Cast PC Wezwanie Bogini 1 Bogini Oceanu

Cast P. C. Wezwanie bogini 01 Bogini Oceanu Ulegnij pokusie i rozsmakuj się w świecie pełnym zmysłowości i magii! W dniu dwudziestych piątych urodzin Christine Canady wypowiada zaklęcie z nadzieją, że odmieni ono jej bezbarwne życie singielki. Nie spodziewa się jednak, że magiczne słowa w tak niezwykły sposób odmienią rzeczywistość. Kiedy jej samolot rozbija się na oceanie, życie Christine zmienia się na zawsze. Po odzyskaniu przytomności oszołomiona odkrywa, że znajduje się w legendarnym miejscu i czasie, w którym rządzi magia, a jej ciało przybrało postać mitycznej syreny Undine. W wodach czai się jednak niebezpieczeństwo. Litując się nad nią bogini Gaja, zamienia Christine ponownie w kobietę, by mogła poszukać schronienia na lądzie. Kiedy na ratunek przybywa przystojny wybawiciel, zamiast cieszyć się ze spełnionego marzenia, Christine tęskni za oceanem i seksownym trytonem, który skradł jej serce...

Duch Doliny nigdy nie umiera. Zwie się Tajemną Kobiecością. Z wrót Tajemnej Kobiecości Wyrastają Niebo i Ziemia. On nas nigdy nie opuszcza. Czerp z niego do woli, jego źródło nigdy nie wysycha... Tao te king

CZESC PIERWSZA

ROZDZIAŁ PIERWSZY Zrękami pełnymi zakupów CC wyrwała klucz z zamka i zatrzasnęła drzwi stopą. Automatycznie spojrzała na zegar w holu swojego przestronnego apartamentu. Było już wpół do ósmej. Dokończenie spraw w Centrum Łączności zajęło jej całą wieczność, potem zatrzymała się w sklepie i kantynie. Jazda w korkach z Bazy Sił Powietrznych Tinker przypominała brnięcie po kostki w błocie. Jakby tego było mało, CC spróbowała pojechać do domu na skróty i skończyło się na tym, że źle skręciła. Niebawem zgubiła się na dobre. Kiedy dobra dusza w Quick Trip udzieliła jej wskazówek, CC poczuła się w obowiązku wyjaśnić, że stacjonuje w Tinker dopiero od trzech miesięcy i nie miała czasu, żeby poznać wszystkie drogi. Mężczyzna poklepał ją po ramieniu, jakby była szczeniakiem. — Co taka młoda dziewczyna robi w siłach powietrznych? — zapytał. CC potraktowała jego pytanie jako retoryczne, podziękowała i odjechała z twarzą zarumienioną ze wstydu. Nic więc dziwnego, że jej napięte nerwy podskoczyły na dźwięk natarczywego dzwonka telefonu. — Chwileczkę! Już pędzę! — wrzasnęła, biegnąc do kuchni. Rzuciła zakupy na lśniący czystością blat i chwy-

ciła słuchawkę. — Halo — wysapała, lecz usłyszała tylko sygnał przerywany rytmicznym pikaniem automatycznej sekretarki. — No, przynajmniej zostawili wiadomość. — Westchnęła i wróciła z telefonem do kuchni, wystukując równocześnie kod dostępu do pozostawionych wiadomości. Jedną ręką trzymała słuchawkę przy uchu, drugą wyjęła z torby dwie butelki szampana. — Masz dwie nowe wiadomości — oznajmił mechaniczny głos. — Pierwsza pozostawiona o piątej trzydzieści. CC słuchała uważnie, zdejmując folię z oplecionego drucikiem korka od szampana. — Witaj, Christine, tu twoi rodzice! — zaćwierkał nagrany głos matki, trochę nienaturalny i cichy. — Cześć, Christine! — zawtórował nieco cichszy, choć równie radosny glos ojca z drugiego aparatu. CC uśmiechnęła się z pobłażaniem. Oczywiście, że to rodzice — tylko oni na całym świecie nadal się upierali, by zwracać się do niej pełnym imieniem. — Chcieliśmy tylko powiedzieć, że nie zapomnieliśmy o twoim wielkim dniu. Mama urwała i CC usłyszała chichot ojca w tle. Zapomnieli o jej urodzinach? Nie pomyślała, że to zrobili — aż do tej chwili. Mama ciągnęła zdyszanym głosem: — Padamy już z nóg, przygotowując się na następny rejs! Wiesz, ile ojciec potrzebuje czasu, żeby się spakować. — Ostatnie słowa wypowiedziała konspiracyjnym szeptem. — Nie martw się, kochanie, choć nie wysialiśmy ci paczki, udało nam się załatwić małą niespodziankę dla naszej ulubionej dwudziestopięciolatki. — Dwudziestopięciolatki?— Ojciec wydawał się szczerze zaskoczony. — Wielki Boże. Myślałem, że ma dopiero dwadzieścia dwa lata.

— Czas pędzi jak szalony, kochanie — odparła z powagą mama. — Masz rację, skarbie — zgodził się tato. — To jeden z powodów, dla których przekonuję cię, że powinniśmy poświęcać więcej czasu na podróże. — Zachichotał sugestywnie. — Z pewnością masz rację co do tego powodu — odparła żartobliwie mama głosem młodszym nagle o kilkadziesiąt lat. — Flirtują ze sobą na mojej sekretarce — prychnęła CC. — I naprawdę zapomnieli o moich urodzinach. — W każdym razie zaraz wyjeżdżamy na lotnisko... — Elinor! — wtrącił głos ojca, jeszcze bardziej daleki. — Pożegnaj się, przyjechała już limuzyna z lotniska. — No, muszę pędzić, kochana jubilatko! I baw się dobrze podczas tego swojego małego wypadu. Bo wyjeżdżasz za parę dni? Małego wypadu? CC przewróciła oczami. Jej dzie-więćdziesięciodniowa misja podoficera kontroli jakości w Centrum Łączności w Bazie Sił Powietrznych w Ri-jadzie w Arabii Saudyjskiej, by wspierać wojnę z terroryzmem, jest dla nich tylko „małym wypadem"? — kochanie, nie przejmuj się lotem, gdziekolwiek się wybierasz. Jesteś już na tyle dorosła, by przezwyciężyć ten strach. Poza tym przecież wstąpiłaś do sił powietrznych! CC zadrżała, żałując, że matka wspomniała o jej fobii — samolotach — gdyż niebawem przeleci pół świata nad całymi oceanami wody. Była to jedyna część służby w siłach powietrznych, która się jej nie podobała. — Kochamy cię! Na razie. Wiadomość się skończyła i CC, nadal kręcąc głową, nacisnęła guzik OFF i położyła telefon na blacie. — Nie mogę uwierzyć, że zapomnieliście o moich urodzinach! Zawsze mówiliście, że nie można o nich zapo-

mnieć, bo urodziłam się tuż przed północą w Halloween. — Karciła telefon, sięgając do szafki po kieliszek do szampana. — Nie pamiętaliście nawet o prezencie. — Wpatrywała się ze złością w aparat, mocując się z korkiem szampana. Przez siedem lat jej czynnej służby w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych rodzice nigdy nie zapomnieli o prezencie. Aż do dziś. W jej dwudzieste piąte urodziny — przeżyła ćwierć wieku. Był to naprawdę ważny rok i miała zamiar go uczcić nawet bez urodzinowego prezentu od nich. — To rodzinna tradycja! — prychnęła. Wyciągnęła korek i przytrzymała okrytą pianą butelkę nad zlewem. Westchnęła i poczuła niespodziewaną falę tęsknoty za domem. Nie, napomniała się surowo, lubiła swoje życie w bazie lotniczej i nigdy nie żałowała impulsywnej decyzji, by wstąpić do wojska zaraz po szkole średniej. Dzięki temu udało się jej wyrwać z miłego, zwyczajnego, cichego życia w małym miasteczku. Nie, nie „widziała świata", jak obiecywały ogłoszenia. Mieszkała za to w Teksasie, Mississippi, Nebrasce, Kolorado, a teraz w Oklahomie, czyli w pięciu stanach więcej niż zadowoleni z siebie mieszkańcy rodzinnego miasteczka Homer w stanie Illinois kiedykolwiek będą mieszkać czy tylko zobaczą. — Najwyraźniej nie dotyczy to moich rodziców! — CC nalała sobie kieliszek szampana, wypiła łyk i postu-kała stopą w podłogę, nadal wpatrując się z furią w telefon. Wyglądało na to, że w ciągu minionego roku rodzice zaliczyli więcej wycieczek Silver Adventure, niż leżało to w zasięgu zwykłego śmiertelnika. — Chyba chcą ustanowić jakiś rekord. — Przypomniała sobie zalotny ton ich głosów i szybko zamknęła oczy, by uwolnić się od tej wizji. Kiedy je otworzyła, znów wbiła wzrok w telefon.

— Mamo, gdzie są twoje domowe ciasteczka z czekoladą? — Wypiła łyk szampana i zobaczyła, że znów musi napełnić kieliszek. — Jak mam uzupełnić wszystkie grupy produktów bez paczki urodzinowej? — Sięgnęła do drugiej torby z zakupami i wyjęła wiaderko Kentucky Fried Chicken, oczywiście według oryginalnego przepisu. Wodząc palcem od kurczaka do szampana, ciągnęła swój monolog. — Mam mięso, KFC, razem z wszystkimi ważnymi tłuszczami, by dobrze trawić. Mam też owoce w postaci szampana, mojego ulubionego. Ale jak mam zbilansować urodzinową kolację bez nabiału, czekolady i cukru? — Machnęła z odrazą w stronę telefonu. Uniosła pokrywkę wiaderka, wyjęła udko i wbiła w nie zęby. Potem, wykorzystując kurczaka dla podkreślenia swojej przemowy, ciągnęła: — Zawsze przysyłacie mi coś totalnie nieprzydatnego, co mnie bawi do łez i przypomina mi dom. Obojętne gdzie jestem. Jak dwa lata temu, gdy dostałam miernik opadów w kształcie żaby. A nawet nie mam podwórka! No i wycieraczka z napisem: NIECH BÓG BŁOGOSŁAWI TEMU DOMOWI, którą musiałam powiesić na ścianie mieszk ania, bo nie mam domu! — Na wspomnienie głupich prezentów rodziców z twarzy CC zniknęło niezadowolenie. — Podejrzewam, że chcecie mi w ten sposób powiedzieć, żebym wyszła za mąż albo przynajmniej kupiła dom. W zamyśleniu żuła kurczaka i znów westchnęła, lekko rozdrażniona na myśl, że zachowuje się jak piętnastolatka, a nie dwudziestopięcioletnia kobieta. Nagle się rozchmurzyła. — Hej! Zapomniałam o drugiej wiadomości! — powiedziała do telefonu. Chwyciła słuchawkę, wystukała kod i opuściła głosy rodziców z pierwszej wiadomości. — Następna nowa wiadomość. Pozostawiona o szóstej trzydzieści dwie.

CC uśmiechnęła się z ustami pełnymi kurczaka. To pewnie Sandy, jej najdawniejsza przyjaciółka — tak naprawdę jedyna przyjaciółka ze szkoły średniej, z którą nadal utrzymywała kontakt. Sandy znała ją od pierwszej klasy i rzadko o czymś zapominała, a już na pewno nie o urodzinach. Podczas długich rozmów zamiejscowych lubiły się śmiać z tego, jak udało im się uciec z malutkiego Homer. Sandy zdobyła wspaniałą pracę w dużym szpitalu w rozbawionym bajecznym Chicago. Zajmowała oficjalnie stanowisko specjalisty do współpracy z lekarzami, co w praktyce oznaczało, że zatrudniała nowych pracowników, ale obie uwielbiały pikantnie brzmiący tytuł. Było to szczególnie zabawne, ponieważ Sandy od trzech lat była szczęśliwą mężatką. — Cześć, CC. Kopę lat, dziewczyno! Zamiast znajomego akcentu Sandy ze Środkowego Zachodu w głosie pobrzmiewało rozwlekłe warczenie rodem z Południa. — To ja, Halley. Twoja ulubiona brzoskwinka z Georgii! Jeju, ależ trudno było zdobyć twój nowy numer. Nieładnie, że zapomniałaś mi go podać przed wyjazdem. Uśmiech spłynął z twarzy CC jak wosk ze świecy. Halley nie należała do tych, których jej brakowało z ostatniego miejsca stacjonowania. — Mam tylko chwilę, żeby pogadać. Dzwonię, żeby ci przypomnieć, że za półtora miesiąca kończę trzydzieści łat. Dokładnie piętnastego grudnia. Chcę, żebyś zaznaczyła tę datę w swoim kalendarzu. CC słuchała z niedowierzaniem. — To zupełnie jak katastrofa kolejowa. Robi się coraz gorzej. — Wydaję megaimprezę wszech czasów i spodziewam się, że przyjedziesz. Zaraz zacznij załatwiać przepustkę. Za jakiś tydzień wyślę ci oficjalne zaproszenie. Aha, prezenty są

mile widziane. — Halley zachichotała jak Barbie z Południa. — Do zobaczenia niebawem. Na razie pa! — Nie mogę w to uwierzyć. — CC nacisnęła guzik OFF dużo mocniej niż należało. — Najpierw rodzice zapominają o moich urodzinach. Potem nie tylko wygląda na to, że zapomniała o nich również moja najlepsza przyjaciółka, ale na dodatek dzwoni irytująca nie-przyjaciół-ka, by zaprosić mnie na swo ją imprezę urodzinową! — Odłożyła telefon na blat. — Z półtoramiesięcznym wyprzedzeniem! Schowała nieotwartą butelkę szampana do lodówki. — Uważaj się za następną w kolejce — powiedziała do niej ponuro. Chwyciła potem otwartą butelkę, na wpół opróżniony kieliszek, wiaderko KFC i zdecydowanym krokiem pomaszerowała do salonu, gdzie rozłożyła ucztę na niskim stoliku, po czym wróciła do kuchni po garść serwetek. Mijając milczący telefon, zatrzymała się i odwróciła na pięcie. — O, nie. Jeszcze z tobą nie skończyłam; idziesz ze mną. Rzuciła słuchawkę na kanapę. — Siedź tutaj. Będę miała na ciebie oko. Wyjęła kolejny kawałek cudownie tłustego kurczaka, włączyła telewizor i jęknęła. Na ekranie widać było tylko śnieg. — Och, nie! Kablówka! — Ponieważ nie będzie jej w kraju przez trzy miesiące, postanowiła na ten czas odłączyć kablówkę i była dumna ze swojej oszczędności. — Nie dzisiaj! Powiedziałam im: od pierwszego listopada, nie od trzydziestego pierwszego października. — Spojrzała na milczący telefon. — Pewnie masz z tym coś wspólnego. Wybuchnęła na wpół histerycznym śmiechem. — Gadam z telefonem. — Nalała sobie kolejny kieliszek szampana i zauważyła, że butelka jest już do połowy pusta. Popijając w zamyśleniu, rozprawiała na głos, wy-

raźnie ignorując telefon. — Zdecydowanie nadeszła pora na podjęcie wyjątkowych działań. Czas wyjąć Ulubione Dziewczyńskie Filmy. Ściskając mocno zębami udko kurczaka, wytarła ręce w papierowy ręcznik i otworzyła szafkę z kasetami wideo stojącą obok telewizora. Przeszukując swój zbiór, z pełnymi ustami czytała na głos tytuły filmów. — Dirty Dancing, Cienista dolina, West Side Story, Przeminęło z wiatrem. — Umilkła i żuła kurczaka w zamyśleniu. — Nie, za długi i nie jest to film na urodziny. Hm... — Czytała dalej. — Superman, Duma i uprzedzenie, Ostatni Mohikanin, Przypadkowy turysta, Kolor purpury, Czarownice z Eastwick. — Zatrzymała się. — Tego właśnie mi trzeba. Odrobiny dziewczęcej mocy. — Wsunęła kasetę do odtwarzacza. — Nie — poprawiła samą siebie. — To jest lepsze niż dziewczęca moc, to k o bieca moc! — Uniosła kieliszek w stronę ekranu, wznosząc toast za każdą z bogiń kina, gdy tylko pojawiały się na ekranie. Niepowtarzalne i bajeczne. Cher była tajemnicza i egzotyczna, z pełnymi idealnymi ustami i masą uwodzicielskich loków, które okalały jej twarz jak grzywa dzikiej czarnej lwicy. CC westchnęła. Nie mogła nic zrobić z własnymi małymi ustami; gdyby się na to odważyła, przypominałyby nieudany eksperyment naukowy. Przecież wszystko w niej było małe. Może już pora, by zdecydować się na zmianę krótkiej chłopięcej fryzury. Michelle Pfeiffer — to dopiero zjawiskowa kobieta. Nawet w roli Płodnej Mamy jej blond uroda była niezaprzeczalnie eteryczna. Nikt nigdy nie nazwałby j ej słodką. No i Susan Sarandon. Nie mogłaby wyglądać na totalne bezguście, nawet ubrana jak stara belferka ucząca muzyki. Dosłownie emanowała seksapilem.

Żaden facet nie pomyślałby o niej jako tył ko o p rzyjació łce. Przynajmniej żaden heteroseksualny facet. — Za trzy niesamowite kobiety, które są wszystkim, czym pragnę być! — CC nie mogła uwierzyć, że jej kieliszek jest pusty. I butelka też. — Cholernie dobrze, że mamy siebie. — Poklepała z czułością telefon i ocaliła drugą butelkę szampana przed samotnością w lodówce. Nie zaprzątając sobie głowy tym, że jej krok stał się nieco chwiejny, usadowiła się z powrotem na kanapie, wyjęła czwarty kawałek kurczaka i spojrzała z ukosa na milczący telefon. — Na pewno nie możesz się nadziwić, że ktoś tak mały może tyle zjeść. Telefon odpowiedział przenikliwym dźwiękiem. CC podskoczyła i o mało nie udławiła się na wpół przeżutym kawałkiem kurczaka. — Wielkie nieba, ależ mnie przeraziłeś! Telefon znów zadźwięczał. — CC, to tylko telefon. Zbierz się do kupy, sierżancie. — Potrząsnęła głową, dziwiąc się swojej głupocie. Telefon zadzwonił po raz kolejny, zanim zdążyła wytrzeć ręce i uspokoić nerwy na tyle, by odebrać. — H-halo? — powiedziała niepewnie. — Czy mogę rozmawiać z Christine Canady? — Kobiecy głos brzmiał obco, lecz przyjemnie. — Przy telefonie. — CC wcisnęła guzik na pilocie i zatrzymała Czarownice z Eastwick. — Panno Canady, mówi Jess Brown z Woodland Hills Resort w Branson w stanie Missouri. Dzwonię, by panią poinformować, że pani rodzice, Elinor i Herb, wykupili dla pani weekend w naszym pięknym ośrodku w prezencie na dwudzieste drugie urodziny! Wszystkiego najlepszego, panno Canady! — CC niemal widziała, jak Jess Brown promienieje w dalekim Branson. Gdziekolwiek to było.

— Dwudzieste piąte. — Tylko tyle zdołała wydusić. — Słucham? — To moje dwudzieste piąte urodziny, nie dwudzieste drugie. — Nie. — W telefonie rozległ się szelest gorączkowo przerzucanych papierów. — Nie, tutaj jest napisane: Christine Canady, dwudzieste drugie urodziny. — Nie. — Nie jest pani Christine Canady? — Jess sprawiała wrażenie zaniepokojonej. — Nie kończę dwudziestu dwóch lat! — CC spojrzała na otwartą przed chwilą drugą butelkę szampana. Może się upiła i ma halucynacje. — Ale rozmawiam z Christine Canady? — Tak. — Pani rodzice to Elinor i Herb Canady? — Tak. — No, skoro pani to pani, reszta raczej nie ma znaczenia. — Jess wyraźnie odetchnęła z ulgą. — Chyba nie. — CC bezradnie wzruszyła ramionami. Postanowiła, że równie dobrze może się przyłączyć do tego szaleństwa. — Świetnie! — Jess znów się ożywiła. — Teraz kilka szczegółów, które powinna pani poznać. Może pani zaplanować swój weekend o dowolnej porze w ciągu najbliższego roku, musi pani jednak zadzwonić, by zarezerwować domek... Domek? CC poczuła, że szumi jej w głowie. Co oni najlepszego zrobili? — ...z co najmniej miesięcznym wyprzedzeniem, gdyż w innym wypadku możemy nie mieć wolnych miejsc. Oczywiście podarunek jest do wykorzystania przez panią, ale jeśli zechce pani przyjechać z przyjacielem bądź przyjaciółką, uzdrowisko z chęcią udostępni miejsce za cenę

katalogową lub całkowicie darmo, jeśli ta osoba zgodzi się wziąć udział w krótkim spotkaniu informacyjnym dotyczącym naszego ośrodka. CC zamknęła oczy i potarła palcami prawą skroń, gdzie pojawiły się pierwsze oznaki bólu głowy. — Prócz cudownego weekendu w Woodland — ciągnęła Jess Brown — rodzice zarezerwowali dla pani bilety do Moon River Theater na show Andy'ego Williamsa. To jedno z najpopularniejszych i najdłużej wystawianych przedstawień w Branson! CC nie mogła powstrzymać jęku. — Doskonale rozumiem pani podniecenie! — rzuciła z ożywieniem Jess. — Prześlemy pani oficjalną broszurę pocztą. Potwierdzę tylko adres... CC usłyszała swój bezbarwny głos posłusznie recytujący adres. — W porządku! To chyba wszystkie potrzebne informacje. Miłego wieczoru, panno Canady, i wszystkiego najlepszego z okazji dwudziestych drugich urodzin! — Jess Brown rozłączyła się. — Gdzie jest to Branson? — krzyknęła CC do sygnału w telefonie.

ROZDZIAŁ DRUGI Tak jest! — zawołała CC do telewizora i unosząc dramatycznym gestem kieliszek, rozlała szampana na dywan. — Odhaczcie go, przyjaciółki! Jack Nicholson i tak nie był słodki; przez cały czas to wy miałyście w sobie magię. Prawie nie zauważyła, że chwieje się na nogach, gdy zerwała się z kanapy, by odtańczyć Magiczny Taniec Zwycięstwa Kobiet, kiedy na ekranie pojawiły się napisy końcowe. — Panie Telefonie. — Przerwała na chwilę Taniec Zwycięstwa, by złapać oddech. Przelotnie zastanowiła się, kto zjadł całe wiaderko kurczaka z KFC. Pan Telefon zdawał się uśmiechać do niej ze swojego miejsca na kanapie. — Wiesz, że to kobiety mają w sobie całą magię? Nie odpowiedział. — Jasne, że nie wiesz; jesteś telefonem! — zachichotała. — Nawet nie wiedziałeś, że skończyłam dwadzieścia pięć lat, a nie dwadzieścia dwa — Prychnęła. — Teraz już wiesz. Po obejrzeniu tego najwspanialszego filmu na świecie powinieneś też wiedzieć, że kobiety mają w sobie magie. Telefon wydawał się sceptyczny.

— To prawda! Czy Cher, Michelle i Susan właśnie tego nie udowodniły? — CC zachwiała się lekko. — Och, rozumiem, o co ci chodzi. Uważasz, że to o n e mają magię, nie wierzysz jednak, że może ją mieć zwyczajn a kobieta taka jak ja. Nie była do końca pewna, lecz telefon sprawiał wrażenie, jakby chciał jej słuchać. — W porządku. Może i masz rację, ale jeśli się mylisz? Jeśli kobiety naprawdę mają coś w sobie i muszą to tylko odnaleźć? Jak one. — Poczuła, że coś przychodzi jej do głowy, i zmarszczyła brwi, próbując się skoncentrować. — One też początkowo w to nie wierzyły, co nie powstrzymało magii. Może nieważne, czy wyglądasz zwyczajnie albo czy jesteś gdzieś nowa i nie masz jeszcze przyjaciół. — Albo, dopowiedział umysł CC, czy zapomniano o twoich urodzinach. — Może trzeba po prostu uwierzyć. W kąciku jej oka zamigotało mleczne światło, zakłócając koncentrację. Co u...? Poczuła dreszcz niepokoju biegnący wzdłuż karku. Światło sączyło się zza kotar, które zasłaniały przeszklone drzwi prowadzące na balkon. CC spojrzała na zegar na odtwarzaczu wideo. Cyferki wskazywały 10.05. — To na pewno światła z ulicy — powiedziała do telefonu, lecz blask nadal przyciągał jej wzrok. Promyk wyglądał bardzo dziwnie i zupełnie nie przypominał sterylnych świateł ulicznych. — No to może światła zaparkowanego samochodu. — Wypowiadając jednak te słowa, wiedziała już, że to nieprawda. Nie w jej mieszkaniu na ostatnim piętrze. Reflektory samochodu nie świecą do góry. Nie mają też w sobie ciepła, które sprawiało, że chciała się w nim pławić. Nogi CC zaprowadziły ją do kotar.

— Prosiłaś o magię — szepnęła. Powoli, jakby się poruszała przez słodki blask świtu pomiędzy snem i przebudzeniem, wyciągnęła rękę i rozsunęła kotary. — Ooooooch... — szepnęła na długim oddechu. — To jest magia. Srebrzysty księżyc w pełni wisiał tuż nad jej głową, jakby sama bogini Diana zawiesiła go na niebie w prezencie urodzinowym. Zalewał ciepłym, opalizującym blaskiem bezładnie ustawione doniczki na balkonie. CC szybko otworzyła szklane drzwi i wyszła n a ciepłą, późnopaź-dziernikową noc. Balkon był duży i wychodził na pas zieleni oddzielający kompleks apartamentów od eleganckiego sąsiedztwa. Z jego powodu zdecydowała się nadwerężyć nieco swój budżet i zrujnować na wysoki czynsz za apartament. Uwielbiała tu siadywać, gdyż kojące odgłosy dobiegające z zielonej gęstwiny niwelowały napięcie po pracy, które uparcie towarzyszyło jej nawet podczas zajęć kick-boxingu i ciepłej kąpieli w pianie, którą często po nich brała. Spędziła tu wiele wieczorów, czego dowodem był wygodny bujany fotel z wikliny i pasujący do niego stolik na tyle duży, by zmieściła się na nim książka i coś zimnego do picia. W otoczeniu bujnych roślin w doniczkach znajdował się jej ulubiony balkonowy mebel: mała wersja wolno stojącego kominka. Dziś kremową barwę kominka pieścił blask księżyca, a jego promienie odbijały się od lśniącej powierzchni niczym od kamieni na egzotycznej plaży. Nagle CC odchyliła głowę i rozłożyła ramiona, jak gdyby pragnęła objąć noc. Spojrzała na księżyc w pełni i poczuła ogarniające ją ciepło, jakby pławiła się w świetle rodem z innego świata. Nagle podrzuciła głowę. — To prawda — powiedziała do nasłuchującej nocy. — To musi być prawda.

I tak wpadła na pomysł, który podsunął jej szampan i blask księżyca. Uśmiechnęła się od ucha do ucha i przebiegła przez otwarte drzwi balkonu. Niemal podskakując, popędziła do sypialni, rozpinając po drodze mundur sił powietrznych. Granatowa spódnica i jasnoniebieska bluzka opadły na podłogę razem z rajstopami i stanikiem. — Krok pierwszy. Naga CC otworzyła szufladę z piżamami i chwilę w niej grzebała, aż w końcu znalazła leżącą na samym dnie jedwabną koszulę nocną, ignorowaną dotąd na rzecz bardziej praktycznych bawełnianych. Mundur nadaje się do pracy, ale z pewnością nie do magii, powiedziała w duchu i przeciągnęła jasną koszulę przez głowę, rozkoszując się zmysłowym dotykiem materiału na nagim ciele. — Będę ją nosić częściej — obiecała na głos. — Krok drugi. Przeszła zdecydowanym krokiem do wolnego pokoju, w którym niedawno zaczęła urządzać gabinet. Jak dotąd miała dość czasu i pieniędzy, by kupić fotel i biurko pod pięcioletni komputer. Książki leżały w równych stosach na podłodze, czekając na półki, które im obiecała. Włączyła górne światło i zaczęła przeszukiwać stosy starych podręczników zgromadzone w ciągu minionych siedmiu lat, gdy zapisywała się na różne kursy w college'u, nigdy nie mając pewności, w czym chce się specjalizować. Przerzucała książki, od anatomii i fizjologii po podstawy księgowości. — Tu jesteś! — Wyciągnęła średniej grubości tom, który ukrył się pod ogromnych rozmiarów tomiszczem poświęconym naukom humanistycznym. Tom nosił tytuł Era matriarchatu — mity i legendy. CC z rozrzewnieniem przypomniała sobie semestr poświęcony na studia kobiece i błyskotliwą profesor Teresę Miller, dzięki której te zajęcia należały do jej ulubionych. Nadal słyszała pełen ekspresji głos pani Miller, która czytała na głos słowa pocho-

dzące z zamierzchłych czasów, kiedy kobiety były szanowane, nawet otaczane czcią. — Gdzie to jest? — mruknęła pod nosem, przebiegając wzrokiem indeks. Przesuwała palcem w dół po kolejnych rzędach nazwisk, w końcu zatrzymała się na G. — Gaja! Przysiadła na piętach, powędrowała na stronę osiemdziesiątą szóstą i przeczytała na głos: „Gaja lub Gaea była boginią ziemi, Wielką Matką, znaną jako najstarsze z bóstw. Rządziła MAGIĄ, PRZEPOWIEDNIAMI I MACIERZYŃSTWEM. Choć Zeus i inni męscy bogowie przejęli jej świątynie po buncie patriarchatu, bogowie składali wszystkie przysięgi na jej imię, tym samym pozostając na zawsze poddani jej prawom". CC skinęła głową. Tego właśnie szukała. Gaja była Matką Magii. Wróciwszy do indeksu, przewracała kartki, aż znalazła hasła na R. — Rytuały! Rytuał ziemi, strona pięćdziesiąta druga. — Przerzuciła gładkie białe kartki i na widok hasła wykrzyknęła triumfalnie. — Ha! Wiedziałam! Bezgłośnie przeczytała starożytną inwokację, dla większej koncentracji skubiąc dolną wargę. Kiedy skończyła, zaniosła książkę na biurko i przez chwilę siedziała w milczeniu. Potem z pełnym zadowolenia uśmiechem zapisała jedno zdanie niebieskim atramentem na białej kartce papieru do drukarki i złożyła ją na pół. Zagięła róg strony, by zaznaczyć miejsce w tekście, i wróciła do salonu z książką i kartką w ręce. Wychodząc tym razem na balkon, zabrała ze sobą książkę, kartkę, czysty kieliszek do szampana wypełniony zimną wodą, pudełko długich zapałek i determinację, którą widać było wyraźnie w wyprostowanych ramionach. Kominek był na tyle duży, by pomieścić polano pachnącego sosnowego drewna. Zgrabnie wsunęła polano do nie-

wielkiego otworu i zapaliła. Potem podeszła do wysokiego wąskiego stojaka na rośliny przymocowanego do żelaznej poręczy balkonu. Pieściła aksamitne liście, pochyliła się, by wciągnąć cierpki miętowy zapach. — To szczęście, że mam tak dobrą rękę do roślin. Wybierając starannie, oderwała czubki kilku większych roślin. Ostry zapach palącego się drewna unosił się z kominka jak mgiełka, a dym spowijał balkon. Widoczny wyraźnie w blasku księżyca, wirował i unosił się w ciepłym wietrze jak fale oceanu. CC wstrzymała oddech z podniecenia, szybko podeszła i stanęła przed kominkiem. Położyła zerwaną miętę na stoliku obok kieliszka z wodą i kartki papieru, po czym otworzyła książkę na zaznaczonej stronie. Z rosnącym podnieceniem odchrząknęła i zaczęła czytać. — Wielka Matko, Gajo, dojrzała stwórczyni wszystkiego co istnieje, wzywam cię, byś była tu ze mną teraz. Kiedy powoli wpadała w rytm starożytnego rytuału, jej głos utracił niepewny ton i poczuła nieoczekiwaną falę emocji, która uniosła włoski na jej nagich ramionach, zupełnie jakby przeszył ją prąd. — Potrzebuję twej pomocy, gdyż szukam duchowej wiedzy i wzrostu. Pomóż mi również w... — CC urwała. W tekście znalazły się w tym miejscu słowa w nawiasie: „kapłanka wyjawia swój cel". Wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy, koncentrując się całym sercem i duszą, i powtórzyła: — Pomóż mi również w tworzeniu magii w moim życiu. Otworzyła oczy i czytała dalej: — Całym sercem pragnę zrealizować moje pragnienia w pozytywny sposób. Wyjaw mi kierunek, jaki powinnam obrać. Czekam na twoje przewodnictwo i pomoc. Powiew powietrza dotknął kartek otwartej książki, tak że przez moment drżały w jej dłoniach.

CC zadrżała w odpowiedzi. Noc była cicha jak kochanek czekający na następne słowa swojej ukochanej. — Powierzam moje pragnienia i marzenia twojej opiece. Jedną ręką trzymała otwartą książkę. Drugą przesunęła powoli palcami przez wijący się dym z sosnowego polana. — Powietrzem tworzę nasienie. — Dym unosił się leniwymi roztańczonymi kręgami. Tą samą ręką CC sięgnęła po złożoną kartkę, na której napisała drobnym, lekko pochyłym pismem zdanie: „Pragnę magii w swoim życiu". Życzenie wypełniało jej myśli. Och, proszę, modliła się. — Ogniem je ogrzewam. Wrzuciła do ognia kartkę, która buchnęła natychmiast zielonym płomieniem. Przez głowę przebiegła jej myśl, że nie powinno tak się stać — to była przecież tylko zwykła kartka papieru do drukarki. Nic nie mogło wywołać dzikiego zielonego płomienia. Serce biło jej coraz mocniej, zmusiła się jednak, by spokojną dłonią ująć kryształowy kieliszek wypełniony zimną czystą wodą i lekko go przechylając, rozlała wodę dookoła kominka. — Wodą je karmię. CC weszła do kręgu. Lśnił w blasku księżyca jak koronka z rtęci. Pochyliła się nad stolikiem i wzięła do ręki gałązki mięty. — Ziemią sprawiam, by rosły. Wrzuciła delikatne gałązki do ognia, gdzie zasycza-ły i rozbłysły. Patrzyła, jak zaczynają się rozpadać. Przez chwilę wydało się jej, że wyglądają jak egzotyczne wodorosty, aż niemal poczuła słony zapach oceanu. — Z ducha czerpię siłę, by wszystko stało się możliwe, kiedy dołączam do mocy bogini. — W wielkim wybuchu

emocji CC rzuciła książkę na stolik i dokończyła słowa rytuału, jakby miała je wypisane w sercu: — Dziękuję ci, Gajo, Wielka Bogini Matko! Jakby w odpowiedzi na jej wezwanie powiał chłodniejszy wiatr. Sosnowy dym wzbił się spiralą w górę, przejrzysty i lśniący jak akwamaryna. Oczarowana CC patrzyła, gdy znikał na niebie zalanym blaskiem księżyca. Wiatr wiał coraz silniej. CC powodowana impulsem uniosła ręce nad głowę, wyciągając palce, jakby mogła nimi objąć księżyc. Zaczęła się powoli kołysać, pozwalając, by wiatr poruszał nią w rytm symfonii nocy. Jej bose stopy odnalazły własny rytm, poruszając się wewnątrz wilgotnego kręgu. Wiatr lizał jej ciało i oklejał jedwabiem nocnej koszuli. Spojrzała w dół i zaskoczona otworzyła szeroko oczy. Zwykle uważała, że jest zbyt drobna, by uchodzić za seksowną, lecz tego wieczoru blask księżyca w połączeniu z jedwabiem rzucił na jej ciało czar. Przez cienki materiał jej piersi były wyraźnie widoczne, a idealne małe sutki drażliwe i napięte pod miękkim jedwabiem. Wysunęła nogę przed siebie w pełnym gracji tanecznym kroku, który leżał w niej głęboko uśpiony od czasu lekcji baletu pobieranych w szkole podstawowej. Koszula nocna pofałdowała się na jej udach i CC poczuła się tak, jakby zeszła prosto ze zmysłowego obrazu Maxfielda Parrisha. Blask księżyca oblał fałdy jedwabiu, ożywiając blady kolor i zamieniając go w morską pianę. CC roześmiała się na widok swego niespodziewanego piękna i zakręciła na stopie, której nagle wyrosły skrzydła. — Mam w sobie magię! — wykrzyknęła prosto w noc. Na balkonie tańczyły cienie. CC podniosła wzrok i ujrzała pierzaste chmury, niczym na wpół uformowane myśli, które zaczęły zasnuwać tarczę księżyca. Powiał silniej-

szy wiatr i CC dotrzymywała mu kroku tańcem, odzwierciedlając rytm kołyszących się drzew. Ogłuszający grzmot powinien był ją wystraszyć, lecz poczuła, że nadciągająca burza zrodziła się w jej ciele. Kiedy niebo przeszyła błękitno-biała błyskawica, wzmogła tylko jej apetyt na tę noc. CC krzyknęła, wtórując burzy. Niebo pękło niczym dojrzały owoc, wysyłając kapryśny deszcz, by dołączył do święta CC, która zakręciła się na pięcie i wybuchnęła śmiechem. Cieszyła się każdą chwilą. Zauważyła, że jej rośliny poruszają liśćmi razem z nią i że krople deszczu lśnią wśród nich niczym oszlifowane kamienie. Jej wzrok przyciągnął czarny pas parkingu w dole i zdumiało ją, że deszcz zamienił go w lustrzaną taflę tajemniczego, pełnego cieni oceanu. Uniosła ramiona i kręciła piruety, gdy deszcz zalewał ją wilgotnym majestatem. Wierzyła, że naprawdę słyszy melodyjny śmiech innej kobiety — na ulotny moment ich głosy się połączyły, wypełniając balkon radością i miłością. Potem niebo rozdarła kolejna błyskawica i lunął ulewny deszcz. CC uświadomiła sobie, że kotary powiewają na wietrze, a deszcz zalewa dywan w salonie. Nadal rozbawiona przeszła przez drzwi i zamknęła je za sobą. Drżąc lekko na mokrym dywanie, powinna czuć się wykończona, lecz wręcz przeciwnie — była pełna energii. Odsunęła ręce od ciała i patrzyła, jak krople wody, lśniące niczym diamenty, spływają po przemoczonej koszuli. — Nigdy tak mocno nie czułam, że żyję. — Musiała wypowiedzieć te słowa na głos. Pokręciła głową, rozpryskując wodę, i przesunęła palcami po krótkich włosach. — Zapuszczę je — obiecała. I uświadomiła sobie, że ma ochotę zmienić nie tylko fryzurę. Zamierzała się wyrwać ze sztywnych ram swojego życia.

Lekkim krokiem poszła do łazienki i zdjęła z półki gruby ręcznik. Na niskiej komodzie stojącej obok łóżka zapaliła świeczkę kupioną w małym butiku, jakże słusznie nazwanym Tajemniczy Ogród. Oddychała głęboko, sycąc się słodkim waniliowo-rumowym zapachem. Otaczał ją, kiedy zdejmowała z ramion wąskie mokre ramiączka koszuli, a wilgotny materiał zsuwał się po jej ciele. Stojąc w oświetlonym przez blask świecy pokoju, zaczęła się wycierać, przesuwając ręcznik po wrażliwej skórze lekkimi, kolistymi ruchami. Włosy miała niemal suche, gdy naga wśliznęła się do chłodnej pościeli. Rozpalonymi koniuszkami palców zaczęła się pieścić. Zamykając oczy, jęknęła i wygięła ciało w łuk, zachwycona i zdumiona cudownie elektryzującymi doznaniami, które ogarnęły jej ciało. Kiedy zapadała w aksamitny sen, była niemal pewna, że słyszy śmiech kobiety, ten sam magiczny śmiech, który dobiegł ją, gdy tańczyła w deszczu na balkonie. Ukołysana nim CC zasnęła. Śniła, że głębokim uwodzicielskim tonem przyzywa ją mężczyzna. Jej śpiące ciało odpowiedziało na to wezwanie i chciała się ruszyć, lecz czuła się niezwykle ociężała. We śnie otworzyła oczy. Otaczał ją woal płynnego błękitu. Jestem pod wodą, zauważył jej śpiący umysł. Chodź do mnie, ukochana. Głęboki głos rozbrzmiewał w jej umyśle, puls CC przyspieszył. Tak! Próbowała wykrzyczeć odpowiedź, we śnie była jednak niema. Nad jej głową rozbłysło światło i podniosła wzrok, mrużąc oczy. Tuż nad powierzchnią wody pojawił się kształt. Kiedy do niego podpłynęła, przybrał postać mężczyzny. Był śniady, egzotyczny. Długie włosy opadały mu na mocne ramiona czarną falą, a oczy śmiały się do niej. Przez

zmarszczoną powierzchnię wody widziała jego uśmiech, gdy wyciągał do niej rękę. Próbowała wyciągnąć swoją, lecz była jak z ołowiu. Nie słuchała jej nakazu. Przystojna twarz mężczyzny posmutniała. Wyglądał na zagubionego, a głos w jej głowie był pełen tęsknoty. Proszę, przyjdź do mnie...

ROZDZIAŁ TRZECI CC poczuła na zamkniętych powiekach blask światła, które rzucało szkarłatne cienie. Co za dziwny sen, pomyślała, przeciągając się rozkosznie. Delikatny dotyk świeżej pościeli mieszał się na jej ciele z dojmująco niespełnionym, uwodzicielskim urokiem snu. Nadal czuła, że jest niezwykle wrażliwa na dotyk i jej nagie ciało zadrżało. Nagie? Nigdy nie spała nago. Dlaczego u licha jest goła? Otworzyła gwałtownie oczy i zmrużyła je szybko w zalanej światłem sypialni, po czym szybko zamknęła. Nie mogło być później niż wpół do ósmej. Jednak mogło? Czy nie nastawiła budzika? Spóźniła się do pracy? Serce waliło jej jak młotem. Powróciły wspomnienia minionej nocy — dwie butelki szampana, film, nagły impuls, który doprowadził do rytuału. Skuliła się i próbowała schować pod kołdrą, lecz pamięć była nieubłagana. — Można by pomyśleć, że wypiłam dość szampana, żeby o wszystkim zapomnieć — jęknęła. Wyjrzała znad brzegu łóżka. Waniliowo-rumowa świeca wypaliła się do cna. No, przynajmniej powinna być wdzięczna, że nie podpaliła mieszkania. Spojrzała w dół.

Nocna koszula leżała stłamszona na kremowym dywanie. Pokręciła głową i westchnęła. Dwie butelki szampana — co też ją opętało? — Zapomniałam — mruknęła. — Racjonalne myślenie wyłącza się po pierwszej butelce. Trudno się dziwić, że miała taki osobliwy sen; była zalana w pestkę. Spod półprzymkniętych powiek spojrzała na budzik. Była 11.42. Otworzyła szeroko oczy. Panika przepędziła sen i CC usiadła gwałtownie na łóżku. — Już prawie południe! —wykrzyknęła i niezgrabnie ruszyła w stronę szafy, by gorączkowo wyjąć czysty mundur, zanim przypomniała sobie, że tego dnia nie musi stawić się na służbie. Jutro wylatuje, co oznaczało, że dziś będzie się pakowała i próbowała wszystko załatwić przed trzymiesięczną nieobecnością. Wzięła niepewny oddech i przesunęła ręką przez włosy. W zasadzie musi pojechać do bazy tylko po to, by odebrać nowe identyfikatory. (Nadal było jej przykro, że zgubiła stare podczas przeprowadzki z Kolorado). Poza tym musi kupić kilka przyborów toaletowych, wrócić do domu, przenieść rośliny z balkonu do salonu, by jej sąsiadka, pani Runyan, mogła je swobodnie podlewać, i skończyć pakowanie. I oczywiście musi pamiętać, by zostawić klucz u pani Runyan, zanim następnego ranka wyjedzie na lotnisko. Odetchnęła głęboko. Co się z nią dzieje? Zwykle była tak zorganizowana i bardzo logicznie podchodziła do każdego przeniesienia. Planowała wstać wcześnie rano i załatwić sprawy w bazie, potem zająć się roślinami i dokończyć pakowanie wcześnie, by przez resztę dnia odpocząć. Wyjazd do Arabii Saudyjskiej będzie długi i wyczerpujący i z pewnością się na niego nie cieszyła — nie wspominając już o samym locie.

Potrząsnęła głową. Zamiast tego zafundowała sobie potężnego kaca. Weszła do łazienki i puściła wodę w kabinie. Kiedy w powietrzu zaczęła się unosić ciepła kojąca mgiełka, zajrzała do szafki w poszukiwaniu aspiryny na straszliwy ból głowy. Jednak zanim ją znalazła, zatrzymała się. Ból głowy? Nie, teraz gdy jej serce nie waliło jak oszalałe i nie bała się, że samowolnie się oddaliła na pół dnia, uświadomiła sobie, że głowa wcale jej nie boli. Ani trochę. Tak naprawdę czuła się zupełnie dobrze. Zamknęła szafkę i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Zamiast typowej dla kaca w dniu następnym wymize-rowanej twarzy z podkrążonymi oczami ujrzała błyszczące orzechowe oczy. Powędrowała spojrzeniem w dół swojego nagiego ciała. Skóra była zdrowa i napięta; cała lśniła uroczym różowawym blaskiem. Zupełnie jakby spędziła cały wieczór w luksusowym spa, a nie na wypiciu dwóch butelek szampana, zjedzeniu tony KFC i tańczeniu w burzy i blasku księżyca. — Może... — szepnęła do swojego odbicia. Dreszcz rozkoszy przemknął po jej nagim ciele na wspomnienie światła księżyca i elektryzujących doznań, które wzbudziło w jej ciele. Znów niemal poczuła dotyk nocy na skórze. Ciepła mgiełka prysznica otoczyła ją grubą leniwą chmurą. — Jak sosnowy dym — sapnęła i serce zabiło jej mocniej. — Pamiętaj — powiedziała do swojego odbicia. — Obiecałaś wyrwać się ze sztywnych ram. Niepewnie uniosła ramiona, próbując naśladować swoje ruchy z minionej nocy, i powoli zakręciła się w sennym piruecie. Mgła wirowała wokół niej, liżąc nagą skórę płynnym ciepłem, które przypomniało jej zmysłowy gorzko--słodki sen. Myśląc o przystojnym nieznajomym, którego

obraz wytworzył jej śpiący umysł, CC nadal wirowała, spoglądając raz po raz w zasnute parą lustro. Jej drobne ciało było gibkie i tajemnicze, zupełnie jakby udało się jej zamknąć w sobie część księżycowej magii. — Wierzyłaś wczoraj w nocy, uwierz i dzisiaj. — Kiedy wypowiedziała te słowa, coś się w niej poruszyło niczym woda na gładkich rzecznych kamieniach. — Magia... — szepnęła. Może ta noc i sen były zwiastunem nadchodzących rzeczy — rzeczy, które coś zmienią w jej życiu. Może musi otworzyć się na zmianę i odpowiedzieć na wezwanie. — Magia...—powtórzyła. Roztańczona weszła pod prysznic, rozkoszując się ciepłem wody spływającej po ciele. Z uśmiechem na ustach ubierała się i nakładała delikatny makijaż. Niezwykłe uczucie nie mijało. Zupełnie jakby ktoś wziął klucz i coś w niej otworzył, a teraz to coś — raz otwarte — nie pozwalało się zamknąć z powrotem. Włożyła ulubione dżinsy 501 zapinane na guziki. Po wysłuchaniu prognozy zapowiadającej zdecydowanie chłodniejszą pogodę, wybrała grubą szarą bluzę z napisem SIŁY POWIETRZNE na piersi. Chwyciła z lodówki puszkę soku warzywnego V8 i lekkim krokiem wybiegła z mieszkania. Schody prowadzące wdzięcznie z jej apartamentu na ostatnim piętrze były jeszcze wilgotne po nocnej burzy i na ten widok CC uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Wszystko wyglądało nadnaturalnie czysto i pięknie. Samochód stał zaparkowany niemal tuż pod jej balkonem i otwierając drzwi, podniosła wzrok. W tej samej chwili jej wargi ułożyły się w bezgłośne O zachwytu. Blask południowego słońca stworzył aureolę nad bujną zielenią, na której nadal lśniły kropelki deszczu, sprawiając, że balkon wyglądał jak zanurzony w wodzie.

„Magia się dzieje". Ta myśl sama powstała w jej głowie i zamiast podawać ją w wątpliwość, CC odetchnęła głęboko i pozwoliła, by ten kuszący koncept pozostał z nią. Wartownik przy północnej bramie bazy Tinker sprawdzał identyfikatory i kiedy nadeszła jej kolej, CC opuściła szybę. — Jaki piękny poranek! — rzuciła rozpromieniona do poważnego lotnika. Surowy wyraz jego twarzy złagodniał i pojawił się na niej uroczo krzywy uśmiech. — Już popołudnie, proszę pani — poprawił ją łagodnie. — Ups! Wszystko jest tak jasne i czyste, że nadal wydaje się, że to poranek. — Nie myślałem tak do tej pory, ale chyba ma pani rację. Dziś jest rzeczywiście pięknie. — Wydawał się szczerze zaskoczony swoim odkryciem. — Miłego dnia. — Pozwolił jej przejechać przez bramę, nie spuszczając wzroku z jej samochodu, a krzywy uśmiech pozostał przyklejony do jego twarzy na długo po tym, jak zniknęła mu z oczu. Kancelaria Dywizjonu Łączności znajdowała się w budynku działu kadr. Był to typowy wojskowy budynek, duży i kwadratowy, wzniesiony z nijakiej czerwonej cegły. CC z zadowoleniem zauważyła wolne miejsce w pierwszym rzędzie na parkingu. Zwykle był wypełniony po brzegi i musiała parkować daleko na ulicy. Trawnik otaczający budynek i żywopłoty przy wejściu były bardzo starannie utrzymane. Poczucie obsesyjnego porządku nie ominęło też wnętrza budynku. CC otworzyła drzwi i powitał ją znajomy zapach wojskowej czystości. Tak jest. Można było jeść z podłogi, ścian, sufitów i biurek... dosłownie. Wiszące na wprost duże lustro pokazało jej odbicie. Automatycznie przeczytała napis zawieszony nad lustrem: CZY TWÓJ WYGLĄD

ODZWIERCIEDLA TWÓJ PROFESJONALIZM? Już zaczęła się uśmiechać z zakłopotaniem na widok swoich dżinsów i bluzy, lecz szybko się opanowała. Czy kiedykolwiek miała tak ogromne oczy? Zauroczona zbliżyła się do gładkiej tafli lustra. Matka zawsze opisywała jej oczy jako „słodkie" albo „sarnie". CC z reguły nie zwracała na nie większej uwagi, wystarczało jej, że ma doskonały wzrok. Ale dziś oczy zdawały się wypełniać całą twarz. Ich zwyczajny orzechowy kolor migotał... — Czy mogę w czymś pomóc? Na dźwięk ostrego głosu CC się wzdrygnęła. Poczuła, że się rumieni, gdy odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z ogorzałym starszym sierżantem sztabowym. — Tak. Czy może mi pan powiedzieć, gdzie mogę odebrać identyfikatory? — Jasne. — Kiedy tylko zaczęła mówić, sierżant złagodniał na twarzy i uśmiechnął się do niej ciepło. — Biuro wydające identyfikatory znajduje się na trzecim piętrze. Może pani pojechać windą w końcu korytarza. — Machn ął ręką na prawo. — Dziękuję, sierżancie — odparła CC i z rozpłomienioną twarzą ruszyła w stronę windy. — Ależ ładna dziewczyna — rzucił w powietrze mężczyzna. Nietrudno było znaleźć biuro wydające identyfikatory — panował tam największy ruch. CC z westchnieniem wzięła numerek i usiadła na krześle pod ścianą. W czasie lunchu w kancelariach zawsze panowało zamieszanie. Powinna była to przewidzieć. Próbując znaleźć interesujący artykuł w starym numerze Air Force Times, żałowała, że nie zabrała ze sobą książki. W pokoju było prawie pusto; czarne wskazówki rządowego zegara oznajmiły, że minęło czterdzieści pięć minut, gdy w końcu wywołano jej numerek i odebrała nowy ze-

staw identyfikatorów. Nareszcie! Czuła się, jakby odzyskała wolność. Wcisnęła guzik w windzie i kiedy otwierały się drzwi, na palcach odznaczała rzeczy, które pozostały jej do zrobienia. Pierwsza: iść do sklepu w bazie i kupić przybory toaletowe. Druga: kupić jedzenie dla roślin. Zaburczało jej w brzuchu. I trzecia: jedzenie dla ludzi. Zeszłej nocy zjadła większość kurczaka, ale i tak nie byłaby w stanie jeść KFC dwa wieczory z rzędu. Przynajmniej nie powinna. Zaczęła wchodzić do windy, kiedy rozkazujący kobiecy głos wypowiedział jedno słowo: — Czekaj! CC zawahała się i odwróciła. Stojąca za nią kobieta była uderzająco piękna. _ co? — zapytała głupio CC oszołomiona urodą kobiety. Była bardzo wysoka, sporo górowała nad drobną CC mierzącą metr pięćdziesiąt trzy. I miała niesamowite włosy; CC jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak cudownego. Miały kolor ziemi i opadały gęstą kaskadą aż do talii. Twarz kobiety nosiła królewski wyraz, kości policzkowe były mocno i wysoko zarysowane. Jednak uwagę CC najbardziej przykuły jej głębokie niebieskie oczy. — Zaczekaj, córko. — Kobieta się uśmiechnęła i CC poczuła, że ogarnia ją ciepło. Chciała zapytać, dlaczego ma czekać i dlaczego ta cudowna kobieta nazywają córką, lecz usta odmawiały jej posłuszeństwa. Mogła tylko stać i uśmiechać się idiotycznie jak zdenerwowany przedszkolak przed nauczycielką. — CZEKAJ! Krzyk rozległ się w drugim końcu korytarza. CC odwróciła głowę i zobaczyła mężczyznę w mundurze strażaka który rzucił się na nią i powalił na ziemię. Ta niespodziewana szarża odrzuciła ich na kilka metrów od otwar-

tych drzwi windy. Kiedy tyiko się zatrzymali, strażak ze-rwai się z ziemi. — Nic się pani nie stało? - Pomagał jej wstać, jednocześnie otrzepując niewidzialny kurz z jej dżinsów CC nie mogła w to wszystko uwierzyć. Zaparło jej dech w piersiach, teraz mogła więc tyiko łapczywie chwytać powietrze i patrzeć ze złością na strażaka. — Bardzo panią przepraszam. Nie chciałem zachować się tak gwałtownie, ale musiałem panią powstrzymać by me wsiadła pani do windy — wyjaśnił. — O...0... — CC wciągnęła powietrze i otarła załzawione oczy. — O czym pan mówi? — O windzie. — Wskazał otwarte nadal drzwi Musiały się zaciąć, pomyślała CC. — Powałił mnie pan na ziemię, bo drzwi się zacięły-? — Na szczęście znów mogła oddychać i mówić równocześnie. — Nie, proszę pani. Nie chodzi o drzwi. — Jakby na dany sygnał drzwi się zamknęły. - To winda się zacięła — Urwał, pozwalając, by znaczenie jego słów w pełni dotarło do CC. — Na pierwszym piętrze. — To niemożliwe — odparła drewnianym głosem CC — Dopiero co nią jechałam. Strażak prychnął cicho. — Jasne, godzinę temu jeszcze działała. Utknęła jakieś pięć minut temu. Przeprowadzaliśmy obok ćwiczenia dla rekrutów, kiedy sierżant poprosił nas, byśmy pomogli przymocować taśmę ostrzegawczą i upewnić się, że wszyscy na piętrze wiedzą o tym problemie. Po raz pierwszy CC zauważyła, że strażak ściska w ręce rolkę zołtej taśmy ostrzegawczej podobnej do tej, jaką policjanci otaczają miejsce zbrodni. — Nie wierzę — powiedziała. — Proszę spojrzeć. Tylko ostrożnie. - Odsunął się.

CC podeszła do windy i przycisnęła guzik przywołania, jak zrobiła chwilę wcześniej. Drzwi rozsunęły się swobodnie i CC spojrzała w dół do mrocznego szybu. Zakręciło się jej w głowie. — Dobrze, że panią zobaczyłem. Boję się myśleć, co by się stało, gdybym się spóźnił o sekundę. — Strażak pokręcił głową i zasznurował usta. — To nie pan — odparła CC drżącym głosem. — Już miałam wejść do windy. — Rozejrzała się gorączkowo po korytarzu zawstydzona, że tak długo trwało, zanim przypomniała sobie o kobiecie. — Kobieta stojąca za mną... To ona mnie ostrzegła. Dlatego nie weszłam do windy. Zrobiło się jej niedobrze. Nie zwracała wcale uwagi na otoczenie; była zbyt zajęta przypominaniem sobie spraw do załatwienia. — Uhm — przytaknął łagodnie strażak. — Na pewno dobrze się pani czuje? — Jasne. Nic mi nie jest. — CC nadal rozglądała się po korytarzu, próbując dostrzec gdzieś piękną kobietę. — Może powinna pani na chwilę usiąść. — O czym pan mówi? — rzuciła ostro. Najpierw facet rzucił się na nią, a teraz próbuje ją leczyć. Spojrzała na paski na jego ramieniu. Tak. Była od niego wyższa rangą. — Chcę tylko znaleźć kobietę, która mnie ostrzegła, żebym mogła jej podziękować. — O to mi właśnie chodzi. W korytarzu oprócz pani nie było nikogo. Przez ciało CC przebiegł dreszcz. Z niedowierzaniem pokręciła głową. — Ależ była. Stała tuż za mną. Rozmawiałam z nią, gdy pan się na mnie rzucił. — Proszę pani. — Ujął ją za ramię i odprowadził od otwartego szybu windy. — Z nikim pani nie rozmawiała. Stała pani przy windzie gotowa zaraz do niej wejść.

— Była tuż za mną — powtórzyła CC. — Nikogo tu nie było. I nie ma. — Gestem wskazał korytarz. — Oprócz windy jest stąd tylko jedno wyjście, tutaj, na schody. — Wskazał na drzwi, przez które przeszedł. — Musiałaby mnie minąć, a nikogo nie widziałem. — Nie widział jej pan? — zapytała tępo CC. — Nie — odparł cicho. — Ludzie nie pojawiają się i nie znikają jak za dotknięciem magicznej różdżki. Magia... Słowo odbiło się echem w głowie CC, która z trudem słuchała wywodów strażaka. — Może uderzyła się pani w głowę. Mogła pani na sekundę stracić przytomność. Trochę panią poturbowałem. Nasi chłopcy mogą zabrać panią do kliniki na badania. — Nie! — CC przełknęła ślinę i wróciła do równowagi. — Widzi pan, że nic mi nie jest. — Przesunęła palcami przez krótko ostrzyżone włosy i wokół głowy. Naciskała mocno, nie krzywiąc się, by udowodnić, że nic jej nie boli. Drzwi na klatkę schodową otworzyły się i pojawił się kolejny strażak. — Hej, Steve! — wrzasnął przez cały korytarz. — Założyłeś taśmę? — Właśnie to robię — odparł strażak, który rozmawiał z CC. — No to się pospiesz. Nie mamy całego dnia, żeby się zalecać do ładnych dziewczyn. — Uśmiechnął się i uchylił hełm przed CC. Twarz Steve'a poczerwieniała i CC wykorzystała to jako szansę odwrotu. — Pozwolę panu wrócić do pracy. — Ruszyła szybko w stronę drzwi, które przytrzymał dla niej drugi strażak. — I jestem bardzo wdzięczna, że ocalił mnie pan przed paskudnym wypadkiem. Zaczęła zbiegać po schodach. Dobiegło ją jeszcze „Nie ma sprawy" Steve'a, lecz prawie go nie słyszała. Była zbyt

zajęta powtarzaniem zdania, które utrwaliło się jej wyraźnie w pamięci. Zostało zapisane drobnym pochyłym pismem niebieskim atramentem na białej kartce papieru. „Pragnę magii w swoim życiu".

ROZDZIAŁ CZWARTY CC pojechała szybko do sklepu zadowolona, że znajduje się pomiędzy budynkiem działu kadr a północną bramą. Mogła wbiec do środka, kupić, co potrzebowała, szybko wyjść i zaraz wrócić do domu. Musiała zostać sama, zeby spokojnie usiąść i pomyśleć o tym, co się przed chwilą wydarzyło. Nie wyobraziła sobie tamtej kobiety, była tego pewna Tylko tego. Wjechała na parking przed sklepem i dojeżdżając do wejścia, zauważyła wolne miejsce - najbliższe drzwi -które nie było zarezerwowane dla oficerów wyższych rang ą. Zaparkowała, nie mogąc się temu nadziwić. — Coś mi dzisiaj dopisuje parkingowe szczęście — mruknęła. Base Exchange, sklepy w bazie znane wśród personelu jako BX, przypominały CC dziwne skrzyżowanie dobrego supermarketu i pchlego targu. BX w Tinker nie był wyjątkiem. Tuz za drzwiami, lecz jeszcze przed wnętrzem właściwego sklepu znajdowały się liczne boksy akwizytorów oferujących wszystko, począwszy od kanapek po „markowe" torebki i biżuterię. CC szybko minęła ten barwny obszar i zniecierpliwiona pokazała pracownikowi swój identyfikator. Niemal biegiem ruszyła do działu z przyborami

toaletowymi, gdzie na chybcika wybrała potrzebne drobiazgi. Potem siłą powstrzymała się od krzyku zniecierpliwienia, gdy kasjerka długo podliczała jej zakupy. Kiedy wybiegała przez drzwi, zapach jedzenia i burczenie w żołądku zmusiły ją do zatrzymania się. Dlaczego nie miałaby tu kupić czegoś na obiad? Dzięki temu nie musiałaby znów się zatrzymywać w drodze do domu. Idąc za węchem wzdłuż rzędu kiosków, zlokalizowała stoisko z kanapkami i zamówiła gorącą włoską zapiekankę. Gdy czekała na realizację zamówienia, zaczął ją swędzieć kark. Jakby ktoś spojrzeniem wypalał w n im dziurę. Marszcząc brwi z poirytowania, CC odwróciła się i zobaczyła, że kobieta ze stoiska z biżuterią naprzeciwko uśmiecha się do niej uprzejmie. Miała na sobie luźną suknię z szafirowego aksamitu. Uniosła zadbaną rękę ozdobioną pierścionkami i skinęła na CC. — Chodź!—powiedziała. CC otworzyła usta, by odrzucić dziwne zaproszenie, lecz kobieta znów przemówiła. — Nie. Nie myśl. Po prostu chodź. — Wymawiała słowa z mocnym akcentem. — Pięć dolarów — powiedział sprzedawca kanapek. CC zapłaciła, po czym zrobiła coś niezwykłego, coś, co wykraczało poza sztywne ramy jej życia. Bez zastanowienia pozwoliła się zanieść stopom na drugą stronę alejki do stoiska z biżuterią. — Ach — powiedziała kobieta, ujmując jej prawą dłoń w obie swoje i odwracając tak, by przyjrzeć się wnętrzu. — Wiedziałam. Ona cię dotknęła. — Ona? — zapytała CC. — Wielka Matka. — Kobieta nie podnosiła wzroku znad dłoni CC i mówiła dalej rzeczowym tonem: — Tak, widziałam to w twojej aurze i widzę wyraźnie tutaj. Ukochała cię.

— Ale... — zaczęła CC, lecz kobieta jeszcze nie skończyła. — Twoja podróż będzie długa i męcząca. — Zmrużyła oczy nad dłonią, jakby dostrzegła tam coś niepokojącego. — Jutro wyjeżdżam na trzy miesiące do Arabii Saudyjskiej — przyznała CC. Kobieta podniosła wzrok. — Nie, córeczko. Nie chodzi mi o dystans. Chodzi mi o podróż duchową. — CC poczuła znajome ukłucie, gdy ich oczy się spotkały. Potem kobieta szybko puściła jej dłoń i odwróciła się. — Gdzie to jest? — mruknęła pod nosem, przeszukując wiszące naszyjniki. — Tu jesteś. — Triumfalnym gestem pokazała CC naszyjnik. Srebrny łańcuszek był długi i delikatny, na końcu tego koronkowego cuda wisiał lśniący kamień w kolorze cynamonu. Był wielkości kciuka CC i miał kształt idealnej łzy. — Bursztyn — wyjaśniła kobieta. — Powstał z żywicy skamieniałej w łonie ziemi. — Nigdy nie miałam bursztynu — odparła CC. — Ale zawsze uważałam, że jest piękny. — Ten ma kolor twoich oczu. — Kobieta się uśmiechnęła. CC pomyślała, że świetna z niej sprzedawczyni. — Ile kosztuje? — zapytała, odpowiadając uśmiechem. — Ten naszyjnik nie jest na sprzedaż. CC zmarszczyła brwi. Czy ta egzotyczna kobieta próbuje namówić ją na coś droższego? — To podarunek. — Jednym ruchem kobieta zawiesiła go CC na szyi. — Nie mogę go przyjąć! — zaprotestowała CC.

— Musisz. On ma należeć do ciebie — powiedziała tylko. - i wyczuwam, że całkiem niedawno wydarzyło się coś, co należy podarunkiem uczcić. Prawda? — Wczoraj miałam urodziny — przyznała CC. — Ach, dziecko Samhainu. Jak stosownie. Jest już twój. Weź go ze sobą w podróż. I zawsze go noś. Bursztyn to kamień ziemi. Wiedz, że ma moc pochłaniania negatywnej energii i zamieniania jej w dobrą. — Oczy kobiety były ciemne i poważne. — Może ci się kiedyś przydać, córeczko. — Objęła CC z rozjaśnionymi nagle oczami. — Teraz wracaj do domu i szykuj się. — Przechyliła głowę, jakby czegoś słuchała, i dodała: — Twoje rośliny cię wzywają. — Dziękuję — powiedziała CC. Zaskoczona zamrugała oczami i pozwoliła, by kobieta ją odwróciła i lekko popchnęła w stronę wyjścia. Czuła między piersiami ciepły ciężar bursztynu. Dotknęła go i na jej twarzy pojawił się pełen zdumienia uśmiech.

ROZDZIAŁ PIĄTY "Droga Pani Runyan! Dziękuję, że zaopiekuje się Pani roślinami podczas mojej nieobecności. Zostawiłam nawóz obok konewki w kuchni. Proszę pamiętać, by je nim podlewać co dwa tygodnie. I byłoby miło, gdyby Pani z nimi trochę porozmawiała. Wiem, że brzmi to głupio, ale wydaje mi się, że to lubią. Załączam klucz i kupon podarunkowy do Luby's Cafeteria. Mam nadzieję, że będzie się Pani dobrze bawić z przyjaciółkami. Wrócę do domu za trzy miesiące. Jeśli coś się wydarzy, ma Pani numer mojego starszego sierżanta w Tinker. Raz jeszcze bardzo dziękuję. CC PS. Mozę Pani oczywiście pożyczać wszystkie moje kasety wideo! Dobrej zabawy! CC schowała list do koperty razem z kluczem i kuponem, po czym wsunęła go pod drzwi mieszkania pani Runyan. Jej sąsiadka była urocza, miała z tysiąc lat i zdecydowanie odmawiała przyjęcia jakiejkolwiek zapłaty za podlewanie roślin i opiekę nad mieszkaniem. CC wiedziała jednak, że razem z przyjaciółkami uwielbia chodzić

do Luby's w niedzielę po kościele — zrujnowała się więc i kupiła dla niej kupon podarunkowy za sto dolarów. Żałowała, że musi wyjechać tak wcześnie i nie zobaczy wyrazu twarz pani Runyan, gdy go znajdzie. Na myśl o tym uśmiechnęła się w blasku przedświtu, z trudem taszcząc po krętych schodach worek, walizkę i torbę, które wrzuciła do bagażnika samochodu. Było jeszcze bardzo wcześnie, więc ruch na drodze do bazy był niewielki i CC powędrowała myślami do wydarzeń minionych dwudziestu czterech godzin. Kiedy wróciła z bazy do domu, resztę dnia poświęciła na przenoszenie dżungli roślin i kończenie pakowania. Trudno się było w tym wszystkim dopatrywać jakichkolwiek magicznych elementów. W nocy stanęła nawet na balkonie, próbując uchwycić magiczny blask księżyca z poprzedniej nocy, lecz niebo zasnuły chmury i nie było an i księżyca, ani magii. Czy wczoraj mogła sobie wyobrazić kobietę przy windzie? Raczej nie. Ciężki bursztyn wiszący między piersiami przypomniał jej, że kobieta w sklepie też nie była wytworem wyobraźni. I w ogóle dlaczego powinna szukać dziur w tym, co się wydarzyło? Chciała, żeby to było prawdą; pragnęła magii w swoim życiu. Podnosząc rękę, by dotknąć bursztynu niespokojnymi palcami, CC spojrzała nerwowo na zegar w samochodzie. Była 5.30, a ona dojeżdżała już do bazy. Autobus, którym miała jechać na lotnisko Willa Rogersa, wyjeżdżał z bazy o 6.15. O 8.25 wyleci do Baltimore. Tam CC wsiądzie na pokład wojskowego czarteru, którym poleci do amerykańskiej bazy lotniczej we Włoszech. Stamtąd uda się wojskowym samolotem transportowym C-130 do Rijadu w Arabii Saudyjskiej. Cała podróż potrwa dwadzieścia dwie godziny, z czego dwadzieścia to sam lot.

Naprawdę nie lubiła latać. Ciężar, który odczuwała w żołądku, był niemym dowodem na to, jak bardzo się nie cieszy na długą podróż. Gdyby była tu jej mama, po raz tysięczny złajałaby ją za wstąpienie do sił powietrznych. „Kochanie — powiedziałaby — dlaczego u licha wstąpiłaś do latającej części naszych sił zbrojnych, skoro boisz się latać?" Odpowiedź CC zawsze brzmiała tak samo: „Wszystko dokładnie sprawdziłam, mamo. Siły powietrzne mają najlepszą ofertę dla żołnierzy. I jest tam mnóstwo stanowisk, które nie mają nic wspólnego z lataniem. Na przykład moje". Matka prychała cicho i kręciła głową. CC zawsze się zastanawiała, czy jej rodzice do końca rozumieją, że jej wojskowe stanowisko bardzo przypomina cywilną posadę w wielkiej multimedialnej korporacji. Była szefową kontroli jakości w Centrum Łączności bazy. Czy naprawdę sądzili, że potajemnie łata na myśliwcach? Zazwyczaj miała co roku tylko jedno lub dwa czasowe zadania i musiała dotrzeć na miejsce samolotem, ale to przecież nie różniło się niczym od sytuacji, gdyby pięła się po szczeblach kariery w cywilnej korporacji. Na wielu stanowiskach trzeba czasem latać. Tyle że pracownicy zatrudnieni na stanowiskach cywilnych nie musieli się udawać w strefy działań wojennych. Zacisnęła usta. Była dobra w swojej pracy i dobrze wyszkolona. I wierzyła w to, co robi. Nie myślała o tym, że jest to bohaterskie lub szczególnie patriotyczne; wybrała po prostu karierę, dzięki której miała szansę służyć krajowi w bardzo konkretny sposób. I przyznawała w duchu, że lubiła przygodę, jaką była praca w siłach powietrznych. Zawsze można poznać nowych ludzi i odwiedzić nowe miejsca. CC uwielbiała zmiany — przez pierwsze osiemnaście lat życia w małym miasteczku miała dość stagna-

cji; powinno jej to wystarczyć na następne pięćdziesiąt osiem. Oddychała głęboko, próbując uspokoić nerwy. Uświadomiła sobie, że jest bardziej niż zwykle podenerwowana perspektywą lotu. Teraz wolałaby mieć przed sobą kilk u talibów niż długi lot. Dziwne, pomyślała, ponownie czując mdłości. Może ogarnia ją jakieś przeczucie niebezpieczeństwa? Czy powodem aż tak wielkiego zdenerwowania jest szósty zmysł, który próbuje jej coś powiedzieć? Zaburczało jej w brzuchu. Najpierw się przestraszyła, lecz po chwili uśmiechnęła. Nie, sensacje w żołądku najpewniej wywołało to, że w pośpiechu zapomniała zjeść śniadanie. Będzie musiała coś przegryźć w samolocie. Roześmiała się w głos. No, to dopiero jest straszne — jedzenie serwowane przez linie lotnicze... Przypomniała sobie o tym, gdy nadal przewracało się jej w żołądku, a ona przemierzała niebo nad całą Ameryką. Przerwa w Baltimore była krótka i CC musiała się spieszyć, by zdążyć na autobus, który zawiózł ją do wyczarterowanego przez wojsko samolotu: ogromnego cywilnego boeinga 747 wypakowanego wojskowymi różnej rangi. Na pokładzie wsadziła nos w książkę i rozpaczliwie próbowała zapomnieć, że lecą z nieprzyzwoitą prędkością zdecydowanie zbyt wysoko nad ziemią. Kapitan samolotu oznajmił przez interkom, że za dwadzieścia minut wylądują w bazie lotniczej we Włoszech. Poinformował z dumą, że pogoda jest piękna, temperatura wynosi dwadzieścia cztery stopnie, niebo jest bezchmurne, lokalny czas to dziesiąta rano, mimo że wewnętrzny zegar CC utrzymywał, że dopiero druga nad ranem. Przesunęła palcami przez zmierzwione włosy i przetarła piekące oczy, żałując, że nie zdołała się odprężyć na tyle, by zasnąć w czasie długiego lotu.

Jeszcze tylko jedna część podróży, powiedziała w duchu. Wyjęła z torby folder z rozkazami i szczegółami podróży. Tak, pamiętała dokładnie. Ma we Włoszech nieco ponad półtorej godziny przerwy. Niestety, nie było to dość, by cokolwiek zobaczyć, ale na pewno zdąży coś zjeść i zmienić cywilne ubranie, w którym dotąd podróżowała, na maskujący mundur polowy, który był przyjętym strojem na ostatnią część podróży na pokładzie C-130. Na myśl o wojskowym samolocie transportowym zadrżała i prawie zapomniała, że boeing właśnie ląduje, czyli wykonuje drugą najbardziej niebezpieczną część lotu — pierwszą był start. CC leciała C-130 dwa razy; i było to zawsze bardzo niewygodne. C-130 są olbrzymimi transportowymi samolotami ze śmigłami większymi od człowieka i bez miejsc dla pasażerów. Dlatego nazwano je C-130. C oznacza cargo, ładunek, bo to miały przewozić. CC pomyślała, że poszukiwanie butelki schłodzonego szampana o dziesiątej rano w bazie lotniczej — nie oddalając się przy tym zbytnio — chyba nie przyniesie efektów, ale postanowiła, że gdy tylko się przebierze, spróbuje. Jedzenie mogło poczekać. Szampan był w podróży niezbędny. — Sierżancie! Proszę się obudzić, wsiadamy na pokład. — Gruby starszy sierżant sztabowy potrząsnął ją za ramię. CC rozejrzała się dookoła zaspanym wzrokiem i próbowała sobie przypomnieć, gdzie jest. — Idziemy. Wszyscy są już na pokładzie i zaraz zamykamy ogon — ciągnął sierżant. — Za chwilę powinniśmy być w powietrzu. CC wróciła do rzeczywistości i podniosła się, by ruszyć za sierżantem z poczekalni do samolotu. Przesunęła palcami przez włosy i walczyła ze sobą, by się obudzić. Nie

mogła uwierzyć, że zasnęła tak głęboko. W ustach czuła niesmak i kręciło się jej w głowie, ale szybko przypomniała sobie wydarzenia minionej pół godziny. Przebrała się z dżinsów i swetra w mundur polowy, i ruszyła na poszukiwanie jedzenia i picia. Nie udało się jej jednak znaleźć szampana, tylko lekko wystygłą kanapkę z pieczoną wołowiną i letnie piwo. Doszła do wniosku, że niepotrzebnie je wypiła — nie zrobiło jej tak dobrze jak szampan. Wszystkie myśli o jedzeniu i piciu wyleciały jej szybko z głowy, kiedy zbliżała się do C-130. Olbrzymi samolot przysiadł na pasie startowym jak zmutowany owad. Był pomalowany na typowo wojskowy zielony kolor, co w żaden sposób nie niwelowało jego owadziego charakteru. CC stała twarzą do opuszczonego ogona i mogła zajrzeć do środka na tyle, by zobaczyć, że samolot wypakowany jest wielkimi owiniętymi w plastik paletami. W myślach pokręciła głową z odrazą. Wyglądał jak przerażający owad, który zaraz się wypróżni. Nagle rozległ się metaliczny dźwięk podnośników hydraulicznych i część ogonowa zaczęła się zamykać. Starszy sierżant skinął na nią. — Proszę się nie przejmować, że zamykają tył. Może pani wsiąść przez drzwi z przodu. Wskazał na wąską otwartą przestrzeń z przodu pod lewym skrzydłem. Z samolotu spuszczono schodki i aby wejść do środka, trzeba było pokonać zaledwie kilka stopni. CC obeszła wielkim łukiem groźnie wyglądające śmigła, przez cały czas spoglądając na nie nerwowo. Starszy sierżant zauważył jej niepokój i roześmiał się. — Nie zrobią krzywdy, kiedy się nie obracają. — Niedługo zaczną, prawda? — odparła. — Tak jest, sierżancie. Proszę więc lepiej wsiadać. — Ujął ją pod łokieć i pomógł jej wejść na schodki. — I uwaga na głowę — dodał.

— Auć! — Za późno, pomyślała CC, chwytając się za czoło, którym uderzyła w krawędź jakiegoś sprzętu zwisającego nisko tuż przy wejściu. Rozcierając głowę, odwróciła się na prawo i weszła do części samolotu przeznaczonej na ładunek i dla pasażerów. Oczy zachodziły jej łzami bólu, pod palcami czuła już rosnący wielki guz. Żałowała gorąco, że jej repertuar przekleństw przedstawia się dość skromnie; sytuacja sprzyjała użyciu kilku bardzo dosadnych słów. — Jak można ustawić w takim durnym miejscu... — urwała i zarumieniła się. W jej stronę zwróciło się sześć twarzy. Należały do mężczyzn ubranych w tradycyjne piaskowe mundury lotników. Każdy miał takie same wyraźne naszywki i skrzydła, które identyfikowały ich jako pilotów myśliwców F-16. — Hej, Śpiąca Królewno — zawołał młody porucznik z twarzą, która powinna się znaleźć na plakacie reklamującym siły powietrzne. — Miło z twojej strony, że się obudziłaś i postanowiłaś do nas dołączyć. CC poczuła, że rumieni się jeszcze bardziej. Była wykończona. Twarz pokrywała jej tłusta warstwa. Miała zmierzwione od snu włosy, a na sobie mundur polowy, który w jej najlepszych chwilach sprawiał, że wyglądała na dwunastolatkę. Nie trzeba chyba dodawać, że to nie była jej w najlepsza chwila. Miała zaczerwienione oczy, jej oddech śmierdział jak długo nie czyszczona klatka dla ptaków. W takim stanie weszła prosto w całą grupę przystojnych pilotów myśliwców, a wcześniej zrobiła z siebie idiotkę, waląc w coś głową. Nie wspominając już o tym, że znalazła się na pokładzie samolotu, który miał zaraz wystartować. Prawdopodobnie trafiła do piekła. — Proszę go zignorować, sierżancie... — powiedział pułkownik z lekko posiwiałymi włosami, które dodawa-

ły mu godności. Zawahał się i przeczytał nazwisko na jej identyfikatorze: — ...sierżancie Canady. Jest wkurzony, bo nie wygląda tak uroczo jak pani, gdy śpi. — Jasne — poparł go szczupły kapitan. — Ślini się. Na te słowa grupa wybuchnęła śmiechem. CC szybko przeszła do wnętrza samolotu, gdzie zajęła pierwsze wolne miejsce. Wsunęła torbę pod stopy i zajęła się zapinaniem pasa w tym samym czerwonym kolorze co składane krzesełko i siatkowa tapicerka, która służyła jako oparcie. CC podczas każdego lotu C-130 zastanawiała się, dlaczego krzesełka i oparcia są jasnoczerwone, podczas gdy cała reszta samolotu jest albo zielona, albo metalicznie szara. Czuła się przez to trochę niewyraźnie, podobnie jak na widok wyposażenia samolotu, rur, kabli i tym podobnych. W cywilnych samolotach całe to „wszystko" zakrywały gładkie białe ściany. Tutaj wnętrzności samolotu widać było wyraźnie. W odległości mniej więcej dwóch metrów stały przymocowane do podłogi palety z ładunkiem, które CC zauważyła, zanim jeszcze wsiadła do samolotu. Wypełniały całe wnętrze ładowni. CC z wahaniem przebiegła wzrokiem do innych zajętych miejsc i z westchnieniem ulgi uświadomiła sobie, że widzi tylko trzech pilotów. Ładunek zasłaniał jej pozostałych. Westchnęła raz jeszcze. Jak zwykle samolot został wyposażony bez oglądania się na wygodę pasażerów. Jej miejsce było ostatnim wolnym — reszta była albo złożona, albo już zajęta. Młody kapitan siedział nieco na prawo. Słuchał muzyki przez słuchawki, opierając wygodnie głowę o poduszkę, lecz skinął jej lekko na przywitanie. Po drugiej stronie, o trzy złożone krzesełka po lewej, dostrzegła pułkownika, który był najwyraźniej dowódcą pilotów. Był pogrążony w rozmowie z kimś siedzącym po swojej prawej stronie. CC nie widziała, kto to taki, bo widok zasłaniały jej zakryte plastikiem palety ze sprzętem.

Ostatni pilot, którego widziała wyraźnie, siedział po drugiej stronie przejścia lekko po prawej. Spojrzała na niego i zorientowała się, że się jej przygląda, a potem ze zdumieniem dostrzegła, że na jego mocno zarysowane policzki wypływa rumieniec. Boże święty, pomyślała. Dlaczego o n się rumieni? Pilot wyglądał jak wspaniały posąg, który nagle ożył. Szybko odwróciła wzrok, lecz na dźwięk jego głosu znów na niego spojrzała. — Cześć — powiedział. Miał niski głęboki głos, ale nie huczał na nią, jak miało w zwyczaju wielu wojskowych. Powędrował wzrokiem do guza na jej czole. Super. Nic dziwnego, że się zarumienił. Najwyraźniej widział, jak walnęła się w głowę jak idiotka, i pewnie wstydził się za nią. — Zrobiłem to samo przy wsiadaniu -— powiedział, pokazując na czoło, gdzie na środku widniał jasnoróżowy guz. CC nie mogłaby być bardziej zdumiona, gdyby zamachał skrzydłami i zniósł jajko. — Nawet nie mam wymówki, że dopiero co się obudziłem i byłem jeszcze trochę zaspany. Mój guz, sierżancie Canady, to efekt czystej nieuwagi. CC zaśmiała się cicho. Przystojny pilot zawtórował jej. — Proszę mówić do mnie CC — zaproponowała. — Dobra, CC. Ja jestem Sean. CC spoważniała. — Nie uważasz, że powinnam się zwracać do ciebie „kapitanie"? Oficer mógł się zwracać do zwykłego żołnierza po imieniu, lecz sytuacja odwrotna uważana była za zbyt familiarną — a siły powietrzne patrzyły krzywym okiem na większą poufałość między oficerami i sierżantami. Nawet jeśli oficerowie wyglądają jak ożywione posągi, pomyślała z żalem CC.

Sean jednak nie przestał się uśmiechać. — Właściwie nie. Jak reszta naszej grupy stacjonuję w Bazie Sił Powietrznych Gwardii Narodowej w Tul-sie w Oklahomie. — Pochylił się i rozejrzał, jakby dzielił się z nią wielkim sekretem. — W gwardii patrzymy na te sprawy nieco inaczej. Możesz więc zwracać się do mnie po imieniu. CC nie miała pojęcia, co powiedzieć. Wiedziała oczywiście, że w Tulsie znajduje się Baza Sił Powietrznych Gwardii Narodowej — Centrum Łączności w Tinker w ciągu minionych trzech miesięcy kilka razy wysyłało do niej i otrzymywało stamtąd wiadomości. Ale nigdy nie spotkała żadnych pilotów. Tak naprawdę jedyni piloci myśliwców, jakich kiedykolwiek poznała, stacjonowali w miejscu jej ostatniego przydziału — w Bazie Sił Powietrznych Peterson w stanie Kolorado. Byli aroganccy i zarozumiali i nie wywarli najlepszego wrażenia na CC i jej przyjaciółkach. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że któryś mógłby nalegać, by zwracała się do niego po imieniu, a przynajmniej nie za dnia. Na szczęście przed udzieleniem odpowiedzi Sea-nowi ocaliło ją pojawienie się starszego sierżanta, który pomagał jej wsiąść do samolotu. — No, panowie — powiedział, spojrzał na CC i dodał: — i panie. Przygotowujemy się do startu. Nie powinienem przypominać tak znakomitym pilotom, że trzeba zapiąć pasy i schować torby pod siedzeniem, ale pomyślałem, że wspomnę o tym, bo nie przywykliście latać jako pasażerowie. — Zaśmiał się cicho z tego dość słabego żartu i ruszył powoli przez ładownię, sprawdzając zabezpieczenie palet i pilotów. Ci ostatni poświęcali mu mniej więcej tyle samo uwagi co palety. CC westchnęła, gdy ryk uruchomionych śmigieł wprawił samolot w wibracje. Hałas uświadomił jej, że zostawiła zatyczki do uszu w torbie. Odpięła więc pas i przykuc-

nęła, by wyciągnąć torbę spod siedzenia. Kiedy szperała w bocznej kieszeni, powędrowała wzrokiem do ściany za siedzeniem. Skonfundowana zmarszczyła brwi. Dziwne, nie zauważyła wcześniej, że po obu stronach jej siedzenia na ścianie widnieją dwa grube czerwone pasy. Umieszczone pomiędzy nimi czerwone napisy oznajmiały raz po raz: NIEBEZPIECZEŃSTWO i ŚMIGŁO. — Sierżancie, musi pani schować torbę i zająć miejsce. — Starszy sierżant ruszył w jej stronę. CC chwyciła zatyczki, schowała torbę i zajęła miejsce. Jednak kiedy sierżant zaczął odchodzić w stronę ładowni, zawołała go. — Sierżancie — musiała niemal krzyczeć, by mógł ją usłyszeć na tle ryku śmigieł. — Co oznaczają te czerwone pasy i napisy? — Wskazała ręką za ramię. — To miejsce, w którym śmigło by przebiło poszycie samolotu, gdybyśmy musieli je odrzucić. — Uśmiechnął się szeroko, prezentując w całej krasie żółte zęby. — Ale to się nie dzieje zbyt często. — Ruszył dalej. CC nie była pewna, czy ma się rozpłakać, czy zacząć krzyczeć — lecz nagle całe jej ciało zamarło, mogła więc tylko siedzieć sztywno wyprostowana. Siedzący po drugiej stronie przejścia Sean podsłuchał rozmowę CC i starszego sierżanta. Skrzywił się, kiedy zobaczył, że drobna pani sierżant zbladła jak ściana, co tylko sprawiło, że jej wielkie bursztynowe oczy stały się jeszcze bardziej sarnie i pociągające. Była taka drobniutka i młoda. Wyglądała na trochę przestraszoną już wtedy, gdy wchodząc na pokład, uderzyła się w głowę, a teraz była naprawdę przerażona. Coś w nim drgnęło. — CC!—zawołał. Nie odpowiedziała. — CC — powtórzył, dostrzegając jej szklisty wzrok, gdy odpowiedziała mu spojrzeniem. — Zamienisz się ze

mną na miejsca? Nie znoszę latać po tej stronie samolotu. — Zastanowił się chwilę, po czym dodał: — To jeden z tych głupich przesądów pilotów. — Wzruszył bezradnie ramionami, jakby się wstydził do tego przyznawać. — Mam się zamienić z tobą miejscami? — zapytała, jakby go dobrze nie usłyszała. — Tak. Będę ci bardzo wdzięczny. — Przesłał jej swój najpiękniejszy uśmiech. — Chyba mogę — odparła. — Jeśli naprawdę chcesz. — Naprawdę. — No to w porządku. Sean odpiął pas i wyjął torbę spod siedzenia. Zanim ona zdążyła zabrać swoją, przeszedł trzy metry, które ich dzieliły. — Przeniosę ją — powiedział, biorąc od niej torbę. CC podniosła na niego wzrok. Z bliska był jeszcze bardziej przystojny. Ile miał wzrostu? Jego muskularna sylwetka zdawała się nie mieć końca. Krótko ostrzyżone ciemnoblond włosy były poprzetykane jaśniejszymi pasemkami, które wyglądały, jakby zanurzono je w słońcu. Tak naprawdę całe jego ciało, a raczej to co wystawało spod munduru, wyglądało tak, jakby pobłogosławił je sam bóg słońca. W przeciwieństwie do wielu blondynów nie wyglądał jak wymoczek, lecz był opalony na złoty kolor. Jego twarz miała zdecydowane mocne rysy, a usta... CC poczuła, że się gapi, więc oderwała wzrok od tych niesamowitych ust i spojrzała w miękkie brązowe oczy, które śmiały się do niej. — Dziękuję — wyjąkała. — Nie ma sprawy. To ty wyświadczasz mi przysługę. — Ujął ją pod łokieć i zaprowadził na miejsce. — Zawsze jesteś dżentelmenem, Apollo — zakpił starszy sierżant, mijając ich. — Posadź ją na tym miejscu, a potem siadaj na swoim. Zaraz się stąd zmywamy.

