Cathy Kelly Kobieta i kobieta

1 Aisling wpatrywała się w zgnieciony kwit w swojej ręce i rozpaczliwie usiłowała powstrzymać łzy. Na jej dłoni spoczywał żałośnie odcinek kontrolny karty kredytowej z rozmazanym pismem, a na nim, wydrukowane wyraźnie po lewej stronie, widniały słowa: „Lingerie de Paris". Drżącą ręką odsunęła krzesło i usiadła przy kuchennym stole. Nie zauważyła, że brudzi rękaw resztkami marmolady i okruchami grzanek zostawionymi przez chłopców, jak zwykle po śniadaniowym ataku komandosów. Zamknęła oczy i zgniotła kwit w kulkę, marząc, by jego zawartość zmieniła treść, kiedy znowu spojrzy na papier. A jeszcze przed chwilą perspektywa najbliższego piątku przedstawiała się jako pasmo relaksujących, dobrze znanych zajęć. Oddanie do pralni garniturów Michaela, krótka wizyta u fryzjera przed przyjęciem i naprawdę zabawne ploteczki z Fioną w Merrion Centre, przy kawie i nieco zbyt dużym marchwiowym ciastku ze śmietanką. Żadnych ciastek – upomniała się z przyzwyczajenia. Brązowa babeczka z niewielką ilością margaryny, do tego czarna kawa bez cukru. Trzeba przestrzegać diety. Pierwsze tygodnie są zawsze najtrudniejsze, ale nie wolno ci robić żadnych odstępstw. Tak powtarzają bez końca guru od odchudzania. Dieta! O czym ja myślę w takiej chwili – jęknęła na głos. Jaki sens ma żywienie się codziennie sucharkami z chudym indykiem i miniprzekąskami firmy Kit Kat, jeśli całe twoje życie legło właśnie w gruzach. Pójście do pralni i babskie pogaduszki z Fioną wydały jej się nagle czymś odbiegającym o tysiące mil od zwykle wykonywanych czynności. Michael nigdy nie pamiętał o zostawieniu na wierzchu swoich garniturów do prania, a ona przestała mu o tym przypominać. W końcu prościej było samej znieść je na dół, niż słuchać, jak tłucze się po sypialni, burcząc coś na temat napięcia przedmiesiączkowego kobiet i narzekając, że spóźni się do pracy. Przestała już także upominać bliźniaków, by wkładali pobrudzone futbolowe koszulki i spodenki do kosza na rzeczy do prania. We wszystkim niewolniczo naśladowali ojca i kiedy tylko można było uniknąć obowiązków domowych szli za jego przykładem. Aisling przyzwyczaiła się już, że podczas opróżniania pralki znajduje resztki jednorazowych chusteczek i kwitów przyczepionych do każdej mokrej sztuki garderoby. Ostatecznie pogodziła się z tym, że jest zdana na dwóch dziesięcioletnich nieopierzonych domowych niezgrabiaszy i na męża, któremu nienawistne są wszelkie przyziemne zadania, ale za to dysponującego kartą kredytową. Po prostu porządek w kieszeniach robiła sama. Podobnie było i tego ranka. Nie zapomnij zanieść granatowego garnituru, Aisling, i powiedzieć im o plamie z czerwonego wina na żółtym jedwabnym krawacie, dobrze? – wołał Michael z góry. – Tak, mój panie i władco – mruczała pod nosem z głębin szafy na ubrania wierzchnie, buty sportowe oraz nie używane końcówki do odkurzacza. Szukała rakiet tenisowych chłopców. Trzytygodniowy obóz letni zawsze wydawał się dobrym pomysłem, ponieważ miała chłopców z głowy na całe długie wakacje. Oznaczało to jednak trzy razy więcej przygotowań niż wyszykowanie ich do szkoły. Program obozu nie był dokładnie sprecyzowany, w związku z czym chłopcy zawsze przypominali sobie o jakiejś niezbędnej części ekwipunku na pięć minut przed odjazdem. Wczoraj były to okulary pływackie. Dzisiaj rakiety tenisowe. – Wiem, że tam je włożyłem, mamo – krzyczał Phillip, przeskakując z nogi na nogę z podniecenia, a ciemne oczy niemal wychodziły mu z orbit. – Ktoś musiał je stamtąd zabrać! Ktoś jest odpowiedzialny za wiele rzeczy w domu Moranów – pomyślała ponuro Aisling, przeszukując stare papierzyska i zgniecione plastikowe pudła na zabawki, które, jak się jej zdawało, wyrzuciła do śmieci. Ktoś stale zjadał wszystkie herbatniki w czekoladzie, tłukł talerze i gubił szkolne pulo– werki. Miała po prostu ochotę kimś mocno potrząsnąć.

Głos Michaela, jeszcze bardziej podminowany niż Phillipa, przerwał jej kontemplacje. – Aisling, gdzie powiesiłaś moją lnianą marynarkę? Chcę ją włożyć dzisiaj, a nie ma jej w cholernej garderobie! Spóźnię się, na litość boską! Triumfalnie wyciągnąwszy z szafy dwie sfatygowane rakiety, Aisling wręczyła je zachwyconemu Phillipowi i krzyknęła do męża: – Powiesiłam ją w wolnej garderobie w sypialni, bo twoja jest już tak pełna, że pogniotłaby się, zanim zdążyłbyś ją włożyć. Dwie minuty później Michael zabrał chłopców, by przed pójściem do pracy podwieźć ich na miejsce zbiórki. Znów zapanował spokój. Poranne wiadomości rozbrzmiewały głośno w tle. Zostawiła talerze po śniadaniu na stole i poszła na górę po garnitury, spodnie i krawaty, które miała zabrać do pralni, zagarniając jednocześnie torebkę i klucze. Ułożyła górę rzeczy do prania na oparciu kuchennego krzesła, tak jak to robiła wiele razy przedtem, i sprawdzała mechanicznie wszystkie kieszenie. Wśród zbitych kłaków i nie zużytych opakowań zapałek, które Michael zawsze chomikował po kieszeniach, znalazła to. Wsunięty do wewnętrznej kieszeni granatowego garnituru z doskonałej wełny, który tak świetnie wyglądał z żółtym żakardowym krawatem, zwykły odcinek kontrolny karty kredytowej, na jaki normalnie nawet by nie spojrzała. Lecz dzisiaj stało się inaczej. Coś podpowiedziało jej, by wygładzić go i obejrzeć. Na ich wspólną kartę kredytową zostały zakupione w jednym z najbardziej ekskluzywnych sklepów towary wartości pięćdziesięciu funtów, lecz w przedziwny sposób nie znalazły się one w jej szufladzie z bielizną. Nie do wiary, jej najdroższy małżonek kłamał, kiedy cedził przez ozdobione koronami zęby, że drogie lunche z kolegami z redakcji, ważne kontakty towarzyskie wywindowały jego rachunki pod niebiosa. Patrząc na papier z rozliczeniami w ręce, Aisling pomyślała, że gigantyczny rachunek, na który tak narzekał, nie miał nic wspólnego z lunchem w Le Coq Hardi. Wszystko wskazywało na to, że zamiast stawiać kolejne butelki drogiego rioja i najlepszego wędzonego łososia po to, by rozwiązać języki swych przyjaciół polityków, zastępca redaktora naczelnego „Sunday News" miał inne krociowe wydatki. Luksusowe jedwabne fatałaszki. Pięćdziesiąt funtów! Aisling osłupiała. I do tego w Lingerie de Paris. Sama nawet nie weszła nigdy do środka tego luksusowego sklepu z bielizną na Grafton Street. Wystarczająco naoglądała się reklam maleńkich jedwabnych majteczek i staniczków, by wiedzieć, że ich ceny mogłyby przywieść do ruiny. Aisling poczuła ostrze gniewu w sercu. Została wychowana w przekonaniu, że wydawanie pieniędzy na ubrania jest grzechem i nigdy w życiu nie zapłaciła za biustonosz więcej niż dziesięć funtów. Poza koronkowym body, które koleżanki z pracy kupiły jej na miodowy miesiąc dwanaście lat temu i kilku frywolnymi satynowymi ciuszkami, które noszone pod dżinsami nie dawały poczucia wygody, bielizna Aisling składała się z bawełnianych fig oraz porządnych staników, które byłyby na miejscu nawet u matki przełożonej. Jeśli potrąciłby ją autobus, z pewnością nikt nie uznałby jej za seksowną, po ściągnięciu praktycznego granatowego kardiganu oraz długiej, obszernej spódnicy i odsłonięciu bielizny podniecającej jak kluski na smalcu. Wszystko byłoby, oczywiście, doskonale dobrane, niedopasowane brudno-białe majtki, zwisający stanik i zwiotczałe ciało tego samego koloru. Nawet najlepsza bielizna z lycry nie ukryłaby przypominających zużytą oponę, ozdobionych cellulitisem pośladków. Po co więc wyrzucać pieniądze na seksowną bieliznę? W każdym razie, biustonosze, które mogłyby pasować na szczodrze obdarzoną trójeczkę, wyglądały, jakby można było w nie wcisnąć jeszcze kilka piłek baseballowych i uśmierzały niezwykle skutecznie jakiekolwiek pożądanie. Zabójcy pożądania! Zaśmiała się głośno, wydając nieco chrapliwy dźwięk, który przeszedł w szlochanie, na myśl o Michaelu wchodzącym do sklepu z bielizną, by kupić coś dla innej kobiety. Czy spojrzał niezmąconym wzrokiem na ekspedientkę, kiedy zapytała o rozmiar? Czy wykonał rękami gest, jakby obejmował dwie pomarańcze dla określenia wielkości?

Aisling przeczytała kiedyś w czasopiśmie, że mężczyźni nie sprawdzają nigdy rozmiaru bielizny swoich żon przed wyprawą na tego rodzaju zakupy. Zamiast tego mamroczą coś o cienkiej talii, przeciętnych biodrach i czerwienią się, mówiąc: mniej więcej pani rozmiar – do sprzedawczyni, która zdążyła się już do tego przyzwyczaić. Czy spytał o bieliznę najlepszą jaka może być, by zrobić na niej wrażenie? Czy też była razem z nim, uśmiechając się, kiedy wykrztuszał prośbę o majteczki, o których wiedziała, że potem będzie je ściągał? Aisling nie mogła znieść tej myśli. Michael nie oszukiwałby jej. Nie postąpiłby tak, była tego pewna. Na litość boską, przecież nawet na zabawę z dzieciakami miał ostatnio tak mało czasu. Spędzał każdą wolną chwilę, pracując nad dodatkiem do gazety, który miałby „wywindować nakład dziennika na sam szczyt!", jak lubił mawiać. Miała już po dziurki w nosie słuchania o aktualnych kłopotach, o tym, że mało brakowało, a wyrzuciłby pracownika ciemni, który uniemożliwił wydrukowanie całej rolki filmu przeznaczonego na rozkładówkę z modą, sfotografowaną z dużym nakładem kosztów w Cannes. Gazeta zdominowała ich życie w ciągu ostatniego roku. Nie kończące się spotkania i burze mózgów powodowały odwoływanie wieczornych wyjść i wiele samotnych weekendów, podczas których Michael pojawiał się jedynie, by przespać się i zjeść śniadanie jak gość hotelowy. Nie poszedł nawet na wystawianą w Wielkanoc sztukę, w której bliźniaki grały świętych Piotra i Pawła w jednakowych prążkowanych kostiumach. Aisling szyła je przez długie godziny poprzedniego wieczoru. – Obawiam się, że co najmniej jeszcze przez dwie godziny nie będę mógł wyjść – powiedział przepraszająco, dzwoniąc na chwilę przed wyjściem Aisling do szkoły. – Bardzo mi przykro. Uściskaj ich ode mnie, kochanie. Powiedz, że zabiorę ich w weekend do McDonald'sa, dobrze? – Tatuś musi pracować, najmilsi moi – pocieszała swych małych apostołów, kiedy ustały oklaski, a aktorzy byli ściskani i całowani przez pękających z dumy rodziców. Myśląc o chłopcach, dwóch lustrzanych odbiciach ciemnowłosego ojca, poczuła się lepiej. Michael kochał chłopców z całego serca, nie oszukałby ich. Nie oszukałby jej. Po prostu wiedziała to. Musiało istnieć jakieś wytłumaczenie sprawy z odcinkiem kontrolnym visy. Tak, oczywiście, że istniało. Poczuła się teraz lepiej, wydało jej się, że stoi na pewniejszym gruncie, kiedy pomyślała o tym, ile znaczy dla niego rodzina. W żadnym wypadku nie zaryzykowałby utraty rodziny dla romansu z jakąś zdzirą. Cholera, nie potrafiła nawet wyobrazić sobie Michaela w tym pieprzonym sklepie. On przecież nienawidził robienia zakupów. Zawsze zachęcał ją do wydawania na siebie, przepuszczania pieniędzy na koronkowe maleńkie koszulki i francuskie majteczki, które kupowała wiele lat temu, kiedy jej współlokatorka, Jo, wyciągnęła ją do Clery'ego, by poszperać po koszach z przecenionymi ciuchami. – Już nie nosisz takich rzeczy, kochanie – zwykł był mówić Michael, kiedy natrafiał na zdjęcia roznegliżowanych modelek w czasopismach lub gazetach. Lecz nigdy w czasie trwania ich małżeństwa nie poszedł do sklepu z bielizną, by samemu kupić jej prezent. – Skąd miałbym wiedzieć, że chciałabyś dostać dessous, jeśli mi o tym nie powiedziałaś? – powiedział z pretensją kiedy Aisling roześmiała się głośno, zerwawszy papier z otrzymanej na Gwiazdkę, kolejnej książki kucharskiej Delii Smith. – Na litość boską, tobie kupienie jednej spódniczki zajmuje dwie godziny! A co dopiero mówić o bieliźnie! Aisling nigdy nie odpowiedziała, że wie dokładnie, czego mąż życzyłby sobie na Gwiazdkę, ponieważ słucha, co on mówi, i planuje odpowiednie prezenty już w październiku. Lecz ona ma czas, by krążyć po Henry Street, wpadając co chwila do jakiegoś sklepu. Michael był na to zawsze zbyt zajęty. Zamiast pojawiać się z bluzką w złym rozmiarze lub sweterkiem nie tego koloru, wsuwał jej po prostu pieniądze do ręki. – Pozwól sobie na małe szaleństwo, Ash, i kup trochę ładnych rzeczy. Weź ze sobą Fionę, ona ma świetny gust.

Potulnie przyjmując tę zawoalowaną krytykę, Aisling wyruszała na nienawistne rajdy po sklepach razem ze swą smukłą i gibką wskutek uprawiania aerobiku sąsiadką. Bez większych emocji przeglądała rzędy szałowych ubrań, szukając czegoś, co spodobałoby się Michaelowi i zatuszowałoby niedostatki jej figury. A kiedy zdobywała się na odwagę, by coś przymierzyć, podchodziła zgrabna ekspedientka (rozmiar trzydzieści osiem) i pytała nietaktownie, w czym może pomóc. Aisling była pewna, że te bezczelne nimfetki celowo czekały, aż w sklepie pojawi się co najmniej dziesięć innych osób, zanim głośno spytają dziewczynę przy kasie, czy jest różowa spódnica lub cokolwiek w rozmiarze czterdzieści cztery. Czerwona z zażenowania Aisling stała tam z pełną świadomością swych wad, kiedy sprzedawczyni lustrowała ją od stóp do głów z wyrazem wyższości malującym się na twarzy bez śladu kurzych łapek i bruzd wokół ust. Czasami Aisling miała ochotę trzasnąć którąś w tę bezczelną twarzyczkę i wrzasnąć, że kiedyś i ona była seksowną laską zanim dwoje dzieci i całodzienny dostęp do lodówki w ciągu dziesięciu lat nie zmieniły jej figury. Lecz jaki byłby w tym sens? Zamiast tego, milczała, kiedy rozwścieczona i lojalna Fiona wchodziła do najdroższych sklepów, chcąc zobaczyć wreszcie porządne towary, bo „nie mogłaby chyba nosić tego barachła z wyprzedaży". Fiona potrafiła znaleźć wyciągnięte nitki i brakujące guziki we wszystkim, co pokazywały jej coraz bardziej udręczone sprzedawczynie. Dzięki Bogu, że jest Fiona – myślała Aisling, kiedy widok guzików sterczących z niemym wyrzutem na szykownych spodniach i eleganckich bluzkach pogrążał ją w otchłani. Rezygnowały z zakupów i szły znajdować pociechę w konsumpcji pączków do kawiarni u Bewleya. – Belfast – oznajmiła Fiona jednego popołudnia, kiedy wszystko, co przymierzała Aisling, wyglądało albo jak namiot, albo było zbyt ciasne. – To jest miejsce, dokąd powinnyśmy się wybrać. Uwielbiam tamtejsze sklepy, mają tam mnóstwo kapitalnych butików w Castle Court, które na pewno ci się spodobają. Mogłybyśmy tam pojechać w poniedziałek, co ty na to? – Wspaniale! Aisling poczuła się już lepiej. – Od jutra rozpoczynam dietę – przyrzekła, mając na ustach cukier, a przed sobą filiżankę pienistej kawy cappuccino. Lecz kiedy przyszedł następny dzień i podawała ulubioną potrawę Michaela, placek z baraniną, nie mogła się oprzeć, by nie zjeść kawałka, oprócz dietetycznej pieczonej fasoli, którą przyrządziła dla siebie. Ale przecież kawałeczek ciasta jej nie zaszkodzi. Zawsze bardzo lubiła to ciasto. Upierała się nawet, by podać je na swoim weselu, wbrew ostremu sprzeciwowi babki. Jeszcze brzmiał jej w uszach słaby głos przepowiadający katastrofę młodej parze, która ulegając nowym modom ośmieliłaby się zlekceważyć tradycję. Babcia Maguire niewątpliwie uśmiechała się teraz z wyższością, bez względu na to, na którą placówkę drogich zmarłych została wysłana. Pójdzie prosto do piekła – zawsze żartował Michael, po tym jak przez kilka minut słuchał zjadliwych plotek rozsiewanych przez babkę. Aisling myślała o Michaelu i jedwabnym krawacie Paula Costello, który dumnie położyła po jego stronie łóżka w rocznicę ich ślubu tydzień wcześniej. Rozłożyła odcinek kontrolny visy starannie na stole, ukryła twarz w dłoniach i zamknęła oczy. Dwanaście lat temu, pewnego wspaniałego słonecznego poranka, Aisling Maguire, ubrana w białą koronkową suknię, z wieńcem białych róż na włosach poślubiła Michaela Morana, ambitnego młodego dziennikarza, w którym zakochała się, gdy tylko ujrzała po raz pierwszy jego przystojną twarz. Był to wspaniały ślub. Mama trzymała ją mocno, ze łzami w oczach szepcąc: „Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa, kochanie". Nowo poślubieni małżonkowie wybiegli z hotelu i znaleźli starego przerdzewiałego renault Michaela, udekorowanego starannie papierem toaletowym i puszkami po konserwach, co było dziełem jego kumpli z redakcyjnej drużyny futbolowej. Był to najpiękniejszy dzień jej życia, do chwili gdy rześkiego listopadowego poranka, po wielogodzinnych trudach porodu, urodzili się Phillip i Paul. Wyczerpana i pusta w środku, leżała na łóżku z noworodkami w ramionach, a Michael uśmiechał się do niej z wyrazem zachwytu na twarzy. Kiedy drobniusieńka rączka Phillipa zawinęła się wokół małego palca ojca, Michael po prostu zapłakał, a potem objął silnymi rękami

rodzinę, przytuliwszy wilgotny policzek do twarzy Aisling. Wiedziała, że niemowlęta chwytają palce odruchowo. Przeczytała tomy literatury na temat macierzyństwa i dzieci. Lecz nie powiedziała nic, pozwoliwszy mężowi wierzyć, że Phillip po prostu wziął za rękę swego ojca. Kilka dni wcześniej wycierała z kurzu ozdobną srebrną ramę grupowej fotografii ze ślubu. Jej rodzice patrzyli nieruchomo w aparat, w odróżnieniu od ojca i matki Michaela, którzy śmieli się podczas fotografowania. Kto zgadłby, że małżeństwo Moranów przetrwa zaledwie dwanaście lat i że nie stanie się zadość formule: „Dopóki śmierć nas nie rozłączy". Tak, śmierć – lub inna kobieta. – Wiedziałem, że nie potrafisz utrzymać małżeństwa – przeczuwała już złośliwą reakcję ojca i pogardliwe spojrzenie na córkę, której nigdy nie udawało się zadowolić rodzica. – Ty się do niczego nie nadajesz. Łzy ukazały się w jej oczach i spływały po policzkach na wyblakłą niebieską bluzę. Bluza należała do Michaela, Aisling przypomniała sobie, że nosił ją zeszłego lata, kiedy sam wykładał terrakotą patio po montażu drogich francuskich okien. Miała go teraz przed oczami, pot zmoczył jego ciemne włosy, z wyrazem skupienia na twarzy kładł kolejne płytki, fachowo stukając młotkiem. Może to wszystko jakieś nieporozumienie – pomyślała bezradnie. Podniosła się, by posprzątać po śniadaniu, tak jak to robiła co rano. Mechanicznie zmiotła okruchy grzanek na talerz i ostrożnie włożyła torebkę chrupek ryżowych z powrotem do pudełka. Bez względu na to, jak usilnie próbowała przekonać chłopców do owsianki, dzień w dzień upierali się przy Coco Pops lub chrupkach ryżowych. Nie zapomnij o kupieniu płatków zbożowych – przypomniała sobie, wracając do roli gospodyni domowej. Kiedyś wiedziała więcej na temat ubezpieczeń samochodowych niż o płatkach śniadaniowych, więcej na temat stopnia zużycia dziesięcioletniego porsche niż o potrzebach żywieniowych dziesięcioletnich chłopców. Trzynaście lat temu, w prężnej firmie ubezpieczeniowej na Connoll Street, przez wiele miesięcy praktycznie kierowała sekcją wydziału samochodowego. Kiedy kierownik wydziału nagle odszedł na lepszą posadę, poproszono Aisling, by zajęła to stanowisko, co uczyniła bez wahania. Teraz zastanawiała się czasem, jak udawało jej się podołać temu wszystkiemu. Jak to się działo, że prowadziła swój dział spokojnie i kompetentnie, ponosząc odpowiedzialność za dwunastu podwładnych i tysiące rachunków. Na dodatek naprawdę to lubiła. Było to wyzwanie dla Aisling Maguaire, dziewczyny z perspektywami, lecz przerażające dla Aisling Moran, kury domowej. Zawsze planowała, że powróci do pracy, kiedy bliźniaki będą dość duże, lecz im dłużej pozostawała w domu, tym trudniej było pomyśleć o ponownym wejściu na rynek pracy. Zadowolony z wzorowo prowadzonego domu, doskonale przyrządzanych posiłków i szczęśliwych, udanych chłopaków głośno domagających się, by ojciec poświęcał im swój czas po powrocie, Michael nigdy nie dał Aisling tak potrzebnej jej zachęty, by wróciła do pracy. W miarę jak mijały lata, ich sytuacja finansowa poprawiała się i było dość pieniędzy, by zapłacić za opiekę nad dziećmi, gdyby Ash chciała powrócić do pracy. Lecz po co zawracać sobie tym głowę? – Chłopcy potrzebują ciebie, kochanie – mawiał, ilekroć wspominała o jakimś zajęciu. – To, że chodzą do szkoły nie znaczy, że nie potrzebują matki, kiedy wrócą do domu, prawda? W każdym razie moja sekretarka bez przerwy narzeka, że zostawiła swoją trójkę pod opieką babci i w co drugi poniedziałek się spóźnia, bo któreś z dzieci ma gorączkę lub przeziębiło się, albo co innego. Ciesz się, że nie musisz pracować! – dodawał niezmiennie, nie uznając, rzecz jasna, za pracę prowadzenia domu. Chyba ma rację – wzdychała Aisling, która znała problemy pracujących matek z czasopism, które uwielbiała. Na co drugiej niemal stronie znajdowała się inna historia o kobietach uwięzionych w niekończącym się kołowrocie pracy, dzieci i obowiązków domowych, spędzających soboty na gotowaniu wielkich porcji lasagne, by wyładować nimi lodówkę. Michael miał rację. Była szczęśliwa, że zarabiał wystarczająco dużo, by nie musiała pracować. Pokłócili się na ten temat tylko raz, kiedy Sorcha, siostra Aisling, nieznośnie

zadowolona z siebie po otrzymaniu awansu w londyńskim banku, zapytała, dlaczego Aisling dopuszcza, by jej mózg gnił wskutek stałego siedzenia w domu. – Nie mogę uwierzyć, że tak mi powiedziała – rzekła Aisling ze złością, gdy wracali samochodem do domu. – Traktuje mnie jak obywatela drugiej kategorii, bo nie kieruję bankiem lub czymś w tym rodzaju. Co za tupet! Chciałabym zobaczyć, jak ona prowadziłaby dom i opiekowała się chłopcami. Pracowałam, kiedy ta gówniara była jeszcze w szkole podstawowej! – Nie zwracaj na nią uwagi – powiedział uspokajająco Michael. – Jest po prostu zazdrosna, bo ty masz męża, dwóch uroczych synków i ładny dom. Zrobiłaby wszystko, żeby wyjść za mąż, ale żaden mężczyzna nie byłby tak głupi, żeby się z nią ożenić. W każdym razie – zdjął rękę z kierownicy, by poklepać jej kolano – nie byłabyś zadowolona z powrotu do pracy. Wszystko się zmieniło od czasu, kiedy pracowałaś. Chodzi o to, z jakiego punktu miałabyś zacząć? Aisling zaczerwieniła się. – Co rozumiesz przez „z jakiego punktu?" – zaatakowała. – Nie spodziewasz się chyba, że dostaniesz dobrą pracę i stanowisko po siedmiu latach siedzenia w domu – powiedział bez ogródek. – Zapomniałaś już wszystkiego. Umiejętność przyrządzenia doskonałej tarty nie pomoże, dzisiaj trzeba mieć stopień uniwersytecki, żeby dostać jakąkolwiek pracę. Przez całą drogę do domu nie odzywała się, w milczeniu tłumiąc złość. Michael zaczekał, aż pójdzie do łóżka i dopiero wtedy próbował załagodzić sprawę: – Kochanie, wiesz, że bliźniaki nie zniosłyby opiekunki. To, że chodzą już do szkoły, nie znaczy, że nie potrzebują matki. – Pieścił jej szyję, kładł delikatne pocałunki na jej dekolcie, by następnie zacząć całować delikatną skórę pomiędzy piersiami. – Nie musisz pracować, najdroższa – szeptał. – Będę się tobą opiekował. Aisling zrezygnowała ze swoich aspiracji, by zostać pełnoetatową gospodynią domową. Kiedy bliźniaki były starsze, chodziła na kursy wykwintnego gotowania do momentu, gdy potrafiła upitrasić łososia en croute i przyrządzić truskawki w cieście francuskim z zamkniętymi oczami. Kiedy miała już dosyć sztuki kulinarnej, przerzuciła się na haft i w przeciągu roku krzesła w jadalni zyskały niezwykłe obicia w złociste słoneczniki płonące w słońcu upalnego lata. Zanim ukończyła kurs wnętrzarstwa, ściany domu zostały przyozdobione mnóstwem tapet, osłon na kaloryfery oraz wzorami w liście bluszczu, robionymi za pomocą szablonu. Michael lubił żartować, że zapewne i jemu zrobiłaby jakiś wzorek, gdyby siedział na jednym miejscu przez odpowiednio długi czas. Wobec braku kursu chirurgii mózgowej było to prawie wszystko, co mogły dać jej programy edukacji osób dorosłych. I tak przedstawiała się jej sytuacja, gdy stała teraz w kuchni, z górą rzeczy do prasowania, nie zmytymi po śniadaniu naczyniami i z rozsadzającą jej głowę świadomością, że mąż ją zdradza. Fakt, że jesteś mistrzynią w przyrządzaniu sosu holenderskiego, nie powstrzyma twego męża od zejścia z drogi cnoty. Boże, błagam, niech to będzie pomyłka. Przecież mogłoby to być tylko jakieś głupie nieporozumienie. Wiedziałabym chyba, gdyby spotykał się z kimś innym. Może kupił bieliznę dla niej, jako spóźniony prezent na ich rocznicę. Może planował niespodziankę i chciał, żeby znalazła rachunek, by się z nią podrażnić. A potem przypomniała sobie, że otrzymała już wówczas kwiaty i duże pudełko czekoladek. Kwiaty ze sklepu na stacji benzynowej. Wręczył je wraz z przelotnym pocałunkiem w policzek. Takie wielobarwne bukiety z chryzantem lub goździków, w ilości nie wystarczającej do zrobienia przyzwoitej kompozycji, zawsze wystawiano obok stacji benzynowych, by jakiś zapominalski mógł w ostatniej chwili kupić je na prezent. – Kwiaty! Są prześliczne – powiedziała, nie zdziwiona ani trochę, że mąż przypomniał sobie o ich rocznicy dopiero, gdy tankował benzynę po drodze z pracy do domu. Nigdy nie obmyślał starannie prezentów. Więc jak udało mu się przezwyciężyć tę szczególną cechę tak radykalnie, w najdroższym sklepie w całym Dublinie? Było to niewiarygodne. Aisling potrząsnęła głową na myśl o Michaelu z inną kobietą o jego nagim ciele w czyichś ramionach, jego ustach całujących

usta kochanki i oczach pociemniałych z pożądania. Czy szeptał jej imię tym samym przytłumionym głosem, jakim przemawiał trzymając w ramionach Aisling? Kim jest tamta kobieta? Jak wygląda? Pytania kłębiły się w jej głowie, gdy próbowała wyobrazić sobie rywalkę. Zapewne była szczupła, ładna i inteligentna, robiła karierę zawodową i można było z nią porozmawiać o czymś więcej niż o aktualnej promocji bananów w hipermarkecie. Jak mogło się to przydarzyć właśnie im? Nigdy nie przyszło jej na myśl, że Michael mógłby sypiać z inną kobietą, że potrafiłby zniszczyć ich małżeństwo. Przygody miłosne przytrafiały się w świecie Fiony i Pata Finuscanów, gdzie rozwody i ponowne związki były równie łatwe jak wypicie butelki szampana w najdroższej restauracji w mieście. Ona nie chciałaby wcale szukać innego mężczyzny, młodszej wersji Michaela. Zakochała się w nim trzynaście lat temu i nie miała zamiaru zastępować go nikim innym. Lecz co będzie, jeśli on zechce innej na jej miejsce? Chlusnęła płynem do mycia naczyń i puściła strumień ciepłej wody do zlewu. Zanurzając gołe ręce w pianie, zmyła filiżanki, talerze i miseczki po śniadaniu chłopców. Powtarzała te same czynności, które wykonywała każdego powszedniego dnia: słuchała radiowej audycji Gerry Ryana podczas wycierania i odstawiania naczyń na miejsce. Lecz dzisiaj serce podchodziło jej do gardła. Nad każdym fragmentem jej życia, każdym przyziemnym zadaniem w rodzinnym domu, wisiała teraz groźba wywołana obecnością innej kobiety, z którą Michael chodził do łóżka. Aisling przerwała sprzątanie i próbowała pozbierać rozproszone myśli. Nie, to się nie mogło zdarzyć. Przecież on ją kochał. Byli małżeństwem! Nie mógł odejść z inną. Na litość boską, ryczał ze śmiechu, gdy powtórzyła mu najnowszą, usłyszaną od Fiony, plotkę o jej zdradzających się nawzajem znajomych. Michael by jej nie zdradził. Zaczęła wyciągać wnioski. Tak. Prawdopodobnie istniało jakieś doskonałe, racjonalne wyjaśnienie. Nagle znowu pełna nadziei Aisling skonstatowała, że jest jeden sposób, by stwierdzić, o co tutaj chodzi. Jeśli Michael kupował cokolwiek na swoją kartę kredytową, zachowywał rozliczenia bankowe. W garderobie trzymał wiele teczek, gdzie przechowywał rachunki, odcinki kontrolne, świadectwa urodzin i, oczywiście, bilanse kart kredytowych. Aisling drżącymi rękami rozwiązała wstążki pierwszej teczki i przejrzała ułożone alfabetycznie papiery, spoglądając na odcinki kontrolne kart kredytowych. Z początku nie znalazła nic oprócz wyciągów bankowych i zapłaconych rachunków za gaz i światło, porządnie wypełnionych czerwonym piórem. Na każdym z nich napisano: „Zapłacone". Wzięła drugi plik, przeszukując szybko dokumenty pod K jak karta kredytowa, a następnie V jak visa. Wreszcie znalazła to, czego szukała, pomiędzy formularzami ubezpieczenia medycznego. Aisling ostrożnie wyjęła znajome rozliczenia karty kredytowej i rozłożyła je na miękkim beżowym dywanie w sypialni. Cholerny kocur znów linieje, pomyślała bez sensu. Znalezienie pozycji: Lingerie de Paris w rubryce „winien" nie zajęło dużo czasu. Na nieszczęście wydatek ten znajdował się pomiędzy innymi, równie obciążającymi, punktami. Poczuła się, jakby ktoś ściskał ją za gardło. Po rachunku za jedwabną bieliznę nastąpiły rozliczne sumy wydane na drogie kolacyjki w najmodniejszych restauracjach Dublina, tam, gdzie nawet nie postąpiła noga Aisling. Wreszcie znalazła wydatek na Jurys Inns, ekskluzywny hotel znajdujący się obok katedry Christ Church. Wydarzyło się to na dwa dni przed ich rocznicą. Patrzyła w osłupieniu na te dowody. Michael nigdy nie pamiętał o datach, lecz dziesiąty lipca zapadł Aisling w pamięci. Phillip złapał jakąś infekcję pokarmową i wrócił ze szkoły z temperaturą. Prawie całe popołudnie spędziła z nim w łazience, gdzie usiłował zwymiotować, siedząc u matki na kolanach jak marudny czterolatek. Michael, jak zawsze w takich sytuacjach, był właśnie w Londynie. Odbywał spotkania na temat dodatku, z grubymi rybami siostrzanej gazety tego samego koncernu. Wrócił do domu dopiero następnego wieczoru. Zanim dotarł lekarz, zaczął wymiotować Paul, sama Aisling też poczuła się nienajlepiej. Po trzech zastrzykach maxalonu chłopcy zasnęli twardo w swych łóżkach. Ona zwinęła się na sofie, czując się wyprana ze wszystkiego i nieszczęśliwa, a ręka bolała ją od zastrzyku zaaplikowanego przez doktora Lyncha

– Spróbuj spojrzeć na to z jaśniejszej strony – powiedziała pogodnie Fiona, która zatelefonowała zobaczywszy samochód lekarza przed domem Moranów. – Dwudziestoczterogodzinne zatrucie jest lepsze niż weekend w ośrodku odchudzania, po prostu stracisz parę funtów! – Fiona, zwariowałaś! – zaśmiała się Aisling – Chyba tylko ty potrafisz myśleć o linii, rzygając nad miską klozetową. – Chciałam cię rozśmieszyć – odpowiedziała przyjaciółka. – Śmiech ułatwia powrót do zdrowia. Dlatego zawsze, kiedy zachoruję, dzwonię do tej kretynki, siostry Pata. To skończona hipochondryczka. Dziesięć minut przysłuchiwania się jej gadaniu o irygacji jelita grubego albo o najnowszych chorobach, które odkryła u siebie po lekturze jakiegoś pisma medycznego, i turlam się ze śmiechu. To taki psychologiczny chwyt: myślę sobie, że może ja też plotę takie głupstwa? I natychmiast czuję się lepiej. – W takim razie i ja powinnam zatelefonować do niej – powiedziała Aisling. – Bliźniaki nie są zbytnio rozmowne, nawet kot wybrał się gdzieś na zwiady. – Gdzie jest Michael? – Pojechał do Londynu z redaktorem naczelnym i dyrektorem. Omawiają dodatek z szefem londyńskiego wydania, w przerwach pomiędzy konsumpcją w lokalu, która przyprawia Egona Ronaya o spazmy rozkoszy. Michael telefonował do mnie wcześniej, że właśnie zatrzymał się na chwilę w hotelu, by zmienić ubranie przed pójściem na posiłek. Powiedział, że idą do restauracji San Lorenzo, gdzie bywa księżna Diana. – Takim to dobrze – stwierdziła Fiona. – Czy nie zauważyłaś, że zawsze mają sprawy najwyższej rangi właśnie wtedy, kiedy jest jakiś problem z dzieciakami? Kiedy Nicole miała parę lat temu okropny nieżyt żołądka i jelit, Pat praktycznie zniknął, żeby tylko przypadkiem nie mieć do czynienia z pieluchami. – Wiem – wymamrotała Aisling, myśląc o szorstkim tonie rozmowy z mężem. Życzyłabym sobie jednak, by mówił trochę cieplejszym tonem. Jestem uwiązana w domu, z chorymi dzieciakami, a on bryluje sobie na delegacji. Nie mógł nawet pogadać ze mną przez telefon dłużej niż dwie minuty. Przerwała nagle, zdając sobie sprawę z tego, że zachowuje się dziecinnie. – Biedactwo odpowiedziała Fiona miękkim głosem, jakim przemawiała wyłącznie do swojej uwielbianej sześcioletniej córeczki, Nicole. – Skoczę do wypożyczalni i przyniosę ci wzruszający, romantyczny film, żebyś mogła sobie przyjemnie cierpieć, chcesz? A kiedy będziesz później rozmawiać z Michaelem, powiedz mu, że spodziewasz się na pocieszenie odrobiny pieszczot i flakoniku perfum z bezcłowego sklepu! – Chyba nie będzie już telefonował, bo powiedział, że powinnam iść wcześnie do łóżka, a on pewnie wróci późno do hotelu – odpowiedziała Aisling. – Zostaw mu wiadomość, Ash. W hotelach, gdzie większość ludzi przyjeżdża służbowo, są w pokojach automatyczne sekretarki. Powiesz, że jesteś nieszczęśliwa, wzbudzisz w nim poczucie winy i oddzwoni. – Nie wiem, gdzie się zatrzymał – zdała sobie sprawę Aisling. – Zapomniałam zapytać. – Natychmiast pożałowała tych słów. Nie chciała, żeby Fiona wiedziała, że Michael wyjeżdża, nie mówiąc jej, gdzie się zatrzyma. Wyglądało to tak, jakby ze sobą nie rozmawiali. A przecież tak nie było. – Mniejsza o to – powiedziała Fiona trochę zbyt pośpiesznie. – Wróci zapewne tak późno, że obudziłby cię, dzwoniąc. Wypożyczę dla ciebie tę kasetę. Godzinę później Aisling oglądała Bezsenność w Seattle. Flossie niczym Budda siedziała na jej kolanach, a mocna whiskey, prezent od Pata, grzała jej dłonie. Nie spała zbyt wiele tej nocy, czując się samotna w wielkim podwójnym łóżku. Pełna niepokoju, budziła się i przewracała z boku na bok. Dlaczego Michael nie zatelefonował do niej z Londynu? Ale nie zatelefonował, a kiedy powrócił do domu następnego dnia wieczorem, był tak zły i milczący, że myślała, iż dodatek kompletnie nie wypalił.

– Wszystko w porządku – odpowiedział rozdrażniony, gdy ośmieliła się zapytać. – Jestem tylko zmęczony po całym dniu spotkań i długiej służbowej kolacji. Fakt, że kłamstwa przychodziły mu tak lekko, zabolał ją jak cios w czułe miejsce. Ani śladu wahania, żadnego zająknięcia. Łgał ze spokojem rutynowanego kłamcy. Nie powiedział jej, w którym hotelu miał się zatrzymać, a ona nawet nie pomyślała, by go o to spytać. Oczywiście, gdyby o to zagadnęła, powiedziałby bez wątpienia, że niepotrzebnie do niego telefonowała, bo właśnie wyszedł na służbową kolację. Kolejna kolacyjka – pomyślała, upuszczając rozliczenie karty kredytowej i przeglądając następny dokument. Kilka pozycji dalej spostrzegła rachunek z Interflory, za taką ilość kwiatów, którą, sądząc po cenie, można by pokryć cały stadion. Wtedy uderzyła ją świadomość, że Fiona wie. Musi wiedzieć. Z jakiego powodu w takim razie pytałaby, gdzie zatrzymał się Michael poprzedniej nocy? Dlaczego usiłowała tak szybko przejść do porządku nad całym incydentem? Z jakiego powodu zaczęła tę dziwną rozmowę o parze przyjaciół, która się właśnie rozstawała, mimo że Aisling nigdy ich nie widziała na oczy? Rozmowa taka odbyła się w poprzednim tygodniu, kiedy robiły zakupy w sklepie spożywczym po lunchu w Merrion Inn. Pchały sklepowe wózki wzdłuż działu z mrożonkami, kiedy Fiona zaczęła rozwijać temat męża, który właśnie zszedł z drogi małżeńskiej cnoty. – Nietrudno się domyślić – oznajmiła Fiona. – Facet nigdy nie dbał o formę, a tu nagle zaczyna uprawiać jogging trzy razy w tygodniu. Nic ci to nie daje do myślenia, Aisling? Nie czekała na odpowiedź. – A ubrania! Boże, gdybyś go widziała na gwiazdkowym przyjęciu u Ryanów w zeszłym roku! Włożył dżinsy na coctail party, wyobrażasz sobie? Zapytałam, czy zamierza występować razem z Bon Jovi, ale to go wcale nie rozśmieszyło. Fiona przerwała, żeby wrzucić paczkę Leon Cuisines do wózka i mówiła dalej: – Żony nigdy nie zauważają takich rzeczy. To niezwykłe dbanie o siebie, gimnastyka i nowe wycięte gatki przechodzą niezauważone i zanim zdążysz wypowiedzieć słowo „romans", rozpada się kolejne małżeństwo. Mówiąc to, rzuciła Aisling długie, znaczące, dające wiele do myślenia, spojrzenie. Dopiero teraz Aisling zdała sobie z tego sprawę. – Patowi ani w głowie skoki na boki – powiedziała kiedyś Fiona ni z tego ni z owego. – Zdaje sobie sprawę, która strona kromki jest posmarowana masłem. Wiedziała, że jej mąż nie pozwoliłby sobie na zdradę, bo ryzykowałby udziałem w lukratywnej firmie prawniczej jej ojca, gdzie był wspólnikiem Wygładzając kolejny papier i szukając więcej dowodów na oszustwa męża, odrętwiała Aisling zdała sobie sprawę, że Michael zawsze smarował masłem swój własny chleb. Jej ojciec przez dwadzieścia lat pracował dla firmy rachunkowej i przeszedł na emeryturę, zarobiwszy tyle pieniędzy, że starczało mu dokładnie na utrzymanie siebie i matki. Nawet, jeśli mógłby wspomóc męża córki w jego efektownym locie ku gwiazdom, Michael nigdy nie przyjąłby takiej pomocy. Był błyskotliwym młodym dziennikarzem, zapatrzonym w swój cel, którym było wejście na sam szczyt, i nie potrzebował rodzinnych powiązań, by dostać się do wpływowych sfer. Obecnie, mając czterdzieści lat, był zastępcą redaktora naczelnego jednej z najpoczytniejszych niedzielnych gazet w kraju, a gwiazda jego błyszczała coraz mocniej, wkrótce miał zostać naczelnym jednego z siostrzanych tytułów. Lecz wtedy przy jego boku będzie już może inna kobieta. Kim ona jest? Upuściła na podłogę ostatni z rachunków Michaela i powoli wstała. Postawiła telefon z jego strony łóżka, nie zauważając pustej szklanki po soku, którą mąż przyniósł na górę rano i zostawił jej do sprzątnięcia. W normalnych warunkach posłałaby już do tego czasu łóżko i odkurzałaby właśnie pokój bliźniaków, porządkując książki, komiksy i rozrzucone po podłodze zabawki.

Dzisiaj nie dbała o to, niech cały dom rozsypie się w kawałki. Chciała tylko wiedzieć, co się dzieje, z kim spotyka się Michael. I, być może, przekonać się, że to wszystko było jakąś potworną pomyłką.

2 Fiona podniosła słuchawkę po drugim dzwonku. – Właśnie miałam do ciebie telefonować – wykrzyknęła. – Czy nie skoczyłybyśmy na Dun Laoghaire na małą rundkę po sklepach? W weekendowym magazynie zauważyłam genialny kostium Johna Rochy i zdecydowałam się zaszaleć. Mogłybyśmy potem pójść tam na kawę. Czy też jesteś na chlebie i wodzie do wieczora? – Nie mogę teraz pojechać na zakupy – głos Aisling drżał. Postanowiła zachowywać stoicki spokój, lecz ciepły, przyjacielski ton Fiony sprawił, że chciało jej się usiąść i płakać. – Nie wiem, co robić... Chodzi o Michaela – zdołała wykrztusić ochryple – wiedziałaś o tym, prawda? Aisling na moment wstrzymała oddech, w nadziei, że istniało jakieś racjonalne wyjaśnienie rachunku hotelowego, kwiatów i bielizny. – Wiedziałam o czym? – Że ma romans. – Boże, Ash. Miałam nadzieję, że nigdy się o tym nie dowiesz. Patrząc przez okno na wypieszczony ogród Fiony po drugiej stronie ulicy, Aisling dziwiła się, że wszystko wygląda dokładnie tak samo jak wczoraj. Trawa przycięta równo, jak spod ręki fryzjerskiego mistrza, petunie rozpychające się zachłannie między maleńkimi skrawkami kęp lawendy. Jak to możliwe, żeby wszystko wyglądało tak cholernie normalnie, kiedy przez jej życie przetaczał się kataklizm? – Tak mi przykro, tak mi przykro – powtarzała Fiona – Nie wiedziałam, jak ci powiedzieć, jakimi słowami. Miałam nadzieję, że to się rozmyje, zanim się dowiesz. Tak byłoby najlepiej: on wydali „to" z organizmu, a ty nigdy się nie dowiesz – dodała prozaicznie. – Uważałam, że najlepiej nic nie mówić. Wolałabym nigdy ich nie zobaczyć razem, czułam się taka nielojalna w stosunku do ciebie. – Powiedz mi, kto to jest – przerwała Aisling błagalnym tonem. – Po prostu powiedz... Fiona milczała przez chwilę, po czym znowu zaczęła mówić, silnym, spokojnym tonem, jakby chciała dać oparcie małemu dziecku. – To nic nie znaczy, Ash, naprawdę. Wszyscy to robią, a potem im przechodzi. Pamiętaj o tym, dobrze? – Wszyscy to robią – powtórzyła histerycznie Aisling. – Czy dzięki tej konstatacji mam się poczuć lepiej? – Nie. Dzięki temu masz się poczuć mniej osamotniona – odpowiedziała Fiona. – Nie znasz jej – ciągnęła tym samym spokojnym głosem – Nazywa się Jennifer Carrol i pracuje w agencji reklamowej. Rozpoznałam ją tylko dlatego, że bywa na tych wszystkich pieprzonych przyjęciach, na które chodzimy. Znasz ten typ, poszłaby nawet na ceremonię otwarcia koperty, gdyby uznała, że napiszą potem o niej w rubryce towarzyskiej. Dobrze się czujesz, Ash? – Tak. Mów dalej. – Byłam zeszłej jesieni na obiedzie z dziewczynami z klubu tenisowego, kiedy Pat wyjechał. Fiona zawahała się przez chwilę, po czym mówiła dalej. – Michael był w La Caprice z jakąś brunetką. Myślałam, że może ma to coś wspólnego z gazetą. Spotyka się przecież z wieloma ludźmi. Z początku nie widziałam w tym nic zdrożnego. – A potem? – głos Aisling był całkiem spokojny. Fiona nie mogła zobaczyć, że wbija paznokcie w dłoń prawej ręki, zaciskając pięść, jakby od tego zależało jej życie. Siedzieli przy stoliku gdzieś w głębi, ale i tak ich zauważyłam. Pocałował ją i nie był to raczej przyjacielski pocałunek. Wtedy zwróciłam uwagę, jak jest ubrana i połączyłam jedno z drugim. Chyba nie poszłabyś na służbowy obiad w sukience z dekoltem do pępka? O rany, wszyscy mężczyźni są tacy sami...

Przerwała, a Aisling wiedziała, że zapala cygaretkę, jedną z tych długich, ciemnych mentolowych cygaretek, które wyglądają dość zabawnie i cuchną jak palące się szmaty. Michael zawsze naśmiewał się z nich i pytał, dlaczego nie pali prawdziwych papierosów, na przykład marlboro, które sam usiłował rzucić. – Fiona, dlaczego mi nie powiedziałaś? – zapytała Aisling. – Nie wiedziałam, jak to zrobić. Co mogłam powiedzieć? Że ten sukinsyn, twój mąż, ośmiesza cię, nie dbając o najmniejsze pozory? Że nie dba o to, kto widział go z tą jego flamą, bo wie, że ty nigdy się o tym nie dowiesz, bo nie wychylasz nosa ze swego małego żoninego światka? Aisling siedziała ze słuchawką w dłoni, bezmyślnie gapiąc się na dwór. – Zaraz przyjdę – powiedziała szybko Fiona. – Wypijemy mocną herbatę i pogadamy. Usłyszała dźwięk odkładanej słuchawki i powoli odłożywszy na widełki swoją, podeszła automatycznie do toaletki, aby umalować usta. Odkręcając różową pomadkę, zatrzymała się i popatrzyła na swoje odbicie w lustrze. Blada twarz o poważnych, zapadłych oczach, niebieskie tęczówki zwężone, a źrenice powiększone z rozpaczy. Nie umalowane jasne rzęsy sprawiały, że na tle pozbawionej makijażu twarzy oczy wydawały się wyblakłe i pozbawione wyrazu. Do tego zwyczajnie związane z tyłu włosy i luźna bluza, która wcale nie tuszowała jej obfitych kształtów, sprawiały, że wyglądała na zmęczoną i steraną. Wpatrywała się długo i z ciężkim sercem w lustro. Przypomniała sobie tamto lato, kiedy po raz pierwszy spotkała Michaela, jej włosy były wtedy długie, rozświecone pasemkami złota po dziesięciu dniach pobytu na bajecznej greckiej wyspie, a skóra lśniła po wielu godzinach wygrzewania się na wspaniałym śródziemnomorskim słońcu. Mówił wtedy, jaka jest piękna i wciąż pragnął dotykać jej skóry i całować usta, zachłannie obejmując jej złote ramiona, kiedy spacerowali po ulicach miasta na Korfu. Aisling zapragnęła odzyskać to odległe greckie lato i znowu poczuć się młoda i piękna. Jak cudownie byłoby nie myśleć, że jest się nudną trzydziestopięciolatką, jedną z wielu rozczochranych kur domowych bez żadnych perspektyw, bez wcięcia w pasie, za to z ustawicznie zajętym mężem. Widywała te kobiety stale w supermarketach, pchające apatycznie wózki wypełnione po brzegi paliwem dla nastolatków i mężów, których nigdy nie było w domu. Nie chciała zostać jedną z nich, jedną z tych kobiet, które siadały na brzeżku sofy na przyjęciach i starały się przysłuchiwać i brać udział w rozmowie, myśląc wciąż, co by tu powiedzieć zabawnego, podczas gdy ich bardziej pewne siebie siostry znakomicie dawały sobie radę. – Trzaśnij mnie, jeśli zmienię się w coś takiego – powiedziała Michaelowi po zaręczynowym przyjęciu, na którym jego podstarzała kuzynka zanudziła ją niemal na śmierć radami co do wyboru odpowiedniej pralki. A jednak stało się. No, w pewnym sensie. Nie omawiała, co prawda, kiedy szli w gości, zalet marki Zanussi w porównaniu z marką Whirlpoola, lecz z pewnością nie była taka jak kiedyś. A Michael o tym wiedział. I to było najtrudniejsze podczas przyjęć i kolacji ostatnimi czasy: świadomość, że mąż patrzy na nią z drugiego końca pomieszczenia, jakby nie zdołała przejść jakiejś tajemniczej próby. Nienawidziła siedzenia przy stole z dwiema lub trzema efektownymi, wspinającymi się po szczeblach kariery zawodowej kobietami, kręcącymi się wokół Michaela i usiłującymi ściągnąć na siebie jego uwagę, gdy tymczasem ona siedziała wyobcowana i zbyt świadoma swych intelektualnych niedostatków, by nawiązać rozmowę z siedzącymi obok mężczyznami. Nic dziwnego, że zapragnął innej kobiety. Nie była ani piękna, ani szczególnie inteligentna, nie zajmowała też liczącego się w świecie stanowiska. Była zwyczajną kurką domową, i chociaż on życzył sobie tego jeszcze kilka lat temu, dzisiaj chciał najwyraźniej czegoś innego. Być może, gdyby pozostała tą samą kobietą, z którą się żenił, pełną energii dziewczyną, która biegła na oślep przez życie, z nadzieją w sercu, zamiast zagrzebać się w domowych pieleszach jak „Marysia w Małym Domku na prerii", być może kochał by ją nadal.

