Cabot Meg - 01 - Kiedy piorun uderza

JENNY CARROLL

KIEDY PIORUN UDERZA

1 Mam to opisać. Dokładnie. To się nazywa oświadczenie. Właśnie. Oświadczenie. Mam opisać, jak do tego doszło. Od początku do końca. W telewizji zwykle wygląda to tak, Ŝe składający oświadczenie siedzi sobie wygodnie i mówi, a ktoś inny to zapisuje. Potem dają do przeczytania i juŜ, wystarczy tylko podpisać. Poza tym serwują kawę i pączki, i róŜne pyszności. Mnie dali tylko kupę papieru i cieknący długopis. Nie szarpnęli się nawet na dietetyczną colę. To jeszcze jeden dowód na to, Ŝe telewizja kłamie. Chcecie oświadczenia? Dobra, oto moje oświadczenie. To wszystko przez Ruth. Naprawdę. Zaczęło się tego popołudnia w kafeterii, w kolejce po hamburgery, kiedy Jeff Day powiedział Ruth, Ŝe jest taka gruba, Ŝe będą musieli ją pochować w pudle fortepianu, tak jak Elvisa. To kompletna bzdura, bo - o ile mi wiadomo - Elvisa nie pochowano w pudle fortepianu. Owszem, był okropnie gruby, kiedy umarł, ale jestem pewna, Ŝe Priscilla Presley mogła sobie pozwolić na lepszą trumnę dla Króla niŜ fortepian. A po drugie, co właściwie Jeff Day sobie wyobraŜa? Ze będzie bezkarnie wygadywał takie rzeczy o mojej najlepszej przyjaciółce? No więc zrobiłam to, co zrobiłaby kaŜda najlepsza przyjaciółka w takich okolicznościach. Wyszłam z kolejki i dołoŜyłam mu pięścią. Nie myślcie sobie, Ŝe Jeff Day nie zasługuje na to, Ŝeby obrywać pięścią, i to regularnie. To skończony dupek. I wcale nieprawda, Ŝe dostał za mocno. No, owszem, zachwiał się i poleciał w pojemniki z przyprawami. No i co? Nie skaleczył się. Nawet nie dostał po gębie. Zobaczył moją pięść i uchylił się w ostatniej chwili, więc zamiast rąbnąć go w nos, jak zamierzałam, trafiłam go ostatecznie w szyję. Mocno wątpię, czy zrobił mu się od tego siniak. Ale, jasna sprawa, chwilę później na moim ramieniu wylądowała wielka, mięsista łapa i trener Albright odwrócił mnie twarzą do siebie. Okazało się, Ŝe stał w kolejce za mną i Ruth po talerz karbowanych frytek. Wszystko widział...

Z wyjątkiem tego momentu, kiedy Jeff mówi Ruth, Ŝe będą ją musieli pochować w pudle fortepianu. Tego akurat nie widział. Ale jak grzmotnęłam gwiazdę jego druŜyny piłkarskiej pięścią w szyję, to oczywiście musiał zobaczyć. - Idziemy, młoda damo - powiedział trener Albright. Wyprowadził mnie z kafeterii i zabrał na górę, tam gdzie są gabinety pedagogów. Mój pedagog, pan Goodhart, siedział za biurkiem, poŜywiając się zawartością brązowej, papierowej torby. Ale nie ma co się nad nim uŜalać; na tej brązowej, papierowej torbie były złote łuki. Zapach frytek czuło się na korytarzu. Nie zauwaŜyłam, Ŝeby pan Goodhart przez ostatnie dwa lata, odkąd przychodzę do jego gabinetu, przejął się choć przez chwilę dawką nasyconego tłuszczu, jaką pochłania dziennie. Powiada, Ŝe ma szczęście, bo jego metabolizm z natury jest bardzo wysoki. Podniósł głowę i uśmiechnął się, kiedy trener Albright powiedział „Goodhart” tym swoim głosem, od którego przechodzą ciarki. - O, Frank - odezwał się. - I Jessica! Co za miła niespodzianka. Frytkę? Wyciągnął w naszą stronę wiadro frytek. Pan Goodhart nie oszczędzał na posiłkach. - Dzięki - powiedziałam i wzięłam parę. Trener Albright nie wziął ani jednej. - Ta dziewczyna uderzyła pięścią w szyję mojego najlepszego obrońcę - oznajmił. Pan Goodhart spojrzał na mnie z dezaprobatą. - Jessico - powiedział. - Czy to prawda? - Chciałam dać mu po twarzy, ale się uchylił - wyjaśniłam. Pan Goodhart potrząsnął głową. - Jessico, rozmawialiśmy juŜ na ten temat. - Wiem - westchnęłam. Według pana Goodharta nie radzę sobie z uczuciem gniewu. To nie moja wina. Ten gość naprawdę jest skończonym dupkiem. To chyba nie było dokładnie to, co trener Albright i pan Goodhart spodziewali się usłyszeć. Pan Goodhart tylko przewrócił oczami, ale trener Albright wyglądał jak ktoś, kto za chwilę dostanie zawału. - W porządku - pan Goodhart zareagował natychmiast, usiłując, jak sądzę, podtrzymać u trenera zamierającą akcję serca. - Dobrze. Siadaj, Jessico. Dziękuję, Frank. Zajmę się tym. Trener Albright nie ruszał się jednak z miejsca, nawet kiedy usiadłam przy oknie na moim ulubionym, winylowym krześle w kolorze pomarańczowym. Grube, serdelkowate palce zwinął w pięści, zupełnie jak rozzłoszczone dziecko. Zrobił się czerwony na twarzy, a na środku czoła pulsowała mu drobna Ŝyłka. - Zraniła go w szyję - powiedział trener Albright.

Pan Goodhart mrugnął do niego okiem. Powiedział uspokajającym tonem, jakby trener Albright był bombą, którą trzeba rozbroić: - Szyja musi go okropnie boleć. Wcale nie wątpię, Ŝe młoda kobieta o wzroście metr pięćdziesiąt moŜe dotkliwie pobić obrońcę, który ma ponad metr osiemdziesiąt i waŜy dziewięćdziesiąt kilo. - Taak - potwierdził trener Albright. Trener Albright jest odporny na sarkazm. Chłopak nie moŜe mi się rozkleić. - To na pewno było dla niego bardzo traumatyczne przeŜycie - powiedział pan Goodhart. - Proszę, nie martw się o Jessicę. Odpokutuje swój czyn w sposób adekwatny. Trener Albright prawdopodobnie nie rozumiał znaczenia takich słów jak „traumatyczne” czy „adekwatny”, bo powiedział tylko: - Nie chcę, Ŝeby się czepiała moich chłopaków! Trzymaj ją z daleka od nich! Pan Goodhart odłoŜył hamburgera, wstał i podszedł do drzwi. PołoŜył dłoń na ramieniu trenera, mówiąc: - Zajmę się tym, Frank. Potem wypchnął łagodnie trenera Albrighta do holu i zamknął drzwi. - Uff - powiedział, kiedy zostaliśmy sami, a potem usiadł, zabierając się ponownie do jedzenia. - No więc - odezwał się, Ŝując. W kąciku jego ust pojawił się ketchup. - I co z naszym postanowieniem, Ŝeby nie wdawać się w bójki z ludźmi, którzy nas przewyŜszają wzrostem i masą? Gapiłam się na ketchup. - To nie ja zaczęłam - stwierdziłam. - To Jeff. - O co chodziło tym razem? - pan Goodhart znowu podał mi frytki. - O twojego brata? - Nie - zaprzeczyłam. Wzięłam dwie frytki i włoŜyłam je do ust. - O Ruth. - O Ruth? - Pan Goodhart odgryzł kolejny kęs hamburgera. Plama ketchupu jeszcze się powiększyła. - A co z Ruth? - Jeff powiedział, Ŝe Ruth jest taka gruba, Ŝe będą musieli ją pochować w pudle fortepianu, jak Elvisa. Pan Goodhart przełknął. - To śmieszne. Elvisa nie pochowano w pudle fortepianu. - Wiem - wzruszyłam ramionami. - Rozumie pan, Ŝe nie miałam innego wyjścia, tylko mu dołoŜyć.

- No, cóŜ, szczerze mówiąc, Jess, nie bardzo rozumiem. Widzisz, problem polega na tym, Ŝe jeśli bijesz tych chłopców, to któregoś dnia oni ci oddadzą, wtedy będzie bardzo nieprzyjemnie. - Przez cały czas próbują mi oddać - powiedziałam. - Ale jestem dla nich za szybka. - Taak - powiedział pan Albright. W kąciku ust ciągle miał ketchup. - Ale pewnego dnia potkniesz się czy coś i wtedy cię stłuką. - Nie wydaje mi się - stwierdziłam. - Widzi pan, ostatnio zaczęłam ćwiczyć kick boxing. - Kick boxing - powiedział pan Goodhart. - Tak - potwierdziłam. - Mam wideo. - Wideo - powiedział pan Goodhart. Zadzwonił telefon. - Przepraszam cię na moment, Jessico - dodał pan Goodhart i podniósł słuchawkę. Podczas gdy pan Goodhart rozmawiał przez telefon ze swoją Ŝoną, która ma, zdaje się, problem z kolejnym dzieckiem, Russelem, wyglądałam przez okno. Z okna pana Goodharta niewiele moŜna zobaczyć. Głównie parking nauczycielski i kawał nieba. Miasto, w którym mieszkam, jest dość płaskie, więc z kaŜdego miejsca widać mnóstwo nieba. Akurat wtedy niebo było szare i pokryte chmurami. Za myjnią samochodową, naprzeciwko szkoły, na niebie ciągnął się pas ciemnoszarych chmur. W sąsiednim hrabstwie pewnie padało. Patrząc na te chmury, trudno było jednak powiedzieć, czy deszcz przyjdzie równieŜ do nas. Sądziłam, Ŝe raczej przyjdzie. - Jeśli nie chce jeść - mówił pan Goodhart do telefonu - nie próbuj go zmuszać... Nie, nie chciałem powiedzieć, Ŝe go zmuszasz. Chciałem powiedzieć, Ŝe moŜe teraz akurat nie jest głodny... Tak, wiem, Ŝe powinien jadać regularnie, ale... Myjnia była pusta. No pewnie, kto by mył samochód tuŜ przed deszczem. Ale w McDonaldzie, tuŜ obok, gdzie pan Goodhart kupił swoją bułę i frytki, siedział tłum. Tylko najstarszym rocznikom wolno wychodzić w porze lunchu i wszyscy rzucają się do McDonalda i Pizza Hut po drugiej stronie ulicy. - W porządku - powiedział pan Goodhart, odkładając słuchawkę. - No, o czym to mówiliśmy, Jess? Powiedziałam: - Mówił pan, Ŝe muszę się nauczyć panować nad sobą. Pan Goodhart pokiwał głową. - Tak - powiedział. - Tak, naprawdę musisz, Jessico. - Albo któregoś dnia oberwę. - Świetnie to ujęłaś.

- I Ŝe zanim coś zrobię, kiedy wpadnę w złość, powinnam policzyć do dziesięciu. Pan Goodhart znowu pokiwał głową, z jeszcze większym entuzjazmem. - Tak, to takŜe prawda. - Co więcej, jeśli chcę się nauczyć, jak odnosić sukcesy w Ŝyciu, muszę sobie uświadomić, Ŝe przemoc nie jest skuteczną metodą. Pan Goodhart klasnął w dłonie. - OtóŜ to! Zaczynasz rozumieć, Jessico. Wreszcie zaczynasz rozumieć. Podniosłam się z krzesła. Przychodziłam do gabinetu pana Goodharta juŜ prawie dwa lata i znałam jego punkt widzenia. Dodatkowa korzyść z tych spotkań polegała na tym, Ŝe spędziłam kupę czasu w poczekalni, przeglądając róŜne broszurki, i odrzuciłam ostatecznie moŜliwość zrobienia kariery w siłach zbrojnych. - Tak - powiedziałam. - Chyba zaczynam rozumieć, panie Goodhart. Bardzo dziękuję. Spróbuję się poprawić. JuŜ prawie byłam na zewnątrz, kiedy mnie zatrzymał. - Och, jeszcze jedno, Jess - powiedział przyjaźnie. Obejrzałam się przez ramię. - Ehe? - Jeszcze przez tydzień będziesz zostawać za karę dłuŜej w szkole - oznajmił, Ŝując frytkę. - Na dokładkę do tych siedmiu tygodni, które zarobiłaś poprzednio. Uśmiechnęłam się. - Panie Goodhart? - Tak, Jessico? - Ma pan ketchup na wardze. Dobra, moŜe to nie była szczególnie cięta odpowiedź. Ale przecieŜ nie zagroził, Ŝe zadzwoni do moich rodziców. Gdyby to zrobił, moŜecie być pewni, Ŝe usłyszałby coś, co by mu poszło w pięty. Ale nie zrobił. A kolejny tydzień dodatkowej odsiadki w szkole to dla mnie betka w porównaniu z telefonem do starych. Poza tym, cholera, mam tyle tygodni odsiadki, Ŝe myśl o normalnym Ŝyciu juŜ i tak wydaje mi się nierealna. Niedobrze, w gruncie rzeczy, Ŝe odsiadka nie liczy się jako zajęcia dodatkowe. W przeciwnym razie juŜ teraz moje szanse na dostanie się do college'u znacznie by wzrosły. Zresztą tak naprawdę odsiadka to nic strasznego. Po prostu zostaje się godzinę dłuŜej. MoŜna odrabiać lekcje, jak się chce, moŜna czytać. Nie wolno tylko rozmawiać. Chyba najgorsze w tym wszystkim jest to, Ŝe po odsiadce juŜ na pewno się nie załapiesz na szkolny

autobus. Ale z drugiej strony, co za przyjemność wracać do domu autobusem z pierwszakami i całym tym towarzystwem? Odkąd Ruth zrobiła prawo jazdy, kaŜdy pretekst jest dla niej dobry, Ŝeby się przejechać, więc co wieczór mam zapewniony transport. Moi rodzice jeszcze się nie połapali. To znaczy, w tych odsiadkach. Powiedziałam im, Ŝe wstąpiłam do zespołu muzycznego grającego na uroczystościach szkolnych. Moi rodzice są teraz zaabsorbowani innymi, duŜo waŜniejszymi rzeczami i na pewno nie przyjdą na Ŝaden występ. Całe szczęście, bo mieliby problem z wypatrzeniem mnie w sekcji fletów. W kaŜdym razie, kiedy Ruth przyszła po mnie tego dnia - tego dnia, kiedy wszystko się zaczęło, tego samego, kiedy rąbnęłam Jeffa Daya w szyję - była cała skruszona, bo to przez nią wpadłam w tarapaty. - O, BoŜe, Jess - powiedziała, kiedy spotkałyśmy się o czwartej przed drzwiami audytorium. W Liceum im. Ernesta Pyle'a tyle osób siedzi za karę po lekcjach, Ŝe zaczęli upychać nas w audytorium. To trochę przeszkadza kółku dramatycznemu, które odbywa próby na scenie codziennie od godziny trzeciej, ale nam nie wolno im przeszkadzać i nawzajem, chyba Ŝe potrzebują duŜych chłopaków z ostatniego rzędu do przesunięcia części dekoracji albo ustawienia czegoś. Dobrą stroną takiego układu jest to, Ŝe sztukę Nasze miasto znam w tej chwili na pamięć. Jest tylko jedno „ale”: na cholerę mi to? - O, BoŜe, Jess - paplała Ruth. - Szkoda, Ŝe tego nie widziałaś. Jeff ubabrał się po łokcie w przyprawach. Po tym, jak go rąbnęłaś, oczywiście. Miał całą koszulę w majonezie. Byłaś wspaniała. Oczywiście w ogóle nie musiałaś nic robić, ale to było wspaniałe. - Taak - powiedziałam. Chciałam juŜ jechać do domu. Odsiadka nie jest moŜe taka straszna, ale do przyjemności nie naleŜy. Jak w ogóle cała szkoła. - No, dobra. Jedźmy. Poszłyśmy w stronę parkingu, ale małego czerwonego kabrioletu, który Ruth kupiła za pieniądze z bar micwy, nie było. Nie chciałam jej nic mówić, bo Ruth kocha ten samochód i nie miałam najmniejszej ochoty być tą osobą, od której się dowie, Ŝe zniknął. Kiedy jednak postałyśmy tak dobrą chwilę, a ona dalej plotła, jaka to byłam wspaniała, a ja patrzyłam, jak pozostali odsiadkowicze pakują się do swoich pikapów albo na motocykle (większość z nich to wieśniaki albo młodociani przestępcy - jestem jedyną miastową), mruknęłam coś w rodzaju: - Eee, Ruth. Gdzie jest twój samochód? Ruth na to: - Och, odstawiłam go do domu po szkole, a potem Skip mnie tu przywiózł i zostawił.

Skip jest bratem bliźniakiem Ruth. Za pieniądze z bar micwy kupił trans ama. Choć według mnie nawet z trans amem Skip miał zero szans, Ŝe kogoś poderwie. - Pomyślałam - ciągnęła Ruth - Ŝe byłoby fajnie przespacerować się do domu. Popatrzyłam na chmury, które wcześniejszym popołudniem przepływały nad myjnią samochodową. Teraz znajdowały się niemal bezpośrednio nad naszymi głowami. - Ruth, mamy do domu ponad trzy kilometry. A Ruth na to, rozszczebiotana: - U - hu, wiem. MoŜemy spalić mnóstwo kalorii, jak będziemy szły szybko. - Zaraz będzie lało. Ruth spojrzała w niebo, zezując. - Wcale nie - stwierdziła. Chyba miała coś nie tak z głową. - Ruth, właśnie Ŝe będzie. Brałaś coś czy jak? Mina jej się wydłuŜyła. Niewiele, w gruncie rzeczy, potrzeba, Ŝeby jej zepsuć humor. Ciągle była nie w humorze, chyba z powodu uwagi Jeffa na temat pogrzebu w fortepianie. Dlatego chciała iść do domu na piechotę. Miała nadzieję, Ŝe trochę schudnie. Wiedziałam, Ŝe na tydzień zrezygnuje z lunchu, wszystko przez tego dupka. - Nic nie brałam - oświadczyła. - Po prostu uwaŜam, Ŝe obie powinnyśmy zadbać o figurę. Zaraz będzie lato, a ja nie zamierzam przez kolejne cztery miesiące wykręcać się od róŜnych imprez na basenie. Parsknęłam śmiechem. - Ruth, nikt nas nigdy nie zaprasza na imprezy na basenie. - Mów za siebie - odparowała. - A chodzenie jest niezwykle poŜytecznym ćwiczeniem. W marszu spala się tyle samo kalorii co w biegu. Popatrzyłam na nią uwaŜnie. - Ruth. To bzdura. Kto ci to powiedział? - To stwierdzony fakt - nie ustępowała. - Idziesz czy nie? - Nie do wiary - powiedziałam - Ŝe cię w ogóle obchodzi, co mówi taki dupek, jak Jeff Day. - Nie obchodzi mnie, co mówi Jeff Day. To nie ma z nim nic wspólnego. Po prostu myślę, Ŝe czas zadbać o linię. Stałam tak i gapiłam się na nią. A przedstawiała dość szczególny widok. Jest moją najlepszą przyjaciółką od przedszkola, to jest odkąd wprowadziła się z rodzicami do domu obok. Zabawne, ale jeśli nie liczyć faktu, Ŝe teraz ma biust - całkiem spory, większy, niŜ ja będę miała kiedykolwiek, chyba Ŝe wstawię sobie implanty, do czego nigdy nie dojdzie wygląda dokładnie tak samo jak pierwszego dnia, kiedy ją poznałam: jasnobrązowe, kręcone

włosy, ogromne niebieskie oczy za okularami w złotych, drucianych oprawkach, dość wydatny brzuch i IQ 167 (poinformowała mnie o tym po pięciu minutach naszej pierwszej wspólnej gry w klasy). Ale nigdy byście się nie domyślili, Ŝe jest ze wszystkiego w zaawansowanych grupach, gdybyście zobaczyli, w co była ubrana. Po pierwsze miała na sobie czarne legginsy, bluzę z wielkimi literami EPHS i buty do biegania. Nie tak źle, co? To jeszcze nie koniec. Ten zestaw uzupełniła opaskami przeciwpotowymi - nie Ŝartuję - na głowie i na nadgarstkach, a przez ramię przewiesiła torbę z wielką butlą wody. Pewnie myślała, Ŝe wygląda jak sportowiec klasy olimpijskiej, ale tak naprawdę wyglądała jak zbzikowana gospodyni domowa, która właśnie odebrała zamówione w sprzedaŜy wysyłkowej dzieło Ćwicz z Oprali albo coś podobnego. Kiedy tak stałam, przyglądając się Ruth, zastanawiając się, jak jej powiedzieć o tych opaskach, jeden z chłopaków z odsiadki zatrzymał się koło nas na indianie. Czy mogę skorzystać z okazji, Ŝeby zaznaczyć, Ŝe jedyną rzeczą, jakiej zawsze pragnęłam, jest motocykl? Ten w dodatku mruczał cichutko. Nienawidzę facetów, którzy zdejmują tłumiki z motocykli, hałasują jak opętani i urządzają konkursy skoków przez „śpiącego policjanta” na parkingu dla nauczycieli. Ten człowiek nastroił swój motor tak, Ŝe mruczał cichutko, jak mały kotek. Pomalowany na czarno, lśniący chromem w róŜnych miejscach, to był naprawdę świetny motor. Wiem, co mówię. A widok chłopaka, który na nim siedział, teŜ nie raził w oczy. - Mastriani - zagadnął, stawiając stopę w wysokim bucie na krawęŜniku. - Podwieźć cię? Gdyby Ernest Pyle, sławny reporter i szacowny patron naszej szkoły, powstał z grobu i zjawił się przede mną, prosząc o fachowe rady w zakresie dziennikarstwa, nie byłabym bardziej zaskoczona. Mam nadzieję, Ŝe udało mi się to ukryć. Odparłam bardzo spokojnie: - Nie, dzięki. Przespacerujemy się. Popatrzył w niebo. - Będzie lało. Kiwnęłam głową w stronę Ruth, tak Ŝeby pojął, o co chodzi. - Przespacerujemy się - powtórzyłam. Wzruszył ramionami. - Idziecie na swój pogrzeb - stwierdził i odjechał. Popatrzyłam w ślad za nim, starając się nie zwracać uwagi, jak pod opiętymi dŜinsami pięknie rysują się jego perfekcyjne pośladki.

Pośladki nie były jedyną pięknie zarysowaną częścią jego ciała. Och, spokojnie. Mam na myśli twarz, jasne? Miał ładną twarz, nie taką z kwadratową szczęką, jak u większości chłopców z mojej szkoły. Na jego twarzy przynajmniej widać było jakąś inteligencję. I co z tego, Ŝe nos sprawiał wraŜenie, jakby go złamano parę razy? Zgoda, moŜe miał trochę krzywe usta, a jego ciemne, kręcone włosy wołały o fryzjera. Te drobne usterki wynagradzała z nawiązką para jasnoniebieskich, a właściwie bladoszarych oczu oraz ramiona tak szerokie, Ŝe wątpię, czy coś bym spoza nich widziała, gdyby zdarzyło mi się kiedyś jechać za jego plecami na motocyklu. Ruth, jednakowoŜ, chyba nie zauwaŜyła Ŝadnej z tych ujmujących cech. Wpatrywała się we mnie tak, jakby przyłapała mnie na rozmowie z ludoŜercą. - O, mój BoŜe, Jess - powiedziała. - Kto to był? - Nazywa się Rob Wilkins - odparłam. A ona na to: - Wieśniak. Och, mój BoŜe, Jess, ten gość to wieśniak. Nie wierzę, Ŝe z nim rozmawiałaś. Spokojnie. Wszystko wyjaśnię. Do Liceum im. Ernesta Pyle'a chodzą dwa typy ludzi: dzieciaki z obszarów wiejskich hrabstwa, czyli wieśniaki, oraz ludzie z miasta, czyli miastowi. Wieśniaki i miastowi nie zadają się ze sobą. Kropka. Miastowi uwaŜają, Ŝe są lepsi od wieśniaków, bo mają więcej pieniędzy. Ich rodzice są na ogół lekarzami, prawnikami albo nauczycielami. Wieśniaki myślą, Ŝe są lepsi od miastowych, bo potrafią róŜne rzeczy, których miastowi nie potrafią, na przykład naprawić stary motocykl czy pomóc cielakom przyjść na świat i tak dalej. Rodzice wieśniaków to robotnicy albo farmerzy. W obrębie tych grup są podgrupy, takie jak młodociani przestępcy, mięśniaki - raczej lubiani sportowcy, a takŜe cheerleaderki - ale linia głównego podziału przebiega między wieśniakami i miastowymi. Ruth i ja jesteśmy miastowe. Rob Wilkins, naturalnie, jest wieśniakiem. Dla upiększenia obrazka dodam, Ŝe prawie na pewno jest równieŜ młodocianym przestępcą. No, ale jak z lubością powtarza pan Goodhart, ja takŜe naleŜę, albo w niedalekiej przyszłości będą naleŜeć do tej kategorii, jeŜeli nie zacznę brać powaŜnie jego cennych rad dotyczących panowania nad uczuciem gniewu. - Skąd ty go w ogóle znasz? - dopytywała się Ruth. - Na pewno nie macie Ŝadnych wspólnych zajęć. To zdecydowanie nie jest ktoś, kto wybiera się do college'u. Raczej do więzienia - dodała drwiąco. - Ale on musi juŜ kończyć szkołę, na Boga. Wiem. Ruth strasznie wybrzydza, no nie?

Wcale nie, w gruncie rzeczy. Po prostu się boi. Faceci - prawdziwi faceci, nie kretyni, jak jej brat, Skip - przeraŜają Ruth. Nawet z jej IQ 167 facetów nigdy nie była w stanie zrozumieć. Ruth zwyczajnie nie potrafi pojąć, Ŝe chłopcy są tacy jak my. No, dobra, przy kilku istotnych zastrzeŜeniach. - Spotkałam go na odsiadce - powiedziałam. - Czy moŜemy się stąd ruszyć, zanim zacznie padać? No, wiesz, mam ze sobą flet. Ruth nie dawała jednak za wygraną. - Naprawdę zgodziłabyś się, Ŝeby cię podwiózł? Ktoś, kogo kompletnie nie znasz? Gdyby mnie tu nie było? - Nie wiem - powiedziałam. Faktycznie, nie wiedziałam. Chyba nie macie wraŜenia, Ŝe po raz pierwszy chłopak zaproponował mi podwiezienie? Przyznaję, moŜe trochę za łatwo mi przychodzi wymłócić kogoś pięściami, ale przecieŜ nie gryzę. MoŜe jestem odrobinę przymała - tylko metr pięćdziesiąt pięć, o czym pan Goodhart tak lubi mi przypominać - i nie zawracam sobie specjalnie głowy makijaŜem czy ciuchami, ale, moŜecie mi wierzyć, radzę sobie całkiem nieźle. Nie jestem supermodelką: włosy obcinam krótko, dla świętego spokoju, i odpowiada mi ich brązowy kolor - nie bawię się eksperymentowaniem z pasemkami, jak niektóre dziewczyny z mojej szkoły. Brązowe włosy pasują do brązowych oczu, które pasują do opalonej cery - no, w kaŜdym razie, pod koniec lata moja skóra zwykle robi się właśnie taka. Ale jedyny powód, dla którego nigdzie nie wychodzę w sobotnie wieczory, jest taki, Ŝe mam do wyboru albo siedzieć w domu, albo pałętać się z takimi typami, jak Jeff Day albo Skip, brat Ruth. Tylko z takimi mama pozwoliłaby mi wyjść. Taak, na tym to polega. Miastowi. Wolno mi umawiać się wyłącznie z „chłopcami, którzy idą do college'u”. Czytaj: miastowymi. Na czym to stanęłam? Aa, tak. No więc, jeśli chcecie wiedzieć, Rob Wilkins nie był pierwszym facetem, który zatrzymał się przy mnie, pytając, czy gdzieś mnie podrzucić. Ale Rob Wilkins był pierwszym facetem, któremu miałam ochotę nie odmówić. - Taak - zwróciłam się do Ruth. - Pewnie tak. To znaczy, przyjęłabym jego propozycję. Gdyby ciebie tu nie było i w ogóle. - Nie mogę uwierzyć. Ruth zaczęła iść. Chmury były tuŜ za nami. Nie miałyśmy szans uciec przed deszczem, chyba Ŝe poruszałybyśmy się z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na

godzinę. A Ruth, w najlepszym wypadku, rozwija prędkość dwóch kilometrów na godzinę. Sprawna fizycznie to ona nie jest. - Nie wierzę - powtórzyła jeszcze raz. - Nie moŜesz się włóczyć na motocyklach z jakimiś wsiokami. Wiesz, jak to się moŜe skończyć? Znajdą twojego trupa gdzieś w polu. Prawie kaŜdą dziewczynę, która znika w Indianie, znajdują w końcu półnagą, rozkładającą się na polu kukurydzy. Ale tego wam pewnie nie trzeba mówić? - Dziwna jesteś - ciągnęła Ruth. - śeby się zaprzyjaźniać z typami z odsiadki? Raz po raz spoglądałam przez ramię na chmury za naszymi plecami. Były ogromne, jak góry. Tyle Ŝe, w przeciwieństwie do gór, nie trwały w jednym miejscu. - Wiesz - powiedziałam - właściwie nic nie mogę poradzić na to, Ŝe ich znam. Siedzieliśmy obok siebie przez godzinę dziennie w ciągu ostatnich trzech czy czterech miesięcy. - Ale to wieśniaki - odparła Ruth. - Mój BoŜe, Jess. Czy ty z nimi rozmawiasz? - Nie wiem. To znaczy, nie wolno nam rozmawiać. Ale pani Clemmings musi codziennie sprawdzać listę, więc w ten sposób poznaje się imiona. Tak po prostu jest. Ruth potrząsnęła głową. - Och, mój BoŜe - powiedziała. - Mój ojciec by mnie zabił - zabiłby mnie - gdybym wróciła do domu na motocyklu jakiegoś wsioka. Nic na to nie odpowiedziałam. Szanse, Ŝeby ktoś zaproponował Ruth przejaŜdŜkę na motorze, były bliskie zeru. - Jednak - odezwała się Ruth po przejściu kawałka drogi - jest dość przystojny. To znaczy, jak na wsioka. Co zrobił? - śeby dostać odsiadkę? - wzruszyłam ramionami. - Skąd mam wiedzieć? Nie wolno nam rozmawiać. Opiszę teraz, gdzie się wtedy znajdowałyśmy. Liceum im. Ernesta Pyle'a znajduje się przy nazwanej z fantazją ulicy Szkolnej. Jak się moŜe domyślacie, na ulicy Szkolnej nie ma nic specjalnego poza, no właśnie, szkołą. Jeszcze dwie uliczki i wychodzi się na pola. McDonald, myjnia i inne rzeczy są na ulicy Pike. Nie szłyśmy ulicą Pike. Nikt nie łazi ulicą Pike, odkąd jedna dziewczyna została tam przejechana. Doszłyśmy ulicą Szkolną prawie do boiska, kiedy spadły pierwsze wielkie, cięŜkie krople deszczu. - Ruth? - odezwałam się dość spokojnie, kiedy poczułam deszcz. - Przeleci - stwierdziła Ruth.

Spadła na mnie kolejna kropla. Do tego ogromna błyskawica rozdarła niebo; piorun trafił chyba w wieŜę ciśnień jakiś kilometr dalej. Rozległ się grzmot. Bardzo głośny. Tak głośny jak odrzutowce nad bazą wojskową Crane, kiedy przełamują barierę dźwięku. - Ruth? - powtórzyłam, trochę mniej spokojnie. Ruth na to: - MoŜe powinnyśmy się gdzieś schować. - I to natychmiast - stwierdziłam. Jedynym miejscem, gdzie mogłyśmy się schronić, były metalowe trybuny otaczające boisko. A wiadomo, Ŝe podczas burzy nie naleŜy się chować pod niczym metalowym. Wtedy właśnie zaczął padać grad. Jeśli kiedyś zaskoczył was grad, rozumiecie, dlaczego pobiegłyśmy pod te trybuny. A jeśli wam się to nigdy nie zdarzyło, to mogę tylko stwierdzić, Ŝe mieliście szczęście. Ten konkretnie grad miał wielkość piłeczek golfowych. Wcale nie przesadzam. Był olbrzymi. I tłukł niemiłosiernie. Stałyśmy z Ruth pod trybunami, a grad padał dokoła, zupełnie jakby nas zamknięto w ogromnej maszynce do praŜenia popcornu. Tyle Ŝe przynajmniej popcorn nie walił nas juŜ po głowach. Raz po raz rozlegał się grzmot, grad łomotał o metalowe ławki nad naszymi głowami, odbijając się od nich rykoszetem i uderzając w ziemię. W tym potwornym hałasie niewiele moŜna było usłyszeć, ale Ruth, niezraŜona, wrzasnęła: - Przepraszam! Na co odparłam jedynie „Auu”, bo wielki odłamek gradu odskoczył od ziemi i wyrŜnął mnie w łydkę. - Mówię szczerze - krzyknęła Ruth. - Jest mi naprawdę bardzo, bardzo przykro. - Przestań się kajać - odwrzasnęłam. - To nie twoja wina. Tak przynajmniej wtedy myślałam. Później zmieniłam zdanie. Co widać, jak się przeczyta uwaŜnie parę pierwszych linijek tego mojego oświadczenia. Wielka błyskawica oświetliła niebo. Rozpadła się na cztery czy pięć odgałęzień. Jedna z nich dotknęła widocznego ponad drzewami dachu spichlerza zboŜowego. Odgłos gromu wstrząsnął trybunami. - To jest... - powiedziała Ruth takim głosem, jakby miała się rozpłakać. - ...to jest moja wina. - Ruth, na miłość boską, ty płaczesz? - Tak - odparła, pociągając nosem.

- Dlaczego? To tylko głupia burza z piorunami. - JuŜ przedtem zdarzało nam się ugrzęznąć gdzieś podczas burzy. Oparłam się o jeden ze słupów podtrzymujących trybuny. Pamiętasz, jak zaskoczyła nas burza w piątej klasie, kiedy wracałyśmy z lekcji gry na wiolonczeli? Ruth wytarła nos rękawem bluzy. - I musiałyśmy się schować w twoim kościele? - A ty nie chciałaś wejść dalej niŜ pod okap - powiedziałam. Ruth roześmiała się przez łzy. - Myślałam, Ŝe Bóg mnie zabije, jak postawię stopę w świątyni gojów. Ucieszyłam się, Ŝe Ruth się śmieje. Bywała uciąŜliwa, ale to moja najlepsza przyjaciółka od przedszkola, a nie odrzuca się najlepszej przyjaciółki od przedszkola tylko dlatego, Ŝe czasem zakłada opaski przeciwpotowe albo płacze, kiedy pada. Ruth jest duŜo bardziej interesująca niŜ większość dziewczyn z mojej szkoły, poniewaŜ czyta jedną ksiąŜkę na dzień - dosłownie - i uwielbia grać na wiolonczeli tak bardzo, jak ja kocham grać na flecie, ale i tak, mimo swojego geniuszu, ogląda głupawe programy telewizyjne. Poza tym, na ogół, jest strasznie zabawna. Teraz akurat nie była. - Och, BoŜe - jęknęła Ruth, kiedy wiatr przybrał na sile i zaczął ciskać gradem w nas, pod trybuny. - To zupełnie jak przed tornado, prawda? Południowa Indiana leŜy pośrodku pasa, gdzie szaleje tornado. Zajmujemy trzecie miejsce na liście stanów, w których najczęściej występują trąby powietrzne. Ładnych parę miałam okazję zobaczyć; Ruth nie tak znowu wiele, jako Ŝe spędziła na Środkowym Zachodzie zaledwie ostatnią dekadę. Było równieŜ prawdą, Ŝe huragany zdarzają się właśnie w tej porze roku. Nie chciałam dobijać Ruth ostatecznie, ale wszelkie znaki wskazywały na zbliŜanie się trąby powietrznej. Niebo miało dziwaczny, Ŝółty kolor, i przy dość wysokiej temperaturze wiał zimny wiatr. Do tego ten przeklęty grad... Właśnie chciałam zapewnić Ruth, Ŝe to zwykła wiosenna burza i powiedzieć, Ŝeby się nie martwiła, kiedy krzyknęła: - Jess, nie... Nie usłyszałam jednak, co zawołała, poniewaŜ właśnie w tamtej chwili nastąpił potęŜny wybuch, który zagłuszył wszystko.

2 To nie był wybuch, jak uświadomiłam sobie później. To był piorun, który uderzył w metalowe trybuny. A potem powędrował wzdłuŜ metalowego słupka, o który się opierałam. Więc na dobrą sprawę moŜna powiedzieć, Ŝe uderzył mnie piorun. Nie bolało. Poczułam się dziwnie, ale nic mnie nie bolało. W chwilę potem, kiedy odzyskałam słuch, usłyszałam jedynie krzyczącą Ruth. Nie stałam w tym samym miejscu co przed sekundą. Znalazłam się jakieś półtora metra dalej. Och, i czułam silne łaskotanie. Wiecie, jak to jest, gdy chcecie coś włączyć do kontaktu, nie patrząc, i przypadkiem trafiacie palcem do gniazdka? Odczuwałam właśnie coś podobnego, tylko jakieś trzysta razy mocniej. - Jess - krzyczała Ruth. Podbiegła i potrząsnęła mnie za ramię. - O, mój BoŜe, Jess, w porządku? Spojrzałam na nią. Moja Ruth wyglądała tak samo jak przedtem. Nadal miała na sobie opaski przeciwpotowe. Ale ja właśnie przestawałam być dawną Jess. Wtedy to się zaczęło. A potem było jeszcze gorzej. - Taak - powiedziałam. - Nic mi nie jest. Naprawdę czułam się dobrze. Nie oszukiwałam jej. Wtedy nic mi nie było. Czułam tylko to łaskotanie. To nie było nieprzyjemne. Właściwie, kiedy minęło zaskoczenie, poczułam się nawet jakby lepiej. Jakbym została naenergetyzowana, rozumiecie? - Hej - powiedziałam, rozglądając się. - Popatrz. Grad ustał. - Jess - zawołała Ruth, potrząsając mną jeszcze raz. - Uderzył cię piorun. Nie rozumiesz? Uderzył cię piorun! Popatrzyłam na nią. Wyglądała zabawnie w tej opasce na głowie. Wybuchnęłam śmiechem. Kiedyś, na wieczorku panieńskim ciotki Teresy, kelner ochoczo dolewał mi wina, a nikt z rodziny jakoś nie zwrócił na to uwagi. Wtedy czułam się tak samo. Miałam ochotę się śmiać. Na okrągło. - Lepiej się połóŜ - powiedziała Ruth. - Albo usiądź i włóŜ głowę między kolana. - Dlaczego? - zapytałam. - śebym się mogła pocałować w tyłek na poŜegnanie? To mi się wydało strasznie śmieszne. Zaczęłam chichotać. Dostałam histerii ze śmiechu. Ruth jednak nie widziała w tym nic zabawnego.

- Nie - stwierdziła. - Dlatego, Ŝe jesteś blada jak duch. MoŜesz zemdleć. Spróbuję złapać jakiś samochód. Trzeba cię zabrać do szpitala. - Eee, daj spokój - powiedziałam. - Wcale nie muszę iść do szpitala. JuŜ po burzy. Chodźmy. I tak po prostu wyszłam spod tych trybun. Jakby nic się nie stało. Wtedy naprawdę myślałam, Ŝe nic. To znaczy, Ŝe nic się nie stało. Czułam się dobrze. W gruncie rzeczy nawet lepiej. Lepiej niŜ w ciągu ostatnich miesięcy. Lepiej, niŜ się czułam, odkąd mój brat, Douglas, wrócił z college'u. Ruth pobiegła za mną, zatroskana i przejęta. - Jess. Naprawdę. Nie powinnaś próbować... - Hej - zawołałam. Niebo znacznie pojaśniało, grad pod stopami chrzęścił, pomyślałam, Ŝe trochę jakby ktoś na górze przypadkiem przewrócił tacę z kostkami lodu na jakimś niebiańskim przyjęciu. - Hej, Ruth - powiedziałam, wskazując grad. - Popatrz. Zupełnie jak śnieg. Śnieg, w kwietniu! Ruth jednak nie zainteresowała się gradem, mimo Ŝe brodziła w nim po kostki w swoich nike'ach. Patrzyła na mnie. - Jessica - powiedziała, biorąc mnie za rękę. - Jessica, posłuchaj. - Ściszyła głos niemal do szeptu. Słyszałam ją dobrze, bo wiatr ustał i przestało grzmieć. - Jessica, mówię ci, nie jest w porządku. Widziałam... widziałam, jak piorun z ciebie wychodził. - Naprawdę? - wyszczerzyłam zęby w jej stronę. - Fajnie. Ruth puściła moją rękę i odwróciła się zniesmaczona. - Świetnie - powiedziała, kierując się ku drodze. - Nie idź do szpitala. Umrzyj na zawał serca. Akurat mnie to wzrusza. Szłam za nią, rozkopując grad moimi pumami na grubych podeszwach. - Hej - odezwałam się. - Szkoda, Ŝe piorun nie wystrzelił ze mnie dzisiaj w kafeterii. Jeff Day naprawdę miałby za swoje, co? Ruth się nie spodobało. Szła przed siebie, posapując z powodu zbyt szybkiego tempa. Ale szybko dla Ruth oznacza normalne tempo dla mnie, więc bez trudu dotrzymywałam jej kroku. - Czekaj - zawołałam. - Czy nie byłoby cool, gdybym mogła stanąć w ogniu błyskawicy dziś po południu na apelu? Wiesz, kiedy pani Bushey przynudzała, Ŝebyśmy się trzymali z daleka od narkotyków? ZałoŜę się, Ŝe to by skróciło jej mówkę.

Gadałam tak przez całą drogę do domu. Ruth usiłowała się na mnie gniewać, ale jej nie wyszło. Nie dlatego, Ŝe jestem taka czarująca czy zabawna, ale dlatego, Ŝe burza zostawiła wszędzie widoczne ślady. Widziałyśmy zwalone konary drzew, strzaskane gradem szyby samochodowe, zepsutą sygnalizację uliczną. To było niesamowite. Minęło nas kilka karetek i wozów straŜy poŜarnej, a kiedy dotarłyśmy wreszcie do Krogera na rogu ulicy Szkolnej i Pierwszej, „Kro” było zerwane i zostało tylko „ger”. - Ruth, popatrz - zawołałam. - „Ger” jest otwarte, a „Kro” zamknięte. Nawet Ruth musiała się na to roześmiać. Do momentu, kiedy doszłyśmy do naszych domów - wspominałam, Ŝe mieszkamy obok siebie, prawda? - Ruth przestała się o mnie bać. W kaŜdym razie, tak sądziłam. JuŜ miałam pobiec alejką w stronę ganku, kiedy Ruth wydała z siebie naprawdę cięŜkie westchnienie i powiedziała: - Jessico, naprawdę uwaŜam, Ŝe powinnaś pomówić o tym z mamą i tatą. O tym, co się zdarzyło. O, pewnie. JuŜ lecę im oznajmić, Ŝe uderzył mnie piorun. Mieli teraz duŜo powaŜniejsze rzeczy na głowie. Nie powiedziałam tego głośno, ale Ruth widocznie czytała w moich myślach, bo dodała: - Nie, Jess. Mówię powaŜnie. Powinnaś im powiedzieć. Czytałam o ludziach, których uderzył piorun, tak jak ciebie. Czuli się cudownie, tak jak ty, a potem trach! Zawał serca. - Ruth! - Naprawdę uwaŜam, Ŝe powinnaś im powiedzieć. Wiem, Ŝe mają inne zmartwienia, z Douglasem i w ogóle. Ale... - Nie - przerwałam. - Z Douglasem wszystko w porządku. - Wiem. - Ruth przymknęła na chwilę oczy. - Wiem, Ŝe z Douglasem wszystko w porządku. No dobrze, posłuchaj. Obiecasz mi tylko, Ŝe jeśli poczujesz się... hm, dziwnie, to komuś o tym powiesz? To było jeszcze do przyjęcia. Przysięgłam uroczyście nie umrzeć na zawał serca. Potem poŜegnałyśmy się na trawniku przed moim domem. JuŜ prawie wchodziłam do środka, kiedy zdałam sobie sprawę, Ŝe dereń przy podjeździe - który tamtego ranka pięknie kwitł - jest kompletnie ogołocony, jak w środku zimy. Grad zerwał wszystkie liście i kaŜdy najdrobniejszy kwiatuszek. Na lekcjach angielskiego cały czas mówi się o symbolizmie i takich rzeczach. Na przykład stary uschły dąb w Jane Eyre stanowi zapowiedź nieszczęścia i złego losu. Więc

wydaje mi się, Ŝe gdyby moje oświadczenie było fikcją literacką, to naleŜałoby przyjąć, Ŝe dereń symbolizował moją niezbyt sielankową przyszłość. Tyle Ŝe oczywiście, podobnie jak Jane, nie miałam pojęcia, co mnie czeka. Symboliczna wymowa ogołoconego derenia kompletnie umknęła mojej uwagi. Przeszło mi przez myśl coś w rodzaju: „Ojej, szkoda. Takie ładne drzewko”. Potem weszłam do domu.

3 Mieszkam - a jest zapewne istotne, Ŝebym podała swój adres w oświadczeniu - z rodzicami i dwoma braćmi w duŜym domu na Lumley Lane. Nasz dom jest najładniejszy na tej ulicy. Nie mówię tego, Ŝeby się przechwalać. Tak po prostu jest. Kiedyś to był dom farmerów, ale nie byle jaki - z witraŜowymi oknami i innymi ozdobami. Ludzie z Towarzystwa Historycznego Indiany przybili na nim tabliczkę, poniewaŜ jest to najstarszy dom w naszym mieście. To, Ŝe mieszkamy w starym domu, wcale nie znaczy, Ŝe jesteśmy biedni. Mój ojciec ma trzy restauracje w centrum, tylko osiem czy dziewięć przecznic od naszego domu. Te restauracje to: Mastriani, która jest droga, U Joego, która nie jest, i najtańszy ze wszystkich bar Joe Junior. Mogę tam jeść, kiedy mi się podoba, i to za darmo. Moi przyjaciele równieŜ. W związku z tym moŜna by pomyśleć, Ŝe mam wielu przyjaciół. Ale nie licząc Ruth, spotykam się tylko z kilkoma znajomymi, głównie z orkiestry. Ruth gra pierwszą wiolonczelę, a ja trzeci flet. Utrzymuję stosunki towarzyskie z innymi flecistami - głównie z drugim i piątym - i kilkoma osobami z sekcji rogów, a takŜe z jedną czy dwiema osobami grającymi na wiolonczeli, które zyskały aprobatę Ruth, ale poza tym trzymam się raczej na uboczu. No, jeśli nie brać pod uwagę odsiadkowiczów. Mój pokój znajduje się na trzecim piętrze. Trzecie piętro to zaadaptowany strych, stąd niski sufit i mansardowe okna. Oprócz mojej sypialni jest tu jeszcze łazienka. Kiedyś mieściłam się cała w mansardowym oknie i długie godziny spędzałam na obserwowaniu tego, co się działo na Lumley Lane. Raczej niewiele było do obserwowania, ale nikt na mojej ulicy nie mógł wejść wyŜej i to mi się strasznie podobało. WyobraŜałam sobie, Ŝe jestem latarnikiem na wieŜy, a okno jest latarnią morską, ja zaś wypatruję statków, którym groziło rozbicie na zdradzieckiej mieliźnie, czyli na naszym trawniku. Byłam wtedy małym dzieckiem, to chyba jasne? Schody w moim domu zaczynają się za drzwiami frontowymi, w miejscu, które moja mama nazywa z francuska foyer (lubi takŜe wtrącać inne francuskie słówka, na przykład dość często mówi voila. Ale oczywiście Ŝartem. Taka jest moja mama). Problem polega na tym, Ŝe zaraz obok foyer znajduje się, za oszklonymi drzwiami, salon, który ma oszklone drzwi prowadzące do jadalni, z której, przez oszklone drzwi, przechodzi się do kuchni. Tak więc, kiedy ktoś otwiera drzwi frontowe, moja

mama widzi go przez te wszystkie oszklone drzwi, nawet jeśli jest akurat gdzieś w głębi domu. Zero szans, Ŝeby dostać się niepostrzeŜenie na górę. Tamtego wieczoru oczywiście zobaczyła mnie i wrzasnęła - kuchnia jest dość daleko od drzwi - „Jessico! Chodź tutaj!” A to wróŜyło kłopoty. Zastanawiając się, o co moŜe chodzić tym razem - nie tracąc nadziei, Ŝe pan Goodhart nie pośpieszył się i nie zadzwonił do niej - połoŜyłam plecak i flet, i wszystko inne na ławeczce przy schodach i ruszyłam przez salon i jadalnię, wymyślając po drodze jakąś historyjkę usprawiedliwiającą moje spóźnienie, na wypadek gdyby wściekała się akurat z tego powodu. - Mieliśmy próbę zespołu - zagaiłam po drodze. Gdy znalazłam się na wysokości stołu w jadalni - który ma wbudowany w podłogę pod krzesłem brzęczyk, tak aby gospodyni mogła nacisnąć go stopą, dając słuŜbie znak, Ŝe pora na deser, co, zwaŜywszy, Ŝe nie mamy słuŜby, jest okropnie denerwujące, zwłaszcza przy małych dzieciach, bo jak byliśmy młodsi, trudno nam się było powstrzymać od naciskania czegoś takiego bez przerwy, a to doprowadzało mamę do szału - dodałam jeszcze: - Taak, próba trwała strasznie długo. Z powodu gradu. Musieliśmy gnać galopem i chować się pod trybunami, i ciągle grzmiało, i... - Spójrz! Mama podetknęła mi jakiś list pod nos. Mój brat Mike siedział zgarbiony na blacie w kuchni. Wyglądał na nieszczęśliwego, ale on nigdy nie sprawiał innego wraŜenia, o ile dobrze pamiętam, z wyjątkiem dnia, kiedy dostał maca na gwiazdkę. Tak, ten komputer go uszczęśliwił. Spojrzałam na list, który trzymała mama. Z tak bliskiej odległości nie mogłam go przeczytać, co zresztą nie było istotne. - Wiesz, co to jest, Jessico? - mówiła mama. - Wiesz, co to jest? To list z Harvardu. A czego, jak myślisz, dotyczy? A ja na to: - Ojej, Mikey. Gratuluję. - Dziękuję - powiedział Mike, ale nie wydawał się specjalnie poruszony. - Mój kochany chłopczyk. - Mama zaczęła wymachiwać listem. - Kochany Mikey! Idzie do Harvardu! O, mój BoŜe, aŜ trudno w to uwierzyć! - Odtańczyła coś w rodzaju tańca zwycięstwa. Moja mama zazwyczaj nie zachowuje się tak dziwnie. Na ogół zachowuje się całkiem podobnie jak inne mamy. Czasami pomaga tacie przy prowadzeniu restauracji, zwłaszcza jeśli

chodzi o rachunki i personel, ale przewaŜnie siedzi w domu, zajmując się takimi rzeczami, jak wymiana kafelków w łazienkach. Mama, jak większość mam, świata nie widzi poza swoimi dziećmi i dlatego fakt, Ŝe Mike dostał się do Harvardu - chociaŜ nic w tym zaskakującego, bo na egzaminach końcowych w szkole uzyskał znakomity wynik - poruszył ją do głębi. - Dzwoniłam juŜ do taty - powiedziała. - Idziemy do Mastrianiego na homara. - Super - oświadczyłam. - Czy mogę zaprosić Ruth? Mama machnęła nieznacznie ręką. - Naturalnie, czemu nie? Czy kiedykolwiek udaliśmy się na rodzinny obiad bez Ruth? - W jej głosie zabrzmiał sarkazm, ale tak naprawdę nie miała nic przeciwko temu. Mama lubi Ruth. Tak sądzę. - Michael, moŜe ty teŜ chciałbyś kogoś zaprosić? Ze sposobu, w jaki wymówiła „kogoś” jasno wynikało, Ŝe ma na myśli dziewczynę. Ale Mike'owi w ciągu całego jego Ŝycia podobała się tylko jedna dziewczyna, a mianowicie Claire Lippman, która mieszka dwa domy dalej, Claire Lippman młodsza od niego o rok, a ode mnie o tyleŜ starsza. Chyba nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, Ŝe Mike w ogóle jest na świecie. Claire, gwiazda wszystkich szkolnych sztuk i musicali, nie będzie sobie przecieŜ zawracać głowy dziwakiem ze starszej klasy, który ją podgląda. A mój brat robi to regularnie, przez całe wakacje, kiedy Claire opala się w bikini na dachu garaŜu. Ona nie złazi z tego dachu aŜ do końca sezonu, chyba Ŝe jakiś przystojniak w samochodzie zaproponuje jej wycieczkę nad jeziorko. Claire jest albo uzaleŜniona od promieni ultrafioletowych, albo teŜ cierpi na zaawansowany ekshibicjonizm. Jeszcze tego nie rozgryzłam. Tak czy tak, było raczej nie do pomyślenia, Ŝeby mój brat zaprosił „kogoś” na obiad. Nawet gdyby jakimś cudem się na to zdobył, Claire Lippman zapytałaby pewnie: „Ojej, a kim ty właściwie jesteś?”. - Nie - odparł Mike zakłopotany. Zaczerwienił się jak burak, chociaŜ byłam tam tylko ja i mama. A gdyby tak Claire Lippman była przy tym obecna? - Nie chcę nikogo zaprosić. - Zajęcze serce nigdy nie zdobędzie pięknej damy - powiedziała mama. Moja mama nie tylko często naśladuje francuski akcent, ale równieŜ cytuje Szekspira oraz operetki Gilberta i Sullivana. Jak się bliŜej zastanowić, moŜe nie jest aŜ tak podobna do matek innych ludzi ze szkoły. - Zrozumiałem, mamo - wydusił Mike przez zaciśnięte zęby. - Tylko nie dzisiaj, dobrze? Mama wzruszyła ramionami.