CC szybko usiadła i rzuciła pytające spojrzenie Sea-nowi. — Apollo? — zapytała. — To mój sygnał wywoławczy. — Machnął lekceważąco ręką. — Uwierz mi, to nie był mój pomysł. — Och... — Tylko tyle zdołała wydusić. Może nie był to jego pomysł, ale okazał się jak najbardziej uzasadniony. Ten facet był sobowtórem greckiego boga. — Nie zapomnij zapiąć pasa — rzucił i odwrócił się, by zająć nowe miejsce. Oczy CC kierowały się własną wolą i zdecydowanie podobał im się zgrabny tyłeczek Apolla. Był niesamowicie przystojnym mężczyzną. Oczywiście kiedy się odwrócił i zajął miejsce, mógł tylko zobaczyć, jak CC pracowicie sprawdza zapięcie pasa i próbuje się wygodnie oprzeć. Robiła wszystko, byle tylko się na niego nie gapić. Poza tym dlaczego wpatruje się w niego jak urzeczona? Mężczyźni o takim wyglądzie, zwłaszcza piloci myśliwców, nie interesowali się drobnymi zwyczajnymi sierżantami. Chyba że doskwierał im kompleks młodszej siostry. Pewnie o to chodzi, powiedziała sobie w duchu. Ma w domu młodszą siostrę i dlatego zwraca na mnie uwagę. Ryk śmigieł stał się ogłuszający i CC wsunęła zatyczki do uszu. W tej chwili C-130 ruszył, początkowo wolno, lecz zaraz nabrał prędkości, kierując się na wyznaczony pas. CC poczuła, że pocą jej się dłonie i żołądek podchodzi do gardła. Zamknęła oczy i raz po raz bezgłośnie powtarzała: „Samoloty wojskowe rzadko się rozbijają, samoloty wojskowe rzadko się rozbijają, samoloty wojskowe rzadko się rozbijają". Zbyt szybko stanęli na końcu pasa, śmigła wirowały z szaleńczą prędkością, samolot aż drżał z chęci, by wzbić się w powietrze. Albo, pomyślała desperacko CC, z chęci, by się rozbić i wybuchnąć kulą ognia zaraz po star-

cie. Poczuła, że pilot zwalnia hamulce i C-130 zaczął się rozpędzać. CC otworzyła oczy. Nie chciała umrzeć z zamkniętymi oczami. Jakiś ruch przyciągnął jej spanikowane spojrzenie. Powędrowała wzrokiem na drugą stronę przejścia do Seana, który wygodnie wyciągnął długą sylwetkę na nowym miejscu. Pokazywał jej uniesione kciuki i wyglądał na bardzo spokojnego i zrelaksowanego. Uśmiechnął się do niej chłopięco i bezgłośnie wymówił: „Nie ma sprawy", po czym mrugnął zalotnie. No! CC poczuła, że ogarnia ją fala zadowolenia. Do młodszej siostry na pewno tak nie mrugał. A to jak na nią patrzył... cóż, wcale nie przypominało spojrzenia, jakim mężczyzna obdarza kobietę, którą się interesuje tylko dlatego, że przypomina mu młodszą siostrę. Zdumiona CC uświadomiła sobie, że trzepoczące w brzuchu motyle nie mają nic wspólnego z jej strachem przed lataniem. Kiedy kilka chwil później samolot uniósł się w powietrze, pomyślała, że prawdopodobnie była świadkiem najbardziej łagodnego startu w historii Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Gdy samolot znalazł się w powietrzu, zdenerwowanie CC natychmiast zniknęło. Zupełnie jakby ktoś zaczarował cały lot. Wzbili się na wysokość przelotową tak gładko, że zrelaksowana oparła się wygodnie i zaskoczona poczuła, że opadają jej powieki. Walcząc ze snem, spojrzała na Sea-na. Czytał książkę, lecz w chwili gdy dotknęła go wzrokiem, podniósł oczy. Przyglądał się jej przez sekundę, po czym wydarzyło się coś niezwykłego. CC z trudem mogła w to uwierzyć, kiedy bezgłośnie wypowiedział słowa: „Śpij, ja będę czuwał". Potem znów mrugnął do niej uwodzicielsko. CC poczuła dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa. Będzie czuwał. Nad nią. A to mrugnięcie oznaczało, że nie

myśli o niej jak o młodszej siostrze. Zamknęła oczy, senny umysł zaś podszeptywał jej, że obecność Seana z pewnością sprawi, że nowa misja stanie się bardziej interesująca. Sean patrzył, jak CC zasypia, a na jego seksownych ustach błąkał się uśmiech zadowolenia. Przesunął ręką po czole i zamyślił się. Co takiego jest w tej dziewczynie? Odkąd ujrzał ją pierwszy raz, kiedy spała skulona w poczekalni lotniska, nie mógł oderwać od niej wzroku ani przestać o niej myśleć. To było zupełnie do niego niepodobne. Kobiety zwykle rzucały się na niego z powodu jego wyglądu, a on na to nie narzekał; nigdy nie musiał ich szukać, zamieniać się z nimi miejscami lub uspokajać, gdyż bały się — jak na ironię — latania. Raz jeszcze potarł czoło i próbował się skoncentrować na powieści, którą trzymał w rękach, lecz zamiast czarnych liter widział tylko bursztynowe oczy okolone gęstymi rzęsami w kolorze piasku. CC śniła, że kołysze się łagodnie w hamaku zawieszonym między dwoma wielkimi palmami na brzegu krystalicznego oceanu. Ciepła tropikalna bryza łaskotała ją w skórę i kołysała rytmicznie hamakiem. Nagle wiatr się zmienił i nad ląd zaczęły napływać lodowate porywy znad wysokich, okrytych białą pianą fal. Dotarły do jej hamaka, który zaczął się niebezpiecznie trząść i... Gwałtownie otworzyła oczy. Natychmiast się rozbudziła. To nie był sen. C-130 trząsł się gwałtownie, jakby wpadł w szczęki gigantycznego zwierzęcia. CC przełknęła krzyk i natychmiast odnalazła wzrokiem Seana. Jego twarz była pozbawiona wyrazu, lecz CC wyczuła napięcie, które próbował zamaskować spokojem. Zaczęła się mocować z klamrą pasa, myśląc tylko o tym, że musi się znaleźć obok niego. — Nie! — Sean pokręcił głową.

Wyrwała zatyczki z uszu. — Nie wstawaj. To zbyt niebezpieczne. — Starał się przekrzyczeć straszliwy ryk silników. — Co się dzieje? — wrzasnęła. Zanim zdążył odpowiedzieć, samolotem zatrzęsło jeszcze mocniej. CC nie mogła uwierzyć, że nadal pozostaje w jednym kawałku; można było odnieść wrażenie, że powoli się rozpada. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Nad hukiem silników przebił się metaliczny trzask. CC patrzyła z przerażeniem, jak niewyraźny kształt rozrywa poszycie samolotu parę metrów na prawo od niej i leci przez przejście. Jak niewidzialny pocisk urwana łopata śmigła uderzyła Seana, po czym rozerwała poszycie po jego stronie samolotu. Czas się zatrzymał, gdy lewa strona głowy Seana wybuchła fontanną czerwieni, a on sam opadł do przodu. Krzyk CC zagłuszył szum dekompresji. Złapała się siatki, rozpaczliwie starając się znaleźć oparcie w świecie, który oszalał. Wszystko, co nie zostało przymocowane, fruwało po samolocie w malstromie hałasu. CC nie widziała wyraźnie Seana — w powietrzu między nimi latało zbyt wiele przedmiotów. Dostrzegła jednak coraz szerszy strumień krwi i płynów otaczający miejsce, w którym siedział. Jego miejsce? To ona miała tam siedzieć. CC poczuła szloch dławiący ją w gardle. Stopniowo przedmioty opadły, lecz samolot nadal się trząsł, a huk powietrza wpadającego przez dwie wyrwane dziury w burtach był ogłuszający. Z ogromnym wysiłkiem młody kapitan siedzący obok Seana odpiął pas i podczoł-gał się do nieruchomego ciała kolegi. Trzymał w ręce kwadratowy kawałek białego materiału, którym obwiązał głowę Seana. CC uświadomiła sobie, że musi to być poszewka jego poduszki. Precyzyjnymi ruchami odpiął składane

krzesełko obok Seana. Poluzował jego pas na tyle, by mógł przesunąć mu nogi i położyć tors na obu krzesełkach. Potem udało mu się zapiąć drugi pas na piersi Seana. CC nie mogła oderwać wzroku od poszewki i groteskowej szkarłatnej plamy, która powiększała się metodycznie, pasując idealnie do czerwieni krzesełka. Nagle nad hałasem CC usłyszała dźwięk dzwonu. Doliczyła się sześciu uderzeń. W następnej chwili pułkownik odpiął swój pas i przecisnął się do niej. Natychmiast opuścił krzesełko, usiadł i zapiął pas. — Będą awaryjnie wodować samolot — krzyknął jej prosto do ucha. Otworzyła szerzej oczy. Nie musiała być pilotem, by wiedzieć, że rozbiją się w morzu. — Wszystko w porządku. Uda się nam. — Rzucił jej uspokajający uśmiech. — Woda jest ciepła. Dobrze, że znajdujemy się nad Morzem Śródziemnym, a nie nad Atlantykiem. CC rozpaczliwie pragnęła w to wierzyć. — Co mam robić? — krzyknęła. Zanim odpowiedział, odwrócił się i wyciągnął dwie kamizelki ratunkowe z kieszeni za siatką. CC zauważyła, że siedzący po drugiej stronie przejścia kapitan zrobił to samo i próbuje nałożyć jedną z nich na nieruchome ciało Seana. — Włóż to. Musisz się przygotować i mocno trzymać. Kiedy uderzymy w wodę, wszystko poleci do przodu. Musisz się szybko stąd wydostać. Nie wiadomo, jak długo samolot utrzyma się na wodzie. — A Sean? — zapytała. Pułkownik pokręcił głową z posępnym wyrazem twarzy. Do oczu CC napłynęły łzy. — Jemu nie możemy już pomóc; musisz się teraz troszczyć o siebie — powiedział ostro pułkownik. Samolot

przechylił się groźnie do przodu. Pułkownik wskazał na tył ładowni. — Pamiętasz, gdzie otwiera się ogon? CC skinęła głową. — Po obu stronach samolotu są wyjścia awaryjne. Wyjdziemy przez nie. Tam są przymocowane tratwy ratunkowe. — Wskazał na miejsce nad skrzydłami CC miała nadzieję, że nie tłumaczy jej tego wszystkiego dlatego, że sam zamierza zginąć. W tej chwili z drzwi kokpitu wypadł starszy sierżant sztabowy. — Spadamy! — wrzasnął, przypinając się pasami do krzesełka po prawej stronie CC i pułkownika. — Przygotujcie się na kąpiel! CC nie mogła w to uwierzyć, ale wydawał się niemal radosny. Dziób samolotu znów się pochylił i pułkownik ścisnął ją za ramię. — Gotowa? — krzyknął. W ciągu minionych siedmiu lat CC przygotowywała się na awaryjne lądowanie. Oglądała programy o bezpieczeństwie lotu. Zawsze ubierała się rozsądnie — dżinsy i adidasy, nigdy nie miała szpilek ani gołych nóg. Liczyła rzędy foteli do najbliższego wyjścia awaryjnego i uważnie obserwowała stewardesy, kiedy prezentowały swój pokaz o bezpieczeństwie. Ale wiedziała, że nie jest gotowa. Była otępiała z przerażenia. Skinęła głową pułkownikowi i próbowała rzucić mu dzielny uśmiech. Przez wyrwane dziury w poszyciu samolotu widziała jasnoniebieskie niebo. Zamknęła oczy i próbowała się modlić, lecz jej umysł był jedną wielką kulą strachu. Mogła myśleć tylko o tym, że bardzo nie chce umierać. Nagle poczuła ciepło między piersiami. Pierwszą myślą, jaka przyszła jej do głowy, była ta, że coś musiało ją uderzyć i krwawi. Otworzyła oczy i gorączkowo dotknęła

przodu bluzy od munduru. Nie, żadnych rozdarć i zdecydowanie zero krwi. Tylko twarda kula. Uświadomiła sobie, że kulą jest bursztynowy naszyjnik zwisający z szyi tuż poniżej identyfikatorów. Powodowana impulsem zostawiła go, kiedy przebrała się w mundur, ale oczywiście noszenie biżuterii było wbrew regulaminowi, więc musiała go schować pod bluzą. Teraz czuła jego ciepło rozlewające się na całą pierś. Jeśli kiedykolwiek jest odpowiednia pora na magię, pomyślała, to z pewnością nadeszła teraz. — Przygotuj się! — wrzasnął pułkownik. CC miała tylko tyle czasu, by chwycić się mocno siatki i wbić stopy w podłogę, kiedy świat eksplodował. Samolot uderzył w powierzchnię morza z przerażającym metalicznym rykiem, jakby wiedział, że jego życie dobiega końca. Przez dziury w burtach widać było białą morską pianę. Lecz C-130 nie pogrążył się w wodzie. CC poczuła, że się poderwał, po czym znów zderzyli się z wodą z jeszcze większym hukiem. Podskoczyli kilka razy na powierzchni jak wielki kamień. Za każdym razem gdy samolot uderzał w wodę, pasażerami i ładunkiem rzucało do przodu. CC widziała, jak major uderzył w przednią przegrodę, kiedy rozpiął się jego pas. Jedna z wielkich palet zerwała się w tym samym czasie i przygwoździła go do metalowej ściany. CC spojrzała na Seana i szybko odwróciła wzrok. Przypięty do dwóch krzesełek wyglądał jak lalka z gałganków. Jak marionetka, której przecięto sznurki. Jego kończyny poruszały się w rytm uderzeń samolotu. Nagle coś ostrego trafiło ją w ramię. Nie poczuła bólu, lecz kiedy spuściła wzrok, zobaczyła rozerwane ciało i strumień krwi płynący w dół ramienia. Ostatni podskok i samolot znieruchomiał. Przez dziury w kadłubie CC widziała niebieską wodę.

Pułkownik zareagował pierwszy, ale CC widziała, że wszyscy piloci z wyjątkiem Seana i majora powoli zbierają się na nogi. — Wychodzimy! Już! Już! — krzyknął pułkownik, idąc szybko w stronę skrzydeł. Potem zaczął wykrzykiwać rozkazy. — Ace, T-Man, Kaz, otwórzcie tylny właz! — Dwaj kapitanowie i porucznik przecisnęli się obok ładunku i pospieszyli na tył samolotu. — Sierżancie! — wrzasnął pułkownik na CC. — Wychodzić! Już! Trzęsącymi się rękami odpięła pas zdumiona, że może stać. Zauważyła, że samolot powoli opada od strony dziobu. — Major nie żyje! — krzyknął starszy sierżant z przodu ładowni. Klęczał przy zakrwawionym ciele uwięzionym przy przegrodzie. — Zostawcie go — powiedział pułkownik, podnosząc klapę i wyjmując starannie złożony pomarańczowy przedmiot. CC domyśliła się, że to tratwa ratunkowa. — Drzwi do kokpitu są zablokowane! — Starszy sierżant przesunął się do części samolotu prowadzącej bezpośrednio do kabiny załogi, lecz jedna z palet utkwiła w przejściu, skutecznie blokując drzwi. — Mają tam swoje wyjście — powiedział pułkownik. Skinął na starszego sierżanta, by przeszedł na tył, po czym zauważył CC nadal stojącą na swoim miejscu. — No dalej, sierżancie! — Odwrócił się i ruszył przed siebie, spodziewając się, że CC pójdzie za nim. CC chciała iść w stronę wyjścia i bezpieczeństwa, tymczasem przecisnęła się obok ładunku i części wyposażenia i stanęła przy ciele Seana. Przełknęła ślinę, powstrzymując mdłości. Wszędzie było pełno krwi. Dwa pasy bezpieczeństwa mocno przytrzymywały jego ciało, głowę nadal miał owiniętą poszewką, teraz całkowicie przesiąkniętą

krwią. Nie widziała jego odwróconej twarzy, tylko mocno zarysowaną linię podbródka i szyi. Jego skóra nie była już złocistobrązowa, lecz przybrała barwę popiołu. CC zmusiła się i przyłożyła dwa palce do tętnicy szyjnej. Nie wyczuła pulsu. Skóra pod jej palcami była już zimna. Dziób samolotu opadł jeszcze niżej. CC widziała, że fale uderzają w wyrwy w poszyciu. — Sierżancie! — zagrzmiał głos pułkownika z tyłu samolotu. — Gdzie jesteście, do cholery? — Tutaj, pułkowniku! — odkrzyknęła, wspinając się na paletę, by mógł ją zobaczyć. Tył samolotu lekko się unosił i CC widziała, że oficerom udało się otworzyć jeden właz. Ktoś przymocował linkę do tratwy, pociągnął za sznurek i wyrzucił ją na zewnątrz. Z głośnym sykiem tratwa nabrała powietrza. — Tutaj, szybko! Samolot idzie na dno! CC obejrzała się na ciało Seana. To ona powinna tam leżeć. Z czystej uprzejmości zajął jej miejsce i teraz miał spocząć w wielkim podwodnym grobie. Ta myśl była nie do zniesienia. — Musimy zabrać ze sobą Seana — zawołała do mężczyzn. — Nie ma czasu. Chłopak nie żyje. Nic już nie można dla niego zrobić — odparł pułkownik. Na jego sygnał starszy sierżant wyskoczył z samolotu. — Nie pójdę bez niego — oświadczyła CC zdumiona spokojem w swoim głosie. Serce waliło jej w piersiach, ręce się trzęsły, ale z pewnością przeczącą wszelkiej logice wiedziała, że podjęła właściwą decyzję. — Macie tu natychmiast przyjść, sierżancie. To rozkaz. — Nie. Nie zostawię go tutaj. Nagle rozległ się trzask rozrywanego metalu i CC poczuła na twarzy ciepło słońca. Podniosła wzrok i ujrzała wyrwę w suficie niemal tuż nad swoją głową. Nos samo

lotu przechylił się jeszcze bardziej do przodu, tak że CC musiała walczyć, by utrzymać się na nogach. — Cholera jasna! Do diabła z tym wszystkim! — CC słyszała, że pułkownik się zbliża, jeszcze zanim go ujrzała. Klął jak szewc i wykrzykiwał rozkazy. — Odepnijcie chłopaka i przygotujcie się, żeby stąd spieprzać! CC dopadła do Seana i kiedy odpięła pasy, pułkownik przedarł się przez rumowisko. Nie patrząc na nią, chwycił ciało i zarzucił je sobie na ramię w tradycyjnym chwycie strażackim. — Trzymajcie się blisko mnie! — wrzasnął do niej. Ten akurat rozkaz CC z radością wykonała. Byli już prawie przy drzwiach, gdy cała przednia część samolotu oderwała się i zatonęła z zaskakującą prędkością. Część ogonowa unosiła się wysoko nad wodą, lecz pozbawiona ciężaru zalanego wodą przodu osunęła się ciężko na powierzchnię wody. CC poczuła się tak, jakby stała w windzie, która opadła o kilka pięter. Razem z pułkownikiem runęli na podłogę. Przez otwarty właz zaczęła się wlewać woda. Pułkownik szybko zerwał się na nogi. Chwycił CC za mundur, Seana za nogę i pociągnął ich w stronę drzwi. CC nie miała czasu na myślenie. Pułkownik wypchnął ją przez właz. Uderzyła w powierzchnię morza i poszła pod wodę, lecz dzięki kamizelce ratunkowej niemal natychmiast wypłynęła niczym korek. Prychała i mrugała oczami, na chwilę oślepiona słoną wodą i blaskiem słońca. Obok siebie usłyszała dwa głośne pluski i po chwili niedaleko wynurzyła się głowa pułkownika i ciało Seana. — Tam. — Pułkownik wskazał palcem i w odległości jakichś trzynastu metrów CC zobaczyła odblaskową pomarańczową tratwę. — Płyń! Musimy się oddalić od samolotu. — Pułkownik mocno pracował jedną ręką, ciągn ąc ze sobą ciało Seana.

Żałując gorzko, że nie potrafi lepiej pływać, CC ruszyła za nim, a kiedy tuż za nią powietrze rozerwała straszliwa eksplozja, odwróciła się, by zobaczyć błysk światła i ogień. Samolot wyglądał jak ogromny potwór z rozdziawioną paszczą, który walczy ze śmiercią. Ona też była jej bliska. Poczuła przypływ adrenaliny i zaczęła płynąć jak szalona, nie oglądając się już za siebie. I nagle poczuła, że jakaś część wraku owinęła się jej wokół kostki niczym metalowa macka. Przerażona CC kopała i kopała, nie mogła się jednak uwolnić. Próbowała sięgnąć ręką, by to zerwać, lecz jakaś siła wciągała ją pod wodę tak mocno, że pomyślała, iż wyrwie jej nogę ze stawu. Otaczała ją woda, a ucisk na nodze nie popuszczał. Próbowała walczyć, ale bez skutku. Miała unieruchomioną kostkę i ciężar tonącego samolotu ściągał ją na dno morza. Zaraz umrze. Ogarnięta paniką wyciągnęła obie ręce w stronę powierzchni i gasnącego światła, walcząc z ogromnym ciężarem, który wlókł ją ku śmierci. Nie chciała umierać, nie tak, nie tak młodo. W tej chwili nie miała przed oczami scen ze swojego życia, czuła jedynie rozpacz, że umiera zbyt wcześnie, zanim tak naprawdę zdążyła nacieszyć się życiem. Nigdy nie zazna miłości męża; nie będzie patrzeć, jak jej dzieci dorastają i biorą ślub. Paliło ją w piersi i wiedziała, że za kilka sekund będzie zmuszona wziąć oddech w śmiertelnej głębinie. Zamknęła oczy. Proszę, pomóż mi, modliła się żarliwie. Niech ktoś mi pomoże. Naraz w cudowny sposób zniknął ciężar, który ją krępował, i CC ogarnął nieopisany spokój. Otworzyła oczy i zobaczyła, że znajduje się w bańce niebieskiego światła. I nie była w niej sama. Zawieszona w wodzie tuż przed

nią, tak blisko, że CC musiała tylko wyciągnąć rękę, by jej dotknąć, znajdowała się nieprawdopodobnie piękna młoda kobieta. Długie włosy unosiły się wokół niej jak lśniący welon. CC pomyślała, że mają identyczny kolor jak jaskry jej matki, tylko że kwiaty nie lśniły i nie migotały. Twarz kobiety była studium perfekcji. Miała idealnie zarysowane kości policzkowe i cudowne oczy koloru akwamaryny, które wydały się CC znajome. Jej skóra przypominała porcelanową lalkę. CC powędrowała wzrokiem w dół ciała kobiety, która była naga od pasa w górę. Widziała wyraźnie jej duże, pięknie ukształtowane piersi. Ale co ona miała na sobie w dolnej części ciała? Cokolwiek to było, lśniło jak wysadzane szkiełkami w opalizujących kolorach błękitu, turnusu i ametystu. Pasowało do ciała kobiety idealnie i kończyło się... CC aż podskoczyła ze zdumienia. Ciało kobiety kończyło się dużymi płetwami! To nie była kobieta, lecz syrena! CC patrzyła na niezwykłe stworzenie, wiedząc, że to co widzi i czuje, nie może być prawdą. Płuca już jej nie płonęły, ale nie oddychała, ponieważ nadal znajdowała się pod wodą; czuła się bardziej tak, jakby była napełniona tlenem. Doszła do wniosku, że na pewno umarła albo jest tak bliska śmierci, że doświadcza jakichś niesamowitych halucynacji. Syrena uśmiechnęła się do niej niepewnie. CC odpowiedziała jej uśmiechem. Czy pragniesz nadal żyć bez względu na cenę? Słowa te rozległy się wyraźnie w umyśle CC. Wiedziała, że muszą pochodzić od syreny, ale jej zmysłowe usta się nie poruszyły. Oczywiście, pomyślała automatycznie CC i żarliwie pokiwała głową. Nieśmiały uśmiech syreny zniknął, ustępując miejsca oszałamiającemu wyrazowi ulgi i radości. Bez waha-

nia wyciągnęła gładkie ramiona i objęła CC w intymnym uścisku. CC nie czuła pragnienia, by się wyrwać. Nie była przerażona ani pełna odrazy, lecz oczarowana. Syrena przytuliła ją mocno i CC poczuła nacisk jej nagich piersi na bluzie munduru. Otoczyła je delikatna pajęczyna lśniących włosów, wokół nóg CC owinął się ogon. CC zawsze była zdecydowanie heteroseksualna, więc zdziwiła się gdy jej ciało zareagowało. Objęła rękami nagie ramiona syreny. Nagle zrozumiała, że to co się dzieje, nie jest prostym aktem seksualnym, tylko magiczną wymianą zmysłów, lak jak blask księżyca napełnił ją energią w urodzinowy wieczór, tak teraz to stworzenie przywracało ją do życia Każdy cal ciała CC był jak naelektryzowany. Chciała odrzucie głowę do tyłu i krzyczeć z nagłego przypływu bajecznych emocji. Potem syrena zaczęła zbliżać twarz do twarzy CC, która zamknęła oczy, gdy ich usta spotkały się w głębokim intymnym pocałunku. Zakręciło się jej w głowie i kiedy wreszcie otworzyła oczy, patrzyła prosto w swoją twarz Zdezorientowana zamrugała oczami — wizja drobnej przemoczonej pani sierżant nie zniknęła, lecz uśmiechnęła się do niej. Do niej? Jak to możliwe? CC odwróciła głowę, by poszukać ukrytego lustra, i zauważyła otaczająca ją falę złotych włosów. Wyciągnęła rękę, by pogładzić ich miękką kaskadę. Teraz musimy się rozstać. Głos znów rozległ się w jej głowie i CC skupiła rozproszoną uwagę na swoim odbiciu. Patrzyła, jak ręce, które powinny być jej rękami, sięgają za kołnierz munduru, by zdjąć srebrny łańcuszek. Potem sobowtór CC zawiesił go na „jej" szyi. Zatrzymaj go. To twój talizman, część twojej magii, powiedział wewnętrzny głos.

Kobieta, która wyglądała jak CC, uniosła ręce i odchyliła głowę. Wyglądało to tak, jakby chciała dosięgnąć powierzchni wody. Życzę ci wszystkiego dobrego. Bądź błogosławiona, siostrzyczko. Otaczające je miękkie niebieskie światło wybuchło fajerwerkami błękitu. Ciało, w którym powinna się znajdować CC, otoczył przedziwny blask i w nagłej eksplozji światła uniosło się gwałtownie w stronę powierzchni. Uwięziona w potężnej fali CC poczuła, jak koziołkuje w wodzie, oddalając się od wraku samolotu. Wszystko stało się zagmatwane i przypominało sen. CC straciła wszelką kontrolę i czuła się tak, jakby porwało ją podwodne tornado. Wir wciągał ją coraz głębiej w morską otchłań i choć nie miała problemów z oddychaniem, nadal przerażała ją rozciągająca się pod nią czarna nicość. Walczyła więc, pływając w kółko przez różne poziomy groźnych prądów. Wreszcie udało się jej przedrzeć przez wir i znalazła się w tunelu spokojnej wody. Wykończona pozwoliła sobie na moment podryfować, próbując uspokoić rozbiegane myśli. Co się jej przydarzyło? Czy umarła? Co powinna teraz zrobić? Woda w jej małym tunelu spokoju była przyjemna, ciemnoniebieska, lecz na zewnątrz nadal otaczały ją ciemne rwące prądy, z którymi walczyła. CC widziała, jak kipią i pienią się niebezpiecznie. Obejrzała się za siebie i zobaczyła tylko ciemność. W tunelu przed nią widniało blade migoczące światło. Tamtędy, pomyślała niejasno i uderzyła mocno nogami, by ruszyć przed siebie. Choć bardzo zmęczona, zauważyła ze zdziwieniem, że nigdy dotąd nie pływała tak szybko i bez wysiłku — zupełnie jakby została wystrzelona z płynnego działa. Kiedy tak pędziła, obok niej migały ciemne ściany tunelu.

Plama światła znalazła się tuż przed nią i CC mocno rzuciła się przed siebie. Gdy wypłynęła na powierzchnię, znalazła się w jasnej grocie. Nieludzko zmęczona dostrzegła skalną półkę, wokół której spokojnie chlupotała woda. Zmusiła ciężkie kończyny do ruchu i z wielkim wysiłkiem, który zaparł jej dech w piersiach, wydostała się z wody. Zwinąwszy się w pozycji płodowej, wreszcie odpłynęła w nieświadomość i zasnęła.

CZĘŚĆ DRUGA

ROZDZIAŁ SZÓSTY Obudził ją rytmiczny chlupot wody rozbijającej się o skałę. CC powoli otworzyła oczy i zobaczyła przed sobą migoczące błękitne kryształy. Przesunęła się lekko i rozejrzała dookoła zdumiona urokiem skał. Gdyby śmiech miał kolor, pomyślała, byłby nim dokładnie ten odcień błękitu. Chciała dotknąć ściany jaskini dłonią o idealnym kształcie i kremowej skórze... i zatrzymała się. To nie była jej dłoń. Przesunęła spojrzenie na rękę. Była długa, pełna gracji i wyglądała, jakby wyrzeźbiono ją z ożywionego marmuru. Wstrząśnięta usiadła. Przez ramię spłynęła masa gęstych jasnych włosów, zakrywając jej pierś niczym jedwabna chusta. Dostrzegła fioletoworóżo-we sutki bujnych piersi przebijające się przez blond zasłonę. Drżącymi dłońmi odrzuciła cudowną grzywę włosów i spojrzała na resztę „swojego" ciała. Nieskazitelna skóra okrywała ją aż do zmysłowo zarysowanej talii. W miejscu gdzie zaczynały się biodra, skóra ustępowała łuskom. Tam gdzie powinny być nogi i stopy, znajdował się ogon zakończony ogromną pierzastą płetwą. — Kurna jego mać!... Jestem rybą! Nieprzyzwyczajona do takiego ostrego języka zakryła dłonią usta i rozejrzała się gorączkowo dookoła, by się

upewnić, że nie słyszała jej matka. Gwałtowny ruch górnej części ciała sprawił, że płetwa podskoczyła. Zupełnie jakby szarpnęła nogami, by utrzymać równowagę, a one odpowiedziały — razem. — Mój język byłby ostatnią rzeczą, z której musiałabym się tłumaczyć przed matką, gdyby tutaj była — wyrwało się jej. Nawet dźwięk jej głosu nie należał do niej: był idealny, o zmysłowym akcencie i lekko zdyszany. — Pomyśleć, że zawsze chciałam być zniewalająca jak Marilyn Monroe. — Skwitowała tę ironię, kręcąc głową. — Teraz jestem... jestem... jestem... — Z jej ust wyrwał się na wpół histeryczny chichot. Przełykając histerię, zamknęła oczy i nakazała sobie spokój. Oddychaj głęboko, oddychaj głęboko, napominała się w duchu. Jeśli teraz stracisz głowę, nic to nie pomoże. Wzięła kolejny głęboki oddech, otworzyła oczy i znów spojrzała na swoje ciało. Nie mogła oderwać wzroku od ogona. Kazała swoim nogom kopnąć i pierzasta płetwa uniosła się z wdziękiem. Błękitny blask groty odbijał się w łuskach, tak że ogon lśnił jak milion cekinów. CC musiała przyznać, że jest naprawdę piękny. Drżącą, niepewną ręką dotknęła lśniącej powierzchni rybiego ciała i natychmiast zdumiało ją ciepło, jakie poczuła pod palcami. Teraz wiedziała już, że ogona nie pokrywają rybie łuski — przypominał bardziej skórę delfina, z tą tylko różnicą, że mienił się niesamowitymi odcieniami błękitu i purpury. Pogłaskała się zachwycona gładkością swojej nowej skóry. Zupełnie jakby owinięto mnie w płynne srebro, pomyślała, które zamiast jednej ma niezliczoną ilość fantastycznych barw. I czuła się niewiarygodnie silna. Jej ciało aż kipiało od energii. Przekrzywiła głowę, jakby nasłuchiwała tej nowo odkrytej siły, i uświadomiła sobie, że woda zdaje się ją przyzywać. CC niemal słyszała jej głos, gdy prosiła, by po-baraszkowała w jej głębinie.

Może śniła, może nawet umarła, ale ta myśl wcale jej nie przerażała. Nieważne, co się z nią stało, nadal miała swój umysł i bez wątpienia obdarowano ją większą ilością magii, niż mogła to sobie choćby tylko wyobrażać w swoim starym życiu. Zanurzyła koniec ogona w wodzie, rozcinając jej kuszącą powierzchnię, po czym naprężając lekko mięśnie, znów go uniosła. Ciepła morska woda otoczyła ją lśniącym łukiem; kiedy dotykała jej ciała, przypominało to pieszczotę kochanka. Pochylając się do przodu, CC spojrzała w spokojne lustro wody w grocie, by obejrzeć swoje w tak niezwykły sposób zmienione odbicie. Jedyną znajomą rzeczą był bursztynowy naszyjnik, który wisiał między jej nagimi piersiami. — Jestem nią. — Usta cudownej istoty poruszyły się, gdy CC wypowiedziała te słowa. — W jakiś sposób stałam się syreną. — Przypomniała sobie, jak patrzyła na swoje ciało unoszące się w stronę dalekiej powierzchni. — A ona jest mną. Poczuła, że przebiega ją dreszcz, i uniosła rękę, by dotknąć idealnie zarysowanego policzka. Pochłonięta całkowicie obserwowaniem swojego odbicia, nie podniosła wzroku, gdy rozległ się głośny plusk wody. — Undine, czy muszę ci przypominać o lekcji, jakiej bogowie udzielili Narcyzowi? Na dźwięk głębokiego, pełnego szyderstwa głosu CC się wzdrygnęła i podskoczyła przestraszona. Niedaleko jej półki skalnej w wodzie unosił się potężnie zbudowany mężczyzna. Miał nagi tors, a jego prawie białe włosy opadały gęstą falą poza ramiona. Byłby przystojny, gdyby na jego twarzy nie gościł szyderczy wyraz. — Ale oczywiście muszę przyznać, że jesteś naprawdę prześliczna — zniżył głos do uwodzicielskiego mruczenia.

Dostrzegając wyraz jej twarzy, dodał: — Dziwi cię mój widok, droga siostro? — Podpłynął bliżej CC. Spojrzenie jego ciemnoszarych oczu było bardzo intensywne. — Jak mogłaś wątpić, że nie będę cię ścigał? — C-co? — CC poczuła, że drętwieją jej wargi, i cofnęła się. — Proszę, daj spokój z tymi swoimi nużącymi gierkami. Nasz ojciec domaga się twego powrotu, a wiesz, jak wściekły potrafi być Lir, kiedy nie spełnia się jego żądań. — Powoli podpłynął jeszcze bliżej. CC była skonfundowana i przestraszona. Czego chce ten mężczyzna i kim jest Lir? — Kiedy Lir zauważył, że znów cię nie ma, łaskawie zgłosiłem się na ochotnika i obiecałem, że cię znajdę i sprowadzę do domu. Nie patrzył jej w oczy, lecz wędrował spojrzeniem od jej piersi do miejsca w ogonie, w którym spotykałyby się jej uda, gdyby je miała. Pod jego palącym spojrzeniem poczuła się zawstydzona i zupełnie naga. Cofała się, aż zabrakło już miejsca i dotknęła plecami ściany jaskini. Mężczyzna oparł dłonie na jej półce skalnej. Napinając mięśnie potężnych ramion, wynurzył się częściowo zwody i CC znów się wzdrygnęła. Jego muskularny tors przechodził w lśniącą skórę morskiej istoty. Wstrząśnięta CC otworzyła szeroko oczy. To tryton , powiedziała w duchu, patrząc na twarde wybrzuszenie w rozcięciu jego ogona w miejscu, gdzie znajdowałoby się krocze mężczyzny. To stworzenie wyraźnie było mężczyzną. — Teraz — powiedział niskim, złowieszczo brzmiącym głosem — mam już dość tych nieustannych pościgów. Próbowałem się do ciebie zalecać. Próbowałem tłumaczyć. Próbowałem nawet cię błagać. Nic nie działa. Nadal mnie odrzucasz. Twoje uparte sztuczki nie pozostawiły mi

wyboru. Zmuszasz mnie, żebym wziął sam to, czego pożądam. Jego złowroga postać zdawała się wypełniać całą jaskinię. CC czuła, że serce zaczyna jej bić nierówno. Jej reakcja była gwałtowna i natychmiastowa. Czuła do niego obrzydzenie. - Trzymaj się ode mnie z daleka. — Zaskoczyła ją siła nowego głosu. — Nie, kochanie. Już nie. Koniec z czekaniem. — Wyciągnął rękę i pogładził gęste pasmo włosów, które opadło jej na pierś. — Jakie piękne. — Oddychał coraz szybciej. CC wzdrygnęła się pod jego dotykiem, co tylko go rozwścieczyło. — Będziesz moja! — krzyknął jej prosto w twarz. Potem z wielkim trudem odzyskał panowanie i mówił spokojniejszym tonem: — Dlaczego udajesz, że nic nie rozumiesz? Nasz ojciec jest zajęty gdzie indziej i już go zmęczyły te twoje ucieczki. Nie słucha twoich krzyków. — Skrzywił się. — Twoja mieszkająca na lądzie matka-bogini nie usłyszy cię w tej cudownej małej grocie. Już o to zadbałem. Podoba ci się prezent, który dla ciebie stworzyłem? Potężnym ramieniem wskazał grotę. — Bądź rozsądna, a to okaże się przyjemne dla nas obojga. Musisz sobie uświadomić, że ojciec będzie zadowolony, gdy się połączymy. Planuje nawet ofiarować nam nasze własne królestwo. CC szumiało w głowie. Nic dziwnego, że ta piękna syrena tak chętnie zamieniła się z nią miejscami! CC o wiele bardziej wolałaby być zwykłą dziewczyną niż magiczną syreną zgwałconą przez zboczonego brata. Tryton podciągnął się na półkę skalną. Jego ciało było niemal dwa razy większe od CC w nowej syreniej wersji. Mięśnie na piersi i ramionach miał mocno zarysowane, na końcu potężnego ogona widniały grube karmazynowe i ciemnozielone pasy.

— Podoba ci się, że próbowałem w tych kryształach odtworzyć kolor twoich oczu? — Jego głos znów zabrzmiał przymilnie i zwodniczo łagodnie. Pochylił się bliżej w jej stronę. — Ale nic nie może się równać z ich pięknem. Odgarnął pasmo włosów opadające jej na pierś, zupełnie ją obnażając. Potem wyciągnął olbrzymie dłonie i ujął jej piersi, miażdżąc boleśnie sutki między kciukiem i palcem wskazującym. Zanim CC spróbowała odsunąć jego ręce, coś zwróciło uwagę trytona. — Co to jest? — rzucił. — Śmierdzi człowiekiem. — Puścił jej piersi, by chwycić bursztynowy naszyjnik, który lśnił miękkim blaskiem. W chwili gdy bursztyn dotknął jego skóry, tryton krzyknął z bólu i puścił wisiorek. Zdumiona CC patrzyła, jak kuli się nad dłonią, a całe jego ciało trzęsie się gwałtownie. Jęczał, na jego ustach dostrzegła nitki spienionej śliny. Słowa kobiety ze stoiska z biżuterią odbiły się echem w jej głowie. „Wiedz, że naszyjnik ma moc pochłaniania negatywnej energii i zamieniania jej w dobrą. Może ci się kiedyś przydać..." Musiała coś zrobić. Jaskinia była więzieniem; musiała stąd uciec. Rzuciła się do przodu, przeciskając obok wstrząsanego drgawkami ciała trytona, i wskoczyła głową do wody. Kiedy tylko się zanurzyła, poczuła, że opuszcza ją panika. Kierowane własnym instynktem ciało przejęło kontrolę i zanurkowała swobodnie, oddalając się od kryształowego więzienia. Spodziewając się, że wpadnie w ostry prąd czarnej wody, zaskoczona ujrzała otaczający ją spokojny błękit. Nigdzie nie widać było tunelu, który przebyła. Płynąc bardzo szybko, podniosła wzrok i ujrzała blask dnia nad powierzchnią wody niedaleko swojej głowy. Wygięła ciało, jednym potężnym uderzeniem ogona wzbiła się w stronę powierzchni i przerwała płynną barierę.

Rozejrzała się gorączkowo dookoła. Na horyzoncie za sobą widziała ciemny zarys groty. Zdumiało ją, że tak szybko przebyła tak wielką odległość. Wydało jej się, że w tym miejscu ocean sięgnął kresu. Stropiona przetarła oczy i pozwoliła się nieść wodzie. Nie, to nic był kres, tylko wielka koralowa półka. Po jej stronie bezdenna głębina miała barwę szafiru. Okryte białą pianą fale rozbijały się o tę naturalną barierę. CC zamachała ogonem i uniosła się wyżej nad powierzchnię. Po drugiej stronie rafy widziała spokojną turkusową wodę, która prowadziła do — serce zabiło jej mocniej — piaszczystego brzegu. Morski stwór powiedział, że ukrywa się przed jej „mieszkającą na lądzie matką-boginią". Jeśli musiał się ukrywać, oznaczało to, że się boi. Czy matka syreny mogła jej pomóc? Jeśli tak, to skoro „mieszka na lądzie", być może CC znajdzie ją bliżej brzegu. Lekki dreszcz w okolicach kręgosłupa przerwał bieg jej myśli. Skóra na karku swędziała ją w miejscu, w które ktoś zdawał się wbijać wzrok. Odwróciła się gwałtownie, szukając prześladowcy. Nic. Jak okiem sięgnąć powierzchnię wody przecinały tylko fale. Tak naturalnie, jakby robiła krok do tyłu, zamachała ogonem i zanurzyła się pod wodą. Błękitna głębia była przejrzysta, z doskonałą widocznością, lecz CC nie dostrzegła nic złowieszczego, tylko dryfujące meduzy. Wypłynęła na powierzchnię. Może udało się jej uciec i przez chwilę była bezpieczna, ale wiedziała na pewno, że nie może się tak spokojnie unosić na wodzie i czekać, aż stwór znów ją pochwyci. Potężnym uderzeniem ogona wynurzyła się i przeskoczyła na drugą stronę szerokiej rafy, wpadając głową w dół do przejrzystej wody zatoczki, prosto w ławicę wielkich kolorowych ryb.

Pierwszą reakcją CC był strach — to były naprawdę wielkie ryby — toteż zaczęła je odstraszać ruchami rąk. Nie chciały jednak odpłynąć. Kręciły się tylko wokół niej niczym szczeniaki. Zaciekawiona CC wyciągnęła rękę, by dotknąć migotliwych łusek. Zachwycona ryba szalała z radości jak pies. CC wybuchnęła śmiechem, a cała ławica zaczęła radośnie pływać tam i z powrotem, podskakując i wirując w wodzie. CC pomyślała, że chyba nie może się już wydarzyć nic bardziej dziwnego, kiedy nagle znalazła się oko w oko z dużym delfinem. — Ach! — Rzuciła się do tyłu, a z jej ust wypłynęły banieczki zaskoczenia. Delfin nie wydawał się wcale wstrząśnięty spotkaniem z syreną otoczoną ławicą baraszkujących ryb. Mają tak mało godności. Ta myśl pojawiła się łagodnie w jej umyśle, kiedy wpatrywała się w delfina. Nigdy nie widziała prawdziwego z tak bliska. Odwiedziła raz Sea World w San Antonio, gdzie można za opłatą popływać z delfinami, lecz cena biletu zdecydowanie przekraczała jej możliwości. A to stworzenie nie było oswojonym osobnikiem. Jego gładka skóra lśniła witalnością, pełne ekspresji oczy emanowały inteligencją. Proszę o wybaczenie, księżniczko Undine. Nie chciałem cię przestraszyć. Ja... nie spodziewałam się tu ciebie, pomyślała automatycznie CC. W odpowiedzi delfin wdzięcznie skinął głową. Czy mogę zaoferować swoją pomoc, księżniczko? Może przesyłać myśli temu cudownemu stworzeniu? Co za niezwykły dar! Muszę znaleźć swoją matkę. CC szybko doszła do wniosku, że warto skorzystać z wszelkiej dostępnej pomo-

cy. A wyglądało na to, że te stworzenia ją znają — może będą też wiedziały, jak jej pomóc. Oczywiście, księżniczko Undine. CC była niemal pewna, że delfin uśmiechnął się do niej. Jak dobrze wiesz, Gaja często odwiedza te brzegi. Będzie to dla mnie prawdziwy zaszczyt. Delfin spojrzał na ławicę ryb —jak się wydało CC, z czułością — po czym dodał: / dla tych małych też, jeśli pozwolisz eskortować się do brzegu. Gaja! Bogini Gaja była matką syreny! Co za dziwny zbieg okoliczności. CC pomyślała o windzie i o kobiecie ze stoiska z biżuterią... może zbieg okoliczności nie był tu właściwym słowem. Uśmiechnęła się z wdzięcznością do pięknego stworzenia. Proszę, zabierz mnie do mojej matki! Razem płynęli przez przejrzystą ciepłą wodę. Dno morza nie było daleko i CC wyraźnie widziała wielkie koralowce, które przycupnęły na białym piasku jak tajemnicze skalne zamki. Kolorowe ryby wirowały wokół nich niczym delikatne liście porwane jesiennym wiatrem. CC patrzyła na podwodny świat szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Nie miała pojęcia, że takie cuda w ogóle istnieją. Szczerze mówiąc, zawsze trochę bała się wody; nigdy nawet nie snorklowała. Ile piękna mnie ominęło, myślała raz po raz. Kilka metrów od linii brzegu delfin wynurzył się obok na wpół wydrążonej skały. Jej płaski wierzch wystawał lekko nad powierzchnię wody. CC naturalnym ruchem, zupełnie jakby robiła to wiele razy, wsunęła się na gładką powierzchnię i przyjrzała brzegowi porośniętemu bujną roślinnością. Diamentowa woda rozbijała się na aksamitnym piasku plaży tak, że ląd i ocean łączyły się harmonijnie jak kochankowie w miłosnym uścisku. Zatoczkę otaczały wielkie drzewa przyozdobione kwitnącymi gałęziami. Lekki wietrzyk przyniósł ze sobą słodki zapach kwiatów zmieszany ze słonym powietrzem. Całe to miej-

sce tchnęło spokojem. CC oddychała głęboko. Czuła, że mogłaby tu zostać na zawsze, pławiąc się w ciepłym słońcu i pachnącym miodem powietrzu. Księżniczko? Delfin patrzył na nią wyczekująco, przywołując ją do rzeczywistości. Przypomniała sobie nagle o przerażającym pościgu trytona. Szybko obejrzała się przez ramię, ale nie widziała nic poza spokojnym bezkresem oceanu. Nie wiedziała jednak, czy z powierzchni można dostrzec, że groźny stwór się zbliża. Z wyjątkiem skoku przez rafę koralową przypłynęła tu przecież pod wodą. Prawdopodobnie nawet by się nie zorientowała, gdyby w tej chwili podążał jej śladem. Zachowała się głupio, pozwalając sobie na relaks, jakby spędzała wakacje na Karaibach. Co ma teraz zrobić? Przyjrzała się plaży, tym razem nie dając się zwieść jej urokowi. Nigdzie nie dostrzegła czekającej na nią bogini. Bawiła się nerwowo bursztynowym naszyjnikiem. Nie przypominało to podniesienia słuchawki, by zadzwonić do mamy. Ale może matki na całym świecie mają przynajmniej jedną wspólną cechę — przywykły do odpowiadania na rozpaczliwe wołanie swoich dzieci. CC wyprostowała ramiona i odchrząknęła. — Matko! — krzyknęła zauroczona sposobem, w jaki jej melodyjny głos niósł się nad wodą. — Bogini Gajo! To ja, twoja córka Undine. — Spojrzała nerwowo na delfina, który w ciszy unosił się na wodzie, nadal spoglądając w stronę brzegu. — Potrzebuję twojej pomocy. — Proszę, odpowiedz, modliła się w duchu. Jej spojrzenie przyciągnął nagle ruch w największej gęstwinie bujnego bluszczu i wiszących kwiatów. CC otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Wśród konarów siedziała piękna kobieta. Usadowiła się wygodnie na prowizorycznej huśtawce zrobionej z gałęzi.

— Dzień dobry, córko. — Głos kobiety zadźwięczał nad wodą. Wstrząśnięta CC rozpoznała ją. — To pani ocaliła mnie przed windą! Na ustach Gai pojawił się znajomy uśmiech. — Tak. Usłyszałam twoje niezwykłe wezwanie wypowiedziane w czasie pełni księżyca. Sprawiło mi wielką przyjemność, a lubię się troszczyć o tych, którzy mnie pamiętają. — Urwała na chwilę i uśmiechnęła się jeszcze szerzej. — Nawet jeśli żyją w bardzo odległym świecie. — Wskazała na bursztynową kroplę wiszącą między piersiami CC. — I bardzo się cieszę, że cenisz sobie mój dar. CC przełknęła twardą kulę, która uwięzia jej w gardle, i oplotła palcami ciepły kamień. Rozmawia z prawdziwą boginią. Albo umarła. W każdym przypadku sytuacja była wielce denerwująca. — Tak, bardzo dziękuję. Jest piękny i magiczny. — Odchrząknęła. — Wie pani więc, że nie jestem prawdziwą Undine. Oczy bogini napełniły się łzami, lecz wyraz jej twarzy pozostał ciepły i uprzejmy. — Oczywiście, moja droga. Undine jest córką mojego ciała. Ty, Christine Canady, sierżant Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, która woli, by nazywać ją CC, jesteś córką mojego ducha. — Jakim cudem? — CC była tym wszystkim przytłoczona. Gaja poruszyła lekko ręką i huśtawka z gałęzi opadła na tyle nisko, by mogła zejść na ziemię. Z wdziękiem podeszła do wody. CC nie mogła oderwać od niej oczu. Uświadomiła sobie, że kiedy zobaczyła Gaję przy windzie, dane jej było poznać tylko cień prawdziwego oblicza bogini. Dziś była wspaniała. Jej kręcone włosy miały głęboką barwę urodzajnej ziemi i opadały aż do talii ozdobione

kwiatami i migoczącymi klejnotami. CC pomyślała, że jej twarz wygląda jak model dla niezliczonych klasycznych posągów — i chyba w istocie tak było. Nie pamiętała, co bogini miała na sobie w dniu, kiedy spotkały się w Tinker, lecz dziś jej bujne kształty opływała przezroczysta zielona szata dokładnie tej samej barwy co otaczający ją bluszcz. — Jest pani taka piękna! — wykrzyknęła CC i zawstydziła się. Śmiech Gai zamigotał między nimi. — Chodź, dziecko — powiedziała, dochodząc do brzegu. Usiadła na piasku, zanurzając bose stopy w kryształowych falach. — Zbliż się do mnie. Delfin trajkotał radośnie, podskakując w zatoczce, gdy CC zsunęła się ze skały i podpłynęła do bogini. Gaja przyglądała się jej uważnie i CC uświadomiła sobie, że zaskakująco błękitne oczy Undine wydały się jej znajome dlatego, że były identyczne jak oczy bogini. Niezgrabnie podciągnęła się na piaszczysty brzeg, aż znalazła się bardzo blisko pięknej nieśmiertelnej. Pochyliła głowę w przepraszającym geście. — Undine na pewno radzi sobie z tym dużo lepiej ode mnie. — Wskazała na ogon. — Nie podoba ci się to ciało? — Bogini nie osądzała jej ani nie gniewała się, była tylko szczerze zaciekawiona. — Och, nie! Jest niesamowite. Tylko takie inne od nóg i stóp — powiedziała. — A ona jest przepiękna, o wiele ładniejsza niż ja. Niż byłam... kiedyś... — CC miała problemy z czasami, jak również z całą tą sytuacją. — Chyba nie doceniasz siebie, malutka. Ale cieszę się, że podoba ci się ta postać. — Na twarzy bogini pojawił się nieobecny wyraz. — I jestem pewna, że moja córka Undine też jest zadowolona ze swojej nowej postaci.

— To ona jest teraz mną? — zapytała CC zdumiona, że tak łatwo rozmawia się z Gają. — Tak. Zajęła twoje miejsce w tamtym świecie. — Czy ja umarłam? Na dźwięk śmiechu Gai gałęzie drzew zakołysały się w radosnej odpowiedzi. — Ależ skąd. Jesteś jak najbardziej żywa. — To już nic nie rozumiem — odparła CC, która doszczętnie się w tym wszystkim pogubiła. Bogini wyciągnęła rękę i pieszczotliwie dotknęła jej policzka. — To musi być dla ciebie bardzo trudne, moje dziecko. Postaram się wytłumaczyć. Undine jest dzieckiem mojego ciała, ale jest też córką swojego ojca. — Lira — odparła CC. Gaja wydała się zaskoczona, że CC o tym wie, lecz skinęła głową. — Tak. — Kim dokładnie jest Lir? — zapytała CC. Bogini się uśmiechnęła. — To wielki bóg mórz. Być może rozpoznasz go pod jakimś innym imieniem. Znano go jako Pontosa, Neptuna, Barinthusa, Enki, Posejdona i pod wieloma innymi imionami. Zdumiona CC otworzyła szeroko oczy. — Posejdon jest ojcem Undine? Gdy Gaja spojrzała na wodę, jej wzrok stał się nieobecny. — Wiedzieliśmy, że ląd i morze nigdy nie mogą się połączyć, ale pewnego dnia kąpałam się tutaj, w tej zatoczce, i bóg morza zwrócił na mnie swe oczy. — Na to wspomnienie wyraz jej twarzy złagodniał. — Na jedną krótką noc pozwoliłam, by mnie otoczył, i z tego związku poczęła się Undine.

CC słuchała uważnie opowieści bogini. — Undine przyszła na świat jako syrena, więc jej przeznaczeniem było żyć w królestwie ojca, lecz nie była tam szczęśliwa. Tęskniła za lądem i za matką. — Na twarzy Gai pojawił się smutek i CC poczuła, że łzy napływają jej do oczu. — Próbowałam przekonać Lira, że powinien mi pozwolić obdarować naszą córkę ludzką postacią, by mogła żyć ze mną na lądzie, ale on bardzo ją kochał i nie chciał się z nią rozstać. Gaja ujęła dłoń CC i mocno ją uścisnęła. — Nie myśl, że jestem okrutna. Lir naprawdę kocha swoją córkę. Ona nie zawsze była nieszczęśliwa. Uwielbiała ojca i stworzenia z jego królestwa. Przypływała tu wiele razy, siadała gdzie ty i opowiadała mi fantastyczne historie o podwodnym kryształowym pałacu, w którym mieszka, i o cudach morza. Zmieniła się dopiero niedawno. — Na twarzy bogini pojawił się udręczony wyraz. — Czasami znajdywałam ją zapłakaną tutaj, na tej skale. Bezustannie błagała mnie, żebym obdarzyła ją ludzką postacią. CC zadrżała. Pomyślała, że wie, dlaczego Undine była tak zdesperowana. — Czy powiedziała, co się stało? Gaja ze smutkiem pokręciła głową. — Nie. Pytałam ją, ale powiedziała tylko, że pragnie na zawsze być ze mną. — Z oczu bogini popłynęły łzy, jednak zdawała się ich nie zauważać. — Bałam się, że wyrządzi sobie krzywdę. Jestem boginią, lecz jej ojciec również jest nieśmiertelny, dlatego nie mogłam zmienić jej postaci bez jego zgody, tak jak on nie mógłby jej mi odebrać, gdyby urodziła się jako człowiek. — W jej oczach zalśniła determinacja. — Ale jestem też matką i nie mogłam pozwolić, by moje dziecko cierpiało. Utkałam dla niej specjalne zaklęcie, które dało Undine zdolność pozyskania ludzkiego ciała, choć tylko wtedy, gdy znajdzie człowieka,

który wyrazi chęć, by zamienić się z nią życiem. — Gaja patrzyła CC prosto w oczy. — I wiedziałam, że będziesz potrzebowała jej pomocy tak jak ona twojej, córeczko. — Nie rozumiem — odparła CC. _ Twój rytuał Samhainu wypływał prosto z serca, a ja nadal słyszę wołanie moich dzieci w innych światach, nawet w tym, w którym już o mnie zapomniano. Sprawiłaś mi wielką przyjemność tamtej nocy i dotknęłam cię. CC zarumieniła się, przypominając sobie namiętny dotyk blasku księżyca na swojej skórze. Bogini wsunęła idealny palec pod brodę CC i uniosła jej twarz. — Nigdy się nie wstydź daru bogini. — Zanim CC zdążyła odpowiedzieć, Gaja mówiła dalej: — Poprosiłam boginie losu, by pokazały mi twoją przyszłość, i zobaczyłam, że nić twojego życia skończy się zbyt szybko w podwodnym grobie. — Westchnęła ze smutkiem. — Niewiele mogłam ci pomóc, tak jak nie mogłam pomóc córce mojego ciała, za to wy mogłyście pomóc sobie nawzajem. I tak ty znalazłaś się tutaj, a ona tam. — Gdzie jest to tutaj? — To pierwsze z wielu pytań, jakie przyszły CC do głowy. - Tutaj to świat, w którym bogowie i boginie nadal żyją. Na twarzy CC pojawiło się zakłopotanie. Gaja próbowała jej wszystko wytłumaczyć: — Ta zatoczka to moje dzieło, więc nie może wydać ci się znajoma, ale za nią znajdziesz krainę, którą w twoim świecie nazwano by średniowiecznym Cymru. — Szerokim gestem objęła cały rozciągający się za nimi ląd. CC poczuła, że blednie. — Nie ma pani na myśli miejsca w południowej Kalifornii, prawda? Gaja się uśmiechnęła.

— Twoje książki powiedziałyby ci, że to kraina Brytów, a dokładniej rzecz ujmując, dawna Walia. — Chce pani powiedzieć, że utknęłam w samym środku średniowiecznej Europy? Gaja poklepała ją uspokajająco po ręce. — W znanych w twoim świecie tekstach historycy pominęli wiele istotnych informacji. — Bogini mrugnęła jednym błękitnym okiem do CC. — Na przykład magię, moja córko. — Jak mam... Gniewne trajkotanie delfina przerwało pytanie CC. Obejrzała się przez ramię i zmartwiała. Z wody na środku zatoczki wyłonił się tryton. — Cicho, ty rozgadana bestio! — warknął na delfina. CC odruchowo przysunęła się do Gai. — Bogini Gajo, to wielki, acz nieoczekiwany zaszczyt ujrzeć cię tutaj. — Głos trytona stał się miękki jak jedwab. — Dlaczego nieoczekiwany, Sarpedonie? — Gaja uśmiechnęła się łaskawie. — To moja zatoczka i wiadomo, że często tu przebywam. — Two ja zatoczka? — Sarkazm w głosie trytona zaskoczył CC. — Myślałem, że królestwo wody należy do Lira. — Byłoby to zgodne z prawdą, młody Sarpedonie, gdyby twój ojciec nie podarował mi wszystkich wód w tej zatoczce. — Gaja zmrużyła oczy. — Powinieneś pamiętać, że woda musi opływać ląd, a gdzie jest ląd, tam zawsze znajdziesz moje królestwo. — Proszę o wybaczenie, bogini. Nie chciałem cię obrazić — odparł nagle skruszony. — Przybyłem do t w o j ej zatoczki z poselstwem od samego Lira. Kiedy Gaja nie odpowiadała, Sarpedon mówił szybko dalej, korzystając jednocześnie z okazji, by się do nich zbliżyć:

— Mój ojciec prosi, bym sprowadził do niego moją siostrę. Undine ostatnio tak często znika, że ojciec bardzo za nią tęskni — powiedział, przenosząc sugestywne spojrzenie na CC. — Nie. To słowo spłynęło z ust CC jak szept. Podniosła wzrok na boginię, która przyglądała się jej uważnie. Podniesiona na duchu obecnością Gai, CC odchrząknęła i powtórzyła już głośniej i bardziej zdecydowanym tonem: — Nie! — Musisz być posłuszna ojcu — wycedził Sarpedon przez zęby. — Czyżby? — Gaja wtrąciła się do ich wymiany zdań. Powiodła mądrym spojrzeniem od syreny do trytona. — Tak! — Sarpedon usilnie starał się zapanować nad gniewem, który zabrzmiał w jego głosie. — Bogini, wiesz, że Lir tęskni za swoją córką. — Wiem, że Lir kocha swoją córkę i nie chciałby, by ktoś ją dręczył. — Pragnę tylko wypełniać polecenia naszego ojca. — Sarpedon uniósł ręce, otwierając dłonie w geście bezradności. Na jednej CC widziała wyraźnie czerwone szramy w miejscu, gdzie amulet dotknął jego skóry. Kręciło się jej w głowie. Wiedziała, że Undine próbowała uciekać przed tym stworem, lecz nie zwierzyła się matce ze swoich problemów. No cóż, być może Undine przez całe życie pozwalała, by ją gnębił i nękał przyrodni brat, ale CC spędziła ostatnie siedem lat w zdominowanych przez mężczyzn Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Jeszcze zanim dotknęła ją bogini, wiedziała, jak się obronić. Jeśli to ma być jej świat, może równie dobrze od razu ustalić swoje własne zasady. Bo na pewno nie będzie grać według zasad Sarpedona. Uniosła podbródek i spojrzała prosto w jego szare oczy w kształcie migdałów.

— Kłamiesz — powiedziała. — Zbyt długo nie było cię w domu. — Przesunął się tak, że znajdował się zaledwie o parę metrów od CC. Jego twarz pociemniała niebezpiecznie. — Zapominasz się. — Czyżby? — odparła zgryźliwie CC. —- Może mnie nie być przez całe życie, ale wiem co to gwałt. Gaja poderwała się na nogi. — Odważyłeś się dotknąć moją córkę wbrew jej woli? — zapytała ze złowieszczą łagodnością. — Próbował, ale ochronił mnie twój amulet — wyjaśniła CC, zanim Sarpedon zdążył odpowiedzieć. I szepnęła bogini do ucha: — To chyba jego tak bardzo bała się Undine. — Zejdź mi z oczu, Sarpedonie! — Donośny głos bogini wypełnił całą zatoczkę. — I ostrzegam cię, byś trzymał się z dala od mojej córki. Jednak zamiast przyjąć napomnienie, tryton wynurzył się z wody, balansując na potężnym ogonie tak, że unosił się nad CC. Cofnęła się odruchowo. — Będę ją miał! — Ślina spłynęła mu z ust, oczy błyszczały dziko. — Mój ojciec jest bogiem mórz, nie masz nade mną żadnej władzy, b og in i ziemi. — Wyrzucił z siebie ostatnie słowa jak przekleństwo. — Głupi stworze!... Nawet bóg mórz jest na tyle mą dry, że nie prowokuje gniewu bogini ziemi! Gaja wskazała jednym szczupłym palcem na piasek pod stopami i zakręciła nim kółko. Piasek się poruszył. Szybkim ruchem nadgarstka wskazała trytona. Piasek uniósł się z wilgotnego brzegu i sypnął prosto w twarz Sarpedona, który zaczął się krztusić i gwałtownie trzeć oczy. Opadł na głębszą wodę, plując i przeklinając. Bogini wyciągnęła ramiona, jakby chciała objąć zatoczkę. Kiedy przemówiła, jej głos zabrzmiał równocześnie uwodzicielsko i władczo:

— Wiatry owiewające moje ciało, które jest żywą ziemią, przybądźcie do mnie i zabierzcie mi z oczu tego uzurpatora. Ściągnęła usta i dmuchnęła lekko na Sarpedona. Nagle coś niezwykłego stało się z tym lekkim podmuchem powietrza. Wyglądało to tak, jakby wszystkie wiatry w zatoczce popędziły, by się z nim połączyć. Potężny powiew uderzył Sarpedona jak pięść, unosząc go z wody i ciskając prosto na rafę koralową. — Wejdź jeszcze raz do mojego królestwa, a zniszczę cię. — Siła w głosie Gai uniosła włoski na karku CC. — Niech tak się stanie. Powietrze wokół bogini zamigotało, sprawiając, że jej obietnica stała się niemal namacalna. Oniemiała z wrażenia CC mogła tylko przyglądać się Gai. Z trudem pojmowała to, czego była świadkiem. Bogini była wyniosła i potężna i CC czuła się przytłoczona jej majestatem. Jednak Sarpedon wydawał się obojętny na potęgę bogini. — Nie zapominaj, że Undine jest istotą morską! Musi żyć w moim królestwie, bogini ziemi! — wrzasnął jeszcze, po czym przeskoczył rafę i zniknął w błękitnej otchłani. CC patrzyła za nim. Złowieszcze przeczucie przyprawiło ją o drżenie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Byłaś bardzo dzielna. — W głosie Gai znów zabrzmiał ton matki wychwalającej dziecko. — Teraz wcale nie czuję się dzielna — odparła z wahaniem CC, nadal oszołomiona potęgą bogini. Gaja pochyliła się i pogładziła ją po miękkich włosach. — Jestem z ciebie dumna. Masz w sobie siłę, której brakowało Undine. Te słowa sprawiły CC wyraźną przyjemność. Na powierzchni pojawił się delfin, wydmuchując wodę na obie kobiety i trajkocząc jak przejęta niańka. Gaja strząsnęła krople ze swojej szaty. — Lepiej go pociesz. Nie zostawi nas w spokoju, dopóki nie zyska pewności, że jesteś bezpieczna. Z lekkim drżeniem CC zsunęła się do wody. Znów poczuła pieczenie na karku, które nasunęło jej myśl, że ktoś ją obserwuje. Nie, powiedziała zdecydowanie w duchu, Sarpedon zniknął. Nie może znów się pojawić w zatoczce Gai. Uznała, że chyba cierpi na manię prześladowczą — ale kto mógłby ją za to winić? Na szczęście kiedy tylko zanurzyła się w wodzie, obawy zaczęły się rozwiewać. Podpłynęła

do przejętego delfina i pogłaskała go po gładkich bokach. — Nic mi nie jest — powiedziała na głos. — Gaja go przepędziła. Tutaj nie może mnie skrzywdzić. Boimy się o ciebie, księżniczko. Delfin szturchnął ją nosem, po czym się odwrócił i z szacunkiem skłonił Gai. Dziękuję, wielka bogini, że chronisz naszą księżniczkę. Gaja z powagą pochyliła głowę, przyjmując podziękowanie delfina. CC widziała kształty mniejszych ryb, które nieśmiało chowały się za kawałkami jasnego korala. Możecie już wyjść, przemówiła do nich łagodnie i z radością ujrzała, że podpłynęły do niej, trzepocząc płetwami. Obejmując ręką grzbiet delfina, poklepywała i głaskała przerażone ryby. — Sarpedon miał rację co do jednego — powiedziała Gaja. — Czego? — CC skoncentrowała całą uwagę na rozkosznych rybach, ale na dźwięk słów bogini przeszedł ją dreszcz. — Nie mogę cię tu ochraniać. — Bogini wskazała bezkres oceanu. — A nie możesz na zawsze pozostać w tej zatoczce. — To co mam zrobić? — CC wiedziała, że bogini ma rację. Jak może żyć do końca swych dni na tej małej przestrzeni? To zupełnie tak jakby uwięziono ją na zawsze w luksusowym mieszkaniu. Eleganckie i zachwycające, mimo wszystko pozostawałoby więzieniem. — Zrobimy co trzeba, by zapewnić ci bezpieczeństwo — powiedziała Gaja. — Czyli co? Gaja przyjrzała się dziewczynie, która mieszkała w ciele jej córki. Ma w sobie siłę, to prawda. Jest wygadana i dzielna. Ale czy jest również mądra? Być może to dziecko

ma w sobie mądrość obcą temu światu; lecz ta właśnie mą drość będzie jej potrzebna, by przetrwać czekające ją próby. Bogini podjęła decyzję. — Jest tylko jedna odpowiedź. Muszę cię zabrać z morza. Zdumiona CC otworzyła szeroko oczy. — Myślałam, że na tym polega cały problem. Nie mogła pani zabrać Undine z morza bez zgody Lira. — Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. — Czemu teraz nie możemy uzyskać tego pozwolenia? Powiedziała pani, że Lir kocha Undine. Na pewno nie chciałby, żeby zgwałcił ją jej własny brat. — Sarpedon też jest dzieckiem Lira. — Na twarzy Gai malował się posępny wyraz. — Być może Lir udzielił pozwolenia na ten związek. — To obrzydliwe. Związek brata i siostry... — Na samą myśl o tym CC zrobiło się niedobrze. — Bogowie i boginie patrzą na te rzeczy inaczej niż ludzie — wyjaśniła prosto Gaja. — Pani zdaniem to w porządku, że on mnie pragnie? — CC była wstrząśnięta. — W żadnym razie — odparła stanowczo Gaja. — Ale tylko dlatego, że ty go odrzuciłaś. Dlatego nie ma do ciebie prawa. Zrozum, że związki między bogami wyglądają trochę inaczej. — Wierzę pani na słowo — mruknęła CC. — Nie możemy więc pójść do Lira. To jak uwolnię się od Sarpedo-na? — Jest na to sposób, choć może okazać się trudny. — To gorsze niż zostać zgwałconą przez Sarpedona? — zapytała CC. — Tylko ty możesz odpowiedzieć na to pytanie, malutka. — Bogini zaczęła chodzić tam i z powrotem po brzegu, wyjaśniając wszystko CC: — Mogę ci podarować ludzkie

ciało, ale nie na stałe. Nadal będziesz związana z morzem. — Rzuciła CC przepraszające spojrzenie. — Twoje ciało będzie tęsknić za wodą; to może nawet boleć. I będziesz musiała wracać do wody i swojego syreniego ciała co trzecią noc, inaczej rozchorujesz się i umrzesz. — Wydaje mi się to lepsze, niż utknąć na zawsze w tej zatoczce — odparła z powątpiewaniem CC. Bogini zatrzymała się i zwróciła do niej bardzo szczerze. — Jest sposób, byś na zawsze zachowała ludzką postać. Musisz znaleźć mężczyznę, który cię pokocha i całym sercem zaakceptuje fakt, że jesteś córką zarówno morza, jak i ziemi. Wtedy nawet Lir nie będzie mógł przerwać więzi prawdziwej miłości i otrzymasz ludzką postać na zawsze. — Och, Gajo — jęknęła CC. — Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia z mężczyznami. W zasadzie traktują mnie jak młodszą siostrę — wyznała, po czym dodała szybko: — Tam skąd pochodzę, nie oznacza to, że chcą się ze mną wdawać w romanse. — Młody przystojny pilot w samolocie transportowym pożądał cię. Słowa Gai poruszyły CC. Do oczu napłynęły jej łzy na wspomnienie uroczego Seana. — Tak, i proszę spojrzeć, co się z nim stało. — Wypełniło się jego przeznaczenie, dziecko — odparła Gaja kojącym tonem. — To nie twoja wina; on miał zginąć w czasie tej podróży. I zginął jak bohater. Powinnaś uczcić jego pamięć. — I tak miał umrzeć? — zapytała CC. — Tak. Nie ty przyczyniłaś się do jego śmierci. Nić jego życia po prostu się skończyła. Słysząc słowa Gai, CC poczuła, że spływa z niej wielkie poczucie winy. Zamknęła oczy i odmówiła w duchu dziękczynną modlitwę za odwagę Seana. Kiedy otworzyła oczy, spojrzała na Gaję z czystym sumieniem.

— Proszę mi powiedzieć, co mam robić. — Ja rzucę czar. Ty musisz tylko znaleźć mężczyznę, który cię zaakceptuje i pokocha. — Chwileczkę! Czy to nie powinno być łatwe w tym świecie? Mówiła pani, że mieszkają tu bogowie i boginie. Czyż ludzie nie przywykli do magii? — zapytała CC. — Niegdyś tak było. — Gaja zawahała się, jakby ważyła słowa. — W waszym świecie są kapłani. Nie zabrzmiało to jak pytanie, lecz CC skinęła głową. — Tutaj też są. I wielu z nich to dobrzy ludzie, którzy służą swojemu bogu z miłością i oddaniem. — Urwała, a gdy znów przemówiła, w jej głosie zabrzmiała odraza: — Ale nie wszyscy kierują się honorem. Pojawiła się nowa sekta kapłanów, która wypaczyła część religii. Nauczają, że cała magia jest zła i że tylko jedna wiara jest właściwa: ich własna. Głoszą, że piękno, zwłaszcza kobiecego ciała, jest grzeszne i złe. — Śmiech Gai był suchy i pozbawiony ciepła. — To głupcy, którzy boją się swoich pragnień. I chcą odgrodzić ludzi od piękna. Łatwiej jest kontrolować ludzi, którym brakuje nadziei. — Potrząsnęła głową ze smutkiem. — Niestety, zbyt wielu ludzi słucha trucizny ukrytej w ich słowach. — Nie chciałabym być z mężczyzną, który w to wierzy — powiedziała CC. — Nie osądzaj zbyt pochopnie. Nawet dobrych ludzi można zbałamucić. Dokonuj mądrych wyborów, a wszystko dobrze się skończy. — Ha! Mam dokonywać mądrych wyborów? Nie byłam na randce od sześciu miesięcy. — CC poczuła, że się rumieni. — Moja córko. — Gaja spojrzała na nią pobłażliwie. — Obiecuję ci, że mężczyźni będą cię pożądać. CC spojrzała w dół na swoje uwodzicielskie kształty. — Och! Zatrzymam j e j ciało?

Śmiech Gai rozległ się w całej zatoczce. — To co należy do niej, jest twoje, U n d i n e. — Oooooch. — Usta CC zaokrągliły się ze zdumienia. Będzie piękna. Niesamowicie, rozkosznie piękna jak Marilyn Monroe. — Musisz udawać księżniczkę uratowaną z wraku statku. — Gaja mówiła szybko, gdy decyzja została już podjęta. — Ale... Gaja uniosła rękę, urywając jej pytanie. — Obawiam się, że muszę wywołać burzę. — Spojrzała na CC, mrużąc oczy. — Umiesz pływać? — Tak, ale nie... Bogini znów ją uciszyła. — Dobrze. — Zaczęła chodzić po brzegu, przemawiając do CC instruktażowym tonem. — Udawaj, że straciłaś pamięć. I że za wszelką cenę musisz się skontaktować z rodziną... CC chciała zapytać, jak ma znaleźć prawdziwą miłość w oparciu o kłamstwa i amnezję, lecz nie mogła przerwać bogini. — ...ta desperacja jest potrzebna, bo musisz koniecznie być blisko oceanu, żeby można łatwo wysyłać i odbierać wiadomości. Ja zadbam o to, żebyś znalazła się na brzegu w miejscu otoczonym wodą. — Spojrzenie Gai było przenikliwe. — Tylko nie zapominaj, że musisz się trzymać blisko wody, bo inaczej umrzesz. — Bogini ciągnęła już łagodniej: — Ale to już wiesz, moje dziecko. Będziesz tęsknić za wodą aż do bólu. Miej się na baczności, gdy będziesz zmieniać postać. Nie pozwól, by ktokolwiek cię ujrzał, i zawsze trzymaj się blisko brzegu, gdzie znajdziesz się pod moją ochroną. Jeśli Sarpedon osaczy cię gdzieś z dala od moich brzegów, nie będę mogła ci pomóc. — Ale będzie pani blisko mnie, kiedy znajdę się na lądzie? — W głosie CC zabrzmiała panika.

— Będę cię obserwować. — Bogini uśmiechnęła się łagodnie. — Pamiętaj, by nosić amulet. Będę przy tobie, gdy naprawdę będziesz mnie potrzebowała, lecz musisz ruszyć własną drogą, Undine. Dokonuj mądrych wyborów. — Postaram się — odparła CC, zanim przytłoczyły ją wątpliwości. — Jesteś gotowa? — zapytała bogini. CC zwalczyła nerwowość, która zaczęła ją ogarniać. Prawie zmieniła zdanie i już chciała prosić boginię, by pozwoliła jej zostać w zatoczce, gdzie będzie bezpieczna i otoczona miłością. Ale przecież nie była rybką w akwarium i już raz porzuciła życie, które okazało się dla niej za ciasne, gdy wstąpiła do sił powietrznych. Czy to naprawdę aż tak bardzo się różniło? — Jestem gotowa, matko — odparła rezolutnie. — Wiedz więc, że będzie ci towarzyszyć moje błogosławieństwo i moja miłość. Bogini cofnęła się i wróciła do bujnej zieleni porastającej piaszczysty brzeg. Otoczona roślinami odwróciła się twarzą do oceanu. Unosząc ręce nad głowę, zaczęła mówić. CC zadrżała, gdy potęga jej słów wypełniła zatoczkę. — Wzywam żywioły, nad którymi mam władzę. Wzywam powietrze, które wieje nade mną i przeze mnie, zawsze obecne i zawsze błogosławione. Wzywam ogień, który karmię i powołuję do życia, mojego prawdziwego partnera i szanowanego przyjaciela. Wzywam ziemię, moje ciało i duszę. To dzięki wam narodziło się moje dziecko i do was pewnego dnia powróci. Kiedy powietrze wokół Gai zaczęło migotać, CC poczuła łaskotanie w dole ciała. — Tym zaklęciem ziemi ochraniam moje stworzenia. Nakazuję, by tylko prawdziwa miłość je dopełniła i tylko śmierć przerwała ich czyny. Niech tak się stanie.

Blask otaczający Gaję eksplodował prosto w CC, która zamknęła oczy i zakryła twarz rękami, zanim ogarnął ją oślepiający błysk barw i uczucia. Czuła, że coś ciągnie ją w górę, jej ciało płonęło. Nic nie widziała i ogłuszał ją ryk wiatru. Czas stracił znaczenie. CC próbowała wykrzyknąć imię Gai, lecz słowa wyrwano jej z ust i utonęły w nienaturalnym porywie hałasu i światła. Potem znów znalazła się w wodzie. Ale syrenie ciało nie było jej już posłuszne. Tym razem czuła, jak jej nogi walczą słabo z gniewnym prądem, kiedy szamotała się, by wydostać się na powierzchnię. Nie mogła oddychać, płonęły jej płuca. W końcu wypłynęła na powierzchnię i głęboko odetchnęła. Niebo było czarne i wyglądało jak posiniaczone. Nad jej głową przelewały się fale, CC pluła wodą, krztusiła się. Nigdzie nie widziała zacisznej zatoczki, przyjaznego delfina ani bogini. Dostrzegała tylko w oddali nieznajomą linię brzegową. Walcząc z coraz silniejszym poczuciem paniki, zaczęła płynąć w stronę lądu. Nagle niebo się otworzyło i rozpętała się ulewa. Bałwan z białą grzywą uderzył ją i CC znalazła się pod wodą. Machała rękami, by wydostać się na powierzchnię, i uświadomiła sobie nagle, że w falującej ciemności nie ma pojęcia, w którą stronę płynąć. Wszystkie racjonalne myśli wypadły jej z głowy i ogarnęła ją panika, gdy wymachiwała bezradnie rękami w ciemnej toni. Nagle w talii chwyciły ją mocne dłonie i uniosły, trzymając nad wzburzoną wodą, by mogła wciągnąć powietrze do palących ogniem płuc. Kaszlała i dławiła się, wymiotując morską wodą, którą wbrew sobie połknęła, całym jej ciałem wstrząsały drgawki. Czuła jednak, że dłonie trzymają ją pewnie. Jej nagie plecy przytulały się mocno do napiętych mięśni torsu mężczyzny — czuła jego spokoj-

ny, głęboki oddech. Pomyślała, że musi stać na twardym gruncie, skoro tak dobrzeją podtrzymuje. Drżącymi dłońmi przetarła oczy piekące od słonej wody, spodziewając się zobaczyć bliski brzeg. Okazało się niestety, że nadal znajduje się daleko, pogrążony w ciemności. Skonfundowana odwróciła się i zobaczyła, że trzyma ją w ramionach dziwnie znajomy, lecz obcy mężczyzna. Zmierzwione czarne włosy opadały mu falami na ramiona. Nie odzywał się, tylko wpatrywał w nią intensywnie czarnymi oczami. W głowie CC pojawiło się mnóstwo pytań. Jakim cudem wydawał się znajomy? Czyż Gaja nie wysłała jej do średniowiecza? Czy bogini popełniła błąd? Nagle spłynęło na nią olśnienie i aż zakręciło się jej w głowie ze zdumienia. Wyglądał znajomo, bo przypominał jej mężczyznę ze snu! Tego, który wołał ją tak rozpaczliwie tamtej nocy, gdy wezwała boginię i tańczyła w deszczu. Zafascynowana nie spuszczała z niego wzroku. Szeroki gładki tors miał obnażony, pod swoimi nagimi piersiami czuła jego siłę i ciepło. Mięśnie jego ramion napięły się z wysiłku, gdy trzymał ją nad powierzchnią wody. Nie wyczuła jednak mięśni jego nóg przy swoich; przywierała mocno do dolnej części ciała mężczyzny, gładkiej i ciepłej powierzchni, która wyginała się i uderzała rytmicznie o prąd. CC spojrzała w dół. Nawet w wirującej wodzie dostrzegła pomarańczowo-złoty potężny gruby ogon.

ROZDZIAŁ ÓSMY Wstrząśnięta CC wzdrygnęła się. Przez głowę przemknęła jej myśl, że musi uciekać, i odepchnęła się gwałtownie od piersi mężczyzny, próbując wyswobodzić się z jego ramion. Natychmiast uderzyła ją kolejna fala, znów wciągając pod wodę. Kiedy poczuła na sobie jego dłonie, zmusiła się, by zachować spokój i zdławić potężne pragnienie walki. Pozwoliła, aby uniósł ją nad powierzchnym razem zamiast przytulić CC bezpiecznie do piersi, chwycił ją w talii i odsunął od siebie na długość ramion. Widziała, jak jego gruby ogon uderza mocno w wodę, pozwalając im spokojnie się unosić. — Jeśli nie pozwolisz sobie pomóc, utoniesz. — Jego głęboki głos zabrzmiał zaskakująco łagodnie. — Twoje nowe ciało nie potrafi oddychać pod wodą. — Kim jesteś? — zapytała bez tchu, zakrywając nagie piersi mokrymi włosami. — Nazywam się Dylan. — Nie wrócę do Sarpedona. Mężczyzna ściągnął brwi i pokręcił głową. — Nie jestem przyjacielem syna Lira. — Nie on cię tu przysłał? — Nie mogła powstrzymać drżenia. _ Nie — odparł krótko.

— Gaja? Pokręcił głową. — Jak... — zaczęła, lecz przerwał jej natychmiast. — Undine, muszę zanieść cię na ląd. — Zawiesił głos i spojrzał jej głęboko w oczy. — Byłoby najlepiej, gdybyś objęła mnie za szyję... - Znów się zawahał, próbując złapać oddech, a potem mówił dalej, wzruszając przepraszająco ramionami. - Nie mam dość siły, by zanieść cię na brzeg tak, jak trzymam cię w tej chwili. I zdecydowanie tak było. Oddech miał urywany, napięte mięśnie ramion zaczęły drżeć. CC widziała, ile wysiłku kosztuje go, by utrzymać ich na powierzchni wzburzonej wody. Przyjrzała mu się uważniej. Jako człowiek byłby wysokim mężczyzną. Miał mocno umięśniony tors, silne ramiona i płaski brzuch, mięśnie jednak nie tak potężnie wyrobione jak Sarpedon, nie przytłaczał także jak on ogromem. Najwyraźniej morskie istoty, podobnie jak ludzie, różniły się kształtem i siłą. — Daję słowo, Undine, że cię nie skrzywdzę. — Dylan wypowiedział te słowa powoli i wyraźnie, choć przeszkadzał mu w tym urywany oddech. — Spójrz... — oderwał jedną rękę od jej talii, przez co CC zanurzyła się w wodzie trochę głębiej. Chwycił ją za rękę, nadal utrzymując jej głowę i ramiona nad wodą, i wyciągnął dłoń w stronę jej piersi. — Przestań! — CC cofnęła się gwałtownie. — Złe mnie zrozumiałaś — uspokoił ją szybko. — Chcę tylko dotknąć amuletu bogini. Jeśli mnie nie sparzy, będziesz wiedziała, że nie chcę cię skrzywdzić. CC nie poruszyła się, gdy ręka trytona przesunęła się powoli między jej piersiami. Ujął bursztynowy wisiorek w dłoń. Nic się nie wydarzyło. Dylan puścił amulet i pokazał jej otwartą dłoń. Nie było na niej żadnych śladów.

— Wierzysz mi teraz, księżniczko Undine? — zapytał. Skinęła głową. — Co mam robić? — Przytrzymaj się moich ramion i połóż mi na plecach. Będę mógł płynąć pod wodą, a ty pozostaniesz na powierzchni. — Dobra — odparła, walcząc ze strachem. — No to ruszamy. Nadal trzymając ją za rękę, przyciągnął CC do siebie i odwrócił tak, że znalazła się twarzą do jego mocnych pleców. Miał opaloną nieskazitelną skórę. Gęste ciężkie włosy opadały mu na plecy. Były mokre i lśniły jak skrzydło kruka. Zsunął się głębiej do wody, by mogła bez trudu dosięgnąć jego ramion. Zawahała się, bojąc się go dotknąć. On tylko stara mi się pomóc, powtarzała sobie w duchu i zmusiła dłonie, by zacisnęły się na jego barkach. — Musisz się mocno trzymać — rzucił przez ramię. — Próbuję — odparła. Zdrętwiałe dłonie nie chciały jej słuchać. Usta jej posiniały, a skóra na rękach wyglądała nienaturalnie blado. Dylan wyciągnął rękę i mocno ją przytrzymał. Nagie ciało CC przywarło do trytona. Czuła, jak napina mięśnie. Oddychał chrapliwie, jego skóra była niesamowicie ciepła. Odwrócił głowę i ich oczy się spotkały. Jej były szeroko otwarte ze strachu; jego pociemniały z niewypowiedzianych emocji. — Nie masz się czego bać. Nie pozwolę ci spaść — powiedział tylko. Uderzył mocno ogonem i ruszyli. Dylan schował głowę pod wodę i zaczął płynąć tuż pod powierzchnią. CC trzymała się mocno jego pleców, walcząc o każdy oddech, gdy fale uderzały ją w twarz. Czuła rytmiczne uderzenia ogona Dylana, które prowadziły ich do brzegu.