Wyglądała na co najmniej dziesięć lat więcej niż miała w rzeczywistości, z bladą, nieco nalaną twarzą i zaczątkami podwójnego podbródka. Postanowiła jednak ostatecznie położyć temu kres. Nie szepnąwszy ani słówka Michaelowi, rozpoczęła dietę odchudzającą. Była przekonana, że będzie to efektywna dieta, która zmieni jej życie. Ale to na nic – rzuciła szminkę na przykrytą koronką toaletkę. – Jaki miałoby to sens teraz? Po co zadawać sobie trud, by wyglądać lepiej w tej sytuacji? Godzinę później Aisling siedziała jednak w eleganckim czarnym nissanie nx, stanowiącym własność Fiony, a siedząca na miejscu kierowcy przyjaciółka wprawnie manewrowała samochodem, parkując przy centrum handlowym Frascati. – Tylko przypadkiem nie rezygnuj teraz – ostrzegła Fiona, wychodząc z samochodu i zatrzaskując z rozmachem drzwi. – Masz wyglądać porażająco dziś wieczorem, choćby miał nas trafić szlag! – Oby – pomyślała sobie Aisling, kiedy przyjaciółka ciągnęła ją do drogiego butiku w eleganckim centrum handlowym Blackrock, który Ash zawsze omijała z daleka. Od miesięcy wyczekiwała przyjęcia z okazji inauguracji dodatku, bardzo chciała poznać zespół dziennikarzy, o których tyle słyszała od Michaela w zeszłym roku, lecz nigdy nie miała okazji ich spotkać. Michael coraz częściej pracował do późna. Zastanawiające, przyjęcia redakcyjne zajmowały miejsce wszelkich rozmów przy kuchennym stole Moranów. Haruje jak wół – warknęła sama do siebie, wchodząc za przyjaciółką do sklepu. – Zakupy to najlepsze lekarstwo na złamane serce – kontynuowała Fiona wesoło, wyciągając szczupłe opalone ramiona, by przetrząsnąć stojaki, na których wisiały rzędy małych czarnych. Oszołomiona pięcioma miligramami valium, Aisling przemieszczała się zwolna w kierunku wizytowych sukien, rozsuwając wieszaki całkowicie zesztywniałymi palcami. Zaczynała się czuć całkiem dobrze, niemal szczęśliwa. Coś seksownego, uśmiechnęła się do siebie, dotykając bogatych strojów z brokatu i krepy, i szukając sukni, w której mogłaby pokazać tej przeklętej luksusowej kochance Michaela, gdzie raki zimują. Aisling wiedziała, że to valium daje jej takie iluzorycznie samopoczucie, lecz nie dbała o to i pogrążyła się w bezmyślnym błogostanie. Dzień, który rozpoczął się najgorzej jak tylko mógł, nagle zaczął przybierać jaśniejsze kolory – pomyślała Aisling, chichocząc w duchu i wyciągnąwszy całkowicie nieodpowiednią czarną welwetową „rurkę" kiwnęła do Fiony. – Powinnaś częściej zażywać valium – zauważyła Fiona, wieszając czarny aksamit z powrotem na wieszak i prowadząc Aisling w głąb sklepu. – Większe rozmiary, madame – powiedziała, robiąc przy tym szeroki gest. Zdjęła ze stojaka żakiet w subtelnym kolorze czerwonego wina i przyłożyła go do przyjaciółki. Chociaż na wieszaku wydawały się aż nadto obszerne, żakiet i szeroka spódnica od kompletu na Aisling jakby się skurczyły. Świadoma tego, wysunęła głowę z przebieralni, nie chcąc, by ktokolwiek poza Fioną ją zobaczył. – Niezbyt dobrze skrojone... – zamruczała Fiona, mrużąc oczy i odsuwając się, by lepiej przyjrzeć się strojowi. – Raczej za małe – powiedziała Aisling, a chichot wywołany działaniem valium zamarł w jej głosie. – Chyba robię się coraz grubsza. Nic dziwnego, że Michael poleciał za tą, jak jej na imię? – Nie dręcz się ustawicznym myśleniem o niej, Aisling – odpowiedziała z irytacją Fiona. – Nic na to nie poradzę. Nie mogę przestać myśleć o tej, jak jej tam. Ale założę się, że jest szczupła i efektowna, czy nie mam racji? – No więc dobrze, ma dobrą figurę i przypuszczam, że określiłabyś ją jako efektowną. Moim zdaniem, trochę przesadza. Wiesz, jaskrawoczerwone szpony, makijaż mocniejszy niż Joan Collins i mnóstwo drogich ciuchów z nadmiarem ozdób oraz wielkich złotych guzików. Coś w tym stylu – Fiona ściągnęła z wieszaka krótki denimowy żakiecik i przyłożyła go do piersi, krzywiąc twarz w grymasie. – Za nic w świecie bym czegoś takiego nie włożyła – oznajmiła – denim i cekiny, całkiem passe.

A ja nie zmieściłabym się w to, nawet gdybym chciała – pomyślała Aisling przygnębiona. Rozglądała się wśród wiszących ubrań, zastanawiając się, czy w ogóle mają tu coś efektownego w dużym rozmiarze. W ostatnim czasie nienawidziła zakupów. Ale dzisiaj było inaczej. Postanowiła, że zrobi wszystko, aby wyglądać świetnie dzisiejszego wieczoru, tak żeby był dumny z niej wobec całego zespołu nowej gazety. Dodatek miał się przecież ukazać po roku burzliwych dyskusji. Aisling też się zdecydowała rozpocząć nowe życie, by uczcić ciężką pracę Michaela. Straciła zbyt wiele czasu, pogrążywszy się w domowych troskach, przy– i toczona górą przeznaczonych do prania brudów i nie zmytych naczyń. Wiele kobiet pracowało zawodowo i prowadziło jednocześnie dom, wiedziała o tym. Nie było żadnego powodu, dla którego ona też nie mogłaby tak robić. Chłopcy byli już starsi, sami chodzili do szkoły i nie było już dla niej żadnej wymówki, by pozostawać w domu. Ale czy zdobycie pracy i wyzwolenie się / rutyny, w którą popadła, nie okaże się zbyt trudne? Czasem czuła przypływ tęsknoty za dawnym życiem. Beztroskie dni, kiedy mieszkała z Jo w Rathminers, gdy obydwie przeznaczały każdy zarobiony grosz na ubrania, kosmetyki i tanie wino na prywatki, wydawały się jej idyllą. Pracowały ciężko przez cały tydzień i równie intensywnie bawiły się w weekendy, zawsze w ruchu, zawsze gotowe pójść na kolejną balangę. Jo nigdy nie chciało się podnosić z ciepłego łóżka w poniedziałek, lecz Aisling wstawała rankiem rześka i gotowa do wyjścia. Wiele osób narzekało na pracę w zatłoczonym biurze w centrum miasta, ale ona uwielbiała to. W każdy dzień weekendu była zabawa, w dzień powszedni często chodziły do kina, jeśli miały ochotę na coś, co grano w kinie „Stella". Potem kupowały chipsy i krążki cebuli, by zjeść je w maleńkim pokoju dziennym w swoim mieszkaniu i omówić zalety Roberta Redforda na tle przyciężkiego młodego Richarda Gere. Obecnie Aisling wychodziła jedynie do sklepu, odprowadzić do szkoły dzieci bądź też wypić szybko filiżankę kawy u Fiony, zanim przyjaciółka wybiegnie na partię tenisa lub aerobik. Często spędzała cały dzień w samotności, gotując, polerując i czekając, kiedy wrócą bliźniaki i Michael, by ożywić jej życie. Zdała sobie sprawę, jak samotna była taka egzystencja. Czy było to wszystko, czego mogła oczekiwać przez resztę życia? Zamierzała zawiesić na kołku fartuch i zdobyć pracę. Ale jaki miałoby to sens teraz? Jeśli nie potrafiła utrzymać przy sobie męża, jak mogłoby się jej powieść utrzymanie pracy? Kto zatrudniłby w biurze trzydziestopięcioletnią gospodynię domową. I spójrzmy prawdzie w oczy, dziesięć lat temu jej maszynopisanie nie było oszałamiająco biegłe, jak więc poradziłaby sobie z pracą na komputerze? Wszystko, co wiedziała z dziedziny technologii, ograniczało się do wiadomości zdobytych w czasie pobieżnego zwiedzania redakcji „News" trzy lata temu, zanim ostatecznie unowocześniono tam system. Piętnaście minut patrzenia, jak ktoś gra na komputerze w hungmana, trudno byłoby nazwać doświadczeniem. Wspomnienie o gazecie przywiodło jej na myśl Michaela. A może wszyscy w biurze wiedzą? Jak spojrzy w twarz jego kolegom dziś wieczorem, wiedząc to, co wiedziała, i zastanawiając się, czy wszyscy znają ten sekret? Nie będzie nawet miała okazji wybadać Michaela przed przyjęciem. Powiedział jej, że pójdzie tam prosto po pracy, dodając, że Aisling powinna przyjechać na miejsce sama. Ciekawe – pomyślała, zastanawiając się, czyjego kochanka też chodzi sama na przyjęcia, czy też jej amant podjeżdża z fasonem pod dom, znosząc kwiaty i sprawdzone promieniami X antyki? – Ash, przymierz to – wdarł się w jej zamyślenie głos Fiony. W zdumieniu popatrzyła na sukienkę, którą trzymała w górze przyjaciółka. – Purpura będzie doskonale pasować do twojej karnacji, a dzięki odrobinie wyzywającej czerwonej szminki wrażenie będzie murowane! – powiedziała Fiona, dodając jej odwagi. Aisling zabrała rozkloszowaną sukienkę o prostym kroju do przymierzalni i przyłożyła ją do twarzy. Jaskrawsza od wszystkiego, co nosiła ostatnimi czasy, nasycona barwa stroju sprawiła, że jej blada twarz wydawała się jeszcze bledsza niż kiedykolwiek.

– Makijaż, Ash, musisz zrobić makijaż – radziła Fiona przed zaciągnięciem zasłony w przymierzalni. – Myślisz, że Liz Hurley wyglądałaby tak, jak wygląda, gdyby nie makijaż? Wszystko, czego ci potrzeba, to pół godziny przed lustrem, i w tej sukni będziesz wyglądała oszałamiająco. Patrząc na swoje odbicie w dużym lustrze, Aisling podjęła decyzję. Czemu nie? – pomyślała. – Jeśli mam stanąć twarzą w twarz z ludźmi, którzy wiedzą, co się dzieje, powinnam to zrobić w wielkim stylu.

3 Przechyliwszy się na bok w szarym obrotowym krześle, Jo sięgnęła do teczki i powoli wyjęła papierową torebkę z apteki. Usiłowała zrobić to w miarę bezszelestnie, mając nadzieję, że Brenda, która siedziała przy biurku naprzeciwko i przesyłała przez telefon pocałunki swemu aktualnemu chłopakowi, nic nie usłyszy. Cały ranek czekała na odpowiednią chwilę, by przemycić do toalety rzucającą się w oczy niebiesko-białą torebkę, bez narażania się na niepotrzebne pytania. Była to jedna z głównych wad pracy w tak małej rezydencji, na dodatek w redakcji czasopisma dla kobiet, pomyślała ponuro. Wszystkie wiedziały o tobie wszystko i będąc maniaczkami zakupów, po powrocie ze sklepów, które odwiedziły w przerwie na lunch, chciały wiedzieć, co też kupiła koleżanka. Sprawy osobiste w zatłoczonych biurach „Style'u" stawały się całkowicie publiczne, a jedynymi miejscami, gdzie można było zachować prywatność, były niewielka toaleta i kabina prysznicowa. Każdy, kto pracował w pomieszczeniach, które projektant wnętrz określił jako „wygodne, nowoczesne, jednoprzestrzenne miejsce pracy", mógł wysłuchiwać najbardziej intymnych rozmów telefonicznych drugiej osoby, dowiadywać się o tym, że któraś przekroczyła rachunek bankowy lub zapomniała o urodzinach matki. Co gorsza, wszystkie były stale zainteresowane kupowaniem; zakupoholizm był zresztą główną kwalifikacją wymaganą w kobiecym czasopiśmie. Można było też spędzić całą przerwę na lunch na zachwycaniu się kupionym na wyprzedaży kapeluszem z okazji zbliżającego się ślubu lub nowymi śpioszkami dla maleńkiej Jessiki. Informację o najnowszym zakupie Jo chciała zachować dla siebie. Zestaw do testu ciążowego absolutnie nie był czymś, co można było unieść do góry i wykrzyknąć: „Patrzcie, co dzisiaj rano kupiłam za dziesięć funtów u Marksa i Spencera!" Wszystko to było tak nieoczekiwane. Jo, zbyt oszołomiona, nie wiedziała jeszcze, co ma o tym myśleć. Z pewnością nie chciała, by reszta biura wiedziała cokolwiek, zanim sama się nie dowie, czy jest naprawdę w ciąży. Lub zanim sama zorientuje się, co myśleć o ewentualności zostania matką, co w sumie było najistotniejsze. O Boże, to wszystko było takie trudne do ogarnięcia. Z westchnieniem wsunęła papierowe opakowanie do otwartej torebki i na chwilę zamknęła oczy. Wyglądało na to, że nie ma zbyt dużo czasu do rozważań na temat ewentualnej ciąży. Stwierdziła jedynie, że spóźnia się jej okres, kiedy dziś rano otwierała rachunek za telefon. Jak zwykle było już późno. Usiłowała wypić jednym haustem filiżankę kawy, otwierając jednocześnie pocztę i wkładając foldery do sfatygowanej teczki, kiedy natknęła się na rachunek telefoniczny. Astronomiczny, a co poza tym? Bez przerwy dzwoniła do Sligo, rozmawiając z matką i chłopcami. Miała właśnie włożyć go za słoiczek z kawą, kiedy powstrzymała ją od tego myśl: Zapisz to, idiotko – mruczała, przypominając sobie, jak irytujące było płacenie firmie telekomunikacyjnej kary za zwłokę, kiedy ostatnim razem schowała rachunek i zapomniała o nim. Musiała wrzucić do pojemnika trzy pensy, zanim stwierdziła, który działa, i otworzyła kalendarz, by zapisać w rubryce przyszłego tygodnia „zapłać rachunek telefoniczny". I wtedy to zauważyła. Lub raczej nie zauważyła.

Dużego „O " oznaczającego okres nie było. Zanotowane zostały szczegóły zmieniającego się bilansu bankowego, spotkania w sprawie nowej pracy, znajdowały się także bazgroły zielonym długopisem, których nie mogła odczytać. Szybko przekartkowała notes. – O rany – jęknęła Jo. – O rany boskie! – Jeżeli jej soczewki kontaktowe nie wymagały wymiany i nie zawodziły, ostatni okres miała w drugim tygodniu kwietnia, a teraz był początek czerwca. Albo przestała miesiączkować, bo przechodziła menopauzę – raczej nieprawdopodobne w wieku trzydziestu czterech lat – albo była w ciąży. Ale to przecież niemożliwe. Zawsze używali prezerwatyw i do tego środków plemnikobójczych, więc jakim sposobem mogłaby zajść w ciążę? Kupiła zestaw do testu ciążowego w aptece naprzeciwko domu, lecz było zbyt późno, by wykonać test przed pójściem do pracy. Dlatego czekała na odpowiedni moment, by wymknąć się, jak gdyby nigdy nic, do biurowej toalety, bez zwracania na siebie uwagi. Nie była to informacja nadająca się do rozpowszechniania wśród koleżanek, gdy w głowie kręciło się jej jeszcze po doznanym szoku, a jej chłopak pozostawał w błogiej niewiedzy zbliżającego się ojcostwa. Pomyślała o Richardzie, inteligentnym, dowcipnym, przystojnym na chłopięcy sposób, utalentowanym fotografiku i niepoprawnym uwodzicielu kobiet. Ze wszystkich przymiotników, jakich można by użyć dla opisania jej chłopaka, określenie: „ojcowski" byłoby ostatnie na jej liście. No, może „konwencjonalny" byłoby ostatnie, lecz „ojcowski" znajdowałoby się tuż przed nim. Trzy lata starszy od niej, nie wyglądał nawet na trzydzieści lat, nie mówiąc już o czterdziestce, i uważał, że rodziny zakładają inni ludzie, na dodatek dziesięć lat wcześniej. Myśl o małżeństwie z gromadką dzieci, segmencie z oranżerią i samochodzie kombi napełniała go przerażeniem, jakie większość mężczyzn ogarnia wobec perspektywy odwiedzin teściowej. Na wzmiankę o słownym zobowiązaniu, kierował wzrok w inną stronę, brał pilota od telewizora i zaczynał szybko zmieniać kanały w poszukiwaniu meczu futbolowego lub wiadomości z obszernym serwisem sportowym. Oczywiście kiedy jest się sportowym fotografem, trzeba być na bieżąco, lecz Jo zaczynała świtać myśl, że obsesyjne zmienianie kanałów, które go pochłonęło ostatnio, kiedy mówiła o kupieniu wspólnego mieszkania, było wykrętem od rozmowy na temat wiązania się. Kiedy spotkała go po raz pierwszy, od razu miała okazję przekonać się, jaki jest. Było to zaraz po tym, jak rzucił dobrze płatną i dającą poczucie bezpieczeństwa pracę w jednej z gazet, by założyć agencję sportową wraz z kilku podobnymi, lubiącymi ryzyko, fotografami. – Praca w jednej tylko gazecie doprowadzała mnie do szału. – Opowiadał jej, że szybko czuje się znudzony tym samym zajęciem. Pili czerwone wino i nie zwracali najmniejszej uwagi na odbywającą się właśnie uroczystość rozdania nagród fotografom prasowym. – Dzięki temu jesteśmy swymi własnymi zwierzchnikami i decydujemy o tym, co robimy, a czego nie robimy. – Jasne – powiedziała Jo, zafascynowana jego ambicją i skandynawską urodą. Dziękowała Bogu, że zgodziła się wziąć udział w dziesięcioosobowym przyjęciu, urządzonym dla oblania nagrody otrzymanej przez fotografa mody „Style'u". A miała już odmówić i zostać w domu, żeby oglądać serial Coronation Street. „A jednak Bóg istnieje" – pomyślała uszczęśliwiona. Zastanawiała się, czy może wyjść do toalety, by poprawić usta i sprawdzić, jak wygląda suknia bez ramiączek, którą włożyła tego wieczoru. Obawiała się, by ktoś inny nie sprzątnął jej najbardziej fascynującego człowieka, jakiego spotkała w ciągu ostatnich kilku lat. O, nie – zadecydowała ostatecznie. Kto martwiłby się o to, że jej piersi niemal wylewają się z dopasowanej wyzywającej czerwonej sukni, którą wypożyczyła z kolekcji mody w pracy? Jej poskręcane drobno włosy były niedbale spiętrzone na szczycie głowy, w sposób sugerujący, że właśnie wyszła z łóżka. Tusz do rzęs pięknie podkreślał jej ciemne oczy i tylko najbardziej uważny obserwator zauważyłby, że ciemna kreska nad rzęsami załamywała się w miejscu, gdzie ręka trzymająca eyeliner ześliznęła się. Jo wiedziała, że wygląda znakomicie i chciała, by ten jasnowłosy efeb wiedział o tym także.

– Nie mogę znieść ludzi, którzy siedzą sobie spokojnie i dają unosić się życiu. Ja biorę je w swe własne ręce. Pragnę czuć to podniecenie, tę energię – powiedział Richard z pasją. – To właśnie daje mi napęd. Jak mogłaby teraz narzekać na te same cechy charakteru, które najbardziej zafascynowały ją na początku znajomości? – Odsetki i opłaty za przeniesienie własności są prawdopodobnie przyczyną większej liczby zawałów niż pięć kufli guinessa dziennie – powiedział kiedyś. Tydzień później ze stron czasopisma po prostu sam rzucił jej się w oczy najwspanialszy domek w górach Wicklow. Fotografia gniazdka skąpanego w słońcu sprawiła, że Jo zapragnęła mieć dom o grubych kamiennych ścianach i ogród, w którym rosłyby zioła i bukszpany. – Wiesz, kochanie, że kocham życie w mieście – powiedział, i rzucił pismo na podłogę, przytulając się do jej szyi i wciągając zapach jej waniliowych perfum, które uwielbiał. – W każdym razie założenie agencji pochłonęło większość mojego kapitału, a ja nie chcę brać pożyczki. Niech wszystko będzie tak, jak było. -1 poszli do łóżka. Kiedy Richard brał ją w ramiona, czuła się bardziej wzruszona i bardziej pożądana niż przy jakimkolwiek mężczyźnie, którego spotkała wcześniej. Nie była w stanie myśleć o niczym, nawet o kupnie wspólnego domu. Wszystko, czego pragnęła, to żeby jego szczupłe ciało oplotło jej ciało, palce zaplątały się we włosach, a usta delikatnie całowały jej skórę. Kiedy wyszeptywał szczegóły tego, co miał właśnie zamiar zrobić, zanim przeszedł do działania, ogarniało ją drżenie oczekiwania. Jego głos sprawiał, że w jej głowie działy się najbardziej zadziwiające rzeczy, nie mówiąc o tym jakie wrażenia wywoływał on w niżej położonych strefach. A kiedy wreszcie wpływali razem na najwyższą falę napięcia, orgazm Jo był tak intensywny, że wprawiał jej ciało w wibracje. Zastanawiała się, jak mogło jej się kiedykolwiek wydawać, że przyjemnością było kochanie się z kimkolwiek innym. – Cudownie nam razem w łóżku – powiedział potem. Było zdumiewające, jak doskonale byli zharmonizowani ze sobą w łóżku, nawet jeśli nie byli równie dobrze dobrani poza nim, pomyślała Jo. Wyrzucając stertę starych gazet na śmietnik parę dni temu popatrzyła z żalem na dział nieruchomości i zastanawiała się, czy nie oszalała przypadkiem, myśląc o zakładaniu rodzinnego gniazda. Richard był szczęśliwy, dlaczego więc ona nie czuła się szczęśliwa? Jego kawalerskie mieszkanko w centrum miasta było doskonałym lokum dla faceta, który w sobotni wieczór lubił mieć tuż pod nosem modny lokal. Lubił wypady do Anfield i Wembley, gdzie potrafił spędzić całą noc w klubie; tak pojmował dobrą zabawę. Wstawanie o trzeciej na porę karmienia nie należałoby do jego ulubionych zajęć. Czy chciałby ich dziecka? – pytała samą siebie. Nie ma sensu chodzić w kółko, w ten sposób nigdy nie dojdzie do żadnych wniosków. Dziesięć minut w toalecie, i będzie wiedziała z pewnością. Patrzyła na stojące wokół puste biurka, opuszczone przez koleżanki, które pobiegły na lunch. Jedyną osobą, która pozostała w wydawnictwie, była Brenda, chwała Bogu, zajęta czym innym, zdawała sprawę Markowi – a może był to Kevin – z zawartości katalogu bielizny, który przeglądała dziś rano, najwyraźniej po to, by złożyć zamówienie. Jo pomyślała, że koleżanka jest zbyt tym pochłonięta, by podsłuchiwać i zaczęła przygotowywać się psychicznie do wykonania testu. Przestała udawać, że studiuje artykuł o najnowszych kremach opalających i właśnie podnosiła małą elegancką torebkę, kiedy ktoś ją nagle zagadnął. Upuszczając torebkę raptownie, jakby usłyszała strzał Jo wyprostowała się i uśmiechnęła szeroko do redaktorki. – Masz wolną chwilę, Jo? – zapytała Rhona McNamara. Usadowiła swoje solidne biodro na biurku i poprawiła fałdy jedwabnej spódnicy. – Oczywiście, słucham – udając całkowitą obojętność, Jo zebrała magazyny z biurka i położyła je na papierowe opakowanie, wystające wyraźnie z torebki. Ani chwili intymności w tym biurze, zaraz ktoś wyląduje ci na karku – zaklęła w duchu. – Co sądzisz o szacie graficznej nowego działu kosmetycznego? Myślałam o tym, że czytelniczki mogłyby testować pewne rzeczy i oceniać je w skali od jednego do dziesięciu. –

Rhona poruszała palcami podczas mówienia, co u przypadkowego obserwatora mogło wywołać wrażenie, że używa języka migowego. W rzeczywistości starała się zająć czymś ręce, zanim zapali papierosa. – Myślę, że to świetny pomysł – odpowiedziała Jo. – Nie rozmawiałam z tobą od tygodnia – stwierdziła Rhona, podnosząc artykuł o opalaniu się i przeglądając w poszukiwaniu błędów. – Wyglądasz trochę blado, Jo. Dobrze się czujesz? – Świetnie – odpowiedziała Jo tak pogodnie, jak tylko mogła. Poprawiła ciemne skręty włosów palcami i pożałowała, że dzisiejszego ranka nie zadała sobie trudu, by zrobić odpowiedni makijaż. – Późno chodziłam spać ostatnio – skłamała – i jestem trochę zmęczona. Może ten magiczny zestaw Elizabeth Arden, który trzymasz w swoim biurku, dodałby mojej cerze trochę blasku? Rhona rzuciła jej przelotne, złe spojrzenie, uświadamiając sobie swoją ziemistą pomarszczoną cerę, zmęczenie w brązowych oczach i nieuszminkowane usta. – Chodź do mojego gabinetu i... – uśmiechnęła się do Jo, ześliznęła z biurka, po czym poszły do jej niewielkiego biura. Było ciasne i panował w nim bałagan. Na gwoździach wbitych w ściany wisiały ramiączka na ubrania, a czasopisma, wydawnictwa prasowe i rozkładówki pokrywały wszystkie dostępne powierzchnie. W ciasnym wnętrzu nie było się gdzie ruszyć. Jednak w gabinecie Rhony można było zachować błogą prywatność, był to istny raj dla nałogowej palaczki. W trzypiętrowym domu w stylu georgiańskim, gdzie mieścił się „Style" oraz niewielka agencja sekretarek, nigdzie indziej nie wolno było palić. Jo podążyła za szefową do nie posprzątanego pomieszczenia, odsunęła stos opakowanych w plastik sukienek na bok zakurzonej sofy, która zajmowała co najmniej połowę szerokości ściany. Znużona opadła na kanapę i o– parła się o miękkie poduszki. Ściągnęła pantofle i zastanawiała się, czyjej nagłe zmęczenie było wynikiem ciąży czy też szoku. – Czy twój najdroższy tak cię zamęcza? – zapytała Rhona uszczypliwie i natychmiast zapaliła papierosa. Jo mimo woli zaczerwieniła się. Czuła, że jej twarz pokrywa rumieniec i dostrzegła, że Rhona patrzy na nią ze zdumieniem, zatrzymawszy rękę z papierosem w połowie ruchu. Jak z tego wybrnąć? Jo wydała cichy jęk. Kobieta, która przy kolejnych butelkach wina zdawała sprawę z każdego pocałunku kolejnych kochanków, nie mogła uwierzyć, że samo mówienie o seksie z Richardem sprawiło, że Jo zaczerwieniła się od stóp do głów. – Czy powiedziałam coś nie tak? Rhona usiadła ciężko i patrzyła z niepokojem na swą zastępczynię. – Czy masz problemy? Wiesz, że możesz zawsze mi się zwierzyć, Jo. Nie chcę się wtrącać w twoje sprawy, po prostu chcę pomóc. – Nie możesz mi pomóc w tym wypadku – odpowiedziała Jo uśmiechając się. – Chyba, że w tajemnicy przed nami szkolisz się na położną. – Nie jesteś chyba w ciąży? – powiedziała Rhona wysokim głosem. – Głupie pytanie. Gratulacje, Jo! Chyba nie powinnam palić. – Pośpiesznie zgasiła swego ledwo napoczętego dunhilla, tak jak gdyby dziecko miało zaraz wyskoczyć i zapłakać, że w powietrzu unoszą się śladowe ilości nikotyny. – Spokojnie, Rhona. Nie wiem jeszcze, czy jestem w ciąży. Nie dostałam w tym miesiącu okresu i zdałam sobie z tego sprawę dopiero dzisiaj rano, a więc nie wiem z całą pewnością. – Dziwnie zabrzmiały te słowa, gdy wypowiedziała je głośno. – Nie zrobiłaś testu? – Rhona spojrzała zdziwiona – Te nowoczesne powiedzą ci, czy jesteś w ciąży już następnego dnia po tym, jak nie dostałaś okresu. – Wiem, wiem – Jo spojrzała na nią niemal z rozpaczą. – Miałam zrobić to tutaj, ale nie chciałam się tym zajmować przy pani wszędobylskiej, która zbiera informacje swoimi uszami jak radary. – Jasne – odpowiedziała Rhona. – Wyślę ją po papierosy i możesz sobie siusiać w samotności... Rhona przerwała w pół zdania i spojrzała Jo prosto w twarz. – To Richard, prawda?

– Oczywiście – powiedziała Jo urażona. – Z iloma, do jasnej cholery, mężczyznami naraz się spotykam? Z jednym w dzień powszedni, a z dwoma w niedzielę? Zastanów się, Rhono. – Przepraszam cię, przepraszam. Po prostu wydaje mi się, że nie jesteś zadowolona, i pomyślałam sobie, że może to nie jego i... Zapomnij o tym, co powiedziałam, proszę cię, Jo. Myślałam, że byłabyś szczęśliwa, jeśli to byłby Richard, a ty wydajesz się trochę nieswoja. Pochyliła się i objęła spięte ciało Jo, przytulając ją mocno. – Wiesz, że możesz na mnie liczyć, bez względu na to, co się stanie. – Dzięki – Jo wstała, przesuwając ręką po brzuchu, jakby mogła odgadnąć, co znajduje się pod lnianą kamizelką. Jak by to było, gdyby mogła wyczuć dziecko rosnące w jej wnętrzu? Czy czułaby się jednością ze swym nie narodzonym dzieckiem, wrażliwa na każdy jego ruch i trzepot? Jeśli puszczałaby w samochodzie swoją ulubioną muzykę, czy dziecko po urodzeniu lubiłoby te same melodie co ona? Wtedy przyszło jej do głowy z uderzającą jasnością: chciała tego dziecka. Pragnęła go bardziej niż czegokolwiek przedtem, nawet jeśli Richard nie życzyłby sobie go wcale. To było istotą rzeczy. Zastanawianie się, czy on pragnął ich dziecka, zaprzątanie sobie głowy wątpliwościami nie miała sensu, skoro od początku wiedziała, że ona sama tego chce. Chciała dziecka, być może chciała go już od lat. Typowa kobieta robiąca karierę zawodową w latach dziewięćdziesiątych stwarza sobie fasadę doskonałego życia, w którym jest miejsce dla przystojnego kochanka, całkowitej niezależności i pracy, będącej celem dla większości kobiet. Kobiety tego pokroju nie tęsknią za dziećmi ani za tym, by pod poduszką była stale męska piżama. A jednak okazało się niespodziewanie, że tego właśnie chciała Jo. Nie dbała o to, czy wydawca magazynu zdegraduje ją do redagowania podpisów pod fotografiami czy przekaże jej obowiązki tej koszmarnej, obłudnej Emmie, która zawsze usiłowała kopać dołki na jej drodze do kariery. Pragnęła jedynie pięknego, zdrowego dziecka. Jestem w ciąży -– powiedziała na głos, uśmiechając się nagle do Rhony uśmiechem rozświetlającym jej twarz. – Jestem w ciąży! Po prostu wiem o tym! – A więc poślijmy Brendę po szampana – zaproponowała Rhona i przytuliła Jo do swego obfitego łona. – I po coś do jedzenia z delikatesów, bo jestem głodna. Brenda! – zawołała głośno, mrugając do Jo – jesteś zajęta? Zrób coś dla mnie, proszę. Pośpiesznie przerywając pasjonującą rozmowę, Brenda pobiegła do biura naczelnej z szybkością osoby mającej nadzieję na awans, a Jo złapała torebkę i wpadła do toalety. Podczas wykonywania testu serce biło jej jak podczas intensywnych zajęć aerobiku. Zastanawiała się, jak powiedzieć to Richardowi. Mogłaby zabrać go do Fitzera, jego ulubionej restauracji i oznajmić mu tę wspaniałą nowinę nad linguine z małżami. „Kochany, będziemy mieli dziecko!" – To cudownie, najdroższa! – zakrzyknąłby z zachwytem w odpowiedzi, po czym zamówiłby szampana, by wznieść toast za ich dziecko. Następnie wróciliby do jej mieszkania i omówili wspólną przyszłość. Georgiańska rezydencja w Dalkey, o której śniła na jawie, dużo miejsca na ciemnię Richarda i na biurko, gdzie mogłaby pisać wymarzoną od lat powieść. Lub może artystowska chata w Enniskerry. Oczywiście, musieliby kupić nowe łóżko, bo materac Richarda nie byłby odpowiedni dla dziecka, a z jej starego podwójnego łóżka co chwila wyskakiwały sprężyny. Tyle rzeczy trzeba sobie sprawić! Powinna szybko iść do Mothercare i już zacząć robienie zakupów. – Wyszła. Wpuść mnie – krzyknęła Rhona przez drzwi. – Och, Rhona, to jest takie ekscytujące! – Jo uśmiechnęła się, otworzyła drzwi i zaniosła tester do biura przyjaciółki, jakby to była bomba zegarowa. Aż nie chce mi się w to wierzyć! Ja w roli matki! Nawet brzmi to dziwnie. A co, jeśli nie będę w tym dobra – zapytała nagle pełna niepokoju – jeśli nie sprawdzę się jako matka? Czy to przychodzi w naturalny sposób? Nie miałam nigdy do czynienia z dziećmi. A co z pracą? Czy naprawdę tak bardzo ciężko jest być pracującą matką? Rhona wybuchnęła śmiechem.

– Nie zaczynaj, Jo. Nauczysz się. Wiem, to nie jest błahostka. Przede wszystkim – zaczęła stawiać palcami w powietrzu jakieś wyobrażone punkty -jesteś wyczerpana i zastanawiasz się, czy nie robisz wszystkiego źle, począwszy od karmienia, poprzez zmienianie pieluch, a skończywszy na pilnowaniu, czy dziecku odbiło się po karmieniu. Następnie idziesz do pracy, zostawiając swe bezcenne maleństwo kobiecie, co do której jesteś przekonana, że zamienia się w krwawą morderczynię, ilekroć znikniesz za drzwiami, a potem kiedy dziecko robi pierwszy krok, nie ma cię przy tym. Jest za to pani Krwawa Morderczyni. Ty natomiast wysłuchujesz jakiegoś kretyńskiego ogłoszeniodawcy, który ględzi, że nie chce, by reklama jego kremu przeciwzmarszczkowego znalazła się na stronie obok głównego artykułu opisującego, jak odwrócić spustoszenia poczynione przez czas za pomocą chirurgii plastycznej. – Zatrzymała się z westchnieniem. – Czy masz jeszcze jakieś pytania? – Nie, po prostu daj mi receptę na prozac i zaraz poczuję się lepiej – powiedziała Jo, otwierając szeroko oczy. – Chyba nigdy przedtem nie myślałam, jakie to jest trudne. Znasz mnie, Rho, wiesz, że nie mogę wyjść za próg domu, nie spędziwszy przedtem dwóch godzin na robieniu fryzury, nie rzucając na łóżko co najmniej trzech kompletów ubrań, bo próbuję sobie wyobrazić, w jakim stylu powinnam danego dnia być ubrana, oraz nie poświęcając kolejnych piętnastu minut na zrobienie makijażu. To przez ten eyeliner w płynie – dodała. – Zrobienie za jego pomocą prostej kreski jest niemożliwe. – Eyeliner w płynie będzie najmniejszym z twoich problemów, kochanie, wierz mi. Będziesz szczęśliwa, mając czas rano na umycie zębów, jeśli twoje maleństwo będzie takie, jakie było moje. A co do pozostawiania na łóżku trzech kompletów ubrań...! Zapomnij o tym. Pięcioletnie dziewczynki uwielbiają nosić stroje swoich mam, także robić sobie makijaż ich kosmetykami, zazwyczaj zresztą jedno i drugie jednocześnie. Wierz mi, Jo, będziesz natychmiast usuwać wszystko z zasięgu lepkich paluszków. Teraz, kiedy Susie chodzi do szkoły, jest już lepiej – zreflektowała się – Chociaż stale walczę z ciasteczkami czekoladowymi. Nadal robi mi się głupio, gdy przypomnę sobie, jak w hotelu Conrad otworzyłam książeczkę czekową i okazało się, że jest cała sklejona roztopioną czekoladą. – O, tak, pamiętam, jak zawyłaś wtedy, a ja nie miałam przy sobie żadnych pieniędzy! – Jo zaczęła się śmiać na wspomnienie tego wydarzenia, a zdawszy sobie sprawę, że to wszystko jest przed nią, zaśmiała się jeszcze głośniej. – Nie mogę się doczekać chwili, by zobaczyć Richarda w momencie, kiedy straszliwy dwuletni dreptuś zacznie bawić się jego nikonami. Rhona nie uśmiechała się. Znała Richarda od dwóch lat, odkąd zaczął się spotykać z Jo. Inaczej sobie wyobrażała jego reakcję i nie uważała tej wizji za zabawną. Bez wątpienia Richard byłby zdolny popełnić morderstwo, gdyby zobaczył, że jakieś dziecko bawi się jego sprzętem. Jeśli nie odszedłby, zanim dziecko, o którym mowa, doszłoby do poważnego wieku dwóch lat. – Czy on wie? – zapytała łagodnie. – Jeszcze nie – wyznała Jo. – Nie chciałam mu nic mówić, zanim nie będę pewna. Wolałam, żeby dowiedział się pierwszy. Ale cieszę się, że powiedziałam tobie. – Uśmiechnęła się czule do drugiej kobiety. – Spójrzmy więc na tester – zarządziła Rhona. Jak sztukmistrz, który ma właśnie wyciągnąć królika z kapelusza, Jo zdjęła plastikowe wieczko i wydała okrzyk radości. – Hurra! Jestem w ciąży, naprawdę! Pomyśl, Rhono, we mnie rozwija się nowe życie! – Rozpromieniła się, patrząc w dół na swą szczupłą jeszcze, talię. – Całe nowe życie w każdym sensie, naprawdę. Boże, nie mogę doczekać się chwili, kiedy powiem to Richardowi. – Westchnęła. – Jest dzisiaj w Cork i wiem, że ma ze sobą telefon komórkowy, ale i tak nie mogę tego powiedzieć mu przez telefon. – Też tak myślę. Chodźmy więc na lunch, ja stawiam. Ponieważ oficjalnie już jesz za dwoje, będziesz potrzebowała pomocy w wyborze odpowiedniej żywności, żebyś nie skończyła z kilkoma kilogramami nadwagi, które trudno potem zrzucić. Rhona uśmiechnęła się szeroko do swojej szczupłej redaktorki.

– To musi być straszne być na diecie – współczuła Jo. – Sama mam bardzo szybką przemianę materii. Mam na myśli to, że zawsze mogłam jeść to, co chciałam, i nigdy nie przybywało mi na wadze. – Nie przypominaj mi o tym. To niemoralne mieć w zespole kogoś takiego jak ty, kto może opchać się czekoladą i nadal wyglądać jak tyczka. Rhona podniosła swoją torebkę, włożyła na głowę okulary przeciwsłoneczne i wyciągnęła rękę, by pomóc Jo podnieść się z sofy. – Chodźmy, mamuśku. Wznieśmy toast wodą mineralną za wspaniałą nowinę, zjedzmy coś tuczącego, z bitą śmietaną i sosem czekoladowym i... nie wiem, czym jeszcze. – Czyżbym usłyszał coś o jedzeniu? – Tony, pierwszy zastępca szefa magazynu, zajrzał do biura. – Czy ktokolwiek jeszcze coś tutaj robi, poza gadaniem o jedzeniu? – zapytał. – A miałem już nadzieję, że tego popołudnia popracujemy trochę nad magazynem. Wiesz, to ten przedmiot o formacie A4, który pokrywa koszt wszystkich naszych zarobków, a w tej chwili posiada parę pustych stron, czekających, by zapełnić je perłami pani mądrości, madame redaktor. – Dobra – Rhona zdjęła z głowy okulary przeciwsłoneczne i drwiąco popatrzyła na Jo. – Obawiam się, że trzeba wrócić do roboty. Uczcimy to razem później – wyszeptała po cichu. – Dzięki – Jo uśmiechnęła się i podeszła do drzwi. – Ale ja nic już dzisiaj nie zrobię. Powiem którejś z dziewczyn, by skończyła redagowanie tego artykułu i idę do domu, po drodze wstąpię do lekarza – dodała uśmiechając się szeroko – Właściwie, miałam pójść na przyjęcie do „News" wieczorem, ale wolałabym zostać w domu. Chciałabym być dziś sama z Richardem, kiedy powiem mu nowinę. Rhona nie mogła się powstrzymać. – Jo, czy pomyślałaś o tym, że on mógłby nie chcieć tego dziecka?– zapytała łagodnie. Twarz Jo przez chwilę była nieruchoma. Potem ukazał się na niej uśmiech, rozświetlający oczy i układający jej pełne wargi w ten ciepły i seksowny uśmiech, który ścinał z nóg mężczyzn, odkąd skończyła piętnaście lat. – Oczywiście, że będzie chciał – powiedziała stanowczo – będzie zachwycony, obiecuję ci! Siedząc w swym szybkim volkswagenie i usiłując wyjechać z piętrowego parkingu, Jo cały czas myślała o tym, co powiedziała Rhona. No tak, Richard nigdy nie przepadał za dziećmi. W poprzednie święta Bożego Narodzenia kategorycznie odmówił pójścia na wydawane corocznie całodniowe przyjęcie do Rhony, gdzie zespół redakcyjny „Style" włóczył się po przestronnym wiejskim domu w Wicklow ze szklaneczkami grzanego wina, gdy tymczasem ich latorośle oglądały filmy video i bawiły się na niewielkim domowym batucie. Nie znaczyło to przecież, że nie cierpiał dzieci, po prostu nie szalał za dziećmi innych ludzi, to wszystko. Powiedział Jo, by przeprosiła w jego imieniu – Powiedz im, że pracuję. Nie ma mowy, żebym spędził cały dzień na przyjęciu z bachorami. Wiem, że ona jest twoim szefem; ty musisz iść, aleja nie. Nie masz tego mi za złe, kochanie? – zapytał przymilnie. Kiedy Richard zdecydował, że nie zrobi czegoś, nic w świecie nie mogło sprawić, by zmienił zdanie. Jo poszła więc sama. Przyjęcie było bardzo udane, chociaż ktoś przypadkowo wyłączył kuchenkę i coq au vin był zimny i właściwie surowy, kiedy przybyli goście. Mąż Rhony, Ted, wrócił z zakupów w lokalnym monopolowym z piątką dodatkowych gości i bez dietetycznego toniku, ale i tak nic nie mogło zepsuć tego dnia. Po wypiciu mocnego koktajlu, który Jo zmiksowała dla niej z niemal wszystkim, co znajdowało się w barku, Rhona była już na wystarczającym luzie, by podać fasolę i kiełbaski. Mając po uszy wszelkich możliwych odmian dań z indyka po pierwszym dniu świąt, wszyscy rzucili się najedzenie i bawili się świetnie. Jo naprawdę chciała, by Richard mimo wszystko przyszedł. Lecz nie było wiele czasu na zastanawianie się, bo na oparciu fotela Jo przysiadła, nieco wstawiona, recepcjonistka „Style", Anette, a wokół toczyła się ożywiona rozmowa na temat domniemanych skłonności seksualnych najbardziej pobożnego dziennikarza prowadzącego wiadomości w telewizji. Podobałoby mu się – pomyślała Jo nieco smutno, dając kawałek sera Muttowi, śliniącemu się czarno-białemu spanielowi Rhony, którego głównym zajęciem w życiu było jedzenie. Z jakiegoś

powodu obraz ten utkwił jej w pamięci. Przyjaciele i znajomi, odprężeni, bawili się wraz z mężami, żonami, partnerami i dziećmi. Nie mogła znieść tego, że była tu jedyną osobą, która przyszła sama, chociaż nie przyznałaby się do tego za nic w świecie. Powiedziała Rhonie, że czuje się wyśmienicie i gdyby nawet szefowa podejrzewała, że Richard wcale nie pracuje, tylko po prostu nie chciał przyjść, nigdy by tego nie potwierdziła. Czasem sprzeczano się: „Ty piłeś dwa razy pod rząd, a więc teraz moja kolej, a ty musisz prowadzić", co dało się słyszeć, ilekroć Ted wchodził z kolejną porcją alkoholu. Wszyscy bawili się świetnie, nikt nie narzekał na hałas dochodzący z garażu, gdzie dzieci prześcigały się, które podskoczy wyżej. Któż zgadłby, że Frederick, cudownie ekscentryczny charakteryzator pracujący przy większości sesji fotograficznych w „Style" okaże się najmilszym kompanem dzieci. „Lubię dzieci, kochanie. Tylko nie wiem, czy zdołałbym zjeść któreś w całości!" -było to ulubione powiedzonko Fredericka, zapożyczone od W.C. Fieldsa. Zawsze wzbudzało gromki śmiech. Lecz po sześciu wódkach i śmiertelnej mieszance alkoholowej, zawierającej nalewkę brzoskwiniową i grand marnier, Frederick był już na batucie z pięciolatkami, radośnie usiłując zademonstrować podwójne salto, które, jak twierdził, potrafił wykonać w młodości. Jak to możliwe, żeby nie lubił dzieci – zastanawiała się Jo, kiedy parkingowy wręczał jej garść monet i kwit. Richard nie nienawidził dzieci. Nie mógłby. Sam był jedynakiem, który nie miał nikogo, z kim w domu musiałby rywalizować. Zaślepiona na jego punkcie matka dbała o niego, jakby był następcą tronu Brunei. O, tak – pomyślała triumfująco. Nigdy nie musiał konkurować z bratem lub siostrą o uczucie i nigdy nie nauczył się postępować z dziećmi. Wszystko, czego mu potrzeba, to trochę czasu, by przyzwyczaił się do myśli o posiadaniu potomka. Mamy na to jeszcze co najmniej siedem miesięcy. Minęła Green, śmignęła obok taksówek i wlokących się autobusów jak rajdowiec. Dobra jesteś, Bessie, kiedy się rozpędzisz – powiedziała do swego pojazdu. Lecz może będę musiała wymienić cię na coś bardziej odpowiedniego ze względu na dziecko lub przynajmniej na coś z wyższym zawieszeniem. Gdy dotarła do gabinetu, było tam mnóstwo ludzi. Dwie umęczone matki próbujące uspokoić rozzłoszczone maluchy i starszy pan z urywanym kaszlem, który zajmował dwa miejsca. Jeden nadąsany wyrostek buntowniczo nalegał, że wejdzie do lekarza sam. „Nie jestem już dzieckiem" – syczał do matki. „To nie zachowuj się jak dziecko" – odsyczała mu w odpowiedzi. Zrobił się czerwieńszy niż pryszcze na jego twarzy jeszcze bez zarostu, kiedy zauważył, że Jo patrzy na niego. Złapała czasopismo z oślimi rogami ze środkowego stolika i wcisnęła się pomiędzy nastolatka a jedną z matek. Oceniła, że będzie musiała długo czekać, sądząc po zmęczonym wyrazie twarzy obecnych. Ale przecież było dopiero po trzeciej, a ona wiedziała już o najcudowniejszej rzeczy na świecie, więc nie mogła narzekać na kolejkę do lekarza. Nie mogła narzekać na nic. Tak bardzo chciała powiedzieć Richardowi, że myśl o tym sprawiała jej ból. Chciała powiedzieć wszystkim w poczekalni. Zamiast tego zwróciła uwagę na egzemplarz „Elle" sprzed roku i kartkowała go, przyglądając się okiem profesjonalistki. Jo nie potrafiła już patrzeć na jakiekolwiek publikacje dotyczące kobiet, nie zastanawiając się przy tym, czy „Style" prezentowałby się dobrze z obwolutą z przelicznikiem kalorii, trzema dodatkowymi stronami o podróżach, czy innymi tego typu rzeczami. Czytała właśnie obszerny raport o raku szyjki macicy – taki, jaki kiedyś sprawił, że musiała z lękiem zajrzeć do swego wydania książki Wszystko o kobiecie – kiedy do poczekalni weszła kobieta z niemowlęciem, które niosła w nosidełku na piersi, jakby to było indiańskie dziecko. Jo wpatrywała się w nie, chłonąc każdy szczegół. Malutka dziewczynka, ubrana na różowo, co harmonizowało z miękko zaokrąglonymi policzkami, najwidoczniej spała, dopóki nie obudziły jej hałasy w poczekalni. Zamrugała długimi czarnymi rzęsami, popatrzyła sennie olbrzymimi oczami, rozchylając usta w bezzębnym uśmiechu, kiedy matka zaszeptała coś uspokajająco. Jo wstrzymała oddech, przyglądając się tej scenie. Chciałaby zadać milion pytań, ale nie powiedziała ani słowa. Kiedy kobieta delikatnie pocałowała okrytą meszkiem główkę niemowlęcia, pomyślała sobie, że tego właśnie pragnie, łączności między matką a dzieckiem, miłości, która była bardziej święta niż wszystko, co kiedykolwiek odczuwała modląc się w kościele. A teraz miała właśnie tego zaznać. Powróciła do

lektury „Elle". Odkryła, że aktualny jest ostry róż, czarny jest niemodny, a każda kobieta nosząca zeszłoroczne matowe czarne rajstopy powinna zostać zaaresztowana przez policję dyktatorów mody. Zaczęła właśnie czytać stare wydanie „Hello!" i patrzyła na fotografie ze ślubu Michaela Jacksona, kiedy lekarz wywołał jej nazwisko. Dzięki Bogu. Jeszcze jedna strona o sportowych ubiorach Cindy Crawford lub niezwykłym wyczuciu mody księżnej Diany i zapewne oszalałaby. Kiedy ostatnio była w przypominającej klinikę przychodni, miała szczególnie złośliwego wirusa żołądka i chciało jej się zwymiotować na drogie kremowe płytki podłogi. Dzisiejsza wizyta była z pewnością sympatyczniejsza. – Jestem w ciąży. – Oczy błyszczały jej, kiedy mówiła to zdanie, po prostu wiedziała już to. – Pomyślałam, że potrzebna mi fachowa opinia, chociaż wykonałam test i wynik był pozytywny. Czy na tych testach można polegać, doktorze Daly? – spytała Jo z obawą. – Właściwie zastosowane, są znakomite. Ale wolałbym się jeszcze upewnić. – Po dziesięciu minutach drugi test okazał się pozytywny i lekarz opracowywał terminy i mówił na temat sposobu odżywiania się i suplementach kwasu foliowego. Kiedy Jo przekręciła klucz w drzwiach frontowych, była już prawie szósta. Miała wielką ochotę na dużą filiżankę słodzonej herbaty. Nastawiła czajnik i zajrzała do lodówki. Dwa nadpsute pomidory, rozmiękła cukinia, słoik z resztkami miodu na dnie, wypełniona do połowy puszka fasoli i tubka topionego sera pokryta zielonym nalotem przyglądały się jej ponuro. Tylko mleko, masło i dwa kubki jogurtu wyglądały na nadające się do skonsumowania przez człowieka. Tak nie może być. Czas wziąć się za siebie, pani Ryan – powiedziała sobie, zamykając lodówkę. Miała przynajmniej te ziemniaczane gofry w zamrażalniku. To przecież węglowodany, prawda? Włączyła automatyczną sekretarkę i wysłuchała nagranych wiadomości, nalewając gotującej się wody do filiżanki z torebką herbaty. Dzwoniła Rhona, by dowiedzieć się, jak poszło u lekarza. Bratowa informowała, że szykuje niespodzianki na przyjęcie z okazji czterdziestych urodzin Shane'a. Pytała, czy mogłaby oddzwonić w ciągu dnia, kiedy jego nie będzie, a w tle było słychać hałasującą pralkę, która niemal wzlatywała na orbitę. Jo zachichotała na myśl, jaką minę będzie miał jej starszy brat, kiedy się dowie, jaką niespodziankę szykuje mu siostra, kiedy usłyszała głos Richarda: – Cześć, Jo. Jestem w Naas, wykonuję robotę dla „Independenta". Kiedy skończę, jadę prosto na przyjęcie, dobrze? Przyjedzie ze mną William, przywiezie ze sobą swoją siostrę, która wróciła z Paryża. Nie może zostawić jej samej w mieszkaniu. Gdyby pojawili się chłopcy z Def Leppard lub Dennis Hopper, zrobię grzecznościowo reportaż z przyjęcia dla „Heralda". Tyle na razie. Przepraszam, ale cię nie zastałem, zobaczymy się na miejscu. Cześć. O, nie – pomyślała Jo przybita. Chciałam iść z tobą, Richard. Cholera. Wyjęła torebkę herbaty z filiżanki i dodała do niej ostatnią kropelkę mleka i resztkę cukru. – Chyba jest kilka herbatników razowych – zamruczała smętnie. Otworzyła stary kredens, gdzie trzymała torebkę z batonikami, biszkoptami i kilka zapasowych butelek seven up. Powiedział, że zawiezie mnie na to pieprzone przyjęcie, mruczała niosąc herbatę i biszkopty do sypialni. Po kiego diabła przyprowadza ze sobą Willa i tę jego głupią siostrę? Czy są dla niego ważniejsi niż ja? Ugryzła duży kęs czekoladowego herbatnika i popiła gorącą, słodką herbatą. Włączyła radio i usiadła ciężko na łóżku. Skąd miała wziąć energię, by się przebrać? Spojrzała na stertę nie wyprasowanych ubrań leżących na białym trzcinowym krześle. Przed oczami zamigotał jej własny artykuł z poprzedniego miesiąca pt. „Wyrzuć śmieci ze swego życia" i podziękowała Bogu, że nikt w biurze nie mógł zobaczyć chaosu w jej sypialni. W pracy była dość uporządkowana. Utrata ważnego kawałka papieru mogła okazać się tam katastrofalna w skutkach, więc zmuszała się do wyrzucania wszystkich niepotrzebnych czasopism, wycinków starych gazet i nagryzmolonych informacji telefonicznych, zanim zalałyby jej biurko. W domu natomiast rzucała lniane marynarki na krzesło, aby za chwilę przekonać się, że są pogniecione i tydzień później wymagają półgodzinnego prasowania. Plątanina rajstop leżała na kwiecistej niebieskiej narzucie; jedwabne beżowe i czarne smugi pozostawione po

gorączkowych rannych poszukiwaniach pary całych cielistych rajstop, które pasowałyby do lnianego kompletu. Był to jednak ładny pokój, ozdobiony wzorzystą błękitną tapetą która wpadła jej w oko, kiedy tylko ujrzała ją w sklepie. Toaletka z pomalowanej na biało trzciny, regał i szafka nocna świetnie wyglądały na tle tapety i pasowały do długich muślinowych zasłon, wiszących na eleganckim mosiężnym drążku. Wszystko to stanowiłoby doskonale skomponowaną całość, gdyby nie stosy książek i czasopism rozsypanych niechlujnie na szafce nocnej, plik gazet porzuconych niedbale na podłodze i góry bluzek, T-shirtów i spodni na krześle. Owalna toaletka przypominała wystawę drogerii, cała zastawiona buteleczkami perfum, balsamów do ciała i mnóstwem starych szminek, na których wyrzucenie nie mogła się zdobyć. Fotografia jej z Richardem z ich ostatnich wakacji w Nowym Jorku zajmowała poczesne miejsce obok orzechowego pudełka na biżuterię, które kupił jej w zeszłym roku. Co za potworny burdel – pomyślała Jo, przypominając sobie święte słowa Rhony na temat małych dzieci oraz ich wpływu na niechlujstwo matek. Posprzątam jutro – obiecała sobie. – A teraz, w co się ubrać na przyjęcie? Spojrzała szybko w lustro. Można by je odkurzyć – zganiła siebie. I była zdumiona tym, co zobaczyła. Czuła się wyczerpana, lecz twarz, spoglądająca na nią z odbicia w lustrze, rozkwitała. Oczy błyszczały, skóra promieniała – żaden kosztowny krem do twarzy nie mógłby wywołać takiego efektu. Cudownie! Czuję się tak, jakby mnie wyżęła betoniarka, a mimo to wyglądam świetnie! Ludzie, którzy preparują Oil of Ulay powinni się nauczyć, jak to „coś" zamknąć w butelce. Przypomniała sobie wszystkie artykuły, które napisała na temat macierzyństwa i strojów ciążowych. Wybuchnęła głośnym śmiechem na myśl o spodziewających się dziecka kobietach, czytających to pustosłowie napisane przez osobę bez żadnego doświadczenia. „Twoja skóra będzie nieskazitelna, a włosy bardziej lśniące, niż gdybyś odwiedziła najlepszy salon fryzjerski..." Zróbmy więc odpowiedni użytek z owej rozkwitającej urody zdecydowała, kończąc ostatni kawałeczek biszkopta. Po wzięciu szybkiego prysznica, błyskawicznym przesuszeniu włosów suszarką i spędzeniu dziesięciu minut na nakładaniu makijażu, rzuciła na siebie krytyczne spojrzenie. Inauguracja długo oczekiwanego ilustrowanego dodatku Michaela Morana będzie głośnym wydarzeniem sezonu. Jo miała zamiar wyglądać tak pięknie, jak tylko było to możliwe, zwłaszcza że szefowie dwóch agencji modelek powiedzieli jej, że mają zamiar tam się zjawić – naturalnie z paroma oszałamiającymi podopiecznymi. Zapowiedź, że pojawią się także gwiazdy rocka oznaczała, iż stawi się jak jeden mąż cała tutejsza populacja modelek, armia zadbanych kobiet, którym płaci się za nieziemski wygląd i które sprawiają że inne kobiety zielenieją z zazdrości. Mając świadomość, że Richard, z nikonem zwisającym mu z szyi, będzie czatował na sposobny do zrobienia fotografii moment, Jo nie chciała wyglądać gorzej od tych profesjonalnych piękności. Nie chciała też być zmęczona i blada, kiedy przekaże mu wspaniałą wiadomość. Wyszukanie seksownego ubioru było wręcz niezbędne. Otworzyła drzwi szafy, odsuwając się, kiedy wypadły stamtąd czarne zamszowe sandałki, puchate różowe kapcie i druciany wieszak. Przebierała w żakietach, sukniach, bluzkach i spodniach, odrzucając jedno po drugim, aż wreszcie trafiła na coś właściwego: elegancką, obcisłą suknię wieczorową, która wyglądała pozornie skromnie, jeżeli ktoś nie wiedział, jak drogo kosztowała i nie zdawał sobie sprawy, że tylko najzdolniejsi (i drodzy) projektanci potrafią stworzyć tak seksowne suknie ze skosu. Jo kręciła się przed lustrem, obracając się dokoła, by zobaczyć swoją figurę pod każdym kątem. Wyglądała pięknie. Sznur szklanych korali, maleńkie perłowe klipsy i pantofle na wysokim obcasie stanowiły dopełnienie całości. Patrząc na spadające kaskadą na ramiona jasnobrązowe włosy, których w żaden sposób nie mogła okiełznać, ciemne oczy o powiekach pokrytych błyszczącym delikatnym srebrnoszarym cieniem Lancóme'a i wirującą wokół jej sylwetki suknię, czuła się jak gwiazda filmowa z lat trzydziestych. Jak Katherine Hepburn, pomyślała, przypominając sobie deszczowe sobotnie popołudnia, kiedy oglądała w telewizji stare filmy.