- W porządku. Jess, jeśli się wybierasz, to nie ma mowy, Ŝebyś poszła w tym. Mówiąc „to”, miała na myśli strój, jaki noszę zazwyczaj - T - shirt, dŜinsy i adidasy. Przebierz się w tę sukienkę z niebieskiego perkalu, którą uszyłam ci na Wielkanoc. No tak. Mamie trochę odbija na tym punkcie, Ŝebyśmy ubierały się tak samo. Absolutnie nie Ŝartuję. To było słodkie, kiedy miałam sześć lat, ale w wieku szesnastu, słowo daję, nie ma nic słodkiego w noszeniu uszytych w domu sukienek, które pasują do sukienek mamy. Zwłaszcza Ŝe wszystkie sukienki wykonane przez moją mamę są jak z Domku na prerii. MoŜna by pomyśleć, Ŝe skoro nie mam problemów z przyłoŜeniem pięścią wysportowanemu chłopakowi, to nie powinno mi być trudno powiedzieć mamie, Ŝeby przestała szyć dla mnie bliźniacze sukienki. Ale gdyby wasz ojciec obiecał kupić wam harleya na osiemnaste urodziny, pod warunkiem Ŝe będziecie nosić te sukienki bez protestu, teŜ byście na to poszli. - Dobrze - zgodziłam się i zaczęłam wspinać się tylnymi schodami, których kiedyś, na przełomie wieków - dziewiętnastego i dwudziestego, oczywiście, kiedy ten dom zbudowano uŜywała słuŜba. - Powiem Douglasowi. - Och - usłyszałam głos mamy. - Jess? Nie zatrzymałam się. Wiedziałam, co chce powiedzieć. śebym nie zawracała Douglasowi głowy. Zawsze to mówi. A ja lubię mu zawracać głowę. Rozmawiałam o tym równieŜ z panem Goodhartem, który przypuszcza, Ŝe Douglasowi pewnie nawet dobrze robi, kiedy mu się zawraca głowę. Więc często do niego zaglądam. OtóŜ podchodzę do drzwi jego pokoju, na których jest wielki napis „Nie wchodzić” i pukam bardzo głośno. Potem wrzeszczę: „Doug! To ja, Jessica!”, i właŜę. Douglasowi nie wolno się zamykać na klucz. Od zeszłych świąt, kiedy musieliśmy z tatą wywaŜyć drzwi jego pokoju. Douglas leŜał na łóŜku, czytając komiks. Na okładce był wiking i dziewczyna o wydatnym biuście. Odkąd wrócił z college'u, nie robi nic poza czytaniem komiksów. A we wszystkich komiksach występują dziewczyny z wielkim biustem. - Wiesz co? - powiedziałam, siadając na jego łóŜku. - Mikey dostał się do Harvardu - stwierdził Douglas. - JuŜ słyszałem. Przypuszczam, Ŝe wszyscy sąsiedzi teŜ. - A tam - odparłam. - Nie o to chodzi. Spojrzał na mnie znad komiksu.

- Wiem, Ŝe mama ma ochotę zabrać nas wszystkich do Mastrianiego, Ŝeby to uczcić, ale ja nie pójdę. Musi się przyzwyczaić do rozczarowań w Ŝyciu. A ty lepiej trzymaj łapy przy sobie. Nie ruszę się stąd. Nawet jak mi przyłoŜysz. I tym razem, kto wie, czy ci nie oddam. - TeŜ nie o to chodzi - powiedziałam. - I nie zamierzałam cię bić. Niespecjalnie. - No to co jest? Wzruszyłam ramionami. - Piorun mnie uderzył. Douglas zagłębił się ponownie w komiksie. - Aha. Zamknij drzwi, wychodząc. - Mówię powaŜnie - powiedziałam. - Razem z Ruth chciałyśmy przeczekać burzę pod trybunami koło szkoły... - Trybuny - przerwał mi Douglas, ponownie kierując na mnie wzrok - są metalowe. - No właśnie. Opierałam się o słup, a piorun uderzył w trybunę, a potem wiem tyle, Ŝe znalazłam się półtora metra dalej i wszystko mnie swędziało, i... - Bzdura - powiedział Douglas. Ale usiadł. - To wszystko bzdura, Jess. - Przysięgam, Ŝe to prawda. MoŜesz zapytać Ruth. - Nie uderzył cię piorun. Nie rozmawiałabyś teraz ze mną, gdyby tak było. - Douglas, mówię ci, tak było. - Gdzie jest, wobec tego, rana wejściowa? - Douglas chwycił mnie za prawą rękę i odwrócił ją do góry dłonią. - A rana wyjściowa? Piorun wszedłby w jednym miejscu, a wyszedł drugim. W obu miejscach zostawiłby ranę o gwiaździstym kształcie. Chwycił moją lewą rękę i równieŜ odwrócił ją do góry dłonią. Na Ŝadnej nie było gwiaździstej blizny. - Sama widzisz. Odsunął moją rękę z pogardą. Douglas zna się na takich rzeczach, poniewaŜ jedynym jego zajęciem jest czytanie, a niekiedy czyta prawdziwe ksiąŜki, nie tylko komiksy. - Nie trafił cię piorun. Nie opowiadaj głupot, Jess. Wiesz, piorun zabija co roku setki ludzi. Gdyby cię uderzył, byłabyś, w najlepszym wypadku, w stanie śpiączki. Wrócił do poprzedniej pozycji i sięgnął po komiks. - A teraz spadaj - powiedział, trącając mnie stopą. - Jestem zajęty. Podniosłam się z westchnieniem. - W porządku - powiedziałam. - Ale na pewno tego poŜałujesz. Mama mówiła, Ŝe zjemy homara. - Jedliśmy homara, kiedy przysłali zawiadomienie o moim przyjęciu na uczelnię odparł Douglas, nie podnosząc głowy znad komiksu - i popatrz, jak to się skończyło.

Wyciągnęłam rękę, złapałam go za duŜy palec u nogi i ścisnęłam mocno. - No, dobrze, duŜy chłopczyku. LeŜ tu sobie jak worek kartofli, z kapitanem Larsem i jego cycatą pięknością Helgą. Douglas posłał mi niechętne spojrzenie. - Ona się przypadkiem nazywa Oona - oświadczył. Schował się z powrotem za komiksem. Zamknęłam za sobą drzwi i poszłam do swojego pokoju. Nie martwię się o Douglasa aŜ tak bardzo. Wiem, Ŝe pewnie powinnam, ale się nie martwię. Pod tym względem jestem chyba wyjątkiem w mojej rodzinie. Ja i moŜe jeszcze tata. Douglas zawsze był dziwakiem. Mam wraŜenie, Ŝe przez całe Ŝycie tłukłam ludzi, którzy nazywali mojego starszego brata downem, przygłupem albo dziwadłem. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale mimo Ŝe na ogół jestem od nich mniejsza, czuję się zobowiązana, Ŝeby im dać po gębie. Nie będą obraŜać mojego brata. To doprowadza do szału moją mamę, ale tatę nie. Tata nauczył mnie bić skuteczniej. Pokazał mi na przykład, jak prawidłowo zwijać dłoń w pięść. Chodzi o to, Ŝe kciuk trzeba trzymać na zewnątrz. Przedtem chowałam kciuk do środka i parę razy go zwichnęłam. Douglas wściekał się, kiedy wdawałam się w te bójki, więc w końcu biłam się za jego plecami. Musiał czuć się upokorzony - młodsza siostrzyczka występuje w obronie starszego brata. Nie sądzę jednak, Ŝeby to miało jakiś wpływ na późniejsze wydarzenia. Mam na myśli jego próbę samobójczą. W końcu kto by się chciał zabijać tylko dlatego, Ŝe młodsza siostra biła się za niego w szkole. Prawda? W kaŜdym razie, kiedy dotarłam do swojego pokoju, zadzwoniłam do Ruth i zaprosiłam ją na kolację. Wiedziałam, Ŝe chociaŜ dziś, dzięki Jeffowi Dayowi przeszła na kolejną dietę, nie będzie w stanie się oprzeć. Nie tylko z powodu homara, ale równieŜ z powodu Michaela. Ruth próbuje udawać, Ŝe Michael jej się nie podoba, ale mówiąc między nami, zadurzyła się w nim. Nie pytajcie, dlaczego. śadna z niego gratka, słowo daję. Zareagowała dokładnie tak, jak oczekiwałam: - No, naprawdę nie powinnam. Homar jest taki tuczący. MoŜe nie tyle homar, co całe to masło... ale w końcu to specjalna okazja, bo Michael dostał się do Harvardu i w ogóle. Chyba powinnam pójść. Dobra, idę. - Poczekaj - powiedziałam. - Daj mi dziesięć minut. Muszę się przebrać. - Chwileczkę - zapytała Ruth podejrzliwie. - Twoja mama nie kaŜe ci chyba włoŜyć jednej z tych lesbowatych sukienek, co? - Milczałam, więc po chwili Ruth odezwała się

znowu: - Wiesz, wydaje mi się, Ŝe motocykl to za mało. Twój tata powinien ci kupić cholernego maserati za to, na co ta kobieta cię naraŜa. Ruth uwaŜa, Ŝe moja mama cierpi z powodu ucisku ze strony patriarchalnego społeczeństwa, reprezentowanego głównie przez mojego tatę. Ale to nieprawda. Mój tata byłby zachwycony, gdyby mama znalazła pracę. To by ją wyleczyło z obsesji na punkcie Douglasa. Teraz, kiedy wrócił do domu, mama twierdzi, Ŝe nawet nie ma co myśleć o pójściu do pracy, bo kto go upilnuje, Ŝeby trzymał się z daleka od Ŝyletek? Powiedziałam Ruth, Ŝe owszem, muszę włoŜyć jedną z lesbowatych sukienek mojej mamy, chociaŜ „lesbowate” nie jest dobrym określeniem, poniewaŜ wszyscy geje i lesbijki, jakich znam, są naprawdę w porządku i prędzej padliby trupem, niŜ włoŜyli na siebie coś takiego, no, chyba Ŝe w Halloween. Ale mniejsza o to. Rozłączyłam się i zaczęłam się rozbierać. PrzewaŜnie nie wychodzę z dŜinsów i T - shirtów Zimą wkładam sweter na wierzch, ale, serio, nie stroję się do szkoły, jak niektóre dziewczyny. Czasami nie biorę nawet rano prysznica. Bo i po co? Nie ma tam nikogo, na kim chciałabym zrobić wraŜenie. W kaŜdym razie nie było, dopóki Rob Wilkins nie zapytał, czy mnie odwieźć do domu. Dla czegoś takiego warto by moŜe nawet wysuszyć rano włosy suszarką. Ale, rzecz jasna, nie mogłam pozwolić, Ŝeby Ruth się domyśliła. A zorientowałaby się natychmiast. Bo Ruth przyjeŜdŜa po mnie co rano. „Nie za duŜo pianki?” zapytałaby pewnie. Ale moŜe nawet by się jej spodobało - pod warunkiem Ŝe nie wykryłaby, dla kogo nałoŜyłam sobie tę piankę. Tak czy inaczej, kiedy się przebierałam, przyszło mi do głowy, Ŝe moŜe Douglas się pomylił. MoŜe gdzieś na moim ciele jest jednak gwiaździsta blizna, niekoniecznie na dłoniach. Na przykład na podeszwach stóp albo jeszcze gdzie indziej. Sprawdziłam to, ale moje stopy były takie jak zawsze. śadnych blizn. Nawet odrobiny brudu między palcami. To było ze strony Roba Wilkinsa dość niezwykłe, Ŝeby mi zaproponować podwiezienie. PrzecieŜ prawie go nie znałam. Po prostu razem odsiadywaliśmy karę. No, moŜe nie całkiem tak. W zeszłym semestrze byliśmy w jednej grupie na higienie. Na lekcjach Albrighta. W zasadzie to jest w programie drugiego roku nauki, ale z jakiegoś powodu dobra, pewnie nie zaliczył za pierwszym razem - Rob miał to w ostatniej klasie. Siedział za mną. Na ogół zachowywał się cicho. Od czasu do czasu rozmawiał z kolesiem z tyłu, teŜ wieśniakiem. Oczywiście podsłuchiwałam. Rozmawiali zwykle o zespołach - we wsiowym guście, głównie heavymetalowych albo country - albo o samochodach.

Czasami nie mogłam się powstrzymać, Ŝeby się nie wtrącić. Raz na przykład oświadczyłam, Ŝe moim zdaniem Steven Tyler nie jest geniuszem muzycznym. I Ŝe według mnie artysta znany uprzednio pod pseudonimem Prince jako jedyny ze współczesnych wykonawców zasługuje na miano geniusza. Potem przez jakiś tydzień analizowaliśmy ich teksty i Rob w końcu przyznał mi rację. A kiedyś dyskutowali o motocyklach i chłopak za Robem gadał w kółko o kawasaki, a ja wtrąciłam: „Coś ty, chory? A amerykańskie to gorsze?” i Rob przybił mi piątkę. Trener Albright spędzał czas głównie poza klasą. Obowiązki wynikające z opieki nad druŜyną piłkarską zmuszały go do zadawania nam pytań z końca rozdziału w charakterze samodzielnej pracy na lekcji. Znacie ten rodzaj pytań. Jaką funkcję pełni śledziona? Ile spermy dziennie wytwarza dorosły męŜczyzna? Pytania, o których zapomina się równo z dzwonkiem. Uznałam, Ŝe na następny dzień do szkoły mogłabym włoŜyć bluzkę, którą Douglas dał mi na BoŜe Narodzenie. Nigdy nie nosiłam jej przedtem do szkoły, bo ma dość duŜe wycięcie pod szyją. Nie jest to najodpowiedniejszy strój dla kogoś, kto moŜe będzie musiał znokautować kolejnego osiłka. Ale jeśli dzięki temu miałabym się przejechać na indianie... Dopiero kiedy zapinałam tę okropną liliową sukienkę w stylu Laury Ingalls, spojrzałam w lustro i zobaczyłam. Czerwone znamię wielkości pięści na mojej klatce piersiowej. Nie bolało ani nic. Jakbym dostała pokrzywki. Jakbym zjadła coś nieświeŜego. Ze środka tego znaku rozchodziły się promieniście czerwone pręgi. Patrząc uwaŜnie w lustro, stwierdziłam, Ŝe ten kształt... No, cóŜ - bardzo przypomina gwiazdę.

4 - Mówię ci, nie widzę drugiej. Jest tylko ta jedna - powiedziała Ruth. - Jesteś pewna? Stałam, zupełnie naga, na środku swojego pokoju. Nie wątpię, Ŝe kolacja była świetna. Sama nie przełknęłam ani kęsa. Siedziałam jak na szpilkach, nie mogąc dojść do siebie, odkąd okazało się, Ŝe naprawdę uderzył mnie piorun. Dowodziła tego gwiaździsta blizna. To właśnie była ta wejściowa rana, o której mówił Douglas. Problem polegał na tym, Ŝe nie mogłam znaleźć rany wyjściowej. Poprosiłam Ruth, Ŝeby wpadła do mnie po kolacji i pomogła. Nie była bardzo chętna. - Nie miałam pojęcia - odezwała się, leŜąc na moim łóŜku i przeglądając Teorią krytyczną od Platona - no, taka rozrywkowa lektura, przyniosła ze sobą - Ŝe urósł ci biust. Naprawdę. Miseczki A juŜ nie pasują. Kiedy to się stało? - Ruth, - odparłam - przyjrzałaś się moim plecom? Nie ma tam blizny? - Nie. To jakie teraz nosisz? B? - Skąd mam wiedzieć? PrzecieŜ wiesz, Ŝe nie noszę biustonosza. A na pupie? Widzisz tam coś? - Nie. Czy jest coś między B i C? Wydaje mi się, Ŝe to jest teraz twój rozmiar. No i naprawdę powinnaś coś nosić. Inaczej biust ci zwiotczeje. Widziałaś chyba te kobiety w National Geographic. - Wcale mi nie pomagasz. - A czego ty się po mnie spodziewasz, Jess? - Ruth, naburmuszona, wróciła do lektury. - Wiesz, to trochę niecodzienna sytuacja, szukać jakichś blizn na ciele najlepszej przyjaciółki, nie uwaŜasz? To trochę lesbijskie. Zdenerwowałam się lekko. - Nie domagam się, Ŝebyś mnie obmacywała, kretynko. Chciałam tylko, Ŝebyś mi powiedziała, czy widzisz gdzieś ślad po ranie wyjściowej. - Naciągnęłam spodnie od dresów. - NiewaŜne. - Nie mogę uwierzyć - powiedziała Ruth, ignorując moje uwagi - Ŝe Michael jedzie do Harvardu. Do Harvard u. Jest taki bystry. Jak ktoś tak bystry moŜe się zadurzyć w Claire Lippman? WłoŜyłam bluzę.

- Claire nie jest taka beznadziejna - stwierdziłam. Poznałam ją całkiem nieźle podczas odsiadek. Claire nie zostaje za karę, ale spędzamy odsiadki w audytorium i w związku z tym widziałam większość prób kółka teatralnego. Claire gra główne role we wszystkich przedstawieniach. Grała Emily w Naszym mieście, Marię w West side story i oczywiście Julię w Romeo i Julii. Jest naprawdę dobrą aktorką. - Mocno wątpię - powiedziała Ruth - czy Michael uwielbiają z powodu jej talentu. Ruth uparcie nazywa Mike'a Michaelem, mimo Ŝe wszyscy mówią na niego Mike. Według niej „Mike” to imię dobre dla wieśniaka. - No - powiedziałam - musisz przyznać, Ŝe do twarzy jej w bikini. - Flądra - parsknęła Ruth. - Ze teŜ ona to robi. KaŜdego lata. Kiedy była dzieckiem, to co innego. Ale teraz... Co ona chce osiągnąć? Spowodować wypadek na ulicy? - Jestem głodna - stwierdziłam zgodnie z prawdą. - Chcesz coś? - Wcale mnie to nie dziwi - odparła Ruth. - Prawie nie ruszyłaś homara. - Byłam za bardzo podniecona - powiedziałam. - No, wiesz. Zostałam poraŜona. - Byłoby dobrze - mruknęła Ruth w ksiąŜkę - gdybyś poszła do lekarza. MoŜesz mieć jakiś wewnętrzny wylew. - Schodzę na dół. Chcesz coś? Ziewnęła. - Nie. Na mnie pora. Zajrzę tylko do Michaela, Ŝeby mu pogratulować jeszcze raz i powiedzieć dobranoc. Uznałam, Ŝe lepiej zostawić ich samych na wypadek jakiegoś romantycznego interludium, więc zeszłam na dół do kuchni. Szanse na to, Ŝeby Mike spojrzał dwa razy z rzędu w stronę Ruth równają się zeru, ale nadzieja nigdy nie umiera, nawet w sercu grubej dziewczyny. To nie znaczy, Ŝe Ruth jest taka znowu gruba. Jest po prostu dwa razy grubsza niŜ Claire Lippman. Claire teŜ nie jest taka okropnie koścista - miejscami jest nawet dość okrągława. Ale chłopcom, jak zauwaŜyłam, bardzo się podoba. Z pism ilustrowanych wynika, Ŝe jeśli nie jesteś taka jak Kate Moss, to jesteś skończona, ale w rzeczywistości chłopcy - tacy jak moi bracia - nie zainteresowaliby się Kate Moss. Ślinią się natomiast na widok Claire Lipman, która ma jakieś osiemdziesiąt sześć na sześćdziesiąt na dziewięćdziesiąt siedem. Myślę, Ŝe duŜo zaleŜy od tego, jak się sami widzimy, a Claire Lippman uwaŜa się za gwiazdę. Ruth wręcz przeciwnie. Brak jej pewności siebie. Ruth jest po prostu duŜa. śadna dieta cud tego nie zmieni. Musi się pogodzić z tym faktem i zaakceptować siebie taką, jaka jest, i przestać się denerwować. Wtedy znajdzie chłopaka. Gwarantowane. Ale raczej nie Mike'a.

Myślałam o tym, jak niezwykłe jest nasze ciało. Nalewałam sobie mleka do płatków i zastanawiałam się, czy gwiaździsta blizna kiedyś zniknie. Do czego mi ona potrzebna? I którędy wyszedł ze mnie piorun? A moŜe, myślałam, topiąc w mleku płatki z rodzynkami, piorun wciąŜ tkwi wewnątrz mojego ciała? To byłoby niesamowite, co? MoŜe piorun we mnie buzuje, a ja spokojnie sobie chodzę. Kto wie, moŜe, jak powiedziała Ruth, mogłabym razić nim innych. Takich jak Jeff Day. Zdecydowanie na to zasłuŜył. WyobraŜałam sobie, czytając jednocześnie napisy na kartonie mleka, jak raŜę piorunem Jeffa Daya. Rany, to by mogło złamać jego karierę piłkarską. Kiedy wróciłam na górę, Ruth juŜ nie było. Drzwi od pokoju Mike'a były zamknięte, ale wiedziałam, Ŝe jej tam nie ma, poniewaŜ Mike stukał wściekle w klawiaturę komputera. Prawdopodobnie wysyłał e - maile do wszystkich swoich porąbanych internetowych kumpli. Hej, dostałem się do Harvardu! Zupełnie jak Bill Gates. I prawdopodobnie, w przeciwieństwie do Billa Gatesa, Mike uzyska dyplom. Drzwi do pokoju Douglasa równieŜ były zamknięte i światło nie przeświecało przez szparę. To mnie nie powstrzymało. Kiedy wpadłam do środka, Douglas stał przy oknie z lornetką. Odwrócił się ze słowami: - Któregoś dnia zrobisz to i zobaczysz coś, czego naprawdę nie chciałabyś zobaczyć. - JuŜ to widziałam - powiedziałam. - Mama kąpała nas razem, jak byliśmy mali, pamiętasz? On na to: - Odejdź. Jestem zajęty. - A tak poza tym, na co patrzysz? - zapytałam, sadowiąc się na jego łóŜku w ciemności. Pokój Douglasa pachnie Douglasem. Dość przyjemnie. Taki chłopięcy zapach. Coś jak stare trampki i old spice. - Na Claire Lippman? - Na Oriona - odparł, ale wiedziałam, Ŝe kłamie. Jego okno wychodzi wprost na pokój Claire Lipman, dwa domy dalej. Claire, stara ekshibicjonistka, nigdy nie spuszcza rolet. Wątpię, czy w ogóle ma rolety. Nie miałam jednak nic przeciwko temu, Ŝe Douglas ją podgląda. Wiem, wiem, seksizm, pogwałcenie prywatności i tak dalej... Ale przynajmniej jakiś zdrowy objaw. Świadczył o tym, Ŝe mój brat jest normalny. No, w miarę normalny. - Nie chciałabym cię odrywać od widoku ukochanej - powiedziałam - ale znalazłam ranę wejściową.

- Ona nie jest moją ukochaną - odparł Douglas. - Zaledwie obiektem poŜądania. - Mniejsza o to - powiedziałam, odciągając bluzę na szyi. - Spójrz. Włączył lampkę i odwrócił się w moją stronę. Na widok blizny zamarł zdumiony. - Jezu Chryste - powiedział po chwili. - Mówiłam ci. A on znowu: - Jezu Chryste. - Nic ma drugiej blizny. Prosiłam Ruth, Ŝeby mnie obejrzała. Ani śladu. Czy myślisz, Ŝe piorun jest wciąŜ we mnie? - Piorun - powiedział - nie siedzi tak sobie po prostu w środku. MoŜe to jest blizna po wyjściowej ranie, a piorun wszedł przez czubek twojej głowy. Ale to niemoŜliwe - mruknął, chyba juŜ do siebie - bo wtedy miałaby spalone włosy. Mogło teŜ być tak, Ŝe nie mówił do siebie. Mógł rozmawiać z głosami. Czasami je słyszy. To one mu kazały w zeszłe święta popełnić samobójstwo. - Dobrze - powiedziałam, puszczając bluzę. - To wszystko. Chciałam ci tylko pokazać. - Poczekaj chwilę. - Wstałam juŜ, ale Douglas posadził mnie z powrotem na łóŜku. Jess - powiedział. - Naprawdę uderzył cię piorun? - Tak. JuŜ ci mówiłam. Douglas był teraz bardzo powaŜny. ChociaŜ właściwie on zawsze jest powaŜny. - Powinnaś powiedzieć tacie. - Ani mi się śni. - Nie Ŝartuję, Jess. Idź powiedzieć ojcu, teraz, natychmiast. Nie mamie. Właśnie tacie. - Ojej, Douglas... - Idź. - Podniósł mnie i popchnął w stronę drzwi. - Albo ty to zrobisz, albo ja. - O cholera. Zrobił dziwną minę, jakby się bardzo czymś zmartwił. Więc zwlokłam się po schodach i znalazłam tatę tam, gdzie zwykle przebywa, kiedy akurat nie siedzi w Ŝadnej restauracji - przy stole w jadalni, przeglądającego księgi. Telewizor w kuchni był nastawiony na sport. Tata nie widział ekranu z miejsca, gdzie siedział, ale wszystko słyszał. Mogło się wydawać, Ŝe szeregi liczb, które studiował, pochłaniały całkowicie jego uwagę, ale gdyby przełączyć kanał, wściekłby się. - Czego tam? - zapytał, kiedy weszłam. Ale wcale nie zabrzmiało to nieprzyjaźnie. - Cześć, tato. Douglas uwaŜa, Ŝe powinnam ci powiedzieć, Ŝe dzisiaj trafił mnie piorun.

Tata podniósł głowę znad księgi. Miał na nosie okulary do czytania. Spojrzał na mnie sponad szkieł. - Czy Douglas przeŜywa kolejny epizod? - zapytał. Tak właśnie mówią na to psychiatrzy, kiedy Douglas zaczyna słyszeć głosy. Epizod. - Nie - powiedziałam. - Tak było naprawdę. Uderzył mnie dzisiaj piorun. Przyjrzał mi się uwaŜnie. - Dlaczego nie wspomniałaś o tym przy obiedzie? - PoniewaŜ, no, wiesz - wyjaśniłam - to była specjalna okazja. Ale Douglas twierdzi, Ŝe muszę ci powiedzieć. Ruth teŜ tak uwaŜa. Ona myśli, Ŝe mogę dostać ataku serca we śnie. Popatrz. Ponownie odciągnęłam bluzę. Nie krępowało mnie to, bo blizna znajdowała się wysoko na obojczyku. Mój tata jest stuknięty na punkcie mojego biustu, odkąd w ogóle zaczęłam jakiś mieć. MoŜe boi się, Ŝe biust będzie mi przeszkadzał, kiedy zechcę komuś złamać nos. Obejrzał bliznę i powiedział: - Czy znowu bawiliście się ze Skipem fajerwerkami? Chyba wspomniałam przedtem, Ŝe Skip to brat bliźniak Ruth. Kiedyś coś nam nie wyszło z fajerwerkami. - Nie, tato - zapewniłam. - SkądŜe. Fajerwerki juŜ mnie nie bawią. - A co dopiero Skip. - To od pioruna. Opowiedziałam mu, co się stało. Słuchał w głębokim skupieniu. A potem stwierdził: - Nie przejmowałbym się tym. Tak zwykle mówił dawniej, kiedy budziłam się w środku nocy - miałam jakieś jedenaście lat, byłam jeszcze dzieckiem - i schodziłam na dół, Ŝeby się poskarŜyć na ból w nodze, ręce albo szyi. - Bóle wzrostowe - mówił i dawał mi szklankę mleka. - Nie przejmowałbym się tym. - W porządku - powiedziałam. UlŜyło mi, zupełnie jak wtedy, kiedy byłam mała. Sądziłam, Ŝe powinieneś wiedzieć. No, na wypadek, gdybym się nie obudziła jutro rano. On na to: - Jeśli się nie obudzisz jutro rano, twoja matka cię zabije. Idź spać. A jak usłyszę na drugi raz, Ŝe podczas burzy szukałaś schronienia pod czymś metalowym, to tak cię spiorę, Ŝe popamiętasz. Nie mówił, oczywiście, powaŜnie. Tata nie uznaje bicia dzieci. To wynika z tego, jak twierdzi mama, Ŝe jego starszy brat, Rick, tłukł go okropnie. Dlatego teŜ nigdy nie odwiedzamy wujka Ricka. Wydaje mi się, Ŝe równieŜ z tego powodu tata nauczył mnie, jak

skutecznie uderzać. Tata uwaŜa, Ŝe trzeba umieć się bronić przed wszystkimi wujkami Rickami na świecie. Wróciłam na górę i przez godzinę ćwiczyłam na flecie. Zawsze staram się grać jak najlepiej, zwłaszcza od tamtego ranka - Ruth jeszcze nie miała samochodu i jeździłyśmy do szkoły autobusem - kiedy to Claire Lippman zauwaŜyła mój flet i powiedziała: „Ach, więc to ty” bardzo znaczącym tonem. Na pytanie, o co jej chodzi, odparła: „Och, o nic. Zawsze słyszymy, jak ktoś gra na flecie koło dziesiątej wieczorem i nie wiedzieliśmy, kto to taki”. Strasznie mi było przykro i zaczerwieniłam się jak burak, co musiała zauwaŜyć, bo dodała łagodnym tonem - Claire, niezaleŜnie od ekshibicjonizmu, jest naprawdę ogromnie miła „Nie, nie, wszystko w porządku. Podoba mi się to. Mamy darmowy koncert co wieczór”. W kaŜdym razie, odkąd to usłyszałam, zaczęłam traktować wieczorne ćwiczenia jak występ. Najpierw rozgrzewam się, grając gamy, ale naprawdę szybko, jazzując przy tym, tak Ŝeby nie brzmiały nudno. Potem gram to, czym aktualnie się zajmuje orkiestra, ale teŜ szybko, Ŝeby mieć z głowy. Potem przechodzę do średniowiecznych kawałków, które wygrzebałam ostatnio w bibliotece; starodawna wersja Greensleeues i muzyka celtycka. Kiedy juŜ się dobrze rozgrzeję, gram coś Billy Joela, bo Douglas to lubi, choć zapytany wprost, nie przyznałby się do tego. Następnie zabieram się za Gershwina, dla taty, który go kocha, i kończę utworem Bacha, no bo kto nie kocha Bacha? Czasami ćwiczymy z Ruth nieliczne utwory, które udało nam się znaleźć na flet i wiolonczelę. Nie ćwiczymy w tym samym domu. Otwieramy okna naszych sypialni i gramy. Coś w rodzaju minikoncertu dla sąsiadów. To świetna sprawa. Ruth powiada, Ŝe gdyby jakiś znany dyrygent przechodził pod naszymi oknami, pomyślałby: „Kim są ci znakomici muzycy? Muszę ich natychmiast ściągnąć do mojej orkiestry!” Pewnie ma rację. Rzecz w tym, Ŝe w domu gram znacznie lepiej niŜ w szkole. Gdybym w szkole grała na tym poziomie, to zajmowałabym pierwsze krzesło, a nie trzecie. W szkole jednak specjalnie fałszuję, poniewaŜ, szczerze mówiąc, nie chcę grać pierwszego fletu. To za duŜy stres. I tak muszę wiele znosić od ludzi, którzy usiłują pozbawić mnie trzeciej pozycji. Na przykład Karen Sue Hanky. Gra czwarty flet. W tym roku wyzwała mnie na próbę juŜ dziesięć razy. Jeśli nie odpowiada ci twoje miejsce, moŜesz wyzwać osobę siedzącą przed tobą i przesunąć się do przodu, jeśli wygrasz. Karen Sue zaczynała od dziewiątego krzesła i przebiła się aŜ do czwartego. Od roku tkwi na czwartym, poniewaŜ ja na pewno nie pozwolę jej wygrać. Odpowiada mi trzecie krzesło. Zawsze gram trzeci flet. Trzeci flet, trzecie dziecko. Rozumiecie, o co chodzi? Czuję się bezpiecznie jako trzecia.

Ale w Ŝadnym wypadku nie pozwolę się zepchnąć na czwarte miejsce. Więc kiedy Karen Sue mnie wyzywa, gram najlepiej, jak potrafię, tak jak w domu. Nasz dyrygent, pan Vine zawsze powtarza mi to samo, kiedy Karen Sue odchodzi zła jak osa, bo ja, jak zwykle, wygrywam. Mówi: „Wiesz, Jessico, mogłabyś grać pierwszy flet, gdybyś wyzwała Audrey. Pokonałabyś ją bez wysiłku”. Ale ja nie chcę nikogo pokonywać. Nie chcę zajmować pierwszego ani nawet drugiego miejsca. Ale prędzej dam się zabić, niŜ ustąpię komuś swoje krzesło. Kiedy skończyłam ćwiczyć, wzięłam prysznic i połoŜyłam się spać. Przed zgaszeniem światła wymacałam bliznę. Właściwie jej nie czułam. Nie była szorstka ani nic takiego. Ale widziałam ją w lustrze, wychodząc spod prysznica. Miałam nadzieję, Ŝe do następnego dnia zniknie. No bo jak inaczej mogłabym włoŜyć bluzkę z dekoltem?

5 Kiedy obudziłam się następnego dnia rano, stwierdziłam dwie rzeczy. Po pierwsze, nie umarłam w nocy na atak serca. Po drugie, Sean Patrick O'Hanahan jest w Paoli, natomiast Olivia Marie D'Amato przebywa w New Jersey. To właściwie trzy rzeczy. Zupełnie nie wiedziałam co zrobić z ostatnimi dwiema informacjami. Kim do diabła jest Sean Patrick O'Hanahan i dlaczego miałby być akurat w Paoli? Dokładnie to samo dotyczyło Olivii Marie D'Amato. Szalone sny. Przyśnił mi się jakiś dziwaczny sen i tyle. Wstałam i jeszcze raz wzięłam prysznic, jako Ŝe czerwony ślad nie zniknął i nie mogłam włoŜyć bluzki z dekoltem. Zdecydowałam się w związku z tym na czyste włosy. Kto wie? MoŜe Rob Wilkins zaoferuje mi przejaŜdŜkę i przed znakiem „stop”, na przykład, odwróci głowę i poczuje mój zapach? To mogło się zdarzyć. Dopiero przy śniadaniu uświadomiłam sobie, kim jest Sean Patrick O'Hanahan i Olivia Marie D'Amato. To dzieci z kartonu mleka. Zaginione dzieci. Tyle Ŝe właśnie przestały naleŜeć do tej kategorii. JuŜ nie były zaginionymi dziećmi. Ja wiedziałam, gdzie ich szukać. - Nie chcesz chyba, Jessico, iść w tych dŜinsach do szkoły? Mama najwyraźniej rozczarowała się moim strojem, który, ze względu na Roba Wilkinsa, dobrałam niezwykle starannie. - Taak, rzeczywiście - powiedział Mike. - Niby co to ma być? Lata osiemdziesiąte? - Tak jakbyś wiedział cokolwiek o modzie, molu komputerowy - odgryzłam się. A gdzie twoja torebeczka na pasku, tak a propos? - Nie moŜesz - powiedziała mama - włoŜyć tych dŜinsów do szkoły, Jessico. Przyniesiesz wstyd rodzinie. - Moje dŜinsy są zupełnie w porządku - stwierdziłam. - 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń. Właśnie tam powinien się zgłosić ktoś, kto wie, gdzie przebywają Sean Patrick O'Hanahan i Olivia Marie D'Amato. Nie Ŝartuję. 1 - 800 Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń. Ślicznie. Po prostu ślicznie. - Przetarły się na kolanach - ciągnęła mama. - W kroku robi się dziura. Nie moŜesz chodzić w tych dŜinsach. Są podarte. Właśnie w tym rzecz. Nie mogłam eksponować dekoltu, więc zdecydowałam się na kolana. Mam ładne kolana. Kiedy będę siedzieć za Robem Wilkinsem na motocyklu, on w

którymś momencie zerknie w dół i zobaczy moje niezwykle seksowne kolana wystające z dŜinsów. Ogoliłam nogi. Byłam gotowa. Tylko nie bardzo wiedziałam, jak wrócę do domu, jeśli Rob nic zaproponuje mi podwiezienia. MoŜe zadzwonię do Ruth. Przede wszystkim jednak Ruth wścieknie się, kiedy powiem jej, Ŝe z nią nie wracam. Powie na pewno: „Dlaczego? Kto cię odwozi do domu? Mam nadzieję, Ŝe nie ten wsiok”. Przyjaźń z kimś takim jak Ruth to czasem trudna przyjaźń. - Idź na górę i przebierz się, młoda damo - powiedziała mama. - Nie ma mowy - odparłam z buzią pełną płatków śniadaniowych. - Co to znaczy: nie ma mowy? Nie moŜesz iść do szkoły tak ubrana. - Zobaczymy. Wtedy wszedł tata. A mama dalej swoje: - Joe, popatrz, co ona ma na sobie. - O co ci chodzi? - zapytałam. - To zwykłe dŜinsy. Tata spojrzał na moje spodnie. Potem spojrzał na mamę. - To zwykłe dŜinsy, Toni - powiedział. Mama ma na imię Antonia. Wszyscy mówią na nią Toni. - Te dŜinsy są do wyrzucenia - oświadczyła mama. - Wyglądają niechlujnie. Wszystko przez te głupawe pisma. Takie jest, zdaniem mamy, „Cosmo”. MoŜe i ma trochę racji, ale jednak. - Wcale nie sprawia wraŜenia niechluja - powiedział tata. - Wygląda na to, kim jest. Wszyscy spojrzeliśmy na niego pytająco, ciekawi, kim według niego jestem. - No, wiecie - dokończył tata. - Na chłopczycę. W tej chwili, na szczęście, Ruth zatrąbiła przed domem. - W porządku - odezwałam się, wstając od stołu. - Muszę iść. - Nie, w tych dŜinsach nie pójdziesz - zawołała mama. Złapałam flet i plecak. - Cześć - rzuciłam i wyszłam tylnymi drzwiami. Było ładnie, więc Ruth opuściła dach. - Ładne dŜinsy - stwierdziła sarkastycznie, kiedy gramoliłam się na siedzenie. - Jedź j u Ŝ - ponagliłam ją. - Doprawdy - powiedziała, zapuszczając silnik - nie wyglądasz jak Jennifer Beals albo ktoś taki. Hej, czy ty przypadkiem nie pracujesz w dzień jako spawacz, a w nocy jako striptizerka? - Tak - odparłam. - Ale wszystko, co zarobię, odkładam na szkołę baletową. Prawie dojeŜdŜałyśmy do szkoły, kiedy Ruth zapytała nagle:

- Co z tobą? Nie byłaś taka spokojna od czasu, kiedy Douglas próbował... no, wiesz. Drgnęłam. Nie zdając sobie z tego sprawy, odpłynęłam na chwilę. Nie mogłam pozbyć się myśli o Seanie Patricku O'Hanahanie. W moim śnie był starszy niŜ na zdjęciu na pudełku mleka. MoŜe naleŜał do tych dzieci, które porwano tak dawno temu, Ŝe zapomniał o swojej prawdziwej rodzinie. A moŜe to tylko sen. - Hm - mruknęłam. - Nie wiem. Zamyśliłam się po prostu. - O, to coś nowego - parsknęła Ruth. Wjechała na parking dla uczniów. - Hej, chcesz dzisiaj wrócić do domu pieszo? Poproszę Skipa, Ŝeby mnie podrzucił o czwartej, kiedy wyjdziesz z odsiadki. Wiesz, dzisiaj się zwaŜyłam i juŜ zrzuciłam pół kilo. Sądzę, Ŝe schudła pół kilo, poniewaŜ poprzedniego wieczoru nic nie jadła, tylko wgapiała się rozmarzonym wzrokiem w Mike'a. Powiedziałam jednak tylko: - No, tak, jasne. Ale... - Jakie ale? - Wiesz jak lubię motocykle. Ruth nie wydawała się zachwycona. - Chyba nie chodzi ci o Roba Wilkinsa. - Tak, chodzi mi o Roba Wilkinsa. Nic na to nie poradzę, Ruth. Ma naprawdę duŜego... - Nie chcę tego słuchać - przerwała Ruth, podnosząc rękę do góry. - ...indianę - dokończyłam. - A ty myślałaś, Ŝe co chcę powiedzieć? - Nie wiem. - Ruth nacisnęła guzik i dach zaczął się podnosić. - Niektóre wieśniaki noszą strasznie obcisłe dŜinsy. - Nie bądź wulgarna - oburzyłam się, tak jakbym sama nigdy nie zwróciła na to uwagi. - No wiesz, Ruth. Bardzo starannie odpięła pasy. - CóŜ, po prostu nie jestem ślepa. - Posłuchaj - powiedziałam. - Jeśli zapyta, czy mnie podrzucić, zgodzę się. - Twoje Ŝycie - oświadczyła Ruth. - Ale nie spodziewaj się, Ŝe będę sterczeć przy telefonie, czekając, aŜ zadzwonisz, no wiesz, gdyby nie zapytał. - Jeśli nie zapyta - powiedziałam - zadzwonię do mamy. - Świetnie - warknęła Ruth, wyraźnie wściekła. - O co chodzi? - O nic. - Nie, wcale nie o nic. Co jest nie tak?

- Nic absolutnie. - Ruth wysiadła z samochodu. - BoŜe, ale z ciebie dziwadło. Ruth często nazywa mnie dziwadłem, więc się nie obraŜam. Wydaje mi się, Ŝe w jej ustach to juŜ nic nie znaczy. Nic specjalnego, w kaŜdym razie. RównieŜ wysiadłam. Dzień był piękny, niebo błękitne jak jajko drozda, temperatura około 25 stopni - juŜ o ósmej rano. Zapowiadał się upał na popołudnie. Wymarzony dzień na przejaŜdŜkę kabrioletem... albo, jeszcze lepiej, na motocyklu. Przypomniałam sobie. Paoli leŜało zaledwie trzydzieści kilometrów od szkoły. W bliskim sąsiedztwie. Zaczęłam się zastanawiać mimo woli, co Ruth - albo Rob Wilkins powiedzieliby na małą przejaŜdŜkę do Paoli po odsiadce. Tak po prostu, Ŝeby się przekonać. śadnemu z nich nie powiedziałabym o moim śnie, broń BoŜe. Miałam jednak dziwną pewność, Ŝe wiem dokładnie, gdzie znajduje się ten mały domek z cegły - chociaŜ wiedziałam równieŜ, Ŝe nigdy tam nie byłam. To był główny powód, dla którego chciałam jechać do Paoli. Bo skąd te dziwaczne sny o dzieciach z kartonu mleka? PrzecieŜ nigdy nie śniły mi się Ŝadne niesamowitości. Miewam najzwyklejsze sny o tym, jak pojawiam się w szkole bez ubrania albo dajemy sobie buzi z Brendanem Fraserem. - Hej, hej? Zamrugałam oczami. Ruth stała przede mną, machając mi dłonią przed oczami. - BoŜe - powiedziała, opuszczając rękę. - Co się z tobą dzieje? Na pewno wszystko w porządku? - W porządku - odparłam odruchowo. Najśmieszniejsze w tym wszystkim, Ŝe naprawdę wydawało mi się, Ŝe w porządku. Wtedy jeszcze tak.

6 Odsiadkowiczów pilnuje zwykle najmłodszy staŜem członek grona pedagogicznego. W tym roku padło na panią Clemmings, nową nauczycielkę sztuki. Nie mam jakichś seksistowskich uprzedzeń, ale to chyba było drobne nieporozumienie. Pani Clemmings jest ledwie mojego wzrostu i na pewno nie waŜy więcej ode mnie. Poza tym, w przeciwieństwie do mnie, pani Clemmings z pewnością nie trenuje kick boxingu. Ale oto rzucono ją w paszczę lwa, powierzając zadanie pilnowania potęŜnie zbudowanych piłkarzy i niedopuszczania do bójek. To śmieszne. Trenera Albrighta mogłam sobie wyobrazić w tej roli. Trener Albright byłby w stanie nad nimi zapanować. Ale pani Clemmings? Mogła najwyŜej zagrozić rozrabiakom, Ŝe na nich doniesie. Dostaliby dodatkową odsiadkę i tyle. A pani Clemmings jeszcze dłuŜej musiałaby na nich uwaŜać. To było chore. ToteŜ nie zdziwiłam się zbytnio, kiedy poprosiła mnie o pomoc. Na samym początku odsiadki zawołała mnie i powiedziała swoim piskliwym, dziewczęcym głosikiem: - Jessico, muszę z tobą porozmawiać. Najpierw nie miałam pojęcia, o co jej moŜe chodzić. Och, no dobrze, przyznaję: przemknęło mi przez myśl, Ŝe zostanę zwolniona z odsiadki do końca semestru, ze względu na dobre zachowanie. Bo ja naprawdę zachowuję się jak aniołeczek... w kaŜdym razie na odsiadce. A nie dałoby się tego powiedzieć o moich towarzyszach niedoli. W pewnym sensie o to właśnie chodziło. - Wiesz, ci na „W” - szepnęła. Spojrzałam na nią, nie bardzo wiedząc, do czego zmierza. - Ci na „W”, pani Clemmings? A ona: - Tak, w tylnym rzędzie. Wskazała na widownię w audytorium. Dopiero wtedy pojęłam. Oczywiście. Ci na „W - Wszyscy odsiadkowicze muszą siedzieć według kolejności alfabetycznej, a chłopcy w ostatnim rzędzie - na „W” - mają skłonność do nieco Ŝywiołowych zachowań. Byli niespokojni podczas prób West side story, hałaśliwi podczas Romea i Julii i zwyczajnie niegrzeczni podczas Naszego miasta. Obecnie kółko dramatyczne wystawiało Endgame i pani Clemmings obawiała się otwartej rebelii. - Przepraszam, Ŝe cię o to proszę, Jessico - powiedziała, wpatrując się we mnie wielkimi błękitnymi oczami - ale jesteś tutaj jedyną dziewczyną, a niejednokrotnie

zauwaŜyłam, Ŝe silny wpływ kobiety w grupie o zdecydowanej przewadze testosteronu zwykle przyczynia się do złagodzenia pewnych... - W porządku - powiedziałam, nie zastanawiając się długo. Pani Clemmings zdziwiła się, a potem odetchnęła z ulgą. - Naprawdę? Naprawdę, Jessico? Nie miałabyś nic przeciwko temu? - Nie. Nie mam nic przeciwko temu. Wcale nie. - Och - westchnęła, kładąc rękę na sercu. - Och, tak się cieszę. Jeśli zatem mogę cię prosić, to usiądź między Robem Wilkinsem a tym chłopcem, Wendellem... Nie wierzyłam własnym uszom. Czasami budzisz się rano i, dobra, moŜe śniło ci się coś kretyńskiego, ale potem los zaczyna się do ciebie uśmiechać. Ot tak. Wróciłam do swojego krzesła w rzędzie „M”, wzięłam flet i plecak i przepchnęłam się wzdłuŜ rzędu ,W” do miejsca między Robem a Hankiem. Towarzyszyła mi kocia muzyka - aŜ opiekunka kółka dramatycznego 'odwróciła się, Ŝeby nas uciszyć - a niektórzy chłopcy nie raczyli cofnąć nóg, kiedy przechodziłam. Zmusiłam ich jednak do tego, kopiąc mocno w golenie. To ich skłoniło do uprzejmości, i owszem. Jesteśmy zobowiązani zachowywać odstęp jednego krzesła, więc kaŜdy, począwszy od Roba Wilkinsa, musiał się podnieść i przesunąć. Tylko Rob zrobił to bez szemrania. Podniósł skórzaną kurtkę - nie miał nic innego, Ŝadnych ksiąŜek, torby, nic, z wyjątkiem powieści szpiegowskiej w miękkich okładkach, wystającej z tylnej kieszeni dŜinsów - i usiadł krzesło dalej, obserwując mnie niebieskimi oczami, podczas gdy układałam swoje rzeczy pod siedzeniem. - Witaj w piekle - powiedział, kiedy się wyprostowałam. Posłałam mu swój najpiękniejszy uśmiech. Chłopak siedzący dalej zauwaŜył to i złapał się za krocze. Rob spojrzał na niego i powiedział: - JuŜ nie Ŝyjesz, Wylie. - Cisza - syknęła pani Clemmings, klaszcząc w dłonie. - Usłyszę jeszcze jedno słowo, a wszyscy dostaniecie dodatkowy tydzień. Umilkliśmy. Wyciągnęłam ksiąŜkę do geometrii i zabrałam się za pracę domową zadaną na weekend. Usiłowałam nie zwracać uwagi, Ŝe Rob niczym się nie zajmuje. Po prostu siedział, oglądając próbę przedstawienia. Chłopak po mojej lewej stronie, Hank Wendell, robił piłkę z papieru. Zamiast taśmy uŜywał śliny. śaden z chłopców w rzędzie „W nie wydawał się specjalnie poruszony - albo onieśmielony - moją obecnością.

