Brian Lumley - Nekroskop (Tom 06) - Bracia Krwi (Bl@ck Angel E-Book Collection)

NEKROSKOP 6

Brian Lumley

Świat wampirów 1: bracia krwi Tytuł oryginału: The Vampiry World I: Blood Brothers

Tłumaczenie: Jarosław Irzykowski, Stefan Baranowski

Nickowi Austinowi, mojemu od wielu lat światełku przewodniemu. Jak dotąd na pewno pochłonęliśmy więcej metaxy, niŜ sami waŜymy, lecz wiele jej jeszcze zostało tam, skąd się wywodzi!

CZĘŚĆ PIERWSZA: PATRZĄC WSTECZ

I

Poranek. Brzask słońca. Wschód. Piętnaście razy wzeszło słońce od czasu bitwy o ogród Mieszkańca; wzeszło nad południowo-zachodnim widnokręgiem, przemierzyło odwieczną ścieŜkę, wpisaną w jego cykl i znów skryło się na południowym wschodzie. Piętnastokrotnie kreśliło ów niski i ciepły, tak leniwy złoty łuk na niebie, tyle samo razy zachodząc. Zachód słońca. Noc, ciemność, zagroŜenie! Zachód. Od niepamiętnych czasów pora strachu: kiedy to ostatnie Ŝółte błyski usuwają się cicho z wysokich grani rozległej ściany gór, aŜ najwyŜsze szczyty otulą się bladą ochrą, potem jakby popiołem, a na koniec wilczą szarością i srebrem, w poblasku znad Krainy Gwiazd. Pora strachu, owszem... tyle Ŝe to przeszłość. Doszło bowiem do bitwy w ogrodzie Mieszkańca i odniesiono zwycięstwo, a niemal nieśmiertelni panowie zamków w Krainie Gwiazd, Wampyry, stracili wiele ze swej nieśmiertelności. Zaiste, jedni poginęli, inni pierzchali do Krainy Lodów. Z tych ostatnich, tylko nielicznym udało się uciec. Zachód, a lękać się nie ma czego. JuŜ nie trzeba. Jakoś tak dziwnie... Po jednej stronie gór, tej bliŜszej słońcu (w Krainie Słońca, z jej lasami, rzekami i, na południu, pustkowiami poddawanymi bezlitosnej spiekocie), światło dzienne opierać się będzie jeszcze przez dwadzieścia pięć godzin, natomiast w Krainie Gwiazd, odciętej barierą gór od Ŝyciodajnego słonecznego ciepła, kamieniste ziemie zdane były jedynie na poświatę gwiazd i zorzy znad Krainy Lodów. Tak zawsze było i tak dalej będzie. Tyle Ŝe w swoim czasie były tu równieŜ Wampyry!... Teraz jednak nie znaleziono by Ŝadnego. Przynajmniej nie w Krainie Gwiazd. MoŜe nie ma juŜ Wampyrów, poza jednym; ten jednak był inny. Był nim Mieszkaniec. Właśnie u progu tej kolejnej nocy, piętnastego zachodu Nowej Ery Krainy Gwiazd, Mieszkaniec wezwał Lardisa Lidesci do swego domu w ogrodzie, wysoko nad kamienistymi równinami tej krainy. Lardis był królem Wędrowców, wodzem jednego z plemion cygańskich z Krainy Słońca. Niskiego wzrostu, o ciele jak beczułka i rękach długich jak u małpy; czarne kosmyki okalały pomarszczoną, ogorzałą twarz o spłaszczonym nosie i szerokich ustach, pełnych mocnych, nierównych zębów. Z brązowych oczu Lardisa, spod krzaczastych brwi, biła przytomność umysłu,

a i sam był nader zwinny, pomimo krępej postury. W rzeczy samej, był Cyganem i było to po nim widać. Pojęcie „Cyganie” miało w istocie dwa znaczenia. Troglodyci z Krainy Gwiazd, neandertalczycy zamieszkujący jaskinie, równieŜ nazywali siebie Cyganami. Dla nich oznaczało to „Posłusznych” - posłusznych woli Wampyrów! Nikt nie pamiętał juŜ genezy tego pojęcia w języku Wędrowców. Teraz, gdy posługiwali się oni tym określeniem dla odróŜnienia siebie od trogów, najlepiej wyraŜało ono ich samych, ich sposób Ŝycia; kotlarzy, muzykantów, szukających ucieczki (często w głębokich jaskiniach, podobnych siedzibom trogów), wędrownych dymarzy i kowali, nawiedzonych: Cyganów. Wędrowcy. Och, w swoim czasie - jeszcze tak niedawnym - aŜ nadto było powodów, by Cyganie wiedli Ŝywot koczowniczy! I kaŜdy z tych powodów był potworny, a wszystkie one zamieszkiwały budowane z kamienia i kości zamki Wampyrów! Tyle Ŝe juŜ nie było Wampyrów. Zrobiło się dziwnie; Lardis jeszcze do tego nie przywykł; słońce zachodziło piętnasty juŜ raz, on zaś wciąŜ czuł dreszcz, tęskniąc za skąpanymi we mgle dolinami, cienistymi stokami i lasami Krainy Słońca. Po drugiej stronie gór jeszcze się zmierzchało, a prawdziwy mrok miał nadejść za wiele godzin. Mnóstwo czasu, by znaleźć schronienie w jednym lub drugim labiryncie jaskiń i przeczekać tam noc, póki nie... Dosyć, to wszystko było wczoraj. Lardis zmuszony był raz jeszcze siebie upomnieć: Głupcze! Jarzmo zostało zdjęte. Cyganie są wolni! Przystanąwszy, gdy przechodził przez ogród, Lardis spojrzał za siebie, podnosząc wzrok ku najwyŜszym graniom. Miały teraz kolor popiołu; węgla drzewnego, przez rozjarzające się gwiazdy obsypanego bladobłękitną szarością; barwę wilka o zmierzchu. Wkrótce wzbije się w niebo księŜyc, w połowie złoty odbitym światłem słońca, w połowie zaś błękitny połyskiem Lodowych Pustkowi. Potem z ciemnych borów i od podnóŜa ubranych w sosny gór dobiegnie śpiew wilków z Krainy Słońca, a te z Krainy Gwiazd usłyszawszy go, ziewną, przeciągną się, opuszczą swe leśne nory i odpowiedzą swoją własną pieśnią. KsięŜyc bowiem rządzi całą szarą bracią. Tak więc o zmierzchu zdjęty dreszczem (za sprawą wieczornego chłodu?), Lardis przyjrzał się wszystkiemu wokół. Trogom - robotnikom o stwardniałej skórze, powłóczącym nogami stworzeniom nocy, juŜ biorącym się do róŜnych swoich prac; przyćmionym, ale kojąco Ŝółtym światłom chat Wędrowców, przylepionych do łagodnych stoków przełęczy; rozmytym we mgle zarysom szklarni, igraszkom światła gwiazd w migotliwym stawie geotermicznym, skrzypiącemu wiatrowskazowi na aŜurowej wieŜy, obracającemu się z wietrzykiem znad Krainy Gwiazd. I znów zadygotał, po czym energicznie ruszył ku domowi Mieszkańca... ...Tylko po to, by juŜ w chwilę później zwolnić kroku. Nie było powodu się spieszyć. Owszem, nastał zachód, ale nic tu nie zagraŜało. JuŜ nie. No więc... dlaczego czuł, Ŝe coś jest nie

tak? Lardis ufał swemu instynktowi. Jego matka wróŜyła z ręki, a ojciec widywał rzeczy, które działy się daleko; wszyscy Lidesci byli nawiedzeni. A tego wieczoru Lardis czuł niepokój, choć nie znał powodu. MoŜe dlatego wezwał go Mieszkaniec, Ŝe coś poszło nie tak? CóŜ, szybko się tego dowie. Jedno Lardis juŜ wiedział: Ŝe usłyszał zew Krainy Słońca, jej rzek, lasów i otwartych przestrzeni, to zaś mogło oznaczać, Ŝe nie na długo zostanie w ogrodzie Mieszkańca. Liczący od końca do końca trzy akry, ogród ten był - przynajmniej przedtem - wspaniałym miejscem. Zajmował dolinkę w łagodnie schodzącej w dół przełęczy. W tej okolicy Natura jakoś spłaszczyła górski łańcuch; dzięki temu słońce, zajmując nawet najniŜszy punkt na południu nieboskłonu, jakoś tu docierało, między najwyŜszymi szczytami, schodząc po długich stokach i odbijając się od grani, przynosiło światło. Od zmierzchu do zmierzchu, przyprawiająca o ból oczu, światłość z Krainy Słońca przeszywała przełęcz wielkim i ciepłym, mglistym klinem. Przednią granicę ogrodu stanowił długi zakrzywiony murek z suchego kamienia, za którym teren schodził ostro ku srogim przepaściom, zwietrzałym półkom skalnym, dalszym spadzistościom, łagodnej linii wzgórz i wreszcie jałowym równinom Krainy Gwiazd. W zamknięciu tym murkiem, zboczami przełęczy i wąskim przesmykiem na tyłach, znajdowały się poletka, czy teŜ działki, szklarnie, wiatrowskazy, szałasy i składziki, a takŜe stawki z krystalicznie czystą wodą. Część z tych ostatnich kipiała od pstrągów; bulgotanie innych wskazywało na gorące źródła. Bujna roślinność, w znacznej mierze zmasakrowana i przetrzebiona podczas bitwy, znów zaczynała odŜywać i rozrastać się, a zadziwiająco wiele gatunków rosnących w tym ogrodzie, byłoby równie na miejscu w ojczystym świecie Mieszkańca. Mrozoodporne, krzyŜowane lub hodowane przez samego Mieszkańca, przywykły do długich nocy Krainy Gwiazd i jeszcze dłuŜszych, niekiedy ponurych, dni. W ogrodzie usuwanie uszkodzeń dobiegało końca. Nawet kamienie oblepione pozostałościami po eksplodujących bestiach gazowych oraz po unicestwionych lordach i ich porucznikach, oczyszczono lub przeniesiono na skraj przepaści i spuszczono lawiną ku Krainie Gwiazd. Wampirze szczątki zwalono w jedną szczelinę, oblano dostarczonym przez Mieszkańca paliwem i spalono, wyzwalając ohydny smród. Usunięto wreszcie ostatnie ślady zbrukania. Odbudowano zrujnowane chaty, postawiono wywrócone tunele. Naprawione zostały generatory Mieszkańca. Wiele wspomagających ten ogród systemów naleŜało do delikatnych, wymagających częstego nadzoru; właśnie opieką nad nimi ludzie Mieszkańca zarabiali na swe utrzymanie i dzięki tej pracy uczyli się brać z niego przykład. Jego ludzie: Irogowie, nasłani niegdyś przez Wampyry, by zaleźć mu za skórę, a potem przekonani do jego sprawy; nieliczni Wędrowcy z plemion innych niŜ to Lardisa Lidesci, wdzięczni za udzielone im przez Mieszkańca schronienie, i jeszcze szara brać z Krainy Gwiazd,

dzika sfora z gór, skora do łowów w świetle księŜyca. Tymi ostatnimi ochotnikami były wilki, w nim jednak widziały jakby brata... co zresztą, mogło odpowiadać prawdzie. Mieszkańcowi bowiem jego wampira przekazał właśnie wilk... Był wampirem - a jakŜe. Wampyrem! Nosił wszak w sobie prawdziwe jajo. I gdyby nie był Mieszkańcem, którego miejsce było tu w ogrodzie, co wtedy? Na skalistych równinach Krainy Gwiazd, na wschód od rozjarzonej półkulistej bramy do nieznanych światów, wznosił się ostatnio wielki zamek Wampyrów. W czasach swej świetności stanowił własność lorda Dramala Zagładnika, który na łoŜu śmierci przekazał go swej dziedziczce, lady Karen. Nie mógłby więc Mieszkaniec, sam przecieŜ Wampyr, zachwycić się nieludzkim powabem tej twierdzy, zająć ją dla siebie, zabrać tam swe maszyny, by rozświetliły ten potworny stołp, jak teraz oświetlały ogród? A co do samej lady Karen... W bitwie o ogród Karen wzięła stronę obrońców; co więcej, to ona przyniosła pierwsze ostrzeŜenie i wraz ze swymi hybrydalnymi wojownikami walczyła jak Ŝbik przeciwko wampyrzym lordom! Zmierzywszy się z Leskiem Nienasyconym, swą rękawicą otwarła mu pierś, przecięła Ŝyły wokół serca, wyrwała to serce, jeszcze dymiące, z jego ciała, gdy Lesk wierzgał i krztusił się! Ta lady Karen naprawdę była kimś! Lecz teraz... Niektórzy mówili, Ŝe nadal mieszka w swoim zamku, choć Harry Keogh (zwany Harrym z Krainy Piekła, a niekiedy Rodzicielem) niewątpliwie by się z tym spierał; gdyby miał dość sił i czuł się na tyle dobrze, by o cokolwiek wieść spór. Harry Keogh: rodzony ojciec Mieszkańca. Po bitwie Harry jakiś czas przebywał z Karen w jej zamku; któŜby się na to odwaŜył, jak nie czarownik z Piekła rodem? Była przecieŜ Wampyrem! Powróciwszy do ogrodu, ogłosił jednak zgon Karen: zabiła się, aby uniknąć jakiegoś mrocznego, bliŜej nieokreślonego losu. MoŜe tak i było, ale na kaŜdą wzmiankę o niej Mieszkaniec reagował tylko uśmiechem. ChociaŜ... w tych dniach nieczęsto się uśmiechał. Lardis osiągnął cel swojej wędrówki: bungalow z białego kamienia, o okrągłych oknach i dachu w stylu wiejskiej chaty, stojący blisko gorącego źródła. Zewnętrzne schody z pokrytego Ŝółtą politurą sosnowego drewna zygzakiem pięły się na niewielki balkon pod samym okapem, za którym pod osłoną dachu krytego czerwoną dachówką znajdowała się sypialnia Mieszkańca. Po bitwie o ogród, kiedy dom ucierpiał od wybuchów stworów gazowych, ostał się tylko jego szkielet. Trogowie i Wędrowcy, pracując wspólnie pod kierunkiem Mieszkańca, rychło przywrócili mu świetność. Teraz jednak wyglądało na to, Ŝe Mieszkaniec juŜ się nim nie chlubił. Ani teŜ Ŝadnym innym ze swych wcześniejszych dokonań.

Mieszkaniec czekał w progu. Nosił, oczywiście, swą złotą maskę i obszerną Ŝółtą szatę, okrywającą całe ciało, aŜ po stopy. Lardis zatrzymał się przed nim, podniósł zaciśniętą pięść i wygłosił zwyczajowe powitanie: - Niech sczezną góry! Zwyczajowe, zdawkowe, w zasadzie odruchowe, to odwieczne cygańskie przekleństwo właściwie nic juŜ nie znaczyło. W odpowiedzi Mieszkaniec skinął głową, chwycił Lardisa pod łokieć i poprowadził do podłuŜnej izby, którą zamienił w swój gabinet. Okrągłe okno w odległej ścianie wychodziło na Krainę Gwiazd, na daleki, migotliwy horyzont i zorze najdalszej północy. Drugie okno, to w przeciwległej ścianie, spoglądało na ogród, na zwęŜające się gardło przełęczy, na nagie grzbiety skał wznoszące się po obu stronach i przechodzące w szczyty. Niebo u wylotu przełęczy jakby składało się z niebieskich pasów, szafir u podnóŜa tego rozwidlenia ku górze przechodził w indygo, podkreślając pierwsze błyski gwiazd znad Krainy Słońca. Usadowiwszy się na prostych stołkach, w miękkim Ŝółtym świetle lampy elektrycznej, obaj męŜczyźni mierzyli się wzrokiem, nad niewielkim sosnowym stołem. Lardis, mimo iŜ starszy o sześć, siedem lat i do tego wódz pełną gębą, w obecności tego drugiego czuł się nieswojo. Tak to odczuwał - choć teraz jakby bardziej - niemal od czasu, gdy po raz pierwszy tu zagościł. Ten jego niepokój mógł mieć swe źródło w dziwnym rodowodzie Mieszkańca - w fakcie, Ŝe pochodził on z nieznanego świata, dysponując przy tym przeraŜającym uzbrojeniem i potęgą - to jednak była tylko część prawdy, prędzej juŜ Lardis wyczuwał w nim coś z prastarych mocy tego świata (mówiąc ściślej, Krainy Gwiazd), a ów niepokój w przewaŜającej części wynikał ze świadomości, co upatruje się w niego przez otwory w pozbawionej jakiegokolwiek wyrazu, złotej masce Mieszkańca - Ŝe są to szkarłatne, wampyrze ślepia! CóŜ, Ŝadna to tajemnica. Dobrze bowiem świadczyło o Mieszkańcu, Ŝe niczego nie ukrywał: zwłaszcza faktu, Ŝe nosi w sobie wampirze jajo - i to po ugryzieniu przez wilka! Lardis podejrzewał jednak, Ŝe ten jego uporczywy niepokój kryje w sobie coś więcej. Patrzył trochę z ukosa na swego gospodarza. Miał wraŜenie, Ŝe ukryte za maską oczy Mieszkańca widzą więcej, niŜ powinny, Ŝe mogą nawet wejrzeć człowiekowi w duszę. Duszę Lardis, podobnie jak sumienie, miał kryształowo czystą, myślami natomiast nieustannie coś drąŜył, nie podobał mu się więc pomysł, Ŝe Mieszkaniec mógłby być równieŜ złodziejem myśli, mentalistą. Zapewne większość starych Wampyrów w takim czy innym stopniu posiadała podobną moc. Mieszkaniec w końcu przemówił. - Milczysz. Głos miał młody, ale i sędziwy wiedzą, trochę obcy. Było w nim coś szorstkiego, chrapliwość fizycznego bólu. Oparzenia Mieszkańca, skryte pod szatą, jeszcze się nie zagoiły. Nie do końca.

Lardis niezgrabnie wzruszył ramionami, nie mógł zebrać myśli. - Posłałeś po mnie. Przyszedłem poznać twe potrzeby. - Moje potrzeby? - Mieszkaniec w odpowiedzi równieŜ wzruszył ramionami. - Sam nie wiem, jak je nazwać! Na tę chwilę jednak są nimi potrzeby mego ludu. Później... zobaczymy. Lardis poczekał chwilę, a potem... - Boję się, Ŝe czekają nas zmiany - oznajmił Mieszkaniec westchnąwszy. - Trzeba omówić parę spraw. Chodzi o moją matkę, mojego ojca i o mnie. O ciebie i o twój lud. O ogród i jego przyszłość. Jeśli się jakaś rysuje. Lardis wciąŜ czekał. - Ogród zrobił juŜ swoje - ciągnął Mieszkaniec. - Był domem, schronieniem, nawet twierdzą obleganą przez Wampyry. Stawił opór ich arogancji, ich „niezwycięŜoności”. Okazało się, Ŝe nie są niepokonane. Ja teŜ nie. Nic nie jest. Ogród pozwolił teŜ dowieść jednego: Ŝe choć trwały, solidny dom bywa naraŜony na napaść, daje się obronić, i to skutecznie. Jedną z kilku rzeczy dających Wampyrom siłę był ich związek z własnym terytorium. Nie zniosłyby rywali w swoim zasięgu. Jeśli raz zawładnęły jakimś miejscem - właściwie czymkolwiek - stawało się ich własnością po wsze czasy, a przynajmniej dopóki były zdolne je utrzymać. Nie dziwota; większości stworzeń, które znalazły swoje miejsce, nie da się łatwo usunąć. Tak samo rzecz wygląda z ludźmi. To dlatego obroniliśmy ogród i rozgromiliśmy Wampyry. Umilkł. - W kraju mojego ojca - podjął po chwili - w jego świecie mawiają: „Mój dom moją twierdzą”. MoŜna to traktować jako ostrzeŜenie: „Nie porywaj się na mnie na mojej ziemi, bo tu ja jestem silny. Tutaj to ja jestem panem!” - Mieszkaniec ponownie zamilkł, po czym zapytał: Rozumiesz, o czym mówię? Lardis nie do końca miał pewność, Ŝe zrozumiał, ale niewątpliwie był zaniepokojony. Sposób wyraŜania myśli przez Mieszkańca bardziej niŜ wszystko inne przypominał gry słowne Wampyrów! I nagle Lardis zadał sobie pytanie: Czy podczas bitwy o ogród jego celem było wyłącznie obronić się przed Wampyrami... czy moŜe nimi zawładnąć? Jeśli to drugie, kim był tutaj Lardis Lidesci ze swoim ludem? Ludźmi wolnymi... czy niewolnikami? I skoro teraz Mieszkaniec sam zapanował nad Krainą Gwiazd, jaki uŜytek zrobi ze swej władzy? Lardis wreszcie odzyskał głos. - Czy to odnosi się do mnie? - Owszem, do ciebie i twojego ludu - odrzekł Mieszkaniec. - Cyganie walczyli za mnie i za mój ogród. Za krew, którą płacili, zyskali umiejętności i wiedzę, w przyszłości więc, jeŜeli będzie

trzeba, twój lud będzie umiał się obronić. Na razie jednak... co was moŜe czekać tutaj, w Krainie Gwiazd? Czym była dla was dotąd, jak nie zagroŜeniem? ZagroŜenia juŜ nie ma. Wracajcie więc do Krainy Słońca, skończcie z włóczęgą, pobudujcie osady i Ŝyjcie w pokoju - jak długo się da. Zapracowaliście na oddech, na swój własny czas, w którym nabierzecie sił. Nie zapominajcie jednak: wampirze mokradła nie zniknęły. JeŜeli kiedyś powrócą Wampyry, czy to zrodzone na tych moczarach, czy... gdziekolwiek indziej, nie dajcie się zaskoczyć. Lardis wstrzymał dech. Wypuścił teraz powietrze, niemal z głośnym westchnieniem. Choć wciąŜ jeszcze skołowany, odczuwał ulgę. Nie musiał juŜ czuć się winny swoich planów, tego Ŝe zdecydował się odejść, odpowiadało to bowiem radzie Mieszkańca. Jeśli zaś chodziło o inne obawy co do intencji Mieszkańca, przekonał się teraz, Ŝe były bezpodstawne. - Przed następnym wschodem - powiedział w końcu - zabiorę stąd ludzi. Przedtem, jeśli nam pomoŜesz, nauczymy się od ciebie tyle, ile zdołamy. Jeśli chodzi o walkę z Wampyrami, jesteśmy jednej myśli. Zawsze z nimi walczyłem. JeŜeli wrócą, znów stanę do walki. Usta Mieszkańca, pod dolną krawędzią jego maski, poniŜej przesłoniętych kości policzkowych i nosa ukrytego pod czymś w rodzaju dzioba, drgnęły w uśmiechu. Pokiwał głową i rzekł: - Tak, wiem - ale dawniej walczyliście, wytęŜając mięśnie, przelewając krew i naraŜając kości. Następnym razem posłuŜycie się „nauką”. Myślisz, Ŝe nie macie o niej pojęcia, ale się mylisz. Oglądaliście, jak działa, wszędzie tutaj, wokół was! Tam, gdzie osiądziecie, w miastach, które zbudujecie, będzie na nią dość czasu. Dość czasu na wszystko, bo wasza niekończąca się wędrówka dobiega końca! Właśnie „nauka”, czyli poznawać i rozumieć... wszystko! Co takiego? Czy wszystko to dla was za duŜo? No, moŜe i tak. Ale wy, Cyganie, jesteście zdolnym ludem: znacie się na obróbce metali i wytwarzaniu broni, te umiejętności zostały wam z czasów jeszcze przed nastaniem Wampyrów. Jeszcze tylko odrobinę się pouczyć, posiąść choć troszkę wiedzy... W tym ogrodzie nie ma nic, czego nie potrafilibyście wykonać! W całej mojej technice nie ma nic, czego nie moglibyście odkryć i odtworzyć sami, mając tylko dość czasu. Lardis poczuł ogromne podniecenie, ale zarazem znów spochmurniał. Wyczuł bowiem w tonie Mieszkańca coś jeszcze, coś ukrytego pod słowami. Jakby coś miało się skończyć? - takie właśnie wraŜenie się odnosiło, słuchając tego, co mówi Mieszkaniec. A skoro dla Cyganów wszystko dopiero miało się zacząć, kto dotarł juŜ do końca? Albo inaczej, komu wydawało się, Ŝe nadszedł jego kres? - Chodzi o kogo innego - wychrypiał z trudem Mieszkaniec, tak natarczywie wcinając się w myśli Cygana, Ŝe Lardis znów zapytał siebie: Mentalista? Złodziej myśli? Głośno zadał inne pytanie: - O ciebie, Mieszkańcu?

Mieszkaniec drgnął i teraz jemu przyszło się zastanawiać. Ten Cygan był cwany. Czy Lardis tak wyczuwał swego rozmówcę, czy tylko odpowiadał sobie na własne pytania? Czy dostrzegł w poparzonej twarzy Mieszkańca ból, wyłowił go w jego głosie? MoŜe domyślił się, Ŝe skaŜone słońcem ciało Mieszkańca obumiera? CóŜ, moŜliwe, ale nawet tak cwanemu człowiekowi trudno byłoby odgadnąć całą prawdę, najgłębszą prawdę - Ŝe nawet w tej chwili wampir Mieszkańca przekształca to w ciele, co jeszcze zostało nieskalane. Tylko w co przekształca? - O mnie. Lardis pokiwał głową. - JeŜeli my, Wędrowcy, my Cyganie, bo wygląda na to, Ŝe nie będziemy juŜ się tułać - jeśli więc my opuścimy ogród, co się stanie z tobą, z twoimi trogami, z twoim ludem? Co z tymi Wędrowcami, którzy trafili tu wcześniej ode mnie i mojego plemienia? Co z twoją matką... a i z twoim ojcem? Co z Harrym z Krainy Piekła? JuŜ drugi zachód rzuca się i mamrocze w dziwnej gorączce. KtóŜ wie, ile czasu mu zajmie dojście do siebie? Na koniec, choć to równieŜ waŜne, co z ogrodem? Mieszkaniec zadumał się. - Na kaŜdą z tych spraw przyjdzie pora. Moja matka... traci siły. Widzę, jak się starzeje, choć w rzeczywistości jest nadal młoda. W świecie, w którym się urodziła jej rówieśnice są jeszcze w kwiecie wieku, jej jednak nie było to pisane. - W jego chrapliwym głosie pojawiła się teraz odrobina goryczy. - Od dnia, w którym spotkała mojego ojca jej los był przesądzony, nie miał szansy pójść normalnym torem. Nie naleŜała do słabych, ale nie była teŜ... dostatecznie silna. Była zwyczajna, a Harry jest - był - kimś niezwykłym. A jednak jej Ŝycie nie było Ŝałosne; była nawet szczęśliwa, tu w ogrodzie. Jej choroba ma to do siebie, Ŝe odcina umysł od wszystkiego, co okropne, aŜ odetnie prawie wszystko. I teraz Ŝyje sama, zamknięta w sobie. - Nie sama - Mieszkańcu! - zaprotestował Lardis. Mieszkaniec uniósł szczupłą dłoń. - Wiem, wiem: mój lud dobrze się nią opiekuje, otrzymując w nagrodę jej uśmiech. Ale takie reakcje są automatyczne: ona po prostu kieruje się odruchem, przede wszystkim trwając w samotności - ale juŜ niedługo. Wkrótce dołączy do szeregu tych, którzy odeszli przed nią, pnąc się stąd w górę, jak wino po murze, i jak ono, przechodząc na drugą stronę. Bo prawdą jest, Ŝe tam dalej są jeszcze światy, a ja nie mogę być tak chciwy. Niech więc tak będzie: niech jej szczery uśmiech rozjaśni ogród komuś innemu. Do tego czasu zostanę z nią, wraz z garstką tych, którzy nie zechcą jej opuścić... - Na chwilę przerwał. I zaraz potem: - Co do ciebie i twojego ludu, Lardisie, pewien jestem, Ŝe dobrze się będzie wam wiodło w Krainie Słońca. A ja? CóŜ, dbałem o siebie, o swoją matkę i ogród na długo przedtem, zanim dołączyli do mnie pierwsi z was, Cyganów, teraz zaś... mam przyjaciół innych niŜ trogowie i Wędrowcy. Co więcej, nie mam juŜ Ŝadnych wrogów.

Podniósł się, jakby spłynął z krzesła, po wampyrzemu niesamowicie, i przeszedł do okna wychodzącego na ogród. Lardis ruszył za nim, patrząc, jak tamten otwiera okiennice, wychyla się nieco i podnosi głowę ku zamglonym szczytom. Z góry dobiegi ich cień skowytu, wątły i ulotny, odbijający się echem w powodzi księŜycowej poświaty. Mieszkaniec, pod swą złotą maską, uśmiechnął się. - śadna krzywda nie spotka mnie ani mojego ludu - oznajmił wreszcie, gdy ucichło wycie. Wkrótce opuszczą mnie nawet najwierniejsi; poproszę ich, Ŝeby odeszli, a będą juŜ wtedy gotowi. - Ale... dlaczego chcesz osamotnienia? - Lardis miał trudności ze zrozumieniem jego zamiarów. - Zostaniesz tutaj, sam? - Czy zostanę tutaj? Och, nie, ale od czasu do czasu będę wracał, Ŝeby porozmawiać z nią, po mojemu... - Z matką? Kiedy juŜ będzie... - Tak, kiedy juŜ będzie martwa. Lardisowi wydawało się przez chwilę, Ŝe w obrzeŜach otworów na oczy w złotej masce odbijają się czerwone błyski ognia. I ledwie poskromił nagły dreszcz. Wampyr, nim właśnie był Mieszkaniec - a jeszcze krył w sobie o wiele więcej. Bo przecieŜ, jak jego ojciec przed nim, posiadał... moc! Mieszkaniec popatrzył na Lardisa, połoŜył blade, chude dłonie na jego szerokich ramionach i pomyślał: Dzielny to człowiek. Dzielny i lojalny. Powinien się mnie bać, uciekać przede mną, ale stoi twardo. Do czegokolwiek dojdzie - cokolwiek się stanie - nie skrzywdzę ani jego, ani jego ludu. Nigdy! I było tak, jakby Lardis go usłyszał. Opuścił go cały lęk; ogrom lęku, którego istnienia, dopóki ten go nie opuścił, prawie sobie nie uświadamiał. A przynajmniej nie przyznawał się do tego, nawet sobie samemu. Wyprostował się wreszcie i skłonił głowę. - Wygląda na to, Ŝe powiedzieliśmy sobie wszystko - stwierdził. - Aha, pomijając oczywiście twojego ojca. W odpowiedzi Mieszkaniec pokiwał głową w zadumie, niespiesznie. - Jak się więc miewa? Teraz Lardis coś mruknął i bezradnie wzruszył ramionami. - Opiekujemy się nim, karmimy, czuwamy nad nim w gorączce - powiedział. - Wszystko, jak zaleciłeś - ale nie rozumiemy jego choroby. Powiedziałeś, Ŝe was obu poparzyła wasza własna broń, te wspaniałe promienie słońca, którymi zgładziliście Wampyry. No, i twoje oparzenia było wyraźnie widać, Mieszkańcu, ich skutek był natychmiastowy - to cud, Ŝe przeŜyłeś! Ale Harry z Krainy Piekła nie odniósł obraŜeń, przynajmniej Ŝadnych nie widziałem.

Mieszkaniec miał juŜ gotową odpowiedź. - Mnie poparzyło po wierzchu - wyjaśnił. - Słoneczny Ŝar przysporzył fizycznych cierpień memu ciału, a choroba mojego ojca kryje się w jego krwi, niczym powolna trucizna, jak srebro lub kneblasch dla Wampyrów. To ona wywołuje tę gorączkę. Lecz gdy gorączka się wypali, on wróci do zdrowia. Wtedy zabiorę go tam, skąd przybył. I w końcu zostanę tutaj sam. - I to jest to, czego pragniesz? - To jest to, co musi się stać. - Głos Mieszkańca przeszedł w głuchy pomruk. Zaczął odwracać wzrok... nagle z tego zrezygnował, spojrzał Cyganowi prosto w twarz. I pospiesznie, nieco moŜe błagalnie, powiedział: - Lardisie, posłuchaj. Ja jestem Wampyrem! Kiedy walczyłem o tę osadę, ta walka rozbudziła coś we mnie, w mojej krwi. Wiem, Ŝe mi ufasz. Podobnie jak twój lud, a i mój. Nie wiem jednak, jak długo ja sam będę mógł sobie ufać! Teraz rozumiesz? Lardis miał wraŜenie, Ŝe tak, i znów powróciło weń coś z przegnanego juŜ lęku. - Ale jak... jak zdołasz przetrwać? Podświadomie połoŜył nieco większy nacisk na słowo zdołasz. Zanim doczekał się odpowiedzi, z gór spłynęły ku nim echa odległych skowytów. Mieszkaniec kilkoma długimi susami znalazł się przy oknie, znów wyciągając głowę ku szczytom, Lardisa zaś zapytał: - A jak zdołały przetrwać one, szara brać? - To są łowcy - odparł cicho Cygan. - Czy ty takŜe będziesz... polował? - Wiem, co ci przyszło do głowy - rzekł Mieszkaniec. - I nie winię ciebie. Przeszedłeś cięŜkie czasy. A były takimi przez Wampyry. Lecz ślubuję jedno: nigdy nie zapoluję na ludzi. Lardis znów zadrŜał, ale uwierzył Mieszkańcowi. - Jesteś... stworzeniem zmiennokształtnym - powiedział. - Nie będę udawał, Ŝe cię rozumiem. - Zmiennokształtnym, to prawda - przyznał Mieszkaniec. - Dwóch miałem ojców, z których tylko jeden był człowiekiem! Moje ludzkie ciało obumiera, ale czuję, jak pracuje we mnie mój wampir. On zaś pamięta swego poprzedniego nosiciela i coś innego chce ulepić. To było coś w jego głosie... Lardis wcale się nie bał... ale było tak niesamowicie... księŜyc zaŜółcił ogród, a dalej czerń gór, rozłupana ciemnoniebieskim klinem przełęczy. - Powinienem juŜ iść - rzekł Cygan, a jego zwykle tubalny głos bardziej przypominał szept. - Popatrz na moje ręce - powiedział Mieszkaniec. - Jakie są chude, jak łapy? - Wyciągnął ręce, aŜ dłonie i przeguby wyszły poza szerokie mankiety. - W miarę moŜności zachowam je takimi, jakie są teraz - jako ludzkie dłonie - Ŝeby przypominały mi, kim byłem. - I dziwnie przekrzywiając głowę, zerknął na Lardisa. - A takŜe po to, Ŝebyście wy, ty i twój lud, mogli mnie rozpoznać, kiedy będę... inny niŜ teraz.

Lardis popatrzył: dłonie Mieszkańca były blade i szczupłe, jak u dziewczęcia, ale przeguby i przedramiona, na ile było je widać, pokrywała szara sierść! Cofając się ku drzwiom, Cygan syknął: - Ty, Mieszkańcu? Jednym z szarych? - Kiedy, jak teraz, wołają ze szczytów oblanych księŜycem - westchnął jego rozmówca och!... słyszę je! I wiem, Ŝe to mnie wzywają. - Otworzył Lardisowi drzwi i rozdygotany Cygan wyszedł w noc. - Ja... wiedziałem, oczywiście, Ŝe masz w nich przyjaciół - powiedział do Mieszkańca, stojącego teraz w drzwiach. - Ale... - Przyjaciół? - I znów ten szybki nich głowy Mieszkańca; w świetle księŜyca jego oczy lśniły teraz, w oczodołach maski, nie tyle czerwienią, co dzikością. - Nawet więcej! Moich krewnych! A kiedy Cygan kierował się juŜ do ogrodu... - Lardisie - zawołał za nim Mieszkaniec. - Pamiętaj... my nie będziemy na was polować. Zadbaj, byście i wy nigdy nie dybali na mnie lub na moje plemię...

Harry Keogh rzucał się i wiercił, dręczony snami. Wcześniej teŜ trochę go dręczono. Tego, co zrobił mu jego syn, Mieszkaniec, nie dałoby się inaczej osiągnąć: metafizyczny umysł Nekroskopa padł ofiarą włamania, najgłębiej ukryte sejfy zostały splądrowane, a ich właściciel pozbawiony swoich skarbów. Włamywaczem był nie kto inny, jak sam Harry Junior, zwany Mieszkańcem, mający teŜ wkrótce zasłynąć jako Harry Syn Wilka. Właściwie, to nic nie ukradł, jedynie zmienił kombinacje pewnych zamków i w pewnych przejściach pozastawiał pułapki. W toku tej pracy musiało dojść do jakiegoś uszkodzenia „strukturalnego” i to ono, choć ograniczone przez niego do minimum stanowiło rzeczywistą przyczynę „gorączki” jego ojca. Nie tyle więc chodziło o to, Ŝe zatruta została krew Harry'ego Keogha, a o zuboŜenie jego psychiki. Harry'emu śniło się zakazane Kontinuum Möbiusa. Złapany przez jego nurt, dryfował bezcelowo jak statek bez Ŝagla i steru, przesiąknięty wodą kadłub kołysał się i wolno sunął, nękany przez matematyczne fale i algebraiczne wiry, poprzez cieśniny Czystej Liczby, sam pozbawiony zdolności liczenia. I w pierwotnym mroku tego miejsca poza i pomiędzy obszarami, które wolno było znać ludziom, uświadamiał sobie istnienie tysiąca zaryglowanych drzwi, dryfujących wraz z nim, wokół niego, nawet przez niego na wskroś, z których kaŜde kryło tajemnice, na zawsze przed nim zamkniętą. Utracił bowiem zdolność układania równań Möbiusa, słuŜących mu dotąd za klucze. Owszem, były tu drzwi, wiodące w inne miejsca, a nawet w inne czasy, ale bez kluczy do nich bezmiar Kontinuum Möbiusa równie dobrze mógł zostać nazwany wąskim lochem... albo

najgłębszą komorą jakiegoś zapadłego grobowca faraona, po wieki gdzieś pośród bezdroŜy Doliny Królów. Tego rodzaju barwne skojarzenia powracały cyklicznie i się zmieniały, jak to zawsze bywa z materią snów. Myśli wywoływały nowe wizje, gdyŜ sedno snu Harry'ego obrastało w motywy rodem z Egiptu. To dlatego w chwilę później zapytał siebie: Drzwi? Ale jeśli te miriady dziwnie dryfujących kształtów to są drzwi, czemu tak bardzo przypominają sarkofagi? Sarkofagi, grobowce, trumny; teraz wszystkie były ze szkła, pozwalały do siebie zaglądać. A ten cały bezlik tysięcy umarłych, ogromna większość, widział, co dzieje się na zewnątrz! Widzieli Harry'ego bezradnie przepływającego koło nich i zaraz zaczęli go wołać. Widział ruch ich ust. Wykrzywiające się i kłapiące szczęki czaszek, pękanie skóry zmumifikowanych twarzy na skutek nienaturalnego napięcia, narzuconego znieruchomiałym, martwym tkankom. Tłukli kościanymi palcami w szklane wieka trumien, gapili się na niego pustymi oczodołami, machali mu dłońmi ze zdjęć rentgenowskich. Nieprzebrane tłumy jego umarłych przyjaciół; zwracali się do niego jak dawniej, wypytywali, błagali o nowiny, o strzępy informacji, o tę czy inną przysługę. Ale były Nekroskop nie słyszał ich i nawet nie śmiał słuchać, wiedział teŜ, Ŝe nie moŜe nawet spróbować im odpowiedzieć. Och, Harry nigdy nie bał się umarłych, ale lękał się, prawie panicznie, podejmowanych przez nich prób nawiązania kontaktu z nim samym. Odebrano mu bowiem dar mowy umarłych, tak jak pozbawiono znajomości najbardziej podstawowych liczb. Co gorsza, nie uniknąłby kary: takiego bólu, Ŝe szybko mógłby sam skończyć w takiej skrzynce! W darze dla nich mógł tylko pokręcić przecząco głową (a i to uwaŜał za ryzykowne), gdy tak niosło go bezwładnie tam, gdzie kiedyś Ŝeglował, juŜ nie jako pana, lecz więźnia Kontinuum Möbiusa. Nawet nie powinno mnie tutaj być, powiedział sobie. Skąd się tu wziąłem? Jak się wydostanę? I jakby Ktoś mu odpowiedział, zobaczył bowiem, Ŝe trumny znów stały się drzwiami, z których jedne otwarły się na wprost niego. Nie stawiając oporu (nie byłby w stanie), ulegał przyciąganiu przez inne miejsce, inny czas. Wciągany w czas sam w sobie, ale biegnący wstecz! I tak Harry zaczął wpadać we własną przeszłość. Nabierając prędkości coraz bardziej cofał się w czasie, niby nić nawijana na szpulkę. W samej rzeczy, patrzył jak jego własna błękitna nić Ŝycia - ni mniej, ni więcej, tylko bieg i ciągłość jego czterowymiarowej egzystencji od narodzin po grób - strumieniem wpływała w niego, w miarę jak przemierzał kolejne lata juŜ przeŜyte. I wtedy przyszło mu do głowy: Wracam do swoich początków. Będę musiał to wszystko przeŜyć - wszystko to zrobić, wszystko przecierpieć - po raz kolejny!

Tego było za wiele. Tym róŜnił się koszmar od zwykłego snu. I Harry Keogh obudził się... ...Zlany potem, wołając: - Nie!

- Przestań! - powiedziała natychmiast, głosem prawie tak niepewnym i przepojonym strachem, jak jego własny, lecz nie tak chrapliwym. - To mnie boli. - Brenda! - wychrypiał Harry, niemal wypłakał jej imię, jednocześnie powątpiewając czy to do niej naleŜy, chociaŜ wciąŜ jeszcze miał nadzieję. Modlił się, Ŝeby to wszystko było snem - nie tylko ta część, lecz całość, dosłownie wszystko - i chwilę później pojął, Ŝe tak nie jest. Nie, gdyŜ jej zuchwałe piersi, do których nagle i odruchowo przycisnęła jego twarz, nie pasowały do Brendy; nie pachniała jak Brenda, a poza tym przypomniał sobie teraz, Ŝe ta Brenda, którą wołał, Ŝyła całe mnóstwo lat temu i w całkiem innym świecie. - Brenda? - powtórzyła z matowym, cygańskim akcentem, gdy rozluźnił uścisk, w którym zamknął jej ramiona, i opadł na przepocone łoŜe. - Miałeś jakiś sen, Harry Rodzicielu? - nachyliła się nad nim, podtrzymała jego głowę chłodną dłonią, przetarła czoło. - Sen? - Podniósł wzrok na nią, próbował go skupić. Nie było łatwo; czuł się słaby jak kocię, wypruty. To ostatnie słowo - w połączeniu z tym, jak go nazwała, Rodzicielem - uruchomiło pamięć. Nie, nie wypruty, tylko wyzuty. Okradziony. Przez własnego syna, przez Mieszkańca. I nic tu nie było snem, chyba Ŝe ta końcówka. A i ona była tak bardzo rzeczywista, Ŝe nie widział róŜnicy. Odwrócił głowę, rozejrzał się po małej izdebce z kamienia, bielonej i oświetlonej światłem elektrycznym. Surowa chata, niewiele więcej niŜ jaskinia. Ale dla niektórych, luksus. Zwłaszcza dla Wędrowców, którzy przed czasami Mieszkańca i jego ogrodu nie mieli pojęcia o solidnych domach. W etosie Harry'ego pojawiła się gorycz, podobna lepkiemu nalotowi w jego ustach, ledwie wymamrotał: - Kraina Gwiazd? Potwierdziła. - Tak, Kraina Gwiazd, ogród. A twoja gorączka spada. - Uśmiechnęła się do niego. Wydobrzejesz. - Moja... gorączka? - Wrócił wzrokiem do jej twarzy. Wyglądała naprawdę uroczo w tym miękkim i niepewnym Ŝółtawym świetle lampy; większość energii elektrycznej z generatorów Mieszkańca szła na szklarnie. - Tak, moja gorączka - powtórzył z przekąsem Harry. śadna tam gorączka, dobrze o tym wiedział. To tylko rozwalony umysł, stopniowo składający się w całość. - Od jak dawna tu leŜę? - Drugi zachód - odpowiedziała. Wyjęła rękę spod jego głowy, zastąpiła ją zwojem futra, udającym poduszkę. Potem wstała ze stołka i oznajmiła:

- Ugotuję ci zupę. Jak juŜ zjesz, trzeba będzie powiedzieć Mieszkańcowi, Ŝe... - Nie! - uciął, wyraźnie zaniepokojony. - Nie... jeszcze nie teraz. Jeszcze nie trzeba mu mówić. Muszę mieć trochę czasu dla siebie, uporządkować myśli. Ona zaś zaczęła się zastanawiać. Boi się swojego syna? To moŜe i my wszyscy powinniśmy. Harry przyglądał się jej, gdy tak stała, patrzył na mars na jej urodziwej, teraz nieco zatroskanej, twarzy. Niewysoka, całkiem kształtna, miała ciemne, lekko skośne oczy, nos mały jak na Cygankę i lśniące czarne włosy, opadające na ramiona. Zmysłowa jak wszyscy z jej rasy okryta miękką, wyprawioną skórą - nawet nieruchoma miała w sobie jakąś zwierzęcość, gibkość, mnóstwo namiętności. WciąŜ jeszcze ze zmarszczonymi brwiami, podeszła do paleniska wbudowanego w naturalną skałę, stanowiącą wewnętrzną ścianę izby, i powiesiła na trójnogu przygotowany zawczasu kociołek. Rozgrzebawszy węgielki, by rozpalić w nich Ŝycie, świadoma, Ŝe oczy Harry'ego śledzą kaŜdy jej ruch, powiedziała w końcu: - Ale polecenia Mieszkańca mówiły wyraźnie: lud Lardisa ma się jak najlepiej o ciebie troszczyć do czasu, aŜ wydobrzejesz, a potem - niezwłocznie - dać mu znać. - Troska wymaga, by mi nie przeszkadzać. - Umysł Harry'ego pracował juŜ trochę sprawniej. - Nie wolno mnie denerwować. Nie moŜesz... nie moŜesz się ze mną spierać. Cale to myślenie, tyle słów, to był ogromny wysiłek. Zmęczony, osunął się na posłanie, czując, Ŝe tylko w połowie jest tutaj. I wiedział, skąd to wraŜenie: rzeczywiście był tu tylko w połowie. Utracił, odebrano mu, część jego zmysłów - niemal jak zmysł smaku i dotyku. Był odrętwiały, a Ŝycie pozbawione uroku. Cyganka uśmiechnęła się i powoli pokręciła głową, jakby ostre słowa Harry'ego potwierdziły coś niewypowiedzianego. - Uparty jesteś - wyjawiła swe myśli. - Wszyscy jesteście tacy sami, piekielnicy, dzicy i uparci. Zekintha, zwana Zek, i Jazz Simmons, oni teŜ tacy byli. Gdyby tylko zostali tu dłuŜej. Ich gorącą krew - ich dzieci - Wędrowcy z radością by powitali. Wzmocniłaby nas. - Tak brzmiały cygańskie wyrazy uznania. - Cygańska krew jest wystarczająco gorąca - odparł Harry, równieŜ dając wyraz uznaniu. No, więc... doniesiesz, Ŝe się ocknąłem? I jak się, właściwie, nazywasz? - Jestem Nana Kiklu - odpowiedziała, zbliŜając się, by usiąść przy nim, jak przedtem. - I nie, nie doniosę o twoim przebudzeniu. Jeszcze nie teraz. - Dopiero rano? O wschodzie? Przekrzywiła głowę.

- To długi czas. Upłynęła połowa nocy. Zanim słońce wstanie, zajmować się tobą będą i inni którzy na pewno zobaczą, Ŝe wydobrzałeś. - Nie, jeśli będę spał - stwierdził Harry. - MoŜe nie... - Widziała juŜ, jak bardzo to dla niego waŜne i podjęła decyzję. - Ja będę miała ostatnią zmianę - powiedziała z namysłem. - Jeśli do mojego powrotu nie odkryją, Ŝe doszedłeś do siebie, zaczekamy na nadejście dnia. Harry powstrzymał westchnienie ulgi, usiadł wygodniej na łóŜku. Nie potrzebowałby tego czasu, ale nie chciał przenosić się do swojego świata, będąc jeszcze w... stanie szoku? Powiedział więc: - Dość uczciwie. - I dodał z podziwem: - Twój męŜczyzna to szczęściarz, Nano Kiklu. Jego kobieta jest i zgodna, i urocza. - Dziękuję - odparła natychmiast - jeśli jednak chodzi o mojego męŜczyznę, niestety, nie jest tak. - W jej głosie pojawiła się jakaś tęsknota, jakby pustka, a na twarzy smutek. - Mój męŜczyzna nie miał... tyle szczęścia - wyjaśniła. - Podczas bitwy o ogród rękawica lorda Belatha, unurzana w truciźnie, rozcięła do kości ramię Hzaka. Modliłam się, Ŝeby przeŜył. I przeŜył - sześć wschodów. Teraz Harry Keogh westchnął, a raczej jęknął, i odwrócił wzrok, ale nie na tyle szybko, by nie dostrzegła w nim współczucia i Ŝalu. Kiedyś - choć te czasy juŜ minęły - mógłby nawiązać kontakt ze Hzakiem Kiklu i ucieszyć go, Ŝe po Wampyrach nie pozostał ślad. Tylko Ŝe umarli znajdowali się juŜ poza zasięgiem Harry'ego, byłego Nekroskopa. - Wszystko przemija - powiedziała dzielnie. - A teraz... dasz radę usiąść? Mam dla ciebie zupę z kawałkami delikatnego mięsa. Przez te wszystkie godziny, które tu przeleŜałeś, twoja krew zrobiła się tak rzadka, jak woda. To ją wzmocni. Przyniosła zupę i chleb. Harry poczuł nagle zmęczenie, ale i głód. Kiedy jadł, Nana Kiklu przyglądała mu się z niemym uznaniem. Podobało się jej, jak pałaszował przygotowaną przez nią strawę, ale podobał się jej równieŜ... on sam. Pod pościelą kryło się ciało łowcy, człowieka walki, równie muskularnego, jak niegdyś Hzak, tylko bladego i całkiem do niego niepodobnego. Oczywiście, Ŝe był inny, pochodził przecieŜ z legendarnych Krain Piekielnych! ChociaŜ... nie do końca inny. Myła go od stóp do głów, wiedziała więc, Ŝe nie tak bardzo się róŜni. I taki przystojny! Wysoki, a zarazem gibki w biodrach. A takŜe silny, taki był przed chorobą, i taki znów będzie. Nana nie znała pojęcia „atleta”, mogła jednak wyobrazić sobie Harry'ego ścigającego dziką świnię i rzucającego oszczepem; napięcie jego mięśni, przymruŜenie jego dziwnych, miodowych oczu. Potrafiła sobie go wyobrazić... robiącego róŜne rzeczy.

A te faliste smugi siwizny w brunatnej czuprynie; wydawało się mało prawdopodobne, Ŝeby wiązały się z wiekiem. Harry Rodziciel zdawał się... Ŝyć poza czasem? Kiedy usłyszała, co mamrotał w gorączce, najbardziej ze wszystkiego pasowało to do niewinnego chłopięcia; właściwie to jego ciało sprawiało wraŜenie starszego niŜ umysł! Nana nie mogła tego wiedzieć, ale tą ostatnią myślą trafiła w sedno. Czemu więc siwieje? Czy to skutek posiadania wielkiej uczoności, płynącej z niej mądrości, brzemię ogromnej wiedzy? A jeśli wiedzy, to o jakich niepojętych sprawach? Snując te rozwaŜania, równieŜ bliŜsza była prawdy, niŜ mogła przypuszczać. W tej jednak kwestii pozostawało jej tylko wzruszyć ramionami, co i tak musiało zostać niezauwaŜone. Po cóŜ się silić, aby to zrozumieć? Był przecieŜ z Piekła rodem. Najprawdopodobniej więc, i tak niczego by się nie dowiedziała, ani niczego nie zrozumiała. Harry zasnął, niemal przełykając ostatnią łyŜkę zupy, a pół godziny później Nana Kiklu przekazała swe obowiązki innej, znacznie starszej kobiecie. Wierna danemu słowu, nie powiedziała nic o częściowym powrocie do zdrowia jej podopiecznego.

Harry obudził się pod koniec sześciogodzinnej zmiany, ujrzał starą Cygankę, kiwającą się na stołku, zamknął oczy i zaczął jęczeć, dopóki się nie ocknęła. Potem się trochę rzucał, dość jednak niemrawo, by ją przekonać, Ŝe jeszcze gorączkuje. Kiedy się uspokoił, nakarmiła go zupą, gruchając do niego, aŜ znów usnął. Sześć godzin później powtórzył ten sam fortel wobec trzeciej Cyganki, ale tym razem nie udało mu się ukryć raptownego polepszenia kondycji. Uratowało go jedynie szybkie pojawienie się Nany Kiklu. - Wygląda dobrze - powiadomiła Nanę owa nieznana mu cygańska pielęgniarka, kiedy tamta pozostawiła za sobą długą noc, typową dla Krainy Gwiazd, i zrzuciła z ramion swe cięŜkie futro. - Gorączka ustępuje; zeszły juŜ poty, a zupy zjadł za dwóch. Myślę, Ŝe niedługo się obudzi. Powinnyśmy zawiadomić Mieszkańca. Harry, udając sen, usłyszał odpowiedź Nany. - Nie przesadzajmy z pośpiechem. Mieszkaniec odpoczywa. Wschód juŜ za pięć godzin, a o świcie będzie dość czasu. Nie martw się, wszystkiego dopilnuję. - Jak chcesz - odparła tamta i wyszła. Harry myślał głównie przez sen, przewaŜnie dość krzepiący, a takŜe w trakcie marzeń sennych, juŜ nie tak sprzyjających. Był świadomy, Ŝe jego syn wyprawi go z tego świata do ich rodzimego: tam zostawi, i Ŝe on sam stanie się znów człowiekiem wolnym. Ale tylko człowiekiem, juŜ nie Nekroskopem i tego nie da się uniknąć. Ani trochę go to nie cieszyło, nie widział jednak wyboru. Na jakiś czas jednak chyba wypaliła się w nim cała frustracja, tyle, Ŝe... podejrzewał, iŜ

powróci. Owszem, dopóki w jego umyśle będą pozamykane izby - dopóki będzie pamiętał Kontinuum Möbiusa i miriady umarłych przyjaciół - zawsze będzie powracać. A jednak, patrząc na nachylającą się nad nim Nanę Kiklu, przyglądając się jej przymkniętymi w trzech czwartych oczyma, stwierdził, Ŝe przypominają mu się inne, bardziej trywialne sprawy. Sprawy bardzo swojskie, wręcz przyjemne; a jednak nie z tej ziemi, a juŜ z pewnością nie wprawiające w grobowy nastrój. Nana Kiklu bowiem budziła całkiem inne skojarzenia. Była pełna Ŝycia. Pamiętał, jak jej piersi dotykały jego twarzy, gdy go przytulała. I wtedy pojął, dlaczego wciąŜ udaje sen; Ŝeby obserwować, jak ona obserwuje jego. Chciał zastanowić się nad wyrazem jej twarzy i sprawdzić, czy zdoła wyczuć w niej to, co odczuwał w sobie. Od bardzo długiego czasu nie był z kobietą. Kiedy Nana usiadła przy nim, wtopił się w jej cień, czując, jak go pociąga. Kaftan z miękkiej skóry miała u góry rozpięty; kiedy nachyliła się nad nim, by wygładzić poduszkę, częściowo odsłoniły się krągłości jej pręŜnych piersi. Wystarczyło odrobinę podnieść ręce, a poznałby ich cięŜar. Nie łatwo było się temu oprzeć. I zapanować nad oddechem. Lekko przekrzywiła głowę, zmruŜyła oczy, zgromiła go wzrokiem. Z tych oczu jednak, podobnie jak z jej myśli, nie wszystko moŜna było wyczytać. ZauwaŜyła, jak podnosi się i opada jego pierś; odrobinę... nieregularnie? Oboje, i Cyganka, i Harry, wzajemnie próbowali teraz przeniknąć swe myśli. Jak tylko poczuł, Ŝe musi jej dotknąć, poruszyła się, wstała, podeszła do drzwi - i zasunęła rygiel. Harry zaś pojął, jak to w podobnych sytuacjach bywa, co teraz nastąpi, a takŜe uświadomił sobie, Ŝe pragnie by to nastąpiło. Wróciła, kołysząc hipnotycznie swymi cygańskimi biodrami i ponownie usiadła. Ale gdy poprawiała koc, jej dłoń zbłądziła pod nim, odnalazła nagie udo. Harry'emu zaparto dech, zamarł zaszokowany jej dotknięciem i z miejsca utwierdził się w swych domniemaniach. Śmiech miała cichy i gardłowy. - Myślałam, Ŝe gorączka trochę ci spadła. Akurat, gorący jesteś jak nigdy. Gorący - i twardy... Jego męskość, i tak juŜ wypręŜona, urosła jeszcze bardziej w uścisku jej cudownie ruchomej dłoni, pulsując niby rozkołatane serce. AŜ w końcu wysapał: - Nie! Zaczekaj! Nana, nie straćmy tego! Jego drŜące dłonie znalazły guziki kaftana i uwolniły piersi. Kiedy je pieścił i całował, pobudzając do Ŝycia brązowe sutki, całkiem pozbyła się odzienia i osunęła na jego posłanie. - Napełnij mnie, Harry Rodzicielu. O wiele za długo skazani byliśmy oboje na pustkę i ból. Nie jestem pewna, skąd wziął się twój ból, ale to moŜe pomóc go wyleczyć.

Nie odpowiedział, znalazł bramę wiodącą w jej ciało i wtargnął w nią. TuŜ potem, na ułamek chwili, wycofał się, dysząc: - Nie mogę... nie wolno mi... do cholery, zajdziesz w ciąŜę! - Nie. - Pokręciła głową, przetoczyła się na górę i opadła na niego powoli i cięŜko, usidliła go głęboko w swym rozpalonym wnętrzu, a jego twarz pod jedwabistą zasłoną włosów. Powoli wprawiwszy w ruch całe swoje ciało, podczas gdy rozkołysane piersi wabiły jego wzrok, zamruczała: - Nie mogę... mieć dzieci. - Skłamała; dobrze wiedziała, Ŝe to z nasieniem Hzaka był problem. A Nana zawsze chciała mieć dziecko - czemu więc nie z Harrym? Harry poczuł, Ŝe w nim wzbiera, gwałtownie potrząsnął głową. - Nana, nie powstrzymam! - Nie próbuj - powiedziała i zaraz poczuła, jak się szarpnął, eksplodując w niej. Te przedłuŜające się wybuchy zdawały się nie mieć końca, ledwie mogły ugasić rozognione łono. - Za szybko - wyjęczał, zły na siebie. - Za szybko, cholera! - Tak - wymamrotała, przygarniając go do piersi, pokrywając pocałunkami. - Za szybko. Tyle, Ŝe ten raz był dla ciebie. Następny będzie dla mnie i potrwa dłuŜej. Potrwał dłuŜej. Kolejny równieŜ...

O brzasku, zanim wstało słońce, Nana wymknęła się z łóŜka Harry'ego, ubrała, poszła do Mieszkańca i powiadomiła go, Ŝe jego ojciec juŜ nie gorączkuje. Opuszczając tego, który na kilka krótkich godzin został jej kochankiem, widziała, jak śpi wyczerpany, pogrąŜony w kamiennym śnie, i jakoś wiedziała, Ŝe więcej juŜ go nie zobaczy. Wiedziała teŜ jednak, Ŝe dał jej więcej niŜ ciepło, które wciąŜ czuła w sobie.

II

Cztery lata później. Dom Lardisa Lidesci stał na wzniesieniu, nieco nad Siedliskiem, gdzie trawiaste, niewysokie, choć strome wzgórza pięły się ku skalnym nawisom i niedostępnym, pokrytym lasem górom. Lubił siadywać przed tym domem o zachodzie, by łapać ostatnie promienie słońca; podobnie przed samym wschodem, obserwując, jak ono wstaje. Niepojęte byłoby to jeszcze cztery krótkie lata temu (dwieście dni, czy teŜ cykli złoŜonych ze wschodu i zachodu), a i teraz wymagało nerwów; tak sobie wstać i wyjść, bezpiecznie i śmiało, choć nie wstała jeszcze opiekuńcza gwiazda. Dziwnie teŜ było Ŝyć wciąŜ w jednym miejscu, w swoim domu; chociaŜ ostatnimi czasy tak właśnie Ŝyli niemal wszyscy Cyganie - a na pewno większość dostatniej - coraz to większej gromady Lardisa. Cyganie Lidesci: lud Lardisa. O, było wciąŜ jeszcze kilka rodów preferujących wędrówkę krytymi skórą wozami po szlakach doliny, a i takie, które z miejsca na miejsce wlokły swój skąpy dobytek na tragach, nie godząc się odpocząć, odpręŜyć się, radować faktem, Ŝe groźba Wampyrów odeszła w przeszłość. Większość jednak juŜ osiadła na stałe lub właśnie się osiedlała, natomiast inne plemiona, klany i gromady Wędrowców szły w ich ślady, budując własne osady na skraju lasów, od wschodu po zachód, wzdłuŜ łańcucha gór. Chata Lardisa wzorowana była na domu Mieszkańca, stojącym niegdyś w Krainie Gwiazd. Zapewniała dach nad głową Lardisowi, jego Ŝonie Lissie, jak równieŜ ich synkowi Jasonowi któremu imię to nadał ojciec na cześć kogoś, kogo ogromnie podziwiał - a stała o milę na wschód od Skalnego Schronienia. Lardis sam wybrał to miejsce, postawił dom, znalazł sobie Ŝonę i tu osiadł, a wszystko to w owym okresie dwudziestu czterech wędrówek słońca po nieboskłonie, licząc bezpośrednio od dnia, w którym Mieszkaniec (przez jednych teraz zwany „odmieńcem”, przez innych zaś Harrym Synem Wilka), nakazał Cyganom opuścić ogród w Krainie Gwiazd. A za przykładem Lardisa, który w trudzie budował dom, tu u podnóŜa gór, poszedł jego lud, karczując drzewa i dając początek Siedlisku. A skoro była to dla jego ludu pierwsza taka osada po przeszło dwóch tysiącach lat tułaczki, Lardis uwaŜałby tę prostą nazwę za najodpowiedniejszą - gdyby nie wysoki, solidny ostrokół którym Cyganie uznali za stosowne otoczyć swe domy. Z uwagi na biegnącą wzdłuŜ niego galeryjkę, wieŜyczki straŜnicze i rozmaite systemy obronne... właściwszym mianem byłaby moŜe

„Twierdza”! Ale pamięć o cięŜkich czasach nie łatwo zamiera, zaś u Cyganów lęk przed wampyrzym terrorem i władztwem był wręcz instynktowny i odwieczny. Właśnie, Wampyry! Siedząc tak o bladym, niepewnym jeszcze świcie, spływającym na Krainę Słońca, i przypatrując się z góry Siedlisku - z jego ogródkami i zagrodami, z siwymi spiralami dymu idącymi z kamiennych kominów, pierwszą oznaką tłoku na ciasnych uliczkach - Lardis zastanawiał się, czy Wampyry jeszcze kiedyś wrócą. CóŜ, moŜliwe, stanowiły bowiem coś w rodzaju powtarzającego się koszmaru, który nie do końca dając się wymazać z pamięci, atakuje na nowo, niespodziewanie, odrodzony nocą. Miał tylko nadzieję, Ŝe nie nastąpi to za jego czasów. Oby nie za jego czasów, ani za czasów małego Jasona. I nie nastąpi, jeśli od niego będzie to zaleŜało. A jednak... doniesiono mu, Ŝe wampirze mokradła znów oŜyły. Zwierzęta, a takŜe ludzie, nieświadomi i zdani tylko na siebie, szukali tam wodopoju, po czym wracali, będąc czymś więcej niŜ zwierzętami i czymś mniej niŜ ludźmi. A moŜe więcej niŜ ludźmi, zaleŜy jak patrzeć, czy z punktu widzenia człowieka, czy tego drugiego. NiemoŜliwym, a zatem i bezcelowym - nie mówiąc o tym, Ŝe ogromie niebezpiecznym - byłoby podjąć jakąkolwiek próbę objęcia kwarantanną, przeczesania lub kontrolowania owych rozległych bagnisk, rozciągających się na zachód od łańcucha gór, owych grzęzawisk kipiących złem. Pozostawały niezbadane, nie ujęto ich na Ŝadnej mapie; nikt teŜ w pełni nie pojmował natury wampirzej zarazy, tej plagi, przemiany. Jak zatem utrzymać w karbach takie zagroŜenie? Cyganie Lidesci robili, co mogli. Plan Lardisa był prosty i jak dotąd, chyba się sprawdzał. Na zachód od grzebieniastej ściany gór, gdzie granie spadały w dół, przechodząc w zwaliska skalne, pagórki i rumosze, u podnóŜa gór stopniowo ustępujące podmokłym nizinom, tam właśnie zaczynały się owe bagna. Karmione spadającymi z gór strumieniami, bagna te przez całe długie i parne wschody hodowały w sobie grozę, by uwalniać ją w bulgotliwe, spowite mgłą noce. Co najmniej jedno plemię trogów z Krainy Gwiazd, zamieszkujące głębokie jaskinie na zachód od niegdysiejszego ogrodu Mieszkańca, dość dobrze znało to zagroŜenie; nieustannie wypatrywali wszelkich podejrzanych stworzeń, opuszczających tamte obszary. A skoro wszystkie były podejrzane, unicestwiali je, jak tylko mogli. Wilk, kozioł, człowiek - bez róŜnicy - jeśli tylko wytoczył się lub wykradł z cuchnącego, przesyconego wilgocią, mroku na terytorium trogów, los jego był przesądzony. Lardis wziął przykład z tych trogów. Sto czterdzieści mil na zachód od Siedliska, gdzie góry były łagodniejsze, a zielony pas Krainy Słońca, porośnięty tu rzadkim lasem, zwęŜał się na kształt szyjki butelki, tam właśnie od zawsze przebiegała nakreślona przez Cyganów granica. W czasach

gdy wszystkie dni Lardisa upływały na wędrówce, nigdy nie pozwolił swemu szczepowi przekroczyć tej linii; ani on, ani Ŝaden inny ze znanych mu wodzów. Jeśli nie liczyć garstki samotników - włóczęgów trzymających się zawsze z dala od innych, moŜe dla bezpieczeństwa ciała i duszy - jeśli więc ich nie liczyć, a takŜe rzadko spotykanych rodzin koczowniczych, ziemie po drugiej stronie granicy nie były znane ludziom, pozostawały niezbadane. Co do samej granicy zaś, teraz była strzeŜona. I to nieustannie. Na zachód od Siedliska leŜały dwie dobrze juŜ prosperujące osady Cyganów: Gmina Mirlu, odległa zaledwie o dwadzieścia mil, i trzy razy dalej Skarpa Tireniego. Ochotnicy ze wszystkich trzech „miast” na zmianę strzegli wampirzej granicy. Nawet teraz dwa tuziny Cyganów Lidesci przebywały z dala od domu, o cały dzień marszu na zachód. Pozostaną tam przez cztery długie dni - i cztery pełne napięcia, niesamowite noce - aŜ zmienią ich Cyganie Mirlu. Potem przyjdzie pora na druŜynę ze Skarpy Tireniego, i tak dalej. Tym to sposobem, podobnie jak trogowie z Krainy Gwiazd wypatrywali intruzów na swoich ziemiach, tak i Cyganie czuwali nad Krainą Słońca. Tyle tylko moŜna było zrobić; Lardis uzgodnił wszystkie procedury z Antonem Mirlu i Yannim Tirenim; Cyganom Lidesci - którzy osiedlili się najdalej od granicy i przez to musieli najdłuŜej wędrować, by dopełnić swej powinności - na pozór przypadło w udziale to, co najcięŜsze. Z drugiej strony przecieŜ mieszkali najdalej... nie do tego stopnia jednak, by Lardis nie mógł trzymać ręki na pulsie. Nie, musiał przecieŜ mieć dobry wywiad, na bieŜąco otrzymywać informacje, gdzie i kiedy pojawiają się lub atakują wampiry... Skulony na krześle w swym ogródku, górującym nad Siedliskiem, Lardis w kółko roztrząsał wszystkie te sprawy, rozpamiętując, co juŜ było, i zastanawiając się, co jeszcze nastąpi; aŜ nagle, poczuwszy chłód, postawił kołnierz kurty. Nie Ŝeby miało go to rozgrzać, ten chłód nosił w duszy najprawdopodobniej. Parsknął i ze złością wzruszył ramionami. Czasami przeklinał to, Ŝe w jego Ŝyłach płynie krew jasnowidza; mówiła mu wiele i ostrzegała, to fakt, nigdy jednak nie ujawniała dostatecznie wiele, a ostrzeŜenia czasem przychodziły za późno. Rzadka mgła stopniowo (i w całkiem naturalny sposób) unosiła się nad ziemią, nad strumieniami i rzekami, przepływała przez lasy i zbierała się w dolinach. Palisada Siedliska juŜ niemal całkiem utonęła w tej szarości. Lardis nie bardzo przejmował się mgłami; widział w Ŝyciu za wiele takich, które nie miały nic wspólnego z naturą; jego skóra pamiętała jeszcze ich wilgotny dotyk, pamiętał, co je rodziło i co, aŜ za często, rodziły one same. Ale ta tutaj... ...ZmruŜył ciemne cygańskie oczy i tylko się skrzywił. Znając jej źródło, mógł sobie na to pozwolić, bo to po prostu był brzask. JuŜ niedługo to wspaniałe, pracowite słońce wyjrzy zza odległych rozpalonych pustkowi, skąpie w swoim blasku skarłowaciałe krzaki, krwawniki, stepy i przeczesze lasy, aŜ wreszcie jego złote promienie rozświetlą Siedlisko i same góry.

Pora słońca, tuŜ za progiem! Ziemia juŜ to wiedziała, budziła się, wypuszczała mglisty oddech, budząc jednako ptaki i zwierzęta, a w jaśniejących rzekach aŜ migotało od pstrągów. Tak, wschód... I wraz z tą myślą wywietrzały ukradkiem z głowy Lardisa wszelkie złe wróŜby i wytwory wyobraźni. Przynajmniej na jakiś czas... - Hej tam! Jakiś krzyk wdarł się w Lardisową zadumę, poderwał go z krzesła. Stanąwszy przed ogrodem i patrząc w dół zygzakowatych schodków z kamieni, które osadził w najbardziej stromej części stoku, Lardis zobaczył dwoje całkiem do siebie niepodobnych ludzi, pnących się ku niemu, o stopach tonących w mlecznobiałym kobiercu przygruntowej mgły. Jedną z tych osób, tą, której znajomy głos zwrócił jego uwagę, była Nana Kiklu. Drugą - płci męskiej, sękatą i cokolwiek pomarszczoną - był Jasef Karis, mentalista, czy teŜ „złodziej myśli”, jak nazywała go większość ludzi, choć było to dość niegrzeczne miano. Och, ten stary Cygan, gdyby tylko zechciał, wlazłby w kaŜdą głowę i wykradł z niej myśli! To jednak nie leŜało w jego naturze. Zazwyczaj nikomu nie szkodził tym swoim talentem, a nawet uŜywał go z korzyścią dla całego plemienia. Jeśli zaś chodziło o Nanę: jej mąŜ umarł tuŜ po bitwie o ogród Mieszkańca, która nastąpiła niedługo po piekielnej jatce w Skalnym Schronieniu. A Lardis pamiętał to wszystko aŜ za dobrze... Wtedy to wampyrzy lord Szaitis najechał Krainę Słońca w poszukiwaniu Zekinthy Föener i Jazza Simmonsa z Krainy Piekła. Właściwie, to Zek i Jazz oboje przybyli z Krainy Piekła, ale choć Lardis kaŜde z nich z osobna darzył podziwem, o wiele milsza była mu pamięć o Zek. ChociaŜ nie sposób byłoby wziąć ją za Cygankę (przecieŜ nie z taką cerą, jak błysk słońca?), niewątpliwie miała w sobie coś cygańskiego. Mimo iŜ nigdy w Ŝaden sposób nie zachęcała Lardisa, Ŝywił wtedy jakieś nadzieje. MoŜe, gdyby sprawy ułoŜyły się inaczej... ale się nie ułoŜyły. Zek odeszła, wróciła do swojego świata. Zresztą Lardis miał Lissę i Jasona, i oboje kochał. Ponownie uporządkował teraz bieg swych myśli. Po rzezi w Skalnym Schronieniu i okresie spędzonym w ogrodzie Mieszkańca, kiedy juŜ plemię wróciło do Krainy Słońca, by zbudować Siedlisko, Nanie powierzono opiekę nad starym Jasefem, bo u Cyganów nie było miejsca dla nierobów. Po prawdzie, gdyby wszystko było jak za dawnych czasów, Nana miałaby obowiązek znaleźć sobie kolejnego męŜa. A co do starca, to niewątpliwie dawno temu przyszedłby juŜ dzień, który zabrałby mentalistę. Postępujące obumieranie mózgu, kruchość kości i zwapnienie Ŝył na pewno by do tej pory połoŜyły kres jego Ŝyciu, gdyby Jasef podczas jakiegoś koszmarnego najazdu z Krainy Gwiazd - nie mając ani dość rozumu, Ŝeby się ukryć, ani tak duŜej zwinności, by uciec - skończył jako strawa w brzuchu

hybrydycznego potwora, wojownika Wampyrów. Tyle, Ŝe... tak to wyglądało wówczas, ale wszystko potoczyło się inaczej. Lardis szedł więc na spotkanie wspinającej się ku niemu parze, a myśli, które poświęcał teraz leciwemu cygańskiemu telepacie nie brały się z bezduszności ani z wyrachowania, były po prostu szczere. Stary Jasef, z tą całą swoją umiejętnością czytania myśli i czym tam jeszcze, nie zjadał wiele, kłopotów teŜ nie sprawiał. Przy chacie Nany, w przybudówce, doŜywał swych dni we względnym spokoju i był za to wdzięczny. Wiedział bowiem, Ŝe w niektórych cygańskich plemionach nie zaznałby tyle szczęścia, moŜe nawet zostałby zgładzony, jak niegdyś jego ojciec, jako Ŝe miał w sobie coś z Wampyra. Niewiele tego było i przejawiało się tylko pod postacią jego mentalizmu, ale w oczach Lardisa czyniło go cennym. Zwłaszcza teraz, gdy coś się zaczynało dziać, choć było to coś, bez czego Cyganie świetnie mogliby się obejść. Lardis cofnął się teraz o jakieś trzynaście wschodów, do chwili gdy Nana po raz ostatni przyprowadziła do niego Jasefa Karisa i do tego, co z tamtych odwiedzin wynikło. - Karen jest w swojej wieŜy i się niepokoi! - Ręce starca trzepotały jak dropiate ptaki. Podobnie Harry Syn Wilka grasujący teraz z watahą na skraju Krainy Gwiazd i wyjący do mknącego po niebie księŜyca. Ich myśli są dziwne i złowróŜbne. Widziałem ich oczami zorze wijące się i pulsujące nad Krainą Lodów i chłonąłem ich nozdrzami obce wiatry znad tamtych zimnych pustkowi! Lardis pokiwał głową i zapytał: - Co więc myślą? - Karen jest niespokojna - bardzo! Tworzy potwory! - Z ludzi? Bojąc się w to uwierzyć, Lardis wstrzymał dech. Wystarczająco trudno było, cztery lata wcześniej przyjąć, Ŝe przeŜyła! Co, Karen Ŝyje? A Harry Rodziciel taki był pewien, Ŝe zginęła? Ale kiedy Mieszkaniec wrócił do Krainy Gwiazd, odesławszy juŜ ojca w jego piekielne strony, prawda wyszła na jaw: lady Karen osobiście przybyła z wizytą! Razem z Mieszkańcem (oboje jednacy?) przechadzali się razem, rozmawiając, po srebrzystych stokach nad skalistymi równinami Krainy Gwiazd. Bo i czemu nie? Stanęła przecieŜ po jego stronie przeciw wampyrzym lordom, nieprawdaŜ? To ona przyniosła pierwsze ostrzeŜenie. A teraz praktykowała sztuki Wampyrów, wytwarzając potwory! Ale z czego? MoŜe i w końcu na dobre wyszło, Ŝe Mieszkaniec się przemienił, wraz z ludzkim ciałem tracąc swoje moce. I został przywódcą szarej braci - wilkiem! Aczkolwiek wilkiem o smukłych bladych dłoniach młodego człowieka. Gdyby stało się inaczej... och, jakieŜ to niewyobraŜalne koszmary mogliby

wraz z Karen hodować! I jakieŜ to krwioŜercze potomstwo dokonywałoby napaści od strony Krainy Gwiazd! Jasef jednak pokręcił trzęsącą się głową. - Nie, robiąc swoje stwory, Karen nie uŜyła ludzi. Ani ciał Wędrowców, ani teŜ ciał trogów, lecz... materiału, który odkryła jeszcze Ŝywy w pracowniach lordów Menora Zgryza i Leska Nienasyconego, pogrzebanych pod gruzami ich zdruzgotanych zamków. - Wzruszywszy ramionami, dodał zaraz: - Ale co za róŜnica? I ten materiał... to byli kiedyś ludzie. ChociaŜ wieści o niesamowitych poczynaniach Karen i przejmującym wyciu Harry'ego Syna Wilka same w sobie były dość złą nowiną. Lardis chciał jeszcze wiedzieć, co ich doprowadziło do tak szczególnych uczynków; czy Jasef dotarł do ich przyczyny? Czy przemiana wpędziła Mieszkańca w obłęd? Czego Karen lękała się tak bardzo, Ŝe tworzyła strzegące jej potwory, skoro sama była ostatnią z Wampyrów? RóŜne krąŜyły pogłoski: mówiło się, Ŝe brała sobie męŜczyzn za kochanków i nigdy Ŝadnego z nich nie skrzywdziła Co Jasef wysnuł z tego wszystkiego? Czy w ogóle coś wysnuł? A moŜe tylko stąpał po omacku? - Okropne wiatry wioną znad Krainy Lodów - jęknął starzec, przewracając oczami. Odmieniec i Karen, oboje obserwowali falujące zorze i nasłuchiwali głosów idących od lodu! Tu zwęziły się źrenice Lardisa. Stary dwukrotnie juŜ wspomniał o Krainie Lodów, o owych ziemiach na dalekiej północy za Krainą Gwiazd, gdzie od niepamiętnych czasów Wampyry wypędzały złoczyńców ze swej rasy. Wiadomo było, Ŝe po bitwie o ogród uszli tam ci nieliczni lordowie, którzy przeŜyli: olbrzymi, przerośnięty Ferenc, absolutnie odraŜający Volse Pinescu, przysadzisty i mściwy Arkis z Trędowatych - a nawet sam wielki lord Szaitis oraz nieznana liczba sług i poruczników, a byli oni tylko ostatnimi z wielu, którzy tam zawędrowali. I nikt nigdy nie wrócił. AŜ dotąd... Lardis zadygotał wtedy i spytał chrapliwie: - Chcesz powiedzieć, Ŝe oni boją się powrotu...? - Czekaj! Czekaj! - Stary Jasef zamachał rękami. - W godzinie poprzedzającej świt śnił mi się Mieszkaniec, odmieniec, wilk o ludzkich dłoniach. Tyle, Ŝe było to coś więcej niŜ sen, on zaś pytał o ciebie, Lardisie. Jeśli chcesz wiedzieć więcej, idź i sam porozmawiaj z tym, który teraz przewodzi sforze. - Aha? - mruknął Lardis, obruszywszy się, by ukryć niepokój. - Tak po prostu? MoŜe i ja mam sobie pobiegać z wilkami? I czy one uszanują me Ŝycie jak oswojone wilki z Siedliska? Powiedz mi zresztą: jeśli nawet zapragnę zobaczyć się z Mieszkańcem, jak mam go szukać i gdzie znaleźć? - Pojął jednak, Ŝe zna odpowiedź jeszcze zanim skończył zadawać pytanie. - GdzieŜby indziej? - odparł Jasef, przechyliwszy głowę. - U grobu jego matki, rzecz jasna...

Nana i Jasef dotarli juŜ na najwyŜszy odcinek schodów. Sapiąc i dysząc, gdyŜ droga była stroma, stary opierał się cięŜko o Nanę. To musiało być coś waŜnego. Lardis zawołał więc: Powinniście byli posłać po mnie jakiegoś gońca. Sam bym do was przyszedł. „Goniec” - nawet tak proste słowo budziło skojarzenia. Z księŜycem goniącym po niebie nad Krainą Gwiazd i gibkimi szarymi sylwetkami, ganiającymi się z szybkością Ŝywego srebra, stanowiącymi jakby cząstkę nocy. Nie do uchwycenia wzrokiem - ot, szare maźnięcia, widoczne tylko kątem oka - stapiały się z wąwozami, górskimi szczytami, czarnymi cieniami skal i nieruchomych drzew. W nieziemskim mroku ogrodu jarzyły się tylko ich trójkątne ślepia. Lardis bowiem oczywiście wiedział, co do niego naleŜy i mimo swych obaw poszedł tam; wspiął się na wysoką przełęcz i przeszedł przez nią do ogrodu, by spotkać się z Harrym Synem Wilka u grobu Łagodnej spod Kamieni. O, nie poszedł tam sam ani teŜ bezbronny: towarzyszyło mu pięciu jego najlepszych ludzi, niósł teŜ strzelbę i pudełko srebrnych kul ze zbrojowni Mieszkańca. Nie, Ŝeby Lardis nie ufał Harry'emu Synowi Wilka; w swoim czasie bardzo mu ufał, prawie go wielbił, to samo odczuwał teŜ teraz - do pewnego stopnia. Wiele się jednak o tamtym mówiło. Polujący wieczorami na stokach Krainy Słońca, wracający późno do Siedliska, do Mirlu, czy na Skarpę Tireniego, widywali go ganiającego wraz z watahą. I wył w najlepsze ze swymi pobratymcami! Mieli wszakŜe umowę, iŜ Ŝaden człowiek z zachodnich osad cygańskich nigdy nie strzeliłby do górskiego wilka. Mimo to, chcąc mieć absolutną pewność, Ŝe nie ulegną pokusie, Lardis polecił swym ludziom czekać na tyłach ogrodu, gdzie przełęcz schodziła ku Krainie Słońca. Sam ruszył na spotkanie przy grobie matki Mieszkańca. Tyle, Ŝe to nie odmieńca spotkał Lardis w zrujnowanym teraz ogrodzie. Nie jego, lecz jego ojca, Nekroskopa Harry'ego Keogha, który powrócił właśnie z innego świata. Lardis dokładnie pamiętał pierwsze chwile tamtego spotkania: jak to ogród początkowo był pusty, a potem w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była pusta przestrzeń, pojawiła się przy murze wysoka sylwetka tego przybysza z Krainy Piekła, samotna, ze zwieszonymi ramionami, dosyć smętna. Lardis z miejsca pojął, z kim ma do czynienia, nikt inny bowiem nie mógłby się w ten sposób pojawić; zapytał siebie: Czy to właśnie chciał mi przekazać Mieszkaniec, Ŝe jego ojciec wrócił na to górskie pogranicze? Zaraz jednak, kiedy Lardis się zbliŜył, Harry stanął prosto, odwrócił się i zobaczył go. W tej samej chwili Lardis zrozumiał, Ŝe Mieszkaniec nie jest juŜ jedynym odmieńcem w Krainie Gwiazd. Szare i wychudłe było ciało Harry'ego, oczy zaś szkarłatne. Wampyr!

Jeśli chodzi o resztę tamtego spotkania - co robili, o czym rozmawiali - wszystko poszło w niepamięć. Lardis nie marzył o niczym innym jak tylko, Ŝeby stamtąd uciec. MoŜe napomknął coś o losach Mieszkańca, wspomniał o obawach tamtego związanych z Krainą Lodów; moŜliwe teŜ, Ŝe rozmawiali o lady Brendzie i mogile, w której ją pogrzebano; moŜe teŜ oczy Nekroskopa zrobiły się wtedy nie tylko krwawe. Jedno Lardis pamiętał, i to wyraźnie - jeden ruch, którego na zawsze będzie się wstydził - to, Ŝe uŜył broni, zupełnie nieskutecznie, a przybysz z Krainy Piekła bez trudu mógł go zabić... i tego nie zrobił. Potem stali razem w milczeniu nad grobem Brendy. Kiedy jednak Harry zapytał o Wędrowców, Lardis nagle nabrał podejrzeń. Niepewny zamiarów tamtego, zapytał: - Ty teŜ będziesz polował w Krainie Słońca - polował na męŜczyzn, kobiety i dzieci - gdy noc będzie mroczna? - Czy mój syn poluje na lud wędrowny? - odpowiedział pytaniem Harry. - Czy kiedyś to robił? Atmosfera juŜ wtedy zrobiła się tak fatalna, jak nastrój Lardisa. Wracając na przełęcz, gdzie ukryli się jego ludzie, posłał za siebie ostatni pocisk: - Och, juŜ niedługo zapolujesz, na kobietę, co ma rozgrzać twoje leŜe, albo na słodziutkie dziecko z ludu Wędrowców, bo znudzi się tobie mięso królików! Wycie wilków towarzyszyło mu i jego ludziom przez całą drogę do Krainy Słońca...

Nana i Jasef dotarli na szczyt schodów; Lardis wziął starca pod rękę, podprowadził go, powłóczącego nogami, do swojego krzesła i tam posadził; Nana powiedziała: - Przyszłabym sama, ale Jasef się nie zgodził, chciał osobiście z tobą rozmawiać. Poza tym, u ciebie jest spokój. A o takich sprawach, jakie wyjawi Jasef, najlepiej mówić na osobności. Nie chce wpędzać ludzi w panikę. - A tobie? - Lardis przyjrzał się jej, dając mentaliście czas na pozbieranie się, złapanie oddechu. - Tobie powiedział o tych sprawach? Wzruszyła ramionami. - Opiekuję się nim; on gada przez sen; od czasu do czasu zdarza mi się coś usłyszeć. - Owszem, gadam - przyznał stary, pokazując dziąsła w krzywym uśmiechu. - Ale chodzi o sens mojej gadaniny! - WyłóŜmy go więc - zgodził się ponuro Lardis. - O co teraz chodzi, starcze? Jaser wypalił prosto z mostu: - Do Krainy Gwiazd wróciły Wampyry! ChociaŜ Lardis tego właśnie się obawiał, i tak był wstrząśnięty. Potrząsnął głową, chwycił Jasefa za rękę.

- Nie moŜe być! Czy to moŜliwe? Pokonaliśmy Wampyry! - Nie wszystkie - rzekł Jasef. - A teraz powróciły, Szaitis i jeszcze jeden, z Krainy Wiecznych Lodów. Szykują się na Harry'ego z Krainy Piekła, na lady Karen, a nawet na odmieńca. Ich głosy przenosi nad górami wiatr i w moich snach słyszę te rozmowy. - O czym? - O słodkim mięsie Wędrowców, o krwi będącej Ŝyciem, o dzieciach pieczonych jak prosiaki i kobietach dla zaspokojenia Ŝądzy! O wszystkim, czego im brakowało na wygnaniu pośród Lodów. Zajęli juŜ wieŜę Karen, wylatują z niej właśnie ze swoimi niezwycięŜonymi wojownikami, by najechać wschodnie plemiona. - Tylko we dwójkę? - Co? - W kaprawych oczach Jasefa pojawiło się zdumienie. - Tylko we dwójkę, powiedziałeś? „Tylko” dwaj wampyrzy lordowie? Lardis oczywiście musiał przyznać mu słuszność. Równie dobrze mogli mówić o armii. Tyle, Ŝe... i armie czasem przegrywają. Jasef czytał mu w myślach. - Owszem - przytaknął. - Cyganie Lidesci posiadają ochronę: mamy oręŜ Mieszkańca! Ten oręŜ przynajmniej, którym nauczył nas posługiwać się. Ale co z innymi szczepami i miastami? „Tylko” we dwójkę - jak na razie! Ale wydaje ci się, Ŝe Wampyry nie będą brać sobie poruczników? Myślisz, Ŝe nie zaczną hodować, tworzyć potworów? Lardisie, jestem jedynie staruchem, którego dni są policzone, niewiele więc znaczę na tym świecie. Powiem ci jednak, czego najbardziej się boję: Ŝe to początek końca dla wszystkich Cyganów. Lardisa ogarnęła nagle desperacja. Mocniej chwycił Jasefa za ramię. - Skąd moŜemy mieć pewność, Ŝe dobrze to odczytałeś. Nie zawsze Ŝywisz taką pewność. Nawet twoje sny okazują się czasem... tylko snami. - Nie tym razem, Lardisie. - Stary pokręcił głową. - Niestety, nie tym razem. Myślisz, Ŝe cieszy mnie odgrywanie takiego zwiastuna, herolda złych wieści, człowieka, którego sam oddech niesie zarazę? Uwierz mi, ani trochę. Ale ja znam Wampyry, a zwłaszcza Szaitisa, który zawsze był zmyślny... - urwał na chwilę, targnięty niekontrolowanym dreszczem. - Tak jego myśli są silne, niosą się przez eter, jak krzyki przez odbijającą je echem dolinę, a mój umysł jest ścianą tej doliny, wyłapującą je, tak Ŝebym usłyszał. Lardis popatrywał na boki, szukając jakiegoś niewidocznego rozwiązania, w chwilę później jednak podniósł głos. - Co z Karen? - zapytał. - Co z Harrym Rodzicielem? On przecieŜ posiada moc, której uŜył walcząc o ogród Mieszkańca. I oni oboje - darujcie, Ŝe to mówię, Ŝe nawet o tym myślę - sami teŜ

są Wampyrami! Nie wyobraŜam sobie, Ŝe będą siedzieć bezczynnie, kiedy Szaitis odzyskuje dawne wpływy,

odbiera

swoje

włości.

To

nie

do

pomyślenia!

Byliśmy sprzymierzeńcami,

sprzymierzeńcami teŜ pozostaniemy. Jasef kiwał głową, cokolwiek bezładnie. - Lepsze znajome diabły, co, Lardisie? CzyŜbyś jednak nie słuchał? Karen juŜ uciekła ze swej wieŜy! Jest teraz z przybyszem z Piekła, w ogrodzie jego syna. A co do odmieńca, to prawie na pewno dołączy do nich w walce z Szaitisem i tamtymi. Powiedz mi jednak, co moŜe zdziałać wilk? Och, nie jest to juŜ Mieszkaniec, jakiego znaliśmy! Lardis nie mógł ustać spokojnie, chodził wte i wewte. - Przynajmniej wiem, co muszę zrobić! - oznajmił w końcu. I zwrócił się do Nany: - Zejdź do Siedliska, porozmawiaj z Pederem Szekarlym, z Kirkiem Lisescu, z Andreiem Romanim i jego braćmi. Powiedz, Ŝe mają się u mnie stawić, i to natychmiast - ze strzelbami! Ruszamy do ogrodu w Krainie Gwiazd. Jeśli Harry Rodziciel i Karen potrzebują Ŝołnierzy... Zaczekam tu i sam się przygotuję, zanim ta piątka do mnie dołączy. Przyjdziemy w sukurs tym, którzy bronią tego ogrodu, jak juŜ raz go bronili. Pójdziemy zaproponować im przymierze i pomówić o wojnie! Nana skinęła głową. Dotąd milczała, teraz słowa wylewały się z jej ust, nie pozwalając odetchnąć. - Lardisie, jak myślisz, czy ja...? Czy mógłbyś...? Chcę powiedzieć, Ŝe... tylko tyle, Ŝe bardzo chciałabym iść z wami! Popatrzył na nią, zdumiony, zmarszczył brew, zagryzł wargi. - Ty? Do Krainy Gwiazd? Rozum ci nagle odebrało, Nano? Ty, co masz pod opieką dwóch malutkich synów, o rok tylko starszych od mojego Jasona? Jak mógłbym na coś takiego pozwolić i czemu miałabyś tego chcieć? Nie wiesz, czym to grozi? - Ja... oczywiście, Ŝe wiem. - Odwróciła wzrok. - To była tylko... nic, nic, tylko taka zachcianka. - Potem raz jeszcze wybuchła: - Ale ja... to ja wtedy pielęgnowałam Harry'ego Rodziciela i ciekawa jestem, jak mu się teraz wiedzie, kiedy jest... - Odmieniony! - dokończył za nią Lardis. - Wtedy bowiem był tylko człowiekiem, Nano chociaŜ dość dziwnym - teraz człowiekiem nie jest. Nie moŜesz iść ze mną. Do Krainy Gwiazd? Pewnie, Ŝe nie moŜesz! Zostań w Siedlisku i opiekuj się dziećmi Hzaka Kiklu, póki jesteś w stanie. Zachcianka, powiadasz? A ja powiadam, Ŝe cholernie durna! Miałbym pozwolić jakiemuś wampyrzemu lordowi, choćby i Harry'emu Rodzicielowi, wlepiać szkarłatne ślepia w jedną z moich Cyganek? Losu, który mógłby ci przypaść w udziale... nie Ŝyczyłbym nawet psu! Och! Pomyślała. Ty nic nie rozumiesz, nic nie wiesz!

Ale Lardis wypowiedział swoje ostatnie słowo w tej sprawie i Nanie pozostało jedynie w duchu przeklinać swój długi język, który niemal ją zdradził...

Zejście do Siedliska było juŜ łatwiejsze. Gdy Nana i Jasef znaleźli się na najniŜszych stopniach, gdzie mogła zerwać się do biegu i zanieść polecenie Lardisa jego ludziom, starzec wysapał: - Nano, tam na górze, to był błąd. ChociaŜ jej równieŜ brakowało tchu, wstrzymała go z wraŜenia. - Co było błędem? - Czterdzieści wschodów, tyle mniej więcej kobieta nosi w sobie dziecko. - Stary mentalista udawał zamyślonego. - Ale cztery lata temu - (nie powiedział „lata”, uŜywał terminów właściwych Krainie Słońca i cygańskim miarom czasu) - doszło do tak wielkich wydarzeń, Ŝe nikt nie przejmował się liczeniem. - Co chcesz powiedzieć? - Bardzo dobrze jednak wiedziała, co miał na myśli, nawet zanim to wypowiedział. - Hzak Kiklu umarł wkrótce po bitwie w ogrodzie - dumał dalej Jasef (ta całkiem zbędna uwaga, potwierdziła to, o czym Nana i tak wiedziała: Ŝe choć stary, Jasef nie był takim głupcem, za jakiego go mieli). - Ale zanim umarł, jeszcze wiele miał w sobie z męŜczyzny. Niewątpliwie, skoro masz synów! Och, bardzo to długa była ciąŜa, Nano - mówił dalej - trwająca... ile? Prawie dziesięć miesięcy? - Dziesięć i pół - wymamrotała. - Ale jak sam zauwaŜyłeś, nikt nie przejmował się liczeniem. Zmierzaj do sedna, Jasefie. - Powierzono mnie twojej opiece - powiedział - i byłaś dla mnie dobra. Mało kto tak bardzo by się troszczył. O tego starego złodzieja myśli, Jasefa Karisa? MoŜna było zapomnieć go nakarmić, niech leŜy na posłaniu, słabnie i umiera. Przy tobie jednak nie mogłem chcieć więcej... no, moŜe nowej pompy w starej piersi, paru porządnych zębów, nowych kolan! Ale jeśli chodzi o wygody, mam wszystko, co mi trzeba. Mam teŜ więc swoje powody, by ciebie lubić, Nano. - To działa w obie strony - odparła. - Nie jesteś wcale taki zły. No więc? Przez chwilę milczał, gdy pokonywali ostatni zakręt i wreszcie: - Widziałem, jak drgnęłaś - oznajmił - kiedy powiedziałem Lardisowi, Ŝe Harry i Karen są razem w ogrodzie. Te twoje czarne oczka zapłonęły jak węgle, Nano. - Zapłonęły na chwilę. - Odwróciła wzrok. - Tylko na chwilę. W końcu, w moich dzieciach płynie jego krew. Pokiwał głową, przemyślał to i spytał: - Co cię skłoniło do trzymania tego w sekrecie?

- Zdrowy rozum - odpowiedziała - i moŜe coś jeszcze. W Siedlisku jest parę kobiet, które mogłyby narobić wokół tego szumu, i kilka innych, które za bardzo by to rozdmuchały! Ale wtedy, kiedy Harry leŜał chory w ogrodzie Mieszkańca, nie myślałam o nim jak o kimś z Krainy Piekła. Dla mnie był tylko samotnym człowiekiem w obcym kraju, samotnym trochę tak jak ja. Masz jednak rację: wiele się działo wtedy, gdy na świat przyszły te bliźniaki, zdarzenia następowały jedno po drugim. Wszystko zamazywało się w pamięci. Zeszli na sam dół. Nana puściła ramię swego podopiecznego, podała mu jego kostur. - A teraz, choćbym chciała, nie mogę powiedzieć. Harry z Krainy Piekła jest Wampyrem! CóŜ bym zyskała, ujawniając prawdę? W najlepszym razie moi chłopcy i ja bylibyśmy ciągle na oku - nieustannie, pod bardzo baczną straŜą - nawet w najspokojniejszych czasach. A co dopiero teraz, gdy Wampyry wróciły do Krainy Gwiazd. - Potrząsnęła głową. - Kiedy ludzie wpadają w popłoch, bezładnie pędzą przed siebie, Jasefie. I tratują niewinnych. Przytaknął i patrzył, jak od niego odchodzi. - Właśnie, niewinnych - przyznał. I dodał głośniej, Ŝeby pokonać dzielącą ich juŜ odległość: - Mój ojciec zapłacił za wszystko! Przebity kołkiem, ścięty, spalony. Ale wtedy nie był juŜ niewinny. Kiedy bowiem dokonała się w nim wampirza przemiana, nie był juŜ człowiekiem! Zatrzymała się, odwróciła w jego stronę. - Ale moje dzieci są ludźmi - powiedziała wolno i bojowo. - Nikim więcej. Oczywiście, oczywiście. - Jasef odprawił ją machnięciem ręki. - Idź juŜ, Nano Kiklu! Zrób, co Lardis kazał. Tak, tak, a my dochowamy twojej tajemnicy, o której nikt inny nie wie... Oby się nigdy nie dowiedzieli... Są tylko ludźmi, te twoje dzieci, tylko ludźmi... - W duchu jednak spytał: Tylko ludźmi, Nano? Potomkowie Nekroskopa, Harry 'ego Keogha z Krainy Piekła, a mieliby być tylko ludźmi? No, jestem ciekaw. Jestem ciekaw...

Dwaj z braci Romanich polowali w lasach; Kirk Lisescu wyruszył na połów; wrócili do Siedliska późnym rankiem, ruszając się wolno, ze zmęczenia. Wtedy juŜ Lardis, zniechęcony zbyt długim oczekiwaniem, opuścił dom, by samemu odkryć przyczynę tej zwłoki. Jego zejście zbiegło się z pojawieniem skonanej, wyczerpanej wędrówką gromady przeraŜonych Cyganów ze wschodnich pogórzy - uchodzących przed napaścią Wampyrów. Oswojenie się z tą wieścią zajęło nieco czasu, ale kiedy juŜ dotarła... ...Ten fakt poraził Siedlisko jakby gromem - ogłuszył! Wstrząśnięty był nawet Lardis, choć wcześniej juŜ otrzymał coś na kształt ostrzeŜenia. I jeśli nawet bywało przedtem, Ŝe powątpiewał w prawdziwość telepatycznych mocy Jasefa Karisa, cóŜ, wszelkie wątpliwości prysły.

Lardis porozmawiał trochę z jednym z siedmiu niedobitków, mniej więcej równym jemu wiekiem. Człowiek ten, wyraźnie zdrowy oraz krzepki, teraz był ogłupiały i rozkojarzony. - Kiedy uderzyli? Kiedy? Lardis potrząsnął mm, jak najłagodniej. - Dwie, moŜe trzy godziny po zachodzie słońca - odrzekł tamten, w oczach mając pustkę i zagubienie. - Wcześniej kilkoro dzieciaków przywędrowało do domu o zmierzchu - ganiały kozice w górach; mówiły, Ŝe widziały mnóstwo świateł na WieŜycy Karen. MoŜe to powinno było nas ostrzec. Mówiło się jednak, Ŝe lady Karen nie Ŝyje, a to były tylko dzieciaki. Mogły się pomylić. - Gdzie byliście? Gdzie? - Lardis znów nim potrząsnął. - Za wielką przełęczą. - Tamten drgnął, zamrugał raptownie. - Na płaskowyŜu pod szczytami... - Jego wzrok, zespolony ze wzrokiem Lardisa, zdawał się przez moment zaglądać mu w duszę, zaraz jednak oczy znów się zaszkliły. Mimo to, jakoś zdołał mówić dalej: - Dwa lata temu wspięliśmy się na wyŜyny i odkryliśmy tam jezioro. Połowy były dobre, w górach kozice, polowania na lesistych stokach. Jesteśmy - a raczej byliśmy - Cyganami Scorpi. Przewodził nam Emil Scorpi, mój ojciec. Była nas trzydziestka... jeszcze wtedy. Została siódemka. Pobudowaliśmy sobie domy w lesie nad jeziorem. Na wodę spuściliśmy nasze łodzie. Nocami, gdy wzeszły pierwsze gwiazdy, siadywaliśmy na brzegu, wokół ognisk, gotowaliśmy ryby, wspólnie wieczerzaliśmy. Czemu nie? Nie było się przecieŜ czego lękać. Wszystkie wielkie wieŜe Krainy Gwiazd leŜały obalone: Wrzodowa WieŜyca, WieŜyca Menora, WieŜyca Nienasyceńca - wszystkie zdruzgotane, legły w gruzach. Została tylko WieŜyca Karen, a mówiono, Ŝe Karen nie Ŝyje. MoŜe i tak, jaka to róŜnica? To nie lady Karen na nas napadła... Lardis jęknął i pokiwał głową. - To Szaitis. Za ramię złapał go młody niedobitek. - Tak, Szaitis... i jeszcze jeden! Widziałem go! To nie człowiek! - Nie człowiek? - Lardis zmarszczył brew. - Nie, pewnie, Ŝe nie. śaden z nich nim nie jest. To Wampyr! - Ale nawet Wampyry były kiedyś ludźmi - upierał się tamten. - Wyglądają jak ludzie. Ale nie... ten jeden. Lardisowi coś przyszło do głowy. Jasef tej kwestii nie dopowiedział. - To jak wyglądał? Tamten o mało się nie udławił. Potrząsnął głową, nie umiał znaleźć słów. - Jak... ślimak - wysapał wreszcie. - Albo jak stojąca prosto pijawka, wielkości człowieka. Tyle Ŝe grzebieniasta jak jaszczurka z kapturzastą głową i oczami jak węgle płonącymi pod tym kapturem. Upiorny robak, wąŜ, ślimak...

- Jego imię? - Lardis czuł, jak na karku jeŜą mu się włosy. Niedobitek pokiwał głową. - Słyszałem... jak go wołał Szaitis. Nazwał go Szaitanem! Szaitan! Lardis nie zdołał powstrzymać westchnienia. Szaitan: pierwszy ze wszystkich Wampyrów! Ale jakŜe to moŜliwe? Szaitan był legendą, najmroczniejszą z cygańskich legend. - Wiem, co sobie pomyślałeś - powiedział tamten. - Ale widziałem, co widziałem. Jeden był lordem, a był z nim teŜ ten wielki ślimak. Słyszałem, jak rozmawiają. Szaitis, ten o postaci człowieka, zwrócił się do tego drugiego - do tego czegoś - straszliwym imieniem Szaitan. A o resztę tego, co widziałem, zanim jak tchórz uciekłem z innymi, nie pytaj. Tyle tylko i nie więcej powiem: ich wojownicy byli wychudzeni i głodni, i to nie tylko strawy! To był koszmar! Moja matka! Moje siostry! Wampyry hodują potwory z ludzkich szczątków!

Później Lardis nie zadawał juŜ Ŝadnych pytań owej obdartej garstce, jaka pozostała po Cyganach Scorpi, przeszedł się natomiast po Siedlisku, sprawdzając zabezpieczenia. Zaczęły czuwać straŜe, na galeryjkach i wieŜyczkach, skończyło się posyłanie ludzi na zachód, do pilnowania wampirzej granicy, Teraz zagroŜenie było znacznie bliŜej domu, dlatego teŜ Lardis dziękował tym swoim szczęśliwym gwiazdom, które sprawiły, Ŝe za czasów budowy Siedliska przegłosowano go, gdy inni członkowie rady obstawali przy wbudowaniu w ostrokół solidnego uzbrojenia. Katapulty zaopatrzone w głazy owinięte kolczastymi łańcuchami; wielkie kusze, zdolne wyrzucać na wykarczowane ziemie wokół Siedliska całe pnie, ociosane jak pociski; rowy zakryte namiotopodobnymi konstrukcjami z niewyprawionej skóry, pomalowanymi na podobieństwo nieduŜych wojowników i podpartymi od spodu zaostrzonymi palami sosnowymi. Wojownik wroga, wypatrzywszy którąś z tych groteskowych podobizn, natychmiast zaatakuje i niewątpliwie się nadzieje, ludzie, bezpiecznie ukryci w rowie pod nim, wyskoczą, obleją potwora olejem i podpalą, by wił się i ryczał! Wszystkie te urządzenia były na swych miejscach, wymagały jednak uwagi. NaleŜało sprawdzić liny, czy nie postrzępione, a jeśli trzeba, wymienić; wielkie kusze musiały być załadowane, ich dźwignie nasmarowane; dzieci dla zabawy wspinające się na szkielety przynęt miejscami je połamały. Wszystko to naleŜało doprowadzić do ładu. Dlatego teŜ, kiedy Siedlisko otrząsnęło się z szoku, nikomu nie brakowało pracy. To było jak przejście ze spokojnego snu w koszmar na jawie, powrót starych lęków po krótkim okresie oddechu. To były przecieŜ Wampyry! I Cyganie Lidesci zrzucili z siebie powłokę lenistwa, jak wąŜ zrzuca starą skórę, byli więc niespokojni, ale i rześcy, czujni, pręŜni. I bardzo, bardzo przeraŜeni.

Lardis zwołał zebranie rady, uchylił jej władzę, ogłosił się wodzem, jak za dawnych lat. Rady są dobre na czasy pokoju, podczas wojny jednak szczepowi trzeba przywódcy. Tu zaś nikt nie nadawał się lepiej od Lardisa. Właściwie, jako Ŝe nigdy nie zrzekł się tej swojej pozycji, po prostu szybko i skutecznie przywrócił sobie władzę. Bez jednego sprzeciwu. Zarządził, co było trzeba. Dwie trzecie męŜczyzn zdolnych do walki miało pozostać w Siedlisku, resztę, wraz ze wszystkimi kobietami i dziećmi, czekało zaś rozproszenie się po lasach na zachodzie, daleko za Skalnym Schronieniem, a nawet w okolicach Gminy Mirlu. Gońcy mieli niezwłocznie zanieść ostrzeŜenie Cyganom Mirlu, by ci z kolei przekazali je dalej, na Skarpę Tireniego. Niewielka druŜyna miała towarzyszyć Lardisowi w drodze do ogrodu nad Krainą Gwiazd, w którym miał nadzieję wejść w sojusz z Karen i Harrym Rodzicielem. Większość dwudziestopięciogodzinnego, typowego dla Krainy Gwiazd „ranka” upłynęła na satysfakcjonowaniu Lardisa poziomem przygotowań. Siedemdziesięciopięciogodzinny „dzień” i równieŜ dwudziestopięciogodzinny „wieczór” pochłoną poszczególne etapy wędrówki i dzielący je odpoczynek. Taka bowiem wyprawa w góry, po wysokich ścieŜkach i poprzez przełęcze, będzie musiała trwać długo... w niczym to jednak chyba nie przeszkadzało. Zwłaszcza, Ŝe biorąc pod uwagę, kim było tych troje w ogrodzie, nie wydawało się prawdopodobne, Ŝe wyruszą, zanim upłynie wschód. Lardis swą wyprawę zaczął od odwiedzin w domu. Powiedział Lissie, co się dzieje, ucałował Jasona, po czym wysłał ich oboje na dół, do Siedliska. Tam dołączą do Nany Kiklu i jej chłopców, a takŜe do starego Jasefa i jednego z młodszych, zdatniejszych męŜczyzn, później zaś skryją się pod, względną niestety, osłoną lasu. Lardis patrzył, jak jego Ŝona i dziecko zmierzają w dół schodów, przez chwilę teŜ obserwował Siedlisko, w którym panował ruch jak w ulu, wreszcie odwrócił się do swych pięciu kompanów. - CóŜ - powiedział - oto do czego doszło. Wszyscy jednak przechodziliśmy juŜ przez takie czasy, no nie? To nie nowina dla Cyganów Lidesci. Mimo to, jeśli któryś z was wolałby zostać z rodziną, zatroszczyć się o swoich, niech teraz to powie. Wiecie, Ŝe za złe mieć nie będę. To zadanie dla ochotników. Tylko wpatrywali się w niego, czekając. I Lardis z uznaniem pokiwał głową. - Wszystko zatem jasne. Chodźmy. Gdy ta szóstka ruszała w drogę, wielka złota kula słońca stopniowo, niewiarygodnie wręcz powoli, zaczynała zajmować najwyŜszy punkt niewysokiego łuku, na południe od nich...

Mozolnie parli pod górę przez sześć godzin, przez wzgórza i pierwsze urwiska, potem zwalili się zmęczeni pod porastającymi skarpę drzewami, chroniącymi ich cieniem przed palącym słońcem. Tam teŜ się przespali; potem zjedli; słońce zdawało się wisieć nieruchomo, później jednak przesunęło się nieco na wschód. Jako Ŝe od „wieczoru” i zmroku dzieliło ich dobre sześćdziesiąt godzin światła dziennego, Lardis nie był rozczarowany tempem wędrówki. Etap drugi oglądał ich forsujących serię pomniejszych, otulonych mgłą urwisk, zdradliwych z uwagi na wodospady, a takŜe obchodzących wkoło kolejne bagniste, parujące wilgocią i zwodnicze połacie turzycy, trzcin i mocnych pnączy, aŜ ziemia znów zmieniła się w suchą stromiznę. Wspinaczka była tu o wiele trudniejsza; coraz dłuŜsze pokonywanie coraz krótszych odcinków przynosiło gorycz i zmęczenie. W końcu jednak rozbili obóz, posilili się korzystając ze swych zapasów i drugi raz pozwolili sobie na sen, tym razem u stóp stromej ściany, naciętej pradawną rozpadliną, stanowiącą wąską i niezbyt pewną ścieŜkę na sam szczyt. Kiedy się obudzili, widać było wyraźnie, Ŝe słońce rozpoczęło juŜ swą, ściśle ujętą w ramy czasu, drogę w dół. Pnąc się tą ścieŜką, na dobre znajdowali się juŜ w górach. Równiny Krainy Słońca zostały daleko w dole, prawie zginęły w oddali, przesłonięte purpurową mgiełką, a spod szarozielonego baldachimu lasów przebijały tylko tu i ówdzie migotliwe węŜe rzek. Dalej na południe - gdzie zakrzywiał się świat - wzdłuŜ całego wschodniego widnokręgu, połoŜyły się jaskrawoŜółtym pasem rozpalone pustynie; nad ich głowami zaś wierzchołki gór wciąŜ wydawały się ukrywać za kolejnymi falami grani i fałszywych szczytów. JuŜ teraz wydawało im się, Ŝe wspinają się od wieków, a do przejścia mieli jeszcze mnóstwo. Lardis nie poddawał się jednak zniechęceniu; zmysł orientacji podpowiadał mu, Ŝe trzyma kurs; poznawał szlak. Jeśli wszystko nadal będzie iść zgodnie z planem, przejdą między najwyŜszymi szczytami, jeszcze zanim zmierzch ustąpi miejsca nocy. I właśnie dokładnie tam wszystko przestało iść zgodnie z planem... Gdy pięli się po łatwym do przejścia skalnym grzbiecie, w stronę kolejnego szczytu, ostatni w szeregu był Ion Romani. Podczas gdy pozostali szli bez Ŝadnych przygód, on potrącił kamień, pod którym spał niewielki wąŜ. Gad zasyczał, wystrzelił ze swej kryjówki i ukąsił go; Ion, cofając się, stracił równowagę, zjechał po ostrych kamieniach i z niewielkiej wysokości spadł na jakieś głazy. Wylądował nieszczęśliwie, łamiąc sobie rękę i tam samym Ŝegnając się z udziałem w dalszej części wyprawy. Najlepiej, jak mogli, opatrzyli rany jęczącego Iona, załoŜyli mu temblak, podzielili zapasy. Został z nim, jako z młodszym bratem, Franci Romani, by w odpowiednim czasie pomóc mu uporać się z węŜową gorączką, a potem znaleźć dla nich łatwiejsze, nie tak strome zejście do

Siedliska. Całe to zdarzenie pochłonęło trzy cenne godziny i tylko czterem z nich pozostawiło moŜliwość kontynuowania wędrówki...

Później zaś... Spienione kłęby chmur, przyniesione na południe znad szczytów przez ciepłe powietrze bijące od odległych pustyń, dostarczyły tymczasowej osłony przed bezlitosnym słońcem; obiecująca kozia ścieŜka rozczarowała ich, kończąc się nagimi urwiskami nie do przejścia, tak Ŝe trzeba było szukać innego szlaku; dla tych utrudzonych męŜczyzn czas zaczynał się zamazywać, nic nie znaczące godziny znikały jedna po drugiej w miarę męczącej, pełnej przekleństw i potu wędrówki. Wreszcie, gdy kaŜdego z nich dotkliwie bolały wszystkie mięśnie, Lardis zarządził popas jakieś trzysta stóp poniŜej linii drzew. Według miar czasu przyjętych w innym świecie ludzi upłynęłyby dwa i pół dnia od rozpoczęcia tej wspinaczki. Mieli ostatnią okazję, by się przespać, potem naleŜało przejść większy szmat drogi, nim nadejdzie zmrok. Słońce juŜ chyliło się ku południowemu wschodowi. ...Nie wyznaczyli warty i zaspali, a Lardis obudził się w złym humorze i cały obolały. Przeraził się, Ŝe cztery lata łatwego Ŝycia wyssały zeń całą energię, i zły był, Ŝe tę słabość odkrył właśnie teraz, gdy jak nigdy potrzebował wszystkich swoich sił. Gdy pomarańczowa półkula słońca uczepiła się krawędzi świata, a odwieczny zmierzch zaczął tłumić wszystko wokół, Lardis wezwał swych ludzi do wzmoŜenia wysiłku, bo przechodzili juŜ pod ostatnimi drzewami ku krętym ścieŜkom i szlakom, wiodącym wśród szczytów. Ptasie śpiewy ustąpiły miejsca pohukiwaniu sów; księŜyc gnał przed siebie, sunął w górę; gdzieś na zachodzie pierwszy wilk wyciem złoŜył hołd swemu chyŜemu niebiańskiemu władcy. W końcu jednak czwórka Cyganów natrafiła na znajomy szlak i Lardis mógł z niejaką pewnością stwierdzić, Ŝe odtąd szło się będzie łatwiej. Za dziewięć godzin powinni pokonać ostatnie wzniesienie, przechodząc przez ostatnią przełęcz do tego, co niegdyś było przynaleŜącym do Krainy Gwiazd ogrodem Mieszkańca, gdzie wówczas przyjdzie im... ujrzeć to, co przyjdzie im ujrzeć. Tyle Ŝe naprawdę ujrzeć co trzeba i dowiedzieć się najgorszego mieli duŜo, duŜo wcześniej...

W połowie drogi przez szczyty, gdy zmierzch przechodził w noc a czterej wędrowcy szli ostroŜnie wyschniętym łoŜyskiem prastarego strumienia, Lardis nagle poczuł w sercu ołowiany cięŜar, a w duszy wilgotny ziąb. Pamiętał to odczucie z dawnych lat: to dziedzictwo szczególnych zdolności swych cygańskich przodków. Jednocześnie, jakby na bezgłośny sygnał, odległe wycie

wilków ścichło do niespokojnych skowytów, po czym umilkło, podobnie jak górskie sówki, które jeszcze przed chwilą przekrzykiwały się nad wysokimi ścianami wąwozów. Czterej wędrowcy, ledwie oddychając, przykucnęli w cieniu skał i rozejrzeli się. Za nimi na południu, nad Krainą Słońca, na niebie malowały się pręgi róŜowego i Ŝółtego światła, coś jakby blaknący wachlarz. Zachód słońca... niepodobny jednak do innych. Lardis jeszcze bardziej przywarł do ziemi i pociągnął za sobą pozostałych, przyłoŜywszy w mroku palec do ust, sykiem prawie na bezdechu nakazał im dalsze zachowanie ciszy. Pozostawało czekać... BladoŜółte plamy na stokach otaczających ich gór zamieniły się w szare; narastał aksamitny mrok; dało się słyszeć wysokie, świdrujące piski, nagły łopot błoniastych skrzydeł - nietoperze! Tyle Ŝe bywają nietoperze i nietoperze. To zmroziło nawet gorącą cygańską krew Lardisa. Jego świat znał wiele gatunków nietoperzy, w tym niemało owadoŜernych, zwykłych skrzydlatych myszek. Te stwory jednak, które nagle wyłaniały się z nocy, spiesząc nad ich głowami zwartymi trójkami, o sylwetkach odcinających się granatową czernią od światła gwiazd, nie naleŜały do owej czeredy niegroźnych maluchów. Dorosłe sztuki nie róŜniły się zbytnio od wampirów wywodzących się ze świata znanego Cyganom jedynie pod nazwą Krainy Piekieł, gatunku nietoperzy określanego słowem Desmodus - tylko rozpiętość ich skrzydeł wynosiła, od jednego końca do drugiego, blisko metr. NiezaleŜnie od rozmiarów tych stworów i tego, Ŝe wiele opowiadanych przy ogniskach legend mówiło o ich atakach, Lardis wiedział, Ŝe same w sobie nie są tak niebezpieczne; zdolność ruchu odebrało mu to, co oznaczały. Od czterech z górą lat nie widział stada tak skupionego, tak świadomego celu, i tak samo jak wówczas instynktownie wiedział, co to moŜe oznaczać, tak wiedział to takŜe i teraz. Sługi Wampyrów znów przemierzały nocne niebo, wyprzedzając swych panów jako forpoczty najprawdziwszej grozy... zwiadowcy wysłani na poszukiwania! Ale czego szukały?

III

Czterema szybkimi formacjami, kształtem przypominającymi groty strzał, po trzy nietoperze w kaŜdej grupie, te upiorne sługi Wampyrów rozwibrowały powietrze, by w ułamku chwili przemknąć w kierunku Krainy Gwiazd i ogrodu Mieszkańca. Czas się wlókł, a za towarzystwo mieli jedynie zimne gwiazdy na niebie przechodzącym z barwy ametystu nad Krainą Słońca w kolor indygo pomiędzy szczytami, Lardis zaś nadal trwał w bezruchu, natomiast Peder Szekarly, najmłodszy z wędrowców zrobił taki ruch, jakby chciał się podnieść. Brakowało mu doświadczenia i nie dostawało wiedzy, jaką o tych sprawach posiadł Lardis. Lardis wyczuł, Ŝe tamten wierci się niecierpliwie, prostując juŜ kończyny; wyciągnął rękę i kategorycznie wpił się palcami w ramię Pedera, unieruchamiając go przy ziemi. Cała Lardisowa trójka, czując jak dalece ich przywódca zdawał się kulić w sobie, jeszcze przykucnęła, wtapiając się w pękate zarysy głazów. - Co...? - zaczął protestować Peder ledwie słyszalnym szeptem, Lardis jednak z miejsca upomniał go chrapliwie, lecz równie bezgłośnie: - Nic nie mów! Nic nie rób! Nie ruszaj się, nie oddychaj, nawet nie myśl - a jeśli juŜ musisz, myśl o ciszy, o śnie, o tym, jak to musiało być w matczynym łonie, gdy nie bałeś się niczego poza narodzinami! Rób dokładnie, co mówię, jeŜeli chcesz przeŜyć! Nie pierwszy raz Peder usłyszał takie słowa; z podobnymi upomnieniami oswajał się w dzieciństwie. Jak kaŜde bowiem dziecko Wędrowców, kształcony był w sztuce ciszy: Ŝeby nie być słyszanym, nie być widzianym... w ogóle nie być. Przypomniał sobie teŜ, jak pewnej potwornej nocy jego ojciec dyszał mu do ucha takie właśnie słowa i jak witał wschód, nie mając juŜ ani ojca, ani matki. To było tak dawno temu i sam powrót myślą do tego budził taki strach, Ŝe niemal zatarł wszystko w pamięci, i tyle. Teraz jednak Peder Szekarly bardzo chciał Ŝyć; podobnie jak jego kompani, którzy znieruchomieli jak głazy; i tak sekundy przeradzały się w minuty. Potem, w miarę jak czas zwalniał, sprowadzając się do teraz, nocne powietrze gęstniało, niczym ołów ciąŜąc niewysłowionym, lecz jakby fizycznym zagroŜeniem. Wydawało się, Ŝe serca całej czwórki tłukły się o Ŝebra głośno niczym bębny, tak Ŝe kaŜdy z nich wierzył święcie, iŜ będący obok na pewno je słyszą - i modlił się, Ŝeby tylko oni. I wszyscy czterej odwrócili głowy i patrzyli w stronę, z której przybyli. Stamtąd teŜ nadleciały owe wielkie nietoperze, jeśli więc byli z nimi ich władcy...

Byli i w chwilę później ukazali się oczom Lardisa i jego druŜyny. Ciemne plamy, niczym olbrzymie latawce, albo dziwaczne liście, o brzegach jak u muszli, falującymi na wietrze znad Krainy Gwiazd, tak właśnie wyłonili się groźnie z dławiącej wszystko płachty nocy. Znad linii drzew - ku niŜszym górom i wzbijając się nad ich wierzchołki - w nocne niebo, gdzie przesłonili jasne gwiazdy swymi wstrętnymi sylwetami, jakie zrodzić mógł tylko koszmarny sen. Stadko nocnych ptaków, spieszących na wschód, wyczuło je i z piskiem rozpierzchło się w tuzin róŜnych stron. Sowy w okresie godowym wyrywały się parami ze skalnych szczelin i szybując szukały schronienia w okolicznych głębokich wąwozach. Kompani Lardisa, jeden w drugiego dzielni ludzie, zacisnęli powieki i dosłownie wstrzymali dech, zostawiając swemu wodzowi rozpoznanie owych potwornych istot i określenie kierunku ich przelotu pod rozgwieŜdŜonym niebem. Tamte zaś nadciągały, ohydne romboidalne stwory, których płaszczkowate skrzydła cicho pulsowały, unosząc je na wyŜyny. To były lotniaki, o niegdyś ludzkich ciałach, przemienionych i ukształtowanych jako metamorficzne skrzydliska... nieprzeliczone sieci błon na gąbczastych, wygiętych w łuki kościach komórkowych, tworzące Ŝaglowate skrzydła, pozwalające wzbić się i utrzymać w locie... o spłaszczonych, łopatowatych łbach, kolebiących się to tu, to tam, na długich szyjach, chłonących wiatr od Krainy Gwiazd, zuchwale przedzierające się między szczytami, wprawiające powietrze w ruch. Lotniaki, dwa okazy; słuŜyły swym wampyrzym stwórcom oraz panom za powietrzny zwiad i stanowiska dowodzenia, ale nie tylko, były one równieŜ ich wierzchowcami! Przed oczyma Lardisa mignęły na chwilę dwie mniejsze sylwetki, skulone w siodłach u nasady karku kaŜdego z lotniaków. Jedna przypominała człowieka, druga natomiast... tu Landis miał wątpliwości. Przypomniał sobie jednak, co ów Cygan Scorpi, ocalały z masakry, opowiadał o ślimakopodobnym stworze zwanym Szaitanem... Lotniaki wciąŜ nabierając wysokości, przeleciały dokładnie nad ich głowami i zniknęły w wyŜszych partiach gór. Lardis jednak wciąŜ trwał nieruchomo, nie pozwalając sobie na oddech. Wszystko dlatego, Ŝe podczas gdy wampyrzy lordowie na swych lotniakach przemknęli w absolutnej ciszy, o stworach podąŜających ich śladem powiedzieć moŜna było wszystko, tylko nie to, Ŝe były ciche! Kiedy z rumorem i warkotem dysz wylotowych wtargnęły w pole widzenia, Lardisowi trzeba było całej jego Ŝelaznej woli, Ŝeby nie zamknąć oczu, i nie wykrzyczeć swego przeraŜenia. Tym razem byli to wojownicy, aŜ sześciu. Wojownik! Och, cokolwiek określano by tym słowem w innych językach, dla Cyganów, uŜywających go dla nazwania groteskowych bestii bojowych Wampyrów, oznaczało wyłącznie

jedno - prawdziwy koszmar! W przypadku jednak tych tutaj potworów... a przynajmniej jednego z nich nawet to miano zdawało się nie wystarczać. Ujrzawszy tę bestię, Lardis wzdrygnął się mimo woli; niekontrolowany grymas ust odsłonił zęby. Podczas gdy pozostała piątka - mniejszych? - potworów leciała w zwartym, przypominającym grot szyku, ich o wiele bardziej monstrualny kuzyn trzymał się środka i pozostawał nieco w tyle. To jego rozpulsowany zarys na tle gwiazd tak bardzo przykuł uwagę Lardisa; dopiero ten stanowił prawdziwe wyzwanie dla nieufnego umysłu. DłuŜszy i masywniejszy, bardziej opancerzony niŜ jego pobratymcy, aŜ zdawało się niemoŜliwością, Ŝe taki stwór mógłby o cal dźwignąć się nad ziemię, a cóŜ dopiero lecieć! A jednak leciał, spazmatycznie jak ogromna ośmiornica, przez atramentowoczarne, zbryzgane gwiazdami niebo. Ten obraz ze szczegółami wrył się w umysł Lardisa. Cielsko w szare cętki, o łuskach w blasku gwiazd połyskujących niebieskawo jak gładko wypolerowane płytki dziwnego, rozciągliwego metalu... grona gazowych pęcherzy, niczym korale, wybrzuszały się z pulsującego tułowia; ograniczały wprawdzie zdolność manewrowania lecz wydawały się niezbędne do uniesienia dodatkowego cięŜaru olbrzymiego pancerza... zaczepy i haki, zdatne do cięcia wyrostki w kształcie szczypiec kraba... złowroga inteligencja wyzierająca z jego licznych oczu, z których jedne patrzyły przed siebie, inne zaś bacznie przeczesywały góry wszędzie dookoła. To bynajmniej nie były dodatki, lecz integralne części ciała wojownika, podobnie jak łuski i pazury wielu mniejszych zwierząt. Tyle Ŝe natura w swych najdzikszych i najbardziej krwioŜerczych fantazjach Ŝadnej istoty nie wyposaŜyła aŜ tak szczodrze! Jak przedtem lotniaki wraz z jeźdźcami, równieŜ wojownicy przelatywali dokładnie nad głowami czterech śmiałków, toteŜ ostatni i najstraszniejszy z tych wampyrzych tworów na trwałe wpisał się w pamięć swymi rozmiarami i siłą. Ze swymi skórzastymi lotkami trzepoczącymi, jak płaszcz jakiejś olbrzymiej mątwy, z rozwibrowanymi pęcherzami, które kurcząc się i nadymając, trzymały całość w równowadze, z wypuszczaniem gazów napędowych, spływających chmurą wywracającego wnętrzności smrodu na kryjówkę Cyganów, budził trwogę! Ale i on wreszcie zniknął im z oczu. Kompani Lardisa usłyszawszy, Ŝe ryki i prychnięcia potwora nikną w oddali, otwarli oczy, akurat by ujrzeć ostatnie chwile jego przelotu do Krainy Gwiazd; potem smuga cuchnących oparów zeszła niŜej i spowiła ich niby mgła, im natomiast pozostało jedynie wstrzymać oddech gdy tak zewsząd otaczało ich to gorące, wilgotne ohydztwo. Peder Szekarly nie miał tyle szczęścia i nabrał powietrza w najmniej właściwym momencie; przyszło mu zapłacić za brak doświadczenia. Do Cyganów Lidesci dołączył dopiero w pół roku po bitwie o ogród Mieszkańca; na jego wiedzę o wojownikach składały się wyłącznie skrawki

niejasnych, zacierających się wspomnień z dzieciństwa i sceny widywane kątem oka z oddali, na obrzeŜach wampyrzych najazdów, gdy jako młokos uchodził wraz z innymi z obszarów ogarniętych tym koszmarem. Przyznać naleŜy, Ŝe nie narobił hałasu, ale zanim doszedł do siebie, zmuszony był pozbyć się zawartości swego Ŝołądka i trzewi, a potem jeszcze godzinę leŜał i dopiero wówczas znów był zdatny do czegoś więcej.

Andrei Romani właściwe nie naleŜał do buntowników, był tylko dociekliwy. - Po mojemu, nie ma powodu - spierał się - iść teraz do ogrodu. JeŜeli tam doszło do bitwy, toczy się juŜ teraz, jesteśmy więc z niej wyłączeni! Poza tym, jak mielibyśmy walczyć z taką potwornością, jaka przecięła nam drogę niecałe dwie godziny temu? Niewiele widzę w tym sensu. KsięŜyc znów był w górze, mknął przez niebo, a od wschodnich szczytów i turni dochodziły tęskne wołania szarej braci, owych wielkich wilków za swych władców mających tenŜe srebrny księŜyc i Harry'ego Keogha Juniora. Dziwne to jednak było wycie i wytęŜone, Lardis odczytał je nawet jako złowróŜbne. Spytał więc Andreia: - Słyszysz to, przyjacielu? A rozumiesz? Jak myślę, to są psy Mieszkańca, nie wiem tylko, czy aby nie obrywają. - Zwolnił na chwilę kroku, bo właśnie prowadził swą druŜynę przez wysoką i długą przełęcz, zaczekał, aŜ zrówna się z nim jego swarliwy kompan, i chwycił go za ramię. - Posłuchaj teraz, Andreiu Romani - wy teŜ, Pederze Szekarly i Karku Lisescu - bo raz jeszcze wam powiem, co, i po co, mamy tutaj zrobić. A oto, jak to widzę... Stare Wampyry, Szaitis i jeszcze co najmniej jeden, wróciły do Krainy Gwiazd; to one, wraz ze swymi stworami, przeleciały nad nami w tamtym wąwozie. Zamieszkały WieŜycę Karen i najeŜdŜają z niej Cyganów, jak za dawnych lat. Tyle Ŝe teraz przychodzi im to jeszcze łatwiej: my, Wędrowcy, porzuciliśmy juŜ wędrowanie; mamy natomiast domy i swoje własne ogrody, co czyni nas łatwym celem. Mamy tego potwierdzenie... W swoim czasie jednak Cyganie stoczyli bój z Wampyrami - stoczyli bój i zwycięŜyli - i to, gdy były one u szczytu swych sił! Tak, to Cyganie stawili czoło lordowi Belathowi, Volsemu Pinescu, Leskowi Nienasyconemu i Menorowi Zgryzowi, a nawet temu samemu nikczemnemu Szaitisowi, który powrócił teraz z Krainy Lodów. Ale przecieŜ... ty i twoi bracia byliście wtedy w tamtym ogrodzie, Andreiu! CzyŜbym musiał jednemu z Romanich opowiadać, jak Cyganie walczyli bronią Mieszkańca - tymi strzelbami, które i teraz nosimy, sprowadzonymi z innego świata - on sam zaś posłuŜył się nawet słońcem, by zamienić wroga w cuchnące strzępy? Na pewno nie! - Owszem, ale on teraz Ŝyje pośród wilków i tylko pakt zapewnia nam bezpieczeństwo...

- Och, ale do Krainy Gwiazd powrócił jego ojciec, zwany Rodzicielem! Widziałem go, nawet z nim rozmawiałem - choć przyznać muszę, Ŝe niezbyt miłych uŜyłem wtedy słów. Teraz na pewno będą milsze. KtóŜ bowiem zgadłby, jaką broń on tutaj sprowadził? On, Harry Rodziciel? Powiadam wam, musimy iść do ogrodu choćby po to, by zyskać sprzymierzeńca! - Przerwał, uwolnił z uścisku ramię Andereia i juŜ spokojniej kontynuował: - A moŜe wolisz w przyszłości walczyć przeciwko Karen, odmieńcowi i jego ojcu, hę? - Co? - Andrei Romani, mąŜ gibki i długonogi, z miejsca się zasępił i nieco odsunął od Lardisa. - Wiesz przecieŜ, Ŝe nie! Cokolwiek się stanie, mam zasady. W końcu, tak jak powiedziałeś, walczyliśmy ramię w ramię - Cyganie, trogowie i tamtych troje - przeciwko wspólnemu wrogowi. Tego nic nie zmieni. Nic takiego nie zrobię. - Racja - rzekł Lardis, lekko skinąwszy głową. - Nic takiego nie zrobimy. Ale czy nie zrobimy nic takiego, jeśli w ogóle... nic nie zrobimy? Tych troje to moŜe i rzeczywiście potwory, choć dotąd krzywdy nam nie uczyniły, a jedynie przyniosły dobro, ale powiedz mi, powinniśmy pozwolić im stanąć do walki i walczyć - i zapewne zginąć - bez naszego wsparcia, gdy w tej wojnie bardziej o nas idzie, niŜ o nich? A co potem, kiedy juŜ poginą? Mamy po prostu wrócić do Krainy Słońca i czekać na zachód, potem na następny... dopóki nas całkiem nie zabraknie? A przypuśćmy, Ŝe jednak zwycięŜą, a zwycięŜywszy znajdą chwilę, by pomyśleć. Powiedz mi, co sobie pomyślą? Gdzie byli Cyganie w chwili potrzeby, hę? Po dłuŜszej chwili Andrei wzruszył ramionami i wzdrygnął się, moŜe z zimna. - Chodźmy więc - burknął, stawiając kołnierz, i odwracając się ku północy. - Sześć czy siedem mil do ostatniej przełęczy, potem łatwa wspinaczka do ogrodu Mieszkańca. MoŜliwe, Ŝe Wampyry tylko się rozglądały, wyleciały na zwiad, a jeśli chodziło o coś więcej, to moŜe przeoczyły swe ofiary: jak wiemy, mnóstwo tam kryjówek. Poza tym, tamtych troje równie dobrze moŜe właśnie zmierzać do ogrodu, tak jak my. Jakiś czas później, gdy juŜ szli, Lardis wziął Andreia na stronę i powiedział mu cicho: - Przez jakąś chwilę niepokoiłeś mnie, stary przyjacielu. Tyle lat znajomości, a juŜ zaczynałem myśleć, Ŝe jednak cię nie znam!

Dotarłszy na skraj siodła tworzącego tylną granicę ogrodu Mieszkańca, czterej kompani odkryli tam ślady zaciekłego starcia: wiszący w powietrzu smród wypuszczanych z furią gazów, łuski pancerza zdarte z podbrzusza jakiegoś wielkiego stwora, wielkie skrzepy ciemnoczerwonej plazmy, w których tonęły tak wytrzymałe górskie wrzosy. Tyle na początek - dość Ŝeby ich nerwy stały się napięte jak cięciwa naładowanej kuszy.

Trzymając się przy ziemi i cicho jak cienie przemykając miedzy opustoszałymi budynkami gospodarczymi i zapuszczonymi działkami, rychło doszli do granicznego murku, przy którym trzy miesiące wcześniej doszło do pamiętnego spotkania Lardisa z Harrym Rodzicielem. Tam właśnie odkryli teraz pierwszą ofiarę bitwy, jaka się tu rozegrała: wojownika, leŜącego trupem, oprawionego jak baŜant po spotkaniu z lisem! Coś przegryzło jego grubą szyję, przedarło się przez łuskowaty pancerz, tęgą skórę, ciało i chrząstki, do kręgosłupa i jeszcze dalej. Stwór, prawie pozbawiony głowy leŜał w parującej kałuŜy własnych wydzielin; piętnaście ton dziko poszarpanego ciała! Nie trzeba było nawet pytać, jaka Ŝywa machina zagłady zdołała tego dokonać. Lardis Lidesci, zdjęty strachem, ostroŜnie obchodził tego wielkiego trupa. Wskazał na obwiedzione szkarłatem, puste oczodoły groteskowej czaszki, w których zabrakło głównych ślepi. - Patrzcie! - szepnął. - Nie walka to była, ale rzeź! I ten rzeźnik, on wbił szpony w te ślepia, ścisnął jego niewielki mózg i z nim skończył. A ta kałuŜa, jeszcze ciepła i cuchnąca... AleŜ ten stwór Karen; to coś Ŝyło jeszcze niespełna piętnaście minut temu! - Lardisie! - dobiegło zza skał przy wschodnim skraju muru chrapliwe wołanie Kirka Lisescu. - Szybko! Chodź zobacz! Lardis i pozostali, zgięci w pół, zerwali się do biegu, wielkimi susami dopadli podnóŜa skał, wspięli się na nie, aŜ na półkę po zwalonym głazie, na której przycupnął Kirk. - Widzicie? - spytał szeptem ten drobny, Ŝylasty męŜczyzna. - Słyszycie? Wskazywał Krainę Gwiazd. Dość dobrze widzieli, co trzeba, takŜe usłyszeli, choć nie od razu. Daleko nad skalistymi równinami, dryfując na wschód niby jakiś rój komarów, pod migotliwą kopułą nieba śmigały, szybowały, pulsowały czarne punkciki. Z tej odległości, owszem, zdawały się komarami, z bliska jednak okazałoby się, Ŝe to potwory. Podobnie działo się pod osłoną granicznego łańcucha górskiego, ciągnącego się na wschód: jedne ciemne plamy uciekały, inne je goniły. Same Wampyry, zarówno przyjaciele, jak i wrogowie, choć jednych od drugich odróŜnić było nie sposób. - Który jest który? - jęknął Peder, z rozdziawioną gębą, wodząc wzrokiem to tu, to tam. Lardis potrząsnął głową, zmruŜył oczy, broniąc się przed niebieskawym światłem gwiazd, próbował policzyć rozpulsowane sylwety. - Ile widzicie bestii bojowych? - mruknął. - Wiemy, Ŝe Szaitis miał sześć. - Karen i Harry z Krainy Piekła mieli przynajmniej dwie - szepnął, nieco kwaśno, Andrei. Jednego, znaleźliśmy ślady, a drugiego - trupa! - Lepiej się módlmy, Ŝeby mieli ich więcej - warknął Lardis. - Lepiej się módlmy, Ŝeby mieli o wiele więcej!

Zmienne wiatry, co i rusz, to przynosiły, to znów porywały odgłosy powietrznego boju: syki i ryk wojowników, głuchy warkot ich Ŝywych układów napędowych, grzechot łusek, gdy zderzały się w powietrzu potęŜne pancerze. Zanim ten zamęt ucichł juŜ w oddali, Kirk Lisescu zdąŜył wszystkie zliczyć. W końcu nie było ich aŜ tak wiele. - Dwa lotniaki i sześciu wojowników nad skalnym pustkowiem - relacjonował. - Wszystkie zmierzają na wschód, ku świetlistej Bramie i zburzonym wieŜom Wampyrów. Pośród gór następne dwa lotniaki, ścigane przez wojownika. To się zgadzało z obliczeniami Lardisa. - A ten wielki jest z większą grupą - dodał. - Razem siedem wojowników, a Szaitis nie poniósł Ŝadnych strat... Chyba, Ŝe się mylę i ten wielki zewłok koło muru to był któryś od niego. Ale nawet w najlepszym razie, to dwa, przeciw pięciu... Andrei Romani pokręcił głową, przygnębiony, po czym stwierdził, tak po prostu: - JuŜ po nich, przegrali! Lardis posłał mu kosę spojrzenie. - Jeśli tak, moŜesz być pewien, Ŝe i my nie pociągniemy duŜo dłuŜej... i Ŝe nie spotka nas nic lepszego! Znów przyjrzał się Krainie Gwiazd, przeczesując widnokrąg od skalistych równin na wschodzie do bliŜszych sobie gór. Większe skupisko latających plamek zaczynało się obniŜać, wyciągać w dość przerywaną linię; mniejsza grupka, na którą składały się dwa lotniaki i ścigający je samotny wojownik, takŜe traciła wysokość, przemykała nad co niŜszymi górami. Na jego oczach ta właśnie trójka zniknęła za odległymi turniami. Lardis zszedł do ogrodu. - Idziemy! - zarządził. Reszta poszła za nim, poddając się temu tonowi ponaglenia, choć jego powód nie był dla nich jasny. - Dokąd idziemy? - chciał wiedzieć Peder Szekarly. Cokolwiek doszedł juŜ do siebie po zatruciu, nadal jednak gotów byłby przespać cały zachód. U podnóŜa skał Lardis odwrócił się do niego. - Na wschód, wzdłuŜ wysokich grani, gdzieŜby indziej? Tak długo, jak będzie trzeba, Ŝeby poznać wynik tamtej walki. Zgadywanie nie wystarczy - musimy wiedzieć, jaki obrót przyjęły sprawy! Cała przyszłość Cyganów wisi na włosku, wszystkich męŜczyzn, wszystkich naszych kobiet i dzieci. Raptownie zakręcił, tak jakby zamierzał wejść pod wschodni stok ogrodu... i równie raptownie oŜyły wokół nich cienie, zmasowanym, ukradkowym ruchem. Lardis i jego trzej

kompani zamarli. Nic nie zauwaŜywszy, zostali okrąŜeni. Ale przez kogo? CzyŜby Szaitis i ów ślimakowaty stwór z Krainy Lodów zostawili za sobą coś na kształt tylnych straŜy? Jak wiele potworów mogli tu zostawić? - Mój ojciec byłby... to by go ucieszyło - dobiegł z ciemności cichy, drŜący głos, mający w sobie jednocześnie coś z warczenia i z kaszlu, jakiś mało ludzki. - Ucieszyłaby go wiedza, Ŝe wciąŜ ma... Ŝe wśród Cyganów ma przyjaciół. Legenda głosiła, Ŝe dawno temu najstarsi Wędrowcy oddawali cześć dobrotliwemu Bogu. Ostatnimi czasy jednak znali jedynie demony... zwane Wampyrami! Do tych nikt się nie modlił, nikt teŜ nikogo nie przeklinał ich imieniem; wystarczało, Ŝe same były przekleństwem! Tak więc, gdy naleŜało się modlić, Cyganie zwykle zwracali się do słońca, widząc w nim jednak nie tyle boską istotę, co symbol dobrego losu. Taki człowiek zaś, który urodził się podczas zachodu, zwykle dziękował tej gwieździe, co to stała w zenicie w godzinie jego narodzin. Lardis Lidesci do przesądnych raczej nie naleŜał, lecz w chwili gdy usłyszał ów dochodzący z mroku głos, to choć nie wiedział, czy jego gwiazda czuwa akurat na niebie, czy teŜ nie - miał nadzieję, Ŝe go nie opuściła. Osłaniając Lardisa od lewej, Peder Szekarly nasadził bełt na cięciwę kuszy; po drugiej stronie Andrei Romani załadował strzelbę; obaj celowali w cienie. Nieco dalej Kirk Lisescu pospiesznie wpychał naboje w swoją dwururkę. JednakŜe... - Dość tego! - ostrzegł ich Lardis. - Wszędzie wokół nas jest szara brać, a przemówił jej przywódca. Musieli przyznać Lardisowi, Ŝe jeśli ktoś miałby rozpoznać ów straszny głos, to tylko on. Tak samo ten, który niegdyś był Mieszkańcem, znał Lardisa. Wyłonił się teraz z cienia - wielki szary wilk! Nie spuszczając z nich skośnawych, Ŝółtych i zwierzęcych oczu - z tęczówkami przesyconymi szkarłatem - Harry Syn Wilka zatrzymał się na poły jeszcze w mroku. W świetle gwiazd widać jednak było jego dłonie... Patrząc na Lardisa, przekrzywił nieco łeb, pytająco. U Ŝadnego psa nie ujrzałoby się takiego wyrazu pyska, jak u niego, gdy na wpół powiedział, na wpół warknął: - My... się znamy. Chodź porozmawiać tam, gdzie moja łagodna matka śpi pod kamieniami. - JuŜ zawracał, przystanął jednak i odwrócił się. - Ale tylko ty. Twoi ludzie, oni tu zaczekają. - Lardisie! Kirk Lisescu zatrzasnął dwururkę, juŜ prawie przyklęknął.

- Powiedziałem, dość tego! - szczeknął Lardis, gdy pięćdziesiąt par Ŝółtych ślepi zwęziło się i poruszyło nerwowo w cieniu. - Niech no któryś z was strzeli do jednego z nich, przysięgam, zabiję gołymi rękami! - Nie - wykaszlał zaraz Harry Syn Wilka. - Nie będziesz musiał. Szara brać sama się troszczy o swoich. OdłóŜ więc swoją... swoją broń, właśnie... i chodź porozmawiać. Przy mogile wielki wilk długo milczał. Kolejno dotykał nosem kaŜdego z większych kamieni, znacząc je, trochę skowyczał, wbijał płonący wzrok w Lardisa. Wreszcie oznajmił: - Ona teŜ ciebie pamięta. To było kiedyś tam. Po bitwie dołączyłeś do nas tutaj. Byłeś dobry. Mimo swoich niedostatków, twój lud... był dobry. Dla mnie, dla mojej matki, mojego ojca. Ty i ja, my rozmawialiśmy, kiedy byłem... byłem człowiekiem. Pamiętam to. - To wszystko prawda - przyznał Lardis, czując, Ŝe gardło mu się ściska, ale nie ze strachu, a przynajmniej nie tylko dlatego. - Kilkakrotnie rozmawialiśmy. Ostatnim razem zdawałeś się wiedzieć, co nadchodzi. Tamten przyjrzał mu się tak po swojemu, ciekawie i czujnie, a Lardis pomyślał, jakŜe to niesamowite, iŜ wilk rozumie jego słowa i kiwnąwszy głową odpowiada warknięciem: - I teraz... i teraz nadeszło. Dziwnie, nawet jakoś smutnie. Czasem czuję, Ŝe wiele straciłem; kiedy indziej cieszę się tym, co zyskałem. Tyle Ŝe... moja ludzka pamięć słabnie, ciągle coraz szybciej. Zapominam czasy człowiecze, a pamiętam tylko wilcze i to zrobiło... zrobiło ze mnie zdrajcę. Bo przysiągłem, Ŝe będę... Ŝe będę tu, gdy Wampyry przyjdą po Karen i mojego ojca. Ale ja... zapomniałem i dlatego przyszedłem za późno. - Nie zdołałbyś im pomóc. - Lardis potrząsnął głową. - Wampyry tym razem stworzyły bestie nie do pokonania, potwory o niewiarygodnej zaciekłości i sile! CóŜ byście mogli zdziałać, ty i cała twoja szara brać? Tamten nie mógł ustać w miejscu. - A jednak powinienem tu być. - Nic byś nie zdziałał - upierał się Lardis. Harry Syn Wilka zbliŜył się do niego, znieruchomiał. - Widziałeś to? - Widzieliśmy, jak leciały na wschód - odparł Lardis. - Jeszcze walczyły. Myślę, Ŝe Harry i Karen... myślę, Ŝe przypadł im najgorszy los. Wielki wilk zamrugał ukośnymi ślepiami, których tęczówki zapłonęły jeszcze bardziej czerwono. - Nie, jeszcze nie - ale wkrótce! Najgorsze będzie to, co szykuje dla nich Szaitis!

I nagle, tak nagle, Ŝe Lardisem aŜ rzuciło, wilk, który niegdyś był człowiekiem, uniósł łeb ku gwiazdom i zawył, a z cienia spowijającego opuszczony ogród odpowiedziało wycie jego współbraci. Potem, wskoczywszy na mogiłkę, raz jeszcze zerknął na Lardisa i warknął: - Idę. Kiedy zbierał się do skoku, Lardis zawołał jeszcze: - Ale dokąd idziesz? I co zamierzasz? MoŜe lepiej będzie, jak pójdziemy tam razem. - Do Bramy. - Tamten znów przystanął, tylko na moment, węsząc w nocnym powietrzu. Wyczuwam, Ŝe tam są. Nie wiem, co mogą zrobić szarzy bracia, ale ty ze swoimi tylko byście nas spowalniali. Znów się odwrócił - i zaraz zderzył się z lśniącą wilczycą, która wyskoczyła z cienia. Brwi miała bardzo gęste, białe jak śnieg na górskich szczytach. Wpatrywali się w siebie, moŜe coś sobie przekazywali; ona zaskowyczała, a Harry Syn Wilka warknął na nią, rozmyślnie capnąwszy zębami powietrze. Najwyraźniej do niego właśnie naleŜała ta suka. Powiedział do Lardisa: - Zostanie tutaj, gdzie nic juŜ nie grozi. Lardis ostatni raz spróbował. - Ja i moi ludzie, my równieŜ idziemy. Chcemy wszystko zobaczyć. Ja muszę to wiedzieć. Odmieniec przemyślał to przez ułamek chwili, po czym odrzekł gardłowo: - To zostawię wam przewodnika. Trzymajcie się tuŜ za nim, zna najłatwiejszą drogę...

Lardis wrócił do swoich ludzi i przekonał się, Ŝe są sami; wilcza wataha zdąŜyła juŜ roztopić się w ciemności, zostawiając tylko jednego z szarych braci. Lardis wypatrzył go: ognistooką sylwetkę, nerwową i niecierpliwą, na wschodnim stoku ogrodu. Kirk Lisescu skinął głową i rzekł: - Ten tam został, widocznie po to, Ŝeby nas pilnować! Lardis wiedział swoje. - Nie - sprostował. - To nasz przewodnik. Pójdziemy za nim do Bramy Piekielnej. A przynajmniej spróbujemy podejść jak się da najbliŜej i zobaczyć, co się tam dzieje. Wdrapali się na wschodni stok, spojrzeli w dół, na Krainę Gwiazd, zalaną niepokojącą monochromatyczną, lekko niebieskawą poświatą. Skaliste równiny sięgały po migotliwy łuk w blasku zorzy; ostre górskie grzbiety na prawo od nich ciągnęły się ku wschodowi; na pozór bezkresne mile turni, które przyjdzie im przebyć, nim dotrą do celu, gdzie góry posępnie spoglądają w dół na dziobaty krater, kryjący w sobie Bramę Piekielną. Lardis dotąd był tam tylko raz, za młodu (a i to, oczywiście, w samym środku wschodu, gdy Wampyry spały, śniąc swe szkarłatne sny, za kotarami przesłaniającymi okna ich zamczysk), i uznał to miejsce za złowrogie, niepokojące, niepojęte. Z ziemi wyłaniała się wielka kula gniewnego białego światła, niby tkwiące w oczodole oko jakiegoś ledwie pogrzebanego olbrzyma,

nieruchome, złowieszcze, całej okolicy nadające barwę trądu, niezdrową biel i siną szarość gnijącego ciała. I jeszcze sam kamienny krater, stanowiący oprawę Bramy: podziurawiony jak butwiejące drewno, za sprawą wiertaczy drąŜących w nich niezliczoną ilość dziwacznych kanałów. Nawet w tak litej skale... Kiedy Lardis tam trafił, nadleciało teŜ stadko nietoperzy, by polować na komary, ćmy i inne owady, które właśnie wylęgły się bądź zbudziły pod wpływem blasku słońca, docierającego tu przez górską przełęcz. Jeden z mniejszych nietoperzy, moŜe oślepiony, zanadto zbliŜył się do Bramy; błoniaste skrzydło dotknęło pozornie twardej powierzchni białej kuli; zniknął bez śladu, wyraźnie wessany przez ów blask! Lardis jeszcze przez jakiś czas obserwował to miejsce, ale nietoperz nie wrócił. Taka to była lekcja ostroŜności: nie podchodź za blisko do Bramy. No, i wtedy był przecieŜ wschód, teraz zaś zdąŜyło juŜ zajść słońce. Zresztą Lardis zdecydowanie nie zamierzał podchodzić tak blisko. W obecności Wampyrów? Czysty obłęd! Miał jednak plan, jak zwykle prosty. - Widzicie, gdzie idzie ten szary? - spytał. - Zmierza w dół, ku drzewom. Zna je wszystkie jak starych przyjaciół i wszystkie kręte ścieŜki między nimi. Zyskamy na czasie, idąc w jego ślady. - Lardisie - rzekł tonem jak ze zwykłej rozmowy Andrei Romani - szalony jesteś, bez dwóch zdań! Wszyscy jesteśmy, synowie naszych matek, kaŜdy jeden! Opętały nas te błękitno błyskające gwiazdy! - O? - Lardis ledwie na niego zerknął, szukając drogi w dół między zasłanymi łupkiem górami. - Mów dalej. - W Krainie Gwiazd trwa zachód - ciągnął tamten - i cały roztropny ludek się pochował. A my co? PodąŜamy za górskim psem zobaczyć, co szykują Wampyry! Powinniśmy siedzieć teraz w jakiejś dziurze w Krainie Słońca, czekając, aŜ ono wzejdzie, i modląc się, Ŝebyśmy tego doczekali! - Ale to przecieŜ dlatego, Ŝe nie znosimy chowania się w dziurach w Krainie Słońca, przyszliśmy aŜ tutaj! - przypomniał mu Lardis. - Jeśli o mnie chodzi, wolę wygodę mego domu na pagórku, moŜesz mi wierzyć - wiem jednak, Ŝe nie znajdę spokoju, dopóki Wampyry będą po nocach przychodzić na łowy. A teraz... cóŜ, mamy okazję na własne oczy zobaczyć, ile ich tam jest i jakie mamy szanse. Dlatego, kiedy juŜ wrócimy do Krainy Słońca, wiedzieć będziemy dość, Ŝeby wybrać jedno z dwojga: albo poradzić Cyganom z Siedliska i innych osad, jak się muszą zabezpieczyć, albo oznajmić im definitywnie, Ŝe juŜ koniec z Wampyrami! I pozwól, Ŝe powiem ci coś jeszcze, Andrei... - Tu jednak zawiesił głos. W ostatniej chwili bowiem Lardis uświadomił sobie, jaka to groźna pasja rozpala go od środka. Płonęła w Ŝarze jego krwi, w sposobie, w jaki wyrzucał z siebie słowa, wiedział juŜ, Ŝe bliski jest złoŜenia pewnego ślubu. Był Cyganem i szczycił się tym, a do tego jeszcze był wodzem

swego ludu. Raz powiedziawszy głośno, takiego ślubu nie mógł juŜ złamać. A Ŝyć z nim teŜ by się nie dało. - Hę? - ponaglił go Andrei. - Chciałeś mi powiedzieć...? Lardis ugryzł się w język, zmienił temat. - Wiecie, jak daleko jest do Bramy? - Za daleko - powiedział Kirk Lisescu, gramolący się za nimi. - Nawet na równinach Krainy Słońca, cały wschód zszedł nam na przejściu od Siedliska do wielkiej przełęczy. A jeszcze tam, przez wszystkie te granie i szczyty... Nie dokończył, ale temat zaraz podjął Peder Szekarly. - Osiemdziesiąt pięć mil od Siedliska do przełęczy. Ale klucząc między tymi wysoczyznami... przynajmniej ze sto. I to cięŜkiej wędrówki. - Nieco mniej niŜ czterdzieści godzin do wzejścia słońca. - Lardis się zastanawiał. - A właśnie wtedy chcemy się tam znaleźć. Bo jeśli Wampyry będą jeszcze wówczas Ŝyły, wciąŜ po tamtej stronie, to właśnie wtedy ruszą do WieŜycy Karen - Ŝeby schronić się przed światłem, nim słońce rozbłyśnie wśród szczytów! Dokonawszy szybkich obliczeń, mówił dalej: - Godziwe dziesięć godzin snu pozostawi nam prawie trzydzieści na wędrówkę. No, robiąc nieco więcej niŜ trzy mile na godzinę, i tak będziemy tam dobrze przed czasem! - Tylko po co? - zachmurzył się Andrei. - śeby się przekonać... o czym tam? Ha! MoŜe o tym, co najgorsze. Lardis coś odmruknął i na chwilę zrobiło się cicho. W mroku, w dole, majaczyły wysokie i proste pnie sosen; na ścieŜce pocętkowanej światłem gwiazd jarzyły się oczy drapieŜnika, srebrne i czujne; szary brat zaczekał cierpliwie i beznamiętnie, aŜ cała czwórka się do niego zbliŜy, potem odwrócił się i ruszył na wschód. NajbliŜej, jak to moŜliwe, szli jego śladem, on zaś wybierał najłatwiejszą, najkrótszą drogę pośród porastających zbocze drzew. Ale podczas gdy wilk emocje trzymał na wodzy, Lardisowe wciąŜ jeszcze buzowały. Rozmyślał o Lissie i Jasonie w Krainie Słońca, o wszystkich Cyganach Lidesci razem wziętych, o wszystkich plemionach Wędrowców w ich najrozmaitszych obozowiskach i osadach po drugiej stronie ściany gór. A potem pomyślał o grozie Wampyrów, którą zdąŜył juŜ wspominać jako coś, co odeszło w przeszłość. Ale nie, nie odeszło i nie odejdzie... Dopóki się nie skończy... Nie skończy ostatecznie!

W końcu uczucia Lardisa wzięły górę. - Jakkolwiek się to potoczy - wyrzucił przez zaciśnięte zęby swoje cygańskie ślubowanie chcę widzieć je martwe! Bezgłowe, poprzebijane kołkami, uwiązane na wznak w złotym blasku słońca - i ginące w dymie i smrodzie! Jego słowa były gorące jak samo piekło, zawzięcie wypowiedziane; były rykiem nienawiści, obietnicą, groźbą, tak Ŝe jego ludzie dobrze zrozumieli, iŜ złoŜył ślub. Ale to jeszcze nie był koniec. - Jak dotąd jest ich tylko dwójka - dokończył wreszcie Lardis. - Dwójka, której istnienia jesteśmy pewni, chociaŜ juŜ wkrótce zacznie się tworzenie poruczników. Wszak chodzi tu o Wampyry! A dokąd mogą powędrować, gdy słońce wstanie, hę? GdzieŜby indziej, jak nie do WieŜycy Karen, do ostatniego zamczyska! ZwaŜcie dobrze moje słowa: jeśli Harry i Karen przegrają, a nam zostanie walczyć samotnie i jeśli Szaitis ze swą sforą osiądzie w owym ostatnim ognisku zarazy... tam właśnie wykończymy tego potwora. Nie za następnego wschodu, na pewno nie, ani za tego, który przyjdzie potem - ale moŜe za jeszcze następnego! - UwaŜaj, Lardisie! - przestrzegł go Andrei. - Ślubujesz to? - Ślubuję - odrzekł Lardis, kiwając głową w cieniu drzew. - To i mój ślub, i wasz - i wszystkich męŜczyzn z plemienia Cyganów Lidesci! Teraz posłuchajcie: - Ich czyny, straszne czyny Wampyrów, wymagają czasu. Czasu na porywanie ludzi i zmienianie ich w poruczników, czasu na tworzenie potworów z ciał Wędrowców i trogów. Dwa lub trzy wschody nic tu nie pomogą, nie dadzą dość czasu. Ale w WieŜycy Karen będą się czuły bezpieczne, bo któŜby śmiał zaatakować ich na ich własnym gruncie? My zaatakujemy, ot kto! Peder Szekarly osłupiał. - Iść na Wampyry, do Krainy Gwiazd? - wyszeptał. - Ale o wschodzie - odparł Lardis. - Z kuszami i ostrymi palami, młotami i kołkami! Z kneblaschem, srebrem i strzelbami po Mieszkańcu. - Co? - spytał Kirk Lisescu, ściszywszy głos. - Zabawki przeciw Wampyrom? A co z ich wojownikami? - AleŜ ich stwory bojowe to równieŜ wampiry, nie mniej od samych Wampyrów! - odrzekł Lardis, dla wzmocnienia tych słów chwytając Kirka za ramię. - Pójdziemy tam z naszymi lustrami, tymi, które dał nam Mieszkaniec; podpalimy zasłony w drzwiach wieŜy i w najniŜszych oknach; oczyszczające promienie słońca poślemy głęboko w ten plugawy mrok. Tak właśnie zrobimy! KtóŜ znałby się na tym lepiej od nas? To wszak Mieszkaniec i jego ojciec pokazali nam, jak to zrobić! A teraz przyjdzie nasza kolej.

- Zrównać z ziemią te góry! - warknął głośno Andrei Romani, chcąc zapałem dorównać wizji tamtego. A potem (juŜ ze znacznie mniejszą werwą): - Ale miejmy nadzieję, Ŝe do tego nie dojdzie. W końcu, moŜe się mylimy... moŜe sprawa nie jest tak beznadziejna... przecieŜ Karen i przybysz z Krainy Piekła są - lub byli - sami w sobie teŜ wielką potęgą. Andrei nawet sobie nie wyobraŜał, jak blisko sedna trafił tym swoim „byli”. Bo kiedy ci czterej męŜowie wyruszali na wędrówkę pod drzewami, daleko na wschód, pod rozjarzoną Bramę Piekielną, Harry Keogh i Lady Karen byli juŜ więźniami Szaitisa. To zaś oznaczało, Ŝe równie dobrze mogliby być martwi...

Zdarzenia ciągnęły się powoli i wydawały się mało znaczące, a jednak zapisywały się w pamięci Lardisa, jedno zaraz po drugim, wraz z przypisywanym im zróŜnicowanym znaczeniem. Po sześciu godzinach wędrówki przez lasy, wszyscy czterej byli tak wyczerpani, Ŝe musieli odpocząć, zjeść, przespać się, dać obolałym mięśniom czas na dojście do siebie. Obudzili się z nadejściem wiecznie pędzącego księŜyca, w świetle którego szło się im o wiele szybciej. Później, gdy księŜyc znów zaszedł, zrobiło się trochę łatwiej i weszli w naturalny, jednolity i szybki rytm, właściwy doświadczonym Wędrowcom. Nie odzywali się, oszczędzając dech na ów wysiłek. Od czasu do czasu musieli piąć się na granie i góry gdzieniegdzie wdzierające się w las, przewaŜnie jednak szli po równym gruncie. Najwidoczniej Mieszkaniec wiedział, co mówi: ich przewodnik doskonale znał te górskie strony, albo był stworzeniem obdarzonym nieomylnym instynktem. Szybko parli na wschód. Kolejny popas, kolejny posiłek... Szereg długich i płaskich siodeł, niczym grzbiety fal, przechodzące od jednego szczytu do drugiego, których przemierzanie bez końca poŜerało milę za milą, aŜ nieoczekiwanie i o wiele za wcześnie skończyła się nadzieja na łatwy marsz... Ściana osypujących się łupków, którą drzewa spiętrzyły w zdradliwą i chwiejną zaporę. Drobny brak ostroŜności, potrącenie niewłaściwego kamienia, a wszystko wokół - drzewa, łupki, ludzie i cała reszta - runęłoby lawiną do Krainy Gwiazd. Na dowód tego, wiele było tam wyłomów, gdzie pas zieleni musiał ustąpić miejsca nagiej skale... I znowu czas na sen... Kiedy usiedli, szary przysiadł kawałek od nich; gdy poukładali się do snu, teŜ się wyciągnął. Obudził się jako pierwszy, czekając na nich. Rzucali mu kawałki suszonego mięsa które naturalnie pochłonął z „wilczym” apetytem. Postawione przed nim zadanie nie pozwalało na łowy. A potem, dziwna sprawa...

Po dwudziestu pięciu godzinach, czyli po niemal dwóch trzecich wędrówki, dogoniła ich wilczyca, którą Lardis przedtem widział z odmieńcem. Rozpoznał ją po śnieŜnobiałych, nadzwyczaj krzaczastych brwiach. Przyniosła w ociekającym śliną pysku coś, co teraz połoŜyła, zbliŜywszy się do ich przewodnika. Potem oba wilki odprawiły cały rytuał powitalny, po którym na jakiś czas przysiadła przy tamtym. Gdy Peder Szekarly cisnął jej mięso, wdzięcznie je przyjęła. Lardisa bardziej zainteresował przedmiot, który przyniosła w pysku: granat z ogrodowej zbrojowni Mieszkańca. Lardis dość dobrze wiedział, co ogląda: po tamtej bitwie przed czterema laty zostało ich jeszcze kilka, śmiercionośnych wynalazków, z którymi nie chciał mieć do czynienia. CóŜ, broń broni nie równa. Nad strzelbą da się panować, póki nie pociągnie się za spust, ale nad czymś takim...? Raz go uzbroisz... i nijak nie moŜesz juŜ się rozmyślić. Reszta wymyka ci się z rąk - a zresztą lepiej, by wyleciała z twych rąk, i to jak najszybciej! Po co suka Mieszkańca przyniosła tu coś takiego, było zagadką. Po krótkim czasie, gdy znów się pozbierała, ponownie wzięła go w pysk i ruszyła na wschód, jak przedtem. A potem... Jeszcze sześć godzin wędrówki, po których nastąpiła przerwa (nazbyt krótka), po niej zaś kolejny incydent: krótki, z góry przegrany spór. Ale na długo przedtem widać juŜ chwilami było na wschodzie światło Bramy. Początkowo, w miarę jak odległość między nimi stopniowo malała, był nikły niczym migotanie iskierki, później przeszedł w niesamowite promieniowanie świetlika - w blask, od którego nie biło ciepło - emanujące w cieniu łańcucha górskiego, tam gdzie wschodnie pogórza przechodziły w skaliste równiny, stapiając się z nimi w niebieskawy teraz, księŜycowy krajobraz Krainy Gwiazd. A co się tyczy samego sporu... Doszło do niego, gdy Lardis zapragnął opuścić skraj sosnowego lasu i piąć się po skosie, ku siodłom pomiędzy szczytami: drogą odwrotu do Krainy Słońca, o ile zaistniałaby konieczność ucieczki. Wilk - przewodnik był jednak innego zdania; kazano mu trzymać się linii drzew i zmierzać do kuli jaskrawego, białego światła w pobliŜu wielkiej przełęczy, nie zamierzał więc odstępować od swej powinności. Kiedy więc szary brat nie zaakceptował zmiany trasy... zakończyła się ta kłótnia bez słów. W kaŜdym razie (pocieszał się Lardis) podejście tutaj wyglądało na paskudnie trudne. Tak więc czterej męŜowie szli, jak przedtem za swoim wilczym przewodnikiem, tyle Ŝe teraz nieustannie wypatrywali moŜliwości łatwiejszej wspinaczki. Znaleźli ją godzinę później, akurat wtedy, gdy zmiana drogi stała się absolutnie konieczna. Jeśli bowiem Wampyry nadal przebywały w pobliŜu granicy i aktywnie działały w okolicach

Bramy, to od tej pory szaleństwem było zanadto zagłębiać się w Krainę Gwiazd, z dala od szczytów. Wspinając się po dość łatwym stoku, ku gmatwaninie grani, siodeł i płasko wyŜy, wszyscy czterej pomachali na poŜegnanie swemu przewodnikowi. On ze swej strony po prostu patrzył, jak znikają z jego pola widzenia, gdzieś w głębi gardła cicho zaskowyczał, wreszcie wymazał ich z pamięci i ruszył na wschód...

Lardisowi i jego kompanom godzinę zajęła wspinaczka na płaskie szczyty, nieco dłuŜej odpoczywali po tych trudach, potem znów wyruszyli w kierunku wielkiej przełęczy. Okolice nie były im znane, ale szło się względnie łatwo. Przy tych rzadkich okazjach, gdy udawało im się dojrzeć błysk południowego horyzontu, jawił się jako nikłe pasmo ametystu ze smugami srebra. Jeszcze trzy godziny, a to srebro przemieni się w złoto. Wkrótce wschód, Lardis więc powinien był czuć się szczęśliwszy. Ale tak się nie czuł. KrąŜąca w jego Ŝyłach, krew nieznanego przodka - jasnowidza ostrzegała go, Ŝe nadchodzą złowrogie chwile... Trzy godziny później zaczęło padać; droga szybko stała się śliska i zdradliwa; Lardis uznał, Ŝe niebezpiecznie iść dalej. Po tak kolosalnej wędrówce dotarli do miejsca o cztery czy pięć mil na południowy zachód od Bramy i spoglądali teraz na nią z góry, ze swego schronienia wśród wysokich rumowisk. Za nimi wiła się między szczytami obiecująco wyglądająca przełęcz, wiodąca zapewne do Krainy Słońca. A niebo na południu jaśniało, choć jeszcze nieznacznie, ale z kaŜdą minutą bardziej.

Lardis i tamci trzej, skuleni pod obwisłymi gałęziami chłostanego wiatrem, groteskowo zniekształconego drzewa, przeczekali deszcz. Teraz całą Krainę Gwiazd i rozjarzoną Bramę Piekieł widzieli o wiele wyraźniej. Kilka mil na wschód równiny pokrywały dziwne złomy skalne i pozostałości po obalonych wieŜach Wampyrów - szczątki Wrzodowej WieŜycy, niegdysiejszej siedziby Volse'a Pinescu, i potrzaskanego Nienasyceńca szalonego lorda Leska; szeroko rozrzucone, piętrzące się gruzy WieŜycy Szaitisa; resztki wysadzonego w powietrze Olbrzymca, naleŜącego do przerośniętego Fessa Ferenca, Wyłupiska, własności Grigisa, jednego z pomniejszych lordów, Wielkiego Kła Lasculi Długozębego, i jeszcze kilku innych. Doprawdy, wszystkie wielkie zamczyska Wampyrów leŜały na równinach, tam gdzie runęły. Wszystkie, z wyjątkiem jednej. WieŜycy Karen.

Ale w oknach WieŜycy Karen, kilometr nad ziemią, nie paliły się teraz światła, z kominów nie wydobywał się dym, ani za blankami, ani na pomostach startowych nie widziało się Ŝadnego złowrogiego ruchu. Na tę chwilę była... jak zastygła. Ale nie martwa. Patrząc na nią, Lardis zadygotał i poczuł, jak zawrzała krew przodka. Poddając się wizji jakiegoś przyszłego czasu, widział, jak wysokie okna oŜywają blaskiem, kominy zaczynają wypluwać dym. Lotniaki szybują na prądach wznoszących, ustawiając się do lądowania na pomostach. Wizja ta minęła równie szybko, jak przyszła, sprawiając, Ŝe Lardis znów zadygotał, znów westchnął i znów przypomniał sobie swoje śluby... - Co teraz? - mruknął Andrei Romani, cokolwiek nerwowo. Całą uwagę skupił na Bramie. - Hę? - Lardis ledwie wyrwał się z zadumy. - Ogniska! - sapnął Peder Szekarly. Jego młode oczy były o wiele lepsze, bystrzejsze. - I jakiś ruch tam w dole, blisko Bramy. Patrzcie, ten nagły blask sprawia, Ŝe są cienie. Ale stwory tak wielkie... to muszą być wojownicy! - Tak, to Wampyry rozbiły tam obóz. - Oczy Lardisa, pod chmurnym nawisem brwi, zwęziły się. - Lordowie, ich lotniaki, ich wojownicy. Ale dlaczego wyruszają tak późno? Wstaje wschód. Powinny zmierzać do WieŜycy Karen, nim pierwsze promienie przedrą się przez wielką przełęcz. Co za sprawę tam mają, tak blisko tej kulistej Bramy? - WytęŜał wzrok, na próŜno usiłując dojrzeć szczegóły, niedostępne dlań ze względu na odległość. Na próŜno i moŜe teŜ, na szczęście. - Patrzcie! - Głos Kirka Lisescu zdawał się jedynie rozedrganiem stopniowo jaśniejącego powietrza. Zobaczyli, na co wskazywał: granica lasu, widoczna teraz setki stóp poniŜej miejsca ich ukrycia, tętniła ruchem, gdyŜ cała wilcza wataha Mieszkańca wypływała spod drzew bezgłośnym strumieniem! Zmierzały ku wysokim graniom, zmierzały na zachód, zmierzały w najróŜniejszych kierunkach, byle dalej od Bramy, od Wampyrów i od ich ognisk! - Co teraz...? - zaczął Andrei... ale Lardis złapał go za ramię i uciszył. - Kryć się! - sapnął, wypadając spod rzadkich gałęzi drzewa i nurkując za sterczące w górę głazy. Przyczajony w nim jasnowidz w końcu się ujawnił; wiedział juŜ, co się zbliŜa... co się zaraz stanie! Kiedy pojedyncza, jaskrawa, przedłuŜająca się błyskawica oświetliła góry, Andrei i Kirk dołączyli do Lardisa, który przykucnął, wtulony w nagą skałę. A gdy po niebie przetoczył się juŜ grom, wszyscy trzej usłyszeli chrapliwe pytanie Pedera Szekarlyego: - Ale co to? Peder jako ostatni wyniósł się spod sękatego drzewa; nie próbował szukać osłony; stał drŜący, przez poszczerbioną szczelinę w skałach, patrząc w dół, na Krainę Gwiazd.

Lardis, z miejsca, w którym się kulił, nie widział Pedera, nie wiedział więc, Ŝe jego młody druh stoi odsłonięty. - Nie wiem, co - powiedział wreszcie - ale widziałem to - czułem to - jak błysk jaskrawego światła, raniący mi oczy, raniący duszę! - Ta błyskawica? - upewnił się Peder. W końcu Lardis wyjrzał i zobaczył go stojącego tam, a jednocześnie pojął, Ŝe to coś z jego przeczucia, cokolwiek to było, juŜ ich prawie dopadło! - Peder, kryj się! - krzyknął. Za późno. W dole, na skalistej równinie, naleŜącej do Krainy Gwiazd, kulista Brama zniknęła, w jednej chwili poŜarta przez BLASK, przez światło, które, jak powiedział Lardis, raniło oczy i duszę. A było ono jeszcze potęŜniejsze, i to o wiele, jeszcze straszniejsze. W najdrobniejszym ułamku chwili przeskoczyło szczelinę i oblało Pedera. Tylko na moment, a i to wystarczyło. Nagle zaczął dymić. Wrzasnął, zacisnął ręce na twarzy, odtoczył się od szczeliny w skałach. Jeszcze łapał równowagę, gdy jakby walnęła go dłoń olbrzyma, ciskając na ziemię. W chwilę później podniosło się takie wycie rozszarpywanej ziemi, rozszczepianych skał, oszalałych wichrów... coś niby połączone syki, skamlania i ryki wszystkich wojowników, jakie kiedykolwiek udało się stworzyć Wampyrom! A gdy niebo nad Krainą Gwiazd poczerwieniało, zaś przeraŜone chmury zerwały się do ucieczki, Lardis wyjrzał - musiał bowiem wiedzieć, musiał to zobaczyć. A oto, co zobaczył...! Wyglądało na to, Ŝe samo piekło przedarło się przez kulistą Bramę. I było to znacznie bliŜsze prawdy, niŜ mógł przypuszczać Lardis, czy ktokolwiek inny, wyjąwszy moŜe tę garstkę ludzi o wszechświat dalej, która znała całą prawdę o tym zdarzeniu. Samej Bramy nie było juŜ widać, pod niebem kłębił się tylko potęŜny grzyb. Jakby z białej i brudnoszarej piany, przez którą prześwitywały czerwone i pomarańczowe płomienie. JuŜ jego rozdęty kapelusz podniósł się wysoko nad góry, a nóŜka chylić się poczęła ku Krainie Lodów, niczym pod cięŜarem kłębiastej głowy. Lardis rozdziawił usta; nie słyszane, nie zapamiętywane słowa wylewały się z nich na ciepły wiatr znad Krainy Gwiazd, na ów oddech demona, który szarpał w tył jego włosy i ciskał w twarz gorący Ŝwir. A gdy ten Ŝar z pieca rodem zmalał, osłonił oczy przed siatką błyskawic, z trzaskiem przeskakujących z tej niesamowitej chmury, na wrzącą ziemię. Potem, słysząc, Ŝe Andrei i Kirk go wołają, wziął się w garść i podszedł do nich, kucających przy Pederze. Jakimś cudem młodzieniec zamknął oczy w chwili, gdy rozbłysła ognista kula; choć

skóra jego twarzy, szyi i rąk została paskudnie pokaleczona, wzrok wracał z kaŜdą chwilą. Wpijając się w rękę wodza, jęknął: - Lardisie. Lardisie! To było... to było... - Wiem. - Lardis pokiwał głową. - To było Piekło! Później Pederowi wypadną włosy, z jego dziąseł i spod paznokci często będzie się sączyć krew, a nowa skóra, która pokryje mu twarz, na zawsze pozostanie biała. Ale przynajmniej będzie wyglądało na to, Ŝe trochę doszedł do siebie i znów jest człowiekiem w pełni sił. Jak by nie było, umrze sześć lat później, z wyglądu siwy i sękaty starowina. Nie pozostawi po sobie Ŝadnego potomstwa...

W dzikich ostępach na zachód od Siedliska, w ciszy poprzedzającej świtanie wschodu, stary Jasef Karis prześnił swój ostatni sen i teraz usiłował się obudzić, otrząsnąć, wstać. Coś jednak było okropnie nie tak; ręce bolały, jakby złapał je kurcz, pierś równieŜ miaŜdŜył jakiś ból. Chyba jedyne, co mógł zrobić, to otworzyć oczy. Nad sobą Jasef ujrzał natłuszczoną skórę, którą Nana rozpięła na niŜszych gałęziach jak baldachim mający ochronić przed rosą jego pomarszczone ciało. Tyle Ŝe we śnie przetoczył się na bok, leŜał więc teraz odkryty, przemoczony i rozdygotany. Sądząc z tego, jak się czuł - w środku rozpalony, na zewnątrz przemarznięty, ale i spocony, przez ten ból w piersi - podejrzewał, Ŝe światło świtu, widoczne teraz na zielonym dachu liści nad jego głową, będzie ostatnim, które przyszło mu oglądać. Tak, pewnie przyszedł juŜ na niego koniec, bo nigdy jeszcze tak się nie czuł i nie bardzo chciał czuć się tak jeszcze kiedyś. Najpierw jednak musi opowiedzieć komuś swój sen, musi go opowiedzieć... oczywiście, Nanie! Jego sen. Jego sen o... ...O trupie, juŜ dogasającym, z poczerniałymi od ognia ramionami, rozrzuconymi szeroko, z parującą głową odchyloną w tył w śmiertelnym grymasie, wirującym bez końca w czarnej próŜni, roziskrzonej mknącymi szybko, jaskrawymi pasmami, czy wstęgami, niebieskiego, zielonego i czerwonego światła; albo wzbijającym się, albo teŜ opadającym w ten tunel pędzących smug. Udręczone było to ciało, ale juŜ teraz martwe, wolne od wszystkich swoich udręk i od dalszego cierpienia, nieznane i niepojęte, jak to często bywa z niesamowitymi rzeczami, które oglądamy w snach. A jednak... było w nim coś upiornie znajomego, tak Ŝe Jasef zamarzył, Ŝeby przyjrzeć się bliŜej tej bez końca obracającej się, bezgłośnie krzyczącej, spalonej i łuszczącej się twarzy. Kiedy jego sen przyniósł go bliŜej - Jasef wszystko zobaczył i wreszcie rozpoznał. Poznał, kogo widzi, uwierzył teŜ, Ŝe wie, co widzi. A potem...

Obrotowy lot trupa przez wieczność - przez to obce kontinuum zielonych, niebieskich i szkarłatnych smug - przyspieszył, zostawiając Jaseja w tyle. Wtedy jednak, chwilę po tym, jak to ciało przyspieszyło i znikło... ...Złote światło wybuchło odległą łuną, tam gdzie przedtem był trup! Ku Jasefowi jeszcze dalej pomknął rój złotych drzazg, jakby strzałek obdarzonych Ŝyciem, zaraz gasnących, jakby uciekały z tego niepojętego miejsca w miejsca i czasy inne, bardziej rzeczywiste! I to wtedy sceneria się zmieniła... Ukazując czteroletnie bliźniaki Nany, zawinięte razem w koc, pod drzewem z baldachimem z natłuszczonych skór, takim jak ten, który Jasefa chronił przed deszczem. I nagle - pojawiwszy się znikąd - jedna z tych złotych strzałek zawisła niezdecydowana najpierw nad jednym bliźniakiem, a potem nad drugim. Tamta dwójka na to poruszyła się we śnie, co zdawało się rozstrzygać całą sprawę. Jasef sycząc ze zgrozy, zobaczył, Ŝe strzałka mknie w dół i wnika w głowę jednego z malców! Tyle Ŝe nie było Ŝadnej rany, Ŝadnej krwi, nic, tylko uśmiech malujący się na twarzy śpiącego niewiniątka! „Niewiniątka?” - zapytał siebie Jasef jakby wspominając jakiś wcześniejszy sen, z dawniejszych czasów. „Nadał niewiniątka?” I wtedy właśnie się, obudził, a raczej spróbował, tylko po to, by odkryć Ŝe pierś i członki oplotły mu ciasne więzy bólu. Ale wiedział przynajmniej, Ŝe się naprawdę obudził i Ŝe musi, póki moŜe, przekazać dalej ten swój sen, tę swoją wizję. Próbował zawołać Nanę i nie mógł, ból mu nie pozwolił. Krzyk okazał się najwątlejszym z westchnień. CóŜ, pozostało mu spokojnie leŜeć i słuchać śpiewu pierwszych ptaków, czekając, aŜ przyjdzie Nana. Miał nadzieję, Ŝe nie kaŜe mu czekać zbyt długo...

Nana Kiklu obudziła się na chwilę przed tym. Znajdowała się jednak w pewnej odległości od Jasefa, toteŜ nie słyszała jego wzdychania. Dał się za to słyszeć jakiś hałas - moŜe odległy, przygłuszony huk gromu - a w chwilę później jeden z bliźniaków przydreptał do niej, trąc oczka, bliski płaczu. Najwyraźniej miał złe sny, inaczej bowiem nie opuściłby swego legowiska, Ŝeby przyjść do matki. Chłopcy Nany, choć jeszcze mali, woleli spać sami. Wciągnąwszy go pod swój koc, obdarzywszy ciepłem, Nana jęła go koić: „Ojejej! JuŜ dobrze, dobrze”, gładząc po głowie. Potem, jeszcze na poły śpiąca, zaczęła odruchowo bawić się małą skórzaną opaską, którą nosił na lewym przegubie. To był sposób Nany na rozpoznawanie jej dzieci w mroku nocy: opaska Nestora była prostym paskiem skóry, zszytym kilkoma prostymi szwami, natomiast Nathana w połowie była przekręcona. Rozpoznawszy juŜ malca, gdy przytulił

się mocniej, czując bicie jego serduszka, zapytała: - Co to było? - Przytuliła go jeszcze mocniej. Sen? Zły sen? Las się budził; ptaki wypełniały powietrze swym porannym chórem; przez gałęzie drzew mglistymi promieniami przenikało światło. Wschód, a zatem wszystko dobrze. A jednak... czuła, Ŝe coś jest nie tak. Nana czuła to w kościach: kąśliwy ból, uporczywy niepokój. Ale z jakiego powodu? - Mamo? - Malec w jej ramionach prawie juŜ zasypiał. - Tak? - Mój... mój tato... - powiedział. Nigdy przedtem nie wymówił tych słów. - Cśśś! - ucięła. - Ćśśś! - W duchu zaś dodała, moŜe z odrobiną goryczy: Twój tato jest w Krainie Gwiazd, śpi w ramionach lady Karen, wraz z nią kryjąc się przed światłem nowego dnia. - Umarł - wymamrotał malec, wtulając się w jej pierś. Tylko jedno słowo, za to jakie! śyły Nany wypełnił lód. - Co takiego? - zaczęła go wypytywać. - Umarł? Co takiego umarło? - Czy tak? - usłyszała w odpowiedzi pytanie, zadane na poły przez sen, które ponownie zmroziło jej krew. - Czy on - mój tato - umarł? Nana pojęła, Ŝe juŜ nie zaśnie, zatem wstała. Na skąpanej w świetle świtu polance znalazła Jasefa Karisa, leŜącego na wznak, ze szklistym spojrzeniem i z kroplami rosy spływającymi po zimnym juŜ nosie, i uznała, Ŝe juŜ wie, co próbował jej powiedzieć synek. Mówił nie o tatusiu, którego nigdy nie poznał (i o którego istnieniu zapewne nawet nie wiedział), ale o starym jasnowidzu, starym mentaliście, Jasefie. Ale daleko na wschodzie, za górami, pojawił się znak! Kipiące niebo nad Krainą Gwiazd poczerniało, a w brzuchach chmur odbijała się czerwień migotliwych płomieni...

CZĘŚĆ DRUGA:

PATRZĄC JESZCZE DALEJ WSTECZ I ZNÓW SIĘ ZBLIśAJĄC

I Tyle zostało opowiedziane... Szaitan, pierwszy z Wampyrów, nie pamiętał ani matki, ani ojca, nie pojmował teŜ swego pochodzenia. W jego odczuciu wyglądało to tak, jakby po prostu zaczął istnieć, juŜ w pełni dorosły obdarzony wolą, za to bez Ŝadnych godnych uwagi wspomnień. O tym, co nastąpiło, gdy spadł, czy teŜ został strącony, na ziemię; tyle Ŝe spadł, w tym przypadku, na jakąś tam „ziemię”, w odróŜnieniu od Ziemi. Tak czy inaczej, odnalazł siebie na powierzchni jednego z licznych światów, w jednym z wielu wszechświatów światła. I niejasno (szybko zacierając to w pamięci) przypominał sobie coś w rodzaju... coś w rodzaju wypędzenia. Świat, w który spadł, był pod pewnym względem starym światem, pod innym zaś nowym. Niedawno spotkało go nieszczęście: jedna z czarnych dziur, tracąc większość swej masy i przechodząc w szarą dziurę, wytrącona została z czasu i przestrzeni i osiadła właśnie tutaj, zmieniając oblicze tej planety. Z taką katastrofą jednak moŜna było się liczyć, Szaitan natomiast stanowił katastrofę nieobliczalną. Z niego miał zrodzić się cały rząd istot, które swą naturą zagroziły potem nie jednemu, ale dwóm światom, mity i legendy obu przepełniając przeraźliwą, wręcz najstraszniejszą grozą. Szaitan bowiem był Wampyrem. Tyle, Ŝe kiedy spadł (czy teŜ został strącony), Wampyrem jeszcze nie był. To miało dopiero nadejść: jako sprawa wyboru, wypróbowania wolnej woli, kwestia ludzkiej ciekawości. A oto, jak do tego doszło...

W pierwszej chwili świadomości Szaitan krzyknął... Spowodował to wstrząs związany z oblekaniem przytomności w inteligencję, której była uprzednio pozbawiona, z zasiedlaniem wytartego do czysta umysłu przez wolę niepowiązaną z Ŝadną wiedzą. A gdy krzyk odbijał się w ciszy, Szaitan odkrył, Ŝe klęczy na brzegu jakiejś stojącej wody, a jego naga postać odbija się w mętnych głębiach. Ujrzawszy, jaki jest piękny, poczuł dumę. Stanąwszy prosto, Szaitan przekonał się, Ŝe umie chodzić i u kresu ciemnawego, mglistego świtu ruszył skrajem owej ciemnej, cuchnącej wody, która okazała się bagniskiem. A widząc, jaki ponury i opustoszały był świat, w który spadł lub w który został strącony, przyjął Ŝe jest grzesznikiem, a to miejsce, przeznaczoną mu karą. Takie domniemania świadczyły nie tylko o inteligencji Szaitana, ale i o jego naturze; instynktownie bowiem rozumiał takie pojęcia, jak grzech i kara. I uznał, Ŝe jego zbrodnią było to,

iŜ jest piękny, bo tak podpowiadała mu jego duma, sama w istocie stanowiąca ową zbrodnię. Widział bowiem piękno jako moc, moc jako prawo, a prawo jako coś posłusznego jego woli. Woli, którą gotów był narzucać. Tak rozmyślając, Szaitan oddalił się od cuchnących wód i poszedł narzucić swą wolę temu światu. Za jego plecami jednak błoto zawrzało, bryznęło, przystanął więc i spojrzał na czarne bąble przebijające się na powierzchnię. Gdy rozdzieliły się wodorosty i rzęsa, Szaitan ujrzał wyłaniającą się w jego polu widzenia jakąś postać. Ciało miała napuchłe i poparzone, ale twarz prawie nienaruszoną. A na tej twarzy malowała się prawie niepojęta niewinność. Szaitan uznał to za wróŜbę, tylko jaką? Posiadał wolę; mógł zaczekać i przekonać się, co nastąpi, albo ruszyć dalej, właśnie wedle woli. Podejrzewał teŜ, Ŝe to coś w bagnie kryło w sobie zło; z jakiej innej przyczyny taka sczerniała, obłaŜąca ze skóry istota miałaby się pojawić tutaj, w tym świecie wstającego świtu? Bo znów instynktownie Szaitan wiedział, Ŝe wszystko pozostaje w równowadze i Ŝe na kaŜdą miarkę dobra przypada równa miarka zła. Przez chwilę stał nieruchomo, jakby na rozstajach, potem... zawrócił i ukląkł przy bagnie. Jego wolą było bowiem, Ŝe pozna to zło. Wpatrzył się w twarz, której nie znał i której nie będzie mógł przywołać pamięcią przez niezliczone lata, ale w owej chwili nie wyczuł niczego poza tym, Ŝe kusił los, co napawało go dumą i zadowoleniem. I podczas gdy zwierzyna tego wschodzącego świata zbierała się nad wodą, Ŝeby pić, a znad mokradeł podnosiły się mgły. Upadły Szaitan Nienarodzony, wpatrywał się w swoją przyszłość, którą wodorosty zakotwiczyły wśród rzęsy i szlamu. Po jakimś czasie popalone, napuchłe członki i kadłub trupa rozpękły się, ujawniając skupiska małych czarnych purchawek, wyrastających z gnijącego ciała i rozwierających blaszkowate kapelusze. W poprzedzającym świt mroku uwolniły czerwone zarodniki, które wzbiły się w powietrze i podryfowały unoszone przez ciepły odór bagna. Szaitan zobaczył chmury dryfujących zarodników i z własnej wolnej woli wciągnął je do płuc, Ŝeby je lepiej poznać... co było jego ostatnim aktem niewinności... ...Przynajmniej w tym wcieleniu. Wszystko to było juŜ przedtem opowiedziane. Nie opowiedziano natomiast tego, co teraz nastąpi: a będzie to opowieść o wędrówkach i czynach Szaitana, o jego tryumfach i udrękach, począwszy od tamtej pory...

Szaitan wędrował na wschód przez podnóŜa stopniowo wznoszących się gór. Szukał kogoś, jednego lub wielu, którym mógłby narzucić swą wolę. Mokradła nie przypadły mu do gustu,

podobnie jak grząski teren pomiędzy bagnami a podnóŜem gór. Tutejsze stworzenia, choć na pozór przewaŜnie nierozumne, ostroŜne były do przesady! Światło słoneczne najpierw spłynęło strumieniem, potem zaczęło wręcz walić od południa, gdzie złota kula stopniowo pięła się na nieboskłon, by zakreślić niski, powolny łuk na wschód. Jej promienie osuszyły ziemię wokoło, wywabiając z przesiąkniętego gruntu czepliwe mgły. W tych miejscach, gdzie cienia było mało lub ani trochę, te Ŝółte promienie draŜniły Szaitana, sprawiając, Ŝe skóra mu czerwieniała i chropowaciała. Potem - potem juŜ zawsze, pod kaŜdym względem zawsze - trzymał się cienia. I tak jak wybrał pozostanie po lewej stronie łańcucha gór, z dala od słońca, tak teŜ wybrał mroczną i złowrogą drogę przez Ŝycie. Nie wiedział tylko, Ŝe zawsze ten szlak wybierał, takŜe we wszystkich wcześniejszych światach. Kiedy Szaitan odczuwał pragnienie, pił. Słodka woda je gasiła, ale to go nie satysfakcjonowało. Gdy czuł głód, Ŝywił się trawami, ziołami, owocami. Wypełniały mu brzuch, ale... głód pozostawał. W jego ciele zakorzenił się czerwony zarodnik, tworząc jądro czegoś, co głód odczuwało po swojemu. Nie miał odzienia, lecz to go nie krępowało. Wiedział, Ŝe jest piękny, ale wolałby Ŝeby inni wiedzieli, Ŝe jest równiejszy wśród równych. Stworzenia z mokradeł i górskich podnóŜy były bowiem niepodobne do niego i niewinne, wszystkie więc przed nim pierzchały. Właśnie ta niewinność powodowała, Ŝe nie był w stanie narzucić im swej woli. I tak Szaitan wędrował na wschód, przez krainę, nad którą niebo było na północy ciemnoniebieskie, wpadające w czerń, rozmigotane gwiazdami i zimnym falowaniem upiornych zórz, na południu zaś, na niebie bladoniebieskim zawsze płonęła złowrogo złota kula słońca, tak, Ŝe musiał trzymać się cienia, by nie spalić skóry. Ziemie leŜące na południe od podnóŜy gór nazwał więc „Krainą Słońca”, ogromny czując do nich wstręt, natomiast ziemie na północ od nich, „Krainą Gwiazd”, uznając je za własne. A kiedy wreszcie wzgórza po jego prawej stronie przeszły w ścianę gór, odcinającą dostęp zabójczym promieniom słońca, Szaitan odkrył stworzenia, które nie okazywały lęku, a tylko zaciekawienie - przynajmniej początkowo. Szaitan, ze swej strony, podobnie był zaciekawiony, a nawet zdumiony. Te stworzenia nie przypominały człowieka, zdawały się jednak posiadać prawie ludzkie poczucie celowości i rozum. Porozumiewały się między sobą, choć nieskładnie, na prawie niedostępnym dla uszu poziomie, który Szaitan bardziej wyczuwał, niŜ słyszał (zrodzony z zarodnika stwór rósł w nim i dziwnie intensyfikował działanie pięciu zwykłych zmysłów). Stworzenia te były małe, niskiego rzędu i słabe, posiadały jednak umiejętność latania w powietrzu, wykraczającą poza skromne, gdyŜ jeszcze nieukształtowane, zdolności Szaitana.