Spryskała lekko szyję i przeguby dłoni perfumami. Ruszamy do boju, Jo!

4 Według zegara na desce rozdzielczej była dokładnie ósma. Nadszedł czas, by wejść do pomieszczenia redakcji, stawić czoło mężowi i całemu zespołowi redakcyjnemu ,News", którego członkowie bez wątpienia świetnie znali sytuację w ich małżeństwie. Lub raczej jego rozpad – pomyślała Aisling z przygnębieniem. Przypuszczała, że przyjęcie inauguracyjne trwa już co najmniej od godziny. Zanim weszła do środka, siedziała cichutko w samochodzie, pobrzękując nerwowo kluczykami i zastanawiając, jak się tam wślizgnąć niepostrzeżenie, by nikt jej nie zauważył. Będzie tam Jo – przypomniała sobie. Dzięki Bogu. Mimo, że minęło ponad dwanaście lat od czasu, kiedy mieszkała w maleńkim jak pudełko zapałek mieszkanku w Rathmines wspólnie z pełną życia przyszłą dziennikarką, nadal pozostawały w przyjaźni. Aisling wiedziała, że to głównie dzięki Jo spotykały się regularnie przez ostatnie dziesięć lat. Kiedy ich losy potoczyły się odmiennymi torami – jedna wspinała się po szczeblach kariery, druga natomiast po schodkach mieszkania, targając sterty ubrań do prania – Aisling zaczęła zastanawiać się, czy wysoko mierząca Jo będzie chciała zadawać sobie trud utrzymywania z nią kontaktu. Pytanie stało się akademickie, kiedy praca zawodowa zaczęła tak absorbować Jo, że nie starczało jej już ani czasu, ani energii, by prowadzić życie towarzyskie. Aisling zaś stwierdziła, że opieka nad dwoma uroczymi małymi chłopcami wymaga dwa razy więcej czasu niż nad jednym. Pochłonięta całkowicie miłością do swych skarbów, wycofała się z pozadomowego życia do chwili, gdy chłopcy weszli w wiek szkolny. Wtedy zaczęła zbierać kawałek po kawałku swoje dawne życie. Spotkawszy Nualę, dawną przyjaciółkę z pracy, Aisling przekonała się, że jej świat zmienił się całkowicie przez ostatnie kilka lat, gdy tymczasem Nuala pozostała taka, jaka była. Rozprawiała o nie normowanym czasie pracy, zwolnieniach personelu i agentach ubezpieczeniowych, którzy nękali ją przez telefon. Aisling poczuła się nagle nieciekawa, ot, mamuśka przynudzająca o swych rozkosznych pociechach. Nie była zdziwiona, kiedy Nuala nie oddzwoniła, by umówić się na kolejne spotkanie podczas lunchu. Aisling przypuszczała więc, że z Jo również urwie się kontakt. Przyjaciółka będzie zbyt zajęta, by wcisnąć w porze, kiedy pospiesznie połyka sandwicza, rozmowę z kimś kto był bliski przed laty. Ludzie zmienili się, poszli do przodu. Ale Jo sprawiła Aisling przyjemną niespodziankę, często telefonując lub przyjeżdżając na lunch, kiedy znajdowała się w pobliżu. Bez względu na to, jak długie były przerwy w ich spotkaniach, zawsze powracały do swej zażyłej przyjaźni, śmiejąc się z tych samych rzeczy i przypominając sobie dni, kiedy nie miały dość pieniędzy na piecyk gazowy i owijały się kocami, by nie zmarznąć podczas oglądania telewizji na małym przenośnym odbiorniku. – Do dziś powraca do mnie senny koszmar, że nie mam pieniędzy na czynsz i wracam do mieszkania, by stwierdzić, że moje ubrania leżą na ulicy – powiedziała Aisling, pewnego mroźnego grudniowego dnia, kiedy Jo wpadła z prezentami gwiazdkowymi dla chłopców i piękną, zdobioną emalią broszką dla Aisling. – Budzi mnie myśl, że właściciel dobija się do drzwi. Co za ulga, kiedy okazuje się, że to tylko zły sen. – Znam to uczucie – plecy Jo przeszedł dreszcz, mimo że siedziały przed kominkiem w żółtawym salonie Aisling. – Boże, to było okropne nie mieć pieniędzy i wiecznie oszczędzać na wszystkim. – Pewnego dnia kiedy kupowałam ten przepiękny czerwony żakiet i stałam przy kasie z książeczką czekową, zdałam sobie sprawę, że on kosztuje więcej niż dwumiesięczny czynsz na Mount Pleasant Avenue! Niewiarygodne! Moja matka byłaby przerażona, gdyby wiedziała, ile pieniędzy wydaję na ciuchy. – Na pewno już się zorientowała, że masz bardzo wyszukany gust, jeśli chodzi o ubrania – zaśmiała się Aisling, patrząc wymownie na eleganckie spodnium z kremowej krepy, które miała

na sobie Jo. Przecież widać, że te buciki nie zostały kupione za dziewięć funtów na wyprzedaży w Penny's. – Co prawda, to prawda. – Jo spojrzała w dół na miękkie skórzane czółenka, w których tkwiły jej stopy. – To naprawdę szaleństwo wydawać na ubrania tyle forsy. Na tę przypadłość cierpią jednak wszyscy piszący o modzie – dodała. – Jeśli pojawiłabym się na pokazie w starych szarych legginsach i wyciągniętym T-shircie, towarzystwo posiusiałoby się z radości. A więc jestem zmuszona wydawać tyle na ubrania! Aisling zaśmiała się. Bez względu na to, w jak wysokich sferach obracała się Jo, była zawsze taka sama – zabawna, sympatyczna i całkowicie bezpretensjonalna. Ta sama promieniująca ciepłem dziewczyna, która pożyczyłaby swojej mniej efektownej współlokatorce wszystko, nawet najnowszą i najbardziej ukochaną sukienkę. Aisling dobrze wiedziała, że Jo jest przyjacielem, na którym zawsze można było polegać, osoba, która pojawiłaby się z pudełkiem chusteczek, spiesząc z pomocą i pociechą w każdej sytuacji. Była zupełnie inna niż siostra Aisling, Sorcha, która była tak pochłonięta pracą w Londynie, że ledwo miała czas przyjechać do domu na Gwiazdkę. Jo naprawdę lubiła towarzystwo przyjaciółki. Co z tego, że Sorcha uważała, że jej starsza siostra jest już nic nie warta tylko dlatego, że nie robi zawrotnej kariery w dzień i nie chodzi na kursy zarządzania wieczorem. Jo Ryan, dziennikarka zajmująca się modą była przecież jedną z najlepszych przyjaciółek Aisling, a nawet Sorcha nie uznałaby jej za nudną. Pełna życia, inteligentna i może trochę szalona. Lecz nigdy nie nudna. Zabawna, ciepła i trochę zbyt ufna, jeśli chodzi o mężczyzn – przynajmniej tak zawsze uważała Aisling – Jo wreszcie znalazła mężczyznę swych marzeń po latach spotykania się z kolejnymi niewłaściwymi facetami. – Bardzo ci się spodoba – mówiła przez telefon uszczęśliwiona Jo po spędzeniu z Richardem romantycznego tygodnia. – Jest doskonały. Lepszy niż Richard Gere. – Aż tak wspaniały? – zachichotała Aisling. – Czy jesteś pewna, że jest facetem z krwi i kości, czy też może zwiał ze stronic „Gentelmen Quartrerly"? – Jest jak najbardziej realny – gardłowy śmiech Jo powiedział Aisling wszystko. Błyskotliwy fotograf z pewnością znał się na rzeczy. Aisling uważała, że Jo mogła poczekać trochę dłużej, nim poszła do łóżka z nowym chłopakiem. Michael był jej pierwszym i jedynym kochankiem. Lecz teraz czasy się zmieniły. Miała nadzieję, że Richard nie przypomina innych facetów, z którymi była Jo niegdyś związana. Zdaje się, że ona zawsze popełniała poważne błędy, kiedy w grę wchodzili mężczyźni, zakochiwała się w każdym namiętnie i całym sercem, a ich wady budziły ją ze snu zbyt późno. Może tym razem będzie inaczej. Aisling nieczęsto widywała przyjaciółkę, odkąd pojawił się na scenie Richard. Przez chwilę zastanawiała się, czy Jo słyszała jakieś plotki o romansie Michaela. Z pewnością – pomyślała – Jo powiedziałaby jej, gdyby usłyszała cokolwiek. A może jednak wie? Myśli kłębiły się w głowie Aisling. A ja myślałam, że to ona na ogół nie zauważa śladów szminki na szklankach. Co za ironia losu! Niechby Jo przyszła tu dzisiaj – modliła się żarliwie Aisling. Na przyjęciach w środowisku dziennikarskim zawsze pod koniec siedziały razem. Aisling była wdzięczna swojej ekstrawertycznej przyjaciółce za wprowadzanie jej w wciąż zmieniające się kręgi reporterów, redaktorów i fotografów. Aisling najchętniej trzymała się blisko Jo, kiedy znajdowała się w otoczeniu ludzi jej nieznanych. Michael zazwyczaj szukał innego towarzystwa i zostawiał Aisling samą. – Chodź, poznasz Lorraine – mawiała Jo. – Pisze recenzje książek dla „Timesa", będziesz miała z nią o czym porozmawiać. – Wtedy Aisling czuła się, jakby miała coś do powiedzenia. W towarzystwie Jo nigdy nie wydawała się sobie bezbarwna lub nieciekawa, tak jak przy Michaelu. Kiedy była przy Jo, czuła, że jest niemal taką samą jak dawniej dziewczyną, która chadzała na przyjęcia gwiazdkowe do College of Commerce jako blondynka z Abby. Jo była tą rudą, ozdobioną cekinami i odzianą w spodnie dzwony. Kto się przejmował wtedy, że nie były to luksusowe stroje? Boże – pomyślała – czy ja rzeczywiście to kiedyś robiłam? Jakie wtedy były? Nie dbały o to, jak wyglądają po wypiciu w toalecie połowy butelki malibu. Od tego wieczora

Aisling nie mogła patrzeć na malibu. Po wódce nie ma się takiego kaca – powiedziała Jo. Już gin był pod tym względem lepszy. Mam nadzieję, że nie będzie to jedno z przyjęć, na których nie ma nic poza winem – pomyślała Aisling. Dzisiejszego wieczoru, jak nigdy chciała mieć przyjemny zamęt w głowie, wywołany odpowiednim trunkiem, łagodne wyzwolenie ze skrępowania, poczuć się lekko i swobodnie. Michael zapewne rzuciłby jej jedno ze swych karcących spojrzeń, gdyby zobaczył, jak pije. Kiedyś sam lubił wypić kilka piw podczas oglądania telewizji, lecz ostatnio stał się przeciwnikiem mocniejszych trunków; odmawiając wypicia zwykłego weekendowego budweisera, poklepywał z zadowoleniem swój znowu płaski brzuch. Bez wątpienia chce być zgrabny dla swojej dziewczyny – pomyślała gorzko. – Nie piję już więcej piwa w domu – poinformował ją w styczniu, kiedy właśnie wyładowywała bez jego pomocy zakupy i postawiła dwie zgrzewki po sześć sztuk w spiżarni – Jest bardzo niezdrowe. O wiele bardziej mi smakuje kilka kieliszków czerwonego wina. Włosi piją je na co dzień i wychodzi im to na zdrowie. Spojrzał wymownie na Aisling, kiedy pełna winy wyjmowała wielkie pudełko lodów z torby na zakupy. Co najmniej dziesięć milionów kalorii. Przyjaciel powiedział mi, że obecnie naukowcy zalecają kilka kieliszków czerwonego wina dziennie oraz dietę śródziemnomorską– ciągnął. – Muszę polecić któremuś z moich studentów, by napisał coś na ten temat. Aisling zastanawiała się, czy ów „przyjaciel" to była ta sama femme fatale, którą zabrał do Le Caprice i czy to właśnie ta zdzira wolała koneserów wina od zwolenników kufelka? Być może była jedną z tych kobiet, które wysączają po cichu dwa szprycery z białym winem, a potem głośno oznajmiają, że przez cały wieczór będą piły wyłącznie wodę mineralną. Całkiem inaczej niż ja – pomyślała Aisling. Po pięciu ginach z tonikiem znalazłaby się pod stołem, a pod koniec przyjęcia często robiła się wesolutka i rozkoszna. Oczywiście musiała potem znieść w taksówce przemowę Michaela. „Jak mogłaś tak mleć językiem?" gromił ją kiedy Aisling opowiedziała żonie dyrektora naczelnego zabawną historyjkę o tym, jak po raz pierwszy zakładała sobie diafragmę. „Rany, nie będę zabierał cię na przyjęcia, jeśli będziesz robić mi taki wstyd. Nie wiem, co sobie pomyślą". Nie miało sensu, zdecydowała Aisling, tłumaczenie, że żonie dyrektora najwyraźniej podobała się historyjka i że wybuchnęła śmiechem, kiedy zaszokowany Michael znalazł się zbyt daleko, by to słyszeć. Naprawdę, nie miałoby to sensu. Kim, do diabła, był Michael, by zabraniać jej wypicia kilku drinków na przyjęciu? Pieprzy jakąś głupią babę, złamał ich ślubne przyrzeczenie, jakby nie było warte papieru, na którym zostało złożone. Nie miał prawa mówić jej, co powinna, a czego nie powinna robić. Będzie piła, jeśli przyjdzie jej na to ochota, zwłaszcza dzisiejszego wieczoru. Może naprawdę piła za dużo na przyjęciach. I co z tego? To on był odpowiedzialny za to, że czuła się skrępowana w towarzystwie jego przyjaciół. Zawsze trzymał ją z dala od swych kolegów i sprawiał, że miała poczucie niższości wobec żony wydawcy, nie mniej ni więcej tylko wykładowcy fizyki. No cóż, czy Michael nie mógłby wprawić ją w jeszcze gorszy nastrój, niż udało mu się dzisiaj. Znalazł sobie inną kobietę, a co mogłoby być większym poniżeniem? Niech go szlag! Miała zamiar wypić największego drinka, jaki wpadnie jej w ręce, i ma gdzieś, czy Michael to zauważy. Była najwyższa pora, by wejść. Aisling skontrolowała makijaż w samochodowym lusterku i starła maleńką smugę tuszu do rzęs spod oka. Nie należy zbyt mocno pocierać delikatnej skóry pod oczami, wiedziała o tym z rozlicznych artykułów w magazynach kobiecych. Kiedy dobiła trzydziestki, naprawdę zaczęła dbać o swoją cerę. Nie dawała sobie jednak rady z najnowszym makijażem. Od dawna już używała tylko wody i mydła z niewielką ilością Oil of Ulay, jeśli o nim nie zapomniała. Czy Michael nadal kochałby ją, gdyby pielęgnowała swoją skórę i spędzała godziny na ujędrnianiu, oczyszczaniu, woskowaniu i upiększaniu twarzy? Prawdopodobnie nie. Gdyby chciał mieć efektowną, robiącą karierę zawodową kobietę, by pokazywać ją przyjaciołom, nic poza jakimś cudem nie mogłoby sprawić, żeby został przy swojej żonie, która była typową kurką domową. Wytarła rozmazany tusz, ścierając grubą warstwę podkładu, który nałożyła, by ukryć zaczerwienienie wokół oczu. Cholera – zamruczała, szperając w małej kosmetyczce w poszukiwaniu niewielkiej tubki korektora, by uzupełnić

makijaż. Patrząc ze smutkiem w lusterko Aisling pomyślała, że potrzebny byłby jej cały zestaw kosmetyków. Przechodząca obok para spojrzała na jej zakurzoną czerwoną toyotę starlet i weszła trzymając się za ręce przez tylne wejście do budynku redakcji. Ubrani w dżinsy, modne boty i odpowiednio dobrane kurtki z grubego sztruksu, przeszli szybko obok. Dziewczyna popatrzyła przez chwilę na Aisling, odrzucając długie kasztanowe włosy z oczu, z pełną świadomością swej młodzieńczej urody. Aisling zaczerwieniła się i wyobraziła sobie, co mogli sobie pomyśleć. „Po co zawracać sobie głowę malowaniem? Przecież to nieciekawa stara kura domowa, próbująca odstawić się, mimo że wszystek puder i róż na świecie nie zakryje początków podwójnego podbródka". Przydałby mi się łyczek – pomyślała znowu. Jeden głębszy dla kurażu pomógłby jej uśmiechać się do tych dziwnych twarzy. Jeśli, oczywiście, udałoby się jej zdobyć na uśmiech po zobaczeniu Michaela. Aisling wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwiczki samochodu. Nie mogła dojrzeć nikogo więcej na rogu parkingu, gdzie postawiła wóz. Obok drzwi wejściowych ktoś w skórzanej kurtce parkował motocykl. Od lat nie jeździła motocyklem i myśl o pędzie autostradą, który nie pozwalał na rozważania o życiu, wydała się jej nagle bardzo pociągająca. Wypożyczyła kiedyś skuter podczas tamtych cudownych wakacji w Grecji. Ojciec ostrzegał ją ponuro, mówiąc o połamanych kościach i bliznach pozostałych na całe życie. To właśnie ją sprowokowało. W starych denimowych szortach i T-shircie pędziła po kamienistych drogach, a obok ścigała się z nią Jo na podobnym wraku, śmiejąc się na wietrze, pełna niczym niezmąconej radości. – Ta, która będzie druga w domu, musi wyjść ze Spirosem – piszczała Jo, przyciskając pedał gazu. Nie miała zamiaru być tą, która będzie towarzyszyła zbytnio owłosionemu właścicielowi ich wynajętego domku na obiedzie w tawernie. Prawdopodobnie jechały z prędkością zaledwie trzydzieści kilometrów na godzinę, lecz miały takie uczucie, jakby unosiły się w powietrzu. Mijały maleńkie białe wille błyszczące w gorącym egejskim słońcu, uśmiechając się do miejscowych kobiet spowitych w obszerne czarne suknie. Teraz nie śniła już nawet o jeździe na skuterze. Skutery i motocykle są dla szczupłych młodych dziewcząt, jakie widuje się w reklamach tamponów, dziewcząt o włosach do bioder, w mikroskopijnych szortach i agresywnym sposobie bycia. Pojazdy te na pewno nie były przeznaczone dla kobiet, które nie są w stanie dopiąć dżinsów. Pomyślała sobie, że w pomieszczeniu redakcyjnym jest ich z pewnością mnóstwo, są prześliczne jak modelki, które przybyły, by pozować do fotografii z dyrektorem naczelnym. Może mogłaby poprosić je o wskazówki. Mogłaby przyprowadzić kilka z nich do Michaela i zapytać, czy jest wart, by o niego walczyć. Przez chwilą napawała się wyobrażeniem twarzy Michaela, czerwonej ze złości na żonę, która spokojnie informowała grupkę pięknych młodych kobiet, że jest on kłamliwym, oszukańczym łajdakiem. Nigdy jednak nie potrafiłaby tego zrobić. Fiona, o tak, ona byłaby do tego zdolna, zrobiłaby to z rozkoszą, gdyby Pat był dość głupi, by ją zdradzić. Aisling wiedziała, że może tylko sobie pomarzyć o wymierzeniu policzka Michaelowi. Podobnie jak marzyła o spoliczkowaniu swojego ojca, ilekroć sprawił, że czuła się bezwartościowa i głupia. Czy wszyscy mężczyźni postępowali tak samo? Oparła się o samochód i zamknęła na chwilę oczy. Ogarnęło ją przerażenie na myśl, że będzie musiała uśmiechać się do kolegów Michaela, którzy zobaczą, szczupłą niegdyś, żonę Michaela Morana przemienioną w biuściastą hausfrau, bez żadnego stylu, nie umiejącą poprowadzić konwersacji. Zdawało się jej, że może usłyszeć: ,,Nic dziwnego, że wziął sobie kochankę, skoro po powrocie do domu zastaje coś takiego". Niech go szlag! Trzasnęła drzwiczkami samochodu i wygładziła suknię. Teraz już bez chowania głowy w piasek. Trochę brakło jej tchu, kiedy weszła w okazałe frontowe drzwi, gdzie spojrzał na nią strażnik z identyfikatorem i miną świadczącą o poczuciu ważności. – Przyszłam... tu... jestem zaproszona na przyjęcie – wyjąkała. – Dodatek.. . Mój mąż tu pracuje... – Nazwisko? – zapytał strażnik wyniośle, błądząc piórem po liście.

– Aisling Moran – odpowiedziała i wtedy, jakby zadziałała jakaś magia, twarz mężczyzny rozjaśniła się. – Pani Moran! Witamy panią nareszcie. Proszę wejść, zanim te psy na informacje wysuszą wszystko! Poczuła, jakby ktoś ją popychał na schody; strażnik zawołał jakiegoś Micka, by zaprowadził panią Moran na przyjęcie. Ledwie zdążyła postawić nogę na pierwszym stopniu, kiedy pojawił się nagle o wiele młodszy mężczyzna w podobnym granatowym mundurze, o bardzo krótkich włosach, by wejść z nią na schody. – Proszę bardzo, proszę pani – muskularny młody mężczyzna uśmiechał się wesoło. – Schody są strome, trzeba uważać i mogłaby pani nie znaleźć drogi w tym labiryncie na górze, jeśli nie wie pani, dokąd pójść! – Nie mógł być młodszy od niej o więcej niż dziewięć czy dziesięć lat, lecz sądząc po sposobie, w jaki szedł obok niej i zwracał się per pani, przypominała mu zapewne własną matkę. Wspaniale. – Miłej zabawy. – Na pożegnanie posłał jej sztuczny uśmiech i udał się żwawo tam, skąd przyszedł, pozostawiając ją stojącą przed pokojem redakcji informacyjnej. Serce waliło jej na myśl, że ma tam wejść sama. Co ty tu robisz? – zadawała sobie pytanie, bardzo nieszczęśliwa. – Dlaczego nie siedzisz w domu z głową zagrzebaną w piasku, tak jak zwykle? – Ponieważ musisz zorientować się, co się dzieje – odezwał się zjadliwie głos w jej głowie. – Teraz albo nigdy. Od ciebie zależy, czy spróbujesz i zlekceważysz jego niewierność czy też zażądasz, by położył temu kres. – Trzymaj się, Aisling powiedziała głośno – Do dzieła! Położyła niepewnie rękę na skrzydle drzwi, kiedy otworzyły się gwałtownie i dwóch mężczyzn w garniturach, z przekrzywionymi krawatami utorowało sobie drogę wyjściową z biura, chichocząc histerycznie. – Aisling Moran! Jak się masz? – została nagle pochwycona przez jednego z rozbawionych hulaków, który objął ją w niedźwiedzim uścisku. – Tom! – powiedziała z radością, rozpoznając zastępcę redaktora naczelnego gazety, jednego z najlepszych przyjaciół Michaela. – Wieki cię nie widziałem – powiedział ciepło. Szeroki uśmiech rozjaśnił jego twarz okoloną siwiejącą brodą. Wysoki, o przygarbionych ramionach Tom zawsze dotąd prezentował się znakomicie, lecz obecnie paradował z brzuszkiem widocznym pod napiętą koszulą. Aisling zauważyła też błyski srebra w jego włosach i, zszokowana tym odkryciem, stwierdziła, że nie widziała go od ponad dwóch lat. Sama też nie cofnęłam wskazówek zegara przez ten czas – pomyślała z ironią. – Jak się masz – zarechotał wesoło, wysyłając mocny podmuch whiskey w jej kierunku. – To wielki dzień twego męża, co? Musisz być bardzo dumna. Wszyscy jesteśmy dumni. Jak cholera – pomyślała, wykrzywiając się w uśmiechu słodkim jak sacharyna. Tom pchnął wahadłowe drzwi i poprowadził Aisling do pokoju, w którym działo się mnóstwo rzeczy. MTV, RTE, Super i Sky Sports ryczały na pełny regulator z rzędu monitorów telewizyjnych umieszczonych na jednej ze ścian. Wydawało się, że nikt nie zauważa kakofonii, jaką tworzyły najnowszy hit Pearl Jam, warkot wyścigu Formuły 1 oraz wiadomości w dwóch językach. Goście śmiali się rechotliwie, prowadzili burzliwe rozmowy i dawali znaki, by dolać im jeszcze alkoholu, a dwie znękane dziewczyny w czarnych spódnicach i białych bluzkach krążyły po pokoju balansując tackami, na których stało szkło. Zebrani stali w grupkach po dwie lub trzy osoby, śmiejąc i przekrzykując się nawzajem, opowiadając dowcipy o kolegach, którzy pracują ze sobą całymi godzinami i znają się nawzajem lepiej niż własną rodzinę. – Twierdzisz, że wziąłem tę historyjkę z innej gazety? – usłyszała, jak ktoś mówi z oburzeniem. – Połknąłbyś nawet cegłę, Pat! – rzekł inny głos – Nabiera cię tylko, bo się założył. Na marginesie, należy mi się od ciebie jeszcze jeden drink, Shay. – Towarzystwo jest dzisiaj w świetnej formie – zachichotał Tom. Aisling pomyślała, że wszyscy wyglądali olśniewająco i dynamicznie. Zawsze czuła respekt w stosunku do kolegów męża, szczególnie do kobiet.

Proszę bardzo -– usłyszała, jak mówi Tom, kiedy przebijali się do środka pomieszczenia, gdzie stała grupka ludzi słuchając wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny. Michael był otoczony świtą jak zwykle. Miał potwornie irytujący zwyczaj perorowania na wszelkie tematy, a ulubionym przedmiotem była polityka. W domu na ogół nabierał ochoty do prezentowania swoich poglądów na temat ostatniego kryzysu politycznego, wtedy właśnie, gdy Aisling miała zgasić lampkę nocną lub szykowała się do oglądania telewizji. Nigdy nie pomyślał o tym, że chciałaby robić w tym momencie coś innego i nie jest szczególnie zainteresowana tym, co mąż ma do powiedzenia na temat przemówienia lidera Labour Party lub Billa Clintona. Lecz potem nigdy nie zauważał, że jej oczy błyszczą kiedy już się rozkręcił. Dzisiaj był w świetnej formie, prawił o zmieniającej się roli gazet w świecie, w którym telewizja przekazywała błyskawicznie najświeższe wiadomości. Aisling poczuła satysfakcję, kiedy ujrzała, że jedna z mniej gorliwych słuchaczek marszczy brew z milczącą wyrozumiałością dla idiosynkrazji szefa. Nie każdy był tak porażony jego obecnością jak lubił to sobie wyobrażać Michael. Na krótką chwilę ta myśl przyniosła Aisling satysfakcję. Milczała, usiłując patrzeć na niego tak jak obca osoba, przyglądająca mu się po raz pierwszy. Wysoki, o ciemnych oczach, budowie, za jaką facet z reklamy Marlboro gotów byłby umrzeć, był, na co narzekała większość jego kolegów płci męskiej, zbyt urodziwy, żeby jeszcze do tego mieć głowę na karku. Na nieszczęście dla wszystkich zazdrośników był przy tym błyskotliwym autorem i jeszcze lepszym redaktorem. A ponadto miał jeszcze osobowość. Kiedy każdego roku młode adeptki dziennikarstwa, zgłaszały się pełne zapału do redakcji, by nauczyć się wszystkich niuansów zawodu, natychmiast traciły głowę na widok przystojnego zastępcy redaktora naczelnego. Michael traktował je żartobliwie, opowiadając Aisling, jak się czerwienią, proponując mu sandwich podczas lunchu lub pytając jak ocenia ich artykuły, zamiast spytać o to redaktora aktualności. Mimo że obracał te historyjki w żart, Aisling wiedziała, że pochlebiało mu, iż tak się nim interesują. Zawsze można było go kupić pochlebstwem. Nie jest to cecha, dzięki której żona mogłaby czuć się bezpiecznie – pomyślała Aisling. Obserwowała, jak dwie młode kobiety patrzą tęsknie na jej męża, jakby był stekiem z polędwicy, a one przez miesiąc nie miały nic w ustach. Aisling mogłaby powiedzieć jego admiratorkom, że wzrok męża robi się tak przejmujący, niczym Roberta Redforda, kiedy po prostu chce dojrzeć coś bez okularów. Stylowe, markowe okulary w metalowej oprawie kupił sobie kilka lat temu. Oczywiście, nigdy nie miała okazji, by powiedzieć to komukolwiek, i podejrzewała, że i tak by nie dały jej wiary. Mogła wyobrazić sobie te właśnie wielbicielki uważające po cichu, że przeszywający wzrok zastępcy redaktora naczelnego jest niezmiernie seksowny i skierowany tylko w ich kierunku. Duży błąd, dziewczyny. – Michael, spójrz, kto przyszedł! – zawiadomił wesoło Tom. Cała gromadka zwróciła się w kierunku nowo przybyłych. Aisling poczuła, że jej twarz staje się czerwona, kiedy wszyscy patrzą na nią i znienawidziła się za to. Michael pochylił się i ujął jej rękę. Poprowadził ją delikatnie na środek grupki, sprawiając wrażenie, jakby ucieszył się jej widokiem. Co za aktor! – Aisling, to większa część mojego zespołu redagującego dodatek. To moja żona, Aisling. – Kto mu dyktuje te teksty – zastanawiała się. – Czy było to przedstawienie pod tytułem „troskliwy redaktor", pomyślane, by omamić zapatrzone w niego studentki? Aisling widziała zdumienie w oczach kobiet, kiedy wpatrywały się w jej płonącą twarz i niezbyt doskonałą figurę ukrytą pod krzykliwą czerwoną suknią. Oszałamiający, błyskotliwy Michael, jeden z najbardziej utalentowanych dziennikarzy w Dublinie, był żonaty z czymś takim! Zdążyła się już do tego przyzwyczaić, do tych pełnych współczucia spojrzeń, kiedy wielbicielki jej męża stwierdzały, że ich bohater był związany z kobietą najmniej atrakcyjną spośród obecnych. Przynajmniej zawsze dotąd mogła być pewna, że jego wielbicielki mogły sobie tylko pomarzyć o jej mężu. Teraz jednak miała druzgocący dowód, że marzenie jednej z tych kobiet zostało zrealizowane. Kiedy wymruczały „dzień dobry" ze zróżnicowanym stopniem entuzjazmu, Aisling zaczęła się zastanawiać, czy także ona znajdowała się pośród nich i dlatego właśnie Michael nie

przedstawił żadnej oddzielnie. Być może stała tutaj, zimna jak ogórek, na przykład ta blondynka z grubą niczym naleśnik warstwą podkładu i ustami Kim Basinger lub wysoka brunetka w okularach z szylkretową oprawą podkreślającą migdałowe niebieskie oczy, w cienkiej jedwabnej bluzce, nie pozostawiającej wątpliwości co do tego, że jej właścicielka ubierając się pominęła szufladę z biustonoszami. Aisling patrzyła na nią przez chwilę, po czym uwagę jej przyciągnęła inna kobieta z grupki. Czy uda się jej rozpoznać tę drugą kobietę na podstawie opisu Fiony, czy będzie intuicyjnie wiedziała, która z nich jest jej rywalką? – Dobrze się czujesz? – przerwał jej rozmyślania głos męża. Podniosła obojętne niebieskie oczy, by napotkać jego wzrok. Dziwne, spodziewała się, że będzie wyglądał inaczej teraz, kiedy poznała już jego tajemnicę, lecz tak nie było. Wyglądał dokładnie tak samo jak zawsze, kilkugodzinny zarost ciemniał na jego szczęce, brwi miał uniesione z figlarnym wyrazem. Do dnia dzisiejszego dałaby sobie uciąć głowę, że Michaelowi nie śniło się nawet robić coś więcej poza rozmawianiem z inną kobietą. Wpatrywała się w męża, zauważając ciemne smugi pod jego oczami od długich nocy, kiedy pracował do późna, by nadać ostateczny kształt dodatkowi do gazety. W każdym razie tak twierdził. Było jednak bardziej prawdopodobne, że był tak wyczerpany, ponieważ spędzał długie godziny razem z kochanką, spożywając wspólnie posiłki w ulubionej restauracji, zanim zamknęli się w tym samym samochodzie, którym jeździła w weekendy do supermarketu, z chłopcami rozrabiającymi na tylnym siedzeniu. O Boże, zdrada. To boli i jednocześnie tak bardzo złości. Dwanaście lat małżeństwa nic nie znaczyło dla niego, jeśli mógł po prostu zapomnieć o niej i ich synach dla kilku namiętnych nocy z jakąś puszczalską. – Dobrze się czujesz? – zapytał znowu. Odwróciła się. Tom wrócił z obiecanym drinkiem: duży gin z tonikiem, mocny i zimny z wieloma kostkami lodu dzwoniącymi o szklankę. Uśmiechnęła się do niego z podziękowaniem i pociągnęła głęboki, ożywczy łyk, czując jak gin daje impuls jej systemowi nerwowemu niczym zastrzyk adrenaliny. Michael zdążył już zwrócić swą uwagę ku innemu przedmiotowi, swej własnej interpretacji politycznego kryzysu w Waszyngtonie. – Musimy porozmawiać. – Aisling zadziwiła samą siebie, mówiąc z takim spokojem w głosie i wyciągając rękę, by poklepać go po ramieniu. Nie zwracając uwagi na wyraz zdziwienia na twarzach jego rozmówczyń, odeszła od grupki wraz z mężem, niechętnie podążającym za nią aż znaleźli się dość daleko, by tamci nie mogli ich usłyszeć. – O co chodzi? – spytał z niecierpliwością. – Dlaczego nie mogłaś powiedzieć mi tam? Powiedz, co to za wielka historia? Patrzyła na niego spokojnie. Czy skłamie, czy też powie prawdę? Prawdopodobnie skłamie. – To dotyczy Jennifer Carroll. Czy to nazwisko nie jest ci aby znajome? – patrzyła na niego wyczekująco. – Wiem, że masz romans, Michael. Więc sądzę, że musimy odbyć intymną rozmowę, co ty na to? Czy też wolisz, aby każdy w tym budynku poznał twoją nędzną tajemnicę, to znaczy, jeśli jeszcze jej nie znają – zasyczała. Jego oczy pociemniały. Patrzył na nią z tym samym nieobecnym wyrazem, jaki zauważyła, kiedy był zmuszony rozmawiać z kimś, kogo nie lubił: zimny i obojętny, kamienna twarz, oczy nie zdradzające żadnych uczuć. – Skąd wiesz? – zapytał tak zdawkowo, jakby wspomniała o tym, że w samochodzie zabrakło benzyny. – Powinieneś lepiej pilnować rozliczeń swoich kart kredytowych – odpowiedziała. – Nie spodziewałeś się, że po znalezieniu rachunku z Lingerie de Paris w kieszeni granatowego garnituru mogłabym domyślić się? Czy też może chciałeś, żebym się dowiedziała? – Nie. – Patrzył w dół na jakąś plamkę na szarym nakrapianym biurowym dywanie, na pozór odległy o wiele kilometrów, jakby zastanawiał się, czy dywan z osiemdziesięcioma procentami wełny jest bardziej trwały niż dywan z czystej wełny. – Nie chciałem, żebyś się dowiedziała, ponieważ sprawiłoby ci to ból, a ja nigdy nie chciałem ci go zadać. – Dobrze, w porządku. – Aisling zaśmiała się szorstko, czując, że czerwone plamy palą jej policzki. – Po prostu chciałeś, by każdy, poza mną, wiedział, że oszukujesz swoją głupią żonę.

Niech się dowie od sąsiadek! Tak miało się stać? Czy jest jeszcze coś, o czym powinnam się dowiedzieć, czy też dasz ogłoszenie w następnym numerze gazety? – Przestał patrzeć na dywan i spoglądał na nią ze smutkiem, niemal z litością. Bystre ciemne oczy zerkały na jej nową sukienkę i jaskrawą szminkę na ustach. – Może powinnam była spytać Fionę, czy masz jeszcze gdzieś indziej kilka zakamuflowanych kobiet? Czy też jedna wystarczy? A może założyłeś się z tą cholerną dziwką, jak długo będziecie w stanie mnie oszukiwać? Przerwała, by nabrać powietrza i pociągnęła łyk ze szklanki. Ręce drżały jej tak, że kostki lodu grzechotały hałaśliwie. – To nie było tak, Aisling – odpowiedział wolno. – Nie mówiłem nic nikomu i myślałem, że jesteśmy dyskretni, chociaż, oczywiście, myliłem się. Nie chciałem cię zranić. – Nie mów mi – przerwała – że to nic nie znaczyło i że nawet nie pamiętasz jej nazwiska. Czy to twój następny tekst? Bo ja znam jej nazwisko, nawet jeśli ty je zapomniałeś. Jennifer Carrol, prawda? Patrzyła na niego z triumfem, jakby bawili się w kotka i myszkę i jej udało się wygrać kawałek placka. – Powiedz mi jedną rzecz, Michael, dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? Czy już mnie nie kochasz, czy nie zależy ci na naszym małżeństwie i chłopcach? Oczy Michaela były zimne. – Kochałem cię przez trzynaście lat, Aisling – powiedział. – Lecz nie jestem już w tobie zakochany. Nacisk, z jakim wymówił słowo „zakochany", przeszyło ją jak pocisk. Czy on naprawdę mówił to, co słyszała? Wzruszył ramionami i rozłożył ręce w przepraszającym geście. – Przykro mi, ale nie wydaje się, żeby naprawdę zależało ci na naszym małżeństwie. Wpatrywała się w niego, nie wierząc w to, co usłyszała. – Ty, chłopcy i twój cholerny dom, tylko to było dla ciebie ważne. Nie ja. Nigdy nie chciałaś być częścią mojego życia, nigdy nie pytałaś, jak wyglądał mój dzień, co robiłem. Zawsze liczyli się tylko chłopcy. Czy pamiętałaś, że to my pobraliśmy się, nie ty, ja, dwoje dzieci, lecz my? – Ponieważ poruszył temat, który był w oczywisty sposób mu bliski, jego głos zabrzmiał surowiej niż kiedykolwiek przedtem. – Nie, nie pamiętasz, prawda? – warknął Odcięłaś mnie od swego przytulnego malutkiego życia i nie mogłem już tego znieść. – Przerwał, lecz jego słowa wisiały w powietrzu jak sople, zimne i śmiertelne. Mógłby ją nimi przeszyć na wylot, lecz nie zraniłoby jej to tak, jak zabolał ją wyraz jego twarzy. Ona nie chciała, by ich małżeństwo funkcjonowało? Na litość boską rozpaczliwie tego pragnęła, lecz nie dał jej w tej mierze żadnego wyboru. Po prostu poleciał za jakąś kobietą i chciał zwalić całą winę na nią! – Całkiem jasno dawałaś do zrozumienia, że nie chcesz być częścią mojego życia – ciągnął – więc zapragnąłem kogoś, kto chciał być ze mną. Jego głos był spokojny. Spokojny do szaleństwa. Zmusiła go, by stawił czoło największemu kryzysowi, jaki może się przydarzyć małżeństwu, a on patrzył na nią z obojętnością. Mówił o ich małżeństwie, jakby było już zimnym trupem. – Nie opowiadaj mi takich bredni! – krzyknęła. – Lingerie de Paris i noce w Jurys nie mają nic wspólnego z niefunkcjonującym małżeństwem. Tu chodzi o seks, seks z inną kobietą. Nie mogłeś się po prostu pohamować, prawda? Wszystko, co było między nami, ci nie wystarczało, więc nie próbuj mnie oskarżać. Nie mów, że to jest moja wina! Nagle zamilkła, uświadamiając sobie, że ludzie stojący obok przestali rozmawiać. W zwykłych okolicznościach wprawiłoby ją to w zakłopotanie, lecz dzisiaj miała gdzieś, czy ktoś słyszał ją, czy nie. – Jak śmiesz... – Nie próbuję cię obwiniać – przerwał jej Michael. – Tylko... – Westchnął ciężko. – Słuchaj, nie możemy mówić o tym tutaj, przy wszystkich. Poczekajmy, aż wrócimy do domu, dobrze?

– Do domu! Poczekajmy, aż wrócimy do domu! – powtórzyła wysokim głosem. – Nie pamiętałeś o domu, kiedy łajdaczyłeś się z tą dziwką w dublińskim hotelu, kłamiąc, że jesteś w Londynie! A więc zapomnij o powrocie do domu ze mną! Twój dom jest tam, gdzie twoja cholerna kochanka, i nie chcę cię widzieć, dopóki jej nie rzucisz! – Aisling. – Próbował pochwycić ją, lecz udało jej się odsunąć jego ręce. Drzwi. Gdzie są drzwi? Nie widziała nic przez łzy. Przeszła przez podwójne drzwi, zanim zdołał ją dogonić. – Zatrzymaj się – powiedział. A ona przystanęła. Obróciwszy ją by spojrzała na niego, spojrzał jej w oczy, jego źrenice wbijały się w nią z przejęciem. – Nigdy nie chciałem cię zranić, Aisling – powtórzył. – Musisz mi uwierzyć. Ale zmieniłaś się. Nie wiem, co ci się stało, ale nie jesteś już taka sama jak kiedyś. Tak, jakbyś zamknęła się przede mną. Nie mogę tak żyć. Przykro mi. Masz rację, że nie powinienem wracać do domu – dodał. – To by nic nie dało. Będzie lepiej, jak nie wrócę dziś do domu. Już dawno chciałem ci powiedzieć, ale nie potrafiłem znaleźć odpowiedniego momentu. Nie chciałem zrobić krzywdy dzieciom, ale jeśli chodzi o nie, każdy moment na rozpad małżeństwa jest zły. Czuła, jak krew pulsuje w jej żyłach i utrzymuje ją przy życiu, chociaż tak bardzo chciała umrzeć. Dała mu szansę, aby powiedział, że ją kocha i że tamto było okropną pomyłką. Nie skorzystał z tego. Obrócił przeciwko niej jej własne słowa. Boże, czy gdyby nie powiedziała, że ma nie wracać do domu, gdyby trzymała język za zębami i pozwoliła mu się wytłumaczyć, prosić o przebaczenie, czy wtedy wszystko wróciłoby do normy? Sama podsunęła mu, aby odszedł. Aisling dopiero teraz zrozumiała sens wyrażenia „czas się zatrzymał". On stał w niewielkiej odległości od niej, miał na sobie bladoniebieską koszulą z rozpiętymi u góry guzikami, z widoczną opaloną szyją, szyją do której się przytulała, kiedy siedzieli na kanapie i do późnej nocy oglądali telewizję. Czuła zapach jego płynu po goleniu i gdyby wyciągnęła rękę, mogłaby go dotknąć, objąć ramionami i pozostać tak bezpieczna na zawsze. Być może, gdyby dość mocno tego pragnęła, mogłaby cofnąć zegar i zamknąć usta. A wtedy on zostałby z nią. Nie potrzebowałby już nikogo innego. Ale było już na to za późno. Nie chciał jej. Pragnął innej kobiety w swych ramionach i w swoim życiu. Bezmyślnie wypiła jeszcze jeden duży łyk alkoholu, chcąc wymazać z pamięci to, co się przed chwilą wydarzyło. – Zostanę dzisiaj na noc u Toma, a rano przyjdę zabrać trochę rzeczy. – Michael popatrzył na nią chłodno, jego oczy zlustrowały nową sukienkę i twarz zaczerwienioną od wypicia zbyt szybko dużej ilości ginu. – Wrócę już do środka. Naczelny zaprezentuje dodatek lada chwila. Aisling patrzyła na niego milcząc. – Nie pij już nic, Aisling – dodał chłodno. – Nie mam zamiaru odwozić cię do domu, jeśli się upijesz, pamiętaj więc, że jesteś sama. – Z tymi słowami odszedł, wracając do wpatrzonych w niego studentów i szepcących kolegów, którzy obserwowali całą scenę. Aisling dopiła do końca gin i obróciła się w kierunku schodów. Tak właśnie boli złamane serce – pomyślała drętwo, idąc wolno po schodach, jej piękna nowa suknia falowała z tyłu. Strażnik przy drzwiach zobaczył, że idzie w jego kierunku jak lunatyczka, z nieobecnym wyrazem twarzy i zmętniałymi oczami. Chciał spytać, czy wszystko jest w porządku, ale nie wiedział, jak to zrobić.

5 Jo zaparkowała samochód i wyszła z niego pośpiesznie, zauważywszy samochód Aisling zaparkowany o parę miejsc dalej. Wspaniale – pomyślała. Zatrzasnęła drzwiczki i wrzuciła kluczyki do torebki. Będziemy mogły przy– siąść razem i poplotkować. Nie uszła więcej niż pięć kroków, kiedy zobaczyła wyłaniającą się z drzwi wejściowych Aisling. Nawet z pewnej odległości Jo mogła zobaczyć, że cera przyjaciółki była poszarzała, na jej twarzy widoczny był wyraz głębokiego bólu.

O rany – pomyślała zaszokowana Jo. – Co takiego mogło się wydarzyć? Pobiegła tak szybko w kierunku Aisling, że załopotała jej jedwabna suknia. Stwierdziła jednak, że w szpilkach i bez biustonosza nie biega się dobrze po żwirze. – Co się stało, Aisling? Co się stało? – chwytając ręce Aisling w swoje dłonie, patrzyła na przyjaciółkę z niepokojem, oczami szukała przyczyny tej potwornej bladości, przerażającego wyrazu rozpaczy. – Powiedz coś, Ash, proszę błagała. – Opuścił mnie. Jest zakochany w innej – powiedziała Aisling dobitnie, patrząc gdzieś dalej oczami pełnymi smutku. Jo nie mogła uwierzyć w to, co słyszała. Michael ją opuścił? To śmieszne! Przecież Michael uwielbiał Aisling, czcił ziemię po której stąpała! Z pewnością Aisling coś źle zrozumiała... albo? Jo całkiem oniemiała. Po prostu nie wiedziała, co powiedzieć. Aisling stała w milczeniu, zmarszczki wokół oczu i ust zmieniły się w ostre, zastygłe bruzdy. – Już mnie nie kocha, rozumiesz – powiedziała Aisling, jak dziecko recytujące wiersz wyuczony na pamięć. – Kocha tamtą i to moja wina. – Zaczęła głośno płakać, ciało falowało głębokimi szlochami, jakby za chwilę miała zakrztusić się własnym oddechem. – Och, Ash. – Dowiedziałam się dzisiaj – zaszlochała Aisling. – Fiona powiedziała mi, że od dawna o tym wiedziała, lecz nie chciała mi nic mówić. Wiem, że nie mogła mi powiedzieć. Chciałam rozmówić się z nim, skłonić go do przeprosin i wszystko byłoby w porządku. Nic by się nie zmieniło. Ale on tego nie zrobił, nie zrobił tego... – Aisling schowała głowę na ramieniu Jo, szlochając w srebrzysty dzianinowy szal, który miała na sobie przyjaciółka, aby osłonić się przed chłodem. Cóż mogła zrobić Jo, poza objęciem Aisling i próbą złagodzenia bólu w przyjaznych ramionach, kiedy wszystko, czego pragnęła Aisling, to były ramiona jej męża i jego głos mówiący, że wszystko jest już dobrze, że kocha ją i nikogo więcej. Lecz Jo podejrzewała, że Michael nie powiedziałby tego. Prawdopodobnie już nigdy tego nie powie. Kto zgadłby, kto by pomyślał, że ta na pozór oddana sobie para miała się właśnie rozejść? Być może wiedziałaby, że szykuje się coś takiego, gdyby nie zanurzyła się bez reszty w życiu Richarda, zaniedbując dawnych przyjaciół. – Chodź i usiądź w moim samochodzie – powiedziała ciepło. – Proszę cię, Aisling, proszę. – Nie mogę. Muszę wrócić do domu, do chłopców. Powiedziałam opiekunce, że niedługo wrócę. – Aisling pociągnęła nosem i znalazła pomięty kawałek chusteczki ligninowej w swojej torebce między listą zakupów a rozkładem meczów piłki nożnej młodzików z soboty rano. Nabrała tchu i spojrzała na Jo. – Nie bądź niemądra, Ash. Usiądź ze mną na kilka chwil i przestań płakać. Nie możesz jechać do domu w tym stanie. – Poprowadziła Aisling do swego samochodu, otworzyła drzwi dla pasażerów i pomogła jej wejść, jakby przyjaciółka była kaleką. – Tak mi przykro, tak bardzo mi przykro – szlochała Aisling. – Nie wiem, co robić. Nie rozumiem, jak mogło do tego dojść. – O, moje biedactwo – Jo oparła się o hamulec ręczny i objęła ciepło Aisling, nie wiedząc, jak ma jej pomóc. Usiłowała przypomnieć sobie jakieś rady z odpowiedniej kolumny czasopisma, lecz przyszła jej do głowy tylko porada medyczna dla pierworódek powyżej trzydziestki. Aisling mówiła przerywanym czkawką głosem: – Wiem, że coś się ostatnio zmieniło, lecz myślałam, że to ja. Myślałam, że to ja popadłam w rutynę i muszę się z niej wyrwać. Ale do głowy mi nie przyszło, że zdarzyło się coś takiego. Jak to możliwe? Czy byłam jedyną osobą nie mającą o niczym pojęcia, czy powinnam była zdawać sobie sprawę, że coś jest nie w porządku, nie wiem. – Przerwała nagle, patrząc nie widzącymi oczami w przednią szybę. – Ash, nie ma sensu zadręczać się teraz. Może była to po prostu przelotna historia, może on żałuje, ale nie umie się do tego przyznać. – Nie, to nie jakiś tam romans. To coś poważnego. Powiedział, że to koniec naszego małżeństwa.