Potem nagle Rob pochylił się i wyjął mi zeszyt i długopis z ręki. Popatrzył na moją pracę domową, skinął głową i przewrócił kartkę. Potem napisał coś i oddał mi zeszyt. Przeczytałam: Czy złapał was wczoraj deszcz?

Spojrzałam w kierunku pani Clemmings. Nie jestem pewna, czy wolno podczas odsiadki porozumiewać się na piśmie. Nigdy nie słyszałam, Ŝeby ktoś to robił. Pani Clemmings nie zwracała jednak na nas uwagi. Przyglądała się Claire Lippman odgrywającej przeraźliwie nudny monolog z wnętrza wielkiego pojemnika na śmiecie. Napisałam: Tak i przekazałam mu zeszyt. Nic szczególnie błyskotliwego. Ale co właściwie miałam napisać? Znowu coś naskrobał i podał mi zeszyt. Przeczytałam: Mówiłem. MoŜe byś się pozbyła grubej' dziewczyny i przejechała ze mną, jak wyjdziemy?

Jezu Chryste. Umawiał się ze mną na randkę. Coś w tym rodzaju. A poza tym obraŜał moją najlepszą przyjaciółkę. Jesteś opóźniony w rozwoju, czy jak? napisałam. - Ta gruba dziewczyna jest przypadkiem moją najlepszą przyjaciółką. Chyba mu się to spodobało. Gryzmolił przez dłuŜszą chwilę. Napisał: Jezu, przepraszam. Nie miałem pojęcia, Ŝe jesteś taka wraŜliwa. Pozwól, Ŝe ujmę to inaczej. Czy nie zechciałabyś zasugerować swojej mocno podatnej na ziemską grawitację przyjaciółce, Ŝeby pojechała sama, i udać się ze mną na przejaŜdŜkę? Napisałam: Jest piątek, palancie. Co ty sobie wyobraŜasz, Ŝe nie mam Ŝadnych planów? Taksie składa, Ŝe mam chłopaka.

Obawiałam się, Ŝe wzmianka o chłopaku moŜe się wydać naciągana, ale chyba to przełknął. Odpisał: Doprawdy? Dobra, załoŜę się, Ŝe twój chłopak nie składa w stodole harleya 64.

Harleya 64? Palce tak mi drŜały, Ŝe ledwie byłam w stanie trzymać długopis. Mój chłopak nie ma stodoły. Jego tata

- skoro juŜ wymyśliłam sobie chłopaka, uznałam,

Ŝe naleŜy stworzyć mu stosowny wizerunek - jest prawnikiem. Rob napisał: No to co? Chrzań go. Chodź się przejechać.

Właśnie wtedy Hank Wendell pochylił się i zawołał: - Wylie. Wylie? Greg Wylie, siedzący z drugiej strony Roba, odwrócił się: - Odczep się, Wendell. - Wy obaj - syknęłam przez zaciśnięte zęby - zamknijcie się lepiej, zanim Clemmings się wami zajmie. Hank cisnął papierową kulką w Wyliego. Rob wystawił rękę i złapał kurtkę w locie.

- Słyszałeś damę - powiedział z groźbą w głosie. - Siedź cicho. Wylie i Wendell zapadli się na swoich siedzeniach. Rany. Pani Clemmings miała rację. Zdumiewające, ile moŜe zdziałać odrobina estrogenu. W porządku. Pod jednym warunkiem.

Odpisał: śadnych warunków i podkreślił to grubą krechą. Napisałam duŜymi, drukowanymi literami: W takim razie nie jadę. Widział, co piszę. Zabrał mi zeszyt, lekko zniecierpliwiony, i napisał: No, dobrze. O co chodzi?

W rezultacie, niecałą godzinę później, zmierzaliśmy w stronę Paoli.

7 Zgadza się. Przyznaję. Tutaj, na papierze, w oficjalnym oświadczeniu. Chcecie wyznań? Chcecie, Ŝebym mówiła prawdę? Dobrze. Oto ona: Lubię szybką jazdę. Naprawdę szybką. Nie wiem, na czym to polega. Nigdy nic bałam się prędkości. Kiedy jechaliśmy do Chicago, w odwiedziny do babci, i tata wyciągał sto dwadzieścia, usiłując wyprzedzić furgonetkę, wszyscy w samochodzie wołali: „Zwolnij! Zwolnij!” Ale nie ja. Ja wrzeszczałam zawsze: „Szybciej! Szybciej!” Tak było od dziecka. Pamiętam, Ŝe na wiejskich jarmarkach, na które jeździliśmy kiedyś (zanim zostały uznane za zbyt „wsiowe”), na wszystkich szybkich urządzeniach młynach diabelskich, superszybkiej kolejce górskiej - bawiłam się sama, bo moi bracia się bali. A ja pędziłam siedemdziesiąt, osiemdziesiąt, sto dwadzieścia na godzinę. I jeszcze mi było mało. A oto, co odkryłam, kiedy tamtego dnia pojechałam z Robem na motocyklu: Rob teŜ lubił jeździć szybko. Był ostroŜny. Dał mi zapasowy kask, który trzymał w skrytce z tyłu. W mieście przestrzegał wszystkich przepisów ruchu. Kiedy jednak je opuściliśmy... Byłam w niebie. Nie przesadzam. Oczywiście, to mogło wynikać częściowo z tego, Ŝe obejmowałam rękami tego fantastycznego chłopaka. Rob ma mięśnie brzucha twarde jak kamień. Wiem, bo trzymałam go mocno, a pod skórzaną kurtką miał tylko T - shirt. Rob był w moim typie. Lubił ryzyko. To nie znaczy, Ŝe szosa była zapchana samochodami. Jechaliśmy wiejskimi drogami, wśród pól kukurydzy. Nie wydaje mi się, Ŝebyśmy mijali jakiś wóz, dopóki nie wjechaliśmy do Paoli. Co moŜna powiedzieć o Paoli? Co chcielibyście wiedzieć? Interesuje was, jak to się zaczęło? Pewnie tak. Dobra, powiem wam. Zaczęło się w Paoli. Paoli, Indiana. Paoli wygląda dokładnie tak samo jak kaŜde inne małe miasteczko w Indianie. Ma rynek z budynkiem sądu, jedno kino, sklep dla młodych par, bibliotekę. Przypuszczam, Ŝe jest tam równieŜ szkoła podstawowa i średnia, a takŜe fabryka opon gumowych, chociaŜ tego nie widziałam.

Wiem jednak, Ŝe jest tam około dziesięciu kościołów. Poprosiłam Roba, Ŝeby skręcił przy jednym z nich - nie potrafię wyjaśnić, skąd wiedziałam, Ŝe to ten właściwy - i nagle znaleźliśmy się na wysadzanej drzewami uliczce z mojego snu. Dwie przecznice dalej był znajomy domek z cegły. Klepnęłam Roba po ramieniu. Podjechał do krawęŜnika i wyłączył silnik. Siedzieliśmy tak, a ja patrzyłam na ten dom. To był domek ze snu. Dokładnie ten sam. Z zaniedbanym trawnikiem, czarną skrzynką na listy bez nazwiska, oknami o starannie zasuniętych roletach. Im dłuŜej mu się przyglądałam, tym bardziej nabierałam pewności, Ŝe z tyłu, na podwórku, jest stara zardzewiała huśtawka i brodzik dla dzieci, popękany i brudny od trzymania na dworze przez okrągły rok. Dom był ładny. Mały, ale przyjemny. W skromnym, ale sympatycznym otoczeniu. Ktoś niedaleko grillował w ogrodzie burgery na obiad. Z daleka dobiegały głosy bawiących się dzieci. - No dobrze - odezwał się Rob po dłuŜszej chwili milczenia. - To dom twojego chłopaka? - Szsz - syknęłam. Ktoś szedł w naszą stronę. Ktoś niewysoki. Szedł, ciągnąc za sobą dŜinsową kurtkę. ZbliŜywszy się do nas, skręcił raptownie na trawnik przy małym domku. Ściągnęłam poŜyczony od Roba kask. Nie, wzrok nie płatał mi figli. To był Sean Patrick O'Hanahan, zdecydowanie tak. Starszy od dziecka z kartonu mleka o jakieś pięć czy sześć lat. Ale to był on. Z całą pewnością. Nie wiem, dlaczego zachowałam się właśnie tak. Nigdy w Ŝyciu nie byłam w podobnej sytuacji. Zeskoczyłam z motocykla, przeszłam przez ulicę i powiedziałam: - Sean. Tak po prostu. Nic krzyknęłam ani nic. Po prostu wymówiłam jego imię. Odwrócił się. Zbladł. Zbladł, zanim jeszcze na mnie spojrzał. Przysięgam. Miał jakieś dwanaście lat. Niski jak na swój wiek, ale i tak niŜszy ode mnie zaledwie o pół głowy. Rude włosy pod czapką z daszkiem. Teraz, kiedy tak zbladł, na jego nosie wystąpiły wyraźne piegi. Miał niebieskie oczy. Zwęziły się w szparki, kiedy łypnął na mnie, a następnie przeniósł wzrok na Roba za moimi plecami.

- Nie wiem, o czym mówisz - powiedział. Nie krzyczał, mówił normalnie, tak jak ja przedtem. W jego dziecinnym głosie wyczułam strach. Podeszłam jeszcze parę kroków i zatrzymałam się. Chłopiec wyglądał tak, jakby chciał rzucić się do ucieczki. - Aha - powiedziałam. - A więc nie nazywasz się Sean? - Nie - potwierdził chłopiec nadąsanym głosem. Właśnie tak mówią dzieci, kiedy się boją, ale nie chcą tego okazać. - Nazywam się Sam. Potrząsnęłam głową. - O, nie. Nazywasz się Sean. Sean Patrick O'Hanahan. W porządku, Sean. MoŜesz mi ufać. Jestem tu, Ŝeby ci pomóc. Pomogę ci wrócić do domu. Oto, co nastąpiło w chwilę potem: Chłopiec zbladł jeszcze bardziej, a jego ciało zamieniło się w coś w rodzaju galarety. Rzucił dŜinsową kurtkę, jakby nagle zrobiła się za cięŜka, jakby nie mógł jej utrzymać. Palce mu drŜały. Potem rzucił się na mnie. Nie wiem, czego się spodziewałam. Ze mnie uściska? Ze będzie uszczęśliwiony, wdzięczny za odnalezienie? Ze rzuci się w moje ramiona i ucałuje serdecznie? Nie zrobił tego jednak. Złapał mnie za nadgarstek - dodam, Ŝe dosyć boleśnie - i wysyczał: - Nikomu nie mów. Nikomu nie mów, Ŝe mnie widziałaś, rozumiesz? Nie rozumiałam. Jego reakcja zupełnie mnie zaskoczyła. Co innego, gdybym dotarła do Paoli i odkryła, Ŝe dom, o którym śniłam, w ogóle nie istnieje. Ale istniał. I w dodatku przed tym domem spotkałam dzieciaka z kartonu z mlekiem. Dałabym głowę, Ŝe to on. Tyle Ŝe, z jakiegoś powodu, dzieciak twierdził, Ŝe jest kimś innym. - Nie jestem Sean Patrick O'Hanahan - szepnął głosem, w którym brzmiał gniew i strach. - Więc moŜe zostaw mnie w spokoju, słyszysz? MoŜesz po prostu odjechać. I nigdy nie wracaj. W tej chwili otworzyły się drzwi małego domku i kobiecy głos zawołał ostro: - Sam! Chłopiec puścił mnie natychmiast. - JuŜ idę - zawołał głosem równie drŜącym jak jego ręce. Rzucił mi jeszcze jedno wściekłe, przeraŜone spojrzenie, schylając się po kurtkę leŜącą na trawie. Potem wbiegł do domu i zatrzasnął drzwi.

Stałam na chodniku i gapiłam się na domek. Słyszałam ptaki oraz dzieci, które bawiły się gdzieś w pobliŜu. Nadal czułam zapach burgerów, teraz mieszała się z nim woń świeŜo skoszonej trawy. Wewnątrz domu nie zauwaŜyłam Ŝadnego ruchu. Rolety nie drgnęły. Kompletny spokój. A jednak wszystko - całe moje Ŝycie - zmieniło się raz na zawsze. Dlatego, Ŝe ten chłopiec był Seanem Patrickiem O'Hanahanem. Nie miałam co do tego Ŝadnych wątpliwości. Ten chłopiec to Sean Patrick O'Hanahan. I działo się z nim coś złego. - Trochę dla ciebie za młody - usłyszałam głos za plecami - nie sądzisz? Odwróciłam się. Rob nadal siedział na motocyklu. Zdjął kask, patrząc na mnie z doskonale obojętnym wyrazem twarzy. - Wszystko się moŜe zdarzyć - ciągnął, wzruszając ramionami. - Jednak nie podejrzewałbym cię o obsesję na punkcie jakiegoś skaucika. Pewnie powinnam mu była powiedzieć. Pewnie powinnam była powiedzieć, nie zastanawiając się: „Słuchaj, widziałam tego dzieciaka na pudełku z mlekiem. Chodźmy na policję”. Milczałam jednak. Nie powiedziałam ani słowa. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie miałam pojęcia, co zrobić. Nie rozumiałam, co się ze mną dzieje. - W porządku - odezwał się Rob. - MoŜemy tu stać przez całą noc, jeśli masz ochotę. Ale zapach burgerów zaostrza mi apetyt. MoŜe byśmy tak coś zjedli? Po raz ostatni spojrzałam na mały ceglany domek. Sean - pomyślałam - wiem, Ŝe tam jesteś. Co oni z tobą zrobili, Ŝe tak się boisz przyznać do własnego imienia? - Mastriani - Rob przywołał mnie do rzeczywistości. Odwróciłam się i wsiadłam na motocykl. Nie pytał mnie o nic. Podał mi kask, włoŜył swój, poczekał, aŜ powiem, Ŝe jestem gotowa, a potem nacisnął pedał gazu. Wyjechaliśmy z Paoli. Dopiero kiedy przekroczyliśmy setkę, odŜyłam. Trudno, Ŝeby maniaczka prędkości jechała w takich warunkach z nosem na kwintę. W porządku, przekonywałam samą siebie. Wiesz, co masz robić. Wiesz, co masz robić. Więc kiedy zatrzymaliśmy się na koniec przed barem, który Rob miał na myśli ulubione miejsce motocyklistów o nazwie Chick, zawsze chciałam tu wstąpić, bo co roku je

mijamy w drodze na wysypisko, kiedy wyrzucamy choinkę, tylko mama mi nie pozwala zrobiłam to. Podeszłam do automatu telefonicznego przy damskiej toalecie i wykręciłam ten numer. - 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń. - Kobiecy głos odezwał się niemal natychmiast. - Tu Rosemary. W czym mogę pomóc? Musiałam zatkać drugie ucho, bo John Cougar Mellencamp ryczał z szafy grającej tak, Ŝe niewiele słyszałam. - Cześć, Rosemary - krzyknęłam. - Mówi Jess. - Cześć, Jess - odparła Rosemary. Jej głos brzmiał tak jakby naleŜał do czarnoskórej kobiety. Co prawda nie znam nikogo tej rasy - w moim mieście nie ma czarnej ludności - ale widziałam ich na filmach i w telewizji. Dlatego tak mi się wydawało. Rosemary sprawiała wraŜenie starszej, czarnoskórej kobiety. - Ledwo cię słyszę. - Taak - powiedziałam. - Przykro mi. Jestem w... eee, barze. Rosemary nie wydawała się poruszona tą informacją. Z drugiej strony, skąd miała wiedzieć w jakim barze i Ŝe mam tylko szesnaście lat? - Co mogę dzisiaj dla ciebie zrobić, Jessico? - zapytała Rosemary. - No, cóŜ - powiedziałam. Odetchnęłam głęboko. - Posłuchaj, Rosemary - powiedziałam. - To zabrzmi dziwnie, ale chodzi o tego chłopca, Seana Patricka O'Hanahana. Umieściliście go na opakowaniu mleka. Tak się składa, Ŝe wiem, gdzie on jest. - Podałam jej adres. Rosemary mruczała: - Uhu, uhu, uhu. Potem powiedziała: - Kochanie, czy jesteś... Rob mnie zawołał. Popatrzyłam w jego stronę. Podniósł do góry dwa czerwone, plastikowe koszyczki. Odebrał nasze burgery. Rzuciłam w słuchawkę: - Rosemary, muszę iść. Tylko jeszcze szybciutko. Ta Olivia Marie D'Amato. Znajdziecie ją w... - Podałam jej dokładny adres w New Jersey, razem z kodem, na wszelki wypadek. - Dobrze? Muszę iść. Cześć! Odwiesiłam słuchawkę. To dziwne, ale poczułam ulgę. Jakbym zrzuciła z siebie ogromny cięŜar. Czy to nie zdumiewające? Sean przecieŜ prosił, Ŝebym nikomu nie mówiła.

Prosił? On mnie błagał. No tak, ale z drugiej strony, nie wyglądał na szczęśliwe dziecko. Przypomniałam sobie jego spojrzenie, przeraŜone i wściekłe. Byłam pewna, Ŝe jego obecni opiekunowie źle go traktują. Niby dlaczego zmuszają go do kłamstwa? A jego rodzice? Powinien wiedzieć, Ŝe za nim tęsknią. Powinien zdawać sobie sprawę, Ŝe dokładają wszelkich starań, by go odnaleźć. Musiałam zadzwonić do agencji. Postąpiłam właściwie. Inaczej nie czułabym chyba takiego zadowolenia? Potem było bardzo miło. Rob, jak się okazało, miał sporo przyjaciół u Chicka. Wszyscy byli od niego sporo starsi, na ogół długowłosi i mocno wytatuowani. Na tatuaŜach widniały takie rzeczy, jak 31.1.68, co jak pamiętałam z lekcji wiedzy o świecie, odpowiada dacie ofensywy Tet podczas wojny w Wietnamie. Pamiętałam równieŜ, Ŝe dostaliśmy wtedy nieźle w kość i straciliśmy zapał do walki. Przyjaciele Roba wydawali się dziwnie zaskoczeni moim widokiem - chociaŜ zachowywali się bardzo grzecznie - co skłoniło mnie do rozwaŜenia dwóch moŜliwości: a) Rob nigdy przedtem nie przyprowadził Ŝadnej dziewczyny do Chicka (mało prawdopodobne) albo teŜ b) przyprowadzał dziewczyny bardziej w typie Aniołów Piekieł - takie jak Teri i Charleen, wysokie blondynki z przesadnym makijaŜem, które nigdy w Ŝyciu nie włoŜyły na siebie niczego z perkalu (bardziej prawdopodobne). MoŜe dlatego za kaŜdym razem, kiedy otwierałam buzię, chłopcy patrzyli po sobie, aŜ w końcu któryś z nich zapytał: „Skąd tyją wytrzasnąłeś?”, na które to pytanie odpowiedziałam sama: „Ze sklepu z dziewczynami”. Wszyscy, z wyjątkiem Teri i Charleen, parsknęli śmiechem. Wróciłam wieczorem do domu radosna jak szczygieł. Uratowałam jedno dziecko moŜe nawet dwoje dzieci, chociaŜ nie było sposobu, Ŝebym udała się do Jersey, sprawdzić, jaka jest sytuacja Olivii D'Amato. W dodatku spędziłam popołudnie i część wieczoru w towarzystwie, wspaniałego chłopaka, który lubi szybką jazdę oraz, o ile się nie mylę, wydaje się lubić równieŜ mnie. Co moŜe być lepszego? Zachowanie tych faktów w tajemnicy przed rodzicami, ot co. Ale niepotrzebnie się obawiałam. W chwili, gdy przestąpiłam próg domu koło dziewiątej - poprosiłam Roba, Ŝeby mnie wysadził na tyle daleko, aby moja rodzina nie usłyszała warkotu motocykla - zorientowałam się, Ŝe nawet nie zauwaŜyli mojej nieobecności. Wprawdzie dzwoniłam od Chicka, aby uprzedzić, Ŝe próba zespołu się

przeciąga, ale nikt nie odebrał. Kiedy weszłam, przekonałam się, dlaczego. Mama i tata kłócili się zaŜarcie. O Douglasa. Jak zwykle. - On nie jest jeszcze gotowy! - wrzeszczała mama. - Im później to nastąpi - mówił tata - tym będzie mu trudniej. Musi zacząć teraz. - Chcesz, Ŝeby znowu spróbował? - zapytała mama. - O to ci chodzi, Joe? - Oczywiście, Ŝe nie - odparł tata. - Ale teraz jest inaczej. Bierze leki. Toni, uwaŜam, Ŝe tak będzie lepiej dla niego. Musi wyjść z domu. Teraz nie robi nic, poza tym, Ŝe leŜy tam na górze i czyta komiksy. - A ty uwaŜasz, Ŝe cięŜka harówa w restauracyjnej kuchni go z tego wyleczy? - mama mówiła bardzo sarkastycznym tonem. - Musi zacząć wychodzić - stwierdził tata stanowczo - I musi zacząć na siebie zarabiać. - On jest chory! - On zawsze będzie chory, Toni - powiedział tata. - Ale teraz jest pod opieką lekarza. Kuracja przynosi efekty. Lekarz twierdzi, Ŝe dopóki bierze lekarstwa, nie ma powodu, Ŝeby... - zauwaŜył mnie w drzwiach i przerwał. - Czego chcesz? - zapytał, i wcale nie zabrzmiało to niegrzecznie. - Zjem płatki - powiedziałam. - Przepraszam, Ŝe nie byłam na obiedzie. Tata machnął ręką, jakby mówił, „och, niewaŜne”. Wyciągnęłam pudełko płatków i miseczkę. - Nie jest jeszcze gotowy - upierała się mama. - Toni - powiedział tata. - On nie moŜe wiecznie siedzieć w swoim pokoju. PrzecieŜ, na Boga, on ma dwadzieścia lat. Musi zacząć wychodzić, spotykać się z ludźmi w swoim wieku... - Tak, i w tej kuchni w Mastrianim będzie mu dobrze. Nareszcie będzie „wychodził” w głosie mamy znów zabrzmiał sarkazm. - Tak - upierał się tata. - Będzie z młodzieŜą w swoim wieku. Znasz personel. Będą dla niego mili. Mama parsknęła. Jadłam płatki, udając, Ŝe interesuje mnie niezmiernie tylna ścianka kartonu od mleka, ale tak naprawdę słuchałam z uwagą ich rozmowy. - Zaraz pewnie będziesz chciał go posłać do jednego z tych ośrodków opieki powiedziała mama. - No, cóŜ, Toni - odparł ojciec - to wcale nie taki zły pomysł. Poznałby innych młodych ludzi, którzy mają takie same problemy, dowiedziałby się, Ŝe nie on jeden...

- Nie podoba mi się to - ucięła mama. - Mówię ci, to mi się nie podoba. - Jasne, Ŝe to ci się nie podoba, Toni. Chciałabyś go trzymać pod kloszem. Ale tak nie wolno, Toni. Nie moŜesz go wiecznie chronić. I nie moŜesz wiecznie go pilnować. Jeśli będzie chciał to zrobić jeszcze raz, znajdzie sposób, choćbyś nie wiem jak na niego uwaŜała. - Tata ma rację - powiedziałam z pełnymi ustami. Mama spojrzała na mnie ze złością. - Czy nie masz się gdzie podziać w tym domu, młoda osobo? Nie miałam, ale postanowiłam iść do swojego pokoju poćwiczyć. Nikomu nie przyszło do głowy zapytać mnie, dlaczego ćwiczę, skoro - podobno - właśnie wróciłam z wyjątkowo długiej próby. Taka właśnie jest moja rodzina. Nie tylko Claire Lippman słyszy, jak gram. Ruth teŜ mnie słyszy. Ledwie skończyłam, zadzwonił telefon. To była Ruth, chciała mnie wypytać o przejaŜdŜkę na motocyklu. - Było fajnie - powiedziałam, czyszcząc flet miękką szmatką. - Fajnie? - powtórzyła Ruth. - Fajnie? Co robiłaś? Gdzie byłaś? - Tylko przejechałam się kawałek - zapewniłam. Nie wiem dlaczego, ale nie mogłam się zdobyć na to, Ŝeby opowiedzieć Ruth o Seanie. Nawet Robowi nie byłam w stanie o tym opowiedzieć. Na jego uporczywe pytania, odparłam w końcu: „To mój radca prawny, w porządku?”, co wzbudziło entuzjazm jego kumpli. - Przejechałaś się tylko? - zapytała Ruth podejrzliwie. - Dokąd to? Do Chicago? - Nie. Tu, niedaleko. Potem pojechaliśmy do Chicka. - Chicka? - Ruth była bliska wybuchu. - To jest bar. Bar motocyklowy. - Tak - zgodziłam się. - Nie legitymowali cię? - Nie - powiedziałam. Nikt mnie nie legitymował, bo barman jest znajomym Roba. - Piłaś coś? - Oczywiście, Ŝe nie. - A on? - Rany, Ruth. Naprawdę myślisz, Ŝe wsiadłabym na motocykl z facetem, który pil alkohol? Wypiliśmy wodę mineralną. - Ach, tak. Pocałował cię? Nie odpowiedziałam. Rozkładałam flet na części, wkładając je do maleńkich, wyłoŜonych aksamitem przegródek w futerale. - Jeju - sapnęła Ruth. - Zrobił to. Nie mogę uwierzyć, Ŝe cię pocałował. Z języczkiem? - Z przykrością stwierdzam, Ŝe nie.

- O, mój BoŜe - powiedziała Ruth. - No, to juŜ chyba lepiej. Nie powinnaś pozwalać, Ŝeby cię całował z języczkiem na pierwszej randce. Mógłby pomyśleć, Ŝe jesteś łatwa. To jak, spotkacie się znowu? - MoŜe w przyszłym tygodniu - powiedziałam wymijająco. Nie wspomniał ani słowem, co teraz dopiero sobie uświadomiłam, Ŝe chciałby się ze mną jeszcze raz spotkać. Co to mogło znaczyć? Nie podobałam mu się? A moŜe teraz ja powinnam go gdzieś zaprosić? Nigdy przedtem z nikim się nie umawiałam, nie bardzo wiedziałam, jakie są zasady. Nie było sensu pytać o to Ruth. Ona orientowała się w tych sprawach jeszcze gorzej ode mnie. - Ciągle nie mogę uwierzyć - ciągnęła Ruth - Ŝe spotykasz się z wieśniakiem. - Ale z ciebie snobka - odcięłam się. - Jakie to ma znaczenie. Jest zupełnie w porządku. I wie wszystko o motocyklach. - Ale nie wybiera się do college'u, co? Potem, jak skończy szkołę? - Nie. Zamierza pracować w warsztacie wuja. - Rany - powiedziała Ruth. - Myślę, Ŝe nic się nie stanie, jeśli wykorzystasz go do uprawiania seksu i darmowych przejaŜdŜek na motocyklu. - Muszę juŜ kończyć, Ruth. - W porządku. Pracujesz jutro? - Jak dwa razy dwa jest cztery. - Dobra. Rany. Nie mogę uwierzyć, Ŝe cię pocałował. Ja teŜ nie mogłam uwierzyć. Ale tego Ruth nie powiedziałam. Prawdę mówiąc, o mało nie spadłam z motocykla, kiedy to zrobił - tak mnie to zaskoczyło. To, Ŝe tyle siedzę w szkole za karę, nie znaczy, Ŝe mam doświadczenie. Mam nadzieję, Ŝe się nie zorientował.

8 W kaŜdą sobotę i większość niedziel po powrocie z kościoła pracuję w którejś z restauracji taty. Tak samo Michael. Douglas teŜ to robił, zanim pojechał do college'u i zachorował. Przypuszczam, Ŝe wszystkie dzieci, których rodzice są właścicielami restauracji, muszą pracować w tych restauracjach, prędzej czy później. To ma nas zapoznać z etyką pracy, tak Ŝebyśmy nie myśleli, Ŝe w Ŝyciu dostaniemy wszystko podane na talerzu. Zamiast tego, sami zajmujemy się talerzami. Potrawami. Bufetem z podgrzewanymi daniami. Kasą. Zeszytem rezerwacji. Wymieńcie, co wam przyjdzie do głowy, a jeśli ma to coś wspólnego z pracą w restauracji, na pewno mam w tym doświadczenie. Ale akurat w tę sobotę obsługiwanie kasy jakoś mi nie szło, więc Pat, kierownik, zatrudnił mnie przy zbieraniu brudnych talerzy ze stołu. Rany, miałam o czym myśleć. Nie, nie o Robie Wilkinsie. Chodzi o to, Ŝe kiedy obudziłam się tego ranka, wiedziałam, gdzie jest Hadley Grant i Timothy Jonas Mills. Mama wyrzuciła stary karton po mleku, ten z Seanem Patrickiem i Olivia Marie, i kupiła następny. A ja wiedziałam, gdzie znajdują się zaginione dzieci z tego nowego. To mnie wytrącało z równowagi. Skąd u licha brały się te sny? Jak moŜna obudzić się rano i mieć w głowie informacje o zupełnie obcych dzieciach? Z początku nie zamierzałam znowu dzwonić. JuŜ za pierwszym razem to było denerwujące. Ale drugi raz - to przesada. Nie miałam pojęcia, czy dane, które przekazałam Rosemary, odpowiadały prawdzie. A jeśli okazały się kompletnie wyssane z palca? A jeśli, jakimś cudem, to jednak nie był Sean Patrick O'Hanahan? A jeśli to był zupełnie przypadkowy dzieciak, a ja napędziłam mu nieprzytomnego stracha... Nie, to był on. Pamiętałam, jak zbladł pod piegami. To z pewnością był Sean. A jeśli nie myliłam się co do Seana... Podczas pierwszej przerwy dopadłam telefonu przy damskiej toalecie. Musiałam czekać na połączenie z 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń. Nie mogłam uwierzyć, Ŝe kaŜą mi czekać. Ilu ludzi mogło do nich dzwonić w sobotę po południu? Rany. Miałam tylko pięć minut przerwy, a nawet nie zajrzałam do łazienki. Minuty mijały i jakaś rodzina usiadła przy stoliku, którego jeszcze nie uprzątnęłam. Siedzieli, układając puste szklanki i brudne talerze w duŜy, chwiejny stos. Na Boga, ludzie nie wiedzą, co czynią. Wreszcie w słuchawce odezwał się kobiecy głos. Zapytałam:

- Rosemary? - Nie - odparła kobieta, jak mi się wydawało biała, pochodząca z południa. - Rosemary dzisiaj nie pracuje. Mówi Judith. W czym mogę pomóc? Ja na to: - Och, mam wraŜenie, Ŝe wiem, gdzie są te dzieci. Hadley Grant i Timothy Jonas Mills. - Tak? - spytała Judith podejrzliwie. - Tak - odparłam. Rodzina przy zastawionym brudnymi naczyniami stole posyłała dokoła gniewne spojrzenia. Jedno z dzieci usiłowało wypić resztkę lodów z pucharka. Posłuchaj, Hadley jest w... - podałam dokładny adres na Florydzie - ...a Timothy jest w Kansas. - Podałam ulicę. - Zapisałaś wszystko? - Przepraszam - powiedziała Judith. - Czy jesteś... - Niestety, muszę juŜ iść - przerwałam jej i odwiesiłam słuchawkę, bo rodzina zaczęła tymczasem przekładać brudne talerze na stolik obok, który właśnie się zwolnił. Poza tym bałam się, Ŝe Judith zaraz nakrzyczy na mnie z powodu Seana i Olivii, a to mi nie było potrzebne do szczęścia. Po tej rozmowie czułam się jednak lepiej. Podobnie jak wczoraj. Miałam wraŜenie, Ŝe pozbyłam się jakiegoś cięŜaru. Przynajmniej do chwili, kiedy Pat oświadczył mi, Ŝe nie będę więcej sprzątać ze stołów, tylko zmywać naczynia na zapleczu. Reszta weekendu minęła spokojnie. W sobotę wieczorem przyszła Ruth i tym razem nawet przyniosła wiolonczelę. Zagrałyśmy koncert, a potem oglądałyśmy film na wideo. Mike zajrzał na chwilę i zaczął wykpiwać nasze upodobania co do filmów. Ruth lubi tylko takie, w których brzydkie kaczątko zamienia się w łabędzia, na przykład jak w Pretty Woman, kiedy Julia Roberts kupuje te wszystkie eleganckie ciuchy i tak dalej. Mnie podobają się raczej filmy z wybuchami. Jest bardzo niewiele filmów, które spełniają oba warunki. Point of No Return z Bridget Fondą naleŜy do nielicznych wyjątków. Oglądałyśmy go chyba z dziewięć razy. Wpadł teŜ Douglas, na parę minut, w drodze do kuchni, gdzie chciał zanieść parę miseczek i kubków, które od paru tygodni trzymał w swoim pokoju. Przez chwilę oglądał film, ale potem mama go złapała i zaczęła wypytywać, czy się dobrze czuje. Musiał więc pobiec do siebie na górę, Ŝeby się ukryć.

Mogę przysiąc, Ŝe około jedenastej usłyszałam mruczenie indiany Roba Wilkinsa. Wyjrzałam przez okno, ale nikogo nie było. PoboŜne Ŝyczenia. Pewnie mój brak doświadczenia w całowaniu kompletnie go zniechęcił i juŜ nigdy się ze mną nie umówi. No i dobrze. Jego strata. W niedzielę, po mszy, tata odstawił nas do Mastrianiego, Ŝebyśmy pomogli uporać się z tłumem gości, którzy zwykle wpadają, Ŝeby coś przekąsić między śniadaniem a lunchem. No, w kaŜdym razie mnie i Mike'a. Douglas nie musi chodzić do kościoła. Siedzi sobie w domu i czyta komiksy. Rozumiem, Ŝe jest chory i tak dalej, ale ja teŜ nie miałabym nic przeciwko temu, Ŝeby zostać w domu w niedzielę rano i poczytać komiksy. Albo nawet pooglądać telewizję. Nigdy jednak nie próbowałam popełnić samobójstwa, więc muszę chodzić do kościoła. W dodatku w takiej samej sukience jak moja mama. To chyba wystarczy, Ŝeby dziewczyna straciła wiarę w Boga. Po południu skończyło nam się mleko i mama posłała nas z Mike'em do sklepu po następne. Mike pozwolił mi prowadzić w tamtą stronę, ale w drodze powrotnej nie chciał nawet o tym słyszeć. Nie podoba mu się, Ŝe ograniczenie prędkości traktuję jedynie jako delikatną sugestię. A ja uwaŜam, Ŝe na pustej drodze mogę sobie jeździć tak jak lubię. Niestety Mike - i wasi przyjaciele w wydziale ruchu drogowego, którzy uporczywie odmawiają mi prawa jazdy - jest innego zdania. W sklepie wzięłam karton, na którym były jakieś inne dzieci niŜ te, które juŜ widziałam - w ramach eksperymentu. Termin waŜności upływał za dwa dni, ale poniewaŜ Douglas pochłaniał mleko w dzikim tempie, wiedziałam, Ŝe juŜ następnego dnia trzeba będzie kupić nowe. Douglas potrafi poŜreć całe duŜe pudełko cheerios za jednym zamachem. Zdumiewające, Ŝe nie jest gruby. Zawsze miał wysoki metabolizm, tak jak pan Good - hart. W sklepie spoŜywczym wpadliśmy tez na Claire Lippman. Stała przy czasopismach, czytając „Cosmo”, podczas gdy jej mama grzebała w kukurydzy w dziale warzywnym. Mike wpatrywał się w Claire rozmarzonym wzrokiem przez jakiś czas. W końcu mi się to znudziło, popchnęłam go i powiedziałam: - Idź, odezwij się do niej, na Boga. Mike na to: - Och, dobrze. Ale co mam powiedzieć? - Powiedz, Ŝe nie moŜesz się doczekać, kiedy ją zobaczysz w Endgame. - Co to takiego? - Sztuka. Występuje w niej. Gra Neli. Cały czas musi siedzieć w plastikowym pojemniku na śmiecie. Mike spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Skąd wiesz? Odkąd to naleŜysz do kółka teatralnego? Uświadomiłam sobie, Ŝe popełniłam błąd. Mruknęłam: - Oj, niewaŜne. Chodźmy juŜ. Mike nie ruszył się z miejsca. Gapił się na Claire. - Wiesz - powiedział - i tak by nigdzie ze mną nie poszła. Jakbym ją poprosił. Bo i po co? Nawet nie mam samochodu. - Mogłeś kupić samochód - stwierdziłam - za pieniądze, które zarobiłeś w restauracji. Ale nie. Musiałeś kupić ten głupi skaner. - I drukarkę - dodał Mike. - I... - O, mój BoŜe - przerwałam. Wszystko jedno. Zawsze moŜesz poŜyczyć samochód taty. - Pewnie - powiedział Mike. - Volvo kombi. Fajnie. No, to chodźmy. BoŜe. Nie rozumiem chłopców. Dziwne, Ŝe w ogóle niektórym udaje się oŜenić. Wieczorem, kiedy ćwiczyłam na flecie, wydawało mi się znowu w pewnym momencie, Ŝe słyszę na naszej ulicy warkot silnika. Tym razem, kiedy wyjrzałam z okna, tego, z którego widać całą ulicę, zobaczyłam tylne światła motocykla, daleko na Lumley. Skręcał w ulicę Hunter. To mógł być Rob. Nigdy nie wiadomo. PołoŜyłam się spać uszczęśliwiona. Głupie, jak niewiele czasami potrzeba do szczęścia. Na przykład myśl o tym, Ŝe się komuś podobasz. Okropnie głupie, jeśli wziąć pod uwagę, co się wydarzyło następnego dnia. Jak się wkrótce okazało, powodzenie u chłopców nie było moim największym problemem. Naprawdę miałam większe problemy.

9 Następnego dnia Ruth, jak zwykle, podwiozła mnie do szkoły. Przez cały czas nie mogłam pozbyć się myśli o tych dzieciach. To znaczy o dzieciach z kartonu mleka, które kupiłam poprzedniego wieczoru. Po raz kolejny obudziłam się ze świadomością, Ŝe wiem dokładnie, gdzie ich szukać, włącznie z numerem domu. Dostawałam od tego gęsiej skórki. Tak samo jak w piątek i w sobotę, nie mogłam myśleć o niczym innym. Jak tylko dojechałyśmy do szkoły i udało mi się spławić Ruth, zadzwoniłam pod 1 - 800 - Jeśli Widziałeś - Zadzwoń. Tym razem odebrała Rosemary. - Hej, Rosemary - powiedziałam. - To ja, Jess. Dzwoniłam w piątek, pamiętasz? Rosemary wciągnęła głęboko powietrze. - Jess! - krzyknęła. - Skarbie, gdzie jesteś? Wydało mi się zabawne, Ŝe ktoś, kto pracuje w 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń, chce się dowiedzieć, gdzie ja jestem. Powiedziałam: - No, cóŜ, teraz akurat jestem w szkole. - Szukają cię, skarbie - powiedziała Rosemary. - Czy to ty dzwoniłaś w sobotę? - Tak. Dlaczego? - Nie rozłączaj się - poprosiła Rosemary. - Muszę przekazać słuchawkę kierownikowi. Obiecałam mu to, gdybyś jeszcze zadzwoniła. Zabrzmiał ostatni dzwonek. - Rosemary, chwileczkę, Nie mam czasu. Muszę ci powiedzieć o Jennie Lee Peters i Samancie Travers... - Jess - powtórzyła Rosemary. - Kochanie, chyba nie rozumiesz. Nie czytałaś gazet? Znaleźli ich. Znaleźli Seana i Olivie, dokładnie tam, gdzie wskazałaś. A dzieci, w sprawie których dzwoniłaś w sobotę - teŜ je znaleźli. Chcą się dowiedzieć, skąd wiedziałaś... A więc to był Sean. Mimo wszystko, to był on. Dlaczego chciał mi wmówić, Ŝe nazywa się Sam? Dlaczego tak się przestraszył, kiedy wyjaśniłam, Ŝe próbuję mu pomóc? Na pytanie Rosemary odparłam: - Nie umiem powiedzieć, skąd wiedziałam. Posłuchaj, Rosemary, spóźnię się. Powiem ci tylko... - Daję kierownika, Larry Barnesa - powiedziała Rosemary. - Larry, to ona. Jess. W słuchawce odezwał się męski głos. - Jess? Czy to Jess?

- Proszę posłuchać - powiedziałam. Ogarnął mnie niepokój. PrzecieŜ chciałam tylko pomóc odnaleźć kilkoro zaginionych dzieci. Nie miałam wcale ochoty rozmawiać z Larrym, kierownikiem. - Jennie Lee Peters jest w Escondido, w Kalifornii. - Wyrzuciłam z siebie adres z prędkością karabinu maszynowego. - A Samanta Travers, to trochę dziwne, ale jeśli pojedziecie szosą podmiejską numer 4, tuŜ za Wilmington, w Alabamie, znajdziecie ją koło drzewa, tego drzewa, przy którym jest wielki kamień... - Jess - wtrącił Larry. - To od Jessica, prawda? Czy moŜesz mi podać swoje nazwisko, Jess? Skąd dzwonisz? Zobaczyłam panią Pitt od prac ręcznych. Zmierzała w moją stronę. Pani Pitt nie znosi mnie od czasu, kiedy na jej lekcji wywaliłam jednemu chłopakowi suflet na głowę za to, Ŝe zapytał mnie, jak to jest mieć brata opóźnionego w rozwoju. Pani Pitt doniosłaby na mnie bez wahania. - Muszę lecieć - rzuciłam w słuchawkę i rozłączyłam się. Ale to mi i tak nie pomogło. Pani Pitt warknęła: - Jessico Mastriani, co robisz na korytarzu podczas lekcji? A potem zanotowała moje nazwisko w kapowniku. Dzięki wielkie, pani Pitt. Właśnie tu, w moim oświadczeniu, które, jak rozumiem, pewnego dnia zostanie podane do wiadomości publicznej, pragnę dać wyraz mojej wdzięczności za troskę i zrozumienie, jakie mi pani okazała. Niech cały świat się dowie, jaką wspaniałą jest pani nauczycielką. W porze lunchu poszłam do pana Goodharta, Ŝeby mu powiedzieć, Ŝe zostałam zapisana. Powtórzył całą tę swoją zwykłą gadkę o tym, jak to muszę się więcej przykładać, bo inaczej nigdy nie dostanę się do college'u. Kiedy mi wlepił kolejny tydzień odsiadki dla mojego własnego dobra, zapytałam go, czy ma jakieś gazety, bo muszę przygotować coś na temat bieŜących wydarzeń na historię USA. To było, oczywiście kłamstwo. Chciałam się tylko przekonać, o czym mówiła Rosemary. Pan Goodhart dał mi „USA Today”. Usiadłam w holu za drzwiami i przejrzałam ją. Było tam mnóstwo zajmujących opowieści o róŜnych znakomitościach i o głupstwach, jakie popełniają, ale w końcu, w dziale krajowym, znalazłam to, czego szukałam - wiadomość o anonimowym informatorze, który przez telefon podał miejsca pobytu czworga zaginionych dzieci, z których jedno zniknęło z domu przed sześcioma laty. Sean.

Gapiłam się na zadrukowaną kolumnę. To ja, myślałam. To ja byłam tym anonimowym informatorem. Napisano o mnie w gazecie. W gazecie, którą wszyscy czytają. Państwowa Agencja Poszukiwania Zaginionych Dzieci chciała poznać moje nazwisko, aby mi wyrazić podziękowanie. Wyznaczono równieŜ, jak się okazało, pokaźną nagrodę pienięŜną za odnalezienie Olivii Marie D'Amato. Dziesięć tysięcy zielonych, ściśle mówiąc. Dziesięć tysięcy. Za dziesięć tysięcy moŜna kupić motocykl jak cholera. Ale zaraz potem zjawiła się inna myśl: nie mogę wziąć tych pieniędzy. No, wiecie, w kościele nigdy nie słuchałam kazań zbyt uwaŜnie, ale jedna rzecz zapadła mi w pamięć powinniśmy robić coś dobrego dla innych ludzi. Nie dlatego, Ŝe spodziewamy się nagrody. Dlatego, Ŝe to jest słuszne. Jak na przykład znokautowanie Jeffa Daya. Albo jak pomoc w odnalezieniu dzieci. Postąpiłam właściwie. Zrobiłam po prostu to, co naleŜało zrobić. Przyjąć nagrodę pienięŜną za coś takiego... no cóŜ, to wydawało mi się nie w porządku. Jako Ŝe nie chciałam przyjąć Ŝadnej chrzanionej nagrody - i nie miałam ochoty, Ŝeby moje zdjęcie ukazało się w „USA Today” - postanowiłam nie dzwonić. Wcale mi nie zaleŜało, Ŝeby wszyscy dowiedzieli się o moich zdolnościach. JuŜ byłam w szkole kimś w rodzaju wyrzutka. Gdyby ludzie odkryli jeszcze i to, skończyłabym jak Carrie, oblana świńską krwią. Kto by się o to prosił? Poza tym, dla mojej rodziny to byłby prawdziwy cios. Mama nawet nie zaczęła jeszcze dochodzić do siebie po tym, co się stało z Douglasem. ChociaŜ, jak przypuszczam, łatwiej znieść, Ŝe twoje dziecko ma zdolności nadprzyrodzone niŜ to, Ŝe jest schizofrenikiem, to jednak wszystko sprowadza się do jednego: nienormalna. A mama najbardziej na świecie pragnęła mieć normalną rodzinę. Jakkolwiek wątpię, czy fakt, Ŝe dwie kobiety - matka i córka - ubierają się w takie same, uszyte w domu sukienki, ma z normalnością cokolwiek wspólnego. Sami widzicie, było mi dość cięŜko i bez szukania dodatkowych problemów. Nie zadzwoniłam pod 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń. Do nikogo nie zadzwoniłam. Jakby nic się nie stało. Podczas lunchu Ruth wyśmiewała się ze mnie wobec paru koleŜanek z orkiestry, Ŝe chodzę z wieśniakiem, więc one teŜ zaczęły sobie stroić Ŝarciki na ten temat. Nie wywarło to na mnie większego wraŜenia. Wiedziałam, Ŝe są po prostu zazdrosne. I miały o co. Rob Wilkins był tego wart. Kiedy wkroczyłam tamtego dnia po lekcjach do audytorium, przyznaję, Ŝe serce zabiło mi Ŝywiej na jego widok. Facet jest przystojny.

