Campbell John - Krucjata Starka

Jack Campbell

Krucjata Starka

CZĘŚĆ PIERWSZA Użyteczność metod walki Dlaczego miałbym przejmować się tym, co gadają jakieś zbuntowane szumowiny? Dlaczego miałbym słuchać tego, co chce mi powiedzieć ktoś taki jak ty? Sierżant Ethan Stark, pełniący obowiązki dowódcy zbuntowanych jednostek amerykańskich na Księżycu, z trudem pohamował gniew. – Generale, dowodzi pan wrogimi oddziałami okupującymi część terytorium leżącego poza naszym perymetrem. Ja natomiast dowodzę obroną amerykańskiej kolonii. Nie jesteśmy szumowinami. Próbuję właśnie... – Chętnie rozważę propozycję waszej kapitulacji, jeśli o tym mówisz. – Nie zamierzamy się poddawać. Ani panu, ani nikomu innemu. Wyraził pan zgodę, by na kontrolowanej przez pana powierzchni Księżyca zmagazynowano sprzęt i amunicję do walki z nami. Nie możemy na to pozwolić. – Czy to groźba? Ośmielacie się mi grozić? – Ja tylko uprzedzam, że nie będziemy siedzieli bezczynnie, przyglądając się przygotowaniom do ataku na nasze pozycje. Ta wypowiedź Starka rozbawiła generała. – Rozumiem. Udzieliłeś mi przyjacielskiej rady, jak sądzę? Dlaczego miałbym słuchać kogoś takiego jak ty, a nie przedstawicieli legalnych władz Stanów Zjednoczonych? Oni płacą sowicie za korzystanie z naszych baz. Cóż takiego możesz mi zaproponować, abym chciał odrzucić ich szczodrą propozycję? – Nie zaoferuję panu niczego. – Niczego? To marna kontrpropozycja. Czyżbyś „wypadł z tej ligi”, że zacytuję jedno z waszych amerykańskich powiedzeń? – Dowodzę najlepszymi żołnierzami stacjonującymi na Księżycu. Jesteśmy o niebo lepsi w te klocki od pańskich chłopców, generale, co udowodniliśmy już, i to nie raz. – Uśmiech zniknął z twarzy rozmówcy. – Wtykanie kija w mrowisko nie jest najlepszym pomysłem, zwłaszcza dla kogoś znajdującego się na pańskim miejscu. Dlatego rozsądniej byłoby, gdyby posłuchał pan mojej rady. – Mam słuchać kogoś takiego? A jeśli nie posłucham, to... co mi zrobisz? Dlaczego uważasz, że mógłbym być zainteresowany twoimi radami? Sugestiami szumowiny, która nie może mi nic zrobić? – Powtórzę raz jeszcze, nie jesteśmy szumowinami. Powiedzmy, że chwilowo nie wykonujemy rozkazów z Ziemi, ale to nie znaczy jeszcze, że przestaliśmy być w pełni sprawnymi jednostkami bojowymi, których zadaniem jest obrona zamieszkujących tę kolonię amerykańskich obywateli. Zapewniam pana także, że możemy przeprowadzić atak w dowolnym miejscu i czasie, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. – Tak, jasne. Będziecie szturmować nasze linie, przeciwstawiając bezprzykładne męstwo moim okopanym i uzbrojonym po zęby żołnierzom. Tak jak zrobili wasi przyjaciele. Która to była jednostka? Ta, którą rozpieprzyliśmy w drzazgi? Trzecia dywizja, jeśli dobrze pamiętam. Zebraliście w końcu ciała poległych czy nadal to robicie? Starkowi pociemniało w oczach, gdy dowódca wroga zaczął kpić ze śmierci tysięcy jego kolegów. Dywizja została zdziesiątkowana podczas źle zaplanowanej i równie marnie dowodzonej ofensywy, po której doszło do buntu stacjonujących na Księżycu podoficerów. Ta

klęska była kroplą, która przepełniła czarę goryczy. Żołnierze powiedzieli zdecydowane „nie” niekompetencji ziemskiego dowództwa i niekończącym się walkom na Srebrnym Globie. Podoficerowie dowodzący oddziałami, które przetrwały tę rzeź, uznali, że nie mogą ufać nikomu oprócz siebie. Zaryzykowałem wszystkim, próbując uratować choć kilku małpoludów z trzeciej dywizji, więc choćby dlatego nie będę słuchał, jak jakiś naburmuszony dupek kpi z ich poświęcenia. Stark podniósł dłoń, jakby mierzył do rozmówcy z pistoletu, a następnie opuścił wyprostowane palce na klawiaturę konsoli, przerywając połączenie. Generał zniknął z ekranu, a w centrum dowodzenia zapanowała grobowa cisza. Sierżant Vic Reynolds, przyjaciółka Starka i jego szef sztabu, spoglądała przez chwilę na pociemniałe wyświetlacze, a potem rzuciła zwięźle: – Przerzedźmy mu te ząbki. – O tak. Zróbmy to. Na tle nieskończonej czerni kosmosu przesuwały się niewyraźne kształty. W obłych kadłubach przewożono ludzi i sprzęt. Spore zgrupowanie wahadłowców, pilnowanych przez dwa okręty wojenne, zmierzało luźną formacją w kierunku lądowiska, na którym już go oczekiwano. Wśród gwiazd kryły się także wilki czekające w odwiecznym mroku na powolne i łatwe cele, jakimi mogły być ciężkie transportowce. Na pokładach okrętów wojennych zawyły wszystkie syreny alarmowe, gdy czujniki dalekiego zasięgu wykryły obiekty, które wystartowały z powierzchni Księżyca, kierując się prosto na konwój. Uzbrojone wahadłowce niewielkiej floty Starka zaatakowały transportowce, mimo że okręty eskorty natychmiast ruszyły kursem na ich przejęcie. Na czarnym niebie rozbłysły nowe gwiazdy, gdy obie strony otworzyły ogień. Wachtowi, stojący wokół Starka w półmroku dawnego centrum dowodzenia amerykańskich sił księżycowych, pracowali cicho i efektywnie, segregując i przesyłając dane na otaczające ich wielkie ekrany. Kolorowe symbole przesuwały się po wyświetlaczach niczym elektroniczne insekty: czerwone oznaczały wroga, niebieskie własne jednostki. Wokół większych ikon, jakimi opisano okręty wojenne i wahadłowce, pojawiały się i znikały mniejsze – te z kolei niosły informacje o odpalanych pociskach. Giganty wydawały się dziwnie nieporadne i powolne w porównaniu z trajektoriami wystrzeliwanych rakiet. Stark miał problemy z uwierzeniem, że te potwory są w stanie pokonać wiele mil w ciągu sekundy, co dla niego, zwykłego żołnierza piechoty, wydawało się niewyobrażalne. – Komendancie Stark? – Jeden z wachtowych podświetlił tekst przesuwający się po skraju wielkiego ekranu. – Odbieramy transmisję z okrętu wojennego. Nadają na otwartej częstotliwości floty handlowej. Stark zmrużył oczy, próbując odczytać tekst. – Charlie Foxtrot Bravo Dwa? Co to znaczy? – To zapis z taktycznego kodeksu sygnałowego dla konwojów. Chyba nie zmieniano go ostatnimi czasy. Sygnał mówi: „Do wszystkich jednostek. Utrzymać dotychczasowy szyk”. Powtórzyli ten sygnał już kilkakrotnie. Stark przeniósł wzrok na główny wyświetlacz. Jeśli wierzyć trajektoriom poszczególnych ikonek, kolejne wahadłowce opuszczały formację, odlatując w przypadkowych kierunkach. – Zdaje się, że konwój niespecjalnie zwraca uwagę na rozkazy. – Zgadza się, sir. Załogi okrętów wojennych muszą być bardzo wkurzone. – Jeśli wierzyć Wiseman, powinny spodziewać się podobnej reakcji. Uprzedzała, że ci piloci tak właśnie zareagują na nasz ruch. W przestrzeni oddawano kolejne salwy, rozsiewając wokół obłoki rozgrzanych do białości

odłamków, tym sposobem toczące pojedynek okręty wojenne usiłowały oszukać komputery taktyczne wroga, jego radary, czujniki podczerwieni i wszystko inne, co pozwala namierzyć cel. Stark utracił już z pola widzenia większość umykających frachtowców, domniemane wektory ich lotu znikały kolejno we wciąż powiększającej się strefie tymczasowego mroku. Okręty eskorty, mimo ogromnej przewagi ogniowej, także się wycofały, tworząc parasol ochronny nad rozformowanym konwojem, gotowe wszakże do ostrzelania każdej jednostki, jaką rzucą przeciwko niemu siły Starka. – Sierżancie... – Ethan wywołał dowódcę floty buntowników. W rogu wyświetlacza otworzyło się natychmiast nowe okienko, w którym zobaczył znajomą twarz Wiseman siedzącej na mostku opancerzonego wahadłowca. – Co te okręty wyprawiają? – Dokładnie to, czego się po nich spodziewałam. Próbują bronić transportowców przewożących zaopatrzenie. Ich dowódcy nie mają pojęcia, gdzie znajdują się teraz wahadłowce z konwoju, dlatego próbują stanąć nam na drodze. – Czy nie powinny ruszyć na was i zaatakować wszystkim, co mają? Nie zdołałabyś utrzymać pozycji pod tak dużą presją. Odgoniliby was bez dwóch zdań. – Hej, komendancie, zostaw sprawy floty tym, którzy się na nich lepiej znają. Od tego masz tutaj mnie. A teraz słuchaj, utytłany błotem piechurze: te okręty nie mogą mnie zaatakować z bardzo prostego powodu. Fizyka im na to nie pozwala. Studiowałeś kiedyś taktykę floty, ale morskiej? – Gdy byłem dzieckiem, napatrzyłem się wystarczająco na stare vidy. Wiesz, galery pełne niewolników, żaglowce i tego typu sprawy. Nie przypuszczałem, że tak stare reguły mogą mieć coś wspólnego z tym, co teraz robicie. – I tu się mylisz. Obowiązują nas te same zasady, którymi kierowano się na wiosłowych galerach. Wszystko sprowadza się do ograniczeń napędu i impetu. Okręty przestrzenne, wliczając mój wahadłowiec, są wielkie. To ogromna masa. Rozpędzają się bardzo wolno, zwłaszcza w porównaniu do prędkości wystrzeliwanych pocisków, a gdy wejdą na jakiś kurs, nie da się ich ot, tak zawrócić. Masa nie lubi zmieniać kierunku, a tutaj, w odróżnieniu od Ziemi, nie mamy nawet wody, która by nas wyhamowywała. – Wiseman wcisnęła kilka klawiszy, otwierając kolejne trójwymiarowe okienko w rogu ekranu komunikatora. – Widzisz? To konwój opuszczający jedną z baz orbitalnych, który wykonuje standardowe podejście do powierzchni Księżyca. Mówiąc: standardowe, mam na myśli takie, przy którym zużywa się najmniej paliwa i czasu. – Szeroka strzałka przesunęła się z orbity Ziemi i łagodnym łukiem dotarła nad Srebrny Glob. – To fizyka ustala trasę, jaką te wahadłowce muszą pokonać, aby potem wylądować. My też ją znamy, wiemy więc doskonale, gdzie możemy je znaleźć. – Od powierzchni satelity oderwała się znacznie krótsza czerwona strzałka celująca prosto w wektor podejścia konwoju. – Mamy tutaj coś, co mógłbyś nazwać oknem, rejon przestrzeni chronionej naszymi systemami broni przeciworbitalnej. Wykorzystujemy je, by podejść do konwoju. Okręty wojenne robią co mogą, abyśmy nie znaleźli się zbyt blisko chronionej trasy, ale piloci transportowców i tak panikują i wyłamują się z szyku, to cywilbanda wynajęta do przewiezienia ładunku i żaden z nich nie chce zaliczyć kulki. W tym czasie załogi okrętów wystrzeliwują kupę śmiecia, które ma zmylić nasze systemy namierzania, jak na przykład te miniaturowe wabiki udające transpondery wahadłowców. Za jakiś czas te wszystkie przeszkody odlecą zbyt daleko albo przestaną działać, ale w chwili obecnej mamy tu taki burdel, że nie sposób niczego ustalić. Stark przyjął do wiadomości słowa Wiseman, sprawdzając raz jeszcze chaos na ekranach centrum dowodzenia, a potem studiując uważnie wyświetlony przez nią trójwymiarowy panel. – Świetnie, to jednak nie tłumaczy, dlaczego okręty nie zaatakowały twojej eskadry. Tylko

tam mogłyby zmusić was do ucieczki. Wiseman wyszczerzyła zęby. – Moglibyśmy uciec w wielu kierunkach. Na przykład ominąć przeciwników na dopalaczach. To ryzykowne posunięcie, aczkolwiek musieliby się bardzo postarać, żeby trafić w tak niewielki obiekt przy tak dużej prędkości. Zastanawiasz się, czy mogliby polecieć za nami? Owszem, ale gdyby choć jedna z moich jednostek przedarła się przez ich linie, mieliby cholerny problem z zawróceniem i podjęciem pogoni. Straciliby na to masę czasu. Wpadlibyśmy między transportowce, zanim zdążyliby wrócić. Stojąca obok Ethana Vic Reynolds skinęła głową. – Powiadasz zatem, że dowódcy tych okrętów, mając jakieś szanse na odniesienie zwycięstwa, zawsze wybiorą pewność uniknięcia przegranej? – Cóż, na tym przecież polega ich robota. Niszczenie moich wahadłowców dostarczyłoby im nielichej rozrywki, ale nie po to zostali tutaj wysłani. Wolą więc trzymać mnie z dala od jednostek, które kazano im chronić. Niestety, w wirze walki i tworzenia zasłony dymnej potracili z oczu większość transportowców i nie mają bladego pojęcia, gdzie one teraz mogą być. – Zatem wszystko idzie zgodnie z twoimi przewidywaniami. – W czasie planowania tej operacji Wiseman była pewna swego. „Chcecie zrobić wypad na wroga? Nie ma sprawy. Problem jednak w tym, że nie przebijecie się do konwoju. Jedyną szansą na pokonanie obrony jest stworzenie maksymalnego zamieszania, czyli ogłupienie eskorty. Pozwólcie mi to zrobić, a wróg po kilku minutach straci całkowicie orientację”. Tak mówiła. – Uważasz zatem, że dywersja się udała? – Za chwilę się o tym przekonamy. Jedno jest pewne: narobiliśmy tutaj takiego bałaganu, że nikt nie dostrzeże jednostki zachowującej całkowitą ciszę, dopóki ta nie zdecyduje się na opuszczenie zagrożonego sektora. Trzymajcie za nas kciuki. Z chaosu powstałego podczas wymiany ognia i odpalania wabików wynurzały się kolejne masywne transportowce opadające wolno na powierzchnię Księżyca. W eter szły błagalne komunikaty skierowane do znajdujących się najbliżej lądowisk. Jedna z opancerzonych maszyn Wiseman wykonała nieudaną próbę przechwycenia tej grupy. Pilot wycofał się jednak, gdy został namierzony przez systemy obrony. Zawrócił tuż przed wejściem w pole rażenia baterii wroga. Wahadłowce z zaopatrzeniem opadały teraz szybciej. Nieprzyjaciel obserwował w kompletnej ciszy, jak maszyny zaczynają hamować pełnym ciągiem, by wykonać manewr awaryjnego lądowania poza wyznaczonym terenem. Nad kosmoportem zawisły chmury drobniutkiego księżycowego pyłu. Lądowiska były czyszczone systematycznie, ale to cholerstwo zawsze powracało, opadając z przestrzeni albo unosząc się z gruntu na skutek działań człowieka operującego w pobliżu portu. Na tle oślepiającego blasku i czarnych cieni obłoki pyłu wyglądały jak pasemka ulotnej mgiełki. W tym momencie, jak zawsze zresztą, zakłóciły też pracę multispektralnych czujników próbujących dokonać identyfikacji nadlatujących frachtowców. – Niezidentyfikowane wahadłowce! – zawołał ktoś z wieży kontroli lotów. – Podajcie kody identyfikacyjne i numery zezwoleń na lądowanie. – Słucham? – Głos odpowiadającego pilota kipiał z wściekłości, aczkolwiek dało się w nim też wyczuć nutę strachu. Mówił zbyt szybko i chaotycznie. – Nie zrozumiałem. Powtórz. Kim ty w ogóle jesteś? – Tu kontroler lądowiska, na którym chcecie usiąść. Proszę podać numery identyfikacyjne jednostki. Natychmiast. Gdzie mieliście lądować? – No... chyba właśnie tutaj. Tak. Na tym lądowisku. Mieliśmy lądować u was. – Mylicie się. Nie mamy informacji o żadnych dostawach w dniu dzisiejszym. Podajcie

natychmiast numer identyfikacyjny i cel lotu. – Przecież lecimy do was, ile razy mam to powtarzać?! Słuchaj, człowieku, przed chwilą o mało nas nie rozwalili na kawałki, a ty pieprzysz jak potłuczony! Wrzuć na luz, gościu! Pozwól nam wyładować ten szmelc, a spieprzymy na orbitę Ziemi tak szybko, jak to tylko możliwe! – Wahadłowiec, bez autoryzacji nie wyładujecie niczego na naszym lądowisku. Nie mamy tu ciężkiego transportu, który mógłby przewieźć ładunek. – Nie będzie takiej potrzeby. Nasz ładunek przemieści się sam. Zaczynamy procedurę. Moment później włazy ładowni zostały otwarte i wysypały się z nich postacie w skafandrach. – Co się tam dzieje? Kim są ci ludzie? – To nasz ładunek, koleś! Mówiłem ci przecież. – Nie mamy... Czy to żołnierze? Wysadzacie desant? – Tak. Przewoziliśmy żołnierzy. Kazano nam dostarczyć ich tutaj. Tak mam napisane w planie lotu. Podczas gdy pilot i kontroler kontynuowali tę wymianę zdań, żołnierze uformowali sprawnie kolumnę marszową i ruszyli przez lądowisko. Wyglądali na tej gigantycznej platformie jak sznur mrówek. Gdzieś w oddali inna maszyna wypuszczała ze swojego wnętrza cztery masywne czarne chmury. – Nie wiem nic o przylocie nowych jednostek. Zabierajcie ich na pokład, i to już! – Nie ma mowy. Omal mnie nie zabito, gdy ich tutaj dostarczałem, a wy chcecie, żebym ich zabrał? Słuchaj, wydano mi rozkaz zrzucenia tutaj tych opancerzonych palantów, ponieważ mają... zaraz... coś zabezpieczyć. Macie tutaj coś wartego pilnowania? – Mamy spore magazyny sprzętu składowanego przez Amerykanów na potrzeby ofensywy przeciw zbuntowanej kolonii. Nikt nas jednak nie poinformował, że przyślą tutaj też... A to co takiego? – Pierwszy z czarnych kształtów zjechał po pochylni, wynurzając się z ładowni innego wahadłowca. Matowa powierzchnia jego pancerza była ledwie widoczna, gdy pancerny kolos podążał śladem piechoty. – Czy to czołg? – Jeśli wierzyć manifestowi pokładowemu, tak. „Wyślijcie z nimi kilku moich pancerniaków” – nalegał sierżant Lamont. „Przecież to szaleństwo – kontrowała sierżant Reynolds. – Nie wysyła się broni pancernej na takie podjazdy”. „Owszem, wszyscy o tym wiedzą i dlatego nikt nie będzie się ich tam spodziewał. Ile aktywnej broni przeciwpancernej trzyma się na głębokich tyłach? Moim zdaniem nie ma jej tam wcale. A skoro zamierzacie posadzić kilka ptaszków na tym lądowisku, w jednym z nich mogą polecieć moje wieprzki. Totalne zaskoczenie, kapujecie? Narobię cholernego zamieszania, zanim ktokolwiek zdoła zareagować”. „To może się udać – przyznał Stark. – Ale nadal uważam, że to szaleństwo”. „Skąd. To klasyczne metody działania pancerniaków”. – Zatrzymajcie je! Zatrzymajcie tych żołnierzy i czołgi. Wszyscy mają się natychmiast zatrzymać. Muszę wyjaśnić tę sprawę z dowództwem. – Hej. – Do rozmowy wtrącił się sierżant Lamont siedzący w pierwszym z rozładowanych czołgów. – Nie mogę zostawić swojego cacka na otwartej przestrzeni. Stark, śledząc postępy akcji przez systemy kontroli i dowodzenia wozu bojowego, zmienił kanał, by mieć podgląd na zidentyfikowane przez systemy czołgu stanowiska obrony otaczające ogromne lądowisko. Mimo że nie siedział nigdy we wnętrzu czołgu, wielokrotnie oglądał świat przez wizjery transporterów opancerzonych, a ten widok przypominał, i to bardzo, tamte obrazy. – Rozkazano mi rozstawić czołgi wokół lądowiska – kontynuował tymczasem Lamont.

– Nie widziałem rozkazu, który by o tym mówił. – W takim razie skontaktuj się z kontrolerem nadzorującym to lądowisko. – Ja jestem kontrolerem! – W takim razie musisz mieć kopię rozkazu. – Nie mam niczego takiego w komputerze. Kto wydał ten rozkaz? – Twój przełożony. – Mój... – Kontroler zawahał się, a tymczasem rozładowane czołgi i piechota docierały już do końca lądowiska. – Jaki jest kod rozkazu uprawniającego do waszego lądowania? – Kod rozkazu uprawniającego do naszego lądowania? – Tak. – KRUDL. – Zaraz, niech sprawdzą. Gdzie on jest? – W nagłówku rozkazu! Jeśli nie zatrzymacie się natychmiast, każę... każę, żeby zatrzymała was nasza ochrona! – Hej, hej, człowieku. Wyluzuj. Stark zerknął w kierunku Reynolds, która uśmiechała się pod nosem pomimo napięcia widocznego w jej oczach. – Lamont umie wciskać kit jak nikt inny – zauważył Ethan – ale za bardzo przegina, Vic. Musimy strzelać pierwsi, jeśli nie chcemy, by systemy obrony lądowiska przerobiły naszą piechotę na miazgę. – Masz rację, zwłaszcza że dopóki chłopcy maszerują w szyku paradnym, nikomu nie przyjdzie do głowy, że mogą zaatakować. A potem będzie już za późno. Rozkażesz Lamontowi otworzyć ogień? – Tego bym nie chciał, Vic. Niech decyduje ten, kto jest na miejscu. Czy nie o to właśnie walczyliśmy? – Jak zwykle masz rację. Zbyt często dowodzili nami kretyni siedzący setki kilometrów od linii frontu. Ale prowadzenie takiej operacji z tego miejsca wydaje mi się bardzo kuszące. – Machnęła ręką, wskazując centrum dowodzenia wypełnione wyświetlaczami i terminalami komunikatorów, przy których kiedyś siedzieli oficerowie. – Dzięki takiemu sprzętowi człowiek odnosi wrażenie, że jest na polu walki. – Owszem. Problem polega tylko na tym, że nie jest, więc nie może wiedzieć tego, co wiedzą ludzie znajdujący się na miejscu. Nie będziemy wydawali idiotycznych rozkazów, przez które zginą nasi chłopcy i przegramy tę bitwę. A tak właśnie postępowali oficerowie, których zastąpiliśmy. Lamont jednak za bardzo przegina. Bawi go wkurzanie tego kontrolera. – Racja. Za bardzo się wczuwa w rolę. Ktoś, kto ogarnia szerszą perspektywę, musi mu to uświadomić. – Dobra, rozumiem. A tym kimś mam być ja? Domyślam się, że to jest właśnie rola tych, którzy siedzą w centrach dowodzenia. Lamont, mówi Stark. – Cześć, szefie. Świetnie nam idzie. – Lamont, przestań wkurzać tego faceta. Otwieraj ogień, gdy tylko będziesz gotowy. – Znaczy już teraz? – Znaczy za chwilę. Ty decydujesz, ale nie pozwól, żeby to oni przejęli inicjatywę. Jeśli wróg odda pierwszy strzał, łeb ci urwę, gdy wrócicie do kolonii. – Przyjąłem. Szykujcie się na fajerwerki. Po kilku kolejnych wymianach zdań z Lamontem coraz bardziej wściekły kontroler dotarł w końcu do kresu wytrzymałości. – Zatrzymajcie się albo uaktywnię nasze systemy obrony.

– Zaczekaj. Czy prosiłeś o podanie numeru KRUDL? – Tak, idioto! – No widzisz, kolego, już ci go podaję. Na wyświetlaczu Starka pojawiła się nowa ikonka, gdy lufa czołgu wypluła pocisk, zanim wieżyczka skończyła się obracać. Moment później zapadła kompletna cisza – pocisk trafił w powierzchniowe centrum komunikacyjne, posyłając w czarne niebo chmury metalowych odłamków i kamieni. Pozostałe czołgi Lamonta także otworzyły ogień, niszcząc kolejne stanowiska obrony, których obsady bezskutecznie próbowały wymyślić sposób, jak unieszkodliwić naziemne cele za pomocą rakiet przeznaczonych do zwalczania lotnictwa. Równe szeregi piechoty złamały się w jednym momencie, opancerzeni żołnierze ruszyli tyralierami, zwinnie i szybko posuwając się w kierunku wyznaczonych celów. Stark przełączył się natychmiast na kamerę zamontowaną na hełmie dowódcy drużyny, aby widzieć, jak prowadzi swoich ludzi w kierunku najbliższych fortyfikacji. Ikonki na wyświetlaczu taktycznym wskazywały pozycje wykrywanych przeciwników, systemy namierzania podświetlały każde trafienie, gdy oddział posuwał się do przodu, przystając tylko po to, by namierzyć i ostrzelać kolejnego wroga. Wolałbym być tam z nimi, zamiast siedzieć w tym fotelu. Dlaczego pozostali podoficerowie nie wybrali sobie innego dowódcy i nie pozwolili mi zostać z drużyną? Niestety, teraz mam co innego do roboty. Drużyna obserwowana przez Starka opanowała fortyfikacje, pozostali namierzeni wrogowie poddawali się w popłochu. Teraz na wyświetlaczu HUD-a dowódcy pojawiły się symbole wskazujące miejsca rozmieszczenia ładunków wybuchowych. Drużyna została podzielona na dwuosobowe zespoły, kilku żołnierzy pilnowało jeńców, pozostali zajęli się zaminowaniem magazynów z bronią i amunicją. Wszystko idzie zgodnie z planem, mimo że to nie ja kazałem strzelać. Tak powinno się postępować. Z doświadczenia wiem, że lepiej, gdy dowódca trzyma język za zębami i pozwala ludziom robić swoje. Przynajmniej do chwili, gdy czegoś nie spieprzy. Ale trzeba przyznać, że to cholernie frustrujące. Czegoś mu tu brakowało. Miał tak silne przekonanie, że czegoś nie zauważa, iż natychmiast spojrzał w róg wyświetlacza dowódcy drużyny, szukając tam tego, czego nie było. Timer. Sprawdzanie zaplanowanego czasu misji, informującego każdego żołnierza o opóźnieniu względem sztywnego harmonogramu ustalonego przez planistów, którzy zapewne nigdy nie byli osobiście na polu walki. Radośnie zielony, gdy żołnierz wykonywał zadania zgodnie z planem, choć większość małpoludów widziała z reguły wyłącznie jadowitą żółć sygnalizującą opóźnienie, a potem oskarżycielski pomarańcz i w końcu czerwień. Właśnie opóźnienia były jedną z największych plag ludzi walczących na pierwszej linii. To one rozpraszały ich do tego stopnia, że Stark i jego sztab postanowili sprawdzić, co będzie, gdy wyślą ludzi w teren, nie włączając im timerów. Jak na razie nie widział oznak końca świata. – Według odczytów zniszczyliśmy wszystkie instalacje obronne – zameldował Lamont. – Co ty na to, Milheim? Sierżant Milheim, dowodzący uczestniczącą w tym wypadzie piechotą z czwartego batalionu, potrzebował dłuższej chwili na odpowiedź. – To chyba prawda. W każdym razie nikt do nas nie strzela. – A zatem najwyższy czas wysadzić ten burdel! – Popieram. Czwarty batalion, rozmieścić ładunki w miejscach oznaczonych na takach. Ale miejcie oko na przeciwnika, gdy będziecie to robić. Żołnierze rozproszyli się jeszcze bardziej, ruszając w kierunku obiektów mieszczących –

zdaniem systemów taktycznych – centra komunikacyjne oraz składy broni i sprzętu. Stark przełączył się ponownie, by zyskać szerszy ogląd sprawy. Przebiegł wzrokiem po wyświetlaczach, szukając śladów kontrataku wroga. System sprzęgał czujniki każdego skafandra, czołgu i wahadłowca, tworząc z napływających danych idealną symulację pola walki. Niebieskie ikonki, oznaczające żołnierzy Starka, roiły się na lądowisku jak mrówki na porzuconym koszu piknikowym. Czerwone symbole zgromadzone w kilka grupek pozostawały nieruchome, obok nich pojawiły się dodatkowe oznaczenia mówiące jednoznacznie, że są to jeńcy. Na skraju pola widzenia można było zauważyć też pewną liczbę zielonych ikonek, zapewne byli to cywilni pracownicy, którzy uciekali teraz na złamanie karku, ratując życie. Stark pokręcił głową. – Nie widzę niczego podejrzanego. Reynolds także wpatrywała się w te dane. – I to cię niepokoi – stwierdziła raczej, niż zapytała. – Jak cholera. Takie lądowisko musi mieć więcej zabezpieczeń. Lamont! Milheim! – Ta? – Zgłaszam się. – Słuchajcie. Tam jest coś jeszcze. Miejcie oczy otwarte. – Nic nie widzę – zapewnił go dowódca piechoty. – Ja też – przyznał Ethan. – Gdzie więc mogą być siły szybkiego reagowania, skoro żaden z nas ich nie dostrzega? – Może w magazynach – rzucił Lamont. – To przytulne, wygodne i ciepłe kryjówki, w których można czekać na ewentualne wezwanie. Co wy na to? Vic Reynolds przytaknęła, dorzucając zaraz swoje trzy grosze: – Tak. Chyba tak. Mieliby tam wystarczające osłony, a my nie moglibyśmy ich wykryć, dopóki się nie ruszą. – W takim razie przemieszczę tam swoje wieprzki. Milheim, byłbym wdzięczny, gdybyś oddelegował do tej akcji kilku chłopców albo dziewczynek. – Przyjąłem – odparł dowódca piechoty. – Przydzielam dwa najbliższe plutony do osłony twoich czołgów. Stark odchylił się w fotelu, kiwając głową z aprobatą, gdy na ekranach taktycznych pojawiły się krótkie rozkazy, a jednostki rozmieszczone na lądowisku zareagowały na nie natychmiast. Po chwili wahania zerknął na Reynolds. – Czy nie zachowałem się głupio? Nie narobiłem zadymy o nic? – Nie. Możesz mieć rację w kwestii ukrytych oddziałów szybkiego reagowania albo i nie, ale reagujesz prawidłowo. A myślenie o takich rzeczach powinno należeć do obowiązków osób nadzorujących podobne operacje. Wiesz, jak jest na polu walki. Zbyt wiele dzieje się za szybko. Sądzę, że nasi ludzie doceniają fakt, iż myślisz o rzeczach, na które oni nie mają czasu. – Może... – zaczął Stark, ale cokolwiek jeszcze chciał powiedzieć, jego słowa utonęły w dźwiękach kolejnych alarmów. Dwa prujące małokalibrowymi pociskami wozy opancerzone wjechały na płytę lądowiska, opuszczając parów znajdujący się obok magazynów. Za nimi sunęło kilka plutonów ostrzeliwującej się piechoty. Problem polegał jednak na tym, że zamiast na rozproszonego przeciwnika, trafili na połączone siły Lamonta i Milheima. Lekkie kule rykoszetowały od pancerzy czołgów obracających spokojnie wieżyczki, by odpowiedzieć ogniem. Jeden pocisk wystarczał, by zdekapitować wóz pancerny. Trafiony tuż pod wieżyczką pojazd eksplodował, rozsadzając górną część kadłuba. W niskiej grawitacji szczątki

szybowały łagodnym łukiem nad polem walki. Wieżyczka pierwszego pojazdu wciąż wznosiła się ku połyskującym w górze gwiazdom, a drużyny piechoty Milheima już rozpoczęły ostrzał drugiej maszyny. Z tak niewielkiej odległości nawet lekkie pociski z karabinów przebijały pancerz wrogiego pojazdu, i to na wylot. Wóz zadrżał pod tak mocnym ostrzałem. Jego działko umilkło, lufa opadła wolno, przestając wirować. Strumyczki powietrza uchodziły w próżnię przez dziesiątki otworów w pancerzu. Jedyny ocalały członek załogi wypadł na zewnątrz, od razu podnosząc ręce. Zaskoczona piechota wroga wzięła na cel czołgi Lamonta. Nie mieli zbyt wielkiego wyboru, uznał Stark, jedyną szansę na przetrwanie widzieli w szybkim wyeliminowaniu tych kolosów. To im się jednak nie mogło udać, gdy mieli na karku ludzi Milheima. Pojedynczy pocisk przeciwpancerny eksplodował daleko przed celem, zestrzelony w porę przez zintegrowany system obrony wozu. Moment później drużyny dysponujące wyrzutniami rakiet zostały rozbite w pył nawałą ognia chłopców Milheima. Wróg zmienił więc podejście, koncentrując uwagę na piechocie, ale było już za późno. Czołgi włączyły się do walki, używając małokalibrowych działek. Ostrzał ze strony nieprzyjaciela słabł szybko i wkrótce umilkł całkowicie. Moment później nadano pierwsze prośby o przyjęcie kapitulacji, a tu i ówdzie wstawali żołnierze, rzucając broń i podnosząc ręce. – Komendancie Stark, mamy problem – zameldował Milheim. – Słucham. – Poddało nam się kilka plutonów piechoty wroga. – Więc w czym ten problem? – Chce pan ich? – O nie! Wahadłowce były załadowane do pełna, nie zmieści się w nich nawet jeden jeniec. – Tak przypuszczałem. Co mam z nimi zrobić? Stark zerknął na Vic w chwili, gdy włączała się do rozmowy. – Milheim, tu Reynolds. Każ wrogowi rzucić broń i uciekać. Kto będzie się ociągał, zostanie zastrzelony. – Przyjąłem. A niech to. – Co znowu? – Właśnie dostałem wiadomość od jednej z moich drużyn. Trafiła na amerykańskich techników. To chyba prywatni kontrahenci. Zabierzemy ich ze sobą? – Połącz mnie z tą drużyną. – Stark naciskał pospiesznie kolejne klawisze, przenosząc na ekrany obraz z kamery dowódcy wybranego oddziału. Zobaczył przed sobą dwóch ludzi w kombinezonach powierzchniowych, opancerzonych tylko w takim stopniu, aby ich właściciele mogli bezpiecznie poruszać się po okolicach bazy. Na piersiach z lewej strony połyskiwały oślepiająco znaki logo którejś z korporacji. Wyglądały dziwnie nienaturalnie na tle czerni, bieli i szarości księżycowego krajobrazu. – Wyglądają jak cywilbanda – rzucił w kierunku Vic. – Mogą wiedzieć o kilku interesujących nas kwestiach, nie sądzisz? – Owszem. Pamiętaj jednak, Ethan, że możemy stracić któryś z wahadłowców w drodze powrotnej. Lepiej, żeby nie było ich na pokładzie takiej maszyny, ponieważ korporacje z pewnością oskarżą nas o zabijanie Amerykanów. A przynajmniej cywilbandy. Na razie udało nam się zachować czyste konto. Lepiej, żeby tak zostało. – Tak. Dobra myśl, Vic. Milheim? Wypuśćcie ich. Każcie im spieprzać stamtąd w podskokach. Lepiej, żeby nie było ich na lądowisku, gdy wysadzimy wszystko w powietrze. – Ty tu rządzisz.

– Hej! – w obwodzie dowodzenia pojawił się nowy głos. – Tutaj kapral Yuin. Jestem na tej kupie złomu w południowo-wschodnim narożniku lądowiska. Niech nikt nie waży się strzelać w tym kierunku! Stark otagował ikonkę Yuina. – W czym problem, kapralu? – To nie racje żywnościowe i koce, jak przypuszczaliśmy, sir! To skład amunicji. Są tu tego całe tony. Przykryte zwykłymi metalizowanymi plandekami. – Leżą na powierzchni? Niczym nie chronione? Jezu. Dzięki, kapralu. – Stark rozłączył się, a potem powiódł wzrokiem po centrum dowodzenia. – Jest tutaj ktoś z wojsk inżynieryjnych? Sierżant Tran, odpowiedzialna za działanie centrum dowodzenia od chwili śmierci poprzedniczki, sierżant Tanaki, zrobiła przepisowy w tył zwrot i wskazała na wachtowego, który nieśmiało podnosił rękę. Masywna i przysadzista, przypominała budową buldożer. – Tam jest jeden, sir. – Znaleźliśmy na powierzchni wielki skład amunicji. Słyszałeś, co mówił Yuin? – Tajest. – Czy to tak głupie posunięcie, jak mi się wydaje? Przecież to wszystko może wylecieć w powietrze, jeśli spadnie tam choć jeden mikrometeoryt. – Raczej nie, sir. Materiały wybuchowe, których używamy dzisiaj, są wyjątkowo stabilne. Eksplodują wyłącznie po uruchomieniu detonatorów. Taki kamyk musiałby trafić dokładnie w zapalnik, a i w takim wypadku prawdopodobieństwo wybuchu nie byłoby zbyt wielkie. Wzmocnione plandeki, jakich użyto, są w stanie powstrzymać mikroodłamki, a przynajmniej zredukować ich prędkość na tyle, by nie stanowiły realnego zagrożenia. Ja bym tego nie zrobił, ale nie widzę niczego dziwnego w chwilowym składowaniu amunicji na powierzchni, jeśli nie ma w pobliżu odpowiedniego miejsca na jej ukrycie. Vic pochyliła się nad konsolą. – Jak wysadzimy to świństwo, skoro materiały wybuchowe są tak stabilne? – Przecież to proste. Wystarczy podłożyć kilka ładunków. One zainicjują reakcję zapalników i wszystko wyleci w powietrze... – Żołnierz z jednostek inżynieryjnych przerwał. – Wolałbym nie być w pobliżu tego miejsca, gdy zdetonujemy ładunki. To będzie piekielna eksplozja. – O, tak – przyznał Stark. – Dziękuję, kapralu. Milheim, każ podłożyć ludziom ładunki na tej kupie amunicji i spieprzajcie stamtąd w podskokach. Lamont! – No? – Czołgista odezwał się z taką werwą, jakby się bawił w najlepsze. – Wokół lądowiska leży pełno amunicji. Podświetlam ci miejsca jej składowania. Masz? Jeden poważniejszy wybuch może doprowadzić do detonacji wszystkiego, przekaż więc swoim chłopcom, żeby nie odpalali w tamtym kierunku niczego ciężkiego. Wolałbym, aby te składy nie dotarły na orbitę Ziemi, zanim stąd odlecimy. – To sama amunicja? Przyjąłem. Zablokowałem wektory ostrzałów tych kierunków we wszystkich maszynach. Jeśli któryś cwaniak spróbuje obejść te blokady, zastrzelę go z głównego działa. Stark spojrzał na Reynolds. – Zostawili tony amunicji na powierzchni? Całkiem ich porąbało? – Bardziej prawdopodobne, że napchali do okolicznych magazynów innych środków, a na to nie wystarczyło miejsca. – A gdyby spadł tam jakiś większy meteoryt? – Domyślam się, że liczyli na to, iż obrona przeciwlotnicza lądowiska nie dopuści do podobnego incydentu. Mieli tam sprzęt, który zmieniłby trajektorię lotu każdego wielkiego kamienia.

– Też racja. Pewnie spuściliby go na koszary najbliższej jednostki piechoty. Ciekawe, skąd nasi byli przełożeni wytrzasnęli takie góry zaopatrzenia? Do tej pory bez przerwy borykaliśmy się z niedoborami. Do tej pory, czyli czasach, gdy wykonywali każdy rozkaz oficerów prowadzących tę niekończącą się księżycową wojnę. Zanim zbuntowali się i odcięli od systemu, któremu wiecznie brakowało pieniędzy na amunicję i części zamienne, choć dysponował wystarczającymi funduszami, by posyłać oddziały wszędzie tam, gdzie trzeba było strzelać. Vic wzruszyła ramionami. – Część pochodzi zapewne z rezerw strategicznych. Z drugiej strony, nasz bunt trwa już wystarczająco długo, by rząd zdołał zwiększyć produkcję amunicji. – Fakt. Zawsze jednak twierdzono, że nie stać nas na zamawianie większej ilości. Z czego więc nasz rząd płaci za te dostawy? – Ethan? Jak brzmi pierwsza zasada dotycząca zadawania pytań? Stark uśmiechnął się pomimo sporego napięcia. – Nie zadawaj pytań, jeśli nie chcesz poznać odpowiedzi – wyrecytował. – Zachowuję się jak rekrut. – Skupił się ponownie na przekazie z pola misji. – Okay. Widzisz coś, czym powinniśmy się przejmować? Potrząsnęła głową. – Do tej pory rozpoznawałeś bezbłędnie wszystkie zagrożenia. – Mhm. Ale nadal jesteś w tym lepsza ode mnie. – Stark wskazał na ikonki rozproszone po wyświetlaczu. – Co sądzisz o tym? – Sądzę, że gdyby kontratak nastąpił teraz, dostalibyśmy niezły wpieprz. Nasze siły są za bardzo rozproszone. – Muszą zająć cały teren lądowiska jednocześnie, jeśli chcemy wysadzić wszystkie cele. – Wiem, ale... Ethan! – Vic wskazała palcem na własny ekran, po którym przemykały dane dotyczące wykrywanych zagrożeń. – Jesteśmy ostrzeliwani od strony magazynów. I to celnie. – Celnie... – Strzelał ktoś, kto nie spanikował, i do tego był dobrze ukryty. – Kolejne oddziały szybkiego reagowania? – Nie. Raczej posiłki. – Skąd możesz to wiedzieć? Jeśli spieprzymy stamtąd za wcześnie, nie zniszczymy wszystkich celów. Reynolds spojrzała na niego spod na wpół przymkniętych powiek, dźgając palcem w ekran wyświetlacza. – Ze sposobu, w jaki zostaliśmy zaatakowani przez oddziały szybkiego reagowania, można wywnioskować, że ich dowódca postawił wszystko na jedną kartę, czyli na błyskawiczną konfrontację. Nikt nie osłaniał atakujących oddziałów, gdy odpowiedzieliśmy ogniem. Zatem to musi być ktoś nowy. A za tymi ludźmi podąża kompania albo nawet cały batalion. Tamte skały osłaniają wektor podejścia, dlatego nie mogliśmy wykryć ich wcześniej. – Wiedzieliśmy o tym. Ale... – Nie ma żadnego ale, Ethan. Co byś zrobił, gdybyś miał uderzyć na nasze oddziały od tamtej strony? Stark gapił się na ekrany z coraz bardziej ponurą miną. – Tak. Podejście za osłoną terenu. Czołgi Lamonta i przydzielona do nich kompania piechoty wciąż są na miejscu. Może oni powstrzymają ten atak choć przez kilka minut? – Do licha! Wiesz równie dobrze jak ja, że to zależy wyłącznie od sił, jakimi dysponuje przeciwnik! Jeśli za tymi skałami znajdują się czołgi i zmechanizowana piechota... – Jasne. Masz rację. – Stark zmrużył oczy, a potem przeniósł wzrok na jeden z ekranów.

Zrobił maksymalne powiększenie, by dostrzec szczegóły terenu za polem lądowiska. Za bardzo się rozproszyłem. Obserwowanie rozpieprzanego sprzętu i uciekającego wroga potrafi rozbawić człowieka. – Dzięki, Vic. Milheim, Lamont, wokół was robi się gorąco. – Przyjąłem – odparł dowódca piechoty. – Nie podoba mi się sytuacja przy tych magazynach. Osiągnęliśmy większość zakładanych celów, co znaczy, że możemy już stąd spieprzać. – Wciąż mamy czas na zaatakowanie pozostałych zabudowań – protestował Lamont. – Załatwimy to w kilka minut. Stark zawahał się, porównując to, co widział i czuł, z odczytami systemów dowodzenia. Doświadczenie podpowiada mi właściwą odpowiedź. Może jestem przesadnie ostrożny, ale... – Nie. Pozostałe cele nie są warte takiego ryzyka. Wycofujcie się do wahadłowców. Czas wracać do domu. – Moje czołgi mogą dokończyć robotę, a potem... – zaczął Lamont. – Odmawiam. Wycofajcie się. Natychmiast. – Stark zaczął wydawać bardziej konkretne rozkazy, ale zaraz zamilkł. Powiedziałem im, co mają robić. Teraz muszę obserwować i odzywać się tylko wtedy, gdy będzie problem. – Tajest, tajest, trzy worki pełne. Rozproszone niebieskie ikonki zatrzymały się, gdy dotarł do nich kolejny rozkaz, a potem zaczęły wycofywać się w jeszcze szybszym tempie, zmierzając prosto do wahadłowców. Zostawiały za sobą mrowie migających ostrzegawczo znaków. Ładunki wybuchowe zostały podłożone na każdym kontenerze ze sprzętem, jaki umieszczono wokół lądowiska. Im dalej wycofywali się Amerykanie, tym mocniejszy stawał się ostrzał od strony magazynów. Po chwili do kul karabinowych dołączyły też pociski większego kalibru. Wróg przestawił w końcu działa z pierwszej linii, kierując ich ogień na własne zaplecze. – Milheim – rozkazała Vic. – Walcie w te magazyny. Zmuście strzelców do ukrycia się. Lamont, czy twoje czołgi mogą zdjąć któreś z tych dział? – Jeśli wyliczymy prawidłowo kąt i kierunek – odparł dowódca pancerniaków. – Ale uprzedzam, kończy mi się amunicja. Stark sprawdził na wyświetlaczu stan komór magazynowych wszystkich czołgów. Skrzywił się, widząc, jaki procent amunicji został już wystrzelony. Zastanawiał się, ale tylko przez moment, czy nie uzupełnić jej w którymś ze składów, ale natychmiast odrzucił ten pomysł. Jeśli dobrze znam życie, odpowiedni kaliber będzie leżał na samym spodzie. Lepiej, żeby nasi chłopcy nie rozgrzebywali takiej góry materiałów wybuchowych, zwłaszcza teraz, gdy są ostrzeliwani przez wrogą artylerię. – Zrozumiałem. Jeśli nie wycofacie się teraz, durne małpoludy, nie pomoże wam cała amunicja świata. – Dobra, będziemy się ostrzeliwali, dopóki nie wrócimy na wahadłowce. Mam nadzieję, że nie wkurzymy tym harmidrem pilotów tych ptaszków. Stark się uśmiechnął. Piloci mieli już pewnie pełne gacie z powodu ostrzału artyleryjskiego. – Kto monitoruje wahadłowce? – zapytał wachtowych. – Jaki jest ich status? – Gotowe do startu – odparł jeden z szeregowych. – Nie ma raportów o szkodach prócz kilku zarysowań pancerza od odłamków. Stark wrócił do nieustannego przełączania się na kolejne kanały. Nawała ogniowa od strony magazynów wciąż się nasilała. Do tej pory jednak nie padł z tamtego kierunku ani jeden wystrzałsugerujący obecność wrogich czołgów, co jednak wkrótce mogło ulec zmianie. Niebieskie symbole tłoczyły się obok ikonek wahadłowców. Piechota kończyła właśnie ewakuację. Stark z trudem powstrzymał się od rzucenia rozkazu ponownego rozproszenia oddziałów. Ta koncentracja była wszakże konieczna, jeśli ludzie Milheima mają się wycofać w wystarczająco szybkim tempie. Liczba symboli malała w szybkim tempie, gdy żołnierze

grupkami wracali na miejsca, rosły za to liczby pokazujące, ilu ich jest na pokładach wahadłowców. Ruchy! Ruchy! Ruchy! Wynoście się stamtąd! – Widzę jakiś problem – odezwała się Vic. – Wahadłowiec Bravo, co jest powodem opóźnienia? – Czołg zablokował nam trap – zameldował pilot maszyny. – Już to naprawiamy. – Ile czasu potrzebujecie na udrożnienie tego przejścia? – Nie wiem. Może pięć sekund, a może pięć minut. Albo jeszcze dłużej. Ten sprzęt to cholerny złom. Vic spojrzała na Starka, który pokręcił tylko głową. – Wahadłowiec Bravo, zapomnijcie o czołgach. Bierzcie załogi na pokład razem z piechotą. – Przyjąłem. Mam zostawić pojazdy i zabrać cały personel. Trudno było powiedzieć, czy pilot poczuł ulgę, czy raczej był wkurzony, że musi porzucić na pastwę losu kilka maszyn bojowych. Za to Lamont dał jasny pokaz swoich uczuć. – Stark! Nie możesz porzucić tutaj jednego z moich wieprzków! – Nie mam wyboru – odparł Ethan. – Nie możemy pozwolić sobie na dalsze opóźnienia. – Żołnierze wroga, jakby dla podkreślenia wagi tych słów, zaczęli wysypywać się spomiędzy zabudowań, wkraczając na płytę lądowiska. Było jasne, że spróbują uziemić przynajmniej jeden z wahadłowców. – Nie możecie ustawić tego czołgu na tryb automatyczny, żeby opóźnił atak nieprzyjaciela? – Możemy. – Lamont powiedział to takim tonem, jakby stracił przyjaciela. – Okay, włączam sekwencję automatycznej obrony i autodestrukcji. Rozpętam tu piekło, dzięki któremu zdołamy się ewakuować. Potem dojdzie do zdetonowania pozostałej amunicji, paliwa i tlenu. Wybacz, stary. – Ostatnie słowa skierował do porzucanej maszyny, która oddaliła się natychmiast od wahadłowca, ostrzeliwując nacierające oddziały. Ostatni żołnierze Starka wgramolili się do ładowni, także strzelając, dopóki włazy nie przesłoniły im nieprzyjaciela. – Pozostałe czołgi zabezpieczone! Po chwili ścigane seriami pocisków promy wystartowały na pełnym ciągu, wznosząc się pionowo w górę. Porzucony czołg Lamonta zbierał ostre cięgi, zachwiał się mocno, gdy kilka pocisków przeciwpancernych wybuchło w opróżnionej kabinie załogowej, a potem eksplodował, siejąc odłamkami po całym lądowisku i w górę. Stark, starając się nie myśleć, jak cenny dla jego wojsk jest każdy wóz bojowy, obserwował przewidywane trajektorie największych odłamków mknących w kierunku odlatujących wahadłowców, a potem parsknął wymuszonym śmiechem. – Wygląda na to, że Lamont wyniósł właśnie jedną ze swoich maszyn na niską orbitę. – A w każdym razie kilka jej kawałków. – Vic sprawdziła czas na wyświetlaczu. – Chłopcy ustawili minimalne opóźnienie ładunków, aby wróg nie zdołał ich dezaktywować. Za kilka sekund zobaczymy znacznie więcej odłamków zmierzających w kierunku orbity. – Nasze wahadłowce są wciąż zbyt blisko. Szkoda, że nie można odpalić tych ładunków zdalnie. – Tego rodzaju sygnały łatwo zagłuszyć – przypomniała mu Reynolds. – A światłowody trudno rozwijać z ładowni lecącego na dopalaczach wahadłowca. Trzymaj się. Zanim dokończyła ostatnie słowa, ładunki pozostawione przez ludzi Milheima zaczęły eksplodować. Stark, obserwując wybuchy przez tylną kamerę jednej z odlatujących maszyn, dostrzegł w pewnym momencie, jak cała połać księżycowego gruntu unosi się po tym, jak mrowie mikroeksplozji zlało się w jedną gigantyczną detonację składu amunicji. Błysk był tak oślepiający, że czujniki zablokowały pasma widzialne i podczerwone.

– A niech mnie – jęknęła Vic. – Ile oni tam tego mieli? – Nie mam pojęcia, ale cieszę się, że nie było mnie przy tym lądowisku. Na moje oko mogliśmy darować sobie podkładanie innych ładunków. Zrobił się tam piękny krater. – Może powinni nazwać go twoim imieniem. – Dzięki. Czy wahadłowce wyszły już z pola rażenia? – Wyjdą za chwilę – zameldowała sierżant Tran. – Za dużo tam odłamków, aby je wszystkie namierzyć. – Wahadłowce oddalają się na dopalaczach – odezwał się wachtowy, z którym Stark rozmawiał chwilę wcześniej. – Ale lecą prosto na sektor chroniony bateriami przeciwlotniczymi wroga. – Amerykańskie i wrogie okręty zmierzają kursem na przechwycenie naszych maszyn – dodał inny wachtowy. Stark potarł dłonią czoło, próbując zwalczyć narastające mdłości. Teraz najtrudniejsza część misji. Ucieczka. – Gdzie Wiseman i jej bojowe ptaszki? – Idą prosto na okręty wojenne. – Czy ona oszalała? – Nie – uspokoiła go Vic. – Robi kolejną zadymę. Chce przekonać załogi tych jednostek, że nasi wycofają się inną suborbitalną trasą. – Jasne. Gdy więc nasze wahadłowce zmienią kurs... – Stark przerwał, widząc, że biorące udział w wypadzie maszyny obracają się wokół własnej osi. Silniki pomocnicze podniosły ich ogony ku czerni kosmosu, opuszczając dzioby w kierunku martwej powierzchni Księżyca. – Okay. Czekajcie na wsparcie artyleryjskie. Sprawdził pozycje maszyn Wiseman, które także wykonały podobny manewr, kierując się dziobami w dół. Wyświetlacze zmieniały nieustannie przewidywane wektory lotu i jeśli im wierzyć, obie grupy zmierzały prosto na siebie. Maszyny Wiseman oddalały się po łuku od amerykańskiej enklawy, nadlatując nad linie obrony wroga, a wahadłowce transportowe zbliżały się do tego samego miejsca z przeciwległej strony. – Mam nadzieję, że to zadziała – szepnęła Vic. – To jest nas dwoje. Artyleria. Sierżant Grace? Rozpocznijcie zaplanowany ostrzał Bravo Foxtrot. – Przyjęłam. Rozpoczynam zaplanowany ostrzał Bravo Foxtrot. Wielkie działa spoczywały daleko za pierwszą linią, ukryte w oddzielnych bunkrach. Były to gargantuiczne bestie przystosowane do wystrzeliwania pocisków na ogromne odległości. A na Księżycu, gdzie panowało sześciokrotnie mniejsze ciążenie, ładunki mogły być maleńkie, za to głowice wielkie. Na oczach Starka ikonki zagrożenia oderwały się od stanowisk artyleryjskich i poszybowały w rejon, do którego zbliżały się wahadłowce. – Wiecie – rzuciła sierżant Tran – gdybym była na miejscu żołnierzy siedzących na tamtym odcinku frontu, zaczęłabym się zastanawiać, co takiego szykujemy. – I o to chodzi – mruknął Stark. – Wiseman, jak to wygląda? – Trzymamy się z dala od tych okrętów wojennych. – Jej twarz wyglądała dziwnie płasko przy tak wielkim przyspieszeniu. Ekrany pokazywały, że wielkie okręty zbliżyły się już do granic pola rażenia kolonialnych rakiet przeciworbitalnych. Od ich kadłubów oderwało się kilka czerwonych symboli świadczących o desperackich próbach dopadnięcia oddalających się z maksymalną szybkością obiektów. – Tak między nami – dodała Wiseman. – Nienawidzę lotów na dopalaczach ku powierzchni planet i księżyców. Zrozumiano?

– Wydawało mi się, że zechcecie wyrównać, zanim uderzycie w powierzchnię. – Zakładając, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Jeśli nie, to wkurzę się na maksa. I zginiesz. Stark sprawdził zbiegające się wciąż trajektorie wahadłowców bojowych, transportowych i spadających pocisków. Okay. Artyleria uderzy pierwsza. Narobi zamieszania na powierzchni, zanim Wiseman nadleci od linii frontu, a wahadłowce transportowe od zaplecza. Wszystkie systemy obronne skupią się na naszych maszynach bojowych, bo tylko one będą nadlatywały od strony naszych pozycji. Wycofujące się wahadłowce otrzymają status celów drugorzędnych. Na nasze szczęście żaden z obrońców nie zdaje sobie sprawy, co planujemy, a to oznacza, że wszyscy przejdą na celowanie ręczne. Transportowce są o połowę mniej wytrzymałe niż opancerzone ptaszki Wiseman. – Trzymaj kciuki, Vic – poprosił. – Trzymam. U rąk i nóg – zapewniła go. Systemy obrony wroga wystrzeliły rakiety mające przejąć nadlatujące pociski artyleryjskie, ale ta nawała ogniowa była zbyt gęsta, by udało się ją powstrzymać. Stark zbyt często widział skutki takich ostrzałów, by nie wiedzieć, co zrobią żołnierze wroga, gdy pierwsze głowice trafią w cel. Znajdujące się na powierzchni sensory i broń zostaną natychmiast osłonięte, a żołnierze powciskają się w najgłębsze zakamarki bunkrów. W przypadku piechoty było to całkowicie irracjonalne zachowanie, bowiem każde bezpośrednie trafienie oznaczało natychmiastową śmierć wszystkich ludzi, tych stojących i tych leżących. Czasem jednak takie reakcje pozwalały żołnierzom czuć się lepiej, pewniej i przetrzymać strach przed tonami lecącej z nieba stali i materiałów wybuchowych. Opancerzone wahadłowce Wiseman wykonały kolejny zwrot, przerywając pionowy lot w kierunku powierzchni i próbując wyrównać nad liniami wroga. Transportowce zrobiły to samo, drżąc i wibrując przeraźliwie od pracujących z pełną mocą silników odrzutowych, które spychały je na nowy kurs. Symbole zmieniały się jak w kalejdoskopie. Stark powstrzymał się jednak od przejścia na tryb wizualny, nie chciał widzieć tego, co pociski robią z pozycjami wroga. Napatrzył się na to wcześniej, i to tysiące razy, nie cieszyły go więc myśli o ludziach kulących się ze strachu podczas bombardowań. Wahadłowce Wiseman także odblokowały broń pokładową oraz systemy aktywnej obrony, wystrzeliwujące flary i wabiki, by uniknąć trafienia odpalanymi chaotycznie rakietami. Na moment przed tym, jak obie formacje przeszły obok siebie, kilka wyrzutni wypaliło w kierunku nadlatujących transportowców. Mgnienie oka później opancerzone maszyny wykonały kolejny ciasny zwrot, kierując się dziobami ku górze i ruszając na pełnym przyspieszeniu, by jak najszybciej znaleźć się za własnymi liniami. Stark zdał sobie nagle sprawę, że od dłuższego czasu wstrzymuje oddech, zaczerpnął więc łapczywie powietrza, nie spuszczając wzroku z ikonek transportowców mknących ku amerykańskim pozycjom pierwszej linii. Szlag. Udało się? Wycofaliśmy wszystkie maszyny? – Zarejestrowano trafienie – zameldował wachtowy podniesionym głosem. – Wahadłowiec Alfa. – Jak poważne? – Rozszczelnienie pancerza, uszkodzenie systemów stabilizacyjnych. Maszyna traci wysokość. Jest zbyt blisko powierzchni, by wyrównać. – O, nie. – Stark, zaciskając zęby, połączył się z wahadłowcem i wstrząsnął się mimowolnie, gdy zobaczył rozedrgany obraz. Trafienie i wtórne eksplozje zepchnęły maszynę z kursu.

Powierzchnia Księżyca migała oślepiającą bielą i szarością, ustępując co chwilę idealnej czerni kosmosu. – Gutierrez! – darła się Wiseman do pilota strąconej maszyny. – Jesteś zbyt nisko na automat. Przejdź na sterowanie ręczne! – Przyjęłam! – odparła Gutierrez drżącym głosem. Jej ciało podskakiwało nieustannie trzymane w fotelu tylko pasami uprzęży. Stark zamrugał nerwowo, gdy Vic przerwała z rozmysłem połączenie, przechodząc na inny obwód. Teraz mogli zobaczyć wahadłowiec od zewnątrz, z perspektywy naziemnych sensorów. Maszyna leciała nad powierzchnią Księżyca w kierunku amerykańskich linii, wirując wokółwłasnej osi. Strzelające z jej bocznych dysz strumienie ognia sugerowały, że Gutierrez próbuje ustabilizować pojazd, ale przypadkowość tych erupcji mówiła także, że robi to na wyczucie. – Czy to zadziała? – zapytała w pewnym momencie Reynolds. – Trudno powiedzieć. Czekaj... – Mocniejszy ciąg z dwóch stabilizatorów sprawił, że maszyna przeszła z niekontrolowanego wirowania w klasyczny, choć nadal groźnie wyglądający korkociąg, jej dziób zataczał wciąż szerokie kręgi. – To cholernie dobry pilot. – Tak. Ale nie zdoła ocalić tej maszyny. Jest już za nisko i ma zbyt wielką prędkość. Gdy uderzy... Zanim Reynolds zdążyła dokończyć, stabilizatory czołowe odpaliły raz jeszcze, obracając wahadłowiec w pionie, tak by jego napęd znalazł się na miejscu dziobu. Silniki ożyły, zmiatając chmury pyłu ze skał, nad którymi przelatywała maszyna. Prom zaczął zwalniać, drżąc, jakby ktośnim potrząsał, tracił też wysokość. Po chwili uderzył spodnią częścią kadłuba w powierzchnię i sypiąc fragmentami poszycia, przekoziołkował, jakby znów wyrwał się spod kontroli pilota. – Gutierrez! – wrzasnęła Wiseman. – Zrobiłaś co w twojej mocy! Katapultuj się! Nakaż ewakuację załogi! – Nie! Mam ludzi na pokładzie! Mogę jeszcze... Pilot zamilkł raptownie, gdy wahadłowiec uderzył jeszcze mocniej, roztrącając na wszystkie strony głazy i fragmenty konstrukcji. Moment później wzniósł się nieco, aby rąbnąć w powierzchnię po raz ostatni. Sunął przez szary krajobraz, odbijając się od większych skał i przeskakując nad mniejszymi. – Medyczny! – wydarła się sierżant Tran. – Wyślijcie na miejsce zdarzenia zespół ratunkowy. Natychmiast. – Już jedziemy – odparł wachtowy z działu medycznego. Tran wskazała palcem ekran. – Cztery karetki. Za minutę poślę tam następne. – Świetnie – ucieszył się Stark, choć głos wciąż drżał mu z wściekłości. – Świetnie – powtórzył nieco pewniejszym tonem. – Wcześniejsze postawienie jednostek ratunkowych w stan pogotowia było dobrym pomysłem. Vic, czy pozostali są cali i zdrowi? Sprawdziła odczyty na ekranach, przygryzając dolną wargę, a potem skinęła głową. – Na to wygląda. Pozostałe wahadłowce hamują już, by podejść do lądowania. Eskadra Wiseman wraca właśnie pod parasol ochronny. Chcesz tam jechać? – Tak. – Raz jeszcze odgadła jego myśli. A może znała go lepiej niż pozostali. – Powiadom załogę transportera dowodzenia. – Będą na ciebie czekali. Tym razem pobiegł do hangaru, nie dbając o pozory. Plotki o strąconym wahadłowcu rozchodziły się lotem błyskawicy jak każda zła wiadomość, nikt więc nie dziwił się, że

komendant biegnie do swojego transportera. Po wejściu na pokład Ethan wskoczył na fotel dowodzenia i natychmiast zapiął pasy. – Masz namiar na miejsce katastrofy? – zapytał kierowcę – Tajest. – W takim razie zawieź mnie tam, i to szybko! – Tajest. Kierowca zamilkł, skupiając całą uwagę na prowadzeniu. Stark także siedział cicho i choć patrzył w kierunku ekranów, nie widział ani tego, jak pozostałe wahadłowce transportowe zawisają nad lądowiskiem amerykańskiej kolonii, ani wyhamowującej ostro eskadry Wiseman. Starał się nie myśleć, nie bać, wiedział bowiem, że te obawy nie pomogą załodze i żołnierzom uwięzionym w rozbitej maszynie. Pomodlił się za to – szybko, cicho, ale gorąco. Transporter zatrzymał się obok kilku karetek pozostawionych przy miejscu katastrofy. Stark sprawdził szczelność pancerza, zanim otworzył właz przedziału osobowego, by wyskoczyć na powierzchnię. Jak zwykle w takich wypadkach czas zdawał się zwalniać bieg. Ethan opadał powoli, jego stopy wylądowały łagodnie, wzbijając niewielkie chmurki szarego pyłu. Wokół pełno było kamyków, tylko gdzieniegdzie trafiały się większe głazy, wszystkie ostre na krawędziach jak brzytwy. Tutaj, przy braku atmosfery, nic nie mogło ich wygładzić, więc zachowały oryginalne kształty. Wokół wraku i pojazdów krzątało się wielu ludzi przeskakujących z gracją z miejsca w miejsce. HUD Starka otagował je automatycznie – część z nich ikonkami służb medycznych, część wojskowymi, a reszcie nadał status rannych. Medycy byli łatwi do zauważenia. W odróżnieniu od żołnierzy piechoty nie nosili ciężkich pancerzy, lecz zwykłe kombinezony próżniowe, bo tylko w nich mogli mieć wystarczająco dużo swobody ruchów, by zajmować się tkwiącymi w zbrojach bojowych rannymi. Medycy nie potrzebowali dodatkowych osłon, ponieważ – przynajmniej w założeniu – nikt nie powinien do nich strzelać. Wróg jednak łamał czasami tę niepisaną zasadę, dlatego chłopcy z medycznego uczyli się metod maskowania na polu walki i jednoczesnego opatrywania rannych. Nieco dalej, z boku, leżał stos opancerzonych ciał, nad którymi unosiły się najbardziej znienawidzone ikonki oznaczające zabitych. Stark ruszył przed siebie, próbując zaangażować się w akcję ratunkową, ale nie wchodzić przy okazji w drogę medykom, którzy nie potrzebowali, by ktoś z dowództwa patrzył im na ręce. – Doktorze Asad. Pan tutaj dowodzi? Postać oznaczona na HUD-zie tym nazwiskiem odwróciła się i skinęła lekko głową. – Zgadza się. – Jak wygląda sytuacja? Nie sposób wzruszyć ramionami w ciężkim skafandrze, ale Asadowi udało się jakoś wykonać ten gest. – Mogło być gorzej. Tam mamy ciała ofiar. Na szczęście nie jest ich zbyt wiele. A nawet bardzo mało, zważywszy na zniszczenia tej maszyny. Pozostali cierpią na stłuczenia, złamania i tym podobne dolegliwości. Nie będziemy mieli większego problemu z poskładaniem ich do kupy. Stark zerknął raz jeszcze w kierunku ciał zabitych, zliczając je tym razem, a potem przeniósł wzrok na rozpruty wrak wahadłowca. Tylko pięć ofiar. To naprawdę niewiele. To jakiś pieprzony cud. – Niesamowite. – Mhm. Zasługa pilota i załogi, jak sądzę. Udało im się wytracić sporą część prędkości przed

uderzeniem. – Gdzie oni są? – Stark rozejrzał się, szukając na wyświetlaczu ikonek sił lotniczych. – Gdzie jest załoga? – Gdzie? – Asad wskazał głową wrak. – Nadal w środku. Maszyna leży na ich kabinie. Nie mogliśmy zająć się wydobyciem ciał. Mamy za dużo roboty z żywymi. Poza tym trzeba będzie kogoś z działu inżynieryjnego, żeby tam się dostać... – zamilkł na moment. – Chyba nie zdążyli katapultować kabiny. Szkoda. – Mieli na to czas, doktorze. – Dlaczego więc tego nie zrobili?

– Próbowali ocalić pasażerów.

Doktor Asad milczał dłuższą chwilę. – I udało im się. Zaraz ich stamtąd wyciągniemy, komendancie. Zajmiemy się nimi jak trzeba, obiecuję. – Dzięki. Trzeba wam jeszcze czegoś? Więcej ludzi, więcej sprzętu, więcej karetek? – Możecie przysłać tu jakieś pojazdy dla żołnierzy, którzy chodzą o własnych siłach? Stark sprawdził dane na wyświetlaczu systemu dowodzenia, zanim odpowiedział. – Oczywiście. Kilka transporterów już jedzie. Będą na miejscu za kilka minut. – W takim razie to wszystko. Ci, którzy potrzebują pomocy, na pewno ją otrzymają. – Zatem nic tu po mnie. Dobra robota, doktorze. Pańscy ludzie spisali się na medal. Proszę podziękować im w imieniu moim i wszystkich żołnierzy. Asad raz jeszcze powtórzył niemożliwy gest. – Na tym polega nasza praca. Ale przekażę pańskie słowa moim ludziom. Wiedza o tym, że są doceniani, z pewnością im nie zaszkodzi. Stark wrócił wolnym krokiem do transportera, odwrócił się tylko raz, tuż przy włazie. Gutierrez. I cała załoga wahadłowca. Dzięki za uratowanie tych żołnierzy. Zadbam o to, by wasze poświęcenie nie zostało zapomniane. Podciągnął się do przedziału osobowego, zamknął szczelnie właz, a potem opadł ciężko na fotel. Zapinając pasy, poczuł na barkach ogromny ciężar odpowiedzialności. Sala odpraw była na tyle duża, by pomieścić cały zarząd kolonii, Stark nie miał więc najmniejszego problemu z umieszczeniem w niej swojego niewielkiego sztabu, który zebrał, aby omówić niedawną operację. Sierżant Tanaka wyjaśniła mu, na czym polegały takie zgromadzenia, zanim sama zginęła podczas nieudanego ataku na kompleks dowodzenia. Generałowie zajmowali najlepsze miejsca po obu stronach, mając po bokach pozostałych oficerów, za którymi z kolei siedzieli asystenci i ich pomocnicy. Pod ścianami mieli stać dyżurni na wypadek, gdyby potrzebna była ich pomoc. Wyświetlacze znajdujące się przed każdym z generałów dawały natychmiastowy podgląd wszystkich elementów omawianych planów, od aneksów i dodatków po podpunkty podpunktów omawianych dokumentów i jakże popularnych załączników. – Próbowali raz wydrukować komplety dokumentów – wyjaśniła Tanaka. – Któryś z generałów na to nalegał. Okazało się jednak, że w kwaterze głównej zabrakło papieru, zanim zdążono wykonać to zamówienie. – Mieliście braki papieru? – zainteresował się Stark. – Skądże znowu. Mieliśmy całe tony papieru. Ale i to nie wystarczyło do wydrukowania wszystkiego. Słyszałam kiedyś, że plany były dawniej o wiele mniej szczegółowe. Dzisiaj, kiedy nie muszą być drukowane, umieszcza się ich kopie na twardych dyskach i dodaje do nich kolejne elementy i poprawki. Idę o zakład, że jeśli wystarczająco głęboko pogrzebiemy, znajdziemy jakieś dokumenty o walce z Brytyjczykami podczas rewolucji. Kto wie? Dzisiaj nikt już nie wczytuje się w te dokumenty, ja w każdym razie nie znam kogoś takiego. Stark otrząsnął się ze wspomnień o Tanace, jeszcze jednej twarzy i nazwisku, które zniknęły z tego świata, skupił zaś uwagę na tych, którzy otaczali go obecnie. Wskazał palcem na unoszący się nad stołem hologram sektora Lexington. – Dobra, małpoludy, pogadajmy o tym, co poszło dobrze, a co zostało spieprzone. Vic przesunęła palcem po naszpikowanym ikonkami łuku przedstawiającym linie obrony wroga. – Zdołaliśmy przerzucić nasze oddziały za front i wycofać je stamtąd, a to ogromny plus. – Tak, ale zapłaciliśmy za to utratą wahadłowca. Jednego z niewielu, jakie posiadamy. Gordo. –

Stark skupił się na szefie intendentury, sierżancie Gordasa. – Udało ci się nabyć jakieś maszyny na czarnym rynku? Zaopatrzeniowiec pokręcił głową. – Są zbyt drogie, ale co ważniejsze, za dobrze pilnowane. Nie znam nikogo, kto wiedziałby, jak je nam dostarczyć, nie dając się przy okazji złapać. – Uśmiechnął się pod nosem. – Gdybyście przywieźli tutaj tę amunicję, która wyleciała w powietrze, może udałoby mi się dokonać sensownej wymiany na jednego ptaszka. – Wybacz, Gordo, byliśmy zbyt zajęci, aby zajmować się takimi detalami. – Ethan spojrzał na sierżant Tran. – Skoro o amunicji mowa, mamy jakieś problemy ze śmieciem wyrzuconym w przestrzeń? Czy któreś z większych odłamków spadną na nasze pozycje? – Nie – zapewniła go Tran. – To była eksplozja powierzchniowa, więc większość odłamków pochodzi z samej amunicji i nie jest zbyt wielka. Sporo tego było, ale sama drobnica. Nie ma tam nic, czego nie powstrzymałyby nasze umocnienia. Wzniesiono je z myślą o przeciwdziałaniu takim właśnie uderzeniom. – Dzięki. Stacey. – Szefowa bezpieczeństwa, sierżant Yurivan, rozparta wygodnie w fotelu, zupełnie jakby przysypiała, otworzyła jedno oko, by zerknąć na Starka. – Jakieś reakcje na dole? Yurivan ziewnęła przeciągle. – Nic. Nie liczyłeś chyba na to, że rząd przyzna się do takiego niepowodzenia. Sporo jest plotek dotyczących zaobserwowanej eksplozji, tego nie zdołali ukryć przed nikim, kto akurat patrzył w kierunku Księżyca, ale nikt tego oficjalnie nie skomentował. Reynolds prychnęła pogardliwie. – Jak długo rząd i Pentagon zdołają ukrywać ten fakt? – Jeśli są tak głupi, jak uważamy, mogą myśleć, że całkiem długo. A w każdym razie do czasu, aż się z nami uporają, bo tylko wtedy zdołają zamieść wszystko pod dywan. – Stacey Yurivan się uśmiechnęła. – I jeszcze jedno. Dostałam oficjalne podziękowania od grupy prywatnych kontrahentów, którym pozwoliliście uciec z tego lądowiska. Napisali, że są naszymi dłużnikami. Fajnie będzie mieć tam kilku przyjaciół. – Fajnie – przyznał Stark. Dobre uczynki zawsze popłacają, czy jak to tam leciało. – A jak wy się trzymacie, Wiseman? Dowódca floty kolonii miała niewyraźną minę, gdy odpowiadała. – Jest dobrze. Ludzie giną na wojnie. Zdarza się. – Straciłaś naprawdę dobrą załogę – poprawiła ją Reynolds. – Racja – poparł ją Ethan. – Wszyscy twoi ludzie spisali się znakomicie, a załoga tego wahadłowca... Cóż mogę powiedzieć, to bohaterowie. Naprawdę. Dlatego obiecałem sobie, że zostaną godnie upamiętnieni. Wiseman zmusiła się do bladego uśmiechu. – Dzięki. Jeśli to może być jakimś pocieszeniem, sądzę, że ludzie jeszcze długo będą rozgryzali, co zrobiliśmy podczas tej akcji. Napisaliśmy zupełnie nowy rozdział w historii wojny podjazdowej. – I dobrze. – Stark przeniósł spojrzenie na sierżanta Lamonta, który wydawał się przygaszony. – Widzę, że nadal jesteś niepocieszony po stracie czołgu. Lamont rozłożył ręce. – To moje dzieciaczki, Ethan. Naprawimy maszynę tkwiącą w ładowni rozbitego wahadłowca, ale utrata każdego wozu bojowego to niepowetowana strata. Nie zdołamy go zastąpić nowym.

Wiesz o tym równie dobrze jak ja. – Wiem. Chyba że Gordo zdoła kupić na lewo jakiś wahadłowiec. Mógłby nim przemycić także czołg. – Czemu nie – mruknął zaopatrzeniowiec. – Wystarczy poprosić, a zrobimy wszystko, nawet niemożliwe. Żaden problem. Nie pierwszy raz mamy do czynienia z SCD. Lamont się roześmiał. Dawno temu, jeszcze w dwudziestym wieku, żołnierze nabijali się z pancerniaków, nazywając ich czołgowymi dupkami, w skrócie CD. Gdy sprzęt stał się bardziej, dodano do tego skrótu jeszcze jedną literę od słowa „skomputeryzowany”. – Gordo, gdy ludzie usłyszą o tym wypadzie, moi chłopcy i dziewczęta trafią do alei sław SCD. A ty będziesz mógł się czuć ogromnie zaszczycony za każdym razem, gdy odmówisz nam wydania kolejnych części zapasowych. Po twarzy Starka także przemknął cień uśmiechu. – Mendoza. – Szeregowy przysłuchujący się tej wymianie zdań drgnął nerwowo, gdy usłyszał swoje nazwisko. – A co ty o tym wszystkim sądzisz? Wysadzając magazyny zniszczyliśmy sporo sprzętu i zepsuliśmy dzień, tydzień, miesiąc, a może nawet cały rok naszemu koledze generałowi. Pytanie jednak, czy ta akcja, z szerszej perspektywy, była opłacalna? – Sądzę, komendancie Stark... – Mendoza się zawahał, a potem rozłożył ręce. – To zależy. Od celu. Co zamierzaliśmy tym osiągnąć? – Zminimalizowanie szans na dostanie po dupie – wtrąciła Yurivan. Stark zastanawiał się, czy Mendo poczuł się urażony grubiańską odzywką Stacey, ale filigranowy szeregowiec pokręcił tylko głową. – To bardzo ograniczony cel, choć istotny. Ale czy o to nam chodziło, komendancie? I czy to było mądre? – Dlaczego nie miałoby być mądre? – zapytał Ethan. Mendoza milczał przez chwilę, zbierając myśli. – Strategia defensywna jest skuteczna, ale wymaga czasu, dzięki któremu można zmęczyć przeciwnika. Jednak tylko w przypadku, gdy ma się do czynienia z siłami, które nie mogą przyprzeć nas do muru i zmusić do decydującej bitwy. – Przypomnę tylko, że zostaliśmy okrążeni – wtrącił Lamont. – Właśnie. Strategia opóźniająca polega na odsuwaniu decydującej bitwy. Nazywa się ją fabiańską od nazwiska rzymskiego wodza, który pierwszy użył jej przeciw wojskom Hannibala. Legiony przegrywały każdą bitwę, jaką staczały z armią najeźdźcy, więc ich dowódca, wspomniany Fabiusz, odmawiał kolejnych starć, wycofując się za każdym razem, gdy miało dojść do konfrontacji. – Dlaczego więc Hannibal nie zdobył Rzymu, skoro jego przeciwnik wciąż przed nim uciekał? – zapytała Reynolds. – Rzym był chroniony grubymi murami, a Hannibalowi brakowało machin, którymi mógłby je skruszyć. Nie mógł też zatrzymać się na dłużej, by je zbudować, ponieważ obawiał się legionów operujących na jego zapleczu. Dlatego nie miał szans na odniesienie zwycięstwa, dopóki nie stoczy z Fabiuszem decydującej bitwy. Działając na obcym terytorium, z dala od domu, armia Hannibala słabła z każdym dniem, aż w końcu została zmuszona do wycofania. – Ciekawy pomysł – przyznał Stark. – Zdaje się jednak, że ten Fabiusz miał sporo czasu do dyspozycji. Nam go brakuje. Nie mówiąc już o tym, że mógł się wycofać, gdy dochodziło do

konfrontacji z wrogiem. My nie mamy gdzie uciec. – Zgadza się – przyznał Mendoza. – Czekamy w jednym miejscu, aż przeciwnik zgromadzi siły do kolejnego ataku. Poza strzeżeniem perymetru musimy także bronić kolonii. Mamy więc mury, ale brakuje nam armii, która mogłaby zagrozić od zewnątrz tym, którzy nas oblegają. – Nie zostaliśmy tutaj uwięzieni – zaprotestował Lamont. – Przebiliśmy się za linie wroga i zaatakowaliśmy jego lądowisko. Moglibyśmy kontynuować tę taktykę. Mendoza pokręcił głową. – Przedarcie się za linie wroga wymagało zastosowania fortelu. Czy uda się go powtórzyć następnym razem? – Nie ma szans – oświadczyła Reynolds. – Od dzisiaj wolałabym nie być na pokładzie wahadłowca, który wyląduje omyłkowo nie tam gdzie trzeba. Rozpieprzą go, zanim pilot zdąży powiedzieć „przepraszam”. Niewykluczone, że wymyślimy inny sposób na przedostanie się za linie wroga, ale chwilowo nic takiego nie przychodzi mi do głowy. Kilku z siedzących przy stole poruszyło się niespokojnie po tych słowach, ale nikt nie zakwestionował opinii Vic. – Zatem musimy być gotowi do odpierania naprawdę ciężkich ataków – dokończył Mendoza – i trzymać się, dopóki przeciwnik nie odpuści. Stark przyjrzał się otaczającym go sztabowcom, wszyscy trawili radę Mendozy z większym bądź mniejszym niezadowoleniem. – Nie wspomniałeś o jednym: nasi przeciwnicy dysponują wszystkimi zasobami Ziemi, a my mamy tylko to, co znajduje się na tym skrawku Księżyca. Mendoza przytaknął. – Możemy zadać przeciwnikowi niewyobrażalne straty, ale i tak przegramy... – zamilkł, sam zaskoczony wydźwiękiem tych słów. – Jak Kartagińczycy, naród Hannibala. Pokonywali Rzymian raz za razem, niszcząc ich armie i floty, ale tamci ciągle wracali. – Toś nas pocieszył – burknęła Yurivan. – Pomijasz jednak polityczny aspekt tej awantury, jak widzę. Pytanie, jak wielu ludzi na Ziemi zechce tracić życie i majątek, by nas pokonać. – Słuszna uwaga – zgodziła się Vic Reynolds. – Nasi byli przełożeni w rządzie i Pentagonie marzą o tym, by nas rozpieprzyć, ale cała reszta? Zwłaszcza że koszty tej operacji rosną z każdym dniem. – Nie zapominajmy o korporacjach, które mają rząd w kieszeni – wtrąciła sierżant Bev Manley. Siedziała do tej pory cicho, jednym uchem przysłuchując się dyskusji. Więcej uwagi poświęcała obowiązkom administracyjnym. – Z jednej strony pragną naszej klęski, z drugiej zdają sobie sprawę, że czysta zemsta nie powetuje im poniesionych strat. Jeśli sprawimy, że koszty walki z nami staną się zbyt wysokie, korporacje mogą chcieć ugody. Nikt o tym jeszcze nie przebąkiwał? Yurivan pokręciła głową, potem zerknęła w kierunku Starka. – Może cywilbanda zaznajomiona z naszym komendantem zdoła nas oświecić. Oni pracowali dla korporacji, zanim wykopaliśmy ich szefów z tego kamyka, jeśli się nie mylę. – Owszem – przyznał Ethan. – Mam dzisiaj spotkanie z zarządcą kolonii i jego asystentką, chcę im przedstawić wyniki ostatniej misji. Zapytam przy okazji, co wiedzą o wydarzeniach na Ziemi. Sztabowcy wymienili znaczące spojrzenia, ale to Bev Manley wyraziła na głos obawę, którą czuli wszyscy. – Jesteś pewien, że możesz im zaufać? Wiem, że trzymali z nami do tej pory, i to wydaje mi się cholernie zaskakujące, nie ukrywam, ale dzisiaj muszą czuć się jak myszy w pułapce. Jeśli

Ziemia wystraszy ich jeszcze bardziej, dogadają się za naszymi plecami i wystawią nas jak nic. Stark spojrzał na nich z pewnością, której wcale nie czuł. – Ufam im. Pamiętajcie, że to cywilbanda ostrzegła nas przed rajdem na kwaterę główną. Żyjemy tylko dlatego, że zostaliśmy w porę zaalarmowani. Wspierają nas także sprzętowo,udostępnili dobrowolnie placówki medyczne, w których leczymy naszych rannych. Nie wspominając już o tym, że kilku z nich zaciągnęło się do woja. Dobrze mówię, Vic? – O, tak. To najmądrzejsze słowa, jakie wypowiedziałeś od bardzo dawna. Powinieneś był widzieć minę kaprala, którego cywilbanda pytała, gdzie można się zaciągnąć. – Wojsko zbyt długo trzymało się z dala od reszty społeczeństwa i za bardzo izolowało od ludzi, których miało chronić. Armia zbyt długo przypominała zamknięty klub, w którym wojskowe rodziny otaczały opieką młodych rekrutów z zaciągu, podczas gdy cywilbanda spoglądała z obawą na każdego, kto nosił broń i był gotowy zabijać na rozkaz. Zwykli zjadacze chleba nie pojmowali, że ktoś może ryzykować własnym życiem. – Popieram Ethana. Myślę, że możemy zaufać tej cywilbandzie. Koloniści wystarczająco długo tkwili tuż za linią frontu. Wiedzą więc, że jesteśmy tutaj, by ich bronić. Stacey Yurivan uśmiechnęła się nieszczerze. – Ty zawsze popierasz Starka, nieprawdaż, Reynolds? Stanowicie zgraną paczkę. – Mówię, co myślę, Stace. Sierżant Gordasa odchrząknął znacząco. – Muszę zgodzić się z Ethanem i Vic. Współpracuję z cywilbandą częściej niż wy, na przykład przy załatwianiu żywności albo sprzętu, ponieważ nie możemy zdobyć tego normalną drogą. Starają się wytargować dobrą cenę, to fakt, ale nigdy nas nie okantowali. Traktują mnie dobrze,jak równego sobie. I dostarczają nam towary pierwszej jakości. Do diaska, nawet ich żarcie jest o niebo lepsze od naszego. Wszyscy przy stole przytaknęli. Żołnierze zauważyli, że mięso w ich posiłkach smakuje ostatnio inaczej i lepiej. – Mimo to – upierała się Manley – musimy zadać pytanie: czego chce ta cywilbanda? Od nas wymaga ochrony, to jasne. Ale dlaczego? Co zamierzają osiągnąć, gdy walki dobiegną końca? Wszyscy spojrzeli na Starka. Skrzywił się, gdy to zauważył. – Kiedy ostatnio sprawdzałem, cywilbanda była bardzo dumna z ogłoszenia niepodległości. Zamierzają utworzyć tutaj nowe państwo, a my, jak sądzę, jesteśmy jego armią. – Jakie znowu państwo? – Coś na wzór USA, jak mniemam. A raczej na wzór tego, jak powinny wyglądać Stany Zjednoczone. Wszyscy koloniści mieli wyjątkowo niekorzystne kontrakty ze swoimi korporacjami. Zapieprzali na okrągło, ale bogacili się tylko ich szefowie, jak zawsze zresztą. Dlatego się zbuntowali. – Nie ma niczego złego w kapitalizmie – stwierdziła Stacey. – Nie ma. To prawda, problem polega jednak na tym, że każdy system ulega wypaczeniom, jeśli nikt go nie nadzoruje. To powinna być rola rządu, ale nasi przywódcy dają dupy prezesom, o czym wszyscy wiemy. – Konstytucja nie mówi nic na ten temat. – Stworzenie warunków sprzyjających powszechnemu dobrobytowi – zacytowała Vic. – Tu jest pies pogrzebany. Ładnie. Załóżmy, że cywilbanda ogłosi niepodległość, proklamuje tutaj nowe państwo, a nawet przyjmie identyczną konstytucję jak ta, której przysięgaliśmy bronić. Jak wam to pasuje?