Kiedy się do niego zbliżyli, przestało padać. Niebo zaczęło się przejaśniać, fale się uspokoiły. Po kilku minutach nie było śladu po burzy. Dylan opływał podwodne skały i rafy, az CC zobaczyła, że brzeg znajduje się zaledwie kilka metrów od nich. Pełnym wdzięku uderzeniem ogona Dylan uniósł tors nad wodę. CC nadal trzymała się mocno jego ramion, dysząc z wysiłku. Z wahaniem jakby nie chciał przestać jej dotykać, cofnął ramię. Stopami CC odnalazła piaszczyste dno i puściła jego ramiona. W chwili gdy nogami dotknęła stałego lądu, poczuła jakby przez jej ciało przebiegł prąd, wokół rozbłysło niezwykłe światło, którego promienie zakłóciły jej wzrok, jakby została uwięziona w lśniącej pajęczynie. Potem, równie gwałtownie jak się rozpoczął, świetlny pokaz zgasł. CC stała w wodzie sięgającej tuż poniżej piersi. Dziwne wydało się jej własne ciało. Spojrzała w dół i westchnęła. Zobaczyła na sobie wiele warstw materiału, które składały się na piękną suknię migoczącą wszystkimi barwami, które widziała wcześniej na swoim syrenim ogonie. Materiał był ciężki i mokry, lecz CC widziała wyraźnie misterne hafty, które pokrywały niemal całą suknię. Na palcach miała pierścienie, na nadgarstkach bransolety. Kiedy zdumiona pokręciła głową, poczuła na szyi dotyk długich kolczyków. Jej włosy też były nienaturalnie ciężkie i CC wyciągnęła rękę. Poczuła sznury klejnotów, które magicznie wpleciono w pasma i owinięto wokół jej szyi. — Bogini Gaja dba o swoich — powiedział Dylan Podwinął ogon pod siebie, tak że wyglądało, jakby stał obok mej. Odsunął się nieco, jak gdyby chciał dać magii pole do popisu, lecz nie wydawał się zaskoczony nagłym objawieniem się nowej garderoby CC. — Dziękuję, Gajo — powiedziała głośno CC. Przyjrzała się gęsto ulistnionym grubym drzewom porastają-

cym brzeg, nigdzie jednak nie dostrzegła ani śladu bogini. Potem wróciła spojrzeniem do trytona. — I tobie — dodała. — Chyba zawdzięczam ci życie. Słońce wyszło zza chmur i jego promienie już ją rozgrzewały. Była wykończona, czuła się, jakby miała ciało z ołowiu, ale przestała się już trząść, a w ubraniu nie czuła się tak bardzo bezradna. Dylan pokręcił głową. — Nie, Undine. Nie masz wobec mnie żadnego długu. Zaoferowałem tylko swoją pomoc, gdy jej potrzebowałaś. — I tak ci dziękuję. Automatycznie wyciągnęła do niego rękę, którą ujął z lekkim tylko wahaniem. Zamiast jednak uścisnąć jej dłoń, uniósł ją powoli do ust i pocałował. CC wstrzymała oddech. Usta Dylana były ciepłe — i to ciepło popłynęło przez jej ciało, a w odpowiedzi uniosły się jej włoski na rękach. Dylan spojrzał jej w oczy i CC uświadomiła sobie, jak bardzo jest przystojny. Miała ochotę szepnąć: „Chyba o tobie śniłam", ale jego spojrzenie zmusiło ją do pozbawionego tchu milczenia. Nadal trzymał jej dłoń w swojej, poczuła, że lekko gładzi ją kciukiem. Gdy przebiegło ją delikatne mrowienie, odetchnęła chrapliwie. Uśmiech błąkający się na pełnych wargach Dylana odbijał się w jego czarnych wyrazistych oczach. Kiedy przemówił, jego głos był lekko ochrypły z emocji. — Undine, bardzo proszę... Wystraszył ich krzyk dobiegający z brzegu. W mgnieniu oka Dylan puścił jej dłoń i rzucił się głową do wody, znikając między falami. CC odwróciła się w stronę brzegu w samą porę, by zobaczyć wyłaniającego się spośród drzew mężczyznę na wielkim karym koniu. Zrobiła krok do przodu i stopy zaplątały się jej w grube fałdy sukni. Upadła twarzą do wody,

bezradnie walcząc z ciężarem szat. Zanim zdołała stanąć na nogi, wyciągnięto ją ostro na powierzchnię, pochwycono w ramiona i zaniesiono na plażę jak dziecko. Kaszlała i ocierała wodę z oczu, myśląc o tym, jak ma serdecznie dość połykania słonej wody. — Jesteś teraz bezpieczna, pani — powiedział żarliwie mężczyzna. Położył ją delikatnie na piasku i uklęknął obok. — Dz-dziekuję — wykaszlała CC. Podniosła na niego wzrok i nie mogła go już oderwać. Był ubrany dokładnie tak, jak wyobrażała sobie średniowiecznego rycerza. Na głowie miał spiczasty hełm odsłaniający niemal całą twarz z wyjątkiem nosa, który ochraniał wysadzany klejnotami nosal. Od torsu po kolana okrywała go kolczuga, spod której widać było mocno umięśnione gołe nogi. Przy boku rycerza wisiał wielki miecz, a narzuconą na ramiona szkarłatną pelerynę przytrzymywała na ramieniu duża cynowa brosza w kształcie ryczącego lwa. Spod hełmu wymykały się jasne włosy podwijające się na ramionach. Wyglądał jak młody bóg wojny. Nie patrzył jednak na nią. Całą uwagę skoncentrował na wodzie. — Pani, czy z twego statku nikt więcej nie ocalał? — Nie — odparła szybko. Potem przypomniała sobie słowa Gai i przycisnęła dłoń do czoła, odchylając się mocno do tyłu, jakby zaraz miała zemdleć. — N-nie wiem. Nie pamiętam. — Poczuła, że drży na całym ciele, a szloch, który wyrwał się jej z ust, nagle okazał się bardzo prawdziwy. — Nic nie pamiętam. Mężczyzna odwrócił się w jej stronę i otworzył szeroko oczy, gdy jego zmysły zarejestrowały wyjątkową urodę kobiety, którą trzymał w ramionach. — Wybacz, pani — powiedział pospiesznie, poklepując ją niezgrabnie po ramieniu. — Przeżyłaś strasz-

ne chwile. Ale przez moment wydawało mi się, że widzę w wodzie kogoś obok ciebie. Z linii drzew wypadło dwóch mężczyzn na koniach. — Marten, Gilbert — krzyknął do nich rycerz — przeszukajcie brzeg i wodę, czy nie ma tam innych ocalałych. Ta dama jest ranna. Muszę ją zawieźć w bezpieczne miejsce. Dwaj jeźdźcy zasalutowali i natychmiast wypełnili rozkaz, lecz CC nie mogła nie zauważyć, że obrzucili ją uważnym spojrzeniem. Tak na nią popatrzyli, że poczuła się jak naga. Mężczyzna, który klęczał obok niej, też dostrzegł ich spojrzenia, bo przesunął się, by ją zasłonić. — Możesz jechać konno, pani? — zapytał łagodnie. CC spojrzała na wielką czarną bestię i aż sapnęła. Z dziwnie wyglądającego zakrzywionego łęku zwisała wielka srebrna tarcza, która przypominała nieco monstrualnych rozmiarów latawiec. Koń niebezpiecznie pogrzebał kopytem w piachu. Jedyny koń, na jakim CC jeździła, był przymocowany do karuzeli, na dodatek od tamtej pory minęło sporo lat. — Nie bez pomocy. — Zdecydowanie nie udawała, że trzęsie się jej głos. Jednym ruchem mężczyzna podniósł ją z piasku i podszedł do czekającego konia, który prychał i płoszył się na widok przemoczonej postaci w ramionach swojego pana. Bez ostrzeżenia mężczyzna posadził CC w siodle, potem chwycił grubą ciemną grzywę konia i usadowił się za nią. Pochylając się do przodu, zebrał wodze, ubódł bok konia piętami i rumak ruszył ostro przed siebie. — Chwileczkę! — CC poczuła ukłucie paniki, kiedy oddalali się od oceanu w stronę lasu. Coś się w niej szarpnęło i zrobiło się jej słabo. — Dokąd mnie zabierasz? — Nie obawiaj się, pani. Niedaleko stąd jest klasztor. Dobrzy mnisi udzielą ci pomocy.

— Nie mogę się oddalić od oceanu — rzuciła gorączkowo. — Moja rodzina... — urwała z rozpaczliwym szlochem. Obronnym gestem zacisnął wokół niej ramiona, jakby w tej chwili dotarło do niego, jak jest uroczo bezradna. Nie przywykł, by kobieta wpływała na jego emocje, lecz wyglądało na to, że uroda tej młodej damy już rzuciła na niego czar. Najwyraźniej nim wstrząsnęła. Kiedy przemówił, jego głos zabrzmiał szorstko. — Nie oddalamy się od oceanu. Klasztor Caldei znajduje się niedaleko stąd na wybrzeżu. — Zmusił się do uśmiechu, próbując ją uspokoić. — Poza tym i tak nie moglibyśmy porzucić oceanu. Klasztor Caldei wznosi się na wyspie Caldei. Jesteśmy otoczeni oceanem. Słowa mężczyzny jakoś do niej nie docierały. Nie mogła powstrzymać drżenia. W co ona się wpakowała? Gdzie jest Gaja? Wyjechali spośród drzew na polną drogę i wojownik skierował konia w prawo. Odchrząknął i zmusił się, by mówić bardziej kojącym tonem. — Nazywam się sir Andras Ap Caer Llion i jestem najstarszym synem wielkiego lorda Caerleona. Z radością będę ci służył i przysięgam, że nie pozwolę, by stała ci się jakakolwiek krzywda. — Jego ciepły oddech dotknął jej policzka. — Czy zaszczycisz mnie, wyjawiając swoje imię? CC siłą oderwała wzrok od plam błękitu prześwitujących przez drzewa. W głowie miała zamęt. Niczego nie pragnęła bardziej, jak tylko wyrwać się z ramion rycerza i rzucić z powrotem do oceanu. „Będziesz tęsknić za wodą aż do bólu". Przypomniała sobie te słowa Gai, walcząc z prymitywnym pragnieniem, które ją ogarnęło. — Twoje imię, pani? — ponaglał ją rycerz.

CC odetchnęła głęboko i spróbowała się odprężyć w jego ramionach. Słońce przebijało się przez drzewa rosnące po obu stronach drogi, a gdy rumak galopował, światło i cienie tańczyły urzekająco na srebrnym hełmie rycerza i jego złotych włosach. CC poczuła, że ogarnia ją kolejna fala potężnych emocji. Najpierw uratowała ją istota z jej snów, potem autentyczny rycerz w lśniącej zbroi. A w tym wszystkim jej ciało z bólem wyrywało się do wody. — Jestem księżniczka Undine i nie mogę oddalić się od wody — szepnęła, zamykając oczy i opierając głowę na mocnym ramieniu rycerza. Z bezpiecznej odległości od brzegu Dyłan patrzył, jak człowiek zabiera Undine. Zwinął dłonie w pięści i tak mocno zacisnął szczęki, że aż zabolało. Nieważne, że w jej ciele nie mieszka dusza Undine, jego towarzyszki dziecięcych zabaw. Nadal go pociągała. Pamiętał wyraz jej oczu, gdy pocałował jej dłoń, i nadzieję, którą napełniła go jej nieoczekiwana reakcja na jego dotyk. Kiedy patrzył, jak odjeżdża, poczuł, jakby wyrwano mu kawałek ciała. Przez drzewa usłyszał, że koń zawraca i biegnie teraz równolegle do oceanu. Nie zwracając uwagi na rozpacz, płynął przez wodę, nie spuszczając jej z oczu. Może być jej nadal potrzebny. Już raz zawiódł ją w grocie, nie zrobi tego ponownie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Ta księżniczka przeżyła katastrofę statku! — krzyknął rycerz do mężczyzny w habicie przestępującego z nogi na nogę za zakratowaną bramą. — Ja jestem Andras, syn lorda Caerleona. Żądam azylu dla tej damy. — Muszę sprowadzić opata. — Drobny człowieczek szybko zniknął. Andras prychnął pogardliwie. Kary ogier grzebał nerwowo kopytem. CC zamknęła oczy, gdy ogarnęła ją fala mdłości. Nie widziała już oceanu. Klasztor wzniesiono na szczycie klifu, który opadał stromo na poszarpany brzeg. Choć ich nie widziała, słyszała fale rozbijające się o skały w dole, a jeśli mocno skoncentrowała się na tym dźwięku, koił jej skołatane nerwy. — Już niedługo, pani — powiedział Andras. — Moja rodzina dobrze zna opata Williama. Na pewno nas wpuszczą. CC chciała powiedzieć, że jej zdaniem mnisi powinni pomagać ludziom, obojętne, czy znają ich rodziny czy nie, ale nie znalazła w sobie dość energii, by się odezwać. Marzyła, by zdjąć przemoczone ubranie i spać przez kilka dni — niekoniecznie w tej kolejności. Przede wszystkim pragnęła jednak, by morze przestało ją przyzywać.

— Andrasie, czy to ty, mój synu? — zawołał zza muru klasztoru cichy głos z lekkim brytyjskim akcentem. — Tak, ojcze. Potrzebuję twojej pomocy. — Oczywiście, oczywiście — odparł pospiesznie głos. — Bracie, otwórz bramę i wpuść naszych przyjaciół. Zardzewiałe zawiasy poskarżyły się, gdy brama stanęła otworem. CC próbowała usiąść prosto, zawstydzona swoim niechlujnym wyglądem. Zanim jednak zdążyła choćby tylko przygładzić włosy, Andras zsunął się z siodła i pociągnął ją za sobą. Przeraziła ją świadomość, że nie może ustać o własnych siłach. Na dodatek wszystko stało się zamglone i szare, gdy kolana odmówiły jej posłuszeństwa. Rycerz natychmiast pochwycił ją w ramiona. — Księżniczka potrzebuje odpoczynku i opieki. Znalazłem ją na brzegu niedaleko stąd. — Bracie Peterze, przygotujcie gościnną komnatę dla tej damy i niech usłuży jej jedna z pomywaczek. — CC usłyszała szelest habitu, gdy mężczyzna oddalił się pospiesznie, by spełnić polecenia opata. — Czy ktoś jeszcze ocalał, synu? CC poczuła, że rycerz kręci głową. — Biedne dziecko — powiedział cicho mnich, lecz nie próbował ukryć wyraźnego zaciekawienia w głosie. — Mówisz, że jest księżniczką? — Pamiętała swoje imię, ale obawiam się, że nie jest w stanie powiedzieć więcej — wyjaśnił Andras. — Jak się nazywa? — Księżniczka Undine. Słowa rycerza skwitowała cisza. CC rozpaczliwie pragnęła otworzyć oczy i zobaczyć wyraz twarzy opata. Jedn ak zdrowy rozsądek ostrzegł ją, że lepiej nadal udawać omdlenie. — Undine? — Mnich wyraźnie wypowiedział jej imię. — Jesteś pewny, że powiedziała: Undine?

— Raczej tak — odparł Andras. — Tak, jestem pewny, że to księżniczka Undine. Rozpoznajesz to imię, ojcze? — Wiem tylko, że w niektórych językach „undine" oznacza ducha z morza. Bardzo dziwne. — Ojcze Williamie... — Mnich podszedł do nich szybkich krokiem. — Komnata gościnna jest już gotowa i czeka w niej pomywaczka. — Wprowadźmy ją bezpiecznie do środka — powiedział Andras. — Będzie czas na wypytywanie o imię i podobne rzeczy, kiedy dojdzie do siebie. — CC czuła na sobie wzrok rycerza, a gdy mówił, jego usta znalazły się blisko jej ucha. — Spójrz na nią, ojcze. To pewne, że jest księżniczką. — Andras otoczył ją mocniej ramieniem. — Nie dajmy się zwieść urodzie, mój synu. — Głos opata zabrzmiał protekcjonalnie. — Ale masz rację, musi wypocząć, zanim zaczniemy ją wypytywać. Chodź za mną do komnat dla gości. CC oparła głowę na ramieniu Andrasa, otwierając leciutko oczy, by się co nieco rozejrzeć. Ujrzała zieloną trawę, gdy przechodzili przez coś, co wyglądało jak dziedziniec, i ze zdumieniem stwierdziła, że zapada zmierzch. A wydawało się, że minęło zaledwie kilka minut od chwili, gdy tryton doholował ją do brzegu. Na to wspomnienie zaswędziała ją ręka. Chyba nie jego pocałunek nadal ogrzewał jej skórę? Kiedy weszli do klasztoru, obcasy butów Andrasa stukały głośno na kamiennej podłodze. CC przez półprzy-mknięte oczy widziała tylko szare kamienne ściany w wąskim ciemnym korytarzu. — Przez te drzwi, mój synu — poinstruował mnich. — Połóż ją tutaj. Zajmie się nią służąca. Andras położył ją delikatnie na przypominającym pryczę twardym łóżku i niechętnie wypuścił z ramion. CC przewróciła się na bok, pamiętając, by nie otwierać oczu.

— Isabel! — Głos opata Williama był ostry i zimny, gdy zwrócił się do służącej. — Przynieś wodę do mycia i jeden z habitów braci, by mogła go nosić, póki jej ubranie nie zostanie wyprane i wysuszone. Jeśli będzie mogła coś zjeść, daj jej trochę rosołu i wina rozcieńczonego wodą. Potem przyjdź zdać mi relację. — Tak jest, ojcze. — CC usłyszała szelest spódnic służącej, gdy dygnęła i wyszła z komnaty. — Chodźmy wieczerzać, synu. Jutro będzie dość czasu, by porozmawiać z tym dzieckiem. — Głos mnicha nie brzmiał już tak surowo, kiedy zwracał się do rycerza. — Twoja księżniczka jest w doskonałych rękach i jak wspominałeś, musi odpocząć. Drzwi zamknęły się za nimi bezpiecznie. CC westchnęła z ulgą i otworzyła oczy. Komnata była mała i surowa, z grubymi ścianami z szarego kamienia. CC objęła się ramionami w obronie przed chłodem, którego nie łagodził dopiero co rozpalony na kominku ogień. Całe umeblowanie komnaty stanowiło wąskie twarde łóżko przykryte szorstkim brązowym kocem i komódka, na której stała duża prosta miska z brązowego fajansu. W głowach łóżka wisiała jedyna ozdoba — drewniany krucyfiks z drzazgami wbitymi w miejsca, gdzie przybito ręce i stopy Chrystusa. CC zmrużyła oczy i przysunęła się do krucyfiksu. W czasie służby w siłach powietrznych w kilku bazach brała udział w nabożeństwach różnych wyznań: od baptystów po metodystów, od protestantów po katolików, ale nigdy nie widziała takiego krucyfiksu. Jego surowość sprawiła, że poczuła się bardzo samotna. Do komnaty wpadł powiew świeżego powietrza i zmierzwił jej włosy. CC odetchnęła głęboko, rozkoszując się zapachem jednocześnie magicznym i znajomym. Wzięła kolejny głęboki oddech. Powietrze niosło ze sobą zapach soli, wody i życia. Ogarnęło ją pożądanie. Jakby

podążając za dźwiękiem melodii wygrywanej przez wyimaginowanego Szczurołapa z Hameln, odwróciła głowę w stronę ściany naprzeciwko drzwi. W górze znajdował się wąski otwór wysoki na niecały metr. CC znieruchomiała, wdychając zapach morza. Słyszała szum fal rozbijających się na brzegu. Niemal czuła na ciele dotyk ciepłych palców wody. Przed oczami stanęła jej wizja Dylana, który przyciskał jej dłoń do ust. Dotknęła wierzchu tej dłoni, przypominając sobie elektryzujące doznanie, jakie wzbudziła jego pieszczota. Drzwi się otworzyły i CC wzdrygnęła się przestraszona. Do komnaty weszła drobna przygarbiona kobieta w sukni z surowej brązowej wełny. Jej twarz była tak mocno pomarszczona, że wyglądała jak zdeformowana. CC pomyślała, że to chyba najbrzydsza kobieta, jaką widziała. W jednej powykrzywianej ręce trzymała tacę z dzbankiem, kielichem i miską, w drugiej ściskała kawałek materiału. Aż podskoczyła ze zdumienia, gdy ujrzała, że CC nie śpi, i natychmiast zaczęła dygać niezgrabnie, rozlewając część czerwonego płynu z kielicha. — Och! Bardzo przepraszam, pani. — Podeszła do komody i postawiła na niej tacę. W pośpiechu o mało nie przewróciła miski, która już tam stała. — Przestraszyłaś mnie, pani. Myślałam, że będziesz jeszcze spała. Jej głos był cichy i skrzypiący ze starości. — To ja powinnam przepraszać — odparła szybko CC, ukrywając szok, jakim było dla niej nagłe pojawienie się kobiety. — Nie chciałam cię przestraszyć. Staruszka pochyliła głowę i nie patrząc jej w oczy, znów dygnęła niezgrabnie, a potem stała, skubiąc nerwowo spódnicę wolną ręką. CC czekała, aż coś powie, ale ona tylko stała, jakby nie mogła się zdecydować, czy ma zemdleć, czy uciec.

CC odchrząknęła i wskazała na puchar nadal stojący na tacy. — Naprawdę bardzo chce mi się pić — powiedziała łagodnym głosem. — Oczywiście, pani! — Drżącą ręką staruszka zdjęła puchar z tacy i podała CC, która ujęła go z pełnym wdzięczności uśmiechem i zaczęła łapczywie pić. Było to wino zmieszane z chłodną wodą, słodkie i pyszne. — Jeśli pozwolisz, pani, pomogę ci się rozebrać i zabiorę szaty, by je wyczyszczono i wysuszono. — W powykręcanych dłoniach trzymała kawałek płótna wielkości ręcznika i długi habit. — Pomogę zmyć słoną wodę z ciała, a potem możesz nosić tę szatę, dopóki nie wyschnie twoje ubranie. CC spojrzała na swoją bogatą suknię, na którą składało się kilka warstw materiału. Spódnice nawet przemoczone opadały z wdziękiem, rękawy miały długie haftowane końce niemal sięgające ziemi. Szata była bez wątpienia piękna, lecz CC nie dostrzegła ani jednego zamka bądź haftki. Nie miała pojęcia, jak się z niej wyswobodzić bez pomocy tej kobiety, i była zdecydowanie zbyt zmęczona, by się tym przejmować. — Proszę — odparła CC. — Będę wdzięczna za pomoc. CC stała na drżących nogach, a staruszka poruszała się za nią żwawo. Ciągnęła za sznurówki i tasiemki, zdejmując kilka warstw mokrych ubrań. Kiedy CC została tylko w białej koszuli z niemal przezroczystego płótna, staruszka szybko odwróciła oczy. — Daję słowo, że nie spojrzę na twe ciało, pani. Przytrzymam tylko i wypłuczę myjkę, jeśli zechcesz się umyć pod koszulą. CC się zdumiała. Ma się umyć pod koszulą? Przecież była mokra, słona i obrzydliwa. Jej umęczony umysł nie pracował zbyt szybko. Jak ma się umyć w ubraniu?

— Muszę zdjąć to mokre coś, dopiero po tem mogę się umyć i włożyć habit — powiedziała, czując się głupio, że musi mówić na głos coś tak oczywistego. Staruszka była wyraźnie wstrząśnięta. — Będziesz nosić habit bez koszuli, pani? CC przesunęła dłonią po przodzie koszuli, gdzie tkanina zaczynała powoli wysychać i marszczyła się od soli. — Jak masz na imię? — zapytała kobietę. Staruszka rzuciła jej sowie spojrzenie, a jej oczy niemal zniknęły wśród zmarszczek. — Isabel. — Isabeł — zaczęła CC spokojnie. — Tę koszulę trzeba wyprać. Ja muszę się umyć. Nie można zrobić obu tych rzeczy naraz. Jesteśmy obie kobietami, nie widzę więc problemu, jeśli zobaczysz mnie nagą. — Posłała staruszce znużony uśmiech. — Naprawdę jestem ci wdzięczna za pomoc i nie chcę cię urazić, ale obawiam się, że jeśli zaraz nie zdejmę tej koszuli i szybko nie usiądę, padnę na ziemię. Isabel otworzyła oczy jeszcze szerzej i szybkim ruchem odwróciła się, nalała wodę z dzbanka do miski, zanurzyła w niej myjkę, a potem nie patrząc, podała ją CC. — Dziękuję. Co za śmieszne podejście, pomyślała CC, myjąc się. Staruszka naprawdę wyglądała na przerażoną na myśl o ujrzeniu nagiego ciała innej kobiety. CC przypomniała sobie jedwabną zieloną suknię, którą miała na sobie Gaja. Nie ukrywała zmysłowych kształtów bogini. A Undine jako syrena była ubrana tylko w skórę. Co takiego powiedziała bogini? Coś o tym, że niektórzy kapłani boją się piękna. CC naciągnęła przez głowę habit z surowej wełny w kolorze pergaminu i skrzywiła się, gdy materiał podrapał ją w nagie piersi. Spojrzała w dół na swoje zmysłowe kształty, teraz pozbawione zupełnie powabu i ukryte pod obszer-

ną szatą. Poczuła ukłucie niepewności. Czyż nie czytała w jednym z podręczników w college'u czegoś o ludziach średniowiecza, którzy wierzyli, że nagie ciało, zwłaszcza nagie ciało kobiety, jest grzeszne i złe? — Jesteś zakryta, pani? — Tak, całkowicie — odparła CC, starając się ukryć niepokój. Isabel odwróciła się i przyjrzała jej uważnie. — Czy mam ci upiąć włosy, pani? To nie uchodzi, by zostawić je... — urwała i bezradnym gestem wskazała na swoje włosy mocno ściągnięte do tyłu i schowane pod prostym białym czepkiem — ...rozpuszczone. Automatycznym gestem CC podniosła ręce i przesunęła dłonią przez gęste pasma sięgające jej do pasa. Czuła pod palcami klejnoty, które Gaja dzięki magii wplotła jej we włosy. Na myśl o ukryciu tych cudownych włosów i hojnych darów bogini matki poczuła ucisk w żołądku. — Nie — odparła. — Zostawię je dziś wieczór rozpuszczone. Isabeł spojrzała na nią posępnie i otworzyła usta, by zaprotestować. Zanim jednak zdążyła się odezwać, CC uśmiechnęła się do niej słodko. — Zwyczajem mojego ludu dziewczęta noszą włosy rozpuszczone. Skąd mi to przyszło do głowy? pomyślała. Ale cieszyła się, że to powiedziała, nawet jeśli musiała poświęcić resztkę sił, by sprzeciwić się Isabel. Poczuła, że kolana odmawiają jej posłuszeństwa, opadła więc na twarde łóżko, a pokój zawirował. — Pani. — Głos Isabel znów brzmiał uprzejmie i służalczo. — Jesteś wyczerpana. Proszę, rosół pomoże ci odzyskać siły. Isabel włożyła jej miskę w dłonie i CC wypiła ciepły wywar zaskoczona jego cudownym smakiem.

Kiedy miska była pusta, Isabel zabrała ją razem z mokrym ubraniem CC. — Spij teraz, pani. Rano poczujesz się lepiej. Wyszła z komnaty. CC wydało się, że słyszy dźwięk zasuwy, ale była zbyt zmęczona, by się tym przejąć. Zasnęła przy kojącym szumie fal uderzających o daleki brzeg.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Obudził ją zapach morza. Nie otwierając oczu, odetchnęła głęboko. W komnacie było bardzo cicho. Gdzieś w oddali CC słyszała beczenie owiec przerywane okrzykami mew i szumem fal rozbijających się na skałach. Poczuła, że jej ciało drży z bolesnej tęsknoty. To tam powinna być. Tam ch ciała być. Ból był zamknięty w niej głęboko jak nieznośny sekret. Otworzyła oczy i natychmiast powędrowała spojrzeniem do okna. Wstała niepewnie, jakby jej nogi nie były do końca pewne, jak powinny działać, i podreptała do znajdującego się wysoko otwartego okna. Nawet wyciągając z całych sił swoją wysoką nową postać, nie mogła swobodnie wyjrzeć. Rozejrzała się po surowej komnacie. Obok łóżka stał duży nocnik. Na szczęście był pusty. Przysunęła go do okna i odwróciła do góry dnem. Chwytając się parapetu dla utrzymania równowagi, stanęła na nocniku. Ściana jej komnaty była częścią zewnętrznych murów klasztoru i wychodziła bezpośrednio na ocean. Widok zapierał dech w piersiach. Pod oknem znajdowało się zaledwie parę metrów otwartej przestrzeni, a potem wyglądało to tak, jakby ziemia się urywała, opadając stromym klifem do majestatycznego oceanu. CC widziała skalisty brzeg i spienione grzywy swawolnych fal. Knykcie jej pobielały,

gdy trzymała się mocno parapetu, zmuszając ciało, by zignorowało natarczywą tęsknotę. Kiedy rozległo się dwukrotne ostre pukanie do drzwi, oderwała się od okna i niezgrabnie odstawiła nocnik na miejsce. — Tak? — zawołała, siadając na łóżku. — To Isabel, pani. — Drzwi się otworzyły i staruszka wsunęła się do pokoju, rzucając CC niepewny uśmiech. — Widzę, że dobrze odpoczęłaś. — Czuję się o wiele lepiej. — CC z radością ujrzała, że Isabel niesie jej wyprane i wysuszone ubranie. — Opat William prosi, byś towarzyszyła mu przy wieczornym posiłku, jeśli czujesz się, pani, na tyle dobrze. CC poczuła burczenie w żołądku i uświadomiła sobie, że umiera z głodu. — Czy muszę czekać aż do wieczora, żeby coś zjeść? Isabel wyglądała na zaskoczoną. — Już jest wieczór. CC ogarnęło złe przeczucie. — Jak długo spałam? — Dwie noce i dwa dni — odparła Isabel. — Jeśli pozwolisz, pani, pomóc mi się ubrać, możesz zaraz dołączyć do opata. Zupełnie jakby stała na zewnątrz swego ciała, CC pozwoliła, by Isabel pomogła jej włożyć suknię. Nic dziwnego, że tak bardzo ją bolało. To była trzecia noc. Musiała znaleźć sposób, żeby w nocy dotrzeć do wody i zamienić się w syrenę. Na samą myśl o tym przeobrażeniu serce zaczęło jej walić jak młotem. — Gotowe, pani — powiedziała Isabel, zawiązując ostatnie tasiemki. — Proszę iść za mną. Wyszły z komnaty i skręciły w długi ciemny korytarz, który CC dwa dni wcześniej oglądała przez półprzymknię-

te oczy. Poczuła ulgę, bo im dłużej szła, tym pewniej czuła się na nogach. Isabel poruszała się zaskakująco szybko jak na starą kulawą kobietę i CC musiała się wysilać, by dotrzymać jej kroku. Wyszły z budynku i ruszyły przez porośnięty trawą dziedziniec. Po jego drugiej stronie znajdowała się brama, przez którą przybyła CC. W samym środk u dziedzińca stała wielka okrągła studnia zbudowana z tego samego ciężkiego kamienia co reszta klasztoru. Kiedy przechodziły obok niej, CC poczuła powiew zimnego powietrza i zakręciło się jej w głowie. — Pani!... — zawołała przestraszona Isabel, gdy zauważyła, że jej podopieczna nie podąża za nią. CC przesunęła dłonią po oczach. — Dziwnie się czuję. Isabel objęła ją w talii. — Nadal jesteś słaba po tej strasznej katastrofie. Pomogę ci, pani. — Potykając się, ruszyły dalej razem. Po kilku krokach zawroty głowy minęły i CC znów mogła iść samodzielnie. Pomyślała, że głód i niski poziom glukozy zakłóca jej równowagę. Wciągnęła mocno powietrze w nadziei, że poczuje zapach jedzenia. Wyszły z dziedzińca przez niską łukowatą bramę i weszły do sali zastawionej niskimi drewnianymi stołami. Siedzieli przy nich mnisi, wszyscy w takich samych habitach ponurego koloru przepasanych wielkimi drewnianymi różańcami. CC szybko obliczyła, że musi ich być dwudziestu lub trzydziestu, lecz w sali wypełnionej tak wieloma osobami panowała nienaturalna cisza. Dźwięk rozmów dobiegał jedynie od głównego stołu, przy którym siedział gruby mężczyzna w purpurowych szatach, dwóch mnichów w burych habitach i rycerz, sir Andras. W chwili gdy ją ujrzał, zerwał się od stołu i pospieszył w jej stronę. CC raz jeszcze uderzyły jego zdecydowane męskie rysy i urok.

— Pani... — powiedział, ujmując jej dłoń i składając na niej pełen galanterii pocałunek. — Rad jestem, że tak doskonale wyglądasz. — Wsunął sobie jej rękę pod ramię i poprowadził ją do swojego stołu. — Pani, mam zaszczyt przedstawić ci długoletniego przyjaciela rodziny, opata Williama. Caldei to jego klasztor. Opat zignorował CC i uśmiechnął się ciepło do An-drasa. — Sir Andrasie, Caldei w równym stopniu należy do ciebie co do mnie. To twój wielki ojciec podarował go naszemu świętemu zakonowi. Sprawiłoby mi wielką przyjemność, gdybyś w czasie swoich wizyt traktował Caldei jak swój dom. — Wreszcie spojrzał na CC i ciepło natychmiast zniknęło. Chłód na jego twarzy sprawił, że CC postanowiła nie podawać mu ręki. Doszła do wniosku, że najlepiej będzie dygnąć z szacunkiem. — Cieszę się, że mogę cię poznać, ojcze Williamie. Bardzo dziękuję za gościnność. Opat był niskim szczupłym mężczyzną o stanowczych rysach twarzy i głębokich zakolach. Miał bardzo białe, małe i miękkie dłonie i CC zauważyła, że lubi je wykorzystywać, by gestem podkreślać swoje słowa. Na środkowym palcu prawej ręki nosił wielki kwadratowy pierścień i stale trzymał ją wyprostowaną jakby w obawie, że pierścień zsunie się z palca. Kwadratowy kamień w kolorze rdzy migotał dziko w słabym świetle refektarza. Jednak najbardziej uderzającą cechą mnicha były jego niezwykłe jasnoniebieskie oczy. CC pomyślała, że można by go uznać za sympatycznego mężczyznę, gdyby nie zawzięty wyraz twarzy. — Cała przyjemność po mojej stronie. — Opat skrzywił się cierpko. — Proszę do nas dołączyć. — Gestem wskazał puste miejsce naprzeciwko siebie. — Musisz być głodna, pani.

Andras wrócił na swoje miejsce obok opata. Dwaj in ni mnisi siedzący przy stole skinęli jej krótko głowami i wrócili do posiłku. Starsza kobieta podeszła pospiesznie do stołu i wielką chochlą nałożyła na talerz CC dużą porcję aromatycznej potrawki mięsnej. Kiedy CC uśmiechnęła się do niej z podziękowaniem, kobieta rzuciła jej zaskoczone spojrzenie i szybko odeszła. — Nie znaleźliśmy żadnych innych ocalonych, pani. Głos opata Williama był cichy i wydawał się łagodny, lecz gdy CC spojrzała mu w oczy, dojrzała w nich obojętność i rezerwę. Zmusiła się, by wziąć do ust trochę potrawki, i żuła starannie, zyskując w ten sposób na czasie, by zastanowić się, jak najlepiej odpowiedzieć temu przerażającemu nieznajomemu. Nigdy nie potrafiła dobrze kłamać, a siedem lat służby w siłach powietrznych tylko pogłębiło jej niechęć do kłamstwa. Nieuczciwość rodziła problemy — zwykle kończące karierę. Już na samym początku postanowiła, że lepiej jest mówić prawdę i potem radzić sobie z konsekwencjami, niż być nieuczciwym człowiekiem. Niestety, taka postawa nie bardzo mogła jej pomóc w obecnej sytuacji. Spojrzała na opata. Czuła, że jeśli powie mu prawdę, prawdopodobnie spłonie na stosie. Mimo wszystko najlepiej było trzymać się jak najbliżej prawdy. Przełknęła to, co miała w ustach. — Bardzo przykro mi to słyszeć, ojcze. Miałam nadzieję, że inny ocalony pomoże mi przypomnieć sobie coś więcej z przeszłości. — Nadal nie odzyskałaś pamięci, pani? — zapytał sir Andras. Pochylił się nad stołem i ujął ją za rękę. CC dostrzegła ciemny błysk w oczach mnicha. Najwyraźniej był człowiekiem, który miał problemy z kobietami — poważne problemy. CC nie chciała go do siebie zrażać,

ale Gaja powiedziała wyraźnie, że musi znaleźć mężczyznę, który ją pokocha. Na razie Andras był jej najlepszą, jeśli nie jedyną szansą. I przyznała w duchu, że rycerz jest bardzo przystojny i wyraźnie nią zainteresowany. Nagle gdzieś z głębin pamięci powróciło wspomnienie pocałunku trytona, lecz szybko je odpędziła. Gaja powiedziała „mężczyzna", nie „tryton". Poza tym Dylan już dawno zniknął gdzieś w morzu i nie mógł jej pomóc. Starając się jak najlepiej ignorować nienawistne spojrzenie opata Williama, uśmiechnęła się ciepło do rycerza i uścisnęła jego dłoń. Zmrużyła oczy, jakby się bardzo nad czymś zastanawiała. — Nie. Pamiętam swoje imię, ale niewiele więcej. — Przygryzła dolną wargę. — Nie wiem nawet, który mamy rok. — Zamrugała niewinnie oczami, a serce biło jej jak szalone. — Mamy rok Pański tysiąc czternasty. Znajdujesz się na wyspie Caldei niedaleko wybrzeży Cymru. — Głos opata był równie surowy jak jego oczy. CC przełknęła ślinę. Starała się nie okazać, jak bardzo nią wstrząsnęło potwierdzenie, że w istocie trafiła w sam środek wczesnego europejskiego średniowiecza. Rzuciła opatowi pełen wdzięczności uśmiech. — Dziękuję. Im więcej wiem, tym więcej będę sobie w stanie przypomnieć. — Zawiesiła głos. — Pamiętam też straszliwą burzę i porywisty wiatr. — Otworzyła szeroko oczy. — Porwał mnie i rzucił do oceanu. Pamiętam, że tonęłam — wyznała zgodnie z prawdą i drżącymi dłońmi sięgnęła po puchar z winem. — Po tak okropnych przejściach to zrozumiałe, że pamięć cię opuściła, pani. — Nie pamiętasz nic więcej ze swojej podróży, Undine? — Opat bardzo wyraźnie wypowiedział jej imię.

— A może pamiętasz, dlaczego znalazłaś się tak blisko naszej wyspy? CC czuła jego badawczy wzrok i zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy, kręcąc ze smutkiem głową. — Nie. Bardzo żałuję. — I nie pamiętasz nic o swojej rodzinie ani ojczyźnie? CC nie wiedziała, co irytuje ją bardziej: jego trzepotanie dłońmi czy cień okrucieństwa w protekcjonalnym tonie głosu. Ukryta w niej nowoczesna kobieta chciała warknąć na niego, żeby przestał być takim idiotą, ale CC szybko zwalczyła ten impuls. Nie znajdowała się we współczesnym świecie, lecz w średniowiecznej Walii, a ten mężczyzna udzielił jej schronienia. I czyż nie było naturalne, że traktuje ją nieufnie? Dosłownie wyszła z wody na jego progu; nic o niej nie wiedział. Spojrzała w jego zimne niebieskie oczy ze słodkim przepraszającym uśmiechem. — Pamiętam swoje imię i to, że rodzice bardzo mnie kochają. Naprawdę żałuję, że nie mogę sobie przypomnieć nic więcej. — Po chwili dodała: — Jestem pewna, że rodzina będzie mnie szukać i nagrodzi wszystkich, którzy udzielili mi pomocy. Mnich zasznurował usta. Ich kąciki uniosły się w parodii uśmiechu. — Ci z nas, którzy wybrali życie zakonne, oczekują nagrody, której nie można znaleźć na tym świecie. — Oczywiście, że nie — zgodziła się szybko CC, znów ugodzona zimnym, pełnym pogardy tonem opata. — Chciałam tylko powiedzieć, że moja rodzina z pewnością będzie wam ogromnie wdzięczna za pomoc, jakiej mi udzieliliście. — Wyślę posłańców do najbliższych portów na lądzie. Być może znajdą tam jakieś informacje o twojej rodzinie, pani — powiedział rycerz.

— Ale ty nie wyjedziesz? — zapytała CC, Bardzo nie chciała zostać sama z opatem. Sir Andras znów ujął ją za rękę. — Przysięgałem, że będę twoim obrońcą. Jeśli chcesz, bym został, wyślę moich ludzi. Nie patrząc na mnicha, CC skinęła głową. — Bardzo bym chciała. — Tak. — Teraz głos opata był przymilny. — Będzie nam bardzo miło. Mamy tak mało wieści ze stałego lądu. I nie powiedziałeś mi jeszcze, co cię sprowadza na naszą wyspę, Andrasie. Andras wzruszył nonszalancko ramionami. — Mój ojciec organizował turniej i pragnąc wyświadczyć przysługę przyjacielowi, zgodziłem się wyprawić nad morze. — Uśmiechnął się ciepło do opata. — Kiedy droga zawiodła mnie w pobliże Caldei, nie mogłem jechać dalej, zanim wcześniej nie zjawiłem się tutaj i nie złożyłem uszanowania mojemu dawnemu nauczycielowi, -j— Odwrócił się w stronę CC. — I skąd miałem wiedzieć, że moja wyprawa przyniesie mi taki skarb? — Ach, turniej Caer Llion. —;Qczy opata zalśniły, lecz znacząco zignorował ostatnie słowa Andrasa. — Jak dobrze pamiętam te wspaniałe walki!... Musisz mi opowiedzieć o wszystkich, którzy wzięli udział w turnieju. Kiedy opat pogrążył się w rozmowie z Andrasem, CC skoncentrowała się na jedzeniu zadowolona, że przynajmniej na razie nie musi wymyślać żadnych odpowiedzi. Spoglądała ukradkiem na rycerza, starając się nie zwracać niczyjej uwagi. Bez wątpienia był wspaniałym mężczyzną. Dziś nie miał na sobie kolczugi ani srebrnego hełmu, lecz prostą brązową tunikę z szerokim pasem. CC musiała siłą odrywać od niego wzrok. Nie była przyzwyczajona do oglądania takiego widoku męskich muskułów i siły. Zgoda, w siłach zbrojnych służyli przystojni, dobrze zbudowa-

ni mężczyźni, ale nie przesiadywali częściowo obnażeni, chyba że ćwiczyli w siłowni. A to z pewnością nie była siłownia. Nie przywykła też do tego, by patrzono na nią tak, jak to robił Andras. Gdyby miała problemy z zapamiętaniem, że ciało, w którym znalazła się jej dusza, należy do pięknej nieznajomej, pełne zachwytu spojrzenia przystojnego rycerza wystarczyłyby za przypomnienie. Ich oczy się spotkały i CC poczuła, że się rumieni, kiedy uświadomiła sobie, że zwraca się do niej, a ona nie ma pojęcia, o czym mówi. — Przepraszam, sir Andrasie, błądziłam myślami gdzie indziej. Co mówiłeś? — Pytałem, pani, czy zgodzisz się pójść ze mną na krótki spacer, zanim udasz się do swojej komnaty. — Uważasz, że to rozsądne? — zapytał opat William zbyt sarkastycznie, by CC mogła potraktować pytanie jak wyraz troski o jej samopoczucie. — Księżniczka musi wrócić do sił. CC wytarła usta serwetką i wstała. — Dziękuję za troskę, ojcze, ale spacer dobrze mi zrobi. Wierzę gorąco w ćwiczenia fizyczne. — Czy to oznacza, że przypomniałaś sobie coś więcej, pani? — odparował opat. — Nie — odparła, z szerokim uśmiechem patrząc prosto w jego lodowate oczy. — To oznacza, że jestem zdrowa. — Kładąc dłoń na ramieniu, które podał jej Andras, z wdziękiem skłoniła głowę w stronę opata. — Dziękuję za pyszną kolację. — Szeleszcząc suknią, pozwoliła, by rycerz wyprowadził ją z refektarza. — Przespacerujemy się wokół dziedzińca, pani? — zapytał Andras. CC spojrzała przez zieleń trawnika na zamkniętą żelazną bramę. Idealną zieleń trawnika zakłócała jedynie kamienna studnia stojąca na środku dziedzińca. Owiewał

ich lekki wiatr i CC z rozkoszą wdychała nęcący zapach słonej wody. — Bardzo chciałabym zobaczyć widok, jaki się stąd rozciąga. — Spojrzała zdecydowanie w stronę bramy. — Och. — Andras wydawał się zaskoczony, lecz szybko wrócił do równowagi. Oczywiście, pani. — Wolałabym, żebyś zwracał się do mnie po imieniu — powiedziała CC, kiedy ruszyli przez dziedziniec. — Będę zaszczycony, Undine. — Wypowiadając jej imię, spojrzał jej zmysłowo w oczy. — Sprawiłoby mi wielką przyjemność, gdybyś i ty nie zwracała się do mnie oficjalnie, ale po imieniu. — Niech tak będzie. — Uśmiechnęli się do siebie. Kiedy przechodzili obok studni, CC poczuła nagły dreszcz. Był tak silny, że aż ją zabolało i poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. Kolana ugięły się pod nią i potknęła się. Gdyby nie silne ramie Andrasa, upadłaby na ziemię. — Undine! Co się stało? — Potrzebuję tylko świeżego powietrza — wyszeptała i rycerz pomógł jej dojść do bramy. Po przejściu kilku metrów CC poczuła się lepiej i jej twarz znów nabrała kolorów. Co się z nią dzieje? Czy to część tęsknoty jej ciała za jego prawdziwą postacią? Nie sądziła. To uczucie było inne od bolesnej tęsknoty, która zamieszkała w niej na zawsze. — Może ojciec William miał rację i nie odzyskałaś jeszcze sił na tyle, by wybierać się na spacer. — W oczach Andrasa błysnął niepokój. — Nie, czuję się już lepiej. Trochę zakręciło mi się w głowie. Chcę się przejść, wysiłek dobrze mi zrobi. A jeśli będę się dalej ciebie trzymać, na pewno nic mi nie będzie. — Uścisnęła jego ramię. Położył ciepłą dłoń na jej dłoni.

— To będę musiał zadbać o to, byś mnie ani na chwilę nie puszczała. Próbując strząsnąć z siebie przyprawiające o gęsią skórkę uczucie, które utkwiło jej gdzieś w kręgosłupie, CC szła dalej. Andras odryglował i otworzył dla niej bramę. Po obu stronach prowadzącej do niej drogi rosły wysokie, egzotycznie wyglądające sosny. Otoczenie wydawało się CC mgliście znajome, jakby widziała je we śnie. Ale nie interesowała jej ani droga, ani drzewa. Niczym gołąb pocztowy jej stopy odnalazły wąską ścieżkę wiodącą wokół zewnętrznej ściany klasztoru. Pociągnęła za sobą Andrasa. — Undine, ta ścieżka może być niebezpieczna. Prowadzi prosto na skraj klifu. Przepaść nad oceanem jest zdradliwa. — Będę ostrożna — obiecała bez tchu. Musiała się hamować, by iść wolno, kiedy wszystko w niej pragnęło popędzić za zakręt ścieżki i chłonąć widok oceanu. Wreszcie skręcili i CC poczuła przebiegający ją dreszcz radości. Bezkresny ocean połykał wielkie lśniące słońce, które malowało wodę złotem i bursztynem. Na poszarpanym brzegu niczym gigantyczne zęby wznosiły się skały i nawet w gasnącym świetle CC widziała spienione grzbiety rozbijających się o nie fal. Chciała zejść po stromym zboczu klifu i pozwolić, by woda otuliła jej ciało. Wtedy niekończący się ból ustąpi, a ona znajdzie się tam, gdzie jest jej miejsce. — Jakie to piękne — powiedziała, nie kryjąc tęsknoty w głosie. — Tak, nigdy nie widziałem czegoś tak pięknego. Andras zniżył głos, a kiedy CC oderwała wzrok od oceanu, zobaczyła, że intensywnie się jej przypatruje. Coś drgnęło w jego oczach, w spojrzeniu pojawił się żar, który zupełnie zaskoczył CC. Ze zduszonym jękiem Andras

chwycił jej dłoń spoczywającą na jego ramieniu i podniósł ją do ust. Z zamkniętymi oczyma ucałował ją, jakby umierał z pragnienia, a jej skóra była wodą. Jego usta były ciepłe i miękkie i CC doceniła jego namiętny wybuch. Przyglądała się zdecydowanym rysom jego twarzy, podobało jej się, jak pierś mu falowała, gdy oddychał coraz szybciej. Ale to wszystko. Jego dotyk niczego w niej nie obudził z wyjątkiem pełnego rezerwy podziwu dla jego męskiej urody. Andras podniósł głowę znad jej dłoni i spojrzał na nią. W jego oczach płonęło pożądanie tak wyraźne, że przez chwilę zalśniły nienaturalnym światłem. Wydawało się nawet, że twarz mu pociemniała, a oddech stał się urywany. CC była pełna najgorszych przeczuć. Ten mężczyzna nie był szlachetnyirt rycerzem, który ją ocalił i przysięgał, że będzie ją ochraniał. Był potężnym nieznajomym, na którego twarzy malowało się z trudem powstrzymywane pożądanie. Widząc tę zmianę, CC się wzdrygnęła. W jednej chmli z oczu rycerza zniknął złowieszczy cień. Puścił jej tiłoń i odsunął się o krok, mrugając z zażenowania. — Wybacz mijani — powiedział, przeciągając dłonią po czole, jakby obficie się pocił. — Nie chciałem cię wykorzystać. — Wcale mnie nie! wykorzystałeś, ucałowałeś tylko moją dłoń — odparła nerwowo CC, siląc się na lekki ton. — Jeśli cię przestraszyłem... — zaczął, lecz CC mu przerwała. — Nie, tylko mnie zaskoczyłeś. — Poczuła wielką ulgę, że Andras znów jest sobą, ale nadal przyglądała mu się badawczo. Wyglądał na oszołomionego, jakby dopiero co obudził się z dręczącego koszmaru. CC znów poczuła ostrzegawcze drżenie w żołądku. — Nie jesteś na mnie zła? — zapytał.

— Nie. — Wybaczysz mi więc? Zapewniam cię, że zwykle nie zachowuję się tak niehonorowo. — Nie ma czego wybaczać. Tylko pocałowałeś mnie w rękę. — Jednak nawet kiedy wypowiadała te słowa, część jej umysłu szeptała, że w zachowaniu rycerza kryło się coś więcej niż tylko podyktowany impulsem pocałunek. — Dziękuję ci, pani — powiedział, skłaniając lekko głowę. — Chcesz kontynuować spacer? — zapytał z wahaniem. CC spojrzała na ścieżkę, a potem na rycerza. Musiała iść dalej. To był trzeci wieczór; musiała zbadać teren otaczający klasztor i znaleźć drogę do oceanu. Rycerz powrócił do swojego wcześniejszego pełnego galanterii zachowania, jego oczy przestały rzucać groźne błyski, oddech wrócił do normy. Może przesadziła ze swoją reakcją. Całe to pożądanie mocno ją zaskoczyło. Ale też musiała przyznać, że nigdy żaden mężczyzna nie reagował na nią w ten sposób. I czy nie ma szukać prawdziwej miłości? Jak u licha to zrobi, jeśli będzie uciekać przed pożądającym jej mężczyzną? Opanuj się, sierżancie! CC wzięła głęboki, uspokajający oddech. — Tak, bardzo bym chciała iść dalej. Z lekkim ociąganiem podał jej ramię i ruszyli dalej ścieżką, która wiła się łagodnie, póki nie dotarli do miejsca, gdzie klif opadał gwałtownie niemal tuż u ich stóp. CC zatrzymała się i wbiła wzrok w przyzywające ją morze. Andras milczał, a CC udawała, że podziwia zachód słońca, i niemal zapomniawszy o obecności rycerza, oceniała sytuację. Wznoszący się za nimi klasztor był ciemny i cichy. Widok z miejsca, w którym stali, był znajomy i CC była niemal pewna, że jedno z okien w ścianie za nimi musi należeć do jej komnaty. O bok klasztoru opierały się ska-

ły i pnie drzew. Nie powinna mieć problemów z wyjściem i wejściem przez okno. Przyjrzała się urwistemu zboczu. Z okna wydawało się zbyt gładkie i niemożliwe do przebycia, lecz z bliska zauważyła, że pełno jest tam małych śladów prowadzących aż do oceanu. W oddali słyszała beczenie owiec, w milczeniu więc podziękowała im za to, że lubią się wspinać na skaliste zbocza. Jeśli będzie ostrożna, może wykorzystać te ślady, by zejść do wody. Jakby w odpowiedzi na jej myśli w ostatniej eksplozji blasku słońce utonęło w oceanie. — Powinniśmy wracać, Undine — powiedział Andras. CC niechętnie skinęła głową i pozwoliła się poprowadzić z powrotem drogą, którą przyszli. Była tak pochłonięta tym, co musi zrobić w nocy, że zdumiało ją, gdy zobaczyła, że stoją przed drzwiami do jej komnaty. — Dziękuję, że zaszczyciłaś mnie dzisiaj swoim towarzystwem, Undine. Skłonił się jej oficjalnie i odwrócił tak szybko, że musiała chwycić go za ramię, aby się zatrzymał. Zesztywniał, kiedy go dotknęła, lecz odwrócił się w jej stronę. — Nie podziękowałam ci jeszcze za to, że mnie uratowałeś. — Wspięła się na palce, by lekko pocałować go w policzek. — Dziękuję. Lodowaty wyraz jego twarzy nieco stopniał i Andras się uśmiechnął. — Bardzo się cieszę, że moje czyny przywiodły cię do mojego życia. CC wiedziała, że to odpowiedni moment, by jakoś go zachęcić, lecz wspomnienie jego wcześniejszej przemiany nadal unosiło się w powietrzu. — Dobranoc, Andrasie. — Tylko tyle była w stanie powiedzieć. — Czy możesz przysłać do mnie Isabel? Jestem bardzo zmęczona.

— Oczywiście. Musisz odzyskiwać siły. Zobaczymy się jutro. — Skłonił się dwornie. — Odpoczywaj, Undine. — Dziękuję, Andrasie. Jesteś bardzo miły — powiedziała przed wejściem do komnaty. Oparła się o zamknięte drzwi. Co z nią jest nie tak? Andras był przystojny, uroczy i najwyraźniej nią zainteresowany. Zgoda, przez chwilę był trochę przerażający, ale czyż nie mógł jej wystraszyć brak doświadczenia w tych sprawach? — Nic nie czułam, kiedy mnie pocałował — szepnęła. — Przynajmniej nic dobrego. — Jego pocałunek przypominał trochę wizytę w muzeum i podziwianie pięknego posągu. Miło było popatrzeć, lecz na pewno nie chciałaby iść z nim do łóżka. — No cóż, Gaja nie wspominała nic o tym, że ja też muszę kochać tego mężczyznę. Może mimo wszystko czar zadziała, jeśli tylko on zakocha się we mnie — powiedziała do cichej komnaty, ale bała się, że jej życzenie jest bezpodstawne. Gaja powiedziała, że Lir nie przerwie więzi prawdziwej miłości, a „prawdziwą miłość" i „jednostronne pożądanie" trudno uznać za synonimy. Postaram się, by bardziej mi na nim zależało, obiecała sobie w duchu. Następnym razem zadbam o to, by pocałował mnie w usta, nie w rękę. I nie wystraszy mnie jego pożądanie. Pokręciła głową. Nie była przecież nieśmiałą nastolatką. Była sierżantem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych i na pewno nie bała się mężczyzn. Nagle nieproszone pojawiło się palące wspomnienie pocałunku trytona. I już ono samo sprawiło, że zadrżała na całym ciele.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Tym razem Isabel nie spierała się z CC w sprawie włosów. Wydawała się ułagodzona faktem, że CC zgodziła się włożyć cienką koszulę pod szorstką koszulę nocną i rozwiązała kwestię kąpieli stwierdzeniem, że jest zbyt zmęczona, by się umyć — zrobi to rano. Isabel wydawała się nawet przejęta wyraźnym wyczerpaniem CC i w dobrej wierze beształa ją, że robi za dużo zbyt szybko. CC prędko się z nią zgodziła i poprosiła ją tylko, by upewniła się, że nikt nie będzie jej przeszkadzał, chce bowiem dobrze się wyspać. Isabel wyszła, kulejąc i nucąc radośnie pod nosem, gdy jej podopieczna udała, że zasnęła, zanim służąca skończyła składać jej ubranie i przysypała płomienie popiołem. Kiedy tylko za Isabel zamknęły się drzwi, CC wyskoczyła z łóżka, zdjęła szorstką koszulę i włożyła buty. Brzęk licznych bransolet rozległ się w cichej komnacie jak dzwony alarmowe, szybko zatem zdjęła biżuterię, z wyjątkiem oczywiście amuletu Gai, pozostawiając bransolety i pierścienie w migotliwej kupce na łóżku. Przyciskając ucho do drzwi, nasłuchiwała bacznie. Nic jednak nie usłyszała — nawet szelestu mnisich habitów. — Pewnie wszyscy są w kościele albo coś w tym stylu — mruknęła do siebie.

Podeszła do wąskiej komody i ostrożnie postawiła dzbanek i miskę na podłodze. Potem bardzo powoli, żeby nie robić hałasu, zaciągnęła ciężki mebel do okna. Wykorzystując niższe szuflady jak stopnie, wspięła się na gładki blat i odetchnęła z ulgą. Komoda miała idealną wysokość. Teraz musiała tylko usiąść na wąskim oknie i spuścić nogi na zewnątrz, by znaleźć dla nich jakieś oparcie. W czasie spaceru zauważyła, że przy murze leży mnóstwo kamieni. Bez trudu uda jej się zebrać sporą kupkę, żeby wspiąć się z powrotem na okno. Spojrzała w noc. Księżyc właśnie błysnął na niebie. Była prawie pełnia, a srebrne promienie odbijały się od czekającego na nią oceanu jak świetlna boja. Kiedy spojrzała na wodę, poczuła ukłucie przeszywającego bólu. Za oknem nie widać było żadnego ruchu. CC usiadła na parapecie. W miękkich butach przypominających mokasyny bez trudu znalazła oparcie, potem cicho opadła na porośniętą trawą ziemię. Lekkim krokiem szła powoli w dół zbocza ścieżką wydeptaną przez owce. Słyszała bicie swojego serca, które odpowiadało echem na szum fal. Po chwili jej stopy zanurzyły się w piasku i stanęła na brzegu, drżąc z pragnienia. Co mam teraz zrobić? krzyczał jej umysł. Dyszała ciężko i czuła się zupełnie zdezorientowana. — Po prostu zawezwij do siebie swoje prawdziwe ciało, córko. Uśmiechnięta życzliwie Gaja siedziała niedaleko plaży, opierając się wygodnie o pień starego drzewa. — Nie wiem jak — szepnęła CC. — Ale twoje ciało wie. Posłuchaj go — uspokoiła ją bogini. CC próbowała, lecz słyszała tylko, jak wzywa ją woda. — Idź za jej wezwaniem — powiedziała Gaja, jakby potrafiła czytać w jej myślach.

CC zaczęła iść przed siebie, zatrzymała się jednak, gdy usłyszała głos bogini: — Zdejmij koszulę. Nie mogą znaleźć dowodu, gdzie byłaś. Bez chwili wahania CC zdjęła koszulę. Odziana tylko w lśniący amulet bogini weszła prosto w objęcia oceanu. Wyciągnąwszy ręce nad głowę, zanurkowała między fale. Chcę odzyskać moje prawdziwe ciało, pomyślała zdesperowana. Mrowienie zaczęło się w talii i szybko spłynęło w dół, eksplodując energią przez pierzaste płetwy, które zastąpiły jej stopy. Potężny ogon przecinał wodę, popychając ją do przodu. Potem jednym krótkim machnięciem zmieniła kierunek i wyskoczyła nad powierzchnię z okrzykiem radości. Strząsnęła wodę z głowy i rozejrzała się w poszukiwaniu bogini, lecz Gaja zniknęła. Już miała zawołać „Dziękuję" lub „Do widzenia" za nieobecną boginią, kiedy poczuła, że swędzi ją skóra na karku. Zupełnie jak w zatoczce, pomyślała. Ktoś na pewno mnie obserwuje. Na dźwięk znajomej paplaniny CC się wzdrygnęła, ale gdy się odwróciła, wydała z siebie radosny okrzyk. — To ty! Tak się cieszę, że cię widzę. — Podpłynęła do delfina i pogładziła go po śliskim boku. Tęskniłem ze tobą, księżniczko. Delfin szturchnął ją nosem. — Ja też za tobą tęskniłam — odparła. — Płyń ze mną. Chcę, by otaczała mnie woda. Oczywiście, księżniczko! Delfin tryknął ją swawolnie, po czym zanurkował w fale. CC ze śmiechem popłynęła za nim. O dziwo, pod oświetloną przez księżyc powierzchnią wcale nie było ciemno. Kryształowa woda zdawała się wychwytywać jego promienie i podwodny świat lśnił srebrnym blaskiem. CC była zafascynowana łatwością, z jaką dogoniła delfina,

i rozkoszowała się siłą swego ciała, gdy razem bawili się w berka, pływali wokół skał otaczających mielizny, a potem przez masy koralu w głębszej wodzie. Chciała tak pływać zawsze. Im głębiej pogrążała się w wodzie, tym bardziej pragnęła się zanurzyć w jedwabistej otchłani i nigdy jej nie porzucać. Nagle silna ręką chwyciła ją za ramię i zatrzymała. CC odwróciła się, jednocześnie przestraszona i zła. Zobaczyła przed sobą Dylana ze zmarszczonymi z niepokoju brwiami. Bogini kazała ci trzymać się blisko brzegu. Jego słowa pojawiły się w jej umyśle. Przez ciało CC przebiegł dreszcz. Jak mogła zapomnieć 0 Sarpedonie? Rozejrzała się gorączkowo dookoła. Dziś w nocy nie ma tu Sarpedona, ale szuka cię we wszystkich wodach. Musisz więc uważać, gdzie płyniesz. Skąd wiesz to wszystko? zapytała go w myślach CC. Delfin wpłynął między nich, mlaskając i pogwizdując. CC patrzyła, jak twarz trytona łagodnieje, gdy delikatnie dotknął jego szarobłękitnego boku. Teraz ja zaopiekuję się księżniczką, wierny przyjacielu. Delfin pochylił głowę, lekko szturchnął CC w bok 1 zniknął w głębinie. Dylan wskazał ręką brzeg i CC skinęła głową. Płynęła za nim, patrząc, jak w oświetlonej przez blask księżyca wodzie jego ogon lśni na złoto i pomarańczowo, jakby rozświetlał go magiczny blask. Wypłynęli obok jednej z wielkich skał, które wyrastały z wody przy brzegu. CC spojrzała na trytona. Gęste czarne włosy miał związane z tyłu. Unosił się na wodzie obok niej. Blask księżyca oświetlał jego nagi tors i mocno zarysowane mięśnie ramion. CC zawstydziła się lekko z powodu swojej nagości i ucieszyła, że gęste włosy zakrywają jej piersi.

— A teraz mi powiedz, skąd aż tyle wiesz — zażądała, pokrywając zdenerwowanie wojskowym tonem głosu. — Śledziłem cię. — Kiedy przypadkiem znalazłeś się w samą porę, by mnie uratować i odstawić na brzeg? — Pokręciła głową. — To niewiele tłumaczy. Byłeś na miejscu, gdy tonęłam, a dziś znów się tu znalazłeś. Dla mnie to zbyt wielki zbieg okoliczności. — Płynąłem za tobą z groty — wyznał, odwracając wzrok z wyrazem bólu na twarzy. — Nie wiedziałem, że Sarpedon uwięził cię w jaskini. Uświadomiłem sobie, że dzieje się coś złego, kiedy nie mogłem cię znaleźć przez cały dzień. Dopiero jak od niego uciekłaś, znów cię znalazłem. Płynąłem za tobą do zatoczki bogini i patrzyłem, jak się zmieniasz. Dlatego wiedziałem, że muszę ci pomóc, gdy zaczęłaś tonąć. — Wiesz więc, że nie jestem prawdziwą Undine? — Wiem, że w ciele Undine mieszka dusza innej osoby — odparł prosto. — Mówisz to tak lekko, jakby to było normalne. Najwyraźniej znałeś wcześniej Undine. Czy to cię nie dziwi, nie denerwuje albo nie złości? Dlaczego chcesz mi pomagać, skoro wiesz, że nie jestem nią? — Z Undine bawiliśmy się jako dzieci. Spędziliśmy razem wiele lat — wyjaśnił, starannie dobierając słowa. — Ale ona nie była tu szczęśliwa. Tęskniła za lądem, jeszcze zanim Sarpedon zaczął jej pożądać. — Kochałeś ją? — zapytała, rozumiejąc nagle wyraz napięcia na jego twarzy. Dylan zacisnął zęby, lecz skinął głową. — Tak, ale nie pozwalała sobie pokochać morskiej istoty. — Była przecież syreną, a to zdecydowanie morska istota.

— Kiedy jesteś na lądzie, masz ciało człowieka, prawda? — zapytał. — Oczywiście. — Nie tęsknisz stale za wodą? Nie mogła zapomnieć o tej strasznej wszechogarniającej tęsknocie. — Tak, nieustannie. Dylan uśmiechnął się smutno. — To właśnie czuła Undine. Cieszę się ze względu na nią. Jej pragnienie nareszcie się spełniło i nie tęskni już tak straszliwie. — Pomagasz mi więc, bo ją kochasz. — CC poczuła ukłucie zazdrości i zawstydziła się. — Nie mogłem pozwolić, byś utonęła. — Dylan uśmiechnął się czarująco. Wyciągnął rękę, by zdjąć długi wodorost zaplątany we włosy CC. — Nie masz przecież pojęcia, jak być morską istotą. CC zaskoczyła samą siebie, uderzając go żartobliwie w rękę. — I ty mnie tego nauczysz? Spojrzał na nią, unosząc jedną brew. — Oczywiście, księżniczko. Na widok wyrazu jego twarzy serce CC zabiło mocniej. Czy w jego słowach ukryte było jakieś inne znaczenie czy też ona jest zbyt przewrażliwiona? Skarciła się w duchu, by się nie ośmieszała. Jest tylko uprzejmy, ponieważ kocha Undine. No cóż, ona z radością będzie przebywać w jego miłym towarzystwie — i naprawdę musi się dużo nauczyć o jego świecie. Rozłożyła ramiona, jakby chciała objąć cały ocean. — Świetnie! Chcę wiedzieć wszystko. — Wszystko? — Skrzyżował ręce na piersi. CC pomyślała, że gdyby miał nogi, na pewno by jedną tupnął.

— To co powiesz na ten mały obszar dookoła? Na początek. — To da się łatwo zrobić. — Wyciągnął do niej rękę zauroczony jej szczerym entuzjazmem. — Chodź ze mną, pokażę ci cuda naszego świata. CC ujęła jego dłoń. Kiedy jej dotknęła, poczuła dreszcz podniecenia, lecz nie miała czasu zastanawiać się nad swoją reakcją, bo Dylan natychmiast zanurkował, ciągnąc ją za sobą pod powierzchnię. Trzymając się za ręce, pływali wokół mielizn. Wydawało się, że Dylan wie dokładnie, gdzie bawią się najbardziej niezwykłe ryby i gdzie rosną najbardziej kolorowe korale. Pokazywał CC długie pomarańczowe tubki, jasnoczerwone wachlarze i purpurowe prostokąty — które jak wyjaśniał, są gatunkami gąbek. Pokazał jej wielką ośmiornicę o kluchowatym nosie, która odpoczywała spokojnie na piaszczystym dnie; CC pomyślała, że stwór wygląda jak pomarszczony staruszek. Ośmiornica wydała się tym urażona i odpłynęła, pozostawiając za sobą smugę ciemnego atramentu, co oboje skwitowali głośnym śmiechem. Niczym podwodne anioły mijały ich zwiewne meduzy, eteryczne i przezroczyste. Wielkie pierzaste morskie anemony zauroczyły CC liliowym kolorem, zaintrygowały ją ich przyjaciele, jasnokolorowe ryby błazenki. A Dylan był zaintrygowany tą nową Undine. To prawda, że początkowo chronił ją, ponieważ przyjęła postać syreny, którą znał i kochał przez całe życie, lecz na ich fizycznej postaci kończyło się całe podobieństwo. Syrena Undine była piękną, zwiewną istotą, bardzo miłą, ale wyniosłą. Była jego przyjaciółką, zawsze jednak pragnęła być kimś innym, znaleźć się gdzie indziej. Ta nowa Undine tak bardzo się od niej różniła. Tryskała energią i ciekawością. Chłonęła morze, jakby nie miała go dość. Jej nieustanne

pytania kryły w sobie humor i urok, które poruszały trytona bardziej, niż był gotów przyznać. Ona też należy do lądu, przypominał sobie w duchu. Jej miejsce jest tam, tak jak jego w morzu. Dylan tak cierpliwie odpowiadał na jej pytania, ze CC pomyślała, iż sam musi się świetnie bawić, zdumiała się więc, gdy oderwał ją od grupki pierzastych rozgwiazd i pociągnął na powierzchnię. _ Co... — zaczęła, lecz blask przedświtu na porannym niebie wystarczył za całe wyjaśnienie. — Och. Nie zorientowałam się, że minęło aż tyle czasu. — Już prawie świt — powiedział. Jego twarz, tak ożywiona i pełna ekspresji przez całą noc, pozbawiona była wyrazu. — Musisz wracać na ląd. CC skinęła głową i przygryzła dolną wargę. — Jesteś idealnym nauczycielem. Dziękuję. Ciepło jego uśmiechu niemal ją ogrzało. — W oceanach mawiają, że nauczyciel jest tak dobry jak jego uczeń. — No proszę, co za zbieg okoliczności — odparła CC — Na lądzie mawiamy tak samo. Otoczył ich głęboki donośny śmiech Dylana. Nadal trzymali się za ręce, a CC wolną ręką opryskała go wodą. — Nauczyciel nie powinien się śmiać z ucznia. To pozbawia go godności. Dylan próbował się opanować, lecz w jego oczach nadal błyszczała radość, kiedy skłonił przed nią głowę. — Proszę mi wybaczyć, księżniczko. Jestem zaszczycony, mogąc być twoim nauczycielem. Uniósł jej dłoń, pragnąc złożyć na niej jedynie pełen galanterii żartobliwy pocałunek, ale gdy ustami dotknął jej skóry, wszystkie myśli o żartach wyleciały mu z głowy. Oddychał głęboko, chłonąc jej delikatny kobiecy zapach. Jej skóra była nieprawdopodobnie miękka i nie mógł się

powstrzymać, by nie odwrócić jej dioni i nie pocaiować pulsującego miejsca na nadgarstku. Poczuł, że ona drży, i powoli podniósł głowę, bojąc się, że ujrzy w jej oczach odrzucenie. Wpatrywała się w niego i wydało mu się, że w jej oczach dostrzega nie odrazę, tylko namiętność. Zanotował to w myślach i choć wiedział, że nie powinien jej dotykać ani pokochać, nie mógł się powstrzymać. To jak na niego patrzyła, sprawiło, że serce chciało mu pęknąć ze szczęścia. — Kiedy mnie dotykasz — powiedziała CC — cała drżę. Nadal trzymając ją za rękę, Dylan się zbliżył. Ich ciała niemal się dotykały. — Dlatego, że cię przerażam? — zapytał. Może mimo wszystko źle odczytał wyraz jej oczu. Serce przestało mu bić, gdy czekał na odpowiedź. — Nie. — Jej glos zabrzmiał, jakby nagle zabrakło jej tchu. Powoli podniosła rękę i dotknęła jego policzka. Pozwoliła palcom powędrować w dół szyi i ramienia, aż w końcu zatrzymały się na jego piersi. Zadrżał pod jej pieszczotą. — Czy to dlatego, że cię przerażam? — szepnęła te same słowa. — Nie — odparł szybko. Potem spojrzał jej w oczy. — Jak masz na imię? Pytanie zaskoczyło ją i nie wiedząc, o co mu chodzi, zwlekała z odpowiedzią. — Chcę poznać twoje prawdziwe imię — wyjaśnił. — Nie chcę, żebyś myślała, że zależy mi na tobie tylko dlatego, że pragnę być z Undine. CC poczuła, że się rumieni. Wcale o tym nie myślała; nie myślała o niczym poza tym, jak cudowny jest jego dotyk.

— Naprawdę nazywam się Christine Canady, ale niemal wszyscy zwracają się do mnie CC, jak moje inicjały. Uniósł jedną brew. — Niemal? Kto cię tak nie nazywa? — Moja rodzina. — To proszę, byś udzieliła mi tego przywileju. Czy mogę mówić do ciebie Christine? — Tak. — Pomyślała, że jej imię nigdy nie brzmiało tak pięknie. — Christine, kiedy wrócisz do morza? — Znów starał się przywołać na twarz obojętny wyraz, lecz usłyszała tęsknotę w jego głosie. — Muszę wracać co trzecią noc. — Pod dłonią, którą nadal przyciskała do jego piersi, czuła bicie serca Dylana. — Będziesz tu? Pieścił delikatnie jej dłoń kciukiem jak w dniu, w którym się poznali. — Będę tutaj co trzecią noc przez całą wieczność. Na dźwięk jego słów serce zabiło jej mocniej, przez głowę jednak natychmiast przebiegła myśl, że nawet jeśli nie chce porzucać wody i jego, nie ma wyboru. W wodzie nie była bezpieczna. Dylan powiedział, że Sarpedon jej szuka — tylko kwestią czasu pozostawało, kiedy ją znajdzie. Czy Dylan może ją ochronić? Przypomniała sobie, jak wielki i silny jest Sarpedon, i szybko porzuciła tę myśl. Nie narazi Dylana na niebezpieczeństwo. — Muszę się przemienić — powiedziała na głos. Ledwie wypowiedziała te słowa, poczuła znajome mrowienie w okolicy talii. Przez jej ciało przemknęła fala ciepła i w chwilę później kopała już słabo nogami, trzymając się mocno piersi Dylana, by nie zsunąć się pod wodę. — Przepraszam — powiedziała. — Nie wiedziałam, że tak łatwo pójdzie. Otoczy! ją w talii silnymi rękami i przytulił.

Uśmiechnął się smutno. — Rozumiem. Musisz już iść. — Jednak żadne się nie poruszyło. — Chciałabym, żebyś mnie pocałował. — CC wypowiedziała te słowa szybko, by nie mogła ich cofnąć. Z jękiem pochylił głowę i ich usta się zetknęły, początkowo bardzo delikatnie. CC zadrżała. Z ustami nadal przy jej ustach Dylan zapytał po raz ostatni: — Nie boisz się? W odpowiedzi CC uniosła podbródek i odnalazła jego usta. Zaplatając palce na jego szyi, przytuliła się do niego mocno i otworzyła usta, by go przyjąć. Jego dłonie pieściły jej plecy, a potem przesunęły się na bok i do góry. Kciukami zaczął zmysłowo pieścić brzegi jej piersi. CC zatraciła się w jego słonym dzikim smaku. Całe jej ciało płonęło, usta Dylana miażdżyły jej wargi. Dźwięk dzwonów wzywający mnichów na poranną mszę rozdarł ich świat. Dylan przerwał pocałunek i przez chwilę opierał czoło na jej czole, starając się uspokoić oddech. — Zabiorę cię na brzeg. Położył się na plecach, pociągając ją na pierś, by mogła leżeć bezpiecznie w jego ramionach. Mocnymi uderzeniami ogona płynął powoli do brzegu, mocno trzymając CC. Kiedy dotarli do płytkiej wody, w której mogła stanąć, Dylan zwolnił uścisk i CC wysunęła się z jego ramion. — Chcę cię znów pocałować — powiedział. — Ale boję się, że jeśli to zrobię, nigdy nie pozwolę ci odejść. CC poczuła niemy płacz piekący ją w gardle i skinęła głową, nie mogąc wydusić ani słowa. Wyszła z wody i wróciła na miejsce, w którym zostawiła zmiętą koszulę i buty. Nie mogła patrzeć na wodę. Nie chciała widzieć, jak Dylan znika pod falami. Nie odwracając się, włożyła koszulę i ruszyła w stronę ścieżki.

— Christine. — Głos Dylana bez trudu niósł się nad wodą. Odwróciła się. Unosił się na powierzchni w tym samym miejscu, gdzie go zostawiła. — Pamiętaj, że będę tutaj — powiedział stanowczo. — Aż po kres wieczności, Christine. Będę czekał na ciebie przez całą wieczność. Raz jeszcze skinęła głową i zaczęła się wspinać po zboczu klifu. Teraz ścieżki nie zakrywała ciemność, lecz jej łzy. Dylan patrzył, jak odchodzi, nie spuszczając z niej wzroku, aż stała się tylko jasną plamką na klifie. Poczuł ból w sercu. Dlaczego sobie to robi? Przesunął ręką po włosach. Czy jego przeznaczeniem — jak wcześniej jego matki — też było kochać niemożliwą do zdobycia istotę? Nadal czuł miękki dotyk jej warg. Zacisnął zęby. Pragnął jej, ale nie dlatego, że zajęła ciało Undine. Pragnął Christine, jej humoru, uroku i żywiołowości. Pomyślał, jak bardzo mu zaufała, gdy spoczywała w jego ramionach, i o jej namiętnej reakcji na jego dotyk. Serce podjęło decyzję za niego. Jeśli może ją mieć tylko co trzecią noc, niech tak będzie. Będzie ją kochał. Może tym razem uda się przerwać zaklęty krąg i spotka się ze wzajemnością.

ROZDZIAŁ DWUNASTY CC obudziła się, myśląc o nim. Wewnętrzny ból, który swoim pulsowaniem przypominał nieustannie, że jej ludzkie ciało jest wyłącznie pożyczoną skorupą, mieszał się z pragnieniem ponownego ujrzenia Dylana, aż w końcu nie wiedziała, gdzie zaczyna się jedno, a kończy drugie. Jeszcze tylko dziś wieczór, potem jutrzejsza noc i znów będzie mogła pójść do wody i do niego. Westchnęła i dotknęła warg. Były cudownie obolałe i wrażliwe. Śniła o nim. W innym świecie i w innym czasie wołał ją, a teraz niczego nie pragnęła bardziej, jak tylko wrócić do oceanu i odpowiedzieć na jego wołanie. Wzdrygnęła się na dźwięk pukania do drzwi. Odchrząknęła, by oczyścić gardło. — Nie śpię już. Kulejąc, Isabel szybko weszła do pokoju. CC zaczynała się zastanawiać, czy ta kobieta kiedykolwiek zwalnia. — Dzień dobry, pani — powiedziała swoim zachrypniętym głosem, zamieniając stary dzbanek z wodą na nowy. — Sir Andras pytał, czy zjesz z nim śniadanie. Przygotował coś specjalnego. — Coś specjalnego? — CC usiadła i odgarnęła włosy z twarzy.

— Tak, pani. Proszę, pomogę ci się ubrać. — Isabel pokręciła głową i zacmokała, co prawdopodobnie miało wyrazić lekką naganę, kiedy zobaczyła, co CC ma, a raczej czego nie ma na sobie. — Nie przystoi, byś spała tylko w tej cienkiej koszuli. — Dlaczego? — Nie mogła się powstrzymać od tego pytania, wchodząc w warstwy miękkiego materiału, które składały się na jej cudowną suknię. — W tamtej jest mi gorąco i okropnie drapie. Poza tym jedyną osobą, która mnie w niej ogląda, jesteś ty. Isabel wiązała skomplikowane tasiemki, a jej głos przybrał pouczający ton. — Szorstki materiał przypomina nam o grzechach, które nosimy w sobie, i o potrzebie rozgrzeszenia. Otaczanie się zbytkami to poddanie się materialnym pokusom. CC zrobiło się nagle smutno z powodu Isabel. Czy ta staruszka spędziła całe życie pozbawiona piękna w strachu przed wiecznym potępieniem? CC postarała się, by jej głos zabrzmiał lekko. — Kto ma nam udzielić rozgrzeszenia? — zapytała zaciekawiona. — Dobry opat, oczywiście. — Isabel wydawała się zaskoczona, że CC w ogóle o to pyta. — Isabel, a jeśli otaczające nas piękno ma służyć przypomnieniu wielu darów, które otrzymaliśmy, i potrzeby dziękowania za nie? — zapytała CC powoli, jakby sama się zastanawiała nad taką możliwością. Isabel prychnęła cicho, lecz kiedy CC się odwróciła i ich spojrzenia się spotkały, staruszka przypatrywała się jej z wyraźnym zaciekawieniem. — Tylko tak sobie pomyślałam — odparła CC. Uśmiechnęła się promiennie do Isabel, zakładając biżuterię będącą podarunkiem od bogini. Isabel odwróciła wzrok, by nie patrzeć na to bogactwo. CC mogła sobie

tylko wyobrazić, jak by zareagowała staruszka, gdyby wiedziała, skąd naprawdę pochodzą klejnoty. — Sir Andras czeka w refektarzu. Mogę cię tam za chwilę zaprowadzić, pani — powiedziała Isabel, zabierając się do ścielenia łóżka. — Nie ma takiej potrzeby, pamiętam drogę. Możesz się dalej zajmować swoimi sprawami. Wiem, że jesteś bardzo zajęta. Dziękuję za pomoc przy sukni. Ignorując ponury wyraz twarzy Isabel, CC uśmiechnęła się radośnie i szybko wyszła z komnaty. Przebywanie w jej obecności przypominało kontakty z surową belferką. Staruszka poczuła do niej niechęć od pierwszej chwili. Ale trudno się było temu dziwić. CC spojrzała na swoje bujne, okryte bogatą suknią ciało. Isabel wychowano w przekonaniu, że piękno i zbytki są niebezpieczne i grzeszne. — Dla niej muszę być uosobieniem całego zła — mruknęła CC. Uświadomiła sobie, że niechęć staruszki naprawdę ją martwi. Ludzie zazwyczaj ją lubili — i to bardzo. Może nie spotykała się z aż tak pełną pasji reakcją, jaką budziło ciało Undine, lecz nigdy nie miała problemów z zawieraniem przyjaźni. No cóż, nadal była tą samą osobą; zamknięto ją jedynie w innym ciele. Zanotowała sobie w pamięci, by następnego dnia wstać wcześniej i pościelić łóżko. Pokaże Isabel, że nie jest rozpieszczoną, rozpuszczoną księżniczką. Christine Canady, nawet uwięziona w niesamowicie seksownym ciele, zdobędzie przyjaźń tej staruszki. Szybko doszła do końca korytarza wychodzącego na dziedziniec. Blask słońca stanowił tak ostry kontrast dla mrocznego wnętrza, że musiała osłonić twarz dłonią. Mrużąc oczy, wyszła na wypielęgnowany trawnik i skierowała się w stronę łukowatego przejścia prowadzącego do refektarza. Przy studni jej uwagę zwrócił jakiś ruch i poczuła dreszcz strachu przebiegający przez ciało. Na środku stud-

ni unosił się mroczny kształt wyraźnie widoczny na jasno oświetlonym przez słońce dziedzińcu. Przypominał tors mężczyzny, lecz był niematerialny. CC wyraźnie widziała przez niego mur otaczający dziedziniec. Tors był zwrócony do niej tyłem i odkryła coś przerażająco znajomego w masywnych szerokich ramionach i gęstych splotach włosów unoszących się wokół zjawy niczym pod wodą. Pod jej spojrzeniem kształt odwrócił się powoli i po chwili CC patrzyła prosto w przerażające widmowe oczy Sarpedona. Stwór dostrzegł ją, a jego triumfalny uśmiech był straszny. Nie mogła powstrzymać krzyku, który wyrwał się jej z gardła. Na dziedziniec wypadł Andras, tuż za nim opat William. Gdy tylko się pojawili, wizja Sarpedona rozwiała się i zniknęła w przepastnej otchłani studni. Andras natychmiast do niej podbiegł. — Undine! Co się stało? Jesteś chora? — C-coś widziałam. — Wskazała ręką. — Tam, nad studnią. Obaj mężczyźni odwrócili się, by spojrzeć na konstrukcję, która wzbudziła takie zamieszanie. Opat podszedł do studni. CC się wzdrygnęła, kiedy pochylił się nad ocembrowaniem i spojrzał w dół. — Nic tu teraz nie ma — zawołał przez ramię. — Chodź. — Andras objął ją silnym ramieniem w talii. — Pomogę ci zejść z tego słońca i wejść do refektarza. Opat spojrzał jeszcze raz na studnię, po czym ruszył za nimi. — Przynieś księżniczce wina! — rozkazał Andras jednemu ze służących, pomagając CC usiąść na ławce. Służący wrócił niemal natychmiast. Ręce drżały CC tak mocno, że rozlała trochę wina. Pijąc je dużymi łykami, próbowała się uspokoić, zastanawiając się jednocześnie,

ile może powiedzieć obu mężczyznom i czy w ogóle powinna coś mówić. — Co dokładnie widziałaś? — zapytał opat. Przygląda! się jej z wyrazem twarzy graniczącym z triumfem. CC ogarnęło złe przeczucie. Zupełnie jakby jej przerażenie sprawiało mu przyjemność. — Nie jestem pewna — odparła powoli. — Wyszłam na dziedziniec i spojrzałam na studnię. Coś tam było, unosiło się nad nią. Ta postać była ciemna, przypominała cień, ale wyglądało, że ma kształt mężczyzny. — Czy nie mógł to być cień chmury o dziwnym kształcie? — zapytał Andras. — Dzień jest bardzo pogodny, a ty dopiero wyszłaś na dziedziniec. Może oczy spłatały ci figla. CC roześmiała się z ulgą zadowolona, że rycerz podsunął jej rozsądną odpowiedź. — Pewnie masz rację, Andrasie. Po prostu się przestraszyłam. Chyba strach i wyobraźnia wspólnie podsunęły mi jakiś obraz. — Oczywiście. — Andras niezręcznie poklepał ją po plecach. CC poczuła na sobie wzrok mnicha, który jednak nie odezwał się ani słowem. — Zaplanowałem dla ciebie małą niespodziankę, pani — powiedział Andras. — Wczoraj wieczorem tak bardzo podobał ci się widok, że kazałem zapakować dla nas kosz z jedzeniem. Pomyślałem, że możemy zjeść śniadanie na zewnątrz niedaleko oceanu, który tak cię zaintrygował. Ale może teraz nie jest odpowiednia pora na taki wysiłek. — Ależ skąd! — zapewniła go szybko. — Czuję się o wiele lepiej. To śmieszne, że tak bardzo się wystraszyłam małego cienia. Świeże powietrze i piękny widok... Będzie cudownie. — Już na samą myśl o znalezieniu się znów bli-

sko wody serce CC zabiło mocniej. A jeśli Sarpedon kręci się gdzieś blisko, na pewno będzie bardziej bezpieczna z dala od klasztornych murów i w pobliżu bujnej zieleni, klóra jest domeną Gai. — Skoro jesteś pewna... — Twarz Andrasa się rozjaśniła. — Zadbam, byś się nie przemęczyła. Kazał służącemu przynieść kosz, który był już przygotowany, lecz zanim wyszli z refektarza, opat William odezwał się z przebiegłą ostrością w głosie. — Pani, zanim odejdziesz, muszę cię zapytać o ten in-leresujący wzór na twojej sukni. Czy wiesz, co przedstawiają te symbole? CC spojrzała na bajeczną szatę. Uszyto ją z kilku warstw materiału, które w dotyku przypominały intrygujące połączenie jedwabiu i gazy. Uśmiechnęła się na widok znajomych barw, które tak dokładnie odzwierciedlały jej syreni ogon. Zewnętrzna warstwa materiału pokryta była srebrnym haftem. CC zauważyła go już wcześniej. Był to powtarzający się ciąg symboli przeplatanych kwiatami i ptakami. Teraz, kiedy przyjrzała mu się uważniej, dostrzegła, że między stworzeniami lądowymi i symbolami (iaja ukryła delfiny i rozgwiazdy. W skupieniu przesunęła palcem po jednym rękawie. — Nie, nie wiem, co przedstawiają. Wiem tylko, że są piękne. — Nie zapominajmy, że piękno może ukrywać wiele rzeczy — powiedział tajemniczo mnich. CC uśmiechnęła się do niego. — Ojcze, nie powiesz chyba, że ta suknia ukrywa mniej niż twój habit? — Pokazała na jego obszerną szatę. - Chyba można by tam schować drobną osobę. — Undine! — W głosie Andrasa pojawił się ostry ton, którego CC wcześniej nie słyszała. — Nie uchodzi mówić takich rzeczy do ojca Williama.