I tak nie mieliśmy okazji porozmawiać, zanim pani Clemmings wkroczyła do akcji. A potem, kiedy wyjęłam zeszyt i zabrałam się za lekcje, Rob nie pochylił się w moją stronę, nie wyjął mi go z rąk i nie zaczął pisać do mnie liścików, tak jak w piątek. Siedział spokojnie, czytając powieść szpiegowską. Nie tę samą co w zeszłym tygodniu i rozumiem, Ŝe musiała go strasznie wciągnąć, ale bez przesady. Mógł przynajmniej powiedzieć „cześć”. Fakt, Ŝe nie powiedział, sprawił, Ŝe poczułam się nieswojo. Sądzę, Ŝe inne dziewczyny odczytałyby to zachowanie właściwie, ale mnie brakowało doświadczenia w tej dziedzinie. Nie mogłam dojść, co ja takiego zrobiłam. Czy chodzi o to, jak zareagowałam na jego pocałunek? Wiecie, wtedy, kiedy prawie spadłam z motocykla? Przyznaję, to było dziecinne, ale naleŜy mi się wyrozumiałość: to był mój pierwszy pocałunek. MoŜe chodzi o ten Ŝart o sklepie z dziewczynami? Albo o to, Ŝe zdecydowanie nie pasowałam do Teri i Charleeen? Nie wiedziałam, co jest grane, i w związku z tym czułam się jeszcze bardziej nieswojo. To moŜe wyjaśnia, dlaczego, kiedy Hank Wendell pochylił się ku mnie i szepnął: - Hej, Mastriani, słyszałem, Ŝe podobno Wilkins ci wsadził w zeszły piątek? kolnęłam go łokciem w gardło. Nie dość mocno, Ŝeby mu uszkodzić krtań i pozbawić go przytomności (niestety), ale na tyle mocno, Ŝeby go naprawdę porządnie rozwścieczyć. Zanim jednak pięść Hanka zetknęła się z moją twarzą (byłam przygotowana, Ŝeby się uchylić, tak jak uczył mnie tata), inna ręka wystrzeliła w górę, wykręcając ramię Hanka, które w związku z tym zniknęło z mojego pola widzenia. - Sądziłem, Ŝe ustaliliśmy, Ŝe masz ją zostawić w spokoju. śeby utrzymać Hanka w uścisku, Rob musiał pochylić się nade mną. W związku z tym sprzączka jego paska znalazła się na wysokości mojego nosa, co postawiło mnie w głupiej sytuacji. I wyprowadziło z równowagi, tak jak przedtem uwaga Hanka. - Czy opowiadałeś ludziom dookoła, Ŝe uprawialiśmy seks? - zapytałam, wykręcając szyję, Ŝeby zobaczyć twarz Roba. Próba przedstawienia została nagle przerwana. Wszyscy aktorzy patrzyli teraz w naszą stronę. Pani Clemmings odezwała się pierwsza. - Co tam się dzieje z tyłu? Panie Wilkins, proszę uwolnić pana Wendella i natychmiast usiąść na swoim miejscu! - Jezu, Wilkins - wykrztusił Hank zduszonym głosem. Być moŜe dołoŜyłam mu mocniej, niŜ sądziłam. - Złamiesz mi tę cholerną rękę.

- Wyrwę ci ją - powiedział Rob groźnym tonem, jakiego przedtem u niego nie słyszałam - jeśli nie zostawisz dziewczyny w spokoju. - Jezu, dobrze - wysapał Hank, po czym Rob zwolnił uchwyt. Hank padł na swoje krzesło. Rob usadowił się z powrotem na swoim. A pani Clemmings, która była w pół drogi do naszego rzędu, zatrzymała się i stwierdziła: - To juŜ lepiej - z głębokim zadowoleniem w głosie, jakby przerwanie bójki było jej osobistą zasługą. Dobra. Byłam wściekła. - Co on miał na myśli? - syknęłam w stronę Roba, jak tylko pani Clemmings odwróciła się do nas plecami. - O czym on mówił? - O niczym - odpowiedział Rob i schował się za ksiąŜką. - To zwykły dupek. Po prostu weź wyluzuj, dobrze? Wiecie co? Serdecznie nie znoszę, kiedy ktoś mi mówi, Ŝebym wyluzowała. Na przykład ludzie mielą ozorem na temat Douglasa, a kiedy szlag mnie trafia, mówią, Ŝebym wyluzowała. A ja nie potrafię. Nie mogę, nie chcę. - Nie ma mowy - warknęłam. - Chcę wiedzieć, o czym on mówił. Co się, do diabła, dzieje? Chwaliłeś się swoim przyjaciołom, Ŝe to zrobiliśmy? Rob oderwał wzrok od ksiąŜki. Jego twarz pozostała całkowicie bez wyrazu, kiedy stwierdził: - Po pierwsze, Wendell nie jest moim przyjacielem. Hank, masując sobie nadgarstek, mruknął: - Dobrze to ująłeś. - Po drugie, ciągnął Rob - nic nikomu nie mówiłem na twój temat, jasne? Więc uspokój się wreszcie. Tego teŜ nie znoszę - kiedy mi mówią, Ŝebym się uspokoiła. - Słuchaj - powiedziałam. - Nie wiem, co jest grane. Ale jeśli się dowiem, Ŝe opowiadasz ludziom jakieś historie o mnie za moimi plecami, stłukę cię. Rozumiesz? Uśmiechnął się do mnie po raz pierwszy tego dnia. Miałam wraŜenie, Ŝe nie chciał, ale nie mógł się powstrzymać. A Rob, no cóŜ, uśmiecha się w taki szczególny sposób. Wiecie, co mam na myśli. MoŜe jednak nie wiecie. Zapomniałam, dla kogo to piszę. W kaŜdym razie, spytał: - Ty mnie stłuczesz? - rozbawionym tonem. To mnie jeszcze bardziej rozwścieczyło.

- Daj spokój, człowieku - ostrzegł go Hank. - Ona potrafi nieźle dokopać, naprawdę. - Taak - powiedziałam. - Więc lepiej uwaŜaj. Nie mam pojęcia, co - jeśli w ogóle - odparłby na to Rob, poniewaŜ pani Clemmings syknęła w tym momencie „szsz” w sposób, który, jak sądzę, miał brzmieć groźnie. Rob, z obojętnym wyrazem twarzy, zagłębił się ponownie w lekturze. Z braku laku wzięłam się do odrabiania lekcji. W środku jednak gotowałam się ze złości. A potem, kiedy pani Clemmings nas zwolniła, wyszłam przed szkołę i stwierdziłam, Ŝe nie ma mnie kto odwieźć do domu. Wspaniale. Po prostu wspaniałe. Mogłabym zadzwonić do mamy. Ale za bardzo mnie roznosiło, nie miałbym zdrowia stać i czekać na nią. Ręce mnie swędziały, Ŝeby dać komuś w zęby. A kiedy tak się czuję, lepiej Ŝeby nikogo nie było w pobliŜu. Zwłaszcza mojej mamy. Ruszyłam przed siebie. Trzy kilometry, wielkie rzeczy. Byłam taka rozjuszona, Ŝe w ogóle nie czułam stóp. Pogoda zrobiła się ładna, ani jednej chmurki na niebie. Wykluczone, Ŝeby w taką pogodę poraził kogoś piorun. I tak miałam to gdzieś. Tysiące piorunów mogło walić w ziemię, a ja nawet nie zwróciłabym uwagi. Jak mogłam być taka głupia? Jak mogłam zrobić z siebie taką kretynkę? Wędrowałam wzdłuŜ trybun, kiedy usłyszałam mruczenie motocykla. Z wyłączonym silnikiem sunął z rozpędu wzdłuŜ krawęŜnika. - Jess - powiedział. - Daj spokój. Nawet na niego nie spojrzałam. - Spadaj - powiedziałam. Mówiłam powaŜnie. - Masz zamiar leźć całą drogę do domu na piechotę? Daj spokój, podwiozę cię. Zasugerowałam, gdzie moŜe sobie wsadzić swój motocykl. - Posłuchaj. Przepraszam. Popełniłem błąd, w porządku? Myślałam, Ŝe chodzi mu o to, Ŝe podczas odsiadki udawał, Ŝe mnie nie zna. - Więc wreszcie do ciebie dotarło? Fajnie. - Wiesz, wydawało mi się, Ŝe jesteś starsza. Zamurowało mnie. Odwróciłam się, patrząc na niego ze zdumieniem. - Co masz na myśli? Co znaczy: wydawało mi się, Ŝe jesteś starsza? Nie miał kasku na głowie, więc widziałam jego twarz. Był zakłopotany. - Nie wiedziałem, ze masz tylko szesnaście lat, rozumiesz? To znaczy, nie zachowujesz się jak szesnastolatka. Wydajesz się duŜo dojrzalsza. No, moŜe z wyjątkiem sytuacji, kiedy usiłujesz znokautować chłopaków dwa razy większych od siebie.

Nie mogłam się połapać, o co w tym wszystkim chodzi. - Jakie, do diabła, ma znaczenie - zapytałam - ile ja mam lat? - Ma znaczenie. - Nie rozumiem. - Po prostu ma - powiedział. Potrząsnęłam głową. - Nadal nie rozumiem. - PoniewaŜ ja mam osiemnaście. - Nie patrzył na mnie. Wbił wzrok w ziemię. - I mam kuratora. Kuratora? Byłam na randce z przestępcą? Mama padłaby trupem, gdyby się dowiedziała. - Co zrobiłeś? - Nic. Minął nas volkswagen. Kierowca nacisnął klakson. Rob stał z boku, więc chyba nie było powodu, Ŝeby trąbić. Kierowca, który okazał się panią Clemmings, pomachał nam ręką. Tuutut. Cześć, dzieciaki. Do zobaczenia jutro na odsiadce. - Nie, powaŜnie - upierałam się. - Co zrobiłeś? - Posłuchaj - powiedział Rob. - To było głupie, dobrze? - Chcę wiedzieć. - Nie powiem ci, więc lepiej zapomnij. Moja wyobraźnia pracowała na przyśpieszonych obrotach. Co takiego mógł zrobić? Skok na bank? Nie, za to nie wyznaczają kuratora. Posyłają do więzienia. Tak samo za morderstwo. Co on takiego zrobił? - No, więc to chyba nie jest dobry pomysł - ciągnął - Ŝebyśmy się spotykali. Chyba Ŝe... Kiedy masz urodziny? - Miałam w zeszłym miesiącu. Powiedział słowo, które pozwolę sobie pominąć. - Słuchaj - powiedziałam. - Nie obchodzi mnie, Ŝe jesteś pod nadzorem kuratora. - Tak, ale twoich rodziców to będzie obchodziło. - Nie, oni są w porządku. Roześmiał się. - Pewnie, Jess. Właśnie dlatego poprosiłaś wtedy, Ŝebym cię wysadził na końcu ulicy, a nie przed domem. Bo twoi rodzice są w porządku. Są tacy w porządku, Ŝe nie chciałaś, Ŝeby mnie zobaczyli. A wtedy nie wiedziałaś nawet o kuratorze. Nie zaprzeczysz. Tu mnie złapał.

- Dobrze, masz rację. Teraz jest im cięŜko z róŜnych powodów i nie chcę ich dobijać. Ale przecieŜ nic nie muszą wiedzieć. - Takie rzeczy się rozchodzą, Jess. Przypomnij sobie Wendella. To tylko kwestia czasu, kiedy twoi rodzice - i mój kurator - zorientują się, co się święci. No dobra, nie miałam zamiaru stać tam i błagać go, Ŝeby się ze mną umawiał. Chłopak miał klasę, owszem, ale ja teŜ mam swoją dumę. Więc tylko wzruszyłam ramionami i powiedziałam: - Wszystko jedno. Potem odwróciłam się i ruszyłam przed siebie. - Mastriani - powiedział zmęczonym głosem. - Posłuchaj, wsiądź na motor, dobrze? Zawiozę cię do domu. Albo raczej na róg ulicy. - No, nie wiem - odparłam, patrząc na niego przez ramię i trzepocząc rzęsami. - Pani Clemmings juŜ nas widziała razem. Jeśli pobiegnie zawiadomić gliny... Chyba miał dość. - Wsiadaj na motor, Mastriani. Wiem, czego się spodziewacie. Myślicie, Ŝe mimo tego całego gadania, Ŝe jestem za młoda, między Robem a mną zawiązała się pełna namiętności znajomość i Ŝe wprowadzę was we wszystkie smakowite szczegóły, a wy to zaraz przeczytacie. Przykro mi was rozczarować, ale nic takiego nie nastąpi. Po pierwsze, moje Ŝycie uczuciowe jest moją prywatną sprawą, a wspominam o nim jedynie ze względu na późniejszy rozwój wypadków. Po drugie, Rob nie tknął mnie nawet palcem. Ku mojemu głębokiemu rozczarowaniu. Wysadził mnie, tak jak obiecał, na rogu ulicy i resztę drogi przebyłam pieszo, przeklinając fakt, Ŝe mieszkam w tym zacofanym stanie, z jego zacofanymi prawami. Szesnastoletnia dziewczyna nie moŜe, w stanie Indiana, spotykać się z osiemnastoletnim chłopcem, ale kuzyni pierwszego stopnia mogą się Ŝenić bez problemu w kaŜdym wieku. Mówię powaŜnie. Sprawdźcie, jeśli nie wierzycie. Jak zwykle wieczorem, kiedy wracam do domu, w kuchni panowało poruszenie. Tym razem zastałam tam mamę i tatę oraz Douglasa (co za niespodzianka). Douglas wpatrywał się w podłogę, podczas gdy mama darła się na tatę. - Mówiłam ci, Ŝe on nie jest gotowy! - wrzeszczała. Mama ma bardzo zdrowe płuca. Mówiłam! Dlaczego nie słuchałeś? Wielki Joe Mastriani zawsze wie najlepiej, co?!

- Chłopak poradził sobie świetnie - stwierdził tata. - Naprawdę świetnie. No, dobrze, upuścił tacę i stłukł parę rzeczy. Nic wielkiego. Tace codziennie lądują na ziemi. To nie znaczy... - Nie jest gotowy - ryknęła mama. Douglas zauwaŜył, Ŝe stoję w drzwiach. Przewróciłam oczami, a on znowu wlepił wzrok w podłogę. U nas w liceum są dzieciaki, które gadają bzdury o moim „psychicznym” bracie. Na przykład większość uznała go za potencjalnego seryjnego mordercę. To jeden z powodów, dla których do końca świata będę odsiadywać karę po lekcjach. Bo tylu osobom musiałam dołoŜyć za obgadywanie Douglasa. Nie sądzę, aby Douglas mógł stać się seryjnym mordercą. Jest zbyt nieśmiały. Taki na przykład Ted Bundy, z tego, co słyszałam, był bardzo towarzyskim facetem. Tata teŜ dostrzegł mnie w drzwiach i powiedział: - Gdzie byłaś? - Próba zespołu - wyjaśniłam. - Aha - odparł tata i znowu zaczął krzyczeć na mamę. Nasypałam sobie miseczkę płatków - obejrzałam, oczywiście, przy okazji, karton z mlekiem. Tak, jak podejrzewałam, mama zwróciła uwagę na kończący się termin przydatności do spoŜycia i pobiegła do sklepu po nowe mleko. Przyjrzałam się uwaŜnie twarzom dzieci na pudełku. Zastanawiałam się, czy rano będę wiedziała, gdzie są. Czułam, Ŝe tak. Ostatecznie nadal byłam naznaczona przez piorun. Blizna prawie nie zbladła. Byłam ciekawa, co porabia Sean. Pewnie powrócił juŜ, szczęśliwie, na łono rodziny. Mnie to zawdzięczał. Był mi winien równieŜ przeprosiny za swoje głupawe zachowanie tamtego dnia przed domem. Poszłam na górę, ale zanim dotarłam do swojego pokoju, Mike przeraził mnie na śmierć, otwierając gwałtownie drzwi, i to nie swojego pokoju, tylko Douglasa, i pytając ni w pięć, ni w dziewięć: - No, dobra. Kto to jest, do diabła? Dosłownie rzuciło mną o ścianę ze zdumienia i ze strachu. - Kto do diabła, kto? Co robiłeś w pokoju Douglasa? Wtedy zobaczyłam lornetkę w jego ręce i zrozumiałam. - Dobra - powiedziałam. - To nie tak, jak myślisz. - Ach tak? - Mike łypnął na mnie gniewnie przez okulary. - A mnie się wydaje, Ŝe włóczysz się z jakimś Aniołem Piekieł. Tak właśnie myślę.

- Ale jesteś rąbnięty - powiedziałam. - On nie jest Aniołem Piekieł, a ja się z nikim nie włóczę. - To kim on jest? - BoŜe, jest w ostatniej klasie. Twój rocznik. Nazywa się Rob Wilkins. - Rob Wilkins? - Mike znowu spojrzał na mnie złym wzrokiem. - Nie znam Ŝadnego Roba Wilkinsa z ostatniej klasy. - To mnie akurat nie dziwi - powiedziałam. - Czy ty w ogóle masz jakichś normalnych znajomych, czy tylko tych z Internetu? Nie dał się zbyć. - Kto to jest? Wywalili go ze szkoły? - Nie - odparłam. - Poza tym nie twój interes. - Dobra, to jak to moŜliwe, Ŝe go nie znam? - W tym momencie Mike'owi opadła szczęka. - O, BoŜe. Czy on jest wieśniakiem? - Cholera, Mike - powiedziałam. - Jakie to politycznie poprawne z twojej strony. ZałoŜę się, Ŝe nowi kumple z Harvardu będą zachwyceni twoją otwartą postawą. Mike potrząsnął głową. - Mama cię zabije. - Nie, nie zabije, bo ty jej nie nakablujesz. - Jeszcze się okaŜe - burknął. - Nie chcę, Ŝeby moja siostra chodziła z jakimś wsiokiem. - Nie chodzimy ze sobą - oświadczyłam. - Jeśli nie powiesz mamie, to ja... To wezmę twoją zmianę w restauracji w ten weekend. Rozpromienił się, opiekuńczość wobec młodszej siostry wywietrzała mu z głowy. Hej, czemu nie? Posiedzi dłuŜej w Internecie. - Naprawdę? - zapytał. - W niedzielę wieczorem teŜ? Westchnęłam, jakby to było dla mnie straszliwe poświęcenie. Tak naprawdę, gdyby mnie poprosił, przepracowałabym za niego wszystkie zmiany do końca Ŝycia, byle tylko mama nie dowiedziała się o Robie. - W niedzielę wieczorem pewnie teŜ - powiedziałam. Na twarzy Mike'a pojawił się wyraz triumfu. Potem przypomniał sobie widocznie, Ŝe jest moim starszym bratem i ma się mną opiekować i tak dalej, bo dodał: - Nie sądzisz, Ŝe on jest dla ciebie odrobinę za stary? W końcu jesteś dopiero w drugiej klasie.

- Nie martw się, Mike. Dam sobie radę - zapewniłam. Nadal wyglądał na zmartwionego. - Wiem, ale jeśli facet... no, wiesz. Jeśli będzie czegoś próbował? Moim najsłodszym marzeniem było, Ŝeby spróbował. Niestety, wcale się na to nie zanosiło. - Słuchaj - powiedziałam. - Nie przejmuj się. PowaŜnie, Mike. Szpieguj sobie i podglądaj Claire Lippman, jeśli chcesz, ale ode mnie się odczep, dobrze? Mike zaczerwienił się, ale nie było mi go Ŝal. W końcu o to mi chodziło. Taki mały szantaŜ. Kiedy juŜ poszłam do łóŜka, głowę miałam tak zajętą tą całą sprawą z Robem, Ŝe nie myślałam o tych, no wiecie, nadprzyrodzonych rzeczach. Zaginione dzieci zeszły jakby na drugi plan. To się, naturalnie, zmieniło następnego dnia.

10 Głos Rosemary brzmiał dziwnie, kiedy zadzwoniłam. MoŜe dlatego, Ŝe odebrał ktoś inny, a ja zapytałam tylko: „Czy jest Rosemary?”. MęŜczyzna, który podniósł słuchawkę, powiedział: „Chwileczkę”, potem usłyszałam kliknięcie, a potem odezwała się Rosemary. - Cześć - powiedziałam. - To ja, Jess. - Cześć, Jess - odparła. Nie wydawała się jednak taka pełna entuzjazmu, jak poprzedniego dnia. Co słychać, skarbie? - W porządku. Mam dla ciebie jeszcze parę adresów. Wyglądało na to, Ŝe wcale jej się nie paliło, Ŝeby je zapisać. Powiedziała: - Nie przeglądałaś chyba gazet, prawda, skarbie? - Chodzi o tę nagrodę? - podrapałam palcami wyryte na automacie niecenzuralne słowa. - Tak. Czytałam o tej nagrodzie. Ale to mi się wydaje niewłaściwe. Wziąć nagrodę za to, co kaŜdy przyzwoity człowiek zrobiłby za darmo. Rozumiesz, o co mi chodzi? Rosemary na to: - Och, rozumiem, co masz na myśli. Ale nie o tym mówiłam. Mówiłam o małej dziewczynce, w sprawie której wczoraj dzwoniłaś. Powiedziałaś Larry'emu, Ŝe znajdziemy ją przy drzewie. - Aha. - Cały czas uwaŜałam, czy w polu widzenia nie pojawia się pani Pitt. Postanowiłam nie dać się złapać po raz drugi. Nie zobaczyłam jednak niczego poza czarnym samochodem, który wjechał na parking dla nauczycieli. Wysiadło z niego dwóch facetów w garniturach. Uznałam, Ŝe to tajniacy. Ktoś musiał kogoś zakapować. - Tak. To mi się wydawało dziwne. A co ona właściwie robiła koło tego drzewa? - Ona nie była koło tego drzewa, skarbie - wyjaśniła Rosemary. - Była pod nim. Martwa. Ktoś ją zamordował i zakopał tam, gdzie powiedziałaś, Ŝe ją znajdziemy. - Potem dodała: - Skarbie? Jess? Jesteś tam? Ja na to: - Tak, tak, jestem. Martwa? Ktoś zabił małą jak - jej - tam? To przestało być zabawne.

A potem to juŜ zupełnie przestało być zabawne. Dwaj gliniarze w cywilu szli w moją stronę. Sądziłam, Ŝe pójdą do sekretariatu, co byłoby zrozumiałe, a oni skierowali się w moją stronę. Z bliska zauwaŜyłam, Ŝe obaj mieli krótko obcięte włosy i nosili jednakowe garnitury. Jeden z nich sięgnął do kieszeni na piersi. Wyciągnął mały portfelik, którym machnął w moją stronę, otwierając go w ten sposób. - Witam - odezwał się miłym głosem. - Jestem agent specjalny Chet Davies, a to jest mój partner, Allan Johnson. Jesteśmy z FBI. Chcielibyśmy ci zadać parę pytań, Jess. Czy moŜesz odwiesić słuchawkę i pójść z nami? W uchu dźwięczał mi głos Rosemary: - Jess, kochanie, tak mi przykro, nie chciałam mieć z tym nic wspólnego, ale zmusili mnie. Agent specjalny Chet Davies ujął mnie za ramię. Powiedział: - No, moja droga, odwieś słuchawkę. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Do dziś dnia nie potrafię tego wytłumaczyć. Zamiast odwiesić słuchawkę, tak jak prosił agent, uderzyłam go nią w twarz z całej siły. A potem puściłam się biegiem. Nie odbiegłam jednak daleko. To znaczy, jak tylko ruszyłam, zdałam sobie sprawę, jaka jestem głupia. Dokąd uciekałam? Jak daleko mogłam uciec na piechotę? To było FBI. To nie byli gliniarze z prowincjonalnego zadupia, zbyt powolni, Ŝeby złapać krowę na pastwisku, a co dopiero szesnastoletnią dziewczynę, która odkąd skończyła dziesięć lat, regularnie zdobywała pierwsze miejsce w szkolnych biegach na setkę. Ta ucieczka to był efekt zaćmienia umysłowego. A kiedy mi odbija, ląduję w końcu zawsze w tym jednym miejscu. Postanowiłam więc odciąć się od pościgu i schronić się tam, gdzie pewnie i tak bym trafiła prędzej czy później. Pognałam w stronę gabinetów szkolnych pedagogów, jednym szarpnięciem otworzyłam drzwi pokoju pana Goodharta i padłam na pomarańczowe, winylowe krzesło przy oknie. Pan Goodhart spoŜywał akurat pączka z dŜemem. Spojrzał na mnie, nie odsuwając go od ust, i powiedział: - O, Jess, co za miła niespodzianka. Co cię do mnie sprowadza, tak radosną i o tak wczesnej porze? Po biegu byłam trochę zasapana. - Dwóch facetów z FBI próbowało przed chwilą wsadzić mnie do samochodu i przesłuchać, ale uderzyłam jednego z nich w twarz i przybiegłam tutaj.

Pan Goodhart chwycił kubek z namalowanym pieskiem Snoopym i pociągnął łyk kawy. A potem powiedział: - Dobrze, Jessico, spróbujmy jeszcze raz. Ja mówię: „Co sprowadza cię tutaj, tryskającą humorem, o tak wczesnej porze”, a ty odpowiadasz jakoś tak: „Och, nie wiem, panie Goodhart. Wpadłam tak tylko, Ŝeby porozmawiać o tym, Ŝe znowu nie najlepiej mi idzie na angielskim i zastanawiałam się, czy mógłby pan pomóc mi przekonać panią Kovax, Ŝeby dała mi jeszcze jedną szansę”. Wtedy w drzwiach gabinetu pojawiła się sekretarka pana Goodharta, Helen. Wyglądała na zmieszaną. - Paul - powiedziała - są tutaj dwaj panowie... Nie zdołała skończyć, poniewaŜ agent Chet Davies odepchnął ją na bok. Nos, z którego ciekła krew, zakrywał chusteczką. Pomachał odznaką w stronę pana Goodharta, ale wzrok, płonący gniewem, skierował na mnie. - To było zgrabne - stwierdził. Jego głos brzmiał trochę nosowo, co mnie nie dziwiło, bo pewnie złamałam mu jakąś chrząstkę. - Pobicie agenta federalnego stanowi jednak, przypadkiem, przestępstwo, moja panno. Wstawaj. Przejedziemy się kawałek. Nie podniosłam się z krzesła. W momencie, kiedy agent Davies wyciągnął łapę w moją stronę, odezwał się pan Goodhart: - Przepraszam najmocniej. Tylko tyle. Po prostu: „przepraszam najmocniej”. Agent Davies cofnął gwałtownie rękę, jakby się sparzył. A potem posłał panu Goodhartowi spojrzenie pełne skruchy. - Ach - wybąkał. Sięgnął po odznakę. - Agent specjalny Davies. Zabieram tę dziewczynę na przesłuchanie. Pan Goodhart znowu ugryzł pączka, a następnie odłoŜył go na talerzyk. - Nie ma mowy. Nie, bez zgody jej rodziców. Jest niepełnoletnia - oznajmił. W tej chwili ukazał się agent Allan Johnson. Błysnął odznaką, przedstawił się i powiedział: - Proszę pana, nie wiem, czy zdaje pan sobie sprawę, Ŝe ta młoda dama ma zostać przesłuchana w sprawie kilku wypadków porwania oraz jednego morderstwa. Pan Goodhart popatrzył na mnie, unosząc brwi. - Zdaje się, Ŝe byłaś ostatnio dość zajęta, nieprawdaŜ, Jess? Chrypiącym głosem, poniewaŜ zbierało mi się na płacz, jak nigdy dotąd, powiedziałam: - Rozmawiałam przez telefon, a ci dwaj panowie, których zobaczyłam po raz pierwszy w Ŝyciu, kazali mi wsiąść do samochodu. A mama mówiła, Ŝebym nigdy nie wsiadała do

samochodu z obcymi i nawet jeśli twierdzili, Ŝe są agentami FBI i mieli odznaki, to skąd miałam wiedzieć, Ŝe są prawdziwi? Nigdy przedtem nie widziałam odznaki FBI. Dlatego właśnie go uderzyłam, panie Goodhart - a teraz chyba będę płakać. Pan Goodhart odezwał się kpiącym tonem: - Nie będziesz płakać, Jess. Chyba nie przestraszyłaś się naprawdę tych dwóch klownów, co? - Tak - wyszlochałam. - Przestraszyłam się. Panie Goodhart, ja nie chcę iść do więzienia! Na dobitkę, muszę z pewnym zaŜenowaniem stwierdzić, Ŝe juŜ nie zbierało mi się na płacz. Płakałam. Właściwie wyłam. No dobra. KaŜdy by się przestraszył, gdyby FBI chciało go przesłuchać. Podczas gdy ja pociągałam nosem i wycierałam oczy, przeklinając w myślach Ruth za tę całą aferę, pan Goodhart popatrzył na agentów FBI i odezwał się tonem, w którym nie było śladu kpiny: - Obaj panowie wyjdą i poczekają na zewnątrz. Ona bez rodziców - oraz ich adwokata - nigdzie nie pójdzie. Z wyrazu twarzy pana Goodharta wynikało bez cienia wątpliwości, Ŝe mówi powaŜnie. Poczułam gwałtowny przypływ ciepłych uczuć pod jego adresem, co mi się przedtem raczej nie zdarzało. Owszem, uporczywie wlepiał mi odsiadki, ale w potrzebie moŜna było na nim polegać. Agenci FBI widocznie równieŜ zdali sobie z tego sprawę. Agent specjalny Davies zaklął głośno. Jego partner jakby się trochę zawstydził z tego powodu. Zwracając się do mnie, powiedział: - Panienko, nie chcieliśmy cię przestraszyć. Chcieliśmy tylko zadać ci parę pytań, to wszystko. MoŜe dałoby się znaleźć jakieś spokojne miejsce, gdzie byśmy to sobie omówili. - Naturalnie, Ŝe tak - zabrał ponownie głos pan Goodhart. - Kiedy zjawią się tutaj jej rodzice. Agent specjalny Johnson potrafił pogodzić się z poraŜką. Skinął głową, wyszedł do poczekalni i usiadł, po czym wziął do ręki „Seventeen” i zaczął przerzucać. Agent specjalny Davies natomiast zaklął ponownie i zaczął przemierzać poczekalnię w tę i we w tę, obserwowany czujnie przez zdenerwowaną sekretarkę Helen. Pan Goodhart nie wydawał się ani odrobinę wytrącony z równowagi. Popił kawy, a potem sięgnął po telefon. - No, dobrze, Jess - powiedział. - To do kogo mam dzwonić - do mamy czy taty?

Płakałam nieustająco. - Ta - ata - wyjąkałam. - Och, proszę, do taty. Pan Goodhart zadzwonił do Mastrianiego, gdzie tata tego dnia pracował. PoniewaŜ Ŝadne z moich rodziców - pomimo moich licznych bójek - nigdy nie było wzywane do szkoły z mojego powodu, ojciec przestraszył się nie na Ŝarty. Pan Goodhart zapewnił go, Ŝe nic mi się nie stało, dodając, Ŝe moŜe warto by zadzwonić do adwokata, jeśli tata kogoś takiego ma. Tata, niech go Bóg błogosławi, powiedział tylko: „Będziemy u was za pięć minut”. Nie dopytywał się o szczegóły. OdłoŜywszy słuchawkę, pan Goodhart przyjrzał mi się i wyciągnął parę chusteczek higienicznych, które trzymał w pudełku - dla nieszczęśników przesiadujących w jego biurze i wylewających łzy z powodu problemów w rodzinie czy czegoś tam. Teraz ja jestem jedną z tych poŜałowania godnych istot, myślałam sobie, wydmuchując nos. - Opowiedz mi o tym - poprosił pan Goodhart. Tak więc, zerkając nerwowo w stronę typów z FBI, Ŝeby się upewnić, Ŝe nie podsłuchują, opowiedziałam. Opowiedziałam panu Goodhartowi wszystko, począwszy od tego, jak uderzył mnie piorun aŜ do dzisiejszego rana, kiedy agent Davies błysnął mi odznaką przed oczami. Opuściłam tylko szczegóły dotyczące Roba. Nie sądziłam, Ŝeby były panu Goodhartowi potrzebne do szczęścia. Akurat gdy skończyłam opowiadanie, przybył tata wraz z adwokatem, panem Abramowitzem, przypadkiem równieŜ tatą Ruth. Agent specjalny Davies do tego czasu doszedł juŜ do siebie i zachowywał się jak gdyby nigdy nic. Jakby wcale nie usiłował mnie złapać i jakby nie oberwał ode mnie w twarz słuchawką telefoniczną. Z tatą i panem Abramowitzem rozmawiał w sposób niezwykle profesjonalny, wyjaśniając, Ŝe FBI interesuje się osobą, która dzwoniła do Państwowej Agencji Poszukiwania Zaginionych Dzieci. Jak się okazuje, w agencji mają telefony identyfikujące miejsce, skąd dzwoni rozmówca, więc Rosemary od samego początku wiedziała, Ŝe jestem z Indiany. Musieli tylko sprawdzić, skąd dokładnie dzwonię, no i złapać mnie na gorącym uczynku. Tak więc, voila, jak mówi mama. W ten sposób do mnie trafili. Pozostawało pytanie, co mianowicie, skoro juŜ mnie mieli, zamierzali ze mną zrobić? Na tyle, na ile orientowałam się w tych sprawach, nie złamałam przepisów - no, moŜe z wyjątkiem napaści na agenta federalnego, ale agentowi specjalnemu Daviesowi przestało juŜ chyba tak bardzo zaleŜeć na poruszaniu tej kwestii.

Całe to zamieszanie - pojawienie się agentów FBI, ojca uczennicy i adwokata na dokładkę w gabinecie pedagoga - wywabiło z pokoju dyrektora szkoły, pana Feeneya. Pan Feeney rzadko opuszczał biuro, tylko czasami, podczas apelu, Ŝeby przypomnieć nam o niebezpieczeństwach jazdy po pijanemu. Teraz zaproponował przejście do swojej prywatnej sali konferencyjnej, gdzie zasiedliśmy w siódemkę - ja, mój tata, tata Ruth, dwaj agenci specjalni, pan Goodhart i pan Feeney - a ja powtórzyłam historię, którą niedawno opowiedziałam panu Goodhartowi. Wyraz ich twarzy, kiedy skończyłam, określiłabym jako... hm, sceptyczny. Historia była nie z tej ziemi. No bo jak to moŜliwe? Jakim cudem codziennie rano budziłam się z informacjami o obcych dzieciach? To pewnie ten piorun... Ale dlaczego? Nikt nie potrafił odpowiedzieć na te pytania. Podejrzewam, Ŝe zagadka pozostanie nierozwiązana po wsze czasy. Ale, jak się okazało, agent specjalny Johnson naprawdę chciał ją rozwiązać. To znaczy tę zagadkę. Zadał mi masę pytań. Niektóre dziwaczne. Na przykład czy doznałam kiedykolwiek krwawienia z dłoni czy stóp. - Uhm, nie - odparłam i spojrzałam na niego, jakby był niespełna rozumu. - Jeśli to prawda... - zaczął, kiedy sądziłam, Ŝe wyczerpał juŜ cały zasób dziwacznych pytań. - Jeśli to prawda? - przerwał tata. Mój tata nie naleŜy do najbardziej opanowanych ludzi na świecie. To nie znaczy, Ŝe ciągle się wścieka. Raczej rzadko mu się to zdarza. Ale jeśli juŜ się zdarzy, miejcie się na baczności. Pewnego razu na basenie jakiś facet przezywał Douglasa downem - Douglas miał wtedy jedenaście czy dwanaście lat. Facet miał jakieś dwadzieścia, dwadzieścia parę i chyba sam nie był za bystry. Ale to dla taty nie była okoliczność łagodząca. Prasnął tamtego, a potem przytrzymał mu twarz pod wodą, aŜ ratownik musiał interweniować. To było super. - Jeśli? - powtórzył tata. - Wątpi pan w słowa mojej córki? Agent specjalny Johnson prawdopodobnie nie znał historii faceta z basenu, ale i tak się przestraszył. Widać było, Ŝe mój ojciec jest naprawdę ze mnie dumny. Nie tylko dlatego, Ŝe tym razem nie mazałam się, opowiadając, co mi się zdarzyło, ale równieŜ dlatego, Ŝe jak się tak bliŜej zastanowić, zrobiłam coś rzeczywiście dobrego i poŜytecznego. Pomogłam odnaleźć gromadkę zaginionych dzieci. Fakt, jedno z nich nie Ŝyło, ale nigdy by tego nie odkryli, gdyby nie ja. Biorąc pod uwagę, Ŝe jedno z jego dzieci było schizofrenikiem, a drugie, nawet jeśli dostało się do Harvardu, odmieńcem, no cóŜ, przypuszczam, Ŝe tata musiał być ukontentowany, Ŝe przynajmniej jedno z jego dzieci wyróŜniło się w sposób pozytywny.

Agent specjalny Johnson podniósł rękę i powiedział: - Nie, proszę pana. Proszę mnie źle nie zrozumieć. Wierzę bez zastrzeŜeń pannie Mastriani. Chcę tylko podkreślić, Ŝe jeśli tak jest rzeczywiście, to jest ona bardzo szczególną młodą damą i zasługuje na specjalne potraktowanie. Myślałam, Ŝe mówi o paradzie w Nowym Jorku, takiej jak ta, którą uczczono druŜynę Yankesów, kiedy wygrali mistrzostwa w baseballu. Czemu nie, mogłabym się nawet przejechać na otwartej platformie, pod warunkiem Ŝe rozwinęłaby jakąś przyzwoitą prędkość. Tata jednak z punktu zaczął podejrzewać, Ŝe chodzi o coś innego. - O jakie traktowanie panu chodzi? - zapytał podejrzliwie. - CóŜ, zwykle w takich wypadkach... przede wszystkim pragnę państwa zapewnić, Ŝe my, w FBI, ogromnie cenimy osoby obdarzone zdolnościami pozazmysłowymi, jak panna Mastriani. Faktem jest, Ŝe niejednokrotnie zwracamy się do takich osób po poradę, kiedy śledztwo utyka w martwym punkcie. - Nie wątpię. Co to ma wspólnego z Jess? - W głosie taty ponownie zabrzmiała podejrzliwość. - OtóŜ chcielibyśmy zaprosić pannę Mastriani - naturalnie za pańskim pozwoleniem do jednego z naszych ośrodków badawczych, abyśmy mogli dowiedzieć się czegoś więcej o jej zdumiewających umiejętnościach. Natychmiast stanęły mi przed oczami sceny z pewnego filmu wideo, który uwielbiałam w dzieciństwie. OtóŜ bohaterowie - dzieci obdarzone zdolnościami pozazmysłowymi, jak to określił agent Johnson - zostają wysłane do specjalnego „ośrodka badawczego”, gdzie, mimo kraniku z wodą sodową w pokoju - który wywarł na mnie szczególne wraŜenie, jako Ŝe moja mama nie pozwoliłaby mi trzymać w pokoju nawet opiekacza w obawie, Ŝe puszczę chałupę z dymem - były w gruncie rzeczy traktowane jak więźniowie. - Um - mruknęłam głośno. PoniewaŜ nikt, tak naprawdę, nie zwracał się do mnie, wszyscy obrócili teraz głowy w moją stronę. - Nie, dziękuję. Pan Goodhart, który widocznie nie oglądał tego filmu o niezwykłych dzieciach powiedział: - Poczekaj chwilę, Jess. Wysłuchajmy agenta Johnsona. Nie co dzień trafia się ktoś z tak niezwykłymi umiejętnościami jak twoje. Istotne jest, abyśmy dowiedzieli się o nich jak najwięcej. Dzięki temu moglibyśmy lepiej zrozumieć, w jaki sposób działa ludzki umysł. Rzuciłam mu gniewne spojrzenie. Zdrajca! Nie do wiary.

- Nie udam się - powiedziałam, nieco za głośno jak na salę konferencyjną pana Feeneya - do Ŝadnego specjalnego ośrodka badawczego w Waszygtonie. Agent Johnson na to: - Och, ale ten jest tu na miejscu, w Indianie. Tylko godzinę drogi stąd, w bazie wojskowej Crane. Tam mamy odpowiednie warunki, aby zbadać nadzwyczajny talent panny Mastriani. MoŜe pomogłaby nam odnaleźć jeszcze więcej zaginionych ludzi. Kiedy dzwoniłaś dziś rano do agencji poszukującej zaginionych dzieci, panno Mastriani, to po to, aby podać miejsca pobytu kolejnych dzieci, prawda? Zmarszczyłam gniewnie brwi. - Tak - powiedziałam. - Nie daliście mi ich przekazać. Przez was kompletnie zapomniałam te adresy. To było ohydne kłamstwo, ale wprawili mnie w paskudny humor. Nie chciałam jechać do bazy wojskowej Crane. Nigdzie nie chciałam jechać. Chciałam zostać tu, gdzie byłam. Chciałam za karę zostać w szkole po lekcjach i siedzieć obok Roba. Skoro inaczej nie mogłam się z nim spotykać... A co z Karen Sue Hanky? Znowu mnie wyzwała. Raz jeszcze musiałam jej utrzeć nosa. Musiałam koniecznie. Właśnie to była moja szczególna umiejętność. Nie te dziwaczne rzeczy, które przytrafiały mi się ostatnio... - Na świecie jest duŜo, duŜo więcej zaginionych ludzi, panno Mastriani - powiedział agent specjalny Johnson - niŜ dzieci, których zdjęcia umieszczono na kartonach z mlekiem. Z twoją pomocą moglibyśmy odnaleźć zaginionych jeńców wojennych, o których bezpieczny powrót rodziny modlą się od dwudziestu, a nawet trzydziestu lat. Moglibyśmy zlokalizować uchylających się od płacenia alimentów ojców i zmusić ich do płacenia pieniędzy, które ich dzieciom są tak bardzo potrzebne. Moglibyśmy wytropić seryjnych morderców i schwytać ich, zanim zabiją kolejną ofiarę. FBI wyznacza wysokie nagrody pienięŜne za informacje o osobnikach poszukiwanych listem gończym. Widziałam, Ŝe jego słowa przekonały ojca. Złapałam się na tym, Ŝe i mnie myśl o współpracy z FBI na chwilę przypadła do gustu. Fajnie by było pomagać w poszukiwaniu zaginionych, albo w tropieniu bandytów, Ŝeby spotkała ich zasłuŜona kara. Ale dać się zamknąć w bazie wojskowej? Powiedziałam więc: - Wie pan, to moŜe nawet nie działać w ten sposób. MoŜe potrafię odnaleźć tych ludzi tylko wtedy, kiedy śpię we własnym łóŜku, we własnym domu? Dlaczego miałabym to robić

w bazie wojskowej Crane? Czy nie mogłabym zostać na Lumley Lane i stamtąd kontaktować się z wami? Agent specjalny Johnson i agent specjalny Davies popatrzyli na siebie nawzajem. Wszyscy pozostali spojrzeli na nich pytająco. Agent specjalny Johnson odezwał się wreszcie: - Tak, to byłoby moŜliwe, Jessico. - ZauwaŜyłam, Ŝe nie zwracał się juŜ do mnie „panno Mastriani”. - Oczywiście, Ŝe tak. Ale nasi naukowcy pragną gorąco przeprowadzić kilka testów. A fakt, Ŝe to wszystko wydaje się brać początek od poraŜenia piorunem - cóŜ, nie chcę bić na alarm, ale wydaje mi się, Ŝe powinnaś poddać się tym testom bez oporów. Stwierdzono bowiem, Ŝe w podobnych wypadkach często dochodzi do powaŜnego uszkodzenia organów wewnętrznych, które z początku nie daje Ŝadnych objawów, a w pewnym momencie... Tata pochylił się naprzód. - Co w pewnym momencie? - No, cóŜ, często osobnik taki umiera, panie Mastriani, na zawał serca - uderzenie pioruna stanowi straszliwe obciąŜenie dla serca. Mogą, i często występują, dodatkowe komplikacje, jak zakrzepy czy uszkodzenie arterii. Wnikliwe badania lekarskie... - Które moŜna by przeprowadzić i tutaj - powiedziałam mocno zaniepokojona. - W gabinecie doktora Hinkle'a. Doktor Hinkle był naszym lekarzem rodzinnym odkąd pamiętam. Zdiagnozował, co prawda, schizofrenię Douglasa jako nadpobudliwość, ale cóŜ, nikt nie jest doskonały. - Z pewnością - przyznał agent specjalny Johnson. - Z pewnością. Jakkolwiek internista nie zawsze dysponuje odpowiednim przygotowaniem i aparaturą do wykrywania subtelnych zmian w organizmie. Zwłaszcza w tak nietypowych przypadkach. - A co do tych nagród pienięŜnych... - odezwał się niespodziewanie pan Feeney. Popatrzyłam na niego wściekła. Co za dupek. Miałam wraŜenie, Ŝe usilnie kombinuje, jak połoŜyć łapę na tych pieniądzach. Mógłby ufundować nowy gabinet na trofea w głównym holu w celu wystawienia wszystkich idiotycznych pucharów zdobytych przez szkołę w zawodach stanowych czy gdzieś tam. BoŜe, jak ja nienawidziłam szkoły. To dopełniło miary. Miałam dość. Wstałam, odsuwając krzesło - duŜo ładniejsze niŜ zwykłe krzesła w klasach: na kółkach i wyściełane wyszukanym, mięciutkim materiałem, któryŜ pewnością nie miał nic wspólnego z prawdziwą skórą, gdyŜ inaczej pan Feeney popadłby w konflikt z radą szkoły z powodu nadmiernych wydatków - i oświadczyłam: - No, dobrze, jeśli nikt nie zamierza mnie aresztować, to chyba juŜ pójdę do domu.

Agent specjalny Johnson na to: - Nie skończyliśmy jeszcze, Jess. Wtedy stało się coś niezwykłego. Moja dolna warga zaczęła lekko drŜeć - sądzę, Ŝe nadal byłam roztrzęsiona w związku z rzekomą groźbą aresztowania - a tata, który to zauwaŜył, wstał i rzucił stanowczo: - Nie. Nie. Tylko tyle. Nie. - Dosyć juŜ wystraszyliście moją córkę jak na jeden dzień. Zabieram ją do domu, do matki. Agenci specjalni Johnson i Davies wymienili spojrzenia. Nie mieli ochoty pozwolić mi odejść. Mój tata jednak podszedł do mnie, podniósł mój plecak i flet i kładąc mi rękę na ramieniu, powiedział: - Chodź, Jess. Wychodzimy. Tata Ruth w tym czasie sięgnął do kieszeni. Wyjął kilka wizytówek i połoŜył je na stole konferencyjnym pana Feeneya. - Jeśli chcieliby panowie skontaktować się z państwem Mastriani - zwrócił się do agentów - mogą to panowie uczynić za pośrednictwem mojego biura. śyczę przyjemnego dnia. Agent specjalny Johnson wydawał się rozczarowany, ale poprosił tylko, Ŝebym zadzwoniła do niego, jak tylko zmienię zdanie w sprawie bazy wojskowej Crane, i dał mi swoją wizytówkę. Opuszczając salę konferencyjną, agent specjalny Davies złoŜył palec wskazujący i kciuk i wymierzył do mnie jak z pistoletu. Zaniepokoiło mnie to, zwłaszcza Ŝe na jego nozdrzach widniała zakrzepła krew, a u nasady nosa powiększał się fioletowy siniak... Pan Feeney zachował się bardzo przyzwoicie, zwalniając mnie na resztę dnia do domu. Ani jednym słówkiem nie zająknął się na temat odsiadki. Potem uświadomiłam sobie, Ŝe dyrektor nic nie wiedział o moich odsiadkach. Pan Feeney ma, poza uczniami, mnóstwo innych spraw na głowie. Pan Goodhart jednak, który nie ma, równieŜ o tym nie wspomniał. A to dlatego, Ŝe juŜ duŜo wcześniej błagałam, Ŝeby ze względu na Douglasa nie zamęczał moich rodziców moimi problemami. Dotrzymał słowa, chociaŜ radził mi, abym przemyślała tę propozycję z bazą wojskową Crane. Obiecałam, Ŝe się zastanowię, chociaŜ nie miałam zamiaru tego robić. Tata odwiózł mnie do domu. Po drodze wstąpiliśmy do cukierni. To był taki nasz specjalny rytuał. Kiedyś, przez wiele tygodni, wstępowaliśmy tam codziennie, w drodze powrotnej ze szpitala. Miałam na łydce oparzenie trzeciego stopnia od rury wydechowej

harleya sąsiadów i tata musiał mnie wozić na opatrunki. Doktor Feingold, neurolog, kupił sobie na pięćdziesiąte urodziny śliczniutkiego harleya w kolorze świeŜej mięty i jako małe dziecko dopominałam się ciągle, Ŝeby mnie zabierał na przejaŜdŜki. Na ogół mnie zabierał, pewnie głównie po to, Ŝebym się zamknęła. Milion razy ostrzegał mnie, Ŝebym nie zbliŜała nóg do rury wydechowej, ale pewnego dnia zapomniałam i proszę! Oparzenie trzeciego stopnia wielkości pięści. Blizna nie zniknęła, mimo Ŝe w gabinecie zabiegowym bardzo się starali, usuwając uszkodzoną skórę kaŜdego dnia, przez trzy miesiące. Usuwanie jej bolało bardziej niŜ oparzenie. UŜywali pincety Za kaŜdym razem mdlałam. Potem, Ŝeby mnie pocieszyć, tata zabierał mnie na coś słodkiego. Tak więc bardzo mnie wzruszył tym gestem, który dla kogoś obcego nie byłby w pełni zrozumiały. Tata podkreślił w ten sposób więź, jaka zaistniała między nami od tamtych czasów. Coś w sam raz dla pana Goodharta. W kaŜdym razie, w drodze do domu tata zgodził się powiadomić mamę, co się stało, ale nie mówić nikomu innemu - kazałam mu przysiąc - a ja zobowiązałam się nie mieć więcej przed nim tajemnic. Nie powiedziałam mu jednak o Robie, poniewaŜ o tej sprawie, według mego przekonania, FBI nie miało pojęcia, więc za to na pewno by mnie nie chcieli aresztować. Ponadto bardziej obawiałam się reakcji mamy na historię z Robem niŜ na te dzieci z kartonów mleka.