Tym razem cisza panowała dłużej, a przerwało ją burkliwe oświadczenie Manley: – Jesteśmy Amerykanami, u licha. Nie zamierzam zmieniać narodowości. – Ja też – zgodził się Stark. – Problem w tym, że rządzący naszym krajem już nas nie lubią. Możemy nie mieć wyboru. Yurivan podniosła wzrok, uśmiechając się niespodziewanie. – I o to chodzi. Rząd rozgłosił, że jesteśmy kryminalistami i bandytami kradnącymi wszystko, co nam wpadnie w ręce. – Jakie szczęście, że nikt z nas nie pasuje do tego opisu, prawda, Stacey? – Pozwólcie mi dokończyć. Niewiele mogliśmy z tym zrobić, ponieważ nie posiadaliśmy sprawnie działającego aparatu propagandowego. Ta sytuacja jest jednak do naprawienia:wystarczy rozpuścić za dole pogłoski, że pozostaliśmy wierni, na sto procent białoczerwono-niebiescy, a jedyny problem polega na tym, że szefowie przestali nas lubić za to, że wykopaliśmy stąd ich przygłupich kolegów. Namieszalibyśmy takim oświadczeniem w kraju. Kto wie, może udałoby się nawet zmniejszyć naciski, jakim jesteśmy teraz poddawani. Reynolds się uśmiechnęła. – To dobry pomysł. Cywilbanda zarządzająca kolonią poinformowała nas, że obie główne partie obawiają się utraty władzy. Jeśli powiemy ludziom, o co naprawdę chodzi, być może przyspieszymy ich upadek. – Niewykluczone. Problem jednak w tym, że nowe partie, które przyjdą zrobić porządek, mogą nas nie lubić jeszcze bardziej niż dzisiejsi złodzieje. Tego nikt nie może wiedzieć. – Campbell będzie wiedział – zapewnił ją Stark. – To znaczy zarządca kolonii. Jak już wspomniałem, Vic i ja mamy z nim dzisiaj spotkanie. Wypytam go o tę sprawę. Czy jest jeszcze coś do omówienia? Lamont wyszczerzył zęby. – Podsumujmy: poruszyliśmy już kwestię naszej strategii, tego, czy chcemy być obywatelami innego kraju, i jak dobre jest jedzenie. Co nam zostaje? – Znalezienie zastępczego wahadłowca – wtrącił Gordasa i zaraz pokręcił kpiąco głową. – Ja się tym zajmę, wy w tym czasie pozałatwiajcie mniej ważne sprawy. Stark śmiał się z pozostałymi podoficerami, dając im jednocześnie do zrozumienia, że mogą już iść. Poczuł na ramieniu dłoń Vic. – Sierżant Milheim właśnie przyszedł. Chcesz, żeby poczekał i złożył ci szczegółową relację, czy wolisz dostać standardowy raport? – Jeśli stworzy jakiś dokument, i tak nie będę miał czasu, by go przeczytać. Poza tym skoro wzywam kogoś na spotkanie, powinienem poświęcić mu choć chwilę. Wprowadź go. – Nie ma sprawy. – Vic wyszła za drzwi, by przywołać Milheima. – Przepraszam, że nie zdążyłem na odprawę – zaczął się natychmiast usprawiedliwiać. – Nie przejmuj się – przerwał mu Stark przeprosiny. – Twoi ludzie spisali się doskonale podczas misji. Mieliście jakieś problemy w czasie działań? Milheim zawahał się, potem zamyślił głębiej. – Nie. Nic takiego nie przychodzi mi na myśl. Przyznam jednak, że brak timera na wyświetlaczu był miłą odmianą. – O tak. Nie wydaje mi się, abyśmy mieli wrócić do tej tradycji. A w każdym razie nie w odniesieniu do indywidualnych posunięć. Ale harmonogram może się przydać, kiedy będziemy musieli skoordynować działania kilku jednostek. Nie widzę jednak najmniejszego sensu, by nakazywać ludziom podrywanie się z ziemi w danym momencie tylko dlatego, że zaplanował to jakiś analityk. – Skoro mowa o dawnych czasach, fajnie też, że nie transmitowano naszych działań ku

uciesze gawiedzi. Rzygać mi się chce, gdy o czymś takim pomyślę. – Cholerna racja – przyznał Ethan. Gdy Pentagon potrzebował zgromadzić pokaźne sumy na operację księżycową, jakiś skurwiel zauważył, że można wykorzystać przekazy audiowizualne z pola walki, by stworzyć coś na kształt reality-show nadawanego przez wszystkie wielkie stacje. Programy te stały się w krótkim czasie tak popularne, że wpływy z reklam pokryły zdecydowaną większość wydatków. Jakiś czas później ratingi telewizyjne zaczęły odgrywać równie ważną rolę jak pragnienie zwycięstwa. – To się już nie powtórzy. O ile będziemy mieli coś do powiedzenia. A nasza obecność podczas walki? Nie siedzieliśmy ci za bardzo na karku? Było coś, co powinniśmy zrobić, a czego nie zrobiliśmy? Milheim wzruszył ramionami. – Szczerze powiedziawszy, rzadko dawaliście się zauważyć. Kilka razy obejrzałem się nawet przez ramię, czując, że czegoś mi brakuje, ale potem zrozumiałem, że nie słyszę bez przerwy utyskiwań jakiegoś klauna z kwatery głównej, który poucza mnie, że powinienem zrobić krok w lewo zamiast w prawo. Ucieszyło mnie, że zamiast takich głupot skupiłeś się na szerszej perspektywie. A zwrócenie uwagi na te magazyny było mistrzowskim posunięciem, dzięki też za pytanie o opinię. Nie mam na co narzekać. Stark spoglądał na Milheima, przygryzając dolną wargę. Próbował dobrać właściwe słowa. – Słuchaj, bez obrazy, ale nie znamy się zbyt dobrze. Dobra reputacja to jedno i tak – wiem, widziałem, że dobrze radziłeś sobie z dowodzeniem w terenie. Problem jednak w tym, że nie mam pojęcia, czy jesteś człowiekiem, który powie mi prosto w twarz, że coś schrzaniłem. Milheim nie musiał udawać urazy. – Dbam o swoich ludzi. Jeśli zrobisz coś, co im niepotrzebnie zagrozi, na pewno się o tym dowiesz. – Świetnie. Wiem, że jesteś dobrym dowódcą. Dlatego chłopcy zrobili cię szefem batalionu. Oni ci ufają. – Tak. Szczęściarz ze mnie. Tyle dobrego, że nie wpadłem w takie gówno jak ty. – Ejże, nie jest aż tak źle. – Stark uśmiechnął się kpiąco. – Może kiedyś zmienisz mnie na tym stanowisku. – Nie, dzięki. – Postawię ci za to piwo. Milheim się roześmiał. – Nie spijesz mnie do tego stopnia, żebym się zgodził. – To zabrzmiało podejrzanie znajomo. Słyszałem podobne oświadczenia na każdej randce w ciągu minionych dziesięciu lat. Kolejny wybuch śmiechu. – Nie sądzę, abyś miał z tym jakiś problem. Wszyscy wiemy o tobie i Reynolds. Ethan jęknął z irytacji. – To znaczy wszyscy oprócz Vic i mnie. Nie zrobiłbym jej moim zastępcą, gdybyśmy mieli romans. To by było proszenie się o kłopoty. Jesteśmy sobie bliscy, Milheim, ale nie w ten sposób. – Naprawdę? Czyli w jaki? – Jak by to powiedzieć... Jesteśmy na przyjacielskiej stopie. Masz tutaj jakąś dziewczynę? – Nie. Żonie by się to na pewno nie spodobało. Żony są strasznie czułe na tym punkcie. – Coś o tym słyszałem. A dzieci masz? – Tak. Są tutaj dzięki wymianie jeńców na członków naszych rodzin. Wpadnij do mnie na kwaterę, to je poznasz.

– Jak wam się tam mieszka? – Po przybyciu rodzin wojskowych koloniści zaczęli budować nowy segment mieszkalny, który ochrzczono od razu mianem fortu. – Nie miałem czasu sprawdzić, ale wiem, że budowano go w pośpiechu. – Da się żyć – uspokoił go Milheim. – Na Ziemi też nie opływaliśmy w luksusy. A dzieciaki uwielbiają niską grawitację. Odbijają się od ścian. Dosłownie. Jak już wspomniałem, wpadnij kiedyś, sam zobaczysz. – Dzięki. Zajrzę, gdy tylko wygospodaruję wolną chwilę. – Tylko kiedy to będzie? Domyślam się, że nieprędko. – Milheim nagle spoważniał, zacisnął usta. – Cholera. – Co się stało? – Rozmowa o rodzinie przypomniała mi, że muszę napisać kilka listów. Wiesz, o co chodzi. Do rodzin żołnierzy poległych podczas tego wypadu. – Przymknął na moment oczy. – Jedna z nich mieszka tutaj. Chyba będę musiał odwiedzić ją osobiście. – Od tego mamy kapelanów. – I tak tam pójdę. – Dobrze, ale zabierz ze sobą kapelana. – Stark zniżył głos, aby te słowa nabrały mocy. – To rozkaz. Nie bierz tego jarzma wyłącznie na swoje barki. – Dobrze. Dzięki. – Mnie nie dziękuj. To ja wysłałem was na tę misję. Też mam o czym pogadać z kapelanem. – Ale tego nie zrobię, ponieważ nie ma tu nikogo, kto by mi wydał taki rozkaz, a sam jestem na to zbyt uparty, dodał w myślach. – Jak ranni? Trafili już do szpitali? – Stark nie kłopotał się zadawaniem pytań o to, czy Milheim wie, gdzie trafili jego podwładni, i czy ich już odwiedził,

ponieważ był pewien odpowiedzi. – Leżą na kilku oddziałach. Charlie osiem i Delta dziesięć. Większość została tylko opatrzona i już wróciła do koszar. – Świetnie. Też do nich zajrzę. Potrzebujesz chwili wolnego? – Nie. Nie. Lepiej będzie, jeśli się czymś zajmę. Poza tym powinienem już przywyknąć do takich sytuacji. – Milheim, na Boga, żaden z nas nie powinien przywyknąć do opłakiwania poległych. Gdy Stark i Reynolds dotarli do kompleksu biurowego, zarządca kolonii, James Campbell, i jego asystentka, Cheryl Sarafina, czekali już w gabinecie. Pomieszczenie to zostało wydrążone – jak większa część kolonii – w porowatych skałach Księżyca. Zebranych otaczały więc kamienne ściany i stalowe bardzo grube sklepienie pokryte dodatkowo warstwą skał i pyłu. Wielki ekran

pokazywał panoramę, jaką Campbell mógłby widzieć, gdyby jego gabinet znajdował się na powierzchni – czarne cienie, szare głazy i oślepiająco biały blask w okolicach jakże bliskiego horyzontu, za którym rozpościerało się bezkresne morze czerni. Zarządca był tak oszczędny, a może politycznie przebiegły, że nie otaczał się wielkimi luksusami. Jego biuro zostało wyposażone w standardowe księżycowe meble: lekkie metalowe biurka, stoły i krzesła. W tych warunkach trudno było o komfort nawet dla tak nielicznych gości. – Dziękuję za punktualne przybycie – zaczął Campbell. – Dzisiaj, niestety, nie mogę opuszczać na dłużej mojego gabinetu. – Nie szkodzi – odparł Stark. – Poza tym cywilne władze nie powinny bez przerwy przychodzić do wojskowych. W końcu to ja pracuję dla pana, nie odwrotnie. – Akurat. – Zarządca pokręcił głową, a potem uśmiechnął się radośnie. – To pan kontroluje całą kolonię. Chętnie usłyszałbym raz jeszcze, dlaczego uważa pan, że to ja jestem tu szefem. Ethan zrobił urażoną minę. – To pan został wybrany na przywódcę tutejszej społeczności, sir. Tej samej, której ja służę. A to oznacza, że jestem pana podwładnym. Czyli pracuję dla pana. Tak to przynajmniej powinno działać. – I działa. A skoro o tym mowa... – Campbell wskazał głową mniej więcej w kierunku lądowiska nieprzyjaciela, które wysadzili ludzie Starka. – Zakładam, że wstrząsy sejsmiczne, jakie odczuliśmy w kolonii, były efektem ataku, o którym poinformował nas pan wcześniej? – Zgadza się. – Obawiam się, że te wstrząsy zaskoczyły nas kompletnie. Nie byliśmy przygotowani na tak wielką magnitudę. – My również. Mieli tam więcej amunicji, niż przypuszczaliśmy. Dużo więcej. – Jest pan pewien, sierżancie, że składowano tam tylko konwencjonalne pociski? Siła tej eksplozji była zbyt wielka. Czy oni mogli zmagazynować tam inne rodzaje broni? – zapytała zaniepokojona Sarafina. Stark zerknął niepewnie na Vic, a ta odparła, wzruszywszy ramionami: – Szczerze mówiąc, wątpię. Po pierwsze, amerykańskie władze nie oddałyby broni masowej zagłady pod opiekę innego mocarstwa. Ale nie zaszkodzi sprawdzić – dodała, wyciągając komunikator. – Centrum dowodzenia, mówi sierżant Reynolds. Czy wykonano już analizy odłamków powstałych po eksplozji, którą spowodowaliśmy? – Tych większych? – uściślił wachtowy, a gdy skinęła głową, dodał pospiesznie. – Tak, sierżancie. To standardowa procedura. – Czy stwierdzono obecność niekonwencjonalnych materiałów wybuchowych? – Nie. Nie zanotowano śladów opadu radioaktywnego. Wykrylibyśmy obecność materiałów rozszczepialnych, gdyby zostały wysadzone z całą resztą amunicji. Nie znaleźliśmy też śladów cząsteczek zerowych. To tylko resztki konwencjonalnych pocisków zmieszane, rzecz jasna, z księżycowym gruntem. – Dziękuję. – Reynolds schowała komunikator. – To tylko konwencjonalne pociski. Oprócz tamtych wstrząsów nic wam nie grozi. – Świetnie. – Sarafina wskazała palcem na sklepienie. – Nasz kosmoport zanotował sporą aktywność w czasie waszej... akcji. Wykryliśmy wiele okrętów wojennych i wahadłowców. Nie spodziewaliśmy się takiej reakcji. Stark poruszył się niezręcznie. – Cóż, to była część naszego planu. Nie wspominaliśmy wam o tym, ponieważ nie chcieliśmy, aby ktoś wypaplał... Campbell pokręcił ze smutkiem głową. Minę miał poważną.

– Proszę wybaczyć, sierżancie, ale w przyszłości musicie nas powiadamiać o podobnych szczegółach. Moi ludzie zawiadują kosmoportem. Nie powiem im niczego, co każe mi pan zachować dla siebie, ale muszę wiedzieć, co jest grane, by nikt nie zrobił czegoś, czego nie powinien. Rozumiemy się? – Tak. Tajest, sir. To sensowne żądanie. – Wiem, dlaczego nie chcieliście podzielić się z nami tą informacją, sierżancie, sądzę jednak, że najwyższa pora odrzucić uprzedzenia. Vic przejęła pałeczkę, gdy Stark przytakiwał jego słowom. – Skoro mowa o braku zaufania, wojo zastanawia się, co wy, cywilni mieszkańcy kolonii, zamierzacie zrobić. Wiem, że nie lubicie za bardzo swoich zwierzchników z Ziemi, ale musicie podjąć w końcu jakieś wiążące decyzje. Campbell westchnął ciężko. – Wygląda na to, że nie mamy wyboru i musimy ogłosić niepodległość. Trzeba będzie dać innym jasno do zrozumienia, że powstaje tutaj nowe państwo. – Jakie, jak słusznie zapytał jeden z moich ludzi? Zarządca i jego asystentka wymienili spojrzenia. Zaskoczyła ich tym pytaniem. – Chyba... coś na kształt Stanów, ale takich, jakimi powinny być. Demokracja. Wolność jednostki. Z takim podziałem władzy, który będzie gwarantował niezawisłość. – Jeśli dobrze rozumiem, będziecie je budować na zapisach amerykańskiej konstytucji? – No... – Campbell spojrzał błagalnie na Sarafinę, ale ona tylko rozłożyła ręce, okazując równie wielką bezradność. – Przypuszczam, że będziemy się na niej wzorować. Pewnie przy niej trochę pomajstrujemy, ale szczerze powiedziawszy, chyba nikt jeszcze się nad tym dobrze nie zastanowił. – My to zrobiliśmy – zapewnił go Ethan. – Mówimy tutaj o powodzie, dla którego walczymy. Powiem szczerze, że moi ludzie nie wesprą żadnej dyktatury bez względu na piórka, w jakie się wystroi. Zapewne zaakceptują rząd budowany na zapisach konstytucji, choć nie będą do tego mocno przekonani. Campbell wyglądał teraz na zdumionego. – Czego więc chcą? Stark zaśmiał się, krótko i wcale nie radośnie. – Chcą, żeby wszystko było po staremu. Żeby Pentagon wydawał rozkazy pochodzące od rządu reprezentującego naród. Niestety, w obecnym stanie rzeczy jest to niewykonalne. – Rozumiem. – Campbell uciszył Starka, unosząc dłoń. – Naprawdę. Będę z panem szczery. Myślenie i mówienie o niepodległości wydawało się proste, gdy była to tylko mglista idea. Ale im bliżej jesteśmy utworzenia własnego państwa, tym mniej mi się to podoba. Powinniśmy mieć jakąś alternatywę, na litość boską. Dlaczego nikt z rządu nas nie wysłucha, zamiast kierować kolejne groźby i rozkazywać, co mamy robić? – Widzę, że negocjacje nie idą po waszej myśli? – zapytała Vic. Campbell skrzywił się, a potem wskazał ręką Sarafinę. Asystentka potrzasnęła tylko głową. – Zabrnęliśmy w ślepy zaułek. Byliśmy w niemal nieustannym kontakcie z władzami, podsuwaliśmy dziesiątki pomysłów i propozycji rozwiązania problemu, proponowaliśmy rozmowy, przyjmowaliśmy też regularnie oficjalnych negocjatorów, ale ani razu nie otrzymaliśmy konkretnej odpowiedzi. Stark nie próbował nawet ukrywać odrazy. – Rząd nadal nie chce z nami rozmawiać? – Chce, chce. Będzie gadał dopóty, dopóki Słońce nie zmieni się w nową. Problem tylko w tym, że nie usłyszeliśmy nic ponad zwyczajowe żądania natychmiastowej kapitulacji. – Sarafina

znów wskazała palcem sufit. – Nie ulega wątpliwości, że stoją za tym nasze korporacje. To one naciskają na polityków, których opłacają, by jak najszybciej odzyskać swoją własność. Co więcej, wspierają ich działania, oferując tak zwane „kontrybucje patriotyczne”, by sfinansować operacje wojskowe wymierzone przeciw naszej kolonii. – Żartuje pani. Te same korporacje, które odmawiały płacenia podatków na armię broniącą ich interesów, teraz dobrowolnie robią zrzutkę, by ta sama armia mogła nas zaatakować? Czy tylko mnie ta idea wydaje się mocno pokręcona? – To całkiem sensowne podejście, aczkolwiek do pewnych granic. Mówię o punkcie, w którym bilans strat przewyższy bilans zysków. Korporacje nie będą finansować walki w nieskończoność. Prędzej czy później zwycięży zwykła księgowość, chociaż w naszym wypadku musimy pamiętać także o wpływie czynników pozaekonomicznych. – Na przykład jakich? – zapytała Vic. – Na przykład takich, że korporacje wpompowały ogromne kwoty w ludzi zasiadających na Kapitolu i w Białym Domu. Jak wspominałam podczas poprzednich rozmów, utrata kolonii księżycowej może mieć znaczący wpływ na wyniki zbliżających się wyborów, a co za tym idzie, na utratę władzy przez polityków siedzących w kieszeniach korporacji. To miałoby o wiele poważniejsze konsekwencje dla naszych byłych pracodawców. Campbell także wskazał palcem w kierunku Ziemi. – Nie zapominajmy też o motywacjach samych polityków. Oni potrafią przekuć każdą porażkę w sukces, którym da się omamić elektorat. Gospodarka kraju pogrąża się w recesji, na co ma w równym stopniu wpływ utrata kolonii i koszty operacji związanej z jej odzyskaniem. A może, bądźmy szczerzy, raczej z pokonaniem waszych oddziałów. Rząd czyni ogromne wysiłki, by zablokować niewygodne informacje dotyczące tego kryzysu, ale niespecjalnie mu to wychodzi...zamilkł na moment, zastanawiając się, co jeszcze może powiedzieć. – Ludzie gotowi są na wiele wyrzeczeń, ale tylko pod warunkiem, że uwierzą, iż rządzący wiedzą, co robią. Jeśli tracą zaufanie do władzy, zaczynają zadawać masę niewygodnych pytań. Odbyły się już pierwsze demonstracje. I to duże. Przedstawiano je jako protesty antyamerykańskich ekstremistów, lecz z naszych informacji wynika jednak co innego. Wśród protestujących przeważali przedstawiciele klasy średniej i robotnicy, powiedzmy to sobie szczerze, ci, którzy do tej pory łykali każdą propagandę. Na ustach Vic pojawił się blady uśmiech. – Obawiam się, że Ethan ma przykry zwyczaj wzniecania rewolucji. – Nie sądzę, aby miało tam dojść do rewolucji. A w każdym razie nie do zbrojnej. Protesty mogą wygasnąć samoistnie, jeśli sytuacja ekonomiczna poprawi się choć trochę. Rząd będzie jednak musiał odnieść zdecydowane zwycięstwo tutaj, jeśli chce usprawiedliwić dotychczasową politykę wobec kolonii. Gdyby stało się inaczej, będzie miał na karku wszystkie korporacje. Im zmiana polityki wobec nas nie zaszkodzi, ale rządzący to zupełnie inna historia. Stark kiwał głową, słuchając go z uwagą. – Zatem władze nie odpuszczą bez względu na koszty. Czy wybory na Ziemi nastąpią wystarczająco szybko, byśmy mogli to przetrwać? – Trudno powiedzieć – odparła Sarafina. – Co gorsze, mamy coraz większe naciski ze strony mieszkańców kolonii, by jak najszybciej przeprowadzić referendum w sprawie proklamowania niepodległości, a jeśli tendencje wolnościowe przeważą, by jak najszybciej ogłosić jego wyniki, nie czekając na wybory w Stanach. Ludzie są już zmęczeni czekaniem. – A my jesteśmy zmęczeni nieustannymi walkami. Ile czasu nam więc zostało? Kiedy miałoby się rozpocząć referendum?

Campbell i Sarafina raz jeszcze wymienili znaczące spojrzenia. – Za kilka tygodni – odpowiedział zarządca kolonii. – Dalsze opóźnianie głosowania wymagałoby obiecywania cudów na kiju, a szczerze mówiąc, sam mam już dość jałowych rozmów z naszym rządem. – Nie pan jeden. Mój ojciec wściekł się na polityków całe lata temu. – Niepokoi nas coś jeszcze – wtrąciła asystentka. – Do tej pory atakowano nas za pomocą broni... jak by to powiedzieć... – Konwencjonalnej? – Tak. O to właśnie chodziło. Nie użyto broni masowej zagłady. Zarejestrowaliśmy próby hakowania naszych systemów, co mogłoby doprowadzić do zniszczenia infrastruktury kolonii, ale poradziliśmy sobie dzięki doskonałym zabezpieczeniom. Obawiamy się jednak odpowiedzi rządu na ogłoszenie niepodległości. Czego wtedy użyje przeciw nam? – Na pewno nie bomb nuklearnych albo zerowych – zapewniła ją Vic. – Za bardzo skaziliby ten teren w każdym tego słowa znaczeniu. Poza tym zniszczenie tego, czego bronimy, oznaczałoby wprawdzie naszą porażkę, ale na pewno nie zwycięstwo rządu. Utraciliby przecież kolonię i wszystko, co w nią zainwestowali. Aczkolwiek... – zerknęła w kierunku Starka. – My też obawiamy się nieco tego, co może nastąpić. – To prawda – przyznał Ethan. – Sytuacja nie uległa zmianie od początku konfliktu. Dzięki długiemu procesowi redukcji sił zbrojnych i ograniczania budżetu armii po to, by generałowie i admirałowie mieli fundusze na swoje wymarzone projekty broni nowej generacji, dzisiejsze wojsko nie ma wystarczającej liczby przeszkolonych żołnierzy. Były z tym już problemy w czasach, gdy tu przybywaliśmy, ale Pentagon stracił przez własną głupotę niemal całą trzecią dywizję, a pierwsza walczy po naszej stronie. Została im więc już tylko druga, która ma trzymać w ryzach wszystkich wrogów na Ziemi, nie mówiąc o nie mniej licznych „sojusznikach” i „przyjaciołach”. Nie widzę więc armii, która mogłaby nas stąd wykurzyć. – Dlatego rząd zaczął werbować najemników i dogadywać się z innymi mocarstwami – podjęła Reynolds. – Ale to też nie wypaliło. Uważamy, że prędzej czy później spróbują czegoś innego, choć nie wiemy, co to może być. Campbell się nachmurzył. – Musicie się przecież domyślać, jakich metod mogą użyć. – Panie Campbell, gdybyśmy mieli do czynienia z rozsądnymi ludźmi, mogłabym odpowiedzieć i pewnie niewiele bym się pomyliła, ale do naszego rządu nie pasuje słowo„rozsądek”. A jeśli ma się do czynienia z głupcami, każde rozwiązanie jest możliwe. Poza bronią nuklearną i zerową, rzecz jasna. Tych nawet tak wielcy durnie nie użyją. – Nauczyłem się nie lekceważyć pokładów głupoty drzemiących w niektórych ludziach, ale przyjmuję pani wyjaśnienie, ponieważ nie mam lepszego. – Zarządca zrobił zbolałą minę, zanim zerknął po raz kolejny na Sarafinę. – Ani ja, ani moja asystentka nie mamy pewności, czy obraliśmy najrozsądniejszy kurs, ale jak sami zapewne wiecie, niekiedy człowiek nie ma czasu na głębsze zastanowienie, w pośpiechu zaś nie zauważa mniej oczywistych rozwiązań. Te słowa zasmuciły Starka. Spuścił wzrok na dłuższą chwilę, znów doznał owego dziwnego wrażenia, jakby spadał ze stromego klifu. Towarzyszyło mu zawsze, gdy zamiast podejmować przemyślane decyzje, dawał się nieść fali wydarzeń. Lubię podejmować decyzje. Jeden Bóg wie, że nie zawsze bywają słuszne, ale przynajmniej są moje. Przeniósł wzrok na dwójkę cywilów, potem na Vic. Wszyscy zdawali się myśleć podobnie, jakby sądzili, że będą musieli przetrwać nadchodzące wydarzenia, a nie kształtować je. I nie byli tym uradowani, tak samo jak Stark. Musi być jakiś inny sposób. Obiecywałem sobie, że nie ugrzęznę nigdy więcej w bagnie złych

decyzji. Będę planował z wyprzedzeniem. Ale u licha, nie jestem w stanie przewidzieć wszystkiego. Po wyjściu z biura przepuścił przodem Reynolds. – Wracaj do centrum dowodzenia, jeśli chcesz. – A jeśli nie chcę? – Spojrzała na niego, unosząc znacząco brew. – Gdzie się wybierasz? – Do medycznego. Powinienem odwiedzić żołnierzy, którzy odnieśli rany podczas wypadu. – Tylko ich? Nikogo innego? Stark przymknął powieki. – Przecież cholernie dobrze wiesz, że jest ktoś jeszcze. Chwyciła go za ramię. – Nie próbuję ci dogryzać, Ethan. Musisz jednak przestać zaprzeczać. Cieszę się, że zajrzysz do Murphy’ego, ale oboje czytaliśmy te same raporty. Nie obudził się jeszcze, a po obudzeniu długo nie będzie kojarzyć. Zrobimy dla niego co w naszej mocy, ale nie rozklejaj się z tego powodu. – To jeden z moich chłopców, Vic. – Stark przybył na Księżyc jako dowódca zwykłej drużyny, dwunastu żołnierzy, za których osobiście odpowiadał. Kilku z nich zginęło na samym początku

kampanii. Kolejni polegli całkiem niedawno. Murphy służył w jego oddziale od bardzo dawna. Nie był najlepszym żołnierzem. Już prędzej cwaniaczkiem obijającym się, kiedy tylko mógł. Ethan musiał porzucić drużynę, gdy pozostali podoficerowie wybrali go na komendanta zbuntowanych jednostek, sercem jednak wciąż pozostawał wśród swoich jakże nielicznych już żołnierzy. – Może gdybym podjął inna decyzję... – Daj spokój. Utrzymałeś tego chłopaka przy życiu podczas kilkunastu operacji. Jeśli przeżyje i tę, to tylko dzięki twojemu ogromnemu zaangażowaniu. Zachowaj więc poczucie winy dla kogoś, komu naprawdę nie będziesz w stanie pomóc. Stark spojrzał jej w oczy. – Dzięki za słowa pociechy.

– Nie potrzebujesz poklepywania po plecach, tylko kogoś, kto nie zawaha się powiedzieć, że robisz z siebie idiotę. – Vic wyszczerzyła zęby. – A to moja robota. Stark zdołał przywołać na usta blady uśmiech. – Dobrze sobie z tym radzicie, żołnierzu. Dzięki. – I jeszcze mi za to dziękuje. Uściskaj Murpha ode mnie. – Tak zrobię. W medycznym człowiek zawsze miał wrażenie, że jest ciszej i spokojniej niż gdzie indziej, nawet po atakach, gdy lekarze i pielęgniarki opatrywali w pośpiechu rannych, a stojąca pod ścianami aparatura brzęczała i pikała, wtórując panującej wokół wrzawie. Stark wziął się w garść, potem ruszył korytarzem, mijając recepcję cichszymi niż zazwyczaj miękkimi skokami. Ranni z czwartego batalionu leżeli wciąż tam, gdzie mówił Milheim. Nawet zaawansowana medycyna dwudziestego pierwszego wieku nie mogła naprawić w ciągu jednego dnia uszkodzonych organów wewnętrznych, mięśni i kości. Czyniła jednak na tym polu ogromne postępy. Jedyną granicą była w tym wypadku wydolność organizmu, który musiał radzić sobie jednocześnie z przyspieszoną regeneracją i osłabieniem spowodowanym urazami. Ranni podnosili się, widząc Starka, paru próbowało nawet wiwatować. A czemu nie? Dzisiaj, jeśli trafisz do szpitala, na pewno wyjdziesz z niego żywy. Poskładają cię, choćbyś nie wiem jak oberwał. Dlaczego ci ludzie mieliby się z tego nie cieszyć? Ściskał im więc dłonie, ostrożnie klepał ich po plecach, pytał o rodziny i chwalił za postawę na polu walki. Robił to, czego spodziewali się po nim żołnierze, którzy wciąż jeszcze nie otrząsnęli się z szoku po tak bliskim kontakcie ze śmiercią. Gdy dotarł do ostatniego z odwiedzanych, przysiadł w milczeniu przy jego łóżku i nie ruszył się przez dłuższą chwilę. Żołnierz był nieprzytomny, podpięty do aparatury, która utrzymywała go przy życiu. Inne urządzenia i sam organizm pracowały wspólnie nad usunięciem skutków ran, które jeszcze kilka dekad wcześniej byłyby śmiertelne. Spod opatrunków wystawało tylko kilka skrawków bladej skóry, sporą część ciała zasłaniała aparatura, łóżko od reszty sali oddzielały natomiast proste zasłony zapewniające rannemu minimum prywatności. Stark zerknął na wiszącą obok łóżka tabliczkę zapełnioną niezrozumiałą dla niego medyczną terminologią. Wrócił do obserwowania przesuwających się linii obrazujących częstotliwość pulsu i oddechu pacjenta. Co mógłbym powiedzieć, gdyby obudził się teraz? Ile prawdy wystarczyłoby, żeby nieprzesadzić? Wyszeptał w końcu: „Powodzenia, żołnierzu”, po czym ruszył w kierunku innego oddziału medycznego, gdzie czekali kolejni ranni. Szeregowy Murphy miał dla siebie niewielką izolatkę oddzieloną od reszty pomieszczenia przenośnymi panelowymi ściankami. Otaczające go urządzenia mruczały i błyskały spokojnym rytmem. On sam leżał płasko na plecach, oczy miał przymknięte i wyglądał, jakby był zupełnie zdrowy. Tylko ktoś, kto go dobrze znał, jak na przykład Stark, mógł zauważyć nietypową chudość policzków, widomy znak, że chory wiele ostatnio wycierpiał. W nogach łóżka Ethan dostrzegł znajomą postać trzymającą spory wyświetlacz. Odchrząknął cicho, by zwrócić na siebie uwagę. – Witam, pani doktor. Medyczka o podkrążonych oczach odwróciła się i uśmiechnęła przyjaźnie. – Witam ponownie, sierżancie. Nie da się pan zbyć, jak widzę. – Przepraszam. Sama pani wie, jak to jest. Przytaknęła. – Odwiedza pan rannych. Rozumiem. Gdy zaglądali do nas generałowie, zawsze towarzyszyli im kamerzyści uwieczniający to wydarzenie. Panu, jak widzę, nie zależy na

rozgłosie. – Zapewniam panią, że nie. Skończyłem właśnie odwiedzać nowych i pomyślałem, że zajrzę też tutaj, sprawdzę, co słychać u Murpha. – Pozwolił, by dostrzegła jego udrękę, ale tylko przez moment. – Coś z nim nie tak? – Ależ skąd. – Lekarka potarła policzki dłońmi, mierząc Ethana obojętnym spojrzeniem. – Nazywamy taki stan niby-życiem. To bardzo odpowiednie określenie. Tak naprawdę powinniśmy używać znacznie dokładniejszego i o wiele dłuższego terminu medycznego, który oznacza, że wszystko zostało już naprawione, ale ciało nadal nie chce w to uwierzyć. To trochę tak, jakby siedział w nim ktoś inny, kto uznał, że pacjent wystarczająco się już nacierpiał, i po prostu go wyłączył. – Nie rozumiem. Jest zdrowy? – W pewnym sensie. Jak już wspomniałam, wszystkie jego organy funkcjonują prawidłowo, ale jeśli odłączymy go od aparatury, natychmiast dostanie zapaści i umrze. Nie dlatego, że coś jest z nim nie tak. Mózg po prostu nie przyjmuje do wiadomości, iż rany zostały wyleczone. – Czy on... Mówi pani tak, jakby znała podobne przypadki. Są jakieś szanse na poprawę? Lekarka uśmiechnęła się smutno. Gdy znów się odezwała, Ethan zaczął się zastanawiać, czy ta kobieta kiedykolwiek wygląda na wypoczętą i wyspaną. – Jakieś tam szanse są, ale niewielkie. Może otworzyć oczy za kilka dni albo za parę lat. Równie dobrze może nie obudzić się nigdy. W pewnym momencie prosimy rodzinę, by zadecydowała o odłączeniu od aparatury. Czy ten chłopak ma tutaj jakichś krewnych? Stark pokręcił głową. – Nie. Chyba ma tylko mnie. – Mogło być gorzej... – zamilkła, spoglądając na Ethana spod na wpół przymkniętych powiek. – Zdaje pan sobie sprawę, że jeśli nawet się wybudzi, może być zupełnie innym człowiekiem? Znalazł się tak blisko stanu śmierci, jak to tylko możliwe. Nie wszyscy wytrzymują taki stres. – Domyślam się. – Stark podszedł ostrożnie do Murpha, jakby bał się, że go obudzi. – Mogę mu coś powiedzieć? – Pan tu rządzi. Może pan robić, co pan zechce. To na pewno nie zaszkodzi. – Usłyszy mnie? – Tego nie wiem. Ale załóżmy, że tak będzie. Widziałam taki przypadek, gdy pacjentka w komie uśmiechnęła się po tym, jak odwiedził ją narzeczony. Niby była martwa dla świata, ale się uśmiechała. – Lekarka wskazała nieruchomego pacjenta. – Ma jakąś dziewczynę? – Miał. Zginęła podczas tego samego ataku, po którym trafił do was. – To straszne. Była z tej samej jednostki? – Nie. Nie służyła w woju. Typowa cywilbanda. Kolonistka. – Cywil? – Lekarka zrobiła wielkie oczy, potem spojrzała raz jeszcze na Murphy’ego. – To coś nowego. Ten chłopak wygląda jak typowy żołnierz. Zwykłe dziewczyny od takich stronią. – Tutejsze wydają się inne. Dbają o nas. Nie jesteśmy dla nich postaciami z reality-show. – Tak. Widziałam kiedyś coś takiego. Cywilni lekarze pomagali nam przy opatrywaniu rannych. Ale... – zawiesiła nagle głos. – Straszna strata. Naprawdę. – Cofnęła się. – Zostawię was samych na kilka minut. – Dzięki. – Stark zawahał się, potem spojrzał jej w twarz. – Ta dziewczyna, o której pani wspomniała... ta, która uśmiechała się po wizycie narzeczonego... Czy ona wybudziła się ze śpiączki? – Nie. Ale wiedziała, że o niej nie zapomniano. Stark podszedł nieśmiało do szpitalnego łóżka, usiadł obok, przyglądał się dłuższą chwilę

twarzy Murphy’ego – ten spokój i te przymknięte oczy, jak u żołnierzy, którzy zapadali w kamienny sen po zbyt wielkim wysiłku. – Cześć, Murph. – Sięgnął do kieszeni po figurkę o idiotycznym uśmiechu. – Nie wiem, czy widziałeś kiedyś coś takiego. Należała do Robin. Nazywają je paca. To taka durna maskotka, za którą kobiety z cywilbandy szalały wiele lat temu. Robin dostała ją od matki. Moja mama też taką miała. Jaki ten świat mały, nie? Wracając do tematu, ta figurka wiele dla niej znaczyła, więc pomyślałem, że chciałbyś ją mieć. – Ustawił pacę na pobliskim stoliku, tak by szczerzyła się w kierunku Murpha, potem oblizał wargi, zbierając myśli przed wypowiedzeniem kolejnych zdań. – Słuchaj, wiem, że to ja zawsze mówiłem ci, co i jak robić, aby było dobrze. Teraz nie mogę już pomóc. Nie mam prawa. Ty musisz za siebie decydować, jeśli tylko możesz. Jesteś dobrym chłopakiem, żyłeś jak trzeba, trzymałeś się przyjaciół. Jeśli uznasz, że odsłużyłeś pełną zmianę i czas ruszyć dalej, nie będę cię zatrzymywał, to twoje święte prawo. Wiem, że czeka tam na ciebie wielu kumpli. A przynajmniej taką mam nadzieję. Jeśli jednak uznasz, że możesz tu jeszcze trochę posiedzieć i jeśli zechcesz do nas wrócić, będę czekał. I pomogę ci, na ile będę mógł. Chciałbym tylko wiedzieć, czego najbardziej będziesz potrzebował. – Twarz Murphy’ego pozostała jak maska. – Pewnie tego samego co inni. Robimy to, co uważamy za najlepsze, i mamy nadzieję, że słuszność jest po naszej stronie. – Musnął opuszkami palców rękę rannego, jakby obawiał się, że mocniejszy dotyk może ją uszkodzić albo złamać. – Odpoczywaj, żołnierzu. Wstał cichutko, jakby Murph dopiero co zasnął, i ruszył w kierunku stojącej w stosownej odległości lekarki. – Udało się? – zapytała, zniżając głos. – Niespecjalnie. Nie spodziewała się pani chyba wielkich postępów? – To prawda, ale cuda czasami się zdarzają. Gdybym w to nie wierzyła, już dawno rzuciłabym tę robotę. A jednak nie odpuszczam nawet wtedy, gdy zdrowy rozsądek podpowiada, że nie ma już nadziei. Stark uśmiechnął się pod nosem z lekką goryczą. – Tacy już jesteśmy, nieprawdaż? Bez przerwy próbujemy. Może to po prostu upór. Pani doktor? – Tak? – Sądzi pani, że jest coś jeszcze? Wie pani, niebo czy jak je tam zwać? Lepsze miejsce? – Chciałabym w to wierzyć. Problem jednak w tym, że ci, którzy wiedzą to na sto procent, nie chcą z nami gadać. – Tak. – Stark zamyślił się, nie odrywając wzroku od Murphy’ego. – Czasami zastanawiam się nad pewnym problemem: dlaczego walczymy z takim zacięciem o pozostanie przy życiu, skoro wierzymy, że istnieje lepszy świat, na którym czekają na nas utraceni bliscy? Dlaczego się nie poddajemy? Dlaczego leczymy chorych i rannych, zamiast pozwolić im odejść? – Może dlatego, że nie mamy pewności, bo nie możemy jej mieć? Może chodzi o to, że ludzie nienawidzą zmian, nawet tych na lepsze? A może po prostu nie chcemy zostawić tych osób i miejsc, które tak dobrze znamy? Bardzo prawdopodobne jest też to, że Stwórca chciał, abyśmy jak najdłużej trzymali się życia. – To by nawet pasowało. Pytanie tylko, dlaczego miałby chcieć trzymać nas tutaj, gdzie tak łatwo popełnić błąd, dokonać złego wyboru albo skrzywdzić innego człowieka. Nie sądzi pani, że to dość okrutne? Dlaczego więc to robi? Dlaczego każe nam tu być tak długo, jak się da? – Może chce nas tym sposobem czegoś nauczyć? Stark milczał przez chwilę, a potem skinął głową. – Tak. To brzmi sensownie. Widzę, że przemyślała to pani sobie dokładnie. – Gdy widzi się śmierć tylu ludzi, takie odpowiedzi nasuwają się same.

– Proszę dać mi znać, gdyby coś się zmieniło. – Jasne. Będę miała na niego oko. Stark oddalił się wolnym krokiem, zerknął też przez ramię, zanim zniknął za zasłoną. Lekarka stała przy łóżku Murphy’ego, trzymając dłoń na poręczy. Plecy miała zgarbione, jakby spoczywał na nich ogromny ciężar, głowę też opuściła. Ethan domyślił się, że jej oczy muszą wyglądać w tej chwili na jeszcze bardziej zmęczone niż zazwyczaj. Wokół spadały pociski artyleryjskie, ogień z broni ręcznej zasypywał pozbawionych osłony amerykańskich żołnierzy. Szeregowiec Ethan Stark przywarł do ziemi, jakby chciał się w nią wtopić. Drżał spazmatycznie za każdym razem, gdy wzgórzem wstrząsała eksplozja. Przed oczami miał źdźbła połamanej trawy, na niektórych widać było spływającą krew. Żołnierz leżący na prawo od niego odwrócił głowę, spojrzał mu prosto w oczy. Kapral Stein, jego mentorka, niemal starsza siostra. Teraz jednak patrzyła gniewnie. – Tym razem naprawdę wszystko spieprzyłeś, Stark. – Co ty mówisz, Kate? Co spieprzyłem? – Ty nas tutaj sprowadziłeś. Przez ciebie wpadliśmy w pułapkę. Stark, oszołomiony ostrzałem i trwającą walką, chciał wrzasnąć wściekle na tak niedorzeczne oskarżenie. – Przecież nie ja tu dowodzę, u licha! To nie moja wina! Coś było nie tak. Ethan spojrzał przed siebie. Linia drzew, zza której wróg prowadził ostrzał, zniknęła, ustępując miejsca gołym graniom. Trawa wokół także ustąpiła miejsca ostrym jak brzytwy kamieniom, po których ściekała ta sama krew. – Kate? Co u licha... – spojrzał na nią, nie mogąc dokończyć pytania. – Zaufaliśmy ci, Stark. A ty nas sprowadziłeś w miejsce, z którego nie możemy uciec. – Stein, mówiąc to, wskazała na swoje nogi. Ethan przeniósł wzrok i poczuł mdłości, gdy zobaczył, że wybuch pozbawił ją niemal całych kończyn. Odwrócił się szybko, ale po lewej miał kolejnego żołnierza. Ten leżał twarzą do ziemi tuż obok, nie ruszał się. Ręka Starka wysunęła się wolno, jakby nie on nią kierował, i potrzasnęła ramieniem tamtego. Bezwładne ciało zakołysało się, głowa wolno obróciła się na bok. Szeregowiec Murphy. Wciąż żywy. Ethan czuł słaby oddech na skórze dłoni. Twarz tamtego pozostawała jednak dziwnie nieruchoma, wzrok miał pusty. – Ty nie zginąłeś! – wrzasnął Stark. – Ty nie... Obudził się, słysząc łomot pulsu w uszach i czując dreszcze na wspomnienie bitwy. Wzgórze Pattersona. Przeżywam tamte wydarzenia każdej nocy od zakończenia walki. To był straszny koszmar i bez tych dodatków. Usiadł, potarł dłonią twarz, uspokoił oddech. Major Patterson poprowadził dwie kompanie dużo dalej od pozostałych dowódców i zrozumiał za późno, że wróg dysponuje znacznie większymi siłami i ma lepszy sprzęt, niż przypuszczano. Zamiast wycofać ludzi, kazał im zająć pozycje na odsłoniętym wzgórzu, gdzie zostali otoczeni i systematycznie wybici. Stark był jednym z trzech szczęśliwców, którzy przetrwali, udało mu się przedrzeć nocą przez linie wroga. Zostawił na tamtym wzgórzu wielu poległych przyjaciół, wliczając w to Kate Stein. A teraz zaczyna mi się śnić, że to wszystko moja wina. Że to ja jestem odpowiedzialny za cały bajzel. Tam i tutaj. Za poległych na wzgórzu i na Księżycu. Ludzie liczą na mnie. Co ja jednak mogę? Wrócił na moment myślami do Kate Stein, do lekcji przetrwania, jakich udzieliła rekrutowi nazwiskiem Ethan Stark, i zastanowił się, co mogłaby mu doradzić teraz. To naprowadziło go jednak na wspomnienie jej brata, Granta, żołnierza, który udawał, że jest pod wielkim wrażeniem Ethana, a potem zdradził go i pozostałych buntowników w akcie bezsensownej zemsty.

Żołnierza, który został skazany przez sąd polowy, a potem, kiedy Stark zatwierdził wyrok, rozstrzelany. Zrozumiem, Kate, jeśli mnie za to znienawidziłaś, ale naprawdę nie miałem innego wyboru. Może gdybyś była w domu, gdy ten dureń Grant dorastał, nauczyłabyś go czegoś dobrego, podobnie jak Mnie wcześniej. Stark wstał, próbując odgonić od siebie wszystkie wspomnienia bitwy i Steinów. Wiedział, że tej nocy już nie zaśnie, a nie chciał siedzieć samotnie i gapić się w mrok. Po dłuższej chwili otworzył drzwi i ruszył w kierunku najbliższego pomieszczenia rekreacyjnego. O tak późnej porze niewielka salka świeciła pustkami, mógł więc zająć każde z prostych metalowych krzeseł. Nowo przybyli potrzebowali sporo czasu, by przyzwyczaić się do ich nietypowego wyglądu. Oszczędna armia kazała je wykonać z takiej ilości metalu, by mogły utrzymać wagę przeciętnego człowieka przy zmniejszonej grawitacji. Stark przygotował sobie kubek kawy, a potem usiadł przy jednym z miniaturowych stolików. Na ekranie przed nim wygaszacz malował świetliste barwne plamy przypominające obrazy, jakie człowiek widzi, gdy przymknie powieki po spojrzeniu prosto w słońce. Ethan wpatrywał się posępnie w zmieniające się wciąż połyskujące kształty. Uwięzieni. Tak, jesteśmy tu uwięzieni. Ci frajerzy nie są w stanie nas wykurzyć, ale i my nie mamy dokąd uciec. Prędzej czy później przegramy, jeśli będą wysyłać natarcie za natarciem. Nigdy nie byłem zbyt dobry z matmy, ale wiem, na czym polega sumowanie efektów bitew. Nieważne, ile ich wygrasz, wystarczy jedna przegrana, by wyzerować wynik. Nikt nie liczy więc zwycięstw. Podobnie jak zabitych wrogów. Zabijesz stu, świetny wynik. Co z tego jednak, gdy sto pierwszy zabije ciebie? Myśli Starka krążyły wokół ostatniej kwestii. To mu o czymś przypomniało. O facetach, którzy zostali i zginęli. Ale kto to był? I gdzie poległ? Zobaczył znajomą twarz. Rash Paratnam? On wciąż żyje, dzięki Bogu. Ale to właśnie on mi o nich kiedyś opowiadał. Jak oni się nazywali? Coś jak sportowcy... Nie, Spartanie. Tak. Walczyli kiedyś do ostatniego. Dlaczego to zrobili, u licha? Odpowiedź na to pytanie mogła nie mieć najmniejszego znaczenia, ale znalezienie jej pozwoliłoby mu odetchnąć od koszmarów i pozostałych kwestii, których wolał nie poruszać. Pochylił się, by włączyć wyświetlacz i odszukać dane na temat bitwy, o której wspomniał mu przyjaciel. To pewnie ta. Termopile. Przeczytał skrócony opis i zainteresował się nim na tyle, że zaczął grzebać głębiej, sprawdzając, jakie długoterminowe skutki przyniosło to poświęcenie. Nawet nie zauważył, kiedy minęła godzina. Miał prywatny numer Campbella, skorzystał więc z niego teraz, nie zwracając uwagi na porę. Zarządca odebrał po wielu sygnałach, wyglądał na mocno zaspanego. – Sierżant Stark? Ogłoszono kolejny alarm? – Nie, to nie alarm. Chciałbym omówić z panem pewną sprawę. Campbell zerknął w dolny róg wyświetlacza, gdzie znajdował się zegar. – Pan nie sypia jak normalni ludzie, sierżancie? – Jak widać nie, sir. To chyba efekt zbyt wielu nocy spędzonych na służbie. Czy słyszał pan kiedyś o ludziach zwanych Spartanami? – O Spartanach? Oczywiście. Pyta pan o wojowników ze starożytnej Grecji? – Zgadza się. Chodzi mi o Termopile. Było ich tam tylko trzystu, ale kazano im powstrzymać armię najeźdźcy. Campbell potrząsnął głową, jakby próbował się rozbudzić i poukładać myśli. – To musieli być Persowie, jeśli dobrze pamiętam. – Tak. Wracając do tematu, ci Spartanie musieli się bronić przez dłuższy czas. Taki otrzymali rozkaz. Utrzymać zajmowane pozycje. Persowie posłali na nich ogromną armię. Udało im się

jakiś czas później otoczyć Spartan i wybić ich wszystkich. – Stark przesuwał palec, jakby wodził nim po wcześniej wyświetlanym tekście. – Mogli się wycofać, ale nie zrobili tego. Kazano im bronić zajmowanych pozycji, więc zostali tam i polegli. – To było niewątpliwie bardzo szlachetne poświęcenie z ich strony, sierżancie Stark, ale co to ma... Ethan podniósł wzrok ku sufitowi, próbując znaleźć odpowiednie słowa. – Tu chodzi o coś jeszcze. Greckie plemiona walczyły także pomiędzy sobą. Plemiona czy państwa-miasta, jak zwał, tak zwał. Nawet w obliczu inwazji Persów Grecy nie umieli się dogadać. Ci Spartanie doprowadzili do kompletnej zmiany sytuacji. Nie tylko kupili reszcie trochę czasu. Ich czyn stał się wielkim symbolem dla wszystkich Greków. Rozumie pan, oni nie zginęli tam dla siebie. Zdawali sobie sprawę z tego, że będą martwi, nawet jeśli ktoś pokona potem Persów. Mogli przecież wycofać się do swojego miasta i bronić tylko własnego terytorium. Polegli jednak w obronie wszystkich pozostałych. I stali się symbolem, który zjednoczył Greków. Campbell kiwał głową, nadal nic nie rozumiejąc. – Tak, to niewątpliwie miało ogromne znaczenie, ale nadal nie rozumiem, dlaczego ta właśnie bitwa tak pana zafascynowała. – Może dlatego, że płynie z niej jeden ważny wniosek. – Ethan pochylił się w kierunku ekranu, by dodać wagi kolejnym słowom. – Czas zrobić coś dobrego. Chciałbym prosić pana o przysługę. – Jaką? – Chodzi o głosowanie nad deklaracją niepodległości. Chcę, by je pan odwołał. – Słucham? – Campbell potrząsnął raz jeszcze głową, jakby chciał sprawdzić, czy dobrze usłyszał. – Mam odwołać referendum? Dlaczego? Stark się zawahał. Raz jeszcze musiał poszukać odpowiednich słów. – Ponieważ możemy odłączyć się od USA, kiedy tylko zechcemy. Chodzi mi o to, że kolonia ma się całkiem nieźle, gdy nie musi już opłacać krwiopijców z korporacji i płacić dodatkowych podatków. Przedtem było źle dlatego, że wam, cywilbandzie, nie pozwolono wybrać reprezentantów, którzy mogliby zmienić to bezsensowne prawo. Macie tutaj od cholery zasobów i wiele wyspecjalizowanych przetwórni, jeśli się nie mylę? A moje oddziały mogą was bronić przez jakiś czas, kto wie, może nawet przez całą wieczność. Co jednak tym uzyskamy? Odetniemy się od kraju, zostawiając całą resztę cywilbandy na łasce skorumpowanych polityków. – Twierdzi pan, że powinniśmy pozostać obywatelami kraju, który robi, co w jego mocy, by nas upokorzyć, okraść i zniewolić? Dlaczego? – zapytał raz jeszcze Campbell, ale tym razem z większym naciskiem. – Jeśli coś się zepsuje, można zrobić tylko dwie rzeczy, sir. Wyrzucić zepsuty przedmiot albo go naprawić. Tak, wiem, ludzie przyzwyczaili się do wyrzucania wszystkiego, bo to łatwiejsze. Ale nie musi tak być... – Ethan przerwał, przypominając sobie o innej sprawie. – Mam tam, na dole, rodziców. Cywilów, jak pan. I wciąż jeszcze pamiętam czasy, gdy byłem przemądrzałym gówniarzem, który wiecznie przynosił im wstyd. Ale wie pan, oni byli... co ja mówię... są porządnymi ludźmi, którzy pragną tylko jednego: być w porządku wobec innych. Większość cywilbandy taka jest. Podobnie jak większość woja. Wszyscy uważają jednak, że nie da się nic zrobić. Może gdy damy im za przykład ludzi, którzy nie ustają w wysiłkach, by coś zmienić na lepsze, sami także ruszą tyłki i zrobią co trzeba albo przynajmniej spróbują. Wie pan, co stanie się z systemem, jeśli będzie ich wystarczająco dużo? – Mówi pan, że powinniśmy trzymać się Stanów, aby być przykładem dla pozostałych, że da

się naprawić system, w którym wszyscy żyjemy, i natchnąć ludzi do poparcia zmian? To bardzo szczytny cel, sierżancie, obawiam się jednak, że nie będę mógł panu pomóc. Muszę myśleć o ludziach mieszkających w kolonii. A żąda pan od nich zbyt wiele. – Sir, z całym szacunkiem, ale to moi ludzie giną codziennie w obronie waszej kolonii. Nie proszę was o narażanie życia. Chcę tylko, byście stanęli za nami i powiedzieli: „Nie uciekamy, choć możemy to zrobić”. Gdy Stark kończył mówić, twarz Campbella zmieniła się w maskę pokerzysty, sierżant nie mógł więc odgadnąć, co myśli jego rozmówca. – Doceniam wasze poświęcenie, sierżancie. Jak my wszyscy w kolonii. Musi pan jednak zrozumieć, że ogłoszenie deklaracji niepodległości przysłuży się także pańskim żołnierzom. Jako niezależne państwo możemy podpisać traktaty pokojowe z częścią wrogów albo nawet ze wszystkimi. Dzięki temu przestaniemy, pańscy żołnierze i moi podwładni, żyć w nieustającym napięciu i stanie oblężenia. – Tyle sam już wymyśliłem, panie Campbell. Jednakże dzisiaj rano usłyszałem coś, co mnie poważnie zaniepokoiło. Jeden z moich najlepszych doradców przypomniał nam o tym, że człowiek imieniem Hannibal został pokonany, ponieważ nie mógł zwyciężyć Rzymian, którzy odmawiali stanięcia do otwartej bitwy. Mając ich legiony za plecami, nie był w stanie zdobyć Rzymu. To mnie mocno zasmuciło, ponieważ zdałem sobie sprawę, że nie dysponujemy taką armią na tyłach wroga próbującego zniszczyć kolonię. Campbell pokiwał głową. – Nie uda nam się zawrzeć separatystycznego sojuszu z innymi mocarstwami. Nie będą chciały podpaść Stanom Zjednoczonym... – Nie, sir. Ja nie mówiłem o armiach innych krajów. Chodziło mi o mieszkańców naszego kraju, o cywilbandę, która powinna popierać ataki na nas. Czy to nie jest armia? Co się wydarzy, jeśli oni wszyscy odmówią wsparcia tym, którzy chcą nas zniszczyć, tym samym ludziom, którzy wysługują się od wielu lat nami, panem i mną, tutaj i na Ziemi? – Nie wiem. – Campbell zrobił taką minę, że Stark nie miał problemu z wyobrażeniem sobie maszynerii pracującej teraz w jego głowie. – Ale to jest myśl, sierżancie. Bardzo interesująca myśl. Ma pan rację, zainspirowanie ludności cywilnej do takiego wysiłku będzie wymagało dobrego przykładu. – Zrobi pan to, o co proszę? – Zastanowię się nad pańską propozycją. Niczego jednak nie obiecuję. Mogę opóźnić referendum, nie robiąc z tego wielkiego halo, ale nie jestem w tym momencie gotowy do jego bezwarunkowego odwołania. – O nic więcej nie proszę. – Byłby pan skłonny powtórzyć ludności kolonii to samo, co powiedział pan mnie? – Ja? Nie jestem mówcą, tylko żołnierzem. To pan jest politykiem. – Czasami, gdy w grę wchodzi szczerość i wiarygodność, lepiej nie wpuszczać na trybunę polityków – zauważył zarządca. – Wierzy pan w tę sprawę na tyle, by stanąć przed kamerami i opowiedzieć o niej wszystkim? Stark poczuł, że nadchodzi kolejny atak bólu głowy. A niech to wszyscy diabli. Dlaczego ja zawsze pakuję się w takie bagno? – Dobrze. Zrobię to, jeśli będę musiał. – Dziękuję, sierżancie. – Campbell zerknął ostentacyjnie w kierunku zegara. – Zadzwonię do pana w tej sprawie później, w dzień, kiedy normalni ludzie nie śpią. – Jasne. – Stark uśmiechnął się, przyjmując to napomnienie. – Kiedy będzie panu pasowało. – Dobranoc, sierżancie.

Gdy ekran pociemniał, Ethan odchylił się w fotelu i odetchnął głęboko. I co ja takiego narobiłem? Vic urządzi mi rano prawdziwe piekło. Usłyszał jakiś dźwięk w pobliżu drzwi sali rekreacyjnej. Gdy obrócił głowę, ujrzał w progu Reynolds. Stała tam z rękami złożonymi na piersi i nieprzeniknioną miną. – O, cześć, Vic. – Cześć, mówi. Znowu nie mogłeś zasnąć, Ethan? – O tej porze najlepiej mi się pracuje. – Czasami mógłbyś się zastanowić i przemyśleć sprawę, zanim otworzysz usta. To by ci cholernie ułatwiło życie. – Weszła i usiadła naprzeciw niego. – Zamierzasz poprosić cywilbandę, by nie proklamowała niepodległości. Jak rozumiem, chcesz to także powiedzieć żołnierzom? Nad tym się jeszcze nie zastanawiał, ale odpowiedział bez zbędnego wahania: – Tak. Jak tylko uzgodnię sprawę z Campbellem, czyli najdalej za kilka dni. – Świetnie. – Zdziwiła go tą odpowiedzią i uśmiechem, w którym dało się zauważyć szczery podziw. – Zawsze mnie zaskakiwałeś, Ethan. Szukaliśmy sprawy, za którą możemy walczyć, ale większość z naszych obstawiała, że będzie to niepodległość. – Nie zauważyłem wielkiego entuzjazmu, gdy zaczęto mówić o uniezależnieniu się od Stanów. Poszlibyśmy na takie rozwiązanie, ale niejako z przymusu. – Wiem. Zamiast tego proponujesz nam walkę o ojczyznę. Będziemy się jej trzymać tutaj, na Księżycu, żeby cywilbanda na Ziemi zrobiła co trzeba, gdy zobaczy, że gotów jesteś za to zginąć. Nie jako bohater reality-show, nie dla zysków korporacji na jakimś cuchnącym zadupiu, które jakimś cudem okazało się bogate w surowce, tylko w obronie sprawiedliwości. – Podniosła ręce i zawołała: – Świetna robota, sierżancie. – Daj spokój. Nie o to mi chodziło. Nie zdążyłem przemyśleć tej sprawy z każdego punktu widzenia. – Nigdy tego nie robiłeś, Ethan. Dlatego ludzie w ciebie wierzą. – Przekrzywiła głowę, uważnie go obserwując. – Żeby to zadziałało, będziesz musiał przekonać do swoich pomysłów także cywilbandę. Jesteś w stanie to zrobić? – Nie wiem. – Zerknął w stronę martwego monitora, po którym znów zaczął pełzać obraz wygaszacza ekranu. – Jestem zwykłym żołnierzem, Vic. Dlaczego moja robota jest tak cholernie skomplikowana? – Może dlatego, że zbyt poważnie ją traktujesz. Nie ma łatwych robót, Ethan, jeśli chcesz być w czymś dobry. – Jak brzmiało to idiotyczne motto, które chcieli nam kiedyś wcisnąć? „Nie robisz tego dobrze, jeśli się przy tym nie bawisz”. Pamiętasz? Cóż mogę dodać? Ostatnimi czasy nie bawiłem się zbyt dobrze, co mówi samo za siebie. A tak na marginesie, co robisz tutaj o tak późnej porze? – Od czasu ataku na kwaterę główną budzę się o różnych porach z przekonaniem, że powinnam sprawdzić wszystkie posterunki. – Nie ma w tym niczego złego. – Mało brakowało, by dywersanci używający kodów dostarczonych im przez Granta Steina osiągnęli zakładane cele. Naprawdę mało. Dlatego ani Reynolds, ani Stark nie cieszyli się za bardzo z tego, że przeżyli atak dzięki ogromnemu szczęściu. – Wszystko w porządku? – Vic skinęła głową, a Ethan ziewnął. – W takim razie proponuję, abyśmy wrócili do łóżka. – Ty stary zboku. Stark poczuł, że się czerwieni. – Nie o to mi chodziło.

– Wiem. Życie jest wystarczająco skomplikowane, żeby dokładać sobie jeszcze coś takiego. – Wstała, od razu ruszając do drzwi. – Do zobaczenia rano, żołnierzu. Cokolwiek przyszłość przyniesie, lepiej sobie poradzimy, jeśli będziemy wyspani. – Komendancie Stark? Cywilbanda znów zauważyła duchy. Ethan miał już na sobie pancerz, biegł właśnie w kierunku centrum dowodzenia, dopinając ostatnie klamry i próbując zarazem otrząsnąć się z resztek senności. Ostatnim razem, gdy cywilni technicy skanujący przestrzeń nad kolonią zauważyli te odbicia, nie było innych ostrzeżeń przed atakiem na kwaterę główną. W centrum czekały już na niego sierżant Tran i Reynolds, obie w pełni opancerzone i uzbrojone.

– Dzień dobry. – Niebo na zewnątrz zawsze było czarne jak smoła, ale zegary wskazywały godzinę trzecią. – Ile duszków zauważono? I gdzie? Tran wskazała na wyświetlacz, na którym niezidentyfikowane ikonki opadały łagodnym łukiem w kierunku kolonii. – Trzy albo cztery. Cywilbanda poinformowała nas natychmiast po tym, jak zauważyła odbicia na swoich skanerach. Dzięki synchronizacji sprzętu z ich częstotliwościami sami odebraliśmy kilka sygnałów. – Dlaczego próbują tego raz jeszcze? Cywilny sprzęt wykrył ich przecież poprzednim razem, dzięki czemu zostaliśmy ostrzeżeni. Powinni liczyć się z tym, że teraz będzie tak samo.

Vic potrząsnęła głową. – Nie, Ethan. Nie wiedzą o niczym, ponieważ nie miał im kto powiedzieć. Wedle ich najlepszej wiedzy nie spodziewaliśmy się ataku, dopóki ich ludzie nie wtargnęli do centrum dowodzenia. Dopiero potem zaczęliśmy ręcznie skanować przestrzeń i wykryliśmy ich wahadłowce. – Zatem są pewni, że mogą pojawić się tutaj niezauważeni? Sądząc po trajektoriach tych duszków, tym razem nie zmierzają w kierunku centrum dowodzenia. – To jest pewne, nie wiemy jednak, gdzie lecą. Nasze systemy próbują wciąż ustalić, co może być celem. Niestety, odbicia są zbyt słabe. – W takim razie spróbuj chociaż zgadnąć. Te wahadłowce wylądują lada chwila, a ja wolałbym, aby czekał na nie spory komitet powitalny. Vic spojrzała na Tran, a ta natychmiast skupiła uwagę na jednym z wachtowych. Obserwowany przez nią kapral wpatrzył się z uwagą w ekran, wprowadził kilka komend, czego efektem było podświetlenie kolejnych sektorów obrazu. – Sir, gdybym miał zgadywać, wskazałbym główną siłownię. – Siłownia... – Potężny reaktor fuzyjny umiejscowiony poza terenem kolonii, wkopany w grunt i otoczony szerokim nasypem. – Tak, Vic. Chcą przejąć naszą siłownię. Co się stanie, jeśli do tego dojdzie? Odpowiedział mu inny wachtowy: – Czeka nas powolna śmierć, sir. Chwycą nas i mieszkańców kolonii za gardło. Nie pociągniemy długo na siłowniach awaryjnych i bateriach słonecznych. – Cudnie. A jedyną alternatywą będzie szturm na reaktor fuzyjny. Vic, wyślij tam wszystkie jednostki znajdujące się aktualnie pod bronią. Jakimi systemami zabezpieczeń dysponujemy w tamtym sektorze? Sierżant Tran wskazała na kilka rozproszonych ikonek, gdy zrobiła powiększenie mapy terenu otaczającego siłownię. – Żandarmeria wspierana przez ochroniarzy cywilbandy. Stark przyjrzał się pospiesznie znacznikom. – Drużyna żandarmerii? To wszystko? – Tak. – A oni nadlatują trzema albo czterema wahadłowcami desantowymi? Te maszyny są mniejsze od transportowych, będziemy więc mieli do czynienia mniej więcej z kompanią. – Ostrożnie licząc, komendancie. Jeśli brać pod uwagę atak na kwaterę główną, będziemy mieli do czynienia z elitarnymi jednostkami. – Vic, wszystkie oddziały pod bronią mają znaleźć się na terenie siłowni pięć minut temu. Tran, zaalarmuj wszystkich na perymetrze, że zbliża się desant, więc wróg może przeprowadzić jakieś ataki, by odwrócić naszą uwagę. I połączcie mnie z dowódcą tych żandarmów. – Chwilę później na wyświetlaczu przed Ethanem pojawiło się okienko ukazujące spiętego sierżanta. – Ty dowodzisz ludźmi strzegącymi siłowni? – Tak jest. Poinformowano mnie już, że będziemy mieli towarzystwo. – Tak, na to wygląda. Czym dysponujecie, małpoludy? – Tylko broń lekka. Pistolety i karabiny. – A co mają ochroniarze cywilbandy? – Tylko to, czym nie da się zabić. Wolałbym, aby pozostali w ukryciu, chyba że zajdzie potrzeba użycia ich jako żywych tarcz. Stark potrzebował chwili, by sprawdzić, jak przebiega akcja przerzutu sił na teren siłowni. Transportery wyładowane żołnierzami zbliżały się z trzech stron, z czwartej nadjeżdżały

maszyny Lamonta. – OK. Zostaniecie wzmocnieni siłami trzech kompanii i kilkoma czołgami. Wahadłowce, które namierzyliśmy, będą tam niestety chwilę wcześniej. Musicie utrzymać pozycje do przybycia odsieczy. Sierżant żandarmerii skinął głową. – Mam nadzieję, że po tej akcji nie będę już musiał wysłuchiwać od was komentarzy, że nie jesteśmy prawdziwą formacją bojową. Nie chciałbym krakać, ale wygląda na to, że przeciwnik dysponuje ogromną przewagą, tak liczebną, jak i w uzbrojeniu. – Wiem. Nie ma tam niczego, czego moglibyście użyć jak broni? – Tylko działa cząsteczkowe. – Działa cząsteczkowe? – Stark sprawdził tę nazwę na swoim wyświetlaczu, wciskając kolejne klawisze z narastającym gniewem. – Nie mam danych o tego rodzaju broni. – Może dlatego, że to nie jest broń. Technicznie rzecz biorąc. To takie urządzenia służące do rozdrabniania albo odbijania meteorytów spadających na blok reaktora. Niestety,zaprogramowano je jedynie do likwidacji latających obiektów. Nie wiem nawet, czy uda nam się przestawić je do strzelania w poziomie. – Spróbujcie. – Stark sprawdził pozycje swoich jednostek, porównując je z coraz wyraźniejszym namiarem duszków. – Będziecie musieli utrzymać siłownię przez jakiś kwadrans. – Tylko? – Żandarm uśmiechnął się wymuszenie. – Jeśli nam się to uda, przydzielicie nam na patrole trochę cięższej broni. – Utrzymajcie siłownię, a dam nawet cholerny czołg, jeśli będziecie chcieli. – Spojrzał przez ramię na Vic. – Okay. Powiedz mi, dlaczego tak ważne miejsce jest chronione tylko przez drużynę żandarmerii? – Nie wiem, Ethan. Tak było od początku przejęcia kolonii, to po prostu jedna z miliona spraw, o których nie mieliśmy czasu pogadać. Zgodnie z danymi żandarmi i ochroniarze są tam tylko po to, by do reaktora nie dostał się jakiś szaleniec. Nikt nie pomyślał nawet o zorganizowanym ataku. A niech mnie. Tran, czy te działka cząsteczkowe mogą zestrzelić duszki, zanim wylądują? Wywołana zazgrzytała zębami. – Mogłam o tym wcześniej pomyśleć. Czy któryś z dyżurnych zna odpowiedź na to pytanie? Jeden z kaprali skinął głową. – Ja znam. Jeśli działka zostały zaprogramowane na strzelanie do meteorytów, nie zdołają strącić wahadłowca. Ich systemy celownicze są zbyt proste, ponieważ służą do namierzania nie manewrujących celów. – Chcesz powiedzieć, że kieruje nimi zwykły radar? – Tak. Nie potrzebują niczego bardziej skomplikowanego. Jeśli oświetlą któryś z wahadłowców, ten natychmiast wykryje próbę namierzenia i zmieni kurs, a działko, gubiąc cel, nie wystrzeli. Tran odwróciła się do Vic, rozkładając ręce. – Pomysł świetny, ale nie zadziała. – Dzięki za odpowiedź – mruknęła Reynolds. – Z drugiej strony, może nie powinniśmy ich używać, nawet gdybyśmy mogli. Stark spojrzał na nią ze zdziwieniem. – Dlaczego? – A jeśli na pokładach tych maszyn są tym razem amerykańscy żołnierze? – zapytała. – Chcemy strącać maszyny pełne naszych rodaków? – Lepiej byłoby uniknąć takiej sytuacji. Czy to mogą być Amerykanie? – Stark zmierzył

groźnym spojrzeniem ekran wyświetlacza, jakby myślał, że tym sposobem poprawi jakość wizji. – Krążą słuchy, że ostatnio, w związku z niedoborami kadrowymi, zaczęto wcielać do jednostek liniowych ludzi z rangersów. Czy rząd wysłałby na taki rajd normalnych żołnierzy? – My to zrobiliśmy. – Ale tylko dlatego, że nie trzymamy się regulaminu. Znasz Pentagon. Przepisy mówią, że do misji specjalnych używa się jednostek specjalnych. Im jednak nie została już nawet jedna kompania komandosów. A to znaczy, że wzięli po raz kolejny najemników z innych krajów. – Miejmy nadzieję. – Tak. W tym momencie odezwał się komunikator Ethana. – Stark? Tu Yurivan. – Cześć, Stace. Co się dzieje? – Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć, iż ktoś próbuje aktywować wirusy, które znaleźliśmy w systemie po ostatnim ataku. Radzimy sobie. Stark odetchnął z ulgą. To były naprawdę paskudne wirusy, z tego co pamiętał. Uszkodziłyby większość systemów bojowych, nie licząc innego sprzętu. – Umiałabyś namierzyć tego kogoś? – Próbuję, ale moi chłopcy twierdzą, że ci hakerzy dobrze zacierają ślady. – Jest jakaś szansa na to, że przy czyszczeniu systemów przeoczyliśmy kilka wirusów? Albo że wgrano tam coś nowego? – Nigdy nie możesz wykluczyć takiej możliwości. Jeśli zgasną światła i zaczniesz się dusić, będziesz miał dowody na to, że coś przepuściliśmy. – Dzięki, Stace. – Stark spojrzał na Vic. – Dlaczego kazałem zrobić z niej osobę odpowiedzialną za nasze bezpieczeństwo? – Mnie nie pytaj. To był twój pomysł – przypomniała mu Reynolds. – Moim zdaniem była cholernie dobrym kandydatem na to stanowisko. – Wystarczyłby mi tam ktoś, do kogo nie pasuje określenie „cholernie”. Tran, jak daleko są te wahadłowce? Sierżant sprawdziła odczyty, masując się jednocześnie dłonią po karku. – Są już bardzo nisko, więc za chwilę stracimy namiary, ale mogę powiedzieć już teraz, że do lądowania zostały co najwyżej dwie minuty. – Dwie minuty. – Stark przebiegł wzrokiem po ikonkach, sprawdzając postępy jednostek jadących z odsieczą. – Najbliższa kolumna jest wciąż oddalona od celu o dziesięć minut jazdy. Vic, połącz mnie z tymi żandarmami, spróbuję im pomóc w skoordynowaniu obrony. Oni nie mają czasu na myślenie o takich rzeczach, ja wręcz przeciwnie. Ty nadzoruj naszych i melduj mi o postępach. – Przyjęłam. Na perymetrze nadal panuje pełen spokój. – Świetnie. Muszę... chwileczkę. Tran, mogę wysłać wiadomość na te wahadłowce? – Cóż, przeciwnik z pewnością monitoruje otwarte częstotliwości, ale wirusa im na pewno nie podrzucimy... – Nie o to mi chodziło. Włącz kilka obwodów naraz. – Stark przyglądał się obrazom z siłowni, oceniając systemy bojowe pancerzy żandarmów. Sierżant rozmieścił swoich ludzi wzdłuż niewysokiego nasypu, dzieląc ich na zespoły ogniowe. Żołnierze leżeli tuż za szczytem, wykorzystując grunt jako dodatkową osłonę. Nieźle, pomyślał, sprawdzając nazwisko dowódcy drużyny, zanim znowu się do niego odezwał. – Dobra robota, sierżancie Sullivan. Macie już wszystkich na nasypie?

– Oprócz kilku, którym przydzieliłem coś specjalnego. Będzie potrzebował każdego na tej linii ognia. Na pewno wie o tym, a nie mamy czasu na wyjaśnianie, gdzie i po co wysłał tych ostatnich żołnierzy. Lepiej zaufam jego ocenie. – Przydzielił pan ludziom konkretne cele? – Nie, sir. Sądzę, że sami powinni dokonywać wyboru i strzelać do najpewniejszych celów. – Słusznie. – Jest mocno zdenerwowany, rozmawia ze mną o pierdołach, żeby to ukryć. – Chciałbym przemówić do pańskich ludzi. – Nie ma sprawy. Pan tu rządzi. Ethan przełączył się na wewnętrzny kanał drużyny. – Mówi Stark. Czeka was ciężka bitwa. Napastnik jest doskonale wyszkolony i zdeterminowany, ale wystarczy, że powstrzymacie go przez kilka minut. Atak będzie szybki i mocny, ponieważ wróg wie, że musi zająć siłownię, zanim przybędą nasze odwody. Uważa jednak, że nie został jeszcze dostrzeżony, i nie ma pojęcia o tym, jak blisko są nasze jednostki. Udowodnijcie mu, jak bardzo się myli. – Na HUD-zie Sullivana pojawiły się jakieś zakłócenia. – Sierżancie, to pewnie oni. – Anomalii było coraz więcej, co znaczyło, że wahadłowce zbliżają się do celu, lada moment ich maskowanie przestanie być skuteczne. W momencie gdy napastnicy rozpoczęli podchodzenie do twardego lądowania, na monitorach pojawiły się wyraźne lśniące ikony z sylwetkami wahadłowców. Ethan skrzywił się mimowolnie, współczując tym żołnierzom, ponieważ pamiętał doskonale, co znaczy ulegać tak wielkim przeciążeniom podczas ostatnich minut hamowania. Włazy otworzyły się, nim maszyna musnęła pokłady pyłu. Z ładowni natychmiast wysypali się ludzie w pancerzach i ruszyli skokami w kierunku nasypu. – Mają na sobie nasze pancerze – mruknęła Vic. – Model V, jak ci z kwatery głównej. – Dobra. – Stark nacisnął klawisz, by rozpocząć nadawanie na otwartych częstotliwościach. – Do wszystkich napastników znajdujących się na powierzchni i w wahadłowcach. Jesteśmy gotowi na wasze przyjęcie. Siłownia jest doskonale chroniona. – A przynajmniej będzie, gdy dotrą tutaj odwody. – Mamy przewagę liczebną i ogniową. Poddajcie się natychmiast. Przeciwnik zawahał się, ale tylko na mgnienie oka. Zamiast porzucić broń, atakujący zaczęli strzelać, osłaniając lądowanie pozostałych oddziałów. Żandarmi odpowiedzieli, kładąc kilku napastników pierwszą salwą, ponieważ teren wokół siłowni był płaski i pozbawiony naturalnych osłon. Nie udało im się jednak powstrzymać wroga, który parł nieustannie przed siebie, zmuszając obrońców celnym ogniem do krycia się za wałem. – Sierżancie Sullivan! Niech pan każe swoim ludziom przełączyć się na w pełni automatyczny ogień. Muszą stworzyć zaporę ogniową, która spowolni ruchy przeciwnika. – Tak jest. Kanonada wzmogła się, gdy obrońcy zaczęli opróżniać całe magazynki. Stark obserwował w bezsilnej złości, jak giną kolejni żandarmi. Pięć minut po oddaniu pierwszego strzału połowa drużyny została zabita bądź odniosła rany. Pozostali żandarmi nie byli w stanie wytrzymać takiego naporu. – Gdzie są nasze odwody, Vic? – Jadą najszybciej jak mogą, Ethan. Musimy dać im jeszcze kilka minut. Kolejni żandarmi padli, staczając się po stromym zboczu nasypu. Przekaz z kamery sierżanta Sullivana zamigotał nagle, gdy jego skafander przeszyło kilka pocisków. Stark widział na HUDzie czerwone ikonki świadczące o tym, że zbroja sierżanta usiłuje dokonać samonaprawy. Inne znaczniki sugerowały, że med robi to samo z ciałem tkwiącego w nim człowieka. Sullivan wciąż walczył mimo uszkodzonego ramienia. Przy każdym strzale musiał czuć piekielny ból mimo

aplikowanych mu środków uśmierzających. Ethan przeniósł wzrok na odczyty danych pozostałych żandarmów. Zacisnął zęby, widząc, jak szybko maleje liczba strzelających i kurczą się zapasy amunicji. – Najbliższe odwody są dwie minuty jazdy od przeciwległego krańca siłowni. – To zbyt daleko, Vic. Tylko sześciu żandarmów może jeszcze strzelać, ale kończy im się amunicja. Kamery pokazywały przeciwnika sunącego szybko w kierunku nasypu. Gdy go pokonają, walka z nimi w pobliżu reaktorów będzie piekielnie trudna. To najlepszy moment na cud... Stark drgnął w fotelu, gdy spory kawał księżycowego gruntu podskoczył, jakby uderzyła w niego pięść niewidzialnego giganta. Obszar zniszczeń przesuwał się tam i z powrotem przez linie nacierających, żłobiąc głębokie na metr okopy, a potem sięgnął burty stojącego najbliżej wahadłowca. Maszyna rozpadła się na dwie części. Obie połówki, przyciągane księżycową grawitacją, opadły w zwolnionym tempie na grunt. Przeciwnicy stanęli jak wryci, złamali szyk, wpadali na siebie. – Co to było, u licha? – Chyba jedno z tych dział cząsteczkowych – odparła Vic. – Nie jest zbyt celne, ale potrafi narobić burdelu. Zdaje się, że ktoś steruje nim ręcznie. – Można zrobić coś takiego? – Ja bym nie potrafiła. Miejmy nadzieję, że nie trafili przy okazji żadnego z naszych. To pewnie ci żandarmi, którym Sullivan przydzielił zadanie specjalne. Obraz z kamery pokazywał, że przeciwnik przegrupował siły i poganiany przez oficerów ruszył ponownie w kierunku nasypu, nie zważając na strzelających żandarmów. – Vic. – Zmniejsz powiększenie, Ethan. Kawaleria przybyła. Stark dostosował skalę i uśmiechnął się na widok transportera zatrzymującego się u podstawy nasypu. Moment później pluton żołnierzy opuścił przedział osobowy. – Poinformujmy wroga, że wsparcie dotarło. – Oni już o tym wiedzą, Ethan. Pierwsi przeciwnicy posuwali się tak szybko, że wpadli między ludzi Starka, zanim ich zauważyli. Kilku próbowało walczyć, ale padli natychmiast w takiej nawale ognia, że Ethan przymknął oczy, modląc się, by jego ludzie nie wystrzelali się nawzajem. Chwilę później odwody dotarły na szczyt nasypu osłaniane przez plutony z kolejnych wozów. Atak załamał się, gdy napastnicy trafili na świeże oddziały wojska. Zaczęli się wycofywać, zmierzając ku wahadłowcom, ostrzeliwując się bezładnie i ginąc masowo pod coraz silniejszym ogniem obrońców. – Wysyłam czołgi i jedną kompanię bokiem. Może uda im się przyszpilić te wahadłowce, zanim odlecą. – Świetny pomysł, Vic. A ja sprawdzę, czy uda się zakończyć ten bajzel, zanim nasi tam dotrą. – Stark włączył ponownie komunikator. – Do wszystkich jednostek atakujących siłownię. Zostaliście otoczeni przez przeważające siły. Poddajcie się, by uniknąć dalszego rozlewu krwi. Załogi wahadłowców, wasze maszyny zostały namierzone. Jeśli spróbujecie odlecieć, zostaniecie zestrzeleni. Powtarzam, poddajcie się natychmiast. Tym razem także nie było reakcji na jego wezwania. Większość żołnierzy nieprzyjaciela ostrzeliwała się wciąż, mimo że ginęli coraz szybciej przyszpilani ogniem z nasypu. Kilku wciąż

się cofało, próbując dotrzeć pod osłonę wahadłowców. Dwa czołgi wysunęły się zza obręczy nasypu i natychmiast zamarły, namierzając cele. Oba pojazdy wypaliły jednocześnie, trafiając w burtę stojącego najbliżej wahadłowca. Seria wewnętrznych eksplozji wstrząsnęła maszyną, dziurawiąc w wielu miejscach kadłub. Otwory w poszyciu poszerzały się nieustannie, paliwo z rozszczelnionych zbiorników zaczęło tryskać szerokimi strumieniami. – Vic, przekaż czołgistom, żeby dali spokój pozostałym promom. Chciałbym dostać tamte dwa nietknięte, jeśli to możliwe. – Przyjęłam. Wozy bojowe, przenieść ogień na cele naziemne. Do wahadłowców strzelać tylko w wypadku, gdyby próbowały wystartować. Obok czołgów zahamowały kolejne transportery, z ich przedziałów osobowych wysypali się żołnierze trzeciej kompanii, która natychmiast dołączyła do żołnierzy ostrzeliwujących agresora. Stark klął pod nosem, widząc, jak szybko przybywa ikonek informujących o zgonie wrogów. Chciałem, by zginęli, gdy mieli szanse na wygranie, teraz jednak to zwykła rzeź. Włączył raz jeszcze komunikator. – Do dowódcy oddziału atakującego siłownię. Marnujesz życie swoich żołnierzy. Nie możesz wygrać, nie pozwolimy wam też uciec. Poddajcie się. Tym razem otrzymał odpowiedź. Kanonada przeciwnika ucichła gwałtownie, a chwilę później, na tym samym otwartym kanale, Stark usłyszał czyjś głos: – Mówi dowódca oddziału atakującego siłownię. Nakazałem moim ludziom przerwanie ognia. Oczekuję, że zrobicie to samo. – Nie usłyszałem ani słowa o kapitulacji. – Tak. Poddajemy się, do cholery. – Vic. – Już, Ethan. Do wszystkich jednostek. Przerwać ogień. Kompanie Alfa i Delta, zostać na pozycjach. Kompania Charlie, rozbroić przeciwnika. Wyślijcie po drużynie do dwóch pozostałych wahadłowców, aby przejąć maszyny. Wiseman, będziemy potrzebowali twoich ludzi, by je sprowadzić na lądowisko kolonii. Stark sprawdził odczyty sierżanta Sullivana i jego żandarmów, kręcąc głową na widok wysokości strat. – Sullivan? Możesz odpowiedzieć? – Chyba mogę... – Dowódca drużyny odniósł tak poważne rany i został nafaszerowany taką ilością medykamentów, że był już tylko półprzytomny. – Utrzymaliśmy się, jak widzę. – Owszem. Sanitariusze są już w drodze. – Świetnie. Trochę mnie pokiereszowali. O Jezu. Moi chłopcy. Co z nimi? Stark musiał przełknąć ślinę, zanim odpowiedział: – Stracił pan wielu ludzi, sierżancie Sullivan. – Zakładając, że medycy zdołają utrzymać przy życiu wszystkich rannych, zginęła równo połowa drużyny. A wszyscy pozostali odnieśli rany. – Zrobili, co do nich należało. Jesteście najlepszą bojową jednostką, jaką widziałem w akcji. – Była to lekka przesada, ale naprawdę niewielka. – Dzięki... Szlag. Całe szczęście, że mieliśmy to działko cząsteczkowe. – O, tak. Jakim cudem nie mogę namierzyć ludzi, których pan tam posłał? – Wykombinowaliśmy, że jeśli chcemy użyć tego ustrojstwa, będziemy musieli zrobić to ręcznie. – Głos Sullivana drżał na skutek przebytego szoku. – Musieli włożyć specjalne skafandry chroniące ich przed otaczającym działa polem energetycznym. To naprawdę nieprzenikalne wdzianka. Łączność ze światem zewnętrznym ma się tylko przez wbudowany

wyświetlacz. Widzieli więc, co robią, ale nie mogli się do nas odzywać. – Spisali się na medal, sierżancie. Jak wy wszyscy. – Stark zobaczył sanitariuszy przyklękających obok Sullivana. – Odpocznijcie, żołnierzu. – Tak jest. Ethan przełączył się ponownie na kamerę przedstawiającą całe pole niedawnej potyczki. Szybkie przeliczenie stanu osobowego agresora uświadomiło mu, że wróg poniósł o wiele cięższe straty niż obrońcy, głównie za sprawą działa cząsteczkowego i szybkiego przybycia odsieczy. Stark poczuł nagły chłód w sercu, gdy tknęła go kolejna myśl. – Niech ktoś sprawdzi, czy walczyliśmy z Amerykanami. W wirze walki nikt tego nie sprawdzał. Teraz czekali w nerwach, bojąc się odpowiedzi. – Komendancie Stark? Tutaj dowódca kompanii Charlie. To nie nasi. – Jesteś pewien? – Potwierdzam. Mają zaimplantowane nieśmiertelniki, ale nie tam, gdzie trzeba, a nasz sprzęt ich nie odczytuje. Może uda się ich zidentyfikować, gdy zdejmą pancerze, ale to na pewno nie są Amerykanie. – Świetnie. – Stark opuścił ramiona, z trudem opanowując drżenie rąk. – Dobry Boże. – Co znowu? – Reynolds zmierzyła go wzrokiem. – Vic, w czasie walki nie przyszło mi to do głowy. Mogliśmy być świadkami, jak inni amerykańscy żołnierze giną, walcząc z nami, a ja nawet o tym nie pomyślałem. – Byłeś zbyt zajęty. – Ethan patrzył na nią, gdy kontynuowała. – To oni zaczęli strzelać. Nie mieli problemu z zabijaniem naszych żandarmów. Dlaczego to, kim są, miałoby robić jakąś różnicę? – Pomyśl o tym, co ja robiłem, do cholery. Nie zabija się ludzi w trybie automatycznym. – Zrobiłbyś to, gdyby chcieli ciebie zabić. Mało brakowało, a wydarłby się na nią, rozwścieczony zimnokrwistym podejściem do tematu. Zamiast tego wziął jednak głęboki oddech. W jednym ma rację. Ci ludzie zmusili nas do podjęcia walki. Domyślam się jednak, że ona jest równie wzburzona tym, że mogliśmy walczyć z Amerykanami, czyli z naszymi towarzyszami broni, ale nigdy się do tego nie przyzna. – Masz rację. – Wyglądała na zaskoczoną, gdy to usłyszała, potem się skrzywiła. – Co znowu? – Musiałam przełknąć kilka słów – odparła. – Nie smakowały za dobrze. – Znam to uczucie. Okay, co było, minęło. Patrzmy w przód. Po zamknięciu wszystkich jeńców przeprowadźcie kompleksowy przegląd wszystkich kluczowych instalacji, wojskowych i cywilnych, i upewnijcie się, że są dobrze chronione. – Popieram. Zaraz zlecę to Bev Manley. – Bev? Ona jest administratorką, nie żołnierzem. – Owszem, ale zna problem lepiej od nas i ma, jak to się mówi, świeże spojrzenie. Tylko Bev może znaleźć wszystkie słabe punkty. Stark potarł oczy. – Tak, masz rację. Powinniśmy też powiadomić sierżanta Gordasę, że dzięki uprzejmości rządu otrzymaliśmy dwa najnowocześniejsze wahadłowce wyposażone w kamuflaż bojowy. Może dzięki nim zdołamy przemycić trochę towarów przez blokady. – Wątpię. Rząd wie, jak niszczyć własny sprzęt. – Pewnie tak. W takim razie może przydadzą się w walce z innymi ludźmi, którzy na nas

nastają. – Stark potrząsnął głową, zdając sobie nagle sprawę, jak niewiele spał tej nocy. – Potrzebuję cholernie mocnej kawy. Siedzący opodal wachtowy zerwał się na równe nogi. – Przyniosą ją panu, sir. – Nie, synu, nie zrobisz tego. Jesteś na wachcie, powinieneś więc robić to, za co ci płacimy. – Potoczył wzrokiem po całym centrum dowodzenia. – Wszyscy świetnie się spisaliście. Szybko zareagowaliście na wykrycie obiektów, ogłosiliście alarm, potem też było dobrze. Dziękuję. – Wstał, zerkając na Vic. – Chcesz też kawy? – Proszę. Jeśli nie będzie zaparzonej, przynieś mi kilka ziarenek do przeżucia. – Sam też tak chyba zrobię. – Zatrzymał się przed wyświetlaczem, który pokazywał widok z zewnątrz. Ziemia była taka kolorowa na tle otaczającej ją czerni... – Może ten nieudany atak zmusi władze na dole do zastanowienia i wreszcie podejdą poważnie do negocjacji, zamiast próbować nas zniszczyć za wszelką cenę. Co ty na to? – Byłam świadkiem dziwniejszych wydarzeń. – Vic westchnęła. – Jesteś pewien, że nie chceszsię zdrzemnąć choć godzinkę przed kolejnym dniem służby? – Nie. Mam jeszcze sporo do zrobienia.