CC nie przestała się uśmiechać, lecz gdy przyjrzała się przystojnej twarzy Andrasa, poczuła się trochę nieswojo. Na moment zapomniała, że nie znajduje się w Ameryce dwudziestego pierwszego wieku. Kobiety w średniowiecznej Europie nie żartowały sobie z nadętych opatów, a jeśli to robiły, prawdopodobnie kończyło się to chłostą, gotowaniem na wolnym ogniu albo... Przygryzła wargę. — Och, Andrasie, masz rację. Chyba jestem nadal trochę przejęta tym, co widziałam na dziedzińcu. — Odwróciła się do mnicha. — Bardzo przepraszam, ojcze. Zapewniam, że nie chciałam cię obrazić. Opat machnął lekceważąco ręką. — Nie ma potrzeby przepraszać, pani. Rozumiem, że młode kobiety czasami mówią rzeczy, w których kryje się kilka znaczeń, nawet jeśli nie są tego świadome. CC otworzyła szeroko oczy zdumiona niegrzeczną uwagą opata, lecz uśmiech nie zniknął z jej twarzy. — To bardzo interesujące spostrzeżenie, ponieważ zauważyłam, że mężczyźni czasami odnajdują podwójne znaczenie w słowach wypowiadanych przez kobiety, nawet jeśli nie było to ich zamiarem. I chyba właśnie dlatego dochodzi między nimi do tylu nieporozumień. Muszę w przyszłości bardziej uważać, żeby między nami do nich nie doszło. — Odwróciła się do Andrasa i ujęła go pod ramię. — Jesteś gotowy? Przez całe to podniecenie okropnie zgłodniałam. Andras uśmiechnął się i poklepał ją po ręce. Powrócił do swojej fasady dobrego faceta i przyjaciela. — Oczywiście, Undine. — Skłonił się z szacunkiem opatowi. — Bardzo się cieszę na naszą wieczorną partię szachów, ojcze. — Ja też, synu — odparł mnich. Po czym dodał jakby po namyśle: — Pani, co się tyczy symboli na twojej sukni... Przypominają mi runy, które widziałem na pogańskich

świątyniach. — Zachrypiał lekko, a CC uznała, że miał to być cichy śmiech. — Ale jak powiedziałaś, nic o tym nie wiesz. — Zgadza się — odparła zgodnie z prawdą CC. — Nie wiem nic o runach ani o pogańskich świątyniach. — To nie masz nic przeciwko temu, by dołączyć do nas podczas nieszporów? — Oczy mu pojaśniały i bacznie przyglądał się, jak zareaguje. — Księżniczka na pewno z radością będzie uczestniczyć w wieczornym nabożeństwie — szybko odparł Andras. CC musiała zacisnąć zęby, by nie upomnieć rycerza, że woli się sama za siebie wypowiadać. Wytrzymała spokojnie badawczy wzrok opata. — Będzie mi bardzo miło, dziękuję za zaproszenie. — Nie mogę się doczekać, by cię tam zobaczyć — odparł opat William.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Zamiast iść ścieżką, którą podążali wczorajszego wieczora, Andras ruszył drogą. Opadała stromo w dół, po czym gwałtownie skręcała w prawo, by na koniec wić się spokojnie w stronę morza. Przez cały czas rycerz opowiadał o historii wyspy i o tym, że klasztor stoi na tym miejscu od ponad czterystu lat. CC słuchała go jednym uchem. Niemal całą uwagę skupiła na bliskości morza i na tym, jak na nią wpływa. Próbowała przywołać na twarz wyraz zaciekawienia, gdy Andras tłumaczył, że dobrze zna klasztor i opata Williama, ponieważ ta ziemia od stuleci należała do rodziny jego matki. Kiedy matka poślubiła ojca, ziemia przeszła na własność lorda Caer Llion i naturalną koleją rzeczy najwyższy rangą mnich z baronii ojca Andrasa przejął zwierzchnictwo nad klasztorem Caldei. — To dlatego tak dobrze znacie się z opatem — powiedziała CC, udając zainteresowanie. — Opat nauczył mnie czytać i pisać. Jest wyjątkowym nauczycielem, niestrudzonym w swoim pragnieniu przekazywania wiedzy — odparł Andras zdecydowanym tonem, w którym słychać było podziw. CC pomyślała o tym, jak opat patrzył na rycerza, i zastanowiła się cynicznie, czy byłby równie wyjątkowym na-

uczycielem, gdyby Andras nie był tak bogaty i przystojny. — To miło, że miałeś tak oddanego nauczyciela. — Tylko tyle powiedziała na głos. Andras uśmiechnął się do niej promiennie. Musiała odpowiedzieć mu tym samym. Był naprawdę uroczy w szowinistyczny, banalny sposób. Na poziomie morza od głównej drogi odchodziło kilka ścieżek. Andras skręcił w prowadzącą przez gęsty zagajnik wysokich pachnących sosen i wychodzącą na nieskazitelny piasek ocienionej plaży. Tego ranka ocean mial kolor wzruszającego błękitu i CC zadrżała na widok jego piękna. Chciała zerwać z siebie ubranie i zanurkować w spienione fale. — Podoba ci się? — zapytał Andras zadowolonym głosem. — Wybrałem to miejsce specjalnie, z myślą o tobie. CC oderwała wzrok od kuszących fal i rzuciła mu wymuszony uśmiech, próbując ukryć nagłą niechęć, którą poczuła do rycerza. Nie wiedział nic o oceanie ani o niej. — Mam nadzieję, że jesteś rada. Na widok jej wahania z głosu Andrasa zniknęło zadowolenie i raz jeszcze stał się mężczyzną, który robi co może, by wywrzeć wrażenie na kobiecie. CC westchnęła. Nie chodziło wcale o to, że robił coś nie tak. Po prostu nie był Dylanem. — Jest idealnie — odparła, uśmiechając się cieplej. — Uwielbiam ocean. Kiedy jestem blisko niego, czuję się jak w domu. Spojrzał na nią dziwnie. — Uważam to za dość zaskakujące, Undine. Pomyślałbym, że w świetle twoich niedawnych przeżyć raczej powinnaś się go bać. — Nie boję się go... a przynajmniej już się nie boję. — Woda przyciągała jej spojrzenie, na twarz wypłynęło roz-

marzenie. Zastanawiała się, gdzie w tej chwili jest Dylan. Powiedział, że zostanie tutaj tak długo, jak ona tu będzie. A tak naprawdę wyznał, że będzie na nią czekał przez całą wieczność. To jednak nie oznaczało, że będzie jej stale wypatrywał; nie spodziewał się, że wróci nad ocean przed upływem trzeciego dnia. Czy mógł gdzieś tam teraz być i obserwować ją? Zadrżała na myśl o jego możliwej bliskości. — Czy nie mówiłem, że musisz być przerażona? — Andras rozłożył koc, który zapakowano do kosza, i spojrzał na nią, przerywając wykładanie jedzenia. — Drżysz. Pochylał się nad koszem i jego kształtne pośladki znalazły się na linii wzroku CC. Poczuła nagły figlarny impuls, by unieść nogę i kopnąć go prosto w idealnie uformowany zadek, patrzeć, jak pada na idealną twarz, i powiedzieć mu, że tam skąd ona pochodzi, mężczyźni nie muszą myśleć za kobiety. — Zadrżałam, bo ocean i mój niedawny wypadek przypomniały mi, jak kruche jest ciało człowieka. Bez względu na to jak silni i mądrzy wydają się sobie ludzie, potężny ocean jest mocniejszy. Andras obrzucił ją taksującym spojrzeniem, jakby okazała się o wiele bardziej inteligentna, niż mu się początkowo wydawało, lecz spojrzenie było jedynie przelotne, a on sam wrócił do wykładania jedzenia. CC obserwowała go przy tej czynności. Zrozumiała, że nic nie może poradzić na swój archaiczny stosunek do kobiet — przecież sam jest tak naprawdę archaiczny. I wcale nie jest złym człowiekiem; tak naprawdę jest uroczy. To nie jego wina, że próbuje uwieść nowoczesną kobietę za pomocą pradawnych ideałów. Przypomniała sobie, że wyciągnął ją z wody i przysiągł jej bronić. Już choćby dlatego zasługiwał, by traktować go uprzejmie. Spojrzała na jego przystojny profil. Może nawet uda im się zaprzyjaźnić.

Usiadła na brzegu koca. Wzięła ugotowane na twardo jajko i nóżkę pieczonego ptaka i zaczęła jeść z wyraźnym apetytem. O ile mogła obliczyć, spała tylko kilka godzin i powinna być bardzo zmęczona, lecz czuła się ożywiona, jakby ćwiczyła cały dzień i przespała głęboko całą noc, a jej ciało domagało się, żeby je nakarmiła. Skończyła jeść jajko i zabrała się do grubego plastra pikantnego żółtego sera. — To jest naprawdę bardzo dobre — powiedziała między dużymi kęsami. — Wygląda na to, że ci smakuje. Rzadko zdarza mi się widzieć damę, która jadłaby z takim wigorem. — Ton jego głosu sugerował, że damy nie powinny jeść z takim wigorem, a jeśli już, to nie powinny tego robić w towarzystwie dżentelmenów. Toż to poglądy rodem ze starego Południa, pomyślała i omal nie zachichotała. — Tam skąd pochodzę, damy lubią jeść — odparła, myśląc, że czasami zjadają nawet cale wiaderko pieczonego kurczaka, zwłaszcza gdy mają urodziny i znajdują się pod wpływem zbyt dużej ilości szampana. — Undine, czy przypominasz sobie coś więcej o swojej ojczyźnie? — zapytał ochoczo Andras. — Ups... — CC odgryzła kolejny wielki kęs mięsa, zmuszając Andrasa, by czekał, aż je przeżuje i wymyśli stosowną odpowiedź. — Bywa, że w czasie rozmowy przypominam sobie jakieś drobiazgi, a potem się zastanawiam, skąd to wiem, ponieważ nic więcej już nie pamiętam. — Wzruszyła ramionami. — Jak wtedy gdy Isabeł chciała związać mi włosy, a ja zaprotestowałam i powiedziałam, że panny w moim kraju noszą je rozpuszczone. Przypomniałam sobie to, ale nic więcej. — Przez chwilę żuła w zamyśleniu, licząc, że Andras zadowoli się jej mglistą odpowiedzią.

Wyciągnąwszy rękę przez dzielącą ich przestrzeń, Andras ujął jedno lśniące pasmo jej włosów i owinął sobie wokół palca. — Cieszę się, że zapamiętałaś ten zwyczaj. Nie chciałbym, żebyś związywała włosy. CC się zorientowała, że nie musi się martwić jego zbyt wielką dociekliwością. W przeciwieństwie do opata Williama Andras nie chciał jej przesłuchiwać; interesowało go zupełnie coś innego. CC zsunęła pasmo włosów z jego palca i roześmiała się w nadziei, że zabrzmi to jak dziewicza nieśmiałość. — Czyż pamięć nie jest zabawna? — Klasnęła w dłonie, a potem demonstracyjnie zaczęła przeszukiwać jedzenie. — Zabrałeś coś do picia? Jestem okropnie spragniona. — Oczywiście. Zabrałem bukłak z winem, którym możemy się podzielić. — Andras odkorkował nieforemny bukłak przypominający worek i podał go CC. Jego palce pozostały na jej dłoni o moment dłużej, niż było to konieczne. CC zwalczyła impuls, by klepnąć go jak komara. Uprzejmość, napomniała się zdecydowanie. Traktuj go jak oficera wyższego rangą, który pozwala sobie na zbyt wiele. — Dziękuję — powiedziała i uśmiechnęła się z pełnymi ustami. Jego przelotny grymas na widok tak nieprzystającego damie zachowania wart byl takiego niestosownego gestu. Kiedy się odsunął, poczuła, jak napięcie spływa z jej ramion. Wino było gęste i pyszne i poczuła przyjemne ciepło rozchodzące się po żołądku. Jedli w milczeniu, CC zaś korzystała z okazji, by nasycić się widokiem oceanu. Musiała przyznać, że Andras wybrał doskonałe miejsce. Ta część wybrzeża była o wiele spokojniejsza niż tuż pod klasztorem. Tutaj fale nadal

miały białe grzywy, lecz uderzały w piasek leniwie, nie rozbijając się gwałtownie o skały. I morze też wydawało się płytsze. Woda przy brzegu była turkusowa, a nie szafirowa jak w głębszych częściach oceanu. Tu i tam wyrastały koralowce. Kąciki pełnych ust CC uniosły się w uśmiechu na wspomnienie minionej nocy, gdy Dylan pokazał jej wiele kolorowych ryb mieszkających wśród koralowców. — Jesteś taka piękna, gdy się uśmiechasz. — Głos Andrasa wyrwał ją z rozmarzenia. — O czym myślisz? — Myślałam o morskich stworzeniach i o ich pięknie — odparła. Gwałtownie chwycił ją za rękę, w której chwilowo nie trzymała jedzenia. Cofnęła się zaskoczona, lecz trzymał ją mocno. — Żadne morskie stworzenie nie może nawet marzyć o tym, by dorównać ci urodą — powiedział żarliwie. Uniósł jej dłoń do ust i pocałował namiętnie, pozostawiając na środku wilgotne miejsce. Żołądek CC podskoczył ze strachu i spojrzała badawczo na jego przystojną twarz w obawie, że dojrzy na niej przerażające pożądanie, które zaciemniło mu rysy, gdy pocałował ją po raz pierwszy. Odetchnęła z ulgą, kiedy odnalazła jedynie szczere otwarte uwielbienie. Na nieszczęście dla rycerza nie czuła nic z wyjątkiem żenującego zawstydzenia. Jeśli w ogóle miała ochotę go dotknąć, to tylko po to, by poklepać go po policzku i przeprosić za brak romantycznego zainteresowania. — Andrasie — zaczęła ostrożnie — to chyba nie jest właściwe... Przerwało jej głośne trajkotanie i zaskoczony Andras puścił jej rękę. CC odwróciła się w stronę morza i z radosnym śmiechem zerwała się z koca. Unosząc suknię, podbiegła do wody.

— Witaj, mój śliczny — zawołała do delfina, który nadal trajkotał zawzięcie, wyskakując z wody w radosnym powitaniu. — Czyż dzień nie jest piękny? — Znów wy-buchnęła śmiechem, bez chwili zastanowienia zrobiła taneczny krok i okręciła się dookoła zachwycona, że suknia wiruje wokół jej nóg. Jej radość zmącił ostry dźwięk kamienia uderzającego o ciało. Powietrze przeszył bolesny krzyk delfina, który zaraz potem zanurkował w fale i zniknął. CC odwróciła się i zobaczyła Andrasa, który ważył w ręce następny kamień. — Co ty wyprawiasz? — Głos CC zabrzmiał ostro i rozkazująco po siedmiu latach służby w siłach powietrznych. Zaskoczony Andras zamrugał powiekami. — To dzika bestia, mogła cię skrzywdzić. — Nie wiesz, że dziki niekoniecznie oznacza zły? — Zmusiła się, by przemawiać spokojnie. Przecież chciał ją chronić. — Delfin nie zamierzał mnie skrzywdzić. To tylko piękne stworzenie, które cieszy się z wolności. — Opat William przypomniałby nam, że wiele rzeczy nie jest tak niewinnych, jak się wydaje, Undine, i że trzeba się bronić przed nadmiernym pięknem, bo może kryć w sobie lubieżne zamiary — odparował. CC nie wiedziała, czy dobrze go zrozumiała. Lubieżne zamiary? U delfina? Wzięła głęboki oddech i zanim znów się odezwała, policzyła do dziesięciu. — Andrasie, naprawdę jestem wdzięczna za pomoc, jakiej udzieliliście mi razem z opatem, i nie chcę okazać się niegrzeczna, ale czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że niektórzy ludzie zdobywają władzę dzięki przekonywaniu innych, że stale powinni się czegoś bać? — zapytała. — Opat William ma władzę od Boga — odparł Andras, jakby recytował lekcję ze szkółki niedzielnej.

— Nie twierdzę, że tak nie jest. Mówię tylko, że jeśli coś jest piękne, egzotyczne czy nawet dzikie, nie oznacza automatycznie, że jest niebezpieczne lub grzeszne — wyjaśniła, zmuszając rycerza, by spojrzał jej w oczy. Szybko odwrócił wzrok. — Wydaje mi się, że jesteś zmęczona i czas wracać — powiedział lodowato. Od razu zajął się pakowaniem resztek jedzenia. — Chyba masz rację. Jestem gotowa. Stała, patrząc w morze jak oddychający posąg, ignorując dźwięki naczyń wrzucanych bezładnie do kosza. Czuła się obco i samotnie. Całą sobą pragnęła być częścią fal. Przez chwilę wydało się jej, że dostrzega pomarańczowo-złoty błysk ledwo widoczny przy brzegu tuż pod kryształową powierzchnią, i musiała zamknąć oczy. Czy gdyby naprawdę go zobaczyła, byłaby w stanie się powstrzymać i nie pójść do niego? Co by się wtedy z nimi stało? Z nadal zamkniętymi oczami skoncentrowała się na wysłaniu dwóch słów w ocean. Przykro mi, pomyślała rozpaczliwie. Nie była pewna, czy wysyła te słowa do delfina czy do Dylana. Znużona przyjęła ramię Andrasa i raz jeszcze odeszła od wody, myśląc tylko o jednym. Musi porozmawiać z Gają.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Odprowadzić cię do komnaty? Masz jeszcze dość czasu na drzemkę przed nieszporami i kolacją. Andras odwrócił się do niej, gdy wchodzili na frontowy dziedziniec. Powrotną drogę do klasztoru przebyli w milczeniu, a sztywność w głosie rycerza odpowiadała mowie jego ciała. CC wiedziała, że jej zachowanie musi go zbijać z tropu i było jej przykro z powodu napięcia, które się między nimi pojawiło, ale bolała ją głowa. Marzyła o chwili ulgi od stresu, jakim było dla niej nieustanne zważanie na słowa i czyny w obecności Andrasa, lecz nie chciała siedzieć zamknięta w małym pokoju. — Nie, wolałabym zwiedzić klasztor. — Andras otworzył usta i CC szybko mówiła dalej, zanim zdążył jej zaproponować swoje towarzystwo: — I chyba muszę spędzić trochę czasu sama na modlitwie przed wieczornym nabożeństwem. — Zamrugała niewinnie oczami. — Oczywiście. Za nic nie chciałbym ci w tym przeszkadzać. — Jego glos brzmiał gładko, lecz wyraz oczu stwardniał. Nieoczekiwanie Andras przypomniał jej opata Williama. — Czyż nie widziałam innego dziedzińca i ogrodu za refektarzem? — zapytała.

— Tak. Wyjście znajduje się w sali po drugiej stronie klasztoru. Możesz tam dojść przez refektarz. Muszę zanieść kosz do kuchni, więc mogę cię tam odprowadzić. — Uśmiechnął się do niej zadowolony, że nie może mu od razu uciec. Ujmując go pod ramię, CC powstrzymała westchnienie. Wiedziała, że rycerz chce dobrze, ale czuła, że puls w prawej skroni wybija rytm bólu głowy. Naprawdę potrzebowała zostać sama. Kiedy mijali studnię, zadbała o to, by Andras znalazł się między nią a kamienną strukturą, nie wydarzyło się jednak nic niezwykłego. Spojrzała ukradkiem na kamienie. Wyglądały zwyczajnie i niewinnie. Chyba nie wyobraziła sobie zjawy Sarpedona? W refektarzu było pusto i Andras poprowadził ją do innego słabo oświetlonego przejścia. Na drugim końcu sali znajdowało się łukowate wyjście prowadzące na duży dziedziniec. Andras wskazał je gestem. — Tam jest ogród i staw. A po drugiej stronie kaplica. — Spojrzał na nią palącym wzrokiem, gdy uniósł jej dłoń i przycisnął do ust. — Z przyjemnością zaprowadzę cię na wieczorne nabożeństwo. Wyszarpnęła dłoń. — Dziękuję za piknik. Teraz pójdę się pomodlić — przypomniała mu na wypadek, gdyby się rozmyśli! i zamierzał jej towarzyszyć. Oddaliła się pospiesznie. Weszła żwawym krokiem do ogrodu i rozejrzała, by się upewnić, że nikogo nie ma w pobliżu. Bezwiednie wytarła odcisk ust Andrasa z dłoni. Musi porozmawiać z Gają. Może dziś wieczór uda się jej wymknąć do lasu i znaleźć tam boginię. Z roztargnieniem pocierała nadal wierzch dłoni. Westchnęła z żalem, że nie ma przy sobie proszków przeciwbólowych. Ruszyła wolno ścieżką, która wiła się pośród klasztornych ogrodów. Ozdobne drzewa i treliaże oplecione pach-

nącymi kwiatami znaczyły cały teren. Wszystko było starannie zadbane - ani jeden liść nie leżał tam, gdzie nie powinien, ani jedna gałązka nie pozostała nieprzycięta - Żadnej dziczy, to pewne - mruknęła pod nosem Wśród zieleni ustawiono kamienne ławki, by można usiąsc i medytować przy maksimum prywatności CC pomyślała, ze wszystko tu jest zbyt wymyślne, zbyt dobrze zaplanowane. Kontrolowane piękno tego zakątka sprawiało ze całosc wydawała się stłamszona i zrobiona na siłę Delikatny wiaterek przywiał do niej szum płynącej wody i automatycznie ruszyła za nim, skręcając w lewo ścieżką prowadzącą do zewnętrznych murów klasztoru Ścieżka zaprowadziła ją aż do muru, przy którym rosły dęby zdecydowanie starsze od tych w pozostałej części ogrodu CC uśmiechnęła się do nich. Były najwyraźniej zbyt ogromne by mnisi mogli je przyciąć i nadać im stosowny w swoim mniemaniu kształt. Cała ta część wyglądała o wiele bardziej naturalnie niż reszta. Trawę porastały dzikie kwiaty w pomarańczowych, fioletowych i kremowych kępach po murze wspinały się gałęzie kapryfolium, napełniając powietrze słodkim zapachem. Wzdłuż muru płynął też niewielki strumyk. Szemrał radośnie na gładkich kamieniach zbierając się w niewielki staw, by po chwili zniknąć pod murem i wypłynąć do lasu. Nie przygotowano tu żadnych miejsc do siedzenia, więc CC przesunęła dłonią po dużym kamieniu nad strumykiem i usiadła. Patrzyła, jak z brzegu zaba skacze na liść lilii wodnej, i pozwalała, by szum wody odpędził ból głowy. — Co mam teraz zrobić? — szepnęła. — Z czym, córko? CC przycisnęła dłoń do piersi, jakby chciała powstrzymać wyrywające się z niej serce. Czysty piękny głos bogini rozległ się gdzieś nad nią. CC podniosła wzrok i zobaczyła

Gaję spoczywającą w królewskiej pozie na grubej gałęzi największego dębu. Dziś jej przejrzyste szaty miały barwę kory, z tym jednak wyjątkiem, że brązy i szarości migotały magicznie, jakby posypano je złotym pyłem. — Pewnego dnia przyprawisz mnie, matko, o atak serca — oświadczyła CC. Na dźwięk śmiechu bogini trzciny wodne i trawy zako-tysały się w odpowiedzi. CC rozejrzała się dookoła, marszcząc z przejęcia brwi. — Nie martw się, Undine — uspokoiła ją Gaja. — To ja wybieram tych, którzy mogą mnie zobaczyć i usłyszeć. — Przez jej piękną twarz przebiegł lekki grymas. — A tutaj możesz mnie usłyszeć tylko ty. — Twój widok trochę mnie zaskoczył, matko. — CC wskazała ręką klasztor. — Przynajmniej tutaj. W kącikach oczu Gai pojawiły się delikatne zmarszczki, gdy się uśmiechnęła. — Zdziwi cię pewnie, córko, kiedy się dowiesz, że nawet tutaj nie zapomniano o mnie całkowicie. Ale nie dlatego tu przybyłam. — Usiadła. Migocząca tkanina jej sukni spływała zmysłowo wokół niej. — Wyglądasz na spragnioną, córko. — Klasnęła w wypielęgnowane dłonie i rozkazała: — Wino, proszę! Natychmiast w jej dłoni pojawił się cynowy kielich ozdobiony gałązkami i kwiatami. CC zamrugała oczami w zdumieniu, a bogini wskazała miejsce na ziemi przed CC, gdzie pojawił się taki sam kielich. — Powinno ci smakować. Cernunnos podarował mi ten szczególny rocznik podczas ostatniego święta płodności. — Wypiła łyk i westchnęła zadowolona. — On z pewnością zna się na winie. CC uniosła kielich do ust. Wino miało złotą barwę i było tak zimne, że zabolały ją zęby. Kiedy piła, bąbelki na jego powierzchni połaskotały ją w nos, tak że o mało

nie kichnęła. Potem otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. — To szampan! Najpyszniejszy szampan, jaki próbowałam! — Uśmiechnęła się szeroko do bogini. — Po takim dniu jak dzisiejszy na pewno mi się przyda. — Pomyślałam sobie, że potrafisz go docenić. A teraz, dziecko, powiedz mi, co cię martwi. CC wypiła jeszcze łyk szampana. — Andras nie może być tym jedynym — powiedziała. — Czy to ten wysoki przystojny rycerz, który wyciągnął cię z wody? — dopytywała się Gaja miękkim głosem. CC skinęła głową i przewróciła oczami. — Tak, ale to zdecydowanie nie jest Pan Bohater. Prawdę mówiąc, im więcej czasu spędzam w jego towarzystwie, tym bardziej przypomina mi opata Williama. Gaja zmarszczyła brwi. — Opat William! Głupi dzieciak. Boi się wszystkiego, nad czym nie może zapanować i czego nie może zrozumieć, co oznacza, że przepełnia go gorycz i gniew, zwłaszcza w stosunku do kobiet. To eunuch. — Wyglądało na to, że bogini chce jeszcze coś powiedzieć, lecz tylko wypiła duży łyk szampana. Potrząsając głową, jakby chciała oczyścić myśli, dodała: — Jesteś pewna, że są z rycerzem do siebie podobni? — Andras nie jest dokładnie taki jak on; czasami potrafi być nawet uroczy. I rozumiem, że znajduję się w zupełnie innym świecie z innymi wierzeniami, ale on z pewnością nie darzy kobiet szacunkiem. A ja przez siedem ostatnich lat ciężko pracowałam, by na szacunek zasłużyć, więc to zdecydowanie najpoważniejszy zarzut przeciwko niemu. Prawda wygląda tak, że nic do niego nie czuję, nawet jeśli jest klasycznym rycerzem w lśniącej zbroi i powinno mi się kręcić w głowie na myśl, że porwie mnie ze sobą. — CC westchnęła i wypiła jeszcze jeden łyk pyszne-

go szampana. - Czy opat William naprawdę jest eunuchem? Gaja prychnęła cicho. — Nie od strony fizycznej, określam tak jego sposób życia Ukrywa się za mnisim habitem i wykorzystuje swoją pozycję dla egoistycznych celów. Nie nadaje się, by słuzyc jakiemukolwiek bogu. Uważaj na niego. To zdesperowany samotny człowiek i zasługuje na litość, ale pamiętaj, ze ukrywana rozpacz może sprawić, że człowiek staje się niebezpieczny. — Będę ostrożna. Łatwo zauważyć, ze mnie nie lubi. I nie chodzi o to, że Andras jest takim samym człowiekiem. Zdaje się tylko naśladować wszystkie przekonania opata, nie myśląc samodzielnie. Gaja zmrużyła oczy w zamyśleniu. — Nie podoba mi się to. — Więc to musi być on? — rzuciła CC. — Wyjaśnij to. — No wiesz, chodzi o tę całą miłość. Czy to musi byc Andras, a jeśli tak, to czy nie wystarczy, żeby tylko on mnie pokochał, bez wzajemności? Bogini odrzuciła włosy na plecy i znów się roześmiała. Choć uspokoiła ją, że nikt inny nie może jej usłyszeć, CC rozejrzała się niespokojnie dookoła. — Córko, jak ty mnie umiesz rozbawić! Prawdziwa miłość to nie napój, który jedna osoba może wypić, a druga odstawić. O prawdziwej miłości można mówić tylko wtedy gdy dwie dusze łączą się w jedno. No cóż, nie wydaje mi się, żebym połączyła swoją duszę z duszą Andrasa. Nie lubię nawet, jak całuje mnie w rękę — wyjaśniła CC. — To nie wróży dobrze prawdziwej miłości — zgodziła się bogini. Zamyślone piły szampana w milczeniu.

CC odchrząknęła i spojrzała na Gaję. — Skoro już mowa o całowaniu, wiesz coś o trytonie imieniem Dylan? Gaja przyjrzała się młodej dziewczynie, która zamieszkiwała ciało jej córki. Naprawdę zaczynało jej na niej zależeć, i to nie dlatego, że czuła się w obowiązku nad nią czuwać. Ta młoda kobieta była wyjątkowa — ciekawa wszystkiego, wygadana i dowcipna. Cudownie byłoby mieć ją przy sobie jako córkę na zawsze. Jednak Gaja dostrzegła, że dziewczyna z trudem ukrywa tęsknotę. Uśmiechnęła się smutno na tę ironię. Nareszcie miała córkę, która mogła mieszkać na lądzie, a zakochiwała się w morzu. Zycie jest pełne niespodzianek, nawet dla bogini. — Dobrze go znam. Od dziecka bawił się z Undine. — Gaja uniosła delikatne brwi. — O co chodzi z tym całowaniem? CC poczuła, że się rumieni. — Czuję się zupełnie inaczej, gdy Dylan mnie całuje. — Teraz policzki dosłownie jej płonęły. Nigdy nie potrafiła rozmawiać z matką o seksie i najwyraźniej dotyczyło to każdej matki, nawet jeśli była boginią. — Tryton pocałował cię więc? CC usłyszała uśmiech w głosie Gai, lecz nie podniosła na nią wzroku. Zajęła się wypiciem ostatniej kropli szampana. — Szkoda, że się skończy! — powiedziała, próbując uniknąć tematu całowania, w który sama się wpakowała. — Był pyszny. Gaja strzeliła palcami i kielich znów sam się napełnił. — Dziękuję! — CC pociągnęła duży łyk. Tym razem kichnęła z powodu bąbelków. — Tryton cię pocałował? — dopytywała się Gaja. .CC skinęła głową.

— I jego dotyk sprawił ci przyjemność? CC znów odpowiedziała skinieniem. Pogrążona w myślach bogini milczała, aż CC nie mogła już tego dłużej wytrzymać. — To coś złego? — rzuciła, patrząc rozpaczliwie na Gaję. — Nie, dziecko. Ale musisz zrozumieć, ze Dylan znacznie ustępuje Sarpedonowi. Bogini uniosła rękę, pragnąc uciszyć CC, która juz spieszyła Dylanowi z odsieczą. — Nie chcę przez to powiedzieć, że Sarpedon jest bardziej szlachetny niż Dylan, bo to nie jest prawda. Chodzi mi o to, że Sarpedon zajmuje znacznie wyższą pozycję mz Dylan. Ojcem Sarpedona, jak wiesz, jest potężny bóg Lir, a jego matką Morrigan, bogini wojny. Matką Dylana była zwykła nimfa wodna o imieniu Okynos. Niestety zabiła się, gdy porzucił ją jej ludzki kochanek, ojciec Dylana. — Bogini uniosła dłoń w geście współczucia. — Dylana me może więc chronić ani matka, ani ojciec. Nie oznacza to, że jest bezradny, ale ma mniej darów niż syn Lira. Dylan egzystuje spokojnie w wodach tylko dlatego, że Lir jest łaskawy, a Sarpedon go ignoruje. — Jeśli Sarpedon pomyśli, że kocham Dylana, zniszczy go. - CC dokończyła niewypowiedzianą myśl. Gaja spojrzała na nią ostro. — Kochasz go? CC zastanawiała się nad tym pytaniem, wpatrując się w niewielki staw. Nigdy wcześniej nie była zakochana. Technicznie nie była dziewicą, lecz trudno było liczyć ten jeden raz, tuż po podstawowym szkoleniu, kiedy przyjechała do domu na przepustkę i jej dawny chłopak ze szkoły, Jerry Burton, obściskiwał ją na tylnym siedzeniu swojego chevroleta impala. A potem w nią wszedł. CC pamiętała wyraźnie ukłucie bólu, ale wszystko skończyło się szybko

na jej udzie. Caie wydarzenie było niezręczne i niezadowalające i CC nie spieszyła się, by je powtórzyć. Od czasu Jerry'ego nawet nie zbliżyła się do posiadania kochanka, nie mówiąc już o zakochaniu. Pomyślała o Dylanie i o tym, jak wywoływał uśmiech na jej twarzy. Z jak wielką cierpliwością odpowiadał na jej głupie pytania. A kiedy jej dotykał, cały świat rozpływał się w jedno wielkie jezioro pulsujących uczuć. Ale czy to oznaczało, że go kocha? — Nie wiem — odparła szczerze. — Muszę spędzić z nim więcej czasu. Chyba mogłabym go pokochać, choć jeszcze za wcześnie, by mieć pewność. — To mądra odpowiedź z ust tak młodej osoby. Gaja rzuciła jej czułe matczyne spojrzenie i CC ogarnęła nagła tęsknota za własną matką. — To spędzaj z nim czas, córko. Przekonaj się, jakie są twoje prawdziwe uczucia — dodała bogini. — Ale bądź też miła dla rycerza. Pozwól sobie na luksus bliższego poznania obu. Nie dopuść, by pożądanie podejmowało decyzje należące do serca. Nie myl go z prawdziwą miłością. i pamiętaj, teraz jesteś w morzu bezpieczna tylko wtedy, gdy trzymasz się blisko brzegu i znajdujesz się pod moją ochroną. Nawet jeśli postanowisz, że kochasz trytona, będziesz musiała pozostać w ludzkim ciele, dopóki nie rozwiążę ostatecznie problemu Sarpedona. Ten morski stwór jest jeszcze bardziej niebezpieczny niż zdziecinniały mnich. — Sarpedon! — CC klepnęła się w czoło. — Jak mogłam zapomnieć? Wydaje mi się, że go dziś widziałam, a przynajmniej jakąś przerażającą jego wizję. Bogini otworzyła szeroko oczy, lecz nagły krzyk powstrzymał ją przed odpowiedzią. — Pani! — Zadyszana Isabel kuśtykała do CC. W chwili gdy się pojawiła, zniknął kielich pysznego szam-

pana, a wraz z nim bogini. — Tu jesteś! Szukam cię i szukam w tych ogrodach. Sir Andras przysłał mnie po ciebie. Wieczorne nabożeństwo właśnie się zaczyna, musisz natychmiast iść do kaplicy. CC niechętnie pozwoliła, by służąca pomogła jej wstać. — Sir Andras podziwia twoją pobożność, pani, ale nie wolno ci opuścić nieszporów nawet dla pełnej skupienia modlitwy. — Isabel spojrzała ostro na CC. — A przynajmniej nie wolno ich opuścić po raz kolejny. — Chyba zbyt głęboko pogrążyłam się w modlitwie — wyjaśniła CC, idąc za staruszką ścieżką, która miała je zaprowadzić przez ogród do kaplicy. — Z pewnością potrzebowałaś modlitwy, pani — rzuciła Isabel przez ramię. — Jeszcze jak!... — mruknęła CC pod nosem. Isabel wybrała dróżkę wiodącą prosto przez ogród do drewnianych drzwi skromnej kaplicy. Wzniesiono ją z takiego samego szarego kamienia jak cały klasztor, lecz w przypadku tego budynku kamienie były pokryte misternymi rzeźbami. CC zmrużyła oczy, by przyjrzeć się zdobieniom, i wstrząśnięta otworzyła je szeroko. Wszystkie sceny były przerażające. Rogate demony pożerały nagich, wijących się z bólu ludzi. Kamienne płomienie paliły kobiety o bujnych kształtach. Pól mężczyźni, pół kozły chłostali skutych łańcuchami ludzi, którzy otwierali udręczone usta w wiecznym niemym krzyku. CC zadrżała i ucieszyła się, że Isabel dosłownie wciągnęła ją przez drzwi do słabo oświetlonej kaplicy. Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegła, było kadzidło. Jego grube wstęgi o mocnym zapachu snuły się wokół rzeźbionych kamiennych ławek pełnych mnichów, którzy już klęczeli i śpiewali przypominającą żałobny lament litanię. W swoich habitach kremowego koloru wyglądali jak duchy w słabym, pełnym dymu świetle.

CC kichnęła. Na ten dźwięk kilka głów zwróciło się na moment w jej stronę. Jedna wysoka blondwłosa postać wstała i szybko podeszła do niej nawą. Andras spojrzał na nią i pokręcił głową, jakby właśnie oblała jakiś test. — Dlaczego nie jesteś przygotowana do nabożeństwa? — zapyta! zduszonym tonem, wyraźnie starając się mówić cicho. CC skonfundowana zamrugała oczami. Przecież przyszła. Jednak zanim zdążyła zapytać, o co mu chodzi, Isabel westchnęła i spojrzała na nią surowo. — Pani, jestem wstrząśnięta, że nie pomyślałaś o nakryciu głowy. — Cmokając i kręcąc głową, sięgnęła głęboko do kieszeni fartucha. — Na szczęście pomyślałam, by przynieść dodatkowy szal, choć na pewno nie jest tak wspaniały jak te, do których przywykłaś. — Dziękuję — odparła CC, zakładając go na głowę. — To miłe z twojej strony, że pomyślałaś o księżniczce — powiedział oficjalnie Andras. — Chcę tylko dobrze służyć. Czasami bardzo młodzi i bardzo piękni potrafią być bardzo zapominalscy — rzuciła nonszalancko Isabel, lecz CC była pewna, że słyszy urazę kryjącą się w poważnym tonie staruszki. Zaraz potem służąca odeszła, by usiąść w tylnej ławce. CC patrzyła ze smutkiem, jak Isabel znika w mroku. Z pewnością nie mogła mówić o postępach w zdobywaniu jej sympatii. — Czekałem na ciebie i martwiłem się, że nie przychodzisz — szepnął gorączkowo Andras. CC postarała się, by jej twarz przybrała wstrząśnięty wyraz. — Modliłam się, Andrasie. Czas wydawał się nieważny. Patrzyła, jak próbuje zapanować nad gniewem.

— Oczywiście. Martwiłem się tylko, że cię nie ma. Powiedzmy, pomyślała CC. To dlatego wygląda tak, jakby chciał mnie udusić. — Chodź, siedzimy z przodu. To wielki zaszczyt. CC z westchnieniem ruszyła za nim do środka kaplicy, zatrzymując się na chwilę przy kamiennej konstrukcji, w której mieścił się płytki basenik ze święconą wodą. Pomyślała o tych niedzielach w bazie, kiedy przez pomyłkę zjawiała się na mszach katolickich zamiast metodystów. Były to przyjemne krótkie ceremonie, w których przypadkiem uczestniczyła. Bez obaw, że się zbłaźni, zanurzyła palce w wodzie i przeżegnała się. Musiała się pospieszyć, by nadążyć za Andrasem, który prowadził ją do drugiego rzędu ławek. Skinął, by weszła przed nim i wsunęła się do pustej ławki. Starała się nie skrzywić, kiedy dotknęła zimnego kamienia. Nabożeństwo już trwało i CC była pewna, że opat William rzucił jej krótkie, pełne pogardy spojrzenie, lecz w kaplicy było tak ciemno, że nie mogła mieć pewności. Opat przemawiał cicho i rytmicznie w języku, który CC uznała za łacinę. Stał za bogato zdobionym drewnianym stołem, na którym ustawiono mnóstwo złoconych przedmiotów lśniących nawet w słabym świetle. Znajdował się tam wielki złoty kielich i pasujący do niego talerz, a na nim bochenek chleba. Po obu stronach stały ogromne kandelabry, ale nawet blask wielu świec nie rozświetlał mroku kaplicy. Tuż nad głową opata wisiał naturalnych rozmiarów złoty krucyfiks. CC zmrużyła oczy, próbując mu się lepiej przyjrzeć. Podobnie jak w przypadku krzyża w jej pokoju, jedynym śladem Chrystusa były drewniane gwoździe w miejscu, gdzie przybito dłonie i stopy. Tym razem krople krwi były pomalowane na złoto, a kolor ten przypomniał CC szaty opata, tak że musiała stłumjć dreszcz obrzydzenia.

Co się stało z Chrystusem? Dlaczego nie ma Go na krzyżu? Jego nieobecność jednocześnie zasmuciła i rozgniewała CC. Krzyż wisiał między dwoma grubymi szarymi kolumnami. Przy podstawie każdej z nich płonęły tuziny długich białych świec. Ich delikatne płomienie zdawał się pochłaniać cień krzyża. CC robiła to co Andras, klękając i żegnając się, gdy przychodził odpowiedni moment. Udało się jej nawet szeptać jej zdaniem właściwe odpowiedzi w tej części nabożeństwa, którą odprawiano w zrozumiałym języku. Pomyślała właśnie, że jej kolana zasnęły, kiedy opat William odwrócił się tyłem do wiernych i uniósł kielich w stronę krwawiącego krzyża, prosząc o błogosławieństwo dla wina. Kiedy odstawił kielich i uniósł chleb, by powtórzyć prośbę, jakiś przelotny ruch po lewej stronie zwrócił uwagę CC. Ławki otaczał głęboki cień, lecz była pewna, że dostrzegła coś we wnęce z boku kaplicy. Skupiła się, spoglądając w nieprzeniknioną ciemność, i z cienia wyłonił się kształt. CC wstrzymała oddech, serce zabiło jej mocniej. — Zaraz przyjmiemy komunię — szepnął jej do ucha Andras. Rozejrzała się zaskoczona jego słowami. Mnisi, którzy siedzieli w ławkach po drugiej stronie nawy, wstawali i ruszali powoli, by ze czcią przyjąć ciało i krew z rąk opata Williama. CC szybko podjęła decyzję. Kiedy Andras wstał, uniosła się z ławki razem z nim, lecz zamiast pospieszyć za nim jak posłuszna owieczka, poklepała go po dłoni. — Wybacz mi, Andrasie — szepnęła. — Muszę coś zrobić. Wysunęła się z ławki po drugiej stronie, widząc ściągniętą z gniewu twarz rycerza, który nie ruszył jednak za

nią, tylko stanął posłusznie za mnichami w kremowych szatach. Zignorowała jego irytację i z niezachwianą pewnością skierowała się do zapomnianej wnęki z boku kapliW ścianie wyrzeźbiono tam postać Najświętszej Dziewicy. Otaczał ją łuk z marmuru w kolorze kości słoniowej. Zaintrygowana CC podeszła bliżej. Posąg był brudny, cały pokryty kurzem i pajęczynami, lecz podłoga przy jego podstawie była gładka, jakby kiedyś spoczywały tam setki kolan. CC podniosła wzrok na cudowną rzeźbę. Szaty Marii wiły się z gracją wokół jej obutych w sandały stóp. Miała otwarte, przyzywające dłonie, CC odnalazła w tym geście coś bardzo pocieszającego. Kiedy powędrowała wzrokiem wyżej, wstrząśnięta wstrzymała oddech. Twarz Marii była eteryczna w swoim pogodnym pięknie i zdumiewająco znajoma! — Gaja!...—westchnęła CC. Posąg miał twarz bogini. Nagle powróciły do niej słowa Gai: „Zaskoczy cię pewnie, córko, kiedy się dowiesz, że nawet tutaj nie zapomniano o mnie całkowicie". Szuranie stop mnichów idących do komunii przerwało jej rozmyślania, przykuwając uwagę z powrotem do nawy. W mroku nadal migotały świece. Na palcach przemknęła przez cień, chwyciła dwie świece i zaniosła do wnęki. Ustawiła je u stóp Marii zadowolona, że płomień świec stał się nagle jakby jaśniejszy. Powodowana impulsem padła na kolana, złożyła dłonie do modlitwy i pochyliła głowę. — Wielka Matko — modliła się na glos — pomóż mi być mądrą. — Spojrzała na twarz, którą znała jako twarz bogini, uśmiechnęła się promiennie i zniżyła głos do szeptu. _ Proszę, ocal mnie przed Sarpedonem. Z resztą tego bałaganu chyba sobie poradzę. Jednak co do niego nie jestem pewna.

CC była tak zaskoczona, gdy w jej głowie zabrzmiała odpowiedź, że lekko pisnęła. Sarpedon jest blisko i jest niebezpieczny, lecz trzymaj się blisko mojego królestwa, córko, a tryton nie zdoła cię posiąść. Udzielam ci mego błogosławieństwa... — Undine! Co ty wy... — Rycerz urwał, gdy rozpoznał posąg, przed którym klęczała. CC zamknęła oczy i zacisnęła zęby. Celowo go ignorując, nie podnosiła głowy. Poruszała cicho ustami, recytując tyle części różańca, ile pamiętała. Resztę improwizowała, śląc niemą prośbę o wybaczenie do Dziewicy za niezamierzone bluźnierstwo. Kończyła powoli, po czym celowo powoli się przeżegnała. Dopiero wtedy podniosła wzrok na rycerza, który nadal stał obok niej, i zamrugała oczami z udanym zaskoczeniem. — Och, Andras! — Wyciągnęła rękę, a on automatycznie pomógł jej wstać. — Przepraszam. Tak mocno pogrążyłam się w modlitwie, że nawet nie wiedziałam, że tu jesteś. — Rozejrzała się po pustej kaplicy i przywołała na twarz wyraz troski. — Czy nabożeństwo się skończyło? Żałuję, że ominął mnie koniec, ale kiedy zauważyłam ten cudowny posąg Matki Bożej, musiałam do niego podejść. Mina Andrasa mówiła wyraźnie, że jest rozdarty pomiędzy udzieleniem jej napomnienia za to, że po raz kolejny zrobiła coś nieoczekiwanego, a radością z powodu jej wyraźnej katolickiej pobożności. — Jestem tylko zaskoczony. Nigdy dotąd nie zauważyłem tego posągu. — Nic dziwnego. — CC nie kryła irytacji. — Wygląda, jakby zupełnie o nim zapomniano! — Pochyliła się i zdjęła pajęczynę z głowy Marii. — To oburzające, że Najświętsza Panienka jest w takim stanie! Zamierzam porozmawiać o tym z opatem.

Wyglądało na to, że Andras ma problemy z ubraniem myśli w słowa, lecz w końcu odchrząknął i zapytał: — Czy mogę odprowadzić cię na kolację, pani? CC ujęła go pod ramię. — To bardzo miłe. Dziękuję, sir Andrasie.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Kiedy CC i Andras weszli do refektarza, podawano już do stołu. CC starała się nie zwracać uwagi na chmurne spojrzenia, które rzucali jej mnisi, lecz czuła się trochę jak niegrzeczna uczennica szkoły katolickiej, którą odesłano do gabinetu dyrektora. Najwyraźniej miała kłopoty, bo nie przyjęła komunii. Starała się zachować obojętny wyraz twarzy, gdy opat William wstał i niezwykle ciepło powitał Andrasa, wyciągając do niego dłoń z pierścieniem, który rycerz bez wahania ucałował. Choć zupełnie ją zignorował, CC dygnęła przed nim z szacunkiem, zanim zajęła miejsce przy stole. Szybko podszedł służący i nałożył jej na talerz parującą potrawkę jagnięcą, na której widok ślinka napłynęła jej do ust. Inny napełnił jej kielich słodkim białym winem. CC wypiła duży łyk rozkosznie chłodnego napoju. — Zauważyłem, że odmówiłaś przystąpienia do komunii, pani. — Głos Williama rozległ się jak uderzenie bata. Skonfundowana CC zmarszczyła brwi. — Odmówiłam? Dlaczego miałabym odmawiać przyjęcia komunii? — Pokręciła głową. — Przykro mi, że źle mnie ojciec zrozumiał. Odkryłam piękny posąg Najświętszej Matki i przytłoczyły mnie emocje, gdy zauważyłam,

w jak okropnym stanie się znajduje. — CC spojrzała mu prosto w lodowate oczy i upewniła się, że wyraźnie ją słychać. — Wiem, jak bardzo jest ojciec zajęty, więc z pewnością nie miał pojęcia, że Matka Boska jest zaniedbywana. Twarz opata pociemniała i zacisnął zęby. CC uścisnęła ramię Andrasa i uśmiechnęła się do nie— Wiedziałam, że ojciec nie ma pojęcia o straszliwym stanie posągu. — To rzeczywiście fortunny zbieg okoliczności, że go zauważyłaś — powiedział. CC pokraśniała i roześmiała się dziewczęco. — Mam pomysł! Zajmę się posągiem Najświętszej Panienki. Podczas mojego tu pobytu znajdzie się pod czulą opieką i przywrócę go do dawnej świetności. Opat chciał coś powiedzieć, lecz uciszył go promienny uśmiech CC. — Nie ma potrzeby dziękować. — Rozpromieniła się. Potem świadomie powtórzyła słowa, które wypowiedział do niej dzień wcześniej. — Za to będę oczekiwać nagrody, której próżno by szukać na tym świecie. Opat zmrużył oczy, lecz uśmiechnął się. — Oczywiście, pani. To bardzo... — zawahał się, jakby starannie dobierał słowa — ...wspaniałomyślne z twojej strony. — Zauważyłam, że nie ma tu zbyt wielu kobiet, trudno się więc dziwić, że przypadkiem zapomniano o Bożej Matce. — Spojrzała na Andrasa i otworzyła szeroko oczy. — Może po to miałam tu przybyć? Może to Najświętsza Panienka przywiodła mnie do tego brzegu nie po to, by mnie ocalić, lecz by ocalić swój posąg? — Jeśli rycerz uwierzy, że została szczególnie pobłogosławiona przez Dziewicę, dodała w duchu, może nie będzie chciał jej uwieść, okaże natomiast więcej szacunku.

Andras był pod wrażeniem. — Tak, Undine. Jestem pewny, że Najświętsza Matka otacza cię opieką. Nad stołem rozległ się głos opata. — Dobrze, jeśli osoba zna swój cel. CC przyjrzała mu się znad brzegu kielicha. — W pełni się z tobą zgadzam, ojcze. Opat rzucił jej zdecydowanie wrogie spojrzenie. Odpowiedziała mu wymuszonym uśmiechem. — Ojcze, zastanawiałem się nad ruchem, który doprowadził do mojego szacha i mata wczoraj wieczorem... — zaczął Andras nieświadom napięcia między dawnym nauczycielem a kobietą u swojego boku. Kiedy opat przestał zwracać na nią uwagę, CC stłumiła westchnienie ulgi i skupiła na drugiej porcji potrawki. Potrzebowała jedzenia, by się wzmocnić i by przestało się jej kręcić w głowie. Tyle rzeczy wydarzyło się w tak krótkim czasie! Pomimo zaufania, jakim obdarzała ją Gaja, czuła się jak mały Holender, który próbuje palcem załatać dziurę w tamie. A w jej średniowiecznej tamie było bardzo dużo dziur. Nic dziwnego, że była tym wszystkim przytłoczona. Przebyła tysiąc lat do mitycznej przeszłości, zamieniła się ciałem z morską istotą, spotkała boginię, pocałowała trytona... Na tę myśl poczuła w brzuchu trzepotanie motylich skrzydeł i musiała sobie szybko przypomnieć, że powinna się zająć jedzeniem. A teraz dodatkowo musiała sobie poradzić z wyraźną niechęcią potężnego opata i romansowymi zapędami niesamowicie przystojnego rycerza w typie macho. No i oczywiście był jeszcze Sarpedon. CC pomyślała o słowach, które bogini wypowiedziała w ogrodzie, i raz jeszcze skarciła się w duchu za to, że nie wspomniała wcześniej o jego pojawieniu się. Ale w kaplicy otrzymała odpowiedź. Sarpedon nie mógł jej posiąść, dopóki znajdowała się pod

opieką Gai. Jedną ręką dotknęła w roztargnieniu bursztynowego amuletu. Musi być bardzo ostrożna i trzymać się blisko lądu, nawet kiedy będzie powracać do ciała syreny, bez względu na to, jak kusząco morze będzie ją przyzywać. Jej zamyślenie przerwał stukot butów na kamiennej podłodze refektarza. CC podniosła wzrok i ujrzała, jak jeden z ludzi Andrasa szybko podchodzi do stołu. Zatrzymał się i krótko skłonił rycerzowi. — Wybacz, że przeszkadzam, sir Andrasie. — Gilbercie, czy masz jakieś wieści o rodzinie księżniczki Undine? — zapyta! Andras. CC wstrzymała oddech. — Nie. — Giermek rozejrzał się po sali i zniżył głos, wyraźnie nie chcąc mówić nic więcej. — Mam wieści ze stałego lądu. Andras spojrzał przepraszająco na opata i CC. — Wybaczcie, ale muszę was opuścić. — Oczywiście, synu, nie chcemy cię odciągać od obowiązków. — Opat zamachał palcami w kierunku wyjścia. — To nie potrwa długo. — Andras wstał i skłonił się. Razem z giermkiem szybko wyszedł z sali. Nieobecność rycerza wytworzyła wyraźną lukę w rozmowie, którą opat starał się zapełnić z chłodną obojętnością. Z wyjątkiem rzucanych jej od czasu do czasu pełnych pogardy spojrzeń udawał, że CC nie istnieje. CC odwracała od niego wzrok i próbowała się skupić na dokończeniu pysznej potrawki. Nie zrobi mu tej przyjemności; nie przerwie posiłku i nie wypadnie z refektarza jak przerażone dziecko. Przypomniała sobie jego reakcję na swój strach, kiedy zobaczyła zjawę Sarpedona. Opat żywił się strachem. Przeżuwała powoli i popijała wino. Już wcześniej znajdowała się w trudnych sytuacjach. Jak wtedy gdy była

starszym szeregowym i podoficer zajmujący się Centrum Łączności zachorował na ciężką grypę żołądkową na trzydzieści minut przed odprawą dotyczącą zmian w procedurach związanych z nowo zainstalowanym systemem komputerowym. Pomiędzy wizytami w toalecie rozkazał CC poprowadzić odprawę. W sali konferencyjnej zebrało się tamtego dnia dwieście osób, z czego na pewno sto dziewięćdziesiąt siedem przewyższało ją rangą. I poradziła sobie całkiem nieźle. Nie, nawet lepiej niż nieźle; udzielono jej specjalnej pochwały za zdolność do działania w stresie. Nie jest delikatnym kwiatuszkiem, który łatwo mogą zastraszyć potężni mężczyźni. Nie pozwoli, by oglądali jej strach. Poradzi sobie równie dobrze jak tamtego dnia. Nie da się pognębić jednemu podłemu mnichowi. Gaja powiedziała, że opat zasługuje na litość, i śmiesznie byłoby dać się przytłoczyć komuś, kogo powinna żałować. W końcu opróżniła miskę. Jej żołądek był przyjemnie pełny i nie mogła powstrzymać ziewnięcia. Kiedy znowu poczuła na sobie spojrzenie opata, nie uciekła wzrokiem. — Będę musiała prosić o wybaczenie, ojcze. Ten dzień zupełnie mnie wyczerpał i obawiam się, że nie będę w stanie czekać na powrót sir Andrasa. Proszę, niech ojciec przeprosi go w moim imieniu i powie Isabel, że nie ma potrzeby, by przychodziła do mnie aż do rana. Wiem, że jest bardzo zajęta. Jeśli CC mogła kierować pracami skomplikowanego systemu łączności wojskowej, to z pewnością poradzi sobie z rozwiązaniem tasiemek sukni. Poza tym nie chciała, by Isabel widziała w niej egoistyczną rozpuszczoną pannicę. — To zrozumiałe, że jesteś zmęczona. Kobiety zostały stworzone jako znacznie słabsze istoty. — W jego głosie dźwięczała nieskrywana wrogość, a uśmiech był protekcjonalną fasadą. — Poczekam na sir Andrasa. Mogę cię

zapewnić, że nie zmartwi go twoja nieobecność. Bardzo lubi nasze partyjki szachów. Wielki Boże, można by odnieść wrażenie, że CC z nim rywalizuje. — Bardzo się cieszę. Mam nadzieję, że spędzicie razem miły wieczór — powiedziała CC, przywołując najbardziej szczery uśmiech, na jaki mogły się zdobyć jej zmęczone wargi. — Życzę dobrej nocy i raz jeszcze dziękuję za gościnność. — Dygnęła i szybko wyszła z refektarza świadoma, że opat podąża za nią swoim gadzim spojrzeniem. Zatrzymała się pod łukowatym wyjściem. Był późny wieczór i przypominające skrzydła wysokie chmury zasnuły gasnące światło, zalewając pełnym cieni mrokiem mały dziedziniec oddzielający refektarz i jej skrzydło klasztoru. CC weszła na miękką trawę i pokręciła ramionami, pragnąc się odprężyć z dala od męczącej obecności opata. Wdychała głęboko chłodne wilgotne powietrze. Pachniało jak deszcz. Myśl o wodzie, nawet tej pochodzącej z nieba, podniosła ją na duchu. Ziewnęła i przeciągnęła się, żałując, że nie ma książki, z którą mogłaby się zwinąć na łóżku przed zaśnięciem. Była już w połowie dziedzińca, gdy przestraszył ją jakiś hałas. Był to głęboki dźwięk męskiego śmiechu, jednak zupełnie pozbawiony humoru. Zamiast tego dźwięczał w nim sarkazm. CC się zatrzymała. Mrugając oczami, spojrzała w ciemność, nie mogąc odróżnić żadnych kształtów. — Undine. — Czy to ty, Andras? Jeden z cieni się poruszył i przybrał postać mężczyzny. Stał niedaleko studni. Mówiąc, szedł w jej stronę. — Naprawdę myślałaś, że możesz się przede mną ukryc? - Jego głos brzmiał nienaturalnie głucho, jakby mężczyzna przemawiał do niej ze sporej odległości, a nie zaledwie z pól metra.

Coś było bardzo nie tak. Strach zbił się w jej piersi w kulę i miała problemy z oddychaniem. — Dlaczego miałabym się przed tobą ukrywać? — Starała się, by jej głos zabrzmiał spokojnie i obojętnie - Poprosiłam właśnie ojca Williama, by cię przeprosił w moim imieniu. Obawiam się, że miał rację i robię za duzo zbyt szybko. Jestem bardzo zmęczona. Rycerz stanął tuż przed nią; niemal się dotykali W jego oczach pojawił się ten sam upiorny srebrny blask który dostrzegła, gdy pierwszy raz pocałował ją w rękę. Sparaliżowana strachem patrzyła na jego twarz. Mocne rysy nagle stały się płynne i zmienne. Z całej jego postaci emanowała porażająca siła. Jego usta wykrzywiły się w ohydnym szyderczym uśmiechu. — Będziesz moja! — warknął i rzucił się do przodu zamykając jej ramiona w żelaznym uścisku. Miażdżył jej dało przy swoim i CC czuła jego potężną erekcję pulsującą przez jedwabne warstwy sukni. Nagle poczuła na piersi uderzenie gorąca, gdy rycerz dotknął amuletu bogini. Wrzasnął ogłuszająco i odrzucił od siebie CC z taką siłą, że upadła na ziemię z głuchym odgłosem. — Co to ma znaczyć? — Ciemność przeciął głos opata. Pozbawiona tchu CC mogła tylko podnieść wzrok i łapczywie chwytać powietrze. Opat stał w drzwiach refektarza. Kilku mnichów stłoczonych za nim jak pisklęta przyglądało się CC. Jak długo to trwało? Desperacko próbowała odzyskać oddech i spojrzała na Andrasa Stał obok mej, pocierając pierś. Wyglądał na zupełnie oszołomionego. — Ta studnia... — zaczął drżącym głosem. — Coś było w studni... — Oddychał ciężko i CC dostrzegła warstewkę potu na jego pobladłej twarzy.

— Tak! To było przerażające! — wyrzuciła z siebie CC, odzyskawszy oddech. Zaśmiała się nerwowo i wyciągnęła rękę. Po krótkiej chwili wahania Andras pomógł jej wstać. — Co znowu z tą studnią? — zapytał ostro opat, podchodząc przez dziedziniec do Andrasa. Rycerz przygarbił się i próbował coś powiedzieć. Jego szkliste oczy miały pusty wyraz. CC nie była stropiona jak on. Wiedziała, kto się wyłonił ze studni. Wiedziała też, że dojdzie do katastrofy, jeśli opat się zorientuje, co się tak naprawdę wydarzyło. — Nietoperze! — powiedziała nagle i dla efektu dodała drżenie, którego wcale nie musiała udawać. — Właśnie przechodziłam przez dziedziniec, kiedy zauważyłam Andrasa stojącego przy studni. Powiedział, że coś zobaczył, a po moich wcześniejszych przeżyciach poczuł, że musi to dokładnie sprawdzić. — Myśląc szybko, snuła dalej wymyśloną historię. — Nagle ze studni wyleciał wielki nietoperz. Uderzył Andrasa w pierś, po czym poleciał prosto na mnie. Krzyknęłam i upadłam na ziemię. — Znów zadrżała i skrzywiła się. — Nienawidzę nietoperzy. — Musiałaś go zobaczyć także dziś rano — rzekł powoli Andras. Zakłopotanie powoli znikało z jego twarzy i wyglądało na to, że chętnie przyjmie wersję CC. Uspokojona pokiwała z zapałem głową. — Chyba zagadka studni została rozwiązana. Czuję się głupio, że zrobiłam tak wielkie zamieszanie z niczego. Ojcze Williamie, proszę mi wybaczyć, że znów ci przeszkodziłam. Opat zmrużył niebieskie oczy, lecz skinął głową. — Musimy porozmawiać, ojcze — powiedział nagle Andras. CC była zadowolona, że odzyskał panowanie nad sobą. — Otrzymałem wieści ze stałego lądu, które dotyczą

Caldei. — Po chwili namysiu odwrócił się do CC. — Undine, ja... CC machnęła ręką. — Nie chciałabym cię odciągać od ważnych spraw. Wszystko jest już w porządku i bez trudu znajdę drogę do mojego pokoju. Dobranoc, Andrasie, ojcze... — Chodź, synu. Udajmy się do mojej komnaty, gdzie będziemy mogli porozmawiać w spokoju. Nie patrząc na nią, opat i rycerz pospiesznie opuścili dziedziniec, a mnisi wrócili do refektarza. CC została sama z cichą studnią. Przesunęła drżącą dłonią po twarzy. Kolana uginały się pod nią i poczuła w gardle ostry smak żółci. Sarpedon wyśledził ją i znalazł sposób, by wyjść poza swoje królestwo. Przytłoczyła ją myśl o uwięzieniu w murach klasztoru z duchem trytona w charakterze prześladowcy. Potrzebowała przestrzeni. Nie, przyznała ponuro w duchu — potrzebowała oceanu. Tęskniła za jego pociechą i poczuciem przynależności, które ogarniało ją za każdym razem, gdy zanurzała się w jego płynnym uścisku. I jeszcze Dylan, przypomniało jej serce. Potrzebowała Dylana. Czy jest tam gdzieś w kojącej wodzie i czeka na nią? Zawahała się, przygryzając dolną wargę. Zgoda, ocean był królestwem Sarpedona i tam była bezbronna, ale najwyraźniej w klasztorze też nie mogła czuć się bezpieczna. Poczuła ogarniający ją gniew. Jakim prawem tutaj ją nachodzi? Brama klasztoru była otwarta, toteż o wiele łatwiej było przejść przez nią, niż wydostawać się przez okno. Wyjdzie tylko na chwilę, obiecała sobie w duchu. Wróci, zanim ktokolwiek zauważy jej nieobecność. Prostując ramiona w geście uporu, ruszyła za przyzywającym ją szumem fal i wyszła z terenu klasztoru.

Ujmując spódnicę, pobiegła ścieżką prowadzącą wzdłuż zewnętrznego muru na skraj klifu. Słońce wisiało nisko na niebie, a morze rozświetlały jasne barwy fioletu, różu i szafranu. Na horyzoncie wielkie cumulusy przesuwały się jak ogromne pudrowe króliki pomalowane w barwy wieczoru. CC wybrała krętą ścieżkę, tę samą co minionego wieczoru. Szła wolno i ostrożnie, by nie podrzeć sukni na ostrych krzewach rosnących po obu stronach dróżki. Nieoczekiwanie nad wodą zaczęła się tworzyć mgła. CC patrzyła, jak rośnie, zaskoczona łatwością, z jaką pokrywała bogate barwy wieczoru. Niczym peleryna giganta powiewała nad krawędzią klifu. Po kilku krokach CC była nią całkowicie otoczona i musiała jeszcze bardziej zwolnić, ostrożnie stawiając kroki na ścieżce, która zdawała się rozpływać w bajkowej mgle. Machnęła ręką przed sobą i zaintrygowały ją wijące się wokół niej wilgotne kosmyki. Nigdy dotąd nie widziała takiej mgły — lśniła dziwnym światłem, jakby zrobiono ją z pereł i opali. Powinna chyba być przerażona, lecz gęsta mgła sprawiła, że czuła się ukryta i bezpieczna. Buty zapadły się jej w piasek i w tej chwili mgla się rozstąpiła niczym kurtyna, odsłaniając Gaję. Dziś jej szaty miały barwę dymu posypanego blaskiem gwiazd i diamentami. — Dobry wieczór, córko. — Bogini objęła CC, tuląc ją w matczynym uścisku. — Myślałam, że będziesz chciała się uwolnić dzisiaj od klasztoru. CC stała, opierając głowę na ramieniu bogini. Gaja pachniała letnią trawą i bzem. — To był Sarpedon, prawda? — Tak. Wcielił się w rycerza. — Tak bardzo się bałam! — wyszlochała CC, czując, że znów zaczyna drżeć.

Obejmując jednym ramieniem córkę, Gaja wskazała wielką, pokrytą mchem skałę, zapraszając ją, by usiadły. — Sarpedon tylko wzmocnił pożądanie, które już odczuwa ten młody człowiek. — Gaja zacisnęła usta. — Rycerz wie, co to honor, ale syn Lira jest bardzo potężny. Bez problemu może manipulować żądzą Andrasa. Rycerz nie może się bronić przed Sarpedonem, a ty nie możesz go ostrzec. Andrasa wychowano w pogardzie dla zjawisk nadnaturalnych i tego co nieznane. — Wyglądało na to, że nic nie pamięta. Przyjął wyjaśnienie, które zaproponowałam. — Nic dziwnego, że Andras zachowuje tylko niejasne wspomnienie swoich czynów, gdy jest pod wpływem Sarpedona. Nie jest typem mężczyzny, który przyznaje się do słabości, nie mówiąc już o utracie pamięci lub kontroli, więc świadomie akceptuje każdą podsuniętą mu wymówkę. Podświadomie natomiast będzie czuł zamęt w głowie. Wola i dusza rycerza są jak królestwo w czasie wojny domowej, a on nie potrafi szukać pomocy poza wpojonymi mu ograniczeniami. — To co mogę zrobić? — Nie chcę, żebyś bała się Sarpedona, ale pragnę, byś była ostrożna. Teraz Sarpedon będzie się zabawiał Andrasem. Wykorzysta pożądanie rycerza, a sam będzie szukał sposobu, by cię posiąść. — Ton głosu bogini był rzeczowy i przynosił CC taką samą pociechę jak obecność Gai. — Dopóki znajdujesz się pod moją opieką, nie może cię posiąść bezpośrednio, nie wierzę też, by mógł zmusić rycerza, żeby działał wbrew swojej naturze i wyrządził ci krzywdę. CC spojrzała na boginię z powątpiewaniem. — Pamiętaj, Sarpedon nie chce, by stała ci się krzywda; chce tylko, żebyś do niego wróciła. — W zmarszczonych brwiach bogini krył się lekki wyrzut. — Nie ufasz mi, córko?

— Ależ tak — odparła szybko CC, czując, że jej strach zaczyna topnieć. — No już... — Gaja ujęła CC pod brodę. — Wszystko będzie dobrze, nie wolno ci w to wątpić. — Pocałowała ją delikatnie w czoło. — Słyszę, że woda cię przyzywa. Wiem, że ukoi cię jeszcze lepiej niż ja. — Czy Sarpedon nadal mnie szuka? — zapytała CC. — Moja mgła ukryje cię dziś przed jego wzrokiem. I wierzę, że ty też musisz prowadzić własne poszukiwania. — Gaja sugestywnie uniosła pięknie zarysowane brwi i skinęła głową w stronę oceanu. — Odszukaj to, co jest w twoim sercu, córko. — Dylan tam jest? — CC zniżyła głos niemal do szeptu. — Czyż nie powiedział, że będzie na ciebie czekał? — Sądzi, że przyjdę dopiero wtedy, gdy będę musiała powrócić do postaci syreny, a to się stanie dopiero za dwie noce. — CC przesunęła dłonią przez gęste włosy. — Czy mogę dziś się zmienić? — Jak zawsze czuła, że woda ją przyzywa, lecz nie było to tak silne jak minionej nocy. Zamiast wszechogarniającego bólu czuła tylko swędzenie gdzieś pod skórą. — Musisz poczekać na trzecią noc, by przybrać postać syreny. Jeśli będziesz zmieniać się częściej, możesz nie pokonać pragnienia, by stać się morską istotą. — A wtedy Sarpedon mnie dopadnie. — I zabije Dylami, dodała w duchu. — Nie przejmuj się dziś Sarpedonem. Skup się raczej na poznaniu własnego serca. — Ale jeśli nie będę mogła się zmienić w syrenę... — Jeśli Dylan jest twoją prawdziwą miłością, musi pogodzić się z myślą, że jesteś w części człowiekiem. CC wskazała na złożoną z wielu warstw bogatą suknię. — To niezbyt odpowiedni strój do pływania.

Gaja uśmiechnęła się szelmowsko. — Zawsze byłam zdania, że nie powinno się mieć nic na sobie, gdy ocean obejmuje cię swoimi ramionami. — Szczupłym palcem dotknęła skomplikowanych tasiemek na plecach CC. W jednej chwili się rozwiązały, a suknia zsunęła się z ramion, jakby pomagało jej dwadzieścia służących o zwinnych palcach. CC wstała, by wyjść z sukni, i wygładziła ją na skale. Zanim zdjęła koszulę, spojrzała na Gaję. — Jakim cudem włożę to z powrotem? Gaja uśmiechnęła się promiennie i przesunęła smukłą dłonią po sukni, przemawiając do niej cicho. Kiedy zechce, zasznuruj się. Niech tak się stanie. Powietrze wokół sukni się poruszyło i CC poczuła iskrę magii bogini. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Dziękuję. — Przeciągnęła koszulę przez głowę i zrzuciła buty. Niemal automatycznym ruchem zgarnęła włosy do przodu, zakrywając nimi nagie piersi. — Wstydzisz się swego ciała, córko? — zapytała Gaja. — Nie. Uważam, że jest piękne. — Może więc życie w klasztorze przekonało cię, że piękna należy się bać i je ukrywać? — Uśmiech w głosie Gai złagodził wyrzut. — Ależ skąd — odparła zdecydowanie CC. Jednym szybkim ruchem odgarnęła włosy do tyłu, odsłaniając piersi. Potem zupełnie naga, mając na sobie tylko biżuterię, zaczęła iść w stronę szumu fal, ale zaraz się zawahała, nagle pozbawiona pewności. — Zawołaj go — rozległ się za nią głos Gai. — Mam tak po prostu zawołać? — zapytała CC, oglądając się przez ramię na boginię. — On cię usłyszy. — Mgła zaczęta się zamykać i gęstnieć wokół Gai, więc CC słyszała tylko jej głos. — Dziś nie

możesz zostać długo. Nadciąga burza i będą cię szukać. Moje błogosławieństwo podąża z tobą, córko. — Będę pamiętać — powiedziała CC do mgły i odwróciła się do dźwięku fal. Szla powoli przed siebie, stąpając ostrożnie wśród kamieni i muszli zaścielających plażę. Mgła ocierała się o jej skórę w wilgotnej pieszczocie, tworząc drobne krople rosy, które zdobiły jej ciało jak płynne klejnoty. Kiedy jej stopy dotknęły wody, zatrzymała się, spoglądając przed siebie, lecz przez gęstą mglę nic nie widziała. Czując się trochę głupio, otuliła usta dłońmi i zawołała: — Dylan! Jesteś tu? Odpowiedział jej jedynie szum fal rozbijających się o skalisty brzeg. Westchnęła i zawołała raz jeszcze: — Dylan! Wyczuła go, jeszcze zanim ujrzała. Na całej skórze czuła mrowienie, które umiejscowiło się potem gdzieś w okolicy żołądka — i wiedziała już, że on jest blisko. Nad rozciągającą się tuż przed nią częścią oceanu mgła się rozwiała! Dylan wynurzył się na powierzchnię, odgarniając długie czarne włosy z lśniących oczu. Na jej widok krew pulsowała mu mocniej w żyłach. Była taka urocza, gdy stała w swojej egzotycznej ludzkiej postaci, na którą składały się miękkie krągłości i smukłe linie. Kiedy go ujrzała, jej piękna twarz pojaśniała, a pełne wargi rozciągnęły się w cudownym uśmiechu, który należał wyłącznie do Christine — do jego tryskającej energią, radosnej Christine. Gdy się odezwał, w jego głosie dźwięczał śmiech. — Nie musisz krzyczeć, Christine. Musisz tylko wezwać mnie tutaj. — Pokazał na swoją skroń. — Prześlij mi swoje myśli, jak robimy to pod wodą. Usłyszę cię. — Och!... — odparta CC. Była pewna, że Dylan słyszy trzepot skrzydeł motyli, które zalęgły się w jej brzuchu.

— Nie wiedziałam. Gaja powiedziała mi, że się zjawisz, jeśli zawołam. Dylan spoważniał. — Zawsze, Christine. Zawsze odpowiem na twoje wezwanie. — Spojrzał na mgłę. — Czy to sprawka twojej bogini? CC skinęła głową. — Wygląda na to, że Sarpedon wyruszył na łowy. Gaja twierdzi, że w tej mgle mnie nie znajdzie. A poza tym wydaje mi się, że dziś jest bardzo zajęty w klasztorze. — Niemal żal mi mnichów — odparł Dylan, siląc się na lekki ton, ale widać było, że na wzmiankę o Sarpedonie poczuł się nieswojo. — Nie spiesz się tak ze współczuciem. Klasztorem można chyba trochę wstrząsnąć, a przynajmniej opatem. — Wbiła palce w piasek i spojrzała w dół. Nie chciała mówić mu o tym, że Sarpedon wcielił się w Andrasa. Mogła sobie tylko wyobrazić, jak by się poczuł: byłby z pewnością wściekły, zazdrosny i sfrustrowany, że nic nie może z tym zrobić. A nie chciała, żeby przykry temat Sarpedona popsuł jej czas spędzany z Dylanem. Spojrzała na niego i Sarpedon zupełnie wyleciał jej z głowy. Dylan nie spuszczał wzroku z jej nagiego ciała. Czuła na sobie jego spojrzenie, które wywoływało zmysłowe mrowienie na całej skórze. Przy nim brakowało jej tchu i była bardzo zdenerwowana. — Wiem, że to nie jest trzecia noc, przyszłam wcześniej i nie mogę jeszcze się zmienić, ale dobrze, że się zjawiłeś. Uśmiechnął się do niej. — Cieszę się, że przyszłaś wcześniej. — Nawet jeśli nie mogę dziś stać się syreną? — zapytała, lekko się jąkając.

Uniósł jedną brew, uśmiechając się do niej chłopięco. — Martwisz się, że pozwolę ci utonąć? Kiedy zażartował, CC poczuła, że powoli opuszcza ją zdenerwowanie. — No cóż, pamiętam, że przy naszym pierwszym spotkaniu połknęłam sporo wody. Roześmiał się. — Tylko dlatego, że nie bytem przygotowany na twoje kopanie i wyrywanie się. — Podpływając bliżej do brzegu, wyciągnął do niej silną rękę, a jego głos stał się uwodzicielsko głęboki. — Dziś jestem przygotowany. Chodź do mnie. Nie pozwolę ci utonąć. Bez chwili wahania CC weszła do wody. Kiedy straciła grunt pod nogami, zaczęła płynąć, lecz zanim skończyła jeden pełny ruch, Dylan chwycił ją w ramiona. — Chyba będzie bezpieczniej, jeśli pływanie zostawisz mnie — powiedział z udawaną powagą. — Co zrobisz, jeśli zacznę kopać i wyrywać się? — zażartowała CC. — Mówiłem już, że dzisiaj jestem przygotowany. — Objął ramionami jej nagie ciało, przyciskając ją mocno do piersi. CC czuła rytmiczne uderzenia jego potężnego ogona, gdy mknął przez fale, bez trudu utrzymując oboje na spokojnej powierzchni otulonego mgłą oceanu. — Po prostu będę cię trzymał bliżej siebie. — To sprawia, że jeszcze bardziej chcę kopać i wyrywać się — odparła bez tchu, gdyż od jego dotyku lekko kręciło się jej w głowie. — A ja będę uważał, żebyś nie utonęła — mruknął Dylan, schylając głowę w jej stronę. Ich usta spotkały się w fali gorąca, CC objęła go za ramiona, cudowne połączenie muskułów i gładkiej mokrej skóry.

— Och, Dylan... — szepnęła mu prosto w usta. — Tęskniłam dziś za tobą. Pocałował ją czule w czoło. Kiedy się odezwał, jego głos zabrzmiał szorstko od powstrzymywanych emocji. — Widziałem cię. Zaskoczona CC zamrugała oczami. — Kiedy przyszłam na plażę zjeść śniadanie? — Tak. Z mężczyzną. CC łagodnie dotknęła jego policzka, nie mogąc znieść wyrazu bólu w jego oczach. — Patrzyłem, jak cię pocałował. — Zacisnął zęby. — Nigdy wcześniej nie chciałem mieć nóg, ale dziś niczego nie pragnąłem bardziej, jak wyjść z wody i zabrać cię od niego. Na dźwięk jego słów przez ciało CC przebiegł dreszcz. Ujęła twarz Dylana w dłonie i spojrzała głęboko w jego brązowe oczy. — Musisz coś wiedzieć. — Poczuła, że się napina, jakby przygotowywał się na cios, i szybko mówiła dalej: — Nie jestem w tym zbyt dobra. Chodzi mi o to, że nie mam doświadczenia w związkach. Nie mam za sobą długiej praktyki, więc wielu rzeczy nie jestem pewna. Ale jedno wiem na pewno: nie okłamię cię. Wierzę w prawdę i wierność. I daję ci słowo, że nie chcę Andrasa. To nie jest mężczyzna dla mnie. Pod dotykiem jej dłoni napięcie znikło z twarzy trytona, lecz w jego oczach nadal widać było cień. — Mężczyzna... — powiedział ze smutnym uśmiechem. — Mówisz, że to nie jest mężczyzna dla ciebie, i bardzo się cieszę. Ale ja też nie jestem mężczyzną. — Nie chodziło mi... Przesunął lekko wargami po jej ustach. — Ciii. Chcę ci coś pokazać.

Zanim CC zdążyła coś powiedzieć, przewrócił się na plecy, podciągając ją na pierś, tak że znalazła się bezpiecznie nad wodą. Płynął potem do tyłu, cały czas uważając, by nie zalewały jej fale, podczas gdy ona spoczywała spokojnie w jego ramionach. — Naprawdę za tobą tęskniłam — szepnęła mu do ucha. Nie odpowiedział, lecz poczuła, że skinął głową, przesuwając przy tym czule dłonią po jej plecach. Kiedy przepłynęli spory kawałek wzdłuż brzegu, Dylan zatrzyma! się przed wielkim nagromadzeniem kamieni i korali, których część wznosiła się nad wodą. Całość przypominała nieco otwartą od góry jaskinię, a CC skojarzyła ją z padokiem dla koni. — Można tam wejść tylko pod wodą. Będziesz musiała wstrzymać oddech, ale nie na długo. Słońce już zaszło i było prawie całkiem ciemno, mgła zasłaniała resztki światła na niebie. CC spojrzała nerwowo na wystającą z wody imponującą strukturę. — Jesteś pewny? Dylan spojrzał na nią uspokajająco. — Obiecujesz, że nie będziesz kopać ani wyrywać się? — Będę grzeczna — odparła, starając się przykryć śmiechem niepokój. Dylan delikatnie pocałował ją w czoło i ujął pod brodę. — Nigdy nie zrobiłbym ci krzywdy. Jego oczy były ciepłe i otulona jego silnymi ramionami czuła się niezwykle bezpieczna. — Jestem gotowa — powiedziała. Dylan przesunął ją tak, że znalazła się przed nim, a potem odwrócił tyłem do siebie. Objął ją dłońmi w pasie, dzięki czemu miała wolne ręce. — Kiedy będziesz gotowa, weź głęboki oddech i zanurkuj. Ja zajmę się resztą.

Zanim zdążyła zmienić zdanie, zaczerpnęła głęboko powietrza, skinęła głową i wyciągnąwszy ręce nad głową, zanurkowała pod wodę. Siła Dylana, który kierował nią, popychając z tyłu, sprawiła, że CC poczuła się pod wodą zwinna i silna — była niemal rozczarowana, że tak szybko skierował ich w górę i ich głowy razem przerwały powierzchnię wody. CC ze śmiechem strząsnęła wodę z twarzy. — Jejku! Zupełnie jakbym sama miała ogon... — Urwała, gdy dotarło do niej otaczające ich piękno. Unosili się w środku kręgu utworzonego przez koralowce i skały. Jak już zauważyła z zewnątrz, struktura była otwarta od góry, tworząc w środku spokojny basen, który osłaniał ich od fal rytmicznie uderzających o skały. Lecz nie to było najbardziej zjawiskowe. Wokół nich setki, a może nawet tysiące fosforyzujących błękitnych rybek wielkości kciuka śmigały całymi ławicami w perfekcyjnej synchronizacji. Ich światełka rozświetlały krąg wody turkusowym blaskiem nie z tego świata, nadając tej małej części oceanu wygląd basenu oświetlonego magicznymi poruszającymi się żarówkami. Była to oaza blasku w ich otulonym mgłą świecie. — Dylan — szepnęła CC. — Nigdy nie widziałam czegoś takiego. — To nie wszystko. — Pociągnął ją za sobą do ściany. Wskazując na małe zagłębienie w koralu pod wodą, powiedział: — Patrz. CC spojrzała w przejrzystą, jakby oświetloną neonowym światłem wodę i westchnęła z zachwytu. W zagłębieniu dostrzegła dwa koniki morskie. Te dwie końskie miniaturki miały jakieś piętnaście centymetrów długości i były niezwykłej czarno-brązowej barwy z wyjątkiem tej części ich ciał, która wyglądała jak kamizelka; tam widniały różowe, żółte, niebieskie i białe plamki. Kiedy CC

patrzyła, opływały się nawzajem niedużymi kręgami, zbliżając się jeszcze bardziej. Wreszcie spotkały się w drżącym uścisku, łącząc swoje ciała. _ Jest ich tu więcej. - Wargi Dylana poruszały się przy jej uchu, gdy wskazywał inne miejsce w ścianie z koralowca. CC podążyła za jego gestem i zobaczyła, że inna para koników rozpoczyna swój pełen wdzięku godowy taniec. CC oparła się o trytona, oplatając go ramionami. _ Nie wiedziałam, że w oceanie kryje się tyle piękna. Nigdy nie spędzałam zbyt wiele czasu w jego pobliżu i nie miałam pojęcia, że potrafi być tak niesamowity. - Odwróciła się płynnie w jego ramionach. - Jesteś cudownym nauczycielem. Dziękuję, że mi to pokazałeś. — Nie potrafię sobie wyobrazić ciebie z dala od wody. _ Teraz wydaje mi się to śmieszne, ale kiedyś bałam się wody. Chyba zauważyłeś, że nawet nie potrafię dobrze pływać. _ To nie znałaś żadnych morskich stworzeń w swoim starym świecie? — zapytał. CC się roześmiała. — Tam skąd pochodzę, nie ma syren ani trytonów. Dylan wyglądał na zaskoczonego. — Jesteś pewna? — Jak najbardziej. Uważa się je za istoty mityczne. Ludzie opowiadają o nich historie i rysują je, ale jesl. nawet kiedyś istniały w moim świecie, to nie widziano ich od ponad tysiąca lat. . Dylan przyglądał się trzymanej w ramionach kobiecie nowymi oczami. Uderzyła go świadomość, ze pokochał kobietę, która nie tylko żyła na lądzie, lecz pochodziła tez ze świata, w którym nie istniał nikt z jego gatunku. Jak mógł mieć nadzieję, że zdobędzie jej miłość? Wiedział, ze uważa go za interesującego i pewnie nawet egzotycznego i pociągającego, nie były to jednak emocje, na których

można by oprzeć całe życie miłości — były ulotne, przemijające i znikną jak mgiełka, gdy wzejdzie słońce doświadczenia. Zaczynał rozumieć rozpacz, która zniszczyła jego matkę. — Muszę ci się wydawać bardzo dziwny. CC wyczuła bezbronność w jego głosie i poczuła, że Dylan się od niej odsuwa — nie na tyle, by groziło jej, że zsunie się pod powierzchnię wody, lecz intymność, z jaką ją trzymał, osłabła, jakby nagle zaczął się bać zbytniej bliskości. — Dziwny nie jest słowem, jakiego bym użyła. — Objęła go mocniej, tak że musiał do niej wrócić. — To jakie byś wybrała? — zapytał, starając się bardzo, by jego głos zabrzmiał neutralnie, i kontrolując targające nim emocje. — Chyba jedno nie wystarczy, musiałabym użyć kilku. — Jedną ręką nadal obejmowała go za ramię. Drugą przesunęła po jego skroni i mocno zarysowanej kości policzkowej. — Piękny — powiedziała miękko, przesuwając koniuszkami palców po jego szyi i mocnych mięśniach ramion. — Wyjątkowy — ciągnęła, zatrzymując dłoń, by pieścić napięty biceps, zanim powędrowała na pierś i dalej w dół. — Zdumiewający. — Dłoń CC sunęła po jego napiętej talii. Kiedy pod jej palcami jego ciało zmieniło się z ludzkiego w pokryte łuskami, zawahała się i spojrzała mu w oczy. Wpatrywał się w nią intensywnie, oddychając głęboko. — Teraz mam nogi, a nie ogon — powiedziała. Na dźwięk jej słów kąciki ust Dylana uniosły się w cieniu uśmiechu. — Tak, zauważyłem. — Czy kiedykolwiek wcześniej byłeś z kobietą? — zapytała. Zupełnie zaskoczyła go tym pytaniem.

— Nie! Nigdy dotąd nie znałem kobiety. — Urwał, próbując znaleźć właściwe słowa. — W żaden sposób. Chodzi mi o to, że nigdy... CC szybko skinęła głową. — Chcesz mi powiedzieć, że nigdy nie znalazłeś się w intymnej sytuacji ani nawet nie znałeś kobiety człowieka, a jednak nie uważasz, że jestem odrażająca, choć teraz moje ciało jest zdecydowanie ludzkie. — Nigdy bym nie mógł uznać cię za odrażającą — odparł Dylan, a w jego oczach błysnęło zrozumienie. — Nawet jeśli nie znałem podobnych do ciebie istot. — To ona martwiła się, czy o n ją zaakceptuje. Naprawdę go pragnęła! Jakąś częścią swojego umysłu pozwalał sobie zacząć wierzyć, że być może nie jest mu przeznaczone powtórzyć tragedię matki. Przez całe jego ciało przepłynęła ulga i cień uśmiechu stał się uśmiechem prawdziwym. — No to nie powinieneś się przejmować tym, że ja nie znałam żadnych innych morskich istot. Chyba że chcesz, żebym zaczęła się martwić, że twoim zdaniem moje nogi są odrażające. CC czuła, jak ciało Dylana się odpręża, tak że znów mogła się swobodnie unosić na wodzie tuż obok niego. Dłoń trytona przesunęła się wzdłuż pleców CC i minęła jej talię. Zaskoczona CC wciągnęła powietrze, kiedy przesunęła się po pośladku, by pieścić jej udo. — Twoje nogi są miękkie i ciepłe. — Głęboki głos Dylana brzmiał bardzo uwodzicielsko. — I przyznaję, że bardzo chcę ich dotykać. — Ja też chcę cię dotknąć — powiedziała CC, zsuwając z determinacją dłoń z talii Dylana, by dotknąć reszty jego niezwykłej skóry. Spojrzała mu w oczy. — Ale chciałabym cię też zobaczyć. Trochę wyraźniej. Masz coś przeciwko temu? — Mówiła szybko dalej, gdy zmarszczył brwi. — Chodzi mi o to, że ty widziałeś mnie całą... zupełnie

nagą. Przed paroma chwilami stałam na brzegu ubrana tylko w uśmiech. A ja tak naprawdę nie miałam okazji, by zobaczyć... — skinęła głową w stronę wody i lśniącego pod nią na złoto i pomarańczowo kształtu — ...ciebie. Dylan prychnął cicho, lecz potrząsnął głową, wytrzymując jej spojrzenie. — Nie, nie mam nic przeciwko temu — powiedział. Rozglądając się dookoła, znalazł w końcu to, czego potrzebował. Nadal trzymając ją w ramionach, przepłynął turkusowy basen do gładkiej półki wystającej niecałe pół metra nad wodę. CC przyjrzała się jej uważnie. Miała dobre dwa i pół metra długości i biegła wzdłuż skalistej ściany. Wydawała się dość szeroka, by dwoje ludzi mogło się na niej obok siebie położyć, zwłaszcza jeśli leżeli na boku i nie przeszkadzało im, że znajdą się bardzo blisko siebie. CC poczuła zdenerwowanie zmieszane z podnieceniem, gdy Dylan uniósł ją nad wodę i posadził delikatnie na półce. Położyła się na boku plecami do skaty i obserwowała go. Silnym ruchem chwycił krawędź półki, podciągnął się i przesunął tak, że po chwili też leżał na boku twarzą do CC. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się jej w oczy, był jego rozmiar — poza wodą wydawał się o wiele większy. Czuła się przy nim malutka, mimo że ludzkie ciało Undine było wysokie i zmysłowe. — Jesteś naprawdę wielki — wyrwało się jej. Chichot Dylana pomógł trochę złagodzić jej napięcie. — Christine, jestem taki sam, jaki byłem w wodzie. Czarne włosy opadły mu na ramię i CC je odgarnęła. Odwrócił głowę i chwycił jej dłoń w szybkim żartobliwym pocałunku. Uśmiechnęła się. Tors Dylana był silny i znajomy. CC na chwilę zatrzymała na nim dłoń. Potem wzięła głęboki oddech i spojrzała w dół.