11 Potem okazało się, oczywiście, Ŝe to nie mój tata był osobą, od której powinnam się domagać dyskrecji. Tą osobą był pan Feeney. Nie wiem, czy wyobraŜał sobie, Ŝe dzięki temu zdoła w jakiś sposób dobrać się do pieniędzy, czy teŜ uznał, Ŝe szkoła zyska na tle innych szkół stanu Indiana - tak jakby fakt, Ŝe piorun poraził mnie pod szkolnymi trybunami nadawał naszemu liceum jakiś wyjątkowy charakter - czy juŜ nie wiem co. W kaŜdym razie, kiedy dostarczono nam gazetę do domu - miejscowy dziennik, zamiast o siódmej rano, wychodzi codziennie o trzeciej po południu, tak by dziennikarze i reszta redakcji nie musieli wstawać za wcześnie - okazało się, Ŝe jej pierwszą stronę zdobi moje zdjęcie: ogromne, niezwykle „korzystne” zdjęcie z albumu drugiego roku, na którym występuję w jednej z obrzydliwych sukienek uszytych przez mamę. Nad zdjęciem widniał nagłówek: Dotknięta palcem Boga. Czy wspomniałam juŜ, Ŝe w naszym mieście jest więcej kościołów niŜ restauracji i barów? Południowa Indiana jest wyjątkowo bogobojna. W artykule opisano, jak naznaczona przez Boga, czy teŜ, w ujęciu społeczności świeckiej, poraŜona piorunem, uratowałam gromadkę dzieci. Dalej była mowa o tym, Ŝe jestem przeciętną uczennicą, grającą trzeci flet w szkolnej orkiestrze, a w weekendy pomagającą ojcu w naleŜących do niego trzech restauracjach, które wymieniono z nazwy. Wiedziałam, Ŝe te informacje nie mogły pochodzić wyłącznie od pana Feeneya, który nie znał mnie zbyt dobrze. Uznałam, Ŝe musiał maczać w tym palce pan Goodhart. Poczułam się dotknięta. Fakt, nie wspomniał o problemach z Douglasem ani o moich odsiadkach, ale poza tym wypaplał wszystko, co wiedział. Czy szkolni pedagodzy nie mają przypadkiem obowiązku dochowania czegoś w rodzaju tajemnicy zawodowej? To znaczy, czy za jej złamanie nie grozi im jakaś kara? Kiedy jednak tata zadzwonił do pana Abramowitza i zapytał go o to, usłyszał: - Nie da się udowodnić, Ŝe informacje pochodzą od pedagoga. Od kogoś ze szkoły z całą pewnością. Ale nie dowiedziemy, Ŝe konkretnie od niego. JednakŜe tata Ruth postanowił wnieść pozew przeciwko Liceum im. Ernesta Pyle'a za udostępnienie pismu mojego zdjęcia. W ten sposób, jak się wyraził pan Abramowitz, naruszono moją prywatność. Pan Abramowitz był w swoim Ŝywiole. Rzadko miewa do czynienia z interesującymi sprawami. Na ogół zajmuje się rozwodami.

Moja mama równieŜ była zachwycona. Nie wiem dlaczego, ale cała ta historia wzbudziła jej entuzjazm. Była wniebowzięta. Chciała, Ŝebym odbyła konferencję prasową w głównej sali Mastrianiego. Wyliczała w kółko, ile pieniędzy przyniesie restauracji goszczenie przyjezdnych dziennikarzy. Zaczęła się nawet zastanawiać, w jakim stroju miałabym na tej konferencji wystąpić. Dosłownie jej odbiło. A przecieŜ całe Ŝycie powtarzała: „Jedyne, czego pragnę, to Ŝebyśmy byli normalną rodziną”. Zupełnie o tym zapomniała, kiedy usłyszała o nagrodach. - Ile? - dopytywała się. - Ile za dziecko? W tym momencie akurat jedliśmy obiad - makaron z sosem grzybowym. Mój tata stwierdził: - Toni, nagrody nie są istotne. Jessica jest młodą dziewczyną i lepiej nie naraŜać jej na kontakt z mediami. To mogłoby... - Ale dają dziesięć tysięcy dolarów za dziecko? - nie ustępowała mama. - Czy tylko za to jedno dziecko? - Toni... - Joe, ja chcę tylko powiedzieć, Ŝe dziesięć tysięcy dolarów piechotą nie chodzi. MoŜna by za to kupić nowy podgrzewany bufet i jeszcze coś do Joe Juniora... - Zdobędziemy pieniądze na nowy podgrzewany bufet do Joe Juniora starym, wypróbowanym sposobem - powiedział ojciec. - Weźmiemy poŜyczkę. - Nie w tej sytuacji. PrzecieŜ trzeba będzie opłacić studia Michaela. Michael, którego jedyną reakcją na wieść o moich świeŜo odkrytych zdolnościach parapsychicznych było pytanie, czy wiem, gdzie podziewa się człowiek w błękitnym turbanie, który według Nostradamusa miał doprowadzić do wybuchu trzeciej wojny światowej, podniósł oczy do nieba. - Nie przewracaj mi tu oczami, młody człowieku - powiedziała matka. - Harvard wystąpił z bardzo szczodrą ofertą, jeśli chodzi o stypendium, ale to i tak nie wystarczy... - Zwłaszcza - wtrącił tata, zanurzając resztkę makaronu w gęstym sosie na talerzu jeśli Dougie wróci do State. Tego mamie było za wiele. Upuściła z brzękiem widelec. - Douglas - powiedziała - nie wróci do tej szkoły. Nigdy. Tata sprawiał wraŜenie bardzo zmęczonego. - Toni - powiedział. - Chłopak musi mieć wykształcenie. Nie moŜe siedzieć w tym pokoju na górze i czytać komiksów do końca Ŝycia. Ludzie juŜ go nazywają Boo Radleyem.

Boo Radley, jak pamiętałam z lekcji angielskiego w pierwszej klasie, był tym bohaterem z Zabić drozda, który nigdy nie wychodził z domu, tylko robił wycinki z gazet, czym ludzie zajmowali się, zanim wymyślono telewizję. Na szczęście Douglas nie chciał zejść na dół na obiad, bo gdyby to usłyszał, poczułby się uraŜony. Jak na kogoś, kto próbował odebrać sobie Ŝycie, Douglas wyjątkowo źle reaguje, kiedy mówi się o nim, Ŝe jest dziwny. - Dlaczego nie? - zapytała mama. - Dlaczego nie moŜe siedzieć w swoim pokoju do końca Ŝycia? Jeśli tego właśnie chce, dlaczego nie mielibyśmy mu na to pozwolić? - PoniewaŜ nikt w Ŝyciu nie robi tego, co chce, Toni. Chciałbym cały dzień leŜeć w hamaku na podwórku - oświadczył tata, celując kciukiem w swoją pierś. - Tu obecna Jess chce objechać świat na harleyu. A Mikey... - spojrzał na Mike'a, pochłoniętego przeŜuwaniem. - CóŜ, nie mam zielonego pojęcia, co chce robić Mike... - Przelecieć Claire Lippman - zasugerowałam, naraŜając się na silne kopnięcie pod stołem ze strony Mike'a. Tata ciągnął dalej, rzuciwszy mi ostrzegawcze spojrzenie. - Ale cokolwiek by to było, nie będzie tego robił, Toni. Nikt nie robi tego, co chce, Toni. Ludzie robią to, co powinni robić, a Douglas powinien wrócić do college'u. Zadowolona, Ŝe uwaga skupiła się dla odmiany na kimś innym, podziękowałam i odeszłam od stołu. Przez cały dzień nie rozmawiałam z Ruth. Byłam strasznie ciekawa, co ona o tym wszystkim myśli. Nie co dzień widuje się zdjęcie najlepszej przyjaciółki na pierwszej stronie miejscowego dziennika. Nie udało mi się jednak dowiedzieć, co myśli Ruth. Kiedy bowiem wyszłam na ganek z zamiarem przeskoczenia Ŝywopłotu oddzielającego nasze domy, stanęłam niespodziewanie wobec armii reporterów, którzy zaparkowali przed naszym domem, a teraz wymachiwali w moim kierunku aparatami fotograficznymi i mikrofonami. - To ona! - Dziennikarka, którą rozpoznałam jako prezenterkę z Kanału 4, szła, potykając się, przez trawnik. Jej wysokie obcasy grzęzły w trawie. - Jessico! Jessico! Jak się czujesz jako bohaterka narodowa? Popatrzyłam bezmyślnie na mikrofon, z którego wyrastały ni to włosy, ni to kabelki. Potem na wprost mojej twarzy pojawiło się z milion mikrofonów. Wszyscy jednocześnie zaczęli mi zadawać pytania. To była konferencja prasowa, o której marzyła mama, tylko Ŝe miałam na sobie dŜinsy i T - shirt. Nawet nie pomyślałam, Ŝeby się uczesać. - Um - powiedziałam do mikrofonów. A potem zjawił się tata, który wciągnął mnie z powrotem do domu i zaczął wrzeszczeć na reporterów, Ŝeby się wynieśli z jego terenu. Nikt go nie słuchał, w kaŜdym razie, dopóki

nie przyjechały gliny. Wtedy przekonaliśmy się na własne oczy, jak bardzo opłacały się darmowe lunche, którymi tata zwykł częstować przedstawicieli władzy. Warto było zobaczyć, jak się wściekli, kiedy wjechali w Lumley Lane i nie mogli nawet zaparkować, bo wozy transmisyjne blokowały ulicę. W naszej prowincjonalnej dziurze zdarza się tak niewiele przestępstw, Ŝe kiedy coś się dzieje, chłopcy w niebieskich mundurkach przystępują hurmem do akcji. Widok tłumu reporterów na naszym trawniku pobudził ich do działania. Zadzwonili na komisariat, sprowadzając w mgnieniu oka najbardziej wyszukany sprzęt do rozpędzania tłumu, a do tego psy policyjne i granaty dymne. Mieli dosłownie wszystko i wyraźnie przymierzali się do uŜycia całego tego arsenału na reporterach, wśród których znajdowali się przedstawiciele powaŜnych stacji telewizyjnych i radiowych. Przyznaję, byłam pod wraŜeniem. Razem z Mike'em obserwowaliśmy sytuację z okna na moim poddaszu. Mike wszedł nawet do Internetu i zaczął wyszukiwać' informacje na mój temat. Znalazł dwieście siedemdziesiąt stron wzmiankujących Jessicę Mastriani. Nikt, jak dotąd, nie wyciął mojej twarzy i nie przykleił do nagiego ciała króliczka z „Playboya”, ale Mike stwierdził, Ŝe to tylko kwestia czasu. Potem rozdzwonił się telefon. Najpierw zadzwoniło z komórek kilku dziennikarzy stojących przed domem. Domagali się, Ŝebym wyszła i złoŜyła oświadczenie, przynajmniej jedno. Zaklinali się, Ŝe potem odjadą. Tata odłoŜył słuchawkę. Po nich zaczęli dzwonić ludzie, którzy nie byli reporterami. Obcy ludzie, którzy pytali, czy mogą się ze mną skontaktować, Ŝebym pomogła im odnaleźć zaginionego krewnego, dziecko, męŜa, ojca. Tata starał się być miły i przekonywał ich, Ŝe to nie działa w ten sposób, Ŝe musiałabym zobaczyć zdjęcie zaginionej osoby. Proponowali, Ŝe przefaksują zdjęcie albo prześlą e - mailem. Niektórzy oświadczyli, Ŝe zaraz ruszają w drogę i dotrą za parę godzin. Wtedy tata odłączył telefon. Stałam się sławną osobistością. Albo teŜ więźniem we własnym domu. Co kto woli. Nadal nie udało mi się pogadać z Ruth, a naprawdę miałam na to ochotę. PoniewaŜ jednak nie mogłam ani wyjść, ani zadzwonić, pozostał mi jedynie czat. Michael zlitował się nade mną i pozwolił mi skorzystać z komputera, mimo tej głupiej uwagi na temat Claire Lippman. Ruth nie była specjalnie miła, kiedy się do niej odezwałam. RUTH: Dlaczego, do cholery, nic mi nie powiedziałaś? JA: Słuchaj, Ruth, nikomu nic nie mówiłam, jasne? To było po prostu zbyt dziwaczne. RUTH: Podobno jestem twoją najlepszą przyjaciółką.

JA: Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. RUTH: Dobra, załoŜę się, Ŝe powiedziałaś Robowi Wilkinsowi. JA: Przysięgam, Ŝe nie. RUTH: Tak, pewnie. Nic nie powiedziałaś facetowi, który cię dmucha, Ŝe masz takie zdolności. Rzeczywiście, wierzę.

JA: Po pierwsze, nikt mnie nie dmucha. Po drugie, czy ty naprawdę myślisz, Ŝe tak mi zaleŜało, Ŝeby wszyscy wiedzieli? PrzecieŜ to jakaś paranoja. Wiesz, Ŝe nie lubię rzucać się w oczy.

RUTH: To świństwo, Ŝe mi nie powiedziałaś. Czy wiesz, Ŝe ludzie ze szkoły dzwonili do mnie i pytali, czy wiedziałam, a ja musiałam udawać, Ŝe tak, bo nie chciałam wyjść na idiotkę? Jesteś najgorszą najlepszą przyjaciółką, jaką w Ŝyciu miałam.

JA: Jestem jedyną najlepszą przyjaciółką, jaką w Ŝyciu miałaś. I nie masz prawa się wściekać, bo to wszystko twoja wina. Ty mnie zmusiłaś, Ŝebym lazła w tą głupią burze.

RUTH: Co zamierzasz zrobić z nagrodą? Wiesz, przydałoby mi się nowe stereo do kabrioletu. A Skip mówi, Ŝebym ci powiedziała, Ŝe on chce najnowszą wersję Tomb Raider.

JA: Powiedz Skipowi, Ŝe nic mu nie kupię, dopóki nie przeprosi za tę sprawę z moją lalką Barbie, którą przywiązał do butelki i próbował wysłać w kosmos.

RUTH: Wiesz, nie wyobraŜam sobie, jak zdołamy się jutro dostać do szkoły. Ulica jest kompletnie zablokowana. Wygląda jak scena z Czerwonego świtu.

Ruth miała rację. Z gliniarzami tworzącymi rodzaj kordonu przed domem i zastawionym dojazdem, faktycznie mogło się wydawać, Ŝe nadchodzą Rosjanie, albo coś w tym stylu. Nikt nie miał prawa poruszać się po naszej ulicy bez okazania glinom jakiegoś dowodu, Ŝe tu mieszka. Na przykład gdyby Rob miał ochotę zapuścić się tutaj na indianie nie Ŝeby chciał koniecznie, ale jakby, powiedzmy, źle skręcił, czy coś - absolutnie nie dałby rady. Gliniarze by go nie przepuścili. Próbowałam nie dopuszczać do siebie myśli o Robie. Wyszłam z czata z Ruth, zapewniwszy ją, Ŝe jakkolwiek nic jej nie powiedziałam, to nie powiedziałam równieŜ nikomu innemu, co ją chyba odrobinę udobruchało. Zgodziłam się, aby mówiła wszystkim, Ŝe wiedziała od początku - to naprawdę nie miało dla mnie znaczenia, a ją uszczęśliwiło. Przypuszczam, Ŝe jak skończyła ze mną, natychmiast weszła na czat z Muffy i Butfy i innymi Ŝałosnymi kretynkami, o których przyjaźń tak uparcie zabiegała z powodów, których pojąć nie jestem w stanie. Wyjęłam flet i ćwiczyłam przez godzinę, ale, prawdę mówiąc, nie miałam do tego serca. Wcale nic dlatego, Ŝe myślałam o tym, co się stało z moją nieszczęsną głową. To by jeszcze było zrozumiałe. Nie, wbrew postanowieniu, łapałam się ciągle na myśli o Robie. Czy zastanawiał się, co się stało, kiedy nie stawiłam się na odsiadkę tego popołudnia? Nawet gdyby próbował

zadzwonić, Ŝeby się czegoś dowiedzieć, nie miał szans, bo tata odłączył telefon. Na pewno widział gazetę, no nie? To znaczy, teraz, kiedy okazało się, Ŝe dotknął mnie palec BoŜy, moŜe chciał ze mną porozmawiać? Przypuśćmy, Ŝe tak. Ale raczej nie. Nasłuchiwałam pilnie, ale nie wpadło mi w ucho buczenie indiany. Chyba nie dlatego, Ŝe gliny nie przepuściły go przez blokadę. Pewnie nawet nie próbował. Tyle o nieodwzajemnionej miłości. A poza tym, naprawdę nie rozumiem chłopaków.

12 Następnego ranka obudziłam się rozczarowana i rozŜalona na Roba, który, jak się wydaje, wolał nie ryzykować więzienia, spędzając czas w moim towarzystwie. Zrobiło mi się jednak raźniej na myśl o tym, Ŝe nie muszę skradać się po kryjomu do Ŝadnego automatu telefonicznego, Ŝeby zadzwonić do 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń. Rany, mogłam do nich zadzwonić z własnego domu. Tak więc wstałam z łóŜka, podłączyłam telefon i wykręciłam numer. Rosemary nie odebrała, więc poprosiłam, Ŝeby podeszła do telefonu. Pani, którą usłyszałam w słuchawce, zapytała: - Czy to Jess? A ja: - Tak, zgadza się. A ona powiedziała: - Zaczekaj chwilę. Ale zamiast połączyć mnie z Rosemary, połączyła mnie z jej głupim szefem, Larrym, z którym rozmawiałam poprzedniego dnia. Zawołał do telefonu: - Jessica! Jak to miło. Dziękuję, Ŝe zadzwoniłaś. Czy masz dzisiaj dla nas jakieś adresy? Obawiam się, Ŝe wczoraj byliśmy odcięci... - Tak, to prawda, Larry - wpadłam mu w słowo - dzięki temu, Ŝe sprowadziłeś federalnych. A teraz połącz mnie z Rosemary albo odkładam słuchawkę. Larry wydawał się zaskoczony. - AleŜ Jess - powiedział. - Nie chcieliśmy sprawić ci przykrości. Zrozum, kiedy dostajemy taki telefon jak od ciebie, jesteśmy zobowiązani przeprowadzić wywiad... - Larry - przerwałam - rozumiem doskonale. Teraz daj Rosemary do telefonu. Larry mruknął coś obraŜony, ale ostatecznie przekazał słuchawkę Rosemary. Odezwała się zmartwionym głosem. - Och, Jess - powiedziała. - Tak mi przykro, skarbie. śałuję, Ŝe ci czegoś nie powiedziałam, jakoś cię nie ostrzegłam. Ale, wiesz, oni namierzają wszystkie zgłoszenia... - Wszystko w porządku, Rosemary - powiedziałam. - Nic się nie stało. Byłam na pierwszych stronach gazet, a przed domem kłębi się tłum dziennikarzy, powinnam być zachwycona, prawda? Rosemary na to: - Przynajmniej humor ci dopisuje. Nie jestem pewna, czy ja bym tak potrafiła.

- Mniejsza z tym - ucięłam. - Więc słuchaj, mam dwoje dzieci z wczoraj i jeszcze dwoje oprócz tego. Rosemary tylko na to czekała. Zapisała informacje, które podałam, powiedziała: „Bóg z tobą, kochanie” i rozłączyła się. OdłoŜyłam słuchawkę i zaczęłam się pakować do szkoły. Spakować się było łatwo, gorzej z wyjściem. Przed domem znowu rozłoŜyło się zoo. Pojawiło się jeszcze więcej półcięŜarówek, niektóre z ogromnymi talerzami satelitarnymi na dachu. Wokół nich kręcili się reporterzy, a kiedy włączyłam telewizor, doznałam niesamowitego wraŜenia, poniewaŜ prawie na kaŜdym kanale pokazywano nasz dom, przed którym stał jakiś reporter, mówiąc: „Stoję oto przed tym niezwykłym domem w stanie Indiana. To właśnie tu mieszka dziewczyna poraŜona piorunem, Jessica Mastriani, której nadzwyczajne zdolności pozazmysłowe doprowadziły do odnalezienia kilkorga zaginionych dzieci...” Gliniarze byli tam równieŜ. Kiedy zeszłam na dół, mama po raz kolejny częstowała ich kawą i ciasteczkami. Połykali je w mgnieniu oka. No i, oczywiście, jak tylko odłoŜyłam słuchawkę, telefon natychmiast zaczął dzwonić. Odebrał tata - ktoś chciał ze mną rozmawiać, ale odmówił przedstawienia się. Tata ponownie wyłączył telefon. Krótko mówiąc, zapanował bałagan. śadne z nas nie zdawało sobie sprawy z moŜliwych konsekwencji, dopóki Douglas nie przywędrował do kuchni, patrząc dokoła nieco mętnym wzrokiem. - Oni chcą mnie dostać - powiedział. O mało się nie udławiłam płatkami kukurydzianymi, poniewaŜ Douglas uŜywa słowa „oni” tylko wtedy, kiedy przeŜywa „epizod”. Ojciec teŜ zorientował się, Ŝe coś jest nie tak. Odstawił kawę i spojrzał na Douglasa z troską. Tylko do mamy to nie dotarło. Ładowała jeszcze więcej ciasteczek na tacę. Powiedziała: - Nie bądź śmieszny, Dougie. Im chodzi o Jessicę, nie o ciebie. - Nie - odparł Douglas. Potrząsnął głową. - Oni chcą mnie. Widzicie te talerze? Satelitarne anteny na dachach wozów? Skanują moje fale umysłowe. UŜywają anten satelitarnych, Ŝeby skanować moje myśli. Upuściłam łyŜkę. Tata zapytał bardzo łagodnie: - Doug, czy brałeś wczoraj lekarstwo?

- Czy wy tego nie widzicie? - Douglas błyskawicznym ruchem wyrwał tacę z rąk mamy i rzucił ją na podłogę. - Czy jesteście ślepi? Oni chcą mnie! Mnie! Tata skoczył z miejsca i objął Douglasa ramionami. Odsunęłam miseczkę z płatkami i powiedziałam: - Lepiej juŜ pójdę. MoŜe jak pójdę, oni ruszą za mną... - Idź - powiedział tata. Wstałam od stołu, złapałam flet i plecak i skierowałam się do drzwi. Ruszyli za mną. Albo raczej za mną i za Ruth, która zdołała przekonać gliny, Ŝeby pozwolili jej przejechać spod domu na nasz podjazd. Wskoczyłam na przednie siedzenie i odjechałyśmy. Gdybym nie martwiła się o Douglasa, bawiłoby mnie obserwowanie reporterów gramolących się w pośpiechu do wozów i rzucających się w pogoń za nami. Ale za bardzo byłam przygnębiona. Douglas juŜ tak dobrze sobie radził. Co się stało? - No cóŜ - odezwała się Ruth. - Trzeba przyznać, jest tego trochę. - Czego? Ruth podniosła rękę, poprawiając lusterko. - Urn - mruknęła, wskazując na nie oczami. - Tego. Obejrzałam się. Miałyśmy eskortę policji, otaczali nas gliniarze na motocyklach, którzy usiłowali nie dopuścić za blisko wozów transmisyjnych. Tych wozów było znacznie więcej, niŜ myślałam. Wszystkie jechały naszym śladem. Wysiadanie w tym układzie mogło nie być zabawne. - MoŜe nie wpuszczą ich na teren szkoły - powiedziałam z nadzieją. - śartujesz? Taak, pewnie. ZałoŜę się, Ŝe Feeney juŜ tam czeka z ogromnym transparentem powitalnym. Powiedziałam: - No, moŜe gdybym z nimi porozmawiała... W ten oto sposób, jeszcze zanim zabrzmiał dzwonek na lekcje, znalazłam się na schodach przed szkołą, odpowiadając na pytania prezenterów telewizyjnych, których całe Ŝycie oglądałam na ekranie. - Nie - odparłam jednemu z nich - to w ogóle nie bolało. Czułam coś w rodzaju łaskotania. - Tak - zwróciłam się do kogoś innego - uwaŜam, Ŝe rząd powinien robić więcej, Ŝeby odnaleźć te dzieci. - Nie - odpowiedziałam na kolejne pytanie - Nie wiem, gdzie jest Elvis.

Pan Feeney, zgodnie z przewidywaniami Ruth, był na posterunku. Otaczała go gromadka reporterów. Obaj z panem Goodhartem stanęli przy mnie, kiedy odpowiadałam na pytania. Pan Goodhart wydawał się zmieszany, natomiast pan Feeney przeŜywał najpiękniejsze chwile w swoim Ŝyciu. Powtarzał w kółko kaŜdemu, kto zechciał go słuchać, jak to Liceum im. Ernesta Pyle'a wygrało stanowe mistrzostwa w baseballu w 1997 roku. Jakby to kogoś obchodziło. A potem, w środku tej nieudacznej, zaimprowizowanej konferencji prasowej stało się coś, co ostatecznie zburzyło mój spokój, to znaczy te resztki spokoju, które mi jeszcze zostały po „epizodzie” Douglasa. - Panno Mastriani - krzyknął ktoś z tłumu reporterów - czy czuje się pani w jakiś sposób winna w związku z zapewnieniami Seana Patricka O'Hanahana, Ŝe matka uprowadziła go z domu sześć lat temu, aby uchronić go przed okrutnym traktowaniem ze strony ojca? Zamrugałam oczami. Był piękny, wiosenny dzień; temperatura zbliŜała się do dwudziestu pięciu stopni. Nagle jednak poczułam chłód. - Co? - zawołałam, wpatrując się w tłum w poszukiwaniu osoby, która to powiedziała. - I w związku z tym, Ŝe wyjawienie miejsca przebywania Seana władzom - ciągnął głos - nie tylko naraziło jego Ŝycie na niebezpieczeństwo, ale zagroziło wolności jego matki? Wtedy, zamiast morza twarzy, zobaczyłam jedną twarz. Nie wiedziałam, czy widzę ją rzeczywiście, czy teŜ to tylko wyobraźnia. Ale to była twarz Seana, taka, jaką widziałam tamtego dnia przed ceglanym domkiem w Paoli. Drobna, biała jak papier twarz, z jaskrawymi piegami. Palce, wczepione w moje ubranie, drŜały. „Nikomu nie mów”, wysyczał. „Nikomu nie mów, Ŝe mnie widziałaś, rozumiesz?” Błagał, Ŝebym milczała. Potrząsał mną i błagał o milczenie. A ja go zdradziłam. Sądziłam - zupełnie szczerze - Ŝe ktoś, kto budzi w nim śmiertelny strach, więzi go wbrew jego woli. Zachowywał się przecieŜ tak, jakby się bał. Rzeczywiście się bał. Mnie. Naprawdę myślałam, Ŝe robię to, co naleŜy. Myliłam się. Reporterzy nadal wykrzykiwali pytania. Słyszałam ich, ale miałam wraŜenie, Ŝe są gdzieś bardzo daleko. - Jessica? - Pan Goodhart przyglądał mi się uwaŜnie. - Dobrze się czujesz? „Nie jestem Sean Patrick O'Hanahan”. To właśnie powiedział mi Sean tamtego dnia przed domem. „Więc moŜe zostaw mnie w spokoju, słyszysz? MoŜesz po prostu odjechać. I nigdy nie wracaj”. - W porządku. - Pan Goodhart otoczył mnie ramieniem, kierując się ku wejściu. Wystarczy na jeden dzień.

- Chwileczkę - powiedziałam. - Kto to powiedział? Kto mówił o Seanie? Na nieszczęście jednak, kiedy zorientowano się, Ŝe odchodzę, wszyscy reporterzy zaczęli jednocześnie wywrzaskiwać pytania i nie dało się w Ŝaden sposób ustalić, kto zadał to pytanie o Seana Patricka O'Hanahana. - Czy to prawda? - zwróciłam się do pana Goodharta, kiedy weszliśmy do szkoły. - Czy co jest prawdą? - Czy to prawda, co powiedział ten dziennikarz? - Coś dziwnego działo się z moimi wargami, trochę tak, jak u dentysty, kiedy dają ci znieczulenie. - Ze Sean Patrick O'Hanahan w ogóle nie został porwany? - Nie wiem, Jessico. - Czy jego mama naprawdę moŜe pójść za to do więzienia? - Nie wiem, Jessico. Ale nawet jeśli tak jest, to nie twoja wina. - Dlaczego to nie jest moja wina? - Prowadził mnie w stronę klasy. Spóźniłam się, ale po raz pierwszy nikt nie miał do mnie pretensji. - Skąd pan wie, Ŝe to nie moja wina? - śaden sąd w tym kraju - oświadczył pan Goodhart - nie powierzy opieki nad dzieckiem rodzicowi, który się nad nim znęca. Matka prawdopodobnie wmówiła dziecku, Ŝe tak było. - Ale skąd pan wie? - upierałam się. - Skąd to moŜna wiedzieć? Skąd mogę wiedzieć, czy robiąc to, co robię, ujawniając miejsce przebywania tych dzieci władzom, działam rzeczywiście w ich interesie? A moŜe nie wszystkie chcą, Ŝeby je odnaleziono. Jak mam się tego domyśleć? - Nie ma sposobu - stwierdził pan Goodhart. Właśnie dotarliśmy do klasy. - Jess, tego nie da się przewidzieć. Musisz po prostu przyjąć, Ŝe jeśli ktoś kocha je na tyle, Ŝeby zgłosić ich zaginięcie, to zasługuje na to, Ŝeby się dowiedzieć, gdzie są. Nie myślisz? Nie. Właśnie na tym polegał kłopot. Nie myślałam. W ogóle się nad tym nie zastanawiałam. Jak tylko przekonałam się o prawdziwości swoich snów - Ŝe Sean Patrick O'Hanahan naprawdę Ŝyje, ma się dobrze i mieszka w małym ceglanym domku w Paoli - nie zawracałam sobie głowy Ŝadnymi wątpliwościami. A teraz, przeze mnie, dzieciak znalazł się w jeszcze gorszej sytuacji niŜ przedtem. O, tak. Byłam naznaczona, zgadza się. Pytanie tylko, przez kogo?

13 Nie wszystko było tak całkiem do chrzanu. Okazało się, na przykład, Ŝe darowano mi odsiadkę. Niesamowite, co? Odkrywasz w sobie zdolności nadprzyrodzone, nie musisz siedzieć w szkole za karę. Ciekawa jestem, jak poczułby się trener Albright, gdyby o tym wiedział. W gruncie rzeczy, znokautowanie gwiazdy jego druŜyny piłkarskiej uszło mi na sucho. Skandal, prawda? Zadręczając się sprawą Seana Patricka O'Hanahana, myślałam równieŜ, co pocznie pani Clemmings z tymi na „W. Jak bez mojej pomocy, da sobie radę z Hankiem i Gregiem? A Rob? Czy będzie mu mnie brakowało? Czy w ogóle zauwaŜy, Ŝe zniknęłam? Dowiedziałam się zaraz po lunchu. Szłyśmy z Ruth w stronę szafek, kiedy nagle dostałam od niej łokciem w bok, i to mocno. - Au, chcesz mi Ŝebro złamać? Pogięło cię? Wskazała dłonią. Spojrzałam. Zrozumiałam. Koło mojej szafki stał Rob Wilkins. Ruth dokonała pośpiesznego odwrotu na z góry upatrzone pozycje. Wyprostowałam się i szłam dalej. Nie miałam się czym denerwować. Rob i ja byliśmy tylko przyjaciółmi. Rob dał mi to aŜ nazbyt jasno do zrozumienia. - Hej - powiedział, kiedy podeszłam. - Hej - odparłam. Pochyliłam głowę, otwierając szafkę. Wybierałam kolejne cyfry szyfru: 21 - tyle lat chciałabym mieć teraz. 16 - tyle mam teraz. 35 - tyle lat będę miała, kiedy Rob Wilkins uzna, Ŝe dojrzałam do tego, aby z nim chodzić. - No więc - odezwał się ponownie. - Miałaś zamiar mi powiedzieć? Wyjęłam ksiąŜkę do geometrii. - Nie - powiedziałam - nie zamierzałam nikomu o tym mówić. - Tak właśnie myślałem. A ten dzieciak? - Jaki dzieciak? Wiedziałam doskonale, o kogo pyta. - Ten dzieciak w Paoli. Był pierwszy? - Aha - powiedziałam. Nagle zachciało mi się płakać. PowaŜnie. A ja nigdy nie płaczę. No, ostatni raz w gabinecie pana Goodharta, kiedy przyszli agenci FBI. - Mogłaś mi powiedzieć. - Mogłam. - Wyjęłam zeszyt do geometrii. - Uwierzyłbyś mi? - Tak - powiedział. - Tak, uwierzyłbym.

Myślę, Ŝe rzeczywiście by uwierzył. Albo moŜe po prostu chciałam tak myśleć. Wydawał się taki... Nie wiem. Chyba miły. Stał tam, opierając się o sąsiednią szafkę. Nie miał ksiąŜek, tylko tę nieodłączną powieść w miękkich okładkach w tylnej kieszeni wyświechtanych dŜinsów, gdzieniegdzie mocno wypłowiałych, na przykład na kolanach i w innych, bardziej interesujących miejscach. Miał na sobie ciemnozieloną, cienką bluzę z długim rękawem, rękawy jednak podciągnął do góry, tak Ŝe widać było jego opalone odjazdy na motocyklu przedramiona i... No, czyja nie jestem Ŝałosna? Zatrzasnęłam drzwiczki szafki. - Dobra - powiedziałam. - Muszę iść. - Jess - zawołał, kiedy juŜ odchodziłam. Obejrzałam się. „Zmieniłem zdanie”. Miałam nadzieję, Ŝe to właśnie powie: „Zmieniłem zdanie. Czy pójdziesz ze mną na bal na koniec roku?” Powiedział jednak: - Słyszałem. O tym chłopcu. O Seanie. Wydawał się zmieszany, taka rozmowa na szkolnym korytarzu, w nienaturalnym świetle jarzeniówek, musiała być dla niego czymś niezwykłym. - To nie była twoja wina, Jess - mówił dalej. - Sposób, w jaki zachowywał się wtedy, przed domem... Ja teŜ widziałem, Ŝe z nim się dzieje coś dziwnego. Skąd miałaś wiedzieć? To tyle. - Pokiwał głową, jakby zadowolony, Ŝe powiedział wszystko, co miał do powiedzenia. Postąpiłaś słusznie. Potrząsnęłam głową. Czułam łzy pod powiekami. Cholera, stałam tam, mijały mnie setki ludzi, a ja usiłowałam ukryć łzy przed chłopakiem, który podobał mi się tak, Ŝe nie potrafię tego wyrazić. Czy moŜna sobie wyobrazić coś bardziej upokarzającego? - Nie - powiedziałam. - Nieprawda. Potem odwróciłam się i poszłam w swoją stronę. Tym razem nie próbował mnie zatrzymać. PoniewaŜ nie musiałam zostać w szkole, wróciłam do domu z Ruth. Postanowiłyśmy, Ŝe będziemy razem ćwiczyć. Ruth powiedziała, Ŝe znalazła nowy koncert na flet i wiolonczelę. Współczesny, ale mogłybyśmy spróbować. Kiedy jednak wjechałyśmy w Lumley Lane, zorientowałam się natychmiast, Ŝe coś jest nie tak. Reporterzy stłoczyli się w odległym końcu ulicy, za policyjną barykadą. Na widok samochodu Ruth podnieśli wrzask i zaczęli gorączkowo pstrykać zdjęcia... Gliny nie dopuszczały ich w pobliŜe domu.

Kiedy Ruth podjechała bliŜej i zobaczyłam krew na chodniku, wiedziałam, dlaczego. Nie tylko na chodniku. Krwawy ślad prowadził aŜ do drzwi frontowych. Ruth teŜ go zauwaŜyła. Mruknęła „och”. Potem otworzyły się drzwi i wyszedł mój tata razem z Mikiem. Tata uspokajającym gestem podniósł ręce w górę i powiedział: - Nie jest tak źle, jak na to wygląda. Po południu Dougie rzucił się na reportera, który usiłował przeprowadzić wywiad z sąsiadami. Obaj mają się dobrze. Nie przeraŜaj się. To pewnie brzmi śmiesznie, Ŝe mój brat rzucił się na reportera. Gdyby to zrobił Mike, to byłoby nawet bardzo śmieszne. Ale chodziło o Douga, więc wcale nie było mi do śmiechu. - Posłuchaj - powiedział tata, siadając na schodkach przed domem. Ruth zgasiła silnik i obie wysiadłyśmy z samochodu. Usiadłam obok taty, starannie omijając wzrokiem plamy krwi. Ruth zasiadła obok Mike'a na bujanej ławeczce na ganku. Ławeczka zatrzeszczała złowieszczo pod ich cięŜarem. Mike nie wyglądał na zachwyconego towarzystwem, ale Ruth nie zwróciła na to uwagi. - To nie twoja wina, Jess - ciągnął tata - ale reporterów, wozów transmisyjnych, policji i tego wszystkiego. Trochę tego było za duŜo dla Dougiego. Nie wytrzymał. Kiedy odjechałaś rano, sądziliśmy, Ŝe udało nam się go uspokoić. Wziął lekarstwa i wydawało się, Ŝe jest w porządku. Ale lekarze mówią, Ŝe stres czasami... Jęknęłam i połoŜyłam głowę na kolanach. - Jak to nie moja wina? - zawyłam. - Oczywiście, Ŝe to moja wina. Wszystko przeze mnie. Gdybym nigdy nie zadzwoniła pod ten głupi numer... - Musiałaś zadzwonić pod ten głupi numer - powiedział cierpliwie tata. - Gdybyś nie zadzwoniła pod ten głupi numer, tamci rodzice nadal zamartwialiby się, co się stało z ich dziećmi... - Taak - powiedziałam. - A Sean Patrick O'Hanahan nie zostałby, wbrew swojej woli, odesłany do ojca. A jego matka nie znalazłaby się w trudnej sytuacji. A... - Postąpiłaś słusznie, Jess - powtórzył ojciec. - Nie moŜesz wszystkiego wiedzieć. A Douglas wyjdzie z tego. Byłoby po prostu wskazane, Ŝeby znalazł się w jakimś trochę spokojniejszym miejscu... - Tak, ale gdzie? - zapytałam. - W szpitalu? Dougie miałby wrócić z mojego powodu do szpitala? Nie, dziękuję, tato. To nie Douglas stwarza problem. Wciągnęłam głęboko powietrze. Było cięŜkie i nasycone wilgocią. ZbliŜało się lato. JuŜ rano było bardzo ciepło, a prawie nie dawało się wytrzymać na ganku nieosłoniętym przed promieniami popołudniowego słońca.

Dusiłam się z gorąca. - To ja - powiedziałam. - Gdyby mnie nie było, Douglasowi nic by się nie stało. - AleŜ, kochanie... - odezwał się tata. - Mówię powaŜnie. Gdyby nie ja, nie byłoby tu tłumu reporterów zaśmiecających trawnik, a mama nie piekłaby biszkopcików dwadzieścia cztery godziny na dobę, a Douglas nie wylądowałby w szpitalu... - Do czego zmierzasz, Jessico? - Wiesz, do czego zmierzam. Myślę, Ŝe będzie lepiej, jeśli jutro zastosuję się do tego, co powiedział agent Johnson, i pojadę na jakiś czas do bazy Crane. Ruth z Mikiem spojrzeli na mnie, jakbym upadła na głowę, ale tata, po chwili milczenia, stwierdził: - Musisz robić to, co uwaŜasz za właściwe, kochanie. A ja na to: - Dobrze, nie uwaŜam za właściwe, Ŝeby nasza rodzina cierpiała przeze mnie. A teraz cierpimy wszyscy. Jeśli zniknę na jakiś czas, reporterzy i cały ten bałagan teŜ znikną. A potem będzie po staremu. MoŜe nawet Doug wróci do domu. - Taak - odezwał się cicho Mike - a Claire moŜe podniesie znowu rolety. Tak ją męczyły te kamery... Kiedy obie z Ruth odwróciłyśmy się, wgapiając się w niego ze zdumieniem, uświadomił sobie, co powiedział, i zamknął buzię. Ruth była jedyną osobą, która wprowadziła nutkę wątpliwości. - Nie sądzę, Ŝeby to był najlepszy pomysł - stwierdziła. - To znaczy, twój wyjazd do Crane. Wcale mi się to nie podoba. - Ruth, coś ty. Oni chcą tylko przeprowadzić jakieś badania... - Och, wspaniale - powiedziała Ruth. - To teraz jesteś królikiem doświadczalnym? Jess, Crane to baza wojskowa. Chwytasz? Mówimy o armii! - Ojej, Ruth - mruknęłam. - Nie panikuj. Nic mi się nie stanie. Ruth wysunęła podbródek do przodu. Nic wiem, co ją ugryzło. MoŜe naoglądała się za duŜo filmów. MoŜe nie chciała włóczyć się samotnie po szkolnych korytarzach. A moŜe podejrzewała coś, czego ja, nawet przy moich świeŜo nabytych zdolnościach pozazmysłowych, nie byłam w stanie przeczuć. Ruth jest mądrzejsza niŜ większość ludzi... w kaŜdym razie, pod pewnymi względami. - A jeśli - zapytała cicho - będą chcieli, Ŝebyś znalazła jeszcze więcej dzieci? Tata na to:

- No, naturalnie, Ŝe będą chcieli, Ŝeby odnalazła więcej dzieci. PrzecieŜ o to właśnie chodzi, jestem tego pewien. - Czy Jess chce znaleźć więcej dzieci? - zapytała Ruth, unosząc brwi. Podobno testy na inteligencję sprawdzają tylko pewien jej rodzaj. Ci spośród nas, którzy nie wypadają w tych testach najlepiej - jak na przykład ja - pocieszają się faktem, Ŝe Ruth moŜe i ma IQ 167, ale nic nie wie o chłopcach. Mike, owszem, ma 153, ale co on wie o sztuce postępowania z ludźmi? Dokładnie nic. Tym jednym pytaniem Ruth udowodniła jednak, Ŝe jej umiejętności interpersonalne nie pozostawiają nic do Ŝyczenia. Trafiła w sedno. Ja rzeczywiście nie chciałam znajdować więcej dzieci. Zwłaszcza po tej sprawie z Seanem. Nie, dopóki nie przekonam się, Ŝe te dzieci naprawdę chcą, Ŝeby je odnaleźć. W przeciwieństwie do Seana. Wtedy odezwał się Mike: - Nie ma znaczenia, czego ona chce. Ma moralny obowiązek wobec społeczeństwa, Ŝeby dzielić się tym... cokolwiek to jest. Ruth wycofała się natychmiast. Jak mogłaby sprzeciwić się ukochanemu? - Masz rację, Michael - oświadczyła, mrugając do niego nieśmiało zza okularów. No, to tyle, jeśli chodzi o te umiejętności interpersonalne. - Nie zmuszą jej do niczego - powiedział tata. - To sprawa rządu Stanów Zjednoczonych. Jessica jest obywatelką USA. Ma zagwarantowane prawa konstytucyjne. Wszystko będzie w porządku. Smutne, ale w tamtej chwili rzeczywiście myślałam, Ŝe ma rację. Wierzyłam w to święcie.

14 Baza wojskowa Crane, usytuowana jakąś godzinę jazdy od mojego rodzinnego miasteczka, naleŜała do tych baz wojskowych, które zamknięto w latach osiemdziesiątych. Tak przynajmniej podano do wiadomości publicznej. Ale tak się jakoś złoŜyło, Ŝe nigdy nie została faktycznie zamknięta - w kaŜdym razie nie całkowicie, wbrew alarmującym artykułom w lokalnych gazetach o rzekomym wzroście bezrobocia w związku z utratą pracy przez zatrudnionych w bazie robotników i kucharzy. Wojskowe odrzutowce - te, które z hałasem przełamywały barierę dźwięku - nigdy nie zniknęły, a w naszych restauracjach, na długo potem, jak baza podobno przestała istnieć, pojawiali się umundurowani oficerowie. Douglas w swoim najgorszym stanie utrzymywał, Ŝe w Crane rozbił się kiedyś statek kosmitów, a i teraz dzieją się jakieś niesamowite rzeczy i nie ma tam Ŝadnej bazy wojskowej, ale w nocy błyskają tajemnicze światełka. Kiedy przyjechałam do Grane, absolutnie nie miałam wraŜenia, Ŝe komuś zaleŜy na otoczeniu działalności bazy tajemnicą. Wcale nie wyglądała na zaniedbaną. Panowała tam czystość i porządek, elegancko przystrzyŜone trawniki, Ŝadnych śmieci, wszystko na swoim miejscu. Nie zauwaŜyłam olbrzymich hangarów, gdzie moŜna by ukryć statki kosmiczne, ale moŜe trzymali je pod ziemią, tak jak na filmie Dzień Niepodległości. Agent Johnson, zaraz po przyjeździe - po przedstawieniu mnie agentce specjalnej Smith, pani oficer z ładnymi kolczykami z pereł, która widocznie zastąpiła jego poprzedniego partnera, agenta specjalnego Daviesa (niezdolny do pracy... ojej, czyŜbym miała z tym coś wspólnego?) - pokazał mnie i tacie pokój, gdzie miałam zamieszkać - ładny pokój, jak w dobrym hotelu, z telewizorem, telefonem i tak dalej. Bez kranu z wodą sodową, jak z ulgą stwierdziłam. Następnie agentka specjalna Smith zabrała nas do innego budynku, gdzie poznaliśmy kilku wojskowych, w tym pułkownika, który boleśnie mocno uścisnął mi rękę, oraz pryszczatego porucznika, który gapił się na moje dŜinsy, jakby to były wysokie skórzane buty do pachwin albo coś podobnego. Potem pułkownik przedstawił nas gromadce lekarzy w jeszcze innym budynku, którzy podniecili się na mój widok i zapewnili tatę, Ŝe jestem w najlepszych rękach. Tata, mimo Ŝe z pewnością nie mógł się doczekać powrotu do swoich restauracji, nie odjeŜdŜał, nie przyjmując na wiarę zapewnień lekarzy. Zadawał rozmaite pytania, na przykład czy agentka specjalna Smith będzie pod telefonem na wypadek, gdybym

potrzebowała czegoś w środku nocy i kto dopilnuje, Ŝebym nie chodziła głodna? To było trochę krępujące. W końcu jedna z lekarek, z plakietką HELEN SHIFTON przypiętą do fartucha, powiedziała tacie, Ŝe są gotowi na moje przyjęcie i Ŝe zadzwonię do niego, jak tylko wrócę do pokoju. Wtedy stało się jasne, Ŝe powinien juŜ odjechać, więc tata poŜegnał się, mówiąc, Ŝe odbierze mnie w przyszłym tygodniu. Miał nadzieję, Ŝe do tego czasu heca z reporterami przycichnie i będę mogła bezpiecznie wrócić do domu. Objął mnie przy tych wszystkich ludziach i ucałował w czubek głowy. Udawałam, Ŝe nie mam na to ochoty, ale kiedy odjechał, nie mogłam pozbyć się uczucia... ...no, cóŜ - strachu. Nie zdradziłam tego jednak doktor Helen Shifton. Kiedy spytała, jak się czuję, zapewniłam, Ŝe świetnie. Chyba mi nie uwierzyła, bo razem z pielęgniarką poddały mnie wszechstronnemu, naprawdę wszechstronnemu badaniu, włącznie z badaniem krwi i pakowaniem we mnie nie wiadomo czego. Zmierzyły ciśnienie krwi, poziom cholesterolu, serce, gardło, uszy, oczy, podeszwy stóp. Chciały przeprowadzić badanie ginekologiczne, zgodziłam się i kiedy kręciły się koło mnie, zapytałam je o antykoncepcję i takie rzeczy... no, wiecie, to moŜe się przydać, kiedy będę miała jakąś czterdziestkę. Doktor Shifton była bardzo w porządku, czego na pewno nie dałoby się powiedzieć o moim lekarzu rodzinnym, odpowiedziała na wszystkie pytania i stwierdziła, Ŝe rozwijam się normalnie. Obejrzała nawet moją bliznę, tę, którą zostawił piorun, i zauwaŜyła, Ŝe chyba blednie, tak Ŝe pewnego dnia prawdopodobnie zniknie. - Kiedy blizna zniknie, czy nadprzyrodzone zdolności teŜ znikną? - zapytałam z nadzieją. Z tymi zdolnościami spadła na mnie wielka odpowiedzialność i niekoniecznie chciałam ją dźwigać. Powiedziała, Ŝe nie wie. Potem kazała mi się połoŜyć w wielkiej rurze i nie ruszać. Zrobiła całą serię zdjęć mojego mózgu. Miałam o niczym nie myśleć, ale myślałam o Robie. Zdjęcia chyba jednak wypadły dobrze, bo potem doktor Shifton poleciła mi się ubrać i wyszła, a na jej miejsce zjawił się mały łysy człowieczek i zadał mi kupę przeraźliwie nudnych pytań o sny, Ŝycie seksualne i takie rzeczy. Jakkolwiek w moim Ŝyciu seksualnym nastąpiła, jak się wydaje, w ostatnim czasie pewna poprawa - chociaŜ trwało to okropnie krótko - tak naprawdę nie miałam mu nic do powiedzenia, a moje sny teŜ nie są nadzwyczajnie interesujące, śni mi się głównie, jak tuŜ przed pojedynkiem z Karen Sue Hanky zapominam gry na flecie.

Zdenerwowałam się dopiero, kiedy mały łysy człowieczek zaczął mnie wypytywać o Douglasa. Skąd, przepraszam, rząd Stanów Zjednoczonych ma informacje o jego próbie samobójczej? W kaŜdym razie wiedzieli, a ja przyjęłam postawę obronną i mały łysy człowieczek zainteresował się, dlaczego. Więc powiedziałam: - Czy nie poczułby się pan dziwnie, gdyby ktoś obcy zaczął pana pytać o brata chorego na schizofrenię? A on na to, Ŝe nie - chyba Ŝe miałby coś do ukrycia. No więc wtedy oświadczyłam, Ŝe jedyną rzeczą, którą chciałam ukryć, jest fakt, Ŝe mam ochotę rozkwasić mu nos, a on zapytał, czy zawsze jestem taka agresywna, kiedy rozmawiam o swojej rodzinie. Wstałam, wyszłam z gabinetu i powiedziałam doktor Shifton, Ŝe chcę wrócić do domu natychmiast. Widać było, Ŝe doktor Shifton wściekła się na małego łysego człowieczka, ale jako profesjonalistka nie mogła tego okazać. Stwierdziła, Ŝe rozmawialiśmy dostatecznie długo. Zmył się, rzucając mi rozgniewane spojrzenia, jakbym zmarnowała mu dzień czy coś. Doktor Shifton powiedziała, Ŝebym się nim nie przejmowała, Ŝe to freudysta i nikt nie bierze go specjalnie powaŜnie. Nadeszła pora na lunch. Agentka specjalna Smith zabrała mnie do kafeterii, mieszczącej się w jeszcze innym budynku. Jedzenie nie było najgorsze, lepsze niŜ w szkole. Wzięłam pieczonego kurczaka i puree ziemniaczane. Mały łysy człowieczek teŜ tam był. Spojrzał, co jem i zanotował sobie w zeszyciku. Powiedziałam o tym agentce specjalnej Smith, która poradziła mi go zignorować. Stwierdziła, Ŝe mały łysy ma pewnie kompleksy. PoniewaŜ nie było nikogo w moim wieku, z kim mogłabym pogadać, siedziałam z agentką specjalną Smith i zapytałam, jak to się stało, Ŝe została agentką FBI. Zareagowała zupełnie spokojnie. Powiedziała, Ŝe jest strzelcem wyborowym, ale nikogo nie zabiła. Wiele razy jednak mierzyła do ludzi. Wyjęła nawet rewolwer i pokazała mi. Był chłodny i naprawdę cięŜki. TeŜ chcę mieć taki, ale poczekam, aŜ skończę osiemnaście lat. Jeszcze jedna rzecz, na którą muszę czekać aŜ do osiemnastki. Po lunchu doktor Shifton wysłała mnie do gabinetu innego lekarza, gdzie spędziłam śmiertelnie nudne pół godziny. Lekarz pokazywał mi karty do gry, trzymając je tyłem do mnie i pytając, jaka to figura. Odpowiadałam: „Nie wiem. Trzymaj e pan tyłem do mnie”. Kazał mi zgadywać. Odgadłam prawidłowo jakieś dziesięć procent. Stwierdził, Ŝe to normalne. Widać było jednak, Ŝe jest rozczarowany.