CZĘŚĆ DRUGA Tarcia Wiadomość z ostatniej chwili. Organizacja Narodów Zjednoczonych, a jakże, uznała sierżanta Ethana Starka i jego ludzi za osoby wyjęte spod prawa, oczywiście międzynarodowego. –Stacey Yurivan wyszczerzyła zęby do pozostałych członków sztabu, stukając palcem w ekran leżącego przed nią komunikatora. – Od tej pory wszystkie kraje członkowskie mogą użyć przeciw nam siły. Sierżant Gordasa podrapał się po głowie. – Mogli zrobić coś takiego?

– Wystarczy, że Stany Zjednoczone grzecznie poproszą i obiecają wszystkim udziały w łupach – zakpiła Yurivan, zerkając na Starka, który siedział wciśnięty głęboko w fotel, z rękami złożonymi na piersiach i obojętną miną. – Wydaje mi się, że twoja szczytna inicjatywa wywieszenia listy żądań, która miała zainspirować ludzi tam, na dole, i przekonać ich do naszego idealizmu, nie zaimponowała rządzącym. – Zaimponowała w wystarczającym stopniu, by poważyli się na taki krok – skontrowała Vic. – Nakłonienie ONZ do wystąpienia przeciw nam musiało ich sporo kosztować. Yurivan uśmiechnęła się nieco szerzej. – Stabilne rządy nie przejmują się specjalnie rewolucjonistami, Reynolds. Zwłaszcza takimi, którzy buntują się ze szlachetnych pobudek. Oni spędzają sen z powiek tylko przegranym politykom. – Racja. I o to chodzi. Wszystko dobre, co osłabia system i może zwiększyć poparcie zwykłych ludzi. – Problem ze zwykłymi ludźmi jest taki, że zazwyczaj nie mają wystarczającej siły przebicia. A skoro o tym mowa, przypominam państwu, że właśnie znaleźliśmy się w stanie wojny ze wszystkimi krajami na Ziemi. To chyba rekord świata. Bev Manley przytaknęła. – Czuję z tego powodu dumę. A skoro prowadzi nas sam Ethan Stark, może to być dopiero początek. Wkrótce trafimy na obce rasy i także staniemy się ich wrogiem. Stark pokręcił głową z udawanym rozdrażnieniem, gdy jego ludzie wybuchnęli śmiechem. – Mając takich pomocników jak wy, z pewnością nie uniknę żadnej wpadki. Jeśli zakończyliście już solowe popisy kabaretowe, proponowałbym wrócić do tematu odprawy. – Spoglądał przez moment na blat stołu, robiąc coraz bardziej ponurą minę, potem przeniósł wzrok na zebranych. – Dowiedzieliśmy się w końcu, jak Pentagon zamierza nas pokonać. – Wymyślili wreszcie, jak to zrobić przy braku przeszkolonych żołnierzy? – zapytała Bev Manley, unosząc znacząco brew, a potem spojrzała na Reynolds, jakby oczekiwała od niej potwierdzenia. Vic pokręciła jednak głową, dając jej do zrozumienia, że także nie ma o niczym pojęcia, i zaraz ponownie skupiła uwagę na Starku. – Tak, sądzą, że wymyślili dobry sposób. – O co tyle krzyku? – Lamont wzruszył ramionami. – Zdaje się, że wzięli do tego celu najemników. A z nimi poradziliśmy sobie. Kilku nawet schwytaliśmy podczas ataku na siłownię. Bułka z masłem. – Powstrzymanie tamtego ataku nie było wcale takie łatwe. Ale tak, udało nam się pokonać każdego wroga, z którym mieliśmy do czynienia. Zakładam jednak, że nawet do takich głąbów jak szefowie Pentagonu dociera w końcu, iż stosowana przez nich strategia nie działa, zwłaszcza jeśli ponoszą klęskę za klęską. Po tym jak rozgromiliśmy ostatni oddział najemników i zniszczyliśmy stawiany w pobliżu kramik z bronią, wpadli na kolejny pomysł. – Stark pokazał im trzymany w dłoni mini dysk. – Dostałem go niedawno. Nie pytajcie jak i od kogo. – Yurivan natychmiast. – Spokojnie, Stace, wiem, że takie tajne przerzuty to twoja działka. Nie mieszałem się do nich. W każdym razie nie zrobiłem tego celowo. Ktoś postanowił to do mnie przysłać z nieznanych mi na razie powodów. Tyle wiem. Zrozumiano? Zebrani skinęli kolejno głowami, na ich twarzach widać było teraz mieszaninę zaciekawienia i niepokoju. Stark wsunął dysk do swojego komunikatora, a potem ustawił go tak, aby wszyscy mogli zobaczyć przekaz, na którym pojawiła się zamazana postać. Widoczny na ekranie człowiek zaczął mówić tak, jakby siłą wyduszano z niego słowa. Czy

był mężczyzną, czy kobietą, tego nie dało się ustalić, ponieważ systemy zabezpieczeń zmieniały co chwilę modulację, a nawet akcent wypowiadanych słów, chroniąc tożsamość mówcy, ale i narażając odbiorców na ból głowy w przypadku dłuższego kontaktu z nagraniem. – Ethanie Stark, odwaliłeś tam, w górze, kawał solidnej roboty. Rozpieprzyłeś wszystko i wszystkich, których przeciw wam wysłano. Zrobiłeś to tak skutecznie, że trepom skończyły się już pomysły, co z wami począć. Dlatego wpadli na tak durny pomysł, że muszę was ostrzec... – W tym momencie dało się słyszeć głośne westchnienie, po którym mówca dodał: – Wyślą na was blaszaki. Linie produkcyjne już ruszyły. Oficjalnie nazwano te maszyny Jednostkami Automatyczno-Bojowo-Rozpoznawczymi Wszechstronnego Zastosowania, ale my tutaj, pomimo że to ściśle tajny projekt, nazywamy je Jabbersmokami. Wiesz, od skrótu JABRWZ. Myślę, że to bardzo odpowiednia nazwa, bo mogą narobić niezłego bajzlu. – Kolejne westchnięcie. – Wiem, że coś wymyślicie, jak to robiliście do tej pory. Możecie choćby odciąć blaszakom elektroniczne pępowiny, ponieważ jak już chyba wspomniałem, nasze trepy do najbystrzejszych nie należą. Wydaje mi się jednak, i chyba mam rację, że te roboty zostały tak zaprojektowane, by działać także w trybie autonomicznym. Weźcie to pod uwagę. Zwłaszcza że bronicie tak wielu cywili. Ta sprawa cuchnie. Nie chcę mieć z nią nic wspólnego, aczkolwiek wiem, że samo wysłanie tej wiadomości oznacza, iż narażam się na stanięcie przed tym samym plutonem egzekucyjnym, który i was załatwi... – Mówca znów zamilkł na moment, a gdy odezwał się ponownie, wypluwał słowa znacznie szybciej niż poprzednio. – Im krócej gadam, tym mniejsza szansa na wpadkę. Pozatym nie znam więcej szczegółów. Musi wystarczyć wam to, co już wiecie. Rozpieprzcie te maszyny, Stark. Ekran zmatowiał. – Kto to był? – zapytał Gordasa, przerywając w końcu grobową ciszę. – Nie jestem pewien. Chyba ktoś z moich dawnych przyjaciół – odpowiedział Stark, wyciągając dysk z komunikatora. – Sporo ryzykował, przesyłając to nagranie. – Blaszaki – powtórzyła Vic, a słowo zawisło pomiędzy zebranymi na dłuższą chwilę. – Oni naprawdę produkują roboty bojowe do walki z nami? Stark skinął głową. – Słyszałaś przecież. Jabbersmoki. Co to, u licha, znaczy? – Ach, Jabbersmoka strzeż się, strzeż – zacytowała Bev Manley. – Łap pazurzastych, zębnej paszczy. To wiersz z Alicji w krainie czarów. Tyle dobrego, że nie musimy obawiać się piastrzenia Brutwieli – dodała. Stark spojrzał jej prosto w oczy. – Dość mamy starych problemów, żeby robić sobie nowe. Bez względu na to, czym jest ta Brutwiel. – Moim skromnym zdaniem chodzi raczej o liczbę mnogą, te Brutwiele – zasugerowała Manley, ale tylko skrzywił się jeszcze bardziej. Gordasa rozejrzał się po zebranych, jakby nagle doznał olśnienia. – Nie rozumiem. Co on bredził o połączeniach i elektronicznych pępowinach? Vic oderwała dłonie od blatu. – Chodziło mu o zdalne sterowanie, Gordo. Mózgowcy z działu projektowania systemów broni od kilku dekad próbowali budować bezzałogowe roboty, ale nie osiągnęli niczego, ponieważ takie urządzenia zawsze musiały być połączone z operatorem, a to dlatego, że puszczone samopas okazywały się głupsze od buta. – Sztuczna inteligencja nie radziła sobie z autonomicznym sterowaniem? Stark parsknął śmiechem. – U licha, Gordo, SI nie jest w stanie obsłużyć zwykłego magazynu, jeśli nie ma nad sobą

nadzorującego ją człowieka. System nigdy nie będzie mądrzejszy od jego programistów. A walka jest zbyt nieprzewidywalna, wymaga abstrakcyjnego myślenia. Żaden stworzony przez człowieka sztuczny mózg nie podoła takiemu zadaniu. Poza tym jeśli nawet zbudujesz samosterującą broń, musisz mieć z nią połączenie, aby móc monitorować jej ruchy, odbierać raporty i powstrzymywać ją przed zrobieniem czegoś naprawdę głupiego, gdy jej mały móżdżek pomyli linijki kodu. – Właśnie – poparła go Vic. – Dlatego właśnie człowiek musi wydać pozwolenie na otwarcie ognia albo chociaż obserwować poczynania takiego blaszaka, a to oznacza konieczność dwustronnej komunikacji. Problem polega więc na tym, że wróg może zakłócić połączenie i otrzymamy puszczonego samopas mechanicznego zabójcę, który niewiele kojarzy. – Albo – dodała Yurivan – jeśli wróg ma głowę na karku, może zagłuszyć oryginalny sygnał, nadając własny, o wiele silniejszy. Sierżant Gordasa przyjmował te wyjaśnienia, kiwając głową. – Rozumiem. Dzięki czemu pozbawiłby nas kontroli nad robotem i sam wydawał mu rozkazy. Dlaczego więc nie zaprojektowano blaszaka, który mógłby prowadzić określone działania na polu walki bez potrzeby komunikacji? – Może dlatego – odparła Yurivan, szczerząc zęby – że to, co zaprogramujesz, ktoś inny może przeprogramować. Wystarczy, że znajdziesz sposób na przesłanie takiego programu albo wirusa i już przejmujesz kontrolę nad cudowną samodzielną bronią. Bingo! Wróg zdobywa stado robotów bojowych, a ty zyskujesz wielki problem, zwłaszcza jeśli nie masz możliwości skomunikowania się z przejętymi maszynami! – Przecież można rozkazać robotowi, żeby ignorował próby wgrania mu nowego programu. Uśmiech Stacey stał się niemal demoniczny. – Jasne. Można. Stwórz sztuczną inteligencję, która nie pozwoli ci się przeprogramować. A potem wyposaż ją w broń. Czy to naprawdę wygląda na dobry pomysł? Gordasa zbladł. – Dios. Mogłaby pozmieniać wszystko i pousuwać zaimplementowane zakazy. Zabijać każdego, kogo by zechciała. Czy to właśnie zrobił teraz Pentagon? Nic dziwnego, że przyjaciel Starka obawia się o życie cywilbandy z kolonii. – Owszem – przyznał Ethan. – Wszystkie poprzednie modele blaszaków miały wbudowane systemy zabezpieczeń, dzięki którym nie mogły latać po okolicy, zabijając, kogo popadnie. Jeśli te Jabbersmoki mają działać bez komunikacji z operatorami, nie mamy co liczyć na podobne rozwiązania. A powstrzymanie ich bądź przejęcie nie będzie tak proste jak zagłuszenie łączności. Co zatem z nimi zrobimy? Jak pokonamy te roboty? Ma ktoś pomysł? – Musi być jakaś furtka, zawsze jest – rzuciła Bev Manley. – Tyle nauczyłam się, pracując w administracji. Oni zawsze zostawiają sobie drogę dostępu do systemu, bez względu na rodzaj projektu. – Możliwe. – Nie jestem hakerem, ale wystarczająco długo pracowałam w centrali. Problem jednak w tym, że teraz zadbają, aby dostęp do furtki został maksymalnie utrudniony. – Jeśli naprawdę rozważają przerwanie komunikacji, to może oznaczać dwie rzeczy. – Vic zmrużyła oczy. – Albo chcą stworzyć wyposażonego w ciężką broń potwora Frankensteina, albo wbudują mechaniczne zabezpieczenia. – Komunikator jest takim zabezpieczeniem – przypomniał jej Stark. – Bez niego nie mogą mieć pewności, że zdołają wyłączyć robota, który wymknął im się spod kontroli. Lamont podniósł palec.

– Chyba że chłopcy z badawczego przekonali trepów, że dadzą sobie z tym radę bez potrzeby nawiązania kontaktu, że najnowsze wersje SI albo innego oprogramowania załatwią sprawę. Trafiłem na coś takiego w zautomatyzowanych czołgach. Nie potrzebowały nadzoru człowieka, jak tłumaczył mi jeden taki mózgowiec od systemów uzbrojenia, ponieważ same umiały myśleć. Tyle że tak naprawdę nie umiały, więc odstawiliśmy je dość szybko od cyca, jak każdy inny wynalazek tego typu. – Sam widzisz – poparła go Reynolds. – Dlaczego Pentagon miałby im uwierzyć tym razem? – Może dlatego, że bardzo tego chce? Prywatni wykonawcy zawsze wciskali trepom, że kupują świetną broń po dolcu za sztukę, i to broń, która w dodatku nie wymaga remontów, sama strzela i zawsze trafi w tego złego. A potem okazywało się, że owszem, ale trzeba dopłacić dolca za każdy atom, z którego była zbudowana, psuje się za każdym razem, gdy ktoś na nią spojrzy, i trzeba ją zanieść aż do wskazanego celu, żeby zadziałała. Czy ktoś z was naprawdę wierzy, że Pentagon kupuje tylko cacka, które działają idealnie jak na reklamach? Wokół stołu zapanowała przeciągająca się cisza. Dopiero po chwili Vic skinęła głową. – Celna uwaga. – Spojrzała na Starka. – Musimy znaleźć skuteczny i prosty sposób zneutralizowania tych blaszaków. – Pamiętając oczywiście, jak szybkie potrafią być i zabójcze – przypomniał Lamont. – Wiecie doskonale, jak trudno namierzyć w pełni zautomatyzowany cel. Taka maszyna porusza się zawsze szybciej niż załogowa. A przy tym nie wystarczy jedno trafienie, by unieszkodliwić takiego drania. – Zależy, w co trafisz – wpadła mu w słowo Yurivan, znów szczerząc zęby. – Masz jakiś pomysł, Stace? – zapytał Stark. – Może. Jestem przecież specjalistką od mieszania ludziom w głowach, prawda? Niewykluczone więc, że wymyśliłam, jak namieszać we łbach blaszakom. Niewykluczone, powiadam. Muszę to jeszcze sprawdzić. – Zrób to. – Stark powiódł wzrokiem po twarzach zebranych. – Tylko uważaj. Nikt nie może wiedzieć, przed czym nas ostrzeżono. – Skupił uwagę na siedzącej do tej pory cicho Wiseman. – Jakie mamy szanse na strącenie wahadłowców, którymi mają je tutaj dostarczyć? Wiseman się skrzywiła. – Jakieś tam szanse mamy. Ale tak na poważnie? Wątpię, aby nam się to udało. Bez przerwy przysyłają tu jakieś konwoje. Skąd mamy wiedzieć, że to akurat Jabbersmoki? A jeśli nawet zdołamy się dowiedzieć, który to konwój, i tak nie liczyłabym na sukces. Tak cenny ładunek będzie chronić silna eskorta. Moje wahadłowce wyparują, zanim zdążą się zbliżyć do celu. Nawet kamikadze niewiele zdziałają przeciw takiej sile ognia. – Spojrzała na otaczających ją podoficerów, zanim znów przeniosła wzrok na Starka. – Moglibyśmy spuścić im na lądowisko kilka głazów. Narobić tam kraterów. – Głazów? – odezwała się Vic. – Chodzi ci o naprawdę wielkie skały? – Owszem. Nawet zajebiście wielkie. Stworzylibyśmy kilka sporych kraterów, dając ludziskom na Ziemi piękny pokaz fajerwerków. Vic pokręciła głową, zerkając na Starka, jakby prosiła, aby ją wsparł. – Jeśli doprowadzimy do eskalacji konfliktu, używając broni masowej zagłady, niektórzy z naszych wrogów mogą dojść do wniosku, że nic nas nie powstrzyma przed zrobieniem tego samego z celami na Ziemi. Jeśli przyjdzie im to do głowy, zaatakują pierwsi, spuszczając nam na głowy nie tylko głazy, ale atomówki i bomby zerowe. Z kolonii zostanie krater, przy którym Tycho będzie wyglądało jak płytki dołek. Stark przytaknął.

– A reszta świata będzie zadowolona z takiego rozwiązania, ponieważ jesteśmy koszmarem dla wszystkich rządów. Wybacz zatem, żadnych głazów. – Nie ma sprawy. Sama nie byłam przekonana do tego rozwiązania. – Dzięki jednak za wskazanie takiej możliwości. Chciałbym poznać wszystkie dostępne opcje. Dobra, teraz moja kolej. Myślę, że musimy podejść do tej sprawy po wojskowemu. – Co przez to rozumiesz? – zapytała Manley. – To, że albo one pokonają nas, albo my je. A takie roboty są cholernie kosztowne, więc Pentagon wyda na nie wszystko, czym jeszcze dysponuje. Potem nic mu już nie zostanie. Gordasa się uśmiechnął. – I pierwsza wojna księżycowa dobiegnie wreszcie końca? – Niewykluczone. Może dojdzie do obustronnego wyczerpania sił, co nie wydaje mi się wcale takim złym rozwiązaniem. Miejmy tylko nadzieję, że wszyscy nadal tu będziemy, gdy to się skończy. – Stark został w fotelu, gdy jego sztabowcy podnosili się z miejsc i wychodzili, rozmawiając ze sobą półgłosem. W końcu została tylko stojąca wciąż w progu niezdecydowana Wiseman. – Chce pani o coś jeszcze zapytać? – Nie. Ja tylko... no... Ethan zauważył jej niepewną minę, dlatego zaprosił ją gestem na sąsiedni fotel. – Proszę się rozgościć. Nie mieliśmy okazji porządnie porozmawiać, a przyznam, że do tej pory znałem niewielu marynarzy. – Będzie pan miał coś przeciw, jeśli wrzucę na luz? – Jeśli dowiem się, co to znaczy, odpowiem, czy mam coś przeciw. Zachichotała, wskazując palcem dyspenser, który jeden z byłych generałów kazał zainstalować na sali odpraw. – Chodziło mi o wypicie czegoś mocniejszego. – Proszę. Może pani strzelić sobie piwko. Ja też poproszę jedno. – Nie ma sprawy. Stark popatrzył na piwo, które mu przyniosła. – Co picie ma wspólnego z tym... o czym pani wspomniała? – Z wrzucaniem na luz? Pojęcia nie mam – przyznała, pociągając długi łyk. – Tak się po prostu mówi. To coś w stylu zawołania lampy zgaszone!, które towarzyszy ogłoszeniu ciszy nocnej. – Lampy? To jakiś rodzaj latarni? – Pojęcia nie mam. Ale każdego wieczora ogłaszamy na okrętach, że lampy są gaszone, a po każdej pobudce słyszymy, że je zapalono. – Nie wiecie, czym one są, ale gasicie je i zapalacie każdego dnia? – Stark pokręcił głową, a potem sam napił się piwa. – Marynarze, nigdy was nie zrozumiem. Uśmiechnęła się, ale zaraz znów spoważniała. – To taka tradycja, sierżancie Stark. Może nic nie znaczyć i pewnie nie znaczy, ale stanowi część rytuału. Dzięki niej wiemy, że znajdujemy się na okręcie wojennym, że wszystko jest jak trzeba i że nic się nie zmieni. – Wiseman zamilkła nagle, potem znów pociągnęła długi łyk. – Człowieku, jakie cienkie to piwo. – Nie musi go pani pić. – Nie powiedziałam, że jest aż takie złe. – Znów milczała przez chwilę, oczy nagle jej posmutniały. – O co chodzi, chorąży Wiseman? – zapytał Stark. – Widzę, że panią coś dręczy. Mogę pomóc?

– Wątpię. – Uśmiechnęła się krzywo, jakby przypomniała sobie jakiś kawał. – Zastanawiałam się właśnie nad tym, jak ważna może być tradycja, nawet jeśli nie ma sensu. Myślał pan o tym kiedyś, sierżancie Stark? O tym, że przez to wszystko porzucimy w końcu wszelkie tradycje? – Nie. Szczerze mówiąc, nie. Radziłbym jednak pamiętać, że zostaliśmy zmuszeni do buntu. Nie zrobiliśmy tego z własnej woli. – Uniósł dłoń, widząc, że Wiseman otwiera usta, by coś powiedzieć. – Chwileczkę. Obawia się pani o zachowanie tradycji. Rozumiem. To ważna sprawa. Cholernie ważna. Ale są dwa rodzaje tradycji. Tak sądzę. Pierwsze to takie, które stanowią spoiwo, dzięki nim uważa się swoją jednostkę albo służbę za coś wyjątkowego. Dzięki nim człowiek walczy, zamiast się poddać. Zgadza się? Ale jest też inna tradycja, która nie dotyczy tego, czy ludzie mają wspólne cele, dzięki którym lepiej walczą w sytuacjach, podczas gdy każdy inny zabiera dupę w troki i ucieka. Mówię o zwyczajach w rodzaju: my to robiliśmy, więc i wy musicie tak postępować. Albo: zawsze tak było. Czy: musisz to tak robić, ponieważ zawsze tak to robiono. Czasem też: nie musisz tego wiedzieć, ponieważ ktoś znajdujący się milion mil stąd i tak już zadecydował. Wie pani, o czym mówię. To tradycje, którymi biurokraci w mundurach, idioci i sadyści ogłupiają dobrych ludzi. Wiseman uśmiechnęła się jeszcze bardziej krzywo. – O tak, mogłabym podać kilka przykładów. – Takich tradycji czy idiotów? – Jednych i drugich. – Uśmiech zniknął, zastąpiło go zamyślenie. – Ma pan rację, sierżancie. Nigdy nie myślałam o tym pod takim kątem, ale tak to właśnie działa, nieprawdaż? Moja zastępczyni, mat kanonier Melendez, opowiadała mi kiedyś o starożytnej armii, chyba brytyjskiej, która kombinowała, co zrobić, by jej artyleria mogła strzelać szybciej. Brytole wezwali na pomoc wybitnych fachowców, aby sprawdzili, jak usprawnić cały proces, a ci przyjechali, obejrzeli kilka pokazowych strzelań i zapytali, dlaczego dwóch żołnierzy z każdej obsady staje na baczność obok działa tuż przed oddaniem strzału. Nikt nie umiał na to pytanie odpowiedzieć, po prostu robili, co nakazywała tradycja. W końcu udało się znaleźć jakiego bardzo starego emerytowanego artylerzystę. Wie pan, sierżancie, co im powiedział, gdy zadali mu to samo pytanie? Stark wzruszył ramionami. – Pojęcia nie mam. – Wyjaśnił, że ci dwaj żołnierze powinni trzymać konie. – Wiseman zaśmiała się na głos. Stark spoglądał na nią mocno zdziwiony. – Dawniej działa były ciągnięte przez konne zaprzęgi, a gdy strzelały, woźnice musieli uspokajać zwierzęta bojące się huku. – Zakończyła kolejną falę śmiechu, zanurzając usta w piwie. – Koni już od dawna nie potrzebowano, ale w każdej obsadzie pozostało dwóch dodatkowych ludzi. – Ale to głupie – bąknął Ethan i także się roześmiał. – Nie wiem, czy słyszała pani opowieść Yurivan o dawnej rosyjskiej władczyni. Katarzyna jej było czy jakoś tak... – Co zmalowała? – Ponoć wyszła któregoś dnia z pałacu, czy gdzie tam mieszkała, i zobaczyła na trawniku świeżo rozkwitły kwiat. Kazała więc postawić przy nim wartownika, żeby nie został rozdeptany. Jakieś sto lat później kolejny władca wyjrzał przez okno i zaczął się zastanawiać, dlaczego wartownik stoi na samym środku trawnika. Wyszło na to, że nikt nie cofnął wydanego raz rozkazu, więc dowódcy wysyłali w to samo miejsce kolejnych żołnierzy, mimo że kwiat już dawno usechł. I wartownicy stali tam bez względu na pogodę, latem i zimą, pilnując miejsca, w którym kiedyś wyrósł jakiś kwiatek. – Ha! To jedna z historii, które pasują jak ulał do naszych byłych przełożonych. – Wiseman

spoważniała po raz kolejny, tym razem piła piwo wolniej, zapatrzona gdzieś w dal. – Tak. Wyjątkowo durna opowieść. Ale dobre tradycje są bardzo ważne. – Owszem, dobre tradycje są ważne. Dlatego za wszelką cenę musimy je pielęgnować. O czym tak pani myśli? – O moich urodzinach. – Parsknęła radośnie, zauważywszy reakcję Starka. – Tylko bez śpiewania żadnego: Sto lat! Jedyne, co lubię w kolejnych urodzinach, to, że dożyłam ich, by mieć co uczcić. Nie, złapał mnie pan na myśleniu o rodzinie. Moi dwaj bracia także wstąpili do floty. Jakżeby inaczej. Co innego możesz zrobić, jeśli rodzice także są marynarzami? – Nadal się uśmiechała, ale myślami błądziła w przeszłości. – Wiele razy biłam się z nimi w knajpach, gdy dostawaliśmy przepustki. Ludzie nazywali nas zazwyczaj Trójcą. – Nazywali? – Tak. Joe zginął podczas jednej z pierwszych bitew o Księżyc. Służył na USS „John Hancock”. Rozpieprzyli ich, gdy eskortowali nasze transportowce. Mogli uciec, ale zostali, żeby osłonić pozostałe jednostki. Nie musieliśmy się martwic o pogrzeb, bo nie zostało z niego nic do pochowania. – Upiła kolejny łyk, twarz jej poszarzała ze smutku. – Nagrodzili okręt i jego załogę Wyróżnieniem Prezydenckim. Pośmiertnie. Bo walczyli do samego końca, jak nakazywała tradycja marynarki wojennej. Takie tam pieprzenie. Chociaż chłopcy zrobili, co do nich należało, nieprawdaż? Świetny okręt. Jeszcze lepsza tradycja. Byliśmy dumni z brata... – zamilkła na dłuższą chwilę. – Teraz jest już tylko Dwójca. Póki co. – Przykro mi. – Słyszałam, że był pan jedynym wojskowym w swojej rodzinie. Cała reszta to cywilbanda. Zgadza się? – Owszem. – Nie ma pan dzięki temu lepiej? Ethan pokręcił głową, marszcząc czoło. – Dlaczego miałoby mi to coś ułatwić? – Mówię o posyłaniu ludzi do walki. Wiedząc, że część z nich musi polec. Wie pan, sierżancie, nie ma pan wśród nich żadnych krewnych, nie dorastał pan między nimi. – Ale to nadal moi przyjaciele. Posyłanie ich na śmierć nie jest wcale łatwiejsze. A może nawet gorsze. – To mi przypomniało o pewnym kawale. – Wiseman znów się uśmiechnęła. – Dziadek mi go opowiedział. W czasach, kiedy Rosjanie kontrolowali Europę Wschodnią, to było gdzieś pod koniec dwudziestego wieku, jak sądzę, pewien Rosjanin pojechał do Polski i zapytał miejscowych, czy uważają jego krajan za przyjaciół czy bardziej za rodzinę. Polacy odpowiedzieli mu na to: za rodzinę, jak najbardziej. Bo przyjaciół można sobie wybrać. Stark się zaśmiał. – Mocno prawdziwy ten dowcip. Aczkolwiek rodzina też jest ważna. Gdzie jest pani drugi brat? – W marynarce, ale tej oceanicznej. Tyle dobrego, że nie wpadnę na niego tutaj. Cały czas mi powtarzał, że tylko ktoś popieprzony może chcieć zostać w przestrzeni. Twierdził, że okręty powinny pływać po wodzie, a nie unosić się w próżni. – Chyba miał rację. W siłach powietrznych od lat powtarzają to samo. – Ta, jasne. – Wiseman prychnęła pogardliwie. – Mówią to zawsze, kiedy chcą przejąć kontrolę nad wszystkimi operacjami w przestrzeni. Mieli jednak problem z wybudowaniem tutaj luksusowych osiedli dla swoich pilotów, więc zostawili ten teren marynarzom. My przywykliśmy do życia w marnych warunkach. – Dopiła piwo, potem wstała. – Dzięki za wysłuchanie, szefie.

– To część mojej roboty. – Tak. Niektórzy są w niej lepsi od innych. Nie jest pan takim złym dowódcą jak na błotołaza. – Dzięki. A pani, Wiseman, nie jest taką złą kałamarnicą. – I kto to mówi? – Wiseman parsknęła raz jeszcze, potem zasalutowała. – Za pozwoleniem, sir. Stark także podniósł się z fotela, by odpowiedzieć zgodnie z regulaminem. – Proszę uważać na siebie, Wiseman. Nie chce pani jeszcze o czymś pogadać? – Nie, dzięki. Poza tym muszę wracać, żeby zdążyć przedstawić moją małę flotę do raportu o ósmej. – O ósmej? Chciała pani powiedzieć: o dwudziestej zero zero? – zapytał Stark, przekładając cywilną metodę podawania czasu na stricte wojskową. – Ma pani sporo czasu. – Nie mam. Raport z ósmej składamy we flocie o siódmej trzydzieści. – Dlaczego więc mówicie, że to raport o ósmej? Chodzi o to samo co z tymi lampami? – Coś w tym stylu. Tradycja floty. Nie zrozumiałby pan, sierżancie. – Zasalutowała raz jeszcze, tym razem niemal radośnie, a potem wybiegła, wpadając w progu na Reynolds. Vic obejrzała się za nią. – Bawiliście się w tajne operacje? – Nie. Udzielałem jej osobistej rady. Reynolds usiadła, wyglądała na zaniepokojoną. – Wiseman ma jakieś problemy? – Nie. Takie tam pierdoły. Parę zwykłych zmartwień. Potrzebowała, aby ktoś potrzymał ją za rączkę i wysłuchał. Wiesz, jak to jest. – Mówisz o tym rodzaju pocieszenia, jakiego ja ci udzielam za każdym razem, kiedy masz deprechę? Tak, wiem, jak to jest. – I dlatego jesteś dobrym dowódcą – oświadczył Stark. – Mam nadzieję, że ja też. Dzięki Bogu, że możemy pogadać, gdy robi się naprawdę nieciekawie. – No myślę. A skoro mowa o obowiązkach przywódcy... – O nie. Co znowu? Vic zamyśliła się głębiej. – Jak by ci to powiedzieć. Wygraliśmy, morale wzrosło, ale ludzie są nerwowi. – Wiem. Też to wyczułem. Niby wszystko jest w porządku, ale nie do końca. Masz jakieś pomysły? – Parę. – Reynolds odchyliła się wygodniej, spoglądając na stal, którą wykończono surowe sklepienie tego pomieszczenia. – Po części chodzi o odwieczne pytanie. Dałeś nam dobry powód do walki, coś więcej, niż tylko chęć przeżycia. Problem tylko w tym, że nie mamy jak zweryfikować, czy sprawdzasz się w roli symbolu. – Wielu ludzi próbuje tego dociec, Vic. Demonstracje na Ziemi przybierają na sile. Rząd wysyła przeciw nam najemników, a do tego jeszcze te Jabbersmoki. To znaczy, że się nas boją. Stacey i technicy cywilbandy co chwilę wykrywają próby włamania się do naszych systemów albo zawirusowania komputerów siłowni. Byłbym zapomniał: młyny rządowej propagandy wciąż przerabiają nas na potwory. Patrząc na to, jak poważne siły i środki zostały zaangażowane do pokonania tego buntu, nie sposób nie dojść do wniosku, że musimy stanowić poważne zagrożenie dla władzy. – Owszem, problem jednak w tym, że nie wiemy, jak długo utrzyma się taki stan rzeczy. Czasami mam wrażenie, że walczymy tutaj od zarania dziejów. Jedno mogę powiedzieć na pewno.

Chłopcy oddaliby wszystko, byle jak najszybciej stąd wybyć. – Ja też. U licha, zrobiłbym wszystko, żeby zakończyć tę wojnę już teraz. Mogę cię tylko zapewnić, że cywilbanda z kolonii staje na głowie, żeby zwiększyć niechęć naszych rodaków do rządu. Sarafina melduje ci o kolejnych posunięciach, jak mniemam? – Mhm. Rząd nie ma możliwości zablokowania wszystkich cywilnych przekazów docierających na Ziemię, zatem nie może także powstrzymać napływu naszej propagandy. Twoja znajoma nie ma wszakże pojęcia, czy to działa i czy odniesie jakikolwiek skutek. Tyle dobrego, że nikt do niej nie strzela w tak zwanym międzyczasie. – Vic uniosła dłoń, by uciszyć otwierającego usta Starka. – Wiem. Cheryl Sarafina to bardzo przyzwoity człowiek i cenię sobie jej zdanie, co prawdę powiedziawszy, zaskakuje mnie samą. W życiu bym nie pomyślała, że powiem coś podobnego o kimś z cywilbandy, ale tak wygląda prawda. Myślę jednak, że to, o czym rozmawiamy, nie jest jedynym problemem. – Słucham? Co jeszcze cię gryzie, Vic? Co ci podpowiada instynkt? – Coś mi się widzi, że nasi przyjaciele z Ziemi przyszykowali nam jeszcze jedną niespodziankę. Sieją ziarno nienawiści i niezadowolenia w naszych szeregach. A w każdym razie próbują to robić. – Dlaczego mnie to nie dziwi? – Stacey też coś wyniuchała? – Nie. – Stark pokręcił głową. – Ale ma podobne obawy jak ty. Podejrzewa, że agencje z Ziemi będą chciały namieszać nam w głowach, a przy tym sprzęcie, którym dysponujemy, nie uda jej się przechwycić wszystkiego. – Możemy przeprowadzić testy lojalności... – Nie. Nie ma szans. Jeśli zarządzę coś takiego, zaszkodzę nam bardziej niż wszystkie akcje agencji razem wzięte. Muszę ufać moim ludziom, Vic. – Chyba masz rację co do testów lojalności – przytaknęła z nieszczęśliwą miną. – Ale nie wszyscy zasługują na zaufanie, Ethan. To już nie te czasy, gdy mogłeś ręczyć za każdego członka swojej drużyny. W naszej małej armii służą ludzie, o których w życiu nie słyszeliśmy, nie mówiąc o osobistym poznaniu. A jak zapewne wiesz, nie każdy żołnierz jest aniołem. – Vic sięgnęła do najbliższego wyświetlacza i wprowadziła do niego kilka kodów. – Spójrz na to. Mamy już niemal stu oskarżonych o zażywanie nowych syntetycznych narkotyków zwanych wniebowzięciem. Ktoś je wytwarza, ktoś inny rozprowadza, ale nie zdołaliśmy ich jeszcze przyskrzynić. – Dopadniemy drani. Stacey wzięła się ostro za tę sprawę. To teren, na którym sama kiedyś chciała działać. A może i nie. Wniebowzięcie miesza ludziom w głowie, i to permanentnie, z tego co wiem. Stacey nie brudziłaby sobie rąk takim towarem. Dlatego tak zawzięcie próbuje namierzyć dilerów. – Ich miejsce zajmie zaraz ktoś inny i wyprodukuje jeszcze gorsze gówno – zauważyła Vic. – Fakt. Co więc robimy z tym problemem? Przeciwdziałamy, tworząc coś pozytywnego, czy czekamy, aż to wszystko pieprznie? – Pomyślmy nad tym pierwszym rozwiązaniem. Wprawdzie nie przychodzi mi na myśl nic, czego byśmy już nie próbowali, ale może istnieje jeszcze jakieś wyjście. Dzisiaj jestem już zbyt zmęczona, by myśleć kreatywnie. Spotkajmy się jutro, powiedzmy w porze lunchu, i zróbmy burzę mózgów. – Świetny pomysł. Spojrzała na Ethana pytająco. – Coś jeszcze cię gryzie?

– Nie, raczej nie. Tylko to, o czym wspomniałaś. Agencje z Ziemi z pewnością pracują nad czymś, co sprawi nam wielką przykrość. Chciałbym wiedzieć, co to takiego.

Ethan wszedł dopiero do swojej kwatery. Nie zdążył się jeszcze zdecydować, czy zasiąść za biurkiem i zabrać do papierkowej – a raczej wirtualnie papierkowej – roboty, gdy usłyszał natarczywe brzęczenie komunikatora. – Stark, słucham. – Komendancie, tutaj Centrum Bezpieczeństwa. – Wachtowy był tak zdenerwowany, że brakowało mu tchu. – Mamy tu problem. – Co znaczy: mamy tu problem? Co tam się dzieje? – Dostaliśmy dwa sygnały alarmowe z różnych sektorów. Chodzi o koszary Chamberlaina i

Morgana. Straciliśmy także podgląd na znajdujący się w pobliżu tego miejsca magazyn amunicji... – Jakie to były sygnały alarmowe? – przerwał mu Stark, czując nagłą chęć włączenia się do akcji, którą jednak pohamował, przynajmniej do chwili, gdy dowie się czegoś więcej. – Mówisz o kolejnym ataku wroga? – Nie. Nie, sir. Nie mieliśmy raportów o aktywności wroga. Trudno mi wyjaśnić treść tych przekazów. Lepiej puszczę panu jeden z nich, sir. – Po chwili przerwy Stark usłyszał inny głos, ten człowiek także mówił bardzo pospiesznie. – Hej, wy tam. W koszarach Morgana dzieje się coś dziwnego. Widziałem przed momentem żołnierzy w pełnym opancerzeniu, którzy chodzili po barakach i rozpowiadali, że powstała właśnie jakaś rada podoficerów. Podobno teraz ona tu rządzi. Gadali też, że Stark i jego banda wykorzystują nas do brudnej roboty, więc oni im odpłacą. Gdy zapytałem, kim są ci „oni”, nie umieli mi odpowiedzieć. Kazaliśmy im spieprzać do siebie, ale wygląda na to, że zamierzają przejąć nasze koszary. Wydaje mi się, że to ludzie z piątego batalionu drugiej brygady. Lepiej... – Centrala, przekaz został wyłączony... – powiedział Stark. – Tajest. Tu się urywa. Postawiliśmy na nogi dyżurną kompanię tamtego sektora, sir, ale... mamy ją tam wysłać? To znaczy, czy mamy atakować swoich? Stark przymknął oczy. Wiele by dał, żeby umówiony z Vic lunch miał miejsce kilka dni temu, zanim temat planowanej rozmowy stał się realnym zagrożeniem. – Po pierwsze, powiadomcie o wszystkim moich sztabowców. Po drugie, ogłoście, że wszyscy żołnierze mają pozostać w swoich kwaterach albo koszarach, dopóki nie otrzymają rozkazów. Po trzecie, wyślijcie kompanię dyżurną do tamtych dwóch obiektów i każcie jej aresztować wszystkich, którzy chcą przejąć kontrolę nad wspomnianymi koszarami albo innymi obiektami kolonii. Tylko żadnego otwierania ognia. Zrozumiano? Nie wspomnieliście do tej pory o strzelaninach, zakładam więc, że nie doszło do żadnych incydentów. – Zgadza się, sir. Nie mamy raportów o strzałach, czujniki także niczego nie wykazują. – Świetnie. Sprowadźcie tam naszych ludzi i zablokujcie tych drani, dopóki nie dowiemy się, o co im chodzi. W tym momencie do rozmowy włączyła się Vic. – Mówi Reynolds. Wyślijcie postawione w stan alarmu kompanie rezerwy do sąsiednich obiektów. Który batalion zabezpiecza ten sektor? – Piąty.

– Okay – odparł Stark, dodając natychmiast w myślach: Jego raczej nie możemy użyć. – Skontaktujcie się z batalionem stacjonującym najbliżej tego sektora. Niech wesprą wysłane do koszar kompanie. Chcę, żeby ta rada podoficerów została odcięta od reszty kolonii żywym murem. – Tajest! A co z magazynem, komendancie? Stark zaczerpnął wolno tchu, wyobrażając sobie, co spanikowani żołnierze mogą zrobić z taką ilością materiałów wybuchowych. – To samo. Zablokujcie wszystkie wejścia. Ale żadnych działań ofensywnych na terenie samego magazynu. Żadnego naciskania. Nie chcę, żeby pół kolonii wyleciało na orbitę. – Tajest! Oddziały już wyruszają, komendancie. – Vic, spotkajmy się w centrum dowodzenia.

– Już tam idę. Czy to znaczy, że odwołujemy nasz lunch? Uśmiechnął się mimowolnie, słysząc ten czarny humor. – Wątpię, abyśmy mieli dużo wolnego czasu w ciągu najbliższych kilku dni. Nie zapomnij włożyć pancerza. – Jestem już dużą dziewczynką, kolego. Wiem też, że w sytuacjach kryzysowych należy mieć na sobie kompletne wyposażenie bojowe. Przypomnisz mi też o konieczności zabrania karabinu? – Nie. Ale zrobię wszystko, abyś nie musiała go używać. W centrum dowodzenia panowało spore zamieszanie, sprawne działanie wachtowych zostało zakłócone szczególnymi wydarzeniami, a nigdy wcześniej nie przećwiczyli, jak im przeciwdziałać. – Chcecie mi powiedzieć, że nie mogę wywołać na ekran mapy tamtejszych koszar? – dziwił się Stark. – Szukamy jej – zapewnił go sierżant Tran. – To nie był sektor, którym powinniśmy się przejmować. Wchodząca właśnie Vic pokręciła głową, słysząc ostatnie słowa Trana. – A gdyby nieprzyjaciel przebił się za perymetr? Musimy mieć jakieś plany obrony wnętrza kompleksu. Tran pacnął się dłonią w czoło. – No przecież. Już je wywołuję. – Sierżant podbiegł do najbliższej konsoli, zamienił kilka słów ze stojącym przed nią wachtowym, po czym wspólnie zaczęli szukać wspomnianych planów. Chwilę później na ekranach pojawiły się trójwymiarowe odzwierciedlenia koszar Chamberlaina i Morgana. – Zaraz uruchomimy nakładkę ze wszystkimi działaniami przeciwnika, komendancie Stark. – Dzięki, ale to nie przeciwnik. Starajcie się o tym pamiętać. – Stark zaczął naciskać z furią klawisze. Choć instynkt podpowiadał mu, że powinien działać, i to jak najszybciej, musiał poczekać na podesłanie większej ilości danych. – Powinienem tam pójść – mruknął tak cicho, żeby tylko Vic usłyszała. – Nie. Sytuacja jest zbyt zagmatwana. – Reynolds skupiała uwagę na czerwonych ikonkach pojawiających się w miejscach, gdzie zaobserwowano działania ludzi powołujących się na radę podoficerów. – Słuchaj, właśnie sobie o czymś przypomniałam. – Dość złowieszczo to zabrzmiało. – Nie przesadzaj. Pamiętasz, kto służył w piątym batalionie? Kojarzysz faceta nazwiskiem Kalnick? – Kalnick? – Sierżant o takim nazwisku był przez moment dowódcą piątego batalionu, potem stracił zaufanie podwładnych, gdy próbował podkopywać autorytet Starka i opóźnił działania swojej jednostki, czym o mały włos nie doprowadził do katastrofy. Po tym, jak właśni żołnierze wywalili go na zbity pysk, Stark odesłał Kalnicka na Ziemię, nie chcąc mieć za plecami kogoś tak zdradzieckiego. – Dlaczego nie pomyśleliśmy o tym, by mieć oko na tę jednostkę? – Może dlatego, że oboje uznaliśmy, iż wszyscy tam mieli już dość Kalnicka. Obawiam się jednak, że miał kilku dobrych przyjaciół. Kumpli, którzy stulili uszy i czekali. O wilku mowa. Vic wskazała palcem na swoją konsolę. – Wygląda na to, że dobija się do nas dowódca drugiego batalionu. Stark natychmiast odebrał połączenie. – Sierżancie Shwartz? Nie wygląda pani na zadowoloną. – Bo nie mam powodów do radości – rzuciła Shwartz, odwracając się na moment, by wydać komuś kolejny rozkaz, potem znów spojrzała na Starka. – Muszę zameldować, że pewna część

moich podwładnych nie może wykonywać rozkazów. Mówię o żołnierzach stacjonujących na terenie niecałych dwóch kompleksów koszarowych i przylegających do nich magazynów amunicji. – Niecałych dwóch kompleksów koszarowych? – zainteresowała się Vic. – Czy to znaczy, że buntownicy nie zdołali zająć ich całych? – Nie. Mają kontrolę tylko nad częścią koszar Morgana, choć z koszarami Chamberlaina poradzili sobie znacznie lepiej, tam zajęli niemal cały obiekt. Podejrzewam, że większość buntowników, jeśli nie wszyscy, pochodzi z piątego batalionu. Pomimo gadek o radzie podoficerów, czymkolwiek ma być to ciało, nie zyskali wielkiego posłuchu w innych jednostkach. Z tego, co wiem, nikt nie stawiał im oporu, ale niemal wszyscy odmówili wsparcia buntu. Stark sklął się w myślach. Zostałem komendantem, ponieważ doprowadziłem do buntu, a teraz moi podwładni zbuntowali się przeciw mnie. Najwyraźniej stałem się godnym wzorem do naśladowania. – Zajmijmy się najważniejszymi sprawami. Z tego, co widzę, kompanie dyżurne kierują się już na wspomniane koszary. Ma pani z nimi kontakt? – Tajest. Nie wydano im jednak żadnych szczegółowych rozkazów. – Na razie. Niech zajmą wyznaczone pozycje, tylko spokojnie i powoli. Piąty batalion stacjonuje w koszarach Chamberlaina, jeśli dobrze pamiętam? Domyślam się zatem, że część zajętych koszar Morgana nie jest zbyt mocno obsadzona. Shwartz skinęła głową. – To by się mniej więcej zgadzało z moimi danymi. – Spróbujcie wyprzeć ludzi piątego batalionu z koszar Morgana. Wprowadzajcie żołnierzy do pomieszczeń, które tamci opuszczą, zajmujcie je i pilnujcie, żeby buntownicy nie mogli do nich wrócić. Jeśli zaczną do was mierzyć z broni, musicie się zatrzymać. Zrozumiano?

– Zrozumiano. Żadnej strzelaniny. Zatrzymać zajmowanie koszar, jeśli będzie groźba użycia broni palnej. A co z magazynem amunicji? Stark skrzywił się, sprawdził wyświetlacze. – Powiedziano mi, że w środku zamknęła się nieznana bliżej liczba żołnierzy. Proszę wysłać tam kilku swoich chłopców, nie więcej, niech zapukają do drzwi i spróbują się porozumieć. Tylko zadbajcie, żeby posłańcy nie byli uzbrojeni. Nie chcemy, żeby goście siedzący na takiej kupie amunicji zaczęli świrować ze strachu. – Gdy sierżant Shwartz wydawała rozkazy podwładnym, Stark pochylił się w kierunku Vic. – A co ty o tym wszystkim sądzisz? – Myślę, że dobrze do tego podchodzisz. A w każdym razie najlepiej, jak można w takiej sytuacji. Musimy zdławić ten bunt, zapobiegając jakimkolwiek aktom przemocy. – Tyle to sam wiem. Sierżancie Shwartz? Jak rozumiem, nie miała pani żadnych sygnałów o

możliwości buntu? – Nie, sir. Piąty batalion nie należy do najlepiej zmotywowanych jednostek, niemniej nie docierały do mnie żadne sygnały zwiastujące tego typu kłopoty. Nie rozumiem, dlaczego przełożeni tych żołnierzy nie próbowali mnie ostrzec. – Chyba możemy założyć, sierżancie, że część z tych przełożonych jest źródłem obecnych problemów. – Wyglądała na zszokowaną, gdy to usłyszała. – Zajmiemy się tą sprawą, gdy zabezpieczycie perymetr. – Sierżancie Stark, rozumiem, że niezdolność zapobieżenia temu buntowi stawia mnie w bardzo niekorzystnym świetle, co może skutkować zwątpieniem w moje predyspozycje do... – Ma pani moje pełne zaufanie, sierżancie. Nikt z nas nie dostrzegł wcześniej tego problemu, a po wybuchu buntu zareagowała pani szybko i w najwłaściwszy sposób. Pozostawiam więc kierowanie tą operacją w pani rękach. Jeśli jednak ktoś z tak zwanej rady podoficerów będzie chciał rozmawiać, proszę przełączyć go bezpośrednio do mnie. Musimy prowadzić wszystkie negocjacje z jednego miejsca, aby nie doszło na tej linii do nieporozumień albo przekłamań. – Stark spojrzał na otaczających go wachtowych. – Nie mamy chyba problemów z dodzwonieniem się do koszar Chamberlaina? Niech ktoś siądzie przy komunikatorze. Chcę porozmawiać z ludźmi, którzy uważają się za przywódców tamtych oddziałów. W ciągu następnej godziny sytuacja stabilizowała się z wolna. Żołnierze ze zbuntowanego piątego batalionu, wypierani przez ludzi sierżant Shwartz, opuszczali kolejne pomieszczenia koszar Morgana, gdy jednak oddziały lojalne wobec Starka dotarły do bram koszar Chamberlaina, natrafiły tam na wzniesione w pośpiechu barykady. – Żołnierze zamknięci w magazynie amunicji odmawiają otwarcia drzwi – zameldowała chwilę później Shwartz. – Twierdzą, że muszą dostać rozkaz swojej rady. – Nie irytujcie ich niepotrzebnie – poradziła Reynolds. – I tak są mocno podenerwowani. Rozstawiłam kilka drużyn, żeby pilnowały wszystkich wyjść z magazynu, ale kazałam im się cofnąć nieco dalej i odłożyć broń. – Mądre posunięcie – pochwalił ją Stark. – Zróbcie to samo przy wejściach do koszar Chamberlaina. Zadbajmy o to, by nie doszło do przypadkowego otwarcia ognia. Niech nikt nie strzela, dopóki sami nie będziemy tego chcieli – dodał w duchu. – Ciekawe, co się stanie, jeśli dojdzie do walki. Reynolds pochyliła się do niego i powiedziała, jakby czytała mu w myślach: – Spróbujemy dogadać się z tymi ludźmi, Ethan, nie wykluczam jednak, że dojdzie do rozwiązań siłowych. – A ja wykluczam. Tu nie chodzi tylko o moralne aspekty tej sprawy. To się dzieje naprawdę. Jeśli zacznę strzelać do towarzyszy broni, żeby ich sobie podporządkować, natychmiast przegram. Nikt mi już nie zaufa. – Spojrzał jej w oczy. – Tylko mnie nie pouczaj, że nie powinienem tego powtarzać podczas rozmów z członkami tej ichniej rady. – Nawet o tym nie pomyślałam. A skoro o tym mowa, chyba w końcu ktoś zareagował na nasze wezwania. Z ekranu spoglądał na nich jakiś kapral. Widać było, że stara się zachować spokój i pewność siebie, ale Stark, który miał spore doświadczenie w obcowaniu z ludźmi poddanymi ogromnemu stresowi, od razu zrozumiał, że to żołnierz, którego wystawiono do pierwszego szeregu, niewykluczone nawet, że wbrew jego woli. Cały się trzęsie. Wie, że słucha go mnóstwo ludzi pod bronią. Trzeba do niego podchodzić jak do odbezpieczonego granatu. Naprawdę ostrożnie. – Kapralu? Mówi sierżant Stark. Czy jest pan przedstawicielem tej rady podoficerów, o której tyle słyszałem?

– Tak. Tak. Jestem. Nazywam się kapral Hostler. Sierżancie Stark, nie ma pan już prawa, no, wydawać nam rozkazów. Zabrzmiało to jak wyuczona na pamięć kwestia. Może ktoś kazał mu to powiedzieć? – Jak pan widzi, kapralu, pozostałe jednostki nie przeszły na waszą stronę. Zostaliście otoczeni we własnych koszarach. – Jeśli spróbujecie je zdobyć, stawimy wam... czynny opór! – Spokojnie. Nikt tu nie mówi o atakowaniu koszar. Walczymy przecież po tej samej stronie, jeśli mnie pamięć nie myli. – Nie. To nieprawda. Pan walczy za siebie. I za swoją bandę. – Moją bandę? – Stark zerknął na Reynolds. – Chciał pan powiedzieć: za mój sztab? – Tak, tak. Za Reynolds, tego tam, Gordasę, no i Yurivan... – Za sierżant Stacey Yurivan? – Ethan nie mógł się oprzeć i przerwał wyliczankę kaprala. – Dajże spokój, człowieku. Przecież ona jest z waszego batalionu. Służyła z wami wystarczająco długo, więc znacie ją dobrze. Nie była nigdy niczyim popychadłem, a już na pewno nie moim. – Kapral zaciął się, wytrącony z równowagi uwagą Starka. A może słucha podpowiedzi kogoś innego? Ethan pomyślał raz jeszcze o sierżancie Kalnicku i jego poplecznikach wśród starszych podoficerów piątego batalionu. – Słuchajcie, kapralu, jeśli macie jakieś żale, znam lepsze sposoby na rozwiązanie sporu. Jeśli wszyscy odłożycie broń, możemy o tym porozmawiać. – Nie. Dość już sztuczek! Straszny nerwus. Nie cierpię nerwusów dysponujących nabitą bronią. – Ja nie mówię o żadnych sztuczkach, kapralu. Staram się tylko zadbać o to, abyśmy nie zrobili tego, czego wszyscy będziemy żałowali. Jakie są wasze żądania? Twarz kaprala pojaśniała. Na to pytanie miał pewnie przygotowaną odpowiedź. – Ma pan, no, ustąpić ze stanowiska dowodzenia. Od tej pory rozkazy będzie wydawała rada podoficerów. – Dajże spokój. – Rada podoficerów reprezentuje prawdziwe interesy personelu wojskowego. Koniec waszych, no, skorumpowanych i, no, niekompetentnych rządów. – Kapralu, jedyni podoficerowie, jakich może reprezentować ta wasza rada – Ethan wypowiedział ze szczególnym naciskiem słowo „może” – siedzą teraz w koszarach piątego batalionu. Nie zamierzam łamać słowa danego wszystkim innym żołnierzom i spełniać waszych wydumanych warunków. Kapral Hostler przełknął głośno ślinę. – My, no... – Gdzie jest wasz przełożony, kapralu? Gdzie są sierżanci z piątego batalionu? – Zostali... aresztowani. Są naszymi zakładnikami. – Te słowa wypowiedział szybko, za szybko. Stark zerknął na Reynolds, a gdy pokręciła głową z niedowierzaniem, odpowiedział spokojnie, choć stanowczo: – Posuńmy te rozmowy krok do przodu. Po pierwsze, muszę wiedzieć, że wszyscy zakładnicy są cali i zdrowi. Po drugie, wasi ludzie muszą opuścić zajęty bunkier z amunicją. – Nie! To nasza karta przetargowa! Nie odważycie się na szturm, dopóki mamy kontrolę nad tym magazynem! – Słuchajcie, kapralu, jeśli ktoś wysadzi ten magazyn, przypadkowo albo celowo, dojdzie do ogromnych zniszczeń. Nie mówiąc już o tym, że zginą wszyscy, którzy znajdują się w pobliżu eksplozji, a to przecież wasi ludzie. Nie chcecie tego chyba?

– To... nasza karta przetargowa – upierał się Hostler, ale już mniej pewnym głosem. – Nie pozwolę, byście trzymali tę kolonię na muszce. Nie pozwolę wam na ryzykowanie życiem towarzyszy broni. Szanse na to, że ktoś popełni błąd, którego wszyscy możemy żałować, są zbyt wielkie. Rozumiecie, o czym mówię? – Stark odczekał chwilę, pozwalając, aby te słowa wryły się w pamięć rozmówcy, a potem przemówił znowu, widząc w oczach kaprala narastający niepokój. – Mogę z wami rozmawiać. Nie chcę strzelaniny, ale nie pozwolę wam na okupowanie magazynu pełnego amunicji. Jeśli ktoś po waszej albo po mojej stronie spieprzy sprawę, zginie wielu naszych kolegów, żołnierzy. Wątpię, abyście przejmowali się losem cywilbandy, ale wypadałoby zapytać: ilu swoich kumpli zamierzacie posłać do piekła? Hostler zaczął odpowiadać, ale zaraz zamknął usta i zerknął gdzieś w bok. Jest, jak myślałem. Nie ty tu dowodzisz, nieprawdaż, kapralu? Ktoś rozkazuje ci zza kadru, a ty tylko powtarzasz jego słowa. – No, sierżancie, my też nie chcemy narażać towarzyszy broni, ale, no, potrzebujemy jakiegoś zabezpieczenia, abyście nie mogli nas zaatakować. – Daję wam słowo, że tego nie zrobimy. – To, no, za mało. Chcemy, no, zakładnika. Kogoś ważnego. Stark nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, kto kręci głową. – Nie możesz zgłosić się na ochotnika! – wysyczała Vic. – Dlaczego? – Choćby dlatego, że tu dowodzisz! Kto będzie podejmował decyzje, kiedy ty zostaniesz zakładnikiem? Ethan skrzywił się, jakby zjadł coś kwaśnego, potem spojrzał na kaprala Hostlera. – Macie kogoś na myśli? – Tajest. Sierżant Reynolds. Oddacie ją w nasze ręce, to opuścimy magazyn. Ethan spojrzał na Vic, starając się zachować kamienną twarz, a ona zamiast z nim porozmawiać, weszła w zasięg obiektywu kamery i skinęła głową. – Załatwione. Będę pod wejściem do koszar za piętnaście minut. Potrzebujecie pomocy w połączeniu się z waszymi ludźmi w magazynie? – Nie. Mamy z nimi kontakt. – Hostler uśmiechnął się z ulgą, ale zaraz znów dopadły go obawy. Wzrok zdradził, że raz jeszcze wysłuchał wskazówek zza kamery. – Ma pani przyjść tutaj nieuzbrojona, sierżancie Reynolds. Bez broni i pancerza. Vic spojrzała na niego z pogardą. – Dobrze. Przyjdę nieuzbrojona. – Gdy Hostler przerwał połączenie, Stark spojrzał na Reynolds. – Daj spokój – poprosiła. – Musimy pogadać. Prywatnie. Zaprowadziła go do sali odpraw przylegającej do centrum dowodzenia, gdzie nie mógł ich podsłuchać żaden z wachtowych. – Wiem, że ci się to nie podoba, Ethan, ale nie mamy innego wyjścia. – Stark spoglądał tylko, nie mówiąc ani słowa, gdy odpięła pas z pistoletem i położyła go ostrożnie na stole. – Przypilnuj go dla mnie, proszę. – Vic, ja... – Daruj sobie te gadki. – Patrzyła mu prosto w oczy. – Zgodziłam się być zakładnikiem z dwóch powodów. Po pierwsze, byłam pewna, że te dupki nie poszłyby na wymianę za kogoś innego. Po drugie, to da nam przewagę. I to sporą. – Przewagę? – Wiesz, o czym mówię, Ethan. Te małpoludy – machnęła ręką w kierunku koszar Chamberlaina – myślą, że nie pozwolisz mi zginąć. – I to cię może zgubić! Co będzie, jeśli spanikują? Albo jeśli wróg dowie się o wszystkim i

zaatakuje, wdzierając się na teren kolonii? Co będzie, jeśli oni dojdą do wniosku, że spełnię każde ich żądanie, dopóki będą cię trzymali? Nadal miała tę samą minę. – Powstrzymasz ich, Ethan. Powstrzymasz ich. Załatwisz wszystkich. – A oni ciebie zabiją. – A oni mnie zabiją. To nasz as w rękawie i przewaga, o której nie wiedzą, ponieważ nie zdają sobie sprawy, że poświęcisz mnie, jeśli dzięki temu uratujesz wszystkich pozostałych. Poczucie wewnętrznego chłodu, które dręczyło go kiedyś, powróciło. Zamarł, jakby jego ciało skuł lód, ale wciąż mógł mówić, a raczej charczeć przez ściśnięte gardło. – Mógłbym cię poświęcić, Vic, aby ocalić pozostałych. Jestem za nich odpowiedzialny. – Wiem. Nikt inny nie domyśla się tego, ale też nikt inny nie zna cię tak dobrze jak ja. – Wyciągnęła dłoń i poklepała go lekko po ramieniu. – Nie ma czasu na przemowy. Rób, co musisz, Ethan. – Odwróciła się i wyszła. – Jeśli dojdzie do najgorszego, zobaczymy się w niebie. – Akurat. – Pewnie panuje tam okropny ścisk, ale postaram się zatrzymać wolne krzesło dla ciebie. – To wiem. Wypełniający jego ciało lód zaczął pękać. Myśli zawirowały mu w głowie. Jak ona może z tego żartować? Chyba tylko dlatego, że jest śmiertelnie wystraszona, ty durniu. Idzie w paszczę lwa, nie mając żadnej broni ani pancerza. Jej życie zależy teraz wyłącznie od tego, czy podejmiesz właściwe decyzje i ją stamtąd wydostaniesz. A nie masz zbyt czystej kartoteki w tej dziedzinie... – Vic... – Zatrzymała się, ale nie odwróciła. – Wyciągnę cię stamtąd. – Rób, co do ciebie należy, żołnierzu. Tylko to się liczy. I już jej nie było. Wymiana przebiegła nadzwyczaj sprawnie. Reynolds stanęła swobodnie na jednej z barykad, czekając, aż buntownicy z piątego batalionu ewakuują się z magazynu, a Shwartz dla uspokojenia sytuacji wycofała swoich ludzi poza zasięg wzroku. Stark, czując na przemian przerażenie i bezgraniczną pustkę, obserwował na przekazie, jak buntownicy prowadzą Vic do koszar. I co ja mam teraz zrobić? Sam już nie wiem. Co doradziłaby mi Vic? Kazałaby mi porozmawiać ze sztabem. Powiadomić cywilbandę o tym, co się dzieje. Informować ludzi, aby nie wyszło na to, że jestem niezastąpiony, gdyby sytuacja wymknęła się spod kontroli. Okay. Do roboty. Minęło pół dnia, potem pełne dwadzieścia cztery godziny. Kapral Hostler, wyglądający na coraz bardziej roztrzęsionego, powtarzał w kółko, że rada żąda ustąpienia Starka. To, że pozostałe jednostki nie poszły śladem piątego batalionu, zniweczyło plany buntowników, ale na razie nie zamierzali wycofać żądań. – Dobrze, ludziska. – Sztab Starka, poszerzony o sierżant Shwartz, zarządcę kolonii i kolejnego cywila, którego Ethan wcześniej nie widział, zebrał się wokół okrągłego stołu konferencyjnego. Ludzie wyglądali, jakby nie spali od kilku dni. Co niewiele odbiega od prawdy, uzmysłowił sobie Stark. – Co mamy? Sierżant Shwartz wskazała na ekran wyświetlacza. – Wyciągałam z podoficerów służących w drugiej brygadzie, kto z piątego batalionu może stać Za kapralem Holsterem i tak zwaną radą podoficerów. Znalazłam kilku kandydatów, ale wiem też, że nie ma w tej jednostce zbyt wielu ludzi, którzy nie przystąpiliby do buntu. Musimy przyjąć założenie, że zostali zakładnikami, jak sierżant Reynolds. Sierżant Yurivan przejrzała listę. – Dobra robota. Kiedy udało ci się to wszystko zebrać i zrobić?

– W tak zwanym wolnym czasie, którego mi nie brakuje – odparła Shwartz, z trudem powstrzymując ziewnięcie. Stark pokiwał głową. – Odwaliła pani kawał dobrej roboty, stabilizując sytuację wokół koszar. A co ty powiesz, Stace? Masz jakieś pomysły, kto może za tym stać? Yurivan się skrzywiła. – Jestem pewna, że to robota naszego starego przyjaciela Harry’ego Kalnicka, którego sam też pewnie podejrzewałeś, ale nie znalazłam żadnych śladów i pewnie ich nie znajdę, dopóki nie przejmiemy kontroli nad koszarami piątego bata. Bev Manley pokręciła głową. – Spotkałam faceta kilka razy. Wydał mi się kompetentny, a na pewno nie był geniuszem zła. Może ktoś mu w tym pomagał? – To pewne, że ktoś musiał mu pomagać. Idę o zakład, że paru zawodowych mataczy z agencji rządowych wzięło Kalnicka w obroty i przerobili go tak, że jest teraz święcie przekonany, iż to on pociąga za wszystkie sznurki. Trudno to jednak będzie udowodnić. – Yurivan znów postukała palcem w komunikator. – Dobra wiadomość jest wszakże taka, że wszystko wskazuje, iż nie mamy do czynienia z całym batalionem malkontentów. Chłopcy z wywiadu pozliczali buntowników widzianych podczas akcji zajmowania koszar i jakkolwiek dodawali, nie wychodziła im aż tak duża liczba. To co najwyżej dwie kompanie, a może nawet mniej. – Nie musieli wyłazić wszyscy naraz – zaprotestował Gordasa. – Sprawdziliśmy i to. – Yurivan skinęła głową w kierunku sierżant Shwartz. – Buntownicy na barykadach nie powyłączali identyfikatorów IFF na swoich pancerzach. – Co to jest IFF? – zainteresował się zarządca kolonii. – System identyfikacji swój–wróg – wyjaśnił Stark. – Dzięki niemu mamy pewność, że nie strzelamy do ludzi walczących po naszej stronie. W czym nam to może pomóc, Stace? – Dzięki temu możemy sprawdzić, kim jest osoba nosząca pancerz. Bez jej wiedzy, rzecz jasna. Nie wiedziałeś o tym, Stark? Mało kto o tym wie. Ludzie Shwartz sprawdzają od początku, kto siedzi na barykadach. Sądząc po tym, co już wiemy, można założyć, że w tej zabawie bierzeaktywny udział około sześciu plutonów żołnierzy. – Czyli dwie kompanie. – Stark się zamyślił. – Niedobrze, ale to i tak lepsze niż cały batalion. Dobra robota. Coś jeszcze? Yurivan uśmiechnęła się jak kot trawiący kanarka. – Mój pomysł dotyczący sposobu załatwienia blaszaków okazał się wykonalny, a przy okazji można go wykorzystać do bezbolesnego załatwienia tych buntowników... – Zamilkła na moment, rozkoszując się zaskoczeniem malującym się na twarzach otaczających ją ludzi. – Zachowajcie pochwały na później. Na razie wysłuchajcie pana Campbella. Zarządca pokręcił głową. – Ja znam jedynie ogólne zarysy planu. To jest mój ekspert od tych spraw. – Wskazał na siedzącego obok człowieka, który wydawał się niski, dopóki obserwator nie zdał sobie sprawy, że celowo się garbi. – To szef naszego działu badawczo-rozwojowego nanotechnologii, doktor Gafton. Ma dla was kilka niezwykle ważnych informacji. Naukowiec kilkakrotnie zamrugał, zanim się odezwał. Mimo że nie nosił okularów, wyglądał

na kogoś, kto ich potrzebuje. Skupiając rozbiegany wzrok na Ethanie, zaczął: – Szanowny panie Stark... – Sierżancie – poprawił go komendant. – Sierżancie? – Tak, sierżancie. Gafton znów zamrugał. – Szanowny panie sierżancie. Z drugiej strony stołu dobiegł zduszony śmiech, Bev Manley nie zdołała się opanować. Stark zgromił ją wzrokiem, potem odwrócił się do doktora. – Sierżant to mój stopień. Naukowiec nie krył zdziwienia. – Zgodnie z tym, co podpowiada mi linker, sierżant jest zwykłym podoficerem. Tak licznymi oddziałami powinien dowodzić ktoś w stopniu generała. Stark zerknął na zarządcę, który zamknął oczy z zażenowania, zanim odpowiedział: – Doktor Gafton nie został do końca wprowadzony. Doktorze, sierżant Stark dowodzi naszym wojskiem. Zanim naukowiec zdążył odpowiedzieć, Yurivan wskazała go oskarżycielsko palcem. – Wszczepił pan sobie aktywny linker? Mimo tak wielkiego zagrożenia? Gafton skrzywił się, potem przytaknął. – To konieczne. Nie mógłbym koordynować naszych prac, gdyby nie ten implant. Wiem, że to wielkie ryzyko mimo wszystkich zabezpieczeń, ale muszę je ponieść, aby móc wykonywać pracę. Stark wodził wzrokiem od naukowca do Yurivan i z powrotem. O czym oni gadają? Wszyscy pozostali zdają się to rozumieć. Muszę zapytać Vic, jak już wróci. Otrząsnął się. – Co ma mi pan do powiedzenia, doktorze? – Nanoboty, które pan zamówił, przechodzą właśnie ostatnie testy i powinny... – Ja zamówiłem jakieś nanoboty? – Stark rozejrzał się wokół. Wszyscy patrzyli na niego obojętnie poza uśmiechniętą podstępnie Stace. – Tak. To chyba oczywiste. Chodzi o to specjalne zamówienie. – Proszę mi o nich opowiedzieć, doktorze. Co te nanoboty potrafią? Kolejne mruganie. – Wszystko to, czego pan żądał. – Czyli? – Wewnętrzne przeprogramowanie i wyłączenie systemów złożonych robotów działających w trybie autonomicznym. Muszę jednak zaznaczyć, że wspomniane nanoboty można wszczepić tylko przy użyciu urządzeń wystrzeliwujących bardzo szybkie pociski, co komplikuje cały proces, ponieważ to bardzo delikatna technologia, ale jeśli znajdziemy odpowiednie amortyzatory... Stark powstrzymał ten słowotok jednym uderzeniem otwartej dłoni w blat. – Zbudowaliście nanoboty, które mogą wyłączyć roboty bojowe? – W zamówieniu zaznaczono

także, żeby zostały wyposażone w funkcje przeprogramowywania, ale nie mając żadnej wiedzy na temat sprzętu i stosowanego w nim oryginalnego oprogramowania, nie zdołaliśmy osiągnąć wielkich sukcesów na tym polu. – Ale wasze nanoboty mogą powstrzymać zautomatyzowane systemy bojowe? – Z pewnością. Wyszukają wewnętrzne łącza i zakłócą płynące nimi sygnały. Najzwyklejsze w świecie zagłuszanie wydało nam się najrozsądniejszym kierunkiem, ale popracowaliśmy także nad możliwością stworzenia opóźnień bądź nawet przerw w zasilaniu. – Doktor Gafton przyglądał się twarzom zebranych, jakby sprawdzał, czy żołnierze zrozumieli cokolwiek z tego, co mówił. – Prościej mówiąc, robot dozna podobnych odczuć jak człowiek porażony gazem nerwowym, powiedzmy sarinem. Manley pochyliła się nad blatem. – Jest pan pewien, że te nanoboty zadziałają? – Jeśli bazować na wynikach dotychczasowych prób, nie możemy zagwarantować stuprocentowego sukcesu. Musimy uwzględnić wiele zmiennych. Na przykład poziom zabezpieczeń łączy wewnętrznych, moc sygnałów, które trzeba zagłuszyć, obecność bądź nieobecność nanobotów odpowiedzialnych za ochronę i naprawę sabotowanych elementów... – Gafton zamilkł w połowie zdania, jakby się zamyślił. – Do tej pory nikt nie stosował takich

nanobotów do zabezpieczania, więc nie braliśmy ich istnienia pod uwagę, a to kolejna zmienna, z którą musimy się liczyć. – Zatem nie możemy być pewni, że zadziałają, dopóki ich nie użyjemy? – No... tak. Nie gwarantujemy efektów, dopóki nie dostaniemy w pełni funkcjonalnego robota, na którym będziemy mogli prowadzić testy. – Wspaniale. – Stark nie musiał się starać, by naukowiec wychwycił irytację w jego głosie. – Ale nie idealnie. Też bym chciał mieć możliwość wypróbowania tej technologii przed starciem, ale przynajmniej mamy coś, co może wyeliminować Jabbersmoki. – Spojrzał najpierw na

Yurivan, potem na Gaftona. – Ale jak to się ma do rozwiązania problemu buntu? Naukowiec znowu zamrugał. – Poproszono mnie, żebym sprawdził, czy nasze nanoboty są w stanie zablokować działanie systemów standardowego pancerza bojowego. To w sumie bajecznie prosta modyfikacja. Stark potrzebował chwili, by zrozumieć, o czym mowa. Potem uśmiechnął się szeroko. – Znaleźliście sposób, jak zawirusować pancerze bojowe? – Zawirusować? – zdziwił się Gafton. – To slangowe określenie odnosi się do szkodliwego oprogramowania. A ja mówię o całkowitym wyłączeniu funkcji motorycznych, bojowych i komunikacyjnych. – A niech mnie – mruknął Stark, uśmiechając się do Yurivan. – Stacey, jak to dobrze, że mamy cię po naszej stronie. Możemy już teraz uzbroić naszych chłopców w sprzęt do aplikowania nanobotów? Gafton pokręcił głową. – Nie, nie teraz. Za jakąś dobę, plus minus cztery godziny. Jeśli nie wydarzy się nic niespodziewanego, dostarczę wam dwa tysiące w pełni sprawnych iniektorów pasujących do ręcznych wyrzutni pocisków przeciwpiechotnych. Stark spoglądał na niego przez chwilę, potem przeniósł wzrok na Gordasę. – To jakiś wasz aprowizacyjny bełkot. Możesz mi to przetłumaczyć? – Pociski – wyjaśnił zapytany. – Mówi o dwóch tysiącach pocisków do karabinów. Gafton przytaknął mu dwa razy. – O nich właśnie mówiłem. – Dwa tysiące. – Ethan rozważył w myślach tę liczbę. – To wystarczy do napełnienia magazynków kompanii lojalnych wobec nas żołnierzy. Jeśli znajdę taką, która... – Mam taką – przypomniała mu mocno rozbawiona Stacey. – Dzięki, ale wolałbym najpierw sam ocenić... – Spodoba ci się. Możesz mi wierzyć. Ethan skinął głową, próbując ukryć przed nią własne uczucia. Świetnie. Vic jest zakładnikiem, muszę więc ufać komuś takiemu jak Stacey Yurivan. Miejmy nadzieję, że nie popełniam wielkiego błędu. Kilka godzin później sierżant Sanchez zasalutował przepisowo, stając przed Starkiem. Jego twarz, jak zwykle zresztą, pozostawała maską bez wyrazu. – Cieszę się, że znowu pana widzę, komendancie. – Daj spokój, Sanch. Jesteśmy starymi kumplami. Nie musisz zachowywać się w tak formalny sposób. Twoja kompania naprawdę zgłosiła się na ochotnika do wykonania tego zadania? – Nie powstrzymałbym moich chłopców, gdybym nawet chciał – zapewnił go Sanchez. Kąciki ust mu drgnęły, jakby próbował się uśmiechnąć, ale zaraz znów znieruchomiały. – I dobrze. U licha, Sanch, mam wrażenie, że jeszcze wczoraj ty, ja i Vic byliśmy dowódcami drużyn w tym samym plutonie. A chwilę później czuję się tak, jakby od tamtych czasów minęła wieczność. Wkurza mnie, że musiałem porzucić swoją drużynę. Dowodziłem tymi małpoludami od wielu lat.

– To ty zapoczątkowałeś bunt, po którym pozbyliśmy się wszystkich oficerów z naszej dywizji – przypomniał mu Sanchez. – Gdybyś tego nie zrobił, pozostali podoficerowie nie wybraliby ciebie na stanowisko głównodowodzącego naszych sił. – Mogłem się domyślić, że teraz, kiedy Vic Reynolds została zakładnikiem, ty przejmiesz pałeczkę i zaczniesz mi przypominać dawne błędy, za które nadal płacę. Powiadam ci, Sanch, są takie chwile, w których marzę o tym, by ten bunt nigdy nie miał miejsca. Przez twarz sierżanta przemknął cień, zniknął jednak zbyt szybko, by móc stwierdzić, jakie reprezentował uczucie. – Jestem pewien, że wielu ocalałych z trzeciej dywizji może mieć inne zdanie na ten temat. – Ja też mam taką nadzieję. Poprowadzisz kompanię za mną? – Niestety nie. Muszę przekazać to zadanie właściwej osobie, czyli prawdziwemu dowódcy kompanii. Stark próbował nie okazywać zawodu. Ma rację, awansował przecież na dowódcę batalionu. A niech to, powinienem wiedzieć, kim jest dowódca tej kompanii. – Kto nim został, Sanch? Ktoś, kogo znam? – Kiedyś znał wszystkich w tej jednostce. Kiedyś. Od tamtej pory chłopcy przeszli długi szlak bojowy, a ich jednostka otrzymała spore uzupełnienia. Kolejne drgnięcie ust mogące być uśmiechem. Sanchez stał się bardzo wylewny ostatnimi czasy. – Chyba tak. – Odwrócił się, przywołując kogoś. – Pamiętasz porucznik Conroy? Stanęła przed nim na baczność i zasalutowała sprężyście. – Dobry wieczór, komendancie Stark. Ethan odpowiedział w podobny sposób, zwalczając pokusę, żeby się uśmiechnąć. – Widzę, że dowodzi pani całą kompanią, poruczniku. Jak pani idzie? – Nieźle. Z początku czułam presję, ludzie mnie testowali. Kilku żołnierzy wydawało się zaskoczonych moją obecnością. – Nie wątpię. Ja też nie przypuszczałem, że któryś z naszych dawnych przełożonych zechce zostać tutaj, pod moim dowództwem. – Nie było nas wielu. Szesnaście osób, z tego co pamiętam. – O szesnastu za dużo – odparł Ethan – zważywszy, że praca dla mnie to pewny sąd polowy, jeśli przegramy. Cieszę się jednak, że zostaliście. Potrzebowaliśmy obecności kilku porządnych oficerów, żeby ludzie zrozumieli, jak jesteście ważni. Jeśli dobrze wykonujecie swoją robotę, rzecz jasna. Powiada pani zatem, że wojo nie robiło pani wielkich problemów? – Przeżyłam kilka ciekawych chwil. Ale udało mi się pokazać, kto tu dowodzi. Potem było już z górki. Stark pokiwał głową, zastanawiając się, jak ciężkie musiały być jej pierwsze kroki, zwłaszcza że dowodziła żołnierzami pamiętającymi wciąż, iż oficerowie to banda dupków zajmujących się swoimi karierami zamiast dowodzeniem. – Cóż mogę powiedzieć, poruczniku. Zna pani sytuację. Wychodzi na to, że po raz kolejny będzie mnie pani ratowała.

– Ostatnim razem, gdy to robiłam, odebrano mi dowodzenie plutonem i przerobiono na biurwę. – Stark został na terenie wroga po ryzykownym wypadzie, aby ubezpieczać odwrót reszty plutonu. Conroy zorganizowała nieuzgodnioną z dowództwem dywizji wyprawę ratunkową i uratowała mu życie, czym ściągnęła na siebie gniew przełożonych nie zamierzających ryzykować utraty cennego sprzętu dla ocalenia jakiegoś tam sierżanta. – Tym razem będzie inaczej – dodała. – Myślę, że będzie pan zadowolony z nowego dowódcy swojego starego plutonu. Jestem pewna, że pamięta pan kapral Gomez. – Kap... – zaczął Stark, ale zaraz umilkł. A niech mnie. Anita Gomez dowodzi plutonem. Była najlepszym kapralem, jakiego miałem. Idę o zakład, że krótko trzyma swoich ludzi. – Jakim cudem zdołała ją pani do tego namówić? – Nie musiałam. Zgłosiła się na ochotnika. Może sama powie panu, dlaczego to zrobiła. Zaraz po wykonaniu zadania. Stark wskazał Conroy i stojącemu za nią sierżantowi Rosinskiemu dwa wolne krzesła, a sam zaczął się przechadzać tam i z powrotem. – Najpierw dostaniemy nowe pociski do karabinów. To specjalna niezabijająca amunicja. Dzięki niej unieszkodliwimy systemy pancerzy każdego trafionego przeciwnika. – Oboje nie zdołali ukryć zaciekawienia. – Wewnątrz pocisków znajdują się nanoboty, które zdestabilizują elektronikę. Koloniści właśnie kończą je produkować. Rozpoczniemy operację, gdy tylko otrzymamy obiecany transport. Najlepiej w czasie posiłku albo ciszy nocnej. Boję się o życie zakładników, tak samo jak tego, że buntownicy spanikują i zaczną do nas strzelać. – Oboje przytaknęli jednocześnie, więc natychmiast dodał: – Będziemy mieli do czynienia mniej więcej z dwoma kompaniami żołnierzy. To niezbyt korzystny stosunek sił, ale cele są mocno rozproszone i nic nie wiedzą o naszej cudownej amunicji. – Wystarczy trafić gdziekolwiek, by wyłączyć żołnierza z akcji? – zapytała Conroy. – Tak. Wracając do tematu: koszary mają standardowe rozplanowanie. Są trzy wejścia, dwa dla ludzi i rampa dostawcza. Ja poprowadzę jeden pluton na główne wejście, wy zajmiecie się dwoma pozostałymi. – Dostrzegł niezadowolenie na ich twarzach. – Tak, wiem. Nie powinienem iść na pierwszą linię, zwłaszcza że buntownicy mogą użyć przeciw nam ostrej amunicji. Jeśli jednak zobaczą mnie na czele, może pójdą po rozum do głowy i poddadzą się bez walki. Wydaje mi się, że warto podjąć ryzyko, jeśli to pozwoli zakończyć bezkrwawo ten bunt. – Mówisz całkiem rozsądnie – przyznał przysłuchujący się tej rozmowie Sanchez – ale

Reynolds i tak da ci popalić zaraz po zakończeniu tej akcji. – Nie wątpię. Jakieś inne pytania? Conroy westchnęła. – Chyba powinnam poprowadzić mój pluton w ten sam sposób. Jeśli zobaczą, że podchodzi do nich porucznik, niektórzy mogą zwątpić albo się zawahać. Może to wystarczy do wejścia za barykadę bez otwierania ognia.