Jo patrzyła w milczeniu na przyjaciółkę, wiedząc, że nie istnieje natychmiastowe rozwiązanie tego problemu. Otworzyła schowek, znalazła paczkę chusteczek i dała Aisling jedną zamiast tej rozmokłej, zmiętej, którą przyjaciółka gniotła w ręku. Kilka chwil wcześniej czuła się jak ktoś śniący wspaniały sen o macierzyństwie, z bajecznym weselem i szczęśliwym życiem rodzinnym przed sobą. Teraz poczuła się, jakby miała sto lat i była bardzo zmęczona. Aisling i Michael zawsze byli dla niej uosobieniem doskonałej pary, jakże więc można było żywić jakąkolwiek nadzieję, jeśli nawet im się to nie udało? Jo była oczywiście świadkiem rozpadu wielu małżeństw. Wiedziała bardzo dużo o ludziach, którzy wyrywali sobie każdą sztukę mebli z domu, który miał być wkrótce sprzedany, i syczeli: „ta dziwka" lub „co za sukinsyn", kiedy ktoś wspomniał nazwisko byłego partnera. Nauczyła się być ostrożna, kiedy natykała się na ludzi, których nie widziała przez jakiś czas, bo nigdy nie wiadomo, co może wywołać proste pytanie w rodzaju: „co słychać u Gerry?" – Smaży się w piekle, mam nadzieję – warknęła pewna zgorzkniała przyjaciółka w poprzednie święta, kiedy Jo bez złych zamiarów zapytała ojej uwielbianego niegdyś męża. Wiedziała, że to głupie, ale zawsze miała wyidealizowany obraz małżeństwa Moranów. Być może dlatego, że od tylu lat były sobie tak bliskie z Aisling, i tak ją wzruszyło, gdy przyjaciółka zakochała się w Michaelu. Naprawdę wierzyła, że byli doskonale dobrani. Czy była aż tak zaślepiona? Doskonale prowadzony dom, dwójka uroczych dzieci, małżonka zachwycona swą rolą niańki i gospodyni domowej i przystojny mąż niekoniecznie stanowili idealne małżeństwo. – Idę do domu, Jo – Aisling wyprostowała się. – Chłopcy są z opiekunką, muszę wracać do nich, naprawdę. – Uśmiechnęła się przelotnie. – Idź, nic mi nie będzie. – Nie mogę cię tak zostawić. – Jo była przerażona. – Bądź poważna, Ash... – Jesteś tu po to, by pójść na przyjęcie. Czekają na ciebie. – Aisling wzruszyła ramionami, spoglądając do lusterka na swą twarz w plamach. – Porozmawiamy jutro. Wysiliła się na uśmiech. – Przepraszam, Jo. Nie powinnam była ci o tym mówić, to moje zmartwienie. – Oczywiście to jest... dobrze, to twoje zmartwienie – Jo zająknęła się – ale ty jesteś moją przyjaciółką, Ash, i nie powinnaś być sama dzisiejszego wieczoru. Muszę tylko na chwilę zobaczyć Richarda... – przerwała, zdecydowana powiedzieć Richardowi to, co miała mu do powiedzenia, wiedząc jednocześnie, że Aisling nie będzie czekała na nią ani chwili. – Jest coś, co muszę mu powiedzieć. – Nie martw się – odpowiedziała Aisling szorstko. – Zatelefonuję do Fiony, po przyjeździe do domu. Posiedzi ze mną. Boże, to okropne – pomyślała Jo w rozpaczy. Co powinna zrobić? Że też Richard nie zabrał jej wcześniej. Powiedziałaby mu już o dziecku i mogłaby odwieźć Aisling do domu, zamiast zostawiać ją w tym stanie. Co, do jasnej cholery, miała teraz zrobić? Aisling podjęła decyzję za nią. – Dziękuję ci, Jo. – Odwróciła się i ujęła jej rękę. – Zatelefonuję do ciebie jutro. Idź już. – Nie jedź... Ash – błagała Jo. – Poczekaj kilka minut, proszę. Nie mogę pozwolić, żebyś prowadziła samochód w takim stanie. – Nic mi nie jest. – Upierała się Aisling. – Fiona będzie dzisiejszego wieczoru w domu. Chciała, żebym zatelefonowała do niej, kiedy tylko wejdę do domu. – Nie możesz prowadzić w tym stanie – protestowała Jo. – Naprawdę nic mi nie jest. Za pół godziny będę w domu. – Obiecujesz, że zatelefonujesz do Fiony? – domagała się Jo rozdarta wewnętrznie. – Przyrzekam, przyrzekam na życie mojej babci. – Kącik ust Aisling uniósł się w lekkim uśmiechu przy tych słowach, bo był to stary żarcik, kiedy mieszkały razem przed wielu laty. Aisling zawsze szczerze nienawidziła swej babki. Lecz skąd mógł wiedzieć o tym właściciel domu, kiedy skromna urzędniczka zakładu ubezpieczeniowego z mieszkania w suterenie niewinnie obiecywała „na życie babci", że nie będzie urządzać żadnych przyjęć. I poszła, śpiesząc w kierunku samochodu. Jo nie mogła jej już zatrzymać. Patrzyła, jak mija powoli barierę, mając jak najgorsze przeczucia, modląc się, żeby Aisling bezpiecznie dotarła do

domu, mając nadzieję, że będzie dość przytomna, by zadzwonić do sąsiadki po pomoc. Co innego można było zrobić? Nagle przeszła jej ochota, by pójść na przyjęcie. Biedna Aisling – pomyślała. A co z Phillipem i Paulem? Byli zbyt mali, by pogodzić się z rozstaniem rodziców. Jak zareaguje dwóch dziesięciolatków na zamiar separacji lub rozwodu? Ręka Jo ześlizgnęła się i spoczęła na jej brzuchu. Nie pozwolą, by ktoś cię skrzywdził, kochanie – wyszeptała. – Nikt cię nie skrzywdzi. Szła powoli w kierunku wejścia, niezbyt jednak raźnym krokiem. Kiedy pchnęła ciężkie drzwi do pomieszczenia redakcyjnego, dawni koledzy powitali ją okrzykami i wymachiwaniem butelkami i szklankami piwa, którym oblewali uroczystość. Zauważyła, że wszyscy, których się spodziewała, przybyli licznie. Torowała sobie zręcznie drogę przez tłum, machając na powitanie tu, ściskając ręce tam, bez zatrzymywania się. Sztuczki tej nauczyła się już na samym początku swej dziennikarskiej kariery. Było to bardzo użyteczne, gdy chciało się uniknąć ludzi, którzy, kiedy raz zaczęli mówić, nie przestawali gadać przez całą noc. Wyminęła grupki rozbawionych gości, uśmiechając się i machając do wszystkich. To przyjęcie było jej potrzebne jak dziura w bucie, ale nie można było go uniknąć. Pół godziny z Janice bez wątpienia poprawi jej humor. Janice O'Brien, jak zwykle, gadała piąte przez dziesiąte przy prowizorycznym barze w głębi pomieszczenia. Wraz z towarzyszącymi jej osobami próbowała rozmaitych gatunków piwa, a także usiłowała chyba określić różnicę między smirnoffem, stoliczną a absolutem. Jo świetnie wiedziała, że kiedy rachunki płaci kto inny, zespół redakcyjny „News" zgromadzi stosy pustych butelek szybciej, niż kobiety stojące w kolejce, by zobaczyć Chippendalesów. Absurdalna liczba pustych butelek stała już wzdłuż ściany, czekając, aż ktoś je wyrzuci. – Gdzie się podziewałaś, ślicznotko? – Nick Cullen objął ją ramieniem i złożył gorący, zionący piwem całus na jej policzku. Wysoki, muskularny, mógłby podnieść całą beczkę piwa, Nick, był błyskotliwym reporterem i straszliwym podrywaczem, zawsze chętnym, by wyciągnąć którąś z koleżanek z pubu. – Chyba się jeszcze nie upiliście – zapytała Jo, odepchnąwszy natręta. – W akcie altruizmu – przerwał jej Brian Reddin – zaczęliśmy wprawdzie wcześniej na własną ręką, ale nie wysuszyliśmy jeszcze całkiem tego baru. – Dzięki Bogu, że przyszłaś – rzekła Janice z wdzięcznością, ciągnąc przyjaciółkę, by oparła się o fotokopiarkę – Tych dwóch pijusów więzi mnie tutaj i zmusza do podawania im drinków przez cały wieczór. – Te wprawki muszą być świetnym treningiem przed maratonem – skomentowała Jo. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że już zdążyliście się upić – dodała, szturchając Nicka w pierś. – Czy Richard przyjdzie dziś wieczorem? – zapytała Janice, podchodząc do baru i nalewając mocną mieszankę ginu z tonikiem dla przyjaciółki. – Tak. Myślałam, że już tu będzie, lecz nie mogłam dojrzeć jego samochodu – powiedziała Jo, szukając wzrokiem krótkich jasnoblond włosów swego chłopaka. – Musiał dzisiaj pracować i nie mógł mnie przywieźć, a więc gdzie się, do diabła, podziewa? Chyba że zjawił się tu wcześniej i postanowił nie czekać, aż przyjęcie rozkręci się na dobre? – popatrzyła pytająco na innych. – Nie widzieliśmy twojego wikinga przez cały wieczór – wtrącił Nick, używając przezwiska, które doprowadzało Richarda do białej gorączki – więc jesteś moją tej nocy, piękna. Cudownie wyglądasz w tej sukni. Jego zaczerwienione oczy świeciły się, kiedy spoglądał na krągłości Jo, podkreślone przez dopasowaną jedwabną sukienkę. – Dziękuję, Nick, włożyłam ją, oczywiście, specjalnie dla ciebie. Jo wzięła drinka, którego nalała jej Janice, wiedząc, że odmowa przyjęcia alkoholu spowodowałaby, że mózg Janice zacząłby wściekle pracować. Wyczekała moment, kiedy Janice miksowała drinka dla siebie i cofnęła się, by zamienić gin z tonikiem na szklankę wody mineralnej. Następnie usadowiła się na jednym z biurek i w tej pozycji wysłuchiwała najnowszych plotek, jakimi częstowała ją Janice. Każdy był ciekaw, kto dostanie posadę redaktora działu mody, kiedy odejdzie Anita Brady, by wydawać nowe pismo kobiece, a miało to nastąpić w przyszłym miesiącu.

– Nie dostaną nikogo tak dobrego – zauważyła Janice, wyciągając rękę, by nadziać kiełbaskę z tacy niesionej przez kelnerkę. – O, pyszne – zapiszczała, gryząc soczyste mięso. – Wracaj tu natychmiast! Praca z Anitą to istne piekło – dodała, biorąc od kelnerki cztery następne kiełbaski – ale jest świetna w tym, co robi, a więc trzeba się nauczyć żyć z jej napadami złości. Współczuję tylko mężowi. Nie można go winić, że szuka pocieszenia w ramionach innej, skoro ożenił się z babą która mogłaby znokautować Mike'a Tysona. Jo spojrzała raptownie w górę, chcąc wywnioskować z twarzy Janice czy to, co usłyszała nie zabrzmiało dwuznacznie. Czy Janice wiedziała o Michaelu i Aisling? Lecz Janice porzuciła temat niewierności na rzecz niekompetencji. – Ta beznadziejna Denise Keogh od artykułów redakcyjnych. Oczywiście uważa, że jest pewniakiem na to stanowisko, chociaż ma takie wyczucie stylu jak goryl po lobotomii. – Nie kpij, Janice – przerwał jej Brian. Wszystko wskazuje na to, że na pięćdziesiąt procent to ona dostanie robotę i sama postawiłaś dychę, że tak będzie! – Tylko dlatego, że jej wuj ma udziały w tej cholernej gazecie – odpowiedziała uszczypliwie – i ponieważ lubię stawiać na pewniaki. Jeśli rzeczywiście dostanie ją założę się z tobą o dwadzieścia funciaków, że na jej pierwszej rozkładówce z modą będą ocieplacze na nogi, militarne bluzy i postrzępione fryzury. Aha, jeszcze niebieski eyeliner. – Ostatnio miała na sobie ładną sukienkę – zauważyła felietonistka ze zjadliwością, z której była sławna. – Moja apaszka byłaby chyba większa! – Miau, miau – Nick wyciągnął palec w kierunku Janice. – Uważam, że to urocza sukienka. – Tobie się podoba – odpowiedziała bystro. – Bo jeśli w ogóle o czymś myślisz, myślisz podbrzuszem. Nick znowu zachichotał w swoje piwo i skutkiem tego omal nie stracił równowagi, lecz Jo nie zauważyła nawet, kiedy pochwycił ją, by nie upaść. Obserwowała swego chłopaka, ojca jej nie narodzonego dziecka, jak rozmawia z ożywieniem ze swą przepiękną towarzyszką, spacerując dokoła sali i szukając okazji do zrobienia zdjęć. Blondynka uśmiechała się głupawo i chichotała co kilka kroków, oblizując usta w sposób, jaki zapewne wydawał się jej szalenie uwodzicielski. – Cześć, kochanie – Richard uśmiechnął się do Jo, kiedy on i owa blondynka doszli do końca sali. To Sascha, siostra Willa. Zaczęła właśnie pracować jako wolny strzelec dla „Now" w Paryżu i przygotowuje kawałek na temat życia towarzyskiego w Dublinie. – Myślałam, że pracuje w przebraniu nad kawałkiem o prostytucji – powiedziała Janice półszeptem. Nikt nie usłyszał. Wszyscy wpatrywali się w blond zjawisko przed nimi. Sascha uśmiechnęła się do nich sennymi zielonymi oczami, najwyraźniej nieświadoma, że chyba zapomniała reporterskiego notesu czy magnetofonu i gapi się wyłącznie na przystojnego fotografa, zamiast szukać oczami materiału na artykuł. – Jestem pewna, że skądś cię znam – powiedziała Janice, zwężając oczy i usiłując sobie przypomnieć, gdzie mogła już widzieć tę kobietę. – Czy nie pozowałaś do któregoś z brytyjskich katalogów? – spytała – Czy nie był to „Next"? – Tak. – Sascha uśmiechnęła się znowu, demonstrując doskonale białe zęby i wiarę w siebie kobiety, która ma świadomość, że wyglądałaby bajecznie ubrana nawet w papier pakowy. – Byłam w agencji Premiere przez kilka lat i robiłam mnóstwo rzeczy w Japonii – zrobiła pauzę, obdarzając trzech panów przywilejem kolejnego, wypracowanego, stuwatowego uśmiechu. – Zrezygnowałam już z pozowania. Zaczynam obecnie pisać. Czuję, że mam wrodzony dar pióra, wiecie, to idzie stąd – dotknęła swojego opalonego dekoltu. Spojrzenie Richarda prześlizgnęło się do dołu, do wskazanego miejsca, jakby zahipnotyzowała go jej klatka piersiowa rozmiar 75A. – Mam zamiar spróbować reportażu, a potem wrócić do domu i zacząć pisać książkę lub coś takiego. Dwie dziennikarki przypatrywały się w milczeniu jej pięknej, pustej twarzy, zastanawiając się, co to za zaślepiony redaktor dał Saschy zadanie napisania o jednej ze stolic światowej literatury, kiedy było jasne, że jakiekolwiek słowo mające więcej niż dwie sylaby wymagałoby od niej żmudnej konsultacji ze słownikiem.

– Kiedy zaczęłaś pisać? – zapytała Jo uprzejmie. – W zeszłym miesiącu – powiedziała Sascha radośnie – skończyłam właśnie artykuł na temat bycia modelką i kilka dziewczyn powiedziało, że nie będę umiała tego napisać, lecz sądzę, że pisanie przychodzi z serca, prawda? Wiem, że mogę to robić. – Sascha uśmiechała się szeroko do wszystkich. – Zrobiłam kurs rozwoju osobistego i kiedy skoncentruję na czymś swoją energię, zdołam tego dokonać. W każdym razie tak mówił mój instruktor. Wy wszyscy jesteście literatami, prawda? – Można by tak powiedzieć – odpowiedziała Janice, a sarkazm kapał z każdej wypowiedzianej sylaby. – Tak trochę bazgrolimy, rozumiesz. Sama nie jestem całkiem pewna, czy powinnam trzymać się pisania, czy też, być może, skoncentrować się na chirurgii mózgu. Decyzje, decyzje. Jo uśmiechała się nerwowo do Richarda, mając nadzieję, że odczyta jej myśli i pozostawi Saschę wraz z historią jej życia, aby mogli spokojnie porozmawiać ze sobą. – Czy chciałbyś się napić, kochanie? – wyszeptała. Ale on miał co innego w głowie. – Nie, najpierw obowiązek. Powinienem zrobić kilka zdjęć. Jo przysunęła się do niego, wdychając cytrynowy zapach Eau Sauvage i delikatną woń płynu do płukania tkanin bijącą od jego nieskazitelnej koszuli. Boże, jak kochała jego zapach, smak jego skóry, całą postać. Dzisiaj ubrany w gładki ciemnoszary garnitur, o którym wiedziała, że kosztował prawie całą miesięczną pensję, był uosobieniem stylu i elegancji. W porównaniu z Brianem i Nickiem z ich pospolitą elegancją domów towarowych, jej chłopak wyglądał jak model z katalogu „Next". I cały należał do niej. Nie mogła powstrzymać uczucia samozadowolenia, kiedy pociągnęła w dół jego głowę i wyszeptała mu do ucha: – Mam ci coś bardzo, bardzo szczególnego do powiedzenia. Chodź ze mną. Rzucając przepraszające spojrzenie na Saschę, Richard poszedł za Jo do jednego z przeszklonych biur, wychodzącego na salę redakcji informacyjnej. Oparł się o stalową szafę z segregatorami, a Jo objęła go ramionami w talii, przytulając głowę do jego kojącej, szerokiej piersi. – Powiedziałeś, że nigdy nie spodziewałeś się, że będziesz z kimś w takim związku jak ze mną – zaczęła. – Więc, myślę, że wkrótce będziemy jeszcze bardziej związani ze sobą. Za jakieś siedem miesięcy – dodała śmiejąc się cicho – będziemy mieli dziecko! – spoglądając w górę z podnieceniem, Jo czekała na reakcję Richarda. Będzie poruszony, była tego pewna. – A więc – wyszeptała – co myślisz? Cieszysz się, prawda? Milczał jak zaklęty. Oczywiście, to był szok, silny szok, wiedziała o tym. Dopiero po chwili wszystko do niego dotrze. Ale przecież będzie bardzo zadowolony, nie może być inaczej. – Powiedz coś – powiedziała niecierpliwie. – Mmm, po prostu nie wiem, co... ~ przerwał w pół zdania, z wyrazem narastającego zdenerwowania na twarzy. – Jak to się mogło stać? – wyjąkał. – To nie do wiary, nie wierzę. – Wiem, że jesteś zaszokowany, najdroższy – powiedziała pośpiesznie, czekając aż weźmie ją w ramiona. – Noszę nasze dziecko, Richardzie – powiedziała miękko. – Nie cieszysz się? Wpatrywała się w niego, pragnąc, by uśmiechnął się i pocałował ją. Chciała poczuć, jak obejmują ją silne ramiona i słyszeć głos, który mówi, że wszystko będzie w porządku. Ale on patrzył z takim wyrazem, jaki widziała na jego twarzy wtedy, kiedy Irlandia została rozbita w proch i pył na Lansdowne Road, i drugi raz, kiedy prześwietlił całą rolkę filmu. Jo poczuła, że jej żołądek kurczy się, jakby miała zaraz zwymiotować. Nie mogła uwierzyć, że sprawy tak się mają. W takiej chwili Richard powinien był pocałować ją i przytulić, jakby była z cennej porcelany z Belleek. A nawet jeśli była tak cennym naczyniem, to z pewnością nie podobał się mu jej wzorek. Co, do diabła, się tutaj działo? – Ależ... jak? – zapytał z niedowierzaniem. Jo straciła nagle panowanie nad sobą.

– Richard, czego ty chcesz, mam ci udzielić lekcji biologii? A jak, do diabła, mogło się to stać? Wiedziała, że zachowuje się jak złośnica, ale nie dbała o to. Richard powinien ją kochać, a ona powiedziała mu właśnie najwspanialszą nowinę na świecie. A wszystko, na co mógł się zdobyć, to jąkać się, zacinać i pytać, jak się to stało! – To nasze dziecko – krzyknęła. – Czy naprawdę nic cię to nie obchodzi? Nie jesteś szczęśliwy? Za siedem miesięcy będziemy rodzicami, Richard! – Nie mogę uwierzyć – powiedział szorstko – jak mogłaś zajść w ciążę? – Przypuszczam, że to musi mieć coś wspólnego z uprawianiem miłości, co robimy stale, a także z faktem, że prezerwatywy nie dają stuprocentowego zabezpieczenia. Wiesz, dowiedziałam się o tym dziś rano. – powiedziała, czując się nagle zmęczona. – Wiem, że nie planowaliśmy tego... – Mogłabyś to powtórzyć – stracił panowanie nad sobą. – Słuchaj, po prostu stało się, rozumiesz? Jestem równie zaskoczona jak ty, Richard. – Potarła ręką lewą skroń, czując znajome pulsowanie narastającej migreny. – Co miałam zrobić? Nabrać wody w usta i modlić się, żeby to przeszło, jak przerażona szesnastolatka? Myślałam, że będziesz szczęśliwy i że zechcesz się wreszcie związać na stałe – zawahała się przez chwilę. – Dziecko powinno urodzić się w styczniu. – Co masz na myśli, mówiąc, że powinno urodzić się w styczniu – zapytał. – Przecież nie jesteśmy przygotowani, by mieć dziecko, to znaczy, czemu mi nie powiedziałaś? – powiedział niedowierzająco. – Przecież ci właśnie mówię – odpowiedziała. – Nie mogę uwierzyć, że to się stało. Po prostu nie wierzę – powtórzył, przesuwając nerwowo ręką po włosach. – Dobrze, przemyślmy to. Komu jeszcze o tym powiedziałaś? Mam nadzieję, że nie tej cholernej Janice, bo rozniosłoby się jak wysypka. Wiesz, jaka ona jest – zachrypiał. – Nie chciałam mówić nikomu, zanim nie powiem tobie – zawahała się. – Posłuchaj, Jo, to straszliwe nieporozumienie, czy nie zdajesz sobie z tego sprawy? Nie chcę mieć dzieci, w każdym razie nie teraz. Nie jestem jeszcze gotów na to wszystko, wiesz o tym. Dlaczego myślałaś, że jest inaczej? Jo odsunęła się od niego. Po raz drugi w tym dniu puls jej przyśpieszał i czuła, jak krew krąży jej w żyłach. Chciała tylko zanurzyć się w łóżku w domu i zamknąć oczy, lub zacząć czytać najnowszą książkę, skulona pod kołdrą. I nie myśleć, nie myśleć o niczym. – Pozwól, że ujmę to krótko. Nie chcesz tego dziecka. – Powiedziała Jo spokojnie. – I nie chcesz ze mną zamieszkać. Dobrze zrozumiałam? Patrzyła na niego z pobladłą twarzą, chcąc poznać prawdę, mając nadzieję, że uśmiechnie się w odpowiedzi, kładąc kres wszelkim wątpliwościom. Słyszała okrzyki radości dochodzące z pokoju redakcji informacyjnej. Strzelały korki. Jo domyśliła się, że dyrektor naczelny ma właśnie wznieść szampanem toast inaugurujący dodatek. Na ten dźwięk Richard odruchowo sięgnął po aparat fotograficzny wiszący mu na szyi na wystrzępionym pasku i popatrzył tęsknie w kierunku, gdzie odbywało się przyjęcie. Jo była bliska łez, ale musiała wydobyć z niego odpowiedź. – Mów do mnie, Richard. Co chcesz zrobić? – O, Boże, Jo, dlaczego zaszłaś w ciążę właśnie teraz? – Przesunął ręką po włosach i przez krótką chwilę przypomniała sobie, jak leżąc na jego łóżku w pościeli z egipskiej bawełny wkłada palce w jego włosy i tuli go w ramionach. Byli tacy sobie bliscy, dlatego też trudno jej było wyobrazić sobie to, co się teraz działo. – Dlaczego właśnie teraz? Za parę lat, tak, ale nie teraz. – Patrzył na nią błagalnie, jak niegrzeczny chłopiec, który właśnie wybił piłką kuchenne okno sąsiada. – Will mógłby zająć się agencją przez kilka lat, a ja miałem zamiar pojechać do Londynu i popracować tam w jednej ze sportowych gazet. To wielka szansa, kochanie. Chciałem cię prosić, żebyś ze mną pojechała – tłumaczył się teraz. – Byłoby cudownie. Jeszcze tylko parę lat, a

następnie możemy osiąść gdzieś na stałe i, być może, mieć dzieci, jeśli naprawdę ich pragniesz... – podniósł głos w podnieceniu, patrząc z wyczekiwaniem na Jo, wyczekując jej zgody, czekając, aż uśmiechnie się i powie to, co miała zwyczaj mówić zawsze: „Będzie tak, jak zechcesz". Zaczęły powracać do niej wspomnienia, wspomnienia czasów, kiedy pytała go o jego dawniejsze związki. Pomiędzy litanią modelek był jeden długotrwały związek z pewną Niemką która wyjechała z Dublina, kiedy zerwali ze sobą. – Beate chciała małżeństwa, a ja nie byłem na to gotowy – Richard wzruszył ramionami. – Byliśmy zbyt młodzi. Uwierzyła temu prostemu wytłumaczeniu, wdzięczna, że nie chciał ożenić się z żadną z jej poprzedniczek i że był zbyt młody, by związać się na stałe z jedyną spośród nich, która wydawała się prawdziwą miłością. Richard Fitzgerald kiedyś był Don Juanem wśród fotografów, ale ona zdołała go poskromić. Zmienił styl życia birbanta, żeby być z nią, przynajmniej tak myślała. Nadszedł też czas, aby się ustatkować – miał trzydzieści siedem lat, a ona trzydzieści cztery. Powinien już przestać uciekać przed odpowiedzialnością i założyć rodzinę. Dla niego nie było to jednak takie oczywiste. Kiedy Janice zobaczyła go po raz pierwszy, określiła go jako faceta patologicznie obawiającego się zobowiązań. Być może przyjaciółka miała rację. Richard łagodnie pogłaskał jej dłoń, kreśląc delikatnie kółeczka i ugniatając mięsistą nasadę kciuka. Zawsze twierdził, że osoby, które mają dużo miękkiego ciała w tym właśnie miejscu, są bardzo zmysłowe i żartował, że Jo musi być najbardziej seksowną kobietą na świecie, biorąc pod uwagę jej miękkie, pieszczotliwe dłonie. Dotąd, kiedy szeptał czułe słówka do jej ucha i gładził jej skórę, jej serce mocno biło miłością do tego dowcipnego i utalentowanego człowieka. Ale nie dzisiaj. – Kochanie, nie denerwuj się, proszę. – Był samym urokiem. Zawsze potrafił tą metodą wywinąć się z każdej sytuacji. Uśmiechał się tym chłopięcym uśmiechem i domagał się swego, dopóki nie ustąpiła mu i nie przebaczyła. Jak wtedy, kiedy obiecał zabrać ją z gwiazdkowego przyjęcia w redakcji, a nawet się nie pokazał. Dwie godziny minęły, zanim udało jej się dostać taksówkę, ponieważ tamtego wieczoru ulice były oblodzone, a połowa miasta pozostawiła samochody, żeby móc się upić. Był tak skruszony, tak pełen żalu z powodu swego zapomnienia o przyjęciu, że do południa następnego dnia już mu przebaczyła. Zabawne było tylko, że nigdy nie zdarzało mu się zapomnieć o zobowiązaniach zawodowych, jedynie o prywatnych. – Możemy mieć dzieci później, moja najdroższa – powiedział błagalnie. – Nie jesteśmy jeszcze na to gotowi, prawda? – szeptał, nachylając się, by pogłaskać jej policzek, czekając, aż mu ustąpi. Jo zdała sobie sprawę, że ustępowała mu zawsze. Dzięki swemu nonszalanckiemu urokowi i chłopięcości, Richardowi zawsze udawało się dostać to, czego chciał. W każdym wypadku. Nie miało znaczenia, czy spierali się, dokąd pójść na obiad lub na jaki film, tak się jakoś składało, że Richard zawsze dostawał to, czego chciał. Pierwszy raz mu się nie poszczęściło. – Co sugerujesz? – zapytała niebezpiecznie niskim głosem. – No – rozejrzał się, jakby chciał sprawdzić, czy nikt go nie słyszy – wiesz, trzeba się tego pozbyć. Wyrwała rękę z jego dłoni, jakby te palce paliły ją i spojrzała mu gniewnie w twarz. – A jeśli ja nie pozbędę się tego, jak to eufemistycznie określiłeś, co wtedy? – Jo, stajesz się nierozsądna. Chcę tylko powiedzieć, że nie jest to właściwy moment w moim życiu na dziecko. – Z twarzy Richarda szybko znikał ten ujmujący uśmiech. -Nie jestem na to przygotowany. My nie jesteśmy na to przygotowani. – Nie, tylko ty. Jesteś tak cholernie egoistyczny – wysyczała. – Po prostu nie możesz znieść myśli, że mógłby być jeszcze ktoś inny. Nie możemy mieć dziecka, bo pokrzyżowałoby twoje plany, prawda? – Nie ma potrzeby się obrażać – Richard rzucił jej jedno ze swych pełnych wyższości spojrzeń i spróbował innej metody. – Powinniśmy pomówić o tym jutro, kiedy nie będziesz tak histeryzować.

– Histeryzować! – Od lat Jo nie była tak bliska uderzenia kogoś. – To typowe! Ponieważ jestem w ciąży, zmieniłam się nagle w neurotyczną, chimeryczną, cielną krowę, pozbawioną mózgu krzyknęła. – Cicho, ktoś usłyszy – zasyczał Richard. – Ooo, nie chciałbyś tego, prawda? – warknęła – Słuchaj nie dbam o to, kto mnie usłyszy. Właściwie chcę, żeby wszyscy usłyszeli, żebym mogła się dowiedzieć, co myślą o fotografiku, którego wszyscy uwielbiają, który błaga swoją dziewczynę, by zrobiła sobie aborcję, ponieważ to nie jest... właściwy moment w jego życiu. A kiedy będzie odpowiedni czas, Richard? Czasu masz coraz mniej, nie zapominaj o tym, że masz prawie czterdzieści lat. Nie jesteśmy parą wystraszonych nastolatków ani nie brak nam pieniędzy. – Popatrzyła na niego.-Z pewnością możemy wykarmić jeszcze jedną osobę i, powiedzmy sobie szczerze, świat bardzo się nie zgorszy, że mamy dziecko nie będąc małżeństwem, Richard. A więc co w tym złego, że urodzę nasze dziecko? Jeśli ktoś powiedziałby jej, że uczucia do niego mogą się diametralnie zmienić w ciągu kilku chwil, zaśmiałaby się tylko. Powiedziałaby, że nic nie mogłoby zniszczyć jej miłości do Richarda, więzów, które ich łączyły. Ale było to, zanim popatrzył w jej oczy i zasugerował, by usunęła dziecko, którego pragnęła z całej duszy. – Nie radzę sobie z dziećmi – powiedział bezradnie Richard. Jego palce bawiły się postrzępionym paskiem od aparatu fotograficznego w sposób, który nagle zaczął ją irytować. – Jeśli chcesz je, jest to twoja decyzja. A jeśli zmienisz zdanie, dam ci pieniądze. – Nie chcę twoich pieniędzy. Nie chcę ich ani ciebie – powiedziała chłodno Jo. – Urodzę to dziecko, to moja ostateczna decyzja. Możesz wyjść z Saschą i bawić się, jakbyście byli dorośli. Ma odpowiedni dla ciebie poziom inteligencji i raczej nie poprosi cię o coś bardziej obciążającego niż nauczenie jej alfabetu! Rozwścieczony Richard odwrócił się i popędził do sali redakcji informacyjnej, Jo natomiast podeszła do otwartego okna i wdychała głęboko powietrze. Stopniowo jej puls uspokoił się i otworzyła oczy, by popatrzeć na miasto rysujące się w zmroku. Pośrodku iglic wieżowców i biurowców, dojrzała zieloną kopułę kościoła Rathmines, do którego ona i Aisling chodziły, kiedy mieszkały o rzut kamienia stamtąd. Tak, do tego kościoła chodziła też Aisling. Przypomniała sobie poruszenie w niedzielne poranki w mieszkaniu, kiedy nie było nikogo, kto mógłby im powiedzieć, że mają wstać i wybrać się na mszę. Wylegując się na swym wygodnym pojedynczym łóżku, Jo zawsze zaszywała się jeszcze głębiej, opierając się naleganiom Aisling, by pójść na mszę o jedenastej. Aisling uwielbiała siedzieć w wielkim, ciemnym kościele. Mówiła, że niedzielna msza w wielkiej świątyni jest jedyną okazją, kiedy najrozmaitsi ludzie z dublińskiej równiny jednoczą się ze sobą, dopóki Jo nie stwierdziła, że jednak nie wszyscy w Rathmines są katolikami. – Wiesz, co mam na myśli – powiedziała Aisling rozdrażniona. – Nie ma dla mnie żadnego znaczenia, jakiego kto jest wyznania, chodzi tylko o poczucie, że jest się przez chwilę razem. Odbierałabym to tak samo w jakimkolwiek kościele, meczecie lub innej świątyni. – Dodała z pasją. Czasem udawało jej się wyciągnąć Jo z łóżka, by pośpieszyła z innymi, bardziej chętnymi uczestnikami modłów. I Jo poddawała się magii mszy. Anonimowość tego kościoła sprawiała, że była wielka różnica między mszą w jej małym rodzinnym miasteczku, gdzie znało się wujka i prababki każdego, wiedziało, jak zarabiali na życie i dlaczego młody RJ. zszedł na psy. W Innisbhail, wyjaśniała przyjaciółce, można było poprosić aptekarza o pastylki na gardło i pół godziny później co druga osoba na ulicy pytała się, jak się czujesz. Miała tak wiele planów, odkąd opuściła swój rodzinny dom w Sligo, by pójść do szkoły dziennikarskiej. Będąc już dziennikarką, miała zamiar zmienić świat i jeśli nawet nie zdobyłaby Pulitzera za swe wstrząsające artykuły na temat niesprawiedliwości, mogłaby otrzymać nagrodę Bookera za powieści. Tyle o literaturze, pomyślała ironicznie, skoro nie możesz nawet znaleźć sobie przyzwoitego mężczyzny, który stanąłby obok ciebie. Jej ręce bezwiednie opuściły się w kierunku brzucha, pieszcząc maleńki wzgórek, który spowodowały raczej zjedzone batoniki Twix, a nie dziecko.

Tamta dziewczyna, która snuła te wszystkie szalone marzenia, dawno już przestała istnieć. Jej miejsce zajęła silna kobieta, zdecydowana zostać najlepszą matką, jaką mogła być dla swego dziecka, dziecka bez ojca. Z pewnością napisała dość dużo artykułów na temat samotnych rodziców, by wiedzieć, jak to jest. Kiedy robiła wywiady z kobietami, które zostały same z dziećmi, zastanawiała się, jak sobie radzą. Teraz kiedy jej własny, egoistyczny mężczyzna odszedł w siną dal, miała przekonać się o trudach samotnego macierzyństwa na własnej skórze.

6 Gorący oddech owiał jej policzki. Aisling rozciągnęła ręce i nogi pod kołdrą. Wiedziała, że musi wstać. Lecz... Jeszcze kilka minut w ciepłej, miękkiej pościeli, jeszcze troszeczkę. .. Zaraz, zaraz. Jej mózg włączał się powoli. Jest sobota. Dlaczego Michael usiłował obudzić ją wcześnie w sobotę rano – zastanawiała się w półśnie. I skąd to uczucie ołowiu w jej głowie? Wiew gorącego, rybiego oddechu sprawił, że otworzyła klejące się powieki, by ujrzeć Flossie stojącą na poduszce Michaela. – Odejdź – wyjęczała, pragnąc, by odeszła i pozwoliła jej spędzić jeszcze kilka godzin dłużej w łóżku. Dlaczego Michael nie wypuścił kota? Czy nie mógłby zrobić czegokolwiek dla domu? Ułożyła się wygodniej i udawała, że śpi, mając nadzieję, że kot da się nabrać i pójdzie sobie. Flossie nie ustępowała, zastosowała nawet swą tajemna broń, szczególnie złośliwe miauczenie, którego nie dało się zignorować. – Dobrze, dobrze! Przysięgam, że dzisiaj zrobię ci kocie drzwiczki! Aisling walczyła sama z sobą, leżąc na poduszce. Było to takie uczucie, jakby orkiestra wojskowa robiła próbę jakiejś potwornej pieśni marszowej, używając jej czaszki w charakterze bębna. Zerknęła na zegar – było siedemnaście po ósmej, sobota rano. Gdzie, do diabła, jest Michael? Nie mógł przecież pójść już do pracy? Nagle mózg podał jej niemiłą informację. Michael nie wypuścił kota, ponieważ Michaela nie było. Opuścił ją. Ich małżeństwo rozpadło się, a ona miała kaca jak stąd do Francji. Kiedy tylko się przebudziła, natychmiast chciała usnąć z powrotem, choćby i na sto lat. Przewracając się na brzuch i brutalnie spędzając Flossie, Aisling położyła głowę na poduszce i poczuła się nieszczęśliwa. Trzeźwa, chociaż na kacu, zaczęła przypominać sobie poprzedni dzień ze straszliwą jasnością. Bielizna, kosztowna bielizna. O Boże, pamiętała. Niejasno przypominała sobie zakupy z Fioną umysł miała przymulony valium. I oczywiście ten plasterek banoffi w kawiarni, który musiał mieć co najmniej czterysta kalorii. Mniejsza o cholerne banoffi. Pamiętała, jak przyszła do biura Michaela, chociaż to wspomnienie miało w sobie coś nierealnego, jakby oglądała jakiś dramat w technikolorze, na przykład „Przeminęło z wiatrem". Lecz potem... Wszystko już było pogrążone we mgle, i urwał jej się film. Ale tak naprawdę upiła się dopiero o wiele później, po powrocie do domu, mimo że udręczona Jo błagała ją by przestała pić. – Nie wiesz, co on zrobił – Aisling przypomniała sobie, że mówiła te słowa siedząc na kuchennym stole z butelką brandy w jednej ręce i chusteczką w drugiej. Oczywiście Jo wiedziała aż za dobrze, co się stało. Aisling w miarę, jak pogrążała się w rozpaczy powtarzała wszystko, nie omijając drastycznych szczegółów. I nie przestawała wysuszać butelki brandy. Omawiały całą tę paskudną historię w kółko, zaczynając od teorii: „Mężczyźni błądzą cóż z tego?", wysuniętej przez Jo, kiedy jeszcze myślała, że wszystko to rozejdzie się po kościach, do konkluzji: „No tak, to sukinsyn – wszyscy mężczyźni to sukinsyny", do której doszła, przypomniawszy sobie reakcję Richarda na wiadomość o dziecku. – Nie mogę w to uwierzyć, Ash – powiedziała, zapatrzona w dno kubka z herbatą, który trzymała w rękach. – Naprawdę nie myślałam, że zachowa się w taki sposób. – Najzabawniejsze jest to – ciągnęła dalej – że sama nie byłam całkiem pewna, czy tego chcę. Zastanawiałam się, czy jestem gotowa do macierzyństwa i tych wszystkich spraw. A potem wykonałam ten test i od razu wiedziałam, wiedziałam, że strasznie pragnę tego dziecka. –

Przerwała i spojrzała na Aisling, w jej ciemnych oczach stanęły łzy. – Wiesz, co mam na myśli, pamiętam, że miałaś te same doznania w stosunku do bliźniaków. Kiedy za– szłaś w ciążę, naprawdę ci zazdrościłam. Byłaś taka szczęśliwa, taka usatysfakcjonowana. Spójrz na mnie – zaśmiała się smutno. – Cholerny wrak. Pogrążona w swym własnym nieszczęściu, po trzech dużych kieliszkach brandy, by uciszyć ból, Aisling nie zdawała sobie sprawy, w jak okropnym stanie znajduje się Jo. – Zmieni zdanie – stwierdziła z przekonaniem. Co za głupota. Biedna Jo, całkiem sama, jedynie z pijaną przyjaciółką pogrążającą się w żalu nad samą sobą. Musiała być bardzo pijana, bo nie pamiętała, kiedy Jo wyszła, i nie miała pojęcia, w jaki sposób dostała się do łóżka. Czy położyła się sama, czy też pomogła jej Jo? Przerażające. I jaka z niej matka? Była tak zalana, że nie zauważyłaby, gdyby nieszczęsne bliźniaki zachorowały lub potrzebowały jej w środku nocy. Kto wie, co za nieszczęście mogłoby im się przytrafić, a ona nie mogłaby zwlec się z łóżka na pomoc. Była całkiem bezużyteczną, tłustą samicą. Nic dziwnego, że Michael jej nie chciał. Patrząc na nadąsany kłębuszek, w jaki zwinęła się Flossie w nogach łóżka, Aisling przypomniała sobie konfrontację z mężczyzną którego kochała, i też chciała zwinąć się w kłębek jak kot i umrzeć. Co zrobiła najlepszego? Dlaczego sama ułatwiła mu odejście? Nie powinna była nic mówić i, być może, nic by się nie zmieniło. Z każdą chwilą powracał do niej inny bolesny fragment poprzedniego wieczoru i maleńkie kłujące sztyleciki wbijały się w jej serce. Przypomniała sobie, że starła się z Michaelem na oczach wszystkich, krzycząc jak przekupka, w rzucającej się w oczy czerwonej sukni, obnażając się i piorąc publicznie swoje brudy. Pamiętała także jego chłodną reakcję. Na litość boską, nie kochał jej, nie mógł znieść życia we wspólnym z nią domu. Pozbył się jej jak starych butów, zużytych i dziurawych, kiedy zaczęły przemakać i wyszły z mody. Jego potworne, ucinające dyskusję riposty wróciły do niej falą i na koniec przestała walczyć z cierpieniem. Gorące łzy beznadziei wsiąkały w poduszkę, kiedy stało się jasne, że była samotna, samotna na zawsze. Pod wpływem tej myśli płacz jej wzmógł się jeszcze bardziej i nie usłyszała, kiedy Paul wbiegł do jej pokoju, krzycząc: „Mamo, mamo, zobacz, co zrobił Phillip! Mamo? Mamo?". Mimo całego nieszczęścia matczyne odruchy Aisling zadziałały, schowała opuchniętą twarz w poduszkę, żeby nie zobaczył, jak żałośnie wygląda. – Jestem chora, kochanie. Chyba mam okropną grypę jak ciocia Fiona i bolą mnie oczy. Ale możesz mi pomóc, Paul. Czy mógłbyś wypuścić Flossie i... przynieść mi trochę mleka? Było to zamierzone posunięcie. Phillip zaraz chciałby wiedzieć, dlaczego. Dlaczego była chora, dlaczego nie ma tatusia, dlaczego musi podać jej mleko, dlaczego nie może dostać pieniędzy na wrotki. Na szczęście, Paul nie był tak dociekliwy. Uczył się słabiej niż brat bliźniak, ale łatwiej było go utemperować i można było mu powiedzieć, co ma zrobić, jeśli tylko był sam, bez Phillipa. Przyniesienie mleka było misją powierzoną mu przez mamę, on był agentem specjalnym, gotowym wkroczyć do akcji. Mając poczucie własnej ważności, zapomniał o występku brata i pędził już w dół po schodach, gotów dowieść, że jest już dostatecznie męski, by zatroszczyć się o matkę. Boże, jakimi kłamcami są dorośli – pomyślała ponuro Aisling. Przecież nie mogę powiedzieć dwóm dziesięciolatkom, że ich ojciec odszedł z inną kobietą, a ich matka znajduje się na skraju załamania nerwowego. Ha! Był na ten temat film: „Kobiety na skraju nerwowego załamania", który zauważyła w wypożyczalni kaset, ale nie oglądała go, a szkoda, bo może pokazuje jakieś kruczki, jak sobie poradzić. Na przykład: „zrzuć dziesięć kilo, dostań wspaniałą pracę, weź sobie żigolaka i zabij wiarołomnego męża". Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Krzywiąc się z powodu tępego bólu w głowie, Aisling zwlokła się z łóżka i stanęła przed lustrem, niezbyt zadowolona z tego, co zobaczyła. Powieki miała napuchnięte i różowe jak świnka, twarz beżowoszarą, włosy przetłuszczone wskutek wypacania przez całą noc ginu i brandy w ilościach przekraczających wydolność jej wątroby. Nawet obrazek przedstawiający zabawnego króliczka na jej koszuli nocnej był wyblakły i zniekształcony po latach prania w temperaturze sześćdziesięciu stopni. Dokładnie tak samo jak ja – szepnęła do siebie. Cudownie.

„Jak to się dzieje, że bohaterki Danielle Steel, kiedy opuszczają je kochankowie, w żadnym wypadku nie wyglądają jakby spędziły noc pod krzakiem w parku", – pomyślała smętnie, biorąc szczotkę. Wyglądają wtedy jeszcze bardziej delikatnie i lalkowato niż zazwyczaj, makijaż Estee Lauder pozostaje nienaruszony i nawet kosmyk włosów nie wymknie się z koka starannie upiętego, według nauk otrzymanych w szwajcarskiej szkole. Nie pozwoliłyby sobie, aby sięgnąć po gin i szorować twarz, używając kuchennych ręczników do otarcia łez. Pogrążona w myślach, niemal skoczyła na równe nogi, kiedy zadzwonił telefon, i jego przejmujący dźwięk wdarł się do wnętrza jej bolącej głowy. Odetchnęła głęboko, zastanawiając się, czy będzie w stanie go odebrać. Co powie, jeśli okaże się, że to dzwoni jej matka, by pogawędzić? „Cześć, mamo. Tak, wszystko w porządku. Wiesz, tydzień minął całkiem zwyczajnie. Bliźniaki są bardzo zadowolone z letniego obozu, skończyłam już odnawianie ubikacji na dole i opuścił mnie Michael, to wszystko. A co u ciebie?". Telefon nie przestawał dzwonić. Idź, odbierz – zamruczała. – Nie będziesz się wiecznie ukrywać. Ręce jej drżały, kiedy podnosiła słuchawkę i nie wiedziała, czy to spóźniona reakcja wywołana szokiem, czy też efekt przepicia. – Miałam już odłożyć słuchawkę – wykrzyknęła Jo, w jej głosie słychać było niepokój. – Jak się czujesz? – Świetnie. Z tym, że głowa mi zaraz pęknie, a moje życie legło w gruzach. – Wstępuję do klubu – powiedziała smutno Jo. – Zrobiłam rachunek sumienia, zastanawiając się, gdzie popełniłam błąd. – Pociągnęła nosem. – Przepraszam, nie chciałam ci jęczeć nad głową. To nie twoja wina, że mój pieprzony kochanek zostawił mnie z moim brzuchem. – To także nie twoja wina, Jo. Myślałam o tobie i o tym, jak nie potrafiłam ci pomóc zeszłej nocy. Przykro mi. Wszystko, co mogłam zrobić, to wykrzykiwać o moich problemach. Musisz być całkiem rozbita, moje biedactwo. – Powróciwszy do swej dobrze znanej roli pocieszycielki, Aisling poczuła się nagle trochę lepiej. Cudze zmartwienia powodowały, że momentalnie zapominała o swoich i mogła pogrążyć się w nieszczęściach Jo. Mimo wszystko była żoną Michaela i nikt nie mógł jej tego pozbawić, gdy tymczasem Jo pozostała tylko dodatkowa szczoteczka do zębów w łazience i nie narodzone dziecko, którego wyparł się nieodpowiedzialny ojciec. Cóż może być gorszego niż samotnie przeżywać jedną z najpiękniejszych chwil życia, będąc pozostawiona sama sobie. Lecz z drugiej strony, jaką pomoc dla Aisling stanowił fakt, że jest nadal zamężna? Do diabła. Zamężna, czy niezamężna, żadne zobowiązanie nie jest warte papieru, na jakim je zapisano, jeżeli nie chciał się go trzymać partner. – Obudziłam się w środku nocy, myśląc, że to ja jestem wszystkiemu winna-mówiła Jo.Moją winą było zajście w ciążę i moją winą było to, że przypuszczałam beztrosko, że Richard będzie chciał zostać ojcem, a nie tylko dawcą spermy. – Jej głos brzmiał gorzko i szorstko. – Oczywiście nie miał nic przeciwko temu, aby być dawcą spermy dla przyjemności... – Żaden z nich nie ma nic przeciwko temu – przerwała jej ironicznie Aisling. – Niech ich szlag. Ale większość mężczyzn przynajmniej uznaje swoje zobowiązania. Richard natomiast nie ma zamiaru. O, cholera, ktoś dzwoni do drzwi. – W głosie Jo zabrzmiało zdenerwowanie. – Poczekaj chwilę, dobrze? Biedna, biedna Jo – pomyślała Aisling, zaczynając automatycznie naciągać kołdrę i układać poduszki, przytrzymując słuchawkę głową. Przypominając sobie, jak sama była w ciąży, uśmiechnęła się. Ta magiczna chwila, kiedy powiedziała Michaelowi, że będą mieli dziecko – było to, oczywiście, zanim dowiedziała się, że nosi bliźniaki. Kupowanie łóżeczek i podwójnej spacerów– ki, czytanie Penelopy Leach przy kominku, głaskanie zaokrąglającego się brzucha i oczekiwanie chwili, kiedy dzieci zaczną kopać. Bez względu na to, co się stało potem, miała wówczas poczucie wspólnoty. A Jo nie miała zaznać tego wszystkiego. Jej wiara w to, że była połową pary oczekującej nadejścia dziecka szybko zamieniła się w świadomość, że jest samotną matką. Tak samo jak i ja obecnie – zdała sobie sprawę Aisling. Opuszczona żona z dwojgiem dzieci, bez widoków na karierę zawodową. Kolejny przypadek statystyczny. Można dodać jeden przypadek do spisu opuszczonych żon, drugi do spisu samotnych matek, a ten trzeci do rejestru uganiających się za spódniczkami sukinsynów – pomyślała gorzko.

Jej oczy napełniły się łzami. Nie łam się. Nie można być niczego pewnym. Nie wiesz, co się jeszcze zdarzy, więc nie myśl o tym. On zmieni zdanie, wiesz, że to zrobi, musi. Nie może zrezygnować z nas po tym wszystkim, co razem przeżyliśmy, i nie opuści bliźniaków, prawda? Czy inna kobieta może mu dać aż tyle, że zapomni o wszystkim, do czego był kiedyś tak przywiązany? Pomyślała o kobiecie, którą Fiona jej opisała, o efektownej kobiecie robiącej karierę zawodową, która bez wątpienia była o wiele bardziej interesującą rozmówczynią niż udręczona kura domowa. Czyjej winą było, że tak łatwo dało się uwieść jej męża? Czy powinna była zostawić prasowanie, odkurzanie i gotowanie, by czytać Kamasutrę, wymyślać sztuczki dla dodania pikanterii ich życiu seksualnemu i stać się malowaną lalą albo przemienić się w syrenę, która każdego mężczyznę potrafi utrzymać w swej sypialni? Co powiedziała modelka Jerry Hall o tym, jak zatrzymuje przy sobie Micka Jaggera? Jest kucharką w kuchni, służącą w pokoju jadalnym i dziwką w sypialni. Dlaczego nie wystarczy być zwyczajną żoną i matką? O, Boże, to wydawało się takie beznadziejne. Z trudnością zebrała się w sobie i otarła szorstką ręką oczy, próbując zapomnieć o łzach i poczuciu krzywdy, które za chwilę miało znów podpełznąć do niej. Sięgając do szuflady w szafce nocnej, natrafiła na mały plastikowy słoiczek tabletek, które dała jej Fiona dzień wcześniej. Ponieważ od lat przyzwyczaiła się brać witaminy, mogła po prostu włożyć dwie maleńkie tabletki do ust i połknąć je bez popijania wodą. Nieprzyjemny smak wykrzywił jej twarz, zakryła usta ręką i krzyknęła: – Paul, kochanie, czy niesiesz już to mleko? W odpowiedzi usłyszała stuk kroków na schodach i jej czarnowłosy pierworodny – Phillip pojawił się kilka minut później – pędził w górę, przez pół– piętro i do jej pokoju, niosąc plastikową szklaneczkę mleka. Było to jedno z tych zielonych naczyniek, z których pijały bliźniaki, kiedy były małe. Paul zawsze lubił swoją i to, że nadawała wszystkiemu szczególny, plastikowy smak. – Rozlałem troszeczkę – powiedział niepotrzebnie, podając jej szklaneczkę częściowo napełnioną mlekiem rozchlapanym na bokach szklanki. – Ale wytarłem wszystko. – Dziękuję – powiedziała poważnie Aisling, zastanawiając się, jaką część garderoby jej niechlujny syn ściągnął z grzejnika, aby wytrzeć nią podłogę. Ale wytarcie samo w sobie stanowiło postęp. – Boli cię głowa, mamo? – zapytał, spostrzegłszy orlim wzrokiem dziesięciolatka tabletki. – Czemu płakałaś? – Nie spałam, kochanie, i mam potworny ból głowy. Ale mleko na pewno mi pomoże. – Potargała czule jego włosy, a on uśmiechnął się, mrużąc oczy jak jego ojciec. – Mamo, czy dostaniemy dzisiaj pieniążki na McDonald'sa? – zapytał Paul. – Pan Breslin po meczu zabiera nas wszystkich do Sillorgan, a jeśli nam pozwolisz, możemy pójść do McDonald'sa. – Dobrze. Ale żadnych koktajli mlecznych, wiesz, że dostajesz po nich mdłości. – Obiecuję. W okamgnieniu był już za drzwiami i krzyczał na brata. Aisling poczuła, że napięcie opuszcza jej ciało, jakby zaczął się kolejny zwyczajny dzień rodziny Moranów. Jeszcze wszystko się ułoży, wiedziała o tym. Zeszłego wieczoru to był tylko wypadek, zły moment. Tak wiele ich łączyło: chłopcy, wspólne życie, wspólny dom. Jak Michael mógłby z nich zrezygnować? Mężczyzna, który płakał w jej ramionach, kiedy urodzili się chłopcy nie mógłby ich opuścić dla jakiejś wydry. On wróci. Była to jedynie kwestia czasu. – Przepraszam – powiedziała Jo – alarm u moich sąsiadów zepsuł się i sąsiadka nie mogła przypomnieć sobie szyfru, więc musiałyśmy zadzwonić do jej syna i... no, to trwało i trwało. – Co robisz dzisiaj – zapytała pośpiesznie Aisling, świeżo odzyskany optymizm dodawał jej sił. – Nie wiem – głos Jo brzmiał żałośnie. – Chciałam wstąpić do Mothercare, popatrzeć na dziecięce ubranka, potem kupić jakieś książki na temat ciąży... Ale nie wiem, czy będę w stanie zrobić to teraz.