Jego brązowa skóra zwężała się w dobrze umięśnioną talię, gdzie łączyła się z ogonem. Kolory były niewiarygodne. To co CC uznała za pomarańcz przyprószony złotem, było tak naprawdę feerią różnych odcieni żółtego, kremowego, rdzawego i czerwonego, a wszystkie te barwy tworzyły tęczę kolorów słońca i płomieni. Paski złota były metaliczne i biegły grubymi poziomymi pasami wokół jego muskularnego ogona zakończonego ogromną pierzastą płetwą, która lśniła złotem przetykanym czernią. CC pochyliła się do przodu i przesunęła palcami po boku tego zdumiewającego ogona. Podobnie jak w przypadku jej syreniego ciała, ogon nie był pokryty łuskami, jedynie odbijał światło w ten sposób, że można to było uznać za łuski. Pod jej palcami ciało Dylana było gładkie i ciepłe. Badała je dłonią, rozkoszując się dotykiem silnych mięśni, które drżały pod jej palcami. Siłą woli powędrowała spojrzeniem do jego oczu. — Jesteś niesamowity, Dylan. Mogłabym tak odkrywać cię bez końca. Pomyślał, że serce pęknie mu z radości. Była jego! Jakiś niezwykły cud sprawił, że pragnęła go tak mocno jak on jej. Z jękiem otulił ją ramionami i mocno przycisnął do siebie. Ich usta się spotkały i zaczęły własne poszukiwania, gdy nawzajem poznawali swój smak. Odurzony jej dotykiem Dylan przesuwał po ciele CC dłońmi, ujmując w nie jej pośladki i gładząc uda. CC zaparło dech w piersiach, kiedy poczuła na swoim ciele mocny dotyk jego męskości. Wyrzuciła z myśli obraz pulsującej męskości Sarpedona, która wyłoniła się ogromna i wymagająca ze szpary w ogonie. Nie! Nie pozwoli, by splamiło ją wspomnienie Sarpedona. To jest Dylan; cieszyła się jego dotykiem — a on jej nigdy nie skrzywdzi. Wsunęła rękę między ich ciała i ujęła go w dłoń, żałując nagle, że nie ma więcej doświadczeń z mężczyznami.

W dotyku przypominał to, co zapamiętała z intymnych chwil z Jerrym — cudowne połączenie twardości owiniętej w aksamitną miękkość, którą uznała za podniecającą mimo niezgrabnych prób Jerry'ego. Początkowo nieśmiało gładziła go, dając sobie czas, by się do niego przyzwyczaić. Jest tylko mężczyzną, powtarzała sobie w duchu. Po prostu innym, niesamowitym mężczyzną. Skóra Dylana była rozpalona, ciało stawało się śliskie od potu. Jego zapach napełniał zmysły CC poczuciem wyjątkowości. Był morzem i mężczyzną połączonymi w jedno i chciała w nim zatonąć. Oddychał z trudem i nagle przerwał pocałunek. — Powoli, Christine. — Jego ręka drżała, gdy przesunął nią po jej policzku. — Twój dotyk mnie rozpala. Gwałtownie wyrwała rękę spomiędzy ich ciał. — Przepraszam. Mówiłam ci, że nie mam doświadczenia z mężczyznami... czy samcami... czy... — odwróciła wzrok zawstydzona. Ujął ją pod brodę, zmuszając, by spojrzała mu w oczy. — Źle mnie zrozumiałaś. Dla mnie to coś nowego. — Uniósł jedną brew i rzucił jej ten swój chłopięcy uśmiech. — A raczej powinienem powiedzieć, że mam problem z kontrolą. Czuję się cudownie, ale chciałbym, żeby było cudownie i dla ciebie, ukochana. — Och, nie wiedziałam — odparła CC uradowana, że użył tego czułego słowa. — Pozwól mi się nauczyć twojego pięknego ludzkiego ciała. Może znajdę sposób, byśmy oboje odczuwali równą przyjemność. Potem zaczął własną podróż. Początkowo CC zamknęła oczy, gdy przesuwał ustami od jej ust przez szyję, by pocałować unoszące się piersi. Jednak szybko odkryła, że woli mieć oczy otwarte. Podobało się jej, że może patrzeć na niego, jak pochyla się nad nią z pociemniałymi oczami

i twarzą ściągniętą z pożądania. Pocałował ją we wcięcie w talii, jego ręka powędrowała po krągłym biodrze do nóg. Zgiął jedną i pocałował wewnętrzną część kolana. Zatrzymawszy się tam na dłużej, pieścił ją nosem i lekko poszczypywał. — Są tak miękkie, że aż się proszą, by ich dotykać — mruknął, nadal badając ustami jej nogi. Uwielbiał jej zdecydowany kobiecy zapach. Ciepło jej ciała wypełniało wszystkie jego zmysły i z trudem panował nad pragnieniem, by znaleźć się w niej głęboko. Nie pozwoli sobie na pośpiech. Wdychał jej zapach i przesuwał językiem po udzie. — Twoja skóra jest gładsza od jedwabiu, który mogłaby nosić nawet twoja bogini. CC przygryzła dolną wargę, by zdusić jęk. — Podoba ci się to, ukochana? — zapytał. — Lubię, gdy mnie dotykasz — odparła bez tchu. — Wszędzie. Dylan pieści! dłońmi wnętrze jej ud, przesuwając się ku jej kobiecości. Kiedy wreszcie dotkną! tego wilgotnego miejsca, nie mogła się powstrzymać: wygięła się w łuk i głośno jęknęła. — Pokaż mi — domagał się. — Chcę wiedzieć, jak sprawić ci przyjemność. Kierowała go drżącymi palcami, dopóki jego własne nie odnalazły właściwego rytmu. W chwili spełnienia wykrzyknęła jego imię, on zaś zakrył jej usta uniesiony radością i mocno przytulił, tak że gdy świat przestał wirować, leżała na nim. Czuła jego napięte mięśnie i serce uderzające dziko pod swoimi nagimi piersiami. Usiadła okrakiem na jego złotym ciele i przesunęła jego dłonie na swoją talię. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia, kiedy lekko się uniosła i raz jeszcze sięgnęła ręką między nich, tym razem kierując jego męskość w siebie.

Zacisnęła zęby, broniąc się przed bólem, który zapamiętała z obcowania z Jerrym, i jednym szybkim ruchem objęła go swoją gładką wilgocią. Ale zamiast okrzyku bólu wydała z siebie okrzyk rozkoszy, gdy wsunął się w nią idealnie. Dylan wypowiedział jej imię, a potem szeptał namiętnie bez słów, trzymając ją mocno za biodra, kiedy CC wygięła się w tył i zaczęła kołysać. Teraz przyszła jego kolej, by nią kierować, i poruszali się razem coraz szybciej, aż w końcu fala rozkoszy uniosła najpierw CC, później Dyla-na i zawiodła ich w spełnienie. CC opadła na niego i tulili się mocno, aż ich ciała przestały drżeć. W końcu zasnęła w jego ramionach. Obudziło ją denerwujące trajkotanie. Leżała przytulona bezpiecznie do Dylana. Miał zamknięte oczy, lecz kąciki jego ust unosiły się w pełnym zadowolenia uśmiechu, gładził ją po włosach. — Wygląda na to, że jest na ciebie zly — powiedział. Opierając się na łokciu, CC spojrzała nad jego ramieniem na fosforyzującą wodę. W środku spokojnej tafli zobaczyła głowę delfina. Bogini przysłała mnie po ciebie, księżniczko. CC poczuła ukłucie strachu. — Nie miałam pojęcia! Już bardzo późno? Nie martw się, uspokoił ją delfin. Masz dość czasu. Dylan usiadł gwałtownie i posadził ją sobie na kolanach. — O co chodzi? — Muszę wracać. Gaja ostrzegała mnie, żebym nie znikała na zbyt długo. Powiedziała, że będą mnie szukać. Dylan zacisnął szczęki, lecz skinął głową i lekko zsunął ich oboje do czekającej wody. Czutym, choć roztargnionym gestem pogładził baraszkującego delfina.

— Dziękuję ci, mój wierny. Możesz zapewnić boginię, że zaraz odstawię księżniczkę na ląd. Delfin coś do niego zagadał, szturchnął nosem CC i zniknął pod wodą. Dylan pocałował CC w szyję. — Jesteś gotowa? — zapytał. — Zrobimy to tak samo jak przedtem. Skinęła głową i wzięła głęboki oddech, nurkując głęboko dzięki sile ukochanego, który kierował ją w bezpieczne miejsce. Nie rozmawiali, gdy Dylan płynął na plecach do brzegu. CC przywarta do niego mocno, próbując nie myśleć o rozstaniu, które zaraz miało nastąpić. — Możesz teraz stanąć — rzekł niechętnie tryton. CC stanęła na dnie, lecz trzymała się blisko niego, nadal otulona jego ramionami. Słyszała fale rozbijające się o pobliski brzeg, ale nie widziała go we mgle i ciemnościach. — Muszę wracać — powiedziała, nie będąc w stanie na niego spojrzeć. — Wiem. — Objął ją mocniej. — Przyjdziesz jutro wieczorem? — Nie wiem — odparła. — Ale postaram się. A jeśli nie jutro, to pojutrze będzie trzecia noc i będę musiała wrócić, by zamienić się w syrenę. Rozluźnił uścisk, by spojrzeć jej w oczy. — Będę tutaj. Zawsze. Musisz mnie tylko zawołać. CC postukała się po głowie, siląc się na uśmiech. — Tutaj? Dylan pocałował ją w czoło. — Tak. A ja usłyszę twoje wołanie tutaj. — Ujął jej dłoń i położył sobie na sercu. CC uniosła głowę i pocałowali się głęboko i żarliwie. — Jesteś teraz częścią mnie! — Dylan przerwat pocałunek, chwycił ją za ramiona i zmusił, by na niego spojrza-

la. — Musimy być razem. Znajdziemy jakiś sposób. — Pocałował ją po raz ostatni. Walcząc ze łzami, odsunęła się od niego. Zanim ją puścił, podniósł jej dłoń do ust. Odwróciła się i zmusiła, by wyjść z wody. Na brzegu obejrzała się przez ramię, lecz mgła już go zasłoniła. — Christine? — usłyszała jeszcze jego głos. — Nadal tu jestem — odparła. — Wiesz, jak się czujesz, kiedy znajdujesz się z dala od morza? Jak tęskni za nim twoje ciało? — Tak. Znam to uczucie — powiedziała do mgły. — Tak ja się czuję, gdy nie ma cię przy mnie. Jeśli kiedykolwiek zwątpisz, że będę na ciebie czekał, przypomnij sobie to uczucie i wiedz, że nie mogę zrobić nic innego. Przez całą wieczność, Christine. Będę czekał na ciebie przez całą wieczność... — Jego głos ucichł, kiedy Dylan wrócił do morza. — Będę pamiętać — zawołała za nim i przygryzła dolną wargę, by powstrzymać łzy. Przed nią mgła się rozrzedziła i CC zobaczyła skałę, na której zostawiła ubranie. Szybko wytarła się koszulą i skrzywiła, przeciągając wilgotny materiał przez głowę. Potem weszła w suknię. Kiedy tylko wsunęła ręce w rękawy, poczuła pociąganie na plecach i skomplikowane tasiemki w magiczny sposób same się zawiązały. — Dziękuję, Gajo — powiedziała w cichą mglistą noc. Tym razem bogini nie odpowiedziała, lecz po lewej stronie mgła zawirowała i rozwiała się, odkrywając w ciemnościach ścieżkę. CC ruszyła nią bez wahania, starając się ignorować poczucie wielkiej straty rosnące z każdym krokiem, który oddalał ją od wody i Dylana. Wkrótce stało się jasne, że ścieżka, którą wybrała, nie prowadzi na górę klifu. Biegła wokół skal i piaszczystych wydm i początkowo wydawało się, że oddala ją od klasztoru. CC

już zaczynała się martwić, dokąd prowadzi ją bogini, aż tu mgła rozwiała się nagle i okazało się, że znajduje się na znajomej dróżce, którą rankiem tego dnia szła z An-drasem. Prowadziła obok wysokich drzew i wychodziła na bitą drogę. CC odwróciła się w prawo i westchnęła z ulgą, kiedy w mroku w niedużej odległości dostrzegła światła klasztoru. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy z tego, jak bardzo jest zmęczona, lecz dwie noce z małą ilością snu dawały o sobie znać. Uśmiechnęła się do siebie ponuro. Dziś nawet twarde wąskie łóżko okaże się bardzo wygodne. Uniosła suknię i próbowała przekonać zmęczone stopy, by poruszały się szybciej. — No ruszamy, dziewczęta, zanim wyślą grupę pościgową. — Z kim rozmawiasz, Undine? Zaskoczona CC krzyknęła cicho na widok rycerza, który wyszedł z mgły. — Andras! Przestraszyłeś mnie. — Czuła, że serce lada chwila wyskoczy jej z piersi. Andras nie patrzył na nią. Obchodził ją tylko dookoła, najwyraźniej badając teren. — Z kim rozmawiasz, Undine? — powtórzył pytanie bardziej zdecydowanym tonem. — Tylko ze swoimi stopami. Obawiam się, że przyłapałeś mnie, jak mówiłam do siebie. — Uśmiechnęła się i machnęła dłonią przed twarzą, jakby chciała odpędzić palący wstyd, lecz zaschło jej w ustach, kiedy Andras odwrócił się do niej. Czyżby Sarpedon znów go opętał? Przełknęła strach i przyjrzała mu się badawczo. Jego twarz przypominała maskę z trudem powstrzymywanej furii, w oczach jednak nie było widać szaleńczego srebrnego blasku, rysy także pozostały niezmienione. CC poczuła, że ogarniają fala ulgi. Miała do czynienia tylko z rozgniewanym mężczyzną, a nie ze złowrogim duchem.

Automatycznie cofnęła się o pół kroku, ale rycerz postąpił za nią i chwycił ją mocno za ramiona. — Gdzie się podziewałaś? — Nigdzie. Poszłam tylko na spacer. — CC zmusiła się, by spokojnie spojrzeć w jego pełne furii oczy. — Sama, gdy zapadał zmrok? Po co? CC myślała w ekspresowym tempie i w końcu wymyśliła odpowiedź. — Ten nietoperz, który wyleciał ze studni, przeraził mnie bardziej, niż myślałam — zaczęła celowo drżącym głosem. — Ty byłeś zajęty z opatem i naprawdę nie chciałam wam przeszkadzać moimi głupimi obawami, ale nie mogłam zostać sama w pokoju, więc pomyślałam, że pójdę na tę piękną plażę, którą pokazałeś mi dziś rano. — Skinieniem głowy wskazała drogę i zobaczyła, jak oczy rycerza otwierają się szeroko ze zdumienia, gdy rozpoznał wejście na dróżkę. CC wysłała szybkie nieme podziękowanie do Gai za to, że umieściła ją w miejscu, które dostarczyło łatwego wytłumaczenia dla tak długiej nieobecności. — Potem pojawiła się mgła i zgubiłam się. — Pozwoliła, by wyrwał się jej krótki szloch. — Zrobiło się ciemno i myślałam, że już nigdy nie znajdę powrotnej drogi. Andras nie spuszczał wzroku z jej twarzy i po raz pierwszy dostrzegł ciemne kręgi pod jej pięknymi oczami. Wyglądała na zmęczoną i zaniepokojoną. Księżniczka potrzebowała jego ochrony — widać to było wyraźnie. A on oczywiście bardzo pragnął ją chronić. Już chciał wziąć ją w ramiona, gdy zauważył, że burza jej jasnych loków jest zupełnie mokra, suknia natomiast wydawała się zupełnie sucha. Zmrużył oczy. — Dlaczego masz takie mokre włosy? Zanim zdążył dokończyć pytanie, pociemniałe niebo otworzyło się i zaczął padać zimny deszcz, skutecznie rozwiewając mgłę.

— Cała jestem mokra! — odparła CC, nie potrafiąc ukryć irytacji. — Noc jest mglista, deszczowa. — Poruszyła ramionami. — Andras, sprawiasz mi ból. Rycerz powoli cofnął ręce. CC objęła się ramionami i zadrżała. — Jest mi zimno, jestem mokra i zmęczona. Zgubiłam się i bardzo się bałam, a stopy, z którymi rozmawiałam, bolą mnie straszliwie. Zechciałbyś odprowadzić mnie do klasztoru czy mam iść sama? W milczeniu rycerz podał jej ramię. Wyraz jego twarzy mówił wyraźnie, że nie spodobały mu się jej słowa, lecz gdy ujmowała go pod rękę, nie skomentował jej opryskliwego tonu ani jej nie zbeształ. Wydawał się pogrążony w rozmyślaniach. CC cieszyła się, że jej nie wypytuje, ale nie podobało się jej również, że rycerz za dużo myśli — o niej i o jej wyssanych z palca historiach. Kiedy weszli na pusty dziedziniec, deszcz ciągle padał. CC starała się nie patrzeć na studnię, mimo to czuła jej złowieszczą obecność. Byli już prawie pod drzwiami jej komnaty, gdy z cienia wyszedł opat. — Widzę, że ją znalazłeś, Andrasie. — Uśmiechnął się ciepło do rycerza, lecz kiedy odwrócił się do CC, jego twarz przybrała szyderczy wyraz. — Rycerz martwił się o ciebie, pani, i miał ku temu powody. Nie potrafię sobie wyobrazić, dlaczego zdecydowałaś się sama opuścić klasztor nocą. Uprzejmość, przypomniała sobie w duchu i zadbała o to, by w jej głosie nie zabrzmiał sarkazm i rozdrażnienie. — Nie wydaje mi się, żebym zrobiła coś niezwykłego. Może tam, skąd pochodzę, kobiety nie muszą się martwić o bezpieczeństwo, jeśli chcą wybrać się na spacer. — Zanim któryś z mężczyzn zdążył podchwycić temat, dodała: — Nie! Nie oznacza to, że przypomniałam sobie cokol-

wiek o swoim kraju, niestety. Teraz proszę mi wybaczyć, muszę się wyspać. Niech Isabel przyjdzie mi pomóc wyswobodzić się z tej mokrej sukni. Odwróciła się, by otworzyć drzwi, lecz zatrzymał ją glos opata. — Isabel jest już w środku. To dzięki niej dowiedzieliśmy się, że cię nie ma. Kiedy przyszła do twojego pokoju, by ci pomóc, jak sobie życzyłaś, nie było cię. Ona też bardzo się zaniepokoiła i natychmiast poinformowała o tym mnie. CC nie mogła uwierzyć własnym uszom. Specjalnie prosiła tego cymbała, żeby nie posyłał po Isabel. Najwyraźniej chciał jej dać do zrozumienia, że zadba o to, by bez względu na wszystko znajdowała się pod stałą obserwacją. — Wydawało mi się, że prosiłam, by nie zawracać dziś głowy Isabel. Ale może przez zmęczenie nie pamiętam tego zbyt dobrze. Przeproszę Isabel, że dostarczyłam jej powodów do zmartwień. Zwykle nie jestem tak nietaktowna. — Rzuciła Andrasowi wymuszony uśmiech. — Dobranoc, Andrasie. Przykro mi, że ciebie też zaniepokoiłam. — Spojrzała twardo na opata. — W przyszłości będę bardziej ostrożna. Zdążyła już uchylić drzwi, gdy powstrzymało ją pytanie opata: — Pani, co znaczy dla ciebie słowo w y k i n g? Ze znużeniem obejrzała się przez ramię. Opat utkwił w niej pałający wzrok, lecz zauważyła, że Andras wcale na nią nie patrzy, natomiast wpatruje się w opata, a z wyrazu jego twarzy można było wyczytać, że pytanie mocno nim wstrząsnęło. Słowo, które wypowiedział opat, brzmiało bardzo podobnie do słowa „wiking", co już miało sens. Znajdowali się na wyspie, a wikingowie w średniowieczu dokonywali

wielu najazdów na wybrzeże Europy. Tak jej się przynajmniej zdawało. Otworzyła usta, by szybko zaprzeczyć, że wie cokolwiek na ten temat, nagle jednak przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Powoli zdecydowanie uniosła podbródek i wyprostowała ramiona, przyjmując postawę, która w jej mniemaniu mogła uchodzić za królewską. Uśmiechnęła się serdecznie do opata. — Jeśli chodzi o wikingów — wypowiedziała to słowo bardzo wyraźnie — dla mnie są to wysocy, jasnowłosi, żądni zemsty wojownicy, którzy nie lubią, by inni źle traktowali coś, co do nich należy. Dobranoc, panowie. Nawet księżniczka może być zmęczona odpowiadaniem na pytania. Wysoka i jasnowłosa weszła z wdziękiem do komnaty, zamykając za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Następnego ranka wcześnie obudził CC niesłabnący bół w całym ciele. Zaczął się w okolicy żołądka i przeszedł potem falą przez nią całą. Z okna dobiegały ją odgłosy oceanu, równocześnie kusząc i dręcząc. Leżała z zamkniętymi oczami, oddychając głęboko i próbując zapanować nad bólem. Jeszcze tylko jedna noc, powtarzała w duchu, i będzie mogła odpocząć w swojej naturalnej postaci — i znów być z Dylanem. — Dylan... — szepnęła. Już na sam dźwięk jego imienia poczuła trzepotanie w brzuchu. Zeszłej nocy nie miała okazji, by pomyśleć o tym, co się między nimi wydarzyło. Po konfrontacji z Andrasem i opatem zdołała tylko przeprosić milczącą nachmurzoną Isabel, rozebrać się i paść w pościel. Musiała chyba zasnąć, jeszcze zanim jej głowa dotknęła twardego wąskiego łóżka. Teraz była jednak zupełnie rozbudzona. Miękka szarość świtu wypełniała komnatę rozmytym światłem koloru łupka, przypominając jej o mgle z minionej nocy. CC uśmiechnęła się i przeciągnęła jak kot, a bół w ciele ustąpił nagle miejsca wspomnieniom rozkoszy. Marzyła, żeby znów z nim być, i to nie dlatego, by mogli się kochać — choć przyznawała w duchu, że ma na to wielką ochotę.

Chciała słyszeć jego głęboki, pełen troski głos, gdy tłumaczy jej świat rozciągający się pod wodą. I chciała go rozśmieszać. Pragnęła jego, całego. — Kocham go — powiedziała szybko i zaraz zakryta usta dłonią, jakby zdradziła sekret. — Och, Gajo — szepnęła. — Co my teraz zrobimy? Usiadła i kopnięciem wyswobodziła nogi z szorstkiego koca. W silach powietrznych nauczyła się działać, kiedy trzeba było rozwiązać jakiś problem, a nie siedzieć i zamartwiać się. Tego ranka wypowiedziała w myślach podziękowanie za szkolenie na temat zachowania w sytuacjach kryzysowych. Potrzebowała pomocy Gai, a plan, jak ją uzyskać, już się tworzyl w jej wojskowym umyśle. Nie chcąc czekać, aż Isabel zdecyduje się jej pomóc, zrezygnowała z bogatej sukni. Zamiast niej włożyła habit z surowej wełny, który Isabel zostawiła w jej pokoju, i zdjęła całą biżuterię z wyjątkiem amuletu bogini. Potem podwinęła rękawy habitu i użyła jednego długiego sznura pereł jako paska. Zadowolona z efektów pamiętała, by pościelić łóżko, zanim otworzyła ciężkie drewniane drzwi. Wyglądając na korytarz, nasłuchiwała uważnie. Nic się nie poruszało i nie rozlega! się żaden hałas. Przeszła na paluszkach korytarzem zadowolona, że miękkie podeszwy pantofli nie wydają żadnego dźwięku. Kiedy doszła do wyjścia na dziedziniec, zawahała się. Nie, pomyślała zdecydowanie. Stanowczo nie chciała ryzykować spotkania z Sarpedonem. Ale potrzebowała dostać się do kuchni, a wejście do niej było po drugiej stronie refektarza, który z kolei znajdował się po drugiej stronie dziedzińca. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie refektarz: wejście z dziedzińca, wejście dla służby prowadzące z i do kuchni oraz dwa inne. Otworzyła oczy i spojrzała na ciemny korytarz, który wiódł od dziedzińca. Było to przecież główne przejście. Musiało się ciągnąć do miejsca, skąd niewąt-

pliwie dotrze do kuchni. Zdecydowanie wolaia się zgubić i wejść do sypialni jakiegoś lubieżnego mnicha, niż stanąć twarzą w twarz z Sarpedonem. Kiedy doszła do rozwidlenia, skręciła w lewo i westchnęła z ulgą, doleciał do niej bowiem zapach gorącej owsianki. Dostrzegła, że korytarz znów skręca w lewo, i pomyślała, że stamtąd na pewno się dostanie w pobliże refektarza. Uradowana ujęła habit w dłoń i już była gotowa pędzić dalej, gdy usłyszała dwa znajome głosy. Zwolniła, podreptała cichutko do miejsca, gdzie mogła rozróżnić słowa, i zaczęła uważnie nasłuchiwać. — Ale wyking? — Glos Andrasa był równie przejęty jak on sam wczorajszej nocy, gdy opat wypowiedział to słowo. — Nigdy bym nie pomyślał. — Po wieściach, które otrzymałeś wczorajszego wieczoru, jak możesz w to wątpić? Poganie na nowo napadają na stały ląd. To zbyt wielki zbieg okoliczności, że znaleźliśmy ją dokładnie w tym samym czasie. Prawdopodobnie sama brała udział w tym napadzie. Wiadomo, że wykingo-wie kształcą swoje kobiety, dlaczego więc nie mieliby ich angażować w plądrowanie? — Trudno mi w to uwierzyć. Jesteś pewny, ojcze? Była przecież na mszy. I spójrz tylko na jej przywiązanie do Najświętszej Matki. Czy poganka mogłaby się tak wzruszyć? — Jest księżniczką. Mogła ją wychować niewolnica, którą porwano z naszych brzegów. Biedna kobieta pewnie starała się ze wszystkich sił zaszczepić w Undine prawdziwą wiarę. Musisz jednak pamiętać, że odmówiła przyjęcia komunii — powiedział opat przebiegle bardzo z siebie zadowolony. — Mój synu, zwiodła cię jej uroda. — Głos opata stal się ciepły i ojcowski. — Od pierwszej chwili wiedziałem, że jest zła. Spójrz tylko na klejnoty, którymi jest obwieszona, i na jej niezwykły wzrost. Pamiętasz, jak uparta i wygadana była wczoraj wieczór?

CC pociągnęła palcami za dolną wargę, żałując, że nie potrafiła zapanować nad swoim temperamentem. — A ja uważałem ją tylko za piękną i egzotyczną. Choć CC nie kochała rycerza, poczuła się urażona jego zdradą. — Poganie chcą nas kusić, byśmy się zapomnieli — odparł opat. — Zmarnowałem więc tylko czas, a moje poszukiwania żony, która swoim posagiem pomogłaby przywrócić Caer Lion do stanu dawnej świetności, spełzły na niczym. Wstrząśnięta CC zamrugała. Andras szuka! żony, a klejnoty i tytuł Undine uczyniły z niej idealną kandydatkę. Pokręciła głową z obrzydzeniem. Choć dlaczego miałaby być zaskoczona? Szlacheckie związki od wieków zawierano z myślą o bogactwie i posiadłościach ziemskich. Aranżowane małżeństwa pewnie były normą w średniowiecznej Walii. Niezwykły okazałby się związek z miłości. Musiała przyznać, że poczuła ulgę. Rycerz jej nie kochał. Pożądał oczywiście jej ciała, ale przynajmniej nie musiała czuć wyrzutów sumienia, że złamała mu serce. — Nie rezygnujmy z tej możliwości zbyt pospiesznie — ciągnął opat. — Chciałbyś, żebym związał Caer Lion z ludem z północy? — Być może. — CC słyszała, że Andras zaczyna wyrzucać z siebie gniewną odpowiedź, lecz opat natychmiast mu przerwał. — To prawda, wykingowie są poganami i mordercami, złodziejami i szubrawcami, ale są też bogaci. Caer Lłion leży tak daleko w głębi lądu, że nie musiałbyś się przejmować, że jej rodzina stanie u twoich bram i związek okaże się niepewny. Innymi słowy, pomyślała ze złością CC, Andras powinien wziąć dziewczynę i pieniądze i zwiać.

— Pamiętaj, kiedy już pojmiesz ją za żonę, stanie się twoją własnością i będziesz mógł z nią zrobić, co zechcesz — ciągnął chytrze opat. — I znajdzie się poza zasięgiem swoich pogańskich rodaków. Oczywiście będziesz musiał natychmiast zapanować nad jej upartą naturą i zadbać, by ukończyła edukację religijną. — Postanowiłem już, że jeśli zostanie moją żoną, będzie musiała okiełznać język i skończyć z tym niedopuszczalnym zachowaniem. — Prychnął sarkastycznie. — Samotne spacery nocą to nie jest zachowanie godne dobrej chrześcijańskiej żony! — Pamiętaj o regule kciuka, mój synu. — Głos opata byl bardzo zadowolony. — Nie możesz jej uderzyć niczym grubszym niż twój kciuk bez względu na to, jak cię zdenerwuje i czy zasłuży na ostrzejsze potraktowanie. Wstrząśnięta CC aż otworzyła usta. — Bicie jej wcale nie sprawi mi przyjemności, ale rozumiem, że to mój obowiązek — odparł Andras. — Nie wątpię, że go wypełnisz. CC pomyślała, że opatowi na samą myśl o tym zakręciło się w głowie, lecz zmienił ton na bardziej poważny. — Jest jednak rzecz, która mnie bardzo zajmuje. Nie jestem pewien, czy jej samotne spacery nocą są całkiem niewinne. CC próbowała powstrzymać bicie serca, gdy wysilała się, by usłyszeć każde słowo. — Może chce się skontaktować ze swoimi ludźmi. Zamrugała oczami ze zdumienia. Jak niby miała to zrobić? — Jak to możliwe, opacie? — jak echo powtórzy! jej pytanie Andras. — Mimo jej rzekomego przywiązania do Najświętszej Matki wierzę, że jest poganką, a może nawet czarownicą.

Wyraźnie słyszała, jak rycerz gwałtownie wciąga powietrze. — Mogła rzucić czar, by skontaktować się z ludźmi z północy. Nie zauważyłeś, jak mgła nagle otoczyła klasztor? Mogła ją wywołać, by ukryć użycie czarnej magii. Od czasu przybycia Undine w Caldei daje się wyczuć niepokój. — Opat urwał i przez kilka oddechów obaj milczeli. — Ja też coś wyczułem. — Andras zniżył głos niemal do szeptu, lecz jego słowa dźwięczały w uszach CC jak dźwięk dzwonów. — Nie chciałem o tym mówić, ale czuję niezgodę w tych murach. — Muszę ci przyznać rację, synu. Obecność tej kobiety w jakiś sposób wywołuje zło. CC pomyślała, że opat wydaje się tym bardziej zadowolony niż zmartwiony. — Wiedząc o tym, nadal sądzisz, że powinienem rozważać małżeństwo z Undine? — Reguła kciuka, synu. Nie zapominaj o niej. I musisz docenić moc silnego bogobojnego męża. Wierzę, że gdy księżniczka znajdzie się już z dala od morza i będzie pozbawiona kontaktu z innymi poganami, da się ją kontrolować. Oczywiście możesz jej wcale nie poślubiać. — To co się stanie z Caer Llion? — zapytał Andras. — Można ją wymienić na okup. Prawdą jest, że posag byłby bardziej korzystny niż jednorazowy okup. Wykingowie słyną z tego, że źle się z nimi handluje, ale wtedy uwolniłbyś się od kłopotów, jakich Undine może ci przysporzyć, i miałbyś przynajmniej część pieniędzy potrzebnych dla Caer Llion. Słowa opata brzmiały tak, jakby rozważał sprzedaż zwierzęcia lub kupno jakiejś posiadłości. — Niebawem podejmę decyzję w sprawie księżniczki. Honor nie pozwoli mi udawać, że się do niej zalecam, gdy tak naprawdę chodzi tylko o okup.

CC z zadowoleniem usłyszała, że rycerz jest szczery w swoich zamiarach i nie chce jej oszukać. Nie był wcale zły; był tylko dzieckiem swoich czasów. — Nie denerwuj się, synu. Nie ma potrzeby podejmować pospiesznych decyzji. Jeśli ona ma w sobie moc, by rzeczywiście wezwać pogan, z pewnością się z nimi skontaktuje. Musi minąć trochę czasu, zanim wieści o jej ocaleniu, rozesłane przez twoich giermków, dotrą do jej ludzi. Może ich odpowiedź podsunie ci rozwiązanie. — Jak zawsze, ojcze, liczę na twoją radę. — Byłeś bystry jako dziecko i wyrosłeś na mądrego mężczyznę. — Głos opata zabrzmiał tęsknie. — Często żałuję, że jesteś pierworodnym synem, bo w innym przypadku mógłbyś wstąpić do klasztoru. Ale Caer Llion potrzebuje cię i moje pragnienia się nie spełnią. CC uniosła brwi. Pomyślała, że wie doskonale, czego tak naprawdę pragnie opat dla rycerza, nawet jeśli Andras nie umiał odczytać jego bardzo wyraźnych sugestii. — Pochlebiasz mi, ojcze. — A ty mnie radujesz, synu... CC wykrzywiła usta w grymasie, gdy powoli zaczęła się wycofywać. Nie chciała dalej słuchać rozmowy, która zdecydowanie zamieniała się w festiwal pochlebstw. Poza tym już usłyszała wszystko, co chciała. Obaj wierzyli, że jest poganką z plemienia wikingów mającą magiczną moc. No, pomyślała, a grymas na jej twarzy ustąpił miejsca uśmiechowi. Jedno trafienie na trzy to niezły wynik. Rzeczywiście ma w sobie magiczną moc. Tego była pewna. Wiedziała też, że nie będzie niczyją własnością: ani Andrasa, ani Sarpedona. Przeszła kilka metrów korytarzem, skręciła i hałasując, skierowała się w stronę wejścia do refektarza. Nuciła głośno melodię hymnu Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, słysząc w głowie słowa „Ruszamy w daleki bezkres

błękitu". Udawała, że nie widzi opata i Andrasa, dopóki ten drugi nie chrząknął. Dopiero wtedy wzdrygnęła się i zachichotała. — Och, przestraszyłeś mnie! Nie wiedziałam, że ktoś jeszcze tu jest. Dzień dobry Andrasie, witaj, ojcze. Czyż świt to nie urocza pora dnia? — Dzień dobry, Undine. — Głos rycerza był zduszony i nienaturalny. — Jestem zdziwiony twoim strojem, pani. — Opat zamachał dłonią przed habitem, który miała na sobie. — Myślałem, że nasze proste szaty są zbyt skromne jak na twój wysmakowany gust. CC westchnęła i przywołała na twarz wyraz cierpienia. — Tylu ludzi wierzy, że księżniczki przez cały czas muszą mieć na sobie jedwabie i klejnoty. A to nieprawda. Jak mogłybyśmy wtedy pracować? Opat uniósł jedną brew. — Jaką pracę znalazłaś tu dla siebie, pani? — Obiecałam, że odnowię posąg Najświętszej Matki. Dziwi mnie, że ojciec zapomniał o tak ważnym zadaniu. Choć raz opat nie zrewanżował się jej szybkim komentarzem. CC uświadomiła sobie, że naprawdę o tym zapomniał, i postanowiła wykorzystać przewagę, kierując się szybko do wyjścia dla służby. — Pójdę do kuchni i poproszę służące, żeby pożyczyły mi narzędzia do czyszczenia. Andras wreszcie odzyskał mowę. — Undine — zaczął szybko — mogę ci pomóc zanieść je do kaplicy. — Nie, Andrasie, muszę to zrobić sama. Czuję wyjątkową więź z Najświętszą Dziewicą i wydaje mi się, że jest dla niej ważne, by zajęła się nią kobieta. Mimo wszystko dziękuję. Moje dobro zawsze leży ci na sercu. Bardzo ci jestem wdzięczna za troskę. — Uśmiechnęła się do niego

ciepło i z zadowoleniem ujrzała, że zakłopotany Andras przestąpił z nogi na nogę. — Pani, czy ujrzymy cię dziś na wieczornym nabożeństwie? — zapytał opat. — Tak, ojcze, z zadowoleniem wyznaję, że będziesz mnie często widywał w kaplicy. Posąg Najświętszej Matki jest w okropnym stanie i trzeba dużo pracy, by go odnowić — powiedziała przez ramię i zniknęła w pomieszczeniu dla służby. Uf, co za okropny człowiek!

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Zkory tarza wchodziło się do ogromnej, nieskazitelnie czystej kuchni, w której panował spory ruch. Z belek na suficie zwisały pęki ziół, z których CC wiele z radością rozpoznała. Przy ścianach widniały liczne paleniska, duże i małe. Isabel i trzy kobiety, których CC wcześniej nie widziała, przygotowywały prawdopodobnie drugie śniadanie. Żadna z nich nie zauważyła CC stojącej w ocienionych drzwiach, skorzystała zatem z okazji, by im się przyjrzeć. Łatwo było dostrzec pewną prawidłowość, jeśli chodzi o dobór kobiet do służby w klasztorze. Każda z nich była stara i w jakimś stopniu zdeformowana. Prawa strona twarzy kobiety ugniatającej imponującą kulę ciasta na chleb opadła i zwiotczała, przez co wyglądała jak stopiona. Kobieta, która siekała ziemniaki i cebulę, robiła to prawą ręką, przyciskając do boku uschniętą lewą. Trzecia kobieta, skubiąca tłustą kurę, robiła to pochylona pod dziwnym kątem z powodu wielkiego garba na plecach. CC poczuła, jak gardło zaczyna jej palić gniew. Opat mógł równie dobrze powiesić na szyi każdej z nich tabliczkę z napisem: WOLNO MI TU BYĆ, BO MĘŻCZYŹNI NIE UWAŻAJĄ MNIE ZA ATRAKCYJNĄ. Nic dziwnego, że Isabel znienawidziła ją od pierwszego wejrzenia.

Nad jednym wolno płonącym ogniem wisiał wielki poczerniały kocioł, do którego Isabel, odwrócona plecami do CC, powoli wrzucała zmiażdżony czosnek i liście bazylii. — Pachnie cudownie — powiedziała CC. Wszystkie kobiety wzdrygnęły się zaskoczone na dźwięk jej głosu. CC uśmiechnęła się ciepło do Isabel. — Nie wiedziałam, że to ty gotujesz potrawkę. Gdybym wiedziała, powiedziałabym ci wcześniej, że jest pyszna. Jesteś wspaniałą kucharką. CC nie była pewna, ale wydało jej się, że nagły rumieniec na pomarszczonych policzkach Isabel mógł być wynikiem nieoczekiwanego komplementu. Odwróciła się i uśmiechnęła do pozostałych kobiet. — Dzień dobry! Jak miło zobaczyć kobiece twarze. Ostatnio czułam się trochę w mniejszości. — Skinęła głową w stronę korytarza. Kobiety nadal się nie odzywały, tylko patrzyły na nią, uśmiechnęła się więc jeszcze szerzej. — Jestem Undine. To obudziło kobiety, które natychmiast dygnęły niezgrabnie i rzuciły słowa powitania mniej więcej w jej stronę. Isabel przykuśtykała do niej. — Zgubiłaś się, pani? — Nie, szukałam kuchni. — Nie myślałam, że obudzisz się tak wcześnie, bo inaczej przyszłabym pomóc się ubrać. — Och, nie dlatego tu jestem. Potrzebuję narzędzi do sprzątania, żeby je zabrać do kaplicy. Pomyślałam, że w kuchni na pewno znajdę jakieś wiadro i szmaty oraz mydło i wodę. Miałam rację? — Tak, pani, ale wystarczy powiedzieć, co ma zostać wyczyszczone, a my się tym zajmiemy. — Wstrząs wynikający z nagłego pojawienia się CC minął i w tonie głosu Isabel znów pojawi! się z trudem skrywany sarkazm. — Nie chcę, żebyś to ty zajmowała się sprzątaniem. Ja to zrobię. — CC pokraśniała, gdy Isabel otworzyła szero-

ko oczy ze zdumienia. — Musisz mi tylko pokazać, skąd wziąć te rzeczy. — Mówiąc dalej, spojrzała po kolei na każdą kobietę. — Wiedziałyście, że w kaplicy jest piękny posąg Najświętszej Matki? — Milczały, lecz CC skinęła głową, jakby jej odpowiedziały. — Najwyraźniej wszyscy o nim zapomnieli. To wielka tragedia. Był zaniedbywany przez wiele lat. Znalazłam go wczoraj podczas nabożeństwa i obiecałam Matce, że go wyczyszczę. — Uśmiechnęła się do Isabel, która patrzyła na nią, jakby sądziła, że zupełnie postradała zmysły. — Sama go wyczyścisz, pani? — zapytała Isabel niepewna, czy dobrze usłyszała. — Tak. Nie boję się zamoczyć rąk — odparła CC, rozkoszując się swoim drobnym żartem. — Jeśli więc dacie mi wiadro i trochę mydła, zaraz wezmę się do robotyOniemiała Isabel wskazała miejsce obok garbatej, która skubała kurę. — Dziękuję! — powiedziała CC. Zdecydowanym krokiem przeszła przez kuchnię i wzięła puste wiadro. — Woda jest w beczce, a szmaty i mydło tam, pani. — Garbata wskazała kredens stojący blisko paleniska, które przypominało piekarnik. CC uśmiechnęła się z wdzięcznością i chwyciła wiadro. Z boku beczki ze świeżą wodą wisiała wielka chochla. CC szybko napełniła wiadro, a potem wzięła kilka czystych szmat i kostkę mydlą o gryzącym zapachu. — Którędy dojdę do kaplicy? — zapytała Isabel. — Ten korytarz zaprowadzi cię do ogrodu. Stamtąd już trafisz, pani? CC skinęła głową. Wiadro było ciężkie, cieszyła się zatem, że ciało Undine jest wysokie i silne. Zanim wyszła z kuchni, odwróciła się jeszcze i odezwała do wszystkich kobiet:

— Bardzo dziękuję za pomoc. I nie musicie mówić do mnie „pani". Mam na imię Undine i jestem jeszcze jedną kobietą w miejscu pełnym mężczyzn. Zadowolona ze swoich ostatnich słów nie przestawała się uśmiechać, nawet gdy wlokła się przez idealny ogród, od czasu do czasu wychlapując nieco wody na habit i znacząco ignorując spojrzenia zaszokowanych mnichów zajętych już swoimi porannymi pracami. — Zachowują się, jakby nigdy dotąd nie widzieli pracującej kobiety — mruknęła pod nosem. Idąc po schodach do kaplicy, starała się nie patrzeć na sceny piekła wyrzeźbione wokół wejścia, lecz nie mogła się powstrzymać. Z jakiegoś powodu stwierdziła, że za drugim razem są jeszcze bardziej niepokojące, choć była na nie przygotowana. Zawahała się, szukając w kamieniu jakiejś iskry nadziei lub zbawienia, ale każda scena przedstawiała tylko rozpacz i nieszczęście — wieczne potępienie i ból. — To jak straszliwy wypadek samochodowy, od którego nie mogę oderwać wzroku — szepnęła. Otrząsnęła się, odwróciła oczy od makabrycznych rzeźb i weszła do mrocznego, przesiąkniętego zapachem kadzidła wnętrza. Nawet szare światło świtu wydawało się jasne w porównaniu z panującą w środku ciemnością, przez chwilę więc stała, mrugając, by przyzwyczaić się do mroku. W kaplicy byli tylko dwaj mnisi, którzy klęczeli przed zapalonymi świecami po prawej stronie nawy. Kiedy obejrzeli się na nią, uśmiechnęła się na powitanie. Skinęli jej krótko głowami i wrócili do monotonnego śpiewu. Jak przyciągana przez wielki magnes CC ruszyła na tyl kaplicy do znajdującej się w głębi wnęki po lewej stronie. Dwie jasno płonące świece przywiodły ją do zapomnianego posągu. Odstawiła wiadro i zatrzymała się na chwilę, by złapać oddech. Nie myliła się. Piękny posąg miał twarz Gai.

Przede wszystkim musi mieć więcej światła. Bez chwili wahania podeszła do stołu na przedzie nawy. Był zastawiony świecami, leżały też na nim długie suche gałązki używane do zapalania świec. Zabrała tyle świec, ile zdołała zmieścić w podołku swojej obszernej szaty, po czym wróciła do posągu. Poustawiała świece dookoła i zapaliła je. Kiedy jej mały kącik w kaplicy rozbłysnął światłem, poczuła na plecach spojrzenia mnichów, którzy otwarcie się na nią gapili. — Bracie, dodajcie, proszę, do swoich modlitw te za odnowienie posągu Dziewicy. Już dawno się jej to należy. — Nie czekając na odpowiedź, zabrała się do pracy. Było gorzej, niż wczoraj myślała. Z posągu obłaziła farba i był bardzo brudny. Ale to nie wszystko. Wyglądało na to, że zapomniano o całej tej części kaplicy. Brud i pająki rządziły tu niepodzielnie. Kiedy CC zamoczyła pierwszą szmatę w wiadrze, była pewna, że słyszy jakiś ruch w cieniu. Zaciskając zęby, przesunęła kostką mydła po wilgotnej szmacie, powtarzając sobie raz po raz, że pełzające stworzenia boją się jej bardziej niż ona ich — choć była przekonana, że to nieprawda. W czasie pracy rozmyślała i modliła się. Prosiła Gaję o wskazówki i próbowała rozsupłać swoje poplątane emocje. Szybko uświadomiła sobie, że fakt, iż się zakochała, nie jest odpowiedzią na wszystko — to dopiero początek wielu pytań. Wkrótce wpadła we właściwy rytm. Zawsze lubiła, by wszystko było czyste i leżało na swoim miejscu — między innymi dlatego tak łatwo się odnalazła w silach powietrznych. Wojskowy ład nie był beznamiętny i wymyślny jak ogrody w klasztorze; wszystko po prostu znajdowało się na swoim miejscu i w najlepszym możliwym stanie. CC rozdarła jedną ze szmat i przewiązała nią bujne włosy. Trzy

razy wędrowała przez ogród do kuchni po czystą wodę. Kobiety nadal nie odzywały się do niej nie pytane, lecz po drugiej wyprawie Isabel przygotowała dla niej kubek ziołowej herbaty i kromkę chleba, a w czasie ostatniej kobieta z uschniętą ręką uśmiechnęła się do niej nieśmiało. Zauważyła, że słońce wisi już wysoko na niebie i że dzień jest przyjemnie ciepły, ale była zbyt zajęta, by zwracać uwagę na cokolwiek innego — dopóki się nie wyprostowała i z jękiem nie zaczęła rozcierać bolących pleców. Przeciągając się, cofnęła się o kilka kroków i przyjrzała efektom swojej pracy. — Och! — westchnęła, uderzyło ją bowiem nieoczekiwane piękno posągu. Odczyszczona Dziewica wyglądała jak żywa. Ciepły blask świec oświetlał błękit jej szaty i głęboki złoty kolor włosów. Wyglądała, jakby otaczała ją aureola miękkiego koloru. — Wykonujesz wspaniałą pracę, córko. — Głos Gai rozległ się gdzieś za nią i CC się odwróciła. Bogini przysiadła na brzegu pobliskiej ławki. Dziś miała na sobie suknię z jedwabiu tak białego i zwiewnego, że wyglądała, jakby udało się jej złapać chmurę i owinąć nią. CC rozejrzała się po kaplicy. Nie miała pojęcia, kiedy dwaj mnisi wyszli, ale z ulgą stwierdziła, że w środku nie ma nikogo. — Cieszę się, że tak uważasz, matko. — Wytarła mokre ręce w brudny habit i podeszła do Gai. Z westchnieniem usiadła na podłodze u jej stóp. Opierając się o ławkę, uśmiechnęła się do bogini. — Zmywanie tego całego dziadostwa jest bardzo męczące. Gaja powędrowała wzrokiem do posągu. — Zapomniano o niej na całe lata. Chciałam, żebyś wiedziała, że zmywasz nie tylko zwykły brud. Usuwasz też nienawiść i zaniedbanie. — Niby jak? Nie rozumiem.

— Zrozumiesz, córko. Zrozumiesz. — Bogini wyciągnęła rękę i odgarnęła pasmo włosów z jej twarzy. CC poczuła, że pod dotykiem bogini opuszcza ją część zmęczenia. — Wyczuwam, że podjęłaś już jakąś decyzję. Jesteś gotowa mi o tym powiedzieć? CC skinęła głową i spojrzała bogini w oczy. — Jestem zakochana w Dylanie i chcę z nim spędzić życie. Przez chwilę CC się wydawało, że przez twarz Gai przemknął niewypowiedziany smutek, lecz zniknął tak szybko, że zaczęła się zastanawiać, czy nie był wytworem jej wyobraźni. — Dylan to mądry wybór — powiedziała Gaja, dotykając policzka CC w matczynej pieszczocie. — A problem w tym, że nie mogę żyć w morzu, bo Sarpedon go zabije, a mnie zgwałci? — CC położyła brodę na dłoniach i oparła łokcie na podciągniętych kolanach. — Muszę się zwrócić do Lira w twoim imieniu. CC spojrzała na boginię z ukosa, nie dając się zwieść lekkiemu tonowi jej głosu. — Gdyby to było takie proste, już byś to zrobiła — powiedziała. — Aż do teraz nie wiedziałaś, że kochasz Dylana — odparowała bogini. — Myślisz, że Lir posłucha? — zapytała niepewnie CC, niemal bojąc się mieć nadzieję. Gaja uśmiechnęła się uwodzicielsko. — Wcześniej słuchał. Jesteś tego dowodem. CC o mało nie przewróciła oczami i nie powiedziała, że nie ma ochoty wysłuchiwać szczegółów, lecz w porę się powstrzymała. Potem podniosła wzrok i zobaczyła, że bogini patrzy na nią błyszczącymi oczami. Obie wybuchnęły śmiechem.

— Są takie rzeczy, których żadna córka nie chce wiedzieć — powiedziała Gaja, ocierając z oczu łzy śmiechu. — Masz rację — przyznała CC, po czym dodała: — Tak naprawdę masz rację w większości spraw. Chciałabym więc wiedzieć, czy twoim zdaniem podjęłam dobrą decyzję, wybierając Dylana. — Zanim ci odpowiem, chciałabym, żebyś to ty, córko odpowiedziała mi na jeszcze jedno pytanie. I nie zastanawiaj się nad odpowiedzią; chcę poznać pierwszą myśl która przyjdzie ci do głowy. Co najbardziej kochasz w trytonie? — Jego dobroć — odparła bez chwili wahania CC. — Ach — szepnęła bogini. — Rozumiem. Tak, wierzę, ze twój wybór był słuszny, bo kiedy jego ciało przestanie cię fascynować albo ulegnie zmianie i jak w każdym związku pojawią się problemy, dobroć stanie się balsamem, który złagodzi trudy życia. — Dziękuję, matko — powiedziała CC i jej oczy napełniły się łzami. Nieoczekiwanie Gaja się przekonała, że ona też musi otrzeć łzy, a zanim znów przemówiła, odchrząknęła lekko. — Odwiedzę dziś wieczór Lira. Być może już jutro wieczorem będę miała dla ciebie jakieś wieści. CC poczuła, że serce zabiło jej mocniej. — To może w ogóle nie będę musiała się zamieniać w człowieka! Gaja odpowiedziała uśmiechem na jej uśmiech, starając się, by na jej twarzy nie pojawił się smutek. — Może — powtórzyła. — Ale pamiętaj, dziecko, nieśmiertelni mają własny rozkład zajęć, a zwłaszcza bogowie nie lubią, by ich ponaglać. Przekonanie Lira może zabrać trochę czasu. — Gaja sugestywnie poruszyła brwiami.

CC skrzywiła się i siedziały razem w zgodnym milczeniu, każda pogrążona w marzeniach o przyszłości. Bogini czule gładziła córkę po włosach. — Wiesz — zaczęła CC po paru minutach — tutaj nie tylko posąg jest w okropnym stanie. — Machnęła ręką, wskazując boczną część kaplicy. — Ta cala część to wielkie bagno. Zupełnie jakby ktoś chciał, żeby odstręczała ludzi. Nie uwierzyłabyś, ile brudu tu znalazłam, a na razie skupiłam się tylko na posągu. — Wskazała na ukryte w cieniu kąty. — Jeszcze nie zaczęłam tam sprzątać, ale śmierdzi tak, jakby jakieś zwierzę zrobiło sobie toaletę. To obrzydliwe. Gaja ze smutkiem potrząsnęła głową. — Pozwolił na to William, a nawet do tego zachęcał. Nie wystarczyło mu, by zapomniano o posągu. Chciał, żeby go zniszczono i sprofanowano. — Dlaczego? Co z nim jest nie tak? — dopytywała się CC. — William ma skomplikowaną duszę i jest doskonałym przykładem tego, co się dzieje z człowiekiem, który wykorzystuje tylko negatywne aspekty władzy. Panuje nad wszystkim dzięki strachowi i manipulacji, żerując na słabościach innych, by jego własne nie zostały odkryte. To wyjątkowo niebezpieczna ścieżka dla kogoś, kto wybrał stan duchowny. Zamiast głosić miłość, zachęca swych zwolenników, by zbawienia szukali w strachu i zaprzeczeniu. A naprawdę jest bardzo namiętnym mężczyzną, który kiedyś miał do ofiarowania mnóstwo miłości. — Gaja westchnęła. — Teraz jest smutnym, rozgoryczonym człowiekiem. Żal mi go, ale cieszę się, że nie będziesz już musiała długo pozostawać blisko niego. — Bogini odrzuciła włosy do tyłu, jakby się otrząsała z nieprzyjemnych myśli. — No, dość już tych przygnębiających rozważań! Muszę się przygotować na spotkanie z Lirem, ale chyba naj-

pierw powinnam trochę pomóc mojej ciężko pracującej córce. Podeszła do posągu. Zaskoczona CC wstała i ruszyła za nią. Gaja zatrzymała się przed oczyszczonym posągiem Dziewicy. — Pamiętam doskonale, że ten pełen zapału młody rzeźbiarz chciał coś dodać do włosów, ale opat, który zamówił posąg, nie mógł sobie na to pozwolić... — Gaja zawiesiła głos i uśmiechnęła się do siebie tajemniczo. — Znałaś człowieka, który to wyrzeźbił? — zapytała zaintrygowana CC. — Oczywiście! Jak inaczej mógłby tak doskonale oddać moją twarz? — Uśmiechnęła się szelmowsko do CC. — Udałam, że jestem pasterką, która stanęła mu na drodze, gdy modlił się o natchnienie, by wyrzeźbić posąg. Z wielką przyjemnością odpowiedziałam na modlitwy tak utalentowanego artysty. — Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. — Zawsze uważałam, że nie powinno się przedkładać pieniędzy nad sztukę. Zgodzisz się ze mną, córko? CC skinęła głową z uśmiechem. — Świetnie! Dokończę więc dzieło rzeźbiarza. CC patrzyła, jak bogini unosi lewą dłoń wnętrzem do góry. Prawą ręką zakręciła nad nią w powietrzu, aż CC zobaczyła wyraźnie tornado iskierek, które wyglądały jak unoszący się w powietrzu złoty pył. Przemawiając do pyłu, bogini zaintonowała: — Dokończcie, co zaczął artysta. Niech się stanie. — Potem dmuchnęła lekko na matą spiralę, która deszczem złotych iskier opadła na posąg, osadzając się na włosach Marii niczym bajkowa chmura. Jeszcze przez chwilę migotała magicznie, po czym Gaja lekko zacmokała językiem. — Nie tak jasno, moje śliczne — powiedziała i iskierki przybrały blask ziemskiego złota.

— Jakie to urocze! — wykrzyknęła CC, lecz szybko otrzeźwiała. - Ale czy opat nie zacznie zadawać mnóstwa pytań, na które trudno mi będzie odpowiedzieć, w stylu: „Jaki czar rzuciłaś na posąg, pani?" — CC udanie naśladowała minoderyjny ton opata. Gaja zaśmiała się lekko. — Nie zrobi tego, dziecko, bo wtedy musiałby przyznać, że wie, jak posąg wyglądał w czasach świetności. Tym samym udowodniłby, że celowo pozwolił, by popadł w zapomnienie i ruinę. — Pokręciła głową. — To by sprowokowało zbyt wiele pytań, na które z trudem znalazłby odpowiedź. W Caldei nadal są dobrzy ludzie, których poruszyłoby celowe zbezczeszczenie wizerunku Dziewicy. William nie chce zrobić niczego, co mogłoby ich wyrwać z apatii. — Ujęła dłoń córki. — Ale wiedz, że choć nie wspomni o pozłocie, zorientuje się, że dodano ją do posągu, i będzie wiedział, że to twoja sprawka. Strzeż się go, zwłaszcza dziś wieczór i jutro, kiedy będę zajęta czym innym i nie będę mogła szybko przybyć, jeśli znajdziesz się w potrzebie. — Będę ostroż... — zaczęła CC, lecz przerwał im odgłos kroków osoby wchodzącej do kaplicy. CC się obejrzała i w świetle wpadającym z zewnątrz dostrzegła charakterystyczną postać Isabel. Bogini zniknęła. CC westchnęła i przywołała na twarz radosny wyraz. Isabel rozejrzała się po kaplicy. — Wydawało mi się, że z kimś rozmawiasz, pani. — Rozmawiałam tylko z Najświętszą Matką. Mówiłam jej, że pięknie wygląda. Staruszka zwróciła pytające spojrzenie na posąg i otworzyła szeroko oczy, które natychmiast wypełniły się łzami. Cała drżąca podeszła do Dziewicy i padła na kolana z wdziękiem, który zaskoczyl CC.

— Spójrz tylko na nią! Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Zupełnie jakby Najświętsza Matka ożyła. — Isabel schyliła głowę i złożyła dłonie. Kiedy skończyła się modlić, przeżegnała się i niepewnie wstała. Potem odwróciła się do CC. — To twoja zasługa. Ty przywróciłaś ją do życia. Dziękuję — powiedziała tylko. — Nie ma potrzeby dziękować, Isabel. A poza tym w miejscu pełnym mężczyzn kobiety muszą trzymać się razem. Nie sądzisz? — Tak, pani. Tym razem Isabel rzekła to z uśmiechem, zamieniając oficjalny zwrot w czułe słówko. CC nie mogła się nadziwić, jak szczery uśmiech przemienił twarz staruszki. Po raz pierwszy udało się jej dostrzec młodszą Isabel kryjącą się za maską rozgoryczenia. — Musisz być głodna, Undine. Pracowałaś ciężko cały dzień. Już prawie pora na nieszpory. CC była zaskoczona, że minęło aż tyle czasu. — Wydaje mi się, że jeszcze nie nadeszło południe. — Spojrzała w dół na brudny habit. — Choć bardzo chciałabym zostać i zobaczyć pierwszą reakcję mnichów na nasz posąg, chyba nie jestem odpowiednio ubrana na nieszpory. Na twarzy Isabel znów pojawił się szeroki uśmiech, kiedy użyła słowa „nasz", by opisać posąg, i CC uradowała się na widok wyraźnego zachwytu staruszki. — Musimy zmienić ten brudny habit na czyste ubranie — oświadczyła Isabel. — Czyste ubranie to jest to — odparła CC. Po wyjściu z kaplicy wylała brudną wodę z wiadra i razem z Isabel wolno przeszła przez ogród, rozmawiając o tym, jakie narzędzia będą jej potrzebne następnego dnia, by dalej pracować nad posągiem. Skręciły razem ze ścieżką i przeszły przez część ogrodu, której CC nie rozpoznała. Nie było tam kwiatów,

a po obu stronach dróżki rosły równo rzędy małych zadbanych roślin. CC zatrzymała się, by lepiej im się przyjrzeć. — Och! — ucieszyła się. — Zioła! Isabel, spójrz. — Przeszła ostrożnie między rządkami, a potem schyliła się i przesunęła dłonią po najbliższej roślinie. Miała ciemnozielone liście o lekko postrzępionych brzegach. Wciągnęła głęboko jej cudowny zapach. — Mięta. — Przebiegła wzrokiem do innych roślin i też przesunęła po nich dłonią. — Bazylia, kolendra i zielona pietruszka. — Roześmiała się. — Nie, pietruszka i kolendra. Łatwo je pomylić. — Uśmiechnęła się do Isabel, która obserwowała ją wyraźnie zaskoczona. — Znasz się na ziołach. CC skinęła głową. — Nie tak bardzo, jak bym chciała, ale zawsze coś hodowałam. Uwielbiam babrać się w ziemi i podoba mi się świadomość, że to dzięki moim wysiłkom mięta w herbacie smakuje tak cudownie. A nawiasem mówiąc — zawiesiła głos i starannie dobierała słowa, by nie urazić staruszki — czy myślałaś kiedyś, żeby dodać trochę mięty do swojej pysznej potrawki? Chyba bardzo dobrze podkreśliłaby smak jagnięciny. Staruszka zamrugała oczami jak sowa. — Nie chciałam cię urazić — powiedziała szybko CC przejęta milczeniem Isabel. — Twoja potrawka i tak jest wyśmienita, w życiu nie jadłam lepszej. — Nie uraziłaś mnie. Zaskoczyłaś. Chyba źle cię oceniłam, Undine, a kiedy popełniam błąd, chcę go zawsze szybko naprawić. Muszę cię prosić o wybaczenie. — Nie ma czego wybaczać. — Uśmiech CC odzwierciedlał jej radość z powodu słów staruszki. — Nie znałaś mnie, a ja nie znałam ciebie. Uznajmy to po prostu za nieporozumienie.

— Nieporozumienie — powtórzyła staruszka. — Podoba mi się. Podoba mi się też twój pomysł, żeby dodać mięty do potrawki. Zerwiemy trochę? — Razem. — CC się uśmiechnęła. — Tak. Razem. — Isabel odpowiedziała jej uśmiechem i zaczęły zrywać listki z pachnącego ziela. Isabel napełniła fartuch miętą i kiedy razem z CC wchodziły do kuchni, rozmawiały o wielu zastosowaniach kolendry. Pozostałe trzy kobiety podniosły wzrok wyraźnie zaskoczone. Isabel rzuciła miętę na najbliższy blat. Z koka wysunęło jej się kilka srebrnych pasemek i owinęło wdzięcznie wokół twarzy. Założyła je z uśmiechem za uszy, a CC ujrzała nagle młodą dziewczynę. — Undine podsunęła mi wspaniały pomysł na wieczorną potrawkę. — Isabel spojrzała na trzy kobiety. -Księżniczka jest bardzo mądra, jeśli chodzi o zioła. — No cóż, nie nazwałabym tego mądrością. Po prostu lubię zajmować się roślinami i wykorzystywać je w kuchni — odparła CC trochę zakłopotana nieoczekiwaną pochwałą. — Tylko mądra kobieta rozumie zioła — powiedziała cicho garbata. CC uśmiechnęła się do niej. — Lubię pracować rękami. Dobrze się czuję, kiedy coś zrobię i wiem, że dobrze wykonałam swoją pracę. — Musicie zobaczyć Najświętszą Matkę! — wykrzyknęła Isabel. — To prawdziwy cud! — To nie cud — mruknęła kobieta z uschniętą ręką. — Widać wyraźnie, że księżniczka zdjęła brud z Matki i przerzuciła na siebie! — Kobieta roześmiała się wesoło z własnego żartu. Pozostałe milczały, spoglądając na CC, jakby chciały sprawdzić, czy się obrazi.

— Nadal uważam, że można to uznać za cud — odparta z powagą CC. — Czy widziałyście kiedyś, żeby księżniczka aż tak się upaprała, chyba że była strasznie niezgrabna i spadła z rumaka rycerza, który wiózł ją do złotego zamku? — Przyłożyła poplamioną miętą dłoń do brudnego czoła i odegrała własną wersję omdlenia. Isabel zachichotała. — Pani, chyba musisz poćwiczyć omdlenie. Nie wygląda zbyt... — szukała odpowiedniego słowa. — ...wiarygodnie — dokończyła za nią kobieta z obwisłą twarzą, lekko przeciągając słowo. — Nie jest wiarygodne! — CC udała obrażoną i przycisnęła dłoń do serca. — Zraniłaś mnie! — Eee, tam — odparła kobieta. — Jesteś zbyt twarda, by dać się tak łatwo zranić. CC uśmiechnęła się do nich. — No to może pokażecie mi, jak wygląda wiarygodne omdlenie? Cztery pary roziskrzonych oczu spojrzały na nią jedna po drugiej. A potem w kuchni zapanował totalny zamęt, gdy każda staruszka, pośród wielkiego śmiechu i wzdychania, szła chwiejnym krokiem, prezentując na koniec własną wersję omdlenia. CC nie pamiętała, kiedy tak bardzo się śmiała. Opadła na krzesło i trzymając się za bok, błagała kobiety, by przestały, gdy do kuchni wszedł mnich, w którym rozpoznała brata Petera. — Co się tutaj wyprawia? — wrzasnął. Na widok CC zatrzymał się nagle. Kobiety natychmiast otrzeźwiały i CC dostrzegła strach w ich oczach. Szybko wstała z krzesła i zwróciła się do mnicha tonem, któremu starała się nadać moc królewskiego rozkazu. — Ty jesteś brat Peter, zgadza się?

Mnich skinął głową. — Tak, pani. — Jak widać po opłakanym stanie mojej szaty, przez cały dzień czyściłam posąg Najświętszej Matki. To bardzo męcząca żmudna praca i potrzebowałam trochę się odprężyć. Oczywiście nie chciałam zawracać głowy żadnemu z braci, więc odszukałam Isabel i rozkazałam, by razem z innym służącymi rozbawiła mnie, — Machnęła niedbałe ręką w stronę kobiet, które zamarły w bezruchu. — Teraz mam już dość. — Uśmiechnęła się łaskawie do skonfundowanego mnicha. — Dziękuję, że przyszedłeś sprawdzić, co się ze mną dzieje. Proszę przekazać ojcu Williamowi moje ubolewanie, że muszę dziś opuścić nabożeństwo, ale jak widzisz, bracie, nie jestem odpowiednio ubrana na nieszpory. — Odwróciła się do niego plecami. — Tak, pani — odparł mnich i wypadł z kuchni. — Mnisi chyba nie mają zbyt wielu rozrywek? — zwróciła się CC do kobiet, gdy upewniła się, że mnich zniknął. Kobiety powoli się odprężały, cicho pochrząkując. — To nie znaczy, że my nie możemy ich mieć — oświadczyła CC. Kobiety spojrzały na nią z powątpiewaniem. — Ojciec William mówi, że radość to grzech — powiedziała Isabel. Tym razem w jej głosie nie słychać było zadowolenia, z jakim dotąd przekazywała CC przykazania opata. Dźwięczał w nim smutek i zmęczenie. — A co powiedział Jezus? — zapytała CC i w czterech parach oczu błysnęło nagle zaciekawienie. — Powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie". Dzieci, zwłaszcza małe, śmieją się i bawią przez cały czas. Można by pomyśleć, że gdyby szczęście było wielkim grzechem, Chrystus powiedziałby coś w tym stylu: „Każcie się dzieciom zamknąć" albo: „Bijcie je i nękajcie, aż trafią do nieba". Prawda?

— Dobrze powiedziane, Undine — zauważyła kobieta z uschniętą ręką. — Jak masz na imię? — zapytała CC. — Lynelle — odparła z promiennym uśmiechem, ukazując rząd wielkich żółtych zębów. — A ty? — zapytała kobietę z częściowo sparaliżowaną twarzą. — Bronwyn — powiedziała trochę niewyraźnie. — Ja jestem Gwyneth — rzuciła garbata, zanim CC zdążyła zapytać. — Moje panie, to wielki zaszczyt was poznać. Ja jestem księżniczka Undine Która Nie Pamięta Nic Poza Swoim Imieniem — powiedziała CC, jak najlepiej naśladując akcent brytyjskiej królowej. Jej publiczność zacmokała z uznaniem. CC skłoniła się niczym primabalerina i o mało nie padła twarzą na podłogę, gdy jej stopa zaplątała się w brzeg habitu. Isabel złapała ją ze śmiechem. — Może powinnam ci pomóc wyswobodzić się z tych szat. CC się uśmiechnęła. — I włożyć coś bardziej królewskiego? — Oczywiście — odparła Isabel, naśladując jej królewski ton. — Pani pierwsza, milady. Obie wycofały się tyłem z kuchni, machając dostojnie do roześmianych „poddanych". — Czy znajdzie się jakiś sposób, żebym mogła wziąć kąpiel? — zapytała CC, kiedy szły przez pusty refektarz. Isabel poklepała ją po ręce. — Idź do pokoju. Przyniosę cebrzyk. Staniesz w nim, a ja będę cię polewać wodą. — Mogę być goła? Isabel bez powodzenia próbowała stłumić uśmiech. — Skoro nalegasz...

— Nalegam. — Ja też zdejmuję koszulę, kiedy się kąpię — wyznała staruszka. — Wiedziałam. Zaskoczona Isabel zmarszczyła czoło. — Skąd? CC wciągnęła kilka razy powietrze. — Nie śmierdzisz. CC słyszała śmiech staruszki jeszcze długo po tym, jak zniknęła w korytarzu.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Żołądek CC zaburczał bardzo niewytwornie, kiedy Isabel kończyła sznurować gorset jej sukni. — Zapomniałaś o jedzeniu? — zaśmiała się Isabel. — Powiedz, proszę, że zostało trochę twojej pysznej potrawki, — Dla ciebie tak. W końcu to ty pomyślałaś, żeby dodać mięty. — I była dobra? — Pyszna. Wydaje mi się, że Bronwyn smakowała tak bardzo, że zostawiła dla ciebie bochenek swojego doskonałego chleba. — Brzmi wspaniale — powiedziała CC, gdy szły korytarzem. — Myślisz, że mnisi są nadal na nabożeństwie? Jestem naprawdę zmęczona i wolałabym nie spotkać się z Andrasem i opatem. — Ciężka fizyczna praca przez cały dzień połączona z wszechobecnym bólem wywołanym przez tęsknotę za morzem wyczerpała ją i ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebowała, była szermierka słowna z opalem lub odrzucanie zalotów Andrasa. Poczuła na sobie spojrzenie Isabel. Kiedy staruszka się odezwała, w jej głosie zabrzmiała życiowa mądrość. — Widać wyraźnie, że nie darzycie się z opatem sympatią, co oczywiście nie powinno dziwić. Ojciec William

jest przeciwnikiem piękna, a ty jesteś jego uosobieniem. Nawet ja osądziłam cię zbyt surowo z powodu wyglądu. CC zaczęła coś mówić, lecz Isabel pokręciła głową, nie chcąc, by jej przerywała. — Nie, nie szukaj dla mnie wymówek. Jestem dość stara, by wiedzieć, kiedy zachowuję się głupio. To tłumaczy, dlaczego nie przepadasz za opatem, nie rozumiem natomiast, dlaczego zaloty sir Andrasa nie sprawiają ci przyjemności. Początkowo wydawało się, że cieszy cię jego towarzystwo, ale obserwowałam was. Ostatnio odnoszę wrażenie, że częściej jesteś zdenerwowana lub rozkojarzo-na, kiedy jesteście razem. — Nie sądziłam, że to aż tak rzuca się w oczy. — Tylko wtedy, gdy jesteś bardzo zmęczona. — Isabel się uśmiechnęła. — Ale może dostrzega to tylko inna kobieta. Kiedy szły przez dziedziniec, CC przygryzła dolną wargę, nie wiedząc, ile może wyznać Isabel. Spojrzała na studnię, lecz wyglądała jak zwykły stos kamieni. No cóż, pomyślała, przynajmniej o to mnie nie wypytuje. — Wybacz mi, Undine, jeśli zadałam zbyt osobiste pytanie — powiedziała Isabel. — Nie, nie mam nic przeciwko temu, że pytasz. Zastanawiałam się tylko, jak najlepiej ci odpowiedzieć. — Westchnęła i doszła do wniosku, że powie prawdę, a przynajmniej tyle prawdy, ile może. Kłamcy nie są dobrymi przyjaciółmi, CC zaś bardzo chciała się zaprzyjaźnić ze staruszką. — Masz rację. Początkowo myślałam, że uda mi się go polubić, może nawet pokochać. Wydawał się miły, a na pewno jest bardzo przystojny. Isabel prychnęła z aprobatą i skinęła głową. — Ale kiedy spędziłam z nim więcej czasu i lepiej go poznałam, stało się jasne, że nie jest to mężczyzna dla

mnie. Nie chodzi o to, że jest okropny czy coś w tym stylu. To nawet nie jest jego wina. Po prostu do siebie nie pasujemy. — CC pochyliła się w stronę Isabel i zniżyła głos. — A dziś rano podsłuchałam, jak rozmawiał o mnie z opatem. Zastanawiali się, czy powinien mnie poślubić czy nie i brzmiało to tak, jakby rozważali zakup klaczy rozpłodowej albo posiadłości. Isabel uniosła brwi. — I to cię dziwi, Undine? — Nie bardzo. — CC westchnęła. — Ale nigdy nie poślubiłabym mężczyzny, który traktowałby mnie jak swoją własność. Isabel spojrzała na nią i zamrugała. — Musisz pochodzić z dalekiego kraju. — To jedna rzecz, którą wiemy na pewno — odparła zdecydowanie CC. — Jestem pewna, że nie wszyscy mężczyźni traktują kobiety w taki sposób. Niektórzy są mili, pełni szacunku i uważają nas za partnerki. — Głos CC stał się łagodny, gdy pomyślała o Dylanie. — Kochasz więc innego? — Oczy staruszki zamigotały, a CC musiała odpowiedzieć jej uśmiechem. — Dziwka! — zasyczał jakiś głos za nimi. Wzdrygnęły się obydwie i odwróciły gwałtownie, stając twarzą w twarz z Andrasem. Rycerz miał szeroko otwarte oczy i był tak nienaturalnie blady, że wyglądał jak duch. Jego jasne włosy były zmierzwione, a oczy lśniły złowieszczym srebrnym blaskiem. — Dziwka! — syknął. — Nie myśl, że nas oszukałaś. Wiemy, czym naprawdę jesteś. Wiemy, że nie jesteś czysta. Zbrukałaś się i zapłacisz za swoją zdradę! CC zadrżała na upiorny dźwięk jego słów. Wypływały z ust Andrasa z silą nie z tego świata. My? O kim on mówił? Myśli przebiegały jej gwałtownie przez głowę, gdy patrzyła na studnię. Dostrzegła unoszące się nad nią atra-

mentowe fale niczym żar nad rozpaloną przez słońce asfaltową drogą. — Biegnij po pomoc! — szepnęła gorączkowo do Isabel. — Nie! Nie zostawię cię — odszepnęła staruszka. Machnęła ręką w stronę rycerza i odezwała się ostro pewnym siebie głosem poirytowanej babci: — Sir Andrasie, zostaw księżniczkę w spokoju. Jeśli doszło między wami do nieporozumienia, są inne sposoby, by to rozwiązać. Opat nie pochwali twoich niegodnych słów. Rycerz zmrużył oczy, gdy zwrócił się do Isabel. — Tak, doszło między nami do nieporozumienia. — Przeniósł swoje wężowe spojrzenie na CC. — Ale da się je naprawić tylko wtedy, gdy się połączymy. Dostanę to, co mi się prawnie należy! Zanim CC zdążyła się poruszyć, Andras rzuci! się do przodu i zamknął jej nadgarstek w żelaznym uścisku. W tej chwili amulet bogini zaczął promieniować ciepłem. CC czuła, jak powoli nabiera mocy. — Skończ z tą głupią farsą — pozbawiony ciała głos wyszeptał gorące słowa do jej ucha. — Nie możesz zmienić zakończenia. Będziesz moja. Spojrzała w srebrne oczy i przemówiła bezpośrednio do ducha, który opętał Andrasa: — Nigdy! Nigdy nie będę twoja, Sarpedonie. — CC skupiła się na sile bogini, która płonęła w amulecie wiszącym między jej piersiami. Czuła ją, jak odczuwała przypływy i odpływy morza. Wiedziała, że może ją wykorzystać. Oślepiająco szybkim ruchem skierowała moc amuletu w dół i wymierzyła rycerzowi siarczysty policzek. Andras wrzasnął, gdy moc bogini odrzuciła go od CC. Zgiął się w pół i upadł na kolana. Z miejsca, w którym stalą, CC patrzyła, jak ciemne pasma dymu znikają w studni.

Nie licząc urywanego oddechu rycerza, na dziedzińcu panowała cisza. CC czuła się słabo, jakby cios, który wymierzyła, pozbawił ją wszystkich sił. Zachwiała się lekko i Isabel pospieszyła, by podać jej rękę. — Mój synu! Co się dzieje? Opat wybiegi na dziedziniec, czerwona szata powiewała za nim niczym flaga. Kilku mnichów deptało mu po piętach. Wyglądali jak ogłupiałe białe myszy. Opat szybko przebył dzielącą ich odległość i pomógł Andrasowi wstać. — Ojcze, sir... — zaczęła Isabel drżącym głosem, lecz CC zaraz jej przerwała: — Musiał zemdleć — dokończyła za nią, ściskając dłoń staruszki, by ją uciszyć. — Isabel odprowadzała mnie na kolację i znalazłyśmy Andrasa leżącego na dziedzińcu. Nie ruszał się. To był prawdziwy wstrząs. — Tak — potwierdziła Isabel. — Poszłabym natychmiast po pomoc, ale księżniczka była tak zdenerwowana, że nie mogłam jej zostawić. CC rzuciła jej pełne wdzięczności spojrzenie. — Potem Andras zaczął się poruszać i właśnie wtedy wyszedłeś na dziedziniec, ojcze. Wszyscy odwrócili się do rycerza. Upiorny blask w jego oczach zgasł, rysy znów były normalne. Był jednak wyraźnie oszołomiony. Pot przykleił mu włosy do głowy i zaznaczył ciemne kręgi pod tuniką. — Pamiętam, że słyszałem głos Undine. — Pokręcił głową, próbując odzyskać jasność myśli. — I amulet. Pamiętam amulet. — Przesunął drżącą ręką po wilgotnych włosach. — Potem już nic nie opamiętam aż do chwili, gdy usłyszałem twój głos, ojcze. — Nie bój się, synu. Odkryjemy, co zaćmiło ci umysł. — Jego głos był łagodny i ojcowski. — Ponieważ to co cię dotknęło, przestało działać w mojej obecności, musi

mieć związek z ciemnymi siłami, bo ucieka przez światłem Boga. Mówiąc to, opat nie patrzył na rycerza, lecz na CC. W końcu odnalazł wzrokiem bursztynową kroplę wiszącą na długim srebrnym łańcuszku. W wieczornym świetle wyglądała na ciemniejszą. Automatycznym ruchem CC dotknęła amuletu. Ciepło, którym nadal emanował, przyniosło jej pociechę. Opat zbliżył się do niej i mrużąc oczy, spojrzał na wisiorek. — Co to za pogański talizman? — Kiedy zwrócił się do CC, z jego głosu zniknęła łagodność i ciepło. — Zdejmij go i pozwól mi obejrzeć. CC pokręciła głową. — Nie jest pogański i nie mogę go zdjąć. To podarunek od matki. Oczy opata przypominały wąskie szparki. — Przypomniałaś sobie matkę? — Pamiętam jej miłość i pamiętam podarunek — odparła wojowniczo CC. — Zbadam ten dar — odparł szyderczo opat. Ruszy! w jej stronę powoli, a CC mogła myśleć tylko o tym, że amulet na pewno go sparzy. Nie zawiódł, kiedy musiał odwrócić od niej negatywną energię, opat zaś był jej jedną wielką kulą. Jego świńskie oczka patrzyły na nią ze złością i CC czuła, że zaraz zacznie hiperwentylo-wać. To jest to! pomyślała nagle. I z westchnieniem, które zachwyciłoby Lynelle, Bronwyn i Gwyneth, dramatycznie zemdlała. Na szczęście Isabel chwyciła ją w silne ramiona i obie upadły na ziemię. CC w połowie leżała na kolanach staruszki, która kołysała ją jak dziecko. Chwytając powietrze, zatrzepotała rzęsami, udając, że powoli wraca jej przytomność.

— Biedactwo! — powiedziała Isabel. — Prawie nic dziś nie jadła. To dziecko od świtu harowało dla Najświętszej Matki. — Kątem oka CC zauważyła, że kilku mnichów przeżegnało się z szacunkiem na wzmiankę o posągu. — Proszę! — CC poczuła szarpnięcie, gdy Isabel chwyciła mocno amulet w swoją zniszczoną dłoń. — Nie parzy. To tylko podarunek od kochającej matki. Sir Andras doznał nieszczęśliwego ataku apopleksji. Dobry rycerz nie jest sobą. Wyraźnie potrzebuje pomocy ojca, tak jak księżniczka potrzebuje mojej. — Isabel mówiła z takim zdecydowaniem, że wstrząśnięty opat zamilkł. — Och, Isabel, tak mi słabo — sapnęła CC. — Co się stało? Staruszka pogładziła ją po włosach. — Ciii, jagniątko, wszystko dobrze. Dojdziesz do siebie, gdy coś zjesz. Podnosząc się z trudem, staruszka pociągnęła za sobą CC. — Proszę nam teraz wybaczyć, ojcze. Nakarmię księżniczkę, a potem uda się na spoczynek. Isabel pokuśtykała w stronę drzwi do refektarza, jedną ręką podtrzymując CC w talii. Gromada milczących mnichów rozstąpiła się przed nimi. — Dopóki nie zrozumiemy, co dokładnie wywołało atak u sir Andrasa, ustawię jednego z braci pod drzwiami księżniczki, żeby ją chronić. — Głos opata zabrzmiał jak uderzenie bata i zatrzymał kobiety. Trzymając się mocno Isabel, CC odwróciła się do mnicha. Stał u boku rycerza, obronnym gestem opierając rękę na jego ramieniu. — Dziękuję za troskę o moje bezpieczeństwo — powiedziała CC słabym i drżącym głosem. — Troszczę się o wszystkie zagubione... — Głos opata niósł się za nimi, gdy wychodziły z dziedzińca.

— Nie chcę jeść w refektarzu — szepnęła CC do Isabel w korytarzu. Staruszka skinęła ze zrozumieniem głową i ruszyły w stronę wejścia do kuchni przeznaczonego dla służby. Pierwsza zauważyła je Lynelle. Radość w jej wzroku szybko ustąpiła miejsca trosce. — Zaatakował ją sir Andras — wyjaśniła ponuro Isabel, prowadząc CC do zydla stojącego przy blacie na środku kuchni. — Musi coś zjeść i wypić. Cztery kobiety zabrały się do pracy jak dobrze naoliwiona maszyna i niebawem CC jadła parującą, przyprawioną miętą pyszną potrawkę Isabel, popijając ją na zmianę ziołową herbatą i mocnym czerwonym winem. — Wypij herbatę do końca — powiedziała niewyraźnie Bronwyn, która razem z pozostałymi czuwała nad CC jak kwoka. — To rumianek i dzika róża. Pomoże ci uspokoić żołądek. — I całe wino — dodała gderliwym głosem Lynelle. — Pomoże na całą resztę. CC uśmiechnęła się słabo do staruszek. Isabel zaproponowała jej dokładkę potrawki, którą CC z radością przyjęła. — Doszłaś już do siebie na tyle, by to wyjaśnić? — zapytała staruszka, stawiając przed nią parującą miskę. Kobiety przerwały pracę, nie kryjąc zainteresowania. CC powoli skinęła głową. — Rycerz nie był sobą? — Nie — odparła CC, patrząc Isabel prosto w oczy. — Wyglądał jak opętany — oświadczyła Isabel. CC usłyszała, jak kobiety sapnęły wstrząśnięte, lecz nie spuszczała wzroku z Isabel. — Tak. Andrasa opętał stwór o imieniu Sarpedon. Uciekałam przed nim, kiedy rycerz znalazł mnie na plaży. Isabel skinęła głową.

— Wiedziałam. Zauważyłam wyraźnie zmianę, jaka zaszła w rycerzu, a zwracając się do niego, wypowiedziałaś to imię. — Zanim staruszka zadała następne pytanie, wzięła głęboki oddech. — Nie chciałaś, żeby opat dotknął twojego amuletu. Dlaczego? W pokoju zapadła cisza, gdy kobiety czekały na odpowiedź. — Bo nie wiedziałam, co poczuje, kiedy go dotknie. Co ty poczułaś? — Ciepło — odparta prosto Isabel. CC skinęła głową. — Bo nie chcesz mi zrobić krzywdy. Sarpedon chciał i amulet mnie chroni przed nim. Wydaje mi się, że opat też chce mnie skrzywdzić. Nie wiedziałam, co się stanie, kiedy go dotknie. — Jesteś czarownicą? — zapytała Isabel. Nadal patrząc jej w oczy, CC pokręciła głową. — Nie. — Ale skąd to wiesz? — wtrąciła się Gwyneth. — Nie pamiętasz swojej przeszłości. — Pamiętam więcej, niż mogę wam teraz wyznać, i bardzo mi przykro z tego powodu. Mogę was jednak zapewnić, że nie jestem czarownicą. — Mówiąc to, CC patrzyła po kolei na każdą kobietę. — Ale wierzę, że kobiety mają w sobie magię. Nie chodzi mi o nic mrocznego ani grzesznego. Myślę tylko, że każda z nas ma w sobie coś wyjątkowego i to czyni nas kobietami. Nie musimy być młode ani piękne, nie musimy też być księżniczkami, by to mieć. Musimy tylko słuchać swojego wnętrza i wierzyć. W kuchni panowała cisza, kiedy CC jadła dalej, lecz nie było w niej napięcia, jedynie powaga. — Nie miałam pojęcia, że tak szybko wykorzystam to, czego nauczyłyście mnie dziś po południu. — CC przerwała ciszę z uśmiechem.

Odpowiedziały jej zdumione spojrzenia, aż w końcu Isabel odrzuciła głowę do tyłu i zaśmiała się głośno. — To było udawane! Udawałaś omdlenie! — powiedziała wesoło, szturchając stojące najbliżej niej kobiety. — Szkoda, że nie widziałyście naszej księżniczki. Spłynęła w moje ramiona jak więdnący kwiat. — Isabel odegrała omdlenie CC, a kobiety zacmokały z radością. — Chyba nie było aż tak wiarygodne jak moje — zamruczała Lynelle, po czym mrugnęła do CC i dolała jej wina. CC wypiła je do ostatniej kropli wdzięczna za ciepło w żołądku, które łagodziło ból nasilający się z każdą minutą. Teraz gdy praca bądź rozmowa nie odwracały jej uwagi, pragnienie morza połączone z tęsknotą za Dylanem było tak dojmujące, że niemal krzywiła się z bólu. Jutro wieczorem, przypominała sobie. A potem może już nigdy nie będzie musiała porzucać wody ani Dylana. — Jesteś zmęczona, Undine. Chodź, odprowadzę cię do komnaty — powiedziała łagodnie Isabel. — Dziękuję wam wszystkim. Jestem bardzo wdzięczna. Kolacja była pyszna, prawie tak doskonała jak towarzystwo. I dziękuję, że mi ufacie. Wyszła razem z Isabel, odprowadzana słowami: „Śpij dobrze, pani". W połowie refektarza CC się zatrzymała. — Nie chcę przechodzić przez dziedziniec. Możemy iść inną drogą? — Oczywiście — odparła Isabel i skierowała się na drugi koniec sali ku drzwiom, przez które CC przeszła rankiem. — Duch tego stwora wychodzi ze studni, prawda? — zapytała cicho Isabel. CC spojrzała na staruszkę i skinęła głową. — Przez studnię dostaje się do klasztoru.

Isabel spojrzała na nią ostro. — Może cię skrzywdzić? CC powoli pokręciła głową. — Nie bezpośrednio, ale może mi przysporzyć wielu problemów, jak choćby dziś wieczór. I niepokoi mnie, co się wydarzy, jeśli opat czy nawet sir Andras zorientują się, co się dzieje. — Odwróciła się do Isabel i chwyciła jej powykrzywiane dłonie. — Dziękuję, że nie zdradziłaś mnie przed opatem. Isabel uśmiechnęła się jak matka. — Jak powiedziałaś, kobiety muszą się trzymać razem. Spojrzały na siebie z serdecznym, zdecydowanie kobiecym uśmiechem. Szły dalej mrocznym korytarzem, wymachując splecionymi w uścisku rękami. — Cieszę się, że ten zły duch nie może cię skrzywdzić. Ale poczułabym ulgę, gdybym wiedziała... — Isabel zawiesiła głos. — Nie sądzę, by mógł opętać ciebie albo pozostałe kobiety. — CC przekrzywiła głowę na bok i uśmiechnęła się. — Chyba że któraś z was pożąda w sekrecie mojego ciała. Isabel zacmokała i odpowiedziała dopiero po długiej chwili. — Mogę spokojnie wypowiedzieć się za inne kobiety i oświadczyć, że na pewno cię nie pożądamy. — Miło mi to słyszeć. Isabel prychnęła, a CC się roześmiała. Przeszły spory kawałek, zanim CC odezwała się znowu: — Muszę zostać w klasztorze jeszcze przez jakiś czas. Isabel rzuciła jej pełne zrozumienia spojrzenie. — Jesteś tu bezpieczna. — Tak. I pomaga mi moja rodzina.