– Podchodzi, poruczniku Conroy? – zdziwił się Rosinski. – Chce pani podejść do nich jakby nigdy nic? – Powiedziałam, że chcę, aby tak to wyglądało – poprawiła go. – Poza tym wie pan, jak

brzmi motto szkoły piechoty: Za mną. Stark się zaśmiał. – Tak. Łatwo powiedzieć, nieprawdaż? Wystarczy jednak, że ktoś w ciebie wymierzy... Okay, niewiele więcej możemy teraz powiedzieć. Poruczniku, proszę zadbać o wgranie planu koszar na taki wszystkich żołnierzy. Nie możemy wprowadzić ich we wszystkie szczegóły operacji aż do czasu jej rozpoczęcia. Nie chcę, aby któryś ostrzegł buntowników. – Rozumiem. Twarz Sancheza przybrała wyraz będący odpowiednikiem głębokiego zamyślenia. – Chcecie wgrać dokładne plany koszar na taki żołnierzy, nie wprowadzając ich wcześniej w szczegóły operacji? To nie wygląda mi na działanie sierżanta Starka, jakiego znałem. – Fakt – przyznał Ethan. – Nie wygląda i nie jest. Dostaniecie szczegółowe plany pięter. Przekażę wam też te szczątkowe informacje o dyslokacji ludzi, jakie zdołaliśmy zebrać do tej pory. Dotyczy to głównie terenu wokół barykad przy wejściach. Żołnierze będą atakowali na własną rękę. – Wyszczerzył zęby. – Dajemy im maksymalną swobodę działania. Czy to brzmi jak pomysł starego dobrego sierżanta Starka? – Absolutnie. Zapowiada się naprawdę interesująca operacja. Porucznik Conroy i ja będziemy czekali w pogotowiu na informacje – zapewnił go Rosinski. – Dzięki. Jeszcze jedno, poruczniku. Proszę przekazać kapral Gomez, że czekam z niecierpliwością na możliwość współpracy. – Oczywiście, komendancie. Stark wyczekał całą dobę i trzy z czterech dodatkowych godzin, o których mówił doktor Gafton. Gdy przybył transport amunicji, przyjrzał się nieufnie kolejnym magazynkom. – To zapieczętowane magazynki. Skąd mamy wiedzieć, czy znajdują się w nich naboje z nanobotami? Naukowiec zaszczycił ich kolejną serią charakterystycznych mrugnięć, potem wskazał palcem na trzymany przez Ethana magazynek. – Zostały opisane we właściwy sposób. – A jeśli ktoś pomylił nalepki? – To nie powinno mieć miejsca. Narobiłoby się niezłego zamieszania. Stark jęknął tylko, po czym spojrzał na Gordasę. – Co ty na to? Gordo uśmiechnął się, wskazując ręką na skrzynię pełną magazynków. – Sprawdziłem ją po dostawie. Zdarłem zabezpieczenia z losowo wybranych magazynków. Straciłeś tym sposobem czterdzieści specjalnych naboi. Uważałem jednak, że warto to zrobić. – I słusznie. Dzięki. Jesteś dobrym zaopatrzeniowcem. – Stark sięgnął po komunikator. – Sanch? Zawołaj Conroy i sprowadźcie tutaj swoich ludzi. Mamy kilka tyłków do skopania. Mniej niż pół godziny później kapral Gomez stanęła sztywno przed Starkiem i zameldowała, salutując: – Pluton jest gotowy do akcji, sargento.

Ethan powiódł wzrokiem po szeregu żołnierzy, zauważając znajome twarze, a na nich z trudem tłumione uśmiechy. Odpowiedział na salut. – Dobrze cię widzieć, Anita. Powinniśmy spotykać się nieco częściej. – Najlepiej wtedy, gdy do nas nie strzelają, sargento. Idziemy skopać buntownikom dupska? – Zgadza się. – Stark rozsadził żołnierzy ze wszystkich plutonów, potem wyjaśnił im pokrótce, jak działają nanoboty w nabojach, przybliżył liczbę buntowników i pokazał plany koszar Chamberlaina, wskazując na barykady. – Tyle wiemy. Macie plany poszczególnych pięter na swoich takach. – Plany taktyczne też? – zapytał żołnierz z plutonu trzeciego.

– Nie. – Stark odczekał chwilę, aż ucichnie wywołana tym stwierdzeniem wrzawa. – Nie ma planu, ponieważ dysponujemy zbyt małą ilością informacji, by go ułożyć. Dlatego powiem wam tylko, co macie robić. Wchodzicie do koszar, małpoludy, rozbiegacie się i rozbrajacie każdego, kogo spotkacie na swojej drodze. Tych, którzy zaczną strzelać, unieszkodliwicie pociskami z nanobotami. – Ale gdzie mamy iść? Stark wskazał na plan. – Tam, gdzie będziecie musieli. Słuchajcie, powiem wam teraz, dlaczego to robię, żeby wszystko było jasne. – To było zachowanie, za które Ethan był wielokrotnie opieprzany przez przełożonych. Nie widzieli sensu w traceniu czasu na wyjaśnianie rozkazów, które żołnierze i tak musieli wykonać bez zastanowienia. – Postawcie się na miejscu przeciwnika. Ktoś was atakuje. Co robicie najpierw? Kapral Gomez odpowiedziała po krótkiej chwili ciszy: – Sprawdzamy, gdzie wróg koncentruje siły, si? I posyłamy tam wsparcie. – Zgadza się. A co robicie, kiedy zamiast zorganizowanego ataku idzie na was stu żołnierzy działających na własną rękę? – Kolejna przerwa, po której siedzący wokół ludzie zaczęli się uśmiechać. – Na tym polega nasz pomysł. Jesteście wszyscy zaprawionymi w boju weteranami. Podzielcie się na drużyny ogniowe, działajcie w pojedynkę, jeśli zajdzie taka potrzeba, rozproszcie się i przetrząśnijcie wszystkie pomieszczenia na terenie koszar. Wydamy wam granaty błyskowe, abyście mogli oślepić i ogłuszyć kogo trzeba, napuścimy też dymu do koszar, aby osłabić widoczność. Nie za dużo jednak, aby nie podusić tych, których pancerze zostaną unieruchomione. – A co ja mam robić, kiedy moi ludzie będą biegać samopas? – dopytywał się Rosinski. – Miej na nich oko – poradził mu Ethan. – Któryś może wpaść w tarapaty. Mogą go otoczyć albo trafi na zbyt licznego przeciwnika. Obserwuj przebieg akcji na skanerze i kieruj wsparcie tam, gdzie to będzie konieczne. Słuchajcie, wiem, że to piekielnie niekonwencjonalne podejście, ale potrzebujemy dwóch warunków do uratowania zakładników i ocalenia im życia. Po pierwsze zaskoczenia, po drugie szybkości. Rozchodząc się po koszarach każdą możliwą drogą, wykorzystamy jedno i drugie. Jakieś pytania? Kapral z pierwszego plutonu podniósł rękę. – Będziemy mieli na sobie takie same pancerze jak przeciwnik. Skąd mamy wiedzieć, kto jest kto? – Dodaliśmy kilka podprogramów do waszych IFF-ów, abyście widzieli, kto należy do waszej kompanii. Wszyscy pozostali będą widoczni na takach bez ćwierkania, dzięki temu zyskacie nieco lepsze rozeznanie. Niech to. Byłbym zapomniał o czymś naprawdę ważnym. Tymi

nanopociskami nie da się zabić żołnierza w pancerzu. One nie są w stanie przebić zbroi. Ale jeśli traficie kogoś w samym mundurze, możecie uszkodzić mu system nerwowy. Dlatego nie wolno wam strzelać do ludzi bez pancerzy. – A jeśli oni będą strzelać do nas, sierżancie? – zapytał szeregowy Chen z dawnej drużyny Starka. – Wtedy musicie zbliżyć się do nich, dać im w ryj i odebrać broń. – Zauważył, że ten rozkaz nie spotkał się z wielkim entuzjazmem. – Wybaczcie, chłopcy. Tak musi być. Żaden z buntowników nie może polec w akcji z naszej winy. A na wypadek gdybyście pomyśleli, że łatwo mi tak mówić, przypominam, iż będę szedł w pierwszym szeregu. Poprowadzę drugi pluton. Prosto przez główne wejście. Zebrani zareagowali żywiołowo. Żołnierze z drugiego szczerzyli się jak dzieci. Potem wstała Conroy. – Ja poprowadzę trzeci pluton. W ten sam sposób. Ty, Rosinski, dowodzisz pierwszym. – Szczęściarz ze mnie. Też mam iść na czele? – To zależy tylko od ciebie. Jak tam twoi ludzie? – Bywało lepiej, ale damy sobie radę z bandą małpoludów z drugiej brygady. – Świetnie – ucieszył się Stark. – Coś jeszcze? Po dłuższej chwili wstał kolejny kapral. – Sierżancie, muszę panu powiedzieć, że niektórzy z nas mają wątpliwości, czy te specjalne naboje, wie pan, zadziałają. – Zadziałają, kapralu. Były testowane na pancerzach bojowych. Nie musicie się tym przejmować. – Z całym szacunkiem, sir, ale nie to nas niepokoi. – Kapral rozglądał się, oblizując nerwowo wargi, gdy zobaczył poważne miny kolegów. – Niektórzy z nas zastanawiają się... no... – Wykrztuś to wreszcie. – Skąd mamy wiedzieć, że nie używamy ostrej amunicji i nie zabijamy tych chłopaków? – wymamrotał kapral. Ethan uniósł dłonie, by uciszyć gniewne pomruki, jakie dało się słyszeć po tej wypowiedzi. – Czy moje słowo wam nie wystarczy? – Kapral przełknął głośno ślinę, a potem pokręcił głową. – Dobra, miałeś tyle odwagi, by zadać to pytanie. Kogo jeszcze to niepokoi? Podnieście ręce. Poważnie mówię. Robili to niepewnie, z ociąganiem. W sumie dwudziestu. Dwudziestu jeden, wliczając kaprala. Nie mogę wyłączyć tak wielu żołnierzy z tej operacji. Już teraz mamy niewielkie szanse. Jak ich więc przekonać? Otwarcie kolejnego magazynka nie będzie przecież żadnym dowodem. Zatem co? Hm. Skoro trzeba, to trzeba. Stark oddalił się o cztery kroki, stanął twarzą do ekranu wyświetlacza, opuścił osłonę hełmu,

potem odwrócił się ponownie do żołnierzy, rozkładając szeroko ręce. – Dobra, małpoludy, martwicie się, czy te nanopociski nie pozabijają buntowników. Zatem

wypróbujcie je na mnie. – Wyczuwał niedowierzanie bijące od zebranych. – Mówię poważnie. Jestem tak pewny ich działania, że możecie je wypróbować na mnie, jeśli chcecie. Większej pewności nie mogę wam dać. Anita, na litość boską, nie zastrzel pierwszego, który we mnie wymierzy, dodał w myślach. Żaden się nie odważył. Kapral wyszczerzył głupio zęby, skinął głową i usiadł. – Mnie to wystarczy. – Świetnie. – Stark uniósł osłonę hełmu, ulżyło mu, że nie będzie musiał wkładać

rezerwowego pancerza. – Chodźmy zatem skopać kilka tyłków. – Ale w kulturalny sposób, nie zabójczy? – zapytał sierżant Rosinski. – Możecie wyżyć się na nich, jak chcecie, tylko nie strzelajcie do tych, którzy nie mają na sobie pancerzy. Koszary Chamberlaina wyglądały zwodniczo spokojnie. Buntownicy zablokowali wykute w księżycowej skale przejścia stertami wyniesionych z kwater mebli. Właśnie minęła pora obiadu, moment, w którym wszyscy powinni być najbardziej rozleniwieni. Stark obejrzał się na stojących za nim żołnierzy. Na jego twarzy pojawił się uśmieszek, zupełnie nie pasujący do człowieka, który za moment ruszy spokojnym krokiem w kierunku buntowników dzierżących broń załadowaną ostrą amunicją mogącą zabić go w jednej chwili. – Jesteście gotowi, kapralu Gomez? – Si. Świetne uczucie, nieprawdaż? Znowu jesteśmy wszyscy razem. – Święta racja. Nie chciałbym w tym momencie prowadzić innej drużyny, innego plutonu, nawet gdyby pozwolono mi wybierać spośród wszystkich oddziałów, w jakich do tej pory służyłem. – Czuł się nieco niezręcznie, mówiąc te słowa, jakby wykraczał nimi poza dopuszczalne granice, ale dokończył, mając pewność, że to czysta prawda. Sprawdził godzinę na wyświetlaczu HUD-a, odliczając ostatnie sekundy. – Uwaga! Idziemy. Wszyscy razem. Gomez miała rację: dowodzenie niewielkim oddziałem żołnierzy na ograniczonym terenie było naprawdę świetnym uczuciem. Stark podniósł osłonę hełmu na całą wysokość, by jego twarz była dobrze widoczna. Trzymając karabin lufą do ziemi, ruszył wolnym krokiem w kierunku barykady. Nad przejściem znajdował się wizerunek żołnierza w zapiętym pod szyją mundurze. Jego kołnierz zdobiły gwiazdki. Wojak ten spoglądał srogo w dół, strosząc sumiastego wąsa, jakby nie zgadzał się z tymi, którzy okupowali koszary jego imienia. Tak zatem wyglądał Chamberlain. To chyba jakiś generał. Ciekawe, czego i kiedy dokonał? Będę musiał to sprawdzić w pierwszej wolnej chwili. Buntownicy na barykadzie zauważyli już podchodzącego wolno komendanta. Unieśli broń, mierząc prosto w niego. Dwadzieścia kroków za nim szła reszta plutonu – nie w zwartym szyku bojowym, ale luźną grupą, jakby nie stanowili żadnego zagrożenia. Ludzie Conroy i Rosinskiego, o czym Ethan wiedział, zbliżali się w taki sam sposób do barykad blokujących pozostałe przejścia. – Stać! – Rozkaz wydano bardzo stanowczym tonem, ale to nie powstrzymało Starka. – Stać albo będziemy strzelać! Stark nie zareagował. Idąc dalej wolnym krokiem, zaczął mówić:

– To ja, sierżant Ethan Stark. Wiecie, kim jestem, i wiecie, że możecie mi zaufać. Wisi mi to, co wam o mnie nagadali. Nie zamierzam was okłamywać. Odłóżcie broń, a nikomu włos nie spadnie z głowy. – Kilka luf zachwiało się po tych słowach. – Mamy wystarczająco wielu wrogów za linią frontu. Nie powinniśmy walczyć między sobą. Jeśli gnębią was jakieś problemy, z chęcią was wysłucham. Daję słowo. – On kłamie! – Kapral dowodzący obsadą barykady odwrócił się do swoich podwładnych. – Nie możecie mu ufać. Chce zostać dyktatorem za cenę naszego życia! Naszej krwi! Ilu z was straciło przyjaciół w którejś z wojenek Starka?! Broń wymierzona w komendanta opadła jeszcze bardziej, już nikt nie mierzył prosto w niego. Dobrze ci idzie. Zagaduj ich dalej. I nie zwalniaj kroku. Lada moment zauważą idący za tobą pluton... – Ja nie wszczynam wojen, kapralu. Ja je kończę. I to właśnie próbuję zrobić z tą, którą prowadzimy na Księżycu. Bratobójcze starcia nie pomogą nikomu z nas, tylko naszym wrogom. – Był już przy barykadzie. Jeszcze tylko kilka kroków... – Przyszpilić go! – rozkazał kapral, ale jego podwładni wahali się nadal, spoglądając jeden na drugiego. Wtedy sklął ich i sam wymierzył w Starka. Okay. Koniec gry. Ethan rzucił się do przodu i nieco w bok zarazem, aby przeskoczyć tuż nad barykadą, jednocześnie podrywając broń. Krótka seria trafiła prosto w pancerz kaprala. Opuścił osłonę hełmu, zanim ponownie dotknął podłoża, przetoczył się i wymierzył w pozostałych buntowników od tyłu. Panującą przez moment ciszę wypełnił harmider. Część obrońców barykady próbowała namierzyć komendanta, pozostali zaczęli strzelać w kierunku atakującego plutonu. Huk wystrzałów odbijał się zwielokrotnionym echem od ścian, dodatkowo rozpraszając żołnierzy, którzy przywykli do walki w otaczającej ich pustce. Granaty błyskowe eksplodowały, potęgując chaos panujący w wąskim korytarzu. Większość buntowników zaczęła po prostu uciekać, niektórzy porzucali też broń. Stark leżał płasko na ziemi tam, gdzie upadł, mierząc uważnie w każdego przeciwnika, który strzelał. Kule odbiły się rykoszetem od ściany nad jego głową, obsypując go chmurką pyłu, ale już mgnienie oka później odpowiadający za ten strzał żołnierz zesztywniał nagle, gdy nanopocisk dezaktywował jego pancerz. Uwielbiam te nanoboty – pomyślał Ethan. Jego HUD zapłonął nagle sygnałem ostrzeżenia, wskazując kolejnego buntownika mierzącego w tym kierunku. Temu też posłał kilka kulek. Wymiana ognia umilkła tak szybko, jak się zaczęła, stojący jeszcze na nogach buntownicy rzucali broń, poddając się nacierającym. – Anita! Wyznacz ludzi do pilnowania tych drani. Reszta za mną! Stark pobiegł korytarzem, mikrofony umieszczone w jego pancerzu wychwytywały dźwięki wydawane przez uciekających buntowników i łomot butów podążającego za nim plutonu.

– Rozdzielamy się na najbliższym skrzyżowaniu korytarzy. Niech nie mają łatwo. – Dotarł do rozwidlenia, dysząc ciężko, i zatrzymał się tam na moment, by sprawdzić na komunikatorze, jak idzie pozostałym oddziałom. Rosinski utknął w pobliżu rampy przeładunkowej, ale ludzie Conroy rozbiegali się już po korytarzach koszar, podobnie jak jego chłopcy. Cholernie dobry z niej porucznik. Jest chodzącym dowodem na to, jak może zachowywać się doskonale wyszkolony oficer. Ethan minął rozwidlenie, pochylił się mocniej i ruszył przed siebie biegiem. Kilka kul wryło się w kamienne ściany, gdy przetaczał się, by zniknąć za przeciwległym załomem. Za nim biegli kolejni żołnierze, ostrzeliwując się we wszystkich kierunkach. Przez moment poczuł większy strach, wiedząc, że jest teraz całkiem odsłonięty, nie mógł się jednak wycofać, nie zwracając na siebie uwagi przeciwnika. Za długo siedziałem w centrum dowodzenia. Zardzewiałem. Nie przemyślałem tego ruchu jak trzeba – zganił się w myślach. Ocaliło go tylko to, że buntownicy nie mieli ochoty dać się trafić. Kryli się i strzelali na oślep. – Wszystko w porządku, sargento? – Tak, Anita. Ale daleko mi do zadowolenia. Czy ktoś z naszych może zajść tych strzelców od tyłu? – Si, zaraz ich dopadną. – Strzelanina przed nimi nasiliła się na moment, a potem zaczęła cichnąć. Garstka zbuntowanych żołnierzy podniosła ręce, poddając się oddziałom atakującym ich z flanki. Stark ruszył dalej, mimo że w głowie wciąż rozbrzmiewał mu głos przekonujący go, że postępuje naprawdę głupio. Muszę dotrzeć do Vic. Jeśli chcą kogoś zastrzelić, to na pewno ją. Przeskanował po raz kolejny plan koszar, biegnąc korytarzem wraz z grupką żołnierzy drugiego plutonu. Symbole zapełniające trójwymiarową mapę były potwornie wymieszane. W tym właśnie momencie ikonki oznaczające żołnierzy pierwszego plutonu wymieszały się z czerwonymi znacznikami, którymi system opisywał przeciwników blokujących trzeciemu plutonowi dostęp do rampy towarowej. Czerwone symbole zaczęły przesuwać się szybko w kierunku centralnej części koszar, część z nich pozostała wszakże na miejscu, a napisy nad nimi głosiły, że to ludzie, którzy zostali unieruchomieni przez nanoroboty. Reszta pochowała się w pomieszczeniach, których czujniki pancerza nie były w stanie spenetrować z takiej odległości. – Kapralu Gomez! – Si, sargento? – Poślijcie kilku ludzi do centrum komunikacyjnego koszar. Gdy tam dotrą, zyskamy lepszy obraz sytuacji.

– Już się robi. Jak dobrze mieć obok siebie kogoś, komu można bezgranicznie zaufać podczas prowadzenia walki. Stark przestał się przejmować centrum komunikacyjnym i znów spojrzał uważniej na plan koszar, przepuszczając kilku żołnierzy. Okay. To musi być duże pomieszczenie, aby można zminimalizować liczbę strażników. Wielka sala z tylko dwoma wyjściami przeciwpożarowymi. Znalazł cztery takie pomieszczenia, same sale odpraw. Skierował się ku najbliższej, rozglądając czujnie na wszystkie strony. Był teraz sam, pozostali żołnierze drugiego plutonu rozbiegli się w poszukiwaniu celów. Zza narożnika wyłonili się dwaj ludzie odziani w pełne pancerze. Stark wymierzył w nich, oni w niego, ale ciche ćwierkanie IFF-ów wyjaśniło sytuację, trafił na szpicę pierwszego plutonu. – Sierżant Stark? – Tak. – W chwili gdy odpowiadał, na wyświetlaczu HUD-a zaroiło się od symboli wprowadzanych dzięki przekazom z centrum komunikacyjnego. – Macie już pełen przegląd sytuacji? – Tajest. Hej, w pokoju obok jest kilku gości z piątego bata. – Zajmijcie się nimi. Ja idę dalej. – Nie ma problemu. Stark zostawił ich tam i pobiegł korytarzem w kierunku miejsca, w którym znajdowało się najwięcej buntowników. Nie mogę mieć pewności, czy kilku cwaniaków nie obeszło sensorów w swoich kwaterach. Niektórzy żołnierze robili to, by ukryć nielegalną działalność albo obecność gości, z którymi zabawiali się w nieprzepisowy sposób. Wszystkie sale odpraw wyglądały jednak na puste. Czujniki w nich zostały po prostu wyłączone. Tam więc pozamykali jeńców, a ci wściekli się na nich do tego stopnia, że porozwalali czujniki i kamery. I to by było tyle na temat rady podoficerów. Sala znajdująca się najdalej od obecnej pozycji Starka wypełniła się ikonkami, gdy wpadli do niej ludzie z trzeciego plutonu. – Roi się tutaj od szeregowców – zameldował ktoś. – Wygląda na to, że są nieuzbrojeni. – Czy drzwi były zamknięte od zewnątrz? – zapytał sierżant Rosinski. – Zgadza się, sierżancie. – Hej, Ski – wtrącił się Stark. – Tam jest cała kompania. To chyba ludzie, którzy nie chcieli przystąpić do buntowników, ale miejcie ich na oku, dopóki tego nie sprawdzicie. W pozostałych salach odpraw znajdziecie pewnie jeszcze kilka takich kompanii. Macie to na takach, poruczniku Conroy? – Mamy. Widzieliście jakiegoś sierżanta? – Zaraz na kilku trafię, jeśli się nie mylę – odparł Stark, zatrzymując się przed drzwiami pomieszczenia, do którego zmierzał. Ze środka dobiegały krzyki. Wzmacniane przez urządzenia odbiorcze pancerza brzmiały jak głosy ludzi, którzy są wściekli, że tracą kontrolę nad sytuacją. Stark sforsował drzwi, omiatając wnętrze lufą karabinu.

Przed nim zamajaczyła postać w pancerzu – IFF wskazywał, że to buntownik. Stark posłał serię w jego kierunku, a potem odwrócił się i zobaczył Vic, która wspólnie z kilkoma innymi sierżantami próbowała wyszarpnąć broń drugiemu ze strażników. – Padnij! – ryknął przez zewnętrzne głośniki i sierżanci odskoczyli od celu, ku któremu natychmiast pomknęły dwa pociski. Oba trafiły w napierśnik. Strażnik próbował jeszcze podnieść karabin, ale nie zdołał tego zrobić. Stark omiótł raz jeszcze skanerem całe pomieszczenie, ale nie znalazł kolejnych odczytów. – Vic, pilnowało was tylko tych dwóch? Przyglądała mu się z mieszaniną wściekłości i zdziwienia w oczach. – Zastrzeliłeś ich obu? Ot tak? Co u licha... – Pytałem, czy tylko oni was pilnowali, żołnierzu! Zamknęła się natychmiast, po czym skinęła głową. – Tak, było ich tylko dwóch. – Świetnie. – Ethan zerknął na wyświetlacz, by sprawdzić, czy w pobliżu nie ma innych buntowników, ale najbliższa czerwona ikonka znajdowała się w sporej odległości od tego miejsca. Potem pochylił się nad drugim strażnikiem. – Nie drzyj się tak, Vic. Nic im nie zrobiłem. – Otwierając osłonę hełmu, pokazał jej spoconą twarz tamtego i jego wybałuszone oczy. – Ale gdyby zrobił krzywdę komukolwiek z was, zostawiłbym drania w unieruchomionym pancerzu, dopóki nie zdechłby z głodu. Szeregowa Billings z dawnej drużyny Starka wpadła do pomieszczenia z uniesioną bronią, zaraz jednak ją opuściła i rozejrzała się szybko. – Wszystko w porządku, sierżancie? – Tak. Nic mi nie jest. – Uf. Dzięki. Kapral Gomez pożarłaby mnie żywcem, gdyby coś się panu stało. – Słucham? Wyjaśnij mi, o czym mówisz? – No... dobrze. Kapral Gomez kazała mi trzymać się pana bez względu na okoliczności i pilnować, by nikt nie zrobił panu krzywdy. Zgubiłam pana jednak z oczu podczas ostatniej strzelaniny. Jest pan piekielnie szybki jak na tak podeszły wiek, sierżancie. – Wielkie dzięki. Ty i Gomez powinnyście wiedzieć, że umiem zadbać o siebie. – Jasne, sierżancie. Nasi przeszukują pobliskie pomieszczenia, chyba powinnam... – Jasne. Idź. Jeszcze jedno, Billings... – Zatrzymała się w pół kroku. – Dzięki. Poważnie. Do zobaczenia później. – Ma pan to jak w banku, sierżancie. – Wybiegła z pomieszczenia, włączając tryb bojowy, zanim przekroczyła próg. Vic przyklęknęła przy drugim strażniku, sprawdzając jego stan. – Wyłączyłeś systemy jego pancerza. Jakich pocisków użyłeś? – To specjalna amunicja przygotowana na odwiedziny zapowiedzianych gości. Okazało się, że może być przydatna także w rozwiązaniu tego problemu. – Spojrzał na nią. – Dzięki za okazane mi zaufanie. Wzdrygnęła się. – Wybacz, Ethan. Powinnam wiedzieć, że nie zrobiłbyś czegoś takiego, gdyby nie było to absolutnie konieczne.

– Owszem, powinnaś. Kim są twoi nowi koledzy? – Widział niemal samych sierżantów, tylko kilku miało dystynkcje kaprali. Jeden z nich wystąpił przed szereg. – Jesteśmy starszymi podoficerami z piątego batalionu. Aczkolwiek kilku z nas brakuje. Winni jesteśmy przeprosiny, sierżancie Stark. To nie powinno mieć miejsca. Powinniśmy zauważyć, co się dzieje, i zdławić bunt w zarodku. – Dowiem się, co tu zaszło, kiedy przyjdzie na to pora. Powiedzieliście, że nie ma tu wszystkich sierżantów? Gdzie są pozostali? Widziałem tylko jednego kaprala podczas negocjacji. Nazywa się Hostler. – Hostler? Człowieku, niech no ja tylko dostanę w swoje ręce tego gnoja... – Poruczniku Conroy – rzucił do komunikatora Stark. – Czy ktoś obezwładnił już kaprala Hostlera? – Tak, komendancie. Jeden z ludzi Rosinskiego zauważył go, gdy próbował uciec z koszar. Zajęła się nim sierżant Yurivan. – Yurivan? Jakim cudem dotarła do niego tak szybko? – Weszła tutaj razem z moim oddziałem, komendancie. Pojawiła się w ostatniej chwili i powiedziała, że powinna iść z nami, ponieważ służyła wcześniej w piątym batalionie i na pewno zna żołnierzy broniących barykady. Miała rację. Weszliśmy do koszar bez jednego strzału. Potem jednak zrobiło się gorąco. – Widziałem. Chyba znalazłem wszystkich lojalnych podoficerów z tej jednostki. Pozostali, na których traficie, należą zapewne do buntowników. – Stark przyjrzał się raz jeszcze ogólnej sytuacji, zauważając, że walki już wygasają, potem podniósł osłonę hełmu, by przemówić bezpośrednio do znajdujących się przed nim podoficerów. – Będziecie musieli poczekać z obrabianiem dupy Hostlerowi. Właśnie trafił w ręce sierżant Yurivan. – Stacey go obraca? – Sierżant z piątego batalionu wyszczerzył zęby. – Człowieku, to mu się nie spodoba. – Spoważniał. – Ale to nie on za tym stoi. Jest na to za głupi i zbyt tchórzliwy. Nikt nam tego nie powiedział, ale wiemy, że to robota kilku spośród brakujących sierżantów. – Czy nie mówimy przypadkiem o kumplach gościa nazwiskiem Kalnick? – Wyłącznie o nich. Z nimi też chcemy pogadać. Chyba że Stacey zaprosi ich do siebie, jak już skończy z Hostlerem. – Jestem pewien, że marzy o tym równie mocno jak wy, ale zobaczę, co da się zrobić. A skoro o tym mowa... – Do pomieszczenia weszła porucznik Conroy, a za nią czterej żołnierze z pierwszego plutonu eskortujący grupkę sierżantów. – Gdzie ich pani znalazła? – Kilku miało na sobie pancerze bojowe. Po ich unieruchomieniu wydłubaliśmy drani i przyprowadziliśmy do pana. Pozostali ukryli się w jednej z sal odpraw. To chyba była ich kwatera główna. – Coś takiego. – Stark opuścił osłonę hełmu na czas potrzebny do przyjrzenia się aktualnej sytuacji. – Widzę, że wszystkie pozostałe pomieszczenia zostały oczyszczone i nikt już nie

stawia oporu. Ma pani takie same odczyty? – Tajest. – Jakieś straty? – Kilku rannych i czterech wyłączonych przez swoich podczas zamieszania. Buntownicy strzelali dużo, ale głównie na oślep, z tego co zauważyłam. – Owszem. – Stark przełączył się na inny obwód. – Sierżancie Shwartz, koszary Chamberlaina zostały odbite. Proszę przysłać żandarmów, aby zajęli się jeńcami i zabezpieczyli pomieszczenia. I jeszcze jedno. Nikt nie ucierpiał poza kilkoma lekko rannymi. Proszę przekazać tę wiadomość pozostałym. – Teraz połączył się z centrum dowodzenia. – Sierżancie Tran, proszę nadać komunikat do wszystkich jednostek, że bunt został zakończony, przywróciliśmy porządek, a żaden z buntowników nie został ranny. – A w każdym razie nie odniósł poważnych obrażeń, dodał w myślach. Z drugiej jednak strony nie wiem, co się z nimi stanie, gdy wpadną w łapy kolegów, których uwięzili. – Niech się wszyscy o tym dowiedzą. – Spojrzał na porucznik Conroy. – Proszę przekazać koszary żandarmerii i dać swoim ludziom wolne. Im szybciej, tym lepiej. – Komendancie Stark, standardowa odprawa po... – Zrobimy ją później, poruczniku. Chcę, żeby pani ludzie poszli w miasto i rozpowiedzieli każdemu, jak załatwili buntowników, nie zabijając i nie raniąc nikogo. – Aha. – Conroy przytaknęła. – Rozumiem. – Odeszła, by przekazać rozkazy ludziom ze swojego plutonu. Ethan mógł się w końcu skupić na brudnych sierżantach, których przyprowadziła. – Gra skończona, panie i panowie. Nie powinniście słuchać podszeptów Kalnicka. – Kilku z nich drgnęło mimowolnie. – Tak, wiemy, że on was do tego namawiał. Spodziewacie się teraz, jak sądzę, że skopiemy wam dupy, a potem postawimy przed plutonami egzekucyjnymi? – Widział na jednych twarzach strach, na innych determinację. – Cóż, nie dam wam tej satysfakcji. Rozstrzeliwując, zrobiłbym z was męczenników. Nie, moi drodzy, traficie do ancla. A każdy, który wyśpiewa, kto za tym stał, będzie przez nas lepiej traktowany. Ci, którzy odmówią współpracy, zostaną wrzuceni do cel, żebym mógł się w końcu skupić na poważniejszych problemach. Ja o nich zapomnę, ale sierżant Yurivan z pewnością zechce sobie z nimi pogadać, aby nie nudzili się zbytnio. Zrozumiano? Pomyślcie o tym. – Stark zaczął się odwracać, ale znów na nich spojrzał. – I jeszcze jedno. Gdyby choć jeden z moich ludzi zginął przez waszą głupotę, osobiście rozszarpałbym was na strzępy. – W pomieszczeniu pojawili się żandarmi, ich dowódca zasalutował Starkowi. – Zabierzcie tych drani sprzed moich oczu. I zamknijcie na cztery spusty. – Tajest. Tylko... będziemy potrzebowali listy zarzutów dla każdego z nich, takie są

wymagania. – Dostaniecie je później. – Przeniósł wzrok na sierżantów z piątego i dostrzegł na ich twarzach zawód, a nawet żal. – Rozumiecie, że musimy przesłuchać wszystkich w koszarach, aby się upewnić, kto nie brał udziału w buncie? Wiem, że nikt z tutaj obecnych nie będzie miał z tym problemu, niemniej musicie pozostać w swoich kwaterach do zakończenia dochodzenia. Damy wam znać, kiedy będziecie mogli wyjść. Jakieś pytania? Nie wyglądali na zadowolonych, ale żaden nie protestował. Sierżant z piątego batalionu, ten, który odezwał się do Starka, stanął na baczność i zasalutował. – Rozumiemy. I wiemy, że nastąpią przetasowania na stanowiskach dowódczych w naszej jednostce. – Przetasowania? – Ethan pokręcił głową. – Ci, którzy sprowokowali ten bunt, zadbali o to, by pozostać w ukryciu. Każdy z was, który nie uczestniczył w tej zadymie, pozostanie na swoim dawnym stanowisku, chyba że otrzymam na jego temat wyjątkowo niepochlebne opinie. Wiem doskonale, dodał w myślach, że będziecie zapieprzać dziesięć razy lepiej, po tym, jak dopuściliście, żeby żołnierze zbuntowali się pod waszymi nosami. Motywacja motywacją, ale Stark nie zamierzał pozbywać się ludzi, którzy mieli tak ważne powody do wykazania się w przyszłości. Na twarzach stojących przed nim podoficerów dostrzegł uśmiechy ulgi. – Nie pożałuje pan tego, sierżancie Stark. Wiedziałem, że te bzdury, które o panu wygadywali, nie mogły być prawdą. – Ja też siedziałam w tych koszarach – wtrąciła się Vic, odkaszlnąwszy znacząco. – Powiedziałeś, że wszyscy tu obecni zostaną przesłuchani. Stark spojrzał jej w oczy. – Nie. Skoro nie byłaś tutaj, kiedy wybuchł bunt, nie mogłaś być też zamieszana w jego wywołanie. Dobra, wracajmy do centrum dowodzenia, tylko stamtąd możemy zadbać, żeby te działania nie odbiły nam się czkawką. – Ruszył do drzwi, nie czekając na nią. Dogoniła go, zanim wyszedł na korytarz. – Ethan, przecież już cię przeprosiłam. Podważanie twojego autorytetu na oczach innych podoficerów było niewybaczalnym błędem, tak samo jak brak odpowiedzi na pytanie o obecność innych strażników. – A co powiesz o oskarżeniu mnie o bezrefleksyjne zabijanie ludzi? Tego też żałujesz? – Przecież już to powiedziałam. Oboje jednak dobrze wiemy, że potrafisz być cholernie twardy, kiedy tego wymaga sytuacja. Ethan nie widział jej jeszcze nigdy tak skruszonej. Może teraz, kiedy ma takie poczucie winy,

odpuści mi chociaż na chwilę. – Niech ci będzie – rzucił. – W takim razie powiedz mi, dlaczego, u licha, osobiście dowodziłeś tą operacją? No i nie odpuściła. – Miałem ku temu dobre powody. Po pierwsze, nie chciałem posłać ludzi do walki o zachowanie stołka, nie próbując po raz ostatni zapobiec przelaniu krwi. Nie zamierzałem też dopuścić, gdyby moje wysiłki spełzły na niczym, by inni ginęli za mnie. – Ethan... – Vic pomasowała czoło, robiąc zbolałą minę. – Cholera. Co mam ci powiedzieć? Taki właśnie jesteś. I pewnie dlatego zostaniesz kiedyś zabity, a ja będę mogła powiedzieć: a nie

mówiłam? Zobaczysz, postawią ci pomnik, ponieważ polegniesz, robiąc coś naprawdę cholernie szlachetnego. – Błagam, tylko nie pomnik. Nie pozwól im na to. – Będzie naprawdę wielki, Ethan. Z fontannami, wieżami i kolumnadami, nie mówiąc o wielkim posągu przedstawiającym ciebie patrzącego w niebo... – Zamknij się wreszcie! – Uśmiechnął się do niej. – Jak tam było? Źle? – Na pewno nie dobrze. Uważali, że trzymają cię na muszce. Domyśliłam się tego po zachowaniu strażników. Siedzenie w niewoli pod bronią jest cholernie niemiłym przeżyciem, Ethan. – Domyślam się. Cieszę się, że wyszłaś z tego cało. – Ja też. Stark przejrzał ostatnie dokumenty dotyczące buntu. Przesłuchania Yurivan dostarczyły wiele ciekawego materiału, ale wszystkie tropy prowadziły donikąd. Ludzie, którzy mieli zachęcać żołnierzy do buntu, albo nie istnieli nawet w bazach danych, albo nie dało się ich odnaleźć. Nazwisko Kalnick padało bardzo często, ale nie istniał żaden dowód na jego udział w tym spisku. Cóż, wiemy przynajmniej, że wysłano na nas prawdziwych zawodowców. Buntownikom obiecano wiele rzeczy, w tym amnestię uwalniającą ich od zarzutów uczestnictwa w rebelii dowodzonej przez Starka, oraz silne wsparcie z zewnątrz, gdy dojdzie do wypowiedzenia posłuszeństwa. Żadna odsiecz z zewnątrz jednak nie przybyła albo dlatego, że bunt objął zbyt małą liczbę jednostek, albo najzwyczajniej w świecie była to kolejna pusta obietnica rządzących. Buntowników odizolowano, wielu szeregowych otrzymało kary administracyjne, jeśli nie dopatrzono się ich specjalnej aktywności. Tym sposobem pozostało około trzydziestu ludzi oskarżonych o nakłanianie do nieposłuszeństwa pozostałych i strzelanie do oddziałów Conroy i Starka. I co ja mam z nimi zrobić? Nie chcę prowadzić tak wielu spraw przed sądami polowymi, ale nie mogę też trzymać ich pod kluczem do usranej śmierci. To nie byłoby ani legalne, ani uczciwe. Hmmm. Domyślam się, że na Ziemi jest jeszcze wielu członków rodzin naszych żołnierzy, na których można by wymienić tych drani, o ile rządzący nadal będą chętni na prowadzenie podobnych negocjacji. Dzięki takiemu rozwiązaniu pozbylibyśmy się ich,

ściągając tutaj ludzi, których bardziej chcemy, nie obniżając przy okazji poziomu morale. Usłyszał brzęczenie komunikatora. Zamknął pliki z dokumentami buntowników i poczuł wielką ulgę, gdy przełączył wyświetlacz na tryb odbioru połączenia. Na ekranie pojawiła się twarz zarządcy kolonii. Campbell wyglądał na lekko zdeprymowanego. – Sierżancie Stark, jak pan wie, przyleciał właśnie następny wahadłowiec z delegacją rządową, aczkolwiek nie spodziewałbym się wielkiego przełomu w naszych negocjacjach. – Tak, wiedziałem, że ma przylecieć. Z tego, co mi powiedziano, ze składu delegacji wyłączono wojskowych, uznałem więc, że i nasza obecność jest zbędna. Chociaż jest taki temat, który

moglibyście poruszyć w czasie rozmów. – Tak? Jaki? – Bunt, z którym sobie poradziliśmy. Mam tutaj trzydziestu żołnierzy, którzy byli zbyt mocno zaangażowani w te działania, aby puścić ich wolno, a nie chcę też więzić ich za długo. Może uda wam się wynegocjować kolejną wymianę, jak zrobiliśmy z oficerami? – Oczywiście, sierżancie Stark. Zdążę włączyć ten temat do naszych rozmów. Trzydziestu, powiada pan? Chyba uda nam się coś z tym zrobić. Dzwonię do pana wszakże w zupełnie innej sprawie. Tym samym wahadłowcem przyleciał pewien gość. Bardzo niespodziewany, dodam. Stark uniósł brew ze zdziwienia. – Ktoś, kogo znam? – Chyba tak, sierżancie. Twierdzi, że jest pańskim ojcem. Trzydzieści minut później Stark stał, przebierając niespokojnie nogami, przy posterunku numer jeden, przed głównym wejściem do kompleksu wojskowego. Włożył czysty mundur, a Vic obejrzała go uważnie ze wszystkich stron, aby zyskał pewność, że będzie wyglądał godnie. – Nie co dzień spotykasz się z własnym ojcem – rzuciła. – Nie widziałem go od chwili wstąpienia do woja. Wściekł się na mnie, powiedział, że tylko idioci się zaciągają, a potem nie rozmawialiśmy aż do zeszłego roku. Ale to była tylko zwykła wymiana listów. – Wiem, Ethan. Ciekawe, co robi na pokładzie oficjalnego wahadłowca z delegacją kolejnych niby-negocjatorów? – Dowiemy się tego za kilka minut. – Chcesz, żebym tam z tobą poszła? Dajmy lepiej temu spokój. Jak cię znam, sam nie będziesz wiedział, czego chcesz, dopóki go nie zobaczysz. Znajdziesz mnie w centrum dowodzenia, gdybym okazała się potrzebna. – Dzięki. I tak czekał teraz na spotkanie z człowiekiem, którego ostatni raz widział, gdy był jeszcze nastolatkiem. W korytarzu prowadzącym do posterunku pojawiła się grupka osób. Stark rozpoznał idącą na czele Cheryl Sarafinę. Pochód zamykali dwaj ochroniarze, którzy w przeszłości towarzyszyli Campbellowi. Gdy podeszli bliżej, rozpoznał też człowieka, którego prowadzili, przytrzymując za każdym razem, gdy nieumiejętnie odbijał się od podłogi. Kiedy grupka zatrzymała się przed nim, język stanął kołkiem w gębie Ethanowi, który dopiero teraz uświadomił sobie, że nie przemyślał tego, jakimi słowami powitać tak dawno nie widzianego ojca. Cisza się przeciągała. Przerwała ją Sarafina, domyślając się, co może być powodem tej niezręczności. – Sierżancie Stark, to pański ojciec – powiedziała, uśmiechając się przyjaźnie. Te słowa przełamały pierwsze lody. Ethan wyciągnął rękę do ojca. – Cieszę się, że cię widzę, tato. Tamten uścisnął mu dłoń, zwracając na ten gest przesadną uwagę charakteryzującą każdego, kto przyzwyczajał się dopiero do niskiej grawitacji. – Cieszę się, że cię widzę, synu.

– Jak minęła podróż? – Nieźle. Bywało gorzej. Sarafina miała taką minę, jakby musiała powstrzymywać się od śmiechu. – Widzę, że to bardzo emocjonalny moment dla obu panów. Zaczekamy tutaj na pańskiego ojca, sierżancie Stark. – Okay. Dziękuję za przyprowadzenie go do mnie. – Wyciągnął raz jeszcze rękę do taty. – Pomóc ci w utrzymaniu równowagi? Ojciec odtrącił ją mimo niepewnej miny. – Chyba dam radę. Tylko nie idź zbyt szybko. – Nie ma sprawy. – Gdy mijali posterunek, wartownicy wyprężyli się na baczność, oddając Starkowi przepisowy salut. Odpowiedział im tym samym, aczkolwiek o wiele precyzyjniej niż zazwyczaj. – On jest ze mną – wyjaśnił żołnierzom. Przeszli w milczeniu kilka kroków, zanim ojciec otworzył usta. – Dlaczego to zrobili? – Co? – zdziwił się Ethan. – Co zrobili? – Dlaczego zerwali się z miejsc i zasalutowali? Zrobili to ze względu na ciebie? – Tak. Zachowali się zgodnie z wojskowym obyczajem. – Widziałem wielu mijających się żołnierzy, którzy tego nie robili. – Salutowali mi, ponieważ jestem ich przełożonym – wyjaśnił Stark. – To znaczy szefem. Jesteś szefem tych ludzi? Ilu ich masz pod sobą? – Hm, wszystkich. – Ethan zatoczył ręką szeroki łuk. – Każdego żołnierza stacjonującego na Księżycu i broniącego tej kolonii. – Wszystkich? – Ojciec rozglądał się z nieprzeniknioną miną. – No, no. – Owszem. – Potrzebna mi Vic, pomyślał Stark. Ta rozmowa się nie klei. Nie umiemy ze sobą rozmawiać. Ale czy kiedyś było inaczej? – Najpierw pokażę ci centrum dowodzenia. – Dobrze. Ojciec podążał za nim posłusznie kolejnymi korytarzami, od czasu do czasu okazując zdziwienie, gdy widział, że mijający ich żołnierze nieodmiennie salutują jego synowi. Stark przyłożył dłoń do skanera przy wejściu do centrum dowodzenia, próbując nie patrzeć na lśniące nowością skrzydło drzwi, stanowiące wciąż bolesne przypomnienie wydarzeń rozgrywających się w tym miejscu podczas pamiętnego ataku, który kosztował życie tak wielu znajomych mu ludzi. – Oto nasze centrum dowodzenia, tato. Ojciec rozejrzał się ciekawie. – Imponujące wyposażenie. Aczkolwiek niektóre konsole wyglądają na uszkodzone. Jesteś pewien, że nie kupiono ich z drugiej ręki? – Jestem. To miejsce zostało niedawno zaatakowane. Musieliśmy się bronić, używając tych konsol jako osłony. Od tamtej pory wciąż je wymieniamy. Tak jak tamte drzwi. – Aha. – Ojciec momentalnie stracił wątek. – Tak, teraz sobie przypominam. Słyszałem coś o tym. – Ethan. – Vic stanęła przed nimi. – Masz gościa, jak widzę? – Tak. To mój ojciec. Tato, to Vic Reynolds. Moja dobra przyjaciółka. Jest także moją

zastępczynią i niezwykle dobrym taktykiem. – Miło mi. – Ojciec rozpromienił się, potem pochylił lekko, by sprawdzić naszywki zdobiące pagony jej kombinezonu. – Pani także jest sierżantem. – Zgadza się. – Ale pracuje pani jako asystentka mojego syna? Stark skrzywił się, słysząc to określenie, ale Vic zbyła je zwykłym uśmiechem. – Można tak powiedzieć. Moja praca polega głównie na pilnowaniu, by nie napytał sobie kłopotów. Mam więc co robić. – Wyobrażam sobie! Moglibyśmy wymienić się kilkoma przerażającymi opowieściami na ten temat. To pani wysłała kiedyś list do mnie i mojej żony? – Tak. – Uśmiechnęła się raz jeszcze, po czym wskazała kciukiem drzwi. – Może udamy się w spokojniejsze miejsce, gdzie będziemy mogli dokończyć tę rozmowę? – Jasne. – No nie wierzę, pomyślał Ethan, poznała mojego ojca pięć minut temu, a już rozmawia z nim jak ze starym znajomym. – Idź przodem. Zaprowadziła ich do sali rekreacyjnej znajdującej się w pobliżu kwatery Starka, a gdy usiedli przy stoliku, podała im kawę. Ojciec przyglądał się ciekawie temu niewielkiemu pomieszczeniu i ścianom z surowego kamienia. – To tutaj pracujesz? – Czasami – przyznał Ethan. – Moja kwatera jest tam, za załomem korytarza. Ma podobne rozmiary. – Naprawdę? Jako dzieciak zawsze narzekałeś, że masz za mały pokój. A to pomieszczenie jest przecież jeszcze mniejsze. Stark spłonił się, słysząc o tym wspomnieniu. – Narzekałem więcej, niż to było warte. Ty i mama mieliście ze mną istne piekło. Ale nauczyliście mnie wielu ważnych rzeczy. – No myślę. Aczkolwiek nie przypominam sobie, kiedy wpoiliśmy ci wiedzę na temat wzniecania buntów i obalania rządów. Stark się skrzywił. – Tego akurat sam się nauczyłem. – Nie patrz tak na mnie – poprosiła Vic. – To nie moja wina. – Potem odwróciła się do ojca Ethana, robiąc poważną minę. – Przepraszam pana, ale muszę zapytać wprost. Po co pan tu przyleciał? Rząd zakazał nieoficjalnych podróży na Księżyc, a mimo to zabrano pana na pokład wahadłowca przewożącego negocjatorów. – Byłem ciekaw, kiedy padnie to pytanie. – Ojciec spuścił głowę, a jego twarz poczerwieniała z gniewu. – Krótko mówiąc, przysłano mnie tutaj, bym namówił syna do kapitulacji. Żeby przyjął warunki oferowane mu przez rząd, zanim komuś stanie się krzywda. – Rozumiem. Nie wygląda pan wszakże na szczególnie uradowanego. – Może dlatego, że nie jestem zadowolony. Szczerze powiedziawszy, czuję wielką dumę z tego, czego dokonał mój syn. Całe życie musiałem całować po tyłkach ludzi, którym wydawało się, że są lepsi ode mnie. A Ethan skopał im je właśnie, mocno i celnie. Z tego, co wiem, nie zrobił

tego dla odniesienia własnych korzyści, tylko żeby pomóc innym. Zapadła niezręczna cisza. – U licha, tato – przerwał ją Stark. – Nie pozwalałeś, by inni włazili ci na głowę. – Owszem, pozwalałem! Przylatując tutaj, pozwoliłem im po raz kolejny! Choć nie miałem zbyt wielkiego wyboru. Twoja matka jest chora. Wybacz. Nie chciałem ci tego mówić. Masz już wystarczająco dużo problemów i pewnie uznałbyś, że to jakiś kolejny rządowy wybieg. Jej stan jest ciężki, ale można ją z tego wyciągnąć, choć istnieje spore ryzyko remisji. Ale potrzebujemy zgody na kurację. Wiesz, kto wydaje takie zgody, Ethan? – Niech zgadnę. – Właśnie. Urzędnik rządowy. Obiecali mi, że podpiszą papiery, jeśli przylecę tutaj i będę błagał na kolanach, byś skapitulował. – Dranie! – Stark walnął pięścią w ścianę, nie przejmując się, że porani ją sobie o porowatą powierzchnię. – Domyślam się, że mama też jest dla nich nic nie znaczącym człowieczkiem, którego można poświęcić. Co mogę powiedzieć? Przekaż rządowi, że błagałeś mnie na kolanach, ale pozostałem nieugięty. Poważnie. Jeśli zrozumieją, że mogą na mnie wpłynąć przez odebranie możliwości leczenia mamy, na pewno wymyślą sto innych powodów, by nie podpisać tych dokumentów. – Chyba masz rację. – Ojciec westchnął, spojrzał na kawę, jakby dopiero teraz ją zauważył, i upił łyk, krzywiąc się natychmiast. – Co to za świństwo? Musicie pić te szczyny ze względu na blokadę? – Nie. To napój, jaki rząd serwuje nam od zarania dziejów. Standardowa kawa wojskowa. – Powinien pan skosztować naszego piwa – zasugerowała Vic. – Przy nim ta kawa wyda się niezwykle aromatyczna i smaczna. – Wierzę pani na słowo. – Ojciec Starka upił jeszcze łyk, po którym się wzdrygnął. – Cóż, powiedziałem, co miałem powiedzieć, teraz pewnie zechcecie się mnie pozbyć. – Ależ skąd – zaprotestował Ethan. – Niewiele czasu nam dali, ale nie musimy się nigdzie spieszyć. – Dzięki. – Rozejrzał się jeszcze raz zaskoczony. – Czy tutaj jest bezpiecznie? Mówią nam, że zostaliście otoczeni, że wasze linie obrony lada moment się załamią. Nie widziałem jednak, by ktoś wyglądał tu na zmartwionego. – Przejmujemy się naszą sytuacją. Nikt przecież nie wie, jak to wszystko się skończy. Ale na pewno nie jesteśmy bliscy załamania. Nie ma mowy. Rozpieprzyliśmy na drobne kawałki wszystko, co rzucił na nas rząd. – Kilka miesięcy temu doszło do gigantycznej eksplozji na powierzchni księżyca. Wielu ludzi ją widziało. Rząd twierdzi, że miała miejsce na terenie kolonii, ale ludzie mówią, iż to nieprawda. – I mają rację. To my ją spowodowaliśmy. Wysadziliśmy magazyny amunicji przesłanej tutaj

przez nasz rząd. – Poważnie? – Ojciec się roześmiał. – Dobrze im tak. Mówisz zatem, że jesteście tu bezpieczni? Że odparliście wszystkie ataki? – To nie wygląda tak różowo, jak byśmy chcieli. Kilka razy mieliśmy wielkie szczęście – odparł wymijająco Ethan. – Czasem niewiele brakowało. Straciliśmy też wielu ludzi. – Straciliście? Jak? Stark dopiero po dłuższej chwili zrozumiał, że jego ojciec naprawdę nie zna tego określenia. – Zostali zabici, tato. Zginęli, walcząc na Księżycu. – Och... – Ojciec pochylił głowę, by nie widzieli jego zawstydzenia. – Przepraszam... Naprawdę nie chciałem... – Wiem. Nic się nie stało. – Nadal wydajesz się pewny siebie, jeśli dobrze widzę. Wszyscy wokół wydajecie się tacy pewni siebie. Stark zastanowił się nad odpowiedzią, potem wzruszył ramionami. – Tak. Masz rację. Prawda jest taka, że moglibyśmy zdobyć o wiele większy teren, gdybyśmy tylko tego chcieli. – Większy teren? – Ojciec uniósł brew ze zdziwienia, zaraz jednak zmarszczył czoło. – Przecież sytuacja na Księżycu jest od wielu lat patowa. Rząd bez przerwy nam o tym mówi. Dlaczego nas okłamują? – To akurat prawda. Do przełomu nie doszło tylko dlatego, że biliśmy się tak, jak oni nas tego nauczyli. Żadnej elastyczności, tylko wcześniej zaplanowane działania, zbyt dużo mikrozarządzania walczącymi przez dupków siedzących daleko za linią frontu. Gdy się ich pozbyliśmy i zaczęliśmy robić wszystko po swojemu, nauczyliśmy się walczyć lepiej. – Nie jestem pewien, czy zrozumiałem. Twierdzisz, że potraficie dowodzić sobą lepiej niż od oficerowie? – Ojciec pochylił się nad stołem, wyczekując odpowiedzi. Stark potarł czoło, próbując zebrać myśli. – Dawniej wszystko było na opak, tato. Wiesz, zupełnie jak u cywilbandy, to znaczy w twojej pracy. Wielcy szefowie przekazywali polecenia średnim szefom, ci jeszcze mniejszym, a tamci maleńkim i dopiero na samym końcu docierały one do małpoludów, które miały wykonać całą robotę. A wymagano od nich, by robili dokładnie to, co im kazano. Cały czas słyszeliśmy, rzecz jasna, o tym, że walczący muszą otrzymywać kompletne informacje, ale tak naprawdę nie mówiono nam niczego, ponieważ dowódcy nie lubili dzielić się posiadaną wiedzą. Tak było od zawsze, jak przypuszczam, i może sprawdzało się kiedyś, ponieważ najważniejszy z szefów miał w ręku wszystkie informacje i wiedział, co robi... Ojciec znów się nasrożył, widać było, że usilnie o czymś myśli, w końcu skinął głową. – Oczywiście. U nas też to tak działa. Zbieramy informacje i przekazujemy je swojemu szefowi, czyli człowiekowi władnemu wydawać decyzje, a on na ich podstawie mówi pozostałym, co powinni robić. – Tylko dlaczego ten facet na górze musi decydować o wszystkim? – Stark wstał i zaczął

przechadzać się tam i z powrotem. Przy tak niskiej grawitacji wystarczyły dwa kroki, by przemierzyć całe pomieszczenie. – Może dawniej to się sprawdzało. Ale teraz każdy żołnierz wie tyle samo co generał. Daliśmy im wgląd do tych samych danych, mimo że dowódcy blokowali wcześniej dostęp do nich, sądząc mylnie, że ich podwładni są zbyt ograniczeni, by je zrozumieć. Byliśmy dla nich jak pieczarki. Trzymali nas w mroku i karmili gównem. Ojciec się roześmiał. – Tego kawału jeszcze nie słyszałem. – Pomyśl tylko – kontynuował Stark – może dzisiaj facet taki jak ty czy ja lepiej rozumie sens tych informacji, ponieważ siedzi w samym środku wydarzeń, które go dotyczą, a nie gdzieś na głębokim zapleczu, gdzie nie kuma się czaczy. – Nie kuma się czaczy? – Tak. No wiesz. Nie chodzi o to, co ci mówią albo co pokazują sensory, tylko o samopoczucie żołnierzy, reakcje wroga, powiedzmy, o ogólne wyczucie sytuacji. Tego nie dowiesz się ze strumienia danych. Nie ma mowy... – Stark przerwał, poruszył rękami, jakby chciał uformować nimi słowa. – Dlatego spróbowaliśmy innego podejścia. Pozwoliliśmy decydować ludziom, którzy znajdują się na miejscu. Daliśmy im możliwość zmiany planu, jeśli zajdzie taka potrzeba. Szukania najlepszych rozwiązań. – Ale... Wydawało mi się, że celem takich planów jest osiągnięcie końcowego sukcesu. – Tak powinno być! Tyle że plany nigdy nie pasowały do rzeczywistości. Coś tak mało ważnego jak cel znikało w masie niepotrzebnych informacji, a ludzie na polu bitwy bardziej przejmowali się tym, czy stawiają stopy tam, gdzie kazali im planiści, niż osiągnięciem sukcesu. Można stworzyć plan idealny, tato. Zaplanować każdy ruch i każde słowo człowieka, ale gdy zapytasz go na koniec, co próbował osiągnąć, odpowie ci, że wykonać plan. – Hm... – Ojciec spojrzał na Vic, jakby chciał usłyszeć jej opinię. – Może to brzmi głupio – zapewniła go – ale się sprawdza. Cała historia wojskowości polega na zmasowanej obronie punktu, który jest atakowany. Gdy jednak przeciwnik rzuci do walki dziesiątki albo setki autonomicznie działających jednostek, których działania przy dzisiejszym poziomie techniki można dobrze skoordynować, nie sposób zidentyfikować miejsca głównego uderzenia. To jakby próbować powstrzymać wodę gołymi rękami. – Zgadza się. Nie ma głównego uderzenia – rozwinął temat Stark. – Zastosowaliśmy tę taktykę podczas rozwiązywania problemu, który... dotknął nas nie tak dawno temu. Wysłaliśmy oddział żołnierzy do zabudowań, w których trzymano zakładników, i pozwoliliśmy im działać na własną

rękę. Ci źli próbowali zorganizować obronę, ale nie umieli wybrać miejsca, w którym powinni reagować. – Rozumiem – odparł ojciec, choć sądząc po głosie, wciąż miał wątpliwości. – Chcesz przez to powiedzieć, że możecie pokonać każdą inną armię? – Tak mi się wydaje. Tak. Gdybyśmy chcieli, pokonalibyśmy każdego. Ojciec wyglądał teraz na jeszcze bardziej nieszczęśliwego. – A twoim głównym wrogiem jest teraz rząd. – Na to wygląda. – Zatem masz zamiar uderzyć na USA? Zaskoczył Ethana tym pytaniem. Choć jego mina powinna być wystarczającą odpowiedzią, postanowił wyrazić to, co czuje, odpowiednimi słowami. – Nie zamierzam. Nie zaatakuję USA. – A gdyby to mimo wszystko zrobił – dodała Vic – ja bym mu w tym nie pomogła. Ojciec wydął usta, potem spojrzał Starkowi w oczy. – Wiesz, że tym sposobem niczego nie osiągniesz? Może nie jestem wybitnym strategiem, ale przynajmniej znam się na sporcie. Jeśli nie robisz nic poza powstrzymywaniem zawodników drużyny przeciwnej przed wygraniem, musisz prędzej czy później przegrać. – Wiesz, tato, czasem wygrana nie jest warta ceny, jaką trzeba zapłacić za zwycięstwo. Wy, mówię o amerykańskiej cywilbandzie, liczycie na to, że będziemy was bronić. Dziękowanie za naszą służbę nie wychodziło wam do tej pory, ale to zupełnie inna sprawa. Nie zamierzam wygrywać tej wojny, wyrządzając wam krzywdę. Albo uderzając w rząd, który nadal wspieracie. To wszystko jest do dupy, ale tak musi być. Wybacz słownictwo. – Wszyscy jesteśmy już dorośli, synu. Powiedz mi w takim razie, co z twoimi ludźmi? Co z tymi wszystkimi żołnierzami, którzy poszli za tobą? Zdajesz sobie sprawę, że skazujesz ich na wieczną i zapewne przegraną na końcu wojnę? – Tak. – Stark spojrzał mu hardo w oczy. – Zawsze wierzyłem w ludzi, za których byłem odpowiedzialny. Ale w tym wypadku nie mogę ich poprowadzić do ataku na własną ojczyznę i udawać, że wszystko jest w porządku. Naszym obowiązkiem jest obrona cywilbandy. Nic, co zrobiliśmy do tej pory, nie naruszało zapisów konstytucji, na którą przysięgaliśmy. Gdybyśmy obalili siłą rząd, podarlibyśmy ją na strzępy, jakby była zwykłym świstkiem papieru. Nie zrobię tego i nie pozwolę, aby inny żołnierz dopuścił się takiego czynu. Jeśli im się to nie spodoba, mogą sobie szukać innego szefa. Ojciec się uśmiechnął. – To jedno z najważniejszych pytań, jakie rodziło się w mojej głowie i jakie zadaje sobie dzisiaj większość Amerykanów. Co ten Stark sobie myśli? A ja tego nie wiedziałem, synu. Byłeś dla mnie chłopcem, który opuścił dom rodzinny wiele lat temu. Nie miałem bladego pojęcia,

kim się w tym czasie stałeś. Teraz to wiem. I zadbam o to, by inni także się dowiedzieli. Vic zachichotała. – Wygląda na to, że plan użycia pana przeciw Ethanowi obrócił się przeciw jego twórcom. – Owszem, pani Reynolds. Niech dostaną za swoje. – Słuchaj, tato – poprawił go Stark. – Powinieneś powiedzieć: sierżancie. Sierżancie Reynolds. – Przepraszam. Trudno mi zapamiętać, że tak miła młoda dama może zajmować się tym samym co ty. To znaczy... – Spokojnie, tato. Wiem, co chciałeś powiedzieć. – Ja też – zapewniła go Vic. – Miła młoda dama, no, no. Masz bardzo spostrzegawczego ojca, Ethan. – Akurat. Powiedział tak, ponieważ nigdy nie widział, jak prowadzisz drużynę małpoludów i rozwalasz wroga na kawałki. – Dziewczyny też mają prawo czerpać przyjemność z życia, Ethan. – Vic sprawdziła godzinę na najbliższym wyświetlaczu. – Chyba musimy już pana odprowadzić, panie Stark. Pójdę z panem bezpośrednio na lądowisko, żeby mógł pan dogonić członków oficjalnej delegacji rządowej. Ethan pokręcił głową. – Cheryl Sarafina czeka na ojca przy posterunku numer jeden. To ona ma go odprowadzić do wahadłowca. Ja powinienem iść... – Nie możesz. – Wymierzyła w niego placem. – Ani się waż podchodzić do maszyny wypełnionej Bóg jeden wie jaką bronią. Nie zamierzam wystawiać wrogowi tak atrakcyjnego i cennego celu. Pożegnaj się z ojcem. – Tajest! – burknął Stark. – Wybacz, tato, Vic ma rację. – Opieprza cię jak rodzona matka. – Nie mów tak. Bardzo się cieszę, że mogliśmy się zobaczyć. Pozdrów mamę i przekaż jej, że mam nadzieję, iż szybko wydobrzeje. I liczę na to, że jak wszystko się poukłada, wrócę na Ziemię. Kiedyś. – A ja myślę, że to zależy już tylko od ciebie. Wiem, że będziesz próbował. Powodzenia. Uścisnęli sobie dłonie raz jeszcze, potem ojciec wyszedł. Stark nie ruszył się z miejsca, siedział w sali rekreacyjnej, popijając zimną kawę, dopóki Vic nie wróciła i nie zajęła miejsca naprzeciw niego. Zerknęła na włączony przez niego przekaz pokazujący martwy księżycowy krajobraz, bez śladu bytności człowieka. Martwe skały. Ani grama powietrza. Pył. – Wyglądasz na zdołowanego. Oglądanie takich przygnębiających obrazków wiele ci nie pomoże. – Ale i nie zaszkodzi. Tak sobie myślę. Coś mi wpadło do głowy, gdy byłaś zakładniczką buntowników. Miałem o to zapytać zaraz po uwolnieniu, ale zapomniałem. – Wal śmiało. – Naukowiec, który stworzył pociski do wyłączania Jabbersmoków, ma implant łączący go z siecią laboratorium, w którym pracuje. To przeraziło kilkoro z naszych, w tym Stacey Yurivan,

a wiesz, że ją trudno wystraszyć... – Stark zamilkł, widząc, jak twarz Vic zastyga. – Tobie też to się chyba nie podoba. Powiedz mi, o co tyle krzyku? Dlaczego każdy, komu wspominam o tym implancie zachowuje się, jakby został pokąsany przez węża? Odwróciła głowę na tyle, by zgromić go wzrokiem, potem znów skoncentrowała się na księżycowym krajobrazie. – Domyślałam się, że nie będziesz tego wiedział. Wychowałeś się wśród cywilbandy. Każdy w woju wie, o co chodzi, ale to historia z zamierzchłych czasów. Sprzed kilku pokoleń. Wątpię też, by cywilbanda kiedykolwiek o tym słyszała. Wiesz, jak jest. Ściśle tajne, przed czytaniem spalić. Dla nas to jednak opowieść, którą straszy się dzieci. Coś, czego nigdy nie zapomnisz. Głos, którym wypowiedziała te słowa, był zimniejszy od powierzchni Księżyca, na którą patrzyła. Stark, słysząc to, zadrżał mimowolnie. – O co chodzi? Musiał poczekać na odpowiedź, i to długo, a gdy Reynolds zaczęła w końcu mówić, jej głos był wyprany z emocji. – Stworzono eksperymentalną jednostkę. Wyposażono ją we wszystkie nowinki techniczne i dopalacze. Wszędzie implanty. Sensory podczerwieni w oczach, podkręcacze czasu reakcji, szybkości pracy serca, wzmacniacze mięśni, środki do ultraszybkiego zaleczania urazów. No superżołnierze. Skopali dupy przeciwnikowi, i to kilka razy. Potem wróg wyniuchał, z kim ma do czynienia, i zastosował środki zapobiegawcze... – W tym momencie Vic zamilkła. – Środki zapobiegawcze? – zdziwił się Stark. – Ta. Wszystko, co zostało zaprogramowane, można przeprogramować, jak dobrze wiesz. Pamiętam, że rozmawialiśmy o tym na odprawie, gdy dowiedzieliśmy się od ciebie o Jabbersmokach. Cóż, każdy implant ma zaprogramowane lub wpisane instrukcje, jak ma działać. – Zupełnie jak blaszaki. – Jak blaszaki. Przeciwnik skonstruował więc nanoroboty. Najrozmaitsze. Były cholernie tanie. Niektóre miały za zadanie robić dziury w filtrach, żeby inne mogły przedostać się do celu. I goście z implantami wdychali je masowo. Część z wchłoniętych nanobotów przeprogramowywała chipy wszczepów. Część przejmowała kontrolę nad zainstalowanymi udoskonaleniami. Stark się wzdrygnął. – Nie. – Tak. Ludzie umierali w najrozmaitszy sposób, zależnie od tego, które z nanowirusów dopadały ich pierwsze. Niektórzy oślepli, innym zatrzymywały się serca. Części wysiadł cały system nerwowy. – Jezu. – W tym jednym słowie zawarł całą modlitwę za dawno poległych żołnierzy, którzy nie mieli żadnych szans na ocalenie. Zaczerpnął głębiej tchu, gdy Vic w końcu umilkła. – Wszyscy zginęli w ten sposób?

– Nie wszyscy. Kilku udało się w porę zorientować, w czym rzecz. Zrozumieli, że mają przesrane. Zastrzelili więc wszystkich towarzyszy broni, których spotkali na swojej drodze, a potem popełnili samobójstwo. – O mój Boże. – Stark wzdrygnął się, próbując wyrzucić tę wizję z umysłu. – Wcale im się nie dziwię. Dlaczego więc nanoboty wydały się wam taką nowością? – Może dlatego, że ludzie dawno już zaprzestali wszczepiać sobie implanty, które można zhakować? A nasze pancerze, jak sam wiesz, są samowystarczalne, więc nanoboty nie mają ich jak spenetrować. Wcześniej nie istniała technologia na wstrzelenie ich do wnętrza bez zniszczenia nanostruktur. Nikt już więc nie produkował takiej broni ani o niej nie myślał. Aż do dzisiaj. – Wybacz, że pytam, Vic, ale wydawało mi się, że ty odebrałaś to jeszcze ciężej niż pozostali. Czy... – Nie pytaj, Ethan. – Okay. – Gapił się w ścianę, wiedząc, że nie znajdzie odpowiednich słów. – Dlaczego więc cywilbanda nie wszczepia sobie implantów? – Może oni o tym też pamiętają. – Przeniosła na niego wzrok. – Choć moim zdaniem chodzi im raczej o bardzo podobny problem. – Naprawdę? Jak już wspominałem, nigdy wcześniej nie zastanawiałem się nad tym. Niewiele też na ten temat słyszałem. – Bo też nie zachęcano nas do myślenia o takich rzeczach. W przypadku cywilbandy chodziło o wirusa zwanego Jokerem. To wydarzyło się dużo wcześniej, jeszcze przed masakrą superżołnierzy. Czytałam o tym w jakichś tajnych opracowaniach. Chodziło o to, że w dawnych czasach wielu naukowców miało wszczepy umożliwiające im bezpośrednie połączenie z siecią. Zdalne programowanie i takie tam popierdółki. Tego typu implanty mogły jednak działać albo w sprzężeniu dwukierunkowym, albo wcale. Jakiś porypany haker, który nie cierpiał kolegów z uniwerku, stworzył wirusa nazwanego od jego ulubionego bohatera komiksowego. Wgrał go do sieci a potem korzystając z komunikatorów, zaczął wysyłać polecenia bezpośrednio do mózgów zainfekowanych wirusem ludzi. Profesorkowie zaczynali nagle śmiać się do rozpuku i w efekcie umierali, dławiąc się na śmierć. Wcześniej istniały inne wirusy podobne do tego, hakerzy sprawiali na przykład, że ludzie z implantami zachowywali się jakby byli pijani, ale nikt nie stworzył czegoś takiego jak Joker. Po tej tragedii nikt już nie chciał mieć implantów. Nawet policja i służby ratunkowe pozbyły się, wszczepów łącznościowych. A były to tylko zwykłe dwukierunkowe komunikatory. Ludzie niepokoili się jednak, że ktoś może namieszać im w mózgach, przesyłając ostre impulsy dźwiękowe albo jakieś inne świństwo. – Gapiła się prosto

w księżycową pustkę. – I to by było na tyle. – Mówisz mi o sprawach, o których wolałbym nie wiedzieć. Może kiedyś zrozumiem, że nie powinienem już o nic pytać. – Możliwe. Ale to nie nastąpi zbyt szybko. – Dzięki. – Stark patrzył przez chwilę tam gdzie ona, w tym czasie myśli kłębiły mu się w głowie. – Jak sądzisz, Vic, czy uda nam się kiedyś zbudować coś, czego nie da się zniszczyć albo przekształcić w broń? Coś, czego ludzie nie zdołają spieprzyć? – Nie. To by bowiem znaczyło, że jesteśmy lepsi w robieniu rzeczy niż w ich niszczeniu. A z tego, co wiem, jesteśmy tak dobrzy w tym drugim, że nie ma szans, by budowniczy

wygrali ten wyścig. – Ludzie zastanawiają się czasem, czemu obce rasy, jeśli istnieją gdzieś we wszechświecie, nie kontaktują się z nami. Może one po prostu nas się boją? – Kto wie, czy nie masz racji. My, ludzie, możemy być najlepsi w niszczeniu wszystkiego, co nas otacza... – Zamilkła na moment. – Wiem, że fajnie jest być w czymś najlepszym, ale osobiście wolałabym wygrywać w innej kategorii. – Ja również. Stark podjął decyzję, pochylił się nad klawiaturą i wprowadził do komunikatora komendę. Paskudne księżycowe pustkowie zniknęło, zastąpiła je łąka upstrzona kwieciem, okolona drzewami i oświetlona niewidocznym z tej perspektywy słońcem. Na pierwszym planie kicało mnóstwo słodkich futrzastych króliczków. – A to co takiego? – zdziwiła się Vic. – Odrażające paskudztwa. – Nieprawda. Są słodziutkie. – Nienawidzę wszystkiego co słodziutkie. Nie mogę sobie pocierpieć w spokoju? – Nie możesz. Albo przestaniesz smęcić, albo zmuszę cię do patrzenia na króliczki. – Zaplanowałeś to sobie? Ethanie Stark, przysięgam, że się odgryzę. – Możesz spróbować. – Potrzymał ją przez chwilę za rękę. – Bez przerwy powtarzasz mi, że mam przestać żyć przeszłością. To naprawdę dobra rada. – Wiem. Dziękuję. Ale i tak ci odpłacę. Stark gapił się na listę nieodebranych wiadomości, szukając jednej, prywatnej, oznaczonej logo szpitala. Mało brakowało, by ją przeoczył, ale w końcu zauważył obecność dyskretnego śmieszka na końcu pola nadawcy. Jak się okazało, wiadomość była bardzo krótka, składała się tylko z czterech słów, miała jednak więcej treści niż wszystkie książki, które Ethan do tej pory przeczytał. „Szeregowy Murphy obudził się”. Do otrząśnięcia się z szoku wystarczyła sekunda, po niej Stark biegł już w kierunku szpitala. Mimo że pora była już późna, medyczka o wiecznie zmęczonych oczach czekała na niego, uśmiechając się blado. Wskazała głową na łóżko Murpha. – Cuda się zdarzają. Masz dług u tego na górze. – I to niejeden. Mogę zobaczyć Murphy’ego? – Jasne. Jest zdrowy. Może być jednak lekko zdezorientowany, no i osłabiony tak długim leżeniem. Nie znamy zbyt wielu ćwiczeń pasywnych, a tylko takie mogliśmy stosować w jego przypadku. Proszę więc nie przesadzać. – Jasne. Dzięki, doktorze. Naprawdę wielkie dzięki. – To nie moja zasługa, sierżancie. Pański chłopak sam się obudził. Jemu proszę dziękować. Stark podszedł ostrożnie do łóżka, wpatrując się w twarz Murphy’ego. Żołnierz bardzo się postarzał, jego zdawałoby się, wieczne chłopięce rysy stały się nagle ostrzejsze, dojrzalsze. Także jego uśmiech nie był już taki sam. Wydawał się wymuszony, jakby Murphy widział już zbyt dużo

i nie miał ochoty się cieszyć. – Witaj, Murph. Witaj ponownie. – Siemka, sierżancie. – Głos miał chrapliwy, dawno go nie używał. – mówiono mi, że odwiedzał mnie pan, gdy spałem. – Wpadłem parę razy. Nie za często wprawdzie, ale wiesz, jak jest. Miałem sporo roboty. – Wiem, sierżancie. Rozumiem. Domyślam się, że narobiłem wam wszystkim zmartwień. Stark pokiwał głową, uśmiechając się szerzej. – To prawda. Wcześniej też lubiłeś pospać, ale nigdy aż tak długo. – Ha! Ten sam stary dobry sierżant, co? – Owszem. Choć mam kilka blizn więcej, na zewnątrz i wewnątrz. Ty pewnie też, jak sądzę. – Stark zamilkł, dając Murphowi wybór. Mogą pogadać o jego przeżyciach, jeśli zechce. Chciał. Murph oblizał nerwowo wargi, potem spojrzał w górę. – Dużo myślałem, sierżancie, kiedy byłem nieprzytomny. Sporo też mówiłem. – Mówiłeś? Do kogo? – Do niej. Głównie. Ethan z trudem zachował spokojną minę. – Chodzi ci o Robin? To była narzeczona Murpha, kobieta z cywilbandy zabita podczas rajdu najemników wtedy, gdy i on o mało nie zginął. – Tak, sierżancie. Wiem, że ona nie żyje. Zrobiłem co mogłem, by ją uratować, ale to chyba nie wystarczyło. – Chłopie, załatwiłeś w pojedynkę cały oddział tych drani. Zrobiłeś więcej, niż można sobie wyobrazić. Murphy zawstydził się, słysząc taką pochwałę. – Chciałem się zemścić, sierżancie. Chciałem im odpłacić. Z początku myślałem, że pozabijam ich wszystkich, gdy tylko się obudzę, ale ona powiedziała mi, że to by było złe. – Stark przytaknął. – I miała rację. Każdy głupek może chwycić za broń i zabijać ludzi. Fakt, paru facetów jest w tym naprawdę dobrych, ale to jeszcze niczego nie dowodzi. Zgadza się, sierżancie? – Jeśli zabijasz dla samego zabijania, to nie. – Właśnie, sierżancie. Dlatego postanowiłem, że będę inny. Spędzę resztę życia, próbując ratować ludzi. Jak pan, sierżancie. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, jak wiele pan dla nas ryzykuje. Jak ciężko pan pracuje, by utrzymać nas przy życiu. Chcę być taki jak pan. – Bardzo mi miło, Murph. – Stark zawahał się, spuścił na moment wzrok, potem przyjrzał się ponownie zatroskanemu obliczu żołnierza. – Świetnie, że chcesz zmienić swoje życie. Ale to nie będzie łatwe. Czasami nawet bardzo trudne. Będziesz musiał udać się w miejsca, których nie

chcesz widzieć. Robić rzeczy, na które nie będziesz miał ochoty. – Jak pan, sierżancie? O to właśnie w tym wszystkim chodzi, prawda? Robienie tego, co się chce, jest proste. Ona mi powiedziała: spraw, by twoje życie było coś warte. Niech coś znaczy. I tak właśnie zrobię, sierżancie. Stark spoglądał na niego tylko, milcząc, wspominając dawne dzieje i ciała zaściełające ziemię i księżycowy grunt. Jego jednostkę wybijaną na wzgórzu Pattersona, w tym kapral Kate Stein, która umierając, kazała mu się ratować. Jego własną przysięgę, że poświęci życie ratowaniu innych przed tym losem. Dzisiaj Murph znalazł własne wzgórze Pattersona, którego ciężar

wpłynie na każdy jego osąd i decyzję. To nieuczciwe w przypadku tego dzieciaka. Może nie był najlepszym żołnierzem pod słońcem, ale to dobry chłopak. Teraz to już jednak zupełnie inny człowiek. A ja nie zdołam odwieść go od tej decyzji. Nie powinienem nawet próbować. Wiem, jak to jest. Mogę go jedynie obserwować i wspierać, kiedy będzietrzeba. – To jeden z najlepszych celów życiowych, jakie można sobie wyznaczyć, Murph. – Sierżancie? Z tego, co ostatnio słyszałem, drużyna potrzebuje nowego kaprala, po tym jak Gomez dostała kopa w górę. Mogę się zgłosić na ochotnika? Stark zamrugał z niedowierzaniem. – Jasne. – Chociaż Gomez może mnie nie chcieć na tym stanowisku. Ale pokażę jej, co jestem wart, sierżancie. Będę harował tak długo, aż uwierzy, że nadaję się do tej roboty. Nie jestem tak dobry jak pan albo ona, ale dam radę. – Jasne – powtórzył Ethan. Kiedyś dostaniesz własną drużynę, a potem może i cały pluton. I już nigdy nie zaśniesz spokojnie, nie pozwoli ci na to niepokój o każdego twojego żołnierza, dodał w myślach. – Pogadam z Gomez, ona teraz dowodzi plutonem. – Co? Jeju. Niesamowite. Idę o zakład, że jest pan z niej dumny. – Jestem dumny z was wszystkich, Murph. Kiedy cię wypisują ze szpitala? Powiedzieli ci to już? – Jeszcze nie, sierżancie. Czeka mnie jeszcze długa rekonwalescencja. Chcą doprowadzić mięśnie do stanu używalności. Muszę przejść też kompleksowe badania. – W uśmiechu Murphy’ego pojawiła się dawna szelmowatość. – Idę o zakład, że będą też chcieli sprawdzić moją głowę. – O to akurat nie musisz się martwić, Murph. – Stark zauważył, że szeregowy znów opadł na posłanie. – Jesteś wciąż mocno osłabiony, jak widzę. Dobra, kończymy to gadanie. Odpocznij, poćwicz i wracaj do drużyny. Będę miał oko na ciebie. – Dzięki, sierżancie. – Murph odprężył się, położył na plecach, ale nie spuścił wzroku z oddalającego się Starka. Ethan sięgnął po komunikator, gdy tylko ruszył w kierunku centrum dowodzenia. – Kapralu Gomez, macie chwilę? – Tak, sargento. Co się dzieje? – Murphy wyszedł ze śpiączki... – Stark przerwał na moment, by miała czas na przyswojenie tej informacji. – Nic mu nie jest. – Gracias, Dios. Powiem o tym ludziom z drużyny, sargento. – Poczekaj. Zanim to zrobisz, chcę cię o coś poprosić. – Poprosić? Jasne. – Murph chciałby zostać kapralem swojej dawnej drużyny. – Cisza. – Halo? Anita? – Oj, si, sargento. No, wie pan przecież, że szeregowy Murphy nie jest najbardziej oddanym i wyszkolonym facetem na tym łez padole. On kapralem? Murph? Stark powstrzymał się od śmiechu. – Wiem dobrze, o czym myślisz. Rozmawiałem z nim przed chwilą i wiem, że się zmienił.

Dorósł. I chce sobie zapracować na tę funkcję. – Jeśli chce na coś zapracować, to faktycznie musiał się zmienić. Zgłosił się na ochotnika? Verdad? – Tak. A ja proszę cię o przysługę. Rozważ jego prośbę. Obserwuj go, gdy wróci do jednostki. Zobacz, jak mu idzie. – Okay, sargento. Zrobię to dla pana. Zna się pan dobrze na ludziach, więc jeśli mówi pan, że da radę... – Myślę, że poradzi sobie śpiewająco. Jak już wspomniałem, Anita, bardzo się zmienił. Tym razem potrzebowała chwili na odpowiedź. – Powiedział pan to takim tonem, sargento, jakby ta zmiana nie do końca pana ucieszyła. – Cieszy mnie, że wrócił, cieszy mnie też, że chce być bardziej odpowiedzialny. Myślę jednak, że zatęsknimy wszyscy za starym dobrym Murphem. – Za bardzo pan tęskni za starym Murphem, ale niech pan da mi szansę, udowodnię panu, że on nadal jest między nami. Poczuje pan wtedy, że naprawdę wrócił. Dobrze, sargento. Mamy umowę. Będę miała na niego oko. A teraz idę powiedzieć pozostałym, że wyszedł ze śpiączki i czuje się dobrze. – Jasne, Anita. I pozdrów ich wszystkich ode mnie. Stark zatrzymał się, potem skręcił w boczną odnogę korytarza, którą dotarł do kwatery Reynolds. – Vic? Masz chwilkę? Potarła oczy. – Już późno. Mam nadzieję, że nie zwołujesz kolejnej odprawy sztabu? – Nie. Chciałem ci powiedzieć, że Murphy wybudził się ze śpiączki. Twarz jej pojaśniała. – To wspaniale. – Zaraz jednak zrobiła się bardziej sceptyczna. – Dlaczego więc wyglądasz na takiego przygaszonego? Co się dzieje? Z jego głową wszystko w porządku? – Tak, ale... – Streścił jej rozmowę z Murphym. – Sama widzisz. Obrał piekielnie trudną drogę. – Przypomina mi to kogoś, kogo doskonale znam. – Trafiony, zatopiony. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – W końcu dorobiłeś się syna, Ethan. W duchowym tego słowa rozumieniu. Przypuszczałeś kiedyś, że to może być Murphy? – Nie. Nasz wszechświat ma naprawdę pokręcone poczucie humoru. Posłuchaj, Vic, mam do

ciebie wielką prośbę. Gdyby coś mi się stało... – Spokojnie, Ethan. Zaopiekuję się Murphym, gdyby coś ci się przydarzyło. Obiecuję. – Dzięki. To wiele dla mnie znaczy. – Niet problema. Wprawdzie minęło już trochę czasu, ale chyba jeszcze pamiętam, jak radzić sobie z dziećmi. Stark spojrzał na nią, nie kryjąc zdziwienia. – Masz dziecko, Vic? Zamiast odpowiedzieć, Reynolds ziewnęła, a potem spojrzała na zegarek. – Boże, jak już późno, a ja mam jeszcze tyle roboty, zanim będę mogła uderzyć w kimono. Do zobaczenia jutro, Ethan.