Kiedy więc ujrzał, jak zwinne są w locie, skrzywił się i im pozazdrościł; wydało się bowiem Szaitanowi, Ŝe kiedyś teŜ latał - i to z tak wielką władzą i w takich miejscach, Ŝe największe nawet osiągnięcia tych małych stworzeń, razem wzięte, przyniosłyby im tylko wstyd! AleŜ, gdyby zechciał, znów by poleciał, tu i teraz, pokazując im, jak się to robi! ...Tyle tylko, Ŝe z uwagi na ograniczenia fizyczne, znajdowało się to poza zasięgiem jego woli. Nie mógł tego zechcieć. Jeszcze nie... Szaitan, zazdroszcząc, w jakiejś drobnej mierze równieŜ podziwiał te dzieci mroku, nocy, aksamitnej ciemności, wybrał je więc na swych bliskich. A kiedy je zawołał myślami, zobaczył, Ŝe posłuchały go i zleciały się na jego wezwanie, gdyŜ wiedziały, Ŝe do niego naleŜą. Byli to jednak zaledwie drobni kuzyni daleko większych stworzeń, które pośród cienia spowijającego Krainę Gwiazd takŜe „usłyszały” myśli Szaitana, a gdy i one zaczęły zlatywać się i garnąć do niego, podnosząc wniebogłosy przenikliwe krzyki, poczuł ogromną dumę. Przekonał się bowiem, Ŝe naprawdę narzucił swą wolę wszystkim nietoperzom tego świata. To były jego pierwsze podboje; cieszyło go to zwycięstwo, chociaŜ nieduŜe; kolejne miały przyjść wkrótce. Stale zmierzając na wschód, Szaitan odŜywiał się skąpo pozbawionymi smaku jagodami, zbieranymi na brzegach mokradeł i u podnóŜy gór. Gdzie z wyŜszych rejonów sączyły się strumyki, tam pił, chociaŜ słonawa woda niezbyt mu smakowała. Nauczył się teŜ przed snem otulać w swe nietoperze sługi, duŜe i małe, przez wzgląd na ich ciepło, rychło więc stał się znawcą ich zwyczajów. Mniejsze nietoperze były owadoŜerne; ich więksi kuzyni... pili krew! Szaitanowi wydało się to najbardziej słuszne: mniejsze formy Ŝycia winny podtrzymywać swe siły dzięki zjadaniu form Ŝycia jeszcze mniejszych, natomiast większe formy Ŝycia, dzięki spoŜywaniu... cóŜ, samej esencji Ŝycia! Uwierzył, Ŝe oto zrozumiał swe własne niezadowolenie z pospolitej strawy dzikich zwierząt. Jagody, owoce, trawy? A cóŜ to za jadło dla kogoś takiego jak on? Woda? JakiŜ z niej był napitek? I... - Nie, nie! - obiecał sobie Szaitan. - Więcej nie sięgnę po nie. Dobre są dla zwierząt kopytnych i drobnych gryzoni tego świata. Ale dla mnie... Ŝyciem jest krew! - A wewnątrz niego nie posiadał się z radości (choć odruchowo, instynktownie) będący jeszcze w stanie embrionalnym stwór zrodzony z zarodnika, gdyŜ było to, czy teŜ miało być, po jego myśli i zgodne z jego naturą. Słońce zapadło za góry; ostatnie Ŝółte błyski zniknęły nawet z najwyŜszych szczytów; mocniej za to rozbłysły gwiazdy na północy, rozsypując się po kopulastym sklepieniu nieba niby suta garść klejnotów. Wysoko gnał bez tchu księŜyc, błagając dziką brać z gór o schlebianie. Noc

nad Krainą Gwiazd rozbrzmiała więc niesamowitym wilczym wyciem i ów skowyt łowieckich sfor zrobił na Szaitanie wraŜenie. Ponownie sięgnął swoją stale rozwijającą się wampyrzą świadomością, by nawiązać z nimi kontakt i narzucić swą wolę, jak to juŜ zrobił z nietoperzami. Tyle Ŝe te stworzenia przed tym się wzbraniały. Choć były dzikie, cechowała je wyŜszego rzędu inteligencja - o wiele wyŜszego niŜ w przypadku nietoperzy - a takŜe nieufność, poza tym miały swoich własnych przywódców, zazdrosnych o władzę. - Psy! - wrzasnął na nie Szaitan, wyrzucając z siebie rozŜalenie i zniewaŜając je tą wrzaskliwą myślą. Oto dlaczego (przynajmniej w tym świecie) nie miało nigdy dojść do całkowitego zawładnięcia wilkami przez Wampyry. Późniejszym pokoleniom Wampyrów, z których wszystkie wywodziły się od Szaitana, zdarzy się od czasu do czasu zrodzić lorda, który podporządkuje sobie tego czy owego samotnego wilka bądź się z nim zaprzyjaźni, w zasadzie jednak szara brać na zawsze zachowa swą wilczą odrębność... Tam teŜ, po trzystu milach wędrówki wzdłuŜ północno-zachodniego skraju granicznego łańcucha górskiego, Szaitan natknął się na swe pierwsze plemię ludzi, czy teŜ podludzi. Rdzenni mieszkańcy tych ziem, jeszcze sprzed pojawienia się szarej dziury - o chropawej szarej skórze, poruszający się wolno i równie powoli myślący jaskiniowcy - po siedmiu stuleciach od tamtego zdarzenia, wciąŜ byli ogromnie prymitywni. Dotknięci światłowstrętem, wschód przeczekiwali w jaskiniach, na łowy wychodzili zaś o zachodzie. Strawę ich stanowił głównie pewien gatunek wielkiej ćmy, o rozpiętości skrzydeł równej ludzkiej dłoni, grzyby i małe nietoperze, które chwytali w sieci i piekli. Mimo wszystko, byli ludźmi: znali ogień i uŜywali go, mieli teŜ swój własny język. Pod tym względem idealnie nadawali się do tego, by Szaitan narzucił im swą wolę. A tak się to odbyło... Zobaczył, jak ich grupa rozprawia się z górskim drapieŜnym kocurem, który zabłąkał się na niziny Krainy Gwiazd. Złapali to zwierzę w sieć, maczugami pozbawili przytomności, dokończyli dzieła kościanymi noŜami. A gdy zabierali się do zdjęcia skóry, Szaitan nagle ich zaskoczył, wyłaniając się z cienia głazu, za którym odpoczywał. Zobaczyli go i rozdziawili gęby. Przez jakiś czas nie byli świadomi własnej szpetoty. Uroda Szaitana przyćmiewała wszystko. Stanął przed nimi, nagi i dumny w świetle gwiazd, a to jego pojawienie się - jakby znikąd zakrawało na jakieś czary. Wysoki i prosty, podczas gdy większość trogów stanowili powłóczący nogami pokurcze; uśmiechając się na swój mrocznie sardoniczny sposób, gdy oni byli w stanie tylko wytrzeszczać ślepia i coś gęgać, był jak promień światła, co przeniknął cienie. To akurat całkowicie kłóciło się ze stanem faktycznym, gdyŜ był Wielkim Deprawatorem, który zstąpił między niewinnych.

A kiedy podchodzili bliŜej, by się mu przyjrzeć, Szaitan stał bez ruchu, cierpliwie znosząc ich niepewne dotknięcia i okrzyki przestrachu oraz zdziwienia. UwaŜnie wsłuchiwał się w ich język, uświadomił sobie bowiem, Ŝe jego własny (właściwie, to jeszcze niesprawdzony w praktyce) istniał w formie szczątkowej, jako niejasny ciąg dźwięków, pamiątka po... jakich to czasach? Po jakim miejscu? Nie potrafił powiedzieć, czuł tylko, Ŝe te kilka słów to dalekie echa wielu języków; wiedział, Ŝe nosi w sobie dar uczenia się języków i władania nimi. Potrafił przecieŜ, choć niezbyt wyraźnie, widzieć umysły ludzi i zwierząt, a od tego juŜ tylko maleńki krok do wiązania obrazów z wypowiadanymi słowami. - To nie człowiek! - powiedział swym kompanom o Szaitanie jeden z trogów. - Jego skóra jest miękka, blada, łatwa do rozdarcia. - Ma niebieskie oczy, a nie Ŝółte - zauwaŜył inny. - Ale widzą po ciemku tak jak nasze. - Tak, niebieskie - mruknął trzeci. - Ale w środku... tam za nimi pali się ogień. Czasem jego oczy płoną! - To jest... człowiek! - stwierdził pierwszy. - Taki sam, jak ludzie zza gór, co Ŝyją w świetle - ale nie taki sam, jak oni. Jeszcze inny, moŜe mądrzejszy trog chciał wiedzieć: - Ale czy on jest przyjacielem? Chytrość Szaitana była wielka; najpierw miał zostać przyjacielem, a potem panem. - Jestem, jaki jestem - powiedział im - i przyszedłem wskazać wam drogę. Cofnęli się niemrawo, przestraszeni łatwością, z jaką ich własny język spłynął z warg Szaitana. Po krótkiej chwili jednak ten mądrzejszy oznajmił: - Znamy wszystkie nasze drogi. Rodzimy się, rośniemy polujemy i łupimy dla strawy, poczynamy młode. Potem umieramy i zostawiamy naszym młodym robienie tego, co my robiliśmy. To są te drogi. Szaitan na to uśmiechnął się i pokiwał głową. - Ale są jeszcze inne drogi - powiedział im. A w sobie pierwszy raz w Ŝyciu usłyszał głos nie będący jego głosem, mówiący: Ci będą twoi! Głos sumienia (a moŜe jego braku) czy teŜ czegoś całkiem innego? Tym jednak Szaitan nie zaprzątał sobie głowy. DraŜnił go widok górskiego kocura, czerwonego i lśniącego, odartego ze skóry. I znów ten głos, jakby ze środka; Krew jest Ŝyciem! Zabrawszy nóŜ jednemu z trogów, odciął sobie kawał mięsa z zadniej nogi zaszlachtowanej bestii i przysiadł, by sobie podjeść. Kiedy trogowie zebrali się wokół niego, jeden z nich powiedział: - Widzicie, on je surowe mięso! A inny: - Pięknie się uśmiecha!

Trzeci zaś, ten sam, który wcześniej zwracał uwagę na oczy Szaitana: - A gdzie jest teraz niebieski kolor jego oczu? Przepadł, jakby wypełniła je krew tego zwierzęcia! I to pod niejednym względem najzupełniej odpowiadało prawdzie...

Szaitan na trochę zamieszkał wśród trogów i poznał ich Ŝycie. Pokazali mu, które z jaskiniowych grzybów nadają się do jedzenia, ale i tak ich nie jadał. Pokazali mu te, które są tak śmiertelnie trujące, Ŝe nie wolno ich jeść. A później, dzieląc się mięsem ze starszym plemienia (z tym mądralą z pierwszego spotkania, który odniósł się tak ostroŜnie do niego i jego nowych dróg), Szaitan wykorzystał to, czego się nauczył. Mądrala skonał w mękach, a Szaitan zajął jego miejsce. Plemię było małe, jego członkowie szpetni tak pod względem kształtów, jak i rysów, jaskinie zadymione i cuchnące. Szaitan szybko poczuł zniechęcenie. Nauczyłby tych ludzi... och, wielu róŜnych rzeczy, ale ich zdolności przyswajania wiedzy były tak niewielkie. Otworzyłby im oczy, odebrał dziecięcą niewinność i zastąpił ją... czym? Tego teŜ nie był pewien, tyle Ŝe pragnął narzucać swą wolę. Do czego to jednak miało doprowadzić? śycie z podludźmi miało swoje granice i jego teŜ ograniczało. Szaitan był pełen zdroŜnych chęci. Cechowały go męskie pasje, namiętności i Ŝądze, a wszystkie były spotęgowane, zwielokrotnione przez rozwijające się w nim stworzenie. Gardził kobietami trogów, ale z najdorodniejszych z nich zrobił sobie harem. Kiedy jakiś rozsierdzony młokos zaprotestował po uprowadzeniu jego przyszłej połowicy, Szaitan wykastrował go i uczynił eunuchem nadzorującym izby jego uciech cielesnych. A gdy grupa trogów poderwała się, Ŝeby go zabić, ukrył się w jaskini, gdzie drŜał i spływał potem... a jego pot zrodził mgłę, która go skryła i odstraszyła mściwych wrogów. Pierzchli do innych plemion, szerząc legendę Szaitana. Doskonalił się w sztukach, których znajomość była dlań instynktowna, gdyŜ wiedział, Ŝe pod kaŜdym względem jest zepsuty. Karmiąc kleszcze swoją krwią, wykorzystywał je do zatruwania spiŜarni trogów, aŜ cała ich strawa przesiąknięta była złem. Wielu spośród tych podludzi uciekło, zanim zostali skalani. Ci zaś, którzy zostali, mieli umysły i ciała chore, nazywali Szaitana panem i brali z niego przykład. Ze wszystkich wampyrzych niewolników, ci byli pierwszymi. Szaitan w swych kobietach pozostawiał nasienie, kilka z nich więc urodziło. Ich potomstwo było szkaradne, szkarłatnookie, wrzaskliwe... i głodne. Ssały krew z sutków matek i zbyt szybko rosły. A ich własne matki podusiły je wszystkie, z wyjątkiem jednego, które zjadł Szaitan... AŜ wreszcie miał dość tych jaskiniowców, wiedział bowiem, Ŝe na tym świecie znajdzie ciała lepsze od marnych ciał trogów.

I wciąŜ prowadził go jego pasoŜyt, Ŝywiący się jego krwią, jak on Ŝywił się krwią innych. Symbioza ta jednak była tak subtelna, Ŝe jeśli nie liczyć najmroczniejszych snów Szaitana i pewnych rzadkich chwil tuŜ po przebudzeniu, Ŝył w przekonaniu, Ŝe jest jedynym autorem swych czynów, panem swej woli i przeznaczenia. Tyle Ŝe... pewności takiej nie miał. Od czasu do czasu więc kwestie wolnej woli, samostanowienia i powiązanych z tym teorii na temat integralności duchowej nabierały dla Szaitana ogromnego znaczenia, nawet na miarę obsesji. Odnosiło się to zarówno do niego, jak i do wszystkich późniejszych Wampyrów...

Szaitan pamiętał, jak podczas pierwszego spotkania z trogami, porównali go oni do ludzi z drugiej strony łańcucha górskiego. Teraz więc (prawie zapomniawszy o podraŜnieniu spowodowanym przez złote płomienie słońca i widząc tylko jeden sposób na sprawdzenie, czy ten problem się powtórzy) postanowił podbić Krainę Słońca. Miało się to odbyć subtelnie, jak wszystkie jego dokonania. Najpierw zbliŜy się do mieszkańców Krainy Słońca jako przyjaciel, a później zostanie ich panem. Będzie tak, jak było z trogami. Tak sądził Szaitan... Zostawiwszy za sobą zniewolonych trogów ich własnemu losowi, zaczął wspinaczkę, przecinając góry na skos i zmierzając jak zawsze na wschód. Wspinał się podczas wschodu, ale ściana gór osłaniała go od słońca. Mimo to tak jasne niebo niepokoiło go, a światło raniło jego wampyrze oczy, tak Ŝe zastanawiał się nawet, czy wszystkie stworzenia tego świata, łącznie z nim, cierpiały na światłowstręt. Wysoko nad linią drzew i pośród szczytów dostrzegł jednak szybujące w górze wielkie ptaki, którym słońce nie przeszkadzało. To były ptaki drapieŜne, kanie, w ostatnich promieniach słońca penetrujące ziemię w poszukiwaniu poŜywienia. Pośród szczytów były teŜ wielkie kudłate kozice, które teŜ nie bały się światła, tak samo jak małe zwierzątka w sztywnych trawach i wrzosach. Szaitan wzruszył ramionami. CóŜ, juŜ niedługo sprawdzi słuszność swoich teorii; moŜe nawet narzuci swą wolę słońcu! (Na tę myśl wampir wyrosły z zarodnika, tak skulił się w jego wnętrzu, Ŝe zrobił się malutki, Szaitan bowiem zbyt wiele miał w sobie woli i jego wampir nie był w stanie ani go prowadzić, ani kontrolować. Niedojrzały, musiał po prostu podąŜać wraz z nim.) Szaitan ze swej strony czuł tylko lekki niepokój, na skutek obaw pasoŜyta. Los zrządził tak, Ŝe w chwili gdy przekroczył góry, ze słońca pozostała jedynie róŜowoŜółta obręcz na południowym widnokręgu, która w niczym mu nie przeszkadzała. A rozwijający się wciąŜ stwor we wnętrzu Szaitana, nieodwracalnie stanowiący juŜ jego cząstkę, cokolwiek się odpręŜył. Czuł wszak moc swego nosiciela i wiedział, jak jest on silny.

A gdy zmrok przeszedł w noc, Szaitan zobaczył migotanie ognisk myśliwych obozujących po tej stronie gór. W dole, na równinach Krainy Słońca, ów blask ogni obozów i osad rozświetlał noc we wszystkich kierunkach, jak okiem sięgnąć. Tych plemion był legion! I w swym sercu Szaitan poczuł radość, uwierzywszy, Ŝe w końcu znalazł prawdziwych ludzi, którym narzuci swą wolę...

Mieszkańcy Krainy Słońca, jako rasa, wciąŜ jeszcze dochodzili do siebie po masakrze spowodowanej przez szarą dziurę, która zmieniła oblicze ich „Ziemi”, przesunęła jej orbitę i przemodelowała układ geologiczny. Dochodzili do siebie po trzęsieniach ziemi i ogromnych przypływach, po okresach ulewnych deszczy i nawałnic czarnego zamarzniętego popiołu (które w innym świecie mogłyby nosić miano „zim nuklearnych”) i po okresach, podczas których pół planety zamieniło się w pustynię, a drugie pół legło zimne i bezuŜyteczne, w większej mierze pod skutymi lodem oceanami. Ale jako rasa dochodzili do siebie i stopniowo odbudowywali swe zdziesiątkowane szeregi. W swoim czasie ta „Ziemia” miała swe kontynenty, oceany, wyspy, okresy wietrzne, słoneczne, deszczowe i śnieŜne. Roiło się na niej od zwierząt i Ŝyło tam ćwierć miliarda ludzi. Znali koło, uŜywali ognia i Ŝagli, eksperymentowali z początkami medycyny i pierwocinami chemii. Choć nie odkryli jeszcze prochu, rozumieli podstawowe zasady kucia i obróbki metali, mieli metalowe narzędzia, a na polowania zabierali kusze. Cała przyszłość wydawała im się świetlana, podróŜnicy na drewnianych statkach przemierzali morza w poszukiwaniu nowych krain. Tak jednak było przed szarą dziurą. A teraz, po siedmiuset albo więcej latach, w czasach Szaitana? Oto co mieszkańcy Krainy Słońca - niespełna trzydzieści tysięcy - wiedzieli o swym świecie. śe została spustoszona, pozbawiona większości zamieszkujących ją zwierząt i ludzi, i równie dobrze mogłaby uchodzić za wymarłą, gdyby nie strefa umiarkowana, której osią był łańcuch górski oddzielający Krainę Słońca od Krainy Gwiazd. A w legendach (które często wprowadzały w błąd i kłóciły się ze sobą, jako Ŝe zapisywanie języka było co najwyŜej w powijakach, a potem poszło w niepamięć, toteŜ historia od dawna przekazywana była wyłącznie ustnie), plagę, która zstąpiła by zniszczyć świat, zaczęto utoŜsamiać z pewnym zakazanym miejscem w Krainie Gwiazd, znanym jedynie jako „Brama Piekielna”. Owa legenda zaś głosiła, Ŝe pewnej nocy na południowym niebie pojawiło się dziwne „białe słońce”... zwiastun nadejścia straszliwych czasów.

Początkowo wydawało się poruszać powoli, jak kometa, potem szybciej, aŜ wreszcie pędząc niczym smuga białego światła przeszyło przestrzeń, muskając księŜyc i zalewając blaskiem powierzchnię tego świata! A spadając na ziemię, migotało i zaczęło się kurczyć, potem odbijało się od niej jak wielki płaski kamień rzucony na wodę, aŜ wreszcie z hukiem spoczęło w wywalonym przez siebie kraterze, na świecie, który oszalał przez jego zstąpienie. Nie było ani spadającą gwiazdą, ani kometą, ale Siłą o wiele większą, która w kosmosie występuje, na szczęście, znacznie rzadziej: czarną dziurą, która tak siebie poŜarła, Ŝe pozostał jedynie jej zarys. Właściwie, szarą dziurą i mostem łączącym światy. Jak by nie było, ten rodzaj wiedzy przekraczał moŜliwości ludzi tego świata. Garstce zabłąkanych, otumanionych niedobitków wystarczała - aŜ nadto wystarczała - wiedza, Ŝe śmiercionośne białe słońce spadło z nieba i zniszczyło wszystko, co znali, skazując ich i ich potomków na Ŝycie w czymś w rodzaju piekła przez przeszło dwa i pół stulecia. AŜ w końcu orbita planety ustabilizowała się, a strefy klimatyczne spolaryzowały - dość skrajnie zresztą - i wszystko, co zostało z rasy ludzkiej, Ŝyło teraz, najlepiej jak potrafiło, na wąskim pasie lasów i równin na południe od wielkiego łańcucha górskiego i na południowych stokach samych gór. I teraz równieŜ łowcy, ilekroć wkraczali w te góry w ich środkowych partiach lub zbłąkani trafiali przez wielką przełęcz na skaliste równiny Krainy Gwiazd, widzieli, Ŝe straszny sprawca kataklizmu przetrwał, umacniając jeszcze swą legendę: krater jak oczodół, z zapadłym w niego ślepym białym okiem, gniewnie skierowanym w górę, jakby leŜał tu jakiś unieruchomiony demon, bez zmruŜenia oka zastanawiający się nad swym losem. A to spojrzenie jego zimnego martwobiałego oka było niczym świetlisty znak, złowróŜbna latarnia, nie tyle wskazując drogę, co odstraszająca... Demon, właściwie, czemu nie? Niewątpliwie coś z Piekła rodem. Coś, co tutaj sprowadziło Piekło. A pośród legend znalazła się takŜe opowieść o śmiałku, który jako pierwszy przebył przełęcz po owych gwałtownych stuleciach stabilizacji, a potem zszedł do - w większej mierze zagrzebanej w ziemi - kuli białego światła, by jej dotknąć... i którego juŜ nigdy więcej nie widziano. Otwarła się bowiem, jak Brama, i zabrała go do Piekła. Dlatego tak właśnie nazwano to miejsce i dlatego uznawano je teraz za zakazane, wraz z tymi wszystkimi opustoszałymi ziemiami na północ od gór: ze skalistymi równinami, ze znajdującym się dalej na wschodzie obszarem oszałamiająco wysokich wieŜyc z kamienia wulkanicznego, olbrzymich skalnych włóczni, wysokością konkurujących z samym łańcuchem górskim, a za północnym widnokręgiem, lśniącym migotliwym błękitem, pod dachem diamentowych gwiazd i upiornie wijących się zórz, skutą bielą Krainą Lodów.

KaŜde z tych miejsc było zakazane. Kto zresztą chciałby się tam wybrać? Nie było tam Ŝycia; nic nie zdołałoby tam przeŜyć, co najwyŜej nietoperze w jaskiniach, wilki pośród szczytów i na przełęczach wiodących do Krainy Gwiazd, i jakieś pomniejsze zwierzęta. Z pewnością, nie było to miejsce dla ludzi. Dla Ŝadnych ludzi. Przynajmniej jeszcze nie...

Szaitan napotkał swych pierwszych prawdziwych ludzi w blasku ich ogniska i zobaczył, Ŝe są oni odziani w futra i skóry zwierząt. Było ich trzech i zobaczyli go w tej samej chwili, jak równieŜ to, Ŝe jest nagi; co akurat było korzystne dla Szaitana, gdyŜ byli to łowcy. Gdyby mając okrycie pojawił się przed nimi tak nagle, jak teraz... przy jego wzroście, mogliby wziąć go za wielkiego niedźwiedzia. A i tak odkrył, Ŝe celują w niego z kusz, choć dopiero zbierają się do wstania i pełniej ku niemu zwracają. Ale wtedy... - Człowiek! - szczeknął jeden z nich, marszcząc brew. I jeszcze... - Idiota! - dodał drugi. - O mało do niego nie strzeliłem! Szaitan wczytywał się w wyrazy ich twarzy, w układ ich warg, po części teŜ w ich umysły. Ich słowa łatwo dopasowywały się do tego, co oglądał, tak Ŝe od początku rozumiał wiele z ich języka. Gdy podeszli bliŜej, przypatrując mu się w blasku ognia, ostami z nich spytał z niepokojem: - Obłąkany? Tak myślicie? A ten drugi: - JakŜeby inaczej? Na tej wysokości, po nocy, sam jeden, nagi w świetle gwiazd. - I do Szaitana, lodowato: - Kim jesteś? Ten, ze swym sardonicznym uśmiechem, odrzekł: - Jestem, jaki jestem. - A twoje miano? - Szaitan. - Bo w końcu je sobie przypomniał. - CóŜ, Szaitanie - zaśmiał się pierwszy z tej trójki, ale nie niemiło - wybacz, Ŝe to powiem, ale wydajesz mi się odrobinę przygłupi! - Sądzicie, Ŝe jestem... wariatem? - Popatrzył na nich, a potem na siebie. - Ale jeśli jestem obłąkańcem - nieszkodliwym idiotą to czemu mierzycie we mnie ze swej broni? Odpowiedział na to drugi z nich, wyjaśniając: - Dlatego Ŝe „idiota” i „nieszkodliwy” nie zawsze idą w parze, ot co. Na równinach, w obozowisku Heinara Hagiego, mamy jednego takiego „idiotę”, co pracuje tam na swe utrzymanie - Yanni Nunov dźwiga głazy, którym nawet ja bym nie podołał!

Ustawiając się swobodnie tak, by móc ich rozbroić, Szaitan zbliŜył się do ogniska, przykucnął i nakarmił patykiem niespokojne płomienie. Tamta trójka zabezpieczyła broń i znów do niego podeszła, on zaś udawał, Ŝe się im nie przygląda, grzejąc ręce. Wyglądało na to, Ŝe nie ma wśród nich przywódcy, Ŝe są sobie równi. Jeden był niski, krępy i brodaty; drugi, średniego wzrostu, mocno zbudowany, o solidnej szczęce; ostatni natomiast, młody i Ŝylasty, o umyśle, jak się zdawało, całkowicie niewinnym. A skoro i oni podobnie go obserwowali, Szaitan pilnował, by jego szkarłatne oczy były na wpół przymknięte, i patrzył głównie w ogień. Czerwień uznano by za odbicie płomieni. W końcu ten krępy, Dezmir Babeni, stwierdził: - Skórę masz miękką i bladą, kimkolwiek jesteś! Choć wyglądasz na wielkiego i silnego, nie zaznałeś wiele cięŜkiej pracy. Z jakiego jesteś plemienia? Szaitan potrząsnął głową. Muskularny, o wydatnej szczęce, Klaus Luncani chciał wiedzieć: - Czemu jesteś nagi? Napadli na ciebie? Och, ostatnimi czasy za wiele jest w górach dzikusów, samotników, co zabiliby człowieka dla dobrego skórzanego pasa! Szaitan znów potrząsnął głową i wzruszył ramionami. A ten młody i Ŝylasty, Vidra Gogosita, otworzył sakwę i wydobył z niej długą skórzaną kurtę, po czym okrył nią ramiona Szaitana, wciąŜ siedzącego przy ogniu. Kurta była stara lecz wygodna. Powiedział przy tym: - Noce są chłodne. Człowiek - nawet głupiec - nie powinien chodzić nagi po górach! Szaitan zaś uśmiechnął się, przytaknął i pomyślał: Z całej trójki ten jeden przeŜyje - ale jako mój niewolnik. Jest tak wraŜliwy, Ŝe jego udręka na mojej słuŜbie będzie tym dotkliwsza! „Głupiec” się o to prosi... i się doprosi! Głośno natomiast powiedział: - Dziękuję ci. Jeśli o mnie chodzi... chciałbym powiedzieć wam więcej. Niestety, nic nie pamiętam. - To w duŜej mierze odpowiadało prawdzie. - Napadnięty, oczywista - mruknął Klaus Luncani, jakby nie podlegało to juŜ Ŝadnej wątpliwości. - W górach, przez banitów. Rąbnięty w głowę, cała pamięć uleciała. Ukradli mu ubranie, jako Ŝywo. Człek, co sam poluje, ryzykuje wiele! Dezmir Babeni podsunął się bliŜej, chciał dotknąć głowy Szaitana, moŜe poszukać tam rany. Szaitan podniósł rękę, by temu zapobiec. - Nie! Tam... boli. Dezmir pokiwał głową i poprzestał na tym. Sprawa wyglądała na wyjaśnioną: Szaitan wyraźnie padł ofiarą rabusiów. Miał szczęście, Ŝe darowali mu Ŝycie.

- No, Dezmir słusznie powiedział. - Klaus Luncani zaproponował Szaitanowi kawałek sera i trochę gruboziarnistego chleba. - Z pewnością wyglądasz na wielkiego i dość silnego! PrzeŜyjesz, jestem pewien. Ale ty, niestety nie, pomyślał Szaitan, przyglądając się jedzeniu w wyciągniętej ręce Luncaniego. Było obrzydliwe, więc pokręcił głową. - Ja... ja zabiłem zwierzę - skłamał - dla jego mięsa. To było niedawno. Nie jestem głodny. - Zwierzę? - To był młody Vidra Gogosita. - Z rogami, zakrzywionymi w tył. O, tak. - I Szaitan posłuŜył się swymi długimi, szczupłymi rękoma, by to zademonstrować. - Małe, ale słodkie.... - Choć wy będziecie o wiele słodsi. - Kozica - rzekł Dezmir Babeni. - Przynajmniej koźlę. Ha! Wygląda na to, Ŝe poszczęściło mu się bardziej niŜ nam wszystkim, razem wziętym! - Kozica... tak - powoli powtórzył Szaitan, z dłonią na czole, sugerując, Ŝe stopniowo wraca mu pamięć. - Z czasem wszystko się przypomni - powiedział Klaus Luncani, szykując dla siebie legowisko w trójkącie głazów niedaleko ogniska. - Ale słuchaj, mieliśmy dzień w większości dość cięŜki - choć na potwierdzenie tego mamy w naszej sakwie tylko parę prosiaków! Teraz więc trochę się prześpimy. O wiele to bezpieczniej, niŜ wspinać się po ciemku, niewątpliwie! Kilka godzin, tylko tyle, zanim księŜyc znów wzejdzie, a potem powrót na niziny i do obozu naszego wodza, Heinara Hagiego. Tu dołączył Dezmir Babeni. - Dobrze zrobisz idąc z nami, Szaitanie, jeśli nie masz jakichś lepszych planów. O, jesteś dziwny, to na pewno; wysoki i blady, z rozumem całkiem rozkołatanym w tej twojej ładnej głowie. Nic właściwie nie pamiętasz, nawet plemienia, do którego naleŜysz. Ale Cyganie Hagi w swoim czasie przyjęli juŜ kilku zabłąkanych. A więc... co na to powiesz? Szaitan podniósł wzrok ku niemu i w tej samej chwili Babenim aŜ wstrząsnął ogień widoczny w jego oczach. Ale Szitan czym prędzej znów się odwrócił, wpatrując się jak przedtem w rozŜarzone węgle. I jeszcze: - Idźcie spać, wszyscy - powiedział im. - Ja teŜ się prześpię. A potem... zobaczymy. Babeni wzruszył ramionami, odszedł trochę i udeptał sobie posłanie z paproci; połoŜył się, naciągnął koc na dolną połowę ciała, parsknął raz czy dwa i umilkł. Klaus Luncani, w swym kamiennym gnieździe, juŜ chrapał. Ale najmłodszy z tej trójki, Vidra Gogosita, po prostu usadowił się przy ogniu, blisko Szaitana.

- Nie będę spał - oznajmił - ale pełnił wartę. To moja kolej. Ty jednak dobrze zrobisz, przyłoŜywszy gdzieś głowę. Tu jest koc, którym mogę cię przykryć. Szaitan skinął głową i cicho odrzekł: - JuŜ niedługo. Owszem, juŜ naprawdę niedługo...

A co do reszty... Vidra przypominał sobie bardzo mało, a i to niedookreślone niejasno zapisane w umyśle, który raptownie poddał się hipnotycznemu kusicielstwu Szaitana. Pamiętał rozmową z tym... człowiekiem?... i poczucie senności, bezwładu, wkradające się w jego członki, w jego umysł i wolę. Było teŜ coś z twarzą (ale przecieŜ nie z tą ładną twarzą Szaitana?), która przemieniła się okropnie w koszmarną maskę bestii z rozdwojonym językiem i ociekającymi jadem kłami węŜa. PrzybliŜanie się tej twarzy... smrodliwe wyziewy, siarka?... i ból, jakby gorące Ŝądło osy w tętnicy pulsującej w szyi Vidry... nie, dwóch os Ŝądlących go tam, o kilka cali od siebie. I gruchanie Szaitana, jego pocałunki, jakby próbował wyssać te Ŝądła... Vidra obudził się z cichym krzykiem, chyba w odpowiedzi na krzyk kogoś innego. Było mu zimno, wszystkie jego członki chwycił kurcz, a szyję miał sztywną, na niej zaś wielki skrzep... krwi! Jego sen! ...To nie był sen? Zerwał się na równe nogi, potykając się w popiele na skraju ogniska. GdzieŜ podziała się jego siła? Był oszołomiony, zataczał się, słaby jak niemowlak! A w jego umyśle dotkliwie obecne wręcz widoczne, płonące w tle za tymi nocnymi scenami, które ukazywały mu teraz jego oczy były inne oczy niczym upiorne szkarłatne rany duszy. Bo właśnie nimi one były. I coś przypatrywało mu się przez te okna jego umysłu, uśmiechało się doń sardonicznie, drwiło z niego. KsięŜyc był wysoko, kreślił łuk nad górami; ogień płonął juŜ tylko w sercu Vidry; wszędzie wokoło nisko leŜała mgła, wijąc się oblepiała porośnięty krzakami stok, wypełniała niewielkie jamy, rozdzielała się u korzeni paproci i wrzosów. Nie było pohukiwania sów ani śpiewu wilków, ani jakichkolwiek innych zwyczajnych dźwięków, choćby tych wydawanych przez człowieka. Ale tam w cieniu... coś jakby chłeptało! To było tam, gdzie Dezmir zrobił swe paprociowe posłanie, Vidra więc zatoczył się w tamtą stronę. TuŜ po prawej miał jednak trójkąt głazów, który osłaniał Klausa i dawał mu legowisko; jego nogi nadal stamtąd sterczały, spowite mgłą Vidra schylił się, chciał złapać Klausa za nogą i obudzić szarpnięciem. Zanim zdąŜył to zrobić, wyciągnięta stopa potwornie zadygotała, przez chwilę gwałtownie drgała, po czym zwiotczała i znieruchomiała.

Vidrę przeszedł dreszcz. Poderwał się gwałtownie, zrobił dwa chwiejne kroki ku ciału Klausa wyciągniętemu przy kamieniach, oparł się o nie, by spojrzeć na śpiącego przyjaciela... i zobaczył, Ŝe on nie śpi. JuŜ nie Ŝył. Jakiś człowiek, czy stwór, podniósł wielki i niemiłosiernie cięŜki głaz, oparł go o wierzchołki trzech pogrąŜonych w ziemi kamieni i spuścił prosto na twarz Klausa! Z lekka okrągławy zarys kamienia całkiem zasłaniał to miejsce, gdzie powinna znajdować się głowa, a w spływającym z góry świetle księŜyca wydawało się, Ŝe spod kamienia sączy się lub jest spod niego wypierana jakaś smolista materia. Ale Vidra Gogosita wiedział, Ŝe światło księŜyca go okłamuje: nie była ona czarna, a czerwona. Ledwie panując nad swymi członkami - dławiąc się, z uwagi na suchość w gardle nie mogąc nawet krzyknąć - młodzieniec przebrnął przez jakby Ŝywą mgłę do Dezmira leŜącego wśród paproci. - Dezmir! - wydusił z siebie wreszcie skrzekliwe ostrzeŜenie. - Dez... ...mir? Koc Dezmira był odrzucony na bok, a przykrywała go teraz długa kurta Vidry, ta sama, o której zabranie błagała go matka. Tyle Ŝe ta kurta zdawała się Ŝywa, wygięta w garb i ruchliwa, trzepocząca niby jakiś wielki czarny nietoperz, który przysiadł na ziemi! Vidra zatoczył się, krzyknął! A kurta, wraz z tym, co w sobie kryła, popłynęła w górę, podniosła się i stanęła przed nim. To był Szaitan - ale juŜ nie taki ładny, właściwie mało ludzki, o potwornie przemienionej twarzy, szkarłatnej od pochłanianej krwi! A ta śliska, nieziemska mgła spływała z niego jak pot, kłębami wydobywała się spod poŜyczonej mu skórzanej kurty! Potem... szponiasta ręka Szaitana wyciągnęła się, chwytając młodzieńca za ramię i stawiając prosto, Vidra zaś poznał skąd wzięły się te oczy wewnątrz jego umysłu; pojął teŜ, Ŝe jego sen był straszną prawdą. Po tym wszystkim, cóŜ pozostało jak nie paść na kolana przed swym nowym panem? Zresztą nogi nie miały w sobie dość siły, by go utrzymać. Nie, bo siła przyjdzie dopiero później. A płonące oczy Szaitana patrzyły na niego z góry, natomiast głos potwora, jakby przedzierając się przez skrzepy, wybulgotał: - Moje drogi mogą wydawać się z początku bardzo dziwne z czasem jednak je rad wybierzesz. Powiedz tylko, dobrze słyszałem, Ŝe wołałeś Dezmira Babeniego? CóŜ, jego krew jeszcze ma w sobie pełno Ŝaru, Ŝycia, jeśli jesteś... na to gotów? A potem, moŜe z odrobiną rozczarowania: - Och, szkoda. Widzę, Ŝe jeszcze nie jesteś...

Zejście skrajem lasu na niziny Krainy Słońca zajęło cztery godziny. O tej porze większość pomniejszych ognisk Cyganów Hagi juŜ wygasła i wielu z tego ludu posnęło w prowizorycznych namiotach ze zwierzęcych skór. Nocna warta zachowała jednak przy Ŝyciu główne ognisko, a kiedy nie patrolowała obrzeŜy, zbierała się przy nim, by rozmawiać. Trochę światła lamp dochodziło teŜ z wejść do kilku większych namiotów. Jak zwykle, namioty samotnych męŜczyzn tworzyły starannie wymierzone obrzeŜe obozu: barierę przeciw intruzom lub grasantom, choć w tych czasach spokoju raczej się ich nie spotykało. Wewnątrz tego luźnego zewnętrznego kręgu uwiązano trochę zwierząt, innym pozwalano się paść w zagrodach z lin rozpiętych między drzewami. Namioty większe, rodzinne, skupione były bliŜej środka obozu, wyznaczanego przez płonące ognisko. Wozów było kilka, część z nich pokryta naciągniętymi skórami, największy zaś naleŜał do Heinara Hagiego. Choć szlaki u podnóŜy wzgórz naleŜących do tego plemienia i na terenach lesistych rzadko bywały czymś więcej niŜ wyboistymi drogami, Heinar nieodmiennie za godniejsze i jedynie słuszne dla siebie - jako wodza, czy teŜ „króla” trzystuosobowej gromady - uznawał podskakiwanie na koźle, za parskającymi zwierzętami, nie zaś wleczenie za sobą niewielkiego wózka lub trag, jak czynili to inni. Jeśli zaś chodzi o „objazd granic” jego enklawy, takie działanie było nieuniknione, inaczej mogłaby się wprowadzić i osiąść w niej jakaś inna grupa Cyganów. Tylko dzięki nieustannemu przemierzaniu swoich włości, patrolowaniu ich granic i ustawianiu mniej więcej co milę swego znaku (bardzo umownie potraktowanego wizerunku twarzy z opuszczonymi kącikami ust i jednym okiem przesłoniętym czarną przepaską) mógł Heinar liczyć na zachowanie ich dla swego plemienia i jego potomków. Granice tych włości liczyły sobie moŜe z trzydzieści sześć mil, a kaŜdej z nich Heinar strzegł zazdrośnie. Tak samo postępowała większość pozostałych gromad i plemion, takŜe pod tym względem byli oni Wędrowcami - czyli Cyganami - juŜ od samego nowego początku. Ale nie całe plemię Heinara Hagiego wyruszyło w drogę. Na wchodzie, w przypominających plastry miodu stromych zboczach niŜszych partii gór znajdowały się jaskinie, w których zamieszkiwała niemal jedna trzecia jego ludu. śyli tam od czasu katastrofy i tam teŜ zamierzali pozostać. Podobnie na południu, na skraju lasu, gdzie ustępował on trawiastym równinom, przechodzącym dalej w pustynię; tam pięćdziesięciu pionierów z plemienia Cyganów Hagi uprawiało ziemię, pobudowawszy trwałe domy wśród drzew. Jako Ŝe oba te miejsca znajdowały się na - z grubsza przypominającym trójkąt - szlaku wędrówki Heinara, niecierpliwie czekał na odwiedziny najpierw w leśnej osadzie, a potem w jaskiniach. W miarę jak jego lud będzie się rozwijał i powiększał, będą budować miasta na obrzeŜach ziem Heinara, zapewniając bezpieczną osłonę. W końcu moŜe mógłby osiąść gdzieś na stałe i

przeŜyć resztę swych dni nienękany myślami o złodziejach ziemi - tyle Ŝe w owym czasie Heinara zapewne juŜ nie będzie wśród Ŝywych, za to wszelkie korzyści czerpać będą jego synowie, a potem ich synowie. Tak sobie myślał, a przy stu innych obozowych ogniskach, duŜych i małych, na wschód i na zachód od niego, wzdłuŜ całego łańcucha górskiego od strony Krainy Słońca, podobnie jak on myślało stu innych wodzów. Siedział teraz przy głównym ognisku, gawędząc z pełniącymi nocną wartę, a na trójnogu gotowała się ziołowa herbata. I wtedy dość blisko od obrzeŜy... ...Znajomy półpomruk półprychnięcie wilka! - niewątpliwie jednego z wilków obozowych. śaden z dzikich szarych nie zapuściłby się tak blisko gromady ludzi. Heinar podniósł wzrok, zmarszczył brew, w jego zdrowym oku odbił się ogień. Jego ludzie podnieśli kusze, ognisko trzaskało, wszyscy wsłuchiwali się w noc. Doszły nowe dźwięki: podniesiony głos pytającego i drugi odpowiadający westchnieniem, łkaniem! Heinerowi wydało się, Ŝe zna ten drugi głos. Zerwał się i warknął: - Kogo jeszcze nie ma? - Chłopcy, których posłałeś do lasu i nad rzekę, wszyscy bezpiecznie wrócili - odrzekł jeden z jego ludzi. - JeŜeli to w ogóle nasi, to jedynie Klaus, Dezmir i Vidra. - Owszem. - Heinar skinął głową, Ŝe się zgadza. - To był właśnie głos Vidry, bez dwóch zdań. Ale co się chłopakowi stało? - Nikt nie pospieszył z odpowiedzią; rychło i tak się przekonają. Na polanę weszła grupka składająca się z trzech osób: wartownik ze swym wilkiem, przed nim jeszcze dwóch. Ci dwaj szli chwiejnie, rozchełstani, wyraźnie wyczerpani. Heinar rozpoznał tylko jednego - Vidrę Gogositę. - Heinarze! - zawołał ten młody. - Heinarze! - Co jest? - zapytał Heinar, gdy Vidra o mało nie zwalił mu się w ramiona. - Co się stało? Gdzie Klaus i Dezmir? A to co za jeden? - Klaus... Dezmir... - wybełkotaj nie panując nad sobą, Vidra - obaj... oni obaj... zabici! Na wzgórzach. - Co? - Heinarowi aŜ dech zaparło. - Zabici, mówisz? Jak? - Wpadliśmy... w pułapkę, napadli nas! - Vidra zdawał się brać w garść, zbierać siły. Banici! Wyszli z mroku. Mnie by teŜ zabili, gdyby nie... gdyby nie... nie on. On... przegonił ich, uratował mi Ŝycie. Nazywa... się... się... - więcej nie zdołał powiedzieć; oczy wywróciły mu się białkami ku górze; zwiotczał w ramionach Heinara.

Obcy zachwiał się, o mało nie upadł. Ochocze ręce przytrzymały go, przywróciły do pionu. W jego oczach dziwnie rozbłysnął ogień, gdy się powoli zamykały. Głosem cichym jak westchnienie, a jednak przenikającym ciszę, powiedział: - Nazywam się... Szaitan.

II

Początkowo w obozie Heinara Hagiego panowało wyłącznie zamieszanie. Przez prawie godzinę Heinar i jego ludzie, a takŜe część kobiet ganiali wte i wewte, starając się jak najlepiej zadbać o zdrowie i bieŜące potrzeby młodego Vidry Gogosity i obcego, którego ten przyprowadził do obozu, męŜczyzny nazywającego siebie Szaitanem. Matka Vidry, szczupła, a gadatliwa wdowa Gogosita, pojawiła się pierwsza; nie spała, czekając w swym małym namiocie, aŜ jej jedyny syn wróci z gór. Słysząc jakieś poruszenie i wyczuwając nagłe napięcie, jakąś grozę wkradającą się w noc, sama zdecydowała się pospieszyć do ogniska. A ledwie zobaczyła swego synka leŜącego bezwładnie - cóŜ to był za płacz i lament! Ale Vidra Ŝył, spał tylko, wyczerpany! JakŜe tuliła wtedy młodzieńca w ramionach, podczas gdy ludzie opowiadali jej tyle, co wiedzieli o całym zdarzeniu. A te niekończące się błogosławieństwa, którymi obsypywała owego wysokiego bladego przybysza, który uratował jej synowi Ŝycie: Szaitana, który leŜał tuŜ obok, jakby nieprzytomny, chłonąc wszystko, co mógł, na temat tych ludzi i ich obyczajów. Potem posłali po dorosłą córkę Dezmira Babeniego, uroczą Marię; z początku nie przyjmowała do wiadomości, Ŝe jej ojciec nie Ŝyje, na próŜno wypatrywała jego twarzy pośród męŜczyzn. W końcu owładnęła nią Ŝałość, silna, lecz bezgłośna, odeszła więc, by siąść na osobności, kołysać się w tył i w przód, i płakać. Nie zabrakło teŜ Ŝony i synów Klausa Luncaniego, oszołomionych i wstrząśniętych tym niespodziewanym, niemoŜliwym do przyjęcia ciosem. Tak tradycyjna cisza i spokój obozowego ogniska nagle przekształciły się w scenerię tragedii, Ŝałoby, cierpienia. Nikt tak nie odczuwał straty, którą ponieśli Cyganie Hagi, jak sam Heinar. Nie był w stanie patrzeć w twarze płaczącym kobietom; wydawszy polecenia, jak zadbać o tych, co przetrwali ten akt okrucieństwa, poszedł na swe posłanie. W ciągu tej długiej, czterdziestogodzinnej nocy niejeden raz będzie jeszcze oczywiście, wstawał, a na długo przed wschodem poprowadzi na wzgórza grupę mającą odnaleźć ciała zabitych. A jeśli los tak zdarzy, Ŝe natkną się na tamtych wyrzutków, czy banitów... Heinar wiedział jednak, Ŝe to mało prawdopodobne. W tym czasie wdowa Gogosita zadbała juŜ, by przeniesiono syna do ich namiotu i czuwała nad nim. Paskudnie posiniaczona szyja była opuchnięta, pokaleczona, zapewne wdało się zakaŜenie. Miał wysoką gorączkę, rzucał się i wiercił, jęcząc przez sen. Jeśli zaś zapytać, co kryły

w sobie te jęki: były to rzeczy rodem z najczarniejszych koszmarów, niewątpliwy skutek tego, czego doświadczył na wzgórzach. Przy ognisku Szaitanowi zrobiono wygodne posłanie, okryto go kocem, głowę oparto na zwiniętej skórze. Przysiadła przy nim Maria Babeni, wpatrzona w jego pociągłą, ładną twarz, omiataną blaskiem płomieni. Wydawało się jej, Ŝe naleŜało zabrać go do namiotu, dać naleŜyte schronienie, troszczyć się o niego i pielęgnować, aŜ w pełni odzyska siły. CzyŜ nie ryzykował Ŝycia dla Cyganów Hagi? Na próŜno, jeśli chodziło o jej ojca i Klausa Luncaniego... ale przynajmniej uratował młodego Vidrę Gogositę! Po powrocie nocnej warty poprosiła, Ŝeby przenieśli go do jej nieduŜego wozu (właśnie jej, i to jakŜe teraz pustego!), gdzie zapewni mu taką opiekę, na jaką zasłuŜył. I tak właśnie zrobiła. Większość obozu jednak spała, duŜa jego część nic nawet nie wiedziała o nocnych wydarzeniach; dowiedzą się o nich dopiero, kiedy wstaną, by zjeść, zająć się zwierzętami, objąć zmianę watry. Chyba Ŝe wcześniej coś się wydarzy, przerwie ten bieg rzeczy. A gwiazdy zataczały swój niekończący się krąg, zbryzgując swym światłem polanę na skraju lasu; wysoko w górach zaś samotny wilk wył do księŜyca, prosząc, by juŜ wstał i uŜyczył blasku łowom...

Kiedy Maria Babeni szykowała się do snu za zasłoną, usłyszała ruch Szaitana, potem jego jęk. Zasznurowawszy koszulę nocną podeszła do niego, leŜącego na wąskiej pryczy ojca na drugim końcu wozu. W świetle knota zanurzonego w oliwie przyjrzała się jego wciąŜ bladej twarzy, długim ciemnym włosom, o barwie kruczego skrzydła, sczesanym w tył i wargom niemal tak czerwonym, jak u dziewczyny. Miał moŜe z czterdzieści lat (na tyle przynajmniej wyglądał), doskonałe proporcje ciała, czoło wysokie, inteligentne, pańskie. Jak na męŜczyzną Szaitan był wręcz piękny. Pomyślała: Skądkolwiek pochodzi, nie jest Cyganem. Wtedy Szaitan otworzył oczy. Tu nie mogło być mowy o pomyłce: oczy miał czerwone! Nachylonej nad nim Marii zaparło dech. Z szybkością jej myśli - właśnie tak szybko - chwycił ją za ramię, podniósł się nieco na łokciu... potem zamknął oczy, puścił ją i opadł na posłanie. Wiedząc, co zobaczyła, powiedział: - Moje... moje oczy! Bolą. Jest w nich krew. Ktoś mnie tam uderzył... - Podeszły krwią? - To słowo wyszło z jej ust, jakby z nich wywołane, co po części było prawdą. Podeszły więc krwią? Tak równomiernie?

Przez chwilę, ale tylko przez chwilę, Maria widziała coś innego niŜ przystojnego męŜczyznę. Coś szkaradnego, czającego się za tym pięknem. Ale... to mogło brać się tylko z niezwykłości sytuacji: ten człowiek w łóŜku jej ojca, Maria sama z nim w środku nocy. Maria, która miała juŜ swoje dziewiętnaście lat, od dnia śmierci matki trzymała się tylko z ojcem. I powoli zaczynała docierać do niej świadomość tej nowej Ŝałoby. To skutek wstrząsu; ogromna wyrwa w jej wnętrzu; osamotnienie. Oczywiście, Ŝe dostrzegała cienie tam, gdzie ich nie było, i zaludniała je widmami. Znów jęknął, spróbował usiąść, znów otworzył oczy - a i tak trzymał je półprzymknięte. Pomogła mu, posadziła, zapytała: - Jak on... jak on umarł? Mój ojciec, Dezmir Babeni. To był ten niski, brodaty, skory do śmiechu. Szaitan uniknął odpowiedzi. - Nie widziałem wszystkiego - oznajmił. - Słyszałem tylko ich krzyki i ruszyłem z pomocą. Ale... twój ojciec? - I rozejrzawszy się po wnętrzu wozu, jakby zauwaŜył swe otoczenie po raz pierwszy: - Gdzie ja jestem? - To pytanie było takie niewinne, wręcz dziecinne. Przysiadła na skraju jego pryczy i opowiedziała mu wszystko, co chciał wiedzieć. O Cyganach Hagi, o Cyganach w ogóle, o sobie, o swojej sytuacji - wszystko. A w miarę jak jego oczy coraz bardziej się otwierały (och, ale tak powoli, tak stopniowo), i Marię znów z lekka ogarniał drobny niepokój, jej niezbyt trafne podejrzenia zaraz gasły, a wola ustępowała. Jego głos był taki cichy - jak pomruk wielkiego kota, zwodniczo łagodny, ale pełen Ŝaru - płynnie teŜ posługiwał się jej językiem, dla niego przecieŜ obcym. Ale za kaŜdym słowem kryła się jakaś zachęta, sugestia, wabik. Szaitan czarował, urzekał, uwodził; oczywiście, wielkim wszak był uwodzicielem. Uwodził oczyma, mową, powabem magnetycznej osobowości, tak odmiennymi od wszystkiego, co Maria dotąd znała. I pomimo tej niezwykłości i niezwykłości jej własnych uczuć, po raz pierwszy tak rozbudzonych, niczym ćma ciągnęła do krwawoczerwonego ognia jego oczu. Wiedziała, Ŝe jego palce zajmują się troczkami koszuli nocnej, rozplątują je, obnaŜając ciało; ale jakby dla złagodzenia kaŜdego palącego muśnięcia palcami jej wraŜliwej skóry, Szaitan lał balsam słów. Bijące od niego gorąco ogarniało ją, przenikało we wszystkie rejony jej ciała. Jej teŜ robiło się gorąco, tak bardzo gorąco. Maria czuła, jak w porach jej skóry wzbiera pot, tworzy krople, ścieka stróŜkami po karku, ramionach, piersiach i brzuchu. I słyszała miodowy głos Szaitana, potwierdzający, jak cięŜka jest duchota tej nocy, przypominający Ŝe przy takim Ŝarze dobrze będzie pozbyć się takich pęt, jak odzienie i okrywająca ich pościel.

Odchylił koce; usiadł i pomógł jej całkiem się rozebrać, gdy ocierał się o nią, ich pot się połączył. Piersi Marii były pręŜne i dumne, o ciemnobrązowych czubeczkach... pobudzonych teraz, gdy Szaitan ją gładził. Przedtem znała tylko cygańskich podrostków, grubiańskich niezgrabiaszy, których tłukła po łapach i twarzach. Teraz zaś, gdy Szaitan wstał, zrzucił koszulę, pozbył się spodni... przywarła do niego, całowała jego sutki i głaskała jego róg, rozgrzany i rozpulsowany. - Widzisz? - powiedział. - Moje ciało chce poznać ciebie całą! Skoro moje oczy przyjrzały się juŜ najdelikatniejszemu z owoców, a moje ręce dotknęły jego doskonałej skórki, jeszcze wargi zbadać muszą soczystość jego miąŜszu. Właśnie, boję się bowiem, Ŝe moŜe być gorzki, Ŝe moŜe jakiś robak wkradł się w sam soczysty środek, podraŜnia tam, gdzie twój Ŝar jest największy i psuje twój smak. Nie czujesz, Ŝe draŜni? Dotknął jej brzucha, delikatnej kępki i jej uda zaraz się rozwarły. A potem: - Och, widzisz? Widzisz? - Na twarzy Szaitana malowało się zdumienie, prawie nie było w niej poŜądania. - Ta ciemna i tajemna szczelina, tak niewinna! Tędy się wśliznął, na pewno. Wpuść mnie więc, z własnej i wolnej woli, a utopię twego robaka mokrym pocałunkiem mojego sługi. Wszedł w nią jednym długim, powolnym pchnięciem, ani na chwilę nie pauzując gdy się przebił, czując, jak słodka dziewicza krew gorąco obmywa twardy trzon. A łaknienie Marii było takie, Ŝe chciałaby wołać o więcej, ale mogła jedynie wzdychać i jęczeć, gdy ją ujeŜdŜał, wchodząc i wychodząc przez śliskie od wilgoci wargi. Długo, długo Szaitan brał Marię na wszelkie sposoby, jakie znał, oraz na inne, które na poczekaniu wynajdował, aŜ wreszcie zaspokoił swoją Ŝądzę, choć tylko na pewien czas. I rozwalony tam lubieŜnie, przy dziewczynie całkiem obolałej i odrętwiałej między udami, której wszelkie otwory otaczała piana nasienia, pomyślał: Ci ludzi są sprytni, ale pod wieloma względami naiwni jak trogowie. I jak trogowie, ci Cyganie Hagi teŜ będą moi! To był pierwszy większy błąd Szaitana. Jego pobyt wśród trogów trwał dwa długie lata i w owym czasie niewiele się stało, jeśli brać pod uwagę ocenę lub rozbudzenie jego nadludzkiego umysłu i umiejętności, tak Ŝe pod pewnymi względami przywykł do folgowania sobie, a moŜe i nabawił się naiwności nie mniejszej niŜ ta trogów. Wkrótce jednak miał się przekonać, Ŝe ludzie z Krainy Słońca trogów w niczym nie przypominają. Na razie jednak... wyczyny z tą dziewczyną zmęczyły go. Postanowił, za przykładem Marii, teŜ się trochę przespać. I to był jego drugi wielki błąd...

Gdy upłynęła jedna trzecia nocy, swoją zmianę warty rozpoczął Turgo Zolte. Zolte był rosłym, milkliwym męŜem; twardym, o stalowo szarych oczach i takich samych włosach do

ramion. Nosił srebrne kolczyki, srebrną klamrę u pasa, swe czarne odzienie zapinał na srebrne guziki; jak wszyscy męŜczyźni z Krainy Słońca, idąc, pobrzękiwał, moŜe nawet trochę bardziej. Zolte był samotnikiem, choć juŜ nie traktowano go jak obcego. Cyganie Hagi zdąŜyli go zaakceptować. Trafił do nich zaledwie rok wcześniej, wygnany ze swojej gromady daleko na zachodzie, przez wodza, któremu zabił syna. Według niego, to było w uczciwej walce; tamten wyzwał go w sporze o kobietę, a Turgo skręcił mu kark. CóŜ, niewątpliwie miał na to dość krzepy, a skoro pośród Hagich dość było miejsca dla takich rosłych, silnych wojowników - o ile ci byli teŜ skorzy do pracy - Heinar pozwolił mu zostać. Od tamtej pory nikt zbytnio nie zaprzątał sobie głowy Turgiem Zolte, a i on, zwykle trzymał się z boku. Jeśli jednak udało się trafić na jego dobry nastrój, gdy wlał juŜ w siebie dzban dobrej śliwowicy, moŜna było wysłuchać kilku szalonych opowieści o tym, jak Ŝyło mu się dawniej na zachodnich rubieŜach. Takich obozowych opowieści o upiorach i potworach. Słuchacze moŜe i nieco się krzywili, ale nikt nigdy nie zarzucił mu łgarstwa. Tej nocy, gdy Turgo stawił się przy ognisku, stało się inaczej: z opowieścią pospieszył ten, którego zmieniał. Turgo wysłuchał jej, spochmurniał, zmruŜył lśniące oczy i wreszcie zapytał: - Widziałeś to wszystko? Młodego Vidrę z raną i strupami na szyi? A ten obcy - blady był, powiadasz? Marny to opis! Tamten wzruszył ramionami. - Co tu opisywać? MęŜczyzna: wysoki, blady, o dłoniach długich i miękkich jak u dziewczyny. Jakoś nie wyglądał na Cygana - był za gładki i nieogorzały, jakby całe Ŝycie spędził w jaskini. A jego oczy były... zdawały się pełne krwi! - Krew? W jego oczach? - Właśnie tak! Jakby dostał po nich, albo sypnięto w nie piachem - co bez wątpienia musiało się zdarzyć w czasie walki. Oczy Turga zwęziły się jeszcze bardziej i przytaknął, głównie swoim myślom. Usiadłszy przy ogniu, powiedział: - Opowiedz mi więcej, wszystko, ale ze szczegółami. Niczego nie opuszczaj. Opowieść nie trwała zbyt długo. A krótko potem... ...Heinar Hagi natychmiast się obudził, zobaczył zaniepokojoną twarz człowieka, który nim potrząsnął, stęknął i zerknął przez otwór w dachu wozu na nocne niebo. Natychmiast określił godzinę, według ułoŜenia gwiazd, znów stęknął i warknął: - Właściwie, i tak miałem juŜ wstawać. Turgo Zolte niewiele miał z dyplomaty. Wzruszył ramionami i stwierdził: - Miałeś, nie miałeś, starczy, Ŝe juŜ stoisz. - I zaraz: - Wygląda na to, Ŝe jest sprawa, Heinarze. Obawiam się, Ŝe niedobra.

Heinar narzucił na siebie odzienie, zakrył opaską dziurę po oku, które za młodych lat wyłupił mu pewien orzeł. Taka nauczka za wybieranie jaj w górach! - Sprawa? - powtórzył. - Mówisz o tych zabójcach ze wzgórz, co? Ano, zrobimy co się da ale o wschodzie. Chcesz iść z nami, proszę bardzo... To nie moŜe czekać? Turgo potrząsnął głową, wyszedł z wozu prosto w noc, zaczekał, aŜ Heinar do niego dołączy. - Nie to, co mam do powiedzenia - odrzekł. - Nie, jeśli nie chcesz mieć w obozie zarazy, co rozpanoszy się na cały twój lud! Heinar juŜ całkiem oprzytomniał. - Co takiego? - Złapał tamtego za ramię. - Zarazy? Turgo skinął głową. - Tylko cicho! Nie zbudźmy całego obozu. Jeszcze nie. Teraz słuchaj, a opowiem ci, co usłyszałem od wartownika. Wiem oczywiście, Ŝe mógł przesadzić, ale ty teŜ tam byłeś, jeśli więc wszystko się zgadza... - Powtórzył mu opowieść wartownika. A kiedy skończył... - Tak, właśnie tak było - mruknął Heinar. - Cios za cios. - Ha! - Turgo teŜ odpowiedział mruknięciem. - Dobra, a teraz ja mam dla ciebie inną opowiastkę... I po chwili, gdy juŜ szli do ogniska... - Przybyłem tu z zachodu, jak wiesz - zaczął Turgo. - Z plemienia i włości Ygora Ferenca. LeŜą tam, u kresu tego łańcucha gór, gdzie wzgórza przechodzą w zamglone doliny, błota i mokradła. Te bagniska są wstrętne: ruchome piaski, komary, pijawki, a choć granice włości Ferenca przebiegały o dobre siedemdziesiąt mil od nich - dla mnie to było jeszcze o wiele za blisko! Doszli do ogniska; wartowników nie było, obchodzili obrzeŜa obozu. Turgo usadowił się na stołku, a Heinar wybrał wygładzony konar obalonego drzewa. Nalali sobie herbaty, mocnej i gorzkiej, i Turgo mówił dalej: - CóŜ, jakieś osiemnaście miesięcy temu trochę dziwnie zaczęło się dziać na tamtym krańcu świata. Jak sobie pewnie wyobraŜasz, Ŝyje tam trochę ludzi gór, podobnych tutejszym: samotników, co to wędrują po górach, sami o siebie dbają, na własną rękę Ŝyją na pustkowiach. I od czasu do czasu ktoś taki przybywa do obozu, ze zwierzakiem, którego ubił, bo za wiele to mięsa dla jednego męŜa, zwykle teŜ jest gorąco witany. Świętuje się, jest śliwowica do popicia, kobiety tańczą do zachodu słońca, skore chłopaki kończą na bijatyce... i tak dalej. Tak to leci.

Ale tam, na zachodnich rubieŜach, nie zawsze tak bywało. Nie przez ostatnie sześć miesięcy. Niektórzy ludzie gór, co z owych mglistych wzgórz zapuszczali się w doliny i na mokradła, a czasem i wilki samotniki... wracali nagle odmienieni, jacyś inni. Coś upiornego w nich wstępowało. RóŜne chodziły plotki: o ludziach z czerwonymi oczami, o szaleńcach bestialsko poŜądliwych i o wilkach, co porywały ludzi ze skrajów ich obozów i włości! Zawsze nocą, albo w świetle księŜyca. To było jak zaraza, choroba szerząca się od mokradeł i ludzie nauczyli się wystrzegać obcych, mogących zawitać do ich obozów o zmierzchu lub o zachodzie. Ale w obozach Ferenca, albo w czasie wędrówek, gdy objeŜdŜaliśmy granice... no, jak powiedziałem, wszystko to zdawało się plotką. MoŜe dotknęło inne obozy, jeśli te historie mówiły prawdę, ale stary Ygor był szczęściarzem, przynajmniej do czasu. Bo potem, na krótko przed tym, jak ja znalazłem się w tarapatach - bo durny i zapalczywy synalek Ygora, Ymir, zmusił mnie, Ŝebym go zabił w walce o względy pewnej kobiety, resztę znasz - właśnie wtedy szczęście się odwróciło od Cyganów Ferenca. A oto, jak to się stało... Wyruszyłem z Ygorem i moŜe z tuzinem innych, jak zwykle, na objazd granic. Któregoś zmierzchu dotarliśmy na starą polanę, na której rozbiliśmy obóz. Ygor znał to miejsce dość dobrze: dalej na zachód ludzie się nie zapuszczali, no, chyba Ŝe samotnicy, którzy często idą tam, gdzie nie poszedłby nikt inny. Nie chodziło o jakiś zabobon, ale po prostu na zachód od tego miejsca ziemia nie nadawała się juŜ, by coś na niej hodować; woda była mętna, a mgły pojawiały się o wiele za często. To naprawdę był koniec świata. Ale stary Ygor zawsze woli wszystko dookoła zbadać, upewnić się, Ŝe nikt nie zejdzie z gór i u nas nie osiądzie. I tam, na tej polanie, właśnie tam napotkaliśmy Oulia Ionescu - a przynajmniej coś, co wyglądało na Oulia... Ledwie Turgo przerwał, Heinar spojrzał na niego bacznie. - Hę? Coś, co wyglądało na niego? - Tylko pozwól, a wyjaśnię. - Tamten powstrzymał go gestem podniesionej ręki. A po chwili namysłu: - Oulio był jednym z tych, co to zachodzą do obozu na wieczorną zabawę. Och, najlepiej czuł się sam ze sobą, ale od czasu do czasu przestawało mu to wystarczać. Jego rodzice teŜ byli ludźmi gór - dopóki nie zabiła ich lawina - i Oulio miał gdzieś tam jaskinię. Znany teŜ był z tego, Ŝe zapuszcza się na zachód i zastawia na mokradłach sidła na wielkie jaszczurki. Widzisz mój pas? Kawał dobrej skóry od Oulia. Dobrze więc go znaliśmy. Tak nam się zdawało. Tym razem jednak miał kłopoty.

Z początku nie wiedzieliśmy jeszcze, na co się napatoczyliśmy. Oulio, którego znaliśmy, był wielki i dziki, jak to oni: ubranie całe w łatach, oczy czarne jak noc, włosy jak wodospad. A czy gadatliwy? Po brzegi pełen był słów, które nic nie znaczyły, a wszystkie wylewały się z niego, tak długo trzymał je pod korkiem. Na skrzypkach grał tak, Ŝe drugiego takiego nie słyszałem, śliwowicę ciągnął jak wodę, tańcował do upadłego. Ale tańcował sam, bo wystrzegał się kobiet. A teraz? Jedno było pewne, nie prędko znowu zatańczy. Kto wie, jak długo on się tak włóczył? Porządnie jednak przez to wychudł. Cały tłuszcz przepadł, razem z niezłym kawałem skóry. AleŜ on był... czarny, strzaskany do czerni, przez słońce, jak się okazało. Ale był teŜ i czerwony. Czerwony tam, gdzie skóra złaziła mu z twarzy i członków, czerwone teŜ miał oczy. Właśnie. Czerwone jak krew. I leŜał tam, rozwalony jak trup, na polanie, i tylko czasem jakieś drgnięcie albo jęk dowodziły, Ŝe tli się w nim jeszcze Ŝycie. Zaopiekowaliśmy się nim. Nie wiedzieliśmy, co mu się przytrafiło, ale nie zwaŜając na Ŝadne plotki i opowieści starych babek, otoczyliśmy go opieką. Tak samo, jak teraz zaopiekowaliśmy się tym obcym... - Hę? - Heinar aŜ drgnął. - Obcy? AleŜ był tutaj, przy ognisku! - Dopóki nie zabrała go Maria Babeni - potwierdził ponuro Turgo. - Kazała go zanieść do swojego wozu. Heinar pomyślał teraz, Ŝe moŜe zaczyna rozumieć, co się dzieje; wiedział przecieŜ, Ŝe Turgo raz czy dwa nienatrętnie i grzecznie dawał poznać Marii, Ŝe coś do niej czuje, a ta dziewczyna zdawała się tego nie zauwaŜać lub nie przyjmować do wiadomości. Turgo wyczytał te myśli Hagiego, wyraźnie wypisane w jego zdrowym oku, więc rzekł: - Lepiej daj mi dokończyć, zanim zaczniesz wyciągać wnioski. - Mów więc dalej - polecił Heinar. - Zabraliśmy Oulia do namiotu jednego z młodszych męŜczyzn, człowieka, który Ŝył tam ze swą młodą Ŝoną. Mieliśmy cztery takie pary, co to pojechały z nami, tworzyć zaląŜek osady w lasach na południu, podobnie jak ty zacząłeś budować stały obóz na południe stąd. On i jego śliczna Ŝoneczka znali Oulia z dawniejszych czasów; wzięli go do siebie, wykąpali, połoŜyli na czystym kocu i natarli wszystkie obolałe miejsca dobrym masłem i solą. Robili to do nocy. Gdy ciemność nastała w pełni i wzeszedł księŜyc, ten sam młodzieniec poszedł pełnić wartę. Swojej młodej Ŝonie zostawił więc pielęgnowanie okaleczonego Oulia. Och, ale kiedy wrócił po tych kilku godzinach... ...Tylko pomyśl, wyobraź sobie przeraŜenie tego młodzika, gdy znalazł swoją Ŝonę okaleczoną! I Oulia wciąŜ ujeŜdŜającego ją jak jakiś knur; piersi całe miała posiniaczone i do krwi pokaleczone przez jego długie paznokcie, a ten potwór, którym się tak opiekowali, wykorzystywał

ją najpaskudniej, jak potrafił. Zakneblował ją, włosy przywiązał do tyczki od namiotu, przy samej podłodze. Uderzył ją teŜ raz czy dwa, bo złamał nos i szczękę, a dopiero potem posiadał, jak mu się Ŝywnie podobało. A podobały mu się wszystkie sposoby! Stał więc ten młody człowiek u wejścia do swego namiotu, a jego młodą Ŝonę, połamaną lalkę, wciąŜ wykorzystywał ten ognistooki demon! Co gorsza, zęby Oulia przypominały kły i wbijał je w jej szyję, wysysając krew! A gdy usłyszał za sobą jęk przeraŜonego młodzieńca, tak wgryzł się w tętnicę, Ŝe ją całkiem rozciął. Odwrócił głowę i gniewnie spojrzał na intruza, warcząc niby wilk! A jego twarz nawet przypominała wilczy pysk, tyle Ŝe oczy miał nie jak u tych drapieŜców, a całkiem szkarłatne! Czerwone jak krew, która z kaŜdym uderzeniem słabnącego serca tryskała z rozdartej szyi tej biednej dziewczyny! Heinar wytrzeszczył oko i wpił się w ramię Turga. - Chłopie, co za historia! - wychrypiał. - Ale dokończ. Tamten kiwnął głową i juŜ mówił dalej: - Młodzieniec wrócił z warty. Miał przy sobie załadowaną kuszę. Przez chwilę stał jak sparaliŜowany, bezwolny; teraz jednak wywrzeszczał swoją złość, dał jej upust, władował w drania bełt, blisko jego czarnego serca. KaŜdego innego męŜczyznę wykończyłoby takie przebicie strzałą z twardego drewna o włos od serca. Ale nie Oulia, nie potwora, którym stał się Oulio. Z siłą szaleńca odepchnął męŜa na bok, kopnął w twarz i wypadł z namiotu, w uśpiony obóz. Jego syk i wycie wszystkich obudziło... Wszystko, do tej pory opowiadałem tak, jak to słyszałem i zapamiętałem. Odtąd będzie juŜ to, co sam widziałem. A za moją opowieścią nie kryją się Ŝadne niecne powody, Heinarze; jeśli bowiem chodzi o kobiety, miałem juŜ nauczkę i nie w głowie mi jakieś podstępy. Ale Cyganie Hagi przyjęli mnie i za to winien jestem wam wdzięczność. Oto więc, co było dalej. Zanim obóz się w pełni rozbudził, zanim ktoś zdąŜył coś powiedzieć, zapytać lub zrobić, ten młody chłopak - wściekły teraz, jak sam Oulio - posłał mu kolejny bełt, w kręgosłup. Oulio zwalił się w ognisko i chłopak juŜ go miał! Złapał go za nogę, ściągnął wrzeszczącego z węgli, załoŜył mu pętlę na szyję i od razu na miejscu powiesił na drzewie! A potem zabrał nas do swojej Ŝony, Ŝebyśmy wszystko pojęli. Coś na pewno pojęliśmy... Nikt z nas nie odciął Oulia, tak, Ŝe równie dobrze mógłby dyndać tam do tej pory, tyle Ŝe... to jeszcze nie był koniec. Jeszcze długo nie. O wschodzie obudził nas kaszel i jęki Oulia! Jeszcze Ŝył, tak właśnie! Ze sznurem na szyi, z twarzą całkiem siną, huśtając się w powietrzu; z piersią przeszytą jednym bełtem i z drugim siedzącym głęboko w kręgosłupie. I nic z tych rzeczy go nie zabiło. Coś jednak się szykowało, co

miało skończyć z nim na dobre. To było słońce, wychodzące nad drzewa i kierujące promienie na polaną. Gdy oświetliło Oulia - zaczął dymić się i parować! A potem... to okropny, niemoŜliwy kołowrót: dusił się tam i wierzgał, i wręcz tańczył! AŜ węzeł się rozluźnił, tak Ŝe on spadł. Gruchnął więc na ziemię i leŜał tam, gapiąc się na nas tymi swoimi szkarłatnymi ślepiami. My zaś posłaliśmy po chłopaka, który właśnie skończył grzebać swą nieszczęsną Ŝonę, Ŝeby przyszedł i zakończył sprawę. Chyba tak właśnie naleŜało... Przyniósł maczetę i podszedł do leŜącego Oulia. Ale zanim zdąŜył uciąć mu głowę... ten potwór do niego przemówił! Och, nie płakał, nie prosił o litość, nie błagał o Ŝycie; nic z tych rzeczy. Nie przeszłoby to przez jego krtań, spuchniętą i ściśniętą, zresztą nie miałby tyle pary. I głosem nie silniejszym niŜ chrapliwy szept powiedział: „Przepraszam! To nie byłem ja!”. Kłamca! Wszyscy przecieŜ, i chłopak, i inni, wiedzieli, Ŝe to nie był nikt inny! Na wpół oszalały, ten nieszczęsny świeŜy wdowiec warknął i maczeta podniosła się w górę. Ale zanim opadła... Oulio zaczął się krztusić i miotać, tak Ŝe pojęliśmy, Ŝe juŜ z nim koniec. A chłopak moŜe pomyślał: „Czemu miałbym mu ułatwiać?”. W kaŜdym razie nie opuścił ręki. I tak Oulio miotał się w agonii; rozdziawił szeroko usta, szyja mu napęczniała, a sina twarz napięła się tak, jakby miała pęknąć. AŜ wreszcie... aŜ wreszcie coś z niego wylazło! Heinar prawie zerwał się na równe nogi. - Coś? Jakiego rodzaju coś? Porzygał się? Wywalił z siebie trzewia? Turgo pokręcił głową. - Nie trzewia, nie. I nic z siebie nie wywalił. Widziałem to i pamiętam. Pamiętam, co sobie pomyślałem: Ŝe to coś samo chciało z niego wyleźć! śe skoro on był juŜ skończony, zapragnęło poszukać innej szansy. Nie pytaj, skąd mi to przyszło do głowy, ale tak właśnie pomyślałem. - Ale co to było? Turgo wzruszył ramionami, potem przeszedł go dreszcz, jakiego Heinar jeszcze u niego nie widział. - Wielki ślimak, pijawka, ogromna tłusta glista - nie pytaj mnie, bo nie wiem. To było trochę czarne, szare, liszajowate, prąŜkowane, wiło się. Wielkie jak chłopięca ręka, myślałem Ŝe rozsadzi mu twarz! Wypełzło z niego i wiło się w poszukiwaniu osłony - bo jak Oulio nie znosiło słońca. Łeb miało spłaszczony, jak u węŜa, ale ślepy, bezoki. Mimo to jakoś wyczuło, Ŝe maczeta chłopaka jeszcze jest wzniesiona w górze i cofnęło się przed nią. Ale za późno... był szybki... odrąbał ten łeb! Jeszcze chwila i ludzie się ocknęli, rzucili się do przodu, wkopali w ognisko wijące się szczątki. Potem... wszyscy popatrzyliśmy po sobie - wszyscy o twarzach białych jak kreda - i spojrzeliśmy na chłopaka, który znów robił uŜytek ze swojego wielkiego noŜa. Teraz zajął się

głową Oulia: dwa, trzy cięcia... i po wszystkim. Obie części zwłok teŜ wrzuciliśmy do ognia, potem staliśmy tam, aŜ spaliły się na popiół... Heinar twardo wpatrywał się w Turga, który odpowiadał mu tym samym, bez mrugnięcia powiek. I Heinar pojął, Ŝe kaŜde słowo było tu prawdziwe. KtóŜ bowiem chciałby coś takiego ubarwiać? W końcu rzekł: - Oczy tego Szaitana były czerwone. Myślałem, Ŝe to tylko ognisko się w nich odbija. CóŜ, moŜe tak było - a moŜe nie. - Pewność zyskamy o wschodzie - odparł tamten. - Ale czy naprawdę chcesz czekać aŜ tak długo? Właśnie teraz, kimkolwiek lub czymkolwiek jest ten człowiek, przebywa z Marią Babeni, w jej wozie. I moŜe w taki sam sposób, jak Oulio z tamtą dziewczyną. Poza tym, Heinarze, to jeszcze nie koniec mojej opowieści. - Jest coś więcej? Co jeszcze moŜe w niej być? - Zaraza, jak juŜ powiedziałem - przypomniał mu Turgo. - I o tę zarazę właśnie mi chodzi. Bo w środku następnej nocy - po tym, jak mąŜ tej nieszczęsnej dzieweczki pogrzebał ją w lesie - któŜ zakradł się do obozu, jak nie ona sama! Och, ciało miała całkiem blade, a paznokcie połamane po długim kopaniu, ale apetytu jej nie brakowało, a dopomóc w jego zaspokojeniu miały solidne długie zęby. Ludzie zebrani przy ognisku mocno sobie popili, z początku więc jej nie poznawali. Chodziła między nimi jak ladacznica, kusząc, głaszcząc, kąsając w szyje. Ale nagle jej ugryzienia stały się mocne! Właśnie, a oczy miała czerwone! Wtedy ją rozpoznali. No, wtedy juŜ lepiej wiedzieliśmy, co mamy zrobić. Trzeba było tylko przytrzymać jej biednego, oszalałego męŜa, dopóki nie skończyliśmy... Heinar potrząsał głową, najwyraźniej oszołomiony. AŜ wreszcie: - Rzeczywiście zaraza - powiedział. - Ale, Turgo, o czym my tu mówimy? O potworze, który Ŝyje w męŜczyźnie - lub w kobiecie - powodując obłęd zmuszający do Ŝycia krwią innych ludzi? - Dokładne o tym mówimy - potwierdził tamten. - O wampirze, który czyni zniewolonego przezeń nosiciela silnym, poŜądliwym, perfidnym i bardzo trudnym do zabicia. Dawny Oulio Ionescu nie był gwałcicielem i na pewno nie mordercą! A co z tą dziewczyną, która wróciła z grobu? - NiemoŜliwe, by pochowano ją Ŝywcem? - Nie - stanowczo zaprzeczył Turgo. - Na pewno była martwa. A potem - nieumarła! Heinerowi ledwie mieściło się to wszystko w głowie. - Jak brzmiało to słowo, którego uŜyłeś? Wampir?

Turgo potwierdził. - W pewnych stronach na zachodzie ludzie tak nazywają te wielkie nietoperze, co wysysają krew kozom. Jeśli w księŜycową noc znajdą okulawioną kozę, wyssą ją do sucha. Heinarowi teŜ zrobiło się sucho w ustach. Rozejrzał się nerwowo dookoła - po namiotach, po mniejszych i większych wozach, szczególnie uwaŜnie zaś tam, gdzie zalegały cienie - potem zwilŜył wargi i na koniec pokiwał głową. - Słyszałem, oczywiście, o takich nietoperzach. My, Hagi, nazywamy je „utrapieńcami”. PrzyuwaŜywszy je przy naszych kozach, podkradamy się, ogłuszamy je, łamiemy skrzydła. Ale o ludziach z wielkimi pijawkami w środku? - Nawet nie próbował ukryć, Ŝe się wzdrygnął. - Nie, muszę przyznać, Ŝe na takich ty tu się najlepiej znasz, Turgo Zolte. Co więc dalej? Jak to załatwimy? - Na pewno nie moŜemy działać zbyt pochopnie - odparł Turgo. - Nigdy bowiem się z tym nie pogodzimy, jeśli okaŜe się, Ŝe ten Szaitan był niewinny - i był bohaterem, którego wykończyliśmy. - Co moŜe i być prawdą - zauwaŜył Heinar. - Było, nie było, młody Vidra Gogosita twierdzi, Ŝe on uratował mu Ŝycie! Głębokie zmarszczki na czole Turga dowodziły jego rozterki, jego niepewności. - To jest najwredniejsze - zgodził się z Heinarem. - MoŜliwe, Ŝe cała ta rozmowa na nic się nie przyda - mam nawet nadzieję, Ŝe tak będzie! Ale czy moŜemy podjąć takie ryzyko? - Nie... - Heinar krótko i kategorycznie skinął głową, przekonany, Ŝe lepiej dmuchać na zimne, niŜ potem Ŝałować. - Vidra juŜ trochę sobie pospał. MoŜe powinniśmy pójść i zamienić z nim słówko? Tak teŜ zrobili. Wdowa Gogosita usłyszała, Ŝe idą, spotkała ich przy polu namiotu, z palcem na ustach. - Ćśśś! Śpi, biedaczek. Heinarze - chwyciła go za rękę - to bardzo zacnie z twojej strony, Ŝe tak się troszczysz: Och, tam musiało być strasznie! Takie koszmary! Vidra gada jak w gorączce; opowiada o krwi i mordowaniu! Weszli do środka, wszyscy troje, stanęli cicho przy młodzieńcu, który rzucał się i wiercił. Noc zrobiła się zimna, mimo to na czole Vidry widać było krople potu. Był blady jak widmo, na zapadniętych policzkach i pod oczami zagnieździła się szarość. Turgo zerknął na Heinara, podszedł obudzić młodzieńca szarpnięciem. Matka weszła między nich. - Co jest? - syknęła. - Nie widzicie, Ŝe musi się wyspać? O cokolwiek chodzi, będzie musiało zaczekać.

- Nie, Elano. To nie moŜe czekać - rzekł Heinar serdecznie, ale i stanowczo. Odsunął ją na bok i... ...I Vidra nagle się rozgadał, na jednym oddechu! Nadal spał, ale zimne poty biły o wiele szybciej, a słowa wyrywały się z niego falami, przywodzącymi na myśl przelotne deszcze. - Nie, nie... nie zbliŜaj się... nie podchodź! - Tak miętosił swój koc, Ŝe zmienił go w wilgotny supeł. - Och, potworze... czyŜbyś mordował ludzi dla ich odzienia? Nie, nie, teraz widzę, Ŝe chodzi ci o więcej niŜ odzienie!... Nie zbliŜaj się! Idź dręczyć Dezmira... nie mnie, nie mnie. Rzucał się na boki. - Och, teraz juŜ cię znam, demonie!... Twoje oczy jak lampy... pozwalają ci znaleźć drogę w ciemności! Ale nie mnie, nie mnie! Idź ssać z szyi Dezmira, mnie daj spokój! Wraz z tymi ostatnimi słowami przekręcił się na bok i wyraźnie widać było jego szyję, wcześniej obmytą przez matkę. Turgo i Heinar przyjrzeli się jej - i zobaczyli... - Ukłucia - warknął Turgo. - Skaleczenia. A ciało wokół nich zaognione, zatrute! Heinar ponuro przyznał mu rację. Wdowa zakryła usta dłonią. - Co Vidra powiedział? O mordowaniu ludzi dla... dla ich odzienia? Jakbym znów to widziała. Ten obcy miał na sobie długą kurtę Vidry. I portki Klausa Luncaniego! O wiele dla niego za krótkie... Mają łatę na prawym udzie. Tę łatę wszędzie bym poznała, bo sama ją naszyłam. Jego biedna Ŝona słabo sobie radzi... z igłą i nicią... całkiem słabo! - Jej otwarte oczy przypominały wielkie okna szaleństwa. Tak samo oczy Vidry, gdy się obudził, siadł prosto, warknięciem wyrzucił z siebie zgrozę, po czym wyciągnął rozdygotane ręce ku matce. - Mamusiu!... Mamo!... Mamusiu! Jego krzyk był raczej jękiem, albo sykiem, niezbyt głośnym, a mimo to przeszył Turga, Heinara i wdowę niby długi rozŜarzony pręt wbijany w ich ciała. I choć wydawał się tak cichy, jego echa dotarły daleko poza namiot Gogositów...

W wozie Marii Babeni ocknął się nagle Szaitan! Co to było? Jakiś krzyk pośród nocy? Z której strony? Noc wydawała się cicha, spokojna, czego o wampyrzych zmysłach Szaitana nie moŜna było powiedzieć. Te były niespokojne. Wyczuwał ruch; w obozie czuwali nie tylko wartownicy, jeszcze jacyś inni ludzie poruszali się ukradkiem.

...I byli teraz przy jego niewolniku! Sięgnął tam swym umysłem - i aŜ dech mu zaparło, tak Ŝywo, oddana przez telepatię ze wszystkimi szczegółami, otwarła się przed jego świadomością scena w namiocie wdowy Gogosity. Nie któraś scena ze snów młodzieńca, nie, wprost z Ŝycia wzięta. Vidra nie spał - i niczego nie ukrywał. Nie! Szaitan tak posłał swój zakaz, jakby ciskał noŜem. Wiarołomco! O wiele za późno juŜ, Ŝeby zmieniać strony, Vidro Gogosita... W namiocie wdowy, gdzie kurczowo wczepiony w matkę Vidra nieskładnie przedstawiał Turgowi i Heinarowi prawdziwy obraz zdarzenia, jego przeraŜone oczy nagle się rozwarły. Potok słów został odcięty, jak tylko Szaitan zacisnął telepatyczną pięść na jego myślach; jęcząc zwalił się na podłogę. Tamci jednak dość juŜ usłyszeli. - UwaŜaj na niego! - rzucił Heinar, gdy wdowa pospiesznie klęknęła przy synu. A Turgo pomyślał: Dobrze na niego uwaŜaj, bardzo dobrze! Potem obaj męŜczyźni wypadli z namiotu i Heinar dmuchnął w swój gwizdek alarmowy. Z obrzeŜy obozu odpowiedziały mu okrzyki, dobiegło go wilcze pochrząkiwanie, odgłosy ludzi spieszących sprawdzić, co się stało. - Wóz dziewczyny stoi po drugiej strony polany - mruknął Heinar, wskazując drogę. Obeszli ognisko i Heinar znów zagwizdał. - Teraz będzie miał się na baczności - ostrzegł Turgo. - Spłoszy się, mam nadzieję! - odrzekł Heinar. Turgo załadował swą małą kuszę, odbezpieczył. - Jest nas tylko dwóch. - Ha! A ilu trzeba? Cierpliwość nie naleŜała do mocnych stron Turga. ObnaŜywszy zęby warknął: - Na pewno więcej niŜ nas dwóch, moŜesz być pewien! I chwycił Heinara za rękę, by go spowolnić. ZdąŜyli juŜ prawie dojść do niewielkiego wozu Marii Babeni. Heinar strząsnął rękę tamtego, zawarczał: - Tak, wiem: jest silny, ten potwór. Ale biedna Maria to tylko słabe dziewczę ja zaś jestem Cyganem! - Obaj jesteśmy - uciął Turgo. - Tak samo jak durniami. Gdy znaleźli się pod owym małym krytym wozem, Heinar po raz ostatni zadął w gwizdek; światło lampy, prześwitujące przez wiklinowe drzwi wozu, zaraz zgasło; przybyło cieni, to nadbiegali wielkimi susami skąpani w blasku gwiazd wartownicy. Zanim jednak zdąŜyli dobiec, drzwi się gwałtownie otwarły! Stał w nich Szaitan, o twarzy niby blada maska, czujny, lecz

spokojny. Nie starał się juŜ skrywać szkarłatnego ognia płonącego w oczach. Nawet tego nie próbował, powiedział tylko: - Heinarze, z początku moje drogi mogą się tobie wydawać dziwne. Starczy jednak, Ŝe nimi podąŜysz, a uczynię cię najpotęŜniejszym wodzem w dziejach Cyganów, a wszyscy Hagi budzić będą lęk, jak Kraina Słońca długa i szeroka. Heinar potrząsnął głową. - Nie lęk uczynił mnie wodzem - odrzekł - ale szacunek. I jeszcze... sprawiedliwość! Zwrócił się teŜ do człowieka stojącego obok, głosem który jak trzask bicza poruszył palec tamtego, leŜący na spuście: - Turgo! Bełt Turga śmignął z łoŜa kuszy. W tej samej chwili jednak Szaitan warknął gniewnie i zatrzasnął za sobą drzwi. Mimo to cięŜki pocisk z twardego drewna, przeszywszy wiklinę, trafił w cel; to nie ulegało wątpliwości, bo z wnętrza doleciał okrzyk bólu, niby skowyt uderzonego zwierzęcia, a z wciąganego szarpnięciem do środka i znikającego w wiklinie bełtu posypały się lotki. Dobiegli juŜ pierwsi ludzie: trzech, jeden z wilkiem u nogi. - O co chodzi? Co się dzieje? Heinar nie tracił czasu na wyjaśnienia. - O tego człowieka w środku, o tego obcego, Szaitana. Chcę go tutaj. MoŜe być martwy. Turgo go postrzelił; moŜe to wystarczyło... Turgo, kładący właśnie na kuszy kolejny bełt, był innego zdania. I miał rację. Ale zanim zdąŜył cokolwiek powiedzieć... ...Pojawiła się mgła; dosłownie, pojawiła się, ni stąd, ni zowąd! Jeszcze przed chwilą pięciu męŜczyzn stało pod drzwiami nieduŜego wozu Marii natomiast w innych namiotach i wozach zaczynały migotać płomyki lamp, obudzone do Ŝycia przez to zamieszanie, podnosiły się teŜ pytające głosy - a powietrze było suche i rześkie. Wtem, niespodziewanie, jakby ziemia i las głęboko odetchnęły, kostki męŜczyzn oplotła przygruntowa mgła, a powietrze zwilgotniało, stało się wręcz tłuste. Ledwie jeden z wartowników wymamrotał „Co?”, a drugi „Hę?”, a juŜ mgła zgęstniała, wiła się wśród drzew, przesłaniała zarysy obozu. Wtedy wewnątrz krytego wozu rozległ się krzyk Marii Babeni! Zelektryzowany nim, na chwilą zapominając, jak złowroga to noc, Heinar przeskoczył pojedynczy drewniany stopień, napierając ramieniem na drzwi. Jednocześnie dał się słyszeć trzask rozdzieranej skóry i wóz lekko się zakolebał. Drzwi ustąpiły pod naporem Heinara, w środku zaś powitała go ściana mgły, rozpadająca się jednak, wypływająca na zewnątrz, niczym woda po przerwaniu tamy. Hagi ruszył w głąb, po piętach deptał mu juŜ Turgo, i właśnie w jego ramiona wpadła Maria, naga i zapłakana.

W bocznej ścianie ziała dziura. Przez to rozdarcie w skórze przez ułamek chwili widzieli wysoką sylwetką Szaitana uciekającą w dal i niknącą w nocy. Bełt Turga tkwił w jego ramieniu, krew płynęła nieprzerwanie... nie tylko zresztą krew Z kaŜdym bowiem oddechem Szaitan wydychał kłęby mgły. TakŜe pory jego skóry, otwarte jak wydęte usteczka, wydzielały ów mleczny opar, podobnie jak ślimak wydziela śluz! Turgo zaklął. Uwolnił się z ramion Marii, przez dziurę posłał drugi bełt w Szaitanową mgłę, mając nadzieję, Ŝe w niego samego. Ale nie, nie odpowiedział mu Ŝaden krzyk, a czerwonooki cień sadził bezgłośnie przez skąpane we mgle krzaki. - Spuścić wilka! - krzyknął Heinar do ludzi przed wozem. Zwierzę pognało warcząc, a za nim wartownicy. - Tak, brać go! - Turgo aŜ wychylił się za drzwi, ponaglając ich. - Nie wystarczy go dopaść - od razu go ubijcie! - JeŜeli zdołacie... Heinar owinął dziewczynę swoją kurtą. PołoŜyli ją na pryczy, zbadali szyję. Nic, tylko sińce, jeszcze więcej ich na jej ciele. Mieli rację: ledwie spojrzeli na jej nagie ciało, a juŜ wystarczyło. Były tam znaki, które obaj rozpoznali. I które potwierdziły ich niewypowiedziane myśli. - Ja... myślałam, Ŝe śnię - jej głos był wątły, przerywany łkaniem. - Ale... kiedy się obudziłam... wiedziałam, co robi. Tylko Ŝe... nie mogłam go powstrzymać! Przysięgam! On... ma taką moc. W swoich oczach... Heinar przywołał kobiety, zostawił Marię pod ich opieką. A nieco później przy ognisku... - No i co? - zapytał Turga. - I co teraz? Mgła przerzedziła się, wsiąkła w ziemię, znikła. Gwiazdy znów były jasne, a Ŝwawy księŜyc właśnie wzeszedł. Z lasu dolatywało odległe, ledwie słyszalne pokrzykiwanie. - Na razie - odparł Turgo, gdy wołania ucichły - zaczekajmy i przekonajmy się, czy go dopadną. Heinar chrząknął, kiwnął głową, rzekł: - No, Turgo Zolte, zdaje się, Ŝe Cyganie Hagi mają u ciebie dług. Ja na pewno tego nie zapomnę. Ha! KtóŜby zapomniał taką noc? Dobrze przynajmniej, Ŝe młody Vidra i dziewczyna dochodzą do siebie. Jego rozmówca nie odpowiedział, tylko patrzył w ogień i zastanawiał się: Dochodzą do siebie, czyŜby? Czy rzeczywiście?

Przed świtem dwaj wartownicy wrócili. Trzeci przepadł i od tamtej pory go nie widzieli. Ani jego, ani teŜ jego wilka. JuŜ o wschodzie Heinar zobaczył, Ŝe Turgo zwija swój mały namiot i nieliczne rzeczy osobiste, węchem badając wschodni wiatr. - Coś ci chodzi po głowie? - zapytał. - Przyszedłem do was z gołymi rękami - odparł Turgo - i niewiele więcej ze sobą zabieram. Na tę trochę, co mam, zapracowałem. Coś się nie podoba? - Nie o to chodzi. Ale nie chcę, Ŝebyś odchodził. Ostatnia noc tak cię zaniepokoiła? Chodzi o tę dziewczynę? To nie z jej winy się stało; ten Szaitan to sztukmistrz; będzie z niej jeszcze dobra Ŝona... dla kogoś. - Nie dla tego kogoś. - Turgo potrząsnął głową. Potem, poruszony, uściskał tamtego i powiedział: - Heinarze, słuchaj... uwaŜaj! Hagi, zdumiony, wyswobodził się z objęć. - Zawsze uwaŜam - odparł. - Ale na co tym razem? Turgo wzruszył ramionami, odwrócił wzrok. - Jakaś niewinność juŜ prysła - powiedział w końcu. - W jej miejsce przyszło coś pełnego mrocznej wiedzy, potęgi, zła. Dotknęło Cyganów Hagi, jak przed nimi Cyganów Ferenca. Zwrócił ku Heinarowi poszarzałą twarz i chwycił go za ramiona. - Posłuchaj: nie zamierzam czekać aŜ znów się to przytrafi, zwłaszcza Ŝe chodzi o ciebie i twój lud, a potem stać bezradny, nie mogąc tego powstrzymać. Przyszło z zachodu, ruszam więc na wschód. Heinar, zasępiwszy się, zapytał: - A jeśli to zło nadal czyha, jak mam się go ustrzec? - Głównie dzięki oczom. I jak tylko je wypatrzysz, kończ z nim! Jeden z twoich ludzi nie powrócił. Jeśli wróci, obserwuj go - i jego wilka! UwaŜaj na tych, co wrócili, podobnie jak na Marię Babeni. I, co najbardziej oczywiste, bacz na Vidrę Gogositę. - Na Vidrę! Jego matka jest zrozpaczona. Najprawdopodobniej poszedł sobie w nocy. Jego gorączka... - O? - Turgo nie wyglądał na zaskoczonego. - Módl się więc, Ŝeby nigdy nie wrócił. I dobrze teŜ zrobisz, obserwując jego matkę. Narzucił sakwę na ramię, odszedł. Heinar czuł ciepło słońca na swej ogorzałej twarzy i dał się uwieść dobremu nastrojowi. Zawołał za Turgiem:

- Myślę, Ŝe przesadzasz! Jakiekolwiek zło przyszło wraz z tym Szaitanem, jakąkolwiek chorobę nam przyniósł, wszystko zniknęło razem z nim. I gdziekolwiek trafił, w końcu go ona zabije. Nie ma tu przed czym uciekać. - Uciekać? - odkrzyknął przez ramię Turgo, cały poplamiony słońcem, gdyŜ akurat przechodził pod drzewami. - Tak, chyba właśnie to robię. To jedyny sposób, jaki znam, by się stąd oddalić. Kiedy się zatrzymał, by spojrzeć za siebie, usta miał ciasno i ponuro zaciśnięte. A potem... - Pod pewnymi względami jesteśmy do siebie podobni, Heinarze - oznajmił. - Zdarza ci się rozbijać obóz nad zatrutym źródłem? Nie, bo wiesz, Ŝe tego się nie robi. CóŜ, teraz ja wiem, czego się nie robi. Bo widziałem takiego potwora juŜ wcześniej i wiem, Ŝe tak się nie da Ŝyć. Pozwól, Ŝe ostrzegę ciebie po raz ostami, i będę się modlił, Ŝebyś wziął sobie do serca te moje ostatnie słowa: strzeŜ się, Heinarze - strzeŜ się! Ale Heinarowi tak bardzo ciepłe słońce wciąŜ dodawało otuchy. Oczywiście, Ŝe będzie się strzegł - przez jakiś czas. - A ty dbaj o siebie - krzyknął za Turgiem, moŜe nazbyt szorstko. - Pilnuj zdrowia. Spłodź wiele dzieci... gdy przyjdzie pora. Turgo w odpowiedzi tylko pokiwał głową. A potem stracili się z oczu...

Turgo Zolte miał rację: Heinarowi Hagiemu trzeba było ośmiu długich lat, Ŝeby zmazać ze swego ludu piętno Szaitanowego wampira, a zadanie to doprowadziło w końcu do przetrzebienia plemienia tak, Ŝe zmniejszyło swe szeregi o przeszło połowę. Był to pierwszy prawdziwy bój człowieka z wampirami (choć jeszcze nie Wampyrami), mogący pod wieloma względami okazać się cenną lekcją na przyszłość. Jeśli zaś chodzi o Cyganów Ferenca, którzy pojawili się w opowieści Turga o Ouliu Ionescu, to skazy w ich krwi nigdy nie udało się usunąć, pozostała więc z nimi do końca ich dni nie tylko na tym świecie, ale takŜe na tym drugim. Jednak ta historia została juŜ opowiedziana...

III

Szaitan, rozwścieczony, czmychał z obozu Heinara Hagiego. Płynął przez noc, będącą jego Ŝywiołem, otulał się jej ciemnością; na pięty jednak następował mu pies - właściwie wilk obronny. Za psem zaś podąŜali mieszkańcy Krainy Słońca, Cyganie, którzy, co właśnie odkrył, w niczym nie przypominali trogów. Komuś takiemu trudno było narzucić swą wolę. Ich samych cechowała wola bardzo silna! Szaitan chętnie pobaraszkowałby więcej z ich kobietami, bo te przynajmniej doceniały jego urodę. Ale Ŝeby pozostać pięknym, naleŜało pozostać Ŝywym... i to się teraz przede wszystkim liczyło. Skrwawiony bełt z twardego drewna, wystrzelony przez Turga Zoltego, sterczał z prawego ramienia, przysparzając bólu. Coś z tego bólu mógł wprawdzie usunąć swawolą, ale nie sam bełt. Jego trzeba będzie wyciągnąć. A pomimo szybkości tego tak płynnego biegu skrajem lasu, wilk wciąŜ się przybliŜał. W mroku nocy jego ślepia mogły, jak widać, niemal się równać z oczyma Szaitana. Nagle na lewo od Szaitana spiętrzyły się stromizny gór, wydłuŜył więc krok, przepłynął przez nierówne listowie, wdrapał się na niską półkę skalną. Z góry zwieszały się winorośle i inne pnącza. Nie zamierzał jednak się wspinać. Wepchnął tępy koniec tkwiącego w ramieniu bełtu w szczelinę w skale, całym ciałem szarpnął się ostro na bok. Bełt trzasnął... a Szaitan aŜ krzyknął! Polała się krew, jej zapach go rozpalał. Sięgnął teraz lewą ręką za ów bark. Zębaty Ŝelazny grot wystawał na cal, ale nie było go jak podwaŜyć. Oderwał kawałek mocnej winorośli, opasał nią grot, drugi koniec przywiązał do pnącza zarastającego rozpadlinę. Wilk usłyszał krzyk Szaitana, poczuł jego krew. Przybiegł warcząc, skokiem zdobył półkę, przez chwilę łapał tam równowagę. Potem zobaczył Szaitana i znów skoczył, zacisnął szczęki na jego ręku. Jego cięŜar przewaŜył, spleceni razem spadli z półki; grot wyrwał się z pleców Szaitana, Gdzieś niedaleko najbliŜszy z dwunoŜnych prześladowców Szaitana krzyknął do wilka: - Szukaj! Ale wilk juŜ znalazł Szaitana, który z kolei bliski był teraz odkrycia swej nowej i straszliwej broni. Wampir w jego wnętrzu wreszcie dorósł. Jego metamorficzne ciało stało się ciałem Szaitana. Ten wilk miał szczęki jak paści na niedźwiedzie, zaciskały się teraz na kościach Szaitanowego przedramienia. Zmierzyli się wzrokiem, Ŝółte oczy drapieŜcy przeciwko złowrogiemu szkarłatowi. I człowiek poczuł, na jak zajadłą trafił bestię. Poczuł to teŜ jego wampir,

musiał bowiem uczynić go równie zajadłym. Coś zostało wysłane w jego ciało, wysłane z jego ciała! Poczuł, Ŝe palce go palą jakby wetknął je w ogień, a twarz i szczęki rozdzierał ból daleko większy niŜ ten w plecach. Ale czyŜ w tym dodatkowym bólu nie kryła się teŜ... rozkosz? Było trochę tak jak wtedy, gdy uwalniał wampyrzą mgłę; tego jednak nie wywoływał, przynajmniej nie świadomie. To teraz bowiem było instynktowną reakcją jego metamorfizmu, znakiem nieustępliwości jego wampira, jego Ŝądzy Ŝycia i nagle wielki wilk znaczył tyle, co jakieś szczenię! Palce Szaitana, wydłuŜone w szpony, spadły na boki zwierzęcia i rozdarły je; jego szczęki, rozdziawione niewiarygodnie szeroko, wydłuŜały się w koszmarną grotę Ŝłobkowanych kłów, wyrastających ze zlanych czerwienią dziąseł; jego oczy były bąblami siarki, rozpalonymi szkarłatnym ogniem. Rozpruwszy wilka, dał wszystkim wnętrznościom wylecieć. A kiedy szczęki konającego rozwarły się, szczęki Szaitana zacisnęły się - na gardzieli tamtego i zaraz ją rozdarł, a Ŝyły i chrząstki mieszały się z posoką! W jednej chwili, zamiast wilka został tylko udręczony zewłok; zwierzę nawet nie pisnęło, umarło cicho, w wielkim zadziwieniu... Minęła sekunda... kolejna... i trzecia. - Lupé? - zawołał blisko jakiś głos. - Gdzie jesteś, do...? Spomiędzy drzew, w światło gwiazd, wyszedł człowiek - akurat tak, by ujrzeć, Ŝe coś porusza się w poszyciu pod urwiskiem. - Lupé? - powtórzył, ale juŜ szeptem, w zamyśleniu podnosząc kuszę. Przykurczywszy się nieco, pognał na to miejsce pod urwiskiem. Ledwie tam dobiegł, wstała nagle ciemność! Światło gwiazd spłynęło teŜ na tę potworność, która zwała się Szaitanem, ona zaś wyciągnęła skrwawioną dłoń i złapała go za gardło. Wartownik powinien strzelić - nie zdąŜył jednak odbezpieczyć! Szaitan wytrącił kuszę z drŜących rąk i przyciągnął go bliŜej. A potem... - Lupé? - warknął cicho, prawie od niechcenia, przechyliwszy na bok swój potworny łeb. O, nie - nazywam się Szaitan! - A gdy pochylił się ku pulsującej szyi tamtego: - Ale od tej chwili masz nazywać mnie panem...

Wraz ze swoim nowym uczniem, czy teŜ porucznikiem, będącym pierwszym prawdziwym człowiekiem podporządkowanym Wampyrowi, Szaitan jak dawniej zmierzał na wschód. Nikt więcej go nie ścigał; noc była długa; przemierzyli niemało mil - zanim dopadło ich słońce. Szaitanowy symbiont, czy teŜ pasoŜyt, był wszak bronią obosieczną: nie moŜna było oddzielić jego zalet od przywar. Światło słoneczne, które Szaitana draŜniło niemal od początku prawie od chwili, gdy wciągnął do płuc czerwone zarodniki uwolnione z trupa - teraz stawało się

dotkliwą udręką dla oczu i skóry. Paliło go, zauwaŜalnie odparowywało wilgoć z jego ciała, wŜerało się w nie jak kwas i odbierało siły. Był w stanie wyjść z cienia na kilka sekund, ale juŜ minuty poczyniłyby straszne spustoszenie, a godzina by go zabiła. Jego niewolnik był na razie mniej podatny, z czasem jednak i on niewątpliwie będzie musiał wystrzegać się bezpośredniego kontaktu ze światłem słonecznym. Taka była cena przemiany Szaitana i jego zarazy. Pięli się po skosie, wciąŜ na wschód, nad wzgórzami, w stronę lasu, gdy przyszedł wschód, wypełniając doliny i lasy Krainy Słońca mgłami, a niepewnymi jeszcze złotymi promieniami szczyty; promieniami, które stopniowo łączyły się w mur Ŝółtego ognia, schodzący coraz niŜej ku nim dwóm, niczego jeszcze nieprzeczuwającym i pnącym się nadal, mróweczkom na górskim stoku. MoŜliwe jednak, Ŝe Szaitan (lub jego robal) coś wyczuł: jakiś niepokój jeszcze nieokreślony, nakazywał mu uciec z tego miejsca, ponownie w chłód Krainy Gwiazd. Kiedy poczuł wpływ pierwszego z tych jeszcze niezbyt silnych promieni na nieosłonięte niczym ciało i kiedy ze zdumieniem zorientował się, Ŝe ono gwałtownie paruje, a skóra zaczyna się palić, aŜ nadto dobrze zrozumiał ten swój - lub swego wampira - odruch, by poszukać osłony. I tak zmuszeni schronić się w cieniu głębokiej jaskini, Szaitan i jego niewolnik, Ilia Sul, przeczekali cały długi dzień. Jaskinia ta słuŜyła za kryjówkę jakiemuś zwierzęciu, teraz jednak była pusta; mniejsze groty i łączące je korytarze były chłodne, wilgotne, ciemne; Szaitan czuł się tu względnie bezpiecznie. Ale odczuwał teŜ głód. Promienie słoneczne, nawet przez tak krótki czas boleśnie go osłabiły. PoŜywił się dzięki Ilii Sulowi, co tamtego jeszcze bardziej osłabiło, ale i mocniej przywiązało do jego pana. Jednocześnie teŜ podsyciło wampirzy ogień we krwi Sula i przyspieszyło jego przemianę. To dlatego kiedy wyszedł ze swą kuszą na stok, by znaleźć coś do jedzenia, wrócił w przeciągu godziny osłabły i trochę poparzony przez słońce. Ale przynajmniej ustrzelił koziołka, którym Szaitan się posilił zanim rzucił Sulowi co mniej apetyczne kawałki. Tak więc obaj sobie podjedli. A potem posnęli, bo teraz juŜ odczuwali cięŜar słońca niczym jakiegoś głazu nie do poruszenia, który zatarasował wejście do jaskini; przez jakiś czas bowiem nie moŜna było marzyć o wyjściu. Szaitan nawet słyszał jak ziemia skwierczy w tym zabójczym Ŝarze; nawet wyczuwał węchem spieczone skały, skóra więc mu cierpła na myśl, co by go czekało na tym złotym palenisku...

Szaitan raptownie się obudził! Potrząsnął Sulem, nakazał mu ciszę.

- Słońce jest wysoko - szepnął. - Czuję to. Czuję teŜ ludzi z Krainy Słońca! Chodź więc, znajdź sobie jakąś ciemną dziurę. - Jeszcze bardziej cofnęli się w głąb jaskini, znaleźli ciemne nisze, do których się wczołgali. Potem przyszli zmęczeni tropiciele, z wilkiem, ale nie weszli do jaskini. LeŜąc tam, Szaitan przezwycięŜył chęć stworzenia mgły i ucieczki pod jej osłoną (jeszcze czego, w takim słońcu?), a zamiast tego zapragnął, Ŝeby ci ludzie zawrócili. Skoro to szary był ich przewodnikiem, w jego umysł wpił się swą wampyrzą świadomością, podsuwając obrazy zagłady, jaka przypadnie im w udziale, gdy tu wejdą. Wilk u wejścia rozgrzebał resztki ich posiłku, które tam porzucili, dalej jednak nie wszedł. Ludzie, Cyganie Hagi, zobaczyli skórę, sierść i kości i poznali, Ŝe naleŜały do kozicy. Jeden z nich powiedział: - Niedźwiedź, i to wielki. To musi być jego leŜe. Patrzcie te resztki są świeŜe. MoŜe nawet jest w domu! I tak przeszli obok. Szaitan odczekał chwilę, potem podkradł się do wyjścia. Trzymając się z dala od światła, wytęŜył wzrok, obserwując odchodzących ludzi, pełen podziwu, Ŝe chodzenie w takim blasku nie czyni im widocznej szkody. Potem... owładnęła nim gorycz. Oni tu Ŝyli, co jemu nie było dane; polowali tu, karmili się tym, co ta ziemia zrodziła i co dla niego było niestrawne. To była ich ziemia, ich włości (ich raj?), do niego zaś nigdy nie będą naleŜeć... chyba Ŝe po zmroku. Owszem, Ŝyli tu i polowali; doprawdy, polowali nawet na niego, Szaitana! Przyjdą jednak następne dni i jeszcze następne, a pomiędzy nimi długie ciemne noce, kiedy to on będzie polował na ludzi! I wtedy zamieni ich raj w piekło. Taką to solenną obietnicę złoŜył sobie Szaitan...

W Krainie Słońca dzień ciągnął się długo, bardzo długo, Szaitanowi wydawało się, Ŝe bez końca; wreszcie jednak cienie wydłuŜyły się, słońce stało się gorącym pęcherzem koloru przydymionej czerwieni, wiszącym nad widnokręgiem na południowym zachodzie, a wysoko na niebie nad górskimi grzbietami obudziły się do Ŝycia migotliwe gwiazdy. Nastał zmierzch, czas było ruszać dalej. I w tym miejscu nastąpiło coś nieoczekiwanego. Wychodząc z jaskini w wieczorny mrok, Szaitan za zdumieniem usłyszał jakieś zawodzenie i jęki, zobaczył teŜ dwie zbliŜające się postacie, które od razu rozpoznał. Nadejście tej, która płakała wniebogłosy i wyrywała sobie włosy, nie zaskoczyło go zbytnio, gdyŜ był to ów zdradliwy niewolnik, Vidra Gogosita, jak się zdawało, rzeczywiście w fatalnym stanie. Ten drugi jednak,

zbliŜający się do Szitana tak cicho, o zapadniętych policzkach i ognistych oczach, stanowił naprawdę wstrząsający widok. Człowiek ten był bowiem... ...martwy! Był to nie kto inny... jak Dezmir Babeni! Trochę się jednak zmienił. Nadal był brodaty, kończyny i tułów miał krótkie jak przedtem, wiele mu jednak ubyło tłuszczu i nie wyglądał juŜ na krępego. Był to więc niewątpliwie szczuplejszy Dezmir Babeni, ale na pewno ten sam. I właściwie to juŜ nie był martwy. To było coś nowego. Przed Babenim Szaitan nigdy do tego stopnia nie opróŜnił człowieka, czy nawet troga, tak by go zabić. Te stworzenia, które stawały się jego niewolnikami, nie ginęły, a Ŝyły tylko po to, by zaspokajać potrzeby Szaitana. Ten człowiek jednak umarł. Babeni był więc martwy... czy nieumarły? - Panie! Panie! - Młody Gogosita przypadł do Szaitana, trzepocząc rękami. - Przyjmij mnie znów, błagam! Nie mam dokąd pójść, nie mam gdzie się podziać! Szaitan nawet na niego nie patrząc, odsunął go na bok. Wpatrywał się bowiem w Babeniego. A Babeni w niego, pełen nienawiści. Nieumarły warknął i rzucił się do przodu, wyciągając bladoszare ręce, oczy miał jak otchłanie siarki, z płonącym w nich ogniem. - To ty! - chrapliwym, zgrzytającym głosem wykrzyczał oskarŜenie. - Ty, Szaitanie, mi to uczyniłeś. A jeszcze ten młokos mówi mi, co wyprawiałeś z moją córką! Natarł na Szaitana, chwycił go, usiłował zatopić zęby w jego szyi. I Szaitan zobaczył, Ŝe te zęby zmieniły się w kły! Dotąd cokolwiek ogłuszony, znieruchomiały, przywołał wreszcie swą wampyrzą siłę, by tamtego odepchnąć, po czym skoczył na niego, Ŝeby udusić. Szara twarz Babeniego spurpurowiała pod miaŜdŜącym naporem rąk Szaitana, mimo to wciąŜ walczył, a jego ciało rozpierała niepojęta siła. Szaitan, zadziwiony, raz za razem tłukł głową Babeniego o twardą, kamienistą ziemię, aŜ wreszcie tył czaszki zmiękł i się zapadł. Przeciwnik w końcu przestał walczyć i poddał się, nie umarł jednak, jego członki dygotały, a Ŝółte ślepia śledziły Szaitana, gdziekolwiek się poruszył. Szaitan natomiast, patrząc na niego, myślał: Siła twojego ciała ustępuje jedynie mojej, a jego rany goją się równie szybko. Pozbawiając ciebie kruchego ludzkiego Ŝycia, dałem ci to nibyŜycie. Choć mimowolnie, to jednak, zdaje się, obdarzyłem ciebie pewnymi mocami! A jednak nie jesteś moim niewolnikiem i nie chcesz uznać we mnie pana. Dlatego muszą cię zabić, inaczej będziesz mi rywalem. Ale jak mogę cię zabić, skoro jesteś nieumarły? Babeni nawet teraz chwytał się wyszczerbionej skały chwiejnie się podnosił, kwiląc spazmatycznie, szarpnął się ku Szaitanowi. Ślina mu ciekła z kącika ust, a głowa i szyja zalane

były krwią; mając uszkodzony mózg, szedł, kolebiąc się jak idiota. Szaitan zszedł na bok, przewrócił go juŜ się rozglądał za duŜym kamieniem, którym by to zakończył. Ale... - Jak mogę ciebie zabić? - zapytał głośno, bo kwilący stwór znów się niezdarnie podźwignął. - Panie - Vidra Gogosita uczepił się jego ramienia - ja wiem, jak go zabić! - Vidra przecieŜ siadywał przy ognisku, gdy Turgo Zolte snuł swe opowieści. - Tak? - Szaitan popatrzył na niego, jednocześnie unikając ataków tamtego chwiejącego się połamańca. - I chciałbyś zmazać winę? CóŜ, moŜe jeszcze do czegoś się przydasz. Mów więc, co go wykończy? - Kołek w serce - wykrztusił Vidra. - By go przybić do ziemi. Potem zetnij mu głowę. Na koniec, spal go - wszystko, co z niego zostanie! - Wszystko? Vidra to potwierdził. - Tak Cyganie Hagi rozprawią się z tobą, jeśli cię dopadną! Szaitan pokiwał głową. - Naprawdę? Musimy to wypróbować. Ty rozpalisz mi ognisko. - A do Ilii Sula, który opędzał się od stwora będącego niegdyś Dezmirem Babenim: - Strzel mu w serce. Tamten wykonał polecenie i Babeni się przewrócił, wyciągnął jak długi na ziemi, tylko lotki bełtu sterczały mu z piersi. Krew ledwie się sączyła, nawet kiedy Sul, wyjąwszy nóŜ, zaczął się przerzynać przez jego szyję, Ŝyły i kręgi. Przez cały ten czas kończyny nieumarłego szarpały się i dygotały, a spomiędzy kłapiących wciąŜ szczęk dochodził świst wdychanego i wydychanego powietrza, aŜ wreszcie Ŝyły zostały przecięte, a głowa oddzielona od tułowia. Potem go spalili, on zaś nawet płonąc ciskał się, podczas gdy wytapiał się z niego cały tłuszcz... Śledząc to wszystko, Szaitan znów pokiwał głową. - Tak więc mieliby się ze mną rozprawić? Ha! Ale jeśli wydaje ci się, Ŝe jemu niełatwo było umrzeć, niewiele umiesz sobie wyobrazić. Ci Hagi mnie nie dostaną, Vidro Gogosita; a jeśli nawet, nie będę pierwszym, który umrze. W tym czasie Ilia Sul tak podsycił ognisko, Ŝe aŜ huczało. - Ja... jakoś nie mogę się rozgrzać - Ŝalił się, patrząc na swe lodowate, szare ręce. - Ja teŜ nie - przyznał Vidra. - Obu nas bowiem dotknął pocałunek wielkiego Wampira, naszego pana Szaitana. To równieŜ zaciekawiło Szaitana.

- Wampira? Vidra to wyjaśnił, przytaczając wszystko, co usłyszał od Turga Zoltego, a kiedy skończył... - O, nie - zaprotestował Szaitan. - Ten wampir to pospolity nietoperz, tępy stwór, znany mi z Krainy Gwiazd. Ja zaś jestem niepospolity. Dlatego winno się mnie zwać... Wampyrem! Tak, podoba mi się brzmienie tego słowa. Wielki lord Szaitan, pierwszy z Wampyrów! Tak ma być.

Nocą szli przez góry, a po drodze Szaitan wypytywał Vidrę, jak ten go znalazł. Młodzieniec odparł, Ŝe „wyczuwał” swego pana myślami i wiedział, Ŝe musi iść do niego. Po drodze, gdy siła słonecznych promieni zelŜała, napotkał Dezmira Babeniego, który krył się przed słońcem w szczelinie skalnej. Jako nieumarły pod pewnymi względami bardziej przypominał Szaitana i słońce było jego śmiertelnym wrogiem. Noc dobiegła końca, a gdy wszyscy trzej - Szaitan, Vidra i Ilia Sul - zeszli do Krainy Gwiazd i przekonali się, Ŝe czekają na nich trogowie, niewolnicy Szaitana. Oni równieŜ wiedzieli, gdzie szukać swego pana. Teraz więc było ich w sumie trzynaścioro; ich trzech, do tego siedem samic trogów i trzy samce. Szaitan zaś określił wszystkich wokół niego mianem swoich uczniów. Potem zobaczyli światło jarzące się w nocy, migotliwą i mglistą biel, jakŜe niepodobną do rozigranych i zimnych zórz północy, którą Ilia Sul nazwał białym słońcem, co spadło z nieba i przez niektórych uwaŜane jest za Bramę Piekła. - Białe słońce? - Szaitan aŜ się cofnął. - Słyszałem, Ŝe jest zimne - odrzekł tamten. - Nie czyni szkody, jeśli się nie zbliŜać. I nie wolno go dotykać. Szaitana to zaciekawiło, stwierdził, Ŝe musi zobaczyć tę Bramę Piekielną. Wspięli się na niskie obrzeŜe krateru. I stali tam, patrząc z góry na kulę zimnego białego ognia. Oślepieni trogowie gubili drogę. Jeden potknął się i upadł, wylądował na półce tuŜ przy rozjarzonej bieli. PrzeraŜony, wyciągnął rękę, Ŝeby ją odepchnąć. Dłoń dotknęła świetlistej powierzchni, utonęła w niej... i zdąŜył jedynie krzyknąć coś gardłowo, nim Piekielna Brama wciągnęła go, w całości połykając! Trog przepadł. Dochodziły do nich tylko echa jego dziwnie spowolnionego krzyku. Szaitanowi wydało się, Ŝe jeszcze go widzi, maleńką i wciąŜ jeszcze malejącą przeraŜoną postać, światło jednak tak bardzo raziło go w oczy, Ŝe zaraz musiał odwrócić wzrok. Oznajmił: - Taka kara czeka tych, którzy sprzeciwią mi się trzykrotnie. Właśnie trzykrotnie - gdyŜ jak widzicie, jestem wielkoduszny. - NaleŜyta kara - przymilał się Vidra.

- Dobrze, Ŝe tak uwaŜasz - rzekł Szaitan. - Dobrze teŜ zwaŜ moje słowa. Po pierwsze, opowiedziałeś o mnie Hagim. Po drugie, powiedziałeś Dezmirowi Babeniemu, jak wyróŜniłem jego córkę. Nie naraź mi się po raz trzeci. - Jego ton był mroczny i bardzo przeraŜający. - Będą teŜ inne kary - powiedział do wszystkich. - Jestem bowiem Szaitanem, który posiada moc czynienia ludzi nieumarłymi. Ci, którzy chcą wystąpić przeciwko mnie, niech lepiej to przemyślą: pozbawię ich krwi i pogrzebię ich głęboko w ziemi. Kiedy się ockną, będą w niej krzyczeć przez wieki, aŜ obrócą się w głazy. Ziemie na północ stąd są, o ile wiem, lodowato zimne. Nie nadają się do Ŝycia nawet dla takich, jak my. Niech więc ten, co chciałby mi się sprzeciwić, uwaŜa. W moim domu nie będzie dla niego ciepłego łoŜa ani kobiecego ciała; nie będzie dobrego pana, który wskaŜe mu drogę i pouczy; nie będzie świadkiem cudów, nie pozna tajemnic. Albowiem wygnam go na północ, by samotnie zamarzł wśród tamtejszych lodów. Tego natomiast, kto słuchać mnie będzie we wszystkim i okaŜe się mym prawdziwym sługą i niewolnikiem, czeka sute i czerwone Ŝycie wieczne! Tak, po samą śmierć - i jeszcze potem! Tak ma być... - Gdzie stanie twój dom, panie? - ośmielił się zapytać Ilia Sul, gdy odeszli spod Bramy i przechodzili obok szerokiego wejścia na przełęcz, gdzie światło nad Krainą Słońca jawiło się tylko jako blada purpurowa poświata nad odległym wrębem w ścianie gór, przypominającym literę V. Ta okolica wygląda przecieŜ na odludzie - równina zasypana głazami, Ŝadnych rzek, tylko porosty i karłowate trawy - w górach zaś wilki, pośród szczytów nietoperze, za to Ŝadnego człowieka. - Jacyś ludzie się znajdą - odparł Szaitan. - Pod górami, w jaskiniach, Ŝyją trogowie. Ci dostarczą mi strawy - a raczej nią będą. Póki się nie umocnimy. Za to w Krainie Słońca Ŝycie kwitnie! Na początek wystarczy pospolita strawa, to za górami jednak płynie ta prawdziwa: krew, która jest Ŝyciem. I co noc będziemy wyprawiać się tam na łowy. Jeśli zaś chodzi o mój dom, będzie stał na wschód stąd, bo coś mnie ciągnie na wschód. - Potem, przyjrzawszy się bacznie Sulowi: - CzyŜbyś wątpił w moje słowa? - Nigdy, panie! Przewędrowali jeszcze kilka mil i weszli w rejon kamiennych wieŜyc, pozostałości po niegdysiejszych górach, rozsianych po całej równinie niby skamieniałe nóŜki gigantycznych grzybów. Podstawy ich przesłaniał skalny złom, w samych kolumnach widać było jednak półki i groty, niekiedy tak przestronne, jak jakieś sale. Szaitan z podziwem przypatrywał się tym wieŜycom, gdyŜ były bardzo wysokie i bardzo wysmukłe. - Jedną z nich uczynię moim domem - oświadczył. Sul rzekł:

- Nadają się na gniazda górskich orłów! - Owszem - stwierdził Szaitan. - Na gniazda Wampyrów!

I tak Szaitan zadecydował o budowie swego domu i do niej przystąpił. Zadanie było ogromne: jedynie Wampyr i jego niewolnicy, wszyscy obdarzeni długowiecznością, byliby w stanie doprowadzić je do końca. Szaitan zaś zamyślił sobie wznieść nie tylko jeden dom, ale całe imperium Wampyrów. Wyciągnął trogów z ich jaskiń skrytych pod osłoną gór, a gdy w Krainie Słońca zapadała noc, posyłał tam swych poruczników, by łowili i werbowali Cyganów. A w mrocznych izbach u podnóŜa wieŜycy, którą wybrał, eksperymentował ze swym własnym, metamorficznym ciałem i swymi zdolnościami, tak by spełniały wszystkie jego wymagania. Hodował trogów, którzy właściwie nie byli juŜ trogami a stworami złoŜonymi z chrząstek, o małych mózgach i rozciągliwych ciałach. Stanowiły dla niego materiał na wyprawione skóry i osłony zewnętrznych schodów, a takŜe na rozmaite meble do jego komnat. I wszystkie one, nawet w tej postaci, na swój sposób nadal Ŝyły, stopniowo kamieniejąc i na trwałe związując się z wyznaczonym im miejscem. KrzyŜował ludzi z samicami trogów, osiągając dość szczególne rezultaty. Otrzymywał ohydne, rozdęte stwory, wielkie i bezmyślne - ale nawet takie nie szły na zmarnowanie. W podziemnych jaskiniach zamieniał je w bestie gazowe, swymi wyziewami ogrzewające wieŜycę, albo we wszystkoŜerców, umieszczanych w zsypie. Poddawał eksperymentom bezmyślne ciało wampirze; naśladując kunszt lotu właściwy wielkim nietoperzom, tworzył stwory latające, krąŜące na wietrze wokół jego wieŜy. Z początku poznawał smak poraŜki, później jednak zaopatrywał swe lotniaki w przetworzone mózgi ludzi, dysponujące (lecz tylko w niewielkim stopniu) czymś na kształt woli. Wszystkie te stwory, zarówno te w stanie szczątkowym, jak i w pełni ukształtowane, były niewolnikami Szaitana. Wieść o jego dokonaniach zawędrowała daleko, nawet do Krainy Słońca. Krainę Gwiazd uwaŜano zatem za dwakroć przeklętą i zakazaną... tak przynajmniej oceniali ją ludzie. Teraz jednak Cyganom z Krainy Słońca sen z oczu spędzał nie tylko Szaitan z jego nocnymi łupieŜcami, albowiem mokradła na zachodzie stały się istną wylęgarnią potworów. Niemądrzy ludzie, jak i naiwne zwierzęta, zachodzili czasem na te błota w poszukiwaniu wody, a to, co stamtąd wracało, nie tak duŜo miało juŜ wspólnego z ludźmi czy wilkami. Z tej przyczyny w ciągu pierwszych dwudziestu lat z Krainy Słońca przywędrowało kilka istot bardzo podobnych do Szaitana, pragnących takŜe pobudować sobie domy w kamiennych wieŜycach. A poniewaŜ były to istoty równe jemu siłą i bardzo pokrewne duchem, nie protestował, a pozwolił im się pobudować. Zresztą, na wieŜycach wiele jeszcze było miejsca, takŜe nawet Szaitan nie byłby w stanie

zawładnąć wszystkimi, a po drugiej stronie gór znajdowało się dość poŜywienia i zabawy, Ŝeby zaspokoić wszystkich. Zdarzyło się teŜ w owych czasach, Ŝe porucznicy Szaitana, którzy wybrali się na łowy, przywiedli z Krainy Słońca dawnego znajomego ich pana. Podczas przeglądu więźniów, przechodząc między nimi, od razu go rozpoznał. PrzecieŜ jego bark wciąŜ nosił ślad rany zadanej przez tego właśnie człowieka, zachowany przez Szaitana jako przypomnienie o owej pierwszej nocy w Krainie Słońca. Człowiekiem tym był bowiem nie kto inny jak Turgo Zolte, juŜ nie tak młody, jak zawsze jednak dumny i niezaleŜny. Szaitan wybuchnął śmiechem i powiesił go zakutego w łańcuchy, dręcząc go odtąd, ilekroć przyszła mu na to ochota. Tamten człowiek miał jednak w zanadrzu pewien dar: umiał zapominać o bólu, prawie tak jak sam Szaitan. Szaitan więc na swój sposób polubił Turga za jego dumę i śmiałość; za to, Ŝe prędzej by z bólu utracił przytomność, niŜ zaczął krzyczeć. Dlatego teŜ po jakimś czasie uwolnił go i uczynił swym głównym porucznikiem... co miało okazać się błędem. Turgo bowiem był silny pod wieloma względami, miał teŜ w sobie coś, co nie pozwalało mu na podporządkowanie się Ŝadnej innej istocie. Choćby lord Szaitan miał kiedyś wysączyć z niego ostatnią kroplę krwi, do tego czasu, póki jeszcze Ŝycie w nim się tliło, zamierzał Ŝyć po swojemu. Te poglądy jednak zachowywał wyłącznie dla siebie; podobnie jak fakt, Ŝe w Krainie Słońca zasłynął jako wielki łowca wampirów, który w przeciągu tych dwudziestu lat dowiedział się wielu nader róŜnych rzeczy o tej zarazie z bagna rodem. Wiedział, na przykład, o pewnym białym metalu i o korzeniu pewnej rośliny, w Krainie Słońca często spotykanych, a stanowiących truciznę dla wampirów. MoŜe nawet i dla samego Szaitana. Turgo zbliŜył się więc do wampyrzego lorda Szaitana, ten zaś darzył go zaufaniem. I gdyby Szaitan miał brata, mógłby on być właśnie taki jak Turgo Zolte, tyle Ŝe... Turgo nie miał w sobie Ŝądzy krwi. A jeśli nawet miał, była ona dość szczególna i głęboko ukryta. Po jakimś czasie Turgo wziął Ilię Sula na stronę i porozmawiał z nim. A poniewaŜ Turgo był silny, Ilia przystał na zdradę - na to, Ŝe naleŜy zabić Szaitana w znany juŜ sposób, ale wykorzystując nowe umiejętności nabyte przez Turga. - Zrobiłem sobie długi nóŜ ze srebra - wyjaśnił - Ŝeby urŜnąć mu głowę! Mogę teŜ wykonać włócznię z twardego drewna z zębatym srebrnym grotem. Srebro unieruchomi Szaitana, a ja namaszczę go olejem z korzenia kneblaschu, który zatruje jego ciało. Potem go spalimy. - A WieŜyca Szaitana mnie przypadnie? - Sul był chciwy. - Oczywiście - Turgo wzruszył ramionami - bo ci się naleŜy. - Naprawdę jednak nie zamierzał do tego dopuścić, gdyŜ Sul był zaraŜony i krew miał odmienioną, toteŜ w końcu będzie musiał podzielić los swego pana.

Potem Turgo poszukał Vidry i powiedział mu mniej więcej to samo, tamten zaś ochoczo się zgodził. Ale za plecami Turga ów zdrajca poszedł prosto do Szaitana... który wszystkiego wysłuchał, uśmiechnął się i ponuro pokiwał głową, poczym nie zrobił nic więcej... a jedynie czekał. W swojej pracowni, do której wszystkim teraz zakazał wstępu, pracował z mającym swe źródło w gniewie zapałem nad ciałami trogów i ludzi, tworząc coś najpotworniejszego. I podczas gdy stwory złoŜone z chrząstek słuŜyły Szaitanowi jako materiał na wiele uŜytecznych rzeczy, a lotniaki zapewniały wygodę podróŜy i patrolowania okolicznych ziem, a wszystkie jego stwory razem wzięte w ten czy inny sposób pomagały mu w jego pracach - nawet flakowate syfonidy i rozdęte bestie gazowe - ten nowy potwór, wijący się w kadzi, był czymś zgoła odmiennym. Najbardziej ze wszystkiego wyglądał na machinę śmierci. Bo jego przeznaczeniem było nieść śmierć! Obawiając się zdrady ze strony swych niewolników, Szaitan dał Ŝycie pierwszemu wampyrzemu wojownikowi! W jakiejś mierze zrobił go ze swego własnego metamorficznego ciała, a zatem z czegoś, co miało z niego tak wiele, zarówno z jego umysłu, jak i ciała. To dlatego, kiedy Turgo i jego poplecznicy przyszli go znaleźć i zgładzić, zesłał na nich ten właśnie koszmar. Nikt - nawet tuzin takich jak Turgo Zolte - nie zdołałby mu sprostać. NóŜ, włócznia, olej z kneblaschu, wszystko to w starciu z nim okazało się bezuŜyteczne. Vidra Gogosita zaraz przypomniał Szaitanowi, Ŝe to on go ostrzegł. Szaitan z kolei przypomniał Vidrze o swoim ostrzeŜeniu, podkreślając, Ŝe to był trzeci i ostami akt zdrady. Vidra zamarł w bezruchu, zdumiony! CzymŜe zawinił? Dla jego winy nie miały znaczenia intencje, lecz samo to, Ŝe okazał się zdrajcą. Niestety, takŜe i fakt, Ŝe uprzedził o buncie planowanym przez Turga Zoltego: przez Turga, którego lord Szaitan uwaŜał za przyjaciela. Na rozdwojony język Szaitana spłynęła więc kropla goryczy, i to za sprawą Vidry. Niezwłocznie więc zaprowadzony on został pod Bramę i skowyczącego ciśnięto w tę oślepiającą biel, w której, do końca głosząc, Ŝe jest niewinny... pogrąŜył się bez śladu... Jeśli zaś chodzi o Ilię Sula, Szaitan na tyle pozbawił go Ŝyciodajnej krwi, Ŝe tamten był blady i nieomal martwy, potem zabrał go na skalistą równinę, gdzie trogowie wykopali w kamienistej ziemi głęboki grób. Gdy upłynęło nieco czasu i przez wielką przełęcz przeniknęły pierwsze promienie słońca, Sul zaniósł się krzykiem i chciał wstać, nagi i nieumarły. A Szaitan powiedział: - Uczyniłem ciebie wampirem. Potwierdza to słońce, które pali ciebie, tak jak mnie samego. Nie musisz się jednak jego lękać, nigdy juŜ nie dotknie cię swymi promieniami. Chciałeś

wyrządzić mi wielką krzywdę, Ilia, ja jednak jestem wielkodusznym panem i w Ŝaden sposób ciebie nie skrzywdzę, a jedynie usunę z zasięgu mojego wzroku. Na dany przez niego znak Sul, który zanosił się od wrzasku, strącony został do grobu, ten zaś trogowie zaraz zasypali głazami i ziemią. - Niechaj spoczywa tam po wieczne czasy - rzekł z powagą w głosie Szaitan, z uwagi na wschodzące słońce zawinięty w płaszcz z nietoperzej sierści. - Nawet kiedy juŜ obróci się w kamień. Tak ma być! I odwróciwszy się do Turga Zoltego, który stał tam pobladły i spętany, powiedział nie bez pogardy: - Twój przypadek... jest szczególny. Jesteś bowiem tylko człowiekiem, a ja cię polubiłem. Och, ucierpiałeś trochę z mej przyczyny, ale nie piłem twojej krwi. Jako Ŝe ja jestem, jaki jestem, dotąd pozwalałem i tobie pozostać sobą, chcąc sprawdzić, czy czas przekona cię do mojej sprawy. Bawiło mnie, Ŝe pośród swoich mam człowieka - nie wampira, nawet nie niewolnika, a zwyczajnego człowieka. CóŜ, zabawa dobiegła końca. JuŜ mnie to... nie bawi. Wrócili do WieŜycy Szaitana, gdzie Turgo na trochę wtrącony został do lochu, w ramach pokuty. Na bardzo krótko. Potem pan wieŜy przyszedł do niego i powiedział: - Vidra Gogosita przepadł w stronach nieznanych, w krainie za Bramą. MoŜesz ją nazywać Piekłem. Ilia Sul krzyczy w podziemnych czeluściach i czasami rozkoszuję się słuchaniem go. Z trzech kar, które kiedyś ustanowiłem, jednej jeszcze nie wypróbowałem. Jesteś twardym człowiekiem, Turgo Zolte, ale tylko człowiekiem. Gdybym zesłał cię na północ jako człowieka, umarłbyś - ale zbyt szybko! Dlatego najpierw uczynię cię wampirem. Turgo był przywiązany do ściany, jego stopy wisiały na kilka cali nad kamienną posadzką. Gdy Szaitan wyciągnął rękę i go odciął, zwalił się na ziemię, ogromnie obolały, wyzuty z sił. Wtedy Szaitan opadł na kolana tuŜ przy nim i wpatrzył się weń swymi szkarłatnymi oczyma. Zły był ogromnie. - Traktowałem ciebie jak brata, nawet jak własnego syna - powiedział. - A ty odpłaciłbyś mi śmiercią! Słuszne i sprawiedliwe byłoby, gdybym teraz to ja ciebie zabił, chcę jednak, byś kostniał pośród lodów i tam pokutował za swoją nieprawość. Turgo podniósł wzrok na niego i pojął, Ŝe jego czas jako człowieka dobiegł końca. Dopóki jednak był jeszcze człowiekiem, nie zamierzał pokłonić się Szaitanowi. Rzekł więc: - Ja, twoim synem? Nigdy nie zdołałbyś spłodzić syna, bagienny potworze! Tylko wyglądasz jak człowiek, lecz język masz jak u węŜa, a twoja krew jest krwią trogów, tępaków, niewolników. Twymi kompanami są zawszone nietoperze, a w promieniach słońca twoje ciało

gotuje się, jak ślimak w skorupie. Ha! Ja, Turgo Zolte, synem Szaitana? Nie, jestem juŜ przecieŜ synem człowieczym! Tamten zaś nie był juŜ w stanie dłuŜej hamować swego gniewu; za sprawą jego pasoŜyta nękająca go Ŝądza wzmogła się dziesięciokrotnie; szczęki rozwarły się z trzaskiem, a z tej wielkiej paszczy bryznęła krew, z dziąseł rozdartych przez wyrastające z nich kościane sierpy zębów. Przed chwilą jeszcze, urodziwy - nawet mimo tych oczu o barwie krwi, urodziwy - w chwili następnej stał się ucieleśnieniem wszelkiej potworności. Jego pasja podsycała pasję skrytego w nim stwora, który właściwie był nim w całej pełni. Klęcząc przy swej ofierze, posłuŜył się zbryzganymi czerwienią szponami, by otworzyć jej pierś, po czym dotknął ostrymi jak brzytwy paznokciami Ŝył tuŜ przy bijącym wciąŜ sercu Turga. Niewiele z tego docierało do Turga, który juŜ zapadał się w siebie. Ale gdy Szaitan ujrzał jego wnętrzności, jego krew, to co najbardziej tętniło Ŝyciem... sprawy przyjęły nowy obrót. Stwora w jego wnętrzu chwyciły spazmy. Wczepił się w kręgosłup, wepchnął ssawki w jego Ŝyły i organy wewnętrzne, by samemu napawać się tą Ŝądzą. Szaitan rozkaszlał się, zaczął się dławić, czuł, Ŝe coś wzbiera mu w gardle, Ŝe coś pełznie w górę znękanego skurczami przełyku. Wyksztusił to coś: jasną kulkę, nie większą od gałki ocznej. Cała lśniła; wręcz Ŝyła, dzięki pokrywającym ją migotliwym rzęskom; wraz z pienistą śliną spadła w rozprutą pierś Turga. W chwilę później spurpurowiała... i znikła, wtopiła się w niego! Szaitan chwiejnie się podźwignął. Kręciło mu się w głowie, czuł mdłości; instynkt mówił mu, Ŝe to coś - cokolwiek to było - niosło te same nieodwracalne skutki, co wdychanie zarodników zrodzonych na mokradłach. MoŜna więc było darować sobie ingerowanie w dalszy bieg sprawy. Dlatego teŜ opuścił Turga, leŜącego tam bez przytomności, z piersią rozdartą i krwawą i ze szkarłatnym jajem wampira, które na dobre juŜ zagnieździło się w jego ciele...

Turgo Zolte doszedł do siebie. Rozdarte ciało zrosło się, i to szybko; był wszak Wampyrem! I pałał do Szaitana taką nienawiścią, jakiej nie odczuło dotąd Ŝadne inne stworzenie. Szaitan wiedział o tym, mawiał więc: - Ale ty jesteś moim synem - moim prawdziwym synem - i dlatego zwiesz się odtąd Szaitar Syn Szaitana. Nie jesteś szpetnym pomiotem trogów, jednym z tych, jakich mnóstwo spłodziłem, a potem zgładziłem, ale Wampyrem! Och, miałeś ojca i przede mną, on jednak uczynił cię tylko śmiertelnikiem. Ja dałem ci nieśmiertelność. Czemu więc czujesz do mnie taką odrazę? - Byłem, jaki byłem - warczał w odpowiedzi Turgo, wisząc w swych srebrnych łańcuchach. - I to mi odpowiadało. Ty mnie zmieniłeś w coś innego... - W coś lepszego!

- W coś, co budzi we mnie wstręt. Plwam na twoje imię i nie przyjmuję go! Nie będę teŜ pił ludzkiej krwi. - Och, aleŜ będziesz, z czasem, inaczej uschniesz i umrzesz. Krew jest Ŝyciem. - Nie dla mnie. - Głupiec z ciebie! - A z ciebie łajno nietoperzy- krwiopijców! Tu Szaitan nieodmiennie wpadał w złość. Ale nie mógł go zabić. Wszak Turgo był, w jakimś sensie, jego synem. W końcu uwolnił go, odprawił - wygnał z WieŜycy Szaitana. Nie na północ, bo chciał obserwować jego rozwój. Po prostu, dał mu wolność w Krainie Gwiazd, by znalazł własną drogę w tym świecie. Turgo udał się do Krainy Słońca, ale nie mógł tam osiąść. Cyganie go prześladowali; słońce zagraŜało; dojrzewający w nim wampir igrał z jego wolą, więc Ŝeby tam zostać, musiałby zabijać. I tak zabijał - lecz tylko po to, by Ŝywić się zwierzęcą krwią. Z czasem zaczął szukać ludzi zwampiryzowanych na bagnach, zwerbował ich, wrócił do Krainy Gwiazd i podporządkował sobie całą armię trogów-niewolników. Nie minęło trzydzieści lat, a zbudował Szaitarsheim w rozsądnej odległości od zamku jego tak zwanego „ojca”. W końcu jednak Turgo przyjął miano swego wielkiego wroga, sam się nazywał Szaitanem Synem Szaitana... by przez to lepiej pamiętać swego „ojca” i tym bardziej go nienawidzić. Wtedy dom Szaitana był juŜ skończony i umeblowany; nad wysokimi murami jego zamku łopotał jego sztandar - z wizerunkiem rogatej czaszki - a on sam znany był po obu stronach gór jako lord Szaitan z Wampyrów. Co ogromnie mu odpowiadało. Turgo nadal był jednym z pomniejszych lordów i dręczyły go koszmarne sny. Którejś nocy śniło mu się, Ŝe pije cygańską krew, a gdy się obudził, okazało się, Ŝe tak naprawdę było. W nocy odebrał ją swej nałoŜnicy, dziewczynie uprowadzonej z jednego z plemion Krainy Słońca. Nie mógł juŜ dłuŜej zaprzeczać prawdzie: był Wampyrem! Wtedy to, obwiniając Szaitana i jeszcze większy czując do niego wstręt, obmyślił swój własny znak: Szaitanową rogatą czaszkę przepołowioną srebrnym toporem! Szaitan, świadomy jak bardzo jest znienawidzony, hodował coraz więcej, coraz lepszych wojowników. Turgo teŜ je mnoŜył, dla własnego bezpieczeństwa. A przez cały ten czas z wampirzych mokradeł wciąŜ przychodzili odmienieni ludzie, by wznosić swe zamczyska na wieŜycach. Wszystkich to bardzo absorbowało, mało więc mieli czasu na wojny.

I tak przez dwieście lat. A w tym czasie Wampyry urosły w potęgę i było ich juŜ wiele. Za wiele... W Krainie Słońca natomiast, Cyganie stali się Wędrowcami - koczownikami, za dnia wędrującymi z miejsca na miejsce, noce zaś przesypiającymi w głębokich lasach lub jaskiniach. Los ich był więc równie zły, albo nawet gorszy, niŜ tuŜ po upadku białego słońca. Wampyry nie dawały im spokoju; dokonywały najazdów noc w noc; krwi popłynęło potwornie duŜo! A w Krainie Gwiazd... Szaitan uświadomił sobie, jakŜe zbłądził, pozwalając innym lordom tak się wzmocnić i tak pomnoŜyć szeregi. Zapragnął mieć wielu synów, jak swych poruczników, synów z krwi, spłodzonych z dorodnymi kobietami. W ten sposób mógłby zachować przewagę nad wampyrzymi lordami i trzymać ich w ryzach. Sprawił sobie harem złoŜony z sześciu Cyganek, brał je i dawał im. Wielu dorobił się wampyrzych synów, a takŜe córek. Jeśli zaś chodzi o te ostanie, to kiedy osiągały dojrzałość, do nich się równieŜ zabierał; najsłodsze bowiem było obcowanie z własnym ciałem. Tak juŜ miało być z Wampyrami przez wszystkie stulecia.

I tak Szaitan spłodził Szaitosa Długorękiego, Szailara Wiedźmopłocha (który na poły był obłąkany, obłęd bowiem był przekleństwem, od którego Wampyry nigdy do końca się nie uwolniły), Szaitag Dręczycielkę i wiele innego potomstwa. A jego syn, w którym złoŜył jajo, obecnie Szaitar Syn Szaitana dał Ŝycie Dziwce Szilar, Turgowi Zębołomcy, Zolowi Synowi Zoltego i Pedarowi Martwoskóremu, który w wieku lat trzynastu, podczas łowów w Krainie Słońca zaraził się trądem. Od tamtej pory Pedar (zwany teŜ Trędowatym) od razu zabijał Cyganki, a kładł się tylko z samicami trogów. W wielkich wampyrzych zamczyskach takŜe inni lordowie mnoŜyli swych własnych synów z jaja i synów z krwi tworzyli wampiry i wojowników, ogólnie rzecz biorąc, zapełniali swe wieŜe paskudztwem wszelakiej maści. Lagula Ferenczy spłodził Nonariego Wielgusa, którego lewa dłoń była wielką pięścią, o palcach na zawsze złączonych na kształt maczugi; Lagula spłodził takŜe Freydę Ferenc, która dla przyjemności dusiła męŜczyzn swoim łonem. Freyda była Matką Wampyrów, która za jednym razem złoŜyła sto jaj, co tak dalece pozbawiło ją sił, Ŝe umarła. A owe jaja Freydy, okazały się wielkie i skaŜone chorobą, teŜ więc nie przetrwały; tylko jedno przekazała Beli Manculiemu, Cyganowi - niewolnikowi, który odziedziczył po niej WieŜycę Freydy. Pedar Trędowaty dał natomiast Ŝycie Toriemu Synowi Trogów, który chodził na czworakach i stał się panem Trogowej WieŜycy. Szilar z Suczej WieŜy wydała na świat Thadora Ciernistą Czaszkę; potem wyhodowała wojownika obdarzonego członkiem i zmarła cudzołoŜąc w objęciach tego stwora. W ten sposób Thador stał się panem rozpusty w Suczej WieŜy. Wtedy teŜ

przyjęło się pośród wszystkich Wampyrów, Ŝe nie będą tworzyć potworów o męskich organach, stwór wyhodowany przez Szilar dowiódł bowiem, jak trudno z nimi skończyć. A jako Ŝe lordów przybywało więcej niŜ ladies, degenerowali się; nawet Wampyry, zamieniając jedną nikczemność na kolejną, obsuwały się w otchłań, z której nie było odwrotu... Z czasem wszystkie większe zamczyska doczekały się swych władców lub władczyń; pozajmowano nawet pomniejsze wieŜe; na wampyrzych wyŜynach zaczęło brakować miejsca dla owych męŜów, ich synów, ich kobiet, niewolników i tworów. Część z nich budowała zamki na co wyŜszych szczytach gór, spoglądających na Krainę Gwiazd; te jednak nie mogły się oprzeć lawinom, strącanym przez wrogów. Zresztą, pogardzano nimi jako lordami niŜszego rzędu, którzy nie dorobili się własnych wieŜyc. Zaczęły się więc walki o opanowanie tych strzelistych wieŜ, a w końcu niebo nad Krainą Gwiazd stało się pełne lotniaków i wojowników, walczących w mroku usianym migoczącymi błękitnie gwiazdami, toczących teŜ boje na wyŜszych piętrach owych ogromnych zamków. Do wtóru dźwięczącym gongom wydobywano z kadzi coraz to nowych wojowników i pchano w bój, jaszcze nie wypróbowanych, powietrze rozbrzmiewało łoskotem bębnów bojowych, a na wszystkich wieŜycach łopotały chorągwie ukazujące godła ich panów; Wampyry wyrzynały się wzajemnie, nawet synowie i bracia, a skaliste równiny i ziemie wokół tych wielkich zamczysk skąpane były we krwi i zasłane groteskowymi, potrzaskanymi zewłokami postrącanych bestii. Nawet Szaitana zaatakowano, wykazał się jednak sprytem i obronił swój zamek, po czym nie wyruszył na wojnę. W miarę jednak jak poszczególni lordowie z okolicznych wieŜyc słabli, najeŜdŜał ich i czynił z nimi porządek. W ten sposób wszystkie pobliskie wieŜyce uznały jego przywództwo. Kiedy przejrzano jego strategię, pozostali lordowie zawarli przymierze i wspólnie na niego uderzyli. Zaskoczony Szaitan stał się niemal więźniem wyŜszych poziomów WieŜycy Szaitana. Lotniaki jego wrogów osiadały na jego lądowiskach; odcięto go od jego wojowników; to ich wojownicy lądowali na jego dachu, polując na niego! Zmuszony był wyjść przez okno i pokazać się na najwyŜszej półce. Zaraz zbliŜyły się lotniaki, chcąc go stamtąd strącić. Metamorficzne ciało swych dłoni przekształcił w wielkie przyssawki, przy pomocy których przywarł do stromych ścian wieŜy i zaczął się tym sposobem piąć w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia. Któryś z wojowników jednak, uderzywszy w ścianę tuŜ koło niego, zrzucił go. Wówczas Szaitan, ogromnym wysiłkiem swej woli - zespolonej z Ŝywotnością jego wampira, nie dopuszczającą nawet myśli o okaleczeniu na skutek tak fatalnego upadku - rozciągnął swe ciało w coś na kształt latawca i w miarę wolno spłynął na ziemię. Choć i

tak o nią rąbnął, nie odniósł wielkiej szkody. W tym czasie zaś jego oddziały, pod wodzą poruczników, zdąŜyły się przegrupować i obroniły WieŜycę Szaitana. Szaitan był zatem pierwszym z Wampyrów, który o własnych siłach latał. Nie bardzo go to zresztą zdziwiło, gdyŜ nierzadko juŜ wcześniej odnosił wraŜenie, Ŝe kiedyś juŜ obdarzony został umiejętnością latania...

Wojny WieŜyc ciągnęły się przez sto lat; potwory i ludzie rodzili się tylko po to, by ginąć w walce; kształtowanie lotniaków i wojowników stało się sztuką, a krwawe i bezmyślne jatki zdziesiątkowały szeregi Wampyrów. Był to teŜ czas, kiedy Cyganom z Krainy Słońca zaczęło się lepiej dziać i odetchnęli z ulgą, po nowemu porządkując swoje Ŝycie i to co się ostało z ich społeczności. Tyle Ŝe tak nie mogło być wiecznie. Szaitan bowiem był teraz nie kwestionowanym władcą Wampyrów, najwyŜszym sędzią, przed którego pomniejsi wampyrzy lordowie wnosili swe spory, oczekując ich rozstrzygnięcia. Gdy ucichł zgiełk wojny, dobiegł końca takŜe czas szczęśliwie rzadkich najazdów na Krainę Słońca i ów koszmar odrodził się ze wzmoŜoną siłą. Wampyry musiały wszak doprowadzić do ładu swe spustoszone i nadwątlone zamczyska, materiału zaś nie brakowało właśnie w Krainie Słońca. Tak działo się przez następne sześćdziesiąt lat: przez trzy tysiące zachodów, niosących zgrozę i nieszczęście, kiedy to Szaitan wziął się do wydzielania pozwoleń na łowy, a takŜe brał dziesięcinę, w postaci drŜących niewolników, od wszystkiego, co przywozili owi łowcy. Ale przez te sześćdziesiąt lat jego jajo na dobre związało się z Szaitarem Synem Szaitana, znanym niegdyś jako Turgo Zolte, i uczyniło go Wampyrem co się zowie. Do tego Szaitar był silny; podobnie jak jego synowie, Zol Syn Zoltego i Turgo Zębołomca. Wszyscy oni nienawidzili Szaitana jak nikogo innego. Władca Wampyrów wiedział o tym, miał bowiem swych szpiegów we wszystkich zamkach. Kiedy więc doszło do przewrotu, rychło połoŜył mu kres, ponosząc straty niegodne wzmianki. Potem Szaitara, wraz z jego synami i ich porucznikami, postawił przed własnym sądem, i wygnał na północ, do Krainy Lodów - a wszyscy oni wywodzili się od jego jaja. Pozwolono im wziąć lotniaki, jakŜeby inaczej, a takŜe niewolnicę lub dwie, za to Ŝadnych zapasów Ŝywności ani zapasowych bestii, nie mówiąc juŜ o wojownikach. Wyruszyli więc na północ i czas jakiś trzymali się tego kursu - po czym skręcili na wschód, wzdłuŜ łańcucha gór zmierzając na nieznane ziemie. Wierne Szaitanowi nietoperze zaraz mu doniosły o tym oszukaństwie, które zresztą niezbyt go zaskoczyło. Właściwie, to nawet je przewidział.

I rzekł w duchu: Ach, Turgo Zolte, jakimŜe mogłeś być synem! Mogliśmy wszak pospołu spustoszyć cały ten świat, ty ja! Dałem dowód mej słabości do ciebie, skazując cię na banicję, gdy prawo nakazywało mi cię zabić, teraz zaś wiem, Ŝe musisz umrzeć, inaczej powrócisz tu któregoś dnia, by nękać mnie swymi intrygami. CóŜ, niech tak będzie... Jeszcze gdy snuł te myśli, jego wojownicy wzbili się w powietrze i pomknęły przez nocne niebo nad Krainą Gwiazd, nieuchronnie zbliŜając się do swoich ofiar, do Szaitara i pozostałych wygnańców, zbaczających na wschód. Szaitan jedna ze swych myśli pchnął właśnie owym bestiom, rozkazując: Wybijcie ich co do jednego! Zmierzając na wschód, skazany na banicję, wypędzony, Szaitar znów czuł się Turgiem Zoltem. Och, niewątpliwie był Wampyrem, kierowały nim jednak cechy jak najbardziej ludzkie. Szkoda, Ŝe w Krainie Gwiazd nie było juŜ miejsca dla człowieczeństwa. Plan miał prosty: znaleźć dla swojej grupki nowy dom na wschodzie, daleko za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami, gdzieś tam leŜącymi. MoŜe, pomimo tego czym się stali, uda im się jeszcze uratować coś z dawnego człowieczeństwa. MoŜe znajdą nowy sposób na Ŝycie. Turgo się nie spieszył; lotniaki i tak miały cięŜko; nie zamierzał dopuścić do ich wyczerpania, ponaglając. Bo po co? śeby rozbić się na Wielkich Czerwonych Pustkowiach i dalej iść pieszo, aŜ dopadnie ich wschodzące słońce i zamieni w popiół? Lepiej było wzbić się na nich po sam pułap ich moŜliwości i pozwolić, by szybowały na tamtejszych prądach powietrznych, oszczędzając w ten sposób energię. Tak właśnie postąpił. Wojownicy Szaitana, zbliŜający się z tyłu, ale wciąŜ jeszcze odlegli, zobaczyli małe stadko lotniaków spiralnie wznoszących się ku gwiazdom; teŜ więc musieli się wzbić; ich dysze wylotowe wibrowały, pęczniały pęcherze gazowe, a płaszcze rozpościerały się, pomagając im w locie. Ale to lotniaki przystosowane były do latania, wojownicy zaś do walki, nie wytrzymaliby więc przedłuŜającego się pościgu. Szaitan musiał je poświęcić. Nie wracajcie, wybijcie ich do ostatniego, tak brzmiał jego ostatni rozkaz, który właśnie do nich dotarł juŜ z bardzo daleka. To wystarczyło. DruŜyna Turga wciąŜ leciała dalej, szybowała na wietrze... Tylko Ŝe wypatrzyła w tyle owe narzędzia gniewu Szaitana. Zmusiła więc swe lotniaki do większego wysiłku, pędziła nad Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami. Wojownicy ścigali ją, stopniowo nawet się zbliŜając. Ale tu na południu nie było juŜ gór, a tylko płaskie połacie rdzawoczerwonego piasku, za którymi pojawiły się juŜ pierwsze szprychy słonecznego koła, muskające niebo! Wschód, juŜ wkrótce! Złoty wachlarz juŜ wyłaniał się zza skraju świata, Turgo musiał więc lecieć niŜej, coraz niŜej, by uniknąć morderczych promieni. Jego stwory były zmęczone, opadały z sił; podobnie jak

wojownicy Szaitana, ci jednak mieli wyznaczony jeden tylko cel, jedno zadanie. Nie musieli zachowywać sił: to była ich ostatnia misja. Wtedy Turgo wypatrzył, za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami inny łańcuch górski, o głębokich rozpadlinach i wąwozach, kierujących się ku północy, gdzie nigdy nie sięgał blask słońca. Tam!, wskazał je myślą swej druŜynie. Pod osłoną tych gór. Tam wzniesiecie swe zamki. Poznali po jego tonie, Ŝe nie będzie im towarzyszył. A co z tobą? Mój lotniak jest wykończony, wyjaśnił. Zresztą... mam dość uciekania. Pędźcie juŜ! Wojownicy Szaitana juŜ prawie ich dopadli. Gdy druŜyna Turga pognała w cień owych niŜszych gór, on sam zawrócił, przejechał między prześladowcami (ledwie, ledwie), ściągnął wodze i wzbił się ku gasnącym gwiazdom - wzbijał się teŜ prosto w oślepiające słońce! A wojownicy natychmiast poszli za nim! Ich wampirzy rdzeń był bardzo silny, stworzył je przecieŜ sam Szaitan - ale okazało się to teraz takŜe ich słabością! Światło słońca tym głębiej się w nie wgryzało, wypalając kratery w ich ciałach i obracając je w parę. Wszystkie, prócz jednego, runęły w dół, wybuchając gdy zwęglała się skóra i pękały pęcherze gazowe. Turgo teŜ palił się i smaŜył, aŜ nie mógł dłuŜej tego znosić. Spikował na swej syczącej bestii w dół, ku górskim cieniom. Za późno, zdąŜył juŜ oślepnąć! Leć dalej, rozkazał swemu wierzchowcowi. Na wschód, najdalej i najszybciej, jak potrafisz. Wiedział bowiem, Ŝe jeden wojownik przeŜył; czuł jego maleńki, dziki umysł, nastawiony wyłącznie na niesienie zagłady; musi go odciągnąć od swojej druŜyny. Tak teŜ robił jeszcze przez trzydzieści mil; zwabił go w miejsce, gdzie z ziemi biły wijące się mgły, wywoływane przez wschodzące słońce, gdzie góry karlały, przechodząc w mokradła i bagniska. Tam ostami wojownik Szaitana dopadł go wreszcie i rozszarpał, wraz z jego lotniakiem. I Turgo Zolte, jego latający wierzchowiec i wojownik, cała ta trójka poŜegnała się z Ŝyciem i runęła w błota. Bardzo długo trwał ów lot Turga, licząc od chwili opuszczenia wieŜyc Wampyrów, był on jednak potomkiem Szaitana i nosił w sobie pijawkę wyrosłą z jaja tamtego. Kiedy więc Turgo umarł, Szaitan zaraz się o tym dowiedział. I westchnął, raz... a potem o nim zapomniał.

A poszarpane ciało Turga, pogrąŜone w lepkich odmętach wschodnich mokradeł, z czasem zaczęło gnić i gdy wyzwoliły się gazy więzione dotąd w jego tkankach, wypłynęło na powierzchnię. Tam, pośród bagiennej roślinności, wyrosły na nim czarne grzyby. A gdy dojrzały, z ich kapeluszy uniosły się chmary czerwonych zarodników. Wampyr jest cierpliwy...

CZĘŚĆ TRZECIA: OBECNIE

I - Tak to właśnie było - podkreślił nauczający historii niewolnik, Karz Biteri, rad Ŝe zbliŜa się do końca okresu przekazywania tej lekcji ostatnim dziesięcińcom, oczekującym na przydział... lub na cokolwiek innego. - Był to koniec Turga Zoltego, zwanego Szaitarem, ale takŜe początek Turgosheimu i nowej ery wampyrzego władztwa. Daleko na zachodzie Szaitan mógł Ŝywić pewne obawy, co do dalszych losów druŜyny Turga, wolał jednak załoŜyć, Ŝe zginęli wraz ze swoim wodzem; miał zresztą niemało problemów tam, u siebie. To ostatnie jest właściwie tylko domniemaniem, mamy jednak pisemne świadectwo lorda Menduli Dalekowidzącego, jasnowidza, umacniające tę teorię, dlatego teŜ ją przyjmujemy. Mendula Syn Zola - lepiej znany jako Dalekowidzący, później zwany teŜ „Kaleką” - w owych czasach Wampyrem był bardziej niŜ przed dwoma tysiącami lat; bo w rzeczy samej był on pierwszym synem z krwi syna z krwi samego Turga Zoltego! I w przypadku Menduli znajomość sztuk tajemnych wyróŜniała się swym ogromem; matką mu była cygańska czarownica, a jej zdolności u syna wzrosły w trójnasób. Mendula posiadał moc czytania w myślach z ogromnej odległości i widzenia scen dziejących się gdzieś daleko. Pod tym względem niewiele mu brakowało do dzisiejszego lorda Maglore'a z Runicznego Dworu, potęŜnego złodzieja myśli i jedynego w swym rodzaju jasnowidza. Ale... nie powinienem odbiegać od głównego wątku. Za młodu Mendula nabawił się choroby kości, która powykręcała mu stawy, zgięła go w pół i uczyniła bezuŜytecznym podczas łowów lub w boju; to dlatego umysł swój zwrócił bardziej ku nauce, niŜ ku sprawom bliŜszym ciału. A tak dalece zapragnął Mendula zgłębić i zapisać dzieje wszystkich Wampyrów, Ŝe nawet wynalazł glify, którymi je spisał; gdyby nie one, obecni lordowie Turgosheimu

musieliby

polegać

wyłącznie

na

wszelkiego

rodzaju

legendach,

mitach

niewiadomego pochodzenia i słowie mówionym, przekazywanym z ojca na syna. A wówczas lordowie ci jako pierwsi przyznaliby, Ŝe nie mają do tego serca; nie pociąga ich teŜ odcyfrowywanie glifów, co dla mnie stanowi uśmiech losu... A zatem, choć tak mądry, ten Dalekowidzący, ten Kaleka przez swoją ułomność stał się niezdarny i podatny na ciosy. Był jednak bezpieczny od napaści ze strony innych, gdyŜ mieszkał we Vladowym Dworze, domu swego młodszego brata, który wielce sobie cenił mądre rady Menduli we wszelakich sprawach. A Ŝył głównie po to, by spisywać kroniki, o czym juŜ powiedziałem, by szpiegować cudze myśli dla swojego brata, a takŜe, by dalekowidzącym okiem baczyć na niepokojący zachód, gdzie na wieŜycach Krainy Gwiazd pobudowały swe zamczyska Stare Wampyry. A Vlad Syn Zola był Menduli bratem i opiekunem.

To zaś przywodzi nas prawie do końca prehistorii, gdyŜ po śmierci Menduli nie było juŜ nikogo zdolnego śledzić zachodnie Wampyry i zapisywać ich dzieje. Zawsze jednak trafiali się lordowie zainteresowani pismami Menduli, toteŜ w pewnej niewielkiej mierze przekazywano dalej umiejętność rozpoznawania glifów. W końcu mnie przypadła w udziale, dlatego jestem teraz historykiem. Jeśli chodzi o dzieje Turgosheimu, rzec mogę, Ŝe spisuję je glifami stworzonymi przez Dalekowidzącego, w oparciu o odwieczne legendy i sceny widniejące na skrawkach gobelinów i skór, które zdołały się zachować z tamtych lat. Moim obowiązkiem będzie przekazywanie wiedzy o tych dawnych sprawach tym spośród was, którzy będą mieli dość szczęścia... dość szczęścia... by trafić między sługi lordów. Karz Biteri na chwilę umilkł, Ŝeby przejechać wzrokiem po twarzach zebranych dziesięcińców, widząc je jako niewyraźny pas zbrązowiałej od słońca skóry oraz ciemnych cygańskich oczu i broniąc się przed zapamiętaniem którejkolwiek z nich. Wiedział bowiem, Ŝe są pośród nich takie, których nigdy juŜ nie zobaczy. ChociaŜ, z pewnego punktu widzenia, o tych właśnie moŜna by mówić jako o szczęśliwcach... Historyk zwilŜył wargi, bo nagle zrobiły się suche, raptownie zamrugał i znów przyjrzał się tym twarzom. Wszyscy tu byli tak młodzi, tak silni! Na razie. Ale... lepiej było nie zaprzątać sobie tym głowy. Dlatego... - Teraz jednak - mówił dalej, jakoś starając się uchronić głos przed drŜeniem, uniknąć potoku słów - musimy wrócić do Szaitana. CóŜ, z czasem Szaitanowa Ŝądza władzy, jego chciwość, złe rządy i - jako Ŝe był samozwańczym „sędzią” - jego niesprawiedliwość przekroczyły wszelką miarę. Inni wspólnie powstali przeciw niemu, by się go pozbyć, i odnieśli zwycięstwo. Jedni sugerowali, Ŝe powinno się wygnać go za Bramę, inni upierali się, Ŝe trzeba go zamurować pod granicznymi górami lub pogrzebać na skalistej równinie, by w swym grobie „skamieniał”. On sam, jak zawsze przechera, jakoś zdołał nakłonić ich do wyboru najłagodniejszej z wymyślonych przez niego kar i skazany został na wygnanie na północ. Wygnali teŜ Szaitanowego kompana, niejakiego Kehrla Lugoza, który dołączył do tamtego. Ale kiedy juŜ usunięto tych dwóch, jedność Wampyrów szybko poszła w niepamięć; powróciły do feudalizmu, waśni, kazirodztwa i izolowania społeczności swych wieŜyc. Od tamtej pory po ostatnie czasy taka panuje między nimi wrogość, Ŝe nie mieli nawet ochoty lub czasu na poszerzanie swego imperium poza dawne granice. Nawet nie wiedzą o naszym tutaj istnieniu. Ale... ...My przynajmniej mamy powody wierzyć, Ŝe ich juŜ tam nie ma! Przez ostatnie osiemdziesiąt lat - nie uŜył słowa „lat”, powiedział „cztery tysiące zachodów” - odkąd Maglore Mag objął Runiczny Dwór, jął on obserwować i nasłuchiwać we właściwy mu sposób, jak czynił to

przed nim Dalekowidzący. Osiemnaście lat temu doniósł o wielkiej bitwie; powód jej nie był znany, wyglądało jednak na to, Ŝe w jej wyniku Stare Wampyry spotkała niemal całkowita zagłada! Potem, przed czternastoma laty, daleko na zachodzie rozbłysło na niebie jaskrawe białe światło; rozległ się grom, który okazał się zapowiedzią ciepłych, czarnych deszczów, a co wraŜliwsi spośród lordów z Turgosheimu mówili nawet, Ŝe czuli, jak ziemia zatrzęsła się im pod nogami. Potem, aŜ do dzisiaj... nic! Lord Maglore wysnuł pewną teorię: Ŝe jakiś wielki mag spośród niedobitków owej wojny ściągnął na nich taki kataklizm, Ŝe nikt nie uszedł z Ŝyciem. MoŜe się nie myli, ale wśród co młodszych lordów znalazło się kilku zapaleńców, którzy chętnie sprawdziliby prawdziwość tej teorii. Powiadają: „Jeśli pozostała choć garstka Starych Wampyrów, to niech zapłaci za zbrodnie przodków!”. Mówią teŜ: „Nas w swoim czasie stamtąd wygnano, ale teraz kto inny jest w posiadaniu rękawicy! Nas jest mrowie, a oni nawet nie wiedzą o naszym istnieniu! Spadniemy na nich, jak deszcz spada na piach, spłuczemy ich - juŜ na zawsze! Teraz jest bowiem nasz czas! Czas byśmy wrócili do domu, do Krainy Gwiazd i przestronnych wampyrzych zamków!”. Właśnie, bo w Turgosheimie jest juŜ za ciasno tym młodym lordom, tak niezmordowanym i głodnym zdobycia dla siebie godniejszych dworów i zamczysk. Czują, jak rośnie ich siła, zazdroszczą sobie wzajemnie i dzień w dzień oddają się ćwiczeniom i gimnastykowaniu mięśni. Jak dotąd, całe to grzechotanie rękawicami sprowadza się do słów, jeśli jednak nie wyruszą stąd by toczyć wojnę, któŜ zdoła zagwarantować, Ŝe nie rozpętają jej wkrótce tutaj? Nie byłby to pierwszy raz - i nawet nie dziesiąty - gdy Turgosheim rozdziera wojna wyniszczająca dla obu stron! Głos Karza Biteriego przeszedł w chrapliwy szept. Dotknąwszy tego tematu, był juŜ nie tyle historykiem, co komentatorem bieŜących wydarzeń, co w najlepszym razie było zajęciem niebezpiecznym, tym bardziej dla niewolnika. Ale przecieŜ głosił nie tyle swoje własne obawy, co poglądy swojego pana, Maglore'a z Runicznego Dworu, nader skłonnego do oddawania się takim rozwaŜaniom, i to często głośno. - Nawet teraz - ciągnął Biteri - w sekretnych jaskiniach pewnych większych dworów... - tu urwał i rozejrzał się nerwowo, ostrzegając: - choć moŜe to plotka, której, sami rozumiecie, lepiej nie powtarzać - w kadziach rodzą się wojownicy, hodowani z myślą o podniebnych bojach! Paskudztwa, których tworzenia zakazano, gdy Szaitanowy stwór zaszlachtował Turga Zoltego na mokradłach, w dniu, w którym jego lud przybył tu z zachodu, by osiedlić się w... w... Ponownie umilkł i znów powiódł niespokojnym wzrokiem wokoło, na lewo i prawo. CzyŜby ktoś wszedł do izby niezauwaŜony? Nagle, mimo całego blasku bijącego od palników gazowych i raŜącego oczy połysku ich osłon, zrobiło się jakby ciemniej. Zawsze jednak wydawało się, Ŝe jest ciemniej, gdy w pobliŜu był któryś z lordów.

Karz Biteri próbował przełknąć ślinę, ale wyschnięte gardło zacisnęło się niby pięść. Jakoś jednak zdołał wychrypieć jeszcze kilka słów: - Osiedlić się... osiedlić się w... mrocznych rozpadlinach i pośród szczytów. A gdy echo jego słów przebrzmiało, ów niezauwaŜony intruz sprawił, by go - a właściwie ją - zauwaŜono i wyłonił się z cienia. Widząc i rozpoznając tę osobę, Karz z tym większym trudem ponownie spróbował przełknąć ślinę i padł na kolana. - Moja... moja pani! Znajdowali się w części dla słuŜby, na niŜszych poziomach, wyodrębnionych dla początkujących poruczników, mamek, ochmistrzów, dostawców paszy, piwowarów i innych szczególnie uzdolnionych niewolników, takich jak Karz Biteri. ZłoŜone z całego mnóstwa pomniejszych izb, stanowiły rozległy system jaskiń, wychodzący na wschód Krainy Gwiazd, ku nieznającej słońca i złowrogiej Krainie Lodów. O tej porze nikt raczej nie spodziewałby się spotkać tu któregoś lorda lub lady; niewiele by tu znaleźli, tak przynajmniej sądził zawsze Karz Biteri. I gdy tak mało dzieliło ich do nastania wschodu (choć przecieŜ słońce nie zdołałoby nikomu wyrządzić szkody w zakamarkach Turgosheimu), lordowie zazwyczaj woleli przebywać w swych własnych komnatach. A obecność, tu i teraz, lady Gniewicy była Ŝywym, czy raczej nieumarłym, dowodem na nieprzewidywalność Wampyrów. Gniewica Zmartwychwstała, ona sama wszak zdawała się ciemnym klejnotem dotkniętym przez słoneczny promień. Taką przynajmniej przyjmowała postać. Biteri wiedział jednak, Ŝe niekiedy znacznie bardziej przypominała coś, co wstało z piekła! Bo i rzeczywiście wróciła z piekła, a moŜe z jego skraju, to niegdyś cygańskie dziewczę będące teraz potęŜną lady pośród Wampyrów. PołoŜyła dłoń na jego pochylonej łysiejącej głowie, i owionął go mdlący zapach pachnideł. - Wstań, historyku - westchnęła. - Co? CzyŜ to nie miejsce dla wszystkich? Macie pełne prawo tu przebywać, ty i ci twoi dziesięcińcy. Przechodziłam tedy, zmierzając przez te poziomy do Iglicy Gniewu i usłyszałam kilka słów z lekcji, jakiej udzielałeś tym... młodym ludziom. Pociągnęła go na bok, on zaś trzepocząc rękami powiedział: - Moich... moich słów, pani? AleŜ nie było w nich Ŝadnej zamierzonej złośliwości. Ja po prostu przywoływałem tę historię, tę trochę, co o niej wiadomo, podług rozkazu mego pana - lorda Maglore'a. To część wprowadzenia, a... - Wiem o tym. - Uciszyła go wzrokiem. - wydaje mi się jednak, Ŝe coś, co usłyszałam, dotyczyło bardziej czasów obecnych niŜ przeszłości i zdziwiła mnie arogancja niewolnika zdolnego snuć takie rozwaŜania na temat spraw panów.

- Moja pani. - Biteri znów opadł na kolana, prawie się teraz przewrócił. - Czy ja ciebie... uraziłem? - Wstań! - syknęła, prawie podnosząc go na nogi. - MoŜe i uraziłeś, a jeśli nawet tak... cóŜ, nie jesteś moim niewolnikiem, Ŝebym to ja miała cię karać, i jak dotąd nie widzę powodu, by powtarzać komuś, co usłyszałam. - Spojrzała na niego gniewnie, a jej duŜe oczy otwarły się odrobinę szerzej. Od płonącego w nich ognia bił niemal wyczuwalny Ŝar, zazwyczaj skrywany pod opinającą czoło opaską z rzeźbionej kości i ograniczany przez okrągłe płytki ciemnoniebieskiego szkła wulkanicznego, przywierające do skroni tuŜ przed muszlami uszu. A gdy otwierała na ościeŜ drzwiczki owych palenisk, jak teraz... Zobaczyła zimny pot na czole Biteriego, pulsowanie Ŝyły na jego szyi, spytała więc: - Boisz się mnie, historyku? - Jestem tylko niewolnikiem - udzielił szablonowej, jedynej bezpiecznej odpowiedzi. - Tu, w Turgosheimie, rządzą Wampyry. JeŜeli niewłaściwie coś uczynię lub pomyślę, moŜe czekać mnie śmierć lub jeszcze gorszy los! Dlatego boję się wyłącznie siebie, gdyŜ to moje uczynki określają mój byt. Powtarzam, w Turgosheimie rządzą lordowie i, oczywiście, damy. - Tylko w Turgosheimie? - I na całym świecie - dodał pospiesznie - kiedy zajdzie słońce i rozpełzną się cienie. A jeśli o mnie chodzi, sprawy mają się tak, jak się mają, a moją powinnością jest nie tyle się bać, co być posłusznym. - Bądź więc mi teraz posłuszny - powiedziała; głos jej był cichy, leniwy, śmiertelnie niebezpieczny - i nie opowiadaj juŜ o wojownikach rodzących się w kadziach. Och, wiem, gdzie usłyszałeś te pogłoski - wyrastające tylko z lęków bardzo starych ludzi, którym nadmiar wiedzy zdusił męskie popędy - ale wybij je sobie z głowy. Dopóki twoja głowa jest jeszcze twoja. - Oczywiście, pani, tak! - odrzekł idąc za nią w kierunku dziesięcińców. Zatrzymała się i wzięła go za rękę, jakby był jej starym przyjacielem, mówiąc: - Wiesz, historyku, tak jak Maglore ma ciebie, tak i ja miałam kiedyś zaufanego niewolnika. Och, miałam wielu takich. Ten jednak był... nader szczególny. Nie Ŝaden twardy i zadziorny porucznik, ale miękkoskóry śpiewak z krainy Słońca. To prawda; kąpał mnie i śpiewał mi pieśni! Niestety, choć pozwalałam mu na wiele intymności, jemu to nie wystarczało; chciał zostać moim męŜem i równym mi panem na Iglicy Gniewu! Był wszak silnym, urodziwym młodzieńcem, a czymŜe byłam ja, jak nie kobietą? Puściła jego rękę i nagle głos jej zlodowaciał.

- CóŜ, niewiele juŜ teraz śpiewa, choć przyznaję, Ŝe trochę pomrukuje. Teraz bowiem, ilekroć idę spać, jego pokryte brodawkami cielsko strzeŜe mojego progu, a resztki mózgu kulą się pod chłostą moich myśli! Karz aŜ zadrŜał w duchu, przypomniał sobie bowiem, co niegdyś słyszał o straŜniku sypialni Gniewicy: Ŝe był on niegdyś pięknym jak malowanie cygańskim niewolnikiem, którego ambicje większe były niŜ jego członek. I przypomniał sobie stare porzekadło niewolników: „Nigdy nie próbuj uwieść swego pana, ani słowem, ani uczynkiem. Pamiętaj: on uwodzenia nauczył się w powijakach!” Głos Gniewicy znów złagodniał, gdy poleciła: - A teraz masz mi pokazać tych swoich cudnych dziesięńców, świeŜo z Krainy Słońca. Historyk nie mógł jej odmówić. To, co zasugerowała, kłóciło się z przyjętymi zasadami, jednak przyłapanie go na udzielaniu niezbyt ortodoksyjnych lekcji dawało jej przewagę. A teraz zapragnęła dokonać przeglądu dziesięcińców, co było równie nieortodoksyjne, ale cóŜ miał zrobić? Nic, tylko usunąć się na bok, gdy przechodziła między nimi, uśmiechając się dziewczęco: lady Gniewica, przed dziewięćdziesięciu dziecięciu laty zmarła i pogrzebana, od tamtej pory jednak nieumarła. Skoro juŜ spuściła go z oczu, Karz mógł po raz kolejny dać wyraz swojemu zdumieniu. On miał czterdzieści pięć lat, a wyglądał na siedemdziesiąt, podczas gdy ona, licząca sobie przeszło setkę, sprawiała wraŜenie dwudziestolatki - przynajmniej teraz. To jej wampir, wiedział o tym doskonale, nadawał jej metamorficznemu ciału poŜądany przez nią kształt ukazując ją tak świeŜą i pełną Ŝycia. Ale wystarczyłoby tylko ją rozgniewać, a to coś w niej natychmiast by zareagowało, narzucając przemianę, jakiej za Ŝadną cenę nie chcieliby oglądać nawet najwięksi spośród lordów! Gniewica bowiem nie miała w sobie nic z prostej Cyganeczki i wręcz zdumiewała historyka, Ŝe nią kiedyś była - o ile rzeczywiście była. Myślał o tym, co opowiadał mu o niej Maglore Jasnowidz...

Gniewica pochodziła z Krainy Słońca, naleŜała, wraz ze swym ojcem, do pewnego niewielkiego plemienia. Wpadła w oko synowi wodza, ale jej ojciec, człek ze wszech miar silny, rzekł Ŝe sama powinna wybrać sobie męŜa. TyleŜ przekorna, co i piękna, nie spieszyła się z wyborem, drwiąc ze wszystkich młodzieńców z owego plemienia. Po śmierci jej ojca wódz dał jasno do zrozumienia, Ŝe moŜliwości wyboru uległy znacznemu ograniczeniu: albo przypadnie w udziale jego synowi, albo stanie się częścią dziesięciny. Takie to było proste. Nie, wcale nie tak proste, bo uciekła. Rozeźlony ponad wszelką miarę, wódz plemienia, pomimo próśb syna, umieścił ją w spisie dziesięciny. Skoro nie chciała iść w ramiona syna, niech idzie między wampiry.

Przez jakiś czas Ŝyła samopas w górach i zdołała uniknąć pierwszej dziesięciny. Podobnie jak przedtem jej ojciec, na wszelkie sposoby sprzeciwiała się władzy Wampyrów i wierzyła, Ŝe naleŜy z nimi walczyć, niszczyć je, nawet podąŜyć za nimi z gór do Krainy Gwiazd i wytępić je w ich własnych dworach. Istny obłęd! Nawet o wschodzie po jarach i wąwozach Turgosheimu krąŜyli wojownicy, strzegąc Wampyry przed atakiem podczas tych najgroźniejszych dla nich godzin. A poza tym, jak pozabijać tych, co juŜ i tak są martwi? Owszem, były na to sposoby, ale nieliczne próby ich wykorzystania - kiedy to chwytano w zasadzkę poruczników i pomniejszych lordów, którzy o zachodzie przekraczali góry, by odebrać dziesięcinę, po czym się z nimi rozprawiano - spotykały się z nieodmiennie szybkim i bezlitosnym odwetem Wampyrów. O ostatnim z tych „powstań”, które miało miejsce czterdzieści z okładem lat wcześniej, wciąŜ jeszcze opowiadało się przy ogniskach; ale owych bohaterskich rebeliantów i całe ich plemię juŜ dawno wyrŜnięto do ostatniego. Sama opowieść słuŜyła za najlepszy straszak. W kaŜdym razie Gniewicę pojmano, uwięziono, dręczono i nękano groźbami (nie raniąc jej jednak fizycznie, ani sińcem, ani jakimkolwiek innym śladem nie naznaczając jej ciała, gdyŜ nie postępowało się w ten sposób z daniną przeznaczoną Wampyrom) i wreszcie, w porze dziesięciny przekazano porucznikom, przemierzającym w roli poborców terytoria poszczególnych plemion. Jakoś jednak, będąc w niewoli zdołała zdobyć i ukryć przy sobie niewielką ilość oleju kneblaschu i paczuszkę opiłków srebra... W owych czasach, tak jak i dzisiaj, poborcy mieli w zwyczaju większość dziesięcińców pędzić pieszo do Turgosheimu. Szczególne okazy (piękne dziewczęta, dorodni młodzieńcy, zręczni muzykanci i ludzie wprawni w obróbce metali) wędrowali na grzbietach lotniaków. W ten sposób oszczędzano im pewnej udręki, jaka czekałaby ich na szlaku, zapewniając dostarczenie w stanie nienaruszonym. Ręce Gniewicy były luźno spętane; przywiązano ją do wysokiego siodła, za plecami porucznika kierującego lotniakiem, tuŜ przed odlotem przyszedł jeszcze syn wodza, by z niej drwić i cisnąć niewielki woreczek z jej dobytkiem. Kiedy lecieli do Turgosheimu, uwolniła ręce i zaczęła gładzić swego straŜnika po plecach, sącząc mu prosto do ucha obietnice uciech cielesnych. Choć nader gorliwy, nie był wszak Wampyrem; jako Ŝe sam wywodził się z Krainy Słońca, rad był tym umizgom ze strony tak pięknej Cyganki, nie protestował więc, gdy Gniewica głaskała go, szeptała i pieściła kusicielskimi słowami... ona zaś pieczołowicie wcierała mu w szerokie plecy olej z kneblaschu, od czasu do czasu muskając rękojeść noŜa z Ŝelaznego drzewa, który odkryła w sakwie danej jej przez tego, którym wzgardziła. Krew porucznika była oczywiście skaŜona wampiryzmem; był przecieŜ niewolnikiem Wampyrów, w szczególności zaś swojego patrona. I to stało się źródłem jego upadku: to skaŜona

krew umoŜliwiła Gniewicy zatrucie jego organizmu. Wcierała kneblasch głęboko w jego kręgosłup, plecy i ramiona, on zaś początkowo czuł tylko zmęczenie, a potem tak mu się pogorszyło, Ŝe ledwie mógł utrzymać się w siodle. W dole pod sobą mieli drzewa, przyzywały ich mroczne szczyty, ale ręce trzymające wodze drŜały, a rozgorączkowane ciało zlewał pot. - Źle się czujesz! - powiedziała Gniewica, udając zatroskaną. - Sprowadź nas na dół, nim się rozbijemy, i pozwól bym zaopiekowała się tobą, aŜ wydobrzejesz. Spętany tym strasznym bezwładem, zaczął słuchać rad Gniewicy, sprowadzając lotniaka ku drzewom. Gdzieś w środku jednak podejrzewał, Ŝe to przez nią tak źle się czuje, więc zamiast wylądować, wytęŜył siły, by zwalczyć to złe samopoczucie, skądkolwiek się ono wzięło. I właśnie wtedy Gniewica uŜyła noŜa, wbijając mu go w plecy aŜ po rękojeść. Właściwie, to ten nóŜ ofiarowany jej został jako narzędzie miłosierdzia, Ŝeby mogła odebrać sobie Ŝycie. To jednak nie było w jej stylu. Nigdy chyba nie ceniła swego Ŝycia bardziej, niŜ właśnie wtedy. Ostrzem z Ŝelaznego drzewa na wszystkie strony wierciła w plecach porucznika, aŜ krzyczał z bólu, a jego kręgosłup wygiął się w udręce. Potem, wciąŜ w siodle zwalił się na bok. Gniewica zrzuciła go. Runął między sosny, a chwilę później podąŜył za nim jego lotniak. Gniewica, nawet nie draśnięta, zeskoczyła z jego grzbietu i ruszyła szukać swej ofiary tam, gdzie ona spadła. Znalazła go pod baldachimem drzew, jęczącego i paskudnie połamanego, i cisnęła mu w twarz garść srebrnego pyłu, tak Ŝe musiał wchłonąć go z powietrzem. A gdy się krztusił i dławił, dźgała go dalej, raz po raz: w oczy, Ŝeby oślepić, potem w serce, Ŝeby z nim skończyć. Na koniec przystąpiła do ćwiartowania. W ostatnich godzinach mroku, tuŜ przed wschodem, jej ognisko wypatrzył spóźniony patrol z Turgosheimu. Czujni jeźdźcy podlecieli bliŜej, by to sprawdzić - i znaleźli Gniewicę palącą szczątki porucznika! Ponownie ją pojmano - tym razem ogłuszywszy - i wreszcie dołączyła do pozostałych dziesięcińców. Tyle Ŝe oni, oczywiście, niczym nie zawinili, ona zaś była winna owej „ohydnej zbrodni przeciwko lordom Krainy Gwiazd, i jej los był jednoznacznie przesądzony. Nie budziło wątpliwości, co ma się z nią stać, ani komu przypadnie wykonanie wyroku. Zgładzony przez nią niewolnik miał bowiem brata, takŜe porucznika... Inni dziesięcińcy doczekali się swoich przydziałów, a Gniewicę przekazano Radu od Wiercha, by postąpił z nią podług swojego uznania, a na końcu zabił. Radu był więc bratem Lathora, porucznika, którego zabiła. Ale był takŜe najwaŜniejszym niewolnikiem Karla Wiercha i mieszkał w Wierchu. Karl, Wampyr w kaŜdym calu, rozmiarami przypominał górę, ale kapryśna Natura w tym samym stopniu, co obdarzyła go siłą fizyczną, poskąpiła mu rozumu. Mówiąc krótko, był durniem.