– A więc dobrze, to właśnie zrobimy – powiedziała Aisling twardo. – Płacz nie rozwiąże niczego. Muszę przygotować chłopców na mecz, a potem spotkamy się w Ilac Centre obok Dunnes o... – spojrzała na zegarek -pół do jedenastej i możemy zacząć kupować. I wezmę parę moich książek o ciąży – nie wygląda na to, żebyśmy z Michaelem zdecydowali się teraz na następne dziecko. Jo nie powiedziała nic, głównie dlatego, że nie wiedziała, jak zareagować na tak dziwaczną myśl. – Postanowione – oznajmiła Aisling. – A więc do zobaczenia. Po odłożeniu słuchawki Jo siedziała przez chwilę na kanapie w swym niewielkim saloniku, myśląc o nagłej zmianie nastroju przyjaciółki. Zeszłej nocy obawiała się, że Aisling spije się do nieprzytomności, a teraz zachowywała się tak, jakby poprzedniego dnia nic się nie wydarzyło. Czy Aisling zapomniała już o wszystkim, czy naprawdę czuła się już tak dobrze, jak to się wydawało? Opierając się o poduszkę, Jo zastanawiała się nad tą dziwną sytuacją. Której z nas się pogorszyło? – pytała sama siebie. *** Siadając z wdziękiem na ławce w środku ruchliwego centrum handlowego dwadzieścia pięć po dziesiątej, Jo w dalszym ciągu myślała o sytuacji Aisling. Oparłszy plecy o drewnianą ławkę, owinęła pasek torebki wokół przegubu dłoni i usiłowała się odprężyć. Ubrana całkiem zwyczajnie, w dżinsy i kremową sportową bluzę, z kręconymi włosami opadającymi na ramiona i drobnymi piegami na twarzy, Jo była okazem zdrowia i sportowego szyku. Oczywiście, tak to wyglądało na zewnątrz. W środku żołądek burzył się jak wulkan, zastanawiając się, czy wysłać drugie śniadanie tą samą drogą, którą weszło. Mdłości przechodziły przez nią falami, zastanawiała się, czy wytrzyma jeszcze trochę czy musi już biec do ubikacji, która znajdowała się, oczywiście, w drugim końcu centrum. Proszę, nie pozwól mi zwymiotować – modliła się po cichu. – Obiecuję, że nigdy już nie zjem muesli. Zamknęła oczy i życzyła sobie, by żołądek uwolnił się od porannych mdłości. Uspokój się na tyle, by spotkać Aisling, a potem możesz już rzygać do woli, dobrze? Zdumiewające, ale żołądek posłuchał jej i mdłości przeszły. To dzięki nauce odprężania się, pomyślała dumnie, otwierając oczy z ulgą. Potrafię teraz panować nad swoim wnętrzem tak samo, jak i na zewnątrz! Nie minęło sześć minut, kiedy Aisling wyłoniła się z wyjścia z parkingu, ukrywając swoją solidnie zaokrągloną figurę pod długą koszulą w granatowo-kremowe paski, nałożoną na granatowe spodnie narciarskie. – Przepraszam za spóźnienie – szepnęła, siadając na brzegu ławki. Twarz miała zaczerwienioną od zbiegania przez trzy kondygnacje schodów. – Tylko dziada z babą nie było przede mną w kolejce do miejsc na parkingu, więc musiałam wjeżdżać coraz wyżej. Wyglądasz ślicznie – zakończyła. – Cuda współczesnej kosmetyki – zauważyła Jo. – Dobrze, że nie widziałaś mnie godzinę temu. Poranne mdłości są mało zabawne, bardzo mało zabawne. – Biedactwo – powiedziała Aisling pocieszająco. – To straszne. Ale wygląda na to, że już wszystko w porządku, prawda? – Chyba tak – Jo wstała ostrożnie, nabrała powietrza głęboko w płuca i przekonała się, że nie ma już mdłości. – Dobrze. Idźmy na zakupy. Po zakupie poradników dla kobiet w ciąży, a następnie spodni z elastyczną talią, obie kobiety były zmęczone. Stwierdzając, że jest głodna jak wilk, Jo zaproponowała pójście na wczesny lunch. – Robią tutaj najlepsze zapiekane sandwicze – powiedziała, prowadząc do małego pubu na Mary Street. Niczym oaza w środku jednego z najruchliwszych centrów handlowych, wnętrze stylowego, nastrojowego pubu było chłodne i zachęcające do wejścia.

– Posłuchaj tylko – powiedziała półgłosem, patrząc głodnym wzrokiem na pisane ręcznie menu. – Bekon, sałata i pomidor zapiekane na chlebie czosnkowym lub kurczak ze smażonymi pieczarkami. Jedzenie tutaj jest wspaniałe. Mogłabym teraz połknąć po dwie porcje wszystkiego! Ale wezmę... kurczaka. Tak, kurczaka. – Sandwicz z sałatką z serem też powinien być dobry – powiedziała Aisling, zastanawiając się, dlaczego nie czuje się bardzo głodna. Przyrumieniona sałatka serowa – uśmiechnęła się do ubranego na sportowo młodego kelnera, który pojawił się z długopisem w ręku. – I butelka białego wina, jeśli macie bardzo schłodzone, to wszystko – uśmiechnęła się do niego znowu, ale on patrzył już ciepło na Jo, gotów wyświadczyć każdą usługę atrakcyjnej brunetce, która zagryzała swe pełne wargi w napięciu, zastanawiając się, co zamówić. Bardzo przyjemne byłoby wywierać taki efekt na mężczyznach – pomyślała Aisling, obserwując, jak kelner przygląda się Jo. Przyzwyczaiła się już, że kiedy jest z nią Jo, nikt nie zwraca na nią uwagi. Nie była jednak zazdrosna o to, że przyjaciółka tak bardzo pociąga mężczyzn, bo nigdy nie uważała się za dość atrakcyjną, by konkurować z przemożnym seksapilem Jo. Tak samo było, kiedy razem mieszkały. Bez względu na to, jak dużo czasu poświęciła Aisling na podkręcanie rzęs tą piekielną metalową zalotką lub nakładanie odpowiedniej ilości różu na miejsca, gdzie powinny znajdować się kości policzkowe, w porównaniu z Jo zawsze czuła się trochę zaniedbana. Nawet w strasznym, kupionym z drugiej ręki kombinezonie, z potarganymi włosami spadającymi na ramiona, jakby stała właśnie w tunelu aerodynamicznym, Jo w dalszym ciągu wyglądała atrakcyjnie. Mężczyźnie lgnęli do niej jak zahipnotyzowani lub, jak lubiła żartować Jo,, jak ślimaki do begonii". – Kurczak z ziemniakami czosnkowymi – powiedziała zdecydowanie Jo. -1 filiżanka kawy. Macie bezkofeinową? – Oczywiście – wymamrotał kelner. – Czy życzy pani sobie coś jeszcze? – Nie, dziękuję. – Dziwię się, że nie zaproponował ci pełnego masażu i szampana – rzuciła Aisling, kiedy kelner odszedł, przepełniony nie zaspokojoną żądzą. – Wszyscy młodzi faceci są tacy sami – powiedziała Jo lekceważąco, opierając się o oparcie fotela. – Uśmiechnij się do nich raz, a już wyobrażają sobie ciebie bez ubrania. – Nie mam podobnych doświadczeń. Ostatnim razem uśmiechnęłam się do młodego mężczyzny w Dunnes, a on spojrzał na mnie, jakbym była na przepustce ze szpitala psychiatrycznego. Aisling westchnęła ciężko. – Jak mogłabym oczekiwać, że marzą o mnie nieznajomi, skoro mój własny mąż o mnie nie myśli. – Teraz, kiedy valium przestało działać, znów poczuła się nieszczęśliwa, nieszczęśliwa i bez nadziei. – Daj spokój, Ash – próbowała ją pocieszać Jo, poklepując po kolanie. – Nie ma sensu się zadręczać. To nie twoja wina. – To jest moja wina – załkała. – Z pewnością. To wszystko moja wina. Odepchnęłam go. Nic dziwnego, że zachciało mu się kogoś innego. – Zaczęła płakać po cichu, trzęsła się cała, a łzy spływały po jej twarzy. – Sandwicz z sałatką i wino – oznajmił kelner, stawiając mały talerzyk, kieliszek na wino i małą zieloną buteleczkę na stole przed Aisling, nie patrząc przy tym na nią. -1 kurczak. – Timbre głosu zmienił się, kiedy delikatnie stawiał duży, kopiasty talerz przed Jo. – Zaraz będzie kawa – dodał, patrząc na nią pełen nadziei. Jo zignorowała go. – Ash, nie możesz się załamywać, nie możesz – powiedziała łagodnie. – On odszedł, ale są chłopcy. Potrzebują ciebie teraz i nie możesz ich zawieść. Wzięła papierową serwetkę, którą kelner położył przed nią eleganckim ruchem i podała ją Aisling. – Wytrzyj nos – powiedziała. Aisling zrobiła to. – Posłuchaj, chciałabym, żeby było inaczej, ale tak nie jest. Obydwie zostałyśmy porzucone, nic tego nie zmieni, Ash. Mamy więc alternatywę: możemy obie się załamać, płakać całymi dniami, błagać ich, by wrócili i żalić się przed każdym, kto zechce słuchać. – Jo wzięła głęboki

oddech. – Możemy zdecydować, że będziemy ofiarami. Moje dziecko urodzi się znerwicowane, ponieważ ja będę całkowicie znerwicowana, a z bliźniaków zrobią się nieznośne bachory, miotające się pomiędzy tobą a Michaelem. Nie możemy im tego zrobić, prawda, Ash? Aisling potrząsnęła w milczeniu głową. – Możemy też bronić się, starać się przeżyć – Jo podkreśliła te słowa wyraźnie, zdecydowana sforsować ten mur żałości, jaki wznosiła wokół siebie Aisling. – Być może Michael rzeczywiście wkrótce do ciebie wróci, ale nie możesz na to liczyć. Musisz być silna, zdać się na samą siebie, podobnie jak ja. Kto wie – dodała smutno. – Może Richard gorączkowo nagrywa coś na moją sekretarkę, kiedy tak rozmawiamy, prosząc o przebaczenie... – przerwała z sarkastycznym śmiechem. Przypomniała sobie jego twarz z poprzedniego wieczoru, wściekłą, że nie udało mu się od razu postawić na swoim. Szansa, że zmieni zdanie w kwestii dziecka była mniejsza niż szansa, iż ona wbije się w swoje dżinsy za jakieś sześć miesięcy. – Masz rację, masz absolutną rację. – Aisling otworzyła gwałtownie oczy i przetarła serwetką policzki. Następnie zagłębiła się w krześle i wzięła do ręki butelkę wina. Wlała prawie wszystko do swego kieliszka i pociągnęła duży łyk. – Wiem, że on nie wróci. – Jej głos drżał, kiedy to mówiła. – Po prostu nie chcę o tym myśleć, nie chcę w to uwierzyć. Chcę żyć w przeświadczeniu, że wszystko jest w najlepszym porządku, że on jest w pracy i dziś wieczorem będzie w domu. – Wiem – Jo popatrzyła na Aisling. Podniósłszy widelec, Jo wbiła go w parujący kopczyk złocistych ziemniaków pachnący czosnkiem. – Wbrew wszystkiemu, wbrew temu, co Richard mówił o dziecku, przyjęłabym go z powrotem – powiedziała spokojnie. – Ale on nie wróci, prawda? A więc wszystko zależy teraz ode mnie. Wszystko zależy od nas. Musimy dać sobie radę, Aisling – powiedziała. – Musisz ułożyć jakoś swoje życie, zdobyć pracę i... Zdobyć pracę, teraz! Nie jestem prawie w stanie myśleć, nie mówiąc już o zrobieniu czegokolwiek, tak jestem zastraszana od lat! – Znów niemalże płacząc, patrzyła Aisling na swą przyjaciółkę z przerażeniem. Jo nie przerywała jedzenia. – Nie mówisz chyba poważnie? – spytała Aisling. – Oczywiście, że mówię poważnie – odpowiedziała z pełnymi ustami. – Patrząc realistycznie, jesteś teraz samotną matką i nawet jeśli Michael będzie odczuwał takie wyrzuty sumienia, że przez najbliższe parę miesięcy nie zapomni o dużych alimentach na chłopców, to potem na pewno się zmieni.– Wiedziała, że jest brutalna, lecz Aisling musiała zdać sobie sprawę z nieubłaganej rzeczywistości. – Nie wiesz, co ma zamiar teraz zrobić, może na przykład, powiedzmy, oni mogą założyć rodzinę i... przerwała, by nabić na widelec kurczaka i wspaniale wyglądający kawałek ziemniaka. Aisling patrzyła ponuro na swój nietknięty sandwich, jej oczy były podkrążone i smutne. O Boże, nie jest to łatwe – pomyślała Jo. – Przepraszam cię, Ash. Próbuję ci pomóc, lecz niezbyt mi się to udaje, prawda? Aisling wypiła następny duży łyk wina i apatycznie dotknęła sandwicza. Nie była wcale głodna, chociaż kurczak Jo znikał szybciej niż figi za dziewięćdziesiąt dziewięć pensów na wyprzedaży. Wiedziała, że Jo ma rację. Okropne jest wyobrazić sobie, że Michael zakłada inny dom z tą kobietą i ma więcej dzieci. – Myślę, że masz rację – powiedziała powoli, obracając kieliszek wina w rękach. – Jest jeszcze jeden mały problem. Co miałabym robić? – Pracować w biurze, oczywiście. Powinnaś robić to, czym zajmowałaś się przedtem. – To było jedenaście lat temu. Teraz wszystko jest skomputeryzowane, a ja nie mam pojęcia, jak obsługiwać komputer. Poza tym, kto mnie zatrudni? – zapytała Aisling. – Jest w tym kraju trzysta tysięcy bezrobotnych, więc kto, do diabła, wziąłby sobie na kark gospodynię domową z dwojgiem dzieci, bez doświadczenia, bez kwalifikacji i wiary w siebie? Jo wsypała trzy torebki cukru do kawy, dolała mleka i napiła się łyk.

– Kiedy Michael cię poznał, faktycznie kierowałaś całym działem motoryzacyjnym, nie mówiąc o tym, że wieczorem przygotowywałaś się do egzaminu w Instytucie Ubezpieczeń. Robiłaś to wszystko mając zaledwie dwadzieścia dwa lata, a teraz próbujesz powiedzieć mi, że nie dasz sobie rady dziś, kiedy jesteś starsza i masz większe doświadczenie? – To właśnie dlatego, że jestem starsza, wydaje mi się to niemożliwe – powiedziała Aisling słabym głosem. – Na litość boską, mając dwadzieścia dwa lata uważamy, że zdołamy zrobić wszystko. Teraz jest zupełnie inaczej, Jo. Czy nie rozumiesz? – Czego nie rozumiem? – To, że ty masz wspaniałą pracę w czasopiśmie i wierzysz w swoje możliwości nie znaczy, że inni są tacy sami. Spójrz na siebie – zapłakała Aisling. – Jesteś wziętą dziennikarką masz własny samochód, własne mieszkanie, własne konto w banku i jesteś niezależna. Może wydaje ci się, że to nic nadzwyczajnego, bo większość twoich przyjaciółek to dziennikarki. Ale nie każdy jest utalentowany i inteligentny i zdolny podjąć każdą pracę w każdym miejscu. Nie boję się pracować, Jo, ale obawiam się szukania pracy i tego, że będę słyszeć, iż jestem zbyt stara, bez kwalifikacji czy niepotrzebna. – Przerwała, czując się bardzo nieszczęśliwa. – Ash, kiedy poznałyśmy się czternaście... nie, piętnaście lat temu, to ty właśnie byłaś osobą która miała coś w życiu osiągnąć – powiedziała Jo z pasją. – Ja byłam przerażona pobytem w Dublinie, chodzeniem do college'u, tym, że nikt nie czeka na mnie wieczorem w domu i nie mam z kim porozmawiać o tym, co się w danym dniu nie udało. To było okropne, wiesz, jaka byłam wtedy. – Napiła się jeszcze trochę kawy. – To właśnie ty utwierdziłaś mnie, że warto wytrzymać w college'u, kiedy tak naprawdę chciałam biec do domu, do matki, ty powstrzymywałaś mnie przed zakochiwaniem się w każdym palancie, który zaprosił mnie na randkę. Byłaś taka silna – dodała łagodnie Jo. – Nadal jesteś silna. Tylko zapomniałaś o tym. – Dziękuję. Nikt oprócz mamy nie powiedział mi nic takiego od wielu lat. – A powinni byli – odpowiedziała Jo, podnosząc do ust następną porcję jedzenia. – Ponieważ twój kochany tatusiek niszczył w tobie wszelką wiarę w siebie, kiedy byłaś dzieckiem, nie dziwię się, że i teraz tak się czujesz. Michael powinien był codziennie dodawać ci otuchy, żebyś znów nie utknęła w bagnie niepewności, lecz – wzruszyła efektownie ramionami – jest mężczyzną dlaczego miałby zawracać sobie tym głowę? Ash, poradzisz sobie bez niego, na pewno. Wciąż jestem głodna – dodała, zbierając widelcem ostatnie kęsy kurczaka z talerza. – Proszę – Aisling podsunęła przyjaciółce nietknięty sandwicz i skinęła na kelnera. – Jeszcze jedna kawa i butelka wina – powiedziała ostro. Tym razem nie miała ochoty marnować czasu, uśmiechając się do niego. Kobiety robiące karierę zawodową nie mają czasu zawracać sobie głowy nieuprzejmymi kelnerami. Kiedy wróciły do Ilac Centre i pożegnały się obok wind parkingowych, było prawie pół do drugiej. Jo chciała przed powrotem do domu wstąpić do biura i wziąć pracę, którą trzeba było skończyć do poniedziałku. Aisling natomiast musiała kupić trochę jedzenia, zanim o trzeciej chłopcy wrócą do domu z piłki nożnej. Brakowało tylko chleba i mleka, ale to mogła kupić w kiosku. Wydała ostatnie dziesięć funtów na lunch, więc wróciła do bankomatu i włożyła kartę. Wystukiwała właśnie swój PIN, kiedy nagle olśniła ją myśl, by sprawdzić, ile pieniędzy mają na koncie gotówkowym. Michael przekazywał swoją pensję na wspólny rachunek bieżący, a dodatkowe pieniądze wkładał na konto oszczędnościowe. – Jeżeli włożymy wszystko na rachunek bieżący, będziemy musieli stale wypełniać czeki – powiedział. – Musimy trochę oszczędzać. Nigdy nie wiadomo, kiedy będziemy potrzebować większej sumy, Aisling. Aisling nie przyznawała się, że kwestie finansowe budzą w niej stały niepokój. Lata wysłuchiwania ględzenia babci o marnowaniu pieniędzy zaszczepiły w niej potrzebę oszczędzania. Na początku małżeństwa kupowała jarzyny i owoce w warzywniaku, mięso w małym, rodzinnym sklepiku i nie śniła nawet o kupowaniu chleba, skoro potrafiła upiec go sama. Teraz, kiedy Michael miał wysoką pensję, zaprzestała czasochłonnych wędrówek w różne

miejsca, w poszukiwaniu tanich warzyw i owoców i kupowała wszystko w supermarkecie. Lecz nadal starannie wycinała kupony upoważniające do zwrotu pieniędzy, używała starych T-shirtów do ścierania kurzu i sama gotowała zupy, piekła chleb i smażyła marmoladę. Nikt nie mógł oskarżyć jej o trwonienie pieniędzy przeznaczonych dla rodziny. Nacisnęła guzik „zapytanie o stan konta", wybrała konto oszczędnościowe i czekała. Kiedy ostatnio sprawdzała, było tam co najmniej trzy tysiące funtów. Michael stale mówił, że ma zamiar przenieść te pieniądze, ich fundusz „wakacyjny", na konto stowarzyszenia budowlanego. Lecz kiedy w zeszłym miesiącu zapytała o wakacje, Michael nie dał konkretnej odpowiedzi w sprawie terminu urlopu. – Dodatek zmienił wszystko – mruknął. Nie mógł, ot tak sobie wyjechać z kraju w miesiąc po wypuszczeniu go. Nic dziwnego, że nie był zbyt chętny, by zajrzeć do folderów, które przyniosłam z biura podróży – pomyślała Aisling ponuro. Trzy miesiące z rodziną na campingu we Francji w oczywisty sposób schodziły na dalszy plan wobec myśli o skwarnym słonecznym tygodniu wcierania Ambre Solaire w tę dziwkę! Aż jęknęła, kiedy spojrzała na małe zielone cyferki na ekranie bankomatu. Rany boskie! Na koncie oszczędnościowym było zaledwie trzysta trzydzieści funtów. Aisling wpatrywała się intensywnie w cyfry. To nie mogła być prawda. Była pewna, że nie wyjmował pieniędzy, czy też może zrobił to, i nawet jej nie powiedział? Podminowana, przycisnęła guzik, by sprawdzić stan rachunku bieżącego. Debet wysokości prawie dwustu funtów. Aisling poczuła, że robi jej się słabo. Co do diabła? Skąd ten debet? Nie wydawała ostatnio zbyt dużo pieniędzy, poza kupioną wczoraj sukienką. – Czy potrzebujesz czegoś więcej? – zapytały małe zielone literki na ekranie. – Niczego prócz pieniędzy – pomyślała Aisling, czując, że ciarki przechodzą jej po plecach. Pośpiesznie wyciągnęła dwieście funtów, tyle, ile mogła wziąć jednego dnia. Po wybraniu pieniędzy włożyła je do portmonetki i odwróciła się gwałtownie, wpadając na czekającego za nią młodego mężczyznę. – Niech no pani uważa trochę! – powiedział do niej cofając się. Aisling nawet go nie słyszała. Jak on śmiał zabrać wszystko z konta! Jak śmiał! Jakim trzeba być łajdakiem, żeby opuścić ją i chłopców, a potem zabrać na dodatek wszystkie pieniądze! Z czego, do diabła, miała teraz żyć ona i chłopcy? Jak spłacą kredyt za dom i za co kupią jedzenie, nie mając w ogóle pieniędzy? Co za sukinsyn! Mogłaby go zabić, naprawdę go zabije. „Poczekaj, niech no tylko dostanę cię w swoje ręce, Michaelu Moranie" – warknęła chrapliwie, idąc w kierunku samochodu. – Pożałujesz, że kiedykolwiek usłyszałeś o pieprzonej Jennifer Carrol, już ja się o to postaram! – Aisling otworzyła drzwi samochodu i wrzuciła do środka torebkę. – Nigdy bym nie przypuszczała, że upadnie tak nisko, by zabrać pieniądze swoim dzieciom – pomyślała, przekładając drążek na pierwszy bieg. Nigdy jeszcze nie wyjeżdżała z centrum tak szybko. Zaledwie zauważywszy żółte światła, zmieniała pasy, zaciskając zęby i klnąc innych kierowców. Bez względu na to, jak potworny był poprzedni dzień, bez względu na to, jak czuła się po tym, kiedy Michael powiedział jej, że już jej nie kocha, miała jedną jedyną pociechę. Chłopców. Jeśli Michael pragnie karierowiczki z nogami po pachy i garderobą pełną pasów do pończoch i podwiązek, niech ją sobie ma! Lecz chłopcy, ich ukochani chłopcy zawsze będę z nią. A jeśli Michael kiedykolwiek znudzi się panną Carrol, może wrócić do domu dla dobra Phillipa i Paula. A także dla jej dobra. Nie odtrąci go. Kocha go, mimo wszystko. Ta myśl pocieszyła ją. Wiedziała, że Michaelowi trudno będzie przeżyć rozstanie z chłopcami i że, koniec końców, będzie musiał przyjść do domu. Albo też tak się jej tylko wydaje. Oczywiście, myli się. Jeśli był zdolny do tego, żeby opróżnić bezlitośnie ich bankowe konto, ze świadomością, że Aisling nie posiada innych środków na utrzymanie bliźniaków, posunął się za daleko. Mógł porzucić ją, lecz nie Phillipa i Paula. Niech go szlag, ale będzie walczyła zębami i pazurami o każdego pensa na potrzeby chłopców! Co to za człowiek, który wstał rano, zostawiając żonę, i poszedł opróżniać konto? Nagle to wszystko zaczęło się układać w spójną całość. Aisling, ty idiotko! Jeśli ty mogłaś wyjąć na kartę

tylko dwieście funtów dziennie, on też nie mógł wziąć więcej. Oznacza to, że nie zabrał pieniędzy dziś rano, tylko wyciągał je po trochu przez kilka tygodni! Co za świnia! Nigdy mu nie przebaczy. Jeśli ten pan sądzi, że ona ma zamiar zachowywać się jak ofiara we łzach na jego widok, błagająca go, by wrócił, to mylił się. Miała zamiar być twarda jak stal i równie sprytna jak on, by chronić swoje dzieci. Czekaj no, skurwielu – wysyczała. Kiedy otworzyła frontowe drzwi, natychmiast zauważyła, że tutaj był. Ulotki producenta pizzy leżały rzucone na stole w holu tak, jak tylko Michael je zostawiał. Zawsze doprowadzał ją tym do wściekłości. Dlaczego nie mógł zanieść ich do kuchni albo włożyć do koszyka, w którym trzymała rachunki, albo wyrzucić do kosza na śmieci? Ponieważ utrzymanie porządku było jej zadaniem, oczywiście. Nie pofatygowała się nawet, by podnieść ulotki, lecz weszła na górę do ich sypialni. Garderoba była otwarta z jego strony, kilka metalowych wieszaków leżało na dolnej półce, gdzie Michael trzymał zwykle buty. Zabrał wszystko: garnitury, spodnie i koszule, które tak troskliwie prasowała, nie zostawił nic, oprócz zapomnianego paska zwisającego z wieszaka na krawaty. Sprawdziła szuflady, a następnie łazienkę. Wszystko, co należało do Michaela, zniknęło. Pozostał tylko wilgotny ślad na umywalce jako dowód, że stał tam kiedyś jego płyn po goleniu, butelka Eternity For Men, którą kupiła mu na Gwiazdkę, myśląc równocześnie, że czterdzieści funtów za flakon to trochę drogo. Dobrze. Nie chciała, żeby wrócił. Bardzo ją natomiast interesowało, gdzie są ich pieniądze. Podniosła słuchawkę telefonu w sypialni i wybrała numer do redakcji „News". – Z biurem zastępcy redaktora naczelnego – rzuciła. – Halo! – Jego głos brzmiał tak samo, jak wczorajszego wieczoru. Spokojny i odprężony. Miała zamiar zakłócić ten jego spokój, to pewne. – Co do jasnej cholery zrobiłeś z pieniędzmi z banku? – zapytała. – Aisling? – Nie, pieprzona matka Teresa z Kalkuty. Oczywiście, że to ja, twoja nieszczęsna, pozbawiona rozumu żona, ta, która nie zauważyła, że zabierasz całą forsę z naszego wspólnego konta. Jak to zrobiłeś, ha? Czy wyjmowałeś co dzień po dwie setki, przewidując porzucenie mnie? – Przestań krzyczeć do telefonu, Aisling – powiedział chłodno. – I przestań mnie bez sensu oskarżać. Nie ukradłem niczego. – A więc gdzie są pieniądze? – Na oddzielnym koncie, twoim koncie. – Jakim koncie? – zapytała. – Czy nie przeczytałaś kartki ode mnie? – Nie. – Jest na łóżku, po twojej stronie. Słuchaj – powiedział Michael ze znużeniem. – W zeszłym miesiącu otworzyłem konto dla ciebie. Wiedziałem, że to wszystko musi osiągnąć punkt krytyczny i chciałem uporządkować sprawy finansowe. Nie mam zamiaru dopuścić do tego, by dzieciaki głodowały z tego powodu, że my się rozchodzimy, a więc poradziłem się adwokata, jak najlepiej to zrobić i poradził mi, żebym otworzył dla ciebie konto. Aisling była zaszokowana. Rozmawiał z adwokatem ponad miesiąc temu. Czyli planował to już od miesięcy. Co za skurwiel. – Słuchasz mnie, Aisling? – Głos męża przerwał jej rozmyślania. – Na koncie jest tysiąc pięćset funtów. Karteczkę ze szczegółami zostawiłem na toaletce. Mam zamiar zamknąć rachunek bieżący i konto oszczędnościowe. Nie będziemy już potrzebować wspólnego konta. Usiadła na łóżku, docierała do niej tylko połowa tego, co mówił. Radził się adwokata przed miesiącem, był więc już wtedy całkiem pewny, że ich małżeństwo się skończyło. – Nie mogę uwierzyć, że planowałeś to z zimną krwią nic mi nie mówiąc – powiedziała. – Nie miałem czasu omawiać tego – powiedział ostro. – Zadbam, żeby chłopcom niczego nie brakowało, ale ciebie nie będę utrzymywał w luksusie przez resztę życia. Nie jestem studnią bez dna, Aisling. Musisz podjąć pracę. I tak zawsze mówiłaś, że chcesz pracować.

– A ty wcale nie chciałeś, żebym ją podjęła! – zakrzyczała. – Ty sukinsynu skończony! Mam ochotę cię zabić! – Nie mam czasu na wysłuchiwanie twoich obelg – powiedział zimno Michael. – Muszę wracać do roboty. W odróżnieniu od ciebie. – Z tymi słowami odłożył słuchawkę, pozostawiając Aisling gadającą do słuchawki. Notatka znajdowała się na jej poduszce, była to kartka wydarta z notesu i pokryta charakterystycznymi bazgrołami Michaela. Małe, niebieskie potwierdzenie założenia konta znajdowało się pod nią. „Aisling, przykro mi, że cię nie zastałem. Chciałem porozmawiać z tobą na temat pieniędzy oraz o chłopcach. Otworzyłem dla ciebie konto, na które włożyłem połowę pieniędzy na wakacje. Chciałbym sam porozmawiać z chłopcami, to ważne, by dowiedzieli się o tym od nas obojga. Zatelefonuję do ciebie później w sprawie przyjścia dziś wieczorem." Niech go szlag. Spodziewał się, że będzie czekała cierpliwie, aż on raczy pojawić się, aby razem mogli powiedzieć o tym chłopcom. Wyobraża sobie, że będzie tu wpadał, kiedy tylko mu się spodoba. Zanim postawi nogę w tym domu musi to z nią uzgodnić. Jeśli zechce wojny, będzie ją miał.

7 Fiona uznała, że to świetny pomysł. – Oczywiście, że Pat może pomóc ci w znalezieniu pracy! Zawsze jęczy, że zatrudnia w biurze dwudziestolatków na stażu, a kiedy już nauczą się porządnie obsługiwać komputer, musi pozwolić im odejść, Fiona usiadła na jednym z sosnowych krzeseł Moranów, solidnie podniszczonych wskutek nieustannych zabaw, krzyżując długie, szczupłe nogi w czarnych legginsach z lycry. – Będzie bardzo zadowolony, że może zatrudnić kogoś takiego jak ty. – Naprawdę tak uważasz? Dobre serce Fiony szło w parze z jej ekscentrycznością. Aisling nie chciała jednak, by zadręczyła biednego Pata kwestią zatrudnienia nagle osamotnionej sąsiadki. Jeśli ma wrócić do pracy, z pewnością będzie potrzebowała pomocy, jednak niekoniecznie litości. – Zapomniałam już wszystkiego, Fiono. Jestem gotowa nauczyć się, czego trzeba, ale tylko wówczas, jeśli Pat uzna, że będzie to miało jakiś sens – powiedziała szczerze. – Nie bądź śmieszna, Aisling. Jeśli potrafisz upichcić w dwie godziny posiłek z czterech dań i nie wpadasz w histerię, kiedy zepsuje się zamrażarka i zamiast lodów domowej roboty wyjdzie z tego breja, to nie będziesz miała problemów z odebraniem kilku telefonów. – A tatuś uwielbia ciebie, wiesz o tym – dodała Fiona z uśmiechem. – Zawsze na przyjęciach chce siedzieć obok ciebie i będziesz pewnie musiała odpierać jego zaloty, kiedy cię zobaczy za biurkiem w recepcji! Wbrew sobie samej Aisling wybuchnęła śmiechem na myśl o tym, że imponujący adwokat o stalowych oczach zaciąga ją do swego biura na ognistą randkę na zabytkowym biurku zasłanym prawniczymi księgami i pismami. – Nie bardzo to sobie wyobrażam – uśmiechnęła się szeroko. – A ja wyobrażam to sobie doskonale – odpowiedziała Fiona – Odkąd matka opuściła go, jest jak czternastoletni chłopiec, który właśnie odkrył, czym jest seks i usiłuje go uprawiać tak często, jak jest to tylko możliwe. Nie mówiłam ci, że mało brakowało, a skończyłby w łóżku z jedną z druhen na ślubie mojego kuzyna? – Naprawdę? – Nie masz pojęcia, jaki on jest. Napalony jak marcowy kot i dwukrotnie bardziej zwariowany. Rzecz w tym, że kobiety po prostu go uwielbiają, zawsze go uwielbiały. – Fiona przerwała, by zapalić papierosa. – Wiem o tym. – Mruknęła. – Nie wiem natomiast, dlaczego wciąż palę to świństwo, skoro zależy mi na dobrej formie. Pat podsuwa mi co dzień tę samą cholerną lekturę, ale w końcu nie można składać się z samych zalet. Pogadam z Patem, kiedy wrócę z zajęć stepowania, i zrobię rozeznanie sytuacji. Zawsze ktoś jest nieobecny, a

zatrudnianie tymczasowych pracowników przez agencje kosztuje kupę forsy. Będzie w siódmym niebie mogąc cię ściągnąć. No, a tatuś na pewno będzie zachwycony. Aisling zachichotała znowu. Bez względu na to, jaka katastrofa wisiała ciemną chmurą nad jej życiem, kilka chwil spędzonych w towarzystwie Fiony na słuchaniu jej kąśliwych i bezlitosnych komentarzy na temat życia jako takiego, każdego podniosłyby na duchu. Patrząc na świat oczami Fiony, Aisling uświadomiła sobie, że jej życie może zmienić się na lepsze, kiedy wróci do pracy jako pełna wiary we własne siły, dojrzała kobieta. Fiona ani przez chwilę nie uważała jej za przerażoną samotną żonę, nagle opuszczoną i niepewną tego, co życie przyniesie jej i dwóm synom. Aisling zdawała sobie sprawę z tego, co decydowało o uroku przyjaciółki. Fiona patrzyła na świat przez kolorowe okulary, a nawet jeśli nie były one zawsze zabarwione na różowo, z pewnością sprawiały, że życie stawało się bardziej interesujące. Jeśliby jej mąż, z którym była związana od dziesięciu lat, zdecydował się opuścić swą uwielbiającą zabawy i tenis żonę, Fiona nie załamałaby się i zaczęłaby wszystko od nowa, szukając lepszego życia i wiernego towarzysza. Nie dałaby się zniszczyć przez rozstanie. Patrzyła, jak przyjaciółka naciąga różową bluzę na maleńki różowy trykot z lycry, który nie wszedłby na jedno udo Aisling. Opalona dzięki częstym wypadom do willi Finucane'ów w Hiszpanii, utrzymując rozmiar trzydzieści osiem, co zawdzięczała ćwiczeniom aerobiku, na które chodziła co drugi dzień, Fiona wyglądała fantastycznie. Ubrana w ekskluzywne stroje, które uwielbiała kupować, z wypielęgnowanymi długimi paznokciami, złotym zegarkiem marki Cartier i bujnymi kasztanowymi włosami błyszczącymi w rezultacie długich posiedzeń w salonie fryzjerskim, wyglądała czasami na bogatą cali girl. Na szczęście nie była nią. *** Aisling przypomniała sobie dzień, kiedy małżeństwo Finucane wprowadziło się do wielkiego domu z czerwonej cegły po drugiej stronie ulicy i na zewnątrz ustawił się cały park wozów meblowych wypełnionych, wyglądającymi na bardzo drogie, sprzętami. Co najmniej dziesięciu znękanych mężczyzn w kombinezonach przez całe popołudnie wnosiło meble do domu, walcząc z wielkimi sosnowymi szafami, olbrzymimi miękkimi sofami i błyszczącym stołem do jadalni, który wyglądał, jakby mogło się przy nim zmieścić co najmniej dwadzieścia osób. Aisling nie mogła powstrzymać się od wyglądania przez okno sypialni, chcąc zobaczyć, jakie meble mają nowi sąsiedzi. Wysoka, nienagannie ubrana brunetka podjechała sportowym czarnym wozem i wparadowała do środka, ciągnąc za sobą małego puchatego pieska. Aisling uznała, że jej nowa sąsiadka jest z pewnością jakąś wysoko postawioną career woman i nie będzie zainteresowana wpadaniem na poranną kawę. Była więc niezmiernie zaskoczona, kiedy dwa dni później Fiona zapukała do jej drzwi, przedstawiła się i zapytała, czy mieszkający dwa domy dalej są całkiem chorzy umysłowo, czy też mają zaledwie lekkiego bzika. – Powiedziałam tylko, że mój mąż i ja wprowadziliśmy się do domu naprzeciwko i że chcemy przywitać się ze wszystkimi, kiedy biedaczka zrobiła się biała jak prześcieradło, i mówiąc, że nie chce nic kupować, trzasnęła mi przed nosem drzwiami – poskarżyła się Fiona. – Jest głucha – wyjaśniła Aisling – i na dodatek prawdopodobnie trochę nienormalna. Jeśli pani sądzi, że ona jest chora, powinna pani poznać jej brata. Uważa, że jest rok tysiąc dziewięćset czterdziesty czwarty, a on we Francji działa w podziemiu jako szpieg. – A czy w okolicy mieszka też ktoś normalny? – zapytała Fiona. – My jesteśmy całkiem normalni – pocieszyła ją Aisling. – W każdym razie na ogół. Czy można panią zaprosić na kawę? – Z przyjemnością. Mój organizm doznaje szoku, jeśli nie otrzyma co najmniej czterech dawek kofeiny przed jedenastą rano. Mogę wrócić do domu i przynieść trochę obrzydliwie słodkich biszkoptów, jeśli pani zechce – zaproponowała. Aisling zaśmiała się. – Proszę mi wierzyć, że mam całą furę słodkiego paskudztwa na miejscu. Tak naprawdę aż za dużo.

Odtąd stały się przyjaciółkami. Czasami robiły razem zakupy, gadając bezustannie w kolejce w supermarkecie lub podczas wędrówek po sklepach z ubraniami, kiedy to Fiona kupowała, Aisling natomiast składała solenne przyrzeczenia, że będzie przestrzegać diety. Przyjaciółka zawsze zachęcała Aisling, by też chodziła na gimnastykę lub przyszła na tenisa z przyjaciółmi. Teraz spojrzała na nią zdecydowanym wzrokiem i wzięła do ręki kluczyki. – Musisz wyjść z domu i zacząć dbać o siebie, kochanie. Widziałam już tyle dziewczyn, które załamały się, kiedy rozpadły się ich małżeństwa, i nie chcę, żeby to samo stało się z tobą. Jutro idziemy kupić ubrania sportowe i żadnych dyskusji na ten temat, zgoda? – Uśmiechnęła się i poklepała Aisling po ramieniu. Kiedy Fiona wyszła, Aisling udała się do salonu, gdzie na podłodze siedział ze skrzyżowanymi nogami Phillip, zajadając chrupki ryżowe i oglądając jakiegoś dyskdżokeja z nastroszoną czupryną prezentującego listę przebojów. Dywan był zasłany komiksami i kartami z futbolistami, leżały tam jeszcze puste opakowania po chrupkach i brudne skarpetki. – Phillipie, co to za bałagan! Posprzątaj natychmiast! – Po co? Kto przyjdzie? – odpowiedział sprytnie. – Może tata? Aisling poczuła, że skręca ją w żołądku, zawsze miała takie uczucie, kiedy myślała, jakim ciosem dla bliźniaków może być odejście Michaela. Poprzedniego wieczoru powiedziała im, że ojciec wyjeżdża na tydzień. Nie wiedziała, co powiedzieć, i zdecydowała, że stopniowo oswoi ich z tą myślą. Paul wyglądał na zaskoczonego. – Myślałem, że tata przyjdzie zobaczyć, jak gramy w piłkę nożną w sobotę – powiedział zwolna. – Czy wróci do tego czasu? – Nie wiem, kochanie. – Czując się winną kłamstwa i jeszcze bardziej winną, że nie pozwoliła Michaelowi przyjść do domu, żeby powiedział im sam, Aisling pocałowała Paula w policzek i odwróciła się, by cmoknąć na dobranoc Phillipa. Ubrany w swą ulubioną piżamę z napisem Manchester United, trzymając przed sobą komiks, patrzył na nią spokojnie, ale się nie odezwał. Aisling pocałowała go i delikatnie pogładziła fioletowy siniak na lewym ramieniu, którego nabił sobie, uderzając o słupek bramki w szkole, jak twierdził. Zmusiła się do uśmiechu i wyszła przez uchylone drzwi, aby chłopcy widzieli światło na półpiętrze. Wyłączyła lampę w ich pokoju i zeszła na dół. Poszła prosto do barku po mocny gin z tonikiem. Phillip wiedział, że coś było nie w porządku. Oczywiście, wiedział. Michael zwykł był mawiać, że Phillip miał zadatki na dociekliwego reportera – wnikliwy, przebojowy i nie dający zbyć się byle czym. „Dlaczego" było jego ulubionym słowem. Tym razem Phillip, nie wiem, dlaczego – pomyślała Aisling ponuro. Patrzyła obojętnie na komiksy i opakowania po chrupkach rozrzucone na dywanie. Należało, jak zwykle, sprzątnąć ten bałagan. Musi powiedzieć chłopcom. Powinna była powiedzieć im wczoraj. Udawanie, że wszystko jest w porządku, nie miało sensu. I tak muszą się dowiedzieć. Phillip spoglądał na nią zapomniawszy o telewizji, z niepokojem w wielkich, smutnych oczach. – Czy tata wróci dzisiaj do domu? Pytanie Phillipa nie zaskoczyło jej. Spojrzała na jego poważną twarz z wyrazem pytania w tych ciemnych oczach, które tak boleśnie przypominały jej jego ojca. Czas na podjęcie decyzji. Nie bądź tchórzem, Aisling. Powiedz im teraz, musisz to zrobić. – Gdzie jest Paul? – zapytała stanowczym tonem. – Na górze – odpowiedział. Aisling podeszła do schodów. – Paul – zawołała. – Zejdź. Chcę z wami porozmawiać. Zbiegł hałaśliwie po schodach, zeskakując z najniższych dwóch stopni i lądując ciężko na obu stopach. Oczywiście gołych. Jeśli Phillip nie nosił skarpetek, nie wkładał ich także Paul. Biegnąc do salonu, pośliznął się celowo i wylądował na podłodze obok brata bliźniaka. Podniósł jedno z opakowań po chrupkach i zajrzał do środka. – Zjadłeś moje! – powiedział oskarżycielskim tonem, patrząc na Phillipa. – Nieprawda!

– Spokój! – krzyknęła Aisling. Do cholery, nie chciała krzyknąć. – Chłopcy, muszę wam coś powiedzieć – zaczęła łagodniejszym głosem. – Chodzi o waszego ojca i mnie... Przerwała, świadoma powagi tego, co miała im powiedzieć. Jakich słów użyć, by poinformować „wasz ojciec opuścił mnie", pytała siebie samej. Patrzyli na nią, pomniejszone wersje Michaelą te same rysy koloryt. Przez chwilę przypomniała sobie dzień, kiedy powiedziała mu, że jest w ciąży. Zanurzeni w swym świecie spacerowali przez Bushy Park mroźnego marcowego dnia, wymieniając ulubione imiona i próbując wyobrazić sobie, jak będzie wyglądało ich dziecko. – Mam nadzieję, że będzie podobne do ciebie – uśmiechała się, pragnąc, by ich dziecko miało ciemną karnację Michaela, nie zaś jej bladą skórę i mysie włosy. – Nie, do ciebie – zamruczał, odgarniając kaptur jej parki, by pocałować łagodny łuk jej szyi. Phillip i Paul cały czas patrzyli na nią czekając cierpliwie. Biedne dzieciaki – pomyślała – wiedzą, że coś jest nie w porządku. Wszystko, co mogła zrobić, to złagodzić cios, zrobić to tak delikatnie, jak to tylko możliwe. Mimo że jej serce płonęło gniewem z powodu tego, co zrobił Michael, nie mogła użyć chłopców jako broni, podburzać ich przeciw ojcu, używać ich w charakterze amunicji w małżeńskiej wojnie. Nie powinna była mówić Michaelowi, żeby się wypchał, kiedy zatelefonował poprzedniego wieczoru. Spróbowała jeszcze raz. – Tata i ja sprzeczaliśmy się ostatnio i... O Boże, co mogła powiedzieć? Że odszedł i już tu nie mieszka? To brzmiało tak potwornie, tak beznadziejnie. Jeśli byliby parę lat starsi, mogliby zrozumieć. Ale czego można było się spodziewać po dziesięciolatkach? – Tata wyprowadził się na jakiś czas, chłopcy. Nie był szczęśliwy... – Dlaczego, dlaczego nie był szczęśliwy? – zapytał Phillip z niepokojem. – Czy z mojej winy? Nie chciałem tak w kółko prosić o wrotki. – Nie, nie kochanie. To nie ma nic wspólnego z tobą. Tatuś kocha was obu, po prostu... musi być sam przez jakiś czas. Chce, żebyście byli silni i byście wiedzieli, że bardzo was kocha. – To dlaczego sobie poszedł? – Paul patrzył na nią z takim zamętem w oczach, że nie wiedziała, czy przytulić go, czy zapłakać samej. – Tatuś i ja nie zawsze się zgadzaliśmy – powiedziała powoli. – Czasami dorośli się kłócą i muszą spędzić trochę czasu w samotności. 1 tak właśnie chciał tata. Trochę czasu w samotności. Wy będziecie go nadal widywać – dodała, czyniąc wysiłki, by jej głos brzmiał pewnie. – Dlaczego, mamo? Tym razem Paul zadawał te wszystkie pytania. Phillip stał obok, ze zwieszoną głową, jego gęste, ciemne włosy spadały mu na czoło. Aisling wyciągnęła rękę, by pogłaskać je, ale usunął się spod jej dłoni. – Wiecie co, chodźmy do McDonald'sa na lunch. Jak wam się podoba ten pomysł? – Dobra – Paul wyglądał, jakby zbierało mu się na płacz. – Byliśmy u McDonald'sa wczoraj. Myślałem, że nie wolno nam codziennie jeść hamburgerów? – powiedział Paul ponuro. – Oczywiście, że nie codziennie – odpowiedziała Aisling. – Czasami jednak można złamać regułę, prawda? Gdzie są wasze skarpetki, chłopcy? Dam wam pięć minut na przygotowanie się, zgoda? Paul popędził w górę po schodach na poszukiwanie swoich skarpetek, Phillip tymczasem wpatrywał się w podłogę. Aisling otoczyła go ramionami i przytuliła mocno, czując, że jest spięty i cierpi. – Kochanie, tak mi przykro. To nie twoja wina, to nie ma nic wspólnego z tobą z wrotkami ani z niczym podobnym. To sprawa pomiędzy tatą a mną... – To nie ma znaczenia – powiedział nagle. Wyrwał się z jej objęć i podniósł skarpetki z podłogi. – Nie jestem głodny. Aisling siedziała na brzegu łóżka, rozmawiając cicho przez telefon, żeby chłopcy nie usłyszeli jej i nie obudzili się. Było już prawie pół do dziewiątej, ale na zewnątrz było jeszcze

jasno. Po drugiej stronie ulicy mężczyzna i kobieta spacerowali z psem, trzymając się za ręce, a brązowo-biały pies biegał tam i z powrotem po trawnikach. – To niesprawiedliwe. Chłopcy są tak bardzo zdenerwowani. Czuję się tak, jakby to była moja wina, jakbym to ja rujnowała ich dzieciństwo. – Nie bądź głupia, robisz wszystko, co możesz – odpowiedziała Fiona. – Co jeszcze mogłabyś zrobić? – Nie wiem – Aisling westchnęła ciężko, myśląc o wydarzeniach dzisiejszego dnia. Lunch okazał się całkowitą klęską. Phillip nie chciał nic jeść. Paul poszedł w jego ślady i zostawił na wpół zjedzonego hamburgera i większą część frytek dla Aisling. W zwykłych okolicznościach pochłonęłaby je natychmiast. Ale dzisiaj nie czuła się wcale głodna. – Co myślisz o tymczasowej pracy, jaką zaproponował Pat? – zapytała Fiona. – Jestem przerażona jak cholera, to sobie myślę. Nie wiem, co przeraża mnie bardziej: samo pójście do pracy czy też uświadomienie sobie, że wszystko już zapomniałam po dwunastu latach. Byłoby dla mnie straszne, gdybym zawiodła Pata, skoro jest tak dobry, że daje mi tę szansę. – Bzdury, oczywiście, że wszystko będzie dobrze. To naprawdę nic skomplikowanego. W każdym razie masz tydzień, by to przemyśleć – rzekła Fiona. – Elisabeth idzie na urlop macierzyński dopiero za dwa tygodnie, a więc masz mnóstwo czasu, żeby oswoić się z pracą. To będzie dla ciebie kaszka z mleczkiem. – Dziękuję ci, Fiono. Dziękuję za wszystko, za podtrzymywanie mnie na duchu, znalezienie pracy i... za to, że jesteś ze mną – powiedziała Aisling z wdzięcznością. – Nie wiem, co bym zrobiła bez ciebie i Jo. – Co u niej słychać? – W tej chwili dobrze. Dopiero co z nią rozmawiałam, właśnie wróciła z długiego spaceru po Portmarnock. Powiedziała, że chce się zmęczyć, żeby spać dzisiejszej nocy. Biedactwo. – A co z jej chłopakiem? – zapytała Fiona. – Nie wiem, widziałam go tylko kilka razy i właściwie nie rozmawialiśmy ze sobą. Michael niespecjalnie go lubił, ale – Aisling zaśmiała się głucho – opinie Michaela nie były zbyt trafne. A może to moje oceny były błędne. Przerwała na chwilę. – Porzuć te czarne myśli – powiedziała rozkazująco Fiona – i opowiedz coś bliżej o tym facecie. Czy jest taki wspaniały czy też kompletny palant? – Jest bardzo przystojny, blond włosy, niebieskie oczy i białe uzębienie. Mógłby reklamować pastę do zębów. – Ale palant? – Chyba tak. Właściwie większość facetów Jo miała taki czy inny feler, żaden nigdy nie chciał się wiązać. Jest to naprawdę dziwne – powiedziała Aisling, zamyślając się. – Czytałam, że kobiety, które były wykorzystywane lub krzywdzone w dzieciństwie, automatycznie lgną do takich mężczyzn, którzy będą wykorzystywać ich dzieci, to błędne koło. – Ale przecież jej chyba nikt nie wykorzystywał? – spytała zdumiona Fiona. – Nie, rany boskie, nie. Lecz ojciec jej umarł, kiedy była mała i często myślę sobie, że ona podświadomie wybiera mężczyzn, którzy w końcu ją opuszczą, tak jak opuścił ją ojciec – dodała Aisling. – Nieznajomi, którzy stykają się z Jo, myślą prawdopodobnie, że ta kobieta ma wszystko, zrobiła wielką karierę i wspaniale wygląda itd. Tak naprawdę, to ona ma tyle samo problemów co każda inna, może nawet więcej. – Wiem, jak to jest – zauważyła Fiona. – Zanim moja matka i ojciec się rozeszli, ciągle walczyli ze sobą, skakali sobie do gardeł jak złe psy. Lecz ponieważ mieliśmy duży dom, jaguara, pomoc domową, każdy uważał, że prowadzimy życie jak w Madrycie. Od wewnątrz wszystko wyglądało inaczej – dodała. – Udawaliśmy, że wszystko jest w porządku, ale nigdy nie przyprowadzałam do domu koleżanek ze szkoły, żeby nie zobaczyły napadów wściekłości mamy. Ojciec latami ofiarowywał jej porcelanowe figurki, a kiedy się naprawdę zezłościła, ciskała nimi w niego. Do chwili kiedy wyprowadziła się, nie było w domu żadnej porcelanowej

ozdoby, wszystkie wytłukła – Fiona zaśmiała się krótko. – A więc wiem, jak bardzo pozory mylą, jestem ekspertem od tych spraw. – Przykro mi, Fiono – powiedziała Aisling ze współczuciem. – Nie wiedziałam o tym. – Nie mówmy już więcej na ten temat. Wiele czasu zajęło mi usunięcie z pamięci tych obrazów, ale teraz jest już w porządku. Rzecz w tym – powiedziała stanowczo – że byłoby znacznie lepiej, gdyby się po prostu rozeszli, zamiast latami prowadzić tę cholerną grę. – Ale dlaczego właściwie tak było? – zapytała Aisling, nie umiejąc ukryć ciekawości. Nigdy przedtem Fiona nie opowiadała o swojej matce, poza tym, że widuje ją nieczęsto, bo mieszka w Arizonie. – Piła – powiedziała krótko Fiona. – Piła jak smok, tak jak cała jej rodzina. Dlatego właśnie nigdy nie piję dużo, za bardzo się boję. To przechodzi z pokolenia na pokolenie, a ja nie chcę, by tak stało się i w mojej rodzinie. O rany – pomyślała Aisling, przypominając sobie prawie pustą butelkę ginu w barku. Stanowczo wypiła o wiele za dużo w ostatni weekend. – Lepiej już pójdę, Aisling – powiedziała Fiona. – Pat grał w bilard całe popołudnie i chciałby spędzić wieczór w ciepłej rodzinnej atmosferze. Wpadnę jutro, żeby omówić z tobą w co masz się ubrać do pracy – dodała. – Musimy znaleźć coś zapierającego dech, żebyś poczuła się pewniej pierwszego dnia. – Coś zapierającego dech z mojej szafy!? – wykrzyknęła Aisling. – Jeśli nie znajdziemy nic odpowiedniego, będziemy po prostu zmuszone pójść na zakupy – ciągnęła Fiona radośnie. – Ale fajnie! – Nie. Mam dosyć herbaty i kawy. Dziwne, prawda? Przez cały weekend nie spojrzałam nawet na herbatniki czekoladowe! – To dobrze, kochanie – odpowiedziała matka, nie całkiem pewna, czy awersja do herbatników w okresie kryzysu jest rzeczą najbardziej pożądaną. – Zawsze próbowałam zaprzestać jedzenia herbatników – wyjaśniła Aisling. – Chciałam być szczupła i nosić rozmiar trzydzieści osiem jak tamta kobieta, którą niegdyś poślubił Michael. Ale nie mogłam się powstrzymać, ciągle jadłam i nienawidziłam siebie za to jedzenie. Było to błędne koło, z którego nie mogłam się wydostać. A teraz nie jestem wcale głodna, a jego nie ma i nie może tego zobaczyć... Jej głos załamał się po raz pierwszy, odkąd zaczęły rozmawiać. – Och, mamo, co teraz będzie? W czym tkwił błąd? – Nie wiem, kochanie – odpowiedziała matka. – Nie sądzę, żeby to było proste, czarne lub białe. Kiedy braliśmy ślub z twoim ojcem, wiedzieliśmy, że będziemy razem już zawsze, bez względu na to, co się stanie. I Bóg jeden wie, że myślałam o rozwodzie częściej, niż chciałabym to przyznać. Twój ojciec nie jest łatwy w pożyciu, wiesz o tym – dodała. – Ale teraz jest inaczej. Każdy oczekuje od życia więcej, każdy chce być szczęśliwy. Żądają tego. Nikt nie chce próbować dalej. – Ja chciałam spróbować – zaszlochała Aisling. – Ale on nie chciał. To sukinsyn, prawda? Matka nie odpowiedziała. – A więc, sukinsyn czy nie? Nie uważasz go za takiego? Czy też to wszystko moja wina? – To nie twoja wina, Aisling. Po prostu nie chcę krytykować Michaela. Popełniłam ten błąd raz, kiedy twój ojciec i twoja babka strasznie się pokłócili. Po jakimś czasie byli ze sobą znów w świetnej komitywie, a on nie zapomniał tego, co powiedziałam na jej temat i myślę, że nigdy mi tego nie wybaczył. – Masz na myśli to, że moglibyśmy zejść się znowu z Michaelem – szepnęła Aisling z nadzieją w głosie. – Nikt nie wie, co może się jeszcze wydarzyć – powiedziała matka dyplomatycznie. – Nie wyobrażam sobie, że wy dwoje rozstajecie się na bardzo długo. Michael nie jest głupi. Zatęskni za chłopcami i życiem z tobą. Nie będzie w stanie tak po prostu zapomnieć ostatnich dwunastu lat. – Tak myślisz?