Jeszcze później dziwaczna, koścista pani próbowała mnie skłonić, Ŝebym przesuwała przedmioty mocą umysłu. Było mi jej Ŝal. Naprawdę się starałam, ale oczywiście w tym równieŜ poniosłam sromotną poraŜkę. Zabrała mnie potem do pokoju, który przypominał laboratorium językowe u nas w szkole, i kazała mi włoŜyć słuchawki. To mnie wprawiło w przyjemny nastrój, bo myślałam, Ŝe będzie film. Jednak lekarz, który mnie przejął, na oko bardzo nerwowy człowiek, powiedział, Ŝe nie będzie filmu, tylko jakieś zdjęcia. Miałam im się przyjrzeć. - Czy mam zapamiętać, jak ci ludzie wyglądają? - zapytałam, kiedy doktor przystąpił do pracy i na ekranie zaczęły pojawiać się kolejne zdjęcia. - Czy to jakiś quiz? A on na to: - Nie, to nie quiz. - Więc o co tu chodzi? Zdjęcia mnie znudziły. Nie było w nich absolutnie nic interesującego. Sami męŜczyźni, w większości biali, niektórzy o lekko arabskich rysach twarzy. Kilku czarnych. Kilku Azjatów. Kilku Latynosów. śadnych napisów pod spodem, nic. Nudziłam się prawie tak samo jak podczas odsiadki. W słuchawkach brzmiała cicha muzyka Mozarta - w nie najlepszym, moim zdaniem, wykonaniu. Flecista, w kaŜdym razie, pokpił sprawę. Grali bez Ŝycia, takie jest moje zdanie. Po jakimś czasie zdjęłam słuchawki i zapytałam: - Czy mogę zrobić przerwę? Doktor mocno się zdenerwował i zapytał, czy muszę iść do łazienki, czy co, a ja miałam na końcu języka: „Nie, to po prostu wściekle nudne”, ale nie chciałam psuć mu eksperymentu, więc powiedziałam: „Nie, chyba nie” i wróciłam do oglądania fotografii. Biały męŜczyzna w średnim wieku. Biały męŜczyzna w średnim wieku. Azjata w średnim wieku. Przystojny Arab, w typie faceta z Mumii, tylko bez tatuaŜu na twarzy. Biały męŜczyzna w średnim wieku. Biały męŜczyzna w średnim wieku. Ciekawa jestem, co podadzą na kolację. Biały, stary męŜczyzna. Facet o wyglądzie seryjnego mordercy. Biały męŜczyzna w średnim wieku. Biały męŜczyzna w średnim wieku. Biały męŜczyzna w średnim wieku. W końcu, po upływie czasu, który wydawał mi się co najmniej rokiem, przyszła doktor Shifton i powiedziała, Ŝe spisałam się doskonale i Ŝe przez resztę dnia mogę odpocząć. Wiele dnia juŜ mi nie zostało. Było koło trzeciej. W rodzinnym miasteczku o tej porze udawałabym się właśnie na odsiadkę. Ogarnęła mnie nagła tęsknota za domem. Czy to nie pokręcone? Tęskniłam za odsiadką, panią Clemmings, tymi na „W”... i oczywiście za Robem.

Kiedy jednak agentka specjalna Smith zabrała mnie z powrotem do pokoju i zapytała, czy mam kostium kąpielowy, natychmiast zapomniałam o Robie, bo jak się okazało, w bazie był basen. Nie miałam kostiumu, więc agentka specjalna Smith zabrała mnie do pobliskiego centrum handlowego, gdzie kupiłam szałowy kostium i Sony PlayStation za państwowe pieniądze. Potem wróciłyśmy do bazy i poszłam pływać. Było upalnie, mimo późnej pory słońce nadal nieźle przygrzewało. UłoŜyłam się na leŜaku i przyglądałam ludziom na basenie. Głównie kobiety z małymi dziećmi... zapewne Ŝony pracowników bazy. Jakieś starsze dzieci grały w „raz, dwa, trzy, baba - jaga patrzy”. Przybrałam wygodną pozę i zamknęłam oczy, czując, jak słońce pali mi skórę. Było mi przyjemnie. OdpręŜyłam się. MoŜe, myślałam, wszystko pójdzie dobrze. Zapach chloru kłuł mnie leciutko wnoś. Pachniało czystością. Wszystko dobrze się ułoŜy. Słyszałam krzyki dzieci. - Raz! Pluśnięcie. - Dwa! Kolejne pluśnięcie. - Trzy! Pluśnięcie. - Baba! Pluśnięcie. Śmiech. - Jaga! Pluśnięcie. - Raz! Pluśnięcie. Krzyk. Histeryczny śmiech. Musiałam zasnąć, bo przyśniło mi się coś dziwacznego. We śnie dookoła mnie rozciągała się ogromna wodna przestrzeń. Wokół było pełno dzieci. Setki, tysiące dzieci. DuŜe dzieci. Małe dzieci. Tłuste dzieci. Chude dzieci. Białe dzieci. Czarne dzieci. Wszelkie moŜliwe dzieci. I wszystkie krzyczały w moją stronę: - Baba! Pluśnięcie. Krzyk. - Jaga! Pluśnięcie. Krzyk.

Pływałam, usiłując je złapać. Tyle Ŝe w moim śnie to nie była zabawa w babę - jagę. Wiedziałam, Ŝe jeśli nie uda mi się złapać dzieci, prąd porwie je w stronę wodospadu i rzuci z wysokiego na sześćdziesiąt metrów progu. Zginą na pewno. Tak czułam. Więc pływałam gorączkowo, wyłapując dzieci po kolei i odciągając je w bezpieczne miejsce, tylko po to, Ŝeby ponownie porwał je prąd i uniósł z dala ode mnie. To było okropne. Dzieci wyślizgiwały mi się z rąk, spadając w dół, w objęcia śmierci. JuŜ nie krzyczały: „Jaga!”. Wykrzykiwały moje imię. Krzyczały moje imię, umierając. - Jess. Jess. Jessico, obudź się. Otworzyłam oczy. Agentka specjalna Smith przyglądała mi się z góry. LeŜałam na leŜaku przy basenie, ale coś się nie zgadzało. Byłam sama. Wszystkie matki z dziećmi poszły do domu. Słońce prawie zaszło. Ostatnie promienie słońca zapalały się na wilgotnym brzegu basenu. Zrobiło się równieŜ znacznie chłodniej. - Zasnęłaś - powiedziała agentka specjalna Smith. - Miałaś chyba jakiś zły sen. Dobrze się czujesz? Powiedziałam: - Tak - i usiadłam. Agentka specjalna Smith wręczyła mi koszulkę. - Oho - powiedziała, krzywiąc się. - Spaliłaś się. NaleŜało kupić jakiś krem do opalania. Przyjrzałam się swojej skórze. Była czerwona. - Do jutra zamieni się w opaleniznę - stwierdziłam. - Musiało ci się coś śnić. Czy chcesz mi o tym opowiedzieć? - Niespecjalnie. Potem poszłam do pokoju i ćwiczyłam na flecie. Rozgrzałam się, następnie zagrałam ten kawałek, który wybrała Karen Sue Hanky, Ŝeby mnie pokonać. To było takie łatwe, Ŝe zaczęłam improwizować, jazzując. W moim wykonaniu utwór brzmiał zupełnie inaczej, duŜo lepiej. Biedna Karen Sue Hanky. Utknie na zawsze w czwartym rzędzie. Potem zagrałam coś z Billy Joela - Big Shot, na cześć Douglasa. Nie przyznałby się za nic, ale to jego ulubiony utwór. Czyściłam flet, kiedy ktoś zapukał do drzwi. - Proszę - powiedziałam, mając nadzieję, Ŝe to ktoś z obsługi. Padałam z głodu. Ale nie. To nie był, nikt z obsługi. To był ten pułkownik, którego poznałam rano. Towarzyszyli mu agenci Smith i Johnson wraz z nerwowym doktorem, który zmusił mnie do

oglądania zdjęć facetów w średnim wieku. Wyglądał na jeszcze bardziej zdenerwowanego niŜ przedtem. - Cześć - odezwałam się, kiedy wszyscy weszli i stanęli, wpatrując się w mój flet, tak jakbym składała AK - 47 albo coś podobnego. - Czy juŜ pora na kolację? - Pewnie - potwierdził agent specjalny Johnson. - Powiedz nam tylko, co byś chciała. Zastanowiłam się. Czemu nie miałabym poprosić o coś ekstra? - Stek z owocami morza byłby w sam raz - powiedziałam. - Robi się - odparł pułkownik i skinął głową do agentki specjalnej Smith, która wyjęła komórkę, wystukała numer, a potem porozmawiała z kimś przez chwilę cichym głosem. BoŜe, pomyślałam. Jakie to seksistowskie. Oto agentka specjalna Smith, agentka FBI, absolwentka jakiejś wyŜszej uczelni policyjnej, strzelec wyborowy i tak dalej, nadal musi zamawiać jedzenie w restauracji. Tylko dlatego, Ŝe jest kobietą. Muszę pamiętać, Ŝeby nie zostać agentką FBI, kiedy dorosnę. - A więc - odezwał się pułkownik. - Słyszałem, Ŝe ucięłaś sobie dzisiaj krótką drzemkę. Stałam pochylona, wkładając poszczególne części fletu w oddzielne, wyściełane aksamitem przegródki. Coś w głosie pułkownika kazało mi podnieść głowę. Pułkownik, podobnie jak faceci na zdjęciach, był białym męŜczyzną w średnim wieku. Miał, jak to się mówi w ksiąŜkach, ogorzałą twarz. Czyli twarz, która jest nie tyle opalona, jak moja, co zniszczona słońcem i pomarszczona. Miał równieŜ jasne, niebieskie oczy. Spojrzał na mnie z góry i zapytał: - Czy podczas drzemki nie przyśnił ci się przypadkiem jakiś męŜczyzna z fotografii, które widziałaś dzisiaj w gabinecie doktora Leonarda, panno Mastriani? Zamrugałam oczami. O co tu chodzi? Spojrzałam na agentkę specjalną Smith. Schowała komórkę i patrzyła na mnie wyczekująco. - Pamiętasz, Jessico - powiedziała. - Mówiłaś, Ŝe miałaś zły sen. - Taak - odparłam powoli. Chyba zaczynałam chwytać. - Więc? - Więc wspomniałam o tym pułkownikowi Jenkinsowi - ciągnęła agentka specjalna Smith. - Był ciekaw, czy przyśnił ci się moŜe ktoś z fotografii, tych, które dzisiaj oglądałaś. Odparłam: - Nie. Doktor Leonard pokiwał głową i zwrócił się do pułkownika: - Jest tak, jak podejrzewaliśmy. Dla zaistnienia tego zjawiska konieczna jest faza REM, pułkowniku. Podczas drzemki ta faza zazwyczaj nie występuje.

Pułkownik Jenkins zmarszczył brwi. - Myśli pan zatem, Ŝe dowiemy się czegoś jutro rano, doktorze? - burknął. Budził respekt w mundurze z mnóstwem medali i dystynkcji. Uznałam, Ŝe musiał brać udział w jakichś strasznie waŜnych bitwach. - Z całą pewnością - potwierdził doktor Leonard. Spojrzał na mnie i ciągnął nerwowym, cichym głosem: - Miewasz te, eee, sny o zaginionych dzieciach tylko po całonocnym odpoczynku, zgadza się, panno Mastriani? Ja na to: - Uhm. Noo, tak. To znaczy tak. Doktor Leonard skinął głową. - Powinniśmy z nią porozmawiać jutro rano, pułkowniku. - Nie podoba mi się to - warknął pułkownik Jenkins tak głośno, Ŝe podskoczyłam. Smith? - Tak jest? Agentka specjalna Smith stanęła na baczność. - Przynieście zdjęcia - rozkazał. - Przynieście zdjęcia, Ŝeby obejrzała je wieczorem, zanim pójdzie spać. Tak Ŝeby miała je świeŜo w pamięci. - Tak jest - powiedziała agentka Smith, po czym znów włączyła komórkę i zaczęła coś do niej mruczeć. Pułkownik Jenkins skierował wzrok na mnie. - WiąŜemy z tobą wielkie nadzieje, młoda damo - oświadczył. - Naprawdę? - Tak, w istocie. Setki ludzi - zdrajców naszego wielkiego narodu - juŜ zbyt długo ucieka przed sprawiedliwością i karą. Teraz jednak, kiedy jesteś z nami, nie mają szans. NieprawdaŜ? Nie wiedziałam, co powiedzieć. - CzyŜ nie tak? - warknął. Podskoczyłam i wydusiłam z siebie: - Nie mają. Pułkownik Jenkins wyglądał na zadowolonego. Wyszedł wraz z doktorem Leonardem oraz agentami specjalnymi Smith i Johnsonem. Chwilę później facet w stroju kucharza przyniósł mi krewetki i znakomicie przyrządzony stek. Przejrzałam na oczy. W moim pokoju mogło nie być kranu z wodą sodową, ale i tak wiedziałam, co jest grane. Album ze zdjęciami dostarczono wkrótce po kolacji. Przerzuciłam parę kartek przy jedzeniu, tak po prostu, dla draki. Zdrajcy, jak stwierdził pułkownik Jenkins.

Czy ci ludzie byli szpiegami? Mordercami? Kim? Niektórzy budzili lęk samym wyglądem. Inni nie. A jeśli wcale nie byli mordercami czy szpiegami? A jeśli byli zwyczajnymi ludźmi, którzy, tak jak Sean, wpakowali się w kłopoty bez własnej winy? Czy odnalezienie ich było rzeczywiście moją powinnością? Nie miałam pojęcia. Pomyślałam, Ŝe dobrze byłoby porozmawiać z kimś mądrzejszym. Więc zadzwoniłam do domu. Odebrała mama. Powiedziała, Ŝe Dougie został zwolniony ze szpitala i Ŝe teraz, kiedy wrócił do swojego pokoju, a „całe to zamieszanie minęło”, miewa się znacznie lepiej. Całe zamieszanie przeniosło się pod bramy Crane. Odkąd stało się jasne, Ŝe tu przebywam, zjawiły się ekipy telewizyjne i radiowe. Marna zaczęła narzekać na tatę, Ŝe to przez niego Dougiemu się pogorszyło, bo musiał pójść pracować do restauracji, aŜ w końcu nie mogłam tego wytrzymać i przerwałam jej: - To bzdura, mamo, to moja wina i tych cholernych reporterów. Mama wściekła się na mnie, Ŝe brzydko mówię, więc odłoŜyłam słuchawkę, nie porozmawiawszy z tatą - a właśnie z nim chciałam porozmawiać. Dla rozrywki włączyłam telewizor. Obejrzałam Simpsonów, a potem kawałek filmu o dziewczynie, która zostaje poddana róŜnym zabiegom upiększającym, mimo Ŝe wyglądała zupełnie przyzwoicie, zanim zaczęła obsesyjnie dbać o swoją urodę. Film był taki nudny chociaŜ Ruth pewnie by się spodobał, ze względu na to upiększanie - Ŝe przerzuciłam się na inny kanał... Zamarłam, kiedy trafiłam na CNN... Pokazywali moje zdjęcie. To nie było kretyńskie klasowe zdjęcie. Musiał je zrobić jakiś dziennikarz, kiedy nie patrzyłam w jego stronę. Śmiałam się na tym zdjęciu. Ciekawe dlaczego. Nie pamiętam, Ŝebym w ciągu ostatnich paru dni miała specjalnie duŜo powodów do śmiechu. Potem pojawiło się inne zdjęcie, równieŜ znajome. To był Sean. Zdjęcie Seana Patricka O'Hanahana, takiego, jak zapamiętałam, w czapce bejsbolówce odwróconej daszkiem do tyłu i piegami odcinającymi się wyraźnie na tle bladej twarzy. Pogłośniłam. - ...jak na ironię, okazuje się, Ŝe chłopiec zaginął po raz kolejny - mówił spiker. Według doniesień Sean zniknął z mieszkania swego ojca w Chicago wczoraj przed świtem i od tamtej pory nikt go nie widział. Sądzi się, Ŝe chłopiec mógł odejść z własnej woli i Ŝe

prawdopodobnie zmierza do Paoli, w Indianie, gdzie w areszcie przebywa jego matka, której zarzucono porwanie oraz wystawienie na szwank dobra dziecka... O, BoŜe. Aresztowali mamę Seana. Aresztowali jego mamy z mojego powodu. Przeze mnie. A dzieciak jest zbiegiem. I to wszystko moja wina. Wylegiwałam się przy basenie, podczas gdy Sean podziewał się nie wiadomo gdzie, przeŜywając Bóg wie jakie przygody, aby dotrzeć do swojej uwięzionej matki. Ciekawe, co teŜ miał zamiar zrobić, kiedy wróci do Paoli? Odbić matkę z więzienia? Chłopiec był sam i w beznadziejnej sytuacji, i to przeze mnie. Dobra, to się zmieni, postanowiłam, wyłączając telewizor. Dzisiaj jest samotny, ale jutro nie będzie. Wiecie dlaczego? PoniewaŜ miałam zamiar odnaleźć go jeszcze raz. Raz juŜ to zrobiłam. Mogę to powtórzyć. I tym razem nie będę juŜ taka głupia.

15 Kiedy zjawili się następnego ranka, juŜ mnie nie było. Och, nie mieli powodów do paniki. Zostawiłam list: Do wszystkich zainteresowanych! Musiałam odejść, Ŝeby coś załatwić. Wkrótce wrócę. Z powaŜaniem, Jessica Mastriani

Nie chciałam, Ŝeby się o mnie martwili. A oto, co się stało. Obudziłam się wcześnie. A kiedy się obudziłam, wiedziałam, gdzie jest Sean. Tak jak poprzednio. Wzięłam prysznic, ubrałam się, wyszłam na korytarz, na dół po schodach i na zewnątrz. Nikt nie próbował mnie zatrzymać. Nikogo nie było W pobliŜu, jeśli nie liczyć grupki Ŝołnierzy, którzy ćwiczyli musztrę, na dziedzińcu. Zupełnie nie zwrócili na mnie uwagi. I całe szczęście. Poprzedniego dnia, kiedy wracałam z basenu, zauwaŜyłam minibusik, który zatrzymał się przed domami przeznaczonymi dla rodzin oficerów. Skierowałam się tam. I tym razem nikt nie usiłował mi przeszkodzić. Ostatecznie nie byłam przecieŜ więźniem. Minibusik, jak dowiedziałam się od ludzi na przystanku, udawał się do pobliskiego miasteczka, gdzie kupiłam poprzednio kostium kąpielowy i Sony PlayStation... i gdzie, jak przypadkiem wiedziałam, znajdował się dworzec autobusowy. Poczekałam zatem wraz z innymi i wsiadłam do minibusa. Potoczył się swoją drogą, mijając wozy transmisyjne i dziennikarzy. Nie niepokojona przez nikogo, wyjechałam za strzeŜoną przez Ŝołnierzy bramę. W ten oto prosty sposób opuściłam bazę wojskową Crane. Miasteczko trudno by nazwać kwitnącą metropolią, ale i tak z trudem trafiłam na dworzec. Pytałam o drogę troje ludzi. Najpierw kierowcę autobusu - moŜecie mi wierzyć, w Ŝyciu nie słyszałam mętniejszych wyjaśnień, potem dzieciaka przy kasie w jakimś sklepie i wreszcie starszego pana siedzącego przed fryzjerem. W końcu zlokalizowałam dworzec, ale tylko dzięki temu, Ŝe z daleka dostrzegłam stojący przed nim autobus. Kupiłam bilet powrotny - za siedemnaście dolarów - za pieniądze, które zostawił mi tata. „Na wszelki wypadek” powiedział, wsuwając mi stówę do ręki. No, to właśnie był ten „wszelki wypadek”. Ja w kaŜdym razie uznałam, Ŝe tak.

Śniadanie zjadłam na dworcu. Wzięłam dwa czekoladowe budynie i sprite'a z automatów. Kolejny dolar siedemdziesiąt pięć. śeby się nie nudzić podczas jazdy, kupiłam ksiąŜkę. Tę samą ksiąŜkę, którą zauwaŜyłam w tylnej kieszeni spodni u Roba, kiedy go widziałam po raz ostatni. Pomyślałam, Ŝe czytanie tej samej ksiąŜki jakoś nas zbliŜy. Dobra, moŜe niezupełnie tak. To była jedyna ksiąŜka na półce, która wydawała się choć trochę interesująca. Mój autobus przyjechał o dziewiątej. Wsiadłam do niego jako jedyna. Zajęłam miejsce przy oknie. Czy zwróciliście uwagę, Ŝe przez przyciemnioną szybę autobusu wszystko wygląda ładniej? Nie Ŝartuję. Kiedy wysiadamy, wszystko staje się jaskrawe, widać brud i aŜ nami wstrząsa. Tak, w kaŜdym razie, mnie się wydaje. Jazda do Paoli trwała około godziny. Większość czasu spędziłam, wyglądając przez okno. W Indianie nie ma zbyt wiele do oglądania, z wyjątkiem pól kukurydzy. Tak pewnie jest w większości stanów. W Paoli wysiadłam i udałam się na dworzec. Był większy niŜ ten, z którego wyruszyłam - z rzędami krzeseł i mnóstwem automatów telefonicznych. Ale i tak bez trudu rozpoznałam tajniaków. Jeden siedział przy automatach z napojami, drugi w pobliŜu męskiej toalety. Za kaŜdym razem, kiedy na stację wjeŜdŜał autobus, wstawali i wychodzili na zewnątrz, udając, Ŝe na kogoś czekają. Potem, nie widząc Seana, wracali na swoje miejsca. Obserwowałam ich przeszło godzinę, więc wiem, co mówię. Naprzeciwko dworca stał równieŜ nieoznaczony samochód policyjny, drugi zaparkował nieco dalej, przed kręgielnią. Kiedy juŜ miał nadjechać autobus Seana, musiałam jakoś odwrócić uwagę gliniarzy, Ŝeby nie zdąŜyli go zgarnąć, zanim ja z nim porozmawiam. Oto, co zrobiłam: Spowodowałam poŜar. Wiem. W poŜarach giną ludzie. Więc przede wszystkim upewniłam się, Ŝe tam nikogo nie ma. Zapaliłam zapałkę ze znalezionego pudełka i wrzuciłam ją do kosza na śmiecie w damskiej łazience, sprawdziwszy przedtem, czy wszystkie kabiny są puste. Potem ustawiłam się przy telefonach, tak jakbym czekała na rozmowę. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Nikt nigdy nie zwraca na mnie uwagi. Niskie dziewczyny nie rzucają się specjalnie w oczy. Po paru minutach z toalety zaczęła się wydobywać imponująca smuga dymu. Pierwsza zauwaŜyła to jedna z kasjerek w kasie biletowej. - O BoŜe! PoŜar! PoŜar! - wrzasnęła, wskazując na drzwi toalety.

Pozostałe kobiety wpadły w panikę. Zaczęły krzyczeć, Ŝeby wszyscy opuścili budynek. Ktoś zawołał: „Zadzwońcie pod 911!”, a jeden z tajniaków pytał, czy jest gdzieś gaśnica. Drugi zaczął rozmawiać przez komórkę. Prosił kolegów, pewnie tych, co siedzieli w nieoznaczonym samochodzie, Ŝeby wezwali straŜ poŜarną. Właśnie wtedy autobus jedenasta piętnaście z Indianapolis zatrzymał się przed stacją. Powoli ruszyłam na spotkanie pasaŜerom. Sean wysiadł piąty. Był przebrany - tak pewnie mu się wydawało. Przefarbował sobie włosy na brązowo. Wielkie rzeczy. Jego piegi i tak widać było na milę. Do tego wciąŜ miał na głowie tę głupią czapkę, zsuniętą na czoło. A poza tym, przepraszam, dwunastoletni chłopak, niski jak na swój wiek, samotnie podróŜujący autokarem, i to w środku dnia, kiedy powinien siedzieć w szkole? TeŜ mi konspiracja! Na szczęście mój mały poŜar odegrał swoją rolę. Nie wiem, czy mieliście kiedyś okazję wąchać palący się plastikowy pojemnik na śmiecie. Zapewniam was - cuchnie koszmarnie. A dym? Czarny jak smoła. PasaŜerowie wysiadający z autobusu spoglądali ze zdumieniem w kierunku stacji. Z budynku wydobywał się gęsty, gryzący dym. Bileterzy stali na zewnątrz, rozmawiając podniesionymi głosami. To musiało być najbardziej podniecające wydarzenie w najnowszej historii dworca autobusowego w Paoli. Tajniacy uganiali się wokół, sprawdzając, czy nikt nie został w środku. A potem nadjechały wozy straŜackie na sygnale. Podczas tego zamieszania podeszłam do Seana, chwyciłam go za ramię i powiedziałam: - Idź dalej. Skierowałam go uliczką biegnącą wzdłuŜ stacji, najszybciej, jak się dało. Najpierw nie chciał iść ze mną. Syreny wyły, zagłuszając słowa, więc niezbyt dobrze go rozumiałam. Krzyknęłam mu do ucha: - Dobra, jeśli wolisz iść z nimi, to są tam, czekają na ciebie. Chyba pojął, co się dzieje, bo przestał się szarpać. Kiedy odeszliśmy na tyle daleko, Ŝe dało się rozmawiać, Sean wyrwał się z mojego uścisku i zapytał bardzo ostrym głosem: - Co ty tu robisz? - Ratuję ci tyłek - odparłam. - Co ci strzeliło do głowy? Po coś tu wracał? PrzecieŜ wiadomo, Ŝe jeśli mają choć odrobinę oleju w głowie, zaczną cię szukać właśnie tutaj. Sean błysnął ku mnie spod bejsbolówki niebieskimi oczami.

- Tak? A niby gdzie miałbym być? Moja mama siedzi tutaj w areszcie - stwierdził. Dzięki tobie. - Gdybyś tamtego dnia wyjaśnił mi sytuację - odparłam - zamiast zachowywać się jak kretyn, nie doszłoby do tego. - Nie - odwarknął Sean. - Gdybyś nie była kapusiem, nie doszłoby to tego. - Kapusiem? - To mnie wyprowadziło z równowagi. Wszyscy jeden przez drugiego powtarzali, jaki to posiadam wspaniały „dar”. Jaki to cud, błogosławieństwo, tra ta ta ta. Nikt nie mówił, Ŝe jestem kapusiem. Wredny bachor, pomyślałam. Dlaczego marnuję na niego czas? Powinnam go po prostu zostawić... Ale nie mogłam. Wiedziałam o tym. Szłam dalej bez słowa. Uliczka, którą szliśmy, nie naleŜała do najprzyjemniejszych. Po obu stronach stały pojemniki, z których śmiecie prawic wysypywały się na ziemię, pod stopami chrzęściło rozbite szkło. Co gorsza, uliczka zaraz się kończyła, juŜ było widać ruchliwą przecznicę. Jeśli Sean miał pozostać na wolności, nie mógł rzucać się ludziom w oczy. - A poza tym - ciągnął Sean nadąsanym tonem - jeśli kaŜdy inteligentny człowiek mógł się domyśleć, Ŝe tu przyjadę, to jak to się stało, Ŝe nikt mnie nie złapał? - Bo ja byłam jedyną osobą, która wiedziała, którym dokładnie autobusem przyjedziesz. - Skąd mogłaś wiedzieć? Nie odpowiedziałam, spojrzałam tylko na niego. - Śniło ci się, Ŝe przyjadę tym o jedenastej piętnaście z Indianapolis? - zapytał z sarkazmem w głosie. - Nikt nie twierdzi, Ŝe moje sny są interesujące. - Dobra, więc o co ci chodziło tam, na stacji? Mówiłaś, Ŝe czekają na mnie. Kto na mnie czekał? - Gromadka tajniaków. Widocznie podejrzewali, Ŝe tak właśnie będziesz próbował się tu dostać. To znaczy autobusem. Musiałam odwrócić ich uwagę. Oczy mu się zaokrągliły ze zdziwienia. - Ty wywołałaś poŜar? - Owszem. - Prawie dochodziliśmy do ulicy. Wyciągnęłam rękę i zatrzymałam go. Słuchaj, musimy porozmawiać. Dokąd moŜemy pójść, Ŝeby się... no, wiesz, wtopić w tło i spokojnie pogadać?

- Nie chcę z tobą rozmawiać - oświadczył. To zabrzmiało stanowczo. - Dobra, dobra, nie masz wyjścia. Ktoś musi cię wyplątać z tego bałaganu. - Myślisz, Ŝe ty to zrobisz? - zapytał z przekąsem. - Czy cię to bawi, czy nie, młodociany - powiedziałam - masz tylko mnie. Zyskałam na tym wzruszenie ramion. No, to juŜ był jakiś postęp. W końcu poszliśmy tam, gdzie idą wszyscy, kiedy nie wiedzą, dokąd pójść. Zgadza się: do centrum handlowego. Paoli, Indiana, to nie Nowy Jork. Centrum handlowe ma dwa piętra, i owszem, ale składa się tylko z jakichś dwudziestu sklepów, a zjeść moŜna tylko w Pizza Hut i Orange Julius. Biedacy nie grymaszą. A poniewaŜ nadeszła akurat pora lunchu, więc przynajmniej nie byliśmy jedynymi dziećmi w restauracji. Wydaje się, Ŝe w Paoli coś przyzwoitego moŜna zjeść wyłącznie w Pizza Hut w centrum handlowym. W restauracji kłębiły się tłumy licealistów, którzy chcieli coś przegryźć w czasie przerwy. Zwróciłam Seanowi uwagę, Ŝeby siedział moŜliwie wyprostowany. Miałam nadzieję, Ŝe mógłby uchodzić za niewyrośniętego pierwszaka z liceum. A ja za desperatkę, która umawia się na randkę z chłopakiem z pierwszej klasy. - Oho - zawołałam, widząc, jak rzuca się na pizzę. - Powoli. Czy to dzisiaj twój pierwszy posiłek? - Pierwszy od dwóch dni - odparł z pełną buzią. - To o czym ty myślisz? Nie wpadłeś na to, Ŝeby ukraść tacie jakieś pieniądze, zanim zwiałeś? Pociągnął parę solidnych łyków pepsi. - Karta kredytowa. - Och, zwinąłeś kartę kredytową. Bardzo mądrze. Nic łatwiejszego, niŜ kupić frytki w McDonaldzie za pomocą karty kredytowej. - Musiałem kupić bilet autobusowy z Chicago - bronił się. - Ach, tak. - To stąd gliny wiedziały, gdzie go szukać. - Ale nie pomyślałeś o jedzeniu. - Zapomniałem o jedzeniu - powiedział. - Poza tym... - Posłał mi spojrzenie, którego nie potrafię opisać. Było w nim chyba coś, co moŜna określić jako wyrzut. - Za bardzo martwiłem się o mamę, Ŝeby jeść. Przyznaję. Wzruszyłam się. Prawie się popłakałam, ale po raz kolejny wzięłam się w garść. - Och, przestań - powiedziałam. - JuŜ mówiłam, Ŝe mi przykro. - Nie.

- Nie? - zamrugałam oczami. - Więc teraz mówię: jest mi przykro. Dlatego tu przyjechałam. Chcę ci pomóc. Sean wyciągnął w moją stronę pusty talerz. - To kup mi następną pizzę - powiedział. - Tym razem bez warzyw. Patrzyłam, jak pochłania drugą pizzę. Ja wzięłam tylko coś do picia. Nie mogę jeść pizzy z Pizza Hut. Nie dlatego, Ŝe jest paskudna czy coś. Na pewno jest świetna. Tylko Ŝe nigdy nam nie pozwalano jeść innej pizzy niŜ z naszych restauracji. Rodzice uwaŜaliby za akt zdrady samą myśl o tym. Pizza od Mastrianiego albo nic. Dlatego nic nie jadłam. Nie jest lekko, kiedy rodzice pracują w tej branŜy. - No dobrze - powiedziałam, kiedy wydawało się, Ŝe Sean wgryzł się w drugą pizzę na tyle, Ŝeby móc rozmawiać - a co właściwie chciałeś zrobić po przyjeździe tutaj? Łypnął na mnie ponuro. - A jak myślisz? - Odbić mamę z więzienia? Pewnie. Niezły plan. Spochmurniał jeszcze bardziej. - Tobie się udało - stwierdził, a w jego głosie brzmiał podziw. Niechętny podziw, ale zawsze. - Z tym poŜarem na dworcu autobusowym. Mógłbym zrobić coś podobnego. - O, taak. Wszyscy straŜnicy wybiegliby na zewnątrz, zostawiając otwarte drzwi cel, a ty byś wpadł do środka, porwał mamę i prysnął. - Wcale nie mówiłem, Ŝe miałem jakiś plan. Jak na razie. Ale coś wymyślę. Zawsze coś mi przychodzi do głowy. - W porządku - odezwałam się. - Wydaje mi się, Ŝe mnie juŜ przyszło. Spojrzał na mnie. - Co przyszło? - Plan. - O Jezu - jęknął i sięgnął po pepsi. - Hej, kolego - powiedziałam. - Nie mów „Jezu” i nie klnij. - Ty klniesz. - Nieprawda. A poza tym ja mam szesnaście lat. Przewrócił oczami. - No tak, to cię pewnie czyni dorosłą. A masz przynajmniej prawo jazdy? Bawiłam się słomką do picia. Tu mnie zaŜył. Bo faktycznie, nieszczęśliwym trafem, oblałam pierwsze podejście na prawo jazdy. Nie z własnej winy. Po prostu kiedy siadam za kółkiem, zaczynają się ze mną dziać dziwne rzeczy. Wszystko przez tę moją słabość do szybkiej jazdy. A zresztą powiedzcie, jeśli droga jest pusta, po kiego grzyba wlec się pięćdziesiątką?

- Jeszcze nie - odparłam. - Ale pracuję nad tym. - Jezusie. - Sean oparł się o tylną ściankę boksu. - Posłuchaj, tak całkiem to ja ci nie mogę ufać, no nie? JuŜ raz mnie wrobiłaś, pamiętasz? - To była pomyłka - stwierdziłam. - Powiedziałam, Ŝe mi przykro. Kupiłam ci pizzę. Powiedziałam, Ŝe mam plan, co zrobić, Ŝeby wszystko było dobrze. Czego chcesz jeszcze? - Czego chcę jeszcze? - Sean pochylił się do przodu, tak Ŝeby cheerleaderki przy następnym stole go nie słyszały. - Czego chcę? śeby znowu było jak przedtem, zanim się zjawiłaś i wszystko sknociłaś. - Ach, tak? Dobra, nie chcę cię urazić, Sean, ale nie uwaŜam, Ŝe wszystko układało się tak cudownie, jak twierdzisz. Co by się, na przykład, stało, gdyby któryś z twoich nauczycieli, przyjaciółka matki, zastępowy z druŜyny harcerskiej, poszedł do sklepu spoŜywczego i zobaczył twoją buźkę na kartonie mleka? Czy ty i twoja mama byliście gotowi pakować manele i wiać za kaŜdym razem, gdyby ktoś cię rozpoznał? Czy zamierzaliście uciekać, dopóki nie skończysz osiemnastu lat? Czy to był wasz plan? Sean wpatrywał się we mnie gniewnie spod swojej bejsbolówki. - A co mieliśmy robić? - zapytał. - Nic nie wiesz... Mój tata... ma przyjaciół. Dlatego sędzia wydał taki wyrok. Tata ma kumpli, którzy wiedzieli, jak go przycisnąć. Wiedział doskonale, jaki gość jest z mojego taty. Ale i tak przyznał mu opiekę. Mama nie miała szans. Więc będziemy uciekać. Nikt nam nie moŜe pomóc. - Mylisz się - powiedziałam. - Ja mogę. Sean znowu pochylił się naprzód i powiedział dobitnie, cedząc słowa: - Nie... potrafisz... nawet... prowadzić. - Wiem. Ale potrafię wam pomóc. Posłuchaj. Najlepszy przyjaciel mojego taty jest prawnikiem, i to dobrym. Kiedyś, jak byłam u nich w domu, słyszałam o sprawie dzieciaka, który wystąpił do sądu, Ŝeby się uniezaleŜnić od rodzica... - To jakaś bzdura - przerwał mi Sean, odsuwając pusty talerz. Nie wiem dlaczego w ogóle cię słucham. - Bo nie masz nikogo innego. Posłuchaj... - Nie - mruknął Sean, potrząsając głową. - Nie rozumiesz? Wiem coś o tobie. Zamrugałam oczami. - O czym ty mówisz? - Mówili w wiadomościach, Ŝe zabrali cię do tej bazy wojskowej . - Tak? No i co?

- Ale jesteś głupia - ciągnął Sean. - Nic nie rozumiesz. ZałoŜę się, Ŝe nawet nie wiesz, po co cię tam sprowadzili. Nie jest tak? Poruszyłam się niespokojnie na krześle. - Pewnie, Ŝe nie. Robią jakieś doświadczenia. Wiesz, Ŝeby sprawdzić, jak to się dzieje, Ŝe wiem, gdzie są róŜni ludzie, jak ty na przykład. I to wszystko. - To nie wszystko. Chcą, Ŝebyś szukała dla nich ludzi, co? Przypomniałam sobie zdjęcia tych wszystkich męŜczyzn w średnim wieku, które pułkownik kazał mi oglądać. - MoŜe... - Jeszcze nie kapujesz? Nikomu nic pomagasz. Nie wiesz, kim są ci ludzie. Niektórzy z nich moŜe mają powód, Ŝeby uciekać, tak jak ja i moja mama. Niektórzy mogą być niewinni. A ty ich podajesz glinom na talerzu jak świeŜutkie pączki z lukrem. Nie lubię, jak ktoś się źle wyraŜa o policji, zwłaszcza taki szczyl. Ostatecznie policja oddaje społeczeństwu istotne przysługi, za małe pieniądze i bez naleŜnych wyrazów uznania. Niepewnym, nawet we własnych uszach, głosem, oświadczyłam: - Jestem przekonana, Ŝe jeśli rząd kogoś poszukuje, to jest to ktoś winien jakichś zbrodni... Ale tak na dobrą sprawę, dzieciak powiedział coś, o czym sama wcześniej pomyślałam. Z jakiegoś powodu przypomniał mi mój sen. Raz. Dwa. Trzy. Jaga. Tyle ludzi, tyle głosów. A ja nie mogłam nikomu pomóc. Twarz Seana wydawała się biała pod piegami. - A co z Poszukiwanym, hę? Nic złego nie zrobił. Ten jednoręki zrobił. Któryś z tych ludzi, których ci kaŜą szukać, moŜe być jak Harrison Ford w tym filmie. A ty jesteś Tommy Lee Jones. - Potrząsnął głową zdegustowany. - Ty naprawdę jesteś kapusiem, wiesz? Kapuś? Ja? Miałam ochotę skręcić kretynowi kark. śałowałam, Ŝe się dla niego fatygowałam. Jaga. - Kapuś to nawet nie jest właściwe słowo - powiedział. - Wiesz, kim ty jesteś? Delfinem. Szczęka mi opadła. Co on gada? Delfiny to przyjazne, inteligentne stworzenia. Jeśli chciał mnie obrazić, powinien wymyślić coś innego. - Wiesz, co robił rząd? - Sean rozkręcił się na całego. - Ćwiczyli delfiny, Ŝeby podpływały do statków i trącały je nosami. Potem, kiedy wybuchła I wojna światowa, przywiązywali delfinom bomby do grzbietów i puszczali je, Ŝeby płynęły do okrętów wroga i

trącały je. A wtedy, jak myślisz, co się działo? Bomby wybuchały i statki wroga - razem z delfinami - rozpadały się na drobne kawałki. Och, pewnie, wszyscy mówią: „Pomyśl, ilu ludzi mogło zginąć przez taki okręt, gdyby go nie wysadzono w powietrze. Delfiny oddały Ŝycie w dobrej sprawie”. ZałoŜę się, Ŝe delfiny nie odczuwały tego w ten sposób. Delfiny nie wywołały wojny. Nie miały z nią nic wspólnego. ZmruŜył oczy. - Wiesz co, Jess? - powiedział. - Teraz ty jesteś delfinem. Jest tylko kwestią czasu, kiedy wysadzą cię w powietrze. TeŜ zmruŜyłam oczy, odwzajemniając spojrzenie, ale muszę przyznać, zimno mi się zrobiło od tej historii. Jaga. - Nie jestem delfinem - oświadczyłam. Zaczynałam Ŝałować, Ŝe odnalazłam Seana Patricka O'Hanahana. Zdecydowanie Ŝałowałam, Ŝe postawiłam mu dwie pizze i duŜą pepsi. Na nieszczęście jednak, im głębiej się nad tym zastanawiałam, siedząc w restauracji, z dziewczynami z miejscowej szkoły chichoczącymi obok przy stoliku, przy dźwiękach cichej, relaksującej muzyki z głośników, tym bardziej stawało się dla mnie jasne, Ŝe tak właśnie było... albo raczej, prawie pozwoliłam, Ŝeby tak było. „Wkrótce wrócę”. Tak napisałam w liście, który zostawiłam dziś rano w bazie. Czy rzeczywiście? Czy naprawdę chciałam wrócić? Czy teŜ chciałam im powiedzieć Hasta la vista, baby, delfin to ja nie jestem. Baba - jaga. - Słuchaj - zwróciłam się do Seana. - Nie siedzimy tutaj po to, Ŝeby się zastanawiać nad moimi problemami. Mamy się zastanowić, jak rozwiązać twoje. Popatrzył na mnie uwaŜnie. - Świetnie. To niby co mam robić? - Po pierwsze - powiedziałam - nie uŜywaj karty kredytowej. Masz. - Pogrzebałam w kieszeni, wyciągając to, co zostało ze studolarówki od taty. - Weź to. Potem znajdziemy ci taksówkę. - Taksówkę? - Tak, taksówkę. Nie moŜesz wrócić na dworzec autobusowy, a musisz się wydostać z Paoli. Chcę, Ŝebyś poszedł do mojej szkoły... - Sięgnęłam do plecaka po długopis. Na serwetce z Pizza Hut nagryzmoliłam adres liceum. - Zapytaj o pana Goodharta. Powiedz mu, Ŝe ja cię przysłałam. On ci pomoŜe. Powiedz mu, Ŝeby zadzwonił do taty Ruth, pana Abramowitza. Zapiszę ci. Puść moją rękę, chcę to zapisać.

Sean jednak nadal kurczowo trzymał moją rękę. Nie wiedziałam, o co dzieciakowi chodzi. O długopis? Na co mu mój długopis? - Uspokój się, dobra? - powiedziałam, podnosząc głowę. - Piszę tak szybko, jak się da. Wtedy zwróciłam uwagę na wyraz jego twarzy. Nie patrzył na mnie. Wpatrywał się w coś poza moimi plecami, w drzwiach restauracji. Odwróciłam się, w sarną porę, Ŝeby napotkać wzrok pułkownika Jenkinsa. Na mój widok zwinął swoje potęŜne dłonie w pięści, co w jakiś tajemniczy sposób nasunęło mi wspomnienie trenera Albrighta. To nie wszystko. Za nim wmaszerowała gromada facetów z duŜymi łapami, ostrzyŜonych na łyso, w mundurach polowych. Faceci mieli ze sobą broń. - Cholera - powiedziałam. Pułkownik skinął głową w moją stronę. - Tam jest - powiedział. Sean miał zaledwie dwanaście lat, ale do głupich z pewnością nie naleŜał. - Wiejemy! - szepnął. Była to zdecydowanie dobra rada, mimo Ŝe została udzielona przez dwunastoletniego chłopaka.

16 Pułkownik Jenkins i jego ludzie blokowali drzwi, ale to mnie nie zmartwiło. Z boku znajdowały się drugie drzwi z napisem: WYJŚCIE. Wypadliśmy przez nie. - Poczekaj - powiedziałam do Seana, który rwał się do dalszego biegu. Zachowałam na tyle przytomności umysłu, Ŝeby nie zostawić serwetki z wypisanym adresem. Złapałam Seana za kołnierz koszuli i wetknęłam mu serwetkę do przedniej kieszeni spodni. Popatrzył na mnie zaskoczony. - Teraz zwiewaj - powiedziałam, popychając go lekko. Rozdzieliliśmy się. Nawet tego nie uzgadnialiśmy. Tak się po prostu stało. Sean pognał w kierunku Photo Hut, a ja w stronę ruchomych schodów. Kiedy zaczęłam się w szkole bić w obronie Douglasa, nie mając w tej dziedzinie wiedzy ani doświadczenia, tata wziął mnie na bok i udzielił mi paru wskazówek. Jedna z najlepszych - poza techniką zadawania ciosów pięścią - sprowadzała się do tego, Ŝeby uciekać, jeśli przeciwników jest wielu. A dokładnie - biec w dół. Nigdy, mówił tata, nie biegnij pod górę - czy to na zewnątrz, czy w budynku. Jeśli pobiegniesz w górę, a ludzie, którzy chcą cię dopaść, odetną drogę w dół, masz tylko jedno wyjście - skakać. Ja jednak musiałam zatroszczyć się o Seana. Po prostu. To przeze mnie ścigali nas uzbrojeni Ŝołnierze. Nie mogłam pozwolić, Ŝeby schwytali dwunastoletniego dzieciaka, który wplątał się w tę aferę wyłącznie z mojej winy. Zdawałam sobie sprawę, Ŝe w końcu ja sama będę musiała dać się złapać... ale zanim do tego dojdzie, musiałam na tyle zyskać na czasie, Ŝeby Sean na pewno się wymknął. Musiałam jakoś odwrócić ich uwagę... Tak więc skierowałam się ku ruchomym schodom. A oni poszli za mną. Trwała pora obiadowa, więc w centrum, poza działem restauracyjnym, było mało ludzi. Udało mi się zręcznie ich wyminąć. Ścigający mnie Ŝołnierze robili to mniej delikatnie: ludzie krzyczeli w popłochu, próbując zejść im z drogi, a automat do gry, o który nawet nie zawadziłam, rąbnął z łoskotem na ziemię. Miałam dość rozumu, Ŝeby nie ładować się do Ŝadnego sklepu. Znalazłabym się w pułapce. Trzymałam się głównego korytarza, pełnego rozmaitych rzeczy, pomiędzy którymi moŜna było kluczyć do rana - jak na przykład wielka fontanna, stoiska ze słodyczami, albo, najlepsze ze wszystkiego, platforma z mechanicznymi dinozaurami naturalnej wielkości,

która miała dać dzieciakom i ich rodzicom wyobraŜenie o tym, jak wyglądała ziemia w czasach prehistorycznych. Wcale nie Ŝartuję. No, dobra, moŜe przesadziłam z tą naturalną wielkością. NajwyŜszy dinozaur mierzył jakieś sześć, siedem metrów wzrostu i był to tyranozaur. Upchano je na niewielkiej powierzchni, razem ze sztucznymi paprociami, palmami i innymi rekwizytami ze sztucznej dŜungli. Z głośników ukrytych między sztucznymi skałami płynęły dziwaczne odgłosy, jakby wrzaski małp i ptasi szczebiot. A w jednym miejscu był nawet wulkan, który wypluwał sztuczną lawę - w kaŜdym razie miało to tak wyglądać, jakby lawa wydobywała się z otworu. Obejrzałam się. Moi prześladowcy wydostali się z pobojowiska przy zwalonym automacie i zbliŜali się do mnie w szybkim tempie. Spojrzałam w bok, poprzez balustradę, pod którą, piętro niŜej, rozciągał się główny hol. Zobaczyłam, jak Sean nurkuje między wieszaki z ubraniami. Pułkownik Jenkins deptał mu po piętach. - Hej! - wrzasnęłam. Wszystkie głowy zwróciły się w moją stronę, z głową pułkownika Jenkinsa włącznie. - Tu jestem! - krzyczałam. - Wasz nowy delfin! Złapcie mnie, jeśli potraficie! Zgodnie z moimi oczekiwaniami pułkownik Jenkins zaprzestał pościgu za Seanem i pobiegł w stronę ruchomych schodów. A ja, naturalnie, skierowałam się do platformy z dinozaurami. Jednym skokiem przebyłam aksamitny sznur okalający wystawę. Pół tuzina ludzi pułkownika Jenkinsa deptało mi po piętach. Kiedy moja stopa zanurzyła się w brązową, przypominającą styropian, sztuczną masę, która miała udawać ziemię, moje uszy poraził dźwięk bębnów - twórcy wystawy, jak się wydaje, nie byli świadomi faktu, Ŝe dinozaury wyprzedzały ludzi (i bębny) o setki tysięcy lat. Rozległo się tajemnicze zawodzenie, które skojarzyło mi się z głosem pawia. Potem coś ryknęło - wyraźnie lew - a z nozdrzy tyranozaura, sześć metrów nad moją głową, buchnęła para. Schowałam się za parką velociraptorów, raczących się krwawą padliną tygrysa szablozębnego. Niewiele mi to dało. Ludzie Jenkinsa prawie mnie mieli. Postanowiłam dać im popalić i wskoczyłam w płytką kałuŜę, która robiła za jezioro. Wyrastał z niego wulkan oraz głowa brachiozaurusa. Stanęłam w zabarwionej na niebiesko wodzie, która sięgała mi do połowy łydek, skutecznie przemaczając moje trampki i nogawki spodni. Zaczęłam brodzić. śołnierze uwaŜali chyba, Ŝe nie warto moczyć butów, Ŝeby mnie złapać, i przystanęli na skraju sztucznego jeziora.