A Radu zaprezentował Gniewicę, nagą i wciąŜ dumną, swojemu lordowi Karlowi, wyliczając to wszystko, co jej zrobi zanim zapłaci ona najwyŜszą cenę; a była to lista długa i nader szczegółowa. Z początku Karl przyklaskiwał swemu pierwszemu porucznikowi, ale Gniewica zwróciła jego uwagę, tym bardziej Ŝe nie gasiły jej groźby Radu. Biło od niej oszałamiające piękno, od włosów czarniejszych niŜ noc i oczu tej samej barwy, od nóg długich jak zachód, strzelistych piersi i pośladków jędrnych niby jabłka. A szczególnie rozkoszne były jej usta: ukształtowane jak łuk kuszy, wydęte i kryjące w sobie miękką strzałkę języka, której trafienia... Karl nie uznałby raczej za niemiłe. Ciemny cygański klejnot! Tak pręŜyła w jego stronę piersi, Ŝe rozbudziła Ŝądzę. Radu dostrzegł podstęp dziewczyny, przestał wyliczać planowane tortury, cisnął ją na kolana. Z krzykiem przypadła do kolan siedzącemu Karlowi i przywarła piersiami do jego nóg. Gdy tak błagała o opiekę, Radu juŜ jej dopadał. Ale lord Karl Wierch podniósł dłoń... tylko tyle, ale aŜ nadto. I właśnie wtedy Radu, zatrzymany w pół kroku, zrobił coś, co łatwo mogło się okazać fatalnym błędem. - Ona jest moja! - warknął. - NaleŜy do mnie! - Owszem. - Karl pokiwał swoją wielką głową. - Tak, jak ty jesteś mój i do mnie naleŜysz. Ale Ŝar twoich słów - o tym, co byś jej zrobił i co jej zrobisz - rozbudził mój zapał, ja pierwszy więc ją wypróbuję. Powiedz mi zatem: coś ci się nie podoba? A przez cały ten czas Gniewica, ściskając jego uda, powtarzała: - Ratuj mnie, panie! Ratuj mnie! Zabiłam jego brata, bo chciał mnie posiąść i w tym właśnie celu osadził swego lotniaka na wzgórzach. CzyŜ jednak mam iść w ręce pospolitych niewolników, gdy rozbudziły się pragnienia największego z wampyrzych lordów? Radu ochłonął. Oczy jego lorda nabiegły krwią, a w kąciku ust zebrała się ślina. Karl faktycznie był nieprzeciętnym głupcem, którego łatwo było omotać, gdy był w zgodzie ze światem, ale kiedy popadał w zły nastrój... górę brał w nim wampir. Nie byłoby mądre wpędzać go teraz w taki nastrój. Dlatego rzekł: - Czy coś mi się nie podoba? Wprost przeciwnie, panie - tyle tylko, Ŝe ona nie jest ciebie godna! Ale jeśli ma cię to zabawić, weź ją pierwszy, jak ci się Ŝywnie podoba, i naucz swoich sposobów. GdzieŜby znalazła lepszego nauczyciela? - Właśnie - mruknął Karl i na tym stanęło. Później... lord Karl nie mało poświęcił czasu na „wypróbowanie” Gniewicy, coraz bardziej się w niej rozkochując. W końcu przystała na zwampiryzowanie przez niego, co i tak było nieuniknione, zwaŜywszy na to, co w nią wniknęło poprzez jego pocałunki i uściski, a takŜe za sprawą owych wyczynów, których dokonywała, by go zabawić i usidlić. Mimo wszystko, pozwoliła sobie zostać niewolnicą Karla tylko na tyle, na ile pozwalało to uniknąć wyroku, nie zaś

bardziej. To jej wola była tą silną, a jego, przynajmniej w przypadku Gniewicy, tą słabszą. A przynajmniej, skoro amory Karla ratowały jej Ŝycie - do pewnego czasu. Chwila na oddech, którą powinna dobrze wykorzystać. Karl zaś wiedział, Ŝe w końcu będzie musiał zwrócić Gniewicę Radu; a jeśli nawet nie „będzie musiał”, to „powinien”. Prawo skazało ją na śmierć z ręki Radu. A Karl, przedłuŜając sprawę, straciłby twarz w oczach innych Wampyrów. Problemem jego było więc to, Ŝe dał się zniewolić niewolnicy. A Gniewica wciąŜ szeptała, Ŝe zrobi wszystko, by uniknąć swego losu, jeśli tylko Karl podsunie jej rozwiązanie. Zamiast umrzeć, pragnęła Ŝyć wiecznie... oczywiście, z Karlem, w Wierchu. Wszystko rozstrzygnęło się pewnej nocy, gdy usnęła w jego ramionach, wyznając pośród łez, jak bardzo go kocha i Ŝe chce zostać z nim na zawsze. I Karl uznał, Ŝe tak być powinno. Wysączywszy z niej ostatnią kroplę krwi, podczas gdy ona spała, potem zapadła w śpiączkę, a wreszcie umarła, złoŜył jej zwłoki w swojej komnacie, skrzyŜował jej dłonie na piersiach i wezwał Radu, by pokazać mu, co zrobił. - Patrz - powiedział. - Wyrok został wykonany. Czy to waŜne, kto i jak ją zabił? Umarła. A wkrótce będzie nieumarła i moja, tak Ŝe nie musisz się juŜ nią przejmować. - Był rzeczywiście durniem, skoro nie dostrzegł błysku w oczach Radu, ani tego, jak jego pierwszy porucznik zdusił w sobie gniew. Radu bowiem do głupców się nie zaliczał; zdąŜył juŜ dostrzec siłę woli Gniewicy, jej wytrwałość, jej Ŝądzę Ŝycia. Teraz, przez jakiś czas, miała być martwa, ale kiedy... jeśli... ponownie oŜyje, stanie się jeszcze silniejsza. A skoro dla nich obojga za ciasno będzie na słuŜbie u lorda Karla Wiercha, to... I dlatego, kiedy Karl wyruszył dopilnować jakichś swoich spraw, Radu przeniósł Gniewicę do pewnej kryjówki z dala od iglic i dworów, i tam przygotował dla niej komnatę. Komnata ta właściwie była niszą na tyłach wielkiej ciemnej jaskini, którą zawalił wieloma tonami głazów, w furiackim przypływie sił zasypując teŜ całe wejście do tej groty. Wreszcie wyrok naprawdę doczekał się wykonania i Radu poczuł satysfakcję. Karl, kiedy juŜ wrócił do Wiercha i odkrył, Ŝe izba Gniewicy jest pusta, nieco się rozsierdził. Radu tylko wzruszał ramionami, wyglądając na zdumionego. Brakowało jednego z lotniaków: najwidoczniej Gniewica ocknęła się, uprowadziła tę bestię i odleciała. MoŜe da się ją wytropić? Spróbowali, Radu, Karl i dwóch pomniejszych poruczników, ale bezskutecznie. Potem, z uwagi na zbliŜający się wschód, wrócili do Wiercha. Wielce prawdopodobne było, Ŝe Gniewica usiłowała wrócić do Krainy Słońca. Fatalnie. Słońce pewnie juŜ ją stopiło. W rzeczywistości jednak stopiło tylko owego biednego lotniaka, któremu Radu nakazał lecieć na południe tak długo i

tak daleko, jak się tylko da. I tak w Wierchu Ŝycie powróciło do normy, a w zasypanej głazami niszy w głębi zawalonej jaskini, w bezludnym wąwozie pewna osoba z umarłej stała się nieumarłą...

Gniewica ocknęła się! Ocknęła się z cichym krzykiem, gdzieś, gdzie było tak ciemno, jak w grobie... i nie mogła nawet stwierdzić, czy jest dzień! Przekonała się zaraz, Ŝe to naprawdę jest grób - i to jej! W jednej chwili pojęła, co się stało, przypuszczała teŜ, jak się to dokonało i za czyją głównie sprawą. Potem przez jakiś czas płakała, rwała sobie włosy z głowy i biła się w pierś, gdyŜ wydawało się jej, Ŝe juŜ czuje, jak obraca się w kamień. Szybko ogarnął ją obłęd. Wrzeszczała i nacierała na ścianę głazów, które kolebały się złowróŜbnie, groŜąc, Ŝe zwalą się do środka i ją zmiaŜdŜą. Potem, łkając, juŜ tylko siedziała skulona i zastanawiała się, na ile starczy powietrza; ten zwał skalny był niewątpliwie szczelny, zapieczętował ją jak wino w dzbanie. Ale... co tu miało do rzeczy powietrze. Gdyby nawet całkiem stęchło, i tak Ŝyłaby dalej, była juŜ wszak wampirem i nie mogła umrzeć po raz wtóry, chyba Ŝe śmiercią wampira: od kołka, miecza i ognia. I to oznaczało, Ŝe w przeciągu stulecia - lub dwóch, moŜe trzech - będzie dosłownie przeistaczać się w smętną skamielinę. I na długo przed końcem, na całe dni lub tygodnie, z osłabienia, nie będzie juŜ w stanie się ruszyć. Pozostanie jej więc tylko leŜeć tu, rozpamiętywać swój nędzny Ŝywot i ze wstrętem myśleć o tych nędznych potworach, które sprowadziły na nią tak niepojęty kres. Jej obłęd odŜył! Krzyczała, zanosiła się od wrzasków! AŜ wydało się jej, ze skalne ściany przynoszą jej... ich wątłe echa? Echa? W grobowcu pozbawionym dostępu powietrza? Gniewica poderwała się i od góry do dołu przeszukała całą jaskinię, a raczej tę niewielką przestrzeń, jaka jej została. I wreszcie znalazła otwór nie szerszy od jej ramion, i nie wyŜszy niŜ odległość dzieląca jej podbródek od czubka głowy tchnący powietrzem znad przepaści. ŚwieŜym powiewem! Wczołgała się w ten otwór, głową naprzód: zaczął się koszmarny lęk przed uduszeniem, wicie się, mozolne sunięcie przed siebie, aŜ do wyczerpania, potem chwile jak najpełniejszego wypoczynku, choćby ciało wykręcone było pod najbardziej niemoŜliwym kątem, potem dalsza wędrówka; nie znając końca tej drogi, a wiedząc tylko, Ŝe nie ma z niej odwrotu, Ŝe nie da się tak wić w tył. Jak wąŜ wędrowała przez tę skalną szczelinę, nad nią zaś wisiał cały cięŜar gór.

Wreszcie pojawiła się jaskinia, odchodziły od niej inne wyloty. Gniewica, na czworakach, z połamanymi i skrwawionymi paznokciami, zbadała wszystkie pęknięcia i szczeliny. Na dole, nic: wszystkie pomniejsze jaskinie były ślepe. Tu jednak, gdy była otulona ciemnością, pogrzebana pod skałami, jej wampirze zmysły najlepiej dawały znać o sobie. Nie była Wampyrem, do wnętrza jej ciała nie wniknęło Ŝadne jajo czy zarodnik, była jednak wampirzycą: wampyrzą niewolnicą Karla Wiercha. Jego niewolnicą - ha! Jeszcze to popamiętają! Dla swej uciechy wykorzystywał wszelkie otwory jej ciała, łącznie z gardłem, ona zaś chłonęła soki jego Ŝądzy jak stara, wysuszona skóra chłonie oliwę. I to była jej nagroda. I dobrze wiedziała, kto był temu winny nie mniej niŜ Karl. Bardzo dobrze. On teŜ się o tym dowie, jeśli tylko uda jej się stąd wydostać... Chwilę odpoczywała, a leŜąc nieruchomo znów czuła podmuch powietrza na brudnym, podrapanym przez kamienie ciele, pokaleczonych rękach, takŜe na zlanych zimnym potem krągłościach poobijanych piersi i pośladków. Ból, który odczuwała, nie był jednak wielki, a lęk całkiem ustąpił. Nie nosiła w sobie jaja, ale jej ciało i tak zostało zaraŜone. Wytrwałość nieumarłych dopełniła jej własną, w jakimś stopniu wyostrzyły się teŜ jej zmysły. Co więcej, rany na rękach juŜ się goiły, a to nowe ciało, którym zarastały, choć bledsze, było silniejsze niŜ przedtem. We wszystkich swych członkach czuła swoistą gibkość, jakby nabrały nowej elastyczności. Teraz, kiedy szła, zdawała się płynąć i poruszać z wręcz złowrogim wdziękiem. O wiele teŜ będzie piękniejsza - o ile przedtem nie zmieni się w mumię! W nowym przypływie energii skoczyła na nogi, podniosła wzrok ku stropowi jaskini, szukając płuc tego miejsca. Pewnie, Ŝe był tam otwór, idący w górę niby komin. Hm, ale trzeba było niezłego górołaza, by go dosięgnąć! Zaczęła wchodzić na ścianę jaskini i z miejsca odkryła, Ŝe jest takim górołazem. Palce rąk i stóp znajdowały bezpieczne oparcie w najmniejszych szczelinach; mięśnie ramion spręŜyste były jak zielone gałęzie drzew; zdawała się być lekka jak piórko! I czepiając się niby pijawka, pełzła po wyszczerbionej skalnej ścianie i po stropie jaskini. Tak właśnie wspinała się Gniewica. Powoli, jakŜe powoli... Zasypano ją w grobowcu w pierwszych godzinach zachodu, a wydostała się, gdy trwał kolejny zachód... a była tak osłabiona, Ŝe głód buzował w niej niczym ogień w sercu. Gdy wyszła na suche, pyliste równiny Krainy Gwiazd, w cieniu wschodnich gór, pierwszą myślą Gniewicy - i w owej chwili myślą jedyną - było, Ŝeby się posilić. Namierzyła jaskinię trogów, której pierwsi tęgoskórzy mieszkańcy właśnie wychodzili w mrok, i jednego z nich na miejscu dopadła. Był jedynie trogiem, ale krew to krew. I juŜ w chwili wgryzania się, gdy od niedawna dłuŜszy, ostro Ŝłobiony kieł wbił się w jego szyję i znalazł tryskającą tętnicę, Gniewica pojęła sens odwiecznego porzekadła Wampyrów: „krew to Ŝycie!”.

Trogowie nie protestowali, gdy jednego z nich ograbiała z Ŝycia. Była wampirzycą, niewolnicą i słuŜką Wampyrów. CóŜ mieli robić? Spróbowaliby przeszkodzić, a cała reszta potworów spadłaby na nich z pełną mocą, niby lawina ze szczytów. Zresztą, i tak rzadko spotykał ich taki los, bo te dwunogie pijawki z Turgosheimu o wiele bardziej wolały słodkie mięso ludzi z Krainy Słońca. Pozostawało mieć nadzieję, Ŝe ta napaść była tylko odstępstwem od zasady. A kiedy Gniewica ruszyła dalej, zaciągnęły wysączonego do cna trupa jej ofiary do swojej jaskini i tam spaliły, bo nawet trogowie nauczyli się czegoś o naturze wampirów... Gniewica zaś, pokrzepiona, zmierzała do Turgosheimu, gdyŜ tamtędy moŜna było przejść do Krainy Słońca. Był zachód i Wampyry, całkiem przytomne, przebywały w swoich dworach lub krąŜyły gdzieś na lotniakach. Wiedziała jednak, Ŝe ich wojownicy pozostają w zamknięciu, pod wieŜycami i iglicami, i to dodawało jej otuchy. Stale trzymając się najgłębszego cienia, w końcu Gniewica doszła pod właściwą przełęcz. Tu teren szedł ostro w górę, od dna rozległego wąwozu, w którym mieścił się Turgosheim, po samą przełęcz i nie zapewniał Ŝadnej osłony. Nie mogła podjąć takiego ryzyka, nie przy tych latarniach nawigacyjnych, płonących czerwono i pomarańczowo, nie przy tych światłach palących się we wszystkich dworach i przy lotniakach tam w górze, wraz z powietrznymi patrolami przelatujących tam i z powrotem nad przełęczą. Czas było odpocząć i wyruszyć na godzinę przed wschodem. Tak właśnie postąpiła, wynajdując sobie kryjówkę pod skalną półką z dala od szlaku przechodzącego przez przełęcz... ...Ze snu wyrwał ją syk i ryk wygłodniałych wojowników. Wypuszczono je z zamknięcia, do wąwozu, gdzie teraz buszowały do woli. Gdy dwa z nich wpadały na siebie, wzajemnie rzucały sobie wyzwanie i gotowały się do walki, ale nie atakowały; ich wampyrzy panowie zakarbowali w ich móŜdŜkach zakaz toczenia bojów między sobą; a zatem pozostawała im po prostu rola psów podwórzowych. I nie chodziło o wypatrywanie innych wojowników. Przed wiekami, jak tylko wprowadzono dziesięcinę, w zenicie wschodu przekradł się przez te góry oddział ludzi z Krainy Słońca, zamierzający wyłapać przebywające w swych dworach Wampyry i je wytłuc. Udało im się nawet odnieść niewielki sukces - spowodować śmierć kilku poruczników oraz niewolników, zdobyć jedną z pomniejszych wieŜyc i zamordować jej pana i władcę - zanim zaskoczeni mieszkańcy Turgosheimu dali im odpór. Od tamtej pory weszło w nawyk codzienne wypuszczanie bestii do wąwozu, przez te wszystkie lata nigdy od tego nie odstępowano. Opuściwszy kryjówkę, Gniewica dostrzegła, Ŝe tuŜ koło niej w mroku przesuwa się ohydne szaroniebieskie cielsko wojownika, najszybciej, jak mogła, pognała na przełęcz; ten potwór,

wywęszywszy ją, ryknął, jeszcze jakby zachrapał i ruszył za nią; ale i tak mogłoby się jej udać... tyle Ŝe u samego wejścia na przełęcz czekał drugi wojownik! Gniewica znalazła się w pułapce. ZbliŜały się do niej, pomiaukując i morderczo wlepiając w nią szkarłatne, świetnie widzące w nocy ślepia. Nie miała dokąd uciec, więc tylko stała i czekała. Przynajmniej szybko z nią skończą. Ale ci węszący, parskający i ze wszech miar cuchnący wojownicy nie podchodzili bliŜej. W pełni juŜ czuli jej zapach i wiedzieli, Ŝe ma w sobie nie mniej z wampira niŜ one same. I Gniewica przeszła między nimi, na przełęcz... Nadszedł wschód, a Gniewica wciąŜ szła na południe, ale jako Ŝe przejście wiodło głębokim, krętym parowem, nie czuła działania słońca, a tylko widziała jego światło rozlewające się po niebie nad jej głową, niby jakaś jasna plama. Przez cały długi dzień szła szlakiem dziesięcińców, uczuliwszy rozwijające się wampirze zmysły na wszystko, co dziwne lub zdolne zagrozić. Tak doszła do stoków schodzących ku Krainie Słońca, gdzie nie chcąc się mierzyć z palącym słońcem, zaczekała u wylotu parowu aŜ do nastania zachodu. O zmierzchu wykąpała się w pienistym strumieniu, potem niemal całą noc poświęciła na dojście do miejsca, gdzie jej plemię zbudowało sobie miasteczko na dziesięcinnym szlaku Wampyrów, zarazem na skraju swoich terytoriów. Wyminąwszy straŜe, przemknęła się cicho jak widmo do zrobionego z łoziny i skór domu wodza i zastała go tam, pogrąŜonego we śnie. Jego Ŝona od lat juŜ nie Ŝyła, Ŝył więc po swojemu, o mało co dbając; jego głośne chrapanie wywołało na twarzy Gniewicy uśmiech, wiedziała bowiem, Ŝe zasnął juŜ po raz ostatni. Uśmiech ten nawet w nocy był straszny, nie miał w sobie nic z ciepła, a jeszcze mniej z człowieczeństwa. Stojąc tak naga w mroku jego izby, cicho zawołała go po imieniu. Mruknął i zaraz się zbudził, pytając: - Kto tu jest? - Gniewica! - odpowiedziała, wchodząc we wpadające przez okno światło księŜyca, wciąŜ jednak jeszcze skrywając swe oczy drapieŜcy. - To ty! - sapnął, widząc jej zarysy i jej nagość. A jeszcze bardziej dochodząc do siebie: Ty... tutaj? - Uciekłam! - oznajmiła głuchym szeptem. - Wampyry myślą przecieŜ, Ŝe nie Ŝyję. Dziś muszę odpocząć, a przed wschodem słońca odejść do lasu, by kryć się tam jak zwierzę przez resztę moich dni. - Niczego takiego nie planowała. Usiadł na swym łoŜu. - Ty... ty ośmieliłaś się tu wrócić? AleŜ sprowadzisz ich na nas, jak...

- Tylko na tę noc, jak powiedziałam - odparła, przerywając mu w pół słowa. - A zresztą, one nawet nie wiedzą, Ŝe Ŝyję... ty biedny głupi ślepcze. - Co takiego? - Siedział teraz całkiem zdumiony, gdy zbliŜała się do jego łoŜa. - Ja, ślepcem? Co ty opowiadasz? - Ty, bo chciałeś mnie dać swojemu synowi, kiedy ja naprawdę poŜądałam... tylko ciebie! To był podstęp; słowa mające go unieruchomić, powstrzymać od zbyt głośnych okrzyków. Podniosła jego koc. Wśliznęła się do łoŜa, przywarła do niego. Była wampirzycą, niepokojącą i zmysłową. Czuł dziwny Ŝar jej ciała, jednocześnie przecieŜ zimnego i w głowie mu się kręciło od jej poŜądania. - Ale... ja byłem stary - wyjąkał. - A ty... - Byłeś wodzem! - odparła, jej dotyk zaś rozpalił go do Ŝywego, sprawił, Ŝe szarpał się jak rybka złowiona na haczyk. A po chwili... - Niech no... niech no ciebie dotknę - wymruczał obmacując ją. Pozwalała mu na to - aŜ pochylił głowę, by całować jej piersi. Wtedy zauwaŜyła pulsujący szlak na jego szyi, jej pieszczoty bowiem sprawiły, Ŝe krew popłynęła jak rzeka, on zaś usłyszał jej syk, gdy zsunęła dłoń z jego członka na nabrzmiałe nasieniem źródła Ŝądzy. A gdy z wampirzą siłą zaciskała dłoń i wbijała paznokcie, spróbował się wyrwać... ale za późno! Pomimo nocy ujrzał jej oczy Ŝółte niby roztopione złoto, ujrzał światło księŜyca igrające na bieli noŜy wypełniających jej usta, zanim zacisnęły się na jego grdyce, by ją wydrzeć. MoŜliwe, Ŝe w chwili owego ataku wydał cienki krzyk wałacha, który urwał się, wraz z nagłym brakiem tchu, poprzedzającym juŜ nie tak nagłe rozstanie z Ŝyciem... ...I moŜe w stojącym obok, mniejszym domu jego syn Javez usłyszał lub jakoś inaczej odebrał ten cienki krzyk ojca. Jak by nie było, obudził się, przez chwilę wsłuchiwał się w ciszę, a potem przydreptał, by to sprawdzić. Gniewica, dziecię nocy, wyraźnie widziała Javeza; on w ojcowej izbie widział jedynie cienie i promienie księŜyca, i jeszcze pękaty kształt poruszający się pod kocem. Słyszał zaś gwałtowne chłeptanie głodnej Gniewicy. Wydało mu się czymś innym; jego ojciec wziął sobie kobietę! Rzeczywiście tak było, choć teŜ inaczej niŜ wyobraŜał sobie Javez. Młodzieniec, rozdziawiwszy gębę, zaczął się wycofywać z izby. Gniewica bardziej wystawiła głowę, odrzuciła w tył włosy i „zaskoczona” powiedziała: - Och!... Javez! Uderzyła we właściwy ton, choć zarazem fałszywy.

Z miejsca rozpoznał ten głos i wybałuszywszy oczy szepnął: „Gniewica?”. Potem jeszcze bardziej rozdziawiwszy szczęki, wyksztusił: „Ojcze!”. I czując jak krew uderza mu do głowy, przyskoczył do łóŜka i zerwał koc. To, co tam leŜało, do niedawna było jego ojcem... Javez, oszołomiony, szarpnął się w tył, potknął się, byłby upadł. Ale Gniewica juŜ stała obok niego, uśmiechając się po swojemu. Podtrzymała go, przyjrzała się jego twarzy, ustom i gardłu, które zjednoczyły się w bezczynności. Tylko grdyka Javeza jeździła w górę i w dół, gdy próbował zebrać dość śliny, by krzyknąć. Ale zanim zdąŜył tyle zebrać... ...Pokazała mu długą drzazgę z Ŝelaznego drzewa, którą zdarła z rozszczepionego pnia u wejścia na przełęcz. - Pamiętasz? - zapytała, wlokąc go za włosy na ojcowe łoŜe. - Kiedyś dałeś mi taki nóŜ Ŝebym się zabiła, jak sądzę. Ale nie, wykorzystałam go inaczej. A teraz tobie zwracam. - Gniewicaa- a- a! - chrypiał, gdy wbijała mu tę drzazgę głęboko w podbrzusze, a potem wyciągała; w rozedrgany brzuch, a potem wyciągała; w serce, w którym wierciła i dłubała, aŜ się złamał... Kiedy juŜ wszystko się uspokoiło, złoŜyła im obu, na zimnych czołach delikatne pocałunki i zostawiła ich, nurzających się we krwi tam, gdzie zginęli... Odkryto ich o poranku; plemię usypało stos pogrzebowy, spaliło ich i wybrało nowego wodza. Zarządzone poszukiwania nic nie dały. Długo potem nie sypiali, podejrzewając, Ŝe to jakiś wampir zakradł się do nich z mokradeł. Mylili się, ona wszak przyszła z Krainy Gwiazd. I teraz tam wracała.

W górach Gniewica upolowała w nocy myśliwego, zabiła go i pokrzepiła się pulsującą, czerwoną strugą jego Ŝycia. Ilekroć zaspokajała swój głód w ten właśnie sposób, jej przemiana ulegała przyspieszeniu, a witalność właściwa nieumarłej przybierała na sile. Doskonaliły się teŜ jej wampirze zmysły; przepełniał ją bezgraniczny, niesamowity wampirzy zapał i wciąŜ nowa, potęgująca się Ŝądza Ŝycia - zawłaszcza Ŝycia innych ludzi. Po tym, jak ogarniały ją te pragnienia, poznawała, Ŝe jest jakimś wyjątkiem; jakby od urodzenia była wampirzycą. MoŜliwe, Ŝe coś z tego zawdzięczała Karlowi Wierchowi, gdyŜ on nosił w sobie pijawkę, co wylęgła się z jaja, i to jej esencję złączył z organizmem Gniewicy. Podczas kolejnego wschodu zeszła w kamieniste jary i na dno Turgosheimu, między iglice Wampyrów, obsypane masywnymi zwałami łupków i pod same fasady ich dworów, wgryzające się w górujące nad nią zbocza przepastnych wąwozów i stoki strzelistych gór. I Ŝaden wojownik nie przeszkadzał jej, gdy skradała się jak cień pod sam Wierch, którego straŜnicy czuwali na lądowiskach i u wejść. Owszem, straŜnicy, ale zarazem niewolnicy, Gniewica zaś była teraz kimś więcej niŜ pospolitą niewolnicą, gdyŜ sama o sobie decydowała.

Wspięła się na Wierch na tyłach, na jeden z niestrzeŜonych niŜszych poziomów, potem weszła na pomost z chrząstek wszczepionych w zewnętrzne ściany wieŜy. Pomost stromą spiralą szedł w górę, nie było tam jednak nikogo, kto zatrzymałby Gniewicę lub spróbował jej przeszkodzić. WyŜej wieŜyca w wielu miejscach była pusta w środku, toteŜ weszła do jej wnętrza i posuwała się o wiele szybciej, sala za salą, ze schodów na schody. Wiedziała, w których komnatach porucznicy Karla trzymają swe cygańskie nałoŜnice, znała teŜ garderoby, w których te kobiety trzymały swe stroje. I przebrana w jedną z takich szat, która więcej odsłaniała, niŜ zakrywała, przedostała się wreszcie do komnat pana na Wierchu. A cała wieŜa wciąŜ spała, wyjąwszy tych na słuŜbie, których Gniewica wolała omijać. Ale za kaŜdym z trzech podejść pod te przedostatnie poziomy, znajdujące się pod niebotycznym szczytem samej wieŜy, napotykała niewielkich wojowników, strzegących dostępu do ich pana. Przy trzecim takim podejściu przebrała się miara jej cierpliwości, otwarcie podeszła więc do uwiązanego tam potwora, wysoko unosząc głowę. Bestia wytrzeszczyła na nią mrowie swoich ślepiów, i zaszurała łapami, ale tylko mruknęła i nie zrobiła niczego, by ją zatrzymać. Rozpoznała Gniewicę, jako tę, która przychodziła tu i wychodziła wraz z panem wieŜy. On zaś powiedział, Ŝe ją naleŜy przepuszczać, nijak nie przeszkadzając. I tego rozkazu nigdy nie odwołał. Co więcej, od Gniewicy bił zapach pana, nawet z jej krwi. I wyminęła tę opancerzoną górę mięsa, podczas gdy jej kleszcze i kolce nieustannie szatkowały powietrze, a przepastny pysk, choć po próŜnicy, kłapał. W ten sposób Gniewica była juŜ w samych komnatach Karla i wiedziała, gdzie znaleźć go śpiącego. Tyle Ŝe nie spał, Ŝyjący w nim wampir ostrzegł go, Ŝe ktoś się zbliŜa. Po wejściu do jego sypialni przekonała się więc, Ŝe Karl na nią czeka. A wtedy... Jego zdumienie było prawdziwie ogromne! Przygarnął ją do siebie, podniósł, oglądał ze wszystkich stron. Z rozdziawionych ust nie padło ani jedno słowo. A Gniewica... i przedtem była piękna, nawet jako mama niewolnica (choć tak po prawdzie, do marnych nigdy się nie zaliczała). Teraz jednak... wszystko w niej zdawało się najwspanialszym, najmroczniejszym marzeniem kaŜdego męŜczyzny. Raz na nią spojrzawszy, Karl pojął, Ŝe dzięki niej mogą się ziścić najbardziej erotyczne z jego snów. I z kaŜdym spojrzeniem podziwiał swe dzieło: taka wampirzyca! Pojął teŜ, czego mu przez cały ten czas brakowało... Zdjęła dla niego suknię i usiadła na jego wielkim kolanie, a gdy ją pieścił, niewolnikiem był bardziej niŜ ona - o wiele bardziej. Kiedy juŜ chciał ją posiąść, skłoniła go, by zaczekał, i opowiedziała mu wszystko, nie szczędząc Ŝadnego szczegółu. Karlem, gdy jej wysłuchał, owładnął taki gniew, Ŝe równać się z nim mogło tylko rozpalone w nim poŜądanie. Jak bowiem przypuszczała Gniewica, pan Wiercha domyślił się juŜ sprawcy tego

czynu. Wybałuszył oczy, a jego ryj zmarszczył się i rozpulsował jak u wielkiego nietoperza, szczęki zaś wypełniły się zębami przypominającymi szkarłatne sierpy! AŜ podniósł się na równe nogi, skrwawionymi wargami rycząc to imię: - Radu! - Ale po mojemu - nalegała, przywierając do jego ramienia. - Zrób to po mojemu. - On umrze dzisiaj, teraz - śmiercią jaką dla ciebie zaplanował - zmieniony w wampira i na zawsze pogrzebany. Nie w jaskini, nie, ale w grobie na pięćdziesiąt stóp głębokim, którego budowy osobiście dopilnuję. A zwłaszcza jego zapełniania! - Ach, nie - odradziła - bo jak juŜ wiemy, nawet najlepiej pogrzebane osoby czasami wracają. A Radu jest zdrajcą, którego musisz pozbyć się na zawsze. Zrób to po mojemu. - I powiedziała mu, co to znaczy. Karl słuchał i uśmiechał się na swój sposób, co w tych okolicznościach trudno było nazwać uśmiechem. A potem... Posłał po Radu, który się ubrał i natychmiast stawił u swojego lorda, zastanawiając się o co moŜe chodzić, o takiej godzinie, o wschodzie. Gniewica ukryła się w głębi komnat Karla, wszystko obserwując i wszystkiego słuchając. - Panie? - Radu stanął przed wielkim kościanym tronem Karla. Wielki jak góra Karl siedział tam przygarbiony, nierówne migotanie palników gazowych osadzonych w ścianach podkreślało szkarłatny blask oczu. Taka panowała tam złowróŜbna cisza, Ŝe Gniewica przez chwilę bała się, iŜ zabrakło mu słów. Ale zaraz: - Chodzi o... sprawę tej cygańskiej niewolnicy, Gniewicy - warknął Karl, wzdychając cięŜko, bo powściągał swą wampyrzą furię. - Trudno mi nawet spać, tak mnie to zastanawia. A wiesz, jak nienawidzę zagadek. Radu wzruszył ramionami (nonszalancko, pomyślała Gniewica) i bez pozwolenia Karla usadowił się na rzeźbionym zydlu. - Gdzie tu zagadka, panie? O silnej woli za Ŝycia, po śmierci teŜ się nie zmieniła. Zmartwychwstawszy po twoim zabójczym pocałunku, wykradła lotniaka i opuściła Wierch, Turgosheim, cały ten świat. Poleciała na południe, do Krainy Słońca, prosto we wschodzące słońce. JuŜ jej nie uświadczysz. Karl pokiwał głową. - Tak przypuszczaliśmy - odrzekł, juŜ łatwiej oddychając. - Tak ty... sugerowałeś. Radu wyczuł teraz coś niedobrego w głosie swego lorda i natychmiast się podniósł. Znów wzruszył ramionami, juŜ nie tak nonszalancko, tu i tam strzelając oczami. - Ale dowody wskazywały...

- Jakie dowody? - Hę? No, jej nieobecność... brak lotniaka! - Aha! Te dowody. - Karl potarł podbródek, intensywnie wpatrując się w Radu. I Radu po raz trzeci wzruszył ramionami, teraz autentycznie ogłupiały. - Ale... są jakieś inne dowody? Karl znów pokiwał głową i głęboko westchnął. Potem, pozornie zmieniając temat, zapytał: - Wiesz, Ŝe inni lordowie uwaŜają mnie za durnia? - Co takiego, mój panie? - Zdumienie Radu było dalece nieprzekonujące. - Wierzyć mi się nie chce. - O, chce ci się, chce ci się! Słyszałeś, jak tak mówili, jestem pewien. - Nigdy, panie. AleŜ gdybym usłyszał coś takiego... - ...A ja sobie wyobraŜam - uciął Karl - Ŝe pośród moich przodków był jakiś utalentowany jasnowidz, moŜe oniromanta, i to o wielkiej mocy. To dlatego nie mogę spać, przez moje sny. - Sny, panie? - Tak, o zdradzie! Radu nic nie mówił, tylko czekał. Tak czy inaczej sen o zdradzie to tylko sen. Po chwili Karl mówił dalej: - Widzisz tę skórę tam, na stole? Tę mapę Turgosheirnu i wszystkich okolicznych ziem? wskazał stojący blisko stół. - Przyjrzyj się jej z bliska. Temu, co tam zaznaczyłem. Radu podszedł do stołu, obejrzał mapę, a jego oczy nieodparcie przyciągało jedno tajemne miejsce - właściwie to juŜ nie tajemne, gdyŜ Karl otoczył je pierścieniem czarnego tuszu! Radu zatoczył się o krok, odzyskał panowanie nad sobą, na ile zdołał, po czym powiedział: - Ja... ja widzę twój znak. - Chodź. - Karl zakrzywił palec, przywołując go. - Chodź tu, bym mógł spojrzeć ci w twarz. Radu stanął przed nim. A Karl głosem bardzo łagodnym powiedział: - A teraz przyznaj mi, Ŝe tam ją pogrzebałeś, jak to widziałem w moich snach. Radu, ogłuszony, otwierał i zamykał usta, nic jednak nie mówił. Karl więc ostrzegł go: - Lepiej będzie, jeśli uŜyjesz języka, póki go jeszcze masz. Radu wciąŜ stał jak kołek. Karl westchnął i rozpostarł szeroko ręce, jakby się poddawał. - A zatem, Radu, mój przyszły synu, musimy tam iść i wszystko odkopać. Ty i ja. Razem ze wszystkimi moimi niewolnikami i trogami, Ŝeby się dobrali do pewnej zawalonej jaskini. AŜ się dokopiemy do tego, co tam umieściłeś. A wtedy, jeśli mój sen mnie nie okłamał... na zawsze

zastąpisz ją tam, w tej zimnej, zimnej ziemi. A jeśli okaŜesz się dzielny i opowiesz mi sam, jak to było, oszczędzając mi tego kłopotu... - Ale...! - Blokada Radu wreszcie pękła. - Oho? - Karl przekrzywił głowę i popatrzył na niego, popatrzył w niego. Ale Radu tylko spuścił wzrok. To juŜ było jakieś przyznanie się do winy - jednak niewystarczające. - Doskonale - rzekł Karl, głosem jeszcze łagodniejszym. - Idź teraz do mojego łoŜa i przynieś mi najostrzejszy z tych skrzyŜowanych mieczy, które tam zdobią ścianę. Nie są, niestety bardzo ostre, ale w silnym ręku dostatecznie ostre. Jeden jest z Ŝelaza, a drugi ze srebra. Jak dobrze wiesz, nie lubię srebra, ale ten jest najostrzejszy, drugi wisi czerwony od rdzy. Przynieś mi więc ten srebrny miecz. Radu spojrzał tam, zobaczył zmatowiały błysk lampki gazowej na pradawnym cygańskim oręŜu. - Miecze... - powiedział prawie bezgłośnie. - Zrób to teraz - polecił Karl. Radu przyniósł miecz. A kiedy wracał z nim do Karla, wiele myśli przemknęło mu przez głowę. Rzucić się na niego i zabić... ha!... istne szaleństwo... spróbować zabić takiego wojownika! Siebie więc zabić, to byłoby o wiele bardziej wykonalne, a moŜe... powinien spróbować nadrabiać miną; Karl na pewno nic jeszcze nie wiedział, a to wszystko było tylko próbą nerwów. Jeśli później dojdzie do najgorszego, Radu powinien jeszcze zdąŜyć wybrać któreś wyjście. O ile, oczywiście, będzie jakieś później... Kiedy znów stanął przed tronem swego pana, czas na działanie, a moŜe nawet na myślenie, minął. Karl wyciągnął rękę. - Miecz - powiedział. - PołóŜ go tu. - Radu tak postąpił, a jego pan podniósł broń, ale ostroŜnie - za kościaną rękojeść. Potem Karl wstał, ogromny, a Radu się cofnął. JednakŜe... - Jeśli przyszło ci do głowy uciekać - ostrzegł go Karl - sprowadzę cię na dół i dam wojownikom walczyć o ciebie. Teraz uklęknij przy tamtym zydlu. - To przyszło łatwo, gdyŜ kolana Radu same się ugięły. - Dobrze - powiedział Karl. - Teraz złóŜ ręce za plecami i spleć je. Opuść głowę na zydel. O, tak... - Panie, ja...! - Wytrzeszczone oczy Radu wpatrywały się w kamienną posadzkę. - Tak? - zapytał Karl, niemal od niechcenia. - Jeśli nic nie powiem, stracę głowę - trajkotał Radu. - A jeśli powiem prawdę - nawet jeśli niczego nie zrobiłem dla siebie, a dla ciebie wszystko - głowę i tak postradam! Gdzie ta sprawiedliwość?

- Powiedz mi prawdę - rzekł Karl - a przysięgam, Ŝe nie uczynię ci najmniejszej krzywdy. Ani ja, ani Ŝaden inny mąŜ, ani teŜ Ŝaden potwór w całym Turgosheimie. Radu wiedział, Ŝe nie ma co się targować, nie z głową pod mieczem. Teraz jego blokada całkiem pękła i popłynęły słowa. - Było tak... jak ci się śniło! Ale to była cygańska szmata; nie dość dobra dla ciebie; zamieniła twoje łoŜe w bagno! - Achhh! - warknął Karl. Radu usłyszał świst podnoszonego miecza i wrzasnął: - Panie! Dałeś słowo, nie skrzywdzisz mnie. Ani ty, ani Ŝaden inny mąŜ! - Istotnie - rzekł Karl. Wyczuwszy w tej ostatniej chwili obecność jeszcze kogoś, oczy Radu zwróciły się ku górze - wtedy, gdy srebrny miecz Gniewicy opadał tnąc. Nawet umierając, Radu nie mógł jeszcze uwierzyć, kogo właśnie ujrzał... Tak więc stało się to na sposób Gniewicy, Karl zaś pod kaŜdym prawie względem, wyjąwszy pewien drobiazg, dotrzymał słowa. Ani bowiem on, ani Ŝaden inny mąŜ z Turgosheimu nie zabił Radu od Wiercha. Ale czy nie potwór...?

II

Kilka godzin po swym spotkaniu z Gniewicą Karz Biteri, historyk Wampyrów, niewolnik Maglore'a z Runicznego Dworu, stawił się przed swym panem w jednej z jego pracowni i zrelacjonował mu, co wydarzyło się tego dnia. Choć nie ze wszystkimi szczegółami. Kiedy Karz skończył, Maglore oderwał wzrok od rozciągniętych skór pokrytych runami (głównie wybielonych skór trogów), od rzeźbionych kawałków kości, i powiedział: „Mów dalej”. Tylko to. Ten mąŜ, choć wymowny, umiał oszczędnie uŜywać słów. A z tych krótkich słów wynikało, Ŝe juŜ wie, Ŝe do powiedzenia jest coś jeszcze. Maglore miał sto sześćdziesiąt lat. Jak na Wampyra, był w sile wieku, ale wyglądał staro. On, oraz inni lordowie i damy - głównie ze zwanych wyŜszą kastą Wampyrów - byli uczniami Turga Zoltego, którzy współcześnie przestrzegali dawnych zasad wstrzemięźliwości tak ściśle, jak to moŜliwe. A były one proste i wszystkie opierały się na jednej idei: Zwalczać wampiryzm we wszystkim, co Ŝywe i co nieumarłe, łącznie z ostatnim stadium wampirzego zakaŜenia, którym jest bycie Wampyrem! Odmawiać sobie - a więc i swojemu pasoŜytowi - tego, co podsyca zło: krwi, cielesnych Ŝądz, podejrzliwości i nienawiści wobec swoich towarzyszy, a takŜe dumy, która jest źródłem tego wszystkiego. Pokrótce, być przeciwieństwem Szaitana, czy teŜ sprzeciwiać się jemu i jego drogom tak mocno, jak tylko się da. Dla Turga Zoltego i dla jego zwolenników była to z góry przegrana batalia, lecz wciąŜ nie szczędzili sił. To właśnie dlatego Maglore zdawał się jakby zasuszony; tak twardo obstawał przy wyrzeczeniach, choć aŜ za dobrze wiedział, Ŝe krew jest Ŝyciem. Tak, Maglore wyglądał staro, lecz Karz wiedział, Ŝe nie zawsze tak jest. Przy tych nielicznych okazjach, gdy posyłał po swoją kobietę, wydawał się znów młody, i historyk mógł poznać, Ŝe skosztował ludzkiej krwi. - Mówić dalej, panie? - Karz udawał obojętnego, lecz przy tym wszystkim wolałby dokładniej wiedzieć o czym Maglore akurat myślał. - Moje myśli naleŜą tylko do mnie! - odezwał się nagle Mag głosem bardziej przypominającym szelest. - Nie to, co twoje, które mogę mieć jak na dłoni, chyba Ŝe mi na tym nie zaleŜy i wolę usłyszeć je z twoich ust - właśnie tak jak teraz! A moŜe chcesz, bym zajrzał ci głębiej do głowy? To się da zrobić, choć moŜe przysporzyć ci troszeczkę bólu. Przyznaję Ŝe to kuszące; kto wie, ile sekretnych myśli mógłbym jeszcze tam znaleźć, skrywanych przede mną, co? A teraz przestań robić z siebie głupka i mów o Gniewicy: co jeszcze powiedziała i co uczyniła?

Karz nie chciał rozgniewać Maglore'a, z tego właśnie powodu zatrzymał dla siebie fragmenty swojej rozmowy z Gniewicą Zmartwychwstałą, na przykład tę jej część, która odnosiła się do szacunku - a raczej jego braku - dla samorodnej arystokracji Turgosheimu, takich lordów jak Maglore i równi jemu, postrzeganych jako starszyzna, stateczna i niezbyt skora do działania. Teraz jednak, gdy Mag jął ponaglać, słowa Gniewicy powróciły i wręcz zdominowały jego myśli: „...Bądź więc mi teraz posłuszny, historyku... nie opowiadaj juŜ o wojownikach rodzących się w kadziach... to pogłoski wyrastające tylko z lęków bardzo starych ludzi, którym nadmiar wiedzy zdusił męskie popędy...” Maglore wyczytał w umyśle Karza te jej słowa i uśmiechnął się, cokolwiek gorzko. - Ha! - burknął. - Dlatego, Ŝe zaprzeczamy swej naturze, Ŝe jesteśmy, tak, moŜna tak powiedzieć, bardziej Ŝyczliwi, niŜ okrutni, bardziej zaciekawieni, niŜ wścibscy, i częściej ustępujemy, niŜ się rozpychamy - ona uwaŜa nas za zgrzybiałych! TeŜ mi nowina. Ale czy to juŜ wszystko? PogróŜki pod twoim adresem i obelgi pod moim? Jeśli tak, to przeceniasz moją wraŜliwość, Karz, Gniewica znana jest z tego, Ŝe mówi znacznie gorsze rzeczy niŜ te tutaj! No więc powiedz mi teraz, co jeszcze ta tak zwana lady mówiła i robiła? Karz patrzył na swego pana, który zarazem fascynował go i napawał obrzydzeniem, a niegdyś był człowiekiem. Na jego głęboko porytą cerę, przypominającą zaplamiony kawał starej skóry, poradlony przez czas i sfatygowany; na jego białe brwi, im wyŜej, tym węŜsze, niknące na skroniach, pod rzednącymi zakolami, niby pasma siwych porostów rozciągniętymi na spadzistej czaszce; na szkarłatne bańki oczu, głęboko zapadnięte w sine oczodoły - oczu, które z kaŜdą chwilą zwęŜały się coraz bardziej, gdyŜ cierpliwość Maglore'a była na wyczerpaniu. Karz się przełamał. - Och, ona dokonała przeglądu dziesięcińców, panie! - wrzucił z siebie. I jąkając się bardziej (gdyŜ wiedział, jak niestosowne jest krytykowanie Wampyrów): - Co jest... nie... niezgodne z... co przekracza... co... - Co jest po prostu niewłaściwe! - dokończył za niego Maglore; i przypomniał mu: Historyku, jesteśmy tu sami! Jeśli tu kogoś obrazisz, komu miałbym donieść na ciebie? Ja jestem twoim panem, ja wymierzam karę - jeśli i kiedy jest potrzebna. - Tak, panie. - Mów więc. Karz skinął głową, zwilŜył zaschnięte wargi i ciągnął dalej: Jeden z młodych dziesięcińców, wysoki i bardzo silny, był dumny, a nawet zuchwały. Prowokował swoją postawą i ogniem w oczach; ani drgnął, gdy Gniewica uśmiechnęła się do niego i obmacała jego muskuły, nawet nie spuścił wzroku, gdy stanęła blisko, bardzo blisko, niego.

- AleŜ dureń! - warknął Maglore. - Co dalej? - Gdy zabierałem dziesięcińców na odbiór przydziałów, powiedziała mi: „Powiedz przydzielającemu, Ŝe ja... zwróciłam uwagę na tego jednego”. Zrobiłem to. - I? - Dziwna sprawa - odpowiedział Karz (spuszczając nieco głowę, jakby się wstydził swej cygańskiej krwi). - Przydzielającym był Giorge Nanosi, zwany WróŜem, naleŜący do wszystkich i do nikogo. Nie jest niczyim ulubieńcem i nie ma pana pośród lordów, jedynie wykonuje swoje obowiązki... bezstronnie. Maglore pokiwał głową, a jego ludzka natura pomyślała: Ten Karz Biteri się marnuje. Gdyby jednak był u mnie typowym niewolnikiem, zmarnowałby się jeszcze bardziej. Wśród swoich, bez wątpienia, byłby wielkim myślicielem, nawet mędrcem. Oto dlaczego go nie przemieniłem i pozostawiłem człowiekiem, albo prawie człowiekiem - przez wzgląd na oryginalność jego myślenia, nie będącego jedynie odbiciem mojego własnego. Pozostawiłem mu swobodę myśli, bo ma rozum i umie robić z niego uŜytek! I dlatego, Ŝe uwaŜa mnie za „sprawiedliwego” czy teŜ „rozsądnego” pana, Ŝe jest na swój sposób wierny, a moje zmartwienia przyjmuje za swoje. Och, w Turgosheimie dostatecznie trudno być zwykłym człowiekiem Cyganem, a co dopiero mędrcem! Stąd to jego spięcie z Gniewicą Zmartwychwstałą, która przecieŜ podsłuchała głównie moje słowa, tyle Ŝe płynące z jego ust... Lecz to, co było w nim nieludzkie, pomyślało: Z drugiej strony, z wiekiem, ta uczciwość i spontaniczna szczerość mogą stać się problemem. A więc - za rok czy dwa - gdy przetłumaczy resztę kronik - być moŜe w moim interesie będzie szczególnie go wyróŜnić i zastąpić te jego kruche kości czymś znacznie bardziej giętkim. A z tak bystrym umysłem, cóŜ... Karz Biteri mógłby okazać się całkiem zmyślnym lotniakiem! A wszystko to pomyślał w ułamku chwili, jednocześnie mówiąc: - Giorge Nanosi, z oczywistych powodów nazywany WróŜem? O tak, znam go. Co zatem wydało ci się takie dziwne? - Najpierw - ciągnął Karz - Giorge obejrzał dziesięcińców i oddzielił tych, których uznał za mniej wartościowych. Tych zabrano do przetworzenia. Na... na potrzeby Turgosheimu... jako zaopatrzenie, na uŜytek dworów i iglic. - Tak, tak - Maglore machnął ręką na coś, co dla Karza było najczystszym koszmarem. - Wówczas - mówił dalej historyk - WróŜ resztę ustawił w szeregu i zaczął wyciągać ze swej skórzanej sakwy godła, zgodnie z przyjętym zwyczajem, w mojej obecności jako świadka. Pierwszy w szeregu stał ten młodzieniec, na którego Gniewica... zwróciła uwagę. Giorge go tam ustawił. I masz, pierwszy skrawek kości, który wyciągnął z sakwy, nosił znak Gniewicy: człowieka klęczącego z opuszczoną głową!

- Tak, tak - warknął znów Maglore. - AŜ za dobrze znam jej godło. - A potem omal nie wybuchnął, jeszcze bardziej oŜywiony: - Zepsucie, Karz! CzyŜ nie? MoŜna by je było nawet nazwać jej imieniem! To nie Gniewica Zmartwychwstała, ale Gniewica PogrąŜona - w bagnie własnego zepsucia! Wiesz o tym, a ta lady wie, Ŝe o tym wiesz. Dlatego, w przyszłości, unikaj jej za wszelką cenę. Bo wiele dla mnie znaczysz. - Unikam ich wszystkich, panie - odparł Karz, zanim ugryzł się w język. Ale Maglore tylko pokiwał głową i rzekł: - Właśnie, zepsucie. Czy jednak powinno mnie to dziwić? Nie, gdyŜ my wszyscy - wszystkie Wampyry - jesteśmy zepsuci! Nie jesteśmy panami samych siebie, rządzą nami siedzące w nas stwory, nawet gdy my sami rządzimy niewolnikami. Tyle tylko, Ŝe podczas gdy my jesteśmy zepsuci, Gniewica jest samym zepsuciem! Karz nic nie mówił, jedynie czekał, a Maglore wreszcie przeszedł do rzeczy: - Opowiadałem ci kiedyś jej dzieje? Karz przytaknął. - Tak, panie, do momentu, gdy zabiła Radu od Wiercha. - Pozwól więc, Ŝe dokończę. - Tamten opadł na krzesło i złoŜył ręce. - Bo im lepiej ludzie poznają tę wiedźmę i jej postępowanie, tym prędzej unikną poznania jej aŜ za dobrze...

- ...Gniewica przez rok Ŝyła wraz z Karlem w Wierchu. Nie była jednak panią Wiercha, a jedynie Karla... co jak moŜemy przypuszczać, musiało ją draŜnić. MoŜna takŜe przyjąć, Ŝe z czasem otrzymałaby od niego jajo, ale zapewne długo by na to czekała. Wierch zaś był jedną z najwyŜszych iglic; o wschodzie promienie słońca atakujące spomiędzy górskich szczytów, rozpalały jego górne piętra przeraźliwym złotem. Z tego powodu Karl zasłaniał okna swoich komnat cięŜkimi kotarami z zacnego czarnego futra nietoperzy. Tych kilku pomniejszych wojowników wewnątrz zamku i brak dostępu słońca, to była cała ochrona, jakiej potrzebował w owych godzinach, które Wampyry lubią spędzać w łoŜach. Wreszcie w samym środku lata Gniewica zrobiła, co chciała. Wymęczyła Karla, oddając mu się w jego łoŜu (co samo w sobie niemałym było wyczynem!) i upoiła dobrymi winami. Potem, gdy juŜ spał mocno, łańcuchami przywiązała go do łoŜa. Mówiono nawet, Ŝe w całej komnacie rozlała zakazany olej z kneblaschu, bardziej zabójczy dla niego niŜ dla niej Jako Ŝe ona była tylko wampirzycą, on zaś aŜ Wampyrem! Jeśli chodzi o tę ostatnią część, nie dam głowy, co do reszty jednak, to jest dokładnie zgodna z tym, czym chełpiła się Gniewica innym damom, gdy juŜ było po wszystkim.

Obwiesiła ściany brązem - tarczami, które w dawnych czasach słuŜyły Cyganom do obrony, przywleczonymi teraz z sal Wiercha i wypolerowanymi tak, Ŝe lśniły jak lustra - i wszystkie skierowała na powalonego zmęczeniem Karla A potem... potem rozsunęła szeroko zasłony! Karl natychmiast zbudził się, wyjąc z bólu. Był jednak wyczerpany i pijany. Rzucał się w swym łoŜu, związany łańcuchem, a jego wrzaski były jak bicie wielkich popękanych dzwonów, gdy skóra zeń obłaziła, a krew wrzała! Promienie słońca skupiały się na jego oczach, wnet zamieniając je wręcz w czarne kratery. Jego włosy spłonęły, a kończyny i inne partie jego ciała pękały wywalając na wierzch opary i smród! Przez cały ten czas, w zacienionej części komnaty, Gniewica śmiała się jak szalona, w podnieceniu przeskakując z nogi na nogę, i szarpiąc linę, którą uwiązała do łoŜa Karla, by wciągnąć go dokładnie tam, gdzie padały promienie. Ciało Karla skurczyło się i wyschło; było juŜ po nim; jego pasoŜyt opuszczał go, wijąc się wyłaził z ciała, które w końcu rozpękło się, począwszy od brzucha. Ujrzawszy to wszystko, Gniewica zaciągnęła story, pognała do łoŜa Karla i ścięła jego zwęgloną głowę tym samym srebrnym mieczem, którym uśmierciła Radu od Wiercha! Wówczas zajęła się jego wampirem, teŜ poparzonym okropnie i zdychającym. W przedśmiertnych drgawkach stwór złoŜył jajo - i wreszcie Gniewica dostała to, czego chciała! Ze swej własnej woli przyjęła je, a ono niezwłocznie zaszyło się głęboko w jej ciele. Dokonało się, Gniewica stała się Wampyrem, albo prawie Wampyrem! Wojownicy Karla szarpali się na swych łańcuchach od chwili pierwszego wrzasku. Teraz jeden z nich zerwał się i pognał, by znaleźć i zniszczyć dręczyciela swego pana. Gniewica pogrąŜona była w ekstatycznym bólu, zawsze towarzyszącym przekazaniu jaja, mimo to wyprostowana stanęła przed tym stworem. Nie zmarnowała czasu, który spędziła w Wierchu, gdy to dawała się poznać tym wytworom Karłowych kadzi. Choć tępawe, dorastając zdąŜyły przywyknąć do Gniewicy, stały się teŜ podatne na jej wampirze techniki i aurę; ona więc sprawdzała na nich siłę swej woli, ćwicząc na uŜytek właśnie tej chwili. Teraz więc nadszedł czas ostatecznej próby. Gniewica odwróciła się w stronę wojownika, poskramiając go jednocześnie okrzykiem i swą wolą... a potwór natychmiast się wycofał! Wówczas, wiedząc, Ŝe zwycięŜyła, postawiła wojownika na nowym posterunku, w kącie sypialni Karla; tyle Ŝe teraz cała ta komnata naleŜała do Gniewicy, tak jak i sam potwór. Jej wola niosła się korytarzami Wiercha (juŜ wkrótce Iglicy Gniewu), i pozostałe stwory Karla teŜ wkrótce się uciszyły. Jednak bestie to bestie, a ludzie to ludzie, z tych ostatnich zaś kilku spało wtedy w wieŜy. Ale godło Gniewicy - według mnie, nad wyraz niegodne - aŜ za dobrze pokazuje, co ona myśli o ludziach! Wzywała kolejno poruczników Karla, przedstawiała im siebie i swoje dzieło, Ŝądała od

nich lojalności, posłuszeństwa. Jedni byli zwykłymi niewolnikami, inni byli nieumarłymi wampirami, którzy być moŜe mieli ambicje zastąpić Karla; niezaleŜnie, kim byli, Ŝaden nie wyraził sprzeciwu. Gdyby któryś z nich pozwolił sobie choć na zmarszczenie brwi lub kwaśną minę, przyboczny wojownik Gniewicy zaraz by go rozszarpał. W taki to sposób stała się ze wszech miar szanowaną Gniewica z Iglicy Gniewu i gotowa była obwieścić wszystkim ten fakt. Gdy nastał zachód, wysłała porucznika na lotniaku z zaproszeniami do niektórych wampyrzych dam, takich jak Starucha Zindevar i Ursula Tora, informując je o zgromadzeniu w Iglicy Gniewu. Te, wielce zaintrygowane, oczywiście przybyły; lecz gościem specjalnym była Devetaki Czaszkolica, zwana dziewiczą panią Dworu Masek, bardzo przez Gniewicę podziwiana. Devetaki, gdy była niewolnicą, rywalizowała z wampirzą dziewczyną o jajo swego pana. Walkę wygrała, lecz straciła prawą połowę swej ślicznej twarzy, zdartą aŜ do kości. Od tamtej pory nosi zdobione złoceniami, ołowiane półmaski: uśmiechniętą, gdy ma dobry humor, a gdy go nie ma chmurną. Dzięki temu połówki twarzy, Ŝywa i ołowiana, zawsze do siebie pasują. To jednak Devetaki - zwykle więc nosi maskę chmurną. Ale gdy jest naprawdę zła, w ogóle nie zakłada maski... CóŜ, skrócę trochę tę długą opowieść: damy zaakceptowały swą nową siostrę (Starucha Zindevar pewnie niezbyt chętnie), a za damami, lordowie. Koniec końców, Gniewica była teraz Wampyrem; tak było, jest i prawdopodobnie będzie zawsze. Droga do celu nie jest waŜna, waŜny jest cel. I to powinno się pamiętać: albowiem na kaŜdego z nas, urodzonego w wieŜycy lub dworze przypada jeden, który narodził się w Krainie Słońca lub na bagnach. Tak więc Karl umarł, a Gniewica zmartwychwstała. Niech Ŝyje Gniewica! W Turgosheimie tylko ślepiec lub głupiec mógłby pytać, czemu mogąc Ŝyć tak długo, Wampyry zwykle tak szybko rozstają się z Ŝyciem. Lecz kto miałby nakazać, by było inaczej, co? Jak juŜ wielokrotnie mówiłem: nie jesteśmy prawdziwymi panami, ale niewolnikami naszych pasoŜytów, a nawet nie ich samych lecz ślepego losu, który wiedzie nas maszerujących chwiejnie przez otchłań naszego Ŝycia i tego, co po nim. Oto prawdziwa natura Wampyrów, a zazdrość, chciwość, nienawiść i Ŝądza - i krew - to ich sposób na Ŝycie. Tak juŜ jest. MoŜe więc równie dobrze moŜna na tym poprzestać... Maglore przerwał na chwilę, a potem powiedział: - CóŜ więc, Karzu Biteri, historyku, teraz juŜ znasz historię Gniewicy Zmartwychwstałej. Po czym westchnął i zamilkł. A po chwili Karz odpowiedział: - Wdzięczny jestem za to, panie. Lecz, wybacz mą śmiałość, wszystko, co powiedziałeś to przeszłość - nawet sprzed stu lat - a mamy teraźniejszość, w której wiemy, Ŝe lady Gniewica w

tajemnicy hoduje wojowników, by walczyli w powietrznych bitwach. Jednak przeciw komu? Jakiej istoty lub jakich istot teraz nienawidzi, i do jakiej nowej, wyŜszej pozycji aspiruje? Maglore spojrzał na Karzą i mruknął: - Hm? - ale usłyszał go wystarczająco dobrze. I pomyślał: No tak, bystry człek i wyśmienity umysł, łecz prawdopodobnie niebezpieczny język. Dam ci rok, Karz, mój przyjacielu, najwyŜej dwa. A później: zachowasz coś ze swej inteligencji - jednak lotniaki nie bardzo garną się do rozmowy. A na głos: - Zapamiętaj to dobrze - powiedział. - Nie będzie więcej Ŝadnych pogawędek o tym, co od czasu do czasu usłyszysz w Runicznym Dworze. I nikt nie pozna sensu moich rozmów z twoich ust. Nawet jeśli masz najlepsze intencje. Słyszysz? - O, tak, panie. Od tej chwili jestem głuchy, niemy i ślepy. Z ponurym uśmiechem Maglore potrząsnął głową. - Niemota wystarczy - powiedział. - Mogę ci ją zapewnić i to szybko, jeśli sam nie potrafisz! Jeśli chodzi o Gniewicę i pewne zakazane latające istoty, co do których mam podstawy przypuszczać, Ŝe są hodowane w trzewiach Iglicy Gniewu: wkrótce zostanie wezwana, by zdać z tego sprawę. I nie tylko ona, ale i inni, których imiona znam. Na razie to zostawmy. Jeśli zaś chodzi o mnie, ja muszę odpocząć, od tego jest wschód, a mnie ogarnia znuŜenie! Wstał, a Karz wycofał się w ukłonach. - Te sprawy zostaw mnie - rzekł Maglore, rozglądając się po swej pracowni. - Zrób tu porządek, potem wróć do swych studiów lub zajmij się swoimi obowiązkami. Nie zapomnij przygotować mi porządnych ubrań, łącznie z łańcuchem i godłami. I moją rękawicę - oczyść ją z rdzy, jeśli dasz radę. Niewątpliwie w ciągu tego długiego dnia i tak od czasu do czasu będę wstawał, dopilnuj jednak bym był juŜ na nogach z nastaniem zachodu! - W rzeczy samej - odparł Karz, wiedząc, czemu jego pan musi wstać, gdy słońce się kładzie, lecz mając na uwadze ostatnią rozmowę nie powiedział nic, ani nawet nie pomyślał o tym, dopiero znacznie później, gdy Maglore juŜ znalazł się w łoŜu. A wtedy... Wyglądając przez okno, na wieŜyce i wysokie szczyty, w blasku słońca zwieńczone złotem - i sięgając wzrokiem aŜ na drugą stronę szerokiego na mile wąwozu Turgosheim, którego ściany, podziurawione jak rzeszoto, skrywały w sobie wielkie dwory, ku miejscu, gdzie blade światła melancholijnej Vormowej Iglicy wciąŜ jeszcze jarzyły się niby świetliki, mimo iŜ zaczął się dzień Karz jął rozmyślać i głowić się nad sensem tego wszystkiego. Jego myśli biegły tak: Lord Vormulac Nieśpiący, który w kwiecie wieku był najmocniejszy ze wszystkich, a i teraz zachował

wiele ze swej dawnej potęgi, zwołał spotkanie w Vormowej Iglicy dwie godziny po zmierzchu. I to nie zwyczajne zgromadzenie, wszystkie Wampyry zostały wezwane, lordowie i damy jednako, pod karą grzywny dla tego, kto się nie stawi. Tak, w Turgosheimie czasy się zmieniają; Karz Biteri czuł to w kościach! I przewidywał, Ŝe wkrótce zacznie się pisać nową historię, moŜe nawet krwią...

Lord Vormulac ZakaŜeniec, nazywany teŜ Nieśpiącym przez wzgląd na siedemdziesiąt lat bezsenności, zasiadł u szczytu ogromnego stołu, co było jedynym właściwym miejscem dla zwołującego i gospodarza w jednej osobie. Jako StraŜnik Dziesięciny, arbiter i „esteta” (określenie to traktować naleŜało tak samo, jak miano „ascety” w odniesieniu do Maglore'a, czyli zakładając, Ŝe określenia w ogóle moŜna odnieść do Wampyra), Vormulac cieszył się wielkim szacunkiem... przewaŜnie. Nie był rygorystycznym wyznawcą zolteizmu, ale nie naleŜał teŜ do tych, co sobie folgują. Nawet za swych najlepszych dni nie dąŜył do szkodzenia innym lordom. Jego armie nigdy nie atakowały, co najwyŜej broniły Vormowej Iglicy; kiedy jednak toczyły wojnę, była ona straszna i bezwzględna! Przed osiemdziesięciu laty Vormulac spustoszył Iglicę Gonara i Trogowy Dwór, a ich panów zakuł w srebrne łańcuchy i powiesił na tamtejszych murach, by czekali stopienia przez Ŝar wschodzącego słońca. Od tamtej pory Turgosheim pozostawał względnie wolny od wewnętrznych waśni. Jeśli zaś chodziło o jego wygląd... Vormulac nawet po całych stu trzydziestu latach nadal golił sobie głowę, zachowując właściwe niewolnikom kosmyki u czoła. To, co za dawniejszych czasów odpowiadało jego niegdysiejszemu panu, Engorowi Zarodniczemu, od tamtej pory odpowiadało i Yormulacowi. Podobnie strzygł swoich niewolników, łącznie z kobietami. Jego pukle straciły wiele z dawnej połyskliwej czerni, przez długie lata bezsenności zrobiły się stalowoszare; spłatane w warkoczyki kończące się chwostami sięgającymi sutków. Jego oczy, nie w pełni jednolicie szkarłatne, bo naznaczone dziwnymi Ŝółtymi plamkami, były blisko i głęboko osadzone w oczodołach o barwie ochry. Nos Vormulaca był długi i cienki, u nasady ostro zakrzywiony; moŜliwe, Ŝe w jakiejś odległej przeszłości został paskudnie złamany. Fałdy i jamy nozdrzy mniej się tu zaznaczały niŜ u większości Wampyrów, ale szczególną anomalią była jego ogromna długość, spiczasty koniuszek dochodził prawie do środka górnej wargi, uŜyczając jego marsowej minie iście jastrzębiej surowości. Miał stalowoszare wąsy, na końcach zakrzywione, tak Ŝe łączyły się ze szpicem jego capiej bródki, a w samym środku tej szczeciniastej obwódki znajdowały się usta, wielkie acz

wąskie niby cięcie i z lekka, choć nie cynicznie, skrzywione. Zapadnięty lewy policzek przecinała cienka biała blizna, od oczodołu po kącik ust, zapewne nie bez wpływu na ich skrzywienie. Uszy przylegały płasko do głowy, a w muszlowatych małŜowinach kryły się kępki grubych białych włosów. Nader rosły, wysoki był prawie na siedem stóp. Mawiano, Ŝe gigantyzm był powszechny wśród dawnych Wampyrów, niektóre z nich osiągały nawet osiem albo i więcej stóp wzrostu! Vormulac rad był ze swoich siedmiu, sprawdzających się szczególnie przy takich właśnie okazjach, jak ta teraz. A zwaŜywszy, Ŝe jego krzesło było teŜ o cal czy dwa wyŜsze od pozostałych, prezentował się naprawdę imponująco. A jednak dominującym rysem tak twarzy, jak i całej postaci Vormulaca była melancholia, równa tej bijącej od samej Vormowej Iglicy, a wraŜenie, jakie budziły jego komnaty, meble i gobeliny - pomimo ich bogactwa, wyrafinowania i wątpliwego „piękna” - było podobnie smętne. Nie wywoływało jawnego zobojętnienia, ani w zasadzie nie przygnębiało, ale przeniknięte jakąś smutną nostalgią, ukradkiem przywodziło na myśl utraconą lub skradzioną młodość, bolesne błędy i wieczne zgorzknienie. Maglore, bliski wiekiem Vormulacowi, dość dobrze znał tego powód. Zapewne teŜ paru innych, o ile zechcieli coś takiego zachować w pamięci, bo w świecie nie zapisującym naleŜycie swoich dziejów czas potrafi wszystko najskuteczniej zatrzeć. A ów powód był następujący... Vormulac za młodu, po tym jak otrzymał jajo konającego Engora Zarodniczego i odziedziczył po nim Vormową Iglicę, a póki jeszcze pozostawało w nim coś z cygańskiego człowieczeństwa, powrócił do Krainy Słońca, by odzyskać serce ukochanej, z którą musiał się rozstać, gdy zabierano go jako dziesięcińca. Wróciła wraz z nim do Vormowej Iglicy, tam zaś rozpaliła ich taka namiętność, Ŝe rychło jego wampir, mimo iŜ jeszcze niedojrzały, wytworzył jajo, które poprzez stosunek przeniknęło w jej ciało. Jednej rzeczy, niestety, nie wyjawił Vormulacowi jego dawny pan: tego, Ŝe on, Engor, był trędowaty! Wampyry, których metamorficzne ciało za nic miało większość powszechnych wśród Cyganów chorób, podatne były na trąd. Objawiał się on pod kilkoma postaciami i w duŜej mierze stanowił zagadkę, wierzyły jednak, Ŝe przynajmniej jedna odmiana była skazą genetyczną, przekazywaną przez jajo. Niekiedy nie ujawniała się ona przez jedno lub więcej pokoleń, prędzej czy później jednak dawała o sobie znać. W przypadku pana na Vormowej Iglicy ominęła tylko jedno pokolenie: jego własne. Kilka lat później, gdy ciało ukochanej Vormulaca przybrało zgniły odcień i stało się rozmiękłe (wtedy dopiero przypomniał sobie szybko postępujący rozkład i zgon swego dawnego pana), otworzył on grobowiec Engora, by sprawdzić, czy nie znajdzie tam wyjaśnienia.

Spoczywające tam zwłoki Engora prawie całkiem się juŜ rozpadły, co stanowiło wystarczający dowód, Ŝe ohydna zgnilizna - niszcząca jego pijawkę - wciąŜ jeszcze toczy te szczątki, nawet i po jego śmierci! Wówczas, by szybko się z tym rozprawić, Vormulac otruł kneblaschem i srebrem swą wyczerpaną, zŜeraną chorobą kochankę, a jej zwłoki złoŜył w grobowcu, razem ze szczątkami Engora. Następnie napalił w tym grobowcu niby w piecu, a gdy juŜ wszystko wystygło, zapieczętował go - na zawsze. Od tamtej pory Vormulacowi tylekroć śniło się, Ŝe ją pali i Ŝe jego własne ciało powoli się rozmięka, Ŝe wreszcie ślubował w ogóle nie spać i nie śnić. No, i nie sypiał, ale, zdaniem Maglore'a, nadal śnił. Przytoczona tu opowieść tłumaczyła zarówno pierwszy z przybranych przez niego przydomków, ZakaŜeniec, a takŜe tę aurę melancholii, która i jego, i całą Vormową Iglicę spowijała niczym całun... Takie to myśli i wspomnienia snuły się po głowie Maglore'a, gdy siedział u szczytu stołu, po prawicy Vormulaca. I w miarę jak gospodarz zapowiadał i formalnie przedstawiał kolejnych gości (tego rodzaju przedstawianie było w zasadzie zbędne, jako Ŝe wszyscy wzajemnie dobrze się tu znali; była to więc formalność, sposób na rozpoczęcie spotkania), Mag z Runicznego Dworu równieŜ poświęcał im swoją uwagę. - Lady Zindevar z Iglicy Staruchy - zaintonował Vormulac, głosem nader zgrzytliwym i, zdobywszy się na odrobinę galanterii: - Po tych wszystkich latach jeszcze... jeszcze piękniejsza. - Ha! - parsknęła, a w jej oczach zapłonął ogień. - Po jakich wszystkich latach? Vormulac wzruszył ramionami. - Bardzo ładne kilka latek - poprawił się, cokolwiek z przekąsem - A zresztą, czymŜe jest kilka lat dla Wampyra? I tak wspaniała z ciebie dziewczyna! Ku zgrozie Maglore'a, Zindevar posadzono tuŜ obok niego, po prawej, nie była teŜ Ŝadną „dziewczyną”, ale jego rówieśniczką. Kiedy on przyszedł z mokradeł (był wszak „niskiego rodu”, ot, cygańskim mistykiem, który zawędrował w zakazane miejsce, by tam medytować, wraz z powietrzem wciągnął do płuc zarodnik i wrócił jako Wampyr), Zindevar juŜ zaczynała władać Iglicą Staruchy. Wtedy była jeszcze młoda, nigdy jednak nie była piękna! Była przysadzista, mocno owłosiona, rwała się do kobiet i cały czas bił od niej męski zapach, którego zadusić nie zdołałyby wszystkie jej pachnidła razem wzięte. I pomimo swego wieku - a niewiele brakowało jej do Vormulaca, Maglore'a zaś przerastała wiekiem - nie wyglądała na młódkę, a co najwyŜej na kogoś w kwiecie wieku, co wiele mówiło o jej sposobie Ŝycia. Zindevar nie przesadzała z „ascezą”.

UróŜowana i umalowana, z łokciami na stole, jedną ręką skrobiąc się w podbródek, szponiastymi palcami drugiej wystukując coś na starej dębinie; wręcz biła od niej agresywność, zniecierpliwienie, ogrom wzgardy - zdaniem Maglore'a, głównie dla męŜczyzn, ledwie powstrzymywał w sobie chęć zamknięcia nozdrzy i wzdrygnięcia się przed dotykiem - nawet na samą myśl o tym dotyku - wielkiego tłustego uda, pod stołem wpierającego się w jego własne. Jeszcze bardziej bronił się przed zerknięciem w jej myśli, pełne piersi i zadków wszelkich rozmiarów oraz kształtu, nabrzmiałych i pulsujących łon, obrzeŜonych czerwienią i, oczywiście, samej krwi. Najgorsze w tym wszystkim było jednak to, Ŝe odcinał się od poŜądliwości władającej jej umysłem nie dlatego, Ŝe budziła niesmak, ale Ŝe było w niej coś kuszącego! NiezaleŜnie bowiem od wrodzonej wraŜliwości Maglore Wampyrem był niemniej niŜ sama lady Zindevar. Jeśli zaś chodziło o dość wzgardliwy przydomek „Starucha”, to choć dobrze przyjął się wśród Wampyrów, nigdy nie przywoływano go w obecności Zindevar, chyba Ŝe chcąc ją świadomie obrazić; z tej teŜ przyczyny pominął go Vormulac. Miano to odnosiło się do sposobu, w jaki zawładnęła ona wieŜą, stopniowo wysączając krew i energię mocno leciwej lady, władającej przed nią zamkiem. śe nie bardzo się od tamtych czasów zmieniła, zaświadczyć mogłoby niewątpliwie wiele z jej niewolnic. Bo tylko garstkę jej poruczników zaliczyć moŜna było do męŜczyzn w najpełniejszym sensie tego słowa (niezbędnych do obrony Iglicy Staruchy, utrzymywania jej w dobrym stanie i zarządzania nią), a i tak dla równowagi trzymała w swej armii taką samą liczbę kobiet. A skoro mowa o słuŜbie z Iglicy Staruchy, to wszystkie osobniki męskie co do jednego stwora - były eunuchami. Tyle o Zindevar; Maglore przez te rozmyślania przeoczył krótkie powitanie mniej znaczących osób, teraz jednak Vormulac znów podniósł głos. - I zwracam waszą uwagę na lorda Grigora Syna Haka z Gołego Dworu - rzekł - któremu współczujemy; albowiem to, co przypadło mu w udziale z niedawnych dziesięcin, nie pozwala na pełne zaspokojenie jego potrzeb. Grigor, wysoki chudzielec o chytrym spojrzeniu, nieszczerze i niedbale pozdrowił wszystkich zebranych przy stole, po czym wrócił do studiowania swych paznokci. - Po tym oto spotkaniu - mówił dalej Vormulac - jeśli tylko ktoś z obecnych tutaj zapragnie przystąpić do jakiejś zamiany, lord Grigor niewątpliwie nie będzie się wymawiał od zawarcia jednej czy dwu wzajemnie korzystnych transakcji. Maglore wychylił się trochę, by przyjrzeć się przez stół temu Grigorowi z Gołego Dworu, znanemu teŜ jako „Grigor Chutliwiec”. Był on jednym z młodszych lordów, wiecznie niezaspokojonym, tym bardziej Ŝe jego ostatnie zyski z dziesięcin pobieranych w Krainie Słońca z owych loterii, w których losowano ludzi - nie obfitowały w płeć Ŝeńską; jego godła niemal bez

wyjątku trafiały w ręce Cyganów płci męskiej, których na swym dworze miał juŜ pod dostatkiem Maglore wyczytał w jego myślach, Ŝe o ile Grigor znajdzie dziś kogoś skorego do handlu, gotów jest dać czterech silnych męŜczyzn za dwie takie sobie dziewczyny! Ktoś tu niewątpliwie ubije interes. W innych okolicznościach mogłaby to być lady Gniewica. Tyle Ŝe ona, jak wiedział Maglore, na dzisiaj zaplanowała sobie coś innego. Powitania wciąŜ trwały i jako następny przedstawiony został Canker Psi Syn. Dość było ujrzeć tego pana Parszywego Dworu, by poznać Ŝe gdzieś wśród swych przodków miał zakaŜonego zarodnikiem psa czy teŜ lisa. Nazwany tak dla upamiętnienia choroby ucha wewnętrznego, która doprowadziła jego ojca do tego, Ŝe wył z bólu (aŜ kiedyś dosiadłszy lotniaka, pomknął na południe, we wschodzące słońce), Canker zadbał o to, by płatki i okazałe małŜowiny jego własnych uszu zamykały się w dziwne i misterne wzory, wśród których nie brakowało jego własnego godła, sierpa księŜyca. Włos porastał go rudy, a jego szczęki tworzyły olbrzymią paszczę; chodził wielkimi krokami, jakby dawał susy, a kiedy śmiał się, głowę odrzucał w tył i cały aŜ się trząsł. Lom Pokurcz... Lord z Trollowego Dworu był pośród Wampyrów karłem, nogi miał tak krótkie, Ŝe wyglądały nieledwie jak uda zakończone stopami. ZwaŜywszy jednak na jego beczułkowatą pierś, dłonie niby kleszcze i ręce niemal tak długie jak on sam, kaŜdy komu zachciałoby się go upokarzać, winien był trzymać się w bezpiecznej odległości. Zasięg miał fenomenalny i wiedział, jakŜe wraŜliwe są pewne nader istotne części męskiego ciała... Vasagi Ssawiec, o postaci podobnie niekształtnej... Vasagi bowiem był ofiarą dziedzicznej choroby kości. W zasadzie ledwie garstka wampyrzych chorób zasługiwała na miano dziedzicznych: rozmaite postacie zezwierzęcenia, kilka odmian obłędu, agresywny autyzm, akromegalia i inne zniekształcenia kości, jednakŜe jeśli nie liczyć trądu, rzadko prowadziły do śmierci. Kiedy jednak rozrost szczęk i zębów Vasagiego zagroził metamorficznemu ciału, powlekającemu jego twarz, po prostu je usunął. Innymi słowy, obnaŜył górną szczękę, oddzielił od niej Ŝuchwę, wycofał ciało z tak dokuczliwych kości i pozbył się ich. Teraz, gdy nie miał juŜ podbródka, jego usta przypominały zwęŜającą się bladoróŜową mackę, zakończoną elastyczną ssawką w kształcie igły, dość podobną do pszczelej trąbki, którą w najcieńsze nawet Ŝyły wprowadzał z zadziwiającą celnością. Nie trzeba dodawać, Ŝe nie był ascetą. Wyliczanka trwała nadal... Ursula Tora z Torowego Dworu, która przyjmowała tak dalece ludzki wygląd, Ŝe nawet ubierała się jak mieszkanki Krainy Słońca, w całe te skórzane frędzle i brzękliwe dzwoneczki (blaszane jednak, nie srebrne). A jednocześnie obstawała przy uŜywaniu tłuszczów wytapianych z Cyganek jako balsamów, od przeszło stu lat chroniących jej ciało przed zwiotczeniem i

podraŜnieniami, a rozmaite pamiątki po kochankach, jakich miała przez te wszystkie lata, przechowywała w słojach... dobrze zakonserwowane. Trzeba jednak podkreślić, Ŝe Ursula Ŝadnej ze wspomnianych pamiątek nie zdobyła za Ŝycia jej ofiarodawcy. Bo choć wiedziała, ile kosztuje zaprzeczanie wampyrzej naturze, w zasadzie była zolteistką, ani okrutną, ani naprawdę krwioŜerczą. Lista się wydłuŜała... Lord Eran Strup, lady Valeria z Iglicy Val, lord Tangiru, Zun z Zimowej Iglicy, Gorvi Przechera, lady Devetaki Czaszkolica (która dzisiaj, z jakiegoś powodu, przywdziała maskę uśmiechniętą), Wran Wścieklica i jego brat Spiro Zabójczooki z Obłąkańczego Dworu... wszyscy ci i jeszcze wielu innych. W sumie, trzydziestu sześciu lordów i siedem dam. Przedstawianie zajęło prawie godzinę. A przez cały ten czas Maglore czuł narastające zniecierpliwienie Zindevar i Ŝar bijący od jej grubego uda, napierającego na jego nogę, a przeróŜne myśli ich wszystkich tak napierały na jego własne, Ŝe aŜ kręciło mu się w głowie od insynuacji i inwektyw, potępienia i poŜądania, jakimi tętnił ich zbiorowy umysł. Rzecz jasna, tłumili oni większość swoich myśli, gdyŜ pan Runicznego Dworu w sprawach telepatii nie był aŜ takim wyjątkiem. Wszystkie Wampyry w jakimś stopniu posiadały podobne zdolności; w najgorszym razie potrafiły wyczuć choć kierunek myśli drugiej osoby. Tak teŜ było z Zindevar... Ta dama bliską obecność Maglore'a uświadamiała sobie nie mniej, niŜ on jej sąsiedztwo, tym więc teŜ moŜna było tłumaczyć jej zniecierpliwienie i lubieŜne sceny, przepełniające jej myśli. CzyŜby uznała, i to słusznie, Ŝe... odwrócą jego uwagę? Poruszony tą myślą, zerknął na nią kątem oka - i złapał ją na przypatrywaniu się jemu! Z jej oczu walił Ŝar, wręcz płonęły, a nozdrza drgały na znak nieufności. CóŜ więc takiego miała do ukrycia? W tym czasie Vormulac doszedł juŜ do końca i pozostało mu zapowiedzieć tylko jedną osobę: Gniewicę Zmartwychwstałą. Maglore wyparł więc wszystko inne ze swych myśli, by skupić się na słowach StraŜnika Dziesięciny... - Lady Gniewica - zaintonował znowu Vormulac, mruŜąc oczy - z Iglicy Gniewu... - W jego zgrzytliwym głosie pojawił się teraz taki ton, Ŝe wszelkie kręcenie się i poszeptywanie natychmiast ustało, a wszystkie oczy zwróciły się na Gniewicę - co nie było wielkim poświęceniem. Maglore spojrzał przez stół, na drugi koniec, za którym zasiadła, mierząc się wzrokiem z Vormulacem przez całą jego długość, i uświadomił sobie, Ŝe nigdy nie widział jej bardziej... wdzięcznej, wręcz apetycznej! W tej samej chwili jego umysł przepełniły dwie fale myśli: jedna

przepojona poŜądliwością, a druga, zrodzonym z zazdrości wstrętem. Nie trzeba było nawet szukać źródła tak wszechwładnych uczuć. A na grzbietach obu tych fal pieniło się teŜ coś na kształt respektu a nawet podziwu! Doprawdy, Gniewica Zmartwychwstała miała styl! Nie usiadła na krześle, jak naleŜy, ale zwinęła się na nim, jakby od niechcenia. Oba łokcie opierając na poręczy, dłońmi zaś podpierając podbródek. Pozaplatane w warkoczyki włosy spadały prawie na ramiona, ozdobione złotą obręczą wspaniałej roboty. Przymocowane do tego złotego koła paski czarnego nietoperzego futra zwieszały się pionowo w dół tworząc niby zasłonę dymną. Prześwitywały przez nią blade ramiona Gniewicy, jej ręce, szczyty nachylonych teraz piersi, niemało z nieskazitelnego uda i kolan skrzyŜowanych nóg. Reszta jej ciała, jasnymi krzywiznami wyzierająca jak zza szaroczarnych krat, nieznacznie tylko była ukryta przed wzrokiem innych. Paradoksalnie, choć nie było to nietypowe, oczy Gniewicy najmniej o niej mówiły; osłaniała je opaska z rzeźbionej kości, przylegająca do czoła, ich ogień tłumiły owalne ozdoby z niebieskiego szkła, widoczne u jej skroni i pasujące do kolczyków wiszących u wdzięcznie porośniętych futerkiem płatków uszu. Gdyby jednak nie zwaŜać na jej wampyrze uszy i skrzywiony, cokolwiek spłaszczony nos o niewielkich fałdach w ledwie zauwaŜalnym stopniu - i oczywiście na czerwoną błyskawicę jej rozwidlonego języka - gdyby na to wszystko nie zwaŜać, mogłaby równie dobrze uchodzić za gładkie cygańskie dziewczę z Krainy Słońca, jeszcze nietknięte, jakie stanęło przed Karlem Wierchem przed prawie stu laty. Kilka miejsc od Maglore'a zaczął się jakby krztusić, gdzieś w głębi krtani, Grigor Syn Haka, co Maglore raczej wyczuł niŜ usłyszał. Zwrócił więc uwagę na pana Gołego Dworu, którego umysł był dlań teraz otwartą księgą. Gdybym tak mógł ją posiąść (Grigor dawał się ponieść poŜądaniu). Och, te usta! JakŜe bym je wypełnił! Pokłada się z cygańskimi młokosami tak podnieconymi jej krągłościami, Ŝe wszystko ścieka im na jej udo. Gdybym ja mógł ją posiąść... moje soki poparzyłyby ją niby para, wszędzie w środku! Maglore nie wsłuchiwał się w inne myśli; wszyscy zresztą myśleli mniej więcej to samo. To znaczy męŜczyźni. Bo jeśli chodzi o kobiety, inne rzeczy przychodziły im do głowy. Devetaki Czaszkolica była rozbawiona, co dobrze pasowało do jej maski; jedną czy dwie gryzła zazdrość, miny miały kwaśne; Zindevar z Iglicy Staruchy myślała zaś: Blada, chuda suka! Cygańska dziewka! Pokazuje się męŜczyznom, oddaje się męŜczyznom! I pomyśleć... w swoim czasie marzyłam, by mieć ją dla siebie! Niechaj trąd stoczy jej wszystko, co najdelikatniejsze, a robaki zagnieŜdŜą się we wszystkich szparach! - Właśnie, Gniewica Zmartwychwstała - powtórzył Vormulac, wbijając w nią wzrok, a jego kosmyki juŜ zaczynały drŜeć. - Niektórzy mogliby rzec, Ŝe wstała za wysoko!

PołoŜył swe wielkie dłonie na stole, jakby chciał się podnieść, a na drugim końcu blatu Gniewica teŜ juŜ się wyprostowała i opuściła stopy na posadzkę. - Jeśli twój ton i słowa kryją w sobie jakieś znaczenie, lordzie Vormulacu - syknęła - lepiej je teraz wyłóŜ! - Lepiej? - Ciało w kąciku jego ust zadrgało, szarpiąc brodą. - Lepiej?! - Przybyłam tu na uprzejme zaproszenie ze strony lorda! - TeŜ podniosła głos. - Nie było tak, Ŝe jakiś... jakiś nadęty poruczniczyna kiwnął na mnie palcem, a ja, jak słuŜebna dziewka pospieszyłam na jego skinienie. Co takiego? Jam jest lady Gniewica! Nie jakaś ladacznica z Krainy Słońca, którą się będzie pomiatać, lŜyć i obraŜać! „Wstała za wysoko”, teŜ coś! Gdy krew Gniewicy zawrzała, nastąpiła przemiana. To jej wampir, reagując na jej wzburzenie, na jej gniew, pompował w Ŝyły esencję siebie, podobnie jak u pośledniejszych śmiertelników pompowana jest adrenalina. Ona wyczuła bowiem, Ŝe coś tu ma się na niej skupić, i taka była jej odpowiedź: zawczasu przygotować się na to, co nastąpi. W mgnieniu oka przybyło jej kilka cali wzrostu, gdyŜ kości i ciało tak się wydłuŜyły, Ŝe wydawało się, iŜ strasznie urosła. Policzki zapadły się, w jednej chwili czyniąc twarz chudą i starą. Fałdy na nosie wyraźnie się zarysowały, jego płaski koniec zwilgotniał i ściemniał, nozdrza wzdęły się i rozdziawiły. Piersi, przed chwilą piękne i dziewczęce, pomarszczyły się, zapadły, zniknęły pod nietoperzym futrem jej szatki. A oczy... ...Nic dziwnego, Ŝe woli je osłaniać! Pomyślał Maglore. Widoczne teraz pod rzeźbionym daszkiem z kości u jej czoła, oczy Gniewicy były kulami ognia piekielnego, wyłaziły z oczodołów niby wielkie szkarłatne śliwki. Pośród Wampyrów nigdy nie brakowało prawdziwie zmiennokształtnych; mutacji było całe mnóstwo; metamorfizm pozwalał im na przemienianie się w nieskończoną rozmaitość kształtów. Mało co jednak było tak upiorne, jak oczy lady Gniewicy. Brało się to głównie z faktu, Ŝe nad tym nie panowała; tylko ją rozzłościć lub jej zagrozić i oto, jaki był skutek. Nie, Ŝeby sobie tego Ŝyczyła; wolałaby wręcz tego uniknąć, gdyby było to moŜliwe. Było to przecieŜ coś - ta szybka przemiana z dziewczęcia w istnego demona - co nawet najtwardsze Wampyry uznawały za potworne i prawdziwie nieludzkie. Bo i przyczyna tego była prawdziwie nieludzka, o czym Maglore dość dobrze wiedział. Czytając w myślach, jak to on, dawno poznał jej źródło, sięgając sto lat wstecz, do czasów przedwczesnego pogrzebania Gniewicy. Wtedy to bowiem, gdy w skalnym grobowcu przeszła ze stanu śmierci w to, co poza nią, oczy Gniewicy po raz pierwszy tak właśnie zareagowały. I nie chodziło tu o pospolitą klaustrofobię, odczuwaną ciałem, czy nawet umysłem, a o paniczny lęk jej pasoŜyta. Och, zareagował on, jak reagują wszystkie wampiry w przypadku zagroŜenia lub presji -

rwąc się do walki, próbując się wyrwać, uciec przed bliskim niebezpieczeństwem - ale uczynił to znacznie mocniej i znacznie gwałtowniej. Gniewica bowiem, w czasie gdy była pogrzebana, po części wpadła w obłęd, i to obłąkanie później udzieliło się jej pasoŜytowi. W ten sposób nosicielka i pijawka upodobniły się do siebie, ich nastrojów i sporadycznych ataków furii nie sposób było rozdzielić. Winna jak grzech wcielony!, pomyślał Vormulac, aŜ trzęsąc się ze złości i oburzenia u szczytu stołu, gdzie zasiadał. Ta reakcja jej pasoŜyta i jej ciała jasno o tym mówi! Ona się demaskuje, na oczach wszystkich. Jej oskarŜyciele, łącznie ze mną, nie mylą się w swych podejrzeniach. Tyle Ŝe poszedłem za szybko, nie tak to zaplanowaliśmy z Maglore'em i Devetaki. Dlatego na razie muszę się wycofać. Ale jak? Z odsieczą przyszła Vormulacowi pani Dworu Masek, ale czy przypadkiem czy teŜ celowo, tego Maglore nie umiał stwierdzić; zauwaŜył tylko, Ŝe Devetaki zamieniła swą uśmiechniętą maskę na tę chmurną. I teraz, gruchając raz po raz, ogarniając wzrokiem cały stół powiedziała: - AleŜ, Gniewico... Gniewico, dziecko moje... czemuŜ to jesteś dziś w tak marnym nastroju? Lord Vormulac nie zamierzał ci niczego zarzucać, jestem tego pewna, a tylko stwierdził fakt. Jak niewątpliwie wiesz, jest tu trochę takich, którzy zazdroszczą ci twojej wysokiej pozycji, a to właśnie podkreślił Vormulac. Wiesz równie dobrze jak my wszyscy, Ŝe przy kaŜdej okazji kwestionują twój status. Co z tego? Mój teŜ kwestionują, a nawet Vormulaca! Ale chyba tak musi być? CóŜ, w nas wszystkich pełno jest drobnych zawiści, o to, czy o tamto! I na pewno lepiej, Ŝe zazdroszczą, gdyŜ mogliby ignorować. Sprytnie!, pomyślał Maglore, widząc teraz, jak Devetaki roztropnie uspokaja zgromadzenie, nie tylko dając Vormulacowi szansę na naprawienie błędu, ale teŜ zdobywając dość czasu, by ich plan mógł obrać właściwy kurs, tak na tym spotkaniu, jak i poza nim. Nie wolno było bowiem dopuścić do tego, by lady Gniewica wyszła oburzona - nie teraz, nie właśnie teraz - i moŜe odkryła, w czym rzecz. Tak, bardzo sprytnie. Maglore przecieŜ dobrze wiedział, Ŝe Devetaki Czaszkolica z Dworu Masek była jednym z głównych oskarŜycieli Gniewicy. Devetaki tam była - właściwie tu była, w Vormowej Iglicy, z Maglore'em i Vormulacem, swoimi rówieśnikami; z którymi zawarła potajemnie wampyrzy triumwirat. Uczestniczyła w owym sekretnym spotkaniu, na którym zdecydowano o zwołaniu tego zgromadzenia. Tu, w zaciszu górnych pięter Vormowej Iglicy, o owej niemiłej, lecz bezpiecznej godzinie o wschodzie, gdy w zewnętrzne ściany wieŜy waliły palące promienie, zebrali się, by omówić... sprawę Gniewicy! Wtedy Devetaki opowiedziała, jak to pewni informatorzy, których imion nie ujawniła, ostrzegli ją przed działaniami Gniewicy, tego rodzaju, Ŝe naleŜało ujawnić je wszystkim; przedstawiła

wszystkie jej występki, które po opisaniu w pełni przystawały do obaw i wniosków Maglore'a, opartych głównie o odczytane przez niego myśli. Tak więc to Devetaki, w niemniejszym stopniu niŜ Maglore, wytoczyła zarzuty przeciwko Gniewicy; jednocześnie to ona zanegowała wszystkie, prócz najłagodniejszych, kary bądź środki dyscyplinarne, jakie proponował Vormulac. Wystarczy zniszczyć nową hodowlę wojowników Gniewicy, stwierdziła, a samą lady ostrzec, by skończyła z eksperymentowaniem. Podobne środki naleŜało takŜe podjąć w odniesieniu do garstki młodszych lordów, których pani Iglicy Gniewu najprawdopodobniej nakłoniła do wytwarzania podobnych bestii. Stało się więc jasne, Ŝe Devetaki wciąŜ „lubi” Gniewicę, czy teŜ „przejmuje się nią”, niezaleŜnie od tego, Ŝe na nią donosi. Pojawiło się, oczywiście, pytanie, na co Gniewicy tacy napowietrzni wojownicy. śeby się bronić? Ale przed kim? A moŜe... NaleŜało przyjąć, Ŝe szykuje się do wojny? Tu Devetaki i Maglore zgodzili się, Ŝe ta lady nie przejawia jakichś szczególnych ambicji w odniesieniu do Turgosheimu, jak dotąd nie. W oparciu jednak o właściwą Maglore'owi umiejętność czytania w myślach oraz informatorów Devetaki, zorientowali się, Ŝe planuje ona uderzyć na zachód - na dawną Krainę Gwiazd! Widać wąwozy Turgosheimu stały się za wąskie, za bardzo ograniczały. Młodsi lordowie chcieli się wyrwać, a Gniewica miała stanąć na ich czele. Wszystko pięknie ładnie, gdyby jednak, choć niezbyt to prawdopodobne, okazało się, Ŝe dawne Wampyry wciąŜ jeszcze rządzą Krainą Gwiazd, Gniewica zdradziłaby istnienie mieszkających tutaj, w Turhgosheimie! A gdyby ona i młodsi lordowie przegrali swój bój, ileŜ trzeba by czasu, zanim pojawią się tutaj owi ogromni i doświadczeni wojownicy, szukający miejsca, z którego przybyła. A gdyby nawet Gniewica zastała dawną krainę Gwiazd opustoszałą i w niej osiadła, ileŜ trzeba by czekać, aŜ stworzy swoją własną armię i na jej czele wróci do Turgosheimu, tym razem jako królowa-wojowniczka. Och, wszak miała w swej naturze skłonność do zmartwychwstań i powrotów, ta Gniewica! A zatem nie moŜna było po prostu jej puścić i machnąć na nią ręką. Gniewica była zawzięta, nawet „złośliwa”, nie mogli więc pozwolić jej odejść i ryzykować, Ŝe w niezbyt odległej przyszłości kaŜe im za to zapłacić. Vormulacowi, Devetaki i Maglore'owi pozostawało jedynie wykonać krok i zastosować uzgodnione przez nich sankcje. Ale Ŝeby to zrobić, musieli najpierw doprowadzić do zwołania zgromadzenia wszystkich Wampyrów - tego właśnie zgromadzenia - a potem do jego zakłócenia. Co miało niebawem nastąpić... Takie myśli snuł Maglore, koncentrując się (moŜe zanadto) na Devetaki Czaszkolicej. Od jakiegoś czasu rozwaŜając następstwa pojednawczej przemowy Devetaki, podświadomie zapuścił w jej umysł telepatyczną sondę. I...

Nie ma tu juŜ miejsca na prywatność?, spytała go nagle Devetaki, nie zmieniając wyrazu twarzy ani nawet nie patrząc w jego stronę. Hę?, Maglore aŜ drgnął i zaraz przeprosił: Wybacz, droga lady, ale porwało mnie to zebranie. Devetaki sama była telepatką, mentalistką niepośledniej miary, wiedziała więc, Ŝe przeprosiny Maglore'a są szczere. Co więcej, był jej starym „znajomym”. Mimo to... Wara od mego umysłu, Maglore!, ostrzegła go. Do woli dryfuj po wątłych i płytkich myślach innych, łowiąc co tam zdołasz. Ale wystrzegaj się burzliwych głębin, bo Ŝyją w nich wielkie i złośliwe ryby! O!... oczywiście, zgodził się i pospiesznie ruszył dalej. Wszystko to, podobnie jak jego rozwaŜania, rozgrywało się na płaszczyźnie umysłu, a zatem dosłownie z szybkością myśli. A w tym samym czasie... - I co? - Gniewica nieco się udobruchała. Pozwoliła sobie trochę się rozluźnić. W jej wygląd znów zaczęły się wkradać pozory młodości; zmruŜone oczy ponownie skryły się pod kościaną opaską na czole; ciało, choć nadal blade, stopniowo odzyskiwało swój dawny rumieniec. A jej głos, juŜ nie syk a brzęk dzwonków, przez całą długość stołu dosięgnął Vormulaca. - Czy pani Dworu Masek dobrze to odczytała? Vormulac wiedział, jak chciałby odpowiedzieć, nie mógł jednak tego zrobić. Kiwnął więc głową, dość jednak zdawkowo, i dodał w przypływie inwencji: - To chyba leŜy w twojej naturze, Gniewico... to coś w sposobie w jaki się... twoja postawa sprawia... Ŝe twoja obecność tak bardzo rozprasza uwagę. Mamy tu do omówienia powaŜne sprawy, pragnąłbym, Ŝeby ci oto lordowie całkowicie skupili się na moich słowach, a za chwilę na słowach Maglore'a. Niestety, wiele swej uwagi, zdecydowanie za wiele - poświęcają tobie! Nigdy więcej!, Grigor z Gołego Dworu aŜ się wzdrygnął w myślach. Słyszał juŜ o niesamowitych przemianach Gniewicy, ale nigdy dotąd nie był świadkiem Ŝadnej z nich. Uratowałem się w ostatniej chwili. To jakaś wiedźma! Gniewica jednak wyglądała na usatysfakcjonowaną. Nieco wydęła usteczka, potem z rozmysłem przyjęła tę samą, niedbałą i wiele odsłaniającą pozycję ciała, co przedtem, ową „postawę'', do której nawiązał Vormulac. Maglore, pozwoliwszy sobie na drwiący uśmieszek, kątem oka zerknął na Zindevar. Aha!, myślała teraz. MęŜczyźni! Wszyscy są tacy sami: jak psy, co bez sensu czochrają się o nogi trogów. Tyle Ŝe wreszcie zobaczyli tę „lady” w jej prawdziwej postaci: jako straszną staruchę! Ha! Ale ja, Zindevar, rozprawiałam się juŜ ze staruchami! Tę Gniewicę... ją powinno się rzucić

bestiom, które hoduje w swoich nie tak znowu sekretnych kadziach! Och, gdybym tylko zdołała przekonać Devetaki do takiego rozwiązania... To juŜ Maglore'owi coś mówiło, a jednocześnie zniecierpliwienie i czujność Zindevar, ów sposób, w jaki osłaniała swój umysł przed intruzami. Najwyraźniej była jedną z tych osób, które doniosły Devetaki o nielegalnych działaniach Gniewicy. Ale jako Ŝe Zindevar słynęła z posiadania sieci szpiegów niemającej sobie równych we wszystkich iglicach i dworach Turgosheimu, nie moŜna tego było nazwać wielkim zaskoczeniem. Jeśli zaś chodziło o to, dlaczego Zindevar tak zaleŜało na zatajeniu swego udziału w tym wszystkim... powody mogły być dwa. Pierwszy: obawiała się odwetu pani Iglicy Gniewu, gdyby tamtej udało się wywinąć. (Gniewica bowiem miała do swej dyspozycji całe mnóstwo męŜczyzn, a druŜyny Zindevar stanowiły głównie kobiety.) Drugi: mimo iŜ Zindevar była zawistną jędzą, raczej nie zachwycała jej szkaradna reputacja dręczycielki staruch i, w ogóle, zakały własnej płci. A jeśli nawet ją zachwycała, robiła wszystko, by ukryć ten fakt. Jeśli bowiem Gniewica mogła zasługiwać na miano zepsutej, Zindevar była prawdziwie perfidna! No, cóŜ (Mag z Runicznego Dworu w myślach wzruszył ramionami) nikt nie jest doskonały... Wszystko się juŜ trochę uspokoiło. Wszędzie wokół stołu Wampyry raczyły się winem i odrobiną surowego czerwonego mięsa - jak zauwaŜył Maglore, przepołowionymi sercami małych wilczków - tak na zwilŜenie gardeł. Patrzył po ich twarzach, gdzie tylko mógł, penetrując myśli. Umysł Gniewicy był osłonięty. Jak to miała w zwyczaju, wypełniła głowę grubymi ścianami mgły, Ŝeby wykluczyć niechciane ingerencje mentalne. Gniewica wielką telepatką nie była, wiedziała jednak, jak coś takiego blokować. Co moŜe zrozumiałe, jeszcze kilkoro spośród zebranych przy stole uŜyło podobnych osłon... Zindevar z Iglicy Staruchy ze swoją galerią niekłamanego poŜądania, to oczywiste, ale Vasagi Ssawiec? Canker Psi Syn? Bracia Wran i Spiro z Obłąkańczego Dworu? Gorvi Przechera? Dziwni to kochasie! Ale czy na pewno? Maglore ze zrozumieniem pokiwał głową, choć tylko w duchu. O, tak, mają się na baczności, cała banda. Bo siedzą w tym wszyscy, nawet tak głęboko, jak sama Gniewica. Tak, to właśnie byli ci samozwańczy lordowie, których zauroczyła. Swe umysły pozamykali tak ściśle, jak ściśle porosty przywierają do skał. Ale czyŜ to nie wskazuje, Ŝe wiedzą, a przynajmniej podejrzewają, Ŝe coś tu się szykuje? Gniewica zareagowała naprawdę bardzo szybko, gdy rozeźlony Vormulac o mało nie połoŜył całego przedstawienia. Nie było teraz jednak czasu, by się tym zamartwiać, gdyŜ na lewo od Maglore'a Vonnulac właśnie wstał i podniósł ręce, by uciszyć pogawędki. A potem...

- A teraz do rzeczy - powiedział pan na Vormowej Iglicy. - Najpierw jednak, Ŝeby odświeŜyć wam pamięć w odniesieniu do tła całej sprawy, pozwólcie, Ŝe raz jeszcze przedstawię wam Maglore'a z Runicznego Dworu, którego znajomości naszych dziejów, od skromnych początków Turgosheimu po dzień dzisiejszy, nie sposób przecenić. Oto przed wami lord Maglore Jasnowidz. Gdy Vormulac usiadł, Maglore podniósł się z trzaskiem kości. Teraz jemu przypadło prowadzić to przedstawienie, och, Ŝeby tylko mógł nabrać pewności, Ŝe jeszcze nie dobiegło końca...

III

- Dwa tysiące lat temu - zaczął Maglore bez Ŝadnych pauz ani wprowadzania w temat Turgosheim był olbrzymim wąwozem: miejscem, gdzie góry uległy rozdarciu, tonącą w mroku, kamienną blizną, wychodzącą na północ, ku odległej Krainie Wiecznych Lodów. Jego nierówne podłoŜe otwierało się jak rana w brzuchu gór, a kilka odnóg zwęŜało się, tworząc przejścia do Krainy Słońca. Wewnątrz tego wąwozu wznosiło się całe mnóstwo iglic i wieŜyc, powstałych w wyniku erozji lub stanowiących pozostałości po niegdysiejszych skałach, niekiedy o szczytach płaskich, niekiedy raczej ostrych. A w ścianach wąwozu w bród było jaskiń, nawisów i półek skalnych, tak Ŝe zdawały się podziurawione jak rzeszoto. Cały wąwóz mierzył jakieś cztery mile, patrząc z północy na południe, a dwie i pół do trzech, ze wschodu na zachód. Zaś góry osłaniały go niemal całkiem przed słońcem stojącym w zenicie. Tylko najwyŜsze iglice i płaskie szczyty odczuwały pełną moc słońca. Dno wąwozu zasłane było głazami i łupkami, natrafić tu moŜna było na pomniejsze parowy i koryta niegdysiejszych strumieni, zaś u podnóŜa ścian znajdowały się głębokie groty, w których w mroku ignorancji wiedli swój Ŝywot prymitywni trogowie. Początkowo nasi przodkowie zmuszeni byli wykorzystywać te tępe stworzenia, na ile było to moŜliwe, do tej pory przynajmniej, gdy mogli rozpocząć poznawanie Krainy Słońca z jej bogactwem lasów, jezior i, oczywiście, osad cygańskich. Mówiąc krótko, wąwóz Turgosheim wyglądał niemal tak jak dzisiaj, tyle Ŝe był pusty i ledwie garstka ludzi Turga Zoltego przystępowała do zasiedlania i urządzania jego wieŜyc i dworów. Mimo iŜ w rzeczywistości Turgosheim jest niewielki, im wydawał się ogromny! Nie tak rozległy, jak Stara Kraina Gwiazd z jej niebotycznymi wieŜycami i bezkresnymi skalistymi równinami, nie, ale i tak wielki dla tak nielicznych. Pełno teŜ było mięsa trogów, a z czasem teŜ słodszych kąsków z Krainy Słońca. Naprawdę pełno, zwłaszcza Ŝe w owym czasie, tych, którzy z Turgiem Zoltem uciekli ze Starej Krainy Gwiazd, przed tym demonem, Szaitanem, była naprawdę garstka... Budowali wielkie dwory, rozbudowywali je i urządzali przy uŜyciu chrząstek i kości; tak samo i wszystkie iglice, osłaniając i chroniąc zewnętrzne schody natłuszczonymi skórami, na wzór owych potęŜniejszych wieŜyc ze Starej Krainy Gwiazd. Przejścia do Krainy Słońca zostały

otwarte; o zachodzie nasi przodkowie polowali po lasach, przed wzejściem słońca zlatując do domów ze swym łupem. śycie było godziwe, a Wampyrom się wiodło... w owym czasie. Wiodło im się, to się i mnoŜyły. Turgo spadł na mokradła i tam zginął; z jego ciała wzięły swój początek zarodniki; wiele zwierząt i ludzi z Krainy Słońca uległo zakaŜeniu. Część z nich dołączyła do Wampyrów z Turgosheimu, czemu nikt się nie sprzeciwiał. Bo choć ci przybysze byli niskiego rodu, z zarodników, nie zaś z prawdziwego jaja, czynili nas silniejszymi. A wtedy jeszcze w tym wielkim wąwozie miejsca dość było dla wszystkich. Och, ale z czasem miejsca tego zaczęło... zaczęło brakować! Lordowie dawali Ŝycie kolejnym lordom i damom, mokradła teŜ nie próŜnowały i w przeciągu sześciuset lat w Turgosheimie zrobiło się tłoczno. Pozajmowano nawet najmniejsze dwory, najniŜsze iglice, a wampyrze godła powiewały na byle pagórkach. Naprawdę trudno teŜ było się wybić, skoro nowi lordowie musieli zajmować wieŜe, które wcześniej odrzucono jako byle skałki! W tym czasie zolteizm jako doktryna tracił na znaczeniu. Trudno nie brać od Ŝycia wszystkiego, co najlepsze, gdy jest tuŜ pod ręką, o wieczorny lot nad górami lub przełęczami. Tak więc oni, nasi przodkowie pławili się we krwi i polowali, a jedyną ich rozrywką stało się zaspokajanie ich pasoŜytów. Jeśli zaś chodziło o rozkosze cielesne, to upust dawali sobie, i to z ogromnym zapałem, wśród plemion cygańskich, Ale z jakim skutkiem? Jeszcze więcej lordów i dam, dla których brakowało miejsca. Ludzie wszczynają wojny z dwóch głównych powodów: Ŝeby zdobyć środki do Ŝycia i Ŝeby zająć nowe terytoria. Nie, z trzech, gdyŜ nawet najspokojniejsi z ludzi sprzeciwią się agresywnemu sąsiadowi, który chce pozbawić ich nabytych dóbr, jadła i przestrzeni. Z Wampyrami było tak samo. Jadła było mnóstwo - wciąŜ jeszcze - ale przestrzeni brakowało. Pomniejsi lordowie z przyziemnych dworów z zawiścią patrzyli na tych z niebotycznych iglic, a kocmołuchy z osypujących się jaskiń mogły tylko marzyć o bogactwach dam z przestronnych grot. A jeśli chodzi o świeŜo narodzone Wampyry te musiały się zadowolić byle niszami na dnie wąwozu! Zadowolić...? Och...? To się prosiło o wojnę! Młodsi i mniej wpływowi lordowie połączyli siły i narobili zwampiryzowanych niewolników, poruczników i wojowników w ilościach większych, niŜ zezwalało prawo. Pomaszerowali na wyŜsze iglice, zdobywając je jedna po drugiej I na kaŜdego pokonanego, przebitego kołkiem, ściętego i spalonego lorda przypadało trzech czy czterech, którzy zajmowali poszczególne piętra spustoszonej wieŜycy. Potem ci nowi panowie pięter, świeŜo upojeni krwią i rwący się do walki, wojowali ze sobą wzajemnie: piętro przeciw piętru, wieŜyca przeciw wieŜycy, dwór przeciw dworowi! Ale nawet wtedy, w czasach trwogi i poŜogi, większość wojujących

lordów wystrzegała się hodowania wojowników zdolnych latać, kaŜdego bowiem, kto złamałby tę regułę rychło czekałby najazd połączonych sił wszystkich pozostałych panów. A po kaŜdej fali wojen zarówno zwycięzcy, jak i pokonani widzieli, jak bardzo one wyczerpywały i zuboŜały, i niczym powracająca zaraza najeŜdŜali Krainę Słońca, by swe siły wzmocnić. Jak łatwo zrozumieć, aŜeby się wzmocnić przed kolejną wojną - czy teŜ odzyskać siły po właśnie zakończonej - nasi wampyrzy przodkowie gwałcili i pustoszyli Krainę Słońca. Nie myśląc o przyszłości, prawie wytępili Cyganów, stanowiących przecieŜ tej przyszłości gwarancję! Właśnie, a choć wielu z nas przez całe Ŝycie broni się przed tą prawdą, nieodmiennie przychodzi nam przyznać, Ŝe krew to Ŝycie, zaś w owych wczesnych wiekach Turgosheimu cygańskiej krwi raptownie ubywało! Z czasem przewaŜył zdrowy rozsądek; lordowie ogłosili Wielki Rozejm; zebrali się i obradowali. I tutaj, po tysiąc trzystu latach, rzec powinniśmy, Ŝe dopisało nam to szczęście, iŜ pośród raptusów znaleźli się teŜ myślący. Dostrzegli wreszcie, jak mały jest Turgosheim w porównaniu z Starą Krainą Gwiazd, leŜącą na zachodzie. Turgosheim był mały; góry, które przecinał były małe; terytorium po drugiej stronie gór - z oczywistych przyczyn zwane Krainą Słońca - równieŜ było małe. Jasne było więc, Ŝe niszcząc Krainę Słońca, zniszczyliby siebie samych. Tak więc pojęli, jak niewiele dzieliło ich od katastrofy. I oto, na czym stanęło: Koniec z wojnami, przynajmniej na jakiś czas; powrót do zolteizmu; zakaz najazdów na Krainę Słońca, a nawet polowania tam, a takŜe hodowania zbędnych stworów. Do Turgosheimu powrócił pokój... ale miał swoją cenę. Jaką cenę? Stłumienie wampyrzych namiętności, potępienie ekspansjonizmu terytorialnego i wprowadzenie systemu dziesięciny. Zasady te obowiązują i dzisiaj, wszyscy zaś poprzysięgliśmy na nasze godła, Ŝe będziemy ich przestrzegać. Och, bywały jeszcze waśnie, niekiedy nawet wojny, Ŝadna jednak nie niosła takiego spustoszenia, ani nie zagroziła nam wszystkim. Tak się sprawy mają od dawna, bardzo dawna. Tyle Ŝe... czasy się zmieniają i te zmiany dotykają nas wszystkich, choć niepostrzeŜenie. O co mi chodzi? Po prostu o to, Ŝe Turgosheim znowu pęka w szwach, za wielu jest niewolników, poruczników, lordów i dam. Tyle Ŝe tym razem naszym obowiązkiem jest przyjąć, czego nauczyła nas historia, a zatem nie dopuścić do tego, by sprawy przyjęły taki obrót, iŜ staniemy do bratobójczej walki. Mówiąc krótko: musimy powiększyć nasze włości! - wychodząc jednak na zewnątrz, by uniknąć wielkiego natłoku. Zwłaszcza Ŝe niektórzy spośród nas mogą nawet odczuwać chęć całkowitego odrzucenia doktryny Turga Zoltego i pozwolić swym pasoŜytom na pełne rozpasanie. Ci lękają się bowiem marazmu swych pijawek, stanowiących siłę napędową Wampyrów jako rasy.

A zatem ekspansja - tylko w jakim kierunku? W całych górach jest tylko jeden wąwóz odpowiadający naszym potrzebom, o iglicach i jaskiniach ukrytych przed słońcem: Turgosheim. A jeśli chodzi o nową krew dla naszych młodych lordów i dam - gdzie znaleźć jej źródło? Kraina Słońca juŜ czuje to brzemię, jak czuła je setki lat temu. Cyganie coraz mniej chętnie się mnoŜą; niektórzy wolą nawet uśmiercać nowo narodzone dziewczynki i okaleczać chłopców, Ŝeby gdy dorosną, nie były zabierane w ramach dziesięciny. Och, dość ochoczo rozstają się z owocami, winem, zboŜem i Ŝywym inwentarzem, ale ich dzieci coraz trudniej zdobyć, coraz trudniej teŜ się z nimi rozstają. Nie jesteśmy teŜ w stanie ich pod tym względem wyręczyć; mam tu na myśli ich opory przed zapładnianiem ich kobiet. ChociaŜ co poŜądliwsi z lordów niewątpliwie byliby zachwyceni takimi wycieczkami do Krainy Słońca, z nasienia Wampyrów rodzą się tylko Wampyry. A tych mamy juŜ pod dostatkiem. Powiadam więc raz jeszcze: jedyną moŜliwością dla nas jest chyba ekspansja. Nadal jednak pozostaje pytanie: w jakim kierunku? Do jakiej legendarnej krainy obfitości? Do samej Starej Krainy Gwiazd! Kiedy Maglore umilkł, szum powstał wokół stołu. Kiedy zaczynał mówić, słyszało się gdzieniegdzie jakiś drobny hałas: tu i ówdzie kasłanie lub parskanie, szuranie nogami lub krzesłami z nudów, sporadyczne szepty. Teraz jednak cała uwaga skupiła się na Maglore'u, a Mag z Runicznego Dworu czuł cięŜar kaŜdego ze szkarłatnych spojrzeń, wyczuwał wiry gorących, badawczych myśli i stał, czekając aŜ ucichną wszelkie mamrotania. AŜ wreszcie... - Jestem jasnowidzem, jak dobrze wiecie - powiedział. - Jasnowidzem a zarazem mentalistą. Od wielu lat obserwuję Krainę Gwiazd - nader ostroŜnie! Bo w swoim czasie Stare Wampyry teŜ miały swoich czarodziejów; jeszcze do niedawna w tych odległych zachodnich stronach, gdzie pośród potomków Szaitana natrafić moŜna było na potęŜnych magów, istniały umysły o wielkiej mocy. Wyczuwałem ich obecność i wiem, Ŝe władają potęgami wywodzącymi się z innych światów! Osiemnaście lat temu miała tam miejsce wojna, potem nastąpiły cztery lata spokoju, kiedy to nie docierała do mnie Ŝadna z ich myśli, a wreszcie... ...Wreszcie, przed czternastu laty, przyszedł czas Światła od Zachodu. Baczne oczy je wychwyciły: było jak poblask towarzyszący wzejściu białego słońca, tyle Ŝe od zachodu, rozbłysło jak o świtaniu a potem znikło. Ale co wraŜliwsze ciała odczuły towarzyszący mu wstrząs, falą przechodzący przez ziemię. A ci o lekkim śnie wyczuli ów grom, co przetaczając się głęboko pod ich dworami, wyrwał ich ze snu. Ja byłem jednym z tych, którzy się wtedy zbudzili i w moich

myślach zapłonął wtedy znak nieznanego pochodzenia, który tamtej pory po dziś dzień przyjmuję za swój własny. Co zaś się tyczy samego światła... Ja Maglore, ukułem pewną teorię: Ŝe ostatni z wielkich magów Starych Wampyrów sprowadzili na Starą Krainę Gwiazd ogromne nieszczęście i od tamtej pory ślad po nich zaginął. Tyle Ŝe... mogę się mylić. MoŜe, jak przedtem siedzą w swoich zamkach, tylko bardziej cisi, czekając na coś. Na co? Jak długo? Nie dowiemy się, jeśli nie wyruszymy i nie odkryjemy tego sami, tak czy inaczej... Mag z Runicznego Dworu wzruszył ramionami i podrapał się w brodę; odegrał swoją rolę; rad był, Ŝe moŜe usiąść. Mający zająć jego miejsce Vormulac właśnie wstał i podniesieniem rąk nakazał milczenie. Gdy Maglore skończył swą mowę zapadła cisza, lecz po chwili wielka sala Vormowej Iglicy zawrzała od okrzyków i pytań co młodszych lordów, których po sugestiach Maglore'a dotyczących wypraw, zwiadów na zachodzie - a moŜe nawet i wojny - ogarnęła gorączka podniecenia. - Czekajcie! - polecił Vormulac. - Czekajcie! - powtórzył, gdy gwar zaczął przeradzać się w nieznośny hałas, który mógłby go zagłuszyć. Lecz zgiełk juŜ stopniowo cichł, a wszyscy wychylali się ze swych krzeseł, skupiając swą uwagę na panu Vormowej Iglicy; wszyscy prócz Gniewicy, czyniącej nieznaczne ale znaczące gesty w stronę zasiadającego za stołem swego oddziału. Maglore zauwaŜył, czy teŜ wyczuł te ukradkowe znaki, ale nie starał się zaalarmować Vormulaca. Jak by nie było, zrobił juŜ to, co było do zrobienia i Gniewica nic na to poradzić nie mogła - chyba Ŝe się wściec! Całą resztę Vormulac miał pod kontrolą, gotową teraz wysłuchać, co ma im do powiedzenia. Zerknął więc w prawo na Maglore'a, skinął głową i powiedział: - Dzięki ci, uczony panie Runicznego Dworu, za twe opowieści, rys historii, a takŜe okoliczności, w których dzisiaj Ŝyjemy, oczywiście szczególnie za rys tych okoliczności... - Jego głos był cichy, matowy, pełen insynuacji. A po chwili pauzy, kiedy to sala ucichła jeszcze bardziej: - W kaŜdym razie, są jeszcze inne okoliczności, które chciałbym wam zasygnalizować. Oto i one... (Gniewica uniosła się z siedzenia, a jej znaki stały się jeszcze bardziej naglące, gdy Vormulac wyszedł z tym, co prędko mogło stać się litanią cięŜkich zarzutów.) - ...Po pierwsze - rozpoczął - Maglore zauwaŜył, Ŝe tworzy się nieodpowiednich wojowników, stwory do walki umiejące latać. W Turgosheimie jest to zakazane od jego pierwszych dni. Po drugie, terytorializm, a raczej ekspansjonizm: zakazany, z wyjątkiem tego w niedalekiej przyszłości, ale poza Turgosheimem, który staje się koniecznością. Musimy znaleźć miejsce, by się przenieść, i to wkrótce, ale szykowanie się w związku z tym do wojny to nadal przestępstwo. Po trzecie, dziesięcina, problem, o którym wiem, Ŝe leŜy wam na sercu, gdyŜ jest

postrzegana jako... niewystarczająca? Przez pewien czas zboŜe, zwierzęta, owoce i wina z Krainy Słońca były rozdzielane po równo, uczciwie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami, te ludzkie wytwory przydzielano, zdając się na czysty przypadek... Czysty, tak... Oczywiście, było to konieczne, by sam kwiat cygańskich kobiet nie przypadł Zindevar z Iglicy Staruchy, Grigorowi Chutliwcowi z Gołego Dworu, czy co poniektórym z młodszych lordów; podobnie jak młodzieńcy z Krainy Słońca osobom o innych upodobaniach. Nie chcę tu nikogo dyskryminować: jesteśmy, kim jesteśmy, a potrzeby wszystkich waŜne są tak samo, z wyjątkiem zapotrzebowania poszczególnych wieŜyc i dworów, które to róŜnią się wielkością. Tak więc - wzruszył ramionami - czasem koło fortuny toczy się nie po naszej myśli: ten, kto potrzebuje dziewcząt dostaje młodzieńców, lub odwrotnie. Lecz z czasem wynik na ogół się wyrównuje, a jeśli nie, uciekamy się do wymiany, od czasu do czasu tracąc na tym, zaleŜy, czego potrzebujemy. I poniewaŜ jest to - czy raczej była - kwestia przypadku, ale i równych szans, uwaŜano, Ŝe system ten działa wystarczająco dobrze. AŜ do teraz... CóŜ, zarysowałem tu pewne sprawy, nie podając szczegółów. Nadeszła pora, by do nich przejść! - Spojrzał prosto na Gniewicę, piorunujące spojrzenie dotarło do niej na dół, przez całą długość stołu. Odwzajemniła je, jej opaska spadła, a Maglore odczytał w jej głowie jedno słowo: Lecieć! Popatrzył po zebranych: Gorvi Przechera, którego wąska twarz była pozbawiona wyrazu, a umysł osłonięty białym, nieprzenikalnym blaskiem. Bracia Wran Wścieklica i Spiro Zabójczooki z Obłąkańczego Dworu: jeden wyraźnie spokojny, podczas gdy rysy drugiego były wykrzywione (co było typowe dla Spira, gdy był przyparty do muru) w okropną maskę. Canker Psi Syn, bardziej wilczy czy psi niŜ kiedykolwiek, z oczami przesuwającymi się na podobieństwo któregoś z tych, lecz wciąŜ pilnie obserwującymi Gniewicę. W końcu Vasagi Ssawiec, którego myśli były zwykle tak dziwne jak wyraz twarzy i równie nieprzeniknione - lecz nigdy bardziej niŜ w tej właśnie chwili - gdy Maglore'owi mignęły w nich potwory, po których poznał, Ŝe tamten osiągnął mistrzostwo w metamorfizmie, hodując najdziwaczniejszych wojowników. Wszyscy oni wysunęli nieznacznie swoje krzesła; od czasu do czasu zerkali za siebie, sprawdzając, czy mają wolną drogę; kontrolowali swe serca, które po ludzku biły szybciej. Wzrok Vormulaca przeniósł się z Gniewicy na nich, zatapiając w kaŜdym z nich błysk swoich czerwonych oczu. Wreszcie odezwał się do nich: - Od dawien dawna my, wampyrzy lordowie i damy z Turgosheimu, wiemy, Ŝe karę musi ponieść kaŜdy z nas, kto wystąpiłby przeciw naszym prawom. Karę większą czy mniejszą, zaleŜnie od błędu, który musiałby naprawić. Ostatnio pojawiły się pewne zarzuty, które mnie, Vormulacowi, przyszło rozpatrzyć. Po pierwsze, sprawa losowania dziesięciny, jego rzekomej

„bezstronności”. I co? Bezstronne losowanie? Ha! Lord Grigor z Gołego Dworu ma prawo do niezadowolenia z tak marnych udziałów, bo mowa tu o systemie, którym od jakiegoś czasu manipuluje się! Co takiego?! To właśnie pomyśleli ze zdumieniem i oburzeniem, jakby jednym głosem, wszyscy zebrani - prawie wszyscy. Było bowiem oczywiste, Ŝe dla niektórych zarzuty podniesione przez Vormulaca nie były wielkim zaskoczeniem. Większość jednak rozdziawiła szczęki, niby na zawiasach; zafalowały rozdwojone języki, rozdęły się czarne i wilgotne nozdrza, z rozwartych szeroko oczu bił szkarłat. Jedna z pięści (Grigora) wściekle rąbnęła w stół, aŜ się zatrząsł; na razie odebrało mu głos, lecz za chwilę niewątpliwie zaŜąda wskazania właściwej osoby lub osób. Jedną juŜ chyba mógł wskazać. Canker Psi Syn bowiem jakoś zdołał się przekraść od stołu do jednego z wielkich i otwartych okien, a teraz odciągnął zasłony i wychylił się. Dopiero wtedy zwrócono na niego uwagę; wszystkie głowy skierowały się ku niemu, on zaś odwrócił się w stronę sali jakby się zataczając. - Taka zdrada - szczeknął, marszcząc pysk, tak Ŝe odsłoniły się jego wilcze kły. - Ustawiać losowanie! Niedobrze się robi na samą myśl o tym! AŜ mnie zemdliło z braku porządnego, czystego powietrza... A gdy Canker przesuwał się chwiejnie ku temu krańcowi stołu, przy którym siedziała Gniewica, blisko łukowatych drzwi sali i schodów wiodących na lądowiska, Maglore pomyślał: On dał sygnał! Coś tam czeka, za oknem! Ale Vormulac, pozornie niewzruszony, juŜ mówił dalej: - Po drugie - znów, podniesieniem rąk, nakazał ciszę - chodzi o tworzenie wojowników, przekraczających przyjęte wymagania; otóŜ wiem z dobrego źródła, Ŝe takie potwory nawet teraz nabierają ciała, w sekretnych grotach niektórych iglic i dworów! Co? I znów to oburzenie, to zdumienie, pomyślane wręcz jednogłośnie. Ale zanim zdołano je ubrać w słowa... - Tak, wojownicy! - rozsierdził się Vormulac, dając wreszcie upust tłumionej dotąd furii. A po co, pytam, jak nie z myślą o wojnie? Dość tego! Oto, kogo oskarŜam! Odsunąwszy się chyłkiem od swych krzeseł, Gorvi Przechera, bliźniacy z Obłąkańczego Dworu i Vasagi Ssawiec dołączyli do Cankera Psiego Syna, wyraźnie juŜ zmierzającego do Gniewicy Vormulac wskazał ich wszystkich, a głowy i oczy zebranych obróciły się w ślad za jego drŜącym, jakby dźgającym palcem. - To ci tam - wypluwał te słowa, niczym truciznę. - Widać, Ŝe winni, tak się skradają. Canker z podkulonym ogonem: prawdziwie parszywe szczenię! I Vasagi Ssawiec, budzący wstręt

nawet u swoich kompanów. TakŜe Gorvi Przechera, bardziej podstępny, niŜ kiedykolwiek przedtem! A z nimi Wran i Spiro z Obłąkańczego Dworu, których obłęd wreszcie przebrał miarę! Gniewica podniosła się z krzesła; tamci juŜ byli przy niej; razem cofali się pod łukowate wejście. - Patrzcie, jak uciekają - krzyknął Vormulac - ci, których zdradza nawet ich zachowanie! Pytam was, czy tak reagowaliby niewinni? Patrzcie, zebrali się przy swojej przywódczyni, inicjatorce tej zdrady, o której raz jeszcze powiadam: wstała za wysoko! Ale skąd to poruszenie? Uspokójcie się i siadajcie. Oni nie zdołają uciec. Oburzeni lordowie i damy odepchnęli swe krzesła, zrywając się na równe nogi, niektórzy odruchowo sięgali po rękawice których jednak nie mieli przy sobie, gdyŜ zdali je w przedsionkach komnat Vormowej Iglicy. Pozostali, po obu stronach stołu, zwracając się w stronę Gniewicy i jej piątki, zaczęli wybuchać gniewem, lecz powstrzymali się nagle, gdy Vormulac gwizdnął na palcach. Krótki, świdrujący, wysoki świst... był wezwaniem. Mógł wezwać swego stwora prościej, o wiele prościej nawet, samym umysłem, ale uczynił to w ten sposób, otwarcie, tak Ŝe wszyscy mogli się zorientować o co chodzi. I wszyscy pojęli, Ŝe Gniewica wpadła w pułapkę. Prawie wszyscy, bo Maglore zastanawiał się: Dlaczego nie przyjmuje swej potwornej postaci? Czemu jest taka spokojna? I w końcu odpowiedział sobie: Bo to nie czas na szał, ale na myślenie. Ona kalkuluje nawet teraz! - Dosyć! - wysyczała Gniewica, jakby potwierdzając przypuszczenia Maglore'a, i wyciągnęła spod swego stroju z pasków futerka nietoperzy dziwaczny sprzęt, zrobiony z pęcherza jakiegoś nieduŜego stworzenia, przymocowanego do cienkiego drąŜka czy teŜ metalowej róŜdŜki. Chwyciła banię dłońmi, róŜdŜką mierząc w środek komnaty. - Olej z kneblaschu - poinformowała, ściskając nieco pęcherz. Z dziurek na końcu drąŜka wytrysnęła rozpylona ciecz, która zawisła w powietrzu jak mgła. Oprysk podziałał natychmiast. Unoszący się czosnkowy roztwór wypełnił komnatę; oszalali lordowie i damy jęczeli, wycofując się w stronę Vormulaca, który stał u szczytu stołu, ich twarze pobladły od mdłości, ze strachu wpadali na siebie, usiłując oddalić się od broni, którą nielegalnie posiadała Gniewica. Wtedy właśnie, gdy z łukowato sklepionej klatki schodowej dobiegł dziki brzęk chitynowych pancerzy i jakby pytające zwierzęce pochrząkiwanie, Gniewica zagroziła: - W pęcherzu jest dość trucizny, byście się wszyscy pochorowali, co najmniej na jeden wschód, a niektórzy z was juŜ na stałe! Odwołaj swojego stwora, Vormulacu, bo poniesiesz

konsekwencje. Jeśli ten twój przyboczny wojownik nie przestanie gapić się na mnie tak wściekle, wierz mi... opróŜnię tę bańkę do cna! Wojownik Vormulaca, jego osobista ochrona, przeszedł przez łukowate wejście. Był z tych mniejszych, o wadze nie większej niŜ tona czy dwie, ale brzydki okropnie: cały z haków i kleszczy, bosakowatych łap i kolców. Szary niczym łupki i przez swą chitynę niebieskawy, grzechotał łuskami, gdy niczym skorpion spieszył ku szóstce obwinionych, a zamiary tego potwora zdawały się prawdziwie mordercze. - Vormulac! - Gniewica obnaŜyła kły, szykując się do ściśnięcia pęcherza. Czekaj! Pan Vormowej Iglicy powstrzymał swego wojownika i jego brzęczenie ustało. Zwrócił się do Gniewicy: - Pani, czemu wszystko przedłuŜasz? Mój wojownik nie jest tu po to, by cię skrzywdzić, ale by dopilnować, Ŝe ty nie skrzywdzisz nas! Ku jego zdumieniu, wybuchnęła śmiechem. - Co? A ty zapędzisz nas, niczym niesforne dzieci do naszych iglic i dworów? Nie sądzę. Wszak Stara Kraina Gwiazd czeka, my zaś będziemy pierwszymi, którzy zawładnąjej zamkami i całym bogactwem legendarnej Krainy Słońca. - MoŜe by tak i było - przyznał Vormulac, śmiechem odpowiadając na śmiech. - O, na tyle dobrze znam twoje ambicje. Ale twe plany legną w gruzach, Gniewico, i to jest kara, jaką poniesiesz. Kiedy my tutaj zaprzątaliśmy twoją uwagę, nasi najbardziej zaufani porucznicy zawładnęli waszymi podniebnymi wojownikami lub wytępili je jeszcze w kadziach. W tej chwili więc twoje zakazane stwory, jak równieŜ tych psów z twojej sfory, albo są martwe, albo przeorientowane. Chcesz więc być pierwsza w Starej Krainie Gwiazd, hę - A my powiadamy, Ŝe trafisz tam ostatnia! Znowu się roześmiała... potem przykucnęła warcząc i skierowała róŜdŜkę na Maglore'a. Z tej odległości nijak nie mogłaby go spryskać, ale i tak skulił się w sobie. - Ty mentalisto! - wysyczała. - Złodzieju myśli. Przez całe te dziesięć lat wyczuwałam twoje węszenie. A ty słyszałeś tylko te myśli, które pozwoliliśmy ci podsłuchać! I dlatego podąŜałeś fałszywym tropem, Maglore'u z Runicznego Dworu. Potem wskazała na Zindevar, mówiąc: - Ty teŜ, pijawo. O, pamiętam ciebie! Zawsze byłaś tą zawistną, juŜ od pierwszej chwili. Gdyby nie Devetaki, która postawiła na swoim, zawetowałabyś moje wyniesienie, a później próbowałabyś zrobić ze mnie swoją... swoją towarzyszkę! Jak śmiałaś choćby sobie wyobraŜać Ŝe ja, Gniewica, poszłabym do łoŜa z kimś takim, jak ty? Co? Kiedy jest tyle dojrzałego, surowego mięcha w zbiornikach z metanem? Sądziłaś, Ŝe nie zdołałabym kupić twoich szpiegów, albo

zaoferować im to, czego ty zapewne dać byś nigdy nie mogła? Och, kilku naprawdę ślicznych chłopczyków podesłałaś do Iglicy Gniewu, moja pani Starucho! Dziękuję za to, bo zaliczyłam ich wszystkich, zanim odesłałam z powrotem, choć bez informacji, na których ci zaleŜało. A w najlepszym razie, z informacjami fałszywymi! Teraz, kiedy Zindevar burzyła się i prychała, Gniewica spojrzała na Devetaki Czaszkolicą i spostrzegła, Ŝe tamta w gniewie pozbyła się maski i odsłoniła okaleczoną połówkę twarzy, odartą do kości. - I ty, Devetaki, któraś była moją dobrą przyjaciółką - powiedziała, juŜ ciszej i mniej pogardliwie. - Ciebie naprawdę wielce podziwiałam. Ale posłuchałaś moich wrogów, a przez to stałaś się jednym z nich... AŜ się wypręŜyła. - No, i wszyscy jesteście głupcami... ale ty największym, Vormulacu! Coś powiedział? Wojownicy nawet teraz nabierają ciała, w sekretnych grotach? Ja powiadam - Ŝe juŜ nabrali! I ledwie po raz trzeci zaniosła się śmiechem, Canker Psi Syn podniósł pysk i zawył niby wilk. Niesamowite było to zawodzenie, które wyszło poza te wysokie okna, w głąb wąwozu Turgosheimu. Podobnie jak gwizd Vormulaca był to zew - który prawie natychmiast doczekał się odpowiedzi! Przedtem jednak...

- Na nich! - krzyknął Grigor Chutliwiec. - Co takiego? CzyŜbyśmy się bali smrodu? Jeśli ta suka uŜyje swej broni, nie mniej niŜ nas narazi siebie i swoją watahę! Vormulacu, uŜyj swego wojownika, by ich zmiaŜdŜyć! Lordowie i damy nabrali odwagi i znów porwali się do walki. Stwór Vormulaca, wciąŜ czekający na rozkaz, wyczuwał napięcie i fakt, Ŝe tamta szóstka była odtrącona przez resztę; hałaśliwie kolebał się na boki, wpatrzony w nich, niezdecydowany, unosząc w pogotowiu swe kolce i kleszcze. Gniewica mierzyła z rozpylacza: najpierw w niespokojnego wojownika... potem w lordów i damy... i znowu w wojownika. JuŜ nie panowała nad sobą, a jej dziewczęce kształty z wolna poddawały się potwornej przemianie. Wtedy... ...Śmiechem wybuchnął Canker Psi Syn! Odrzucił w tył głowę, zatrząsł nią niczym lis pozbywający się pcheł i Vormową Iglicę wypełnił upiorny, nowy odgłos - choć właściwie, odgłos bardzo stary, niesłyszany od niepamiętnych czasów. Pulsowanie i prychanie dysz podniebnego wojownika!

Przez wielkie okno wdarł się wiatr, wpychając do środka cięŜkie zasłony; a juŜ w chwilę później zdarł je z zaczepów stwór rodem z koszmarnego snu, którego opancerzony tułów, ledwie mieszcząc się w tym otworze, przebił się nad parapetem, zrzucając flagi na posadzkę i zatrzymał się dopiero we wnętrzu tej wielkiej sali! Wojownik, ale jaki! Gdyby nawet nieszczęsny stwór Vormulaca był sześć razy większy, jeszcze nie mógłby się z nim równać. Co więcej, skoro górne piętra Vormowej Iglicy znajdowały się całe dwa tysiące stóp nad dnem Turgosheimu, potwór ten nie tylko był przystosowany do latania, ale i właśnie dowiódł, jak dobrze sobie z tym radzi. - Patrzcie! - zawyła z dziką radością Gniewica, gdy poleciały w powietrze cegły i chrząstki ze strzaskanego balkonu, a miał wzbił się w powietrze dławiącą chmurą. A kiedy kwaśny oddech potwora przepalił strzępy zasłon spowijające jego straszny łeb, zawołała: - I co, Vormulacu, tym tutaj takŜe „zawładniesz”? Jak wszyscy wojownicy Wampyrów, ta bestia takŜe była hybrydą - bluźnierstwem łamiącym wszelkie prawa stworzenia - a nawet je przewyŜszała. W Starej Krainie Gwiazd robiono z ludzi i metamorficznych ciał wampirów stwory nawet gorsze, większe, znaczenie teŜ ohydniejsze, tu jednak był Turgosheim, który czegoś takiego jeszcze nie oglądał. O czerwono cętkowanym, miękkim podbrzuszu i srebrnych łuskach na grzbiecie, w których niebieskawym połysku odbijała się poświata i błyski palników gazowych sali, bestia była nirzym gibka machina, narzędzie obłędu, mordu i masakry. A był to ponad wszelką wątpliwość, wytwór Cankera Psiego Syna, co moŜna było poznać po tym, Ŝe ogromne „lico” było potwornie przetworzonym lisim pyskiem! Szkarłatne ślepia były osadzone wokół czoła w półkolistym rzędzie biegnącym wzdłuŜ uzbrojonych boków, a jego szczęki... ...Ten łeb miał trzy pary szczęk, jedną skierowaną ku przodowi, dwie zaś po bokach, wszystkie wyposaŜone w zęby istnego drapieŜnika. Za tymi śmiercionośnymi ostrzami kryły się gardziele z których kaŜda była czeluścią zdolną połknąć człowieka w całości. Kudłaty ten stwór, sierść miał na podobieństwo Cankera rudą, przez co wyglądał jeszcze bardziej lisio. Kępki włosów wymykały się spomiędzy łusek, spychane pod ich naporem, a łaty sztywnej rudej szczeciny chroniły brzuch. WzdłuŜ niŜszych partii boków, od piersi po podbrzusze, łuski tego wojownika wisiały na zawiasach, by chronić złoŜony teraz płaszcz i pęcherze gazowe. Z ząbkowanego grzbietu zwieszało się pod kątem przeraŜające mrowie szczypiec, kleszczy, kolców, maczug i chitynowych pił, przesłaniających jego boki. Tuzin „wyrzutni”, przypominających spręŜyny zrobione z ciała, czekał zwinięty w zagłębieniach segmentowanego brzucha. Z tyłu, po obu stronach zadu, rury wydechowe

niczym ssawy ośmiornicy wyrzucały z siebie ohydne wyziewy. Od końca do końca potwór ten mierzył czterdzieści stóp; szeroki zaś był na dziewięć. Teraz, gdy pył juŜ osiadł, gapił się wszystkimi lśniącymi oczami, by objąć całą scenę. A jego mały móŜdŜek czekał na rozkaz - jakikolwiek rozkaz - od swego pana i stwórcy. Z wielkiej komnaty były jeszcze inne wyjścia, prócz tego sklepionego łukowato, zaryglowane otwory w tylnej ścianie, za plecami Vormulaca, który stał jak skamieniały u szczytu stołu. Gdyby nawet był w stanie odpowiedzieć na drwiące pytanie Gniewicy dotyczące „zawładnięcia” tym potworem, nie mógłby zrobić nic; mrugał w tej chwili zdumionymi oczami i dochodził do siebie po szoku, który go sparaliŜował, gdy ten ogromny najeźdźca zaczął ryczeć! Tego juŜ dla lordów i dam było za wiele; rzucili się do ucieczki, wszyscy oprócz paru lŜejszych, z tych pomniejszych, których gwałtowne przybycie stwora rzuciło na ziemię. Gdy tylko młodzi lordowie uwolnili swe poharatane ciała spod gruzów, znaleźli się w zasięgu wojownika. Zabić!, taką Canker Psi Syn wydał w myślach komendę. Wojownik zwalił się na okaleczonych lordów, przejmując się nimi tyle, co wilk królikami; jednego z nich, wrzeszczącego przerzucił przez roztrzaskaną okienną dziurę, drugiego rozdeptał i rozpłaszczonego cisnął z góry na stół, tak Ŝe jego szczątki poleciały na wszystkie strony. Tego z kolei za wiele było dla Vormulaca! Rzuciwszy się do tylnego wyjścia w ślad za swymi uciekającymi gośćmi, posłał podobne rozkazy prosto do mózgu swego własnego, zdezorientowanego, małego straŜnika: Zabić ich - całą szóstkę! Stwór rzucił się natychmiast na Gniewicę i jej towarzyszy. Ta wyciągnęła rękę z bronią, ścisnęła pęcherz i prysnęła jego zawartością prosto w gębę nacierającej bestii. A ten wciągnął wilgoć, aŜ do ostatniej kropelki, w swe wampirze płuca, do swego organizmu... cofnął się, jego uzbrojenie szczęknęło... ruszył przed siebie z jeszcze większą determinacją, krztusząc się jednak i wściekle potrząsając swym wielkim łbem. Canker tymczasem przywołał swego wojownika. Parsknął z dysz napędowych i przemierzył dwie swoje długości w głąb sali. PoraŜona jego ogromem, bestia Vormulaca poczuła się bezsilna, odpychana od Gniewicy i jej grupki. A wojownik Cankera chwycił mniejszego stwora szczypcami i rozerwał go na strzępy. Dźgające kolce poruszały się w przód i w tył jak tłoki, rozluźniając i rozdzierając stawy; kleszcze wdzierały się w rany pospiesznie i zachłannie; piły rozniosły chitynę. Stwor Vormulaca wył w męczarni - wysokim, rwanym, przeszywającym piskiem - ale krótko. Większy wojownik burczał z zadowolenia, a odrywane uzbrojenie i inne części łomotały odrzucane na bok. Chlupotały wydzieliny: szara, Ŝółta, czerwona, a cuchnąca róŜowawa mgiełka unosiła się z ciała.

Wtedy wycie ustało... Potwór Cankera burknął znowu (z obrzydzenia, czy nawet rozczarowania?), odepchnął na bok drgającą górę parującego mięsa, przekręcił nieznacznie swój łeb o trzech parach szczęk, zerkając przez obróconą w ruinę komnatę na pobladłe twarze gapiące się z tylnego wyjścia. Canker Psi Syn śmiał się i tańczył w radosnym szale... Nagle jednak przystanął i rzucił się ku pozostałej czwórce, ze śliną cieknącą mu po pysku. A po chwili: Zabić! Rozkazał drugi raz, a jego oczy zalśniły szkarłatem. Jego stwór, orając gruzy, szedł przez komnatę rycząc. - Nie, stój! - zawołała Gniewica, chwytając Cankera za łokieć, by pomóc mu stanąć na nogach. - śadna bestia ich tam nie dorwie; ten mur to twarda skała, z labiryntami tuneli dobrymi do ucieczki. Lepiej zachowaj siły swojego stwora. Cała szóstka przebiegła przez komnatę do miejsca, w którym wojownik się zatrzymał. A Gniewica zawołała stamtąd: - Vormulacu, Maglore'u, Zindevar, Devetaki i reszta, pamiętajcie, to wy zaczęliście i to nie ze strachu, a z zazdrości! Nie stanowiliśmy wielkiego zagroŜenia, ja i moja piątka. Bo niby jak, przeciw całemu Turgosheimowi? Nie, nawet gdybyśmy zrobili tuzin stworów takich jak ten. Ale wszystko co mamy, to cztery... na razie. Cztery, wszystkie stworzone do podniebnej walki, zrobione na dobrej, mocnej wampirzej substancji; nie mam na myśli jakiejś dobrej substancji, ale najlepszą substancję, z Krainy Słońca. A tak, i do pioruna z tym waszym systemem dziesięciny! W tej chwili są w drodze na szczyt zachodniego łańcucha, gdzie schowaliśmy zapasy jedzenia, byśmy mogli uzupełnić siły - lotniaki, wojownicy, my wszyscy - zanim dotrzemy nad Wielkie Czerwone Pustkowia. To był nasz cały plan: nie walczyć z wami, ale odlecieć na zachód, na tereny Starej Krainy Gwiazd, i zacząć tam nowe Ŝycie. Ale wy byliście zazdrośni i chciwi, i zaczęliście pierwsi, zazdrościliście tym, którzy mieli dość odwagi, by spróbować. No cóŜ, Vormulacu, przykro mi, Ŝe rozczarowałam ciebie i twoich poruczników; twoi ludzie nie znaleźli w naszych domach nic prócz garstki niewolników i pustych kadzi. ChociaŜ my byliśmy zmuszeni je opuścić, ty jesteś mile widziany. Weź nasze iglice i dwory, zatrzymaj je. Nam nie są juŜ potrzebne. A więc lecimy na zachód - pozwólcie lecieć tym, którzy się odwaŜą! Wy zebraliście się przeciw mnie i moim kompanom, stając się naszymi wrogami. Dowiemy się, jak się z wami uporać, skoro mieliście czelność tak postąpić. Niech tak będzie... Poprowadziła swoją piątkę schodami na lądowiska. Lecz nim przekroczyła próg komnaty zatrzymała się, odwróciła i zawołała: - Vormulacu, Maglore'u, nie posyłajcie nam Ŝadnych myśli.

Jeśli po opuszczeniu tej posępnej Vormowej Iglicy napotkamy jakieś przeszkody, wojownik Cankera wypali ze swych napędów prosto w wasze kryjówki. A jeśli w przeszłości uwaŜaliście kneblasch za nieco kłopotliwy, cóŜ, nie znaliście go nawet w połowie! I tak odeszła, wraz ze swymi ludźmi. Uciekając tunelami, Vormulac i pozostali rozdzielili się. Te wykonane ludzką ręką korytarze prowadziły głęboko w skałę, przechodząc w końcu w zewnętrzne przejścia prowadzące na niŜsze poziomy. Lecz ta droga zabrałaby duŜo czasu, a na koniec wystawiliby się na wszelkie niebezpieczeństwa czające się w mroku wąwozu Turgosheim. By przyspieszyć Gniewica i jej banda mieli dosiąść swoich lotniaków i wzbić się; podobnie ich porucznicy z Iglicy Gniewu, Obłąkańczego Dworu i domostw innych zdrajców. Właściwie, wszyscy, do ostatniego, powinni lecieć juŜ teraz, wznosząc się na prądach Turgosheimu, czekając w ciemnościach nocy na Gniewicę i pozostałych, gotowi, by dołączyć jak rój i skierować się na zachód. O! A co jeśli zostawili tylną straŜ, by ich osłaniała? Gniewica powiedziała, Ŝe wszyscy wojownicy, poza tym jednym, odejdą. To nie do pomyślenia: dać się złapać w lichej zewnętrznej klatce schodowej z chrząstek i kości, przez jakiegoś kuzyna tego potwora, który warczał i prychał w wielkiej komnacie! Takie były co bardziej znaczące myśli tłoczących się w niskich, wąskich tunelach wampyrzych lordów i dam, gdy klnąc zbili się w bezładną ciŜbę. Do chwili, gdy Maglore uderzył się dłonią w czoło i krzyknął: - Canker wezwał swego potwora, by podąŜył za nim! OblęŜenie skończone! Mentalista miał rację. Parskający i powarkujący wojownik Cankera plunął kwasem w stronę wylotów tuneli, potem na swój nieprzystojny sposób poleciał do rozwalonego okna. Na chwilę tam przysiadł, z wystawionym na zewnątrz ohydnym łbem, zanim wystrzelił w noc. Reszta balkonu wtedy runęła, a po stworze pozostała jedynie chmura trujących wyziewów z jego otworów napędowych. Dzielnie mierząc się z tymi wstrętnymi oparami, Vormulac, Maglore i z pół tuzina innych opuścili swą kryjówkę i popędzili do okna. Gniewica i pozostali renegaci, wraz ze swymi porucznikami, lecieli w mrok, kreśląc spiralę wokół obwarowań Vormowej Iglicy. Z nimi, nabierając wysokości - z napęczniałymi pęcherzami gazowymi, rozpostartym płaszczem i dyszami pracującymi pełną parą - stwór Cankera zmierzał na zachód. Lady uchodziła i nie sposób juŜ było jej zatrzymać. Jeszcze doleciał do nich jej śmiech, a wraz z nim proste ostrzeŜenie:

- Vormulacu... jak chcesz, wysyłaj za nami lotniaki i poruczników, na nasz popas na zachodnich szczytach. Sądzę, Ŝe pozwolimy któremuś z wojowników postrącać ich z nieba. A na razie, Ŝegnajcie! - Cokolwiek spotka was w Starej Krainie Gwiazd - odkrzyknął - nawet nie myślcie o powrocie! Wiesz, czym to grozi! Jedyną odpowiedzią był jej cichnący śmiech...

Później zaś we wszystkich wielkich iglicach i dworach Turgosheimu zrobił się niezwykły, wręcz gorączkowy ruch; urządzano nowe pracownie z olbrzymimi kadziami, doprowadzono do uŜytku pracownie dawno porzucone. Przed wzejściem słońca było juŜ wiadomo: zniesiono zakaz wytwarzania wojowników! Iglicę Gniewu, Obłąkańczy Dwór, WieŜycę Gorviego, Iglicę Ssawca, Parszywy Dwór, wszystkie wydano na łup, a całą zdobycz, zarówno ludzi, jak i resztę dobytku, podzielono moŜliwie najuczciwiej; podobnie stało się z własnością dwóch lordów uśmierconych przez Cankerową bestię w wielkiej sali Vormowej Iglicy. Tak rozpoczęło się pospieszne przetasowanie, kiedy to pomniejsi lordowie dowodzili swych własnych zasług, zazdrośnie patrząc na wyniesienie wybrańców, których czekały nowe imiona, dwory w przestronnych jaskiniach i zamczyska na szczytach. A tymczasem na Runicznym Dworze... ...Na godzinę przed wzejściem słońca lord Maglore Jasnowidz posłał po swego niewolnika, Karzą Biteriego, by ten stanął przed nim w najwyŜszej z izb, niewielkiej jaskini o dwojakim przeznaczeniu: z jednej strony słuŜącej jako punkt obserwacyjny, z drugiej zaś kryjącej w sobie obsługującego ten dwór syfonida. Tego miejsca Karz zwykle unikał, chyba Ŝe trzeba było nakarmić jego groteskowego mieszkańca, który spoczywał niby flak, bezmyślny i znieruchomiały, za zaciągniętymi teraz zasłonami. Bo nawet Wampyry pewne rzeczy uznają za nieprzystojne i wiedzą, kiedy naleŜy je maskować. Tam właśnie Karz znalazł swego pana, pogrąŜonego w dziwnych marzeniach, spoglądającego z powagą, przez poziomą szczelinę okienną, na drugą stronę Turgosheimu, na melancholijną Vormową Iglicę, stojącą w południowo- wschodnim zakolu wąwozu. Postał przed nim przez jakąś chwilę, aŜ wreszcie Maglore zamrugał swymi niesamowitymi oczyma, skupił wzrok i ogarnął nim Karzą. - Będąc człowiekiem inteligentnym i dociekliwym - rzekł, głosem jak zawsze szeleszczącym - wiesz juŜ zapewne, co się wydarzyło. Karz musiał potwierdzić. - Coś niecoś, panie.

- Dobrze, wreszcie to sobie omówimy. - Maglore chwycił go za ramię i odwrócił twarzą do siebie. - A ty spiszesz to wszystko glifami Menduli Dalekowidzącego, jako cząstkę najnowszej historii

Turgosheimu.

Przedtem

jednak...

(poprowadził

historyka

w kierunku

zasłony

przedzielającej izbę) przypomnę tobie, jak ostrzegałem cię przed Gniewicą, przed rozkoszą i bólem, jakie niesie zbyt bliskie jej poznanie. Dotyczy to zresztą zagroŜeń płynących z poznania któregokolwiek z moich rówieśników. - AleŜ... dobrze to zapamiętałem, panie! - zaprotestował Karz. - Nie odzywaj się i słuchaj - odrzekł Maglore, gdy zbliŜyli się do zasłon; tam znów obrócił Karzą, tak Ŝe stali twarzą w twarz. - Widzisz bowiem, pomimo wszelkich jej nikczemnych czynów, lady Gniewicy nie spotkało Ŝadne nieszczęście; ta czarownica i jej krąg umknęli do Starej Krainy Gwiazd. Ale co z ich niewolnikami, ich dworami i iglicami, tymi, co im zawierzyli? Powiem ci: wszyscy tam, odtrąceni, zostali zdani na siebie, rozbici, podzieleni i rozproszeni. To oni za wszystko zapłacą, nie Gniewica. Ale wspomniałem teŜ o tych, co im zawierzyli.. - O tych, co zawierzyli, panie? - Właśnie - potwierdził Maglore. - Właśnie. - A za chwilę: Kiedy ostatnio rozsuwałeś te zasłony, Karz? - Dłoń juŜ kładł na linie. - Jakiś czas temu. - Tamtego jakby zaczęło coś dławić, z nagle ściśniętym gardłem głowił się, do czego zmierza Maglore. - Nie dawno. Myję tego stwora, przekręcam go wte i wewte i napełniam mu koryto. Oglądam jego cielsko w poszukiwaniu odleŜyn, a ilekroć je znajduję, uŜywam twoich maści. Wiem, Ŝe jest stary, szukam więc oznak rozkładu. I... - Wiem - uciął Maglore. - Znam wszystkie zadania, jakie tu wypełniasz. Bo ty jesteś wierny, Karz, i dobrze wykonujesz swoje obowiązki. Ale znam teŜ takiego - obaj go znamy - który nie dochował wiary. Który nie spełnił pokładanego w nim zaufania, który dał się przekabacić i kupić... Gniewicy! - Głos Maglore'a nagle stwardniał, zabrzmiało w nim okrucieństwo. - No, i on takŜe teraz płaci. - On... jaki on? - Karz był juŜ całkiem przeraŜony, wciąŜ jeszcze nie wiedząc dlaczego. - Mój syfonid jest stary, Karz - zawołał na koniec Maglore, szarpiąc linę. - I chociaŜ tak dobrze się nim opiekujesz, wkrótce zdechnie. Bo gdy coś jest bezwolne, raczej niewiele w nim woli Ŝycia, co? Z tej właśnie przyczyny, jeśli nie liczyć innych, sprawiłem sobie nowego syfonida. Oto on! Zasłony rozsunęły się z szumem, a za nimi... ...Dwa syfonidy: jeden pomarszczony, z plamami, stary, lecz wciąŜ działający, przynajmniej w tej chwili; i drugi, róŜowiutki i nowy, i jeszcze nie w pełni... ukształtowany. Historyk ujrzał jego cielsko; nie całe jednak. To coś, co zobaczył leŜało na podeście nad ogromną misą z wodą, której

zawartość wystarczała na potrzeby dworu; ten starszy ślinił się nad misą, jak rozkoszne niemowlę, czy jakiś idiota, poza kapiącymi kropelkami cały czyściutki i słodki. Ich cielska drŜały jak galareta od uderzeń potwornie powiększonych serc; ich kończyny, zmyślnie pozbawione kości i ucięte na wysokości łokci i kolan, pokrywał wampirzy śluz; ich Ŝywe naczynia krwionośne, podobnie powleczone i wydłuŜone dzięki metamorfizmowi, ciągnęły się od odrąbanych kikutów i ginęły w przewodach z martwych kości, które wpuszczone były w podłogę. To, czego Karz Biteri nie mógł ujrzeć (i o czym uczył się nie myśleć), to Ŝywe kapilary, ciągnące się na setki stóp, zwisające w kościanych rurach przez cały Runiczny Dwór, i niŜej przez Obłąkańczy Dwór, aŜ do studni na dnie Turgosheimu, skąd czerpały wodę! Mimo cięŜkiego treningu, Karz potrafił je sobie wyobrazić wystarczająco dobrze. Spojrzał na nowego syfonida - na jego głowę, ogoloną do zera, pokrytą ciemnymi szwami i niebieskimi sińcami po niedawnym zabiegu chirurgicznym: usunięciu mózgu, większości mózgu, jak wiedział... na jego twarz, wykrzywioną w grymasie nieobecnego uśmiechu, którą rozpoznał aŜ za dobrze. A była to twarz, czy raczej coś, co z niej zostało, Giorge Nanosiego, zwanego WróŜem, którego Ŝyły nawet w tej chwili wypychały się z kikutów i cal po calu opuszczały się rurami ku studniom! Nie mogąc się powstrzymać, historyk zatoczył się spod zasłony pod okno i wystawił głowę, by głęboko zaciągnąć się nocnym powietrzem. Maglore, odczytawszy jego myśli, podszedł i stanął tuŜ za nim. - Tak więc widzisz, co przytrafiło się WróŜowi - rzekł - który okazał się nie tak bezstronny, jak myśleliśmy. O, tak... gdy tylko Gniewica wzięła go na haczyk, jego los był juŜ przesądzony. Niech więc tak będzie! Ramionami Karzą szarpały spazmy. Maglore odciągnął go od okna, mówiąc: - No co? Masz zamiar zanieczyścić Runiczny Dwór swymi wymiocinami? Nie chcę ich tu widzieć, ani w środku, ani na zewnątrz! Wracaj do swoich obowiązków, posprzątaj w mojej pracowni. Wkrótce będę doskonalił mój kunszt. Karz odszedł, zataczając się, opuścił komnatę i zszedł chwiejnie na niŜszy poziom. Maglore przeszedł kawałek za nim, lecz przekroczywszy łukowate wejście zatrzymał się i odwrócił. Jego wzrok powędrował ku rzeźbionemu herbowi nad drzwiami, takiemu, jaki zdobił kaŜde wrota w Runicznym Dworze.

Był to znak, który pojawił się w jego umyśle w czasie Światła od Zachodu, i który od tej chwili przyjął za swój. Nikt nie domyślał się jego znaczenia (jeśli w ogóle cokolwiek znaczył). Maglore sądził, Ŝe musi on być potęŜny; inaczej czemu on, Mag, miałby go wyśnić? Czysta potęga, tak. A jakie moce, dumał, moŜe odnaleźć Gniewica w Starej Krainie Gwiazd?

CZĘŚĆ CZWARTA: BRACIA - NAJAZDY

I Przedświt nad Krainą Gwiazd. Za kilka godzin wschód, a szczyty gór granicznych przestają juŜ stanowić jednolicie czarny masyw, najeŜony kłami, zmieniając się w pojedyncze szare i strzeliste sylwety wartowników, przybierając właściwe sobie kształty. Wkrótce promienie słońca, prześlizgnąwszy się przez wysokie przełęcze, zabarwiąje złotem. To przejście z ciemności w światło zawsze dodawało otuchy, wręcz radowało. Tak sobie myślał Lardis, przywódca Cyganów Lidesci. Ale Ŝeby spędzić większą część nocy tutaj - w Krainie Gwiazd! Podczas zachodu! - nad sobą mając srebrne światło księŜyca i błękitnawe migotanie gwiazd... i tutaj się przespać! Od tej właśnie myśli Lardisowi nieodmiennie jeŜyły się włosy na głowie, całego pokrywała gęsia skórka, a kaŜdym calem ciała i duszy na nowo odczuwał respekt, zadziwienie i przemoŜną zgrozę... Mniej więcej co pięćdziesiąt wschodów Lardis odbywał tę... moŜna to nazwać pielgrzymką?... te wędrowne egzorcyzmy... wędrując do Krainy Gwiazd i przez jałowe skaliste równiny między gruzy wampyrzych twierdz; do WieŜycy Karen, tego ostatniego zamczyska, a potem na powrót, przez wielką przełęcz, do Krainy Słońca. Wiedział teŜ, Ŝe nigdy nie odbywa tej podróŜy sam, Ŝe duchy wszystkich, którzy tu kiedyś Ŝyli, wędrują wraz z nim, czasem dotykając zimnymi palcami jego kręgosłupa. Właśnie tak, chodziło o egzorcyzmy; o wygnanie demonów z jego snów i przepędzenie starych koszmarów ze świata na jawie. O odnowienie jego wiary, jego przekonania - Ŝe Wampyrów juŜ nie ma i nigdy nie powrócą - poprzez następną wyprawę na ich odwieczne terytoria, w ciągu tych długich godzin nocnego osamotnienia, które niegdyś naleŜały do nich. To dlatego Lardis tu wrócił, dlatego nadal tu wracał i zamierzał wracać, póki nogi będą w stanie go nosić; po to, by utwierdzać siebie w tej wspaniałej świadomości, Ŝe ślad po nich zaginął. - Zginęły, przepadły - wymamrotał pod nosem, zatrzymawszy się, by jeszcze spojrzeć na Krainę Gwiazd spod samych gór, z miejsca nieopodal wejścia na przełęcz. - Wybite do ostatniego i sprzątnięte z tego świata w chwili, którą uwaŜały za godzinę swego triumfu, kiedy to igrały ze swymi ofiarami i upajały się sobą pod lśniącą kulą Bramy. Wszystkie, które jeszcze wówczas istniały: lord Szaitis i nawet sam Szaitan Nienarodzony, który był im wszystkim ojcem, zgładzone zostały wraz z ich potworami. Podobnie jak lady Karen, która spłonęła w jednym tchnieniu piekła, w straszliwym ogniu nienawiści większej niŜ ta ich wszystkich razem wziętych! Zginęły więc wszystkie, owe twory zła. ChociaŜ... chociaŜ podobno zdarzały się wśród nich i dobre, choć i te nosiły w sobie nasiona zła.

- Zdarzały się... „i dobre”, powiadasz? - TuŜ obok Lardisa stał jego stary i zaufany przyjaciel i towarzysz, Andrei Romani. - CzyŜby? Na pewno mówisz o Wampyrach? Bądź więc tak łaskaw i odświeŜ mi pamięć, bo niech mnie licho, ale jakoś nie pamiętam, Ŝeby któryś z nich był dobry! Lardis zerknął na niego i pokiwał głową. - Przypominasz sobie. Chcesz się spierać, i tyle. A co z Harrym z Krainy Piekła, zwanym Rodzicielem, który przybył ze świata za Bramą, by stanąć u boku swego syna podczas bitwy o ogród? I co z samym Mieszkańcem, bo to on i jego ojciec zwalili na ziemię wszystkie wieŜyce Wampyrów. A była jeszcze lady Karen, która wzięła ich stronę i razem z nimi walczyła przeciw swoim pobratymcom. Andrei wyglądał na zdumionego. - Swoim pobratymcom? Ich pobratymcom, chcesz powiedzieć! I ona, i tamci, wszyscy byli Wampyrami! Harry z Krainy Piekła, który potrafił w mgnieniu oka pojawiać się i znikać, a takŜe przyzywać umarłych, był Wampyrem, o czym dobrze wiesz. Tak samo jego syn, zwany Mieszkańcem, który zmienił się w wilka... co powiesz o tym pomiocie z Piekła rodem? Jeśli zaś chodzi o Karen, zapomniałeś, Lardisie, Ŝe byłem w ogrodzie wtedy, gdy Leskowi Nienasyconemu wydarła z piersi bijące jeszcze serce i stała tam roześmiana, kąpiąc się w jego krwi! TeŜ była z Wampyrów! One wszystkie nosiły w sobie tę zarazę i nie mów mi, co jest złe, a co nie jest! Ja powiadam, Ŝe gdzieś tam jest bóg i Ŝe wreszcie zapragnął się ich pozbyć. I dlatego tamtej nocy pozbył się ich wszystkich, co do jednego, nas pozostawiając w roli straŜników pokoju. Lardis i Andrei byli teraz starsi i stawy im odrobinę zesztywnialy, włosy znacznie posiwiały, a i oczy nie były tak bystre, jak przedtem. Ale pamięć nadal mieli świetną. Zresztą czternaście lat to nie taki znowu szmat czasu, gdy w grę wchodziły takie wspomnienia, i dlatego, choć się spierali, kaŜdy z nich wiedział, Ŝe ten drugi ma trochę racji, nic więc nie burzyło równowagi. - Masz rację - mruknął wreszcie Lardis - bo dobrze się stało, Ŝe juŜ ich nie ma, ani jednego. Często się jednak zastanawiam: gdyby nie Harry, Mieszkaniec, Karen... co by się z nami stało? Czym byśmy teraz byli? - Prochem, zapewne - odrzekł Andrei - i nic nie miałoby juŜ dla nas znaczenia. - A nasze dzieci? Tu nie doczekał się odpowiedzi. Zamiast jej szukać, Andrei wzdrygnął się i tupnął, po czym zmienił temat. - Na co, do pioruna, jeszcze czekamy? - zapytał podnosząc głos. - Gdzie, do pioruna, podział się ten niewydarzony syn Nany Kiklu?

- Co, ja, niewydarzony? - to właśnie głośne pytanie, okraszone śmiechem, dobiegło ich teraz z mroku skrywającego wejście na przełęcz. Chwilę później dał się tam widzieć jakiś ruch, za sprawą Nestora Kiklu i Lardisowego syna, Jasona, którzy poszli przodem. Wyłonili się teraz z ciemności i Nestor znów zapytał: - Czy ktoś wzywa mego imienia nadaremno? - Nie, nie chodzi o ciebie, ale o twojego braciszka niemowę, Nathana - odkrzyknął Andrei. To na niego musimy wszyscy czekać! Ich krzyki przetoczyły się echem przez przełęcz, zawędrowały w góry, tam znów się odbiły i rozbrzmiewały teraz nad równinami Krainy Gwiazd. Lardisowi ogromnie się to nie podobało; sprawiało, Ŝe włoski na karku stawały dęba, a kłębki pary w tym zimnym powietrzu wychodziły z ust znacznie szybciej. Nie lubił teŜ, jak przezywano Nathana Kiklu, nawet i w nie przemyślanych Ŝartach, nawet gdy robił to Andrei. Och, Nathan faktycznie był mrukiem, ale i kryło się w tym chłopaku coś więcej. A zatem... - Cisza! - upomniał ich Lardis. - Bo choć Kraina Gwiazd opustoszała, to nadal lepiej tu nie krzyczeć... Ktoś jednak ich usłyszał. W dole, na krawędzi płytkiego krateru, mieszczącego w sobie Bramę, jakby się ocknął brat bliźniak Nestora Kiklu, Nathan, który stał tam wpatrzony w hipnotyczny biały blask tej na wpół pogrąŜonej w ziemi kuli nieziemskiego światła. Nie wolno mu było dotknąć tej jasności, wiedział, Ŝe za karę zostałby w nią wciągnięty i zniknął na zawsze. Przynajmniej z tego świata. Ale i tak go to kusiło. Kusiło... lecz nie do końca było to głupie. Bywały wprawdzie czasy, Ŝe Nathanowi Ŝycie tutaj, a raczej w Krainie Słońca, wydawało się bardzo dobre. Czasem rzeczywiście bywało dobre... Rzecz w tym, Ŝe ta Brama była czymś niesamowitym, niepojętym. Jeśli naprawdę stanowiła drzwi do jakiegoś innego miejsca, do takiego na przykład... gdzie teŜ Ŝyją ludzie... to dlaczego oni przez nią nie przychodzili i nie dawali się poznać? Lardis Lidesci mówił, Ŝe dawniej zdarzało się jednemu czy drugiemu przechodzić, i Ŝe Wampyry ceniły ich za ich nieziemskie moce. MoŜe właśnie dlatego przestali przychodzić. Z drugiej strony, Lardis słynął z tego, Ŝe opowiada róŜności o Bramie, o dawnych czasach, o przybyszach z Krainy Piekła... o czym popadnie. Nathan słyszał nawet pogłoski, Ŝe Lardis kiedyś upodobał sobie kobietę z Krainy Piekła! Tyle Ŝe ona juŜ miała kogoś, takŜe z Piekła rodem. Nazywała się Zek, to było zdrobnienie od Zekinthy, i potrafiła czytać ludziom w myślach! Właściwie Nathan teŜ to czasem umiał, przynajmniej jeśli chodziło o myśli Nestora. A ta Zek, jasną miała skórę, jasne włosy, niebieskie

oczy i była... piękna? Czy ktoś tak wyglądający mógł być piękny? Nikt z Cyganów tak nie wyglądał - oczywiście poza nim samym. Poza tym, większość wydarzeń, o których opowiadał Lardis miała miejsce jeszcze przed narodzeniem braci Kiklu, a jak zauwaŜył Nathan, z upływem lat Lardisowi coraz trudniej przychodziło mówienie o tym wszystkim, co stało się niedawno. Nie chodziło nawet o to, Ŝe tak się zestarzał (choć z pewnością jego młodość, jako wodza wędrownej gromady Cyganów, Ŝyjącej w cieniu Wampyrów, musiała odcisnąć na nim swe piętno), ale raczej o to, Ŝe dziś niewiele się działo z tego, co mogło zaprzątać jego uwagę, i dlatego tak bardzo Ŝył przeszłością. To akurat Nathan rozumiał dość dobrze, bo i on sam niekiedy oddawał się Ŝyciu w innych światach, poszukiwał przygód w krainach fantazji. To pomagało mu odcinać się od prawdziwego świata, od odgłosów Siedliska, od wszelkich drwin, urągań i pytań, na które Nathan zwykle juŜ nie odpowiadał, a jeśli to robił, ogromnie się jąkał. Od tamtej nocy czerwonych chmur i gromu pośród wzgórz wiele czasu poświęcał na ucieczki z tego świata... do innych. Do innych światów, właśnie, do krain fantazji... ...Jak choćby o zmierzchu, w górach, gdy był tam sam i skomląc schodziły się wilki, by mu towarzyszyć. To była jednak tajemnica, coś, co zachowywał tylko dla siebie, inaczej młodzi Cyganie z Siedliska nazwaliby go łgarzem. Powszechnie wszak było wiadomo, Ŝe wilki trzeba wyłapywać jeszcze jako szczenięta i potem ćwiczyć, bo inaczej nie moŜna im ufać. ...I w swoich snach na jawie, które uwaŜał za straszne, ale i ogromnie fascynujące. ...A zwłaszcza wtedy, gdy spał i śnił o... sprawach wszelakiego rodzaju i kształtu! O zmarłych rozpadających się w swych grobach, którzy gdyby tylko zechcieli, mogliby z nim rozmawiać, tyle Ŝe nie chcieli, choć często słyszał jak rozmawiają jeden z drugim; o niezrozumiałych a zarazem dokuczliwie mu znanych liczbach, od których tak kręciło mu się w mózgu, Ŝe aŜ myślał, iŜ ten ciągły pęd i wir rozsadzą mu głowę; a takŜe o całkiem odmiennym świecie ludzi, który był niesamowity i niepojęty, jak te przestrzenie między gwiazdami. ...MoŜe jak ten świat za Bramą? I znów doleciało do niego wołanie tamtych od podnóŜa gór i z przełęczy; aŜ wreszcie Nathan cofnął się od jarzącego się lodowato źródła swego zauroczenia i zeskoczył z niskiej ścianki krateru. Ale nawet gdy starannie omijał rozdziawione wyloty wielkich, idealnie okrągłych szybów, przeszywających ziemię wokół Bramy, schodzących w głąb pod innymi względami zwartej, wręcz sprasowanej gleby i skały, nadal poddawał się urokowi tej milczącej i lśniącej kuli, przyciągającej jego myśli niczym magnes.

- Nathan! - ponownie dobiegło do niego wołanie Andreia Romaniego, wciąŜ odległe, poparte później echem jego donośnego ryku, przetaczającym się po górach: - Nathaaan! Nathaaan!... Nathaaan! Nathan juŜ oddalił się od Bramy, mimo to wciąŜ nie mógł oderwać od niej oczu ani myśli. Od tej Bramy do Piekielnych Krain, do innego świata, zapewne do świata prawdziwie niesamowitego. Lardis, opowiadając, co wydarzyło się tamtej nocy czternaście lat wcześniej, zazwyczaj mówił o „piekielnym tchnieniu”, które z rykiem wydarło się z Bramy i swym ogniem pochłonęło Wampyry. Kiedy indziej, juŜ mniej romantycznie, przyznawał, Ŝe mogło tu chodzić o jakąś niepojętą broń o mocy tak wielkiej, Ŝe sami mieszkańcy Krainy Piekła ledwie, jeŜeli w ogóle, nad nią panowali. „Jakikolwiek był kiedyś ich świat (mawiał), teraz na pewno jest Piekłem, jeśli tamto było tylko skutkiem ubocznym którejś z ich wojen! Zekintha wszystko mi opowiedziała: jakie zniszczenie niesie ich broń.” Nathan, wydłuŜywszy kroku, zaczął biec. Za długo kazał tamtym na siebie czekać i zaczną się niecierpliwić. Miał rację. Niemal o milę dalej Andrei Romani znów narzekał: - Jest nie tylko niemy, ale i głuchy? Gibko i z brzękiem schodząc z przełęczy, dołączyli do obu starszych Nestor i Jason. - Nie - Nestor potrząsnął głową i skrzywił się wzgardliwie. - Mój brat nie jest ani głuchy, ani przygłupi, ani teŜ niemy. Nie chce mówić, i tyle. Jest po prostu... Nathanem. Lardis zgromił wzrokiem Nestora, niemal czuł smak goryczy, z jakim tamten wypowiadał te kąśliwe słowa. Szkoda, Ŝe juŜ nie są sobie tak bliscy, jak kiedy byli dziećmi, pomyślał. Wtedy bowiem byli nierozłączni. Nestor opiekował się swym bratem, nawet kiedy byli juŜ nastolatkami. MoŜe za dobrze się opiekował, stoczył w jego obronie o jedną bójkę za wiele, o jeden raz za wiele oberwał. Jakakolwiek była przyczyna, coś się między nimi zmieniło. No, i oczywiście była teŜ Misha. Mali chłopcy pozostają chłopcami i przyjaciółmi, póki nie podrosną bo wtedy stają się rywalami. Nathan i Nestor Kiklu: synowie Nany... Bliźnięta, owszem (myślał teraz o nich Lardis), ale nijak do siebie nie podobne. Wydawali się wręcz biegunowo róŜni: róŜnili się wyglądem, poglądami, sposobem Ŝycia. Nestor wyprostowany, zuchwały, beztroski, wygadany, a nawet hałaśliwy; Nathan przygarbiony (co mu tak ciąŜyło?), zamknięty w sobie, powaŜny i, oczywiście, milczący. Nestor przypominał swoją matkę. Wystarczyło ich zobaczyć, a juŜ wiedziało się na pewno, Ŝe jest jej synem. Tyle tylko, Ŝe podczas gdy Nana była nieduŜa, Nestor był wysoki; tak samo wysoki byłby teŜ jego brat, gdyby chciało mu się prostować! Obaj, długonodzy i długoręcy. Mogło to nawet dziwić, gdyŜ ich ojciec, Hzak Kiklu, podobnie jak Nana, był niewysoki. To sprzyjało

chowaniu się po jamach. I moŜe to właśnie naleŜało uznać za przyczynę. Od czasu wytępienia Wampyrów wiele przyszło na świat dzieciaków wysokich i silnych. Nestor po matce miał ciemne, z lekka skośne oczy, jej prosty, lecz nieduŜy nos. Po niej teŜ lśniące czarne włosy, które spadały na szerokie plecy. Jej teŜ był uśmiech, niekiedy dosyć tajemniczy. Czoło miał szerokie, wysokie kości policzkowe; podbródek trochę wystawał, bardziej w chwilach złości. Posturę miał atlety, podwijał teŜ rękawy kurty, by prezentować grubość przedramion. Cygan pełną gębą. Taki był Nestor, młodzieniec, którym moŜna było się szczycić. Ale jeśli chodziło o Nathana... Ten to dopiero był wyrodek! Choć tego, jak mógł się tak wyrodzić, Lardis nie pojmował. Oczy Nathana nie były tak skośne, a na dodatek, wyróŜniał je ciemny błękit, bliski szafirowi, choć pozbawiony naturalnej głębi barwy tego kamienia. Ich spojrzenie było zwykle nieobecne, nieokreślone, w najlepszym razie gdzieś błądziło (zdaniem Lardisa, podobnie jak kierujący nim umysł, a właściwie jak sam młodzieniec). Najdziwniejsze jednak były jego włosy, miały bowiem barwę mokrej słomy! Przypominały włosy Zek, odrobinę tylko były ciemniejsze, a Nathan ścinał je krótko, jakby się ich wstydził. Pewnie tak, skoro przez nie, jak i przez całą swoją odmienność, odstawał od reszty. Co do pozostałych rysów jednak, nie bardzo róŜnił się od Nestora. Mocny podbródek, wysokie kości policzkowe, szerokie czoło... usta miał pełniejsze niŜ Nestor, mniej cyniczne, tyle Ŝe czasem drgał ich lewy kącik. Nie sposób teŜ było nie zauwaŜyć jego cery, na tyle bladej, Ŝe pasowała do koloru włosów; koniec końców więc, mało w nim było z Cygana. Jego matka tłumaczyła tę bladość tym, Ŝe zbyt wiele czasu spędzał w domu i lubił łazić po okolicy o zachodzie, gdy większość Cyganów trzymała się blisko swoich siedzib. Według Nany, ogólnie był wątłego zdrowia i dlatego unikał zajęć typowych dla co aktywniejszej młodzieŜy z Siedliska przedkładając nad nie samotność. CóŜ, to ostatnie było niewątpliwie prawdą. Reszta jednak, uwaŜał Lardis, nie trzymała się kupy, wprost przeciwnie, Nathan zdawał się urodzonym wędrowcem, wiecznie gdzieś łaził. I o wschodzie, i o zachodzie, jednako moŜna go było napotkać w lesie czy na górskich stokach, gdziekolwiek, byle nie w domu. Chorowity? Lardis był innego zdania. Brak skłonności do zabawy, draŜnienia dziewcząt i uganiania się za nimi, a takŜe do naparzania się z innymi wyrostkami, nie musi zaraz oznaczać, Ŝe ktoś jest chorowity, racja? Nie, Nathan nie był najsłabszym z miotu, był wyrodkiem. Ale jak się tak wyrodził? I skoro mało w nim było z Cygana, to z kogo duŜo? Lardis niejeden raz zadręczał się tym pytaniem: kogo mu Nathan przypominał? W czyich oczach znaleźć moŜna było to ciepłe, tak współczujące, wręcz niewinne spojrzenie? I wciąŜ to pozostawało zagadką, powodem do irytacji, słowem, które siedząc na końcu języka nie chce

wyskoczyć i ujawnić się. Sam Nathan równieŜ był powodem do irytacji, na tyle nawet, Ŝe Lardis miał czasem ochotę go kopnąć - Ŝeby pobudzić do Ŝycia! Dlatego zapytał Nanę Kiklu, czy moŜe tym razem i jej chłopców zabrać na swą coroczną pielgrzymkę do Krainy Gwiazd: Ŝeby oderwać Nathana od jego starych przyzwyczajeń, spróbować pobudzić go do Ŝycia. MoŜe by znalazł na tych przeraźliwych pustkowiach coś, co wyrwałoby jego umysł z bezdroŜy po jakich się błąkał... Lardis Lidesci wciąŜ jeszcze snuł te myśli, gdy dał się słyszeć cichy, regularny tupot, któremu towarzyszył grzechot kamyków, a na tle nie tak odległej Bramy pojawiła się sylwetka zbliŜającego się człowieka. A kiedy nad Krainą Gwiazd zrobiło się nieznacznie jaśniej, myśli Lardisa z miejsca obrały inny tor. Taki on chorowity? W takim razie Lardis sam chciałby być tak schorowany, by serce i płuca bez wysiłku wspomagały niezmordowane ciało. I wiecznie nieobecny, ten Nathan. Nie teraz, na pewno nie. Oczy mu błyszczały, gdy zatrzymał się zdyszany i po swojemu wzruszył ramionami, na przeprosiny. Było mu przykro, Ŝe musieli na niego czekać. - Coś cię więc tam zaciekawiło, w tej Bramie? - zapytał Lardis, zanim ktokolwiek inny zdąŜył się odezwać. Nathan juŜ zapanował nad oddechem, popatrzył na Lardisa i kiwnął głową, cokolwiek powoli. Ale to kiwnięcie stanowiło odpowiedź, co samo w sobie oznaczało postęp, zwykle trudno było od niego uzyskać choć tyle. Lardis się ucieszył. Znów było jak wtedy, gdy siadywali przy ogniu w Siedlisku, a on opowiadał historie z dawnych lat, wyczuwając, Ŝe Nathan słucha go baczniej niŜ cała reszta razem wzięta. Przygłupi? Jeśli nawet... to tylko z pozoru. - Ha! - mruknął Nestor. - Jasne, Ŝe jego mnóstwo ciekawi. Ciekawią go wszystkie te dziwaczne, niepojęte sprawy. Gwiazdy na niebie: ile ich tam jest? Kręgi na wodzie: czemu nie moŜe ich zliczyć? Gdzie ludzie odchodzą po śmierci, jakby sam dym stosów pogrzebowych nie wystarczał za odpowiedź. A teraz ta Piekielna Brama? Pewnie, Ŝe go zaciekawiła. Starczy Ŝe coś za cholerę nie ma znaczenia, Nathan zaraz się tym zainteresuje. Ponownie ta gorycz w jego głosie. Ale Jason, syn Lardisa, osiemnaście miesięcy młodszy od braci Kiklu, mniej surowo osądzał Nathana. - Ten świat niespecjalnie się Nathanowi podoba - powiedział - dlatego stara się trzymać od niego najdalej, jak moŜe. A to bardzo trudne, bo przecieŜ w nim Ŝyje! To dlatego zajmuje się rzeczami, które nam wydają się niewaŜne. W ten sposób on ma swój świat, my mamy swój i za bardzo nie wchodzimy sobie w drogę. A Lardis się z tym zgodził, choć tylko w duchu, uwaŜał bowiem to stwierdzenie za zadziwiająco trafne.

Lardisa jego syn napawał dumą; Jason był otwarty, instynktownie uczciwy, na swój smagły cygański sposób urodziwy, do tego inteligentny. Ale jak kaŜdy, od czasu do czasu się mylił. Choćby teraz. A zatem... - Brama nie jest niewaŜna - szybko sprostował Lardis. - Podejdźcie tu na chwilę. - Wspięli się na nieduŜy pagórek - ledwie jakiś garb skalny - by z nieco wyŜszego miejsca spojrzeć na Krainę Gwiazd. A zwłaszcza na Bramę. - Przejaśnia się. - Lardis zwrócił uwagę na to, co dla wszystkich stawało się juŜ oczywiste. Jeszcze jakaś godzina, a szczyty się rozzłocą, dlatego to, co chciałem wam pokazać, nie jest zbyt wyraźne. O wiele lepiej widać u szczytu zachodu. Zresztą z kaŜdym rokiem zanika, wypłukiwane przez deszcze i wywiewane przez ciepłe wiatry znad Krainy Słońca. Widzicie juŜ tę poświatę? I wtedy zobaczyli... Wywalony w ziemi krater, o brzegach poszarpanych i potrzaskanych, obwiedziony pasem spieczonego popiołu, niby pomarszczoną skórą otaczającą wielką ranę, o jakieś sto pięćdziesiąt kroków za Bramą. O brzegach twardszych i ostrzejszych niŜ zazwyczaj zaokrąglone głazy Krainy Gwiazd i typowa dla niej rzeźba terenu, jaką przez niezliczone wieki ukształtowały tu Ŝywioły, był czymś znacznie nowszym, jakby śladem po spadającej gwieździe, która uderzyła tu w ziemię ledwie kilka lat wcześniej. Przy dalszej krawędzi tego krateru rozpościerał się na ziemi pióropusz migotliwego światła, jakby świetlista postać mgły spowijającej o poranku ziemię w Krainie Słońca. Czymś na kształt długiego, spiczastego grotu, pióra czy teŜ palca wskazywała na Krainę Lodów, na niebieskawy, oświetlony zorzą widnokrąg. I to sama ziemia - jałowa, kamienista gleba - jarzyła się tak blado, a zarazem złowieszczo; jakby przepełznął tędy jakiś olbrzymi ślimak zostawiając za sobą szlak śluzu, błyszczący w świetle gwiazd. - I jeszcze tam - dodał bardzo cicho Lardis, pokazując dalej. Na zachód od nich, u podnóŜa gór i poza zasięgiem ich wzroku - wyraźniej widoczne w cieniu górskich stoków - światło bijące z ziemi zdawało się jeszcze jaśniejsze, wzmagało się i przygasało niby poświata próchna lub zimny blask świetlików. - Światło - szorstko stwierdził Lardis. - Nie takie jednak, jak zacne, czyste światło dnia, ani nawet blask ognia. Nie słuŜy Ŝyciu, obcować z nim nie moŜna za długo. Wtedy, czternaście lat temu, oblało Pedera Szekarly'ego: skórę zmieniło mu na białą, jak pieczarka i pozbawiło go szansy na potomstwo. No, i w końcu go zabiło. Tak samo było z trogami Ŝyjącymi w tym zakolu gór: drogo to okupili. Setkami ich zabijało! Gdyby nie ich głębokie jaskinie, na pewno by juŜ było po nich. Jeszcze dziś znaleźć tam moŜna dziwolągi, których ojców krew uległa skaŜeniu tamtej nocy

nad nocami! I tylko jedno w tym było dobre: Ŝe padło takŜe na mokradła i dlatego nadzwyczaj mało mieliśmy potem wampirzych odmieńców... - Właśnie, ogień piekielny! - potwierdził Andrei Romani. - I wciąŜ jeszcze się pali, choć juŜ nie tak gorący. Ja powiadam, dajmy sobie z tym spokój, jak i z całą Krainą Gwiazd. Tam juŜ nie ma nic, tylko duchy, a te mądry człowiek zostawia w spokoju. - Sam więc widzisz - rzekł Lardis do Nestora, gdy schodzili w dół i kierowali się na przełęcz - Ŝe Bramę trudno nazwać niewaŜną. Ten znak jeszcze tam świeci, by przypominać nam, Ŝe w tym właśnie miejscu moce Piekielne starły się z mocami Wampyrów i wzajemnie się wyniszczyły. - Wszystko prawda - wtrącił się Andrei, - ale co to ma do Nathana? Myślisz, Ŝe to coś znaczy? Pytam, czy sądzisz, Ŝe on zrozumiał choć jeden cholerny kawałek z tego, o czym rozmawialiśmy, i Ŝe go to zaciekawiło? Jeśli tak, jakoś tego po nim nie widać! - Bardzo go zainteresowały gruzy wieŜyc Wampyrów - odrzekł Lardis. - I WieŜyca Karen, to ostatnie zamczysko, poczerniałe jakby od sadzy, od strony Bramy. Dam głowę, Ŝe wszedłby do WieŜycy Karen i wspiął się na nią, gdybyśmy mu pozwolili. I wreszcie, wydaje mi się, Ŝe on teŜ wyczuwa tajemnice tej świetlistej Bramy. Jeśli chcecie wiedzieć, uwaŜam, Ŝe to niemała ciekawość - jak na przygłupiego. Kiedy wchodzili w cień przełęczy, zerknął na Nathana i spostrzegł, Ŝe chłopak patrzy na niego. Oczy Nathana znów błyszczały. Z wdzięczności, pomyślał Lardis. Ale Nestor rzekł tylko: - Co do Bramy, nie chcę się z tobą spierać, Lardisie - zwłaszcza nie z tobą, jako Ŝeś Lidesci i wódz swojego ludu - ale czym właściwie ona jest, ta Brama, jak nie kulą białego światła? Tak zaintrygowała mojego brata... I co z tego? CzyŜ ćmy równie ochoczo nie zlatują się do ognia świecy? I moŜe nie przypalają sobie przy tym skrzydełek? Z tą uwagą równieŜ, choć wcale nie przypadła mu do smaku. Lardis nie mógł się nie zgodzić...

Od jakichś piętnastu minut szli w cieniu i ciszy, a ich myślom towarzystwa dotrzymywał jedynie brzęk ich srebrnych ozdób. Potem z gór zaczęła się przesączać Ŝółtawa poświata, gdy pierwsze ze szczytów górujących nad tym łańcuchem ozłacały promienie słońca, wstającego teraz nad Krainą Słońca. I... - Dobrze to wyliczyłem - mruknął Lardis, zadowolony z siebie. Zszedł ze szlaku i zaczął wspinać się na grzbiet od zachodniej strony górujący nad przełęczą. Reszta, poza Nathanem, który szedł cały czas za Lardisem (oczywiście bez chwili

wahania), zatrzymała się i przyglądała się tej dwójce. AŜ wreszcie Nestor zapytał Andreia Romaniego: - Co teraz? - To rytuał - odrzekł tamten - jaki Lardis odprawia co roku. Pragnie widzieć, co dzieje się w Krainie Gwiazd. Ta strzelista skała to jego punkt obserwacyjny. Co do mnie, to znam juŜ ten widok i mogę się bez niego obejść. Zaczekam tu, oszczędzając kulasy na dalszą wędrówkę. Ale wy dwaj moŜecie tam wleźć, jeśli chcecie. Nestor i Jason zaczęli się więc wdrapywać w ślad za Lardisem i Nathanem i po stromej, lecz bezpiecznej wspinaczce znaleźli ich stojących na półce i patrzących na północ, odrobinę teŜ na wschód. Światło słoneczne na szczytach przybrało na sile; znalazło drogę między wierzchołkami gór i dotknęło wachlarzem promieni nieba nad Krainą Gwiazd. Tam w górze przetrwały tylko najmocniejsze z gwiazd; one i zorze, wijące się i falujące nad widnokręgiem na odległej północy. - Wschód - sapnął Lardis, oddech po wspinaczce mając wciąŜ jeszcze urywany. - Wschodzi wolno, to nasze słońce, po niskim i płaskim łuku; za dawnych dni oświetlało kolejno co wyŜsze wieŜyce, jedną po drugiej. Teraz, jak widzieliście, stoi tylko jedno zamczysko. Nadal jednak lubię patrzeć, jak słońce dotyka jego najwyŜszych umocnień, i wiedzieć, Ŝe nic się nie kryje tam wewnątrz, za kościanymi balkonami i oknami o czarnych zasłonach. To bardzo budujący widok. Ale nie przyjmujcie tego na wiarę; zaczekajcie tylko i popatrzcie, a sami zobaczycie. - I dalej wpatrywał się w niebo nad Krainą Gwiazd. Tam, w niegdysiejszym sercu wampyrzych włości - górując dobitnie nad równiną zasłaną ziomkami i potrzaskanymi segmentami kiedyś tak potęŜnych wieŜyc, którym nie dane było przetrwać wojny wydanej przez Mieszkańca Wampyrom - wznosiła się WieŜyca Karen. Sięgając prawie na kilometr w górę, to ostatnie zamczysko odcinało się niby skalny kieł od tła jakim było poprzecinane niebieskimi pasami północne niebo, a jego niesamowity cień kładł się niby czarne zesztywniałe ramię, daleko przecinając Krainę Gwiazd i wyraźnie wyciągając się w nasilającym się świetle, jakby po omacku szukał północno- wschodniej części widnokręgu. Grupka na urwisku czekała - minutę, dwie, moŜe trzy - aŜ spłynął w dół słoneczny blask, musnął ich, w końcu skąpali się w nim cali. Chwilkę później zobaczyli to, co Lardis tak bardzo pragnął ujrzeć: plamę złota rozlewającą się po górnych piętrach wieŜycy, zapalającą okna podobne do pustych oczodołów, rozświetlającą zagłębienia lądowisk, podobne do ponurych ust, i zdawało się w oślepiającym lśnieniu, Ŝe najwyŜsze wieŜyczki stają w płomieniach. WieŜyca Karen, jak ogromna świeca, sterczała więc bezsensownie wśród ciszy, pustki i ruin Krainy Gwiazd...