Aisling znowu miała dziesięć lat i wielką dziurę w nowej zielonej sukience w paski po tym, jak przechodziła przez ogrodzenie parku i nadziała się na drut kolczasty. Czekała, aż matka naprawi sukienkę, naprawi wszystko. Mama zawsze wiedziała, co w danej chwili trzeba powiedzieć. Jej ciepły, cichy głos łagodził najcięższe ciosy. Potrafiła zacerować każde rozdarcie drobnym, niemal niewidzialnym ściegiem, osuszyć najbardziej gorzkie łzy odpowiednim słowem i przywrócić porządek w pełnym chaosu świecie Aisling. Teraz zaś Aisling pragnęła, aby naprawiła coś, co zostało całkowicie zniszczone i nie mogło wrócić do dawnych kształtów. To nie było fair, prawda? – Przepraszam, mamo – powiedziała szybko – Nie powinnam była o to pytać. Jezu, jeśli sama nie wiem, co będzie dalej, ani co on myśli, jak mogę pytać o to ciebie? – Aisling, chciałabym powiedzieć ci, że wszystko będzie jeszcze dobrze między tobą a Michaelem, ale nie mogę. To może potoczyć się zupełnie inaczej, niż byś tego chciała, i musisz stawić temu czoło. Mimo wszystko, chciałabym, żeby tak się nie stało – westchnęła matka. – Wiem, że robisz dobrą minę do złej gry, kochanie, ale to nie będzie łatwe. Chciałabym bardzo powiedzieć ci coś, co przyniosłoby ci ulgę, ale nie wiem, co powiedzieć. – Najlepsze, co możesz zrobić, to nie mówić ojcu, co się naprawdę stało prosiła Aisling. – Twój ojciec nie jest taki zły... – zaczęła Eithne w odruchu lojalności. – Mamo – przerwała jej Aisling. – Będzie niezadowolony, że rozstaliśmy się i uzna, że to wszystko moja wina. Wiesz, co powie. Nie wytrzymam dziś jego dezaprobaty. Muszę poprawić sobie nastrój, a przede wszystkim dostać pracę. To wymaga dziesięć razy więcej pewności siebie, niż mam jej obecnie. Chcę żebyś wiedziała – powiedziała już zmęczona – że budzę się z lękiem w środku nocy na samą myśl o tym. A co będzie, jeśli okażę się do niczego? – Nie bądź głupia, Aisling – powiedziała matka zdecydowanie. – Prowadziłaś dom i przez dziesięć lat wszystko było jak w zegarku i nigdy nie obawiałaś się, że pobrudzisz sobie rączki. Nie mów mi, że obawiasz się pracy w biurze. Znowu to samo. Kolejna osoba, która wierzy, że Aisling jest superkobietą. Czy umiała tak doskonale oszukiwać ludzi, że myśleli, że jest w stanie podołać wszystkiemu? Lub też, i tu chyba już nie mieli racji, rzeczywiście uważają, że ona jest w stanie coś zdziałać? Jaka szkoda, że Michael tak nie myślał.

8 Jo nachyliła się bezwładnie nad wanną, nie czując, że dotyka kolanami twardych, zimnych kafelków. Było jej zimno w samym T-shircie i majtkach, ale nie zdążyła nawet włożyć szlafroka, kiedy nagle zrobiło się jej niedobrze. Ledwo zdążyła dobiec do łazienki. Kiedy mdłości ustały, uklękła wyczerpana przy sedesie. Może, gdyby oddychała głęboko, udałoby się jej opanować skurcze. Ale nawet głębokie oddechy wydawały jej się zbyt forsowne. Nie miała siły się ruszyć, zamknęła oczy i marzyła, żeby udało się jej wpełznąć z powrotem do łóżka i nie wstawać, dopóki nie poczuje się lepiej. Łóżko zawsze przyciągało ją najbardziej wtedy, gdy nie mogła sobie pospać dłużej. Tego ranka, miękkie, niebieskie jak niebo prześcieradła i przytulna kołdra były tak bardzo kuszące, może dlatego, że musiała wcześnie wstać. Rhona była już w połowie drogi do Francji. Pojechała samochodem, zabrawszy dzieci i dostatecznie dużo książek, by przetrzymać wspaniałą trzytygodniową podróż po dolinie Loary. Na Jo spadł obowiązek wydania sierpniowego numeru „Style". Zazwyczaj lubiła bardzo wykonywanie dwóch zadań równocześnie: planowanie całości magazynu i organizację sesji zdjęciowej mody, a jednocześnie dokonywanie wyboru tekstów i przyjmowanie niezliczonych telefonów. Zazwyczaj ktoś zapominał w ostatniej chwili o zdjęciu nowego projektanta lub gospodarza nowego talk-show w domu i cała redakcja wpadała w panikę. Dopiero Jo brała wszystko w swoje ręce i zażegnywała tę minikatastrofę. Dzisiaj czuła się niezdolna nawet do uporządkowania swojej szuflady z bielizną, a co dopiero mówić o największym w Irlandii ekskluzywnym magazynie.

Czas na śniadanie. Na samą myśl o jedzeniu robiło się jej niedobrze. Zamknęła oczy na kilka krótkich chwil i zmusiła się do wstania, aby stawić czoło rzeczywistości. Dlaczego coś tak cudownego, jak posiadanie dziecka wiązało się z tak okropnymi dolegliwościami, jakie trudno sobie wyobrazić? I dlaczego właśnie ona musiała znaleźć się wśród tych pięćdziesięciu procent przyszłych matek, które mają tę koszmarną przypadłość? Nienawidziła pozostałych pięćdziesięciu procent. Czytała o zmianach hormonalnych i sokach żołądkowych, które sprzysięgały się, by kobieta dostała mdłości jak cholera. Ale akapit na temat, jak radzić sobie z porannymi mdłościami, w przestarzałym wydaniu „Everywoman" przepełnił czarę goryczy. Kiedy przeczytała, że „...zjedzenie niewielkiego, bogatego w węglowodany śniadania przyniesionego żonie przez męża możliwie najszybciej po przebudzeniu...", sprawiło, że poczuła się jeszcze gorzej, jeśli było to w ogóle możliwe. Dałaby wszystko, żeby mieć przy sobie Richarda opiekującego się nią rano, przynoszącego jej słodką herbatę i słowa współczucia, wraz z tostem posmarowanym marmoladą. Przestań się mazać, Ryan i weź się w garść. Podniosła się z podłogi łazienki i umyła zęby. Twarz miała śmiertelnie bladą, wyglądała na zmęczoną i wymizerowaną. – Jakie to ma znaczenie – powiedziała na głos. – Nikt nie ma zamiaru dziś mi się przyglądać. Raz muszą zadowolić się bladą, choć interesującą redaktorką mody. Dopiero kiedy ostrożnie popijała kawę, przypomniała sobie o pokazie mody przewidzianym na czas lunchu. Miał to być przegląd propozycji na jesień i zimę jednego z najsławniejszych i najdroższych w kraju projektantów. Jo została zaproszona już kilka tygodni wcześniej i musiała tam być, niezależnie od tego, czy ma mdłości czy nie. Miała to być efektowna, wystawna impreza, na którą przybędą wszyscy redaktorzy działów mody w pełnej gali, wkładając najdroższe stroje, jakie mają w szafach. Pokaz mody najwyższej rangi, na pewno. Projektantka Maxine miała pokazać swoją najnowszą kolekcję w restauracji Stark's, w szykownym i horrendalnie drogim lokalu, gdzie butelka dobrego wina kosztowała tyle, ile wyżywienie pięcioosobowej rodziny przez cały tydzień. Nikt ze środowiska związanego z modą nie jadł bardzo dużo. Jeść i być jednocześnie dziennikarzem zajmującym się tą dziedziną, wykluczały się wzajemnie – nie można było pogodzić jednego / drugim. Każdy tylko dziobał swoją porcję. Jo z niechęcią skubała po kawałku śmietankowego krakersa. Dlaczego pokaz odbywał się właśnie dziś? Zamiast pójść do biura w bluzie i wygodnych dżinsach, musi się wystroić, a akurat nie ma na to siły. Cholera, cholera jasna – mruczała pod nosem. Otworzyła szafę i spojrzała na wiszące na wieszakach ubrania. Wyjęła dopasowany czerwony żakiet i przyłożyła go do siebie. Zbyt jaskrawy – zdecydowała, wpychając go z powrotem do szafy. Zastanawiała się nad obcisłą granatową sukienką i krótkim żakietem do kompletu. Z odpowiednimi okularami słonecznymi i perłami zaprezentowałaby się w stylu Jackie O . Lecz Jo nie była w nastroju, by kreować się na Jackie O . Musi to być więc suknia z malowanego ręcznie jedwabiu, którą kupiła w Design Centre. W bladozłotej, z bogatymi maźnięciami palonej umbry, sukni wyglądała jak postać ze średniowiecznego gobelinu z tymi swoimi wijącymi się włosami, opadającymi na ramiona. Doskonale. Lecz okazało się, że jest inaczej. Zamiast podkreślać jej zaokrąglenia, suknia zwyczajnie eksponowała jej brzuch. Płaski jeszcze tydzień wcześniej, niepostrzeżenie zamienił się w niewielki wzgórek i złota suknia opinała go niestosownie. Szare spodnium w prążki było równie nieodpowiednie. Potwornie droga suknia z czarnej lycry, która gwarantowała, że obciśnie nawet najbardziej sflaczały brzuch, była jeszcze gorsza. Nie miała ochoty zakładać granatowych spodni z krepy i do tego koszuli w stylu wschodnim, chociaż była na tyle luźna, że wyglądałaby dobrze. – Dziecino, co ja mam z tobą zrobić? – zapytała swego zaokrąglonego brzucha. – Biedna mama nie może pójść na pokaz mody Maxine wyglądając jak worek. Co mam włożyć? Czy wiesz, że musisz przyzwyczaić się, że stale będę ci zadawać to pytanie?

Pogłaskała delikatnie swój brzuch, pewna, że dziecko słuchało każdego słowa. Będziesz najbardziej kompetentnym w sprawach mody dzieckiem na świecie, dobrze, kochanie? Gdyby Rhona nie pojechała na wakacje, Jo mogłaby do niej zatelefonować i poprosić o wolny dzień. I przebąblować cały ten czas, oglądając popołudniowe seriale i pijąc herbatę. W tej sytuacji jednak musiała znaleźć coś, co by na nią pasowało oraz w czym wyglądałaby dobrze. Godzinę później, wkroczyła do biura wyglądając tak, jakby spędziła ranek w salonie piękności. Błyszczące ciemne włosy były zebrane w elegancki węzeł przytrzymywany szylkretowymi spinkami. Miała na sobie rozpięty dopasowany granatowy żakiet, pod nim beżową jedwabną sukienkę. Rajstopy w naturalnym kolorze i beżowe pantofle na wysokim obcasie stanowiły dopełnienie całości. Jo wyglądała wspaniale. Nikt nie zauważy, że rozpięty żakiet ukrywa lekko zaokrąglony brzuszek. – Dzięki Bogu, że jesteś – zawołała Emma Lynch, która wbiegła do biura Rhony w chwilę po tym, jak Jo przyszła i postawiła swą teczkę na redaktorskim biurku. – Co się stało? – Jo nie spojrzała w górę, otwierając teczkę i wyjmując kalendarz i dyskietką. Nie znosiła Emmy, ale musiała zachować to dla siebie. Dwudziestosześcioletnia bogata dziewczyna, ze złudnym poczuciem własnej inteligencji i skłonnością do ataków złości, była jedną z najbardziej irytujących ludzi, jakich kiedykolwiek spotkała Jo. Niestety, jednocześnie była siostrzenicą wydawcy i ostatnio została mianowana młodszym redaktorem, mimo nieumiejętności napisania jednego akapitu bez gramatycznego błędu. Talent nie idzie w parze z odpowiednimi koneksjami – zauważyła Rhona sucho. Zgodziła się przyjąć Emmę na dwa lata, po skończeniu przez nią rocznego kursu public relations. Od początku wszyscy tego żałowali. Zadaniem Emmy było przepisywanie oświadczeń prasowych, zbieranie wypowiedzi rozmaitych osobistości o tym, w jaki sposób dbają o swą urodę i ogólnie rzecz biorąc odwalanie czarnej roboty. Oczywiście, nie było to zajęcie odpowiadające Emmie. Narzekała, że nie dostaje nic satysfakcjonującego do pisania i zaczęła nakłaniać swego wuja, by umożliwił jej awans. Mówiła każdemu, kto jej słuchał, że chce przeprowadzać „odpowiednie" wywiady. Nie chce przepisywać tych nudnych oświadczeń prasowych ani odpowiadać na telefony. Chce robić coś szczególnego. I dzisiaj znalazła to, czego szukała. – Nie uwierzysz, co się stało! – powiedziała dramatycznym tonem. Zawsze mówiła dramatycznym tonem. Doprowadzało to Jo do wściekłości. – Biedna Mary ma straszną grypę i nie może pojechać do Londynu, żeby zrobić ten wywiad z Helen Mirren. Telefonowała tu wcześniej i ponieważ nikogo nie było, zadzwoniłam do wuja Marka i zapytałam, co myśli... – Emma uśmiechnęła się uśmieszkiem pełnym samozadowolenia. – A więc, żeby przekonać się, czy uważa, że powinnam pojechać. Bo nie możemy pozwolić, żeby tamci czekali tylko dlatego, że ciebie nie było... – Chwileczkę, Emmo – przerwała jej Jo chłodno. – Kiedy telefonowała Mary? – Dziesięć po dziewiątej i... Jo przerwała jej znowu. – A na którą Mary była umówiona na wywiad? – O pół do siódmej w Mayfair. – Dziś wieczorem? – Tak, ale bilety są już zarezerwowane i wszystko... – Emmo, czemu zdecydowałaś się zatelefonować do Marka z czymś takim, skoro wiedziałaś, że będę dziś rano i skoro wiedziałaś także, iż mamy mnóstwo czasu, by wysłać kogoś w zastępstwie, by przeprowadził wywiad z Helen Mirren? Może mi to wytłumaczysz? – ton głosu Jo był ostry. Zwykle ignorowała próby manipulacji ze strony Emmy i stałe bieganie do „wuja Marka", ale nie dzisiaj. – No, myślałam, że to będzie... – wyjąkała Emma, a jej twarz nabrała szpetnie różowego koloru

– Lepiej, jeśli ty pojedziesz, Emmo? Czy lepiej zorganizować coś bez konsultowania się ze mną? Jo usiadła w dużym fotelu obrotowym Rhony i złożyła dłonie przed sobą. Wiedziała dokładnie, do czego zmierza Emma. Chciała wystawić Jo złe świadectwo przed Markiem Dentonem, wydawcą „Style'u" i jednocześnie zdobyć dla siebie poważny wywiad. Denton był znany ze swej niecierpliwości oraz talentu do interesów, w tej kolejności. Był także niezwykle przywiązany do swej siostrzenicy. – Myślałam, że będzie to dobrym rozwiązaniem, jeśli pojadę – Emma pociągnęła nosem. Jo przyglądała się jej z rezerwą, zdając sobie sprawę, że ta dziewczyna jest gotowa dostać napadu wściekłości. Wielki błąd, Emmo – pomyślała. – Zamknij drzwi, Emmo, i usiądź – poleciła Jo. Emma zaskoczona, posłuchała. – Posłuchaj mnie. Nigdy więcej nie próbuj robić niczego za moimi plecami, rozumiesz? Jestem zastępcą redaktor naczelnej i kiedy nie ma Rhony, pełnię jej funkcję. Nie zniosę, żeby jakaś młoda panienka mówiła mi, jak mam prowadzić pismo, rozumiesz? – syknęła Jo. – Jeśli chcesz się czegoś nauczyć, Emmo, musisz pracować ze mną, nie przeciwko mnie. Dostałaś tę pracę ze względu na to, że jesteś tym, kim jesteś, ale jeśli chcesz kiedykolwiek dostać jakąkolwiek pracę ze względu na swoje zasługi – krzyknęła – lepiej przestań pogrywać i zacznij się uczyć. A to oznacza wypełnianie poleceń. Nie jedziesz do Londynu, by robić ten wywiad. Emma otworzyła usta ze zdumienia, ale Jo nie przerwała. – Zmieniam termin przeprowadzenia wywiadu, tak żeby Mary mogła go zrobić. Nie masz żadnego doświadczenia w przeprowadzaniu tego rodzaju wywiadów. A teraz anuluj rezerwację biletów na samolot. Z tymi słowami Jo podniosła słuchawkę i wybrała numer do Mary. – Nie możesz tego zrobić, wszystko już zorganizowane – zaskrzeczała Emma. – Mogę i zrobię – odpowiedziała Jo lodowatym tonem. – Przypuszczam, że masz jakąś pracę do wykonania, więc idź robić, co do ciebie należy! Emma wybiegła z pokoju jak szalona, trzaskając drzwiami jak dziecko. Leci zatelefonować do wujka Marka – pomyślała zmęczona Jo. – Nie ma co, wspaniały początek dnia. Skończyła właśnie rozmowę z konsultantem prasowym Helen Mirren, kiedy weszła Anette, recepcjonistka, z filiżanką herbaty i wiadomością od Marka Dentona. – Jest w samochodzie i chce, żebyś natychmiast do niego zatelefonowała – powiedziała Anette. – Jestem pewna, że wiesz, w jakiej sprawie. Słyszałam, jak ta mała larwa dzwoniła do niego, kiedy tylko wyszła z twojego biura. – Ta dziewczyna wpędzi mnie do grobu – powiedziała Jo. – Lepiej sama poszłaby do stu diabłów – odpowiedziała Anette. Jo wypiła najpierw prawie całą herbatę i zatelefonowała do szefa. Musiała hamować się z całej siły, kiedy zaczął mówić. Mark był jednym z tych ludzi, którzy byli zdolni doprowadzić ją do białej gorączki, i na cotygodniowych kolegiach redakcyjnych udawało mu się to regularnie. Sam, bez względu na okoliczności, zachowywał spokój, zostawiając ją z otwartymi z zaskoczenia ustami. Jak Rhonie udawało się zachować z nim tak dobre stosunki, było dla Jo całkowitą tajemnicą. – Co u diabła tam się dzieje? – pytał Mark. – Emma zadzwoniła właśnie do mnie z płaczem z powodu jakiegoś głupiego wywiadu i marnowania pieniędzy na bilety lotnicze. Nie mów mi, że nie umiesz pokierować robotą kiedy nie ma cholernej Rhony! Jo czuła, że podnosi się jej ciśnienie i narasta złość. Uspokój się – powiedziała do siebie – nie trać zimnej krwi. – Nie ma żadnego problemu, Mark – powiedziała spokojnie. – Niestety, Mary jest chora i nie może polecieć do Londynu na umówiony wywiad z Helen Mirren. Zdaje się, że Emma wpadła na pomysł, że to ona powinna tam pojechać i zorganizowała wszystko, zanim ja przyszłam. – Przerwała, zanim zaczęła kłamać. – Byłoby świetnie, gdyby Emma mogła pojechać, aleja wiem,

że Helen jest, no, bardzo wyczulona na to, kto przeprowadza z nią wywiad, woli bardziej doświadczonych dziennikarzy. – Zacisnęła palce. – Emma po prostu nie nadaje się do tego. Jeśli tak bardzo chce przeprowadzić z kimś wywiad, mogę zorganizować dla niej coś łatwiejszego, ale dziś nie jest jeszcze gotowa do przeprowadzania ważnych rozmów. – W czym, do diabła, tkwi w takim razie problem? – ton głosu Dentona był nieco mniej agresywny. – Dlaczego dzwoni do mnie cała we łzach? Nie zdarzyło się nigdy, żeby Rhona doprowadziła ją do takiego stanu. Wtedy Jo straciła panowanie nad sobą. Jeśli chciał wiedzieć, w czym tkwi problem, była, do jasnej cholery, gotowa mu powiedzieć! – Problem w tym, że Emmie bardzo trudno jest wykonywać polecenia, Mark – powiedziała szczerze Jo. – Nie chce być członkiem zespołu, chce robić to, co jej się podoba. Mieliśmy w biurze kilku wspaniałych studentów dziennikarstwa i byli bardzo chętni do nauki i wykonywania wszelkich zadań, żeby zdobyć doświadczenie. – Podniosła głos i nie dbała już o to. – Emma nigdy nie była taka. Uważa, że wszystko już wie i nigdy nie chce robić tego, o co ją się poprosi. Ona nie rozumie, że dziennikarstwo to nie tylko wywiady ze sławnymi ludźmi. Emma uważa, że jest za dobra do codziennych zadań, jakich wymaga czasopismo. A co jeszcze gorsze – Jo zrobiła pauzę, żeby wziąć oddech – robi wszystko, co może, by wywołać konflikty w biurze. To, że zatelefonowała do ciebie, zanim ja przyszłam do pracy, jest najlepszym przykładem na to, co mam na myśli. To Emma usiłuje mącić wodę i nadużywa pokrewieństwa z tobą– powiedziała ostro. – Nie mogę tego znieść. Jeśli chcesz, żeby była redaktorem naczelnym „Style", Mark, zrób ją redaktorem naczelnym. Ale do tego czasu nie spodziewaj się, że będę płaszczyć się przed nią tylko dlatego, że jest twoją siostrzenicą dobrze? Po drugiej stronie zapadła cisza. Jo zaczęła się zastanawiać, czy nie posunęła się zbyt daleko. – Przynajmniej mogę polegać na twojej szczerości, Jo – powiedział dobitnie Denton. – To się nazywa powiedzieć coś prosto z mostu. Nie wiedziałem, że Emma jest aż takim problemem, Rhona nigdy o tym nie wspomniała. – Emma czuje respekt przed Rhoną więc siedzi cicho jak mysz pod miotłą kiedy Rhona jest w pobliżu. Natomiast w stosunku do mnie jest zupełnie inna – przyznała Jo. – Na tym polega problem. Myśli, że może wykorzystać ciebie, żeby odstawić mnie na boczny tor. Nie jest tak, że ja nie znoszę Emmy skłamała – ale dwudziestosześciolatka bez żadnego doświadczenia nie będzie mi mówiła, jak prowadzić czasopismo. – Rozumiem – powiedział chłodno. – Powiem Emmie, żeby nie biegała do mnie, kiedy coś jej się nie podoba, ale chciałbym, żebyś z nią pracowała, Jo. Całym sercem chce zostać dziennikarką, a ja obiecałem jej rodzicom, że umożliwię jej dobry start – jego głos zmiękł. – To w głębi serca dobre dziecko, tylko jej nie znasz. To jedynie taki szorstki sposób bycia. Tak – pomyślała Jo. – To milutkie maleństwo, całkiem podobne do piranii. Mimo wszystko i tak wyrzuciłaś z siebie zbyt dużo, Ryan. Zamknij buzię na kłódkę, jeśli nie chcesz stracić pracy. – Wiem, co masz na myśli – odpowiedziała ciepło. Co za godne Oskara przedstawienie! – Prawdopodobnie nie czuje się tu zbyt bezpiecznie. Dopiero teraz na to wpadłam. Zmyliło mnie to szorstkie zachowanie. Nie martw się, Mark, będę z nią pracować. Ale musi nauczyć się pracować pod moim kierunkiem, nigdy nie odnajdzie się w tym zawodzie, jeśli będzie automatycznie zaciskać pięści na widok szefa. – Tak, masz rację, Jo. Pomóż jej, to dobre dziecko – powiedział Mark poważnie. – Oczywiście. Poproszę ją później, żeby przyszła i załagodzimy ten konflikt. – Wspaniale, Jo. Porozmawiamy jutro. Tymi słowami skończył, Jo odłożyła słuchawkę z ulgą i oparła się o krzesło. Była dopiero jedenasta, a ona czuła się tak, jakby spędziła cały dzień w biurze. To nie jest wskazane dla ciebie, kochanie – powiedziała do swojego brzuszka. Zanim Jo omówiła strony poświęcone urodzie i komercyjny dodatek reklamujący krem do opalania z piszącą na te tematy Nikki, zastępcą szefa Tonym i Aidanem z działu reklamy, był już prawie czas, by wyjść na lunch. Poprawiwszy usta i schowawszy kilka zbłąkanych kosmyków włosów do węzła na karku, złapała torebkę i wyszła z biura Rhony.

Nikki stała obok recepcji, rozmawiając głośno przez telefon i usiłując jednocześnie otworzyć tusz do rzęs. Anette odwijała sandwicza zapakowanego w folię i rozmawiała z Brendą, która jadła ryżowe ciasteczko i głodnym wzrokiem spoglądała na majonez, którym ociekał sandwicz z tuńczykiem. Emmy nie było nigdzie widać. – Wyszła na lunch godzinę temu – poinformowała Anette. – Powiedziała, że nie wróci. – Dobra – powiedziała Jo. – Brenda, pomów z Nikki o tekście na temat kremu do opalania do dodatku. Miałam nadzieję, że zlecę to Emmie, ale skoro ona nie ma zamiaru już dzisiaj wrócić, chciałabym, żebyś ty to przejęła. Jak tam dieta? – dodała, widząc, że Brenda smaruje niewielką ilością dietetycznego białego serka kolejne ciasteczko ryżowe. – Świetnie – odpowiedziała Brenda, trochę przybita. – Schudłam już prawie sześć kilo. Muszę zrzucić jeszcze tylko cztery. – A kiedy ślub? – zapytała Jo. – W końcu lipca. Moja siostra już skończyła odchudzanie się i kupiła suknię ślubną w rozmiarze czterdzieści. Jeśli nie wejdę w czterdziestkę, nie pójdę. – Nie bądź głupia, Brenda – wtrąciła się Nikki, wsuwając szczupłe, opalone ramiona w bladozłoty kardigan z lejącej się dzianiny. – Wyglądasz świetnie bez względu na to, jaki nosisz aktualnie rozmiar. Dam ci trochę tego cudownego samoopalacza Lancóme'a, będziesz opalona i atrakcyjna. – Nikki, zaczynasz się zachowywać jak żywa reklama kosmetyków – zaśmiała się Jo. – Śpię z prospektami pod poduszką i wchłaniam wszystko. – Nikki wyjęła szczotkę z torby i przejechała nią krótko ścięte blond włosy. – Nie dodaję już mleka do płatków kukurydzianych, uzupełniam utraconą wilgoć pełnym życia, wzbogacającym płynem! – Nie kpij z tego – powiedziała Jo. – Pomyśl jak przydamy staje się żargon w rodzaju „uzupełnianie utraconej wilgoci", kiedy piszesz artykuł! – To robota na popołudnie – Nikki uśmiechnęła się, wychodząc. – Teraz idę napełnić żołądek w Bewley's z moim ukochanym mężem, a on mnie zabije, jeśli się spóźnię. Cześć. – Ja też się spóźnię – powiedziała Jo, patrząc na zegarek. – Anette, idę na pokaz mody Maxine. Diabli wiedzą, jak długo to potrwa. Takie imprezy zawsze zaczynają się późno. Kiedy przyjdzie Emma, powiedz jej, żeby nie wychodziła, bo chcę się z nią zobaczyć, dobra? – Nie ma problemu – powiedziała Anette. W radiu należącym do Anette rozbrzmiewały właśnie wiadomości zaczynające się o czwartej godzinie, kiedy Jo wróciła wreszcie do biura, ściskając szalik z malowanego ręcznie jedwabiu z pięknej, chociaż horrendalnie drogiej kolekcji Maxine. – Emma poszła do domu, Nikki musiała wyjść wcześnie, lecz zostawiła artykuł dotyczący urody na twoim biurku i masz zatelefonować do Anny z Models Inc i powiedzieć, kogo masz zamiar wyznaczyć do napisania artykułu na temat ślubnych sukien. – Kompetentna jak zwykle, Annette wręczyła jej plik bladożółtych kartek z wiadomościami telefonicznymi oraz pocztę. – Myślałam, że Emma zostanie, żebym mogła z nią pomówić – powiedziała poirytowana Jo. – Nie słuchała, wyszła z biura około pięciu minut temu po powrocie z lunchu – wyjaśniła Anette. Jo westchnęła i poszła do biura Rhony, żałując, że nie uda się poskromić Emmy, zanim ta mała zdzira pójdzie do mamusi i zacznie snuć rzewne opowieści o straszliwej zastępczyni redaktor naczelnej. Czy Denton wyrzuci ją przed, czy też po urlopie macierzyńskim? – Aha, Jo – mało brakowało, a byłabym zapomniała. Dzwonił Richard i mówił, że przyjdzie dziś do ciebie. Jo poczuła, że serce bije jej szybciej. Richard chce się z nią zobaczyć. Zmienił zdanie, na pewno! Dzięki ci, Boże, dzięki, wyszeptała żarliwie. Chce, żebym dała mu kolejną szansę, wiem o tym na pewno. Zapomniawszy nagle o Emmie, Jo pośpieszyła do toalety, by sprawdzić, jak wygląda. Starannie nałożony podkład zniknął prawie całkowicie pod wpływem letniego upału, a pod

oczami były widoczne smużki rozmazanego tuszu. Nic strasznego. Wyciągnęła kosmetyczkę i rozpoczęła dzieło naprawy. To jest bardzo w stylu Richarda, nie powiedzieć, kiedy ma zamiar przyjść – pomyślała szczęśliwa, wycierając nadmiar szminki chusteczką. Ale jaka różnica, o której przyjdzie? Wybiera się do niej, to wystarczy. *** Pryskała właśnie przeguby dłoni perfumami Tresor, kiedy zabrzmiał dzwonek u drzwi. Richard wyglądał atrakcyjniej niż kiedykolwiek, blond włosy kontrastowały z lekko opaloną cerą. Szeroki uśmiech ukazał doskonałe zęby, o które dbał starannie. – Jo, kochana – wyszeptał, obejmując ramieniem jej talię, by pocałować ją przeciągle i zmysłowo. – Och, Richardzie – powiedziała miękko – Tak bardzo za tobą tęskniłam. – Wiem, kochanie moje, wiem. A to – wyciągnął zza pleców wielki bukiet różowych róż – jest dla ciebie. Jo poczuła, że łzy nabiegają jej do oczu. Różowe róże. Są takie piękne – powiedziała ze łzami w oczach. – Dziękuję. – Nie płacz – powiedział szybko Richard. – Włóżmy to do lodu. Pochylił się i podniósł dwie butelki wina z posadzki. – To twój ulubiony niemiecki riesling, kochanie. A teraz, czy masz coś do jedzenia? Umieram z głodu. – Właściwie...nie. – Spędziła cały weekend planując, że zrobi odpowiednie zakupy, lecz nadal udawało jej się tylko pójście do sklepiku na rogu po mleko, chleb, ser i lody. Oraz czekoladowe chrupki Haagen Dazs. Zakazane, lecz pyszne. W każdym razie, dlaczego, skoro był głodny, nie przyniósł czegoś do jedzenia. A właściwie, dlaczego przyniósł wino, skoro wiedział, że ona nie może pić? Dobrze, to był cały Richard – inteligentny i bezmyślny jednocześnie. Przynajmniej się starał. Nigdy nie pamiętał o rzeczach praktycznych, lecz przynajmniej próbował. Musiała się przyzwyczaić do jego słabostek, skoro mieli zamieszkać razem. Cóż zresztą wielkiego, że wypijał resztkę mleka, a potem spodziewał się, że w jakiś magiczny sposób pojawi się go jeszcze więcej – dla niego, oczywiście. Była w stanie to przeżyć. Dzięki Bogu, że wrócił. Kochała go tak bardzo, nie mogła pozwolić, by jej przeklęte hormony zepsuły ich ponowne połączenie. W kuchni znalazł korkociąg i fachowo otworzył pierwszą butelkę. Z miłością patrzyła na jego kark, podziwiając w jaki sposób niebieska denimowa koszula przylega do jego silnych ramion. – Kieliszki, kochanie? – zapytał. Jo otworzyła kredens i wręczyła mu kieliszek do wina. – Nie mogę pić, Richardzie, ze względu na dziecko. – Tylko łyczek – powiedział nalegającym tonem. – Pół kieliszka cię nie zabije. Siedzieli na dużej trzy osobowej kanapie, tak jak zawsze. On rozpierał się na jednym końcu, obok niego na małym stoliku stał kieliszek wina. Jo siedziała obok niego zwinięta w kłębek. Z telewizora ryczał kanał Sky Sports, lecz Jo nie zważała na to. Płacił za to, więc nigdy nie opuścił ważnego meczu i zazwyczaj, gdy on oglądał, ona siadała i czytała, znudzona nie kończącymi się rozmowami na temat graczy i taktyki gry. Teraz siedziała spokojnie, patrząc na niego oglądającego telewizję, zadowolona, że jest blisko niego. Może dlatego, że spędziła weekend bez niego, całe dwa dni bez jego dotyku, była tak spragniona. Tęskniła za nim, tęskniła za jego dotykiem, za uściskiem jego ramion. Po dwóch latach z Richardem prawie zapomniała, że były takie czasy, kiedy rozpaczliwie tęskniła za dotykiem mężczyzny, czuła się samotna i niekochana, kiedy jej aktualny mężczyzna usuwał się z jej życia. Z pewnością powinna była pamiętać, jak to jest, zdarzało się to wystarczająco często. Lecz była to już przeszłość. Na szczęście. Kiedy skończył się mecz, Richard zrobił się głodny. – Zamówmy pizzę – powiedział głaszcząc delikatnie jej policzek, zanim pocałował ją w czoło. – Dużą z peperoni i do tego pieczywo czosnkowe. Mój portfel jest w mojej kieszeni.

Jo także poczuła się głodna, mimo że pochłonęła olbrzymi lunch w barze Stark's. Kiedy przyniesiono pizzę, otwierał drugą butelkę wina. Ćwiartka kieliszka, którą wypiła Jo, bulgotała kwaśno w jej żołądku, ale była nadal głodna. Zajadali z zapałem placek prosto z pudełka, tłuszcz z mozzarelli ściekał z kawałków ciasta, które rozrywali palcami. – Wspaniała – wymamrotała Jo z pełnymi ustami. – Tak jak ty – uśmiechnął się do niej Richard. Nie obejrzeli już meczu Liverpoolu. Wylądowali na dywanie, całując nawzajem swoje usta umazane masłem czosnkowym i ściągając ubrania tłustymi palcami. Kiedy wreszcie dotarli do sypialni, Richard zakończył rozbieranie jej, ostrożnie rozpinając biustonosz Jo i zagłębiając twarz pomiędzy jej piersiami, pełniejszymi teraz niż kiedykolwiek przedtem. Polizał namiętnie jej brodawki, zanim zaczął je ssać, sprawiając, że Jo aż wyginała się z rozkoszy. – Kochany – wyjęczała. – To cudowne. – Przebierała palcami w jego włosach, kiedy całował jej piersi, powodując, że fale drżenia przebiegały jej ciało. – Jak tam? – zapytał, przesuwając rękę w dół po jej brzuchu, aż dotarł do miękkiej skóry ud, delikatnie wędrując pod jedwabne majteczki, by dotknąć ją delikatnie prowokującymi palcami. Boże, jakże go pragnęła, była gotowa go przyjąć, zupełnie gotowa. Któż potrzebowałby gry wstępnej po całym weekendzie spędzonym oddzielnie? – Tęskniłam za tobą, Richard – powiedziała, wymykając się spod niego i pochylając się, by delikatnie pocałować go w usta. Wtulając się głową w jego szyję, walczyła z jego paskiem, usiłując otworzyć go bez patrzenia. Kiedy odwróciła się, by spojrzeć, jej piersi, ciężkie i wezbrane, opadły, a jego usta pośpieszyły, by schwycić brodawkę. To było zadziwiające, po prostu niesłychane, jak on na nią działał. Czuła się bardziej atrakcyjna niż kiedykolwiek, jakby fakt, że była w ciąży nadawał wszystkiemu sens. Brzemienna, była skończenie kobieca, dojrzała i rozkwitająca, dzięki temu mężczyźnie, który rozpalał jej skórę swym dotykiem. – Ja też za tobą tęskniłem – powiedział przeciągle, a jego ręce przyciągnęły jej biodra. Poruszał swym twardym ciałem pod nią. – Chcę ciebie teraz, Jo. – Ściągnął szybko jej majteczki i zerwał swoje bokserki. Znowu ciągnąc ją na siebie, wślizgnął się do jej wnętrza, czując jaka jest miękka, przyjemna i wilgotna. – Och, Jo – wyjęczał, zagłębiając się w nią tak mocno, jak tylko mógł. – Jak dobrze. O, tak, było cudownie. Przylgnęła do niego, pot perlił się nad jej górną wargą, kiedy wchodził w nią. Była już prawie tam, prawie u szczytu. – Och, Jo – wykrzyknął. – O Boże! Jego ciało przeszedł spazm, wbił się w nią głęboko, zanim osłabł na niej, oddychając płytko i szybko, wyczerpany orgazmem. Jej podniecenie opadło nagle, chciała, by jeszcze się w niej poruszał, by i ją doprowadził do orgazmu. Cholera. Leżał na niej ciężko, oddychała już równo, oplatając ramionami jego ciało. Nic z tego nie będzie, minęła sposobna chwila. – Było niezwykle, Jo – wymamrotał. Leciutko głaszcząc jego policzek, poczuła w sobie przypływ emocji. Kochała go, ale on był zbyt samolubny. To, że po weekendzie bez seksu był napalony jak wszyscy diabli, nie znaczyło, iż musiał całkowicie zapomnieć o jej satysfakcji i kochać się jak samolubna świnia. Była tak pobudzona i tęskniła za nim tak bardzo, szalała z miłości do niego. A on nie dbał o to, by doprowadzić ją do spełnienia. Niech go szlag! Richard jest zawsze taki sam! Uniósł się nad nią, wyciągnął jedną rękę i pieścił jej twarz. – Kocham cię, Jo, wiesz? Oczywiście, wtedy stopniała. Zawsze posiadał nad nią tę władzę, sprawiał, że już po kilku słowach zapominała o jego postępowaniu. Już nie miało znaczenia, że nie zadbał o jej satysfakcję. Byli razem, razem z ich wspólnym dzieckiem. Tylko to było ważne. Gładziła palcami jego włosy, przesuwała je niżej, masując jego ramiona. Jego skóra była wilgotna od potu. Spłodzili razem dziecko, bezcenne życie. Tak, były między nimi konflikty, a parę dni

wcześniej pokłócili się boleśnie, ale to było naturalne. Ludzie ścierają się ze sobą i kłócą. Ale teraz Richard zaakceptował dziecko i chciał być z nią. Właściwie nie wypowiedział tego słowami. Ale to właśnie miał na myśli. Nie musiał tego oznajmiać. Ona wiedziała i tak. – Kochanie, taki jestem zmęczony – powiedział Richard sennie. Podłożył rękę pod głowę. – Było wspaniale, ale ja jestem bardzo zmęczony. Dobranoc – zamruczał. Patrzyła na niego, zmysłowego, przystojnego i bezmyślnego. Lecz był jej mężczyzną, ojcem jej nie narodzonego dziecka. Może ojcostwo sprawi, że zacznie myśleć poważniej. Poruszając się delikatnie, aby go nie obudzić, Jo wyplątała się z jego objęć i wyszła z łóżka, idąc na palcach do łazienki, by umyć zęby. Niezmiernie zmęczona, zmusiła się jednak, by wykonać wieczorne zabiegi kosmetyczne. Zgasiła światło w łazience, powędrowała do salonu i włączyła telewizor. Marynarka i dżinsy Richarda poniewierały się na kanapie, a wielkie pudło od pizzy leżało na szklanym stoliczku do kawy. Poplamiony tłuszczem pergamin i dwa kawałki zgniecionej folii aluminiowej leżały na podłodze. W powietrzu czuć było zapach pieczywa czosnkowego. Posprząta wszystko rano. Słońce nie obudziło jej, nawet kiedy z samego rana zaświeciło poprzez szparę pomiędzy zasłonami snopem światła przecinającego ciemność niczym reflektor. Zaraz po siódmej rosnącą w gardle kulą obudziły ją poranne mdłości. Wiedziała, że zaraz zwymiotuje. Zdążyła na czas do łazienki, ale po pierwszych bolesnych torsjach jej organizm szykował się już na następne. – Dziecko, jak możesz mi to robić? – jęknęła nieszczęsna Jo, tkwiąc przy muszli klozetowej już dziewiąty ranek z rzędu. – Dlaczego nie jestem jedną z tych szczęśliwych bab, które nie mają porannych mdłości? Po dziesięciu minutach oczekiwania na coś jeszcze gorszego, poczuła się odrobinę lepiej. Co za szczęście. Była wykończona, ale nic nie budzi tak całkowicie i nieubłaganie jak poranna porcja mdłości. Jaki miałoby sens spędzać ranek na jęczeniu z powodu torsji? Ponieważ wstała tak wcześnie, a Richard będzie leżał w łóżku jeszcze przez długie godziny, może równie dobrze wykorzystać ten czas i posprzątać mieszkanie. Nie zajęło wiele czasu wyrzucenie do śmieci pozostałości po pizzy, lecz pozbycie się zapachu czosnku, który przez noc zdążył się już utrwalić, sprawiło jej więcej kłopotu. Kiedy powyrzucała już wszystko, pozbierała i poskładała porządnie porozrzucane ubrania Richarda. Jego portfel leżał na stoliku w przedpokoju, a obok resztka z pizzy. Jo uśmiechnęła się, przypominając sobie, że portfel kupiła dla niego w magazynie Bloomingales w Nowym Jorku. Włożyła do niego drobne i próbowała wsunąć go do kieszeni marynarki Richarda. Nie mieścił się. Zawadzało coś grubego. Zaintrygowana Jo wyciągnęła z kieszeni kopertę, wyprostowała ją i stwierdziła, że jest to folder biura podróży. Coś zaświtało jej w głowie i otworzyła go szybko. Niemożliwe, w żadnym wypadku. Po prostu niemożliwe. Był to bilet do Londynu na następny poniedziałek rano. Jo wpatrywała się przez chwilę w osłupieniu w ten złowróżbny przedmiot. A więc nie porzucił swego zamiaru i zdecydował się na wyjazd do Londynu. Wróciła myślą do poprzedniego wieczoru. Richard nie powiedział niczego, co upoważniłoby ją do przypuszczenia, że zmienił zdanie. Chciała wierzyć, że tak było, sądziła, że sama jego obecność dowodzi, że chciał jej i ich dziecka. Kwiaty, wino, wszystko. Ale tak nie było. Po co więc przyszedł? Na szybki numerek? – pomyślała gorzko. – Dlaczego nic nie powiedział? Ponieważ byłoby to zbyt trudne i doprowadziłoby do konfrontacji. – Nienawidzę kłótni – ogłaszał od czasu do czasu, zazwyczaj w samym środku sprzeczki. Wolał uciec przed konfliktem, na przykład wsiąść do samochodu i wyjechać na cały dzień. Następnego dnia zaś telefonował, mówił „przepraszam" i umawiał się na obiad. Do tego czasu złość jej przechodziła i spór był zażegnany, jeżeli nie zapomniany. Niech to szlag, tym razem nie ma zamiaru pozwolić mu odejść. Nie mógł pojawić się z powrotem w jej życiu po to, by zaraz znowu zniknąć. Sprawa jest poważna. Ona jest w ciąży, a on ma zamiar znów odejść? W żadnym razie. – Richard – powiedziała głośno, potrząsając go za ramię. – Pobudka, pobudka.

Otworzył z trudem oczy, mrużąc je od ostrego słońca wlewającego się do sypialni. – Która godzina? – zapytał. – Dziesięć po dziewiątej – rzuciła. – O rany, Jo, czemu mnie budzisz? – jęknął – Jestem wykończony. – Ty jesteś wykończony? – zapytała ironicznie. – A co ja mam powiedzieć? Kiedy masz zamiar powiedzieć mi o Londynie, Richard? Kiedy? Czy miałeś może zamiar zadzwonić do mnie z lotniska? Czy też już z hotelu w Londynie? – Na miłość boską – wymamrotał, odwracając się od niej. – To nic takiego. Po prostu jadę na parę tygodni, aby przekonać się, jak się tam pracuje. Nie wyjeżdżam na stałe. – Być może na razie nie, ale w ogóle to Irlandia jest dla ciebie zbyt nudna, prawda, Richard? – zapytała. – Potrzebujesz silnych wrażeń, prawda? Świat by się chyba skończył, jeśliby Richard Kennedy rzeczywiście się ustatkował na dłużej niż pięć minut! Chciałabym tylko wiedzieć, jak widzisz moją rolę w tym wszystkim? Czy też zapomniałeś, że noszę nasze dziecko? – Nie bądź śmieszna, Jo! – Usiadł na łóżku, odgarnął włosy z oczu i spojrzał na nią z rezerwą. – Nie zapomniałem. Myślałem po prostu, że przemyślałaś sprawę. Wiesz, co to oznacza dla twojej kariery zawodowej i być może, zmieniłaś zdanie. Nie musimy mieć dziecka właśnie teraz. Jo patrzyła się na niego z gniewem. Nie mogła uwierzyć w to, co mówił. Skoro nie chciała aborcji w piątek, nie chce jej także i teraz. Richard odsunął kołdrę gwałtownym ruchem i wyszedł z łóżka. Poszedł do łazienki i zamknął za sobą drzwi. – Obawiam się, że musimy mieć je teraz – krzyknęła przez drzwi. – Dziecko nie ma zamiaru się zdematerializować, Richard, mam je w sobie nadal. Usłyszała dźwięk spuszczanej wody. Richard wyszedł z łazienki, wycierając twarz ręcznikiem. Nic nie mówił. – Kiedy pojawiłeś się wczoraj wieczorem, myślałam, że zmieniłeś zdanie – powiedziała zapalczywie Jo. – Jak mogłeś mi to zrobić? Czy to twój popisowy numer zwiewać od kobiety, kiedy zrobisz jej dziecko? Zareagował tak, jakby nadepnęła mu na odcisk. Jego twarz zmieniła się w jednej chwili, pociemniała z gniewu. Jo nigdy go nie widziała w takim stanie. Była zaszokowana, prawie przestraszona. – Nic nie zrobiłem – warknął. – Chciałaś mnie złapać, no nie? A więc to ci się nie uda. Prawie bezwiednie Jo wzięła swój stary różowy, puszysty szlafrok z haczyka na drzwiach sypialni i owinęła go wokół siebie. Na zewnątrz było słonecznie. Prognoza obiecywała ciepłą pogodę, ale Jo było zimno. Siadła obok łóżka i patrzyła bez wyrazu w lustro toaletki, nie widząc wcale swego odbicia. Richard wziął zegarek z toaletki i włożył go na przegub. Poszła za nim do salonu, gdzie leżały jego ubrania. Ubrał się w milczeniu, z trudem hamując wściekłość. – Richard – powiedziała niepewnie. – Musimy porozmawiać... – Nie, nie musimy. Musisz sama wypić piwo, którego sobie nawarzyłaś – warknął. To stwierdzenie zerwało tamę. – Nie mów do mnie w ten sposób, ty pewna siebie świnio! – krzyknęła. – Oboje to zrobiliśmy, czy też myślisz, że zaszłam w ciążę sama z siebie! – Spojrzała mu w twarz z gniewem. – Dobrze, a więc nie chcę go – powiedział Richard podlewając jadem każdą sylabę. – Wyjeżdżam. – Nie możesz – powiedziała Jo. – Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób, wszyscy jesteście tacy sami, pieprzeni faceci, przeraźliwie obawiający się zobowiązań! – Wy także jesteście wszystkie takie same – odpowiedział ostro. – Zachodzicie w ciążę, kiedy tylko zdjąć kapelusz, po to, by dostać obrączkę na palec. Już to przerabiałem wcześniej, kochana, i tym razem także nie połknę haczyka! – Co masz na myśli? – spytała Jo, zaszokowana. Nie odpowiedział nic, tylko spokojnie zapinał guziki u dżinsów.

Do diabła, chyba nie miał na myśli tego, co jej przyszło do głowy? Beate. – Była w ciąży, prawda? – Co z tego? – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Nie było nic do opowiadania. – Powiedział stanowczo. – Czy urodziła to dziecko? – zapytała Jo. – Co to ma znaczyć? – zapytał. – Gra w dwadzieścia pytań? Zawahała się, słysząc gniew w jego głosie. – Chciałam po prostu wiedzieć. – No więc tak, zadowolona? Urodziła dziecko, a ja nigdy go nie widziałem, zresztą prawdopodobnie nie pozwoliłaby mi go zobaczyć, nawet gdybym chciał, a nie chcę. Wsunął stopy w zamszowe buty i podniósł marynarkę. – Och, Richard, dlaczego? – Słuchaj, to, że udajecie stale szczęśliwe rodziny, nie znaczy, że każdy ma takie skłonności. Nie wiesz, co to znaczy mieć ojca, który nic nie da, chociażbyś był żywy, czy też martwy, ojca, który raczej kopnąłby cię, niż powiedział coś miłego. A ja wiem – powiedział ze złością. – Wiem, jak to jest i coś ci powiem, odstręczyłoby cię to od chęci posiadania dzieci. Nie chcę żadnych bachorów. Zdecydowałem tak już bardzo dawno. To jest mój wybór. Jeśli jesteś taką zwolenniczką prawa wyboru dla kobiet, dlaczego nie pomyślisz o męskim prawie do wyboru, co? Jo nie powiedziała nic, milcząc wobec wściekłości i gniewu Richarda, gniewu, który żył w nim przez trzydzieści siedem długich lat. – Wszystkie te feministki ględzą, że ciało kobiety należy do niej, to wszystko pięknie, gdy dotyczy kobiet – ciągnął gniewnie. – Ale niech no mężczyzna powie, czego chce, o, to już inna sprawa! Nie chcę dzieci. To bardzo proste. To moja decyzja – krzyknął. – Dałem ci szansę, a ty z niej nie skorzystałaś. A więc rób, co chcesz. I tak zrobiłabyś, co zechcesz. Zabrał marynarkę i kluczyki do samochodu i poszedł w kierunku drzwi. – Nazwij mnie sukinsynem lub kim chcesz, przykro mi. To koniec. Trzasnęły drzwi wejściowe. Była sama.