Wiedziałam, Ŝe w końcu mnie dostaną. Nawet gdybym wydostała się z centrum, dokąd miałam pójść? Do domu? Ale przecieŜ nie musiałam im ułatwiać zadania. ToteŜ kiedy zobaczyłam, jak trącają się łokciami i rozdzielają, rozstawiając dookoła jeziorka, tak Ŝeby mnie złapać, jak tylko spróbuję wyjść na brzeg, zrobiłam jedyną rzecz, która mi przyszła do głowy: Wdrapałam się na wulkan. No, w butach mi chlupało, a wulkan nie był taki znowu solidny, trzeszczał i jęczał pod moim cięŜarem. Ale co miałam robić? Wlazłam na szczyt, kiedy akurat trysnęła lawa. Stałam na wulkanie, jakieś pięć metrów nad ziemią, gapiąc się na ludzi w dole, wokół mnie z sykiem buchała para, a lawa, zrobiona z czerwonego plastiku z maleńkimi lampeczkami pod spodem, zaczęła świecić. Rozległ się łoskot, jakby pękającej ziemi, a potem podobny do grzmotu huk wstrząsnął niby jeziorem. - UwaŜaj! - krzyknęła starsza pani w sportowych butach, która obserwowała zza aksamitnego sznura, jak wspinałam się na wulkan. - Nie poślizgnij się w tych mokrych butach, moja droga - zawołała jej przyjaciółka. śołnierze spojrzeli na nie z lekką odrazą. Wcale się nie dziwię. Okropne baby. Ze swojej grzędy miałam widok na główny hol. Kolejnych sześciu Ŝołnierzy wpadło do środka - jak tylko przeszli, Sean wyskoczył spomiędzy wieszaków z odzieŜą, i błysnąwszy niebieskimi dŜinsami i marnie przefarbowaną, brązową czupryną, pognał w stronę sal kinowych. Nadszedł czas na kolejną dywersję. Zakołysałam się na krawędzi wulkanu i wrzasnęłam: - Ani kroku dalej, albo skoczę! Obie

starsze

panie

głośno

wciągnęły

powietrze.

śołnierze

wyglądali

na

zniechęconych. Po pierwsze, nie mieli ochoty podchodzić bliŜej. Po drugie, nawet jakbym skoczyła, upadek nie byłby zapewne śmiertelny: aŜ tak wysoko to nie było. Sądzę jednak, Ŝe ta scena musiała wyglądać dramatycznie. Oto stałam tam, młoda dziewica (niestety), upozowana na brzegu wulkanu. Włosy miałam, na nieszczęście, krótko obcięte i nie zdobiła mnie biała zwiewna suknia. DŜinsy teŜ psuły efekt, moim zdaniem. Wtedy pułkownik Jenkins wkroczył do akcji, wskazał na mnie palcem i ryknął na Ŝołnierzy w sposób, który wyjątkowo silnie kojarzył mi się z trenerem Albrightem. - Co ona tam robi? - zapytał. - Ściągnijcie ją natychmiast.

Zerknęłam w dół. Sean kulił się za naturalnej wielkości, wyciętą z kartonu, podobizną Arnolda Schwarzeneggera. śołnierze kręcili się bezradnie, nic mając pojęcia, gdzie się podział. W nadziei, Ŝe uda mi się odwrócić ich uwagę i dać Seanowi jeszcze jedną szansę na ucieczkę, krzyknęłam: - Naprawdę to zrobię! Jeśli ktoś się do mnie zbliŜy, zrobię to! Skoczę! Bingo. śołnierze popatrzyli w moją stronę. Sean wyślizgnął się zza kartonowego Arnolda i ruszył w stronę stoiska. - W porządku, panno Mastriani - zawołał pułkownik Jenkins. - Koniec zabawy. Schodź natychmiast, zanim zrobisz sobie coś złego. - Nie - odparłam. Pułkownik Jenkins westchnął, a potem pstryknął palcami i czwórka jego ludzi przekroczyła sznur i zaczęła brodzić w moim kierunku. - Cofnijcie się - krzyknęłam ostrzegawczo. Sean musiał jeszcze tylko wyminąć bileterkę. - Mówię powaŜnie! - Panno Mastriani - odezwał się pułkownik Jenkins głosem, z którego wynikało, Ŝe ma nadzieję przemówić mi do rozsądku. - Czy uraziliśmy cię w jakiś sposób? Czy spotkałaś się ze złym traktowaniem z naszej strony od czasu, gdy ojciec powierzył cię naszej opiece? - Nie - odparłam. śołnierze byli juŜ zupełnie blisko. - CzyŜ nie jest prawdą, w gruncie rzeczy, Ŝe doktor Shifton i agentka specjalna Smith oraz cała załoga Crane robiła wszystko, Ŝebyś czuła się u nas dobrze i bezpiecznie? - Tak - powiedziałam. Na dole bileterka schwytała Seana, próbującego schronić się w kinie. Złapała go za kołnierz, krzycząc coś, czego nie usłyszałam. - No, dobrze, wobec tego bądźmy rozsądni. Wrócisz do Crane i omówimy tę sprawę dokładniej. Bileterka podniosła głos. śołnierze, którzy dotąd patrzyli na mnie, odwrócili głowy, zainteresowani zamieszaniem przed kinem. Spojrzałam na dwie starsze panie. - Wezwijcie policję - krzyknęłam. - Chcą wbrew mojej woli zabrać mnie do bazy wojskowej Crane. - Crane? - powtórzyła pani w sportowych butach. - Och, przecieŜ ją zamknęli. - Cholera - zaklął pułkownik Jenkins, zapominając o szerokiej publiczności. - Złaź mi tu zaraz albo sam cię ściągnę! Starsze panie pisnęły cichutko. śołnierze wypatrzyli Seana i ruszyli za nim.

Ci, których pułkownik Jenkins nasłał na mnie, dotarli juŜ prawie do stóp wulkanu. - A niech to - mruknęłam, widząc, jak złapali Seana. To był koniec. Ale nie miałam zamiaru ułatwiać Ŝycia prześladowcom. - Puśćcie dzieciaka - zagroziłam - albo skaczę! - Nie rób tego, skarbie - zawołała jedna ze starszych pań. W międzyczasie przyplątało się teŜ trochę młodzieŜy szkolnej, zwabionej hałasem. Licealiści podjudzali mnie, Ŝebym skoczyła. Zajrzałam do wnętrza wulkanu. Na dnie rozciągał się kawałek gołej podłogi, otoczony metalowym rusztowaniem, podtrzymującym wulkan. Wyciągną mnie stamtąd, rzecz jasna. Ale trochę czasu im to zajmie. Podniosłam głowę. Ludzie pułkownika nadal próbowali sforsować zbocze wulkanu. Mokre buty ześlizgiwały się z gładkiej, plastikowej powierzchni. Na dole, w głównym holu, Ŝołnierze wyprowadzali Seana. Wrzeszczał, kopał i wierzgał nogami. RozłoŜyłam ramiona, stając na samym brzeŜku wulkanu. - Nie! - krzyknął pułkownik Jenkins. Za późno. Skoczyłam.

17 Wydobycie mnie z wnętrza wulkanu zajęło im pół godziny. Otwór na górze nie był zbyt szeroki. śaden z Ŝołnierzy, nie wspominając juŜ o pułkowniku Jenkinsie, nie mógł mnie tamtędy wyciągnąć. Skacząc do środka, osiągnęłam tyle, Ŝe pułkownik Jenkins wściekł się naprawdę. Warto było. Siedziałam sobie dość wygodnie na podłodze, podczas gdy ludzie na zewnątrz kombinowali, jak się do mnie dobrać. W końcu ktoś wpadł na to, Ŝeby kupić piłę elektryczną. Wycięli wielką dziurę w boku wulkanu i wyprowadzili mnie, a ludzie, którzy gapili się na całe to zajście, klaskali głośno, jakby to był jakiś specjalnie dla nich przygotowany popis. Agent specjalny Johnson i Smith byli na miejscu. Oboje wydawali się strasznie uraŜeni faktem, Ŝe opuściłam bazę bez porozumienia z nimi. Broniłam się, jak umiałam. - PrzecieŜ zostawiłam list - powtarzałam, kiedy wsiedliśmy do starannie nieoznakowanego rządowego wozu (z przyciemnionymi szybami), który miał nas zabrać z powrotem do bazy. Agenci specjalni Johnson i Smith zajęli miejsca z przodu, ja i Sean z tyłu. - Tak - potwierdziła agentka specjalna Smith - ale zabrałaś ze sobą róŜne rzeczy, które wskazywały na to, Ŝe nie zamierzasz wracać. Zapytałam, jakie rzeczy ma na myśli. W odpowiedzi agentka specjalna Smith podniosła do góry album ze zdjęciami, który pułkownik Jenkins zostawił w moim pokoju, Ŝebym mogła sobie je pooglądać przed snem. Wyciągnęła go z mojego plecaka, który skonfiskowano zaraz potem, jak mnie wyprowadzili z wulkanu. - Chciałam to tylko komuś pokazać - wyjaśniłam zgodnie z prawdą. Przemknęła mi w pewnym momencie taka myśl przez głowę - duŜo wcześniej, niŜ Sean nazwał mnie delfinem Ŝeby pokazać album Michaelowi. Miałam nadzieję, Ŝe przy swoich umiejętnościach komputerowych odnajdzie jakieś informacje o tych ludziach, w Internecie czy gdzieś. Chciałam sprawdzić, czy to rzeczywiście poszukiwani przestępcy, a nie niewinni prawnicy czy byli policjanci walczący z korupcją. - Zamierzałam go oddać - powiedziałam. - Doprawdy? - Agentka specjalna Smith odwróciła się, Ŝeby na mnie spojrzeć. Wydawała się mocno rozczarowana. Chyba przestała uwaŜać, Ŝe stanowię dobry materiał na przyszłą agentkę Federalnego Biura. - Skoro chciałaś wrócić, po co wzięłaś ze sobą to?

I wyciągnęła z mojego plecaka flet w drewnianym futerale. - Kiedy stwierdziłam, Ŝe nie ma fletu - ciągnęła, wykazując się psychologiczną intuicją, która zapewne pomogła jej uzyskać status agentki specjalnej - wiedziałam, Ŝe nie wrócisz, mimo listu oraz faktu, Ŝe kupiłaś bilet w obie strony. - Czy w ten sposób dowiedzieliście się, Ŝe jestem w Paoli? - zapytałam. Byłam szczerze zainteresowana tym, jakie błędy popełniłam. No, wiecie, na wypadek, gdyby sytuacja miała się powtórzyć. - Dzięki biletowi? - Tak. Rozpoznał cię kasjer na dworcu autobusowym koło Crane. - Ku mojemu rozczarowaniu agent specjalny Johnson przestrzegał ściśle ograniczeń prędkości. To było okropnie denerwujące. Mijały nas wszystkie półcięŜarówki. Jeśli nic liczyć samochodów wiozących pułkownika Jenkinsa i jego ludzi, posuwaliśmy się najwolniej ze wszystkich wozów na autostradzie. - Trudno by cię obecnie nazwać anonimową obywatelką, panno Mastriani. Zwłaszcza po tym, jak twoje zdjęcie ukazało się na okładce magazynu „The Time”. - Och - powiedziałam, kiwnąwszy głową w stronę konwoju za nami. - I cała ta siła ogniowa przeciwko mnie? - Miałaś przy sobie ściśle tajne dane - odparł agent specjalny Johnson, wskazując album ze zdjęciami. - ZaleŜało nam na tym, Ŝeby je odzyskać. - Teraz jednak, kiedy go odzyskaliście - powiedziałam - pozwolicie mi odejść, prawda? - Decyzja nie zaleŜy od nas - stwierdził agent specjalny Johnson. - Dobrze, a od kogo zaleŜy? - Od naszych przełoŜonych. - A nie moŜecie po prostu zawiadomić swoich przełoŜonych, Ŝe odchodzę? Agentka specjalna Smith spojrzała teraz na mnie. Tego dnia miała w uszach maleńkie brylantowe gwoździki. - Jess - powiedziała - nie moŜesz odejść. - Dlaczego nie? - Bo masz niezwykły dar. Masz obowiązek dzielić się nim ze światem. - Potrząsnęła głową. - Nie rozumiem, skąd to wszystko się wzięło - stwierdziła. - Wczoraj wydawało się, Ŝe niczego ci nie brakuje, Jess. Co się stało, Ŝe nagle postanowiłaś odejść? Wzruszyłam ramionami. ZałoŜę się, Ŝe Claire Lippman byłaby zazdrosna o moje zdolności aktorskie. - Chyba po prostu strasznie tęsknię za domem.

- Hm - mruknął agent specjalny Johnson. - Sądziłem, Ŝe właśnie troska o rodzinę skłoniła cię ostatecznie do przyjazdu do nas. Myślałaś, Ŝe media nie dają im Ŝyć i Ŝe przyjazd do nas to jedyny sposób na przywrócenie im prywatności, której ich brutalnie pozbawiono. Przełknęłam ślinę. - Owszem. Ale to było zanim zaczęłam tęsknić za domem. Agentka specjalna Smith ponownie potrząsnęła głową. - A twój brat, Douglas? Zdaje się, Ŝe dopiero co wypuścili go ze szpitala. Myślę, Ŝe jak teraz wrócisz, Douglas szybko wyląduje znów w szpitalu. Wszystkie te kamery, flesze - to go kompletnie wytrąciło z równowagi. To był cios poniŜej pasa. Łzy napłynęły mi do oczu i zaczęłam zastanawiać się powaŜnie nad wyskoczeniem z auta - jechaliśmy tak wolno, Ŝe nie odniosłabym groźnych obraŜeń - i ucieczką. Problem polegał jednak na tym, Ŝe drzwi samochodu były zamknięte, a guzik odblokowujący nie działał. Agent Johnson kontrolował wszystko z przedniego siedzenia. A poza tym musiałam myśleć o Seanie. Agentka specjalna Smith rozwijała wątek mojej szczególnej odpowiedzialności wobec świata. - A więc chodzi o to, Ŝebym pomagała przekazywać złych ludzi w ręce sprawiedliwości? - zapytałam, Ŝeby się upewnić, Ŝe dobrze zrozumiałam. - No cóŜ, tak - potwierdziła agentka specjalna Smith. - I o to, Ŝeby łączyć zaginione dzieci, takie jak Sean, z ich bliskimi. Wymieniliśmy z Seanem spojrzenia. - Przepraszam - odezwał się Sean - nie czytają państwo gazet? Mój tata to świr. - Nic miałeś okazji, Ŝeby go lepiej poznać, prawda, Sean? - powiedziała agentka Smith łagodnym tonem. - Mama zabrała cię od niego, kiedy miałeś zaledwie sześć lat. - Owszem - potwierdził Sean. - Kiedy złamał mi rękę za to, Ŝe nie sprzątnąłem wszystkich zabawek na noc. - Jezu - mruknęłam, patrząc na Seana. - Kim jest ten twój tata? Darth Vader? Sean kiwnął głową. - Tylko nie taki miły. - Och, dobra robota - zwróciłam się do specjalnych agentów Johnsona i Smith. Musicie być szczerze dumni z połączenia tego małego z władcą ciemności. - Hej - wtrącił Sean. Wyglądał na uraŜonego. - Nie jestem mały.

- Pan O'Hanahan - powiedziała agentka specjalna Smith stanowczym głosem - został uznany przez sąd stanu Illinois za w pełni odpowiedzialnego rodzica i prawnego opiekuna Seana. - Kiedyś w stanie Illinois niewolnictwo uznawano za legalne - stwierdził Sean. - Ale to wcale nie znaczy, Ŝe to było coś dobrego. - Sądy popełniają pomyłki. - PowaŜne pomyłki - dodał Sean. Oczywiście nikt oprócz mnie nie zwrócił uwagi na drŜenie jego głosu. Wzięłam go za rękę. Nie puściłam jej do końca podróŜy, mimo Ŝe się trochę spociła. W końcu to wszystko moja wina, nie? Przynajmniej tyle mogłam zrobić. Po przyjeździe do Grane rozdzielili nas. Sean raz juŜ prysnął, więc pewnie bali się, Ŝe to powtórzy i dlatego, poniewaŜ tata mógł go odebrać dopiero następnego dnia, zamknęli go w ambulatorium. Nie Ŝartuję. Chyba wybrali ambulatorium a nie, powiedzmy, karcer dla niegrzecznych Ŝołnierzy, aby móc później twierdzić, Ŝe nie przetrzymywano go wbrew jego woli... w końcu, pozwolono mu się swobodnie poruszać po całym pomieszczeniu, czyŜ nie? Zamknęli go dla jego własnego bezpieczeństwa... Jednak, mimo Ŝe nie była to cela więzienna, świetnie pełniła jej funkcje. Wszystkie okna - a było ich cztery - miały kraty, pewnie po to, Ŝeby ludzie nie włamywali się po lekarstwa, jako Ŝe ambulatorium znajdowało się na pierwszym piętrze. Zwiedziłam to miejsce dzień wcześniej, przy okazji badań lekarskich, więc wiedziałam, Ŝe szafki z takimi rzeczami jak stetoskopy czy strzykawki były starannie zamknięte, a czasopisma nie naleŜały do najnowszych. Sean nie miał nic do roboty, nie mógł się zająć niczym, co pozwoliłoby mu zapomnieć o zbliŜającym się spotkaniu z tatusiem. Co do mnie, zamknęli mnie w tym samym pokoju co poprzednio. Właśnie tak. Znalazłam się w tym samym miejscu co rano, z jedną róŜnicą: drzwi były zamknięte od zewnątrz, a telefon, ku mojemu zdumieniu, nie działał. Nie mam pojęcia, czego się obawiali - Ŝe zadzwonię na policję, czy co? „Policja? Jestem więziona wbrew swojej woli w bazie wojskowej Crane!” „W bazie wojskowej Crane? O czym pani mówi? Zamknięto ją wiele lat temu!” No to koniec przywilejów. Koniec ze spacerkami na basen. Zamknęli mnie na cztery spusty. Babę - jagę trzymają pod kluczem. Raz, dwa, trzy, baba - jaga siedzi.

Takie było załoŜenie. Postarałam się jednak, Ŝeby w praktyce wyglądało to troszeczkę inaczej: Jeśli dziecku - które jest w zasadzie dobrym dzieckiem, mimo Ŝe czasem dołoŜy komuś pięścią - kaŜe się codziennie siedzieć przez godzinę w towarzystwie młodych osób, które do aniołków nie naleŜą, to nawet jeśli nie wolno im rozmawiać, nauczy się od nich paru rzeczy, choćby nie chciało. Niektóre z tych rzeczy z pewnością nie naleŜą do takich, których grzeczne dzieci powinny się koniecznie uczyć. Na przykład jak wywołać poŜar z mnóstwem dymu w damskiej toalecie na dworcu autobusowym. Albo jak otworzyć zamek. To dość łatwe, w zaleŜności od zamku. Ten w moim pokoju nie był zbyt skomplikowany. Udało mi się go załatwić za pomocą wkładu z długopisu. Naprawdę nauczyłam się tego zupełnie przypadkiem, jasne? Złapali mnie natychmiast. Rany, ale się pułkownik Jenkins wściekał. A agent specjalny Johnson jeszcze bardziej. Od początku za mną nie przepadał, odkąd złamałam nos jemu poprzedniemu partnerowi. A tym razem naprawdę zalazłam im za skórę. Dlatego zaczęli mnie oskarŜać. Mieli dość. Chcieli mnie zamknąć na dobre. Wstawiła się za mną doktor Shifton. Stwierdziła, Ŝe mam problem z uznawaniem autorytetów i Ŝe postępowano ze mną nie tak, jak naleŜało. Przystałabym na wszystko, tłumaczyła, gdyby mnie przekonano, Ŝe nikt nie chce mnie do niczego zmuszać, a to, co robię, robię z własnej woli i chęci. To nie przypadło pułkownikowi Jenkinsowi do gustu. - Cholera, Helen, ona wie doskonale, gdzie przebywa kaŜdy z tych ludzi na fotografiach. Widzę to w jej oczach. Co mamy robić, po prostu czekać, aŜ będzie w odpowiednim humorze, Ŝeby nam o tym powiedzieć? - Tak - odparła doktor Shifton. - Właśnie tak powinniśmy postępować. Spodobało mi się to. A poza tym wcale nie wiedziałam, gdzie są wszyscy ci męŜczyźni. Wiedziałam, gdzie jest większość. Udało mi się podsłuchać tę rozmowę, poniewaŜ gabinet doktor Shifton jest tuŜ obok ambulatorium, a tam właśnie umieszczono mnie po mojej drugiej ucieczce. W ambulatorium, razem z Seanem... Dokładnie tak, jak chciałam. To nie znaczy, Ŝe miałam jakiś gotowy plan. W ogóle nie. Myślałam po prostu, Ŝe dzieciak mnie potrzebuje.

A to, Ŝe on akurat myślał inaczej, nie ma w tym wypadku nic do rzeczy. - Co ty tu robisz? - zapytał, rozciągnięty na łóŜku. W jego głosie jakoś brakowało entuzjazmu. - Zwiedzam pałac - powiedziałam. - Powiedzieli, Ŝe tata przyjedzie jutro wcześnie rano. - Miał wymizerowaną, bladą twarz. No, z wyjątkiem piegów. - Dzisiaj wieczorem nie moŜe, ze względu na jakieś zebranie zarządu. Ale jutro, jak tylko będzie gotowy, wyruszy z eskortą policji. - Potrząsnął głową. Taki jest mój. tata. Praca zawsze na pierwszym miejscu. A jeśli staniesz mu na drodze, uwaŜaj. - Sean, obiecałam, Ŝe to załatwię, i tak zrobię - powiedziałam łagodnie. Sean popatrzył znacząco na zamknięte drzwi. - A niby co zamierzasz zrobić? - Nie wiem - powiedziałam. - Ale coś zrobię. Przysięgam. Sean potrząsnął głową. - Pewnie - mruknął. - Jasne, Jess. Nie wierzył mi, ale to tylko podsycało moją determinację. Mijały godziny i nikt nie zjawiał się w ambulatorium - nawet doktor Shifton. Zabijaliśmy czas, zastanawiając się nad sposobami ucieczki, słuchając radia i rozwiązując krzyŜówki z „People”. W końcu, koło szóstej, otworzyły się drzwi i weszła agentka specjalna Smith z kilkoma torbami z McDonalda w ręku. Zdaje się, Ŝe skończyły się dobre czasy, kiedy mogłam zamawiać, co chciałam. Nie przejęłam się tym. Zapach frytek pobudził mój pusty Ŝołądek, który zaczął się dopominać o jedzenie głośnym burczeniem. - Cześć - powiedziała agentka specjalna Smith z przepraszającym uśmiechem. Przyniosłam wam kolację, dzieciaki. Jak się macie? - Pomijając fakt złamania naszych praw zagwarantowanych na mocy konstytucji odparłam - mamy się dobrze. Uśmiech agentki specjalnej Smith z przepraszającego przeszedł w wymuszony. RozłoŜyła naszą kolację na jednym z łóŜek: podwójne cheeseburgery. Nie przepadam, ale wzięła przynajmniej duŜe porcje. Sean praktycznie wchłonął pierwszego burgera. Przyznaję, Ŝe wpakowałam w siebie więcej frytek, niŜby nakazywał rozsądek. Podczas kiedy się opychałam, agentka specjalna Smith próbowała przemówić mi do rozumu. Mam wraŜenie, Ŝe trenowała z doktor Shifton. - Posiadłaś naprawdę niezwykły dar, Jess - powiedziała. Na Seana nie zwracała najmniejszej uwagi. - Szkoda go zmarnować. Tak bardzo potrzebujemy twojej pomocy. CzyŜ

nie chcesz, aby ten świat stał się bezpieczniejszym, lepszym miejscem dla takich dzieci jak ty? - Pewnie - zgodziłam się, przełykając. - Ale nie chcę być delfinem. Agentka specjalna Smith zmarszczyła swoje piękne czoło. - Nie chcesz być czym? Opowiedziałam jej o delfinach. Sean przeŜuwał w milczeniu. Oddałam mu jednego z moich cheeseburgerów, ale nawet po zjedzeniu trzech nie był się usatysfakcjonowany. Pochłaniał nieprawdopodobne ilości jedzenia jak na takiego małego chłopca. Agentka specjalna Smith potrząsnęła głową. Wyraz niedowierzania nie zniknął z jej twarzy. - Nigdy o tym nie słyszałam. Wiem, Ŝe do podobnych celów podczas I wojny światowej uŜywano owczarków alzackich. - Owczarków alzackich, delfinów, wszystko jedno. - Wysunęłam podbródek. - Nie chcę być wykorzystywana. - Jess - powiedziała agentka specjalna Smith. - Twój dar... - Nie - powstrzymałam ją, podnosząc dłoń do góry. - Dosyć. Proszę o tym nie mówić. Nie chcę juŜ o tym słyszeć. Ten „dar”, o którym tyle mówicie, wpakował mnie tylko w tarapaty. Mojemu bratu się pogorszyło, kiedy myśleliśmy, Ŝe juŜ jest w porządku, a matka tego małego chłopca trafiła do więzienia... - Hej - przerwał oburzony Sean. Zapomniałam, Ŝe uŜywanie słowa „mały” w odniesieniu do jego osoby jest zakazane. - Jess. - Agentka specjalna Smith zwinęła w kłąb torby po kolacji. - Bądź rozsądna. To smutne, co spotkało matkę Seana, ale faktem jest, Ŝe złamała prawo. A co do twojego brata, to nie moŜna się załamywać z powodu jednego, niegroźnego nawrotu. Zachowaj dystans... - Zachować dystans? - Pochyliłam się w jej stronę, wymawiając dobitnie kaŜde słowo, tak Ŝeby na pewno mnie zrozumiała. - Proszę wybaczyć, agentko Smith, ale trzasnął mnie piorun. Teraz, kiedy idę do łóŜka, śnią mi się zaginieni ludzie i jakoś tak się dzieje, Ŝe rano wiem, gdzie naleŜy ich szukać. Ni stąd ni zowąd władze chcą mnie wykorzystać jako tajną broń przeciwko róŜnym zbiegom, a pani uwaŜa, Ŝe powinnam zachować dystans? Agentka specjalna Smith traciła powoli cierpliwość. - UwaŜam, Ŝe powinnaś brać pod uwagę, Ŝe to, co jak twierdzisz robiły „delfiny”, większość Amerykanów nazwałaby bohaterstwem. Odwróciła się, Ŝeby wrzucić do kosza puste torebki z McDonalda.

- Naprawdę nie przyszłam, Ŝeby się z tobą kłócić, Jess - ciągnęła. Pomyślałam tylko, Ŝe chciałabyś dostać to z powrotem. Wręczyła mi plecak. Album ze zdjęciami oczywiście zniknął, ale flet był na miejscu. Przycisnęłam go do piersi. - Dziękuję. - Wzruszył mnie ten gest. Nie umiem tego wytłumaczyć. W końcu to był mój flet. Miałam nadzieję, Ŝe nie reagowałam jak zakładnik, który zaczyna sympatyzować z tymi, którzy go uwięzili. - Lubię cię, Jess - stwierdziła agentka specjalna Smith. - Spodziewam się, Ŝe siedząc tutaj dzisiaj w nocy, zastanowisz się nad tym, co powiedziałam. Nadal uwaŜam, Ŝe w przyszłości mogłabyś stać się znakomitym agentem federalnym. - Naprawdę? - zapytałam, jakbym uwaŜała, Ŝe to ogromny komplement. - Tak. - Podeszła do drzwi. - Zobaczymy się później - powiedziała na poŜegnanie. Sean burknął coś niezrozumiałego. Powiedziałam: - Pewnie. Później. Wyszła. Usłyszałam szczęk zamka. Zamek w drzwiach ambulatorium był tego rodzaju, Ŝe nawet ja, ze swoją rozległą wiedzą na temat włamań, nie dałabym sobie z nim rady. Ale to nie miało w tej chwili znaczenia. A to dlatego, Ŝe agentka specjalna Smith miała całkowitą rację, mówiąc, Ŝe nadawałabym się w przyszłości na agenta FBI. Kiedy odwróciła się, Ŝeby wyrzucić papierowe torby, wyciągnęłam jej z torebki telefon komórkowy. Pokazałam go Seanowi. - Widzisz? Dobra jestem. Naprawdę dobra.

18 Rozpracowanie, jak działa telefon komórkowy agentki specjalnej Smith zabrało nam trochę czasu. Naturalnie, Ŝeby uzyskać sygnał, potrzebny był kod. Właśnie odgadnięcie kodu trwało najdłuŜej. Tego typu kody, co wiedziałam od Michaela - który uwielbia bawić się w takie rzeczy - składają się zazwyczaj z czterech do sześciu cyfr. Agentka specjalna Smith miała na imię Jill. Wybrałam odpowiednie przyciski: J na piątce, i - na czwórce, dwa 1 - znów na piątce. Wpisałam, 5455 i voila, jak by powiedziała moja mama, udało się. Sean chciał, Ŝebym zadzwoniła do wiadomości Kanału 11. - Wiem, co mówię - powiedział. - Są tuŜ za bramą. Widziałem ich, jak tu wjeŜdŜaliśmy, Wyjaśnij im, co się z nami dzieje. Ja na to: - Uspokój się, kurczaku. Nie zadzwonię do wiadomości Kanału 11. Przestał podskakiwać na łóŜku i warknął: - Wiesz co, robi mi się niedobrze od tego przezywania mnie kurczakiem i gadania, jaki jestem mały. Jestem prawie taki wysoki jak ty. A za dziewięć miesięcy skończę trzynaście lat. - Cicho - powiedziałam, wybierając numer. - Nie mamy duŜo czasu. Zaraz się zorientuje, Ŝe zgubiła telefon. Zadzwoniłam do domu. Odebrała mama. Siedzieli przy obiedzie, pierwszym z udziałem Douglasa, odkąd wrócił ze szpitala. Mama zaczęła: - Kochanie, jak się masz? Czy dobrze cię traktują? - Eee, niezupełnie. Czy mogę rozmawiać z tatą? Mama: - Co to znaczy, niezupełnie? Tatuś mówił, Ŝe dali ci śliczny pokoik z wielkim telewizorem i własną łazienką. Nie podoba ci się tam? - Jest w porządku - powiedziałam. - Posłuchaj mamo, jest tam tata obok? - Oczywiście, Ŝe jest. A gdzie miałby być? I jest z ciebie tak samo dumny jak ja. Nie było mnie zaledwie od czterdziestu ośmiu godzin, ale jak się wydaje, mama zdąŜyła w tym czasie postradać rozum. - Dumny ze mnie? - powiedziałam. - A to z jakiego powodu? - Nagroda pienięŜna! - krzyknęła mama. - Dzisiaj przyszła! Czek na sumę dziesięciu tysięcy dolarów, na twoje nazwisko, skarbie. A to dopiero początek, koteczku. Rany, naprawdę padło jej na mózg. - Początek czego?

- Dochodu, jaki będziesz z tego miała - wyjaśniła mama. - Skarbie, dzwonili z Pepsi. Pytali, czy zgodziłabyś się reklamować nowy napój, który właśnie wyprodukowali. Zawiera gingko, biloba, wiesz, miłorząb japoński, na wspomaganie pracy mózgu. - Chyba - powiedziałam, czując nagłą suchość w gardle - Ŝartujesz. - Nie. Jest całkiem smaczny. Zostawili skrzynkę. Jessie, dają ci sto tysięcy dolarów tylko za to, Ŝebyś stanęła przed kamerą i powiedziała, Ŝe są przyjemniejsze sposoby na zwiększenie mocy umysłu niŜ poraŜenie piorunem... Usłyszałam w tle jak tata mówi: - Toni. - Jego głos zabrzmiał surowo. - Ona tego nie zrobi. - Pozwól jej samej zdecydować, Joe - powiedziała mama. - MoŜe jej się spodoba. Na pewno zrobi to dobrze. Jess jest duŜo ładniejsza niŜ większość tych dziewczyn, które się widuje w telewizji... Czułam ból w gardle, ale nic nie mogłam na to poradzić, bo wszystkie lekarstwa w ambulatorium, nawet płyn do płukania ust, były zamknięte na klucz w szafkach. - Mamo - powiedziałam. - Czy mogę rozmawiać z tatą? - Za momencik, kochanie. Chcę ci tylko powiedzieć, jak świetnie Dougie sobie radzi. Nie jesteś jedyną bohaterką w rodzinie. Dougie jest w doskonałej formie, doskonałej. Ale, naturalnie, brakuje mu jego Jess. - To wspaniale, mamo. - Przełknęłam z trudem ślinę. - To znaczy... Więc on juŜ nie słyszy głosów? - śadnych. Od chwili, kiedy odjechałaś, a ci wstrętni reporterzy z tobą. Tęsknimy, kochanie, ale absolutnie nie brakuje nam tych wszystkich wozów transmisyjnych. Sąsiedzi zaczynali narzekać. Wiesz, znasz Abramowitzów. Są tacy małostkowi, jeśli chodzi o ich podwórko. Milczałam. Nie wydaje mi się, Ŝebym była w stanie coś powiedzieć, nawet jakbym chciała. - Czy chcesz powiedzieć „cześć” Douglasowi, skarbie? On chciałby z tobą zamienić słówko. Zrobiłam pyszną kolację, Ŝeby uczcić jego powrót do domu. Manieotti. AŜ mi głupio, Ŝe jemy takie dobre rzeczy, gdy ciebie nie ma. Wiem, jak to lubisz. Chcesz, Ŝebym trochę dla ciebie zostawiła? Czy tam cię dobrze karmią? To znaczy, czy po prostu dają ci to, co jedzą Ŝołnierze? - Taak - mruknęłam. - Mamo, czy mogę pomówić z... Mama jednak przekazała słuchawkę mojemu bratu. Usłyszałam głęboki, drŜący jak zawsze głos Douglasa. - Hej - powiedział. - Co tam u ciebie?

Odwróciłam się plecami do Seana, Ŝeby nie widział, jak ocieram oczy. - Dobrze - powiedziałam. - Tak? Jesteś pewna? Nie wydajesz się szczęśliwa. Odsunęłam telefon od twarzy i odchrząknęłam. - Jestem pewna - odezwałam się, kiedy uznałam, Ŝe po moim głosie nie da się poznać, Ŝe płakałam. - A jak ty się miewasz? - W porządku - stwierdził. - Znowu naszprycowali mnie lekami. Mam okropną suchość w gardle. - Przepraszam - powiedziałam. - Doug, naprawdę przepraszam. Zdziwił się. - Za co przepraszasz? To nie twoja wina. - No, trochę jednak moja - odparłam. - Ci wszyscy ludzie przed naszym domem zjawili się z mojego powodu. To cię strasznie zestresowało. - Bzdura - powiedział Douglas. Ale to nie była bzdura. Wiedziałam, Ŝe nie. Wolałam myśleć, Ŝe Douglas jest duŜo zdrowszy, niŜ sądzi mama, ale problem polegał na tym, Ŝe nadal był strasznie słaby psychicznie. Przypadkowe upuszczenie w restauracji tacy z talerzami nie musiało pociągnąć za sobą nawrotu choroby. Stało się jednak inaczej, kiedy obudził się pewnego dnia i stanął oko w oko z kupą obcych ludzi wyposaŜonych w sprzęt filmowy na podwórku przed domem. Zrozumiałam, Ŝe nie mogę wrócić do domu. Jeszcze nie teraz. Jeśli to uchroni Douglasa przed kolejnym stresem... - Dobrze cię traktują? - dopytywał się Douglas. Popatrzyłam na zewnątrz przez kraty w oknach. Słońce zachodziło, ostatnie promienie muskały starannie przystrzyŜony trawnik. W oddali widziałam niewielki pas startowy, a obok helikopter. śaden helikopter nie wystartował ani nie wylądował, odkąd zaczęłam patrzeć w tę stronę. W Crane nie było UFO. Nic z tych rzeczy. - Jasne - powiedziałam. - Naprawdę? Robisz wraŜenie przygnębionej. - Nie. Wszystko gra. - Aha. No, to na co wydasz te pieniądze z nagrody? - Och, nie wiem. A ty jak myślisz, co powinnam zrobić? Douglas zastanowił się chwilę. - No, cóŜ, tacie przydałyby się nowe kije golfowe. Co prawda, nie bardzo ma kiedy grać, ale...

- Nie chcę kijów golfowych - usłyszałam głos taty. - OdłoŜymy te pieniądze na college dla Jess. - Ja chcę samochód! - usłyszałam wrzask Michaela. Roześmiałam się cicho. - Chce samochód, Ŝeby wozić Claire Lippman nad wodę. - A mamie pewnie spodobałaby się nowa maszyna do szycia - dorzucił Doug. - śeby mogła szyć dla mnie i dla siebie więcej bliźniaczych sukienek? Uśmiechnęłam się. - Oczywiście. A co dla ciebie? - Dla mnie? - Douglas wydawał się teraz mówić z większej odległości niŜ poprzednio. - Ja chcę tylko, Ŝebyś wróciła do domu i Ŝeby było po staremu. Zakasłałam. Musiałam jakoś ukryć, Ŝe znowu płaczę. - Dobrze - powiedziałam. - Wkrótce będę w domu. A wtedy poŜałujesz, bo znowu będę cię nachodzić o kaŜdej porze. - Brakuje mi twoich najść - powiedział Douglas. To juŜ było ponad moje siły. Powiedziałam: - Muszę... Muszę juŜ iść. - Poczekaj chwilę. Tata chce ci coś powiedzieć... Rozłączyłam się. Nie mogłam rozmawiać z tatą. Zresztą co by to dało? I tak by mnie z tego nie wyplątał. A gdyby nawet, to dokąd miałabym pójść? Nie mogłam wrócić do domu. Pomyślałam o tłumie reporterów śledzących kaŜdy mój krok oraz przedstawicielach koncernu Pepsi depczących mi po piętach. Doug straciłby wówczas tę nikłą szansę na pozostanie w świecie zdrowych ludzi. - Jess? Drgnęłam. Prawie zapomniałam, Ŝe Sean jest ze mną w pokoju. Spojrzałam na niego zaskoczona. - Co? - Czy ty... - Uniósł brwi. - O rany, tak. - Co tak? - Płaczesz - stwierdził. Jego brwi zbiegły się nad nasadą piegowatego nosa. Spojrzał gniewnie. - Dlaczego płaczesz? - Bez powodu - powiedziałam. Wytarłam oczy grzbietem dłoni. - Wcale nie płaczę. - Jesteś cholerną kłamczucha. - Ej, nie wyraŜaj się. Ponownie zaczęłam naciskać guziczki w telefonie. - Dlaczego nie? Ty się wyraŜasz. Do kogo teraz dzwonisz?

- Do kogoś, kto nas stąd, do diabła, wyciągnie - oświadczyłam.

19 Było trochę po północy, kiedy usłyszałam ten dźwięk: buczenie motoru, którego tak uporczywie nadsłuchiwałam w ciągu ostatnich paru tygodni. Tym razem jednak, inaczej niŜ w moich marzeniach, motocykl nie sunął Lumley Lane. Nie, teraz buczał na pustych parkingach przy bazie wojskowej Crane. Wyskoczyłam z łóŜka i podbiegłam do okna. Przysłoniłam oczy dłońmi, chcąc wypatrzeć, co się dzieje na zewnątrz. W kręgu światła jednego z zapalanych na noc reflektorów zobaczyłam Roba. Kręcił się w koło, zwracając twarz - ukrytą pod kaskiem - raz w lewo, raz w prawo, nie wiedząc, w którym budynku mnie szukać. Zastukałam ze wszystkich sił w szybę, wykrzykując jego imię. Sean, zwinięty w kłębek na sąsiednim łóŜku, usiadł wyprostowany, całkowicie rozbudzony, choć przed sekundą spał jak suseł. - To mój tata - powiedział zduszonym głosem. - Nie, to nie twój tata. Odsuń się, muszę rozbić szybę. On mnie nie słyszy. Zdawałam sobie sprawę, Ŝe mam dosłownie chwilę, bo Rob zaraz przemknie obok ambulatorium, aby objechać inne budynki. Musiałam działać błyskawicznie. Złapałam to, co było pod ręką - metalowy kosz na śmiecie - i cisnęłam nim w okno. Dopięłam swego. Szkło rozprysnęło się na wszystkie strony, na mnie teŜ, bo odłamki szkła odbijały się rykoszetem od metalowej kraty. Czułam szklane igiełki we włosach i na koszuli. Przestałam się przejmować. Wrzasnęłam: - Rob! W chwilę później gnał przez trawę w moją stronę. Dopiero wtedy zauwaŜyłam, Ŝe za nim posuwa się z pół tuzina motocyklistów, potęŜnych facetów na harleyach. - Hej - odezwał się Rob, ustawiając motocykl na podpórce i zdejmując kask. Podszedł do okna. - Nic ci nie jest? Skinęłam głową. Nie potrafię nawet wyrazić, jak cudownie się poczułam na jego widok. A poczułam się jeszcze lepiej, kiedy przesunął rękę przez kratę, chwycił mnie za koszulę i przyciągnąwszy do okna, pocałował przez metalowe pręty. Puścił mnie gwałtownie i zrozumiałam, Ŝe wcale nie miał zamiaru tego zrobić. Tak po prostu wyszło.

- Przepraszam - powiedział, ale nie wyglądał przy tym na specjalnie skruszonego, jeśli mam być szczera. - W porządku - powiedziałam. W porządku? To był najwspanialszy pocałunek w moim Ŝyciu - wspanialszy nawet od tego pierwszego. - Jesteś pewien, Ŝe chcesz to zrobić? - Nie ma sprawy. Potem zabrał się do roboty. Sean, który wszystko bacznie obserwował, naburmuszył się i spytał: - Co to za jeden? - Rob Wilkins - powiedziałam. Mój głos zabrzmiał widocznie odrobinę zbyt radośnie, bo Sean zapytał podejrzliwie: - Czy to twój chłopak? - Nie - odparłam. Chciałabym. Sean uniósł się słusznym gniewem. - I tak po prostu pozwalasz, Ŝeby cię pocałował? - Po prostu ucieszył się, Ŝe mnie widzi - tłumaczyłam się. Twarz Roba zastąpiła teraz w oknie inna, wyjątkowo włochata twarz. Rozpoznałam jednego z kumpli Roba, tego z wytatuowaną datą ofensywy Tet. Opasał kratę łańcuchem, którego koniec przyczepił z tyłu motocykla. - Odsuńcie się, wszyscy tam - powiedział. - Drzazgi polecą jak jasna cholera. Twarz zniknęła. Sean posłał mi wymowne spojrzenie. - To są twoi przyjaciele? - zapytał z dezaprobatą. - Coś w tym rodzaju - powiedziałam. - Teraz się odsuń, dobra? Nie chcę, Ŝebyś się zranił. - Jezu - mruknął Sean. - Nie jestem dzieckiem, jasne? Kiedy jednak motor ryknął, a łańcuch napręŜył się z łoskotem, Sean zakrył uszy rękami. - Aleśmy się wkopali - jęknął z zamkniętymi oczami. Miałam nieprzyjemne wraŜenie, Ŝe się nie myli. Krata jęczała złowieszczo, ale nie drgnęła przy tym ani o milimetr. Silnik motocykla warczał przenikliwie, spod jego kół pryskały tony ziemi, która wraz z kępkami trawy wpadała przez kratę do pokoju, juŜ i tak zasypanego szkłem. Przez chwilę sądziłam, Ŝe to nic nie da - tyle tylko, Ŝe postawi na nogi pułkownika Jenkinsa i jego ludzi, którzy nas dopadną, zanim zaczniemy uciekać. Krata była mocno osadzona. Nie chciałam nic mówić - Rob starał się, jak mógł - ale sprawa wyglądała na przegraną. Zwłaszcza kiedy Sean wbił palce w moje ramię, sycząc: - Słuchaj... Usłyszałam. Poprzez ryk motoru przebił się brzęk kluczy za drzwiami. To był koniec. JuŜ po nas.

Co gorsza, wkopałam prawdopodobnie równieŜ tych, którzy pośpieszyli nam z pomocą. Na jak długo Rob trafi do więzienia z mojego powodu? Jaki wyrok mógł grozić za próbę porwania osoby o zdolnościach nadprzyrodzonych z terenu naleŜącego do wojska? Wtedy właśnie, wydając dźwięk przypominający zgrzytanie tysiąca paznokci po gigantycznej tablicy, krata wyskoczyła z framugi i przejechała parę metrów, dopóki motocyklista nie nacisnął hamulca. - Chodź - powiedział Rob, wyciągając do mnie rękę nad rozwalonym parapetem. Popchnęłam Seana naprzód. - On pierwszy - powiedziałam. - Nie, ty. Sean, pragnąc zachować się po rycersku, usiłował przepchnąć mnie przez okno, ale Rob złapał go i wyciągnął na zewnątrz. Dzięki temu zdołałam chwycić plecak - który tak wspaniałomyślnie zwróciła mi agentka specjalna Smith - a potem wyskoczyć przez okno. W ostatnim momencie. ZdąŜyłam jeszcze usłyszeć, jak zamek w drzwiach ambulatorium otwiera się z trzaskiem. Na zewnątrz trwała wilgotna wiosenna noc, niezmącona hałasem... jeśli nie liczyć ryczących motorów. Ku swojemu zdumieniu, oprócz przyjaciół Roba z Chicka, zobaczyłam równieŜ Hanka Wendella i Grega Wyliego, zajmujących podczas odsiadki tylne rzędy. Przyznaję, na ich widok zakręciły mi się łzy w oczach: nie miałam pojęcia, Ŝe cieszę się taką popularnością wśród moich kumpli - młodocianych przestępców. Na Seanie jednak to towarzystwo wywarło znacznie mniej korzystne wraŜenie. - Chyba Ŝartujesz - powiedział, kiedy przyjrzał się lepiej naszym wybawicielom. - Słuchaj - powiedziałam, nakładając kask, który Rob mi wręczył. - Albo ci faceci, albo twój tata. Wybieraj. - Rany - odparł Sean, potrząsając głową. - Dajesz mi trudny wybór. Hank Wendell podał mu kask. - Siadaj tutaj, dzieciak - powiedział. Posunął się na siodełku, robiąc miejsce dla Seana, po czym zapuścił silnik. - Wskakuj. Nie wiem, czy Sean zdecydowałby się na to, gdyby w tej samej chwili nie wwierciło nam się w uszy wycie syreny alarmowej. Jeden z chłopaków - Frank z tatuaŜem dziewczyny na bicepsie - zawołał: - ZbliŜają się. W sekundę później paru wojskowych podbiegło do ogołoconego z kraty okna, wrzeszcząc, Ŝebyśmy się nie ruszali z miejsca. Światło reflektorów zalało parking.

- Trzymaj się - powiedział Rob, kiedy wskoczyłam na siodełko za nim i objęłam go ramionami. - Stać - rykną! męski glos. Obejrzałam się przez ramię. W naszą stronę sunął wojskowy jeep. Z tyłu stał męŜczyzna, krzycząc coś przez megafon. Za jego plecami, we wszystkich budynkach po kolei zapalały się światła, a ludzie wybiegali na zewnątrz, próbując zobaczyć, co się dzieje. - Ten teren naleŜy do rządu Stanów Zjednoczonych - oświadczył facet z megafonem. Jesteście tu bezprawnie. Natychmiast wyłączcie motory. Nocną ciszę rozdarł straszliwy wybuch. Ognista kula wzleciała ponad lotniskiem. Wszyscy aŜ przykucnęli. Z wyjątkiem Franka i tego włochatego chłopaka z tatuaŜem, którzy radośnie przybili piątkę. - Dobra - odezwał się Frankie. - Teraz wiejmy. - Co to było? - krzyknęłam. - Helikopter - odkrzyknął Rob. - Drobna dywersja, dla odwrócenia uwagi przeciwnika. - Wysadzasz w powietrze helikopter - wrzasnęłam - a boisz się ze mną chodzić? - Nie posiadałam się ze zdumienia. - Co ty masz z głową? Nie miałam okazji dłuŜej się uŜalać, bo Rob przyśpieszył. Pędziliśmy teraz przez pogrąŜony w mroku teren bazy wojskowej Crane w kierunku bramy. Ciemne niebo za nami zabarwiło się pomarańczowo od płonącego helikoptera. Nocną ciszę ponownie zakłóciło wycie syren, tym razem straŜackich, a światła reflektorów musnęły nisko połoŜoną powałę chmur. A to wszystko, pomyślałam sobie, dlatego, Ŝe ktoś próbuje wyciągnąć z ambulatorium małego chłopca i jedną psychiczną. Nie udało nam się zgubić faceta w jeepie. Był tuŜ za nami, rycząc na nas przez megafon, Ŝebyśmy się zatrzymali. Rob z przyjaciółmi nie zatrzymali się jednak. Jeśli to w ogóle moŜliwe, dodali tylko gazu. Dobra, nie przeczę: kaŜda chwila napełniała mnie nieopisanym szczęściem. Wreszcie, BoŜe, wreszcie jechałam naprawdę szybko. A potem, jakieś sto metrów od bramy, Rob zatrzymał motocykl. Reszta poszła za jego przykładem. Przez chwilę siedzieliśmy tak, sześciu motocyklistów, Rob, Sean i ja, przy włączonych silnikach, gapiąc się wprost przed siebie. Poświata bijąca od poŜaru jasno

oświetliła długą drogę do bramy. Tam stali Ŝołnierze. ZauwaŜyłam ich, kiedy jechałam autobusem po zakupy. StraŜnicy z karabinami. Nie miałam pojęcia, w jaki sposób Rob i reszta ominęli uzbrojonych straŜników, Ŝeby się dostać do bazy i w jaki sposób mieliśmy zrobić to teraz, Ŝeby się wydostać. Jedna jedyna myśl tłukła mi się po głowie: „O, mój BoŜe, wysadzili helikopter. Oni wysadzili helikopter”. Zdaje się, Ŝe to jednak nie był najgorszy pomysł, poniewaŜ nikt nie próbował zagrodzić nam drogi. Wszyscy Ŝołnierze pobiegli na lotnisko, pomóc zgasić poŜar. Z wyjątkiem faceta w jeepie tuŜ za nami. - Wyłączcie motory i ręce do góry - zaŜądał. Zamiast tego Rob podniósł stopę i ruszył naprzód, wprost na bramę. Zamkniętą bramę. Potem nadbiegł ktoś w płaszczu kąpielowym, ustawiając się na wprost bramy. Ktoś znajomy. Podniósł megafon. - Stać. - Głos pułkownika Jenkinsa zabrzmiał głośniej niŜ ryk motocykli czy wycie syren. - Jesteście aresztowani. Wyłączcie motory. Stał nam na drodze. Szlafrok mu się rozchylił i pod spodem ukazała się jasnoniebieska piŜama. Rob ani myślał słuchać. Nacisnął pedał gazu. - Wyłączcie motory - rozkazał pułkownik Jenkins. - Słyszycie? Jesteście aresztowani. Wyłączcie motory. Wrócili straŜnicy z karabinami. Nie celowali do nas, ale stanęli po obu stronach pułkownika Jenkinsa. Nikt się nie zatrzymał. Greg i Hank wydali okrzyki wojenne i jak wicher popędzili ku bramie. Nie miałam pojęcia, co zamierzają. PrzecieŜ uzbrojeni ludzie zagradzali nam drogę. I najwyraźniej nie mieli ochoty się odsunąć i tak po prostu nas przepuścić. To juŜ nie była zwykła zabawa. Tamci mieli w ręku broń. Do pułkownika Jenkinsa chyba w końcu dotarło, Ŝe się nie zatrzymamy, bo nagle opuścił megafon i skinął na straŜników. Ścisnęłam Roba w pasie z całej siły i schyliłam głowę, bojąc się patrzeć. Byłam pewna, Ŝe będą strzelać w powietrze, dla ostrzeŜenia. Nie mogli przecieŜ... Dotąd nie wiem, czy strzelaliby do nas, bo Rob mocno szarpnął kierownicą... A potem wyfrunęliśmy z bazy. Nie przez bramę, ale przez dziurę w drucianej siatce, która została starannie wycięta z boku. W ten właśnie sposób Rob i jego przyjaciele zdołali obejść straŜ. Wystarczyła silna wola, noŜyce do cięcia drutu i trochę doświadczenia.