Długo stali tam we czwórkę, wpatrując się w płynne złoto na szczycie okazałej wieŜycy, która stała się punktem centralnym tej posępnej, jałowej ziemi. Lecz gdy zmienił się kąt padania światła i złocisty ogień na kamiennej twarzy wieŜy zaczął przygasać, w jednej chwili ich uniesienie i poczucie cudowności zniknęły. - Hej, wy tam! Czas iść dalej - dobiegło z dołu. Lardis oślepiony, chwiejący się, odwrócił się do pozostałych. - Andrei ma rację - powiedział, osłaniając oczy przed nadzwyczajną jasnością. - Chodźmy. Młodzi poszli przodem, Lardis zamykał kolumnę. Lecz nim ruszył, raz jeszcze rzucił okiem na Krainę Gwiazd, na jej księŜycowy krajobraz, równiny zasłane głazami, poblask odległego zamarzniętego oceanu, niewidocznej stąd Krainy Lodów, o której wiedział, Ŝe jest tam, pod skrzącymi się flagami zórz, i oczywiście na WieŜycę Karen. Na koniec westchnął i podąŜył za trójką młodzieńców w dół, w mrok przełęczy... ...A zatrzymawszy się na chwilę, zamarł w miejscu, jakby nagle zmroŜony. W jego umyśle, jak i soczewkach jego oczu, WieŜyca Karen płonęła nadal. WieŜyca Karen i jeszcze coś, co zobaczył, albo zdawało mu się, Ŝe zobaczył - ale co? Przymknął powieki i obraz stał się wyraźniejszy: szczyt podniebnej siedziby Ŝarzący się niby w aureoli ognia. Lecz poniŜej obszar odbitego światła, gdzie złote promienie nie docierają nigdy. Czarne pyłki wirują, wzbijają się i osiadają w ziejącej gębie rozległego lądowiska; z tej odległości komary, ale jak wyglądałyby z bliska? Jakby w odpowiedzi na skierowane do samego siebie pytanie, mały nietoperz unosił się przy jego twarzy, wachlując jego policzek, nim spadł na ćmę, która go draŜniła. Po chwili odleciał, a Lardisowi wrócił oddech. Nietoperze, tak, to właśnie widział: wielką gromadę zbliŜającą się do wieŜycy. W przeciwieństwie do tego małego, którego wachlowanie poczuł na policzku, były to ogromne nietoperze z Krainy Gwiazd - o tak, słudzy Wampyrów od dawien dawna, przez Zek zwane Desmodus. I właśnie WieŜyca Karen, opuszczona, jeśli nie liczyć tych czarnych kolonii, mogła być teraz ich domem. - Ojcze? - głos Jasona dobiegł z dołu. - Idziesz? Mogę ci jakoś pomóc? - Nie, nie - wychrypiał Lardis przez suche gardło, zaraz jednak przełknął ślinę i czystość głosu wróciła. - Wszystko w porządku. Idę. Schodźcie na dół. Lecz od tej chwili przez całą drogę do miejsca, gdzie przywiązali swoje zwierzęta, gdy prowadził schodzących do Krainy Słońca, i przez większość wędrówki ku Siedlisku - która zajęła znaczną część wschodu, gdyŜ spotykali po drodze przyjaciół - Lardis był małomówny i sam mierzył się z myślami.

- Nietoperze, jasne - mamrotał i z wściekłością kiwał głową, gdy nikt nie mógł go zobaczyć ani usłyszeć. - Ogromne nietoperze z Krainy Gwiazd. Zanim dotarli do domu, był juŜ prawie pewien. W porze pobudki - juŜ całkiem...

W swoich snach Lardis Lidesci bynajmniej nie był przekonany. Krew jasnowidza ciągle płynęła w jego Ŝyłach, dręcząc go, gdy tylko zamykał oczy do snu. Ten szósty zmysł był juŜ duŜo słabszy, to błogosławieństwo, czy teŜ przekleństwo rzucone na niego z mroków cygańskiej historii, przez jakiegoś dawno zapomnianego przodka, którego drugi wzrok musiał być naprawdę potęŜny, skoro jego cień przetrwał te wszystkie wschody i zachody, przenoszony z jednego w drugi. Ale potęŜny był wtedy, w odmętach czasu, a dziś jest dziś. Działo się to właśnie teraz, a skromne resztki wzroku przypomniały o sobie, choć zdawało się, Ŝe odeszły w czasach, kiedy to Brama wyrzuciła z siebie ogień, jak napis „KONIEC” w ostatnim rozdziale historii Wampyrów. A moŜe... ten zmysł płynął w jego Ŝyłach tak jak zwykle, nie licząc ostatnich lat, gdy nie był uŜywany. Gdy nie było juŜ Wampyrów. Więc dlaczego zaczął go znowu męczyć? I czemu męczył go nadal? Po długiej wędrówce do domu Lardis spał i śnił, a wszystkie jego sny były koszmarami, z których budził się z szeroko otwartymi oczami, cięŜko dysząc. I tak aŜ do pory jego pobudki, gdy czwórka tych, którzy z nim wędrowali, usłyszała mruczenie: Nietoperze, o tak - ogromne nietoperze Desmodus z Krainy Gwiazd. - I zobaczyli jak z wściekłością kiwa głową. - Co cię dręczy? - chciał wiedzieć Andrei Romani, gdy we czwórkę dochodzili do Siedliska przed zmrokiem. Młodsi poszli naprzód, by przy ogniskach spotkać przyjaciół - Nestor i Jason pewnie by trochę potańczyć, nacieszyć się muzyką dobrą strawą, towarzystwem, rozmową - by być Cyganami; Nathan, by usunąć się na bok i pobyć ze swoją matką. - Nic mnie nie dręczy! - odburknął Lardis. I prawie na jednym oddechu: - No cóŜ, jeśli musisz wiedzieć, dręczą mnie sny. I mgły. I wszystkie te dymy nad nami. I wszystkie odgłosy Ŝycia w Siedlisku, które są hałasem nawet tu, o milę drogi! Co? Cała ostroŜność opuściła ten świat? CzyŜby chcieli kusić los? Nie wiedzą, która jest godzina i Ŝe zaraz będzie zachód? Obrzucił wzrokiem wszystko wokół, przygruntową mgłę, cienisty las, i Andreia, który wpatrywał się w niego, zaskoczony. - Gdzie są warty? - ciągnął Lardis. - Nie byliśmy nawet zatrzymywani! Nie widzieliśmy Ŝadnego męŜczyzny, młodzika, czy wilka, mimo Ŝe wkroczyliśmy na terytorium Lidesci Ponad godzinę temu! Zdumienie Andreia i jego obawa były teraz jak najprawdziwsze.

- Warty? - odpowiedział. - Człowieku, odwołałeś warty dziesięć lat temu! Lecz o znaki wyznaczające twoje włości wciąŜ dbamy, a sporów granicznych nie mieliśmy od... o, nie pamiętam nawet od kiedy! Po co ci więc teraz nagle, po tych wszystkich latach, warty? Lardis zamrugał dzikimi, ciemnymi oczami i uszło z nich nieco furii. Zamrugał ponownie, zmarszczył brwi i potrząsnął głową. - Ja... ja rzeczywiście to zrobiłem? Odwołałem warty? Tak tak, no pewnie, odwołałem. Przez chwilę wyglądał na wstrząśniętego, zakłopotanego, zagubionego... ...Lecz za moment dzikość wróciła, i to z całą surową determinacją z młodości. Spojrzał badawczo na ciemniejące niebo, gdzie pierwsze gwiazdy lśniły poza zasięgiem, jak błękitne opiłki lodu nad Krainą Gwiazd, podejrzliwie powąchał wieczorne powietrze, wpatrywał się przenikliwie w przygruntową mgłę, unoszącą się z lasu. - JakimŜe byłem głupcem!... - warknął, jakby sam nie mógł w to uwierzyć. - Odwołałem warty! To teraz muszę je przywrócić! Andrei Romani poznał: to płomień wizji, który uczynił Lardisa wspaniałym przywódcą Cyganów w czasach, gdy przywódców było niewielu i byli daleko. Ale gdy kiedyś dodawał on męŜczyznom ducha, teraz spowodował, Ŝe wzdłuŜ kręgosłupa Andreia przeszedł dreszcz. - O co chodzi, Lardisie? - wychrypiał, chwytając go za ramię. - Co ty zobaczyłeś z urwiska przełęczy? Znam cię dobrze, inni teŜ, nie jesteś sobą odkąd wspiąłeś się tam, by patrzeć, jak słońce pali powierzchnię WieŜycy Karen. Lardis poczuł, Ŝe palce Andreia wbijają mu się w rękę, przystanął i zwrócił się w jego stronę. Patrzył na niego tak, jakby chciał go przygwoździć wzrokiem, gdy odpowiadał: - Nie wiem, co zobaczyłem, prócz tego, Ŝe to coś przestraszyło mnie i poskładało moje rozproszone zmysły. A moŜe coś innego poskładało je jeszcze lepiej. - Oswobodził się, obrócił i ruszył do osady jak przedtem. Andrei się nachmurzył i pospieszył za nim. - Ale coś zobaczyłeś! - Nietoperze - warknął Lardis. - Ogromne nietoperze z Krainy Gwiazd. A przynajmniej coś, co za nie wziąłem; tak przynajmniej wtedy sądziłem, mówiąc sobie, Ŝe przez cały czas tam były. Pewnie nawet były, bo ledwie zwróciłem na nie uwagę - na punkciki rozrzucone po niebie wokół WieŜycy Karen - których obecność naprawdę dotarła do mnie dopiero gdy ruszyłem na dół. CóŜ, wiem, Ŝe oczy juŜ nie tak mi słuŜą, jak kiedyś. Ale z drugiej strony, jeśli nie były to nietoperze... to co to było? Andrei wzruszył ramionami, jak najbardziej beztrosko, lecz nie całkiem mu to wyszło.

- AleŜ to były one - rzekł. - To dlatego, Ŝe pozwoliłeś dawnym czasom za głęboko wedrzeć się w twoją pamięć. MoŜe to ostrzeŜenie: Ŝe powinieneś dać im spokój i zarzucić wędrówki do Krainy Gwiazd co pięćdziesiąt wschodów, czy coś w tym stylu. Koniec końców, nie jesteś juŜ taki młody, jak ci się wydaje. - Ani ty! - odgryzł się Lardis. - Skoro jesteś taki pewien, czego nie widziałem, to skąd ten niepokój w twoim głosie, co? Andrei, kogo próbujesz przekonać, siebie czy mnie? A ja mówię ci, Ŝe... - zmylił krok i wrócił juŜ do innego. - Do tamtej chwili było tak, jakbym spał i dopiero teraz się budzę. I ten sen przytępiał mi zmysły, które właśnie teraz budzą się do Ŝycia. Mogę widzieć, słyszeć, czuć - mogę przypomnieć sobie - róŜne rzeczy! Rzeczy, o których myślałem, Ŝe odeszły na zawsze. Rozbłyskało coraz więcej gwiazd. Lardis znów wciągnął nocne powietrze, wpatrzył się w unoszącą się mgłę. - Chodź - powiedział, krocząc pewniej w stronę Siedliska. - I nic nie mów. Jeśli się mylę - a modlę się, by tak było - nie jestem niczym więcej, niŜ starym głupcem, lękającym się własnego cienia. Jeśli jednak mam rację... w mieście mamy rodziny i przyjaciół, Andreiu, a ta długa noc dopiero się zaczyna! Znów pogodzeni, Lardis i Andrei, teraz absolutnie milczący w gęstniejącym cieniu na samym skraju lasu - choć czuli zmęczenie, podąŜając za dochodzącym ich śmiechem i muzyką, za wonią palonego drewna i strawy warzonej na ogniskach - nadal się spieszyli. O tak, spieszyli się; jednocześnie sobie bowiem uświadomili, Ŝe te same odgłosy i zapachy wędrują wraz z nocnym powietrzem, podnosząc się nad lesistymi stokami ku szczytom granicznych gór. Uświadomili sobie teŜ, Ŝe płonące ogniska są... niczym drogowskazy. A jeszcze bardziej przejęli się faktem, Ŝe Siedlisko tak tętni Ŝyciem. A zwłaszcza gorącą cygańską krwią...

W mieście Jason Lidesci i Nestor Kiklu poszli w swoją stronę, a Nathan Kiklu w swoją. Tamci dwaj ku ogniskom palącym się przez całą noc w miejscach spotkań, on zaś do matczynego domu, tuŜ przy palisadzie. Na głównym placu, gdzie płonęło teraz najwaŜniejsze ognisko i wiele mniejszych, rozpalonych z myślą o gotowaniu - i gdzie juŜ rozstawiono stoły i zydle, w oczekiwaniu na powrót Lardisa i jego kompanii, jako Ŝe Cyganie Lidesci rzadko odmawiali sobie okazji do świętowania Jason i Nestor gromko powitani przez swoich przyjaciół, juŜ mniej wylewnie powitali starszyznę i dostojników miasta, dzieląc się z nimi nowymi wieściami.

Tamci chcieli wiedzieć, jak przebiegła wędrówka. I gdzie jest teraz Lardis i Andrei Romani - jak daleko w tyle, za młodszymi, szybszymi uczestnikami wyprawy? Co słychać w innych miastach i wioskach, na wschodzie? I temu podobne sprawy. Jason i Nestor odpowiadali lakonicznie; wiadomo było, Ŝe Lardis i Andrei zapragną wszystko powiedzieć po swojemu, wtedy gdy uznają to za właściwe. MoŜna się było spodziewać, Ŝe ich opowieści stanowić będą najwaŜniejszą część całej zabawy. Znalazłszy sobie zydle w cichym kącie kamiennego muru, obaj młodzieńcy wreszcie usiedli, mając między sobą dzban wina i dwie srebrne czarki. Nie byli juŜ waŜni; tymi waŜnymi stali się teraz Lardis Lidesci i Andrei Romani, którzy powinni niezwłocznie nadejść. Do tego czasu Jason i Nestor mogli sobie porozmawiać. - Mój ojciec czasem mnie martwi - przyznał Jason, spłukawszy kurz wędrówki haustem słodkiego wina. - Ha! - mruknął na to Nestor. - Mógłbyś się ze mną zamienić, bo mój brat mnie martwi stale! - W jego głosie natychmiast pojawiła się gorycz, wyraźnie wskazująca, Ŝe w tej rozmowie kolej na Jasona. Jason raczej się nie zdziwił. - Za surowo go oceniasz - powiedział. - Tak sądzisz? - Nestor uniósł brew. O osiemnaście miesiecy starszy od Jasona, uwaŜał Lardisowego syna za bystrego ale i naiwnego; niezbyt nadającego się na to, by gdy przyjdzie pora, odziedziczyć władzę nad klanem, a na pewno nie mającego dość siły, by utrzymać go w karbach i uczynić w owym świecie potęgą. Za wiele było w nim z myśliciela, za mało z człowieka czynu. - A niby Nathan nie jest za surowy dla mnie? - Nathan, surowy? - Teraz Jason się zdziwił. - Jest łagodny jak dziecko! Nestor przytaknął. - W pewnych sprawach rzeczywiście jest dzieckiem. A w pewnych idiotą, niezaleŜnie od tego, co sądzi twój ojciec! Ale ja jestem jego bratem, a więc znam go lepiej niŜ ktokolwiek inny i jest w nim druga, bardziej niesamowita natura. - Tak? - Jak wiesz, jesteśmy bliźniakami - rzekł Nestor. - Nie jednakowymi, ale i tak nasze pokrewieństwo wykracza poza zwykłą więź ciała i krwi. Daleko wykracza. - Znów pokiwał głową ale gwałtowniej, nawet dziko. - Chcę powiedzieć, Ŝe nie miałbym nic przeciwko temu, Ŝe Nathan ma te swoje dziwne sny i nie winiłbym za to, Ŝe śni na jawie... gdyby mnie w to nie mieszał! - Ale w jaki sposób moŜesz w tym uczestniczyć? - Dla Jasona było to niezrozumiałe. - W jaki sposób ciebie dotyczą? W Ŝyciu nie spotkałem braci bardziej róŜnych niŜ wy dwaj!

- Ha! - mruknął ponownie Nestor. - Ale tutaj - uderzył się w czoło - jeśli chodzi o umysł, aŜ tak się nie róŜnimy. - Nachylił się. - Posłuchaj, to opowiem ci, jak to było, odkąd pamiętam. I uporządkowawszy myśli zaczął: - Mój brat między innymi śni o liczbach. Ogromne fale liczb, kompletnie nic nie znaczących, przewalają się przez jego głowę, jak masa wody w czasie powodzi! To za nimi kryje się ta... no, czy ja wiem... ta legendarna tajemnica, którą on próbuje rozwikłać, mimo Ŝe nie ma Ŝadnych wskazówek, jak się do tego zabrać. Tak więc gdy śpi, przedziera się przez te liczby ciągle od nowa, bez przerwy szukając ich tajemnego znaczenia. Czemu nie? Nie uskarŜałbym się wcale, gdyby zatrzymywał te sny tylko dla siebie! - Co takiego? Nestor kiwnął głową. - Nie pytaj mnie jak to moŜliwe, ale ja „słyszę” jego sny! Widzę go i czuję, o tu, w mojej głowie, zagubionego wśród tych cholernych liczb! Dla mnie liczba to ilość ryb, które złowiłem, dzielenie to podział upolowanej zwierzyny, a mnoŜenie to to, co robią króliki. Jeśli chodzi o naukę - jeszcze jako dziecko pobrałem jej wystarczająco duŜo jak na moje potrzeby - i umiem zrobić z niej uŜytek. A jeśli nie mogę czegoś rozpracować licząc na palcach rąk i nóg, nie obchodzi mnie to. Nie jestem jednym z tak zwanych „mędrców”, którzy grzebią się w runach i ryją w łupkach, by zapisywać przeszłość i opowieści, czy dumają nad tym, jak daleko jest do księŜyca który jest według nich innym światem. Nie mam zamiaru zadręczać się tym, kiedy to, co dziś robimy stanie się historią ani odległością do księŜyca; jaki moŜe być poŜytek z takiej wiedzy, prócz tego, ze wilki będą wiedziały, jak głośno do niego wyć? Jason był zafascynowany. - Naprawdę słyszysz jego sny? - Nie wszystkie. - Nestor wzruszył ramionami, obawiając się, Ŝe powiedział za duŜo. - Bo jego umysł jest głęboki jak studnia i jest tam wiele kryjówek. Jeśli nawet, ma tam pełno odległych światów i zmarłych ludzi... i oczywiście liczb! Nie Ŝebym tam węszył, wiesz, ale gdy przychodzą do mnie, nie mam co zrobić z tymi cholernymi snami i fantazjami Nathana! Nic na to nie mogę poradzić. Jego sny same znajdują do mnie drogę, jest więc takim samym utrapieniem gdy śpi, jak i gdy nie śpi! Zaintrygowany, Jason potrząsnął głową. - Ale jak moŜesz mieć pewność? Skąd wiesz, Ŝe dzielicie ten sam sen? On ci powiedział? Tym dziwniejsze, Ŝe on prawie nic nie mówi! - Nie musi. - Nestor był juŜ znuŜony tym tematem. - Wystarczy, Ŝe obudzę się w środku nocy w naszej izbie, spojrzę na niego jak śpi, i juŜ wiem. Od czasu do czasu, niezbyt często,

potrafię odczytywać jego myśli tak wyraźnie, jak ślady dzika. Odczytywać je i jednocześnie nienawidzić! - Nienawidzić? - Jasona znów zaskoczył Ŝar i pasja, z jaką ten drugi przemówił. Nienawidzić umysłu swego brata? Ale czemu? Taki jest podstępny? Ale Nestor tylko się skrzywił, pokręcił głową, a na koniec westchnął: - Co, Nathan, podstępny? Nie, nienawidzę go za to, Ŝe jest tak łagodny i ufny, jak gołębice gnieŜdŜące się pod okapem! Jasonowi nadzwyczaj trudno było zrozumieć to wszystko a zwłaszcza tak dziwnie przemieszane uczucia Nestora. - Dzielisz ze swoim bratem jego sny i czytasz mu w myślach. - Nie mógł się temu nadziwić. - Po mojemu, moŜe to znaczyć tylko jedno: obaj jesteście prawdziwymi Cyganami, Nestorze, ty i twój brat! Nasza krew niesie ze sobą tajemnice, których nie potrafimy pojąć. MoŜe nawet jest w was coś z Wampyrów...! - Szybko podniósł rękę, by powstrzymać ewentualny protest (chociaŜ Nestor daleki był od obraŜenia się za takie stwierdzenie). - Jak w większości z nas, naturalnie. W dawnych czasach bowiem Wampyry były prześladującą nas plagą, która pozostawiła po sobie niemało wyrodków. Mój ojciec wierzy, Ŝe to właśnie jest źródłem całej cygańskiej mistyki: mocy wróŜek odczytujących los ze snów i dłoni, a takŜe jasnowidzów daleko sięgających wzrokiem. Nestor miał dziwną minę. - Ty naprawdę wierzysz w takie rzeczy? - Nawet nie przypuszczał, Ŝe Jason jest aŜ taki naiwny. - MoŜesz mi pokazać choć jednego prawdziwego... jak to nazwać, mistyka?... w tym całym Siedlisku? I czyja, Nestor Kiklu, jestem mistykiem? Ani nie jestem, ani nie chciałbym być. Nie w tym rzecz, wszystko wzięło się po prostu stąd, Ŝe dzieliliśmy łono naszej matki, razem przyszliśmy na świat i wychowywano nas prawie jednakowo. Tyle Ŝe nie jesteśmy jednakowi, a całkowicie róŜni. I wreszcie... mam juŜ go dość. - Własnego brata? - Tak - przyznał Nestor. - Kłopotów, jakie mam przez niego i jakie jeszcze mieć będę. - Aha! - rzekł Jason. Wydało mu się bowiem, Ŝe coś wreszcie zrozumiał. Nestor spojrzał na niego spode łba. - Aha? Jason dostrzegł swój błąd i spróbował natychmiast zmienić temat. - Jeszcze w Krainie Gwiazd powiedziałeś, Ŝe Nathan nie jest ani głuchy, ani przygłupi. A jednak przed chwilą nazwałeś go idiotą. Coś tu nie pasuje. Teraz Nestor się rozeźlił. - Wiele tu nie pasuje - powiedział. - Jak choćby to, Ŝe unikasz powiedzenia, co ci leŜy na sercu. Wykrztuś wreszcie.

Jason trochę się skrzywił, niezgrabnie wzruszył ramionami. - Misha - powiedział wreszcie. To jedno słowo, to imię ledwie przeszło mu przez usta. Nestor był popędliwy, pięści teŜ miał prędkie; nie pierwszy raz rozkwasiłby wargi za samo przywołanie tego imienia. Siadł bardziej prosto, nabrał powietrza w płuca, trochę wypuścił z groźnym pomrukiem. - Co ona? - Głos Nestora, choć młodzieńczy, był teraz samą powagą, głosem dorosłego męŜczyzny, jednocześnie groźnym i natarczywym. Istnym głosem zazdrości. - Jako dzieci, wy troje byliście nierozłączni - powiedział czym prędzej Jason. - Właściwie, cała nasza czwórka, od rana do nocy. Ja byłem po prostu przyjacielem. Ale z tobą i Nathanem było inaczej, obu was kochała. I nadal kocha, jestem tego pewien. Nestor znów oklapł. - Ja teŜ jestem - odparł, moŜe trochę ponuro. - I tak dalej być nie moŜe. Bo oczywiście masz rację, Misha to jest kłopot. Obu nas kocha, ale którego bardziej? JeŜeli mnie, to dlatego, Ŝe jestem męŜczyzną i mogę o nią zadbać. Jeśli Nathana, to dlatego, Ŝe to jeszcze dzieciak i potrzebuje opieki! CóŜ, z prawdziwym rywalem nie byłoby większego problemu. Poradziłbym sobie. Ale z Nathanem? Z moim śmiesznym braciszkiem, niemową - a w najlepszym razie jąkałą - o bladej gębie i krótkich włosach barwy siana? Jason pokiwał głową. - Teraz widzę, czemu wasze drogi się rozeszły. Widziałem teŜ, jak się to zaczynało - cztery, a moŜe pięć lat temu. - ale jeszcze nie rozumiałem, o co chodzi. Nestor, pogrąŜony we własnych myślach, ledwie go słuchał. - Bywało tak - wybuchł - Ŝe mogłem ją mieć... choćby siłą! (Jason chyba się zdumiał, wręcz przeraził.) MoŜe naleŜało. Załatwiłoby sprawę raz na zawsze. Ale Nathan... Nathan... niech go licho! Wiem, Ŝe jemu starczy się do niej uśmiechnąć, tylko uśmiechnąć i... i... Jason nie spuszczał zeń wzroku. - A czy on o tym wie, jak sądzisz? Nestor znów siadł prosto i jednym haustem wychylił resztę swojego wina. - Nie - odrzekł. - Nic a nic. I teraz juŜ wiesz, czemu uwaŜam go za idiotę. Jaki poŜytek z całego tego śnienia o innych krainach i niekończących się poszukiwań sensu garstki jakichś tam liczb, jeśli, gdy chodzi o nią, nie potrafi dodać dwóch do dwóch! A choćby i potrafił - albo jeśli potrafi - co to zmienia? Jeśli nie mogę wytrzymać z nim takim, jaki jest teraz, jakŜe miałbym znieść ich oboje? Misha miałaby być z Nathanem? Kto by wtedy wyszedł na durnia? - Co zrobisz? - Jason juŜ zapomniał, Ŝe martwił się o ojca. Nestor napełnił czarki winem, porwał swoją i wychylił, jakby to była woda.

- Zapytam ją, czy będzie moja, i to wkrótce - odparł. - Nie, powiem jej, Ŝe będzie moja! - A jeśli powie nie? - Wtedy odejdę, z Siedliska, na zawsze opuszczę Cyganów Lidesci. Co mnie tu czeka? Ty będziesz następnym wodzem plemienia. A ja mam do końca mych dni być myśliwym, zestarzeć się przy ognisku i siedzieć tam, opowiadając bajędy, jak twój ojciec? Wybacz mi, Jasonie, ale niewiele w tym widzę dobrego. A zresztą, co miałbym do opowiadania? Jak pewnego dnia złowiłem rybę, ustrzeliłem z kuszy królika i podziurawiłem wilka, co się podkradł pod moje stado? Nie, dni przygód przeminęły wraz z Wampyrami. Jeśli o mnie chodzi, marzę Ŝeby wróciły, zawsze o tym marzyłem! Jaki poŜytek z bycia silnym w świecie, gdzie nawet najsłabsi są mi równi? Czuję, Ŝe mam zdobyć sławę, ale jak? I gdzie? Nie tutaj, to na pewno. I nie bez Mishy... - Masz wielkie ambicje - powiedział Jason, mruŜąc oczy. - A czy to źle? - Nie bardzo ci się podoba, Ŝe pewnego dnia zostanę wodzem. Nestor raptownie wstał, zatoczył się trochę, przytrzymał się stołu, by złapać równowagę. Wędrówka trwała długo i był zmęczony - obaj byli zmęczeni - a wino miało swoją moc. - MoŜe juŜ nie bardzo mi się podoba Siedlisko. - Słowa trochę mu się zlewały. - MoŜe tak czy inaczej powinienem odejść. Na zachodzie jest trochę osad, a daleko na wschodzie niezbadane krainy. Chodzą nawet słuchy o jakiejś krainie za najodleglejszymi pustkowiami. Ale takich miejsc jest nie za wiele, a czas ucieka. - Zabierzesz Mishę i odejdziecie? Nestor parsknął i potrząsnął głową. - Nie, bo jej bracia to dryblasy, obydwaj! Na razie więc musi być, jak ona chce. Ale z nią czy bez niej, i tak odejdę. A jeśli bez niej, moŜesz być pewien, Ŝe pewnego dnia wrócę. Teraz Jason wstał, ale tylko po to, by cofnąć się o krok. - Mogę być pewien, Ŝe wrócisz? Ale dlaczego zabrzmiało to jak groźba? Co, przywiedziesz tu jakąś armię? śeby wykraść Mishę? A... moŜe takŜe najedziesz włości mego ojca? - To cię gryzie? - zadrwił Nestor. - Lardis? AleŜ to pewnie ty będziesz wtedy wodzem. - Powinienem więc zacząć bać się starego przyjaciela? - We wzroku Jasona było teraz tyle samo goryczy, co w spojrzeniu Nestora. - No, moŜe i powinienem. - Wzruszył ramionami i odwrócił się. - Zresztą, najwyŜsza pora, Ŝebym wracał do domu. Matka juŜ na mnie czeka. Wyraz twarzy Nestora zmienił się, złagodniał, ale juŜ za chwilę wyprostowawszy plecy odwrócił się od Jasona, który szedł szybko w stronę Bramy Północnej i ciemnym wzgórzom. Gdy tylko odszedł, zasmucony i zniesmaczony rozmową, Nestor zacisnął usta i zaczął rozglądać się wkoło, pewnie po to, by nie zawołać za swym młodym przyjacielem z dzieciństwa...

W tym czasie stary plac spotkań zapełnił się ludźmi, a przy Bramie Wschodniej zaczęło się poruszenie i dolatywały stamtąd pokrzykiwania. Lardis i Andrei przybyli. Jednak w całym tym tłumie nie ma Mishy. Gdzie ona? I gdzie jest Nathan? Nestor chwycił dzban, osuszył go do reszty, wytarł usta rękawem. Tej nocy!, obiecał sobie. Dziś rozstrzygną z Mishą wszystko! A raczej będą ją dziś miał, niewaŜne jak.. A jeśli w Nathanie jest coś z męŜczyzny - i jeśli w ogóle ona go obchodzi - moŜe wtedy zacznie skowyczeć i pokaŜe kły! Jasona nie było juŜ widać, wyszedł w noc przez Bramę północną, podąŜał do domu, do Lardisowej chaty na wzgórzu. Ale tu, w Siedlisku... co się dzieje? Straszny rozgardiasz i krzyki. W dodatku krzyki wściekłe i dzikie. Czy to Lardis ryczy jak zwierz w rui? Nie inaczej. Jego głosu nie da się pomylić z Ŝadnym innym. Torując sobie drogę wśród tłumu zebranych, Nestor pobiegł zobaczyć, o co chodzi...

II

Jakieś dwie godziny wcześniej, niecałe dwadzieścia mil na wschód... ...Lady Gniewica zsiadła z grzbietu swego lotniaka na wysokim płaskowyŜu, ciągle jeszcze ciepłym od ostatnich promieni słońca. Podeszła do krawędzi i spojrzała spod opaski w dół, na światła cygańskiego miasta, wtulonego w osłonę gór; spojrzała na Dwa Brody... i uśmiechnęła się Uśmiechnęła się w zachwycie typowym dla młodej dziewczyny, poŜądała Dwóch Brodów z całym ich złem dawnego koszmaru. I czekając na krawędzi płaskowyŜu, aŜ grupa renegatów znajdzie sobie miejsca do lądowania na równym, słabo porośniętym skalistym terenie za jej plecami, wpatrywała się we wczesnowieczorny zmierzch nad Krainą Słońca - widok, którego nie oglądały wampyrze oczy przez całe czternaście lat - i pozwoliła myślom popłynąć wstecz: ku jej lotowi z Turgosheimu przez Wielkie Czerwone Pustkowia, cały czas wzdłuŜ tych nieznanych gór, daleko, w Starą Krainę Gwiazd...

W odróŜnieniu od Turga Zoltego w czasach Szaitana Nienarodzonego, Gniewica leciała prawie bez przeszkód. Podczas gdy Turga ścigali i nie mógł sobie pozwolić na chwilę oddechu, Gniewica nie doświadczyła takich nieprzyjemności. No i dobrze; jej lotniaki nie przywykły do pokonywania wielkich dystansów, a mimo wszystkich jej przechwałek w wielkiej sali Vormowej Iglicy, jej powietrzni wojownicy byli przede wszystkim niewypróbowani. O, na pewno nie jeśli chodzi o ich pierwszorzędną niszczycielską siłę, a tylko o umiejętność latania: nie było moŜliwości, by ich wypróbować, nie nad Turgosheimem. Jak by nie było, niewiele moŜna mieć pretensji do ich wydajności; wszystkie lotniaki dotarły do celu; stracili tylko jednego wojownika. Ich planem było „podładować się” na zachodnim krańcu odnogi górskiego łańcucha, którego częścią był Turgosheim, następnie wznieść się tak wysoko, jak to tylko moŜliwe na prądach nad Krainą Słońca, nim zaczną szybować daleko na zachód. Górny pułap stanowiła oczywiście wysokość, na której tor lotu przecinały promienie słoneczne nie przesłaniane zakrzywieniem ziemi, początkowo niezbyt wysoko, bo wolno poruszające się słońce dopiero co zaszło. Drugi etap mogli rozpocząć, gdy uznali, Ŝe siły wojowników wzrosły mniej więcej o połowę. Od tej chwili mogli wznosić się znowu, na ile im pozwalało słońce i wyczerpanie, aŜ w końcu poszybowali ostro w dół, do Starej Krainy Gwiazd.

Wojownicy byli głównym powodem zmartwienia. Nim dotarli, wiele ze swej masy przetworzywszy w energię, byli zmuszeni sięgać do swych marnych zapasów z pęcherzy gazowych. Strata wagi wyrównała się w pewnym stopniu, lecz bilans był ciągle ujemny. Brakowało im energii, wyporności i nie wykluczone nawet, Ŝe wymęczony wojownik mógł po prostu runąć na ziemię. Gdyby któremuś juŜ niewiele brakowało, słaby okaz mógłby zostać poświęcony, rozdarty w powietrzu na kawałki, by dostarczyć sił reszcie. Ostatecznie, stało się tak ze stworem Cankera. Energia, którą zuŜył na lądowanie w Vormowej Iglicy - swoje brutalne działania w wielkiej sali, jak i późniejszy wylot przez roztrzaskane okno - wszystko to sprawiło, Ŝe jego zapasy się uszczupliły. I tak to w apogeum drugiego wzlotu, gdy stan wojownika się pogorszył, Gniewica zarządziła rozczłonkowanie. Canker się wściekł, lecz jego protest był automatyczną, instynktowną reakcją, stanowiskiem nie do obronienia, oporem nawet nie do pomyślenia. Trzech wojowników spadło na jednego wycieńczonego stwora Cankera, rozszarpując i poŜerając go na rozkaz. Gdy kościana i chitynowa zbroja poleciała na ziemię, i gdy został tylko sam chudy, suchy szkielet, niesiony dzięki litości wiatrów, gdy pęcherze zostały wysuszone, pozwolono temu pustemu strzępowi odpłynąć spiralnym lotem w niepamięć. A podbudowana grupka uniosła się wyŜej... Od czasu do czasu lady, lordowie i garstka ich poruczników wyciągali chrząstkowe zatyczki z wgłębień wydrąŜonych w kostkach kręgosłupów swoich lotniaków i poili się oszczędnie poŜywnym płynem rdzeniowym... Spali na zmianę, połowa z nich drzemała w siodłach, podczas gdy druga połowa pilnowała bestii i utrzymywała kurs... W górze gwiazdy lśniły jak okruchy lodu; daleko w dole Wielkie Czerwone Pustkowia wydawały się bezkresne; wstrętnie prześlizgujące się cienie renegatów, choć nikłe, przygaszały i jakimś sposobem zanieczyszczały światło gwiazd za sobą... Zachód przechodził we wschód, co ich niepokoiło... Teraz znowu napędy wojowników prychały ostrzegawczo, bestie słabły i nawet najwścieklejsze poganianie myślami nie było w stanie ich pobudzić. Takie stwory nie mogły nigdy zwrócić się przeciw swoim paniom i panom, przenigdy, mogły za to w ostateczności rzucić się i poŜreć jeden drugiego... Wtedy ukazały się ciągle dalekie, lecz juŜ coraz bliŜsze, oświetlone księŜycem, góry, jakby witając nieuchronnie zniŜających się - góry o wiele dziksze, wyŜsze, potęŜniejsze niŜ te w Turgosheimie - Gniewica uznała więc, Ŝe moŜe to być tylko Stara Kraina Gwiazd. Zaś na południe od gigantycznego łańcucha, Stara Kraina Słońca.

Gdy cała moc napędowa uległa wyciszeniu, tylko wiatr zawodził pod skórzanymi baldachimami, gdy zarówno lotniaki, jak i wojownicy uformowały płaszczkowate skrzydła i trzepoczące płaszcze lotek w swobodnie szybujące latawce. I gdy niebo na południu nadwątliła cienka pręga srebrzystego światła, przeleciały nisko i cicho nad pierwszymi szczytami wschodnich granic Krainy Gwiazd... i wypatrzyły pierwsze oznaki Ŝycia od opuszczenia Turgosheimu! Na północnych stokach, w skalnej niecce, leŜącej w połowie drogi między podnóŜem a wysoko piętrzącymi się szczytami gór, posyłał w niebo spirale czarnego dymu krąg niewielkich ognisk. W kręgu tym jakieś postacie hasały, wykonując zawiłe, ale i niezdarne, na pozór bezcelowe susy i piruety. Wraz z wonią palonego drzewa i łajna wzbijały się w niebo rytmiczne gardłowe pomruki i draŜniący grzechot obrzędowych kołatek. Ha! Przelatujący blisko Gniewicy Spiro Zabójczooki posłał jej drwiącą, pełną pogardy myśl. Trogowie! Dwa tuziny, odprawiających swoje obrzędy. Jej odpowiedź była bardziej złowroga, o wiele praktyczniejsza i daleko bardziej konkretna. Mięso! Wojownikom rozkazano opaść w dół; dwa miały wylądować między ogniskami a górami, odcinając trogom powrót do ich jaskiń, trzeci zaś miał dopilnować, by Ŝaden nie uciekł między wzgórza. OŜywiwszy z trzaskiem dysze napędowe, z których bił rozgrzany smród - z wyciągniętymi lotkami stabilizującymi, myszkując znajdującymi się u dołu brzuchów oczkami niby spodki, w poszukiwaniu lądowisk - te potwory zanosząc się rykiem i warkotem ochoczo schodziły ku ziemi. Na dole zaś obrzędy trogów raptownie się urwały. Szeroko rozstawione czarne oczy, skryte pod ciemnymi, spadzistymi czołami przeszukały rozgwieŜdŜone niebo, odkryły ohydne sylwety krąŜące w górze, gwałtownie opadające. Na ułamek chwili wszystkim zabrakło tchu, a szczęki rozdziawiły się w niedowierzaniu. Potem, po swojemu powłócząc nogami i kolebiąc się - mając teraz w swych chropawoskórych ciałach więcej Ŝycia, niŜ za sprawą niedawnych tak wyczerpujących doznań duchowych - trogowie rozpierzchli się. O wiele za późno. Tuzin lotniaków lądował juŜ tu i ówdzie, niczym liście opadające w znieruchomiałym powietrzu lub płaskie kamyki tonące w wodzie. Osiadły na spręŜystych mackach, które odwinęły się spod ich brzuchów, a Gniewica, jej pięcioosobowa druŜyna i wszyscy wampyrzy porucznicy wypuścili z bojowych rękawic uprzęŜe swoich bestii i zeszli z siodeł. A potem juŜ... masakra! Pięciu, moŜe sześciu trogów spróbowało prześliznąć się przez zaciskającą się wokół nich, morderczą wampyrzą pętlę; trzech z nich przemknęło się poza krąg długoszyich, piaszczkowatych lotniaków o tępo rozkołysanych romboidalnych łbach; po przeciśnięciu się biegiem między

wojownikami posapującymi i powarkującymi w cieniu gór, juŜ tylko dwaj mieli szansę schronić się w domu. Tylko dwaj, z dwóch tuzinów. A co do reszty... To była istna rzeź, gdy renegaci Gniewicy urządzili sobie Ŝniwa, w ogólnym spustoszeniu ich rękawice rychło splamiły się czerwienią. Raptowne krzyki, idące w noc echem, zmieniały się w charkot, zanikały, niby płomienie gaszonych świec. To była kwestia minut, co najwyŜej trzech, po których w Krainie Gwiazd zapanowała przeraŜająca cisza; cisza, którą przerywały tylko jęki kapłanki trogów ujętej Ŝywcem przez Cancera Psiego Syna. Oszalały z poŜądania, zdarł z niej łachy i wziął ją trzy razy, jeden po drugim - za kaŜdym razem wykorzystując inny otwór - po czym rozdarł jej gardło i zmiaŜdŜył czaszkę. Wówczas, sącząc z jej ran krew, coraz słabiej pompowaną przez serce, gniewnym spojrzeniem obrzucił wszystkich, którzy go obserwowali. No, rzeczywiście była trogiem. Ale i samicą, nie? Dalej poszło rutynowo, wszyscy dostali swoje; Wampyry porucznicy, wojownicy, tak samo lotniaki. Ale niedługo potem, kiedy juŜ zaspokoili głód, Spiro Zabójczooki przerwał by wytrzeć usta rękawem i splamić go szkarłatem, po czym ni to chrząknął, ni to zapytał: - Co dalej? - Na zachód - odparła natychmiast Gniewica, podnosząc skrawek barwionego cygańskiego płótna do idealnej krzywizny swych dziewczęcych warg. - Słońce wkrótce wzejdzie, musimy więc znaleźć schronienie. - Powinniśmy więc zachować ostroŜność - w głosie Gorviego Przechery było coś śliskiego, obelŜywego - i sprawdzić, co nas tam czeka. Bo jeśli Maglore się myli i Stare Wampyry tylko się czają... Gniewica zaraz jednak potrząsnęła głową. - Nie. Mimo całej mojej pogardy dla tego starego złodzieja myśli, tu Maglore ma słuszność. Kiedy ostatnio widzieliście w Turgosheimie trogów na otwartej przestrzeni? Odpowiem za siebie: nigdy! Bo w Turgosheimie jesteśmy my, Wampyry. A tutaj?... Ani trochę się nie pilnują, tylko podrygują groteskowo w blasku swoich ognisk, a kiedy spadamy na nich, pierzchają na wszystkie strony, niczym kurczęta w Krainie Słońca! Nie, w Starej Krainie Gwiazd nie ma Ŝadnych Wampyrów. Przynajmniej dotąd nie było. Pokrzepieni, odpoczęli godzinę zanim znów wspięli się na siodła, by polecieć na zachód. Wojownikom, najedzonym, lecz nie ocięŜałym, nakazali uformować szyk odwróconej szpicy, po jednym na kaŜdym jej skrzydle, trzeci miał strzec tyłów. Tak oto Wampyry powracały na dawno opuszczone wampyrze włości... W miarę upływu czasu, gdy z chwili na chwilę robiło się coraz jaśniej, zębate szczyty i grzebieniasta ściana gór stawały się coraz wyraźniejsze, aŜ wreszcie promienie wschodzącego

słońca dotknęły złotem najwyŜszych wierzchołków. Gniewica zaś znów odczuła wzmoŜony niepokój, gdyŜ ujrzała WieŜycę Karen, ostatnie zamczysko. Ale prócz tego samotnego kła, wśród rozsypanych resztek - zalegających tam w kompletnym nieładzie, niby rozczłonkowane kamienne olbrzymy z kikutami przypalonymi buchającym ogniem - ujrzała ogromne połacie gruzu, który był wszystkim, co zostało z innych dawnych siedzib. Jednak... jedna wieŜyca stała nadal. Nim słońce zdąŜyłoby przypiec jej renegatów, Gniewica wprowadziła ich w bardzo wychłodzoną paszczę groty o nierównych ścianach, tak wielkiej, jak największy dwór Turgosheimu, która rozwierała się na zachodniej ścianie wieŜy ponad dwa tysiące stóp nad Krainą Gwiazd. A zsiadając w tym wysoko połoŜonym, pustym i rozbrzmiewającym echem miejscu, poinstruowała poruczników: - Zajmijcie się wojownikami i lotniakami, potem zajmijcie się sobą. Nie wiem, jak wysoko podejdzie słońce; jak mi się wydaje, moŜe oświetlić z połowę wieŜy! Znajdźcie więc sobie komnaty - bez okien! A jeśli będą miały okna, upewnijcie się, Ŝe wychodzą na północ. I ruszyła, wraz z piątką podąŜającą w jej ślady, zbadać resztę wieŜycy. Wspinali się wysoko. Ta siedziba zdawała się bezkresna, Gniewica starała się, by nie było po niej widać respektu, który poczuła. Wiedziała, Ŝe mogłaby zasiedlić jedną trzecią zaledwie jej część, tę górną, aŜ pięcioma setkami niewolników i poruczników! A niŜej, gdzie podstawa, wypełniona komórkami jak wielki plaster miodu, jeszcze się rozszerzała? CóŜ, mając sto, czy dwieście zachodów, moŜna by miejsce to wypełnić armią i uczynić je niezdobytym! Dzięki tej swojej ogromnej wysokości było wieŜą obserwacyjną, z której widać było calutką Krainę Gwiazd, nikt więc nie mógłby tu dotrzeć niezauwaŜony - zwłaszcza nikt ze wschodu. Gniewica nie miała wątpliwości, Ŝe którejś nocy mogą wyruszyć z Turgosheimu, by ją wytropić. Mimo, Ŝe byli słabi, a ich krew rzadka, Ŝe ich wojownicy powstawali z kiepskiej, rozwodnionej substancji... Podczas gdy ona... ona była Gniewicą! Gniewica która wstała z martwych, i to wstała wyŜej niŜ samemu Maglore'owi, Vormulacowi, Devetaki, czy wszystkim innym razem wziętym mogło się pomieścić w głowach. Tak sobie to wyobraziła; jednak na razie wszystkim, co miała był ten zbolały, pusty, pełen echa szkielet wieŜycy. Kurz zalegał grubą warstwą; kościane rury kanalizacyjne były porozwalane, podobnie jak skomplikowany system przewodów gazowych; schody z chrząstek skrzypiały niebezpiecznie, trzeba się było zająć nimi najszybciej jak to moŜliwe. Zasłony z czarnego futra nietoperzy w oknach wybitych w twardej skale, wszystkie przeŜarła pleśń, a gnijące w pustych magazynach

kokony dawno temu sflaczały, zmieniając się w kleiste kałuŜe rozmokłego jedwabiu. Ale wciąŜ jeszcze były tu wielkie czerwone pająki, zdolne uprząść więcej kokonów, gdyby tego od nich zaŜądać. Jeśli chodzi o pracownie: te były w dobrym stanie, a puste kadzie były tak duŜe, jak te w Obłąkańczym Dworze, czy Iglicy Ssawca. Z pomocą Cankera i Vasagiego, biegłych w sztuce metamorfizmu, Gniewica mogłaby zapełnić je dobrym materiałem hodowlanym nieledwie natychmiast. Lecz podziemne spichlerze nadal byłyby puste, w komnatach bestii gazowych i w zbiornikach na metan nie znalazłoby się niczego poza mnóstwem kurzu i odłamków kości, a w wypełniającej studnie wodzie wciąŜ roiłoby się od wszelkiego rodzaju pełzającego i pływającego paskudztwa. O, tak, doprowadzenie tej wieŜycy do uŜytku wiele pochłonie czasu. Ale potem, cóŜ to będzie za twierdza! I

spojrzawszy

spod

półprzymkniętych

powiek

na

swych

kompanów

dumnie

przechadzających się po rozległych komnatach wyŜszych kondygnacji i pochłaniających je wzrokiem, Gniewica pomyślała: To wszystko tutaj - z czasem będzie moje. I, oczywiście, zachowała tę myśl wyłącznie dla siebie. Te górne kondygnacje... Wystarczyło jedno spojrzenie, by Gniewica zorientowała się, Ŝe ta wieŜa naleŜała do damy, Ŝe jej ostatnim mieszkańcem była kobieta. Przede wszystkim, były tam lustra - płyty ze złota wyklepanego idealnie płasko, wypolerowane na wysoki połysk, co przydawało ciepła i Ŝycia rysom twarzy, która się w nich odbijała. Była to, naturalnie, twarz kobiety; Gniewica wiedziała, Ŝe choć wszyscy wampyrzy lordowie byli próŜni, tylko ci najbardziej próŜni mogliby ozdobić ściany czymś takim. Zapewne, lustra ogólnie uwaŜane były za przedmioty niebezpieczne, o których od dawien dawna wiadomo, Ŝe równie łatwo jak Ŝycie odbijała się w nich śmierć (pod postacią słonecznych promieni)! Niegdyś, w Krainie Słońca nieopodal Turgosheimu, Gniewica nawet miała srebrne zwierciadło; mimo, Ŝe posiadanie takich śmiercionośnych sprzętów i metali było Cyganom zabronione od niepamiętnych czasów. CóŜ, teraz znów moŜe przyglądać się swojej twarzy, podziwiając kolejny raz piękno, które przylgnęło do niej mocno przed ponad wiekiem. Lecz nurtowało ją, kto ostatnio przeglądał się w tych lustrach? Czy teŜ była piękna? Musiała być szczupła, bez wątpienia! W największej sypialni najokazalszego apartamentu na przedostatniej kondygnacji Gniewica znalazła kilka sukni, czy raczej tego, co kiedyś sukniami było. Teraz były przetlałe, ale gdy Gniewica zostanie sama i będzie miała nastrój... pewna była, Ŝe będą idealnie pasować na jej figurę. Tak więc ta dama była zgrabna, i młoda; lub przynajmniej zewnętrznie cieszyła się młodością.

Jej łoŜe nadal tu stało. Wysokie i szerokie, z bardzo cięŜkich łupków, jego lśniące drewniane schodki i rzeźbiony zagłówek teŜ pozostały nietknięte. Jak równieŜ drewniane szyny, podwieszone na łańcuchach u wysokiego sufitu, ze złotymi obręczami, które kiedyś podtrzymywały przejrzyste cygańskie zasłony. Ale czas ich świetności juŜ minął, obróciły się w pył, a sznury pajęczyn zajęły ich miejsce. Podobnie jak pokrycie łoŜa: całe zaplamione grzybem i obrosłe puchatą pleśnią. Jeśli zaś chodzi o resztę komnaty... Była tam onyksowa misa na wodę, z kościanymi rurami, które schodziły od zewnętrznych rynien na dachu, czy teŜ z jakiegoś dawno wyschłego pokoju syfonida; były wąskie półki z Ŝebrowanych chrząstek zastawione bezwartościowymi bibelotami i błyskotkami pokrytymi na cal kurzem, głównie cygańskiej roboty; były przewiewne szafy z wylotami powietrza u dołu, oraz inne rury, podciągnięte, by doprowadzać ciepło do wspaniałej kamiennej łaźni... dostatecznie duŜej dla dwojga? Z kim ją dzieliła? Gniewica zastanawiała się nad tym, pozwoliwszy sobie na uśmiech. I czy była damą pod kaŜdym względem? AleŜ nie, Gniewica dobrze znała wampyrze „damy”. Ta tutaj nie Ŝałowała sobie, lecz pełnymi garściami czerpała przyjemność z całego luksusu, który ją otaczał. Ta to dopiero Ŝyła! Wdychając powietrze wykutych apartamentów, przez które przechodziła, Gniewica poczuła się jak w domu; ale jednocześnie wyczuła, Ŝe tych pięciu coraz bardziej zakłóca jej prywatność. W końcu zwróciła się do nich: - Wynocha stąd! To moje miejsce. Wszystkie te górne kondygnacje, które zbadaliśmy, naleŜą do mnie. - Co takiego? - wybuchł Gorvi Przechera. - Odbiło ci? Właśnie Ŝe to są komnaty dla nas wszystkich! I dla poruczników, i dla wszystkich niewolników, których zapragniemy pozyskać! Choć wywarczał wszystkie te słowa, jego głos był słuŜalczy jak zawsze. Przechera był wysoki i szczupły, głowę miał ogoloną do gołej skóry, poza jednym kosmykiem, który wiązał i upinał z tyłu; zawsze ubierał się na czarno, więc kontrast między ziemistą cerą a jego ubraniem sprawiał, Ŝe wyglądał, jakby dopiero co wstał z grobu; chytre oczka miał zapadnięte w oczodołach głęboko, tak Ŝe ledwie migotały szkarłatem - oto cały Gorvi. Wyglądał złowieszczo, ale który Wampyr wyglądał inaczej? Nie przestraszył Gniewicy w ogóle. - Dla moich poruczników! - Zmarszczyła nos i spojrzała groźnie. - I dla wszystkich niewolników, których ja zapragnę pozyskać! Ale... czy dobrze usłyszałam, Ŝe spytałeś, czy mi odbiło? - Spiorunowała spojrzeniem równieŜ Wrana Wścieklicę i Spira Zabójczookiego. - Zdaje się, Ŝe obłęd to wasza specjalność, prawda? - I przenosząc ogień swych szkarłatnych oczu na

Cankera Psiego Syna, który przyczaił się jak pies, obwąchując podłogę: - Co do niego, teŜ mam wątpliwości. - Wstrzymaj się z tymi obelgami! - krzyknął Wran. Jego oczy płonęły groźnie, jednak nie bez przebłysków swego rodzaju przebiegłej inteligencji. - Co najwyŜej są ślepi, no nie, Gniewico? A Gorvi ma rację: wszyscy powinniśmy mieć tu coś do powiedzenia. - Nie! - Gniewica odwróciła się od niego, od całej piątki. - Teraz to wy się wstrzymajcie, wszyscy, i słuchajcie! Ja jestem tą, która knuła i spiskowała, i zebrała was wszystkich do kupy, i przywiodła tutaj, bez Ŝadnego uszczerbku, z Turgosheimu. Gdyby nie ja, nadal kulilibyście się w swoich norach. Parszywy Dwór, w rzeczy samej! Iglica Ssawca! Obłąkańczy Dwór! Spośród wielu szacownych wieŜyc, moja była najlepsza, ja więc straciłam najwięcej. Teraz właśnie to odzyskuję. A więc, będzie tak: Gorvi Przechera. Jak wskazuje twoje imię, jesteś istotą zamkniętą w sobie, niezbyt ufną wobec swoich kompanów. Sam jesteś przebiegły i nie czułbyś się bezpiecznie we dworze, który nie ma tylnego wyjścia. Nie czynię z tego zarzutu, ale stwierdzam fakt. Weź zatem szeroką i przestronną podstawę wieŜycy - no, powiedzmy, dwie najniŜsze kondygnacje - tylko dla ciebie. Będziesz miał cały tuzin dróg ucieczki przez własne okna, prosto na równiny. Będziesz teŜ miał kontrolę nad studniami, a dzięki temu zapewnioną pomoc z naszej strony, na wypadek jakiegoś przyszłego ataku z podnóŜy Krainy Gwiazd. A sądząc po reszcie tego domu, od zaraz wymagać będą twojej pieczy. Oto zadanie dla twych pierwszych niewolników, których zwerbujesz, gdy nadejdzie zachód. Wran i Spiro. Mimo, Ŝe jesteście braćmi, a nawet bliźniakami - którzy to wśród Wampyrów normalnie gardzą sobą nawzajem - wy wolicie być razem, ale tylko do pewnych granic. Niech więc tak będzie: wybierzcie sobie apartamenty na paru poziomach bezpośrednio nad Gorvim, tam gdzie szerokość wieŜycy zapewnia nie tylko przestronne mieszkanie, ale i wiele prywatnych komnat. Wydaje mi się, Ŝe będzie wam to bardzo odpowiadać. Dodatkowo, z tego co widziałam z ruin, które zaśmiecają ten teren, zakres waszej odpowiedzialności będzie naprawdę znaczący! Mianowicie kontrolowanie dołów na odpadki i zbiorników na metan. Jak zauwaŜyłam, niemal wszystkie dawniejsze zamczyska w tych stronach zaczynały płonąć i pękały na tym właśnie poziomie, nie wątpię więc, Ŝe ta wieŜyca ma taką samą konstrukcję. Vasagi. Ty jesteś samotnikiem, nie mniejszym niŜ ja. Proponuję, byś wziął tę kondygnację pode mną. Bez obaw, Ŝadnej klaustrofobii, nie z całym tym powietrzem nas otaczającym! Twoi wojownicy, gdy będą gotowi, będą mogli uŜywać moich ogromnych zatok startowych. W zamian za to oczekuję niewielkiego wsparcia przy tworzeniu własnych stworów. Jak widzisz, uznaję twoje mistrzostwo w dziedzinie metamorfizmu...

O, nie mniej uznaję i twoje, Cankerze, i pragnęłabym równieŜ pozyskać twoją pomoc! Będziesz dokładnie w środku, zajmując kondygnacje między braćmi a Vasagim. W ten sposób, gdy księŜyc będzie wysoko, wszyscy będziemy mogli cieszyć się twoim... śpiewem, jak równieŜ... radością twojego oddania! Niestety, niezbyt wiele obowiązków będzie cię czekało, ale cóŜ to znaczy dla takiego artysty? Canker nie dał się zwieść, inni teŜ nie; wiedzieli, Ŝe niezaleŜnie od jego umiejętności modelowania, jedynym powodem, dla którego się tu znalazł była konieczność powiększenia szeregów lady. Lecz poziomy, które mu wyznaczyła niewątpliwie wymagały nadzoru, a przynajmniej rozdzieliła resztę obowiązków, zaprezentowała swój rozsądek (choć pokrętnie), i umocniła swoje przywództwo. W końcu musieli to zaakceptować, ale póki co... - Nie musimy się spieszyć - rzekła, gdy myśleli nad tym. - Na zewnątrz trwa wschód. Nasi młodzieńcy mieli zająć się bestiami i sobą. PrzyłoŜyli juŜ gdzieś głowy, my powinniśmy uczynić to samo. Za nami długa, nuŜąca droga, i nie ma się czym podniecać, zanim nie zajdzie słońce. Znajdźcie więc sobie łoŜa - sugeruję, by parę poziomów niŜej - i dogońcie ten sen, który wam uciekł. Gdy nadejdzie zmrok, wszyscy będziemy mieli pełne ręce roboty. - W Krainie Słońca? - Canker uśmiechnął się szeroko i mrugnął. - O właśnie - odparła. - GdzieŜby indziej? To coś jak obietnica, która przede wszystkim miała ich udobruchać...

Nastał zachód. I to niemal w mgnieniu oka, tak się przynajmniej zdawało. Gniewica i pozostali byli wszak tak zmęczeni, jak nigdy przedtem w ciągu całego swego długiego Ŝywota, snem spali głębokim i wolnym od marzeń, nie nękanym nawet potrzebami organizmu. To ostatnie zresztą nie mogło dziwić; wampyrzy metabolizm sprawiał, Ŝe niewiele szło na zmarnowanie, to, co spoŜyli, ulegało transformacji. Raz, tak pod wieczór, Gniewicę na poły zbudził jakiś dziwny niepokój czy teŜ obawa, dręcząca ją samą albo skrytego w niej wampira. Przez chwilę, otwierając oczy, miała wraŜenie, Ŝe ujrzy blask słońca walący przez odsłonięte okno!... Ale to była tylko poświata księŜyca. Podniósłszy się, zobaczyła zorze wijące się nad Krainą Lodów i jałowe skaliste równiny Krainy Gwiazd, spowijane jednolitą szarością popiołu, w miarę jak chmury przesłaniały księŜyc. Wtedy, przypomniawszy sobie, Ŝe przygotowała sobie posłanie w komnacie spoglądającej na północ, Gniewica się odpręŜyła. A usłyszawszy Ŝałobne wycie Cankera, dochodzące z dołu, z jakiegoś miejsca, które sobie upodobał, pojęła, co wyrwało ją ze snu i chętnie się w nim znów pogrąŜyła. Ale następnym razem obudziła się juŜ dlatego, Ŝe coś sobie uświadomiła! Uświadomiła sobie, Ŝe ze szczytów górskiego łańcucha zniknął ostatni złoty błysk, Ŝe cała Kraina Gwiazd leŜała

pogrąŜona w cieniu i Ŝe jej kompani juŜ się wiercili, wyrwani ze snu przez nadejście tej długiej nocy. Jej oczy otwarły się natychmiast, jakby powieki zmiotło w górę, a rozwidlony język poruszył się łapczywie, zmysłowo, w złaknionej jamie ustnej. Zachód! MoŜna więc będzie przekonać się, co ma do zaofiarowania ta nowa, choć pradawna kraina. Wiedząc, Ŝe tamci, równie palą się do tej wyprawy, Gniewica nie traciła czasu. Na lądowisku zastała Gorviego i Vasagiego komenderujących juŜ swymi porucznikami i mobilizujących bestie, a niedługo potem dołączyli Canker, Wran i Spiro. Gorvi był rozgoryczony. - Na tej wspinaczce moŜna połamać nogi! - poskarŜył się. - Ale to dla mnie ostatni raz. Kiedy wy wszyscy spaliście, zszedłem na dół, obejrzałem swoje poziomy i zobaczyłem, czego wy nie widzieliście: Ŝe słońce atakuje tylko górne kondygnacje. Gniewico, niech więc będą twoje! Tam na dole mam własne lądowiska i stajnie dla moich lotniaków. Kiedy wrócimy, tam sprowadzę moje stwory. A co do studni, masz rację, są zanieczyszczone. Kiedy zdobędę materiał, zrobię stwora, co zje to świństwo i oczyści wodę. - Na nic się więc nie uskarŜasz? - ucieszyła się Gniewica. Gorvi wzruszył ramionami i z niechęcią odrzekł: - Tylko na to, Ŝe jak by nie było, mieszkam prawie w lochach i doglądam studni, z których korzystają wszyscy. A co do moich pięter, komnat i sal, są one lub będą odpowiednie. Ale cała ta przemowa o obowiązkach nakazuje mi zapytać: co wzięłaś na siebie, Gniewico? Skoro juŜ umieściłaś siebie na szczycie... - Ja będę trzymać u siebie syfonidy i ich doglądać - odpowiedziała natychmiast. - Siedziba tej wielkości wymagać będzie więcej niŜ jednego, gdyŜ posiadanie wody mija się z celem, jeśli nie moŜnajej doprowadzać, gdzie trzeba. - Zgromiła Gorviego wzrokiem. - Widzisz? A ty sugerujesz, Ŝe uchylam się od odpowiedzialności? Nie czekając na odpowiedź, odwróciła się do obu braci Wrana i Spira. - A wy teŜ zbadaliście swoje kondygnacje? Mimo iŜ pod względem fizycznym identyczni (a moŜe właśnie z tego powodu), bliźniaczy synowie krwi Eygora Zabójczookiego róŜnili się stylem bycia i manierami: jeden był prostakiem, a drugi „paniczykiem”. Ogólnie rzecz biorąc ich ponoć odziedziczone „obłąkanie” było raczej sztuczne, choć wśród Wampyrów było przedmiotem przypuszczeń i dywagacji. Nie da się jednak zaprzeczyć, w Turgosheimie Wran notorycznie wpadał w niszczycielski szał, co dawało podstawy do zgodnej opinii, Ŝe jest on co najmniej nie całkiem zdrowy na umyśle. Jeśli chodzi o róŜnice w ich wyglądzie, paradoksalnie to Spiro był tym, który chodził w łachmanach i sandałach, z pasem materii na czole, by włosy nie leciały mu do oczu, podczas gdy Wran ubierał się nienagannie, nosił pelerynę i świetnie dopasowane skórzane botki sprowadzone

spoza Krainy Słońca. Fizycznie nie wyróŜniali się niczym szczególnym: szerokie ramiona, wąscy w biodrach, choć z lekką skłonnością do otyłości, mieli po sześć i pół stopy wzrostu. Mała czarna kępka na środku mięsistej brody Wrana odróŜniała go od brata. Ale to ten oberwaniec, Spiro, udzielił Gniewicy odpowiedzi na temat zbadania ich kondygnacji. - Po wierzchu, owszem - spojrzał na nią spode łba, jak to miał w zwyczaju. - My równieŜ mamy zdatne do uŜycia lądowiska dla lotniaków i wojowników, i podobnie jak Gorvi przeniesiemy tam nasze bestie przy pierwszej sposobności. Ale wygląda na to, Ŝe gdy opuszczano to miejsce, bestie gazowe zostawiono, by zdechły i zgniły w swych izbach. Teraz ich prochy unoszą się wszędzie, wciskają w kaŜdy kąt, w kaŜdy zakamarek, pozapychały wszystkie przewody. Jak wiesz, zanieczyszczenia mogą powodować zatory, smród, a nawet wybuchy. Oznacza to, Ŝe zanim moŜemy sobie pomarzyć o przywróceniu oświetlenia i ogrzewania w wieŜycy, wszystko trzeba oczyścić, wyszorować ściany izb, przepłukać rury i poszukać przecieków, zreperować wszystko, by było bezpiecznie. Gniewica przytaknęła. - CóŜ, za jeden zachód - najwyŜej dwa - powinniśmy mieć dość niewolników, jak na taką robotę. Póki co, musimy z tym Ŝyć. A, z tego, co sobie przypominam, w Turgosheimie teŜ brakowało luksusów! A do Cankera: - A co u ciebie? TeŜ masz jakieś zastrzeŜenia? Potrząsnął głową, siedząc na grzywie swego lotniaka. - śadnych - szczeknął. - Mam małą, ale wygodną pracownię, lądowisko i istny labirynt apartamentów na kaŜdym piętrze. Moje okna są szerokie i zwrócone na północ, z akuratnymi balkonami, z których mogę wpatrywać się w księŜyc. Gdy śpiewam... mury same rezonują jak chór, a moje komnaty wypełniają się dźwiękiem! Wszystko czego mi jeszcze trzeba, to suka wygrzewająca moje łoŜe, a takŜe kości, na których mógłbym ostrzyć zęby, wtedy będę juŜ całkiem zadowolony! - Będziesz miał wszystko to i duŜo więcej. - Gniewica pokiwała głową i zwróciła się do Vasagiego Ssawca. - A co u ostatniego, bynajmniej nie najmniej waŜnego? Vasagi nie uŜywał głosu jako takiego. Pod ciemnym, spłaszczonym, powykręcanym nosem miał bladoróŜowy walcowaty kawałek ciała, który zwęŜał się w drŜącą trąbkę. Lecz Ssawiec w niezwykłym stopniu rozwinął własny system znaków; kaŜde najmniejsze zerknięcie miało znaczenie, kaŜdy obrót, czy przechylenie głowy, kaŜde zmarszczenie czoła czy trzepot jego

długich, cienkich palców. Tak więc w połączeniu z telepatią, którą to sztuką, w mniejszym lub większym stopniu, posługiwały się wszystkie Wampyry, jego „głos” był tak wyraźny, jak głos kogokolwiek innego, a od głosów większości nawet wyraźniejszy. - Nie mam Ŝadnych zastrzeŜeń - odparł tak „po prostu”, ze skomplikowanym wzruszeniem ramion, które temu odpowiadało. Choć Gniewica mogłaby przysiąc, Ŝe „usłyszała” równieŜ, jak mówił: - JednakŜe, jeśli, czy teŜ kiedy będę miał zastrzeŜenia, ty dowiesz się o nich pierwsza, pani. Jeśli była w tym pogróŜka, w tym momencie ją zignorowała. Ale nie zapomniała o niej. Teraz zaś było dość zajęć dla wszystkich. - Podnosić się! - krzyknęła. - W górę, wszyscy, w powietrze - wojownicy teŜ! Słońce zeszło ze szczytów, w Krainie Słońca jest zmierzch. A teraz, jeśli Maglore miał rację, ujrzymy to, czego niczyje oczy nie oglądały od całych czternastu lat. Po tych słowach skierowali się na zachód, nad kamieniste równiny, a potem na południe, przez paszczę wielkiej przełęczy i nad Ŝarzącą się półkulą legendarnej Piekielnej Bramy, aŜ ku temu właśnie płaskowyŜowi, gdzie... ... Gdzie renegaci Gniewicy wylądowali i dołączyli do niej, stojącej na krawędzi. I tak, jak oni wrócili na ziemię, myśli Gniewicy wróciły do teraźniejszości...

- O tam! - powiedziała, wskazując ręką. - Spójrzcie tam! Pod nimi, moŜe trzy mile dalej, w zakolu okrytych zmierzchem gór, stało cygańskie miasto, czy raczej miasteczko, lekko wyniesione ponad okalające je bliźniacze strumienie, spadające z gór. Na południe stamtąd te strumienie łączyły się, tworząc ginącą w lesie rzekę; na wschodzie i zachodzie, na odwiecznych brodach, przerzucono solidne drewniane mosty nad spienioną wodą. Ziemie te, zamknięte z jednej strony ścianą gór, z innych strumieniami, wspaniale nadawały się pod miasto. Cyganie! Zniekształcona twarz Vasagiego juŜ drŜała z niecierpliwości. - Kobiety! - Canker padł na kolana, juŜ gotów po swojemu dziękować księŜycowi, tyle Ŝe Gniewica powstrzymała go jednym spojrzeniem. - Obfitość niewolników! - Szept Gorviego wprost ociekał rozkoszą. - I nowi porucznicy, co będą ich doglądać. - Ciała do modelowania - zamruczał Spiro. - Zaczątek naszej armii. Ale tak wielkie miasto? Wokół Turgosheimu takiego by się nie znalazło!

- I całe nasze - przytaknęła Gniewica. - Sądzę jednak, Ŝe uznasz je za nieduŜe w porównaniu z tym, co nas tam czeka! - Rozpostarła szeroko ramiona, jakby chciała objąć całą Krainę Słońca, a jej chciwe szkarłatne oczy próbowały zmierzyć wzrokiem te przestrzenie... Krzywizny widnokręgu na wschodzie i zachodzie, a między nimi co najmniej tuzin wyraźnie widocznych ognisk, jak okiem sięgnąć rozsianych po tej ciemniejącej ziemi, niczym świetliki. Rozległe lasy, zaznaczające się na południu ciemną plamą, a za nimi rozpalone pustkowia, stygnące teraz pod opasanym ametystową wstęgą niebem. Słowem, kawał świata. - Ilu ich tam? - spytał Wran, zwykle milczący, oŜywiony jedynie w chwilach podniecenia. Cyganów, znaczy. Myślisz, Ŝe dziesięć tysięcy? - Co takiego? - Gniewica tylko się uśmiechnęła. - Tylu to mamy nawet w Krainie Słońca koło Turgosheimu! Nie... pięćdziesiąt tysięcy, albo i więcej! Spiro chwycił brata za ramię. - Tylko pomyśl, Wran! Pięćdziesiąt ty...! - Emocje wzięły jednak górę nad słowami. Odchrząknął. - Ogromna będzie nasza dziesięcina. - Dziesięcina? - Gniewica zaniosła się dziewczęcym śmiechem, który chwilę później znów przeszedł w głos kobiety, a właściwie damy. - Tu nie będzie Ŝadnego systemu dziesięciny, Spiro. Co chcemy, to nasze! - Oho? - zaciekawił się Gorvi. - A jeśli jest ich tak wielu, z pewnością staną do walki? My dopiero mówimy o zbudowaniu armii; oni armię juŜ mają! Gniewica potrząsnęła głową. - To są rzeczywiście Cyganie, ale wygląda na to, Ŝe przez te czternaście lat przywiązali się do ziemi nie gorzej od nas. Spójrzcie, jak się ustatkowali, jak podzielili między sobą ziemię, pobudowali miasta. Staną do walki, powiadasz? Z czym i przeciw komu? MoŜe jeden przeciwko drugiemu, ale nie przeciw nam. Zapomniałeś juŜ o tych trogach, których napadliśmy rozmodlonych? Tu juŜ nie ma Wampyrów, Gorvi! Istniejemy tylko w legendach! Gorvi osłupiał; tym razem jego wrodzona chytrość - jego przebiegły umysł, zwykle analizujący wszelkie aspekty, wypatrujący kłopotów z kaŜdej strony - nie pozwoliła mu dostrzec najprostszych faktów, uzmysłowionych teraz przez Gniewicę. - AleŜ oczywiście! - powiedział z przejęciem. - Są nieprzygotowani. Nie wiedzą, Ŝe tu jesteśmy, nie wiedzą nawet o naszym istnieniu! - Ale się dowiedzą - oznajmiła Gniewica - w swoim czasie. A wtedy będzie juŜ, jak było w Turgosheimie, za późno... dla nich! MoŜe i podejmą walkę, ale nas będzie juŜ zbyt wielu. Dlatego zaczynamy pomnaŜać nasze szeregi... zaczynamy juŜ dzisiaj, zaraz!

To czemu kaŜesz nam czekać? Vasagi mógł mieć wygląd nie z tej ziemi, ale zuchwałe myśli miał prawdziwie wampyrze. - Po to po prostu, Ŝeby przypomnieć wam, co nas tu przywiodło - odparła Gniewica. Wiem, Ŝe wszyscy macie swoje potrzeby; na razie jednak musicie odłoŜyć je na bok. Nadszedł czas na budowanie naszej przyszłości, nie na jałowe folgowanie sobie. Dziś będziemy zabijać, ale tylko po to, by krzewić! Dziś będziemy niszczyć po to, by tworzyć! Cankerze - zwróciła się do Psiego Syna - posiądź tyle kobiet i spłódź tyle wampirząt, ile dusza zapragnie, aŜ do upadłego. Ale pamiętaj jedno: reszta naszej druŜyny będzie robić niewolników! MoŜesz zabrać do swego dworu jakąś cygańską dziewkę, bacz tylko, Ŝe twój lotniak moŜe udźwignąć jedynie dwie osoby. A my będziemy wieźli wspaniałe młode cygańskie ciała, materiał na poruczników. Starczy. Mam nadzieję, Ŝe zrozumiałeś. - Odwróciła się do Wrana. - Wran, urodziwy dziś jesteś, jak zawsze. Piękny płaszcz i buty, dobra rękawica u pasa. Och, ale jeśli się rozsierdzisz, twój płaszcz i buty zniszczy krew! I wszelkie twoje starania pójdą na marne. Zabijaj więc wedle woli, morduj swą rękawicą, ilu tylko zapragniesz, ale pamiętaj o jednym: trup to tylko trup. Dopiero jeśli dasz mu coś z siebie, ponownie się podniesie, przed wschodem słońca powędruje do Krainy Gwiazd i będzie ci słuŜył jako niewolnik w trzewiach wieŜycy. Wiem, Ŝe o twojej furii krąŜą legendy, Wran, ale dziś nie ma na nią miejsca, nie dzisiaj. Zamiast tego, trzymaj się pewnych zasad: nie rań, a staraj się zabijać czysto, bo wśród niewolników nie trzeba nam kalek. I za kaŜdym razem, gdy będziesz zabijał, odbierz coś swej ofierze, choćby łyk - ale jednocześnie sam daj jej coś niewielkiego! W ten sposób dasz nam uŜyteczne wampiry, Wran, nie zaś bezuŜyteczne trupy. Spojrzała po nich wszystkich. - To samo, oczywiście, dotyczy kaŜdego z was... A teraz to, co macie przekazać tym, którzy staną się waszymi niewolnikami: kiedy wstaną jako nieumarli, by umknąć przed wschodzącym słońcem, mają zabrać ze sobą do Krainy Gwiazd ziarno ze swych spichrzy, orzechy i owoce, narzędzia i inne metalowe sprzęty - ale nie srebrne! - i to, co mają utkane i uszyte, tyle wszystkiego, ile zdołają. Mogą przeciągnąć to na tragach lub na wozach przez tę wielką przełęcz; to miejsce dlatego teŜ stanowi dobry wybór, Ŝe leŜy tak blisko przełęczy... - umilkła, by pozbierać myśli. A potem: - CóŜ, zdaje mi się, Ŝe to wszystko. Zaczęli juŜ się rozchodzić, zmierzać ku swoim lotniakom, ale ich zatrzymała. - Nie, czekajcie! Jeszcze dwie sprawy: Pamiętam, jak kiedyś - och, dawno temu - jeszcze w Krainie Słońca koło Turgosheimu, byłam częścią cygańskiej dziesięciny. Jako jeńca Wampyrów, oddano mnie pod pieczę pewnego młodego porucznika i posadzono na grzbiecie jego lotniaka. I wtedy... tego porucznika zabiłam! Dlatego dopilnujcie, by wszyscy ci, których weźmiecie Ŝywcem, byli albo mocno związani, albo nieprzytomni, albo jedno i drugie!

I wreszcie, nie pozwólcie wojownikom się napchać. Kęs tu, kąsek tam, tyle tylko, ile trzeba, by się podładowaly, nie więcej. - Gwałtownie skinęła głową. - Wszystko! Zrozumiane? Wszystko zrozumieli. Znów ten sam ruch głowy Gniewicy. - Świetnie! Teraz niech ich ogniska doprowadzą was do tego, co dla was będzie chwałą, a dla nich piekłem. A jeśli wszystko pójdzie dobrze, moŜe i trafi się uczta...

Cyganie z Dwóch Brodów ledwie zdołali pojąć, co na nich spadło. Dwóch wojowników wylądowało przy mostach, burząc je w kilka sekund, a trzeci, w miejscu połączenia obu rzek i stamtąd zaganiał uciekających mieszkańców na powrót do miasta. Lotniaki podprowadzono bliŜej samych Dwóch Brodów, tak Ŝe otoczyły je pierścieniem kolebiących się szarych prehistorycznych olbrzymów. Na ziemi w duŜej mierze niegroźne, te płaszczkowate bestie nadal budziły lęk samym swoim wyglądem, otrzymały teŜ od swych jeźdźców rozkazy, by miaŜdŜyć kaŜdego, kto podejdzie zbyt blisko. Mogły, oczywiście, Ŝywić się mięsem, nauczono je jednak, by tego nie robiły. Ich strawę stanowił specjalny preparat, któryGniewica miała nadzieję wkrótce zacząć wytwarzać w Krainie Gwiazd. W Dwóch Brodach ich przybycie nie pozostało niezauwaŜone; część starszych mieszkańców miasta nieomylnie rozpoznała warkot dysz napędowych wojowników, podobnie jak amorficzne, podobne mątwom kształty, przesłaniające gwiazdy, kiedy przelatywały nad głowami, a takŜe smród wyziewów spadający na miasto niby dymy ze stu stosów pogrzebowych. Połączyli się więc w okrzyku zgrozy, który poniesiono dalej, przeradzający się we wrzask, dławiony przez niespodziewanie cuchnący zmierzch: Wampyry! Wampyry! Otoczywszy się lepką wampyrzą mgłą, gdy wdzierali się do miasta, najeźdźcy usłyszeli ów zbiorowy wrzask - w pełni poczuli zgrozę, jaką wzbudziła ich obecność - i wybuchnęli śmiechem. Sycąc się nim, rozpaliwszy w sobie wampyrze Ŝądze, spotkali się z uciekinierami z miasta oko w oko. To dało początek rzezi. Gniewica i jej piątka wtargnęli na ulice, jak tylko mogli, blokując wszelkie drogi ucieczki. Nie wiadomo było, czy ludzie to, czy nie ludzie, w cuchnącej śliskiej mgle byli jedynie sylwetkami... Dopóki wpadający w ich ramiona uciekinierzy nie ujrzeli ich oczu, ich topniejących, przemieniających się twarzy i metamorficznego jadu, ściekającego z ich kłów! Wran, oczywiście, szalał, ale i pamiętał słowa Gniewicy, toteŜ swój szał kontrolował. Zostawiwszy rękawicę uwiązaną u siodła, palce niczym szpony wbijał w piersi ofiar, lekko ściskając ich serca, tak, Ŝe ofiary w drgawkach padały na ziemię. Klękając potem, zatapiał zęby w ich szyjach, by posmakować ich krwi i wykorzystać ją do przetoczenia im trawiącej go

monstrualnej gorączki. W taki to sposób obdarzał śmiercią i tym, co po niej, co chwila kolejną ofiarę. A „umierający” nieodmiennie przyjmowali pouczenia potwornego wampyrzego umysłu Wrana, nakazujące wszystkim, jakby byli jednym, choć było ich takie mnóstwo: Kiedy wstaniesz z martwych i udasz się do mego dworu w Krainie Gwiazd, przyniesiesz mi swój dobytek, który odtąd naleŜy do mnie. Ale pamiętaj: przyjdź zanim wstanie słońce! Albowiem wobec ognia słonecznego twe cygańskie ciało jest niczym miękli metal, a to, co wykute, daje się teŜ stopić. Tego natomiast, co ja przemieniłem, nigdy się juŜ nie odmieni. W przeciągu godziny zabił tak z sześćdziesiątkę, męŜczyzn, kobiet i dziatwy, z czego mniej niŜ jednej trzeciej pisane było dotrzeć do Krainy Gwiazd. Najpierw bowiem, zanim jeszcze przyjdzie im uciec przed słońcem, musieliby uniknąć niedobitków owego najazdu, a nie ulegało wątpliwości, Ŝe ci, którzy spać będą zbyt długo, spoczną z kołkami w sercach, czekając na spalenie. Na swój sposób przypominało to więc proces naturalnej - choć tu raczej nienaturalnej - selekcji. Spiro metodę przyjął znacznie prostszą niŜ jego brat: chwytał ludzi uciekających we mgle i gryzł ich w twarze, po czym obalał pięściami wielkimi jak młoty. Ból i szok dokonywały reszty. Nie umierali, a budzili się z obolałymi głowami, dziwnymi tęsknotami i przesłaniem, które zostawił w ich przemienionych umysłach. Jeśli zaś chodziło o Cankera, ten przeraŜonym ludziom, tłumnie opuszczającym zaatakowane miasto, musiał wydawać się uciekającym wraz z nimi, oswojonym wilkiem. Tyle tylko, Ŝe nie był wilkiem i nie był oswojny. Sadząc za nimi na czworakach, wielkimi susami, wybierał tylko najzwinniejszych, i to tak, Ŝeby na kaŜdego męŜczyznę przypadała jedna kobieta. Kusiło go... tyle tu było pulchnych młodych ślicznotek... ale podobnie jak Wran Wścieklica, Canker równieŜ pamiętał słowa Gniewicy. Po cóŜ marnować swoje siły tu, na zimnych i nieprzytulnych ulicach, gdy będzie mógł wykorzystać te wszystkie kobiety później, jak tylko zechce, do woli? - a przynajmniej te z nich, które przeŜyją. Rozpozna je nieomylnie, jak tylko ujrzy: będą lekko kulały, bo poranił im nogi, Ŝeby je obalić; wgryzł się teŜ nieco w miejsce łączące szyję z ramieniem. Gorvi Przechera skulił się pod łukiem spowitej mgłą bramy i wołał stamtąd cicho, a zarazem sugestywnie, do przebiegających ludzi: „Szybko, tu jest bezpiecznie!”. Po wejściu w bramę padali na stos wcześniejszych jego ofiar, widzieli jakby kłęby siarkowego dymu w jego zapadłych oczodołach, na koniec zaś czuli ukłucie jego lśniących zębów. Vasagi Ssawiec czekał za rogiem, chwytał kaŜdego, kto przebiegł zbyt blisko, i głęboko wpuszczał mu w ucho - a nawet w mózg - tryskającą jadem trąbkę. On, Vasagi, umiał tego dokonać jednym, prostym i płynnym ruchem; gdyby chciał, Ŝniwo mógłby zebrać ogromne. Na tym mu

jednak nie zaleŜało. Przesłanie, które pozostawiał nieumarłym, teŜ było proste: To ja, Vasagi Ssawiec, poznałem smak waszych mózgów i narzuciłem im swoją wolę. Stawicie się przede mną w Krainie Gwiazd. Poznacie mnie po twarzy, jedynej w swoim rodzaju. Tak wszyscy sześcioro i idący ich śladem porucznicy wkraczali do miasta, szerząc wokół siebie śmierć i to, co po niej. I kaŜdy z nich stanowił na swój sposób śmiercionośną zarazę, tylko nie Gniewica. Ona rękawicę nosiła tylko do obrony. A jako Ŝe nikogo nie zabijała, metodę przyjęła najprostszą, trzymając się tuŜ za pozostałymi i, w miarę jak nacierali, przenosząc się od jednego do drugiego, wybierała niektóre z ich ofiar płci męskiej i dotykała je, mówiąc: Jam jest Gniewica. Ten, który ciebie zabił, jest dla mnie tym, czym ty byłeś dla niego: niczym! Dlatego naleŜysz do mnie. Kiedy przyjdziesz do Krainy Gwiazd, zadbaj, byś do mnie trafił. Tak zwerbowała swoich niewolników, samych męŜczyzn lub młodzieńców. Ale nie uwaŜała siebie za złodziejkę. Nie, raczej za przywódcę stada, a przecieŜ Ŝeby zapewnić, Ŝe tamtym wszystko się uda, najpierw zadbać musiała o siebie. Nie mogła więc rozpraszać się zabijaniem. Takie Gniewica znalazła sobie wytłumaczenie. I rzeczywiście wszystko się udawało, do czasu... ...Do czasu aŜ cała szóstka i porucznicy zeszli się na środku miasta, na otwartej przestrzeni, gdzie płonęły ogniska. I na kogo by nie spojrzeć, kiedy juŜ opadał smród wojowników i spowijała ich tylko własna mgła, rozświetlone czerwienią oczy lśniły tryumfalnie. Poszło niemal za łatwo. Naprawdę za łatwo! Nagle bowiem dobiegło ich z tyłu warknięcie. - Tak mordować... wy drańskie... potwory! Ludzki to był głos, cygański, niósł w sobie groźbę. Obróciwszy się jednocześnie, na poły kucnąwszy w postawie obronnej, cała dwunastka ogarnęła wzrokiem obrzeŜa placu. Otaczał ją kręgiem co najmniej tuzin męŜczyzn z tego miasta. A byli to męŜczyźni dojrzali, doświadczeni, pamiętający dawne czasy. Ich twarze przepełniała zgroza, nienawiść, ale i zdecydowanie; trzymali kusze, naładowane i wymierzone w cel. Gniewica po trosze się tego spodziewała, sama kiedyś Cyganka, wiedziała, Ŝe zawsze znajdą się tacy, którzy wezmą odwet, Ŝe do końca ich nie zmiaŜdŜysz; nie, gdy sprawa z tym właśnie ludem. Za dawnych dni takie druŜyny - tacy koczownicy, przenoszący się z miejsca na miejsce, by unikać wampyrzych napaści - nie prosiły o pomoc; nie poddawały się teŜ łatwo władzy Wampyrów, ale dawały odpór. Ci tutaj męŜczyźni... teŜ pamiętali, jak to robić. Bełty na pewno mieli zakończone srebrnymi grotami, unurzane w kneblaschu, zabójcze. Za pasami zaś mieli długie noŜe i drewniane kołki!

Tutaj!, krzyknęła Gniewica do swego wojownika. Ale w tej samej chwili męŜczyźni zaczęli strzelać. Porucznik Gniewicy, człowiek młody i wręcz zlany krwią, z rękawicą oblepioną czerwonym mięsem (zakazy nie odnosiły się bowiem do takich piesków obronnych, jak ten niewolnik), rzucił się przed nią - i dostał bełtem w krtań! Zacharczał, wyrzucił w górę ręce, poleciał w tył wprost na nią - a Gniewica chwyciła go i trzymała przed sobą jak tarczę. Pozostali porucznicy postąpili podobnie, trzech osłoniło swoich panów, reszta bez wahania rzuciła się naprzeciw zagroŜeniu. Bełty dopadły jednego z nich w pół skoku, podziurawiły i połoŜyły na łopatki, drugi jednak wpadł między niedoszłych mścicieli. Tłukł na lewo i prawo, siał rękawicą czerwień, aŜ miecze o srebrnych ostrzach z sykiem ścięły go z nóg. Nerwy kompanów Vasagiego Ssawca prześwidrował jego telepatyczny pisk; oberwał w bok i tam jego wampyrze ciało było juŜ zatrute. Jako mistrz metamorfizmu, był w stanie szybko pozbyć się zainfekowanych tkanek i uleczyć siebie, a ten jego krzyk miał posłuŜyć porwaniu pozostałej piątki Wampyrów do działania. Dotąd stali oszołomieni i sparaliŜowani napaścią, a dotyczyło to nawet Gniewicy, bo w Krainie Słońca koło Turgosheimu coś takiego było nie do pomyślenia. Teraz jednak... - Wran - zawołała Gniewica. - Wreszcie moŜesz szaleć do woli! Gorvi zaklął, emanując ochronną mgłą, najlepiej, jak potrafił; Vasagi zatoczył się i wyrwał z boku bełt, odrzucił go od siebie; reszta skoczyła, by dołączyć do walczących juŜ poruczników. MęŜczyźni z miasteczka ładowali broń. Jeden z nich oddał pospieszny, a udany strzał, przeszywając serce porucznikowi Cankera. W chwilą później sam Canker dopadł tego kusznika, rozdzierając mu gardło... Gniewica stanęła twarzą w twarz z męŜczyzną, który właśnie skończył ładowanie i teraz podnosił broń prosto ku jej piersi. Gdy juŜ zwalniał cięciwę, jej dłoń zacisnęła się na wyrzucanym przez kuszę grocie. Ignorując „ból”, jakiego przysparzały kneblasch i srebro (przynajmniej w jakiejś mierze była na nie odporna), jeszcze mocniej ścisnęła tę strzałę, a niesamowita wampyrza siła powstrzymała jej lot. Sama kusza zaś dostosowała się do praw fizyki. Zerwana cięciwa, lecąc w tył, niby brzytwa rozcięła strzelcowi krtań, w tej samej chwili gdy patroszyła go rękawica Gniewicy. Mgła Gorviego oblepiała wszystko, a Gorvi był w samym jej środku. Jego rękawica zdruzgotała twarz jednemu z przeciwników, przedarła się teŜ przez klatkę piersiową innego, jakby za Ŝebra miał gałązki. Krzyki umarłych i umierających były muzyką dla uszu tego Wampyra.

A przez cały ten czas Wran szalał, podobnie jak jego brat Spiro. Szaleli tak jeszcze, gdy ustąpiła mgła Gorviego i stało się jasne, Ŝe nic im juŜ nie zagraŜa. W oddali, bardzo krótko, słyszeli tupot pierzchających stóp, ale to było wszystko. Martwi leŜeli tam, gdzie padli. Gdy Wran i Spiro starali się ochłonąć, rozległ się przerywany turkot dysz napędowych i wojownik Gniewicy, pociągając za sobą inne, zaczął kołować nad ich głowami. Gorvi Przechera przeniósł wzrok z tych wojowników na jeszcze parujące, czerwone szczątki zabitych, wokół siebie, mówiąc ze zdumieniem: - A jednak stanęli do walki... Gniewica, skinąwszy głową, odpowiedziała: - Ta garstka, która pamiętała Stare Wampyry. Ale nie wolno nam tolerować oporu. - Powinni za to zapłacić! - oznajmił Canker. - Idźmy ich śladem, zapolujmy na nich. Gniewica popatrzyła na Vasagiego, zadając mu nieme pytanie. Jego oczy rozszerzała wściekłość i stojąc trzymał się za bok, ale potrząsnął głową i zerknął na wojownika przelatującego nad dachami. Wysłał rozkaz i bestia zaraz zwaliła się na chaty, drazgocząc je doszczętnie! - Ssawiec ma rację - oświadczyła Gniewica. - Niech ci głupcy zwieją, pochowają się i wszystko przemyślą, bo kiedy wrócą, odkryją, Ŝe tu znów rządzą Wampyry! Jej bestia bojowa teŜ runęła w dół i jeszcze więcej budynków z darni i drewna obróciło się w perzynę, a za jej przykładem poszedł wojownik Wrana i Spira. Zostawiwszy wszystkie potwory pastwiące się nad gruzami miasta, Gniewica, jej renegaci i dwaj ostatni porucznicy wrócili do swych lotniaków. Teraz bestiom bojowym przypadło posilić się ofiarami tej krótkiej bitwy, zarówno obrońcami, jak i wampyrzymi porucznikami. Dość szybko powinny się z tym uporać.

Później, juŜ w powietrzu, Gniewica powiedziała: Zrobiliśmy swoje, tyle Ŝe straciliśmy czterech poruczników i nie udało nam się zwerbować nowych. Mamy więc wybór, moŜemy zaczekać i zrobić nowych poruczników z tych naszych niewolników, którzy przyjdą do Krainy Gwiazd, albo... Tamci czekali i juŜ po chwili... A pamiętacie, mówiła dalej, jak powiedziałam, Ŝe jeśli wszystko pójdzie dobrze, to moŜe trafi się uczta? Potwierdzili, zaraz więc dodała: Vasagi, czujesz się na siłach? Dysponując mocą telepatyczną bardziej przenikliwą niŜ pozostali, Ssawiec poznał jej myśli. Odpowiedział: Tak, jak zawsze szczędząc słów. Zrównali się ze szczytami i Gniewica wskazała na zachód.

Noc jest jeszcze młoda, powiedziała, a nam trzeba werbować poruczników. MoŜe więc zobaczymy, co ta cudowna Kraina Słońca ma do zaoferowania? Nikt nie protestował.

Mniej więcej w tym samym czasie, o dwadzieścia mil dalej... Trzej młodsi uczestnicy wyprawy Lardisa Lidesci, powracający z Krainy Gwiazd, wypuściwszy się przodem, dotarli juŜ do Siedliska, ale Lardis i Andrei Romani mieli jeszcze przed sobą prawie godzinę, nim przekroczą Wschodnią Bramę tego miasta...

III

Niespełna godzinę później, w Siedlisku... Zaciekawiony nagłym zamieszaniem i poruszeniem w tłumie, Nestor Kiklu przedarł się przez ciŜbę, Ŝeby odkryć, co się dzieje. I przekonał się, Ŝe miał rację: to głos Lardisa Lidesci dał początek temu zamętowi. Ale przyczyny tego naleŜało jeszcze dociec. Nestor poczuł, Ŝe kręci mu się w głowie. NiezaleŜnie od typowego dla tej nocy oŜywienia i od emocji, z jakimi przed minutą czy dwiema rozmawiał z Jasonem o Nathanie i Mishy cygańskie wino szybko uderzało do głowy. Zatoczywszy się, znalazł oparcie w jakimś wozie i stał się jeszcze jednym otwartogębym świadkiem w morzu zadziwionych twarzy. Oto bowiem stojąc przy jednej ze starych pułapek, Lardis kopał w wysłuŜone, walące się rusztowanie z podartych, wypłowiałych skór i przegniłego drewnianego oszalowania - i dostawał szału! Zawsze wierny Andrei Romani chodził za swoim wodzem, próbując go uspokoić i błagając tłum, by zajął się swoimi sprawami, a nie nimi, bo stary Lidesci po prostu zmęczył się wędrówką. Ale w odczuciu Nestora i całej reszty, Lardis był nie tyle zmęczony, co... - ...Szalony! - wymamrotała tuŜ obok jakaś kobieta. - Pewnie pił całą drogę i się schlał. Tylko go posłuchajcie! Znowu odgrywa Wielkiego Wodza, po tylu latach nieróbstwa! I co? Gdyby jego Lissa wiedziała, w jakim on jest stanie, zaraz by mu natarła uszu! Ale nie, postawili sobie piękną chatkę na samej górze, z dala od nas, szaraczków. Stare pudło!, pomyślał Nestor. Nie przepadał za Lardisem, ale takie stare krowy były o wiele gorsze. A poza tym, o co u licha chodziło Lardisowi? - Lardis! - zawołał ktoś z tłumu. - Co ciebie ugryzło? Mówisz przecieŜ, jakbyś zapomniał o piętnastu latach swojego Ŝywota i wrócił do dawnych, fatalnych czasów! A co do tych przynęt i całego tego śmiecia, juŜ kupę lat temu przestaliśmy o nie dbać. NaleŜałoby je rozebrać na opał. O co więc cały ten szum? Teraz Nestor zaczął wszystko rozumieć i moŜe nawet wierzyć, Ŝe Lardis naprawdę oszalał; niewątpliwie zachowywał się dziwnie juŜ podczas powrotu przez przełęcz. śeby lepiej pojąć, co się dzieje, stanął prosto i przepchnął się jeszcze bliŜej. Lardis, jeŜąc się i prychając, wciąŜ z nieodstępnym Andreiem Romani, obchodził teraz całą pułapkę.

- Co takiego? - warknął. - Tylko spójrzcie na stan tych przynęt! Skóry są w strzępach, a drewno zgniło. Co by się nadziało na takie flakowate pale? Nic! Dotknąć, a się rozlecą. A miałby się nadziać wojownik, śmieszne! Dla jakiego stwora wyzwaniem byłoby to... to truchło? - Lardisie. - Andrei usiłował dotrzymać mu kroku, łapał za ramię, Ŝeby go spowolnić. Starał się mówić cicho, lecz Nestor i tak go słyszał. - Lardisie, tylko wywołujesz wśród ludzi poruszenie, niepokoisz ich, głupio straszysz. Czy to nie moŜe zaczekać, przynajmniej, aŜ odpoczniesz? Nie masz przecieŜ Ŝadnego dowodu. Bo chyba nie jesteś tego pewien, prawda? Nestorowi szumiało w głowie, nawet wirowało. Dowód na co?, zapytał siebie. Czego nie jest pewien? MoŜe Lardis rzeczywiście był zmęczony - albo nawet chory? Tak teraz patrzył na Andreia, z ogniem w oczach, przenosił spojrzenie na mamroczący tłum, podnosił drŜącą dłoń do spoconego czoła. Ale nie, nie był chory, po chwili znów się rozszalał. - Palisada! - krzyknął, zmierzając w jej stronę. - Wyrąbaliście w niej wejścia, bramy na wszystkie cztery strony. A stały otwarte tak długo, Ŝe się wypaczyły i juŜ nie sposób ich zamknąć. I tylko spójrzcie na te wielkie kusze i katapulty! Puścił się chwiejnym biegiem w górę chybotliwych drewnianych schodków, wiodących na palisadę, by szarpnąć za rzemienie katapulty, której wielka łycha górowała nad jego głową. W jednej chwili przegniłe rzemienie zmieniły się w jego mocnych dłoniach w papkę. Lardis, pełen niesmaku, pozbył się ich ze swych palców i potoczył wkoło wzrokiem. Oczy, z których biła gorączka, natychmiast wypatrzyły postrzępione sznury, zwieszające się z ramienia wyrzutni. NaraŜając Ŝycie i całość kończyn, skorzystał z tych sznurów, by zsunąć się na ziemię. - O, mnie przynajmniej utrzymały - sapnął, lądując. - Ale naprawdę wam się zdaje, Ŝe wytrzymają odciąganie tej łychy wobec przeciwwagi? To mogę wam powiedzieć, Ŝe nie ma mowy: nie wytrzymają! - Lardisie! - Andrei skończył juŜ z przemawianiem mu do rozsądku, a w jego głosie więcej nagle było goryczy, gniewu... Ŝalu? - Człowieku, nie sądzę, Ŝebyś... Chcę powiedzieć, Ŝe wydaje mi się, Ŝe... Ŝe nie odpowiadasz za siebie! Lardis w tym czasie ruszał juŜ ku Południowej Bramie. Andrei, wciąŜ podąŜając za nim, zawołał: - Lardisie, upierasz się, Ŝe masz rację? Nie masz jej, człowieku! Nie moŜesz mieć! Wyczuwając narastający dramat, tłum jednomyślnie sunął w ślad za nimi. W końcu wydało się jednak, Ŝe coś ze słów Andreia dotarło do Lardisa. Co? Co on powiedział? śe Lardis Lidesci nie odpowiada za siebie? Czyli Ŝe zwariował? Zwolnił kroku, zatrzymał się i odwrócił. A kiedy Andrei dogonił go i zbliŜył się, bardziej juŜ pokornie, Lardis uderzył go i powalił. Potem obrócił się i ruszył jeszcze szybciej, ale jakiś skulony, załamany - ku Południowej Bramie i widniejącemu za nią lasowi. I tym razem tłum zostawił go w spokoju.

Nestor potrząsnął głową, po części w zadziwieniu, po części zaś po to, by ją uspokoić. Wino obezwładniało mu mózg i język. Oto cały alkohol; nawet gdy tłumił zmysły i doszczętnie zabijał zdrowy rozsądek, podsycał emocje i podniecenie. Pijanego Nestora poruszyło to, co właśnie się wydarzyło, co niewątpliwie musiało oznaczać początek końca Lardisa Lidesci, jego ostatecznego upadku... a zatem i początek jego synka słabeusza, tego Jasona? A podniecenie sprawiło, Ŝe przyszła mu na myśl... - ...Misha! - Głośno wymówił jej imię i odwracając się, wpadł na kogoś. Tamten, młokos, którego znał i którego twarz wydawała się teraz niewyraźną plamą, podtrzymał go i rzekł: - Misha? Widziałem ją wcześniej, chyba szła do domu twojej matki. Ale co sądzisz o...? Nestor nie zamierzał jednak marnować czasu. Nie czekając aŜ młokos dokończy zdanie, odepchnął go na bok i potoczył się w kierunku budynków stłoczonych pod zachodnim skrajem palisady, między ostrokołem a straŜnicą. Jeden z tych budynków był mu „domem”, odkąd sięgał pamięcią, ale moŜe być nim przestanie. W brzuchu kłębiło mu się mocne wino, a w skołatanej głowie róŜne myśli: Misha w domu matki... I kto jeszcze tam był?... Nie kto inny, jak Nathan!... Tych dwoje razem, jak kochankowie po długiej rozłące. Och, Nestor wiedział, jak zrobić z tym porządek! Pomruk tłumu cichł w oddali, gdy szedł niepewnie przez puste uliczki, pośród niskich chat, składów towarowych i sklepów, stajni i przypominających ule spichrzów, a z kaŜdym donośnym uderzeniem jego serca, umacniał się w swym postanowieniu coraz jaśniej planując swe czyny. Jeśli to, co zamierzał uczynić miało być występkiem, to przynajmniej usprawiedliwionym. Choćby w jego, Nestora, odczuciu. Na zachodzie zamajaczyła palisada, tam właśnie był dom Nany Kiklu, jeden z kilku zbudowanych blisko ostrokołu: z przodu długi, spadzisty dach z drewnianych gontów, z tyłu krótki, osłaniający stajnię i stodołę. Otwarte okiennice uwalniały blask lampy i ciche głosy. Głos jego matki, perlisty śmiech Mishy i zacinanie się Nathana. Wewnątrz było im tak jasno i ciepło. Nestor zadumał się nad tym, moŜe nieco tęsknie; takie światło i ciepło... ale wąski zaułek wiodący na tyły domu i sama stodoła pozostawały mroczne, jak jego zamiary. Bo nagle pojął, jak bardzo są one mroczne; mógłby przecieŜ pójść teraz prosto do drzwi i wejść do środka, być razem z tamtymi i zbudzić się rano z cięŜką głową, westchnieniem ulgi i czystym sumieniem. Nie było mu to jednak pisane, bo w tej samej chwili usłyszał śmiech i drzwi uchyliły się odrobinę, on zaś cofnął się o krok w ciemność skrywającą zaułek. Potem Nestor usłyszał, jak jego matka Ŝyczy Mishy dobrej nocy, usłyszał teŜ zamykanie drzwi i pospieszne, zbliŜające się ku niemu kroki dwojga ludzi zmierzających do domu Mishy. A

gdy weszli w zasięg jego wzroku i znieruchomieli, obrysowani światłem, jej ręka spleciona była z ręką Nathana, a gwiazdy podkreśliły uśmiech na jej twarzy. Nestor zaś znów był zimny jak głaz, tylko w środku piekielnie palił go wściekły ogień. Czuł, Ŝe nogi niosą go do przodu, ale nie panował nad nimi ani nad dłonią, która zacisnęła się w pięść i pomknęła ku podbródkowi Nathana, uderzając go tak, Ŝe walnął głową w ścianę. Gdy Nathan wiotczał, Mishy starczyło czasu tylko na jedno westchnienie - dość czasu, by chwiejnie się cofnąć, z rozwartymi szeroko oczyma, byle dalej od napastnika, i nabrać powietrza przed krzykiem... który, jak tylko go rozpoznała, zamienił się w okrzyk zdumienia... Nestor! A gdy jej oczy jeszcze bardziej się rozszerzyły, złapał ją, zatkał usta dłonią i powlókł, kopiącą i kąsającą - ale wciąŜ bezgłośnie - przejściem do wrót stodoły, gdzie łokciem podniósł rygiel. W środku czuło się stęchłosłodkawy zapach spiętrzonego siana, a atramentową czerń przecinały smugi gwiezdnej poświaty, przenikające nieśmiało przez szczeliny w bocznej ścianie z luźno połączonych desek. Nestor był podniecony; rozdarł przód sukienki Mishy i dobrał się do jej pręŜnych piersi, a gdy na nią naparł, poczuła teŜ, jak mu stwardniał. I to, co zdawało się nie do pojęcia, stało się moŜliwe, a nawet wielce prawdopodobne, gdy na poły pchnął ją na siano, na poły się na nią zwalił. Misha zawsze wiedziała, Ŝe Nestor jest silny, ale ta siła, z którą zmagała się teraz, była siłą gwałciciela: bezmyślną, brutalną, chorobliwą i zadziwiającą! Oddech miał gorący i słodki od wina, jego pocałunki były natarczywe i zachłanne, nie tak jednak, jak dłonie, to ugniatające jej piersi, to znów rozpychające jej nogi, rozkładające ją na sianie. Z kaŜdym ruchem, z kaŜdym gwałtownym oddechem, zdzierał coś z jej lub swojego ubrania. Teraz walczyła z nim na ostro - drapiąc po twarzy, starając się zranić, ugryźć, wbić kolano w krocze - wszystko jednak na próŜno, w kilka chwil opuściły ją siły. Przygnieciona do ziemi, pozbawiona tchu i tylko łapiąca powietrze, wiedziała, Ŝe los jej zdaje się przypieczętowany. Nabrała jeszcze mnóstwo powietrza, by głośno wrzasnąć, ale Nestor przykrył jej twarz swoją, miaŜdŜąc usta. JakŜe się rzucała i wiła, desperacko pragnąc się go pozbyć, on natomiast zakrył sukienką dolne partie jej twarzy... i wtedy światło gwiazd wydobyło z mroku jej czoło i oczy. Na widok strachu w oczach Mishy, Nestor, gdzieś w głębi duszy, aŜ się wzdrygnął. Chyba wyczuła tę przelotną zmianę jego nastawienia. - Czemu? - wydyszała, gdy kończył pozbawiać ją bielizny. - Nestorze, czemu? Opuszczał się na nią, jedną rękę trzymając pod spodem, otwierając jej uda. - Kiedy twój ojciec i bracia się dowiedzą - wychrypiał - albo mnie zabiją, albo dopilnują, Ŝebyśmy się pobrali. Tak czy inaczej, coś się rozstrzygnie.

Zamknął jej usta swoimi; czując pulsowanie jego członka, napierającego na nią, szukającego wejścia, pomyślała: śebyśmy się pobrali? To czemu zwyczajnie nie poprosiłeś mnie o rękę? Zawsze bowiem wiedziała, Ŝe to będzie musiał być jeden z nich, Nestor lub Nathan. Nie wiedziała tylko, który z nich. Teraz juŜ wiedziała i nie miała na myśli Nestora. Ale moŜe pojęła to zbyt późno...

Nana Kiklu klęczała przy kamiennym kominku i siekała ostatnie warzywa, mające wzbogacić potrawkę bulgocącą w miedzianym kociołku. Chłopcy niedługo przyjdą. Nestor z przyjęcia powitalnego, a Nathan, jak tylko odprowadzi Mishę do domu. MoŜe juŜ coś zjedli, ale przy ich apetycie nie sprawiłoby to wielkiej róŜnicy. I przecieŜ najlepsze jest to, co gotowane w domu. Nana uśmiechnęła się na myśl o Mishy; ta dziewczyna naprawdę była oczarowana jej synami. I to od zawsze. Prędzej czy później dokona wyboru, Nanie zaś marzyło się... ale nie, musi pozostać bezstronna, przecieŜ kocha ich obu i Ŝadnego nie wyróŜnia. Tyle Ŝe Nathan, Nathan... Jej urodziwą twarz opuścił uśmiech, przemienił się w zadumę, nawet westchnęła. JeŜeli nie Misha Zanesti, która inna wyszłaby za Nathana? A jeśli to byłby on, co z Nestorem? Dorastali wszak razem, we troje, toteŜ na czyje by nie wyszło, wybór będzie dla kogoś bolesny, a rozstanie cięŜkie. I znów Nana pomyślała: Ten Nathan, och, ten Nathan! Misha rozumiała go i jego podejście do Ŝycia, przynajmniej w jakiejś mierze. Jeśli zaś chodziło o nią samą, Nanę, ona, oczywiście, rozumiała je aŜ za dobrze. Dość jej było na niego spojrzeć, by widzieć, jak patrzy zeń na nią jego ojciec, Harry Keogh, zwany Rodzicielem. Na szczęście, nikt tego podobieństwa nigdy nie zauwaŜył ani o nim nie wspominał, tym bardziej Ŝe czasy wtedy były trudne i ludzie zbyt wiele mieli na głowie, by jeszcze zaprzątać ją sprawami innych. A odmienność Nathana zaznaczać się zaczęła właściwie dopiero wtedy, gdy skończył pięć lat, w roku ostatniej wielkiej bitwy, która przyniosła śmierć zarówno jego pochodzącemu z innego świata ojcu, jak i pierwszemu, a takŜe ostatniemu z Wampyrów. Czasem, choć nieczęsto, Nana widywała, jak Lardis Lidesci dziwnie, jakby w zadumie, przypatrywał się Nathanowi. Ale jeśli nawet Lardis coś podejrzewał, nigdy nie powiedział tego głośno. Zawsze był tym silnym, Lardisem - opiekunem. Zresztą, zawsze dobrze rozumiał się z Nathanem i lubił go; to znaczy, rozumieli się dość dobrze, jak na to, Ŝe jeden z nich trzymał się tak bardzo z boku.

Właśnie, Nathan zawsze trzymał się z boku; ale nie w przypadku Mishy, oczywiście... No i myśli Nany wróciły do punktu wyjścia. Uporawszy się z warzywami, znowu westchnęła, podniosła się, podeszła do okna i wyjrzała. Zmierzch szybko przechodził w noc; gwiazdy nad granicznymi górami jaśniały, a mgły schodziły ku niŜszym stokom. Dawniej taka mgła przyprawiłaby Nanę o dreszcze, ale tamten czas przeminął. Ale i tak jej myśli powędrowały osiemnaście albo i więcej lat wstecz, do tamtych czasów - a zwłaszcza do pewnej nocy - w ogrodzie Mieszkańca, w Krainie Gwiazd. To, co wtedy zrobiła, moŜe i było błędem, a moŜe nie, na pewno jednak dało jej obu chłopców i za nic by tego nie zmieniła. Nestor i Nathan nie znali swego prawdziwego ojca, co zwaŜywszy na wszystko, co działo się później, zapewne wyszło im na dobre. Ale chociaŜ Harry był (i miał na zawsze pozostać) kimś dla nich obcym, nieznanym wątkiem ich młodego Ŝycia, naznaczył ich cząstką siebie, a zwłaszcza Nathana. Och, Nana wiedziała, Ŝe Harry Rodziciel niewątpliwie obu swoim synom pozostawił coś z siebie, ale w przypadku Nathana było to jak wypalone piętno. Wypalone! Pociągnęła nosem i wróciła do paleniska. Nie mogła sobie pozwolić na przypalenie tak dobrej potrawki. Ale w kociołku wody było dość, gotowała się powoli, jeszcze nie kipiała. Gdzie indziej musiało znajdować się źródło tej woni. Najpierw była to tylko woń, a teraz jeszcze... odgłos, juŜ Nanie znany. NiemoŜliwe! Rzuciła się do okna. Na zewnątrz widać było mgłę, w świetle księŜyca i gwiazd trędowato białą, gęstniejącą i falującą u podnóŜa gór, mackami przechodzącą nad północnym ostrokołem, przeciskającą się przez szczeliny w wewnętrznych osłonach palisady. Nana w Ŝyciu takiej mgły nie widziała. AleŜ widziała, widziała! Bywają jednak takie rzeczy, o których nie śmie się pamiętać, i ta mgła była właśnie jedną z nich. Znów dotarł do niej ten odgłos - donośny przerywany warkot - i zaraz gwiazdy przesłonił przesuwający się w górze cień. A przez mrok i noc napływał tamten ohydny fetor tamten pamiętny odór, tamten niemoŜliwy smród. Właśnie niemoŜliwy! Ale jeśli się pojawił... ...to co było powodem tego nagłego, a zarazem bliskiego zamieszania, które, co Nana wyraźnie słyszała, zaczynało ogarniać miasto? Co wywołało te krzyki? Co wrzeszczały te chrapliwe, przepojone przeraŜeniem głosy Cyganów? Nie potrzebowała nikogo pytać, odpowiedź znała aŜ za dobrze. - Wampyry! Wampyry!

Gdy ponownie, ale juŜ bliŜej, rozległo się to rytmiczne prychanie dysz napędowych, wprawiające w drŜenie cały dom, w głowie Nany kołatały się wyłącznie myśli o jej synach i dziewczynie, którą obaj kochali: Nathan! Nestor! Misha! Podbiegła do drzwi i otworzyła je na ościeŜ. Nathan! Nestor! Misha! Ryk stworów wojennych zdawał się dochodzić z kaŜdej strony, a wywracający trzewia smród ich wyziewów sięgał wszędzie, wszystko brukając. Nathan! Nestor! Misha! Coś niewiarygodnego, potwornego, opancerzonego spadło z nieba prosto na dom Nany. I to jej domostwo, wraz z sąsiednimi, obróciło się w pył, w gruzy, w ruinę, niby dojrzała purchawka, gdy na nią nadepnąć. Strzaskane drzwi zerwały się ze skórzanych zawiasów i strąciły Nanę w kurz kłębiący się na ulicy. Ale nawet czołgając się jak najdalej od tego syku i ryku - teraz takŜe od wrzasków, jakie podniosły się z dymiących gruzów okolicznych budynków - wciąŜ w kółko powtarzała: - Nathan! Nestor! Misha! - I pytała siebie w myślach, czy kiedyś jeszcze ich zobaczy.

Pięć minut wcześniej, w stodole... Misha poczuła, Ŝe Nestor zaczyna w nią wchodzić i, zdesperowana, jęknęła: - Pozwól... pozwól, Ŝe ci pomogę. Podniósł głowę znad jej piersi i wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. A potem, gdy sięgnęła w dół, pomiędzy ich ciała, był w stanie tylko mruknąć ze zdziwieniem: - Co? Nestorowi niewątpliwie przydałaby się pomoc; przeszkadzało mu nie tylko upojenie winem, ale i brak doświadczenia. Mimo całego zadzierania nosa i chełpienia się przed chłopakami z Siedliska, i widocznej zaŜyłości z niektórymi dziewczętami, był prawiczkiem nie mniej niŜ Misha. A nawet chyba bardziej, bo ona przynajmniej zdawała się coś wiedzieć. Chwyciła go tam, gdzie tak szarpał się i pręŜył, zaciskając szczupłą dłoń u nasady jego pulsującego członka. Gdy zaczęła działać, westchnął „Ach!” i podniósł się trochę, pozwalając jej na więcej swobody. Ani na chwilę go nie puszczając i wciąŜ ciesząc jego ciało, zaraz skorzystała z okazji i przetoczyła go na plecy. Był młody i pełen poŜądania; jej dłoń była ciepłym narzędziem rozkoszy, to uciskającym, to znów pompującym; to nie mogło trwać długo. Boleśnie pragnąc jej dotknąć, złapać, poczuć ciepły opór jej spoconych piersi, wyciągnął drŜącą rękę - ale za późno. A gdy jego soki eksplodowały, spadając długimi gorącymi seriami na jego brzuch, Nestor zajęczał i opadł znów na siano. Ale nawet leŜąc tam w bezmyślnej ekstazie splecionej z pustą frustracją, wyczuwał, Ŝe ona wygładza sukienkę i odsuwa się od niego. I kiedy

udało mu się uspokoić rozkołysane nerwy, nagle zadał sobie pytanie: Skąd to? Skąd wiedziała, co robić? Gdy złapał ją za przegub, nim zdąŜyła wstać i uciec, to pytanie wypisane było na jego twarzy aŜ nadto czytelnie. Tak samo, jak odpowiedź na jej twarzy. - Nathan! - warknął wtedy, ona zaś wyrwała rękę, wstała i cofnęła się. Spróbował ją złapać, podniósł się na kolana. JeŜeli tyle nauczyła się od jego nie tak znowu durnego brata, z pewnością wiedziała wszystko, co trzeba. I teraz, bardziej niŜ kiedykolwiek przedtem Nestor zapragnął w nią wejść. Piekielnie pragnął. Misha zobaczyła to w jego oczach, zadrŜała ze zgrozy i rzuciła się do drzwi; dopadł ich przed nią, zatrzasnął. I posuwając się groźnie za nią, potykającą się w mroku, zapytał chrapliwie: - Ale czemu? Czemu on? Czemu Nathan? - Bo on... on potrzebował kogoś. - Głos Mishy był teraz przeraŜonym szeptem. - Dlatego Ŝe on kogoś potrzebował. Ale głównie dlatego, Ŝe... Ŝe on nikogo więcej nie obchodził. - No i ktoś się tu pojawił - warknął Nestor, myśląc coraz jaśniej. - Ja. Tyle Ŝe on mnie nie obchodzi, juŜ nie. Ale i tak jest tu coś, czego ja potrzebuję. Złapał ją, zadarł jej spódnicę, a kiedy podniósł rękę do jej gardła, wiedziała juŜ, Ŝe tym razem nie wolno jej walczyć. Ale wciąŜ jeszcze mogła protestować. A zatem... - Nestorze, proszę, nie rób tego! - błagała. - Dałaś jemu, moŜesz dać i mnie. - Głos miał zdławiony Ŝądzą i furią. - Ale my nie... - wyrzuciła z siebie, gdy przyparł ją do ściany i wepchnął się między jej nogi. - My nigdy... - ŁŜesz! - warknął. PrzecieŜ ich sobie wyobraŜał: Nathana i Mishę, dyszących poŜądliwie, kotłujących się i rozdygotanych. WciąŜ chrypiąc rozkazał jej: - No, zrób to, wsadź sobie. A potem... wyobraź sobie, Ŝe jestem Nathanem! Jakby wywołał ducha. - A- a- ale nie jesteś! - wyjąkał ktoś w otwartych teraz wrotach stodoły. I był to Nathan, wyraźnie widoczny na tle nieba, jedną ręką trzymający się za twarz, a drugą zaciskający na kołku z Ŝelaznego drzewa na cal grubym i na trzy długim, a słuŜącym za zasuwę w drzwiach. Nestor, na wpół łkając, na wpół jęcząc, odepchnął Mishę na bok i skoczył Nathanowi do gardła - prosto w płaski bok owego kołka z Ŝelaznego drzewa! Kołek walnął go w twarz, zatrząsł zębami i spłaszczył nos, zwalił na ziemię jak uprzykrzoną muchę. Nestor leŜał więc jęcząc, kryjąc twarz w dłoniach, a Misha chwiejnie podbiegła do Nathana, stojącego mocno na szeroko rozstawionych nogach, z kołkiem podniesionym wysoko do drugiego uderzenia. MoŜe zamierzał uderzyć, moŜe nie. Misha jednak wiedziała, Ŝe nie moŜe na to pozwolić.

Nathan teŜ się nie kwapił. Jeszcze zanim do niego dobiegła odwrócił się, opuszczając kołek. W tej samej chwili oboje usłyszeli zgiełk narastający wokół zatłoczonego głównego placu miasta i, gdzieś nad głowami perkotanie potęŜnych dyszy napędowych. Jeśli nawet kiedyś słyszeli ten złowróŜbny odgłos, to byli wtedy jeszcze zbyt mali, by utrwalił się im w pamięci. Ale i tak był dziwny, trochę straszny, złowieszczy; podobnie jak wszechobecny smród, który mu towarzyszył. Popatrzyli na siebie, przytulili się, ale tylko na ułamek chwili... ...Zaraz bowiem coś jakby ich od siebie odrzuciło, gdy zapadł się dach, a stodoła rozleciała! A ten koszmar, gdy cały ich świat bezładnie walił się wokół, stanowił dopiero początek długiej spiralnej drogi ku otchłaniom jeszcze mroczniejszym...

Nestor był znów dziesięciolatkiem, bawiącym się w lesie wraz ze swym porucznikiem Nathanem i cygańską niewolnicą Mishą. Bo on, oczywiście, był Wampyrem, lordem Nestorem. Tym właśnie pragnął zostać przez całe swoje młode Ŝycie - tej jednej roli zawsze będzie pragnął i tylko ją byłby w stanie przyjąć - zostać Wampyrem! Ale tym razem, choć scenariusz był prosty, zabawa nie wypaliła. Nathan i Misha, połączywszy siły, uciekli z zamczyska (topornego domku na drzewie) do lasu, a Nestor koniecznie chciał ich znaleźć i ukarać. Oczywiście, po naleŜycie długim czasie mieli pozwolić mu się odszukać, tyle Ŝe dzisiaj chyba nie przestrzegali reguł. I choć Nestor szukał ich, jak tylko potrafił, co najmniej od pół godziny, wciąŜ mu się wymykali. Dlatego narastający w nim gniew, gdy tak przemierzał zielony labirynt lasu, co rusz przystając, by po wampyrzemu węszyć, pewnie się równał (przynajmniej w odczuciu chłopca) furii legendarnych Wampyrów. Ale jak za to ukarze tego nielojalnego porucznika i tę niewdzięczną cygańską dziewkę, gdy juŜ ich odnajdzie! Zazwyczaj łatwo było ich odszukać, wystarczyło, Ŝe oparł się o pień wielkiego drzewa, stojąc tam absolutnie bez ruchu, otrzymując oddech, by nie naruszać odwiecznej ciszy lasu - czekał aŜ zdradzi ich jakiś odgłos: tłumiony szelest poszycia, trzask suchej gałązki, głuche szepty spiskowców. A raczej nie szepty, a tylko jeden szept: Mishy. Bo Nathan, rzecz jasna, albo nie chciał, albo nie umiał mówić, Ŝeby się nie zacinać i jąkać, jak głupek. Dlatego to Misha wiodła prym, biorąc na siebie całe to szeptanie, planowanie... oszukiwanie? Właśnie tak: oszukiwanie! Psucie zabawy! Nestor naprawdę powinien był ich znaleźć, surowo zganić, za karę kazać, by zbierali za niego orzechy i jagody, krzywo patrząc na nich z góry, gdy napełniająjego matce kosz. Bo właśnie po to tutaj przyszli: Ŝeby przynieść Nanie Kiklu kosz dzikich owoców i orzechów. Ale jak zawsze, to równieŜ stało się dobrą okazją do zabawy. A teraz krzyczał w otaczającą go zieleń: „Nathaaan!... Mishaaa!”... i czekał na odpowiedź. Ha! Mógł sobie tak czekać wieki!

Pozostawało tylko jedno, jeden bezbłędny sposób. Nestor za nim nie przepadał, uwaŜając go za właŜenie w cudze sprawy: jak wtedy, gdy natknął się na parę kochanków w wysokich trawach pod wzgórzami i patrzył, jak to robią. Nigdy tego nie zapomniał: całkiem nagich tyłków i poruszających się rytmicznie, ale i gwałtownie ciał. I tego, jak tamto musiało boleć, sądząc z odgłosów. Jeśli tak wyglądała miłość, dla niego mogła nie istnieć! Ale jednocześnie widział, Ŝe źle robi ich podpatrując... tak samo zresztą pomyślał tamten młodzieniec, gdy juŜ skończył i wreszcie wyczuł podglądacza! To dopiero był pościg, Nestor mógł się tylko cieszyć, Ŝe uszedł wtedy cało. Wiedział, Ŝe to nie będzie tak samo, ale jednak podobnie, zresztą mieli z bratem niepisaną umowę, Ŝeby tego nie robić. Zwłaszcza Ŝe nawet malcy chcą mieć swoje tajemnice, mają coś do ukrycia. Zwłaszcza swoje myśli... Ale z drugiej strony, czy Nathan nie podglądał jego, choć przez sen? Oczywiście, Nathan wiedział, co robi; umiał wyczuć go w swoich myślach i zatrzasnąć je przed nim niby drzwi. Poza tym, gdyby on i Misha bawili się zgodnie z zasadami, Nestor nie musiałby tego robić, prawda? Siedział oparty o omszały pień, zamknął oczy i rozpuścił myśli. Gdzieś tam ukrywali się przed nim Misha i Nathan. Gdzieś w głębokim lesie, który wszyscy troje tak dobrze znali, jego brat (nie, jego „porucznik”) i cygańska niewolnica Misha dygotali z przeraŜenia, skuleni pośród ogromu zieleni. Ale Nestor, Wampyr przecieŜ, potrafił ich wywęszyć. Mógł wyostrzyć zmysły lub wypuścić wampyrzą mgłę i wiedzieć, kiedy jej łapczywe palce dotkną ich drŜących ciał! Mógłby wyśledzić ich nawet z daleka i zobaczyć, gdzie się kryją! Wystarczyłoby, Ŝeby zobaczył choć skrawek ich otoczenia, juŜ by wiedział, co to za sekretna kryjówka! Tak więc jego myśli wędrowały, aŜ wreszcie natrafiły na myśli Nathana. Nie przyszło to łatwo, a byłoby jeszcze trudniej, gdyby jego brat nie był zajęty czym innym, gdyby zaglądał w siebie, jak to miał w zwyczaju. Ale tym razem nie przesłaniał swych myśli; umysł miał łatwo dostępny, a to, na czym się skupił, nie miało nic wspólnego z Nestorem i zabawą. Skupił się na tym, Ŝe Misha... ...Misha pływała goła, na płyciŜnie naznaczonej cętkami słońca, lśniąca i zwinna jak rybka, jak ona teŜ niewinna. Misha, cała srebrna i złota, dzięki promieniom igrającym na jej smagłym ciele chochlika, ze śmiechem draŜniąc Nathana, zachęcając, by dołączył do niej w wodzie; i widząc Mishę oczyma Nathana - widząc ją dokładnie tak, jak widział ją Nathan - Nestor jakby widział ją po raz pierwszy, pod innym kątem, czy teŜ innymi oczyma... bo przecieŜ tak właśnie było. Wtedy Nathan odkrył jego obecność i Nestor poczuł towarzyszący temu szok, powodujący, Ŝe aŜ drgnął i rąbnął głową w drzewo. W tej samej chwili scena, oglądana oczyma duszy rozmyła

się i znikła. ZdąŜył jednak rozpoznać to miejsce: piaszczyste płycizny u zakola rzeki, gdzie nad kamykami igrały nakrapiane pstrągi, a wśród długich traw wiły się węgorze. Nestor znał wszystkie skróty; mógłby się tam znaleźć w cztery czy pięć minut, zanim Nathan przystanie na zachęty Mishy i wejdzie do wody, i na pewno jeszcze zanim z niej wyjdą, by się wysuszyć i ponownie ubrać. Dałby radę znaleźć się tam tak szybko... ale nie zamierzał. Nestora powstrzymywało nie tyle to, co ujrzał oczyma Nathana, to akurat by go podjudziło; chodziło o coś, co wyczuł w duszy tamtego. O natłok emocji w tamtym niestrzeŜonym chwilowo, nie podejrzewającym niczego umyśle. Oto młodego męŜczyznę uwięzionego w skórze chłopca usilnie pragnącego się z niej wyrwać, powstrzymywała wiedza, Ŝe będzie tu obcym pośród sobie obcych. Narastający więc lęk, Ŝe w końcu zmuszony będzie pogodzić się z tym, Ŝe jest częścią tego świata i musi w nim Ŝyć. To poczucie ogromnego osamotnienia; ta świadomość własnej odmienności; ta pewność, Ŝe tutaj nic nie ma dla niego sensu i nic go z nikim nie będzie łączyło, jeśli nie liczyć Nany i Nestora... i, oczywiście, Mishy. Wszystko to skupiało się w intensywnie teraz pracującym umyśle Nathana, ogniskowało się tam i wyartykułowało za sprawą tego krystalicznie czystego obrazu niewinności: gołej dziewczynki, pływającej, roześmianej i tak prawdziwej - tak niezaprzeczalnie prawdziwej - jakby była ona głównym wątkiem, zasadniczym motywem, jednym z nielicznych elementów wiarygodnych w otaczającym Nathana nierzeczywistym świecie, tak Ŝe aŜ bał się jej dotknąć, by i ona nie okazała się tylko ułudą. Wówczas - ale na jawie, w tamtych prawdziwych chwilach, o osiem lat poprzedzających ten sen - Nestor nie rozumiał, co czuje. Dostatecznie trudno było zrozumieć samą miłość, by jeszcze próbować pojąć coś, co ją daleko przekracza. A nazbyt trudno byłoby zrozumieć powstrzymującą go wtedy zazdrość, nakazującą mu wrócić powoli do domu; tę lodowatą pustkę zaczynającą dzielić go od brata, skłaniającą do marzeń, Ŝe Nathan naprawdę przynaleŜy do jakiegoś innego świata, do którego niedługo wróci. Jedno wszak rozpoznał, ból i złość, o które przyprawił go Nathan. I on, i Misha teŜ. Gdyby tak Nestor naprawdę był Wampy rem... ...Ale by to było... ale by to było! Tyle Ŝe nie był, a Nathan i Misha nie byli jego niewolnikami. Byli tylko dzieciakami, które wymyśliły sobie zabawę. Taką zresztą, w którą bawiły się nie po raz pierwszy. Ale ostatni, bo juŜ nigdy nie miały do niej wrócić... Sen Nestora pryskał, z wolna ustępując naporowi ciemności i powrotowi zmysłów, powiadamiających go głównie o bólu. Czuł więc ból i złość, potworną klaustrofobię i niepojęty smród.

Sen, owszem, stopniowo ustępował, ale ów ból trwał nadal. Podobnie jak złość... Nathan dryfował w ciemnościach, rozświetlanych krótkimi gwałtownymi błyskami, scenami z najbliŜszej przeszłości... Misha, z uśmiechem i mocno przyciskająca do siebie jego rękę... Nestor usiłujący ją zgwałcić pod ścianą stodoły, ochrypły z Ŝądzy i furii, o rękach sprawiających jej ból natarczywymi pieszczotami... kołek z Ŝelaznego drzewa w ręku Nathana, taki dobry i twardy, taki solidny. Potem uderzył Nestora, mocno! A jeszcze później jego samego uderzyło coś o wiele większego, i to znacznie mocniej! A teraz ta klaustrofobiczna ciemność, w której skrawki wspomnień próbowały na nowo połączyć się w całość. Nathan wiedział, Ŝe nie śni; tego był pewien; sny odbierał bardzo szczególnie, to zaś nie było jednym z nich. Nie, to był ten okres pomiędzy spaniem (lub brakiem przytomności) a budzeniem się; ta przerwa, gdy świat jawy zaczyna się narzucać, a umysł przygotowuje ciało na dalszy ciąg bardziej fizycznego bytu. Po prostu próbował przypomnieć sobie dokładniej, co się wydarzyło zanim świat runął, tak Ŝeby wiedzieć, jak zareagować i co zrobić, gdy wszystko znów się połączy. Czasem teŜ takie chwile, te momenty stopniowego budzenia się, gdy umysł wynurza się z niezmierzonych odmętów podświadomości, bywały porą nawiązywania kontaktów. Bywało, Ŝe Nathan słyszał, jak umarli rozmawiają w swych grobach, i zastanawiał się nad tym, co mówili, aŜ wreszcie wyczuwali go i milkli. Nie, Ŝeby bali się Nathana; raczej nie byli pewni, czym w istocie jest i dlatego zachowywali rezerwę i powściągliwość. Nawet było to zrozumiałe, gdyŜ licząc ich miarą czasu, nie tak dawno temu były na tym świecie istoty inne niŜ ludzie, znacznie od ludzi gorsze, jednakowo Ŝerujące zarówno na Ŝywych, jak i na umarłych; na tych pierwszych, dla krwi oznaczającej Ŝycie, na tych drugich zaś dla wiedzy, którą zabierali ze sobą do grobów. Istoty, których obcej natury, których stanu nie moŜna było nazwać ani Ŝyciem, ani śmiercią, ale czymś leŜącym pomiędzy tymi dwoma stanami w rojnej i pozbawionej słońca ziemi niczyjej, zwanej nibyŜyciem! Zwały się one Wampyrami, znanymi teŜ z tego, Ŝe od czasu do czasu trafiał się między nimi nekromanta, jedno z nielicznych zagroŜeń dla umarłych. Dlatego właśnie Ogromna Większość tak nieufnie odnosiła się do Nathana. On o tym nie wiedział, poprzestając na tym, Ŝe czasami zdarzało mu się usłyszeć ich rozmawiających w grobach i przekonać się, jak z tym się kryją. Był jak ktoś wścibski niezdolny zapanować nad tą swoją wadą.

Ale właściwie, chociaŜ słuchał czasem ich rozmów i chętnie by się w nie włączył (gdyby mu pozwolili), Nathan nie był człowiekiem w pełni znaczeniu tego słowa wścibskim, nie był teŜ nekromantą. Choć coś z tego ostatniego jakby w sobie miał; nawet nie tak mało - moŜe i za duŜo tyle Ŝe sobie tego jeszcze nie uświadamiał. Inaczej niŜ umarli, którzy woleli nie ryzykować kontaktów z nim. Kiedyś przecieŜ zaufali jego ojcu, co z czasem okazało się bronią obosieczną. I dlatego Nathan leŜał bez ruchu, nasłuchując ani nie złośliwie, ani nie bezczelnie, a tylko z naturalnej ciekawości i po chwili zaczęły docierać do niego myśli tłumów pogrzebanych niegdyś umarłych: początkowo najcichsze szepty lub echa tych szeptów - przeradzające się w bezładną szeptaninę - przenikające ziemię niby obdarzone czuciem, niewidzialne pędy połączeń, wiąŜących całą Ogromną Większość, bez nich skazaną na wieczne milczenie jej samotnych mogił. Nathanowi nie wydawało się to wcale dziwne - a słuchał umarłych, jak daleko sięgał pamięcią, zawsze na granicy snu i przebudzenia - ale tym razem było inaczej. Ich szeptane rozmowy nigdy nie były tak wyciszone, niespokojne, pełne pytań, a nawet... zgrozy? Poza tym, brali w nich udział nowo przybyli - zbyt wielu nowo przybyłych, a następni wciąŜ jeszcze dochodzili - przynosząc opowieści o powrocie zagroŜenia sprzed lat. Nathan chwytał wyłącznie ogólny sens. Miał jednak wraŜenie, Ŝe wraz ze słyszalnym w tle sykiem i drŜeniem prądów psychicznych, dociera do niego takŜe szelest towarzyszący załamywaniu tysięcy par zeschniętych rąk. A na chwilę przedtem, zanim tamci go wyczuli, zorientował się, Ŝe ich lęk jest nie tyle czymś mglistym, co nieledwie namacalnym. Tyle się dowiedział, nie więcej. Bo jak tylko zauwaŜyli jego obecność... ...Ich myśli natychmiast się pochowały, wycofywane, urywane i to roznoszące się coraz dalej, przeraŜające milczenieobjęło we władanie cały ten eter psychiczny, pod innymi względami opustoszały. Nastąpiło to tak nagle, Ŝe Nathan nie miał nawet czasu, by głębiej wniknąć w ów problem; ale przynajmniej uznał, Ŝe wie, dlaczego wyczuli go tak szybko: wszystko dlatego, Ŝe byli czujni jak nigdy przedtem, prawie tak, jakby spodziewali się jakiegoś... wtargnięcia? Niepokoił go tylko fakt, Ŝe pod sam koniec wyczuł, Ŝe utoŜsamiają go ze źródłem dręczącego ich przeraŜenia! I wreszcie, tuŜ przed ich wycofaniem się, nazwali ową grozę, nazwę tę w końcu wyszeptały tysiące zasuszonych języków, a takŜe języków dawno przemienionych w proch: Wampyry! Ale dlaczego od dawna nieŜywe rzesze umarłych miałyby - i mogłyby - lękać się Wampyrów, teŜ przecieŜ bezpowrotnie wymarłych? Nathan wiedział, Ŝe tu nie uzyska odpowiedzi, jeszcze nie, nie teraz, gdy umarli pogrąŜyli się w milczeniu. Zostawił ich więc, by mogli wrócić do swej szeptaniny, i ocknął się ze snu, by szukać tej odpowiedzi gdzie indziej...

...Ocknął się ze snu, wchodząc w koszmar! Pamiętając ze szczegółami wszystko, co się przedtem stało, ale nie znając odpowiedzi na pytanie: co się tutaj dzieje. Ale juŜ w pierwszych chwilach po przebudzeniu Nathan pojął, Ŝe i tę odpowiedź zna, Ŝe dostarczyli mu jej umarli. Było to faktem, aŜ nazbyt potwornie wzmocnionym przez nieziemski smród wyziewów wojownika, przez gruzy, wśród których leŜał jak długi, przez odległe wrzaski umarłych i konających oraz przez inne odgłosy, które nazwać mógł tylko nieludzkim... śmiechem? Jeśli te wszystkie cząstki obrazu nie były jedynie tworami jego wyobraźni, a sam Nathan ofiarą obłędu, w połączeniu świadczyły tylko o jednym: Ŝe Wampyry wróciły. I Ŝe trafiły nawet tu, do Siedliska! To natomiast prowokowało inne pytania: jak długo leŜał nieprzytomny? Kilka minut, podejrzewał, niezbyt długo. I co z Mishą, i jego matką... i Nestorem? Nathan zmusił się do wstania, wygramolił się chwiejnie z ruin stodoły - i z miejsca znalazł się w samym środku wydarzeń! Nawet stąd bowiem widział, moŜe o pięćdziesiąt jardów dalej w stronę głównego placu, jak niesamowite cielsko bestii wojennej spadało na sklep, redukując go do sterty gruzu. A w górze jakiś wielki, podobny do latawca stwór właśnie napręŜył skrzydła, opadając na główną ulicę niby jakiś upiorny liść. W stercie drewna i słomy u stóp Nathana ktoś jęknął; Misha! Rzucił się na te śmieci, odwalił je na bok i ujrzał twarz Nestora, poobijaną i zakrwawioną. LeŜał bezwładnie, nieprzytomny, w trzech czwartych zasypany, ale to jego jęk usłyszał Nathan, a nie Mishy. Nawet teraz, gdy na niego patrzył, Nestor ponownie jęknął. Ale tam w gruzach, koło niego... przecieŜ to szczupła biała ręka. Tym razem musiała to być Misha! Pilnując się, by Nestora jeszcze bardziej nie zasypać, Nathan ją odkopał. Uderzył w twarz, chwycił w ramiona, pospiesznie szeptał do ucha jej imię. Była blada, obsypana kurzem, wręcz biała w świetle gwiazd, przesączającym się przez smugi dymu i ten wywracający wnętrzności smród. Nie potrafił stwierdzić, czy oddycha. Gdzieś niedaleko zaryczał wojownik Wampyrów, zmierzający w głąb miasta, ku głównemu placowi. Nathan rozejrzał się. Palisada za tym, co niegdyś było matczynym domem, wypchnięta została na zewnątrz. Zobaczył w niej wyrwę, w miejscu gdzie rozepchnięto potęŜne drewniane pale. A za wyrwą ciemniał las. Ciemność nigdy przedtem nie wydawała się tak zachęcająca. Nathan pojął, co naleŜy zrobić: Ŝe najpierw musi przenieść Mishę w bezpieczne miejsce, potem odnaleźć matkę, najprawdopodobniej pogrzebaną pod gruzami domu, a na koniec wrócić po Nestora. Podniósł Mishę i zataczając się wybiegł z ruin ku wyrwie w ostrokole. Będąc w połowie drogi, usłyszał jakieś dyszenie i towarzyszący mu tupot, więc obejrzał się. Od głównej ulicy, prosto ku niemu, biegł wielki wilk - zapewne jeden z oswojonych stróŜów Siedliska - złakniony

towarzystwa człowieka. I dobrze, tyle Ŝe Nathan miał wystarczająco wiele problemów z uratowaniem ukochanej i swojej rodziny, by nie brać na siebie więcej... Nathan wytrzeszczył oczy. Ten „wilk” zdawał się biec w obłoku mgły, a jedną z jego przednich łap kończyła jakaś metalicznie połyskująca bryła. Więcej mający z istoty dwunoŜnej, niŜ z czworonoga - a sadził susami w jego stronę groźnie, wrogo pochylony - na czworaki opadał tylko po to, by obwąchiwać ziemię i strzyc wielkimi uszami, nasłuchując. Co gorsza, ślepia miał szkarłatne i świecące w ciemnościach, niczym latarnie, a zadnie łapy odziane w skórzane portki z przewleczonym pasem! I dopiero teraz Nathan dostrzegł, Ŝe tamten nie tyle biegł we mgle, co tę mgłę wydzielał z siebie! Wysłuchiwał wszystkiego, co przy ogniskach opowiadano o Starych Wampyrach - o ich mocach, hybrydalności, zezwierzęceniu - i rozumiał, z czym ma do czynienia. Wiedział teŜ, oczywiście, Ŝe Ŝegna się z Ŝyciem. Canker Psi Syn dał wielkiego susa i podniósł się, warcząc, większy od Nathana...! Nathan po raz ostatni spróbował postawić Mishę na nogi i potrząsając ocucić, ale bezskutecznie. Wyciągnął rękę, zupełnie bez sensu, by odpędzić tego ni to psa, ni to lisa, ni to wilka. Canker zatrzymał się i nachylił. Obwąchał Nathana, potem dziewczynę w jego ramionach i, zaciekawiony, przekrzywił głowę na bok. - Twoja? - warknął. Nathan zasłonił Mishę przed tym potworem; Canker zaśmiał się, złapał go za kark i cisnął brutalnie w bok, w ostrokół. Misha, pozbawiona oparcia, osunęła się na kolana. Canker złapał ją, ponownie obwąchał i w jednej chwili zdarł resztki sukienki. Nathan zaś, choć leŜał bezwładnie w wysokiej trawie u podnóŜa zniszczonej palisady - i choć oczy zachodziły mu mgłą i tracił przytomność - dostrzegał utkwiony w sobie wzrok Cankera, jego wijący się pysk oraz pianę pryskającą z jego szczęk, gdy ze śmiechem mówił: - Nie, nie twoja - moja! Nie widział natomiast, ani nie słyszał, bo juŜ wtedy był nieprzytomny, przeraŜonej kobiety, z wrzaskiem biegnącej ulicą; tego, jak Canker, Ŝeby pogonić za nią, porzucił Mishę, mruknięciem dając wyraz swojej filozofii: - Lepsza Ŝywa, niŜ półmartwa. Ani teŜ jego na poły szczeknięcia, na poły krzyku „Zaczekaj, moja śliczna, Canker juŜ biegnie!”, z jakim pognał za swoją nieszczęsną, oszalałą ofiarą... Ból i złość... I nie tylko w środku, takŜe na zewnątrz.

To było godzinę później i na Nestora przyszła kolej, Ŝeby się ocknąć - początkowo powoli, potem w oszałamiającym tempie! I jak Nathan przed nim, on teŜ otrząsnął się ze snu w samym środku koszmaru. Tyle tylko, Ŝe kiedy Nathan wszystko sobie przypominał, Nestor pamiętał bardzo mało: ledwie garstkę rozproszonych, niepewnych skrawków tego, co działo się przedtem. Głównie pamiętał ból i złość, które wciąŜ mu towarzyszyły, choć tego, czy wywodziły się ze snu, czy zjawy, czy na równi z obu tych stanów, nie potrafił określić. W trzech czwartych zasypany gruzem, kurzem i słomą, cały był obolały. Twarz miał poharataną, ruszało mu się parę zębów; tył głowy, nad prawym uchem, zdawał się zbyt miękki, stłuczony. Kiedy przepchnął się niepewną, drŜącą ręką przez te wszystkie gruzy, by go zbadać, mózg przeszyły bolesne dźgnięcia białego światła. Pod jego dotykiem coś się przesunęło ze zgrzytem: to pod naporem palców nieco się zapadła naruszona czaszka. Zadał sobie to samo pytanie, które zadawał sobie wcześniej jego brat: co tu się wydarzyło? Ale w odróŜnieniu od Nathana nie znał odpowiedzi. Jeszcze nie. Naparł na przygniatające go drewniane deski, zepchnął je na bok, krztusząc się, gdyŜ z góry spadły na niego kurz i odór. Ale w widocznej tam szczelinie widział gwiazdy, snujący się dym i dziwne romboidalne kształty, krąŜące po niebie. I słyszał rytmiczne pomruki i parskania, gasnące gdzieś w oddali. To i jeszcze inne odgłosy: niewyraźne, odległe krzyki... zawodzenie... łkanie... kogoś raz po raz wykrzykującego czyjeś imię, rozpaczliwie i bez nadziei. Nestor wierzgając roztrącił gruz, wyswobodził ręce, podciągnął się do pozycji siedzącej i zepchnął z nóg stos odłamków. Rozejrzał się, niczego początkowo nie widząc ani nie rozpoznając; na taki widok nie był bowiem przygotowany ani jego szklisty wzrok, ani oszołomiony umysł. Nie, jednak było coś znajomego: wysoki ostrokół, który na chwilę przyciągnął jego uwagę, ale i on był jakiś inny, miejscami dziurawy i nieco chylący się na zewnątrz. Wstał, zatoczył się, przeszedł przez gruzy. Cokolwiek się tu stało, wyglądało na to, Ŝe do połowy zdarto zeń ubranie! Automatycznie, niezdarnie - jak człowiek strzepujący kurz z mankietów po cięŜkim upadku - poprawił spodnie, swoją skórzaną koszulę. I powoli, trochę tracąc równowagę, ruszył ku środkowi miasta, oddalając się od ruin matczynego domu. Matczynego domu? A ta myśl, to skąd się wzięła? I odwróciwszy się, by popatrzeć na ten świeŜy obraz chaosu na te czarne, sterczące, rozszczepione belki i dymiące kupy gruzu pod ciemnym całunem wciąŜ jeszcze osiadającego pyłu - powoli pokręcił głową. Nie, przecieŜ matczyny dom był miejscem ciepłym i przyjaznym. A to?

Przez całą drogę, ze zdruzgotanych budynków wciąŜ dobiegał płacz; ludzie błąkali się tu i ówdzie jak duchy, szukając a to pomocy, a to utraconej rodziny; ogień z rozbitych palenisk z hukiem płomieni zamieniał zrujnowane domy w stosy pogrzebowe. Nestor i tak nic by tu nie zdziałał, zbyt wielu ludzi potrzebowało pomocy. Zresztą on sam teŜ jej potrzebował. Zaczynał przypominać sobie imiona i potrzaskane, bezładne urywki rozmów: Jason, Misha, Nathan, Lardis, Andrei... Nestor? Jason: Co zrobisz? Nestor, warcząc: Wybór naleŜy do Mishy. Z nią albo bez niej, odejdę. Ale moŜesz być pewien, któregoś dnia wrócę. Misha, lękliwie: Bo on... bo on kogoś potrzebował. A ja byłam jedyna, którą on obchodził. Ale Nestorze... dlaczego to robisz? Nestor, z determinacją w głosie: Kiedy twój ojciec i bracia dowiedzą się, co się stało, zabiją mnie! Misha, zdumiona: Nie, moŜe nie, przecieŜ jesteś lordem Nestorem! Nestor: Oczywiście! I nie lękam się Ŝadnego człowieka, bo jestem Wampyrem! Nathan: (Tu jednak nie było nic, Ŝadnych słów, jedynie wodospady spienionych liczb, walących się w umysł Nestora i tworzących tam niekończące się, nic nie znaczące wzory, z których jeden miał kształt dziwacznej ósemki, i wyglądał jak porzucony ogryzek jabłka albo jakaś drewniana struŜyna. I wybijające się ponad ten pęd i szum liczb, odległe, ponure wycie wilków. I nakładająca się na to wszystko obłąkana, natrętna niczym obłęd twarz, taka smutna i samotna, i... pełna potępienia?) Lardis: Oto, gdzie moce Krainy Piekła i moce Wampyrów starły się i wzajemnie wymazały siebie spośród Ŝywych. Andrei: Ale ich juŜ nie ma, obróciły się w pył i duchy, powinniśmy więc dać im spokój. Nestor, rozeźlony: Co, duchy? Wampyry? Niedoczekanie! Wszak jam jest lord Nestor! W głowie Nestora to rozlegały się, to cichły takie głosy: głosy przeszłości, teraźniejszości, wyobraźni. Głosy z rzeczywistości dzieciństwa, z dorosłej rzeczywistości i nierzeczywistości, wszystkie dąŜące do trwałości naczelnego miejsca, kotłujące się w bezładzie jego traumy. Prawdziwe wspomnienia przechodziły w pseudowspomnienia, a dotychczasowe Ŝycie nikło, przeradzając się we wciąŜ powtarzającą się frazę: Jam jest Nestor z Wampyrów! Teraz wydało się pewne, iŜ rzeczywistość, tak nierzeczywista i niespójna jak sen, naprawdę jest snem, tworzywem poddanym podświadomej woli twórcy. Nestor więc poczuł ulgę, uświadamiając sobie, Ŝe jedynie śni.

Całkiem niedaleko, pośród dymiących, podmywanych płomieniami ruin, nieopodal wschodnich obwarowań Siedliska, wskoczył z impetem na kupę gruzu ostatni, samotny lotniak, wyciągając kolebiący się łeb ku niebu. Przystając, Ŝeby mu się przyjrzeć, Nestor ledwie zauwaŜył jeźdźca, siedzącego w siodle, w miejscu gdzie kark stwora rozszerzał się, przechodząc w grzbiet. JuŜ w chwilę później ta latająca bestia rzuciła się w przód i w powietrze na potęŜnych spręŜynach kończyn wyrzucających i, podniósłszy się nad ruiny, zatoczyła szeroki krąg nad miastem, raptownie nabierając wysokości. Poczuwszy na sobie jej cień, gdy przelatywała mu nad głową, Nestor zapatrzył się w tę wielką romboidalną sylwetę, czernią odcinającą się od gwiazd, zastanawiając się nad jej znaczeniem. Z rozdziawionymi ustami, głowę odchyliwszy do tyłu, nie odrywając na wpół nieobecnego wzroku od tego dziwnego kształtu na niebie, chwiejnie szedł dalej przez cuchnący dym i zasłane gruzem ulice, aŜ natrafił na jakąś przeszkodę, a na podarte portki bryznęło coś mokrego i ciepłego. U swoich stóp zobaczył rozwalone ciało męŜczyzny o twarzy zdartej do kości. Ze zmasakrowanego gardła tryskała seriami ciemnoczerwona fontanna, ale do Nestora nawet jeszcze nie dotarło, co ogląda, gdy szkarłatny zdrój strzelał coraz bardziej nerwowo, tracił wysokość i wreszcie zniknął z bulgotem. A wraz z nim Ŝycie tego człowieka. Ale było to tylko jedno Ŝycie i tylko jedno ciało spośród wielu. Rozglądając się Nestor widział wiele innych, niemal wyłącznie całkiem nieruchomych. I tak doszedł na stare miejsce spotkań, na tę wielką otwartą przestrzeń, nieco w bok od środka Siedliska, trochę bliŜej wschodniej ściany miasta, niŜ zachodniej, i tam właśnie, pośród całej tej śmierci, odkrył Ŝycie. Ale nie od razu. Najpierw... Wschodnia Brama płonęła. śółte i pomarańczowe płomienie wyskakiwały wysoko przez ostrokół, brama zaś wyglądała tak, jakby ją rozmyślnie podpalono. Szeroka ulica od bramy na plac zebrań zasłana była zwłokami; Nestor niejasno sobie jednak przypominał, Ŝe przedtem był tu tłum. A choć tych trupów było co nie miara, na tłum by nie starczyło. Niektórzy więc musieli uciec. Ale przed czym? Przed Wampyrami!, powiedział jakiś głos w głębi jego umysłu. Inny się upierał: NiemoŜliwe, ich juŜ nie ma! A trzeci, jego własny, zaprotestował z mocą: AleŜ jam jest lord Nestor! Dym się juŜ przerzedzał, a wywołana przez Wampyry mgła nikła, wsiąkając w ziemię. Ludzie zaczęli wychodzić z kryjówek, krąŜyć między umarłymi, zanosząc się płaczem i rwąc włosy z głów, gdy odkrywali zabitych przyjaciół, ukochanych, krewnych. Na środku placu, gdzie leŜały poprzewracane stoły, a ziemię pokrywały porozrzucane resztki świątecznej uczty, jakiś

młody męŜczyzna, o pięć lub sześć lat starszy od Nestora, stał nad ciałem swojej dziewczyny, rozdzierał sobie koszulę, tłukł się w piersi, wywrzaskiwał ból. Ona była całkiem obnaŜona, okaleczona, poharatana, padła ofiarą gwałtu. Podchodząc bliŜej, Nestor wbił wzrok w tego męŜczyznę i uznał, Ŝe go zna... skądś tam. Zmarszczył czoło, dziwiąc się, jak to jest, Ŝe wie tak wiele, a tak mało rozumie. Wtedy zauwaŜył, Ŝe posiniaczone piersi dziewczyny podnoszą się i opadają, dostrzegł teŜ lekki ruch jej dłoni. A gdy jej głowa zwróciła się w stronę Nestora, dostrzegł na śpiącej lub nieprzytomnej twarzy dziwny cień uśmiechu. Podszedł jeszcze bliŜej, dotknął ramienia łkającego męŜczyzny i powiedział: - Ona nie umarła. Tamten z obłędem w oczach odwrócił się ku niemu, złapał z szaloną siłą, potrząsnął jak szmacianą lalką. - Oczywiście, Ŝe nie umarła, ty głupcze - ty cholerny głupcze! Jest gorzej, niŜ gdyby umarła! - odepchnął Nestora i padł na kolana przy dziewczynie. Nestor został tam - nadal ze zmarszczonym czołem, nadal ogłupiały - i powtórzył słowa tamtego: - Gorzej, niŜ gdyby umarła? MęŜczyzna podniósł wzrok, wpatrzył się w niego zaczerwienionymi oczyma i wreszcie pokiwał głową. - A, teraz cię poznaję, Nestorze Kiklu, pod tym całym brudem. Ale ty naleŜałeś do szczęściarzy, urodziłeś się pod sam koniec. Jesteś za młody, Ŝeby wiedzieć; nie pamiętasz, jak to było, nie moŜesz więc pojąć, jak to będzie. Ale ja pamiętam, i to aŜ za dobrze! Sześć lat miałem, gdy Wampyry najechały na Skalne Schronienie. Potem widziałem, jak mój ojciec wbił kołek mojej matce w serce, patrzyłem, jak ścinał jej głowę i jak ją całą palił. Tak właśnie było wtedy i... i tak musi być teraz. - Zwiesił głowę i łkając osunął się na dziewczynę, zakrywając jej nagość. Na placu pojawili się kolejni męŜczyźni, i choć było ich niewielu, byli starsi i twardsi. Tacy twardzi stali się za swoich młodych lat, przeŜytych w cieniu Wampyrów, teraz zaś przepełniało ich jakieś ponure zdecydowanie. Nestor zdawał się instynktownie o tym wszystkim wiedzieć, czuł teŜ, Ŝe powinien znać tych męŜczyzn, Ŝadne imiona jednak nie przychodziły mu do głowy. Spieszyli ku wschodniej części palisady, skąd ponaglając kiwali na nich ich kompani z wysokiego drewnianego pomostu. Nestor poszedł ich śladem, tylko wolniej, próbując zrozumieć, co krzyczy jeden z tamtych na pomoście. W cichym powietrzu nocy, naruszanym tylko przez niewyraźne, zgłuszone, drŜące głosy innych niedobitków oraz huk i trzask ognia - jego słowa niosły się przez otwartą przestrzeń

głośno i wyraźnie. I choć co do jednego były to twarde słowa, w tym znajomym głosie było teŜ coś rozpaczliwego, coś ze szlochu. - Teraz juŜ za późno, wy tępaki! - krzyczał. - A nie próbowałem was ostrzec? Wiecie, Ŝe tak. I co? I wzięliście mnie za szaleńca! A teraz... teraz ja myślę, Ŝe oszalałem! A wszystkie te lata budowania, przygotowywania się poszły z dymem, poszły na marne. Tyle przelano i zmarnowano dobrej cygańskiej krwi, której nikt nie pomścił... Nestor w końcu sobie przypomniał, kto to jest: Lardis Lidesci, którego w swoim czasie nawet Wampyry szanowały. A obok niego, na pomoście, Andrei Romani; razem naciągali olbrzymią kuszę i mocowali w rowku na łoŜysku wielki harpun zakończonym zębatym, posrebrzanym grotem. Prawdziwie męska robota, ale przecieŜ byli to męŜczyźni. Tak samo jak ci inni na ziemi, których imiona wypłynęły teraz w pamięci Nestora... Byli tam bracia Andreia Romani, Ion i Franci, a ten mały Ŝylasty, był łowcą dzików i zwał się Kirk Lisescu. Podobnie jak Lardis, ci męŜczyźni byli legendarnymi wojownikami w czasach, gdy Wampyry urządzały łowy w Krainie Słońca, a Cyganie Ŝyli w ciągłym strachu; nawet teraz Kirk Lisescu niósł broń z tamtych czasów, „obrzyna” z innego świata. Ale Nestor wiedział przecieŜ, Ŝe na jawie takie historie dawno temu juŜ przeminęły. Prawda, Ŝe tak? Kiedy się nad tym głowił, męŜczyźni podeszli pod wschodnią ścianę. Lardis na pomoście znów coś krzyczał i wskazywał na niebo - nad Nestorem! W tej samej chwili, całkiem odcinając gwiazdy, spadł na niego cień. Spojrzał w górę, na samotnego lotniaka huśtającego się na boki, celowo wytracającego impet i wysokość. Stwór na chwilę jakby zawisł, niby jastrząb, po czym opuścił łeb, wygiął membrany skrzydeł i osunął się w lot nurkowy. Pikował prosto na owego osamotnionego młodzieńca, łkającego nad zbezczeszczoną ukochaną. Jeździec połoŜył się w siodle, wyciągając ręce wzdłuŜ szyi potwora, kierując nim zarówno przy pomocy głosu, jak i umysłu. Coś się nagle ułoŜyło w ogłupiałym mózgu Nestora. Bo jeśli to był sen, to wszystko szło fatalnie. Skoro to był jego sen, powinien był mieć nad nim choć odrobinę władzy. Szarpnął się z powrotem w stronę tamtej obdartej postaci, klęczącej nad dziewczyną na samym środku placu, a biegnąc, upominał go krzykiem: - UwaŜaj! Ty tam, uwaŜaj! Tamten podniósł wzrok, zobaczył biegnącego ku niemu Nestora, a za nim całą resztę, wyciągającą juŜ broń, niewątpliwie na niego! Potem zerknął przez ramię na bestię pikującą z nieba, zaprotestował jakimś nieartykułowanym krzykiem i rzucił się w płytki dół wygasłego paleniska.

Kiedy zniknął z pola widzenia, lotniak niepewnie skręcił w lewo, potem w prawo, a później wyprostował szyję i pomknął prosto - po Nestora! Zatrzymawszy się gwałtownie, Nestor wyczuł, Ŝe to coś więcej niŜ koszmarny sen. To była jawa i rzeczywistość nabierała impetu, zbliŜając się z kaŜdym dudniącym uderzeniem serca. Rozejrzał się, wszędzie wokół siebie widział tylko otwartą przestrzeń, nie zapewniającą Ŝadnego schronienia. Ktoś z tyłu wrzasnął: - Padnij! Nad głową śmignął pocisk z kuszy. A potem... ... Lotniak juŜ prawie go dopadł, dolna część jego szyi, w miejscu, w którym rozszerzała się w płaski, falisty brzuch, otwarła się niby wielka paszcza, albo wór najeŜony chrząstkowatymi kolcami! Nestor zawrócił, zaczął biec, poczuł cuchnący podmuch, gdy latająca bestia, zbliŜywszy się do ziemi, szybowała o cale nad jej powierzchnią. A w chwilę później ów wór, niczym zrobiona z ciała łycha, zgarnął go z ziemi i wciągnął do środka. Gdy wokół niego zamykała się ciemność, zobaczył jeszcze bliźniacze błyski wystrzałów z luf obrzyna Kirka Lisescu; na pomoście palisady Lardis Lidesci i Andrei Romani pospiesznie odwracali swą olbrzymią kuszę. Wtedy... chrząstkowate haki wczepiły się w ubranie Nestora i otuliła go lepka ciemność. Wijąc się i krztusząc, pozbawiony swobody ruchu, a takŜe odcięty od powietrza i światła, zachłysnął się ohydnymi gazami, które podziały jak środek znieczulający, odbierając przytomność. Ostatnie, co czuł, to potęŜne uderzenie, które wszystkim wstrząsnęło, powodując skurcze otaczającego go potwornego cielska i gwałtowne kolebanie w powietrzu. Potem juŜ ciało miał jak z ołowiu, a lotniak desperacko walczył o utrzymanie wysokości...

CZĘŚĆ PIĄTA: WAMPYRY! - ROZBITE PLEMIONA - POSZUKIWANIE

I Lardis i Andrei spali, gdy ratownicy znaleźli Nathana i przynieśli go wraz z pięcioma innymi. Upłynęła juŜ jedna trzecia zachodu, a Nathan leŜał nieprzytomny w trawie pod zachodnią ścianą miasta od przeszło dziewięciu godzin. WciąŜ jeszcze nieprzytomnego zwalili bezceremonialnie plecami do dołu na wielki stół z desek, uratowany z masakry na placu zebrań. Tu właśnie badano niedobitków - wszystkich niedobitków - by stwierdzić, czy naprawdę naleŜy ich za takich uwaŜać. Do tamtej pory wiele się wydarzyło i wciąŜ jeszcze się działo. Po napaści - kiedy Gniewica i jej poplecznicy zrobili co najgorsze, zabrali co najlepsze, resztę zaś, jak mogli, zniszczyli i odlecieli - przywództwo objął Lardis. Pospiesznie wydał polecenia, a w końcu pognał z zabójczą szybkością do swojej chaty na wzgórzu, licząc wbrew wszelkim rachubom, Ŝe zastanie tam Ŝonę i syna czekających na niego, całych i zdrowych. A jednak w to wątpił. Wiedział bowiem, Ŝe kiedy go nie było Lissa zawsze paliła lampy w oknach chaty, by prowadziły go do domu, a Jasona nie widział, odkąd wraz z braćmi Kiklu puścił się przodem do miasta. Miękkie światło lamp Lissy widać było na całe mile - Lardis widział je przecieŜ przez wierzchołki drzew, gdy wraz z Andreiem schodzili do Siedliska, a teraz jeszcze nie mógł ich zobaczyć - jak płoną na tle ciemnych stoków gór. Pędząc jak szaleniec w górę stromego zbocza zastanawiał się, komu lub czemu jeszcze rzucił się w oczy ten blask, i dlaczego jego syn nie wrócił na dół słysząc zgiełk i widząc poŜar w mieście. Oczywiście, mogło być teŜ tak, Ŝe Lissa zauwaŜywszy podejrzaną mgłę na stokach, zgasiła lampy i Ŝe kazała Jasonowi zostać w domu. Mogło tak być... ... Ale nie było. Bo kiedy Lardis wreszcie dostał się na górę, odkrył, Ŝe jego dom legł w gruzach. Potem przez godzinę rozkopywał rumowisko, nie znajdując ani Lissy, ani Jasona. W jakimś sensie sprawiło mu to ulgę: przynajmniej - moŜe lub na pewno - przeŜyli! To jednak stanowiło teŜ największą tragedię w całym dotychczasowym Ŝyciu Lardisa. Nie wiedział wszak, gdzie Ŝyją i w jakich warunkach. Uprowadzeni przez Wampyry? Pragnące ich wykorzystać, zarŜnąć, moŜe nawet... odmienić? Nie sposób było o tym myśleć. Dlatego od jakiegoś czasu o niczym nie myślał, tylko, siedział tam w martwej ciszy, pośród ruin, nie wiedząc, czy juŜ ich opłakuje, czy dopiero przygotowuje się na opłakiwanie. Kiedy Andrei dotarł tam, by wraz z mm przysiąść - nic nie mówiąc, po prostu towarzysząc mu w tej milczącej udręce - niewysłowiony ból Lardisa zaczynał juŜ znajdować sobie drogę na zewnątrz, podsycając na trwałe nienawiść i lodowaty gniew.

Ale nawet wtedy, choć stratę poniósł przecieŜ ogromną, uświadamiał sobie, Ŝe nie on jedyny. Kiedy więc w końcu spojrzał na Andreia, pytając tak po swojemu, zgrzytliwie: „I co?”...jego przyjaciel i sprzymierzeniec od wielu lat przekonał się, Ŝe dawny Lardis powrócił. Kiwając ponuro głową, odpowiedział: - Za dawnych lat byłeś jak z Ŝelaza, mój przyjacielu. Nadeszła pora, byś znów był. Bo my tam na dole jesteśmy gotowi. Wtedy Lardis podniósł się, wyprostował plecy i strząsnął z siebie całe znuŜenie. - To bierzmy się do roboty - odrzekł po prostu. Ale w połowie drogi na dół, zatrzymawszy się na chwilę, poprosił Andreia o przebaczenie za to, Ŝe go uderzył; a takŜe za to, Ŝe przebywał daleko w lesie - sam jeden, rozgoryczony i wściekły, daleko od Południowej Bramy, gdy Wampyry siały w Siedlisku takie spustoszenie. Tamten zaś odpowiedział: - Przebaczam ci, jedno i drugie, ale tylko wtedy, jeśli ty wybaczysz mi, Ŝe w ciebie wątpiłem...

Od tamtej pory obaj, sami lub z pomocą innych, robili wszystko co konieczne, by się zabezpieczyć, w wolnych chwilach, łapiąc odrobinę snu, wyłącznie ze skrajnego wyczerpania. Na szczęście, to ich zmęczenie było tyleŜ psychiczne, co fizyczne, toteŜ nie śnili; inaczej stojące przed nimi zadanie mogłoby okazać się niewykonalne. Za tego typu działaniami nie idą dobre sny. A zatem spali w pospiesznie postawionym namiocie nieopodal placu zebrań, gdy z mroku w światło lamp i głównego ogniska wniesiono Nathana Kiklu i pozostałą piątkę. Dla Lardisa i Andreia ten proces badania, przesłuchiwania lub indagowania ofiar napaści Wampyrów nie był niczym nowym; za dawnych lat widzieli ich całe mnóstwo, tyle Ŝe ostatni najazd miał miejsce osiemnaście lat wcześniej i zdąŜyli juŜ odwyknąć. Oczywiście, przyjaciele i rodziny badanych nieodmiennie badania te obserwowali, w migotliwym blasku ognia widziało się zadumę w ich ciemnych cygańskich oczach, bezgłośnie indagujących samych przesłuchujących. A jeśli nawet nic jeszcze nie zagraŜało tym wolnym ludziom - ludziom wciąŜ jeszcze w pełni odpowiedzialnym za swe czyny - niewątpliwie jeszcze do tego dojdzie... I wszyscy mieli tego świadomość. Podchodząc do stołu, Lardis dygotał pod okrywającym mu ramiona kocem, zawiązanym pod brodą na węzeł. PoŜary ugaszono wiele godzin temu, a noc zdąŜyła się zrobić mroźna: tak to przynajmniej odczuwał. Ale za to ulotnił się smród tych potworów. Zerknął ku górom odcinającym się granatowo od blasku gwiazd; pośród szczytów nie widać było Ŝadnej mgły. Zresztą Wampyry rzadko atakowały po dwakroć jedno miejsce, nie w przeciągu jednego zachodu. I zazwyczaj takich najazdów dokonywały tuŜ po zajściu słońca, gdy były szczególnie wygłodniałe. Trzeba było znowu przypomnieć sobie o ich zwyczajach. I zapamiętać!

Pierwszą osobą na stole była kobieta w kwiecie wieku, moŜe trzydziestosześcioletnia. Lardis natychmiast się otrząsnął, przetarł oczy ze snu i bacznie przyjrzał się jej twarzy. Rozpoznał: Alizia Gito. Straciła męŜa przed trzema laty; złamał kręgosłup na skutek upadku, gdy polował w górach. Na palcu wskazującym lewej dłoni Lardis nosił złoty pierścień z wielkim i płaskim, rzucającym refleksy kamieniem. Trzymając go nad jej otwartymi ustami wypatrywał śladu oddechu, pary na szlifowanym kamieniu. Czekał cierpliwie, a w nagrodę klejnot, dotąd błyszczący, w pewnej chwili zmatowiał. Oddychała, ale bardzo powoli i słabo. Ale i to nie dowodziło jeszcze niczego, poza tym, Ŝe Ŝyła. Lardis widywał juŜ konających i wiedział, Ŝe oddech w takich sytuacjach w podobny sposób gaśnie. Och, i wiedział przecieŜ doskonale, jak pewne stany imitują Ŝycie! Alizia twarz miała mocno posiniaczoną i szczękę chyba złamaną, ale nie było Ŝadnych ran: Ŝadnych skaleczeń, szyja nienaruszona. Przywołał dwie starsze kobiety. - Rozbierzcie ją... ...Tu spośród innych wysunął się wymizerowany młokos i z głuchym pomrukiem w krtani złapał Lardisa za ramię. Lardis spojrzał mu w oczy, bez zmruŜenia powiek, kończąc: - ...ale nie naraŜajcie jej godności, bo niewiele poza tym zostało tej nieszczęsnej. Osłońcie ją kocem. Ten młokos to był Nico, jeden z synów Alizii, mniej więcej siedemnastolatek. Lardis poznał go i teraz zapytał o jego młodszego brata. - Vladi? Nico puścił rękę Lardisa, potrząsnął głową. Oczy miał bardzo jasne, pełne łez. - Zabrany - wyjaśnił ze ściśniętym gardłem. - Ja byłem w kryjówce pod wozem. Pod koniec ataku wyjrzałem, zobaczyłem, jak jeden z nich wali Vladiego w głowę, przerzuca przez siodło latającego stwora i odlatuje z nim. Moją matkę znalazłem później. Czy ona...? - Nie wiem. - Lardis mógł tylko wzruszyć ramionami i pokręcić głową. - Muszę zajrzeć pod ten koc, Ŝeby się dowiedzieć. Słuchaj, obejrzałem dzisiaj juŜ całe mnóstwo kobiet. Mnie to nie rusza, ale wiem, Ŝe dla ciebie wiele znaczy. Popatrzymy razem, chcesz? - PołoŜył rękę na zwieszonych ramionach tamtego. I popatrzyli. Alizia była teraz naga, a nie jak przedtem, półnaga. Lardis zauwaŜył... wyraźne znaki, musiał się jednak upewnić. - Nico, chcę jej dotknąć, odwrócić - powiedział. - PomoŜesz mi? - Bardzo ostroŜnie przekręcili ją na brzuch. Na udach i pośladkach miała ślady zębów, głębokie jak po szponach, część jeszcze krwawiła.

Lardis wzdrygnął się i puścił koc. Starając się zapanować nad twarzą, cofnął się odrobinę, by skinąć na trzech męŜczyzn zachowujących stosowną odległość. Jednym z nich był Andrei Romani. - Nie! - zaprotestował Nico, głosem wątłym, jak podmuch powietrza. Lardis złapał go za ramię, przytrzymał. Kaci - trzej miłosierni zabójcy - czym prędzej zbliŜyli się. Nico zaniósł się wysokim i przenikliwym krzykiem, ale Lardis mocno więził jego kark i teraz zmusił go do odwrócenia głowy. Tamci trzej podnieśli Alizię na jej kocu i przenieśli na sam koniec stołu. Tam przebili jej serce kołkiem. Towarzyszyło temu mokre mlaśnięcie i chrzęst pękających Ŝeber. - Ale ona Ŝyje, ona Ŝyje - bełkotał Nico. - To moja matka! Ona wydała mnie na świat. - Owszem - przyznał Lardis przez zaciśnięte zęby, przytrzymując go jeszcze mocniej - ale to, co teraz w niej jest, musi tam pozostać. To juŜ nie jest matka, jaką znałeś, a nikczemna, nieumarła istota. Masz jednak szczęście, bo wkrótce stanie się czysta i naprawdę martwa. Wybacz nam więc, jeśli moŜesz, i bądź wdzięczny. - Ty... draniu! - Nico plunął mu w twarz. A na stole jego matka westchnęła i przybrała pozycję siedzącą! Pierścień krwi otoczył wbity między jej piersi kołek, krew ciekła takŜe z ust, z przygryzionej dolnej wargi. Oczy miała teraz otwarte i zobaczyła Nica. Znowu westchnęła, wyciągając ku niemu ręce. - Mój synu! Nico! - A gdy Lardis po raz drugi zakrył chłopakowi twarz, Andrei pozbawił kobietę głowy gładkim cięciem lśniącego sierpa. Nico zemdlał w ramionach Lardisa. Zabrał go Kirk Lisescu, zaniósł do ludzi mających się nim zaopiekować. Szczątki Alizii Gito zaniesiono w kocu do drugiego ogniska, po przeciwnej stronie placu, i tam spalono. Lardis zwiesił głowę, Andrei zaś podszedł do niego. - Bądź twardy - powiedział. - Dopiero połowa za nami. Lardis popatrzył na niego, udręczony smutkiem. - To ludzie z mojego plemienia, a ja ich zabijam. Tamten potrząsnął głową. - Zabijamy ich - sprostował. - A moŜe powinniśmy pozwolić, by Ŝyli, uciekli i pochowali się w lesie, a gdy znów przyjdzie zachód, wrócili, Ŝeby nas pozabijać? Lardis na wpół się odwrócił, potem pokiwał głową i spojrzał na następną osobę na stole. I przekonał się, Ŝe to Nathan Kiklu. JuŜ go rozebrali i przykryli kocem. Lardis podszedł do niego mówiąc:

- Nathan! Och, nie... gorzej być nie mogło! Liczyłem na niego. Było w nim coś innego, coś lepszego. Odrzucił koc, obejrzał ciało Nathana. Sińców było mnóstwo, ale Ŝadnych ran. Nie było śladów niczyjej ingerencji a śluzówka w ustach była czysta. Badany przez Lardisa, zakaszlał i jęknął, zaczął się budzić. Lardis się ucieszył. - Wiecie - powiedział bardziej do siebie, niŜ do kogokolwiek innego - wiecie... sądzę, Ŝe jest czysty! - Ale juŜ w chwilę później jego radość przygasła. - Lecz jego brat, Nestor; widzieliśmy, jak zabrał go tamten lotniak. - JuŜ po nim - zgodził się Andrei - jak i po wielu innych. - Tego nie wiemy na pewno. - Lardis podniósł Nathanowi głowę i wymierzył siarczysty policzek. - Wpakowaliśmy tej bestii strzałę, dobrze i głęboko! Andrei teŜ to potwierdził i dodał: - Racja, a strzelba Kirka zmiotła jeźdźca z siodła! - Skierował wzrok w górę i nieco w bok, gdzie zawisł, przybity srebrnymi gwoździami do cięŜkiego drewnianego krzyŜa, jeden z wampyrzych poruczników. Wisiał tam niczym skrwawiona szmata, pozornie martwy, na pewno chwilowo nieprzytomny. Ale latający stwór odleciał, gdzieŜ więc nadzieja dla Nestora? Jeśli ta ranna bestia go upuściła, nie mógł przeŜyć upadku. Podobnie, jeśli sama runęła. Najgorzej jednak, jeŜeli wróciła do domu. Nathan znów zakaszlał i poruszył głową, tkwiącą w zgięciu łokciowym Lardisa. Lardis zerknął na Andreia, rzekł: - A gdzie ten dom? Tak, wiem, WieŜyca Karen - ale co przedtem? Ci dranie tutaj są od niedawna, na pewno jednak nie są nowicjuszami w tej piekielnej grze. To nie były Ŝółtodzioby! Miały lotniaki, wojowników, nosiły rękawice! Skąd zatem przybyły? Andrei ponownie popatrzył na ukrzyŜowanego porucznika. - MoŜe się dowiemy, kiedy ten tutaj się ocknie. Ale postawmy sprawę jasno, nie ma wielkiego wyboru. Powie, to trafi w ogień, nie powie... teŜ trafi w ogień. Osobiście uwaŜam, Ŝe powinniśmy spalić go natychmiast. Co, jeśli po niego wrócą? Lardis pokręcił głową. - Nie wrócą. Co innego mają teraz do roboty. - Przez chwilę myślał o Lissie i Jasonie, zaraz jednak wyparł ich z pamięci. Musiał ich wyprzeć, jeśli miał zrobić, co do niego naleŜało. - Mimo to - mówił dalej - jeśli podejrzewają, Ŝe nie był to wypadek i Ŝe rzeczywiście strąciliśmy tego tutaj, i zabiliśmy... niewątpliwie zaprząta to ich uwagę. Są tutaj obcy i nie są pewni naszych moŜliwości. To była ich pierwsza napaść i wzięli nas z całkowitego zaskoczenia. A to, Ŝe

nawet w takim przypadku mogliśmy zabić jednego z poruczników, oznacza, iŜ moŜemy być w stanie uśmiercić któregoś z nich. A to z kolei gwarantuje, Ŝe tu wrócą - nie tylko z ciekawości zapewne, gdy znów nastanie zachód. Tak więc schwytanie tego tutaj stanowi punkt dla nas, zwłaszcza jeśli zdołamy skłonić go do mówienia. Musi mówić, bo ja chcę wiedzieć, kim są tamci!... Choćby miało się to przydać na później. Nie była to czcza groźba i Andrei o tym wiedział; wiedział teŜ, Ŝe Lardis pewnego dnia zginie z rąk Wampyra. W końcu do tego dojdzie, bo juŜ nie było odwrotu, albo on albo oni. A on był jedynie człowiekiem i śmiertelnikiem, oni zaś zdawali się Ŝyć wiecznie. Nathan odzyskał przytomność. Lardis z miejsca to zauwaŜył, gdyŜ nagle kark młodzieńca, spoczywający w jego zgięciu łokciowym, zesztywniał i Nathan przestał oddychać. Wstrzymał oddech. LeŜał nieruchomo, zesztywniały, sparaliŜowany wiedzą o tym, co się wydarzyło. Potem otworzył oczy - zobaczył Lardisa - rozluźnił się i odetchnął. Lardis za to stęŜał i odrobinę zmruŜył oczy. Nie upewnił się jeszcze, Ŝe młodzieniec jest czysty. - Nathanie - zapytał - czy mnie słyszysz? Nathan skinął głową i Lardis pomógł mu usiąść. Zobaczył, gdzie jest i Ŝe jest nagi, kurczowo więc przytrzymał koc. Potem, wciąŜ oparcie mając w Lardisie, przyjrzał się stołowi: na jednym jego końcu, ciałom leŜącym plecami do góry, jedno przy drugim, na drugim, wielkiej mokrej plamie, połyskującej czerwono. Wreszcie zobaczył wampyrzego porucznika na krzyŜu i zgroza zaparła mu dech, a wargi ściągnięte w mimowolnym grymasie odsłoniły zęby. Lardis doskonale to rozumiał: ani Nathanowi, ani nikomu innemu nie trzeba byłoby wcześniejszych doświadczeń, Ŝeby pojąć, co takiego widzą: nie w obliczu bestii w trakcie przemiany, jaka zaczynała zachodzić, gdy srebrne kule z dwururki Kirka Lisescu zmiotły ją z siodła. Śmiał się wtedy, moŜe krzyczał, upojony krwią i szaleńczą radością, gdy jego stwór pikował w dół, by zgarnąć ostatnią ofiarę. I choć oczy miał teraz zamknięte, wciąŜ było widać wyraźnie, jak namiętności targają jego straszną twarzą... W rozdziawionych szczękach, o ząbkowanych kłach dłuŜszych przynajmniej o cal niŜ mniejsze zęby, które same przypominały najeŜoną szpicami górską grań. W gruzłach mięśni pod skórą twarzy, zastygłych teraz, odciągających szarą skórę z rozwartej paszczy w jakimś obłąkańczym uśmiechu czy teŜ skurczu niewysłowionego bólu, wywołanego przez postrzał. W jamach nozdrzy szerokiego, spłaszczonego nosa, u którego nasady widać było pierwsze oznaki pofałdowania, wskazujące obecny etap jego rozwoju: to Ŝe od dawna był wampirem. Nie zaliczał się jeszcze do Wampyrów, ale z czasem mogło go to czekać. Mogłoby, w innych okolicznościach.

Nathan ogarnął wzrokiem całą tę scenę. ZauwaŜył połysk kruczoczarnego kosmyka włosów, związanego w supeł, przebity teraz srebrnym gwoździem, przytrzymującym głowę porucznika prosto. Nie wiedział tylko, Ŝe ów połysk nadaje nacieranie włosów ludzkim tłuszczem. Widział potęŜnie umięśnione ręce wampira przybite do poziomej belki krzyŜa w łokciach i przegubach, podczas gdy wielkie dłonie zwisały bezwładnie; dłonie o palcach o połowę dłuŜszych i grubszych niŜ jego własne, zakończonych szerokimi, dwucalowymi paznokciami, spiłowanymi niby dłuta. Nie wiedział teŜ, Ŝe siłę ten potwór miał taką, iŜ mógł wbić te ręce w ciało przeciwnika, by zgnieść jego serce lub przebić się przez kręgosłup. - Szpetny drań, co? - Głos Lardisa był pełen nienawiści. Nathan oderwał wzrok od ukrzyŜowanego i przytaknął. Potem, spojrzawszy w niebo na pozycję gwiazd względem gór, zadygotał i juŜ chciał zejść ze stołu. Wszyscy Cyganie świetnie znali się na określaniu czasu według gwiazd, Ŝaden jednak tak dobrze, jak Nathan. Pojął, jak długo był nieprzytomny. A w takim razie... co z jego matką? I z Mishą? Lardis złapał go za ramię. - Czekaj no, chłopcze - warknął. - Najpierw opowiedz mi o tych sińcach na plecach. Właściwie twoje plecy to jeden wielki siniec! Nathan pokiwał głową. - Taki... taki potwór - wilk, człowiek, lis, sam nie wiem - rzucił mną o palisadę. Oczy Lardisa zwęziły się, były nieufne. Ale przecieŜ doniesiono mu o hybrydzie walczącej w szeregach wampyrzych najeźdźców. Ohydne były to doniesienia. - Rzucił tobą? A nie ugryzł? Nathan wpił się w jego ramię.

- On oddebrał... odebrał mi Mishę! - Jego oczy, znowu szeroko rozwarte, przepełniała groza. Odepchnąwszy Lardisa zszedł ze stołu, by zaraz się zatoczyć. Nogi się pod nim ugięły. Całe plecy, od karku aŜ po krzyŜ, przeszył mu słup tak palącego bólu, Ŝe byłby upadł, gdyby Lardis nie chwycił go pod ramię. - Nie spiesz się tak, chłopcze. Nie masz jeszcze dość siły, zresztą, co moŜna zrobić, to się robi. - A- ale moja m- matka i Misha! - Bezradnie rozglądał się wokoło. - G- gdzie moje ubranie? I co z N- n- nestorem? Lardis juŜ otworzył usta... ale stać go było tylko na krótkie „Och!” i zaraz odwrócił wzrok. - Nestor? - Głos Nathana juŜ nie drŜał.

Lardis znów mu się przyjrzał, marszcząc brew. W innych okolicznościach mogłoby to nawet być zabawne, bo jak długo sięgał pamięcią nikomu nigdy nie udało się usłyszeć tak mówiącego Nathana! To skutek szoku, czy czegoś innego? Co w niego wstąpiło? Czy coś w niego wstąpiło? - Jesteś pewien, Ŝe dobrze się czujesz? - Co z Nestorem? - Nathan wbijał w niego te swoje niesamowite, nieprzeniknione, niebieskie oczy. Nie pozostawało nic innego, jak powiedzieć prawdę. Lardis zbyt wiele miał jeszcze do roboty; nie starczało mu czasu na własną Ŝałobę, trudno więc byłoby przejmować się łzami innych ludzi. A zatem, bez ogródek... - Uprowadzony! - powiedział. - Widzieliśmy to: dopadł go stwór latający i gdzieś zabrał. Jeźdźcem był ten na krzyŜu. Kirk strącił go z siodła; my z Andreiem posłaliśmy potworowi strzałę w brzuch. Nie zatrzymaliśmy go jednak. Odleciał, zabierając Nestora. Przykro mi, chłopcze. Nathan chciał chyba powlec się gdzieś dalej. Podobnie jak Lardis, Ŝałość zostawiał sobie na później. A teraz... - W domu była moja matka - oznajmił. - Zasypało ją! Lardis znów go powstrzymał. - Nathanie, zaczekaj. Przekopaliśmy wszystkie zawalone domy. - Przywołał kobietę z prostym planem miasta, nakreślonym węglem na kawałku płótna i zapytał: - Co z Naną Kiklu? Kobieta nie musiała spoglądać na plan i na widniejące na nim rozmazane znaki; Nanę znała dobrze; nie odpowiedziała, tylko potrząsnęła głową, schowaną pod czarną chustą. - Mów! - krzyknął Nathan, a Lardis aŜ cofnął się o krok zaskoczony. - Co to takiego? Wołał Nathan. - To potrząśnięcie głową? Co ono oznacza? Znaleźliście moją matkę? Nie Ŝyje? Mów! Sama dotknięta Ŝałobą, kobieta w końcu odzyskała głos i załkała. - Twojej matki tam nie ma, Nathanie. Nie znaleźli jej. Ani twojej matki, ani tej Mishy od Zanestich, która była u was w domu. Jej ojciec przyszedł tu pytać, czy ją znaleźliśmy. Oszalał, rwał sobie włosy! Dziś w nocy stracił nie tylko Mishę, ale i syna. Misha przepadła! Ten fakt w końcu dotarł do Nathana. Usiadł w kurzu i ukrył głowę w dłoniach. Nie z powodu łez, tylko olbrzymiego zmęczenia. Wiedział bowiem, Ŝe musi się wreszcie obudzić - naprawdę obudzić i stać się częścią tego świata, który dotąd odrzucał. Bo dotąd... nie miał on dla niego znaczenia. Nic nie miało większego znaczenia. Ten świat nie był jego światem, nie był nawet prawdziwy, gdyŜ nie dostrzegał w nim niczego dla siebie. Ludzie, poza kilkoma

wyjątkami, zdawali mu się całkiem obcy. Ale utrata Mishy była faktem i nie mógł temu zaprzeczyć; jedyny ciepły kącik jego serca był teraz pusty i zimny. Nieprawda, było tam jeszcze jedno ciepłe miejsce, do tej pory zajmowane przez jego ukochaną matkę. Czy ona równieŜ przepadła? W takim razie jego serce czekałoby zupełne skostnienie. Odwrócił się do Lardisa. - Ktoś widział, jak zabierali moją m- m- matkę? Lardis westchnął. - Nathanie, mam na głowie wiele spraw. Zbyt wiele spraw i za mało czasu. Ale kiedy wszystko zrobimy, popytam, moŜesz być pewien. Nie ty jeden szukasz odpowiedzi. Gdy nadejdzie wschód, będziemy wszyscy wiedzieli, kogo uprowadzono, zabito, zgwałcono, przemieniono. Wtedy teŜ będziemy musieli... nauczyć się z tym Ŝyć. Teraz jednak nic się nie da zrobić. Sam teŜ nic nie zdziałasz. - To co powinienem zrobić? Lardis wzruszył ramionami, westchnął. - Znajdź sobie jakieś ciepły kąt. Trochę się prześpij. - A ty? Ty nie potrzebujesz snu? - Co zadziwiające, Nathan nieledwie się postawił. Lardis mógłby się spodziewać czegoś takiego po jego bracie, Nestorze, ale po Nathanie? - Później się prześpię - odrzekł szorstko, odwracając się. - Teraz jeszcze... mam robotę. Kończmy więc, jestem zajęty! Nathan potrząsnął krótko ściętą, jasną czupryną. - Jeśli ty znajdujesz w sobie siły, ja teŜ mogę. A zresztą, jak mógłbym zasnąć? Lardisie, ja... nie mam juŜ nikogo! Lardis słysząc tę pustkę w jego głosie, jakby echo jego własnego osamotnienia, pomyślał: Ja teŜ nikogo nie mam, juŜ nie. MoŜe poza tobą. Na głos jednak powiedział: - To bądź silny, ale tutaj nie jesteś potrzebny, przynajmniej na razie. To paskudne miejsce, Nathanie. A my wykonujemy naprawdę paskudną robotę... Potem nie było juŜ czasu na rozmowy, gdyŜ Andrei odciągnął koc z następnej ofiary i ponaglał go, machając ręką. Lardis podszedł i spojrzał we wskazane miejsce. MęŜczyznę pod kocem ugryziono w szyję, i pokaźne ślady ukąszeń zakrywały teraz strupy, odcinające się od grubych, sinych Ŝył. Nie oddychał, nie wyczuwało się pulsu, leŜał absolutnie spokojnie. Nathan odszedł kilka kroków i stanął tam patrząc. Musiał dowiedzieć się jak najwięcej o tym wszystkim, bo nie była to juŜ zabawa, którą z Nestorem i Mishą urządzali sobie w lesie. Te Wampyry były prawdziwe, tak jak koszmar, który tu sprowadziły.

Lardis oderwał od mankietu swojej kurty jakieś świecidełko, rozwarł zimne, szare palce lewej dłoni trupa, by zaraz zacisnąć je na owej błyskotce: srebrnym dzwoneczku. Cofnął się i czekał. A po chwili... ...”Umarły” (którego Lardis miał wszelkie podstawy uwaŜać za nieumarłego, lecz i tak musiał to sprawdzić) jęknął i tak się wzdrygnął, Ŝe zatrzęsło całym jego ciałem. Powieki zatrzepotały, ale na szczęście, pozostały zamknięte. Nie był jeszcze gotów się obudzić, ale nawet mimo braku przytomności trucizna w jego krwi broniła przebiegu przemiany. Dłoń zaczęła gorączkowo uderzać o blat stołu, otwarła się i odrzuciła na bok to srebrne świecidełko. Wtedy westchnął i znów znieruchomiał. A Lardis dał znak ruchem głowy. Zdeterminowani kaci, o posępnych twarzach, podeszli zaraz i Nathan zobaczył, co Lardis nazywał „paskudną robotą”. Teraz zmusił się, aby na nią popatrzyć i aŜ go zemdliło. Te wszystkie grzechoczące, szyderczo uśmiechnięte szkielety z gawęd szeptanych przy ogniskach, przyoblekły się teraz w gnijące ciała a wszystkie złe sny dzieciństwa w jednej chwili znów odŜyły. W tej nierealnej scenerii, przepojonej czerwonym poblaskiem ognia, dymem i swądem spalonych ciał - gdzie ponure postacie przemierzały noc, dźwigając brzemię owiniętych kocami trupów, a Lardis Lidesci był najwyŜszym sędzią, decydującym o Ŝyciu i śmierci - Nathan wreszcie uwolnił się z głęboko wpijających się w niego oków psychicznych, stając się człowiekiem z Krainy Słońca: Cyganem. Przynajmniej samą powłoką. Człowiek jednak to nie tylko ciało i krew. Będąc świadomym, moŜe panować nad swym ciałem, a nawet, w znacznej mierze nad swymi myślami. Ale kiedy śpi...? Czy jego myśli naleŜą wyłącznie do niego? Jako mały chłopiec, Nathan czasem pytał matkę: „Czemu wilki mówią do mnie przez moją poduszkę? Czemu ja słyszą to wszystko, co szepczą umarli?” Słysząc to, zdawała się zamykać w sobie, jak kwiaty o zachodzie; w oczach pojawiał się niepokój; uciszała go i prosiła, by tak nie mówił, bo takie pytania są dziwne i nie spodobałyby się ludziom. A było to zaledwie kilka spośród tych dziwnych pytań, których Nathan nauczył się nie zadawać, z czasem zaś prawie całkiem przestał o cokolwiek pytać i wybierał milczenie. Nawet we śnie uczył się przede wszystkim milczeć. Ale tak było wtedy, w dzieciństwie. A teraz jest juŜ męŜczyzną...