9 Uwierały ją pantofle. Po pierwsze, po co włożyła te cholerne buty? Już po piętnastu minutach od wyjścia z domu Aisling zdała sobie sprawę, że nie wygląda w nich dobrze. Było już jednak za późno, aby wrócić. Buty miały za wysokie obcasy, odpowiednie do stroju, w którym udawała się na ślub; poniewierały się w szafie przez trzy lata od tego czerwcowego dnia, kiedy słońce zawiodło i podczas ślubnego przyjęcia pozostało za chmurami. Wtedy także obcasy wbijały się głęboko w trawę za kościołem. Na dzisiejszą okazję również były zbyt wysokie. Aisling usiłowała iść szybkim krokiem wzdłuż Leeson Street, czując się nie całkiem pewnie w granatowym sportowym żakiecie, długiej kremowej spódnicy i beżowych wyjściowych pantoflach. Ludzie siedzący w nieruchomych samochodach byli bez wątpienia biurowymi weteranami. Zaprawieni w bojach pracownicy, którzy wiedzieli, jak się ubijać do pracy i umieli coś więcej poza włączeniem komputera. Czy zauważyli bezmiar ignorancji wypisany na jej twarzy? I malujący się na niej lęk? Mijały ją strumienie śpieszących po chodniku, słuchających walkmanów ludzi, którzy patrzyli przed siebie, omijając wzrokiem maruderów i parkometry. Z otwartych okien samochodów docierały do niej strzępy audycji radiowych i basy głośno nastawionej muzyki. Aisling rzucała ukradkowe spojrzenia na samochody stojące obok niej. Atrakcyjna kobieta spoglądała w lusterko samochodowe, trzymając w górze tusz do rzęs i kończąc poranny makijaż. Jakiś kierowca czytał gazetę rozpostartą na kierownicy. Inni po prostu patrzyli bezmyślnie na

przednie szyby swych wozów, najprawdopodobniej modląc się, by samochód stojący z przodu już ruszył. Aisling pomyślała z zaskoczeniem, że panuje tutaj niesłychanie gorączkowa atmosfera. Nie widziała tak zatłoczonej Leeson Street od lat, a dokładnie od lat dwunastu. Odkąd przestała pracować, nie bywała tam w okresie porannego szczytu. Jeśli miała wieźć chłopców do centrum w czasie wakacji, zawsze czekała, aż skończą się korki. Przemykając między samochodami, tak jak inni, skręciła w prawo w Pembroke Street Upper. Aż się spociła, starając się przyśpieszyć i zaczęła się obawiać, że nie uperfumowała się odpowiednio mocno. Subtelne spryskanie się perfumami Chloe wydawało się dobrym pomysłem o godzinie dziesięć po siódmej, ale po długim marszu z Haddington Road, gdzie zdecydowała się zostawić samochód, była zgrzana, lepka i żałowała, że nie użyła większej ilości perfum. Numer siedemnaście. To tutaj – bogate, ciemnozielone drzwi z mosiężną klamką i zawiasami. Znajdująca się obok błyszcząca mosiężna tabliczka oznajmiła, że jest to biuro adwokatów Richardsona, Reida i Finucane'a. Wspaniały dom w stylu gregoriańskim w ciągu równie wspaniałych domów niczym z kart czasopisma „Home and Garden". Oddałaby wszystko, żeby siedzieć teraz w domu, z rozpostartym na kuchennym stole egzemplarzem rozkładówki magazynu i dumać nad kolejnym przemeblowaniem. Wszystko, nawet zrywanie tapety ze ścian sypialni, byłoby lepsze niż ten obezwładniający strach. Uspokój się, Aisling – powiedziała do siebie samej. – To przecież pierwszy dzień, nikt nie będzie wymagał od ciebie zbyt wiele. Miejmy nadzieję. Weszła ostrożnie po pamiętających dawne czasy kamiennych stopniach, podziwiając dwa eleganckie wawrzyny w drewnianych donicach po obu stronach drzwi. – Dzień dobry – powiedział czysty głos. – W czym mogę pani pomóc? – Aisling Moran do pani Hogan – odpowiedziała Aisling starając się zachować spokój. Głos nie odpowiedział nic, odezwał się natomiast brzęczyk z boku drzwi. Z uczuciem, jakie mógłby mieć wagarowicz, który ma właśnie stanąć przed obliczem matki przełożonej przyklasztornej szkoły, Aisling pchnęła drzwi i znalazła się w konwencjonalnie urządzonym, bladożółtym holu, gdzie za niskim biurkiem siedziała rudowłosa dziewczyna. – Dzień dobry – dziewczyna uśmiechnęła się. – Proszę pójść na górę po schodach na pierwsze piętro i wejść w pierwsze drzwi po lewej stronie. Równie dobrze mogłaby mówić w języku swahili. Z uśmiechem przylepionym do twarzy, Aisling machinalnie weszła na schody, usiłując sobie przypomnieć informację: „pierwsze drzwi po lewej stronie". Mała kobietka w szarym kostiumie, z popielatoblond włosami do ramion stała przed Aisling, trzymając porcelanową filiżankę i spodeczek w jednej ręce, a beżowy folder – w drugiej. Patrzyła na Aisling przez chwilę perfekcyjnie umalowanymi szarymi oczami, zanim uśmiechnęła się lodowato. – Jestem Aisling Moran – powiedziała Aisling nerwowo. Blond zjawa spojrzała na nią, tak jakby nowo przybyła wytarła psie gówno z butów o dywan. – Wiem – powiedziała blondynka chłodno. – Jestem Vivienne Hogan, osobista asystentka pana Richardsona i dyrektor personalna. Witamy w firmie Richardson, Reid i Finucane. Wyraz jej twarzy był tak zachęcający, jak śnieżna zamieć, lecz Aisling mimo to odpowiedziała uśmiechem. – Niestety, wypadło mi właśnie coś ważnego i nie będę mogła przedstawić pani i oprowadzić po biurze. Zajmie się panią Caroline Dennis. Za chwilę tu przyjdzie – powiedziała Vivienne idąc z gracją w kierunku drzwi. – Proszę usiąść i rozgościć się. – Wskazała gestem szare biurowe krzesło. – Dziękuję. Drzwi zamknęły się cicho. Aisling poczuła, że znów może oddychać. Czy było to tylko jej przywidzenie, czy też ta kobieta była faktycznie tak nieprzyjemna? A jeśli tak, to cóż, do diabła, ona takiego zrobiła, by zasłużyć na to lodowate przyjęcie? Usiłowała przypomnieć sobie, jak

sama zachowywała się w stosunku do nowo przybyłych do wydziału motoryzacji. Czy spojrzała kiedykolwiek na kogoś z nich tak, jak patrzyła na nią Vivienne? Miała nadzieję, że nie. Opadła na krzesło i usiłowała wziąć kilka głębokich oddechów. Ale to nic nie pomogło. Skoncentruj uwagę na pomieszczeniu, Aisling. Odpręż się. Pokój wyglądał jak salon i prawdopodobnie pełnił taką funkcję. Był wytapetowany delikatnie wytłaczanym kremowym papierem. Na jednej ze ścian wisiał oprawiony w złocone ramy obraz olejny, który przedstawiał smutno wyglądającego konia. W normalnych warunkach byłaby zafascynowana sztukaterią z motywem liści winorośli, przepięknie podkreślonych złotą farbą. Dzisiaj była tak przejęta, że ledwie je dostrzegła. Jak na biuro – pomyślała – jest tu bardzo ładnie. Jedną ścianę zajmowały metalowe szafy na akta, stały tutaj także naprzeciw siebie dwa biurka, na obu znajdowały się klawiatury i monitory komputerowe. Druciany koszyk i duży stos beżowych folderów przykrywały jedno biurko, obok zaś stała bardzo dorodna roślina i fotografia uśmiechniętej dziewczynki w szkolnym mundurku w dużej srebrnej ramce. Mały brązowy miś koala zwisał z pióra tkwiącego w czerwonej plastikowej podstawce, a kubek w kolorach tęczy z napisem: „Najwspanialsza mama na świecie" stał obok przedmiotu wyglądającego na bardzo nowoczesny telefon. Prawem kontrastu drugie biurko wyglądało jak wzięte żywcem z podręcznika urządzania biura „biurko doskonałe". Ani jeden zbędny kawałek papieru nie psuł wyglądu drewna wypolerowanego na wysoki połysk. Białe metalowe koszyki były do połowy puste i jedynie długopis oraz bloczek żółtych samoprzylepnych karteczek obok telefonu świadczyły, że w ogóle ktoś korzysta z tego mebla. Oczywiście, to biurko pani Zarozumialskiej-Hogan – zadecydowała złośliwie Aisling. W rogu pomieszczenia zabulgotał ekspres, a intensywny zapach świeżo parzonej kawy sprawił, że nabrała ochoty na filiżankę tego napoju. Zastanawiała się, czy może sobie nalać. Dlaczego nie? Mimo wszystko była pracownikiem, nawet jeśli niezbyt mile widzianym. Wybrała jaskrawoczerwony kubek i właśnie zaczynała sobie nalewać, kiedy drzwi otworzyły się ponownie. Podskakując, jakby przyłapana na gorącym uczynku, Aisling omal nie wylała kawy na jasny dywan. – Czy przestraszyłam panią? – zapytał intruz, którym okazała się pulchna kobieta w obszernej kwiecistej sukni, z twarzą okoloną ciemnymi lokami. – Przepraszam. Viv powiedziała mi, że pani tutaj czeka, i poprosiła mnie, abym panią oprowadziła. Jestem Caroline, sekretarka Pata. – Wyciągnęła rękę, którą Aisling uścisnęła, szczęśliwa, że spotkała przynajmniej jedną osobę, która wydawała się zadowolona, że ją widzi. – Jestem Aisling Moran. Poczęstowałam się kawą, pachniała bardzo ładnie... – Och, Viv powinna była zaproponować to pani, ale jest strasznie zajęta dzisiejszego ranka i pewno zapomniała. Pani pokój jest piętro wyżej, lecz i tak będzie pani musiała schodzić na kawę tutaj, bo ekspres Elisabeth wysiadł. Caroline rzuciła wypchaną brązową torebkę na krzesło stojące obok „doskonałego biurka" i przewiesiła biały bawełniany kardigan przez poręcz krzesła. Aisling była zdumiona. W długiej lejącej się sukni i hipisowskim naszyjniku z koralików, Caroline pasowałaby bardziej do tego drugiego mebla. A więc gdzie siedziała Vivienne? Nie przy tym zabałaganionym biurku, z pewnością. I dlaczego biedna Caroline przepraszała za zachowanie Viv? Aisling wątpiła, czy Viv zaproponowałaby jej kawę. Uznała, że tylko wtedy, gdyby gardło Aisling zapaliło się żywym płomieniem. – Elizabeth dzisiaj nie będzie, jest trochę chora. – Caroline nalała sobie kubek kawy i dodała do niej trzy porcje cukru. Otworzywszy prostokątną puszkę biszkoptów, wzięła z niej dwa czekoladowe biszkopty i jeden różowy wafelek. – Poczęstujesz się? – zapytała, zanim ugryzła duży kęs polanego czekoladą ciastka. – Nie, dziękuję – odpowiedziała Aisling, której nie udało się nawet skończyć rano mieszanki dietetycznej. – Będzie ci się podobać biuro Elizabeth – powiedziała niewyraźnie Caroline z pełnymi ustami. – A właściwie twoje biuro! Oczywiście jest trochę odizolowane od reszty, tam na górze

– dodała. Wzięła kawę i poprowadziła Aisling po schodach w górę. – Za to widok jest fantastyczny! Znajdujesz się nad biurem Leo, to znaczy Leo Murphy'ego. To on jest twoim szefem. W tej chwili jest w sądzie w związku z Elizabeth, lecz wróci o pierwszej. Caroline przestała mówić, bo zabrakło jej tchu po pokonaniu pierwszej kondygnacji schodów. Wreszcie wprowadziła Aisling do maleńkiego pomieszczenia z wielkim oknem. – Wiem, że jest tu ciasno, lecz spójrz, co za widok. Aisling spojrzała i zachwyciła się. Pięć wielkich szaf na akta zajmowało dużą część powierzchni biurowej i nie było się za bardzo gdzie ruszyć, ale wspaniały widok na dachy Dublina rekompensował z nadwyżką szczupłość wnętrza. – Jest wspaniale – Aisling wzięła głęboki oddech, przeciskając się między biurkiem a szafami, by wyjrzeć przez okno. – Wiedziałam, że będzie ci się podobało – uśmiechnęła się zadowolona z siebie Caroline, jakby sama zaprojektowała ten obiekt. – Poczuj się jak u siebie w domu, bo Elizabeth dzisiaj nie przyjdzie. Telefony do niej będą przełączane do mnie, dopóki nie zorientujesz się we wszystkim. Mogłabyś jednak przepisać coś na komputerze. Dam ci kilka listów, żebyś popatrzyła, jaki przyjęliśmy tu układ. Aisling poczuła, że blednie. Jak, do diabła, może przepisać listy, skoro nie umie obsługiwać komputera? Patrzyła na bardzo skomplikowaną z wyglądu klawiaturę i wiedziała, że musi się przyznać. Tak czy owak. – Nie wiem, jak używać komputera tego typu – powiedziała nerwowo. – Och – powiedziała zaskoczona Caroline. – To Apple Performa, błahostka, naprawdę. Na czym pracowałaś poprzednio? Aisling ze wszystkich sił wytężyła mózg, by przypomnieć sobie nazwę systemu komputerowego, który kupował wydział motoryzacyjny w chwili, kiedy odchodziła z pracy. – ICBM. Tak się nazywał. ICBM – kłamała. – To znaczy, IBM. Przepraszam. – Debilka – powiedziała sama do siebie w myśli. – Powiedziałaś właśnie, że potrafisz obsługiwać interkontynentalną rakietę balistyczną. – Wolałabym naprawdę dokładnie zapoznać się z tym systemem, zanim zacznę przepisywać dodała szybko, mając nadzieję, że Caroline nie zauważyła jej gafy. – Może mogłabym zrobić coś innego, zanim Elisabeth odpowiednio mnie poinstruuje. – Pomyślała sobie, że to zabrzmiało wspaniale. Bardzo profesjonalnie. Caroline zmarszczyła brwi, rozważając tę kwestię. – Mogłabyś uporządkować dokumentację – zaproponowała. – Wiem, że Elizabeth trochę zaniedbała archiwizację, bo nienawidzi chodzić cały czas w górę i w dół po schodach. Na dole znajduje się archiwum, dwie szafy są w gabinecie Leo, no i te tutaj. Trzeba się nachodzić w górę i w dół po schodach. – Oczywiście, zrobię to – powiedziała Aisling z ulgą. – Po prostu powiedz mi, od czego zacząć. Przeglądała właśnie szafę w archiwum w poszukiwaniu akt pani Sandry Burkę, kiedy kwadrans po pierwszej weszła Vivienne. – Nie poszłaś na lunch? Aisling wyglądała na zdenerwowaną. – Nie wiedziałam, kiedy jest lunch – powiedziała. – Jest tutaj tyle do zrobienia, pomyślałam, że popracuję. – Będziesz jeszcze pracować w przerwie na lunch wystarczająco często, nie musisz zaczynać już pierwszego dnia – oświadczyła Vivienne. – Caroline powinna była zaprowadzić cię do kantyny, lecz najwyraźniej zapomniała o tym, przepraszam. Zadziwiające – pomyślała Aisling. – Królowa Lodu przeprasza za cokolwiek. Była jeszcze bardziej zdziwiona, kiedy Vivienne powiedziała jej, żeby zrobiła sobie przerwę i wzięła filiżankę kawy z ekspresu w jej pokoju. – Wykonasz resztę pracy po lunchu – dodała. – Kantyna znajduje się w suterenie, właściwie nie jest to nawet kantyna, raczej kiepsko wyposażona kuchnia. Jest tam czajnik, lodówka i

kuchenka mikrofalowa na wypadek, gdybyś chciała zjeść coś na gorąco. Musisz pójść korytarzem i za drugim razem skręcić w lewo, trafisz? – Doskonale – powiedziała Aisling. – Idę na Baggot Street. Czy przynieść ci coś ze sklepu? – Nie, dziękuję, naprawdę. Naleję sobie kawy i zjem kanapkę. – A więc weź sobie kawę z mojego biura – dodała Vivienne. – Zobaczymy się późnym popołudniem, żeby zobaczyć, jak sobie dajesz radę. – Uśmiechnęła się przelotnie, a następnie otworzyła szafę obok drzwi, wybrała segregator i wyszła równie cicho jak weszła. Aisling, nieco podniesiona na duchu, opuściła archiwum i pomyślała o zejściu do kantyny na lunch. Gdyby towarzyszyła jej Caroline, cieszyłaby się, że może poznać resztę personelu. Ale nie czuła się na siłach pójść tam sama i tłumaczyć kim jest oraz co tutaj robi, grupie ciekawskich nieznajomych. Zamiast tego zapukała delikatnie do drzwi pokoju Vivienne i Caroline, a kiedy nikt nie odpowiedział, weszła po kawę. Spróbowała również biszkopta i przyjrzała się z zainteresowaniem biurkom. A więc to Vivienne jest Najwspanialszą Matką na Świecie. Prawdopodobnie w domu nie była kobietą zajmującą się wyłącznie własną karierą. Niektórzy ludzie są szorstcy z natury i trzeba trochę czasu, żeby poczuli się pewnie w towarzystwie innych – uznała łaskawie. Już przy swoim biurku zjadła łapczywie kanapkę z tuńczykiem i wypiła dietetyczną colę. W jednym z drucianych koszyków Elizabeth znalazła egzemplarz „Style'u" i przekartkowała go, tylko częściowo koncentrując się na artykule o letnich obozach, myślała bowiem o tym, jak mają się chłopcy na wakacjach. Początkowo nie zamierzała posyłać ich na półkolonie na całe lato, lecz teraz kiedy pracowała, nie miała innego wyboru. Na szczęście Fiona zaofiarowała się w pierwszym tygodniu zabierać ich o trzeciej. – Tylko do chwili, kiedy się pozbieram – powiedziała stanowczo Aisling, gdy Fiona zaproponowała swoją pomoc. – Nie możesz spędzać całego lata pilnując ich. Śmiałe słowa. W pierwszym dniu pracy co chwila czuła się jak idiotka. Wzięła właśnie do ust kolejny kęs kanapki, kiedy drzwi otworzyły się nagle i wszedł wysoki mężczyzna o bardzo ciemnej karnacji. Był masywnej budowy, a jego opalenizna świadczyła o tym, że często przebywał na powietrzu. Miał gęstą czarną czuprynę i odpowiednio dobrany garnitur. – Jesteś Aisling, prawda? – powiedział niskim głosem. – Tak – odpowiedziała. – Dzień dobry. – Jestem Leo Murphy. Zbliżył się, wyciągając dużą rękę, i oparł się o biurko. Sposób, w jaki na nią spoglądał, sprawił, że Aisling poczuła się nieswojo. Nie wiedziała, czy sprawiło to jego badawcze spojrzenie czy też szczególny wyraz twarzy, podobny do uśmiechu aligatora, który połknął właśnie lunch, lecz poczuła się, no... nieswojo. Ponieważ w dalszym ciągu trzymał wyciągniętą rękę, podała mu lewą, nie usmarowaną tuńczykiem rękę, a kiedy uwolnił ją uśmiechnął się zadowolony z siebie. – Aisling, jestem zachwycony, że będziesz ze mną w czasie nieobecności Liz. Nikt inny nie nazywał tej kobiety Liz, lecz Aisling instynktownie wiedziała, że Leowi Murphy'emu sprawiało przyjemność skracanie imienia sekretarki i robienie z eleganckiego „Elizabeth" pospolitego „Liz". „Liz, daj no tu swój notes" – świetnie mogła sobie wyobrazić szefa mówiącego w ten sposób. Miała nadzieję, że nie zacznie mówić do niej „Ash", tak nazywali ją wyłącznie najbliżsi przyjaciele i rodzina. – Mam nadzieję, że już się trochę zadomowiłaś. – Odsunął na bok stertę segregatorów i usiadł na brzegu jej biurka, a w porównaniu z jego potężną posturą, Aisling wydała się samej sobie maleńka, kiedy się nad nią pochylał. – Tuńczyk, mniam, mniam. Dbasz o zdrowie, co? – Nie czekał na jej odpowiedź. – Też staram się dbać o zdrowie. Gram w rugby, wiesz. – Poklepał się dumnie w swą umięśnioną pierś. Mężczyzna musi uprawiać sport, chyba zgodzisz się ze mną? – Całkowicie – odpowiedziała.

– Widzę, że będzie się nam ze sobą świetnie współpracowało – ciągnął. – Zejdź do mojego gabinetu, jak skończysz lunch. Omówimy twoje obowiązki. – Dobrze, panie Murphy. Ześlizgnął się z biurka i skierował do drzwi. – I... Aisling – odwrócił się, by obdarzyć ją kolejnym uśmiechem od ucha do ucha. – Jestem Leo, a nie pan Murphy. Nie jesteśmy tutaj zwolennikami celebry. Umyła ręce w maleńkiej łazience na drugim piętrze i zapukała do drzwi Leo. – Wejdź, Aisling. Siadaj, proszę. Usiadł za biurkiem i patrzył na nią. Do diabła, coś w nim się jej nie podobało. Nie wiedziała, co to takiego, ale było w nim z pewnością coś dziwnego. – Nie pracowałaś od pewnego czasu, jak wiem. Pat okazał zaufanie, przyjmując ciebie. Jestem pewny, że to docenisz. Aisling zrobiło się niedobrze. Zabrzmiało to tak, jakby Pat dał jej taką pracę, do której należało włożyć ubranie francuskiej panny służącej i pończochy. – Oczywiście, zdaję sobie sprawę z tego, że przeżywasz ciężki okres – dodał Leo. – To nie może być łatwe. Dokonamy starań, aby wszystko poszło tak dobrze, jak to jest tylko możliwe, oczywiście. Prowadzimy tutaj ścisły nadzór personelu i muszę wiedzieć, że współdziałasz ze mną w stu procentach. Liz wprowadzi cię we wszystkie detale codziennych obowiązków. Przerwał, a Aisling zastanawiała się, czy powinna coś powiedzieć. – Świetnie, panie... yyy... Leo – powiedziała. – Zależy mi na tej pracy. Wiem, że trochę zardzewiałam, ale nie boję się trudności. Elizabeth będzie tu jeszcze przez dwa tygodnie, prawda? – Tak. Ale kiedy odejdzie, zwracaj się do mnie bez wahania w każdej sprawie. Każdej. – powtórzył słodkim głosem. – To na razie wszystko. Podniósł słuchawkę telefonu i zaczął wybierać numer. Aisling podniosła się, żeby wyjść. Chciała jak najszybciej wrócić do samotności swego małego pokoju. – Czy mogłabyś mi podać książkę telefoniczną? – zapytał nagle. – Jest tu na szafce. Trzymał słuchawkę przy uchu, lecz jego oczy znów się w nią wpatrywały. Odwróciła się i nagle uderzyła ją myśl, że pod kremową spódnicę powinna była z pewnością włożyć halkę. Czy patrzy na mnie, pochłaniając wzrokiem moją tylną część ciała? – pomyślała ze zgrozą. Zaczerwieniła się ze złości. – Dziękuję – wziął książkę, a ona szybko wyszła z pokoju. Znalazłszy się na zewnątrz, odetchnęła z ulgą i zaczęła się zastanawiać, co jest z nią nie w porządku. Nie powiedział chyba nic strasznego? Dlaczego więc tak się przestraszyła? Kiedy Caroline pokazała się w drzwiach za pięć druga, Aisling ucieszyła się na jej widok. – Przepraszam, że nie przyszłam, by zaprowadzić cię na lunch. Musiałam polecieć na Grafton Street poszukać prezentu dla męża. W środę są jego urodziny, a w Arnott's mają koszule, jakie on uwielbia. Znalazłaś kantynę? – Vivienne powiedziała mi, gdzie jest – odpowiedziała Aisling ale zjadłam kanapkę tutaj. Nie znam nikogo i pomyślałam, że poczekam, aż zaznajomię się z wszystkimi, rozumiesz – dokończyła nieprzekonująco. – To straszne – oznajmiła Caroline. – Zabiję te dziewczyny, że nie przyszły po ciebie. Mamy tutaj dwie panienki, tak roztrzepane, że zapomniałyby o swoich głowach, gdyby te części ciała nie były przymocowane. Założę się, że nie napiłaś się nawet kawy? – Napiłam się. Vivienne powiedziała, żebym wzięła kawę z twojego pokoju – powiedziała Aisling. – Zejdź na dół i weź sobie jeszcze jedną, a ja w tej chwili wysyłam posłańca, by zawiózł twój ekspres do naprawy. Wiesz, Leo oszaleje, jeśli nie dostanie rano kawy! Zaśmiała się, natomiast Aisling postanowiła nie pytać o zdecydowanie dziwne zachowanie Leo. Mogła je po prostu niewłaściwie odebrać. Przecież był to jej pierwszy dzień tutaj. Bez wątpienia wszystko będzie inaczej następnego dnia, kiedy Elizabeth zapozna ją z labiryntem działalności biura.

*** – Nie chcę puree. Chcę frytki! – oznajmił ze złością Paul, odsuwając talerz od siebie. – Nie dostaniesz frytek – krzyknęła Aisling. – Nie odejdziesz od stołu, zanim nie zjesz obiadu, puree i całej reszty. Wyskrobała ziemniaki puree na swój talerz i z hałasem wrzuciła garnek do zlewu. Z pewnością ten obiad nie należał do kulinarnych sukcesów, ale puree ziemniaczane, paluszki rybne i fasolka to było wszystko, na co mogła się zdobyć po pierwszym dniu pracy. Powinni byli zjeść doskonałą lasagnie, którą przyrządziła w sobotę. Zapomniała jednak nastawić zegar piekarnika, żeby przyrządzić tę przeklętą potrawę. Phillip nic nie mówił. Wsadził widelec w mały kopczyk puree, który zrobił po środku swojego talerza i powoli mieszał go z fasolką, aż powstała z tego bladopomarańczowa breja. Odkąd chłopcy przyszli od Fiony o pół do siódmej, dziesięć minut po powrocie Aisling do domu, Phillip milczał jak głaz. Czując się winna, że nie było jej przez cały dzień i że krzyknęła na Paula, Aisling spróbowała zachęcić ich jeszcze raz. – Zjedzcie obiad, proszę was bardzo – prosiła. – Na deser są lody, a potem możemy pójść do wypożyczalni wideo, dobrze? – Czy muszę to jeść, mamo? – zajęczał Paul. – Nie jestem głodny. Policz do dziesięciu, Aisling. Usiłowała podejść do sprawy uczciwie. – Paul, jestem bardzo zmęczona, pracowałam przez cały dzień. Przykro mi, że obiad nie jest specjalnie smaczny, ale dzisiaj nie było mnie stać na nic lepszego. Zjedzcie go, proszę. Tym razem poskutkowało. Zaskoczony taką szczerością Paul wbił widelec w paluszek rybny i trochę zjadł. Potem jeszcze troszkę. Widząc, że bliźniak zaczął jeść, Phillip przestał bawić się widelcem i także zjadł coś niecoś. – Dzięki ci, Boże – powiedziała bezgłośnie Aisling. Bez względu na to, co przyrzekła sobie poprzedniego wieczoru, musiała wypić dzisiaj drinka. Po powrocie z wypożyczalni kaset zostawiła chłopców oglądających po raz tysięczny Flippera i weszła na górę wziąć kąpiel. Z ulgą zdjęła ubranie, które miała w pracy, i włożyła satynowy szlafrok koloru brzoskwini, kupiony na poprzednią Gwiazdką. Miękki i jedwabisty w dotyku zawsze dawał jej złudzenie, że jest trochę bardziej atrakcyjna. Lecz nie dzisiaj. Tylko dwutygodniowy pobyt na wczasach piękności i cztery godziny u kosmetyczki mogłyby sprawić, że poczułaby się kimś innym aniżeli sterana pracująca matka z rozmazanym tuszem na rzęsach, z obolałymi stopami i włosami potarganymi w biegu do samochodu po skończonej pracy. Aisling dodała sporą ilość olejku neroli do parującej, pienistej kąpieli. Piąć kropel stanowi wystarczającą ilość, by pomóc się odprężyć – tak twierdziła instrukcja. Pięć to z pewnością zbyt mało – pomyślała, odliczając dziesięć. Z kieliszkiem lodowatego białego wina – ostatniej butelki z cennego stojaka na wina stanowiącego własność Michaela – który postawiła obok siebie, odpoczywała po przebytym dniu, leżąc na plecach wśród bąbelków. Wrażenie jakie dawała ciepła woda, łagodnie zmywająca bóle i dolegliwości było czystą rozkoszą. Wypiła spory łyk wina i z ulgą poruszała dużymi palcami stóp. Wysokie obcasy z pewnością nie nadawały się do pracy. Potrzebne jej było obuwie na płaskich obcasach, takie jakie nosiła Vivienne. Miała parę czarnych butów odpowiednich do tego celu, mimo że były już trochę stare. Kiedy je wypoleruje, będą jednak wyglądać nieźle. W kasie brakowało już pieniędzy na nowe. Woda nieco przestygła, wyciągnęła więc lewą stopę i odkręciła kurek z gorącą wodą. Bosko. Pierwszy raz od chwili, kiedy opuścił ją Michael, nie myślała o nim ani nie płakała po jego stracie. Martwienie się, jak da sobie radę, kiedy Elizabeth pójdzie na urlop macierzyński, nie mówiąc już o obawie związanej z współpracą ze zdecydowanie dziwnym Leo Murphym, absorbowały ją tak bardzo, że nie myślała o nieobecności męża. Nieźle ją załatwił, ale musiała się z tego bagna wydobyć. I zrobi to, niech go szlag. – W porządku, było w porządku – powiedziała beztrosko, kiedy zatelefonowała do niej Fiona z mnóstwem pytań dotyczących pierwszego dnia w firmie Richardson, Reid i Finucane. Po wszystkim, co zrobił Pat, żeby załatwić jej pracę, Aisling za nic nie przyznałaby się, że odbyła właśnie bieg maratoński i obawia się następnego dnia.

– Pat był cały czas w sądzie, w przeciwnym wypadku przyszedłby zobaczyć, jak ci idzie – wyjaśniła Fiona. – Powiedział, że Vivienne i Caroline mają zapoznać cię ze wszystkim. Jak ci się z nimi pracowało? Caroline jest bardo miła, natomiast wydaje mi się, że Vivienne jest pracoholiczką. – Caroline jest urocza. – Aisling mogła stwierdzić to zupełnie szczerze. – Nie miałam zbyt wiele do czynienia z Vivienne. Elizabeth, dziewczyny, którą zastępuję, także nie było, więc cały dzień segregowałam dokumenty. To nie było zbyt trudne, ale męczące. Wiesz, nie chciałam się przyznawać, że nie umiem używać edytora tekstów, dlatego też zaproponowałam, że zajmę się segregowaniem. Poznałam też Leo Murphy'ego. Jest trochę dziwny – zaryzykowała. – Tak, Pat mówi, że trzeba się do niego przyzwyczaić – odpowiedziała Fiona. Pracuje tam dopiero od roku czy coś koło tego, ale jest, zdaje się, świetnym specjalistą od przenoszenia praw własności. Jak wygląda? Przypomnij sobie Jacka Nicholsona w Lśnieniu – pomyślała Aisling, głośno zaś powiedziała: – Ma bardzo ciemne włosy i jest dobrze zbudowany. Chwali się, że jest bardzo umięśniony – nie mogła się oprzeć, żeby tego nie dodać. – Gra w rugby i uważa, że mężczyźni powinni uprawiać sport. – O rany, to brzmi, jakbyście się już bardzo dobrze poznali – zachichotała Fiona. – Czy jest przystojny? – Nie, naprawdę nie. – Zresztą sama nie wiedziała. – Myślisz, że będziesz zadowolona z tej pracy? – zapytała Fiona poważnie. – Cały dzień myślałam tylko o tym, jak ci idzie. Podobnie jak ja – powiedziała do siebie Aisling. – Naprawdę chciałabym, żeby ci się to udało – dodała Fiona. – Och, Fee, jest wspaniale – powiedziała gorąco Aisling. Musiała kłamać i miała nadzieję, że robi to przekonująco. – Na początku było trochę ciężko, ale dziewczyny są takie miłe, że na pewno wszystko się uda. – To świetnie – powiedziała Fiona z ulgą w głosie. – Potrzebujesz zajęcia, które nie pozwoliłoby ci myśleć o Michaelu. Wiesz, w zeszłym tygodniu bardzo się o ciebie martwiłam. – Czuję się już o wiele lepiej – przyznała Aisling. – Być może pomaga mi fakt, że muszę zajmować się wszystkimi życiowymi sprawami, karmieniem chłopców, płaceniem rachunków i tak dalej. Nie dopuszczam do tego, by pogrążyć się w totalnej rozpaczy. A praca z pewnością w tym pomaga – powiedziała ze śmiechem. – Nie miałam dzisiaj zbyt wiele czasu, by myśleć o Michaelu! To wszystko dzięki tobie i Patowi, że mam tę pracę. Oboje jesteście wspaniali. – Od czego są przyjaciele? – zapytała Fiona. – Nie wszyscy są tak wspaniali jak wy – odrzekła Aisling. – Telefonowało do mnie kilkoro naszych przyjaciół i po prostu nie wiedzieli, co powiedzieć. Biedna Angela Dunn jąkała się i nie mogła wykrztusić słowa, wreszcie bąknęła, że zadzwoni do mnie za kilka miesięcy, jakbym była w żałobie! Nie zadzwonił nikt z pracy Michaela. Chociaż, jak przypuszczam, musi to być dla nich dziwne. Nie powiedziała, że ten fakt dotknął ją bardzo. Wszystko, na co liczyła, to przyjazny głos w słuchawce telefonu, mówiący, że mimo iż ona i Michael nie są już razem, przyjaciele, których znali przez ostatnie dziesięć lat, nadal pozostają jej przyjaciółmi. Rozstania z pewnością pokazują, jak ważni są prawdziwi przyjaciele, tacy jak Fiona i Jo. – Mama zachowała się wspaniale – dodała Aisling. – Przyjechała we wtorek z lodówką pełną placków i gulaszy przyrządzonych specjalnie dla nas. Powiedziałam, że Michael odszedł, nie zaś umarł! Na szczęście dostrzegła w tym również coś zabawnego. – Ash! Jesteś przerażająca! – zaśmiała się Fiona. – Co pomyślała sobie twoja biedna matka! Jesteś naprawdę przerażająca, kiedy tak sobie żartujesz na poważne tematy. W każdym razie twoja matka należy do pokolenia, które nie przyzwyczaiło się do tego, że ludzie się rozwodzą, i biedna kobieta musi być zaszokowana. – O, mama zdążyła już poznać moje poczucie humoru. Myślę, że życie z ojcem wyrobiło i w niej specyficzne poczucie humoru. Nie rozpoznałby dowcipu nawet, gdyby dostał nim w zadek.

Mama dała go do telefonu wczoraj wieczorem, ale równie dobrze mogłabym przemawiać do kredensu. Miał już powiedzieć swoje zwykłe: „Spodziewałem się więcej po tobie, Aisling", ale zaniechał tego. Myślę, że matka wyrwała mu słuchawkę. – Nie przejmuj się nim – powiedziała z oburzeniem Fiona. – Radzisz sobie w życiu bardzo dobrze. Kogo chciał: Einsteina zamiast córki? – Sądzę, że kogoś bardziej inteligentnego od Einsteina – powiedziała ironicznie Aisling. – Na szczęście osiągnięcia Sorchy zrekompensowały mu do pewnego stopnia ten wstyd, że ja byłam kurą domową. Jestem gotowa przysiąc, że wypina pierś do przodu, kiedy opowiada ludziom, że młodsza córeczka pracuje w londyńskim banku. Oczywiście – dodała – gdyby Sorcha mieszkała tutaj, nie byłby tak zachwycony, ponieważ żyją ze sobą jak pies z kotem. Odległość to świetna sprawa. – Czy ona wie? – zapytała Fiona. – Dzwoniła w sobotę i powiedziała, że byłam głupia siedząc w domu i szorując toaletę. Ma cięty język, trzeba jej to przyznać. Powiedziałam, że w moim życiu było coś więcej poza wkładaniem głowy do klozetu, w celu sprawdzenia, czy nie czają się tam jakieś bakterie, ale darowałam sobie. Łatwiej było nie mówić nic. – Poczekaj, aż ona będzie miała rodzinę i dom – powiedziała Fiona złośliwie. – Przekona się, że jednak nie jest łatwo być matką i główną pomywaczką jednocześnie. – Sorcha nie ma zamiaru mieć dzieci, kochana. – Odparła Aisling. – Chce sobie podwiązać jajniki. – Wokół szyi, mam nadzieję – wycedziła Fiona. – Jednak ona ma na mnie także pewien wpływ, Fee. Całkowicie zmieniła moje pojęcie na temat, jaka powinna być malutka siostrzyczka. Chwała Bogu, że przyszła na świat Nicola, bo uważałabym, że młodsze siostry to coś w rodzaju biblijnej klątwy. Wiesz: „I powiedział Pan, że narodzi się mała siostrzyczka, by zniszczyć twą sypialnię, twoje zabawki i nie zaznasz spokoju dopóty, dopóki nie opuścisz domu". – Czy naprawdę była aż taka zła? – Jeszcze gorsza. A skoro mowa o dzieciach, dzięki za zabranie chłopców dzisiejszego popołudnia, chociaż Phillip był jak kłujący cierń, odkąd wrócił do domu. – Był trochę nie w humorze – przyznała się Fiona. – Myślałam, że mu przejdzie, kiedy zobaczy ciebie... – W żadnym wypadku – powiedziała Aisling. – Chyba z dobrej mamusi siedzącej w domu stałam się złą pracującą matką. Powinnaś zobaczyć wyraz jego twarzy, kiedy dostał fasolkę, puree i paluszki rybne na obiad! – Zepsułaś wszystkich trzech swoją wyrafinowaną kuchnią – zaczęła Fiona, po czym przerwała gwałtownie, kiedy zorientowała się, co mówi. – Przepraszam. – Masz rację – powiedziała Aisling rzeczowo. – Zepsułam ich, a szczególnie Michaela. Chleb własnej roboty na śniadanie, pasztet z wędzonego łososia w weekendy, ponieważ uwielbiał go, kurczak en cróute lub domowy makaron na obiad, a on nie musiał robić niczego więcej, poza umyciem filiżanki lub wrzuceniem ręcznika do kosza na brudy. Ciekawa jestem, czy może pozwolić sobie na takie zachowanie wobec niej? Nie sądzę, żeby kobiety robiące karierę zawodową miały zbyt dużo czasu dla mężczyzn o bardzo staroświeckich poglądach – dodała sarkastycznie. *** Leżąc później samotnie w dużym dwuosobowym łóżku, myślała o tym, co powiedziała Fiona. Przyjaciółka miała rację. Aisling kompletnie rozpuściła trzech mężczyzn swego życia. Miała ambicję, żeby stać się najlepszą gospodynią domową na świecie. Dom mógłby dostać nagrodę za czystość, jak również za urządzenie wnętrza. Chełpiła się swymi umiejętnościami kulinarnymi, tak jakby być czarodziejką kuchni było rekompensatą za brak talentów poza domem. I jakoś po drodze Aisling Moran zniknęła. Tak powiedział Michael. Czy miał rację? Poślubił ją ponieważ ją kochał, kochał jej żywotność i poczucie humoru. Kiedy powoli traciła pewność i wiarę w siebie, zaczęła się bać. Pomyślała, że najlepszą metodą jest zostać doskonałą

gospodynią domową. Ale nie miała racji. Michael pragnął tamtej Aisling, którą poślubił. Ale ona przemieniła się w super– kuchtę, sprawną w kuchni, lecz bezbarwną gdzie indziej. Zadawała sobie pytanie, czy praca zawodowa zmieniłaby diametralnie sytuację? Jeden dzień w firmie Richardson, Reid i Finucane z pewnością dostarczałby wielu tematów do omówienia. Z przyjemnością opowiadałaby Michaelowi o rozmaitych postaciach z biura i mając w nim oparcie nie czułaby się zapewne tak niezręcznie w obecności Leo. Lecz jeśli Michael nadal byłby z nią Leo z pewnością nie zachowywałby się tak lubieżnie. Fakt, że była samotną sprawił nagle, że stawała się przedmiotem gry takich jak on. Jak, do diabła, ma stawić mu czoło sama? Aisling usiadła na łóżku i włączyła lampkę nocną. Było dziesięć po jedenastej, rano musiała wstać za piętnaście siódma, a nie czuła się senna w najmniejszym stopniu. Wygładziła obydwie swoje bladożółte poduszki, nagle sięgnęła i chwyciła poduszki Michaela. Przez cały ostatni tydzień słała łóżko rano, tak jakby wieczorem miał przyjść, układała poduszki tak, jak on lubił. Cały czas spała po swojej stronie łóżka. Czemu, do diabła, tak robię – pytała się zła na siebie. Przecież mąż nie miał zamiaru wrócić. A więc? Może się wypchać swoimi poduszkami. Zaśmiała się ze swego własnego żartu. Co by tu sobie poczytać? Coś staroświeckiego i romantycznego czy też coś strasznego? Przechyliwszy się w kierunku szafki nocnej, znalazła odpowiednią książkę. Pomyślała, że to zabawne, iż zaniechała zwyczaju czytania, kiedy nie mogła zasnąć. Michael zawsze spał zdrowym, twardym snem, siedem lub osiem godzin, bez względu na okoliczności. Ona nie miała tego szczęścia, lecz rzadko włączała światło, by czytać wieczorem, bo nie chciała go obudzić. Teraz to się skończyło. Jeśli miałaby ochotę, mogłaby czytać do świtu, zagarnąć dla siebie całą kołdrę i wszystkie poduszki, a także pomalować sypialnię na różowo niczym w burdelu! Co z tego, że było już po dwunastej, położy się wcześniej jutro wieczorem. Zadowolona z siebie, Aisling oparła się o swój wygodny podgłówek. Doskonale. *** Wtorek był dobrym dniem. Okazało się, że Elizabeth to zabawna i ciepła kobieta po trzydziestce, szczęśliwa, że jest wreszcie w ciąży po czterech latach prób. Pod jej spokojnym i fachowym przewodnictwem Aisling nauczyła się edytora tekstu, kiedy już przyznała się, że nigdy przedtem nie miała z nim do czynienia. – Nie mogę uwierzyć, że to takie łatwe! – wykrzyknęła Aisling, kiedy umiała już otwierać dokumenty, drukować listy i zachowywać kopie zapasowe na dyskietkach. – Technika to nowe szaty cesarza lat dziewięćdziesiątych – powiedziała Elizabeth. – Wszyscy są nią tak przerażeni, że wielu ludzi obawia się dotknąć klawiatury, a ludzie, którzy dobrze sobie radzą z komputerami, z powodzeniem próbują rządzić tymi, którzy tego nie umieją. Widzisz, jak ci łatwo poszło. – Zobaczymy, jak będę sobie radzić, kiedy ciebie tu nie będzie – odpowiedziała Aisling. – Nie jadę na drugi koniec świata – zaśmiała się Elizabeth, poklepując swój olbrzymi brzuch. – Zapewne spędzę kilka najbliższych tygodni wyciągnięta na tapczanie w domu, gapiąc się w telewizor, więc jeśli będziesz miała jakiś problem, podniesiesz słuchawkę i zatelefonujesz. – Dzięki. To wspaniale, że mogę na to liczyć – odpowiedziała Aisling. – Mam nadzieję, że równie dobrze poradzę sobie z Leo – dodała ostrożnie. Była niezmiernie ciekawa, co o swym szefie myśli Elizabeth, ale bała się poruszać tego tematu. Być może Leo i Elizabeth żyli ze sobą jak pies z kotem. Mogła popełnić straszliwa gafę, jeśliby okazało się, że oddziaływał na Elizabeth podobnie, jak na Aisling. – Och, nie przejmuj się Leo – powiedziała Elizabeth lekceważąco. Robi więcej hałasu niż szkody. Jest bardziej kapryśny niż jakakolwiek znana mi kobieta przed okresem! Po prostu nie zwracaj uwagi na jego fumy. Jeśli tylko wszystko w biurze gra i nie ma zbyt wiele pracy, robi się łagodny jak baranek, naprawdę. Jak baranek! Raczej jak wilk w owczej skórze – pomyślała Aisling. Niemniej jednak przez cały dzień zachowywał się poprawnie, odgrywając rolę bardzo zajętego szefa. Aisling bardzo by sobie życzyła, by zawsze był taki. Niestety, podejrzewała, że to z powodu obecności Elizabeth.

Kto wie, jaki się okaże, kiedy ona odejdzie, a on będzie mógł znowu gapić się bezczelnie na Aisling. Podczas przerwy na lunch wpadł Pat Finucane i przeprosił, że nie powitał jej osobiście dzień wcześniej. – Jak się wam razem pracuje? – zapytał uprzejmie. – Wspaniale – powiedziała Elizabeth. – Po miesiącu będzie mogła kierować całym biurem. Mam jednak nadzieję, że znajdzie się dla mnie praca, kiedy skończy się mój urlop macierzyński! Podniesiona na duchu pochwałami Elizabeth i lepszymi stosunkami z Vivienne, Aisling wyszła po pracy do domu w o wiele lepszym nastroju niż poprzedniego dnia. Jednak dobry nastrój miał nie trwać długo. – Cześć, Aisling – zimny i pełen dystansu ton głosu Michaela w telefonie uderzył ją jak cios w żołądek. – Jak tam chłopcy? – Dobrze – odpowiedziała równie lakonicznie. – Teraz, kiedy się już urządziłem, chciałbym spotykać się z nimi w weekendy. Mogliby zostawać u mnie w sobotę i wracać do domu w niedzielę wieczorem, co o tym myślisz? Nie wiedziała, co powiedzieć. Rozmawiali ze sobą jak już rozwiedziona para. – Myślę, że jest to możliwe – odpowiedziała niechętnie. – Gdzie będą nocować? Zawahał się przez moment. Czyżby nie chciał mnie zranić – zastanawiała się. – Mieszkam z Jennifer. Boże, to zabolało jak przypiekanie rozżarzonym żelazem. Jak w ogóle mogła pomyśleć, że już jej wszystko przeszło? Nie płacz, nie daj mu poznać po sobie, jak bardzo jesteś zdenerwowana. – Gdzie to jest? – zapytała nonszalanckim, jak się jej wydawało, tonem. – Sandymount. To pod wsią Sandymount. – Musi tam być przyjemnie – odpowiedziała. Rozmawiali jak dwoje obcych ludzi omawiających sprawy majątkowe. Następnym razem będą mówili o licytacji majątku i opłacie stemplowej. – Nie chcę, żeby chłopcy uważali, że nie mają już ojca – powiedział Michael, nagle podenerwowany. – Chciałbym, żeby mieli dwa domy. To bardzo ważne. – To może być dla nich nieco szokujące, że mieszkasz z kimś innym, Michael – przerwała mu kwaśno. – Wszystko to było dość nagłe. – Wiem, wiem – powiedział gniewnie. Na podstawie jego tonu wiedziała doskonale, co teraz zrobi: zagłębi palce w ciemne włosy, aż zaczną sterczeć jak nastroszone piórka. Zawsze wygładzała je, niegdyś miała zwyczaj gładzić je, dawno, dawno temu. Przez chwilę żadne z nich nie mówiło nic. Cisza była niemal gorsza od wymuszonej konwersacji. – Musimy porozmawiać o pieniądzach – powiedziała wreszcie. – Słyszałem, że masz pracę – odrzekł. – Skąd wiesz? – Dzwoniłem do Pata, żeby dowiedzieć się, co u was słychać. Wiedziałem, że Fiona z tobą rozmawia. – Och, daj spokój, Michael – powiedziała ze złością. – Jeśli chciałeś dowiedzieć się, jak się czuję, dlaczego nie zadzwoniłeś do mnie! Zastanawiałam się, dlaczego się nie odzywasz, czy nie potrafisz zdobyć się na to, żeby porozmawiać ze mną? Westchnął ze zmęczeniem. – Nie dzwonię, żeby się kłócić, Aisling. – Nie kłócimy się, Michael – straciła panowanie nad sobą. – Po prostu chciałabym, żebyśmy byli ze sobą szczerzy. Nie mam zamiaru padać na kolana i prosić cię, żebyś wrócił. Przeszłam już etap żony błagającej o zmiłowanie. Niech go szlag! Rozwścieczył ją bardzo. Dlaczego wciąż jeszcze grał, czyż nie mieli już tego poza sobą?

– Nie obawiaj się telefonowania do mnie, Michael. Chcę porozmawiać o pieniądzach, o domu i o wszystkich rzeczach praktycznych. Chcę także wiedzieć, gdzie jesteś, żebym mogła cię złapać, jeśli byłby jakiś problem z chłopcami. – Tak, jasna sprawa – odpowiedział. – Przepraszam, powinienem był zadzwonić. Nie wiem, co powiedzieć chłopcom. Była zaskoczona. Cóż za odstępstwo od postawy pana Wszystkowiedzącego! Przynajmniej ona stawiła czoło rzeczywistości i powiedziała chłopcom, co się stało. On zaś bał się to zrobić. Nagle Aisling poczuła się o wiele lepiej. Ona okazała się tą silną stroną, ona była tą, która wzięła to na siebie. Ona przechodziła do kontrataku! Jakie to miłe uczucie! – Mógłbyś spróbować powiedzieć im prawdę – powiedziała bystro. – Myślisz? – Mają już po dziesięć lat, Michael, nie dziesięć miesięcy. Myślę, że zorientują się, o co chodzi, jeśli spędzą noc z tobą i z nią – Aisling nie była w stanie wypowiedzieć słowa „Jennifer". – Masz rację. O, jak dawno nie słyszała z jego ust tego zdania. Lekki uśmiech podniósł kąciki jej ust. – Zabierz ich o pierwszej w sobotę – powiedziała zdecydowanie. – Wrócą wtedy z piłki nożnej i będą głodni. Mógłbyś wtedy zabrać ich do McDonald'sa, zjeść z nimi lunch i wtedy im powiedzieć. To było zabawne. Ona radziła mu, jak powiedzieć chłopcom, że teraz mieszka z inną kobietą. Ironia nie była dobrym słowem, żeby to określić. – To dobry pomysł, Aisling – powiedział jakby z wdzięcznością. – Dziękuję, że ułatwiasz mi sytuację. – Robię to tylko dlatego, że staram się o pokojową nagrodę Nobla – odpowiedziała z sarkazmem. – A także dlatego, że chcę chronić bliźniaki w takim stopniu, jak to jest tylko możliwe. Nic dobrego dla nich nie wyniknie stąd, że będziemy na siebie krzyczeli. – Jesteś wspaniała – powiedział Michael. – Dziękuję. A więc, zobaczymy się w sobotę? Odłożył słuchawkę. Aisling z ulgą uczyniła to samo. Przynajmniej rozmawiali. Rzeczywiście rozmawiali jak dwoje dorosłych. To z pewnością dobrze. Obawiała się telefonu od Michaela i w tym samym stopniu go pragnęła. Jedna jej część chciała miotać na niego przekleństwa, druga chciała, aby powrócił, by prosił o przebaczenie i mówił, że nadal ją kocha. Lecz nie było żadnego sensu pielęgnowanie nadziei na ponowne połączenie się, skoro było rzeczą oczywistą, że Michael chciał powrotu jak kulki w łeb. W ten sposób była zmuszona stawić czoło rzeczywistości. – Mamo, czy możemy wyjść pograć z Gregiem? – zapytał Phillip, pojawiając się w kuchni z piłka futbolową w rękach. – Dobrze, ale bądźcie w jego ogrodzie, jeśli macie zamiar grać w futbol. Nie grajcie na jezdni, dobrze? – Dobrze. W jednej chwili już go nie było. – Wróćcie o ósmej – krzyknęła za nim. Drzwi wejściowe trzasnęły głośno. Dochodziła szósta, czas obejrzeć Emmerdale. Talerze po obiedzie w dalszym ciągu stały na stole, ale nie chciało jej się sprzątać. Wstawiła szybko mleko, masło i ser z powrotem do lodówki, a resztę zostawiła. Jest dość czasu, żeby zrobić to później. Dwa tygodnie temu nie zostawiłaby takiego bałaganu na stole. Każde naczynie zostałoby umyte, wysuszone i wstawione na miejsce po piętnastu minutach, podłoga w kuchni zmyta, okruchy wymiecione. Nigdy więcej – pomyślała. W realnym świecie nie przyznawano nagród za bezbłędne prowadzenie domu. W czwartkowy wieczór była już zmęczona. Zbyt zmęczona, by pójść z Fioną na aerobik. – Chodź, spodoba ci się – zachęcała Fiona przez telefon. – Nicole ma u siebie przyjaciół, a jeśli przyślesz tu chłopców, Pat dopilnuje ich wszystkich razem. Możesz pójść na zajęcia dla początkujących.

– Och, Fee, naprawdę nie chcę paradować w starych legginsach, prezentując się jak zużyta opona. Minęło tak dużo czasu, odkąd uprawiałam jakiekolwiek ćwiczenia, będę beznadziejna – odpowiedziała Aisling. – Naprawdę wolałabym, żebyś pożyczyła mi jedną z kaset ze swej biblioteki. Mogę zacząć ćwiczyć w domu, dzięki temu nie będę się czuła taka zwiotczała i niesprawna, kiedy wreszcie z tobą pójdę. – Dobrze. Ale w następnym tygodniu pójdziesz już ze mną na pewno, obiecujesz? Aisling zaśmiała się. – Nigdy nie rezygnujesz, prawda? Pozwól mi wrócić trochę do formy, zanim pójdę do sali ćwiczeń, Fee. Nie potrafię się zdobyć na to, żeby podskakiwać niczym słoń wśród gromadki pań wyglądających jak Cindy Crawford. – Nikogo takiego nie będzie w grupie początkujących – zapewniła Fiona. – Dziewczyny w typie Cindy Crawford chodzą do zaawansowanej grupy, a ja czuję się przy nich jak jałówka. – Nigdy nie pójdę nawet w pobliże miejsca, gdzie przebywają kobiety, przy których ty jesteś gruba! – Na samą myśl o tym Aisling była przerażona. – Przyjdę do ciebie i wezmę zaraz kasetę Mr Motivatora lub Jane Fondy i pójdę spalać tłuszcz później. – Nikt już nie „spala tłuszczu" – ofuknęła ją Fiona. – Nawet Jane przyznała, że nie miała racji, kiedy głosiła teorię radosnego zrzucania kilogramów. Zrobiła sobie natomiast operację plastyczną, w związku z czym straciłam w nią wiarę. Wyszła już z mody, a Mr Motivatora wprost nienawidzę. Mam kilka kaset ze stepem, które są łatwiejsze, jeśli nie używasz podestu, możesz z nich korzystać. Powinnaś też spróbować callaneticsu. Nie spala się przy tym tłuszczu, ale pięknie kształtuje sylwetkę. – To brzmi groźnie – powiedziała Aisling. – Czy to boli? – Ani trochę – powiedziała wesoło Fiona. Kojący głos Callan Pincley, z amerykańskim akcentem, mówił Aisling jak ma stanąć. Ze stopami rozstawionymi na odległość ramion, z jedną ręką na biodrze, a drugą sięgającą w górę. Aż do bólu. Już po pięciu minutach Aisling czuła się zmęczona. Nie sądziła, że może osiągnąć coś więcej, niż jej się wydaje, jak to twierdziła zachęcająco Callan przed grupą ludzi wyglądających na bardzo wygimnastykowanych. Ręka chyba wyrwie się z jej ramienia, jeśli sięgnie trochę wyżej. Dzięki Bogu. Udało się. – Wykonaj to sto razy – powiedziała Callan, co przygnębiło ją ostatecznie. – Sto razy! – wykrzyknęła Aisling głośno. Już się zastanawiała, czy nie naderwała jakiejś ważnej części ciała. Ale Callan wcale jej nie słuchała. Przechylała się jak gimnastyczka, łagodnie poruszając się w przód i w tył, najwyraźniej bez przejmującego bólu. – Jutro będę wyła z bólu – zamruczała Aisling do siebie samej i przechylała się, patrząc na licznik ekranowego zegara przy najmniejszym poruszeniu. Musiała przerwać przy liczbie 54, lecz Callan i jej klasa doszły do setki. Masochiści. Następnie przyszedł czas na drugą stronę.

10 – Jeżeli boli, to znaczy, że działa – pocieszała się wesoło Aisling, siedząc przy barze w lokalu Larry Murphy's na Baggot Street. – Zgodnie z aktualną wiedzą na temat ćwiczeń nie zaleca się doprowadzania do bólu – powiedziała Jo sięgając po kartę dań. – Nigdy nie uprawiałam callaneticsu, ale słyszałam, że jest świetny na kondycję. Przypuszczam, że na początku musi być trudno, bo twoje mięśnie nie są przyzwyczajone do ruchu. Co zjesz? – Sandwicza z ciemnego pieczywa z serem i filiżankę herbaty – oznajmiła Aisling. – To brzmi zachęcająco – odpowiedziała Jo i pośpieszyła zamówić sandwicza dla Aisling oraz placek rybacki i chipsy dla siebie. Aisling miała zamiar powiedzieć coś w rodzaju, że jedzenie za dwoje jest szkodliwym przesądem i niezależnie od ciąży kobieta robi się gruba, ale powstrzymała się. – W każdym razie wyglądasz bardzo dobrze, nawet jeśli twoje mięśnie są kiepskie – skomentowała Jo, przyglądając się figurze wyraźnie szczuplejszej Aisling. W długiej granatowej

spódnicy i dopasowanej bluzce z różowego jedwabiu Aisling prezentowała się tak, jak nie wyglądała już od lat, owal jej drobnej twarzy zaczął być zauważalny. Po latach stosowania jedynie śladowego makijażu, już z samego rana kładła podkład, eyeliner i tusz do rzęs, a także cień do powiek i szminkę. Widząc tak elegancko ubraną i bezbłędnie umalowaną Vivienne, Aisling zdała sobie sprawę, że jej pozbawiony makijażu styl był dobry, kiedy szła do supermarketu, najzupełniej jednak nie odpowiedni do biura. Jej oczy koloru indygo były teraz otoczone przyciemnionymi rzęsami, a starannie wykonana kreska na powiekach podkreślała to, co zawsze było jej najmocniejszym atutem. Jej ulubioną koralową szminkę Fiona wyrzuciła ze wstrętem do kosza na śmieci, a zamiast niej wyciągnęła pomadkę w kolorze różu, nalegając, by przyjaciółka nakładała ją za pomocą pędzelka. – Ależ Fiono, nigdy nie wyjdę do pracy, jeśli będę musiała malować usta pędzelkiem – protestowała Aisling podczas lekcji makijażu w środowy wieczór. – Nie musisz malować ich w ten sposób, ale dzięki tej metodzie pomadka dłużej trzyma się na ustach – powiedziała stanowczo, przeglądając szufladę Aisling. – Nie mogę uwierzyć, że masz srebrny eyeliner, Ash! – Kupiłyśmy sobie ich mnóstwo z Jo na wyprzedaży, kiedy przechodziłyśmy okres fascynacji Abbą – usiłowała wyjaśnić Aisling. – Uważałyśmy, że powiększa oczy, jeśli nałoży się go wewnątrz dolnej powieki... – Trzymajcie mnie! Wyglądałabyś jak relikt lat siedemdziesiątych, gdybyś tak się zrobiła – powiedziała Fiona. – Czemu tego nie wyrzucisz? – Nie znoszę wyrzucania czegokolwiek. Fiona trzymała teraz buteleczkę zaschniętego brązowego lakiem do paznokci. – Kochana, myślę, że trzeba się tego pozbyć. Pozwól, że wyrzucę ci to wszystko. – Poszperała w szufladzie nieskazitelnymi paznokciami w kolorze perłowym, odkrywając dwa cienie Mary Quant w kolorach srebrnofioletowym i błękitnym. – Całkowicie w stylu aniołków Charliego, ale niezbyt odpowiednie dla kobiety powyżej siedemnastu lat, niezależnie od tego, co ostatnio pokazuje się na wybiegu. Wywal te śmieci, Aisling, a ja przyniosę ci coś przyzwoitego. Zawsze za dużo wydaję na kosmetyki i ty możesz swobodnie czerpać z tego jak ze studni bez dna. Jo zjadła kolejną frytkę, przechyliła głowę i patrzyła na przyjaciółkę zmrużonymi oczami. – Twoje włosy – powiedziała po chwili. – Powinnaś coś z nimi zrobić. – Na przykład co? – zapytała Aisling, wpychając wymykające się kosmyki z końskiego ogona. Jej falujące jasnobrązowe włosy sięgały jakieś dziesięć centymetrów za ramiona i były zbyt długie i niesforne, żeby pozostawić je rozpuszczone w czasie pisania na komputerze. Aisling nigdy nie farbowała ich i rzadko używała suszarki, lecz wiedziała, że jej włosy byłyby ładniejsze, gdyby uczesać je w jakąś bardziej elegancka fryzurę niż koński ogon. – James, mój fryzjer, mógłby dokonać cudów z twoimi włosami – powiedziała Jo z entuzjazmem. – Trzeba by je trochę napuszyć, nadać im lepszy kształt lub coś takiego. Przede wszystkim trzeba je ostrzyc. – Już od lat noszę taką fryzurę – powiedziała Aisling obronnym tonem. – Ta długość jest wygodna. Mogę je związać z tyłu. – Ash, potrzebujesz teraz fryzury w stylu career woman, nie po prostu wygodnej. Niezależnie od tego, przy tej długości nie możesz zrobić właściwie z nimi nic poza związaniem z tyłu. Będziesz wyglądała o kilka lat młodziej, jeśli je zetniesz. Nie potrzebujesz robić nic radykalnego, wiesz o tym. Aisling nadal nie była przekonana. – A w jakiej fryzurze mnie widzisz? – zapytała. – Bardziej miękkiej, krótszej, bardziej puszystej – Jo zaczynała czuć się w swoim żywiole. – Z pasemkami! – Jestem już za stara na pasemka – powiedziała Aisling ponuro, przypominając sobie lato w Grecji, kiedy po raz pierwszy spotkała Michaela. Miała wtedy dłuższe włosy, ze złocistymi pasemkami rozjaśnionymi słońcem. Nigdy już nie będzie tak wyglądała.