– Pewnie. Stark mierzył ją jeszcze przez chwilę zaciekawionym wzrokiem, ale wróciła do pracy, nie zwracając na niego zupełnie uwagi, machnął więc ręką na pożegnanie i wyszedł. Maszerował przez centrum dowodzenia, dokonując inspekcji albo zagadując wartowników pilnujących kolejnych sektorów. W końcu dotarł do własnej kajuty i usiadł na moment przy biurku, by spojrzeć na monitor wyświetlający wiadomości, którymi powinien się zainteresować. Hej. Właśnie to do mnie dotarło. System uprawnia mnie do przeglądania akt osobowych, a jako dowódca mogę poprosić o każdy plik, nawet ten dotyczący życia osobistego. Sam mogę dowiedzieć się wszystkiego o przeszłości Vic. Koniec tajemnic. Wyciągnął rękę i wcisnął palcem klawisz odpowiadający za uśpienie komputera. Tyle że tego nie zrobię. Może nie nauczyłem się jeszcze wszystkiego o dowodzeniu, ale wiem, że jedną z najważniejszych zasad dobrego przełożonego jest powstrzymywanie się od robienia tego, co można zrobić tylko dlatego, że ma się na to ochotę. Jeśli Vic zechce, sama mi o tym opowie. Wykorzystując niską grawitację, skoczył z przewrotem prosto na koję. Padł na nią płasko plecami, spoglądając w górę na zakurzony arkusz blachy, którym zasłonięto księżycowe skały. Gdzieś za nimi rozpościerała się nieskończona pustka. Zapatrzył się w jej wyimaginowaną głębię, a potem uśmiechnął. Wal się. Nadal tu jestem i wszyscy muszą się ze mną liczyć. Dni mijały niezauważenie, ponieważ w wirze codziennych zajęć czas umykał jak szalony, zwłaszcza tutaj, w miejscu, któremu był obcy koncept dnia i nocy przeniesiony przez ludzi z pobliskiej planety, nad którą słońce wstawało i zachodziło w dwudziestoczterogodzinnym rytmie. Stark wrócił na kwaterę po przyjrzeniu się, jak kolejna kompania ćwiczy przygotowaną przez Vic taktykę radzenia sobie z blaszakami. Z radością pozbył się ciężkiego pancerza. Nieźle im poszło. Powinni dać sobie radę z tymi potworami. Tak uważamy. Ale nie możemy być tego pewni, dopóki nie zaczną strzelać do nas. Usłyszał brzęczenie dzwonka przy drzwiach. Wciąż stojąc, zrobił krok, by je otworzyć. – Mendo? Co się dzieje? – Komendancie Stark. – Szeregowy Mendoza zawahał się, zerkając na staromodną papierową książkę, którą trzymał w dłoni. Zaraz jednak spojrzał na Ethana z większą determinacją. – Chciałbym przedyskutować z panem pewną sprawę. Jeśli ma pan wolną chwilę. – Mam. – Mendo sam przychodzi z informacjami. To coś nowego. W końcu jego ojciec powiedział, że dorośnie do tego, jeśli dam mu szansę. – Wejdź. Siadaj. – Dziękuję, sir. – Mendoza poczekał, aż Ethan zajmie miejsce za biurkiem, potem usiadł na jedynym wolnym krześle. Wyciągnął przed siebie książkę, aby Stark mógł zobaczyć jej tytuł. Trzymał ją tak kurczowo, jakby była najbardziej kruchym ze skarbów. – To tekst traktujący o historii starożytnej.

– Wygląda na bardzo stary. – Nie, sir, chodziło mi o to, że został napisany tysiące lat temu. To jeden z najstarszych zapisów w historii ludzkości. Dotyczy całej serii wojen. – Jeden z pierwszych zapisów, a traktuje o wojowaniu? Coś takiego. Mendoza uśmiechnął się rozluźniony żartobliwą odpowiedzią Starka. – Tak, komendancie. Książka nosi tytuł Wojna peloponeska. Napisał ją Tukidydes. – Wybacz, nigdy nie słyszałem o kimś takim. – To była jedna z najważniejszych wojen w tamtych czasach – kontynuował Mendoza. – Toczyły ją sojusze zawiązane przez dwa miasta-państwa: Ateny i Spartę. – Sparta? To ta od bitwy pod Termosa... – Termopilami. – Tak. W tamtej bitwie nieliczni Spartanie utrzymywali swoje pozycje do końca, dopóki nie zostali wybici. Dzięki nim pozostali Grecy zostali zainspirowani do zjednoczenia się w walce ze wspólnym wrogiem. To o nich kiedyś mówiłeś? – Tak. O nich. Bitwa pod Termopilami miała miejsce na długo przed wojną peloponeską. – Okay. Domyślam się, że jedność nie przetrwała zbyt długo, skoro Spartanie i Ateńczycy walczyli ze sobą w wojnie, o której mówisz. Dlaczego więc chcesz mi pokazać tę książkę? Mendoza milczał tak długo, że Stark zaczął się niecierpliwić, ale powściągnął uczucia i poczekał do momentu, gdy szeregowiec znów zaczął mówić: – To książka mojego ojca, komendancie. Porobił w niej wiele notatek na marginesach. Są fragmentaryczne, ale przeczytałem je wszystkie i chyba mogę powiedzieć, do jakich konkluzji doszedł mój tata. – Porucznik Mendoza, twój ojciec, wiedział, o czym mówi. Z przyjemnością posłucham o jego następnych przemyśleniach. – Proszę jednak pamiętać, że to bardzo niekompletne notatki – ostrzegł Mendo – aczkolwiek główny przekaz wydaje mi się jasny. – Wskazał na książkę. – Krótko mówiąc, dawno temu Ateny stały się wielką potęgą. Były tak mocne, że robiły, co chciały, i nikt nie mógł ich powstrzymać. W końcu Sparta zgromadziła wokół siebie większość greckich państw-miast i wypowiedziała wojnę Ateńczykom, ale nie zdołała ich pokonać. – Hm. – Stark potarł brodę. – Brzmi znajomo. Jak nasza sytuacja. USA są wystarczająco wielkie, w skali Ziemi rzecz jasna, i robią, co chcą. Pozostałe państwa próbowały nadążać za nami, dopóki nie postanowiliśmy zająć całego Księżyca, wtedy powstał sojusz dążący do powstrzymania naszej ekspansji na Srebrnym Globie. Czy do takich konkluzji zmierzał twój ojciec? – Tak, komendancie. – Twarz Mendo pojaśniała, wyglądał teraz jak nauczyciel chwalący ulubionego prymusa. – Ateńczycy posunęli się jednak za daleko. Chcąc stać się największą potęgą, zaatakowali równie potężne Syrakuzy. – To miasto w stanie Nowy Jork? Nie wiedziałem, że jest tak stare. – Nie, komendancie. Oryginalne Syrakuzy, te na Sycylii. To taka wyspa na Morzu Śródziemnym. – Mendoza musiał pozbierać myśli, zanim podjął wątek: – Syrakuzy, mimo swojej potęgi, nie były w stanie pokonać Aten w pojedynkę. Poprosiły więc o pomoc Spartę. Wtedy

Ateńczycy posłali na nich kolejne armie. Problem jednak w tym, że dowódcy ateńskiej armii byli wybierani z politycznego klucza, nikogo nie interesowało więc, jakie mają doświadczenie bojowe. I po długiej kampanii przegrali tę wojnę. Ogromna armia, jaką wysłali przeciw Syrakuzom, została wybita albo wzięta do niewoli, podobnie stało się z ich flotą. Ateny nie podniosły się po tak wielkiej klęsce. Kilka lat później zostały ostatecznie pokonane i nigdy więcej nie miały już takiego znaczenia jak przedtem. Gdy Mendo zamilkł, Stark patrzył wciąż na niego, mrużąc w zamyśleniu oczy. – To także brzmi znajomo. Choćby trochę. Twierdzisz zatem, że Amerykanie, sięgając po Księżyc, zachowali się jak Ateńczycy wypowiadający wojnę Syrakuzom? – Tak, komendancie. Rządzący nimi ludzie przesadzili, podobnie jak nasz rząd, który wysłał tutaj ogromne siły, próbując wygrać tę wojnę. Ale nie zdołali niczego dokonać. – Owszem, problem jednak w tym, że my nie możemy zawieść. Nie oddamy nikomu tej kolonii. Prędzej piekło zamarznie, niż ją stracimy. – O to właśnie chodzi, komendancie. – Podekscytowany Mendoza wskazał raz jeszcze na książkę. – Pan wytrzyma. Pan tutaj dowodzi. Ojciec przypuszczał, że po nieudanej ofensywie Meechama stracimy kolonię, a cała nasza armia, jak ta ateńska pod Syrakuzami, zostanie zniszczona. I tak by się stało, gdyby nie dwa wyjątki. – Dwa wyjątki? Jakie? Mendoza zawahał się, ale wskazał potem palcem na Starka. – Jednym jest pan, sir. – Akurat. Co to miało znaczyć? – Ojciec napisał, że jego zdaniem, wysocy dowódcy amerykańskiej armii byli równie niekompetentni jak ich ateńscy odpowiednicy pod Syrakuzami. Wyciągnął więc wnioski, że ofensywa Meechama doprowadzi do utraty kolonii, ponieważ żołnierze nie ufają przełożonym, a oni sami nie za bardzo wiedzą, co robić, przez co narażają nasze oddziały na ogromne straty. Wszystko to razem doprowadzi do sytuacji, w której kontrofensywa wroga może się powieść albo doprowadzi do utraty takiej ilości terenu, że nie damy rady utrzymać reszty. Stark zmarszczył brwi, przypominając sobie tamte chwile strachu i niepewności. – Tak to wyglądało, gdy przejmowaliśmy kontrolę. Mało brakowało, a przegralibyśmy na całej linii. Wróg uderzył z ogromną mocą, przerywając nasze linie. Wtedy jednak uważałem, że stało się tak, ponieważ straciliśmy motywację do dalszej walki. – Po części tak było, to pewne – przyznał Mendoza. – Pytanie tylko, czy gdyby Meecham i pozostali oficerowie pozostali u steru, bylibyśmy bardziej zmotywowani? – Na pewno nie. Sam o tym wiesz. Nie mielibyśmy żadnej motywacji. Na pewno nie po tym, co zrobiono z trzecią dywizją. Prędzej śnieżka przetrwałaby w piekle, niż nasi chłopcy przyjęliby rozkazy od kogoś takiego jak Meecham.

– Zgadza się, komendancie. Jedynym czynnikiem, który mógł zapobiec katastrofie, tak tutaj, jak i pod Syrakuzami, był nowy dynamiczny dowódca, ktoś, komu ludzie mogliby zaufać. Ktoś, kto zagrzałby ich do walki po serii dotkliwych porażek. – To nie musiałem być ja – obruszył się Stark. – Każdy dobry dowódca mógł dokonać czegoś takiego. – Nie, sir – zaprotestował Mendoza, w ferworze dyskusji nagle zniknęła jego wrodzona małomówność. – To musiał być ktoś, kto umiałby wypowiedzieć posłuszeństwo, ktoś, kto zadziałałby, gdy wymagała tego sytuacja. Tylko pan mógł tego dokonać. – Ja nie... – Ethan zamilkł w pół zdania, zapatrzył się gdzieś w przestrzeń. Przypomniał sobie dzień, w którym trzecia dywizja przestała istnieć, rozgromiona na skutek nieudolnie zaplanowanej i przeprowadzonej ofensywy. Tysiące żołnierzy poległy w bezsensownych atakach na umocnienia otaczające kolonię, co przerażeni weterani księżycowej kampanii obserwowali w bezsilnej złości ze swoich bunkrów. Wszyscy wtedy gapili się na mnie, czekając, co zrobię, ale nikt nie kiwnął nawet palcem, dopóki ja nie dałem znaku. Dlaczego? Nigdy wcześniej nie zastanawiałem się nad tym. – Dlaczego twój ojciec myślał tak o mnie? – Ponieważ tylko pan wstąpił do woja, będąc już prawie dorosłym człowiekiem. – Mendoza wskazał palcem jedną ze ścian kwatery Starka. – Wszyscy pozostali, w tym ja, dorastali w wojskowych rodzinach, wychowując się w fortach albo bazach. Posłuszeństwo, postępowanie zgodne z regulaminem wpajano nam od najmłodszych lat. To była część naszego życia. Pan podchodził do tych zasad o wiele swobodniej. Dam panu przykład: nie musiał pan, jako dziecko, stawać na baczność za każdym razem, gdy grano hymn narodowy. Miał pan swobodę wyboru w znacznie większej ilości przypadków niż my. Stark poczuł lekką dezorientację, gdy rozmowa zeszła na tory prowadzące do chwili, gdy leciał dopiero na Księżyc. – Rozmawiałem kiedyś na ten temat z Desoto. O tym, w jak różnych warunkach dorastaliśmy. Pamiętasz chyba Pabla? – Oczywiście, sir. – Kapral Desoto poległ na samym początku tej kampanii po bezpośrednim trafieniu pociskiem artyleryjskim. Nie pozostało po nim nic, nawet strzęp ciała, który mogliby opłakać jego koledzy. – Rozumie pan już? Swoboda decyzji w młodości sprawiła, że zareagował pan wtedy, gdy uznał pan to za konieczne, czego żaden z indoktrynowanych od dziecka żołnierzy nie umiał zrobić. W odróżnieniu od nas nie miał pan hamulców i wpojonego szacunku dla władzy. – Jestem Amerykaninem. Gdybym chciał szanować rządzących, pewnie byłbym obywatelem innego kraju. – Stark uznał, że to by się zgadzało. Nie jestem nikim ważnym, ale dorastałem w innych warunkach, pomyślał. Czy to nie jedno z tych zachowań, których nie rozumieją już

ludzie wychowani w woju? Zdolność powiedzenia nie, kiedy trzeba? Czy do tego sprowadza się ten popieprzony podział na cywilbandę i wojo? Do stworzenia żołnierzy, którzy nie będą umieli powiedzieć dowodzącym nimi matołom, żeby się poszli walić na ryj? Albo chociaż uświadomić im, że mogą to zrobić, jeśli będą za ostro traktowani? – Zostawmy to na razie. Mówiłeś coś o dwóch czynnikach. Jednym byłem ja. Co jest drugim? – Technologia. System dowodzenia i kontroli, który pozwolił, by wszyscy dowiedzieli się o pańskim działaniu. – Mendoza pochylił się, wodząc palcem w powietrzu, jakby wskazywał linie widoczne na wyświetlaczu bojowego HUD-a. – Pod Syrakuzami bunt jednego dowódcy niskiego szczebla nie miałby żadnego wpływu na ogólną sytuację. Jego ludzie poszliby za nim, ale to tylko cząsteczka całej armii, pozostali nie dowiedzieliby się o jego działaniach i rozkazach. A osamotniony oddział także nie miałby szans na przetrwanie. W naszym przypadku jednak wszyscy dowiedzieli się niemal natychmiast o przejęciu inicjatywy przez pana. A wszystko to dzięki aparaturze łączącej każdego żołnierza z systemem kontroli i dowodzenia. – Jasne. Nasze systemy kontroli i dowodzenia zostały stworzone po to, by dowódcy mogli dyktować podwładnym każdy krok i ruch, i tak też były wykorzystywane przez wyższych oficerów. My jednak już dawno nauczyliśmy się posługiwać tymi samymi urządzeniami w nieco innych celach. – Stark nie miał bladego pojęcia, który z sierżantów pierwszy utworzył zakodowany kanał łączności równoległej, dzięki czemu podoficerowie mogli się porozumiewać bez wiedzy nadzorujących ich przełożonych, ale zdawał sobie sprawę, że te sztuczki, jak i inne furtki w systemie, były znane w woju, zanim do niego wstąpił. – Właśnie. Pozwoliło to panu na obejście łańcucha dowodzenia i skoordynowanie swoich działań z dowódcami innych niewielkich oddziałów znajdujących się wzdłuż całego perymetru. Te same kanały łączności pozwalały podoficerom na dostęp do wiedzy, która miała być zarezerwowana wyłącznie dla dowództwa. Dzięki temu zareagowali bardzo szybko i na tyle elastycznie, by skoordynować działania. Właśnie dlatego mógł pan przejąć dowodzenie dosłownie w ciągu kilku minut, nie doprowadzając do ogólnego zamieszania. Stark przytaknął – Wiesz, że w taki właśnie sposób wykorzystywaliśmy oprogramowanie systemu kontroli i dowodzenia podczas działań bojowych. Tylko do tego nam służyło. – Wiem, sir. – Mendoza był tak podekscytowany, że znów zaczął kreślić rysunki w powietrzu. – Śledziłem wszystkie udoskonalenia operacyjne i taktyczne, które pan powprowadzał. Teraz jesteśmy zorganizowani jak nie przymierzając, rzymskie legiony u szczytu ich możliwości. Ich taktyka także opierała się na tworzeniu luźnej, elastycznej formacji zdolnej do przyjęcia

każdych warunków narzucanych przez nieprzyjaciela. Wrogowie Rzymu walczyli zazwyczaj w zwartych szeregach, które sprawdzały się głównie w starciach z równie nieelastycznym wrogiem. – Uspokoił się nieco. – Pamięta pan ten atak grożący przełamaniem naszych linii obrony niedługo po przejęciu dowodzenia? Wykorzystał pan ten sam system do wysyłania naszych oddziałów gdzie trzeba. Rozumie pan, komendancie? Coś takiego nigdy wcześniej nie miało miejsca. I dlatego zdołaliśmy ocalić kolonię. Stark gapił się w ścianę. – Chyba masz rację. Staliśmy się zbyt sztywni, gdy to się stało. Pierwsza dywizja zbyt długo walczyła na Księżycu. Dlatego pękliśmy, gdy zobaczyliśmy, że trepy wysyłają trzecią dywizję na bezsensowną rzeź. Złamano by nas, gdyby wróg uderzył wtedy z wystarczającą determinacją, ponieważ nie wytrzymalibyśmy tego psychicznie. – Przypomniał sobie, że przeciwnik faktycznie uderzył niedługo po tym, jak objął dowodzenie, i mało brakowało, żeby przełamał na dobre linie obrony. Przerzucanie jednostek z odcinka na odcinek było jednak bardzo ryzykowne i ledwie sobie z tym poradził. – A Ameryka po utracie trzeciej i pierwszej dywizji została z jedną trzecią swoich sił. Nie wspominając już o okrętach, które mogły zostać zniszczone w trakcie panicznej ewakuacji albo dalszych desperackich prób obrony kolonii. Gdybyśmy utracili instalacje na Księżycu, nasza gospodarka poszłaby na dno w błyskawicznym tempie, na pewno nie tak wolno jak teraz. Stałoby się to samo co z Ateńczykami. Zbyt wiele chcieli, za dużo poświęcili i w efekcie skopano im dupska tak mocno, że reszta świata mogła ich w końcu pokonać. – Tak mi się wydaje, komendancie. Jak długo status amerykańskich jednostek księżycowych pozostanie niejasny, jak długo lojalność kolonii pozostanie nieokreślona, tak długo reszta świata nie będzie pewna, czy połączenie wszystkich sił pozwoli jej na pokonanie ostatniego supermocarstwa. Podsumowując, mój ojciec wierzył, że uratował pan USA przed upadkiem, ale nie byłoby to możliwe, gdyby nie nowoczesne systemy kontroli i dowodzenia. Ta podpowiedź porucznika Mendozy wydawała się bardzo sensowna, jak zresztą większość rad jego i syna. Największym problemem Starka było jednak zaakceptowanie własnej roli w tym procesie. No i okazałem się wielkim ważniakiem, jak widać. Uratowałem kolonię, ojczyznę i wszystkich kumpli, pomyślał. Czasami czuł się podobnie po powrocie z udanej akcji. To poczucie, że gdyby tylko zechciał, mógłby zrobić to raz jeszcze, że zwycięstwo jest słodkie, a porażka niemożliwa. Nie potrzebuję, by ktoś zachęcał mnie do takich rozważań. Ale też nie będę pierwszym albo jedynym facetem, który ma takie przemyślenia. – Mendo, znasz dobrze historię, nie tylko Grecji. Musiało być wielu generałów, którzy

wygrywali wszystkie bitwy, jakie stoczyli w swojej karierze. Co się z nimi stało? – Nie jestem pewien, czy rozumiem pytanie, sir. – Chodzi mi o to, jak kończyli – doprecyzował Stark. – Byli przecież dobrzy w tym, co robili. Na tyle dobrzy, by wygrywać bitwy. Jak wyglądały ostatnie części ich życiorysów? – Aha, teraz rozumiem. – Mendoza zmarszczył brwi, skupiając się na problemie. – W zasadzie są dwie kategorie takich generałów, komendancie Stark. Część z nich wygrywała, a potem odchodziła. Dzięki temu nie przeszarżowali. Należał do nich generał George Washington. Nie był może najlepszym dowódcą swoich czasów, ale znał swoje ograniczenia i wygrał prowadzoną wojnę. W późniejszych latach wielokrotnie odmawiał sięgnięcia po władzę i stania się dyktatorem albo królem Stanów Zjednoczonych. – Nic dziwnego, że umieściliśmy jego podobiznę na banknotach. A jaka była druga kategoria? – Przywódcy tacy, jak Napoleon, Aleksander Wielki czy Juliusz Cezar. Wygrywali bitwy i nie przestawali toczyć następnych. Im więcej podbojów, tym więcej tytułów. W końcu sięgali za daleko. Napoleon obwołał się cesarzem, potem stracił w Rosji wielką armię i już nigdy nie odbudował swojej potęgi. Aleksander gnał swoich żołnierzy na krańce znanego mu świata, dopóki się nie zbuntowali. Chcieli wracać do domu. Imperium Aleksandra było tak wielkie, że nie miało szans na przetrwanie, więc rozpadło się chwilę po jego śmierci. A Cezar po tym, jak ogłosił się imperatorem, został zabity przez tych, którzy obawiali się jego nienasyconych ambicji. – No, no. – Stark siedział przez dłuższą chwilę zanurzony w myślach, wspominając sceny z bitew o miejsca, których nazw już nie pamiętał. – I na tym polega wybór, prawda? Albo wspinasz się za wysoko i spadasz, albo myślisz realnie i powstrzymujesz się od wyciągnięcia ręki po coś, co wydaje się osiągalne. Trzeba po prostu wiedzieć, kiedy przestać, bo kto przesadzi, ten kończy marnie. – Zamyślił się znowu. – Jak ci faceci z Aten. – Tak, komendancie. Jak Ateńczycy. – A można by pomyśleć, że z walką jest jak z każdą inną pracą: im więcej jej wykonujesz, tym jesteś w niej lepszy. To jednak nie działa w taki sposób, jak widzę. Szeregowy Mendoza przytaknął. – Clausewitz twierdził, że to z powodu tarcia. – Tarcia? – Tak. Tym terminem opisywał wszystkie problemy, jakie gnębiły dowódców. Dosłownie wszystkie, od błędnych posunięć i mylnych rozkazów przez zepsuty sprzęt, zdarzenia losowe

i niemożliwe do przewidzenia ruchy przeciwnika albo załamania pogody. Krótko mówiąc, wszystko, co dzieliło teorię prowadzenia wojny od aktualnej sytuacji bojowej. – Czyli coś takiego jak bunt piątego bata, którego nikt się nie spodziewał? – Tak, coś w tym stylu. Stark pokiwał głową, wypuszczając wolno powietrze z płuc. – Tak. To się nigdy nie skończy. I prędzej czy później człowiek musi przegrać. – Muszę mieć wystarczająco dużo rozumu, żeby dać sobie z tym wszystkim spokój, zanim trafię na lepszego od siebie, dodał w myślach. To wydaje się takie proste. Jestem jednak pewien, że wielu lepszych ode mnie dowódców zdecydowało się zrobić o jeden krok za daleko. – Nadal mówisz do

swojego ojca, Mendo? Szeregowy pochylił głowę, by ukryć wyraz twarzy tak wiele mówiący o jego uczuciach wobec ojca, który poległ, broniąc centrum dowodzenia podczas pamiętnego ataku. – Tak, modlę się za niego każdego wieczora. – Świetnie. Przekaż mu zatem ode mnie, że kazałem powiedzieć, iż odwalasz dla nas naprawdę świetną robotę, pilnując, by twój komendant nie wpadł w kolejne kłopoty. – Dziękuję, sierżancie. Przepraszam. Dziękuję, komendancie. – Nazywaj mnie, jak ci pasuje. Wolę nawet, jak ludzie nazywają mnie sierżantem. Chciał dodać coś jeszcze, ale nie zdążył. Przerwał mu głos dobiegający z komunikatora: – Komendancie Stark? Tu centrum dowodzenia. Tam w górze dzieje się coś, co powinien pan zobaczyć. – Dzieje się? – „Tam w górze” oznaczało, że sprawa dotyczy orbity albo nawet Ziemi. – Powiedzcie coś więcej. – Wygląda na to, że kilka cywilnych wahadłowców próbuje ominąć blokadę. – Stark pokiwał głową. Kolonia była w stanie zapłacić wiele za brakujące dobra, a towary, jakimi dysponowała, mogły osiągnąć zawrotne ceny, gdyby udało się przeszmuglować je na Ziemię. Nie wspominając o zamówionych częściach zapasowych, które trafiały wszędzie tam, gdzie istniał czarny rynek. – To im się chyba nie uda. Flota już je namierzyła i właśnie rusza kursem na przechwycenie. Te jednostki mogły narobić zamieszania, kto wie, czy okręty floty nie zapędzą się za nimi w pole rażenia wyrzutni chroniących kolonię. – Rozumiem – odpowiedział Stark. – Zaraz tam przyjdę. – Odwrócił się do szeregowego. – Wybacz mi, Mendo, ale musimy przerwać tę rozmowę. Zdaje się, że mamy więcej tarcia, niżbyśmy sobie życzyli. Dzięki za to, że wpadłeś, a jeszcze większe za to, co powiedziałeś. Będę miał o czym myśleć. Zawahał się, gdy Mendoza wyszedł, czuł potrzebę nałożenia pancerza bojowego, ale zwalczył ją po chwili. Nie potrzebuję go, skoro chodzi o wydarzenia rozgrywające się w przestrzeni, a sytuacja pogarsza się naprawdę szybko. Lepiej nie zwlekać z dotarciem do centrum dowodzenia. Największy wyświetlacz zajmujący całą ścianę centrum dowodzenia przedstawiał przebieg wydarzeń rozgrywających się w kosmosie. Stark zmniejszył powiększenie, aby widzieć także łuk powierzchni Księżyca, a nie same symbole oznaczające pozycje ścigających i ściganych jednostek. Potem skupił uwagę na wahadłowcach. Sierżant Tran powitał go zdawkowym skinieniem głowy. – Komendancie Stark, te wahadłowce będą miały problem z dotarciem tutaj. Widzi pan te okręty wojenne? – Większe ikonki wisiały nad jednostkami, a znajdujące się nad nimi liczby wskazywały na rosnące wciąż przyspieszenie. Wektory ich kursów łączyły się po jakimś czasie z pozycjami uciekających maszyn. – Tak – odparł Ethan. – Wygląda na to, że okręty wojenne dopadną wahadłowce, zanim te

znajdą się pod parasolem ochronnym naszych wyrzutni. – Przyglądał się przez chwilę kursowi uciekinierów. Czegoś tu brakuje... No tak. – Tran, załogi tych wahadłowców muszą już wiedzieć, że zostały dostrzeżone przez flotę. – Z pewnością. Nie sposób nie zauważyć okrętów tej wielkości, zwłaszcza gdy zbliżają się z tak dużą prędkością. – Dlaczego więc nie uciekają, skoro to wiedzą? Z ich punktu widzenia dalsze ukrywanie się nie ma najmniejszego sensu. Dlaczego nie próbują się schronić pod parasolem ochronnym systemów obronnych kolonii? Tran zmarszczył brwi. – To dobre pytanie. – Wiemy, co znajduje się na ich pokładach? – Nie, sir. Sprawdzaliśmy to natychmiast po wykryciu konwoju. Manifesty wskazują, że nie przewożą niczego. Stark nie wiedział dlaczego, ale ta odpowiedź wydała mu się złowieszcza. A nie powinna. Wahadłowce próbujące ominąć blokadę nie nadają przecież sygnałów na wszystkich częstotliwościach i nie udostępniają listów przewozowych na każde życzenie. A mimo to czuję niepokój. Te wahadłowce nie zachowują się jak klasyczne łamacze blokad. Może to konie trojańskie? Flota udaje, że je ściga, abyśmy wpuścili konwój pod parasol ochronny kolonii. Dlaczego jednak wahadłowce nie próbują uwiarygodnić tej wersji, udając klasycznych łamaczy blokad? – Tran, powiadom Vic Reynolds o tym, co się dzieje, i poproś Wiseman, żeby jej maszyny zaczęły grzać silniki. Sierżant Tran spojrzał na niego zdziwiony. – Sir? Takie sytuacje zdarzają się od czasu do czasu. Może ta akurat nie wygląda na zwyczajną, ale... – Wiem. Powiedzmy, że to przeczucie. Coś mi tu nie pasuje, i to bardzo. Chcę, abyśmy byli gotowi do natychmiastowej reakcji, gdyby zaszła taka potrzeba. Tran skinął głową i odszedł, by wykonać wydane mu polecenia. I znowu będę wisiał Wiseman piwo za niepotrzebne przegonienie jej załóg. Okręty floty przyspieszyły jeszcze bardziej, przez co punkt przechwycenia znajdował się teraz nieco dalej od granic zasięgu obrony przeciworbitalnej. Wahadłowce mimo to nadal nie reagowały. Stark wpatrywał się tak intensywnie w przekaz z przestrzeni, że nie zauważył wejścia Vic, dopóki jej nie usłyszał. – Co się dzieje? – To, co widać. – Ethan wskazał na ekran. – Okręty floty ścigają wahadłowce przemytników. – To akurat nic nowego. Nie rozumiem, dlaczego postawiłeś nasze lotnictwo w stan alarmu. To

niepodobne do ciebie. – Fakt – przyznał Stark. – Problem w tym, że tamte wahadłowce nie uciekają, choć powinny to zrobić. Zgadza się? – Ja na ich miejscu wiałabym już dawno. – Może przewożą coś naprawdę delikatnego? Coś, co nie przetrzyma nagłego przyspieszenia? Chciałbym wiedzieć, co znajduje się w ich ładowniach. – Cokolwiek przewożą, na pewno można to zastąpić – mruknęła Vic, wzruszając ramionami. – Komandorze – odezwał się jeden z wachtowych. – Dobija się do nas zarządca kolonii. Twierdzi, że to pilne. – Świetnie – mruknął Ethan, wybierając połączenie. – Kolejne komplikacje. Mówi Stark. Campbell przeszedł od razu do rzeczy, pomijając wymianę zwyczajowych grzeczności. – Sierżancie, czy pan wie, że kilka wahadłowców próbuje wylądować na terenie kolonii? – Tak. Właśnie je obserwujemy. – Ikonki przesuwały się upiornie wolno po ogromnym czarnym ekranie. Widoczny w dole łuk powierzchni Księżyca wynurzał się, w miarę jak czujniki zmieniały kąt przekazywanego obrazu. – Nie postawiłbym jednak złamanego grosza na to, że zdołają tutaj dotrzeć. Kilka okrętów floty ruszyło już, by je przejąć, a z otrzymywanych przez nas danych wynika, że dopadną konwój, zanim ten dotrze pod parasol ochronny naszych wyrzutni. – Nasze systemy też to pokazują, ale myli się pan! Te okręty powinny przepuścić ścigane wahadłowce. Stark zwalczył chęć posłania zarządcy ciętej odpowiedzi, zamiast tego spojrzał znacząco na Campbella. – Dlaczego pan tak uważa? Czy te wahadłowce zostały oficjalnie zapowiedziane? – To chyba oczywiste. Czyż nie kazał nam pan negocjować w tej sprawie? Te wahadłowce mają zezwolenie na lądowanie w kolonii, ale okręty wojenne traktują je jak zwykłych łamaczy blokady, i to mnie niepokoi. – Mnie także. Jedno pytanie: dlaczego ja i moi ludzie nic nie wiemy o tym, że te wahadłowce otrzymały zgodę na przelot i lądowanie w kolonii? – Nie wie pan? Nie mam pojęcia dlaczego. Rząd zmienił zdanie całkiem niedawno, ale i tak powinien... – Panie Campbell, moi ludzie nie mieli bladego pojęcia o wysłaniu tego konwoju. A skoro nam tego nikt nie powiedział, istnieje duże prawdopodobieństwo, że flota także nie została o tym powiadomiona. Sądzę, że to jest prawdziwy powód, dla którego te okręty traktują nadlatujące wahadłowce jak klasycznych łamaczy blokady. Każcie załogom wahadłowców skontaktować się z okrętami wojennymi i wyjaśnić w czym rzecz. To może opóźnić akcję o kilka okrążeń orbity Księżyca, ale... – Oni już próbowali porozumieć się z flotą! Powiedzieli, że mają zezwolenie! Ale okręty nadal

ich ścigają. A wie pan, że flota otrzymała rozkaz niszczenia każdej jednostki, która spróbuje przedrzeć się przez blokadę! – Nie rozpieprzą wahadłowców, które im się poddadzą. Czy aby na pewno? Ciekawe, jakie rozkazy otrzymali. – Piloci tych wahadłowców uważają, że mogą to zrobić. Boją się. Są tak wystraszeni, że nie zatrzymają swoich maszyn, żeby nie wiem co. Stark zerknął w stronę Vic, szukając pomocy, ale ona rozłożyła tylko ręce. – Nie wiem, co mam powiedzieć, sir... – Sierżancie – Campbell mówił teraz wolniej, choć wiele go to kosztowało. – Te wahadłowce przewożą ludzi. Krewnych pracowników tej kolonii, którzy chcą dołączyć do swoich mężów, żon, ojców i matek. Rozumie pan, o czym mówię? – A niech mnie. Wahadłowce przewożą cywilbandę? Kobiety i dzieci? – Tak, sierżancie. – A pan wiedział o tym, że przylecą? Campbell zamknął oczy, zanim odpowiedział: – Wszyscy powinni zostać o tym poinformowani. – Cóż, my zostaliśmy tym faktem zaskoczeni, sir. Żebyśmy dobrze się rozumieli: ktoś zapomniał poinformować o tym wszystkim ludzi z bronią, a to może spowodować ogromny problem. Dobra, podrywamy nasze wahadłowce. – Wskazał ręką na cztery symbole oznaczające jego skromną flotę, potem wyprostował kciuk, kierując go w górę. Reynolds skinęła głową i natychmiast połączyła się z załogami na innym kanale. – Niestety, nie mamy zbyt wielkich szans na powodzenie tej misji. Te okręty przejmą konwój daleko za polem rażenia naszych systemów obrony. Moje wahadłowce nie zdołają temu zapobiec. Możemy jednak odwracać uwagę floty od tamtych jednostek, dopóki któryś z trepów nie zrozumie, co się do niego mówi, i nie skontaktuje się z przełożonymi. – Rozumiem. I proszę, sierżancie, obrońcie ich. Stark znieruchomiał na moment, rozdarty pomiędzy gniewem z powodu braku wcześniejszego ostrzeżenia i zaskoczeniem tak błagalnym tonem zarządcy. Dopiero po chwili skinął głową. – Na tym polega nasza praca, sir. Zrobimy co w naszej mocy. Ale mielibyśmy o wiele większe szanse na powodzenie, gdyby ktoś raczył nas powiadomić ze stosownym wyprzedzeniem. – Rozumiem. Vic miała taką minę, jakby właśnie ugryzła coś wyjątkowo kwaśnego. – Chyba się myliłam. Niektórych ładunków nie da się zastąpić. Ciekawa jestem, który idiota wpadł na pomysł, by nie powiadomić floty o wysłaniu transportu dzieci za blokadę? – Zabij mnie, nie wiem. Ale mam zamiar obedrzeć tego drania ze skóry, gdy to się skończy. Teraz jednak musimy się skupić na czymś innym. – Hej! – usłyszeli głos Wiseman. – Co się dzieje? Mamy chronić tych przemytników? – To nie są przemytnicy – wyjaśnił jej Stark. – Ten konwój ma zezwolenie, ale nikt nie raczył poinformować o tym floty, więc ta próbuje go zaatakować. Naszym obowiązkiem jest ruszyć

im na ratunek. Dacie radę? – Nie. Moje ptaszki nie mogą walczyć z krążownikami. – Tymi wahadłowcami leci cywilbanda. Rodziny kolonistów. Ich dzieci. – Oj... Powinni się poddać, i to już dawno. Gdyby była szansa na inne rozwiązanie, odradzałabym taki ruch, ale... – Wiem. Piloci próbowali kontaktować się ze ścigającymi ich okrętami, ale obawiają się, że flota nie odpuści. – Też bym się tego bała na ich miejscu. Wiemy doskonale, że kazano jej niszczyć wszystkie jednostki, które spróbują złamać blokadę. – Zgadza się. Lećcie tam. Na wszelki wypadek. Może zdołacie przeszkodzić w najgorszym i pomożecie konwojowi dotrzeć pod parasol ochronnych systemów kolonii. – Miejmy nadzieję, że to nie będzie konieczne. Ruszamy. Człowieku, jestem już chyba za stara na tak duże przyspieszenia. Stark uśmiechnął się, ale stracił humor, ledwie przeniósł wzrok na ekran. Wektory przejęcia wydłużyły się nieco, gdy cywilne wahadłowce przyspieszyły. – Co u licha? Ktoś tam zaczyna panikować. Ci idioci próbują uciekać przed okrętami floty. Tran, sprawdź, czy Campbell zdołał się już skontaktować ze stroną rządową. Jeśli ktoś nie odwoła tego pościgu, zrobi się naprawdę nieprzyjemnie. – Coś się dzieje – rzuciła Vic, zerkając na wyświetlacz. – Czy te okręty otworzyły właśnie ogień? Od krążowników oddalało się po pół tuzina obiektów zmierzających z jeszcze większą prędkością w kierunku konwoju. Systemy identyfikacji opatrzyły je natychmiast ikonkami „nierozpoznany cel”. – Nie potwierdzam – odezwał się natychmiast wachtowy z działu orbitalnego. – Staram się zidentyfikować te obiekty, ale już widzę, że są zbyt duże jak na torpedy. – Może krążowniki wypuściły własne uzbrojone wahadłowce? – zasugerowała Vic. – Te obiekty są zbyt małe jak na tego typu maszyny – zaprotestował ten sam wachtowy. – I jest ich za dużo. Żaden krążownik nie ma na pokładzie sześciu wahadłowców. – Co to może być? – głowił się Ethan. – Wiseman? – Słucham. – Jej głos dobiegał tak wyraźnie, że Stark miał problem z uwierzeniem, iż właśnie dociera na orbitę Księżyca. – Co leci za tymi wahadłowcami? – Miałem nadzieję, że wy mi to powiecie. – Ja nie wiem. Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś takiego. Moje systemy pokładowe także nie potrafią tego zidentyfikować. Stark przyglądał się ikonkom, którymi oznaczono nowy rodzaj jednostek przestrzennych, zauważył więc od razu, że ustawiły się w ścisłą formację, gdy tylko odleciały na wystarczającą odległość od macierzystych krążowników. Gdzieś to już widziałem. Tak. Sposób, w jaki się poruszają... A niech mnie. – Vic. Brałaś udział w operacji Burza Lodowa? – Na szczęście nie. Słyszałam, że to było istne piekło. Dlaczego pytasz?

– Sposób poruszania się tych nowych jednostek przypomniał mi o czymś. Nasze lotnictwo wypróbowało podczas tamtej akcji nowy rodzaj samolotów bezzałogowych. Najnowszy i najnowocześniejszy. To były roboty bojowe kierowane szyfrowanym stałym łączem. Część z nich rozbiła się po starcie, kilka strąciliśmy sami, gdy zaczęły ostrzeliwać nasze pozycje, a resztę rozwalił wróg. One latały dokładnie w ten sam sposób. Vic wpatrzyła się w ekran. – W takim szyku? Jesteś pewien? – Tak. To taka sama precyzja. Zajmowały miejsce w szyku bez jednej poprawki kursu. Dokładnie jak te maszyny. – Blaszaki należące do floty. Autonomiczne roboty bojowe przeznaczone do walki w przestrzeni. Twój przyjaciel chyba o nich nie słyszał. – Trudno go za to winić. – Stark połączył się z własnymi wahadłowcami. – Wiseman? Te nowe wahadłowce, czy co tam wystrzelono z krążowników, to blaszaki! – Co? Jest pan pewien? – Na tyle, na ile mogę być bez zajrzenia w bebechy tych maszyn. – Jezu. To zaczyna się robić naprawdę nieciekawe, błotołazie. Będzie źle. – Stark także się skrzywił, zauważywszy, że wektory kursu i szybkości maszyn Wiseman też się wydłużają, gdy jej eskadra nagle przyspieszyła. – Idziemy kursem na przejęcie – zameldowała. – Na przejęcie? Odmawiam. Zawracajcie. Nie możecie walczyć z tyloma robotami, mając tylko cztery maszyny. – Tak, wiem. Zapomina pan jednak, że te blaszaki lecą prosto na wahadłowce pełne kobiet i dzieci. Muszę je powstrzymać. – Próbujemy wyprostować ten burdel. Flota nie zaatakuje tych maszyn, gdy dowie się, że na ich pokładach jest tak wiele kobiet i dzieci. Nie mają powodu... – Myli się pan – przerwała mu Wiseman. – Z całym szacunkiem, sir. Domyślam się, że blaszaki floty są takie jak te, o których pan nam wspominał. Nie mają zewnętrznych łącz. Mamy więc do czynienia z samodzielnymi robotami, które otrzymały rozkaz zaatakowania wahadłowców. Jest pan pewien, że one rozumieją, co znaczy kapitulacja, sir? – O Boże. Stark zerknął na wściekłą Reynolds, ale ona kręciła jedynie bezradnie głową. – Ona ma rację, Ethan. Ta cywilbanda znalazła się na celowniku maszyn, które umieją tylko zabijać i z pewnością nie wiedzą, kiedy przestać. Może dlatego piloci próbują przed nimi uciekać. Niewykluczone, że dotarły do nich pogłoski o tych blaszakach. A może nawet coś więcej niż zwykłe plotki. – Campbell twierdzi, że piloci byli przerażeni. Teraz wiemy dlaczego. Tran! – Stark odwrócił się, jednocześnie wołając: – Nie mamy czasu, musimy skontaktować się z tymi krążownikami w mniej oficjalny sposób. Połącz się z którymś z nich. Powiedz, że te wahadłowce przewożą cywilbandę. W tym dzieci. Powiedz, że konwój otrzymał oficjalne zezwolenie, ale i tak każemy mu się poddać. Mają natychmiast odwołać te roboty.

– Tajest! Natychmiast, sir. Nadamy ten sygnał na otwartym paśmie awaryjnym. – To była częstotliwość zarezerwowana dla służb ratunkowych, ale czy ten przypadek nie pasował idealnie do tej kategorii? Stark zaczerpnął tchu, próbując się uspokoić po nagłym dopływie adrenaliny. Stąd nic nie zdziałam. Mogę jedynie próbować dotrzeć do odpowiednich ludzi i mieć nadzieję, że zareagują jak trzeba. – Vic, skontaktuj się z Campbellem i przekaż mu, jak wygląda sytuacja. Jeśli ma tam kogoś, kto zdoła powstrzymać te wahadłowce, niech zrobi to natychmiast. – Teraz, gdy roboty floty pędziły do celu, mając wielkie szanse na dogonienie konwoju przed dotarciem pod parasol obronny kolonii, wektory przejęcia zmieniały się coraz szybciej. – Czy to aby najsensowniejsza rada? – zastanawiała się Reynolds. – Skąd wiesz, że blaszaki nie rozwalą ich jak celów na strzelnicy? – Tego nie wiem! Jeśli się poddadzą, istnieje nikła szansa, że krążowniki obronią je przed blaszakami. – Komendancie – zameldował sierżant Tran. – Cywilny kosmoport melduje, że załogi otrzymały polecenie przerwania ucieczki przed flotą, ale uporczywie odmawiają zmiany kursu. Krążowniki odebrały nasz przekaz, ale także nie zareagowały. – To robi się naprawdę straszne – mamrotała Vic. – Czy ci piloci wahadłowców są tak głupi czy po prostu przerażeni do granic? – Może jedno i drugie. U licha, gdybym ja widział, co za mną leci... Tran, co mówi Campbell? – Grozi pilotom, że każe ich aresztować i skonfiskuje im wahadłowce, jeśli nie poddadzą się flocie. Ale uważa, że oni raczej spróbują uciekać przed blaszakami. Twierdzi, że są przerażeni i błagają nas o powstrzymanie tych robotów. – Dlaczego uciekali, skoro mają ładownie pełne dzieci? Gdyby tego nie zrobili, flota pewnie nie posłałaby za nimi tych maszyn. Głupota pogania głupotą głupotę. Gdybym dostał tych ludzi w swoje ręce... Tych sukinsynów, którzy byli odpowiedzialni za poinformowanie nas i floty o przylocie tego konwoju... – Jeśli to coś znaczy, Campbell zachowuje się, jakby to on był za wszystko osobiście odpowiedzialny. – Jak my wszyscy teraz. – Krążowniki coś nadają – zameldował Tran. – Nie odbieram tej transmisji. Sygnał jest kierunkowy. Wygląda na to, że próbują odwołać atak blaszaków. Stark odetchnął z ulgą, potem jednak jego obawy wróciły, gdy zauważył, że roboty nie zmieniły kursu. – Dlaczego roboty nadal idą kursem na przechwycenie? – Nie rozumiesz słowa autonomiczny? – mruknęła Vic. – Nasze obawy stają się faktem. Ktoś wieki temu napisał o tym opowiadanie. Zabezpieczenie, taki chyba miało tytuł. Odpalono przypadkiem jakąś broń i nikt nie wiedział, jak ją odwołać. – I jak to się skończyło? – zapytał Ethan, nie odrywając wzroku od ekranu.

– Kilka miast poszło z dymem. Obok jednego z krążowników pojawił się wianuszek nowych symboli. – Co tam się dzieje? – Flota otworzyła ogień – zameldował natychmiast wachtowy. – Sukinsyny strzelają do konwoju? – Nie, sir. Raczej do blaszaków. Widzi pan trajektorie rakiet? Próbują powstrzymać atak w najbardziej radykalny sposób. – Dobry pomysł. – To nie mogła być łatwa decyzja dla człowieka dowodzącego tym okrętem. Komandor zainteresowany wyłącznie chronieniem własnej dupy poczekałby najpierw, aż roboty dokonają zbrodni, a dopiero potem otworzyłby ogień, aby nie podpaść komisji rządowej. To by się jednak nie przysłużyło tamtym kobietom i dzieciom. – Trafią w coś? – Raczej nie. Szanse są zbyt małe. Rakiety muszą dogonić cele, a przy tak niewielkiej różnicy prędkości systemy obrony robotów powinny sobie z nimi poradzić, i to bez większego problemu. Ikonki przedstawiające rakiety migały rytmicznie na ekranie, zbliżając się do najbliższych blaszaków. Cywilne wahadłowce przyspieszyły jeszcze bardziej, rozpoczynając bardzo ryzykowne podejście. Jeśli nie zaczną za moment hamować, mogą mieć spore problemy z bezpiecznym wylądowaniem. – Wkraczamy – obwieściła niespodziewanie Wiseman, zaskakując Starka. – Co to ma u licha znaczyć? – Odszukał wzrokiem cztery symbole, którymi oznaczono jego opancerzone wahadłowce. Wektory ich kursu docierały na orbitę gdzieś pomiędzy konwojem a ścigającą go formacją robotów. – Te blaszaki są zbyt dobrze opancerzone, byście mogli je zniszczyć. I jest ich zbyt wiele. Przerwijcie akcję. Wracajcie do bazy. – Przepraszam. Nie usłyszałam ostatnich zdań. – Powiedziałem: wracajcie do bazy! – Proszę powtórzyć. – Wiseman... – Kontakt bojowy. – Od ikonek wahadłowców kolonii odłączyły się symbole odpalanych pocisków. Przeleciały pomiędzy cywilnymi jednostkami, potęgując graficzny chaos nakładających się na siebie wektorów. Moment później Ethan zobaczył, że zmasowany ostrzał dwóch najbliższych robotów zdołał pokonać ich systemy obronne. Czujniki wykryły eksplozje, na ekranie zamiast ikonek widać było teraz rozszerzające się wolno sfery szczątków i gazów. – Dwóch bandytów mniej – zameldował Tran – ale wahadłowce wystrzeliły wszystkie pociski, jakimi dysponowały. Pozostałe blaszaki nadal zbliżały się do cywilnych maszyn, nie spuszczając ich z celowników. – Nie odpuszczą – rzuciła Vic. – Te cholerne maszyny będą leciały za konwojem, dopóki nie rozwalą go na strzępy. Stark zauważył, że wektory przyspieszenia trzech maszyn Wiseman mają kolor, wahadłowce zmieniały kurs, zawracając ku powierzchni Księżyca, ale czwarty, dowodzony przez

Wiseman, leciał wciąż w kierunku blaszaków. – Wiseman! Co ty wyprawiasz? – Chcę zwrócić na siebie uwagę tego złomu – odpowiedziała, w jej głosie dało się wyczuć napięcie powodowane ogromnym przeciążeniem. – Odciągnę je od konwoju, zanim ten znajdzie się w polu rażenia, a to nastąpi już za kilka sekund. Moment później ikonka jej jednostki zrobiła się dwukrotnie jaśniejsza. Wachtowy z działu orbitalnego gapił się na ekran z rozdziawioną gębą. – Ona... ona wyłączyła systemy obrony i nadaje na wszystkich częstotliwościach. Nie musiał tłumaczyć Starkowi, co to znaczy. – Zrobiła z siebie cel na strzelnicy. Systemy obronne miały za zadanie ukryć wahadłowiec przed tymi, którzy mogliby go ostrzelać, w trybie pasywnym blokowały także sygnały, które mogły namierzyć systemy broni potencjalnego przeciwnika. Wiseman celowo ściągała na siebie uwagę blaszaków. Teraz nie mogły przeoczyć tak wyraźnego celu. Vic położyła Starkowi dłoń na ramieniu, w jej oczach też widział przerażenie. – Na tym polega jej pomysł, Ethan. Chce, by jej wahadłowiec stał się przynętą, chce ściągnąć do siebie pozostałe blaszaki. Zaczną strzelać do niej zamiast do nieuzbrojonych cywilnych jednostek. – Przynętą? – Stark zacisnął pięści ze złości. – Magnesem dla rakiet? Wiseman! – Melduję się. – Przerwij akcję! To rozkaz! Włącz systemy obrony i wracaj do bazy! – Mam robotę do skończenia, małpoludzie. – Jej głos brzmiał dziwnie spokojnie, ale Stark i tak zdołał wychwycić przebijające między słowami napięcie. – Muszę osłonić te cywilne maszyny. Torpedami się nie przejmujcie, to kolejny szajs floty. – Kazaliśmy krążownikom zaprzestać ataków. Ich załogi wiedzą już, że na pokładach tych wahadłowców znajdują się kobiety i dzieci. Próbują teraz zestrzelić własne roboty. – Stark, te blaszaki same z siebie nie odpuszczą, a krążowniki nie zdołają ich powstrzymać. A w każdym razie nie na czas. Odwrócę uwagę tych kosmicznych robali na tak długo, jak się da. Jak znajomo to brzmiało. Ethan wpatrywał się bezsilnie w ekran, na którym roboty zmieniały właśnie kurs, koncentrując się teraz na niezwykle wyraźnie widocznej maszynie Wiseman. Przypomniał sobie swoje własne poświęcenie, gdy został na grani, by osłaniać odwrót reszty plutonu. Kiedy to było? Wieki temu albo wczoraj, nie umiałby teraz powiedzieć. Wtedy tylko cud go uratował. Cud pod postacią odsieczy, która przybyła dosłownie w ostatniej chwili. A ja nie mam niczego, co mógłbym posłać na ratunek temu ptaszkowi. Błagam cię, Boże, jeśli możesz pomóc tym szalonym marynarzom, zrób to teraz. Rozbrzmiały dźwięki alarmów, ikonka wahadłowca Wiseman zamigotała. – Odnotowaliśmy pierwsze trafienia, komendancie – zameldował wachtowy. – Kolejne rakiety przebiły się przez ogień osłonowy.

– Wiseman! To wystarczy! Odciągnęłaś blaszaki od celu! Wycofaj się! – Otrzymujemy raporty o lawinowym przyroście uszkodzeń – kontynuował wachtowy. – Kolejne krytyczne trafienie. – Wiseman! Uciekaj stamtąd! Wiseman! Dłoń położona na ramieniu ściągnęła go znowu do centrum dowodzenia, do Reynolds wskazującej z zaciśniętymi ustami wielki ekran. W samym jego środku zakwitła na moment kolejna jasna sfera eksplozji, kontrastująca mocno z idealną czernią martwego kosmosu. Moment później czujniki poradziły sobie z filtrowaniem przekazu, usunęły zestrzelony wahadłowiec, koncentrując się na zagrożeniach. Zniszczona maszyna i jej załoga zniknęły z obrazu pola walki. W miejscu eksplozji widać było jedynie ikonkę ostrzegającą przed rozlatującymi się na wszystkie strony szczątkami. – Szlag – jęknął Stark. – Żegnaj, Wiseman. Z waszej trójki został już tylko twój brat marynarz. – Walnął pięścią w znajdującą się przed nim konsolę. – Sprowadźcie resztę opancerzonych wahadłowców na lądowisko. Natychmiast! Widoczny na ekranie konwój zbliżał się szybko do czaszy wyznaczającej granicę pola rażenia systemów obrony kolonii. Blaszaki kontynuowały pościg, ale ich pierwsze salwy zostały skierowane przeciw maszynie Wiseman. To krótkie starcie opóźniło je też na tyle, że kolejny punkt przechwycenia znajdował się teraz pod parasolem ochronnym kolonii. – Te bezmózgie barany zdołają tam dotrzeć, jak widzę. Vic sprawdziła wyliczenia wektorów cywilnych wahadłowców, potem skinęła głową. – Na to wygląda. Jeśli blaszaki nie zawrócą teraz, systemy obrony kolonii zniszczą każdy pocisk, który wystrzelą, nie mówiąc o nich samych. Wiseman kupiła konwojowi wystarczającą ilość czasu. – Ale zbyt drogo za to zapłaciła. Przekażcie Campbellowi, że chcę tu mieć wszystkich pilotów konwoju zaraz po tym, jak przyziemią. Zapłacą mi za stratę tak dobrej załogi i cennej maszyny. A potem pogadam sobie o tej sprawie z panem zarządcą. O traceniu dobrych ludzi i narażaniu dzieci tylko dlatego, że jakiś debil nie umie wysłać powiadomienia we właściwy sposób. O tak, pogadamy sobie... – Umilkł na moment. – Potem możecie przekazać matowi Melendezowi, że od tej chwili nie jest drugą pod względem ważności osobą w naszej flocie, tylko jej nowym dowódcą. – Tak jest! – odparł Tran. – Coś jeszcze, sir?

Roboty floty nadal ścigały cywilny konwój, nie zważając na zagrożenie ze strony systemów obrony kolonii. – Owszem, przekażcie chłopakom z obrony przeciworbitalnej, że mają rozpieprzyć te blaszaki na tak wiele kawałków, żeby sam Bóg nie mógł ich ponownie poskładać. Siedział w pogrążonej w półmroku kajucie, spoglądając gdzieś w przestrzeń, obok stał kubek pełny wystygniętej kawy. – Ethan? – Vic stanęła w drzwiach, czekając na pozwolenie przekroczenia progu. – Co? Wchodź śmiało. – Dzięki. – Opadła ciężko na krzesło, było to możliwe nawet tutaj, przy zmniejszonej księżycowej grawitacji. – Mam potwierdzenie, że wszystkie blaszaki lecące za konwojem

zostały strącone przez systemy obrony przeciworbitalnej. Nie będą już latać za żadnymi dziećmi. – Świetnie. Może pieprzony Pentagon zrozumie w końcu, że używanie tego złomu nie jest zbyt mądrym posunięciem. – Na to bym nie liczyła. – Vic pochyliła głowę. – Nie dogadywałam się zbyt dobrze z Wiseman, ale wiem, że była najwyższej klasy profesjonalistką. Będzie mi jej brakowało. – Mnie też. Ale może tego właśnie było mi trzeba. Może powinienem w końcu spaść w przepaść. – W przepaść? O czym ty mówisz? – O tym, że ktoś powinien mi przypomnieć, ile kosztuje zwycięstwo albo porażka. Nie mówiąc o tym, że mogę urzeczywistniać najbardziej szalone plany tylko dlatego, że inni wykonują moje rozkazy. – Skoro tak mówisz... Zawsze dbałeś o ludzi, którzy dla ciebie pracowali, i sam się nie opieprzałeś, mimo że nimi dowodziłeś. Pokręcił głową, odwracając wzrok od niej. – Tak, ale... Teraz jest ich tak wielu, Vic. Tak wielu ludzi. To już przestało być takie łatwe. Dowodzenie drużyną, bułka z masłem. Sama zobacz. Znasz każdego żołnierza. Znasz ich nazwiska, twarze, kojarzysz ich żony i mężów albo dziewczyny i chłopaków. Wiesz nawet, jakie imiona noszą ich dzieci. Każdy z nich jest osobą. Trzeba rozpieprzyć bunkier. Kogo najlepiej tam posłać? Naprzeciw nas siedzi snajper. Który z naszych najlepiej strzela? Wszystkie twoje decyzje zależą od wiedzy o podwładnych. – Stark zaczerpnął wolno powietrza, nie odrywając wzroku od pogrążonego w ciemności kąta. – Tutaj, w kwaterze głównej, ludzie zostali zredukowani do ikonek na ekranie. Nie znasz żadnego z nich. Choć może nie do końca. Zapamiętałeś twarz tego, nazwisko tamtego, ale cała reszta to tylko masa bezosobowych szeregowców, kaprali i sierżantów. Nie traktujesz ich już jak ludzi. To oddziały, które przesuwa się po wielkiej mapie teatru działań, aby wykonywały powierzone im przez ciebie zadania. Jeśli dowódca drużyny straci w akcji pięciu ludzi, będzie kompletnie załamany. Poległa połowa jego podwładnych, musi napisać listy do ich rodzin, żeby za to przeprosić. A co z nami? Stracimy pięciuset ludzi w walkach i nawet tego nie odczujemy, ponieważ nie poznaliśmy ich osobiście, nie widzieliśmy, jak umierali, a poza tym to tylko ułamek w porównaniu do liczby wszystkich żołnierzy, jacy pod nami służą. – Vic milczała, jakby przeczuwała, że to jeszcze nie wszystko. – A mówimy tylko o walce! W kwaterze

głównej mamy ludzi, którzy wpadają na siebie, chcąc wykonać twoje rozkazy. Ty jesteś szefem. Trzeba ci przynieść kawkę, podać piwko, sprawdzić, czy dostałaś najwygodniejszy fotel. A jeśli wydasz rozkaz posyłający podwładnych na śmierć, co robią? Zlewają wszystko i wykonują go bez szemrania, ponieważ to ty dowodzisz. Po chwili, jeśli nie masz się cały czas na baczności, zaczynasz myśleć, że tak być powinno, że jesteś kimś wyjątkowym i nikt ci nie nadskakuje, bo wszystko to ci się należy. – Stark w końcu spojrzał na nią, usta miał mocno zaciśnięte. – To cholernie korumpujący system, Vic. Tracisz duszę po kawałeczku i nawet nie zauważasz, że już jej nie masz, i nie wiesz, za co tak naprawdę ją sprzedałaś. – Rozumiem. I dlatego nie przejąłeś się zupełnie śmiercią Wiseman. – Zmierzył ją wściekłym wzrokiem, ale, nie zważając na to, kontynuowała – Gdybyś dał się przerobić w taki sposób, jak mówisz, nie przeżyłbyś tak boleśnie straty tego wahadłowca i śmierci jego załogi. Uroniłbyś pewnie krokodyle łzy pod publiczkę, potem zorganizował piękną ceremonię dla uczczenia poległych, pieprząc coś o poświęceniu i próbując przypisać sobie zasługi Wiseman oraz jej ludzi. A gdyby ktoś zaczął pytać o to, kto spieprzył, kazałbyś przeprowadzić oficjalne śledztwo, nakazując wyznaczonym do niego ludziom pozamiatanie wszystkiego pod dywan, a to, czego nie zdołałbyś ukryć, zwaliłbyś na innych. Stark siedział przez dłuższą chwilę, wpatrując się w złożone na kolanach własne dłonie. – Ja tak nie funkcjonuję, Vic. Wiesz o tym. – Wiem. Nasi żołnierze też nie. Wiesz, dlaczego tak cię lubią? Wybacz, dlaczego tak cię szanują, co jest o wiele bardziej istotne? Myślą o tobie tak wiele, ponieważ wiedzą, że przejmujesz się ich losem bardziej niż swoim. Albo niż własną karierą. – Są mi wdzięczni tylko za to, że jeszcze przeze mnie nie zginęli. I to ma być ta świetna robota? Tak długo, jak długo nie stracisz zbyt wielu swoich ludzi, jesteś pieprzonym geniuszem, a twoi żołnierze cię uwielbiają. A może mylę się, sądząc, że powinienem być oceniany pod nieco innym kątem? – A pod jakim kątem chciałbyś być oceniany? Dowodzisz żołnierzami, Ethan. Oni mają poświęcać życie, tak samo jak ty masz być gotowy na poświęcenie części z nich. To chory układ, masz rację, ale można wywiązać się z niego na wiele sposobów. Wykonanie zadania przy poniesieniu minimalnych strat to naprawdę powód do dumy. – To zupełnie inna sprawa. – Stark wbił wzrok w podłogę. – Inna? Wpadłeś w depresję z powodu zbyt częstego wygrywania? Muszę przyznać, Ethan, że nie przestajesz mnie zadziwiać. – Mówię poważnie. Zbyt częste wygrywanie także jest niebezpieczne. Niedawno rozmawiałem z Mendo i wiesz, co mi powiedział? Wielu spośród dawnych generałów, a mówię tutaj o tych

najzdolniejszych, zaczynało po pewnym czasie uważać, że wygrają każde starcie i nie liczy się wróg, ukształtowanie terenu, fortyfikacje, a nawet pogoda i wszystko inne. I wszyscy kiedyś popełniali głupie błędy. Ale nie takie zwykłe, tylko spektakularnie idiotyczne. Tracili tysiące żołnierzy, nie osiągając niczego, a czasem przegrywali wojny, choć mieli zwycięstwo w kieszeni. – To się nazywa konfrontacja z faktami, Ethan.

– Dlaczego więc to żołnierze muszą ginąć, gdy ich generał konfrontuje się z faktami? – Nie mam pojęcia. Pytasz mnie, dlaczego wszechświat jest niesprawiedliwy? – Chyba tak. – Stark uniósł głowę, determinacja zastąpiła smutek widoczny jeszcze przed momentem na jego twarzy. – Pieprzę od rzeczy jak rekrut, który dopiero wyszedł ze szkółki. Okay, może nie dam rady naprawić wszystkiego, mogę jednak zmienić kilka rzeczy dotyczących tej sytuacji. Po pierwsze powiem Campbellowi, że jeśli chce naszego zaufania, najpierw musi zaufać nam. Potem zadbam o to, by poświęcenie wszystkich poległych miało jakiś sens. I zrobię wszystko, Vic, by bohaterowie pokroju Wiseman zostali zapamiętani. Może wzniesiemy jej pomnik albo nazwiemy jej imieniem coś ważnego. Co ty na to? – Wątpię, aby przegranym pozwalano stawiać pomniki albo nazywać ważne miejsca. – Muszę zatem doprowadzić do tego, że wygramy tę wojnę.

CZĘŚĆ TRZECIA Cele i środki Stark siedział w głębokim fotelu. Minę miał taką, jakby go właśnie postawiono przed plutonem egzekucyjnym. Zajmująca miejsce naprzeciw niego Vic wyglądała na o wiele bardziej zadowoloną, a nawet radosną. Popatrzył na nią z wyrzutem, lecz podjął w końcu wysiłek, by przyjąć bardziej neutralny wyraz twarzy. „Obiecałeś”. Campbell powtarzał to w kółko: „Obiecał pan przemówić do kolonistów, jeśli o to poproszę”. Czekasz więc na rozpoczęcie transmisji. Palniesz pewnie coś tak głupiego, że media będą to powtarzać do usranej śmierci. I przestaną nazywać to wpadkami na wizji, od tej pory będzie to starkowanie. Sam zobaczysz. Vic uniosła oba kciuki w górę, za co podziękował jej kolejnym piorunującym spojrzeniem. – Wszystko będzie dobrze, Ethan. – Na monitorze znajdującym się obok Reynolds widać było zarządcę kolonii, który siedział spokojnie za swoim biurkiem, gotowy do rozpoczęcia wywiadu. – Potraktuj to jak kolejną przemowę do żołnierzy. – Jasne. Wiesz już może, jak ziemskie komercyjne stacje chcą pokazać ten wywiad? Rządzący z pewnością zagłuszą transmisję. – Będą próbowali. Pamiętaj jednak, że stacje cywilbandy mają całkiem niezły sprzęt. Wywiad będzie nadawany jako rozproszony szerokopasmowy sygnał o zmiennej częstotliwości, a każdy jego kawałek zostanie tak otagowany, by odebrały go wszystkie stacje znajdujące się w zasięgu nadajnika. – Sporo ich będzie. Jeśli jednak odbiorą wyłącznie szum rządowych zagłuszaczy, psu na budę się zdadzą. – Owszem. Dlatego mówię, że to rozproszona transmisja, podzielona na gazyliony maleńkich pakietów danych transmitowanych na okrągło i oznaczonych konkretnym tagiem. Rząd musiałby posiadać nadajniki o mocy nowej, żeby je wszystkie przechwycić i zagłuszyć. Co więcej, gdyby miał takie możliwości, zagłuszyłby przy okazji całą komunikację satelitarną. Wyobraź sobie, jakim echem odbiłoby się to na świecie. Pakieciki, po dotarciu do przekaźników wyposażonych w odpowiednie oprogramowanie, zostaną odkodowane i posklejane w odpowiedniej kolejności, a potem wyemitowane jako kompletna transmisja. – No, no. Ciekawa koncepcja. Przypomina mi opowieść o potworze, który rozpadał się na niewielkie kawałki, by móc dotrzeć w dowolne miejsce, a potem składał się ponownie i pożerał wszystkich. Ciekawe, dlaczego te sieci zadają sobie tyle trudu, by nam pomóc? Vic wyszczerzyła zęby.

– Nie robią tego, by nam pomóc. Pokażą tę transmisję, ponieważ spodziewają się ogromnej oglądalności, a jak dobrze wiesz, im większa oglądalność, tym wyższe ceny reklam. – Mogłem się tego domyślić. Aczkolwiek dopóki działa to na naszą korzyść... Zamilkł, słysząc głos realizatora. – Wywiad zaczyna się za pięć, cztery, trzy, dwa, jeden, start. Przed Starkiem pojawił się hologram znanej dziennikarki siedzącej w wysokim wygodnym fotelu. Celebrytka uśmiechnęła się szeroko i nieszczerze, potem odwróciła głowę lekko w bok. Podczas dogrywania szczegółów wywiadu Ethan został poinformowany, że będzie występował na podzielonym ekranie, jakby siedział obok Campbella. Wiedział też, że odbiorcy odniosą wrażenie, iż cała trójka rozmawiających przebywa w jednym pomieszczeniu. W rzeczywistości zadająca pytania dziennikarka znajdowała się teraz na pokładzie wahadłowca gdzieś na orbicie. Ulokowano ją na tyle blisko rozmówców, by nie było widocznych opóźnień w rozmowie, ale zarazem na tyle daleko, by okręty floty nie mogły zainterweniować, dopóki transmisja nie dobiegnie końca. – Dzień dobry. – Głos celebrytki był równie wymuskany jak jej ubranie i fryzura. Przypomina brylant, uznał Stark. Była piękna, ale zarazem bardzo twarda i ostra. Zobaczył, że Campbell kłania jej się uprzejmie, a potem odpowiada na pozdrowienie. Sam skinął zdawkowo głową, robiąc co w jego mocy, by nie wykonać żadnych dodatkowych gestów czy grymasów. Blady uśmiech był wszystkim, co miał zamiar pokazać w tym momencie. Dziennikarka obejrzała się, tym razem w drugą stronę, by pozdrowić niewidzialną widownię. – Wywiad ten jest nielegalny, jeśli wierzyć rządowi, niemniej nasza stacja podjęła się wyemitowania go, ponieważ amerykańskie społeczeństwo ma prawo wiedzieć cała prawdę o tej kryzysowej sytuacji. Rozmawiamy dzisiaj z dwiema osobami, które są odpowiedzialne za wzniecenie pierwszego od ponad dwóch stuleci masowego powstania przeciw władzom federalnym. Naszym skromnym zdaniem jest to wydarzenie tak wielkiej wagi, że zdecydowaliśmy się na odrzucenie żądań rządowej cenzury. Nikt bowiem nie unieważnił pierwszej poprawki do konstytucji. – Raz jeszcze spróbowała się uśmiechnąć, zapewne by zasygnalizować ironię tej wypowiedzi, potem skupiła wzrok na zarządcy kolonii. – Jest takie pytanie, które krąży po głowach większości obywateli naszego kraju. Pytanie, na które szukamy odpowiedzi od chwili wybuchu tej rebelii. Czego pan chce, panie Campbell? – Chcę poszanowania praw przysługujących mi jako obywatelowi Stanów Zjednoczonych Ameryki – odparł Campbell. – Podobnie jak każda kobieta i każdy mężczyzna znajdujący się na terenie tej kolonii. Chcę prawa głosu. Prawa do bycia reprezentowanym przed organami legislatury. Prawa do odszkodowania za poniesione straty i krzywdy. – Twierdzi pan, że odmówiono wam tych praw? – Oczywiście. Odmówiono nam wszystkich praw przysługujących innym Amerykanom.

Każda prośba o ich przywrócenie była systematycznie odrzucana. – Rząd twierdzi, że kolonię księżycową objęto stanem wyjątkowym w celu zapewnienia jej bezpieczeństwa. – Jestem pewien, że człowiek dowodzący naszą obroną może powiedzieć coś więcej na ten temat. Sierżancie Stark? Dziennikarka odwróciła się do Ethana, patrzyła na niego ze sztucznym uśmiechem przyklejonym to twarzy. On natomiast próbował emanować spokojem i pewnością siebie, choć irytowała go bardzo maniera akcentowania niektórych słów, tak często stosowana przez prowadzącą ten wywiad celebrytkę. Może wydaje jej się, że tym sposobem obudzi oglądających nas widzów. Kto wie, czy nie ma racji... – Szanowna pani, ludność cywilna ma pełną swobodę podejmowania samodzielnych decyzji, a kolonia księżycowa jest tak samo dobrze broniona i bezpieczna jak przedtem. Nie ma żadnego konfliktu między planami zarządu kolonii a naszą misją. – Nie zaprzeczy pan jednak, że podczas waszego buntu doszło do złamania porządku? – Zaprzeczę. Przez cały czas panował idealny porządek. Nie zdołalibyśmy obronić kolonii, gdyby było inaczej. – Vic uśmiechnęła się przesadnie, wskazując palcem na własne usta. Tak to rób, zdawała się mówić. Okay. Spróbuję zachowywać się przyjaźniej. – Dlaczego bronicie tej kolonii? Jaki jest wasz cel? Pan Campbell twierdzi, że pragniecie jedynie, by przestrzegano waszych praw, niemniej wielu ludzi na Ziemi wierzy, iż tak naprawdę chodzi wam o ustanowienie własnego państwa i przejęcie na własność tego wszystkiego, co amerykańscy podatnicy umieścili na Księżycu, ponosząc przecież przy tym ogromne koszty. Czy wierzy pan, jako Amerykanin, że macie prawo do zagarnięcia tak ogromnego majątku? – Nie – odpowiedział zarządca spokojnym i racjonalnym tonem, jakby nadal próbował zadać kłam wcześniejszej rządowej kampanii mówiącej, że jest człowiekiem niespełna rozumu. – Jedynymi Amerykanami, którzy tak myślą, są właściciele naszych największych korporacji i politycy piastujący najwyższe stanowiska rządowe... – Zamilkł na moment, aby odbiorcy mogli przełknąć tę bolesną prawdę. – Od samego początku proponowaliśmy rozmowy na temat zrekompensowania państwu wydatków poniesionych na wzniesienie tej kolonii. Wielokrotnie podkreślaliśmy też chęć renegocjacji kontraktów, które skazywały nas wcześniej na faktyczne niewolnictwo. Negocjatorzy rządowi wspierani przez reprezentantów wspomnianych korporacji nie chcieli jednak o tym słyszeć. Celebrytka nie przestawała się uśmiechać, chociaż wyraz jej twarzy nie pasował zupełnie do poruszanego tematu. – Nie odpowiedział pan na moje pytanie, panie Campbell. Czy zamierzacie ogłosić niepodległość kolonii księżycowej? Zarządca wahał się przez moment, potem Stark zauważył, że Campbell wzdycha, aczkolwiek na

tyle ostrożnie, by nie posądzono go o teatralność tego gestu. – W chwili obecnej zdecydowana większość mieszkańców naszej kolonii poparłaby taką deklarację. Pragnę jednak zauważyć, że zostaliśmy doprowadzeni do takiego stanu przez działania naszego rządu, włączając w to opłacane przez Senat i Kongres ataki, podczas których zginęło wielu cywilów. – Rząd twierdzi, że ci ludzie ponieśli śmierć w wyniku działań zbuntowanych oddziałów... Ethan nie zdążył się na dobre wkurzyć, zanim Campbell przerwał dziennikarce, także wyglądając na wzburzonego. – To kłamstwo. Wspomniani przez panią żołnierze ginęli, broniąc naszego życia. Polegli w walce z oddziałami nasłanymi przez nasz własny rząd! Jedna z moich osobistych asystentek, nieuzbrojona młoda kobieta, która nie umiałaby się nawet bronić, została zastrzelona z zimną krwią przez najemników wynajętych przez Pentagon. Najemników, których ataki udaremnili ludzie sierżanta Starka. Każdy z obywateli kolonii bez wahania złożyłby swoje życie w ich ręce. Dziennikarka wyglądała na zadowoloną z tej szybkiej wymiany zdań. To musiał być jeden z tych momentów, które podniosą oglądalność transmisji. – Każdy z obywateli, panie Campbell? Nie powie mi pan chyba, że nie ma u was żadnych różnic poglądów. – Są różnice. To chyba oczywiste. Pragnę podkreślić, że mamy tu w pełni demokratycznie wybrane władze. Odpowiem pani w następujący sposób: tak, istnieje znacząca mniejszość kolonistów, którzy chcieliby pozostać obywatelami Stanów Zjednoczonych, ale nie będę ukrywał, że znajduję się pod coraz silniejszą presją większości pragnącej jak najszybszego odłączenia się od ojczyzny. – Nastawienie Campbella zmieniało się ze słowa na słowo, w tym momencie wyglądało na to, że to on narzuca ton rozmowy z dziennikarką i jej widownią. – A to oznaczać będzie oficjalną deklarację niepodległości. I utworzenie takich rządów, na jakie zasługują wszyscy Amerykanie. Rządzenie w taki sposób, by obywatele mieli głos i byli słyszani. Wyzwolenie się spod jarzma narzucanego przez wąskie grono właścicieli korporacji i bandę skorumpowanych polityków, którymi się wysługują. – Dialog zamienił się nagle w populistyczną deklarację, wypowiedzianą wszakże z najszczerszym przekonaniem. Stark z trudem powstrzymał się od śmiechu. Facet jest cholernie dobrym politykiem. W najlepszym tego słowa znaczeniu. Celebrytka uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Najwyraźniej potrzebowała chwili na uporządkowanie myśli, ponieważ wywiad zaczynał się wymykać jej spod kontroli. – Dlaczego pan jeszcze tego nie zrobił, panie Campbell? Co pana powstrzymuje przed postąpieniem w tak prawy i sprawiedliwy sposób? – Nie wiem. – Te dwa słowa zaszokowały prowadzącą tak bardzo, że przestała się uśmiechać. – To bardzo kuszące. I jak sama pani wspomniała, sprawiedliwe. A do tego właściwe i prawe. Dlaczego więc nie chcę tego uczynić?

– Może dlatego, że nasz rząd zrobiłby co w jego mocy, by unieważnić pańską deklarację... – Żołnierze obronią kolonię, jeśli będzie trzeba. Nieprawdaż, sierżancie Stark? Ethan przytaknął. – Tak. Nikt nie zdobędzie tej kolonii siłą. Cholera. Sam to przecież zrobiłem, o czym ona doskonale wie. Campbell pochylił się nad biurkiem, mówił teraz niemal błagalnym tonem. – Władze traktują nas, jakbyśmy nie mieli racji w sprawie składanych zażaleń. Zamknięto przed nami każdą legalną drogę do kompromisu. Słyszeliśmy wyłącznie groźby. Dlaczego oni tak się boją? Dlaczego obawiają się przyznania praw zagwarantowanych nam przez konstytucję? – Panie Campbell... – zaczęła dziennikarka, podejmując nieudaną próbę odzyskania kontroli nad wywiadem. – Oni nie zasługują na wygraną. Oni nie zasługują na rządzenie nie tylko nami, ale ludźmi w ogóle. Nie tak powinien wyglądać system władzy w naszym kraju. Dlaczego więc nie chcę ogłosić niepodległości? – powtórzył zarządca na poły bezradnie, na poły ze złością. – Co jeszcze może mnie skłaniać do dalszego nalegania, aby konflikt został rozwiązany w pokojowy sposób, a kolonia pozostała integralną częścią Stanów Zjednoczonych? Może robię to dlatego, że nasza ojczyzna powinna i może się zmienić tak, by nikt nigdy nie pragnął oddzielenia się od niej. Celebrytka odczekała chwilę, aby zyskać pewność, że Campbell naprawdę skończył tę tyradę. Widać było po jej minie, że liczyła, iż przemowy zbuntowanego zarządcy podniosą oglądalność programu znacznie bardziej niż jej pytania. I dlatego wyglądała na zawiedzioną, gdy jej rozmówca tak szybko zamilkł. – Jeśli pozwoli mi pan na szczerość, znam ludzi, którzy zauważają, że nie ma pan innego wyjścia. Że został pan do tego zmuszony. – Zmuszony? Przez kogo? Prowadząca zrobiła zdziwioną minę. – Jak to przez kogo? Przez otaczające was wojska. Nie pozwolono panu przecież na wystąpienie przed naszymi kamerami, jeśli nie będzie panu towarzyszył jeden z żołnierzy. – Wybaczy pani, ale to ja nalegałem, by sierżant Stark pojawił się razem ze mną. To on został doproszony na moje żądanie. – W takim razi co pan tutaj robi, sierżancie Stark? – Wykonuję rozkazy wydane mi przez zarządcę kolonii. Ta zwięzła odpowiedź znów wytrąciła dziennikarkę z równowagi. – Wszyscy doskonale wiemy, jak wielkimi siłami dowodzi pan na Księżycu, sierżancie Stark. Sierżancie? Nie awansował się pan po objęciu dowodzenia? Ethan poczuł, że czerwienieje, Vic także to zauważyła i machała teraz obiema rękami, prosząc, by zachował spokój. – Nie mam prawa awansować sam siebie, szanowna pani. Oficjalnie jestem nadal sierżantem i tak już zostanie. A liczba żołnierzy, którymi dowodzę, nie ma nic wspólnego z

wykonywaniem rozkazów pana Campbella. Wojo przyjmuje rozkazy od władz, a pan Campbell jest zarządcą kolonii. – Dysponuje pan jednak tak dużymi siłami, że mógłby pan wymusić na nim swoją wolę, sierżancie Stark. – To nie ma zastosowania. Wojsko nie rozkazuje innym, tylko wykonuje rozkazy. – Moi widzowie z pewnością trafiali już wcześniej na emitowane w niecenzurowanych mediach materiały nieznanego pochodzenia, z których dowiadywali się, że nie ma pan zamiaru atakować własnej ojczyzny. Wie pan, skąd biorą się te pogłoski, sierżancie Stark? Od mojego ojca. To on powiadomił świat o konkluzjach wynikających z naszej niedawnej rozmowy. I wszystko wskazuje na to, że narobił tym kłopotu rządzącym. – Tak, chyba tak. – Zdradzi nam pan źródło tych wiadomości? – Nie. – Proszę zatem powiedzieć, jak moi widzowie mogą ocenić stopień prawdziwości tych przekazów? Stark uśmiechnął się, miał nadzieję, że wypadło to zadowalająco. – To czysta prawda. Mówię wam to ja sam, prosto w oczy. – Twierdzi pan zatem, że jest gotów przysiąc publicznie, iż nie zamierza zaatakować Stanów Zjednoczonych? – Słucham? – Ethan nie zdołał ukryć zaskoczenia tak bezpośrednim postawieniem sprawy, choć sądząc po zadowolonej minie celebrytki, ta reakcja wydała jej się właściwa. – W życiu. To znaczy nie wydam nigdy rozkazu zaatakowania Stanów Zjednoczonych. Nigdy. – A co z rządem, sierżancie Stark? Nie obali pan amerykańskiego rządu? – Nie, nie obalę go. Rząd reprezentuje naród. Tak przynajmniej powinno być, a ja nie

zamierzam atakować Amerykanów. Nigdy. Tak jak zaznaczył to już pan Campbell. – Co powiedział pan Campbell? Do której z jego wypowiedzi odnosi pan te słowa? – Do tej, w której mówił, że nie tak to wszystko powinno wyglądać. Ma rację. Może gdybyśmy byli obywatelami innego kraju, sprawy potoczyłyby się inaczej. Może wtedy wojsko wydawałoby rozkazy cywilom, zamiast je wykonywać. Uważam jednak, że w USA powinno to wyglądać jak trzeba. Lepiej niż teraz. Ja nie mogę tego zmienić. Na pewno nie siłą. Będę jednak bronił praw ludzi takich, jak pan Campbell i jego koloniści, którzy walczą o zmianę sytuacji.