Lardis polecił Nathanowi odejść, znaleźć ciepły kąt i przespać się. Ale nie był w stanie tego zrobić. Nie zdziwiłoby go nawet, gdyby juŜ nigdy nie mógł zasnąć. Zamiast tego, dał sobie spokój z oglądaniem „paskudnej roboty” Lardisa i Andreia - tego, co działo się na wielkim stole,

potwornego, lecz koniecznego badania zabitych i nieumarłych przez Ŝyjących - i odszedł usiąść blisko krzyŜa, na którym, przybity srebrnymi gwoździami, wisiał wampyrzy porucznik. Ktoś przyniósł Nathanowi jego ubranie, on zaś ubrał się automatycznie, prawie nieświadomie, potem siedział trzęsąc się pod kocem i czekał, aŜ porucznik odzyska przytomność. Lardis bowiem zamierzał przesłuchać tego potwora i niezaleŜnie od metod, jakimi zamierzał posłuŜyć się stary Lidesci - zapewne okrutnych - Nathan pragnął na własne uszy usłyszeć uzyskane dzięki nim odpowiedzi. Był wszak teraz Cyganem i coś sobie ślubował; nie rozgłaszał tego, ale i tak był to ślub, i to trudny do spełnienia. śeby móc zniszczyć swoich wrogów, musiał ich najpierw zrozumieć. Niedaleko paliło się mniejsze ognisko z wolna tak bardzo go rozgrzewające, Ŝe zaczął przysypiać. I choć wcześniej uwaŜał to za niemoŜliwe, niedługo potem skulił się na boku i usnął. Zaczynał się proces leczenia, i nie tylko ciała. Przede wszystkim jego umysł miał okazję pogodzić się z niezaprzeczalnym faktem jego istnienia, a jednocześnie przyswoić sobie coś z potwornych faktów, określających tę rzeczywistość. W jakiejś mierze, właśnie po to spał: Ŝeby uleczyć swe ciało i umysł, i pozwolić podświadomemu Nathanowi na próbę uporządkowania chaosu nowej rzeczywistości Nathana fizycznego. Tyle Ŝe jego umysł nie przypominał umysłów innych ludzi: bardziej złoŜony, jako Ŝe genetyka ukształtowała go na podobieństwo innego umysłu, stanowił Ŝywe potwierdzenie uniwersalnej reguły „jaki ojciec, taki syn”. Jedyna róŜnica między nim a jego ojcem, Nekroskopem, tkwiła w tym, Ŝe Harry Keogh w swoim świecie miał do dyspozycji matematykę i rzesze umarłych troszczących się o niego, wolnych od lęku. W tym świecie... Ogromna Większość miała wszelkie powody do obaw i uwaŜała, Ŝe polegać moŜe jedynie na sobie. Tak więc umarli wciąŜ stronili od Nathana, ilekroć swymi snami zanadto zbliŜył się do ich snów. Tak jak teraz...

...Czuł, jak się przed nim zamykają, wycofują w ciszę swych grobowców! Rzesze umarłych, szybciej niŜ kiedykolwiek przedtem, wyczuły go i odtrąciły. Musiał więc śnić o Ŝywych. W jego myślach królowała Misha; naturalnie więc śnił o niej. Nie o takiej, jaką widział ostatnio, w szponach człowieka-bestii (jego umysł się przed tym bronił), ale o ujętej w migawkach z przeszłości. O dziecku, o dziewczęciu i o młodej kobiecie. Najpierw, jako o dziecku... O Mishy takiej, jaką zobaczył za tamtym pierwszym razem: całej gołej, gładkiej i lśniącej, tak zwinnej jak rybka pływającej na płyciźnie naznaczonej cętkami słońca i zachęcającej go, by do niej dołączył. AŜ dziw bierze, jak jej niewinność odebrała mu jego własną! Mimo iŜ był jeszcze dzieckiem, jego myśli były myślami męŜczyzny. Potem zdarzało się to jeszcze wielokrotnie,

zawsze jednak trzymał swe zmysły z dala od niej; igrali jak dzieci, początkowo niewinnie, ale z upływem lat to zaczęło się to zmieniać. Kiedyś, gdy pływali razem, a potem na powrót naciągnęli na siebie ubrania - śmiejąc się i szturchając na brzegu rzeki - wreszcie padli sobie w ramiona i wyczuła napierającą na nią jego twardość. Z miejsca zauwaŜył, Ŝe wstrzymała oddech i nieco się odsunęła. Potem jednak, gdy ciekawość wzięła górę, pozwoliła swej ręce „niechcący” omsknąć się ku niŜszym partiom ciała Nathana, by sprawdzić reakcję Ŝerdki pulsującej w jego portkach. Misha miała starszych braci; ślepa nie była; rozumiała swoje. Innego dnia, gdy błąkali się po lesie, on zaś miał piętnaście lat, a ona o jakiś rok mniej, natrafili na śliwę. Lato trwało juŜ długo i owoce były bardzo dojrzałe. Podniósłszy ją, Ŝeby mogła dosięgnąć lśniących fioletowych śliwek, Nathan aŜ za dobrze uświadomił sobie, Ŝe jej uda przechodzą w mocne, krągłe, nadal jeszcze trochę chłopięce pośladki, dostrzegł teŜ pączki jej piersi, gdy wyciągała ręce w górę. Dlatego więc, gdy zerwała juŜ trochę owoców, rozluźnił uścisk i pozwolił jej zsunąć się w jego ramiona... ...Zachwycił się widokiem śniadych nóg, odsłoniętych aŜ do pasa, bo tak wysoko podjechała jej sukienka. Zobaczyła, jak się na nią patrzy, i poczuła go tuŜ przy sobie, jak tylko wyciągnęła palce stóp, by dotknąć leśnego poszycia; powiedziała więc, jakoś tak bez tchu, odruchowo: - Patrzcie no! Twój mały znowu podskakuje... A kiedy się odwrócił, zawstydzony i pokraśniały... - Nathanie, czekaj! - Złapała go za łokieć. - W porządku. Ja to rozumiem. To nic złego. Podskakuje z radości - bo się mną cieszy. Jej bracia przecieŜ mieli dziewczyny i Misha wiedziała, jak sobie radzili ze swoim napięciem, jak znajdowali ulgę od nadmiaru emocji. - Powinieneś mu ulŜyć - powiedziała więc Nathanowi, nadal w niego wtulona - zanim go rozsadzi. I pod osłoną wysokich traw pod śliwą, szeptem, a zarazem w zdumieniu, przyrównała purpurę jego napęczniałej Ŝołędzi do ciasno napiętej skórki dojrzałych śliwek i głaskaniem doprowadziła go do szczytu. Od tamtej pory, przez trzy długie lata zaspokajała go w ten sposób, pozwalając, by odpłacał jej takimi samymi dowodami największej czułości. Nad wiek jednak mądra, ani razu nie pozwoliła, by w nią wszedł. - O, nie! - mówiła, gdy jego ciało napierało szczególnie uporczywie. - Bo gdybym miała dzieci musiałabym je uczyć, a jeszcze przecieŜ nie mogę, bo sama muszę się duŜo nauczyć. Zresztą jeszcze się nie zdecydowałam. MoŜe cię kocham, Nathanie, ale nie jestem tego pewna. Co, jeśli

odkryję, Ŝe kocham kogoś innego, a będzie juŜ za późno? Jeśli pozwolę, Ŝebyś we mnie wszedł, juŜ teraz, moŜe okazać się to wbrew mej woli. I wreszcie, zaledwie przed rokiem, gdy szli o zmierzchu poprzedzającym noc, zatrzymali się nieco, by trochę się popieścić na trawiastym stoku, ona trzymała go w dłoni, rozpulsowanego. Nathan powiedział: - O- o- on teŜ chce cię p- pocałować. Tam, gdzie dotąd całowały cię tylko moje p- p- palce. I znów, wiedziona impulsem wzięła go głęboko w usta, doprowadziła do finału, a kiedy skończyli, powiedziała: - Tak właśnie. Krew nie woda, Nathanie, a od tego nic nie przybędzie. - I zamykając mu palcem usta, dodała: - Ćśś! Nic nie mów, nie protestuj! JuŜ jesteśmy dorośli. Daj mi jeszcze rok, a potem - podejmę decyzję. Ale to nie będzie łatwe. Mój ojciec i bracia przyglądają się wielu męŜczyznom z Siedliska i tobie teŜ się przyglądają. Och, wiem - ja wiem, Ŝe nawet nie przypuszczają, jaki jesteś - ale tym trudniej będzie ich przekonać. A poza tym, moŜe wypaść na kogoś innego. Tym „kimś innym” mógł być tylko Nestor i Nathan wiedział o tym, ale nic nie mówił. Tylko... zastanawiał się. Bywało przecieŜ tak, Ŝe Nestor i Misha teŜ chodzili gdzieś sami i któŜ mógłby wiedzieć, co się wtedy...? ...Ale nie, Nestor przecieŜ uganiał się za innymi dziewczętami z wioski, podczas gdy Nathan nie miał nikogo poza Mishą. To z pewnością musiało robić róŜnicę? Teraz, gdy we śnie pojawił się jego brat, Nathan ruszył dalej, ruszył w przód, ku teraźniejszości. A Misha była juŜ nie tyle dziewuszką, co młodą kobietą, siedzącą w domu jego matki, niczym jakiś dziki kwiat o ciepłych barwach, w świetle lamp i blasku płomieni. Drobna, ale długonoga - podobna elfom, tym stworzeniom, które według cygańskich mitów zamieszkiwały leśne ostępy - Misha Zanesti ogromnie fascynowała Nathana. Ona jedna na tym świecie naprawdę go fascynowała! Trudno mu się było skupić na tym, co mówiły, ona i jego matka. Marzyło mu się bowiem tylko jedno: patrzeć na Mishę. Nawet teraz, we śnie, nie umiał sobie przypomnieć, co mówiły, niewątpliwie jednak pamiętał, jak Misha wyglądała... Jej włosy, ciemne jak noc, aksamitne, najciemniejsze, jakie Nathan kiedykolwiek widział, w blasku słońca połyskujące czernią kruczego skrzydła. Jej oczy - takie wielkie i ciemnobrązowe, pod tak czarnymi, wyrazistymi łukami brwi, Ŝe same teŜ wyglądały na czarne - takie wilgotne i skupione, gdy słuchała ciepłego, cichego głosu Nany Kiklu, od czasu do czasu kiwając głową ze zrozumieniem i na potwierdzenie. Jej usta: małe, proste i słodkie pod odrobinę zakrzywionym nosem, choć zdarzało się widzieć ją z rozszerzonymi, tak po cygańsku, nozdrzami (a podobna w tym była do swego ojca), nie mającymi jednak w sobie nic jastrzębiego ani surowego. Jej uszy, odrobinę spiczaste, tak jasne na tle aksamitu włosów, puklami spadającego na ramiona.

MoŜe i była mniej dzika, mniej pełna swady, rozmyślnej zmysłowości - mniej zalotna i znacznie bardziej powściągliwa - niŜ niektóre młode Cyganki z Siedliska, ale pod Ŝadnym względem nie była od nich gorsza. Mishy ognia nie brakowało - Nathan dobrze to wiedział, tyle Ŝe tłumiła go i podsycała w sobie. Dlatego tylko on jeden (a moŜe Nestor teŜ?) widział jego blask bijący z niej na wszystkie strony, niby biel doskonale foremnych zębów, gdy uśmiechała się do słońca. Och, ale widział teŜ, jak te zęby szczerzyły się w grymasie i znał kilku chłopaków, którzy zaznali razów jej języka, gdy usiłowali zanadto się spoufalić! I tak mieli szczęście, ci zuchwalcy, bo odczuliby to znacznie mocniej, gdyby on... gdyby Nathan... ale to nie było w jego stylu. Wtedy jeszcze nie było. Tak czy inaczej, Misha umiała zadbać o siebie i kierowała się swoją własną filozofią. Zapamiętał jej słowa: „Jeśli dziewczyna nosi się jak ladacznica i tak teŜ się zachowuje, musi się spodziewać, Ŝe tak ją będą traktować. Ja taka nie jestem i nie będę!” Ale z Nathanem zawsze ulegała swoim nastrojom. I za to był jej wdzięczny... Jego matka i Misha zniknęły ze snu Nathana, ustępując miejsca Nestorowi. Kroczył ulicami Siedliska, podziwiany przez dziewczyny i wielbiony przez przyjaciół, podczas gdy z Nathanająkały wszyscy drwili. Nestor, dumny, silny - moŜe arogancki - ale na pewno nie okrutny, przynajmniej nie do tej ostatniej nocy, kiedy gotów był wykorzystać siłę fizyczną, by drugiej osobie narzucić swą wolę. Nestor, który przez wszystkie lata dzieciństwa opiekował się Nathanem i chronił go, a troszczył się teŜ o Mishę. Póki nie zobaczył, jak wiele ją łączy z Nathanem. Nestor, który przepadł, uprowadzony przez wampyrzego lotniaka do Krainy Gwiazd. Nie!, zaprzeczył we śnie Nathana głos, który od razu rozpoznał. GdyŜ był to głos myśli, a głosy telepatyczne - nawet szepty umarłych - nie róŜnią się od swoich bardziej cielesnych odpowiedników; „brzmią” tak samo jak zwykła mowa. Ale tym razem nie odezwał się Ŝaden zmarły, nie była to nawet „osoba”, choć Nathan zawsze ją za taką uwaŜał. A zatem... Nie!, powtórzył ów głos w myślach, niby warknięcie, kaszlnięcie lub szczeknięcie, wdzierające się w śniący umysł Nathana. Twój brat - nasz stryj - nie został uprowadzony do Krainy Gwiazd. Stwór latający, który go porwał, runął na ziemię na wschód stąd, w Kranie Słońca. Nathan wyobraził sobie mówiącego. Nadał mu kiedyś imię Błysk, z uwagi na ukośny biały pasek przecinający płaskie czoło od lewej brwi do prawego ucha, tak jakby w tym miejscu futro dotknął szron. Błysk, którego oczy o zmierzchu brązowe były niczym dziki miód, a nocą wściekle Ŝółte. Gibki, lecz nie chudy, cały z mięśni, biegający tak pewnie, jak górska kozica, a o wiele szybszy. Czy rozumny? - och, pod tym względem przewyŜszający prawie całą sforę! Podziwiał go i szanował, czując, Ŝe to uczucie jest odwzajemnione. Bo jeśli nie, to czemu dzikie wilki z gór

granicznych miałyby nazywać Nathana swym „stryjem” i przychodzić do niego we śnie, jak przychodziły czasem tuŜ po przebudzeniu? Szary brat odczytał myśli Nathana, skupione teraz bardziej niŜ sprawiłby to przypadkowy sen. GdyŜ jesteś naszym stryjem!, upierał się. Moim, a tak samo tych, których ty nazywasz Ciętym i Grymasem, moich braci z tego samego miotu. A poniewaŜ i ty, i my jesteśmy z jednej krwi i jednego umysłu, troszczymy się o ciebie i twój los. Nasz ojciec chyba by sobie tego Ŝyczył... (Jakby wzruszenie ramionami, ruch ucha porośniętego szarym futrem). Nie naleŜymy do jednego rodzaju, ale jesteś przecieŜ naszym krewnym. Naszym stryjem. Tak jak Nestor. I jesteś takŜe tym, który nas rozumie. Ze wszystkich Cyganów ty jeden, Nathanie, umiesz przełoŜyć nasze myśli i odpowiadasz na nie. Nathan nigdy nie rozumiał, na jakiej zasadzie wpisały go w swój wilczy rodowód; uwaŜał to za rodzaj komplementu, jemu bowiem wystarczało, Ŝe jest ich przyjacielem. Teraz jednak wydawało się, Ŝe jego przyjaźń z wilkami przynosi owoce. - Co z Nestorem? - chciał wiedzieć. - Czy Ŝyje? Nasi szarzy bracia z Siedliska widzieli, jak znikał w paszczy potwora, warknął natychmiast tamten. Schwytany, pomknął w górę, poniesiony na wschód, ku granicznym szczytom. Ale my ze wzgórz śledziliśmy niezdarny lot tego stwora. Raniony wielką strzałą, wciąŜ tkwiącą w jego ciele, nie zdołał przebyć gór. Z broczącą raną spadł na ziemię, runął między sosny i wyzionął ducha na stokach nad osadą cygańską. I dlatego twój brat, czyli nasz stryj Nestor, jest nie w Krainie Gwiazd, aw Krainie Słońca. Ale... nie umiem powiedzieć, czy Ŝyje. Członkowie watahy podeszli blisko, lecz nie tak blisko. A ludzie z tego miasta boją się teraz stworów nie będących ludźmi. Tak samo jak obcych ludzi. Szare bractwo musi się trzymać z dala. - Którego miasta? - Nathan z trudem poskramiał swoje podniecenie w obawie, by się nie zbudzić. - Gdzie runął ten lotniak? Jeśli Nestor jeszcze Ŝyje, muszę go znaleźć. Tylko on mi został. - Masz nas. - Tylko on mi został spośród ludzi. - Został teŜ Lidesci, który był przyjacielem twego ojca, jeszcze zanim my przyszliśmy na świat. - Ale Lardis Lidesci... nie jest moim krewnym. (Ten mądry wilk pokiwał głową.) To miasto jest zaraz na wschodzie, między rzekami. - Dwa Brody? Tak się chyba nazywa. Ale, Nathanie, masz jeszcze matkę i tę młodą cygańską kobietę. Widzieliśmy was razem i ciągle masz ją w głowie.

- Mishę? Nie wiem, czy Ŝyje. A jeśli Ŝyje, nie wiem gdzie, anijak długo jeszcze. Zabrał ją... człowiek-pies! Istna bestia, Wampyr! - Mieszkaniec, nasz ojciec, był człowiekiem-wilkiem, wilkołakiem. Nathan potrząsnął głową. - Wasz ojciec nie mógłby być jak tamten. Wy jesteście zwierzętami, nie ludźmi. A tamten był... bestią. Zaprzeczeniem człowieczeństwa. Wiemy o nim. (Znów to kiwnięcie mądrego łba.) Szarzy bracia na wschodzie, za przełęczą, słyszeli jak z WieŜycy Karen śpiewa do księŜyca. Bo naszą srebrną panią wielbi tak jak my. Ale masz rację: nie jest taki jak my. My jesteśmy... zwierzętami, a on jest bestią wcieloną. - Wampyrem - rzekł Nathan - właśnie tak... - A twoja matka, co z nią? - Nie wiem. MoŜe ją zabrali; modlę się do mojej gwiazdy, Ŝeby tak nie było; moŜe uciekła w las. Ale jeśli tak, to czemu nie wróciła? Wiecie coś o niej? - Nie. Tylko przypadkiem dowiedzieliśmy się o Nestorze. śyczymy ci szczęścia w poszukiwaniu go. - Opuszczacie mnie teraz? - Nathan niechętnie się z nimi rozstawał. Nadchodzi coś nowego. (W wyobraźni Nathana złote ślepia Błyska zdawały się płonąć. Ale ich Ŝółty ogień juŜ gasł, a telepatyczny głos wilka słabł, zanikał.) Dziwne i potworne stworzenia przybywają do Krainy Gwiazd, by stamtąd najeŜdŜać Krainę Słońca. Lasy i góry nie są juŜ bezpieczne, ani dla wilków, ani dla ludzi. To są problemy, których rozwiązania nie znamy, jest jednak ktoś taki, kto moŜe coś wiedzieć. Idziemy więc teraz wypytać się o wszystko. Nathan desperacko próbował go powstrzymać, przytrzymać tę jedną znajomą nić cokolwiek niesamowitą wątłą i niewiarygodną - wiąŜącą go ze światem, który w przeciągu kilku krótkich godzin zamienił się w koszmar. - Rozwiązania? Na Wampyry nie ma rozwiązania. - MoŜe masz rację. MoŜe się mylisz. (Głos cichł, a słowa zdawały się tracić sens i znaczenie. Bo jak inaczej mógłby przełoŜyć sobie te i ostatnie słowa, które usłyszał, zakładając, Ŝe dobrzeje zrozumiał?) Ale nasza matka mówi z naszym ojcem, który jest twoim bratem, i jeśli ktoś wie, to tylko on. I dlatego musimy pomówić z tą, co nas wykarmiła. - Z waszą matką? Z wilczycą? - Tak, tam gdzie jej kości bieleją w ukryciu... Wtedy wydało się Nathanowi, Ŝe zawył zimny wiatr, wywiewając wilczy głos z jego snu...

...Nie był to jednak wiatr, lecz nocne powietrze, gdy ktoś odsłonił mu głowę. MruŜąc oczy przed blaskiem ognia, zobaczył, Ŝe klęczy obok niego Lardis, ściągając zeń koc. - Nathanie - warknął stary Lidesci. - Wstawaj, chłopcze, i zabieraj się stąd. Ten, którego tak dobrze strzegłeś, budzi się, a ja mam z nim sprawę. I jak to sny w świetle jawy, ten Nathanowy teŜ szybko się rozpadał, rozsypywał. Te jego partie dotyczące nieprawdopodobnych powiązań szybko ginęły w zapomnieniu; jego wilki zawsze nazywały go stryjem, nie widział więc w tym nic dziwnego, ani teŜ nowego. Nie warto było zachowywać tego w pamięci. Co innego, ta waŜna informacja o Nestorze; tej się uczepił, wciąŜ ją sobie powtarzając. Lotniak, który uprowadził Nestora runął na ziemię na wschodzie, blisko Dwóch Brodów. A zaledwie wczoraj późnym popołudniem Nathan i pozostali towarzysze Lardisa mijali Dwa Brody, wracając do domu. Od tamtej pory jakby nastał nowy wiek. Wiek ciemności. MoŜe powiedział to głośno, zanim się w pełni obudził. Bo Lardis z miejsca zapytał: - Hę? Dwa Brody? Co z nimi? - One... mi się śniły - odparł Nathan. - Dwa Brody, tak mi się zdaje. - Dawno temu nauczył się nie opowiadać o swoich snach. Zwłaszcza nie o tych co dziwniejszych. Ale Lardis potrząsnął zmęczoną, udręczoną głową. - Nie, to nie był sen. Dwa Brody zostały tej nocy zaatakowane. Stały się zapowiedzią masakry, która miała miejsce tutaj. Garstka uciekinierów dotarła tu, kiedy spałeś i pewnie słyszałeś nasze rozmowy. Dwóch Brodów juŜ nie ma; ci ludzie nie chcą tam wrócić; plemiona są rozbite, Nathanie, my wszyscy zaś znowu stajemy się Wędrowcami. Dni będą naleŜały do nas, a za jedynego pewnego przyjaciela mieć będziemy złote słońce, jednakŜe wszystkie długie i ciemne noce naleŜeć będą do Wampyrów! Wampyrzy porucznik z jękiem dochodził do siebie na krzyŜu. Nathan wstał, rozprostował kości i poczuł, jak palą go wszystkie obraŜenia. Zerknął na gwiazdy nad czarną linią gór, zobaczył, Ŝe było dobrze po północy. Nigdy nie spał na raz tak długo w jednym miejscu. Pęcherz miał pełen i musiał go opróŜnić. Powędrował się odlać w cień. Ziemia wszędzie wokoło i tak była zbezczeszczona, przesiąknięta wampyrzą mgłą, smrodem wojowników i cygańską krwią, której nikt nie pomścił. Trochę szczyn nie mogło jej zaszkodzić. Myśli Nathana stawały się gorzkie i cyniczne, jak palący smak w ustach... Kiedy wrócił do krzyŜa, porucznik juŜ w pełni się ocknął, obracał głowę na boki, na ile pozwalał mu gwóźdź przeszywający związane w supeł włosy, gniewnie patrząc na garstkę ludzi, którzy zbierali się, by go przesłuchać. Na chwilę wampirze szkarłatne ślepia przylgnęły do

Nathana, wgryzły mu się w duszę, odepchnęły go o krok, by zaraz ruszyć dalej. Nathan nie stanowił zagroŜenia; był tylko młokosem, nikim waŜnym. Ci ludzie jednak, to co innego. Zwłaszcza wyglądający jak małpa, pustooki wódz tego cygańskiego motłochu. Vratza od Wrana skupił swój szkarłatny wzrok na Lardisie. Spojrzał na niego krzywo. - Człowieku - zaskrzeczał - przepadłeś. - Za to, co mi zrobiłeś i jeszcze zrobisz - przewrócił oczyma na lewo i prawo, przypatrując się srebrnym gwoździom łączącym go z krzyŜem - mój pan, lord Wran zapcha ci gardło twoimi własnymi flakami, wydrze bijące jeszcze serce i zje, póki będzie parować, a twoje szczątki rzuci swym wojownikom. Kimkolwiek byłeś, juŜ cię nie ma. Lardis podniósł wzrok, przechylił nieco głowę, i nieufnie z niesmakiem, pociągnął nosem. Spojrzał na otaczających go ludzi: Kirka Lisescu, Andreia Romani i jego braci, a takŜe na jednego, czy dwóch innych, pytając: - Czy jego głos się niesie, czy teŜ leci w dół? Wydaje mi się, Ŝe leci; a moŜe to tylko smród wojowników, wiszący w nocnym powietrzu? Nie, tamten byłby słodszy. Chyba więc popełniliśmy błąd, bo powinniśmy przybić go wyŜej. Ale co tam... smród to tylko smród. Mięśnie wampira napęczniały, gdy naparł zszarzałymi rękami na srebrne ćwieki; zadygotał tak, Ŝe całym ciałem szarpnęło, potem jęknął i znieruchomiał. Po chwili jednak, podniósłszy głowę, by jak przedtem popatrzeć wilkiem na Lardisa, rzekł: - Tak, Ŝartuj sobie, póki jeszcze moŜesz. Bo wszystko tutaj - parsknął i drwiąco machnął głową - jest juŜ skończone. I wszyscy twoi ludzie to juŜ proch. Niech wszyscy twoi męŜczyźni, kobiety i dzieci zaczną liczyć swoje oddechy, ciesząc się kaŜdym, bo moŜe być ostatni. Ci szczęśliwi oddychać będą niezbyt długo. Jeśli zaś chodzi o tych, którym szczęścia zabraknie, tym przypadną w udziale wątpliwe rozkosze wielkiej wieŜycy w Krainie Gwiazd; od młynów, w których ich kości mielone będą na strawę, po zagrody wojowników i cuchnące metanem otchłanie. Staną się paliwem dla Ŝądzy mego pana, ciałem, które dowolnie będzie modelował, karmą dla jego bestii. Ktoś przyniósł Lardisowi stołek, na którym usiadł zakładając nogę na nogę, na kolanie oparłszy łokieć, a na kłykciach spracowanej dłoni swój kwadratowy podbródek. Zdawał się nie przejmować jeńcem, ale kaŜdy w jego otoczeniu pojmował, jakŜe złowróŜbny był jego spokojny, cichy głos, gdy stwierdził: - Wytrwały z ciebie, sukinsyn, co? A potem, juŜ bardziej konkretnie: - Masz jakieś imię, wampirze, czy wystarczy ci, Ŝe pozostaniesz w naszej pamięci tylko jako smród i kłąb czarnego dymu, bijące z naszego ogniska?

Stwór szarpnął się i spojrzał jeszcze groźniej, ale teŜ widać było, jak się trochę trzęsie, wisząc na swym krzyŜu. Zatruwany srebrem z kuli, która przeszyła mu szeroką pierś - a takŜe z długich gwoździ, którymi przybito jego przeguby, łokcie i targane kurczami mięśnie łydek do belek twardych jak Ŝelazo - podług wampirzych standardów był osłabły, ale jak na człowieka nadal mocny. Nawet teraz, gdyby tylko udało mu się zejść z krzyŜa, szerzyłby pośród swych dręczycieli rzeź, póki ktoś by mu nie wpakował strzały w serce. Tak właśnie pragnął odejść: w jednej chwili walcząc krwawo, w następnej mając juŜ w piersi grot i wreszcie tracąc głowę pośród strug szkarłatu! Później nawet mogliby go spalić, podług ich woli. Ale nie teraz... póki jeszcze Ŝyje. Lardis chyba mu czytał w myślach. - Ach tak? - powiedział. - To ogień ciebie niepokoi? - Wiedział, Ŝe tak, bo wampir zawsze płonie wolno, a Ŝyjący w nim stwór do końca się broni. W tym czasie Kirk Lisescu gdzieś się wymknął i wrócił z łopatą. Pogwizdując bez Ŝadnej określonej melodii, pochylił swój chudy, umięśniony grzbiet u stóp krzyŜa i zaczął rozkopywać niezbyt ubitą ziemię. Ilekroć łopata uderzała w pionową belkę, ta nieco drŜała. Patrząc na porucznika, Lardis ruchem głowy wskazał działania Kirka i oznajmił: - Kopie tu z przodu, Ŝeby bezwładny krzyŜ mógł się zwalić w tamto ognisko. - Wstając, niedbale machnął kciukiem za siebie, gdzie znajdował się długi i głęboki dół, pełen rozŜarzonych węgli. - Uch! - Lardis otarł czoło. - AleŜ tu gorąco. Potem przechadzając się tam i z powrotem - przekrzywiwszy, nie nadto jednak agresywnie, swą wielką głowę, a ręce mając splecione za plecami - ciągnął dalej jakby od niechcenia: - Oczywiście, gdybyś zaczął mówić... mój zacny przyjaciel pewnie przestałby kopać, Ŝeby wysłuchać, co masz do powiedzenia! - Wzruszył ramionami. - Sprawa jest naprawdę prosta: póki mówisz, Ŝyjesz, przynajmniej dopóki jawisz się jako interesujący rozmówca. A kiedy kończysz mówić, płoniesz. Jak dotąd, jeszcze nie powiedziałeś nam, jak się nazywasz, ani skąd przybywasz, ani teŜ, ilu was tam jest... W ogóle niczego, co mogłoby wydać się nam choć w maleńkim stopniu interesujące! Wyrzuciwszy z siebie ostatnie słowa, Lardis zacisnął zęby, skoczył, wyrwał łopatę Kirkowi Lisescu i zabrał się do kopania pałając pragnieniem zemsty, aŜ krzyŜ zakolebał się ze złowróŜbnym trzaskiem i odrobinę przekrzywił w stronę ogniska w rowie. To wystarczyło, by wampir zaczął mówić...

II

- Jak się nazywam? - zatrajkotał nieumarły stwór na krzyŜu, wytrzeszczając czerwone ślepia, wpatrując się w ognisko, w które będzie się powoli osuwał, twarzą w dół, o ile nie zdecyduje się mówić. - To wszystko, co chcesz poznać? Moje imię i jeszcze trochę bezuŜytecznych informacji? A zatem, jeśli tak ci to potrzebne, zwą mnie Vratza od Wrana. I tyle. Co jeszcze mam ci powiedzieć? Lardis odrzucił łopatę, cofnął się nieco i głęboko zaczerpnął tchu. Potem podniósł wzrok na niego i pokiwał głową, uśmiechając się, niezbyt jednak wesoło. - Przyjąłeś więc imię swego pana? Miałeś teŜ zamiar zająć kiedyś jego miejsce? Szparki wampirzych oczu spod opuszczonych brwi strzeliły szkarłatną pogardą. - W Turgosheimie - mruknął - lord Wran Wścieklica miał kilku poruczników. Tu i teraz słuŜył mu tylko jeden - ja! Tak, będę Wampyrem. Czy raczej byłbym. Lardis znowu skinął głową. - W Turgosheimie, hę? A gdzieŜ to, powiedz, jest Turgosheim? Tamten popatrzył nań gniewnie, nozdrza mu się rozdęły, milczał... dopóki Kirk Lisescu nie zabrał się znów za łopatę. Wtedy... - Na wschód stąd! - krzyknął Vratza, napierając na srebrne gwoździe, aŜ wić się zaczęły i buntować jego sine Ŝyły. Wysiłek jednak poszedł na marne. Prędzej rozszarpałby sobie ciało, niŜ wyrwał te ćwieki. - Na wschód stąd - wychrypiał znowu, rozluźniając się, jak tylko potrafił, nadal wszak wisiał, rozdygotany i cięŜko dyszący. - Za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami. Tam teŜ są góry, ale niŜsze - na północy Kraina Gwiazd, a na południu Kraina Słońca, podobnie jak tutaj - tylko mniejsze. Turgosheim leŜy, skryty przed słońcem, w wąwozie. Był naszym domem, lecz Gniewica wyprowadziła nas stamtąd i przywiodła tutaj. - Gniewica? - Lardis przekrzywił głowę na bok. - To imię? Waszej przywódczyni. Lady? - Gniewica Zmartwychwstała, jak najbardziej lady. Ona wyprowadziła nas z Turgosheimu. Słowa Vratzy płynęły potokiem. Lardisowi wystarczyło tylko zadawać pytania. - Dlaczego was tu przywiodła? - Bo Turgosheim juŜ nam nie słuŜył. Zbyt wiele Wampyrów, za mało ludzi w Krainie Słońca. - Aha! - Lardis zadarł głowę i zmruŜył oczy. - A ilu lordów tam było, w Turgosheimie?

- Przeszło czterdziestu, mniej niŜ pięćdziesięciu. Wliczając w to damy. - A ilu jest tutaj, teraz? - Szóstka. Gniewica i jeszcze pięciu. - A poruczników? - Ja i jeszcze jeden. Lardis wciągnął brodę. - Co? Ich szóstka, a was tylko dwóch? - Czterech z nas zginęło tej nocy - Vratza aŜ się skrzywił - kiedy prosto z Krainy Gwiazd najechaliśmy miasto na wschód stąd. Andrei Romani pokiwał głową i z uznaniem klasnął w dłonie. - Dobra robota, Dwa Brody!- zaśmiał się, cokolwiek ponuro. - Wreszcie jakaś dobra nowina. Widać byli przygotowani! - Nie - zaprzeczył Vratza. - To myśmy byli nieprzygotowani. Niektórzy z tamtych stawili opór! W Turgosheimie byłoby to nie do pomyślenia! Później jednak, uderzając tutaj, juŜ byliśmy przygotowani. Jeśli o mnie chodzi, zabrakło mi szczęścia... - I to bardzo - przyznał cicho Lardis - bo zapłacisz Ŝyciem - a przynajmniej tą ohydą, w którą się ono zmieniło. Ale właściwie, to nawet wyświadczamy ci przysługę. - Tak czy inaczej mnie spalicie? - Wiesz, Ŝe tak. - I to nazywasz przysługą? Ha! Czemu więc miałbym z tobą gadać? - śeby trochę dłuŜej poŜyć - odparł Lardis, gdy Kirk znów wbił łopatę w ziemię. KrzyŜ się zatrząsł, a Vratza krzyknął: - Nie, czekajcie! A po chwili... - Co jeszcze? - jęknął. Lardis zastanawiał się, pocierając brodę. - Szóstka Wampyrów i dwaj... nie, jeden porucznik. A niewolnicy? - Tylko ci, których zwerbowaliśmy w Dwóch Brodach. MoŜe teŜ kilku zwerbowanych tutaj. - Właśnie, zaledwie kilku - rzekł Lardis, zgrzytnąwszy zębami. - Nie pierwszy raz bowiem mamy do czynienia z waszymi ofiarami! - Zacisnąwszy pięści, zbliŜył się o krok; Andrei Romani zaraz złapał go za ramię i powstrzymał. W jednej chwili Lardisa opuściło całe wzburzenie i znów zapanował nad sobą; westchnął tylko i zwiesił ramiona. - No, i zajęliśmy się nimi - powiedział. - Większością... jak sądzę.

Przegnał z myśli wszystkie te wynędzniałe, oskarŜające go twarze tych, którzy nie przeszli pomyślnie jego badań, i spróbował skupić się na sprawie, którą się teraz zajmował. Trudno mu to jednak przychodziło. Był bardzo zmęczony. - Wojownicy - warknął wreszcie. - Ilu ich? - Trzej - usłyszał w odpowiedzi. - Ale zrobią ich więcej, jak tylko zbiorą dość materiału. Co takiego? „Materiału”? Lardis nie zdołał powstrzymać dreszczu. Ten koszmarny stwór miał na myśli ludzi - zacne ludzkie istoty, porządną cygańską krew - przemienianych przez Wampyry w potwory! Gdzieś w głębi czuł, jak wzbierają w nim mdłości, a wraz z nimi gniew i zapiekła nienawiść. Pojął teŜ, Ŝe nie będzie w stanie duŜo dłuŜej rozmawiać z Vratzą od Wrana. Jeszcze jednak musiał nad sobą panować, trzymać w ryzach potęŜne cygańskie emocje i rzec: - Coś tu dźwięczy jak niestrojne skrzypki - fałszywie. Powiadasz, Ŝe z tego Turgosheimu Wampyry wyruszyły mając ledwie garstkę poruczników i wojowników? CzyŜby to było wygnanie? - Nie wygnanie, nie - odparł Vratza, zlany potem, takich bowiem cierpień przysparzały mu srebrne gwoździe. - Ale zostałaby wygnana lady Gniewica, gdyby wiedziano o jej wcześniejszych postępkach. A oto, jak się rzeczy miały... Wojownicy, ci latający, są w Turgosheimie zakazani. Jak sam jednak widziałeś, Gniewica i jej kompani zrobili bestie wojenne zdolne latać. By tego dokonać, musieli pracować w sekrecie, w zaciszu swych dworów; tylko tak mogli uwolnić się od ograniczeń narzuconych przez Turgosheim i rozpocząć nowe Ŝycie tutaj. W końcu jednak zostali zdemaskowani i zmuszeni do ucieczki. Lardis w zadumie podrapał się w głowę. - W Turgosheimie nie ma więc wojowników? - Nie ma takich, którzy latają. A co do innych typów, pomniejsze bestie trzyma się w iglicach i na dworach, są teŜ takie, które włóczą się u podnóŜy Turgosheimu, strzegąc go przed intruzami. Lardis wciąŜ dumał, próbując sobie wyobrazić wszystko, co usłyszał; powoli pokiwał głową. Popatrzył po swych ludziach, spod przymkniętych powiek, i wrócił do zadawania pytań. - Ale z czasem - choćby teraz, gdy ta lady Gniewica odkryła drogę do nas - całkiem moŜliwe, Ŝe i inni zaczną hodować swe własne potwory, by ruszyć jej śladem, racja? I to dlatego musi się tak spieszyć z robieniem nowych poruczników, wojowników, niewolników? Vratza na swym krzyŜu z kaŜdą chwilą słabł. Obcą materię w jego krwi, czyniącą go wampirem, zatruto; jego ciało nie mogło się odbudować; kaŜda ze srebrnych śrucin, gęsto tkwiących w jego piersi, sprawiała mu potworny ból. Ale nawet mimo to, mimo całej swej udręki, zaczynał dostrzegać Lardisa Lidesci w nowym świetle. Kiwnął głową, na ile pozwalał gwóźdź przeszywający związane w supeł włosy, i wy stękał:

- Teraz widzę... widzę, Ŝe cięŜką będą mieli przeprawę... z takimi jak ty. Sądzę teŜ, Ŝe... Ŝe nie jestem pierwszym niewolnikiem Wampyrów, z którym spędziłeś jakąś godzinę na... na przyzwoitej rozmowie. Szkoda, Ŝe nie było nam przeznaczone spotkać się na bardziej równych warunkach. - A jakŜe, sama prawda! - parsknął Lardis. - Co takiego? Na równych warunkach? Ty ze swoją rękawicą i siłą pięciu męŜów, nieumarły, którego prawie nie sposób zabić? Ha! Pamiętasz, jak ciebie przemieniano? I były to równe warunki? Nawet nie próbuj odwoływać się do mego człowieczeństwa, Vratzo od Wrana. Bo kiedy chodzi o ciebie i tobie podobnych, ja sam na swój sposób teŜ jestem potworem! Kirk Lisescu niecierpliwie pociągnął go za łokieć. - Zrób swoje - szepnął. - On słabnie. Wyciągnij z niego, co zdołasz, a potem skończymy z tym. Vratza rzucił im z góry gniewne spojrzenie. - W moich wampirzych uszach - warknął - wasze szepty brzmią jak krzyki! Zresztą, macie rację: jestem słaby i szybko gasnę. Powinniście teraz odejść i dać mi umrzeć. Tego właśnie sobie Ŝyczę. - Jeszcze kilka pytań - powiedział Lardis - a potem osobiście zadbam o spełnienie twoich Ŝyczeń. - Nie! Nie! - zaprotestował z jękiem Vratza. - JuŜ... juŜ wystarczy. Jestem... jestem wykończony. - Opuścił głowę, zawisł na gwoździach. Lardis ponuro pokiwał głową. - A więc jesteś wykończony? - powtórzył za nim. - Tak, a ja jestem wioskowym głupkiem, odciągniętym od gniazda pełnego jajek przez kuropatwę ze „złamanym” skrzydłem! Vratza nie odzywał się, po prostu wisiał, nawet wtedy, gdy Kirk znów podniósł łopatę. Lardis odczekał chwilę, potem rzekł: - Posłuchaj mnie, Vratza. Nie moŜemy tu zostać, musimy się stąd zabierać; my wszyscy, cała osada. I na pewno nie zamierzamy brać ze sobą ciebie. Czeka cię śmierć. Tego nie będę owijał w bawełnę. Ale to, jak umrzesz, zaleŜy od ciebie. Oto jaki masz wybór... Odpowiesz na jeszcze kilka pytań i gładko skonasz, nawet o tym nie wiedząc. Albo będziesz tu wisieć do rana, kiedy to wzejdzie słońce i zginiesz najgorszą śmiercią z moŜliwych dla tych twojego pokroju. Teraz słuchaj: nie mylisz się, miałem juŜ do czynienia z wampirami. Widziałem i słyszałem, jak twoi pobratymcy smaŜą się na słońcu: jak szybko czernieje i złuszcza się wam skóra, jak podnoszą się kłęby czarnego dymu, kiedy wrze wasz tłuszcz; te przeraźliwe wrzaski, gdy wasze trzewia pękają, a gałki oczne wyłaŜą na policzki. Po godzinie, dwóch, najwyŜej

trzech, będziesz sczerniałym, smolistym truchłem, wciąŜ wiszącym w górze, kości będą ci sterczeć, a czarna czaszka zastygnie w ostatnim wrzasku! Tego chcesz, Vratzo od Wrana? Vratza nieco zadrŜał, ale nie odpowiedział. - Niech i tak będzie - zgodził się Lardis. I zaraz: - Ludzie, jeszcze mocniej przywiązać tę kreaturę, porządnym srebrnym drutem opasać jej ręce, nogi i szyję. I wbić w niego jeszcze kilka gwoździ, Ŝeby się nie wyrwał, kiedy padną nań pierwsze promienie słońca. Potem opuścić osadę. Zabieramy się stąd, juŜ teraz, w przeciągu godziny. - To oczywiście był blef, ale Vratza o tym nie wiedział. - Czekajcie! - Szkarłatne ślepia wampira raptem otwarły się szeroko, gdy znów zaczął napierać, juŜ nie z taką siłą, na gwoździe przeszywające mu ciało. Potem, łapiąc dech, prawdziwie wyczerpany, zwisł bezwładnie, jak przedtem gniewnie wpatrując się w Lardisa; tyle Ŝe tym razem bezsilnie, bez Ŝadnej nadziei. - I tak juŜ jestem trupem - wydusił z siebie. - Wasze srebro dostało mi się do krwi. Ale... dajesz słowo? Skończysz ze mną gładko? Lardis potwierdził i warknął: - ChociaŜ na tyle nie zasługujesz. Vratza oparł głowę o krzyŜ, zamknął oczy i, odetchnąwszy głęboko, powiedział: - Jeden grot nie wystarczy. Strasznie długo byłem niewolnikiem Wrana. Bardzo mało brakowało mi, by stać się Wampyrem... Lardis znów kiwnął głową i spokojnie rzekł: - ZauwaŜyłem. MoŜesz być pewien, o wszystko zadbamy. - No to... zadawaj te swoje przeklęte pytania i niech będzie po wszystkim! Z boku krzyŜa i trochę za nim, tuŜ poza zasięgiem wzroku ukrzyŜowanego wampira, bracia Andreia Romaniego złoŜyli na pustym teraz stole naładowane kusze, gotowe juŜ do strzału, a Kirk Lisescu załadował strzelbę. Nie chcieli, Ŝeby Vratza widział ich przygotowania, bo jeszcze zapragnąłby do końca milczeć. Co jednak dziwne, nie było juŜ w nich nienawiści - nie w odniesieniu do tego tutaj, który i tak był skończony - jedynie ponura determinacja. Lardis zaś rzekł: - Opowiedziałeś nam o tej lady Gniewicy, przywódczyni całej szóstki. TakŜe o twoim panu, Wranie Wścieklicy. Teraz opowiedz mi o pozostałych. Co to za jedni i jak moŜemy ich rozpoznać? Vratza uniósł głowę prosto i patrzył tępo na spustoszone, dogasające Siedlisko. I odrzekł, jakby prosto w noc: - Jednym z nich jest Gorvi Przechera. Jak wskazuje samo jego miano, jest chytry i śliski niczym węgorz. Jest tam teŜ Spiro, brat Wrana, zwany Zabójczookim. Wampyrzy ojciec tych bliźniaków, Spira i Wrana, miał złe oko. Za młodu potrafił zabijać ludzi - zabijać Cyganów,

rozsadzać ich serca - samym tylko spojrzeniem! Bracia teŜ tego próbowali, jak dotąd jednak bez powodzenia. Jest teŜ lord Vasagi Ssawiec. Nie podejmę się próby opisania go, ale... i tak go rozpoznasz na pierwszy rzut oka. I wreszcie, jest Canker Psi Syn, który śpiewa do księŜyca i zawsze się wysforuje, dając wielkie susy jak pies albo lis, tyle Ŝe trzymając się prosto, na dwóch nogach... Z falujących cieni za zasięgiem ognisk dobiegł jakiś stłumiony krzyk - na wpół westchnienie, na wpół wrzask - i ukazał się Nathan Kiklu, ze wzrokiem przykutym do strasznej, ale i tragicznej postaci na krzyŜu. Stojąc w cieniu wozu naprzeciw dogasającego dołu z węgielkami, słuchając wszystkich pytań Lardisa i odpowiedzi Vratzy od Wrana, Nathan niczego z tego nie uronił. Jeszcze przed chwilą jego oczy były jak zamglone lustra: pełne blasku gwiazd i ognia, obce. Nagle jednak oŜywił się jak nigdy przedtem. Stanąwszy obok Lardisa, popatrzył twardo na Ŝałosną kreaturę na krzyŜu. I... - O co chodziło? - zapytał, a jego dźwięczny młody głos zderzył się z surowością nocy, przeciął ją jak nóŜ. - Z tym psem czy lisem, sadzącym susami? Canker Psi Syn, tak go nazwałeś? Wampir przekrzywił swą wielką głowę, by przyjrzeć się Nathanowi. Rozpoznał go: to była jedna z pierwszych twarzy, jakie ujrzał, gdy odzyskał przytomność, jeszcze przed rozpoczęciem przesłuchania. Wtedy... ten młokos wyglądał na przeraŜonego, cofnął się o krok i potknął, uciekł gdzieś, gdzie nie mógł podąŜyć za nim szkarłatny wzrok Vratzy. Teraz teŜ nie trzymał się pewnie na nogach, ale juŜ nie było w nim lęku. I oto do czego doprowadzono Vratzę: nawet dzieciaki przestały się go bać! Rozciągnąwszy mięsiste wargi, wampir warknął i pokazał Nathanowi rozwidlony język i sztylety zębów. Młodzieniec mimo to nie ruszył się. I w końcu Vratza uśmiechnął się - jeśli to, co zrobił ze swą twarzą moŜna było nazwać uśmiechem - mówiąc: - Byłem w twoim wieku, kiedy wzięli mnie jako dziesięcinę. Od tamtej pory... przeszedłem bardzo długą drogę. - Zerknął na Lardisa. - Do samego końca. Lardis otoczył ramieniem barki Nathana. - Ten młodzieniec jest... jest tym wszystkim Ŝywo zainteresowany - oznajmił. - O? - Vratza przekrzywił głowę, szukając odpowiedzi. Lewy kącik ust Nathana drgnął. - Chodzi... chodzi o moją dziewczynę. Ten niby-pies, Canker, ogłuszył mnie i uprowadził ją. Od tamtej pory... juŜ jej nie widziano. - Aha! - mruknął Vratza, przyjąwszy to do wiadomości. I nie zwaŜając juŜ na Nathana, czerwone ślepia zwrócił ku Lardisowi. - To juŜ wszystko? Skończyliśmy?

Lardis skinął głową; Kirk Lisescu i pozostali podnieśli broń, wyszli przed krzyŜ. Vratza zobaczył ich, jego oczyma zawładnęły równocześnie ogień i krew. Rozdziawił koszmarne szczęki i zasyczał, a rozdwojony język wibrował w Ŝebrowanej czerwono gardzieli. - Nie, czekajcie! - Nathan uwolnił się od ręki Lardisa, podniósł dłoń, wskazując potwora na krzyŜu. - Chcę, Ŝebyś mi coś powiedział: o Cankerze Psim Synu i o Mishy. Co ją czeka? - Nie! - Lardis wysunął się przed Nathana, wyrzucając w górę ręce, jakby chciał odegnać jakiś koszmar; w istocie chodziło o odegnanie bardzo realnego koszmaru. - Vratza, nic mu nie mów! Na ciebie juŜ pora. Spojrzał na swych ludzi, zajmujących pozycje, i dał znak głową. Ale wampir juŜ mówił - do Nathana. - Moim ostatnim dziełem - powiedział głosem kipiącym jak smoła we wnętrzu wulkanu będzie skalanie twoich snów raz na zawsze. Pytasz o Cankera? I o swoją dziewczynę? - Tak. - Nathan musiał to wiedzieć. Ale ludzie za nim juŜ podnosili broń, celowali. - Canker zabiera kobiety tylko w jednym celu - wybulgotał Vratza. - By je wykorzystać. A gdy juŜ je wykorzysta, na wszystkie ulubione sposoby - dręczy je, niczym wilk kozy! - Siedź cicho! - ryknął Lardis. Brzęknęła cięciwa kuszy i bełt trafił Vratzę blisko serca, pogrąŜając się w rozdartej, zakrwawionej piersi aŜ po same lotki. Ten szarpnął się potęŜnie i zakrztusił krwią, potem zaczerpnął powietrza - i mówił dalej! Głosem przechodzącym w pisk, a potem w nawałnicę obłąkańczego śmiechu, mówił: - Chłopcze, widzisz ten grot we mnie, jak mnie rozpruwa? Tak rozpruwana jest i ona, choćby w tej chwili. Bo grot Cankera jest równie morderczy. Bez dwóch zdań, rozpierdoli jej nawet serce! Och... ha, ha, haaaaa! Nathan zatoczył się bezładnie, z twarzą bladą jak papier. A kiedy drugi bełt dołączył do pierwszego (choć jeszcze i ten nie utkwił w celu, gdyŜ ludzie strzelali w pośpiechu, chcąc jak najszybciej uciszyć Vratzę, i dlatego nie trafiali), młodzieniec wyszeptał: - A teraz... teraz chcę, Ŝebyś umarł. Kirk Lisescu spełnił wolę Nathana. Bliźniacze wystrzały, jeden tuŜ po drugim, zmieniły głowę wampira w miazgę, srebrne kule zniszczyły ostatnie ślady twarzy. Krople i bryzgi krwi leciały wszędzie; strzały odbiły się gromkim echem, najpierw od palisady, potem od wzgórz; Lardis bez ogródek odciągnął Nathana na bok, poza ten czerwony deszcz. - Nie chciałbyś tego na sobie! - wykrztusił. - Jeszcze czego! Nawet powietrze, którym ten sukinsyn oddychał, jest skaŜone!

I znów Nathan uwolnił się od niego, potem chwiejnie uszedł w noc, bo zebrało mu się na wymioty. Usłyszawszy krzyki, spojrzał za siebie i zobaczył krzyŜ, i wiszącego na nim wampira, a raczej jego czarne zarysy na tle ognia. Vratza od Wrana miał rację, gdy powiedział, Ŝe niewiele mu brakowało, by stać się Wampyrem. Nieumarłe metamorficzne ciało wypuszczało wijące się macki z jego trzewi, piersi i całej reszty co masywniejszych partii korpusu. Chlastając i wibrując, przywiązywały się przywiązywały jego - do pionowej i poziomej belki krzyŜa. Ludzie jednak juŜ zarzucili liny na oba ramiona tej drewnianej konstrukcji i ciągnęli je wściekle, aŜ przechyliła się i runęła w ogień. Nathan usłyszał syk, zobaczył podnoszące się kłęby białego dymu, czy teŜ pary i wiedział, Ŝe rychło zamienią się one w czerń. Lardis słusznie to ujął: w przeciągu godziny Vratza przemieni się w smród i dym. I tylko tyle po nim pozostanie... ...Nie licząc, oczywiście, tego potwornego obrazu, który namalował w głowie Nathana. Ten bowiem, być moŜe, młodzieniec nosić będzie w sobie do końca swych dni. Natomiast Ŝołądek Nathana pragnął go chyba natychmiast opuścić...

Potem... Nathan wrócił do domu matki, przekopać ruiny. Nie wystarczyło mu, Ŝe ratownicy zrobili juŜ wszystko, co w ich mocy. śeby zyskać absolutnąpewność, kiedy skończył z domem, oczyścił podłogę stodoły. Niczego nie znalazł, nawet plamki krwi. Stojąc w miejscu, gdzie po raz ostatni widział Mishę w uścisku warczącego czerwonookiego demona, zwiesił głowę, zacisnął zęby, stulił dłonie w pięści. Ale nie płakał. Nie, powiedział sobie, nie uronię łzy, póki nie przeleję jego krwi, nie zetnę jego kudłatego łba, nie poczuję smrodu jego płonącej skóry i nie zobaczę, Ŝe ostatnia czarna smuŜka dymu z jego ciała ulatuje z wiatrem! Tak złoŜył cygański ślub. Ponownie przespał się, a przed świtem poszedł do domu Zanestich, nietkniętego przez napaść. Ojciec Mishy i jej brat, który przeŜył, siedzieli tam w milczeniu, bladzi jak duchy. Przedtem Nathan niewiele ich obchodził; teraz jej ojciec przygarnął jego głowę do piersi i aŜ się rozpłakał. Nathan nie mógł. A brat Mishy (moŜe bezmyślnie, ale z pewnością naleŜało mu to wybaczyć) powiedział: - Ona nawet nie zaznała jeszcze męŜczyzny. Z Ŝadnym nie była; jeszcze nawet w pełni nie dojrzała. Kiedyś zabiłbym męŜczyznę, który by na nią tak patrzył! A teraz bym go ucałował - za to, Ŝe Misha go kochała. - I popatrzył na Nathana z nadzieją. Ale młodzieniec był w stanie tylko potrząsnąć głową i rzec. - Nigdy nie zapominajcie, Ŝe macie jeszcze siebie.

W niezamierzony sposób zwrócił im uwagę na to, Ŝe on, Nathan, nie ma nikogo. Zanim zdołali coś powiedzieć, poŜegnał ich i poszedł szukać Lardisa, tylko po to, by się przekonać, Ŝe stary Lidesci dręczony podobnymi wątpliwościami, wrócił do swej zrujnowanej chaty na wzgórzu. Nathan dołączył tam do Lardisa, ponownie przetrząsającego gruzy. Znalazł go siedzącego w niegdysiejszym ogrodzie, o oczach tak pustych, jak jego dusza, czekającego na pierwszy błysk światła, mający zaznaczyć się srebrną plamą na odległej, ledwie widocznej krzywiźnie, stanowiącej skraj świata. A kiedy Lardis wreszcie wyczuł jego obecność i popatrzył na niego oczyma, do których wróciło Ŝycie, Nathan zapytał: - Co zrobisz, Lardisie? Czy będzie tak, jak przedstawiłeś to Vratzy od Wrana? Czy będziesz błąkał się ze swym ludem, zamieniając go w lud Wędrowców jak za dawnych dni, by ustrzec przed Wampyrami? Lardis potrząsnął głową. - Niektórzy odejdą - odparł szorstko. - Czy moŜna ich za to winić? Ale ja tu zostanę. Nie dokładnie „tutaj”, ale w Siedlisku. I myślę, Ŝe niejeden zostanie ze mną. MoŜe w ten sposób, przyjmując tę z Wampyrzych metod, w końcu ich pokonamy. - Przyjmując ich metodę? Lardis przytaknął. - Kiedy Wampyry coś posiądą, walczą, by to zachować. Zwłaszcza swe terytoria. Są zawzięte na punkcie terytoriów, Nathanie. Za dawnych dni większość ich wojen toczyła się o terytoria, o te wielkie zamczyska, o wieŜyce w Krainie Gwiazd. Och, chodziło im takŜe o krew i o piekielną uciechę; głównie jednak szło o terytoria. To właśnie skłoniło je do wystąpienia przeciwko Mieszkańcowi i to spowodowało ich zgubę. I w końcu, dlatego właśnie powróciły. - A jak utrzymasz Siedlisko? - Broniąc go! Gdy nadejdzie wschód, ujrzysz w Siedlisku taki ruch, jakiego jeszcze nie widziałeś. Tyle jest do roboty... Nie powinienem tutaj siedzieć... Muszę zejść na dół! - Podniósł się. Nathan dotknął jego ramienia. - Nie zobaczę tego - rzekł, potrząsając głową. - ruszam na wschód. Lardis nie krył rozczarowania. - Opuszczasz mnie? - W Ŝadnym wypadku - odparł młodzieniec. - Przyszedłem dowiedzieć się, co zrobisz, Ŝebym wiedział, gdzie cię szukać. Ale najpierw muszę odnaleźć Nestora. - Nestora? - Brwi Lardisa podjechały w górę. - Myśleć by moŜna, Ŝe nie było cię tu w nocy! Nestor poleciał do Krainy Gwiazd, Nathanie, w paszczy lotniaka. Słuchaj, nie mam teraz czasu,

muszę więc powiedzieć to wprost: Nestor w najlepszym wypadku nie Ŝyje! Nie moŜesz wbić sobie tego do głowy? Nathan schodził za nim po pierwszym odcinku schodów wyrąbanych w stromym stoku wzgórza. - AleŜ raniliście tego lotniaka strzałą z jednej z wielkich kusz - odrzekł. - Co, jeśli spadł? Śniło mi się nawet, Ŝe spadł na lesiste stoki nad Dwoma Brodami. Lardis odwrócił się ku niemu. - Śniło ci się? CzyŜbyś był jasnowidzem? Od kiedy to? Jasnowidzem? Czy nim jestem?, zamyślił się Nathan. Nie, nie sądzę. Ale moje wilki rozmawiają ze mną, czasem tez słyszę szepty umarłych w ich grobach... Wzruszył ramionami. - Nie, nie jestem jasnowidzem - wiem jednak, jak zachować nadzieję, gdy nic poza nadzieją nie pozostało. I myślę, Ŝe ty teŜ, Lardisie. CzyŜ nie dlatego wróciłeś tutaj: by znów rozkopywać, co juŜ przerzuciłeś, chociaŜ wiesz, Ŝe nic nie znajdziesz? Po chwili Lardis westchnął i skinął głową odwrócił się i ruszył dalej. - Musisz więc iść - powiedział. - Tylko - jeŜeli gwiazdy będą nam obu sprzyjać - obiecaj, Ŝe któregoś dnia wrócisz i będziesz dla mnie synem. - Czuję, Ŝe juŜ nim jestem - powiedział Nathan, jednocześnie kłamiąc i w paradoksalny sposób mówiąc szczerze. Niewątpliwie bowiem stary Lidesci był dla niego ojcem bardziej niŜ ktokolwiek inny ze znanych mu ludzi. A jednak, za plecami Lardisa, gdy tamten juŜ nie mógł go widzieć, Nathan ogromnie się zadumał. Przez chwilę wydawało mu się, Ŝe przypomina sobie coś jeszcze z nocnego snu... coś, co powiedziały mu jego wilki. O jakiejś więzi pomiędzy jego ojcem jego prawdziwym ojcem, Hzakiem Kiklu - i nimi? O jakichś łączących ich związkach krwi? Czy to dlatego nazywały go stryjem? Nathan pokręcił głową, ogłupiały. JakŜe to byłoby moŜliwe? Nie ulegało wszakŜe wątpliwości, Ŝe ich ojcem był wilk! Wszystko to było bardzo tajemnicze i zagadkowe. Ale przecieŜ sny Nathana zawsze miały to do siebie: pewne sprawy wydawały się w nich tak rzeczywiste i solidne jak ziemia pod stopami, inne zaś niewyraźne i ulotne, niby fale na stawie lub szron na szczytach tuŜ przed świtem. Pewne rzeczy pamiętał, inne rad zapominał, głównie dlatego, Ŝe nie potrafił ich zrozumieć. Najlepiej trzymać się tego, co wydaje się prawdziwe, pomyślał, a sprawy dziwaczne pozostawić samym sobie. Był to błąd, ale wszyscy ludzie popełniają błędy. Zwłaszcza wtedy, gdy Ŝyją pod presją. I Nathan nie był tu wyjątkiem...

W pierwszych godzinach dnia, gdy Nathan wędrował do Dwóch Brodów, co rusz powracała do niego myśl, właściwie pytanie: Ale czemu miałyby zabrać moją matką? Zrozumiałby - choć byłoby to straszne - gdyby ją zgwałcono, zwampiryzowano, na miejscu zabito. Wielu innych spotkał właśnie taki los. Ale uprowadzenie? Nana Kiklu nie była jakąś młódką, z drugiej strony jednak była, przynajmniej do niedawna, kobietą ciepłą i piękną. Jej synowie zawsze tak o niej myśleli, i to bez przesady - zwłaszcza Nathan. Ale... jeŜeli Wampyry porywają ludzi, jak popadnie? CzyŜby były tak nieczułe w odniesieniu do ludzkiego Ŝycia, Ŝe po prostu porywają, bezczeszczą, wykorzystują lub marnują wszystko i wszystkich, na których natrafią? MoŜe tak właśnie jest. A moŜe chodziło o to, Ŝe trzymają się prostszych reguł: krew to krew, a ciało to zaledwie ciało. Kiedy myśliwy jest głodny, czy zaleŜy mu, by królik, do którego strzela, miał ładne łatki? Czy naprawdę zaleŜy mu, by nie był jeszcze dorosły? A co z szewcem? Jaką róŜnicę sprawia mu, które zwierzę dostarcza skóry na wyrób sandałów, dopóki materiał jest mocny i solidny? Ale z drugiej strony Wampyry są lub kiedyś były ludźmi, a „zwierzyna”, na którą polują, to teŜ ludzie - męŜczyźni i kobiety! MoŜliwe więc, Ŝe polują nie tylko dla mięsa czy nawet dla materiału na potworne nieumarłe bestie, ale i z... innych powodów? Za kaŜdym razem Nathan dochodził do tego samego, kończył na zastanawianiu się, czy Nana podzieliła los Mishy Zanesti. O ile Nanę teŜ uprowadzono. A jeśli nie? Co więc stało się z jego matką i gdzie teraz przebywa? Nathan widział potwornego, potęŜnie opancerzonego wojownika pustoszącego ulice Siedliska i wiedział, Ŝe te wampyrze bestie wojenne są ludojadami, na swój sposób więc takŜe wampirami. MoŜe tu kryła się odpowiedź, niewątpliwie straszna, lecz przynajmniej oznaczająca szybki koniec. Czy moŜliwe, Ŝe ten sam potwór, który zmiaŜdŜył im dom, równieŜ poŜarł jego matkę? Jeśli tak, zginęła w mgnieniu oka. Ale nie został po niej nawet ślad, w ogóle nic, choćby nawet bryzg czerwieni. To samo dotyczyłoby Mishy, gdyby z uwagi na okrutny obraz, rozmyślnie wypalony przez Vratzę od Wrana w nadto Ŝywej wyobraźni Nathana - i poŜądliwy skowyt Cankera Psiego Syna powracający echem w zakamarkach jego pamięci - nie dopuszczał i nie obawiał się, Ŝe Mishę spotkało coś o wiele gorszego! I choć czuł ogromny wstręt do siebie za takie myślenie, był tylko w stanie Ŝyczyć jej śmierci. Krocząc na wschód dawnym szlakiem Wędrowców, uświadomił sobie, Ŝe cofa się myślą o godzinę czy dwie, do chwili, gdy wraz z Lardisem schodzili z domu na wzgórzu do Siedliska. Na Lardisa czekała tam druŜyna starych kompanów, razem ze wszystkimi mieszkańcami Siedliska - z tymi przynajmniej, którzy zostali - zebranymi na centralnym placu spotkań, by usłyszeć, co ma do

powiedzenia. To zaś, co powiedział im Lardis, było proste i celne, poza tym całkiem dla niego typowe. - Wszystko jest tak, jak było przed dwudziestu laty - oznajmił. - Wampyry wróciły, a my jesteśmy dla nich zwierzyną, ich strawą, ich bydłem. Miasta wkrótce upadną, a wszyscy Cyganie rozproszą się, rozbiją na małe grupy, jak Kraina Słońca długa i szeroka. Wampyry osiągną swoje. Ale są pewne róŜnice. Tu w Siedlisku pobudowaliśmy nasze domy i nie będziemy juŜ wędrować. To jest nasze miejsce na ziemi, wzniesione naszymi silnymi rękoma - którymi teraz musimy je obronić! Bo nasze ręce są silne, nawet w starciu z Wampyrami! Tej nocy... wzięły nas z zaskoczenia. Następnym razem będzie inaczej, bo sprawimy, Ŝe te stwory zapłacą - i to sowicie! Jak juŜ powiedziałem, chcę im się przeciwstawić! Taki mam zamiar... Wy jednak macie wybór. Nie będę miał do was Ŝalu, ryzyko jest ogromne, nie poproszę więc o pozostanie nikogo, kto nie zechce się z nim zmierzyć. Ludzie będą ginąć, tego moŜecie być pewni - to samo jednak spotka Wampyry! I dlatego wybór jest prosty... Odejdźcie zdani na siebie i stańcie się Wędrowcami, jeśli taką widzicie dla siebie przyszłość, a ja nie będę się sprzeciwiał. śyjcie najlepiej, jak wam się uda i jak niegdyś Ŝyliśmy, nigdy nie wiedząc, co trzyma w zanadrzu następny zachód. Będziecie mogli do woli krąŜyć po ziemiach okolonych moimi znakami. Jedno wszak muszę wam powiedzieć: jeśli zachód zastanie was w pobliŜu Siedliska, nie przychodźcie tu w poszukiwaniu pomocy. Gotowi walczyć w jej imię są mile widziani, lecz ci, którzy mnie opuszczają, odchodzą na dobre. Teraz widzę, Ŝe niektórzy juŜ się wynieśli. CóŜ, Ŝyczę im szczęścia. Jeśli jeszcze ktoś z was pragnie do nich dołączyć, niech zrobi to teraz. Nie widzę poŜytku w gadaniu do ludzi, którzy i tak się ze mną nie liczą... Wtedy Lardis odczekał chwilę, ale nikt się nie ruszył. Ci, którzy chcieli odejść, juŜ odeszli. W końcu więc mówił dalej: - I bardzo dobrze. A oto, czego od was chcę... Wy, męŜczyźni, rozkazy przyjmujecie ode mnie. Podobnie wasze kobiety. Jeśli tej nocy zginęła twa Ŝona lub mąŜ, nie rozpaczaj, lecz znajdź kogoś nowego. JeŜeli zginęła twa córka lub syn, nie rozpaczaj, a pałaj nienawiścią. I niech twoja nienawiść stanie się twą siłą. Wy starzy, chorzy, którzy nie moŜecie pracować ani pomóc... moŜecie pracować, musicie pomóc! Nie, nie zawziętą walką czy wytęŜoną pracą, ale na tych polach, gdzie wasza pomoc jest najbardziej potrzebna: podtrzymując ogniska, zbierając owoce lasu, zajmując się zwierzyną. To wy bowiem musicie wykarmić budowniczych i wojowników, a gdy przyjdzie pora ich odpoczynku,

zapewnić im wygodę, na tyle przynajmniej, na ile będzie to moŜliwe. Bo kaŜdy z nas ma swoją rolę do odegrania. A teraz zadania... - I zaczął je wyliczać. Nathan był świadkiem wszystkiego; słuchał kaŜdego słowa starego Lidesci, a jego podziw nie miał granic. Lardis był jak natchniony; o niczym nie zapominał, tak Ŝe w niespełna pół godziny w Siedlisku roiło się bardziej niŜ kiedykolwiek wcześniej w ciągu całych czternastu lat jego dziejów. A jego mieszkańcy czynili dokładnie to samo, co robili niegdyś: szykowali się na wojnę! To sprawiało, Ŝe Nathan czuł się jak dezerter, wiedział wszak, Ŝe wkrótce sam się z tego wyłączy. Napomknął o tym Lardisowi, ten zaś powiedział mu: - Synu, masz swoje powody, które dość dobrze wyłoŜyłeś. Ja wciąŜ powiadam, jeśli któregoś dnia wrócisz, dla ciebie zawsze będzie miejsce. Ale zanim pójdziesz... - Wezwał Iona Romaniego, który sporządził ostateczną listę ofiar tej nocy. Na kawałku kory nakreślone były znaki tych, których widziano porywanych przez Wampyry, tych, których znaleziono zaszlachtowanych lub przemienionych, oraz tych, którzy po prostu zaginęli. Jeśli chodzi o tych ostatnich, jakąś grupkę mogli stanowić wampyrzy niewolnicy, ukrywający się przed słońcem w lasach lub czeluściach górskich jaskiń, w oczekiwaniu na noc, która pozwoli im ruszyć do Krainy Gwiazd. Były tam teŜ oczywiście znaki oznaczające Nanę Kiklu i Mishę Zanesti. Obie uznano za zaginione, podobnie jak Nestora. Nathan wiedział, Ŝe Lardis nie miał serca zaliczyć tej trójki, zgodnie ze swym przekonaniem, do zabitych i nieodwracalnie utraconych. Nie, gdyŜ na tej samej liście umieścił swoją Ŝonę i syna. Potem Lardis i Nathan jeszcze się uściskali i młodzieniec zebrał swe rzeczy w mały tobołek, po czym wyruszył z Siedliska do Dwóch Brodów...

Nestor bardzo mało pamiętał ze swego krótkiego lotu w cuchnącym worze ranionego lotniaka. Gdyby nawet przez całą drogę pozostawał przytomny (nie do pomyślenia, gdyŜ gazy tego stwora były odurzające i usypiające, i tylko ogromnym wysiłkiem woli zdołał tuŜ przed uprowadzeniem trzymać się prosto i jeszcze biec), i tak pamiętałby tyle co nic; tylko ciemność i lepki odór, i jeszcze giętkie haki z chrząstki, unieruchamiające go we wnętrzu wora. Jeśli zaś chodziło o raptowny i chaotyczny upadek tej bestii z górskich szczytów, to nie miała ona ani na tyle siły, ani teŜ moŜliwości nabrania odpowiedniej wysokości, by je pokonać zwaŜywszy na sposób, w jaki masywna strzała, tkwiąca głęboko w jej ciele zaczepiła o zielony baldachim drzew, wprawiając ją w ruch wirowy, sprawiając, Ŝe runęła na gałęzie sosen i gęste poszycie, by wreszcie z impetem spocząć na stromym lesistym stoku nad Dwoma Brodami; a takŜe

o późniejsze, częściowe wyrzucenie Nestora przez rozdziawiony wówczas wylot wora - niczego z tego sobie nie przypominał. Cud, Ŝe wszystko to przeŜył, bo zginąć mógł na wiele sposobów... choć moŜe i nie taki znowu cud. Lotniak przecieŜ zrobiony był z wampirzej materii; on zaś oddychał esencją jego ciała; śluz z wora-pułapki przeniknął we wszystkie skaleczenia i draśnięcia. W ilości niewystarczającej, by dokonać gruntownej przemiany, ale chyba dostatecznie duŜej, by dopomóc gojeniu się ran. To jego młodość, jego wielka siła, jego wola przetrwania - wszystkie te czynniki razem wzięte sprawiły, Ŝe przeŜył. Leczenie jednak wymaga czasu, a najlepszym ze wszystkich lekarzem jest sen. Tak więc, gdzieś na górskim zboczu, nad spustoszonymi Dwoma Brodami - gdzie biły w niebo oczyszczające płomienie stosów pogrzebowych, a martwoocy ludzie błąkali się pośród zgrozy i chaosu, pozostałych po napaści Gniewicy, całkiem tak, jak w Siedlisku - Nestor usnął. Był to sen spowodowany wyczerpaniem, dotkliwymi obraŜeniami fizycznymi, krąŜącymi w jego organizmie truciznami, które z jednej strony uśmiercały go, z drugiej zaś podtrzymywały i odtwarzały jego upośledzone funkcje Ŝyciowe. Tak więc był to sen, który leczył, przynajmniej ciało... Ale mógł umrzeć na skutek nadmiernego wychłodzenia. Tyle Ŝe w tym groteskowym lotniaku tliło się jeszcze Ŝycie, jego cielsko nadal pozostawało ciepłe, a spod pulsującej klapy jego wora wystawały jedynie głowa, ramiona i jedna ręka Nestora. Cała reszta była wciąŜ wewnątrz, jakby jeszcze „nienarodzona”, zamknięta w metamorficznej macicy z chrząstek i drŜącego, nieczułego ciała. I przez całą noc soki i Ŝycie tej bestii przenikały w ilastą ziemię, a resztki jej ciepła w ciało Nestora. Dzięki temu przeŜył. PrzeŜył i przespał najdłuŜszą noc w swym Ŝyciu, po czym obudził się tuŜ przed świtem, by wyzwolić się z sakwy lotniaka i niegroźnie spaść kilka cali niŜej, na spręŜysty mech i miękki podkład liści. Mając nad głową poharatane ciało stwora, podtrzymywane przez połamane pnie sosen, tworzące zwiotczały romboidalny baldachim, dość długo tam leŜał i odzyskiwał władzę nad skołowanymi zmysłami. Przynajmniej nad niektórymi z nich. Tym, co ucierpiało najbardziej, a jednocześnie czymś szczególnie zasadniczym i waŜnym, była jego pamięć. Dlatego teŜ, kiedy Nestor wreszcie zdołał zebrać na tyle sił, by się odczołgać, usiąść i zbadać przyczyny doskwierającego mu bólu, jedyną płaszczyzną jego istoty, której nie mógł zgłębić, była jego przeszłość. Brakowało szczegółów. Były tam jakieś twarze za mgłą, tylko na wpół rozpoznawalne, zniekształcone i powykrzywiane; sceny z dzieciństwa i wczesnych lat dojrzewania do wieku męskiego; nawet coś gwałtownego z przeszłości najbardziej niedawnej. Wszystko to jednak wydawało się tak przypadkowe, niespójne i ulotne, Ŝe nie sposób było powiązać tego w całość.

Jednym niepodwaŜalnym „faktem” - jedyną odpowiedzią, która przychodziła do niego ilekroć zastanawiał się nad kwestią swej toŜsamości i miejsca w świecie - była powtarzająca się fraza: „Jam jest lord Nestor”. Tak więc dość szybko przypomniał sobie, przynajmniej to, kim jest. Ale jakim to był lordem? Fizycznie: jego czaszka nadal wydawała się miękka, tam z tyłu, gdzie naruszone kości, pod warstwą grubej, nabrzmiałej skóry i podskórnych płynów, wciąŜ były boleśnie ruchome, ale chociaŜ mógł się tam dotknąć, nie odczuwając mdłości. Jeśli nie liczyć lekkiego zamazania obrazu, jego wzrok nawet o brzasku zdawał się dobry. W odróŜnieniu od opuchniętej, nadmiernie wraŜliwej twarzy - a nos miał teraz zdecydowanie zakrzywiony i jeszcze obolały, choć kość się juŜ zrosła, wargi rozbite, zaś kilka zębów się ruszało - wszystkie kości kończyn i korpusu wyglądały na całe. Krótko mówiąc, wiedział, Ŝe skoro dotąd przeŜył, prawdopodobnie dalej teŜ nic mu nie zagrozi. Na pewno był teŜ głodny i spragniony za dwóch, a dobry apetyt zazwyczaj świadczy o dobrym zdrowiu. Myśląc o tym, patrzył z góry na ognie w Dwóch Brodach i na czarny dym wiszący nad tym miastem, i zastanawiał się, czy znajdzie tam dla siebie śniadanie. Zapewne tak, jest przecieŜ lordem. Ciekaw był teŜ, czy znajdzie jakieś odpowiedzi, tropy mówiące o sytuacji zarówno jego samego, jak i całego świata. Jeśli zaś chodziło o dogorywającego lotniaka, Nestor widział jego groteskowy zwłok jako wielce dziwaczną plamę w mroku drzew: jakąś rozciągniętą płachtę, moŜe skórzany namiot, a najprawdopodobniej platformę splecioną ze strąconych gałęzi. DłuŜej się nad nim nie zastanawiał. Prawdziwa natura tej bestii - fakt, Ŝe to ona dostarczyła go w to miejsce i Ŝe z niej się wyłonił wszystko to zginęło juŜ w niepamięci. Ale gdy brzask przeszedł w świt i wschodzące słońce oświetliło szczyty, a jego złoty blask sunął niby z wolna opadająca zasłona ku linii drzew, miał okazję dostrzec tego stwora na nowo. Bo to coś pośród drzew zdecydowanie wyglądało na Ŝywe. Próbowało rozłoŜyć połamane skrzydła, wyciągało prehistoryczną szyję ku niebu i krzyczało syczącym, a zarazem klekoczącym głosem. Lecz ostre sosny przekłuły błoniaste skrzydła i pogruchotały puste kości, a siły opuściły ciało wraz z Ŝywotnymi sokami. Przyszpilony, rozciągnięty na ziemi i połamany, stwór mógł jedynie rozpaczać nad swym losem, gdyŜ wampirzymi zmysłami wyczuwał wschód, podobnie jak igła magnetyczna wyczuwa północ, z tą jednak róŜnicą, Ŝe lotniaka odpychał, zamiast przyciągać. A raczej powinien był, gdyby tylko potrafił jeszcze latać. Stąpając niepewnie, ostroŜnie krąŜąc wokół trójkątnego skrawka ziemi na brzegu urwiska, porośniętego sosnami, na których rozbił się lotniak, Nestor przyglądał się temu czemuś o glinianoszarej skórze: jego długiej szyi, płaskiemu łbu i tępym, prawie pustym oczom. Choć łeb ten

był ogromny, niekształtny i przerośnięty, wciąŜ było w nim coś niepokojąco ludzkiego; za to w ogóle niczego ludzkiego nie było w mackach, które wbijały się w glebę zasypywaną igłami za kaŜdym razem, gdy to coś wyginało swe rozdarte, szerokie skrzydła, jakby miało mu to pomóc poderwać się do lotu. Nestorowi przypominały one kłębowisko olbrzymich larw, rozsadzające brzuch jakiegoś trupa. A tam, u nasady szyi, gdzie jego kark rozszerzał się w zakrzywione w tył skrzydła... czy to nie siodło? Mógł wejść z powrotem pod korony drzew, by przyjrzeć się dokładniej, lecz to coś tak się miotało, Ŝe lękał się, iŜ go przygniecie, trzymał się więc z dala. Światło słoneczne przez gałęzie przeświecało postrzępionymi plamami prosto na stwora, by się w niego weŜreć! Tak się przynajmniej Nestorowi zdawało. Między sosny buchnęła fala smrodu i pary, gdy skóra lotniaka wysychała, a jej nieświeŜa szara barwa przechodziła w niezdrową zgniłą siność o fakturze kruszącego się pumeksu. Jego cielsko drŜało, puchło, rozpękało się w dziesiątkach miejsc, z których dymiący tłuszcz wypływał jak woda! Nagle to coś zawyło - dźwiękiem tak cienkim, wysokim i świdrującym, Ŝe Nestor poczuł, jakby ostry kawałek lodu przeciął jego nerwy - i zaczęły tym czymś wstrząsać dreszcze, przerwane dopiero, gdy kilka potrzaskanych sosen ugięło się i lotniak runął między drzewa na leśną ściółkę. Słońce ciągnęło tam swoje dzieło oczyszczania, przebijając się przez drzewa, by zmienić potwora w maziowatą i tlącą się smoliście chrząstkę. W chwili, gdy stało się jasne, Ŝe potrwa to całe godziny, w trującym smrodzie i ohydnym brudzie, Nestor postanowił nie czekać do końca. Przed oczyma duszy budziły się teraz kolejne wizje i w miarę jak zaczynał schodzić w dół lesistego stoku ku pobliskiemu miastu - i ledwie owionął go cuchnący obłok od strony rozkładającego się lotniaka - „przypomniał” sobie poprzedni taki podmuch smrodliwego powietrza... ...Wiatr w jego włosach i ciemne romboidalne kształty, szybujące na powietrznych prądach pod lśniącymi niby okruchy lodu gwiazdami - lotniaki takie jak ten tam, z jeźdźcami dumnymi i straszliwymi, w siodłach na ich grzbietach... i odległy krzyk przeraŜenia, niosący się w porannym powietrzu, i teraz gasnący, jak gasła cała ta scena w czeluściach jego pamięci: „Wampyry!” Wampyry? Ten krzyk rozległ się naprawdę, doleciał do niego z miasta w rozwidleniu rzek, ale „lord Nestor” zignorował wiąŜące się z nim treści. Przystanął, popatrzył w górę stoku, gdzie znad sosen wciąŜ wydobywały się dym i para, przelewając się przez nie niczym jakiś spowolniony wodospad przez skraj przepaści. Czy ten

lotniak naleŜał do niego? Nie wydawało się to jednak moŜliwe, skoro on sam stał w słońcu i nie szkodziło mu to. Ale z drugiej strony... czy nadal czuł się swobodnie w ciepłych promieniach słońca? Czy kiedykolwiek przedtem? Lord Nestor z Wampyrów... To wydawało się snem, jakąś zabawą, w którą bawił się jako dziecko, ale pamiętał, jak pośród głębokich lasów polowały na ludzi, węsząc, wyszukując ich z całą czujnością swych wampyrzych zmysłów! Tylko... gdzie się teraz podziały jego wampyrze zmysły? Czy naprawdę był wampirem - a nawet Wampyrem? Skulił się nieco na widok słońca, które nie zwaŜało na niego, a tylko płonęło jak zawsze, dość poczciwie, nad południowym widnokręgiem. Był więc Wampyrem? Jeśli tak, jakŜe udało się jednemu z nieumarłych powrócić do Ŝycia człowieczego? I po cóŜ chciałby to zrobić? I co z ludźmi z miasta tam w dole, z Dwóch Brodów? Jak by go przyjęli, gdyby między nich zstąpił? Zafrasował się, usiadł wśród wysokich traw na stoku i rozwaŜył swoje połoŜenie. Musi zachować ostroŜność; musi siebie poznać, zanim ośmieli się pokazać innym. Tylko gdzie podziała się jego przeszłość? Jaka była? Co miałby odpowiedzieć, gdyby go pytano? śe jest lordem Nestorem z Wampyrów - mowy nie ma! TuŜ tuŜ, bardzo blisko, coś odwróciło jego uwagę... Jakiś królik wynurzył się z norki, zamrugał róŜowymi ślepkami i nastawiwszy drŜące słuchy, niepewnie skoczył przed siebie - i zaraz wydał krótki pisk, gdy zacisnęła mu się na szyi druciana pętla! Wtedy, uruchomiona nagłym szaleństwem tego zwierzęcia, dotąd przygięta do ziemi gałąź drzewka uwolniła się od obciąŜenia i z impetem wyprostowała, podrywając nieszczęsne stworzenie w górę tak, Ŝe zawisło. To było w końcu coś, co Nestor przypominał sobie i dobrze rozumiał: polowanie i zastawianie sideł. JakieŜ więc miało znaczenie, Ŝe ta pułapka nie naleŜała do niego; rozsądniej będzie zaspokoić głód tutaj, niŜ w Dwóch Brodach, gdzie ludzie mogą odnosić się do niego podejrzliwie. Kilka kroków dalej Nestor juŜ wcześniej zauwaŜył błyski odbijane przez bryłę krzemienia, sterczącą z płytkiej ziemi. UŜywszy kamienia wielkości pięści, by odłupać kilka porządnych kawałków, zabrał królika i materiał na ognisko. W skupisku wysokich głazów, które zapewniały mu zarówno cień, jak i osłonę, przystąpił do przygotowywania sobie strawy. Gdyby z dołu wypatrzono dym z ogniska, uznano by pewnie, Ŝe to jakiś samotny myśliwy spoŜywa śniadanie pośród wzgórz.

Ale z jakiegoś powodu, jeszcze nieokreślonego (moŜe miał on coś wspólnego z mnóstwem ognisk palących się w dole, z kłębami czarnego dymu i z aŜ nazbyt znajomym smrodem niesionym przez ów Ŝar i dymy), Nestor odnosił wraŜenie, Ŝe tego ranka ludzie w mieście za duŜo mają problemów, by jeszcze nim zaprzątać sobie głowę...

Choć Nestor o tym nie wiedział, czternaście mil na zachód od miejsca, w którym przyszło mu przyrządzić i zjeść śniadanie, do Dwóch Brodów zmierzał właśnie jego brat, Nathan. A w Siedlisku... ...Nathana nie było juŜ od dobrej godziny, gdy z lasu wyszła i prześlizgnęła się przez Południową Bramę do środka osady Misha Zanesti. ZauwaŜyła ją i rozpoznała dziewczyna, której powierzono czuwanie nad bramą, ona teŜ zgłosiła przybycie tamtej Lardisowi Lidesci. Sama Misha równieŜ miała się zgłosić do Lardisa, ale dopiero po powrocie do domu. A w domu jej ojca, w dziesięć sekund po tym, jak weszła... Zdumienie! Radość! Potop śmiechu, pytań, łez! Istne szaleństwo (z punktu widzenia Mishy), porywanie jej w ramiona, zgniatanie w nich, dźwiganie w powietrze, wpatrywanie się! Dla tamtych zaś, radość porywania w ramiona, zgniatania w nich, wpatrywania się. Wreszcie powiedzieli, Ŝe chcą wiedzieć, co, jak, gdzie... wszystko. Ona zaś chciała dowiedzieć się tylko o jej brata i o Nathana. A potem znów ogarnął ją smutek - jej brata, Eugena, zabrały Wampyry. Jeśli zaś chodziło o Nathana, to jakiś czas przedtem odwiedził ich, owszem. Nicolae, ten jej brat, który się uchował, rzekł, wspominając wizytę Nathana i to, co wówczas odczuwał: - Misha, powinnaś wyjść za niego najszybciej, jak to moŜliwe - choćby dzisiaj! A jej ojciec słowem się nie odezwał, co oznaczało zgodę. Właśnie wtedy Lardis i Andrei Romani zastukali w drzwi, a Varna Zanesti wiedział juŜ, dlaczego; Misha zresztą teŜ. Nana Kiklu która pamiętała, jak to było za czasów Wampyrów, i wiedziała, Ŝe to musi wrócić - uprzedziła ją, Ŝe tak będzie. Misha więc doskonale wiedziała, jak sobie z tym poradzić, lepiej nawet niŜ jej ojciec, rosły i porywczy Varna. Lepiej niŜ on i jej brat Nicolae, kopia ojca, tyle Ŝe młodsza i w nieco mniejszej skali. Wpuścili Lardisa i Andreia, ale jak tylko drzwi się zamknęły: - Lardisie - warknął Varna - jak widzisz, wróciła do mnie córka. Ale wszystko we mnie aŜ kipi, ostrzegam cię więc: nie rób nic, by to jeszcze wzburzyć. Co do Mishy: wystarczy tylko spojrzeć, by zobaczyć, Ŝe jest cała i zdrowa. - Stał niby skała - górując nad Lardisem, gromiąc go wzrokiem - wielkimi łapskami wziąwszy się pod boki. Varna był potęŜny. Ale choć przerastał większość Cyganów Lidesci, jego ogrom stanowił teŜ wadę: zmuszał go do poruszania się powoli, powłóczenia nogami. Czamobrewy brodacz o

beczułkowatym torsie, przez wzgląd na swój wygląd i rozmiary, mógł się wydawać brutalem. I mógł się nim okazać, gdyby groŜono jemu i jego rodzinie. Człowiekiem pełnym determinacji był ten Varna (i głupio upartym, jak niekiedy mawiano, ale tylko za jego plecami), zaś jego ostatni syn był niewiele mniejszy i równie zawzięty. I to Nicolae, od niechcenia osadzając bełt w łoŜu swojej kuszy, powiedział: - Andreiu Romani, naleŜysz do naszej starszyzny i ja ciebie szanuję. Ale jeśli polujesz na wampiry, idź robić to gdzie indziej. Ta dziewczyna to moja siostra. A zanim ktokolwiek inny zdąŜył się odezwać, między tych czterech męŜczyzn wepchnęła się Misha. - Lardisie, Andreiu, nie musicie się mnie obawiać - oznajmiła. - A jeśli trzeba mnie przebadać, zróbcie to tutaj, w moim domu, i moŜecie mieć pewność, Ŝe to zrozumiem. Dziś rano bowiem Nana Kiklu - tu urwała na chwilę, spojrzała na Lardisa i uśmiechnęła się - i twoja Ŝona Lissa powiedziały mi, jak to będzie. Jestem więc gotowa. Lardis poczuł nagle, Ŝe nogi się pod nim ugięły; rozdziawił usta, a jego ciemne oczy zrobiły się wielkie jak spodki; nie zwaŜając na Varnę i Nicolae, chwiejnie ruszył do przodu i chwycił dziewczynę w ramiona - tyleŜ po to, by utrzymać równowagę, co by ją uściskać. I ledwie wyciskając z siebie słowa zapytał: Tak... powiedziała ci moja Lissa? Dziś rano? - Tak, tak! - potwierdziła. - Gdy czekałyśmy na wschód w pobliŜu osady trędowatych! Lardis znowu się zachwiał, chwycił za głowę i zawołał: - Aha! Kolonia trędowatych! Oczywiście... teraz sobie przypominam... jasne! Kiedyś bowiem, z dziesięć lat wcześniej, Lissa towarzyszyła mu podczas objazdu granic jego włości. Obozowali o milę od tej kolonii i właśnie wtedy powiedział Lissie: „Za dawnych dni, ilekroć noc zastała nas w tych stronach, koczowaliśmy zawsze jak najbliŜej osady trędowatych. Jednego bowiem moŜesz być pewna: Ŝaden lord z Krainy Gwiazd nie będzie tu polował! Nie, gdyŜ trąd wznieca strach w ich czarnych sercach, bo zarazą jest dla nich tak straszną, jak oni dla nas! I Lissa, chwała jej za to, zapamiętała te słowa.

III

- Lardisie - powiedziała Misha, gdy jeszcze jąkał się i wybałuszał oczy, jeszcze zanim zdołał zasypać ją gradem pytań - najpierw przyjrzyj się temu. Od jednej z główek czosnku, cygańskiego kneblaschu, leŜących na półce nad paleniskiem, oddzieliła ząbek. Wrzuciwszy go do ust, pogryzła. Skrzywiła się - ale tak normalnie, jak się człowiek krzywi - a potem połknęła. - Macie - oznajmiła, wciąŜ jeszcze skrzywiona. - Teraz do końca dnia nie będę mogła na nikogo chuchać! Ale warto było. Daj mi teraz któryś ze swych srebrnych dzwoneczków. Wyłuskał jeden z kieszeni i podał jej. Misha przez chwilę pocierała go między dłońmi, na chwilę przypięła do złotego kolczyka wiszącego u jej lewego ucha, potem przycisnęła do policzka i wreszcie pocałowała. A gdy oddała mu dzwoneczek, podeszła do drzwi i otworzyła je na ościeŜ. Do środka wpłynęło światło dnia, nadając jej kruczoczarnym włosom blask, gdy wychodziła na nieubłagane poranne słońce. Zafurkotawszy spódnicami, które Nana Kiklu łatała jej przez długi kawał nocy, powiedziała: - Pod całym tym brudem cerę mam taką jak zawsze, Lardisie, nie zaś wampirzą trupią bladość. Kiedy się wykąpię - a bardzo mi tego trzeba! - sam zobaczysz. Ale powiedz mi: co sądzisz o bluzce, którą mam na sobie? Przyjrzał się i poznał, Ŝe to jedna z bluzek Lissy; kroju i haftu własnej Ŝony nie pomyliłby z innym. W końcu dał się przekonać, czego zresztą od początku pragnął. - Tak, tak. - Wciągnął ją na powrót do domu. - Masz ją od Lissy, wiem. Ale teraz... powiedz mi, co z Jasonem! Misha popatrzyła na niego. Twarz Lardisa rozjaśniła nadzieja, jej lico jednak zasnuł cień. Ojciec i brat znali to spojrzenie; zadbali, by Lardis usiadł, mając pod ręką Andreia, a potem stanęli cicho w chłodnym, ciemnym kącie. I... - Lissa liczyła - zaczęła niepewnie Misha - liczyła na to, Ŝe ty... Ŝe ty jej coś o nim powiesz. Lardis jęknął i zwiesił głowę, po chwili jednak uniósł ją mówiąc: - Godzinę temu z Ŝadnym z nich nie wiązałem nadziei, a teraz mówisz mi, Ŝe moja Ŝona Ŝyje i ma się dobrze. - Zerknął na nią bacznie. - Bo... ma się dobrze, prawda? Misha skinęła głową i powiedziała: - Kilka guzów i siniaków, to wszystko. Ledwie się jej udało - jak nam wszystkim - i o tym opowiem za chwilę.

Lardis westchnął i mówił dalej: - Więc i mojemu synowi mogło się udać. Tak, jestem tego pewien. Ale teraz opowiedz nam resztę. Tylko powiedz wszystko, Ŝeby skończyć z moimi durnymi, niezdarnymi pytaniami! Przytaknęła i zaczęła mówić: - Wasz dom na wzgórzu zaatakowano jako pierwszy. Lissa jednak zauwaŜyła mgłę na stokach. Zgasiwszy lampy, wyszła do ogrodu. To lotniak zburzył waszą chatę, Lardisie. Nadleciał od wschodu, wzdłuŜ podgórza i osiadł na twoim domu, który zapadł się pod jego cięŜarem. A na grzbiecie tego potwora siedział... człowiek! - Tak, Wampyr - warknął Lardis. - Albo któryś z ich poruczników. Myślałem, Ŝe moŜe był to wojownik, teraz jednak myślę sobie, Ŝe smród nie był aŜ tak wielki. - Ruchem głowy wskazał Mishy, Ŝe moŜe dalej mówić. - Ten człowiek - ten Wampyr - był wysoki i smukły, o małych oczach niby klejnoty, głęboko osadzonych w twarzy - ciągnęła dziewczyna. - Ubrany był na czarno, czarny miał płaszcz i buty. Głowę miał ogoloną, z wyjątkiem włosów związanych w supeł. Wyglądał jak trup, ale był bardzo Ŝywy, zwinny jak wąŜ. I chociaŜ był potęŜnym Wampyrem, wydawał się teŜ nerwowy, ostroŜny, jakby niepewny. Tak przynajmniej opisuje go Lissa. Lardis nic nie rzekł, a tylko pomyślał: Gorvi Przechera? MoŜliwe. - Lissa ukryła się wśród drzew za domem - opowiadała Misha - skąd mogła widzieć, co się dzieje. To był błąd, bo ten Wampyr ją tam wyczuł! Uspokoiwszy się, Ŝe nic mu nie grozi, stał w ogrodzie, z rękami na biodrach, i wywęszył Lissę! Poczuła w głowie jego hipnotyczną moc i pojęła, Ŝe została namierzona. Próbowała uciec, przebiec obok tego wampyrzego lorda na schody wyrąbane w stromym zboczu wzgórza, ale zastąpił jej drogę i pokazał morderczą rękawicę, jaką miał na ręku. I zbliŜywszy się do niej, zapytał: „Gdzie twój mąŜ? Gdzie twoi synowie? PokaŜ mi swoje córki!” Złapał ją za włosy - tu Lardis prawie się poderwał - i wtedy pojawił się Jason! - Jason! - zawołał Lardis. - Właśnie wszedł tam z Siedliska - Mishy brakowało juŜ tchu - by odkryć, Ŝe ten potwór grozi jego matce. Krzycząc ze złości rzucił się na Wampyra. Potwór, zaskoczony, puścił Lissę, odwrócił się do Jasona i zamierzył się na niego rękawicą. Jason, uchyliwszy się przed uderzeniem, dźgnął tamtego noŜem, którego srebrne ostrze ześlizgnęło się z Ŝeber Wampyra, ale rozcięło mu rękę i ugrzęzło w rękawicy, którą Jason zerwał mu zaraz z dłoni. I nóŜ Jasona zrobił się czerwony od wampyrzej krwi! - Co potem? - Lardis ledwie nad sobą panował. - Lissa zobaczyła twoją siekierę wbitą w pieniek...

- Mój toporek? - przerwał jej Lardis. - Drugiego takiego toporka nie ma na tym świecie - a ja zostawiłem go w ogrodzie? Na deszcz i rdzę? JakŜem się zrobił niedbały! Ten toporek dostałem od Jazza Simmonsa; przyniesiony przez niego z Krainy Piekieł, przez dziewięćset wschodów nawet się nie stępił! Ale mów dalej. - Wyrwała tę siekierę z pieńka - mówiła dalej Misha - i skoczyła na wampyrzego lorda, który trzymał się za bok i rękę. Zobaczył jak ostra jest ta broń i pojął, Ŝe nawet w rękach kobiety moŜe być śmiertelnie niebezpieczna. A oboje, Lissa i Jason, ogromnie chcieli go zabić! CóŜ, pewnie tchórz był z niego... - Wszystkie takie są! - zawołał Lardis. ...Bo uciekł przed nimi, po drodze gubiąc skrwawioną rękawicę. A kiedy dostał się do swojego lotniaka, wylegującego się na gruzach waszej chaty, Lissa usłyszała jego wołanie: „Przetocz się na nich! ZmiaŜdŜ ich!” Potwór próbował się na nich rzucić; rozbiegli się w róŜne strony; skrzydło lotniaka uderzyło Lissę i strąciło z najbardziej stromego zbocza wzgórza! I... i wtedy po raz ostatni widziała Jasona. Potem poleciała przez krzaki, paprocie i drzewka porastające stok. Sturlała się prawie na sam dół. Poszarpała sobie ubranie - widzisz, Ŝe ta bluzka jest pozszywana tu i tam. Poraniła takŜe ręce i nogi, ale niezbyt powaŜnie. A kiedy zebrała siły, gotowa była znów wspiąć się na górę! Lardis zajęczał i złapał się za głowę. - Co za durną kobietę poślubiłem - powiedział. A potem, z dumą: - Ale co to za kobieta! - Wysłuchaj mnie do końca - powiedziała Misha. - Gotowa była znów wspiąć się na górę Ŝeby dołączyć do syna i pomóc mu w walce z wampyrzym lordem - ale potknęła się i wtedy poleciała na sam dół! Potem, oszołomiona, na poły ogłuszona, ruszyła do Siedliska, licząc, ze znajdzie ciebie i opowie, co się stało. Ale u Bramy Północnej... zobaczyła, Ŝe miasto płonie, zobaczyła, Ŝe na jego ulicach rozpętało się szaleństwo. Słaba i przeraŜona, w nadziei znalezienia jakiejś kryjówki, Lissa skryła się w lesie i obeszła Siedlisko, kierując się na zachód. Tam właśnie wpadła na Nanę Kiklu. Nana ukryła się w lesie po tym, jak zburzony został jej dom, ale kiedy sytuacja trochę się uspokoiła, wróciła przez wyłom w palisadzie, Ŝeby poszukać swoich synów. Zamiast nich, znalazła mnie. I za to jestem Nanie dozgonnie wdzięczna. Wyciągnęła mnie stamtąd i zabrała w bezpieczne miejsce, a kiedy odzyskałam przytomność... to właśnie wtedy Lissa przedarła się przez noc, płacząc. Nana uspokoiła ją i chciała znów wrócić do Siedliska. Tyle Ŝe wtedy juŜ wszędzie były potwory. Ich ryki i wszystkie te wrzaski... to było okropne. A my z Lissą nie mogłybyśmy zostać same. JuŜ... juŜ nie dałybyśmy rady. Tak strasznie się wstydzę... mojej słabości!

- Nie masz się czego wstydzić, córko - zahuczał Varna Zanesti, a głos trochę mu się łamał. Podszedł bliŜej, by otoczyć ją ramionami. Spojrzał gniewnie na Lardisa. - Te kobiety - mruknął. - CóŜ, wszystkich nas zawstydziły! Lardis przytaknął, jednakŜe ani on, ani Varna nie wiedzieli, jak prawdziwe były te słowa; zwłaszcza w przypadku Mishy. Udało się jej uniknąć szczegółowego wyjaśnienia, dlaczego znalazła się tak blisko domu Nany Kiklu. Podobnie jak przed nią Nathan, zataiła haniebny wybryk Nestora. A teraz... - Muszę coś wiedzieć - oznajmiła gorączkowo. - Gdzie jest Nathan? Spodziewałam się, Ŝe tutaj będzie... och! - I Ŝeby ukryć nagłe zakłopotanie: - I Nestor teŜ, oczywiście! Nana, naturalnie, Ŝądna jest wieści o nich obu. - No, „naturalnie” - powtórzył znacząco jej ojciec... a w chwilę później umilkł. Przypomniał sobie bowiem, co stało się z bratem Nathana. Biedna Nana Kiklu, po tym wszystkim, co zrobiła i przeszła, wciąŜ czekająca w pobliŜu kolonii trędowatych, nawet nie miała pojęcia, Ŝe jej syna porwały Wampyry. Potem, zniŜywszy głos, Lardis opowiedział Mishy o Nestorze i przeszedł do objaśniania powodów nieobecności Nathana, Ŝe Nathan wierzy, iŜ lotniak, który porwał Nestora, runął na ziemię gdzieś na wschodzie, i poszedł go tam poszukać. Mishy bardzo go brakowało, ale jednocześnie ucieszyła się, Ŝe przebaczył Nestorowi. Koniec końców, złe zachowanie tamtego do niczego nie doprowadziło. A jeśli Nestor przeŜył, moŜe się dzięki temu znów połączą. - Nathan oczywiście wróci, tak? - upewniła się, gdy Lardis skończył. - Chodzi mi o to, czy znajdzie Nestora, czy nie... Nathan i tak powróci? - Z własnej woli? - Lardis wzruszył ramionami. - Niezwłocznie? Tego nie mogę obiecać. Och, chciałbym Ŝeby wrócił - i wiem, Ŝe ty teŜ - ale Misha, on myśli, Ŝe ciebie teŜ wykradziono! Po cóŜ więc Nathan miałby tutaj wracać? - Po tym nastąpiły dalsze wyjaśnienia: jak to Nathan po raz ostatni widział ją, Mishę, w uścisku zaślinionego, przygarbionego wampyrzego zwierzołaka. - Ach! - Zakryła dłonią usta. I zaraz: - AleŜ Nana teŜ widziała tego potwora! - westchnęła. właśnie podeszła pod wyłom w palisadzie i zobaczyła, jak ten niby-pies rzuca mnie, by pognać za jakąś nieszczęsną i rozwrzeszczaną kobieciną. Ale to znaczy... Ŝe Nathan teŜ tam był, o kilka kroków dalej! Lardis to potwierdził. - LeŜał bezładnie w trawie, pod ostrokołem. Gdyby Nana Kiklu wiedziała, gdzie spojrzeć, moŜe nawet by go zobaczyła. Gdyby nie ta wampyrza mgła i wszystko - wszystko, co się tam działo - a jeszcze musiała zatroszczyć się o ciebie i Lissę...

Oczy Mishy rozszerzyły się; odruchowo, niemal mimowolnie, ruszyła ku drzwiom. Jej zamiary były aŜ nadto oczywiste, na drodze stanął jednak jej ojciec. - Nie! - powiedział. - Zabraniam! Stare cygańskie ścieŜki pod górami nawet w najlepszych czasach nie są bezpieczne dla dziewczyny. Co dopiero teraz? PrzecieŜ w gęstwinach i jaskiniach kryć się będą przemienieni ludzie, usidleni tam przez słońce w trakcie wędrówki do Krainy Gwiazd. Na pewno znajdą się teŜ ludzie Ŝądni zemsty, polujący na nich! Nie stracę ciebie po raz drugi, Misha. - Odwrócił się w stronę syna. - Ale Nicolae... Tu z kolei zaprotestował Lardis. - Czy to ja jeszcze jestem wodzem mego ludu, czy moŜe Varna Zanesti zajął moje miejsce, za mnie wykonując robotę i za mnie myśląc? Całkiem krzepki z ciebie mąŜ, Varna - syn zaś wrodził się w ojca - i nikt nie nazwałby Nicolae ułomkiem! Tyle Ŝe obaj dość juŜ mieliście Ŝałoby i teraz macie powody się cieszyć. Dopóki więc będę wodzem, nie pozwolę wam znów się rozdzielić. Zresztą potrzebuję was obu, a właściwie całej trójki, tu w Siedlisku. Czemu? Bo roboty jest mnóstwo! Z drugiej strony, wielu mam biegaczy, którzy w mgnieniu oka dopadną Nathana. Odwróciwszy się do Andreia Romaniego, kiwnął głową. - Zajmij się tym. Gdy Andrei wyszedł, Lardis znów zwrócił się do Mishy: - Kocham Nathana Kiklu jak syna i pewien jestem, Ŝe kryje się w nim więcej, niŜ na pozór widać. Będziecie teraz razem? Spojrzała na ojca, a Varna wzruszył ramionami. - Wybór naleŜy do ciebie, córko. Ale prawdą jest, Ŝe ten chłopak przyszedł ciebie szukać, i muszę przyznać, Ŝe wydaje mi się całkiem zdatny na zięcia. Nicolae pokiwał głową i dodał: - A dla mnie będzie bratem, bez dwóch zdań. - Świetnie! - Lardis uściskał szerokie przedramię Varny. I wtedy... Wydało się, Ŝe stary Lidesci obudził się z jakiegoś koszmaru. WypręŜył się i rozprostował ramiona, jakby zrzucał jakiś niewidzialny cięŜar, po czym rzekł do Varny i Nicolae: - Wasza pomoc moŜe się przydać przy naprawie ostrokołu, bo to cięŜka praca. Doprowadzenia do porządku potrzebują wielkie katapulty i kusze. Poza tym, Dimi Petrescu jest przekonany, Ŝe moŜe odtworzyć ten czarny, wybuchowy proch z nabojów i granatów Mieszkańca. Stary Dimi pracuje nad tym, z przerwami, od osiemnastu lat, bardzo jest więc zmęczony i potrzebuje siły innych, by robili najczystszy węgiel drzewny, kruszyli skały i mielili siarkę, i Ŝelazo na pył. Pokiwał głową. - A zatem... długi dzień przed nami, ludzie, ale nie moŜecie rzec, Ŝe nie zaczął się dość dobrze. Wszystko co musimy, to sprawić, by dalej się tak toczył, racja? A do Mishy:

- Dziewczyno, tak jak ja to widzę, zrobiłaś więcej, niŜ moŜna było się spodziewać. A jednak proszę cię o jeszcze jedno. Jeśli zbiorę dwóch czy trzech zmyślnych chłopaków i uzbroję ich, dasz radę pójść z nimi do tej kolonii trędowatych, by sprowadzić Lissę i Nanę Kiklu bezpiecznie do domu? Proszę cię o to, Misha, Ŝeby oszczędzić czasu. Wiesz to wszystko najlepiej, potrafisz współczuć, dobrze więc będzie, jak te kobiety dowiedzą się o swych synach takŜe od kobiety. Co powiesz? Zgodnie z jego oczekiwaniami, Misha skinęła głową i powiedziała: - Tylko sprowadź mi tę eskortę, a jestem gotowa...

W pół godziny później wyruszyła w drogę przez las razem z Lardisowymi „zmyślnymi chłopakami”: trzema wypróbowanymi i zaufanymi przyjaciółmi. Droga była względnie łatwa; lotem ptaka moŜe siedem mil, dziewięć, gdy brało się poprawkę na krętą ścieŜkę. Misha znała jednak wszystkie skróty, podobnie jak brody w rozlicznych strumieniach. Zeszłej nocy, gdy drogę oświetlało tylko światło gwiazd i niekiedy księŜyca, siłę i wolę czerpały od Nany Kiklu, ale to Misha słuŜyła za przewodnika. Wtedy zabrało im to pięć godzin; teraz, jak juŜ się przekonała, przejście tej samej drogi zajmie niespełna dwie i pół. Wtedy goniec Lardisa powinien juŜ dopędzić Nathana w okolicy Dwóch Brodów. ZwaŜywszy na długość dnia w Krainie Słońca - przeszło sto dwadzieścia godzin i przy odrobinie szczęścia, powinni spotkać się około jednej trzeciej ranka. Wtedy pewnie będzie juŜ bardzo zmęczona. Teraz jednak myśli o Nathanie ponaglały Mishę. W tym samym czasie blisko kolonii trędowatych... Nana i Lissa obozowały niespełna sto jardów od samej kolonii, na skraju lasu, tam gdzie ustępował rozległej sawannie, dalej karłowatej roślinności i wreszcie raczej niegościnnym pustyniom znanym pod wspólną nazwą Wielkich Czerwonych Pustkowi. Tam, ledwie dziesięć do piętnastu mil na południe od kolonii trędowatych, nie było juŜ niczego wartego wzmianki: piasek, spieczona ziemia, zwały skał; węŜe, skorpiony i inne jadowite stworzenia; rozproszone tubylcze plemiona. Jeśli zaś chodziło o te ostatnie... Dawnymi czasy, gdy Cyganie naprawdę byli Wędrowcami, ci prymitywni pustynni koczownicy - sprawiający wręcz wraŜenie mniej zaawansowanych na drodze ewolucji niŜ trogowie z Krainy Gwiazd - niekiedy handlowali z ludźmi. Spotykali się w zenicie wschodu, na sawannie między pustynią i lasem, by wymieniać zacne jaszczurcze skóry i lecznicze sole za cygańskie noŜe, błyskotki, wino, tykwy i czosnek. I teraz, tu na skraju włości Lidesci, koczownicy handlowali jak za dawnych dni, tyle Ŝe teraz wymieniali się z trędowatymi. Nana Kiklu wiedziała to na pewno;

daleko na sawannie wypatrzyła bowiem wysoki, spręŜysty maszt z trzepoczącym proporczykiem ze szmaty, widoczny niby mucha na tle słońca. Wędrując jako dziewczynka z niewielkim plemieniem, widywała juŜ takie znaki i wiedziała, Ŝe bezgłośnie łopoczący proporczyk oznacza miejsce targów z koczownikami. Uznała za oczywiste, Ŝe trędowaci handlują, choćby z tymi tajemniczymi, mało znanymi i intrygującymi koczownikami, zwłaszcza Ŝe większość Cyganów raczej trzymała się z dala. Trąd był dla nich taką samą zarazą, jak dla Wampyrów. Nie oznaczało to jednak, Ŝe Cyganie Lidesci całkowicie omijali tę kolonię. Wprost przeciwnie: to ojciec Lardisa dał jej początek i zbudował pierwsze skupisko przestronnych chat pod drzewami na skraju lasu. A oto, jak do tego doszło... Przed dwudziestu czterema laty choroby tej nabawił się jeden z dobrych przyjaciół starego Lidesci. Zanim zaraza się ujawniła, zdąŜyła dotknąć wszystkich członków jego rodziny. W tamtych czasach - w owej wcześniejszej epoce wampyrzej dominacji - zasady były proste i surowe: chorych zazwyczaj wypędzano z obozu, by błąkali się samotnie po kres swoich dni, pod karą śmierci, gdyby spróbowali wrócić. Mówiło się teŜ, Ŝe niektóre plemiona z miejsca uśmiercały trędowatych. Na coś takiego ojciec Lardisa nigdy by się nie zdobył, więc zbudował tę kolonię trędowatych na skraju cygańskich włości, by zapewnić dom rodzinie przyjaciela. Potem, usłyszawszy o tym miejscu, z pustkowi i róŜnych plemion ściągać zaczęli kolejni trędowaci i tak powstała kolonia. A siedem lat później, gdy Siedlisko rozrosło się i dobrze juŜ prosperowało, młodszy Lidesci, czyli Lardis, sam dbał o regularne wysyłanie zapasów do kolonii, by pomagać tym, którzy w znacznej mierze sami nie potrafili sobie pomóc. I mimo Ŝe w tamtych wczesnych latach Cyganom Lidesci rzadko na czymś zbywało, zawsze znajdowało się te trochę dóbr, które moŜna było przekazać trędowatym. Teraz zaś nadeszła pora, gdy trędowaci mogli dać coś w zamian... O tym właśnie rozmyślała Nana Kiklu, gdy stała w cieniu drzewa na samym skraju lasu i rozpamiętywała wydarzenia ostatniej nocy. Nie te bolesne sceny - jak zburzenie jej domu i fakt, Ŝe nie była w stanie wrócić i szukać Nathana oraz Nestora, co przysparzało jej sercu bólu, od którego uwolnić ją mogło tylko ponowne spotkanie z chłopcami - ale wyczerpująca wędrówka tutaj, pod samą kolonię. Owszem, wyczerpująca, gdyŜ na niej i na Mishy Zanesti spoczywała odpowiedzialność za bezpieczne doprowadzenie tutaj Lissy Lidesci. Biedna Lissa, pokaleczona przez ciernie i krzaki, nieledwie bliska obłędu po tym, co zobaczyła i przez co przeszła. A jednak, podczas gdy Nana miała w sobie najwięcej sił fizycznych i psychicznych, to właśnie Lissa była na tyle mądra, by doradzić im przyjście tutaj, a Misha umiała je na to miejsce doprowadzić. Misha Zanesti, dla której juŜ w dzieciństwie las był rozległym i wspaniałym

miejscem zabaw. Tak więc wszystkie trzy miały swój udział w tym, Ŝe las wreszcie został z tyłu i ujrzały sawannę w blasku księŜyca. Tam Misha teŜ znała lub odgadywała drogę; studiując gwiazdy i dając wyraz przekonaniu, Ŝe za bardzo zboczyły na zachód, poprowadziła swe towarzyszki w drugą stronę, wzdłuŜ skraju rozległych łąk. I wreszcie pod osłoną wielkich drzew, stojących niby straŜnicy wpatrzeni w niegościnne pustynie, dojrzały miękkie światło lampy i pojęły, Ŝe to właśnie kolonia. Potem był niski drewniany płot, obwieszony szatami i zakapturzony wartownik przy bramie, podnoszący lampę, i wreszcie wyszeptane chrapliwie, czy raczej wymamrotane pytanie: - Kto idzie? Jesteście trędowaci? - Nie, nie trędowaci - odparła Nana, odwracając oczy, by uniknąć jaskrawego blasku lampy - ale przyjaciele tych, co tu mieszkają. - Nie trędowaci? - Tamten cofnął się. - Odejdźcie więc... i to szybko! My, trędowaci nie mamy przyjaciół. I nie tyle tu mieszkamy, co przychodzimy tu umrzeć... - Nie macie przyjaciół? - Teraz Lissa znalazła w sobie dość głosu, by przemówić. - Nie naleŜy do nich nawet Lardis Lidesci, który jest panem tej ziemi, którego ojciec zbudował tę osadę i którego Ŝoną jestem ja? - Ach! - westchnął tamten i na krótko mignęła im jego twarz, gdy jeszcze wyŜej podnosił latarnię: szare kości prześwitujące przez policzek i postrzępione jamy nozdrzy. - Lidesci? Jego Ŝona? Ale tak w środku nocy? A ty - skierował światło na Mishę - zaledwie dziewczyna, a jakŜe zaniedbana, cała posiniaczona, ubranie w strzępach? I... i... pani Lidesci, powiadasz? - Znów zwrócił się do Lissy. - Tak samo wynędzniała i pokaleczona? Powiedz, co to ma znaczyć? - Starcze - teraz odezwała się Misha - nadeszły cięŜkie czasy, my zaś musimy spędzić tu noc i doczekać wschodu. - Całkiem niewinnie wyciągnęła rękę, by dotknąć jego rękawa. - Ach - powtórzył, tym razem jęknąwszy, i szybko odsunął się od niej. I jeszcze: - Nie jestem... starcem. - Potrząsnął powoli głową... A juŜ za chwilę: - Co za cięŜkie czasy? - Do Krainy Gwiazd wróciły Wampyry - oznajmiła Nana, prawie bezgłośnie. - I dzisiaj najechały Siedlisko! To wreszcie zrobiło wraŜenie. - Wampyry! - zaskrzeczał trędowaty, kolebiąc się w nagłym poruszeniu. - Naprawdę? Wróciły, powiadasz? - Raptownie odwrócił się, pokuśtykał w dół ścieŜki ku drewnianym budynkom pod drzewami. - Zaczekaj! - zawołała za nim Misha. - Nie moŜemy nocować pod gołym niebem!

Spojrzał przez ramię. - Ja tu tylko pilnuję - zaskrzypiał. - Ale mamy teŜ wodza. Zaczekajcie, aŜ przyprowadzę go. Niedługo potem wrócił, a wraz z nim jeszcze kilku trędowatych, tak samo odzianych. Jeden z nich był wysoki, powłóczył nogami, co wyraźnie sprawiało mu wielki ból. Rękawy jego szaty zdawały się puste od łokci w dół... lecz kaptur miał odrzucony w tył, tak Ŝe przynajmniej wyraźnie widać było jego twarz. Był blady, miał zapadnięte policzki i ciemne, wyraziste oczy. - Jestem Uruk Piatra - oznajmił kobietom, przypatrując się im. - Inni nazywają mnie Urukiem Długowiecznym. A ty... - Długo i bacznie przyglądał się Lissie; jej owalnej twarzy o łagodnych migdałowych oczach; jej szczupłej sylwetce o długich kończynach. I w końcu rzekł: Tak, ty jesteś Ŝoną Lardisa Lidesci. Byłaś juŜ tutaj, nie mylę się? - Z moim męŜem - potwierdziła. - Kiedy objeŜdŜał granice. Dwa razy chyba, ale dawno temu. - Owszem, dawno temu - przyznał - kiedy jeszcze miałem dłonie. - Znów się im wszystkim przyjrzał w Ŝółtym świetle latarni. - Ale powiedziano mi coś strasznego: Ŝe Wampyry wróciły, by najechać Krainę Słońca! Lissa zdołała zapanować nad nerwami. - To prawda - powiedziała mu - straszliwa prawda! Przyszłyśmy tu z Siedliska, które płonęło, gdy widziałyśmy je po raz ostatni. Na ulicach były Wampyry, zabijały, gwałciły, brały w niewolę. Pamiętałam jednak, Ŝe dawno temu mąŜ powiedział mi, iŜ w tym miejscu jest się bezpiecznym od wszelkich wampirów. Dlatego tu przyszłyśmy: by na tę noc schować się przed Wampyrami, by ustrzec się teŜ przed lasem i Ŝyjącymi w nim drapieŜcami - przynajmniej do wschodu, kiedy to pomyślimy, co robić dalej. Wódz trędowatych potrząsnął głową, a udręka widoczna na jego twarzy jeszcze się pogłębiła. - Potworne! - rzekł. - Ale straszliwe moŜe być niejedno. Dla kobiety wpadnięcie w szpony Wampyra byłoby koszmarem, wiem o tym, a Ŝycie wśród nich oznaczałoby los gorszy od śmierci. Ale Ŝycie tutaj... to równieŜ umieranie, powolne i podstępne... na które się naraŜacie juŜ tym, Ŝe tu jesteście. Nana Kiklu miała tego dość. - Tak więc odtrącili nas trędowaci! - Jej słowa niosły w sobie gorycz. - Prześpimy się zatem tutaj, pod waszą bramą. Dajcie nam tylko czyste koce i latarnię, a zatroszczymy się o siebie. Uruk Piatra przyjrzał się jej i powoli pokiwał głową. - To, czym się stałem - rzekł - nie umniejsza we mnie męŜczyzny. W swoim czasie byłem Cyganem, jak wy. Nie, nie Lidesci, ale byłem męŜczyzną. I nawet teraz wiem, co do mnie naleŜy.

Chodziło mi po prostu o to, Ŝe nie mogę was zaprosić do środka, dla waszego własnego dobra. Ale niewątpliwie damy wam coś więcej niŜ koce i lampę! Kiedy przychodzą tu trędowaci, stawiamy im domy. Do czasu aŜ one staną, musi jednak wystarczyć namiot ze skór. Sugeruję, byście ustawiły go tam, pod drzewami. Nana chciała coś powiedzieć, ale spuściła wzrok. Raz jeszcze pokiwał głową. - W porządku, rozumiem. Wystarczy na was spojrzeć, by wiedzieć, ile przecierpiałyście. Wydał polecenia i pozostali trędowaci poszli do swoich chat, by wrócić z namiotem, kocami, warzywami, Ŝelaznym kociołkiem i trójnogiem. - Zostańcie tutaj - poprosił Nanę, Lissę i Mishę ich wódz - podczas gdy oni ustawią wam namiot pod drzewami i rozpalą małe ognisko. Potem same ugotujecie sobie zupę, na wodzie z tamtego strumienia. A kiedy przygotowywano im to nocne schronienie opowiedziały Urukowi całą historię... Tak to przyjęto je w kolonii trędowatych w pierwszych godzinach minionej nocy. A kiedy zaczęło się przeczekiwanie długich mrocznych godzin, martwiły się juŜ nie tyle o siebie, co o swoich bliskich. Nic więc dziwnego, Ŝe myśli Nany dotyczyły Nathana i Nestora. Co ich spotkało podczas najazdu na Siedlisko?, pytała siebie na jawie i przez sen - aŜ wreszcie, wciąŜ o tym dumając, z drŜeniem zbudziła się o świcie. Czy ich równieŜ spotkało wtedy tyle złego? Pewnie nawet więcej! A co teraz się z nimi działo?

W blasku wczesnego poranka, na stokach nad Dwoma Brodami, Nestor skończył swego królika i wyciągnął się jak długi w wysokiej trawie. Za nim zaś, nieco wyŜej, przez skraj stromej skały przelewały się bijące spomiędzy drzew cuchnące opary, walące się potem w przepaść, niby spieniony wodospad - coraz mniej jednak gwałtownie - a stanowiące pozostałość po lotniaku, który w trzech czwartych zdąŜył się juŜ rozpłynąć pod wpływem promieni słońca. Jeśli zaś chodziło o Nathana... PodąŜając dawnymi szlakami Wędrowców między lasem a podnóŜem gór, zmierzając na wschód, ku Dwóm Brodom, Nathan miał ogromną ochotę poszukać brata w sposób, którym Ŝaden z nich nie posługiwał się od czasów dzieciństwa. Musiałby przerwać bieg i spróbować połączyć się z nimi mentalnie. Nigdy wcześniej bowiem, w całym swoim Ŝyciu Nathan nie był tak bardzo świadomy, Ŝe jest tylko jednym z bliźniaków; dopiero wtedy, gdy jakby dla podkreślenia dzielących jego i Nestora róŜnic fizycznych odczuwał tę nową przepaść między nimi, niby wielki wąwóz, rozdziawiający się jeszcze bardziej, im bliŜej był jego skraju. I wiedział teŜ, Ŝe Misha Zanesti stanowiła tu tylko część problemu, który i tak by wystąpił, a ona tylko rzecz przyspieszyła.

Tyle Ŝe to wszystko spiętrzyło się tak szybko. Najpierw sprawa Mishy... To z uwagi na jej miłość do Nathana (a raczej przez zazdrość Nestora) drogi braci się rozeszły; rywalizacja, której początki sięgały dzieciństwa, w końcu wybuchła rozdzielając ich. Nie byli jednak pierwszymi braćmi, których spotkał ten problem; z czasem pewnie wszystko by sobie ułoŜyli. Zwłaszcza teraz, gdy... teraz, gdy Misha... Ale nie, o tym Nathan nie mógł nawet myśleć - o Mishy z tym niby-psem, Cankerem Psim Synem - nie w taki sposób, w jaki z rozkoszą opisał Vratza od Wrana. A jednak musiał, bo jeszcze w Siedlisku złoŜył ślub dotyczący Wampyrów, a zwłaszcza Cankera. I choć czuł, Ŝe w środku coś go dławi, i tak z jego gardła wyrwał się głuchy warkot, gdy wyobraził sobie tamtego potwora! Owszem, ten jego ślub waŜny był w dwójnasób, a nawet trójnasób, Wampyry bowiem odpowiedzialne były teŜ za los, który przypadł jego matce, jakikolwiek on by nie był, a takŜe za fizyczne oddzielenie go od jego brata. Co do tego ostatniego... mógł tylko mieć nadzieję, Ŝe nie będzie ono trwałe. Straszne, straszne... utracić ich wszystkich: matkę, Mishę i Nestora. Nie wiedział ani nawet nie chciał wiedzieć, jak wpłynęłaby na niego śmierć brata, przypuszczał jednak, Ŝe byłoby to jak utrata większej części samego siebie - moŜe nawet części najistotniejszej. On i Nestor wszak dzielili łono matki, jej mleko, miłość do tej samej Cyganki - chociaŜ ona jednego z nich kochała jak brata, a drugiego za to, jaki był. Ale krew mieli tę samą i podobnie ukształtowane umysły; na tyle przynajmniej podobne, Ŝe czasami się spotykały. To właśnie zamierzał teraz zrobić Nathan: dotknąć umysłu Nestora i w ten sposób upewnić się, Ŝe ten jeszcze Ŝyje. A jeśli nie natrafi na nic, poza próŜnią? To ryzyko musiał podjąć: w najlepszym razie, by stać się częścią czegoś, co kiedyś było całością, w najgorszym, by stać się jeszcze bardziej pustym, niŜ skorupa, którą teraz zamieszkiwał. ZwaŜywszy na te i inne myśli, które wirowały mu w głowie i zaćmiewały eter psychiczny, trudno było to uznać za moment najlepszy na takie doświadczenie, ale Nathan i tak zszedł juŜ ze szlaku, usiadł opierając się o głaz i odciął się od tego dnia, od wściekłej wzgardy dla nocnych najeźdźców, od wszelkich innych uczuć, od wszystkiego, pozwalając dryfować myślom... Umarli cofnęli się przed nim! Natychmiast to odczuł; ich szok, nawet ich zgrozę, ale tym razem Nathana interesował ktoś Ŝywy... taką miał nadzieję. Wysoko w górach, w głębokich jaskiniach, stanęły sztorcem porośnięte szarym futrem uszy, podniosły się szare łby, a w mroku legowisk zamrugały trójkątne ślepia. Trzy pary, naleŜące do tej trójki, która znała jego umysł jak swe własne: do Błyska, którego czoło naznaczyła biel po matce; do Grymasa, którego wilgotne czarne wargi zawsze drŜały, jakby

zbierało mu się na uśmiech; do Ciętego, którego ogon uległ skróceniu, gdy jako młody jeszcze szczeniak zapragnął pobawić się z miotem jakiejś dzielnej lisicy. Z miejsca odczytały one zamiary Nathana, ale nie mogły mu pomóc, nie tym razem. śaden z ich pobratymców nie wypuścił się nigdzie za dnia i nie dotarły do nich Ŝadne wieści o Nestorze. Nocą pewnie byłoby inaczej. Ale nie teraz. Nathan i tak dał im znać o sobie, one zaś zaskowyczały, zwinęły się w kłębki i powróciły w stan kontemplacji. On natomiast, ruszywszy dalej, pozwolił swym myślom płynąć i płynąć... ...AŜ natrafiły na umysł znany mu, a zarazem nieznany! Wydawał się on bowiem inny, odmieniony, wytarty do czysta. A moŜe przetarty nieczystościami, brudną i zakrwawioną szmatą? Bo to był Nestor, a zarazem nie był. Tego Nathan nie potrafił zrozumieć. Wyglądało na to, Ŝe umysł Nestora nie jest pewien własnej toŜsamości. A w samym jego środku kipiał wściekły ból i rozpacz, Ŝądze i ambicje, poczucie straty i odkrycia czegoś nowego! Dla Nathana był to tak wielki wstrząs, Ŝe aŜ odskoczył od owego nieznajomego, będącego zarazem jego bratem... i usiadł prosto, wciąŜ oparty plecami o skałę! I wszystkie jego myśli wróciły doń niczym psy z podkulonymi ogonami, a gdy na nowo wchodził na szlak, by iść na wschód, był w jeszcze większej rozterce...

Nestor spał, trawiąc posiłek, przetwarzając to solidne jedzenie w energię. Spał i błąkał się po najbardziej kruchym ze snów... który zaraz się rozpadł, gdy tylko Coś obcego weszło w jego umysł! Nie dość, Ŝe obcy, to jeszcze znienawidzony wróg. Poznał to po wirze liczb, symboli, nic nie znaczących równań i innych matematycznych sztuczek, za którymi to Coś skrywało swoją toŜsamość i zamiary. Ten sam wróg, który prześladował go przez wszystkie dni jego Ŝywota! Dygocząc, mimo iŜ świeciło nań słońce, Nestor otworzył oczy... ...i zobaczył dwóch męŜczyzn, jednego mniej więcej w jego wieku i drugiego znacznie starszego, którzy natrafili na niego, gdy tak leŜał! Wróg z jego snów natychmiast poszedł w zapomnienie; zobaczył tych ludzi - zobaczył ich w chwili, gdy patrzyli na siebie, nie na niego - i zaraz zamknął oczy - udając, Ŝe śpi. Ale to, co dojrzał, wraziło mu się w pamięć... Jeden z nich, ten młody, klęczał obok niego zaciskając dłoń na rękojeści noŜa, którego ostra klinga lśniła w słońcu niby Ŝywe srebro. Szczupły, o szeroko rozwartych oczach, nerwowy, wyglądał na nieźle przestraszonego. Tamten drugi, ogorzały, gburowato wyglądający męŜczyzna w

kwiecie wieku stał prosto, trzymając w silnych brązowych dłoniach naładowaną kuszę. Krzywił się a teraz cicho mamrotał do siebie: - Tak wykradać królika z moich sideł, chłopcze? I co właściwie tutaj robisz, hę? Zwłaszcza tego ranka, po takiej nocy... - To nie wampir - szepnął tamten na kolanach, oglądając się przez ramię na mamroczącego inaczej nie wylazłby na słońce. I zobacz, w jakim jest stanie, cały pokaleczony i poobijany! MoŜe to samotny myśliwy, którego coś wystraszyło w górach? Co myślisz, ojcze? - Co ja myślę? - odpowiedź stanowił niski pomruk pełen bezzasadnej nienawiści i podejrzliwości. - O, powiem ci, co ja myślę: Ŝe ci wredni krwiopijcy powymyślali jakieś nowe sztuczki i Ŝe ten tutaj to jakiś parszywy wampirzy odmieniec! A Ŝe nie przemienił się jeszcze na tyle, by słońce mu szkodziło... to i co? Widziałeś tam w górze jego lotniaka, całkiem się rozpływającego i czarne gnaty sterczące z tej zgnilizny. To zbyt wielki przypadek, coś takiego znaleźć tam, a potem tego tutaj. Oto, co ja myślę! Lotniak Nestora? Pamiętał go. Była to nawet jedna z nielicznych rzeczy, które sobie przypominał. A jak nazwał go tamten starszy, odmieńcem? To niewiele wiedział. Bo Nestor nie był jakimś tam niewolnikiem, ale lordem! Był lordem Nestorem - z Wampyrów! To słowo jak ogień rozpaliło mu krew - Wampyr! SpręŜył się teraz - ale ostroŜnie, pod kontrolą - do działania. Ręce miał wygodnie złoŜone na piersi, a jedną nogę lekko ugiętą w kolanie. Doskonale. - Co więc z nim zrobimy? - chciał wiedzieć ten klęczący. - Najpierw go obudzimy - warknął tamten drugi. I z ociąganiem: - Potem... sądzę, Ŝe lepiej będzie, jak zaciągniemy go do Dwóch Brodów i tam wypytamy. Bo piekielnie nie chciałbym popełnić błędu. Za późno!, pomyślał Nestor. JuŜ popełniłeś ich zbyt wiele. Poczuł uścisk ręki tego młodszego na swym ramieniu, nad łokciem, szarpnięcie, a potem szczeknięcie: - Ej ty, obudź się! - Potem wszystko jakby zamazał impet. Oczy Nestora otwarły się gwałtownie! Usztywniwszy dłonie i rozrzuciwszy je, jakby ciął, odtrącił naleŜącą do młodego rękę z noŜem. Młokos, nagle pozbawiony równowagi, nie mogąc juŜ opierać się na rękach, musiał zwalić się do przodu. Wykorzystując przewagę, Nestor wbił mu kolano w podbrzusze i poderwał głowę z ziemi, waląc go prosto w twarz. Wargi, które juŜ wykrzywiły się ze zdumienia i zgrozy, teraz rozwarły się skrwawione; zęby i kości strasznie chrupnęły; okrzyk zdumienia zmienił się w krwawy charkot, a Nestor jął łapać za nóŜ. Znalazł go w wiotczejących palcach tamtego i zranił się, gdy go wyrywał. Ta rana jednak jeszcze go zelektryzowała. Starszy męŜczyzna skakał na lewo i prawo, próbując wycelować ze swej broni i krzycząc:

- Dźgnij go! Zabij sukinsyna! Oddałby strzał, gdyby nie przeszkoda w postaci jego syna, nie widział teŜ, Ŝe to Nestor ma nóŜ. I nagle wydało się, Ŝe rozkraczone szeroko, podrygujące ciało jego syna uniosło się na stopę nad tego, którego przygniatało i w powietrzu konwulsyjnie zadygotało. Potem młokos poleciał na bok, odepchnięty ręką i kolanem Nestora, a w miejscu twarzy ukazała się krwawa maska z niekształtną dziurą zamiast ust. Podobnie skrwawiona była dziura w kurtce, z której Nestor wyciągnął właśnie nóŜ. - Synu! - Z tym rozpaczliwym krzykiem, wytrzeszczywszy oczy, ojciec patrzył na krótkotrwałe zmagania swego syna ze śmiercią, widział jak znieruchomiał on na skąpanej we krwi trawie. A potem... - Ty! - warknął, kierując broń na Nestora i ciągnąc za spust. Ale Nestor juŜ się poderwał, a zbryzgany czerwienią nóŜ juŜ leciał. Nestor dobrze władał noŜem, a tym razem dopisało mu teŜ szczęście. Trafił męŜczyznę w krtań, w trójkątną kość tuŜ pod grdyką, robiąc dziurę, która dosięgła samego kręgosłupa. Waląc się na ziemię, tamten juŜ prawie nie Ŝył, nie widział więc, Ŝe jego bełt trafił Nestora w bok, przebijając ciało, jak igła przebija pęcherz. On tego nie widział, wyŜej na stoku byli jednak inni, którzy to widzieli. Nestor usłyszał ich krzyki, podniósł wzrok i dojrzał ich przez zalewający go szkarłatny potop bólu. Grupę złoŜoną z czterech czy pięciu męŜczyzn, niespełna dwieście jardów dalej zbiegającą po stoku karkołomnymi susami i skokami - łowców wampirów! Nestor wepchnął palce w rozdarcie w kurtce i rozerwał ją. Bełt wszedł mu w prawy bok, pod klatką piersiową. Z lekka ocierając się o Ŝebro, gdy zębaty grot przebijał się na zewnątrz. Lotki sterczały z przodu. A obie rany ociekały gęstą ciemną krwią, połączone pięciocalowym pomostem białego, nabrzmiałego ciała, niby pękatym wałkiem tłuszczu. Nestor, nie zastanawiając się długo, prawą ręką złapał grot, a lewą lotki i tak wygiął drewnianą strzałę na swym ramieniu, Ŝe pękła na dwoje. Zobaczył, Ŝe skóra na jego boku napręŜa się, a potem złamana strzała rozepchnęła ciało, on zaś o mało nie stracił przytomności, wiedział jednak, Ŝe jeśli tego nie zrobi, zapewne w Ŝyciu nie zrobi juŜ nic więcej. Poza tym, przełamanie strzały stanowiło dopiero początek. NaleŜało ją jeszcze wyciągnąć. Zrobił to natychmiast, i mało się nie zakrztusił, gdy bryznęła czerwona krew. Potem mocno przyciskając do ciała kurtkę, jakoś zdołał się podnieść i ruszył w dół stromego stoku. Był jednak tak słaby i zdesperowany, Ŝe serce mu waliło, a oddech się gubił. Do tego ci ludzie tam w tyle Cyganie, tak Ŝądni krwi - nie zamierzali dać mu odetchnąć ani na sekundy. Pragnęli pozbawić go Ŝycia, jak tylko go dopadną. A wtedy będzie kołek, nóŜ i ogień dla lorda Nestora z Wampyrów!

Pokuśtykał na skraj przepaści i spojrzał, zobaczył głęboką wodę, pędzącą ku pianie i bryzgom szerokich wodospadów, i kipiel spadającą ku poziomemu lustru i potrzaskanym mostom Dwóch Brodów. Za sobą zaś słyszał jakby ponaglające go, przekrzykujące syk i szum spienionych wód, gniewne wrzaski prześladowców. I obejrzawszy się tylko raz, by zerknąć na uniesioną broń oraz wściekłe twarze, krzykiem oznajmił swój sprzeciw - i skoczył!

Nathan dotarł do Dwóch Brodów niespełna dwie godziny później. Zastał miasto w gruzach rojowisko błąkających się i ogłupiałych niedobitków; kipiące od patrzących spode łba, podejrzliwych niedoszłych mścicieli; bezładne mrowie przeraŜonych, bezmyślnych ludzi - niewiele lub nic nie mające wspólnego z panującymi w Siedlisku porządkiem i dyscypliną. Ale jeszcze przedtem... Na drogach wiodących do miasta czuwali wartownicy, którzy zatrzymali go jak tylko przeszedł rzekę przez dość płytki bród, gdzie po niegdyś solidnym moście pozostał tylko jaz z belek wgniecionych w muł. Rozpoznali go jako jednego z ludzi Lardisa Lidesci, którzy przychodzili tamtędy zaledwie rok wcześniej, zmierzając na zachód, do Siedliska, i dlatego pozwolili mu wejść między ruiny. Natychmiast rzucił mu się w oczy panujący tam chaos. W miejscach gdzie wypatroszono spichlerze, dopalały się przynajmniej dwa poŜary; martwych - czy teŜ ich szczątki, o ile zostali zwampiryzowani - wciąŜ jeszcze wleczono przez ledwie rozpoznawalne ulice, by palić na stosach pogrzebowych; lamenty kobiet i płacz dzieci rozdzierały nerwy. Wewnątrz mniej lub bardziej nietkniętego kręgu drewnianych budynków doszło do ogromnego spustoszenia, znacznie gorszego niŜ w Siedlisku. Tu bardzo duŜo domów po prostu zgnieciono, wyglądało więc na to, Ŝe Wampyry i ich potwory straciły nad sobą panowanie. ZbliŜając się do środka miasta, gdzie przywódcy i starszyzna Cyganów Zestos odbywali właśnie spotkanie, Nathan był świadkiem wykrycia i zgładzenia wampyrzej niewolnicy, która zaspała. Wypłoszono ją z kryjówki pod okapem jednego z domów, przegnano na ulicę i otoczono kręgiem. Gdy zaatakowało ją słońce kuliła się i próbowała osłonić, przez cały czas wrzeszcząc i trajkocząc, przeklinając okalających ją męŜczyzn słowami tak ohydnymi, Ŝe Nathanowi trudno było w to uwierzyć. Oszalała, szara niby chmura, o oczach kipiących, jakby były z siarki, w końcu przedarła się przez ich pochodnie i skoczyła na najbliŜszego z męŜczyzn. Gdy warczała na niego, okazało się, Ŝe kły miała nienaturalnie długie, białe i ostre! Strzała, która ją powaliła, była równie ostra, podobnie jak noŜe, którymi pozbawiono ją głowy...

Potem Nathan dotarł na miejsce zebrania, pod duŜy pospiesznie wzniesiony namiot o odsłoniętych ścianach. Kiedy ludzie juŜ się rozchodzili, dostrzegł Karla Zestosa, najstarszego syna dawnego włodarza Dwóch Brodów. Jego ojciec, Bela Zestos, juŜ nie Ŝył, poniósł bohaterską śmierć podczas wampyrzej napaści; Karl zaś zdołał uchronić z masakry dość ludzi, by stanąć na ich czele, i sam teraz stał się królem Wędrowców. Rozpoznali się nawzajem, nawzajem teŜ podzielili się smutkiem. Trochę czasu poświęcili na dzielenie się ponurymi opowieściami; Nathan poznał kilka szczegółów dotyczących nocnego najazdu na Dwa Brody, o których nie słyszało się w Siedlisku. Najbardziej interesował go Canker Psi Syn. Kiedy jednak wyjaśnił dlaczego... jego twarz przybrała barwę, popiołu. I zaraz... - Przyjacielu - powiedział Karl, kręcąc głową - módl się, Ŝeby twoja Misha umarła! Z tego, co słyszałem... - Wiem - odparł Nathan - wchodząc mu w słowo. - I kiedy o tym myślę, korci mnie, by Ŝyczyć jej śmierci! Tyle Ŝe to niemoŜliwe, i cieszę się z tego. - Rozumiem. - Jego rozmówca pokiwał głową, potem spochmurniał i dodał: - Ale jest tu coś dziwnego. Inaczej ciebie zapamiętałem: nie tylko przez karnację, dość rzadką wśród Cyganów, ale i przez fakt, Ŝe byłeś cichy i zamknięty w sobie. Masz brata, prawda? To jego pamiętam jako bezpośredniego i wygadanego! - Ja jestem bezpośredni i wygadany? - Nathan nie posiadał się ze zdumienia. MoŜe stało się tak na skutek rozstania z Nestorem. - Wyjaśnił, co przez to rozumie, a takŜe powód swej misji: to, Ŝe jego brat został uprowadzony, i Ŝe „śnił” o lotniaku, który rozbił się na wzgórzach gdzieś w pobliŜu. - To mi... coś przypomina - rzekł wtedy Karl, wyglądało jednak na to, Ŝe jeszcze bardziej spochmumiał. - Kilku ludzi wyszło dziś rano na wzgórza, szukając odmieńców, którzy uciekli z miasta. Rozumiesz, Ŝe na niewielu ludzi moŜemy tak naprawdę liczyć. Tak czy inaczej, odkryli lotniaka i pewnego człowieka. Właściwie, młodzieńca. Nathan złapał go za rękę. - Młodzieńca? śywego? - Kiedy go znaleźli, owszem, Ŝył - odparł tamten. - Ale czy był „Ŝywy”? - Wzruszył ramionami. - Raczej nieumarły. Nathan jęknął. - Wyjaśnij - zaŜądał. Karl opowiedział mu całą historię, kończąc słowami: - Dał susa w odmęty i zmiotło go. Potem widzieli, jak niknął w kipieli, nie widać jednak było, Ŝeby się wynurzył.

- I mówisz, Ŝe on... zamordował dwóch ludzi? Karl tylko skinął głową. - Owszem, widzieli, jak to zrobił. Nathan zaprotestował. - A więc to nie mógł być Nestor! Karl znów wzruszył ramionami. - A któŜby inny? Opis, który podałem, pasuje. Opowiedziałeś zresztą, jak się miały rzeczy w Siedlisku. Skąd wiesz, Ŝe Nestor nie został zwampiryzowany, zanim zabrał go lotniak? Nie wiesz. - Westchnął. - Nie Ŝyczę wam źle, Nathanie, ale wydaje mi się, Ŝe powinieneś o nim zapomnieć i wrócić do domu, do tych, których zostawiłeś. Nathan był pełen goryczy. - Nikogo nie zostawiłem! - To idź za mną - zaapelował Karl. - Potrzeba mi dobrych i silnych młodych ludzi. Zabieram stąd swój lud i Ŝyć będziemy jak mój ojciec, nim zbudował to miasto, jako Wędrowcy. Ale Nathan wciąŜ był myślami przy Nestorze i teraz zastanawiał się: - Z góry spadają dwa dopływy. Do którego się rzucił? - Do tego, który schodzi ku Zachodniemu Brodowi - odrzekł Karl. - Ale co chcesz zrobić? - Spróbuję poszukać jego ciała - oświadczył Nathan. - I wtedy wszystkiego się dowiem, na dobre czy na złe. Tamten pokiwał głową. - Powodzenia, ale jeśli go znajdziesz, Nathanie... bądź czujny.

Nathan nie znalazł Nestora, ale przynajmniej się czegoś o nim dowiedział. Porozmawiał z wartownikami przy zdruzgotanym moście. Widzieli ciało człowieka spływające w dół rzeki. W wodzie było pełno krwi, a ciało leŜało twarzą do dołu, nieruchome. Wyłowiliby je, ale zbyt późno zauwaŜyli, gdy przepłynęło nad oślizłym jazem i dryfowało dalej. Mogło naleŜeć albo do ofiary nocnej napaści, albo do wampyrzego niewolnika, którego słońce dopadło u podnóŜa gór. Tak czy inaczej, od tamtej pory minęły przeszło dwie i pół godziny. Mogło więc zaczepić się o korzenie gdzieś w dole rzeki lub pójść na dno, w muł i wodorosty... Nathan podziękował im za te informacje, choć nie za to „przeświadczenie”, po czym ruszył z biegiem rzeki. Idąc ścieŜką wydeptaną przez miejscowych rybaków i śledząc po drodze zarośnięte brzegi, doszedł w ślad za pędzącym nurtem do miejsca, gdzie rzeka łączyła się ze swą bliźniaczką pośród szerokich zielonych traw. Nie dostrzegł ani śladu Nestora. W tym miejscu

większość męŜczyzn by się poddała, lecz nie Nathan. Gdyby okazało się to konieczne, gotów był iść wzdłuŜ tej większej rzeki nawet i cały dzień. A gdy nadejdzie noc?... CóŜ, zachód zastanie go tam, gdzie zastanie. Zresztą, jaka to róŜnica?

W kwadrans po tym, jak Nathan stracił z oczu most u Zachodniego Brodu, przeprawił się tamtędy goniec od Lardisa. Po drodze zatrzymały go szeregi łowców wampirów. Wtedy straŜnicy przeprawy właśnie się zmieniali; jeden z nich przekazał, Ŝe widział w mieście człowieka z Siedliska rozmawiającego z Karlem Zestosem; goniec pospieszył więc do Dwóch Brodów, nieświadomy, Ŝe Nathan jest ledwie trzy mile dalej, tyle Ŝe zmierza w innym kierunku. Znalazłszy Karla i porozmawiawszy z nim, goniec szybko wrócił nad zatopiony most. Tym razem wartownicy byli w stanie tylko wzruszyć ramionami i podzielić się opinią, iŜ Nathan pewnie wraca do Siedliska, bo minęli się, podąŜając róŜnymi drogami. Wydawało się to jedynym logicznym wyjaśnieniem. Dlatego goniec zrezygnował z poszukiwań i ruszył w drogę powrotną...

CZĘŚĆ SZÓSTA: CYGANIE SINTANA - SPÓR W ZAMCZYSKU - TYROWIE

I Tam, gdzie rzeka zawracała na wschód leniwym zakolem pośród gęstniejącego lasu, rozszerzając się tak, Ŝe nie było juŜ dokładnie widać drugiego brzegu, Nathan bliski był przyznania się do klęski. Około poranka miał juŜ za sobą przeszło połowę drogi i był wyczerpany; był nieustannie w ruchu jakieś trzydzieści dwie godziny, od czasu gdy jeszcze nie zaczynało się przejaśniać. Co więcej, poniewaŜ ścieŜka urwała się cztery czy pięć mil na południowy wschód od Dwóch Brodów, szło się bardzo trudno. Teraz, na poznaczonej cętkami słońca przybrzeŜnej łące, połoŜył się w wysokiej, słodko pachnącej trawie, by się przespać i zaczynał juŜ zapadać w sen, gdy wyrwało go z tego znajome klap- klap- klap podkutych kopyt, skrzypienie i turkot wozów, a takŜe brzęk końskich rzędów i cygańskich dzwonków. Gdzieś blisko, nad cofniętym tu brzegiem rzeki, kryć się musiał dawny szlak Wędrowców; tym, co do niego docierało były bowiem odgłosy przejeŜdŜającego właśnie cygańskiego taboru. Nathan się mylił; nie tyle przejeŜdŜali, co rozbijali obóz, o czym się przekonał, gdy odszedł od rzeki, przedarł się przez gąszcz krzaków o miękkich liściach i wyszedł na stary szlak. A kiedy pojawił się na otwartej przestrzeni, na drodze odwiecznych wędrówek, tamci równieŜ go zauwaŜyli. Nie zwaŜając na szerokość szlaku, z jego ciemnoniebieskimi oczyma spotkały się oczy brązowe, pełne wyrazu i dziewczęce, toteŜ Nathan na ułamek chwili zamarł, a dziewczyna wtopiła się w zieleń, znikając z jego pola widzenia. Nagle uświadomił sobie, Ŝe dziwne są przecieŜ czasy i ostatnią rzeczą, jakiej ci ludzie mogliby oczekiwać jest to, Ŝe z lasu wyskoczy na nich jakiś dzikus! Z drugiej strony, było ich wielu, a Nathan tylko jeden. Zresztą słońce stało wysoko, było więc mało prawdopodobne, Ŝe po lesie włóczą się wampiry. Niewątpliwie jednak byli świadomi, Ŝe w Krainie Gwiazd odŜyło dawne zagroŜenie; było to oczywiste juŜ od pierwszego powitania. - Niech sczezną góry - powiedział cichy cygański głos, dolatujący skądś z boku. Nathan aŜ drgnął. Szybko odwróciwszy głowę w tamtą stronę, zobaczył wysokiego i chudego, niewiarygodnie ogorzałego męŜczyznę w nieokreślonym wieku, swobodnie opierającego się plecami o drzewo. Nathanowi wystarczyło na niego spojrzeć, by stwierdzić, Ŝe ci ludzie to prawdziwi Wędrowcy, Cyganie w najpełniejszym sensie tego słowa. Dla takich jak oni nie było stałych siedzib, uroki miast nigdy nie odciągnęły ich od szlaku, a przynajmniej nie dłuŜej niŜ na jedną noc; całymi dniami podróŜowali, stanowiąc część natury nie mniej niŜ leśne zwierzęta.

To zaś oznaczało, Ŝe mogą jeszcze nie wiedzieć o powrocie Wampyrów. Bo pośród prawdziwych Wędrowców dawne obyczaje pamiętano jakby były wymyślone wczoraj, a odwieczne pozdrowienia - w zaleŜności od czasów i sytuacji mogące stanowić zarówno złorzeczenie, jak i wyrazy Ŝyczliwości - nadal były Ŝywe. „Niech sczezną góry” zaintonował tamten, a Nathan znał odpowiedź. Słyszał ją czasami, gdy przez Siedlisko przejeŜdŜali Wędrowcy, handlując porządnymi skórami, ostrząc noŜe i topory, wróŜąc z ręki. Słyszał je teŜ przedtem, nigdy jednak sam się nim nie posługiwał. Ani nie musiał, ani nie chciał tego komukolwiek mówić. Teraz jednak sprawy wyglądały inaczej i dlatego... - Tak, niech sczezną góry - odparł. - A słońce niech stopi zamki Wampyrów! MęŜczyzna przyjął do wiadomości, iŜ Nathan rozumie tę starą klątwę, pokiwał więc głową, ale jednocześnie zafrasował się i powiedział: - A jednak... nie jesteś Wędrowcem. MoŜe więc twoje miasto kiedyś nas gościło, nie mamy wam bowiem za złe, miastowi, Ŝe postanowiliście osiąść na stałe. Od czasu do czasu was odwiedzamy, niekiedy nawet dobrze jest porozmawiać z innymi. UwaŜamy tylko, Ŝe głupio tak siedzieć w jednym miejscu, jak huba na drzewie. Bo gdy drzewo się wali, huba razem z nim... Wyciągnął prawą rękę, ukrytą dotąd za pniem i wyraźnie pokazał, Ŝe zabezpiecza swą naładowaną kuszę. Potem, znów skinąwszy głową, dodał: - Właśnie, głupio... zwłaszcza teraz, gdy Wampyry wróciły! ChociaŜ zawsze nam mówiono, Ŝe kiedyś wrócą! Mógłbyś podać mi lepszy powód spędzania tych wszystkich lat na szlaku? Nathan potrząsnął głową i odrzekł: - Z tego samego powodu i ja tutaj jestem. Ale ja nie uciekam przed nimi, a tylko szukam... mojego brata, który padł ich ofiarą. Zgubiłem... go zeszłej nocy w Dwóch Brodach. Widziano tam człowieka, który wpadł do rzeki. Myślałem, Ŝe to moŜe on i Ŝe jeśli pójdę z biegiem rzeki, moŜe go odnajdę. - I odnalazłeś? - Nie. - Pokręcił głową. I postąpiwszy krok do przodu, wyciągnął rękę. Uścisnęli sobie przedramiona i Nathan oznajmił: - Jestem Nathan Kiklu, z Cyganów Lidesci. Tamten uśmiechnął się, dość jednak niewesoło. - Z Cyganów, powiadasz? Z Cyganów Lidesci? Z Siedliska? CóŜ, to prawda, Ŝe przynajmniej stary Lardis był niegdyś Wędrowcem! Jestem Nikha Sintana, a to jest mój lud. My teŜ zeszłej nocy koczowaliśmy w Dwóch Brodach i ja teŜ straciłem brata. A przynajmniej straciłem kogoś, kto byłby dla mnie jak brat. Tyle na temat bezpieczeństwa w miastach! A co do uciekania... Nathan zaraz dostrzegł swój błąd i starał się go naprawić. - Nie chciałem was urazić ani obrazić!

- Obrazy nie było - zaprotestował tamten. - My naprawdę uciekamy! A co? Mielibyśmy siedzieć w dziupli płonącego drzewa, pić zatrutą wodę, wieszać sobie głazy u szyi i nieść je do rzeki? A moŜe powinniśmy Ŝyć w miastach i rozpalać wielkie wspólne ogniska, zapraszając Wampyry na ucztę? - Znów pokręcił głową. - Teraz, jak sądzę, całe mnóstwo będzie tak „uciekać”, jak ja i mój lud. Ale zeszłej nocy... jakiŜ to był błąd! Spośród wszystkich nocy tę jedną wybrać na spotkanie z ludźmi osiadłymi! Kiedy Nikha Sintana mówił, Nathan uwaŜnie go sobie obejrzał. Zrobił to otwarcie, dając wyraz naturalnej, przyjaznej ciekawości; tak właśnie zachowywali się Cyganie podczas spotkań z nieznajomymi. A to, co zauwaŜył, zrobiło na nim wraŜenie. Nikha miał - mógł mieć - och, od trzydziestu pięciu do czterdziestu pięciu lat. Rzeczywisty jego wiek stanowił tajemnicę ukrytą w jego przenikliwych i inteligentnych, brązowych oczach, w jego skórze wyprawionej na rzemień, w giętkości jego muskularnych ramion i gibkości całego ciała. Kiedy Nikha opierał się o drzewo, nie walił się na nie. Drzewo zdawało się nie tylko go podtrzymywać, ale i jednoczyć z nim, uŜyczając mu swej siły. W istocie, wyglądało na to, Ŝe we wszystkich częściach jego ciała kryje się wiele z mocy Natury. Jego zakrzywiony nos, z profilu prawie tak ostry jak dziób kani, nie miał w sobie jego okrucieństwa. Czoło - na tyle szerokie, by pomieścić mądry mózg i szeroko rozstawione badawcze oczy - było lekko pochylone, jak u wilka. Wargi miał wąskie, pobruŜdŜone jak stara kora i moŜe niezbyt skore do uśmiechu, Nathan nie mógł jednak nie zauwaŜyć teŜ zmarszczek śmiechowych w kącikach oczu i ust. Ogólnie rzecz biorąc, zwaŜywszy teŜ na ciemnoszare, długie do ramion włosy, Nikha Sintana najbardziej przypominał mu smukłą i spręŜystą sowę-łowczynię. Wędrowiec milczał, czekając na odpowiedź Nathana. A Nathan umiał się zachować. - Przykro mi, Ŝe teŜ kogoś straciłeś. Czuję wraz z tobą i dobrze znam twój ból. Bo tak jak ja, ty teŜ straciłeś brata. Nikha pokiwał głową. - Ale ból mojej siostry jest jeszcze większy. Miała wyjść za niego. Właśnie w ten sposób stałby się moim bratem. - Och - powiedział cicho Nathan. Rozejrzał się. Cyganie prowadzili swe zwierzęta w cień lasu; wznoszono kilka skórzanych namiotów; ognisko juŜ dymiło pod trójnogiem z zielonych gałęzi, karmiąc się podpałką z suchej kory. Ludzie poruszali się jak cienie pod drzewami; gdzieś tam brzęknęła kusza i na osłonecznioną polaną spadł gołąb; chłopak z wędką szedł nad rzekę, po drodze zbierając larwy ciem na przynętę. W całej tej niemal mimowolnej aktywności było coś bardzo naturalnego, bardzo pociągającego.

Nathan czuł się... swobodnie w towarzystwie tych ludzi. Tyle Ŝe na poczucie swobody nie mógł sobie pozwolić. Rozprostował ramiona i oznajmił: - Powinienem wracać do moich poszukiwań. Nikha podał mu rękę. - Od czasu do czasu gościliśmy w Siedlisku. Lardis Lidesci zawsze był przyjacielem, za dawnych dni i za tych nowych. Nie jestem człowiekiem, który zaciąga długi, ale jeśli juŜ istnieją, zawsze staram się je spłacać. Jesteś zmęczony, Nathanie Kiklu. Wyglądasz, jakbyś miał paść. Równie dobrze moŜesz przespać się tu, między przyjaciółmi, a nie samotnie, gdzieś nad rzeką. A kiedy wypoczniesz, zjeść z nami. W ten sposób w przyszłości mój dług przeniesie się na ciebie. A z takich małych długów rodzą się wielkie przyjaźnie. Nathan czuł, jak zmęczenie wkrada mu się w kości, i pamiętał, Ŝe przecieŜ zamierzał się przespać. Co więcej, jego plecy pokryte były masą sińców, jeśli więc nie wypocznie, ból całkiem uniemoŜliwi mu ruch. - Jestem zmęczony, to prawda - powiedział. - Ale nie chcę sprawiać wam kłopotu. - śaden kłopot - odparł tamten. - Tu obozujemy, jemy i śpimy. Przyszedłeś do nas w samą porę. Nasze Ŝycie moŜe i jest krótkie, ale dni w Krainie Słońca są długie. Przynajmniej wtedy, gdy słońce wędruje po niebie moŜemy spać bezpiecznie. A co do twoich poszukiwań... rzeka jest szeroka, jej brzegi zarośnięte, a po obu stronach całe mile lasu. Rozumiem, czego chcesz, nie mogę jednak powiedzieć, Ŝe zazdroszczę ci zadania, które przed sobą postawiłeś. Odpoczynek nie zaboli... a odrobina jedzenia przed drogą teŜ pewnie cię pokrzepi? Nathan zrozumiał, Ŝe zdecydowano za niego. - Jestem twoim dłuŜnikiem - powiedział. Wprowadzając go do obozowiska za niewielkim wozem mieszkalnym, Nikha rzekł: - To mój wóz. Dzieliłem go z młodszą siostrą i opiekowałem się nią aŜ wyrosła na kobietę. Potem, kiedy Eleni znalazła sobie męŜczyznę w Dwóch Brodach, albo kiedy on ją znalazł, zrobiliśmy dla nich namiot ze skór. Tym razem, przejeŜdŜając przez Dwa Brody miała wyjść za niego za mąŜ; właśnie tego dnia! Ale w nocy, w samym środku małej uroczystości... no, sam wiesz, co się stało. Tamto wszystko zamieniło się w nicość. Teraz ustawi ona swój namiot i przez jakiś czas będzie w nim siedzieć, opłakując męŜczyznę, którego właściwie nie zdąŜyła poznać. - Głos mu stwardniał. - Ale zapomni o nim dość szybko i namiot się nie zmarnuje. MoŜe to i dobrze. Nathan spojrzał na niego, moŜe trochę za ostro. Nikha zauwaŜył grymas na jego twarzy i uniósł brew w obronie. - Gdyby znała go dobrze, o wiele bardziej by opłakiwała. A gdyby jeszcze były dzieci? - Surowo na to patrzysz. - Nathan był szczery.

- Bo pamiętam surowe czasy - odrzekł Nikha. - I boję się, Ŝe przyjdą jeszcze surowsze. Przystanął na chwilą, by pogłaskać po uchu zwierzę pociągowe, kudłacza, jednego z pary zaprzęŜonej do dyszla jego wozu. Kudłaty wyglądał jak znacznie przerośnięty kozioł, podobnie teŜ inteligentny - mniej jednak hałaśliwy, o szerszym grzbiecie i mocniejszy w nogach. Zwierzak cierpliwie czekał wraz ze swym kompanem, aŜ ktoś je uwolni i puści na pastwisko. Odwróciwszy łeb z wdzięcznością zabeczał i pozwolił, by Nikha podrapał go za uchem. - Właśnie - mówił dalej Nikha, jakby do siebie lub do kudłacza - zdaje się, Ŝe teraz moŜe być trudno nawet o odrobinę wygody. Tak dla ludzi, jak i dla zwierząt. W tym czasie Nathan rozejrzał się po obozie i ocenił jego rozmiary oraz układ. Były tam dwa wozy mieszkalne i jeden płaski, kryty. Pół tuzina kudłaczy i dwa cielaki, a takŜe kilka kóz uwiązanych za wozami. Zewnętrzne boki wozów zdobiły wiszące wszelkiego rodzaju narzędzia i przedmioty niezbędne w Ŝyciu Wędrowców, dokładnie teraz poowijane, by uniknąć niechcianego brzęku. A pod drzewami na skraju polany, w chłodnym cieniu stały trzy porządnych rozmiarów namioty. I wreszcie obóz ten miał swe własne wilki, samca i sukę. Ci zdolni łowcy umieli zadbać o siebie i na czas ostrzec przed intruzami - co wyjaśniało, w jaki sposób Nikha Sintana zdołał się tak szybko przyczaić, czekając na nadejście Nathana. Według tego, co Lardis Lidesci opowiadał przy ognisku, dawniej były całe setki takich taborów. Rzadko liczące więcej niŜ kilka rodzin - zdolne jak duchy rozpływać się w lasach lub chować w niewielkich jaskiniach, przeczekując najazdy Wampyrów - stanowiły trudniejszy cel niŜ większe,

znaczniejsze plemiona Wędrowców.

Parę

wcześniejszych

stwierdzeń

Sintany

sygnalizowało jego samotniczą naturę, to samo zdawało się potwierdzać teŜ wielkość jego taboru; Nathan uwaŜał jednak za prawdopodobniejsze, Ŝe raczej pozostawał on wierny starej zasadzie, iŜ małe oznacza bezpieczne. Całą grupę tworzyło trzynaście osób: czterech męŜczyzn, łącznie z Nikhą, trzy kobiety i pięcioro dzieci, od małego niemowlęcia po ledwie co nastoletniego chłopaka, który poszedł na ryby. Trzynasta... była Eleni Sintana, siostra, o której mówił Nikha. Nathan widział przedtem Eleni tylko przez ułamek chwili kiedy wypadł na ścieŜkę, ale juŜ wtedy dostrzegł w jej oczach coś, co wydawało się poruszać podobną strunę w nim samym... moŜe chodziło o jej oczy, tak podobne do tych Mishy. W kaŜdym razie, od tamtej pory świadomy był jej obecności, pilnował się jednak, by na nianie patrzeć. Wiedział jak opiekuńczy są Wędrowcy wobec swoich kobiet i zarazem jak draŜliwi na zbyt bezpośrednie zachowanie obcych wobec nich. Więc choć wiedział, Ŝe stoi ona z boku centralnej części obozowiska, siekierą rąbiąc chrust na ognisko udawał, Ŝe jej nie dostrzega.

- To jest Eleni - potwierdził Nikha, prowadząc go przez polanę - moja siostra. Rąbie gałęzie, by czymś zająć głowę. Podniosła wzrok, kiedy się zbliŜyli - spojrzała na Nathana i uśmiechnęła się, choć tylko lekko. Zaskoczyły go jej oczy, myślał bowiem, Ŝe tylko oczy Mishy mogły być tak ciepłe, tak ciemne i pełne troski. Najwidoczniej mylił się, a moŜe ostatnio tyle myślał o Mishy, Ŝe... - To Nathan Kiklu - rzekł Nikha, przerywając mu tok myśli, prawdopodobnie zresztą siostrze teŜ. - Człowiek z Siedliska, z ludu Lardisa Lidesci. Potrzebuje mycia, miejsca do spania i koca, który da mu ciepło. AŜ przygotujemy coś do zjedzenia. Zadbasz o to, siostrzyczko? Skinęła głową i wyprostowała się. Teraz, kiedy juŜ byli sobie przedstawieni, Nathan przyjrzał się jej dokładniej. MoŜe dwudziesto- lub dwudziestojednoletnia, była typową Cyganką. Cała giętka i zwinna, o ruchach tak miękkich, jak kotka. Włosy miała czarne i lśniące, skórę opaloną aŜ do połysku, usta zarazem szczodre i zmysłowe. I było w niej coś tak dzikiego, jak w otaczającym ją lesie - w stopniu nawet większym niŜ w przypadku jej brata - tak Ŝe gdyby Nathan sądził po pozorach, mógłby pomyśleć, Ŝe stać ją na tylko jeden typ nastroju: ktoś taki powinien być wyłącznie Ŝywiołowy, Ŝyć pełnią Ŝycia, radośnie, zanosząc się gardłowym śmiechem, zdolnym draŜnić, z lekka drwić, nigdy nie do końca jednak uwodzicielskim. Kiedy bowiem Eleni wreszcie pokocha, jej męŜczyzna otrzyma wszystko, co będzie mogła mu ofiarować. Nathan, młodzieniec raczej naiwny, skłonny był dokonywać takich ocen na pierwszy rzut oka. I czasami trafiał. Eleni powinna była być właśnie taka; moŜe dawniej była i kiedyś znów będzie. Teraz jednak.... była maleńka, smutna i samotna. Kiedy Nikha odszedł, kierując się ku wozowi i swoim zwierzętom, Nathan zaczął: - Twój brat powiedział mi... - Tu umilkł. - ...Chodzi o to, Ŝe chcę, Ŝebyś wiedziała, Ŝe coś nas łączy. Bo tak jak ty straciłaś swego męŜczyznę, ja straciłem moją dziewczynę. PowaŜnie pokiwała głową i odpowiedziała: - Wiem, jak wiele straciłeś, bo widać to w twoich oczach. Wiedziałam to, kiedy tylko cię zobaczyłam. Och, zobaczyłam teŜ duŜo więcej w tych twoich dziwnych niebieskich oczach, Nathanie! Przepełnia je całe mnóstwo rzeczy, które nie bardzo umiesz ukrywać. Był zaskoczony, nie bardzo rozumiał, o co jej chodzi. MoŜe przypatrywał się jej nazbyt otwarcie? Natychmiast odwrócił oczy. - Czy byłem... zbyt bezpośredni? Jeśli tak to wyglądało, to... - Nie, nie, to nie to - ucięła. - A nawet gdybyś był, co z tego? Cyganie są bezpośredni. Jeśli ktoś jest lubiany, nikt nie narzeka, a jeśli nie jest, mówimy, Ŝe jest zbyt bezpośredni. Nie, tyle Ŝe ty od dawna, od bardzo dawna jesteś smutny, a teraz nastały czasy najgorsze ze wszystkich.

Pokręcił głową zachmurzył się, potarł podbródek. - Ale... skąd moŜesz to wiedzieć? - Teraz jej uśmiech był cieplejszy. - Och, wróŜę z ręki - odparła, strząsając z oczu czarne pukle. - Jak przede mną moja matka. Tyle Ŝe łatwiej przychodzi mi wróŜenie z twarzy! A jak juŜ powiedziałam, twoja twarz - zwłaszcza to, co masz w oczach - opowiada długą i smutną historię. - Wyciągnęła rękę i dotknęła jego czoła. Takie zmarszczki i tak bardzo głębokie na twarzy tak młodej... - Potrząsnęła głową ze zdumieniem. Ale zanim zdąŜył zadać jej kolejne pytanie... - Na teraz dosyć - oznajmiła. - Chodź do mojego namiotu. Nikha mówił, Ŝe musisz się umyć. MoŜemy o to zadbać. A potem przyniosę ci koc. Blisko namiotu ustawiła trójnóg i miskę, od ogniska zaś przyniosła gorącą wodę. Kawałek kory dostarczył oczyszczającego, mlecznobiałego soku, który Nathan wykorzystał, szorując twarz i ręce. Obserwując go, Eleni dostrzegła, Ŝe krzywił się, ilekroć wyciągał ręce. Zdjął skórzaną kurtkę, ale został w koszuli. - Zdejmij ją - poradziła. Zerknął na nią z ukosa, pytająco. Byli teraz prawie sami na polanie. MęŜczyźni poszli polować; kobiety zajmowały się potomstwem lub dopełniały innych obowiązków; Nikha oporządzał swoje zwierzęta. - Co mam zdjąć? - Koszulę. Kiedy się schyliłeś, podjechała ci do góry. Widziałam twoje sińce. Pobito cię? Pobito? Nie, tylko odepchnięto na bok - ale dokonał tego potwór o sile czterech męŜów. Potwór, który porwał moją Mishę. - O mało mnie nie zabił wampyrzy lord - odpowiedział w końcu. - Sądzę, Ŝe miałem szczęście. Próbował sięgnąć przez ramię i złapać za koszulę, ale nie mógł. MoŜe i dobrze; Nikha juŜ wrócił i siedział na stopniach swego wozu. Widząc, Ŝe Nathan zerka w jego stronę, Eleni zapytała: - Przejmujesz się, Ŝe mój brat na nas patrzy? Nie powinieneś. - I, zanim zdąŜył odpowiedzieć, oburącz chwyciła rąbek jego koszuli, uniosła ją w górę, a kiedy się schylił, ściągnęła mu z grzbietu. - Teraz twój brat juŜ wie, Ŝe jestem bezpośredni - jęknął. - Lub Ŝe ty jesteś! Po raz pierwszy się roześmiała, a jej śmiech okazał się gardłowy, zgodny z jego wyobraŜeniami. - Nathanie, Nikha będzie zachwycony! - powiedziała. - Nie widzisz, Ŝe nadal próbuje wydać mnie za mąŜ? - Ale kiedy zobaczyła rozmiary jego obraŜeń, jej śmiech zamarł.

- Sądzisz, Ŝe miałeś szczęście? - powtórzyła za nim. - AleŜ twój kręgosłup mógł zostać złamany w trzech miejscach! Zaczekaj. Pobiegła do Nikhy i, minąwszy go, do wozu, po chwili zaś wróciła z maścią, otuloną skórzanym mieszkiem. - Cuchnie, ale jest dobra - oznajmiła, dosłownie wcierając mu smarowidło w plecy. - Do następnego wschodu pieczenie minie, w połowie dnia siniaki zaczną znikać. Gwarantuję. Wędrując po miastach, my, Cyganie, gwarantujemy skuteczność wszystkich naszych wyrobów! - I znów się roześmiała. Potem pomogła mu włoŜyć koszulę, zabrała go do swego namiotu i dała koc. Za łóŜko miała wielki i wodoszczelny skórzany wór, wypchany puchem, ziołami i zasuszonymi paprociami; aŜ za dobry, jak na potrzeby Nathana, ale ten nie narzekał. Gdy się połoŜył, narzuciła nań koc i chyba nawet jeszcze nie zdąŜyła wyjść z namiotu i zakryć wejścia, a juŜ usnął...

Liczby utworzyły kłębowisko, które wessało Nathana, obracało go wkoło i wkoło i wciągało, w centralny komin zakrzywionych równań algebraicznych. Nie protestował. Komuś innemu wydałoby się to koszmarem, ale nie jemu. W odróŜnieniu od umarłych, którzy rozmawiali z Nathanem, kiedy mieli na to ochotę, czyli nigdy, liczby były jego przyjaciółmi. W pewnym sensie „mówiły” do niego; tyle Ŝe brakowało mu matematyki, pozwalającej zrozumieć ich język. W świecie zasadniczo nieznającym nauki Nathan nie mógł się zetknąć z matematyką. Tego, co rozumiał instynktownie, czy teŜ intuicyjnie, po pierwszej powaŜnej lekcji, nie miał okazji pogłębić. Jeszcze nie. Rozumiał jednak, Ŝe liczby mogą go niekiedy przenosić - a przynajmniej jego myśli - w inne miejsca, w głąb innych umysłów. To były te zdolności telepatyczne, które dzielił z Nestorem, dzięki którym mógł sięgać daleko myślami i nawiązywać kontakt z umysłem brata-bliźniaka. Inna ich część, naleŜąca juŜ wyłącznie do niego, pozwalała mu kontaktować się i rozmawiać z wilkami. Na jawie moŜna było tego dokonać wyłącznie świadomym wysiłkiem woli, ale nawet wtedy czasem on zawodził, jednakŜe kiedy spał, wszystko to odbywało się całkowicie poza jego kontrolą. Jego zdolności zdawały się wówczas pracować samodzielnie, ewentualnie czasem z pomocą tego, co Nathan od dawna nazywał „wirem liczb” Teraz znalazł się w tym wirze, ale tylko na chwilę. W następnej bowiem poczuł się wyrzucany, ciskany precz, gdzieś w dół - w wodę! Do rzeki! A poniewaŜ szukał Nestora, teraz był Nestorem. Zjednoczył się z umysłem swego brata. Wiedział, co wiedział Nestor, czuł, co tamten czuł, obserwował, co on obserwował. Czyli nic. Nathan wiedział, jak odczuwa się „umarłe” umysły. To było coś takiego, a zarazem coś mniej niŜ śmierć. Umarli bowiem bardzo wiele wiedzą, a ten umysł - umysł Nestora - nie wiedział w

ogóle niczego! I Nathanowi wydało się, Ŝe wie, co to oznacza: Ŝe jego brat dopiero co umarł i nie zdąŜył się jeszcze niczego nauczyć od tych, co odeszli przed nim. Czuł to, co czuł Nestor: nic. A moŜe jednak czuł coś, czy coś sobie uświadamiał: łagodne kołysanie bardzo zimnej wody - jego płuca były jej pełne, ciąŜyła jak ołów ciągnący go w dół - i pierwsze badawcze skubanie przez jakąś małą, ciekawską rybkę. Obserwował to, co obserwował jego brat: nic. A jeśli nawet nie to, to gąszcz ciemnozielonych wodorostów, przesuwający się powoli przed jego zamazanym, podwodnym spojrzeniem, wypełniający ekran wybałuszonych, szklistych gałek ocznych... dopóki ich nie zasnuła ostateczna ciemność! I wtedy juŜ wiedział, Ŝe Nestor nie Ŝyje, utonął i rozstał się z nim na zawsze. Obudził się...! ...Widząc Eleni Sintanę klęczącą przy nim, jej szeroko rozwarte brązowe oczy z niepokojem wpatrujące się w niego. Trzymała go za ramiona, przytrzymywała go pod wodą. Tylko Ŝe... nie było tu Ŝadnej wody. W końcu odetchnął, przestał się szamotać, pozwolił by pchnęła go w zagłębienie, które wygniótł w jej łóŜku. I wtedy... - Jakiś sen? - zapytała, wyraźnie zatroskana. Nathan przytaknął, czując zimny pot ściekający z koniuszka nosa. Nawet coś więcej, Eleni, chciał powiedzieć, ale nie mógł, bo wiedział, Ŝe tego by nie zrozumiała. Podnosząc wzrok ku jej twarzy, ku jej oczom... a tak bardzo przypominała mu matkę... i Mishę... zapragnął jednak, by wzięła go w ramiona, osłoniła. Widział, Ŝe ona chce to zrobić - i wtedy od strony wejścia do namiotu dobiegł cichy głos Nikhy: - Zbieramy się, Ŝeby zjeść, Nathanie. Dołączysz do nas? I czar prysł. Nathan przyłączył się do tamtych, Ŝeby zjeść, lecz był milczący i nie miał apetytu. Problemem nie była jakość jadła, ani cechy towarzystwa, problem tkwił w nim. Wiedział, Ŝe został sam, całkiem sam, i Ŝe to, co mylnie wziął za swe przebudzenie się dla tego świata, było jedynie początkiem końca. Wampyry zamieniły rojenia w rzeczywistość - zmieniły wszystko, uświadomiły mu jego miejsce tutaj i ofiarowały toŜsamość - tylko po to, by pozbawić go korzeni. Teraz dryfował, jak dryfowało ciało Nestora, i nie było tu nawet wodorostów, które mogłyby go powstrzymać. Pękło bowiem ostatnie ogniwo. Nestor umarł i Nathan czuł w swym sercu ziąb wodnego grobu swego brata...

Dwie mile dalej w dół rzeki, w kamienistej zatoczce, krzepki, brodaty rybak krzyknął, odrzucił wędzisko, i wlazł po uda do wody. Śledził wędrówkę pnia dryfującego z głównego nurtu na płycizny skryte pod stojącą wodą. Wiedząc, Ŝe w cieniu unoszonych przez wodę śmieci, lubi czasem płynąć ryba, miał wraŜenie, Ŝe widzi jedną z nich, towarzyszącą tej dryfujące; kłodzie, i to dość wielką. JednakŜe, przybliŜywszy się do brzegu, pień nagle zahaczył o coś i obrócił się, a w chwilę później rybak zobaczył, Ŝe to coś, co z nim przypłynęło i teraz osunęło się w przejrzystą wodę, w niczym nie przypominało ryby! Tak było przed chwilą; teraz Brad Berea dobrnął do pnia i odepchnął go na bok, klęknął na kamykach i podniósł ciało młodego człowieka, które powoli opadło na dno. Odzienie młodzieńca było podarte, nasiąknięte wodą; on sam był bezwładny, zimny... Martwy? CóŜ, dość prawdopodobne. Ale ciało wydawało się spręŜyste, kończyny nadal były giętkie, a wargi nie całkiem jeszcze zsiniały. Nestor Kiklu rzeczywiście nie Ŝył, albo był tak bliski śmierci, jak to moŜliwe, i przebywał w tym stanie od kilku długich chwil, mimo to jego duch jeszcze nie opuścił ciała. To, czego doświadczył jego brat Nathan, nie było prawdziwą śmiercią, a jedynie wiodącym ku niej snem ostatnim, tyle Ŝe tym razem sen został przerwany. Brad Berea zaniósł Nestora na brzeg. Podniósł go za nogi, Ŝeby wylać zeń wodę, a potem uciskał mu pierś aŜ tamten wyrzucił z siebie muł, małe wodorosty i jeszcze więcej wody. Wykasławszy to wszystko, leŜał nieruchomo... i oddychał! Oddychał - choć nierówno i płytko - dość powoli, ale wyraźnie wracało do niego coś na kształt Ŝycia. Przynajmniej w jego ciało.

Po posiłku Nikha Sintana i jego ludzie pozwolili sobie na odpoczynek. Później rozproszą się po lesie i zapolują, gdyŜ muszą zdobyć zwierzynę teraz, jeszcze za dnia, by zabezpieczyć siebie i swe rodziny na długą noc. Po łowach - zakładając, Ŝe zakończone zostaną sukcesem - znów sobie pofolgują; będą się bawić, muzykować, omawiać plany na najbliŜszy czas. Plany koczowników zawsze dotyczyły tylko najbliŜszego czasu, czy to z powodu Wampyrów, czy teŜ nie; wiadomo było, Ŝe w połowie dnia znów znajdą się na szlaku. Pomysł Nikhy, którym podzielił się z Nathanem kiedy jedli, wyglądał następująco... Zamierzał wraz ze swym taborem powędrować starym szlakiem na południe, ku wąskiemu pasowi stepów, graniczącemu z palącymi pustkowiami. Znał tam takie źródło, które przez wszystkie lata jego wędrówek nigdy nie wysychało. Nie brakowało tam zwierzyny, a owoców lasu zawsze było w bród. W tych lasach na skraju stepu dostatecznie daleko od tradycyjnych popasów i

szlaków innych Wędrowców, tabor Nikhy ukryje swe wozy w gęstwinie, osłoni zielenią, by nie odróŜniały się od listowia, i pod wielkimi drzewami rozbije namioty. Mówiąc krótko, na jakiś czas da sobie spokój z wędrówką choćby na tyle, by się przekonać, co w trawie piszczy. A jeśli się okaŜe, Ŝe wybrali dobre, bezpieczne miejsce, moŜe nawet osiądą tam na stałe. Zamieszkanie tam oczywiście kłócić się będzie z zasadami wyznawanymi przez Nikhę; czekać ich będzie samotny, zasiedziały byt, nie pozwalający na towarzystwo warte wzmianki i jakiekolwiek zewnętrzne kontakty. Ale przynajmniej będą tam sobie egzystować, i to mniej lub bardziej na własnych warunkach. Jeśli zaś chodziło o Wampyry, to te gdzie indziej znajdą bogatsze łupy. Wieść o ich powrocie wciąŜ się roznosiła, wiadomo jednak było, Ŝe do wielu miast nie dotrze odpowiednio wcześnie. W Dwóch Brodach i innych miastach niemało było ludzi starych, niezdolnych lub niechcących się przenieść. Ci niewątpliwie wkrótce padną łupem Wampyrów. Znajdzie się teŜ całe mnóstwo uchodźców, opuszczających zagroŜone miasta po południowej stronie łańcucha górskiego, których przywódcy zapomnieli, czego trzeba, Ŝeby przetrwać w dziczy, lub nigdy się tego nie nauczyli. Do tych na pewno Wampyry dobiorą się na samym początku. W Siedlisku i zapewne w kilku innych miastach ludzie stawią opór, staną do walki i niewątpliwie zginą. Wampyry uwielbiają walczyć, a takie bastiony oporu stanowią dla nich wyzwanie nie do odparcia. Wszystko to powinno dać taborowi Nikhy czas na oddech, na zadomowienie się w ich kryjówce, na odkrycie bezpiecznych schronów i przygotowanie się na wszelkie potworne ewentualności. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie zamierzali zrobić, będzie powiększenie liczby wilkówwartowników i wyszkolenie ich tak, by czujnie reagowały na dziwne widoki, odgłosy i zapachy... Jeśli szczęście dopisze, Wampyry nigdy nie znajdą ich obozowiska - a jeśli nawet znajdą, odkryją Ŝe opustoszało, bo ludzie uciekli do lasu i na trawiaste równiny. Bo choć kaŜdy głupiec sam musi dbać o siebie, im bliŜej Ŝyjesz słońca, tym bardziej bezpieczny jesteś od wampyrzego zniewolenia, od śmierci i niemartwoty. Czemu bowiem Wampyry miałyby się kłopotać przemierzaniem tylu mil lasu, jeśliby mogły zbierać Ŝniwo krwi znacznie bliŜej domu? PrzecieŜ najazd na południowe obrzeŜa Krainy Słońca oznaczałby dłuŜszą drogę, jaką naleŜałoby przemierzyć, wracając do Krainy Gwiazd przed wschodem. Argument ten wydawał się niewielki ale znaczący. Nikha wszystko to mówił Nathanowi tylko w jednym celu: liczył po prostu, Ŝe go tym skusi. A Nathan przekonał się, Ŝe Eleni miała rację: Nikha zmierzał do tego, by znaleźć jej męŜa, nim on i jego ludzie wybiorą osamotnienie. CóŜ, Nathan przypuszczał, Ŝe mógłby trafić znacznie gorzej. Ale dopóki do tego nie doszło...

...Myślami był wciąŜ przy Mishy, nie zwaŜając na to, Ŝe przepadła lub zginęła... lub spotkał ją los gorszy od śmierci. Właśnie, Misha i Nestor. Gdyby tak Nathan mógł znowu zobaczyć Nestora, odszukać go, wydobyć z rzeki i wykopać mu godny grób. Choć na razie rzesze umarłych nie mogły zdobyć się na rozmowę z Nathanem, pewien był, Ŝe pozwolą mu na małą chwilę, na kilka słów z bratem. MoŜe będzie to szansa, by wszystko się między nimi ułoŜyło? Właśnie dlatego, gdy juŜ skończyli jeść i rozmawiać, wydusił z siebie niezdarne przeprosiny i ruszył nad rzekę. Eleni, nie mówiąc nic, poszła do swego namiotu, ale Nikha Sintana idąc na leŜe w swoim wozie, natychmiast dogonił Nathana i złapał go za ramię. - Nie zabierzesz się więc z nami? - Nie mogę - odrzekł Nathan. - MoŜe i bym to zrobił, dla dobra Eleni, gdyby mnie zechciała... i jeśli rzeczywiście uwaŜasz, Ŝe byłbym dla niej udanym męŜem. Najpierw jednak muszę po raz ostatni spróbować znaleźć ciało Nestora. Znaleźć go i pochować, by zawsze juŜ wiedzieć, gdzie spoczywa. Bo myślę... Ŝe jest całkiem niedaleko stąd. Takie mam przeczucie, i tyle. - Rozumiem. - Nikha pokiwał głową i dał Nathanowi skórę z wyrysowanym szlakiem, mającą doprowadzić go do ich obozowiska. - Teraz się prześpimy, potem zapolujemy i wreszcie ruszymy - powiedział. - W połowie dnia zabierzemy się stąd, a o zachodzie będziemy juŜ u siebie, w miejscu, które od wielu lat siedzi mi w głowie. Jak długo będziesz szukał? Nathan desperacko wzruszył ramionami. - Dopóki stracę resztkę nadziei, Ŝe go znajdę. MoŜliwe, Ŝe juŜ teraz nie ma nadziei, ale muszę próbować. I jeszcze, Nikha, nawet teraz nie mogę przysiąc, Ŝe wrócę. Siedzą w mojej głowie takie rzeczy... mam wspomnienia tak świeŜe, jakby z dnia wczorajszego... niełatwo jest kołysać się tu i tam, jak trzcina na wietrze. To tylko wygląda na łatwe. Nikha pokiwał głową. - Niech będzie. Ale jeśli zdecydujesz, Ŝe... no, cokolwiek zdecydujesz, dopilnuj tylko, byś dotarł do nas przed zachodem, bo potem nie będzie ogniska, które by cię doprowadziło, a moŜe okazać się niebezpieczne, jeśli podejdziesz zbyt blisko bez zapowiedzi. Potem podali sobie ręce i poprzez drzewa Nathan czuł spoczywający na nim wzrok Eleni, aŜ wreszcie zniknął z jej oczu, w lesie...

Przeszukiwał brzegi aŜ do połowy popołudnia, kiedy to ziemia po jego stronie rzeki ustąpiła miejsca bagnu, które wydawało się nie do przejścia, a zwisające tam gałęzie tak pokryte były pnączami i cuchnącym listowiem, Ŝe woda była ciemna, tylko nakrapiana słońcem, nieprzejrzysta. Jeśli tam właśnie był jego brat, nie dałoby się go teraz znaleźć. Jeśli zaś chodziło o pochówek, to Nestor juŜ był pochowany, w wodorostach, które pojawiły się we „śnie” Nathana.

Teraz Nathan musiał zdecydować, co robić. Wcześniej wydawało mu się, Ŝe czuje coś do Eleni Sintany. A moŜe po prostu czuł coś w sobie: dojmującą pustkę, naglącą potrzebę. Tak czy inaczej, miał wybór: dołączyć do Cyganów Sintana i dzielić z nimi przyszłość, jakakolwiek będzie, albo wrócić do Siedliska i stać się dla Lardisa Lidesci synem, w miejsce tego, którego stracił. Cokolwiek by wybrał - rolę męŜa Eleni lub syna Lardisa - i tak byłby namiastką, nie czymś prawdziwym; i zawsze miałby świadomość, Ŝe jest tym drugim. Siedlisko wydawało się Nathanowi ogromnie dalekie i wiedział, Ŝe jeśli tam wróci, nie będzie juŜ tak samo. Ilekroć mijać będzie go jakaś dziewczyna, spojrzy na nią w nadziei, Ŝe to Misha. Kiedy kobiety będą w tańcu przytupywać, strzelać palcami i tak dalej, przypomni mu się matka. A kiedy jakiś zuchwały młokos kroczyć będzie drogą, zanosząc się śmiechem, od tej pory zawsze będzie Nestorem. Nie, to miasto odtąd pełne będzie duchów; właściwie Siedlisko samo będzie duchem. A Eleni Sintana jest ciepła i pełna Ŝycia... Lecz co ze ślubem, jaki złoŜył w odniesieniu do Wampyrów? W porządku, wtedy jeszcze była szansa, Ŝe Nestor Ŝyje. Razem, zjednoczeni pod sztandarem zemsty, walczyliby ramię w ramię z Lardisem, mszcząc się przy kaŜdej okazji, dopóki sami by za to nie zapłacili. Tak mogłoby być, ale juŜ nie będzie. Nestor wszak utonął i rozstał się z Ŝyciem. I znów do Nathana powróciła ta natrętna myśl: Eleni Sintana jest ciepła i pełna Ŝycia. Upłynęło niewiele więcej niŜ połowa popołudnia; zostało jeszcze ze dwadzieścia pięć godzin światła dziennego i pięć lub sześć zmierzchu; Nathan był skonany i całkowicie u kresu wytrzymałości. Czuł się marniej niŜ kiedykolwiek przedtem. Przez czas prawie równy czterem dniom podług miary czasu panującej w świecie za Bramą z Krainy Gwiazd - o którym Nathan jak dotąd wiedział jedynie to, Ŝe istnieje - pozwolił sobie tylko na kilka godzin snu. Teraz musi się przespać, odespać swoje, nim ruszy na południe, do... do obozowiska Cyganów Sintana, tam gdzie las spotyka się z sawanną. W górze rzeki mijał wcześniej piaszczystą wysepkę z kilkoma trzcinami, krzakami i drzewami. Teraz wrócił tam, ogromnie zmęczony, przebrnął przez wodę na tę wysepkę, zwinął się pod krzakiem, na poły w cieniu i prawie od razu zmorzył go biorący się z wyczerpania, wolny od marzeń sen. Jego ostatnią świadomą myślą, gdy juŜ nadciągała ciemność, było to, Ŝe jak prześpi porządne siedem czy osiem godzin, i tak będzie mieć mnóstwo czasu na wytropienie obozowiska Nikhy przed zachodem. W rzeczywistości jednak Nathan był o wiele bardziej wyczerpany fizycznie i psychicznie, niŜ mógł przypuszczać. A kiedy spał... w Krainie Gwiazd nosiciele wampyrzej zarazy zachowywali przytomność, aktywni i aŜ kipiący od ohydnego jadu niewysłowionych ambicji...

ChociaŜ promienie powoli zachodzącego słońca wciąŜ jeszcze malowały co wyŜsze szczyty łańcucha górskiego oślepiającym złotem, ich oczyszczający blask zniknął juŜ z lica ostatniego stojącego jeszcze zamczyska, noszącego niegdyś miano WieŜycy Karen. Na tę godzinę, gdy słońce odchodziło, Gniewica Zmartwychwstała zwołała zebranie w swych przyprawiających o zawrót głowy komnatach; kilka z jej wiernych nietoperzy wysłanych zostało na niŜsze kondygnacje wieŜy, a mieszkający tam renegaci z druŜyny Gniewicy niesione przez nie przesłanie zrozumieli znacznie lepiej, niŜ ludzie rozumieją skomlenie psów. Tak więc wampyrzy lordowie-odmieńcy zebrali się u niej, cokolwiek jednak ponurzy. Wszyscy byli na nogach i krzątali się juŜ od nadejścia pierwszych nowych niewolników z Krainy Słońca: przydzielali kwatery, „prowiantowali” swe bestie, wybierali poruczników i wprowadzali ich w nowe obowiązki, wyznaczali pracę pośledniejszym niewolnikom... i w końcu, dogadzali sobie, rzecz jasna. Tym niewątpliwie tłumaczyć naleŜało wymizerowany wygląd Cankera Psiego Syna, bo na kobiety zawsze był psem. W Krainie Słońca przeszedł sam siebie: kobiety stanowiły przynajmniej dwie trzecie tych, których tam zwerbował. Ale nawet w przypadku Cankera na pierwszym miejscu stanęła na czas jakiś sprawa wyboru nowych poruczników; albowiem lady i wszyscy lordowie, z wyjątkiem Gorviego Przechery, utracili swych przybocznych podczas najazdów na Dwa Brody i Siedlisko. W Krainie Słońca koło Turgosheimu byłoby to nie do pomyślenia, tu zaś stanowiło znaczne utrudnienie, którego nawet Gniewica nie przewidziała. Z całej szóstki tylko Gorviemu dopisało szczęście... a moŜe po prostu jego porucznik przyswoił sobie coś z pokrętnych dróg swego pana? Jak by nie było, przeŜył i teraz Gorviemu brakowało wyłącznie wojownika. Och, lecz te dokonania miały przybrać kształt pochodu oszołomionych cygańskich niewolników ciągnących nieodparcie z Krainy Słońca, przez skaliste równiny, do ostatniego zamczyska, opłakujących swój los nawet wtedy, gdy powłócząc nogami przemierzali wydłuŜające się cienie granicznych gór. Przechera nie tracił czasu; w trzewiach wieŜycy jego kadzie juŜ teraz kipiały i formowało się w nich, wedle jego projektów, przemienione metamorficzne ciało. Canker równieŜ (jak tylko dokonał przeglądu swego łupu, powybierał męŜczyzn i uŜył sobie ze swym nowym haremem) przystąpił do prac przy kadziach. W dziewięć czy dziesięć zachodów miał dorobić się wojownika, który przyćmi straconego nad Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami! A po następnych trzydziestu pojawi się cały miot skowyczących synów krwi, Ŝeby zastąpić tych, których musiał zostawić na pastwę losu w Parszywym Dworze.