— I Najświętsza Matka — dodała z przekonaniem Isabel. CC uścisnęła ją za rękę. — Tak, Wielka Matka też mi pomaga. Skręciły za róg. Przy drzwiach komnaty CC klęczał gruby mnich. Wyglądał na pogrążonego w głębokiej modlitwie. — Twój strażnik — szepnęła Isabel. — Raczej dozorca więzienny — odszepnęla CC. Wymieniły ponure spojrzenia, po czym weszły do środka, ignorując klęczącego mnicha.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY CC walczyła ze sobą. Chciała wyjść przez okno, pobiec ścieżką nad morze i rzucić się w jego łagodne fale. Tęskniła za Dylanem i martwiła się o niego. Wiedziała, że na nią czeka, tak samo jak wiedziała, że Sarpedon szuka sposobu, by ją posiąść. Poczuła gęsią skórkę na wspomnienie jego pałających oczu i dotyku jego rąk na skórze. Gaja powiedziała jej, że nie powinna się obawiać ducha trytona, lecz użycie przez Andrasa słowa „my" przeraziło ją. Powiedział: „Wiemy, że nie jesteś czysta". Czy oznacza to, że Sarpedon wie o jej uczuciu do Dylana? A może miał na myśli wyimaginowany związek z Andrasem? Jeśli Sarpedon wchodząc w ciało Andrasa, miał dostęp do jego umysłu, to wiedział, że nie są kochankami, co nadawało słowu „my" złowieszcze znaczenie. Pewnie wiedział o Dylanie. Czy CC narazi go na niebezpieczeństwo, jeśli znów do niego pójdzie? Miała też problem z opatem. Już przed incydentem na dziedzińcu wierzył, że Undine jest czarownicą z plemienia wikingów. Wydarzenia tego dnia tylko wzmocniły jego przekonanie, a to ją bardzo niepokoiło. Rzucając się nerwowo na wąskim łóżku, rozpaczliwie chciała wezwać Gaję, lecz wiedziała, że to niemożliwe. Gaja była zajęta z Lirem i CC nie mogła jej przerywać tyl-

ko po to, by zadać kilka egoistycznych pytań. Westchnęła. Potrzebowała Dylana. Tęskniła za jego mocnymi ramionami, które zmyłyby z niej truciznę pożądania Sarpedona i ból wynikający z rozstania z morzem, ale tej nocy musiała zostać bezpiecznie w łóżku i starać się zasnąć. Zamknęła oczy. Już raz śniła o Dylanie, może dziś w nocy też się jej przyśni... Dylan pływał niespokojnie wzdłuż brzegu. Czuł, że Christine go potrzebuje, tak samo silnie jak wcześniej wyczuwał jej strach, którego źródłem musiał być Sarpedon. Na pewno odnalazł ją w klasztorze i odkrył sposób, by ją osaczyć. Dylan zacisnął szczęki. Czuł, kiedy wykorzystała moc bogini, by udaremnić atak Sarpedona. Gdyby tylko mógł być wtedy przy niej! Ławica wielkich ryb ustniczek umknęła przed nim, gdyż przez jego gniew otaczająca go woda zaczęła się pienić i buzować. Poczuł, że ogarnia go kolejna fala frustracji, gdy Christine musiała sama zmagać się ze wszystkim na lądzie. — Na trójząb Lira, coś na pewno mogę zrobić! — wściekał się. — Na początek mógłbyś zmienić adresata. Przyzywanie mocy Lira na nic ci się nie zda, jeśli to czego pragniesz, znajduje się na lądzie. — Śpiewny głos Gai niósł się swobodnie nad wodą. — Gaja! —wykrzyknął Dylan. Potężnymi ruchami ramion podpłynął do brzegu. Bogini siedziała na starym pniu wyrzuconym przez morze, mocząc stopy w falach. Miała na sobie suknię barwy nocy, lecz odbita w wodzie lśniła jak uszyta z płynnego aksamitu. — Twoja córka potrzebuje mnie, Wielka Matko — powiedział z szacunkiem Dylan. Pierś mu falowała, gdy próbował złapać oddech.

Bogini spojrzała na niego ostro. — Chcesz powiedzieć, że wyczuwasz jej potrzeby, trytonie? Dylan przycisnął pięść do serca. — Jakby były moje. Wzrok Gai zrobił się cieplejszy. — Tak, widzę to wyraźnie. Ty i Christine jesteście ze sobą złączeni. Wasze dusze się odnalazły. To rzadka i cudowna rzecz, ale przypomina miecz obosieczny. Jej ból jest twoim, tak jak twój jest jej bólem. — Nie chciałbym, żeby było inaczej. — A czego chcesz ode mnie, Dylanie? — zapytała tak cicho, że musiał się wysilać, by ją usłyszeć. — Obdarz mnie ludzką postacią! — wyrzucił z siebie. — Pozwól mi iść do niej i pocieszyć ją. Gaja postukala palcem w drewno, rozważając prośbę trytona. — Mój ojciec był człowiekiem. To musi mnie jakoś z tobą łączyć — błagał. — Proszę o to tylko na jakiś czas. Podaruj mi resztę tej krótkiej nocy. — To prawda, że masz związek z ziemią. Ale ta więź jest śmiertelna, podobnie jak twój ojciec. Jeśli podaruję ci ludzką postać, wzmocni ona twoją śmiertelną część. Cena może być wysoka, Dylanie. Możesz się zestarzeć. A z pewnością będziesz bardziej podatny na zranienie, zwłaszcza gdy zrani cię nieśmiertelny. — W pięknym głosie Gai dźwięczał smutek. — Christine mnie potrzebuje. Gaja spojrzała prosto w oczy trytona. Wyczytała w nich wyraźnie wielką miłość do Christine. Wyczuwała też tęsknotę Christine za chwilą wytchnienia, którą mogły jej zapewnić tylko silne ramiona ukochanego. — W obliczu prawdziwej miłości staję się słaba — powiedziała bardziej do siebie niż do Dylana, lecz na dźwięk

jej slów jego twarz rozbłysła radością. Bogini wyciągnęła rękę w uspokajającym geście. — Posłuchaj uważnie, Dylanie. Czar będzie trwał krótko. Musisz wrócić do wody, zanim światło nowego dnia dotknie lądu. Jeśli tego nie zrobisz... — w jej słowach zabrzmiała moc, która uniosła mu włoski na karku — ...wpadniesz w pułapkę. Nie będziesz należał do żadnego królestwa: ani do lądu, ani do morza. Zginiesz, a twoja dusza będzie się błąkać przez całą wieczność. Tryton skinął głową z powagą. — Nie zapomnę, wielka bogini. — Jeśli coś ci się stanie, moja córka będzie bardzo nieszczęśliwa. Uśmiechnął się. — Ja też. Gaja bezskutecznie starała się powstrzymać uśmiech. — Zaczynam rozumieć, dlaczego cię wybrała. — Wykazała się przenikliwą mądrością swojej Wielkiej Matki. — Dylan skłonił się z galanterią. W powietrzu rozległ się perlisty śmiech bogini, gdy skinęła na trytona, by podpłynął bliżej i mogła rzucić na niego czar. CC doszła do wniosku, że ta noc nigdy się nie skończy. Bolało ją cale ciało, myśli nie dawały jej spokoju. — Wino — powiedziała na glos w cichym pokoju, zapalając świecę przy łóżku. — Ten mnich przed drzwiami musi się na coś przydać. Zachowam się po królewsku i wyślę go po wino — przemawiała do trzaskającego knota. — Kilka kieliszków tego mocnego czerwonego wina, które piłam wczoraj wieczorem, powinno zadziałać. Isabel zostawiła jej czysty wełniany habit i CC owinęła się nim jak peleryną. Zadowolona, że udało się jej zakryć przezroczystą koszulę, podeszła szybko do drzwi, krzy-

wiąc się, gdy poczuła pod stopami zimne kamienie. Zanotowała sobie w pamięci, by rozpalić ogień w kominku. Otworzyła drzwi powoli, nie chcąc przestraszyć braciszka. Siedział oparty plecami o ścianę. Naciągnął kaptur i nie widziała jego twarzy. Odchrząknęła. Mnich nie poruszył się. — Przepraszam, bracie — powiedziała. — On śpi — dobiegł ją z cienia głęboki głos. Na jego dźwięk serce zabiło jej mocniej. — Kto tu jest? — zapytała. — Musisz pytać, ukochana? — odparł Dylan, podchodząc do niej. — Och! — CC przycisnęła dłoń do ust przekonana, że ma halucynacje albo że Sarpedon splatał jej straszliwego figla. Dylan dotknął jej twarzy. — Tak bardzo jestem inny, Christine? Przebiegła wzrokiem od silnych rysów jego znajomej twarzy w dół ciała. Miał na sobie mnisi habit, lecz spod niego wystawały dwie bardzo ludzkie i bardzo bose stopy. — Ja... ty... ale jak? — Czy to się jej śni? — Uznajmy to za dar bogini. Jego uśmiech przekonał ją. Nie mógł być tylko wymysłem. Sarpedon nie był w stanie okazać tak wielkiej radości. Chwyciła go za rękę i wciągnęła do komnaty, zamykając za nimi drzwi. — Mnich się nie obudzi. Gaja już o to zadbała. — Oczy Dylana migotały w mroku. Rozejrzał się z ciekawością dookoła. — To tutaj spędzasz cale dnie? — Niezupełnie — odparła zaskoczona nagłym podenerwowaniem. — Tutaj się przebieram i śpię, lecz większość czasu spędzam tam. — Kciukiem wskazała drzwi i nakazała ustom, by przestały paplać.

— To jest... — Zawahał się. — Bardzo szare — dokończył. Potem skinął głową w stronę wąskiego łóżka. — A tutaj wypoczywasz nocą? — Tylko w teorii — westchnęła. — Ostatnio jakoś nie bardzo udaje mi się wypocząć. Odwrócił się do niej i ujął jej twarz w dłonie. Zauważył ciemne kręgi pod oczami i bladość na twarzy. Pocałował ją w czoło, potem delikatnie w usta. Zamknęła oczy. — Przyszedłem pomóc ci odpocząć. Przytuliła się do niego, nie otwierając oczu. — Kiedy tu jesteś, wcale nie jestem zmęczona. Wyczuła śmiech, który budził się w jego piersi. — To może nauczysz mnie czegoś o tym ludzkim ciele? Dziwnie jest mieć nogi. Jego pocałunek stłumił jej śmiech. Kiedy się od siebie odsunęli, oczy Dylana pociemniały z pożądania. CC ujęła go za rękę i poprowadziła w stronę łóżka. Najpierw zsunęła habit z ramion. Potem pozwoliła opaść koszuli. Pociągnęła go za habit, więc pochylił się, by mogła mu go zdjąć przez głowę. — Spójrz tylko na siebie — powiedziała bez tchu. Był wysoki i atletycznie zbudowany. — Dziękuję, Gajo. Dylan się uśmiechnął. — Jestem mężczyzną jak należy? Uniosła jedną brew, wędrując spojrzeniem do tej części jego ciała, która już wyrastała pomiędzy długimi muskularnymi nogami. Zarumieniła się. — O, tak. Jak najbardziej. Chwycił ją w ramiona. — Naucz mnie, jak mężczyzna kocha kobietę. Podniosła wzrok i poczuła, że ból w jej ciele zaczyna słabnąć.

— Tak samo jak tryton, ukochany. W każdej postaci ty i ja idealnie do siebie pasujemy. Opadli na łóżko zatraceni w sobie nawzajem. Dylan wiedział, że nie może usunąć na dobre jej bólu, ale udało mu się choć trochę go ukoić i sprawić, że stał się do zniesienia. Potrzebowała go, a on odpowiedział. Żadna cena nie była zbyt wysoka, by z nią być. Będą należeć do siebie przez całą wieczność.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Obudził go krzyk mew. Był to normalny dźwięk, który słyszał każdego dnia swojego życia. O mało nie zapadł znów w sen, gdy mewa zakrzyczała ponownie. — Każ jej odejść — mruknęła CC i przytuliła się mocniej do jego piersi. Dylan otworzy! oczy i natychmiast się obudził. Serce waliło mu w piersi jak szalone, dopóki się nie zorientował, że komnata jest nadal pogrążona w mroku przedświtu. Zdusił panikę. Mewa znów zakrzyczała. CC otworzyła oczy. Ptak przysiadł na parapecie. — Co ona wyprawia? — jęknęła. Potem pocałowała Dylana w pierś i szturchnęła go nosem. — To chyba posłaniec od twojej matki, który przypomina mi, że mój czas się kończy. — Musisz iść? — zapytała sennie. Pocałował ją w czubek głowy. — Jeśli nie odejdę, umrę — odparł po prostu. — Co takiego? — CC otworzyła szeroko oczy. Z twarzy ukochanego wyczytała prawdę. — Dlaczego mi nie powiedziałeś? — Zerwała się z łóżka i pociągnęła go za sobą. — Kiedy musisz wrócić? — Zanim światło dotknie lądu.

CC podbiegła do okna. Dylan stanął za nią i spoglądal jej przez ramię. Przedświt zaczyna! już szarzeć nad ciemnym oceanem. Poczuła ucisk w żołądku. — Nie masz dość czasu, by wyjść przez klasztor. — Przebiegła wzrokiem po jego ciele, oceniając jego rozmiary. — Chyba powinieneś się zmieścić. Uniósł pytająco brwi. — W oknie — wyjaśniła, pokazując palcem. — Tam zaraz zaczyna się klif. Szybko! Dylan skinął głową i pochyli! się, by prędko ją pocałować. Potem nagi podciągnął się na parapet. Ledwo się zmieścił i skała boleśnie podrapała mu skórę, ale wszystko zajęło mu tylko chwilę i zaraz wyskoczył jak korek z butelki. CC wspięła się na palce i wyjrzała przez okno. W ciemności dostrzegła jego ujmująco męski uśmiech. — Bardzo mi się podobało bycie mężczyzną. Choć zmartwiona, odpowiedziała mu uśmiechem. — Pospiesz się, głuptasie. — Będę na ciebie czekał dziś wieczór — powiedział. — I przez całą wieczność. Odwrócił się i pognał w stronę klifu. CC otworzyła usta w bezgłośnym krzyku, kiedy zobaczyła, jak jego potężne mięśnie grają pod skórą. Zanim zdążyła krzyknąć ostrzegawczo, dotarł do krawędzi klifu i skoczył z niemożliwie stromego zbocza. Jego ciało wygięło się w imponujący łuk i w chwili gdy słońce dotknęło lądu, CC dostrzegła ognisty błysk, który sygnalizował przemianę Dylana z człowieka w trytona. Stała przy oknie jeszcze bardzo długo, walcząc z potężnym pragnieniem, by za nim podążyć. Świt przeszedł z szarości w fiolet, kiedy CC wreszcie odwróciła się od okna. Po Dylanie nie został żaden ślad. Powoli ruchami, które pasowały bardziej do kobiety w wieku Isabel, włożyła habit i przepasała go. Podwinęła

rękawy i otworzyła drzwi, omal nie przewracając mnicha, który klęczał na korytarzu. — Dzień dobry, nie chciałam cię wystraszyć, bracie. Mnich wstał. CC zauważyła, że jest zarumieniony i lekko rozkojarzony, jakby dopiero co obudził się z cudownego, wywołanego przez boginię snu. — Ojciec William prosił, żebym zaraz po przebudzeniu przyprowadził cię do niego, pani. — Głos mnicha był jeszcze mocno zaspany. CC pokręciła głową. Odejście Dylana pozostawiło po sobie świeżą ranę i nie miała nastroju, by odpowiadać na podchwytliwe pytania opata. — Przekaż opatowi, że jestem zaszczycona jego zaproszeniem, ale muszę natychmiast się zabrać do pracy przy odnawianiu posągu Najświętszej Matki. Mnich otwierał i zamykał usta, co zdaniem CC sprawiło, ze wyglądał jak osobliwy gatunek flądry. — Ojciec William na pewno zrozumie. Któż lepiej niż on wie, jak ważne jest, by oddać hołd Najświętszej Matce? Błogosławionego dnia, bracie, i dziękuję, że pilnowałeś mnie w nocy. Ruszyła szybko korytarzem. Kiedy obejrzała się przez ramię, mnich nadal stał przy drzwiach. I wciąż miał otwarte usta. Droga, która przez refektarz prowadziła do wejścia do kuchni przeznaczonego dla służby, była niczym dobry przyjaciel, a skórzane pantofle CC klapały cicho, gdy okrążała dziedziniec i milcząco czujną studnię. Zajrzała do refektarza i westchnęła z ulgą. Była tam tylko Isabel, która zbierała ostatnie naczynia z jednego ze stołów. — Dzień dobry — powiedziała CC. — Uparty wyraz twojej twarzy mówi mi, że choć jesteś bardzo zmęczona, nadal będziesz się zajmować posą-

giem Dziewicy — zaczęła podenerwowana Isabel z troską w głosie. — Uparty? Wcale nie jestem uparta. Isabel w odpowiedzi chrząknęła niegrzecznie, aż CC omal się nie zaśmiała. Weszły obie do kuchni, w której wśród smakowitych zapachów uwijały się pozostałe kobiety. Każda pozdrowiła CC uśmiechem i ciepłym „Dzień dobry". — Twoje wiadro i reszta przyborów są już w kaplicy — powiedziała Lynelle swoim opryskliwym głosem. — Dziękuję, ale niepotrzebnie zadałaś sobie tyle trudu. Masz dość swojej roboty — odparła CC. — To nie my — wyjaśniła Gwyneth. — Poprosiłyśmy o to kilku braci. CC zamrugała oczami zaskoczona. — Jest wśród nich kilku, którzy bardzo się cieszą z odnawiania posągu — wyjaśniła Isabel. — I mogą się na chwilę oderwać od swoich cennych owiec i ogrodów — mruknęła Lynelle. — Zrobiłam to dla ciebie — powiedziała niewyraźnie Bronwyn, wręczając CC kubek ciepłej herbaty. — Zjedz to po drodze do kaplicy. Nie możesz osłabnąć. Musisz być silna i zdrowa dla Najświętszej Matki. — Gwyneth podała jej twardą bułkę z serem i mięsem. — Nie macie pojęcia, ile to dla mnie znaczy akurat dzisiaj — powiedziała CC nagle bliska łez. — Dziękuję. Jestem wam bardzo wdzięczna. Cztery kobiety zbyły jej podziękowania cichym prychnięciem, lecz CC dostrzegła, że ich pomarszczone twarze pokraśniały z radości. — No idź już — powiedziała Isabel. — Dziś zadbamy, żebyś nie zapomniała o jedzeniu. CC pochyliła się impulsywnie i przed wyjściem ucałowała staruszkę w policzek.

W nocy musiał padać deszcz, bo ogród był nadal mokry i lśniący. CC oddychała głęboko, rozkoszując się wilgotną wonią trawy i kwiatów, który mieszał się z wszechobecnym słonym zapachem pobliskiego oceanu. Przeżuwając ostatni kęs bułki, przeszła powoli krętymi dróżkami, wybierając dłuższą drogę do kaplicy. Minęła kilku mnichów już zajętych plewieniem i przycinaniem i zaskoczyło ją mile, kiedy dwóch z nich spojrzało jej prosto w oczy i nieśmiało skinęło głowami na powitanie. W kaplicy było ciemno i po porannym nabożeństwie nadal unosi! się duszący zapach kadzidła, lecz gdy CC skierowała się w stronę posągu Dziewicy, poczuła, że humor się jej poprawia. Najświętszą Matkę oświetlały tuziny białych świec i posąg lśnił jak złoty promień nadziei. Wczoraj CC zostawiła sześć zapalonych świec u stóp posągu. Ktoś zaczął już odwiedzać Dziewicę. Może nawet kilku ktosiów. W niszy stały już trzy wiadra czystej wody, leżała kostka mydła, stos czystych szmat i duża miotła. — Czas zabrać się do pracy — powiedziała CC do poważnej twarzy Gai. — Fuj! — CC zebrała kolejną kupkę śmierdzącego brudu. — Nie mam pewności, ale wydaje mi się, że to kupa gigantycznej wiewióry. — Tak naprawdę to sprawka szopa, byłaś jednak blisko. — Gaja zmaterializowała się przed posągiem w blękitno-złotej pelerynie, która była odbiciem miękkich kolorów szat Dziewicy. — Powinnam była wiedzieć, że nawet gigantyczna wiewióra nie będzie dość wielka, by tak napaskudzić. — CC uśmiechnęła się do bogini. — Dobrze jest zobaczyć czystą twarz o poranku.

— Po południu, córko. Przepracowałaś cały ranek. — Gaja odpowiedziała jej uśmiechem i strzeliła palcami. W powodzi złotych iskier w jednej jej ręce pojawił się wilgotny ręcznik, a w drugiej kielich. Skinęła na CC, by do niej dołączyła. — Chodź, usiądź i odśwież się. Mam wieści. CC usiadła obok bogini i z wdzięcznością przyjęła wilgotny ręcznik. Z westchnieniem radości wytarła brudne czoło i ręce. Kiedy była już mniej więcej czysta, bogini podała jej kielich. Wypełniał go gęsty napój w kolorze miodu. CC wypiła łyk. — Pycha. Co to takiego? Łagodnym ruchem nadgarstka Gaja przywołała kielich dla siebie. — To miód wikingów. Uznałam go za odpowiedni, skoro wzięto cię za czarownicę z północy. — Bardzo odpowiedni — zgodziła się CC. — Chcę podziękować za dar, który otrzymaliśmy z Dylanem zeszłej nocy. — Poczuła, że się rumieni, gdy Gaja uśmiechnęła się do niej znacząco. — Był niezwykle przystojnym mężczyzną — powiedziała smutno bogini. — Jak zwykle masz rację. Zeszła noc była... — westchnęła rozmarzona — ...właśnie tym, czego potrzebowałam. Dziękuję, matko. Gaja skinęła łaskawie głową i wypiła łyk miodu. Nie zamierzała wyjawiać córce, ile kosztowała ta noc namiętności. To było ryzyko Dylana i podjął je bez wahania. Nie chciała splamić jego ofiary wyjawianiem prawdy, która z pewnością wzbudziłaby w CC wyrzuty sumienia i przysporzyła jej bólu. Poza tym jeśli los okaże się łaskawy, ceną, jaką Dylan będzie musiał zapłacić, stanie się jedynie kilka zmarszczek lub atrakcyjnych siwych pasemek w jego kruczoczarnych włosach.

Gaja odchrząknęła. - Lir jest zajęty — powiedziała bez zbędnych wstępów. — Skontaktowałam się z nim z naszej prywatnej jaskini i przysłał fokę jako posłańca. — Bogini odrzuciła gęste włosy i skrzyżowała nogi wyraźnie rozgniewana. — Pojawił się jakiś problem z Pele, hawajską boginią ognia. Mano zabawia się z jej miejscowymi kapłankami i Pele w odwecie zagroziła wybuchem podwodnego wulkanu. Mano zwrócił się do Lira. Lir oczywiście nigdy nic nie miał przeciwko interwencjom, kiedy w grę wchodzi rozgniewana bogini. — Kto to jest Mano? — Hawajski bóg rekinów, dość paskudny typ. — Gaja pokręciła głową z obrzydzeniem. — Nieśmiertelni z wysp są strasznie drażliwi. Mają za mało terenu, żeby się pomieścić, a w tłoku z większym trudem odnajdują prawdziwą mądrość. — Nie rozmawiałaś więc z Lirem? — Nie. Przekazał mi tylko, że przybędzie do mnie, gdy rozwiąże problem na Hawajach. — Ale nie powiedział kiedy. — Nie. Z tym że nie dopuszczę, by zbyt długo mnie zbywał. Jestem boginią i nie pozwolę, żeby ze mną igrano. — W oczach Gai błysnęła tłumiona moc. — Skoro już mowa o igraszkach... Sarpedon stał się jeszcze bardziej denerwujący — powiedziała CC. — Wczoraj znów opętał Andrasa. Twój amulet przypomniał mu, ze to nie jest zbyt mądre, ale kiedy Andras był w jego mocy, rzucił, że nie jestem czysta. Gaja zmrużyła oczy. — Tryton rzeczywiście stwarza problemy, tyle że skoro cię odnalazł, wygląda na to, że ogranicza się do klasztoru. Wiem od twoich przyjaciół delfinów, że opuścił wody otaczające Caldei. — Gaja się rozchmurzyła i uśmiech-

nęła żartobliwie do CC. — To wielkie szczęście, bo delfiny opowiadają o innym trytonie, który spędza cały czas w wodach otaczających tę wyspę. — O Dylanie? — Oczywiście, że o Dylanie. A o kimże innym? CC uśmiechnęła się z zakłopotaniem. — Wiem, że to głupie, ale chciałam usłyszeć, jak to mówisz. — Ta głupota, jak to nazywasz, jest częścią magii miłości. I pamiętaj, że miłość to najsilniejsza magia na świecie. Potrafi obłaskawić nawet boginię. — Chcę z nim być, matko. Na zawsze. Gaja pogładziła CC po włosach. — Wiem, córko, i dziś wieczór znów będziesz ze swoim ukochanym. Udaj zmęczenie i idź wcześnie do łóżka. Przywołam burzowe chmury, by zasłoniły słońce, więc nie będziesz musiała czekać, aż zapadnie zmrok, by iść do Dylana. — Na twarzy Gai pojawił się przebiegły wyraz. — Teraz nadeszła moja kolej, by wykorzystać związek Sarpedona z młodym rycerzem. Podszepnę Andrasowi sny, w których odegrasz główną rolę. Sarpedon będzie dziś bardzo zajęty, próbując dojść do tego, co jest prawdą, a co fantazją. Zajmie się ściganiem snów i nie będzie szukal cię w wodzie. CC objęła Gaję z wdzięcznością, a kaplicę wypełnił śmiech bogini. — Wszystko będzie dobrze, córko. Bądź tylko cierpliwa. I nie zapomnij, że musisz wrócić do klasztoru, kiedy zacznie bić dzwon wzywający na poranne nabożeństwo. — Nie zapomnę. Będziesz dziś na brzegu? — Dziś zostawię cię twojemu ukochanemu. Ja też będę zajęta przyzywaniem kochanka. Lir nie zdoła zbyt długo się opierać.

CC się zastanawiała, jak w ogóle można się oprzeć bogini. Nawet w mrocznej kaplicy uroda Gai zapierała dech w piersiach, a na wspomnienie kochanka blask, który zawsze ją rozświetlał, stał się jeszcze bardziej intensywny, aż CC musiała odwrócić wzrok. Uśmiechnęła się do Gai. — No to już po nim, a on nawet o tym nie wie. Jeszcze nie. — Ależ wie, córko. Wie. Radosny żółty blask świec otaczających posąg Dziewicy zamrugał w odpowiedzi na śmiech bogini, a samopoczucie CC znacznie się poprawiło. Jak coś może pójść nie tak, skoro jest przy niej Gaja? Nagle wyraz twarzy Gai spoważniał i zanim CC zdążyła cokolwiek powiedzieć, ciało bogini rozpłynęło się w setki drobinek światła, które raz zapulsowały i zniknęły. Zniknięciu bogini towarzyszył głęboki męski głos. — Dzień dobry, Undine — powiedział Andras. CC spojrzała niepewnie na rycerza, niemal spodziewając się, że jego oczy zaczną błyszczeć, lecz w jego wyglądzie nie było nic niezwykłego. — Witaj, Andrasie. — Odetchnęła głęboko i doszła do wniosku, że nie ma sposobu, by uniknąć tego tematu. — Wygląda na to, że dziś czujesz się lepiej. Czy razem z opatem doszliście, co wydarzyło się wczoraj na dziedzińcu? Wyraz twarzy rycerza nie był już tak serdeczny. — Ojciec William modli się o wyjaśnienia. Jest przekonany, że poznamy odpowiedź. — Cieszę się, że doszedłeś do siebie. Modlitwy opata na pewno pomogą — mówiła lekkim głosem. Rycerz nie patrzył jej w oczy, lecz powędrował spojrzeniem do posągu i rozpromienił się. — Wspaniale się tu spisałaś. Dobrze widzieć, że tak bardzo obchodzi cię wiara. Kobieta musi być mocno zwią-

zana z Kościołem, by znać swoje miejsce jako żona i matka. Odprężył się, a jego uśmiech był szczery, choć słowa zabrzmiały protekcjonalnie. — Nie odnawiam posągu Najświętszej Matki z powodu religijnego zapału czy pobożności. Robię to z miłości — odparła, przypominając sobie w duchu, że to nie jego wina, że jest mężczyzną średniowiecza. Pewnie uważał, że powiedział jej ogromny komplement. — No właśnie. — Andras był wyraźnie zadowolony. — Z miłości do Kościoła. — Nie — poprawiła go automatycznie. — Z miłości do Matki. Na jego twarzy pojawił się wyraz zakłopotania. — Czy jest jakaś różnica? — Moim zdaniem tak. Ogromna różnica oddziela oddanie człowiekowi i oddanie Bogu. — Nie wierzysz, że Boga można też znaleźć w człowieku? — Śmiech Andrasa zdradził, że dyskusję z kobietą o teologii uznaje za bardzo zabawną. — Szczerze mówiąc, nie znam zbyt wielu dowodów. Andras zmrużył oczy, jakby nie był pewien, czy dobrze ją usłyszał. Potem uśmiechnął się pobłażliwie. — Undine, uważam, że masz ogromne poczucie humoru, ale muszę z tobą porozmawiać o czymś, co wymaga od nas powagi. Moi giermkowie przekazali mi kilka doniesień niezwykłej natury. — Niezwykłej natury? — podpowiedziała mu, gdy tylko patrzył na nią i nic nie mówił. — W wodach przy brzegu widziano dziwne stwory. Siłą przywołała na twarz wyraz zainteresowania. — Stwory? Chodzi ci o wieloryby i delfiny? To nie wydaje się niezwykłe. Kilka dni temu razem widzieliśmy delfina blisko brzegu.

— Nie chodzi mi o stwory, które zrodziły się z woli Boga. Rybacy mówią o nienormalnych istotach, pół rybach, pół ludziach, które zamieszkują wody otaczające tę wyspę. — I wierzysz fantazjom tych biedaków? Bardzo mnie to dziwi, Andrasie. Przecież to chłopi. — Miała nadzieję, że używa odpowiednich słów. Andras byl rycerzem, a to oznaczało, że należy do szlachty. Czyż nie wychowano go w pogardzie dla klas pracujących? W tej chwili miała na to gorącą nadzieję. — Masz rację. To chłopi. Uważam tylko ich obserwacje za interesujące, tym bardziej że zbiegły się z twoim pojawieniem się na naszym brzegu. CC się roześmiała. — Chcesz powiedzieć, że jestem półrybą? — Ależ skąd. — To o co ci chodzi? — zapytała. Na wzmiankę o morzu przeszył ją ból i nie mogła się zdobyć na serdeczność w stosunku do apodyktycznego rycerza. — Wiem, jak bardzo kochasz morze. Mówię tylko, że powinnaś się zadowolić oglądaniem go z oddali i pozostawić sobie spacery nad brzegiem na spokojniejsze czasy. CC przywołała uśmiech na twarz. — Jak zwykle cenię sobie bardzo twoją troskę o moje bezpieczeństwo, ale jestem pewna, że to tylko głupie przesądy rybaków. Przecież to burza wyrzuciła mnie na brzeg. Logiczne, że inne stworzenia morskie też zboczyły z kursu. — Inne stworzenia? — zastanowił się Andras. — Zabrzmiało to tak, jakbyś i ty była morskim stworzeniem. — Czy wyglądam jak jedno z nich? — zapytała żartobliwie. — Proszę, żebyś dała mi słowo, że nie będziesz więcej spacerowała sama na brzegu.

W głosie Andrasa pojawił się wyraźny ostry ton i CC z trudem zmuszała się do uprzejmości, kiedy w kaplicy rozległ się chropawy głos Isabel. — Już dawno minęło południe i znów zapomniałaś o jedzeniu, Undine. — Staruszka przykuśtykała do nich. Zatrzymała się w pobliżu posągu Dziewicy, przeżegnała i dygnęła z uszanowaniem. Potem z szacunkiem skinęła głową rycerzowi. — Dziękuję, że mi przypomniałaś. Teraz kiedy o tym myślę, jestem bardzo głodna. — Potrawka jagnięca, która będzie podana na kolację, jest już gotowa. A dziś rano zerwałam świeżą miętę — odparła z radością Isabel. — Obiecałem, że spotkam się z opatem i podzielę z nim wieściami, które otrzymałem od moich ludzi, ale jeśli możesz poczekać, z radością zjem z tobą wczesny wieczorny posiłek — powiedział Andras. — Chciałabym, chyba jednak powinnam się pospieszyć, żebym mogła wrócić do pracy jeszcze przed nieszporami. Nie zamierzam przysporzyć opatowi kłopotów. Zanim rycerz zdążył zaprotestować, wtrąciła się Isabel: — Pani, wydaje mi się, że powinnaś zaraz coś zjeść. — Rzuciła konspiracyjne spojrzenie Andrasowi. — Musimy mieć pewność, że księżniczka dba o swoje zdrowie. — Nigdy nie naraziłbym na szwank zdrowia księżniczki. Może zażyjemy dziś wieczór świeżego powietrza, Undine? Andras sięgnął po jej dłoń, by ją ucałować. Śmiejąc się nerwowo, CC szybko ją cofnęła. — Och, nie rób tego. Mam okropnie brudną rękę. — Demonstracyjnie zaczęła wycierać dłonie w powalany habit. — Milo jednak będzie pójść na spacer, jeśli nie będę zbyt zmęczona.

— Przyjdę do twojej komnaty po nieszporach, w czasie których będę się modlii, żebyś znalazła dość sił na spacer. — Spojrzał na nią intensywnie. CC poczuła, że się rumieni. Czy naprawdę nie mógł zostawić jej w spokoju? Na szczęście odezwała się Isabel: — Sir Andrasie, nie musisz się tym kłopotać. Wiem, jak cenisz sobie partyjki szachów z opatem. Jeśli księżniczka nie będzie zmęczona, przyniosę ci od niej wiadomość. — Zerknęła na CC. — Oczywiście jeśli księżniczka wyrazi zgodę. CC podeszła do niej szybko. — Tak! Nie ma sensu przerywać gry z opatem, jeśli będę zasypiać na stojąco. Dziękuję, Isabel. To doskonały pomysł. — Wsunęła rękę pod ramię służącej i ruszyła w stronę drzwi. — Mam nadzieję, że spędzisz miły wieczór, Andrasie, a jeśli się dzisiaj już nie zobaczymy, na pewno jutro znajdziemy dla siebie trochę czasu. Andras stał w milczeniu w ciemnej kaplicy i patrzyl za znikającymi w ogrodzie kobietami. Zamyślił się, kąciki ust opadły mu z irytacji. Czy zaczęła go unikać, czy odrywa ją od niego tylko dziewicza nieśmiałość połączona z nowo odkrytym oddaniem Najświętszej Matce? Zastanawiając się nad odpowiedzią, poczuł budzący się gniew. Nagle połączył się z czymś innym, co szeptało do niego hipnotycznie w głębi jego umysłu. Dłonie Andrasa zadrżały, zacisnął je w pięści. Przez jego umysł przemknęły obrazy. Undine naga i śliska od potu... Undine klęcząca przed nim... Undine wykrzykująca jego imię, gdy eksploduje w niej jego nasienie... Oszołomiony tymi wizjami Andras poczuł, że ma erekcję. Jego oddech stał się urywany. Przesunął dłonią po włosach. Co się z nim dzieje? Nigdy wcześniej nie doświadczyl czegoś takiego jak ta rosnąca obsesja na punkcie księżniczki. Może opat ma rację. Zmrużyl oczy, tak że

srebrny blask, który się w nich pojawil, byl prawie niezauważalny. Czarownica czy nie, jest tylko kobietą. Kiedy będzie już należeć do niego, oczyści jej duszę z tych pogańskich zabobonów, a potem zaspokoi swoje pożądanie. Nie będzie miała wyboru. — Dziękuję — szepnęła CC, ledwie znalazły się poza zasięgiem słuchu Andrasa. — On chyba nie wie, co to odmowa. — Bardzo proszę, ale musisz wiedzieć, że niewiele kobiet odmówiłoby sir Andrasowi — odszepnęła Isabel. — Jesteś pewna, że tego właśnie pragniesz? — Absolutnie. Nie chcę męża, który musi mną rządzić i sprawować nade mną kontrolę. — Już o tym wspominałaś, nadal jednak wierzę, że trudno znaleźć innych mężczyzn. — Isabel przyjrzała się jej uważnie. — Przynajmniej w tym świecie. — Skoro tak, to w ogóle nie wyjdę za mąż. Jestem człowiekiem, nie własnością. — Taka młoda i uparta — zacmokała Isabel. — Tam skąd pochodzę, nazywamy to rozsądkiem i kręgosłupem moralnym. Isabel spojrzała na nią z niedowierzaniem. Były już w połowie wspaniałego ogrodu, kiedy CC się zorientowała, że dzień zrobił się straszliwie ponury. — Naprawdę jest aż tak późno? Wygląda na to, że słońce już zachodzi. — Jest dość późno jak na południowy posiłek, ale słońce jeszcze nie zachodzi. Nadciąga burza. — Isabel zmrużyła oczy, patrząc na przewalające się po niebie chmury. — Dziwne, normalnie moja noga ostrzega mnie przed burzą na długo przed tym, zanim zobaczę chmury. A dziś nie. Zupełnie jakby zmiana pogody została nagle wyczarowana.

Nie chcąc podążać tym tropem, CC zapytała: — Co się stało z twoją nogą? Isabel wydała się zaskoczona tym pytaniem, lecz odpowiedziała bez wahania: — Urodziłam się z wykrzywioną. Ojciec chciał mnie zostawić na wzgórzu, ale byłam jedyną dziewczynką, którą matka urodziła, a była już dość stara. Nie chciała się ze mną rozstać. CC była wstrząśnięta obojętnym tonem, z jakim Isabel opowiadała o czymś tak przerażającym. — To straszne. — Z dziewczynki z wykrzywioną nogą nie ma żadnego pożytku. Ojciec wiedział, że nie poślubi mnie żaden mężczyzna. — Isabel wzruszyła ramionami. — To błogosławieństwo, że potrafię gotować. Kiedy piękna żona mojego najmłodszego brata urodziła piąte zdrowe dziecko, oświadczyła, że nie ma u nich w domu miejsca dla kalekiej siostry. Inni bracia podzielali jej zdanie. Na szczęście w klasztorze potrzebowali kucharki i wzięli mnie. Jestem tutaj od tamtej pory. — Widujesz się ze swoją rodziną? Isabel pokręciła głową. — Matka i ojciec od dawna nie żyją, a bracia mnie nie odwiedzają. Moja rodzina jest tutaj. — Mnisi? — zapytała CC. Isabel zacmokała i poklepała ją po ręce. — Wielkie nieba, nie! Pozostałe kobiety. Teraz jesteśmy dla siebie rodziną. — Ja też nie mam tu żadnej rodziny — powiedziała CC. Isabel zatrzymała się na progu kuchni, gdzie otoczyły je domowe zapachy i dźwięki. Odwróciła się do młodej kobiety i ciepło uśmiechnęła. — Teraz już masz, pani.

CC krążyła po komnacie. Przysunęła już komodę pod okno. Chyba z miliard razy podciągała koszulę, wspinała się na blat komody i przyglądała badawczo gasnącemu dniowi. Chmury Gai nadciągały z zachodu, prosto nad wzburzony ocean. Nisko zawieszone przypominały gigantyczną szarą kołdrę naciąganą powoli na niebo. Zachodzące słońce już się za nimi skryło, ale czy było dość ciemno? Chyba nie. Nadal widziała drogę w dół klifu, co oznaczało, że jeśli ktoś spojrzy w stronę morza, zdoła ją dostrzec. A mogła być pewna, że Andras będzie spoglądał w tę stronę po tym, jak rybacy wzbudzili jego podejrzenia. Westchnęła i potarła skronie. Wydawało się jej, że serce bije jej do rytmu rozbijających się w oddali fal. Jej całe ciało było pulsującą muszlą potrzeby; tęskniła za wodą i ukochanym. Dylan. Już samo wspomnienie jego imienia budziło nisko w brzuchu dreszcz oczekiwania. Cierpliwości, powtarzała sobie zdecydowanie. Jeszcze tylko kilka minut i zrobi się dość ciemno. Odwróciła się i usiadła na blacie komody, opierając głowę na parapecie. Wytrzymała już tak długo, może poczekać jeszcze chwilę. Początkowo dzień zdawał się nie mieć końca, więc zdumiało ją, gdy mnisi zaczęli wypełniać kaplicę na nieszpory i uświadomiła sobie, że musi być wieczór. Cichutko poukładała swoje narzędzia w ciemnym kącie, wytarła ręce w bardzo brudny habit i wysunęła się bocznym wyjściem, zanim opat William lub Andras zdążyli ją osaczyć. Zatrzymała się w kuchni na tyle długo, by porwać kolejną miskę pysznej potrawki Isabel i kielich wina. Kobiety były bardzo zajęte, sprzątając po kolacji i zaczynając przygotowania na następny dzień. Trochę to potrwało, ale udało się jej w końcu przekonać Isabel, że naprawdę nie potrzebuje pomocy przy myciu i rozbieraniu się. Starusz-

ce wyraźnie się to nie podobało, lecz kiedy CC obiecała, że naprawdę chce tylko zrzucić brudne ubranie i wejść do łóżka, Isabel ustąpiła, zapewniając, że wytłumaczy ją przed Andrasem. CC wiedziała, że kręgi pod oczami pociemniały jej jeszcze bardziej, a targająca nią tęsknota i ból sprawiały, że była słaba i robiło się jej niedobrze. Jednak kiedy zmyła z siebie cały brud, zmusiła się, by zjeść do końca potrawkę i wypić wino do dna. Dojmujący ból nie ustępował, lecz z pełnym żołądkiem czuła się o wiele lepiej. Głośny grzmot przykuł jej uwagę do okna. Uśmiechnęła się. — Dziękuję, Gajo — powiedziała. Zaczął padać gęsty drobny deszcz, połykając resztę wieczornego światła. CC usiadła szybko na parapecie, znalazła oparcie dla stóp i zeskoczyła cicho na miękką trawę pod oknem. Chłodny deszcz Gai byl niczym pieszczota na rozpalonej skórze. Przez moment stała na krawędzi klifu z wyciągniętymi rękami i odrzuconą do tyłu głową, pozwalając, by woda bogini ukoiła jej ciało i duszę. Mając przed oczami skok Dylana z krawędzi klifu, ujęła koszulę w jedną rękę, by nogi mogły swobodnie biec, a potem pewnie ruszyła przed siebie krętą ścieżką dla owiec. Dylan! Użyta całej swojej mentalnej mocy, by go zawołać. Idę do ciebie! Proszę, bądź tam! Kamienisty grunt przeszedł w piasek i CC podbiegła do znajomej kłody, ściągając koszulę drżącymi rękami. Zrzuciła pantofle i pobiegła na brzeg. Kiedy dotknęła stopami wody, zawahała się, nagle pozbawiona pewności. — Nie każ mi czekać, ukochana. — Glos Dylana niósł się nad wodą, nierealny i bezcielesny. — Nie widzę cię. — Na dźwięk jego głosu CC wstrzymała oddech i poczuła ucisk w żołądku.

— Ale ja widzę ciebie. Jesteś białą boginią piękna, miękką i pełną cudownych krąglości. Chodź do mnie, moja bogini. CC zrobiła dwa szybkie kroki i zanurkowała w fale. Zanim jej wyciągnięte ręce dotknęły wody, poczuła cudowne gorąco zaczynające się w talii i biegnące wzdłuż nóg. Po nim ogarnęła ją fala mocy, gdy nieludzka siła ogona popchnęła ją najpierw do przodu, a potem w górę. Wynurzyła się ze śmiechem. Tryton wychynął z mgły przed nią. Dziś jego długie czarne włosy opadały gęstą wilgotną falą na ramiona. Uderzyła ją jego egzotyczna uroda i aura męskości, która go otaczała, ogarnęło podniecenie. Podpłynął bliżej. — Tęskniłem za tobą, Christine. — Byłeś że mną zaledwie wczoraj w nocy — droczyła się. — Właśnie odkryłem, że im częściej jestem blisko ciebie, tym bardziej cię pragnę. Twoje miejsce jest przy mnie, a moje przy tobie. — Brzmienie jego głosu przypominało jej płynną gorzką czekoladę, gęstą i zmysłową. Objęła go rękami za szyję, zauroczona chłopięcym uśmiechem, który pojawił się na jego ustach, gdy wziął ją w ramiona. — Chyba nie mogłabym być z dala od ciebie przez kolejną sekundę — powiedziała, kiedy pochyla! nad nią Iwarz. Ich usta połączyły się w łagodnym pocałunku, na nowo przypominali sobie nawzajem swój smak i dotyk. — Nie było dziś jednej chwili, w której nie żałowałbym, że nie ma cię przy mnie — powiedział Dylan, opierając czoło na jej czole, równocześnie pieszcząc rękami jej gładkie plecy. — Próbowałam nie myśleć o tobie. Bałam się, że jeśli będę myśleć za dużo, rzucę się z klifu do oceanu jak ty.

— Przytuliła się do niego, pragnąc się znaleźć jak najbliżej ukochanego. Wyczuła drżenie, które przebiegło przez jego ciało. Potem tryton przytulił ją jeszcze mocniej i otworzyła dla niego usta. Ich języki spotkały się w drażniącej pieszczocie. CC nie mogła powstrzymać jęku pożądania, który wyrwał się jej z gardła. Poczuła, jak mięśnie Dylana drgają w odpowiedzi. Pocałowali się jeszcze mocniej. CC przesunęła dłońmi po jego ramionach i piersi. Były gładkie i ciepłe, a miękka skóra i twarde mięśnie stanowiły kuszące połączenie. CC przywarła ciałem do niego i odskoczyła zaskoczona, gdy poczuta, że ich ogony się splatają. Dylan spojrzał na nią pytająco. — Ja... — CC się zawahała, czując się trochę głupio. Odchrząknęła. — Ja nigdy... — urwała, pokazując na część ciała zanurzoną w wodzie. W oczach Dylana błysnęło zrozumienie. Dotknął jej twarzy. — Pamiętasz wczorajszą noc? Ja też się bałem. — Bałeś się? — zapytała z niedowierzaniem. — Wcale na to nie wyglądało. Uśmiechnął się łagodnie. — Kochanie się z tobą jako mężczyzna zapamiętam na zawsze. CC przytuliła twarz do jego dłoni. — Pragnę cię tak samo mocno jak w moim ludzkim ciele. Jestem tylko zdenerwowana. — Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy. — Prawda wygląda tak, że choć moim zdaniem pasujemy do siebie idealnie w każdej postaci, nie bardzo wiem, co mam robić. Uśmiechnął się do niej i delikatnie przesunął ustami po jej wargach. — Zaufasz mi dzisiaj, jak ja zaufałem tobie wczoraj?

Skinęła głową bez wahania. — To pozwól, że cię nauczę. Tym razem zdołała się uśmiechnąć. — Już wiem, że jesteś znakomitym nauczycielem. Ujął jej dłoń w swoją. — Nauczę cię więc, jak się kochają morskie istoty. CC znów skinęła głową, tym razem bez tchu. Dylan wciągnął ją pod fale i ramię w ramię popłynęli na głębszą wodę. Zanim się wynurzyli, tryton zatrzymał się i odwrócił w jej stronę, lecz zamiast objąć ją, odsunął od siebie niemal na długość ramienia. Najpierw pocałował wewnętrzną część jej dłoni. Później dotknął jej policzka, przesunął dłoń w dół do ramienia, a potem delikatnie ujął w nią pierś, musnął sutek, który nabrzmiał pod jego pieszczotą. Nie zatrzymał tam długo ręki, lecz po żebrach dotarł do talii. Kiedy sięgną! morskiego ciała, jego pieszczoty się zmieniły. Teraz koniuszkami palców gładził ją delikatnymi ruchami wokół bioder. Jego palce paliły. Dotyk Dylana był tak odmienny od jej wcześniejszych doznań — w niczym nie przypominał pieszczot, którymi obsypywał jej nogi mężczyzna. Kiedy gładził tę miękką gładką skórę, jego dotyk zyskiwał na sile. Niósł się przez każdą cząstkę jej morskiego ciała, jakby jego palce były niezwykłymi przewodnikami erotycznych doznań. Przepływały przez jej ciało i wtedy CC czuła się jednocześnie silna i słaba. Zamknęła oczy przytłoczona intensywnością doznań. Nie, Christine. Cichy głos Dylana pojawi! się w jej głowie. Me zamykaj oczu. Patrz, jak cię dotykam. Spójrz, jak niesamowicie jesteś piękna. CC otworzyła oczy. Dylan znów pocałował ją delikatnie, a potem osunął się w wodzie, by jego wargi i ręce mogły badać resztę jej ciała. Jego usta powędrowały od piersi do miękkiego brzucha. Kiedy CC poczuła jego ciepły

oddech na swoim morskim ciele, musiała się mocno przytrzymać jego ramion, by nie stracić równowagi. Zdumiona czuła, jak się przed nim otwiera, gdy jego język sunął po jej skórze, wzbudzając doznania, jakich nie była sobie w stanie nawet wyobrazić. Patrzyła, jak Dylan ją kocha, i resztka wahania zniknęła pod jego rozpalonym dotykiem. Spoglądała na swoje ciało i na zdumiewającą istotę, która trzymała ją w tak intymny sposób; uświadomiła sobie, że naprawdę nie ma znaczenia, jaką formę przyjmują ich ciała — łączyła ich miłość, a nie ciało, czas lub miejsce. Usta i dłonie Dylana nadal roztaczały swoją magię, CC zaś nie była już w stanie racjonalnie myśleć. Mogła tylko trzymać się mocno Dylana i sycić doznaniami, które przepływały przez jej ciało. Jego dotyk łączył się z delikatnym naciskiem wody, która ich otaczała, aż CC odniosła wrażenie, że kocha się z nią nawet ocean. Nagle jej umysł rozpadł się na maleńkie kawałeczki, gdy przez jej ciało przebiegła elektryzująca fala spełnienia. Dylan wziął ją w ramiona i pociągnął na powierzchnię. Pocałował ją głęboko. CC czuła się tak odprężona, że nieomal wierzyła, iż może się rozpłynąć i stać częścią oceanu. Tylko dotyk Dylana wiązał ją ze światem fizycznym. Dryfowali na powierzchni okryci czułą pieszczotą deszczu bogini. — Czy to sprawiło ci przyjemność, ukochana? — szepnął tuż przy jej ustach. — Sprawiasz mi przyjemność większą, niż mogę wyrazić. Dobrze, że byliśmy pod wodą; gdyby dotknęło mnie powietrze, chybabym spłonęła. Dylan się roześmiał. — Twoje zdenerwowanie zniknęło. — Na zawsze. — Uśmiechnęła się szeroko, a potem chwyciła jego dolną wargę zębami i lekko pociągnęła.

Kiedy jęknął, poczuła ogarniającą ją nową falę rozkoszy. - Teraz ja chcę sprawić, by było ci przyjemnie. Sięgnęła pomiędzy nich i ujęła jego twardą męskość w dłoń. Gładząc ją, czuła, jak pulsuje z pożądania. Dylan oddychał głęboko z zamkniętymi oczyma. — Nie — powiedziała uwodzicielskim głosem. — Nie zamykaj oczu. Chcę, żebyś i ty patrzył, jak cię dotykam. Dylan rozpalonym wzrokiem obserwował, jak jej ręka sunie tam i z powrotem po jego męskości. CC znów go pocałowała, a potem zsunęła się pod wodę i ujęła go w usta. Poczuła, jak drży, gdy jej usta i język zaczęły pracować razem. Kiedy objęła go mocniej wargami, jego jęk wzbudził w niej dreszcz podniecenia. Uwielbiała jego smak. Był solą, morzem i piżmową wonią podnieconego mężczyzny. I był piękny. Poczuła, że gwałtownie chwyta ją za ramiona, i pozwoliła, by wyciągnął ją na powierzchnię. Odnalazła jego usta i cała rozpalona rozkoszowała się głębokim pocałunkiem. Czuła jego twardość na swoim ciele. Instynktownie sięgnęła w dół, by go w siebie wsunąć, lecz Dylan ją powstrzymał. — Zaczekaj, ukochana. Mamy coś jeszcze — powiedział, oddychając urywanie, kiedy całowała mocną linię jego szczęki i przesuwała językiem po szyi. — Jak to możliwe? — Przytuliła się do niego. — Patrz — powiedział, a jego oczy pociemniały od namiętności i obietnicy. Wysunął jedną rękę z jej włosów. Unosząc ramię, narysował w powietrzu kółko. CC otworzyła szeroko oczy, gdy otaczający ich ocean zaczął w odpowiedzi wirować. — Żądam łóżka, na którym będę mógł kochać naszą księżniczkę! W głosie Dylana słychać było moc, która niosła się w wilgotną ciemność. Kiedy mówił, woda zaczęła się

pienić i burzyć i w magiczny sposób stwardniała. Dwie morskie istoty unosiiy się na łożu z morskiej piany, leżąc w swoich ramionach. Zupełnie jakby Dylan zatrzymał czas i żywioły, by mogli spocząć w środku spienionej fali. — Masz w sobie magię — szepnęła CC. — Ty jesteś moją magią, Christine. Pocałował ją, przesuwając dłońmi po jej ciele, sięgając do piersi, potem gładził lśniące ciało, aż jęknęła z rozkoszy. — Teraz, proszę — wysapała. — Nie każ mi dłużej czekać. Przesunął się i położył na niej, opierając się na przedramionach. Kiedy sięgnęła ręką, by go poprowadzić, nie zdołał się oprzeć. — Christine! — wyszeptał, gdy jej wilgotne ciepło zacisnęło się wokół niego. Poruszali się w zgodnym rytmie, początkowo wolnym i łagodnym. CC dziwiła się, jak doskonale do siebie pasują. Przyciskał do niej swoje ciało i w każdym miejscu, gdzie się dotykali, na jej skórze tworzyły się iskierki doznań. Przesunęła dłońmi po napiętych mięśniach jego ramion, zdumiona jego siłą i tym, jak drżał pod jej dotykiem. Potem ich rytm stał się szybszy, CC wygięła ciało w łuk, by mocniej reagować na jego pchnięcia. Przesunęła paznokciami po jego napiętych plecach, później zacisnęła wokół niego ręce, przyciskając go mocniej do siebie. — Nie mogę już czekać — jęknął Dylan. — To nie czekaj. Proszę! — ponaglała go. Z ostatnim potężnym pchnięciem CC poczuła, jak Dylan w niej pulsuje, a gdy wykrzyknął jej imię, odniosła wrażenie, że jej ciało eksploduje w odpowiedzi. Kiedy jej poczucie rzeczywistości rozpadało się w królestwo doznań, przytuliła się mocno do Dylana, ufając, że sprowadzi ją bezpiecznie na ziemię.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Kocham cię, Christine. Musiała zasnąć, bo głos Dylana ją obudził. Początkowo myślała, że nadal leżą na łożu z morskiej piany, lecz szum fal rozbijających się na brzegu wokół nich i aksamitny dotyk piasku pod biodrem uświadomił jej, że dopłynęli do brzegu. Nadal była przytulona do jego piersi, a on leżał zwinięty, opierając plecy o jedną z wielu gładkich skał, k tórymi usiany był brzeg. — Tak mi dobrze!... — powiedziała i przeciągnęła się rozkosznie, po czym wybuchnęła śmiechem. — Co takiego? — zapytał. — Pomyślałam, że czuję się jak zadowolony kot, co w tych okolicznościach wydało mi się zabawne. — Pokazała na ich splecione ogony. Potem uniosła brwi. — Wiesz co to takiego kot, prawda? Pociągnął żartobliwie pasmo jej mokrych włosów. — To stworzenie, które ma wiele wspólnego z kobietami. — Zamyślił się na chwilę, jakby starał się coś sobie przypomnieć, po czym dodał: — Lubi jeść ryby. — Skrzywił się, a potem roześmiał. — Przecież nie jesteśmy rybami — odparła rozbawiona CC.

— Jasne, że nie. Ty jesteś boginią oceanu — poprawił się wesoło. — To ty musisz być bogiem oceanu — dokończyła z teatralnym gestem. Wyraz twarzy Dylana zmienił się w jednej chwili. Stał się bardzo daleki, co wzbudziło niepokój CC. Tryton odezwał się dopiero po chwili, a gdy zaczął mówić, jego słowa były ciężkie, jakby przygniatał je smutek bolesnych wspomnień. — Nie, Christine. Bardzo się od siebie różnimy. Moja matka była zwykłą nimfą wodną, która wolała rzeki i strumienie od oceanu. Mój ojciec był człowiekiem. Kiedy matka była w ciąży, udała się do Lira i poprosiła, by obdarzyl ją ludzką postacią, żeby mogła spędzić życie ze swoim ukochanym. Lir się zgodził, lecz gdy matka opuściła wody, mój ojciec ją porzucił. — Dylan zacisnął zęby i odwrócił wzrok. — Miał już żonę i rodzinę. Nie była mu potrzebna morska istota i jej bękart. Matka wróciła do wody, gdzie się urodziłem. Ale nigdy nie zaznała spokoju. Zawsze wracała do rzeki, gdzie poznała mojego ojca i połączyła się z nim. Kiedy nie wrócił, zabiła się. Lir pozwolił mi zostać w swoim kryształowym pałacu, bo kochal Undine, która była moją towarzyszką zabaw. Gdy dorosłem, powierzył mi pieczę nad wodami, które się łączą: rzeką i morzem. Chyba wielki bóg oceanów miał nadzieję, że dzięki mnie już żadna nimfa nie da się zwieść człowiekowi. Ale nie jestem synem nieśmiertelnych, nie jestem taki jak ty. Być może nie zdajesz sobie z tego sprawy. Wybacz mi, że wcześniej nie wytłumaczyłem ci tej różnicy. — Nie patrzył jej w oczy. — Dylanie. — Ujęła go pod brodę, zmuszając, by na nią spojrzał. Jego twarz była napięta, lecz dostrzegła ból w jego oczach. — Przykro mi z powodu twojej matki i zasmuca mnie to, co zrobił twój ojciec, ale to nigdy nie zmie-

ni moich uczuć w stosunku do ciebie. Jak mogłeś uwierzyć, że to ma dla mnie jakiekolwiek znaczenie? — Jesteś boginią oceanu. Nie mam nawet pałacu ani królestwa, żeby ci je podarować. — Wiem coś o tych darowanych królestwach, Sarpedon już mi to proponował — odparła gwałtownie. — Ale nie jestem zainteresowana. — Skinęła głową w stronę klasztoru. — Tam jest rycerz, który ma mi do zaoferowania zamek — prychnęła. — Wolałabym zostać uwięziona na lądzie, niż przyjąć ich rodzaj miłości. Ba! wolałabym wcale miłości nie zaznać. Na wspomnienie dwóch innych mężczyzn Dylan zacisnął zęby i poczuła, że jest cały spięty. — Chcę tego, co ty mi możesz ofiarować — powiedziała. — Ale ja nic nie mam — odparł smutno. CC położyła dłoń na jego sercu. — Masz to. — Nie — głos Dylana był pełen emocji. — Nie mam nawet serca. Oddałem je tobie już całą wieczność temu. — Możesz być o nie spokojny. Będę o nie dbać. Zawsze. — Przyciągnęła go do siebie, a ich pocałunek był pełen czułości, jaką dać może tylko prawdziwa miłość. — Przez całą wieczność — powiedział. — Tak, przez całą — zgodziła się. — I chcę zostać z tobą. Tutaj, w wodzie, w tej postaci, na zawsze. Wyraz radości w oczach Dylana natychmiast zgasł i zastąpił go niepokój. Kiedy się odezwał, jego głos był spokojny i pełen zdecydowania. — Obronię cię przed Sarpedonem — oświadczył. — Nie pozwolę, by cię skrzywdził. Wspomniawszy szaleńczą siłę potężnego trytona, CC poczuta ukłucie strachu.

— Nie! Nie będziesz musiał. Gaja pójdzie do Lira. Wszystko załatwi; prosi tylko o odrobinę cierpliwości. Powiedziała, że Lir ma problemy z jakąś inną boginią i teraz to zajmuje jego uwagę. — Nie jestem bogiem oceanu, ale mam trochę mocy, Christine. — Twarz Dylana pociemniała i CC wyczuła silę kryjącą się za fasadą dobroci. — Wiem o tym. Z tym że Sarpedon jest szalony i staje się coraz dziwniejszy. Przeraża mnie. Proszę, pozwól, by Gaja wszystkim się zajęła. Nie zniosłabym, gdyby coś ci się stało. Dylan otworzy! usta, by zaprotestować, lecz CC uciszyła go, przyciskając mu palec do warg. — Obiecaj mi, że będziesz się trzymał od niego z daleka. Kiedy nie odpowiedział, strach przeszedł w panikę. Jej umysł wirował, gdy szukała jakiegoś argumentu, który mógłby go przekonać. I nagle wpadła na znakomity pomysł. — Jeśli coś ci się stanie, będę zmuszona poślubić rycerza, żebym mogła zostać na lądzie, z dala od królestwa Sarpedona — powiedziała prosto. Bolało ją, że jej słowa wywołały ból na twarzy trytona, lecz obawa o jego życie była ważniejsza. — Obiecuję ci, że nie będę szukał Sarpedona. Ale obiecuję też, że nie pozwolę, by mi cię odebrał. Uśmiechnęła się do niego, starając się poprawić mu nastrój. — Naprawdę uważasz, że tak łatwo można mnie odebrać? Odprężył się niechętnie i odwzajemnił uśmiech. — Nie, wierzę, że bardzo trudno będzie cię schwytać. — Pocałował ją szybko. — W swoim świecie też musiałaś być boginią.

CC zaśmiała się radośnie. — Byłam sierżantem. To chyba coś na kształt bogini, przynajmniej w niektórych kręgach. — A co to takiego sier-żant? — wypowiedział nieznane słowo powoli, co znów doprowadziło CC do śmiechu. — Gdzie było twoje królestwo? — W Centrum Łączności. — Uśmiechnęła się. Westchnęła, widząc zakłopotany wyraz jego twarzy, i próbowała wyjaśnić: — Pracowałam w siłach powietrznych. Moim królestwem, chyba można to tak nazwać, byly Stany Zjednoczone. Siły powietrzne to część sił zbrojnych, które bronią wolności mojego królestwa. Pracowałam w łączności, dbałam o to, by różni ludzie i kraje mogli się porozumieć, by podejmować mądre decyzje. Dylan skinął głową. — Bogini posłaniec chroniąca swoje królestwo. Tak, lo do ciebie pasuje. Tyle sam bym się domyślił. CC otworzyła usta, by próbować mu wyjaśnić, że w amerykańskich sitach powietrznych nie ma bogiń, ale westchnęła i zamilkła. Czy niedawno nie próbowała przekonać Isabel, że w każdej kobiecie drzemie magia? Dlaczego więc nie może się posunąć krok dalej i stwierdzić, że w każdej kobiecie drzemie bogini? Przeszył ją cudowny deszcz, gdy ogarnęła myślami wiarę tak starą, że czuła, jak w odpowiedzi reaguje najgłębsza część jej duszy. No właśnie! Każda kobieta nosi w sobie cząstkę Boskiej Kobiecości. Chciała krzyczeć z zachwytu. — Tak — odparła wesoło. — Masz rację. Jestem boginią. Dylan wcale nie wyglądał na zaskoczonego. — Żałuję, że nie mogę odwiedzić twojego królestwa Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. CC o mało się nie zadławiła, gdy przed oczami stanęła jej wizja Dylana w Oklahomie.

— No cóż — powiedziała szybko. — To miejsce znajduje się w głębi lądu, daleko od oceanu. Nie ma tam wody, w której można by popływać. — Nawet gdybyśmy się znajdowali w tym samym stuleciu, dodała w duchu. — Chciałbym znów mieć nogi — rzekł w zamyśleniu Dylan. — To było niezwykłe przeżycie. CC starała się nie roześmiać. — Chyba nigdy nie będziemy mogli cofnąć się w czasie. CC pokręciła głową. — Szczerze w to wątpię. Tryton przyglądał się jej uważnie. — Będziesz za tym tęsknić? A co z twoją rodziną? CC odetchnęła głęboko. Unikała myślenia o rodzicach. Teraz poczuła tęsknotę za domem. Tak, będzie za nimi tęsknić. Kochała ich. Ale... powędrowała spojrzeniem do zasnutej mgłą wody. Delikatne palce fal pieściły jej ciało. Nagle olśniło ją. Jej miejsce jest tutaj. Opuściła dom, gdy była jeszcze bardzo młoda, bo nigdy nie czuła, że tam pasuje, i przez całe swoje dorosłe życie podróżowała, próbując znaleźć dla siebie miejsce. Siły powietrzne okazały się strzałem w dziesiątkę nie dlatego, że lubiła swoją pracę, lecz dlatego, że nigdy nie pozostawała w jednym miejscu na tyle długo, by poczuć się obco. Podczas gdy jej rówieśnicy pobierali się i płodzili dzieci, ona prowadziła wędrowne życie kobiety szukającej domu. Gdzieś w głębi ducha wiedziała, że wreszcie go znalazła. Dotknęła policzka Dylana. — Tak, będę tęsknić za rodzicami, ale już czas, bym dorosła i ruszyła dalej. — Przypomniała sobie ich rejs i uśmiechnęła się. — Dadzą sobie radę. Mają siebie, a moje miejsce jest tutaj. Dzwony klasztoru zaczęły bić leniwie. CC niemal fizycznie czuła każde ich uderzenie.

— Chciałbym, żebyś mogła zostać — powiedział Dylan zduszonym głosem. Przytuliła głowę do jego piersi. — Niczego bardziej nie pragnę. — Z wyjątkiem tego, byś był bezpieczny, uzupełniła w myślach. — Ale obiecałam Gai, że będę cierpliwa i poczekam, aż załatwi wszystko z Lirem. — Musisz dotrzymać słowa danego bogini. — Głos Dylana był stłumiony, bo ukrył twarz w jej włosach. — To już długo nie potrwa. Szkoda, że nie widziałeś dziś Gai, była wspaniała. Lir za nic nie będzie mógł się jej oprzeć. Niebawem się zjawi i powie, że wszystko jest w porządku. Zbiegnę z tego klifu i przypłynę do ciebie, a jeśli będzie nas oglądał jakiś człowiek, to będzie mógł pójść prosto do piekła, jeśli mu się to nie spodobal. — Nie narażaj się na niebezpieczeństwo — odparł ostro Dylan. — Masz rację. Musimy być cierpliwi. CC ucałowała kącik jego ust. — Będziesz tu czekał na wypadek, gdybym się mogła wymknąć? Dylan ujął ją pod brodę. — Przez całą wieczność, Christine. Będę czekał na ciebie przez całą wieczność. Nigdy o tym nie zapominaj. — Nie mogłabym — szepnęła. Ich pocałunek byl długi i delikatny i niósł ze sobą słodką obietnicę tego, co dopiero nadejdzie. — Muszę iść. — Kiedy wypowiedziała te słowa, poczuła pieczenie w okolicy talii i w jednej chwili piasek zapadl się pod jej bosymi stopami. Dylan uśmiechnąl się smutno i przesuną! delikatnie ręką po jednej nodze CC. — Wiesz, że uwielbiam ich dotykać. — Najwyraźniej mężczyźni niewiele się od siebie różnią bez względu na postać, jaką przyjmują — powiedziała

lekkim głosem. Pocałowała go szybko i wstała. — Kocham cię, Dylan — dodała, po czym odwróciła się i podeszła wolno do kłody, na której zostawiła ubranie. — Ja też cię kocham, Christine. Zawsze będę cię kochał. — Głos Dylana niósł się za nią echem. Usłyszała jeszcze plusk wody, gdy wrócił do oceanu. Deszcz bogini w końcu przestał padać. Na widok jaśniejącego nieba wiedziała, że musi się pospieszyć, ale nogi miała jak z ołowiu. Stąpała niepewnie, czując się niezręcznie po porzuceniu pełnego gracji ciała syreny. A każdy krok oddalał ją od Dylana. Zmusiła się, by przebyć ostatnie zakręty ścieżki. Kiedy wspięła się na porośnięty trawą skrawek przy murze klasztoru, wypowiedziała na głos modlitwę do bogini. — Proszę, pospiesz się. Nie mogę już dłużej znieść rozstania. — Opat miał rację, gdy ostrzegał mnie przed twoją urodą. Teraz już wiem, że zaćmiła mi umysł, bym uwierzył, że jesteś jedynie niewinną panną. — Głos Andrasa był twardy i rozgniewany, kiedy rycerz razem z dwoma giermkami wyszedł z cienia. CC wzdrygnęła się i automatycznym gestem zakryła rękami piersi, które przebijały się wyraźnie przez mokrą przezroczystą koszulę. — Andras! Przestraszyłeś mnie — rzuciła, a serce zabiło jej boleśnie. — Tak, wyobrażam sobie, że przyłapanie na gorącym uczynku mogło cię przerazić. — Przyłapanie? — Wyprostowała się poirytowana aroganckim tonem jego głosu. Trzej mężczyźni patrzyli na nią takim wzrokiem, że przeszedł jej strach wywołany możliwym pojawieniem się ducha Sarpedona. — Na czym twoim zdaniem mnie przyłapałeś? — Niewinne panny nie hasają nocą nagie i samotne.

Zauważyła, że jego oczy mają normalny kolor, lecz rozglądał się dookoła, jakby spodziewał się odkryć cały autobus marynarzy, których zabawiała. — Hasają? Szłam ścieżką w górę klifu. Niewiele w tym było hasania. I z pewnością nie jestem naga. — To nieprzyzwoite pokazywać się w koszuli, a po tym, co zastaliśmy w twojej komnacie, widać, że uciekłaś przez okno — rzucił Andras. — Nie chciałam zniszczyć sukni — odparła rozsądnie CC. — I nie uciekłam. Wyszłam przez okno, ponieważ nie chciałam obudzić żadnego z braci. — Dość już tego gadania! —warknął Andras, chwytając ją boleśnie za ramię. — Natychmiast wrócisz do swojej komnaty. Porozmawiamy o tym z opatem, kiedy skończy odprawiać poranne nabożeństwo, a ty będziesz odpowiednio ubrana. — Zaczął ją ciągnąć w stronę głównego wejścia do klasztoru. CC zaparła się piętami i wyrwała ramię. Andras odwrócił się gwałtownie w jej stronę. Jego twarz poczerwieniała z gniewu, a rękę, którą jej nie trzymał, zacisnął w pięść, jakby chciał ją uderzyć. CC przełknęła strach i poszukała w sobie siły. Kiedy się odezwała, czuła ochronne ciepło bursztynowego amuletu wiszącego między piersiami. — Nigdy mnie nie dotykaj bez mojego pozwolenia. Nadal jestem księżniczką i choć nie jest to moje królestwo, nie jestem całkowicie pozbawiona mocy. Nie będę tolerować takiego traktowania — syknęła. Była cala rozpalona i swędziła ją głowa, jakby energia spływała na nią gdzieś z góry. Zaciekłość zniknęła z twarzy rycerza, gdy obserwował przeobrażenie Undine. Kilka sekund wcześniej była przemoczoną, prawie nagą kobietą, która wyglądała na przerażoną i samotną. Teraz stała wyprostowana, z wysoko uniesionym podbródkiem. Wysychające włosy otaczały ją gęstą falą i zdawały się emanować migoczącą mocą.

„Czarownica!". To słowo przebiegło Andrasowi przez myśl. Puścił jej ramię, jakby go sparzyło. — No, już lepiej — powiedziała. — Teraz wrócę do swojej komnaty. Byłam już blisko, kiedy mnie zatrzymałeś. Odwróciła się i pewnym krokiem skierowała do klasztornej bramy. Trzej mężczyźni pospieszyli w milczeniu za nią. Krata nie była zasunięta, więc CC otworzyła bramę, me czekając na rycerza. Spodziewając się, że dziedziniec będzie pusty, z zaskoczeniem ujrzała Isabel, Lynelle, Bronwyn i Gwyneth przytulone do muru obok bramy. - Och, Undine! — wyrzuciła z siebie Isabel. Jednak zanim zdążyła powiedzieć coś więcej, wtrącił się Andras: — Dobrze zrobiłaś, donosząc o jej nieobecności. Twoja gorliwość i lojalność zostaną wynagrodzone. Jego słowa przeszyły serce CC. Isabel ją zdradziła? Pamiętała, jak zimna i krytyczna była przy ich pierwszym spotkaniu, lecz myślała, że te dni już minęły, że Isabel i innym kobietom zaczęło na niej zależeć tak jak jej na nich. Siłą zachowała obojętny wyraz twarzy i dalej szła przez dziedziniec do korytarza prowadzącego do jej komnaty. Pragnęła podbiec do kobiet i krzyknąć: „Dlaczego? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami, a nawet rodziną!". Nie chciała jednak dać Andrasowi satysfakcji, nie chciała, by oglądał jej ból. Przy drzwiach do jej komnaty Andras odezwał się do niej wojowniczo: — Opat będzie cię oczekiwał, kiedy tylko skończy się nabożeństwo. Przyślę po ciebie. — Urwał, a po chwili dodał: — Zakładam, że nie będziesz już dziś odbywać żadnych samotnych wypraw, lecz ze względu na twoje bezpieczeństwo moi ludzie zadbają, żebyś do tego czasu pozostała w swojej komnacie.

CC spojrzała mu twardo w oczy. — Ze względu na moje bezpieczeństwo? Wydaje mi się że wyznaczasz strażników więziennych. Nie czekając na odpowiedź, weszła do środka i mocno zatrzasnęła za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI CC siedziała na wąskim łóżku z kolanami przyciągniętymi do piersi. Gniew już się ulotnił i zabrał ze sobą większość jej brawury. Andras ustawił przed drzwiami jednego ze swoich ludzi i drugiego pod oknem. — To więzienie — mruknęła, walcząc z ogarniającą ją nagle paniką. Co się stanie, jeśli będą jej tak pilnie strzegli za trzy dni? Żołądek podskoczył jej nerwowo. Gaja powiedziała, że jeśli nie wróci do postaci syreny, umrze, a po tym jak doświadczyła pulsującego bólu, który co trzy dni wypełniał całe jej ciało, gdy niecierpliwie czekała na przemianę, wiedziała, że bogini nie mija się z prawdą. Uwięziona, sama w pokoju umrze straszliwą bolesną śmiercią. I już nigdy nie zobaczy Dylana. Zadrżała. Nic dziwnego, że mnisi nazywali to pomieszczenie celą. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi i zanim CC zdążyła zawołać, strażnik otworzył je przed Isabel. Staruszka niosła tacę z kielichem wina, kawałkiem świeżego chleba i pachnącego białego sera. Skinęła głową gburowatemu strażnikowi, który spojrzał ostro na CC, po czym wycofał się z komnaty i zamknął drzwi. Isabel podeszła do komody i postawiła tacę na blacie. — Pani, przyniosłam ci śniadanie — powiedziała celowo bardzo głośno. — I już czas, byś przygotowała się na

spotkanie z opatem. — Podeszła z kielichem do CC, która wypiła słodki biały napój, wdzięczna za skutek, jaki wywarł na jej gardło i nerwy. — Nie chciałam cię zdradzić, Undine — szepnęła żarliwie, a CC o mało się nie udławiła. Staruszka nachyliła się bliżej i mówiła dalej cichym głosem: — Martwiłam się o ciebie, wczoraj wyglądałaś na bardzo zmęczoną. Kiedy skończyłam pracę w kuchni, przyszłam zajrzeć do ciebie. Zapukałam, a że nie odpowiedziałaś, wystraszyłam się, że może zachorowałaś. Jak zobaczyłam pustą komnatę, myślałam tylko o tym, że jesteś gdzieś sama i może bardzo chora. Pobiegłam do kaplicy w nadziei, że wróciłaś do Dziewicy szukać u niej pociechy, lecz w drodze natknęłam się na sir Andrasa. Dostrzegł mój niepokój i zapytał, czy może mi pomóc. — Zacisnęła usta i pokręciła głową z wyraźnym obrzydzeniem. — Powinnam była pamiętać o twoich wątpliwościach co do rycerza. Jednak zamiast tego wytłumaczyłam, o co chodzi. Nie znaleźliśmy cię w kaplicy i wtedy wpadł w szał. Jego gniew był straszny. - W oczach Isabel błysnęły łzy. — Wybacz mi, Undine. CC ujęła powykręcaną dłoń staruszki. — Nie mam czego wybaczać — szepnęła. — To moja wina. Powinnam była ci zaufać, a wtedy nie musiałabyś się martwić. Nagły dźwięk męskiego kaszlu, który dobiegł zza okna, sprawił, że obie zmrużyły oczy. — Proszę zjeść trochę chleba i sera, a ja uczeszę ci włosy, pani — powiedziała głośno Isabel, by było ją wyraźnie słychać za oknem. — Nareszcie — odparła rozkazującym tonem CC. — Spodziewałam się ciebie już dawno temu. Siedziałam i czekałam. Wygląda na to, że nawet służba nie okazuje mi tu należnego szacunku. — CC zmarszczyła nos i zrobiła

minę w stronę okna. Isabel zakryła usta dłonią, by stłumić śmiech. — Nie było to moim zamiarem, pani — zagrzmiała. — Przestań już gadać. Chcę zjeść śniadanie w ciszy. I w ciszy masz mnie czesać! — nakazała CC. — Jak sobie życzysz, pani — krzyknęła Isabel. Obie zgodnie przewróciły oczami. CC jadła chleb z serem, Isabel zaś szczotkowała delikatnie jej splątane włosy. Poczuła ulgę, że kobiety z klasztoru nie zdradziły jej, obracała w myślach różne możliwości. Gwałtownie odwróciła głowę, przerywając szczotkowanie. Staruszka spojrzała na nią pytająco. — Myślisz, że jestem zła? — zapytała CC na tyle cicho, by jej glos nie dotarł do strażników. Isabel zmarszczyła brwi. — Nie — odparła szeptem. — Niektóre twoje wierzenia są trochę dziwne, ale masz dobre serce i prawdziwie kochasz Matkę. CC skinęła głową. — Gdybym cię poprosiła, żebyś mi zaufała, nawet jeśli to co powiem, wyda się niewiarygodne i może trochę przerażające, zrobisz to? Isabel otwierała szeroko oczy, aż w końcu wyglądała jak prehistoryczny ptak, lecz skinęła głową i wyszeptała tylko: — Tak. — To posłuchaj, a opowiem ci wszystko. Zaczęła od wieczoru swoich urodzin. Z rozbawieniem dostrzegła, że Isabel bardziej się przejęła wielkim przedmiotem latającym w powietrzu niż Sarpedonem czy faktem, że CC tak naprawdę jest Undine, która tak naprawdę jest syreną. Podzielała jednak pełną przerażenia reakcję staruszki na samolot. Kiedy opisała swoją miłość do Dylana, Isabel skinęła głową i uśmiechnęła się w zamyśleniu.

Nie do końca szczera była CC tylko w odniesieniu do tego, co dotyczyło Gai. Bała się, że staruszka nie będzie w stanic zaakceptować bogini. Nie usunęła jej jednak ze swojej opowieści, zmieniła tylko imię. Kiedy mówiła o Gai, nazywała ją po prostu Świętą Matką. Isabel wierzyła całkowicie w moc Dziewicy, nie kwestionowała więc więzi, jaka je łączyła. — Musisz więc szukać tu azylu, dopóki Święta Matka się nie upewni, że Sarpedon już ci nie grozi. Wtedy możesz się połączyć ze swoim Dylanem — powiedziała Isabel, gdy CC wreszcie zamilkła i splotła ręce na kolanach, jakby chciała powstrzymać ich drżenie. Jej spojrzenie było jasne i spokojne. — I muszę mieć swobodę, by dostać się do oceanu — dodała CC. — Myślę, że razem z innymi kobietami możemy ci pomóc w uzyskaniu tej swobody — rzekła poważnie Isabel. Uśmiechnęła się szelmowsko. — Mężczyźni są zbyt zajęci i ważni, by poświęcać czas na pilnowanie kobiety, nawet jeśli jest księżniczką. To zadanie dla kobiet. CC ogarnęła fala wdzięczności i ulgi. — Dziękuję, Isabel. Wiem, że na pewno trudno ci uwierzyć. Wiele dla mnie znaczy, że mi ufasz. Isabel ścisnęła ją za ramię. — Nawet o tym nie myśl. Kobiety muszą sobie nawzajem pomagać. — Nagle jej twarz wykrzywił niepokój. — Ale martwię się o twoje bezpieczeństwo. — Sarpedon nie może mnie skrzywdzić, dopóki jestem na lądzie. Przynajmniej nie bezpośrednio. Isabel potrząsnęła głową. — Nie jego złego ducha boję się najbardziej. Doszły mnie inne pogłoski. Niektórzy z braci mówią, że jesteś czarownicą i że to twoje konszachty z diabłem wywołały atak apopleksji u sir Andrasa. Teraz kiedy nie możesz już

dłużej liczyć na ochronę rycerza, boję się, co będzie, jeśli opat uzna, że ma dość dowodów, by osądzić cię za czary. Wzdłuż kręgosłupa CC przebiegł dreszcz. Gorączkowo przeszukiwała pamięć. Czy w roku 1014 palili na stosie czarownice? Ponury wyraz twarzy Isabel powiedział jej, że to bardzo prawdopodobne. Przełknęła głośno ślinę. — Dowodów? — zapytała ochrypłym szeptem. — Wczoraj wysłał kilku braci, by sprawdzili w okolicy, czy nie było jakichś niewyjaśnionych chorób lub zgonów. CC z przerażenia otworzyła szeroko oczy. — Nie chcę obrazić twoich czasów, ale czy większość chorób lub zgonów nie jest trudna do wytłumaczenia albo powiązana z przesądami? — Tak, i na tym nie koniec. Bracia szukają też krów i kóz, którym wyschło mleko, dzieci, które nie przestają płakać po zachodzie słońca, i pojawienia się więcej niż trzech czarnych kotów. — Ale to wszystko łatwo znaleźć albo sfabrykować. — CC poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. — Dlatego musimy dostarczyć dowody, które potwierdzą, że nie wolno ci zrobić krzywdy — odparła zdecydowanie Isabel. CC przygryzła dolną wargę. Myśl! nakazała sobie w duchu. Jest inteligentną niezależną kobietą z nowoczesnego świata. Z pewnością potrafi wymyślić sposób, by zadbać o swoje bezpieczeństwo. Musi tylko podejść do tego jak do zagadki, którą trzeba rozwiązać, a potem wszystko razem poukładać... Nagle przyszedł jej do głowy cudownie prosty plan. Usiadła wyprostowana i uśmiechnęła się do zakłopotanej Isabel. — Isabel, co wiesz o wikingach?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Rozległo się walenie do drzwi. — Opat wzywa księżniczkę Undine — krzyknął strażnik z korytarza. CC i Isabel spojrzały na siebie. Staruszka skinęła głową. — Powiedz, że już idę — rzuciła CC, po czym szepnęła do Isabel: — Czyż to nie zakrawa na ironię? Jestem rzekomo księżniczką, a mimo to on mnie wzywa. To chyba zazdrość. — Jesteś księżniczką. — Isabel wygładziła niewidoczną zmarszczkę na staniku jej sukni. — Chyba ci nie powiedziałam, jaka jesteś urocza, i że to wcale nie jest zasługą twoich klejnotów ani pięknej sukni. CC poczuła, że Izy napływają jej do oczu. — Dziękuję, Isabel. — Uścisnęła staruszkę, wdychając jej kojący zapach, będący mieszaniną woni duszonego mięsa i świeżego chleba. — Twoja przyjaźń wiele dla mnie znaczy. — Tak jak twoja dla mnie, dziecko. Wlałaś nowe życie w to ponure miejsce i we mnie. Nigdy tego nie zapomnę. CC skinęła głową. — No, miejmy już to z głowy. Czas zacząć przedstawienie.

Isabel wyglądała na zakłopotaną. — To znaczy, że powinnyśmy zacząć udawać. — CC uśmiechnęła się i o mało nie powiedziała: „Złam nogę", lecz doszła do wniosku, że nie ma czasu na dalsze wyjaśnienia. Na twarzy Isabel pojawi! się wyraz determinacji. — Przedstawienie — szepnęła i obie wyszły na korytarz. — Pani, proszę za mną do ojca Williama — powiedział giermek o kamiennej twarzy. — Wraz z sir Andra-sem przyjmie cię, pani, w swojej antyszambrze. CC nie miała pojęcia co to takiego antyszambra, ale skinęła krótko głową i ruszyła za mężczyzną. Isabel kuśtykała za nimi. Giermek prowadził przez labirynt korytarzy do części klasztoru przeciwległej do tej, w której znajdowała się komnata CC. Kiedy pomyślała, że czuje się beznadziejnie zagubiona, giermek zatrzymał się przed wielkimi drewnianymi drzwiami. Szybko zapukał dwa razy. — Wejść! — Wysoki głos opata bez trudu przedarł się przez drzwi. CC zawahała się tylko chwilę, a potem pewnym krokiem weszła do środka. Komnata była ogromna i zdumiało ją, że na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo komfortowa. Ogień płonął radośnie na kominku, który był tak wielki, że mogło w nim stanąć czterech wyprostowanych mężczyzn. W komnacie znajdowało się kilka metalowych świeczników, głównie pomiędzy miękko wykładanymi krzesłami i stolikami o gładkich polerowanych blatach. Coś w ścianach pokoju zwróciło uwagę CC i po chwili otworzyła szeroko oczy z obrzydzenia. Wszędzie dookoła wyrzeźbiono sceny cierpienia, które bardzo przypominały rzeźby ozdabiające zewnętrzne ściany kaplicy. Siłą odwróciła od nich wzrok. — Możesz podejść, pani. — Opat lekko skinął dłonią.

Siedział na podwyższeniu na rzeźbionym krześle, które przez misterne zdobienia przypominało tron. Ustawiono jc po drugiej stronie pokoju przodem do reszty krzeseł i wejścia. Andras stal po prawej stronie opata, zadowolony z siebie i milczący, a po lewej czterech mnichów. Tylko opat patrzył jej w oczy. Gotowa do walki CC ruszyła zdecydowanie przed siebie. Isabel nie opuściła pokoju, lecz zatrzymała się przy drzwiach. — Podziwiałam właśnie piękne umeblowanie. — CC wdzięcznym gestem wskazała krzesła i kinkiety. — Cieszy mnie widok takiego przepychu, nawet jeśli wydaje się trochę dziwny, bo znajdujemy się przecież w klasztorze. Opat wyprostował się na dźwięk jej słów, a jego blade policzki nagle poczerwieniały, zlewając się z karmazyno-wym kolorem szaty. — To dary od mojego dobrodzieja i choć miałbym równie wygodnie w skromniejszym otoczeniu, niegrzecznie byłoby odmówić. — Od dobrodzieja? — CC zakłopotana zmarszczyła brwi. — Rozumiem, że ten klasztor należał do matki sir Andrasa. Czyż więc nie powinniśmy mówić o dobrodziejce? Rycerz szybko zareagował. — Klasztor należał do rodziny mojej matki, a po ślubie przeszedł na własność mojego ojca. — Jego przystojną twarz wykrzywił szyderczy wyraz. — Kobieta nie może posiadać żadnej własności. To co do niej należy, według prawa przechodzi na męża. — Jakie to wygodne dla męża — zauważyła CC, nie patrząc na Andrasa. — Nie znaleźliśmy się tutaj, by dyskutować o roli mężów i żon, choć bardzo by ci się przydało pouczenie w tym względzie. — Głos opata brzmiał ostro. — Mamy rozwiązać problem twojego zachowania, pani.

— No to spotkanie będzie krótkie. Nie dopatruję się żadnych problemów w swoim zachowaniu. — CC skłoniła głowę po królewsku. — Życzę miłego dnia, ojcze. Zanim jednak zdążyła się odwrócić, zatrzymał ją jego głos. Nienawiść w nim zawarta zmroziła jej krew w żyłach. — Nie wyjdziesz, dopóki ci nie pozwolę! CC zamarła i wbiła wzrok w poczerwieniałą twarz mnicha. Wydało jej się, że widzi pulsujące z wściekłości żyły na jego skroni. Kiedy znów się odezwał, cedził słowa przez zaciśnięte zęby. — Twoje zachowanie było nierozważne i niewłaściwe. Wierzę, że na światło dzienne wyjdą dowody, które ukażą, ze stanowisz niebezpieczeństwo dla klasztoru i mieszkających w nim ludzi. — Jak to możliwe? Według waszej miary jestem tylko kobietą i chociaż księżniczką, winnam należeć do mężczyzny. Jakie zagrożenie mogłabym stworzyć? — CC mówiła szybko, a serce waliło jej tak głośno, że była pewna, iż wszyscy je słyszą. Opat uśmiechnął się przebiegle, jakby bezwiednie wpadła prosto w zastawione sidła. — Masz rację, mówiąc, że kobieta jest bezbronną istotą stworzoną, by służyć mężczyźnie i rodzić mu dzieci. Ale choć jest bardzo słaba, mężczyzna musi się mieć na baczności przed jej uwodzicielską siłą. Pamiętaj, to pierworodny grzech Ewy zniszczył raj, który Bóg stworzył dla mężczyzny! — Podnosił głos, aż słowo „mężczyzna" poniosło się ostrym krzykiem. Mnisi u jego boku zaczęli się rozglądać nerwowo po pokoju, jakby szukali drogi ucieczki lub kryjówki. Andras kiwal głową, zupełnie ignorując oszalały ton swojego mentora. Wściekłość, która buzowała w CC od kilku dni, wreszcie wybuchła, a ona sama zrezygnowała na dobre z uprzejmości i wreszcie wyrzuciła z siebie to, co naprawdę myśli.