Celebrytka raz jeszcze uniosła brwi ze zdumienia, zerkając jednocześnie w stronę niewidocznych widzów. – Sierżancie Stark, pan naprawdę wierzy, że jeden człowiek może coś zmienić? – Bezwzględnie tak. Campbell wciąż chichotał, gdy skontaktował się ze Starkiem po zakończeniu wywiadu. – Proszę mi przypomnieć, bym już nigdy nie proponował panu udziału w debacie ze mną. – Sam pan jest temu winien. – Ethan, wciąż rozkojarzony pytaniami celebrytki z Ziemi, nie próbował kryć niezadowolenia. – Niezupełnie. To pan rozłożył ten wywiad, nie ja. – Powiedziałem tylko to, co trzeba było powiedzieć. – Oni nie przywykli do czegoś takiego, sierżancie. Może mi pan wierzyć. Ale nie w tej sprawie dzwonię. Chciałbym porozmawiać z panem w cztery oczy i możliwie jak najszybciej. – Proponuje mi pan prywatne spotkanie? – Stark zerknął najpierw pytająco w stronę Vic, potem skinął głową. – Dobrze. Przyjdę do pana za godzinę. – Świetnie. Do zobaczenia. – Ekran wyświetlacza zbielał na moment, a potem pojawił się na nim ustawiony przez Starka wygaszacz przedstawiający fragment księżycowej powierzchni. Zdziwienie na twarzy Ethana ustąpiło zamyśleniu. – Ciekawe, o co może mu chodzić. Czy Sarafina wspominała w twojej obecności o jakichś wyjątkowych wydarzeniach? – Chodzi ci o jakieś wyjątki poza nieustannym zagrożeniem ze strony naszej ojczyzny? Nie przypominam sobie. Może chce nas przeprosić raz jeszcze za niepoinformowanie o łamiącym blokadę konwoju z kobietami i dziećmi na pokładzie? – Może przepraszać, ile razy zechce. Już mu powiedziałem, że jeśli nadal chce współpracy, musi nas informować o wszystkich wydarzeniach tego typu. Chciałbym też dostać w swoje łapy pilotów tych wahadłowców, ale Campbell twierdzi, że musi ich postawić przed sądem cywilbandy. – Możesz go zmusić do zmiany stanowiska, Ethan. Wyda ci ich, jeśli się uprzesz. – Jasne. Mam użyć wojska do wymuszenia na cywilnych władzach tego, co mi się podoba. Tylko ten jeden raz, ponieważ to ogromnie ważne. Nie ma mowy. Już dawno zauważyłem, że droga do piekła została wybrukowana kamieniami, na których widnieje napis: „Tylko ten jeden raz, ponieważ jest to ogromnie ważne”. – Przestań zrzędzić. Przypadkiem mam takie samo zdanie na ten temat. – Dlaczego więc sugerowałaś, żebym tak postąpił? – zapytał Stark. – Żeby sprawdzić twoją szczerość. Idziesz przecież na spotkanie z szefem cywilbandy. Moim zdaniem nie chodzi o nic wielkiego. Może Campbell chce pogadać z kimś o filozofii? – Tak, byłoby świetnie, nieprawdaż? Problem w tym, że mam już dość filozoficznego gadania, i to na dłuższy czas. Vic usiadła na krześle obok Ethana i wyciągnąwszy wygodnie nogi, westchnęła ciężko. – Zabawna sprawa, stopy bolą tutaj zupełnie jak na Ziemi. Ileż to filozoficznych dysput przeprowadziłeś ostatnimi czasy? – Parę. – Vic spojrzała na niego znacząco, więc od razu się poddał. – Dobra, raz rozmawiałem

z tobą, wiesz, chwilę po tym, jak straciliśmy Wiseman. A nieco wcześniej odbyłem bardzo długą rozmowę z szeregowym Mendozą. – No tak, wspominałeś o niej podczas tamtego spotkania. Mógłbyś streścić, co usłyszałeś od Mendo? Stark wpatrywał się w pustkę wyświetlaną na ściennych monitorach. Zbierał myśli, by przypomnieć sobie historyczne tło wyprawy Ateńczyków na Syrakuzy. – Krótko mówiąc, porucznik Mendoza uważał, że mogliśmy przegrać z kretesem zaraz po ofensywie Meechama. Doszedł jednak do wniosku, co dopowiedział potem Mendo, że nie stało się tak z dwóch powodów: dzięki lepszemu dowodzeniu i nowoczesnym środkom łączności. Dzięki tym czynnikom pozbieraliśmy się w jednej chwili, gdy nasi oficerowie potracili zupełnie głowy. – Tak chyba było. – Vic zapatrzyła się w mrok pustki, jakby dostrzegła tam to, co przykuwało uwagę Ethana. – Ty byłeś kamykiem, który poruszył lawinę, ludzie zrozumieli to bardzo szybko, dlatego gdy przejęliśmy dowodzenie, wszyscy czekali na twoje rozkazy. Zero zamieszania, zero opóźnień. – Fakt. Ale to nie byłoby możliwe w dawnych czasach. O moich działaniach nie dowiedziałby się nikt prócz ludzi znajdujących się wokół mnie. Resztę powiadomiono by dopiero po dłuższym czasie. – Dobrze gadasz, ale tobie i Mendo umyka jeden problem. System dowodzenia i sprzęt pomogły opanować sytuację, fakt. Ale pozostaje jeszcze pytanie: dlaczego ludzie poszli za tobą, Ethan? Otóż dlatego, że cieszyłeś się dobrą reputacją bazującą na tym, co wcześniej zrobiłeś. – Machnęła ręką, uciszając rodzący się protest Starka. – Nie liczyło się to, co ty mówiłeś, co pieprzyły trepy, każdy mógł sprawdzić sytuację na komunikatorze. Oni widzieli cię w akcji. Wiedzieli, czego dokonałeś. I dlatego uważali, że mogą ci zaufać. – I obarczyli mnie potem tym pieprzonym stanowiskiem dowodzenia. – Na którym idealnie się sprawdziłeś. – Vic przechyliła w zamyśleniu głowę. – Nasi przełożeni stworzyli system, dzięki któremu mogli nam mówić, co mamy robić, i wiedzieli przy okazji o wszystkim, co robimy. Równocześnie umożliwili nam wszystkim zorientowanie się, na czym polega ich robota i co muszą umieć, by ją dobrze wykonać. Gdy spieprzyli sprawę, wykorzystaliśmy ten sam system, aby pozbyć się ich z pleców. Tryumf sprawiedliwości. – Cokolwiek to znaczy. Uśmiechnęła się. – Mniej więcej tyle, że należał ci się ten awans po tym, jak całe życie naprzykrzałeś się przełożonym. – W takim razie nie podoba mi się to określenie. – Stark znów zapatrzył się w czerń

przestrzeni. Vic podążyła wzrokiem w tym samym kierunku, jej uśmiech szybko zniknął. – Na co ty się tak gapisz? – Na nic. Wypatruję czegoś. – Niech ci będzie. Czego? – Sam nie wiem. Gdy dotarł do biura Campbella, zobaczył na ścianie ekran pokazujący dokładnie ten sam fragment powierzchni Księżyca. Zarządca spojrzał w tym samym kierunku. – Wie pan, sierżancie, że gdy zainstalowano te wyświetlacze, ludzie wybierali najczęściej widoczki z Ziemi: rzeki, jeziora, lasy? Teraz jednak, gdy odwiedzam kogoś, widzę na nich

niemal zawsze powierzchnię Księżyca. Ciekawe, dlaczego wszyscy zmienili zdanie? Ethan wzruszył ramionami. – Chyba zaczęli traktować Księżyc jak swój dom. – Też tak sądzę. Jeśli mamy rację, zyskaliśmy znaczący dowód na to, że człowiek może się przystosować i nawet przywiązać do każdych warunków i każdego środowiska. – Byłem kiedyś zimą w Minnesocie. Jeśli ludzie potrafią się cieszyć z mieszkania w takim miejscu, Księżyc nie może być im straszny. – Na pewno nie jest na nim wiele zimniej. No i nie musimy przejmować się wichurami. – Campbell roześmiał się, potem jednak szybko spoważniał. – Napije się pan kawy? – Wskazał filiżanki stojące na blacie. – Jestem pewien, że smakuje lepiej niż ta lura, którą podają wam w kompleksie wojskowym. – Też jestem tego pewien. – Ethan upił łyk. – Niezła. – Dziękuję. Kawa uprawiana na Księżycu uważana jest na Ziemi za nadzwyczaj luksusową. Nie z powodu smaku, ale miejsca pochodzenia. – Zarządca sam się napił, a potem odstawił filiżankę. – Powinienem chyba wyjaśnić, dlaczego nalegałem na to spotkanie. Krótko mówiąc, udało mi się nawiązać kilka politycznych kontaktów z dołem. Dowiedziałem się, że nie wszyscy są tam zadowoleni z kierunku, w jakim rozwija się sytuacja. Otrzymałem też kilka ważnych informacji. Stark, oceniając nastrój zarządcy, obawiał się najgorszego. – I co mówią pańskie źródła? – Po akcji floty, tej z robotami, zrobiło się niezłe zamieszanie. Ostre protesty w Senacie, przesłuchania w Izbie Reprezentantów, cały ten bezsensowny zgiełk. Tym razem nie chodziło jednak o pozerstwo, ludzie wydawali się naprawdę przejęci. – Campbell wskazał na notes, kręcąc głową. – Było nie było, te ich autonomiczne roboty bojowe zaatakowały ludność cywilną. Przekazaliśmy nasze zapisy wielu instytucjom na Ziemi, aby nie było cienia wątpliwości, że bezzałogowe maszyny, które zostały skierowane na wahadłowce pełne krewnych mieszkańców kolonii, nie odpowiadały na sygnał odwołania misji. – Campbell przymknął oczy. – Pragnę raz jeszcze wyrazić ogromną wdzięczność i wyrazy szacunku dla poświęcenia chorążej Wiseman. To, że nie dopilnowałem, aby został pan w porę poinformowany o próbie przewiezienia tu dzieci kolonistów, co w efekcie przyczyniło się bezpośrednio do jej śmierci, było niewybaczalnym błędem. Obiecuję, że w przyszłości dowie się pan o wszystkim, proszę też, aby i pan nie zapomniał przekazywać nam istotnych informacji. Stark siedział, milcząc przez dłuższą chwilę, i dopiero potem skinął głową. – To powinno wystarczyć. Wiseman zrobiła to, co zrobiła, ale może nie musiałaby zginąć, gdyby zawczasu wiedziała, co się szykuje. – Wciąż pracujemy nad obopólnym zaufaniem, nieprawdaż, sierżancie? Nadal zależy panu na tym, byście to wy sądzili pilotów z konwoju? – Słucham? Mówi pan poważnie?

– Jeśli to załatwi sprawę, jak najbardziej. Stark się zawahał. Zrobiłbym wszystko zgodnie z literą prawa. Najpierw proces, potem kara. Ale to by znaczyło, że moi żołnierze wyprowadzą z kolonii skutych kajdankami cywilów. A cywilbanda będzie się temu przyglądała. Sam do niej należałem jako dzieciak. Jak bym się poczuł, gdybym to wtedy widział? – Nie. – Nie? – Nie. Mówił pan przed chwilą o zaufaniu. Nie zaskarbię sobie zaufania ludności cywilnej, jeśli wyciągnę skutych pilotów i zaprowadzę ich pod bronią do sektora wojskowego. Bez względu na to, jak bardzo możemy usprawiedliwić nasze działania. Pozostawiam oskarżonych pilotów w pańskich rękach. – Znakomicie, sierżancie. Chciałbym jednak uczcić w jakiś sposób poświęcenie chorążej Wiseman. Jest teraz jedną z najbardziej poważanych osób w naszej księżycowej społeczności. – Wiem. Żołnierze i marynarze zaczynają się cieszyć większym poważaniem, gdy już zginą. Jeśli jednak chce pan naprawdę coś dla niej zrobić, podrzucę panu pewien pomysł. – Jaki? – zainteresował się Campbell. – Chciałbym, aby nazwano coś jej imieniem. I aby podobny zaszczyt spotkał jedną z jej pilotek, niejaką Gutierrez. Obie zginęły, ratując innych. Chcę, by upamiętniono je i ich załogi w specjalny sposób. Czy na terenie kolonii jest coś ... Zarządca zastanawiał się przez chwilę. – Mamy nasz kosmoport. – Wydawało mi się, że nosi jakąś nazwę. – Bo to prawda. Tyle że nikt jej nie używa. Nazwano go imieniem pewnego bardzo wpływowego i jeszcze bardziej skorumpowanego polityka, który trzymał łapę na finansach w czasach, gdy nasza kolonia była budowana. Wydaje mi się, że zmiana nazwy na Kosmoport imienia Wiseman–Gutierrez byłaby nie tylko pożądana, ale i właściwa. – Może pan to zrobić? – Gdybym narzucił takie rozwiązanie ludziom, pewnie pojawiłyby się głosy sprzeciwu. A ja nie chcę kolejnych przejawów dyktatury w naszej kolonii. Dlatego zaproponuję ludziom referendum. Myślę, że o wynik możemy być spokojni. Stark się uśmiechnął. – Dzięki. Wielkie dzięki. To będzie kolejna rzecz, która nie spodoba się waszym szefom z Ziemi. Campbell odpowiedział uśmiechem. – Mam ich gdzieś. Widzi pan, sierżancie, podłapuję od pana kolejne powiedzenia. – Pańska mama powinna pana ostrzec, by nie przestawał pan z ludźmi mojego pokroju. – I ostrzegała. Prosiła także, bym nie hańbił rodowego nazwiska i nie szedł w politykę. – Zarządca spoważniał. – Pozwoli pan, że wrócę do tematu tego spotkania, czyli skutków walki

robotów floty z konwojem łamiącym blokadę. Ta wersja zautomatyzowanych jednostek bojowych została wycofana ze służby przy wielkim aplauzie społecznym w celu przeprogramowania i wprowadzenia kolejnych zmian konstrukcyjnych. Do wiadomości publicznej przeciekły też informacje o istnieniu naziemnych modeli takich robotów. Pentagon i najbardziej wpływowi cywilni kontrahenci wystosowali wspólne oświadczenie, w którym zapewnili, że ich roboty na pewno nie zachowują się w podobny sposób i sprawdzają się doskonale w warunkach bojowych. Stark pokręcił głową. – Nigdy się nie zmienią. Ciekaw tylko jestem, jak tym razem zwalą winę na operatorów, skoro Jabbersmoki nie wymagają zdalnego sterowania. – Jabbersmoki? – To ksywka, jaką nadaliśmy tym naziemnym robotom. – Rozumiem. W takim razie zrobotyzowane jednostki floty można by nazwać Brutwielami. – Chyba tak. – Jestem chyba jedynym facetem na Księżycu, który nie kojarzy tego żartu. – Wygląda na to, że będziemy musieli stawić czoło Jabbersmokom, a to równie zabójcze i paskudne maszyny jak te, którymi dysponowała flota. – Tak, sierżancie. Z moich informacji wynika, że te, no, Jabbersmoki są już przygotowywane do wysłania na Księżyc. – Już? – Stark nie próbował ukryć zdziwienia. – Gdzie je wyślą? Ma pan jakieś pomysły? Campbell podszedł do wyświetlacza i przywołał mapę terytorium otaczającego kolonię. – Tutaj. Widzi pan? To spora dolina, której szerszy wylot prowadzi w kierunku kolonii. To pewnie pozostałość po kraterze, ale mnie nieodmiennie kojarzy się ze zwykłą doliną. – Znam ją. Na początku wojny doszło w tamtym rejonie do kilku ataków. – Stark przesunął palcem po mapie, przywodząc z pamięci ruchy jednostek. – Wydaje się, że to łatwy kierunek ataku, ponieważ ukształtowanie terenu nie sprzyja obrońcom. W każdym razie tak to widzą ci, którzy czytają mapy z dala od linii frontu. Gdy wprowadziliśmy tam oddziały, okazało się, że każdy żołnierz, który znalazł się w dolinie, został rozniesiony na strzępy przez stanowiska obrony znajdujące się na szczycie otaczających ją wzniesień. Nazywamy takie miejsca Makutrami. – Makutra. Czy wy, żołnierze, macie własne nazwy na wszystko? – Jestem pewien, że znalazłby pan jakieś wyjątki od tej reguły, ale nie podam panu żadnego z pamięci. – Stark pochylił się, uważnie studiując mapę. – Tak. To właśnie zapamiętałem. Makutra jest naturalną granicą pomiędzy terytoriami zajmowanymi przez dwóch członków wrogiego nam sojuszu. Najmocniejszych i najbardziej zawziętych, dodajmy. – Jak widać, oba te państwa zawarły sojusz z Waszyngtonem. Moje źródła twierdzą, że już wkrótce pojawią się tam duże oddziały amerykańskich wojsk. Przeciwnik wycofa się natomiast, pozwalając Amerykanom na zajęcie całej doliny i przeprowadzenie z niej ataku na kolonię. – Żartuje pan. – Stark zrobił w pamięci przegląd sił broniących tego odcinka perymetru. – Co znaczy: duże oddziały amerykańskich wojsk? Zna pan dokładniejsze szacunki? – Przykro mi, ale nie. Stark pomasował dłonią kark, tym razem skupiając uwagę na potencjale militarnym, jakim

mogły dysponować Stany. Trzecia dywizja została rozbita, pierwsza słucha mnie, nie Pentagonu. Druga w mocno okrojonym stanie jest rozproszona po całym świecie, by chronić korporacyjne inwestycje i przy okazji interesy USA. – Wprowadzę moich ludzi w tę sytuację. Może uda nam się coś wymyślić. Campbell przyglądał mu się uważnie. – Zastanawia się pan teraz nad czymś. Podzieli się pan ze mną tymi przemyśleniami? – Myślałem o Atenach i Sparcie, sir. – Ateny i Sparta? Pamiętam pańską fascynację Termopilami, ale nie rozumiem, dlaczego nasuwają się panu znowu na myśl akurat te dwa greckie państwa-miasta. – Zastanawiałem się nad sytuacją Syrakuz, a dokładniej nad tym, co stałoby się z Ateńczykami, gdyby po sromotnej klęsce spróbowali kolejnego ataku. – Campbell słuchał tego wywodu z zaciekawieniem. – W końcu, jeśli mnie pamięć nie myli, Sparta pokonała Ateny dopiero jakiś czas później. Co by się jednak stało, gdyby Ateny wysłały przeciw Syrakuzom wszystkie wojska, jakie im jeszcze zostały, i utraciły je jak poprzednią armię? Zarządca zastanawiał się nad odpowiedzią przez dłuższą chwilę, Ethan w tym czasie spoglądał na mapę. – Sądzę, że Ateny zostałyby pokonane o wiele szybciej, a ich klęska miałaby o wiele większe rozmiary – odezwał się w końcu Campbell. – Spartanie i ich sprzymierzeńcy, którzy także byli wycieńczeni tą wojną, zdołaliby zebrać wystarczające siły. Potem, gdy Aleksander Wielki podbijał Grecję, mogliby także odeprzeć jego agresję albo opóźnić zajęcie ich ziem. To z kolei przedłużyłoby istnienie imperium Persów, a kto wie, czy nie zapobiegłoby także podbiciu go przez Aleksandra. W dłuższej perspektywie... – Campbell pogubił się nieco. – Nie jestem w stanie przewidzieć wszystkich rezultatów takiej zmiany. – Nagle zrobił wielkie oczy. – Sądzi pan, że Stany Zjednoczone chcą zrobić coś takiego? Zamierzają spaść z klifu, mimo że nawet dumni Ateńczycy zdołali tego uniknąć? – Tak. To właśnie usiłuję powiedzieć. Może byliśmy zbyt długo najwięksi i robiliśmy, co i kiedy chcieliśmy. Zapomnieliśmy po prostu, że możemy przegrać. A może chodzi raczej o to, że nasi przywódcy tak desperacko próbują utrzymać się przy władzy, iż prędzej pociągną wszystkich innych na dno, niż przyznają się do porażki. Zamiast pogodzić się z faktami, zastawiają po raz kolejny kraj pod hipotekę w nadziei, że tym razem im się uda. – Czytałem kiedyś, że pod koniec ubiegłego stulecia ktoś przewidywał wielki kryzys, który dotknie Stany Zjednoczone. Nie przypuszczałem jednak, że stanie się tak z powodu tego, że jesteśmy zbyt potężni. – U licha, człowiek słaby uważa, gdzie lezie. To wielcy i mocni wpadają zazwyczaj w pułapki, ponieważ nie rozglądają się wokół, wierząc, że nie mają się czego obawiać.

– Fakt. Muszę panu coś wyznać, sierżancie Stark. Proszę się nie obrazić, ale nie przypuszczałem, że może pan być takim myślicielem. Nie wierzyłem też, że jest pan w stanie rozpatrywać sytuację pod tak wieloma aspektami. – Nie obraził mnie pan. To nie do końca moja myśl. Jeden z żołnierzy opowiedział mi o Atenach, Sparcie i całej reszcie. A jak pan zapewne wie, nie trzeba geniusza, żeby dodać dwa do dwóch. Campbell pokiwał głową. – Słuchanie innych ludzi może przynieść więcej korzyści, niż pan przypuszcza, sierżancie. Szkoda, że tak wielu menadżerów tego nie robi. – Ja nie jestem menadżerem, panie Campbell, tylko dowódcą. I nigdy nie żałowałem, że posłuchałem opinii swoich podwładnych. Czasami musiałem kazać im się zamknąć, ponieważ pieprzyli bez sensu, ale zazwyczaj było inaczej, a czasami nawet pomagało. – Trudno temu zaprzeczyć. – Zarządca opadł z gracją na fotel, co przy zmniejszonej grawitacji nie było trudne. – To dodatkowo skomplikuje sprawę. – Myślałem, że jest już wystarczająco skomplikowana. – Bo jest. – Campbell sięgnął po pad, wprowadził do niego kilka poleceń i przywołał na wyświetlacz widok zachodniej półkuli Ziemi. – Całkiem realne wydaje się dzisiaj, że przegrana Stanów tutaj zakończy się ich przegraną na Ziemi. Jak będziemy się z tym czuli? – Nie wiem. Zastanawia mnie za to, co będzie, jeśli my przegramy. Nie ja czy pan. Chodzi mi o konsekwencje, jakie poniosą wszyscy pozostali. Nie mówię tutaj o stu Spartanach i staniu się wielkim przykładem, tylko o tym, co będzie, jeśli nasz rząd wygra z nami, używając Jabbersmoków i Bruta... Brutyl... – Brutwieli. – Tak. Brutwieli. Jeśli rząd zwycięży dzięki robotom, Pentagon przestanie inwestować w ludzi. U licha, trepy od dawien dawna marzyły o pozbyciu się czynnika ludzkiego, ponieważ dzięki temu miałyby więcej pieniędzy na nowe zabawki. Przypuszczam więc, że zakupią więcej blaszaków do obrony kraju i będą je wysyłać wszędzie tam, gdzie trzeba coś rozpieprzyć, ponieważ taka jest wola rządzących i korporacji. A one umieją tylko rozpieprzać. Czy to będzie nasze, jak to się mówi, dziedzictwo? Armia Stanów Zjednoczonych stworzy roboty, które wykonają bez pytania każdy rozkaz? Campbell nie spuszczał wzroku z mapy. – Ciekawi mnie, ile czasu będzie trzeba, by ktoś wydał tym robotom rozkaz wyniesienia go do władzy. Pan by go nie wykonał, sierżancie? – Żaden człowiek służący w armii nie zrobiłby czegoś takiego. Wszyscy przysięgaliśmy bronić konstytucji. Mamy prawne i moralne zobowiązania do zlekceważenia podobnych rozkazów.

– W przeciwieństwie do robotów. – Campbell przybliżył obraz, teraz na ekranie widać było wyłącznie kontynentalną część Stanów Zjednoczonych. – A to oznacza, że staniemy przed bardzo poważnym dylematem, sierżancie. Nie możemy wygrać i nie możemy przegrać. – Jakie są zatem pańskie rozkazy, sir? Sam nie będę o tym decydował. Co mam zrobić? Zarządca zastanawiał się jeszcze przez chwilę. Wpatrywał się w mapę, jakby mógł dostrzec znajdujących się na niej ludzi. – Chcę, by bronił pan kolonii, sierżancie. Chcę, by bronił pan naszych obywateli. Jednocześnie żądam, aby poczynił pan jak najmniejsze straty gospodarce Stanów Zjednoczonych i w jak najmniejszym stopniu osłabił ich zdolność obrony. – Ha! Bułka z masłem. Tajest. Zrobię co w mojej mocy, choć muszę przyznać, że pokonanie kogoś w taki sposób, by mu jak najmniej zaszkodzić, może się okazać mocno trudne. Campbell wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Jeśli ktoś może tego dokonać, to tylko pan, sierżancie. – Wielkie dzięki. Nie mogę się doczekać, co powie Vic, gdy usłyszy o tych rozkazach. – Musi się o nich dowiedzieć jak najszybciej, ja też powiadomię o nich moich asystentów. – Zarządca sięgnął po filiżankę z kawą. – W tym momencie powinniśmy wznieść toast za przyszłe

zwycięstwo, nieprawdaż, sierżancie? Tak właśnie dzieje się na wszystkich starych wideodramach. – Mhm. Za co powinniśmy wypić, skoro nie jesteśmy pewni, czy zależy nam na wygranej? – Chyba za to, żeby było dobrze. Już dawno nic nie jest jak trzeba. Wypijmy więc za to, by bez względu na wynik starcia wszystko się poukładało. – Jasne. Bez względu na wynik. – Stuknęli się filiżankami i dopili resztki kawy, krzywiąc się z powodu jej goryczy. – Co mamy zrobić? – Vic udała, że uderza się otwartą dłonią w skroń, jakby miała problemy ze słuchem. – Mamy wygrać, nie pokonując atakującego nas przeciwnika? Chcesz mi

powiedzieć, że tak brzmią rozkazy? – Mniej więcej. – Stark wskazał na wywołaną mapę okolic Makutry. – Masz jakieś pomysły? – Żaden z nich nie nadaje się do wypowiedzenia na głos. Wybacz, ale rozkaz zarządcy kojarzy mi się wyłącznie z pomysłami tego idioty Meechama. – Reynolds krążyła po pomieszczeniu szybkim, ale zarazem pewnym krokiem, jaki wyrobiła sobie w ciągu kilku lat służby w niższej grawitacji. Kręciła przy tym mocno głową. – Ethan, definicja tej misji nie może składać się z dwóch przeciwstawnych celów. – Już ci to wyjaśniałem, Vic. Istnieją naprawdę ważne powody, dla których musimy zadbać o oba cele. – Uniósł ręce, okazując kompletną bezradność. – Musisz mi w tym pomóc. – Odnoszę dziwne wrażenie, że masz mnie za jakąś boginię, do której wystarczy się pomodlić o zwycięstwo, kiedy nie ma się żadnych szans. – Dla mnie jesteś raczej jedną z kapłanek takiej bogini. Taką, która może się za mną wstawić. Teraz to ona wyrzuciła w górę ręce. – Jesteś beznadziejny. Zwołałam posiedzenie sztabu. Może Lamont zna jakąś popieprzoną taktykę pancerniaków, która idealnie się nada. Albo Gordo zdoła w końcu zamówić jakiś cud dzięki systemowi aprowizacji. Idziesz? – Dołączę do was za kilka minut. Dostałem powiadomienie, że w moim gabinecie czeka gość z cywilbandy. – Cywilbanda cię odwiedza? – Vic poruszyła ustami, jakby chciała posmakować te słowa, ale nie bardzo jej podeszły. – Któż to taki? – Nie mam pojęcia. – Ethan powstrzymał uniesieniem dłoni jej kolejne pytanie. – Tak, wiem, będę ostrożny. Ochrona prześwietliła tego gościa na okoliczność posiadania broni. – Dobra. Jesteś już dużym chłopczykiem. Do zobaczenia za chwilę. Może twój gość wyjawi ci cudowny plan osiągnięcia obu celów za jednym zamachem. Chwilę później Stark stanął przed gościem, wyciągając do niego rękę na powitanie. Miał przed sobą przedstawiciela cywilbandy, ale nie takiego zwykłego, tylko wymuskanego szczupłego faceta, który nie zarabia marnych groszy. To albo dyrektor korporacji, aczkolwiek niezbyt wysokiego stopnia, skoro musi wykonywać swoją robotę osobiście, albo prawnik. Postanowił, że chwilowo odrzuci uprzedzenia, jakie poczuł do tego człowieka, uścisnął mu więc dłoń, a potem zasiadł za biurkiem. – Co pana do mnie sprowadza, panie... Cywil uśmiechnął się z tak niewymuszoną autentycznością, że na kilometr było widać, iż jest to wyuczona reakcja. – Jones. Frank Jones. – Pan Jones. – Ethan postukał od niechcenia palcem w klawiaturę, aktywując tym samym aparaturę nagrywającą przebieg spotkania. Nie okazał jednak zdziwienia, gdy czerwona dioda, widoczna tylko od jego strony, poinformowała go, że gość ma przy sobie urządzenie uniemożliwiające dokonanie zapisu. Jones? Akurat. Ustalmy, dla kogo ten cwaniak pracuje.

Gość dokonał pobieżnej inspekcji gabinetu Starka, potem pokiwał głową z aprobatą, wskazując wiszący na ścianie wyświetlacz, na którym widniała powierzchnia Księżyca. – Ładne biuro. Widzę, że nie należy pan do ostentacyjnych ludzi. – Jestem za to bardzo zajęty. Czego pan ode mnie chce? Uśmiech zmienił się nieco, nadal był miły, ale teraz jakby bardziej interesowny. – Mam dla pana ofertę, sierżancie Stark. Jak rozumiem, woli pan, kiedy ludzie tytułują pana sierżantem? – Zgadza się. – Sierżancie Stark, moi pracodawcy zaczynają się niepokoić kosztami. Mam nadzieję, że pan to także rozumie. – Dla kogo pan pracuje, panie Jones? Uśmiech gościa znów uległ lekkiej zmianie, w tym momencie pojawiło się w nim coś w rodzaju zrozumienia. – Wiem, że w chwili obecnej ma pan już doświadczenie w zarządzaniu dużą grupą ludzi posiadających wspólny cel. Nie pomylę się też wiele, jeśli powiem, że jest ono równie duże jak w przypadku dyrektora każdej większej korporacji. Mam także pewność, że to doświadczenie pozwoli panu zrozumieć i docenić problemy, z jakimi borykają się moi pracodawcy. – Nadal nie usłyszałem, dla kogo pan pracuje, panie Jones. – To nie ma teraz najmniejszego znaczenia, sierżancie Stark. Naprawdę. Liczy się tylko to, co moi pracodawcy są w stanie zaproponować za odrobinę współpracy z pańskiej strony. Stark uniósł znacząco brew. – Na jaki rodzaj współpracy liczą pańscy pracodawcy i dlaczego? – Dlaczego? – Jones uśmiechał się teraz protekcjonalnie. – Jeśli koszty przewyższają dochody, wszyscy na tym tracą, sierżancie Stark. Dlatego tak bardzo liczymy się z ogólnymi wydatkami. Mówiąc wprost, wojna należy do tej właśnie kategorii wydatków, które w tym przypadku mają zbyt wielki wpływ na bilans kosztów i przychodów. – Rozumiem. – Zatem pracujesz dla korporacji, dodał w myślach. Dla jednej albo i więcej. Raczej to drugie, jak sądzę. Wspominałeś przecież o pracodawcach, nie o pracodawcy. – Wiem, że pan to rozumie. Dlatego aby ograniczyć te koszty, zmniejszyć przewidywane straty i przywrócić zyskowność inwestycji, moi pracodawcy muszą odzyskać kontrolę nad tutejszymi instalacjami i sprowadzić na Księżyc nowych pracowników, którzy będą przestrzegać postanowień podpisanych kontraktów. Pan, sierżancie Stark, jest osobą, dzięki której to pragnienie może stać się faktem. Tym razem Ethan uniósł obie brwi. – Miło wiedzieć, że jestem ważny. – Jest pan bardzo ważny. Każdy menadżer bez trudu rozpoznaje utalentowanego kolegę po fachu. I dbamy o siebie wzajemnie. Moi pracodawcy chcą pana jedynie zapytać o to, czy

będzie pan współpracował w osiągnięciu wspomnianych celów. – Przy czym mamy współpracować? Pan Jones złożył dłonie na kolanach, poważniejąc w jednym momencie. Przechodził do interesów. – Idealnie byłoby, gdyby stworzył pan warunki do natychmiastowego zwrotu własności moim pracodawcom. – Mówi pan o doprowadzeniu do kapitulacji kolonii? – Zgodzi się pan ze mną, że kapitulacja w obecnych warunkach nie jest zbyt prawdopodobna. Nie, sierżancie Stark, wykonał pan kawał solidnej roboty, żeby do tego nie doszło. Obawiam się zatem, że do osiągnięcia zakładanych celów mogłaby doprowadzić tylko porażka sił broniących kolonii. – Chce pan zatem, żebym doprowadził do przegranej wojsk, którymi dowodzę? – Ethan nie umiał wyjść z podziwu, że odpowiada nadal tak spokojnie, jakby rozmawiali o pogodzie. Prawdę mówiąc, zagotował się w środku. – To nie musi być coś tak ekstremalnego. Wystarczy wyciek kodów bezpieczeństwa albo wirus umieszczony w systemie, który zmyli urządzenia monitorujące teren. Mógłby pan doprowadzić do błyskawicznego zakończenia tej wojny, co zredukowałoby przy okazji straty po obu stronach tego bezsensownego konfliktu. – Rozumiem. Mógłby mi pan przypomnieć, dlaczego miałbym się na to zgodzić? – Jak to dlaczego? Ze względu na obopólną korzyść. – Frank Jones pochylił się lekko, jego uśmiech emanował teraz wielką pewnością siebie. – Nie licząc tego, sierżancie Stark, że moi pracodawcy zechcą pana za to sowicie wynagrodzić. To chyba oczywiste. – Jakżeby inaczej. – Zdaję sobie jednak sprawę, że milion dolarów nie ma dzisiaj takiej wartości jak kiedyś, a pańskie usługi mają dla nas ogromne znaczenie. Dlatego upoważniono mnie do zaproponowania panu stu milionów dolarów tytułem wynagrodzenia za tę jedną profesjonalną przysługę. Zostaną one przelane na każde wskazane przez pana konto, rzecz jasna. – Rzecz jasna. – Stark z trudem zachował spokój. – Takie pieniądze na nic mi się jednak nie zdadzą, gdy będę martwy. Rząd chce mojej głowy. Po przegranej stanę przed sądem polowym i trafię przed skromny pluton egzekucyjny. – Wiemy o tym. Dlatego musi pan „umrzeć”, jakkolwiek okropnie by to zabrzmiało. Przynajmniej dla władz. To w sumie prosta sprawa. Zostanie pan przewieziony w wybrane miejsce, otrzyma nową tożsamość i będzie mógł cieszyć się zdobytą fortuną. My zaś podrzucimy tutaj ciało innego człowieka, które zostanie zidentyfikowane jako pańskie. – Czy ten, „inny człowiek” nie będzie miał nic przeciw, panie Jones?

– Ależ skąd. Zapewniam, że nie. Za odpowiednią cenę możemy kupić dowolne ciało. Znajdziemy kogoś bardzo podobnego do pana, człowieka, który zmarł z przyczyn naturalnych. Wystarczy kilka łapówek i podmiana danych w laboratorium, by jego DNA zostało uznane za pańskie. To naprawdę bardzo proste. – Nie wątpię. Skąd wiecie, że ktoś podobny umrze akurat wtedy, gdy będzie to potrzebne? – Przecież ludzie umierają każdego dnia. – Owszem. To prawda. – Kto powiedział, że każda śmierć jest efektem zatrzymania pracy serca? Przyczyny naturalne, akurat. – Muszę panu przyznać, panie Jones, że pańska oferta jest o wiele lepsza od tej, którą otrzymałem jakiś czas temu od generała Meechama. Uśmiech gościa zmienił się w kpiący grymas. – Z wojskowymi nie sposób ubić dobrego interesu. – Też tak słyszałem. – Stark odchylił się w fotelu, jego twarz stężała w momencie. – Pozwoli pan, że go oświecę. Nie będę zainteresowany tą ofertą. Ani teraz, ani w przyszłości. Paru rzeczy i niektórych ludzi nie da się kupić. Nawet za sto milionów dolców. – Jones pokiwał uprzejmie głową, nadal jednak miał na ustach ten pewny uśmiech. – Widzę jednak, że nie przejmuje się pan tym, co powiedziałem? – Dlaczego miałoby być inaczej? Tyle razy słyszałem podobne przemowy, że wiem, co tak naprawdę znaczą. – I cóż to jest, panie Jones? – zapytał Ethan, tak zniżając głos, że jego gość musiał nadstawić ucha, by go zrozumieć. – Gambit otwierający drogę do dalszych negocjacji, a cóż by innego? Nie musimy ze sobą pogrywać. Moi pracodawcy uważają, że jest pan tutaj kimś w rodzaju prezesa korporacji, więc są gotowi przedstawić pakiet... Stark wymierzył palcem w kierunku twarzy gościa, minę miał przy tym tak poważną, że tamten zamilkł w pół zdania. – W tym momencie kończymy to pieprzenie bez sensu. Nie, ty obszczymurku, nie jestem żadnym prezesem. Nie spieprzę stąd z górą forsy, gdy coś pójdzie nie tak. Nie pozwolę, by rzesze współpracowników niższego stopnia odpowiadały za moje błędy. Co więcej, jestem cholernie pewien, że nie zawiodę ludzi, którzy mi zaufali i złożyli życie w moje ręce. – Sięgnął do przycisku komunikatora. – Centrala Bezpieczeństwa, tutaj Stark. Potrzebuję pary żandarmów do wyprowadzenia pana Jonesa poza kompleks dowodzenia. Proszę też przekazać pani Sarafinie z biura zarządcy, że ochrona kolonii powinna się nim zainteresować. To starło w końcu uśmiech z twarzy Jonesa. Zbladł. – Chce pan, komendancie, abyśmy przekazali tego cywila do biura cywilnej ochrony kolonii? – Zgadza się. Chcę też, by reprezentantom tego biura towarzyszyła pani Sarafina. Zrozumiano? – Strażników mógłby przekupić. Stark nie zamierzał przekazywać więźnia oferującego lekką ręką

sto milionów zwykłym, na pewno słabo opłacanym i przepracowanym funkcjonariuszom. – Rozumiem, komendancie. Już wysyłam do pana moich ludzi. – Świetnie. Upewnijcie się, że jednym z nich będzie dowódca zmiany. – Obecność podoficera żandarmerii nie zapobiegnie próbom przekupstwa, ale z pewnością je utrudni. Jones kręcił głową, wyglądał na zaniepokojonego i zmartwionego zarazem. – To zupełnie niepotrzebne zamieszanie, sierżancie Stark. Możemy wypracować kompromis, nie posuwając się do pogróżek. Obawiam się jednak, że gdy moi pracodawcy usłyszą o tym incydencie, mogą wycofać ofertę. Musi pan... – Nie mów mi, co muszę zrobić. – Ethan rzucił to takim tonem, że Jones zgiął się, jakby otrzymał cios w brzuch. Siedział, milcząc jak zaklęty, dopóki nie pojawili się żandarmi. – Oto wasz więzień. Wiem, że przed wejściem tutaj został przeszukany pod kątem posiadania broni, ale nadal ma przy sobie sprzęt antypodsłuchowy. Niewykluczone więc, że przeoczono coś jeszcze. Pilnujcie go dobrze i nie słuchajcie, co mówi. Jeden z żołnierzy zmierzył siedzącego ponurym wzrokiem. – Mamy go skuć, sir? – Nie. Jeśli spróbuje uciekać, dogońcie drania i rzućcie nim kilka razy o najbliższą ścianę. Tylko nie zniszczcie przy okazji czegoś cennego. – Tajest. Czegoś cennego na nim czy na ścianie, sir? – Na ścianie. – Tajest. Żandarmi wyszli, prowadząc między sobą Jonesa, na którego twarzy znów pojawił się jowialny, choć fałszywy uśmiech. Stark nie ruszył się z miejsca jeszcze przez chwilę, potem sięgnął do komunikatora. – Sierżant Yurivan? Muszę z tobą pogadać, Stacey. – Świetnie, ja też chciałam o czymś porozmawiać – odpowiedziała dziwnie zduszonym głosem. – Spotkajmy się więc na odprawie sztabu, którą właśnie zwołuje Vic... – Nie. Lepiej będzie, jeśli porozmawiamy na osobności, sir. Wpadnę do pana za kilka minut. – Dobrze. – Stark rozłączył się i wbił wzrok w blat własnego biurka, jakby spodziewał się znaleźć tam odpowiedź na tajemnicze słowa Yurivan. Czyżby szykował się kolejny bunt? Stace znalazła jeszcze jednego szpiega? Albo gorzej, wie, że tu jest, ale nie umie go namierzyć? Przybyła chwilę po tym, jak skończył wprowadzać zarządcę w temat Franka Jonesa. – Cześć, Stace. Siadaj. – Rozłączając się, opadł wygodniej na oparcie fotela. Pozwolił, by zauważyła dręczące go zaciekawienie. Yurivan usiadła na krześle i spoglądała na niego ponuro, dopóki nie odezwał się ponownie. – Dobra, Stace, o co tym razem chodzi? Po co ta prywatna rozmowa i grobowa mina? – Chciałam porozmawiać na osobności, ponieważ czuję się paskudnie. Mało brakowało, a zrobiłabym coś, czego żałowałabym do końca życia. – Jeśli spróbujesz mnie pocałować, przywalę ci z liścia. Słysząc taką odpowiedź, uśmiechnęła się szeroko. – Są rzeczy, których nie zrobiłabym za żadne skarby świata. A to jedna z nich. – Dzięki. Wypluj to wreszcie z siebie. Nie mamy całego dnia.

Znów wyglądała na rozwścieczoną. – Muszę ci o czymś powiedzieć. Rozmawiałam właśnie z facetem nazwiskiem Maguire. – Maguire? Nie znam tego nazwiska. Z której jednostki? – Z żadnej, Stark! Maguire to szef CIA. Wiesz, szef wszystkich agentów. – Wiem, czym jest CIA. Czegóż chciał ten superagent Maguire? – A jak myślisz? Próbował mnie przekabacić na swoją stronę. Chciał, żebym pomogła rządowi zaprowadzić tutaj porządek. W zamian proponował niezłą odprawę i nową tożsamość. – Hm. – Stark potarł brodę, potem przyjrzał się uważniej Yurivan. Ciekaw jestem ilu jeszcze ludzi w kolonii próbowano przekabacić podobnymi ofertami. – Nie wiedziałem, że szef CIA osobiście werbuje agentów. – Ja też. Widocznie jestem dla nich kimś wyjątkowym. – Jesteś wyjątkowa, to fakt. Skoro o tym rozmawiamy, domyślam się, że odmówiłaś dobicia targu? – Tak. Nie łyknęłam przynęty. Słuchaj, Stark, robię wiele rzeczy po swojemu i lubię iść na układziki, ale nigdy nie wbiłam nikomu noża w plecy. I nie zrobię tego. Choć powiem szczerze, poczułam się mile połechtana tak hojną ofertą. – Dlaczego mi o tym wszystkim mówisz, skoro odrzuciłaś jego propozycję? Znowu była wściekła, choć Ethan nie miał pewności, czy na niego czy na kogoś innego. – Dlatego, że z nim rozmawiałam. Okay? Prędzej czy później i tak byś się o tym dowiedział. Sierżant Yurivan gada z przeciwnikiem. Może coś negocjuje. I zażądałbyś mojej głowy na tacy. Stark przytaknął. – Mówiąc mi o tym teraz, kryjesz swoją dupę. Dobra. Rozumiem. Ale dlaczego jesteś tym tak rozwścieczona? Żal ci, że nie przyjęłaś jego oferty? – Ha! Ostrzegałam cię, Stark, nie próbuj na mnie tego psychologicznego bełkotu. Jestem wściekła, ponieważ czekam, aż mnie wywalisz. – Mam cię wywalić? Z jakiego powodu? – Z takiego, że nie możesz mi już ufać! Dlaczego ja muszę ci to mówić? – Może dlatego, że głupi jakiś jestem. Wypluj to z siebie wreszcie. Opowiedziałaś mi o wszystkim. Dlaczego miałbym ci nie ufać? Gapiła się na niego przez dłuższą chwilę, potem wybuchnęła śmiechem. – Ty jesteś jakiś inny, Stark. Dobra. A jeśli skłamałam? Jeśli przyjęłam ofertę Maguire’a? – Nie mówiłabyś mi tego wszystkiego, gdybyś wzięła pieniądze. – Chyba że chciałabym chronić własną dupę na wypadek, gdybyś odkrył, iż rozmawiam z wrogiem. „No tak, Yurivan mi o tym wspominała, jest okay”. Rozumiesz? – Rozumiem. Uczyłaś się myśleć w tak pokrętny sposób czy przychodzi ci to w naturalny sposób? – To dar. Miejmy to już za sobą, Stark. Wylej mnie. Zamknij. Cokolwiek. Chcę, żeby to się już skończyło. – Nie wątpię. Po tygodniu zarządzałabyś z celi całkiem pokaźną siatką przemytników. – Stark odchylił się, szczerząc zęby. – Powiadasz, że powinienem cię wywalić, ponieważ CIA wysłała

kogoś, by zapukał do twoich drzwi. A może im o to właśnie chodziło, Stace? A w każdym razie może jest to część planu? – Co? O czym ty mówisz? – O zasianiu niepewności. Jeśli ktoś łyknie przynętę, tym lepiej. Będą mieli agenta tam, gdzie go najbardziej potrzebują. A jeśli nie zdziałają nic, ja stracę zaufanych ludzi, ponieważ nie będę pewien, co naprawdę zrobili, a wyrzucając kogoś takiego jak ty, stracę cennego współpracownika, a nawet bardzo cennego, który chronił skutecznie nie tylko mnie, ale i resztę małpoludów. Tak czy owak domokrążcy Maguire’a wygrywają, a my przegrywamy. Zgadza się? Teraz to ona przytaknęła niechętnie, na jej twarzy zauważył też cień podziwu. – Owszem. O tym nie pomyślałam. A to dobre. Wciąż mnie zaskakujesz, Stark. Kiedy wreszcie przestaniecie mi to powtarzać? – Dzięki. Chyba. Poza tym nie ty jedna otrzymałaś dzisiaj podobną ofertę. Przed chwilą był tutaj facet, który próbował mnie przekupić. Dlatego cię wzywałem. – Przekupić? – Yurivan wyprostowała się, zainteresowało ją to pomimo podłego nastroju. – Kto chciał się z tobą układać? – Nie powiedziano mi tego wprost, ale domyśliłem się, że owi tajemniczy pracodawcy to właściciele korporacji próbujący odzyskać kontrolę nad infrastrukturą kolonii. W każdym razie gadał jak nawiedzony korporacjonista. Przypochlebiał się, porównując mnie do menadżerów wyższego stopnia. – To nie było zbyt mądre posunięcie w jego sytuacji. Ile ci proponował? Stark wzruszył ramionami. – Sto milionów. – Sto milionów dolarów? I ty powiedziałeś nie? – A ty byś nie odmówiła? – Nie poruszajmy tego tematu, proszę. Gdzie jest ten facet? Stark zerknął na zegarek. – Najprawdopodobniej zapoznaje się z celą w więzieniu kolonii. – Idę o zakład, że nie jest przytulniejsza od pokoju w pięciogwiazdkowym kurorcie. – Nie powinna być. Hej, może ten koleś też pracował dla Maguire’a? W sumie nie powiedział, kto jest jego szefem. Sugerował tylko, że to ma coś wspólnego z korporacjami. Teraz to Yurivan wzruszyła ramionami. – To możliwe, ale nie każdy czarny charakter na tym świecie musi pracować dla CIA. Wielu robi to na pewno, ale nie wszyscy. – Na przykład ty nie jesteś na liście płac agencji. – Uśmiechnęła się, słysząc te słowa. – Powiem to wprost, Stace. Ufam ci. Jeden Bóg wie dlaczego. – Jak sam przed chwilą przyznałeś, jesteś po prostu głupi. – Zgadza się. Tak powiedziałem. Ale ty okręciłabyś sobie wokół palca nawet największego cwaniaka na Księżycu. Zgadza się? Dlatego zaproponowałem ci posadę szefa ochrony. I nie mam

powodów do narzekań. Choć przyznam, że wolałbym, abyś była nieco karniejsza od czasu do czasu, ale poza tym nie mam do ciebie zastrzeżeń. Skinęła głową, po twarzy było widać, że coś sobie kalkuluje. – Co zatem proponujesz, Stark? Zapominamy o sprawie? – Nie. Spisujemy raporty, ja o moim spotkaniu z tym gościem, ty o rozmowie z Maguire’em. – Dobry pomysł. Potem opowiemy wszystkim, co nam proponowano. – Wszystkim? Dlaczego? – Jeśli ogłosimy, że kontaktowano się z nami, ale odrzuciliśmy oferty rządu, wszyscy, do których dotarto w ten sposób, zrozumieją, że wiemy, co jest grane, i badamy sprawę. Będą mieli większego stracha przed łyknięciem łapówek czy co tam im zaproponowano. – To doskonały pomysł – przyznał Stark. – Znasz się na takich sprawach. Na szpiegowaniu, zabezpieczaniu i całej reszcie. Czym się zajmowałaś, Stace, zanim wdepnęliśmy w to gówno? – Ja? Byłam niewinną dziewicą, Stark. Czystą jak świeży śnieg. – Nie wątpię. Jestem też pewien, że opchnęłabyś mi ten śnieg z odpowiednio dużą zniżką. – Gdybyś był chętny, przygotowałabym dla ciebie jednorazową ofertę. Dałabym ci też na niego gwarancję ważną aż do chwili stopienia. – Wynoś się, Stace. Widzimy się na odprawie w sztabie. – Tak jest, komendancie. Yurivan wstała, zasalutowała z przesadną precyzją, a potem odmaszerowała w rytm melodii,

którą tylko ona słyszała. Stark leżał w pobliżu pierwszej linii obrony amerykańskiej kolonii, przyglądając się przedpolu przez opuszczony wizjer hełmu. Skanery wykrywały ruch nieprzyjaciela po drugiej stronie linii frontu, a także każdego z jego własnych żołnierzy, którzy poruszyli się obok lub z tyłu. Niedaleko po prawej znajdował się bunkier, w którym czuwała drużyna odpowiedzialna za obronę tego odcinka perymetru. Ludzie ukryci za tymi umocnieniami przyglądali się uważnie każdemu poruszeniu, każdej emisji i nawet najmniejszej anomalii mogącej zwiastować ruchy wroga. Jeśli

suma tych spostrzeżeń przekroczy krytyczną wartość, systemy uznają, że jest to próba ataku, i broń ukryta wokół pozycji Starka natychmiast rozpocznie ostrzał, posyłając granaty i pociski w kierunku każdego śmiałka, który okaże się na tyle głupi, by testować sprawność obrońców kolonii. Po drugiej stronie przedpola podobne bunkry i systemy czekały na każdą oznakę aktywności sił Starka. Teren leżący pomiędzy obiema liniami umocnień ochrzczono już dawno temu mianem strefy śmierci. Była to bardzo odpowiednia nazwa, o czym przekonał się niemal każdy żołnierz, który próbował pokonać tę księżycową równinę. Od jakiegoś czasu panował na niej jednak spokój, wypady należały do rzadkości, a ich zadaniem było co najwyżej sprawdzenie czujności przeciwnika. Stark nie zamierzał tracić ludzi podczas testowania umocnień wroga. Wcześniejsze próby ich zdobycia okupiono dostatecznie wysokimi stratami, a skoro rebelia zakończyła długofalowy plan przejmowania kolejnych terytoriów, nie było sensu o nie walczyć. Wróg z kolei ucierpiał mocno podczas kilkuletnich prób przełamania obrony kolonii, a i ostatnio zbierał ostre cięgi dzięki nowej, elastycznej i nieprzewidywalnej taktyce stosowanej przez oddziały Starka. Księżycowa wojna, wciąż tak kosztowna, wyssała w końcu wojowniczość z uczestniczących w niej ludzi. Spokój, jaki zapanował na linii frontu, nie był efektem czyjegoś zwycięstwa albo porażki. W tym wypadku chodziło raczej o wyczerpanie żołnierzy, skarbców narodowych i idei. Ten spokój nie mógł trwać jednak długo, jego kres nadejdzie, gdy tylko zostaną zakończone prace, które Stark obserwował po drugiej stronie strefy śmierci. Większa część tych robót odbywała się w ukryciu. Opancerzone buldożery zebrały warstwę pyłu i gruntu otaczającego zajmowane od lat pozycje, usypując z nich wysoki wał przesłaniający wylot Makutry. Jego wysokość nie dorównywała wprawdzie bocznym ścianom krateru, ale wystarczała do ukrycia wszystkiego, co działo się na dnie doliny. Drgania gruntu, analizowane skrupulatnie przez techników Starka, świadczyły o pospiesznym wkopywaniu prefabrykowanych umocnień oraz ciągnących się między nimi pasów czujników, dzięki którym przeciwnik mógł bez przeszkód obserwować ruchy buntowników. Przekopano także co najmniej jeden tunel pod wałem, a może nawet kilka, tego już technicy nie byli tak pewni, ponieważ zamaskowano wyloty tych przejść, pozostawiając cienką warstwę gruntu po zewnętrznej stronie, taką, którą można bez trudu wysadzić, gdy całość będzie już gotowa do użycia. Wahadłowce lądowały co chwilę, na czarnym jak smoła niebie w głębi Makutry widać było opadające jasne światła i obłoki pyłu unoszące się nad nowo wybudowanym portem kosmicznym. Trajektorie wahadłowców przechodziły skrajem pola rażenia broni przeciworbitalnej

kolonistów, ale Stark zabronił strzelania do tych maszyn. Nie wiedział bowiem, co i kogo mogą przewozić, a nie miał ochoty odpowiadać za strącenie transportowca wypełnionego amerykańskimi żołnierzami. Stacey twierdziła, że wie z pewnych źródeł, iż Pentagon wysłał do bazy w Makutrze wzmocnioną brygadę z drugiej dywizji. Ilu mogło w niej służyć ludzi? Wiem tylko tyle, że druga nie miała pełnego składu osobowego. Jeśli przysłano tutaj całą brygadę, na Ziemi pozostało co najwyżej drugie tyle żołnierzy. A może nawet mniej. Dlaczego podjęli aż tak wielkie ryzyko? Jedna brygada, nawet dysponująca najnowocześniejszym sprzętem, nie jest w stanie obronić całego kraju. Co będzie, gdy któryś z dawnych wrogów uzna, iż nadszedł najwyższy czas na przekroczenie granicy, i wyśle dywizję na któreś z naszych miast? Co zrobimy, by odeprzeć te wojska? Zrzucimy atomówkę na własne miasto? Stark zdawał sobie doskonale sprawę, że zobaczyłby ten sam obraz i odebrał te same odczyty, gdyby obserwował Makutrę na ekranach centrum dowodzenia. Leżał jednak pomiędzy głazami i przyglądał się temu wszystkiemu osobiście, rozmyślając i przyswajając kolejne informacje. Muszę zapoznać się z tym terenem, muszę wiedzieć, jak tu jest. I to zanim Jabbersmoki zamienią tę okolicę w piekło. – Ethan? – Tak, Vic? – Domyślam się, że nie zobaczyłeś tam nic, czego nie widziałeś już wcześniej? – Fakt. – Uśmiechnął się, a potem cofnął nieco, by spojrzeć w lewo, w miejsce, gdzie leżała odziana w pancerz bojowy Reynolds. – Jabbersmoki zostaną wypuszczone tunelem. Albo tunelami, bo jest ich tam chyba więcej. – Tyle to już wiedzieliśmy. Zorientujemy się, że je wypuścili, gdy tylko wysadzą wyjścia tuneli. – Racja. Nie zapominajmy też, że obłoki pyłu i odłamków z eksplozji kierunkowych osłonią atakujące nas blaszaki. – Vic zamilkła na chwilę. – A jeśli nanopociski nie zadziałają? Jeśli będziemy musieli zająć się robotami w tradycyjny sposób? – Zniszczymy je po staremu. – Nie wyjeżdżaj mi tu ze sloganami, Ethan. Musimy się upewnić, że każdy strzelec będzie gotowy wymienić amunicję na standardową, gdy tylko damy znak. – Świetny pomysł. Powiadomimy o tym wszystkich. – Stark przyglądał się pracom za wałem jeszcze przez chwilę, próbując zidentyfikować przepełniające go emocje, w końcu zaśmiał się pod nosem, gdy zrozumiał, z czym ma do czynienia. – Hej, Vic, chcesz usłyszeć coś zabawnego? – Przyda mi się chwila rozrywki. – Nie chodziło mi o żart, tylko o coś nietypowego. – Stark nie spuszczał wzroku z Makutry, gdy wypowiadał te słowa. – Patrzę na to, co oni tam robią, i myślę: „Zgadza się. Tak właśnie postępujemy”. – Słucham? – Tak my to robimy. My, Amerykanie. Budujemy różne rzeczy. Spójrz tylko! Usuwamy

grunt, ustawiamy konstrukcje, tworzymy wielkie rzeczy. Czy to nie fajne? Jesteśmy Amerykanami, budowniczymi. – Jesteś beznadziejny, Ethan. Nie chcę przekłuwać tego balonika samozadowolenia, ale jedynym powodem, dla którego oni coś tam budują, jest chęć przyjechania tutaj i zniszczenia wszystkiego, co my stworzyliśmy. Łącznie z tobą i ze mną. – Wiem, wiem. A co ty myślisz o tym całym budowaniu? Vic odpowiedziała mu wolno, jakby zastanawiała się nad każdym zdaniem. – Mam kilka przemyśleń. Stacey przekazała mi nowe informacje na chwilę przed wyjazdem w teren. – Dobre czy złe? – Słyszałeś kiedyś o dobrych? Twierdzi, że część żołnierzy tej brygady została przeniesiona z innych jednostek. – O tym wiedzieliśmy. Musieli przenieść ich z innych brygad. – Nie, Ethan. To znaczy, że sprowadzono ich spoza drugiej dywizji. Mamy przed sobą część ocalałych z trzeciej. – Z trzeciej dywizji. – Stark spojrzał raz jeszcze na drugi koniec strefy śmierci, przypominając sobie niedobitków z trzeciej, których po buncie odsyłano na własną prośbę z powrotem na Ziemię. Większość zdecydowała się tam wrócić, w tym przyjaciel Ethana, sierżant Rash Paratnam. Chłopie, nie zostawiłeś na mnie suchej nitki, gdy zaproponowałem ci zostanie na Księżycu. Mało mi głowy nie odgryzłeś. Ale to ja musiałem ci wtedy powiedzieć, że twoja siostra poległa w ofensywie Meechama. A teraz możesz być tam. Co będzie, gdy staniemy naprzeciw siebie z bronią gotową do strzału? Czy ja trafiłem do piekła? – Podała jakieś nazwiska? – Nie. – Chwila przerwy. – Ja też mam kilkoro przyjaciół w tej jednostce. Ale to jeszcze nie najgorsza wiadomość. – Nie wiem, czy chcę o tym słyszeć. – Buntownicy z piątego bata. Ci, których odesłaliśmy do domu na wymianę za rodziny kolonistów. Ich też wcielono do drugiej dywizji. – Po jaką cholerę? Myślisz, że zgłosili się na ochotnika? – Poważnie mówiąc, wątpię. Wysłano ich tutaj, ponieważ to jedyni księżycowi weterani w armii. Żołnierzom drugiej dywizji brak obycia w takich warunkach. – Chyba masz rację. A niech to. Dopiero co zastanawialiśmy się, czy będziemy umieli strzelać do Amerykanów, a teraz okazuje się, że niektórych z nich możemy znać osobiście. – Wiemy tyle, że oni będą strzelać do nas. W trakcie buntu nie mieli najmniejszych oporów. – Owszem. – Stark przebiegł w myślach listę żołnierzy z piątego bata. Tych trzydziestu najbardziej zaangażowanych za bardzo zalazło mu za skórę, by mógł ich ot, tak zapomnieć. – Nie. Wiedza o tym, kim są, w niczym nam nie pomoże. Wspominałaś jednak o kilku wiadomościach. Jakie są pozostałe? – Zaczynam się zastanawiać, czy nie zapomnieliśmy o czymś ważnym, kiedy rozmawialiśmy o Jabbersmokach. – O czym mówisz?

– Leżąc tutaj i patrząc na strefę śmierci, którą muszą pokonać, zaczęłam sobie przypominać, jakie rozkazy otrzymywaliśmy na taki. Trepy dyktowały nam każdy krok, pamiętasz? – Jeszcze długo tego nie zapomnę. Uznaliśmy, że blaszaki zostaną wyposażone w supertaki, aby mogły otrzymać równie szczegółowe instrukcje. – To bardzo ważne, Ethan. Sam pomyśl. Zawsze otrzymywaliśmy bardzo dokładne rozkazy: zróbcie to, idźcie tam, zróbcie tamto. Jabbersmoki będą miały do czynienia z czymś podobnym.

– Na pewno. – A co robiliśmy, jeśli trafiliśmy na nieprzewidzianą przeszkodę? Na coś, czego nie było na taku?

Stark nie mógł wzruszyć ramionami w pancerzu, dlatego uczynił ten gest tylko mentalnie. – Improwizowaliśmy. Obchodziliśmy przeszkody. Robiliśmy, co się dało... Chyba wiem, do czego zmierzasz. – Mhm. Trepy od dawien dawna pragnęły żołnierzy, którzy nie myślą, tylko wykonują rozkazy co do joty. I dostali ich w końcu pod postacią Jabbersmoków. Jeśli więc nie będą mieli z nimi bezpośredniej łączności, będą musieli polegać wyłącznie na danych zapisanych na takach. – Wystarczy więc namieszać w celach zaplanowanej akcji... – Bingo. Blaszaki zostaną zmuszone do działania na własną rękę. Nie mamy porównywalnego refleksu ani szybkości tych maszyn, ale idę o zakład, że poradzimy sobie lepiej w warunkach bojowych niż jakakolwiek sztuczna inteligencja, którą zaimplementowano blaszakom. Stark przyglądał się skanom okolicy, sprawdzając raz jeszcze rozmieszczenie umocnień i ukształtowanie terenu. Przeciwnik nie znał dokładnego rozmieszczenia wszystkich bunkrów, więc Jabbersmoki otrzymają rozkaz atakowania terenów, na których powinny się znajdować umocnienia. Tak. Możemy namieszać blaszkom pod sufitem. To na pewno nie zaszkodzi, a może bardzo pomóc. – Dzięki, Vic. Cieszę się, że jesteś po mojej stronie. – Zamknij się. Jestem pewna, że mówisz to każdej dziewczynie. – Stark zauważył, że jej ikonka przesuwa się w tył. – Mam już dość bezpośredniej bliskości przeciwnika. Idziesz? – Zaraz. – Leżąc w pełnym pancerzu na martwych skałach Makutry i obserwując przygotowania wroga do ataku, poczuł się wreszcie jak u siebie. Gdyby podczas odpraw można rozwiązać każdy omawiany problem, już dawno nie mielibyśmy czym się przejmować. – To chyba nasze ostatnie spotkanie przed rozpoczęciem wielkiego ataku. Dlatego proszę was wszystkich, abyście zastanowili się, i to poważnie, czy jest coś, co mogliśmy przeoczyć. Rzeczy nieistotne i bardzo ważne. Na jakie pytanie nie uzyskaliśmy jeszcze odpowiedzi. Stacey Yurivan uśmiechnęła się lekko, zanim zapytała nieobecnym głosem: – Po to tu jesteśmy? – Chyba tylko po to, by utrudniać mi życie. Z twojego pytania wnoszę, że nie masz nic nowego do zameldowania? – Niezupełnie. Demonstracje na Ziemi przybierają na sile. Wygląda na to, że ludziom spodobały się twoje zapewnienia, iż nie zamierzasz rozpieprzać Dystryktu Columbia. Nawiasem mówiąc, puszczenie w lud tych pogłosek przed planowanym wywiadem było świetnym posunięciem. – Dzięki. Rząd ułatwił mi sprawę. – Rozumiem. Na razie nie udało im się powiązać twojego ojca z tymi przeciekami. A narastający wciąż bajzel zmusza rządzących albo do podjęcia zdecydowanej akcji, albo do zaprzestania działań. Dlatego obiecano ludziom, że kolonia zostanie odzyskana do końca miesiąca, a bunt stłumiony. – Vic zerknęła w kalendarz. – Do wyznaczonego terminu został im już

tylko tydzień. – Świetnie, Reynolds. Zasłużyłaś na pączka. Domyślam się, że generałowie dowodzący tą operacją posrali się ze szczęścia po tym, jak politycy wyjawili opinii publicznej termin przewidywanego ataku. Co by tu jeszcze powiedzieć? Na giełdzie kolejne tąpnięcie kursów wywołane działaniami krajów, w których nasze korporacje dopinały kontrakty przy pomocy amerykańskich, dodajmy: chwilowo niedostępnych na ziemi, żołnierzy. Czyli jest jak zwykle: polityczny, ekonomiczny i społeczny burdel. – Komendancie Stark? – Wszystkie oczy zwróciły się ku szeregowemu Mendozie. – Zastanawiam się, czy rząd nie wie przypadkiem o naszych środkach zapobiegawczych przeciw robotom. – O nanopociskach? – Ethan zmarszczył brwi. – Dlaczego tak myślisz? Wiem, że nie ma idealnych barier ochronnych, ale robiliśmy co w naszej mocy, by wyciszyć sprawę ich użycia. – Wiem, sir. Niemniej w kolonii aż huczało, gdy ludzie dowiedzieli się o stłumieniu buntu bez zabicia choćby jednego żołnierza. Z tego, co wiem, informacje o tym ukazały się także w kilku sieciach wizyjnych, które mają tutaj swoich reporterów. Co więcej, sami odesłaliśmy na Ziemię najbardziej aktywnych buntowników. A ci, mimo że nie wiedzieli nic o broni, jaką ich potraktowano, mogli opisać efekty jej działania. – Racja. – Stark potarł zarost na policzku, przyglądając się kolejno zebranym. – Czy to wystarczyłoby Pentagonowi do zrozumienia, że dezaktywowaliśmy pancerze buntowników za pomocą nanobotów? Stacey? Vic? Reynolds pokręciła głową. – Trudno powiedzieć. Nie możemy jednak wykluczyć, że ktoś w Pentagonie doznał ataku zdroworozsądkowego myślenia i wpadł na to, że nanoboty używane przeciw pancerzom nadają się także do unieruchamiania Jabbersmoków. A jeśli tak, z pewnością opracowano jakieś środki zapobiegawcze. Szkoda, że nie pomyślałeś o tym wcześniej, Mendoza... – Przepraszam, sierżancie Reynolds, ja tylko... – Nic się nie stało, Mendo – przerwał mu Stark. – Nie możemy mieć do ciebie pretensji o to, że zauważyłeś coś, o czym nikt z nas nie pomyślał. Reasumując, w najgorszym przypadku, jeśli Mendoza ma rację, Pentagon wie o nanopociskach. Co trzeba zrobić, by powstrzymać ich działanie? Zaczęli się sprzeczać, próbując znaleźć odpowiedź. – Pancerze komórkowe? Czy to by zadziałało? – Nie. A co powiecie o wzmocnieniu punktowym? – Przeciw pociskom karabinowym? Nie ma mowy. Mogli zrobić szybsze i trudniejsze do trafienia maszyny... – Tego można dokonać tylko w jeden sposób: pozbawiając je opancerzenia! Kto chciałby... Debatę przerwała dopiero Bev Manley, stukając dłonią w blat stołu. – Zapominacie o czymś, ludzie. Jeśli Pentagon dowiedział się, że używamy takiej amunicji,

mógł zamówić identyczną. Niewykluczone, że będziemy musieli stawić czoło podobnej broni. A to oznacza, że musimy znaleźć sposób na obronę przed dezaktywacją systemów bojowych. Vic masowała czoło, jakby walczyła z dolegliwym bólem głowy. – Z każdą chwilą robi się gorzej. Stacey Yurivan tylko się uśmiechnęła. – Możecie załatwić sprawę tradycyjnym sposobem. Tak samo jak trepy radziły sobie ze wszystkim, co nam przeszkadzało. Udawać, że nie ma problemu, i działać bez zmian. – Dzięki, Stace. Nie przestawaj podrzucać równie pomocnych pomysłów. – Vic potoczyła wzrokiem po zebranych. – Okay. Załóżmy, że musimy unikać nanopocisków. Jak to zrobimy? Przez chwilę panowała niezręczna cisza. W końcu Lamont machnął rękami w geście bezsilności. – Musicie założyć, że prędzej czy później i tak zostaniecie trafieni. – Dobra – zgodził się Stark. – Trafiają nas. Jak sobie z tym poradzić? Czy jesteśmy w stanie zabezpieczyć nasze pancerze bojowe przed dezaktywacją? Sierżant Gordasa podniósł dłoń. – Wiecie, jak to dla mnie brzmi? Jak infekcja. Małe paskudztwa dostają się do organizmu i wyrządzają mu szkody. Nie da się ich powtrzymać przed dotarciem do organów wewnętrznych, dlatego robi się co może, by nie nawyrządzały tam więcej szkód, niż muszą. Trzeba by zrobić jakąś nanoszczepionkę, albo nanosurowicę. Vic spojrzała na Starka. – Gordo ma rację, Ethan. Musimy myśleć o tych nanobotach w kategoriach medycznych. Szczepionki chyba nie zadziałają, nie będzie na to czasu. Nie wiem nawet, na czym miałoby polegać ich działanie. Ale nanoboty polujące na inne nanoboty to już zupełnie inna sprawa. Lamont, ty jesteś naszym najlepszym specem od sprzętu. – W życiu nie słyszałem o czymś takim. To znaczy można wyposażyć nanoboty w swoisty IFF do identyfikacji intruzów i nanobroń w odpowiedniej skali, aby oczyszczać zakażone miejsca. Nie wiem tylko, czy uda nam się wynaleźć i dopracować takie cuda w niespełna tydzień, nie mówiąc już o wszczepieniu ich we wszystkie pancerze. – Ja też tego nie widzę, prawdę mówiąc. Jak jeszcze można przeciwdziałać nanopociskom, jeśli traktować problem w kategoriach medycznych? Stark zerknął na swój komunikator. – Tego nikt z nas nie będzie wiedział, ale chyba znam kogoś, kto może udzielić odpowiedzi na kilka pytań. – Wprowadził kod, potem poczekał, aż na ekranie pojawi się twarz lekarki o zmęczonych oczach. Sądząc po widocznym w tle sprzęcie ratunkowym, medyczka znajdowała się wciąż na jednym z oddziałów szpitala. – Dobry wieczór, sierżancie Stark. Szeregowy Murphy został już wypisany. Teraz czeka go krótka terapia ambulatoryjna. – Dziękuję. Wiem o tym. Dzwonię do pani w innej sprawie. Chciałbym panią prosić

o znalezienie odpowiedzi na pewne pytanie. – Nie ma sprawy, proszę jednak pamiętać, że nie jestem jeszcze laureatką Nagrody Nobla. O co chodzi? – Przypuśćmy, że mam wirusa. Takiego, na którego nie ma żadnego lekarstwa, a rozprzestrzenia się naprawdę szybko. Co pani by z nim zrobiła? Wytrzeszczyła oczy. – Wymyśla pan naprawdę radosne scenariusze, sierżancie. Muszę wiedzieć więcej o tym wirusie. Jak dostaje się do ciała? – Każdą drogą. Przez skórę. – Rozumiem. – Po raz pierwszy, a znał ją już od jakiegoś czasu, wydawała się wkurzona. – Sierżancie, jeśli chce pan stworzyć broń biologiczną, ja i wszyscy moi koledzy zabierzemy się stąd pierwszym wahadłowcem. Koniec, kropka. Ethan pokręcił głową. – Jezu. Przepraszam. Nie o to mi chodzi. Serio. To nie jest prawdziwy wirus, tylko mechaniczny. Taki, którym unieszkodliwia się sprzęt. – Mechaniczny? Chciał pan powiedzieć komputerowy? – Coś w tym rodzaju. – Wirusy komputerowe poruszają się po obwodach elektronicznych z prędkością światła, sierżancie. Może pan przeciwdziałać infekcji, ale jej pan nie powstrzyma. – Okay, ale my nie rozmawiamy o zwykłych robalach. Chodzi mi o nanotechnologię. – Aha. Używamy czasami nanobotów. Poruszają się w systemie znacznie wolniej. – Uspokojona lekarka zaczęła zastanawiać się nad odpowiedzią. – Szybko rozprzestrzeniający się wirus, brak lekarstwa, zakażenie każdą możliwą drogą. Można zrobić tylko jedno, sierżancie: przeprowadzić natychmiastową amputację. – Amputację? – Tak. – Medyczka uśmiechnęła się melancholijnie. – Trzeba odizolować zarażone miejsce, zanim infekcja się rozprzestrzeni. A jedynym sposobem na dokonanie czegoś takiego jest amputacja, skoro mamy trzymać się terminologii medycznej. I to natychmiastowa. O ile infekcja nie zaczyna się od głowy. W tym wypadku amputacja wiele nie pomoże. – Rozumiem. – Panu raczej potrzeba antyciał zwalczających infekcję. Dzięki nim każdego dnia unikamy wielu amputacji. To nie jest wcale takie zabawne, mimo że umiemy wyhodować zastępcze kończyny. – Rozumiem. – Można też zastosować metody jak przy ukąszeniu przez węża, zwłaszcza gdy mówimy o infekcji w okolicach tułowia. Trzeba naciąć ranę i wyssać z niej jad. Nie wiem jednak, czy to zadziała w opisywanym przez pana przypadku. Stark skrzywił się, słysząc tak obrazowy opis, potem skinął głową. – Dziękuję, doktorze. Bardzo nam pani pomogła. – Nie ma sprawy. Ethan powiódł wzrokiem po zebranych. – Wszyscy zrozumieli? Czy możemy amputować część pancerza, która zostanie trafiona

nanopociskiem? Bev Manley wbiła wzrok w blat stołu. – Widziałam plany automatów amputacyjnych wbudowanych w pancerze na wysokości przegubów kolanowych, łokciowych, miednicowych i barkowych. Żołnierze bali się jednak używać takich wynalazków, ponieważ sprzęt, jak to sprzęt, mógłby się zepsuć – To chyba zrozumiałe. – Stark nie zdołał powstrzymać mimowolnego wzdrygnięcia. – Ale my nie mówimy o obcinaniu kończyn, tylko o nanotechnologii. Vic przywołała na wyświetlacz plany pancerza bojowego i studiowała uważnie każdy szczegół. – Teoretycznie rzecz biorąc, można by odciąć trafiony segment zbroi. Tyle że trzeba by wykroczyć poza standardowe rozłączenie obwodów i zatrzymać także przepływ cieczy oraz gazów. Jest z pewnością jakiś sposób na zatkanie każdego otworu. Gordasa przytaknął jej słowom. – Coś małego będzie próbowało przedostać się każdą, nawet najmniejszą szczeliną. Trzeba by więc zrobić to co krew. Znaczy się zakrzep. Tylko tak można zablokować wszystkie otwory. – Możemy zmodyfikować pancerze, by robiły coś takiego? Lamont zaprzeczył ruchem głowy. – Mam chyba największe doświadczenie w obcowaniu ze sprzętem z was wszystkich, choć musieliście co najmniej raz robić konserwację zbroi. Ten złom nie jest przystosowany do podobnych rozwiązań. Otwory można klajstrować w powłoce zewnętrznej, o ile nie będą zbyt duże, ale żeby odciąć całą sekcję tak, by nic się nie przedostało? Trzeba by mieć tam coś w rodzaju firewalli. Nie mówiąc o mechanizmie dostarczającym w błyskawicznym tempie wspomniane zakrzepy, niech to będą nanoboty albo szybkoschnąca kleista pianka. A co z systemem detekcji, który lokalizowałby zainfekowane miejsca na tyle szybko, by je zawczasu odciąć? Vic wskazała palcem na schematy. – To wszystko wydaje się możliwe do wykonania. – Wiem. Przecież nie powiedziałem, że jest niemożliwe. Twierdzę jedynie, że musielibyśmy mieć sprzęt zaprojektowany specjalnie do takich zadań. Nie da się tego wcisnąć w już istniejące pancerze. Na pewno nie zadziałają bez kompletnego przeprojektowania całości. A skoro tak, możemy równie dobrze zacząć od stworzenia zupełnie nowej zbroi, która będzie odporna na to świństwo. – Masz rację. – Stacey Yurivan popatrzyła tryumfalnie na pozostałych. – Właśnie coś do mnie dotarło. Słyszałam już od pewnego czasu pogłoski o superpilnym programie stworzenia zupełnie nowego pancerza bojowego. Zaczęły docierać do mnie chwilę po tym, jak pozbyliśmy się buntowników z piątego bata. Vic pochyliła się nad stołem, mierząc ją wściekłym spojrzeniem. – Dlaczego nie wspomniałaś nam o tym wcześniej? – Może dlatego, Reynolds, że próbowałam je najpierw potwierdzić. Nie roznoszę po kolonii

wszystkich plotek, jakie trafiają na moje biurko. – Ile czasu nam zostało? Kiedy te nowe pancerze trafią na pole walki? – Czy ja wyglądam jak pentagonowy maniak z działu uzbrojenia? Moim zdaniem trzeba na to kilku lat i wielu milionów, jeśli nie miliardów wydanych poza zakładanym harmonogramem. Dokładniej nie umiem tego określić. Stark machnął ręką, by zakończyć ich kłótnię. – Stace, dowiedziałabyś się, że kończą prace nad takim projektem? – Tak. Jestem pewna, że coś bym usłyszała. Ale nie liczyłabym na to, że takie pancerze pojawią się jutro, pojutrze albo za tydzień. Lamont jęknął, jakby nagle doznał olśnienia. – Jabbersmoki. Na nich też mogą chcieć zrobić podobne zabezpieczenia, ale na to trzeba czasu. Te zrobione wcześniej będą więc równie narażone na zagrożenia w skali nano jak nasze pancerze. – Słuszna uwaga. Stace, trafiłaś na jakieś informacje o przebudowie blaszaków?

– Nie. – Yurivan skrzywiła się mocno, szukając odpowiedzi na to pytanie. – To by spowodowało tyle zadymy, że nawet ja bym o tym usłyszała. Jabbersmoki to naprawdę skomplikowany sprzęt. A próba zabezpieczenia ich przed atakiem nanobotów wymagałaby rozebrania na części i ponownego złożenia każdego elementu. Tak samo jak w przypadku pancerzy bojowych. Gordasa ponownie skinął głową. – Potrzebowaliby do tego nowych części, nowych specyfikacji, nowych przeszkoleń. A na to potrzeba mnóstwo czasu i jeszcze więcej kasy, verdad? A władze na Ziemi nie mają za wiele jednego i drugiego. – Zgadza się, Gordo. – Stark odpowiedział mu podobnym gestem. – Campbell twierdzi, że rządzący zrozumieli już, iż muszą wygrać tę kampanię jeszcze przed wyborami albo zupełnie

w nich przepadną, a wtedy ci, którzy zaczną naprawiać system, trafią na wiele ukrytych przed opinią publiczną ciekawostek. Rząd nie mógł więc zwlekać z atakiem do momentu wprowadzenia modyfikacji, o których rozmawiamy. – Czy to nie brzmi znajomo? – wtrąciła Vic. – Mieliśmy problemy ze sprzętem, ale i tak szliśmy do ataku. Ile razy wysyłano nas na akcje w podobnych warunkach? – Teraz postąpią w taki sam sposób. Mając nadzieję, że nie wystarczy nam nanoamunicji na powstrzymanie wszystkich blaszaków. Czy oni w ogóle zdają sobie sprawę z tego, że wiemy o istnieniu Jabbersmoków? – Wiedzą, że musieliśmy słyszeć, iż nad nimi pracują – podpowiedziała im Yurivan. – Tak przynajmniej gadają politycy. Nie sądzą jednak, byśmy wiedzieli o tym, że udało im się wprowadzić je do służby i wysłać na Księżyc. – To dobrze. Tak myślę. I tak właśnie w trakcie dyskusji rozwiązaliśmy najważniejszy problem, choć musimy teraz wrócić do jego podstaw. Wiemy już, jaki system obrony zastosuje Pentagon, ale doszliśmy do tego, że nie zdoła uzyskać go w dostępnym czasie. – Wciąż jednak pozostaje postawione przez niego pytanie. – Gordasa wskazał na szeregowego Mendozę. – Najgorszy możliwy scenariusz. Co zrobimy, jeśli nanopociski nie zadziałają? Stark wyszczerzył zęby. – Wtedy wrócimy do tradycyjnych metod radzenia sobie z uzbrojonym wrogiem. Czyli do odpowiedniej ilości materiałów wybuchowych w wystarczająco szybkich pociskach, które trafią mniej więcej tam gdzie trzeba. – Wreszcie zaczynasz gadać po ludzku! – ucieszył się Lamont. – Nazwij mnie staromodnym, ale lubię stare wypróbowane metody rozpieprzania celów. Cała reszta tych waszych kombinacji to zwykła strata czasu. Alarm ogłoszono kilka dni później tuż po północy. Gdy komunikator zapikał, Stark leżał na koi, jak zwykle próbując zasnąć. – Komendancie, tu centrum dowodzenia. Sensory skierowane w stronę Makutry rejestrują wzmożony ruch podpowierzchniowy, co sugeruje drążenie.

– Przyjąłem. Powiadomcie o tym sierżant Reynolds. Wyślijcie na ten odcinek perymetru wszystkie dyżurne jednostki. Ogłoście także alarm w pozostałych sektorach. Przeciwnik może wykorzystać sytuację i zaatakować z innego kierunku, sądząc, że skupiamy całą uwagę na Makutrze. Stark dopinał właśnie ostatnie elementy zbroi, gdy zadzwoniła do niego Vic. – Ethan? Widzimy się w centrum dowodzenia. – Nie. Właśnie idę do transportera dowodzenia, aby osobiście zapoznać się z sytuacją. – Nie wspominałeś mi wcześniej, że chcesz to zrobić! – Nie zrobiłem tego, ponieważ nie chciałem się z tobą kłócić, a teraz nie ma na to czasu. Słuchaj, Vic, będę daleko poza pierwszą linią, a poza tym mam osłonę pod postacią jednostek

rezerwy. – Równie dobrze możesz dowodzić z centrum. – Nie. Nie w tak nowej sytuacji. Muszę obserwować te Jabbersmoki, poczuć ich atak. Z daleka nie da się tego zrobić. – Chwycił karabin i skierował się do drzwi. – Wychodzę. Usłyszał jej westchnienie w głośniku komunikatora. – Dobra. Tylko nie ryzykuj niepotrzebnie, żołnierzu. Transporter już czekał. Stark wskoczył do niego bocznym włazem, po raz kolejny powtarzając w pamięci, że musi zatrzasnąć pokrywę i uszczelnić ją dokładnie, by można było uaktywnić kamuflaż pojazdu. Jego skromnym zdaniem każdy generał, który nie umiał tego zrobić, nie zasługiwał na dowodzenie innymi ludźmi. Zapiąwszy uprząż, nacisnął klawisz komunikatora, łącząc się z przedziałem załogowym. – Okay, ruszajmy zapolować na Jabbersmoki. – Tak jest. W głosie kierowcy trudno było usłyszeć entuzjazm, może z powodu późnej pory, a może chodziło o konieczność udania się w pobliże strefy walk. Pojazd ruszył, gładko pokonując stosunkowo równy grunt na terenie kolonii, a potem zagłębiając się w otaczające ją skały. Stark przyjrzał się ekranom raz jeszcze, mimo że widział ten akurat odcinek frontu tak często, że mógłby go odwzorować z zamkniętymi oczami. Na razie nie wykryliśmy żadnego blaszaka. Nie doszło także do wysadzenia wylotu któregoś z tuneli. Małpoludy z drugiej dywizji powinny zdawać sobie sprawę, że kończenie tych robót na ostatnią chwilę da nam więcej czasu na reakcje. Może i wiedzą o tym, ale i tak muszą wykonywać polecenia geniuszy z działu operacji i planowania. Stark już dawno wybrał miejsce stacjonowania swojego mobilnego centrum dowodzenia. Znajdowało się ono tuż za linią frontu, za niewysoką granią, której łagodne zbocza świadczyły o tym, że jest pozostałością po dawnym uderzeniu meteorytu. Transporter zatrzymał się tam, parkując dokładnie w wyznaczonym miejscu, a Ethan natychmiast opuścił jego wnętrze. Wdrapał się ostrożnie na szczyt skalnej ściany. Skanery sprawdziły dokładnie całą okolicę, nie odnotowując obecności Jabbersmoków ani ostrzału od strony pozycji zajmowanych przez wroga. Jest, jak przypuszczaliśmy. Żadnego przygotowania artyleryjskiego ani ognia zaporowego. Liczą zapewne na zaskoczenie. Nie tylko porą przeprowadzenia ataku, ale i obecnością Jabbersmoków. Tym gorzej dla nich. – Ethan. – Vic mówiła spokojnie, jak zawsze, gdy dowodziła oddziałem na polu walki. Stark wyobraził ją sobie stojącą w kwaterze głównej przed wielkim ekranem i analizującą aktualną sytuację. Ta myśl natchnęła go większym spokojem. – Jestem. Jak to wygląda? – Masz to na twoim wyświetlaczu. Na razie nie zauważyłam niczego niespodziewanego. Jednostki rezerwowe dotrą na wyznaczone pozycje za kilka minut.