Tak więc, gdy wielkie nietoperze Gniewicy wezwały lordów, by do niej przybyli, ci byli zapracowani. Ale skoro i tak pragnęli zamienić słowo z lady, pora wydawała się nie gorsza od innych. Gorvi, Wran Wścieklica i Spiro Zabójczooki wybrali prostą drogę ze swych świeŜo zaludnionych siedzib i teraz osadzili swe lotniaki na przestronnych lądowiskach Gniewicy. Canker i Vasagi Ssawiec, ulokowani znacznie bliŜej, wspięli się po wewnętrznych schodach wieŜycy, z ciosanego kamienia i przeszczepionej chrząstki. NiezaleŜnie jednak od tego, jaką drogą przybyli, wszyscy witali Gniewicę w ten sam sposób: niezadowolonymi, nieufnymi, niekiedy nawet gniewnymi spojrzeniami i zerknięciami. Nie spodziewała się niczego więcej i była na to przygotowana. - A zatem wszystko idzie względnie dobrze - zaczęła bez wstępów, zwracając się do nich z miejsca, które zajmowała, z rozdziawionych szczęk wielkiego kościanego tronu u szczytu stołu, w największej z jej kilku sal. - Nasi nowi niewolnicy gromadzą się i choć jest ich mniej, niŜ zakładaliśmy, krew mają dobrą, mocną i świeŜą; pod kaŜdym względem lepszą niŜ ta, która przypadała nam w udziale w ramach dziesięciny w Turgosheimie. To przynajmniej, jak sądzę, przyznać musimy wszyscy. - Sposób, w jaki się wysławiała, wskazywał, Ŝe oczekuje kłopotów. - Jak dotąd przywołujesz niezbite fakty - rzekł natychmiast Gorvi Przechera, głosem jak śliski, oleisty bulgot. - Niestety, nie sięgasz dostatecznie daleko. O najbardziej niezbitym z faktów wolałaś nie wspomnieć. Cała piątka siedziała wokół niej; Vasagi i Gorvi po jednej stronie stołu, Canker oraz bracia Zabójczoocy po drugiej. Gniewica odziana była w swą szatę z nietoperzowych futerek. Wolała wyglądać jak jakaś rozpustna Cyganeczka: nad wiek rozwinięta, prowokująca, dumna z władzy, jaką jej płeć daje nad męŜczyznami. To był jej sposób na zbicie ich z tropu, na uśmierzenie sporu. Teraz jednak przekonała się, Ŝe być moŜe niewystarczający. Ci lordowie zaspokoili się juŜ kobietami; chwilowo nie mieli w sobie nawet cienia Ŝądzy. Rezygnując ze wszelkich póz i gestów, siadła prosto, przybrała lekko drwiącą minę i przesadnie westchnęła. - I juŜ się zaczyna - stwierdziła. - Zaczyna się nasza wielka przygoda, a ty juŜ znalazłeś powód do narzekań, Gorvi. Trzeba było, jak sądzę, nazwać cię Gorvim Zrzędą! - To co ty sądzisz, z chwili na chwilę staje się mniej waŜne! - warknął Gorvi. Wstał i oparł się pięściami o stół, pochylając ramiona i wyciągając głowę, jak wielki drapieŜny ptak. - Gniewico, jesteś złodziejką! Jego słowa nieledwie ją zmroziły... moŜe nawet na chwilę. Potem podniosła rękę i uchyliła kościaną opaskę, tak Ŝe jej oczy nie ginęły juŜ w cieniu. W ułamku chwili pozory Ŝycia opadły i jej

ciało stało się tak szare jak u nieumarłych. Nos się pomarszczył i stulił, nozdrza były czarne i rozdęte, a górna warga odchyliła się nieco w prawym kąciku ust, ukazując lśniący kieł. - Złodziejką? - wysyczała. Nim sprawy posunęły się dalej, Vasagi poderwał się płynnie i stanął między Gorvim i lady. Ssawiec był wyjątkowo wraŜliwy na kneblash - nawet bardziej niŜ pozostali - zaś myśli Gniewicy, a więc i jej temperament, znał lepiej niŜ ktokolwiek tutaj. UwaŜała juŜ to miejsce za swoje; nie zniosłaby zbyt wielu „obelg” w swym własnym zamczysku... najprawdopodobniej więc wyprawi ich tym smrodem prosto na łoŜa boleści, kładąc kres wszelkim skargom. CóŜ, jak na razie Vasagi miał dosyć zaleczania ran. Gdyby grot, który zeszłej nocy trafił go w bok, był umoczony w kneblaschu... nawet on, Vasagi, przy całych swych talentach metamorficznych, znalazłby się tarapatach! Strach było o tym myśleć. Tak więc teraz była pora na przedstawienie ich opinii - tylko na tyle, i to najdelikatniej, jak to moŜliwe - Ŝeby choć dostrzegła, jak ich uraziła. Czas na skorygowanie sytuacji przyjdzie później, jeśli - czy raczej kiedy - znów tego spróbuje. Ich wszak jest pięciu, a Gniewica tylko jedna; przyłapanie jej na nieuwadze i wyrównanie rachunków nie powinno więc przysporzyć trudności. A jeśli narzędziem korygowania sytuacji okaŜe się półksięŜyc z ostrego metalu, który skosi z karku głowę tej suki... cóŜ, trudno! Teraz jednak... Wszyscy jesteśmy złodziejami, tym myślom Vasagiego kształt nadało dopracowane, wymyślne wzruszenie ramionami. Zatrzepotał dłońmi, uformował swe palce w wymowne sieci, przyjął naleŜytą pozę i odrobinę przekrzywił głowę. Chodzi po prostu o to, Ŝe uwaŜamy za niekonieczne odbieranie sobie wzajemnie zdobyczy. Zwłaszcza w takim miejscu, jak to. - Ssawiec ma rację. - Wran skubnął mały czarny kaszak na czubku podbródka. - W Krainie Słońca jest rojno, po cóŜ więc wykradać niewolników kompanom, Gniewico? Choć my ich przemieniliśmy, przyszli do ciebie. AleŜ gdybyśmy z bratem nie rozpoznali dostatecznie szybko kilku z tych, którzy przez nasze piętra pięli się ku twoim, stracilibyśmy ich jeszcze więcej! A ci nosili na sobie nasze ślady, których nie sposób pomylić. - UwaŜasz, Ŝe to wyłącznie dla twojej korzyści, lady - wtrącił się brat Wrana, Spiro wyprawiliśmy się zeszłej nocy do Krainy Słońca, na werbunek? Ponuro studiowała całą piątkę, po kolei - Gorviego i Vasagiego na prawo od niej, stojących - braci i Cankera, tuŜ po lewej, jeszcze siedzących. Jej wzrok na dłuŜej zatrzymał się na Cankerze, którego uwaŜała za najbardziej chwiejnego. - No, a ty nie masz nic do powiedzenia? Wzruszył ramionami, podrapał się w postrzępione ucho, wreszcie szczeknął: - Nie mam cierpliwości tak skamleć i sprzeczać się. Zresztą, jestem skonany! Ale, po mojemu, jak dotąd

dotrzymujesz obietnicy. Mam w swej budzie kobiety, a nowy wojownik juŜ dochodzi. Jeśli jednak musisz wiedzieć, jak się czuję... cóŜ, przyznam, Ŝe jestem odrobinę rozczarowany. - Jak to? - Była autentycznie zaciekawiona; Canker naleŜał do dziwnych osobników, których myśli trudno zgłębić. - Ludźmi - odparł, głosem teraz cicho skowyczącym. - Porucznikami - Znów wzruszył ramionami, dość niezgrabnie. - Przemieniłem kilku, nie tak wielu... ale zwaŜ, Ŝe samych dobrze umięśnionych i silnych! I teraz wygląda na to, Ŝe większość z nich straciłem przez ciebie! Poklepanie po głowie nie wystarczy, lady, nie tym razem. Jeśli oczekujesz, Ŝe wymodeluję nowego wojownika, podobnego do tego, którego zrobiłem w Turgosheimie, najpierw zwróć mi moich niewolników. - Co takiego? - syknęła. - CzyŜ nie ostrzegałam cię przed braniem zbyt wielu kobiet? Poderwała się i potoczyła wokół groźnym wzrokiem. - A jakŜe to miałam strzec waszych tyłów i jednocześnie znajdować czas na robienie własnych odmieńców? Ja złodziejką? Tak o mnie myślicie? No to przeliczcie moich niewolników, a zobaczycie, kto lepiej na tym wyszedł. Wy, wy wszyscy! Teraz posłuchajcie: jak dotąd zdąŜyłam zasilić moje stwory, wybrać sobie nowych poruczników - tylko dwóch - i przystąpić do modelowania moich syfonidów. A ilu niewolników mi zostało, co? To wam powiem: mam ich siedmiu! A ty, Wranie? - Gwałtownie odwróciła się do niego. - Jakie ty masz łupy? A ty, Corvi Chciwcze? - Obróciła się na pięcie. - Jaką to garstkę? Dwa razy tyle, gwarantuję! - Ale to przecieŜ ty sama powiedziałaś - zagrzmiał Wran, a krew tak w nim zawrzała, Ŝe musiał się uspokoić, by móc mówić dalej - Ŝe nie będzie juŜ czegoś takiego, jak dziesięcina, nie tu, w Dawnej Krainie Gwiazd. A jednak teraz mianujesz siebie straŜnikiem, czy straŜniczką dziesięciny nie mniej waŜną niŜ stary Vormulac w Turgosheimie! Wybrałaś naszych najlepszych niewolników, Gniewico, i dobrze o tym wiesz. Dość juŜ wykrętów, przyznaj się do winy! - A co z wyposaŜeniem wieŜycy? - Zgromiła go wzrokiem. - Hodujesz bestie gazowe lub wojowników, Wranie? Ha! Tak sądziłam! Nigdy nie myślałeś o nas wszystkich, a śmiesz stać i mnie oskarŜać. A ty, Gorvi: wymodelowałeś stwora do czyszczenia studni, czy to coś innego pichci się w twoich kadziach? I ile stworów się tam pichci? Nie odpowiedzieli, ale wciąŜ stali tam, wszyscy oburzeni i rozsierdzeni, wyjąwszy Vasagiego, którego rana jeszcze się nie zagoiła. I znów przyglądając się kolejno wszystkim tym wampyrzym lordom, Gniewica spostrzegła, Ŝe miała rację: w Ŝadnej z tych głów nie pozostała myśl o wieŜycy, kaŜdy myślał tylko o własnym dobrobycie. Ona jednak sięgała wzrokiem dalej, toteŜ oni co do jednego znaleźli się u kresu wytrzymałości - gdzie sama Gniewica ich doprowadziła.

Och, aleŜ wściekli byli ci lordowie! Mimo iŜ ukrywali swe myśli, Gniewica dość wyraźnie odczytywała je w ich szkarłatnych oczach. Posmakowali wojny i dzikiej, nieoswojonej krwi, odkrywając, Ŝe i jedno, i drugie przypadło im do smaku. Po co przerywać w pół kroku? WieŜyca była wielka, to fakt, ale jeszcze większa będzie bez Gniewicy. Bo i kim ona jest, jak nie tylko kobietą? Nie podobało się jej, jak patrzył na nią Canker, oczyma wściekłego psa rozbierając ją z nietoperzowych futerek; ani to, ani teŜ sposób, w jaki Gorvi się chyłkiem podsuwał. Jej dłoń znikła pod szatką... a Vasagi, dziko się kołysząc i gestykulując jak szaleniec, wreszcie podniósł drŜącą rękę. SPOKÓJ TERAZ! Ta jego myśl rąbnęła twardo, psychiczny wrzask uciszył wszystkich w jednej chwili. Ale pod tą prawdziwie wybuchową myślą były teŜ inne, które Ssawiec trzymał bliŜej serca. Choć były one ukryte, Gniewicy przynajmniej coś z nich udało się odczytać... Zeszłej nocy, po tym jak Vasagi został postrzelony, tuŜ przed atakiem na Siedlisko, Gniewica zapytała go, czy czuje się na siłach uczestniczyć w dalszej części wyprawy. Wiedząc, Ŝe jest ranny, wolała uwzględnić jego stan. On zaś wiedział, Ŝe wynika to z troski nie tylko o niego, ale i o druŜynę jako całość; widząc siebie generałem, potrzebowała Ŝołnierzy w pełni sił bojowych. Ale i tak było to coś warte. Co więcej, Vasagi widział przewagę wieŜycy naleŜycie zarządzanej i wyposaŜonej. Na razie wieŜyca ta była nieledwie tylko pustym w środku kamiennym słupem, wylęgarnią wampirów, mogła jednak stać się twierdzą. Pod tym względem poglądy lady były godziwe i rozsądne. I wreszcie... wreszcie to, Ŝe dłoń Gniewicy wciąŜ kryła się pod szatką, tam gdzie trzymała ona mały pęcherz oleju kneblaschowego, zdolnego zatruć powietrze. To takŜe warto było wziąć pod uwagę, przynajmniej teraz. Później natomiast, kiedy wieŜyca zostanie doprowadzona do ładu... Niespokojną ciszę przerwał oleisty głos Gorviego. - A więc? - zapytał, nie kierując tego właściwie do nikogo. Ale on teŜ widział, Ŝe ręka lady niknie pod szatką i roztropnie cofnął się o krok. Przebyliśmy całą tę drogę, zamachał Vasagi, byle dalej od tyranii Turgosheimu, Ŝeby walczyć między sobą? - Ale... - Wran nadal mierzył Gniewicę wściekłym wzrokiem. Z walącym sercem i cięŜko dyszącą piersią, pozostawał niebezpiecznie blisko pogrąŜenia się w szale. Posłuchaj mnie teraz, usadził go Vasagi. Bo wygląda na to, Ŝe jestem jedynym, który widzi, co się tutaj dzieje. Jesteśmy Wampyrami! A teraz, gdy zniesione zostały ograniczenia narzucane przez Turgosheim, cofamy się do ich ustanawiania. A czy nie dlatego przede wszystkim pragnęliśmy

tutaj przybyć, Ŝeby dać pełną swobodę naszym pasoŜytom? śeby być takimi, jakimi ukształtowała nas nasza natura? Przerwał... ...I widząc, Ŝe przyciągnął ich uwagę, kontynuował: Gniewica nie jest złodziejką - ale jest Wampyrem. I poza tym jednym incydentem, tym... uchybieniem?... nie wykonała fałszywego kroku. No, jeśli nie liczyć jej wiary, Ŝe moŜe nas poprowadzić jak królowa-wojowniczka. Wszyscy bowiem jesteśmy tu męŜczyznami i godnymi wojownikami, i jest nam trudno myśleć o oddawaniu naszych cięŜko opłaconych łupów jakiemukolwiek samozwańczemu wodzowi. Powtórzę to: jakiemukolwiek wodzowi! Dobrze więc, od tej pory sami sobie jesteśmy panami, a Gniewica jest sama sobie panią. Z drugiej jednak strony ona ma rację: jeśli nie wykaŜemy się pewną wolą współpracy, ta wieŜyca nie przetrwa, a my będziemy skazani na zagładę. Konieczne jest, by Gorvi nie zaniedbywał studni, by Wran i Spiro obsługiwali i utrzymywali w dobrym stanie doły na odpadki i komory z metanem i Ŝeby Gniewica modelowała syfonidy mające ciągnąć wodę ze studni dla dobra całej wieŜycy. Do tego stopnia - przynajmniej do tego stopnia - musimy działać jednomyślnie, w tym stopniu bowiem siebie wzajemnie potrzebujemy. Wran, jak przedtem miętoszący swego kaszaka, juŜ się trochę, uspokoił. - Z wszystkim tym się zgadzam - powiedział. - Tylko niech ona - tu posłał krzywe spojrzenie Gniewicy - nie przywłaszcza sobie więcej naszych niewolników. Gniewica teŜ była spokojna i znowu „urocza”. Oto za jednym zamachem straciła swoją armię. I co z tego? Wkrótce stworzy następną, tym razem pod kaŜdym względem lojalną. - Od tej pory więc polujemy samotnie - zgodziła się. - Zaspokajamy potrzeby wieŜycy, dla wspólnej korzyści, ale pod kaŜdym innym względem dbamy tylko o siebie i do diabła z resztą! Świetnie, skoro tak wolicie. Gorviemu coś przyszło do głowy. - A co, jeśli zostaniemy zaatakowani przez Krainę Słońca, albo, co gorsza, przez Turgosheim? Czy mam na własną rękę bronić dolnych pięter? - O, z czasem na pewno zostaniemy zaatakowani - zapewniła go Gniewica. - Choć nie wydaje mi się, Ŝeby przez Krainę Słońca. Kiedy do tego dojdzie, znów przyjdzie nam walczyć razem lub zginąć razem. Ta wieŜyca jest naszą ostoją; choć moŜe nie nadajemy się na przyjaciół, musimy być sojusznikami. Tym większy powód, Vasagi wytwornie wzruszał ramionami i wił się, by wypracować teraz model współpracy. Spiro, w typowych dla niego szmatach i z opaską na czole, chwycił brata za ramię.

- Chodź - powiedział. - Dosyć gadania. Czeka nas mnóstwo roboty. Ale kiedy zapadnie ciemność, nadzorowanie pracy powierzymy naszym porucznikom, a sami wypuścimy się w Krainę Słońca. - Rzucił Gniewicy złowrogie spojrzenie. - Tyle Ŝe tym razem zatrzymamy sobie to, co złowimy! - A co ze mną? - Szczeknął Canker. - Dostanę z powrotem moich niewolników? - Niewdzięczny pokurczu. - Gniewica nie ukrywała wzgardy. - Ty, który umiesz tylko skamleć i parzyć się! Jak to się ma do współpracy? Lepiej skończ z tym piszczeniem, Canker, póki masz dość gazu, by rozgrzać swoją budę, i dość czystej wody, by potopić swoje pchły! Canker w odpowiedzi trochę powarczał i obnaŜył kły, ale jako Ŝe Gniewica miała kneblasch, nic więcej nie mógł zrobić. I na tym stanęło. Wyznaczywszy sobie kurs - jako samodzielni władcy, a jednocześnie powiązani wzajemnymi zaleŜnościami mieszkańcy wieŜycy - lordowie opuścili komnatę Gniewicy. Vasagi wychodził jako ostatni...

Schodząc na dół, Vasagi musiał przejść blisko rozległych lądowisk lady Gniewicy. Zastał tam czekającego na niego Wrana Wścieklicę, jeszcze kipiącego jak rozbudzony wulkan. Wran przeszedł prosto do sedna: - Czemu jej broniłeś? W mig byśmy się jej pozbyli; ja zająłbym jej komnaty, zostawiając te, które dzielę teraz, memu bratu. Miała kneblasch, Vasagi wzruszył ramionami, wykonał jakiś gest, trochę się cofnął. Poza tym, zaczęła juŜ modelować syfonidy. Po co marnować takie starania lady? Będzie dość czasu, Ŝeby ją ukarać - jeśli okaŜe się to konieczne - kiedy doprowadzimy wieŜycę do ładu. Sam teŜ się na to zgodziłeś, choć nie tyloma słowami. - A nie chodzi po prostu o to, Ŝe się podkochujesz w tej dziwce? - Wran wyszczerzył się niemiło. - W końcu stanowilibyście wspaniałą parę. Ty za swoją dziwaczną gębą i Gniewica, istna wiedźma pod tym słodkim dziewczęcym ciałkiem! O to chodzi? Liczysz, Ŝe będziecie razem? MoŜe męczą cię juŜ wrzaski twoich kochanic, kiedy zabierasz się do ich obsługiwania? Czy domagają się, byś brał je od tyłu, Ŝeby nie musiały widzieć twojej gęby? Vasagi płynął teraz ku niemu, gestykulował ostrzej, mniej subtelnie, jego telepatyczny „głos” zmienił się w syk: Czemu mnie obraŜasz, Wranie? Chcesz mnie sprowokować? Nie mam podbródka, to prawda, ale z własnego wyboru. Lepiej tak, niŜ z twoim podbródkiem, z tą czarną naroślą, pewnie świadczącą o trądzie! - I kto teraz miota obelgi? - Wran podsunął ku niemu poczerwieniałą twarz. - A co do mego kaszaka, to świadectwo urody.

O?, Ssawiec zaśmiał się pogardliwie. To moŜe przydałoby ci się kilka więcej? Ale kiedy Wran stęknął i podszedł jeszcze bliŜej, cienki ryjek Vasagiego zesztywniał i pojawiła się ostra igłowata końcówka, ociekająca śliną. Przypomnij sobie lepiej, ostrzegł, Ŝe rękawicę zostawiłeś w swoich komnatach, Wranie. Jeśli o mnie chodzi, to nigdy nie rozstaję się ze swoją bronią! Wran wiedział, Ŝe Vasagi jest w stanie uderzyć z błyskawiczną szybkością, przebić lub wydłubać oko, albo przeniknąć przez ucho aŜ do mózgu. Cofnął się choć niespiesznie, potem obrócił się na pięcie i ruszył ku lądowiskom. Przez ramię jeszcze warknął: - Jedno powiedzmy sobie jasno, robalogęby. Kiedyś lady zostaną tylko dwie moŜliwości do wyboru: albo być posłuszną mi Ŝoną w WieŜycy Wrana, albo umrzeć, robiąc miejsce dla lepszych od niej! Jeśli wypadnie pierwsza - z radością wyrwę z ogona Gniewicy jadowity kolec, moŜesz mi wierzyć. A jeśli druga - wzruszył ramionami - trudno. - Po tych słowach zniknął za kamiennym występem. śeby mieć ostatnie słowo, Vasagi posłał mu myśl: Lepiej trzymaj się swych niewolnic, Wranie! Gniewica to za dobra kobieta dla takiego fircyka, jak ty! Wysłał tę strzałę za późno; Wran zamknął juŜ swój umysł; myśli Vasagiego wróciły głuchym echem. MoŜe i dobrze się stało. Wran, jak by nie było, był szaleńcem. PrzezwycięŜywszy wzruszeniem ramion irytację, Vasagi poszedł dalej...

II

Nathan poruszył się. Słońce juŜ jakiś czas temu opuściło jego wysepkę i zrobiło mu się zimno. W pobliŜu szemrała rzeka; ryby wyskakujące za muchami rozchlapywały wodę; to połączenie dźwięków obudziło go. Ocknął się zmarznięty, zesztywniały, obolały i natychmiast spostrzegł, jak długo - i do jak późnej godziny - spał. Słońce było jasnym błyskiem ognia prześwitującym przez wierzchołki drzew na południu; poza srebrzystymi błyskami na zmarszczkach rzecznej tafli, cała powierzchnia, od brzegu do brzegu, tonęła w zielonym, ponurym cieniu. Nathan przespał... z piętnaście godzin? Brodząc, wrócił na brzeg i ruszył po własnych śladach na zachód. Zamieniwszy bagniste okolice na bardziej ubity grunt, odczuł, Ŝe ustępuje mu zesztywnienie mięśni, po trosze teŜ dotkliwy ból kręgosłupa; dzięki maści Eleni, powiedział sobie i zadumał się nad tym, gdzieŜ się teraz podziewają, ona i Cyganie Sintana. ...Najprawdopodobniej z brzękiem zbliŜają się do swego nowego domu. Dziś wieczorem rozbiją tymczasowe obozowisko, a jutro zamaskują całe to miejsce, uczynią je na poły trwałym domem, osiądą w nim. Gdyby tylko Nathan mógł zmusić nogi do trochę szybszego marszu, byłby juŜ z nimi - z Eleni - i znalazł by tam swoje miejsce. Pod pewnym względem czuł się zdrajcą: zdradził Lardisa, pamięć Mishy i swej matki, a zwłaszcza złamał swe cygańskie śluby. Z drugiej strony jednak czuł się... kimś nowym? Niewątpliwie zaczynał coś nowego. A zresztą wiedział, Ŝe póki Ŝyje, o swych ślubach nigdy do końca nie zapomni. W miejscu gdzie przez nadrzeczne listowie przebił się skośny promień słońca, przystanął i rozłoŜył mapę Nikhy. Droga nie wydawała się zbyt trudna: wrócić tam, gdzie Sintana rozbili obóz, iść nieuŜywanym szlakiem w kierunku południowo-wschodnim jakieś piętnaście mil, potem skręcić na południe w wąską, zakrzywiającą się leśną dolinę. Tam gdzie dolina kierować się będzie na zachód, pójść z biegiem strumienia, potem wspiąć się po łagodnym stoku znowu na równinę i wreszcie, kierując się znów na południe przez jakieś pięć czy sześć mil przez szeroki pas Ŝelaznych drzew (gdzie przy odrobinie szczęścia Nathan mógł natrafić na kolejny pradawny szlak) miał wejść na trawiaste równiny. Las wokół niego powinny tworzyć juŜ tylko jesiony, orzechy, dzikie śliwy i kilka potęŜnych Ŝelaznych drzew. I w zaleŜności od tego, gdzie wyłoni się z ustępującego lasu, obozowisko Sintana leŜeć będzie nie dalej niŜ o dwie lub trzy mile na wschód albo na zachód. Doświadczony tropiciel powinien bez trudu kierować się ich śladem.

Tak przynajmniej przedstawił to Nikha... Nathan był wściekły na siebie. Gdyby obudził się choć trzy godziny wcześniej, nie byłoby problemu. Byłby w stanie stwierdzić, gdzie wozy zjechały ze szlaku, skręcając w las, dostrzec koleiny wyŜłobione przez ich koła w ilastej ziemi. Byłyby i inne znaki: zgniecione listowie, połamane gałązki, odchody zwierząt. Ale najlepsze światło juŜ się przesunęło, a on nawet nie dotarł jeszcze na miejsce ich pierwszego spotkania. Przyspieszył trochę, sadząc wielkimi susami między drzewami rosnącymi równolegle do rzeki, a kiedy zabrakło mu tchu, przeszedł w dość równy marsz. Zaczynał juŜ wpadać w lekką panikę, choć wiedział, Ŝe w niczym mu to nie pomoŜe. Ile jeszcze miał przejść: trzydzieści, trzydzieści pięć mil? I ile czasu mu to zajmie? Zachód nastąpi za... och, za dziesięć do dwunastu godzin. Szmat czasu, gdyby był na otwartej przestrzeni i na porządnym szlaku. Ale w lesie... światło zniknie znacznie wcześniej. Leśnych zwierząt nie obawiał się, ale gdyby się zgubił, to byłby problem. Nowo poznani Wędrowcy będą się o niego niepokoić; a przynajmniej, na co trochę liczył, Eleni. Jemu teŜ niewątpliwie nie uśmiechało się zbytnio spędzenie długiej, samotnej nocy pośród lasu... Chyba długo to trwało - o wiele za długo - ale w końcu Nathan przedarł się przez krzaki na stary szlak, na którym po raz pierwszy zobaczył Cyganów Sintana. Zwinąwszy obóz, zadbali o zatarcie śladów; gdyby nie wiedział o ich pobycie, nie domyśliłby się pewnie, Ŝe ktoś tu w ogóle przebywał! Ale i tak nie zdołali zamaskować głębokich kolein na zarośniętym szlaku, którym właśnie ruszał na wschód, równomiernym, szybkim krokiem. A kiedy tak szedł, las wokół niego gęstniał, światło zmierzchało, dość jednak niepostrzeŜenie, a to długie popołudnie zdawało się jeszcze wydłuŜać...

Nathan odkrył odwieczny i całkowicie nienaukowy fakt: czas, którego jest mało, kurczy się o wiele szybciej, niŜ powinien. Przekonał się teŜ, Ŝe koncentracja moŜe prowadzić do klęski: wystarczy przekroczyć pewien pułap skupienia, a prędzej czy później człowiek odkrywa, Ŝe koncentruje się na swojej koncentracji, nie zaś na tym, co ma zrobić. Jego kończyny i mięśnie przywykły do tego ciągłego rytmicznego wysiłku, a tępy ból związany z nieustającym ruchem zdawał się nieledwie hipnotyczny. Bo i hipnotyzował; nagle bowiem szlak okazał się zarośnięty, nigdzie nie było śladu, Ŝe wędrowali tędy ludzie, zwierzęta i wozy... gdyŜ nie wędrowali! Mimo jak najlepszej koncentracji Nathan minął właściwy zakręt, nawet go nie zauwaŜywszy. I znów się cofał - mile, dwie - aŜ wreszcie odkrył prawdę: Wędrowcy opuścili szlak tam, gdzie warstwa ziemi była cienka, zasłana krzemieniami i kamykami. Celowo wykorzystali tę twardą, kamienistą glebę, by ukryć swoje ślady i utrudnić podąŜanie za nimi; nie po to, Ŝeby zniechęcić Nathana, o nie, w tym celu jednak, by pomieszać szyki wszystkim innym, którzy zapragnęliby ich wywęszyć.

Idąc teraz o wiele wolniej, gdyŜ droga wiła się wzdłuŜ wąskiej, gęsto zarośniętej dolinki, wypatrzył łajno kudłaczy i znów wszedł na właściwy ślad, podąŜając nim, aŜ dolina się rozszerzyła i skręciła na zachód z biegiem głębokiego, ponuro bulgoczącego strumienia. Tam gdzie ziemia znów stała się kamienista, pokonał łagodny stok między drzewami i znowu stanął na płaskim terenie. Gdzieś po drodze jednak zgubił szlak, a światło przygasało coraz gwałtowniej. Nathan był w drodze juŜ od jedenastu godzin i zmęczenie szybko brało nad nim górę. Pod przyprawiającym o klaustrofobię baldachimem drzew jego płuca zdawały się nie móc zaczerpnąć dostatecznej ilości powietrza, nogi zaś z kaŜdym chwiejnym krokiem groziły, Ŝe załamią się pod jego cięŜarem. Strasznie potrzebował odpoczynku, wiedział jednak, Ŝe nie zdobędzie się na postój. Dlatego parł dalej... Stale zmierzał w kierunku słońca, tam gdzie jego blask najbardziej widoczny był na niebie i między drzewami. Trzeba było jednak przekraczać strumienie, przedzierać się przez krzaki oraz gęste pnącza, radzić sobie z miejscami, gdzie ten baldachim lasu był tak gęsty, Ŝe całkiem odcinał światło. AŜ nagle... dostęp słońca nieco się poprawił, drzewa się przerzedziły, krzaki, głównie jeŜyny były niŜsze. Poszycie zniknęło pod kruchym dywanem kąśliwych igieł. Wypatrzył skupiska Ŝelaznych drzew, nigdzie jednak nie było śladu, Ŝe tędy przejeŜdŜali Wędrowcy, ani teŜ tropu, za którym mógłby podąŜyć. Spieszył się, omijał co gęstsze połacie igieł i bezpiecznie przeszedł ten las. Drzewa jeszcze bardziej się przerzedziły; światło, a raczej ta jego odrobina, która pozostała, napływało blado od południa; Ŝelazne drzewa ustąpiły miejsca jesionom, orzechom, dzikim śliwom. Nathan przynajmniej zmierzał we właściwą stronę. Ale kiedy uwierzył, Ŝe najgorsze ma juŜ za sobą poczuł ukłucie igły, która prześlizgnąwszy się przez szew w jego sandale wbiła się w poduszeczkę duŜego palca prawej nogi. Co za ból! Musiał przystanąć na chwilę, by wyciągnąć ten kolec. To był błąd; wystarczyło kilka minut tego siedzenia, a jego mięśnie zesztywniały; od tej pory musiał na poły kuśtykać przez narastający zmierzch. Właśnie, przez zmierzch, bo na skraju świata słońce zdawało się pomarańczowym pęcherzem, z którego płynne światło sączyło się na stygnące pustynie. A las znieruchomiał. Słychać było tylko szelest wywoływany przez co drobniejsze zwierzęta i gruchanie gołębi, ciche i płochliwe. Poza tym, panowała cisza... Wychodząc na skraj lasu, spojrzał na południe, za szeroki pas sawanny i zobaczył na niebie wielki wachlarz, a moŜe koło o szprychach róŜowych, Ŝółtych i złotych; koło, które obracało się, blakło i znikało, jak tęcza po deszczu, jak tęcza, gdy po deszczu wzeszło słońce. Tyle Ŝe tutaj działo się coś przeciwnego, gdyŜ szprychy owego koła były gasnącymi promieniami słońca, pamiątką niedawnej złotej chwały. Zaczynał się zachód, za kilka godzin całą ziemię spowije

aksamitny zmrok; wyjdą gwiazdy, zamigoczą nad górami; nadciągnie prawdziwa noc niby całun malując wszystko barwami ciemności. Nathan obracał głowę, to w jedną, to w drugą stronę, w zwodniczym świetle mierzył wzrokiem wschód i zachód. Którędy miał iść? Przechylił głowę, nasłuchiwał odległego, znajomego brzęku, nic jednak nie usłyszał. ChociaŜ i nie oczekiwał tego. Zerwał się wiatr, przemknął przez las, wywołując kołysanie i szelest gałęzi. Chmury gnały na południe, za słońcem, a od wschodu... czyŜby wiatr przyniósł jakiś krzyk? A moŜe to tylko skrzek ptaka polującego nocą? Przez milę kuśtykał na zachód, potem wypatrzył wzgórek wyłaniający się z morza traw. Jeszcze pół mili do tego wzgórka i Nathan był gotów się poddać, paść i spędzić tam noc. Zmusił się jednak, by cięŜko dysząc wleźć na szczyt, przeczesał wzrokiem otaczającą go krainę i wypatrzył na wschodzie, na samym skraju lasu... ognisko? Niezbyt wielki ogień; w najlepszym razie niezbyt wyraźna iskierka, ale lepsze to niŜ nic. To na pewno Eleni! Mimo ostrzeŜenia Nikhy, Ŝe po zmroku Nathan nie znajdzie przyjaznego światła, które by go poprowadziło, Eleni jednak rozpaliła niewielkie ognisko. Podbudowany tym, zszedł na równinę i ruszył na skos przez trawy, w kierunku tego ognia. Teraz szło się łatwo, wręcz śmigał przez wysokie, targane wiatrem trawy pod popielejącym niebem, wątłymi chmurami i pierwszymi gwiazdami. Ale... niebo było dzisiaj dziwne; wydawało się, Ŝe jest tam kilka pasów chmur na róŜnych poziomach; część sunęła w jedną stronę, reszta w inną. Prosto przed Nathanem i wysoko nad lasem małe czarne strzępki chmur gnały na północ ku górom i szybko się zatracały w zwodniczym aksamicie nocy. Tu, z równiny, nie było juŜ widać tego ogniska. Nathan się spieszył; pokonał milę, dwie i robił juŜ trzecią, gdy znów zobaczył to światło. Wtedy gdy okryty nocą las rósł na lewo od niego, a rączy księŜyc wyłonił się znad odległego łańcucha górskiego, by oświetlić mu drogę, wzywający go ogień zalśnił jeszcze bardziej. Wreszcie do niego dotarł. Tam gdzie las spotykał się ze stepem, zobaczył wozy Cyganów Sintana ukryte pod konarami trzech potęŜnych Ŝelaznych drzew. Ogień był jak powitalny błysk ruchliwego pomarańczowo-Ŝółtego światła, wypierającego cienie z trójkątnej przestrzeni między drzewami. Witał Nathana... ...Tak samo, jak powitał tych, którzy trafili tu przed nim! Zwolnił, doszedł do tej polany, potykając się szedł naprzód, z wolna rozdziawiając usta. Wyczuwał pewną woń, której porywisty wiatr nie zdąŜył jeszcze do reszty przegonić. I Nathan przypomniał sobie owe ciemne, strzępiaste chmury, które ten sam wiatr przepędził znad lasu ku odległej przełęczy, wiodącej do Krainy Gwiazd. Zobaczył teŜ, Ŝe drzwi wozów kolebią się tam i z

powrotem na zawiasach, jakby protestowały przeciwko panującej za nimi pustce. Obozowisko było... opustoszałe? Nie, nie opustoszałe, tylko opróŜnione. Z Ŝycia... Nathan nie potrafił się z tym pogodzić. Zajrzał za wozy, gdzie linami wyznaczono obszar dla zwierząt. Wszystko tonęło w cieniach rzucanych przez przenikający tu blask ogniska, a wiatr i przepływające chmury czyniły światło gwiazd wręcz bladym. Zwierzęta leŜały niby niskie, nieruchome garby, same w sobie stanowiły dowód. Kudłacze rzadko się kładą, a nigdy gromadnie... Przeszedł pod wielkie Ŝelazne drzewo, gdzie z ziemi uprzątnięto igły, by stworzyć coś na kształt małej polanki. Ale jak tylko się tam zatrzymał i potoczył wkoło wzrokiem, jakieś rozdęte czarne kształty, przypominające niesione wiatrem krzaki, nagle zbiły się w stadko i, trzepocząc nisko nad ziemią, zniknęły w cieniu. Dech mu zaparło, zrobił krok do tyłu, rozejrzał się tu i tam, podczas gdy wiatr wzdychał, szeleszcząc gałęziami. A gdy oczy Nathana oswoiły się z ciemnością, dojrzał inne oczy - szkarłatne punkciki - podkreślone przez blask ognia i złowrogo wpatrujące się w niego z otaczających go krzaków. Jeden z tych stworów, czymkolwiek był, krył się za przełamanym stołem, obalonym na bok, przysiadłszy tam niby sęp. Nathan nie śmiał nawet odetchnąć, stał sparaliŜowany pod wielkim drzewem, aŜ coś przenikliwie zaświergotało w otaczającej go ciemności... po czym doczekało się odpowiedzi z drugiej strony kręgu! A kiedy drgnął, rozpoznawszy to... ...Coś kapnęło z góry i bryznęło Nathanowi na przedramię, tuŜ przed podwinięty rękaw, i spojrzawszy tam, zobaczył, Ŝe na ręku jest czerwień; podobnie jak na ziemi pod jego stopami. Podniósłszy wzrok... zobaczył dziwne dojrzałe owoce tego drzewa, wszystkie trzy rodzaju męskiego, powieszone tam za nogi, z poderŜniętymi gardłami, a resztki ich szkarłatnych soków ściekały właśnie po opadających w dół ramionach i odrywały się od nich! Wielki nietoperz Desmodus, oblepiony krwią, odczepił się od opróŜnionego trupa i sfrunął na ziemię. Zbyt opity, Ŝeby polecieć stwór poczłapał poza pole widzenia Nathana, dołączając do swych kompanów skrytych w cieniu... Wszystkie demony piekieł hulały na wietrze, zanosząc się wściekłym śmiechem, gdy Nathan, chwiejnie zbliŜywszy się do ognia, wyciągnął zeń jakąś szczapę i oświetlił sobie drogę do wozu Nikhy Sintany. W środku panował nieopisany bałagan, a na zewnątrz, z tyłu... Tam leŜał Nikha, z szeroko rozwartymi oczyma i piersią rozpłataną na dwoje, bo ktoś wydarł mu serce, smaczny kąsek! Nathan wiedział teraz, Ŝe musi poszukać pozostałych - poszukać Eleni, modląc się, by zdołała uciec w las - najpierw jednak czekało go coś innego, co równieŜ musiał zrobić. W jego

niebieskich oczach zapłonęło coś na kształt obłąkania, znalazł bowiem na wozie Nikhy duŜy kamienny gar z olejem. Podniósłszy pokrywę, powąchał: olej z orzechów, do przyrządzania strawy. Ale i z odrobiną kneblaschu. Nic dziwnego, Ŝe go zostawiły! I juŜ niosąc ten gar pod drzewo rzezi, wiedział, jak go wykorzysta. Tam, pod drzewem Ŝelaznym, na odsłoniętej przestrzeni, znów zebrały się te rozdęte czarne sługi Wampyrów - chyba z tuzin - by chłeptać krew z przesiąkniętej nią ziemi. Trzymając się w naleŜytej odległości, Nathan przypatrywał im się przez chwilę, wzdrygnął się i skrzywił. Potem, juŜ nie zwlekając, przemknął przez krzaki, okrąŜając to wielkie drzewo, przez cały czas celowo rozlewając olej, a kiedy zamknął ów krąg, cisnął w te, suche jak hubka, krzaki swoją pochodnię. Ogień początkowo skradał się powoli, później, podchwycony przez wiatr, buchnął mściwie i wreszcie rozryczał się, juŜ jako ściana palącego Ŝaru i Ŝółtego blasku. Nathan, zmuszony do cofnięcia się, śmiał się, tańczył i wymachiwał pięściami niczym szaleniec, bo był nim przez tę chwilę. - Spalcie się, wy dranie, spalcie się! - krzyczał. Chciwe języki ognia oblizały niŜsze gałęzie, zawładnęły nimi i rozbiegły się po całym drzewie. Płomienie, smagane przez wiatr, przeskakiwały z konaru na konar jak złośliwe duszki, aŜ w końcu wszystkie trzy drzewa płonęły równocześnie, a Ŝar zrobił się piekielny. Nathan jeszcze tańczył i śmiał się coraz głośniej, gdy przenikliwe piski nietoperzy zmieniły się we wrzask i garstka ich spróbowała ulecieć przed masakrą. Osmalone, ciągnąc za sobą dym, wzbiły się w powietrze, stanęły w płomieniach, kreśląc spirale, runęły w sam środek strasznego paleniska pod potęŜnymi drzewami, zmienionymi w pochodnie. I spaliły się...

Później, gdy wiatr powiał na południe i przegnał rozszerzający się słup ognia ku pustyniom, Nathanowi przeszło obłąkanie i mógł wrócić do wozów. Stojące z boku wysokich drzew, raczej poza zasięgiem ognia, wozy te poŜar jedynie liznął, nieco osmalił, jednakŜe wyminął, zostawiając nienaruszone. Nathan przeszukał je dokładnie... i znalazł to, co znalazł. Potem, omijając trójcę wciąŜ płonących szkieletów drzew i sczerniałą ranę w poszyciu, poszedł do lasu. Wiedział, Ŝe ryzykuje, Ŝe wiatr w kaŜdej chwili moŜe się znów zmienić, mimo to musiał szukać. A gdy znalazł to, czego szukał, z mozołem zaniósł wszystko w oczyszczający ogień. Nie, Ŝeby te dzieci miały stać się wampirami - pozostały po nich głównie strzępy, kawałki - ale tak chyba naleŜało zrobić. Nathan wiedział przynajmniej, Ŝe tak postąpiłby Lardis Lidesci. Z tymi ludźmi Nikhy, którzy wykrwawili się pod drzewem, porządek robił ogień. Jeszcze palili się tam, gdzie spadli, niby wolno płonące świece, przewrócone na ziemię. Teraz dołączył do nich ich wódz, Nikha.

Na koniec Nathan musiał rozejrzeć się za kobietami. Przywlekał je z róŜnych miejsc, kolejno się nimi zajmował. Były okaleczone i zgwałcone - nie, nie tylko; zostały ohydnie wykorzystane - a potem zwampiryzowane. Czaszki dwóch były wgniecione, jakby za sprawą potęŜnych uderzeń, natomiast dwie pozostałe, w tym Eleni... ...Nathan mógł tylko potrząsnąć głową ze zgrozą i niedowierzaniem. Między piersiami, na lewo od środka klatek piersiowych, miały dziury wielkości pięści, po tym jak ktoś, potwór jakiś, wepchnął w ich ciała rękę, by przydusić serca. Nie po to by zabić, nie, jedynie Ŝeby ogłuszyć. Bo wciąŜ jeszcze były Ŝywe, czy raczej nieumarłe. Nie moŜna było tego odkładać, nawet w przypadku Eleni, zwłaszcza nie w jej przypadku. Lardis pokazał Nathanowi, jak się to robi, teraz więc wszystko naleŜało do niego. I zrobił, co naleŜało - zrobił to teŜ Eleni - i właśnie wtedy poczuł na sobie czyjś wzrok. To był jedyny, który przeŜył, chłopak, który nad rzeką poszedł na ryby, a teraz stał na skraju, jeszcze w blasku ognia, niby jakaś zjawa, z pustką w oczach i zapadłymi policzkami barwy kredy. Nathan odezwał się do niego; chłopak zignorował go. Podszedł więc do niego, wziął za rękę, a tamten - nieledwie dzieciak - warknął i obnaŜył zęby. Wtedy Nathan cofnął się trochę i przyjrzał mu się uwaŜnie, bardzo uwaŜnie; śladów Ŝadnych nie było, ani sińców, ani skaleczeń. Po prostu miał... szczęście? Jeśli przetrwanie, by stać się świadkiem czegoś takiego, moŜna nazwać szczęściem. Nathan zostawił go w spokoju, patrzącego, jak płonie cały jego świat. Ocaliwszy z jednego z wozów koc, odszedł nieco w trawę na skraju pogorzeliska, znalazł sobie zagłębienie w ziemi i poszedł spać. Później, obudziwszy się, zobaczył, Ŝe chłopak stoi tam, gdzie go zostawił. Zastanowił się, czy nie warto go zawołać, pokręcił jednak głową, zostawił chłopaka z jego Ŝałobą i znów pogrąŜył się we śnie. Osiem godzin później wiatr zamarł; ognie dogasały, Ŝelazne drzewa były tylko poczerniałymi trupami na skraju lasu. A chłopaka nigdzie nie było widać. Nathan wstał i wrócił na pogorzelisko, by go poszukać. Pamiętając swój wcześniejszy pobyt w tym miejscu, tym razem podniósł wzrok. Chłopiec oczywiście tam wisiał, sztywny i zimny. Nie było w nim śladu Ŝycia - Ŝadnego Ŝycia - Nathan jednak nie mógł zostawić go wronom. Sięgnął w górę, chwycił go za nogi, uwiesił się całym swym cięŜarem. Pewnie było to okrutne, Nathan jednak czuł się wyzuty z całej swej energii; a przynajmniej nie miał jej w sobie aŜ tyle, by móc się wspiąć. Poskutkowało: cienki sznur pękł i chłopak łupnął o ziemię. A Nathan musiał rozpalić kolejne ognisko...

W środku tej długiej nocy, pod zimno migoczącymi gwiazdami, Nathan otulił się kocem, skierował na południe i ruszył przez step. Ani razu się nie obejrzał na płonący za nim, ostatni stos pogrzebowy. Nie zabrał ze sobą niczego oprócz koca, ubrania, które miał na sobie, i skórzanej, w połowie przekręconej opaski wokół lewego przegubu, dzięki której jego matka, rzec moŜna teraz, w innych czasach i na całkiem innym świecie, rozpoznawała go w najciemniejszą noc. Bo ta opaska była czymś mu bliskim - jego godłem, znakiem toŜsamości? - Nathan nie rozstawał się z nią od czasów dzieciństwa, zamieniając, w miarę jak pogrubiała się jego ręka, najpierw na chłopięcą potem na młodzieńczą i wreszcie na męską. Podobnie było z Nestorem: on teŜ zachował swoją opaskę, prostą, nieprzekręconą... tyle Ŝe on juŜ nie gościł w myślach Nathana, chyba jedynie jako echo. Mało co pojawiało się w jego myślach. Jedynie twarze zmarłych: matki, Mishy, Nikhy Sintany i jego Wędrowców, Eleni; i wszystkie one bledły, gdyŜ umysł znajdował sposoby na ich zacieranie. Bo czasami wspomnienie - twarz lub scena z przeszłości - moŜe zanadto boleć, by chciało się je zachować. Nathan zaś osiągnął etap, na którym cała jego przeszłość okazała się nazbyt bolesna. Było to dość szczególne, zaraz jednak przyszło mu do głowy, Ŝe człowiek bez przeszłości prawie nie ma na czym budować sobie przyszłości. I to dlatego szedł teraz przez trawy w stronę pustyni: nie Ŝyczył juŜ sobie Ŝadnej przyszłości. Kiedy poczuł się zmęczony usiadł, wyczerpany poszedł spać, głodny i spragniony szedł dalej, nie zwaŜając na to. I wiedział, Ŝe choć przemęczenie nie zdoła go zabić, na pewno dokona tego pozbawienie wszystkiego: tego, czego pozbawiono go wcześniej, a takŜe tego, czego sam się teraz pozbawiał. Tak to sobie obmyślił i tego pragnął. Nie było w nim goryczy; nie czuł, Ŝe odchodzi; jedynie to, Ŝe skoro niczego naprawdę nie zaczął, to i nie ma czego kończyć, co najwyŜej swe Ŝycie. A i to nie musi okazać się końcem. Ze wszystkich Ŝyjących, jeden Nathan wiedział, Ŝe śmierć jest tylko kolejnym początkiem. I moŜe wtedy, gdy jego ciało będzie juŜ martwe, wreszcie zechcą z nim porozmawiać wszyscy ci, którzy odeszli przed nim, i moŜe objaśnią to, czego nie zrozumiał za Ŝycia. Ciekaw był, czy uda mu się porozmawiać z matką i całą resztą tych, których stracił. A jeśli i tam nie znajdzie spokoju ani celu, czy otworzą się jakieś inne światy? Ostatnia kępa uschniętej trawy była juŜ daleko za nim, gdy gwiazdy zaczęły przygasać, a na widnokręgu pojawiła się pierwsza szczelina światła. Szedł prosto na nią. Kamienista ziemia pod stopami ustąpiła miejsca piaskowi, a znad rozmigotanego horyzontu podniosło się słońce, Nathan jednak nie odwrócił wzroku i nadal wędrował na południe. Rychło zrobiło mu się ciepło, potem gorąco, później zaczął się pocić. To nie miało dla niego znaczenia: ot, jeszcze jedna udręka. Ta przynajmniej miała być ostatnia.

Doszedł pod ścianę skał z piaskowca, wyrastającą z pustyni, i w końcu się obejrzał. I nie zobaczył niczego poza piaskiem, a moŜe tylko, bardzo, bardzo daleko, ciemną fałdkę gdzieś na rozfalowanym skraju świata, gdzie oślepiający błękit spotykał się z raŜącą oczy Ŝółcią. Góry graniczne? MoŜliwe? Ale Nathan miał teraz do przebycia swoją własną barierę. A po niej moŜe i największą z barier... Ściany z piaskowca były wysokie i strome. Nathan nie zdołałby się na nie wspiąć, pozostało mu więc je obejść, Ŝeby dalej podąŜać ku słońcu i nieuniknionemu kresowi. Skierował się na wschód, uszedł moŜe z milę w chłodnym cieniu nawisu i natrafił na szeroką rozpadlinę, jako Ŝe skały rozstępowały się, tworząc wąwóz. MoŜliwe, Ŝe w jego głębi znalazłby drogę pozwalającą wspiąć się na te skały. Wszedł więc do wąwozu i podąŜał wzdłuŜ ścian z pół mili, aŜ doszedł na jego tyły, potem zatoczył półkole, a na koniec wrócił do wejścia, tyle Ŝe od drugiej strony. Nie odkrył sposobu na pokonanie skał, ale jakie to miało znaczenie? To miejsce było nie gorsze od innych Ŝeby umrzeć. Był teraz wygłodniały i spragniony, bardziej niŜ kiedykolwiek przedtem w całym swoim Ŝyciu. Gdyby znalazło się tu coś do zjedzenia, zjadłby, a gdyby była woda, naturalnie, napiłby się. Ale nie było. Nie było teŜ powrotu do lasów Krainy Słońca; słońce bowiem w ciągu godziny go dopadnie, w ciągu dwóch powali na ziemię, a około połowy dnia wysuszy na wiór. Zresztą, zgodnie z planem. Nathan stał w cieniu u podnóŜa skał, we wschodnim zakolu wąwozu, i rozglądał się. Na niemal całkiem niedostępnej ścianie skalnej wypatrzył wąską półkę, a moŜe uskok, idący od jednej trzeciej jej wysokości aŜ na sam szczyt. Osłoniwszy oczy, dojrzał wyloty licznych jaskiń wnikających w skałę przy końcu tego wyłomu w piaskowcu. MoŜe były pochodzenia naturalnego, wyŜłobione przez wodę przed dwoma lub trzeba tysiącami lat, w czasach, gdy wąwóz ten był korytem rzeki, a moŜe jaskinie te wydrąŜyli ludzie, gdy pustynia jeszcze była nieco bardziej gościnna. Teraz zapewne mieszkały tam tylko jaszczurki i skorpiony. Choć Nathan rozmyślał o tym wszystkim, myśli te nie brały się z zaciekawienia, nawet ich sobie nie uświadamiał; były po prostu skutkiem pracy jego ludzkiego mózgu, który pomimo tak wstrząsających przeŜyć funkcjonował nie gorzej niŜ przedtem. I chociaŜ Nathan zastanawiał się nad pochodzeniem jaskiń w tym urwisku i „rozwaŜał” ich przeznaczenie, nijak go to nie obchodziło. W niczym przecieŜ nie zmieniało przyjętego przez niego planu. A plan miał prosty: umrzeć. Nathana w cieniu przeniknął jednak chłód, zamarzył więc o tym, by w chwili śmierci było mu ciepło. Wygramolił się zatem spod skał na słoneczną spiekotę i stał tam, dygocząc, aŜ

przeniknęła go do kości. Potem wrócił w cień, zawinął się w całun ze swojego koca i połoŜył. Z kamieniem pod głową ułoŜył się do snu. Przy odrobinie szczęścia juŜ się nie obudzi, gdyby to jednak miało nastąpić... miał nadzieję, Ŝe agonia będzie bezbolesna i krótkotrwała.

Nathanowi śnił się wir liczb. Unosił się w czarnej pustce, a wir wygarniał go z niej, by zmieść gdzie indziej. On jednak był zdecydowany tu zostać i umrzeć. Słyszał głosy wilków, wołające go z wirującego sedna tego kłębowiska liczb, były jednak za daleko, a zgiełk zderzających się równań i mutacji wzorów nazbyt je zagłuszał; nie moŜna było zrozumieć, co mówią. Coś o Mishy? O jego matce? O śmierci? Nathan przypuszczał, Ŝe się nad nim uŜalały, a przecieŜ tego nie potrzebował. - Wiem - zawołał w głąb wiru, licząc, Ŝe usłyszą i dadzą mu umrzeć w spokoju. - Wiem, Ŝe umarły. W porządku. Ja... ja teŜ się tam wybieram. Wilcze głosy zniecierpliwiły się, gorączkowały się rozeźlone. W końcu zaczęły na niego ujadać. Ale czemu? UwaŜały go za uciekiniera? A moŜe rozzłościły się, Ŝe nie chciał ich zrozumieć? Jakkolwiek było, wir liczb odstąpił od prób schwytania Nathana i rozleciał się, rozpadł na ułamki, które sarn w siebie wessał. Przestał istnieć i zostawił go samego, zawieszonego w środku snu. MoŜe jednak nie całkiem samego. CzyŜbym słyszał, Ŝe właśnie rozmawiałeś z... z wilkami? To pytanie zaskoczyło Nathana. I to tak bardzo, Ŝe aŜ usiadł, wciąŜ zawinięty w koc i najzupełniej rozbudzony! - Co? Rozejrzał się pod osłoną skał, których skracające się cienie powiedziały mu, Ŝe spał zaledwie około godziny. Ten głos był tak rzeczywisty i tak blisko niego, Ŝe nabrał pewności, iŜ ktoś się ukrył za którymś z pobliskich głazów. A moŜe to juŜ była ta bezbolesna agonia, na którą liczył? I juŜ znacznie mniej energicznie, wyciskając to słowo z gardła suchego niby sama pustynia, ponownie wychrypiał: - Co? - Oczywiście gadał do siebie, gdyŜ nikogo innego tu nie było. Och, aleŜ jest tu ktoś jeszcze!, odezwał się w głowie Nathana ten sam głos, pochodzący ze źródła tak samo bliskiego, jak przedtem. Nawet całe mnóstwo „ktosiów”! Całe mnóstwo „ktosiów”...? Jasne włoski na karku Nathana stanęły dęba, a ciało pokryła gęsia skórka. „Pojął” bowiem, z kim ma do czynienia i gdzie się znajduje. Rzecz jasna, Ŝe w tym drugim świecie, zwanym śmiercią, spotka „całe mnóstwo ktosiów”; daleko więcej, niŜ Ŝywych ludzi w całej Krainie Słońca. Ogromną Większość, niewątpliwie!

A więc nie Ŝyjesz?, spytał głos, zaciekawiony. JeŜeli tak, to dziwna sprawa. Nie robisz wraŜenia martwego. Ale z drugiej strony, nie pojmuję, jak mógłbyś być Ŝywy. Nigdy nie rozmawiałem z Ŝywą istotą. No, przynajmniej nie od czasu, który spędziłem wśród Ŝywych. Nathan wstał; powoli, cały obolały, jakby z jego ciała wytopiły się wszystkie tłuszcze. A jednak odczuwał ból, pustkę, jaką sprawiał dojmujący głód, i suchość biorącą się z pragnienia. Ono właśnie miało go zabić: pragnienie. Ale jeszcze nie umarł, jedynie majaczył. Na pewno majaczył. Wiedział bowiem, Ŝe umarli od niego stronią. A tu znalazł się taki, który rozmawiał z nim bez cienia lęku lub onieśmielenia. To było spełnienie marzeń, nic więcej. MoŜe dla nas obu, przyznał głos. Gardło bolało Nathana, jakby odarto je do Ŝywego mięsa. Spękane wargi zaczynały puchnąć. Usiłował przemówić: „Ty teŜ pragnąłeś rozmawiać z umarłymi?” Tylko trzy pierwsze słowa udało mu się wykrztusić. Nie sprawiło to jednak Ŝadnej róŜnicy, sama myśl wystarczyła. Czy marzyło mi się rozmawianie z umarłymi? Nie, bo i tak to robię. Będąc jednym z nich, rozmawiam z nimi, oczywiście. Ale móc rozmawiać z kimś spośród Ŝywych... ach, to dopiero byłby cenny dar! Nathan przysiadł na głazie i pomyślał: Majaczę. A ja nie, oznajmił głos. I chyba ty teŜ nie. I na pewno nie jesteś martwy. To kim ty jesteś? Nathan popatrzył po sobie, widzialnym, namacalnym, niewzruszonym. Był rzeczywisty. Czymś nierzeczywistym był ten głos w jego głowie. To przecieŜ powinno odpowiedzieć na pytanie, kim jest? Przede wszystkim jestem Tyrem, odrzekł natychmiast głos. Widzę jednak, Ŝe nadal wątpisz w moją obecność. UwaŜasz mnie za wytwór swojej wyobraźni. Nathan zwilŜył gardło śliną. - Masz na imię Tyrem? Moje imię pozostanie tajemnicą dla kaŜdej istoty niebędącej Tyrem. Moja rasa zwie się Tyrowie. Jestem - a raczej byłem - mieszkańcem pustyni. Ty nie jesteś. Wnoszę teraz, Ŝe jesteś Cyganem, naleŜysz do ludu lasów i wzgórz. Musisz nim być, bo gdybyś był Wampyrem, słońce juŜ by ciebie stopiło. A trogowie teŜ wolą mrok. Jak więc masz na imię? I znów Nathan się rozejrzał, by mieć pewność, Ŝe nikt nie płata mu groteskowego, makabrycznego figla. - Nazywam się Nathan - odparł wreszcie, mówiąc to bardziej do siebie, niŜ do owego bezcielesnego bytu, zastanawiając się teŜ: w jak dziwny sposób istnieje taki byt bez ciała. Głośno dodał jeszcze: - Nathan Kiklu z Cyganów Lidesci.

I przyszedłeś tu umrzeć? Och, tak, wiem o tym! JuŜ od jakiegoś czasu słucham twoich myśli. Ale kiedy przemawiałeś do wilków, a one były tak daleko... wiedziałem juŜ, Ŝe musimy pomówić. Bo chociaŜ jesteś Cyganem, posiadasz tajemny talent Tyrów! Talent?, zdziwił się Nathan. Umiejętność rozmawiania myślami z innymi stworzeniami - telepatię! - Raczej gadania i mamrotania do siebie - rzekł głośno Nathan, drwiąco pokiwawszy głową. - Majaki... albo obłęd! Jednocześnie wiedział jednak, Ŝe jest w tym coś z prawdy. JakŜe często słuchał szeptów umarłych przez sen, a czasem i po przebudzeniu? A to, czego uŜywał, by łączyć się z Nestorem? Czy i tamto miał uznać za obłęd? Głos odpowiedział pytaniem: Czy i ja jestem obłąkany? - Nie obłąkany - zaprzeczył Nathan. - Ale i nie jesteś chyba rzeczywisty. Jesteś miraŜem, rozedrganym od Ŝaru oparem nad dołem ze smołą, ułudą. Kiedy jako chłopiec jadłem muchomory, widziałem rzeczy, których nie było. Teraz teŜ, dlatego Ŝe jestem głodny, rozgorączkowany i chce mi się pić, zacząłem słyszeć rzeczy, których nie ma. Pomyłka, rzekł głos. Bo mogę dowieść, Ŝe jestem. A jeśli nawet nie, to przynajmniej, Ŝe kiedyś byłem. - Niczego nie musisz dowodzić. - Nathan pokręcił głową. - Chcę tylko, Ŝebyś odszedł. Zamierzam zasnąć i juŜ się nie obudzić. I dość szybko się tego doczekasz, jeśli nie pozwolisz mi sobie pomóc! Ciekawość Nathana wzięła górę. - Czemu miałbyś mi pomóc? Czym dla ciebie jestem? Dobrodziejstwem!, odparł natychmiast tamten. Cudem! Światełkiem w mroku śmierci! Szansą na podzielenie się przemyśleniami, wiedzą i legendami z Ŝywymi Tyrami! Tym dla mnie jesteś! Byli juŜ przed tobą tacy, którzy rozmawiali z umarłymi; Ŝyli w Krainie Gwiazd i rozmawiali z duchami Cyganów i trogów. Tutaj nie dotarli, a z czasem juŜ nawet nie mogli, bo byli juŜ Wampyrami! - Słyszałem o tym - potwierdził Nathan. - śe czasem pośród Wampyrów trafia się nekromanta. Co takiego? Głos był przeraŜony. Nie, nie, to nie to! Ci, o których mówię, tylko rozmawiali z umarłymi; byli kochani przez umarłych; nie torturowali ich! Kochani przez umarłych? Czy Nathan nie słyszał juŜ kiedyś takiego określenia, z ust Lardisa Lidesci, odnoszącego się do jakichś przybyszów z Krainy Piekieł, których tamten znał?

Stary Lidesci jednak nigdy nie mówił za wiele o Mieszkańcu i jego ojcu, a i to zawsze zniŜając głos. Ten temat Nathan chętnie pociągnąłby dalej, lecz nagle... ...Jego zmysły zaczęły wirować! Zachwiał się oszołomiony, zatoczył i usiadł z impetem. Wydało mu się, Ŝe stoi pod wodospadem, pozwalając, by woda go całego opływała. To było całkowicie mimowolne: instynktowna tęsknota za dawnymi rozkoszami, do których nie było juŜ powrotu. Łatwo się przekonać, jak przy skrajnym wyczerpaniu umysł człowieka moŜe się uciekać do wywoływania złudnego poczucia przyjemności w tych ostatnich godzinach. Tyle Ŝe w przypadku Nathana umysł przywołał chyba jego osobistego diabła, który miał go dręczyć! Dlatego w odpowiedzi na to, co usłyszał od tego... od czego właściwie?, od majaku skołatanej psychiki?... wychrypiał: - Czemu myśl, Ŝe Ŝywi mogą torturować umarłych tak tobą wstrząsnęła? Nie widzisz, Ŝe sam odwróciłeś ten proces, Ŝe teraz umarły dręczy Ŝywego? Gdyby nie ty, spałbym teraz swym ostatnim snem, umierając. A ty mnie przed tym powstrzymujesz, przedłuŜasz to, pogarszasz. Tamten był przeraŜony uporem Nathana. Co cię do tego przywiodło? Najcenniejszą rzeczą, jaką moŜe mieć jakiekolwiek stworzenie, jest Ŝycie. A ty, taki młody, odrzucasz je? Negujesz wszelaką doczesną odpowiedzialność? Pozwól, Ŝe cię ostrzegę, Nathanie: zrezygnuj ze swego miejsca wśród Ŝywych - godząc się na niepotrzebną śmierć - a nie znajdziesz pocieszenia u Ogromnej Większości. JakieŜ to nieszczęście cię do tego doprowadziło i dlaczego? Nathan ukrył głowę w ramionach i wpatrywał się w piasek pod stopami, a mimo to wydarzenia z niedawnej przeszłości na tyle odzwierciedlały się w jego umyśle, Ŝe dręczyciel mógł je zobaczyć. Dlatego juŜ po chwili... U Tyrów nie ma Ŝądzy zemsty, ten „głos” był teraz cichszy. Skrzywdzeni, oddalamy się i nigdy tam nie wracamy. - TeŜ bym to zrobił - przypomniał mu Nathan. - Gdybyś mi pozwolił. Ale u Cyganów (tamten wyraźnie go zignorował) istnieje głęboka potrzeba pomsty na wrogu. Taka jak u ciebie. Z czego więc się wzięła? - Moje śluby dotyczące Wampyrów? MoŜe juŜ zobaczyłem ich daremność: Wampyry są niezniszczalne. Ale jestem Cyganem i jeśli dopuściłem do tego, Ŝe me śluby umarły we mnie, równie dobrze i ja powinienem odejść w niepamięć. Niewielka to strata, bo jaki poŜytek z męŜczyzny, który nie umie nawet uszanować własnych ślubów? Takie uŜalanie się nad sobą? (Nagły ruch zdziwionej bezcielesnej głowy) A zresztą, i tak się mylisz. Co ty? Niewielka strata, powiedziałeś? AleŜ musisz mi uwierzyć, kiedy oświadczam, Ŝe utrata ciebie byłaby największą moŜliwą utratą! A co do Wampyrów: nie są niezniszczalne. W swoim czasie je niszczono, nawet niemało. I robili to tacy jak ty. I... jak widzę... coś, co tamci mieli

w sobie, jest takŜe w tobie! Myślałeś, Ŝe mówię o nekromancji, ale się myliłeś. To prawda, Ŝe byli - i zawsze będą - nekromanci wśród Wampyrów. Ale byli teŜ przed tobą, Nathanie, ludzie, którzy rozmawiali z umarłymi! Ludzie pod kaŜdym względem niezwykli, lecz na pewno nie nekromanci. Ty teŜ nie jesteś nekromantą. Jesteś Nekroskopem! Nathan zrezygnował z odpowiadania na głos. Nie musiał tego robić. Nekroskopem? Nie znam tego słowa. Ja teŜ nie znałem! To jedno z ich słów. Jak ja jestem Tyrem, a ty Cyganem, zaś wielcy wampirzy lordowie są Wampyrami, tak oni byli Nekroskopami. I ty teŜ jesteś. Sens jest prosty: rozmawiasz z umarłymi. A ja jestem martwym tego dowodem. To dlaczego oni ze mną nie rozmawiają? Pytanie Nathana wydawało się nadzwyczaj logiczne. Mówię, oczywiście, o Cyganach. Czemu umarli z mojej rasy nie chcą ze mną rozmawiać MoŜe później przyjdzie pora, by ich o to zapytać, odrzekł tamten. Niektórzy z nich, z waszego ludu, rozmawiają ze mną od czasu do czasu; przynajmniej ci z nich, którzy mają groby. Ale wy, Cyganie, dziwne macie obyczaje: tak wielu waszych umarłych palicie, a ze spalonymi jest znacznie trudniej. Jeszcze trudniej, jeśli ich popioły rozproszono. MoŜe to dlatego wasz lud rozsypuje popioły wampirów: by odmówić im najdrobniejszej szansy jakiegoś potwornego nibyŜycia. - TeŜ tak przypuszczam - odparł w zamyśleniu Nathan powróciwszy do posługiwania się swym fizycznym głosem, co przecieŜ przychodziło mu znacznie naturalniej. - A co z Tyrami kiedy umierają? Jaki los im przypada. Nie składa się nas w mroku ziemi, ale wynosi w górę, odpowiedział tamten. I nie rozprasza się nas, a zbiera razem. W końcu stajemy się prochem, ale nie od razu... Umilkł, a w chwilę później nagle westchnął: O, widzisz! Dowód, Ŝe jesteś Nekroskopem. Zadałeś mi pytanie, na które odpowiedź jest wielką tajemnicą, a jednak ja bez sprzeciwu zwyczajnie ci odpowiedziałem. Bo wiem, Ŝe jesteś dobry, Ŝe nie będziesz mnie dręczył, ani nie wykorzystasz tej wiedzy w imię zła. - Jakiej wiedzy? O ostatnich miejscach spoczynku Tyrów. - AleŜ nie powiedziałeś nic, poza tym, Ŝe niesie się ich w górę, zamiast chować pod ziemią. Nawet ciebie nie zrozumiałem. Zrozumiałbyś, gdybyś spróbował, upierał się tamten. Wy, Wędrowcy, Ŝyjecie na powierzchni, w lasach i na wzgórzach Krainy Słońca, a kiedy umieracie, chowają was w ziemi. A przynajmniej tak było do niedawna. I znowu tak będzie, jeśli Wampyry zostaną przegnane lub

zgładzone. Spędzacie Ŝycie na powietrzu i w świetle, a śmierć w ziemi i w ciemności. U Tyrów zaś jest odwrotnie. Nasze Ŝycie... - ...Spędzacie w ziemi? - dokończył za niego Nathan. - A śmierć... gdzie? Widziałeś to miejsce, odrzekł tamten, z wielką czcią. Przynajmniej jedno z tych miejsc. Jedno z wielu takich miejsc. W myślach Nathana pojawił się obraz, który natychmiast rozpoznał. Podniósł wzrok ku stopniom wyciętym w ścianie piaskowca i mrocznym wylotom jaskiń, wiodącym w nieznaną ciemność. - To grobowce Tyrów? Owszem, ale i coś znacznie więcej. Jest to bowiem jedno z tych miejsc, gdzie nasz świat wchodzi w wasz. Tego juŜ Nathan nie zrozumiał. Przemyślał wszystko, co wiedział o ludzie pustyni: właściwe bardzo niewiele. Tyle tylko, Ŝe uwaŜano ich za prymitywnych koczowników, włóczących się na skraju palących pustkowi i niekiedy przekraczających trawiaste równiny, by handlować z Cyganami. Zawsze zakładano, Ŝe Ŝyją na ziemi, moŜe w jaskiniach albo w namiotach, ale widocznie... i tu musiał wziąć się w garść. Bo nawet sobie tego nie uświadamiając, nagle zaczął wierzyć. śe jestem rzeczywisty, ja, ten bezcielesny umysł? śe kiedyś rzeczywiście Ŝyłem? A nie mówiłem, Ŝe mogę to udowodnić? CóŜ, dowód leŜy tam w górze. Nathana to korciło, ale pozostawał sceptyczny. Czy był to rzeczywiście umysł jakiejś umarłej istoty, czy tylko jego własne myśli starały się sprowokować go do próŜnej próby uchronienia się przed śmiercią? - Powiadasz, Ŝe twoje kości - twoje szczątki - są tam na górze? Tak. Choć wymagało to pewnego wysiłku i to prawdopodobnie zbędnego, Nathan znów się podniósł. Wiedząc, Ŝe jeszcze więcej siły trzeba, by wspiąć się po tych stopniach z piaskowca, mimo to podszedł do podnóŜa ściany i podniósł wzrok ku jaskiniom. To miejsce jest święte, westchnął w jego głowie głos Tyra. Gdy tylko tam wejdziesz, mój lud się o tym dowie i potem przyjdzie zobaczyć, po coś wszedł. W ten sposób moŜesz się uratować. - Ale jeśli to święte miejsce - zauwaŜył Nathan przyglądając się stromemu podejściu pewnie mnie zabiją. Tyrowie nie zabijają. - No to mnie wygonią, albo zaniosą na pustynię, Ŝebym umarł. - Nagle zakręciło mu się w głowie, zamknął więc na chwilę oczy i przywarł do skały.

W takim razie nie masz nic do stracenia, odparł drwiąco tamten, przecieŜ po to tu przyszedłeś. I zaraz, wiedząc, Ŝe ta odpowiedź była zbyt okrutna: Nie, ciebie nie skrzywdzą. O ile nie powiesz im, Ŝe ze mną rozmawiałeś. O ile nie wypowiesz mojego tajemnego imienia! Przemierzywszy jedną trzecią drogi ku szczytowi, Nathan stawiał na tych wiekowych schodkach krok za krokiem. Półka była wąska, a piaskowiec paskudnie zwietrzały. Wystarczyło się poślizgnąć... i nic juŜ by się nie liczyło. - AleŜ ja nie znam twojego tajemnego imienia - stwierdził. Brzmi ono Rogei. Ro-gei. Teraz je znasz. - Powiedziałbym, Ŝe mocno we mnie wierzysz - powiedział Nathan. - MoŜe mocniej niŜ ja sam. I dziękuję ci, Rogei, za wyjawienie swego tajemnego imienia. A moŜesz mi jeszcze powiedzieć, czemu jest tajemne? U nas tak jest, tamten, choć bez ciała, wzruszył ramionami, co Nathan zaraz wyczuł. Za Ŝycia wszyscy Tyrowie posługują się telepatią, między sobą, a czasem teŜ w odniesieniu do pustynnych zwierząt. Owszem, prawdziwą rzadkością jest, kiedy moŜemy „usłyszeć” któregoś z was, Cyganów. Posiadającego podobny dar - kogoś takiego jak ty, Nathanie. Bardzo często za to słuchamy głośno wywrzaskiwanych myśli Wampyrów! Inaczej jednak niŜ Cyganie, my się ich nie boimy, bo nigdy nie docierają na te ziemie, najbliŜsze przecieŜ słońcu. Skoro jesteśmy telepatami, nasze umysły są otwarte dla innych, a jednak potrzebujemy jakiejś prywatności. Dlatego nasze tajemne imiona znane są tylko tym, którzy są dla nas najbliŜsi. Dzięki temu, jeśli ktoś nie zna twojego imienia nie będzie wścibiał nosa w twoje sprawy. I tak zachowujemy indywidualność. U nas tak jest i lepiej nie umiem tego wyjaśnić. - Myślę, Ŝe rozumiem - rzekł Nathan. - Wasze tajemne imiona strzegą waszej prywatności. Zgadza się. Ale... uwaŜaj!!! Prawie pod koniec wspinaczki Nathanowi omsknęła się stopa i o mało nie spadł. Przytrzymał się wystającej bryły piaskowca, odzyskał równowagę i przylgnął do stromej ściany. Rogei, mimo iŜ nie miał płuc, odetchnął z ulgą. CzyŜbyś chciał śmiertelnie przestraszyć umarłego? Nathan potrząsnął głową, pohamował drŜenie i zaczął się prostować. - Nie musisz... się o mnie bać, Rogei - wychrypiał, a słowa przychodziły mu z bólem. Widzisz, co się stało? Złapałem się, Ŝeby nie spaść. Ledwie godzinę temu wydawało mi się, Ŝe chcę umrzeć, i pewnie nawet cieszyłbym się, Ŝe spadam; ale po rozmowie z tobą - moŜe moje Ŝycie nabrało jakiegoś sensu. Tak czy inaczej, nie mam juŜ ochoty umierać. Mam tylko nadzieję, Ŝe moje Ŝycie dowiedzie, iŜ jest tego warte.

Z mojego punktu widzenia na pewno tak będzie! Tamten aŜ się zapalił. Bo przez ciebie tylko przez ciebie, Nathanie - mogę rozmawiać z mymi dziećmi, z ich dziećmi i z dziećmi ich dzieci, dowiedzieć się, co ich spotyka w krainie Ŝywych. Przemówię do całej starszyzny mego ludu i objaśnię im prawdę o naszym świecie poza Ŝyciem; oni zawsze ją przeczuwali, ale nie mieli dowodu. Teraz otrzymają dowód. I mogę im wyjawić tajemnice tego miejsca, Ŝeby się nie bali, gdy przyjdzie ich czas. Wszystko to przez ciebie, Nathanie, tylko przez ciebie. Nathan osiągnął miejsce, gdzie półka zdawała się pozioma i stanął u wejścia do pierwszej jaskini. - Tajemnice? Śmierci? Ale... co tu moŜna wiedzieć? Nieruchomi, bezcieleśni, skazani na wieczną ciemność, cóŜ mogą robić umarli, kiedy juŜ nie Ŝyją? AleŜ to właśnie jest jedna z tajemnic!, odrzekł zaraz jego umarły przyjaciel. JednakŜe, skoro jesteś Nekroskopem, mogą ci powiedzieć. Muszę, bo komu innemu miałbym to wyjawić? A są to sprawy za których wyjawieniem tęskniłem. Posłuchaj więc... Kimkolwiek człowiek był, cokolwiek myślał i robił za Ŝycia, to samo będzie kontynuował i po śmierci. Gawędziarze wymyślają nowe historie, którymi podzielić się mogą tylko z umarłymi. A zdarzyło mi się usłyszeć naprawdę cudowne opowieści, Nathanie! Wielcy myśliciele i filozofowie do których, co z całą skromnością muszę przyznać, naleŜałem - doprowadzają swe przemyślenia i przekonania do logicznych konkluzji, potem wymieniają się swymi pomysłami z innymi o podobnych inklinacjach. Nasi mistycy snują najgłębsze, najsubtelniejsze przemyślenia i lepiej im nie przeszkadzać, gdy ich umysły ulatują poza skraj świata, a chcę przez to powiedzieć, Ŝe gubią się w domysłach. Za Ŝycia miałem przyjaciela, który szył skórzane bukłaki do studni; teraz projektuje najcudowniejsze maszyny, zasilane przez rzeki samego świata podziemi, mogące rozprowadzać bezcenną wodę do wszystkich jaskiń pod tą pustynią! - Macie zatem cel - przyznał Nathan. - I go osiągacie. Ale na co nam osiągnięcia, które nie przynoszą korzyści?, uparcie dowodził tamten. Nie rozumiesz? Przez ciebie moŜemy przekazywać tę tajemną wiedzę - tajemną tylko dlatego, Ŝe nie mamy sposobu jej ujawnić - wszystkim tym, którzy przyszli po nas! W ten sposób i ty moŜesz mieć osiągnięcia i swój cel. Nathan zdąŜył juŜ wejść do pierwszej jaskini. Bardziej przypominała tunel, wąski o niskim stropie, tak Ŝe musiał się schylać. W środku szybko zrobiło się ciemno i zimno. Niepewny przystanął i poczuł, Ŝe jego oczami spogląda Rogei, jak czynił to niegdyś jego brat Nestor. I zaraz... Stój!, ostrzegł go tamten. To nie jest Jaskinia Prastarych. Wejście znajduje się w jaskini obok. Poznasz je po zdobieniach.

Szukając drogi po omacku, Nathan wycofał się z jaskini w blask słońca. Udręka związana z pragnieniem nie dawała mu juŜ spokoju; z kaŜdym chrapliwym oddechem wysysał coraz więcej wilgoci ze swojej krtani, z całego ciała. Odwracając się, spojrzał na skaliste dno wąwozu... Błąd, bo cały świat zaczął wirować, a jemu niebezpiecznie zakręciło się w głowie! Opadł na kolana i łokcie, zaczekał aŜ odzyska równowagę, potem przeczołgał się po półce do wejścia do przybytku nieludzi. Nieludzi?, powtórzył Rogei. Tak, bywało, Ŝe tak nas Cyganie nazywali. UwaŜają bowiem, Ŝe ze wszystkich stworzeń myślących oni jedni są prawdziwymi ludźmi. Nathan wyczuł wzruszenie ramionami. Ale tak samo myślą o sobie trogowie! No, i Tyrowie, jak przypuszczam. Wszyscy mamy swoją dumę, ale duma to jedno, a jesteśmy do siebie podobni jeszcze pod innymi wzglądami. Główna róŜnica tkwi w tym, Ŝe pojawiwszy się podąŜyliśmy róŜnymi ścieŜkami. Nathan nie miał juŜ siły mówić; jego myśli musiały mówić same za siebie. Nie chciałem nikogo obrazić, powiedział, ale nie ma na to rady. Słyszysz wszystko, co sobie pomyślę, wszystko! Nic się przed tobą nie ukryje. Poczuł, Ŝe tamten kiwa głową ze zrozumieniem. Wiem, Ŝe to wydaje się nieuczciwe. Ale urodziłem się jako telepata i doskonaliłem to przez całe moje Ŝycie, a ty w tej dziedzinie jesteś jeszcze szczawikiem. Zresztą, jako Nekroskop teŜ jesteś nowicjuszem. Ale te zdolności mogą się w tobie z czasem porządnie rozwinąć. Nathan parsknął, moŜe z lekką goryczą. Zakładając, Ŝe czas jest po mojej stronie! Rogei zajmował się teraz jego potrzebami. Jedzenia tu nie znajdziesz. A woda... trochę moŜe być. Tyle Ŝe będziesz musiał się do niej dostać. Tutaj?, Nathan spojrzał na wylot jaskini, znacznie większy od pozostałych. MoŜliwe, ale głęboko w środku, daleko. A ta agonia, której tak pragnąłeś jest coraz bliŜej. W psychicznym głosie Rogeia czuło się rozpacz. Wyczuwam, Ŝe twój płomyk przygasa. Wstyd byłoby umrzeć teraz, pomyślał, ot tak sobie, Nathan, kiedy juŜ nie mam na to ochoty! Podniósł się, oparł o łukowate wejście do jaskini, błędnym wzrokiem omiótł zwietrzałe płaskorzeźby. Te fryzy były prawie tak stare jak pustynia i tak schłostane piaskiem, Ŝe aŜ nieczytelne, lecz jego drŜące palce znajdowały w kamieniu ich wciąŜ wyczuwalne zarysy. I po raz pierwszy odczuł coś na kształt respektu, dorównującego wraŜeniu, jakiego doznał stojąc na krawędzi krateru mieszczącego w sobie Bramę z Krainy Gwiazd. Z głębi jaskini napłynęła ku niemu aura odwieczności; chłodny powiew z niepojętych głębin przyniósł nawet miły zapach piŜma i nutę, zaledwie sugestię... wilgoci? Owszem, woda, ale głęboko w dole, wtrącił Rogei. Za Jaskinią Prastarych. Wejdź, Nathanie Kiklu, Nekroskopie, witamy ciebie.

Czerpiąc z jakiegoś tajemnego wewnętrznego źródła, Nathan wydusił do gardła ostatnią kroplę śliny i dzięki niej zaskrzeczał: - Witamy? Ilu was jest? I dlaczego tylko ty ze mną rozmawiałeś? - Wytoczywszy się spod bezlitosnego słońca w chłodny cień, na chwilę oślepł, lecz juŜ w następnej zobaczył ściany tunelu ciągnące się przed nim w gęstniejący mrok. Kiedy wyczuliśmy twoją obecność i usłyszeliśmy twe myśli oraz sny, odparł Rogei z o wiele bliŜszej juŜ teraz odległości, i kiedy usłyszeliśmy, jak przemawiasz do wilków będących tak daleko co nie było snem - zdecydowaliśmy się na jednego mówcę. PoniewaŜ wyglądało na to, iŜ jesteś Cyganem, a ja za Ŝycia niekiedy miałem do czynienia z tak zwanymi Wędrowcami, to mnie, Rogeia, tym zaszczycono. Nathan nachylał się do przodu, aŜ poczuł, Ŝe pada. Potem, zmusiwszy ocięŜałe stopy do Ŝycia, poszedł zygzakiem, chwiejnie, przez ten wysoki, szeroki tunel. Kiedy tak latał od ściany do ściany, wydawało mu się, Ŝe nic nie waŜy. Ale choć jego ciało stało się nagle tak lekkie, wiedział, Ŝe w rzeczywistości pogrąŜa się i Ŝe kaŜdy krok moŜe być tym ostatnim. Czuję... Ŝe powinienem teraz odpocząć, pomyślał. Czuję, Ŝe powinienem odpoczywać bardzo długo. Choć przyszła na to pora, boję się to zrobić. To nie rób! W psychicznym głosie Rogeia wibrowała nuta ostrzeŜenia. Uwierz nam, Nathanie: choć śmierć nie jest takim pustkowiem, jak wyobraŜają sobie Ŝywi, Ŝycie, w porównaniu z nią, to oaza! Nathan pokiwał głową w oszołomieniu. Ale ta oaza wysycha. Przejście rozszerzyło się, przeszło w jaskinię, w grotę. Nathan wyszedł z mroku na światło i runął na kolana wśród naniesionego tu pyłu. Kolebiąc się tam, z pięściami na ziemi, zwiotczałymi ramionami i bezwładną głową, pojmował, Ŝe musi to być Jaskinia Prastarych, mauzoleum Tyrów. Sądząc z tego, co widział, zapewne największe ze wszystkich. Wyciągnął szyję, by spojrzeć w górę. Biegnąca przez środek tego stropu z piaskowca, od ściany do ściany, osadzona w tej Ŝółtej skale niby zwęŜona kocia źrenica, smuga białego kwarcu wydawała się wyrzeźbiona ze światła. Grota była tak przecięta przez całą swą szerokość, choć wielowiekowe nacieki wypełniły szczeliny kryształami, które zdąŜyły juŜ stwardnieć na kamień. Ze stropu zwieszały się więc kryształowe stalaktyty, a rozjarzone sople sterczały teŜ z podłoŜa, niby lśniące świece. A wszędzie wokoło - we wnękach i niszach, na półkach i parapetach wyciosanych w samym kamieniu - spoczywały mumie prastarych Tyrów wbijające oczodoły w przyglądającego się im Nathana. - Oto jestem - wyskrzypiał waląc się na plecy, bezsprzecznie poddając się niesamowitości tego wszystkiego.

Znów dopadł go zaniepokojony Rogei, mówiąc: Nathanie, wolno ci spać, ale nie moŜesz umrzeć! Oho?, pomyślał w odpowiedzi. A ty znów mnie powstrzymasz? Za drugim razem moŜe nie być tak łatwo. Bracia!, zawołał Rogei, tym razem zwracając się do swych martwych współtowarzyszy, a nie do Nathana. CzyŜbyśmy nie mieli racji? Czujecie ciepło jego myśli? Czy nie jest światełkiem w ciemności? Nie moŜemy pozwolić mu umrzeć! Pojęli, Ŝe ma rację. Zmasowane głosy przeszło stu umarłych Tyrów podniosły się najpierw niespójnie, potem westchnęły niby wiatr we wnętrzu jego dziwnego umysłu: Nathaaanie! Zaraz jednak pojęły, Ŝe to błąd, i zaczęły przemawiać pojedynczo, tak Ŝeby szybko nauczył się je rozróŜniać: Nie wolno ci umrzeć, Nathaaanie... Rogei ma raaację... Miody Cyganie, ty jesteś światłem. Dalej lśnij dla nas, Nathaaanie... Jesteś jak most między światami, Nekroskopie: jeśli runiesz, jeden świat na zaaawsze zostanie odcięty! I jeszcze, i jeszcze, tak mnóstwo głosów... Myśli umarłych Tyrów, podobnie jak samego Nathana, były ciepłe niczym koce; otulały go, leŜącego. W miarę, jak spowijało go i cieszyło to ciepło, zaczął odpływać w sen. Rogei jednak pilnował, by Nathan nie odpłynął poza sen, a czuło się, Ŝe nawet po śmierci owego mówcę Tyrów gryźć moŜe niepokój. Musiał zyskać pewność i podjąć wszelkie niezbędne kroki. Nathanowi wydawało się, Ŝe słyszy skrzypienie wiekowej skóry i jakby grzechot suchych patyków. Był to intrygujący dźwięk, nie na tyle jednak, by wyrwać go z tego, co mogło być dlań ostatnim snem. Nie mogła tego zrobić teŜ dłoń, która w końcu uścisnęła jego rękę. Drobne i pomarszczone były te palce, zimne i suche... i martwe. Natomiast towarzyszące im myśli były ciepłe, tak Ŝe w odróŜnieniu od innych ludzi Nathan nie czuł strachu. Ostateczny dowód, Nathanie Kiklu, szepnął Rogei, a w jego pełnym szacunku głosie drŜało zdumienie. Tajemnica, o której nawet ja nie miałem pojęcia! A teraz odpocznij, Nathanie, odpocznij. Tak, odpocznij, Nathaaanie, westchnęli jednym głosem zebrani we wnękach i na półkach skalnych. Twój płomień jest silny i nie zgaśnie. A jeśli iskierka zacznie przygasać, będziemy tu, by podsycić ogień. A więc śpij, Nekroskopie, śpij...

III

Tyrowie nie byli ludem opuszczającym swoich zmarłych i zostawiającym ich na łup ścierwojadów; mógłby wszak zabłąkać się tu z trawiastych równin lis lub wyliniały pies, mógł odkryć drogę jakiś sęp. Ale co Rogei od samego początku dobrze wiedział, Jaskinia Prastarych była naturalną komorą pogłosową. Wystarczyłoby postawienie tam nogi - głośne węszenie jakiegoś zwierzaka, rozdarcie starej skóry lub złamanie wiekowej kości - a echo znalazłoby drogę pod ziemię. Tam w dole za labiryntem naturalnych i wyrąbanych chodników, jaskiń i grot, straŜnik tego miejsca juŜ wiedział o intruzie. Chrapliwe słowa Nathana - „Oto jestem” - zagrzmiały dla niego niczym krzyk olbrzyma; klap- klap- klap osłoniętych sandałami stóp wręcz łomotał, a... były teŜ inne odgłosy, straszniejsze. Najwyraźniej ktoś odkrył Prastarych i ich dręczył. Przez całą długą wartę straŜnik, z szacunku dla przodków, siedział w przedsionku z widokiem na świętą jaskinię. Nie wchodził tam, gdyŜ nawet tamtejszy kurz brał się z ludzi, i był święty. Pod koniec warty, usłyszawszy przenikliwy tryl gwizdka, dochodzący daleko z dołu, ruszał zwykle, by spotkać swego zmiennika w pół drogi. Teraz jednak, zanim zdołali się spotkać, zamienić kilka słów powitania i wyminąć, oto co się stało: do Jaskini Prastarych wszedł intruz. Co gorsza, człowiek, ale nie jeden z Tyrów. Gwizdnąwszy na alarm, posławszy świdrujące ostrzeŜenie, które jego zmiennik odbierze i przekaŜe dalej, do bardziej zaludnionych podziemi, i posławszy mu jeszcze myśl - Ktoś wszedł do Jaskini Prastarych! - straŜnik obrócił się na pięcie i cicho pomknął tam, skąd przyszedł, wydeptaną ścieŜką wiodącą przez wapień skalnego łoŜyska ku piaskowcowi górnych poziomów. A docierając do świętej jaskini, załoŜył na cięciwę w łuku długą strzałę. Panowała tam teraz cisza; intruz znieruchomiał; moŜe usłyszał nadchodzącego straŜnika i przyczaił się, by go zaskoczyć! StraŜnik szedł ostroŜnie, dając wielkim zielonym źrenicom oczu czas na skurczenie się odpowiadające ilości światła w kwarcowej komorze, i wreszcie tam wszedł. Zaraz znieruchomiał, z naciągniętym łukiem i strzałą wymierzoną przed siebie, widząc... Człowieka - intruza, Cygana - leŜącego na ziemi, i to nie samotnie. Koło niego leŜała bowiem bezbronna stara mumia, wiązka łachmanów i starych kości. Czyli jeden z Prastarych. Świętokradztwo! StraŜnik podkradł się bliŜej, kierując strzałę prosto w serce młodego człowieka. Nie znał go, ale wiedział, Ŝe powinien umrzeć - za to co zrobił temu starcowi, którego kostki rozsypały się, rysując wąski szlak na zakurzonej ziemi. Tyrowie nie zabijają ludzi, ale ten powinien umrzeć! Tylko Ŝe... co tu się właściwie stało?

Ci dwaj leŜeli razem, na wznak, stopami skierowani w róŜne strony, dotykając się, a nawet splatając prawymi dłońmi. Jeden z nich niewątpliwie był martwy, i to od bardzo długiego czasu, drugi zaś ledwie Ŝywy. Ale straŜnik był wprawnym tropicielem, często polującym na pustyni, i to nocą, a ślady w Jaskini Prastarych byłyby dla kaŜdego aŜ nadto wyraźne. Warstwa kurzu była gruba i prawie nienaruszona, straŜnik więc nie mógł się mylić. Podniósłszy łuk, wycofał się, idąc powoli po swych własnych śladach i wrócił do przedsionka, by zaczekać na zmiennika i innych, ostrzeŜonych juŜ Tyrów. Wychodząc nie odrywał wzroku od śladów w kurzu jaskini: jeden trop wiódł od przejścia do zewnętrznego świata i kończył się w miejscu, gdzie młody Cygan upadł na ziemię, drugi zaś... trudno to było nawet nazwać tropem. Ot, kilka śladów starcia kurzu, gdzie coś lekkiego i wąskiego przeczołgało się do leŜącego młodzieńca, po drodze gubiąc kości...

Czas się zbudzić! Nathan usłyszał ten „głos” tak, jak wypowiedziane słowa, których nie umiał rozróŜnić, i poczuł delikatną dłoń, która dotyka jego ramienia, potrząsając nim. Przez moment myślał, Ŝe to jego matka, Ŝe przyszła wyciągnąć go z łóŜka; to był ten sam rodzaj ciepła. Tyle Ŝe wszystkie głosy, które ostatnio do niego przemawiały, właśnie takie były. Pamiętał je niewyraźnie, jakby mu się śniły: to ich ostroŜne sondowanie i wypytywanie. Tylko to, bez Ŝadnych szczegółów, poza tym, Ŝe były ciepłe. Ale gdy powracał do przytomności i niewyraźnie protestował przeciwko temu budzeniu, a pustkę w jego umyśle oŜywiły prawdziwe wspomnienia, Nathan uświadomił sobie, Ŝe nie mógł to być głos Nany Kiklu, gdyŜ ona nie Ŝyje. Wtedy, poruszona tą smutną myślą, ta kojąca dłoń natychmiast przeniosła się z jego ramienia na czoło, by łagodnymi muśnięciami wygładzać zmarszczki. - Teraz juŜ mnie słyszysz - powiedział ten głos... naprawdę powiedział... gardłowa chrypka, kryjąca w sobie jednak skinienie głową i uśmiech. Głos kobiecy. Kobieta z Tyrów! Natychmiast przypłynęły do Nathana wszystkie jego wspomnienia. Choć dech mu zaparło, podniósł głowę i otworzył oczy a dłoń osunęła się, zamykając je. - Nie zaczynaj znowu! - zbeształ go ów głos. - Nie ma tu nic złego. Ale... będzie dziwnie uprzedziła go. Nathan starał się nie odchrząknąć i obawiał się cokolwiek powiedzieć; zrobił to jednak, gdyŜ pytanie zadał odruchowo: - Gdzie ja jestem? - Co za ulga, Ŝe te słowa przyszły mu bez bólu! Gardło miał wilgotne, giętkie, posłuszne. To pomogło drugiemu pytaniu: - Jak długo spałem?

- Spałeś? - powtórzyła, powoli cofając dłoń, wiedziała bowiem, Ŝe juŜ pojął, iŜ nie naleŜy do jego pobratymców. - Tak to się nazywało? Bardziej przypominało bramę śmierci, Nathanie... a ty leŜałeś na progu! Teraz jednak jesteś w śółtogórzu. Spojrzał na nią... i skierował wzrok gdzie indziej, za nią. W pewnym sensie było to poruszające doświadczenie, gdyŜ nigdy jeszcze nie widział kobiety z Tyrów i nie wiedział, czego oczekiwać, ale z drugiej strony, było to mniej dziwne, niŜ rozmawianie z wilkami. Jego opiekunka była przynajmniej... człowiekiem? Na pewno nie zwierzęciem. W Ŝadnym wypadku dziką bestią. Nathan poskromił myśli; nie powinny zmierzać w tym kierunku. Co takiego powiedział Rogei: Ŝe nawet trogowie uwaŜają siebie za prawdziwych ludzi? Tak kobieta z Tyrów była jakiegoś rodzaju człowiekiem. Chodziło mu o to, Ŝe nie jest Cyganką. Innego kierunku myślenia powinien unikać. Znowu spojrzał na kobietę z Tyrów: takŜe na... izbę?... w której się znajdował. Miała rację: to otoczenie było dziwne! Musiał pozwolić umysłowi na oswojenie się z nim, i to niespiesznie. Siedząca na stołku przy jego łóŜku... dziewczyna była baczna, a jej postawa prosta, pełna wdzięku, jakoś królewska. Nathan zauwaŜył, Ŝe stojąc, byłaby dość wysoka. Z jej oczu biła młodość; młodzieńcze oczy u wszystkich stworzeń wyglądają tak samo: lśnią i są wspaniale przejrzyste. Była brązowa jak jądro świeŜo rozłupanego orzecha, ale nie tak pomarszczona, i jak wszyscy Tyrowie smukła prawie do przesady. Nad wyraz wraŜliwe źrenice jej wielkich oczu były cytrynowozielone, okolone oliwkowymi tęczówkami i osłonięte rogowymi grzebieniami brwi. Miała na sobie czerwoną spódniczkę i sandały, tylko to. NieduŜe piersi były swobodne, w kształcie gruszek, lekko rozkołysane; w niczym nie przypominały „sflaczałych cyców”; tak o piersiach samic trogów powiedział kiedyś Lardis Lidesci. Uszy miała duŜe, usta i podbródek małe, nos szeroki i spłaszczony, o ciemnych, rozdętych nozdrzach. Jej ciało lekko pachniało piŜmem, lecz roztaczała teŜ wokół siebie miły zapach cytryn. - Jest tam coś? - zapytała, odrobinę przechylając głowę. A Nathan ze zdumieniem odkrył źródło tego słodkiego aromatu cytryn: był nim jej oddech. Nie przypuszczał, Ŝe będzie tak czysty i orzeźwiający. Ale... jeśli rzeczywiście czytała w jego myślach, tę ostatnią mogła uznać za obraźliwą. Westchnął i potrząsnął głową. - Nic, co pomyślę, nie wychodzi tak, jak chciałem - wyznał. - Ilekroć puszczam mój mózg wolno, mnoŜy zniewagi, za które muszę przepraszać. Przykro mi. - AleŜ twoje myśli naleŜą do ciebie - odparła, wyraźnie zaskoczona. - Nie wchodzę w nie, jeśli nie jest to konieczne. To niepisana zasada. Ty teŜ posiadasz ten talent. I wszedłbyś w mój umysł, nieproszony?

- Mniej więcej to samo mówił Rogei - stwierdził Nathan. - śe mam zdolności. Powiedział, Ŝe mogą się rozwinąć. Teraz jednak twój umysł jest dla mnie niewidoczny. Kiedy byłem mały, czasem czytałem w myślach mego brata i... mam więź z pewnymi dzikimi wilkami. Ale nie jestem telepatą. - Pokręcił głową. - Będziesz - powiedziała. A potem, zaciekawiona: - Ale te... Rogei? Kto to jest? I skoro o tym mowa, skąd wiesz, Ŝe tyrowie są telepatami? To jedna z tajemnic, których dobrze strzeŜemy. Tak przynajmniej sądziliśmy. Nathan był czujny. MoŜe jednak - moŜe - majaczył Ale jeśli tak, to jego rozgorączkowany umysł wyświetlał to wszystko zadziwiająco spójnie. Wyglądało więc na to, Ŝe musi pogodzić się ze wszystkim, co nastąpiło: z tym, Ŝe naprawdę rozmawiał z istotą umarłą (nie, z umarłym „człowiekiem”) i tak dowiedział się prawie wszystkiego o Tyrach. śe jest... Nekroskopem? Wyglądało na to, Ŝe przy tej okazji Rogei wskazał mu rzeczywisty powód do Ŝycia: Prastarzy i Tyrowie nie tylko uratowali mu Ŝycie, ale i nadali mu znaczenie - co jednak było bez znaczenia, póki nie mógł tej wiedzy przekazać dalej. - Rogei był tym, który powiedział mi o waszych zdolnościach telepatycznych - odrzekł w końcu, świadomy, Ŝe ona słucha uwaŜniej i siedzi znacznie bardziej wyprostowana - dał mi jej przykład. Tyle Ŝe jego talent wygląda teraz inaczej. Jako Ŝe Rogei... zmienił się, to samo dotyczy jego telepatii, a to z kolei umoŜliwiło mi wykorzystanie mojego talentu. Bo podczas gdy Tyrowie odbierają myśli Ŝywych, ja... - Tak? - ...Jak masz na imię? - zmienił temat. - To tajemnica! - Oczywiście. - Nathan westchnął i wzruszył ramionami. - Tak samo, jak rzeczy, o które mnie wypytujesz. Skoro jednak się mną opiekujesz, pomyślałem, Ŝe czyni nas to przyjaciółmi. Zrozumiała jego sugestię: wiara i zaufanie to system dwukierunkowy, inaczej nie działają. - Na imię mi Atwei - At- w- ei. A teraz, kim jest Rogei? Nathan nabrał tchu. - Ciało Rogeia spoczywa w Jaskini Prastarych, Atwei - odparł. - Był Tyrem. Teraz naleŜy do Prastarych! A ja... jestem Nekroskopem i rozmawiam z umarłymi. Mój talent pozwala mi rozmawiać z umarłymi Tyrami. JeŜeli zaskoczył Atwei, ledwie dała to po sobie poznać. Skinąwszy głową, powiedziała cicho: - Istnieje pustynny lud, który praktykuje tę sztukę. To plemię Ŝyjące daleko, nie Tyrowie, praktykujące teŜ inne rzeczy niepojęte. Kiedyś, gdy wkroczyli oni we włości Tyrów, wydali nam

wojnę: ich wojownicy najechali nasze podziemne kolonie. Tyrowie usidlili ich tam, otwarli śluzy i wszystkich potopili. Od tamtej pory nie wysyłają przeciwko nam armii, a my juŜ nie zabijamy ludzi, bo psychiczne krzyki umierających to coś straszliwego! A tamci zadowolili się swymi ziemiami za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami i Górami Ostatnimi. Nazywa się ich nekromantami, ze względu na sztukę, jaką się posługują, by torturując umarłych, wydobywać ich tajemnice. - Prastary Rogei nazwał mnie Nekroskopem - podkreślił Nathan. - Znał to słowo od umarłych Cyganów, z którymi rozmawiał przy pomocy myśli, tak jak wy rozmawiacie z Ŝywymi. Kiedyś, nie tak dawno temu, Cyganie mieli do czynienia z takimi, jak ja. Nie byli oni nekromantami, ja zresztą teŜ nie. Nikogo nie torturuję, Atwei, ani Ŝywych, ani umarłych. A jeśli nie jesteś przekonana, zajrzyj w głąb mej głowy. Ja tylko słyszę, jak umarli szepcą w swych grobach, oni teŜ czasem mnie słyszą. Jednym z nich był właśnie Rogei, który mnie usłyszał i przemówił do mnie. Zobaczył, Ŝe nie jest ze mną dobrze, i zaprowadził mnie do Jaskini Prastarych. Kiwnęła głową. - A więc nie jesteś obłąkany. Starsi Tyrów wyczytali w twoim umyśle pewne sprawy. Nie do końca będąc przekonani, dopuszczali jednak moŜliwość, Ŝe postradałeś rozum. JeŜeli to, co mówisz, jest prawdą, najwidoczniej jesteś zdrów na umyśle i obdarzony niesamowitym, wyjątkowym talentem. A chyba nie mnie oceniać, czy jest on dobry, czy teŜ zły? Nathan się zasępił. - Zdaje się, Ŝe coś z tego sobie przypominam: głosy, które wypytywały mnie, gdy spałem. O Jaskinię Prastarych i o to, co się tam wydarzyło. TakŜe o moją przeszłość. Ale... czy zaprosiłem je do swego umysłu? Nie wydaje mi się. A to dziwne, bo jak sobie przypominam, wspominałaś coś o niepisanej zasadzie. Ty teŜ obudziłaś mnie myślą! Czy więc łamiecie zasady równie łatwo, jak je tworzycie, Atwei? Odsunęła się od niego. - AleŜ wydarzyło się tu kilka dziwnych spraw, były teŜ rzeczy, które starsi musieli zrozumieć. Przede wszystkim wyglądało na to, Ŝe moŜesz nie przeŜyć. A konieczne było, by zajrzeli do twego umysłu, zanim umrzesz. A jeśli o mnie chodzi, to jak mogłabym śledzić twoje postępy, nie zajrzawszy najpierw do wnętrza? Przyznał jej rację, lecz tym razem nie przeprosił. - I uzyskali, czego chcieli, ci starsi? - Nie wszystko. Twój umysł zamknął się na przeszłość, odcina wszelki czający się w niej ból. A nosisz w sobie całe mnóstwo bólu. - JuŜ go nie czuję.

- GdyŜ go odciąłeś - albo zamknąłeś w sobie! To nie jest coś fizycznego, Nathanie. Zmienił temat. - Co mnie czeka? - To zaleŜy od starszyzny. - Powinnaś więc dać im znać lub zabrać mnie do nich. - JuŜ dałam im znać i wkrótce przybędą. Przedtem powinieneś coś zjeść. Zjesz ze mną? Wyglądało na to, Ŝe chce wynagrodzić mu wszelkie moŜliwe nieporozumienia. No, i przecieŜ wyjawiła mu swe imię. - Tutaj? - Owszem. Trochę potrwa, zanim będziesz mógł wstać. Upłynął cały długi dzień i noc. Na górze właśnie wzeszło słońce. A ty przez cały czas tu leŜałeś. Przez cały cykl!, pomyślał Nathan, rozprostowując trochę kości i wyciągając się w łóŜku. Nie był jednak zdziwiony. I Atwei miała rację: odczuwał teŜ głód. - Z przyjemnością zjem z tobą - odpowiedział. - Jedzenie juŜ przygotowano. - Atwei skinęła głową, wstała, wycofała się za łukowate drzwi. - Zaraz wrócę. - Gdy został sam, zaczął przyglądać się otoczeniu. Miejscem, w którym leŜał Nathan, była jaskinia. Pomimo nielicznych mebli, bielonych ścian i posadzki z dość surową mozaiką z białych i zielonych płyt, nadających jej charakter izby i umoŜliwiających zamieszkanie w niej, nadal była to jaskinia. Widoczny na środku wysokiego stropu, nieregularny otwór o średnicy trzech stóp, zapewne wykonany ludzką ręką, wiódł gdzieś w mrok. Ale w tej najwyraźniej podziemnej izbie, pozbawionej okien, najbardziej zaskakiwały światło oraz ciepło. Snop światła wpadał przez szyb w stropie, chwytając unoszące się w powietrzu drobiny kurzu dokładnie tak samo, jak promienie słońca wpadające do stodoły między gontami w dachu. Nie było to jednak intensywne światło słoneczne, światło rozmyte i tak rozproszone, Ŝe wnikało do izby prawie jak jakaś mgiełka. A gdy padało na stół u stóp topornego drewnianego łóŜka Nathana, struga czy smuga miękkiego Ŝółłtego blasku odbijała się w wypolerowanych złotych zwierciadłach, jeszcze bardziej rozświetlając izbę. Rogei wprawdzie zdołał przekonać Nathana, Ŝe kolonie Tyrów sięgają naprawdę głęboko, jak dotąd nie miał jednak pojęcia, jak daleko zniesiono go pod ziemię. Sądząc jednak z tego, Ŝe światło słoneczne było tutaj tak ciepłe i jasne, nabrał pewności, Ŝe niedaleko. MoŜliwe, Ŝe istniały przejścia wiodące z Jaskini Prastarych do grot u podnóŜa skał. W takim przypadku ów snop światła byłby jedynie promieniem słonecznym wpadającym przez jakiś wiekowy komin, a to ciepło wynikałoby z bliskości pustyni.

Pomyłka!, odezwał się w jego głowie głos, który z miejsca rozpoznał jako naleŜący do Rogeia. śółtogórze jest bardzo głęboko, Nathanie. A temperatura w koloniach Tyrów jest stała. Tak zdecydowała natura i tak jest w całym mnóstwie jaskiń pod tą pustynią. Czemu mielibyśmy mieszkać w miejscach lodowatych, czy na przykład w gorących, gdy istnieje tak wiele układów labiryntów o temperaturze umiarkowanej, które moŜemy zamieszkiwać? Nathan usiadł na łóŜku. Przekonał się, Ŝe pod okryciem z futer jest nagi. Jego ubranie, uprane i pozszywane, leŜało złoŜone na półce pod jedną ze ścian izby. Teraz, z pewnym wysiłkiem - spowodowanym z jednej strony opuszczeniem łóŜka i ubraniem się, a z drugiej skoncentrowaniem na kontakcie z Rogeiem - powiedział: - Wygląda na to, Ŝe miałeś rację. Uratowali mnie z Jaskini Prastarych i sprowadzili tutaj. A teraz starszyzna przyjdzie mnie wypytywać. Podobnie jak ja, odrzekł Rogei, czekali cierpliwie, aŜ się obudzisz. UwaŜaj jednak, jak będziesz odpowiadał na ich pytania. Oni, starsi, wymagają szacunku i jeśli im go nie okaŜesz, niewątpliwie oskarŜą cię o świętokradztwo. Fatalne jest juŜ samo wejście do zakazanego miejsca, a jeśli wziąć pod uwagę resztę... Nathan wyczuł jego wzruszenie ramionami. - Jaką resztę? - całkiem zgłupiał. - Zaprosiłeś mnie tam, więc wszedłem; nie byłem w stanie iść dalej i upadłem. Rozmawiałem z dawno umarłymi, spoczywającymi w niszach i na półkach skalnych. A w końcu śniło mi się, Ŝe przyszedłeś i dodałeś mi otuchy. I dotknąłem cię? Wziąłem cię za rękę? - Tak. To nie sen, Nathanie. - Nie rozumiem. To pewnie dobrze, jak na razie. Zresztą, wszystko wraca do normy. Nathan zadumał się, ale nie naciskał; zbyt wiele było innych rzeczy, które chciał wiedzieć. Na przykład: - Jeśli to miejsce jest tak głęboko pod ziemią, to skąd bierze się światło? Z powierzchni. - Ten szyb idzie prosto? Jak studnia? W takim razie słońce powinno znajdować się dokładnie nad naszymi głowami, a nigdy tak nie jest. Wątpię, czy ten szyb idzie prosto, odparł Rogei. PoniewaŜ te szczeliny we wnętrzu ziemi tworzą jakby labirynt. Ale na kaŜdym skrzyŜowaniu niejednego z tych labiryntów znajdziesz lustra! - Lustra?

W pewnych określonych miejscach, gdzie łoŜysko skalne przebija się przez piasek pustyni, cierpliwie wyjaśniał Rogei, Tyrowie umieszczają i polerują lustra. Padające na nie światło słoneczne kierowane jest w podziemne nory i korytarze. Przekazywane z lustra do lustra, schodzi w mroczne głębiny pod pustynią. Dzięki temu Tyrowie mogą wnieść trochę światła w swoje kolonie. Nathan pokiwał głową. - Inaczej wszyscy bylibyście tutaj ślepi. Nie, gdyŜ nasze oczy bardziej przypominają oczy trogów lub Wampyrów... choć moŜe nie tych ostatnich, gdyŜ ich Ŝywiołem jest noc. Ale Tyrowie widzą dość dobrze nawet przy odrobinie światła. Chodzi po prostu o to, Ŝe światło daje szczególną pociechę. Tu, we wnętrzu ziemi, jest ono skarbem. Nathan chciał jeszcze zapytać o zdolności językowe Tyrów. Jeśli nie liczyć początkowych, krótkich chwil wahania, Atwei rozmawiała z nim nienaganną cygańszczyzną. Wiedział, oczywiście, Ŝe Tyrowie niekiedy handlowali z Wędrowcami, wydawało mu się jednak nieprawdopodobne, Ŝe dzielą ten sam język ojczysty. Widząc, ze szykuje się następne pytanie, a moŜe i zbyt wiele kolejnych, Rogei zawołał: Czekaj. Na razie dość tych pytań, Nathanie. Są waŜniejsze sprawy. Najpierw musimy pomówić o starszyźnie Tyrów... Ale zanim zdołał to pociągnąć, wróciła Atwei, z zawieszonymi na smukłym karku nosidełkami, na których umocowane były dwie cienkie srebrne tace wypełnione drewnianymi miseczkami z róŜnymi potrawami. I patrząc na te miseczki, przestawiane przez nią z tac na stół, Nathan poczuł, Ŝe cieknie mu ślinka. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu wiedział, co jest dla niego najwaŜniejsze. Przynajmniej w tej chwili najwaŜniejsze. Siedząc na stołeczkach po przeciwnych stronach stołu i pomiędzy zwierciadłami, Nathan i Atwei zajęli się jedzeniem. W rozproszonych promieniach słonecznego światła wydawała się bardziej złota niŜ brązowa, zauwaŜył teŜ, Ŝe źrenice się jej zwęziły, dostosowując się do większego natęŜenia światła. Jadło było fascynujące, wręcz egzotyczne. Nathan w Ŝyciu sobie nie wyobraŜał, Ŝe ten „prymitywny” lud pustyni mógł cieszyć się takim urozmaiceniem. Upierając się, Ŝe jedzenie jest dla niego, Atwei skubnęła tylko trochę; po prostu dotrzymywała mu towarzystwa przy jedzeniu. A Nathan uznał to za wyróŜnienie. Miał podstawy przypuszczać, Ŝe jest pierwszym z Cyganów, który dowiaduje się o takich potrawach. Niewątpliwie był teŜ pierwszym, który ich skosztował. Były tam orzechy marynowane w olejach roślinnych, Ŝółte korzenie kłokoczki o gorzkosłodkim smaku, które szczypały w usta, gdy się je rozgryzało, smaŜone plastry mięsa w aromatycznych sosach, kilka odmian grzybów i małe bezokie rybki, pieczone w całości. Potem szły

róŜne owoce: cierpkie owoce kaktusów, figi i okrągłe dojrzałe cytryny, kiść małych szarych winogron. Wszystko było wyśmienite, lecz Nathanowi szczególnie przypadła do smaku mała kiełbaska, zapytał nawet Atwei z czego ją zrobiono. To był błąd. - Z larw - odpowiedziała. Po jakiejś chwili: - Z robaków? - Przekrzywił głowę pytająco. - Pewnego gatunku. Hodujemy je... I było po posiłku. Opłukali ręce w maleńkich miseczkach, po czym Atwei zamknęła oczy, dotknęła palcami lewej dłoni czoła i przez chwilę siedziała nieruchomo. Potem uśmiechnęła się i zapytała: - Smakowało ci? - Ogromie. Dziękuję. Znowu się uśmiechnęła. - A ja podziękowałam Jemu - oznajmiła. - Jemu? - Temu, który tego wysłuchał. - Wierzysz, Ŝe jest Ktoś taki? - A ty nie? - Wiele z naszych wierzeń umarło w dniu białego słońca - przywołał „dzieje” Cyganów, dość zresztą skąpe. - Ludzie mieli swe pismo, liczby, naukę, niektórzy teŜ wierzyli w boga. Mało co z tej nauki przetrwało, a z religii prawie nic. W sąsiedztwie Wampyrów trudno ludziom wierzyć w łaskawego boga! Teraz, kiedy Cyganie się modlą lub ślą podziękowania, zwracają się do swych gwiazd, pozostających nawet poza zasięgiem Wampyrów. To na twoim miejscu, odezwał się w jego głowie Rogei, natychmiast bym zwrócił się do mojej opiekuńczej gwiazdy! Nathanie, milczałem przez wzgląd na zwykłą przyzwoitość; Tyrowie oczekują poszanowania prywatności podczas jedzenia; Atwei ogromnie ciebie wyróŜniła. Nadeszła jednak pora, gdy musimy porozmawiać o starszyźnie! - Świetnie - stwierdził. - Przepraszam? - Atwei podniosła brew. - Mówiłem do Rogeia - wyjaśnił. Jej brwi podjechały jeszcze wyŜej, na znak niepokoju. - Nie powinieneś był wstawać i ubierać się. Powiedziałam, Ŝe musisz czekać, aŜ odzyskasz siły. Zbyt długo majaczyłeś i... moŜe się to powtórzyło. Nathan westchnął i potrząsnął głową.

- Jestem trochę osłabiony - powiedział - i tyle. Jeszcze coś mu przyszło do głowy. - Atwei, posłuchaj mnie: ty moŜe teŜ majaczysz? - Ja? Teraz? Oczywiście, Ŝe nie! - Dobrze! To powiedz teraz, czy mam rację: podczas gdy moja umiejętność czytania w myślach jest ograniczona, twoja nie jest. Racja? - JeŜeli umysł naleŜy do telepaty, mogę do niego zajrzeć - odparła zastanowiwszy się. Potrafię teŜ częściowo zablokować innemu umysłowi próbę zajrzenia do mojego. To przychodzi z praktyką. Twój talent jeszcze się nie rozwinął. Ale w twoim umyśle tkwią takie moŜliwości. - Ciekaw jestem - powiedział - czy mogłabyś przeze mnie porozmawiać z Rogeiem? Czy gdybyś weszła teraz do mojego umysłu, zdołałabyś podsłuchać naszą rozmowę? - Podsłuchiwać Prastarego? - wyprostowała się, wyglądając na jeszcze bardziej zaniepokojoną. - Nawet starszy by się zawahał! - A więc mi wierzysz? - Jesteśmy przyjaciółmi. - Atwei trochę zwlekała z odpowiedzią. - Sam to powiedziałeś. Do przyjaźni trzeba dwojga. Jeśli jedno kłamie, moŜe się ona zerwać i stracić wszelką wartość. Zostało to dowiedzione; jak sądzę, nie tylko pośród Tyrów, ale teŜ pośród Cyganów. Dlatego muszę ci wierzyć... przynajmniej, dopóki nie przyłapię cię na kłamstwie. Gdzieś w głębi umysłu Nathana Rogei sobie westchnął. Doskonale, zróbmy to twoje doświadczenie. Załatwmy sprawą. Zwłaszcza Ŝe ma swoje zalety. JeŜeli zadziała, oszczędzi mnóstwo czasu. - On nie ma nic przeciwko temu - powiedział do Atwei Nathan. - I nie musisz się go obawiać, bo przecieŜ jest Tyrem, jednym z twoich pobratymców. Poza tym Rogei jest istotą martwą i niegroźną. Martwym „człowiekiem”, Nathanie, upomniał go Rogei. I nie wszystkie martwe istoty są niegroźne, moŜesz mi wierzyć! Zgodziła się, czy nie? - Zgadzasz się, czy nie? - powtórzył Nathan. - Skoro tak chcesz - powiedziała. Obeszła stół, on zaś juŜ wstawał. - Nie, siedź tak i... porozmawiaj z tym Rogeiem. - DrŜącą, drobną dłonią dotknęła swego czoła. Atwei, jestem Rogei z Prastarych, niegdyś Rogei ze starszyzny. Jego psychiczny głos nagle nabrał surowości. Gwałtownie opuściła dłoń i połoŜyła sobie na piersi. Nathan zerwał się. - Słyszałaś go? Trochę opadła jej dolna szczęka. Zamknęła usta, potrząsnęła głową i odparła: - Nie, ale coś czułam. Czyjąś obecność!

Echo, wyjaśnił Rogei. Atwei wyczuła ledwie ślad skrawek mojego cienia, wzmocniony przez twój umysł. To nie działa, nie sądziłem zresztą, Ŝe się uda. Ty jesteś Nekroskopem, Nathanie. Taki talent to rzadkość. Spoza izby słychać było ciche, miękkie kroki. Atwei cofnęła się roztrzęsiona, odwróciła się i wyszła powitać starszych Rogei, odebrawszy pytanie Nathana, odrzekł: CóŜ, za późno juŜ na to. Musimy radzić sobie na bieŜąco. Kaktus moŜna obrać na róŜne sposoby. Weszli starsi. Było ich pięciu, nie wszyscy „starzy” w jakimkolwiek rozumieniu tego słowa i na pewno nie zniedołęŜniali. Nathan usiłował oszacować ich wiek w oparciu o to, co wiedział o ludziach starszych ze swojego kręgu. Najmłodszy z tej piątki liczył sobie moŜe ze czterdzieści pięć lat, najstarszy zaś był dobrze po siedemdziesiątce. Skoryguj swoje oceny o co najmniej piętnaście lat w górę, pouczył go Rogei. Tyrowie są długowieczni. Jako Ŝe w kaŜdej kolonii jest tylko pięciu starszych, człowiek nie moŜe nawet marzyć o tym, Ŝe znajdzie się w ich gronie przed ukończeniem sześćdziesiątki. Nathan przyglądał się kolejno, z szacunkiem, kaŜdemu ze starszych. Najmłodszy z nich budowy był wrzecionowatej i całkiem łysy, ale prawie jeszcze nie pomarszczony. Oczy miał nieco mniejsze niŜ jego towarzysze, o szarych źrenicach, wybitnie bystre i (czego Nathan był pewien) o spojrzeniu co najmniej nieufnym. Trzech z pozostałej czwórki było po prostu Tyrami: odziani w plecione, długie do kolan i spięte pasem Ŝółte spódniczki, róŜnili się między sobą wyłącznie wiekiem. Odmiennie prezentował się ostatni członek tej grupy: na szyi miał złoty naszyjnik, był mocno pomarszczony, pochylony, a fale siwych włosów spadały mu na ramiona. Oczy miał duŜe, wilgotne i jednolicie Ŝółte niczym złoto jego naszyjnika. Na pierwszy rzut oka rozpoznawało się w nim Starszego Starszyzny. Zbierając się wokół stołu, z uporem wpatrywali się w Natnana, mrugając, gdyŜ ich oczy dostosowywały się do lepszego światła. Przynieśli ze sobą stołeczki, którymi zamknęli go w półkolu. Potem, wyprostowawszy się, stanęli twarzami do niego. Stojąca za nimi Atwei powiedziała: - Nathanie, usiądź, proszę. - A kiedy usiadł, poszli za jego przykładem. I natychmiast ruszyła rozmowa, połączona z serią pytań. - Darujemy sobie formalności - powiedział najmłodszy z tej piątki cienkim głosem i tonem pełnym wyŜszości. - Jesteś wszak Cyganem i nie moŜesz znać obyczajów Tyrów. Doskonale!, stwierdził Rogei. Ten mówca myśli, Ŝe zjadł wszystkie rozumy, typowy błąd młodości. Musisz dowieść mu, Ŝe się myli. Pokłoń mu się dwukrotnie, potem trzy razy - ale wolniej Starszemu.

Nathan postąpił według wskazówek Rogeia, a Tyrowie, łącznie z Atwei, aŜ się wyprostowali. Potem tamta piątka zwróciła głowę ku niej, ona zaś pospiesznie zaprotestowała: - Nie, nie uczyłam go! Dzięki temu, nie odezwawszy się nawet słowem, Nathan juŜ zdobył ich uwagę. Przy okazji jednak najwyraźniej zapewnił sobie wrogość pierwszego mówcy. - A zatem - rzekł tamten, zmarszczywszy brwi - twoja telepatia nie jest tak bardzo w powijakach, jak myśleliśmy, niewątpliwie bowiem wykradłeś to powitanie z mojego umysłu. Co więcej, nie udało mi się wychwycić tej kradzieŜy. Nawet kiedy byłeś w gorączce, te twoje zaskakujące zdolności się nie ujawniły, co zdaje się wskazywać na umysł z natury podstępny. Rogei zareagował szybko. Podkreśl, jak bardzo moŜe siebie zwieść człowiek, nawet i starszy, który z miejsca przechodzi do wniosków, by dowieść czegoś ulotnego! Nathan zrobił to i jeszcze dodał: - Ktoś, kto bada umysł innego, leŜącego w gorączce, ryzykuje odkrycie widm. W tym momencie główną rolę przejął sam Starszy. Głosem trzeszczącym niby konar starego drzewa na wietrze zapytał: - A ile takich widm kryje się w twoim umyśle, Nathanie z Cyganów? Całe mnóstwo, szepnął mu do wewnętrznego ucha Rogei, przemawiając teraz jako sam Nathan. Niektóre z nich to duchy mej przeszłości, które tylko ja, podług swego uznania, mogę ujawniać lub poskramiać. Ale są tam teŜ głosy setki Pradawnych Tyrów, które chętnie przemówią przeze mnie, by dowieść mojej niewinności - jeśli zapragnie tego Starszy Starszyzny. Nathan to wszystko powtórzył. - To bluźnierstwo! - Mówca chciał juŜ wstać, lecz Starszy chwycił go za rękę i przytrzymał. Mówca spojrzał więc na tego czcigodnego męŜa i, zmarszczywszy brwi, rzekł: - Ale to przecieŜ nekromanta! Wszedł do Jaskini Prastarych, Ŝeby dręczyć i torturować naszych umarłych, by wydrzeć ich tajemnice! - JeŜeli tak - Starszy, pełen cierpliwości, pokiwał głową - im więcej pozwolimy mu mówić, tym bardziej zdradzą go jego słowa. Jak dotąd, przynajmniej pod jednym względem ma rację: niewątpliwie niektórzy tutaj zbyt szybko przechodzą do wniosków! Dajmy mu mówić. - I znów zwrócił swe wielkie łagodne oczy ku Nathanowi. Opowiedz im pokrótce swoje dzieje, rzekł Rogei, a ja będę ich śledzić twoimi oczyma. Nathan się do tego zastosował. - Wampyry powróciły do Krainy Gwiazd i zajęły ostatnie zamczysko. Najechały na Siedlisko, moje rodzinne miasto w zachodniej części Krainy Słońca. Podczas tej napaści moja

matka i... i pewna młoda Cyganka zostały uprowadzone, a mój brat zaginął. Szukając go, ruszyłem jego tropem na wschód, tam zaś napotkałem grupę Wędrowców i postanowiłem się do nich przyłączyć. Najpierw jednak musiałem podjąć ostatnią próbę odnalezienia brata. W końcu, dowiedziawszy się, Ŝe nie Ŝyje, poszedłem śladem moich przyjaciół Wędrowców do ich obozowiska na skraju trawiastych równin i tam się przekonałem, Ŝe ich... - Przerwał i pokręcił głową. - śe ich juŜ nie ma. Wampyry... - Na chwilę spuścił głowę, Ŝeby przegnać te bardzo realne widma, potem podniósł wzrok. - Nie zostało mi juŜ nic na tym świecie i nie miałem juŜ chęci Ŝyć. A pamiętając, Ŝe czasem zdarzało mi się słyszeć umarłych szepczących w ich grobach - wiem, Ŝe to dziwny dar, więc wolałem się z nim nie obnosić - pomyślałem, Ŝe połączę się z nimi poprzez śmierć. MoŜe wtedy mógłbym znów rozmawiać z moją matką moim bratem i moją dziewczyną. Błąkając się pod gwiazdami, przeszedłem przez trawy na pustynię, a wschód zastał mnie u podnóŜa skał z piaskowca. Tam postanowiłem umrzeć. Ale jak połoŜyłem się spać, usłyszałem głos człowieka, Prastarego Tyra, który nazywał siebie Rogei. Opowiedział mi pewne rzeczy, zaprowadził do Jaskini Prastarych. Wtedy byłem juŜ słaby i upadłem, tracąc przytomność. Ocknąłem się juŜ tutaj. A teraz oskarŜa się mnie o świętokradztwo i bluźnierstwo. Mówca Starszyzny znów się rozeźlił. - Mimo Ŝe Rogei to imię czczone wśród Tyrów, nie jest niepospolite. W Jaskini Prastarych spoczywa niejeden Rogei, jak słusznie zgadł ten cygański nekromanta. Musiał poznać to imię od naszych kupców i zapamiętał je, by zrobić zeń zły uŜytek. - JakŜe to? - zwrócił się do niego Starszy. - Kto spośród Tyrów ujawniłby swe tajemne imię młodemu Cyganowi spotkanemu na krótko podczas targów? W jakim celu? Nie, nie wydaje mi się. - Pokręcił głową. - A nawet jeśli, czy to oznacza, Ŝe zmieniłeś zarzuty? JeŜeli tak, na czym polega przewina tego człowieka. Czy jest niecnym nekromantą, czy tylko zmyślnym łgarzem? Tamten wydął wargi. - Powiem, Ŝe powinniśmy rozmawiać w naszym języku - powiedział ostro. - On słucha; jest inteligentny; to uzdolniony zwodnik! - Raz jeszcze powiadam: sam siebie zwodzisz - rzekł Nathan, ponaglony przez Rogeia. - Ja mogę dowieść tego, co powiedziałem. - To zrób to - uciął mówca - i sam siebie skaŜ! Chyba go rozpoznaję, powiedział Nathrnowi Rogei. Tak, Starszego równieŜ. Pomimo znamion jego powaŜnego wieku, nadal go rozpoznaję. Ale ten mówca: z wyglądu i manier

przypomina mego własnego syna. MoŜliwe nawet, Ŝe to mój wnuk. To by tłumaczyło jego zaciekłość, tak rzadką pośród Tyrów. Rozumiesz? Wierzy, Ŝe zbezcześciłeś szczątki jego dziadka! - Ale ja tego nie zrobiłem! - wybuchł Nathan... a starsi Tyrów trochę się cofnęli na swych stołkach, przyglądając się mu w zdumieniu. Nie, ale ja dotknąłem ciebie! To nie był sen, Nathanie. Ty jesteś Nekroskopem, co juŜ ode mnie usłyszałeś, ulubieńcem umarłych. W Jaskini Prastarych, kiedy wydawało mi się, Ŝe umierasz, zmusiło mnie to... bym się do ciebie zbliŜył! I, podniósłszy się, znalazłem się obok ciebie, by przynieść ci ulgę w gorączce. - Ty... zbliŜyłeś się do mnie? - Nathan nie zdołał uchronić się przed powiedzeniem tego głośno. - Ale ty nie Ŝyjesz! - Ha! Plecie trzy po trzy! - zawołał ze wzgardą mówca i chciał dorzucić jeszcze jakieś wymyślne inwektywy w języku Tyrów. Starszy wyczytał jednak w dziwnych oczach Nathana coś, co skłoniło go do upomnienia głównego oskarŜyciela: - Nie, raczej sam spróbuj go zrozumieć. Jeśli bowiem pragniemy postawić mu zarzuty, musimy dopuścić nasze wątpliwości. Z pomocą Nathanowi przyszedł Rogei, mówiąc mu, co i jak ma powiedzieć. On zaś, patrząc na mówcę Tyrów, powtórzył to za Rogeiem słowo w słowo, darując sobie tylko ostry sarkazm tamtego. - Och, twój dziadek cię w końcu rozpoznaje, Pe- tej- is! - powiedział patrząc mówcy prosto w oczy i powoli kiwając głową. - Petais, synu Ekhou i wnuku Rogeia Prastarego, urodzony w tej samej godzinie, w której twój dziadek legł na łoŜu boleści. Jeszcze zanim umarł zobaczył cię w ramionach twojej matki i był z ciebie dumny, jak dumny jest teraz widząc, Ŝe jesteś starszym. Rogei rozpoznaje ciebie nie tylko po przedwczesnej utracie włosów, po znajomych rysach i ogólnej postawie - która, rzec moŜna, ukształtowana została niemal dokładnie na podobieństwo twego ojca, a jego syna - ale takŜe po twoim porywczym zachowaniu i Ŝarze twoich argumentów. Bo Ekhou zawsze był zapalczywy, i ty równieŜ taki jesteś! Petais rozdziawił usta. Nie był w stanie nic powiedzieć, tylko coś bulgotał, wytrzeszczywszy oczy. Mając Rogeia za mistrza, Nathan nie dał mu czasu na wytchnienie, lecz mówił dalej: - Powiedz mi teraz, wnuku mój, czy akceptujesz to jako jego słowa? Mam nadzieję Ŝe tak, bo inaczej będziemy musieli wezwać twojego ojca Ekhou i twoją matkę o imieniu Amlya, którzy mnie lepiej znają. Wiem, Ŝe jeszcze nie umarli, bo gdyby tak było, rozmawiałbym z nimi w Jaskini Prastarych!

Petais potrząsnął dziko głową, wstał, potem znów usiadł. WciąŜ jeszcze brakowało mu słów. Inaczej niŜ Starszemu Starszyzny. - Kto to mówi, ty czy Rogei? - Po trosze kaŜdy z nas - odparł Nathan. - Powtarzam jego słowa najwierniej, jak potrafię. Starszy pokiwał głową, wyciągnął drŜącą rękę, by dotknąć ramienia Nathana. - Widzę, Ŝe to prawda - powiedział, wbijając w niego oczy bez zmruŜenia powiek. Najwyraźniej wydarzył się tu wielki cud! Petais jęknął i stwierdził: - AleŜ musimy się jeszcze upewnić! - Ja jestem pewien - oznajmił Starszy. - Ty nie pamiętasz, Petais - bo nie moŜesz, jako Ŝe byłeś wówczas nowonarodzonym dzieckiem - ale to w mojej obecności twoja matka zaniosła cię przed umierającego Rogeia i on rzeczywiście był z ciebie dumny. Wiem to, gdyŜ jestem bratankiem Rogeia, synem jego brata! Petais chyba trochę zmiękł. - Co trzeba zrobić, to trzeba. Musimy jednak podjąć taką lub inną decyzję. Miałem rację, Nathanie, westchnął Rogei. Ten Starszy to mój bratanek Oltae! Jeszcze wypowiadał te niesłyszalne słowa, gdy wspomniany przez niego człowiek odwrócił się od Petaisa do Nathana. - Wiem, Ŝe rozumiesz, iŜ Petais ma rację - rzekł Starszy. - Musieliśmy się upewnić. Nadal musimy. - Sprawdź mnie, jakkolwiek chcesz, Oltae - odparł Nathan. Starszemu dech zaparło, lekko drgnął i zacisnął palce na ramieniu Nathana. - Tak właśnie mam na imię - przyznał. - I wiem, Ŝe nie wykradłeś go z mych myśli, gdyŜ otoczyłem je nieprzeniknionym murem. Jeszcze jedna, ostatnia próba i będę usatysfakcjonowany. Rogei polecił Nathanowi powiedzieć: - Teraz przemawiam jako Rogei. Pozwól mi zgadnąć, jaka to będzie próba, bratanku. Czy ma ona coś wspólnego z twoimi egzaminami na miejsce wśród Pięciu? Byłeś wtedy tak młodym człowiekiem, jak dzisiaj jest Petais, ale dobrze pamiętam ten egzamin, gdyŜ sam ciebie egzaminowałem! Postawiłem ci wiele pytań, a odpowiedź na jedno zyskała wyjątkowe oceny. Pamiętasz ją, Oltae? - Dobrze pamiętam - szepnął Starszy. - Ja zapytałem - mówił przez Nathana Rogei - „Kiedy się dowiemy, czy Ten Który Słucha istnieje?”. A ty odpowiedziałeś... - Moja odpowiedź brzmiała - wszedł mu w słowo Olta ze Starszyzny - „śe On istnieje dowiemy się, kiedy wreszcie przemówi, co nie nastąpi dopóki nie będziemy w stanie lepiej Go

poznać i zrozumieć”. - I, wpatrując się Nathanowi w oczy Oltae przez moment miał wraŜenie, Ŝe widzi w nich Rogeia przyglądającego mu się z uśmiechem. Zniknął on jednak, kiedy Nekroskop zamrugał. Starszy westchnął, po swojemu pokiwał głową, i podniósł się z wysiłkiem; podobnie jego czterej towarzysze. A zanim wyszli, Oltae powiedział do Nathana (a takŜe do Rogeia): - Myślę, Ŝe dzisiaj wykonaliśmy krok na drodze do zrozumienia Jego! A potem, juŜ tylko do Nathana: - Odpoczywaj, zbieraj siły. Jeszcze porozmawiamy...

CZĘŚĆ SIÓDMA: NESTOR - DANINA - TURGOSHEIM

I

Zaopatrzony w nowe ubranie, skórzany pas oraz nóŜ z kościaną rączką i wypolerowanym ostrzem, Nathan był gotów. Zamierzał się udać na wschód, w dół rzeki, bo gdyby doszedł na zachód, zaprowadziłoby go to zbyt blisko domu, czy raczej tego, co kiedyś było jego domem. Gdyby tam się skierował... byłoby mu bardzo trudno oprzeć się powrotowi do Siedliska, a drŜał na samą myśl o tym, co mógłby tam ujrzeć. Atwei towarzyszyła mu w pierwszym etapie podróŜy; idąc wielkimi krokami, prowadziła go kamiennym „brzegiem” Wielkiej Ciemnej Rzeki. Rzekomo wybrał się, aby odwiedzić inne kolonie Tyrów i porozmawiać z ich starszyzną i zmarłymi, ale naprawdę chodziło o coś znacznie więcej. Posiadając owe niezwykłe zdolności (mowa umarłych i telepatia, choć ta ostatnia jeszcze jakby nieokreślona, ale obiecująca, przynajmniej wedle opinii Atwei i jej ludu), czuł się teraz znacznie pewniej. O ile przeszłość musiała pozostać wyklęta, przyszłość mogła przynieść jakieś spełnienie. Musiał się wiele nauczyć i porozmawiać z wieloma ludźmi, Ŝywymi bądź umarłymi... ale to juŜ nie miało Ŝadnego znaczenia. Nowy ubiór Nathana był doprawdy niezwykły. W zasadzie w cygańskim stylu, był wykonany z miękkiej jaszczurczej skóry, barwy piasku, ale krój pochodził od Tyrów; leŜał na nim znakomicie. Krótko mówiąc, Tyrowie z śółtogórza ubrali go od stóp do głów tak, jak go postrzegali: jako człowieka o wyjątkowych zdolnościach. Kurtka z frędzlami miała wysoki kołnierz i szerokie klapy; spodnie rozszerzały się ku dołowi, obejmując miękkie skórzane buty; srebrna klamra u pasa była pokryta takimi samymi wzorami, jak pochwa jego noŜa. W sumie, ze swymi niebieskimi oczami, i jasnymi włosami sięgającymi do ramion (szokujące kolory u Cygana, a zupełnie nieprawdopodobne u Tyra), Nathan sprawiał wraŜenie jakiegoś mistycznego przybysza z innego świata. Zakrawało na ironię, Ŝe uczyniwszy tyle dla Tyrów i zyskawszy tak wielki szacunek, nie był w stanie pomóc swoim współziomkom. Ale nie zapomniał o nich i moŜe jeszcze nie było za późno. Po raz pierwszy w Ŝyciu Nathan był człowiekiem zamoŜnym, aczkolwiek w świecie tak bardzo róŜnym od swej dawnej, w znacznym stopniu niepewnej egzystencji. I nie przestawał się dziwić: podczas gdy jego pozycja wśród Tyrów była bardzo mocna, jak to będzie, gdy znajdzie się gdzie indziej? Kim teraz będzie wśród swoich współziomków, Cyganów Lidesci? Czy nadal będzie dziwakiem, jak dawniej, czy teŜ te czasy skończyły się na zawsze? I co czeka Wędrowców w Krainie Słońca, wszystkich Cyganów, całą ich rasę?

Odcięty od swych korzeni, dobrowolny banita, nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Ale dwa tysiące mil dalej, gdzie inni dźwigali jarzmo groteskowych wampyrzych panów, moŜe istniała jakaś odpowiedź. Bo jeśli nic się nie zmieni, jego lud stanie się nieuchronnie krwawym poŜywieniem ohydnych lordów! Ta myśl była przeraŜająca i fascynująca zarazem. I im więcej Nathan nad tym rozmyślał, tym wyraźniej widział rysującą się przed nim perspektywę, obowiązek, jaki musiał spełnić. Mniej więcej co pół mili Atwei zatrzymywała się, aby mu wskazać tajne składy nasyconych smołą pochodni, owiniętych w skóry i ukrytych we wnękach skalnych. Pochodnie starczały na długo; wymieniali je zazwyczaj po minięciu trzech takich składów. Gdy mijali ich inni Tyrowie, pochodnie zapalały się i gasły jak robaczki świętojańskie po obu stronach czarnej rzeki. Nathan wytęŜał słuch, Ŝeby pośród tej najczarniejszej z czarnych nocy usłyszeć ich myśli, ale nie usłyszał niczego, tylko odległe i ciche szepty zmarłych...

Zaledwie piętnaście mil dalej na wschód, nieco bardziej w głębi w pustyni, leŜała następna kolonia pod nazwą Otwarte Niebo. Nathan i Atwei dotarli tam w ciągu niecałych pięciu godzin. Nazwa kolonii mówiła sama za siebie, miejsce to bowiem leŜało pod gołym niebem. Pierwszym znakiem, Ŝe zbliŜają się do miejsca przeznaczenia, był powiew świeŜego powietrza; zrobiło się jaśniej i światło ich pochodni przybladło; droga przed nimi była spowita lekką mgiełką. Wkrótce mogli juŜ zgasić pochodnie i iść dalej w coraz jaśniejszym świetle dochodzącym z zewnątrz. Rzeka rozszerzała się i płynęła coraz wolniej. Trochę dalej wpadała do jeziora i niebawem przed oczyma Nathana ukazał się widok, jakiego zupełnie nie oczekiwał. Nagle bowiem... ujrzał kwitnącą podziemną oazę! W pierwszej chwili zobaczył tylko mchy i paprocie, rosnące w załomach skalnych, potem niewielkie krzaki zwisające z półek skalnych, a w końcu pnącza i drzewa, których gałęzie wyciągały się w stronę niewidocznego słońca. A tam, gdzie tunel, w którym płynęła rzeka, przechodził w prawdziwy kanion i z góry padało normalne dzienne światło, wszędzie było widać bujną roślinność. Na kamienistych plaŜach wybudowano drewniane mola; wznoszące się po obu stronach rzeki wysokie brzegi były pokryte czerwonym mułem, a dalej było widać kamienne nabrzeŜa, wybudowane dla ochrony przed wylewami. Jeszcze dalej moŜna było dostrzec szachownicę pól i działek; z tyłu, na tarasach, dochodzących do linii skał, stały domy wsparte na palach. Pomiędzy domami wiły się ścieŜki; ścieŜki wiodły takŜe porosłymi winoroślą kamienistymi zboczami, dochodząc do uskoków i skalnych półek w ścianach kanionu; biegły zygzakami od jaskini do

jaskini i od półki do półki. A wszędzie wokół uwijali się Tyrowie, zajęci swymi codziennymi sprawami. Spojrzawszy w górę, moŜna było ujrzeć cudowny widok! Ściany kanionu wznosiły się na ponad dwieście stóp; padające ukosem promienie słońca odbijały się od przeciwległej ściany kanionu i dosłownie oślepiały swym blaskiem, szczególnie w zestawieniu z egipskimi ciemnościami, jakie panowały w tunelu, którym płynęła podziemna rzeka. Mimo, Ŝe Nathan wiedział, iŜ powierzchnia musi mieć charakter pustynny, widział sylwetki palm, porastających krawędź kanionu. Otwarte Niebo było miejscem zaiste niezwykłym. W miejscu, gdzie wygładzone działaniem wody granitowe skały stykały się z brukowaną drogą, prowadzącą do osiedla, wyszła im na spotkanie starszyzna Tyrów. Nathan wolałby od razu mówić w swoim imieniu, ale teraz, kiedy był juŜ dobrze zorientowany w ich zwyczajach, pozwolił Atwei przemawiać w jego imieniu. Jego imię było juŜ znane, ale ich imiona były oczywiście otoczone tajemnicą. śadne prezentacje nie były potrzebne. Nathana powitano z powagą, zaprawioną (jak podejrzewał) lekką dozą sceptycyzmu; natomiast Atwei, która pełniła rolę jego prawej ręki i rzeczniczki - a moŜe wspólniczki oszustwa, czy wręcz bluźnierstwa - na początku została potraktowana nader chłodno. Kiedy minęli dolne poziomy kolonii i zaczęli piąć się w górę, idąc otoczoną murem dróŜką do Jaskini Długich Snów, czyli mauzoleum Tyrów, połoŜonego w jednej czwartej wysokości urwiska, dotychczasowa sztywność Pięciu nieco ustąpiła i zaczęli rozmawiać z Nathanem w bardziej

serdeczny,

choć

wciąŜ

powściągliwy

sposób.

Nadal

jednak

wyczuwał

ich

niezdecydowanie i podejrzewał, Ŝe są wśród nich tacy, którzy uwaŜają, Ŝe w jakimś sensie wystrychnął na dudka ich kolegów z śółtogórza. Kiedy znaleźli się wewnątrz grobowca, trochę się odpręŜył. Pięciu przygotowało szereg pytań, które Nathan miał zadać ich zmarłym przodkom tak, aby odpowiedzi uniemoŜliwiały jakiekolwiek oszustwo czy krętactwo. Zmarli ze swej strony słyszeli niejasne pogłoski o przybyciu Nekroskopa od Prastarych z śółtogórza i od razu zrozumieli cel wstępnych pytań: miały one wykryć jakąkolwiek szarlatanerię ze strony Nathana. Dlatego, po nawiązaniu dobrych stosunków, reakcja zmarłych była właściwa i pozbawiona sarkazmu, jaki cechował starszyznę. Najmłodszy spośród Pięciu, być moŜe poirytowany suchym i mało mistycznym sposobem przekazywania odpowiedzi zza grobu, zaraz na początku przerwał, pytając - MoŜe mógłbyś nam powiedzieć, dlaczego nasi przodkowie rozmawiają tak chętnie z tobą, a nie ze swoimi współziomkami?

W tym momencie Nathan stracił cierpliwość. Przypomniał mu się Petais i nie miał zamiaru znowu przez to przechodzić. Mógł odpowiedzieć po swojemu, bez sugerowania mu odpowiedzi, ale głos w głowie przestrzegł go przed tym i po chwili podał precyzyjną odpowiedź. - Quatiasie, twój ojciec, Tolmia, prosi, abyś przypomniał sobie czasy swego dzieciństwa miałeś wtedy chyba pięć lat - kiedy zabłądziłeś na pustyni, zaledwie o milę od Otwartego Nieba. Powinieneś był tylko wejść na wydmę, a wówczas zobaczyłbyś wyraźnie oazę - byłeś zupełnie blisko. Ale byłeś tylko dzieckiem i ogarnął cię strach; usiadłeś i zacząłeś płakać. UwaŜaj, aby znów nie zabłądzić w labiryncie swych wątpliwości teraz, gdy jesteś bliŜszy prawdy ostatecznej. Ouatias otworzył usta, zamknął je i wydał zdławione westchnienie. W końcu łamiącym się głosem powiedział. - Tylko mój ojciec Tolmia mógł wiedzieć... myśleć... powiedzieć to, co usłyszałem. Dlatego nie ma juŜ we mnie wątpliwości. Nathanie, proszę cię, powiedz mu, Ŝe bardzo go kocham! - On to wie - odparł Nathan i cały gniew natychmiast go opuścił. - On takŜe cię kocha tak, jak wtedy, gdy Ŝył. Wkrótce potem wstępna sesja pytań zakończyła się. Wstrząśniętych Pięciu musiało rozwaŜyć wszystko od nowa, zastanowić się, jak najlepiej wykorzystać Nathana - jeŜeli nadal wykazywał dobrą wolę. Udali się więc do sali posiedzeń, aby omówić sprawę jego niezwykłego talentu. Ale zanim odeszli, Nathan powiedział - Chcę, abyście wiedzieli, Ŝe Atwei jest moją serdeczną przyjaciółką. Pielęgnowała mnie i pomogła mi wrócić do zdrowia. Obecnie rozumiem źródło waszych wątpliwości dotyczących nas obojga. Oczywiście nie mam wam tego za złe. Ale teraz to juŜ skończone i powinniście wiedzieć, Ŝe ten, kto obrazi ją, obrazi i mnie. Nie mógł tego wiedzieć, ale odtąd Atwei stała się częścią jego stale rosnącej legendy. Atwei, przyjaciółka Nathana...

W ten sposób, podobnie jak w śółtogórzu, Nathan znów stał się pomostem między dwoma światami: światem Ŝywych i światem tych, którzy odeszli, lecz nadal trwają. Ale przedtem trzeba się było zająć waŜniejszymi sprawami, na przykład wynalazkami Shaekena. Zgodnie z Ŝyczeniem Prastarych, przekazał rzemieślnikom z Otwartego Nieba szczegółowe rysunki jego koła wodnego, nurnika i dźwigu, które miały dla Tyrów wielkie znaczenie. Po zbudowaniu, dźwig hydrauliczny Shaekena powinien zapewnić łatwe nawadnianie oazy i dobrobyt jej mieszkańcom. Następnie, jak tylko wszystkie techniczne szczegóły zostały uzgodnione, w ciągu pięciu kolejnych dni Nathan poświęcał całą energię na nawiązanie porozumienia między Ŝywymi i zmarłymi. Tak jak w śółtogórzu, wyniki jego pracy przyniosły konkretną korzyść; wieści o

Nekroskopie rozprzestrzeniły się szeroko i zaczęli przybywać wysłannicy z innych kolonii, połoŜonych w dolnym biegu rzeki. Ale teraz, gdy praca ta nie była dla niego czymś nowym stała się... zwykłą pracą. Mimo, Ŝe na swój sposób była źródłem zadowolenia i liczba jego przyjaciół wśród zmarłych szybko rosła, Nathan nie znajdował juŜ w niej Ŝadnej przyjemności. Poza tym czas zdawał się płynąć bardzo szybko i Nathan czuł, Ŝe powinien być zupełnie gdzie indziej i zajmować się czymś innym. Czas było ruszać dalej. Atwei wyczuła jego nastrój. MoŜe nawet odczytała to w jego ponoć „nienaruszalnym” umyśle. Ale widząc, jak posmutniała, Nathan nie uskarŜał się...

Pewnego dnia udali się do oazy i tam, w świetle słonecznym Nathan zobaczył, jaki jest blady. W zamyśleniu zapytał - Dlaczego masz taką ciemną cerę, skoro spędzasz tak wiele czasu w ciemności? - Zanim się tu zjawiłeś - odpowiedziała po prostu - spędzałam sporo czasu na zewnątrz. W końcu Tyrowie to lud pustynny i większość prac wykonujemy na powierzchni. A poza tym taka się urodziłam. Ale dlaczego ty jesteś taki blady, skoro urodziłeś się w świetle słońca? Wzruszył ramionami. - Po prostu jesteśmy róŜni. - Czy naprawdę jesteśmy tak bardzo róŜni, Nathanie? Zastanowiwszy się, spojrzał na nią. - Czy rzeczywiście? - I ledwie zdał sobie z tego sprawę, wiedział - usłyszał - o czym myśli. - Gdybym była Cyganką, albo gdyby on był Tyrem, bylibyśmy kochankami. LeŜałby w moich ramionach i czułabym, jak się we mnie porusza. Głaskałabym go po plecach, ściskając uda i czując, jak wypełnia mnie jego nasienie. Telepatia czy teŜ... uczyniła to rozmyślnie? Nie, to niemoŜliwe, bo przecieŜ u Tyrów jest to niestosowne. Dalsze myśli Atwei biegły juŜ innym torem - Ale Nathan ma rację: jesteśmy inni. I muszę go kochać jak gdyby był moim bratem. W tym momencie... jego spojrzenie musiało zdradzać zaciekawienie; zauwaŜyła to i szybko odwróciła wzrok. Aby oszczędzić jej wstydu, zareagował, jakby nic się nie wydarzyło, jakby o niczym nie wiedział. Zresztą jej umysł był juŜ zamknięty i Nathan musiał załoŜyć, Ŝe podejrzewa, iŜ on wie. Ale równocześnie, w nagłym błysku zrozumienia, odniósł wraŜenie, Ŝe zagadka została rozwiązana. Od samego początku zastanawiał się, w jaki sposób Tyrowie, to znaczy Ŝywi Tyrowie, znali i rozumieli tak dobrze jego język. Teraz znał juŜ odpowiedź.

Kiedy rozmawiał ze zmarłymi Tyrami, posługiwał się mową umarłych, ale za głosami i obrazami ich myśli zawsze wyczuwał echo mówionego języka. A teraz zrozumiał, jak łatwą rzeczą dla telepaty jest być poliglotą. Kiedy myśli poparte są echem słów, moŜna się szybko nauczyć języka. W taki sposób funkcjonowało to u Ŝywych Tyrów: nie wykradli języka Wędrowców z jego umysłu, przynajmniej nie bezpośrednio (zawsze handlowali z Cyganami, więc od początku trochę znali ich język). Nie, nie wykradli go, lecz odczytali go na podstawie wyrazu jego twarzy, spojrzenia i - pomimo pewnych tabu i niepisanych reguł postępowania - słyszeli go jako echo jego myśli! Zrozumiał takŜe, dlaczego nagle zaczęło do niego sporo docierać z języka Tyrów, kiedy słyszał go wokół siebie - poniewaŜ nauczył się go w ten sam sposób! Atwei miała rację: z czasem zostanie telepatą. Ale wszystko to nastąpiło w jednej chwili... i Nathan przeŜył prawdziwy szok! Zwłaszcza, gdy zorientował się, jakim uczuciem darzy go Atwei. I właśnie to, bardziej niŜ cokolwiek innego, utwierdziło go w przekonaniu, Ŝe rzeczywiście nadszedł czas, aby ruszył w dalszą drogę, teraz, gdy Atwei wciąŜ myśli o nim jak o swym bracie...

W Jaskini Długich Snów, sam wśród zmumifikowanych szczątków zmarłych, Nathan rozmawiał z Ethloi ze Starszyzny, który znał sztukę liczenia. Byli przyjaciółmi od chwili, gdy wymienił imię Shaekena, poniewaŜ za Ŝycia Ethloi i Shaeken byli kolegami. - Na co mogą ci się przydać? - Ethloi bardzo chciał mu jakoś pomóc. - Nawiedzają mnie sny - odparł Nathan. - Sny o liczbach. Zawsze uwaŜałem, Ŝe muszą coś znaczyć i Shaeken był tego samego zdania. Powiedziano mi, Ŝe jesteś w tej dziedzinie ekspertem. MoŜe zdołasz pojąć ich znaczenie. - Ekspertem w dziedzinie matematyki? Czy jest w ogóle coś takiego? - Wydawało się, Ŝe Ethloi nie bardzo wie, o co chodzi. - Shaeken potrzebował matematyki do obliczania liczby trybów w kołach zębatych, ale to była matematyka stosowana. Stosując metodę prób i błędów, byłem w stanie mu jakoś pomóc. Niewiele zresztą. A jeśli o mnie chodzi, wiem tylko, Ŝe podobnie jak ty, teŜ śniłem o liczbach, zarówno za Ŝycia, jak i po śmierci. Jest kilka rzeczy, które nadal badam, ale nie sięgając zbyt głęboko. PoniewaŜ wiedza ta jest całkowicie bezuŜyteczna (nikt nie moŜe przecieŜ ani potwierdzić, ani zakwestionować moich wyników, bo nikt ich nie rozumie), jak mogę stwierdzić, czy to, co wiem, ma jakąkolwiek wartość? Nie ma punktów odniesienia. A jeśli chodzi o to, jak mógłbym ci pomóc... nawet nie wiemy, czy Cyganie i Tyrowie posługują się takimi samymi liczbami. Opisz mi wasz system. - System uŜywany przez Cyganów?

- Tak. - To znaczy, jak liczymy? Ale chyba wszystkie istoty liczą tak samo. - Niekoniecznie. Ptak zna tylko dwie liczby: jedność i liczbę większą od jedności. JeŜeli w jego gnieździe jest jedno jajko, to ma jedno jajko. JeŜeli są tam dwa, trzy czy cztery jajka, to ma więcej niŜ jedno. Więc jak liczą Cyganie? - Liczymy piątkami, posługując się palcami jednej dłoni - odparł Nathan. - Robimy „bramki” (pokazał rysunek), takie jak tutaj:

l ll lll llll llll

- Tyrowie posługują się takim samym systemem - powiedział Ethloi - ale jeśli o mnie chodzi, liczę dziesiątkami! - I pokazał Nathanowi dwie przekreślone „bramki”. Nathan zmarszczył brwi. - Ale to po prostu liczba palców obu dłoni. Czy to stanowi jakąś róŜnicę? - O, tak - odpowiedział tamten. - RóŜnica polega na prostocie! Popatrz:

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20.

Liczby, które pokazał Nathanowi, nie były takie, jak powyŜej, ale były to jego własne symbole, którym przypisał powyŜsze wartości. Nathan przyglądał się im przez chwilę - na tyle długo, by pojąć, Ŝe ostatnia z tych liczb odpowiada czterem „bramkom” - i pokręcił głową. - Inny symbol dla kaŜdej liczby? I to jest prostota? Ale mnie to się wydaje dosyć skomplikowane. Ethloi wyglądał na poirytowanego (wielcy matematycy często tak reagują) i westchnął, ale po chwili zapytał. - Powiedz mi, jak dzielicie? - Jak dzielimy? - Ile ll mieści się w llll + l? - lll - natychmiast odpowiedział Nathan. - A ile llll mieści się w lll? Nathan znów zmarszczył brwi. - Tylko część - odpowiedział, wzruszając ramionami. A Ethloi znów westchnął.

- Jest tak, jak myślałem: nie umiecie dzielić. Teraz Nathan był poirytowany i rzucił. - Umiem na tyle, aby podzielić duŜą pomarańczę pomiędzy przyjaciół. Bo ma cząstki! - Tak - kiwnął głową bezcielesny umysł - mój system teŜ ma cząstki. Nieskończenie małe cząstki i nieskończenie wielkie liczby. Tak, jak liczę dziesiątkami w górę, posuwając się w stronę coraz większych liczb, tak samo mogę posuwać się w dół, do jedności, części dziesiętnych, setnych i jeszcze mniejszych! Ale wracając do twojej pomarańczy: co zrobisz, jeśli ma osiem cząstek, a jest tylko sześciu przyjaciół? - Wtedy dwóch z nich ma fart! - kwaśno odparł Nathan, bo to przekraczało jego zdolność pojmowania. Był juŜ tym wszystkim zmęczony. Ethloi wyczuł to i pokręcił głową. - Liczby, Nathanie, to niełatwa sprawa. Mógłbym ci ich pokazać mnóstwo - i mnóstwo sztuczek, dzięki którym moŜna nimi Ŝonglować - ale jeśli ich dobrze nie zrozumiesz, pozostaną tylko symbolami. Tego rodzaju wiedzy nie da się zdobyć natychmiast, trzeba się tego nauczyć. I myślę sobie, Ŝe nie byłbyś dobrym uczniem. - Mimo wszystko pokaŜ mi jeszcze trochę liczb - poprosił Nathan. - Tak, abym mógł się przynajmniej nad nimi zastanowić. Ethloi spełnił jego prośbę i przesłał swoje obliczenia na ekran umysłu młodzieńca. Ułamki; podstawy algebry i trygonometrii; obliczenia mające na celu określenie rozmiarów świata, odległości do księŜyca, słońca i gwiazd. Robiło to wraŜenie, ale nie zwalało z nóg. Nathan być moŜe tego nie rozumiał, ale wiedział, Ŝe jest to dosyć proste w porównaniu z niektórymi rzeczami, jakich doświadczył. Jednak wywarło to na niego pewien wpływ, teraz bowiem czuł, jak wir liczbowy kłębi się w jego głowie, niby jakaś niewiarygodna burza pyłowa, która za chwilę eksploduje, wyrzucając rachunki zakłócające jego ruch do nieskończoności. Ethloi tego nie zarejestrował, ale zwrócił uwagę na niestrzeŜone myśli Nathana: jego wyraźny brak zainteresowania całym pokazem. I wtedy natychmiast przerwał przesyłanie obrazów na ekran umysłu Nathana. - No, dobrze - warknął. - Popatrzmy teraz, jakie liczby wyśniłeś. - Zwykle pojawiają się podczas snu - powiedział Nathan. - Ale mój pobyt tutaj dobiega końca. Kiedy pokazywałeś mi swoje liczby, czułem... te moje gdzieś wewnątrz, jak gdyby czekały, aby je wezwać. - Zamknął oczy. - MoŜe zdołam to uczynić. To, co nastąpiło potem, było... szybkie jak myśl! Wir liczb kłębił się jak oszalały, wsysając do wnętrza mutujące obliczenia, jak tylko pojawiły się na jego obrzeŜu; niewiarygodne metafizyczne równania wystrzeliwały seriami z wirujących ścian, jak spadające gwiazdy.

- Wyłącz to! - jęknął Ethloi. Nathan spełnił jego prośbę, otworzył oczy i rzekł. - Oto, o czym śnię. - Wcale nie był z tego dumny, tylko usilnie pragnął zrozumieć, co to oznacza. Ethloi odczytał to w jego umyśle. - Ale jak to moŜliwe, Ŝe doświadczasz tego nie rozumiejąc? - wyszeptał zdumiony. - Tak, jak czuję - odparł Nathan - sercem i głową, nie rozumiejąc źródła moich uczuć. Ethloi powoli pokiwał głową i powiedział - Tak, i być moŜe w ten sposób sam odpowiedziałeś na swoje pytanie. Tak, jak telepatia tkwi w Tyrach - jako dziedzictwo krwi Gutawei Jasnowidza, Pierwszego Zapamiętanego, przekazywane jego dzieciom, wnukom, a poprzez nich wszystkim Tyrom - tak samo wir liczbowy tkwi w tobie. Wydaje się być częścią twojej istoty tak, jak twoje niebieskie oczy i jasne włosy. Narodził się w którymś z twoich przodków i stał się twoim dziedzictwem! - Więc go odziedziczyłem? - To zgadzało się z tym, co swego czasu powiedział mu Rogei. Ale po kim? Nie po ojcu, bo był zwykłym człowiekiem. - Zatem po tym samym przodku, po którym odziedziczyłeś dar posługiwania się mową umarłych - odparł Ethloi. - Ale mowa umarłych to dar, a to... to... jest przekleństwo! - Nathan pokręcił głową. - To mnie zadręcza! Nie mogę tego pojąć! Ethloi musiał się zgodzić. - To prawda, Ŝe nie wszystko, co dziedziczymy, jest dobre. W moim przypadku, odziedziczony po ojcu słaby słuch w końcu doprowadził do głuchoty tak, jak przedtem mego ojca. Ale to niewielki problem: jest przecieŜ telepatia. - Więc wir liczb zbił cię z tropu, tak? - Nathan nie krył rozczarowania. - Nie wiesz, czemu słuŜy. - Czemu słuŜy? Liczby po prostu istnieją, Nathanie. Niekoniecznie muszą czemuś słuŜyć. A mimo to... czuję, Ŝe coś za nimi się kryje. Nie potrafię powiedzieć, co. MoŜe ten wir liczb jest kluczem. - Kluczem? Do czego? - Do jakichś drzwi, jednych albo wielu. Wyczuwam je w twoim umyśle. Drzwi do odległych miejsc - i odległych czasów! - wszystko to tkwi w tych wirujących liczbach. - Ale najpierw muszę te liczby zrozumieć, prawda? - Tak, i nauczyć się je kontrolować! - potwierdził Ethloi. - Kiedy zmusisz je do posłuszeństwa, tak jak psa, który na twój rozkaz przychodzi do nogi - kiedy będziesz je miał

uporządkowane na ekranie swego umysłu tak, jak ja swoje Ŝałosne liczby - wtedy ten klucz znajdzie się w twoich rękach. Przez długą chwilę Nathan milczał. Niemal wszystko, co powiedział Ethloi, zgadzało się z tym, co od dawna podejrzewał. Wir liczbowy zawierał klucz, który musi odnaleźć. A potem musi odnaleźć drzwi, które ten klucz otworzy. Ale na razie był jak dziecko na rękach, które chce biegać, zanim nauczy się chodzić. Ethloi nie odzywał się, czekał. W końcu Nathan westchnął i powiedział. - MoŜe powinieneś pokazać mi trochę więcej liczb i wyjaśnić mi swój system. Jak powiedziałeś, prawdopodobnie będę marnym uczniem, ale kto wie? Coś moŜe do mnie dotrze. Tak czy owak muszę od czegoś zacząć. Słuchał przez godzinę, aŜ zakręciło mu się w głowie i nie był w stanie przełknąć więcej...

Nathan jeszcze raz się przespał, zjadł w milczeniu pozbawiony smaku posiłek, w którym towarzyszyła mu Atwei, po czym poinformował starszyznę, Ŝe odchodzi. Odprowadzili go do rzeki. Quatias zaofiarował się, Ŝe będzie mu towarzyszył do następnej kolonii, oddalonej o osiem mil. Ale w ogrodzie pełnym Ŝółtych kwiatów, gdzie światło słoneczne, przesiane przez liście winorośli, tworzyło gdzieniegdzie jaśniejsze plamy, poprosił Atwei o chwilę rozmowy. Dała mu cienki srebrny łańcuszek i medalion, w którym znajdował się skręcony lok czarnych włosów. - To taki zwyczaj Tyrów - powiedziała. - Pamiątka, którą dają sobie brat i siostra w chwili rozstania. Przyciągnął ją do siebie i pocałował w czoło. - A tak u Cyganów brat Ŝegna się z siostrą. Po czym zawiesił sobie medalion na szyi i rzekł - Nigdy cię nie zapomnę i dziękuję ci za lok włosów z twojej głowy. - Mojej głowy? - powiedziała, unosząc brwi. - Ach, nie, to by było niestosowne! Zmarszczył brwi, jeszcze raz popatrzył na Atwei, potem na medalion, a w końcu pokręcił głową i uśmiechnął się. Tyrowie i te ich dziwne i „tajemnicze” zwyczaje! Jeszcze tam stała, gdy ruszył, aby poŜegnać się ze starszyzną...

- Tylko tracisz z nim czas - powiedział szorstko Brad Berea do swej córki, Giny. - Potrafi łowić ryby, usługiwać, trafić ptaka w locie i jeść - och, i to jak! - ale coś zrozumieć? Wymagasz od niego zbyt wiele. Przemówił do mnie tylko raz mówiąc, Ŝe jest lordem Nestorem, ale pytam cię, co to za lord? Od tej pory nie odezwał się juŜ ani słowem.

Gina była kobietą bardzo nieatrakcyjną. A Nestor, człowiek czy lord, był osobnikiem naprawdę przystojnym. Miał teŜ instynkt myśliwego i kiedyś bez wątpienia musiał być wartościowym członkiem grupy Wędrowców, albo obywatelem jakiejś cygańskiej społeczności. Ale obecnie Brad widział więcej aktywności, rozumu i inteligencji w gekonach, które gnieździły się w krokwiach i polowały na muchy, gdy słońce padało na dach. I one miały instynkt myśliwych, ale nie trzeba było im mówić, jak to się robi! Ale co do tego typa - Brada zdumiewało, Ŝe wiedział, jak się obudzić! Jednak na bezrybiu i rak ryba i Gina, gdyby potrafiła, zwabiłaby go do swego łóŜka. I co wtedy?, zastanawiał się Brad. Idioci w obozie? MoŜe byłoby lepiej, gdyby wtedy pozwolił mu się utopić w rzece. - Jak myślisz, co mu się przytrafiło? - Gina spojrzała przez zadymioną izbę na ojca, który wyjął z paleniska gałązkę, aby zapalić lampę. Kiedy zbliŜała się noc, ogień gaszono, bo dym unoszący się nad pogrąŜonym w mroku lasem byłby jak latarnia morska, przyciągając... wszystko, co mogło tędy przelatywać. Ale chata ukryta wśród drzew dobrze trzymała ciepło i lampa wystarczała w zupełności. Zakrywszy kocami otwarte okna, rodzina Berea była bezpieczna. - Co mu się przytrafiło? - mruknął Brad. - Jeśli dotkniesz jego głowy tuŜ nad prawym uchem, będziesz wiedziała, co mu się przytrafiło. PotęŜnie od kogoś oberwał; uderzenie było tak silne, Ŝe omal nie rozwaliło mu czaszki! Kość juŜ się zrosła, ale pod skórą moŜna wyczuć duŜy, twardy guz, który zapewne sięga w głąb. Poza tym dostał postrzał i stracił mnóstwo krwi. Ma wyraźne blizny. Wreszcie wpadł lub został wrzucony do rzeki i omal nie utonął. A wszystko to wydarzyło się mniej więcej w tym samym czasie, gdy Wampyry po raz pierwszy zaatakowały Siedlisko i Dwe Brody. Kiedy wyciągałem go z wody, nie miałem o tym pojęcia, w przeciwnym razie moŜe bym się tak nie śpieszył. Dlaczego? Z tego, co wiem, mógł być ofiarą Wampyrów! Ale gdyby tak było, juŜ wyszłoby to na jaw. Więc to właśnie mu się przytrafiło. W sumie to głupek, który ma uszkodzony mózg i tylko jego naturalne instynkty wydają się nienaruszone - przynajmniej niektóre z nich. Ale nawet one mogą być nieco skrzywione, bo inaczej na pewno by wiedział, Ŝe na niego lecisz! - Brad Berea? - z oddzielonego zasłoną podwyŜszenia pod krokwią, które stanowiło ich sypialnię, dobiegł go głos Ŝony. - Chodź spać i zostaw młodych samym sobie. - Po cięŜkim dniu połoŜyła się wcześnie, ale miała teŜ wcześnie wstać, w pierwszych godzinach prawdziwej nocy. Nie wolno było spać o tej najbardziej niebezpiecznej porze, gdy słońce było juŜ pod horyzontem, gwiazdy świeciły jasno nad górami, a Wampyry budziły się spragnione po długim śnie. - Phi! - mruknął Brad i pomyślał - Tak, idź i spełń swój obowiązek, synu. Ale faktycznie Irma była dobrą kobietą i stała przy jego boku bez słowa skargi od ponad dwudziestu lat, wiodąc samotne Ŝycie w głębi lasu. Brad był samotnikiem, kiedy uciekła ze swego

plemienia, aby z nim być i nadal takim pozostał. Jedyną przyjemność w jej Ŝyciu stanowiły nieczęste wypady do Dwóch Brodów; takŜe miłość Brada oraz świadomość, Ŝe do końca swych dni będzie się opiekował nią i ich córką. W takich czasach było to więcej, niŜ moŜna oczekiwać. Jeśli chodzi o Dwa Brody, teraz to były tylko ruiny, puste ulice i wiatr trzaskający drzwiami domów. Nie było juŜ sensu tam chodzić. - A wy dwoje? - Brad popatrzył na Ginę i Nestora, którzy siedzieli przy otwartych drzwiach. - Znów będziesz tak siedzieć przez całą noc, dziewczyno? śeby być razem z nim? To bezcelowe! Tak się zastanawiam, czy on teraz o czymś myśli, czy tylko siedzi. - Zdjął kurtkę i podszedł do stóp schodów, prowadzących na podwyŜszenie. Giną spojrzała na Nestora, który patrzył, jak Brad zaczyna wchodzić po schodach. Jego spojrzenie było puste, ale Gina widziała w jego oczach duszę. Brad miał ostry język, ale miał teŜ miękkie serce i Gina wierzyła, Ŝe Nestor zdaje sobie z tego sprawę. - Posiedzę tu trochę i porozmawiam z nim - powiedziała. - Myślę, Ŝe wie, co do niego mówię, tylko nie bardzo to do niego dociera. MoŜe przejdziemy się nad rzekę. Nestor lubi spacerować w świetle gwiazd. Brad pomyślał - I co jeszcze lubi ten milczek? - Wszedł do sypialni, rozebrał się i powiesił ubranie na kołku przytwierdzonym do krokwi. Wkrótce był juŜ w łóŜku. Na dole Giną słuchała przez chwilę, jak ojciec kręci się na łóŜku, a potem dobiegł ją szmer głosu matki - Ćśś! Bądź cicho... młodzi są... tutaj, daj mi. - A potem juŜ tylko rytmiczne posapywanie. W drewnianej chacie było niewiele szans na prywatność. Wtedy Nestor opasał ją ramieniem, wsunął dłoń pod bluzkę i zaczął ściskać jej wielkie piersi. Była to automatyczna reakcja, kiedy znajdował się z nią sam na sam; coś, czego nauczył się oczekiwać i co sprawiało mu przyjemność; coś, czego nauczyła go Gina. - Tak, tak - wyszeptała mu do ucha, pieszcząc go przez spodnie. - Ale nie tutaj. - I poszedł za nią w mrok nocy... Noc była ciepła; na początku szli wolno w jasnym świetle gwiazd, potem przyśpieszyli kroku, a w końcu oddychając cięŜko zaczęli biec znajomą ścieŜką w stronę rzeki. Kiedy znaleźli się na piaszczystej plaŜy, zrzucili ubrania i połoŜyli się na nich. Wtedy wzięła w dłoń jego drgający członek i pomogła mu znaleźć drogę; wiedziała, jak będzie, ale poddała się temu tak, jak zawsze. A poniewaŜ Gina była tą, która nauczyła go wszystkiego od początku, nie miała powodu narzekać. Był męŜczyzną i pomagał jej pokonywać samotność. Za pierwszym razem... Wydarzyło się to, gdy znów stanął na nogi, pięć czy sześć dni po tym, jak jej ojciec wyciągnął go z rzeki. Do tej chwili Gina myła go i opatrywała mu rany, karmiła go i w ogóle roztaczała nad nim opiekę. Kołysała w ramionach, gdy trawiony gorączką wykrzykiwał nieznane

jej imiona i swój gniew, i gorzko płakał z nieokreślonego Ŝalu i rozczarowania. Pomimo tego, co teraz mówił o nim Brad Berea, wówczas w Nestorze płonął jakiś ogień. Ale kiedy gorączka ustąpiła, zamilkł i jego spojrzenie stało się dziwnie puste. W krótkim czasie odzyskał siły i nie uskarŜał się na pracę. Polował z kuszą, łowił ryby, sprawnie posługiwał się siekierą oraz nosił drewno i wodę z rzeki. Dwa razy w tygodniu, kiedy szedł kąpać się w rzece, Gina obserwowała go zza drzew. Był duŜym męŜczyzną i wzbudził jej poŜądanie. Pewnego razu przed trzema laty, kiedy miała szesnaście lat, jej rodzice wybrali się wraz z nią do Dwóch Brodów. Brad potrzebował nowych narzędzi, a Irma chciała kupić nową sukienkę, kilka garnków i patelnię; Gina po prostu chciała się pokazać. Wówczas jakiś chłopak mógłby się nią zainteresować i odwiedzić ją w ich chacie. Płonna nadzieja, poniewaŜ juŜ wtedy wiedziała, Ŝe jest nieatrakcyjna: miała brązowe, pozbawione połysku włosy, spiczasty nos i duŜe pośladki. Jako dziecko, często bywała w Dwóch Brodach i widywała tam wiele ładnych dziewczyn. W owym czasie, gdy była szesnastoletnią dziewczyną, kilkoro młodych ludzi pobrało się. Zorganizowano przyjęcie, była muzyka i panowała ogólna wesołość, a wieczorem miały być tańce. Jeden z przyjaciół ojca zaproponował, aby zostali na noc. No cóŜ, Brad Berea miał mocną głowę i umiał tańczyć i wiedział, Ŝe Irma teŜ ma na to wielką ochotę. Ale podczas gdy Brad i Irma wirowali w takt szalonej muzyki, Ginę zwyczajnie uwiedziono! Jakiś cygański chłopak napił się z nią wina i zaprowadził za drzewo, gdzie nisko zwisające gałęzie zasłaniały widok. Teraz nie była nawet w stanie przypomnieć sobie jego imienia. Ale wtedy był to najprzystojniejszy chłopak w całym mieście i, w przeciwieństwie do Nestora, dokładnie wiedział, co robić. Jego pocałunki zaparły jej dech w piersiach; podniósłszy jej spódnice wślizgnął się w nią gładko jak węgorz. A potem... zniknął tak szybko, jak się pojawił. Nikt nie wiedział, co się wydarzyło, oprócz Giny - no i oczywiście tego chłopaka - a ona odtąd śniła o nim prawie co noc, aŜ do pojawienia się Nestora. Wtedy zaczęła śnić o Nestorze. Pewnego dnia, gdy jej ojciec poszedł na polowanie, a matka była zajęta praniem i zbieraniem warzyw, Gina skończyła sprzątać dom i poszła nad rzekę, gdzie Nestor łowił ryby. Rozmyślnie włoŜyła krótką spódnicę i rozpinaną bluzkę. Jak tylko oddaliła się od chaty, rozpięła górne guziki bluzki tak, aby było widać wypukłość jej piersi. Usiadłszy obok Nestora, urządziła małe przedstawienie, podciągając do góry spódnicę i odsłaniając coraz bardziej swe uda, a mówiąc do niego, trzymała jego głowę tak, aby patrzył w rowek między piersiami. I wtedy rzeczywiście na nią popatrzył i wreszcie jego oczy coś wyraŜały, choć nie potrafiła powiedzieć, co. Ale pomimo tego, Ŝe mówiąc doń połoŜyła mu dłoń na udzie, lekko je ściskając, kiedy na chwilę przestała mówić, jego uwaga znów zwracała się ku rzece.

Zdecydowana doprowadzić rzecz do końca, rozebrała się do naga, weszła do wody i zaczęła się pluskać tuŜ przed jego oczami. W końcu było mało prawdopodobne, Ŝe Nestor komuś o tym powie. Nie mogąc juŜ dalej łowić ryb. Nestor patrzył na nią, a kiedy wyszła z wody cała mokra, z kołyszącymi się piersiami, wreszcie się podniósł. I wtedy... z całą pewnością coś zobaczyła w jego oczach. Pośpiesznie zrywając z niego ubranie, całowała go po całym ciele, włoŜyła jego dłoń między swe uda, a sama zaczęła ssać jego członek. Nestor miał zapewne powaŜnie uszkodzony umysł, ale nie ciało i wkrótce ogień płonący mu w lędźwiach wyzwolił jakieś ulotne, chaotyczne wspomnienia. I wtedy... ...Było tak, jak teraz, jak było zawsze od owej chwili. W cieniu gałęzi wierzby, kiedy Nestor wchodził w nią, jakby chciał ją rozłupać na dwoje, jego twarz była jak maska - nienawiści? Niewątpliwie pragnął jej ciała, rozpaczliwie pragnął wyrzucić z siebie cały swój gniew i frustracje, i pozbyć się ich choćby na chwilę. Ale to nie była miłość, ani nawet poŜądanie. Nie, bo Nestor w ten sposób tylko mścił się za coś, czego nie pamiętał i czego, przede wszystkim, nie rozumiał. Ściskał dłońmi jej piersi i ustami wgryzał się w jej usta, a w niej ból mieszał się z rozkoszą. Nestor jęczał głośno, kiedy wstrząsały nim kolejne fale wytrysku, a Giną czuła głęboko w swym wnętrzu gorące uderzenia nasienia. Kilkakrotnie wyjęczał jakieś imię - Minya? - Misha! To było jak przekleństwo, które wyrzucił z ust, podczas gdy jego prawa dłoń zacisnęła się na gardle Giny. Ale Gina nie była słabym maleństwem, które moŜna było tak po prostu udusić. Chwyciła go za włosy, szarpnęła mu głowę w tył, mocniej ścisnęła udami, wysysając z niego ostatnie siły, aŜ opadł wyczerpany i przekręcił się na plecy. Wtedy przytuliła go i załkała. Płakała nad sobą, bo nie była tą Mishą, która go tak bardzo zraniła - którą musiał kiedyś kochać - i nad Nestorem, bo został tak bardzo zraniony... W taki właśnie sposób Gina go kochała i była „kochana”. Potem, gdy jej dłonie znów pobudziły jego narząd do Ŝycia, usiadła na nim i zaczęła się rytmicznie poruszać. Ale oczy Nestora znów były puste, jego reakcje były wyłącznie odruchowe, a Gina znajdowała tylko chłodną przyjemność...

Kiedy wracali do chaty, Nestor nagle się zatrzymał i obrócił twarz ku niebu. Wciągnął powietrze, a jego ciemne oczy zalśniły w świetle gwiazd. W chwilę później Gina takŜe to poczuła i usłyszała. I wydała stłumiony okrzyk strachu!

KsięŜyc stał nisko nad dalekim łańcuchem gór. Ale oprócz księŜyca i gwiazd, na niebie było widać jeszcze coś innego. Nad głową przemykały małe czarne cienie; na chwilę przesłaniały światło gwiazd i znikały. A potem pojawiły się większe, złowrogie cienie, szybując powoli, a na samym końcu leciało coś, pulsując i dudniąc, zrazu słabo, ale stopniowo coraz głośniej. - Na ziemię! - szepnęła Giną, ciągnąc Nestora w kępę wilgotnych zarośli. Nad ich głowami przeleciały dwie bestie wojenne, a ich chitynowe pancerze połyskiwały niebiesko w świetle gwiazd. Powiał lekki wiatr i niebiesko-szare gazy wylotowe bestii opadły powoli na las, wypełniając go kwaśnym odorem, przypominającym zapach padliny. Gina wstrzymała oddech, ale Nestor głęboko wciągnął powietrze. I nagle... stał się czujny! Odsunąwszy jej dłoń, podniósł się i powoli wyprostował, kiedy koszmarne kształty znikły z oczu. Zobaczył wraŜliwe, jasne oczy bestii, które obracały się na wszystkie strony, przeczesując teren i nigdy się nie dowiedział, jakie miał szczęście, Ŝe go nie dostrzegły. Lecąc na północ, grupa myśliwych znikła w mrokach nocy. - To Wampyry! - wydyszała Gina, kiedy znikły im z oczu. To słowo paliło, jak ogień. Nestor popatrzył na nią. Był blady; w jego oczach moŜna było dostrzec wahanie. Usta mu lekko zadrgały i wreszcie się odezwał - Wampyry? - Ćśś! - wyszeptała, mimo Ŝe juŜ były daleko. Po kilku sekundach znów przemówił, bardziej natarczywie - Wampyry? Pojawił się Brad Berea, biegnąc ścieŜką prowadzącą z chaty. W biegu zapinał kurtkę, a jego oddech tworzył obłoczki pary w chłodnym, nocnym powietrzu. - Nestor... i Gina! - Odepchnął na bok Nestora i mocno przytulił córkę do piersi. - Słyszałem, jak lecą i wiedziałem, Ŝe jesteście na zewnątrz. Ale jesteśmy dobrze ukryci wśród drzew i znów przeleciały tędy, nie zauwaŜywszy nas... Nestor chwycił go za ramię, a Brad spojrzał na niego zaskoczony. - Co jest? - powiedział. - O co chodzi? Nagle wstąpiło w ciebie Ŝycie? Więc strach przywrócił ci rozum? - Znów? - powiedział Nestor. - Znów przeleciały tędy? - Ty tchórzliwy głupku! - mruknął Brad. - Tylko powtarzasz moje słowa, jak papuga, w ogóle ich nie rozumiejąc. - Wampyry! - nagle krzyknął Nestor i złapał Brada za gardło. Ale Brad był silny i teraz, gdy niebezpieczeństwo minęło był rozzłoszczony. Podciął Nestorowi nogi i potęŜnym ciosem posłał go w krzaki.

- Ojcze! - krzyknęła Gina. - On się tylko przestraszył! - Ale zaczęła się zastanawiać... bo Nestor miał taki dziwny wyraz twarzy, kiedy patrzył na przelatujące w górze potwory... wyczuła, Ŝe był zafascynowany tym widokiem. Nestor podniósł się, a Gina wzięła go za rękę. - Tak, pilnuj go - mruknął Brad, odwracając się w stronę chaty. - Bo jeśli jeszcze raz się na mnie rzuci, znowu będziesz musiała mu opatrywać rozbitą głowę! Kiedy zniknął w ciemności, Nestor wyszeptał. - Znów? To one przelatywały juŜ tędy... przedtem? - Kiedy leŜałeś chory - powiedziała. - To było tak samo, jak dzisiaj, w jakąś godzinę po zachodzie słońca. Wybrały się na polowanie. Widzieliśmy, jak wracały do domu, kierując się w stronę Gwiazdy Północnej, która świeci nad ostatnim zamczyskiem w Krainie Gwiazd. - Gwiazda Północna? - powiedział, obracając głowę prosto w jej stronę i patrząc na złowrogo migoczącą gwiazdę, wiszącą nieruchomo nad łańcuchem gór. - Wracały do domu. Wampyry... - Daj spokój - powiedziała, prawie ciągnąc go ścieŜką. - Chodźmy stąd. Ale w pobliŜu chaty pchnęła go na drzewo i dotknęła przez spodnie, Ŝeby sprawdzić, czy nadal jest w nim Ŝycie. Jeszcze nie było za późno. Czasami, nawet gdy miała go więcej niŜ raz, ciągle był gotów, ale nie dzisiejszej nocy. Kiedy znowu wzięła go za rękę, Ŝeby zaprowadzić do chaty, wciąŜ patrzył w stronę gór i świecącej nad nimi złowrogiej gwiazdy. W umyśle Nestora kłębiły się myśli - Dom - Gwiazda Północna - ostatnie zamczysko - Wampyry! - W porównaniu z nimi, cielesny powab Giny był niczym...

Cicho opuścił chatę. Kiedy Gina obudziła się, Ŝeby wyjść za potrzebą, zobaczyła, Ŝe jego łóŜko jest puste. Jej wycie obudziło rodziców, śpiących na poddaszu. Ojciec zszedł na dół i powiedział. - Odszedł? Ale prawdopodobnie wróci... a jeśli nie, krzyŜyk na drogę! Tutaj jest tylko jeden pan, Gina, a ja nie przepadam za psem, który kąsa rękę swego pana. Potem, zobaczywszy, Ŝe Nestor zabrał kuszę i nóŜ długo i głośno go przeklinał. Ale, do licha, to nie była jego najlepsza kusza. I z pewnością ten idiota potrzebuje jakiejś ochrony, kiedy jest sam i to w nocy. Po chwili Brad wrócił do łóŜka i pomimo łkań Giny, zasnął jak niemowlę...

Wabiony nieodparcie przez Gwiazdę Północną, Nestor szedł przez pogrąŜony w nocy las. Napotykając płytkie strumienie, przechodził je w bród, a jeśli koryta wyglądały niebezpiecznie,

obchodził je. Ale punktem odniesienia nieustannie była dla niego świecąca lodowatym światłem gwiazda nad łańcuchem gór. Za tymi górami leŜała Kraina Gwiazd i siedziba Wampyrów, ostatnie zamczysko. Teraz, gdy znów je zobaczył, jak leciały w ciemnościach nocy, wreszcie wszystko znów zaczynało do siebie pasować. Nestor wiedział, Ŝe był tu juŜ kiedyś przedtem; nie pamiętał okoliczności, ale na pewno tu był. MoŜe pochodził z Krainy Gwiazd. Na pewno była jego przeznaczeniem. MoŜe był wygnańcem, odmieńcem skazanym na banicję, aby sam sobie radził w obcym świecie najlepiej jak potrafi. A teraz powracał. W Krainie Słońca miał wrogów; musi być ostroŜny; ludzie ścigali go i skrzywdzili, zabiliby, gdyby mogli! Dowodem były blizny, jakie nosił. I pamiętał... rozmaite rzeczy. Kiedy był w rodzinie Berea, pamiętał je, ale nie śmiał o nich mówić. Raz powiedział bez zastanowienia do Brada - Jestem lord Nestor. - Ale potem nie mówił juŜ nic. Bo jak wiele jego mglistych wspomnień, język mógł go zdradzić; juŜ i tak było niemało zdrad. Kiedyś miał przyjaciela, tak zwanego „brata”, dziecko, z którym się bawił, kiedy sam był dzieckiem. Ale ten brat był zdrajcą i jego oszukańcze myśli kryły się za zasłoną liczb, które wykorzystywał, aby znęcać się nad Nestorem i to nawet we śnie. A teraz ów człowiek był jego największym wrogiem! Kiedyś Nestor pokochał dziewczynę, która nie odwzajemniała jego uczucia. Ona takŜe okazała się zdrajczynią. Ale czy tego chce czy nie, pewnego dnia go „pokocha”. I umrze z miłości. Takie złoŜył ślubowanie. Kiedyś miał stwora latającego. Pamiętał, co go spotkało: usmaŜył się na amen na wzgórzach. Pamiętał teŜ, jak strzała ugodziła go w bok; i rzekę, w której omal się nie utopił; i Gina, której gorące pieszczoty uczyniły z niego męŜczyznę. Gdyby wiedziała, kim był... moŜe nie byłaby taka chętna. Nawet ta mało atrakcyjna Gina. - Jestem Nestor, lord Wampyrów! Ale lord na wygnaniu, pozbawiony swej potęgi, który teraz powraca do domu... Wędrował bez wysiłku przez całą noc. Mając przed sobą wyraźny cel, był niezmordowany. W dzień będzie dość czasu, aby się przespać, zanim znów ruszy w dalszą drogę do Krainy Gwiazd. Cały czas jego przewodnikiem była Gwiazda Północna, a odległość do upragnionego celu zmniejszała się z kaŜdą chwilą. Pozwolił, aby prowadził go instynkt. Trzeba było tylko nie spuszczać z oczu tej jasnobłękitnej kropki i dać się nieść nogom... a cała reszta zrealizuje się sama. Mijały godziny i mile pokonywanej drogi; w końcu tempo Nestora osłabło; jego ciało nie było tak niezmordowane, jak sądził.

Napił się wody ze strumienia, zmył z oczu leśny pył i usiadł, opierając się plecami o drzewo. Prawie nie zdając sobie z tego sprawy, zapadł w sen i obudził się drŜąc z zimna, zdezorientowany, zastanawiając się, gdzie właściwie jest. Ale Gwiazda Północna była wciąŜ tam, gdzie zawsze. Kiedy ruszył w dalszą drogę, krew znów zaczęła mu szybciej krąŜyć w Ŝyłach i wkrótce rozgrzał się. Po drodze natknął się na obóz Cyganów. Pilnowali go straŜnicy i co najmniej jeden wilk. Niewątpliwie zaalarmowani przez zwierzę, męŜczyźni usłyszeli, Ŝe się zbliŜa i krzyknęli, Ŝeby podał hasło; Nestor nie odpowiedział, tylko szybko ruszył dalej. Spuścili z uwięzi wilka, który pobiegł susami jego śladem i od razu go odnalazł. Nestor odwrócił się warcząc i wymierzył kuszę prosto w gardło zwierza. Ale... wilk pomachał ogonem, zbliŜył się węsząc i polizał go po twarzy! Nestor pamiętał jak przez mgłę, Ŝe on i... ten drugi (ktoś bliski? - ale nie miał nikogo bliskiego!) byli lubiani przez psy. Kiedy był dzieckiem, dzikie psy przychodziły z lasu, Ŝeby się z nim pobawić; udomowione wilki czy „psy stróŜujące” tak jak ten, pozwalały na najdziksze zabawy i nigdy się nie zwróciły przeciwko niemu; dzikie wilki ze wzgórz ostroŜnie schodziły mu z drogi, ale nie okazywały wrogości. Nigdy tego nie wykorzystał. W istocie postrzegał przyjacielskie nastawienie wilków jako głupią pomyłkę. PrzecieŜ nie był Cyganem. Był lordem Nestorem! Ale on był jeden, a ich było wielu i powinni być mądrzejsi niŜ ich oswojony wilk. Ruszył dalej... W nocy stracił sporo czasu; spał, obchodził przeszkody, grzązł w mokradłach. Ale prześwitujące przez drzewa, czarne na tle ciemnoniebieskiego nieba góry zbliŜały się z kaŜdym krokiem. ZbliŜał się takŜe świt. W miejscach, gdzie las rzedniał, podchodząc do stóp wzgórz, Nestor trochę odpoczął i spojrzał w stronę Krainy Słońca, gdzie na horyzoncie pojawiło się blade światło przedświtu. Miały upłynąć jeszcze godziny, zanim prawdziwy świt zazłoci wierzchołki gór. Nestor nie bał się słońca; fakt, Ŝe słońce nie miało nań Ŝadnego wpływu, był dziwny. Jego lotniak nie miał tyle szczęścia. To go zastanawiało... ale tak było. Wydawał się pamiętać, Ŝe droga wiedzie przez przełęcz. Ale gdzie ona właściwie była? Na wschód czy na zachód? Był zdania, Ŝe na wschód. Ale gdy ruszył starym i jakby znanym szlakiem u stóp wzgórz... ...Usłyszał nad głową jakiś dźwięk! Ujrzał szare cienie i wielkimi susami pobiegł wśród mgły, kłębiącej się wokół nóg. Po prawej miał las, a po lewej wzgórza wznoszące się do stóp wysokich gór. Ale tam, gdzie szlak zaczynał biec stromo do góry, zobaczył coś wielkiego, szarego i dziwnego, wystającego zza urwiska; to coś kołysało się powoli na tle ciemnoniebieskiego nieba.