— Tam skąd pochodzę, wielu z nas rozważa nieco głębiej tę akurat opowieść biblijną. Jeśli dobrze pamiętam, Ewę skusił Lucyfer opisywany jako najpiękniejsza istota stworzona przez Boga. Opierała się, ale w końcu uległa. — CC wzruszyła nonszalancko ramionami, lecz nie spuszczała wojowniczego spojrzenia z opata. — Wydaje mi się, że nawet najsilniejsi znają coś, czym można ich skusić, nie sądzisz, ojcze? W każdym razie Ewa uległa pokusie Lucyfera. A potem poszła do Adama i zaoferowała mu jabłko. I Adam odparł: „Dobra". Wybrał zakazany owoc bez nadprzyrodzonych pokus i w zasadzie bez oporu; po prostu automatycznie zrobił to, co kazała mu kobieta. Jeśli spojrzeć na to logicznie, a tak chyba powinien zrobić mężczyzna, można dojść do zupełnie innego wniosku, kto popełnił większy grzech. Przynajmniej wydaje mi się, że większość... — Zamilcz! — Okrzyk opata odbił się od rzeźbionych ścian. Tym razem mnisi dosłownie się wzdrygnęli i nawet Andras otworzył szeroko oczy zaskoczony, że William tak dalece stracił panowanie. — Nie waż się opowiadać takich bluźnierstw w mojej obecności. Twoje słowa są najlepszym dowodem na to, że sprzysięgłaś się ze Złym. W chwili gdy przeszłaś przez bramę klasztoru, sprowadziłaś ze sobą ciemność. Zostaniesz usunięta z tego świętego miejsca, a dzięki temu zło raz jeszcze zostanie pokonane. — Drżącym palcem wskazał giermka, który stał obok niej. — Zabierz ją do jej komnaty, gdzie będzie czekać na swoją karę. Przerażenie ścisnęło CC żołądek, lecz uniosła wysoko głowę i najbardziej władczym tonem, na jaki było ją stać, po raz pierwszy zwróciła się bezpośrednio do rycerza: — Sir Andrasie, wyjaśnij, proszę, ojcu Williamowi, że wyrządzenie mi krzywdy nie przyniesie wam zbyt wielu korzyści.

Kiedy opat zaczął mówić, Andras uspokajającym gestem położył mu dłoń na ramieniu. — Ojcze, wysłuchajmy jej. — Przypomniałam sobie, skąd pochodzę. Możecie mnie ukarać, lecz zważcie, że będziecie mieć do czynienia z jedyną córką króla Kanuta, zdobywcy i władcy wikingów. — Jej głos był silny i pełen dumy. Na te słowa Andras znieruchomiał, a rumieniec spłynął z twarzy opata jak wosk. CC uśmiechnęła się arogancko. — Przesłałam mu już wiadomość. Rybacy mieli po części rację, szkoda tylko, że przesądy tak bardzo ich zaćmiły, że nie rozpoznali moich ludzi szukających córki ukochanego króla. Zeszłej nocy znaleźli mnie i wtedy wróciła mi pamięć. Sam wiesz, że spotkałeś mnie, gdy wracałam z plaży. — Zaśmiała się ostro. — Dlaczego tak by mnie ciągnęło do wody? Nad nią się urodziłam. Niebawem mój ojciec przybędzie po mnie. — Gniew w głosie CC zdawał się wypełniać cały pokój. — Jeśli mnie skrzywdzicie, naśle na was swoich wojowników, a oni was zniszczą. W pokoju zapanowała cisza. Andras i opat wymienili ukradkowe spojrzenia. — Jeśli twoim ojcem jest król Kanut i jego ludzie przybyli po ciebie zeszłej nocy, dlaczego jeszcze tutaj jesteś? — rzucił Andras. CC prychnęła gniewnie. — Wikińska księżniczka nie wymyka się ukradkiem pod osłoną nocy jak jakaś służąca. Przesłałam wiadomość do mojego ojca, że zostałam uratowana i nie jestem ranna. Wiedziałam, że zechce przybyć po mnie osobiście, by mógł nagrodzić tych, którzy dobrze mnie traktowali. — I ukarać tych, którzy tego nie zrobili, dopowiedziała w duchu. Te słowa zdawały się unosić w naelektryzowanym powietrzu otaczającym CC. — Skoro mi nie wie-

rzycie, rozwiązanie jest bardzo proste. Poczekajcie. Jeśli mówię prawdę, ojciec przybędzie po mnie, a was czeka nagroda. Jeśli kłamię i nie mam potężnej rodziny, nikt się po mnie nie zjawi i będziecie mogli mnie karać do woli. — CC spojrzała na rycerza, unosząc jedną brew. — A coś mi mówi, że bardzo potrzebujecie pieniędzy mojego ojca. Rycerz i opat wymienili kolejne spojrzenia i z CC z ulgą zauważyła, że mnich zdołał się opanować. — Za nic nie chcielibyśmy skrzywdzić królewskiej córki — powiedział. Spojrzał znów na Andrasa, który krótko skinął głową. — Zapewnimy ci schronienie na czas potrzebny, by dotarł tu twój ojciec. — Nie więcej niż dwa tygodnie — dodał sir Andras. Opat potaknął z powagą. — Dwa tygodnie. Jeśli król Kanut nie przybędzie do tego czasu, nie będę miał wyboru. Staniesz przed sądem oskarżona o czary i herezję. — Zgadzam się — odparła CC. — Do czasu przybycia króla Kanuta do Caldei pozostaniesz pod strażą w swojej komnacie. Musimy mieć pewność, że nic złego nie spotka tak cennej damy — powiedział opat. CC poczuła, że panika pali ją jak żelazo do piętnowania. Ma być zamknięta w komnacie? Serce podskoczyło jej w piersi. Spojrzała w gadzie oczy opata. — Jestem wikińską księżniczką i domagam się większej swobody. Jeśli mnie zamkniecie, powiem ojcu, że traktowaliście mnie jak więźnia, nie jak gościa. A on nie wynagradza strażników. — Undine... — Glos Andrasa stracił ostrość i znów brzmiał protekcjonalnie. — Zgodzisz się z pewnością, że twoje bezpieczeństwo jest dla nas najważniejsze, zwłaszcza gdy wyznałaś, że w twoich żyłach płynie królewska krew.

— Tak... Andras przerwał jej. — Dobrze. Zrozumiesz więc, że jeśli zechcesz opuścić komnatę, towarzyszyć ci będzie zawsze uzbrojony strażnik. CC uniosła brodę. — Jestem aż tak niebezpieczna? — Tak bardzo chcemy cię chronić. — Och, nie myślcie, że jestem pozbawiona ochrony. — Zmrużyła oczy i z radością ujrzała, jak Andras szeroko otwiera swoje. — Dość, wiedźmo! — rzucił opat. — Musimy znosić twoją obecność, aż przybędzie po ciebie twój pogański ojciec, ale nie będziemy tolerować twoich bluźnierczych gróźb. CC powoli pokręciła głową i rzuciła opatowi pełne litości spojrzenie. — Dlaczego zakładasz automatycznie, że silna kobieta jest zła? Co takiego ci się w życiu przydarzyło, żeby aż tak cię złamać? Opat uniósł drżącą rękę wnętrzem dłoni do przodu, jakby chciał odeprzeć jej słowa. — Odprowadzić księżniczkę do jej komnaty. Natychmiast! — warknął. Nie czekając na giermka, CC się odwróciła i przeszła przez pokój. Kiedy zbliżała się do drzwi, Isabel z przejęciem się skuliła i demonstracyjnie przeżegnała. CC prychnęła i machnęła lekceważąco ręką w jej stronę. Gdy giermek zamykał drzwi, słyszała wyraźnie skrzekliwy głos staruszki. — Jest zła! Wiem to, odkąd ją ujrzałam! Na widok przedstawienia Isabel CC musiała przygryźć wewnętrzną stronę policzka, by powstrzymać śmiech, gdy podenerwowany młody giermek prowadził ją do komnaty.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Otwierając gwałtownie drzwi, CC przestraszyła giermka, który stał na korytarzu. — Chcę iść do kaplicy i potrzebuję pomocy, by się przebrać. Przyprowadź tę starą służącą... nie pamiętam, jak jej na imię. Giermek zamrugał nienawistnie oczami i nagle wydał jej się podobny do cielęcia. Westchnęła. — Natychmiast! Nie zamierzam marnować całego dnia! — Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. — Ta rola księżniczki staje się coraz łatwiejsza — mruknęła pod nosem. Buty giermka zastukały na kamiennej podłodze, kiedy pospieszył korytarzem, by wykonać jej polecenie. CC chodziła niespokojnie po pokoju, czekając na Isabel. Siedziała w komnacie od kilku godzin sama, pod strażą, mogąc się tylko martwić. Nie miała nic innego do roboty. Nie potrafiła już tego dłużej znieść. Może jeśli uda się jej spędzić trochę czasu na sprzątaniu kaplicy, praca pomoże jej rozładować napięcie, a przy odrobinie szczęścia może nawet pojawi się Gaja. Bogini ostatnio nie dawała znaku życia, co tylko pogłębiało niepokój CC. Rozległo się nieśmiałe dwukrotne pukanie do drzwi.

— Wejść! — CC nie musiała wcale udawać frustracji. — Wzywałaś mnie, pani? — zapytała Isabel, wchodząc do pokoju z wyraźną niechęcią. — Tak, tak. Wchodź szybko. Zamierzam iść do kaplicy i muszę się przebrać. Zanim zamknęła drzwi, staruszka rzuciła giermkowi przerażone spojrzenie. Kiedy tylko zostały same, szybko podeszła do CC i mocno się objęły. — Byłaś wspaniała! — szepnęła jej do ucha Isabel, rozwiązując tasiemki z tyłu sukni. — Ty też byłaś niezła — odszepnęła CC i uśmiechnęły się do siebie. — Ale nie mogę już tu dłużej siedzieć. Muszę się czymś zająć, a sprzątanie kaplicy świetnie się do tego nada. — Przyniosę ci jedzenie do kaplicy. Już dawno minęło południe. — Isabel potrząsnęła ją za ramiona. — Opuściłaś kolejny posiłek. Jak zachowasz siły dla swojego ukochanego, jeśli nie będziesz jeść? — Zawsze jesteś taka mądra — odparta CC. — Dobrze, że o tym pamiętasz — zrugała ją czule Isabel. — Co się stało, gdy wyszłam? — szepnęła CC. Isabel przerwała pracę, by zebrać myśli. — Opat chce cię zniszczyć. To się nie zmieniło — powiedziała ponuro. — Tylko wpływ rycerza i strach przed zemstą wikingów powstrzymuje go przed wyrządzeniem ci krzywdy. — Wygląda na to, że Andras uwierzył w moją historię. CC poczuła, że staruszka kiwa głową. — Pożąda pieniędzy króla Kanuta i nadal pragnie ciebie, ale nie jest głupi. Posłał po posiłki do Caer Llion. Martwi się, że nawet jeśli bezpiecznie wrócisz do wikingów, król postanowi złupić klasztor.

— Wydaje mi się, że nie bardzo jest tu co łupić — mruknęła CC. — Mylisz się, Undine. Mnisi są znani z wyrobu miękkiej wełny i hodowli tłustych smacznych jagniąt. Poza tym ojciec William kazał specjalnie wybranym braciom starannie skopiować kilka starych manuskryptów. — Nie miałam o tym pojęcia. — Rycerz postępuje bardzo mądrze. — Nigdy nie myślałam, że Andras jest głupi, tylko ograniczony. — Zgadzam się z tobą — odparła Isabel. — Najwyższy czas. Staruszka prychnęła w odpowiedzi. — Czy musisz iść ze mną także do kaplicy? — zapytała CC strażnika, który podążał kilka kroków za nią, niosąc dwa wiadra czystej wody. — Muszę być z tobą przez cały czas, pani — odparł mechanicznie giermek. — Przy pracy lubię się modlić. Twoja obecność będzie mi przeszkadzać. — Rzuciła mu znaczące spojrzenie. — Masz żonę? Był zbyt zaskoczony jej pytaniem, by nie odpowiedzieć. — Tak. — Macie dzieci? — Jeszcze nie, pani. — W moim kraju wierzymy, że Najświętsza Matka może obdarować pary małżeńskie potomstwem i sprawić, by mężczyźni stali się wyjątkowo sprawni w tych sprawach. — Zawiesiła znacząco głos i powędrowała spojrzeniem w dół, po czym mówiła dalej: — Jeśli ją zadowolą. I oczywiście może sprawić coś przeciwnego, jeśli tego nie

zrobią. Nie wierzę, by Najświętsza Matka była zadowolona, że będziesz rai przeszkadzał w modlitwie. — Nie chciałbym przeszkadzać komuś tak żarliwie pobożnemu. Będę czekał za tymi drzwiami. — Giermek pobladł nagle. — Dziękuję. Jestem pewna, że twoja wrażliwość zostanie wynagrodzona — odparła słodko CC. Wzięła od niego wiadra, weszła do ciemnej kaplicy i westchnęła z ulgą, gdy zamknęły się za nią drzwi. Powitał ją śmiech bogini. — Och, córko! Groziłaś temu biedakowi impotencją. Naprawdę uważam, że potraktowałaś go zbyt surowo. Gaja rozsiadła się na podłodze u stóp posągu. Wyglądała olśniewająco w długiej sukni z przezroczystego mieniącego się jedwabiu w kolorze dojrzałych oliwek. Włosy wiły się jej poniżej talii i zdawały się rozlewać wokół niej jak lśniący dywan. Poczucie ogromnej ulgi, które ogarnęło CC na widok bogini, nie powstrzymało jednak ostrego tonu, który pojawił się w jej głosie. — Mam już dość śledzenia mnie, obserwowania i pilnowania na każdym kroku. W jednej chwili uwolniono ją od ciężaru wiader, które pochwyciły niewidzialne ręce, unosząc kilkanaście centymetrów nad podłogą do miejsca, gdzie sama by je postawiła. Uśmiechnęła się z wdzięcznością do Gai i poczuła, że poprawia się jej humor. — Dziękuję, matko. To pomaga. I przepraszam, że byłam opryskliwa. — To zrozumiale, malutka — odparła czule Gaja. — Opat kazał cię pilnować? Co się stało? CC szybko zrelacjonowała bogini wydarzenia dnia. Kiedy skończyła mówić, w oczach Gai jaśniała duma.

— Świetnie sobie poradziłaś, córko. Odnalazłaś drogę, korzystając z inteligencji. Jestem z ciebie bardzo zadowolona. Słysząc pochwałę bogini, CC poczuła ciepło w okolicy serca. — I mam też dla ciebie wieści. Lir przybędzie do tych wód trzeciej nocy. Wysłucha wtedy twojej petycji i rozsądzi sprawę. — Ale jak się odniósł do tego wszystkiego? Czy mówiłaś mu o Sarpedonie i Dylanie? — Nie rozmawiałam z bogiem oceanów. — Gaja z irytacją odrzuciła włosy na plecy. — Nadal ma problemy /. bogami z Hawajów. — To skąd wiadomo, że tu przybędzie? — Mój posłaniec zaniósł mu prośbę, by do nas przybył. Jego posłaniec dostarczył odpowiedź dziś rano. — Przez twarz bogini przebiegł cień. — Ale coś cię niepokoi. Martwisz się, jaką Lir podejmie decyzję? — zapytała nerwowo CC. — Nie — odparła szybko Gaja. — Nie boję się jego wyroku. Życzeniem Lira było zawsze, by Undine kochała wodę i żyła w niej szczęśliwie. Teraz jego życzenie się spełni. Nie wierzę, by twoje odrzucenie zalotów Sarpedona zmieniło jego uczucia w tym względzie, zwłaszcza gdy zrozumie, że masz moje pełne poparcie. — Myślisz więc, że Lir powstrzyma Sarpedona przed zaatakowaniem Dylana? Gaja poklepała ją uspokajająco po dłoni. — Lir zna Dylana. Wie, że tryton jest szlachetny i dobry. Ufam, że uszanuje twój wybór. Bez wątpienia nie będzie to zbyt przyjemna scena, kiedy będzie wyjaśniał Sarpedonowi, że wybrałaś innego, ale nikt się nie sprzeciwi nakazowi boga oceanów. Poza tym jest wiele chętnych nimf, spośród których Sarpedon może wybierać.

— To skąd ten wyraz niepokoju na twarzy? — nie ustępowała CC. — Zbyt dobrze już mnie znasz, córko — odparta czule Gaja. Potem zmrużyła w zamyśleniu oczy. — Lir wybrał niezwykłego posłańca. Do tej pory korzystał tylko z wybieranych osobiście delfinów i fok, a tym razem przysłał węgorza. Nawet nie wydaje się zbyt inteligentny. — Wzruszyła ramionami. — Być może kłopoty z tymi barbarzyńskimi bogami z wysp zmęczyły go bardziej, niż myślałam. — Nie była to więc obraza dla nas albo znak, że oszalał lub coś w tym stylu? — Pan Mórz nie obraziłby Matki Ziemi ani jej córki. — Oczy Gai zamigotały. — Powinnam była wiedzieć — odparła CC, rzucając bogini znaczące spojrzenie, — Tak, powinnaś. — Gaja odpowiedziała jej mrugnięciem. Potem spoważniała. — Za dwa dni ta część twojego życia dobiegnie końca i na zawsze pozostaniesz istotą morza połączoną z trytonem. Zapytam cię o to ostatni raz, córko. Czy jesteś pewna swojej decyzji? Nie wolno ci myśleć, że jedynym człowiekiem, którego możesz wybrać, jest rycerz. Jeśli poprosisz mnie o interwencję, roześlę wici, na które odpowie wielu mężczyzn. Będziesz mogła wybierać do woli. Odpowiadając bogini, CC mówiła bardzo wolno, lecz jej głos był zdecydowany i pełen przekonania. — Wiem, że może to zabrzmieć dziwnie, że jestem gotowa na zawsze opuścić stały ląd, ale woda mnie wzywa, Gajo. I wiem, że sporą winę za to ponosi moja nowa postać, która stale tęskni za wodą. — Spojrzała spokojnie w oczy bogini, pragnąc, by ją dobrze zrozumiała. — Ale nie chcę z tego rezygnować. Kocham to, kim i czym jestem, kiedy przyjmuję postać syreny. I kocham Dylana.

Zupełnie jakbym wreszcie odnalazła odpowiednią mieszaninę magii w swoim życiu. - Wskazała ręką morze. A ona jest tam. Uśmiech bogini był słodko-gorzki. — Uszanuję twoją decyzję, córko, i jestem dumna z twojej siły. — Ale to nie znaczy, że zniknę na zawsze. Nadal będę cię widywać! — wykrzyknęła CC. — Tak, córko. Zawsze z chęcią cię powitam w moim zagajniku i odpowiem na twoje wezwanie. — Uniosła jedną brew i uśmiechnęła się szelmowsko. - Może pewnego dnia obdarzysz mnie wnuczką kochającą ląd. — A może kilkoma? — CC się zaśmiała. Zanim Gaja zdążyła odpowiedzieć, przy wejściu do kaplicy rozległ się charakterystyczny ochrypły głos Isabel. — Tak! Jeśli będę potrzebowała twojej obrony przed jej czarami, na pewno zawołam. Ale muszę zanieść jej jedzenie Jeśli osłabnie i umrze, nie wyjdzie nam to na dobre, gdy zjawi się jej ojciec król. Szorstki głos Isabel bez trudu niósł się przez całą kaplicę. Westchnęła teatralnie, zanim strażnik zamknął za nią drzwi. CC zachichotała i mrugnęła do Gai. — Naprawdę powinna być aktorką. Sprawia jej to zdecydowanie zbyt wielką przyjemność. Spodziewając się, że bogini zniknie jak zwykle, CC odwróciła się, by przywitać staruszkę, i zrobiła kilka kroków w jej stronę, zamierzając wziąć od niej ciężką tacę. Isabel kuśtykała przez boczną nawę, lustrując wzrokiem wszystkie ławki, by się upewnić, że nie ma w nich żadnego intruza. Kiedy się przekonała, że nigdzie nie widać modlących się mnichów, nachmurzony wyraz twarzy natychmiast przeszedł w szeroki uśmiech. — Przyniosłam ci nowy rodzaj po... — urwała. Wpatrywała się w coś za plecami CC.

Zdezorientowana CC obejrzała się przez ramię, by sprawdzić, co tak zaskoczyło Isabel. Obok posągu Dziewicy stała Gaja. Była jednak zupełnie do siebie niepodobna. Choć urzekająco piękna, zdecydowanie wyglądała na zwykłą śmiertelniczkę. Delikatne zmarszczki nadawały jej twarzy wyraz doświadczenia, a kurze łapki wokół oczu zdradzały, że ma poczucie humoru. Była ubrana w proste szaty z surowego płótna. Na głowę narzuciła brązową chustę, która skrywała większość jej włosów w kolorze kawy. W wymykających się pasemkach widać było srebrne nitki. Pomimo wyraźnych oznak wieku twarz kobiety go nie zdradzała. Mogła mieć dwadzieścia lub czterdzieści lat, trudno było to określić. Uśmiechnęła się do Isabel. — Wybacz, pani. Nie wiedziałam, że nie jesteś sama. — Isabel postawiła tacę na pobliskiej ławce i odwróciła się szybko, by wyjść z kaplicy. — Proszę, nie musisz nas zostawiać. — Głos Gai brzmiał melodyjnie, a jej akcent przypominał bardzo akcent Andrasa. — Nazywam się Galena. Przyszłam do Caldei po owieczki do stada ojca. Usłyszałam pogłoski o odnawianym posągu i nie mogłam stąd odejść, nie odwiedziwszy wcześniej kaplicy. Isabel przyglądała się Gai z nieskrywaną ciekawością. — Proszę mi wybaczyć, ale to niezwykłe, by ojciec pozwalał córce zajmować się swoimi interesami. — Ojciec nie ma synów, a ja nie mam męża. W sędziwym wieku jest na tyle mądry, by mi zaufać. — Widzisz? Mówiłam ci, że niektórzy mężczyźni szanują kobiety — powiedziała CC, która wreszcie odzyskała głos. — Masz rację, pani, niektórzy mężczyźni to czynią — przyznała Gaja z ciepłym uśmiechem. — Ale bez względu na to w co wierzą mężczyźni, kobiety zawsze będą miały

w sobie wyjątkową moc. - Jej wzrok spoczął na lśniącym posągu. — Wierzę, że Maria zgodziłaby się ze mną. — Bardzo przypominasz księżniczkę. Gaja uśmiechnęła się szeroko. — Co za cudowny zbieg okoliczności, podobnie zresztą jak moja dzisiejsza wizyta w klasztorze. Isabel nie spuszczała wzroku z jej twarzy. Nagle otworzyła szeroko oczy. — Wybacz, że się tak gapię, ale jesteś uderzająco podobna do posągu Najświętszej Matki. Śmiech Gai zabrzmiał niczym muzyka. CC miała nadzieję, że Isabel nie zauważy, jak płomienie świec otaczających posąg wyskoczyły w górę i zatańczyły w odpowiedzi. — Czemu tak cię to dziwi? — zapytała bogini. — Nie wierzysz, że każda kobieta nosi w sobie iskrę Boskiej Kobiecości? - Ja... - Isabel odchrząknęła. — Nigdy nie słyszałam, by ktoś tak to określił. W głosie Gai zabrzmiało współczucie. — Zbliżcie się. Chcę wam coś pokazać. Isabel niepewnie dała się poprowadzić CC do przebranej bogini. Gaja wyciągnęła rękę wnętrzem dłoni do góry. - Wyciągnijcie dłonie obok mojej. Bez wahania CC spełniła polecenie bogini, a Isabel zrobiła to tuż po niej. — Spójrzcie tylko, jak jesteśmy niezwykłe, gdy stanowimy odzwierciedlenie trzech aspektów Boskiej Kobiecości — powiedziała Gaja. Po kolei wskazywała na dłonie, zaczynając od kształtnych i pozbawionych zmarszczek dłoni CC. — Dziewczyna, urocza i młoda, która ma przed sobą całe życie, magiczne i nowe. Jest pełna energii i świeża i pełnymi garściami czerpie z mocy wiosny.

Potem wskazała na swoją dłoń. Była silniejsza, na knykciach zaczęły się pojawiać zmarszczki. Była to dtoń zdolna pracować przez cały dzień, a potem ukoić chore dziecko. — Matka, doświadczona i dojrzała, pełna mocy lata i jesieni. Daje życie i karmi. Jest sercem domowego ogniska. Bez szacunku dla matki rodzina nie może istnieć. Następnie niezwykle łagodnym gestem dotknęła sękatej dłoni Isabel. — I na koniec staruszka, choć wolę jej matriarchalny tytuł: mędrczyni. Jest pełna mądrości i doświadczenia, przewodzi tym, którzy pewnego dnia zajmą jej miejsce, i pociesza tych, którzy kończą swoją życiową podróż. Jej moc jest wielka. To doświadczenie przeżytych lat wzmocnione potęgą zimy. — Gaja przemawiała z powagą, ujmując ich dłonie w swoje. — Każda z nas jest ważna i wyjątkowa. Lecz razem tworzymy łańcuch o trzech ogniwach złączony Boską Kobiecością. Potrzebujemy siebie nawzajem, tak zostałyśmy stworzone. Jeśli ktoś temu zaprzeczy, będzie wiódł życie pozbawione pełni. — Kobiety muszą się trzymać razem — zgodziła się CC. — Nawet jeśli różnią się od siebie. — Czyż nie tym właśnie jest kobieta: magicznym połączeniem różnic? — odparła Gaja. — Wstydzę się, że musiałam przeżyć całe życie, żeby się o tym dowiedzieć — powiedziała Isabel. Uśmiech Gai wypełniała bezkresna miłość. — Nie powinno więc cię dziwić, kiedy dojrzysz odbicie boskości w innej kobiecie. — Jesteś bardzo mądra, Galeno — rzekła Isabel, nadal trzymając Gaję za rękę. — Jestem pasterką, która spędza w samotności długie godziny i może je poświęcić na myślenie i modlitwę — od-

parła bogini. Potem uścisnęła dłonie Isabel i CC. — A teraz słyszę, że wzywa mnie moje stado. Nie może się doczekać mojego powrotu. Muszę się z wami pożegnać. — Niech ci towarzyszy błogosławieństwo Najświętszej Matki — powiedziała Isabel. — Tak, wracaj bezpiecznie do domu — dodała szybko CC. Gaja skinęła im głową, po czym skłoniła się nisko przed posągiem Dziewicy. Kiedy podniosła głowę, CC dostrzegła iskry w jej oczach. Przebrana bogini pożegnała się i skierowała w stronę wyjścia z kaplicy. Gdy zniknęła w cieniu, wydawało się, że połknęła ją wszechobecna mgiełka kadzidła. — Bardzo interesująca kobieta — powiedziała w zamyśleniu Isabel. — Z pewnością. — Rozważę jej słowa. To dla mnie coś nowego, ale do-Iknęły mojego serca jak nigdy dotąd... — urwała, ponieważ giermek z hukiem otworzył drzwi. — Wszystko w porządku? — zapytał, mrugając szybko jak podenerwowany ptak, gdy jego oczy przyzwyczajały się do ciemności. — Słyszałem coś dziwnego. — Wszystko w porządku. Zatrzymam tutaj tę staruszkę, żeby pomogła mi dalej sprzątać. Powinieneś chyba przesłać wiadomość do kuchni, że będzie zajęta przez resztę popołudnia. — CC machnęła ręką w jego stronę, jakby chciała go odpędzić. Patrzył na nią z powątpiewaniem, lecz groźba impotencji nadal tkwiła głęboko w jego umyśle. — Jestem tuż obok — powiedział do milczącej Isabel i wyszedł. CC i Isabel spojrzały na siebie. — Pomyślałam, że może będziesz tu chciała zostać przez jakiś czas — rzekła CC.

— Dziękuję. Niczego bardziej nie pragnę, niż pomóc ci w odnawianiu kaplicy Matki. I bardzo lubię spędzać z tobą czas. CC się uśmiechnęła. — Ja też to lubię. Isabel odetchnęła głęboko i zadała pytanie, które nie dawało jej spokoju. — Kiedy musisz nas opuścić? CC poczuła ukłucie żalu. — Muszę odejść w trzecią noc. Ale niekoniecznie na zawsze. Nadal będę tu żyć, tylko w wodzie, i będę trochę inaczej wyglądać, to znaczy od talii w dół. Isabel zamrugała oczami zaskoczona. — To nadal będziemy mogły się odwiedzać? — Jeśli cię nie wystraszę — odparła powoli CC. Isabel dotknęła jej policzka najbardziej czułym gestem. — Nigdy nie mogłabyś mnie wystraszyć, droga przyjaciółko. Różnice nie mają dla nas znaczenia. Na CC spłynęła fala ulgi. — Tak się cieszę, Isabel. — Ja też, kochana dziewczyno. — Wyprostowała się i zaczęła podwijać rękawy. — Jeśli mamy jeszcze tylko dwa dni, lepiej zabierzmy się do pracy. — Właśnie o tym myślałam. Isabel wzięła leżącą najbliżej miotłę i zaatakowała wielkie pajęczyny w ciemnym rogu. — Wiesz, pewnego dnia ty też możesz zostać mędrczynią. — Może mędrsyreną, ale trzymam cię za słowo. Kiedy się uwijały, by przywrócić to, co należało się Najświętszej Matce, ich śmiech malował ściany radością kobiet pracujących razem w idealnej harmonii.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Isabel skończyła właśnie szczotkować gęste włosy CC, gdy ostre pukanie do drzwi przerwało ich cichą rozmowę. — Przyszedłem zobaczyć się z księżniczką — rozległ się rozkazujący głos Andrasa. — Proszę, powiedz sir Andrasowi, że jestem już gotowa do snu. Wydarzenia całego dnia zmęczyły mnie tak bardzo, że muszę się wcześnie udać na spoczynek. — CC mówiła specjalnie głośno, by rycerz mógł ją usłyszeć. — Sir Andrasie, księżniczka... — zaczęła Isabel, lecz rycerz zaraz jej przerwał. — Być może księżniczka nie byłaby tak zmęczona, gdyby wczoraj w nocy nie odczuwała potrzeby, by hasać po okolicy. CC westchnęła i wciągnęła habit przez głowę. Ignorując spojrzenie Isabel, które radziło, by pohamowała swój temperament, gwałtownie otworzyła drzwi. Andras stał z rękoma opartymi na biodrach i z twarzą poczerwieniałą z irytacji. Najwyraźniej bardzo zadbał o swój wygląd. Byt świeżo umyty i miał na sobie ten sam olśniewający strój, który nosił podczas ich pierwszego spotkania. Zbulwersowana CC uświadomiła sobie, że przyszedł, by się do niej zalecać.

Czyż nie była jego więźniem i rzekomo niebezpieczną czarownicą? Potem zrozumiała i zamrugała oczami zaskoczona. Andras powiedział opatowi, że niebawem podejmie decyzję, czy zamierza się z nią ożenić, czy żądać okupu. Wyraźnie postawił na małżeństwo, więc zachowywał się szlachetnie i z zapałem przystąpił do zalotów. Wyglądało na to, że reguła kciuka przeważyła jej pogańskie ciągoty i niewyparzony język. CC podejrzewała, że powinno jej to schlebiać. Zamiast tego była rozdrażniona. Nie chciał jej, pragnął jedynie średniowiecznej lalki Barbie. — Sir Andrasie, jestem zmęczona, bo w ciągu jednego dnia przypomniałam sobie, skąd pochodzę, obroniłam się przed zarzutami o czary i ciężko pracowałam, by wysprzątać kaplicę, która wygląda na zaniedbaną od dziesięcioleci. Wydaje mi się, że nawet mężczyzna uznałby taki dzień za wyczerpujący — dokończyła, próbując ukryć sarkazm w głosie. Zupełnie jakby nie mógł się powstrzymać, Andras wbił wzrok w jej twarz, zatrzymując się na wysoko zarysowanych wdzięcznych policzkach i pełnych zmysłowych wargach. Potem powędrował w dół jej kształtnej szyi i wbił pałający wzrok w skórę widoczną w rozcięciu koszuli. Zwilżył usta językiem. CC przyglądała mu się uważnie. Jak daleko sięgnął wpływ Sarpedona? Jego oczy wyglądały na normalne, a rysy nie uległy zmianie, lecz w spojrzeniu widać było pożądanie, co było dla rycerza niezwykle. Dopóki Sarpedon go nie opętał, Andras traktował ją z atencją; nie wyglądał na mężczyznę obrzucającego pożądliwym spojrzeniem kobietę, do której próbuje się zalecać. — To prawda, Undine, miałaś ciężki dzień. Ale niedawno oświadczyłaś, że uważasz spacery za wyjątkowo przyjemne, nawet jeśli jesteś zmęczona — przekonywał.

— Zapraszam cię na spacer, pani. — Wyciągnął muskularną rękę, jakby nie spodziewał się odpowiedzi innej niż radosne przyjęcie zaproszenia. — Nie dzisiaj, ale dziękuję za zaproszenie. Isabel poruszyła się niespokojnie, gdy twarz Andrasa pociemniała z gniewu. — Proszę jako rycerz i szlachcic, żebyś poszła ze mną na spacer, a ty okazujesz wzgardę? — zapytał z niedowierzaniem. — Do tej pory odnosiłam wrażenie, że kiedy zadaje się pytanie damie, ma prawo odpowiedzieć tak lub nie — odparła niecierpliwie CC. Nie okłamała rycerza. Była zmęczona i niczego nie pragnęła bardziej, niż dopić wino do końca i paść na łóżko. — Nie okazuję wzgardy, tylko korzystam z należnego mi prawa. — To jako mąż szlachetnie urodzony decyduję się skorzystać z należnego mi prawa i chronić cię przed twoimi własnymi wybrykami, żebyś nie była tak zmęczona i mogła iść ze mną na spacer. Od dziś to ja każdej nocy będę stal na straży przy twoich drzwiach i oknie, by mieć pewność, że nie znużysz się bezsensownymi wypadami nad morze — powiedział z okrutnym zdecydowaniem. — Do jutra, pani. Jeśli nie znajdę cię w lepszej formie, będę musiał zadbać o twoje zdrowie, zamykając cię w komnacie także za dnia. Zatrzasnął drzwi z hukiem. — Powinnam była z nim pójść — westchnęła CC. Isabel skinęła głową. — Bałam się, że twoja odmowa rozdrażni rycerza. Ostatnio dziwnie się zachowuje. — Tak. Teraz to widzę i wiem, dlaczego tak się dzieje. — Sarpedon — szepnęła Isabel. CC skinęła głową, ze znużeniem przesuwając dłonią po twarzy.

— Przez cały ten czas bardziej niepokoił mnie opat. Chyba nie doceniałam wpływu Sarpedona na Andrasa. — Nie doceniałaś efektu swojej urody — odparła Isabel, pomagając CC zdjąć habit. CC roześmiała się głucho. — Nie jestem do tego przyzwyczajona. Moje wcześniejsze ciało w niczym nie było podobne do tego. Mężczyźni raczej mnie ignorowali. Isabel spojrzała na nią sceptycznie i prychnęła głośno. — Co? — zapytała CC. — Czy nie mówiłaś mi, że uroda kobiety to coś więcej niż tylko wygląd fizyczny? To dotyczy ciebie w takim samym stopniu jak mnie. Kiedy CC zaczęła się spierać, Isabel uniosła rękę, by ją uciszyć. — Potraktuj słowa mędrczyni z należną uwagą. Twój urok to nie tylko fizyczna uroda. Rycerz wie o tym i pragnie cię posiąść. Całą. Zły wpływ Sarpedona tylko wzmógł jego pożądanie. — Isabel odrzuciła przykrycie na wąskim łóżku i skinęła na CC, by się położyła. — Odpocznij, Undine. W twoich oczach pojawił się ten mroczny, niespokojny wyraz. Sen doda ci sił. CC podciągnęła szorstki koc pod ramiona i oparła się o twardą deskę za głową. Patrzyła, jak Isabel sprząta w małym pokoju. Za oknem słyszała odgłosy strażnika szykującego się na noc. Co będzie za dwie noce? Jak się wydostanie z komnaty? Poczuła ucisk w żołądku. Łóżko zapadło się pod ciężarem Isabel, która przysiadła obok niej. — Nie bój się — szepnęła pokrzepiająco, poprawiając przykrycie. — Pamiętaj, tworzymy jedność: panna, matka i mędrczyni. Razem znajdziemy sposób, żebyś wróciła do morza. — I do Dylana — mruknęła CC, a w jej oczach nagle błysnęły łzy.

Isabel delikatnie ujęła ją pod brodę. — I do twojego ukochanego. Jesteśmy silniejsze, niż im się wydaje. Wszystko będzie dobrze. CC zwinęła się w kłębek, a Isabel gładziła ją po włosach i usypiała, nucąc cicho melodyjną kołysankę, która przypominała CC szum fal.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Następnego dnia z dwoma strażnikami u boku CC udało się uniknąć spotkania z Andrasem podczas pospiesznego śniadania w kuchni i południowego posiłku, choć ukończenie pracy w kaplicy wymagało tylko kilku ostatnich pociągnięć szmatą. Aby nie natknąć się na rycerza, zajęła się pieleniem ogródka i zbieraniem świeżych ziół dla Isabel. Była mile zaskoczona, gdy od czasu do czasu mijający ją mnich zatrzymywał się, by pochwalić za odnowienie posągu Dziewicy. Wróciła do komnaty, by umyć ręce i zmienić brudny habit na czysty, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Uchyliła je. Rycerz był ubrany tak samo jak poprzedniego wieczoru i wyglądał na zmęczonego. — Witaj, sir Andrasie — pozdrowiła go oficjalnie, czując się wyjątkowo niezręcznie bez Isabel u boku. Skłonił głowę. — Pani, ufam, że jesteś dziś wypoczęta i możesz iść ze mną na spacer. — Z radością, ale jak widzisz, nie jestem odpowiednio ubrana. — Wskazała na brudny habit. — Poślę po tę służącą, Isabel, żeby ci pomogła — odparł zdecydowanie, po czym wykonał żołnierski zwrot i odszedł.

CC westchnęła i zamknęła drzwi. Nie musiała długo czekać na przybycie Isabel. — Pomogę ci włożyć tę piękną suknię — powiedziała staruszka, podnosząc lśniącą szatę z łóżka. — Nie chcę z nim spacerować. — Musisz albo ryzykujesz, że cię zamknie na dobre. Na te słowa CC zadrżała ze strachu. — Uśmiechaj się do sir Andrasa. Podtrzymuj jego miłość własną — instruowała ją Isabel. — Martwię się, co Sarpedon może kazać mu zrobić. — CC przygryzła dolną wargę. Isabel zmarszczyła brwi. — Jeśli nie wzbudzisz gniewu rycerza, może wpływ złego ducha pozostanie uśpiony. Myśl o Andrasie jako o wspaniałym wojowniku, który uratował cię po katastrofie. I pamiętaj, to twoja ostatnia noc w ludzkiej postaci. Jutro wrócisz do wody. Nie dasz rady udawać ślicznej księżniczki tak krótko? — Isabel skończyła sznurowanie stanika sukni i zaczęła zapinać długie sznury klejnotów na jej szyi. — Może uda ci się przekonać rycerza, by pospacerował z tobą po plaży. Czy jego obecność to zbyt wysoka cena w zamian za szansę ujrzenia Dylana? — Nawet o tym nie pomyślałam! — wykrzyknęła CC i serce zabiło jej mocniej. W czasie, którego nie mogła spędzać z Dylanem, starała się stale mieć jakieś zajęcie, żeby zbyt dużo o nim nie myśleć. Odkryła, że jeśli roztrząsa, jak bardzo jej go brakuje, ból i tęsknota za morzem i trytonem zlewają się w jedną bolesną siłę, która zaczyna ją niebezpiecznie przytłaczać. Teraz poczuła, że drży z powstrzymywanego pożądania, gdy jej umysł wypełniły myśli o ukochanym. — Pospiesz się! — powiedziała do Isabel. — Dziecko... — Staruszka chwyciła ją za ramiona, zmuszając, by spojrzała jej w oczy — Może uda ci się go

dostrzec, ale musisz kontrolować swoje reakcje. Nie okazuj emocji i nie odkryj się przed rycerzem. Pamiętaj, musisz czekać na czas wyznaczony przez Najświętszą Matkę. Obiecaj mi, że będziesz ostrożna. — Tak, tak! Obiecuję — rzekła szybko, pragnąc uspokoić Isabel i wybiec z komnaty. Ale staruszka jej nie puszczała. — Pamiętaj o Sarpedonie. Nie narażaj siebie ani ukochanego na niebezpieczeństwo, pozwalając, by twoimi czynami kierowała namiętność. Na wspomnienie Sarpedona CC poczuła, że rozjaśnia się jej w głowie. — Masz rację. Obiecuję, że będę ostrożna. — Idź, dziecko. I niech towarzyszy ci szczęście i błogosławieństwo Świętej Dziewicy. CC odwróciła się w drzwiach. — Dziękuję, mądra przyjaciółko. — Szybko wyszła na korytarz. Andras chodził niespokojnie tam i z powrotem przed łukowatym wyjściem. Na dziedzińcu stało dwóch giermków. — Jestem gotowa do spaceru — oświadczyła CC. Trzej mężczyźni odwrócili się w jej stronę i CC poczuła na ciele żar ich spojrzeń. Ich oczy zdawały się w nią wwiercać i czuła, że obnażona skóra na piersi, szyi i twarzy plonie krępująco. Automatycznie podniosła rękę do szyi. — Czy coś się stało? — zapytała. Andras zamrugał powiekami i oderwał wzrok od jej ciała, by spojrzeć w oczy. Podszedł do niej krokiem drapieżnika śledzącego swą zdobycz. Kiedy stanął przy jej boku, ujął jej dłoń i podniósł do ust. Chciała wyrwać rękę z jego władczego uścisku i cofnąć się szybko do korytarza.

— Zapomniałem, jak cudownie wyglądasz w swojej sukni. Źle, że tyle czasu spędzasz w mnisim habicie. — Gestem właściciela wsunął jej rękę pod ramię i razem ruszyli przez dziedziniec. — Kobieta o twojej urodzie i pochodzeniu powinna chodzić w lśniących sukniach i spędzać czas otoczona przepychem. CC siłą powstrzymała westchnienie. — Byłabym wtedy tylko śliczną lalką albo dziełem sztuki. Choć miło się patrzy na te rzeczy, nie mają żadnego celu w życiu. Rycerz zaśmiał się protekcjonalnie. — Czyż celem kobiety w życiu nie jest być piękną i wdzięczną, prawdziwym skarbem dla męża i rodziny? — Jako że nie jestem jeszcze żoną, wierzę, że jestem skarbem dla rodziny dzięki oczyszczeniu części kaplicy poświęconej Najświętszej Matce. Zgodzisz się chyba, że moja praca dla Wielkiej Matki jest ważna? Andras szybko skinął głową. — Oczywiście. Pobożność jest zawsze cenna, zwłaszcza u kobiety. CC zacisnęła zęby, by powstrzymać odpowiedź cisnącą się jej na usta. Mijali właśnie studnię i poczuła, że kamienna struktura przyciąga jej wzrok i uwagę. W ciągu ostatnich kilku dni udawało się jej unikać tej części dziedzińca. Aż do teraz. Studnia stała cicho na środku dziedzińca i wyglądała zupełnie normalnie. Nie unosiły się nad nią żadne opary ani upiorny kształt. CC nie wyczuła nawet żadnego zagrożenia, które pojawiało się za każdym razem, gdy w pobliżu czaił się Sarpedon. Nie była pewna dlaczego, ale z powodu braku jakiejkolwiek reakcji na studnię poczuła się nieswojo. — Jak się ostatnio miewasz? — zapytała obcesowo Andrasa.

— O wiele lepiej. — Nie kręciło ci się już w głowie, nie upadłeś ani nic w tym stylu? — Nie. W czasie południowego posiłku ojciec William wspomniał nawet, że rad jest, że doszedłem do siebie. Jego modlitwy za mnie wyraźnie odniosły skutek. — I nikt inny nie zachowywał się... uhm... dziwnie? — zapytała CC. — Nie. — W jego głosie brzmiało zaskoczenie. — Dlaczego pytasz? Wzruszyła nonszalancko ramionami. — Bez szczególnego powodu. — Czuła, że rycerz nadal się jej przygląda, dodała więc to, co chciał usłyszeć: — Bardzo mnie to wszystko wystraszyło. To wielka ulga wiedzieć, że dobrze się czujesz. Andras poklepał ją czule po ręce. — To oczywiste, że byłaś przerażona, ale możesz się już uspokoić. Wróciłem do pełni sił i musisz wiedzieć, że pod moją opieką nie masz się czego obawiać. CC posłała mu grymas, który mógł uchodzić za uśmiech, a on znów poklepał ją po ręce. Przynajmniej na pozór zachowywał się normalnie. Wyszli przez bramę klasztoru i dopiero wtedy CC zauważyła, że idą za nimi giermkowie. I podobnie jak Andras są dobrze uzbrojeni. Uniosła brwi i zapytała: — Czy tam jest coś, czego się boisz? — Ależ skąd — odparł Andras, prostując się na całą swoją imponującą wysokość, a grzywa złotych włosów zalśniła w blasku wczesnego popołudnia. Naprawdę był niesamowicie przystojny, idealny rycerz w lśniącej zbroi. — Och, więc ci strażnicy znaleźli się tu z mojego powodu. — Zamrugała kokieteryjnie rzęsami. — Ależ jestem

głupia, wydawało mi się, że przed chwilą powiedziałeś, że nie muszę się niczego obawiać, dopóki jestem pod twoją ochroną. A może to dotyczy tylko murów klasztoru? Rycerz zacisnął szczęki. — Marten! Gilbert! Zostańcie tutaj. Sam będę towarzyszy! księżniczce. Dwaj giermkowie rzucili jej rozpalone spojrzenia, lecz spełnili rozkaz. — Chodź — powiedział Andras głosem łagodniejszym niż ten, którym zwracał się do swoich ludzi. — Pójdziemy drogą w dół. Rozgałęzia się niedaleko stąd, a wschodnia część wije się przez ładną łąkę. Pomyślałem, że powinnaś zwiedzić bardziej lądową część Caldei. Już miała odrzec, że nic jej nie obchodzi część lądowa — chciała iść nad morze! Przełknęła jednak rozczarowanie i szła obojętnie obok niego, starając się zachować neutralny wyraz twarzy. — Pójdę chętnie, gdzie zechcesz. Miałeś rację, spacer dobrze mi zrobi. Słysząc ten komplement, Andras obdarzy! ją uśmiechem, który CC musiała odwzajemnić. Wyglądało na to, że otrząsnął się z wpływu Sarpedona i znów był sobą, prawdziwym macho. Ta myśl bardzo podniosła ją na duchu i choć nie byli blisko wody, przekonała się, że spacer rzeczywiście sprawia jej przyjemność. Niebawem doszli do miejsca, w którym CC rozpoznała dróżkę odchodzącą od drogi i biegnącą w dól nad brzeg morza. Wskazała ją palcem. — Czyż to nie ścieżka, którą kiedyś szliśmy? — zapytała. — Tak. Westchnęła dramatycznie. — Dobrze się czujesz, Undine? Może chciałabyś chwilę odpocząć? — zapytał Andras.

— Nie, wszystko w porządku. Przypomniałam sobie tylko ten cudowny piknik, który kazałeś dla nas przygotować, i bardzo mile spędzony czas. Andras otworzył szeroko oczy. — Miło mi to słyszeć, Undine. CC odetchnęła głęboko, po czym odwróciła się do rycerza. — Andrasie, myślałam o nas. — Zawiesiła głos, pozwalając, by słowo „nas" zawisło między nimi w powietrzu. — Doszło pomiędzy nami do nieporozumień i bardzo mi przykro z tego powodu. Przecież uratowałeś mi życie i powinnam bardziej to doceniać. — Celowo wbiła wzrok w stopy, udając dziewiczą skromność. Potem spojrzała na niego spod gęstych rzęs. — Może powinniśmy zacząć jeszcze raz. Przez twarz rycerza przemknął wyraz triumfu. — Tak, zacznijmy na nowo — odparł z pasją. CC przykleiła do twarzy szeroki uśmiech. Kiedy rycerz zaczął się nad nią pochylać, jakby chciał ją pocałować, wyrwała rękę spod jego ramienia i klasnęła w dłonie jak mała dziewczynka. — Świetnie! — zaćwierkała, machając ręką w stronę ścieżki. Rozpromieniła się, jakby nagle wpadł jej do głowy świetny pomysł. — A jak lepiej możemy zacząć od nowa, niż idąc tą samą ścieżką, którą podążaliśmy, zanim doszło między nami do nieporozumień? Rycerz wahał się tylko przez chwilę. — Jeśli to cię uszczęśliwi, Undine... CC westchnęła z ulgą, gdy zeszli z drogi i podążali krętą ścieżką. Szybko minęli mały zagajnik i dotarli na piaszczysty brzeg. CC odetchnęła głęboko, sycąc się zapachem słonego wiatru. Jej duch zamknięty w ludzkim ciele zadrżał z pragnienia, by znaleźć się w wodzie. Ocean był rozkosznie błękitny, a kapryśne fale grały w berka z brzegiem, przyzywając ją głosem, który odbijał się echem w jej głowie.

— Zawsze stajesz się jeszcze piękniejsza, kiedy znajdujesz się blisko morza. — Głos Andrasa aż kipiał od pożądania. — Ciekawi mnie, dlaczego tak się dzieje. CC oderwała myśli od wody i skupiła na rycerzu. Miał zacięty wyraz twarzy mężczyzny zdeterminowanego, by posiąść kobietę. CC przeszedł dreszcz strachu. Była głupia, wierząc, że tak łatwo można się uwolnić spod wpływu Sarpedona. Uświadomiła sobie, że musi odwrócić jego uwagę. Walcząc z targającym nią lękiem, rozciągnęła usta w przyjaznym uśmiechu. — Pewnie dlatego, że bardzo kocham morze. Kiedy jestem blisko niego, czuję się jak w domu. — Wzięła kolejny głęboki oddech, przywołując na twarz wyraz uprzejmego zainteresowania. — Ale dość już o mnie. Prawie nic nie opowiadałeś mi o swoim dzieciństwie. Bardzo chciałabym usłyszeć o Caer Llion. Wspomnienie rodzinnego domu przebito się przez mgłę pożądania i Andras zamrugał oczami jak człowiek wynurzający się po długim przebywaniu pod wodą. — Caer Llion to miejsce wyjątkowej urody — powiedział z powagą. — Nie jest dzikie jak to wybrzeże, lecz zadbane i cywilizowane. — Zbliżył się do niej. — Można tam znaleźć wszystko, czego pragnie serce. CC zmusiła się do rozkosznego śmiechu i odskoczyła o krok, jakby nie mogła powstrzymać radości na myśl, że dowie się więcej o jego domu. — Brzmi cudownie! Proszę, opowiedz mi więcej — zawołała, idąc wesoło jak dziewczynka po plaży. Od czasu do czasu schylała się, by podnieść muszelkę lub kawałek koralu, cały czas zbliżając się coraz bardziej do wody. — No cóż — zaczął w zamyśleniu Andras, ruszając za CC. — O Caer Llion powinnaś wiedzieć przede wszystkim to, że jest to pięknie zbudowany zamek...

Andras kochał swój dom, a gdy wyliczał cuda Caer Llion, jego głos był ciepły i ożywiony. CC musiała tylko od czasu do czasu wydawać z siebie pomruk zainteresowania i uśmiechać się zachęcająco. Był tak pochłonięty opisem stajni Caer Llion, że nawet nie zauważył, że CC zrzuciła buty. Dopiero kiedy uniosła suknię i weszła do wody, przerwa! swoją wyliczankę. — Powinnaś uważać. Woda jest bardzo zimna. CC dostrzegła, że jego spojrzenie przyciągnęło kolano i łydka wystające spod uniesionej sukni. — Będę ostrożna — odparła, z przyjemnością ignorując żar w jego oczach. — Dalej, proszę. Nie opisałeś mi jeszcze wielkiej sali w zamku. Westchnęła z ulgą, gdy podjął swoją opowieść. Kiwając głową i uśmiechając się, na wpół odwróciła się od niego i szła dalej brzegiem. Wygłodniałym wzrokiem obserwowała wodę. Nigdzie nie było widać pomarańczowozłotego blasku, nie było śladu lśniącego ciała Dylana. Chciała go zawołać. Planowała to — póki nie stanęła na plaży. Co pomyśli Dylan, kiedy zobaczy ją z Andrasem? Zaufa jej czy będzie zly i zazdrosny? Albo jeszcze gorzej, poczuje się zraniony i zdradzony? Pytania przelatywały jej przez głowę, gdy uprzejmym pomrukiwaniem zachęcała rycerza, by mówił dalej. Linia brzegowa skręcała na wschód, a potem gwałtownie na zachód. W środku zakrętu powstała płytka zatoczka pełna wielkich gładkich skał. Woda była tam spokojniejsza od dzikich fal, które atakowały brzeg poniżej klasztoru. CC podciągnęła suknię jeszcze wyżej i weszła do zatoczki, wspinając się bez trudu na zaokrąglony szczyt najbliższej skały. — Undine, te skały są śliskie — ostrzegł ją Andras. — Nie bardzo. Widzisz? — Postukała stopą w skałę koloru piasku. — Przypływ już się skończył i szczyt jest

suchy. — Uśmiechnęła się. — Andrasie, czy twoim zdaniem kamienie, z których wzniesiono Caer Llion, są tego samego koloru co ta skała czy też przypominają bardziej le szare, z których zbudowano klasztor? Andras potarł podbródek, zastanawiając się nad kolorami skał i odcieniami swojego ukochanego Caer Llion. CC przeszła na następną skałę. Przeskakując z jednej na drugą, wyszła daleko w zatoczkę i zanim rycerz skończył opisywać mur otaczający Caer Llion, znalazła się cztery skały od niego. — Undine, chyba powinnaś wrócić na brzeg. Obejrzała się przez ramię. Zbliżył się do wody i nerwowo obserwował fale. Tym razem uśmiech nie zniknął jej z twarzy. — Andrasie, nie potrafisz pływać? Rycerz wysunął mocno zarysowany podbródek. — Nie. Śmiech CC poniósł się nad wodą. — Powinieneś się nauczyć, to wspaniała zabawa, nie wspominając już o tym, że to znakomite ćwiczenie. — Nie mam zamiaru angażować się w tak barbarzyńskie rozrywki. — Zbliżył się o krok do wody. — Powinnaś wracać, Undine. Zanim zdążyła mu odpowiedzieć, kątem oka dostrzegła pomarańczowy błysk. Serce zabiło jej gwałtownie, gdy ujrzała znajomy złoty kształt tuż pod powierzchnią wody. Płynął w stronę skały. — Chyba chwilę tu posiedzę — powiedziała szybko. Zebrała fałdy spódnicy, usiadła na gładkiej chłodnej skale. Spuściła nogi do wody, która zakryła jej stopy i łydki. — Jestem trochę zmęczona. Powinnam odpocząć, zanim zacznę wracać na brzeg. — Rzuciła mu przepraszające spojrzenie. — Chyba znów miałeś rację.

— Przyjdę do ciebie — rzeki szorstko Andras, stawiając jedną obutą stopę na krawędzi wody. — Nie! — krzyknęła. Rycerz się zatrzymał, CC zaś ciągnęła już bardziej opanowanym głosem: — Za kilka minut dojdę do siebie, a nie chciałabym, żebyś wpadł do wody. Na pewno by cię tu zakryła. Spojrzał z odrazą na fale. Kilka metrów od jej skały woda rozbłysła złotem. — Posiedzę tutaj — powiedziała i spojrzała na swoje nogi. Otwierając szeroko oczy, jakby po raz pierwszy zauważyła, że pokazuje tyle nagiego ciała, pisnęła wstrząśnięta. Mając nadzieję, że ujdzie to za dziewiczą skromność, poprawiła się na skale, przesuwając nogi w stronę morza, aż ich częściową nagość zakrył występ skalny. Odwróciła głowę, by spojrzeć na rycerza. — Jakie to głupie z mojej strony, że wpakowałam się w taką sytuację. Nie miałam pojęcia, że zachowuję się tak nieskromnie. — Jesteśmy tu tylko we dwoje, Undine. — Glos An-drasa pogłębił się sugestywnie. — Co za ulga! — odparła naiwnym głosem. — Byłabym zażenowana, gdyby ktoś się o tym dowiedział. Mam nadzieję, że mogę ci zaufać i nie wspomnisz o tym mojemu ojcu. — Twój honor jest bezpieczny, Undine. — Andras rzucił jej przeciągłe wymowne spojrzenie. — Dziękuję. Teraz posiedzę tu chwilę i odpocznę. Może będziesz mi dalej opowiadał o Caer Llion? Nie wspomniałeś jeszcze o swoich osobistych komnatach. — Wolałbym, żebyś sama je odwiedziła — odparł. — Może jednak zaspokoisz moją ciekawość? — rzuciła szybko. Kiedy Andras rozpoczął kolejny długi opis, przy stopach CC z wody wynurzyła się głowa Dylana. Jego ciało

zasłaniała skała, więc dopóki pozostawał od strony morza, rycerz nie mógł go zobaczyć. — Wszystko w porządku, Christine? — W szepcie trytona słychać było napięcie, a jego oczy pociemniały z niepokoju. — Tak. Ale nie pozwól, żeby cię zobaczył. — CC obejrzała się nerwowo przez ramię i skinęła głową na potwierdzenie, że z uwagą słucha opowieści o gobelinach wiszących na ścianach jego sypialni. Jesteś jego więźniem? Nawet w jej głowie te słowa zabrzmiały gwałtownie. Me. Wyszedł tylko ze mną na spacer. CC wysłała do trytona swoje myśli, a w oczach zamknęła całą miłość do niego. Lir przesłał wiadomość do Gai, że jutro wieczorem będzie w tych wodach. Gaja jest pewna, że pobłogosławi nasz związek i każe Sarpedonowi się wycofać. Jutro w nocy będę mogła wrócić do wody i do ciebie. Na zawsze. Dylan wyciągnął silną rękę i pogładził ją po prawej łydce powolnym, zmysłowym ruchem. Zadrżała, z pożądania, które popłynęło w górę ciała i zalało ją falą gorąca. Wydaje mi się, że to cała wieczność. W jej głowie głos Dylana brzmiał uwodzicielsko. Powiedziałeś, że będziesz na mnie czekał całą wieczność, zażartowała. - będę, Christine. Będę czekał, ukochana. — Undine, odzyskałaś już siły? — Głos Andrasa przebił się przez jej myśli. Dylan zacisnął szczęki. On jest dla nas niczym. CC posłała tę myśl do Dylana, po czym odwróciła się do rycerza. — Prawie. Jeszcze tylko parę minut. Twoja komnata wygląda przepięknie. Może opowiesz mi teraz, jak wygląda normalny dzień w Caer Llion?

— Ale dla kogo? Caer Llion i przylegające do zamku ziemie są domem dla setek ludzi — odparł arogancko. Kiedy się odwróciła, jej twarz była maską niewinnej ciekawości. — Zacznij od siebie. A potem bardzo chciałabym usłyszeć, co robią damy w zamku, by zająć się w ciągu dnia. Andras wypiął pierś. — Jako najstarszy syn mam wiele obowiązków, które rozpoczynają się już o świcie... — Wojownik chce, żebyś do niego należała. — Miękkość w glosie Dylana nie ukryła jego gniewu. — Jego zachcianki nie mają znaczenia. Nigdy nie będę do niego należeć — szepnęła gorączkowo. — Uwierz mi, proszę. Pragnę tylko ciebie. — Mówiłaś coś, Undine? — zawołał Andras. — Zauważyłam jedynie, jak bardzo to wszystko zaczyna mnie interesować. Przepraszam, że ci przerwałam, mów dalej, proszę. — Odwróciła się z powrotem do Dylana, a Andras ciągnął opowieść o zamkowym życiu. To straszne, że musisz go znosić. Myśl Dylana przeniknęła do jej umysłu. Nie jest wcale taki zły, ale to nie jest mężczyzna dla mnie. Poza tym to już niedługo. Jedna chwila bez ciebie jest zbyt długa, ukochana. Tryton przyciągnął do siebie jej nogę i pocałował ją w łydkę. Twoje nogi są takie cudownie gładkie. Jego usta poruszały się po kształtnej łydce, wypalając ślad erotycznego żaru. Przyznaję, że będę za nimi tęsknił. Odnalazł ustami delikatne podbicie stopy. Kiedy muskał je wargami, jego dłonie pieściły wrażliwą wewnętrzną stronę kolan, a potem przesunęły się do kostki i z powrotem. Gdy przerzucił się na drugą nogę, CC nie mogła powstrzymać jęku rozkoszy, który wymknął się z jej rozchylonych ust.

— Undine! Co to jest? CC słyszała plusk butów rycerza, gdy wszedł niepewnie do wody. — Nic, nic! — odkrzyknęła, odwracając się w samą porę, by zobaczyć, że wszedł w fale po kolana. — Nie musisz tu przychodzić. Już odpoczęłam i mogę stąd iść. Pozwól mi tylko się upewnić, że jestem ubrana jak należy — powiedziała, poprawiając fałdy sukni. Odwróciła się do Dylana i posłała mu swoje myśli. Do jutrzejszej nocy, ukochany. Czekaj na mnie jutro. Tryton z ociąganiem zdjął dłonie z jej nogi i zaczął się zanurzać pod lśniącą powierzchnię wody. Całą wieczność, Christine. Będę czekał na ciebie całą wieczność. Zniknął. CC przełknęła ślinę, walcząc z przemożnym pragnieniem, by wskoczyć do wody i popłynąć za nim. Nie, upomniała się ostro. Musimy czekać na czas wyznaczony przez boginię. Doszłam za daleko, by wszystko teraz zepsuć. Jeszcze tylko dzień. Jednak kiedy wstała i zaczęta przeskakiwać ze skały na skalę w stronę niespokojnie czekającego rycerza, czuła się pusta, jakby jej dusza popłynęła razem z Dylanem i została jej tylko skorupa ciała. W reakcji na nieszczęśliwy wyraz jej twarzy i smutne, ospale ruchy, Andras ledwie pomógł jej zejść z ostatniej skaty, zaczął ją pouczać: — Może następnym razem będziesz pamiętała, że należy mnie słuchać, zwłaszcza w sprawach twojego bezpieczeństwa. Nieobecność Dylana napełniała ją takim smutkiem, aż CC lekko się przygarbiła. — Masz rację, następnym razem będę ostrożniejsza — mruknęła szybko. Andras rzucił jej uśmiech pełen zadowolenia z siebie.

— Cieszę się, że to mówisz, Undine. Rozumiem, że jesteś księżniczką, ale nawet księżniczka musi słuchać rad mądrzejszych i bardziej doświadczonych od siebie. Ale proszę, nie bądź taka smutna. Jestem przy tobie. Zbliżył się o krok. Zanim zdążyła zaprotestować, ujął jej dłoń i podniósł do ust. Na szczęście pocałunek był krótki, lecz Andras nie puścił potem jej ręki. Za to przysunął się jeszcze bliżej i położył dłonie na jej ramionach. Dłonie były szorstkie i ciężkie i CC odniosła wrażenie, że przypominają okowy. Przeszedł ją dreszcz strachu zmieszanego z odrazą. Próbowała się wyrwać. — Nie bój się — powiedział ochrypłym głosem. — Musisz wiedzieć, że mam uczciwe zamiary. Planuję porozmawiać z twoim ojcem, kiedy tylko tu przybędzie. — W sprawie okupu? — zapytała, nadal się wyrywając. — Nic dziwnego, że drżysz, skoro tak myślisz! — odparł zapalczywie. — Możesz być pewna, Undine, że nie jestem typem mężczyzny, który wykorzysta niewinną damę i splamioną odeśle do ojca. Twojemu honorowi nic nie zagraża. — Chcesz więc powiedzieć, że wykorzystałbyś tylko kobietę, której nie uważasz za damę? Andras zmarszczył brwi, jakby nie mógł się zdecydować, czy jej pytanie jest niewinne czy impertynenckie. Przypominając sobie jej reakcję, gdy ujrzała, że odsłoniła zbyt duży kawałek nogi, uświadomił sobie, że musiała zadać je powodowana naiwnością. Uśmiechnął się do niej pobłażliwie i odezwał ojcowskim tonem: — Chcę powiedzieć, moja piękna, że zamierzam poprosić twojego ojca o twoją rękę. — Myślałam, że twoim zdaniem należy się strzec przed pięknem — rzuciła, szukając na jego twarzy śladów obecności Sarpedona.

Wierząc, że zabrakło jej tchu z radości na wieść o jego zamiarach, Andras uwolnił jedno jej ramię, by ująć ją pod brodę. — Nie, jeśli piękno ma odpowiedniego przewodnika. Jako twój mąż już o to zadbam. — Przemawiał głębokim głosem, a w oczach pojawił mu się blask, który przyprawił CC o ucisk w żołądku. — Uważaj nas za zaręczonych, moja piękna. Należysz do mnie. Rycerz ścisnął ją mocniej i pochylił się. CC nie mogła oddychać. Była osaczona, przytłoczona jego rozmiarem i silą. Co się stanie, jeśli ją pocałuje w usta? Intuicja podpowiadała jej, że wtedy wpływ Sarpedona wymknie się spod kontroli. Musiała coś zrobić, by ukrócić pożądanie Andrasa i jednocześnie go nie rozgniewać. Walcząc z paniką, zmusiła się do racjonalnego myślenia. Nagle przyszedł jej do głowy pomysł, jak na ironię zrodzony z czegoś, co powiedział jej Andras. Zapragnęła wybuchnąć radosnym śmiechem. Wzięła głęboki oddech, jakby przygotowywała się do zanurkowania pod wodę, i w chwili gdy usta Andrasa dotknęły jej warg, kichnęła. Gwałtownie. Rycerz odskoczył. — Wielkie nieba! — CC zakryła nos dłońmi i wciągnęła powietrze. — Bardzo przepraszam. Kiedy odjęła dłonie od twarzy, Andras siłą wziął ją w ramiona. — Nic się nie stało, moja piękna — mruknął, znów pochylając się nad jej ustami. — Aaaa...psik! — Tym razem CC otworzyła usta i udało się jej opluć twarz rycerza. Puścił ją tak szybko, że pochyliła się do przodu, zmuszając go tym samym, by się cofnął. — A...aaaa... — wysapała, machając rękami przed twarzą — ...psik!

Potarła nos. Cieszyła się, że pod dotykiem robi się coraz cieplejszy i czerwony. Andras patrzył na nią, jakby się bał, że lada moment CC zacznie wyrzucać z siebie inne płyny. Srebrny blask na dobre zniknął z jego oczu. — Wygląda na to, że znów miałeś rację — powiedziała przez nos. — Musiałam się zaziębić na tej mokrej skale. — Powinniśmy wracać — odparł. — Jesteś taki mądry. — CC zakończyła swoją wypowiedź gromkim kaszlem. Kiedy szła za rycerzem ścieżką odchodzącą od plaży, była pewna, że słyszy głęboki męski śmiech Dylana zmieszany z rytmicznym szumem fal. Ukryła swój śmiech pod spazmatycznym kaszlem. Wchodząc na teren klasztoru, CC z ulgą dostrzegła sylwetkę Isabel w pobliskim korytarzu. Staruszka najwyraźniej czekała na jej powrót. CC zakaszlała i kichnęła niemal jednocześnie. — Ty tam! — wrzasnął Andras. — Księżniczka się zaziębiła. Jakie zioła macie? Isabel szybko podeszła do rycerza, cmokając językiem jak wzburzona kokosz. — Powinnam była posłuchać rady sir Andrasa. Ostrzegał mnie, że się zaziębię od tej wody, a ja pomyślałam... a... a... psik! — odparła CC. Isabel zdjęła chustę z ramion i owinęła nią CC, mrucząc przy tym coś o głupiutkich młodych kobietach, po czym poprowadziła ją korytarzem do jej komnaty. Andras ruszył za nimi, lecz po chwili zatrzymał się, jakby nie był pewny, co dalej robić. — Sir Andrasie, zajmę się księżniczką. Byłoby mądrze, gdyby jeden z braci nalał ci sporą dawkę specjalnego

wina. Nie chcemy, żebyś się też rozchorował. — Zniżyła głos złowieszczo, po czym dodała: — Księżniczka może zarażać. Rycerz otworzył szeroko oczy i automatycznie cofnął się o krok. — Znajdziesz mnie w refektarzu, jeśli będziesz mnie potrzebowała, Undine. — Andras skłonił się lekko, po czym zwrócił do Isabel: — Opiekuj się dobrze moją narzeczoną. Jesteś osobiście odpowiedzialna za jej zdrowie. — Odwrócił się i szybkim krokiem ruszył przez dziedziniec. — Narzeczoną? — szepnęła Isabel, gdy szły korytarzem. CC się skrzywiła. — Jakoś udało mu się ze mną zaręczyć bez mojej zgody — odszepnęła. Kichnęła i zakaszlała głośno kilka razy na wypadek, gdyby gdzieś czaił się któryś z braci. Drzwi do jej komnaty były jak wejście do bezpiecznego azylu. Kiedy tylko się za nimi zatrzasnęły, CC skinęła głową w stronę okna. — Czy strażnik nadal tam jest? — zapytała cicho. — Nie — odparła Isabel normalnym głosem. — Giermkowie są zajęci patrolowaniem wybrzeża i wypatrywaniem wikingów. — Przyjrzała się uważnie CC. — Tylko udajesz, że jesteś chora? CC skinęła głową i uśmiechnęła się szeroko. — Oczywiście. Czy naprawdę uważasz, że mogłabym zachorować od wody? Kiedy obie się roześmiały, CC poczuła, że poprawia się jej humor, i wysłała nieme podziękowanie do bogini za dar przyjaźni staruszki. — To wymówka, by trzymać rycerza na odległość? — zapytała Isabel. CC skinęła głową.

— Przeraził mnie na plaży. Zupełnie jakby Sarpedon był z nim przez cały czas, nawet kiedy Andras jest sobą. Zdaje mi się, że cokolwiek zrobię lub powiem, natychmiast go przywołuje. — Nic dziwnego, że wyglądałaś na chorą — zauważyła Isabel. — Dobrze, że to się niebawem skończy. Nie wiem, jak długo mogę jeszcze zwodzić Andrasa. — Kaplica jest wysprzątana, a kuchnia zamieniła się w las suszonych ziół. — Mogę cię też zapewnić, że w ogródku z ziołami nie ma żadnych chwastów. — Najlepiej będzie, jeśli teraz wytłumaczysz się chorobą — powiedziała w zamyśleniu Isabel. CC uśmiechnęła się szelmowsko. — Jakie lekarstwa dla mnie przygotujesz? — Zaczniemy od grzanego wina z ziołami, a potem zastosujemy maść z gorczycy, którą posmaruję ci piersi, żeby pozbyć się tego okropnego kaszlu. CC zmarszczyła nos, a Isabel się zaśmiała. — Wino może być, ale ta maść brzmi przerażająco. Co tam jeszcze dodasz? Odchody żab i języki jaszczurek? — Co wolisz: Andrasa czy maść? — Decyduję się na odchody żab — zapewniła ją CC. Isabel zacmokała wesoło, zabierając z komody dzbanek i kubek. — Trzeba będzie zadbać o odpowiedni zapach, który na dobre odstraszy rycerza. — To chyba oznacza, że dziś wieczorem i jutro będę musiała pozostać w komnacie — westchnęła CC. — Jeśli będziesz się czuła na tyle dobrze, by chodzić, Andras zechce się osobiście zatroszczyć, by narzeczona wróciła do zdrowia. — Ugh — jęknęła CC.

— No właśnie — odparła Isabel, kierując się w stronę drzwi. _ Przygotuję lekarstwa i zaraz wrócę. — Nie znikaj na długo. — Potrzebuję trochę czasu, żeby złapać żaby i jaszczurki. — Drzwi zatrzasnęły się za chichoczącą perliście Isabel.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Fuj! Myślałam, że żartujesz z tymi żabimi odchodami. Okropnie śmierdzi. Co w tym jest, u licha? — zapytała CC, odsuwając się od Isabel trzymającej w rękach słoik, który przed chwilą otworzyła. Niemal widziała fale smrodu wypływające ze środka. — Mielona gorczyca, czosnek, tłuszcz i uryna owiec — odparła Isabel, uśmiechając się perfidnie. — To stare lekarstwo na mokry kaszel. — Nie mam mokrego kaszlu — powiedziała CC, upewniając się, że dzieli je łóżko. — Rycerz musi uwierzyć, że masz. — Nie możemy tego rozsmarować wokół drzwi? Na pewno wyczuje ten smród nawet przez grube drewno. Isabel się roześmiała. — Można zanurzyć w tym parę szmat i pomachać nimi w powietrzu. To go powinno odstraszyć. — Odstraszy Andrasa, jego przyjaciół, braci i wszystkie stworzenia znane człowiekowi — odparła CC, spoglądając nerwowo na słoik, nawet gdy Isabel postawiła go już na komodzie. — Myślisz, że mogłybyśmy poczekać z tym machaniem, aż zjem kolację? — Jesteś bardzo wymagająca jak na rzekomo chorą kobietę — zażartowała Isabel. — Jestem przecież księżniczką.

— Oczywiście. Uśmiechnęły się do siebie. CC podziękowała Isabel skinieniem głowy i zaczęła jeść gęstą potrawkę. — Zabawne, że choroba nie wpłynęła na mój apetyt - powiedziała pomiędzy kęsami świeżego chleba. — Już o tym pomyślałam. — Isabel wskazała na zastawioną tacę, którą przyniosła do pokoju. — Coś za dużo tych słoików z maścią. Chyba nikt nie może być aż tak chory. — CC się skrzywiła. — I przeżyć. — Tak, wygląda na to, że trochę przesadzam z maścią, ale to zrozumiałe. Nigdy wcześniej nie leczyłam chorej księżniczki. Uniosła szmatkę zakrywającą jeden ze słoików i CC się wzdrygnęła, lecz zamiast paskudnego odoru owczej uryny czuła tylko zapach pysznej potrawki. Isabel uśmiechnęła się konspiracyjnie. — To więcej niż zdołasz zjeść. Napełnię potem twoją miskę i będzie wyglądało na to, że apetyt zdecydowanie ci nie dopisuje. — Jesteś geniuszem, Isabel. — Tylko mędrczynią, księżniczko — odparła zadowolona z siebie staruszka. CC sięgnęła po kielich z winem i zawahała się. — Czy w winie też jest coś okropnego? — Tylko kilka łagodnych ziół. Nic złego ci nie zrobią, za to pomogą się odprężyć. CC powąchała wino. — Nie pachnie źle. — Nie bądź taka zdziwiona — powiedziała zrzędliwie Isabel. — Sama robiłam. — Maść też — zauważyła CC. — Nie, przyrządziły ją Bronwyn i Gwyneth — odparła zadowolona z siebie Isabel. — Słyną ze swoich leczniczych maści. Razem z nią przesyłają serdeczności.

— Tylko ich serdeczności i nienawiść do Sarpedo-na mogłyby mnie zmusić, żebym dotknęła ciała tą mazią — odparła CC, rzucając pełne obrzydzenia spojrzenie na słoik. Isabel zacmokała. — Doskonale zdają sobie z tego sprawę. Powinnaś słyszeć, jak ją przygotowywały. „Dodajmy trochę więcej ury-ny, dobrze? Księżniczka powinna mieć to co najlepsze". — Isabel naśladowała dwie kobiety tak doskonale, że CC wybuchnęła śmiechem, o mało nie rozlewając przy tym wina. — Skoro jestem tu zamknięta, myślisz, że jest szansa, żeby mogły mnie odwiedzić? — zapytała CC. — To może być ostatni raz... — Przyjdą — odparła szorstko Isabel, nalewając więcej wina. — I dość już tego gadania. Jeszcze się zobaczymy. CC skinęła głową zdecydowanie. — Oczywiście masz rację. Przecież nie wracam do swoich czasów. Udaję się tylko w trochę bardziej... mokre miejsce. Uśmiechając się do siebie, popijały wino. — Undine, opowiesz mi o swoich czasach? CC wzruszyła ramionami. — Jasne. — Nagle uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak zacząć tłumaczyć dwudziesty pierwszy wiek kobiecie ze średniowiecza, która nigdy nie oddalała się od domu na więcej niż dzień drogi. — Czy chciałabyś się dowiedzieć czegoś szczególnego? — zapytała w nadziei na jakieś wskazówki. — Opowiedz mi, jak w twoich czasach przygotowuje się jedzenie — odparła Isabel bez wahania. CC uśmiechnęła się szeroko. — Spodoba ci się to. Poczekaj, aż usłyszysz o supermarketach i mikrofalówkach.

Kończyła właśnie opowiadać zdumionej Isabel o knajpkach z fast foodem, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. CC zakaszlała głośno kilka razy. — Kto tam? — zapytała ochrypłe. — Andras. Kichnęła. — Chwileczkę. Isabel odkrywała już słoik ze śmierdzącą zawartością. — Czas na machanie — szepnęła. Wyłożyła sporą ilość żółtej mazi na płócienną szmatkę i zaczęła nią wymachiwać. Dla większego efektu CC zakaszlała jeszcze kilka razy. Spuszczając głowę, zmierzwiła włosy i potarła już sfatygowany nos. Potem zdjęła koc z łóżka, owinęła się nim i szurając stopami, podeszła do drzwi. — Poczekaj! — szepnęła Isabel. Zanim CC zdążyła zaprotestować, staruszka wzięła szmatę z maścią i zawiesiła jej na szyi. CC zaczęła się dławić i nawet nie musiała udawać, że kicha. Kiedy otworzyła drzwi, ciekło jej z nosa. Śmierdziała jak nocnik z uryną i była bardzo blada. W korytarzu stal Andras z opatem; rozmawiali z pochylonymi głowami. Na dźwięk otwieranych drzwi przerwali rozmowę i spojrzeli na CC. Zachwycił ją zaszokowany wyraz twarzy rycerza i obrzydzenie na twarzy opata. Ośmielona zrobiła pół kroku na korytarz. Obaj mężczyźni natychmiast się cofnęli. — Andras! Ojciec William! — powiedziała grubym nosowym głosem. — Jak miło widzieć was obu. Zechcecie wejść? — Nie! — odparł pospiesznie rycerz. — Nie chcielibyśmy cię męczyć. — Nie wypada, żeby sir Andras wchodził do twojej sypialni nawet w moim towarzystwie — rzekł mnich, machając palcami przed sobą, jakby próbował odpędzić zarazki.

— Och — westchnęła ze smutkiem CC. Maść sprawiała, że ciekło jej z nosa, który wytarła wierzchem dłoni. — Na pewno? W końcu jesteśmy z Andrasem zaręczeni. — Nie jest to oficjalne, dopóki nie przybędzie twój ojciec i nie pobłogosławi waszego związku — odparł opat. — O tym właśnie rozmawialiśmy z Andrasem. — Jestem pewna, że mój ojciec a... a... psik!... go zaaprobuje — powiedziała CC zachwycona, że przy ostatnim kichnięciu obaj jeszcze bardziej się cofnęli. — Ja też jestem pewien jego aprobaty — dodał szybko Andras. — Teraz musisz odpoczywać i odzyskiwać siły. — Tak — potwierdził opat, marszcząc z odrazy nos, gdy raz jeszcze doleciał go zapach maści. — Niech Isabel przyniesie ci wszystko, czego sobie zażyczysz. — Zaczęli się odsuwać od drzwi. — Życzymy ci dobrej nocy i szybkiego powrotu do sił. — Módlcie się za mnie — zawołała za nimi CC, lecz nie dosłyszała ich stłumionej odpowiedzi. Kiedy tylko zamknęła drzwi, zerwała z szyi śmierdzącą szmatę. Ze śmiechem podała ją Isabel. — Nie chcieli wpaść z wizytą. Wyobrażasz sobie? — Nie świadczy to o nich zbyt dobrze — stwierdziła Isabel i zawtórowała roześmianej CC. — Powiedzieli, że możesz mi przynieść wszystko, czego zażądam. — CC ujęła kielich i powiedziała dramatycznie: — Życzę sobie więcej tego znakomitego wina. Ma właściwości lecznicze. I życzę sobie towarzystwa. Myślisz, że pozostałe kobiety stawią dzielnie czoła zarazie i odwiedzą mnie? — Oczywiście. Księżniczka powinna mieć kilka opiekunek. — Isabel dygnęła głęboko, co znów doprowadziło CC do śmiechu. — Już pędzę, by spełnić twe życzenie, pani. — Chwyciwszy pusty dzbanek, Isabel pokuśtykała do drzwi z wigorem osoby o połowę młodszej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Kilka godzin później cztery starsze kobiety i CC leżały na podłodze wśród rozrzuconej pościeli. Isabel wróciła do komnaty w towarzystwie trzech „opiekunek". W drodze z kuchni przerwała sir Andrasowi i opatowi wieczorną partyjkę szachów. Wyjaśniła, że księżniczka potrzebuje większej opieki, niż ona sama może zapewnić, i to przez catą noc. Obaj zgodzili się z wyraźną ulgą, że opieka nad chorą Undine nie przypadnie im w udziale. Isabel naśladowała mizdrzący się głos opata, kiedy powtarzała jego rozkaz, by księżniczce towarzyszyło tyle kobiet, ile tylko będzie potrzeba. Zaprosiła ich, by w nocy zajrzeli do jej podopiecznej. Opat wyjaśnił, że lepiej będzie poświęcić ten czas modlitwie. Choć Andras wyglądał na szczerze zatroskanego, szybko się zgodził, że Undine musi wypocząć i że z pewnością tego nie zrobi, jeśli on będzie się upierał przy wizytach. Oczywiście nie będzie też potrzebna straż przy drzwiach i oknie księżniczki. Nawet jeśli księżniczka poczuje się na tyle dobrze, by się wymknąć, staruszki zadbają o to, by pozostała w pokoju. Isabel nie omieszkała ich zapewnić, że Undine nie ma sił na żadne eskapady. CC czuła się cudownie wolna, popijając przepyszne grzane wino Isabel. Wszystkie śmiały się serdecznie i ga-

dały długo w noc. Isabel wyznała im prawdę o CC i kobiety nie mogły się nasłuchać o współczesnych zwyczajach i udogodnieniach. Ich pomarszczone twarze były zarumienione nie tylko od wina, lecz również z podniecenia. — Tak bardzo podobał mi się taniec drobiu — oświadczyła Gwyneth, machając ręką przed rozpaloną twarzą. — Kaczuszek — poprawiła ją rozbawiona CC. — Taniec kaczuszek — powtórzyła Gwyneth i oczy jej zamigotały. CC uśmiechnęła się do niej. — Pozwólcie mi tylko złapać oddech, a nauczę was innego tańca. — Uniosła sugestywnie brwi. — I co powiecie na towarzyszącą mu piosenkę? Cztery staruszki pisnęły z zachwytu. To zupełnie przypomina piżamowe party, pomyślała CC. Rok nie miał znaczenia — spotkanie kobiet pragnących uczcić życie i przyjaźń było ponadczasowe. Podczas gdy staruszki paplały z podnieceniem o tym, czego będą się zaraz uczyć, CC nuciła pod nosem, próbując sobie przypomnieć cały tekst klasyka Arethy Franklin Respect. Kiedy była cheerleaderką, wymyśliła razem ze swoją przyjaciółką Sandy dynamiczny taniec do tej piosenki na imprezę w szkole średniej i była pewna, że pamięta większość ruchów. Przyjrzała się swojemu chórkowi. Na pewno im się spodoba... — Nie, Bronwyn, musisz machać koniuszkami palców obu rąk do słów „jeszcze... jeszcze...", zanim pochylisz głowę w bok, by zaśpiewać „jeszcze tylko trochę..." — CC ponownie wyjaśniła wszystko staruszce. — Undine, czy w tym momencie zaczynamy kręcić biodrami? — zapytała Gwyneth. Isabel odezwała się, zanim CC zdążyła odpowiedzieć. — Tak. Kręcimy biodrami i jednocześnie przechylamy głowę.

CC musiała stłumić uśmiech. Staruszki z wielkim zapałem uczyły się ruchów i słów do Respect. I musiała przyznać, że mają całkiem niezłe głosy i naturalne wyczucie rytmu. — Dobra! — powiedziała i w komnacie zapanowała skupiona cisza. — Chyba jesteśmy gotowe, by zacząć od początku? W blasku świec cztery siwe głowy zdawały się lśnić, gdy kobiety przytaknęły z entuzjazmem. — Bronwyn, nie możesz tańczyć z kielichem wina w ręce — zauważyła Isabel. Bronwyn mrugnęła do CC i uśmiechnęła się szeroko, ukazując brak dwóch zębów. Wypiła ostatni łyk wina i odstawiła kielich daleko na podłogę, by nie przeszkadzał. — Chórek, proszę zająć miejsce — rzuciła oficjalnie CC i kobiety szybciutko stanęły w szeregu za nią. — Gotowe? — Gotowe, Undine — odparły chórem. CC się odwróciła i zaczęła kołysać i nucić w rytm muzyki wyimaginowanego zespołu, a z głośnym „Łuuup!" chórek dołączył do niej w porywającej średniowiecznej wersji klasyka Arethy, po której wszystkie, zanosząc się od śmiechu, padły na łóżko. — W twoim dawnym świecie kobiety muszą się świetnie bawić — powiedziała z żalem Lynelle. — To prawda. Ale nie pamiętam, kiedy byłam szczęśliwsza niż tutaj w tej chwili. Staruszki się rozpromieniły. Bronwyn głośno czknęła i wszystkie wybuchnęły śmiechem. — Opowiedz nam o swoim ukochanym — poprosiła Lynelle. CC zaskoczona zamrugała oczami. Do tej pory ograniczały pytania do przeszłości CC — do jej życia w ludzkiej postaci. Zakładała więc, że myśl o postaci syreny wprawia

je w zakłopotanie. Teraz Bronwyn i Gwyneth powtórzyły prośbę Lynelle. Isabel kiwnęła zachęcająco głową. Na widok ich aprobaty serce CC zabiło mocniej. — No cóż — zaczęła cicho. — Dylan bardzo się różni od tutejszych mężczyzn. Lynelle prychnęła. — Jasne, dziecko. — Tak — rzuciła Bronwyn. — Jest rybą. Isabel szturchnęła ją łokciem i uciszyła. Bronwyn wyglądała na rozczarowaną. — Tak naprawdę — zaczęła CC z uśmiechem — jest ssakiem, jak delfin albo wieloryb. Ale kiedy wspomniałam o różnicach, nie chodziło mi o jego ciało. — Dotknęła palcem skroni. — Jest zupełnie inny tutaj. — Potem przesunęła palec i dotknęła nim piersi w miejscu, gdzie znajduje się serce. — I tutaj. Jest miły i dobry. Nie widzi we mnie przedmiotu, który trzeba posiąść lub wykorzystać. Traktuje mnie jak równą sobie, a nawet bardziej niż równą. — Kocha cię — powiedziała Lynelle. — Tak. I dla niego nie oznacza to, że musi mnie kontrolować lub zniszczyć to, co jest we mnie wyjątkowe, żeby przerobić mnie na jakiś wykrzywiony obraz kobiecego ideału. — Tak by zrobił sir Andras — oświadczyła Isabel. — I wielu innych mężczyzn w naszym świecie — dodała Bronwyn. Isabel i Gwyneth potwierdziły jej słowa skinieniem głowy, lecz Lynelle się zamyśliła. — Mój mąż nie był wcale podobny do sir Andrasa. Wierzę, że kochał mnie tak jak twój tryton ciebie. CC zaskoczona otworzyła szeroko oczy. Uśmiech Lynelle byt słodko-gorzki. — Nie, nie zawsze byłam taka. — Zdrową ręką wskazała na tę uschniętą, przyciśniętą do boku. — To się stało niedługo po naszym ślubie. Mógł mnie porzucić, ale nie

zrobił tego... — Oczy staruszki napełniły się łzami. Zanim znów zaczęła mówić, wypiła spory łyk wina i odchrząknęła. — Był dobrym człowiekiem. A ja cieszyłam się, że mogłam być jego żoną. — A dla ciebie wielką radością będzie zostać żoną Dy-lana — powiedziała Isabel. — Za miłość! — zawołała wesoło Lynelle, unosząc kielich. — Za miłość — powtórzyły chórem pozostałe kobiety. Piły w zgodnym milczeniu, każda pogrążona we wspomnieniach, dopóki Lynelle nie przerwała ciszy kolejnym pytaniem. — Czy... — zawahała się i spojrzała szybko na pozostałe kobiety, jakby szukając wsparcia. Po chwili ciągnęła: — Czyjego dotyk sprawia ci przyjemność? CC poczuła, że policzki rozpala jej rumieniec wywołany nie tylko przez wino. — Jego dotyk sprawia, że czuję, jakbym płonęła. Cztery kobiety westchnęły zadowolone. — Undine! — W glosie Lynelle słychać było podniecenie. — Dlaczego nie pójdziesz do niego dziś wieczór? — Muszę czekać do jutra. Wtedy rozwiąże się problem Sarpedona — odparła CC. — Zgoda, musisz czekać do jutra, żeby połączyć się z nim na zawsze — powiedziała szybko Lynelle. — A nie możesz odwiedzić go wcześniej? CC poczuła falę radości. — Chyba tak, ale musiałabym być bardzo ostrożna. — Zajęłyśmy się tym. Ani opat, ani rycerz nie będą cię szukać tej nocy — rzekła Isabel. — Ale wystawiono warty, które mają wypatrywać wikingów — przypomniała im Bronwyn. — To prawda — zgodziła się Isabel. — Wartownicy będą lustrowali morze w poszukiwaniu najeźdźców. Nie

będą wyglądali zwinnej dziewczyny, która potrafi zniknąć w falach. — Czy twój tryton będzie tu dziś w nocy? — zapytała Gwyneth. CC skinęła głową. — Muszę go tylko wezwać. Wiekowa twarz Gwyneth zmarszczyła się z troski. — Nie możesz wołać głośno. CC roześmiała się i wstała, by odtańczyć zaimprowizowany taniec szczęścia. — Nie muszę go przyzywać głosem; wołam go sercem. — Całą wieczność, pomyślała. Będzie odpowiadał przez całą wieczność. — Idź do niego — powiedziała Lynelle. — Tak — poparły ją zgodnie Bronwyn i Gwyneth. CC odwróciła się do Isabel. Łagodnym matczynym gestem staruszka odgarnęła złoty pukiel z twarzy CC. — Zostaniemy tutaj. Jeśli opat albo sir Andras będą chcieli cię zobaczyć, powiemy im, że wino i choroba pozbawiły cię przytomności. Potem pomachamy im przed nosem szmatą z maścią. Idź do swojego ukochanego. — To pomóżcie mi przysunąć tę komodę do okna — odparła CC. — Czy ktoś może znaleźć moje buty? W pokoju zapanowała kobieca krzątanina. Jednym ruchem oczyszczono blat komody, którą przysunięto do okna, zlokalizowano pantofelki CC ze skóry łani i szybko włożono jej na nogi. Miała na sobie tylko koszulę, więc nie musiała niecierpliwie czekać, by Isabel wyswobodziła ją z sukni. Zanim wspięła się na komodę, uścisnęła po kolei wszystkie staruszki. — To takie romantyczne — szepnęła jej do ucha Lynelle.