Stark sprawdził raz jeszcze odczyty skanera, kiwając z satysfakcją głową na widok ikonek, którymi oznaczono cztery bataliony piechoty zmierzające w kierunku perymetru. Wysłanie w to miejsce aż tylu jednostek było bardzo ryzykowne, niemniej uznali wspólnie, że pilnowanie pozostałych odcinków frontu jest teraz o wiele mniej istotne niż skoncentrowanie wojsk w sektorze, z którego na pewno nastąpi atak. Ethan potrzebował dłuższej chwili, by przyjrzeć się postępom wszystkich oddziałów. Zauważył przy okazji, że jest wśród nich piąty batalion drugiej brygady. Jednostka ta zgłosiła się na ochotnika, aby uwolnić się w końcu od piętna niedawnego buntu. Przyglądał się temu oddziałowi nieco dłużej niż pozostałym, zauważając coś niepokojącego. – Jedna z jednostek rezerwowych kieruje się prosto na mnie. – Zgadza się, Ethan. Rozmieściłam ją w pobliżu twojego stanowiska. Na wypadek gdybyś potrzebował osłony. – Która to jednostka? – Kompania Bravo drugiego batalionu pierwszej brygady pod dowództwem porucznik Conroy. Sierżant Sanchez z resztą batalionu będzie czekać w pobliżu. Zadowolony? – Nie mogłaś mnie bardziej uszczęśliwić. – Stark miał wrażenie, że może założyć w ciemno, który pluton kompanii Bravo wyląduje za jego plecami. Rozluźnił się więc i znów zaczął obserwować przedpole, wyobrażając sobie, że widzi przebieg wykrywanych nadal przez sensory, podziemnych robót. – Sargento? Wyszczerzył zęby. – Kapral Gomez. Cieszę się, że cię widzę. – Wzajemnie, sargento. Dostałam rozkaz nie opuszczać pana na krok. – Niech no zgadnę, kto mógł wydać taki rozkaz. Okay. Gdybym potrzebował ochrony, z pewnością wybrałbym właśnie wasz oddział. – Gracias, sargento. Stark potrzebował chwili, by sprawdzić odczyty swoich dawnych podwładnych, cieszył się przy tym jak dziecko, gdyż znowu poczuł się jak rasowy dowódca drużyny. – Murphy, wydobrzałeś na tyle, by brać udział w akcji? – Tak, sierżancie, dam sobie radę. Ethan już wyciągał palec, by otworzyć odczyty kolejnego żołnierza, gdy nagle zauważył cos ciekawego. – Dowodzisz nimi? Zostałeś kapralem swojej drużyny, Murph? – Zgadza się, sierżancie. Kapral Gomez mówi, że dobrze mi idzie. Stark z trudem powstrzymał się od okazania zaskoczenia, a nawet podziwu. Zdawkowe okay w ustach Anity było czymś więcej od oficjalnej pochwały wystawianej przez innych dowódców. – Miło mi to słyszeć. – Nagle poczuł nieprzepartą chęć, aby zamienić kilka słów z każdym członkiem swojego dawnego oddziału. – Słuchajcie, małpoludy, cholernie się cieszę, że was tu

widzę. Nie wiem, jak to wszystko się skończy, ale mam pewność, że skopiemy kilka zrobotyzowanych dupsk. Anita. – Si, sargento? – Pilnujcie mojego tyłka, będę miał sporo roboty z ogarnięciem sytuacji na całym froncie. – Nie musi nam pan tego mówić. Po to nas tu przysłano. Bez obaw. Będziemy pilnowali pańskiego tyłka, nosa i każdej innej części ciała. – Świetnie. Moment później usłyszał sygnał alarmu informujący o tym, że u wylotu Makutry wykryto jakąś aktywność. Użył wbudowanego w HUD zoomu, by powiększyć obraz zaznaczonego odcinka, i zobaczył w kilku miejscach gejzery pyłu i głazów strzelających pionowo w czarne niebo. Właśnie wysadzono wyloty tuneli. Przełączył się na obwód dowodzenia, by przemówić do wszystkich żołnierzy znajdujących się na tym odcinku frontu. – Słuchajcie mnie, małpoludy. Wygląda na to, że ruszyli. Jesteśmy gotowi na ich przyjęcie. Liczę na to, że dacie z siebie wszystko. Nie ma lepszych od was żołnierzy, nie ma też szans, by te blaszaki przebiły się przez nasze linie. Sprawdźmy, jak zamienić te Jabbersmoki w kupę złomu. Przez chwilę panowały kompletny spokój i cisza. Pył opadający wolno po serii wstrząsów maskował ruchy robotów w dolinie. Chmury kamyków, głazów i skał sunęły w kierunku gruntu w tak wolnym tempie, że można było odnieść wrażenie, iż znudziło im się odwieczne spoczywanie w tym martwym krajobrazie. Stark czekał, zdając sobie sprawę, że otaczają go zaprawieni w bojach wiarusi. Każdy z nich szukał teraz pociechy w podobnych myślach, by odgrodzić się od narastającego strachu przed nieznanym. W miarę upływu czasu na wyświetlaczu pojawiły się kolejne ikonki. Sensory rozmieszczone wzdłuż linii frontu wykrywały zbliżające się maszyny. Tutaj dało się wyczuć drżenie księżycowego gruntu, tam pojawiły się odczyty w podczerwieni, gdzie indziej zanotowano ruch. – Jak myślisz, Vic, ile ich tu jedzie? – Na razie mamy zbyt fragmentaryczne odczyty, Ethan... – Wiem. Wydaje mi się jednak, że ta fala nie jest zbyt liczna. Odczyty są zbyt rozproszone, żeby zwiastować masowy atak. Stark odczekał cierpliwie kilka sekund, dając Reynolds czas na przemyślenie tej kwestii. – Masz rację. To mi wygląda na rozpoznanie. Chcą namierzyć nasze pozycje przed głównym atakiem. – Tak. Przygwoździmy je ostrzałem z pierwszej linii, nie pozwalając zbliżyć się do strefy Uniform Oscar. Liczyli na Uniform Oscar – pod tym kryptonimem krył się ich plan stworzony na podstawie strzępków informacji, domysłów i wcześniejszych doświadczeń bojowych. Musieli jednak wyczekać na najwłaściwszy moment, aby go zrealizować. – Też tak myślę. Stark próbował się uspokoić, robiąc kilka równomiernych wdechów. Walka zawsze wywoływała napięcie, lecz dzisiaj musieli stawić czoło nie tylko nieznanemu, ale i nieludzkiemu wrogowi, co potęgowało odczuwany stres. Przeszedł na kanał dowodzenia, dopiero gdy

zyskał pewność, że będzie mógł mówić pewnie i spokojnie. – Do wszystkich. To wygląda na zwiad. Rozpieprzcie mi te cholerne blaszaki. Sygnały były coraz mocniejsze, ale niezbyt liczne. Stark próbował połączyć napływające wciąż urywkowe dane w jakiś spójny obraz nadciągających robotów, ale nie przynosiło to na razie żadnych rezultatów. Alarmy rozbrzmiewały za każdym razem, gdy blaszak wynurzał się zza osłony, by wykonać kolejny ruch. Szlag, szybkie są. Gdy kolejna maszyna pojawiła się na odkrytej przestrzeni, zaalarmowany piskiem systemu celowniczego Stark zdążył zauważyć jedynie rozmazane kontury nóg, na których się poruszała. Potężniejsze systemy bojowe centrum dowodzenia zdołały jednak poskładać obraz w całość i chwilę później na wyświetlaczu HUD-a pojawił się prawdopodobny wygląd Jabbersmoka. Jezu. Myśleliśmy, że będą wielkości człowieka, a te monstra wyglądają jak średniej wielkości wóz bojowy. – Stark? Mówi Lamont. – Słucham. – Ethan sprawdził źródło przekazu. Pancerniak siedział w jednym z czołgów czekających razem z jednostkami rezerwy. – Co masz? – Sam zobacz. – W roku wyświetlacza pojawiło się niewielkie okienko, a na nim nagranie przesłane przez dowódcę sił pancernych. – Zobaczyłem to kilka sekund temu na wprost moich stanowisk. Patrz na tego robala. – Jabbersmok wyłonił się z niewielkiego krateru, zamarł na moment, jakby próbował odzyskać równowagę, a potem pomknął w kierunku następnej nierówności terenu. – Widziałeś? – Tak. Co to znaczy? – Tylko tyle, że te blaszaki mają zbyt wysoko umieszczony środek ciężkości. A skoro jest problem ze stabilnością, nie będą mogły poruszać się zbyt szybko w trudnym terenie. Przez to staną się łatwiejsze do trafienia. – Dzięki, Lamont. – Stark przyglądał się przypuszczalnemu wyglądowi Jabbersmoka, wciąż brakowało na nim wielu detali, ale było ich z każdą chwilą coraz więcej – głównie dzięki obserwacjom napływającym do systemu bojowego. Osiem nóg, sześć rąk, cholernie wielkie i mające zbyt wysoko środek ciężkości. Tak pewnie wyglądałby żołnierz, gdyby miał odpowiadać zapotrzebowaniom Pentagonu. Zamarł na moment, zastanawiał się, czy powinien przekazać wszystkim informacje o środku ciężkości. Jeśli się o tym dowiedzą, mogą stać się zbyt pewni siebie. Jeśli jednak tego nie powiem, nie będą mieli szans na wykorzystanie tej przewagi podczas namierzania celu. Lepiej zaufam zdrowemu rozsądkowi moich ludzi. – Vic, słyszałaś, co powiedział Lamont? – Potwierdzam. Mam to przekazać dalej? – Tak. Te ustrojstwa powinny zwalniać na mgnienie oka przed wejściem na trudniej dostępny teren. To najlepszy moment do ich przyszpilenia. – I dobrze. Zaraz powiadomię ludzi. – Komendancie Stark? – Ethan sprawdził tożsamość osoby, która go wywoływała. Sygnał

docierał ze stanowiska dowódcy kompanii zajmującej pozycję na środkowym odcinku atakowanego terenu. – Jak blisko mamy je podpuścić, zanim otworzymy ogień? Powinienem mu powiedzieć, żeby poczekał, aż zobaczy białka oczu przeciwnika, ale te cholerstwa nie mają oczu. – Musimy zadbać o to, by roboty przekazały jak najmniej raportów. Podpuśćcie je nieco bliżej, a potem atakujcie. – Ale jak blisko, sir? Stark powstrzymał się od reprymendy. To nie jej wina. Wszystkim nam mówiono wcześniej, co dokładnie mamy robić, zamiast pozwolić nam korzystać z własnych doświadczeń. – Sierżancie, widzi pani teren przed wami lepiej niż ja. Ma pani także większe pojęcie o możliwych polach ostrzału. Otwórzcie ogień, gdy tylko uznacie, że możecie przyszpilić te blaszaki. – Tak jest. Bliżej. Stark sprawdził, w którym miejscu Jabbersmoki dotarły najbliżej perymetru, potem przełączył się na kamery stojącego tam bunkra. Sygnały detekcji trwały teraz dłużej, były też o wiele silniejsze, systemy nadal jednak nie były w stanie namierzyć celów w czasie pozwalającym ludziom na reakcję. Stark pokręcił głową, widząc, jak szybko Jabbersmoki przemykają od osłony do osłony. Dobrze, wy gnoje. Kryjcie się, ile chcecie na przedpolu. Ostatni odcinek gruntu przed bunkrami został dokładnie oczyszczony. Tam nie znajdziecie żadnej osłony. Zobaczymy, czy okażecie się szybsze od kul. W polu widzenia kamery pojawił się pierwszy z blaszaków. Przypominał koszmarnego pająka ze szmirowatego ubiegłowiecznego vidu. Gdy ruszył przed siebie, jego nogi poruszały się tak szybko, że trudno je było zauważyć. Stark widział za to dokładnie ramiona wyposażone w cały wachlarz broni. Lufy i szyny wyrzutni poruszały się w poszukiwaniu celów. Dowódca bunkra uznał, że ma już dość czekania. Trzy działka łańcuchowe wypaliły po krótkiej serii, kierując pociski w miejsce, gdzie zdaniem systemu celowniczego znajdzie się za moment robot. Ten jednak uniknął jakimś cudem pierwszej salwy. Zatańczył dziko na pałąkowatych nogach, rozstawiając je szerzej, i uchylił się w porę. Ale to nie wystarczyło, ponieważ jedno z działek kontynuowało ostrzał, posyłając drugą serię prosto w obły korpus. Na tle czarnego nieba pojawiły się iskry licznych wyładowań. Stark przyglądał się, jak robot obraca wszystkie ramiona, by wycelować broń w ostrzeliwujące go działko. Te cholerstwa są trudniejsze do zniszczenia, niż przewidywałem. Mgnienie oka później robot zwolnił, jakby nagle utracił władzę w części nóg. Gdy dwa kolejne działka przyszpiliły go z innych stron, zamarł, a potem zwalił się wolno na księżycowy grunt. Jednego mniej. Ile jeszcze zostało? Stark przełączył się na plan ogólny, by sprawdzić miejsca, w których pozostałe Jabbersmoki

testowały linię obrony. Pięć innych robotów zostało już zniszczonych, na jego oczach dwa kolejne przestały się ruszać, a moment później oznaczono je symbolami „martwy”. Obrońcy przestali strzelać, gdy system pokazał, że żaden z Jabbersmoków już się nie rusza. Rozwaliliśmy je do ostatniego czy część przyczaiła się tam i nas teraz obserwuje? – Vic? Czy to już wszystkie blaszaki z pierwszej fali? – Tak mi się wydaje. Nie wykluczam jednak, że niektóre udają, że zostały trafione. System nie jest pewien, ile ich było. Jedyną metodą sprawdzenia jest wysłanie patroli, które obejrzą je na miejscu. – Aż tak bardzo mi na tym nie zależy. – Stark był pewien, że gdzieś tam, w głębi Makutry, oficerowie i technicy wysłani przez prywatnych kontrahentów głowią się teraz nad wynikami uzyskanymi dzięki temu pozorowanemu atakowi. Jabbersmoki zostały uziemione szybciej, niż się

spodziewali ich operatorzy. To było więcej niż pewne. Ciekawe, czy trepy zwalą tę porażkę na szczęście obrońców czy raczej na zbyt małą liczbę maszyn wysłanych na rekonesans? Bez względu na to, co wybiorą, kolejny atak będzie o wiele silniejszy. – Do wszystkich. Uziemiliśmy drani. Nasza specjalna amunicja sprawdza się w stu procentach. Spodziewajcie się jednak, że druga fala ataku będzie o wiele liczniejsza. – Stark przyjrzał się polu walki, jakby szukał tam wskazówki, co kombinują trepy. – Ostrzał – ostrzegł go system alarmowy pancerza. Stark zerknął na HUD, sprawdzając trajektorie pocisków lecących w kierunku pozycji jego

ludzi. Zaraz po ogłoszeniu alarmu odezwały się systemy obrony dalekiego zasięgu. Część zagrożenia została zneutralizowana nad pasem ziemi niczyjej, kilka pocisków przedarło się jednak przez tę ogniową zaporę i uderzyło z hukiem w księżycowy grunt, powodując gigantyczne eksplozje bądź rozsiewając wokół kilogramy subamunicji, której zadaniem było wyszukanie potencjalnych celów kryjących się za głazami. To musi być zasłona dymna. Tak. Bez dwóch zdań. – Znowu nadchodzą – zameldowała Vic. – Widzę. U licha, nie sposób ich przeoczyć. Jabbersmoki pojawiły się jednocześnie w wielu miejscach, HUD Starka natychmiast wykrył emisję spalin z ich rakietowych napędów. Plecaki odrzutowe. Ten sam samobójczy złom, którym próbują nas załatwić od kilku lat. Blaszaki są chyba zbyt głupie, by kazać się wypchać konstruktorom tych gówien. Roboty nadlatywały, klucząc, tym sposobem próbowały uniknąć namierzenia i zestrzelenia. Pomimo nawały artyleryjskiej obrońcy nie mieli większego problemu z namierzeniem znajdujących się najbliżej robotów. Stark przełączył się na bezpośredni przekaz z pola walki w samą porę, by zobaczyć, jak jeden z Jabbersmoków wpada na ścianę ognia, zatrzymuje się w locie, a potem rozpada na setki kawałków. Odłamki z jego pancerza pomknęły we wszystkich kierunkach. Ethan wrócił do przekazu skanera. Przyglądał się każdej czerwonej ikonce, którą oznaczano strącony obiekt. Szkoda marnować nanoamunicji na ten złom. – Do wszystkich. Jeśli nadleci jeszcze jeden taki robot, zniszczcie go normalną amunicją. – Tajest – odparł dowódca któregoś z bunkrów. – Co nadleci, pójdzie na śmieci. Stark uśmiechnął się zadowolony, że nie będzie go dręczyło poczucie winy. Nie zabijamy nikogo. Po prostu niszczymy maszyny. Możemy to robić cały dzień, nie tracąc humoru. – To było zbyt proste, Ethan. – To było przede wszystkim głupie, Vic. I przez to proste. – Następna fala już taka nie będzie. Możesz mi wierzyć. Stracili już zbyt wiele tych maszyn. A co nasi oficerowie robili, gdy któryś pluton nie mógł wykonać zadania? – Rzucali tam kolejny pluton, potem kompanię, a na koniec cały batalion. – Teraz już wiedzą, że próba dotarcia do nas górą jest równie niebezpieczna jak marsz przez strefę śmierci. Następny atak przeprowadzą drogą lądową, ale rzucą w nim wszystko, czym dysponują. – To chyba właściwa ocena sytuacji. – Stark przeskanował dolinę, rozważając pozostałe opcje. Uaktywnić Uniform Oscar czy czekać? Czekać. Jeszcze chwilę. Ale nie za długo. Znów zobaczył wykrywane cele. Pojawiały się na mgnienie oka i znikały, ale tym razem było ich naprawdę dużo. Wyglądały jak stado świetlików nad łąką. Podpucha? Czy faktyczny atak? – Co ty na to, Vic? – To mi wygląda na ich główny atak. Te roboty są tak trudne do zauważenia, że nie możemy ich nawet zliczyć, ale jest ich tam mnóstwo i zbliżają się w identyczny sposób jak te, które robiły rozpoznanie.

Stark przeskanował przedpole. Wszędzie widział pojawiające się na mgnienie oka odczyty. Zdecydował, że tym razem zda się na instynkt. – Tak. Masz rację. Do wszystkich jednostek. Wykonać Uniform Oscar. Powtarzam: wykonać Uniform Oscar. Uniform Oscar – sam tak żartobliwie nazwał tę operację od pierwszych liter słów Udawać Odwrót. Wszystkie jednostki na odcinku atakowanym przez Jabbersmoki miały wycofać się biegiem, osłaniając się wzajemnie na wypadek niespodziewanego wypadu któregoś z blaszaków. Bunkry także opustoszały, gdy ich załogi przełączyły systemy obrony na tryb pasywny, a potem wybiegły za resztą żołnierzy. Stark przyglądał się uważnie tej fazie operacji, wypatrując jakichkolwiek oznak paniki, która mogłaby zmienić pozorowany odwrót w prawdziwy. Pozorowany odwrót zawsze wiązał się z ryzykiem. Czasami trudno było potem zatrzymać ludzi. Tak skomplikowany manewr mógł spalić na panewce, nawet gdy zlecano go najtwardszym wiarusom. Wystarczyło jakieś nieprzewidziane zajście po drodze albo pogłoski o fiasku całej operacji. Ludzie Starka jednak, zapewne dzięki odniesionym niedawno sukcesom i rozbiciu dwóch fal ataku wroga, nie okazywali żadnych oznak niepokoju. Gdy dotarli na wyznaczone pozycje, biegnące łagodnym łukiem w pewnej odległości od perymetru, szybko i sprawnie utworzyli kolejną linię obrony. Stark miał problemy z wymyśleniem, jaka taktyka zostanie zaprogramowana atakującym robotom. To Vic zaproponowała, by żołnierze opuścili dotychczasowe stanowiska i wycofali się, formując drugą, łukowatą linię obrony – wyglądała jak ślad zębów giganta, który wgryzł się w poprzednio zajmowane umocnienia. W miejscach, gdzie łączyła się z linią frontu, postawiono liczne bunkry i rozlokowano dodatkowe jednostki, których zadaniem było powstrzymanie ewentualnych ataków na flanki. – Vic, aktywuj pola minowe. – Stark widział ją oczami wyobraźni, jak stoi w centrum dowodzenia, wprowadzając kolejne kody, dzięki którym całe połacie kamienistego gruntu zamieniły się w pola śmierci. Uzbrojone miny nie będą aktywne zbyt długo, najwyżej kilka dni, jeśli wcześniej nie wyłączy się ich zdalnie. Stark raz jeszcze przeskanował teren, a potem uśmiechnął się, gdy zobaczył status nowej linii obrony. Atakujące Jabbersmoki nie natrafią na żaden opór, ponieważ systemy bunkrów, ustawione na tryb pasywny, odpowiedzą ogniem tylko wtedy, gdy same zostaną ostrzelane. Kiedy jednak roboty miną dawną linię frontu, trafią pod ostrzał z trzech kierunków jednocześnie i będą musiały walczyć na terenie, który nie został wprowadzony do ich mapników. Gdyby te maszyny były ludźmi, Ethan poczułby autentyczny żal z powodu bezsensownej jatki, jaka je czeka. Miał jednak do czynienia z Jabbersmokami, dlatego z radością wyczekiwał unicestwienia atakujących jednostek. Migotanie świetlików trwało. Blaszaki zbliżały się do linii frontu z zabójczą szybkością

i niesamowitą precyzją. Zwolniły nieco, gdy dotarły na skraj pola rażenia dawnej linii frontu. Stark zrobił powiększenie tego terenu, by przyjrzeć się, jak Jabbersmoki zmieniają wzorce natarcia. Kryją się teraz wzajemnie. Dotarło to do niego w jednej chwili. – Vic, wydaje mi się, że tym razem nadchodzi dwa razy więcej Jabbersmoków, niż przypuszczamy. Tylko połowa z nich porusza się jednocześnie w tym samym czasie. – Cholera. – Ethan wiedział, że Reynolds klnie na samą siebie. – Powinnam to była przewidzieć. Postaram się wprowadzić stosowne poprawki. Liczba wyświetlanych kontaktów zwiększyła się kilkukrotnie, gdy systemy bojowe zareagowały na nowe wytyczne. Ciekawe, co czują pozostali, skoro mnie się to nie podoba, a wiedziałem przecież, że tak będzie. – Do wszystkich. Jabbersmoki nadciągają, osłaniając się wzajemnie. To dlatego widzicie tak wiele kontaktów. Zachowajcie czujność, ale nie reagujcie. Za kilka minut przerzedzimy ich szeregi. Blaszaki dotarły na pozycje wyjściowe, potem ruszyły naprzód, robiąc uniki i klucząc z nieludzką szybkością. Bunkier znajdujący się nieco na lewo od osi ataku otworzył ogień zaporowy, gdy kilka robotów dosłownie odbiło się od jego ścian. Strzelanina trwała tylko chwilę, systemy pasywnej obrony ostrzeliwały przeciwnika, a Jabbersmoki z kolei naparzały tłumnie w każde uaktywnione stanowisko ogniowe. Stark przyglądał się temu hardym wzrokiem. Zachowują się jak rój czerwonych mrówek obskakujących każdego owada, który miał pecha stanąć na ich drodze. Insektoidalne zachowania i ruchy robotów irytowały Ethana, mimo że widział, jak wiele z nich uległo zniszczeniu podczas tej wymiany ognia. Potyczka skończyła się szybko, systemy obrony zostały zniszczone, a sam bunkier zawalił się po zmasowanym ostrzale. Stark przeskanował spokojnie przedpole. Jabbersmoki przerwały natarcie, jakby zadowoliły się osiągniętym sukcesem. No dalej, parszywe dranie. Przygotowaliśmy dla was gorące powitanie. Roboty pozostały jednak w bezruchu, jakby zajęcie pierwszej linii obrony było ich głównym celem. – Vic, mamy problem. – Widzę. – Nie zniszczymy ich, jeśli pozostaną na starej linii frontu. Czym możemy je zmusić do kontynuowania ataku? – Rzuciły się na ten bunkier, gdy tylko zostały ostrzelane. Może ruszą na was, gdy jakoś im zagrozicie? – To nie jest zły pomysł. Lamont, powiedz swoim wieprzkom, że chciałbym sprawdzić, ile z tych robali rozdepczecie z dystansu. – Przyjąłem! Zobaczmy, jak im się spodoba zabawa dużego kalibru. – W tuzinie miejsc na nowej linii obrony pojawiły się błyski płomieni, gdy wypaliły główne działa czołgów. Jabbersmoki zdawały się obserwować trajektorie nadlatujących pocisków, a tuż przed ich uderzeniem po prostu odskakiwały, unikając bezpośredniego trafienia. Kilka odpowiedziało ogniem, przeciwpancerne rakiety pomknęły w kierunku grani. Z tej odległości nie mogły jednak zagrozić maszynom Lamonta, systemy obrony zdjęły je bez problemu. – Nawet się nie ruszyły, szefie. A ja nie przyszpilę żadnego z takiej odległości. Może gdybym miał te działa cząsteczkowe, ale na pewno nie z klasyczną amunicją, która potrzebuje sekundy na

pokonanie tego dystansu. Te Jabbersmoki są dla nas za szybkie. Świetnie. Kto by pomyślał, że te robale po prostu tam zostaną? Czy muszę je zaatakować? Stracę masę ludzi podczas takiego szturmu, ale nie mogę przecież pozwolić, by roboty zajęły ten odcinek. Prędzej czy później dotrą tam chłopcy z drugiej dywizji i naprawdę zrobi się problem z odzyskaniem tych pozycji. – Vic, będę wdzięczny za inny pomysł. Im szybciej, tym lepiej. – Jasne. – Ethan zdawał sobie sprawę, że jej wściekłość skierowana jest nie przeciw niemu, tylko przeciw blaszakom. – Zastanówmy się, jak zostały zaprogramowane. Robili to nasi dawni przełożeni. Co kazaliby nam zrobić w takiej sytuacji? – Niech pomyślę. Zająć pozycje. Utrzymać pozycje. Wykorzystać... tak jest. Vic, jeśli te robale zobaczą, że uciekamy, powinny ruszyć w pościg. – To ryzykowne posunięcie, Ethan. – Wiem. Wyznacz jak najszybciej zapasowe pozycje w centralnej części linii obrony. Niech oddziały zajmujące tamten odcinek wycofają się aż do naszych jednostek rezerwowych. – Dzięki czemu znajdziesz się znowu na linii frontu. Na tym polega twój plan? – Vic, u licha... – Bez obaw. Mam już nowe pozycje. Przesyłam pliki. Stark zerknął tylko na przygotowane przez nią nowe rozplanowanie pozycji. Niezła jest, uznał. – Do wszystkich jednostek, tutaj Stark. Musimy pozwolić, by Jabbersmoki zobaczyły, jak uciekamy, może wtedy spróbują nas ścigać. Wgraliśmy na wasze taki nowe pozycje. Na dany przeze mnie znak wszyscy wstajecie, machacie rękami i spieprzacie tak szybko, jak umiecie. Tylko bez panikowania, zrozumiano? Jeśli ktoś minie wyznaczone stanowisko, osobiście go dogonię i wykopię na orbitę. Ruchy! Żołnierze zrywali się z ziemi na całej długości łukowatej linii frontu, pokazując się Jabbersmokom, a potem obróciwszy się do nich plecami, zaczynali uciekać. Stark zdusił rodzące się w nim poczucie zadowolenia. To wygląda zbyt prawdziwie, żeby już się cieszyć. Zatrzymajcie się, chłopcy, gdy dotrzecie na wyznaczone pozycje. Zatrzymajcie się tam. Blaszaki okupujące dawną linię frontu obserwowały ten odwrót – tak to przynajmniej wyglądało – a potem ruszyły przed siebie, dokładnie w tym samym momencie, jak ławica ryb. Świetnie! Chodźcie do tatusia, małe potworki, chodźcie. – Zadziałało. Idą dalej. Uwaga jednostki rezerwowe, jesteście teraz na linii frontu. Zniszczcie to tatałajstwo. Ethan wyczuł czyjąś obecność. Gdy odwrócił głowę, zobaczył opancerzone postacie leżące po obu stronach jego kryjówki. Dawni podwładni byli gotowi do obrony dowódcy. Z trudem powstrzymał się od osobistego przeglądu ich osobistych statusów. To już nie moja robota. Niech odwalają ją dowódcy drużyn i Anita nadzorująca ich na szczeblu plutonu. Poczuł się wyalienowany, nie pierwszy raz zresztą. Odizolowany od ludzi i stanowiska, które tak uwielbiał. Kierowanie ogniem artyleryjskim pozostawił w rękach Vic, podobnie jak ruchami jednostek, aby mieć jak najmniej na głowie podczas nadzorowania całości operacji.

W tej właśnie chwili zauważył na HUD-zie ikonki oznaczające tor lotu pocisków pierwszej salwy. Jabbersmoki wciąż były trudne do zauważenia i namierzenia, poruszały się bowiem bardzo szybko, przy tym wykorzystywały każdą możliwą osłonę. Analizując wzorce ich natarcia, można było wszakże ustalić generalny kierunek, w którym zmierzały. Z głębi Makutry odpalono rakiety mające osłonić natarcie Jabbersmoków, ale było to działanie daremne, ponieważ żadna z nich nie mogła przedostać się przez parasol ochronny kolonii. Natomiast pociski artyleryjskie obrońców spadły na szeregi robotów, czyniąc w nich ogromne spustoszenia. Ostrzał przesuwał się w kierunku środka i tyłów terytorium zajmowanego teraz przez blaszaki, jakby artylerzystom zależało na zagnaniu ich jak najdalej. Strumienie gazów z kolejnych eksplozji rozrywały pancerze robotów, odłamki przeszywały ich korpusy i członki, a zasobniki z subamunicją spadały prosto z nieba, zwielokrotniając chaos. Mechaniczne pająki pędziły jednak nadal przed siebie, klucząc chaotycznie pomiędzy tymi, które zamieniały się w wulkany tryskające ogniem detonującego paliwa i amunicji. Jabbersmoki, mimo że równina została zasłana ich wrakami, nie zważały zupełnie na straty. Stark uśmiechnął się raz jeszcze, gdy zobaczył, że nawała ogniowa zapędziła resztę robotów prosto na pola minowe. Kolejne gigantyczne maszyny zadrżały, trafiając na ładunki przeciwpancerne. Chwilę później Jabbersmoki zaczęły oczyszczać sobie drogę, ostrzeliwując każdy kamyk, który znalazł się w polu widzenia. Ludzie nie byliby w stanie strzelać tak celnie, poruszając się jednocześnie z maksymalną szybkością, robotom wszakże nie sprawiało to najmniejszej trudności. Po minięciu pól minowych pozostałe blaszaki ruszyły znowu do szarży. Stark wstrzymał oddech, gdy zliczył, ile ich przetrwało. Dobry Boże. Ile rząd musiał wydać na zakup takiej masy sprzętu? Lepiej, żeby nie dotarły zbyt blisko naszych linii, zanim zacznie się ostatni akt tej bitwy. – Do wszystkich jednostek. Panie i panowie, dajcie im w kość. Ognia! Strumienie płomieni wytrysnęły jednocześnie z trzech stron, masakrując nadciągające maszyny od frontu i z obu flank. Większość pocisków chybiła, mechaniczne robale poruszały się bowiem tak szybko, że systemy namierzania nadal nie były w stanie ich uchwycić, lecz przy tak zmasowanym ostrzale pierwsze szeregi robotów zamarły dosłownie w jednej chwili. Jabbersmoki parły dalej. Stąpając na mechanicznych nogach, omijały zwinnie korpusy zdezaktywowanych towarzyszy broni. Wyglądały przy tym jak przybysze z obcych planet. Ciekawiło mnie zawsze, jak by to było trafić na obce formy życia, zastanawiał się Stark. A teraz widzę je i walczę z nimi. Sprawdził skaner, przyglądając się linii ikonek, którymi oznaczono

Jabbersmoki. Zbliżała się już do zaznaczonych pozycji jego jednostek. – Vic, miej oko na ewentualne wyłomy. – Mam. Są już zbyt blisko, by ostrzelać je ponownie z dział. Nie chciałabym ryzykować trafienia w nasze stanowiska. – Rozumiem. Zniszczymy je w walce jeden na jednego. – Stark podniósł karabin, na jego HUDzie natychmiast pojawiły się znaczniki potencjalnych celów. Strzelał rozważnie, posyłając pociski tylko w cele o najwyższym prawdopodobieństwie trafienia, klnąc do żywego po każdym pudle, a tych było zadziwiająco wiele, gdyż Jabbersmoki parły przed siebie z niezwykłą prędkością. Odpowiadały też ogniem, posyłając mierzone serie bez zatrzymania. Tyle dobrego, że ich celność także nie była wielka dzięki systemom aktywnego i pasywnego kamuflażu żołnierzy oraz setkom eksplozji wszelkiego rodzaju, które zasłaniały pole widzenia. Pierwsza fala Jabbersmoków dotarła do centralnego odcinka zaimprowizowanej linii obrony, trafiając na kolejną ścianę ognia kierowanego na każdy bliski kontakt. Następna przebiła się jednak, osłaniana lawinami pocisków, które zmusiły ludzi Starka do krycia się bądź zabijały ich na miejscu. Jeden z czołgów Lamonta, wielki żukowaty potwór na kołach, idealnie zamaskowany w księżycowym cieniu, znalazł się nagle na celowniku dwóch blaszaków. Pierwszy zaczął natychmiast strzelać, jego małokalibrowe pociski odbijały się jednak od grubego pancerza, krzesząc na nim kaskady iskier. Drugi, znajdujący się nieco dalej, zamarł na ułamek sekundy, by umieścić na ramieniu-wyrzutni ciężki pocisk przeciwpancerny. W tym samym czasie działko czołgu rozsiekło gradem kul pierwszego przeciwnika. Jego wieża zaczęła się obracać, by namierzyć drugiego w chwili, gdy tamten odpalał rakietę. Systemy obrony zadziałały, wprawdzie nie zaliczyły bezpośredniego trafienia, ale udało im się zmienić lekko trajektorię nadlatującego pocisku. Czołg zachwiał się, gdy głowica rakiety eksplodowała w sekcji kadłuba o podrzędnym znaczeniu, siejąc wokół odłamkami i fragmentami rozerwanego pancerza. Moment później działo znieruchomiało i także wypaliło. Na tak niewielkim dystansie nawet Jabbersmok nie był w stanie umknąć przed pociskiem. Robot dosłownie zniknął, gdy ładunek eksplodował w jego wnętrzu. Zostały po nim tylko mechaniczne nogi, które opadły wolno na pokryty pyłem i złomem grunt. – Hej, wy tam, małpoludy! Dlaczego nikt nie osłania mojej maszyny? Załatanie tej dziury potrwa całą wieczność! – pieklił się pancerniak. Stark wydał kolejny rozkaz, nie przestając strzelać. – Do jednostek piechoty. Osłaniajcie maszyny sierżanta Lamonta! Trafienie Jabbersmoków, które mierzą w czołgi, jest o wiele łatwiejsze.

Tuż obok zobaczył blaszaka, który pojawił się jak przeniesiony z innego wymiaru. Koszmarna maszyna krocząca na mechanicznych odnóżach zamajaczyła na tle odwiecznie czarnego nieba. Stark wciąż jeszcze podnosił broń, gdy żołnierz leżący obok niego wrzasnął ze złości i bólu. Jego kombinezon próżniowy został rozdarty w wielu miejscach, gdy przeszyła go długa seria. Wrzeszcząc, żołnierz odpowiedział automatycznym ogniem, a wystrzelone przez niego pociski odbiły się w strumieniach iskier od korpusu i głowy robota. Jabbersmok zachwiał się, gdy znajdujący się w pobliżu ludzie i Stark skupili na nim ogień. Jego nogi zadrgały spazmatycznie, jakby był pająkiem rozgniecionym pod podeszwą buta, a potem zamarł i zwalił się wolno na grunt. Stark wyciągnął dłoń do rannego, którego palec wciąż zaciskał się na spuście opróżnionego karabinu. – Spokojnie, już po nim – powiedział. Niech to szlag. To przecież Billings. Przeskanował jej odczyty, a potem oznaczył ją ikonką natychmiastowej pomocy medycznej. – Wygląda na to, że go dopadłaś. – Oby sanitariusze dotarli tu w porę. – Trzymaj się. Błagam. – Załatwiłam drania – wysapała a potem zemdlała po zaaplikowaniu przez systemy skafandra kolejnej dawki silnych środków przeciwbólowych. – Ethan. – Tak, Vic? – Widzę, że kilka Jabbersmoków przedarło się na lewej flance. Wysyłam transportery opancerzone, by je przechwycić. – Wyślij z nimi parę czołgów. – Stark znów zaczął strzelać. Leżąc obok rannej Billings, robił wszystko, by ją chronić. – Transportery nie dadzą sobie rady z tymi robalami. Jabbersmoki są dla nich za szybkie i za dobrze opancerzone. – Przyjęłam. Wycofuję czołgi z pierwszej linii. Zanim Stark zdążył odpowiedzieć, za granią pojawił się kolejny robot, kierując w stronę ludzi cztery z sześciu uzbrojonych ramion. Dwie serie trafiły go równocześnie w głowę i korpus, mgnienie oka później przypadkowy granat urwał blaszakowi kilka nóg. Robot chwiał się przez chwilę, strzelając na oślep, potem padł. – Dobra robota, Caruso. – Ethan usłyszał w komunikatorze głos kapral Gomez. – Chen, przesuń się kilka metrów, stamtąd będziesz mógł lepiej osłaniać Billings i sierżanta. Dios! Tam jest kolejny! Stark zaklął, gdy leżący obok niego żołnierz zaczął strzelać do następnego robota. Zaraz też rzucił okiem na skan całego pola walki. Migające ikonki, wskazując na mikrosekundowe namiary maszyn, nie pozwalały ocenić dokładniej, ile ich tam jeszcze jest, ale czerwone znaczniki zniszczonych już Jabbersmoków szły w dziesiątki.

– Bierz te czołgi, Vic. – Poczuł zimny dreszcz, gdy dotarło do niego, że ludzie mogą błędnie zrozumieć ten ruch. – Do wszystkich jednostek. Wycofujemy czołgi, aby mogły wesprzeć grupę szybkiego reagowania. To nie jest odwrót. Jego obawy o to, że ludzie źle zrozumieją wycofanie czołgów, potwierdziły się niemal natychmiast, gdy usłyszał na kanale ogólnym głos nieznanego mu żołnierza: – Cholera, a już myślałem, że mamy spieprzać! Stark skupił się natychmiast na odczytach z najbliższej okolicy. Nie znalazł żadnych aktywnych sygnałów. W pobliżu swojej pozycji zobaczył za to ikonki sześciu zneutralizowanych Jabbersmoków. Otaczający go ludzie pełzali ostrożnie w pyle, ostrzeliwując roboty atakujące sąsiednie sektory linii obrony. Te blaszaki są dokładnie takie jak te, które ścigały konwój. Nie mają wyobraźni. Gonią za celem, dopóki go nie zniszczą. Na skanerze było już tylko kilka migających celów. Większość na lewej flance, kilka za linią obrony. Część żołnierzy opuściła wyznaczone pozycje, także biegli w stronę tyłów, ale Ethan szybko zrozumiał, że kierują się

w stronę blaszaków, którym udało się przedrzeć za linię frontu. Ikonka transportera opancerzonego nałożyła się właśnie na znacznik jednego z Jabbersmoków. Stark przełączył się natychmiast na widok z kamery operatora broni. Na celownikach transportera widział migające szybko znaki namierzony/nienamierzony. Robal wykonywał bowiem szybkie uniki, kryjąc się za głazami. Moment później jadący obok pojazd zadrżał, gdy blaszak wpakował w niego długą serię pocisków. Transporter zwolnił natychmiast, opadając na powierzchnię i wysyłając sygnały alarmowe. Drugi transporter otworzył ogień, zasypując pociskami teren wokół robota, który nadal strzelał do trafionego przed chwilą pojazdu bojowego. Blaszak zatańczył, wykonując kolejne uniki, nie przerywając jednak prób zniszczenia namierzonego wcześniej celu. W polu widzenia pojawił się czołg, jego systemy odszukały przeciwnika. Jabbersmok zadowolił się w końcu dokonanymi zniszczeniami, a może wyczuł nowe, większe zagrożenie. Obrócił się, by zaatakować czołg, ale gdy to robił, trafiło go kilka serii wystrzelonych z innych kierunków. Zachwiał się mocno, próbując odzyskać równowagę, przez co znów stał się łatwiejszym celem. Zaraz potem został przerobiony na sito przez działka drugiego transportera, a dzieła zniszczenia dopełnił pocisk z czołgowego działa. Rozerwany korpus zwalił się w zwolnionym tempie na bok. Stark, dysząc ciężko z nerwów, przełączył się ponownie na ogólny widok. Tylko dwa Jabbersmoki poruszały się jeszcze na przedpolu, wciąż prąc naprzód. Pierwszy znieruchomiał jednak po chwili, a zaraz za nim drugi. Ktoś posłał długą serię w dymiące szczątki i znów zapadła cisza, w której obrońcy szukali nowych celów. Udało się. Dobry Boże w niebiesiech, dokonaliśmy tego. Ludzie jeden. Jabbersmoki zero. – Vic, widzę na odczytach, że to koniec ataku. – Potwierdzam. Nie wykrywam żadnego ruchu. Dezaktywuję pola minowe, by nasi ludzie mogli wrócić na perymetr. – Przyjąłem. Wyślij ich tam natychmiast... – przerwał, czując nieprzyjemny smak w ustach. – Podaj mi bilans strat. – Zaraz go przygotuję. Stark zerknął na lewo, w miejsce, gdzie leżała Billings, ucieszył się, gdy zobaczył, że jest już przenoszona do ambulansu. – Wyliże się z tego? – Tak. Ustabilizujemy ją za kilka minut – odparł sanitariusz, popychając nosze w kierunku czekającej karetki. – Dzięki. Anita? – Si, sargento?

– Ilu? Chwila przerwy, Stark nie wiedział tylko, czy potrzebna na przeliczenie stanu czy na wzięcie się w garść. – Jeden zabity, dwoje rannych, w tym jeden ciężko. Ethan przeliczył te straty na liczbę robotów, które załatwili żołnierze plutonu Gomez. Może nie straciliśmy aż tak dużo ludzi, jak się spodziewałem. – Dobrze się spisaliście, kapralu Gomez. Daliście im popalić. – Gracias, sargento. Zaatakujemy teraz ich bazę? – Nie planowałem takiego posunięcia. – Stark odszedł wolnym krokiem w kierunku transportera dowodzenia. Znowu żałował, że ta maszyna nie została wyposażona w żadną broń, dzięki której mogłaby wspomóc obronę tego odcinka frontu. Kolejna rzecz, o której powinienem pamiętać. – Jak to wygląda, Vic? – Powrót na linię frontu przebiega bez przeszkód. Jeśli chodzi o ten rozwalony bunkier, rozmieszczę przy ruinach czołgi, by tymczasowo zatkać wyłom. – Słyszał ulgę w jej głosie, napięcie związane z niedawną walką powoli mijało. – Tyżeś więc ubił Jabbersmoka? Oderwał wzrok od gołego księżycowego krajobrazu i przeniósł go na horyzont, gdzie pod odwiecznymi skałami ukryto centrum dowodzenia. – Słucham? Co powiedziałaś? – Tyżeś więc ubił Jabbersmoka? To cytat, pacanie. Z „Alicji po drugiej stronie lustra”. – Jakim cudem zdołałaś to zapamiętać? – To moje ulubione książki z dzieciństwa. – A to ci niespodzianka. To przecież coś w stylu „Alicji w Krainie Czarów”. O tej małej wyeleganconej Angielce. Podobały ci się takie książki? – Podobała mi się idea, że mała dziewczynka może samotnie poznawać obcy i dziwny dla niej świat. Co w tym złego? Zwłaszcza że od początku uważałam, iż Alicja powinna wyruszyć na tę wyprawę o wiele lepiej uzbrojona, na wypadek gdyby któryś z napotkanych cudaków miał wrogie zamiary. – To mnie akurat nie dziwi. – Stark raz jeszcze sprawdził skany, tym razem obejmując nimi znacznie większy odcinek frontu. Uśmiech natychmiast spełzł mu z twarzy, gdy zauważył ruch na skraju ekranu, za liniami wroga. Powiększył ten teren, skupiając na nim cała uwagę. – Co tam się dzieje, u licha? – Gdzie? Podaj mi współrzędne. Chodzi ci o zamieszanie na flankach Makutry? – Tak, o tym mówię. – Skan z tak dużej odległości podawał fragmentaryczne odczyty, pokazując tylko to, co dało się zauważyć z dystansu. Sądząc jednak po ruchach ikonek, wrogie jednostki koncentrowały się po obu stronach Makutry, okrążając pozycje zajmowane przez Amerykanów. – Co oni wyprawiają? Czyżby planowali wysłać przeciw nam oddziały z innych krajów? – Ethan, gdyby tamte oddziały zamierzały uderzyć na nasze pozycje, koncentrowano by je na

linii frontu, nie wzdłuż doliny. Przyjrzyj się dokładnie ich ruchom. Gdzie to możliwe, poruszają się trasami niewidocznymi z Makutry. – Ale dlaczego? Co oni kombinują? – Zamierzają uderzyć na naszych. Patrz. Na południu jest tak samo. Nie mamy aż tak dobrego wglądu w tamten teren, ale gołym okiem widać, że tam też coś się dzieje. Stark spróbował potrzeć brodę. Jego opancerzona dłoń uderzyła jednak w osłonę hełmu. – Wykiwali ich? Ale dlaczego właśnie teraz? – Dlaczego teraz? To proste. Spójrz na problem z perspektywy wroga. Oficjalne wojska amerykańskie uderzają na nas, my odpowiadamy. Obie strony są osłabione, dlatego ludzie, którzy nie lubią obu stron konfliktu, atakują tych, którzy siedzą w Makutrze, i roznoszą ich w pył. Potem, jak sądzę, zechcą uderzyć na ten odcinek perymetru, ponieważ uważają, że Jabbersmoki zmiękczyły nas wystarczająco, więc mają szansę na zajęcie kolonii. Trzy ruchy i po nas. – Szlag. Nie możemy do tego dopuścić. – Owszem, nie możemy. Ale jak ich powstrzymamy? – Musimy pomóc naszym chłopakom siedzącym w Makutrze. Jest ich tam zbyt mało, by powstrzymać niespodziewany atak z obu flank. Zwłaszcza w takim terenie. – Masz rację, Ethan. Zastanów się jednak. Bez względu na to, jaką strategię pomocy przyjmiemy, będziemy musieli opuścić ten odcinek perymetru. Wyślesz w pole ludzi, do których zaczną strzelać nie tylko oba zgrupowania nieprzyjaciela, ale i obrońcy Makutry. W najgorszym przypadku poniesiemy bardzo ciężkie straty i utracimy kolonię, próbując ocalić tych, którzy przybyli tu, by nas pokonać. A jeśli ich ocalimy, może dojść do bratobójczych starć, gdy zechcą wykorzystać sytuację. – Fakt. – Stark spoglądał na surową szaro-biało-czarną księżycową równinę, nad którą wisiała niebieskawa tarcza Ziemi. Po chwili z natłoku wracających wspomnień wyłuskał jedną myśl. – Fakt. Wiem o tym wszystkim. Ale jestem Amerykaninem, Vic. Jak my wszyscy. Idioci rządzący naszym krajem nie zmienią tego, żeby nie wiem co. Nawet jeśli spieprzą wszystko. Więc raz, choć ten jeden raz nie pozwolę, by inni musieli płacić za błędy popełnione przez trepów. Uratujemy małpoludów z oficjalnych sił amerykańskich i zadbamy o to, by wrócili bezpiecznie do domu, żeby pilnowali naszej cywilbandy, jak to robili do tej pory. – A co zrobisz, jeśli te małpoludy podziękują ci, odbierając nam kontrolę nad kolonią? Nasi żołnierze nie będą strzelali do ludzi z drugiej dywizji, nawet w samoobronie. Wiesz o tym doskonale. Zaczerpnął tchu, nie odwracając oczu od Ziemi. Gdzieś tam, pod zawiesiną białych chmur znajdowali się ludzie, na których najbardziej mu zależało. Ludzie czekający na to, jaką

podejmie decyzję. Tym razem nie czuł chłodu przepełniającego jego ciało, tylko ciepło, którego źródłem nie był na pewno system ogrzewania pancerza. – O tym też wiem. Co innego możemy zrobić, Vic? Otrzymaliśmy rozkaz od zarządcy kolonii, pamiętasz? Nie możemy pozwolić na rozgromienie oficjalnych sił amerykańskich. Takie są rozkazy i priorytety. I mają sens. Jaka jest bowiem alternatywa? Zostawienie kraju bez obrony? Jeśli tak duża cześć drugiej dywizji zostanie rozbita, kto będzie bronił naszych granic? Ci sami ludzie, którzy zdradzili naszych chłopców w Makutrze, jutro najadą USA. Składaliśmy przysięgę, Vic. Na konstytucję. I do tej pory jej nie złamaliśmy. Ojczyzna i konstytucja były bezpieczne. Wiesz jednak, co będzie, jeśli pozwolimy, by te małpoludy zginęły, jeśli dopuścimy do tego, by wszyscy, którzy nienawidzą naszego kraju, robili z nim, co im się żywnie podoba? Koniec. Nie pozwolę na to, nawet jeśli będę musiał iść tam w pojedynkę i dać się zabić. – Nie będziesz sam, Ethan... – Po krótkiej przerwie dodała: – Został nam jeszcze jeden as, którym nie zagraliśmy. Stacey dała mi właśnie znać, że jest gotowa go użyć. – Użyć? Czego użyć? – Pamiętasz tego wirusa, którego Stace znalazła w naszych systemach po ataku na kwaterę główną? Tego, który odwracał odczyty IFF, zmieniając swoich w przeciwników i vice versa? Jej spece od komputerów przerobili kod tak, że teraz żaden antywirus nie jest w stanie natychmiast wykryć jego obecności. Dzięki niemu będziemy wyglądali na IFF jak ich sprzymierzeńcy. – Poważnie mówisz? Niezły ten wirus. – Stacey uważała, że może nam się przydać. Dzięki niemu możemy zapakować cały batalion na wahadłowce i wysłać go za linię frontu. Zrzucimy desant tam, gdzie będzie najbardziej potrzebny do powstrzymania niespodziewanego ataku. To niewiele, ale powinno wystarczyć do chwili przybycia reszty odsieczy. – I wystarczy. Dzięki, Vic. Za ustawienie wszystkiego i przyznanie mi racji w tej sprawie. – Nie mnie dziękuj, idioto. Całe życie marzyłam o przełożonym, który będzie bardziej oddany sprawie niż własnym korzyściom. I dostałam ciebie w prezencie. Tylko nie daj się tam zabić. – Umowa stoi. Zatrzymał się przy burcie transportera. Zastanawiał się, jak żołnierze, którzy szli za nim aż do tej pory, zareagują na tę decyzję. Powiem im, co zamierzam zrobić i dlaczego. Zasłużyli na poznanie prawdy. – Do wszystkich jednostek, mówi Stark. Zauważyliśmy wrogie jednostki, które szykują się do zaatakowania Makutry z obu flank. Zapewne planują wybicie małpoludów z drugiej dywizji,

a potem wezmą się za nas. Zostając za linią umocnień, będziemy bezpieczniejsi, ale żołnierze z drugiej nie obronią się bez pomocy. Dlatego zamierzam pójść im z odsieczą. To oznacza, że oficjalne siły amerykańskie mogą zwrócić się przeciw nam, gdy przepędzimy wroga. Jeśli tak się stanie, przynajmniej ocalimy życie ludziom, którzy mają bronić naszej ojczyzny na Ziemi. Jeśli polegną na Księżycu, Stany Zjednoczone będą bezbronne. Mam nadzieję, że pójdziecie za mną. – Ruszył truchtem po zboczu w stronę równiny, zostawiając za sobą transporter. – Sargento! Nie na szpicy. Niech pan zostawi to szeregowym. – Gomez przywołała ludzi i wkrótce towarzyszył mu cały pluton. – Nie pójdzie pan tam sam. – Dzięki, Anita. Minęli niską grań, za którą ujrzeli strefę śmierci. – Powiadają, że cele w forcie Leavenworth są cholernie zimne – rzuciła Gomez. – Powinniśmy spakować sobie jakieś płaszcze czy coś. Choć pewnie jest tam cieplej niż tutaj. – Z pewnością. Tyle że ja trafię od razu przed pluton egzekucyjny, nie pod celę. – Verdad. Ludzie mówią, że w piekle jest naprawdę gorąco. Nie musi się pan więc przejmować brakiem płaszcza. Wystarczy wziąć coś przewiewnego. Stark się zaśmiał. – Czeka tam na mnie wielu przyjaciół. Dobrze jest mieć u boku kogoś takiego jak ty, compadre. – De nada. Z komunikatora dobiegł głos Reynolds. Była zdyszana, mówiła w pośpiechu. – Dostałam informacje, że wahadłowce są już załadowane. Pod ręką miałam batalion Milheima. Chyba nie dotarło do niego jeszcze, jak naprawdę brzmią rozkazy, ponieważ nie zbluzgał mnie podczas rozmowy i nie zrównał z ziemią. – Widzę, że wróg nadal skrada się do Makutry. Tyle dobrego, że robi to bardzo powoli. – Nie spodziewa się, że zareagujemy, nawet jeśli to zauważymy. Właśnie wydałam rozkaz startu. Nie znamy rozkładu bazy w Makutrze, kazałam więc pilotom, by wylądowali na północnej flance, skąd spodziewam się najcięższego ataku. – Zrozumiałem. Dobry pomysł. Kiedy aktywujesz wirusa? – W ostatniej chwili, gdy wahadłowce pojawią się nad perymetrem. Nie wiem, czy najnowsze antywirusy nie rozgryzą go zbyt szybko. – Miejmy więc nadzieję, że zadziała jak trzeba. – Stacey obiecuje, że tak będzie. Ethan roześmiał się po raz kolejny. – Polegamy na obietnicy Stacey Yurivan. Boże Wszechmogący. Czyśmy poszaleli? – Chyba tak. Wahadłowce pojawią się nad waszymi pozycjami za cztery minuty. – Przyjąłem. – Stark przyspieszył kroku, sprawdzając, czy idące za nim kompanie i bataliony robią to samo. Wszyscy wyszli z okopów, raz jeszcze wierząc, bądź mając nadzieję, że ich dowódca podjął słuszną decyzję. Cztery bataliony. Czy to wystarczy do powstrzymania ataku na Makutrę? Nie, pięć batalionów, jeśli powiedzie się desant jednostki Milheima.

Kilka minut później nad ich głowami przeleciały wahadłowce. Gdy Stark sprawdził odczyty, zobaczył między nimi ikonki trzech pozostałych maszyn bojowych. – Vic, wysłałaś uzbrojone wahadłowce jako eskortę? – Po części. To był pomysł Melendeza. Twierdził, że jego maszyny mogą ostrzeliwać umocnienia na ziemi, korzystając z ręcznego celowania. Chyba zamierza sprawdzić, czy to możliwe. Uwaga, włączam wirusa. – Zadziałał? – Jeśli nie, wojska w Makutrze zaraz otworzą ogień. Zaciśnij kciuki, Ethan. A jak tam twój plan przejścia się po strefie? – Dzisiaj jest całkiem niezła pogoda na taki wypad, Vic. – Przepraszam za głupie pytanie. Powodzenia. – Hej, mam przy sobie Gomez, Murphy’ego i pozostałych. Co mogłoby pójść nie tak? – Nie każ mi wymieniać. Ruchy na flankach Makutry niemal zamarły. Jednostki wroga znalazły się chyba na pozycjach wyjściowych. – Zrozumiałem. Stark przyspieszył jeszcze bardziej. Przed sobą widział linię umocnień, a za nią równinę dzielącą obie armie, zwaną strefą śmierci. Nigdy nie lubił wchodzić na przedpole. Teraz też mu się to nie podobało, nie widział jednak alternatywy, która nie przysporzyłaby mu kolejnych koszmarów do końca życia. Na skanerze widział, że wahadłowce przelatują nad strefą i nikt do nich nie strzela. Kto by pomyślał? Wirus Stacey zadziałał. Jak to dobrze, że jej wtedy nie wywaliłem. Oficerowie w Makutrze dostali pewnie szału, nie mogąc dociec, skąd wzięły się nadlatujące maszyny, jakim cudem zostały uznane za swoje i dlaczego nie reagują na polecenia dowództwa bazy. – Vic, przełącz mnie na kanał alarmowy. Chcę przemówić do żołnierzy w Makutrze. – To naruszenie regulaminu. Mogą cię za to wsadzić do ancla. – Zaryzykuję. – Połączenie otwarte. Ethan potrzebował chwili na zebranie myśli, potem zaczął mówić na kanale, który monitorował każdy żołnierz, każdy okręt i każdy system komunikacyjny. – Do wszystkich żołnierzy oficjalnych sił amerykańskich. Mówi sierżant Ethan Stark. Za chwilę zostaniecie zaatakowani przez swoich sojuszników. Na obu flankach zgromadzili duże siły, które właśnie przygotowują się do rozpoczęcia natarcia. Wysłałem wahadłowcami batalion moich ludzi do wzmocnienia północnej flanki, prowadzę też kilka innych batalionów przez strefę śmierci. Idziemy do waszej bazy, by wam pomóc. Powtarzam, moi ludzie przybywają wam z pomocą, abyście mogli powstrzymać wroga. Nie zaatakujemy nikogo z was. Przychodzimy z pomocą... – Głośny szum zagłuszył dalsze słowa. No tak. Zagłuszanie tej częstotliwości jest jeszcze bardziej nielegalne niż jej bezprawne używanie. Na skanerze widział, jak ludzie Milheima wysypują się z wahadłowców i zajmują pozycje wzdłuż północnej ściany doliny. Wokół nich widniały ikonki, którymi oznaczono żołnierzy sił oficjalnych. Albo zostali zmyleni przez wirusa, albo nie zamierzali atakować przybyszów. Chwilę później na grani pojawiły się czerwone znaczniki. Stark wstrzymał oddech, gdy jego

ludzie otworzyli ogień. Nad trzema stojącymi w pobliżu wahadłowcami Melendeza widać było symbole zagrożenia. Ich załogi także ostrzeliwały przedpole. Jak to jest dać się zaskoczyć, wy dranie? Czerwone ikonki poszły w rozsypkę, zwolniły marsz, na niektórych odcinkach się zatrzymały. Wiele z nich znieruchomiało na zboczu. Kolor znaczków się nie zmienił, teraz jednak symbolizowały zabitych i rannych. Umocnienia i bunkry linii obrony kolonii zostały za plecami Starka biegnącego teraz długimi księżycowymi susami. Za każdym krokiem pokonywał wiele metrów. Gdy odrywał się od powierzchni Księżyca, stanowił idealny cel, musiał jednak przeprowadzić swoich ludzi przez strefę śmierci, zanim obrońcom zabraknie czasu. – Stark! Stark! Co ty u licha wyprawiasz?! – Vic. Skąd jest ten przekaz? – Z bazy sił oficjalnych, Ethan. Źródło jest gdzieś w Makutrze. – Aha. Tu Stark. Kto mówi? – Rash Paratnam, ty idioto. Dlaczego zrzuciliście ten desant? Chcecie z nami walczyć? – Nie, durniu! Nie słyszałeś, co mówiłem? – Słyszałem, ale... – Otwórz oczy i rozejrzyj się. Sprawdź skaner. – Kwatera główna wyłączyła nam skanery. Gówno widzimy. – Niech ich szlag. Wróg atakuje was z obu flank. Wasi ludzie na południu zbierają cięgi. Udało nam się powstrzymać atak od północy, ale moi chłopcy nie utrzymają się tam bez wsparcia. Ruszcie dupy i bierzcie się do walki. Po chwili irytującej ciszy nadeszła odpowiedź. – Jezu, Ethan. Co mamy robić? Dostaliśmy rozkaz atakowania twoich ludzi. Gdy zapytałem oficera, co z naszymi kochanymi sojusznikami, nabrał wody w usta. – Rash, posłuchaj mnie. Jesteśmy teraz po tej samej stronie. Nie pozwolę, by ktoś wyrżnął większą część pozostałych amerykańskich wojsk, podczas gdy ja grzeję dupę w okopach. Możesz podlinkować się do mojego skanera? – Tak, chyba tak. Chociaż mógłbyś wykorzystać tę furtkę do podrzucenia nam wirusa. – Rash, my już wam podrzuciliśmy wirusa. – Tak? To dlatego mój IFF widzi was jako swoich? Cholera. – Kolejna przerwa, tym razem dłuższa. – Nigdy mnie nie okłamałeś, Ethan. Nigdy. Okay. Jestem podłączony do twojego skanera, daję do niego dostęp pozostałym. Dzięki temu w końcu będziemy widzieli, co się dzieje. Przynajmniej póki antywirusy nie zablokują tego łącza. – Dzięki, Rash. Minęli połowę strefy śmierci, wał usypany na dnie doliny wydawał się teraz o wiele wyższy. Jeśli obrońcy tych umocnień zamierzają otworzyć ogień, zrobią to za kilka sekund. Kolejna transmisja. – Stark, nie utrzymamy się długo! – Milheim krzyczał, jego głos ociekał wściekłością i strachem. – Mój batalion jest atakowany z obu stron jednocześnie. – Kto was atakuje? Wróg czy oficjalni? – Wróg. Ci z południowej flanki nie stawiali zbyt wielkiego oporu.

– To zaraz się zmieni. Oficjalni przegrupowują się do kontruderzenia. – Dzięki Bogu. Nie utrzymamy się tu długo nawet z pomocą tych wahadłowców, które rozpieprzają wszystko wokół. – Słyszę cię, Milheim. My też jesteśmy już blisko. – Wysoki wał był tuż przed nimi. Na Ziemi nie dałoby się osiągnąć takiej stromizny, ale tutaj wszystko trzymało się jak trzeba. Stark zaczął wspinać się na szczyt przeszkody, klnąc ile wlezie na osypujące się spod stóp kamienie i wychwalając jednocześnie niską grawitację, dzięki której szybko pokonywał niemal pionową ścianę. Zatrzymał się na szczycie na moment, by zaczerpnąć tchu. Kilku żołnierzy siedzących w pobliskich umocnieniach przyglądało mu się w milczeniu. Większość stanowisk była jednak pusta, ich obsady wysłano zapewne do obrony obu flank. Ethan przeskanował pobieżnie obrońców i nagle przypomniał sobie te nazwiska. – Ja was znam... – Owszem, znasz nas – przyznał jeden z nich. – Służyliśmy w piątym batalionie drugiej brygady. Buntownicy odesłani na Ziemię. – Dowodzisz obroną tego wału? – Zgadza się. Chyba domyślili się, że jesteśmy tymi, którzy najchętniej cię zastrzelą. – Dlaczego więc tego nie zrobiliście? – A dlaczego ty nie kazałeś nas rozstrzelać po buncie? Mogłeś postawić przed plutonami egzekucyjnymi choć kilku prowodyrów. Nie kazałeś nas jednak zabić. A miałeś ku temu co najmniej kilka okazji. Dlatego postanowiliśmy, że poświęcimy więcej uwagi temu, co ty mówisz, a nie słowom tych, którzy cię nienawidzą. Stark nie zdołał powstrzymać uśmiechu. – Domyślam się, że Kalnicka nie ma tu z wami. – Jest. Tam, w kwaterze głównej. To nie jest najlepszy żołnierz, gdyby ktoś mnie pytał o zdanie. Ma za słabe rozeznanie. Wybacz, że nie zauważyliśmy tego wcześniej. – Lepiej późno niż wcale. Jak tam wasze skanery? Widzicie już aktywność wroga? – Na oficjalnym kanale nie ma nic. Ale mamy dokładny przekaz od chłopców, którzy weszli w kontakt bojowy z wrogiem. – Zawahał się. – Chyba musimy się poddać. – Nie, nie musicie. Dlaczego chcecie poddawać się ludziom walczącym po waszej stronie? – Wskazał na ścianę wału, po której wspinały się pozostałe bataliony. – Wasza dawna jednostka też tam jest. Walczyła ostatnio jak należy. Możecie do niej dołączyć. – Druga szansa? Dajesz nam drugą szansę? – Dałbym drugą szansę samemu diabłu, gdybym wiedział, że to uczyni z niego dobrego żołnierza. Ale nie próbujcie pytać o trzecią. – Straciłem tutaj zbyt wiele czasu. Pora ruszać dalej. – Idziemy – rozkazał własnym żołnierzom, którzy coraz liczniej pokonywali szczyt wału. – Drugi batalion za mną, idziemy na południową flankę. Trzeci batalion, udacie się na pozycje zajmowane przez Milheima, on zdecyduje o waszym rozmieszczeniu. Dowódcy pierwszego

i piątego, zaraz po przejściu na drugą stronę wału zbierzcie swoich ludzi i sami wyznaczcie cele. Piąty, tutaj na górze czeka kilku waszych. Jego tak skanował okolicę, próbując stworzyć wirtualny plan bazy. Na dnie Makutry, w odróżnieniu od terenu kolonii, postawiono wiele jednokondygnacyjnych budynków, które przysypano następnie warstwą pyłu i kamieni, by chronić ich dachy przed spadającymi meteorytami. – Widzisz to, Vic? Pełno tutaj budowli powierzchniowych. – Widzę. Zapewne chcieli zminimalizować liczbę wykopów. To tylko tymczasowa baza. – Idę o zakład, że znowu masz rację. I z tego, co widzę, będzie bardziej tymczasowa, niż przypuszczali jej budowniczowie. Stark biegł przed siebie do momentu, w którym zauważył, że jego dawny pluton utworzył wokół niego coś w rodzaju ruchomej żywej tarczy. Stanowimy za duży cel. Nie mogę im jednak kazać odejść. Napotykali co chwilę grupki zdezorientowanych żołnierzy drugiej dywizji. „Za mną, małpoludy”, rozkazywał im, nie zwalniając, a oni znikali, wchłaniani przez pędzący tłum. Gdy Ethan minął ostatnie zabudowania, nagle znalazł się w samym środku pola bitwy. Oddziały wroga atakujące Makutrę od strony południowej grani zdusiły próbę obrony na tym terenie i właśnie maszerowały tryumfalnie ku północnej rubieży. Nikt nie spodziewał się pojawienia batalionu Starka, który uderzył od strony zabudowań. Formacje wroga rozsypały się jak domek z kart trafiony kijem bejsbolowym. Zaskoczeni żołnierze nie mieli czasu na przygotowanie się do obrony. Ethan napierał na nich, pozostawiając jeńców jednostkom idącym w ariergardzie. Chciał zepchnąć uciekającego w popłochu przeciwnika w stronę znajdującej się kilometr dalej kolejnej formacji. Spanikowani żołnierze wpadli w równe szeregi swoich towarzyszy, siejąc zamęt i uniemożliwiając zorganizowanie kontrataku. – Ognia! – Stark przyklęknął i zaczął strzelać w skłębiony tłum. Wszyscy wokół poszli za jego przykładem, siekąc wroga seriami. To wywołało jeszcze większą panikę, niwecząc ostatnią szansę na stawienie zorganizowanego oporu. Niewielka grupka amerykańskich żołnierzy, okopana wokół buldożera, podniosła się na równe nogi, biorąc uciekających w krzyżowy ogień. To zupełnie złamało ducha atakujących, nie wycofywali się już, tylko uciekali najszybciej jak umieli, zmierzając ku południowemu skrajowi doliny. Dzięki temu zyskaliśmy kilka minut oddechu. Ethan potrzebował tej przerwy, ledwie dyszał po tak długim wysiłku. Z tego, co pamiętał, przebiegli kilka kilometrów. Taki dystans mógł wykończyć człowieka nawet na Księżycu. Zwłaszcza takiego, który miał za sobą cały dzień ciężkich walk. – Drugi batalion, za nimi. Spróbujcie zagnać ich za grań, aby zorganizować tam linię obrony. Tylko nie idźcie dalej. – Podszedł do broniących się przy buldożerze, machając do nich ręką. –

Cześć. Niezły dzień na wojaczkę, nieprawdaż? – Dobry jak każdy inny. – Jeden z nich wysunął się przed szereg. – Jestem sierżant Perykles. – Perykles? – Ethan skinął głową, próbując przypomnieć sobie, gdzie słyszał to nazwisko. – Stark. – Nie sądziłem, że to powiem, ale cholernie się cieszę, iż pana widzę. Kolejny żołnierz podszedł do nich. – Porucznik Fox. Ja tu dowodzę. – Mówił lekko łamiącym się głosem, co nie było niczym dziwnym, zważywszy, że walczył przed momentem, nie mając szans na wygraną. Stark zerknął na Peryklesa, który wykonał gest, jakim podwładni określają zazwyczaj swoich dowódców. Jest w porządku, powiadasz? – Miło mi, poruczniku... – Sierżancie Stark, obawiam się, że muszę pana aresztować. Ethan próbował nie okazywać zdziwienia. Chroniący go pluton ustawił się wokół, nie kryjąc wrogiego nastawienia. Zanim jednak Stark zdążył odpowiedzieć, uprzedził go sierżant Perykles: – To nie najlepszy moment, poruczniku. – Jakby na potwierdzenie jego słów na HUD-ach pojawiły się ostrzeżenia o nadlatujących pociskach. – Nasi sojusznicy uznali chyba, że nici z zaskoczenia, więc zaraz zrobi się naprawdę nieprzyjemnie. Lepiej się ukryjmy. Ethan pokręcił głową, ruszając znowu przed siebie. – Muszę dotrzeć do naszych oddziałów na północnej flance, mamy tam bitwę do stoczenia. Poruczniku Fox, sierżancie Perykles, liczę, że wesprzecie drugi batalion. – Odpowiedź z ich strony utonęła w głośnym szumie. Zakłócanie. Takie silne i skuteczne? To musi być robota oficjalnych. Ktoś chyba nie nadąża za wydarzeniami. – Czy ktoś może namierzyć źródło tych zakłóceń? Macie mi je natychmiast wyłączyć. – Wyłączone – odpowiedział mu nieznajomy głos. – Rozpieprzyliśmy zasilanie przekaźnika. Sierżancie Stark, tu, na północy, mamy naprawdę krytyczną sytuację. – Jesteś od Milheima? – Nie, nie jestem. Wszyscy się tutaj wymieszali. Ja... Hej, idą na nas jacyś nowi. Stark zaklął pod nosem. – Nasi czy wróg, żołnierzu? – Nasi! Przepraszam, sierżancie. Skaner pokazuje, że są z... pierwszego batalionu? – To moi chłopcy. Możecie mnie z nimi połączyć? – Oczywiście, sierżancie. Proszę. Stark zatrzymał się, gdy pociski wroga spadły na skały za jego ludźmi. Próbował poskładać pełniejszy obraz sytuacji z fragmentarycznych informacji pojawiających się na skanerze. Na północnej flance panował ogromny chaos, niektóre jednostki ścigały atakujących, inne uciekały przed nimi. W tuzinie miejsc zauważył dopalające się wraki wozów pancernych przeciwnika. Drużyny przeciwpancerne Milheima i broń wahadłowców zażegnały zagrożenie z ich strony. Na lewym krańcu flanki nowe oddziały odpierały właśnie atak, spychając przeciwnika do defensywy i zmuszając do odwrotu. Sytuacja na południowej flance wyglądała teraz znacznie lepiej, przynajmniej tymczasowo. Drugi batalion, wzmacniany coraz większą liczbą żołnierzy drugiej dywizji, zapędził

uciekających wrogów aż pod samą grań, tam jednak natarcie załamało się, gdyż Amerykanie trafili na nową falę przeciwników. – Vic? Słyszysz mnie? – Z trudem. Wróg ostro zakłóca komunikację po obu stronach Makutry. Co widać z twojej perspektywy? – Bajzel. Możesz ściągnąć dane z mojego skanera? – Czekaj. Tak. Jeju. Ale się porobiło. – Co ty nie powiesz. Widzisz może, czy ktoś jeszcze zamierza uderzyć z flanki? Zamiast odpowiadać, Vic podłączyła go ponownie do skanerów centrum dowodzenia. Wróg wysłał odwody, i to bardzo liczne. Stark gwizdnął mimowolnie. – Nie utrzymamy się tutaj, Vic. Ta dolina to śmiertelna pułapka. – Racja. Chyba dlatego zaproponowano ją oficjalnym siłom. – Muszę znaleźć tutejszą kwaterę główną i zorganizować odwrót. Wyślij transportery opancerzone do stóp tego wału, aby pomogły wywozić ludzi. – Przełączył się na główny kanał taktyczny. – Czy ktoś z drugiej dywizji wie, gdzie są teraz wasi dowódcy? Muszę ich znaleźć, i to szybko. – Stark? – Głos Rasha Paratnama zabrzmiał naprawdę gniewnie mimo elektronicznej modulacji. – Czyś ty oszalał? Nie, ty jesteś po prostu głupi. Czego od nich chcesz w samym środku tego burdelu? – Próbuję ratować twoją dupę, uparty ośle. – Czego chcesz od naszych dowódców? – Chcę, żeby pomogli mi skoordynować odwrót. Nie utrzymamy tej doliny. Wyczuwał niepewność przyjaciela i przerażenie na myśl o odwrocie pod ostrzałem artylerii. – Okay, zaznaczyłem ci norę na mapie. Będę czekał przy głównym wejściu. – Dzięki. Stark znów ruszył biegiem. Pluton Gomez podążył za nim, nieustannie omiatając lufami okolicę w poszukiwaniu nowych zagrożeń. Ethan kluczył w labiryncie małych domków, dopóki nie dotarł do ukrytej pod nasypami z księżycowego pyłu niskiej budowli, przed którą stał samotny żołnierz w pancerzu. – Rash? – Tak, to ja. Zeszliśmy się w końcu. Chodź. – Poprowadził przybyłych, mijając pobladłych i zdezorientowanych wartowników, którzy nerwowo ściskali broń. – To tutaj. Nasze centrum dowodzenia. Ethan ruszył za nim, zastanawiając się, jakie zrobi wrażenie, gdy wkroczy tam w pokiereszowanym pancerzu, z karabinem w rękach i plutonem groźnie wyglądających wiarusów za plecami. Kilku oficerów noszących pancerze bojowe stało przy głównym wyświetlaczu, już na pierwszy rzut oka widać było, jak bardzo są zaskoczeni. – Jestem sierżant Stark. – Jak zdołaliście minąć wartowników? – Jeden z obecnych, stojący najdalej z boku, zamachał

rękami. – Poddajcie się... – Zamknij ryj, Kalnick. Nie mam czasu na wygłupy. – Ethan zmierzył wzrokiem pozostałych. – Kto tu dowodzi? Po chwili krępującej ciszy jeden z oficerów podniósł dłoń i wskazał nią na pozostałych. – Próbujemy to ustalić. – Słucham?! Nie chciałbym nikogo popędzać, ale na zewnątrz panuje niezły burdel. – Stark wskazał palcem ekran. – Nie zdołamy utrzymać tych pozycji. – Sierżancie Stark, dzięki dodatkowym oddziałom, które pan tu sprowadził... – Nie, sir. Przykro mi. Nie widzicie tego z centrum dowodzenia, ale mój wywiad donosi, że w kierunku doliny zmierzają kolejne, jeszcze liczniejsze oddziały wroga. Nazwaliśmy te dolinę Makutrą, ponieważ każdy, kto okupuje otaczające ją granie, może zetrzeć na miazgę ludzi na tyle szalonych, by próbować bronić jej dna. Przekonaliśmy się o tym na własnej skórze już kilka lat temu. – Rozumiem. Dziękuję za wyjaśnienie, sierżancie. Jestem major Kutuzow. – Major? Jest pan najstarszy stopniem w tej bazie? – Jestem jednym z ostatnich oficerów, jacy tu zostali. Nie zauważył pan pewnie, że przed momentem odleciało stąd kilka wahadłowców. – Kutuzow nie krył rozgoryczenia. – Nasz generał uznał, że sytuacja jest beznadziejna, zapakował więc dupę do najbliższej maszyny, a nam kazał dzielnie walczyć, by nikt nie przeszkodził mu odlecieć. Na pokładach wahadłowców, o których wspomniałem, znaleźli się także niemal wszyscy dowódcy wyższego stopnia. Stark pokręcił głową. – Starsi oficerowie porzucają młodszych kolegów wilkom na pożarcie? Ciekawe. Czy któryś z was wątpi jeszcze, że walczymy po tej samej stronie? – On kłamie! Nie... Kutuzow odwrócił głowę. – Morda w kubeł, sierżancie Kalnick. Jak do tej pory nie usłyszeliśmy od pana nawet jednej sensownej rady. Co pan sugeruje, sierżancie Stark? – Rozejm. Między nami. Musimy zjednoczyć siły i walczyć ramię w ramię, jeśli chcemy wyrwać naszych ludzi z tej pułapki. – Sierżancie, ja nie... – Major Kutuzow zamilkł w pół słowa, gdy do centrum dowodzenia wbiegł jeszcze jeden oficer. – Podpułkownik Hayes, sierżancie. Jestem tu najstarszy stopniem. Dziękuję, majorze. – Pułkowniku, właśnie próbowałem przekonać majora... – Wiem. Może pan sobie darować, sierżancie. Byłem na zewnątrz, sytuacja jest rzeczywiście do dupy. Zna pan lepiej Księżyc i tę dolinę. Jakie mamy szanse na obronienie dotychczasowych pozycji? Stark uśmiechnął się w duchu, widząc, że pułkownik nie bawi się w konwenanse i od razu przechodzi do rzeczy. Spodobało mu się także to, że organizował obronę, gdy pozostali oficerowie

uciekali. – Bliskie zeru, sir. – Co zatem możemy zrobić, sierżancie? Przecież nie mamy gdzie się wycofać. – Musicie opuścić to miejsce. Ewakuować się za nasz perymetr. Będziemy was osłaniać. – Widzę dwa problemy, sierżancie. Nie zdołamy ewakuować stąd całego sprzętu, bo nie mamy wahadłowców i lifterów, a na ich zorganizowanie trzeba by zbyt dużo czasu. – Rozumiem. Możecie wysadzić wszystko, co tutaj zostawicie. Myślę, że macie wystarczająco dużo amunicji w magazynach, by posłać tę bazę aż na orbitę. – Możemy to zrobić, aczkolwiek jestem pewien, że nie spodoba się to komisji przyznającej awanse. Drugi problem jest bardziej prozaiczny, sierżancie. Nie mogę oddać pod pańskie rozkazy moich ludzi. – Rozumiem, sir. I wcale o to nie proszę. Wycofajcie wszystko, co zdołacie, za nasz perymetr, potem damy wam pełen dostęp do naszego lądowiska. Możecie wrócić na Ziemię, zachowując cały uratowany sprzęt. – Dlaczego miałby pan iść nam na rękę, sierżancie Stark? Ethan, widząc, jak wielkie zdziwienie i zaskoczenie wywołały jego słowa, dodał szybko: – Ponieważ walczymy teraz po tej samej stronie. Wiemy też, co zrobiono na Ziemi, jak uszczuplono inne jednostki drugiej dywizji, by wysłać tutaj pełną brygadę. Nie ma tam już wystarczającej liczby żołnierzy, by skutecznie bronić Ameryki. Nasi rodacy potrzebują was na Ziemi. – I to wszystko? Zaryzykował pan życie swoich ludzi, by nas ocalić i odesłać z bronią na Ziemię dla dobra kraju? – Owszem, tak bym to podsumował. – Stark zerknął raz jeszcze na skaner. – Nie mamy zbyt wiele czasu, pułkowniku. Oficerowie zbili się w grupkę, debatując nad czymś zawzięcie. – Ethan? Słyszysz mnie? – Vic? Tak. Ktoś zdołał w końcu zlinkować przekaźniki. – Co tam się dzieje, u licha? Próbuję postawić na nogi więcej jednostek, ale to musi potrwać. – Nie mamy czasu i nie będziemy bronili doliny, Vic. Rozmawiam właśnie z oficerem pełniącym funkcję dowódcy sił oficjalnych... Przepraszam na moment. Słucham, pułkowniku Hayes? – Prawdopodobnie trafię przed ten sam pluton egzekucyjny co pan, sierżancie, ale przyjmuję pańską ofertę. I chętnie posłucham sugestii, jak przeprowadzić tę operację. – Vic? Wycofamy się za perymetr. Ktoś musi nas jednak osłaniać z obu flank, gdy znajdziemy się w strefie śmierci. – Przyjęłam. Sformujesz bataliony w dolinie czy poczekasz z tym do powrotu? – Nie mam na to czasu. Gdy Stark odwracał się do pułkownika, jeden z oficerów opuszczał właśnie bunkier. – To szef wojsk inżynieryjnych – wyjaśnił Hayes. – Sprawdzi, co możemy wysadzić, mając tak

wiele amunicji i tak mało czasu. Rozkazałem też całemu personelowi bazy, by udał się natychmiast pod wał, zabierając tyle sprzętu, ile da się unieść. – Świetnie. Za wałem będą czekały transportery opancerzone. Pańscy ludzie mogą z nich skorzystać. Czy został wam jakiś pieprzony Jabbersmok? – Pyta pan o autonomiczne jednostki zrobotyzowane? Nie. Wysłaliśmy wszystkie w ostatniej fali ataku. Rozumiem, że nie oszczędziliście żadnego z nich? – Nie, sir. Tam leży tyle złomu, że pewnie dałoby się z niego poskładać kilka blaszaków, ale zapewniam pana, że nie zamierzamy tego robić. – Stark spojrzał na główny wyświetlacz bazy. – Vic, zmapowałaś już to miejsce? – Tak. To będzie trudna operacja, Ethan. – Reynolds zaczęła szkicować plan odwrotu. Wypluwała słowa z szybkością karabinu maszynowego, a Stark przekazywał je oficerom zgromadzonym w centrum dowodzenia Makutry. – To najlepszy pomysł, jaki przyszedł mi do głowy. – Pułkowniku? – Ethan wskazał na ekran. – Czy to panu pasuje? – Tak, sierżancie. Z przykrością muszę też przyznać, że nie widzę żadnej luki w waszym planie. Bierzmy się do roboty. Stark wybiegł z centrum dowodzenia, towarzyszył mu pluton ochrony i ciągle obecny Rash Paratnam. – Do wszystkich żołnierzy ze wszystkich jednostek w dolinie. Skopiujcie dane z mojego taka. Na wyświetlaczu taktycznym pojawiły się lśniące linie przecinające plan bazy – były to trasy odwrotu pozwalające na maksymalne wykorzystanie każdej osłony, na jaką ludzie trafią po drodze. – Wszyscy znajdujący się na zachód od linii Whiskey zajmują pozycje obronne. Musicie je utrzymać, dopóki was nie odwołam. Wszyscy znajdujący się na wschód od linii Whiskey wycofują się w ustalonym porządku. Nie zatrzymujcie się, dopóki nie dotrzecie do linii X-ray. Sierżancie Milheim? – Słucham, sir. – Oberwaliście jak cholera, ale muszę was prosić, abyście umożliwili ewakuację jak największej liczby rannych, których mogą zabrać wyłącznie nasze wahadłowce. – Zrozumiałem. – Milheim zdawał się wyczerpany, ale wciąż zdeterminowany. – Zrobimy co trzeba. – Szefie Melendez? – Aye. – Odwaliliście kawał dobrej roboty, ale wasze maszyny staną się łatwymi celami, gdy zabraknie osłony piechoty. Macie unieść się w powietrze z konwojem przewożącym rannych. – Wprawdzie nie widzę tutaj powietrza, błotołazie, ale chyba wiem, o co ci chodzi. Aye, aye. – Błota też tu nie zobaczysz. – Stark przełączył się na inny kanał i wysłuchał, jak pułkownik Hayes potwierdza rozkazy odwrotu dla swoich jednostek. – Rash, sądzę, że możesz być potrzebny w swoim oddziale. – Fakt. Do zobaczenia za perymetrem, wielki małpoludzie.

– I kto to mówi. – Ethan sprawdził raz jeszcze odczyty skanera. Widział wyraźnie, że wróg rusza już, choć wciąż ostrożnie, w ślad za wycofującymi się Amerykanami. Wyglądało na to, że niedawni sojusznicy oficjalnych obawiają się kolejnego podstępu. Chwilę później od dna doliny w północnej części bazy oderwał się pierwszy wahadłowiec, zaraz po nim odleciał drugi. Inne maszyny podążyły ich śladem eskortowane przez uzbrojone jednostki Melendeza. Z lądowiska w centrum Makutry startowały ptaszki oficjalnych, wywożąc do kolonii cały sprzęt i wyposażenie, jakie udało się załadować w tak krótkim czasie. W ogromnej dolinie pozostawało jednak wciąż zbyt wielu żołnierzy. Spora ich część przebywała teraz na wschodnim krańcu, w rejonie wału. – Sierżancie Stark. – Tak, pułkowniku? – Mam dużo sprzętu, którego nie zniesiemy po tak stromej ścianie, a nie chciałbym go tutaj porzucać. Co będzie, jeśli zrzucimy te urządzenia ze szczytu wału przy tak niskiej grawitacji? – Jeśli to coś naprawdę ciężkiego, na pewno ulegnie uszkodzeniu, ale to chyba... No, gdzie ja mam głowę. Wykorzystajcie tunele. – Tunele? No jasne. Jak mogłem o nich zapomnieć. Skoro pomieściły nasze roboty, muszą być wystarczająco szerokie, by pomieścić ekwipunek, może z wyjątkiem najcięższych lifterów. Skieruję do nich jak najwięcej ludzi i sprzętu. Stark sprawdził raz jeszcze odczyty skanera. Skrzywił się, widząc, że wróg znajduje się tak blisko jego jednostek. W takim zamieszaniu, gdy wycofujący zbili się w tłum, trudno było o skoordynowaną akcję osłonową. – Na mój rozkaz wszyscy znajdujący się na wschód od linii Whiskey zatrzymują się i strzelają w kierunku wroga. Musicie odeprzeć ten atak. Uwaga... Ognia! Ethan znów ruszył naprzód. Biegł, zerkając jednym okiem na wyświetlacz skanera, drugim omiatając otaczający go teren. Zobaczył na ekranie nowe ikonki, gdy żołnierze wykonali jego rozkaz i otworzyli skoncentrowany ogień zaporowy. Zaraz potem wróg zatrzymał się, reagując na niespodziewaną zmianę sytuacji. – Okay. Możecie wycofywać się dalej. Jego jednostki mijały właśnie linię Whiskey. Ludzie pędzili ile sił w nogach, korzystając z osłony broniących tego miejsca oddziałów. Ścigający ich przeciwnik po raz kolejny musiał odpuścić, gdy przyszpilili go Amerykanie czekający na wyznaczonych pozycjach. Stark, mijając linię Whiskey, zauważył, że ponownie zbliża się do centrum dowodzenia bazy w Makutrze. Z budowli wybiegali właśnie żołnierze. Niektórzy szykowali się do walki, inni uciekali, wynosząc najcenniejszy sprzęt. Ethan, widząc ich, przypomniał sobie o Kalnicku. Ciekawe, czy ten drań uciekł czy wybrał niewolę, przedkładając ją nad ocalenie przez znienawidzonego wroga. Zapomniał o zdrajcy, gdy ponownie odezwała się artyleria. Pociski spadały wszędzie wokół, wiele z nich uderzyło w teren znajdujący się za budynkami. Stark i ochraniający go pluton biegli na zachód, instynktownie kuląc głowy, jakby padał na nie

deszcz, a nie odłamki i pociski szrapneli. Kolejne wahadłowce przemknęły nad nimi, a po chwili na paśmie dowodzenia nadano krótki komunikat. – Zaraz wysadzimy składy otaczające lądowisko. Stark sprawdził własną pozycję i uznał, że znajduje się wciąż zbyt blisko tego miejsca. – Szybciej, ludzie – pogonił swoich. Na linię X-ray składał się ciąg porozrzucanych chaotycznie, ale solidnych umocnień. – Do wszystkich obrońców linii Whiskey, możecie się już wycofać. Mińcie linię X-ray i zajmijcie pozycje na linii Yankee. Gdzie jesteś, Milheim? – Mijam właśnie linię Whiskey. Stark zerknął na skaner, odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że sponiewierani, ale wciąż sprawni żołnierze czwartego batalionu zdołali opuścić dawne pozycje. Sądząc po tonie Milheima i znacznikach poniesionych strat, przeżyli tam prawdziwe piekło. – Okay. Zabierz ludzi za strefę śmierci. Dość się już dzisiaj napracowaliście. – Jeśli nas potrzebujecie... – Gdybym was potrzebował, już byście mieli nowy przydział. Wracajcie za perymetr. Tym razem Milheim nie krył ulgi. – Już nas tu nie ma. Pluton chroniący Starka zmieszał się z innymi oddziałami. Gdy rozproszone wcześniej zespoły drugiej brygady zgromadziły się na wyznaczonych pozycjach, okazało się, że są całkiem liczne. Na niektórych odcinkach żołnierzy z drugiej było nawet więcej niż ludzi Starka. Nie myśl o tym teraz. Jeśli będą chcieli cię wykołować, i tak to zrobią. Nie czas teraz na wątpliwości. – Uwaga! Księżycowy grunt zadrżał jak żywa istota, gdy przetoczyła się po nim fala uderzeniowa. Skaner pokazał chmurę unoszących się w niebo odłamków, gdy seria detonacji unicestwiła składy amunicji na terenach otaczających lądowisko. Stark zastanawiał się przez moment, jak wielu żołnierzy przeciwnika znalazło się w poru rażenia tych eksplozji, ale otrząsnął się zaraz z takich myśli. Dzięki nim zmniejszymy nieco nacisk z ich strony. I tak też się stało. Przeciwnik odpuścił po raz kolejny, skupiając uwagę na furii, która unicestwiła dawne lądowisko. To jednak nie trwało zbyt długo. Dowódcy wroga niemal natychmiast zrozumieli, że ofiary mogą im umknąć w zupełnie nieoczekiwanym kierunku, i znów zaczęli ostro naciskać na swoich podwładnych. Wycofanie obrońców linii X-ray przebiegało już w znacznie trudniejszych warunkach, walki trwały nieustannie, na każdym kroku. Pluton eskorty zatrzymał się, gdy Stark spróbował ogarnąć widziane na skanerze zamieszanie. Chwilę później został ostrzelany. Ethan padł na ziemię, sięgając instynktownie po karabin, podczas gdy chroniący go żołnierze odpowiadali ogniem. Ikonki namiarów świeciły jasno na wielu prących przed siebie opancerzonych postaciach. Celuj, strzelaj. Celuj, strzelaj. Napastnicy cofnęli się w końcu, pozostawiając na przedpolu ciała wielu ofiar. – Jazda, małpoludy. Zabieramy się stąd.