Stworzenie patrzyło przed siebie mętnymi oczami, osadzonymi w romboidalnej głowie na długiej, zwęŜającej się ku końcowi szyi. Nie było wątpliwości: to był lotniak! Czekał w miejscu idealnie wybranym do szybkiego startu. A to mogło oznaczać tylko jedno: gdzieś w pobliŜu był jego pan, lord Wampyrów albo porucznik! Co prawda jeszcze była noc, ale dzień zbliŜał się szybko. Kimkolwiek był jeździec, wkrótce musiał wracać. Jeśli go jeszcze tutaj nie było... Nestor zachowywał absolutną ciszę nie chcąc, aby go zauwaŜono, ale aby jednocześnie sam mógł coś widzieć. Poruszał się jak kot i trzymając się najbardziej zacienionych miejsc, prześlizgnął pod skałą, na której tkwił lotniak. Ale po chwili, wyŜej na zboczu, dostrzegł niewyraźne zarysy drugiego stworzenia. A więc dwa lotniaki i najwyraźniej nie pilnowane przez nikogo. To mogło oznaczać jedynie małą grupkę myśliwych. Choć wydawało się niemoŜliwe, aby takie głupie stworzenia były wykorzystywane jako obserwatorzy, Nestor nie ryzykował i pozostawał w ukryciu. Jeszcze pięćdziesiąt kroków i... co to było tam w dole, gdzie leŜały wielkie głazy, niemal dotykając drzew? Ognisko? Tak, ognisko, którego Ŝółto-czerwony płomień migotał pod osłoniętym od wiatru głazem; dym unosił się spiralnie do góry, niosąc zapach pieczeni - z królika? - i Nestor poczuł, jak ślinka nabiega mu do ust. A ta przykucnięta postać, jakby obracała roŜen... czy to jakiś Cygan-samotnik, który właśnie przygotowuje sobie śniadanie? Z pewnością, bo Wampyry nie przepadały za pieczonym mięsem. Ani za królikami! Ale czy ten idiota nie wie, Ŝe w pobliŜu są Wampyry?; co najmniej dwa, albo trzy, jeśli w to wliczyć samego Nestora. Obejrzał się przez ramię. Mgła uniosła się w górę, przesłaniając szlak. śadnego śladu stworzeń siedzących na zboczu; oczywiście wciąŜ tam były, ale całkowicie znikły we mgle i mroku. Ten dureń przy ognisku z pewnością nie zdawał sobie sprawy z ich obecności. Ale Wampyry wkrótce musiały wrócić. A Nestor nie miał wątpliwości, Ŝe wyczują jego obecność! Człowiek siedzący przy ognisku miał jedzenie, a Nestor był głodny; mógł go ostrzec. Nie byłaby to Ŝadna zdrada wobec Wampyrów, bo przecieŜ był wygnańcem. A jego pojawienie się oszukałoby tego samotnika, tak jak oszukał Brada Berea. Ale w kaŜdym razie trzeba było zachować ostroŜność. Kusza Nestora była gotowa do strzału. UwaŜając, aby nie poruszyć luźnych kamieni, schodził w dół, przemykając się od jednego głazu do drugiego, a poniŜej głupiec siedzący przy ognisku kaszlał obracając roŜen i pomrukiwał do siebie, jakby był jedyną istotą na świecie! Nestor był juŜ bardzo blisko, gdy nagle zgarbiona postać umilkła i zaczęła węszyć; podniosła wzrok i zaczęła obracać głowę.

Człowiek mógł być uzbrojony; Nestor nie chciał znowu zostać ugodzony strzałą; skulił się za skałami i dopiero po chwili zdobył się na odwagę, Ŝeby wyjrzeć, a nawet krzyknąć, aby uprzedzić tamtego o swojej obecności. Mgła zgęstniała; zrobiła się lepka. Nestor poczuł gęsią skórkę, kiedy wreszcie zdecydował się wyjrzeć zza skały. Samotny człowiek wciąŜ tam był, ale... ...Nie był juŜ sam! Wynurzywszy się z ciemnego zagajnika i sunąc jak cień nad warstwą mgły, pojawiła się druga postać. Ale tym razem nie moŜna się było pomylić co do jej istoty i zamiarów. Był to Wampyr, a w jego umyśle kłębił się mord! Sama sylwetka była dziwaczna: wystająca, wypukła głowa z karłowatą macką skierowaną w stronę ofiary. Nestor nie miał wątpliwości, ale jakby dla ostatecznego potwierdzenia swojej natury, istota spojrzała na niego - jedno krótkie spojrzenie - kiedy przelatywała obok, zmierzając do upatrzonego celu. Jej oczy Ŝarzyły się jak węgle, płonąc w ohydnie zniekształconej twarzy! Nie mogąc się opanować i odruchowo zrywając się na równe nogi, Nestor niechcący potrącił stopą ruchomy kamień. Człowiek siedzący przy ognisku usłyszał brzęk osypujących się kamieni, obrócił się na pięcie i wstał jednym płynnym ruchem. Ale w ten sposób odwrócił się tyłem do stwora, który juŜ go dosięgał! Działając nieświadomie, instynktownie, Nestor krzyknął ostrzegawczo, wymierzył kuszę i strzelił do Wampyra. Wydawało się, Ŝe instynktownie wiedział, komu powinien być wierny. Zareagował jak Wędrowiec, jak Cygan, nie zaś jak odmieniec, za jakiego się uwaŜał. A moŜe cała sprawa nie była aŜ tak skomplikowana. MoŜe po prostu Nestor zdał sobie sprawę, Ŝe będzie następny! JuŜ prawie dosięgając swej ofiary, lord Wampyrów został ugodzony w szyję i zatoczył się. A Nestor, straciwszy równowagę, zaczął ześlizgiwać się po pochyłości i upadł na plecy u stóp wielkiego głazu, a niedoszła ofiara chwyciła Ŝagiew i zwróciła się w stronę napastnika. Nestor leŜał na ziemi i gapił się z otwartymi ustami na obu. Dopiero teraz, przy blasku ognia, dostrzegł swoją pomyłkę: obie te istoty były Wampyrami!

II

Lordowie Wampyrów, Wran Zabójczooki (zwany takŜe Wścieklicą) i Vasagi Ssawiec, patrzyli na siebie z nienawiścią. Nie zwracali uwagi na leŜącego na ziemi Nestora; nie chcieli, aby odwrócił ich uwagę od ich sporu i wynikłego stąd pojedynku. Teraz, gdy wystrzelił swą strzałę, nie stanowił juŜ Ŝadnego zagroŜenia. W oczach Nestora budzili grozę, byli potęŜni i promieniowało z nich zło. - Ty podstępny sukinsynu! - warknął Wran na Vasagiego, wymachując Ŝagwią przed jego szkaradną twarzą i kopnięciem odsuwając z drogi Nestora. - Więc myślałeś, Ŝe zaatakujesz mnie, korzystając z tego, Ŝe ten głupiec się tu skrada, co? Myślałeś, Ŝe pewnie wezmę brzęk osuwających się kamieni za odgłos twego zbliŜania się, tak? - (W rzeczywistości tak właśnie było.) Połyskujący syfon Vasagiego przypominał trzon jakiegoś dziwnego penisa; rozległ się dźwięk jakby ssania, gdy się wsuwał i wysuwał z pochwy, znajdującej się na końcu ruchomej macki. Szarpnął strzałę, która przebiła podstawę jego grubej, prąŜkowanej szyi, powyŜej lewego ramienia i wyszła z tyłu, omijając kręgosłup dosłownie o włos. Nie odpowiedział na głos, ale Wran doskonale usłyszał jego myśl - Wranie, ty parszywy psie! Tylko szczęśliwy traf i ten cygański pętak ocaliły cię przed moim śmiertelnym pchnięciem. Więc teraz posmakuj mojej rękawicy - zanim wbiję ci się głęboko w kręgosłup i wyszarpnę tę twoją, kulącą się ze strachu pijawkę! Mówił znacznie więcej niŜ zazwyczaj; był to zwykły blef i Wran o tym wiedział; Vasagi nie śmiał odkryć przed nim swych prawdziwych, ukrytych myśli. Jego rana nie była powaŜna: ot, w najgorszym razie kłopot. Ale nawet ukłucie pszczoły mogło przechylić szalę zwycięstwa w czekającej go walce, a strzała Nestora była czymś więcej niŜ ukłucie pszczoły. Wran wiedział, Ŝe Vasagi jest wytrącony z równowagi, więc po co to ciągnąć dalej? Trzymając w lewej dłoni płonącą Ŝagiew, odrzucił do tyłu pelerynę, zwisającą z prawego ramienia, odsłaniając rękawicę bojową, która w świetle ogniska zalśniła Ŝółto-czerwonym blaskiem, kiedy ją zakładał na dłoń. Vasagi zamarkowal cios z lewej; ruchy miał szybkie, jak błyskawica i nawet ze strzałą w szyi był niebezpiecznym przeciwnikiem. WciąŜ rozciągnięty na ziemi, ale juŜ dochodzący do siebie Nestor, spróbował odpełznąć w bok. Ale Vasagi przesuwał się w tę samą stronę i gdy rzucił się na Wrana, zahaczył stopami o nogi Nestora. Na taką właśnie sposobność czekał Wran. Kiedy Vasagi potknął się, Wran ruszył do przodu i cisnął płonącą Ŝagiew w twarz przeciwnika, chwytając równocześnie u podstawy jego

mackę. Podczas gdy rękawica Vasagiego rozorywała mu plecy, Wran wymierzył cios prosto w nos przeciwnika. Umysł Wrana zasygnalizował jego makabryczny zamiar; Vasagi zorientował się, co mu grozi, ale nie mógł juŜ nic uczynić i tylko w myślach rozpaczliwie wykrzyknął - Nieee! Jego telepatyczne przeraŜenie było tak wielkie, Ŝe nawet Nestor je usłyszał. W jego Ŝyłach płynęła krew Harry'ego Keogha, a poza tym miał odziedziczony po nim, choć jeszcze niewykształcony dar mentalisty; krzyk Vasagiego przeniknął do jego umysłu i zmroził go do szpiku kości. Jakoś zdołał się podnieść, ale niezdolny do ucieczki oparł się bezwładnie o głaz. Vasagi jakoś zdołał uniknąć pierwszego ciosu przeciwnika, ale Wran nie przestawał ściskać jego macki. Następnie przekręcił rękawicę i tuŜ przed zadaniem ciosu z knykci rękawicy wyskoczyły ostre jak brzytwa kolce. To, co nastąpiło potem, Nestor zarejestrował jako rozmazaną krwawą plamę. Rękawica Wrana wbiła się w drŜącą mackę Vasagiego, prawie przecinając ją na pół; wiszącą jeszcze na kilku ścięgnach mackę Wran oderwał szybkim ruchem, po czym cofnąwszy się o krok, cisnął w ogień i zaśmiał się prosto w okaleczoną twarz Vasagiego, który zataczał się tam i z powrotem, trzymając się za zalaną krwią twarz. Mimo Ŝe Wran sam przeŜywał męczarnie - spod jego rozerwanej peleryny zwisały strzępy ciała, odsłaniając Ŝebra - śmiał się! - No i jak cię teraz będą nazywać? Vasagi Zaśliniony? Z rany na twarzy Vasagiego buchała krew, a cierpiał tak straszliwie, Ŝe z oczu, na wpół oślepionych przez ogień, popłynęły mu łzy. Wyciągnąwszy przed siebie rękę, wymachiwał rękawicą na prawo i na lewo, jak ślepiec, usiłujący wymacać drogę. Ale Wran nie znał litości. Nie przestając się śmiać, znów chwycił płonącą Ŝagiew. Wtedy Vasagi rzucił się do ucieczki, ale potknąwszy się o wystające skały, przewrócił się jak długi. Wran w mgnieniu oka skoczył obiema nogami na wyciągnięta rękę Vasagiego. Rozległ się trzask pękającej kości i Vasagi wydał okrzyk bólu, który tym razem było słychać doskonale. Nestorowi kompletnie zaschło w gardle. Rozglądał się wokół, szukając swojej kuszy. Wypadła mu z dłoni, kiedy zsuwał się po skalnym rumowisku i teraz leŜała wśród skał. Nestor dojrzał przyćmiony blask metalu i zaczął się posuwać w tę stronę, stale obserwując, teraz tak nierówną walkę. Wran zerwał rękawicę z dłoni Vasagiego i odkopnął ją daleko w bok. Na wpół oślepiony, pozbawiony rękawicy bojowej, z bezwładnie zwisającym ramieniem, Vasagi próbował podnieść się na nogi. Za kaŜdym razem, gdy mu się to juŜ prawie udało, Wran kopnięciem przewracał go znowu. W końcu bliski wyczerpania Vasagi opadł bezwładnie na ziemię. Wtedy Wran przykląkł

obok niego na jedno kolano, chwycił strzałę, która wciąŜ tkwiła mu w szyi i zaczął nią obracać, a tamten nie przestawał zwijać się z bólu. DrŜącą ręką Nestor podniósł kuszę, naciągnął cięciwę, wyjął zapasową strzałę i... - Tak, załaduj broń - zaledwie o parę kroków od niego rozległ się tubalny głos Wrana. Załaduj i daj mi. - Nestor zastosował się do pierwszego polecenia, po czym wymierzył kuszę we Wrana. Ten wyprostował się, stale trzymając obutą stopę na szyi Vasagiego. - Doskonale - powiedział, wpatrując się czerwonymi oczami w Nestora - na co czekasz? Zastrzel mnie, jeśli jesteś pewien, Ŝe potrafisz trafić mnie prosto w serce. Bo jeśli nie, lepiej zrób tak, jak mówię. Nestor wreszcie odzyskał mowę. - Jesteś... Wampyrem! Wran skinął głową. - A ty jesteś głupcem! Ale głupcem, który prawdopodobnie uratował mi Ŝycie. W kaŜdym razie oszczędziłeś mi wielu kłopotów. Jestem więc twoim dłuŜnikiem. Ale jeśli wystrzelisz we mnie tę strzałę, będę ci winien o wiele, wiele więcej. I spłacę swój dług pomalutku, a twoje wrzaski będą tak głośne, Ŝe ze szczytów gór ruszą lawiny! No, to jak, mój chłopcze? Nie kaŜ mi czekać i umieść swą strzałę w sercu tej wstrętnej istoty. - Zdjął nogę z szyi Vasagiego, który z wysiłkiem usiadł. Nestor spojrzał na niego i przestraszył się jeszcze bardziej niŜ przedtem... taki ohydny, Ŝałosny widok... trzeba go uśmiercić z litości. Miał tylko jedną strzałę. Popatrzył na wstrętnego krwawiącego Vasagiego, a potem na Wrana. Ten ostatni bardziej przypominał człowieka; był nawet przystojny. A w kaŜdym razie porządnie ubrany. Wyglądał jak lord Wampyrów w kaŜdym calu tak, jak Nestor zawsze sobie wyobraŜał, a teraz wierzył, Ŝe sam nim jest. - Ha! - prychnął Wran. - Nie masz odwagi, Ŝeby to zrobić, co? Ale kiedy ja wydaję rozkazy, oczekuję, Ŝe moi niewolnicy wykonają je w mgnieniu oka! - Niewolnicy? - warknął Nestor w odpowiedzi. - Jestem ...lord Nestor! - Co takiego?! - Wran zmarszczył brwi, odsunął się od Vasagiego i zrobił krok w stronę Nestora. - Jesteś kim? Powiedziałeś, lordem? - Z tyłu za nim Vasagi podniósł lewą ręką ostry kamień i chwiejąc się, wstał. Nestor krzyknął. - Uwaga! - Wran zgarbił się, przykucnął i odskoczył w bok. W chwilę później strzała wypuszczona przez Nestora świsnęła w powietrzu i przebiła zbroczoną krwią bluzę Vasagiego. Ale tym razem kiedy upadł, juŜ się nie podniósł...

Strzała przeszła tak blisko serca Vasagiego, Ŝe go zupełnie sparaliŜowała. Z pomocą Nestora Wran zaciągnął za nogi bezwładne ciało Vasagiego na południowy stok góry, gdzie wbił w ziemię kołki i przywiązawszy do nich ciało Vasagiego, unieruchomił go twarzą w dół i tak miał pozostać do wschodu słońca. - Oczywiście wtedy nas tu juŜ dawno nie będzie - powiedział Wran. - Szkoda, bo wyobraŜam sobie, jak wielką przyjemność sprawiłoby mi słuchanie jego wrzasków, gdy zacznie go palić światło słońca! - Jego wrzasków? - Nestor spojrzał z przeraŜeniem na unieruchomione ciało. - Ale jak będzie mógł krzyczeć? - W myślach - wyjaśnił Wran. A Nestor przypomniał sobie, jak „usłyszał” krzyk Vasagiego, kiedy Wran zabierał się do odrywania jego macki. - Och! - powiedział. Wran obrócił na niego swe szkarłatne oczy i prychnął. - Ha! Nie wiesz zbyt wiele, jak na „lorda”, co? - I wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A jakim rodzajem lorda właściwie jesteś? - Jestem wygnańcem - Nestor uniósł brodę. - Wygnano mnie z Krainy Gwiazd. A teraz tam wracam. - Coś takiego! - tamten pokiwał głową i powaŜnie poskrobał się w brodę. Ten chłopak zaczynał go bawić. - Wygnano cię, mówisz? Pewnie za jakąś ohydną zbrodnię, tak? Zbrodnię przeciw Wampyrom? - Nie wiem - Nestor pokręcił głową, przejechał dłońmi po włosach i dotknął blizny w zranionym miejscu. - Nie... pamiętam. - Wran zajrzał mu głęboko w oczy; wydawały się zamglone i puste. Najwyraźniej ten chłopak ledwie zdołał ujść z Ŝyciem z jakiegoś napadu. Ale teraz był juŜ zdrów, przynajmniej w sensie fizycznym. - Więc masz być lordem Wampyrów, tak? - Wran znów pokiwał głową. W jego głowie zaczynał przybierać kształty zabawny plan. Nie wiedział, czy się powiedzie; trzeba było poczekać i zobaczyć. Ale jeśli chodzi o Vasagiego Ssawca, Wran miał ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem. - Słuchaj, nie kaŜdy moŜe zostać lordem - rzekł. - Ale dla ciebie moŜe mógłbym to załatwić. - Po czym spojrzał na południe, gdzie na horyzoncie juŜ pojawiła się blada zorza i natychmiast zmruŜył oczy. - Ale musimy zrobić to szybko. - Zrobić co? - Nestor był naiwny niczym dziecko. Podskoczył, gdy Vasagi wydał bulgoczący dźwięk, w miejscu, z którego przedtem wyrastała macka, pojawiły się czerwone pęcherzyki i zaczął odzyskiwać przytomność.

Wran nie odpowiedział, ale w jego oczach czaiło się zło. Po chwili zapytał - Jesteś... głodny? - Spojrzał na Vasagiego. - Ja jestem głodny, a ten tutaj ma w sobie pijawkę. Gdyby nasze role odwróciły się, zrobiłby mi to samo. Nestor znów miał ochotę zapytać - Co zrobiłby? - Ale nie odezwał się ani słowem, tylko cofnął się o krok. Wran ukląkł, a jego metamorficzna twarz coraz mniej przypominała człowieka. Usta rozszerzyły mu się znacznie, a zęby w sposób widoczny wydłuŜyły się, wystając ze szkarłatnej jamy ustnej; przebiwszy zakrwawione dziąsła, przypominały zakrzywione sztylety. Były ostre jak nóŜ i rozmiarem dorównywały noŜowi Nestora. Nos Wampyra - przedtem spłaszczony, z wielkimi czarnymi nozdrzami - teraz był dziwnie poskręcany i drŜał jak u nietoperza. A oczy wydawały się tryskać krwią. - Teraz odejdź - mruknął, rzucając Nestorowi spojrzenie, które wykluczało jakikolwiek sprzeciw. - Ale nie za daleko. A kiedy cię zawołam, przyjdź natychmiast. - Tępymi palcami rozerwał bluzę Vasagiego i zaczął wgniatać jego kręgosłup. Nestor potykając się wrócił na ścieŜkę, która doprowadziła go do dogasającego ogniska Wrana. W powietrzu unosił się teraz wyraźny zapach pieczonego mięsa, który najwyraźniej zwabił jakiegoś lisa albo zdziczałego psa; zwierzę czmychnęło na dźwięk kroków Nestora. Lis - tak, to był lis - złapał cały roŜen, który przewrócił się na bok, upuścił gorące mięso i zniknął w ciemności, ale po chwili powrócił, aby znów chwycić kawał gorącego mięsa. Przedtem Nestor nie przyjrzał się temu, co się piekło na roŜnie, ale teraz, gdy mięso leŜało na ziemi, dymiąc, a lis pochwycił je znowu, zobaczył, co to jest. To znaczy wydawało mu się, Ŝe poznał, co to jest. I wtedy nie chciał juŜ wiedzieć nic więcej, tylko Ŝe nie mógł juŜ wymazać z pamięci poczerniałego kształtu maleńkiego, cygańskiego niemowlęcia! Była to „przynęta”, której uŜył Wran, aby zwrócić uwagę Vasagiego i przywieść go do zguby. - Nestorze, teraz chodź tutaj! - Wołanie Wrana przeniknęło rzadką mgłę. Nestor podniósł wzrok i zobaczył, Ŝe zbliŜa się świt. Migocząca nad górami Gwiazda Północna była juŜ znacznie słabiej widoczna. Ale gdy znów ujrzał tę złowieszczą gwiazdę, cel jego wędrówki powrócił równie Ŝywy, jak przedtem i całe przeraŜenie znikło. Strach? DrŜenie? Niepokój? Nie, to było jego dziedzictwo. Był lordem Nestorem i powracał do domu. Podszedł do Wrana i zobaczył, co ten uczynił, co wciąŜ kontynuował: istny koszmar! Ale wraŜliwość Nestora była powaŜnie upośledzona, czy moŜe uległa swoistemu odwróceniu. To, co jeszcze niedawno napełniłoby go przeraŜeniem, teraz budziło jego fascynację. Były to rzeczy, które uleciały albo zostały wymazane z jego pamięci, które musi sobie przypomnieć, których musi się od nowa nauczyć, jeŜeli ma mu się powieść w Krainie Gwiazd. MoŜe źródłem jego obecnych cierpień było przede wszystkim niedocenianie tych rzeczy!

Wran dostrzegł jego niezdrową fascynację i kiwnął głową. - No cóŜ, muszę przyznać, Ŝe jesteś rzadkim wyjątkiem. Dałem ci szansę ucieczki - juŜ prawie świt i muszę wracać; nie miałem zamiaru cię ścigać - ale ty wciąŜ jesteś tutaj. Naprawdę chcesz być Wampyrem. Nestor prawie go nie słyszał, spojrzał na niego i zobaczył, Ŝe jego twarz znów przypomina człowieka. Ale głównie wpatrywał się w Vasagiego: jego plecy były rozerwane na całej długości, a wewnątrz wiło się coś czarnego - jego pijawka? - jednak jej ruchy były coraz słabsze; przypominały zdychającego węŜa, jakby wtopionego w kręgosłup Vasagiego. Pijawka była przebita i ociekała krwią barwy tak intensywnej, jakiej Nestor nigdy przedtem nie widział; tą samą krwią była zbryzgana twarz Wrana. Głosem przepełnionym zdumieniem, ale nie strachem, Nestor zapytał. - Co było powodem waszej walki? Bo najwyraźniej obaj jesteście Wampyrami. Wran wybuchnął śmiechem. - CzyŜ to nie wystarczający powód? - Po czym powiedział, juŜ powaŜniejszym tonem Obraził mnie. - Wzruszył ramionami. - Właściwie jeden obraził drugiego. Nasza rywalizacja dotyczyła róŜnych dziedzin i nie mogła trwać dłuŜej. Mieszkaliśmy zbyt blisko siebie i zbyt często wchodziliśmy sobie w drogę. W końcu doszło do tego, Ŝe naszą rywalizację mogliśmy rozstrzygnąć tylko w taki sposób: jeden z nas musiał umrzeć. Ale nie chcieliśmy, Ŝeby naszym kosztem zabawiali się nasi „bracia” i nasza „siostra” z ostatniego zamczyska. Dlatego nasz pojedynek miał być sprawą czysto prywatną i mieć miejsce tutaj, w Krainie Słońca. Jedynym warunkiem było, Ŝe mieliśmy przybyć na pole walki sami, a walka miała się odbyć podczas długiej nocy. - A co by było, gdyby Vasagi nie przybył? - Nestor wpatrywał się, jak urzeczony w nerwowe ruchy pijawki, która powoli oddzielała się od kręgosłupa Vasagiego. - Wtedy mielibyśmy do dyspozycji następną noc - odparł tamten. - Ale to było raczej mało prawdopodobne. Bo spędzić tu całą noc oznaczało takŜe spędzić tu cały następny dzień. Co było obwarowane kolejnym warunkiem: kiedy wyruszymy z Krainy Gwiazd, nie będzie nam wolno powrócić, dopóki nie załatwimy sprawy. I tylko jeden z nas mógł powrócić cało. Jakikolwiek inny obrót wypadków byłby potraktowany - jakby to powiedzieć - mało entuzjastycznie, jeśli niejako zwykłe tchórzostwo. Ale ani Vasagi ani ja nie byliśmy tchórzami. - To... coś - Nestor wskazał rozciągnięte na ziemi, okaleczone ciało Vasagiego - właśnie go opuszcza. - Jego pijawka? - powiedział Wran. - Rzeczywiście! Bo wie, Ŝe przegrał. MoŜe będzie miała jakąś szansę... gdzie indziej? - Wyszczerzył zęby w ohydnym uśmiechu i przekrzywił głowę.

- Gdzie indziej? - Nestor obserwował wysiłki pijawki która powoli wydobywała się z ciała Vasagiego, jak długi pomarszczony ślimak. Ślepa, bo w ogóle pozbawiona oczu obróciła głowę w stronę Wrana, wyczuwając jego obecność. Przez chwilę zwlekała, kołysząc się we wszystkie strony, jakby zaraz miała paść z wyczerpania. Miała osiemnaście cali długości, lśniącą pofałdowaną powierzchnię w czarno-zielone cętki i była cała pokryta krwią Vasagiego. - Nowy, silny Ŝywiciel - zachichotał Wran - którego cenna krew uratuje jej Ŝycie - oto, czego jej teraz potrzeba. Tylko, Ŝe nie mogę na to pozwolić, bo jest w niej zbyt wiele z Vasagiego. Więc... podaj mi nóŜ. Nestor uczynił to, a gdy się poruszył, pijawka obróciła się w jego stronę. Wran został juŜ poddany ocenie; miał własną pijawkę, został więc odrzucony jako potencjalny Ŝywiciel. Ale Nestor... nie. Powoli kurcząc się i rozkurczając, pijawka zaczęła sunąć w jego stronę. - O nie, mój przyjacielu! - krzyknął Wran. Rzucił się na nią, chwycił w Ŝelazny uścisk, błyskawicznie odciął jej „głowę” i odrzucił daleko od siebie. Prawie nie było w niej krwi i pozostało juŜ niewiele sił. Na początku wiła się i skręcała, jak ryba wyjęta z wody, ale po chwili znieruchomiała. Wran podniósł się i mruknął - Teraz... patrz! Nestorowi nie trzeba było tego mówić; nie mógł oderwać wzroku od pijawki, której ciało przybrało teraz ziemistą barwę. LeŜąc na grzbiecie, bardziej niŜ kiedykolwiek przypominała ślimaka, a jej podbrzusze lśniło srebrzyście w coraz jaśniejszym świetle przedświtu. W szparze, która mogła stanowić organ rozrodczy, uformowało się coś w rodzaju pęcherzyka, który Wran wskazał, mówiąc. - No właśnie, o to chodziło! Nowonarodzone nie pamięta niczego. Jest na swój sposób podobne do ciebie, Nestorze! Tak, jajo Vasagiego ma własny instynkt. Patrz! W międzyczasie pęcherzyk przekształcił się w małą, szarą kulkę, nie większą od paznokcia, która odłączyła się od ciała rodzica i ześlizgnęła na ziemię. Nestor zobaczył, Ŝe wewnątrz niej coś się porusza. Kiedy był dzieckiem, obserwował kijanki powstające ze skrzeku; tu było podobnie, tylko osłona jaja przypominała cienką błonkę. Nagle błonka pękła z trzaskiem, uwalniając swoją zawartość. Na zewnątrz wyskoczyła mała srebrzysta kulka, pokryta setkami migotliwych włosków, które wiły się jak szalone. Kulka podskakiwała we wszystkie strony wśród leŜących na ziemi kamyków. Wran powiedział. - MoŜesz to sobie wyobrazić? Potrafisz zrozumieć, Nestorze? Ta maleńka, nieszkodliwa kulka jest tym... czym się staniesz! To zarodnik Wampyra! - Ukląkł na jedno kolano, wyciągnął rękę i dotknął kulki, która wbiegła po jego palcu na dłoń i zaczęła wirować jak bąk. Wyciągnął rękę, Ŝeby Nestor mógł się jej lepiej przyjrzeć; nagle kulka znieruchomiała! - Ach! - powiedział Wran. - Testuje mnie. Patrz uwaŜnie.

Nestor patrzył z rozdziawionymi ustami; oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia. Jajo wysunęło pojedynczy czerwony kolec, który łatwo przebił stwardniałą skórę dłoni Wrana. I zaczął go badać! Po chwili kolec cofnął się i jajo znów zaczęło wirować. - Och, jaka szkoda! - wykrzyknął Wran. - Odrzuciło mnie! Gdyby wniknęło do mego ciała... natychmiast zostałoby poŜarte i dobrze o tym wie. Ale twoje ciało to zupełnie inna sprawa! - Wran przestał się uśmiechać; jego oczy nagle zapłonęły piekielnym ogniem i cisnął wampirze jajo prosto w twarz Nestora! Nestor zamknął usta i obrócił głowę w bok. Jednak jajo przylgnęło jak ślina do jego policzka, ale tylko na moment. Po chwili poczuł, jak przesuwa się po jego ciele, wsuwa się pod koszulę i zmierza do jego szyi. Wran miał rację: kierowało się czystym instynktem. Instynkt podpowiadał Nestorowi, Ŝe trzeba je zniszczyć, pozbyć się go, zabić, zanim sam zostanie przetestowany. Na to było jednak zbyt późno, bo w jego przypadku nie było to potrzebne. Kierując się instynktem, jajo wiedziało, Ŝe Nestor jest „wolny”. Kiedy połyskliwa, perłowa kulka znalazła się we właściwym połoŜeniu, przybrała szkarłatną barwę. Wniknęła w jego ciało tak, jak woda wnika w piasek. Przywarłszy do kręgosłupa, połączyła się z jego komórkami nerwowymi. Do owej chwili Nestor nie wiedział, czym jest prawdziwy ból. Teraz się o tym przekonał. Poderwał się, krzyknął i wywijając kończynami wyskoczył w powietrze. Spadł na plecy uderzając w ostre kamienie ale nawet tego nie poczuł, wciąŜ czując, jak wampirze jajo penetruje jego kręgosłup. Znów podskoczył i jeszcze raz, jakby próbując strząsnąć to z siebie. A ból, który teraz przenikał wszystkie zakątki jego ciała - plecy, głowę i kończyny - wciąŜ rósł. W Ŝyłach czuł ogień, który palił mocniej niŜ ocet wylany na otwartą ranę. Potknął się, upadł i potoczył po skalach, ale znów nic nie poczuł, bo rany, które odniósł, były jak drobne zadrapania w porównaniu z nieustannymi atakami bólu, który był jak smagnięcia biczem. Patrząc na to wszystko, Wran Wścieklica śmiał się jak wariat - śmiał się i tańczył, trzymając się pod boki, a potem usiadł, kiwając się ze złośliwą satysfakcją. Śmiał się tak bardzo, Ŝe łzy trysnęły mu z czerwonych oczu, spłynęły po policzkach i zaczęły mu kapać z brody; w końcu oparł się o skałę, obcierając sobie boleśnie plecy. Wtedy... moŜe wreszcie zdał sobie sprawę z cierpień Nestora. Nestor przeŜył panikę i rozpacz, a teraz zmierzał prosto do piekła. Myślał, Ŝe umiera, Ŝe te katusze muszą wkrótce go zabić, ale nie za szybko i wiedział, Ŝe powita śmierć jak przyjaciela, jak wybawienie. Rozsadzało mu czaszkę; kręgosłup miał w ogniu, w Ŝyłach płynął mu kwas, kiedy ona

sam wił się i skręcał, leŜąc na ziemi. Ale gdy Wran się do niego zbliŜył, jakoś zebrał resztki sił, gwałtownym ruchem ukląkł i wychrypiał - P- p- proszę! - No, wystarczy - zgodził się Wran i wymierzył mu silny cios...

- Obudź się! - Twarda dłoń raz za razem uderzała w twarz Nestora, którego głowa latała na boki. Siedział oparty o głaz, wyczerpany; niedawne katusze minęły i teraz czuł pulsowanie we wszystkich miejscach, gdzie miał skaleczenia lub stłuczenia. Otworzywszy oczy, zobaczył ogromną postać Wrana na tle jaśniejącego nieba. Nadchodził świt, i lord Wampyrów stanowił jedynie sylwetkę na tle widocznej na horyzoncie Kiainy Słońca; za nim na niebie było juŜ widać złotą poświatę wschodzącego słońca. - JuŜ idę - oznajmił. - Tam, na skale, czekają dwa lotniaki. Jeden z nich naleŜał do Vasagiego. Jak wiesz, juŜ go nie będzie potrzebował. Masz jego jajo, więc dlaczego miałbyś nie skorzystać z jego lotniaka? Wcześniej, gdy się do mnie zbliŜałeś w nocy, słyszałem kaŜdy twój krok. Jeśli nie jesteś ślepy, musiałeś te stwory widzieć. Mam rację? Nestor kiwnął głową, bo tylko na to zdołał się zdobyć. - No dobrze, mój lordzie Nestorze, reszta naleŜy do ciebie - powiedział Wran. - Jeśli chcesz się udać do Krainy Gwiazd, droga stoi otworem. KaŜ bestii Vasagiego lecieć do domu. A jeśli jesteś zbyt słaby, lepiej tu zostań. Ale ostrzegam cię, Ŝe jajo jest wraŜliwe; kiedy wyczuje, Ŝe na twoje ciało pada światło słoneczne, jego gorączka moŜe cię zabić. Więc leć albo giń - wybór jest prosty. Nestor znów kiwnął głową. Ale jego wzrok nie był juŜ tak nieobecny; w istocie patrzył twardo i uporczywie w twarz Wrana, jakby chciał wryć sobie w pamięć wszystkie jego rysy. - Noc ustępuje - rzekł Wran. - Jeszcze najwyŜej godzina i słońce zaleje swymi promieniami Krainę Słońca. Ale w Krainie Gwiazd jest ciemno i bezpiecznie. Odwrócił się i ruszył w górę, w stronę czekającego lotniaka, czując płonące spojrzenie Nestora na swoich plecach...

Nestor nie mógł iść, więc czołgał się na czworakach. Ale kiedy mijał rozciągnięte na ziemi ciało Vasagiego, coś odezwało się wewnątrz jego głowy - Chłopcze, poluzuj te kołki. Był to jedynie szept, słaby i Ŝałosny. A Nestor jeszcze potrafił odczuwać litość. Popatrzył na Vasagiego: zakrwawiona, okaleczona twarz, pokryta czerwona pianą; złamana ręka i uszkodzony kręgosłup; strzała wystająca z pleców; i szyja, w której ziała wielka rana w miejscu, skąd została wyszarpnięta pierwsza strzała. A mimo to wciąŜ Ŝył!

- Tak, ale umieram - znów usłyszał ten głos. - Wran powaŜnie mnie zranił, ale to ty mnie pokonałeś. Więc moŜe zasługujesz na to, aby zostać Wampyrem. Ale masz moje jajo, mojego lotniaka... czy musisz takŜe odbierać mi Ŝycie? I tak się kończy - ale proszę cię, niech się nie skończy w ten sposób. Wyciągnij kołki i pozwól, abym doczołgał się do jakiejś jaskini, gdzie umrę. Nie w świetle słońca, bo nie moŜesz wiedzieć, co to za śmierć... dla kogoś takiego, jak ja... umrzeć w promieniach słońca... Nestor doskonale o tym wiedział. CzyŜ jego własny lotniak nie skończył w taki właśnie sposób; stopił się w promieniach słońca i obrócił w dym? Ale wyciągnąć te kołki... a jeśli ten stwór jest wciąŜ niebezpieczny? Śmiech, który rozległ się w jego głowie, był przepełniony goryczą i bolesną ironią. Niebezpieczny? Och, to prawda Ŝe przedtem byłem niebezpieczny! Ale teraz? Nie mam pijawki; jestem cały połamany, jestem jak pusta łupina. Ale ty... ty jesteś, albo byłeś Cyganem. I są w tobie uczucia róŜne od chorobliwych emocji, powodujących Wampyrami. A przynajmniej będziesz je miał jeszcze przez jakiś czas. Dlatego proszę cię po raz ostatni: wyciągnij te kołki. Nestor uczynił to i poczołgał się dalej. Po chwili zdołał się podnieść. Obejrzał się za siebie, ale Vasagi wciąŜ leŜał rozciągnięty na ziemi; nie poruszył się; moŜe juŜ nie mógł. Nestor przestał o nim myśleć i skierował się do swego lotniaka. Stwór zobaczył, jak się zbliŜa i popatrzył na niego swymi głupkowatymi, pozbawionymi blasku oczami. Nestor podszedł do niego ostroŜnie, bo wiedział, Ŝe takie stworzenie moŜe na niego opaść i zmiaŜdŜyć swym cięŜarem. Ale ono samo było wampirem i wyczuło wampira w Nestorze; nerwowo zamrugało oczami, kiedy Nestor chwycił za rząd, ale to było wszystko. Następnie, kiedy wdrapywał się na siodło, zobaczył zwisającą na pasku zakrwawioną rękawicę bojową Vasagiego, gdzie umieścił ją Wran. Oczywiście teraz naleŜała do niego, bo czym jest lord Wampyrów bez rękawicy bojowej? Kraina Słońca była teraz przesłonięta szaro-zieloną mgiełką, mgła unosiła się takŜe nad wciąŜ pogrąŜonym w mroku lasem, a nad odległymi obozowiskami i osiedlami snuł się niebieski dym; budziły się ptaki i zaczynały swój poranny koncert. Na południowym horyzoncie Ŝółta poświa miała za chwilę przerodzić się w złociste palenisko. Nestor wbił pięty w bok swego wierzchowca i szarpnął lejce. - W górę - rozkazał. - Ruszajmy. Stwór wyciągnął szyję, spojrzał nań ze zdziwieniem, rozpostarł skrzydła - i na tym się skończyło. Nestor poklepał go po szyi i szara skóra lekko zadrgała - nic więcej.

- W górę! - krzyknął, mocniej wbijając pięty w bok stwora, w miejscu, gdzie buty Vasagiego pozostawiły ślady w pokrytej futrem skórze lotniaka. Stwór chrząknął i zadrŜał, ale nadal tkwił nieruchomo. Nestor miał rozwiązanie w głowie i w końcu na nie wpadł. - Masz lecieć! - powiedział. - W górę, do nieba i do domu, do Krainy Gwiazd. A moŜe wolisz stopić się w promieniach słońca, które zaraz wzejdzie? - Metamorficzne mięśnie napięły się, jak spręŜyny. Ale stwór wciąŜ nie chciał go słuchać. AŜ nagle przyłączył się doń wyczerpany „głos” Vasagiego. - Tak, zawsze byłeś wiernym stworzeniem. Kiedy ci kazałem czekać, czekałeś. Ale teraz naleŜysz do niego. Z radością cię jemu daję... przynajmniej na jakiś czas. Więc leć - leć! Stwór latający rozpostarł skrzydła i napręŜył mięśnie. Potem pochylił się w przód nad urwiskiem, a Nestor kurczowo ścisnął kolana i mocno chwycił lejce. Jeszcze moment i stwór wzniósł się w powietrze! Wiatr smagał Nestora po twarzy, gdy jego dziwny wierzchowiec szybował nad Krainą Słońca, powoli nabierając wysokości. Ale mieli lecieć zupełnie gdzie indziej i Nestor krzyknął - Do Krainy Gwiazd! Do Krainy Gwiazd! - Wykorzystując prąd termiczny, lotniak wzniósł się wyŜej i skręcił w stronę gór. Wszystko, czego Nestor dokonał, wszystko, czego się nauczył, a potem zapomniał pozostało tam, na dole, w zasnutych mgłą dolinach i lasach...

Nathan posuwał się wzdłuŜ biegu Wielkiej Ciemnej Rzeki, odwiedzając po drodze Pęknięcie Skał, Wiele Pieczar, bliźniacze kolonie Jezioro Światła i Jezioro Gwiazd oraz Kości Bestii. PodróŜował głównie drogą wodną, rzeką płynącą głęboko pod pustynią; czasami, gdy rzeka zwęŜała się jedynie do wąskiego tunelu, musiał płynąć promem, a czasami, gdy wypływała na powierzchnię, szedł od oazy do oazy. Mijał liczne kolonie Tyrów, choć tylko niewiele z nich liczyło więcej niŜ stu mieszkańców. Nawet Otwarte Niebo, które było największą osadą, jaką dotąd odwiedził, miało tylko dwustu sześćdziesięciu mieszkańców. Według Atwei, całkowita liczba Tyrów nie przekraczała pięciu tysięcy. Wzrost tej liczby oznaczałby obniŜenie poziomu Ŝycia, poniewaŜ obszar, jakim dysponowali, był ściśle ograniczony. Nathan poznawał zwyczaje ludowe i uczył się, gdziekolwiek się znalazł, nawiązując silne więzi przyjaźni z Tyrami, nigdy nie zapominając o okazywaniu pokory, którą ten pustynny lud - i ich zmarli - tak bardzo w nim podziwiał. Ucząc innych, Nathan takŜe się uczył. Natknął się na takich, którzy „znali” liczby, ale Ŝaden z nich nie przewyŜszał wiedzą Ethloi'ego ze Starszyzny. Studiował to, co Ethloi mu pokazał, pracował nad jego „układem

dziesiętnym” i zgłębiał mnoŜenie, dzielenie, a nawet ułamki dziesiętne, chociaŜ nie znał celu, a nawet nie wiedział, czy taki istnieje; wiedział tylko, Ŝe - jak mu powiedziano - to jest dla niego waŜne. Czasami wywoływał wir liczbowy, chwytając całe sekcje ich zmiennych konfiguracji i unieruchamiając je na ekranie swego umysłu, aby je zbadać. Ale to nic nie dało; nadal wydawało się tak obce, jak najodleglejsze gwiazdy. A kiedy na chwilę się rozluźnił... liczby znowu płynęły, imitowały i były wsysane do wiru, ginąc pośród niezgłębionych wzorów... Tyrowie przynieśli mu wieści o Wampyrach. Tutaj, daleko na wschód od wielkiej przełęczy, wiodącej do Krainy Gwiazd, ślady ich działania były mniej widoczne. To, czego się Nathan dowiedział, zgadzało się z jego dotychczasową wiedzą: Ŝe tylko ich garstka przebyła Wielkie Czerwone Pustkowia i osiedliła się w WieŜycy Karen, ostatnim zamczysku. Tam umocnili swoje pozycje, zorganizowali armię i stworzyli rozliczne rodzaje wampirów. PoniewaŜ wszystkie „wyroby” moŜna było znaleźć tuŜ za górami, odległymi zaledwie o godzinę lotu, jak dotąd nie czuły potrzeby organizowania wypadów na wschód; na razie wystarczało im penetrowanie tych terytoriów; przylatywały głęboką nocą i widziano tylko ich cienie na tle księŜyca i gwiazd; obserwowały ziemię z góry, patrząc zazdrośnie na leŜące pod nimi bogactwa, które wkrótce miały stać się ich zdobyczą. Jednak na zachód od przełęczy - wśród wysiedlonych i wywłaszczonych, obleganych mieszkańców Siedliska, Skarpy Tireni, Gminy Mirlu i paru innych miast i obozowisk oraz wszystkich cygańskich plemion, które tamtędy wędrowały - sprawy miały się zupełnie inaczej. MoŜna tam było znaleźć pierwsze prawdziwe ofiary czerwonej zarazy. Jak tylko Wampyry zwerbowały wystarczającą liczbę niewolników i poruczników, „wyprodukowały” odpowiednią liczbę stworów latających i bestii wojennych i zdobyły pozycję bezspornych zwycięzców, nadszedł czas, aby przesunąć granice swego terytorium na wschód. Gwałtowne ataki w Krainie Słońca miały trwać dalej, przybierać na sile i w końcu ogarnąć cały jej obszar. Stary porządek miał upaść, a Cyganie... mieli być jak bydło... Posuwając się na wschód, Nathan spędzał coraz mniej czasu w kolejnych koloniach Tyrów; czuł, Ŝe go ciągnie na wschód, do źródeł tej zarazy, która obecnie rozprzestrzeniała się w Krainie Słońca. MoŜe to właśnie stanowiło główną siłę przyciągającą: nie chciał juŜ dłuŜej uciekać przed tą zarazą; postanowił stawić jej czoło. Bo jeśli nie chciał spędzić reszty Ŝycia wśród Tyrów, ta zaraza w końcu i tak go dopadnie. Z czasem moŜe nawet dosięgnąć samych Tyrów! Kiedy tygodnie spędzone pod ziemią albo na pustynnych bezdroŜach urosły do miesięcy, nazwy osiedli Tyrów zaczęły się zacierać się w jego pamięci: Ośmiodrzew, Jezioro Świetlaka, Ogród Znad Wąwozu i Ogród Spod Wąwozu, Południe Siedmiu Źródeł, Gorące Zdroje, Otchłanny Wir i Osypliwa Jaskinia. W końcu, dzięki zmarłym ze Słonej Niecki poznał imię Prastarego z

Rwącego Nurtu, za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami: był to Thikkoul, który odczytywał przyszłość z gwiazd. Niestety Thikkoul przed śmiercią oślepł i gwiazdy stały się dlań niewidoczne. Ale teraz, dzięki Nathanowi... moŜe będzie mógł znów je zobaczyć? MoŜe nawet odczyta z gwiazd przyszłość samego Nathana. Nathan postanowił porozmawiać z Thikkoulem, ale od Rwącego Nurtu dzieliło go jeszcze wiele mil i wiele kolonii...

Na Ŝyznym obrzeŜu Jeziora Kraterowego, które leŜało na płaskowyŜu wznoszącym się nad pustynią, Nathan odbył rozmowę ze swym przewodnikiem, Septaisem, młodym Tyrem, który był od niego starszy tylko o pięć czy sześć lat. Septais towarzyszył mu juŜ od trzech miesięcy; zostali przyjaciółmi i nie odczuwali w stosunku do siebie Ŝadnej obcości. Nathan ściszył głos, zadając pytanie. - Jak to jest, Ŝe Cyganie i Tyrowie nie znają się nawzajem? Mieszkamy tak blisko siebie, od tak dawna, a mimo to, poza sporadycznymi kontaktami handlowymi, jesteśmy sobie obcy! - Ale... my was znamy - odparł Septais, mrugając. - Tak - skinął głową Nathan - wy nas znacie - przynajmniej częściowo - ale Cyganie nigdy naprawdę was nie poznali. I z pewnością nie wiedzą o tym! - Rozpostarł ręce jakby obejmując całe Jezioro Kraterowe. Przed nimi leŜał ogromny krater o średnicy jednej mili z wewnętrzną kalderą. Przez jaskinie w podstawie jego zachodniej ściany wpływała rzeka, która utworzyła wielkie, niebieskie jezioro, z którego nadmiar wody uchodził przez szczelinę w sterczących skałach, a stamtąd spadał do zbiornika poniŜej, tworząc wir. Następnie woda znikała pod ziemią i wpadała do Wielkiej Ciemnej Rzeki. Dzięki temu, kolonia stanowiła rozległą i piękną oazę. - Masz na myśli nasze oazy i tajemne miejsca? Ale gdybyś o nich wiedział, nie byłyby juŜ tajemnicą. I gdybyś to wiedział... jak szybko dowiedziałyby się o tym Wampyry? - Septais wzruszył ramionami. - Wy, Cyganie, macie swoje tereny, lasy i wzgórza, a my, pustynny lud, mamy swoje. - Nie potępiam was za to, Ŝe nie chcecie się z nami tym dzielić - odparł Nathan. - MoŜe róŜni ludzie powinni Ŝyć razem - powiedział Septais. - Ale nasze doświadczenie mówi co innego. Kiedyś na nasz kraj napadli Wschodni Nekromanci. Wyglądem przypominali Tyrów - znacznie bardziej niŜ wy, Cyganie - ale byli inni. Po pierwsze, nie posiadali zdolności telepatycznych. Jednak dysponowali... innymi zdolnościami. - Mówiono mi o nich - potwierdził Nathan. Septais znów wzruszył ramionami.

- Trochę handlujemy z Cyganami, więc powinni nas znać jako spokojnych ludzi. I to wystarcza. - Rozumiem - powiedział Nathan. - Ale nadal nie rozumiem, dlaczego my nic nie wiemy o was. Choć jesteśmy tak blisko. A jeśli chodzi o waszą telepatię, wiem, Ŝe niektórzy Cyganie posiadali takie zdolności. Czy nigdy nie słyszeli, jak rozmawiają wasze umysły? Czy nigdy się nad tym nie zastanawiali? - StrzeŜemy naszych myśli - odparł Septais. - Od urodzenia do śmierci uŜywamy naszej telepatii ostroŜnie. Wśród Cyganów telepatia jest rzadka. Ale wśród Wampyrów nie! Nathan kiwnął głową. - To ma sens, bo nie zniósłbym myśli, Ŝe mogą się tu zjawić! - Odruchowo zadrŜał i na chwilę zamilkł. Ale ciekawość go nie opuściła. - Dajmy temu spokój - powiedział - jesteśmy sobie bliscy - to znaczy fizycznie i geograficznie - i nie dzielą nas Ŝadne góry. Dziwi mnie, Ŝe samotni Cyganie dotąd nie natknęli się na wasze oazy. - Naprawdę? - powiedział Septais. - Jesteś tym zaskoczony? No cóŜ, twoja geografia ma moŜe mocne oparcie w Krainie Słońca, ale tutaj, na pustyni się nie sprawdza. Pytasz, dlaczego ludzie dotąd się na nas nie natknęli? - Wskazał na północ i na zachód. - Tam, jakieś sześćdziesiąt mil stąd znajduje się wschodni skraj gór, które opadają ku Wielkim Czerwonym Pustkowiom. WciąŜ trzymając uniesione patykowate ramię, obrócił się powoli o dziewięćdziesiąt stopni na wschód. - A tam, przez tysiące mil rozpościerają się Wielkie Czerwone Pustkowia. Za nimi znajduje się dalsza część Krainy Słońca, góry, Cyganie i Wampyry: dla ciebie, nieznana i legendarna kraina. Ludzie, Cyganie, nigdy nie przebyli Wielkich Czerwonych Pustkowi. Jak mogliby tego dokonać, skoro nawet Tyrowie tego nie dokonali? Będziesz pierwszym spośród Cyganów, ale obejdziesz je lub przejdziesz pod nimi! Nathan popatrzył w kierunku wskazanym na początku przez Septaisa. - Kraina Słońca, tylko sześćdziesiąt mil stąd - powiedział zamyślony. - A na płaskim jak stół horyzoncie nie widać Ŝadnej grani, bo góry leŜą dalej, tam, gdzie świat się zakrzywia. I oczywiście masz rację: dlaczego ktokolwiek zdrów na umyśle miałby tam się zapuszczać? Lasy ustępują miejsca obszarom zarośniętym trawą, a te z kolei przechodzą w busz i dalej w obszary piaszczyste, a w końcu w pustynię, która ciągnie się daleko na południe. Jedynie chudzi, ciemnoskórzy nomadowie mogą mieszkać na pustyni, ale ich egzystencja pośród wypalonych słońcem wydm, skalistych kanionów i jałowych równin jest wyjątkowo niepewna. Więc, jak zawsze przypuszczaliśmy, wiemy tak niewiele. - Skrzywił się. - Ale tak sobie myślę: gdyby mój lud miał wymrzeć czy zostać wybity... albo gdyby został odmieniony przez Wampyry, czy nieliczni mogliby przetrwać tam, na pustyni?

- To jest pytanie do starszyzny - westchnął tamten. - Gdybym był jednym z nich... wiesz, nigdy bym ci nie odmówił i starał się znaleźć odpowiedź. Czuję bowiem twój smutek; czuję, jak z ciebie wypływa wielkimi falami. Wielki smutek, ale takŜe nienawiść - do Wampyrów! - „Czujesz” to? - Nathan uśmiechnął się krzywo. - A więc mnie szpiegujesz? - Nie ma potrzeby! - odparł Septais. - Ale pomyśl: moŜe powinieneś nauczyć się strzec swoje myśli, Nathanie, tak jak to czynią Tyrowie. Czasami są tak silne, Ŝe muszę się przed nimi bronić, Ŝeby mnie nie odepchnęły! - Tak silne? - Spojrzał na Septaisa i skinął głową, ale twarz miał ponurą. - MoŜe, ale chciałbym, Ŝeby były silniejsze; tak silne, abym mógł myślą odesłać wszystkie Wampyry w niebyt! Zwłaszcza jednego, imieniem Canker Psi Syn. Tamten pokręcił głową i wziął Nathana za rękę. - Sama wola nie wystarczy - powiedział. - Nikt nie potrafi myślą powołać czegoś do istnienia, ani unicestwić. Nawet gdybyśmy to potrafili, nie chcielibyśmy tego czynić. Bo we wszystkich tkwi zarówno dobro jak i zło. Kto wie, o czym moŜe pomyśleć człowiek, kiedy jest smutny i sfrustrowany? - Zło jest we wszystkich - powiedział Nathan. - Tak, masz rację, ale w Wampyrach jest go o wiele więcej! Wiem, bo przekonałem się o tym na własnej skórze. I moŜesz mi wierzyć, utopiłbym ich w moim wirze liczb, gdybym tylko mógł! - No dobrze - powiedział Septais - w takim razie musisz się jeszcze wiele nauczyć, bo jak dotąd twoje liczby są tak ulotne, Ŝe nie utopiłaby się w nich nawet mucha. Musisz teŜ wszystko przemyśleć, bo choć twoje myśli są pełne pasji, są zarazem nieopanowane i ciebie samego mogą przywieść do zguby! I tak przez usta Septaisa przemówiła mądrość, której trudno się było spodziewać po tym młodzieńcu...

Nathan był juŜ wśród Tyrów przez rok i pięć miesięcy - około siedemdziesięciu trzech dni gdy przez Czerwoną Nieckę wydostał się na skraj Wielkich Czerwonych Pustkowi. Przed jedenastoma dniami rozstał się z Septaisem i odtąd miał róŜnych Tyrów za przewodników, kiedy podróŜował wzdłuŜ biegu Wielkiej Ciemnej Rzeki. Ale teraz podziemny potok zmienił nazwę: zwano go Wielką Czerwoną Rzeką, od barwy minerałów, wymytych przez rzekę z jej brzegów. Nowym przewodnikiem Nathana był Ŝwawy staruszek imieniem Ehtio, który miał tylko podstawowe informacje o tym nie nadającym się do zamieszkania obszarze. W upiornej poświacie szkarłatnego zmierzchu Ehtio pokazał Nathanowi mapę narysowaną na jaszczurczej skórze, na

której dokładnie zaznaczono bieg rzeki, począwszy od ich ostatniego przystanku, Dziesięciu Zdrojów, do miejsca, gdzie się obecnie znajdowali. - Rzeka skręciła na północ - powiedział - i doprowadziła nas do Wielkich Czerwonych Pustkowi. A to - rozejrzał się wokół, mrugając - to są właśnie Wielkie Czerwone Pustkowia, a dokładniej ich południowy skraj. Jak za chwilę zobaczysz, nazwa jest wyjątkowo trafna. Wspięli się do góry schodami wydrąŜonymi w ścianie wielkiej studni. Sto pięćdziesiąt stóp niŜej stała przycumowana ich łódka, w której czekali tyryjscy wioślarze. Nie było tu Ŝadnej kolonii; przystanek miał być bardzo krótki; Nathan miał czas zaledwie rozejrzeć się wokół. I od razu znienawidził to miejsce. Stojąc na nierównej krawędzi studni, powoli obrócił się, omiatając wzrokiem Wielkie Czerwone Pustkowia. Wszędzie widział to samo: fale czerwono-czarnych wydm, poprzedzielane ogromnymi popękanymi pęcherzami, z których część zapadła się, a pozostałe były wypełnione bulgoczącym, Ŝrącym płynem. Nathan wyczuł obecność smoły, siarki, nieznośny smród siarkowodoru i odór silnych kwasów. Kontury wydm przypominały zmarszczki na chorej skórze, jak gdyby cały ten krajobraz stanowił zwłoki jakiegoś monstrualnego trupa, zmarłego od zarazy, którego ciało gniło i rozpadało się. Był zmierzch. Południowy horyzont mienił się barwami ochry; tak wyglądał tu zachód słońca, którego promienie z trudem przenikały unoszące się opary. Północny horyzont był zupełnie czarny. Nad głową migotały gwiazdy, których blask czasami zanikał, przesłaniany przez smog. - Powietrze jest tutaj szkodliwe - powiedział Ehtio. - Nie moŜemy tu zostać. - I to ciągnie się przez tysiące mil? - Nathan pokręcił głową i skierował się w stronę schodów. - Wcale nie chcę tu zostać... Wilgotne, stęchłe powietrze, wydostające się ze studni, wydało im się wręcz oŜywcze. Schodząc w dół w świetle migocącej pochodni, Nathan spytał. - Co się tam stało? Czy ktoś to wie? - Nie ma co do tego pewności - Ehtio pokręcił głową. - To było zbyt dawno temu i teraz stanowi legendę, mit. Nie mogę za to ręczyć. - Jednak mi opowiedz. - Pewnego dnia, dawno temu, z nieba spadło białe słońce. Przemknęło nad światem, jak płaski kamyk, odbijający się od powierzchni wody. To jedno z miejsc, w które uderzyło; siła uderzenia była tak wielka, Ŝe Ŝelazna powłoka pękła i spadła na ziemię w postaci niezliczonych szczątków. Temperatura ziemi wzrosła; róŜne substancje chemiczne znajdujące się w glebie wydzieliły się i utworzyły sadzawki; kwasy przeŜarły metalową powłokę białego słońca, zamieniając ją w rdzę. Ten proces trwa do dziś dnia. Ale jądro białego słońca odbiło się raz jeszcze.

Kurcząc się, pomknęło na zachód i spowodowało wypiętrzenie gór, a samo zostało wchłonięte przez ziemię. Nathan pokiwał głową. - U nas Ŝyje bardzo podobna legenda. Według niej, białe słońce spadło na Krainę Gwiazd i utworzyło zasłaną głazami równinę. Jest tam jeszcze teraz - widziałem je - jak zimne oko świecące oślepiającym blaskiem. Ale to nie wszystko, bo według naszej legendy, ta kula zimnego, białego światła stanowi rodzaj bramy do leŜącej poza nią Krainy Piekieł. - Poza nią? - spojrzał na niego Ehtio. - Po drugiej stronie. - Nathan pokręcił głową. - Nie potrafię tego opisać. Ale... to nie jest zwyczajna legenda, bo ludzie z innego świata przeszli przez tę bramę. A stwory z Krainy Gwiazd przedostały się na tamtą stronę. - Stwory? - Wampyry! Słyszałem, jak mówiono, Ŝe niekiedy rzucają jednego ze swoich do tej bramy. - Coś takiego! - powiedział Ehtio, powoli kiwając głową. - I w ten sposób Wampyry przeszły przez tę „bramę”, tak? - Znowu pokiwał głową. - No cóŜ, wydaje mi się, Ŝe jeśli ten świat po drugiej stronie dotąd nie był piekłem, to jest nim teraz. - Nathan przypomniał sobie, Ŝe swego czasu Lardis Lidesci powiedział prawie to samo...

W Czerwonej Niecce rzeka znowu skręciła na południe, biegnąc pod stosunkowo czystą pustynią. Zawartość rdzy w wodzie była tak duŜa, Ŝe przez następne sto mil woda miała czerwoną barwę. Czterdzieści mil na wschód od Czerwonej Niecki i osiemnaście mil na południe od Wielkich Czerwonych Pustkowi leŜała kolejna kolonia Tyrów o nazwie Rude Szczyty. Nathanowi przypominała śółtogórze; przypominała mu takŜe jego tyryjską siostrę, Atwei. Jaskinia Prastarych takŜe była podobna, tyle Ŝe nie było tam Rogei i kryształowego stropu. Rude Szczyty były połoŜone naprzeciw rozległego płaskowyŜu, który rozciągał się ze wschodu na zachód. Patrząc na północ w stronę Wielkich Czerwonych Pustkowi, Nathan zobaczył, Ŝe cały północny horyzont stanowił brudno-czerwoną plamę. Łańcuch gór leŜał daleko na zachodzie; podobnie Kraina Słońca i Siedlisko, które przez całe jego dotychczasowe Ŝycie było dlań domem. Odczuwał tęsknotę nie tylko za swym domem, lecz w ogóle za Cyganami. Kiedyś był samotnikiem; niczego nie pragnął tak bardzo, jak ucieczki do innego świata, bo w tym jego jedyną ostoją była Misha. Teraz jej nie było, a on sam był rzeczywiście w innym świecie, który z kaŜdym dniem coraz bardziej go nudził.

- Ludzie są przekorni - szepnął mu nad uchem Ehtio. - Tak, Cyganie i Tyrowie są do siebie podobni. - Dźwięk jego głosu ściągnął Nathana na ziemię. - Co? Czy znowu myślałem na głos? - Często to robisz - odparł tamten. - JuŜ nie ćwiczysz, jak pilnować umysłu? Nathan myślał o Mishy - nie potrafił się od tego powstrzymać; jej twarz stanęła mu przed oczyma umysłu - ale tak, jak go uczył Septais podczas długich godzin szkolenia metodą prób i błędów, teraz ukrył zarówno myśli jak i obraz. - A jak teraz? - zapytał. Poczuł sondę Ehtio (była jak mrowienie na skraju świadomości), ale potrafił utrzymać go na dystans. - Zupełnie dobrze - oznajmił tamten po chwili. - Ale teraz, gdy twoje myśli są uporządkowane, musisz się bardziej skoncentrować na emocjach. Oba te elementy są ściśle ze sobą powiązane. Nathan kiwnął głową. - JuŜ mi to mówiono. - Nathanie - powiedział Ehtio - poproszono mnie, abym ci powiedział, Ŝe gdybyś tego pragnął, zawsze moŜesz pozostać wśród Tyrów. Był to wielki zaszczyt i Nathan to docenił. - Najpierw muszę załatwić parę spraw - powiedział. - A wtedy... potem ...nie wiem. - Musisz załatwić parę spraw? Chcesz powiedzieć, Ŝe będziesz ryzykował Ŝyciem? Idziesz do Cyganów ze wschodu, którzy bez protestu oddają Wampyrom siebie i swoje dzieci? Tak? A jak postąpią z tobą? - Trudno uwierzyć, Ŝe czynią to swoim współplemieńcom - powiedział Nathan, kręcąc głową. - Nie bez protestu. A jeśli o mnie chodzi... muszę się dowiedzieć, jak tam jest i jak moŜe być w Krainie Słońca. Ehtio wykonał rozpaczliwy gest. - Ale co to da? Co moŜesz zmienić? Nie masz nic do zyskania, a wszystko do stracenia. TakŜe, i my, Tyrowie, moŜemy w ten sposób wiele utracić. - Mnie? - Oczywiście. - Cenisz mnie zbyt wysoko. - Co takiego? Jesteś naprawdę bezcenny! - Muszę juŜ ruszać - powiedział Nathan zdecydowanie. - Ale jestem wdzięczny Tyrom za wszystko, czego się od nich nauczyłem. Będę pracował na swoją telepatią - i nad swoimi emocjami - oraz nad liczbami, które mi pokazał Ethloi. Wydaje mi się, Ŝe musi istnieć jakiś powód, cel tego

wszystkiego. Ale teraz koniecznie muszę się udać na wschód, choćby po to, aby przeprowadzić rozmowę z Thikkoulem z Rwącego Nurtu i odczytać moją przyszłość z gwiazd. - PodróŜ na wschód i rozmowa z Thikkoulem nie wymagają ryzykowania Ŝyciem powiedział Ehtio. - Ale ta ostatnia sprawa to po prostu wymówka, a w najlepszym razie rozpaczliwa nadzieja. Wydaje mi się, Ŝe zamierzasz się poświęcić. - Nie - odparł Nathan. - Zamierzam się doskonalić. Jakiś czas temu - teraz wydaje się, Ŝe to było bardzo dawno - złoŜyłem ślubowanie. MoŜe uczyniłem to w gniewie i przeraŜeniu, ale to jest ślubowanie. JeŜeli je teraz złamię, będzie to... niestosowne. MoŜe moje zdolności stanowią narzędzie, które muszę nauczyć się uŜywać, aby spełnić swój obowiązek. W takim razie dobrze będzie poznać swoją przyszłość. - Jesteś uparty - powiedział Ehtio, ale bez urazy. - Jestem Cyganem - po prostu odrzekł Nathan...

W ciągu dwunastu dni Nathan dotarł do Rwącego Nurtu. Wielka Czerwona Rzeka wpadała do głębokiego szybu rwącym wodospadem, pędzącym przez jedenaście mil wąskim, podziemnym tunelem, po czym jej koryto znów rozszerzało się i dalej płynęła juŜ spokojnie. Ten odcinek był nieŜeglowny; Nathanowi nie robiło wielkiej róŜnicy, jakim szlakiem podąŜy teraz na północ. Jeśli chodzi o Tyrów, na wschodzie leŜały jeszcze tylko dwie ich kolonie, a dalej rzeka wpływała do krainy mitów i legend. Ale Nathan juŜ nie odwiedził tych kolonii; Rwący Nurt stanowił jego ostatni przystanek i koniec podróŜy, która zaprowadziła go ponad dwa tysiące mil od miejsca, gdzie się urodził. Z pozoru miejsce to było po prostu małą oazą, leŜącą dwadzieścia mil na południe od „Krainy Słońca” (przynajmniej tej Krainy Słońca, jaka znajdowała się w tych niezbadanych obszarach). Poza Krainą Słońca były góry, a za nimi „Kraina Gwiazd”. I tam, w ogromnym wąwozie o nazwie Turgosheim, o którym dowiedział się od Tyrów, mieszkały Wampyry. Ale choć Wampyry były tam niekwestionowanymi panami, musiały się poddać tym samym ograniczeniom: ich domeną była noc, a słońce było śmiertelnym wrogiem. Kiedyś Tyrowie handlowali z Cyganami na trawiastym obszarze między pustynią a lasem, podobnie jak to czynili na zachodzie; jakieś trzy lata temu zostało to nagle przerwane w krwawy sposób. Bowiem Cyganie z tych stron byli wyniszczeni. W wyniku prześladowania przez Wampyry, ich wraŜliwość zanikła i przypominali teraz dzikie zwierzęta, którym nie moŜna było ufać. Kiedy grupa handlujących z nimi Tyrów zorientowała się, Ŝe Cyganie ich oszukują, a nawet groŜą, usiłowali wycofać się na pustynię. Wtedy Cyganie na nich napadli i wymordowali, a

nieliczne towary ukradli; w taki sposób Tyrowie zapłacili Ŝyciem za trochę soli leczniczych i kilka jaszczurczych skór. Ocalał tylko jeden człowiek, który powrócił do Rwącego Nurtu i opowiedział, co się stało. Wydarzenie to napełniło Nathana strachem i wstydem. Byli to bowiem Cyganie, jego własny lud. Zamierzał ich odwiedzić, ale moŜe teraz powinien zmienić plany... W kaŜdym razie, najpierw musiał załatwić swoje sprawy i w ciągu jednego dnia potwierdził swoje kwalifikacje w mauzoleum o nazwie Sala Nieskończonych Godzin. I tam odbył rozmowę z Thikkoulem, który obecnie stanowił tylko parę czcigodnych łachmanów, spoczywających we wnęce, oświetlonej migocącą świecą. - Więc przyszedłeś - mowa umarłych zabrzmiała jak szept w głowie Nathana. - Nie powinno mnie to dziwić, bo pamiętam jak, zanim oślepłem, ujrzałem to w gwiazdach: odwiedziny kogoś, kto przywróci mi wzrok, choć tylko na krótko. Potem umarłem, a ty wciąŜ się nie pojawiałeś. Pomyślałem wtedy, Ŝe moja astrologia nie zda się juŜ na nic! I praca całego Ŝycia pójdzie na marne. Skąd mogłem wiedzieć, Ŝe nawet po śmierci jest jakieś Ŝycie! - Naprawdę czytasz przyszłość ludzi w gwiazdach? - zapytał podniecony Nathan. - Nie wierzysz mi? - To wydaje się dziwne, ta cała astrologia. - Och, uwaŜasz, Ŝe jest dziwniejsza niŜ telepatia? Dziwniejsza niŜ mowa umarłych, dzięki której mogę się porozumiewać z moimi niezliczonymi kolegami z Wielkiego Zgromadzenia? Dziwniejsza niŜ twoje wyjątkowe zdolności? - Nie o to chodzi, Ŝe ci nie wierzę - odpowiedział Nathan. - Ale nawet Tyrowie wspierają swoją wiarę faktami. Zademonstruj mi to. Tamten zachichotał. - Z przyjemnością! Tylko pokaŜ mi gwiazdy, a ja pokaŜę ci przyszłość. Nathan skinął głową. - Ale w Sali Nieskończonych Godzin nie widać gwiazd. Będę musiał wyjść na pustynię. Poczekaj. Na zewnątrz była noc. Gwiazdy świeciły jak diamenty, ale ich blask był słabszy niŜ w Krainie Gwiazd i nad górami. Nathan szedł po piasku, który teraz był chłodny. W ciszy i ustronności pustyni myśli Thikkoula dochodziły wyraźniej. - PołóŜ się i spojrzyj w górę, w niebo. Pozwól mi popatrzeć twoimi oczami, aby wejrzeć w czas, który był, jest i będzie. Bo tak jak światło gwiazd kryje naszą przeszłość, kryje teŜ przyszłość. Tylko... - Tak? - Nathan rozłoŜył koc, połoŜył się na nim i skierował wzrok na gwiazdy.

- Tylko, Ŝe... najpierw powinienem cię ostrzec: wydarzenia rzadko przebiegają tak, jak je widzę. - Popełniasz błędy? - Widzę, co widzę! - natychmiast odpowiedział Thikkoul. - Ale jak to, co widzę, się wydarzy, nie zawsze jest jasne. Przyszłość, Nathanie, jest pokrętna. OdwaŜny człowiek moŜe ją odczytać, ale tylko głupiec będzie pewien jej znaczenia. - Nie rozumiem - Nathan zmarszczył brwi i pokręcił głową. Thikkoul spojrzał oczami Nathana na gwiazdy - widział je po raz pierwszy od stu lat - i westchnął. - Ach! - powiedział. - Kiedy byłem małym chłopcem, a potem dorosłym męŜczyzną, zawsze mnie fascynowały i fascynują mnie nadal! Nathanie Kiklu, jestem twoim dłuŜnikiem. Ale spłata tego długu moŜe być trudna dla nas obu. - Nie, to będzie łatwe. Tylko odczytaj moją przyszłość. - Ale to właśnie miałem na myśli. Co będzie, jeśli są w niej rzeczy bolesne? Czy mam ci zdradzić zarówno dobre jak i złe rzeczy, jakie cię mają spotkać? - Wszystko, co zobaczysz w gwiazdach. - Zrobię, co do mnie naleŜy - oznajmił tamten i przez chwilę się nie odzywał. A potem... to przyszło w mgnieniu oka, jak rzeka, która nagle występuje z brzegów. Działo się to tak szybko, Ŝe Nathan ledwo nadąŜał chwytać słowa i obrazy, jakie Thikkoul przesyłał do jego umysłu. - Widzę... drzwi! Jak drzwi setki cygańskich wozów, ale płynne, jakby pogrąŜone w pokrytej zmarszczkami wodzie. A za nimi znajdują się fragmenty twojej przyszłości. Drzwi otwierają się. Widzę męŜczyznę, Cygana, tak zwanego „mistyka”. Nazywa się... Iozel! Jego gra to zdrada! Teraz widzę Turgosheim; dwór wielkiego czarnoksięŜnika; jesteś razem z nim. Wykorzysta cię, przejmie twoją wiedzę, zdemoralizuje! Drzwi zamykają się, ale otwierają się następne... - Słońce wschodzi i zachodzi, mijają dni, a ty wędrujesz przez wielki, ciemny zamek, w którym jest wiele jaskiń. Widzę twoją twarz: zapadnięte oczy i posiwiałe włosy. A teraz widzę ...lot ku wolności, tak! Ale... na grzbiecie smoka? I znów drzwi zamykają się, ale otwierają się kolejne. Widzę... dziewczę; was dwoje - a moŜe troje? - razem. Wyglądasz na szczęśliwego; oto kolejne drzwi: teraz wyglądasz smutno... - Niektóre godziny ciągną się długo jak dni; inne przemykają w ułamku sekundy; zarówno te długie jak i krótkie wiodą cię ku przyszłości. A drzwi twego umysłu otwierają się i zamykają bezustannie. Widzę... bitwę - to wojna! - między Cyganami i Wampyrami! ZwycięŜasz i przegrywasz. Teraz widzę oko, białe i świecące oślepiającym blaskiem, podobne do mojego, zanim

umarłem, ale wielkie jak pieczara! Stoisz przed nim, a oko... to kolejne drzwi! Zaczynają migotać! A ty ...ty... Thikkoul przerwał, jakby zabrakło mu tchu. - Tak? - głos Nathana był zachrypnięty z podniecenia... ale głos Thikkoula był zachrypnięty z przeraŜenia, gdy wreszcie wykrztusił - Ty znikłeś!

III

W chłodnych i ponurych godzinach przedświtu, które były tym bardziej dojmujące, Ŝe teraz był sam, Nathan opuścił oazę na pustyni, w której kryły się podziemne jaskinie Tyrów. Powiedziano mu, Ŝe warunki aŜ do Krainy Słońca są dobre, a zresztą Nathan przywykł do poruszania się po pustyni i nie było to dla niego szczególnie uciąŜliwe. Noc była jasna i na niebie lśniły gwiazdy; Nathanowi towarzyszył jego cień, który rzucał księŜyc stojący nad górami; ich poszarpany grzbiet rysował się w oddali. Częste deszcze meteorytów pozostawiały na nieboskłonie jasne ślady. Po tak długim czasie spędzonym pod ziemią jego zdolność widzenia w ciemnościach znacznie się poprawiła; widział prawie tak dobrze, jak w świetle dziennym. Jeśli chodzi o kierunek marszu, nie było obaw, Ŝe zabłądzi. śaden Cygan nie znał układu gwiazd tak dobrze, jak on; nawet wśród Tyrów, moŜe z wyjątkiem Thikkoula, nie było mu pod tym względem równych. Kiedy tak szedł szybkim krokiem przez monotonną pustynię, myślał o tym, co powiedział mu Thikkoul i o rozmowie, jaka miała miejsce zaraz po tym, gdy astrolog odczytał jego przyszłość. - Co to znaczy? - chciał wiedzieć Nathan. - Wszystko. I nic. - odpowiedział Thikkoul ze smutkiem. - Mogę to zignorować? - Oczywiście. Ale niestety to nic nie zmieni. - Czy nie mógłbyś wyraŜać się jaśniej? Thikkoul westchnął. - CzyŜ cię nie ostrzegałem? Przyszłość jest pokrętna, Nathanie. Problem jest następujący: czy to, co odczytałem w gwiazdach nastąpi, poniewaŜ - uwierzywszy w to - sprawimy, Ŝe tak się stanie? Czy teŜ stanie się i tak? A jeśli postaramy się tego uniknąć, co wtedy? Czy moŜe być tak, Ŝe nasze działania spowodują dokładnie to, czego staraliśmy się uniknąć? Ale w rzeczywistości nie ma tu Ŝadnej zagadki, Ŝadnej sprzeczności. Odpowiedź jest prosta: będzie to, co ma być! I to wszystko. - Mogę sprawić, aby tak się stało - Nathan podrapał się w brodę, powtarzając to, co przed chwilą powiedział tamten - albo podjąć kroki, aby tego uniknąć, albo wreszcie pozwolić, aby tak się stało. Ale cokolwiek wybiorę, nie będzie to miało znaczenia, tak? - Dokładnie tak. Jednak jest jeszcze jedna komplikacja. To, co odczytuję w gwiazdach, ma często charakter symboliczny. Nie rozumiem, co oznaczają te drzwi, które zobaczyłem w twojej przyszłości: wydawały się być częścią twojej istoty. Nie rozumiem teŜ, co oznaczał lot na grzbiecie

smoka, ani wielkie oko, które cię pochłonęło. To wszystko naleŜy do twojej przyszłości i być moŜe jest jakoś powiązane z twoją przeszłością. Więc sam musisz to zrozumieć. Jeśli nie teraz, to na pewno później... Nathan skrzywił się, przypomniawszy sobie coś, co mu powiedział Thikkoul. - Jak to moŜliwe, Ŝe coś się wydarzy poniewaŜ staram się tego uniknąć? A jeśli wiem o tym białym oku, o którym wspominałeś - w istocie myślę, Ŝe wiem, co to jest - i dopilnuję, abym nigdy się nie znalazł w jego pobliŜu? Jak wówczas mogę zostać przez nie pochłonięty? - Był kiedyś pewien człowiek - odparł Thikkoul. - Bał się wody i miał koszmarne sny, przeczucia, dotyczące swojej śmierci. Poprosił mnie, abym odczytał jego przyszłość w gwiazdach. Uprzedziłem go, Ŝe to niebezpieczne, ale nalegał. Zgodnie z przepowiednią, w ciągu najbliŜszego dnia miał się utopić w jednej ze studni w Rwącym Nurcie, a jego ciało miało przepaść bez śladu! - Nie chciałem mu o tym powiedzieć, ale nalegał. Kiedy się dowiedział, co go czeka, opuścił Rwący Potok, wyszedł na powierzchnię i w pojedynkę udał się za zachód, na pustynię. Chciał uniknąć swego losu, rozumiesz? Znalazł jakieś zacienione miejsce i przesiedział tam cały dzień, aŜ do wieczora. Następnie, zbierając się do powrotu, potknął się i przewrócił, rozbijając bukłak z wodą. W pobliŜu była studnia; podszedł do niej i opuścił bukłak, aby nabrać trochę wody. A kiedy wyciągał bukłak, ściana studni obsunęła się i wpadł do środka. - Studnia łączyła się z Wielką Czerwoną Rzeką; rzeka porwała go; widziano go, jak jeszcze Ŝywy wymachiwał ręką, niesiony prądem, a potem został wessany przez wir i zniknął na zawsze... Kiedy Thikkoul skończył opowiadać, znów westchnął i zamilkł, czekając na reakcję Nathana. - Ale jeśli poszedł na pustynię w pojedynkę - w końcu zapytał Nathan - skąd znasz przebieg wypadków? - W tym momencie wyczuł, jak tamten wzrusza bezcielesnymi ramionami i odgadł odpowiedź, jeszcze zanim ją usłyszał. Oczywiście odpowiedź przyszła w mowie umarłych. - Bo opowiedział mi to wszystko w dniu, w którym umarłem! - potwierdził Thikkoul. - Jego „miejscem spoczynku” jest miejsce wyjątkowo paskudne, Nathanie, bo w rzeczywistości w ogóle nie zaznaje tam spoczynku! Dostał się w wir, gdzie jego ciało pozostaje do dziś dnia, obracając się w kłębiącej się wodzie. W wyniku działania wody, jego ciało zostało całkowicie zniszczone. Ale przynajmniej juŜ nie boi się wody, która dokonała swego dzieła... Później Nathan zapytał Pięciu z Rwącego Potoku, czy znają pewnego człowieka - Cygana i zapewne „mistyka” - który mieszkał w Krainie Słońca. Rzeczywiście go znali: nazywał się Iozel Kotys i kiedyś handlował z Tyrami: wymieniał nędzne Ŝelazne noŜe na skóry i lekarstwa. Ale czy był mistykiem? Stale posługiwał się tym wybiegiem, aby uniknąć włączenia do dziesięciny, aŜ się zestarzał i juŜ nie potrzebował tego stosować. Ale wciąŜ był człowiekiem bardzo przebiegłym!

Wśród Cyganów krąŜyła plotka, Ŝe nawet był kiedyś w Turgosheim, w Krainie Gwiazd! JeŜeli rzeczywiście tak było, był jedynym człowiekiem, jaki kiedykolwiek powrócił zdrów i cały z tego przeraŜającego miejsca. Nathanowi nie pozostawało więc nic innego, jak tylko udać się do Krainy Słońca. Bowiem niezaleŜnie od przepowiedni Thikkoula - a nawet pomimo tych przepowiedni, czy wręcz uprzedzając je - przebył juŜ kawał świata, aby tego dokonać. Jego początkowym zamiarem było przekonanie się, jak Ŝyją tamtejsi Cyganie - i jak będą pewnego dnia Ŝyć jego współplemieńcy - w cieniu Wampyrów. Ale poza tym miał jeszcze inne powody. To, co mu powiedział Thikkoul, było dostatecznie jasne, ale oprócz tego widział jeszcze zamazane, niewyraźne sceny, które odbierał w umyśle astrologa. WraŜenie otwierających się i zamykających niematerialnych drzwi; zamglone postacie, poruszające się tu i tam pośród rozmaitych miejsc; obce twarze, wpatrujące się w niego badawczo. ChociaŜ... dwie z tych twarzy wcale nie były obce, lecz kochające i kochane. Nathan pamiętał słowa Thikkoula i ulotną scenę, która im towarzyszyła. - Widzę... dziewczę; was dwoje - a moŜe troje? - razem. Wyglądasz na szczęśliwego... Oczywiście wyglądałby na szczęśliwego, gdyby to była prawda. Ale jak to moŜliwe? Te zamglone, drŜące kobiece postacie miały twarze jego matki i Mishy Zanesti! I dlatego pod koniec przepowiedni Thikkoula głos Nathana był zachrypnięty z podniecenia. Ale teraz, przypominając sobie pozostałe słowa astrologa, jego podniecenie ustąpiło miejsca niepewności. Nathan od dawna przypuszczał, Ŝe jego matka i Misha nie Ŝyją, albo przydarzyło im się jeszcze coś gorszego, choć nigdy nie widział ich ciał, ani nie znał miejsca ich pobytu. A co miał o nich myśleć w tej chwili? Thikkoul powiedział - To wszystko naleŜy do twojej przyszłości i być moŜe jest jakoś powiązane z twoją przeszłością. Więc sam musisz to zrozumieć. Ale jak miał to zrozumieć? Czy twarze tych dwojga kochanych istot z jego przeszłości były po prostu scenami z przeszłości, które wywierały wpływ na jego przyszłość? Oczywiście wywierały na niego wpływ; zawsze tak będzie. A moŜe ...było w tym coś więcej? A jeśli nadal Ŝyły, nieodmienione przez Wampyry, lecz jako zwykłe niewolnice, słuŜące w jakimś zamczysku lub dworze w Krainie Gwiazd? A jeśli tak, to jak je odnaleźć? Dlatego właśnie Nathan szedł do Krainy Słońca w świetle jaśniejącego dnia, gdy gwiazdy świecące nad głową stopniowo gasły, a łańcuch gór rósł przed nim jak miraŜ na pustyni. Jego przyszłość tkwiła właśnie tutaj; z kaŜdą sekundą była coraz bliŜej, a poniewaŜ nie mógł jej uniknąć, mógł równie dobrze spróbować stawić jej czoło. I gdzieś na szlaku, niczego nie podejrzewając, czekał na niego Iozel Kotys. To mógł być właściwy początek...

W dzieciństwie Nathana Cyganie z Krainy Słońca woleli trzymać się blisko gór. Większość szlaków Wędrowców wiodła przez wzgórza, a rzadko lasem. Było kilka powodów: chmury, które nad szczytami gór zamieniały się w deszcz, zapewniały wodę; na stokach Ŝyło mnóstwo zwierzyny; u podnóŜa gór, w skałach, moŜna było znaleźć kryjówkę w licznych jaskiniach. Jednak tutaj sytuacja była odmienna. Podczas gdy ludzie Ŝyjący na wschodzie byli Cyganami, albo od nich pochodzili, nie byli Wędrowcami. MoŜe - a właściwie niemal na pewno byli nimi kiedyś, ale teraz juŜ nie. Teraz, całkowicie zdominowani przez Wampyry, Ŝyli w nędznych osadach (w istocie w zagrodach) i juŜ nie zmieniali miejsca pobytu. Nathan wiedział, Ŝe dawno temu w Krainie Słońca jego współplemieńcy stali się Wędrowcami, aby unikać Wampyrów i opierać się ich atakom, a osiedlili się dopiero po ich rzekomym „zniszczeniu”. Ale tutaj ludzie osiedlili się, poniewaŜ Wampyry kazały im to uczynić, co dało początek haniebnej dziesięcinie. Ich osady były rozmieszczone równomiernie na całym terenie, jak targowiska, dokąd lordowie i ladies z Krainy Gwiazd regularnie wysyłali poruczników, aby uzupełnić zapasy w swych dworach. Tylko, Ŝe w przeciwieństwie do zwykłych targowisk, Wampyry niczego nie „kupowały”, lecz brały to, co uwaŜały za swoją zdobycz. Oznaczało to część wszystkich plonów, od zboŜa i oliwy począwszy, a skończywszy na zwierzętach i krwi - głównie ludzkiej. Na północ od obszarów porośniętych trawą, na skraju lasu, leŜało dwanaście równo oddalonych osad spośród całkowitej liczby około pięćdziesięciu: cztery były na zachodzie, a osiem ciągnęło się w kierunku bagien, znajdujących się w nienadających się do zamieszkania obszarach na wschodzie. Tyrowie oceniali, Ŝe odległość między Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami a strefą bagien wynosi ponad sześćset mil; dlatego Nathan uwaŜał, Ŝe ma szczęście, iŜ pierwsza z osad leŜących na zachodzie, nazwana Vladis na pamiątkę jej załoŜyciela, jest miejscem, gdzie zamieszkał Iozel Kotys. Ubrany w bogaty strój, Nathan o brzasku opuścił pustynię i znalazł się na sawannie, skąd ujrzał na skraju odległego jeszcze lasu błękitno-szary dym porannych ognisk wznoszący się leniwie ku niebu. Skręciwszy lekko na lewo, skierował się w stronę najbliŜszego skupiska domów w miejscu, gdzie wycięto drzewa i znajdowała się niewielka polana. Pierwszego człowieka spotkał na trawiastym obszarze, na samym skraju lasu: był to myśliwy, który z kuszą polował na króliki. Nathan usłyszał cichy świst strzały i schylił się, a po chwili zobaczył trafionego królika, który zadrgał kilkakrotnie i padł martwy. Po czym... ujrzał, jak człowiek z kuszą wstaje z klęczek, a w chwilę później i myśliwy zobaczył Nathana. Przez chwilę stali nieruchomo naprzeciw siebie w odległości nie większej niŜ dziesięć kroków, po czym myśliwemu opadła szczęka, a twarz pokryła bladość.

Nathan zbliŜył się do niego bez obaw. W końcu człowiek ten był Cyganem, a Tyrowie powiedzieli mu, Ŝe choć tym ludziom nie moŜna było ufać, przynajmniej moŜna się było spodziewać, Ŝe go nie zabiją. Nie, jego Ŝycie było zbyt cenne. Mogli go oddać Wampyrom, Ŝeby zyskać ich wątpliwą przychylność - ale nigdy nie ośmieliliby się sami odebrać mu Ŝycia. Zresztą, jeśli nie liczyć noŜa, Nathan był nieuzbrojony, więc nie stanowił bezpośredniego zagroŜenia. Jednak na podstawie reakcji myśliwego moŜna by sądzić, Ŝe jest wręcz przeciwnie, Ŝe Nathan stanowi zagroŜenie i to nie byle jakie! Człowiek upuścił broń i upadł na kolana, drŜąc na całym ciele. Wykrztusił jakieś niezbyt zrozumiałe słowa powitania czy przeprosin. UŜywał języka Cyganów, ale miał dziwny akcent. Nathan zmarszczył brwi, spojrzał mu w oczy... i nagle słowa męŜczyzny nabrały znaczenia. Ale nawet z pomocą swej jeszcze niewykształconej telepatii Nathan stwierdził, Ŝe jego myśli stanowią bezładną mieszaninę, a to, co mówił, było jeszcze bardziej poplątane. - Dobry! - wysapał tamten. - Jesteś wcześnie... danina będzie dopiero o zachodzie słońca! To znaczy... dlaczego jesteś tutaj? Nie, nie - zamachał rękami - to nie moja sprawa! Wybacz mi, lordzie, błagam! Jestem głupcem, ale zaskoczyłeś mnie i język mi się plącze. Jednak... słońce! Chodź, schowaj się w lesie! Skryj się w cieniu! Teraz wszystko stało się jasne. Ten człowiek myślał, Ŝe Nathan jest Wampyrem, a co najmniej porucznikiem! Porównując się z nim, Nathan zobaczył, jak łatwo było o pomyłkę: jego ubranie było wykonane z cienkiej skóry, miał jasne włosy i dziwne, niebieskie oczy, ale przede wszystkim bladą karnację, która na tle słońca mogła się wydać szara; natomiast myśliwy był niewątpliwie Cyganem, lecz innym niŜ wszyscy, jakich dotąd widział Nathan. Gdzie podziała się jego duma? Miał jakieś dwadzieścia siedem lub dwadzieścia osiem lat, był cały brudny i obszarpany; włosy miał potargane i pełne wszy, a na twarzy i dłoniach otwarte rany. Nawet największy samotnik ze starej Krainy Słońca bardziej dbał o siebie niŜ ta nędzna postać! MoŜe był niedorozwinięty, ale jeśli tak było, dlaczego dali mu kuszę? Z pewnością umiał się nią posługiwać. - Wstań - powiedział Nathan, kręcąc głową. - Nie jestem Wampyrem. - Nie jesteś...? - przez twarz tamtego przemknął wyraz zdziwienia, ale po chwili oczy zwęziły mu się podejrzliwie. - Ale naleŜysz do nich. - Nie naleŜę do nikogo - odparł Nathan, podchodząc bliŜej. - Jestem wolnym człowiekiem i nie musisz się mnie obawiać. - Złapał męŜczyznę za ramię i pomógł mu wstać, ale tamten cofnął się przeraŜony. - Jesteś wolnym człowiekiem - wybełkotał tamten. - Tak, tak, oczywiście! A ja jestem głupcem, który za duŜo gada i zadaje za duŜo pytań, a to ty jesteś od zadawania pytań, ja zaś powinienem tylko odpowiadać!

Nathanowi zrobiło się niedobrze. MoŜe ta kreatura to był jednak jakiś wioskowy idiota, ale to, co powiedział, podsunęło mu pewną myśl. - Masz rację - powiedział, kiwając głową. - Tego właśnie potrzebuję: trochę cienia i odpowiedzi na parę pytań. - Więc pytaj! - krzyknął tamten, kuląc się i cofając w stronę lasu, porzuciwszy swą kuszę. Pytaj, o co chcesz, lordzie. Jeśli tylko potrafię na twe pytania odpowiedzieć, uczynię to! Nathan podniósł kuszę, załadował zapasową strzałę i zabezpieczył broń; tamten jęknął i podniósł drŜące ręce do góry, jakby próbując powstrzymać niechybny strzał. Nathan popatrzył na niego, potem na kuszę, którą trzymał w rękach i znów zmarszczył brwi. - O co chodzi? - powiedział. - Człowieku, nie mam zamiaru się zastrzelić! Czy zawsze witasz obcych w taki sposób? - Obcych! - tamten nieomal wpadł w histerię. - Czy zawsze witam obcych... w taki sposób? Ale tu nie ma obcych! Kto mógłby przybyć... z wyjątkiem kogoś takiego, jak ty? Jeszcze nie zostałeś zmieniony... ale wkrótce, och wkrótce! NaleŜysz do nich, wiem to, chodź i wypróbuj swój podstęp na swych niewolnikach! - Podstęp? - Ach! Nie! Nie to miałem na myśli! - MęŜczyzna rozpostarł ręce i upadł na kolana po raz trzeci. - Wybacz mi! Mam mętlik w głowie! - Jesteś... głupcem! - Nathan nie potrafił się opanować. Myśliwy natychmiast wybuchł płaczem, wołając. - Nie, nie! Nie zostałem wybrany do daniny! Proszę, nie zabieraj mnie! śądaj, czego chcesz, tylko pozwól mi do końca moich dni być człowiekiem... a nie potworem! - Słuchaj no! - powiedział Nathan twardo. - Tracę z tobą czas. Jest coś, co chciałbym wiedzieć. I tylko tego chcę, niczego więcej. - Odrzucił na bok kuszę. - Pytaj! Pytaj! - Iozel Kotys - gdzie mogę go znaleźć? - Co? Iozel - mistyk? Iozel - pustelnik? - Jeśli tak go nazywacie - Nathan kiwnął głową. - Tak, Iozel! - oczy tamtego rozszerzyły się, jakby nagle coś zaczął kojarzyć. - Oczywiście był tutaj! - Znasz go? - powiedział przez zaciśnięte zęby Natan; jego cierpliwość była na wyczerpaniu. - Tak! Tak, oczywiście! - Myśliwy obrócił się, pokazał na północ, gdzie wśród lasu widać było stromy, porośnięty rzadkimi drzewami pagórek. - Tam... około mili... ten pagórek. U jego stóp

jest jaskinia. Tam mieszka Iozel, sam. Idź przez las w stronę pagórka, a przetniesz ścieŜkę, która biegnie z miasta do jego jaskini. - PokaŜ mi - powiedział Nathan. - Oczywiście, juŜ się robi! - Myśliwy natychmiast ruszył, ale Nathan go powstrzymał. - Weź swoją kuszę. - A tak, moja broń! - męŜczyzna drŜąc oblizał wargi i uczynił, co mu kazano. Po drodze napotkali innych myśliwych; migali niewyraźnie wśród drzew, jak zjawy, które wypełzły spod ziemi, zwabione światłem słońca. Nikt się do nich nie zbliŜył i w ciągu paru minut przewodnik Nathana odnalazł wąską ścieŜkę, wyciętą w lesie. Było juŜ zupełnie jasno, a Nathan miał dosc towarzystwa wystraszonego myśliwego. - Mówisz, Ŝe ta ścieŜka prowadzi prosto do jaskini Iozela, tak? - Tak, lordzie. Na pewno. - Dziękuję ci - powiedział Nathan. - Dalej pójdę sam. - Mogę... juŜ odejść? - Oczywiście - Nathan odwrócił się i ruszył ścieŜką. Ale zdawał sobie sprawę, Ŝe myśliwy cofnął się - zrazu powoli i bez tchu - po czym odwrócił się i zaczął iść na czubkach palców, a potem pobiegł do miasta. Kręcąc głową, Nathan ruszył dalej. Iozel Kotys był juŜ na nogach. Siedząc u wylotu jaskini, pustelnik piekł na gorących kamieniach, koło ogniska, nadziany na szpikulec kawał wieprzowiny. Zdał sobie sprawę z obecności Nathana w tym samym momencie, w którym Nathan poczuł zapach pieczonego mięsa; Iozel spojrzał z półki skalnej, na której się znajdował, w jego kierunku i zobaczył niewyraźną, szarą postać, u której stóp kłębiła się mgła. - Stój! - rozległ się lekko drŜący głos pustelnika. - Kim jesteś i czego chcesz? Nie przyjmuję Ŝadnych niezapowiedzianych gości... - Ale mnie przyjmiesz - zawołał Nathan. A jeśli Iozel go nie przyjmie... to znaczy, Ŝe gwiazdowe przepowiednie Thikkoula są do niczego! U stóp skały stała drabina. Kiedy Nathan podszedł bliŜej, Iozel chciał ją wciągnąć. Nathan chwycił dolne szczeble, przytrzymując ją i spojrzał w twarz pustelnika, który spoglądał na niego gniewnie. Wskutek silnego chwytu Nathana i cięŜaru samej drabiny, Iozel nie dał rady. JednakŜe zwrócił uwagę na strój przybysza i jego dziwną karnację, a kiedy gniew go opuścił, jego miejsce zajął niepokój i jakiś nieokreślony lęk. - Kim jesteś? - wysapał, puszczając drabinę i cofając się o krok tak, Ŝe teraz widać było tylko jego brodatą twarz. Nathan utkwił w nim wzrok i zaczął wchodzić w górę.

- Jestem Wędrowcem - odpowiedział. - I przebyłem długą drogę, Ŝeby się z tobą spotkać, Iozelu. Iozel Kotys był niskim, pomarszczonym, względnie czystym i przyzwoicie odzianym człowiekiem. Choć nie był bardzo stary, cierpiał na jakąś chorobę, która powodowała drŜenie jego kończyn i głosu. Z jego ciemnych oczu sączyła się ropa. - Co takiego? Wędrowiec? - powiedział, patrząc z niepokojem na Nathana i starając się jak najdokładniej mu przyjrzeć, kiedy ten schodził z drabiny na półkę skalną. - I mówisz, Ŝe przebyłeś długą drogę, tak? Jak to moŜliwe? Chyba, Ŝe przychodzisz z Turgosheim. - W tym momencie ściszył zachrypnięty głos do szeptu. Nathan poznał juŜ trochę reakcje tych ludzi i ich obawy. - Iozelu - powiedział - nie zamierzam zrobić ci krzywdy. Po prostu... przyszedłem! - Trudno mu było wyjaśnić powód swojej wizyty. Właściwie nie miał Ŝadnego, poza tym, Ŝe Thikkoul to przepowiedział, a poza tym miał nadzieję, Ŝe spotka się z ukochanymi osobami, o których myślał, Ŝe od dawna nie Ŝyją. Samo to było wystarczającym powodem, ale jak to wszystko wyjaśnić Iozelowi? - Tak po prostu? - powtórzył za nim pustelnik, kręcąc głową. - Nie, bo jeśli jest coś, czego się w Ŝyciu nauczyłem, to Ŝe nic nie jest „po prostu” czymś i Ŝe nikt nie jest „po prostu” gdzieś. Zostałeś przez niego przysłany! - Przez niego? - Przez Maglore'a! Masz mnie... zastąpić! Nathan westchnął. Wszystko, co ci ludzie mówili, w ogóle nie miało sensu. - Nie znam Ŝadnego Maglore'a - powiedział. - Maglore z Runicznego Dworu - w Turgosheim! - powiedział tamten. Teraz Nathan zaczął kojarzyć. Powiedział. - Dwukrotnie dzisiaj zostałem wzięty za Wampyra, albo jednego z ich poruczników. Ale nie jest nim. Jestem Cyganem. - Postanowił powiedzieć wszystko. - Jestem z zachodu, spoza Wielkich Czerwonych Pustkowi. Kiedyś Wampyry tam były, ale zostały przegnane, pobite w wielkiej bitwie. A teraz znów przybyły - stąd. Czy raczej z Turgosheim. Przybyłem, aby zobaczyć, jak Ŝyjecie tutaj, w świecie Wampyrów po to, abym mógł się zorientować, co najlepiej doradzić swoim współplemieńcom na zachodzie. Wzruszył ramionami. - No cóŜ, wygląda na to, Ŝe muszę im powiedzieć, aby walczyli do końca, do ostatniej kropli krwi! Bo najwyraźniej wy tu nie „Ŝyjecie”, tylko po prostu egzystujecie, jak kozy przeznaczone na rzeź. Podczas gdy Nathan mówił, zaczął się drapać w lewy nadgarstek. Pod skórzany pasek musiały się dostać ziarenka piasku, które draŜniły mu skórę, a poza tym wciąŜ czuł się podle po

długim marszu w towarzystwie myśliwego. Ale gdy przestał mówić, swędzenie stało się jeszcze bardziej dotkliwe. Aby temu zaradzić, zsunął pasek z nadgarstka. Obracając dłoń, zobaczył pasek białej skóry, w którą wbiły się lśniące ziarenka piasku, powodując stan zapalny. Nathan wydobył je paznokciem, wtarł ślinę w zaczerwienione miejsce i chciał podnieść pasek. Jednak Iozel, który obserwował uwaŜnie poczynania Nathana, ubiegł go. Marszcząc brwi, wziął pasek i zaczął mu się przyglądać - najpierw z zaciekawieniem, a potem z coraz większym przejęciem. W końcu oczy zwęziły mu się, jakby coś rozpoznając, po czym pokiwał głową i oddał pasek Nathanowi, który zapytał - Czy coś w tym pasku...? Iozel wzruszył ramionami. - Nosisz dziwną ozdobę, to wszystko. Czy masz słaby przegub, który musisz chronić, człowieku z zachodu”? A moŜe ta skręcona pętla to jakiś symbol? MoŜe twoje godło? - W jego drŜącym głosie było coś, co nie podobało się Nathanowi, co sugerowało, Ŝe pustelnik uwaŜał swego gościa za kłamcę. - Wszyscy jesteście tutaj podejrzliwi, pełni lęku - powiedział. - Reagujecie na obcych, jak psy, szczekając i warcząc. Przychodząc tutaj, popełniłem błąd. Nawet gdybym mógł ci pomóc, nie sądzę, abyś był tego wart. Iozel spojrzał gdzieś za niego, na zalaną światłem słonecznym ścieŜkę. Ale było tam coś jeszcze, oprócz słońca. - O tak, przychodząc tutaj, popełniłeś błąd, na pewno! - powiedział pustelnik. Nathan obejrzał się i poczuł skurcz strachu, kiedy zobaczył zbliŜającą się grupkę ludzi. Prowadził ich obdarty myśliwy. - Tam! To on! - wskazał ręką. Kiedy grupka znalazła się u stóp drabiny, Nathan zszedł na dół; Iozel pozostał na górze, stojąc na półce skalnej. Nathan stanął przed przybyłymi i zobaczył, Ŝe byli do siebie dosyć podobni: endogamiczni, brzydcy i obszarpani. Myśliwy nie był wioskowym idiotą; wszyscy ci ludzie byli odziani mniej więcej w taki sam sposób. I wszyscy byli uzbrojeni. - Mam na imię Nathan - powiedział Nathan trochę nieprzekonująco. - Przybyłem z zachodu, zza Wielkich Czerwonych Pustkowi, jako przyjaciel. - Przybył z północy - zawołał Iozel. - Albo raczej stamtąd uciekł - to znaczy z Turgosheim i jest wrogiem, choć moŜe mimowolnym! Dopadną go w mig, a jeśli go tutaj znajdą... MęŜczyźni otoczyli Nathana, oglądali go i dotykali jego ubrania. Jeden z nich wziął jego nóŜ. Nathan stał wyprostowany i starał się nie okazywać strachu. Obrócił się twarzą do męŜczyzny, który wyglądał na ich przywódcę; był krzepki i brzuchaty i jako jedyny robił wraŜenie dobrze odŜywionego W czerwonej, obrzmiałej twarzy świeciły bezczelne oczy. Nathan powiedział doń. - Iozel jest w błędzie. Jestem z zachodu.

- Tak - znów zawołał Iozel, a w jego głosie był wyraźny sarkazm. - I przebył Wielkie Czerwone Pustkowia. No cóŜ na pewno tak było! Tylko popatrzcie, jaki jest odwodniony i otumaniony trującymi wyziewami. A ubranie ma całe w strzępach. - Głos mu stwardniał. - On uciekł z Turgosheim, wierzcie mi. To niewdzięczny pupilek jakiegoś lorda i myślę, Ŝe wiem, którego. Nawet nosi na przegubie godło Maglore'a! Krzepki męŜczyzna kiwnął głową, podrapał się w brodę spojrzał Nathanowi prosto w oczy i chrząknął w zamyśleniu - Iozel ma rację - powiedział. - Nikt jeszcze nie przybył tutaj z zachodu. Zresztą kraina za Wielkimi Czerwonymi Pustkowiami to legenda; nawet nie wiemy czy naprawdę istnieje. - Zmarszczył brwi. - Ale jedno muszę przyznać: nie wyglądasz na Cygana. - To wynik jednego z eksperymentów Maglore'a - znów przerwał Iozel. - To odmieniec! - Co takiego? - przywódca natychmiast odsunął się od Nathana, a za nim pozostali. Wampir? - On nie - Iozel pokręcił głową. - I to jest, przyznaję, zagadkowe. Przygotowywałem sobie jedzenie i miałem dłonie umazane olejkiem czosnkowym, który wtarłem w jego pasek. Gdyby był wampirem, wiemy, co by się stało: odczułby ból. Poza tym ma na sobie ozdoby ze srebra. Na koniec, kiedy pada na niego słońce, nic specjalnego się nie dzieje. - To prawda! - wtrącił brudny myśliwy. - Kiedy się zbliŜał, cały czas padało na niego słońce! - No, tak - powiedział przywódca, lustrując Nathana od stóp do głów. - I co ja mam z tobą zrobić? Nathan spojrzał na niego z obrzydzeniem, a potem popatrzył na Iozela i ich oczy spotkały się. - O czym myślisz, ty niechlujny, podstępny psie? - zastanawiał się Nathan. Podstępny, dokładnie tak, jak powiedział Thikkoul. Myśli Iozela moŜna było łatwo odczytać; jego umysł był otwarty i nie potrafił go zamknąć. Nawet Nathan, choć jego zdolności były jeszcze niewykształcone, nie miał Ŝadnych trudności z pokonaniem jego barier. A moŜe po prostu Nathan rozpaczliwie pragnął odczytać jego myśli. - NaleŜy lub naleŜał do Maglore'a. Jestem tego pewien - myślał Iozel. - Ale czy jest uciekinierem, czy teŜ go tu przysłano? Czy ma mnie zastąpić, czy teŜ ma nadzieję, Ŝe mu pomogę w znalezieniu kryjówki? - No, tak - powiedział Nathan - to, co słyszałem o Iozelu, jest prawdą. - Co to takiego? - zainteresował się krzepki męŜczyzna. Nathan spojrzał na niego z pogardą.

- No cóŜ, Wampyry wykorzystują go jako swego agenta do szpiegowania Cyganów. Was! A on was oszukuje bajeczką o tym, Ŝe jest „mistykiem”, więc nie dostrzegacie, kim naprawdę jest. Powiedzcie mi, czy spotkaliście jeszcze kogoś, kto powrócił z Turgosheim? - Nie słuchaj go, Dobruj! - wrzasnął Iozel. - Co, ja jestem szpiegiem? Nikogo nie szpieguję. Po co miałbym to robić? Chcę tylko być sam. Ale spójrzcie na niego! Ten jego strój, ta dziwna karnacja i ta historyjka! Przebył Wielkie Czerwone Pustkowia, dobre sobie! To oczywiste kłamstwo. Wyciągając szyję, Dobruj popatrzył gniewnie na Iozela. - Tak, i to nie pierwszy raz budzisz podejrzenia, stary pustelniku! Gdybym miał dowód, wówczas... - Znów podrapał się w brodę i spojrzał na Nathana. - Ale na razie co mam z tobą zrobić? - Posłuchaj mnie - Iozel zdołał się opanować - a będziesz wiedział, co z nim zrobić. Dołącz go do daniny i w ten sposób uratuj jednego ze swoich! Dziś w nocy mają przybyć porucznicy Vormulaca, a was jest juŜ niewielu. Więc dlaczego nie miałbyś w ten sposób uzupełnić grupy? JeŜeli uciekł z Turgosheim, z pewnością zabiorą go z powrotem. Dzięki temu ty i Vladis zyskacie punkty, Dobruj. Ale jeśli jest szpiegiem, wynajdą jakiś powód, aby go nie zabierać! A wtedy... będziesz się mógł rozprawić z nim później. Tak czy owak, nie masz nic do stracenia. Dobruj pomyślał chwilę, przekrzywił głowę i jeszcze raz przyjrzał się Nathanowi, zanim podjął decyzję. W końcu kiwnął głową i powiedział - To się trzyma kupy. - W tym momencie jego dwaj ludzie chwycili Nathana za ręce. Próbował się od nich uwolnić, ale wtedy trzeci przystawił mu ostrze jego własnego noŜa do Ŝeber. - Tylko nie to! - rozkazał Dobruj. - JeŜeli ma się znaleźć w daninie, nie powinien doznać obraŜeń. No dobrze, wystarczy. Wracamy do miasta... Kiedy prowadzili Nathana, Dobruj zawołał do pustelnika - A ty, Iozelu, masz być pod ręką, kiedy w mieście zjawią się porucznicy. Jeśli bowiem w wyniku tych twoich oskarŜeń wyjdę na durnia, będziemy sobie musieli pogadać... - Ha! - wykrzyknął pustelnik, wywijając pięściami. - Zobaczysz! Zobaczysz! Dobruj zatrzymał się na chwilę i skierował na niego swe bezczelne oczy. - Tak, zobaczymy, co mamy zobaczyć - powiedział. - Ale masz tam być. - To był rozkaz, któremu nie moŜna się było przeciwstawić. A takŜe wyraźna groźba. Iozel patrzył, jak znikają w lesie, po czym wrócił do jaskini i wziął do ręki wykonane ze złota godło. Dostał je od lorda Maglore'a z Runicznego Dworu. Było to godło samego Maglore'a, a jego kształt był wiernym odwzorowaniem paska który Nathan nosił na przegubie, tylko odlanym z metalu. Mamrocząc przekleństwa, Iozel poszedł do ciemnego kąta, usiadł na brzegu stołka i

zamknął oczy. Tak jak Maglore go nauczył, pustelnik trzymał złote godło w dłoni, czując jego dziwny kształt, a jego myśli szybowały, szybowały, szybowały... ...Nad górami, prosto do Turgosheim...

W mieście Vladis - stanowiącym skupisko około stu dwudziestu ponurych domów z drewna, darniny i skór i nie mających nic wspólnego z takimi nowoczesnymi i duŜymi miastami, jak Gmina Mirlu, Skarpa Tireni czy Siedlisko - Nathan wraz z sześcioma młodymi męŜczyznami był przetrzymywany w drewnianej zagrodzie, która była oczywiście pozbawiona dachu. Wewnątrz niej tylko kilka wąskich daszków osłaniało więźniów przed słońcem. Nie byli to kryminaliści, lecz przeznaczeni na dziesięcinę: „legalna zdobycz” Wampyrów, które po zachodzie słońca przybędą z Turgosheim, aby odebrać tych nieszczęśników. PoniewaŜ męŜczyźni i kobiety byli trzymani osobno, zbudowano dwie takie zagrody. Nathanowi zabrano pasek i zastąpiono go sznurem. Przekazanie Nathana, noszącego srebrne ozdoby, porucznikowi Wampyrów... byłoby nie do pomyślenia! JuŜ miał nigdy nie ujrzeć swego pasa, klamry ani pochwy. Co się zaś tyczy srebrnego medalionu i łańcuszka, który dostał od Atwei przy poŜegnaniu, przemycił je pod miękką skórzaną koszulą. O zmroku, ale przed przybyciem poruczników, ukryje je w wewnętrznej kieszeni. Nathan był śmiertelnie wystraszony, ale starał się tego nie okazywać. Inni, zamknięci razem z nim, byli mniej powściągliwi. Słuchając ich szeptów, było oczywiste, Ŝe porzucili wszelką nadzieję. UwaŜali się za strawę Wampyrów; nawet gdy przychodzili ich bliscy, aby z nimi porozmawiać przez ogrodzenie, prawie ich to nie interesowało. Byli pogrąŜeni w rozpaczy i strachu. Nastroju nie poprawiała wygódka w rogu zagrody. Nathan chciał się odgrodzić od tych przyciszonych rozmów i zająć się własnymi myślami, ale nie potrafił. W końcu, pogrąŜony w apatii, zaczął ich słuchać, zbierając w ten sposób jakieś strzępki informacji. Porucznicy mieli się zjawić mniej więcej w godzinę po zmroku, kiedy na południowym horyzoncie jeszcze czerwieniała łuna zachodzącego słońca. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, zabraliby swoją daninę i po godzinie by juŜ ich nie było; ale gdyby coś było nie w porządku... ktoś musiałby za to zapłacić. Dobruj był wodzem plemienia, a na jego plecach znajdowały się blizny, będące śladem tych sytuacji, gdy liczba „skazańców” była mniejsza niŜ być powinna. Nie chciał juŜ więcej popełniać podobnych błędów. Nawet teraz dwóm udało się uciec i wciąŜ brakowało dwóch męŜczyzn - a moŜe tylko jednego, jeśli wezmą tego dziwnego przybysza więc przed przybyciem poruczników Dobruj musi znaleźć jeszcze jednego kandydata. Tego dnia czas zdawał się płynąć szybciej. Nathan nie przestawał myśleć o ucieczce, ale stojący na zewnątrz ogrodzenia straŜnicy obawiali się o swoje Ŝycie; jeśli ktoś ucieknie... kto

zajmie jego miejsce? Kiedy przyniesiono wodę, Nathan wypił, ale odmówił jedzenia. Inni chwycili je czym prędzej, jak gdyby nie jedli co najmniej od tygodnia. Sytuacja nie była moŜe taka zła, ale nie była teŜ dobra. Nathan dalej słuchał ich rozmów... Od prawie dwóch lat Ŝądania Wampyrów wzrosły, daniny zbierano częściej, a zasoby Krainy Słońca malały z kaŜdą chwilą. Lordowie z Turgosheim drenowali miasta jak nigdy przedtem; wydawało się, Ŝe ciągle im mało; byli teraz tak zgłodniali, jak nigdy. Nikt nie wiedział, jaka jest tego przyczyna; ludzie nie śmieli zapytać. Ale jedno było pewne: ich potworne stwory, nad którymi pracowali za górami, stały się jeszcze bardziej potworne! Od czasu do czasu na wzgórzach rozbijały się gigantyczne, ohydne bestie; oszalałe, skrzeczące, siejące spustoszenie mięsoŜerne potwory, o których wieść dotarła aŜ do miast. Wampyry produkowały w Turgosheim latające stwory z ciała i krwi! Ale te stwory nie miały wiele wspólnego ze stosunkowo łagodnymi lotniakami. I oczywiście nikt nie śmiał zapytać, jakie jest ich przeznaczenie. Nathan nie musiał pytać; pamiętał bowiem aŜ nadto dobrze tę noc, kiedy to prawie sto dni temu... stwór o nazwie Vratza od Wrana zginął podczas ataku na Osiedle - i Nathan wiedział, co ów stwór przekazał przed śmiercią Lardisowi Lidesci! Najpierw prysnęła Gniewica wraz ze swymi ludźmi, ale wkrótce podąŜyli za nią inni. I nawet teraz w Turgosheim trwały przygotowania do kolejnej ucieczki. JeŜeli jakość ich bestii wojennych była taka, Ŝe wciąŜ rozbijały się na wzgórzach... to Gniewica oczywiście miała duŜą przewagę. Jak bardzo Nathan pragnąłby przekazać tę informację Lardisowi Lidesci, jeśli ten jeszcze Ŝył! Nathan wierzył, Ŝe tak jest... W cieple dnia Nathan drzemał, jeśli akurat nie przeszkadzały mu muchy; warto było oszczędzać siły na przyszłość. Śpiąc, śnił o róŜnych rzeczach, ale kiedy się budził, juŜ ich nie pamiętał. Pamiętał tylko mgliście Ŝałosne wycie wilków w oddali. I niektórych zmarłych Tyrów, których smętne myśli dotarły do niego nawet tutaj. Nadeszło i minęło południe; znów przyniesiono im wodę i skórki chleba; straŜnicy zmieniali się wielokrotnie. Nathan spał pod swym daszkiem, budząc się co jakiś czas i wyciągając rękę, aby wchłonąć trochę słonecznego ciepła, bo dzień miał się ku końcowi i zrobiło się chłodno. Choć bowiem dzień w Krainie Słońca miał długość równą połowie tygodnia w świecie jego nieznanego ojca, jednak w obu światach czas biegł nieubłaganie. Później... Nathan poczuł głód. Kiedy tym razem przyniesiono jedzenie, postanowił zjeść. Jego punkt widzenia uległ zmianie. Raz odebrał myśli dziecka, które patrzyło na niego smutnymi oczami zza ogrodzenia - Kiedy nadejdzie moja kolej? Jeszcze długo nie, bo mam tylko sześć lat. Tak, ale to będzie prędzej, niŜ przypuszczasz.

Kolejnym „gościem”, który zjawił się o zmroku, był Iozel Kotys. Jego umysł był, jak otwarta księga; przepełniał go jad, a takŜe zdumienie, ale nie było w nim ani śladu strachu. - Kim jesteś i skąd pochodzisz? Z zachodu? Czy to moŜliwe? Jak się dowiedziałem, nie naleŜysz do Maglore 'a, ale ten bardzo pragnie cię dostać. Ale właściwie kogo? I dlaczego? Nathan spojrzał w gniewne oczy pustelnika, który patrzył na niego spode łba przez szparę w ogrodzeniu. - Aha! - powiedział cicho. - Więc rozmawiałeś ze swoim panem, tak? Jesteś zatem jego niewolnikiem nie tylko cieleśnie? Iozel wydał stłumiony okrzyk zdziwienia i odszedł...

Nathan znów zasnął, tym razem na długo, a kiedy się obudził, skulił się z zimna. Pokazały się juŜ pierwsze gwiazdy, a za ogrodzeniem płonęło ognisko. Rozstawiono stoły, na których rzędem stały beczułki z winem. Wzniesiono niewielki podest, na którego środku ustawiono kilka wielkich drewnianych krzeseł. Dobruj przechadzał się nerwowo tam i z powrotem, czekając. To stało się zupełnie nagle. Gwiazdy pociemniały, kiedy przysłoniło je coś czarnego, ale po chwili znów zamigotały. Następnie dał się słyszeć łopot potęŜnych skrzydeł, a z ogniska wystrzeliły nowe płomienie, gdy cienie przemknęły nad głową, lądując na pobliskim wzniesieniu. Na koniec pojawili się porucznicy Wampyrów. Było ich czterech. Nadeszli wielkimi krokami, wysocy, silni, okrutni i aroganccy; niektórzy w ogóle nie okazywali strachu, a jedynie pogardę; za nimi pojawili się pomniejsi niewolnicy. Nathan zobaczył ich przez ogrodzenie i od razu wiedział, gdzie juŜ przedtem widział podobne postacie. NaleŜały do tego samego rodzaju, co Vratza od Wrana. Nie tracono czasu: Dobruj powitał ich uniŜenie, ale został odepchnięty na bok. Podszedł z nimi do podestu, na którym zajęli miejsca. - Przyprowadźcie ich - rozkazał ich przywódca. Jego szkarłatne oczy były skierowane na zagrodę. - Ale tym razem mają być przyzwoitej jakości, Dobruj. Pamiętasz, jak byłem tutaj rok temu? Tym razem nie wciśniesz mi jakichś mętów! Zaprezentowano kandydatów, najpierw kobiety. Na podest wprowadzono pojedynczo osiem dziewcząt, a porucznik zerwał z nich bluzki, obnaŜając piersi i podniósł spódnice, aby obejrzeć ich uda. Kiedy chwiały się, płacząc i próbując okryć swoją nagość, oblizał wargi i obwąchał je lubieŜnie, jak pies, ale najwyraźniej nie zrobiły na nim wielkiego wraŜenia. - Ujdą - mruknął. - A męŜczyźni?

Kiedy wyprowadzono dziewczęta, przyszła kolej na Nathana i jego sześciu towarzyszy. Nathan wszedł na podest jako czwarty. - O! - powiedział porucznik. - Co my tutaj mamy? Dobruj powiedział szybko - To bezdomny; nie wiemy, skąd jest. Myślę, Ŝe moŜe przyszedł tu... z Turgosheim. Porucznik był o sześć cali wyŜszy od Nathana; chwyciwszy jego twarz w swą wielką dłoń, ścisnął go tak silnie, Ŝe Nathan otworzył usta, odsłaniając zęby. - Co takiego? - porucznik puścił Nathana, który aŜ się zatoczył i zwrócił się do Dobruja - Powiedziałeś, Ŝe jest z Turgosheim? Jak to? Dobruj zamachał swymi tłustymi dłońmi. - Ten jego strój, lordzie, i jego karnacja. On nie jest z naszych stron. Myśleliśmy, Ŝe moŜe... - Bądź cicho! - powiedział tamten. - Nie powinieneś myśleć. To nie twoja specjalność. Ale ten tutaj na pewno nigdy nie był w Turgosheim! Jednak jest najlepszy spośród tych, których dotąd obejrzeliśmy, więc nie mam do ciebie pretensji. Teraz pokaŜ mi resztę. Pozostałą trójkę wprowadzono razem; porucznik ledwie na nich spojrzał, po czym zwrócił się do Dobruja. - Brakuje jednego - warknął ostrzegawczo, a jego oczy były teraz jak szparki. - Ósmy zaraz tu będzie - odrzekł Dobruj, a od ogniska dobiegły odgłosy przepychanki. Jego ludzie przywlekli Iozela Kotysa, który kopał i krzyczał. Ale gdy zobaczył wampiry, natychmiast umilkł. Główny porucznik patrzył na niego przez kilka długich chwil, po czym znów obrócił wzrok na Dobruja i powiedział gardłowym głosem, w którym kryła się wyraźna groźba - To chyba jakiś Ŝart, Dobruj. - Złapał wodza pod pachy, przyciągnął bliŜej i mocno ścisnął. - Mam nadzieję, Ŝe jednak nie - Dobruj przełknął ślinę, cięŜko dysząc z bólu i zamacha lewą ręką. - Lordzie! - zawołał. - Proszę, wysłuchaj mnie! Wszystkie wasze zapasy umieściliśmy na wozie, dokładnie tak, jak miało być. Owoce, orzechy, miód, zboŜe, paszę dla zwierząt i wino. A te beczułki, które widzisz na stole, to dodatek - dla ciebie! Błagam cię, spróbuj! - Jeden z jego ludzi podbiegł, niosąc dzban. Porucznik chwycił go, nabrał pełne usta i wypluł na głowę Dobruja. - Tak, dobre to wino! - powiedział, puszczając wodza. - Ale co mam zrobić z tym tutaj? wskazał na Iozela, który czołgał się u stóp podestu. Iozel podniósł wzrok. - Zabierz mnie do Maglore'a! - krzyknął. - On mnie weźmie. Kiedyś naleŜałem do niego, zanim odesłał mnie tutaj... - O! - oczy porucznika rozszerzyły się. - To ty! Mag o tobie wspominał: jesteś jego szpiegiem!

- No proszę! - Iozel wykrzywił usta w uśmiechu, zdając sobie sprawę, Ŝe Dobruj wlepia w niego wzrok, a oczy pozostałych ludzi płoną nienawiścią. - Wiedziałem, Ŝe tak będzie. - Rzeczywiście - powiedział porucznik. - Maglore powiedział: „JeŜeli w daninie znajdzie się Iozel, weźcie go, ale w Ŝadnym razie nie przyprowadzajcie do mnie. Skoro zdradził swych współtowarzyszy, jak moŜe mi słuŜyć? Ale dwory zawsze potrzebują zapasów poŜywienia, a nawet odraŜające mięso to wciąŜ mięso!” Tak rzekł Maglore! - Nie, nie! - Iozel skoczył na równe nogi i rzucił się do ucieczki. - Zatrzymajcie go! - rozkazał Dobruj ponuro. Jeden z jego ludzi zdzielił pustelnika w głowę, a ten runął na ziemię jak długi. I w ten sposób było po wszystkim. Główny porucznik zszedł z podestu i podszedł do grupki czekających ludzi. Wybrał dwie najładniejsze dziewczyny, Nathana i jeszcze jednego młodzieńca, po czym przemówił do towarzyszących mu pomniejszych wampirów - Ta czwórka leci z nami. Reszta zaś ma iść przez przełęcz. Dopilnujcie, aby nie zgubili się gdzieś po drodze. Odprowadził ich wzrokiem, kiedy szli wraz z wyładowanym wozem leśnym szlakiem, po czym bez słowa ruszył przez miasto w stronę czekających lotniaków, które kiwały swymi groteskowymi głowami, przysiadłszy na czubku wzniesienia. Nathan i jego towarzysz dostali do niesienia po małej beczułce wina; wraz z dziewczynami wypchnięto ich na czoło; porucznicy zamykali pochód, niosąc beczułki z taką łatwością, jak gdyby były puste. To, co nastąpiło potem, było jak sen. Wielkie szare stwory, kiwające się w nocnym mroku; ładowanie beczułek do ich cuchnących toreb; przywiązywanie ludzi do siodeł. OstrzeŜono ich - Jeden fałszywy ruch, a zrzucimy was w dół; przekonamy się wtedy, czy potraficie latać jak Wampyry! Potem nastąpił zawrotny lot w górę, gdy lotniaki rozpostarły swe ogromne skrzydła; długi czas szybowali nad lasem, wzgórzami a potem nad poszarpanym górskim grzbietem; w końcu zaczęli powoli opadać w kierunku grani, iglic pomarańczowo-Ŝółtych strumieni płonącego gazu i kominów W dole rozciągało się królestwo Wampyrów: ponure mury obronne, jarzące się czerwonawym blaskiem okna i balkony, wreszcie wspólne stanowiska startowe i stanowiska lądowania; wszystko to spoczywało na dnie wielkiego, mrocznego wąwozu Turgosheim...

W normalnych warunkach Maglore nie zniŜyłby się do uczestnictwa w losowaniu i rozdziale przyszłych niewolników; wysłałby kogoś, aby ich zabrał w jego imieniu. Jednak teraz sytuacja była wyjątkowa i jeśli Iozel Kotys powiedział prawdę, ten Nathan nie był zwykłym mieszkańcem Krainy Słońca.

Przyprowadzono trzy grupy kandydatów: czterech z miasta Vladis, pięciu z Gengisheim i sześciu z Kehrlowej Grani. Była to sama śmietanka, przeznaczona do specjalnych celów; zwykli ludzie mieli przybyć piechotą. Ale losowanie miało być takie same dla wszystkich: kościane pałeczki w torbie, a jedynym sędzią - szczęście. Losowanie najlepszych odbywało się według ścisłego harmonogramu. Maglore powinien się uwaŜać za szczęściarza, Ŝe właśnie przypadła jego kolej; gdyby tak nie było, musiałby prowadzić powaŜne pertraktacje i nawet wtedy mieć szczęście, aby dostać tę osobliwość, Nathana, zanim ten zostanie ...uszkodzony. Ale dziś nie miał szczęścia (juŜ wyciągnięto jego pałeczki dostał dwie przeciętne dziewczyny i nieokrzesanego młodzieńca), więc musiał czekać i przygotować się na pertraktacje. Dlatego właśnie został dłuŜej, dopóki Nathana nie wylosowała Starucha Zindevar. Zindevar nie była obecna podczas ciągnięcia losów; podobnie lordowie Eran Strup, Grigor Syn Haka i Lom Pokurcz Trollowego Dworu. Wszyscy oni byli czymś zajęci - najprawdopodobniej wytwarzaniem kolejnych stworów - i przysłali swych poruczników. Ostatecznie przedstawiciel Zindevar dostał swoją trójkę - dwóch męŜczyzn i tego, którego Maglore uwaŜał za najbardziej interesującą „pozycję” - i skierował się do stanowisk startowych. Maglore zostawił jedną trzecią swojej „zdobyczy” (gburowatego młodzieńca) pod opieką jednego ze swych niewolników i w towarzystwie półnagich, pojękujących dziewcząt dogonił porucznika Zindevar, który robił wraŜenie niezadowolonego. - Nie miałeś szczęścia? - powiedział. - Co? - zaskoczony męŜczyzna obejrzał się, zobaczył Maglore'a i powiedział - Och! - po czym niezgrabnie się skłonił. - Lord Maglore! - Jego zmieszanie było zrozumiałe; było rzeczą dość niezwykłą, Ŝe lord Wampyrów rozmawia z porucznikiem innego lorda czy lady; nawet porucznicy naleŜący do danego lorda nie byli uwaŜani za osoby zasługujące na uwagę. - Szczęścia? - męŜczyzna miał skwaszoną minę, przyglądając się dziewczynom Maglore'a. Wygląda na to, Ŝe ty, panie, miałeś go aŜ za wiele! A co do Zindevar... - wzruszył ramionami. Maglore skinął głową. - Nie będzie zadowolona, mając trzech chłopaków, to pewne. - Ha! - zmarszczył brwi tamten, po czym spiorunował wzrokiem prowadzonych przez siebie niewolników. Nathan, przestraszony nie mniej niŜ jego dwaj współtowarzysze, był zafascynowany dwoma aspektami dotyczącymi Maglore'a: jednym z nich było jego imię, które wymienił Iozel Kotys jako imię swego pana, a drugim był jego budzący respekt wygląd. Bez wątpienia był owym magiem, który pojawił się mgliście w umyśle Thikkoula, kiedy ten czytał przyszłość Nathana z gwiazd i przed którym Thikkoul go ostrzegał. - Wykorzysta cię, przejmie twoją wiedzę, zdemoralizuje!

I podczas gdy pozostali jeńcy skulili się, unikając wzroku porucznika Zindevar, Nathan stał wyprostowany i wpatrywał się w Maglore'a. Tak po prostu reagował i nie było w tym w gruncie rzeczy nic aroganckiego czy obraźliwego, ani w stosunku do Maglore'a ani teŜ w stosunku do brutalnego porucznika. Ale oczy tego ostatniego zapłonęły, poniewaŜ wziął naturalną ciekawość Nathana za zwykłą bezczelność. - Co? - ryknął, chwytając Nathana za klapy jego kurtki. - Dlaczego ty...?! - Trzymał go tak przez chwilę, po czym syknął i gwałtownie go odepchnął; następnie złapał się za dłoń, jakby go coś ugryzło. Kurtka Nathana rozdarła się, a spod niej ukazał się srebrny medalion Atwei, który Nathan miał owinięty wokół szyi. WciąŜ zaskoczony porucznik gapił się na swą wielką dłoń. - Co to jest? powiedział, tym razem szeptem, kiedy zauwaŜył medalion na szyi Nathana. - Srebro? To nie do wiary! Więc chciałeś mnie otruć? Ty... nadęty, mały...! DrŜącą dłonią wskazując medalion, wychrypiał - Zdejmij go! Rzuć na ziemię! Nathan uczynił, co mu kazano i stanął plecami do kamiennej ściany. Warcząc, porucznik zrobił krok w przód i rozdeptał medalion potęŜnym buciorem. Medalion pękł i na ziemię wypadł lok włosów. - Ha! - męŜczyzna schylił się, chwycił czarny kosmyk i pokazał go Nathanowi - A co to jest? - To... pamiątka - wyjąkał Nathan. - Włosy łonowe... pewnej dziewczyny. - Coś takiego! - MęŜczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu, kopnął resztki medalionu i podsunął Nathanowi przed oczy swoją szarą dłoń. Skóra dłoni była twarda, zrogowaciała. Kiedy Nathan patrzył, pokryła się łuską, jak jakaś okropna broń. Następnie porucznik splótł dłonie, ściskając miedzy nimi lok włosów, po czym rozkruszył je na czarny proszek, który niby tabakę przytknął do nosa i mocno wciągnął drŜącymi z podniecenia nozdrzami. - Fantastyczne! - aŜ zapiał z zachwytu, oblizując się poŜądliwie. - Była ładna? - Była Tyranką - odrzekł Nathan, nie ukrywając satysfakcji. Jeśli miał umrzeć, mogło to nastąpić w tej właśnie chwili. - To był pustynny trog! Przez chwilę panowała kompletna cisza, przerywana jedynie pojękiwaniem towarzyszy Nathana. Następnie szara twarz porucznika jeszcze bardziej zszarzała i nabrzmiała tak bardzo, jakby miała za chwilę pęknąć. Jedną ręką chwycił Nathana za gardło, a drugą zamachnął się, chcąc go uderzyć. Takie uderzenie zmasakrowałoby twarz Nathana na zawsze. Jednak w tym momencie wkroczył do akcji Maglore.

- Czekaj - powiedział spokojnie, ale głosem nie znoszącym sprzeciwu. - Tylko go uszkodzisz i nie ubijemy Ŝadnego interesu. I powiem Zindevar, Ŝe straciła dwie śliczne towarzyszki zabaw. Ręka porucznika zastygła w powietrzu; obrócił głowę i rzucił Maglore'owi gniewne spojrzenie, po czym zmarszczył brwi i zapytał - Jakiego interesu? - W końcu opanował się, zamrugał i nieco się odpręŜył. - Lordzie Maglore - powiedział - Nie chcę być nieuprzejmy, ale to lady Zindevar wydaje mi rozkazy, nie pan. - Tak i kaŜe wypruć ci wnętrzności - zachichotał Maglore - jeśli nie zabierzesz tych dziewczyn do Iglicy Staruchy w zamian za tego fircykowatego młodzieńca. Decyduj się, ale szybko! Teraz porucznik stał się podejrzliwy. Ponownie zerknął na Nathana. - Tak? A co w nim takiego jest? Dlaczego chcesz wziąć kogoś, kto jest albo idiotą albo jest najzwyczajniej bezczelny, albo wreszcie jedno i drugie? śeby przemycać srebro do Turgosheim, coś takiego! Kompletne szaleństwo! Czy Cyganie nie uczą juŜ teraz niczego swych bachorów z Krainy Słońca? Maglore wzruszył ramionami i odpowiedział tajemniczo - Jest Kraina Słońca i Kraina Słońca, są teŜ Cyganie i Cyganie i to, czego się uczy w jednym miejscu, niekoniecznie jest uwaŜane za potrzebne w innym... przynajmniej jak dotąd. A jeśli chodzi o niego - znów wzruszył ramionami - podoba mi się jego osobliwa karnacja. Poza tym wydaje się dziwnie potulny, tępy a nawet niewinny; będzie mi towarzyszył w Runicznym Dworze jako maskotka. A jeśli chodzi o Zindevar, będzie mogła podszczypywać te dziewczyny, co niewątpliwie zapewni ci jej względy. Po chwili namysłu porucznik odrzekł - Załatwione! - Puścił Nathana i popchnął go w stronę Maglore'a. Ten zaś powiedział do dziewczyn - Idźcie z tym dŜentelmenem, który was zaprowadzi do waszej nowej pani, uroczej lady, która pokaŜe wam wiele cudownych rzeczy! - Co usłyszawszy, „dŜentelmen” wybuchnął śmiechem, a Maglore wziął Nathana za ramię i szybko odszedł...

W drodze do Runicznego Dworu - droga ta liczyła około dwóch i pół mili i wiodła przez jaskinie, granie i groble; często musieli pokonywać całe ciągi jaskiń lub przechodzić nad przyprawiającymi o zawrót głowy rozpadlinami i wspinać się wznoszącymi się spiralnie przejściami z kości i chrząstek - Maglore nie przestawał zadawać pozornie niewinnych pytań. Ale Nathan wiedział na pewno, Ŝe jego zainteresowanie nie ma w sobie nic niewinnego, co było oczywiste wobec prawdziwego potoku psychicznych sond, jakie Maglore wciąŜ wysyłał, chcąc przeniknąć tarczę blokującą dostęp do umysłu Nathana. Gdyby miał taką moŜliwość (to znaczy,

gdyby Nathan na chwilę przestał uwaŜać), wiedział, Ŝe Maglore natychmiast przeniknąłby do jego umysłu, aby spenetrować najskrytsze zakamarki jego mózgu. Jeszcze zanim poznał Maglore'a, Nathan wiedział, Ŝe lord Wampyrów jest telepatą, bowiem jego szpieg, Iozel Kotys tak zwany „mistyk”, głupio, choć zapewne niechcący, go zdradził. Ale Nathan nie spodziewał się tak ogromnej potęgi umysłu lorda, którego ukryta energia kłębiła się w jego wampyrzej głowie, wysyłając we wszystkie strony wijące się, czarne macki jego myśli. AŜeby utrzymać i wzmocnić telepatyczny mur, którym się otoczył, Nathan uŜył podstępu, samemu zadając pytania; wiedział, jak trudno będzie Maglore'owi wniknąć do jego umysłu i jednocześnie formułować sensowne odpowiedzi na jego pytania. A dlaczego nie miałby ich zadawać? Nathan wiedział, Ŝe Maglore nie zrobi mu krzywdy, przynajmniej na razie, a moŜe i w ogóle. Nie, bo Thikkoul przewidział, Ŝe spędzi w Runicznym Dworze długi czas, ale nic nie mówił o jakiejkolwiek krzywdzie, jaka miałaby go tam spotkać. Słońce wschodzi i zachodzi - powiedział Thikkoul - mijają dni, a ty wędrujesz przez wielki, ciemny zamek, w którym jest wiele jaskiń. Widzę twoją twarz: zapadnięte oczy i posiwiałe włosy. No dobrze, to ostatnie brzmiało niewątpliwie złowieszczo. Ale teraz, gdy Nathan był tutaj, cóŜ miał do stracenia? Bardzo niewiele, bo w Turgosheim jego Ŝycie było niczym; jednak było coś, co musiał zachować w tajemnicy. Na przykład swoją wiedzę, dotyczącą Tyrów; ich tajemne miejsca pod powierzchnią pustyni; takŜe znajomość starej Krainy Słońca, gdzie Gniewica i jej renegaci (a wkrótce i inne Wampyry z Turgosheim) mogą uczynić z jego ludem to, co się stało tutaj. Nie wolno mu zdradzić się wobec Wampyrów z tą wiedzą, jeŜeli tylko da się tego uniknąć. - Dlaczego nie polecieliśmy do Runicznego Dworu? - zapytał Maglore'a, kiedy przechodzili przez kołyszący się most, zbudowany ze ścięgien i wygiętych chrząstek. - Nie masz lotniaków? - Owszem, mam jednego - odparł Maglore, rzucając mu dziwne, a moŜe pobłaŜliwe spojrzenie. - Teraz jest zajęty, bo jeden z moich ludzi przewozi gburowatego młodzieńca z Kehrlowej Grani do Runicznego Dworu. Ale lotniaki są odpowiednie dla młodszych lordów, mój synu, i dla generałów, którzy dowodzą swymi armiami. Kiedyś stworzyłem kilka lotniaków, ale na ogół wolę poruszać się pieszo. Jeśli tylko mogę gdzieś pójść piechotą, tak właśnie robię, ale kiedy droga jest zbyt urwista czy długa, lecę. Osobiście nie lubię duŜych wysokości; grawitacja to dziwna i przemoŜna siła. Nigdy sam nie latałem tak, jak to mają w zwyczaju niektórzy lordowie, bo to wymaga ogromnej siły, a moje ciało niestety jest dosyć słabe. Byli w połowie długości przęsła. W ciemnej, dalekiej głębi wąwozu widzieli światła i pochodnie płonących gazów wylotowych, wydobywających się z iglic. Ponad tysiąc stóp niŜej, dno wąwozu spowijał mrok. Maglore stanął i przyciągnął bliŜej swego podopiecznego, po czym objął

go ramieniem i przechylił się nad murem, Ŝeby spojrzeć w dół. Za nimi stał jeden z niewolników maga; milczał, ale był w pogotowiu. - A jeśli chodzi o latanie - powiedział Maglore cicho, zerkając na Nathana swymi szkarłatnymi oczami - czy moŜesz sobie wyobrazić lot z tego miejsca? Trzeba wyskoczyć w powietrze i rozciągnąć swoje ciało w coś na kształt skrzydeł nietoperza. A potem złapać prądy termiczne unoszące się nad Turgosheim i szybować od szczytu do szczytu. CóŜ to byłaby za sztuka! Choć nigdy tego nie robiłem, mam to w sobie, poniewaŜ jestem Wampyrem. Prawdopodobnie mógłbym to zrobić nawet teraz, mimo, Ŝe nie mam wystarczająco duŜo siły, którą mógłbym zdobyć prowadząc... odpowiedni tryb Ŝycia. Ale ty spadłbyś jak kamień i rozbiłbyś się na miazgę... Maglore przyciągnął Nathana bliŜej, chwyciwszy jego ramię jak w imadło. Nathan wyczuł jego niesamowitą siłę i przez chwilę myślał, Ŝe Maglore chce go unieść i cisnąć w dół. Pomimo wszystkich zapewnień dotyczących swego „słabego ciała”, lord Wampyrów mógł to uczynić... z największą łatwością. Nathan spojrzał w jego szkaradną twarz, z której emanowało zło, twarz, która przypominała starą, niewyprawioną skórę; patrzył na jego wąskie, białe brwi nad poprzecinanymi Ŝyłkami skrońmi i porośniętą rzadkimi włosami czaszkę; szkarłatne oczy osadzone w głębokich oczodołach - i starał się nie okazywać strachu. Być moŜe Maglore wyczuł to mocne postanowienie Nathana, jego determinację i moŜe wzbudziło to jego podziw. Tak czy owak, puścił go i powiedział - Idź przez most, ja pójdę za tobą. - A kiedy Nathan ruszył, dodał lekkim tonem Tak, latanie to wielka sztuka. To jedna z fizycznych zdolności Wampyrów, zwana metamorfizmem. Ale są rozmaite rodzaje sztuk. Sztuki cielesne i sztuki związane z wolą i umysłem. W rzeczywistości wola i umysł to nie to samo. Znam wspaniałe umysły, całkowicie lub niemal całkowicie pozbawione woli oraz istoty charakteryzujące się wyjątkową nieustępliwością, które prawie nie mają umysłów! Nathan szedł przez most zbudowany z kości oraz skamieniałych chrząstek zmutowanych ludzi i patrzył na zbliŜające się, otoczone murem schody, wykute w ścianie wąwozu. Ciągnęły się sto lub dwieście stóp w górę, do miejsca, gdzie na krawędzi wąwozu wzniesiono mury obronne, zwietrzałe wskutek działania wiatru i deszczu. Z kilku podestów prowadziły ciemne, łukowate przejścia, wiodące do pomieszczeń i obszarów wewnątrz tej ogromnej, poprzecinanej tunelami skały, niby masywnej wieŜy, która stanowiła dwór Maglore'a, zawieszony nad przepaścią. Widać było takŜe surowe okna - niektóre z nich rzęsiście oświetlone, a inne ciemne, jak oczodoły trupa które wprawiały w przygnębienie. - Oto Runiczny Dwór! - szepnął Maglore Nathanowi do ucha, gdy jego podopieczny się zatrzymał. - Tutaj uprawiam moją sztukę. A gdzie ty będziesz uprawiał swoją?

Na końcu mostu, wchodząc na otoczony murem podest, Nathan obrócił się do Maglore'a Moją sztukę? Przyglądając mu się badawczo, Maglore złapał go w Ŝelazny uścisk. - Tak, wyczułem w tobie niezwykłe zdolności - powiedział. - MoŜe jeszcze nie do końca uformowane. Czy znasz mentalizm? To pytanie całkowicie Nathana zaskoczyło. - Mentalizm? - Mów do mnie, panie - warknął Maglore. - Kiedy mi odpowiadasz, musisz mówić do mnie, panie. Tu, w Runicznym Dworze, mam swoje stwory i swoich niewolników. Od ciebie Ŝądam tego samego co od nich: posłuszeństwa. Jeśli będziesz się zachowywał zbyt swobodnie, oni zaczną robić to samo. Dlatego masz mnie nazywać panem. Rozumiesz? - Tak, panie. - Dobrze. - Wracając do poprzedniego tematu, ciągnął - Tak, mentalizm. Telepatia. Czytanie w umysłach innych, dzięki czemu moŜna odkryć i udaremnić podstępne spiski i chytre plany. - Nic o tym nie wiem - Nathan pokręcił głową. Osłona jego umysłu była teraz na tyle szczelna, na ile był w stanie to osiągnąć. Ale oczy Maglore'a po chwili rozszerzyły się, kiedy po raz ostatni spróbował przeniknąć do umysłu swego podopiecznego. Kiedy mu się to nie udało, Nathan niemal odczuł jego rozczarowanie. Wtedy Maglore pokiwał głową i rzekł - MoŜe i tak. Ale masz wyjątkowe uzdolnienia, wierz mi. Tak, wyczuwam je w tobie. MoŜe zdołamy je rozwinąć. Jedna z nich to przeciwieństwo mentalizmu: wytwarzanie muru, który osłania umysł przed ingerencją z zewnątrz. W rzadkich przypadkach jest to cecha naturalna. Wówczas nie da się czytać w umysłach takich ludzi, nawet jeśli ktoś posiada wyjątkowe umiejętności w tym zakresie. Nathan wzruszył ramionami i starał się wyglądać na oszołomionego. - Próbuję to wszystko zrozumieć, panie. Maglore odpręŜył się, westchnął i powiedział - Niech i tak będzie. - Wskazał łukowate wejście po drugiej stronie podestu. - To będzie twój dom. Teraz idź i zachowuj się w Runicznym Dworze tak, jak w mojej obecności: nie okazując strachu. Bowiem strach oznacza klęskę, zwłaszcza w tym miejscu. Nathan lekko się cofnął, zatrzymawszy się przez chwilę na podeście. Ale tym razem nie był to strach, lecz raczej przytłaczająca atmosfera tego miejsca. Odniósł wraŜenie, jakby za chwilę miał się zapuścić w jakąś głęboką i ciemną dziurę. A moŜe powstrzymał go widok wykutego w litej skale godła: skręconej pętli, którą Nathan znał od zawsze i która w istocie była częścią jego istoty,

a teraz miała być nawet częścią jego Ŝycia. Stał więc, wpatrując się w tę pętlę, aŜ w końcu Maglore niecierpliwie zawołał - Wejdź do środka! Wejdź z własnej, nieprzymuszonej woli do Runicznego Dworu. Nathan nie mógł nie posłuchać, choć w głębi umysłu zaczął się zastanawiać - Ale koniec końców, czy byłoby tak łatwo stąd wyjść „z własnej, nieprzymuszonej woli”? - A kiedy dłoń Maglore'a zamknęła się na jego ramieniu jak pazury jakiegoś zwierza, popychając go w stronę wiecznego mroku Runicznego Dworu, doszedł do wniosku, Ŝe nie...

CZĘŚĆ ÓSMA: RUNICZNY DWÓR - LOT - W MGNIENIU OKA

I Wewnątrz coś się działo. Głośne westchnienia (zwierzęce czy mechaniczne - tego Nathan nie był w stanie powiedzieć) dochodziły gdzieś ze środka; powiewy powietrza, czasami ciepłego, a innym razem przenikliwie zimnego, zdawały się rządzić jakimiś własnymi prawami; słychać było głośne sapanie i pochrząkiwanie oraz inne odgłosy, które wydawały się pochodzić od ludzi: głosy i dźwięki wydawane przez pracujących niewolników. Z powodu osobliwej akustyki tego miejsca, trudno było dokładnie określić źródło tych wszystkich dźwięków; dochodziły z góry, z dołu, zewsząd. Niesamowite strzępki rozmów, odgłosy kroków stóp obutych w sandały na kamiennych płytach, brzęk ciosanych kamieni i odbijający się głośnym echem szczęk zatrzaskiwanych drzwi. Od czasu do czasu równoległymi korytarzami szybko przemykały jakieś cienie i Nathan widział błysk dzikich oczu zwróconych w jego stronę. Raz zamajaczyła wielka sylwetka porucznika, która po chwili jakby zmalała przy postaci Maglore'a. Rozległy Runiczny Dwór rozpościerał się wewnątrz poprzecinanej tunelami skały, przypominając labirynt. Najgłębiej znajdowała się ogromna sala, oświetlona płonącymi strumieniami gazu, połączona z pomieszczeniami zajmowanymi przez rozmaitych pracowników Maglore'a: jego dwóch poruczników, niewolników i kobiety. Apartamenty lorda Wampyrów znajdowały się u szczytu spiralnych schodów i miały balkony wychodzące na salę, jak w amfiteatrze. U stóp schodów, do naturalnego filaru był przykuty łańcuchami... potwór. Normalnie był ukryty za zasłoną w małej jaskini, ale gdy Nathan, który był tu obcy, znalazł się u stóp schodów... ...Potwór wyskoczył skrzecząc i wyprostował się na całą wysokość, a mierzył dobre osiem stóp, i wtedy moŜna było zobaczyć, Ŝe przypomina człowieka! Mimo to, paradoksalnie, nie miał wiele z istoty ludzkiej. Nathan poczuł, Ŝe się cofa, ale Maglore mocno popchnął go naprzód. Kiedy zbliŜyli się, lord Wampyrów powiedział do stwora. - To mój człowiek. Jeśli ktoś go skrzywdzi, to tak jakby skrzywdził mnie i odpowie za to przede mną. A teraz precz, bo jesteś wstrętny - Usłyszawszy to, stwór opadł na cztery łapy i czmychnął, kryjąc się w swej jaskini. Kiedy wchodzili na spiralne schody, Nathan usłyszał, jak sapie za zasłoną. W komnatach Maglore'a stało przygotowane jedzenie. Nathan ledwie zdołał ukryć swe podejrzenia co do zawartości rozmaitych półmisków. Wyglądały całkiem niewinnie - parujące porcje królika i kuropatwy, praŜone jarzyny i misy pełne owoców - ale z drugiej strony...

- Co jest? - zapytał Maglore, zauwaŜywszy wyraz twarzy Nathana i ponuro zachichotał, jedząc delikatne mięso królika i popijając czerwonym winem. - Spodziewałeś się surowego mięsa, być moŜe jakiegoś Cygana i na dodatek jeszcze Ŝywego? No cóŜ, muszę przyznać, Ŝe w niektórych dworach nie byłbyś rozczarowany - ale tu jest Runiczny Dwór. Niektórzy moi niewolnicy i stwory mają swoje „wymagania”, ale na ogół nauczyłem się ograniczać własny apetyt. Nie musisz się przejmować, Nathanie: jedzenie, które przed tobą stoi, nie napełni cię obrzydzeniem ani ci nie zaszkodzi; nie zwymiotujesz, przynajmniej nie tutaj. Bo kiedy mam ochotę na... coś ostrzejszego, jem to u siebie. Ale nie jestem wielkim Ŝarłokiem. Więc moŜesz się nie obawiać; w przeciwieństwie do surowego jadłospisu niektórych lordów z Turgosheim, nie usłyszysz, Ŝe moje poŜywienie krzyczy! Pomimo okropnych obrazów, jakie wywołały słowa Maglore'a, Nathan zaczął jeść i przekonał się, Ŝe jedzenie jest smaczne. A poniewaŜ był głodny, opuściła go naturalna ostroŜność. - Tak - pokiwał głową Maglore. - Jedz, a kiedy się najesz, idź zwiedzić dwór. Idź śmiało nie spotka cię nic złego. Ale zanim ruszysz, kiedy jeszcze jemy, mamy okazję porozmawiać. Odsunął talerz - Po drodze do Runicznego Dworu pytałem cię o wiele rzeczy: ile masz lat, jak się nazywasz i gdzie się urodziłeś; wypytywałem cię zwłaszcza o kolor twych oczu, włosów, skóry, które są tak niepodobne do cech Cyganów, choć nie tak dziwne, jak bladość albinosa. W sposób oczywisty nie są skutkiem choroby, ułomności czy eksperymentowania, więc musiały zostać odziedziczone. Ale po kim, matce czy ojcu? Jak dotąd, twoje odpowiedzi były dosyć niejasne. Nathan połknął kawałek kuropatwy i popił łykiem wina. - Moja matka, Nana, oczywiście była Cyganką, a ojciec, Hzak Kiklu, zwykłym Wędrowcem. - Pokręcił głową. - Nie odziedziczyłem po nich karnacji ciała. Patrząc nań, Maglore wiedział, Ŝe mówi prawdę. Zmarszczył brwi i powiedział - Na razie zostawmy to. - Ale odpowiedź Nathana sprowokowała następne pytanie - Powiedziałeś, Ŝe twój ojciec był... Wędrowcem? - Przybyłem z zachodu - odparł Nathan - juŜ to mówiłem. - (Nic złego się nie stało, bo Iozel prawdopodobnie przedtem mu o tym powiedział.) Ale opamiętawszy się, szybko dodał - panie. - I ciągnął dalej - Tam, na zachodzie, Cyganie z Krainy Słońca nie mieszkają w miastach, lecz podróŜują w ciągu dnia, a kryją się nocą. Słowo „Cygan” znaczy mniej więcej to samo, co „Wędrowiec”. MoŜe wasi Cyganie teŜ byli kiedyś Wędrowcami. - Och, tak! - odparł Maglore - w owych dawnych czasach, po tym, jak Turgo Zolte przywiódł swych ludzi z zachodu. Tak, wędrowali, zanim Wampyry nie zmusiły ich do posłuszeństwa. Hmmm! - Podrapał się po brodzie. - Jak to więc jest, Ŝe twoi Cyganie nie mieszkają w „miastach”, a mimo to znasz to słowo?

Nathan wzruszył ramionami i szybko się zastanowił. - To takŜe stare słowo mego ludu, panie - powiedział. - ChociaŜ w tę noc, gdy zapłonęły chmury a nad górami przetoczył się grzmot, byłem dopiero cztero- czy pięcioletnim dzieckiem kiedy, jak przypuszczaliśmy, zniszczono ostatnie Wampyry - pamiętam, Ŝe niektórzy z naszych wodzów mówili, iŜ powinniśmy znów zbudować „miasta”. Jednak inni byli temu przeciwni. Nie, mówili, bo pewnego dnia Wampyry powrócą z bagien czy skądinąd. - Jego odpowiedź miała na celu zbicie Maglore'a z tropu. Aby jeszcze bardziej odwrócić jego uwagę, potarł skórzany pasek, który nosił na nadgarstku, po czym zdjął go i połoŜył na stole, gdzie Maglore musiał go zobaczyć. Udając, Ŝe nadal się drapie w swędzące miejsce, patrzył, jak szkarłatne oczy lorda rozszerzyły się, kiedy chwycił pasek. - Aha! - wykrzyknął Maglore i przez chwilę jego telepatyczny umysł był tak otwarty, Ŝe Nathan wyraźnie odczytał myśl - Jest dokładnie tak, jak powiedział ten stary oszust z Krainy Słońca! Dopiero teraz sobie o tym przypomniałem! - Po chwili jego umysł znów się zamknął. Ale nie tak dokładnie, jak umysł Nathana. - Co mam z tym zrobić? - spytał Maglore. - Skąd to masz? I czy to poznajesz? - To mój pasek na rękę, panie - odpowiedział Nathan. - Oczywiście! - Maglore pokręcił głową, po czym ostro spojrzał na Nathana. - Bawisz się ze mną w słowa? Jeśli tak, powinieneś wiedzieć, Ŝe jestem w tym dobry. Twarz Nathana była pozbawiona wyrazu i Maglore znów chrząknął - Hmmm! - O! - powiedział Nathan po chwili. - Ten znak nad twoimi drzwiami! Teraz go poznaję: to twoje godło! A takŜe moje. To... chyba tylko dziwny zbieg okoliczności, panie. - MoŜe i tak - przytaknął Maglore. - Rzeczywiście dziwny, tylko Ŝe ja nie wierzę w zbiegi okoliczności. Ale z drugiej strony fascynują mnie tajemnice! Więc powiedz mi, jak to zdobyłeś. - Zawsze to miałem - odparł Nathan zgodnie z prawdą. - Chyba po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, Ŝe to mam... w tę noc, gdy nad Krainą Gwiazd przetoczył się grzmot, a chmury stanęły w ogniu. - Jak dawno temu to było? - Maglore pochylił się w krześle. - Prawie szesnaście lat temu - powiedział Nathan. - Ach! - westchnął Maglore. I jego umysł znów stanął otworem. - Ta noc Światła - na Zachodzie i trzęsienia ziemi, gdy śniłem o znaku i zrozumiałem, jak jest potęŜny i uczyniłem go swoim godłem! To prawdziwa tajemnica; między tym człowiekiem i mną istnieje jakieś dziwne podobieństwo! Po czym... chyba zdał sobie sprawę, Ŝe jego myśli zostały odczytane. W kaŜdym razie wyprostował się i spiorunował wzrokiem Nathana. - Masz w sobie ukryty dar, ja to wyczuwam -

powiedział z naciskiem. - Kiedy będę miał trochę czasu, musimy go wydobyć. MoŜe moglibyśmy zacząć nawet zaraz. U szczytu spiralnych schodów rozległy się kroki i na podeście pojawił się niezdarny porucznik. Zatrzymał się niepewnie. Maglore spojrzał na niego gniewnie. - No? Czy to coś pilnego? - Twój stwór dojrzewa w kadzi, lordzie - zameldował porucznik. - Niestety wyrwał rurki do oddychania i moŜe się utopić. - Co takiego?! - Maglore zerwał się z miejsca. - Dlaczego ponownie nie podłączyłeś rurek? - Miałbym wejść do kadzi? - Porucznik aŜ się cofnął. - Ale ten stwór jest Ŝarłoczny i złośliwy! - Zaraz mnie tam zaprowadź! - krzyknął Maglore. - Jeśli cokolwiek spotka mego stwora... wtedy dopiero zrozumiesz znaczenie słowa złośliwy! W połowie sali zatrzymał się i obejrzał. - Nathanie, moŜesz zwiedzić dwór. Jeśli jesteś zmęczony, poproś któregoś z niewolników, aby zaprowadził cię do twego pokoju. Wszędzie moŜesz chodzić, ale unikaj kobiet... przynajmniej dopóki z nimi nie porozmawiam. Teraz muszę iść, ale jeszcze jedno: będę cię traktował jak przyjaciela, poniewaŜ cenię cię dla twych przymiotów. Ale chcę ci dać jasno do zrozumienia, Ŝe gdybyś próbował uciec, potraktuję cię bardzo surowo. I pamiętaj, Ŝe człowiek pozbawiony nóg nie zdoła daleko uciec... Rzeczywiście wyraził się jasno. Zresztą Nathan nie wiedział, gdzie mógłby uciec. Do Turgosheim? Albo na dach dworu i dalej na krawędź wąwozu, a potem przez góry do Krainy Słońca? śeby go złapano i sprowadzono z powrotem? Nie, bo miał tutaj pozostać długo. W kaŜdym razie, tak mówił Thikkoul. Nathan pamiętał słowa Maglore'a (wydawało się, Ŝe pamięta absolutnie wszystko, co powiedział lord Wampyrów) - Wszędzie moŜesz chodzić. - Ale czy to obejmowało takŜe komnaty samego Maglore'a? Tak czy nie, najpierw poszedł właśnie tam. Tam przynajmniej czuł się względnie bezpiecznie, czego raczej nie moŜna było powiedzieć o pozostałej części dworu. Jako potęŜny lord Wampyrów, Maglore nie odmawiał sobie niczego: jego apartamenty były ogromne. Niektóre komnaty były naturalnymi jaskiniami, wielkimi, pustymi przestrzeniami w wulkanicznych ścianach wąwozu, inne zaś wykuto w litej skale. A nad kaŜdymi drzwiami widniało znajome godło Maglore'a: do połowy skręcona pętla, wyrzeźbiona w sklepionym łuku lub nadproŜu. Sypialnia Maglore'a wychodziła na północ. Znalazłszy się tam, Nathan wyjrzał na zewnątrz i przez wąskie okno zobaczył skrzący się na niebiesko skrawek krajobrazu, gdzie nad dalekim

horyzontem falowała zorza polarna. Ale choć okna były na tyle szerokie, Ŝe mógł się w nich zmieścić człowiek, nie próbował przez nie przejść; wystarczyło wystawić głowę na zewnątrz. Bo tam, gdzie półka skalna przylegała do ściany wieŜyczki, jedynym zabezpieczeniem była niska balustrada z chrząstki, a niŜej ziała co najmniej czterystumetrowa przepaść. .. Wszystko to wyglądało bardzo niebezpiecznie! Zresztą widok stamtąd był zupełnie nieciekawy. Takie przynajmniej było usprawiedliwienie Nathana... Kiedy oglądał kuchnię Maglore'a, pojawił się niewolnik, który zaczął sprzątać pomieszczenie. Niegdyś musiał być Cyganem; był niski, szczupły i trupioblady; tylko jego Ŝółte oczy płonęły dziko. Kiedy ujrzał Nathana, podskoczył, a po chwili odezwał się zaciekawiony. - Ty musisz być ten nowy - powiedział. - Musisz się wiele nauczyć. Po pierwsze, znalazłeś się w niewłaściwym miejscu. Przygotowano dla ciebie pokój. Gdyby Maglore cię tu zastał... - On mnie tu zostawił - odparł Nathan. - Mogę się poruszać bez ograniczeń. - Ach, tak. - Niewolnik uniósł brwi i uśmiechnął się szyderczo. - Więc moŜesz się uwaŜać za szczęściarza - przynajmniej na razie! - Zakrzątnął się po kuchni. - W kaŜdym razie uprzedziłem cię. Patrząc, jak pracuje (skrupulatnie sprzątał całe pomieszczenie), Nathan pomyślał - Ten człowiek był Cyganem, tak jak ja. Teraz jest niewolnikiem, wampirem, a kiedyś moŜe zostanie porucznikiem. Tylko Ŝe on chyba nie stanowi... odpowiedniego materiału. W Siedlisku Lardis Lidesci spaliłby go, zanim wyruszyłby do Krainy Gwiazd. Czy powinienem mu współczuć, czy teŜ powinienem się go bać? - Dlaczego się we mnie wpatrujesz? - zapytał niewolnik gniewnie, a oczy zapłonęły mu dzikim blaskiem; Nathan zrozumiał, Ŝe nie powinien mu współczuć. Było juŜ na to zbyt późno. - Musisz dobrze znać to miejsce - odezwał się, Ŝeby tylko coś powiedzieć. - Runiczny Dwór? Turgosheim? Znam je całkiem dobrze - odparł wampir. - Wiem, co mi wolno i czego nie wolno, miejsca, gdzie mogę chodzić bezpiecznie i takie, gdzie nigdy nie powinienem się znaleźć. Bo, w przeciwieństwie do ciebie, nie jestem „uprzywilejowany”. Nathan wszedł po drewnianych schodach, aby wyjrzeć przez wysokie, okrągłe okno. Patrząc na zachód, mógł widzieć Turgosheim. - Maglore mówi, Ŝe mnie nie zmieni - powiedział na pół do siebie. - Chce, abym był jego przyjacielem. Wygląda na to, Ŝe pragnie, abym zachował swoją cygańskość. Chichocząc, niewolnik ruszył za nim po schodach. - Co? - powiedział. - Mówisz, Ŝe masz być jego przyjacielem? No cóŜ, on juŜ miał przedtem „przyjaciół”. Nie jestem taki pewien, czy warto zazdrościć ci twojej czystej krwi. Tu, w Runicznym Dworze... na ogół łatwiej być wampirem.

Nathan odczytał jego myśli. Był w nich głód krwi, a takŜe wielki lęk przed Maglore'm. Ale był teŜ w nich ból i ciekawość, i tęsknota, jak za ukochaną, którą na zawsze utracił. Nathan rozumiał to aŜ nadto dobrze. - Jesteś tu długo? - zapytał. - Kto tu zwraca uwagę na czas? - wzruszył ramionami tamten i spojrzał na Nathana płonącymi oczyma. - Jesteśmy chyba w tym samym wieku, a moŜe jestem starszy od ciebie o rok czy dwa. Ale znalazłem się tutaj, gdy miałem szesnaście lat. MoŜe będę Ŝył jeszcze drugie tyle. Gdybym nie był wampirem, rzuciłbym się z tego okna, prosto w paszcze straŜników, kiedy słońce oświetla łańcuch gór! Ale jestem wampirem i jestem nieustępliwy. Mógłbym to uczynić, ale moja krew mi nie pozwala. - Czy pijesz krew niewinnych męŜczyzn? - Nathan przypuszczał, Ŝe ryzykuje zadając takie pytanie, ale mimo to je zadał. - Raczej krew dziewcząt i kobiet! - odparł niewolnik bełkotliwie. - Czasami, gdy nadchodzi pora zbierania dziesięciny, trochę dostajemy. Maglore stara się, aby jego stwory były zadowolone. Kobiety przechodzą z rąk do rąk; dzielimy się ich krwią i ciałami, aŜ zaspokoimy swoją i ich Ŝądzę. Z kolei kobiety Maglore'a dzielą się męŜczyznami. Ci, którzy mają tu pozostać, dostają następnie pracę, którą wykonują pod nadzorem poruczników lub starszych rangą niewolników, natomiast ci, którzy zostaną uznani za bezwartościowych... zostają wyssani, a ich ciała zasilają dwór. - Zasilają? - Stanowią poŜywienie - wyjaśnił tamten, szczerząc zęby w ponurym uśmiechu. - Zdajesz sobie sprawę, Ŝe dwór nie moŜe Ŝywić się jedynie powietrzem i wodą. Ale po co tracić czas na pytania? JeŜeli, jak mówisz, moŜesz się tu poruszać bez ograniczeń i masz dostęp do wszystkich pomieszczeń w Runicznym Dworze, wkrótce sam zobaczysz! - Jego odpowiedź wydawała się brzmieć, jak groźba, więc Nathan nie drąŜył dalej tego tematu, tylko wyjrzał przez wielkie, okrągłe okno. Po chwili zapytał - Jak się nazywasz? - Nicolae - odpowiedział tamten. - Teraz... Nicolae Seersthrall. A ty? - Nathan. Nathan Kiklu. - O, nie! - uśmiechnął się tamten. - Teraz jesteś Nathan Seersthrall. Bo tu, w Runicznym Dworze, wszyscy jesteśmy braćmi. Gdybyś zachował swoje nazwisko, oznaczałoby to, Ŝe jesteś wolnym człowiekiem, a tak przecieŜ nie jest. Nikt w Turgosheim nie jest wolny. - Turgosheim - powtórzył Nathan w zamyśleniu, nie przestając lustrować wąwozu przez otwarte okno. - Wszystkie te iglice i dwory. Znasz ich nazwy? - Po co? - Będę to uwaŜał za przysługę - odparł Nathan. - Któregoś dnia moŜe ci się odwdzięczę.

Nicolae Seersthrall wzruszył ramionami. - Wątpię, czy będziesz miał okazję. A poza tym to dla mnie strata czasu. Ale z drugiej strony - chyba juŜ to mówiłem - kto zwraca uwagę na czas w Runicznym Dworze? Usadowił się na wielkim, kamiennym parapecie, lekko dotykając ramienia Nathana. - Ach! - westchnął tylko, ale Nathan wiedział, dlaczego. Bowiem ciało Nathana było ciepłe, Ŝywe, a tamtego zimne jak lód. - Jednak nie jesteś niemartwy - powiedział Nathan, odsuwając się. - Nie - pokręcił głową Nicolae. - Nigdy nie byłem „martwy”. Zostałem tylko zmieniony, naleŜę do najniŜszych w hierarchii. Wampyrza krew zatruła moją, to wszystko. Ale dotyk kogoś takiego, jak ty, kogo krew jest czysta... jest elektryzujący! Będzie jeszcze bardziej dla kobiet Maglore'a! To jest coś, czego powinieneś unikać, jeśli zdołasz, Nathanie Seersthrall. - W ogóle nie znam kobiet - Nathan pokręcił głową. - Albo ...bardzo słabo. Jakby przepraszająco wzruszył ramionami. - Co? - zaśmiał się Nicolae. - Jesteś prawiczkiem? - Ale po chwili jego twarz przybrała wyraz śmiertelnej powagi. - Nigdy im tego nie mów, słyszysz? Bo jeśli to zrobisz, nie dadzą ci chwili spokoju, tylko wyssą do cna i to nie tylko twoją krew! I mimo wszelkich zakazów Maglore'a, w końcu cię dopadną! Nathan nic nie powiedział, tylko kiwnął głową, a po chwili Nicolae zatrzymał spojrzenie na Turgosheim. - Doskonale - powiedział. - Więc chcesz się czegoś dowiedzieć o tym miejscu... Wskazał na wschód, dokładnie w kierunku odległego o trzy mile wylotu wąwozu, gdzie góry opadały ku równinom Krainy Gwiazd. - Jak widzisz, łańcuch gór przypomina długi korzeń, z którego jakiś olbrzym wygryzł spory kawał. Ale kilka jego zębów to były samie pieńki, a innych w ogóle brakowało, więc wiele wieŜ i iglic stoi w wąwozie. - Przesunął rękę na prawo, na południowy wschód. - Tam, na tej dalekiej ścianie wąwozu, widać jakby resztki jego zębów. - W rzeczywistości są to wieŜe, zniszczone wskutek działania wiatru. WieŜe, iglice, a czasami kominy, gdzie uskok nie spowodował całkowitego oderwania od skały. Dziś wieczorem, mimo Ŝe w kadziach Wampyrów bulgocze, światło jest dobre; dym i para nie przesłaniają widoku; wiatr znad równin Krainy Gwiazd rozpędza opary. Ale i tak to nie ma znaczenia; poznaję iglice i dwory tylko po ich kształcie, albo po płonących w nich ogniach, których barwy są wyraźnie widoczne. - Na lewo widać Iglicę Staruchy, to ta z rozbłyskującym strumieniem Ŝółtego gazu, siedziba lady Zindevar. Na podstawie jasności błysku moŜna się zorientować, Ŝe dziś cięŜko pracuje... Nathan popatrzył na niego. - Pracuje... gdzie? - Odgadywał to, ale pragnął usłyszeć potwierdzenie.

- Oczywiście przy swoich kadziach - spojrzenie Nicolae było pełne pogardy. - Przekształca ludzkie ciała w ciała innych stworzeń. Robi z ludzi potwory! - Bestie wojenne? - Bestie wojenne, stwory latające i inne - powiedział tamten. - Wampyry tworzą armię! Ale... ciebie interesuje Turgosheim, prawda? Nathan skinął głową, a Nicolae ciągnął dalej. - Następna za Iglicą Staruchy, na południe, ta wielka kamienna wieŜa, przekrzywiona na bok, jakby ustawiona przez bawiące się dziecko, to melancholijna Vormowa Iglica. Zwróć uwagę na bladość jej świateł, przypominających świecenie robaczków świętojańskich albo próchna. Vormowa Iglica jest siedzibą lorda Vormulaca Nieśpiącego, chyba najpotęŜniejszego ze wszystkich Wampyrów. Ale oświetlenie wieŜy jest zawsze przyćmione, jej widok zamglony, a jej pan to ponura postać. Vormulac i Maglore są „przyjaciółmi”, na ile Wampyry w ogóle mogą nimi być. Ręka Nicolae powędrowała dalej na południe. - Tam, gdzie linia skał zakrzywia się na zachód - ten szereg pieczar, przypominających oczodoły w jakiejś zwietrzałej, dziwacznej czaszce, wykutej w skalnej ścianie - to Goły Dwór. Jego światła, ognie i dym mają charakterystyczny fioletowy odcień, który u Wampyrów oznacza sprawność seksualną. Panem tego dworu jest lord Grigor, powszechnie znany pod nazwiskiem „Grigor Chutliwiec”. To jeden z „młodszych” lordów, a jego przydomek mówi o nim wszystko: Grigor sprowadza do siebie kolejne kobiety równie szybko, jak się ich potem pozbywa! W Gołym Dworze młode dziewczyny stają się wiedźmami w ciągu jednej długiej nocy... I tak Nicolae wskazywał waŜniejsze iglice i dwory, podawał ich nazwy i liczne szczegóły dotyczące ich panów i pań. Jego „wykład” objął Zunową Iglicę, Dwór Masek, Torowy Dwór i wiele innych, usytuowanych przy tylnej ścianie wąwozu, dopóki kąt widzenia nie stał się zbyt ostry. Wtedy przeszedł do wnętrza samego wąwozu, gdzie liczne mniejsze wieŜe i pagórki stanowiły garby pośród cieni dolnej części Turgosheim. - Tam, na dole, mieszkają pomniejsi lordowie i paru nowo przybyłych, a takŜe ci, którzy dopiero aspirują do pozycji lorda. Ale nawet tam niektórzy lordowie mają ustaloną pozycję wśród Wampyrów, którzy ze względów osobistych zdecydowali się w tym miejscu zamieszkać. Jednym z nich jest Lom Pokurcz, pan Trollowego Dworu. Jego dom to ten kwadratowy, przysadzisty pagórek, z wieŜyczkami na rogach i czerwonymi latarniami w oknach. Lom to karzeł wśród Wampyrów, ma bowiem zdeformowane nogi. Mówi, Ŝe poniewaŜ urodził się blisko ziemi, odpowiada mu to miejsce i ma w pogardzie strzeliste zamczyska pozostałych...

- ...Ale - Nicolae Seersthrall dwukrotnie mrugnął i odwrócił swe dzikie spojrzenie od mrocznego wąwozu, w którym leŜał Turgosheim i skierował je na Nathana - moŜna o tym mówić jeszcze długo, jednak na razie wystarczy. Nathan kiwnął głową i powiedział - Mimo, Ŝe jesteś tu tylko więźniem, wydaje się, Ŝe zdobyłeś całkiem przydatną wiedzę na temat tego miejsca. Teraz Nicolae kiwnął głową i westchnął. - Spędziłem wiele długich godzin w rozmaitych oknach, wychodzących na Turgosheim - powiedział. - Ale w Runicznym Dworze są rzeczy, którym warto się przyjrzeć i takie, które lepiej omijać. Sprzątam wszystkie pomieszczenia Maglore'a. W jednym z warsztatów trzyma niezwykły model wąwozu, gdzie zaznaczono wszystkie iglice i dwory. Maglore jest magiem i jasnowidzem, i wierzy w rzeczy magiczne i mistyczne. Jeśli jakiś inny lord jest wobec niego złośliwy, Maglore rzuca klątwę na jego dwór, aby go przywieść do zguby! Poza tym, poniewaŜ jest mentalistą, model pomaga mu w koncentracji, gdy wysyła swe myśli, aby szpiegować innych. Dostarcza mu celów. - Musisz uwaŜać - powiedział Nathan - Ŝeby nie zaglądał do twego umysłu! - Dlaczego miałby to robić? - spytał Nicolae i lekko zadrŜał. - KimŜe ja w końcu jestem? Nikim! - Ale lekko się cofnął, ogarnięty nagłą trwogą. W tym samym momencie wydało im się, Ŝe poczuli jakby powiew wiatru; odczuli wewnętrzny chłód, a po chwili obawy Nicolae stały się zupełnie realne. - Maglore! - wykrztusił. U stóp schodów było ciemno, tylko migoczące palniki gazowe sprawiały, Ŝe wokół tańczyły cienie. Ale jeden z nich trwał nieruchomo, choć ani Nicolae ani Nathan dotąd go nie zauwaŜyli. Jednak okazało się, Ŝe to nie był cień, bo kiedy spojrzeli w jego stronę, ujrzeli blask szkarłatnych oczu. - Tak, to rzeczywiście Maglore! - powiedział. Nicolae natychmiast zerwał się na nogi i popędził w dół drewnianymi schodami, ale Maglore zastąpił mu drogę, chwycił za ramię swoją szponiastą dłonią i zatrzymał. - Nie tak szybko - mruknął złowróŜbnie. - Skoro tak chętnie rozmawiasz z nieznajomymi, Nicolae, powinieneś teraz porozmawiać ze swoim panem. - Trzymałem język za zębami! - krzyknął roztrzęsiony Nicolae. - Tak? - spytał Maglore. - No, to teraz moŜesz go całkiem stracić. Mogę ci go wyrwać w jednej chwili! Nathan wstał. Patrząc na Nicolae i Maglore'a, widział jak na dłoni furię lorda. Mimo, Ŝe mówił cicho, jego gniew był ogromny. Schodząc w dół po schodach, Nathan powiedział - Panie, to ja mu zacząłem zadawać pytania. Gdyby nie to, Nicolae nic by nie mówił. Pytałem tylko o Turgosheim i nie miałem na myśli nic złego. A jego odpowiedzi były równie niewinne.

Kiedy Nathan znalazł się u stóp schodów, Maglore spojrzał na niego, a potem znów na Nicolae. - Skoro tak chętnie rozmawia z tobą, moŜe porozmawiałby takŜe z innymi - ale o czym? MoŜe o pokoju miniatur, gdzie z pomocą drobnych zaklęć staram się naprawić krzywdy, jakie próbują mi wyrządzić? Ale wśród lordów i ladies w Turgosheim są tacy, którzy skwapliwie skorzystaliby na tym, którzy wierzą w magię nie mniej niŜ ja! - Nigdy nie wystąpiłbym przeciw tobie, panie! - zaprzeczył Nicolae, wijąc się jak robak w uścisku Maglore'a. - Ale rozmowa z tym Nathanem... przecieŜ on naleŜy do ciebie! W Runicznym Dworze wszyscy bez wyjątku naleŜymy do ciebie! - Ale nie wszyscy są tacy wścibscy - odparł Maglore. Nathan odwaŜył się powiedzieć - Jeśli Nicolae jest w jakimś sensie winny, to ja takŜe. Ale powtarzam, jesteśmy niewinni, panie. Maglore puścił Nicolae i odepchnął go od siebie, ale unieruchomił go swym spojrzeniem i uniemoŜliwił mu ucieczkę; Nicolae stał dygocząc pod ścianą. Zwracając się do Nathana, lord warknął - MoŜe jesteś niewinny - moŜe. Ale ten tutaj...? - Nadal patrzył gniewnie na Nicolae. Górna warga uniosła się, odsłaniając kły, jak u psa, a zęby zaczęły się wydłuŜać, przebijając dziąsła, z których zaczęła kapać krew. - Ale jeśli w Runicznym Dworze niczego mi nie zakazano - pośpiesznie powiedział Nathan - co takiego mógłby mi powiedzieć, czego sam bym się nie dowiedział? Powoli, bardzo powoli, gniew opuścił Maglore'a. Jeszcze przed chwilą wydawał się ogromny, przeraŜający, ale teraz zniknął, a sam Maglore nagle wydał się... stary. Zwracając się do swego niewolnika, powiedział - Popatrz, jak Nathan cię broni, Nicolae. Jednak w innych okolicznościach, gdybym ci na to pozwolił, za chwilę zacząłbyś pić jego krew! Co to znaczy współczucie, prawda? No cóŜ, jeśli nie będę uwaŜał, ten Nathan oczaruje cały Runiczny Dwór swym ujmującym sposobem bycia! Kuląc się ze strachu pod ścianą, Nicolae szybko przytaknął - Och, będziemy go pilnować, moŜesz być tego pewien, panie! Maglore zachichotał, po czym wyprostował się. - O tak, jestem tego pewien - ale to ciebie będę pilnował, mój chłopcze! A teraz precz, ty podstępny typku! Nicolae oblizał wargi i przywierając do ściany, przesunął się obok Maglore'a i wyślizgnął się z kuchni. Tupot jego kroków wkrótce zamarł w oddali... Nathan skorzystał z okazji i powtórzył - Nie miałem złych zamiarów. I myślę, Ŝe Nicolae takŜe nie. Maglore skinął głową.

- Jestem przekonany, Ŝe ty nie. Ale on - to szczęściarz! Tym razem pozwoliłem ci się za nim wstawić. Ale Ŝeby wszystko było jasne: nie lubię tego rodzaju interwencji. I przyjmij moją radę, Nathanie: nawet ktoś, kto ma być moim... przyjacielem, powinien postępować ostroŜnie. Nathan nic nie powiedział, a po chwili Maglore zapytał - Zacząłeś juŜ zwiedzać Runiczny Dwór? - Tak, twoje komnaty, panie. - Moje komnaty? - Maglore uniósł brwi. - Zawsze traktujesz powaŜnie czyjeś słowa? Nathan wzruszył ramionami - miał nadzieję, Ŝe nie wyglądało to nonszalancko - i powiedział - Tylko tego, co mówią kłamcy, nie naleŜy traktować powaŜnie, panie. Maglore zamrugał i powoli skinął głową, po czym wybuchnął śmiechem i klepnął się po udach. - Tak! To musi być prawda! No cóŜ - więc jesteś rzeczywiście dobry w zabawach słownych! Zatem będziemy się świetnie rozumieć. Cieszę się na nasze przyszłe, długie rozmowy, Nathanie. Jednak teraz mam parę rzeczy do załatwienia. Mój stwór leŜy uszkodzony w kadzi i muszę się nim zająć, Ŝeby nie stracić cięŜkiej pracy, jaka została wykonana. Więc powtarzam: idź zwiedzać dwór albo poszukaj swego pokoju i odpocznij, a kiedy cię wezwę, przyjdź. Ale wówczas pośpiesz się! Nigdy nie pozwól mi na siebie czekać, Nathanie. Czy wszystko jasne? - Tak, panie. Maglore odwrócił się, aby odejść, ale po chwili jeszcze raz zwrócił się do Nathana - MoŜe juŜ cię ostrzegałem, ale jeśli tego nie uczyniłem, zrobię to teraz: w miarę moŜliwości unikaj moich poruczników, bo to niecierpliwi i nieuprzejmi ludzie. No i musisz takŜe unikać kobiet, które są bezgranicznie cierpliwe i aŜ nadto uprzejme! Jeśli wiesz, co mam na myśli i skorzystasz z mojej rady, wszystko będzie dobrze...

Runiczny Dwór stanowił dziwną mieszaninę skał, głównie wulkanicznego pochodzenia, pokrytych powłoką kwarcu i skalenia wtopionego w granit. Liczne jaskinie były naturalne i powstały w wyniku ciśnienia gazów uwięzionych w magmie, kiedy ta przechodziła w stan stały. Ale tam, gdzie pierwotny wypływ utworzył miękki pumeks, nawet teraz pracowali niewolnicy lorda, drąŜąc tunele, jak robaki w jabłku. Nathan odnalazł swój „pokój” (w istocie była to mała grota, znajdująca się bezpośrednio pod rozległymi apartamentami Maglore'a, ale nie łącząca się z nimi bezpośrednio; moŜna się tam było dostać centralnymi schodami, strzeŜonymi przez szkaradnego straŜnika), który był oddalony od wielkiej sali i znajdował się na końcu korytarza, wydrąŜonego w dawnym potoku lawy. Z korytarza moŜna było takŜe dostać się do kilku innych pokojów; ich niskie, sklepione wejścia były pozbawione drzwi, ale wisiały w nich zasłony ze skór zwierzęcych, rozpiętych na ramach z

chrząstek, które zapewniały prywatność ich mieszkańców. Jednak pokój Nathana był zaopatrzony w drewniane drzwi z wizjerem i zamkiem... ale nie było klucza. Mimo to, w jakimś stopniu zapewniał prywatność. Zaprowadziła go tam szczupła, młoda wampirzyca, która wyglądała jak bezdomne dziecko; jej oczy zabłysły i pojawił się w nich przebiegły wyraz, gdy Nathan zorientował się, Ŝe jest obserwowany. Szybko zlustrował swoją kwaterę, czy raczej więzienie: pokój cztery kroki na pięć, wyłoŜony nieregularnymi płytami, z łóŜkiem, stojącym pod wysokim oknem i małym przepierzeniem, za którym znajdowała się prymitywna toaleta i stał nocnik. Palniki gazowe umieszczone na ścianach dawały trochę światła, ale nie grzały. Z łóŜka wszedł na głęboki, osłonięty glif, rozsunął zasłony i zobaczył, Ŝe okno jest zakratowane. Czemu nie? Za kratami była przeraŜająca, pionowa ściana! Widok z okna był prawie dokładnie taki sam, jak z okna kuchennego, co rozwiązywało problem orientacji wewnątrz. Odszedłszy od okna, Nathan zobaczył, Ŝe wampirzyca, która go tutaj przyprowadziła, siedzi na łóŜku. A przecieŜ zostawił ją na zewnątrz, nie dając do zrozumienia, Ŝe potrzebuje towarzystwa. Jednak te stworzenia miały swój rozum i przychodziły i odchodziły, kiedy miały na to ochotę. - Dziękuję, Ŝe mnie tutaj zaprowadziłaś - powiedział. - Ale teraz chciałbym się przespać. - No więc - powolnym ruchem ręki wskazała łóŜko - masz tutaj łóŜko. Nadaje się takŜe do spania. - Uśmiechnęła się kusząco i powoli rozpięła bluzkę, odsłaniając przed Nathanem zagłębienie między piersiami. Ale jej skóra miała ziemistą barwę i miała długie i ostre kły. Zafascynowany wpatrywał się w nią, kiedy pręŜyła się jak kotka i pod cienkim materiałem bluzki zobaczył zarys sterczących sutków. Wstał z łóŜka i spojrzał w stronę drzwi. - Lepiej juŜ idź - powiedział drŜącym głosem. - Bo co? - Głos miała zmysłowy, przekorny. - Jak chcesz mnie ukarać, jeśli nie wyjdę? PołoŜyła się na plecach i podniosła sukienkę, pokazując, Ŝe pod spodem jest naga. Następnie prowokacyjnie rozłoŜyła nogi i przesunęła palcami po kępce włosów łonowych. ZadrŜała i oczom Nathana ukazały się wilgotne, nabrzmiałe wargi i nawet stojąc o dwa kroki od niej, czuł ich ssące przyciąganie - oraz ich jad. - Idź juŜ - powiedział twardo - i to zaraz, jeśli nie chcesz się narazić na gniew Maglore'a! - Och! - W jednej chwili zerwała się na równe nogi. - A my myślałyśmy, Ŝe jako świeŜo przybyły z Krainy Słońca młody chłopak, będziesz tryskał nasieniem. Nie wiedziałyśmy, Ŝe Maglore kupił cię od Zindevary, która trzymała cię w Iglicy Staruchy, gdzie twoim jedynym obowiązkiem było natłuszczanie jej obwisłych piersi! Czy to ona pozbawiła cię takŜe cygańskich rumieńców oraz twojej męskości, ty blady, drŜący młokosie?

- Precz! - krzyknął Nathan, otwierając drzwi. - Co? - teraz była juŜ wściekła; jej nozdrza rozszerzyły się, oczy płonęły czerwienią, a wykrzywione usta miotały przekleństwa. - Naprawdę mnie odtrącasz? Jak śmiesz? Widzę, Ŝe tak! Pieprz się, ty blady dziwolągu! - Rozwścieczona wypadła z pokoju. Tak się skończyło pierwsze spośród kilku spotkań Nathana z kobietami Maglore'a; wyglądało na to, Ŝe zarówno Nicolae jak i sam lord mieli absolutną rację...

Nathan był wyczerpany fizycznie i psychicznie. PołoŜył się nie zdejmując ubrania, przykrył trzema kocami, ale długo nie mógł zasnąć. W końcu udało mu się, kiedy przypomniał sobie, Ŝe czy się śpi czy teŜ nie, Runiczny Dwór jest miejscem najeŜonym okropieństwami i Ŝe czy mu się to podoba czy nie, dopóki tu przebywa, musi sypiać, aby wypocząć. Kiedy poczuł, Ŝe powoli ześlizguje się w sen, przypomniał sobie, Ŝeby osłonić swój telepatyczny umysł nieprzenikalnym wirem liczb, mając nadzieję, Ŝe to go ochroni przed ingerencją innych umysłów o podobnych moŜliwościach. W ten sposób zapewnił osłonę przynajmniej swemu tajemnemu umysłowi, który i tak jest zaśmiecony resztkami myśli z okresu czuwania i trudny do rozszyfrowania. Ale o ile telepatia jest sposobem porozumiewania się między umysłami Ŝyjącymi, mowa umarłych to coś zupełnie innego. Tylko umysły zmarłych mogą ją odbierać, no i oczywiście umysł Nathana... - Nathaaan! - głos zmarłego stanowił na początku tylko szept, westchnienie pośród mrocznego, niespokojnego strumienia podświadomości. Ale gdy Nathan go usłyszał, skupił się na nim i zbliŜył do jego źródła, wszystkie pozostałe myśli, pseudomyśli i strzępki marzeń sennych zostały usunięte i głos przybrał na sile. - Nathaaan? - To był jakiś dawno spróchniały trup, ale mimo, Ŝe był pozbawiony ciała, nadal moŜna było wyczuć, Ŝe jest „ucieleśnieniem” zła. Nathan instynktownie zorientował się, Ŝe to głos gdzieś z głębi. - Kim jesteś? - zapytał zdyszany, gdy jego uśpione ciało nagle stało się zimne, a włosy zjeŜyły mu się na karku. - Czym ...jesteś? - Zapytaj, czym byłem - odpowiedział pełen smutku głos i zaniósł się płaczem. - To ci mogę powiedzieć, a moŜe nawet pokazać. Ale czym jestem... no cóŜ, teraz jestem niczym! Albo jeśli w ogóle czymś, to starym trupem w tym ciemnym grobie, ślepym i wyschniętym, jak zmumifikowany Tyr w ich mauzoleum. Tym właśnie jestem. - Tyr? Co o nich wiesz? - Nathan pamiętał o swojej przysiędze: nigdy nie ujawni tego, co wie o mieszkańcach pustyni. Ale wyglądało na to, Ŝe ten trup juŜ o nich wie. Przynajmniej coś niecoś.

- Co o nich wiem? Och, więcej, niŜ przypuszczasz! LeŜałem tu samotnie przez pięćdziesiąt długich lat i słuchałem ich podczas długich, ciemnych nocy: echa ich myśli, płynących z pokrytych pyłem grobów nad Krainą Słońca i górami aŜ do Turgosheim. Są martwi tak samo jak ja, więc w mej samotności zostałem w ich myśli wtajemniczony. Tylko, Ŝe oni są nieuprzejmi i nie chcą ze mną rozmawiać, a i ja juŜ teraz nie próbuję do nich mówić. Ale ty... jesteś inny. Jesteś Ŝywy, Nathanie! Twoje działania odbywają się w świecie Ŝywych. MoŜesz dokonywać zmian, moŜesz tworzyć! Natomiast ja i wszyscy śpiący Tyrowie - jako Ŝe jesteśmy martwi - nie moŜemy uczynić nic. Nathan mu nie ufał, bo tkwiące w nim zło mąciło mu umysł. - Znasz moje imię i wiedziałeś, Ŝe tutaj jestem. Skąd moŜesz to wiedzieć, skoro nie spotkaliśmy się nigdy przedtem? - Skąd mogę to wiedzieć? AleŜ ja czuję twoje kroki na skale, które odbijają się tutaj, na dole, głośnym echem! Dla porównania, kroki Maglore'a to jak bębnienie kropel deszczu, a kroki jego niewolników to jak szelest liści. Słyszę takŜe twoje myśli we śnie, mowę umarłych, która dla mnie brzmi jak słowa wypowiadane na głos, podczas gdy Ŝywi w ogóle jej nie słyszą. Och, wobec Ŝywych moŜesz stosować tę barierę z liczb, Nathanie, ale nie zdołasz osłonić swego umysłu przed zmarłymi. Znamy cię, Nekroskopie! Trup wydawał się wiedzieć o wiele za duŜo. - My? - odparł Nathan. - Ale, jak przyznałeś, Tyrowie unikają cię. I mówisz o swojej „samotności”, co zdaje się wskazywać, Ŝe unikają cię wszyscy zmarli. Więc moŜesz być tylko Wampyrem! - Oczywiście! - odparł tamten. - To Ŝaden sekret. Jestem, kim jestem. Ale jestem takŜe martwy, a ty jesteś Nekroskopem. Czy twoje współczucie wyklucza takich, jak ja, podobnie jak zostałem wykluczony ze świata istnienia i jestem tylko rozpadającymi się szczątkami? Pomimo instynktownej rezerwy, Nathan nie potrafił pohamować ciekawości. - Gdzie właściwie jesteś? - Tam, gdzie mieszkałem przez sto lat; tam, gdzie zostałem oślepiony i pochowany przez swych zdradzieckich synów; tam, gdzie nawet teraz sztywnieję jak kamień, stając się jednym z kamieni w Turgosheim. Kiedyś moim domem był Obłąkańczy Dwór, a teraz jest nim mój grób... Obłąkańczy Dwór? Nathan nigdy o nim nie słyszał. - Naturalnie! - natychmiast nadeszło wyjaśnienie. - Pomimo tego, Ŝe Maglore i ja byliśmy sąsiadami, z jego okien nie dojrzysz Obłąkańczego Dworu. Bo on był powyŜej, a ja poniŜej. - To znaczy, w Turgosheim naleŜałeś do nizin?