— I cudowne — zgodziła się Bronwyn. — Ekscytujące — dodała Gwyneth. — Idź z błogosławieństwem Najświętszej Matki. — Isabel uścisnęła ją mocno. CC pocałowała ją w policzek. — Będę ostrożna. — Musisz wrócić przed świtem, żeby światło dnia nie zdradziło cię przed ludźmi rycerza. — Wrócę. Nie martw się. — Szybko uścisnęła Isabel jeszcze raz i zaczęła się odwracać, lecz zmieniła zdanie i zatrzymała się. Powodowana nagłym impulsem zdjęła z szyi srebrny łańcuszek. Bursztynowa łza kołysała się leniwie, gdy zawieszała wisiorek na szyi staruszki. — Opiekuj się nim, kiedy mnie nie będzie — powiedziała do Isabel, której oczy napełniły się łzami, gdy z czułością ujęła w dłoń bursztyn bogini. Nie mogąc wydusić słowa- staruszka skinęła głową i patrzyła, jak CC zgrabnie wspina się na komodę, korzystając z otwartych szuflad jak ze stopni. CC wyjrzała powoli przez okno. Noc była ciemna; mrok późnych godzin otaczał klasztor niczym aksamitny welon. Cieniutki srebrny sierp księżyca rzucał dość światła, by zamieniać drzewa w cienie, a ścieżki we wstążki bladego światła. — Widzisz jakichś ludzi? — Szept Isabel niósł się w cichym pokoju. CC pokręciła głową. — To idź szybko — ponagliła ją staruszka. Wstrzymując oddech, CC usiadła na parapecie, potem się odwróciła, znalazła oparcie dla stopy i cicho zeskoczyła na ziemię. Usłyszała stęknięcie w pokoju, a potem w oknie ujrzała twarz Isabel. Promień księżyca odbijał się od srebrnego łańcuszka. — Co ty wyprawiasz? — syknęła CC.

— Stoję dla ciebie na straży — szepnęła staruszka. — Teraz idź do swojego ukochanego. CC uśmiechnęła się i posłała jej całusa, po czym popędziła wąską ścieżką oddzielającą klasztor od skalistego klifu. Raz po raz spoglądała w górę w obawie, że dostrzeże zarys sylwetki jednego z giermków Andrasa, lecz na klifie nie byto nikogo. Jej stopy szybko zapadły się w piasku plaży. Dylan! Jej serce wolało, gdy zdejmowała buty i zsuwała koszulę. Jestem tutaj! Proszę, przyjdź do mnie. Chłodne palce fal ocierające się o jej nogi przypominały cudowny erotyczny sen, a kiedy szła dalej, niepohamowane pragnienie, by stać się syreną i zniknąć w kuszącej głębi, wyczerpywało resztki jej woli. Stłumiła jednak pragnienie, choć wymagało to sporego wysiłku. Jutro, obiecała sobie. Muszę poczekać tylko do jutra, a potem już nigdy nie będę się musiała rozstawać z postacią syreny. Ani ze mną. Głos Dylana rozległ się w jej umyśle i zaraz tryton wynurzył się kilka metrów przed nią. — Czy śniłem, że tu jesteś, ukochana? — zapytał. — Zobaczmy. Jeśli mnie dotkniesz, a ja to poczuję, będziemy pewni, że to nie sen — odparła. Rzuciła się w wodę, lecz zanim zdążyła zrobić dwa pełne ruchy rękami, Dylan pochwycił ją w ciepłe ramiona. Ich ciała spotkały się łapczywie. CC poczuła dreszcz rozkoszy, gdy smakowała jego mokre płonące usta. — Czujesz to? — Oddech Dylana był gorący na jej rozchylonych ustach. — Czuję wszystko. — Nie śniłem więc, że tu jesteś; tak bardzo chciałem, żebyś się zjawiła. — Nie mam dziś dużo czasu. — Zabrakło jej tchu, kiedy Dylan muskał ustami zagłębienie jej szyi. — Andras

myśli, że jestem chora, więc nie będzie mnie szukał, ale jego ludzie wypatrują wikingów. Dylan zaśmiał się lekko tuż przy jej skórze i chwycił delikatnie zębami koniuszek jej ucha. — Bardzo mi się podobało twoje przedstawienie na plaży. — Nie mogłam przecież pozwolić, żeby mnie pocałował — odparła. Nie chciała wspominać przy nim o Sar-pedonie, który opętał rycerza. Nie chciała zakłócać tych krótkich wspólnych chwil i dawać mu powodu do zmartwień. Dylan ujął jej twarz w dłonie. — Nie, nie mogłaś pozwolić, żeby cię pocałował. — Przycisnął wargi do jej ust, skutecznie wymazując wizję Andrasa. — Tym razem będę musiała zniknąć przed świtem — powiedziała CC, przytulając się do niego i rozkoszując erotycznym doznaniem, jakie budziło jego egzotyczne ciało. — Chcę poczuć siebie w tobie. — Głos Dylana był ochrypły z pożądania. — Tak! — odparła, chwytając zębami jego dolną wargęTryton jęknął, a CC poczuła na udzie jego pulsującą męskość. Przesunęła się, by mógł w nią wejść, lecz Dylan pokręcił głową. — Nie tutaj. Nie tak. To ostatni raz, gdy będziesz się kochała jako człowiek. Nie powinniśmy tego robić w pośpiechu bezmyślnej namiętności. Trzeba się tym sycić. CC skubnęta go ustami w szyję. — Sycę się. Śmiech Dylana zmieszał się z jękiem pożądania. — Chodź ze mną, syreno; nauczę cię, jak należy się sycić.

— Jesteś bez wątpienia moim ulubionym nauczycielem — odparła CC, przytulając się do jego piersi i pozwalając, by potężnymi uderzeniami ogona przybliżył ich do plaży. Zamknęła oczy, ciesząc się pieszczotą wody i ukochanego na nagiej skórze. Kiedy poczuła dotyk piasku, zaskoczona otworzyła oczy. Na wpół leżeli w wodzie w usianej skałami zatoczce, którą odnalazła rano. Sierp księżyca zalewał ich delikatnym magicznym blaskiem odbijającym się od otaczającej ich wody. Dylan przyciskał ciało do jej ciała, gładząc je mokrymi rękami. CC było jednocześnie zimno i gorąco. — Chyba jesteś syreną, która kusi biedaków śpiewem — powiedziała, pieszcząc ciało koloru ognia, które unosiło się obok niej. Dylan wydał zduszony odgłos i przesunął się tak, że leżeli na boku i mogła go z łatwością dotykać. — Niemożliwe. To ty mnie skusiłaś — odparł. Przesunął dłonią po jej udzie, kreśląc kółka na jedwabistej skórze jej nóg. Potem pochylił się i jego usta zastąpiły dłoń; obsypywał jej skórę pocałunkami i lekko gryzł, aż odnalazł sekretne wilgotne miejsce. Pieścił je łapczywie językiem, wzmagając intensywność i rytm. W końcu CC chwyciła go za ramiona i zadrżała w uniesieniu. Przesunął się raz jeszcze i mocno ją objął. Pełna niezwykłych doznań, otoczona jego siłą badała jego usta, przesuwając jednocześnie dłońmi po jego ciele, jakby kierowały się własną wolą. — Twoje ciało zadziwia mnie — powiedziała, gdy jej usta i dłonie odkryły nowe napięte mięśnie. Przypominając sobie, jak wrażliwe jest jej syrenie ciało, pieściła go rozpalonymi koniuszkami palców. Dylan oddychał coraz szybciej i CC czuła napięcie w całym jego ciele,

które było teraz śliskie od potu i słonej wody. Kiedy jej usta przesuwały się po jego torsie w miejscu, gdzie morskie ciało przechodziło w ludzkie, zadrżał i wykrzykiwał jej imię pomiędzy urywanymi oddechami. Jednym szybkim ruchem podciągnął ją do góry. Znalazł się nad nią, opierając się na przedramionach. Jego potężne ciało rysowało się na tle nocnego nieba i widziała jego oczy pociemniałe z pożądania. Otworzyła się przed nim i oplatając go nogami, wygięła się w łuk, ponaglając go bez słów. Dylan zanurzył się w niej i CC wychodziła naprzeciw jego pchnięciom z równą intensywnością. Pożera! jej usta, rytm przyspiesza!. CC poczuta znów rosnące w niej cudowne napięcie, a kiedy ciało trytona zadrżało w spełnieniu, odpowiedziała tym samym i niebo rozpadło się na tysiące kawałeczków. Zaraz potem CC przytuliła się ufnie do Dylana. Otrzepał delikatnie piasek z jej ramion czułymi dłońmi, które zatrzymały się na dłużej w łagodnie wygiętej dolnej części pleców. — Teraz już rozumiem, co miałeś na myśli, mówiąc o syceniu się — szepnęła. Pierś Dylana uniosła się w głębokim śmiechu. — Chciałbym sycić się nieco więcej. — Poczuła, jak wzrusza ramionami. — Ale nie mogłem ci się oprzeć, syreno kusicielko. Podniosła na niego wzrok. — Czy syreny kusicielki są takie same jak syreny morskie? Zaśmiał się w głos i objął ją mocniej. — Nie. To nimfy wodne. — Nie są syrenami morskimi? — Zdecydowanie nie. — Pocałował ją w czoło. — To ponętne stworzenia petne erotyzmu. — Spojrzał na nią znacząco.

— To na pewno kobiety? Ich opis bardzo pasuje do ciebie — zażartowała CC. Uśmiechnął się do niej. — Wśród syren kusicielek nie ma mężczyzn. — Mógłbyś mnie bez trudu nabrać — powiedziała, przyciągając jego usta do swoich. Pocałowała go, przytulając się do niego tak mocno, że czuła przy piersi bicie jego serca. — Jeśli będziesz mnie dalej tak całować, nie wrócisz do klasztoru przed świtem. — Pełen pożądania głos Dyla-na zabrzmiał nieco ochryple. CC westchnęła i przygryzła lekko jego dolną wargę. — Jeszcze tylko jeden dzień. — Jeden dzień — powtórzył, całując ją delikatnie. Bez słowa odpłynęli od brzegu, kierując się w stronę klifu otaczającego klasztor. CC opierała się na piersi ukochanego, patrząc, jak nocne niebo zaczyna powoli przygotowywać się do świtu. Na obrzeżach jej umysłu nagle pojawiła się pewna myśl i CC oderwała wzrok od nieba, by rozejrzeć się dookoła. — Wiesz, od paru naszych spotkań nie widziałam mojego przyjaciela delfina. Spotkałeś go? — zapytała Dyla-na. Zastanowił się, a potem pokręcił głową. — Nie. — Chyba nie mogę go winić za to, że się nie pokazuje, zwłaszcza po tym, jak Andras uderzył go kamieniem. — Nigdy nie opuszcza Undine na długo. Jestem pewien, że gdzieś tu jest. — Wskazał gestem morze. — Czeka na powrót swojej księżniczki. — Na pewno masz rację — odparła, starając się nie martwić. Otaczająca ich woda stała się bardziej wzburzona, a szum fal rozbijających się na plaży powiedział jej, że są

blisko klasztoru, jeszcze zanim Dylan zmienił kierunek i podpłynął powoli do brzegu. — Możesz teraz stanąć — powiedział. CC postawiła stopy na piaszczystym dnie, lecz nadal obejmowała go ramionami. — Niebo się rozjaśnia — rzekł i pocałował ją w czubek głowy. — Szkoda — odparła w jego pierś. Ujął jej twarz w dłonie. — Gdyby było inaczej, ten ostatni dzień wcale by nie minął. Pamiętaj, ukochana, że po nim nadejdzie noc. — I wtedy przyjdę do ciebie... na zawsze — dokończyła za niego. Ich pocałunek kryl w sobie rozkoszną obietnicę. Zanim CC zaczęła odchodzić, splotła swoje palce z jego palcami. — Powiedz mi jeszcze raz, jak długo będziesz na mnie czekał. — Całą wieczność, Christine. Będę na ciebie czekał przez całą wieczność. Uniósł jej dłoń do ust i pocałował. Puścił ją wreszcie z ociąganiem, a wtedy odwróciła się w stronę plaży. Niebo jaśniało coraz bardziej, bez trudu więc znalazła porzuconą koszulę. Otrzepywała ją z piasku, gdy rozległ się ostry głos: — Spó jrzcie tylko n a tę dziwk ę!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Opat wyszedł triumfalnie zza drzew, które rosły w niskich kępach przy podstawie klifu. Kilku zakłopotanych mnichów kręciło się nerwowo wokół niego. Andras stał tak blisko opata, że w półmroku ich ciała wyglądały na połączone. Twarz rycerza przypominała blady dysk, w którym jego oczy lśniły srebrną nienawiścią. Ciągnął za sobą płaczącą Isabel. — Włamali się do twojego pokoju — wyszlochała. — Nie mogłyśmy ich powstrzymać. Powiedzieli, że muszą mieć dowód, że jesteś w środku. Głos Andrasa rozległ się z podwojoną przez Sarpedona mocą. — Wiedziałem, że ta dziwka jest ze swoim kochankiem. Wiedziałem! Brać ją. — Jego rozkaz zabrzmiał lodowato i jeden z giermków skoczył, by go wypełnić. CC czuła się tak, jakby ich pojawienie się zamieniło ją w kamień. Przyciskała koszulę do piersi, próbując się okryć. Chciała biec z powrotem do morza, lecz stopy odmówiły jej posłuszeństwa. Giermek szybko przebył dzielące ich kilka metrów i chwycił ją za ramię, celowo mocno wbijając palce w jej delikatne ciało. — Może trochę się zabawimy, zanim cię spalą — szydził, pożerając wzrokiem jej nagie ciało. Kiedy owionął ją paskudnym oddechem, zadławiła się.

— Dotknij jej jeszcze raz, a nie opuścisz tej wyspy żywy. — Głos Dylana niósł się nad falami z taką siłą, że CC ujrzała, jak giermek się kuli i z otwartymi ustami wpatruje w trytona. Dylan uniósł się wysoko nad wodę, tak że jego potężny ogon zdawał się lśnić i migotać, jakby płonął. — Demon! — W głosie opata zabrzmiała histeria. — Czarownica ma kochanka demona! — Zabić go! — rozkazał sir Andras i niemal natychmiast powietrze przeszył świst strzały wystrzelonej przez innego giermka stojącego za nimi na plaży. Kiedy strzała mknęła w stronę wody, CC poczuła, że wracają jej siły, a ciało zaczyna tajać. Giermek, który trzymał ją za ramię, nadal wpatrywał się w trytona, toteż CC ze zdumiewającą łatwością walnęła go kolanem w krocze i wyrwała ramię z jego uścisku. Odwróciła się na pięcie i pobiegła w stronę wody. — Zatrzymaj ją, głupcze! —wrzasnął Andras. — Szybko, Christine! — zawołał Dylan, uchylając się przed kolejną strzałą. CC słyszała jęki giermka, który gramolił się z piasku lu ż za nią. Obejrzała się przez ramię i dostrzegła Andrasa, który gnał przez piasek z wyciągniętym lukiem i pałającymi oczami, celując w Dylana. Kiedy strzała opuściła cięciwę, CC dopadła wody. Wyciągnąwszy ramiona nad głowę niczym pływaczka startująca w olimpiadzie, rzuciła się do przodu, przyzywając moc swojej syreniej postaci. Cudowny żar transformacji ogarnął jej całe ciało, gdy przeszyła powierzchnię wody. Płynęła tuż pod powierzchn ią, a potem jednym uderzeniem ogona wynurzyła się obok Dylana. Wyskoczyła na powierzchnię jak wystrzelon a z armaty. Strzała przeznaczona dla Dylana przeszyła mięsień jej lewego ramienia. Ból był oślepiający i CC osunęła się

w ramiona ukochanego. Rozpaczliwy okrzyk Dylana odbił się echem na brzegu. Przez mgłę bólu Christine obejrzała się na plażę. Andras stał nienaturalnie nieruchomy i wyprostowany. Jego usta rozciągnęły się niemożliwie szeroko w przerażającym okrzyku gniewu. — Nie! — Głos już nie próbował udawać, że należy do rycerza. — Nie ją! Jej nie mieliście krzywdzić! Andras osunął się na kolana, a jego ciało zaczęło się wić groteskowo, jakby miał pod skórą setki robaków. Nagle z przerażającym dźwiękiem z jego ust niczym wymioty wysunęła się płynna czarna chmura. Zalśniła i rozlała się w paskudną kałużę, która zdawała się pełznąć w stronę morza. Kiedy dotknęła fal, przesunęła się i przemieniła, czerpiąc substancję ze słonej wody. Sarpedon z rykiem powstał z piasku, budząc grozę swoją potęgą. Stanął twarzą do ludzi pełen gniewu i pogardy. — Żałosne stwory. Ośmieliliście się skrzywdzić dziecko Lira! Wiedzcie, że wasz los jest przypieczętowany. Zakręcił jedną potężną ręką w wodzie, aż się wzburzyła i zaczęła buzować. Przerażeni ludzie patrzyli, jak z morza wylania się stwór o wielu mackach. Oplótł nimi wrzeszczącego mnicha, który za bardzo zbliżył się do morza, jednym ruchem złamał mu kręgosłup i cisnął bezwładnym ciałem o klif. Przygotowując się do walki, sir Andras rozstawił nogi i dobył miecza. Jego giermkowie z krzykiem stanęli przy jego boku. Gdy Sarpedon wzniósł się nad nimi, jego wielkie cielsko zasłoniło CC widok. — Gra skończona, Undine. Czas, byś zajęła swoje miejsce jako moja partnerka. — Glos Sarpedona był zwodniczo spokojny. CC zakręciło się w głowie. Dylan nadal trzymał ją w ramionach i zaciekawiona dostrzegła, że otaczająca ich

woda zabarwiła się szkarłatem. To musi być moja krew, przemknęło jej przez głowę. Zwalczyła pragnienie, by zamknąć oczy i zanurzyć się pod wodą. — Trzymaj się od niej z daleka, Sarpedonie — odparł Dylan stanowczym głosem. Przesunął się tak, by jego ciało znalazło się między Sarpedonem a syreną. W powietrzu zagrzmiał śmiech Sarpedona. — Czy syn człowieka naprawdę wierzy, że może się przeciwstawić sile bogów? Mrugając oczami, by przepędzić migające jasne plamy, CC się przesunęła i znalazła z boku Dylana. — Razem możemy stanąć przeciwko tobie, Sarpedonie. A kiedy przybędzie tu dzisiaj Lir, też stanie po naszej stronie. — CC zaskoczył własny silny i wyraźny głos. Górna warga Sarpedona wygięła się szyderczo. — Przypominam sobie, że mojemu ojcu przesłano wiadomość. Wielka szkoda, że ten mały posłaniec, delfin, skończył tak tragicznie, zanim zdążył przekazać prośbę bogini ziemi. Ale nieważne. W swojej łaskawości postanowiłem odpowiedzieć w imieniu naszego ojca. Widzisz więc, że jestem gotów rozsądzić tę sprawę w jego zastępstwie. Sercem CC targnął dreszcz strachu. — Nie. Nie możesz. Olbrzymi tryton zbliżył się do nich. — Myliłaś się w wielu sprawach, Undine. I znów nie masz racji. Przerwał im dobiegający z plaży krzyk. Sarpedon odwrócił się ze złośliwym śmiechem, gdy przywołany przez niego stwór zadusił giermka, który pochwycił wcześniej CC. — Widzisz, jak karzę tych, którzy wyrządzają ci krzywdę? — rzucił ostro. — Każ mu przestać — krzyknęła CC głosem ochrypłym od emocji.

Sarpedon zaskoczony otworzył szeroko oczy. — Ale oni chcieli cię zabić. Dlaczego prosisz, bym ich oszczędził? — Bo wykorzystywanie siły w ten sposób jest złe. — Sprawiedliwe — zakpił. — To nie jest sprawiedliwość, lecz zemsta. Zemsta stwora, któremu się wydaje, że jest bardzo ważny. Jesteś tylko obrzydliwą ropuchą. Nienawidzę cię i nigdy nie będę do ciebie należeć. Sarpedon zachwiał się z wściekłości. — Nigdy to bardzo długo. Być może zmienisz zdanie, gdy ujrzysz w moim uścisku swoją żałosną ludzką przyjaciółkę. — Tryton warknął rozkaz w dziwnym języku, który przerażona CC zrozumiała. — Zabij starą! Stwór natychmiast owinął mackę wokół szyi Isabel, lecz naraz amulet bogini zalśnił i uchwyt potwora zelżał. Kiedy staruszka próbowała się znaleźć poza jego zasięgiem, Sarpedon wykrzyczał kolejny rozkaz i potwór owinął mackę wokół jej kostki. Isabel straciła równowagę i upadła ciężko na piasek. Stwór zaczął ją ciągnąć w stronę wody. — Nie! — krzyknęła CC. — Powiedziałaś: „Nigdy"! — zaryczał Sarpedon. — Zobaczymy, jak długo trwa nigdy, gdy będziesz patrzyła na śmierć swojego kochanka i przyjaciółki! Sarpedon zacisnął dłoń na spienionej grzywie fali, która natychmiast stwardniała, tworząc ostrze sztyletu w kolorze piany morskiej. Wielki tryton rzuci! się do przodu. Walcząc z bólem, CC starała się nie zsunąć pod powierzchnię wody, gdy Dylan przestał ją podtrzymywać i rzucił się na spotkanie olbrzyma. — Undine! — rozległ się pełen przerażenia szloch Isabel. Morski stwór najwyraźniej bawił się ze staruszką, ciągnąc ją powoli w stronę morza, gdzie w jego przypomi-

nającej wielki dziób paszczy lśniły ostre jak sztylety zęby. Pozostały przy życiu giermek i sir Andras posyłali w stronę pulsującego cielska strzałę za strzałą, lecz stwór pozostawał obojętny na ich pociski. Z krawędzi klifu dobiegł płacz i CC podniosła wzrok. Lynelle, Bronwyn i Gwyneth przytulone do siebie szlochały z przerażenia. Wokół nich kręciło się kilku mnichów. Niektórzy klęczeli pogrążeni w modlitwie, większość jednak stała w bezsilnym milczeniu. Nigdzie nie było widać opata. Dylan syknął z bólu i CC przebiegła wzrokiem do ukochanego, gdy ostrze Sarpedona rozdarło mięśnie jego piersi. — To tylko przedsmak tego, co nadejdzie, synu człowieka. Moja Undine będzie patrzeć, jak pokroję cię na kawałki — powiedział Sarpedon. Dylan okrążył go obojętnie. Kiedy się odezwał, jego glos zabrzmiał spokojnie: — Możesz mnie zabić, ale nie zdobędziesz jej miłości. Będzie cię nienawidziła przez całą wieczność. Sarpedon zaśmiał się ostro. — Wieczność to bardzo długo. Zapomni o tobie. Wieczność. Słowo to odbiło się echem w umyśle CC. Tak brzmiała złożona jej przez Dylana obietnica. A ona w jeden tylko sposób chciała tę wieczność przeżyć — u boku Dylana. Nie zważając na ból w ramieniu, rozcięła wodę potężnymi uderzeniami ogona i uniosła się nad powierzchnią. Jestem córką bogini, powiedziała w duchu, i teraz będę się domagała swoich praw. Jej głos rozdarł poranne powietrze. — Gajo! Twoja córka cię potrzebuje! Pomóż mi, matko! Potem, wykorzystując morską magię, która przepływała przez jej prawdziwe ciało syreny, wyciągnęła rękę i chwyciła w dłoń otaczającą ją pianę.

— Zrób mi broń — rozkazała wodzie. W jednej chwili w jej dłoni powstała rękojeść noża. Jego ostrze nie miało koloru piany, lecz lśniło purpurą jak jej świeżo przelana krew. — Dylan! — krzyknęła do ukochanego i oba trytony przerwały walkę, by na nią spojrzeć. — Łap! — rzuciła mu sztylet. Zgrabnie chwycił nóż i posłał jej w podziękowaniu uśmiech. Potem szybko skupił całą uwagę na Sarpedonie. — To ci nie pomoże — warknął Sarpedon. Okrążali się nadal nawzajem, a ostrza sztyletów błyskały w blasku poranka. CC wyczula zmianę w powietrzu na moment przed pojawieniem się bogini. Wyszła z zielonej gęstwiny u stóp klifu. Jej gniew był straszliwy; powietrze wokół niej aż iskrzyło. Rycerz i giermek rzucili broń i skulili się przed Gają na plaży. Nie obdarzyła ich nawet spojrzeniem. Całą uwagę skoncentrowała na morskim potworze, który powoli ciągnął Isabel w stronę swojej ziejącej paszczy. Bogini wyciągnęła rękę i w wybuchu zielonego światła pojawiła się dzida w kolorze liści. Gaja cisnęła nią prosto w paszczę potwora. Siła jej uderzenia była tak wielka, że dzida przebiła cielsko i wyszła po drugiej stronie w fontannie krwi i wnętrzności. — Wracaj do mrocznych głębin, gdzie się narodziłeś! — rozkazała bogini. Potwór wił się spazmatycznie. Puścił Isabel i zatonął w wodzie w błotnistej chmurze. Isabel z trudem podniosła się na nogi, lecz nie mogła iść i potknęła się, upadając tuż przed Gają. Bogini uklękła i przesunęła lśniącymi dłońmi nad ciałem staruszki. — Ból zniknął, Isabel. W oczach staruszki pojawił się błysk zrozumienia. Przeżegnała się ze czcią. — Dziękuję, Święta Matko!

Gaja dotknęła jej łagodnie, po czym stanęła twarzą do morza. Srebrna peleryna powiewała za jej plecami, a biały jedwab przezroczystej sukni lśnił wielką mocą bogini. Podeszła do krawędzi wody. Piasek spiętrzył się przed nią, twardniejąc pod jej delikatnymi stopami, aż stanęła na pomoście z ziemi wychodzącym w morze. Kilka metrów od niej trytony pochłaniała milcząca walka, którą każdy starał się zakończyć śmiertelnym pchnięciem. Dylan krwawił obficie z kilku ran. Jego ciało wyglądało, jakby okrywała je szkarłatna peleryna. — DOŚĆ! Potęga tego słowa była niemal namacalna. CC poczuła, że unosi jej włoski na karku i płynie razem z krwią. Pomiędzy trytonami wyrosła ściana białego światła, rozdzielając przeciwników. CC podpłynęła szybko do Dylana. Sarpedon odwrócił się do bogini i wysunął z wody nad jej pomostem. — To nie jest twoja walka, bogini ziemi — rzucił. — Podczas nieobecności ojca ja tutaj rządzę. — Głupi dzieciaku. — W jej głosie słychać było litość. — Tolerowałam twoje wybryki z miłości do twego ojca. Lecz w swojej nienawiści posunąłeś się za daleko. Gaja uniosła pełne gracji ramiona w niebo, krzyżując je w nadgarstkach. Nad nią zmaterializowała się chmura mocy, która wirowała i skrzyła się jak diamentowy pył. — LIRZE! ZIEMIA DOMAGA SIĘ TWOJEJ OBECNOŚCI, GDYŻ PRAGNIE WYDAĆ WYROK NA TWOJEGO SYNA! Gdy Gaja wypowiedziała rozkaz, opuściła ręce ułożone w łuk, wskazując palcami otaczającą ją wodę. Niczym fajerwerki eksplodowała nagle chmura, z której prosto w morze spłynęły moc i echo słów bogini. Sarpedon pobladł, lecz kiedy się odezwał, jego głos zabrzmiał arogancko.

— Mój ojciec nie odpowie. Nie jest dzieckiem ziemi, by zjawiać się na każde twoje zawołanie. — Jego wymuszony śmiech zabrzmiał głucho. — I jest zbyt zajęty rozwiązywaniem problemów na wyspach. Zadbaliśmy o to z bogiem rekinów. Gaja potrząsnęła głową ze smutkiem. — Wiedziałam, że maczałeś palce w nieobecności Lira. Wiedziałam o tym i powinnam była interweniować. Ci ludzie zginęli zupełnie niepotrzebnie, a do ich śmierci przyczyniła się twoja nienawiść, synu Lira. Mogłam temu zapobiec, teraz zaś będę musiała żyć ze smutnym poczuciem winy. Ale bez względu na obecność czy nieobecność twojego ojca, osądzę cię i zadbam, by spotkała cię należna kara. — Nie masz prawa mnie karać, ziemska istoto! — warknął Sarpedon. — Jestem bogiem morza. W królestwie wody wszyscy spełniają moje pragnienia i rozkazy. Posiądę Undine, a reszta tych żałosnych stworzeń może się cofnąć albo narazić na mój gniew! Zanim bogini zdążyła odpowiedzieć, otaczająca ich woda zaczęła się burzyć. Nagle w niebo wystrzeli! roziskrzony gejzer. Gruba kolumna zawirowała, zmieniając kolor od przejrzystości szkła do turkusu płytkiej wody, który po chwili ustąpił miejsca granatowej czerni głębiny. Nagle filar pękł w środku, jakby rozbiło go uderzenie pioruna, i wyłonił się z niego olbrzym trzymający w ręce ogromny trójząb z budzącego grozę hebanu. Na głowie miał koronę ze złotych muszli wysadzanych idealnymi opalizującymi perłami. Jego siwe włosy miały barwę blasku księżyca odbijającego się na powierzchni wody i wiły się gęstą kaskadą na ramionach, mieszając się z długą bujną brodą. Przypominająca togę szata miała kolor wody. Odsłaniała sporą część jego potężnej piersi, a kiedy wyszedł z filaru i zbliżył się do Gai, idąc po wodzie niczym

po najtwardszym podłożu, CC nie mogła się nadziwić jego majestatowi. Gaja odezwała się pierwsza, podając mu smukłą dłoń, którą olbrzym ujął i ucałował z czułością. — Lirze, ziemia wita cię. — Głos Gai brzmiał bardzo czule. — Morze odpowiada równie serdecznym powitaniem — odparł olbrzym. — Zbyt wiele czasu upłynęło od naszego ostatniego spotkania. — Lir przemawiał z wyraźnym uczuciem. Potem zwrócił uwagę na otaczającą ich scenę i zmarszczył brwi. — Co my tu mamy, matko ziemio? Nieposłuszne dzieci? — Ojcze, bogini ziemi miesza się do spraw morza. Wszystkie problemy powstały za jej sprawą — rzucił Sarpedon. — Sarpedonie, twój ton jest obraźliwy. Gaja nie miesza się do spraw innych. Uważaj, byś nie uczynił sobie z ziemi wroga. — Twarz Lira stężała, a choć przemawiał spokojnym głosem, jego reprymenda była ostra. Rozejrzał się po niespokojnej wodzie i zmrużył gniewnie oczy na widok rany Undine. — Kto się ośmielił zranić moje dziecko? Fale zadrżały na dźwięk słów Lira, a CC poczuła, że język więźnie jej w ustach. Dylan jednak zareagował bardzo szybko, patrząc prosto w oczy boga mórz. — Strzała, która zraniła twoją córkę, była przeznaczona dla mnie. Choć nie wystrzelił jej Sarpedon, to jego zazdrość sprawiła, że ludzie próbowali mnie zniszczyć. — Undine. — Lir odwrócił się do niej. — Co tu się wydarzyło? CC wzięła głęboki oddech, przełykając strach i ból, który niczym okrutne palce ściskał jej ramię. Kiedy się odezwała, jej głos brzmiał cicho i dziwnie, jakby należał do kogoś innego.

— Przede wszystkim musisz wiedzieć, że naprawdę nie jestem Undine. Mam duszę człowieka. Zamieniłam się miejscami z twoją córką, bo ona nie mogła znieść życia tutaj, i dlatego, że... Przerwał jej ryk Lira. — Zdrada i oszustwo! — odwrócił się gwałtownie do Gai. — To twoja sprawka? Gaja spokojnie dotknęła jego ramienia. — Pozwól temu dziecku dokończyć. Nie przyszła na świat jako twoja córka, ale jest z tobą związana jej ciałem i w przeciwieństwie do Undine darzy morze głęboką miłością. Lir zmrużył oczy, lecz skinął krótko głową i odwrócił się do syreny. — Wysłucham cię. CC próbowała się uśmiechnąć z wdzięcznością, ale jej usta rozciągnęły się tylko w przelotnym grymasie bólu. Dylan ujął ją za rękę. Przytuliła się do niego, czerpiąc silę z jego dotyku. — Pragnienie Undine, by zamienić się miejscami z człowiekiem, nie było tylko spowodowane jej tęsknotą za lądem. Chciała przede wszystkim uciec przed Sarpedonem. — Ona kłamie, ojcze! — krzyknął Sarpedon. — Milcz! — nakazał synowi Lir. Potem dodał łagodniejszym głosem: — Mów dalej, dziecko. — Wiem aż za dobrze, co czuła Undine. Kiedy tylko odkryłam, że znajduję się w jej ciele, musiałam uciekać przed próbą gwałtu podjętą przez niego! — CC przechyliła głowę w stronę Sarpedona. — Jeszcze więcej kłamstw, ojcze! — wybuchnął Sarpedon. — Nie było potrzeby, bym się jej narzucał; sama mnie chciała. Potem postanowiła się związać z tym żałosnym synem człowieka, a ja miałem już dość czekania, aż

skończy tę swoją gierkę. Teraz domagam się tego, co zawsze było moje. — Miłość nie jest czymś, co można posiąść lub nakazać — wtrąciła Gaja głosem pełnym pogardy. — Jedyne wypowiedziane tu kłamstwa padły z twoich ust, Sarpedonie. — Uniosła rękę dłonią do góry i narysowała w powietrzu lśniący owal. — Ujrzyj prawdę, Lirze. — Bogini ściągnęła piękne wargi i dmuchnęła lekko na lśniące lustro. W jednej chwili na jego powierzchni ukazały się obrazy niczym film puszczany w ciemnym kinie. Najpierw pojawi! się obraz rozbitego samolotu i CC patrzyła, jak wir wciąga ją pod wodę, a ona zamienia się duszą z piękną syreną. Potem ukazała się próba gwałtu Sarpedona i magiczne przeobrażenie CC w jej tymczasową postać człowieka. Uratował ją Dylan, później zaś Andras wyciągnął z wody. Migające sceny z dn i spędzonych przez CC w klasztorze ukazywały również wezwania Gai, która prosiła Lira o pomoc, i śmierć wiernego delfina posłańca z ręki Sarpedona. Znalazło się wśród nich także odkrycie posągu Matki w kaplicy i rodząca się przyjaźń z kobietami oraz surowe traktowanie CC przez ojca Williama. Obrazy znów się zmieniły i tym razem widać było wyraźnie, jak Sarpedon wyłania się ze studni. Wydarzenia następujące po tym, jak tryton zamieszkał w ciele rycerza, wyraźnie przedstawiły chaos, jaki wpływ Sarpedona wywołał wśród ludzi. CC poczuła, że kręci się jej w głowie, gdy patrzyła na siebie i cuda morza, które pokazywał jej Dylan. Znów doświadczyła cudu ich budzącej się miłości i rozkoszowała obietnicą trytona powtarzającego w lustrze, że będzie na nią czekał całą wieczność. Scena znów się zmieniła, ukazując tym razem, jak ludzie odkryli CC i jej ukochanego, oraz pojawienie się Sarpedona w ciele Andrasa. Ostatni obraz, który przebiegł

przez szklaną powierzchnię, przedstawiał Gaję wzywającą Lira, by przewodniczył sądowi nad swoim synem. Potem lśniąca powierzchnia zgasła i Gaja znów na nią dmuchnęła. Lustro rozwiało się w chmurze migotliwego dymu, pozostawiając po sobie ciszę wiszącą nad wodą. Lir odezwał się do bogini: — Nie słyszałem żadnego z twoich wezwań. — Pokręcił głową ze smutkiem. — Niedobrze się stało, że Sarpe-don mógł je przede mną ukrywać. To bardzo nierozważne z mojej strony. Gaja skinęła głową ze zrozumieniem. — Wiedziałam, że nie przybywasz z winy Sarpedona, ale za nic nie chciałam występować przeciwko twojemu dziecku. Wspólnie ponosimy odpowiedzialność za nasze błędy. — Tak. I zbyt wiele osób zapłaciło za nie za nas. — Bóg mórz odwrócił się w stronę plaży. Andras i jego giermek nadal kulili się wstrząśnięci na piasku, szklistym wzrokiem patrząc na to, czego byli świadkami. Brownwyn, Lynelle i Gwyneth dołączyły do Isabel na plaży i stały razem, trzymając się za ręce. Większość mnichów uciekła z klifu, lecz ci, którzy pozostali, klęczeli niczym pogrążeni w modlitwie. Nigdzie nie było widać opata. Lir spojrzał na Gaję. — Jesteś gotowa zamienić się rolami, by można wymierzyć sprawiedliwość? — zapytał. Bogini uniosła pytająco brwi. — Co proponujesz? — Ja wydam wyrok w twoim królestwie, a ty w moim. Gaja wahała się tylko przez chwilę. — Zgoda. Lir odwrócił się do ludzi zebranych na brzegu. Najpierw wbil ostre spojrzenie w Andrasa i jego giermka.

— Mój wyrok brzmi następująco: rycerz i jego giermek wrócą do swego królestwa na lądzie bez szwanku. — Zawiesił glos, a w jego oczach pojawił się błysk przebiegłości, gdy dodał: — Sir Andrasie, nauczysz się cenić kobiety. Dlatego będziesz płodził tylko córki, a twoje córki będą rodzić tylko dziewczynki. I pamiętaj, że bogini ziemi będzie cię bacznie obserwować i pilnować, byś dobrze córki traktował. — Twarz rycerza była zupełnie pozbawiona koloru, skurczył się jeszcze bardziej, po czym razem z giermkiem szybko opuścił plażę. Lir zwrócił się do kobiet. — Mędrczynie, ponieważ jestem wam wdzięczny za przyjaźń okazaną mojej córce, daruję wam ten klasztor. — Szerokim gestem ramienia objął rozciągające się nad nimi skały i nagłe szary kolor zniknął, gdy zastąpiły go kamienie lśniące blaskiem pereł. Cztery kobiety westchnęły z radości. — Zobaczycie, że w środku też dokonałem pewnych zmian, by całość bardziej przypominała wasz nowy dom. — Uśmiechnął się ciepło do kobiet. Potem podniósł głowę, a jego głos poniósł się do kilku mnichów, którzy nadal klęczeli na klifie. — Wy możecie tu zostać, ale wiedzcie, że te kobiety nie będą już waszymi służącymi. Żyjcie i módlcie się razem z nimi w pokoju jak równi lub ucieknijcie z ich wyspy i przed gniewem boga mórz. Ostre spojrzenie Lira przeszukiwało plażę, aż w końcu odnalazło trzęsącą się górę ciała ukrytą za kłodą. — Opacie! Nie można się ukryć przed bogami. Wstań i wysłuchaj wyroku. Ojciec William z drżeniem uniósł głowę i wstał. Jego twarz była mokra od łez, a habit w kolorze krwi poplamiony wymiocinami. Gaja dotknęła ramienia Lira. Jej głos zabrzmiał łagodnie.

— Może powinniśmy osądzić go wspólnie. Jest przecież naszym dzieckiem. Opat otworzy! szeroko oczy z przerażenia i pokręcił gwałtownie głową w pełnym paniki geście zaprzeczenia. — Przestań pochlipywać, Williamie — rzuci! z pogardą Lir. — Pa miętaj! — rozkazał, machając ręką, z której spłynął deszcz słonej wody, zalewając plażę i opata. W jednej chwili wyraz twarzy Williama się zmienił. Opat zamrugał kilka razy oczami i potarł je, jakby się budził ze złego snu. — Mówiłam ci, że trzeba mu było pozostawić wspomnienia — powiedziała Gaja. Lir westchnął. — Zawsze byl naszym najtrudniejszym dzieckiem. Nie mógł znieść morza, a jednak nie należał do lądu. Co proponujesz zrobić z nim teraz? Gaja w zamyśleniu postukała szczupłym palcem w podbródek. Potem otworzyła szeroko oczy i uśmiechnęła się promiennie. — Proponuję, by spędził następne stulecie z Cernun-nosem, pomagając mu strzec bramy do podziemnego świata. Może sto lat spędzonych z umarłymi nauczy naszego syna doceniać piękno życia i odnosić się z większą tolerancją do siebie i do innych. — Znakomicie! — odparł Lir i uderzył trzy razy trójzębem w wodę. Przy trzecim uderzeniu plaża pod stopami Williama się rozstąpiła i wchłonęła go, po czym zamknęła się szybko nad jego przeraźliwym wołaniem o pomoc. — Teraz twoja kolej, matko ziemio — powiedział Lir. — Postaram się być tak mądra i sprawiedliwa jak pan mórz — odparła bogini ze wspaniałomyślnym uśmiechem.

Razem z Lirem odwróciła się do morskich istot. Najpierw zwróciła się do dwojga zakochanych. Kiedy przemówiła, w jej głosie zabrzmiało matczyne ciepło. — Undine i Dylanie, wasza miłość jest silna i prawdziwa. Choć smuci mnie, że moja ukochana córka będzie żyła z dala od lądu, wasz związek napawa mnie wielką radością. Błogosławię waszemu wspólnemu życiu i raduje mnie widok waszego połączenia. Niech wieczność nie umniejszy waszej miłości. CC poczuła, jak ogarnia ją błogosławieństwo bogini, i jej dusza napełniła się szczęściem, gdy Dylan objął ją delikatnie poranionymi ramionami. Potem Gaja odwróciła się do Sarpedona, którego twarz pociemniała już z gniewu i niedowierzania. Przebiega! spojrzeniem od Lira do Gai, jakby się spodziewał, że ojciec się wtrąci i powstrzyma boginię. — Sarpedonie, byłeś rozpieszczonym dzieckiem i kara od dawna ci się należy — zaczęła Gaja ze stężałą twarzą. — Ponieważ niecnie wykorzystałeś studnię, która zaopatruje klasztor w wodę, i myślałeś, że dzięki przemocy i pułapkom możesz się sprzeciwić miłości, kara będzie odzwierciedleniem twych przewin. Skazuję cię na uwięzienie w studni przez następne sto lat. Twoje więzienie znajdzie się daleko od morza, byś nie mógł z niego czerpać siły i szerzyć zła wśród tych, którzy będą korzystać ze studni. Zostaniesz uwięziony w głębi lądu, głęboko w centrum zamku, który słynie z porządku i dyscypliny. W krainie Caer Llion wiele lat temu zakazano magii. Tam ani cię nie uznają, ani nie będą się ciebie bali. Moim życzeniem jest, byś dzięki karze nauczył się doceniać wolność i pozwolił cieszyć się nią także innym. Gaja uniosła rękę, by zatwierdzić wyrok, lecz w tej chwili Sarpedon wysunął ramię wężowym ruchem i wykorzystując swoją potężną siłę, zniszczy! pomost, na którym

stała bogini. Piasek rozsypał się pod jej stopami i z okrzykiem zdumienia Gaja wpadła do wody. Potężnymi uderzeniami ogona Sarpedon wzburzył wodę, która zamknęła się nad głową bogini. Na to Lir z okrzykiem wściekłości sprawił, że błękitna woda się rozstąpiła, i ująwszy Gaję za rękę, chwycił ją w ramiona. Sarpedon szybko wsunął ręce pod wodę, jakby szukał w falach ukrytego skarbu. W jego głosie zabrzmiało szaleństwo: — Jeśli ja nie mogę jej mieć, nikt nie będzie jej miał. Oszalały tryton wyciągnął ręce z wody. W jednej trzymał włócznię, którą stworzyła Gaja, by zabić morskiego potwora. Szybkim ruchem cisnął nią w CC. Dylan ujrzał nadlatującą włócznię i cały świat zwolnił wokół niego. Nie mógł pozwolić, by Sarpedon ją zabił. Potrzebowała go; cena nie grała roli. W ułamku sekundy, zanim włócznia wbiła się w CC, Dylan się wykręcił i zasłoni! ją swoim ciałem. CC poczuła, jak ukochany się podrywa, gdy włócznia wbiła mu się w plecy, i patrzyła z przerażeniem, jak jej grot wysuwa się z piersi trytona niczym straszliwy purpurowy kwiat. Jej okrzyk rozpaczy zlał się w jedno z rykiem wściekłości Lira. Reakcja boga mórz była szybka. Cisnął trójzębem w syna, trafiając prosto w pierś. Sarpedon otworzył szeroko oczy, zanim jego pozbawione życia ciało zaczęło się rozpływać i tracić postać, aż w końcu stał się częścią wody, która go zrodziła. Dwoma potężnymi krokami bóg mórz znalazł się przy Dylanie. Na jego rozkaz woda stwardniała, utrzymując Gaję na powierzchni. Oboje uklękli przy rannym trytonie. Dylan skupił całą swoją moc i wysiał do Gai jedną myśl: Ona nigdy nie może się dowiedzieć. To cena, którą chętnie płacę.

Gaja wiedziała, że przemiana w człowieka zbyt go osłabiła. Teraz nie mogła go ocalić nawet moc bogów. Bogini zamknęła zaszklone łzami oczy i skinęła głową. Moja córka nigdy się nie dowie. Ciało Dylana osunęło się w ramionach CC. Miał zamknięte oczy, oddech urywany. Z rany na piersi płynęła krew. Lir chwycił włócznię wystającą z jego pleców, jakby chciał ją wyciągnąć, lecz Gaja go powstrzymała. — To tylko przysporzy mu bólu. — Słowa bogini były pełne smutku. — Co chcesz przez to powiedzieć? — W głosie CC zabrzmiała rosnąca histeria. — Musi ją wyciągnąć! Jak inaczej go uratujesz? Niezwykle łagodnym gestem Gaja dotknęła mokrego od łez policzka syreny. — Nie mogę go uratować, Christine. — Musisz! — wyszlochała CC. — Jesteś boginią. Musisz go ocalić. Oczy bogini napełniły się łzami. Kiedy przemówiła, popłynęły po policzkach, pozostawiając ślady błyszczące niczym diamenty. — Przeszyła go moja włócznia stworzona jako narzędzie zniszczenia. Nie mogę uleczyć rany zadanej własną ręką. — Ale nie ty rzuciłaś włócznię! — Stworzyłam ją, a to wystarczy. Nie musiałam jej rzucić — odparła ze smutkiem Gaja. CC spojrzała z rozpaczą na Lira. — To ty go uratuj. Jesteś bogiem. Bóg mórz spojrzał na Gaję. W jego głosie zabrzmiał ciężar wieków, kiedy powiedział: — Nie mogę odwrócić zniszczenia wywołanego przez boginię ziemi. Nawet bogów i boginie obowiązują prawa wszechświata.

— To cofnij czas! Zrób coś! — krzyknęła CC. — Christine... — odezwał się zduszonym szeptem Dylan. Jego ciało przebiegł skurcz, gdy próbował zwrócić głowę w jej stronę. — Oni nie mogą mi pomóc. — Zakaszlał i z rany mocniej trysnęła krew. — Ciiii... — CC przycisnęła dłoń do jego ust. — Nic nie mów. Zachowaj siły. Coś wymyślimy. Niemal niedostrzegalnie Dylan pokręcił głową. — Wiedziałem, co robię, gdy stanąłem na drodze włóczni. Podjąłem tę decyzję z własnej woli... — Dylan urwał, by złapać oddech — I zrobiłbym to jeszcze raz. — Zamknął oczy, walcząc z falą bólu. — Dylan, nie! — CC pocałowała go gorączkowo. — Nie możesz umrzeć. Nie możesz mnie zostawić. Pamiętasz? — wyszlochata. — Obiecałeś mi wieczność. Wargi trytona uniosły się w lekkim uśmiechu i otworzył oczy. — Nadal będę na ciebie czekał. Przez całą wieczność, Christine. — Pierś trytona uniosła się w ostatnim oddechu, gdy drżącą ręką pogładził CC po mokrym od łez policzku. — Przez całą wieczność... Z tymi słowami z Dylana uleciało życie i CC ściskała już tylko pustą skorupę do chwili, gdy podobnie jak ciało Sarpedona zaczęła znikać i rozpływać się, powracając do wody. Dłonie CC jakby przesiewały piasek przez sito, kiedy próbowały uchwycić jasność ognistych barw, które przez chwilę unosiły się na powierzchni morza. — Chodź, dziecko — powiedziała Gaja, chwytając CC za ręce i unieruchamiając ich gorączkowe ruchy. Zamknęła córkę w ramionach, lecz nawet uścisk bogini nie był w stanie złagodzić bólu i CC szlochała tak rozpaczliwie, że czuła, jak dusza rozpływa się jej wokół niczym ciało Dylana.

Po chwili do ramion bogini dołączyły inne. Były bardziej miękkie, starsze, zniszczone i nosiły na sobie ślady życia pełnego trosk i smutku. — Wiem, dziecko. Wiem. CC podniosła wzrok na zalaną łzami twarz Isabel. Potem poczuła, że obejmuje ją jeszcze więcej ramion. Stojąc po pierś w wodzie, Lynelle, Bronwyn i Gwyneth dołączyły do Isabel. Cztery kobiety stworzyły krąg wokół CC, napełniając ją swoją siłą i miłością. CC wypłakiwała swój ból i utratę w bezpiecznej świadomości, że kobiety, które ją podtrzymują, nigdy jej nie puszczą. W samym środku tej rozpaczy Gaja wyciągnęła rękę do córki, wskazując ranę po strzale n a ramieniu syreny. . — Uleczę ją, córko — powiedziała. Jednak zanim dotknęła rozdartego ciała, zawahała się. Powoli cofnęła rękę. — Muszę poczekać. Wyrok jeszcze nie zapadł. — Spojrzała na Lira. — Wydarzenia uległy zmianie, więc mój wyrok też musi się zmienić. Bóg mórz skinął ze znużeniem głową. — Ten wyrok będzie się różnił od poprzedniego, ponieważ dzisiejsze wydarzenia na zawsze mnie odmieniły. — Wszyscy słuchali bogini w milczeniu, nawet Lir zdawał się wstrzymywać oddech w oczekiwaniu na jej następne słowa. — Za odwagę i lojalność, jaką okazałaś, moja ukochana córko, pozwalam ci wybrać swoją przyszłą drogę. — Zalana łzami twarz CC rozjaśniła się i Gaja szybko mówiła dalej: — Nie mogę cofnąć śmierci twojego ukochanego i będę tego żałowała przez całą wieczność, ale mogę ci przedstawić wybór. — Jaki? — zapytała CC drżącym głosem. — Możesz zostać tutaj, w tym świecie i czasie, albo jako syrena i bogini oceanu, albo jako ukochana córka ziemi i bogini w moim królestwie. Będziesz panowała

u boku jednego z rodziców, a twoje dni wypełnią obowiązki bogini. — Na zawsze? — zapytała CC. — Na zawsze — zapewniła ją Gaja. — A druga możliwość? — Wrócisz do swojego starego świata i czasów na miejsce wypadku, zanim wrak samolotu wciągnął cię pod wodę. Ocalejesz z katastrofy i nadal będziesz żyła jako człowiek. — Co się stanie z Undine, kiedy postanowię wrócić do mojego świata? — zapytała CC. Glos Lira był ciężki od smutku. — Mojego syna już nie ma. Nie można tego zmienić jak me można odwrócić śmierci Dylana. Jeśli Undine wróci do mnie, będzie mogła wybierać. Obojętne, czy zdecyduje pozostać ze mn ą w morzu czy dołączyć do matki na lądzie. Będzie miała moje błogosławieństwo. Nie będę już próbował kontrolować życia swoich dzieci. — Powinnaś wiedzieć jeszcze jedno, zanim podejmiesz decyzję — powiedziała Gaja w milczeniu, które zapanowało po słowach Lira. - Jest w naszej mocy - spojrzała na Lira, który skinął głową — oczyścić ci pamięć. — Chcesz powiedzieć, że możecie mnie wysłać do chwili, w której wrak wciągał mnie pod wodę, i sprawić że zapomnę wszystko, co się tu wydarzyło? Będzie więc tak jakbym nigdy nie zniknęła, jakbyśmy nigdy z Undine nie' zamieniły się miejscami? — zapytała CC. — Tak — odparła bogini. CC znieruchomiała. Zamknęła oczy i pod powiekami obejrzała raz jeszcze dni i noce, które spędziła na wyspie Caldei. Gwałtownie otworzyła oczy. — Wiem, czego chcę — powiedziała zdecydowanie. — Powiedz mi, córko, dopełnij swój los.

— Uwielbiałam żyć w tym świecie. Myślałam, że wreszcie odnalazłam własne miejsce, które mogę nazwać prawdziwym domem. Ale rozumiem teraz, że poczucie przynależności nie jest niczym fizycznym. Nie możemy go odnaleźć, zmieniając miejsce lub to co robimy. Musimy nieść je ze sobą. — CC wzięła głęboki oddech. — Wybacz mi, matko. — Objęła spojrzeniem Gaję i Isabel. — Nie mogę spędzić wieczności bez niego, nawet jako bogini. I nauczyłam się, że mogę nieść prawdziwy dom w sobie. Chcę więc wrócić do swojego starego świata. I chcę pamiętać. Wszystkich. Was i jego — dokończyła szeptem. — Bardzo dobrze — odparła bogini. — Będziemy za tobą tęsknić, Undine. — Isabel przemówiła w imieniu wszystkich kobiet, które skinęły głową, ocierając płynące z oczu łzy. CC uścisnęła każdą z nich. — Uważajcie na siebie i opiekujcie się innymi kobietami — powiedziała przez łzy. — Weź to ze sobą. — Isabel chciała jej zwrócić bursztynowy amulet, lecz CC pokręciła głową. — Nie, zatrzymaj go na pamiątkę. — Nigdy cię nie zapomnimy — obiecała Isabel. CC odwróciła się do Lira. Delikatnie dotknęła jego ramienia, naśladując gest bogini. — Bardzo bym chciała lepiej cię poznać. — Ja ciebie też, dziecko — odparł pełnym emocji głosem. — Nie masz już amuletu swojej matki. Pozwól, że dam ci swój. — Bóg mórz sięgnął do wody, a kiedy wyciągn ął rękę, z jednego palca zwisał delikatny złoty łańcuszek, na którym kołysała się cudowna perła migocząca wszystkimi barwami wschodu słońca. Zawiesił ją na szyi CC i pocałował ją lekko w czoło. — Pamiętaj o mnie — powiedział ze smutkiem. — I wiedz, że ilekroć będziesz potrze-

bowała pociechy, musisz tylko znaleźć wodę. W każdym świecie powita cię uściskiem ojca. Na koniec CC odwróciła się do bogini. Po śmierci Dy-lana myślała, że serce już nigdy nie będzie jej pękać z bólu, lecz gdy Gaja pogładziła ją po włosach i otarła jej z twarzy łzy, CC poczuła, że otwiera się w nim nowa rana. — Nie, dziecko. — Gaja ujęła jej twarz w dłonie. — Nie pozwól, by to rozstanie przysporzyło ci więcej bólu. Nie mogłabym tego znieść. Musisz wiedzieć, że nawet w twoim odległym świecie będę cię obserwować. Znajdziesz mnie w drzewach, kwiatach i roślinach, które tak kochasz. A kiedy tylko księżyc znajdzie się w pełni, spójrz na niego: dojrzysz w nim odbicie mojej twarzy. CC stłumiła szloch, zastanawiając się, czy nie umrze z rozpaczy. Jakby czytając jej w myślach, bogini odezwała się szybko ze znaczącą stanowczością: — Przeżyjesz. Jesteś dzieckiem mojego ducha i masz w sobie wielką siłę. CC skinęła głową, czując, jak świeże łzy moczą jej policzki. Gaja pocałowała ją delikatnie w usta. — Ruszaj z moim błogosławieństwem, córko. I zawsze pamiętaj, że bogini bardzo cię kocha i nosisz w sobie magię Boskiej Kobiecości. Lir stanął obok Gai i oboje unieśli ręce w niebo. — Wzywam na mój rozkaz moc. Jestem ziemią, ciałem i duszą. — Głos Gai byl pełen siły. W odpowiedzi na jej wezwanie powietrze wokół bogini zalśniło energią. — Wzywam na mój rozkaz moc. Jestem morzem, oddechem i życiem. — Gdy odezwał się Lir, otaczająca ich woda zaczęła migotać. — Niegdyś połączyliśmy się, by stworzyć dziecko — zaintonowała Gaja.

— Teraz łączymy się, by odesłać je, skąd przybyło -ciągnął Lir. — Wracaj do świata ludzi — powiedziała Gaja. — Niosąc błogosławieństwa ze świata bogów — rzekł Lir. — NIECH TAK SIĘ STANIE. Nieśmiertelni wypowiedzieli ostatni rozkaz wspólnie i CC poczuła, że tworzy się nad nią wielki tunel mocy. Otoczyło ją oślepiające światło i zacisnęła powieki. Cos pociągnęło ją do tyłu z taką siłą, że nie mogła oddychać. Wrażenie to nie miało końca, zupełnie jakby znalazła się na pędzącej do tyłu gigantycznej kolejce górskiej. Spanikowana otworzyła usta, by krzyknąć. Zalała je słona woda, gdy jej głowa wynurzyła się na powierzchnię, i zaczęła się krztusić i kaszleć, walcząc o oddech i utrzymanie się na powierzchni. Usłyszała plusk i w jednej chwili niedaleko niej na powierzchni pojawiła się głowa, a obok niej człowiek ubrany w mundur lotniczy i kamizelkę ratunkową. Poczucie deja vu było tak obezwładniające, ze musiała się mocno skoncentrować, by ujrzeć coś przez oślepiającą ją mgłę. — Tam. Mrugając gwałtownie, CC patrzyła, jak pułkownik wskazuje pomarańczową tratwę ratunkową unoszącą się na wodzie jakieś dziesięć metrów od nich. - Płyń. Musimy się oddalić od samolotu. — Ruszył szybko, pracując nogami i ciągnąc za sobą nieruchome ciało. CC zorientowała się, że są to te same słowa, które pułkownik powiedział do niej wcześniej. I że ciało, które ciągnie to Sean. Kolejny mężczyzna, który dla mej zginął. Znów się zadławiła, tym razem szlochem, a nie słoną wodą. Jej umysł był jednym wielkim labiryntem bólu i pamięci.

Tuż za nią rozległa się przerażająco znajoma eksplozja. CC odwróciła się w wodzie, by po raz drugi obejrzeć śmierć samolotu. Był wielką rozdartą bestią i w przedśmiertnych drgawkach przypomniał jej morskiego potwora, którego przywołał Sarpedon. Z rosnącą obojętnością CC uświadomiła sobie to samo, co zrozumiała przed wieloma dniami — tonący samolot znajdował się zbyt blisko niej. Ale tym razem niewiele ją to obchodziło. Tyle osób zmarło. Dlaczego nie może się po prostu odprężyć i poddać? Przynajmniej tym razem nie będzie się bała wody. Zrobiło się jej zimno i poczuła się straszliwie zmęczona. Zamknęła oczy i przestała walczyć, czekając, aż wokół jej kostki owinie się mechaniczna macka. Kiedy poczuła pierwsze uderzenie, była lekko zaskoczona. Nie pamiętała, by coś ją uderzyło, zanim wrak wciągnął ją pod wodę. Uderzenie zamieniło się w natarczywe pchanie i niebawem CC zaczęła się krztusić, chwytać powietrze i machać rozpaczliwie rękami, próbując złapać równowagę, gdy sunęła przez wodę niesiona silą dwóch istot, śliskich i mocno umięśnionych, których dotyk wydawał się dziwnie znajomy. To się nie dzieje, pomyślała. To nie może być prawda. — A niech mnie! Popatrz no tylko! — Ciemnowłosy kapitan trzymający płaskie żółte wiosło wskazał ręką w jej kierunku. Nawet pułkownik, który wciągał ciało Seana na tratwę, zatrzymał się, by popatrzeć. Napór na ciało CC zelżał i zatrzymała się, uderzając o burtę pomarańczowej tratwy. Kapitan chwycił ją za ramię i wciągnął. Ostre szarpnięcie sprawiło, że w jej ciele przebudził się ból i zatrzęsła się gwałtownie, gdy ze zranionego ramienia trysnął strumień krwi.

— To samo ramię — powiedziała, patrząc na czerwoną plamę znaczącą mokrą koszulę munduru polowego. - Inne ciało, ale to samo ramię. — Słowa spływały z jej ust lecz nie czuła się z nimi powiązana, tak jak me czuła się powiązana ze swoim ciałem. Gdzieś pod warstwami rozpaczy i szoku w jej gardle zaczął narastać histeryczny śmiech. — Cholera jasna, boli cię ramię. Wiemy o tym. Ale co to u diabla były za stwory? - zapytał sierżant sztabowy, wskazując na smukłe szare kształty odpływające szybko od tratwy. _ Delfiny — odparła CC. — To delfiny. — Pocałuj mnie w dupę i nazwij Świętym Mikołajem! Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Te cholerne ryby uratowały ci życie — powiedział sierżant, klepiąc się po udzie. — Tak naprawdę to ssaki, a nie ryby — wyjaśniła pomiędzy wybuchami śmiechu, próbując złapać powietrze. — I chyba nadal uważają, że jestem księżniczką. Gdy mężczyźni wpatrywali się w nią uporczywie, na tratwie słychać było tylko jej śmiech. — Uff, sierżancie — powiedział łagodnie pułkownik. — Lepiej obejrzę to ramię. Ból skutecznie powstrzymał histerię. — Będzie bolało jak diabli — ostrzegł ją pułkownik. — Ale muszę je opatrzyć i zatamować krew, bo inaczej będziesz w paskudnym stanie. CC chciała odpowiedzieć, że nic jej to nie obchodzi, że raczej woli umrzeć, lecz pułkownik już się odwrócił i szukał w apteczce opatrunków z gazy. — Ramię wygląda, jakby przeszyła je strzała — zauważył sierżant, zanim pułkownik kazał mu się zamknąć. — Zagryź to. — Pułkownik podał jej drewniany kołek, na którym zacisnęła zęby. — Postaraj się pomyśleć

0 miejscu, gdzie chciałabyś się znaleźć, a ja spróbuję szybko to załatwić. Gotowa? Skinęła słabo głową i zamknęła oczy, myśląc o rozświetlonej blaskiem księżyca nocy, gdzie przypominające neony ryby służyły za świece, a świat wypełniała nowa miłość. Widziała twarz Dylana, gdy pochylał się, by ją pocałować, 1 przez moment niemal czuła jego dziki słony smak. Wybuch bólu gwałtownie rozwiał tę wizję i pod jej zaciśniętymi powiekami zawirowały plamki światła. A potem ogarnęła ją słodka nieświadomość. — Trzymajcie się, sierżancie! Mamy was! Miarowy ryk helikoptera i ból w ramieniu przywróciły CC przytomność. Otworzyła oczy i zobaczyła nad sobą ratownika, który mruczał słowa pociechy, jednocześnie zrywając zabezpieczenie ze strzykawki wypełnionej przezroczystym płynem. Wbił jej igłę w udo. Ostre ukłucie było niemal niezauważalne w porównaniu z bólem, który rozrywał jej ramię. — Teraz będzie już lepiej. Proszę się odprężyć i zaraz znajdzie się pani w helikopterze. Przemawiał do niej kojąco, kończąc zapinać uprząż. Potem uniósł kciuk i CC poczuła ostre szarpnięcie, gdy przenoszono ją z tratwy na pokład helikoptera. Ją zabrano pierwszą, lecz pozostali też nie musieli długo czekać. Oszołomiona morfiną CC patrzyła, jak wciągają do helikoptera ciało Seana, a po n i m sierżanta, porucznika, kapitanów i na koniec pułkownika. Kiedy odlatywali z miejsca katastrofy, CC wbiła wzrok w szafirową wodę, którą nadal widziała przez otwarte drzwi. Całą duszą pragnęła dojrzeć pod powierzchnią pomarańczowy błysk, który mknąłby za samolotem i przez wieczność czekał na jej powrót.

Łzy napłynęły jej do oczu i potoczyły się po policzkach. — Wszystko będzie dobrze, sierżancie — powiedział sanitariusz, który podłączał jej kroplówkę. — Zabierzemy was do domu i naprawimy. CC otworzyła usta, by powiedzieć, że nic już nigdy nie będzie dobrze, gdy przerwał jej nagły krzyk z drugiej części helikoptera. — O cholera! Johnson! Szybko, potrzebuję jeszcze jednej pary rąk! Ten człowiek żyje. Sanitariusz szybko poprawił woreczek z kroplówką i rzucił się, by pomóc koledze. Gdzieś w głębi umysłu CC zrozumiała, że uwijający się gorączkowo sanitariusze otaczają ciało Seana, lecz jej umysł nie pracował jak należy i nie mogła się skoncentrować. I wiedziała dlaczego. Nie miało to nic wspólnego z utratą krwi, bólem czy morfiną. Działo się tak, bo choć jej ciało żyło, serce umarło. Umarło w innym świecie i rozpłynęło się w nicość w morzu. Błękit oceanu migotał krystalicznie za zasłoną łez, a potem zaczął znikać, gdy szara nieświadomość zatarła granice jej wzroku i jak ulubiony koc ukołysała ją do głębokiego snu.

CZESC TRZECIA

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Dziewięć miesięcy później — Och, proszę! To jedna wielka kupa gówna! — wrzasnęła CC i cisnęła książką przez pokój, o włos mijając cudownie kwitnącą orchideę, która stała na stoliku. — Hans Christian Andersen, T. S. Eliot, Lukrecjusz, Tennyson, a teraz ten okropny de la Motte Fouque. Fuj! Żaden z nich ani na cal nie przybliżył się do prawdy! Westchnęła i podniosła książkę, jeszcze bardziej poirytowana faktem, że musiała ją wyciągać spod kanapy. Kiedy ją wreszcie wydobyła, ruszyła prosto w stronę kosza n a śmieci, przewracając oczami na widok tytułu. — Romantyczne baśnie — prychnęła i podniosła pokrywę. Ale jak zwykle nie mogła się zmusić do tego, by wyrzucić książkę. Kręcąc głową i mrucząc pod nosem, skierowała się do wolnego pokoju. — W tej głupiej historii nie ma nic romantycznego. Jak zwykle syrena jest pozbawiona duszy do czasu, aż zmusi jakieś durnego faceta, żeby ją poślubił. Akurat w tej wersji on rzuca ją dla innej, a ona mimo to go kocha. Przeszukiwała nowe półki biblioteczki, próbując znaleźć miejsce dla cienkiej książki. Wreszcie wsunęła ją między bogato ilustrowaną Syreny: Nimfy morza oraz Rybaka

i jego duszę Oscara Wilde'a. Potem oparła ręce na biodrach i przyjrzała się swojej rosnącej kolekcji. — Tyle słów, a potraficie uchwycić tylko cząstkę prawdy. Żadna z was nie oddała nawet cienia magii jego uśmiechu. CC nie wypowiedziała na głos jego imienia; nawet go nie pomyślała. Nie mogła. Chociaż upłynęło dziewięć miesięcy, czuła się zbyt bezbronna i delikatna. Gdyby pozwoliła sobie myśleć o pustych miejscach w duszy, była pewna, że skorupa normalności, którą próbowała otoczyć swoje życie, pękłaby natychmiast. Nie wiedziała zaś, jak wtedy mogłaby to dalej ciągnąć. Myszkowała zatem po księgarniach i w Internecie, zawsze szukając książek związanych z syrenami. Potem je pochłaniała, jakby były liną ratunkową. Może rzeczywiście były. Rozpalały jej gniew i frustrację, co sprawiało, że życie stawało się łatwiejsze, niż gdyby wypełniała je tylko pustka i rozpacz. Przeszukała też Amazon, wpisując w wyszukiwarkę hasło „tryton". Pojawiły się dwa rezultaty — zbiór największych przebojów Ethel Merman1, oraz jakaś zabawka o nazwie Mistrzowie wszechświata straszliwi wrogowie: trytony. Potem ograniczyła swoje poszukiwania do syren i ogólnie pojętej mitologii. Kiedy odkryła swój najnowszy nabytek, Romantyczne baśnie, napełniło ją trudne do zniesienia poczucie oczekiwania. Notka wydawnicza w Amazonie głosiła, że klasyczna historia de la Motte Fouąuego opowiada o syrenie Undine: „Historia nimfy wodnej, która się zakochuje, zdobywa duszę i w ten sposób poznaje ludzkie cierpienie". Ale jak zwykle po lekturze była tylko rozczarowana i poirytowana. — To tylko moralizatorska alegoria napisana przez jakiegoś nieżyjącego już białego faceta — powiedziała zasmucona. Potem znów westchnęła i potarła różową wybrzuszoną bliznę na ramieniu, krzywiąc się z bólu, który przebiegł w dół ręki. Spojrzała na zegarek. Była dziewiąta. Nawet w gorący piątkowy wieczór w 1Merman (ang.) — tryton (przyp. tłum.).

sierpniu basen o olimpijskich wymiarach w jej kompleksie apartamentów będzie pusty, co akurat bardzo lubiła. Kiedy się przebierała w jednoczęściowy kostium Speedo i szybko spinała długie do ramion brązowe loki w koński ogon, niemal słyszała głos matki: „Kochanie, taka śliczna dziewczyna jak ty nie powinna być sama w piątkowy wieczór. To nie jest dobre dla duszy". Światło w łazience odbijało się od złotego łańcuszka, który zawsze nosiła na szyi, i usta CC rozciągnęły się w gorzko-słodkim uśmiechu. Jednym palcem pogładziła gładką opalizującą perłę. Potem spojrzała na swoje odbicie w lustrze, udając, że zwraca się do matki: — Moja dusza miewa się dobrze, mamo. Tylko jej tam nie ma. Wyobrażając sobie wstrząs na twarzy matki, zacisnęła usta. Nie lubiła myśleć o bólu, jaki jej wypadek przysporzył rodzicom. Przez długi miesięczny pobyt w szpitalu nie odstępowali od jej łóżka, a kiedy wypisano ją i mogła wrócić do bazy Tinker, matka przyjechała razem z nią i została dwa miesiące, pomagając jej w bolesnej rehabilitacji. Na pewno nigdy nie powiedziałaby mamie niczego, co jeszcze bardziej by ją zmartwiło, a to oznaczało, że nigdy nie będzie mogła jej wyznać, iż tęskni za innym światem i innym czasem. Pokręciła głową. Nie, nie pozwoli depresji zwyciężyć — za nic nie chciała żyć jak posępny cień. Czuła się tak, jakby spędziła dziewięć ostatnich miesięcy, próbując dać

życie swojej nowej postaci, i musiała sobie stale przypominać, że proces narodzin zawsze wiąże się z bólem. To była tylko kolejna część jej życia. Wkładając frotowy szlafrok, zmusiła się do uśmiechu. Chwyciła ręcznik i torbę i wybiegła z mieszkania. W wodzie poczuje się lepiej. Zawsze tak było. Po schodach szła pani Runyan, która pomachała jej radośnie. — Wybierasz się na wieczorne pływanie? — zapytała. — Tak. — CC uśmiechnęła się do niej ciepło. W czasie rekonwalescencji bardzo się z sąsiadką zbliżyły. CC czuła się zaszczycona, że kolejna mędrczyni obdarzyła ją przyjaźnią. — Uroczy wieczór. Księżyc jest w pełni, a niebo czyste. CC podniosła wzrok zaskoczona. Księżyc w kolorze masła właśnie wschodził, pełny i lśniący nad pasem zieleni, który otaczał kompleks apartamentów. — Ma pani rację. Zapomniałam, że dziś pełnia. W pracy przygotowywała się do jednej z licznych kontroli w Centrum Łączności. Pracowała na cały gwizdek dopiero od trzech miesięcy i była tak zajęta, że zupełnie nie zwracała uwagi na fazy księżyca. Teraz ogarnęła ją nieoczekiwana radość na myśl o pływaniu w jego pięknym blasku. Pani Runyan spojrzała na nią szelmowsko i postukała się palcem w nos. — Lepiej miej oczy szeroko otwarte. W czasie pełni zdarzają się cuda. — Będę pamiętać. I pamiętam, że jesteśmy dziś umówione na oglądanie Niezapomnianego romansu — powiedziała CC, szybko mijając sąsiadkę. — I bardzo dobrze, młoda damo. Przynosisz szampana! — zawołała za nią wesoło starsza pani.

CC nadal się uśmiechała, przechodząc przez żelazną furtkę prowadzącą na basen. Westchnęła szczęśliwa. Zgodnie z jej przewidywaniami basen był zupełnie pusty. Wciąż jednakowo ją zdumiewało, że tak szybko mieszkańcy drogiego kompleksu przestali się nim interesować. A był cudowny. Ogromy prostokąt wyłożony płytkami w morskim kolorze, z brzegiem wymalowanym ręcznie w sceny przedstawiające baraszkujące ryby. Po jednej stronie znajdowało się jacuzzi z fontanną i wodospadem. Drogie krzesła stały w grupkach wokół szklanych stolików z parasolami, a przy brzegu ustawiono miękkie leżaki. CC zrzuciła szlafrok i wyjęła okularki z torby, potem zostawiła rzeczy na najbliższym leżaku. Szybko podeszła do głębokiego końca basenu. Dzisiaj turkusowa woda była oświetlona z góry i z dołu. Wbudowane w ściany oświetlenie basenu niczym ukryte lampiony rzucało magiczny turkusowy blask na spokojną powierzchnię, na której tańczył blask księżyca, sprawiając, że przypominała fale oceanu. Kiedy ostatni raz widziała księżyc odbijający się od oceanu, znajdowała się w ramionach... Oddech uwiązł jej w gardle, szybko więc przywołała się do porządku. Nie była przygotowana na nagłą potężną wizję i bolesne wspomnienia, które za sobą pociągała. W ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy odkryła, że pamięć potrafi płatać figle, toteż aby nie dać się wciągnąć w otchłań bólu, musiała być stale czujna, pozwalając, by wspomnienia pojawiały się w podświadomości pojedynczo i tylko wtedy, gdy była na to przygotowana. Teraz akurat nie była i tęsknota za Dylanem bolała jak nigdy. Potarła oczy, przypominając sobie, że na dobre skończyła z płaczem. Musi żyć dalej. Potem zwróciła twarz do księżyca.

— Mam nadzieję, że mnie widzisz — powiedziała. — Miałaś rację: udało mi się. Jestem silna. Owionął ją lekki wietrzyk, unosząc włoski na karku, a potem zmarszczył powierzchnię wody. CC się uśmiechnęła. — Dziękuję, matko, że nie pozwoliłaś mi zapomnieć magii, którą nadal noszę w sobie. Czując, że humor jej się poprawia, włożyła okularki i wzięła kilka głębokich oddechów. Potem wygięła ciało w pełen gracji łuk i wskoczyła do wody. Pracując mocno nogami, wypłynęła na powierzchnię, gdzie płynnymi ruchami zaczęła przemierzać jedną po drugiej długość basenu. Licząc długości, pomyślała o szoku, jakim jej nagła miłość do pływania była dla przyjaciół i rodziny. Kiedy tylko doszła do siebie, poprosiła, by zabrano ją nad wodę — jakąkolwiek — i pozwolono jej popływać. — Ale kochanie, nigdy nie lubiłaś wody — zaprotestowała matka, wyraźnie zdezorientowana niezwykłą prośbą córki. — I nawet nie potrafisz dobrze pływać — dodał ojciec. CC jednak nalegała i z błogosławieństwem lekarza zaczęła ćwiczyć w basenie z fizjoterapeutą. Teraz mogła powiedzieć z pełnym przekonaniem, że pływa znakomicie; fizjoterapeuta oświadczył nawet, że ma do pływania niezwykły talent. Doprowadziło to CC do śmiechu, a kiedy znalazła się sama w łóżku, wybuchnęła płaczem. Pokonując jedną długość basenu za drugą, czuła, że jej ciało zaczyna się odprężać. W wodzie zawsze czuła się bezpieczna. Lir miał rację: woda witała ją ojcowskim uściskiem, nawet jeśli CC pływała w zbudowanym przez człowieka basenie. I tęskniła za azylem, jaki woda jej zapew-

niała. Katastrofa samolotu C-130 znalazła się na ustach wszystkich zwłaszcza po tym, jak do cywilnych mediów przedostały się informacje o ocaleniu CC przez delfiny i cudownym zmartwychwstaniu Seana. Ku przerażeniu CC opadli ją reporterzy z całego świata i wszyscy się domagali „osobistej relacji z tragedii". Najwyraźniej zwrot „zostawcie mnie w spokoju" nie znajdował się programie studiów dziennikarskich. CC miała tylko nadzieję, że w podobny sposób nie osaczyli Seana. Nie widziała go od czasu, gdy razem znaleźli się w helikopterze. Ją przewieziono do szpitala wojskowego w bazie w Siganelli we Włoszech i szybko trafiła na salę operacyjną. Sean znalazł się w bazie lotniczej w Ramstein w Niemczech. Docierały do niej tylko urywki wiadomości i z nich wywnioskowała, że wrócił do zdrowia, a lekarze określili to mianem cudu. Wiedziała, że o mało nie przyczyniła się do jego śmierci, i poczucie winy towarzyszyło jej każdego dnia. Raz wysiała mu kartkę. Zaadresowała ją do jego bazy w Tulsie. Nadal wzdrygała się na wspomnienie nieudolnej próby podziękowania mu za zamianę miejsc i lichych przeprosin. Nie odpowiedział — wcale na to nie liczyła. Nie płynęła już tak szybko i odsunęła od siebie myśli o katastrofie. Księżyc był w pełni, a ją otaczała bezpieczna woda. Musiała tylko rozcinać ją ramionami, pracować nogami i oddychać — rozcinać, pracować i oddychać. Kiedy wynurzyła głowę, by wziąć kolejny oddech, wydało jej się, że po tarczy księżyca przesunął się jakiś kształt. To chmury, pomyślała z rozczarowaniem. Nie przypominała sobie, by w prognozach wspominano coś o deszczu, lecz lato w Oklahomie oznaczało zmienną pogodę. Zaczęła płynąć ze zdwojoną energią. Jeśli będzie musiała pływać krócej, przynajmniej porządnie się zmęczy.

Krzyk przebił się przez wodę bardziej jako wibracja niż dźwięk i początkowo CC nie zwróciła na niego uwagi, myśląc, że to tylko nadciągająca z oddali burza. Jednak przy następnym oddechu wibracja przybrała kształt słów. — Sierżancie Canady! CC zacisnęła zęby i zatrzymała się gwałtownie, stając w płytkim końcu basenu. Kilka metrów od niej stał mężczyzna. Przez zamglone okularki wyglądał na wysokiego i szczupłego, lecz nie rozpoznała go. Nie zadała sobie trudu, by zdjąć okularki. — O co chodzi? — rzuciła. — Czy pani jest sierżant Canady? Sierżant Christine Canady? Głos mężczyzny wydawał się mgliście znajomy i CC pomyślała, że to pewnie jeden z reporterów, którzy dzwonili do niej od kilku miesięcy, błagając o wywiad. — Nie powinien pan tu być. — Pytam tylko, czy to pani jest Christine Canady. Christine Canady, która przeżyła katastrofę. Ogarnęła ją irytacja. Zdarła okularki i odgarnęła włosy z oczu. — Nie chcę rozmawiać z... Urwała, gdy lepiej przyjrzała się mężczyźnie. Dobrze zauważyła: był wysoki i szczupły, niemal wychudzony. Miał na sobie spłowiałe dżinsy i koszulkę polo. Na prawej piersi na koszulce widniał wyhaftowany emblemat. W blasku księżyca zalśniła głowa indiańskiego wodza, która była dobrze znanym logo oddziału myśliwców F-16 z Tulsy. CC spojrzała na twarz mężczyzny. Miał po wojskowemu ostrzyżone włosy i był świeżo ogolony. Wielka różowa blizna biegła od włosów nad lewym okiem przez mocno zarysowaną kość policzkową i znikała za uchem. — Sean? — CC poczuła nagły ucisk w żołądku.

Zmarszczył brwi i chwilę się zawahał. CC pomyślała, że wygląda n a zdenerwowanego. — Tak, ale... — machnął ręką i westchnął, jakby zabrakło mu słów. Wpatrywała się w niego uporczywie, a potem zawstydzona szybko odwróciła wzrok. W czasie wypadku stracił kawałek głowy. To cud, że w ogóle chodził i mówił, nie powinno więc dziwić, że z trudem odnajduje słowa. Kiedy znów na niego spojrzała, uśmiechnęła się niepewnie. — Może wyjdę z basenu, żebyśmy mogli porozmawiać? Skinął głową i CC podpłynęła do drabinki. Kiedy zaczęła wychodzić z wody, zawołała do niego przez ramię: — Możesz chwilę poczekać? Włożę szlafrok i trochę się osuszę. — Będę czeka! na ciebie przez całą wieczność, Christine. Jego słowa rozdarły mrok nocy. Wzdrygnęła się, jakby ktoś wymierzył jej cios prosto w żołądek. Nie trafiła na następny szczebel drabinki i wpadła do wody. Krztusząc się, próbowała się wydostać na powierzchnię, lecz zanim złapała powietrze, silne ręce chwyciły ją za ramiona i wyciągnęły na brzeg basenu. Siedziała, wykaszlując połkniętą wodę i wpatrując się w bladego mężczyznę, który przykucnął obok niej. — Nigdy bym ci nie pozwolił utonąć — powiedział cicho. — Dlaczego? — Pokręciła głową, odsuwając się od niego. — Dlaczego mówisz takie rzeczy? — Christine, ja... — Wyciągnął do niej rękę, lecz gwałtownie się odsunęła. — Proszę, przestań! — Jej szept zabrzmiał jak syk rozwścieczonej pary. — Wiem, że byłeś ranny, i wiem, że to moja wina. Ale musisz przestać tak mówić.

Twarz Seana ściągnął smutek. Kiedy się odezwał, mówił uprzejmym tonem, jakby chciał uspokoić przestraszone dziecko. — Powiedziałem ci już, że dokonałem takiego wyboru z własnej woli i zrobiłbym to jeszcze raz. To się nie zmieniło. To nie twoja wina, ukochana. — Dość! — CC zerwała się na nogi. Objęła się ramionami jakby w obawie, że rozpadnie się na kawałki. — Mówię serio. Przestań mówić takie rzeczy. Sean wstał powoli i niepewnie zrobił krok w jej stronę, lecz kiedy się cofnęła, zatrzymał się, wyciągając rękę w uspokajającym geście. — Nie mogę przestać. To prawda. — Dlaczego to robisz? J a k to robisz? — Poczuła, że zaczyna się trząść. — Christine, nie znasz mnie? — zapytał łagodnie. — Wiem, że mówisz jak on, ale on nie żyje. Patrzyłam, jak umiera w innym świecie. — CC zakryła twarz dłońmi i zaszlochała. Sean podszedł i objął ją. Zaczęła się wyrywać, lecz potem tylko już stała zesztywniała z bólu w obcym jej uścisku. — Widzę, że muszę cię przekonać. — Czuła na mokrych włosach jego ciepły oddech. — Pozwól, że opiszę ci pewne miejsce. Łatwo je rozpoznasz, bo drugiego takiego nie ma. Kamienny otwarty od góry pierścień wznosi się dumnie na środku przejrzystej wody. Kiedy mówił, CC uniosła głowę, by spojrzeć w orzechową głębię jego oczu. — Wodę rozświetlają migoczące ryby i pełno w niej magicznych koników morskich, które poruszają się w godowym tańcu. — Uśmiechnął się do niej czule. — Tam kochałaś mnie pierwszy raz, ale wierzę, że ja kochałem cię od zawsze, że byłaś częścią mnie, jeszcze zanim spotkali-

śmy się w burzy wywołanej przez twoją matkę. I będę cię kochał przez całą wieczność, Christine. Z wahaniem, jakby w obawie, że zniknie, jeśli ona poruszy się zbyt szybko, Christine wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. — Jak? — zapytała. Odwrócił głowę, by ucałować wnętrze jej dłoni. — Nie wiem, ale lubię o tym myśleć jako o darze bogini. Przykro mi, że trwało to tak długo. Bardzo dziwnie jest być człowiekiem. — Urwał i wybuchnął śmiechem tak znajomym, że CC serce zabiło mocniej. — Kiedy ludzie umierają, ich ciała nie wracają do wody. Pozostają nietknięte, jakby czekały, aż wypełni je inna dusza, ale to ciało było... — Zawiesił głos i wzruszył szerokimi ramionami. — Było poważnie uszkodzone i wyzdrowienie zajęło mi więcej czasu, niż mogłem sobie wyobrazić. Wielu twierdziło, że nigdy nie wyzdrowieję, nie wiedzieli jednak, ze muszę wypełnić daną obietnicę. — Dylan... — szepnęła. — Tak, ukochana. CC poczuła, że przepełniający ją ból rozsypuje się i znika. Jego miejsce zajęła wszechogarniająca radość. Ze zdumienia otworzyła szeroko oczy. — To zupełnie inaczej niż w historiach o syrenach pisanych przez ludzi! — wykrzyknęła. Spojrzał na nią zdziwiony. — W tych opowieściach syrenę ratuje miłość mężczyzny, a jeśli on jej nie kocha, syrena umiera. Dylan odpowiedział jej uśmiechem. — Wygląda na to, że ludzie wszystko poplątali. To miłość kobiety ratuje duszę trytona. — A może ratują się nawzajem — powiedziała. — I tak będzie, Christine. — Przez całą wieczność.

— Przez całą wieczność – zapewnil. Kiedy ja pocalowal, w ich uszach zabrzmial magiczny dzwiek pelnego zachwytu smiechu bogini.