Pobiegli w kierunku wału, ponownie mieszając się z tłumem wycofywanych żołnierzy. Linia Yankee wyrosła przed nimi niespodziewanie, niewidzialna na mapie, w rzeczywistości składała się z ciągu gęsto obsadzonych stanowisk ogniowych tworzących nakładające się na siebie pola rażenia. – Wróg jest tuż za nami – poinformował obrońców Stark. Kolejne detonacje powiększyły chaos. To żołnierze drugiej wysadzali wszystko, cały porzucony sprzęt i amunicję. Wzniesione wybuchami zasłony księżycowego pyłu dryfowały powoli, opadając na masy uciekających żołnierzy. Kule przebijały się przez nie w obie strony, a eksplozje pocisków artyleryjskich rozrywały zawiesinę na strzępy. Zawsze mroczne niebo wydawało się teraz jeszcze czarniejsze. Pył przesłonił już niemal wszystkie gwiazdy. Stark odwrócił się na pięcie, słysząc chrapliwy śmiech. – Co cię tak rozbawiło? – zapytał sierżanta Sancheza. – Przypomniał mi się odwrót Napoleona spod Moskwy – odparł tamten tak spokojnym głosem, jakby wyjaśniał puentę żartu opowiedzianego podczas rutynowej odprawy w bazie. – Niedawno o nim czytałem. Pył to nasza wersja śniegu. Wydało mi się to zabawne. – Mnie nie jest do śmiechu, Sanch. Jak tam twój batalion? – Jak wszystkie inne. Zmieszaliśmy się z tak wieloma innymi jednostkami, że nie jestem w stanie odfiltrować odczytów skanera. Nie zauważyłem jednak żadnych śladów załamywania się morale. – Ja też – przyznał Ethan. – Tak przy okazji, dzięki za eskortę. – Gdybym kazał Gomez wykonać inne zadanie, zapewne sam stanąłbym w obliczu buntu. Do zobaczenia za perymetrem. – Z pewnością, Sanch. Linia Yankee broniła się już wystarczająco długo, by można było uformować linię Zebra. Nadszedł więc najwyższy czas, by ją także opuścić. Stark szedł z tłumem żołnierzy zmierzających w stronę wału dzielącego Makutrę od strefy śmierci. Zamieszanie było już tak wielkie, że nie miał jak dokonać kolejnych analiz skanów. Ciężki lifter znajdujący się opodal nich utknął pomiędzy zabudowaniami, jego rozwścieczony kierowca wyskoczył z kabiny, przymocował w pośpiechu ładunek wybuchowy, a potem dołączył do tłumu żołnierzy opływających z obu stron unieruchomiony pojazd. Za plecami uciekających Amerykanów widać było migoczące jasno punkty – to płonęły składy paliwa zasilane strumieniami tlenu z podziemnych zbiorników. Stark zaklął, gdy znów spojrzał na ekran skanera. Wróg włączył zagłuszanie, uniemożliwiając mu dalszą ocenę sytuacji.

– Pułkowniku Hayes, musimy przedostać się za wał. – Nadal przeprawiam moich ludzi, górą i dołem. Nie wytrzymacie jeszcze chwili? Ethan przyjrzał się otaczającym go żołnierzom, a potem, wskoczywszy na porzucony pojazd, sprawdził, czy uda mu się ocenić liczebność nacierającego wroga. – Wątpię, abym zdołał powstrzymać nieprzyjaciela, ale spróbuję opóźnić jego ruchy. – Rozumiem, sierżancie. Czekamy na pana za wałem. Zaskoczył Ethana tym stwierdzeniem. Myślałem, że jest pan już gdzieś w połowie strefy śmierci. Dobrze to o panu świadczy, pułkowniku. Pełniący funkcję tymczasowego kaprala Murphy stał obok, jedną ręką podtrzymując Ethana, drugą nakłaniając go do zejścia. – Wystawia się pan niepotrzebnie, sierżancie. – Musiałem sprawdzić, jak wygląda sytuacja. – Co by pan powiedział, sierżancie, gdyby któryś z nas tam wylazł? – Że jesteście bandą idiotów i macie natychmiast spieprzać. – Poddał się woli Murpha i dołączył do masy wycofujących się żołnierzy. – Skoro masz się za takiego mądralę, może powiesz mi, jak mamy spowolnić natarcie przeciwnika? – Jezu, sierżancie, czy to nie pan powtarzał nam bez przerwy, żebyśmy sprawdzali, czy napieprzamy we wroga wszystkim, co mamy? A niech mnie. Murph słuchał moich pogadanek dla żołnierzy. – Zgadza się. Vic, słyszysz mnie? – Sygnał jest bardzo słaby i przerywany, ale jeszcze cię słyszę. – Świetnie. Potrzebuję artylerii. – Znajdujesz się za perymetrem nieprzyjaciela. Te pociski zostaną strącone, zanim tam dolecą. – Też tak myślałem, dopóki nie uświadomiłem sobie, że sojusznicy musieli wycofać stąd wszystkie systemy obronne, gdy udostępniali ten teren oficjalnym. Stark miał wrażenie, że słyszy pacnięcie, z jakim Reynolds uderzyła się dłonią w czoło. – No przecież. Niech ktoś pożyczy mi jakiś mniej używany mózg. Gdzie mamy strzelać? – Tak blisko linii Zebra, jak to tylko możliwe. Chcę zniechęcić nieprzyjaciela do siedzenia nam na plecach. – Załatwione. To musiało chwilę potrwać, ale już kilka minut później na HUD-zie Starka pojawiły się alarmy zwiastujące wykrycie nadlatujących pocisków. A te spadały tak blisko skłębionych mas amerykańskich żołnierzy, że ludzie czuli wstrząsy gruntu przenoszone przez podeszwy opancerzonych butów. Stark zatrzymał się ponownie, próbując ocenić skutki działania tej zapory ogniowej, niestety jego skaner nie był w stanie wychwycić żadnych sygnałów. Liczne eksplozje w pobliżu wyniosły w niebo ogromne ilości śmiecia i odłamków. – Do wszystkich żołnierzy na linii Zebra. Wycofujcie się do podnóża wału. – Przełączył się na kanał własnego plutonu. – Wracamy pod wał, ludzie. Murphy, właśnie zostałeś promowany do stopnia kaprala. Wyrwanie się spomiędzy zabudowań powinno polepszyć sytuację, ale w tak wielkim ścisku

niemal wszyscy zaczynali odczuwać klaustrofobię. Żołnierze docierający na szczyt wału skakali na jego przeciwległą stromą ścianę, chwytając się po drodze głazów, by spowolnić upadek. Niektórzy – zapewne z drugiej dywizji – próbowali pokonać cały dystans za jednym zamachem, lecz przekonywali się podczas lądowania, że to zbyt duża odległość nawet przy jednej szóstej standardowego przyciągania. – Vic, potrzebujemy karetek. – Krążą bez przerwy między wałem a bazą, Ethan. Tak samo jak transportery. Czy nikt tam już nie panuje nad sytuacją? – Ja mam pełną kontrolę nad plutonem Gomez, ale to było na tyle. – Tego się właśnie obawiałam. Wysłałam wam wsparcie w sile dwóch dodatkowych batalionów. Odsieczą dowodzi sierżant Shwartz z drugiej brygady. Wyprowadzi swoich ludzi na strefę śmierci, żeby osłaniać wasz odwrót. Powiedz wszystkim, żeby spieprzali za nasz perymetr najszybciej, jak to tylko możliwe. – To rozsądny plan. – Stark natychmiast przełączył się na kanał dowodzenia. – Pułkowniku Hayes? – Tak, sierżancie? – Nie wiem, gdzie pan teraz jest, sir. Mój skaner został niemal całkowicie zagłuszony. Mamy tu niezły burdel, dlatego mój zastępca radzi, żeby wszyscy spieprzali jak najszybciej za perymetr kolonii. – A jeśli wróg zacznie nas ścigać? – To był najkoszmarniejszy ze scenariuszy. Uciekający żołnierze z siedzącymi im na karku przeciwnikami i obrońcy, którzy nie są w stanie ich powstrzymać, nie wybijając przy okazji swoich. – Nasza artyleria spowolni ich ruchy, a ja wysyłam do strefy śmierci dwa nowe bataliony, aby osłaniały odwrót. Pułkowniku, nie chciałbym wyjść na aroganta, ale... – Z tego, co o panu słyszałem, zawsze walił pan prosto z mostu. I zazwyczaj miał pan rację. Proszę rozkazywać. Ja wycofam się z wału razem z ariergardą. – Tajest. Do wszystkich żołnierzy znajdujących się na terenie Makutry. Spieprzajcie na drugi koniec strefy śmierci i nie zatrzymujcie się, dopóki nie miniecie perymetru kolonii. Przypominam jednak, że każdy, kto porzuci broń w trakcie odwrotu, będzie musiał po nią wrócić. Ruch na szczycie wału uległ podwojeniu, a potem jeszcze bardziej się zwiększył. Z góry padały też coraz częściej strzały, gdyż artyleria, mimo sporego wysiłku, nie zdołała zniechęcić nieprzyjaciela do kontynuowania ataku. Stark i jego eskorta dołączyli do tej wymiany ognia, cofając się nieustannie i odpierając kolejne ataki. W wypełnionej pyłem i śmieciem dolinie nie sposób było jednak namierzyć cel. Wolałbym nie wspinać się na ten wał, mając za plecami ludzi, którzy do mnie strzelają. Nawet przy tak słabej widoczności. Chyba jednak... a to kto? Opancerzona postać stojąca u podstawy wału machała do nich ręką. – Jesteście ostatni po tej stronie? – zapytała.

– Na to wygląda. – W takim razie jazda do tunelu. – Wskazała palcem nieco ciemniejszą plamę. – Ale ruchy na sprzęcie. Idę zaraz za wami i to ja mam wysadzić ładunki umieszczone pod wałem. Stark dostrzegł w końcu majaczący w oddali wlot tunelu i nie namyślając się wiele, zniknął w jego mrocznym wnętrzu. – Trzymajcie się blisko mnie, ludzie! – wrzasnął mimo świadomości, że trzeba by użyć środków wybuchowych, żeby odkleili się od jego pleców. Wolał nie ryzykować utraty kontaktu w takim miejscu. W tunelu panowały egipskie ciemności, co było całkiem zrozumiałe, ponieważ Jabbersmoki nie kierowały się wzrokiem. Systemy pancerza natychmiast przeszły na podczerwień, dzięki czemu Ethan mógł widzieć znajdującą się na wyciągniecie ręki chropowatą ścianę niknącą nieco dalej w ciemnościach. Komunikator zatrzeszczał i umilkł, gdy nieprzyjaciel zniszczył ostatnie przekaźniki znajdujące się na dnie Makutry. Skaner także się wyłączył, pokazywał teraz tylko wycinek pokonywanego przez Starka tunelu. Kompletna cisza i poczucie izolacji sprawiałyby dziwaczne wrażenie w każdych okolicznościach, ale po trafieniu w to mroczne miejsce prosto z pola walki człowiek zaczynał się po prostu bać. Całą wieczność później tunel zaczął się lekko wznosić, a w oddali, pomiędzy martwą czernią ścian, zalśniły znowu gwiazdy. Moment później Stark stał już na powierzchni, a jego komunikator i tak ożyły, wokół zaś zaroiło się od żołnierzy zmierzających w kierunku perymetru kolonii. – Ethan! – Jestem. Vic, cholera jasna, nie musisz tak wrzeszczeć. – Gdzie byłeś? Zniknąłeś nam kompletnie. – Szedłem tunelem. Nie polecam nikomu, ale to najszybsza droga na drugą stronę. – Stark zamilkł na moment, gdy towarzysząca im specjalistka z wojsk inżynieryjnych odpaliła ładunki. Chwilę później wał nad tunelem drgnął i zwalił się w dół, zasypując przejście. Zadowolona z siebie kobieta podniosła oba kciuki, a potem potruchtała w kierunku perymetru. – Już do was idę. – Dzięki Bogu. Uważaj na artylerię wroga. Wysłałam na przedpole ruchome wyrzutnie, ale nawet one nie przechwycą wszystkiego. Żukowaty kształt przemknął obok Starka w kompletnej ciszy, potem zatrzymał się, kierując broń w stronę szczytu wału. – Hej, komendancie, mogę przyłączyć się do zabawy? – Czuj się jak u siebie w domu, Lamont. – Wróg nie był w stanie przeprawić własnych czołgów przez taką przeszkodę, a jego drużyny przeciwpancerne zapewne zostały rozproszone w panującym zamieszaniu, zupełnie jak amerykańskie jednostki. Samobieżna forteca, jaką

była ta maszyna, sprawi niemiłą niespodziankę każdemu, kto zbyt entuzjastycznie podejdzie do ścigania wycofującej się piechoty. – Tylko nie stercz mi tu zbyt długo. – Bez obaw. Moim wieprzkom nic nie grozi. Osłania nas cała masa świeżych piechociarzy. – Świetnie. – Ethan ruszył przed siebie wolnym krokiem. Był zbyt zmęczony, by znowu biec, mimo że część pocisków artyleryjskich przebijała się przez tymczasowy parasol ochronny. Żołnierze wlekli się równo z nim, nikt już nie biegł, nikt się nie spieszył. Wróg siedzący na linii frontu po obu stronach doliny także ostrzeliwał uciekających, ale niewiele mógł zdziałać, ponieważ Reynolds skierowała wycofujące się oddziały na centralny odcinek strefy łączącej Makutrę z perymetrem kolonii. Skaner pokazywał także wymianę ognia za plecami Ethana, w miejscach, gdzie przeciwnik dotarł już na szczyt wału. Czołgi Lamonta i towarzyszące im świeże bataliony odpierały te ataki bez trudu, a potem, gdy wycofujący się żołnierze zniknęli w oddali, same podały tyły, niszcząc wszystko i zabijając każdego, kto wystawił nos na tę stronę. Stark maszerował przed siebie, nie zwalniając nawet na moment, po jakimś czasie zdziwił się, widząc wokół umocnienia własnego perymetru, a gdy spojrzał na taka, zobaczył liczne ikonki bunkrów broniących dostępu do terytorium kolonii. Szedł jeszcze chwilę w dół łagodnego zbocza, a gdy dotarł na dno zagłębienia, zatrzymał się i zaczął sprawdzać stan wycofanych jednostek. Najpierw robił to samym wzrokiem, a potem znów za pomocą skanera. Zaczekał, dopóki nie minęli go ostatni z maruderów, a także czołgi Lamonta i towarzyszące im bataliony piechoty, a potem zmówił krótką niemą modlitwę. – Vic, musisz wyznaczyć miejsca postoju dla jednostek drugiej dywizji, żeby miały gdzie doprowadzić się do porządku i sprawdzić stany osobowe. – Sierżant Manley już się tym zajmuje. Jakie środki bezpieczeństwa mamy zastosować? – Żadne. Zapewnij im tylko przewodników, żeby ci z drugiej nie plątali się bez sensu po całej kolonii. Okay? – Okay. I tak miałam ci powiedzieć, że nie możemy wystawić tak wielu strażników, by powstrzymali drugą, gdyby chciała nawywijać. Musimy zaufać tym małpoludom. – Tak. Dzięki, Vic. – Stark przełączył się na kolejny kanał. Był tak zmęczony, że nawet prosta czynność wydawała się wyjątkowo uciążliwa. – Kapralu Gomez, proszę odprowadzić pluton do koszar. Dzięki, moje małpoludy. To było coś. – Może i coś – mruknął Chen głosem łamiącym się ze zmęczenia – ale raczej mało zabawne.

– Da pan sobie radę, sargento? – Oczywiście, Anita. Dobrze się spisaliście. Do zobaczenia wkrótce. – Gracias, sargento. Vaya con Dios. Pluton odmaszerował na tyły, jego zadanie zostało wykonane. Stark stał jeszcze przez chwilę, chłonąc spokój tego miejsca i poczucie bezpieczeństwa, jakie zapewniały systemy obrony kolonii. – To był naprawdę ciężki dzień. Czy ktoś wie, gdzie jest moje mobilne centrum dowodzenia? Kilka godzin później, wzmocniony dużą dawką kofeiny i godzinną drzemką, Stark wszedł do znajdującej się w pobliżu kosmoportu sali konferencyjnej. Zasalutował przy tym przepisowo pułkownikowi Hayesowi, który nie krył zdziwienia, odpowiadając na ten gest. – Wydawało mi się, sierżancie, że jest pan buntownikiem.

– Bo to prawda. Prawnie rzecz ujmując. Ale na pewno nie zostałem nim z wyboru. Poza tym staram się nie łamać etykiety, sir. – Wskazał towarzyszących mu ludzi. – Oto członkowie mojego sztabu, sierżanci: Reynolds, Manley, Lamont, Gordasa, Yurivan i mat kanonier Melendez. – Yurivan? – zainteresował się major Kutuzow. – Na studium prawnym omawialiśmy przypadek niejakiej Yurivan. Stacey znakomicie udała zaskoczenie. – To pewnie przypadkowa zbieżność nazwisk, majorze. Pułkownik Hayes przywitał się z każdym kolejno. – Sierżancie Reynolds, przygotowała pani znakomity plan odwrotu, i to w tak krótkim czasie. Sierżancie Lamont, doceniamy pańską pomoc przy zabezpieczeniu ostatniej fazy operacji. No i pan, sierżancie Stark. Pańskie umiejętne dowodzenie obroną podczas ewakuacji pozwoliło nam skupić się na wyprowadzeniu ludzi z tej pułapki. – Pomasował dłonią kark, przyglądając im się kolejno. – Teraz już rozumiem, dlaczego bronicie się tak sprawnie. Wmawiano nam bez przerwy, że jesteście bandą dowodzoną przez grupkę oportunistów. Widzę jednak, że mam do czynienia z prawdziwą, kierowaną przez zawodowców armią. Cieszę się, że miałem okazję oglądać was w akcji. I raz jeszcze dziękuję za wyciągnięcie nas z tej pułapki. – Skoro mówimy o wydostaniu się z pułapki – wtrąciła Vic. – Rozmawiał pan już z przełożonym? – Tak. Nasz generał przebywa aktualnie na okręcie floty. Powiedział, że strasznie mu przykro, ale otrzymał rozkaz natychmiastowej ewakuacji, musiał uciekać wraz z całym sztabem, ponieważ Pentagon nie chciał dać przeciwnikowi okazji do schwytania dużej grupy tak ważnych oficerów. – Bev Manley zakaszlała, by ukryć śmiech. – General wydawał się zaskoczony... gdy usłyszał, że nasze oddziały pozostały niemal nietknięte i oczekują na ewakuację. Pozostawił szczegóły jej organizacji w moich rękach. Porozumiałem się też z okrętami blokującymi dostęp do kolonii. Wyślą wahadłowce, którymi zostaniemy stąd zabrani, gdy tylko uda się dogadać warunki ustanowienia bezpiecznego korytarza. Spodziewam się, że nastąpi to już za kilka minut. – A co z waszymi rannymi, sir? – Vic pokazała mu podręczny komunikator z listą nazwisk. – Mamy tu całkiem pokaźną liczbę żołnierzy drugiej dywizji, którzy nie powinni być poddawani

przeciążeniom podczas lotów. Jeśli jednak uprzecie się, by zabrać ich z pozostałymi... – Nie. Dziękuję, sierżancie. Zostawimy ich w waszych szpitalach. Poproszę flotę, by ewakuowała ich, gdy wydobrzeją na tyle, by mogli znieść transport ... – przerwał na moment, wyglądał na rozkojarzonego. – Powiem panu szczerze, sierżancie Stark. Strasznie mnie pan podpuścił. – Słucham? – Mam za pańskim perymetrem ludzi, którym nie tylko pozwolił pan zachować broń, ale też sformować ponownie jednostki. Co by pan zrobił, gdybym spróbował przejąć kontrolę nad kolonią? – Wolałbym nie poruszać tego tematu, sir. – Ja też, sierżancie. Ta operacja uczyniłaby mnie bohaterem. Technicznie rzecz ujmując. Ale

mam u pana wielki dług. Wszyscy żołnierze z drugiej go mają. – Dziękuję za te słowa, sir. Proszę mi jednak powiedzieć, dlaczego pański generał nie kazał panu przeprowadzić tej operacji? – Może dlatego, że zapomniałem mu powiedzieć, iż odzyskaliśmy broń. Jestem pewien, że uważa, iż rozbroiliście nas już na perymetrze. Może mi pan wierzyć, nie zamierzałem odpłacać panu w taki sposób. Wiem za to, w jaki sposób mogę wam pomóc, gdy wrócę do domu. – Pułkowniku... – Vic wskazała palcem w kierunku Ziemi. – Wszystko wskazuje na to, że pan też będzie miał tam wiele problemów. – Cóż. – Hayes uśmiechnął się pod nosem. – Tu kończy się moja przypadkowo zmarnowana kariera wojskowa. Do sali weszła porucznik Conroy. – Pułkowniku, majorze, wasz wahadłowiec jest już gotowy do startu. Odprowadzę panów do właściwego doku. Hayes skinął głową, potem spojrzał na Starka. – Do zobaczenia, sierżancie. Może powalczymy kiedyś znowu, ale po tej samej stronie. – Z przyjemnością, sir. Nie wiedziałem, że awansuje się jeszcze ludzi pańskiego pokroju. – Wychodzi na to, że kilku z nas prześlizgnęło się przez luki w systemie. – Pułkownik zasalutował raz jeszcze, sierżanci odpowiedzieli mu tym samym gestem, po czym obaj oficerowie podążyli za porucznik Conroy. – Wychodzi na to, że postąpiliśmy słusznie – stwierdziła Bev Manley. – Tak. Chyba tak. Tej nocy, po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, Stark nie został obudzony przez koszmar. – Pan to ma gest – stwierdził rozparty wygodnie w fotelu zarządca Campbell, gdy Stark wkraczał do jego gabinetu dzień po pamiętnej bitwie o kolonię i następującej zaraz po niej walce o ocalenie brygady drugiej dywizji. – Wszystko zostało nagrane. Transmisje lecą na okrągło, u nas i na Ziemi. Można na nich zobaczyć, jak niszczycie roboty, które miały was pokonać, a potem ratujecie amerykańskich żołnierzy, gdy ci zostali zaatakowani przez niedawnych

sprzymierzeńców. Każdy, kto wątpił we wcześniejsze zapewnienia, że nie zaatakuje pan Stanów, teraz ma na to dowód. Nie ma pan ochoty ubiegać się o urząd prezydenta? – W życiu. Jestem żołnierzem. Nie chcę mieć nic wspólnego z polityką. – Szkoda. Wygrałby pan w cuglach. – Wydawało mi się, że przestępcy nie mogą startować w wyborach? A mnie oskarżono o wiele zbrodni. – Skazani przestępcy, sierżancie. Pod tym względem ma pan na razie czyste konto. – Campbell zerknął z nadzieją na wyświetlacz własnego komunikatora, a potem wzruszył ramionami. –

Na razie nie ma żadnej oficjalnej reakcji na to, co wydarzyło się w dolinie, ale powiadomię pana, gdy tylko otrzymamy jakąś wiadomość. – Albo ja pana. Reakcja rządu, gdy wieść o niej dotarła w końcu na Księżyc, tak bardzo ich zaskoczyła, że zadzwonili do siebie równocześnie. – Słyszał pan? – Campbell zapytał pierwszy. – Słyszałem, że Pentagon nakazał rozbrojenie i uwięzienie wszystkich żołnierzy drugiej dywizji, których uratowaliśmy. Ogłoszono, że nie można im już ufać. – Z punktu widzenia rządzących to może być prawda. – O czym pan mówi? – Rząd ogłosił właśnie stan wyjątkowy, w związku z czym wybory zostały odroczone na świętego nigdy. – Co takiego? – Starkowi opadła szczęka, gdy to usłyszał. – Nie mogą zrobić czegoś takiego. – Owszem. Nie mogą. Nawet podczas wojny secesyjnej wybory odbywały się zgodnie z harmonogramem. – Campbell opadł na fotel, nagle wydał się bardzo wyczerpany. – To czyste zagarnięcie władzy, sierżancie. Ludzie znajdujący się u steru boją się utraty wpływów. A skoro zyskali stuprocentową pewność, że nie wygrają wyborów, sięgnęli po jedyne rozwiązanie, które zapewni im utrzymanie się przy władzy. – To im się nie uda. – A kto ich powstrzyma, sierżancie? – Nie mam pojęcia. Na razie. Ale wiem, co powinienem z tym zrobić. Campbell zmierzył go zaciekawionym spojrzeniem. – Czyli? – Uratowani przez nas żołnierze zostali rozbrojeni, nie mogą więc brać udziału w obronie Stanów Zjednoczonych. Niektóre mocarstwa z pewnością to zrozumiały, co znaczy, że nie będziemy długo czekali na ich reakcję. Ogłoszę zatem, i to zaraz, że jeśli ktoś wyciągnie łapy po naszą ojczyznę, będzie miał do czynienia ze mną i z moimi oddziałami. Zarządca nie krył zaskoczenia. – Wyśle pan tam część swoich oddziałów? Czy to chciał pan powiedzieć? – Tajest. Mam nadzieję, że cywilne władze kolonii nie będą miały nic przeciw.

– Przemawiam w ich imieniu, ale nie bardzo wiem, jak mógłbym odwieść pana od podjęcia takiej decyzji. Jak pan zamierza przerzucić swoich ludzi na Ziemię? Musieliby pokonać blokadę i strategiczną obronę orbitalną. – Znajdę jakiś sposób. – Nie wątpię. – przytaknął Campbell. – Bez obaw, sierżancie. Mamy wiele sposobów na przekazanie informacji, takich, których rząd nie zdoła zablokować. Zadbam o to, by pańskie słowa dotarły do każdego mieszkańca Ziemi, i to w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin. – Dziękuję. – Stark zacisnął dłonie. – Gdybyśmy mogli zrobić coś w sprawie wyborów... ale to

chyba niemożliwe. – Zgadza się. Są jednak ludzie, sierżancie, którzy mogą coś zrobić. Musimy ich tylko do tego zachęcić. Tydzień później demonstracje w wielu amerykańskich miastach przybrały na sile do tego stopnia, że pozamykano dostęp do całych dzielnic. Stark i jego sztabowcy oglądali transmisje z Ziemi, nie mogąc nadziwić się liczebności protestujących. – Jak długo to jeszcze potrwa? – zastanawiał się na głos sierżant Gordasa. – Konkretniejsze wydaje mi się pytanie: co rząd zamierza z tym zrobić? – dodała Bev Manley. – Nie zdołają stłumić takich wystąpień siłą. Nie mają do tego wystarczającej liczby funkcjonariuszy. Poza tym nie znajdą uzasadnienia pacyfikacji, ponieważ protestujący nie używają przemocy poza tymi kilkoma skrajnymi przypadkami, gdy doszło do rzucania kamieniami. Zdecydowana większość demonstrantów tylko maszeruje. Vic przytaknęła jej słowom. – To prawda. Stacey, masz jakieś nowe informacje dotyczące sytuacji w domu? Yurivan się uśmiechnęła. – Gospodarka pada na pysk. Ciekawe dlaczego? Rozmawiałeś ostatnio ze swoim przyjacielem Jonesem? – spojrzała na Starka. – Nie. Dlaczego pytasz? – Z tego, co wiem, korporacje najmocniej ucierpiały na tym kryzysie. Im chodzi wyłącznie o zysk, możemy więc założyć, że większość rad nadzorczych obraduje teraz nad sposobami jak najszybszego zaprowadzenia porządku i wznowienia produkcji. – Oddanie im kolonii nie wchodzi w rachubę – zaprotestowała Manley. – Nie o to mi chodziło. Korporacjom zależy wyłącznie na zysku. W sytuacji, gdy trzeba będzie pozbyć się kilku wysoko postawionych i politycznie ustosunkowanych przyjaciół, którzy tak się składa, są teraz obciążeniem dla interesów, mogą złożyć nam ciekawe propozycje, na przykład w zamian za pomoc w zakończeniu kryzysu. A w najgorszym wypadku nie będą przeszkadzać w wywaleniu tych skurwieli na zbity pysk. Stark pokręcił głową. – Niczego mi nie proponowano, a gdyby nawet, i tak bym odmówił. Żaden z naszych żołnierzy nie zostanie wysłany do Waszyngtonu, by obalać leganie wybraną władzę.

– Wysłanie tam naszych oddziałów mogłoby przynieść wiele pożytku – wtrąciła Vic. – Nie zmienimy rządu pod bagnetami. Nigdy wcześniej nie zrobiliśmy czegoś takiego, a ja nie zamierzam ustanawiać precedensów. Koniec, kropka. To nie jest robota dla wojska. Yurivan uśmiechnęła się po raz kolejny. – Z tego, co zrozumiałam, zamierzaliśmy wysłać naszych żołnierzy do obrony granic. Opracowałeś już może plany tego przerzutu? Ethan zmierzył ją ponurym spojrzeniem. – Nie, Stace. Na szczęście nie musimy się tym teraz przejmować. – Na pewno? Obce mocarstwa przeprowadziły w ostatnich dniach całą serię manewrów, a nawet prowokacji, choć nadal zachowują się dość wstrzemięźliwie. Nikt nie chce być

pierwszym, który sprawdzi, czy amerykański orzeł ma już spętane skrzydła. – Yurivan podniosła głowę, jakby chciała przebić wzrokiem sklepienie sali i spojrzeć w gwiazdy. – Mam kilka kontaktów w dowództwie obrony strategicznej. Zapewniono mnie, że jeśli zdecydujesz się na wysłanie ludzi do obrony kraju, systemy komputerowe mogą doznać poważnej awarii, gdyby ktoś nakazał strącenie wahadłowców z naszymi chłopcami. – I co z tego? Musielibyśmy najpierw ominąć blokadę Księżyca i przeżyć długi lot na Ziemię. – Ethan wbił wzrok w blat stołu, nie mogąc zapanować nad emocjami. – Przykro mi to mówić, ale niewiele możemy zrobić w tej sytuacji. Pozostaje nam tylko czekać na rozwój wydarzeń. Los kraju spoczywa teraz w innych rękach. – W czyich? – Tych ludzi, którzy powinni już dawno doprowadzić do zmian. – Stark wskazał na wyświetlacz transmitujący przebieg kolejnej demonstracji. – O nich mówię. Wstrzymywali się od głosu przez wiele lat, ponieważ uważali, że to niewiele zmieni. Teraz chcą głosować i nie sądzę, by ktoś zdołał ich powstrzymać. Kilka godzin później Stark został obudzony z krótkiej drzemki natarczywym brzęczeniem komunikatora. Nie przespał kilku ostatnich nocy, więc korzystał z chwili odpoczynku, gdy tylko miał okazję. – Mówi Stark. – Ethan, to ja, Vic. Musisz przyjść do centrum dowodzenia. Natychmiast. – Już idę. W kilka sekund doprowadził się do porządku i opuścił kwaterę. Vic czekała na niego przy wejściu do centrum dowodzenia, minę miała mocno niepewną. – Co się dzieje? Znów nas zaatakowano? – Nie. – Wskazała mu komorę bezpieczeństwa, niewielkie pomieszczenie znajdujące się w głębi centrum dowodzenia o ścianach wypełnionych elektroniką zapobiegającą możliwości podsłuchania rozmów. Z nieznanych już dzisiaj powodów żołnierze nazywali ją żartobliwie Stożkiem Ciszy. – Ktoś chce z tobą rozmawiać. – Przez zabezpieczone łącze? Jedyni ludzie mający dostęp do tego sprzętu pracują dla Pentagonu. Chcesz powiedzieć, że dzwonią do mnie z samego dowództwa? – Nie. – Vic pokręciła głową, a potem wskazała na stojącą za nią sierżant Manley. – Powiedz mu, Bev. Manley odchrząknęła, potem także wskazała palcem na kabinę. – To żołnierz Korpusu. – Kto? – Żołnierz Korpusu Piechoty Morskiej. Słyszałeś o takiej formacji? – Owszem. – Widział ich w wielu starych vidach. Jednego nie zapomniał nigdy: dawny gwiazdor John Wayne szturmował na nim jakieś plaże. – Wydawało mi się, że już dawno ich rozwiązano.

– Mało brakowało. Marines to piechota morska, a trepom nie bardzo się podobało, że flota może dysponować takimi formacjami. Przy pierwszej okazji przykręcili więc śrubę i dali marynarce prosty wybór: albo kasa na okręty przestrzenne, albo na piechotę morską. Zgadnij, jakiego wyboru dokonała admiralicja? Dzięki Aktowi Reformy Sił Obronnych Korpus praktycznie przestał istnieć. – Skoro byli tacy dobrzy w te klocki, dlaczego dali się tak łatwo wymanewrować? Manley wzruszyła ramionami. – Z tego, co słyszałam, marines zbyt mocno skupiali się na misjach. Chcieli wykonać zadanie za wszelką cenę. Dlatego gdy oni walczyli na wszystkich możliwych frontach, nasz rząd i jego sługusy w mundurach załatwili ich prostymi cięciami budżetu. Politycy zachowali tylko jedną kompanię marines w czynnej służbie. Tę, która stacjonuje w Waszyngtonie. – W Dystrykcie Columbia? Dlaczego akurat tam? – Dla ochrony. Ci żołnierze są tak doskonale wyszkoleni, że trepy z Pentagonu i kongresmeni wykorzystują ich do ochrony własnych dup. Dzieje się tak już od wielu lat, ale to wciąż rasowi marines. Ten, który czeka na rozmowę z tobą, nazywa się sierżant major Morrison. – Sierżant major? – zdziwił się Stark. – System szarż został uproszczony już dawno temu. Nie ma już wyższych i niższych sierżantów. Jakim cudem ten marine może być sierżantem majorem? Bev się uśmiechnęła. – Oni działają wedle swoich zasad. To jeden z tych wyjątków, które czynią z nich żołnierzy piechoty morskiej. – Są jeszcze jakieś? Manley potrzebowała chwili na zastanowienie. – Są inni. Wyglądają jak zwykli żołnierze, ale są inni. Nie zapominaj o tym podczas rozmowy z tym facetem. Oni nie są tacy jak my. Traktowano ich raczej jak przedstawicieli dziwnego kultu. – Co więc przedstawiciele tego kultu robili przez kilka ostatnich dekad? Rzecz jasna poza ignorowaniem zmian regulaminu dotyczących gradacji stopni wojskowych? – Pilnowali D.C., jak już wspomniałam. Występowali na pokazach dla turystów i bardzo ważnych osobistości. Wiesz, jak jest. – Tak. Mówisz, że to byli tacy marines na pokaz? Malowani chłopcy, którzy niespecjalnie wiedzą, co to walka? Manley zaprzeczyła ruchem głowy. – Nie sądzę. Znałam kilku z nich. Nigdy nie opuszczali Waszyngtonu, więc nie powąchali za wiele prochu, ale nie nazwałabym ich malowanymi chłopcami od parad. – Okay. Dzięki za informację i ocenę. Lepiej będzie, jeśli porozmawiam z tym facetem. Stark wszedł do chronionego modułu komunikacyjnego, opadł na fotel, który w ziemskich warunkach byłby miękki, a tutaj, w strefie niskiej grawitacji, sprawiał wrażenie przesadnie puszystego. Po przyjrzeniu się konsoli nacisnął klawisz odpowiadający za otwarcie połączenia. Z ekranu wyświetlacza spoglądało na niego surowe oblicze. Sierżant major był gładko

ogolony, krótko ostrzyżony, miał na sobie nieskazitelnie czysty mundur, w jego wyglądzie dało się jednak zauważyć coś, co sprawiało, że człowiek faktycznie nie widział w nim malowanego chłopca od parad. Manley ma rację. Ci goście pozostali zawodowcami bez względu na to, co zrobili z nimi politycy. A przynajmniej ten koleś na takiego wygląda. – Mówi sierżant Stark. Jak rozumiem, chciał pan ze mną rozmawiać. Przy tak wielkiej odległości dzielącej Księżyc od Ziemi nawet sygnał wędrujący z prędkością światła potrzebował ponad sekundy, by dotrzeć do odbiorcy, i drugie tyle, żeby wrócić. Po upływie tego czasu poważnie wyglądający marine poruszył się nieco, spoglądając tam, gdzie kilka sekund wcześniej znajdowały się oczy Ethana. – Zgadza się. Jestem żołnierzem piechoty morskiej, Stark. Nie spotkałeś pewnie nikogo z nas, pozwól więc, że wyjaśnię ci, co to naprawdę znaczy. Naszym mottem jest Semper fidelis, co znaczy: Zawsze wierni. Walczyliśmy w wielu miejscach na Ziemi i wszędzie tam skopaliśmy komuś dupsko. Jesteśmy marines. Możesz nas zabić, ale nie zdołasz pokonać. Zrozumiano? – Tak. Zrozumiałem. To zabrzmiało jak groźba. Minęło kilka sekund. – A jeśli to jest groźba? Dziwnie rozmawiało się z kimś, kto potrzebował tak dużo czasu na odpowiedź. A może wcale nie tak dziwnie – uznał po chwili Ethan. – I mnie, i temu, z kim rozmawiam, zdarzyło się pewnie nieraz nachlać tak, że rozmowa była jeszcze bardziej urywana. Przyjrzał się uważniej twarzy Morrisona. Tak. Wygląda na twardziela. Potraktuję go więc jak swojego. – Mówię poważnie. Jedynym miejscem, w którym chciałbym walczyć z piechotą morską, jest bar. – Gdybyś chciał powalczyć z nami w barze, żołnierzu, musiałbyś przyprowadzić naprawdę wielu kumpli. Niewykluczone jednak, że skończymy, walcząc ze sobą naprawdę. Wszystko zależy od twoich decyzji. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Ludzie mówią, że zamierzasz sprowadzić swoje oddziały na Ziemię. Czy to prawda? Ethan zastanawiał się nad odpowiedzią dłuższą chwilę, próbując jednocześnie odgadnąć motywy rozmówcy. – A jeśli tak? – Będziemy bronić tego kraju, Stark. I konstytucji. Nie mamy zamiaru siedzieć na dupie i patrzeć, jak ktoś przejmuje władzę. Nikomu na to nie pozwolimy. – Nie mam zamiaru omawiać swoich planów operacyjnych z kimś obcym, powiem więc tak: mogę wysłać moich ludzi na Ziemię tylko z dwóch powodów. Po pierwsze, by pomóc bronić granic USA. Jeśli ktoś je przekroczy, odprawimy go z kwitkiem. Morrison skinął głową. – Świetnie. A drugi powód? – Konstytucja, o której raczyłeś wspomnieć. My też składaliśmy przysięgę, że będziemy jej bronić. Sam wiesz, co się tam teraz dzieje. Mówię o tym pieprzonym stanie wyjątkowym.

O wielkich protestach społecznych. Jeśli cywilbanda ruszy na Kapitol, aby przegnać z niego bandę polityków, którzy podcierają sobie dupę naszą konstytucją, moi ludzie będą chronić obywateli walczących o swoje prawa przed każdym, kto spróbuje interweniować. Morrison zmrużył oczy, twarz mu stężała, jakby została wykuta z granitu. – Wyduś to z siebie wreszcie. Co dokładnie chcesz przez to powiedzieć? – Mówię, że jeśli wojsko zacznie strzelać do ludności cywilnej, będzie miało ze mną do czynienia. Zrozumiałeś? Jakakolwiek formacja. Załatwimy was, jeśli zaczniecie mordować cywilbandę. – Ethan blefował. Nie miał bladego pojęcia, czy jego żołnierze otworzyliby ogień do rodaków w mundurach, nawet gdyby tamci bronili skorumpowanych polityków próbujących utrzymać się przy władzy. Mówił to jednak z pełną powagą. Morrison uśmiechnął się tylko. – Możesz próbować, Stark. Mówisz to wszystko serio, jak rozumiem? – Masz na to moje słowo. Rozmawiamy jak żołnierz z żołnierzem. – Raczej żołnierze z marine. Słuchaj, jeśli wyślesz tu jednego żołnierza albo cała armię, by za jej pomocą przejąć władzę zrobimy wszystko, by was powstrzymać, choćbyśmy mieli zginąć do ostatniego. Jasne? – Jasne. – Jeśli jednak pojawicie się tutaj, by bronić ludności cywilnej i konstytucji, nie napotkacie żadnego oporu z naszej strony. Piechota morska nie strzela do cywilbandy. Zaskoczył Ethana tą nagłą deklaracją. – Nie mówiłem o was. – Wiem. Składaliśmy taką samą przysięgę jak wy. Że będziemy bronić konstytucji i Stanów Zjednoczonych przed każdym wrogiem zewnętrznym i wewnętrznym. I zamierzamy być wierni danemu słowu. Jeśli trzeba, za cenę własnej krwi. – Morrison się zawahał. – Ktoś musiał mieć powód, by kazać nam przysięgać na konstytucję, a nie na rząd. Ktoś musiał przewidzieć, że kiedyś może dojść do takiej sytuacji. – Owszem. Ktoś miał bardzo dobre powody, by tak zrobić. Dzięki, Morrison. Jeśli kiedyś wpadnę na ciebie, postawię ci piwo. – Wypiję tyle, za ile zapłacisz, masz to jak w banku. Centrum dowodzenia, Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, bez odbioru. Obraz rozpadł się na miliony kolorowych pikseli, gdy szyfrowane połączenie zostało przerwane. – Co ci ta foczka powiedziała? – Foczka? – Tak się mówiło kiedyś na marines. – Dlaczego? To coś w ogóle znaczy? – Pojęcia nie mam. Brzmi jak zniewaga, nie? Powiesz, o czym gadaliście, czy nie? Stark rozejrzał się, by sprawdzić, czy nie podsłucha go któryś z wachtowych. – Poinformował mnie, że marines nie będą strzelali do cywilbandy i do nas, jeśli przylecimy

bronić protestujących.

Brwi Reynolds poszybowały w górę. – Marines są gotowi usunąć swoich oficerów? – Tego nie powiedział. Stwierdził tylko, że nie zamierzają strzelać do demonstrantów. Jakby przemawiał w imieniu ich wszystkich. – Najwyższy stopniem w ich kompanii ma stopień majora – wtrąciła Manley. – Tyle

słyszeliśmy o młodych oficerach awansowanych ostatnimi czasy. Może... – Może – potwierdził Stark. – Mam wrażenie, że na dole wydarzy się coś szczególnego. I to niedługo. Trzymajmy za to kciuki. Gdy już otrzymali tę wiadomość, i tak byli zdumieni. Campbell wyglądał na oszołomionego, jakby sam nadal nie mógł uwierzyć w słowa, które powtarzał Starkowi. – Już po wszystkim. – To znaczy? Co się stało? – Rząd, jak by to powiedzieć, upadł. Demonstranci opanowali Kapitol i Biały Dom, żądając, by wybory odbyły się zgodnie z planem w przyszłym tygodniu. – I nikt ich nie powstrzymał? – Nie. – Campbell potrząsał głową, jakby próbował się otrząsnąć z szoku. – Choć wiem, że wezwano wojsko, by rozgonić demonstrantów. – Marines. – Tak. Zgadza się. Ale oni pozostali w koszarach. Wychodzi więc na to, że wybory się odbędą. – Kto będzie rządził do tego czasu? – To zadanie zlecono wybranym mężom stanu. Kobietom i mężczyznom pozostającym od pewnego czasu na emeryturze, ale wciąż bardzo poważanym. – Cambell się uśmiechnął. – Żadne z nich nie chciało tej roboty, sierżancie. – Świetnie. Chyba muszę wysłać im wyrazy poparcia. Ethan potarł twarz obiema dłońmi, próbując zebrać myśli. Jego sztabowcy czekali spokojnie. – Okay. Już po wyborach. Nowy rząd obiecuje, że ponaprawia wszystkie błędy starego. Wszyscy są zadowoleni prócz garstki ludzi, którzy rządzili przez ostatnie dekady. Jeśli wierzyć Campbellowi, ze stolicy spieprza każdy, kto może. Wygląda na to, że w obcych mocarstwach będzie niedługo mieszkało więcej emerytowanych amerykańskich polityków niż na terenie Stanów. – To ich problem – rzuciła Bev Manley. – Co z wojem? – Każdy oficer powyżej rangi O5 został posłany na zieloną trawkę. Oficerowie niższego stopnia czekają na przesłuchania przed komisjami kwalifikacyjnymi. Rząd obiecuje, że nie będzie już awansów z politycznego klucza.

– Uwierzę, jak zobaczę. – Owszem. Choć to możliwe... Campbell twierdzi, że kiedyś już tak było. A w każdym razie bardzo podobnie. Za prezydentury Johnsona, gdy cierpieliśmy na nadmiar oficerów. Jakkolwiek na to patrzeć, nie ma już w armii żadnego O5. – Spojrzał na szefa Melendeza – Człowieku, trudno w to uwierzyć, kapitanowie floty to przecież stopnień O6, jeśli dobrze pamiętam. To znaczy, że w marynarce nie ma już żadnego ze starych dowódców. Dziwna sprawa. – W marynarce nadal są kapitanowie – poprawił go Melendez. – To znaczy oficerowie dowodzący okrętami. Tyle że nie w stopniu kapitana.

– Co? – Dowódców okrętu tytułujemy kapitanami – wyjaśnił lotnik. – Ale to nie znaczy, że mają stopień kapitana. – Są kapitanami, ale nie są kapitanami? – Tak. Na przykład komandorzy. – Komandorzy floty są kapitanami? – zapytała Vic. – Dlaczego więc nazywacie ich komandorami? – Bo nie są kapitanami! To komandorzy pełniący funkcje kapitanów. – Aha. Melendez zmarszczył brwi. – Słuchajcie, małpoludy, wy także macie kapitanów, zgadza się? – Tak. – Ale oni nie są kapitanami. – Są. Dlatego ich tak nazywamy. – Nazywacie ich tak, ale nie są żadnymi kapitanami! Żołnierze wymienili zdziwione spojrzenia. – Okay – wtrącił się Stark. – Rozumiem, że już to sobie wyjaśniliśmy. – Ech, te kałamarnice. – Oto kolejne wieści. Campbell twierdzi, że nowy rząd chce negocjować z nami wszystkimi. To znaczy na poważnie. Mówi się też coś o dodaniu kolejnej gwiazdy do sztandaru. – Nowy stan? – Gordasa poderwał głowę. – Chcą ogłosić kolonię nowym stanem? – O tym właśnie mówimy. – A co z nami? – zainteresowała się Vic. – Campbell mówi, że dopilnuje naszych spraw. – Popatrzyli na niego z wrodzonym sceptycyzmem. – Obiecał mi. Negocjatorzy nowego rządu przylecą na Księżyc za tydzień. Nie musimy długo czekać, by poznać prawdę. Manley sięgnęła do tyłu, jakby szukała czegoś pomiędzy łopatkami. – Hm, zapomniałam włożyć pancerz. Lepiej pójdę po niego, zanim ktoś wrazi mi nóż w plecy. Stark nie zaśmiał się, mimo że inni tak właśnie zareagowali. – Trzymaliśmy się kolonistów, gdy nas potrzebowali. Teraz cywilbanda obiecuje, że odwdzięczy się tym samym. Dzisiaj wieczorem spotykam się z zarządcą. Mam nadzieję, że dowiem się w końcu, na czym stoimy. Campbell wyglądał na przygaszonego, gdy Stark wchodził do jego gabinetu. – Proszę siadać, sierżancie. – Dziękuję, coś pana niepokoi? – Owszem, coś. – Campbell poruszył się, jakby jego fotel przestał być nagle wygodny. – Jak pan zapewne wie, rozmawiałem przed chwilą z nowymi negocjatorami. Zadali mi kilka pytań, na które tylko pan może odpowiedzieć. – To chyba nie będą zbyt ciekawe pytania. – Obawiam się, że ma pan rację. – Campbell musnął palcem ekran, przywołując dane. Siedzący pod ostrym kątem Stark widział tylko niewyraźne szare linie. – O takie rzeczy trzeba pytać wprost, sierżancie. Pan i ja jesteśmy winni zbrodni, jakie tutaj popełniono. I zależnie od

zakwalifikowania pewnych czynów, obaj możemy odpowiedzieć za zorganizowanie buntu. – Wiedziałem o tym od samego początku, sir. – Co pan zatem na to, że nowy rząd upiera się, by odpowiedział pan za swoje zbrodnie? – Kto nie ryzykuje, ten daleko nie zajedzie. – Ethan zobaczył zaskoczenie w oczach Campbella. – Wiem. Walczyliśmy twardo, broniąc siebie nawzajem, a teraz może pan odnieść wrażenie, że się poddałem. Proszę jednak nie zapominać, że ja walczyłem o coś konkretnego. Moim celem było naprawienie sytuacji i ocalenie podwładnych. Z tego, co słyszałem i widziałem, sprawy idą w dobrym kierunku, jak nigdy dotąd, jeśli więc rząd zapewni bezpieczeństwo moim podwładnym, jestem w stanie poddać się każdej karze. – Nie musi pan tego przemyśleć? – Myślałem o tym od bardzo dawna, sir. – Ethan usiadł wygodniej, rozkładając jednocześnie ręce. – Nie owijajmy w bawełnę, nie mam żadnej alternatywy. Kto jak kto, ale pan musi to rozumieć. Skoro rząd potrzebuje kozła ofiarnego, kogoś, kogo może powiesić, żeby wszyscy pozostali wyszli z tego cało, mogę nim zostać. – Zdaje pan sobie sprawę, sierżancie, że słowo powiesić nie jest w tym przypadku żadną przenośnią? – Tak. Niech pan nie myśli, że o tym nie wiem. Problem w tym, że ci wszyscy żołnierze wierzyli we mnie. Nie mogę ich teraz zawieść. – Rozumiem. – Campbell zastanawiał się nad jego słowami przez dłuższą chwilę. – Co jednak będzie, gdy pańska ofiara nie zaspokoi apetytu nowego rządu? Co będzie, jeśli zechcą także pańskiego sztabu? I wszystkich, którzy dowodzili podczas buntu? Stark przyglądał mu się w milczeniu. Co będzie, jeśli tego zażądają? Hej, Vic, nie masz ochoty stanąć ze mną przed plutonem egzekucyjnym? Ona także mi zaufała. Tak jak wszyscy, których wyznaczyłem na dowódców oddziałów. Nagle doznał wizji, w której szedł razem z Reynolds, Manley, Milheimem i Lamontem po długiej pochylni w kierunku karabinów maszynowych. Tak to się skończy, nieprawdaż? Czy oni wszyscy zechcą umrzeć za swoich podwładnych? Zazwyczaj bywa odwrotnie. To żołnierze giną za swojego dowódcę. Czy my będziemy gotowi zginąć za nich? – Tak. – Tak? – zdziwił się Campbell. – Co znaczy „tak”? – Tak. Jeśli zechcą mojego sztabu i wszystkich dowódców, oddamy się w ich ręce. Proszę tylko wytargować amnestię dla pozostałych żołnierzy. Zarządca nie umiał wydobyć z siebie głosu, i to przez dłuższą chwilę.

– Jest pan pewien, że nie musicie tego wcześniej przedyskutować? My tu rozmawiamy o... – Rozmawiamy o pójściu na śmierć. Tak. Wiem. Pójdziemy, jeśli będzie trzeba. O ile to coś zmieni, sir. O ile będziemy widzieli, że to ma sens. – A jeśli rząd nie zadowoli się nawet tym? Jeśli zażąda, abyście stanęli przed sądem, nie oferując nic w zamian? Stark próbował ukryć zaniepokojenie. – Czy o tym właśnie rozmawialiście? Czy tego chce nowy rząd? – Nie wiem. Na razie próbuje wybadać, jakie są nasze żądania w zamian za zakończenie tego kryzysu. – Zdaje się, że mieli zaoferować wam autonomię kolonii i uczynić ją kolejnym stanem? Pozbyli się także większości oficerów, którzy byli odpowiedzialni za ten bajzel.

– Tak, to wszystko prawda. – Zatem, sir... Jak możemy im odmówić? Czegokolwiek? To zresztą nie mój wybór. Pan tu dowodzi. Musi pan zrobić to, co będzie najlepsze dla ogółu. Ja zamierzam bronić podwładnych do ostatniej kropli krwi, ale wiem, że nie zdołam usprawiedliwić buntu. – Działał pan w dobrze pojętym własnym interesie, sierżancie. Próbował pan przeżyć. – U licha, panie Campbell, gdyby mi na tym zależało, nie wychodziłbym tak często tam, gdzie mogą mnie zastrzelić. Proszę mnie posłuchać, zrobiłem to, co musiałem. Zrobiłem to najlepiej, jak umiałem. A teraz muszę zapłacić za wszystko, co uczyniłem. I tyle. – Patrząc na pańskie działania z punktu widzenia cywila i kolonisty, powiedziałbym raczej, że pańskie działania zasługują na nagrodę, nie na karę. – Dziękuję, sir. Zrobi pan co się da, by nas ratować. Proszę jednak skupić się na wynegocjowaniu najlepszych warunków dla zwykłych żołnierzy. Bez względu na rezultaty tych negocjacji zaakceptujemy ich wynik. – Jest pan pewien, sierżancie? Da pan głowę, że ci wszyscy podoficerowie pójdą za panem? Stark milczał przez chwilę, wspominając wydarzenia, które doprowadziły go w to miejsce. – Pewności mieć nie mogę, ale czuję, że tak właśnie będzie. Porozmawiam z nimi. Zadbam o to, by wiedzieli, co trzeba zrobić, czego od nas oczekujecie. Chcemy wrócić, panie Campbell. Jesteśmy amerykańskimi żołnierzami bez względu na to, co się tu działo. – Zrobię zatem, co w mojej mocy, by wynegocjować jak najlepsze warunki, sierżancie. Na pewno nie chce pan wziąć bezpośredniego udziału w tych rozmowach? – To nie moja działka, panie Campbell. Nie chcę też, żeby ktoś pomyślał, że wymuszam na panu jakieś decyzje. Proszę robić swoje. Ja zajmę się moimi sprawami. Vic wysłuchała tych rewelacji, nie okazując specjalnego zaskoczenia. – Od początku było wiadome, że to my zapłacimy rachunek. – Sądzisz, że reszta naszych myśli podobnie? – Wszyscy, których znam. Może z wyjątkiem Yurivan, co nie powinno cię dziwić. Ona z pewnością będzie próbowała dogadać się we własnej sprawie bez względu na to, co stanie się

z resztą z nas. Powinieneś się przejmować zwykłymi szeregowcami. – Tyle to sam wiem. Muszę z nimi pogadać, ale nie mamy czasu na indywidualne rozmowy z każdym podwładnym. Ustaw mi na jutro jakąś odprawę. W największej sali, żebym mógł przemówić, powiedzmy, do przedstawicieli każdej kompanii. Cała reszta może oglądać transmisję z tego spotkania. – Zamierzasz wygłosić przemowę, Ethan? – Tak. A potem odpowiem na pytania. Masz lepszy pomysł? – Nie. Załatwię co trzeba. Stark spędził kolejną bezsenną noc na układaniu przemowy. Powtarzał wykute na pamięć słowa

raz po raz, bezskutecznie próbując ułożyć je w najbardziej odpowiedniej kolejności. Robił to jeszcze, idąc na przygotowaną przez Vic odprawę. Skończył, dopiero gdy stanął przed wejściem do sali. Hej, to miejsce, w którym słuchaliśmy wykładu o synergii bojowej. Nie przypuszczałem, że znajdę się tutaj ponownie, i to w takiej sytuacji. Dobra, zbyt długo zajmowałem się wszystkim innym. Czas wziąć się za siebie. Salę wypełniali żołnierze. Kaprale i szeregowcy siedzieli na niezbyt wygodnych standardowych krzesłach. Wszyscy zerwali się na równe nogi, gdy ktoś zawołał: „Baczność!”, i stali, dopóki Stark nie dotarł na środek podwyższenia. – Spocznij. Możecie siadać. – Ethan spoglądał na nich przez chwilę z marsową miną, potem odsunął mównicę i wyciągnął dłoń do siedzących w pierwszym rzędzie. – Podajcie mi wolne krzesło – poprosił. Gdy opadł na nie, potoczył wzrokiem po twarzach zgromadzonych. – Wszyscy wiecie, co dzieje się na Ziemi. Wszyscy wiecie też, że przedstawiciele nowego rządu zabrali się za porządkowanie tego burdelu. Ja z kolei wiem, że zastanawiacie się nad tym, co to oznacza tak dla was, jak i dla mnie. Pozwólcie więc, że od razu wyjaśnię: nie mam bladego pojęcia, co będzie. Rozmowy wciąż trwają. Wiem jednak, co zrobimy. Przyjmiemy każdą ofertę, jaką nam zaproponują. Kolonia stanie się znowu częścią Stanów Zjednoczonych, legalnie i oficjalnie. My także powinniśmy wrócić na łono ojczyzny. Posłuchajcie mnie, małpoludy. Zrobiliśmy coś złego. Wznieciliśmy bunt. Postąpiliśmy tak, ponieważ dokonanie innego wyboru albo pozostanie bezczynnym wydawało nam się jeszcze gorsze. Sytuacja była tragiczna. Nie mówię tutaj jednak o utracie przyjaciół, przegraniu bitwy czy nawet wojny. Straciliśmy wszystko. Nie ufaliśmy naszym przełożonym, nie ufaliśmy też cywilbandzie z kolonii i rządowi. Patrzyliśmy na bezsensowną śmierć towarzyszy, mając wewnętrzne przekonanie, że będziemy następni, a razem z nami przepadnie wszystko, co ma jakiekolwiek znaczenie. Mogliśmy ufać jedynie sobie nawzajem i próbować powstrzymać najgorsze. Czy to nam się podobało? Nie. Dlatego, że wiedzieliśmy, iż to nie powinno się zdarzyć. Nie powinniśmy musieć wybierać pomiędzy obowiązkiem i honorem, pomiędzy mniejszym i większym złem. Wtedy bunt wydawał nam się jedynym sposobem na zapobiegnięcie katastrofie, ale nikt z nas nie cieszył się z dokonania tego wyboru. Teraz jednak sprawy wyglądają inaczej. Współpracujemy z tutejszą cywilbandą. Koloniści pomagali nam, stanęli też po naszej stronie wtedy, gdy mogli nas wykiwać. Tak samo zachowują się w tej chwili, macie na to moje słowo. Rozmawiają z rządem na temat naprawy sytuacji. Słyszeliście już na pewno o tym, że nowe władze wywaliły na zbity pysk większość

dawnych oficerów. Ci, którzy zostali, będą teraz lepiej nadzorowani, by rząd mógł mieć pewność, że dobrze wykonują swoją robotę i nie mieszają się do polityki. Bez względu na to, co stanie się ze mną i resztą zbuntowanych podoficerów, wojo przyszłości będzie o wiele lepsze. O ile wy w nim będziecie. Wiecie już, jak to wszystko powinno działać. Trzeba dobrze traktować podwładnych, skupiać się na najważniejszych celach, wykonywać jak najlepiej zadania. Przekazujcie tę wiedzę pozostałym i stosujcie się do niej, gdy sami awansujecie na starszych podoficerów. I nade wszystko uczcie nowych oficerów... – zamilkł na moment. – Nie wiem, jaka będzie ostateczna oferta nowego rządu. Nie jestem nawet pewien, czy władze pozwolą wam zostać w woju. Ja z pewnością będę na to nalegał i przekonywał, że wykonywaliście każdy rozkaz i robiliście to we wzorowy sposób. Ta misja dobiegła już jednak końca, więc teraz wyznaczam wam kolejną. Wiecie, jak to jest, gdy walczy się podczas naprawdę trudnej kampanii. Otacza was bród, smród i ubóstwo, ale w pewnym momencie zdajecie sobie sprawę z tego, że minęliście szczyt wzniesienia i teraz będzie już z górki, ponieważ zrobiliście wszystko, co do was należało. I tak właśnie jest teraz. Kolonii nic już nie grozi. Wojna na Księżycu dobiegła końca, przynajmniej na razie. Rak toczący ciało woja został usunięty. A co chyba najważniejsze, mamy nowe władze, które zdają się słuchać woli ludu. Nie mamy już więc żadnej wymówki, by nie słuchać rozkazów. Jesteśmy żołnierzami Stanów Zjednoczonych. Nie łamiemy konstytucji. My jej bronimy. Dlatego przyjmiemy każdą ofertę nowych władz. To nasz obowiązek. Są jakieś pytania? Przez dłuższą chwilę panowała idealna cisza, potem wstał któryś z kaprali. – Komendancie... – Sierżancie. Trzymajmy się od tej chwili regulaminu. – Okay. Co zrobią z panem, sierżancie? – Nie wiem. Pewnie zostanę potraktowany z pełną surowością. Ja to zacząłem, ja to ciągnąłem, ja tym dowodziłem. Przekazałem już władzom, że jeśli ktoś ma odpowiedzieć za ten bunt, to tylko ja. – Z szeregów siedzących przed nim żołnierzy dobiegły szmery. – Odpowiedzialność, panowie. Tak to wszystko działa. Nie róbcie niczego, z czym sobie potem nie poradzicie. Jako kolejny zabrał głos szeregowy. – Mówi pan, sierżancie, że możemy być przywróceni do oficjalnej służby? Pozwolą nam wrócić do domu i tak dalej? – Na to liczę, choć nie mogę wam niczego obiecać. Ta decyzja należy do rządu. – Stark widział ich nieszczęśliwe miny. – To legalnie wybrane władze, panowie. Mają prawo mówić nam, co

robić, tak samo jak my mamy obowiązek robić, co nam mówią. I ja tak właśnie postąpię, gdy otrzymam od nich rozkaz, a każdemu, kto myśli, że załatwię sobie lepsze warunki, powiem tyle: możemy w każdej chwili zamienić się miejscami. Kolejny kapral. – Co będzie, jeśli poddanie się woli rządu będzie oznaczać karę więzienia dla nas wszystkich? Nie możemy przecież wykluczyć takiej możliwości, sierżancie. – To prawda. Aby to zrobić, musieliby wybudować sporo nowych więzień, co jest oczywiście wykonalne. Wątpię jednak, aby ktoś miał zamiar to robić. Wiemy przecież, że uwolniono już ludzi z drugiej dywizji i ponownie ich uzbrojono, wygląda więc na to, że nowy rząd nie jest tak głupi

jak poprzedni. Władza rozumie, że może was potrzebować. Choćby do obrony tej kolonii. I naszej ojczyzny. Ale tkwi w tym jeden haczyk: jeśli chcecie, by nam zaufali, musicie najpierw zaufać im. To znaczy wykonywać rozkazy bez względu na to, jak będą brzmiały. – A jeśli każą nam pana rozstrzelać, sierżancie? – Wtedy zróbcie mi tę przysługę i nie spudłujcie. Nie chcę konać jak bohaterowie ckliwych vidów. Zrozumiano? Drugi szeregowiec: – Co będzie, jeśli odmówimy? Pozbyliśmy się bandy idiotów, którzy wydawali nam debilne rozkazy. A to zakrawa na kolejny debilizm. Co będzie, jeśli nie pójdziemy na ten układ?

– Zawsze możecie wyjść za perymetr i zaoferować swoje usługi krajom, które was zechcą. Staniecie się najemnikami, ludźmi walczącymi za pieniądze. Mnie to wisi. Walczyliśmy za naszą ojczyznę, nie za siebie. Dopóki ja tu dowodzę, przyjmiemy proponowane nam warunki. Wstał trzeci kapral. Anita Gomez, ponura jak noc. – Nie mam do pana pytania, sargento. Chcę tylko powiedzieć, że służyłam pod panem wystarczająco długo, by dobrze pana poznać, i nigdy nie żałowałam, że zrobiłam coś, co pan uważał za dobre. Teraz też pójdę za panem. – Usiadła w kompletnej ciszy, jaka zapanowała po jej słowach. W końcu podniósł się czwarty kapral. – Sierżancie Stark, kiedy dowiemy się, co z nami będzie? – Przedstawiciele rządu przybędą za trzy dni. Spotkanie z nimi wyznaczono na czwartek o czternastej zero zero. Potem otrzymacie nowe rozkazy. – Wychodzi więc na to, że w środę wieczorem powinniśmy zrobić po kilka piwek. Na wypadek gdyby okazało się, że to ostatnia okazja. Stark uśmiechnął się, słysząc rechot pozostałych żołnierzy. – Niezły plan. Tylko zostawcie jedno dla mnie. Postaram się zajrzeć do was. – Jasne, sierżancie. Vic czekała na niego obok podium. Kiwała głową, gdy do niej podchodził. – Dobra robota, żołnierzu. – Sądzisz, że pójdą za moją radą? – Jestem tego pewna. Teraz poszliby za tobą do samego piekła, Ethan. Wierzą, że skopią dupę samemu szatanowi, gdy tam dotrą. – Ha! A co z panią, sierżancie Reynolds? Poszłaby pani za mną do piekła? – Pozwól mi się nad tym zastanowić. Na razie wiem tyle, że podążyłabym za tobą do najbliższego baru. – Zabierzmy ze sobą resztę sztabu. Na wypadek gdybyśmy nie mieli okazji do kolejnego takiego spotkania. Czwartek. Czternasta zero zero albo druga po południu według czasu cywilbandy. Ta sama sala konferencyjna, w której przedstawiciele rządu i korporacji grozili wielokrotnie kolonistom i broniącym ich żołnierzom. Teraz zasiedli w niej przedstawiciele nowej władzy. Stark i Reynolds zatrzymali się przed wejściem, gdzie czekali na nich Campbell i Sarafina. – Niezbyt liczna ta delegacja – zauważył Ethan. – Tym razem gros negocjacji przeprowadziliśmy przed spotkaniem – wyjaśniła asystentka zarządcy. – Teraz musimy jedynie zatwierdzić treść porozumienia. Stark wyciągnął rękę. – Miło mi było współpracować z panem, panie Campbell. I z panią też. Zarządca uścisnął mu mocno dłoń. – To zabrzmiało jak pożegnanie. – A czy tak nie jest? Mam spore szanse na opuszczenie tej sali pod strażą. – Sierżancie, nie wiem, co rząd panu zaproponuje, ale proszę mi wierzyć, zrobiłem wszystko co

w mojej mocy. Reynolds podeszła bliżej. – Naprawdę nie wie pan, co nam zaproponują? Nawet teraz? – Wiem tylko tyle, że zadano nam wiele pytań i zażądano udostępnienia ogromnej ilości nagrań. Negocjatorzy wysłuchali wszystkiego, co mieliśmy im do powiedzenia. Sami jednak niewiele mówili. Chwilę później Stark zasiadł przy znajomym stole konferencyjnym, nie spuszczając wzroku z przedstawicieli nowego rządu. Spodziewał się wcześniej – nie wiedzieć czemu – że będą młodsi, pełni zapału i idealizmu. Szczerze mówiąc, budziło to jego niepokój. Nieopierzeni zapaleńcy popełniają bowiem bardzo głupie błędy wynikające głównie z braku życiowego doświadczenia. Większość delegatów miała jednak pierwszą młodość za sobą, byli wśród nich też ludzie starzy, zaprawieni weterani własnych kampanii. Na końcu stołu zasiadał Hayes otoczony młodymi oficerami, których Ethan nie rozpoznawał. Pułkownik odpowiedział na powitanie Starka zdawkowym skinieniem głowy, z jego pokerowej twarzy nie dało się nic wyczytać. Zaraz się dowiem, czy dobrze zrobiłem, ratując mu tyłek. Negocjatorka z cywilbandy wstała ostrożnie, widać było, że nie przywykła jeszcze do niskiego ciążenia. – Pierwszym punktem naszych rozmów będzie ustalenie statusu prawnego tutejszych sił wojskowych. Zdajemy sobie sprawę, że nie jesteśmy w stanie zrobić niczego, jeśli pańscy ludzie stawią opór. Stark podniósł się z krzesła, wyprężył jak drut i zasalutował. – Amerykańskie siły zbrojne broniące kolonii księżycowej gotowe są na przyjęcie rozkazów nowego rządu i nowych przełożonych. – Co dokładnie to znaczy? Pułkownik Hayes odpowiedział na to pytanie: – Myślę, że sierżant Stark informuje nas, że jego oddziały zakończyły już bunt. Zgadza się, sierżancie? – Zgadza się, sir. Kobieta, zamiast zwrócić się do Ethana, spojrzała na Campbella. – Poddajecie się przed rozpoczęciem negocjacji? – Niezupełnie – odparł zarządca. – Nadal zamierzamy zawrzeć porozumienie. Jednakże jak już pani wspominałem, sierżant Stark oznajmił mi jasno i wyraźnie, że on, jako żołnierz, nie ma prawa negocjować z rządem. Uznaje zatem wasze zwierzchnictwo. – Rozumiem. Dlaczego więc odmawiał pan od tak długiego czasu wykonywania rozkazów przełożonych? – Szanowna pani, miały tutaj miejsce wydarzenia, których nikt nie chciał. Gdyby ktoś, ktokolwiek zechciał nas wysłuchać i pomyśleć... cóż, to naprawdę długa historia, ale może mi pani wierzyć, że próbowaliśmy wyprostować sprawy od samego początku. Przyjmuję pełną odpowiedzialność za wszystko... – Tak, tak. Wiem, co pan chce powiedzieć, już to słyszałam – przerwała mu cywilna

negocjatorka. – Przejdźmy zatem dalej. Może pan usiąść, sierżancie. Punkt drugi upoważnia mnie do przeproszenia w imieniu rządu za wszystkie działania wymierzone w kolonię. Pana, panie Campbell, i kolonistów, których pan reprezentuje, oraz pana, sierżancie Stark, i żołnierzy, którzy bronili tej kolonii. – Machnęła ręką, dając znak jednemu z pozostałych delegatów, który wprowadził szybko kilka komend do swojego komunikatora. – Oto nasza propozycja. Zapoznajcie się z nią uważnie. Stark zerknął na Vic, potem oboje przenieśli wzrok na wyświetlacz i zaczęli czytać tekst porozumienia. Ethan przebiegał wzrokiem kolejne zapisy, wychwytując kluczowe słowa i zdania. Amnestia dla cywilnych władz... Odnowienie praw cywilnych mieszkańców kolonii... Głosowanie nad utworzeniem nowego stanu na pierwszym posiedzeniu Kongresu. Nieźle. Ale gdzie jest u licha część mówiąca o moich ludziach? Czytał dalej i w końcu trafił na paragraf dotyczący żołnierzy. Amnestia dla wszystkich podoficerów obejmująca wszelkie ich działania podczas niepokojów społecznych... Odnowienie przysięgi na konstytucję... Wszyscy zajmujący stanowiska dowódcze zostaną zatwierdzeni i otrzymają stosowne awanse. Stark zmrużył oczy, kierując je znów na Vic. – A co ze mną? – Tu napisano, wszyscy podoficerowie, Ethan. – Ale mnie to może nie dotyczyć. – Też tego do końca nie rozumiem, ale co powiesz na zatwierdzenie i awanse odpowiednie do zajmowanych stanowisk? – Nie zastanawiałem się nad tym jeszcze. Dlaczego uważasz, że to ma jakieś znaczenie? Vic odezwała się do niego, zniżając głos tak, by tylko on mógł ją słyszeć: – To znaczy, Ethanie Stark, że powinnam tytułować cię generałem. – Co? – Spojrzał na tekst, robiąc wielkie oczy. – Nie. To niemożliwe. – To właśnie tu napisano. Zostaniesz wyznaczony na dowódcę dywizji i otrzymasz stosowny awans, by móc objąć to stanowisko. – To niedorzeczne. Nie da się... – Ma pan jakiś problem, sierżancie Stark? – Gdy oderwał wzrok od wyświetlacza, zobaczył wpatrującą się w niego intensywnie negocjatorkę. – Owszem, szanowna pani, próbuję właśnie zrozumieć zapisy tego dokumentu. – O którym paragrafie mowa? Vic odpowiedziała za niego, ponieważ nie umiał się zdecydować. – Sierżant zastanawia się, co oznacza wyrażenie „wszyscy podoficerowie”. – To chyba wystarczająco jasne. – Chodzi o to, szanowna pani, że sierżant Stark i ja także jesteśmy podoficerami. – Przecież wiem. Chcecie powiedzieć, że was to porozumienie nie może dotyczyć? Reynolds spojrzała jej w oczy. – Wy naprawdę udzielacie mu amnestii? Jak wszystkim pozostałym żołnierzom i kolonistom? – Taki mieliśmy zamiar.

– Zatem wasza propozycja jest bardzo szczodra, szanowna pani. Szczerze mówiąc, zaskoczyła nas. Poważnie. Kobieta się uśmiechnęła. – Nie wątpię. Domyślam się, że powiedziano wam, iż za tego rodzaju przewinienia karzemy śmiercią. Siedzący obok niej mężczyzna wtrącił: – Przyjrzeliśmy się waszym działaniom z wielką uwagą. Gdybyście popełnili jakieś zbrodnie przeciw Stanom Zjednoczonym albo ich obywatelom, nie rozmawialibyśmy o tym porozumieniu. Były straty, i to po obu stronach. Kazaliście na przykład rozstrzelać żołnierza winnego współudziału w ataku na centrum dowodzenia. – Stark z trudem ukrył zaniepokojenie na wzmiankę o zdradzie szeregowego Granta Steina i wyroku sądu polowego. – Ten przypadek zaniepokoił nas najbardziej i mimo że trzymaliście się ściśle przepisów prawa, wolelibyśmy, aby nigdy nie miał miejsca. – My także – wyszeptał Stark, zbyt cicho jednak, by ktoś mógł go usłyszeć. – Dokumentacja procesu była pełna, a wynikało z niej jednoznacznie, że bierze pan na siebie pełną odpowiedzialność za wszystkie czyny i decyzje. – Nadal podtrzymuję to twierdzenie – zapewnił go Ethan, tym razem głośniej. – Nikt inny nie powinien być za to obwiniony i ukarany. To była moja decyzja. Mężczyzna pokręcił głową. – W świetle ostatnich wydarzeń możemy powiedzieć tylko tyle, że lepiej by było, gdyby ten wyrok, jak i wszystkie pozostałe przypadki śmierci, nie miały miejsca. Inaczej mówiąc, wierzymy święcie, że działaliście zgodnie z tradycją i honorem. To chyba odpowiednie sformułowanie? – Oczywiście – odpowiedziała Vic. – Muszę przyznać, że spodziewaliśmy się w najlepszym wypadku wydalenia z wojska. Widzę jednak z tej oferty, że jesteście skłonni pozostawić nas w czynnej służbie? – To chyba zrozumiałe – oświadczyła negocjatorka. – Mogliście zrobić, co wam się żywnie podoba, nawet uderzyć na Stany Zjednoczone. Mimo to strzegliście bezpieczeństwa kolonii, wykonywaliście polecenia jej cywilnych władz i robiliście co w waszej mocy, by bronić ojczyzny i rodaków. Zdajemy sobie sprawę, że wielu waszych towarzyszy broni poległo bohaterską śmiercią, jak choćby Wiseman i Gutierrez, lotniczki uhonorowane przez mieszkańców kolonii w nazwie tutejszego kosmoportu. – Wskazała głową pułkownika Hayesa. – Nie zapominamy także o ryzyku, jakie podjął pan, by ocalić naszych żołnierzy, którzy przybyli tutaj, by was zaatakować. Czyny są ważniejsze od słów. Jeśli te kilka dziesięcioleci nieudolnych rządów nie nauczyły nas niczego innego, zapamiętamy choćby tę smutną prawdę. Wasze czyny, zwłaszcza te podejmowane na rzecz innych, mówią same za siebie. – Dziękuję, szanowna pani. – Nie mnie dziękujcie. Zapracowaliście sobie na tę amnestię i na stopnie, jakie wam

zaproponowano w nagrodę. Gdybyście nie działali jak trzeba, już byście gnili w areszcie. Podejrzewam jednak, że gdyby wasze działania nie były tak prawe, nasz kraj stałby dzisiaj w obliczu zupełnie innego kryzysu. Rząd winien jest wam wdzięczność i przeprosiny, czas więc zacząć spłacać zaciągnięty dług. Campbell się uśmiechnął. I jego zadowalał osiągnięty wynik. – Twierdzi pani, że sierżant Stark, tocząc swoją wojnę, wygrywał także polityczne bitwy? Cóż za ironia losu. Nigdy wcześniej nie spotkałem tak apolitycznej osoby. Kobieta odpowiedziała mu podobnym uśmiechem. – Zakładam, że sierżant Stark uzna pańskie słowa za komplement. Politycy obecni w tym pomieszczeniu nie będą mieli mu tego za złe. Ale ma pan rację. Sierżancie Stark, udało się panu wygrać jeszcze jedną wojnę, taką, o której nie miał pan zapewne bladego pojęcia. Ethan był tak oszołomiony, że tylko przytaknął. Coś go jednak nurtowało. Czegoś tu nie widzę. No tak! Raz jeszcze przebiegł wzrokiem po treści porozumienia. – Szanowna pani, mamy problem. Ten dokument mówi tylko o amnestii dla podoficerów znajdujących się na Księżycu. A między nami było także kilkoro oficerów, kapelanów i lekarzy wojskowych. Zostali z nami z własnej nieprzymuszonej woli. Powinniśmy wymienić ich w tym dokumencie. – Sierżancie Stark, zapoznaliśmy się osobiście z pańskimi aktami osobowymi. – Ethan próbował nie krzywić się w reakcji na te słowa. – Wyczytaliśmy z nich między innymi, że nie darzył pan przełożonych zbyt wielką estymą. Chce pan powiedzieć, że odrzucicie naszą propozycję, by chronić garstkę oficerów? – Nie chcę odrzucać porozumienia. Zrobię, co każecie. Ale to są moi oficerowie, a ja dbam o swoich ludzi. Proszę jedynie o włączenie ich do treści tego dokumentu. Negocjatorka zerknęła w kierunku Hayesa. – Nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy odrzucać propozycję zmian przedstawionych przez sierżanta Starka – rzucił pułkownik. – Wspomniani oficerowie uczestniczyli w tych samych działaniach, które skłoniły nas do udzielenia amnestii podoficerom. – Dobrze. – Kobieta powiodła wzrokiem po pozostałych członkach delegacji, odbierając kolejne potwierdzenia. – Pańska propozycja włączenia oficerów służących w pańskich jednostkach została przyjęta. – Znów spoważniała. – Ale to już koniec amnestii na dzisiaj. Kraj jest w potwornym kryzysie. Musimy odbudować zaufanie do przywódców. I do instytucji państwowych. Zdajecie sobie sprawę, że od tej pory musicie wykonywać rozkazy przełożonych? Vic z trudem stłumiła śmiech, mrucząc pod nosem, tak by tylko Ethan ją słyszał: – On nigdy tego nie robił. Dlaczego teraz miałby zmieniać podejście? Stark zerknął na nią, potem spojrzał na negocjatorkę. – Tak, szanowna pani. Pan Campbell może zaświadczyć, że znam swoje miejsce w szeregu. – Zdążył nas o tym poinformować. Jak już wspomniałam, odegrało to znaczącą rolę w przygotowanej dla pana propozycji porozumienia. – Ona z kolei spojrzała w kierunku zarządcy.

– Mając wojsko po swojej stronie, nie musielibyśmy oferować wam aż tak dobrych warunków, jak sądzę? To, że moglibyśmy coś wymusić, nie oznacza jednak, że zamierzamy tak postąpić. Podtrzymujemy naszą propozycję. Czy cywilna część buntowników akceptuje zapisy umowy? Campbell wymienił spojrzenie z Sarafiną, potem skinął głową. – Oczywiście. Jako przedstawiciele kolonii z przyjemnością zgadzamy się na przedstawione warunki. – Witamy ponownie na łonie Stanów Zjednoczonych. Was wszystkich. Stark pokręcił głową, ściągając na siebie wzrok zaskoczonej negocjatorki. – Szanowna pani, my ich tak naprawdę nigdy nie opuściliśmy. Miała niepewną minę, zaraz jednak pokiwała głową. – To dziwne. Amerykanie od dawna obawiali się udzielenia armii większej swobody. Postrzegali was jako największe wewnętrzne zagrożenie dla demokracji. A wy, jak się okazuje, byliście największymi jej obrońcami. – Już dawno moglibyśmy pani to powiedzieć, ale wojo i cywilbanda przestali ze sobą rozmawiać. – To z pewnością ulegnie zmianie. I na pewno nie będzie już transmisji z pola walki ku uciesze gawiedzi. Nie zamierzamy odczłowieczać was w ten sposób. Gdy przejęliśmy władzę, zdobyliśmy także wiedzę na temat wysokości rzeczywistych strat poniesionych przez nasze wojska w ciągu minionych kilku lat. To był dla nas prawdziwy szok. Nie ma szans na odbudowanie potęgi militarnej bez ogłoszenia poboru wśród obywateli, którzy nie dorastali w fortach i bazach. – To dobra wiadomość. – Stark uśmiechnął się do Vic, gdy zobaczył jej minę, a wyglądała tak, jakby doznała nagłego ataku niestrawności. – To może spowodować szok kulturowy po obu stronach barykady, ale wyjdzie wszystkim na dobre. Kolejne rozmowy, kolejne uściski dłoni. W końcu Stark znalazł się na zewnątrz sali konferencyjnej. Był mocno skołowany. Co tam się wydarzyło? Najważniejsze, że nic nie zrobią żołnierzom. Tylko to się teraz liczy. Wyrwał się z otępienia, gdy zauważył, że ktoś do niego podchodzi. Stacey Yurivan stanęła obok Ethana, na jej twarzy widać było nieskrywany podziw. – Reynolds powiadomiła wszystkich o warunkach porozumienia, gdy ty obściskiwałeś się z negocjatorami. Stark, nie doceniałam cię. To był majstersztyk! Taki podstęp. Najpierw zdołowałeś ludzi, a potem dałeś im taką pachnącą marchewkę. Musisz mi kiedyś opowiedzieć, jak robi się takie przewały. – Stace, ja niczego nie planowałem. A już na pewno nie próbowałem nikogo oszukać. Tak się po prostu stało, ponieważ to chyba jedyne sensowne rozwiązanie. – Jasne. Mów, co chcesz. Stark, król przekręciarzy. Pozdrawiam pana, sir! Yurivan uniosła rękę do przepisowego salutu i trzymała ją tak, dopóki nie odpowiedział podobnym gestem. – Spieprzaj stąd, Stace.

– Tajest. Tajest. Już zmiatam. – Gratuluję, generale Stark – rzuciła Vic, także mu salutując. – Nie tytułuj mnie tak. – Wybacz. Regulaminowe przyzwyczajenie. Sam wiesz, jak jest – odparła, wskazując brodą na jego pagony. – Musisz odpruć dystynkcje sierżanta i przyczepić gwiazdki. – Nie mam zamiaru. – Straszne rzeczy dzieją się z ludźmi. Jednych rozstrzeliwują, innych mianują generałami. Ty trafiłeś do grona nieszczęśliwych. – Nie mogliby mnie rozstrzelać? – Ja tego nie zrobię. – To zrozumiałe – Stark wyszczerzył zęby. – Pułkowniku Reynolds. – Słucham? – Byłaś moim zastępcą. A to znaczy, że dadzą ci co najmniej pełnego pułkownika. – Zmrużyła oczy, szukając odpowiedniej riposty. – Może zaczniesz wreszcie traktować mnie z należnym szacunkiem. – Niedoczekanie, żołnierzu. Ethanie Stark, wymagasz nieustannego przywracania do rzeczywistości. – Przypadkiem jesteś w tym naprawdę dobra. Nie zacząłbym tej rozróby, gdybym wiedział, że... – Ethan. Weszłam tam ze świadomością, że oboje zostaniemy wyprowadzeni w kajdanach. Wygląda na to, że dobre chęci choć ten jeden raz nie zostaną ukarane. – Spójrz tylko, czym nas nagrodzono. – Nadal chcesz trafić przed pluton egzekucyjny? Słuchaj, żołnierze od początku wiedzieli, że mogą na ciebie liczyć. Teraz rząd też to zrozumiał. I to nie dlatego, że jesteś taki przystojny, mądry albo wygadany... – Dzięki. – ...tylko z powodu tego, co zrobiłeś, gdy miałeś możliwość robienia, co zechcesz. Rozumiesz? To prawdziwa miara osobowości. Zrobiłeś co trzeba. Uratowałeś nas. – Chyba... tak. Nie. Każdy mógłby... – Tak. Akurat. Powiedz to Kate Stein, jak następnym razem przyśni ci się Wzgórze Pattersona. – Ciekawa sprawa, Vic. Nie przyśniło mi się ani razu w ciągu ostatnich dni. Wcześniej byłem na nim każdej nocy. Każdej. – Może podświadomość próbuje ci coś powiedzieć? Tak na marginesie, z negocjatorami przyleciał twój dobry przyjaciel. Dorobił się pozycji asystenta. – Wskazała ręką w głąb korytarza na wysokiego żołnierza. – Proszę podejść, sierżancie Paratnam. Proszę przywitać się z naszym generałem. – Nie tytułuj mnie tak – powtórzył Ethan, zaraz jednak uśmiechnął się do przyjaciela. – Rash. Dawno się nie widzieliśmy. – Wcale nie tak dawno. Tyle dobrego, że nikt teraz do nas nie strzela. – Rash także się rozpromienił, a potem poklepał Starka po ramieniu. – Cholera. Cieszę się, że znów jesteśmy po tej

samej stronie. – Ja też. – Mam jedno pytanie. Nadal będziesz dowodził w tej kolonii? – Tak, ale tylko wojem. Trudno uwierzyć, nie? – Delikatnie rzecz ujmując. Wyjaśnij mi więc jedno: skoro to ty teraz wydajesz rozkazy, komu będziesz się sprzeciwiał? – Nadal będzie przy mnie Vic. Zawsze ignoruję jej rady. Reynolds przytaknęła. – Niemal zawsze. – Zatem możecie się już pobrać? – zapytał Rash, spoglądając to na niego, to na nią. – Pobrać? – Vic nie mogła się zdecydować, czy okazać zdziwienie czy wybuchnąć śmiechem. – Ja i ten zbir? Czegoś ty się najarał, Rash? A może to tylko dezorientacja przez niską grawitację? Mieliście zatrutą atmosferę w wahadłowcu? – Skąd – obruszył się Paratnam. – Wydaje mi się po prostu, że pasujecie do siebie. – Pasujemy? – zapytała. – Do siebie? Ja i Ethan? Czy ja komuś coś złego uczyniłam, żeby ponieść tak surową karę? – Jesteście stworzeni dla siebie, Vic. – Jeśli tak, to Stwórca musi mieć naprawdę pokręcone poczucie humoru. – Pokręciła głową. – Do zobaczenia, Rash. Muszę zadbać, by wszyscy dowiedzieli się o powrocie do oficjalnej służby. Uważaj na siebie, wielki małpoludzie. – Ty także. – Paratnam spoglądał w ślad za nią, potem przeniósł wzrok na Starka. – Ja chyba nigdy nie zrozumiem kobiet. – To jest nas dwóch. – Mogę mówić ci po imieniu? – A mów sobie, jak tam chcesz. – Idziemy na piwo? – Jasne. Rash, co ja, u licha, będę robił jako generał? – Hm. – Paratnam zastanawiał się nad tym przez chwilę. – Może powinieneś wywinąć jakiś niezły numer, żeby zdegradowano cię znowu do stopnia sierżanta? – Poważnie? Tak. To by się mogło udać. Powinienem... Przerwał mu głos Vic dobiegający z głębi korytarza: – Nawet o tym nie myśl, Ethan! KONIEC