- Słuchaj - powiedział tamten. - Wiesz, Ŝe Runiczny Dwór jest jak wieŜa, wydrąŜona skała, wznosząca się na krawędzi wąwozu? No więc ta wieŜa sięga w dół, aŜ do samych korzeni Turgosheim. Jej górne poziomy naleŜą do Maglore 'a, ale niŜej jest... Obłąkańczy Dwór! Któregoś dnia musisz mnie odwiedzić. Maglore zna drogę: to stare schody, wiodące głęboko w dół. Kiedyś mieliśmy wspólne studnie... - Głos Wampyra przeszedł w okropny gulgot, pełen ukrytych znaczeń, podstępny. Był przemoŜny, nieomal hipnotyczny... Ale nawet we śnie Nathan wyczuł niebezpieczeństwo. - Doskonale - powiedział, odpychając od siebie tę psychiczną zarazę. - Więc teraz juŜ wiem, gdzie jesteś. Ale wciąŜ nie wiem, kim byłeś. Miałeś jakieś imię? - Imię? Och, doprawdy! - śliski głos trupa stał się jeszcze okropniejszy, wywołując przeraŜenie, przenikające zza grobu aŜ do świata Ŝywych. - Moje imię dawniej budziło lęk, nawet wśród Wampyrów. Byłem Eygorem Zabójczookim, którego wzrok stanowił narzędzie śmierci - i dlatego moi dwaj synowie krwi oślepili mnie i zniszczyli! Dlatego teŜ w końcu ratowali się ucieczką, wiedzieli bowiem, Ŝe wciąŜ tutaj jestem i lękali się snów, jakie na nich sprowadzałem, aby nieustannie ich dręczyły. Teraz te psy umknęły na dobre i są poza zasięgiem moich snów. Ale pewnego dnia powrócą, a ja będę na nich czekał... Było w tym trochę jego samotności i bezsilności, ale znacznie więcej goryczy, nienawiści i frustracji, co uderzyło metafizyczny umysł Nathana i przylgnęło doń, paląc jak gorące łzy czy raczej Ŝrący kwas. W chwili furii trup spoczywający w dawno zapomnianej krypcie stał się czymś więcej niŜ bezcielesnym umysłem; teraz był jakby prawdziwą istotą i Nathan skorzystał z okazji, aby zbadać dokładniej, jaki był dawny pan Obłąkańczego Dworu u schyłku swego Ŝycia. Zmarły wyczuł, jak umysł Nathana wyciąga się w jego stronę. - Tak, odszukaj mnie powiedział. - Najpierw w snach, a potem w Ŝyciu. Jestem tutaj - w ciemnym, wilgotnym i ponurym więzieniu, gdzie umarłem pośród bagna Obłąkańczego Dworu... Nathan coś zobaczył, ale niewyraźnie. Stał w mrocznej jaskini, ogromnej i wysokiej, z której ścian ściekał szlam. Podłogę zaściełały jakieś szczątki, tworzące jakby garby, włókniste i grząskie. Wszędzie lśniły gąbczaste kości i białe chrząstki, przywodzące na myśl cmentarz potworów. Miejsce to było wysypiskiem Wampyrów, od dawna nieuŜywanym i na zawsze zamkniętym. Ale nie wszystko to były odpadki. Albo moŜe tak - ale dopiero teraz. Coś leŜało oparte o ścianę. Najpierw Nathan wziął to za jakąś dziwną formację stalagmitów: fantastyczny wytwór natury. Ale kiedy dokładniej się przyjrzał, zobaczył, Ŝe kształt tego czegoś jest bardzo nieregularny, a jego faktura ciemniejsza niŜ solny, poprzecinany Ŝyłkami nitrytu kamień. Pchany niezdrową fascynacją, siłą woli przesunął swe śniące ja w tę stronę i zobaczył, Ŝe

to coś jest wyŜsze od niego i opiera się o zakrzywioną ścianę jaskini. A kiedy wyłoniły się szczegóły, prawdziwa natura tej rzeczy stała się widoczna. Był to... monstrualny amalgamat jakichś okropieństw! Podobnie jak straŜnik Maglore'a w swej niszy pod centralnymi schodami w wielkiej sali Runicznego Dworu, ogólny kształt tego stwora przypominał istotę ludzką. Ale stwór Maglore'a nie miał osiemnastu stóp wysokości i nie był zbudowany ze stopionych ze sobą kości, czarnego zmumifikowanego ciała, kawałków chrząstek i niebieskawych chitynowych płytek. StraŜnik Maglore'a nie miał teŜ dodatkowych ust w rozdętym ciele i gumowatych kończyn, z których jedna wystawała wprost z jego twarzy! Śniące ja Nathana cofnęło się o krok. Rozgorączkowanymi oczyma lustrował wymiary, kształt i budowę tej rzeczy opartej o ścianę jaskini. Jej zrogowaciałe stopy i pomarszczone skórzaste uda; wygięte łukowato plecy i ramiona oraz wielką, zniekształconą czaszką. Wtopiona w ścianę wielka głowa była odrzucona do tyłu, a szczęki zastygły w wiecznym grymasie uśmiechu. Obok skalnego występu leŜało uschnięte ramię, zakończone pazurem, który zwisał z przegubu niemal tak grubego jak udo Nathana. Sczerniałe kości wystawały z pokrytego pyłem, rozpadającego się ciała. Albo raczej z wyschniętej masy, która niegdyś była ciałem. - Witaj w Obłąkańczym Dworze - odezwał się okropny głos i Nathan wiedział, Ŝe przemówił do niego ten gargulec. - Wszedłeś tu z własnej, nieprzymuszonej woli i - jeŜeli sobie Ŝyczysz uczynię cię spadkobiercą wszystkich moich tajemnic. Bo, kiedy Ŝyłem, byłem potęŜny, Nekroskopie, tak jak ty teraz. A kto wie, czy pewnego dnia nie wymienimy naszych doświadczeń i w ten sposób odniesiemy obopólną korzyść z takiej... transakcji. Nathan wiedział, Ŝe powinien odejść i to zaraz. Ale to było dla niego nowe doświadczenie. Martwy stwór - skądinąd wygasły umysł - nie był niewinnym Tyrem śniącym bezcielesne sny o przeszłości, lecz lordem Wampyrów, który wciąŜ miał nadzieję, Ŝe kiedyś powróci i knuł plany na jakąś

zupełnie

nieprawdopodobną

przyszłość!

Bez

Nathana,

rzeczywiście

zupełnie

nieprawdopodobną. Nieustępliwość Eygora była typowa dla Wampyrów, a Nathan był jedyną nicią, łączącą go ze światem zewnętrznym i dającą szansę na ciągłość trwania. - Nic od ciebie nie chcę - powiedział, cofając się jeszcze dalej. - Wszystko, z czym się stykałeś w Ŝyciu, to był horror, a ja miałem juŜ tego pod dostatkiem i prawdopodobnie jeszcze mnie to czeka. A wszystko dzięki Wampyrom. - Ale czy nie widzisz ironii tej sytuacji? - upierał się tamten. - Tego, Ŝe mogę być narzędziem naprawy wszystkich krzywd, jakich doświadczyłeś? Czy to moŜliwe, zastanawiał się Nathan? Walczyć z Wampyrami ich własną bronią? Czy to jest właściwa droga? Ale jaką moc miał ten stwór? I w jaki sposób teraz, gdy Eygor był martwy, Nathan mógłby się stać „spadkobiercą wszystkich jego tajemnic”?

- Ach, o to ci chodzi! - westchnął tamten. - Widzisz, jak wzbudziłem twoje zainteresowanie, Nekroskopie? Tak, i wydaje mi się, Ŝe wkrótce znów porozmawiamy. Ale teraz uwaŜaj! Znam odgłos skradających się kroków Maglore 'a. A mag Runicznego Dworu właśnie się zbliŜa. Zatem do następnego razu... Nagle jaskinia i jej mieszkaniec znikli; wir liczbowy powrócił i Nathan znów poczuł znajome, wściekłe pląsy dziwnych wzorów i jak myślowa sonda Maglore'a odbija się od wiru. - Nathan! Nathan! - Przejście od jednego, pełnego zła głosu, który jeszcze przed chwilą brzmiał w jego umyśle, do drugiego, pochodzącego ze świata fizycznego, spowodowało dezorientację... ale po chwili szponiasta dłoń chwyciła Nathana za ramię i zaczęła nim potrząsać. - Kto? Co...? - gwałtownie się obudził. - Rzeczywiście kto? - Twarz Maglore'a była ohydna, kiedy się nad nim pochylał - i wyglądała oskarŜycielsko w Ŝółtawym świetle palników gazowych. - Kto przychodzi odwiedzać cię we śnie, Nathanie? Z kim rozmawiasz potajemnie w swoich snach? - Moich snach? - osłona Nathana była na swoim miejscu. JuŜ rozbudzony, spróbował usiąść i Maglore lekko się cofnął. - Czy ja śniłem? - Miał rozpalone czoło i drŜał. - Tak, śniłem! Ale to nie był sen, tylko koszmar, który juŜ się skończył. - Ach, koszmar! - Maglore pokiwał głową, a jego czerwone oczy omiatały pokój, jakby szukając jakiegoś śladu nieznanego gościa. - Coś, co przychodzi w ciemności, aby napełnić przeraŜeniem śpiący umysł. MoŜe wspomnienie jakiegoś strasznego zdarzenia z przeszłości, albo przewidywanie tego, co się dopiero wydarzy. - Przekrzywił głowę, jakby nasłuchując i węsząc, jak pies gończy, po czym usiadł na brzegu łóŜka. - Wynik przejedzenia lub po prostu sprawa sumienia. A moŜe... wyrzutów sumienia? Nathan nie przestawał pilnować swego umysłu i dalej grał rolę niewiniątka. Nie było to trudne, bo w końcu był rzeczywiście niewinny. - Czy zjadłem za duŜo, panie? - Nie zareagował na ukryte oskarŜenie. Maglore zmruŜył oczy, ale Nathan wciąŜ przenikał go wzrokiem. Pan Runicznego Dworu myślał - Czy wciąŜ bawi się ze mną w słowa? Jedno jest pewne: ten Nathan nie jest głupcem. Kiedy Maglore wstał, zapytał - A jesteś głodny? Nathan odrzucił koce, spuścił nogi z łóŜka i wstał. - Chyba tak - powiedział. Wyjrzał przez okno, Ŝeby zobaczyć, jaki jest układ gwiazd. Na tej podstawie doszedł do wniosku, Ŝe powinien być głodny, przespał bowiem połowę nocy! - Więc nie zjadłeś za duŜo - powiedział Maglore. - Pozostaje więc sprawa sumienia, a moŜe jakaś rzeczywista choć nieuchwytna rzecz, która nawiedziła cię we śnie. Wierzysz w duchy?

- Tak - odparł Nathan natychmiast, odetchnąwszy z ulgą, Ŝe moŜe mówić prawdę. Oczywiście wierzył w duchy, bo on jeden spośród wszystkich ludzi wiedział, Ŝe są rzeczywiste, choć nie zawsze są to ciemne zjawy tak, jak przypuszczała większość ludzi. Ale Maglore, mimo Ŝe był magiem, tego nie wiedział. Lord skinął głową. - Powinieneś w nie wierzyć, zwłaszcza tutaj. Chcę cię uprzedzić, Nathanie, Ŝe w Turgosheim Ŝyło wielu rozmaitych złych Wampyrów i stworów. Choć juŜ ich nie ma, ich aura wciąŜ się tu unosi. A w Runicznym Dworze nie jesteś jedynym, którego dręczą koszmary. Zlustrował Nathana spojrzeniem. - Powiedz mi, dlaczego jesteś w ubraniu? Nie zasnąłeś tak po prostu, bo widziałem, Ŝe byłeś przykryty kocami. Czy jest tu coś, czego się lękasz? Czy ktoś... cię niepokoił? - Zmarszczył brwi tak mocno, Ŝe aŜ zbiegły się nad jego sklepionym czołem. I znów rozejrzał się wokół i zaczął węszyć. W końcu powiedział - Kobieta! - Nie uczyniła mi Ŝadnej krzywdy - powiedział Nathan. - Wskazała mi drogę do pokoju, to wszystko. Maglore spiorunował go wzrokiem. - Co? Wskazała ci drogę? O, na pewno! KaŜdy by to zrobił! - Chwycił Nathana za ramię. Kto to był? Dotknęła cię, pocałowała, chciała się oddać? Mów, głupcze! Wziąłeś ją? - Ledwie Nathan pokręcił głową, Maglore drąŜył dalej - Co? Okłamujesz mnie? Nie ma napalonego męŜczyzny, zrodzonego z kobiety, który by odmówił moim dziwkom, chyba Ŝe jakiś młokos, który nie wie, czym jest kobieta! Nathan poczuł, Ŝe oblewa się rumieńcem... Zaskoczony lord zajrzał mu głęboko w oczy, w których wypisana była prawda. - Co? - powiedział. - Kawał chłopa, Cygan, prawie dwudziestoletni i jeszcze nigdy nie spał z kobietą? Ha! - Klepnął się w udo. - Trudno się dziwić, Ŝe się odpicowują i ruszają na łowy! Nigdy nie widziałem, Ŝeby były tak poruszone! Ale... czy to moŜe być prawda? Jesteś prawiczkiem? - Ja... ja mia- mia- miałem dziewczynę, Cygankę - odparł Nathan. Po raz pierwszy od dawna zaczął się jąkać. A teraz postanowił, Ŝe nigdy juŜ do tego nie dopuści. - Została porwana do Krainy Gwiazd przez Cankera Psiego Syna - powiedział twardo. - MoŜe byłaby moja, gdyby wypadki potoczyły się inaczej. W kaŜdym razie powstrzymywaliśmy się przed miłostkami i postanowiliśmy na siebie czekać. - Och, prawdziwa miłość! - Maglore zatrzepotał długimi, futrzastymi rzęsami i wydał sarkastyczne westchnienie. - Canker dostał ją, prawda? - Pokręcił głową i mruknął współczująco. Mam nadzieję, Ŝe o niej zapomniałeś. Jeśli nie, moŜesz spokojnie to uczynić.

Nathan nie musiał odpowiadać. - Spróbuj zrozumieć mój niepokój i mój gniew - powiedział Maglore pojednawczym tonem. - JeŜeli zostaniesz uwiedziony przez jedną z moich kobiet, przestaniesz być sobą i w związku z tym nie będę juŜ miał z ciebie Ŝadnego poŜytku. Pragnę, abyś zachował swoją krew, ciało i umysł czyste i wolne od jakichkolwiek wpływów - z wyjątkiem mojego. Mam bowiem wystarczającą liczbę wampirów, a przymilne zachowanie się niewolników bywa niekiedy denerwujące. Jednak nie jest to sytuacja wyjątkowa: nie jesteś pierwszą istotą w pełni ludzką, jaka przebywała w Runicznym Dworze... - Przerwał i po chwili ciągnął dalej - Bez wątpienia zastanawiasz się, dlaczego tu jestem. PoniewaŜ przechodziłem obok, pomyślałem, Ŝe do ciebie zajrzę, a gdybyś nie spał, zaproszę cię do stołu. Wszystkie posiłki będziesz spoŜywał razem ze mną, bo czasami łaknę towarzystwa zwykłych ludzi. Poza tym muszę ci zapewnić bezpieczeństwo - przynajmniej na razie - zanim nie poczynię odpowiednich przygotowań. - Mówił w zamyśleniu, jakby do siebie. - Chodź - powiedział, ruszając do drzwi. - MoŜesz się umyć w moich komnatach, a kiedy siądziemy do stołu, będziemy kontynuować rozmowę. Pragnę cię lepiej poznać, mój synu. Bo przecieŜ twoje dobro jest w moich rękach... - Maglore zerknął z ukosa na Nathana, który starał się dotrzymać mu kroku, ale myśli lorda były teraz równie nieprzeniknione jak wyraz jego twarzy... Wchodząc z korytarza do wielkiej sali, Nathan stanął oko w oko z wampirzycą, która próbowała go uwieść. Szybko odwróciła twarz, ale Maglore zauwaŜył to. Zatrzymał się, ponuro pokiwał głową i przywołał ją do siebie. Podeszła kołyszącym się krokiem, uśmiechając się. - No tak - powiedział Maglore. - Magda. To byłaś ty. Gniewnie spojrzała na Nathana i stawiła czoło Maglore'owi, zdecydowana, Ŝeby się nie dać. - Ale on jest jednym z twoich ludzi, panie, których sprowadziłeś do Runicznego Dworu. Chciałam go mieć przed innymi, to wszystko, a on stworzył okazję, prosząc, abym mu wskazała drogę do jego pokoju. Ale tak się składa, Ŝe jest jednym z trojga: eunuchem, pedałem albo dzieckiem, które wciąŜ myśli, Ŝe to słuŜy tylko do siusiania! A jeśli o mnie chodzi, lubię męŜczyzn z charakterem. Więc nie stało się nic złego. A poza tym, nie miałam Ŝadnych rozkazów, Ŝe to zabronione. - MoŜe nie, jak na razie - powiedział Maglore, kiwając głową i głaszcząc ją pod brodą niemal czule. Otarła się o niego i przycisnęła jego ramię do policzka. - Więc chyba nie popełniłam wykroczenia? Maglore cały czas miał półuśmiech na ustach. Ale teraz maska mu z twarzy opadła i wezwał jednego ze swych ludzi. Na dźwięk jego głosu, w wielkiej sali zapadła cisza. Po chwili szybkim krokiem wszedł porucznik, a Magda próbowała się cofnąć. Ale Maglore trzymał ją mocno.

Nathan rozejrzał się po wielkiej sali. W pobliŜu grupa bladych niewolników krzemiennymi dłutami Ŝłobiła ścianę z pumeksu, ale praca natychmiast ustała, a wymizerowane, zapadnięte twarze zwróciły się w stronę rozgrywającej się wokół sceny. Dzikie oczy zapłonęły chorobliwym podnieceniem, a moŜe i oczekiwaniem tego, co miało się wydarzyć. Mała grupka kobiet, zajętych praniem, podniosła wzrok, szturchając się i szczerząc zęby w uśmiechu. Były to robotnice, starsze od Magdy i moŜe o nią zazdrosne. Maglore takŜe to dostrzegł. - ZałoŜyłaś się, Ŝe go dostaniesz? - zapytał, kiedy zbliŜył się porucznik. - Ciągnęłyśmy zapałki - warknęła, nie poddając się. - I ja wygrałam. - Ty głupia! - powiedział Maglore. - Przegrałaś! Jeśli wydano jakieś rozkazy, musisz ich przestrzegać, a jeśli nie ma Ŝadnych, nie robisz nic. Taka zasada obowiązuje w Runicznym Dworze. Pozostałe to wiedzą, więc pozwoliły ci wygrać. Podpuściły cię, wypróbowując Nathana... i mnie! Pchnął ją w ręce porucznika, wyprostował się i spojrzał spode łba na obecnych. Wypróbowujecie mnie?! - krzyknął, siny z wściekłości, która wydawała się spalać mu całe ciało. Doskonale, niech to będzie lekcją dla was wszystkich. Nie będę juŜ więcej strzępił języka... Spojrzał na porucznika i wykonując lekcewaŜący gest, powiedział - Magda zostaje przeznaczona na poŜywienie! Dziewczyna krzyknęła i spróbowała wydrapać oczy porucznikowi, ale ten szarpnął się w tył i walnął ją pięścią, łamiąc jej szczękę i pozbawiając przytomności. Kiedy ją wynoszono, Nathan widział ją po raz ostatni. Przez chwilę cisza zdawała się dzwonić w uszach... po czym Maglore ruszył w kierunku spiralnych schodów, a Nathan za nim. Ale tym razem wiedział, Ŝe nie moŜe wstawić się za dziewczyną, bo umysł lorda kipiał jak kocioł pełen trucizny. Kiedy weszli po schodach, wielka sala powoli powróciła do Ŝycia...

Przy stole Nathan nie miał apetytu. Kiedy lord Wampyrów nalegał, tylko rozdłubywał jedzenie, ale był tak przybity, Ŝe nie był w stanie przełykać. I myślał o Magdzie. Być moŜe pozostawił swój umysł niestrzeŜony; w kaŜdym razie był wstrząśnięty i dostał nauczkę. Maglore odezwał się. - Zapomnij o niej. JuŜ jej nie zobaczysz. A zresztą po co przejmować się kimś, kto wyssał by cię w mgnieniu oka? - Czuję, Ŝe to moja wina, panie.

- Nie było tu niczyjej winy. To po prostu wina jej natury, natury wampira. Ale cieszę się, Ŝe jej odmówiłeś. Ty teŜ powinieneś się cieszyć, bo dzięki temu nadal Ŝyjesz. - Wszystko w Runicznym Dworze wydaje się stanowić zagroŜenie - odparł Nathan odruchowo. - Brakuje tu niewinności. - No, teraz jest - zaoponował Maglore. - Tak, i przedtem teŜ była. MoŜe niezupełnie niewinność, ale na pewno ludzkie uczucia. Nie mówiłem ci, Ŝe nie jesteś pierwszą istotą ludzką, jaka przebywała w Runicznym Dworze? Jeśli pozwolę mojej... pani cię zobaczyć, wtedy moŜe zostawią cię w spokoju. Posłałem po nią i za chwilę powinna do nas dołączyć. - Ona, panie? Maglore machnął ręką lekcewaŜąco. - Nie zadawaj więcej pytań. Teraz ja chcę cię o coś zapytać. Na przykład, mówisz, Ŝe nie znasz kobiet, a jednak nosisz medalion z lokiem włosów łonowych. I to włosów Tyrów! Wytłumacz mi to, jeśli moŜesz. Nathan wzruszył ramionami. - To zwyczaj istniejący wśród Tyrów, kiedy rozstają się brat i siostra. Atwei była dla mnie jak siostra. - A skąd znałeś ją tak dobrze? - Poznałem ją podczas długich wędrówek na pustyni. - Ach, tak, pamiętam - powiedział Maglore. - Opowiadałeś mi o tym po drodze. Kiedy Gniewica i jej buntownicy napadli na twoje plemię i przywiedli je do zguby, poszedłeś na pustynię, aby umrzeć. Ale znaleźli cię Tyrowie i przystałeś do nich i powędrowałeś z nimi na wschód, idąc od oazy do oazy. OkrąŜyliście Wielkie Czerwone Pustkowia i Ŝyliście jak pustynni trogowie, Ŝywiąc się mięsem jaszczurek i sokiem kaktusów. - Maglore zamrugał i pokręcił głową. - Tyle światła słonecznego i tak mało barw. Jak to się stało, Ŝe nie spłonąłeś? - Miałem na sobie szatę z kapturem, jaką noszą Tyrowie - skłamał Nathan - i ilekroć to było moŜliwe, trzymałem się cienia. A kiedy dotarłem do Krainy Słońca w Turgosheim, zamieszkałem na skraju lasu na krótko przed tym, jak usłyszałem o Iozelu i odszukałem go. W leśnym cieniu moja skóra zbladła... ale i tak nigdy nie była zbyt ciemna. - Dlaczego szukałeś Iozela? - pytania Maglore'a zmierzały prosto do celu. Nathan musiał myśleć szybko i jednocześnie strzec swych myśli. - Słyszałem, Ŝe jest mistykiem, który rozumie dziwne zjawiska. MoŜe mógłby wyjaśnić sprawę tych liczb, które dręczą mnie we śnie i powód, dla którego czuję się obco wśród swoich. Szarpnął za skręcony pasek, który miał na przegubie. - Mógłby takŜe wiedzieć, dlaczego to noszę, dlaczego stało się to częścią mnie samego.

- Ach! - Maglore był jednocześnie zdenerwowany i zafascynowany, dokładnie tak, jak Nathan się spodziewał. - Zdejmij go. Chce go obejrzeć jeszcze raz. - Nathan zdjął pasek, a Maglore wziął go do ręki i powiedział - Ten znak daje mi do myślenia, tak samo jak tobie. Dlaczego tego nie powiedziałeś? - ZŜyłem się z nim - odpowiedział Nathan. - Noszę go tak, jak noszę włosy. Choć nie wydaje się niczym szczególnym, wiem, Ŝe taki jest, bo jest to takŜe twój znak. Byłoby z mojej strony bezczelnością, gdybym uwaŜał go za swoją własność. W końcu Maglore zachichotał. - Nie mówiąc o tym, Ŝe moŜe być niebezpieczny. - To takŜe - przyznał Nathan. - Przez cały czas dowiaduję się o tobie coraz więcej - powiedział lord, rzucając pasek na stół. - W końcu nie jesteś naiwny. Czy Iozel znał ten znak? Czy powiedział ci cokolwiek na jego temat? - O tak, znał go, panie - powiedział Nathan. - Ale czy wiedział o nim cokolwiek? Nie, nie wiedział nic. Był oszustem! Ja wiem więcej. - Ty? Wyjaśnij mi to. Nathan wziął pasek. - ZauwaŜyłem... pewne zjawiska. W wolnych chwilach badałem to urządzenie. - Urządzenie? - zapytał Maglore, unosząc brwi. - Naprawdę? Tak myślisz? - Ile ma stron? - Co? Czy to jest pytanie? - Maglore pochylił się nad stołem i dotknął skórę palcami. - Ile ma stron? Dwie, oczywiście. - Jedną - Nathan pokręcił głową. - To przeczy świadectwu oczu, widzisz? - Wziął z kominka kawałek węgla i narysował linię, biegnącą środkiem paska, równolegle do jego brzegów. Rysując ją, musiał w pewnym momencie odwrócić leŜący na stole pasek i wtedy koniec linii spotkał się z jej początkiem. - Ach! - Maglore'owi opadła szczęka. A Nathan zapytał - Ile ma brzegów? - Co? Brzegów? - Maglore przenosił wzrok z paska na twarz Nathana i z powrotem. - No, najwyraźniej dwa. To przecieŜ tylko skórzany pasek. Musi mieć dwa brzegi, które oddzielają obszar między nimi! - Jeden - znów powiedział Nathan. - Nie! - powiedział zaskoczony Maglore. - Niech sprawdzę! - Poczernił brzeg paska węglem i wtedy okazało się (tak jak powiedział Nathan), Ŝe jest rzeczywiście jeden! Oczy maga były wielkie jak spodki, kiedy powoli odkładał pasek.

- Znam ten znak od szesnastu lat - powiedział - i nawet uczyniłem go swoim godłem. Mimo to nigdy go naprawdę nie znałem! Ale teraz, dzięki tobie... - popatrzył na Nathana niemal z podziwem. - No cóŜ, powiadamiając mnie o twojej obecności, Iozel Kotys spłacił wreszcie swój dług. Bo rzeczywiście istnieje miedzy nami jakiś związek. MoŜe powiedziałby coś więcej, ale właśnie wtedy pojawiła się ona...

II

Była piękna jakąś spokojną, przytłumioną urodą i było oczywiste, Ŝe nie jest wampirzycą. Jej oczy były równie czarne jak oczy kaŜdej Cyganki, a mimo braku światła słonecznego - albo moŜe właśnie dlatego - jej ciało miało wyjątkową, mleczną barwę. Jej skóra nie była złotobrązowa, jak skóra Cyganki ale mimo to cera wydawała się zdrowsza niŜ Nathana, a na pewno nie moŜna jej było pomylić z bladością niewolnika czy niezdrową szarością niemartwego wampira. Była długonoga i miała na sobie czarną szatę, rozciętą po obu stronach do połowy ud oraz zwiewną bluzkę, która ledwie skrywała jej pełne piersi. Podeszła do stołu i skłoniła się. Jej proste włosy barwy gagatu, obcięte nad oczami w grzywkę, spływały nisko, tworząc piękne obramowanie owalnej twarzy. Kiedy się wyprostowała, czekając na rozkaz swego pana, cały czas patrzyła tylko na Maglore'a. Nathan przypuszczał, Ŝe nie śmiała spojrzeć na niego w obecności lorda Wampyrów. - Oto Orlea - przedstawił ją Maglore z uśmiechem, wskazując miejsce przy stole. - Zjedz z nami posiłek. - Kiedy usiadła, powiedział - To jest Nathan i w przyszłości poznasz go dobrze. Jest tutaj nowy i Runiczny Dwór stanowi dla niego dziwne miejsce. Proszę cię, abyś pokazała mu jego wszystkie piętra i pomieszczenia i zapoznała z ich funkcjami. MoŜe się poruszać wszędzie. Będzie, podobnie jak ty, osobą wolną - oczywiście w ramach ograniczeń, jakie nałoŜyłem. Podczas gdy Maglore nakładał jakieś smakowite kąski na talerz, który jej po chwili podał, Orlea spojrzała z zaciekawieniem na Nathana. Po czym spuściła oczy i zajęła się jedzeniem. Nathan pomyślał, Ŝe mógłby nawiązać rozmowę. - Pomimo mojej karnacji - powiedział, zwracając się do Orlei - jestem Cyganem. Ale przybyłem tutaj z zachodu, zza Wielkich Czerwonych Pustkowi. - MoŜe ona, a moŜe takŜe i Maglore uwaŜali, Ŝe w tych odległych krainach istnieją inne anomalie pigmentacji, ale w kaŜdym razie był to jakiś początek. Spojrzała na Maglore'a, jakby czekając na jego zgodę, a kiedy skinął głową, lekko obróciwszy się w stronę Nathana zapytała - Jak teraz jest w Krainie Słońca? - Głos miała cichy, przyjemny, ale kompletnie pozbawiony Ŝycia i ani śladu uśmiechu, który mógłby zdradzić jej uczucia. W istocie wydawała się wyprana z wszelkich uczuć. Nathan doskonale to rozumiał. - W mojej Krainie Słońca, na zachodzie, czy w twojej? - W mojej - odpowiedziała.

- Tęsknisz za nią? - Być moŜe ryzykował, zadając to pytanie. MoŜe ona takŜe zaryzykowałaby, odpowiadając zgodnie z prawdą. Ale tak się nie stało, a przynajmniej tak wtedy myślał. - Nie - odparła. - Było mi tam cięŜko. - Więc dlaczego o nią pytasz? Wtedy wtrącił się Maglore. - Doskonale! Więc sobie porozmawiajcie na wspólne tematy. Ale podejrzewam, Ŝe moja obecność was powstrzymuje, a poza tym mam parę rzeczy do zrobienia. Orlea, najpierw chciałbym z tobą chwilę pomówić... - Wstał i odszedł od stołu; Orlea podeszła do niego i przez chwilę rozmawiali przyciszonymi głosami; w końcu Maglore zostawił ich i wyszedł. Kiedy skończyli jeść, Nathan popatrzył na zastawiony stół. - Co z tym mamy zrobić? - Tak jak ty i ja mamy tutaj swoje obowiązki, inni mają je takŜe - odpowiedziała Orlea. Wskazała na stół. - Wszystkim tym zajmą się inni. A na razie otrzymałam zadanie oprowadzenia cię po Runicznym Dworze, ty zaś powinieneś wszystkiemu dokładnie się przyglądać i zapamiętać to, co zobaczysz. Nie jest to zbyt trudne; wiem, Ŝe zapamiętasz, tak jak kiedyś ja zapamiętałam. W rzeczywistości nie jestem w stanie tego zapomnieć. Poszedł za nią do pokoju, z którego prowadziły schody na najwyŜsze piętro Runicznego Dworu. - To najwyŜszy poziom zamczyska - oznajmiła, nie oglądając się. - Tutaj zaczniemy, a potem ruszymy w dół. - Dlaczego zapytałaś o Krainę Słońca? - ciekawił się Nathan. - PoniewaŜ nawiązałeś rozmowę - odparła. - Gdybym sama nie odpowiedziała, Maglore kazał by mi to uczynić. Zachwyca się, Ŝe ty i ja jesteśmy dla siebie tacy uprzejmi. Sprawia mu przyjemność, Ŝe w ramach nałoŜonych przez niego ograniczeń kierujemy naszymi działaniami i Ŝe powściągamy nasze emocje, w przeciwieństwie do Wampyrów, którymi rządzi przemoŜne pragnienie wszczynania przy kaŜdej okazji sporów i walk, często dla samej zasady! - Czy to jedyny powód? - Właśnie dotarli na najwyŜszy podest schodów. - Nie, bo takŜe sama myślałam, aby zapytać... o dzieci. - Poczekała, aŜ się z nią zrówna. - Dzieci? - Moje Ŝycie w Krainie Słońca było cięŜkie - powiedziała - ale pamiętam te małe istoty. Były takie słodkie, czyste, niewinne. Nathan wzruszył ramionami. - Wszystkie dzieci są takie. - O, nie! - odparła, lekko wzdrygnąwszy się. - Dzieci Wampyrów nie... - To tutaj są dzieci?

- W Runicznym Dworze? Nie. Maglore nie znosi dzieci. Ale kiedy pewnego razu poprosiłam go o dziecko, pokazał mi Ŝłobki Wampyrów. Dzieci w Krainie Słońca są karmione mlekiem swych matek lub mamek, ale w Turgosheim... piją co innego. Gdyby Maglore miał pewność, Ŝe jest w stanie spłodzić nie-wampira, mógłby dać mi dziecko, ale w przeciwnym razie nie „zepsułby” mnie, Ŝeby mieć „jakiegoś bachora-uzurpatora”! - Prosiłaś Maglore'a o dziecko? - Nathan nie mógł uwierzyć własnym uszom. - Chcesz powiedzieć... Ŝe pragnęłaś urodzić jego dziecko? - Tak - odpowiedziała, idąc labiryntem pustych pomieszczeń, aŜ znaleźli się z pokoju, w którym było okno i wnęka ukryta za zasłoną. Tam, po raz pierwszy, Orlea spojrzała Nathanowi prosto w twarz. Uniosła brodę i rzuciła mu wyzywające spojrzenie. - Nie widziałeś Maglore'a, kiedy był młody. Nie jesteś kobietą. Nie wiesz, co to znaczy być lordem Wampyrów. Nie rozumiesz znaczenia słowa „spełnienie”. - Nie - odparł Nathan, odsuwając się od niej. - Ale widziałem, co zostaje z kobiet, które zaznały takiego... spełnienia! Jeśli nie są martwe, to są skazane! Skinęła głową i odwróciła wzrok. - Tak, masz rację. Ale jeśli chodzi o mnie... Maglore był uprzejmy i łagodny. Nie zmieniłam się. A jeśli tak, to tylko w ten sposób, Ŝe przedtem go nienawidziłam, a teraz go kocham. MęŜczyzna moŜe zniewolić kobietę na róŜne sposoby. - Naprawdę go kochasz? - To wydawało się niemoŜliwe. - Kocham Maglore'a! - warknęła. - Nie jego czyny, ani tego, co w nim siedzi, lecz jego! To było zupełnie niepojęte. Nathanowi na chwilę odjęło mowę i tylko pokręcił głową. W końcu wykrztusił - Ale przecieŜ to jego wampir czyni go takim, jaki jest! - Na tym właśnie polega paradoks - odpowiedziała - który jest źródłem mojego rozdarcia. Nienawidzę tego pasoŜyta, który tkwi w jego ciele, ale jednocześnie kocham jego Ŝywiciela! Bo jeśli Maglore jest moim panem, to ta pijawka jest jego panem! I jestem zazdrosna i nienawidzę jej, bo muszę się z nią dzielić. Ale kiedy jest ze mną, przebrany za młodzieńca, nie mogę go nie kochać. Nathan podszedł do zasłoniętej wnęki; Orlea ruszyła w jego stronę i stanęła obok, z dłonią na sznurze, a wtedy Nathan powiedział - Myślę... Ŝe mi cię Ŝal! - Powiedział to bez zastanowienia, moŜe nawet nie miał tego na myśli; nie wiedział przecieŜ, jakie było jej Ŝycie przed przybyciem do Runicznego Dworu. W ten sposób wyraził po prostu swoje przeraŜenie. Ale choć Orlea mogła wiele utracić, na pewno nie utraciła swej dumy. Jej czarne oczy płonęły, kiedy powiedziała Zostaw swoje współczucie dla siebie, Nathanie, bo jeszcze nie widziałeś Runicznego Dworu. - Po czym pociągnęła za sznur. Zasłona uniosła się z szelestem i Nathan ujrzał... syfonida Maglore'a. Na

początku nie wiedział, na co właściwie patrzy, ale po chwili to do niego dotarło i cofnął się chwiejnym krokiem, krzywiąc się i z trudem łapiąc powietrze. - No widzisz - Orlea puściła zasłonę i przytrzymała go za ramię - czasami jest rzeczą poŜyteczną mieć kogoś, kogo się kocha, Ŝeby się na nim wesprzeć. Tak, nawet na kimś takim, jak Maglore. - Patrząc jej w oczy, Nathan nie dostrzegł ani śladu dzikiego spojrzenia niewolnicy, czy teŜ szkarłatu namiętności Wampyrów. Ale chyba zobaczył pierwsze oznaki obłędu...

Następnie Orlea pokazała Nathanowi gabinet Maglore'a czy teŜ „pokój rozmyślań”, do którego miało wstęp tylko kilku zaufanych niewolników. Jego wzrok natychmiast przyciągnął cięŜki, złoty model godła lorda Wampyrów, spoczywający na podstawie z onyksu i Nathan zaczął się zastanawiać, do czego słuŜy; moŜe był jedynie ozdobą. Usiadłszy przed wspaniałym modelem Turgosheim, słuchał opowiadania Orlei o tym wąwozie Wampyrów. Dowiedział się znacznie więcej niŜ przedtem od Nicolae i uzupełniło to w istotnej mierze jego wiedzę dotyczącą geografii tego miejsca i historii jego mieszkańców. Zanim skończyli, minęło dwie trzecie nocy. - Jesteś zmęczony - zapytała - czy chcesz kontynuować? - Nie wiem, czy jestem zmęczony - odparł Nathan zgodnie z prawdą. - Jest tyle do zobaczenia. A to, co dotąd zobaczyłem, nie daje mi zasnąć. W kaŜdym razie, aby mocno zasnąć, muszę być zmęczony fizycznie i umysłowo. - Ale wiedział, Ŝe naprawdę powinien się przespać i wykorzystywać kaŜdą nadarzającą się okazję. Bo jeśli dopuści do tego, Ŝe będzie przemęczony, wcześniej czy później jego osłona moŜe zawieść. Jego ukryte zdolności muszą takie pozostać; wiedza dotycząca Tyrów i ich pustynnych kryjówek była czymś, czego nie wolno mu było zdradzić; musi zmyślić fałszywą geografię i styl Ŝycia, panujący w Krainie Słońca na zachodzie, która została tak daleko. Był pewien, Ŝe Maglore w końcu go o to zapyta. - Teraz jest dobra pora na sen - powiedziała Orlea, jakby czytając w jego myślach, choć w rzeczywistości dobrze ich strzegł, a w niej nie wyczuwał Ŝadnych zdolności telepatycznych. Potrzebny ci mocny sen, jeśli chcesz zachować siły w Runicznym Dworze. Strach podkopuje siły kaŜdego, oczywiście z wyjątkiem Maglore'a. Nerwy są napięte do ostatnich granic; oddychanie i praca serca ulegają wahaniom; silna wola słabnie. A jednocześnie siły Maglore'a rosną. Bo Wampyry wysysają nie tylko krew, Nathanie. One wysysają wszystko. Wrócił wraz z nią do wielkiej sali, gdzie teraz prawie nic się nie działo. Kręciło się tylko po niej kilka niewolnic, a mała ich grupka była zajęta tajemniczą rozmową. Ujrzawszy Nathana i Orleę, umilkły, marszcząc brwi i nie kryjąc zdenerwowania. Następnie, kiedy juŜ chciał się udać do swego pokoju, Orlea chwyciła go za łokieć i poprowadziła w przeciwnym kierunku korytarzem wydrąŜonym w pumeksie.

- Dokąd idziemy? - spytał Nathan. - Tam, gdzie te kobiety nie będą cię niepokoić - powiedziała. - Bowiem lękają się mnie prawie tak samo, jak Maglore'a. - A gdzie teraz jest sam lord? - Nathan czuł się zaniepokojony, ale nie był pewien, dlaczego. - Śpi - odpowiedziała. - Ma swoje przyzwyczajenia. To właśnie pora, gdy śpi. Wschód słońca go obudzi i wtedy uda się do swych warsztatów, które znajdują się niŜej. W przeciwieństwie do pozostałych lordów, z których większość pracuje jedynie nocą i kuli się ze strachu, gdy słońce stoi wysoko nad Krainą Słońca, Maglore rozłoŜył swój sen równo między dzień i noc. Doszli do zewnętrznej ściany z wąskim oknem, które wychodziło na północny wschód i wiodącymi w dół krętymi kamiennymi schodami. Na dole znajdowała się mniejsza sala, z której odchodziło kilka przejść. Idąc jednym z nich, zaprowadziła go do pokoju zaopatrzonego w drzwi, podobnie jak pokój Nathana. Był to pokój Orlei, ale od wewnątrz... drzwi były zaopatrzone w zasuwę. Nie była to jedyna róŜnica, poniewaŜ jej apartament był doskonale urządzony. Znajdowała się tam łazienka i liczne meble; na podłodze leŜały futra; w maleńkim oknie, wybitym w masywnej ścianie, wisiały zasłony z frędzlami; a nad jej łoŜem zwisały cienkie zasłony, sięgające aŜ do podłogi. Kilka palników gazowych wypełniało pomieszczenie Ŝółtym blaskiem. Obeszła pokój gasząc po drodze kolejne palniki, dopóki wokół nie zapanował głęboki półmrok. Kiedy wyobraźnia Nathana zaczęła mu podsuwać coraz bardziej szalone obrazy, powiedziała - Nikt cię nie będzie tutaj niepokoił. MoŜesz spać spokojnie. - Orlea - powiedział, idąc do drzwi - doceniam twoją troskę, ale obawiam się, Ŝe gdyby Maglore dowiedział się, Ŝe jestem tutaj... - On wie - przerwała mu. - Myślisz, Ŝe ośmieliłabym się ciebie tu wprowadzić bez jego zgody? To on mi kazał. Nathanowi zawirowało w głowie i stanął przed drzwiami ogłupiały. Sięgnął dłonią do zasuwy, ale słysząc szelest zasłon, odwrócił się. Jej ubranie leŜało na stojącym koło łóŜka taborecie, gdzie je rzuciła, a zasłony jeszcze falowały. Czując mrowienie w całym ciele i ledwie mogąc oddychać, Nathan zapytał - Co... właściwie kazał? - Wszystko - jej głos był bardzo cichy i jakiś smutny. - Mam ci odebrać niewinność tak, aby nic juŜ dla nich nie pozostało. - Dla jego wampirzyc? - Tak.

Podszedł do łóŜka. - Orlea, ja juŜ wiem. Wiem, Ŝe mam ich unikać, więc to nie jest potrzebne. - Chcesz mnie odtrącić i przeciwstawić się Maglore'owi? - Nie. Nie odtrącam cię - powiedział, starając się, aby go dobrze zrozumiała. Ale koniec końców wiedział, Ŝe jest tylko jeden sposób, czyli powiedzieć jej prawdę. - Chodzi o to, Ŝe nie mam Ŝadnego doświadczenia z kobietami - w końcu wyrzucił z siebie. - Nie wiem... nic! - No cóŜ - odpowiedziała - czy wszyscy kiedyś nie byliśmy niewinni? Jeszcze nie skończyła mówić, gdy palce Nathana zaczęły drŜeć, jak gdyby naleŜały do kogoś innego, kiedy zaczął zdejmować ubranie. - Naprawdę - powiedział. - Naprawdę zupełnie nic nie wiem. - Nie była to cała prawda, ale prawie. - Ale dowiesz się - szepnęła - zobaczysz. Dowiesz się tego, co ja wiem. Był nagi. - Orlea... - Wejdź do łóŜka i ogrzej mnie - powiedziała. - Przynajmniej będę wiedziała, Ŝe to jesteś tylko ty, Ŝe to, co będziesz robił, to będą twoje własne działania, nie kierowane przez kogoś innego. Przynajmniej to będziesz ty, a nie jakaś oślizgły stwór, który tobą powoduje. Odchylił zasłony, zza których wyciągnęła się ku niemu szczupła dłoń. Uniosła przykrycie i połoŜył się koło niej. Przykryła go kocami, a potem ogarnęła go jej dziwna, chłodna miłość...

Później, w półmroku, kiedy leŜeli mokrzy od potu, Nathan spytał - Jak tu trafiłaś? - Byłam wtedy jeszcze dzieckiem w Krainie Słońca - powiedziała Orlea - miałam zaledwie czternaście lat, kiedy wódz mego plemienia, Gobor Tulcini, zwrócił na mnie uwagę. To był straszny brutal; miał słabowitą Ŝonę, nad którą cały czas się znęcał. Ale wówczas naduŜywał teŜ swego stanowiska, swoich ludzi, a nawet powietrza, którym oddychał. Dzikie psy potrafią zachowywać się lepiej! Pewnego razu, podczas ściągania dziesięciny, sfałszował dane i aby uzupełnić rzekomy niedobór, w ostatniej chwili wybrał mego ojca. Kiedy go zabrano, moja biedna matka umarła ze zgryzoty. Wtedy Gobor zabrał mnie do siebie, aby mógł mnie „wychować, jak własne dziecko”. Tak powiedział... - Moje obowiązki obejmowały opiekę nad dziećmi z wioski, które kochałam. Bo przecieŜ sama byłam jeszcze dzieckiem. Ale podczas gdy ja zajmowałam się dziećmi, Gobor... zajmował się mną. Jego Ŝona wiedziała o tym, ale panicznie się go bała i nie złoŜyła Ŝadnej skargi. Dwa razy do roku, na jego rozkaz, pomagała pozbyć się dziecka, które mi zrobił. - Czekałam na właściwy moment, aŜ w końcu nie mogłam juŜ tego wytrzymać. Wtedy, pewnej nocy, kiedy z Turgosheim przybyły wampiry ściągające dziesięcinę, zakradłam się na plac i zgłosiłam się na ochotnika. Gobor schwytałby mnie i pobił, gdyby nie porucznik, który widząc, Ŝe

jestem ładniejsza od kilku proponowanych dziewcząt, postanowił mnie przepytać. Powiedziałam mu, Ŝe matka nie Ŝyje, a ojciec został zabrany przez Wampyry, i Ŝe Gobor ukrywa mnie przed poborcami. No cóŜ, prawda była taka, Ŝe byłam za młoda, ale poza tym to, co powiedziałam, było prawdą. - Ponadto powiedziałam, Ŝe zdecydowanie wolę Turgosheim od tego brutala, Gobora, co było absolutną prawdą. Nawet śmierć byłaby lepszym wyjściem, choć to nie był wyłączny powód. A ja jako dziecko wciąŜ bardzo naiwne - przynajmniej, jeśli chodzi o sposób myślenia - myślałam takŜe, Ŝe tam będę mogła odszukać mego ojca. I mimo, Ŝe byłam młoda, zabrano mnie do Turgosheim. Na szczęście, wypatrzył mnie sługa Maglore'a i tak trafiłam tutaj. Od Gobora nauczyłam się sposobów stosowanych przez męŜczyzn i uŜyłam kobiecych sztuczek wobec Maglore'a. Był zafascynowany, kiedy się zorientował, Ŝe takie dziecko jest tak doświadczoną kobietą. A kiedy się zorientował... załatwił, Ŝeby jego niewolnicy przez pewien czas pełnili funkcję poborców, zbierając daninę od biednych Cyganów. Kazał im, aby wybrali nowego wodza i aby zabrali ze sobą Gobora. W ten sposób ten brutal skończył jako poŜywienie w ponurej Vormowej Iglicy; sądzę, Ŝe tak samo skończył przed nim mój ojciec... Kiedy skończyła opowiadać, Nathan wyślizgnął się z łóŜka i zaczął ubierać. Obserwowała go przez chwilę, po czym powiedziała - Nie musisz iść. - Ale ja mam tu swój własny pokój - odparł - i lepiej, Ŝebym się do niego przyzwyczaił. - Jak chcesz. Następnym razem poczujesz się swobodniej. Wtedy pokaŜę ci rzeczy, których jeszcze nie znasz. - Na rozkaz Maglore'a? - Jeszcze kiedy to mówił, wiedział, Ŝe postępuje jak gbur. Zwłaszcza teraz, gdy wiedział, czym było jej Ŝycie. Ale słowa zostały wypowiedziane i nie moŜna ich było cofnąć. Po chwili odpowiedziała - MoŜe... a moŜe nie. Wszyscy musimy robić to, co nam kaŜą, ale sposób, w jaki to robimy, to juŜ nasza sprawa... Wyszedł i udał się do swego pokoju. W wielkiej sali było kilka niewolnic, garstka kobiet i paru męŜczyzn. Ci ostatni popatrzyli na Nathana, być moŜe zazdrośnie, ale Nathan z zadowoleniem zauwaŜył, Ŝe kobiety nie zwróciły na niego uwagi. Dostały nauczkę od Maglore'a. A zresztą, nie był juŜ niewinny. No, moŜe pod wieloma względami był, ale nie pod tym. Ten rodzaj niewinności utracił na zawsze. W pewnym sensie czuł się bardziej męŜczyzną, ale z drugiej strony był przygnębiony, poniŜony. Przypomniał sobie, co mówiła mu matka, Nana, kiedy szedł na polowanie: dobre mięso jest zawsze najsmaczniejsze, gdy się je upolowało samemu...

Odtąd czas biegł szybko i kiedy Nathan poznał Runiczny Dwór, poczucie zagroŜenia nieco zmalało, ale nie ustąpiło całkowicie. Orlea miała rację: czasami, gdy budził się w środku nocy (a nawet podczas długich dni), jego nerwy zdawały się krzyczeć, a serce waliło mu jak młotem. Wynikało to po prostu ze świadomości, Ŝe wokół czai się makabra i Ŝe kaŜde inne stworzenie w Runicznym Dworze, a w istocie w całym Turgosheim, to przenoszący zarazę wampir. Jeśli chodzi o Orleę, dotrzymała słowa i pokazała Nathanowi rzeczy, o których dotąd nie miał pojęcia. Zabrała go do swego pokoju po raz drugi, a po raz trzeci i ostatni poszedł juŜ sam, oczywiście po uprzednim uzgodnieniu. I po raz kolejny przekonał się, Ŝe miała rację, bo był bardziej odpręŜony i sam przejął inicjatywę. A poniewaŜ był młody i sprawny seksualnie i podobało mu się jej szczupłe ciało, mógł się łatwo zakochać, ale go przed tym przestrzegała. - NaleŜę do Maglore'a - powiedziała, kiedy podczas trzeciej wizyty w jej pokoju nie miał ochoty w ogóle stamtąd wyjść. - Spełniłam swój obowiązek wobec niego i jego rozkazy. - MoŜe - powiedział, stojąc w drzwiach. - Ale jednak mnie kochałaś i sprawiało ci to przyjemność. - Nie - pokręciła głową - ale chciałam, Ŝebyś tak myślał. - A gdy zrzedła mu mina, dodała Odtąd nigdy nie wolno ci na mnie patrzeć w ten sposób, Nathanie, bo jeśli on to zobaczy, ukarze nas oboje, co w moim przypadku byłoby niesprawiedliwe. Jako kochanek, nic dla mnie nie znaczysz. Ale jako przyjaciel... - Mamy zostać tylko przyjaciółmi? - A więc rozstawała się z nim na dobre. - Tak będzie najlepiej - odpowiedziała. - W domu mego pana jest sto pokojów i warsztatów, a on pragnie, abyś zobaczył je wszystkie. Ale gdybyś chciał je oglądać w towarzystwie kogoś innego... - Nie - powiedział Nathan, gdy drzwi zamknęły się za nim i usłyszał szczęk zamykanej zasuwy. - Nie, ale zawsze będę rad z twego towarzystwa i twojej przyjaźni. - Niech więc tak będzie - wyszeptała...

Potem była chłodna i zamknięta w sobie, jak zawsze, a Nathan przestał się do niej zalecać. Ale gdy nadchodził czas snu Maglore'a i gdy Nathan widział, jak Orlea idzie do komnat swego pana... czasami czuł się rozgoryczony. W tym wczesnym okresie jego pobytu w zamczysku, Maglore często wzywał go do siebie i bez względu na to, czym Nathan był zajęty, musiał do niego pędzić. Raz wchodząc do apartamentów Maglore'a zastał tam przystojnego, szczupłego i barczystego lorda Wampyrów. Ale

gdy obcy odezwał się, Nathan aŜ podskoczył i zatoczył się w tył. Bowiem ten głos, nie zaś tryskające energią ciało, z którego się wydobywał, był nie do podrobienia: to był głos Maglore'a! - Jak wyglądam? - spytał Maglore, kiedy Nathan doszedł do siebie. - Młodo! - wykrztusił Nathan, bo było to pierwsze słowo, jakie mu przyszło do głowy. - Jak męŜczyzna w kwiecie wieku, czterdziesto- lub czterdziestopięcioletni! Wyglądasz, panie... jak lord! - To znaczy, jak „prawdziwy” lord? - zachichotał Maglore. Ale jego wesołość trwała krótko i po chwili jego czoło zachmurzyło się. - Przez całe Ŝycie wypierałem się istnienia tego, co tkwi wewnątrz mego ciała - warknął. - Tylko, Ŝe juŜ nie mogę, nie mogę! Na krótko mogę przybierać taką postać, w jakiej mnie teraz widzisz. To jest „nagroda” za „współpracę”. Co tylko dowodzi, Ŝe choćbym nie wiem jak się starał wypierać istnienia tej kreatury i siebie samego, muszę się zgodzić, Ŝe krew to Ŝycie. Teraz idź, mój synu i zastanów się nad cudem, którego byłeś świadkiem i jak do niego doszło. I nigdy nie zapominaj, Ŝe jestem Wampyrem! - I aby nadać swym słowom większą wagę, rozchylił usta, Ŝeby pokazać Natahanowi rozdwojony język, drgający w głębi czerwonych ust. Ale gdy Nathan ruszył w stronę kręconych schodów, Maglore zawołał za nim - Mój synu! Nathan obejrzał się, a młody lord, uśmiechając się zapytał - Powiedz, czy wiesz, czym jest magazyn zapasów? Nathan pokręcił głową. - Jest jeszcze wiele rzeczy w Runicznym Dworze, których dotąd nie widziałem. - Więc zrób to teraz, zaraz. Nathan kiwnął głową. - Czy Orlea ma mnie tam zaprowadzić? - O, nie - nie tym razem. Idź tam sam, albo weź jednego z moich poruczników. Ale po drodze wstąp do Orlei i powiedz, Ŝe na nią czekam... Nathan uczynił, jak mu kazano. Był to okrutny rozkaz i Maglore dobrze o tym wiedział, jednak nie tak okrutny, jak polecenie, aby Nathan odwiedził pomieszczenia i warsztaty, gdzie znajdował się magazyn zapasów. Udał się tam z Karpathem, porucznikiem od lat jedenastu i prawą ręką Maglore'a. Nathan wzbudził jego zainteresowanie i kiedy zeszli na dół, zapytał - Co sądzisz o naszym panu? Nathan spojrzał na tamtego. Karpath był od niego wyŜszy o dwa cale, niezwykle barczysty, miał wydatną szczękę, szarą karnację i ponad trzysta funtów Ŝywej, wampirzej wagi. W oczach płonął mu wewnętrzny ogień, który wiele mówił. To nie był zwykły niewolnik - było oczywiste, Ŝe Karpath dobrze znał zjadliwe ukąszenie prawdziwego lorda Wampyrów. W jego krwi było coś z samego Maglore'a.

- Co sądzę o naszym panu? - powtórzył Nathan. Ale przypomniawszy sobie słowa lorda, odparł - Jest Wampyrem, a ja nie jestem nawet niewolnikiem. Jest niesamowity! - Więc chciałbyś być taki, jak on? - spytał cicho Karpath, ale w jego głosie słychać było jakąś wewnętrzną pasję. Nathan wszedł do jego umysłu, który był otwarty i chłonny, dzięki poprzednim „wizytom” Maglore'a. Oto, co odczytał. - Ten człowiek jest coraz bliŜej lorda. Ale czy to mój rywal? Pragnę dostać jajo Maglore 'a i dostaną je, Ŝeby nie wiem co! Tu, w Runicznym Dworze, moŜe nie starczyć miejsca dla nas obu, tego Nathana Bladolicego i Karpatha Seersona. Nathan musiał bardzo uwaŜać, aby się nie wzdrygnąć na widok brutalnych i krwawych scen, jakie kłębiły się w głowie Karpatha i wiedział, Ŝe musi dobrze rozwaŜyć swoją odpowiedź. Karpath nie tylko wybrał sobie stosowny przydomek, oczekując na sukcesję po Maglore'u, lecz takŜe nadał przydomek domniemanemu rywalowi! - Taki, jak on? Jak Maglore? Zostać Wampyrem? - Dreszcz, jaki go przeszył, był tylko na wpół udawany. - Chyba wolałbym przedtem umrzeć! - I tak niechybnie by się stało! - pomyślał Karpath. - Ale ...moŜe niepotrzebnie się przejmuję. Krew tego Nathana musi być naprawdę rzadka, jak woda. - Ale na głos nie powiedział nic. Doszli do najniŜszego poziomu Runicznego Dworu. PoniŜej znajdował się Obłąkańczy Dwór i Karpath wskazał Nathanowi zimne i wilgotne, od dawna nie uŜywane stopnie, „stare schody, wiodące głęboko w dół”, jak je opisał Eygor Zabójczooki. Nathan zapytał - MoŜemy tam zejść? Karpath spojrzał na niego. - MoŜemy, ale nie zrobimy tego. Teraz, gdy Wran i Spiro odlecieli, to miejsce stoi puste. Teraz mieszka tam tylko duch. - Duch? - Nathan udawał niewiniątko, ale doskonale wiedział, kogo Karpath ma na myśli. - Duch Eygora Zabójczookiego - potwierdził tamten. - Nasz lord podejrzewa, Ŝe został zamordowany, ale nikt nie wie, jak było naprawdę, moŜe z wyjątkiem jego zabójców. Eygor był bardzo potęŜny i miał złe oko: zabijał swych wrogów jednym spojrzeniem! RównieŜ jego duch jest silny i jak wielki cień unosi się nad Obłąkańczym Dworem. Kiedy Gniewica i jej zdrajcy uciekli z Turgosheim, ich dwory zostały splądrowane i oddane innym. Niektórzy próbowali zamieszkać w Obłąkańczym Dworze, ale wciąŜ czuli tam obecność Eygora i nie zdołali długo wytrzymać. To miejsce jest obecnie zupełnie opuszczone. Maglore odwiedza je od czasu do czasu, ale zawsze sam. - Karpath wzruszył ramionami. - MoŜe rozszerzy swoje włości ku dołowi. Nie mam pojęcia... Po czym pokazał Nathanowi magazyn zapasów. Był tam spichlerz, gdzie przechowywano zboŜe, owoce, wina i inne produkty, pochodzące z Krainy Słońca; młyn i mieszalnia, gdzie produkty spoŜywcze były mielone i przetwarzane na

rozmaite sposoby, poniewaŜ wiele stworów Maglore'a miało szczególne wymagania; piekarnia i kuchnie i wreszcie... rzeźnia i spiŜarnie. Pierwsza z nich nie była w tej chwili w uŜyciu. Nathan ujrzał ogromne poplamione pniaki, piły, tasaki i inne narzędzia, wiadra na krew i koryta na podroby. Nie zobaczył nic więcej, ale to wystarczyło. Widział juŜ poprzednio ohydne zagrody w wysokim, wychodzącym na południe skrzydle Runicznego Dworu, z których o wschodzie słońca wypuszczano na sztuczny wybieg kozy i świnie, aby się mogły nacieszyć kilkoma godzinami wolności w blasku słońca. I tam, gdzie biegało sobie kilka królików, zwierzęta te spędzały ostatnie dni swego Ŝycia. Większe zwierzęta były trudne w hodowli; szybko zapadały na róŜne choroby i zdychały. Ale nie stanowiło to powaŜnego problemu; uzupełnianie zapasów było procesem trwającym nieustannie, a przerób Runicznego Dworu był niemały. Karpath zaprowadził go następnie do chłodni z wielkimi oknami wychodzącymi na północ, gdzie podmuchy wiatru były lodowate. W pomieszczeniu tym na hakach wisiały rzędy solonych tuszy, ale nie wszystkie z nich pochodziły od zwierząt. Nagle, zupełnie niespodziewanie, Nathan natknął się na dwa z nich, które... Wtedy, krztusząc się i zataczając, Nathan poczuł uchwyt silnego ramienia, które podtrzymało go, aŜ Ŝołądek przestał podchodzić mu do gardła. W końcu Karpath go puścił i powiedział - To właśnie miałeś zobaczyć. To coś w rodzaju bodźca: oto, co cię moŜe spotkać, jeśli nie dopełnisz swoich obowiązków. - Widziałem tu - wykrztusił Nathan - dwóch męŜczyzn. Jeden z nich to gburowaty młodzieniec z Kehrlowej Grani. Zabrano go razem ze mną i obaj znaleźliśmy się w Runicznym Dworze. A drugim... - ...Był Nicolae Seersthrall, tak - mruknął Karapath. - Pierwszy był zbyt gburowaty, a drugi zbyt gadatliwy. Gdybyś został tu dłuŜej, mógłbyś takŜe zobaczyć Magdę. Ale najwyraźniej nie masz na to ochoty. Nathan z trudem powiedział - Woda, której uŜywam do picia i kąpieli, pochodzi ze zbiorników, znajdujących się w zewnętrznych ścianach Runicznego Dworu. Podobnie Orlea, kobieta Maglore'a. To czysta woda deszczowa. Ale wiem, Ŝe większość niewolników i stworów Maglore'a pije wodę, przepuszczoną i oczyszczoną przez... człowieka, czy raczej przez to, co z niego pozostało, przez syfonida. A moje... jedzenie? - Spojrzał na porucznika błagalnie. - Karpath, muszę to wiedzieć. Czy spoŜywałem jedzenie, które tutaj zostało przygotowane? Jak się wykorzystuje te ludzkie ciała? Karpath wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A więc nie ufasz Maglore'owi? - Ufać mu? - Czując potworne mdłości, Nathan wychylił się przez okno.

Stanąwszy tuŜ za nim, Karpath szepnął - Czy moŜesz ufać komukolwiek z nas, tu, w Runicznym Dworze? W umyśle tamtego Nathan ujrzał obraz, jak on sam spada, wirując i pędząc coraz szybciej ku ziemi! Ale to nic nie znaczyło. Było to tylko poboŜne Ŝyczenie, któremu towarzyszyła myśl Nie, bo to by naraziło na szwank całą moją przyszłość. Ten Nathan to słabeusz i dziwak. Jajo Maglore'a uschłoby i umarło w jego ciele. - A głośno powiedział - Twoje obawy są płonne. Wampirza zaraza nie dostanie się do twego organizmu za pośrednictwem poŜywienia. Po co Maglore miałby cię truć w ten sposób, kiedy wystarczyłoby zwykłe ukąszenie? Tak, a poza tym istnieją teŜ inne sposoby: czuły, ojcowski pocałunek czy stosunek analny, albo po prostu zostawienie cię na noc z jego kobietami... lub męŜczyznami. Nie, tylko najniŜsi rangą niewolnicy którzy nie są w stanie zarazić, chyba Ŝe przez bezpośredni kontakt - przygotowują posiłki na stół mego pana. A jeśli chodzi o samego Maglore'a, o ile nie łaknie krwi, wystarcza mu mięso zwierząt i ptaków. Ale w końcu, wszyscy się tym zadowalamy... przewaŜnie. Nathan wyprostował się, spojrzał w stronę chłodni i powiedział - Jak... to z nimi było? Karpath wzruszył ramionami. - MęŜczyźni - osobiście wolę ich nazywać chłopcami - dostali się w ręce kobiet z Runicznego Dworu, aby zaspokoić ich Ŝądzę, po czym wyssano z nich krew, zaś Magda trafiła do młodych męŜczyzn. Wszyscy byli martwi, ale wkrótce staliby się niemartwi, co nie byłoby poŜądane. Więc kiedy leŜeli pogrąŜeni w wampirycznym śnie, zostali zarŜnięci, poćwiartowani, a ich tusze powieszono na hakach. Tak to z nimi było. A oto, co ich jeszcze czeka. - Maglore moŜe potrzebować fragmentów ich ciał do modelowania stworów. Ich kości zostaną zmielone na poŜywienie dla lotniaków, bestii gazowych i nowo powstałych wojowników. Lotniaki i bestie gazowe jedzą głównie ziarno i, od czasu do czasu, miód dla wzmocnienia, no i naturalnie piją krew; są bowiem wampirami tak, jak wszystkie stwory Maglore'a. Ale wojownicy, zwłaszcza młodzi, którzy dopiero wyszli ze swych kadzi, muszą dostawać coś krwistego! Jeśli zaś chodzi o poruczników i niewolników, dobrze jest od czasu do czasu zjeść pieczeń. Wszystko to odbywa się na polecenie... - Pieczeń? - Czując, jak z twarzy odpływa mu krew, Nathan gwałtownie się odwrócił. - To kanibalizm! Karpath chwycił go za ramię, obrócił i warknął - Nie, to wampiryzm! JeŜeli kiedykolwiek staniesz się wampirem, wówczas moŜe zrozumiesz. - Tylko ta wiedza przyjdzie zbyt późno, bo nie ścierpię rywala w Runicznym Dworze!

Nathan odsunął od siebie mordercze myśli Karpatha, wziął się w garść, wyprostował się i przypomniał sobie, co powiedział mu kiedyś Maglore: trzeba iść śmiało i bez lęku. Strząsając wielką łapę porucznika z ramienia, powiedział - Czy juŜ skończyliśmy? Karpath wyczuł jego determinację. - Uśmiech powoli zniknął z jego twarzy i warknął - Nie mam ci tutaj juŜ nic więcej do pokazania. - Więc idę stąd. - Dokąd? - To moja sprawa. Jak doskonale wiesz, Maglore powiedział, Ŝe mogę się swobodnie poruszać po całym dworze i nawet z nim jadam przy jednym stole. Idę do niego; moŜe juŜ mnie potrzebuje; stale niepokoi się o moje bezpieczeństwo. - Powiedział to celowo. Karpath natychmiast stał się podejrzliwy. Ogarnęła go fala zazdrości. - Co mu powiesz? Nathan spojrzał mu prosto w oczy. - Karpath, słuchaj mnie i to uwaŜnie. Maglore ceni mnie z powodu mojej karnacji i mojej „niewinności”. JuŜ nie jestem tak całkiem niewinny, ale Maglore trzyma mnie w miarę moŜliwości z dala od wpływu wampirów. Jednak z drugiej strony ciebie ceni z powodu twej siły i... lojalności. Więc nie jesteśmy rywalami. Ale tak sobie myślę, Ŝe gdyby tylko jednego z nas miał zostawić przy Ŝyciu, to jak myślisz, którego? - Co? - Zmarszczone brwi porucznika przypominały chmury burzowe. Nathan wzruszył ramionami. - Maglore moŜe zawsze mianować nowego porucznika, ale gdzie znajdzie drugiego takiego, jak ja? Więc powtarzam: nie jesteśmy rywalami, ale jeŜeli chcesz być moim wrogiem... - obrócił się na pięcie i odszedł - nich tak będzie. A Karpath nie znalazł odpowiedzi...

Czas mijał. Nathan duŜo spał, starając się zachować zapas sił fizycznych i psychicznych. Jednak kiedy nie spał, rzadko mógł narzekać na brak ruchu: Runiczny Dwór miał charakter bardziej pionowy niŜ poziomy, a schody wydawały się nie mieć końca. Teraz, gdy miał juŜ za sobą zwiedzanie magazynu zapasów, czuł Ŝe wszystkiemu moŜe stawić czoło; nie sądził, by w Runicznym Dworze mogło się znajdować coś gorszego niŜ to, co dotąd widział lub czego doświadczył. Pod pewnym względem miał rację, ale pod innymi... Widział wojowników lorda, dojrzewających w ogromnych kadziach. Poza ich pancerzem, który trochę przypominał mu jego sen, w którym Eygor Zabójczooki miał na ciele dziwaczne, niebieskawe wyrostki, stwory te nie przypominały niczego, co Nathan kiedykolwiek widział. W kaŜdym razie Ŝaden normalny umysł nie wymyśliłby takich potworności, gdyby chciał spać spokojnie. Zwrócił uwagę na pewien szczegół: jak na wojowników, bestie te były znacznie

mniejsze niŜ bestie Gniewicy, które pustoszyły Siedlisko i nie były przeznaczone do latania. Choć Maglore zamierzał je wykorzystać, nie miały brać udziału w ataku na Gniewicę w starej Krainie Gwiazd. Ale zamiary innych lordów w Turgosheim były bardziej czytelne. Z okna swego pokoju Nathan co noc obserwował ćwiczebne loty ich potworów. Dodatkowe pochodnie, nagłe rozjaśnienie palników gazowych, czy niezwykły ruch na którymś stanowisku startowym koło ściany wąwozu wskazywały, na co zwracać uwagę. I wtedy, podobnie jak kiedyś w Siedlisku, znów słyszał dudnienie elementów napędowych, gdy koszmarne cienie przemykały nad oparami wznoszącymi się nad Turgosheim. Większość lordów i ladies testowała swoje stwory od czasu do czasu, ale nie wszystkie próby były udane. Podczas sesji w godzinach świtu Nathan widział jeden szczególnie nieudany lot. Wielki i ocięŜały stwór wyleciał z Vormowej Iglicy z dudnieniem, odbijającym się echem nad całym Turgosheim; jego pancerz błyszczał czerwonawo w świetle wydobywającym się z dworów, a gazy wylotowe, unoszone wiatrem, tworzyły fantastyczne, skłębione kształty. Był to przeraŜający widok, gdy z warkotem przelatywał nad wąwozem, a wraŜliwe, wielkie niczym spodki oczy przeczesywały teren, błyskając spod trzech silnie opancerzonych, potęŜnych rogów. Ale pancerz był zapewne zbyt cięŜki, a sam stwór źle wywaŜony. Przechylając się na bok, aby uniknąć zderzenia z wznoszącym się wysoko Dworem Masek, nagle zaczął pikować w dół. Próbował jeszcze odzyskać równowagę, ale przesadził i zaczął się gwałtownie kołysać, po czym wywrócił się! Kiedy leciał do góry nogami, pęcherze gazowe z prawej strony ciała zahaczyły o poszarpane skrzydło Dworu Masek i zostały rozerwane; nagle sflaczałe, trzepotały na wietrze, a uszkodzony stwór zboczył z kursu i skierował się prosto do wąwozu. Wtedy... potwór zapewne zorientował się, Ŝe to jego ostatnie chwile. Jego pełne bólu wycie było doskonale słychać Mieszając się z charkotem elementów napędowych, dźwięk dotarł do Nathana jako jękliwe zawodzenie: krzyk śmierci A sam potwór opadał po spirali, po czym gwałtownie runął w dół, odbił się od wieŜyczki Trollowego Dworu i uderzył w skaliste dno wąwozu. Wokół rozprysły się kawały czerwonych szczątków i potrzaskanego pancerza potwora, po czym zapanowała cisza... Na początku tego rodzaju niepowodzenia były dosyć częste, ale z upływem czasu lordowie nabrali większej biegłości w wytwarzaniu latających bestii wojennych. A Nathan przez cały czas zdawał sobie sprawę, Ŝe te Ŝywe machiny zniszczenia były przeznaczone do wykorzystania w starej Krainie Gwiazd i Ŝe w końcu zaczną takŜe siać zniszczenie w Krainie Słońca. W jego Krainie Słońca, z której uciekł jak tchórz, aby znaleźć śmierć na pustyni...

Nathan odwiedził pieczary bestii gazowych, znajdujące się w pobliŜu wysypisk śmieci i zrozumiał powód tej bliskości. A same bestie... były czymś, co na próŜno starał się wyrzucić z pamięci. Horror wiązał się nie tyle z wyglądem fizycznym stworów, ile z ich makabryczną i bezlitosną skutecznością działania; bowiem wszystkie stwory Maglore'a kiedyś były istotami ludzkimi, ale zostały spisane na straty. I ilekroć Nathan na nie patrzył, zawsze w nich dostrzegał pozostałości człowieka...

W końcu, po jakichś trzydziestu dniach pobytu w Runicznym Dworze, Nathan poszedł obejrzeć lotniaki Maglore'a, zamknięte w zagrodzie koło stanowiska lądowania. Powodem, dla którego nie zrobił tego wcześniej, było ostrzeŜenie Maglore'a: sąsiedztwo północnej ściany było znane ze zdradliwych prądów wstępujących i dziwnych, porywistych wiatrów; wypolerowana skała stanowisk startowych była śliska jak lód; nie było tam Ŝadnych murów ochronnych, aby nie utrudniać startu lotniakom. Pewnego razu lord stracił w tym miejscu porucznika, który zrobił krok w niewłaściwą stronę i z krzykiem poleciał w przepaść. Dwa z trzech lotniaków Maglore'a były nowe; utworzył je jako ćwiczenie przygotowawcze przed rozpoczęciem pracy nad bestiami wojennymi. Zachowywały się płochliwie (wyczuwały bowiem, Ŝe Nathan nie jest wampirem), wodziły za nim wzrokiem i unosiły swe romboidalne głowy, gdy ostroŜnie przechodził zabezpieczonym barierką przejściem przed ich zagrodami. Ale towarzyszył mu zapach Maglore'a i stwory szybko się uspokoiły. Jednak trzeci lotniak był inny. Spoczywał na skraju stromego stanowiska startowego, pod stropem pieczary, w miejscu osłoniętym od wiatru i był znacznie mniej nerwowy. Coś w jego wyglądzie przyciągnęło uwagę Nathana. Przyjrzał się lotniakowi: był wielki, szary, niemy i wyglądał dosyć potulnie; jego wielka głowa kołysała się na długiej szyi; miał wielkie jak filiŜanki, wilgotne i połyskujące czernią oczy i pysk dziwnie przypominający twarz człowieka. Te oczy mogłyby być... ...Tutaj Nathan przerwał swoje rozmyślania. O czym on, u licha, myślał? Lotniak, który przypominał człowieka? Oczy, które mogłyby...? Oczywiście nie było w nim nic z człowieka, ale oczy kiedyś naleŜały do człowieka, do Cygana! I znów uświadomił sobie, na co patrzy: poddany mutacjom wampir - coś, co ukształtował Maglore - który po tej metamorfozie nie był juŜ istotą ludzką. Opierając się łokciami o ścianę zagrody, wpatrywał się w wielkie, smutne oczy w wydłuŜonej głowie i pomyślał: Kim ty byłeś? - Kiedyś byłem młodzieńcem, tak jak ty. - Odpowiedź przyszła natychmiast i tak niespodziewanie, Ŝe Nathan gwałtownie szarpnął się w tył! - Byłem męŜczyzną, a potem

niewolnikiem Maglore 'a. Ale nigdy wampirem... dopiero na końcu. MoŜe go obraziłem, choć nawet teraz nie wiem, w jaki sposób. Ale to niczego nie zmienia. Wystarczy powiedzieć, Ŝe to, co widzisz przed sobą, to wszystko, co pozostało z mego człowieczeństwa. Ale lord Runicznego Dworu oszczędził mój mózg i stworzył przebiegłego lotniaka - niech sczeźnie jego czarne serce! Wstrząśnięty do głębi Nathan przywarł do ściany i wyszeptał - Zostawił ci mózg... cały ludzki mózg? - Nie, nie cały. - Myśli lotniaka były nieco mgliste. - Ale wystarczy, abym pamiętał... róŜne rzeczy. Między innymi, moje imię. Pytałeś mnie, kim byłem. Byłem niewolnikiem, który umiał pisać i wiernie spisywał historię rasy, zgodnie ze słowami mego pana, Maglore 'a. Nazywałem się Karz Biteri...

Później Nathan spędzał długie godziny z Karzem, czy raczej tym, co kiedyś nim było, poznając od samego początku historię Turgosheim. Ale podczas tego pierwszego spotkania znacznie bardziej interesowało go, jak ten - stwór? - odczytał jego umysł i zdołał mu tak jasno odpowiedzieć. Dowiedział się, Ŝe tak było ze wszystkimi lotniakami, poniewaŜ stanowiły lotne stanowiska dowodzenia Wampyrów, które miały bezpośredni dostęp do ich umysłów i dzięki temu mogły natychmiast reagować na kaŜdy rozkaz. Kształtując umysł Karza, Maglore wszczepił mu coś z własnej istoty, a decydującym czynnikiem były zdolności telepatyczne. Pragnąc uzyskać coś wyjątkowego, zachował znaczną część jego pamięci i całą wiedzę na temat Turgosheim. W ten sposób Karz Biteri, który teraz był lotniakiem Maglore'a, stanowił takŜe podręczną bibliotekę makabrycznej przeszłości Turgosheim. - Ty takŜe jesteś potęŜnym telepatą - powiedział mu wtedy Karz - więc moŜemy ze sobą rozmawiać. Ale musisz nauczyć się, jak pilnować swych myśli i zawsze pamiętać, Ŝe człowiek w Runicznym Dworze nigdy nie jest sam. Kiedy myślałeś, Ŝe jesteś tutaj sam, odczytałem w twoim umyśle wiele rzeczy, które nie spodobałyby się Maglore'owi. Jeśli ja je mogłem odczytać, mógł i Maglore. - Stale miałem osłonę - odpowiedział Nathan - a przynajmniej tak myślałem. Ale masz rację: myślałem, Ŝe jestem tutaj sam. A kiedy cię zobaczyłem i zdałem sobie sprawę z tego, kim byłeś... - Byłeś wstrząśnięty i zapomniałeś się, wiem... - jego szloch był reakcją na współczucie Nathana, który odpowiedział - Ty takŜe powinieneś pilnować swych myśli, Karz, bo czuję, jak go nienawidzisz. Gdyby Maglore to odkrył...

- Och, on o tym wie - przerwał mu tamten. - Jak myślisz, dlaczego nie wyrusza na powietrzne przechadzki? PoniewaŜ obawia się, Ŝe mógłbym go zrzucić. Więc utworzył te nowe lotniaki, ale im takŜe nie ufa! Bo jeśli mnie przenikają takie uczucia, moŜe i one mogłyby czuć podobnie. On wie, Ŝe tak naprawdę nie jest, ale mimo to im nie ufa. Wygląda na to, Ŝe sprowadziłem na niego zły sen, którego nie moŜe się pozbyć, z czego jestem bardzo rad! - Takich myśli naprawdę powinieneś się strzec - powiedział Nathan - i to bardzo. Wzruszając ramionami, Karz odpowiedział - Czasami to robię, a czasami jest mi wszystko jedno. Bo czymŜe jest moje Ŝycie? Mógłbym równie dobrze wylecieć stąd o wschodzie słońca i polecieć nad górami ku słońcu! W tym momencie Nathan przypomniał sobie, jak Thikkoul odczytał jego przyszłość z gwiazd - Widzę... lot ku wolności, tak! Ale... na grzbiecie smoka? - I Nathan pomyślał: smoka, albo czegoś, co wygląda jak smok. I następna myśl - Po co lecieć ku słońcu, skoro są inne miejsca i rzeczy, które moŜna po drodze osiągnąć? Tak, a nieuregulowane rachunki? MoŜe Karz „usłyszał” jego myśl, a moŜe nie. Ale jego wielka głowa na chwilę przestała się kiwać, a wielkie, czarne oczy odrobinę pojaśniały...

Maglore stworzył więcej stworów i ukrył je w podziemiach, do których nikt nie miał wstępu. Im więcej pracował, tym mniej czasu miał dla Nathana. Oprócz wspólnych posiłków, Nathan rzadko widywał lorda, z czego się zresztą cieszył. Ale tak było w ciągu dnia, a czasami w snach... Często zastanawiał się nad swoimi snami. Kiedy się budził i stwierdzał, Ŝe nie ma osłony, coś innego niŜ własne myśli wirowało mu w głowie, ale zawsze natychmiast się wycofywało. Maglore? Ale kto inny mógłby to być? Nie Eygor Zabójczooki, bo stary trup w Obłąkańczym Dworze nigdy nie ukrywał swojej obecności; kiedy nocą usiłował go do czegoś nakłonić, zawsze się przedstawiał. Eygor chciał zawrzeć jakiś układ, wymóc jakąś obietnicę i uknuć zza grobu jakąś niegodziwość. Jak dotąd, Nathan mu się opierał, ale mimo to był ciekaw i juŜ dawno postanowił, Ŝe pewnego dnia zejdzie do opuszczonego Obłąkańczego Dworu... Pewnego razu, kiedy księŜyc był w pełni i świecił mu prosto w okno, Nathan obudził się i wstał, Ŝeby spryskać twarz wodą z miski stojącej koło łóŜka. Ale zanim zanurzył dłonie zobaczył księŜyc i swoją twarz, które odbijały się w nieruchomej powierzchni wody. Wówczas, jak to się często zdarzało, przypomniały mu się słowa astrologa - Widzę twoją twarz, twoje zapadnięte oczy i siwiejące włosy... - I rzeczywiście jego oczy zapadły się głęboko, a jasne włosy były przyprószone siwizną...

Czas biegł teraz szybciej, a Maglore oszczędniej wykorzystywał niewolników i nowo przybyłych z Krainy Słońca. Teraz, gdy miał wystarczającą liczbę wojowników, wydawało się, Ŝe oszczędza energię i surowce, w oczekiwaniu na jakieś nowe przedsięwzięcie. Pewnego wieczoru wezwał do siebie Nathana, poprosił go o pasek, który Nathan nosił na przegubie i porwał go na kawałki. - Masz na sobie wytworny strój - powiedział - a nosisz ten kawałek skóry niby jakiś znak! Jeśli juŜ chcesz być oznakowany, rób to w odpowiednim stylu. Masz... - I wręczył mu skręconą pętlę ze szczerego złota, długą na cal. Była wykonana w Krainie Słońca i stanowiła kolczyk, który Maglore kazał mu wpiąć w lewe ucho. Tytułem wyjaśnienia lord powiedział - PoniewaŜ sam jesteś prawdziwym klejnotem - i wiadomo powszechnie, jak bardzo wy, Cyganie, lubicie brzęczące świecidełka - wiem, Ŝe to docenisz. - Będę musiał dać przekłuć sobie ucho - powiedział Nathan bez zastanowienia. Maglore udał, Ŝe się wstydzi, a potem wyszczerzył zęby w uśmiechu, odsłaniając kły ostre jak igły. - Gdybyś był dziewczyną, mógłbym zastanowić się, czy nie zrobić tego samemu! powiedział. - I tak mógłbym to zrobić! Tylko, Ŝe cenię cię takim, jaki jesteś, a nie takim, jakim mógłbym cię uczynić. Najlepiej, jeśli poprosisz Orleę, aby zrobiła to za pomocą rozgrzanej igły i zostaniesz w swoim pokoju, dopóki rana się nie zagoi. Potem, kiedy Nathan juŜ wychodził, Maglore powiedział - Kiedy Orlea skończy ten zabieg, przyślij ją do mnie. Bo choć niektóre ukłucia sprawiają ból, inne są źródłem przyjemności. Och, to prawda, Ŝe postępuję zgodnie z naukami Turgo Zoltego, ale nawet ich najbardziej ortodoksyjny wyznawca ma swoje potrzeby...

Nathan starannie wybrał czas. W środku dnia, gdy Maglore spał, a zamczysko było pogrąŜone w ciszy, poszedł do Obłąkańczego Dworu. - Oczekiwałem cię - zabrzmiał mu w głowie głos Eygora, kiedy zszedł zasnutymi pajęczyną schodami na najwyŜszy poziom ogołoconego, nawiedzonego dworu. - Bo najwyraźniej jesteś dociekliwym młodzieńcem, który czuje potrzebę zgłębienia tajemnicy. Mimo mglistego światła, które docierało tu z wąwozu - Nathan zapalił pochodnię wewnętrzne pomieszczenia i przejścia były pogrąŜone w ciemności, a całe to miejsce przypominało grobowiec. - Bo to jest grobowiec! - powiedział Eygor. - Grobowiec ślepej, niewinnej istoty, wyrzuconej jak śmieć, aby tu umarła i zamieniła się w kamień. - Niewinnej?

- Byłem Wampyrem! Jak moŜesz winić stworzenie za to, Ŝe postępuje zgodnie ze swą naturą? Czy moŜna wilka winić za to, Ŝe napastuje króliki? A moŜe przyszedłeś tutaj tylko po to, aby mnie rugać za czyny, których musiałem dokonać, z powodu tej potwornej pijawki, która rządziła całym moim Ŝyciem? - Ludzie mają rozmaite pragnienia - odparł Nathan, schodząc kolejnymi schodami w stronę źródła głosu, przemawiającego w mowie umarłych i sprawdzając, czy pozostawia za sobą wyraźne ślady. - Ale niektórzy potrafią je kontrolować. - I na tym właśnie polega róŜnica między nami - natychmiast odpowiedział tamten. - Bo zwykli ludzie nie muszą dawać upustu swym namiętnościom. Ale ja byłem Wampyrem. - Opowiedz mi o sobie - poprosił Nathan. - Dzięki komuś, kto zna całą historię Turgosheim, poznałem część twojej historii, ale nie znam jej zakończenia. To dla mnie tajemnica. Jak umarłeś, Eygorze? - Umarłem tak, jak Ŝyłem - tak, jak musiałem Ŝyć - w okrutny sposób, nawet jak na zwyczaje Wampyrów. Zginąłem z rąk własnych synów. Chcesz o tym posłuchać? - Dlatego właśnie tu jestem - powiedział Nathan. - Więc nie będę ci kazał czekać. Oto moja historia. Miałem złe oko. Wystarczyło mi wskazać jakiegoś człowieka, ceł, a miaŜdŜyłem go jednym spojrzeniem. Mój umysł Wampyra był wypełniony tak wielką ilością energii, Ŝe mogłem ją magazynować i uwalniać za pośrednictwem mych oczu, jak błyskawicą - jak zatrutą strzałę - która rozszarpywała moje cele na strzępy! Czy mi wierzysz? Nathan wzruszył ramionami. - Po co miałbyś kłamać...? - zaczął. - No, właśnie - przerwał mu Eygor. - ...Ty biedna, „niewinna” istoto... Teraz tamten wzruszył ramionami. - No, więc moŜe nie tak całkiem niewinna. Ale... to była moja pijawka! Mając wewnątrz takie stworzenie, jak mogłem zaprzeć się samego siebie? Nawet tacy „esteci” jak Maglore to teŜ Wampyry! Jak dobrze Nathan to wiedział! Znalazł się w sercu Obłąkańczego Dworu i zatrzymał się w sali, gdzie znajdowała się otoczona murem studnia. Ale gdy uniósł pochodnię nad niskim murem, ujrzał, Ŝe nieregularny otwór studni jest zasypany głazami. To chyba nie była prawdziwa studnia, bo nie mogła leŜeć tak daleko od najniŜszych poziomów Turgosheim; wyglądała raczej na komorę metanową czy wysypisko śmieci. Dlaczego została zasypana? Nathan oczywiście posługiwał się mową umarłych, którą Eygor usłyszał i odpowiedział - Została zasypana, aby mnie tam uwięzić! Koszmarny głos trupa brzmiał teraz bardzo blisko, jakby wydobywał się z bagna. - Znalazłeś się tak blisko mnie, jak to moŜliwe, Nathanie Seersthrall. Tak, cuchnące wysypisko śmieci stało się grobem Eygora Zabójczookiego!

Nagle ciemność wypełniły niewidzialne zjawy. Dym pochodni, którą trzymał Nathan, zaczął się kłębić, jakby pod wpływem jego oddechu, albo jakby przez pokój przeleciał podmuch wiatru. Tylko, Ŝe oddech miał raczej spokojny, a jeśli był tu przeciąg, to on go nie czuł. Przed chwilą wydawało mu się, Ŝe poczuł nieprzyjemny dotyk pajęczyn, zwisających z niskiego stropu, ale kiedy wypalił je płomień jego pochodni, w ich miejscu pojawiły się palce jakiejś niewidzialnej zjawy, które musnęły go tak delikatnie, jak palce kochanki. Odniósł wraŜenie, jak gdyby coś próbowało go poznać, aby upewnić się co do jego toŜsamości. - O, tak! - usłyszał w głowie głos Eygora. - Teraz czujesz to, co przed tobą czuli wszyscy inni. Ale ty czujesz to silnie, bo jesteś Nekroskopem. - Co... co to było? - zapytał Nathan, wstrzymując oddech. - To miejsce naleŜało do mnie - odparł tamten. - Porowaty kamień, powietrze. Byłem tego częścią, a to było częścią mnie. Wsączał się tutaj mój oddech i mój pot tak, Ŝe nawet teraz mnie pamięta. Co to było? Jeśli chcesz, nazwij to moim duchem. Nie ma Ŝadnej postaci i nie moŜe ci zrobić krzywdy. Ale strzeŜe tego miejsca i nikt inny nigdy tu nie zamieszka, dopóki nie powrócą moi synowie. Nathan czuł się uwięziony, dusił się i kręciło mu się w głowie z powodu dymu i klaustrofobii w tym starym, rozbrzmiewającym echem miejscu. Cofając się nieco od otworu studni, zapytał - Jak cię zabili synowie? I dlaczego? - Bo byli tchórzami! I dlatego, Ŝe... - Tak? - MoŜe byłem dla nich zbyt surowy... Ale to surowy świat (szybko usprawiedliwiał okrucieństwo) i chciałem, aby moi synowie byli silni. I w końcu okazali się silni, ale nie tak, jak oczekiwałem. Obrócili się przeciwko mnie! Powinienem był się tego spodziewać: byli porucznikami i potencjalnymi lordami, a ojciec byl jedyną przeszkodą na ich drodze. - Wran grał rolę dŜentelmena: nosił wytworne stroje, jako tarczę przeciwko mnie, jak snobizm „wyróŜniającego się” młokosa! Natomiast Spiro chodził w łachmanach i starał się wzbudzić we mnie litość tak, abym go nie uderzył. Jak mały wilczek, przewracał się na grzbiet w obecności przewodnika stada. Ale w obu kryla się zdrada. Chodziło o... moje złe oko. Panicznie się go bali. Widząc, jak działa na zwykłych niewolników, uwierzyli, Ŝe pewnego dnia mógłbym... - UŜyć go przeciw nim? Eygor zachichotał, a Nathan nigdy jeszcze nie słyszał „dźwięku”, tak nasyconego złośliwością. - Zabić spojrzeniem zwykłego człowieka - powiedział Eygor - to jedno, a zabić w ten sposób wampira to coś zupełnie innego. Przyznaję, Ŝe od czasu do czasu ich w ten sposób „ atakowałem „ale moje spojrzenie było dla nich co najwyŜej jak smagnięcie biczem: sprawiało, Ŝe

wydawali okrzyk bólu i to wszystko. Ale czuli, Ŝe moja potęga rośnie z dnia na dzień i w końcu ukłułem ich o jeden raz za duŜo. - Podali mi mocny trunek, aby osłabić moje zmysły, zatruli jedzenie srebrem, a kiedy leŜałem w śpiączce... oślepili mnie! Gorącym Ŝelazem wypalili mi oczy i wtedy z krzykiem obudziłem się. Potem szydzili ze mnie, kiedy cierpiałem katusze i płakałem gorzkimi łzami, zataczając się w atramentowej czerni Obłąkańczego Dworu. - Następnie... zbliŜyli się i wyczułem to. Stali zaledwie o parę kroków przede mną. Uformowałem swoje dłonie w pazury i rzuciłem się w ich stronę. A oni... zwabili mnie tutaj, do tego wysypiska śmieci! Zahaczyłem nogami o mur, który widzisz przed sobą i wpadłem do środka! A kiedy leŜałem na dnie, cały połamany, Wran i Spiro zasypali otwór głazami. - Przez pół roku Ŝywiłem się gnojem i kośćmi. A kiedy moje metamorficzne ciało nie poddawało się, zebrałem wokół siebie szczątki wymarłych stworów: pancerze wojowników i wszystko to, co widziałeś w swoim śnie. Uczyniłem się olbrzymem i zamierzałem się stąd wydostać. Ale studnia była równie głęboka, jak zły był mój „pokarm” i chociaŜ rosłem, moje siły słabły. Jeśli chodzi o moje oczy, zacząłem je naprawiać. Ale nie udało mi się wiele osiągnąć, a całe zło zostało z nich wypalone na zawsze. W końcu zacząłem przymierać głodem. Byłem juŜ zbyt słaby, Ŝeby dalej walczyć i w końcu osunąłem się na ścianę, gdzie w ciągu pięćdziesięciu lat powoli zamieniałem się w kamień. I tak Eygor Zabójczooki stał się mumią, którą widziałeś w swoim śnie... Nathan, który juŜ prawie przywyknął do otaczających go potworności, skinął głową i rzekł Szczęście cię opuściło. - Tak myślisz? Ale ty jesteś twardy! A co z moimi przeklętymi synami? Czy mają uniknąć kary? - Kary? Powinni zostać całkowicie zniszczeni! - odparł Nathan. - Nie za to, co uczynili tobie, lecz za to, co uczynili - i nadal czynią - w starej Krainie Słońca na zachodzie. - Och! - westchnął Eygor, a Nathan wyczuł w jego głosie aprobatę. - Więc mimo wszystko jesteśmy jednomyślni! Pochodnia w dłoni Nathana zaczęła migotać; odwrócił się, chcąc odejść drogą, którą tu przyszedł. - Czekaj! - zawołał za nim Eygor. - Na co? - Nathan szedł dalej i odległość między nimi wciąŜ rosła. - Nie mamy ze sobą nic wspólnego. W Ŝaden sposób nie moŜesz mi pomóc. Ale czuję, Ŝe nawet teraz mógłbyś pomóc sam sobie! - Nathanie, to moŜe być twoje... Stawiając stopę na pierwszym stopniu schodów, Nathan zatrzymał się. - Co moŜe być moje?

- Złe oko Eygora Zabójczookiego. Czytałem w twoich snach, twoich najdzikszych fantazjach i wiem, Ŝe chciałbyś wydać wojnę Wampyrom. Tylko pomyśl... jaką bronią byś wtedy dysponował! - Zabijać ludzi spojrzeniem? Stać się potworem takim, jak ty? - Ale sam powiedziałeś: ludzie mają rozmaite pragnienia, ale niektórzy potrafią je kontrolować. Ty, będąc Nekroskopem, mógłbyś to kontrolować. Otrzymałbyś moją potęgę i mógłbyś ją wykorzystywać, czyniąc dobro zamiast zła! - Nie pragnę jej. - Nathan oddalał się od źródła głosu, idąc opustoszałymi piętrami Obłąkańczego Dworu. - Ale teraz, gdy wiesz, Ŝe jest tutaj, w końcu zapragniesz. I teraz, gdy wiesz, gdzie jestem, zawsze będziesz mógł mnie odnaleźć. Gdziekolwiek będziesz, Nathanie, ja nigdy nie będę daleko. - Przypuśćmy, Ŝe... zapragnąłbym tej potęgi. I co wtedy? W jaki sposób mi ją przekaŜesz? I co chciałbyś w zamian? - Och, nie ma obaw, mogę ci ją przekazać. A w zamian... chcę odzyskać wolność! - Wolność? W jaki sposób? Jesteś martwy. - Z dala od miazmatów umysłu Eygora, zawroty głowy, które dotąd czuł Nathan, szybko ustąpiły. Ruszył szybciej, a kiedy zbliŜał się do zewnętrznej ściany i z wąwozu zaczęło dochodzić słabe światło, głos tamtego zaczął zanikać. Nie chodziło o to, Ŝe Eygor nie mógł juŜ do niego dotrzeć, ale to Nathan nie chciał słyszeć nic więcej. Czuł, Ŝe umknął - i to w porę - przed czymś, co na zawsze zatrułoby jego duszę. - Uwolnić się od samej śmierci! - Eygor był teraz zrozpaczony. - MoŜesz to zrobić, Nathanie. Słyszałem o tym od Tyrów, podsłuchałem ich myśli i przekazałem ci je... ty, Nekroskop... dla Rogei... w Jaskini Prastarych... takŜe był trup... przywrócili mu Ŝycie... pragnąłeś tego, ty i Rogei... bo potrzebowałeś... był Ŝywy! Nathan usłyszał juŜ dosyć. - Przywrócić ci Ŝycie? Nigdy! - Pochodnia zgasła i prawie w całkowitej ciemności ruszył biegiem w stronę ostatnich schodów. A ciemny duch nocy postępował za nim krok w krok, niemal depcząc mu po piętach. - Nie teraz, ale... moŜe kiedyś później. Gdybyś mnie potrzebował, jestem... tutaj. Wszystko, o co proszę... nie zapomnij o mnie... CięŜko dysząc i drŜąc na całym ciele, Nathan znalazł się w Runicznym Dworze, który wydał mu się niemal sympatycznym miejscem. Ale w swoim metafizycznym umyśle wciąŜ słyszał ostatnie słowa Eygora: „Nie zapomnij o mnie!” Nathan wbiegł do wielkiej sali, zwolnił kroku i zmęczony skierował się do swego pokoju. Ale w przejściu niespodziewanie wpadł na Orleę, która chwyciła go za ramię, aby pomóc mu odzyskać równowagę. Zobaczyła, w jakim jest stanie, ale powiedziała tylko - Maglore cię wzywa...

Maglore przemierzał swe przestronne apartamenty w zadumie, jakby się zastanawiał nad sposobem postępowania. ZbliŜając się, Nathan próbował odgadnąć, o czym myśli. Podejrzewał, Ŝe nie jest to najlepszy moment do czytania w jego myślach, co niemal natychmiast znalazło potwierdzenie. - Mentalizm - powiedział Maglore zagadkowo, ale nie groźnie. Stanął i zgiął palec, przywołując Nathana. - Telepatia. Swego czasu zapytałem cię, czy wiesz, co to jest, a ty odpowiedziałeś, Ŝe nie. Osłona umysłu Nathana była na swoim miejscu i do jego myśli nie moŜna się było dostać. - Pamiętam, panie. - Ach! - westchnął Maglore i ze smutkiem pokręcił głową. - Zatem pamiętasz, tak? A więc do tego juŜ doszło. Mój przyjaciel i towarzysz jest kłamcą, który ukrywa przede mną kaŜdą myśl. Ale dlaczego? Bo gdybym mógł zajrzeć do twego umysłu, poznałbym twe zdradzieckie plany. Nathan pokręcił głową. Czuł suchość w ustach, ale jakoś zdołał się odezwać. - Nie mam wobec ciebie Ŝadnych zdradzieckich planów, panie. - Była to prawda, a poniewaŜ wyraził ją prostymi słowami, zabrzmiała przekonująco. Nie jakieś zdradzieckie plany, tylko ucieczka... Nathan natychmiast zdławił tę myśl. Gdyby Maglore zaczął podejrzewać, Ŝe on i Karz Biteri planują ucieczkę... i znów zatrzasnął wieko swojego umysłu. Wysiłek spowodował, Ŝe na czoło wystąpiły mu kropelki potu. Maglore zauwaŜył to i uśmiechnął się. - Jesteś rozgrzany, mój synu. - Spieszyłem się - odparł Nathan. Maglore skinął głową i pomyślał - Tak, na wszystko masz odpowiedź, prawda? Tak?, bo jesteś bystry i doskonale się nadajesz do moich celów! Będziesz moimi oczami i uszami podczas działań przeciwko mym wrogom: tym, którzy obecnie Ŝyją w starej Krainie Gwiazd i tym, którzy dopiero się pojawią. Sonda Maglore'a badała śliską powierzchnię wiru liczbowego, próbując znaleźć punkt oparcia i nawiązać połączenie z umysłem Nathana. Ale „łącze” było jednokierunkowe: Nathan czytał w myślach Maglore'a, ale lord nie był w stanie czytać w jego myślach! Mentalizm Nathana był potęŜniejszy niŜ Maglore'a; czytał w jego umyśle bez trudu, nawet się specjalnie nie starając i, jak dotąd, nie próbując zrozumieć tego, co odczytał. Uświadomiwszy sobie swą psychiczną wyŜszość, Nathan odzyskał trochę pewności siebie. - Więc się do mnie śpieszyłeś - pokiwał głową Maglore. - Rzeczywiście się śpieszyłeś - ale skąd? Oczywiście wiedział to i Nathan nie ośmielił się kłamać.

- Zszedłem do Obłąkańczego Dworu, ale coś tam było, czułem czyjąś obecność. Umknąłem przed nią i wróciłem. - Sprytne. PrzeŜyje tutaj. Mógłby nawet spróbować przechytrzyć samego Szaitana! Maglore wycofał swoją sondę i gwałtownie się odwrócił. Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał trochę cierpko - W swoich snach nie jesteś taki oporny. - W moich snach? - A więc to jednak był Maglore. Nie będąc w stanie szpiegować umysłu Nathana na jawie, próbował dostać się doń podczas snu. Ale jak często próbował i czy mu się udało? - Przyglądałeś się moim snom? Ale czy sny mogą kryć jakieś złe zamiary? I czy śnić o wolności to zdrada? Nie mam kontroli nad tym, co mi się śni, panie. Maglore stanął naprzeciw niego. - A więc nie masz złych zamiarów? - śadnych. Tylko rozpaczliwe pragnienie wydostania się stąd jak najprędzej i przekonania Karza, Ŝe musimy uciekać; i powrotu do mego plemienia w starej Krainie Słońca. - Ale oczywiście umysł miał szczelnie osłonięty. - Więc oskarŜyłem cię fałszywie i jestem ci winien wyjaśnienie - niechętnie powiedział Maglore, a moŜe była to tylko część gry, jaką z nim toczył? - Dobrze, powiem ci. Szybko zbliŜa się chwila, gdy zostanę tu panem. Nie tylko Runicznego Dworu, lecz całego wąwozu, całego Turgosheim! Czy zwróciłeś uwagę, jak dalece lordowie udoskonalili swe bestie wojenne? Wiem, Ŝe tak. A po co? Aby zaatakować starą Krainę Gwiazd i tę buntowniczkę, Gniewicę, która zniszczyła twoje plemię, wskutek czego znalazłeś się tutaj. Wyruszą za cztery miesiące, szesnaście dni. Ale Maglore pozostanie na miejscu! Będę „strzegł” wąwozu dla Vormulaca i opiekował się jego dworem, podczas gdy pozostali będą toczyli wojnę na zachodzie. Bo nie jestem wataŜką, rozumiesz? I cała danina ze starej Krainy Słońca im przypadnie w udziale. - Ale tu, w Turgosheim, moje obowiązki będą uciąŜliwe, bo trzeba będzie mieć baczenie na całą Krainę Gwiazd i Krainę Słońca, i nie będę trzymał w Runicznym Dworze Ŝadnych podejrzanych ludzi, którzy by spiskowali przeciwko mnie, gdy będę pełnił swoje obowiązki. I dlatego muszę być pewien swoich niewolników, swoich poruczników i swoich... przyjaciół. Właśnie w tym celu odwiedzałem cię we śnie; bo jesteś, Nathanie, dziwnym człowiekiem, najbardziej niezwykłym, z jakim się kiedykolwiek zetknąłem. Mówisz, Ŝe nic nie wiesz o mentalizmie, a mimo to twoje myśli są nie do odczytania, jakby znajdowały się za zamkniętymi drzwiami. MoŜe jest to cecha „naturalna”, dziedziczna tak, jak twoja dziwna karnacja. Ale trudno ufać człowiekowi, którego myśli są niewidzialne, jak oddech nietoperza.

- Co więcej, twoje sny są jeszcze dziwniejsze! Do kogo w nich mówisz? Patrzyłem na ciebie, jak śpisz; wiem, Ŝe rozmawiasz, ale z kim, z czym? Czy to tylko sen? Wątpię w to, bo wyczuwałem myśli innych, z zewnątrz, którzy usiłowali do ciebie dotrzeć. Kim są? Dlaczego nie mogę odczytać ich myśli? I często powraca myśl: moŜe tego Nathana tutaj przysłano, aby mnie szpiegował. Ale to byłby numer: Wielki Obserwator jest sam obserwowany! - Ale dość tego; miałem co do ciebie wątpliwości; moŜe wciąŜ je mam i powinienem przyjrzeć ci się dokładniej, albo trzymać bliŜej siebie... tak czy inaczej. Jak wiesz, nie mam ani syna krwi ani innego. Człowiek nie moŜe Ŝyć wiecznie, zwłaszcza zolteista. Kto wie, moŜe ty właśnie mógłbyś być moim narzędziem, moim oknem na przyszłość? Czy stanowisz, Nathanie, właściwe naczynie, aby przenieść jajo Maglore'a w przyszłość? Nagle kurczowo chwycił Nathana, jego oczy zalśniły szkarłatem, a nozdrza zadrgały. Nathan stał, jakby mu nogi wrosły w ziemię, zmartwiały ze strachu, zahipnotyzowany bliskością Maglore'a. Za chwilę mógł rozewrzeć usta, w których trzepotał rozdwojony język i tkwiły zęby, które mogły kompletnie zdemolować twarz człowieka, rozedrzeć mu gardło albo zatruć jego krew na zawsze... ...Ale Maglore puścił go, odwrócił się i powiedział - Widzisz, jaki mam przed sobą dylemat? Tyle do zrobienia, a tak niewiele czasu, zanim nie znajdę się tutaj zupełnie sam. A poza sprawowaniem opieki nad Turgosheim, mam jeszcze swoje własne kłopoty. Na przykład, niezdyscyplinowany lotniak, wiarołomny stwór, którego lojalność jest wysoce niepewna. MoŜe zmuszę go do posłuszeństwa, a moŜe będę musiał po prostu wykorzystać jego fragmenty do utworzenia innego stwora. Nathan przeraził się. Maglore mógł mieć na myśli tylko Karza! - Zostaw mnie teraz - powiedział Maglore. - Nadal będę ci ufał, przynajmniej na razie. Ale teraz jestem znuŜony. Jeszcze porozmawiamy. Co ma być, to będzie. Nathan nic nie powiedział i zrobił ruch, aby się wymknąć. - Nathanie - Maglore zatrzymał go, jak to miał w zwyczaju - chciałbym, abyś się nad czymś zastanowił. Myślę, Ŝe byłbyś dobrym synem i jeszcze lepszym lordem. Z tą twoją dziwną karnacją i niezwykłymi zdolnościami. MoŜe nie taki byłby twój wybór, ale mimo wszystko pomyśl o tym. W istocie powinieneś się nad tym zastanowić bardzo powaŜnie... Nie musiał mu tego mówić; Nathan nie był w stanie myśleć o niczym innym - Na nogach jak z ołowiu poszedł w kierunku centralnych schodów i blady jak trup zszedł na dół. Ale nie wiedział, Ŝe Maglore go obserwuje; nie mógł teŜ zobaczyć uśmiechu na jego złowrogim obliczu, gdy znikał z pola widzenia.

- Tak, pomyśl o tym - pomyślał Maglore (ale skrycie, bo juŜ był pewien przynajmniej jednej ze zdolności Nathana). - Dobrze się nad tym zastanów, mój synu - jak się od tego wykręcić - i zostań moimi oczami otwartymi na cały szeroki świat!

III

Nathan czekał przez cały długi dzień i obserwował Maglore'a, ale z bezpiecznej odległości. Lord był cały czas zajęty, a kiedy nadeszła noc, udał się na spoczynek. Tym róŜnił się od pozostałych lordów; szedł spać, kiedy tego potrzebował, a nigdy wyłącznie z powodu połoŜenia słońca. Ale jak tylko Maglore zasnął, Nathan pośpieszył na stanowisko startowe... i stwierdził, Ŝe Karz jest gotów i oczekuje go. - Nic nie mów - powiedział wielki, smutny stwór - bo nie ma potrzeby. Maglore był tu dzisiaj i patrzył na mnie, a ja wyczytałem w jego oczach, Ŝe mój czas się kończy. Od tej chwili czekam na ciebie. Więc ruszajmy stąd. Siodło było ogromne, cięŜkie i niewygodne. Karz pomógł mu w miarę moŜliwości: opuściwszy szyję, poradził, jak zapiąć pasy i klamry. W kaŜdej chwili mógł się pojawić niewolnik lub porucznik - zwłaszcza gburowaty Karpath, który od tygodni krąŜył wokół Nathana, jak jastrząb. Ale najgorsze obawy ich obu nie sprawdziły się; wiał tylko wiatr, a wokół zapadł zmrok, pośród którego, daleko w dole, błyskały światła ponurego Turgosheim. Nathan otworzył wrota i zaprowadził swego wierzchowca na krawędź stanowiska startowego; wsiadając na siodło, lekko zadrŜał. Miał jedzenie, które włoŜył do sakwy, na prawo od łęku. Karz poczuł, Ŝe Nathan juŜ siedzi - poczuł teŜ jego niemal dotykalny strach - kiedy stanął na pochylni. - Trzymaj się - powiedział ostrzegawczo i w następnej chwili byli juŜ w powietrzu. Poszybowali nad przepaścią trafili na potęŜny prąd termiczny, który uniósł ich szybko w górę, po czym skręcili, zostawiając nisko pod sobą wystające wieŜyczki Runicznego Dworu. Nathan patrzył w dół, wstrzymując oddech. Wiatr wiał mu w oczy, które zaczęły łzawić; nic nie widział; wznosząca się przed nimi zachodnia ściana wąwozu była tylko niewyraźną plamą. Gdzieś ze wschodu dobiegało głuche dudnienie elementów napędowych: niechybnie lot ćwiczebny kolejnej bestii wojennej. Potem wąwóz został w tyle, a przed nimi pojawił się łańcuch gór. - Damy radę? - zapytał Nathan. - Jestem najedzony - odpowiedział Karz - wypoczęty i mam silną motywacją. Chcę to zrobić. Pod tym względem na pewno róŜnię się od innych lotniaków, które tędy przelatywały. Tak, damy radę. - Kiedy umilkł, dmuchnął wiatr w plecy i poniósł ich na zachód. Oczy Nathana przestały

łzawić; czuł radosne podniecenie lecąc „na smoku”; oddychał głęboko, jak nigdy przedtem, wdychając powietrze chłodne i czyste.

A pod nimi i daleko z tyłu, na płaskowyŜu, na którym wznosił się Runiczny Dwór, Maglore i Karpath patrzyli, jak nikną w oddali i lord powiedział do swego porucznika. - Dwie pieczenie przy jednym ogniu. Pozbyłem się Karza, który zresztą stanowił kłopot i zyskałem okno na szeroki świat. Bowiem Nathan jest telepatą i to potęŜnym. Na jawie ukrywał to przede mną, ale we śnie... och, od czasu do czasu udawało mi się do niego dostać. Teraz, ilekroć spuści osłonę, znów mogę mieć do niego dostęp. Nosi w uchu mój znak, tylko sześć cali od środka swego mózgu! - Zerknął na Karpatha. - Rozumiesz? - Nie, panie - odparł tamten przepraszająco. Maglore chrząknął pogardliwie, zmarszczył brwi i odwrócił wzrok. - Z drugiej strony, moŜe nadejdzie czas, gdy będzie mi go brakować. - A do siebie pomyślał - I wciąŜ nie wiem, z kim rozmawiał w swoich snach, poza tym, Ŝe były to istoty nie z tego świata...

Noc była długa. Karz podtrzymywał Nathana, który kiwał się na siodle jak zombie: przez chwilę był przytomny, a za moment znów drzemał. Ale gdy nad górami wstał fioletowy świt i ukryci obserwatorzy przeciągnęli się i odpręŜyli po całonocnym czuwaniu, szykując się do zejścia do Krainy Słońca, nad ich głowami pojawił się wielki szary cień, który zaczął opadać w kierunku wzgórz, górujących nad Siedliskiem. Oczywiście go zauwaŜono; rozległ się odgłos wystrzału, ale nie wymierzonego w Karzą i Nathana, którzy wtedy juŜ byli daleko, lecz w powietrze. Jego echo dotarło do Krainy Słońca, słabe ale na tyle głośne, Ŝe zaalarmowało mieszkańców miasta. Nathan nie przewidywał, Ŝe o tej porze na wzgórzach mogą być ludzie i dlatego odgłos wystrzału był dla niego niespodzianką. Wiedział, Ŝe Cyganie Lidesci mają kilka strzelb, a strzał wydawał się dowodzić, Ŝe nie poddali się panowaniu Wampyrow. Nathan modlił się, aby tak rzeczywiście było, ale fakt ten wymagał zmian w planach, które w pośpiechu przygotowali w Turgosheim. - SpostrzeŜono nas - powiedział do Karza. - Miałem nadzieję, Ŝe pójdę do Krainy Słońca piechotą, w sekrecie i ukaŜę im się w pełnym świetle dnia jako człowiek, jako prawdziwy człowiek! A teraz... z pewnością połączą moje pojawienie się z lotniakiem, który kierował się w stronę wzgórz. - To juŜ jest twój problem, Nathanie - odpowiedział Karz. - Odegrałem swoją rolą i na razie nie mogą uczynić nic więcej...

Wylądowali na stoku wzgórza, dwie mile od Siedliska i podczas gdy Karz przeŜuwał Ŝywiczne gałęzie sosny, Nathan znalazł parę krzemieni i zapalił ogień pod gniazdem szerszeni. Ukąsiły go trzykrotnie, ale nie zwracał na to uwagi. Odłamał kawałek plastra, poŜywił się miodem, aby odzyskać trochę energii, a resztę dał Karzowi. - To pozwoli mi dotrzeć tam, gdzie zamierzam - powiedział lotniak z wdzięcznością. - Myślałem nad tym - powiedział Nathan, który był pełen podziwu, Ŝe Karz, choć jest wampirem, rozwaŜa popełnienie samobójstwa w tak okropny sposób. Nathanowi wydawało się, Ŝe Karz dowiódł swego człowieczeństwa. - Dlaczego nie polecisz na zachód, poza zasięg Gniewicy i jej stworów? PrzecieŜ jak sam powiedziałeś, jesteś inny niŜ wszystkie pozostałe lotniaki. MoŜesz w Krainie Gwiazd znaleźć jaskinię i zamieszkać w niej; spać w ciągu dnia, a w ciepłe wieczory i długie poranki wyruszać, aby zdobyć coś do jedzenia. - Jestem wampirem - odparł Karz. - Sosnowe szyszki i miód mi nie wystarczą. Na stoku wzgórza ktoś nadepnął na gałązkę; zabrzmiało szeptem wypowiedziane pytanie. Karz obrócił swe wielkie, smutne oczy na Nathana i powiedział - To Cyganie, do których kiedyś naleŜałem. To twój lud, a ja juŜ powinienem ruszać w drogą. Nathan powoli skinął głową. - Przynajmniej w środku jesteś... człowiekiem. - Potem cofnął się, a Karz wzniósł się w powietrze i skierował na południe, ku słońcu i po chwili zniknął w chmurach... Nathan zdawał sobie sprawę, Ŝe Karz nie moŜe w Ŝaden sposób uniknąć swego strasznego losu. Usiadł na skale, czekając na zbliŜających się ludzi. Ale gdy zobaczył, jak z zarośli wynurza się głowa pierwszego z nich i usłyszał ochryple sapanie, wstał i zawołał - Wy, tam na wzgórzu, słuchajcie! Nie jestem wampirem! Nazywam się Nathan Kiklu! Jestem Nathan z plemienia Cyganów Lidesci! - Och, doprawdy? - odezwał się młody głos, zachrypły ze strachu i zziajany po długim, męczącym podchodzeniu. - I przybyłeś tu na lotniaku z Krainy Gwiazd, tak? Nathan był zziębnięty i zmęczony; cud, Ŝe w ogóle Ŝył, Ŝe nie umarł z zimna. Teraz, gdy znalazł się znów na ziemi, potrzebował tylko odpoczynku. Ze znuŜeniem wyciągnął przed siebie ręce i powiedział - Nie mam broni. Popatrzcie na mnie. Czy wyglądam na lorda Wampyrów albo jego porucznika? Zarośla rozchyliły się i pokazała się zaniepokojona twarz; na zewnątrz wyszedł młody męŜczyzna, który rozejrzał się wokół i wydał przenikliwy gwizd. W ręku trzymał gotową do strzału kuszę, którą wymierzył w serce Nathana. - Myślisz, Ŝe jesteś taki jak ja? - powiedział, mruŜąc oczy. - Za chwilę będziesz martwy!

W Nathanie nie było juŜ ani krzty oporu. Jednak spróbował jeszcze raz. - Jestem Nathan powiedział - Nathan Kiklu. Jestem tylko człowiekiem. - Jesteś kłamcą - powiedział tamten. - Widziałem cię razem z twoim lotniakiem. PoŜegnaj się z Ŝyciem, Nathanie Kiklu. - Co takiego? - odezwał się szorstki głos gdzieś z tyłu i Ŝylaste ramię odepchnęło go na bok. - Powiedziałeś, Nathan Kiklu? - Znajoma twarz wpatrywała się w Nathana z odległości dziewięciu czy dziesięciu stóp. I powoli na tej twarzy pojawił się wyraz ulgi, usta otworzyły się ze zdumienia i męŜczyzna zrobił krok w przód. W ręku trzymał broń nie z tego świata: strzelbę, która aŜ lśniła z czystości. W końcu wykrztusił - A niech mnie...! Niski, Ŝylasty, ogorzały - to był Kirk Lisescu...

W ostatnim zamczysku, w starej Krainie Gwiazd, młody lord obudził się zlany zimnym potem. Jego sen był niezwykle sugestywny, dziwny i niepokojący. Bo nawet Wampyry kiedyś były ludźmi i ich sny są podobne do snów zwykłych ludzi, przenosząc ich w miejscu i czasie; wskutek tego lęki, które ich trapiły w młodości, zanim zostali Wampyrami, mogą odŜyć i dręczyć ich znowu. W tym śnie w ogóle nie było krwi. Zamiast tego, młody lord walczył z tysiącami zmarłych, których pozbawione krwi, rozpadające się ciała, wstawały, jak tylko je powalił! Ale choć jego wysiłki wydawały się zupełnie bezowocne, wciąŜ z nimi walczył, aby dotrzeć do tego, co ochraniały, tego, co strzegły, jego Wielkiego Wroga z czasów młodości, o którym juŜ niemal zapomniał. A kiedy w końcu stanął na stosie rozpadających się, cuchnących, ludzkich szczątków - które wciąŜ chwytały go, próbując ściągnąć w dół - zamek jego wroga zmaterializował się: pionowy stoŜek wirujących liczb! A pośród wirujących liczb zobaczył twarz jasnowłosego, niebieskookiego olbrzyma, na której malował się wyraz nieopisanego smutku; źródłem tego smutku była moŜe ofiara armii niezliczonych zmarłych, ale nie tylko. Bo, o dziwo, z jakichś powodów współczuł takŜe swemu wrogowi. Nestor w jakiś sposób wyczuwał, Ŝe jego wroga obchodzi jego los. Wtedy właśnie się obudził, gdy smutne, niebieskie oczy w twarzy zza wirujących liczb zaglądały w głąb jego duszy, czy tego, co z niej pozostało... Teraz, stojąc z dłonią na sznurze, koło szczelnie zasłoniętych okien, Nestor, nagi i drŜący, patrzył swymi szkarłatnymi oczyma na zachód, jak gdyby jego spojrzenie mogło przeniknąć na zewnątrz i pobiec nad zasłaną głazami równiną i górami do Krainy Słońca. Zasłony, grube i cięŜkie, były wykonane z futra czarnych nietoperzy; nie przedostawał się przez nie nawet promyk

światła z zewnątrz. Ale Nestor widział oczyma wyobraźni wierzchołki gór, skąpane w Ŝółtym blasku słońca, którego promienie oświetlą za chwilę Iglicę Gniewu. Iglica Gniewu. Tak właśnie lady ostatecznie nazwała to miejsce; dając mu swoje imię oraz na pamiątkę innego zamczyska na wschodzie, z którego uciekła. Lady Gniewica, teraz jego lady, choć nie wiadomo jak długo to potrwa. Mógłby ją nawet pokochać, gdyby był zdolny do miłości. Ale takie uczucia opuściły go dawno temu. Tylko, Ŝe... ...Coś z tego snu wciąŜ w nim tkwiło, nie dając mu spokoju. Wirująca ściana liczb, niknąca lecz rzeczywista? Nie było jej tak długo, a teraz powróciła? Powróciła... Myśl o tym, Ŝe jego Wielki Wróg powrócił, sprawiła, Ŝe Nestor poczuł mrowienie w całym ciele. A co z miłością, którą mu skradziono? Czy była tam teraz, razem z nim? Czy znów byli kochankami, na nowo spiskując przeciwko niemu tak, jak spiskowali w tamtych dawno zapomnianych dniach? - Co ci chodzi po głowie? Spacerujesz we śnie? - usłyszał rozespany głos Gniewicy, dochodzący z ich łoŜa, albo jej łoŜa, do którego zapraszała go tak często, Ŝe nie był juŜ w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatnio spał we własnym. - Nie bój się, moŜesz odsunąć zasłony, jeśli chcesz wyjrzeć na zewnątrz, bo słońce jeszcze tutaj nie dotarło. Stoi teraz nad Krainą Słońca! Ale jeszcze nie dosięgło Iglicy Gniewu. Nie, bo bym czuła, jak pali mury. Spojrzał na jej na wpół przykryte, rozłoŜone bezwstydnie ciało; potem spojrzał jeszcze raz i patrzył, wstrzymując oddech. Marmurowa pierś lekko zwisła; płaski brzuch; blade, zaokrąglone biodro, delikatna krzywizna uda, nogi i stopy. A w środku, tam gdzie uda łączą się z tułowiem, gęste, czarne włosy, częściowo ukryte pod prześcieradłem. Znów zaczął oddychać. Ta wszetecznica, Gniewica - aleŜ była piękna! - Nie muszę wyglądać przez okno - powiedział Nestor głosem, zdławionym poŜądaniem. Bo wiem, co tam jest... i co tu jest. - Pokój był pogrąŜony w całkowitej ciemności, ale to nie miało znaczenia, bo przecieŜ byli Wampyrami. Gniewica uniosła głowę i zobaczyła go tak wyraźnie, jak w świetle dziennym; kiedy na nią patrzył swymi czerwonymi oczami, jego członek rósł i twardniał. - Więc chodź do łóŜka i dosiądź mnie - powiedziała. - Albo ja dosiądę ciebie, aŜ wytryśniesz. Albo cię wezmę do ust. Którykolwiek sposób wybierzesz, potem znów moŜemy zasnąć. Bo choć jestem znuŜona, nie jestem w stanie odpoczywać, kiedy tak stoisz koło okna. - A do siebie pomyślała - Jesteś młody, silny, piękny i jesteś mój! A niewinny? No, nie byłeś. Niezupełnie jak prawiczek, ale coś koło tego. Miała cię jakaś nieciekawa cygańska krowa, która nie wiedziała, jak się z tobą obchodzić. Ale Gniewica wiedziała! Wystarczył jeden dotyk. Pamiętam, jak

niemal natychmiast wpadłeś w moje ręce, kiedy cię dotknęłam i jak uczyłam cię wszystkiego tak, jak uczy się chodzić małe dziecko... a potem nauczyłeś się biegać! Ale kiedy pomyślę, Ŝe mógłbyś biegać z kimś innym ...najpierw zabiłabym ją, a potem ciebie; zabiłabym was oboje! Czy to właśnie cię zaniepokoiło? Czy znów o niej śniłeś? O Mishy? Niech tylko ją dopadnę, niech znajdę tę cygańską zdzirę... Zrzucę ją z najwyŜszego balkonu! Nestor wrócił do łóŜka i od razu w nią wszedł, a ona wessała go tak, jak za pierwszym razem. Tak właśnie było z Gniewicą: za kaŜdym razem było tak, jakby to był pierwszy raz. Było gorąco i zimno; była rozkosz i był ból, a kiedy myślał, Ŝe juŜ wyssała zeń wszystko, okazywało się, Ŝe nie. Ale to nie była miłość i zarówno on jak i Gniewicą o tym wiedzieli. Zanim znów zasnęli, jego myśli pobiegły nad zasłaną głazami równiną i dalej, aŜ do Krainy Słońca. Ale piekące słońce było teraz wysoko i czuł, jak oświetla góry; paliło nawet jego sondę, w końcu musiał się wycofać. Jeśli był tam ów wir liczb, chroniła go nieprzenikalna zasłona złotego ognia, która pozostanie tam przez cały długi dzień. Ale gdy dzień się skończy... ...Zawsze po dniu przychodzi noc...

Dwie mile od skraju lasu, na terenie obfitującym w osobliwe formacje skalne i gorące źródła, Lardis Lidesci i grupa wypróbowanych i zaufanych ludzi cięŜko pracowała, pocąc się w tropikalnym gorącu i dusząc się od kwaśnych wyziewów wulkanicznych. Siedlisko leŜało niecałe trzy mile na północny wschód, a poprzecinane tunelami Skalne Schronienie znajdowało się o pół mili bliŜej, na północ od wzgórz. Ale tu, gdzie las był rzadki, tworząc naturalną polanę, a grunt był zdradliwy, popękany, pokryty popiołem, siarką i innymi osadami, Lardis i jego grupa budowali pułapki na swych wrogów. Minęła juŜ znaczna część ranka, gdy Kirk Lisescu i trzech innych, a wśród nich jakiś nieznajomy, wyszli z lasu. Zawołali do starego Lidesci, który nadzorował opuszczanie ostatniego szkieletu ostrych pali nad jamą wypełnioną siarką, która następnie miała zostać zamaskowana grubą siatką i kępami zeschłej trawy, zanurzonej w siarce, aby wyglądała na Ŝywą; w rezultacie miało to imitować twardy grunt. Dziś w nocy ktoś miał tu zostać, jeden odwaŜny w promieniu paru mil, aby zapalić niewielkie, dyskretne ogniska w środku ogromnej pułapki. Pierwsze miało zapłonąć w godzinę po zachodzie słońca, drugie po zgaśnięciu pierwszego, a ostatnie - jeśli poprzednie okaŜą się nieskuteczne - w środku nocy. Z wysoka miejsce to powinno wyglądać jak obozowisko Cyganów, w którym jakiś głupiec zapomniał zdusić wieczorne ognisko. Ale jeśli jakieś stwory latające czy bestie wojenne wylądują na ziemi, aby to zbadać... szybko się przekonają, Ŝe to wcale nie była ziemia!

W końcu Lardis był zadowolony; podniósł wzrok, zmruŜył oczy i z zaciekawieniem spojrzał na Kirka i jego grupę, po czym poszedł oznakowaną ścieŜką w stronę miejsca, gdzie na niego czekali. - Kirk - zawołał. - Powinieneś teraz być w Skale i cieszyć się zasłuŜonym odpoczynkiem! Więc co cię tu sprowadza...? - Przerwał, bo w tym momencie spojrzał uwaŜniej na nieznajomego. - To ktoś kogo, jak myślę, chciałbyś zobaczyć - odpowiedział Kirk szczerząc zęby w uśmiechu. - JuŜ minęło chyba ...prawie trzy lata. - Lardisie - uśmiechnął się Nathan. Po drodze przespali się pod drzewami, ale był nadal wykończony. Miał zapadnięte oczy, był wymizerowany; we włosach było widać smuŜkę siwizny, która ciągnęła się aŜ za uszy; wydawał się wyŜszy, a jego głos niŜszy. Ale nie moŜna go było pomylić z Ŝadnym innym Cyganem z Krainy Słońca. A mimo to... ...Przez chwilę Lardis stał bez ruchu, mrugając jak człowiek, który dostał między oczy. Wydało mu się bowiem, Ŝe stoi przed nim dwóch ludzi i Ŝe powinien znać ich obu. A moŜe to jego umysł kojarzył ze sobą rozmaite chwile, miejsca i twarze? Nie, bo Nathana wtedy nie było jeszcze na świecie. Jaki związek mógł istnieć między nim a... Harrym z Krainy Piekieł? Ale w następnej chwili dwa obrazy zlały się i oczy wyszły mu na wierzch. A kiedy zamęt w głowie ustąpił, odetchnął z ulgą. - Nathan Kiklu! - wyrzucił z siebie, chwiejnym krokiem postąpił w przód, chwycił Nathana i przycisnął do swej szerokiej piersi. - OstroŜnie, Lardis! - ostrzegł go Kirk. - To na pewno Nathan, ale przybył z Krainy Gwiazd na grzbiecie lotniaka Wampyrów! - Co takiego? - Stary Lidesci cofnął się o krok, wciąŜ trzymając Nathana. - Co zrobiłeś? - To długa historia - powiedział Nathan. - Długa i zwariowana - potwierdził Kirk. - Wiem, bo juŜ ją słyszałem! Ale w nią wierzę, bo nikt nie potrafiłby tak kłamać! Nathan był tam, skąd przybyli Gniewica i jej towarzysze i wrócił bez szwanku! - Bez szwanku? - Lardis juŜ doszedł do siebie. MruŜąc oczy, spojrzał na Kirka powaŜnie i pytająco. - Och, sprawdziłem go - odparł Ŝylasty myśliwy. - Srebro, czosnek, wszystko. Ale najlepszym sprawdzianem ze wszystkich jest światło słoneczne, a on tu stoi chłonąc je nieustannie! Jest blady, jak zawsze, ale to Nathan, to wciąŜ jeden z nas. Wypadki sprzed trzech lat nagle stanęły Lardisowi przed oczyma. - Nathanie! Wysłaliśmy za tobą gońca, ale nie znalazł cię. Nic nie wiesz o swojej matce, o Mishy i... - Wiem wszystko - przerwał mu Nathan, śmiejąc się. Ale po chwili śmiech zamarł mu na ustach. - Tyle straciłem czasu, który mogłem spędzić tu, z wami... z nimi.

Oczy Lardisa napełniły się łzami i przez chwilę nie mógł wydobyć słowa. Potem powiedział szorstko - Ale wróciłeś i moŜesz nadrobić stracony czas. Człowieku, miałem przez ciebie mnóstwo kłopotów! - Co takiego? - Nathan zmarszczył brwi. - Co ty mówisz? Jak mogłeś mieć przeze mnie kłopoty, skoro mnie tu nie było? - Tak, ale zostawiłeś tutaj złamane serce! Dałem jej rok, a potem zasugerowałem, Ŝe powinna wyjść za mąŜ. Czekaj! Nie patrz na mnie w taki sposób! Ona powiedziała mi bardzo dobitnie, co mogę zrobić z taką propozycją! WciąŜ opiekuje się ojcem, ale tylko nim, bo jej brat Nicolae juŜ od roku nie Ŝyje. No cóŜ, to jeden z wielu, ale jest tu wystarczająco duŜo takich, którzy ciebie pamiętają i powitają cię z radością. Twoja matka, Nana, to bardzo dzielna kobieta. Nigdy nie straciła nadziei; wiedziała, Ŝe wrócisz! Nawet teraz stale o tobie mówi... i... - Przerwał, zamilkł i jakby uszło z niego powietrze. Nathan zrozumiał i pokręcił głową. - Wpadłem na trop Nestora, ale urwał się w rzece. Myślę, Ŝe utonął. Przez chwilę obaj milczeli, a potem Lardis powiedział - Słuchaj, skończyliśmy juŜ tutaj robotę. MoŜemy rozmawiać po drodze do Skalnego Schronienia. A potem, po południu, znów będę zajęty, a ty... pewnie odnowisz stare znajomości? - I na twarz powrócił mu znajomy uśmiech. Dołączyła do nich reszta ludzi Lardisa; Nathan znał kilku z nich; zwyczajem Cyganów uścisnęli sobie przedramiona, ale Nathan był zbyt wzruszony, Ŝeby mówić. Następnie, dopóki nie wyruszyli do Skalnego Schronienia, Lardis znów zajął się sprawami organizacyjnymi. - Wy idźcie do lasu zapolować - powiedział swoim ludziom. - Dla zapewnienia poŜywienia i na ogniska. - Na ogniska? - Kirk Lisescu spojrzał na niego, nie rozumiejąc. Lardis przytaknął. - To miejsce wygląda jak pułapka udająca obozowisko. Ale jeśli do ognisk wrzucimy parę kawałów mięsa, będzie pachniało jak obozowisko! Gdyby w okolicy pojawiły się Wampyry, wyczują jedzenie. A tam, gdzie jest jakieś jedzenie... zawsze jest teŜ coś dla nich. Nie przyjrzą się temu dokładniej, tylko od razu będą chciały wziąć się do zabijania. Kiedy ludzie Lardisa ruszyli do lasu, zawołał za nimi - Jak tylko skończycie polować, idźcie do Schronienia i nie wychylajcie się. Wrócimy tu znów po południu. Zwrócił się do męŜczyzny, który stał nieco z boku. - Janos Raccas, tak? Zgłosiłeś się na ochotnika, Ŝeby zostać i obserwować, jak działa przynęta. Nie będę ci Ŝyczył szczęścia, bo jestem pewien, Ŝe napijemy się razem w Skalnym Schronieniu dziś wieczorem albo jutro rano. - Uścisnął mu przedramię. Na koniec zwrócił się do

Nathana, Kirka i jego straŜników - No, to ruszajmy. Dzień nigdy nie jest wystarczająco długi, a czas jest zbyt cenny, aby go marnować, stojąc tutaj bezczynnie...

Nathan opowiedział swoją historię, nie ujawniając jedynie swej podziemnej wędrówki wzdłuŜ biegu Wielkiej Ciemnej Rzeki. Jego dług wobec Tyrów był ogromny i nie zamierzał im się odpłacić zdradą. Ale Lardis i tak nie robił Ŝadnych uwag; w ciągu trzech lat człowiek moŜe przecieŜ przebyć bardzo długą drogę, a Nathan po prostu opuścił nieciekawą wędrówkę przez pustynię. Jednak kiedy Nathan mówił, czuł, Ŝe od czasu do czasu Lardis na niego spogląda: marszczy brwi, zastanawia się, spekuluje? Ale na jaki temat? Podejrzewał, Ŝe mógłby to łatwo przeczytać w jego umyśle... ale nie uczynił tego. Nauczył się od Tyrów, Ŝe trzeba szanować prywatne myśli innych. A myśli Lardisa rzeczywiście krąŜyły wokół dziwnych tematów: myślał o Nanie i człowieku zwanym Harrym z Krainy Piekieł, który tu przybył z innego świata i o Nathanie, o jego pochodzeniu. Czy był synem Hzaka Kiklu? NiemoŜliwe. Lardis powinien był dostrzec to wcześniej. Ale jeśli nie był jego synem, to czyim? Harry'ego? Nathan zawsze był dziwny. Ale do jakiego stopnia? śył wśród wampirów i powrócił... Czując na sobie wzrok chłopaka, Lardis wziął się w garść. To wszystko były przecieŜ spekulacje i tylko Nana zna prawdę. Tak, Nana. I w tym momencie Lardis przypomniał sobie jeszcze coś innego... ale na razie musi to zostawić. Znacznie waŜniejsze były informacje Nathana o zbliŜającej się krwawej wojnie: Wampyry z Turgosheim zamierzały zaatakować Gniewicę i jej towarzyszy w Krainie Gwiazd i inwazja miała nastąpić za cztery miesiące. W następstwie tej wojny, niezaleŜnie od jej wyniku, nad Krainą Słońca zawiśnie cień znacznie głębszy niŜ przedtem i prawdopodobieństwo ostatecznego rozpadu społeczności Cyganów jako ludzi wolnych zwiększy się niepomiernie. Bowiem liczba Wampyrów spadnie, a braki będą mogły uzupełnić tylko w Krainie Słońca. Po usłyszeniu tych nowin, Lardis przez jakiś czas milczał, pogrąŜony w myślach i kiedy szli leśnym szlakiem, ogarnął go ponury nastrój. Ale po chwili odezwał się - Nastąpi to tylko wówczas, jeśli będziemy słabi. A w takim przypadku na to zasługujemy. Ale nie jesteśmy słabi, chłopcze wcale nie - a zawczasu ostrzeŜony jest na czas uzbrojony. Teraz opowiem ci, co się u nas działo, kiedy cię tu nie było... - Wampyry zaatakowały Siedlisko osiem razy, ale nigdy tak skutecznie, jak wtedy, za pierwszym razem i za kaŜdym razem zapłaciły za to słoną cenę. Czy dziwi cię, Ŝe wciąŜ tu jesteśmy i stawiamy opór? To prawda, Ŝe Gniewica i jej zbiry to tylko garstka. Ale pamiętaj, Ŝe

kiedy byłem w twoim wieku, Wampyry stanowiły prawdziwą plagę! Wtedy takŜe stawialiśmy opór i zawsze będziemy. I nigdy nie zapominaj, Ŝe mamy dwóch wielkich sprzymierzeńców: góry i słońce. - Wracały osiem razy, ale teraz od pewnego czasu mamy spokój. Właśnie ostatnim razem Misha straciła swego drugiego brata, Nicolae. A jeśli chodzi o Wampyry, poniosły duŜo większe straty. Mamy broń, Nathanie, i jesteśmy inteligentni i jesteśmy ludźmi! A nimi rządzi jedynie Ŝądza krwi i wzajemna nienawiść. Kiedy pojawiły się tu za pierwszym razem - owej nocy, gdy zabrały twego brata, Nestora i mego syna, Jasona - dowodziła nimi Gniewica, ale potem to juŜ była zwykła hałastra! Nastąpił wśród nich rozłam i zaczęli działać na własną rękę; teraz nie mają Ŝadnego przywódcy, lecz sprzeczają się ze sobą jak dawniej i z tym samym skutkiem: anarchia, bałagan, rozproszenie. Ostatnio pojawiły się pogłoski, Ŝe znów działają razem, przynajmniej część z nich, ale osobiście w to wątpię. - Pamiętasz Vratza od Wrana i noc, gdy go spaliliśmy? Jestem pewien, Ŝe tak: jak mógłbyś zapomnieć to, co powiedział, kiedy myślałeś, Ŝe Canker Psi Syn porwał Mishę? No, więc przyznał, Ŝe Gniewica planuje zbudować armię, za pomocą której przepędzi całą resztę, gdy przybędą z Turgosheim. Mogłaby ją nawet wykorzystać do zaatakowania Turgosheim. Tylko, Ŝe tak się nie stało. - W tej chwili, jako pojedynczy lordowie - i oczywiście lady - są słabi. W atakach bierze udział dowódca, dwóch lub trzech poruczników, co najwyŜej trzy lotniaki i jeden lub dwóch wojowników. Nie ośmielają się trzymać więcej niŜ paru poruczników, w obawie przed zdradą, przed potencjalnym uzurpatorem! Co oczywiście pracuje na naszą korzyść. Powtarzam, Ŝe po tym pierwszym napadzie, zaatakowali Siedlisko tylko osiem razy i za kaŜdym razem ponieśli wielkie straty! Pamiętasz pociski, rurki do wystrzeliwania srebrnych kul i czarny proch, który jest źródłem energii dla naszych strzelb? Nasze zapasy wyczerpały się półtora roku temu, kiedy odpieraliśmy kolejny atak. Ale wtedy nastąpił cud! Wysłałem grupę ludzi do ogrodu Mieszkańca, jego składnicy broni. Całe to miejsce popadło w ruinę, ale w jednym z domków, tuŜ koło siodła przełęczy - w jaskini, pod warstwą kurzu i przykrytą skórami - znaleźli skrzynkę nabojów. Całą skrzynkę! MoŜe przekazano ją komuś podczas owej bitwy w ogrodzie, komuś, kto nigdy nie miał okazji, aby ich uŜyć. Ale było to waŜne odkrycie i to z dwóch powodów. - Po pierwsze, mieliśmy sto sześćdziesiąt dobrych nabojów, które mogły słuŜyć jako środek wczesnego ostrzegania - nie mówiąc o śmiercionośnej broni - przeciw Wampyrom i ich porucznikom. Po drugie, od czasu, gdy zobaczyłem broń Mieszkańca w akcji, wiedziałem, Ŝe musimy ją zdobyć. Dlatego teŜ kazałem staremu Dimiemu Petrescu pracować przez te wszystkie

lata pełną parą, aby wytworzył ten czarny proch. Teraz, gdy mieliśmy te pociski, mogłem dostarczyć Dimiemu trochę oryginalnej substancji. I w końcu mu się udało! - ...Czy raczej prawie udało. Jego proch nie jest tak dobry i nie moŜna zeń sporządzić skutecznych nabojów, ale czyni duŜo hałasu! Pamiętasz wielkie kusze w Siedlisku? WciąŜ je mamy. Ale mamy takŜe rakiety i to mnóstwo! Są niebezpieczne, to prawda. Jeden człowiek stracił wzrok, a drugiemu urwało ramię. Ale z drugiej strony, kiedy wszystko działa naleŜycie, wówczas to jest naprawdę coś! Podczas ataku rok temu - wtedy napadł na nas Gorvi Przechera z garstką swoich ludzi i jednym wojownikiem - srogo za to zapłacił! MoŜesz być tego pewien! Tylko poczekaj, a sam zobaczysz, Nathanie. Zobaczysz! Wiele nauczyliśmy się, chłopcze. Więcej niŜ kiedykolwiek przedtem i znacznie szybciej. Wiesz, co to jest lotniak? Z pewnością, bo przyleciałeś tu z Turgosheim. Ale czy wiesz, co to jest lotniak w wilczym dole? Nie? No, to ci powiem: lotniak w wilczym dole to trup! Jeśli lotniak znajdzie się w jamie, jest bezuŜyteczny; nie moŜe wystartować i trzeba go stamtąd wywlec, zanim znów będzie mógł wznieść się w powietrze. Więc wykopaliśmy wilcze doły w strategicznych miejscach wokół Siedliska i w samym mieście i umieściliśmy na dnie zaostrzone kołki, które przebijają ich wstrętne brzuchy. Przez jakiś czas to działało, dopóki Wampyry nie połapały się, o co chodzi. Wtedy zaczęli uŜywać swych bestii do miaŜdŜenia naszych domów, a potem startowali z ich gruzów. Więc pobudowaliśmy makiety domów, kruche konstrukcje, a pod nimi wilcze doły! Co więcej, ukryliśmy w nich beczki z prochem wyprodukowanym przez Petrescu, zaopatrzone w zapalniki! Nauczyliśmy się, jak wysadzać w powietrze te wstrętne stwory i pozbywać się ich na dobre! - Lardis cmoknął, opisując z wyraźną przyjemnością makabryczne szczegóły, dotyczące swych systemów obronnych. - Oczywiście najgorsze są ich bestie wojenne - ciągnął - ale nawet one nie są niezniszczalne. Kiedyś przed nimi uciekaliśmy, ale teraz juŜ nie. Jeśli uda się umieścić bombę w pęcherzu gazowym takiej bestii, połowa bitwy jest wygrana. A jeśli zdołasz tam odpalić olej czosnkowy, to jeszcze lepiej! Widzisz, bestie wojenne wytwarzają gaz, aby mogły unosić się w powietrzu, ale kiedy są na ziemi, gaz zostaje wchłonięty, a pęcherze kurczą się. Więc jeśli umieścisz w ich pęcherzach czosnek, są załatwione! Trochę się rzucają i robią mnóstwo hałasu, ale po chwili uspokajają się... - Złośliwie kiwnął głową. - Jeśli chodzi o samych lordów, najlepszym rozwiązaniem jest srebrna kula. JeŜeli uda ci się trafić Wampyra w oko, jest załatwiony. W ten sposób zabiliśmy z naszych strzelb kilku poruczników. Ale porucznik to nie to samo, co lord. Ci ostatni są diablo sprytni i jak dotąd nie udało nam się dopaść Ŝadnego. Mają więcej niŜ pięć zmysłów i potrafią wyczuć nadchodzące niebezpieczeństwo. Najpierw wysyłają swoje oddziały, aby utorowały im drogę i najczęściej

przypłaciły to Ŝyciem. Lord to co innego. Potrafi otoczyć się mgłą i wtopić się w nią... - Lardis przerwał, aby odetchnąć i rzekł - Trochę się rozgadałem, co? Ale chciałem, abyś dobrze zrozumiał. Nie ulegliśmy im i nie ulegniemy. W końcu stary Lidesci zamilkł, dzięki czemu Nathan mógł wreszcie dojść do głosu - AleŜ sprawiliście się doskonale! To wszystko jest... fantastyczne! Czy tak dobrze radzą sobie wszyscy Cyganie? To znaczy, w całej Krainie Słońca? Lardis spojrzał na niego, pokręcił kudłatą głową i odwrócił wzrok. - CzyŜ to moŜliwe? Miłosierdzie wynosi się z domu, synu, a o ile wiem, tak dobrze radzą sobie tylko Cyganie z plemienia Lidesci. Czego się spodziewałeś? Jak myślisz, jak daleko moŜemy sięgnąć? - A mieszkańcy Dwóch Brodów, Skarpy Tireni, Gminy Mirlu oraz wszystkich innych miast i plemion? - Podniecenie Nathana szybko topniało. Lardis wzruszył ramionami. - Czy powinienem im dać proch strzelniczy, aby oni oddali go Wampyrom? Jak wiele czasu upłynie, zanim podbite plemiona zaczną walczyć o swoją wolność? Czy teŜ pytasz mnie, dlaczego nie zebrałem razem wszystkich plemion? Powiem ci: poniewaŜ juŜ przez to kiedyś przechodziłem, Nathanie; małe jest bezpieczne. A teraz słuchaj: Skalne Schronienie jest takie, jakie jest. Jego jaskinie ledwie są w stanie pomieścić moich ludzi. A tylko moi ludzie znają jego tajemnice! Chłopcze, jak myślisz, dlaczego zbudowałem Siedlisko w tym właśnie miejscu? PoniewaŜ jest stąd blisko do Skalnego Schronienia, oto dlaczego! Nigdy nie ufałem aŜ tak bardzo swemu szczęściu i wygląda na to, Ŝe miałem rację. Nie, bo wiedziałem, Ŝe gdyby istniała droga powrotna, Wampyry by ją znalazły. Wiesz, jak mocno porosty czepiają się skał? Ale to nic w porównaniu z tym, jak one czepiają się swej paskudnej, ponurej egzystencji! - A Wędrowcy, którzy znajdą się w pobliŜu? - Nathan był juŜ znacznie spokojniejszy. - Czy dajesz im schronienie? - Jeśli przychodzą w ciągu dnia i jeśli ich znam, tak. Ale wieczorem, czy w nocy... ty chyba Ŝartujesz! Człowieku, pomyśl! Teraz juŜ nie jest tak, jak dawniej. Czy przyjąłbyś pod swój dach trędowatego? Oczywiście nie. A o ile bardziej zjadliwy jest wampir? Nathan skinął głową. - Oczywiście masz rację... - A po chwili milczenia zapytał - A co z innymi miastami? Jak sobie radzą? - Źle! - natychmiast odpowiedział Lardis. - Karl Zestos jest przywódcą w Dwóch Brodach, ale tam pozostało juŜ niewielu mieszkańców. W tej chwili to niewielka grupa Wędrowców, którzy rozpraszają się podczas ataków Wampyrów. Jednak Karl nie jest głupcem. Uczy się, tak jak ja musiałem się uczyć, kiedy byłem w jego wieku. Mają jaskinie w skałach na wschód stąd; nie tak dobre jak Skalne Schronienie i nie tak łatwe do obrony, ale pracują nad tym.

Nathan skinął głową. - Prosił mnie, abym się do niego przyłączył, kiedy byłem w Dwóch Brodach. Polubiłem go, ale wciąŜ poszukiwałem Nestora. A co z Gminą Mirlu? - Została zmieciona z powierzchni ziemi! - powiedział Lardis. - Mieszkańcy rozproszyli się, przepadli! Cztery czy pięć dni po Siedlisku przyszła kolej na Gminę Mirlu. Spodziewaliśmy się, Ŝe Wampyry wrócą tutaj, choćby po to, aby nas ukarać za to, co uczyniliśmy Vratzowi. Ale zaatakowali Mirlu. Bracia Wran i Spiro. To muszą być wariaci! (A Nathan pomyślał: to są wariaci!) Wysłali bestię wojenną, aby zniszczyła to miejsce, a sami zostali na zewnątrz, czekając na uciekających ludzi. Tak, łajdaki zwerbowali kilku tamtej nocy! Ci, którzy przeŜyli, są teraz Wędrowcami, jak cała reszta. Tylko mnie i moim ludziom oraz mieszkańcom Skarpy Tireni udało się utrzymać to, co do nich naleŜało. I to cudem. Zza drzew wyłoniły się wzgórza i kopuła Skalnego Schronienia. Był jeszcze ranek, a Nathan był juŜ prawie w domu. MoŜe nie całkiem w domu, ale przynajmniej wśród swoich. Czuł, jak serce bije mu mocniej. Jego matka Ŝyła i miała się dobrze... i Misha takŜe! Całe zmęczenie gdzieś znikło i miał nieprzepartą ochotę ruszyć biegiem. Lardis to wyczuł. - Nie mogę na to pozwolić, chłopcze - powiedział. - Są tam tacy, którzy cię znają i tacy, których nie znasz. A teraz ludzie mało komu ufają. Zaczniesz przechwalać się, jak to przyleciałeś tutaj na lotniaku... - Pokręcił głową. - Zresztą ja teŜ jestem spragniony widoku twarzy twojej matki. - Spojrzał na Nathana i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie mówiąc o Mishy. Nathan chwycił go za ramię. - Czy ona... czy ona...? - Jest piękna! - przerwał mu Lardis. - Zapytaj któregokolwiek z młodych męŜczyzn, a kaŜdy ci powie to samo: Misha Zanesti jest piękna. Twarz Nathana wydłuŜyła się. - Młodzi męŜczyźni? Ale czy ona...? - Przyhamuj! - powiedział Lardis. - O co ci chodzi? Znowu zaczynasz się jąkać? I dlaczego mnie o to pytasz? Ze mnie juŜ stary chłop i takie rzeczy mnie nie interesują - no, prawie. Tak czy owak, jeszcze godzina i sam będziesz mógł ją o to zapytać. Godzina! Wydawało się, Ŝe to całe wieki. Ale tak nie było...

Kiedy znaleźli się blisko Skalnego Schronienia, Lardis i pozostali szli bardzo ostroŜnie. - Tu wszędzie są wilcze jamy - powiedział Lardis. - Widzisz je? - Teraz, gdy mi to powiedziałeś, tak - odparł Nathan. - Człowiek musiałby być głupcem, Ŝeby wpaść w którąś z nich. Lardis chrząknął i wzruszył ramionami. - No cóŜ, ludzie zapominają o tym od czasu do czasu i wtedy mamy wypadki. Ale lotniaki i inne podobne stwory nie są tak bystre jak ludzie... (w

tym momencie przypomniał sobie historię Karza Biteri) ...to znaczy, zazwyczaj nie. W kaŜdym razie w nocy uŜywają zarówno swych nosów jak i oczu. ZbliŜyli się do Schronienia, które stanowiła gigantyczna skała, wznosząca się nad lasem, pozbawiona roślinności na kopulastym wierzchołku, ale pusta w środku, jak zepsuty ząb. - Mieszkacie tu teraz? - zapytał Nathan, który był tu jako dziecko; wydawało się, Ŝe przebywanie tutaj musi być okropne. - Tu się kryjemy - odpowiedział Lardis - ale nadal „mieszkamy” w Siedlisku, poniewaŜ nie zamierzam stamtąd odejść! To niedaleko i zawsze wracamy do Schronienia na noc. Ale Wampyry? Istoty terytorialne? Nie wiedzą nawet połowy! - Ale jeśli wciąŜ mieszkacie w mieście, po co przyszliśmy tutaj? - Bo teraz tutaj pracujemy. Zajęcia wystarczy dla wszystkich. Poszerzamy to miejsce, aby nadawało się do zamieszkania i wypełniamy większe jaskinie zewnętrzne prochem. To jeszcze jeden sposób, aby zabić wojownika: zwalić na niego setki ton skał! - A sami nie zostaniecie zmiaŜdŜeni? - WydrąŜyliśmy tunele w tylnej części skały. Całe to miejsce to prawdziwy labirynt. Teraz stanowi jednocześnie schronienie, prowizoryczny dom, śmiertelną pułapkę i drogę ewakuacyjną. Jak dotąd Wampyry nas nie odkryły i przy odrobinie szczęścia nigdy nie odkryją. Jeśli jednak tak się stanie... - Lardis znów wzruszył ramionami - ...będzie ich to kosztować równie drogo, jak nas. W głównym wejściu stał łańcuch ludzi, męŜczyzn i kobiet, którzy podawali sobie z rąk do rąk cięŜkie skórzane wiadra, wypełnione ziemią i małymi kamieniami i wynosili je na zewnątrz, gdzie wysypywali ich zawartość na pokryte rumowiskiem zbocze. Spoceni i brudni, wyglądali zupełnie jednakowo. Większość z nich ledwie spojrzała na Lardisa i jego grupę i wróciła do pracy. Ale jedna osoba upuściła wiadro i praca została przerwana. Wtedy Nana, bo to była ona, ruszyła w kierunku Nathana jak burza i niemal zwaliła go z nóg. Objął ją, mocno przycisnął do piersi, ucałował jej brudną szyję i przytulił jak kochankę. Jego matka! śywa i zdrowa! Potem oderwali się od siebie, a Nathan chłonął jej aurę, jej zapach, jej bliskość i pomyślał - Jaka ona... mała! - Jesteś taki... wielki! - powiedziała. W jej oczach pokazały się łzy, ale nie chciała płakać w obecności innych. Lardis otoczył ramionami ich oboje i powiedział do Nany - Zabierz go do siebie. A praca niech postępuje dalej. Nikt tutaj nie będzie miał ci za złe, Ŝe ich zostawiasz. - Czuł suchość w gardle. Kiedy szli do środka, wciąŜ się obejmując, drogę zagrodziła im wielka, zachmurzona postać. Był to Varna Zanesti, ojciec Mishy. On i Nathan uścisnęli sobie przedramiona, kiwnęli

głowami i Varna powiedział - CóŜ to za widok dla moich oczu! Czy w końcu będę miał syna? - Jak zwykle, niczego nie owijał w bawełnę. W pierwszej chwili Nathan nie zrozumiał, o co chodzi, więc Varna mu pomógł - Nie pamiętasz naszej rozmowy w Siedlisku, tamtego ranka? Teraz Nathan zrozumiał, westchnął i powiedział - Czuję się zaszczycony. - No! - mruknął Varna. - Powinieneś być, do licha! Doskonale, więc zajmę się wszystkim - i to zaraz! - Wreszcie się uśmiechnął. - Gdzie ona jest? - W lesie z dziećmi; uczy je, zbierają orzechy, owoce. Czy w południe będzie ci odpowiadało? - Nie rozumiem. - No, wziąć ślub oczywiście! Nathan spojrzał na Nanę, która skinęła głową. - Tak, jak sobie Ŝyczysz - odparł Nathan. - A więc załatwione - odrzekł tamten. - Teraz idź i ciesz się ostatnimi chwilami wolności. Nana zajmowała duŜą jaskinię w pobliŜu głównego wejścia. Przez otwory w skale wpadały promienie słońca, w których drobinki kurzu wirowały jak złociste plamki. Nana posadziła Nathana na kocu, leŜącym na występie, wydrąŜonym w ścianie skalnej. Kiedy zajmowała się dwiema starszymi kobietami, którymi się opiekowała - przygotowując im jedzenie - równocześnie wypytywała go o wszystko. Po chwili przestał odpowiadać i Nana obejrzawszy się, zobaczyła, Ŝe Nathan zasnął. Kiedy kobiety zabrały się do jedzenia, Nana usiadła obok Nathana. Dotknęła zmarszczek na jego czole i wreszcie dała upust łzom, które powstrzymywała tak długo...

Nathanowi śnił się Maglore, który zresztą nie opuszczał jego myśli od chwili ucieczki z Runicznego Dworu; wydawało się, Ŝe obraz lorda Wampyrów, tego potwora, został w trwały sposób zapisany w jego pamięci. Maglore w swoim zamczysku, w zaciemnionym pokoju, sam, z uśmiechem na swej złej twarzy, z półprzymkniętymi oczami i splecionymi dłońmi, których patykowate palce spoczywały na podobiźnie swego godła, na wpół skręconej, złotej pętli. Nathan śnił o lordzie i w jakiś dziwny sposób wiedział, Ŝe Maglore śnił o nim, o Nathanie! Wywołał wir liczbowy i kiedy jego skłębiony stoŜek zakrywał Maglore'a, zobaczył, jak uśmiech na jego twarzy przechodzi w grymas niezadowolenia, po czym Nathan zapadł w głębszy sen...

Śnił o wilkach. Wyczuły wir liczbowy i poruszyły się w górskiej jaskini. Wiedział, Ŝe zamrugały swymi Ŝółtymi oczami w mroku i poczuł ciepło i zapach ich zwiniętych w kłębek ciał. Ale były zmęczone i powinien pozwolić im dalej spać; wystarczy, Ŝe dowiedziały się o jego powrocie... Błądząc bez celu, jego umysł dotknął umysłów zmarłych Wielkiego Zgromadzenia w Krainie Słońca: Ŝywy umysł podsłuchiwał zmarłych. Rozpoznali go natychmiast, ale wiadomość, jaką mu przekazali, była mglista i tajemnicza, jak zawsze. - To Nathan! - Ale opowiadają o nim Tyrowie; mówią, Ŝe nie ma w nim zła, tylko dobro. - Jego ojciec teŜ był kiedyś dobry. Ale w końcu... - Moglibyśmy mu wiele opowiedzieć. - Nie powinniśmy! Wśród wielu głosów moŜna było usłyszeć jeden, bardzo słaby. - Jestem Jasef Karis i mógłbym mu powiedzieć większość... - I zostać na zawsze odrzucony przez zmarłych? - zaniepokoili się pozostali. - Jesteście zimni i okrutni - odpowiedział ów słaby głos. - Ałe nie tak zimni i okrutni, jak nekromanta Wampyrów, który jest jego bratem! - On nie jest Wampyrem. Nie są tacy sami. - Czy zatem Nathan moŜe Ŝyć wiecznie? I czym będzie, gdy umrze? Czy pozostanie martwy? W końcu Jasef Karis powiedział - MoŜe macie rację. - I wtedy glosy zmarłych stopniowo ucichły, a oni sami w milczeniu dalej odpoczywali w swych grobach... Wtedy odezwał się Eygor Zabójczooki, czy raczej amalgamat, jakim teraz był, ślepy i martwy w studni w Obłąkańczym Dworze. Ale Eygor nie mówił o Nathanie, on mówił do niego. - Nathanie, to zabójcze oko. MoŜesz je mieć! - gulgot jego umysłu dotarł tu z odległości wielu mil. - Patrz, co zrobili mi moi synowie! Nathan znów stal u stóp tego czegoś i patrzył w jego martwą twarz, i zamknięte oczy, które nawet teraz, we śnie, nagle się otworzyły! I z pustych oczodołów, wielkich jak spodki, białych jak marmur, spłynęły po policzkach gorzkie łzy! - Popatrz tylko, jak płaczę - powiedział Eygor - bo moje oczy są ślepe. Ale kiedyś prawe oko wypełniała krew! Patrz! - I od razu jego prawe oko zalśniło szkarłatem. - A lewe wypełniała ropa! I rzeczywiście lewe oko zaŜółciło się i nabrzmiało, jakby za chwilę miało pęknąć. Nathan wiedział, Ŝe jeśli tak się stanie i trucizna go dosięgnie, zostanie zaraŜony i „odziedziczy” oczy Eygora!

Obudził się z krzykiem...

I te straszne oczy znikły. Wielkie ślepe oczy, czerwone i Ŝółte, przepadły! Kiedy gwałtownie zerwał się z posłania, powitały go oczy jego matki, Nany. Patrzyły na niego z zaniepokojeniem i wypełniała je jedynie miłość i troska. Bowiem Nathan bardziej niŜ kiedykolwiek był podobny do Harry'ego Keogha i z jego mamrotania Nana wywnioskowała, Ŝe we śnie rozmawiał... z ludźmi; albo przynajmniej słuchał, jak oni ze sobą rozmawiają. Jednak martwiła się głównie tym, kim byli ci ludzie i faktem, Ŝe juŜ są martwi... Tak, Nathan był bardzo podobny do ojca, co mogło być błogosławieństwem... ...Albo przekleństwem.

Nathan i Misha wzięli ślub w południe, gdy słońce znajdowało się w najwyŜszym punkcie swej drogi na nieboskłonie. Ceremonia była prosta; przewodniczył jej Lardis, a udział wzięli wszyscy pracujący w tym czasie w Skalnym Schronieniu: prawie sto czterdzieści osób. Czasy były cięŜkie, ale Lardis zrobił, co w jego mocy; był chleb, wino i pieczeń z roŜna. W kulminacyjnym punkcie uroczystości stary Lidesci poprosił do siebie młodą parę i ich rodziców - Misha była na biało, Nathan w swym świeŜo wyczyszczonym ubraniu od Tyrów, które wedle cygańskich standardów stanowiło zupełnie wyjątkowy strój - Nana stanęła naprzeciw Mishy, a Varna spoglądał spode łba na Nathana i wtedy Lardis wypowiedział przyjętą formułkę. - Vama Zanesti, co moŜesz powiedzieć o tej dziewczynie, twojej córce, Mishy? - śe jest niewinna, Ŝe nie tknął jej Ŝaden męŜczyzna ani potwór - mruknął Varna. - Jest takŜe posłuszna i dobra. O wiele za dobra dla niego! Nathan musiał cofnąć się o krok i pochylić głowę. Wszystko to było częścią rytuału. - Nana Kiklu - Lardis zwrócił się teraz do niej. - Co moŜesz na to powiedzieć? - śadna zwykła dziewczyna nie jest warta mego syna - odpowiedziała Nana, unosząc brodę i krzywiąc się. - Mogę mieć tylko nadzieję, Ŝe ich dzieci będą podobne do niego. Ale nie do ich dziadka! Lardis obrócił się do młodej pary. - Kochacie się? - Odpowiedzieli twierdząco. - Niech tak pozostanie; od tej chwili moŜecie się kochać duszą i ciałem - jesteście bowiem męŜem i Ŝoną! Pocałowali się, a ludzie zaczęli bić brawo; wszyscy wznieśli toast za zdrowie młodej pary i trochę zjedli. Zagrała muzyka i ci, którzy mieli dość sił, zaczęli tańczyć. Ale przy pierwszej okazji, Nathan i Misha po cichu wymknęli się...

Ich wóz czekał za krzakami, pod południowo-zachodnią ścianą Schronienia. Tam Misha kazała Nathanowi się odwrócić - trzy lata to w końcu kawał czasu! - kiedy się przebierała w ubranie, jakie nosili Wędrowcy, po czym włoŜyła złoŜoną sukienkę do powłoczki na poduszkę i dyskretnie odwróciła oczy, kiedy Nathan zaczął się przebierać. Tak kazał zwyczaj Cyganów. Następnie, ciągnąc za sobą lekki wóz, weszli do lasu. Kierując się na południowy wschód, okrąŜyli Schronienie, postępując starym szlakiem, ale w połowie drogi do Siedliska skręcili do dziewiczego lasu i znaleźli miejsce zarośnięte wysokimi paprociami. Tam Nathan postawił szałas, skórę rozpiętą nad pniem zwalonego drzewa i umocowaną do jego gałęzi, podczas gdy Misha oczyściła ziemię i rozłoŜyła koce. Kiedy skończyli, stanęli patrząc na swoje dzieło z mieszanymi uczuciami. Nathanowi wszystko zaczęło się zacierać przed oczami. WciąŜ nie mógł uwierzyć, Ŝe rzeczywiście uciekł z Turgosheim; jednak był tutaj, oŜenił się z Mishą i pod drzewem czekało ich pierwsze posłanie. Ona sama wydawała się nie zmieniona; było tak, jakby nigdy jej nie opuścił. - To nasz dom na połowę dnia - powiedział w końcu. - I na część nocy - dodała. - Bo nie wrócę, dopóki gwiazdy nie znikną. Dzisiejszej nocy nie będę się Ich bać i uciekać. Nathan popatrzył z Ŝalem na ich szałas. - Nie bardzo przypomina dom, co? Uśmiechnęła się w sposób, który pamiętał i lubił - ten uśmiech, na poły niewinny, na poły bezwstydny, miała tylko dla niego - i odpowiedziała - Ludzie Ŝyli i kochali się w gorszych warunkach, Nathanie. Zresztą zapamiętasz ten „domek” na resztę Ŝycia. Postaram się o to. Po czym... ...Było tak, jak zawsze było i zawsze będzie między kochankami. Przez godzinę, dwie, trzy podnieceni penetrowali swoje ciała. Misha była niewinna, z czego oboje byli radzi. A Nathan... jeśli nawet Misha coś podejizewała, nie powiedziała ani słowa. Zresztą uwaŜał, Ŝeby nie „wiedzieć” zbyt wiele. Odtąd mogli się uczyć razem, a przynajmniej on musiał ją przekonać, Ŝe tak właśnie jest. Nie tyle ją oszukiwał, co nie chciał jej rozczarować. I nie rozczarował jej w Ŝadnej mierze...

W skali czasowej świata, w którym Ŝył ojciec Nathana, młoda para pozostała w swoim gniazdku miłosnym przez cały dzień, a jeszcze jeden miał upłynąć, zanim zajdzie słońce. Jak wszystkie tworzące parę młode zwierzęta, kochali się i spali bez umiaru; w międzyczasie poŜywiali się chlebem i serem, które mieli w zawiniątku na wozie. Trzy lata bez siebie; teraz kaŜda chwila spędzona razem wydawała się trwać bez końca i te trzy lata jakby nigdy nie istniały. Poznawali się wciąŜ od nowa, ale teraz głębiej; podobnie, jak

zburzony, a potem odbudowany mur, jest mocniejszy. A dodatkowe zmarszczki czy bruzdy same wygładziły się, a przynajmniej tak się wydawało i ich twarze były znów takie same, jak niegdyś. Nathan zawsze myślał, Ŝe Misha ma chłopięcą figurę; teraz była w pełni kobieca. Ona z kolei porównywała jego złociste włosy do światła słonecznego; teraz był mglisty ranek i kolor złocisty został przyprószony siwizną. W końcu opuścili swój szałas i udali się do Siedliska, co wskrzesiło kolejne stare wspomnienia. Pracowała tam garstka ludzi; Nathan spotkał paru starych przyjaciół i poznał kilku nowych. Spacerowali leśnymi ścieŜkami, które pamiętali jeszcze z dzieciństwa, kąpali się w tym samym kamienistym rozlewisku w zakolu rzeki i ich uczucie jeszcze się pogłębiło. Kiedy znaleźli się w Siedlisku, zjedli posiłek z przyjaciółmi, po czym Nathan na chwilę zatrzymał się przed swym starym domem, pod zachodnią ścianą palisady. Dokonano szeregu napraw, ale miejsce to wyglądało obecnie jak szkielet budynku, choć pod spodem nie było pułapki na lotniaki; moŜe pewnego dnia Nana zamieszka tu znowu i wszystko będzie tak, jak dawniej. Kiedy wrócili do swego szałasu, nagle Nathan zadrŜał, stanął i zaczął nasłuchiwać. Słychać było tylko gruchanie gołębi. Misha spojrzała na niego z zaciekawieniem. - O co chodzi? Marszcząc brwi, dotknął złotego kolczyka, który nosił w uchu. Potem wzruszył ramionami i uśmiechnął się z zakłopotaniem. - To tylko cienie dawnych wspomnień. Albo wraŜenie, Ŝe ktoś podsłuchuje, obserwuje, czeka. Instynktownie osłonił umysł i wywołał wir liczb: dwa logiczne działania, z których tylko pierwsze miało sens. Bo Nathan nie wiedział, Ŝe o ile ten wir liczb trzymał na dystans rozmaite złe istoty, to jedną z nich wabił tak, jak wrony, które zlatują się nad pole uprawne. Ale nawet gdyby wiedział, nie miałoby to wielkiego znaczenia, bo tamten był martwy. Zresztą na długo przedtem, zanim dotarli do swego gniazdka, wraŜenie ustąpiło...

W Krainie Słońca zapadł wieczór i na ciemniejącym niebie ukazały się pierwsze gwiazdy. Kochankowie spali w swym szałasie, spleceni w tak ciasnym uścisku, Ŝe wydawali się jedną istotą. W Siedlisku i innych miejscach zapalano juŜ pierwsze ogniska, które miały słuŜyć jako przynęta na wampiry. Ale od ostatniego ataku minęło sporo czasu i nie było powodu, aby spodziewać się, Ŝe jakiś potwór będzie tutaj polował, a juŜ na pewno nie w tym spokojnym miejscu. W metafizycznym umyśle Nathana wir liczb wciąŜ był w ruchu, a w jego sercu, za niezliczonymi mutującymi wzorami, kryły się tajemnice wszechświata. Wir stanowił jego ochronę... ...I jego zgubę. Wysoko w górach, na przełęczy między szczytami, gdzie panował juŜ szary zmrok, lord i jego porucznik spoglądali na Krainę Słońca. Ten ostatni to był Zahar (dawniej Zahar od Ssawca), a

jego panem był lord Wampyrów Nestor, budzący grozę nekromanta, którego szybki awans do grona potęŜnych lordów uczynił Ŝywą legendą w całym ostatnim zamczysku. Ich lotniaki spoczywały trochę dalej, kiwając swymi wielkimi głowami w swój charakterystyczny, bezmyślny sposób. Zahar wiedział, dlaczego się tutaj znaleźli: Nestor miał zwyczaj chwilę tu odpoczywać i spoglądać na Krainę Słońca, zanim ruszył dalej. Zawsze w tym samym miejscu, nad Siedliskiem. Ale choć najwyraźniej był tym miejscem stale zafascynowany, nigdy tego miasta nie zaatakował. W przeszłości zawsze podawał ten sam powód: - Myślę... Ŝe znam to miejsce. Ale nic stąd nie chcę, juŜ nie. Jednak dziś wieczór było inaczej. Gniewica zaproponowała, aby ona i Nestor razem ruszyli na wyprawę, ale on wyleciał wcześniej tylko w towarzystwie Zahara. Tylko ich dwóch, Ŝadnego wojownika. Spojrzenie Nestora było dzisiaj czujne, pełne podniecenia, kiedy patrzył na migoczące ogniska w dole; Zahar wyczuwał w nim to podniecenie, jakąś dziwną pasję i determinację. Porucznik przez chwilę wiercił się niespokojnie, a w końcu zapytał - Czy dzisiaj zaatakujemy? Jeśli tak, powinniśmy być ostroŜni, bo ci ludzie cieszą się złą reputacją. Te ogniska mogą stanowić pułapki! Nestor ledwie na niego spojrzał, ale jego pytanie ściągnęło go na ziemię. - Zapolujemy powiedział. - Ha! - Zahar prychnął z zachwytem. - Na kobiety? - Na parę, męŜczyznę i kobietę. - Głos Nestora był jak zimny wiatr znad Krainy Lodów. To mój Wielki Wróg, który odszedł, a teraz powrócił. Zdradziecki cygański pies i jego suka, która spiskowała przeciwko mnie. Nawet teraz ukrywają się przede mną w lesie tak, jak zawsze. Ale znajdę ich dzisiaj tak samo, jak znalazłem ich wtedy. Zahar popatrzył na niego z lękiem. Nestor nie miał Ŝadnej przeszłości; nie było w niej nic, co by warunkowało jego przyszłość. MoŜe z wyjątkiem tego... czymkolwiek to było. I był czystej krwi Wampyrem! Wszystkiego, co Nestor wiedział nauczył się w ostatnim zamczysku. I pomimo tego, Ŝe Ŝycie w zamczysku było cięŜkie, nauczył się szybko. A do tego był nekromantą... umysł lorda Nestora i jego postępowanie były tajemnicą. Jednak Zahar pomyślał, Ŝe powinien odpowiedzieć. - Jak znajdziesz tego wroga, lordzie? Nestor spojrzał na niego i uśmiechnął się ponuro. - Śpi i śni - powiedział. - Ale ja znam jego sny, bo przeszywają mój umysł jak strzały. Zahar nic nie powiedział. Miał rację: umysł jego pana był zupełną tajemnicą.

- Teraz słuchaj - powiedział z oŜywieniem. - O świcie wyczułem, Ŝe juŜ powrócił i śniłem, Ŝe zabrałem go do Krainy Gwiazd, aby go ukarać. Ale mój sen był złowieszczy, bo w godzinę triumfu spotkało mnie jakieś nieokreślone nieszczęście. Dziś, zostawiwszy śpiącą Gniewicę, wstałem wcześnie i poszedłem do swoich komnat i słyszałem, jak lord Canker Psi Syn śpiewa do księŜyca. PoniewaŜ mówią, Ŝe jest oniromantą, opowiedziałem mu swój sen. Zawył jak wilk i powiedział, Ŝe przyszłość jest nienaruszalna; próby jej odczytania czy zmiany są niebezpieczne; co ma być, to będzie. Z tym się zgadzam: co ma być, to będzie. Tylko, Ŝe... - Tak, panie? - Jeśli cokolwiek mnie spotka, czy mój wróg ujdzie cało? Nie mogę znieść tej myśli. Pokręcił głową. - Nie, bo moim przeznaczeniem jest piekło i chcę mieć pewność, Ŝe mój wróg znajdzie się tam przede mną, albo w najgorszym razie zaraz za mną! Oto moje rozkazy. On naleŜy do mnie, a ty weź dziewczynę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, pośpieszymy prosto do Krainy Gwiazd. Ale gdybym wpadł w tarapaty, oto, co masz uczynić: zostaw dziewczynę i łap jego! Rozumiesz? - Nagle jego głos stał się ostry. - Tak, panie. - Bo jest mi obojętne, czy ona będzie Ŝyć, ale on musi umrzeć! W Ŝadnym wypadku nie mogą być razem. Dlatego zabierzesz go do Krainy Gwiazd. Słyszałem bowiem pewną legendę i postanowiłem, Ŝe on sprawdzi jej prawdziwość. Wyjaśnił dokładnie, co ma na myśli, po czym ciągnął - Zaharze, sen to tylko sen i się go nie boję. Nie boję się niczego. Ale gdyby cokolwiek poszło nie tak, nie zawiedź mnie. Jestem lord Nestor i Ŝycie i śmierć to dla mnie jedno, więc nawet w najgorszym z moŜliwych przypadków powrócę! - Wierzę, panie - powiedział Zahar. Dosiedli swoich wierzchowców. Nestor rzekł - Leć zaraz za mną, a zaprowadzę cię do nich. Zachęcając lotniaka do szybszego lotu, Zahar starannie strzegł swych myśli. Na wschodnich stokach wzgórz i na górskich szczytach ujrzał ścianę mgły i wiedział, Ŝe Wampyry urządzają tam polowanie. Podczas gdy Nestor ścigał sny i duchy swej pogrąŜonej w mroku przeszłości, one starały się zdobyć, to co naprawdę waŜne, bo krew to Ŝycie. Czyniły to takŜe dla czystej przyjemności! Jednak Nestor nie znajdował w tym Ŝadnej przyjemności. Ale w końcu Vasagi był podobny, a Nestor miał przecieŜ jego jajo. Nestor nic z tych myśli nie „usłyszał”; jego kaleki umysł był wypełniony innymi myślami i pamiętał tylko to, co chciał pamiętać. Kiedy jego lotniak rozpostarł skrzydła i poszybował w stronę granicy lasu, Nestora doprowadzało do szału wirowanie dziwnych liczb, które poruszały się coraz

szybciej i szybciej. Wreszcie wyśledzi ten wir aŜ do jego źródła i zniszczy go - jego - na zawsze. Tak jak powinien był go zniszczyć dawno, dawno temu, w zapomnianej przeszłości...

Góry spowijała mgła. Podobnie jak Zahar, Nana Kiklu takŜe ją dostrzegła i poszła prosto do Lardisa. Teraz poszli szukać nowoŜeńców, Nana w jedną stronę, a Lardis w drugą. On ich znalazł i myślał, Ŝe jeszcze nie jest za późno. Ale był w błędzie. Szli pod rękę, posuwając się w stronę Schronienia szlakiem u stóp wzgórz. Wlekli się zmęczeni, ciągnąc za sobą wóz. Lardis zobaczył ich, westchnął z ulgą i ruszył naprzód... po czym zamarł, gdy w powietrzu rozległo się złowróŜbne dudnienie i blask gwiazd jakby trochę przygasł, a nad jego głową pojawił się cień! Lardis przykucnął, chwycił strzelbę i spojrzał w górę. Zobaczył je - dwa lotniaki - jak przeleciały na tle wzgórza i zaczęły pikować w kierunku kochanków! Teraz i oni usłyszeli to charakterystyczne dudnienie, spojrzeli w górę i ujrzeli pikujące lotniaki. Instynktownie Misha przywarła do Nathana. - Tędy! - ryknął Lardis. - Do mnie! - Zobaczyli go i pobiegli w jego stronę. Lotniaki lekko skręciły, a ich znajdujące się pod brzuchem kieszenie otworzyły się; skrzydła wygięły w łuk, a bestie zdawały się opadać wprost na nich dwoje. - Na ziemię! - krzyknął Lardis. - Na ziemię! Lotniaki były teraz dokładnie nad nimi; ten, który ścigał Nathana, próbował go chwycić; Nathan potknął się i uderzenie skrzydła posłało go na ziemię. Skrzydła uformowały się w pułapki powietrzne, a lotniak unosił się nad Nathanem, który zsuwał się po skalnym rumowisku. Lardis rozpaczliwie wymierzył broń w drugą bestię, ale nie ośmielił się pociągnąć za spust; Misha była na linii ognia. Stwór był juŜ niemal nad nią, gdy nagle... wydała okrzyk i znikła! Wpadła do jednego z wilczych dołów! Ale to było lepsze niŜ los jej kochanka. Znacznie lepsze! Mogła odnieść jakieś obraŜenia, ale na razie była bezpieczna. A stary Lidesci rzucił się nogami do przodu w dół skalnego rumowiska, próbując ratować Nathana. Nathanowi udało się wstać. Obejrzał się za siebie i zobaczył, Ŝe lotniak jest tuŜ za nim! Zobaczył lotniaka i zobaczył jeźdźca, a był nim... ...Nestor! Nathan mógł nie rozpoznać jego twarzy - wykrzywionej w grymasie nienawiści, z płonącymi, szkarłatnymi oczyma - ale wszędzie by rozpoznał jego umysł, choć zmieniony i zdeformowany. Z bliska nie było co do tego wątpliwości; czuł jego nienawiść i wiedział, Ŝe on takŜe go rozpoznał. Nestor był teraz potęŜny, a zdolności telepatyczne Nathana uległy znacznemu wzmocnieniu. - To ty! - Nathan usłyszał w głowie syczący głos, który palił jak kwas.

- Nestor! - wydał stłumiony okrzyk Nathan, gdy głowa lotniaka znalazła się nad nim, a kieszeń brzuszna otworzyła się. Poczuł okropny smród... i w tej samej chwili usłyszał krzyk Lardisa. - Na ziemię! - W chwilę później stary Lidesci, zjeŜdŜając na tyłku, zderzył się z nim i przewrócił go na ziemię. Zaczęli obaj koziołkować w dół zbocza, ale nieustępliwy lotniak wciąŜ leciał za nimi. Dotarli do podnóŜa pochyłości i Lardis pierwszy zerwał się na nogi. Ryknąwszy jak niedźwiedź, wymierzył w lotniaka i strzelił mu z bliska prosto między oczy, raz a potem drugi! Stwór wydał przeszywający wrzask, rzucając głową w lewo i w prawo, a jego skrzydła rozpaczliwie przecinały powietrze. Następnie, gdy koniec skrzydła zawadził o ziemię, bestia przechyliła się na bok, co groziło wyrzuceniem z siodła jej jeźdźca. Rycząc jak wariat, Lardis ponownie załadował broń i wymierzył w lorda. Nawet gdyby Nathan chciał inaczej, nic nie był w stanie zrobić. Oszołomiony, próbował się podnieść i wtedy usłyszał dwa strzały i poczuł męczarnie, jakich doświadczał Nestor! I znów on i Lardis przewrócili się na ziemię, gdy elementy napędowe rannego lotniaka skierowały się w dół, a on sam umknął w noc, unosząc Nestora, który bezwładnie zwisał w siodle. Teraz cała Kraina Słońca była spowita mgłą, a poniewaŜ główne oddziały Wampyrów polowały na wschodzie, mogła to być tylko naturalna mgła, unosząca się nad lasami i rzekami całego obszaru a lotniak Nestora skierował się w dół, po chwili zniknął we mgle. Lardis krzyczał - Dopadłem drania! Dostał między oczy! Gdybym celował lepiej, mógłbym mu urwać głowę! Mgła przykryła ich obu i pełzła w górę zbocza. Pomimo, Ŝe Lardis mówił o Nestorze, w głowie Nathana kołatała tylko jedna myśl - Co z Mishą? - Chodź - warknął Lardis. - Wpadła do jednego z naszych dołów. A ten drugi lotniak moŜe wciąŜ być gdzieś w pobliŜu, moŜe nawet wylądował! - Lardis znów załadował broń i zaczął się wspinać po śliskim zboczu, a Nathan za nim. Ale ledwie ruszyli, nadleciał Zahar i spadł na nich jak jastrząb. Wszystko odbyło się bardzo szybko: mgła rozstąpiła się i znikąd pojawił się lotniak. Zanim Lardisa zwaliło z nóg, zdąŜył oddać strzał. Po chwili znów się podniósł i mierząc w kołyszącą się głowę, nacisnął spust. Ale strzelba eksplodowała w jego rękach! Zawiódł jeden ze starych nabojów. Odrzuciło go w tył, a kiedy szok minął, z trudem się podniósł i poszukał wzrokiem Nathana... ale zobaczył jedynie mgłę. Po chwili odzyskał siły i zaczął posuwać się w górę. Na górze czekała Misha, cała drŜąca i potargana, ale poza tym cała i zdrowa. Wzięła Lardisa za rękę i pomogła mu wejść, a potem złapała go i zajrzała mu w oczy. Opuścił głowę i odwrócił wzrok...

EPILOG

Nieprzytomny w wyniku zatrucia gazami bestii Nathan zwisał bezwładnie w ramionach Zahara, który niósł go przez pokryty wyrwami teren, otaczający Bramę do Krainy Piekieł i rzucił go na ziemię, na krawędzi otaczającej płytki krater, na którego dnie spoczywała świecąca oślepiającym białym blaskiem kula. Zahar musiał opuścić powieki i przysłonić dłonią oczy. Znalazł stopień i podniósł Nathana, po czym podszedł do samej powierzchni świecącej kuli. Następnie zatrzymał się, popatrzył na człowieka, którego trzymał i wzruszył ramionami. Nie miał w sobie nic z „Wielkiego Wroga”, a jak wiedział kaŜdy wampir, ciało Cygana moŜna było wykorzystać w znacznie rozsądniejszy sposób! Z drugiej strony, nie moŜna był zignorować ostrzeŜenia jego pana; Zahar nie śmiał sprzeciwić się woli tego, który przysiągł, Ŝe powróci. Bowiem Nestor był lordem i nekromantą, a on tylko porucznikiem. No cóŜ, czas to zrobić. Trzymając Nathana jedną ręką, trzepnął go parę razy po twarzy, aŜ tamten drgnął i otworzył oczy. - Co? - jęknął Nathan, skręcając głowę; zobaczył przed sobą wstrętną twarz Zahara, a potem oślepiający blask bijący od Bramy! Brama do Krainy Piekieł, od razu ją poznał, świeciła jak... „wielkie, ślepe oko”! Zahar wyszczerzył zęby w uśmiechu i powiedział - Ukłony od lorda Nestora. Kimkolwiek jesteś, ten świat nie będzie cię juŜ więcej oglądał. Ale mam nadzieję, Ŝe tam, w Piekle, zgotują ci gorące powitanie! - I z tymi słowami, pchnął Nathana, który natychmiast zniknął w oślepiającym blasku, nie wydawszy dźwięku...

Daleko na wschodzie, w zasypanej głazami studni w Obłąkańczym Dworze, ogromne monstrum, którym był Eygor Zabójczooki, spoczywało tam, gdzie dosięgła je śmierć, oparte o skalną ścianę; Eygor wydał głośny jęk w mowie umarłych. Był martwy, ale jego umysł oczywiście działał. Tylko, Ŝe nikt o tym nie wiedział. Eygor zobaczył bowiem, jak światełko Nathana zgasło tak, jak gaśnie świeczka, pogrąŜając się w odmętach śmierci. I Eygor zrozumiał, Ŝe Nekroskop przestał istnieć. Na wyŜszych piętrach wieŜy, w Runicznym Dworze, być moŜe Maglore „usłyszał” ten jęk; moŜe „wyczuł” odejście Nathana. W kaŜdym razie pośpieszył do swego pokoju rozmyślań i połoŜył drŜące palce na złotym godle, a jego umysł uleciał z Turgosheim i szybko jak myśl pomknął na zachód. Ale godło nie dawało znaku Ŝycia; teraz był to tylko dziwnie skręcony kawałek metalu i okno Maglore'a na nieznany świat było zamknięte. Było to dziwne, bo choć aura Nathana znikła, miał wraŜenie, Ŝe nie umarł. A więc? Niemartwy? PogrąŜony w metamorficznym

śnie, który poprzedza przemianę w wampira? CzyŜby w końcu uległ pokusie wampiryzmu? Czy Gniewica albo jedna z jej kobiet dostała go w swoje ręce? Maglore westchnął. MoŜe w końcu byłoby lepiej, gdyby sam uczynił go swym niewolnikiem... We wszystkich miejscach wiecznego snu Tyrów nagle zapanowała głęboka ciemność. Bowiem Prastarzy takŜe wiedzieli, Ŝe Nathan odszedł z tego świata, ale wiedzieli nieco więcej, niŜ wszyscy pozostali: wiedzieli, Ŝe nie umarł. Bo gdyby tak się stało, byłby teraz wśród nich, jako honorowy członek elity „wymarłego” ludu, a jego obecność byłaby zawsze mile widziana. Nie, nie umarł, lecz został wyrwany z tego świata, gdzieś zabrany i przeniesiony w miejsce, z którego nikt nigdy nie powrócił. Niezliczone rzesze zmarłych w Krainie Słońca takŜe to wiedziały i czuły się teraz bezpieczniej. Ale zbiera się to, co się zasiało i dziecko ma zawsze coś z ojca. MoŜe Nathan stanowił zagroŜenie, a moŜe nie. Jakkolwiek było, teraz to nie miało znaczenia, bo juŜ go nie było. I spośród wszystkich tych, którzy odeszli z Krainy Słońca, tylko Jasef Karis za nim tęsknił i Ŝałował, Ŝe wtedy z nim nie porozmawiał. Ale Ŝaden z nich - ani Eygor, ani Maglore, ani Tyrowie, ani wszyscy zmarli z Krainy Słońca - nie wierzyli, Ŝe jeszcze kiedykolwiek usłyszą, jak Nathan mówi do nich w mowie umarłych, albo zobaczą, Ŝe świeczka jego Ŝycia płonie, jak dawniej...

Nestor budził się powoli, a jego ciało przenikał ból. Paliły go oczy i o mało nie złamał kręgosłupa, ale w jego umyśle... nie było juŜ wirujących liczb! I wtedy przypomniał sobie wszystko. ...Lotniak, oślepiony, z odstrzeloną połową pyska i maleńkim mózgiem nafaszerowanym trującymi, srebrnymi śrucinami. A on sam, zwisający w siodle, nic nie widzący, z twarzą, która była tylko czerwoną miazgą i gasnącą świadomością, gdy starał się skierować ranną bestię z powrotem do Krainy Gwiazd. Pamiętał długi, niski lot i niemoŜność kierowania lotniakiem. Cud, Ŝe bestia utrzymała się w powietrzu tak długo- ...Potem łoskot uderzenia w ziemię, gdy został wyrzucony z siodła i koziołkując w powietrzu wyrŜnął w pień wielkiego drzewa, po czym łamiąc gałęzie wylądował na poszyciu. I ogarnęła go ciemność. A potem... Czyjeś opiekuńcze dłonie? Dobroć? Maści i bandaŜe, które wspomagały proces leczenia, juŜ zapoczątkowany przez jego pijawkę. Krótkie chwile powrotu do przytomności, w których zdawał sobie sprawę, Ŝe wokół niego kręcą się ludzie, Ŝe się nim opiekują, a nawet karmią go jakąś obrzydliwą zupą, którą jego ciało musiało zaakceptować, pomimo Ŝe to nie była jego normalna strawa. Mogło to tylko znaczyć, Ŝe zdołał powrócić do Krainy Gwiazd, a Gniewica

znalazła go wśród wielkich jodeł, rosnących poniŜej górnej granicy lasu i zabrała do ostatniego zamczyska. Ale gdy próbował do niej coś powiedzieć, odpowiadał mu jakiś nieznany głos. A poniewaŜ jego oczy zostały powaŜnie uszkodzone i były obandaŜowane, nie widział tych, którzy okryli jego drŜące ciało kocami, aby nie zmarzł, karmili go, wyciągali srebrne śruciny z twarzy i pomagali mu pokonać gorączkę. Teraz wreszcie usłyszał ich szepty i znów poczuł ból w plecach i zmasakrowanej twarzy. Ale leŜał spokojnie, kiedy mu zdejmowali bandaŜe i słuchał ich rozmów, które ucichły, gdy zorientowali się, Ŝe nie śpi. Wtedy, nie zwracając uwagi na ból odpadających strupów, zmusił się do otwarcia oczu i poczuł, jak zaczyna się z nich sączyć ropa i powoli zaczął mu wracać wzrok. Ale... ...Czy to pomieszczenie było ciemne, czy teŜ to jego oczy? Wiedział, Ŝe jedno i drugie. Wracał do zdrowia, ale jeszcze całkiem nie wyzdrowiał. Bo dla kogoś, kto był Wampyrem, nawet w ciemnym pokoju powinno być równie jasno, jak w świetle dziennym. Ale ten pokój wydawał się wypełniony gęstą, szarą mgłą, a jego oczy płonęły jak ogień, kiedy zamrugał, Ŝeby lepiej widzieć. Ale to wcale nie pomogło; był na wpół ślepy i musi jeszcze upłynąć duŜo czasu, zanim tkwiący w nim wampir nie naprawi mu oczu całkowicie. Drgnął, jęknął i spróbował ruszyć kończynami. Wtedy ci, którzy go uratowali, cofnęli się i znikli, jak cienie. Ich ruchy wydawały się dziwne, nieporadne i moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe są okaleczeni równie powaŜnie, jak Nestor, a moŜe i bardziej. On przynajmniej zdawał sobie sprawę, Ŝe krew krąŜy mu w Ŝyłach i wiedział, Ŝe jego kończyny są na miejscu. Był słaby, ale będzie znów silny i po jakimś czasie będzie widział tak, jak dawniej. Ale jeszcze nie teraz. Teraz, gdy Nestor był sam, wyciągnął drŜącą dłoń, aby pomacać łóŜko, na którym leŜał, ścianę, brzeg stołu. Wszystko było z drewna i było ciepłe. Nie mógł to być w Ŝadnym razie znajomy zimny kamień ostatniego zamczyska. Więc co to za miejsce? Gdzie był i co go obudziło? Gdzieś głęboko wewnątrz obudził się jakiś dziwny instynktowny strach i przed oczyma duszy Nestor ujrzał obraz z przeszłości. Obraz stwora latającego, z którego wydobywał się dym i para, a on sam zapadał się i wypływały zeń soki, gdy słońce wŜerało się w jego wnętrzności, jak kwas i powoli obracało go w kałuŜę cuchnącej brei! Słońce...! Czy to strach przed słońcem właśnie go obudził? Ale dlaczego? Gdzie był... i która była godzina? Ktoś wszedł do pokoju; Nestor znieruchomiał i próbował opanować strach, gdy szary cień zbliŜył się i stanął obok łóŜka. Strach? Przed czym? Był przecieŜ lordem Wampyrów! - Co...? wybełkotał spuchniętymi ustami. - Kto...?

- Ach! - pokiwał głową cień. - A więc wracasz do zdrowia i wkrótce powrócisz do Krainy Gwiazd. Świetnie! Ale choć głos był pełen ciepła i miły, ton był dziwny i pełen goryczy. I co właściwie powiedział? Coś o powrocie do Krainy Gwiazd? Nagle Nestora ogarnął gniew i frustracja. Usiłował usiąść i skupić spojrzenie na szarym cieniu, aŜ mglista sylwetka trochę się wypełniła i przybrała kształt człowieka ubranego w szatę z kapturem. Ale obraz wciąŜ był jakiś... niepełny. Widmowa postać lekko się nachyliła, opierając się na kuli trzymanej w prawym ręku; jej szata zwisała, jak całun okrywający niematerialny szkielet. - Jest tu tak ciemno - powiedział Nestor głupio, a moŜe z nadzieją. Tamten pokręcił głową. - Nie, jest wystarczająco duŜo światła. Albo wkrótce będzie. Ból dręczący Nestora ogarniał go znowu. Był Wampyrem, ale wciąŜ się uczył. Jak dotąd, nie umiał opanować bólu. Walczył z nim, jak potrafił i w końcu zapytał - Kim jesteś i co to za miejsce? - Nazywam się Uruk Piatra, ale zwą mnie Urukiem Długowiecznym - odrzekł tamten, wzruszając ramionami. - Ale obawiam się, Ŝe to niewłaściwy przydomek. A co do miejsca ...to jest kolonia trędowatych. Na jedną, krótką chwilę Nestor zamarł z przeraŜenia: kolonia trędowatych! Trąd, straszliwa zmora Wampyrów! - ale w następnej chwili poderwał się do działania. Wyciągnąwszy nogi spod koców, chwycił zwisające ręce tamtego. Ale to były same rękawy i nie zdołały utrzymać cięŜaru jego ciała. Urwały się przy ramionach, a Nestor zwalił się jak długi na łóŜko. I wtedy zobaczył, Ŝe cienkie jak gałązki ramiona Uruka kończą się spuchniętymi guzami na wysokości łokci! Wtedy nastąpił nagły przypływ adrenaliny i szaleńcza ucieczka, podczas której cały ból zniknął, gdy ogarnięty śmiertelnym przeraŜeniem Nestor uciekał w stronę lasu. Biegł bez wytchnienia, bo na południu światło sta'e przybierało na sile. Szare cienie, chude jak duchy, wydawały się zagradzać mu drogę, gdy przedzierał się między drzewami. Wpadł na klatkę pełną kurczaków, rozbił ją, zahaczył o płot i runął na ziemię, jak długi, ale nie poczuł w ogóle bólu, bo cały czas gnał go strach, kiedy coraz bardziej zagłębiał się w las, w poszukiwaniu jakiejś kryjówki. Jakiejś głębokiej jamy, w której ukryje się przed słońcem i przeczeka długi dzień. Schronienia, w którym będzie mógł odpocząć i wrócić do zdrowia, przespać się i śnić... oczywiście koszmary. O tym, co było i co będzie...