Teraz za jedyne oświetlenie musiały nam wystarczyć reflektory motocykli. Ale to był drobiazg, mieliśmy gorszy problem. Odwróciłam się i stwierdziłam, Ŝe jeep wciąŜ nas nie odstępuje. Ostrzegłam Roba, ale on tylko parsknął śmiechem. Droga prowadząca do Crane nie naleŜała do często uŜywanych. Wokół rozciągały się pola kukurydzy, a za polami porośnięte lasem wzgórza. Właśnie w stronę tych wzgórz skręcił Rob, a reszta motocyklistów za nim, zjeŜdŜając z szosy w kukurydzę, która wczesną wiosną nie sięgała wyŜej niŜ do kostek. Jeep tłukł się za nami, ale nic była to łatwa droga. Pułkownik musiał wezwać pomoc, bo wkrótce do jeepa przyłączyło się kilka innych wozów. Ale wszystko na nic, mknęliśmy beztrosko przed nimi. śaden wóz nie miałby z nami szans. MoŜe helikopter, ale helikoptera, z oczywistych powodów, nie dało się uŜyć w tej akcji. Zgubiliśmy ich. Nie wiem, czy się po prostu poddali, czy odwołano ich do bazy, czy jeszcze coś innego. Nagle jednak zostaliśmy sami. Udało się. Nadal trzymaliśmy się, dla bezpieczeństwa, bocznych dróg. Jestem prawie pewna, Ŝe nikt nas nie ścigał. Minęliśmy parę sennych miasteczek, gdzie jeden jedyny dystrybutor benzyny stoi obok sklepiku z mydłem i powidłem i gdzie na dźwięk motorów zaspani mieszkańcy włączali światła w sypialni, a psy uwiązane na łańcuchach zaczynały szczekać. Ale za nami nie było pogoni, tylko długa, pusta droga, wijąca się jak rzeka pod pokrytym chmurami niebem. Baba. Jaga. Byliśmy wolni.

20 Rob zabrał nas do swojego domu. Nie Grega, Hanka czy innych chłopaków. Nie mam pojęcia, gdzie tamci zniknęli. No, to niezupełnie tak. Jakieś pojęcie mam. Podejrzewam, Ŝe udali się do Chicka, Ŝeby oblać zakończoną pełnym powodzeniem akcję na terenie wojskowym, pilnie strzeŜonym i niedostępnym dla ludzi z zewnątrz. No cóŜ, niedostępnym jak niedostępnym. Sean i ja nie świętowaliśmy razem z nimi. Pojechaliśmy do Roba. Zdziwiłam się na widok jego domu. To był dom farmerski, niezbyt duŜy - chociaŜ po ciemku trudno było ocenić - i zbudowany mniej więcej w tym samym czasie, co mój dom na Lumley Lane. Ale poniewaŜ znajdował się nie w tej części miasta, nikt się nie pofatygował, Ŝeby umieścić na nim pamiątkową tabliczkę, potwierdzającą jego rangę zabytku. Nawet bez tabliczki był to śliczny niewielki budyneczek z gankiem z przodu i stodołą na tyłach. Rob mieszkał w nim tylko ze swoją mamą. Nie wiem, co się stało z jego ojcem i nie chciałam pytać. Zakradliśmy się do domu cichuteńko, tak Ŝeby nie obudzić pani Wilkins, którą ostatnio zwolniono z miejscowej fabryki tworzyw sztucznych. Rob zaprowadził mnie do swojego pokoju i powiedział, Ŝe mogę tam przenocować. Zabrał parę koców i jakieś drobiazgi i poszedł z Seanem nocować do stodoły. Sean nie wydawał się tym wszystkim specjalnie uszczęśliwiony, ale był taki zmęczony i śpiący, Ŝe oczy same mu się zamykały. Szedł za Robem jak mały zombi. Ja teŜ czułam się półŜywa. Nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Rozebrałam się, połoŜyłam na łóŜku Roba i zaczęłam układać sobie w głowie ostatnie wydarzenia. Zniszczyliśmy własność państwa. ZlekcewaŜyliśmy rozkazy pułkownika armii Stanów Zjednoczonych. Wysadziliśmy w powietrze helikopter. Rano mogliśmy znaleźć się w naprawdę powaŜnych tarapatach. Ale na razie tak strasznie chciało mi się spać, Ŝe nie byłam w stanie się martwić. ZdąŜyłam jeszcze pomyśleć, jak to dziwnie znaleźć się w chłopięcym pokoju. W kaŜdym razie, w pokoju chłopca, który nie był moim bratem. Zaglądałam do pokoju Skipa - u Ruth, mnóstwo razy, ale to co innego. Po pierwsze u Roba nie wisiały na ścianach plakaty z samochodami. Nie miał teŜ pod łóŜkiem Ŝadnego „Playboya” (sprawdziłam). Mimo to czuło się, Ŝe to pokój chłopaka. Wszystko było jak trzeba, koce i takie rzeczy.

Ale poduszka pachniała Robem i to dawało poczucie bezpieczeństwa. Nie potrafię dokładnie opisać tego zapachu, to zbyt trudne, ale czułam się z nim dobrze. Zasnęłam prawie natychmiast. I spałam długo, bardzo długo. Kiedy wreszcie się obudziłam, dochodziło juŜ południe. W pierwszej chwili nie wiedziałam, gdzie jestem. Potem przypomniałam sobie: Byłam w pokoju Roba, w jego domu. Szukało mnie FBI. I nie tylko FBI, ale takŜe armia Stanów Zjednoczonych. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby moją osobą miały ochotę podzielić się równieŜ wywiad wojskowy, Stowarzyszenie do Walki z Alkoholizmem, UzaleŜnieniem Nikotynowym i Wszelkimi Nieszczęściami, jak równieŜ policja drogowa stanu Indiana. Co ciekawe, juŜ w chwili, kiedy się obudziłam, wiedziałam dokładnie, co z tym zrobię. Mało która dziewczyna budzi się rano ze świadomością, Ŝe jest poszukiwana przez agencję wywiadowczą najpotęŜniejszego światowego mocarstwa. Rozbawiła mnie ta myśl, bałam się jednak trochę, co na to pani Wilkins, która pewnego dnia, jeśli dobrze rozegram sprawę, miała szanse zostać moją teściową. Nie chciałam, Ŝeby uznała mnie za leniucha, więc ubrałam się i zeszłam na dół. Sean i Rob siedzieli juŜ przy stole w kuchni. Przed nimi piętrzył się stos jedzenia. Były tam tosty, jajka, bekon, płatki śniadaniowe i miseczka czegoś białego, czego nie mogłam zidentyfikować. Przed Robem stał pusty talerz - widocznie skończył jeść. Za to Sean nadal się opychał. Na brak apetytu raczej nie narzekał. - Cześć, Jess - powiedział, kiedy weszłam do kuchni. Wyglądał zdecydowanie lepiej niŜ przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, które spędził w moim towarzystwie. - Cześć - powiedziałam. Pulchna kobieta stojąca przy kuchni odwróciła się do mnie z uśmiechem. Rude włosy miała upięte wysoko na głowie i w niczym nie przypominała Roba. Tak mi się wydawało, dopóki smuga światła nie wpadła przez okno nad zlewem, oświetlając jej twarz. Zobaczyłam, Ŝe ma takie same oczy, jasnoniebieskie, jak mgła nad ranem. - Ty musisz być Jess - powiedziała. - Przysuń sobie krzesło i siadaj. Jakie chcesz jajka? - Um - powiedziałam zmieszana. - Chętnie zjem jajecznicę, dziękuję pani. - Jajka są świeŜe - poinformował mnie Sean, kiedy usiadłam. - Prosto z kurnika. Pomagałem je zbierać.

- Twój przyjaciel Sean wyrasta na prawdziwego farmera - powiedziała pani Wilkins. Następnym razem będzie doił. Sean zachichotał. Zamrugałam oczami. On naprawdę zachichotał. Wtedy właśnie uświadomiłam sobie z najwyŜszym zdumieniem, Ŝe nigdy nie widziałam Seana szczęśliwego. - Proszę bardzo - powiedziała pani Wilkins, stawiając przede mną talerz. - Zabieraj się do jedzenia. Mam wraŜenie, Ŝe porządne wiejskie śniadanie dobrze ci zrobi. Nigdy przedtem nie jadłam prawdziwych wiejskich jajek i trochę się bałam, Ŝe mogą zawierać jakieś zaląŜki kurczaków, ale niczego takiego nie zauwaŜyłam. Były pyszne i kiedy pani Wilkins zaproponowała dokładkę, wzięłam z przyjemnością. Stwierdziłam, Ŝe jestem wściekle głodna. Zjadłam nawet trochę tego białego czegoś, pani Wilkins mi nałoŜyła. Smakowało jak przysmak śniadaniowy, który tata nam przyrządzał w zimne dni przed pójściem do szkoły, kiedy byliśmy mali. Ale to nie był przysmak śniadaniowy. To były, jak poinformował mnie Rob z leciutkim uśmieszkiem, płatki owsiane - potrawa wieśniaków, coś, czego miastowi zazwyczaj nie jedzą. Gdyby Ruth mnie teraz zobaczyła! Potem pomogłam pani Wilkins zmyć naczynia i Ŝarty się skończyły. Nadeszła pora na powaŜniejsze sprawy. - Muszę zadzwonić - powiedziałam. - Proszę, dzwoń. - Pani Wilkins wskazała telefon wiszący na ścianie, koło lodówki. - Nie - odparłam. - Wolałabym skorzystać z publicznego telefonu. Rob spojrzał na mnie podejrzliwie. - O co chodzi? - zapytał. - AleŜ o nic - odparłam niedbale. - Po prostu muszę zadzwonić. Czy jest gdzieś niedaleko budka? Pani Wilkins zastanowiła się. - Jest jedna przy szosie. - Świetnie. Zwróciłam się teraz do Roba: - MoŜesz mnie tam zawieźć? Skinął głową i podnieśliśmy się od stołu... Sean wstał równieŜ. - O, nie - powiedziałam. - Mowy nie ma. Ty zostaniesz tutaj. Seanowi szczęka opadła. - Co masz na myśli?

- Mam na myśli to, Ŝe w najbliŜszej okolicy z pewnością roi się od glin, rozglądających się za szesnastoletnią dziewczyną w towarzystwie dwunastoletniego chłopca. Dopadną nas w pół chwili. Zostaniesz tutaj, dopóki nie wrócę. - To nie w porządku - oświadczył Sean łamiącym się głosem. Czułam, jak tracę cierpliwość. Zamiast jednak warknąć, chwyciłam go za ramię i skierowałam w stronę tylnego wyjścia. - Posłuchaj - powiedziałam cicho, tak aby Rob i jego mama nie słyszeli. - Chciałbyś, Ŝeby wszystko było po staremu, tak? Ty i mama, razem, bez tatusia wysyłającego za wami listy gończe? - Tak - przyznał Sean. - Dobrze, więc pozwól mi zrobić to, co muszę. A to jest coś takiego, co muszę zrobić sama. Sean miał rację pod pewnym względem: był niski jak na swój wiek, ale nie był małym dzieckiem. Nie był nawet duŜo niŜszy ode mnie. Dlatego mógł spojrzeć mi prosto w oczy i zapytać oskarŜająco: - Ten facet jest twoim chłopakiem, tak? Co mu odbiło? - Nie, Sean. Mówiłam ci. Przyjaźnimy się. Sean wyraźnie poweselał. Wrócił do pokoju. MęŜczyźni. Słowo daję, czasami nic nie rozumiem. Dziesięć minut później stałam przed sklepem, przyciskając do ucha słuchawkę aparatu. Starannie wykręciłam numer. Poprosiłam Rosemary, a kiedy podeszła do telefonu, powiedziałam: - Cześć, to ja. Jess. - Jess? - Rosemary zniŜyła głos do szeptu. - O, mój BoŜe. Czy to naprawdę ty? - Pewnie - powiedziałam. - A co? - Skarbie, w wiadomościach mówią strasznie dziwne rzeczy na twój temat. - Naprawdę? - Zerknęłam na Roba. Napełniał zbiornik indiany z jedynego dystrybutora przed sklepem. Nie oglądałam jeszcze wiadomości i nie przeglądałam Ŝadnych gazet, więc byłam ciekawa, co teŜ o mnie mówią. - Jakie rzeczy? - No cóŜ. Na przykład, Ŝe ostatniej nocy banda Aniołów Piekieł wdarła się do bazy wojskowej Crane i uprowadziła ciebie oraz małego Seana O'Hanahana. - Co? - wrzasnęłam tak głośno, Ŝe Rob popatrzył w moją stronę. - To wcale nie tak. Ci ludzie pomogli nam uciec. Seana i mnie przetrzymywano wbrew naszej woli. - CóŜ, ten człowiek - jak on się nazywa? Zdaje się, Johnson. Agent specjalny Johnson przedstawia to inaczej. Poza tym wyznaczono nagrodę za sprowadzenie cię z powrotem do bazy.

Hm, ciekawe. - Ile? - Dwadzieścia tysięcy dolarów. - Za kaŜdego? - Nie, tylko za ciebie. Tata Seana wyznaczył nagrodę w wysokości stu tysięcy dolarów za jego odnalezienie. Byłam taka zdegustowana, Ŝe o mało się nie rozłączyłam. Dwadzieścia tysięcy dolarów? Głupie dwadzieścia tysięcy dolarów? Tylko tyle jestem dla nich warta? Gnojki. Będą mieli to, na co zasłuŜyli. Wojnę. Rosemary odezwała się ponownie: - Na twoim miejscu byłabym ostroŜna, skarbie. Po całym stanie rozesłano zawiadomienia. Szukają cię. - O, tak, nie wątpię. Posłuchaj, Rosemary - powiedziałam. - Chcę cię prosić o przysługę. Rosemary na to: - Dla ciebie wszystko, skarbie. - PrzekaŜ agentowi Johnsonowi wiadomość ode mnie... Starannie podyktowałam Rosemary wiadomość, którą miała przekazać. - W porządku - powiedziała, kiedy skończyłam. - Załatwione, skarbie. Jess? JuŜ miałam odłoŜyć słuchawkę. - Tak? - Dzielna z ciebie dziewczyna. Wszyscy jesteśmy z tobą. Rozłączyłam się i opowiedziałam Robowi, jaką historyjkę na temat porwania wymyślił agent Johnson - nie wspominając juŜ o Ŝałosnej nagrodzie za schwytanie mnie. Był tak samo wściekły jak ja. Teraz, kiedy wiedzieliśmy o listach gończych i o tym, Ŝe zwalają całą winę na Aniołów Piekieł, uznaliśmy, Ŝe lepiej nie kręcić się po okolicy. Ruszyliśmy więc z powrotem do domu - ale jeszcze przedtem wykonałam drugi telefon z budki przy autostradzie. Tatę złapałam tam, gdzie zwykle przebywa w porze lunchu: U Joego. W południe z sądów przychodzą tłumy głodomorów. - Tato - odezwałam się. - To ja. Niemal udławił się rigatoni, czy innym specjałem dnia. Tata zawsze sam wszystkiego próbuje. - Jess? - krzyknął. - Nic ci nie jest? Skąd dzwonisz?

- Oczywiście, Ŝe nic mi nie jest - powiedziałam. - W tej chwili, w kaŜdym razie. Posłuchaj tato, musisz coś dla mnie zrobić. - Gdzie jesteś? Mama i ja zamartwiamy się o ciebie. Ci z Crane twierdzą... - Tak, tak. Wiem. Ze banda motocyklistów porwała mnie i Seana. Ale to bzdura, tato. Ci chłopcy nas uratowali. Czy wiesz, co oni chcieli zrobić, ci agenci specjalni Smith i Johnson i ten cały pułkownik Jenkins? Chcieli ze mnie zrobić delfina. Tato znów się zakrztusił. - Co chcieli zrobić? Rob puknął mnie mocno w plecy. Odwróciłam się, Ŝeby zobaczyć, o co mu chodzi, i przeraziłam się na widok wozu patrolowego policji stanu Indiana, wjeŜdŜającego na parking przy sklepie. - Słuchaj, tato - powiedziałam, schylając głowę. - Muszę iść. Zrób dla mnie tylko jedną rzecz. Przedstawiłam mu moją prośbę. Tata, delikatnie mówiąc, nie wydawał się zachwycony. Powiedział: - Czyś ty zgłupiała? Posłuchaj, Jessico... Nikt w mojej rodzinie nie nazywa mnie Jessicą, chyba Ŝe ich wyjątkowo zdenerwuję. - Tato, zrób to, proszę! - nalegałam. - To naprawdę waŜne. Później wszystko wyjaśnię. A teraz koniecznie muszę juŜ iść. - Jessico, czy ty... Odwiesiłam słuchawkę. Rob odjechał kawałek, Ŝeby nie włazić w oczy ze swoim motocyklem na wypadek gdyby gliny zaczęły kombinować. Ale wcale się na to nie zanosiło. Jeden z nich nawet skinął do mnie głową, wchodząc do sklepu. - Ładny dzień - zagadnął. Jak tylko weszli do środka, pobiegłam do Roba i wskoczyłam na motor. Ruszyliśmy juŜ, kiedy gliniarze uświadomili sobie swój błąd i wypadli na dwór. Obejrzałam się i zobaczyłam, jak coś wrzeszczą. Chwilę później gnali za nami wozem na sygnale. Mocniej przywarłam do Roba. - Mamy towarzystwo - stwierdziłam. - Nie na długo - powiedział Rob. Nagle znaleźliśmy się poza szosą, w dolince. Kolczaste jeŜyny i gałęzie drzew rozrywały nam ubranie. Po chwili pędziliśmy łoŜyskiem strumienia, rozchlapując wodę na wszystkie strony. W górze, nad nami, widziałam wóz patrolowy, który wcale nie zwalniał...

Potem jednak strumień skręcił, oddalając się od szosy, i wóz policyjny zniknął nam z oczu. Wkrótce teŜ ucichła gdzieś w oddali syrena. Kiedy Rob wydostał się wreszcie ze strumienia, byłam mokra od pasa w dół, a silnik indiany wydawał dziwne dźwięki. Byliśmy bezpieczni. - Nic ci się nie stało? - zapytał Rob, kiedy wyŜymałam dół bluzki. - Czuję się fantastycznie - powiedziałam. - Słuchaj, przepraszam cię za to wszystko. Przykucnął przy przednim kole motocykla, wyciągając patyki i zielsko, które podczas szalonej jazdy wkręciły się w szprychy. - Za co wszystko? - Za to, Ŝe cię w to wpakowałam. To znaczy, wiem, Ŝe masz kuratora i w ogóle. Pomoc w ucieczce i ukrywanie zbiegów to chyba ostatnia rzecz, jaka ci potrzebna do szczęścia. A jak cię złapią? Mogą cię zamknąć na dobre. To pewnie będzie zaleŜało od tego, co zrobiłeś, Ŝeby tego kuratora dostać. Rob przeniósł się do tylnego koła. Spojrzał na mnie z ukosa. Popołudniowe słońce rzucało plamy światła na jego twarz. - Skończyłaś? - Skończyłam co? - Wyciągać ze mnie, co zrobiłem, Ŝeby dostać kuratora. Oparłam ręce na biodrach. - Nie chcę z ciebie nic wyciągać. Próbuję tylko dać ci do zrozumienia, Ŝe zdaję sobie sprawę z twojego poświęcenia w związku z tym, Ŝe pomagasz mnie i Seanowi i Ŝe to doceniam. - Doprawdy? Wyprostował się. Patyk, który wyrwał z koła, bryznął mu wodą w twarz. Rob wyciągnął koszulkę ze spodni i zaczął się wycierać jej brzegiem. Spojrzałam na jego nagi brzuch. Ten widok, ciasno zbite mięśnie, smuŜka ciemnych włosów pośrodku, podziała! na mnie zupełnie niespodziewanie. Nie wiem, co mi odbiło, ale nagle stanęłam na palcach i przycisnęłam wilgotne wargi do jego ust. Naprawdę nigdy w Ŝyciu nie zrobiłam czegoś podobnego, ale po prostu nie mogłam się powstrzymać. Rob wydawał się w pierwszej chwili zaskoczony, ale szybko doszedł do siebie. Oddał mi pocałunek. Całował mnie przez chwilę i było dokładnie tak, jak w Królewnie ŚnieŜce, kiedy wszystkie zwierzęta wychodzą z lasu i śpiewają, a piękny ksiąŜę sadzają na swoim rumaku. Przez chwilę tak to właśnie wyglądało. Moje serce śpiewało jak jedna z tych cholernych wiewiórek.

Potem Rob zdjął moje ręce ze swojej szyi. - Jezu, Mastriani - powiedział. - Co ty wyprawiasz? Czar prysnął. No bo ten ksiąŜę od królewny ŚnieŜki nigdy by czegoś takiego nie powiedział. Wściekłabym się, gdyby nie to, Ŝe głos mu drŜał, słyszałam wyraźnie. - Nic takiego - stwierdziłam najniewinniej w świecie. - Dobra, lepiej daj sobie spokój - powiedział. - Mamy mnóstwo do roboty. Nie ma czasu na Ŝadne inne rzeczy. Dałam mu do zrozumienia, Ŝe przypadkiem podobają mi się te inne rzeczy. Rob mówił dalej: - Dość mam kłopotów i bez tego, dzięki. - Chwycił kask i wsadził mi go na głowę. - I Ŝebyś czasem nie próbowała czegoś takiego przy dzieciaku. - Jakim dzieciaku? O czym ty mówisz? - O tamtym. O'Hanahanie. Co ty, ślepa jesteś, czy co, Mastriani? Zakochał się w tobie po uszy. Zsunęłam kask na tył głowy i spojrzałam na niego zdumiona. - Sean? We mnie? Nagle jednak wszystkie jego pytania o Roba nabrały sensu. Puściłam kask, opadł mi na czoło. - O, BoŜe - jęknęłam. - Zgadza się. On uwaŜa, Ŝe jesteś fantastyczną dziewczyną, Mastriani. - Tak powiedział? Naprawdę powiedział, Ŝe jestem fantastyczna? - No cóŜ. - Rob wskoczył na siodełko i kopnął pedał gazu. - Być moŜe widzę to przez pryzmat własnych uczuć. Raz jeszcze rozśpiewały się ptaki i wiewiórki. - Myślisz, Ŝe jestem fantastyczna? - zapytałam rozanielona. Wyciągnął rękę, pukając w mój kask. Pusty, metaliczny dźwięk rozbrzmiał w mojej głowie, przywołując mnie do rzeczywistości. - Siadaj na motor, Mastriani. W domu u Roba Sean i pani Wilkins obierali groch, oglądając telewizję. - Jess! - Sean, kiedy weszłam do pokoju. - Gdzie byłaś? Szkoda, Ŝe nie widziałaś. Gość waŜył ze dwieście kilo i utknął w wannie na przeszło czterdzieści osiem godzin! Jakbyś przyszła wcześniej, to byś zobaczyła. To była miłość. Bez cienia wątpliwości. Sytuacja była powaŜniejsza, niŜ sądziłam.

21 Zespół muzyczny grał Louie, Louie. Niezbyt dobrze, jeśli wolno mi wyrazić własne zdanie. JednakŜe Sean i ja nie ruszaliśmy się z miejsca. Siedzieliśmy na nieszczęsnych metalowych trybunach, pod którymi jakiś tydzień wcześniej uległam poraŜeniu prądem. Przed nami, w postaci morza soczystej zieleni, rozciągało się boisko do gry w piłkę. Maszerowało po nim stadko muzykantów, którzy grali najlepiej, jak potrafili, mimo Ŝe była to tylko próba po lekcjach, a nie Ŝadna uroczystość. Sezon piłkarski dawno się skończył, ale zbliŜał się koniec roku i zespół miał grać na uroczystości. Daj BoŜe, Ŝeby nie Louie, Louie. - Nie rozumiem - powiedział Sean. - Co my tu robimy? - Poczekaj - odparłam. - Zobaczysz. Nie byliśmy jedynymi widzami na trybunach. Daleko, daleko za nami siedział ktoś jeszcze. Ale właśnie o to chodziło. Nie byłam pewna, czy Rosemary udało się przekazać wiadomość ode mnie, czy teŜ moŜe agent specjalny Johnson wolał ją zignorować. Jeśli tak, to popełnił powaŜny błąd. Człowiek na trybunach miał tego dopilnować. - Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, po co tu siedzimy? - nastawał Sean. - Sądzę, Ŝe mam prawo wiedzieć. - Łyknij sobie pepsi - powiedziałam. Panował straszny upał. Późne popołudniowe słońce praŜyło bez litości. Nie miałam ani okularów przeciwsłonecznych, ani kapelusza i czułam się wykończona. Bałam się, Ŝe Sean uschnie jak roślinka. - Nie chcę pepsi - powiedział Sean. - Chcę wiedzieć, co tutaj robimy. - Oglądamy występ - powiedziałam. - Jest beznadziejny. Sean łypnął na mnie gniewnie. Brązowa farba prawie całkowicie spłynęła z jego włosów, kiedy wziął prysznic u Roba. Dobrze, Ŝe pozwolił pani Wilkins przystrzyc sobie czuprynę, bo rude kosmyki sterczące spod bejsbolówki zdradziłyby go na kilometr. - Co tu robimy? - dopytywał się. - I dlaczego Jed czeka na dole? Kumpel Roba z Chicka, ten z Wietnamu, miał na imię Jed. Siedział w pikapie niedaleko nas, za trybunami... prawie dokładnie, w gruncie rzeczy, w tym miejscu, gdzie

trzasnął mnie piorun. Stał w cieniu. Pot prawdopodobnie nie spływał mu spod włosów, tak jak mnie. - Po prostu poczekaj cierpliwie, dobrze? - zwróciłam się do Seana. - Nie, nie poczekam cierpliwie, Jess. UwaŜam, Ŝe naleŜy mi się wyjaśnienie. Udzielisz mi go łaskawie? Promień słońca odbił się od czegoś na dole i zakłuł mnie w oczy. PrzyłoŜyłam dłoń do czoła i spojrzałam na parking. Właśnie wjeŜdŜał tam czarny nieoznakowany sedan. Przestali grać Louie, Louie. Zespół zabrał się ze wzmoŜoną energią do następnego utworu. - Dlaczego nie jesteś w zespole? - zapytał Sean. - PrzecieŜ grasz na flecie. Dlaczego nie jesteś z nimi? Samochód stanął. Przednie drzwi otworzyły się. Wysiadło dwoje ludzi - kobieta i męŜczyzna. Potem otworzyły się tylne drzwi i wysiadła jeszcze jedna kobieta. - Bo ja gram w orkiestrze - powiedziałam. - Co za róŜnica? - W orkiestrze gramy na siedząco. - I tyle? MęŜczyzna i kobieta, którzy wysiedli najpierw ustawili się po bokach kobiety, która wysiadła ostatnia. Ruszyli przez boisko w naszą stronę. - Orkiestra nie gra na szkolnych uroczystościach - powiedziałam. - Jak mecze i takie róŜne. Sean zastanowił się przez chwilę. - To gdzie wy gracie? - Nigdzie. Po prostu dajemy koncerty od czasu do czasu. - Co to za frajda? - dopytywał się Sean. - Nie wiem - odparłam. - I tak nie mogłabym być w zespole. Zawsze w czasie ich prób siedzę w szkole za karę. - Dlaczego zawsze siedzisz za karę? - Bo robię mnóstwo rzeczy, których nie wolno. Trzy osoby przemierzające boisko zbliŜyły się na tyle, Ŝe byłam w stanieje rozpoznać. Tak jak miało być. Rosemary przekazała wiadomość ode mnie. - Jakie rzeczy? - pytał dalej Sean. - Biję chłopaków. Sięgnęłam do tylnej kieszeni dŜinsów.

- No to co? - oburzył się Sean. - Pewnie na to zasługują. - Tak sobie zwykle myślę - powiedziałam. - Słuchaj, Sean, chcę, Ŝebyś to wziął. To dla ciebie i twojej mamy. Jed odwiezie was na lotnisko. Chcę, Ŝebyście wsiedli do samolotu wszystko jedno jakiego - i odlecieli. Nigdzie nie dzwońcie. Nie zatrzymujcie się w podróŜy. MoŜecie wszystko kupić, kiedy juŜ dotrzecie na miejsce. Jasne? Sean popatrzył na kopertę, którą wyciągnęłam. Potem spojrzał na mnie. - O czym ty mówisz? - zapytał. - O twojej mamie - powiedziałam. - Musicie zacząć od nowa, gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie, mam nadzieję, twój tata nie będzie mógł was odnaleźć. To wam ułatwi Ŝycie na początek. Wetknęłam kopertę do przedniej kieszeni jego dŜinsowej kurtki. Sean potrząsnął głową. Twarz skurczyła mu się z emocji. Jeśli dobrze widziałam, były to mieszane emocje. - Jess, moja mama jest w więzieniu, nie pamiętasz? - JuŜ nie - powiedziałam i wskazałam ręką przed siebie. Tych troje było juŜ całkiem blisko. Agent specjalny Johnson, agentka specjalna Smith, a między nimi szczupła kobieta w niebieskich dŜinsach. Mama Seana. Słyszałam, jak Sean gwałtownie wciągnął powietrze. Zwrócił się twarzą do mnie. Mieszane uczucia nie były takie trudne do rozszyfrowania. Był szczęśliwy, ale i zatroskany. - Co ty zrobiłaś? - szepnął. - Jess. Co ty zrobiłaś? - Zawarłam pewien drobny układ - powiedziałam. - Nic się nie martw. Idź do niej, a potem razem wsiadajcie do pikapa. Jed zabierze was na lotnisko. Niebieskie oczy wypełniły się łzami. Powiedział: - Naprawdę to zrobiłaś. Obiecałaś i dotrzymałaś słowa! - Oczywiście. A potem jego mama zobaczyła go i oderwała się od towarzyszących jej osób. Biegła w stronę Seana, wołając jego imię. Sean skoczył z miejsca i pognał w dół trybuny. Nie ruszałam się. Sean zostawił pepsi. Wzięłam puszkę i napiłam się odrobinę. Z jakiegoś powodu czułam ból w gardle. Spotkali się pod trybunami. Sean rzucił się w ramiona pani O'Hanahan. Okręciła go dokoła. Agenci specjalni Johnson i Smith zatrzymali się i spojrzeli na mnie. Pomachałam im ręką. Nie odwzajemnili powitania. Sean powiedział coś do matki, skinęła głową. W następnej chwili zobaczyłam, jak mały biegnie w moim kierunku.

Plan tego nie przewidywał. Podniosłam się, zaniepokojona. - Jess - krzyknął Sean, dysząc cięŜko. - Co ty wyprawiasz? - zapytałam ostro. - Wracaj do niej. Powiedziałam, Ŝebyś ją zabrał do pikapa. Pośpiesz się, nie macie za duŜo czasu... - Ja tylko... - zadyszał się tak, Ŝe z trudem wypowiadał słowa. - Chciałem ci tylko... podziękować. Zarzucił mi ręce na szyję. Z początku nie wiedziałam, jak się zachować. Zaskoczył mnie. Spojrzałam na boisko. Agenci stali tam, gdzie przedtem, obserwując mnie. Zespół podjął nową melodię. Uścisnęłam Seana. Gardło rozbolało mnie jeszcze bardziej, a oczy szczypały. Pewnie alergia. - Kiedy cię znowu zobaczę? - zapytał Sean. - Nie zobaczymy się - powiedziałam. - Dopóki coś się nie zmieni. No, wiesz, jeśli chodzi o twojego tatę. Wcześniej ani się waŜ do mnie dzwonić. Mój telefon prawdopodobnie juŜ zawsze będzie na podsłuchu. - A jak... - Puścił mnie i spojrzał mi w twarz. Z jego oczu, podobnie jak z moich, ciekły łzy. - A jak będę miał trzydzieści lat? Ty będziesz miała trzydzieści trzy. To nie będzie takie dziwne, co? Trzydziestolatek, który chodzi z trzydziestotrzyletnią dziewczyną? - Nie - powiedziałam, pukając go w daszek bejsbolówki. - Kiedy ty będziesz miał trzydzieści, ja będę miała trzydzieści cztery lata. Masz tylko dwanaście lat, zgadza się? - Jeszcze tylko przez dziewięć miesięcy. Pocałowałam go w mokry policzek. - Zmiataj stąd - powiedziałam. Zdołał się uśmiechnąć przez łzy. Potem odwrócił się i pognał przed siebie. Tym razem, kiedy dobiegł do mamy, chwycił ją za rękę i zaczął ciągnąć wzdłuŜ trybun, do miejsca, gdzie parkował Jed. Dopiero kiedy usłyszałam dźwięk silnika i pikap ruszył, zaczęłam schodzić z trybun wytarłszy najpierw starannie oczy. Agentowi specjalnemu Johnsonowi musiało być okropnie gorąco w garniturze i krawacie. Agentce specjalnej Smith, w spódnicy i jedwabnej bluzce, być moŜe nieco mniej. Oboje w okularach przeciwsłonecznych i eleganckim ubraniu tworzyli sympatyczną parę. - Hej - zawołałam, podchodząc do nich wolniutko. - Czy wy jesteście jak ci z Archiwum X? Agentka specjalna Smith spojrzała na mnie zdziwiona. W uszach miała perłowe klipsy.

- Słucham? - No, wiecie. Jak Scully i Mulder. Czy spala was wzajemna namiętność, która musi pozostać nieujawniona? Agent specjalny Johnson spojrzał na agentkę specjalną Smith. - Jestem Ŝonaty, Jessico - oznajmił. - Tak - odezwała się agentka specjalna Smith. - A ja spotykam się z kimś. - Ojej - poczułam się dziwnie rozczarowana. - Szkoda. - No dobrze. - Agent specjalny Johnson popatrzył na mnie wyczekująco. - Czy masz tę listę? Skinęłam głową. - Pewnie, Ŝe mam. A mam wasze słowo, Ŝe nikt nie zatrzyma Seana i jego mamy na lotnisku? Agentka specjalna Smith oburzyła się lekko. Oczywiście. - Ani wtedy, gdy dotrą na miejsce? - Jessico - wtrącił niecierpliwie agent specjalny Johnson. - Jessico, nikogo nie obchodzi dzieciak i jego matka. ZaleŜy nam na liście. Posłałam mu bardzo nieprzyjemne spojrzenie. - Mnie oni obchodzą - oświadczyłam. - A podejrzewam, Ŝe pan O'Hanahan nie będzie zachwycony, kiedy się o wszystkim dowie. - Pan O'Hanahan - powiedziała agentka specjalna Smith - to nasz problem, nie twój. Listę proszę, Jessico. - I Ŝadne oskarŜenia nie zostaną wniesione? - zapytałam dla wszelkiej pewności. - W sprawie z Crane? Przeciwko mnie albo komuś innemu? - Nie - powiedział agent specjalny Johnson. - Nawet w związku z helikopterem? - Nawet - powiedział agent Johnson, przez zaciśnięte, jak mi się wydawało, zęby - w związku z helikopterem. - Lista, Jessico - powtórzyła agentka specjalna Smith. Wyciągnęła rękę. Westchnęłam, grzebiąc w tylnej kieszeni. Zespół zaczął grać oklepaną wersję We're the Kids in America. - Proszę bardzo - powiedziałam, wkładając pogniecioną kartkę papieru w dłoń agentki. Agentka specjalna Smith rozłoŜyła papier i przyjrzała mu się uwaŜnie. Spojrzała na mnie z dezaprobatą. - Tutaj są tylko cztery adresy - powiedziała, wręczając kartkę partnerowi.

Wysunęłam podbródek. - A co wy sobie myślicie? - zapytałam. - Nie jestem maszyną. Jestem dzieckiem. Agent specjalny Johnson złoŜył kartkę i schował ją do kieszeni. - W porządku - stwierdził. - Co teraz? - Wracajcie do samochodu i odjedźcie stąd - powiedziałam. - A co z tobą? - zapytała agentka specjalna Smith. - Będziemy w kontakcie. Agentka specjalna Smith przygryzła dolną wargę. Potem powiedziała, jakby trochę mimo woli: - Wiesz, to wcale nie musiało być w ten sposób, Jessico. Spojrzałam na nią. Nie widziałam jej oczu za ciemnymi szkłami. - Nie, nie musiało - zgodziłam się. - No nie? Para agentów wymieniła spojrzenia, a potem odwróciła się, kierując do oddalonego samochodu. - Wiecie co - zawołałam za nimi. - Bez obrazy dla pani Johnson i w ogóle, ale wy naprawdę tworzycie piękną parę. Szli przed siebie, nie oglądając się. - Trochę przesadziłaś, nie sądzisz? - zauwaŜył Rob, wypełzając spod trybun, gdzie ukrywał się przez cały czas. - Tak się z nimi draŜnię - powiedziałam. Rob otrzepał dŜinsy z kurzu. - Owszem - powiedział. - ZauwaŜyłem. Ciągle to robisz. No, to powiesz mi, co było w tej kopercie? - Tej, którą dałam Seanowi? - Tej, którą dałaś Seanowi. Tej samej, którą odebrałem od twojego ojca. Który, nawiasem mówiąc, chyba mnie nienawidzi. Na jego czarnej koszulce teŜ był kurz. To dało mi pretekst, Ŝeby, strzepując go, dotknąć jego piersi. - Mój tata nie bardzo moŜe cię nienawidzieć - stwierdziłam. - On cię nawet nie zna. - Sprawiał wraŜenie, jakby mnie nienawidził. - To przez tę kopertę. - Co w niej było? - Dziesięć patyków, które dostałam w nagrodę za odnalezienie Olivii Marii D'Amato. Rob gwizdnął głośno i przeciągle.

- Dałaś dzieciakowi dziesięć patoli? Gotówką? No, jemu i jego matce. Muszą z czegoś Ŝyć, dopóki jego mama nie znajdzie pracy i w ogóle. Rob potrząsnął głową. - Niezły z ciebie aparat, Mastriani - powiedział. - No, dobra. To tyle, jeśli chodzi o kopertę. Co było na tej kartce, którą wręczyłaś federalnym? - Och - mruknęłam. - Tylko adresy paru najbardziej poszukiwanych amerykańskich przestępców. Obiecałam im w zamian za umorzenie sprawy przeciwko pani O'Hanahan. - Naprawdę? - zdziwił się Rob. - Sądziłem, Ŝe nie chcesz się do tego mieszać. - Nie chcę. Dlatego dałam im adresy tych facetów z albumu, którzy przypadkiem wynieśli się juŜ z tego świata. Na twarzy Roba pojawił się nieśmiały uśmiech. - Poczekaj. A więc... - Nie kłamałam, ani nic. Naprawdę znajdą tych ludzi we wskazanych miejscach. No, w kaŜdym razie to, co z nich zostało. - Zmarszczyłam nos. - Mam wraŜenie, Ŝe to nie będzie przyjemne. Rob znów potrząsnął głową. A potem wyciągnął rękę i objął mnie za ramiona. - Jess - powiedział - jestem dumny z tego, Ŝe siedziałem obok ciebie na odsiadkach. Wiedziałaś o tym? Uśmiechnęłam się promiennie. - Dzięki - powiedziałam, ujmując go za rękę. Popatrzyłam na samotną postać wciąŜ siedzącą na trybunach, wysoko nad naszymi głowami. Rob równieŜ spojrzał w tę stronę. - Kto to taki? - zapytał. - Kto, tamten? Och, to facet, dzięki któremu będę ostatecznie wolna.

22 Chyba nic muszę wam opowiadać, co się stało później. Jestem pewna, Ŝe o tym czytaliście albo słyszeliście w wiadomościach. Tak na wszelki wypadek, oto co zaszło: Artykuł ukazał się następnego dnia. Dali go na pierwszej stronie „Indianapolis Star”. Rob i ja kupiliśmy gazetę w barze, przy szosie, niedaleko domu Roba. Zamówiliśmy śniadanie i zjedliśmy podczas lektury. DZIEWCZYNA PORAśONA PIORUNEM TWIERDZI, śE STRACIŁA MOC głosił nagłówek. Artykuł opowiadał moją historię, włącznie z tym, jak straciłam dar odnajdywania ludzi. Dokładnie tak, jak powiedziałam dziennikarzowi na trybunach poprzedniego dnia. Podekscytowany pierwszorzędnym materiałem, spijał kaŜde słowo z moich warg i prawie nie zadał pytań. Obudziłam się rano i moce nadprzyrodzone ulotniły się. Tak mu powiedziałam. Znowu byłam normalną dziewczyną. Koniec historii. No, moŜe niezupełnie. Dziennikarz wypytywał mnie o to, co się stało w Crane. Oświadczyłam, Ŝe zaszło nieporozumienie, Ŝe gang motocyklowy to nie Ŝaden gang, tylko moi przyjaciele, a kiedy straciłam swoje specjalne zdolności, strasznie zatęskniłam za domem, więc zadzwoniłam do nich, Ŝeby mnie zabrali. Nie mam pojęcia, dlaczego helikopter wyleciał w powietrze. Dobrze się jednak stało, Ŝe akurat nikogo nie było w środku, prawda? „A ten chłopak, O'Hanahan?” - zapytał reporter. „Co się z nim stało?” Powiedziałam, Ŝe nie mam pojęcia. Słyszałam, podobnie jak dziennikarz, Ŝe matkę Seana omyłkowo zwolniono z aresztu. Tak, wyobraŜam sobie, jak w tej sytuacji czuje się pan O'Hanahan. Gdziekolwiek jednak przebywa Sean i jego matka, powiedziałam, Ŝyczę im jak najlepiej. Dziennikarz chyba nie do końca mi uwierzył, ale był taki szczęśliwy, Ŝe to on poda tę historyjkę do wiadomości publicznej, Ŝe nie dbał o fakty. Postawiłam mu tylko jeden warunek, Ŝeby nie wymienił nazwiska Roba i jego mamy. Dziennikarz mnie nie zawiódł. Przekazał moją relację dokładnie tak, jak chciałam, dodając nawet wypowiedzi ludzi z Crane, z którymi rozmawiał telefonicznie po wywiadzie ze

mną. Doktor Shifton, jak napisał, ucieszyła się, Ŝe ze mną wszystko w porządku. Nic w tym niezwykłego, stwierdziła, Ŝe moje tajemnicze zdolności zniknęły równie niespodziewanie, jak się pojawiły. To częste zjawisko u poraŜonych piorunem. Wypowiedzi pułkownika Jenkinsa w artykule nie było, ale agenta specjalnego Johnsona owszem. Powiedział kilka miłych rzeczy na mój temat, o tym, jak wykorzystałam swój niezwykły dar, Ŝeby pomóc innym, co było godne podziwu. „Wyraził równieŜ nadzieję, Ŝe dam mu znać, jeśli moja moc powróci. Ha. Jeśli. Na koniec reporter przeprowadził wywiad z moimi rodzicami, którzy wydawali się zaszokowani, ale niezmiernie uszczęśliwieni faktem, Ŝe nic złego mi się nie stało. „Nie moŜemy się doczekać”, powiedziała moja mama „kiedy nasze dziecko wróci do domu i wszystko będzie jak dawniej”. Zdumiewające, jak szybko wszystko wróciło do poprzedniego stanu. Artykuł ukazał się w „Star” a później, wieczorem, kaŜda stacja wspomniała o „dziewczynie poraŜonej piorunem”, która utraciła zdolność odnajdywania zaginionych dzieci. Następnego dnia wiadomości na mój temat przeniosły się do działu „Ciekawostki” większości gazet. Towarzyszyła im refleksja publicystów o ukrytych mocach naszego mózgu i o tym, jak kaŜdy z nas mógłby zostać „dziewczyną od pioruna”, gdybyśmy tylko potrafili wsłuchiwać się w sygnały naszej podświadomości. No, dobrze. A jeszcze następnego dnia dziennikarze koczujący przed moim domem spakowali się i odjechali. Zrobiło się bezpiecznie. Mogłam wrócić. Tak teŜ zrobiłam. No, to jest właśnie moje oświadczenie. Boli mnie ręka od pisania. Mam nadzieję, Ŝe to oświadczenie jest dostatecznie długie. Jeśli nie jest, to i tak mam dość. Jestem głodna, chcę zjeść obiad. Mama obiecała zrobić manicotti, ulubione danie moje i Douglasa. Poza tym muszę poćwiczyć. W poniedziałek po lekcjach będę bronić swojego miejsca w orkiestrze przed zakusami Karen Sue Hanky. śałuję tylko, Ŝe zostało zaledwie parę tygodni szkoły, a poniewaŜ Roba widuję jedynie na odsiadkach, więc jest to pewien problem. Mimo wszystko nie udało mi się, jak dotąd, przekonać go, Ŝe chodzenie ze mną to nie zbrodnia. Nie poddaję się jednak. Bywam niezwykle przekonująca, jeśli mi na czymś zaleŜy. Teraz, po ponownym przeczytaniu tego oświadczenia, wcale nie jestem taka pewna, czy to wszystko jest rzeczywiście winą Ruth. MoŜe w pewnym sensie tak. Z drugiej strony,

Ruth w Ŝyciu nie chciałoby się wędrować do domu na piechotę, gdyby Jeff nie powiedział jej tamtego dnia, Ŝe jest gruba jak Elvis. Więc moŜe to wina Jeffa. Tak. tak właśnie myślę. To znaczy, myślę, Ŝe to wina Jeffa Daya. Podpisano: Jessica Mastriani

MEMORANDUM DO UśYTKU WEWNĘTRZNEGO UWAGA: MATERIAŁ ŚCIŚLE TAJNEGO ZASZEREGOWANIA Do wglądu wyłącznie dla osób z przepustką Alfa Dla: Cyrus Krantz Wydział Zadań Specjalnych Od: agent specjalny Allan Johnson Dot.: obiekt specjalny Jessica Mastriani PowyŜszy dokument stanowi poświadczone podpisem oświadczenie Jessiki Mastriani. Według panny Mastriani jej zdolności pozazmysłowe ustały w dniu 27 kwietnia, bądź wkrótce potem - następnego dnia po ucieczce z Crane. JednakŜe w opinii agenta prowadzącego tę sprawę panna Mastriani zachowała pełnię swoich nadzwyczajnych uzdolnień, co postaram się wykazać poniŜej. W ciągu sześciu tygodni, które nastąpiły po powrocie panny Mastriani do domu, agencja 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń otrzymywała średnio jeden

anonimowy

telefon

tygodniowo,

w

wyniku

którego

za

kaŜdym

razem

odnajdywano zaginione dzieci. Wszystkie zgłoszenia odbierała pani Rosemary Atkinson, urzędniczka, z którą, jak się wydaje, panna Mastriani pozostaje w stosunkach przyjaznej zaŜyłości od czasu nawiązania kontaktu z agencją. Pani

Atkinson

zaprzecza,

jakoby

panna

Mastriani

była

owym

anonimowym

rozmówcą. JednakŜe wszystkich zgłoszeń dokonano z budek telefonicznych w obrębie stanu Indiana. Ponadto,

dzień

po

zakończeniu

niniejszego

oświadczenia,

pannie

Mastriani przysłano do domu pocztówkę ze zdjęciem stada delfinów. Znaczek wskazywał

na

to,

Ŝe

nadano

ją

z

Los

Angeles.

Zapytana

przez

matkę

o

toŜsamość anonimowego nadawcy, panna Mastriani , jak zarejestrował oficer podsłuchujący, odparła: „To od Seana. Chce mi dać znać, gdzie jest. To głupie, bo ja i tak zawsze będę wiedziała, gdzie on jest”. Agent prowadzący jest przekonany, Ŝe panna Mastriani nadal posiada swoje

zdolności

występuję

o

parapsychiczne

zgodę

na

dalsze

w

nienaruszonym

monitorowanie

stanie.

panny

Wobec

Mastriani,

powyŜszego włącznie

z

podsłuchem telefonu domowego oraz aparatów telefonicznych w restauracjach naleŜących do jej ojca. Gdyby okazało się, Ŝe panna Mastriani nie ujawniła pełnej

prawdy

w

przedłoŜonym

oświadczeniu,

agent

prowadzący

sugeruje

wykorzystanie jej więzi uczuciowej z zaburzonym umysłowo bratem w celu skłonienia jej do słuŜenia pomocą odpowiednim władzom. Proszę o Ŝyczliwe ustosunkowanie się do moich sugestii.