– Chcesz jeszcze trochę herbaty? – zapytała Jo. – Strasznie chce mi się pić, muszę wziąć jeszcze jedną filiżankę. Ze względu na dziecko nie piję już kawy. – Nie, dziękuję – Aisling poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Do cholery, tak dobrze się trzymała. Nie płakała od środy, kiedy to otworzyła szufladę w szafce nocnej i natrafiła na zdjęcie całej rodziny przed zamkiem Kilkenny, zrobione dwa lata temu. Michael osłaniał oczy przed słońcem, a w gorącej wodzie kąpany ośmioletni Phillip odbiegł, żeby porozmawiać z uprzejmą Amerykanką która zaofiarowała się, że zrobi im zdjęcie. Wyglądali wtedy na tak szczęśliwą nierozdzielną rodzinę. Patrząc na swą uśmiechniętą, okrągłą twarz, sposób, w jaki trzymała Michaela za rękę i usiłowała schwytać Paula, Aisling zastanawiała się, czy rzeczywiście byli szczęśliwi. Czy też było tak, że kiedy ona wierzyła w szczęśliwą rodzinę, Michael planował już romans? Rozpłakała się. Zanosiła się od płaczu, a rano obudziła się z czerwonymi zapuchniętymi oczami, które niezbyt pasowały do czerwonej bluzki, którą wyprasowała starannie poprzedniego wieczora. – Nie płakałam już od środy – powiedziała, szukając w torebce chusteczki. – Czasami czuję się tak silna i zdecydowana, żeby mi się udało, a czasami po prostu płaczę. – To jest dozwolone – westchnęła Jo. – Ja sama przez połowę czasu ocieram oczy, a przez drugą marzę o tym, żeby udusić Richarda paskiem od jego aparatu fotograficznego. – Przepraszam – Aisling pociągnęła nosem. – Nie chciałam się użalać. Czy Richard kontaktował się z tobą? – I tak, i nie – odpowiedziała Jo bezbarwnym głosem. – Tak, to znaczy skontaktował się i nie, nie będę się z nim więcej spotykać. Nigdy. Chyba, że zostanę wezwana, by zidentyfikować w kostnicy jego zwłoki. Można sobie pomarzyć. Aisling przestała płakać i popatrzyła z niepokojem na przyjaciółkę. Czy wskutek ciąży pomieszało jej się w głowie? – Richard to gnojek – oświadczyła po chwili Jo. – Mała poprawka: to gnój. Poproszę jeszcze czajniczek herbaty. – Przyszedł, żeby mnie zobaczyć – wyjaśniła przyjaciółce. – Niosąc prezenty i błagając o przebaczenie. W każdym razie tak mi się wydawało. Wzięłam to gówno do łóżka. Pozwolił mi myśleć, że wszystko jest cudownie, wspaniale, cacy, dopóki nie stwierdziłam, że on nadal wybiera się do Londynu. Bez wątpienia z tą wybitną intelektualistką Saschą dodała. Mam pewne podejrzenia co do tej dziwki i mojego eksukochanego. – Świnia! – Aisling płonęła oburzeniem. – Świnia to za mało powiedziane – powiedziała Jo. – Niech ten skurwysyn lepiej trzyma się ode mnie z daleka przez resztę swojego życia albo będzie potrzebował sztucznej szczęki! – Jo, jesteś nieprawdopodobna! Powiedz mi, co się naprawdę stało? – Nie uwierzyłabyś. Moje życie zamieniło się w jedną z amerykańskich telenowel. Znasz je: ona go kocha, ale on ma głęboko ukrytą, ciemną tajemnicę, która poruszyła ją do samych głębin jej jestestwa. Oczywiście należy to powiedzieć niższym głosem. Mogę sobie świetnie wyobrazić Jaclyn Smith grającą mnie, a może powinna to być Jane Seymour? W każdym razie musiałaby to być jedna z tych ciemnowłosych, poważnych heroin. Nie potrafię sobie wyobrazić, kto miałby grać czarnego typa. Jo wzięła herbatę od barmana. – Już prawie pół do pierwszej – powiedziała – O której musisz być z powrotem? – O drugiej. Ale to tylko pięć minut drogi stąd. – Dobrze więc. Oto historia mego życia: część dwudziesta szósta. Aisling z ledwością zdążyła wrócić na czas do pracy. Myślała dotąd, że to jej się nie powiodło. Biedna Jo! Ojciec jej dziecka rzuca ją jak kotka otrzymanego w prezencie na Gwiazdkę, który w styczniu nie wygląda już tak ślicznie jak na pudełku od czekoladek. Poza tym, trzeba jeszcze dodać do tej krzywdy obelgę, postąpił już tak poprzednio, zostawił już innego niechcianego gwiazdkowego kotka oraz nie narodzone kociątko. Skończony skurwiel. – Dzięki Bogu, że już jesteś – powiedziała Elizabeth z wdzięcznością, kiedy Aisling weszła do ich niewielkiego biura na górze. – Okropnie się czuję. Po prostu muszę wrócić do domu i położyć się, bo umrę.

– Oczywiście, musisz iść – powiedziała odruchowo Aisling. – Czy jesteś w stanie prowadzić? Czy może zatelefonować po Pete'a, żeby cię zabrał? – Pete był mężem Elizabeth, księgowym, który przez telefon sprawiał wrażenie, jakby całował ziemią, po której stąpa żona. – Nie, dam sobie radę. To blisko. Przykro mi ze względu na ciebie, Aisling Elizabeth podniosła przepraszające brązowe oczy. – Chyba muszę już od dziś wziąć urlop macierzyński. Nie wiem, czy zdołałabym wytrzymać jeszcze jeden tydzień. Wiem, że nie przekazałam ci jeszcze mnóstwa spraw... – Nie wygłupiaj się – zbeształa ją Aisling, usiłując nie myśleć o tym, że od tej chwili zostaje sama z tym strasznym Leo. – Musisz wrócić do domu i zadbać o siebie. Firma Richardson, Reid i Finucane będzie funkcjonować, nawet jeśli zapomnę przynieść Leo poranną kawę i zagubię połowę jego listów! Nie martw się. Do chwili, kiedy odprowadziła powoli Elizabeth do jej czerwonej pandy zaparkowanej na Fitzwilliam Square i upewniła się, że jest w stanie dojechać samodzielnie do domu, umysł Aisling działał na najwyższych obrotach. Była nie tylko przerażona tym, że mogłaby zagubić jakieś ważne dokumenty w piekielnym komputerze, nie wiedziała też, czy poradzi sobie z nagłymi i trudnymi poleceniami Leo. – Gdzie są te cholerne akta Reilly'ego? – wykrzyknął dzisiaj rano, nie pamiętając o tym, że wcześniej wcale o nie nie prosił. Nie trzeba nawet przypominać, że wszystko w środku jej się skręcało, kiedy natknął się na nią samą w którymś z pomieszczeń i pytał, jak sobie daje radę. – Są jakieś kłopoty? – zapytał poprzedniego dnia, kiedy przyniosła mu południową kawę. (Czarną i bez cukru. Jestem wystarczająco słodki!). – Dobrze, Leo – powiedziała szybko. – Elizabeth jest wspaniała i mam nadzieją, że będę już dobrą sekretarką, kiedy ona odejdzie. Sekretarką, ty napalony chamie – pomyślała. Nie kawałkiem mięsa w spódnicy. Zdarzało się jej, że zazdrościła Jo tego, że mężczyźni gapili się na nią, oszołomieni jej seksapilem i naturalnym wdziękiem. Ale między lepkim wzrokiem a podziwem była wielka różnica. Jeśli jakiś facet ośmieliłby się spojrzeć na Jo takim bezczelnym, rozbierającym wzrokiem, jakim patrzył na nią Leo, Jo natychmiast sprowadziłaby go do parteru. Nie, Leo nie patrzył – on ślinił się i sprawiał, że czuła się niesłychanie niezręcznie. Lecz co mogła zrobić? Mogła dostać tylko tą pracą. Kobieta z dwojgiem dzieci, bez męża i kwalifikacji, poza umiejętnością przyrządzenia doskonałego serowego sufletu, nie mogła sobie pozwolić być złośliwą i przemądrzałą. Musiała przyzwyczaić się do Leo, jego oślizgłych uśmieszków i dwuznacznych komentarzy. Całe popołudnie był przygnębiony. Zaledwie zauważył to, że Elizabeth zdecydowała się pójść wcześniej na urlop macierzyński, wydając z siebie obojętne „hmm", kiedy Aisling go o tym zawiadomiła. Tyle o jego lojalności. – Przynieś mi dokumenty Wilkinsona – powiedział wreszcie. – Powinno ich być co najmniej trzy. A potem połącz mnie z Tomem Wilkinsonem. Przy okazji, nie będzie mnie w poniedziałek, więc odwołaj moje spotkania i nie umawiaj nikogo na środowe popołudnie. To wszystko. Aisling stwierdziła z zadowoleniem, że nawet na nią nie spojrzał. Świetnie. Pośpieszyła do archiwum z lekkim sercem. Może tylko wyobraziła go sobie jako wielkiego złego wilka, a on tymczasem był tylko znudzonym szefem, który robi sobie małą przyjemność w przerwie między załatwianiem kolejnych spraw i gapi się na pracownice. Kiedy wróciła do gabinetu Leo z grubymi aktami Wilkinsona, rozmawiał właśnie przez telefon. Z pewnością była to rozmowa prywatna, ponieważ zawsze wymagał, żeby Elizabeth lub ona łączyła wszystkie inne rozmowy, nawet z dentystą. – Nie opowiadaj mi takich rzeczy! Jego silne palce, pokryte grubymi czarnymi włosami, bawiły się nerwowo jednym z czerwonych biurowych ołówków, obracając go szybko dokoła, niemal łamiąc. Trzask! Złamał się.

Aisling zostawiła dokumenty na jego biurku i prawie wybiegła przez drzwi. Jeśli rozmawiał z panią Murphy, niech Bóg ma ją w swej opiece. Przez krótką chwilę Aisling błogosławiła fakt, że ona nie musi już znosić więcej tych pełnych wściekłości telefonów od męża zdenerwowanego pracą i zdecydowanego wyżyć się na kimś. Bezpieczna w swym biurowym pokoju, żałowała, że nie może zamknąć drzwi na klucz i spędzić tam resztę popołudnia. Zdecydowała, że zacznie przepisywać listy, co zaczęła już robić Elizabeth przed lunchem, i modliła się, żeby szef niczego już od niej nie chciał. Nic z tego. – Aisling, zejdź do mnie. Jego głos w interkomie za piętnaście czwarta sprawił, że jej serce zamarło. Była zajęta wykonywaniem nie dokończonej przez Elizabeth pracy i odwoływaniem umówionych spotkań Leo na poniedziałek. Nie powiedział, dokąd się wybiera, więc starała się, by jej głos brzmiał przez telefon jednocześnie stanowczo i tajemniczo: „Pan Murphy został wezwany w ważnej sprawie i nie będzie mógł spotkać się w umówionym terminie" – powtarzała wiele razy możliwie najbardziej dźwięcznym głosem. Aisling nie wiedziała dlaczego, ale mocno podejrzewała, że kłamie w imieniu Leo. Instynkt podpowiadał jej, że ta nagła zmiana planów nie ma nic wspólnego z jakąkolwiek istotną sprawą przeniesienia prawa własności. Z twarzy Leo w dalszym ciągu widać było, że zanosi się na burzę. – Czy skończyłaś już przepisywać to, co podyktowałem? – zapytał. – Taak. To znaczy prawie. – Jak to „prawie"? – zapytał sarkastycznie. Aisling poczuła, że robi się czerwona na twarzy i żałowała, że nie jest teraz w którymkolwiek miejscu kuli ziemskiej poza biurem. Na przykład sprzątanie w ogrodowej szopie w towarzystwie gromady pająków i kilku os byłoby czystą przyjemnością w porównaniu z obecną sytuacją. – Przepisałam sześć listów i zostały mi jeszcze dwa – wyjąkała. – I to wszystko? – Gęste brwi Leo podniosły się niemal o trzy centymetry, kiedy tak patrzył na nią z lekceważeniem. Aisling pomyślała, że przepisanie sześciu listów i odwołanie mnóstwa spotkań w ciągu półtorej godziny to całkiem nieźle jak na nowicjuszkę. Ale nie powiedziała nic. – Nie będziesz zbyt użyteczna dla mnie, jeśli nie będziesz nadążać ze wszystkim – powiedział niegrzecznie. – Przykro mi, Leo. Będę pracować szybciej, naprawdę. – Mówiła błagalnym tonem i zdawała sobie z tego sprawę. Nie może sobie pozwolić na to, żeby stracić tę pracę. Żeby mnie tylko nie wyrzucił – modliła się. – Mmm. Mam nadzieję. Czy potrafisz stenografować? Muszę szybko podyktować list, który ma być wysłany dziś wieczorem. – Tak. – Musiała powiedzieć „tak", nawet jeśliby spytał, czy mogłaby wyskoczyć ze spadochronem przez najwyżej położone okno. Stenografowanie nigdy nie było wymagane w wydziale motoryzacyjnym, ale mając do czynienia z długimi telefonami od podenerwowanych klientów nauczyła się bazgrać z dużą szybkością. Ta szczególna umiejętność nie zawiodła jej i po dwóch próbach odcyfrowania wyrazu, którym, jak się okazało było słowo „współcześnie" – które Aisling szczerze wolałaby zmienić na „w tym samym czasie" – skończyła przepisywanie w ciągu piętnastu minut. Pisał rozwlekle, lecz może wynikało to z jego prawniczego wykształcenia. Ilekroć mógł użyć dziesięciu słów zamiast dwóch, zawsze używał dziesięciu. W świecie Leo nikt nie robił czegokolwiek po prostu – „nie omieszkają wziąć tego pod rozwagę", „pomimo wszystkie powstałe problemy", „rozpatrzą w całej rozciągłości" i wreszcie „wyciągną wnioski", bez uprzedzeń oczywiście. Kiedy już list został podpisany i nadany, Leo stał się innym człowiekiem, czarującym i gadatliwym. Błyszczące, przymilne oczka. Wspiąwszy się hałaśliwie po schodach położył od niechcenia kilka dokumentów na biurko Aisling i usadowił się wygodnie naprzeciwko. – A więc, jakie masz plany na weekend? – Zapytał milutko, jakby nie zbeształ jej dopiero pół godziny wcześniej. Aisling uśmiechała się nerwowo, otwierając nowy dokument w komputerze,

po prostu, żeby zająć się czymś i nie musieć patrzeć na niego. Czy zażył jakiś odprężający środek w gabinecie na dole? Czy też ten rodzaj dwulicowości był nieodłączną częścią biurowego życia? Za nic nie mogła tego rozgryźć. – Nic specjalnego – powiedziała wesoło, mając nadzieję, że rozmowa na tym się skończy. – Masz dwóch chłopców, prawda? – Leo rozluźnił węzeł czerwonego nakrapianego krawatu i odpiął guzik u góry kremowej koszuli. – Tak – powiedziała zaskoczona, że o tym wie. – I pędzisz do nich do domu? O rany, wiedziała już, dokąd zmierza ta rozmowa. Leo zabierał się za drugi guzik u koszuli. – Tak, denerwują się, jeśli nie wracam do domu o czasie – skłamała z całą szczerością na jaką mogła się zdobyć, myśląc o poprzednim wieczorze, kiedy to Phillip i Paul tak przypięli się do wideo u Fiony, że w ogóle nie chcieli wracać do domu. – Szkoda – Leo wstał szybko. – Musimy pójść na drinka któregoś wieczoru. Jak mógłbym nie wypić drinka z nowym członkiem zespołu? – uśmiechnął się, odsłaniając rząd wilczych kłów. Ona natomiast nie przestawała pisać, pragnąc naciągnąć na siebie swój bawełniany kardigan w kolorze cynamonu i zapiąć wszystkie guziki. Bladoróżowa jedwabna bluzka, którą miała od lat, była już tak sprana, że osiągnęła niezmiernie przyjemną miękkość, którą bardzo lubiła, lecz była tym także zniszczona niemal do szczętu i nieco prześwitywała. Miała to niezbyt przyjemne poczucie, że przez różową bluzkę prześwituje biały biustonosz. Przepisywała z zapałem, ale poruszała palcami niezbyt zręcznie. – Muszę iść – powiedział po pewnym czasie, który wydawał się jej wiecznością. – Staraj się. – Do widzenia, Leo – uśmiechnęła się, kiedy wychodził. Niechże już sobie idzie. Kiedy Aisling przekroczyła wreszcie próg biura, przypomniała sobie kadetów, których widziała na filmie, jak rzucali czapki w górę z radości, że zdali egzaminy końcowe wbrew despotycznemu sierżantowi, robiącemu wszystko, aby uprzykrzać im życie. Tydzień się skończył. Wreszcie. Dzięki ci, Boże! Nagle pełna obawy, że Leo zaczaił się w pobliżu drzwi frontowych i czeka, by zaciągnąć ją gdzieś na drinka, pośpieszyła do samochodu. Była nieludzko zmęczona, w rajstopach leciało jej oczko, wiedziała, że musi się zatrzymać i kupić mleko, pamiętała też o obietnicy danej chłopcom, że wypożyczy dla nich kasetę. Nie przejmowała się jednak tym. Był piątek. Mogła rozwalić się przed telewizorem, bo tydzień się skończył. Mimo zmęczenia Aisling poczuła się dobrze, kiedy na Morehmpton Road usiadła wreszcie w swoim samochodzie. Pięć dni wcześniej była tu outsiderem, gospodynią domową udającą career woman. Teraz była jedną z nich, też miała obolałe stopy i odciski na palcach od cięcia papieru. Przeszła przez ten tydzień piekło, ale udało się przetrwać. Kupiła dla siebie w Superquinn butelkę wina oraz chrupki dla chłopców, oprócz tego dwa litry mleka. Do diabła, musiała coś przekąsić. W idealnym świecie nie jadano chrupek, ona nie piła wina, a cellulitis nie dotykał jedynie supermodelek. Lecz nie był to ten idealny świat. Chłopcy będą szczęśliwi napychając się chipsami podczas oglądania telewizji, gdy tymczasem ona rozłoży się z książką i butelką wina za pięć funtów z jakiejś miejscowości w Hiszpanii o niemożliwej do wymówienia nazwie, a wówczas będzie to bardzo przyjemny wieczór. W sobotę rano Phillip i Paul zachowywali się jak dwaj lekkoatleci na środkach dopingujących. – Idziecie tylko na jedną noc – krzyknęła Aisling, wyjmując spodenki kąpielowe Paula oraz trzy zgniecione T-shirty z jego torby. – Mogą mi być potrzebne – usiłował wepchnąć wszystko z powrotem, łącznie ze statkiem kosmicznym z Dnia Niepodległości oraz książką Paddingtona z oślimi rogami, którą uwielbiał, odkąd skończył cztery lata. – Nie, kochany – powiedziała jeszcze raz Aisling. – Ja to zrobię. Tata zapomni zapakować to wszystko jutro rano, a ty będziesz się wściekał, jeśli coś zostawisz. – Mogę wrócić następnego dnia i zabrać to – odpowiedział Paul. – Przypuszczam, że tak.

Aisling zastanawiała się, jak pani Carrol da sobie radę z dwoma dziesięciolatkami, których rozpiera energia, biegającymi po jasnych dywanach i sprzeczających się o pilota do telewizora. Przez kilka radosnych chwil myślała, jak bardzo przyjemną rzeczą byłby sabotaż wycieczki. Niemal słyszała siebie, jak mówi chłopcom, że tatuś chciałby, żeby poczuli się w nowym mieszkaniu tak jak u siebie i żeby zachowywali się dokładnie tak samo jak tutaj. – Tatuś zmartwiłby się, gdyby pomyślał, że nie bawicie się dobrze, chłopcy i jestem pewna, że Jennifer także nie miałaby nic przeciwko temu, żebyście przynieśli swoją piłkę do gry w futbol, taśmy z zespołem Oasis i kasety z Power Rangers. Przestań – ostrzegła samą siebie. Zaszkodziłabyś tym jedynie bliźniakom. Nie bądź jedną z tych zgorzkniałych kobiet, które używają dzieci w charakterze amunicji. – Zachowujcie się przyzwoicie, dobrze? – powiedziała, pakując szczoteczki do zębów i ulubioną miętową pastę chłopców do małej kosmetyczki. – Tak – wyjąkał Paul z głębin szafy. Szperał wśród książek, zabawek i plastikowych samochodzików, których za skarby nie chciał wyrzucić. – Będę za wami tęsknić – powiedziała spokojnie. Nawet nie usłyszał. Było pięć po pierwszej, kiedy podjechała pod dom, zabrawszy chłopców po meczu. Michael zaparkował swój samochód na jezdni, nie na wjeździe. Było przerażająco znajome i strasznie dziwne znów widzieć błyszczącego srebrnego saaba, stojącego przed domem. – Tata jest w domu! – krzyknęli jednocześnie bliźniacy z tylnego siedzenia. Aisling poczuła pieczenie pod powiekami na widok samochodu, stanowiącego bolesne przypomnienie, że kiedyś należał do tego domu. Wysiadł z samochodu, kiedy podjechała, wysoki i okazały w bawełnianych spodniach oraz kremowo niebieskiej koszuli, której nie znała. – Paul, Phillip, chodźcie tutaj – krzyknął niepotrzebnie, bo chłopcy biegli już w jego kierunku. – Tato, tato, tęskniliśmy za tobą! – Wygraliśmy w piłkę nożną! – Dostałem medal w judo na letnim obozie! Michael podniósł Paula i gwałtownie okręcił nim, a następnie uwolnił zanoszącego się śmiechem, by zrobić to samo z Phillipem. Mocowali się przez chwilę, a potem Michael podniósł piłkę upuszczoną przez Phillipa i wbiegł z nią na trawę. Podskakując z radości, że znowu grają z ojcem, pobiegli szczęśliwi za nim, blokując się niezręcznie nawzajem, kiwając i krzycząc jeden na drugiego. Aisling pozostawiła ich. Nie była im potrzebna. Nie mogła uważać chłopców za swą prywatną własność, lecz tak właśnie się czuła. Musiała pogodzić się z faktem, że nie należeli ani do niej, ani do Michaela. Byli ich dziećmi, nie ich własnością. Weszła do kuchni, machinalnie nastawiła czajnik i otworzyła drzwi do pralki. Mogła równie dobrze zacząć suszyć ubrania. – Jak się masz? Michael opierał się o framugę kuchennych drzwi z rękami w kieszeniach z widocznym spokojem na ogorzałej twarzy. Patrzył na nią obojętnymi niebieskimi oczami. Niech go szlag! Ona była pobudzona i zdenerwowana, gdyż miała go zobaczyć po raz pierwszy od tamtego straszliwego piątku, a on wyglądał, jakby niczym na świecie się nie martwił. Koszula była na pewno nowa. Z całą pewnością droga. Nie siedział w domu, przeglądając szafę w poszukiwaniu odpowiednich rzeczy do ubrania. Poszedł sobie na zakupy z tą dziwką. – Dobrze – odpowiedziała oficjalnym tonem. – W każdym razie wyglądasz dobrze. Chyba trochę zeszczuplałaś? Pozwoliła sobie na uśmiech. – Nie wiem. Byłam bardzo zajęta. Może. – Dobrze ci z tym. Mówił z podziwem w głosie. Po co mu to? Pochlebstwo donikąd go nie zaprowadzi.

– Mam nadzieję, że wymyśliłeś już, co powiedzieć chłopcom – rzekła, zdecydowana przeciąć ten wrzód. – Tak. – Na jego twarzy pojawił się smutek – Przepraszam, że musiałaś sama poradzić sobie z tym wszystkim. Nie chciałem, żeby odbyło się to w ten sposób, musisz to zrozumieć, Aisling. Pomyślała, że chyba się zaraz rozpłacze. Wszystko było dobrze, dopóki nie rozpoczął tego tematu. – Nie chcę o tym mówić, Michael – powiedziała, odwracając się i pochylając, żeby wyjąć pranie z maszyny. – Dopilnuj, żeby nikt nie dał im coli przed pójściem do łóżka, dobrze? – Nie mogła zdobyć się na to, żeby powiedzieć „Jennifer". – Kiedy przywieziesz ich z powrotem? – Czy o szóstej będzie dobrze? – zapytał – Dobrze. Nie odwróciła się, nie mogła. Chciała, żeby poszedł już do samochodu i pozwolił jej pożegnać się z chłopcami bez jego obecności. – Będziemy musieli kiedyś porozmawiać, Aisling. – Wiem, wiem. Ale nie teraz. – A więc do zobaczenia jutro. Zostawiam mój numer telefonu w notatniku, na wypadek, gdybyś musiała się ze mną skontaktować. Usłyszała, jak szpera w pojemniku, w którym trzymała różne różności, szukając piszącego długopisu. – Poczekam na zewnątrz, Aisling. Do widzenia. Z wściekłością zatrzasnęła drzwiczki pralki i wyprostowała się. Chłopcy machali do niej z tylnego siedzenia, na ich szczęśliwych, roześmianych twarzach nie było ani śladu smutku. Kiedy odjechali, poczuła się tak nieszczęśliwa, że cała osłabła i zwiotczała. Co ze sobą pocznie do godziny szóstej w niedzielę? – Zjedz z nami kolację – zaprosiła ją Fiona, telefonując pięć minut później. – Z przyjemnością – powiedziała Aisling przez łzy, zadowolona, że Fiona nie wpadła do niej i nie była świadkiem, jak przyjaciółka płacze w ukryciu. Nie była specjalnie głodna, a kiedy ostatnim razem jadła kolację z Finucane'ów, był z nią Michael. Ale wszystko było lepsze od wieczoru spędzonego samotnie na rozpamiętywaniu przeszłości. Okazało się, że na kolację jest ulubiony zestaw Fiony, najprostsza i najszybsza rzecz, jaką mogła ugotować czy też podgrzać w mikrofalówce: wędzony łosoś i razowy chleb – Nie wymaga gotowania – powiedziała triumfalnie. – Następnie była potrawka z kurczaka prosto od Marksa i Spencera, z kilkoma zwiędłymi kawałkami brokułów i pieczonymi ziemniakami przyrządzonymi przez nią osobiście. – To było bardzo smaczne, kochanie – powiedział później do żony Pat, zanim zagłębił się w fotelu, wyczerpany po męczącej partii golfa. Obie kobiety usiadły przy stole w jadalni z musem czekoladowym, który okazał się znacznie bardziej skawalony, niżby na to wskazywało zdjęcie na opakowaniu. – Chciałabym, żebyś nauczyła mnie gotować. – Fiona zapaliła papierosa i zaciągnęła się głęboko. – Ty umiesz gotować, Fee – odpowiedziała Aisling. – Wiesz, że możesz gotować z książki kucharskiej, tak jak każdy, tylko zaraz ci się to nudzi i zapominasz, że nastawiłaś jedzenie, a potem jest już za późno, by je uratować. Pomijając jednak wszystko inne, nie ma sensu zabijać się, gotując wyszukane obiady. Ręczę za to – dodała trochę gorzko. – Przepraszam, nie chciałam się żalić. – Wolno ci – odpowiedziała druga kobieta. – Shirley Conran, autorka Lace twierdzi, że „życie jest zbyt krótkie, by faszerować grzyby". Powinnam była zdać sobie sprawę z tego już bardzo dawno – westchnęła Aisling. – Twierdzi także, że woli leżeć na łóżku, niż pod nim sprzątać – zaśmiała się Fiona. – Bardzo mi się to podoba. – Po tym, co zaszło w ciągu ostatniego tygodnia, także nawróciłam się na ten sposób myślenia – powiedziała Aisling z uśmiechem. – Życie jest z pewnością zbyt krótkie, by

faszerować grzyby, kiedy pracujesz i opiekujesz się dwojgiem dzieci. Wreszcie zrobiłam porządek w pokoju bliźniaków, wyglądał tak, jakby nikt tam nie sprzątał od miesiąca. Nie mam pojęcia, jak to się dzieje, że w tak krótkim czasie potrafią zrobić tam taki śmietnik. Pogadały sobie, wypiły kawę, po czym wróciły do białej w skandynawskim stylu, kuchni Fiony, żeby wstawić naczynia do zmywarki. Około jedenastej Pat zaczął pochrapywać przed telewizorem i Aisling pożegnała się. – Dziękuję, Fee – powiedziała szczerze. – Nie jestem pewna, jakbym zniosła ten wieczór w niczym nie zmąconej samotności. – A więc spędziłaś go w niczym nie zmąconej radości! – zaśmiała się Fiona. – A do tego wykwintna kuchnia mikrofalowa i śpiący gospodarz. Czegóż można pragnąć więcej? Tej nocy Aisling spała niespokojnie. Obudziła się pięć po siódmej zlana zimnym potem i wiedziała, że już nie uśnie. Nie pomagało uklepywanie poduszek. Jutro bez wątpienia nie obudzi się, kiedy zadzwoni budzik. A dzisiaj, kiedy mogłaby spać bez ograniczeń, była już całkowicie rozbudzona. Mnóstwo czasu na mycie, polerowanie i odkurzanie oznaczało, że dom stał się nieskazitelnie czysty, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi wkrótce po szóstej wieczorem. Otworzyła drzwi i do domu wpadli chłopcy, ciągnąc za sobą bagaż niczym zwłoki. Michael nie wszedł, pomachał jej tylko z samochodu. – Kochani, tak bardzo się za wami stęskniłam – powiedziała smutnym głosem, ściskając ich mocno. Paul wyrwał się i popędził w stronę kuchni. Przynajmniej Phillip uścisnął ją, zanim pobiegł za bratem. – Jak tam było? – zapytała tak wesoło, jak tylko mogła. Powiedzcie, że ona jest paskudnym krówskiem, a jej dom to nora – modliła się niezbyt uczciwie. – Jennifer jest naprawdę miła – oznajmił Paul z wyczuciem godnym policjanta drogówki. – Ma wielki samochód, nissan 100X – dodał. – Czarny. I jest świetna w grze Quasar. Aisling poczuła się tak, jakby skurczyła się do pół metra. Pół metra wzrostu i do tego jeszcze głupia. I brzydka. Nie dość, że zabrała jej męża, to jeszcze ta cholerna baba oczarowała jej chłopców. Wielka szkoda, że Aisling nie nauczyła ich nienawidzić tej zdziry! – Nie umie gotować, mamo – powiedział lojalnie Phillip. – O tak, jesteśmy głodni – Paul otworzył lodówkę i zajrzał łakomie do środka. Dostaniesz za karę chleb i wodę – miała ochotę powiedzieć rozwścieczona Aisling, ale nie była w stanie. To nie była ich wina. – Zaraz coś ci zrobię – powiedziała – Powiedzcie mi... – zawahała się – jaka ona jest? Jak wygląda dom? Poradniki z cyklu, jak się przyjemnie rozwodzić" prawdopodobnie nie zaleciłyby wypytywania dziesięcioletnich synów o nową dziewczynę ich ojca, ale musiała się coś niecoś dowiedzieć. – Ma takie wielkie drzwi do garażu, które otwierają się, kiedy nacisnąć coś takiego w samochodzie – powiedział Paul z entuzjazmem. Tak, to się nazywa cudzy mąż – pomyślała Aisling kwaśno. – Ale czy dom jest ładny? – W porządku. Ma duży telewizor. Wspaniale. Czego się można spodziewać po dzieciakach, które nie dojrzą zgnilizny, nawet jeśli ją będzie widać. Aisling chciała faktów, nowoczesnych lub romantycznych, wszystkich muślinowych zasłon i mosiężnych zagłówków lub też sokowirówek firmy Philippe Starck oraz śnieżnobiałych sof. – Ma oranżerię – wyrwał się Phillip – i lampy w ogrodzie za domem. Bez wątpienia po to, żeby urządzać tam przyjęcia przy blasku świec. Aisling zerwała folię z mrożonej pizzy i włożyła ją do piekarnika. – Nie możecie jeść frytek, zjecie pieczoną fasolę? – Tak – odpowiedzieli jednogłośnie.

O Boże, jedzenie musiało być okropne. Fasola na ogół nie cieszyła się wzięciem. Aisling po raz tysięczny przeklęła zardzewiały otwieracz do puszek i przypomniała sobie, żeby kupić nowy. Wrzuciła całą zawartość puszki do garnka i zamieszała w nim ze złością drewnianą łyżką. Powinna mieć już dotąd udziały w firmie Heinz. – Co u taty? – Zabrał nas do McDonald'sa i wziął nową kasetę. Powiedziałem, że tęskniłem za nim, ale nie wróci do domu. – Phillip ostrożnie wlał sok pomarańczowy do szklanki i wypił wszystko jednym duszkiem. Łyżka w ręku Aisling przestała mieszać. – O co go prosiłeś? – Powiedziałem, że chcę, aby wrócił, a on powiedział, że ty i on pokłóciliście się i postanowiliście nie być ze sobą przez pewien czas – powiedział szybko Phillip, najwyraźniej powtarzając słowo w słowo to, co usłyszał. – Powiedział, że już się nie kochacie. Spojrzał na nią, a jego duże oczy były pełne łez. Aisling przeklinała w duchu Michaela i jego prawdomówność. Jak mógł się, do diabła, spodziewać, że dwóch dziesięciolatków zrozumie to, czego ona nie potrafiła pojąć? Zapomniawszy o fasoli, przyciągnęła Phillipa do siebie i przytuliła go mocno. Jego zielona bluza pachniała płynem po kąpieli Michaela oraz czymś, czego nie była w stanie określić, czymś ciężkim i mdłym. Jej perfumami. – Dlaczego on nie może wrócić do domu, mamo? – zapytał Phillip. Na to nie było dobrej odpowiedzi. – Tatuś musi przebywać przez jakiś czas z dala. Nie z dala od was, chłopcy – dodała pośpiesznie. – Z dala ode mnie. Wiecie, matki i ojcowie, którzy od dawna są małżeństwem, muszą czasem odpocząć od siebie. Mnóstwo ludzi tak postępuje. To każdemu dobrze robi – głos jej się załamał. – Ludzie bardzo się nudzą wciąż przebywając ze sobą. Nie chcielibyście się przyjaźnić tylko z Gregiem i nikim więcej, prawda? – Nie. – Paul przestał grzebać w lodówce i wyglądał na zbuntowanego. – Ale to co innego! – Dlaczego? – Jesteśmy chłopakami. Chłopaki nie mieszkają ze sobą. Są tylko przyjaciółmi. Nie tak jak chłopaki i dziewczyny. No tak – pomyślała Aisling. Zastanawiała się, jak wytłumaczyć, że chłopcy czasami zrywają przyjaźnie z chłopcami, a dziewczynki z dziewczynkami. Lecz ta akurat wersja historyjki o motylkach musi poczekać, aż dzieci zrozumieją istotę rozstań mamuś i tatusiów. – To nie jest takie proste, chłopcy – powiedziała. Phillip rzucił jej nieustępliwe, dociekliwe spojrzenie tak podobne do sposobu, w jaki spoglądał czasem Michael, że poczuła, iż szczęka jej opada. – Dlaczego nie? Zapytaj swojego pieprzonego ojca – miała ochotą zakrzyczeć. Fasola zaczynała bulgotać. – Podaj talerze, Phillip – poleciła tonem, nie pozostawiającym miejsca na polemiki. – Paul, nakryj stół. Tym razem wykonali to, co im polecono. Poczekała, aż umyją ręce. Siedli spokojnie do stołu, trzymając sztućce w gotowości, zanim powiedziała cokolwiek. – Chłopcy, dla nikogo z nas nie jest to łatwe. Tata i ja rozstaliśmy się na jakiś czas. To dla mnie bardzo trudne. Też tęsknią za tatusiem. Lecz na razie go nie ma i musimy jakoś z tym żyć. To nie wasza wina. Kocha was obu tak jak zawsze. Ja też was bardzo kocham – dodała. – To sprawa między dorosłymi. Musimy poradzić sobie z życiem. Nie chcą, żebyście byli nieszczęśliwi, myśląc, że on nigdy nie wróci albo że nie chce was widzieć. Oczywiście, że tak nie jest. Dlatego właśnie wziął was dzisiaj, żebyście poznali Jennifer. – Nawet wymawianie tego słowa bolało. – W tej chwili macie dwa domy. Czy to nie wspaniale? – dodała pogodnie. – Tak – powiedział Paul. – I trzy samochody. Chciałbym, żeby Jennifer zawiozła mnie na obóz swoim samochodem!

– Świetny pomysł – powiedziała Aisling z zaciśniętymi zębami. Mały renegat – pomyślała. – Macie tu fasolę. Nałożyła potrawę na jego talerz i zastanawiała się, czy już jest zbyt późno, żeby włożyć głową do piekarnika. Perspektywa Leo Murphego, dwóch irytujących chłopców i olśniewającej rywalki, mieszczącej się w rozmiarze trzydzieści osiem, właścicielki sportowego wozu, wzbudzającego podziw dzieci, to było już zbyt wiele do zniesienia dla jednej kobiety.

11 Jo powoli wygramoliła się z samochodu, zadowolona, że może wreszcie wyciągnąć nogi po długiej jeździe. Bolały ją plecy, a ramiona były zesztywniałe od stałego przekładania biegów, kiedy wyprzedzała wlokące się ciężarówki i autokary z turystami, kierując się meandrami na zachód. Dwie męczące godziny zajęło jej dotarcie do Longford, leżącego w połowie drogi pomiędzy Dublinem a rodzinnym miastem Jo na zachodzie. Wczasowicze kontemplujący czerwcowe słońce snuli się wzdłuż szosy przez całą drogę z Naas Road, podziwiając krowy, pola, na których pasły się owce i porośnięty bujną zielenią krajobraz. Piętnaście lat podróżowania z Dublina do Sligo sprawiło, że Jo stała się niewrażliwa na uroki szosy N4. Nie chciała przyglądać się krowom, więc kiedy tylko opuściła przedmieścia, nacisnęła na gaz i jechała, pragnąc jak najszybciej mieć już za sobą czterogodzinną podróż do Innisbhail. Mniej więcej w czasie przerwy na lunch, ściskanie w żołądku przypomniało jej, że musi się gdzieś zatrzymać, coś zjeść i zrobić przerwę w podróży. Jak masz urosnąć, jeśli nie pozwolisz mamie solidnie się najeść? – zapytała swego niewielkiego brzuszka, kiedy szła z parkingu do Longford Arms, masując jedną ręką bolący kark. Porządny lunch, czy tylko sandwicz? – zastanawiała się wchodząc do recepcji. Przystojny mężczyzna, stojący przy kontuarze powiódł za nią oczami, demonstrując swój podziw dla wysokiej brunetki o smukłych nogach w sukni z lejącego się materiału w kolorze szafranu. Widząc to kątem oka, Jo nie mogła się powstrzymać, aby nie odpowiedzieć zachęcającym uśmieszkiem. Następnie przypadkowo, jedną ręką, odrzuciła do tyłu swe loki i weszła do sali jadalnej, a jej suknia falowała wokół szczupłych, opalonych kostek. Nie mogła zawracać sobie teraz głowy facetami, ale przyjemnie było wiedzieć, że nie straciła swego kobiecego powabu. Wzmocniona dużą porcją sałatki z kurczakiem, ciastkiem serowym i energetyzującym drinkiem, około drugiej była w samochodzie, a pięć minut później wyprzedzała już samochody turystów. Przejeżdżając miasteczka i wioski, które znaczyły każdą podróż do domu od czasu, kiedy skończyła dziewiętnaście lat, Jo czuła, że narasta w niej podniecenie. Nie mogła zliczyć, ile razy jechała już tą trasą niecierpliwiąc się, kiedy wreszcie ujrzy matkę, Shane'a i Toma, mając im tyle nowego do opowiedzenia, ciekawa, co słychać u nich. Sama z pewnością ma dla nich pewną niezwykłą wiadomość. Zdecydowała się jednak powiedzieć im dopiero po przyjęciu urodzinowym Shane'a. Czterdzieści lat kończy się tylko raz – pomyślała i nie byłoby przyzwoicie zakłócać przyjęcia z niespodzianką szykowanego przez szwagierkę. Mary z wielkim przejęciem planowała je od tygodni, mając zamiar oznajmić o powiększeniu rodziny Ryanów. Jo zdecydowała, że powie tylko matce. Musi. Matka potrafiła domyślić się czegoś niezwykłego niemal w dwie sekundy, dlatego też od czasu, kiedy Jo dowiedziała się, że jest w ciąży, jedynie kilka razy pośpiesznie telefonowała z biura. Nie chodziło o to, że Laura Ryan zemdlałaby na wieść o tym, że jedyna jej córka jest w ciąży, zanim odprawią nad nią i narzeczonym ślubne czary-mary w wielkim kościele. Matka nigdy nie należała do osób, które obmawiały w tylnych ławkach kościoła przed mszą każdą biedną dziewczyninę, która była w ciąży, nie mając męża. Lecz Jo wiedziała także, co przeszła w życiu jej matka. Samotne wychowywanie trojga dzieci po śmierci ojca stanowiło ciężką przeprawę. Była zarówno rodzicem, jak i jedynym żywicielem czteroletniej Jo, siedmioletniego Toma i dziesięcioletniego Shane'a. Ponieważ Laura potrafiła poprowadzić małą farmę mleczną odziedziczoną po mężu, zdecydowała, że jej dzieciom nigdy niczego nie zabraknie.

W ciężkich czasach sprzedawała jajka znoszone przez kury rasy Rhode Island Red i tłuste żółte masło, które ubijała co tydzień. Jo uwielbiała swoje zadanie polegające na zbieraniu rankiem i wieczorem jaj. W każdym gnieździe zostawiała jedno, dla zmylenia kur, żeby następnego dnia zniosły jajka w tym samym miejscu. Rodzeństwo Ryanów nie skończyło jeszcze trzynastu lat, kiedy każde z nich potrafiło doskonale prowadzić traktor, wiedzieli, jak pomóc krowie podczas porodu, a doić mogliby nawet przez sen. Kiedy Tom zdecydował się studiować weterynarię, Laura robiła na drutach ludowe bezrękawniki, sprzedawane w sklepie rzemieślniczym w Innibhail, by pomóc mu opłacać studia. Teraz, kiedy farmę prowadził Shane i zrobił z niej znacznie większe przedsiębiorstwo, ciężkie czasy minęły. Laura nadal hodowała kury i wyrabiała domowe masło, lecz przekazała farmę starszemu synowi i wreszcie, po dwudziestu latach samotnego macierzyństwa, mogła odpocząć. Tak wiele zmieniło się od czasu, odkąd Jo po raz pierwszy rozmawiała z matką na temat małżeństwa i założenia rodziny. Miała wtedy siedemnaście lat i po raz pierwszy była zakochana, jak jej się wydawało, miłością swego życia, śniła o ślubie jak z bajki, nadzwyczajnych dzieciach, domku nad morzem z dużym kortem tenisowym z tyłu i wielkim ogrodem, w którym mogłoby się bawić dziesięcioro dzieci. Siedemnaście lat później mogła się tylko śmiać z tych marzeń nastoletniej dziewczyny. Przynajmniej jednak mogła pozwolić sobie na dziecko. Wówczas cały jej majątek składał się z kolekcji ulubionych książek kupionych z drugiej ręki, czterech albumów Davida Bowie i trzydziestu funtów na koncie. Nie wystarczyłoby to raczej na utrzymanie niemowlęcia w pieluszkach, nie mówiąc już o przetworach warzywnych dla dzieci. Oczywiście, miała zamiar zdać się pod tym względem na Steve'a, swego zamożnego, inteligentnego chłopaka. Czy byłby lepszym ojcem od Richarda? – zastanawiała się. Tuż przed Baliną droga zrobiła się szersza. Jo przypomniała sobie, jak jechała tędy ze Steve'em, udając się na przyjęcie drogim mercedesem jego matki. Był bananowego koloru, o kremowych skórzanych siedzeniach, a zapachu jego wspaniałego wnętrza Jo nie zapomni nigdy. Wóz był dumą i radością pani Kavanagh. Steve, nigdy nie przestając być sobą, źle wziął zakręt i samochód omal nie wpadł do rowu. Jo zastanawiała się, która myśl przerażała go najbardziej – o odniesieniu ran, czy też o gniewie matki, gdyby uszkodził samochód. Taki był właśnie Steve, lecz ona nie widziała tego w owym czasie. Oczywiście, tym razem także okazała się ślepa. Powtarzała dokładnie te same błędy przez siedemnaście lat z rzędu. Ta myśl była okropna, lecz Richard i Steve mieli chyba identyczny kod genetyczny – DNA skurwysyństwa, który pomagał im zapominać o odpowiedzialności i danych przyrzeczeniach, kiedy tylko coś ciekawszego lub ktoś bardziej interesujący pojawił się na horyzoncie. A można byłoby pomyśleć, że od tamtego czasu będę ostrożniejsza – pomyślała nagle Jo. A jeśli to będzie chłopiec i okaże się, że to Richard w miniaturze? Nie bądź śmieszna. Poklepała swój brzuch i nastawiła głośniej radio. Jasny przejmujący głos Mariah Carey napełnił samochód piosenką „Bądź zawsze moją miłością". Jej chłopak chciał odejść, ale Mariah wiedziała, że wróci. Szczęśliwa dziewczyna. Jo zaczynała się zastanawiać, czy potrafiłaby zatrzymać przy sobie jakiegokolwiek mężczyznę. Samochód wjechał na wzgórze i przed nią pokazał się Innisbhail, małe miasteczko usadowione w płytkiej dolinie, spoglądające z jednej strony na cudownie spokojny Atlantyk. W brzydkie dni ocean był mętnoszary, a piana rozbijała się gwałtownie o skalisty brzeg. Dzisiaj był spokojny i kilka małych łodzi rybackich, daleko na jego wodach, kołysało się łagodnie na fali. W dali mogła ujrzeć szczątki starego opactwa znajdujące się obok domu matki i niewielki las, gdzie bawiła się jako dziecko. Ten widok zawsze sprawiał, że łzy stawały jej w gardle. Dzisiaj też nie było inaczej. Właśnie stąd pochodzi twoja mamusia – powiedziała do dziecka z drżeniem, mając nadzieję, że nie będzie aż tak bardzo chwiejna emocjonalnie przez cały czas. W poprzednim tygodniu popłakała się, kiedy właściciel gospodarstwa ekologicznego zatelefonował do niej, by podziękować za sympatyczny artykuł, umieszczony w czerwcowym

wydaniu. A w środę, kiedy nieuważnie wyjechała z miejsca na parkingu na Capel Street wprost na innego kierowcę, który zareagował pełnymi złości gestami i głośnym trąbieniem, czuła, że rozpływa się we łzach. – Trzymaj się, Jo – powiedziała do siebie. – Nie wolno ci teraz być mięczakiem. Jechała dobrze znajomą wijącą się drogą, a następnie ulicami miasteczka, obok klasztoru, gdzie chodziła do szkoły i wzdłuż głównej ulicy, gdzie ona i Marie Brennan spędziły pięć lat wciągając najpierw w pocie czoła rowery na wzgórze, a następnie jadąc długą drogą do domu. Wszystko wyglądało zupełnie tak samo, poza jaskrawopomarańczową plastikową tablicą baru hamburgerowego wiszącą nad dawnym urzędem pocztowym, nie pasującą do dostojnych czarnych i białych sklepowych frontów po lewej stronie drogi. Ławki przed barem O'Reilly'ego zostały odmalowane i ktoś wreszcie wymienił sfatygowane wiszące kosze na nowe, druciane, z których zwisały dzikimi kępami pieniące się nasturcje. Mężczyzna na ścieżce dla pieszych pomachał do niej energicznie. Raptownie wróciła do rzeczywistości i zatrzymała samochód opuszczając szybę. – Cześć – zakrzyknął entuzjastycznie Billy Gallagher, ciągnący dwóch małych, wyglądających na rozzłoszczonych, chłopczyków do samochodu Jo. – Co słychać? – Jego opalona twarz była ciepła i przyjazna, tak jak wtedy, kiedy oboje byli dziećmi, a ona brała go w obronę, kiedy więksi chłopcy znęcali się nad nim, ponieważ był synem nauczyciela. – Wszystko świetnie, Billy. A co u ciebie? Boże, jakich masz dużych chłopców, to wprost nie do wiary! – Przywitajcie się z ciocią Jo, Connell i Michael – powiedział do dzieci, przyciągając ich bliżej do samochodu. Nie było widać na ich twarzach odrobiny entuzjazmu. – Z pewnością mają to po mnie – uśmiechnął się szeroko. – Bardzo nieśmiali. – Nigdy nie byłeś nieśmiały, Billy, nie opowiadaj! – zaśmiała się Jo. – A więc robiący postępy bardzo powoli. – Jak tam Marie? – Pojechała do Balliny z babcią żeby jej zmienić okulary. Nie ruszyłaby się, gdyby wiedziała, że dzisiaj przyjeżdżasz – powiedział z lekkim wyrzutem. Jo wiedziała, że Marie byłaby wściekła, dowiedziawszy się, że jej stara przyjaciółka przyjechała do domu na czterdzieste urodziny Shane'a dzień wcześniej i nie uprzedziła jej o tym. – Czy mam jej powiedzieć, żeby zatelefonowała do ciebie, kiedy wróci do domu? – zapytał Billy, kiedy trzyletni Connell zaczął go ciągnąć w kierunku samochodu z lodami. – Koniecznie. Cześć, chłopcy. Cześć, Billy. Potem machała do ludzi, lecz nie zatrzymywała się już. Mogłaby przystawać tak przez cały dzień, mówiąc „cześć" do tego czy tamtego, wymieniając skrótowe informacje o tym, co kto porabia. Jo uwielbiała przyjazną atmosferę Innisbhail, to uczucie, że spowija ją ciepła, powitalna osłona. Ale z drugiej strony było to męczące, zwłaszcza teraz, kiedy się śpieszyła. Trzy kilometry za miastem, obok opactwa, skręciła w lewo i jechała jeszcze pół kilometra, po czym znów skręciła w lewo przez starą zieloną bramę i obok zagrody dla bydła, by na koniec zaparkować obok samochodu matki. Pnące róże były w pełnym rozkwicie, przykrywając front małego, pomalowanego na biało domku w wieńcu świeżych różowych kwiatów. W popołudniowym powietrzu czuć było ich mocny zapach. Prince, stary owczarek, wyszedł na sztywnych łapach na słońce, a gdy ją tylko ujrzał, zaczął merdać ogonem. – Czołem, staruszku – powiedziała z zachwytem, tarmosząc jego kudły. Prince dyszał i poszczekiwał, spoglądając kaprawymi oczkami, zadowolony, że przybył ktoś nowy, by go popieścić. – Kochanie, jak to cudownie, że znów cię widzę. – Na ganku stała Laura Ryan z umączonymi rękami i ze śladami mąki na ciemnych kręconych włosach.

– Mamo – Jo podbiegła i objęła matkę, wdychając woń cytrynowego mydła, pomieszaną z zapachem Charlie Red, perfum, których używała odkąd jej siedmioletni wnuk, Ben, kupił je dla niej na Gwiazdkę. – Świetnie wyglądasz – powiedziała matka, odsuwając się i obejmując wzrokiem pełniejszą niż zwykle figurę córki, którą tuszowała luźna sukienka. – Czy piekłaś coś czy kąpałaś się w mące? – zapytała Jo, wycierając mąkę z włosów matki. – Piekłam do chwili, kiedy Flo Doyle zadzwoniła do mnie i powiedziała, że widziała w mieście twój samochód. To niemożliwe odbierać telefony z rękami obsypanymi mąką. – Dobrze, że telegraf z epoki kamienia łupanego działa tak niezawodnie, jak zwykle! – powiedziała Jo. – Ta kobieta nie ma nic lepszego do roboty, jak tylko wyglądać przez okno i telefonować przez całe dni – odpowiedziała matka, kierując się z powrotem do kuchni, żeby nałożyć górną warstwę ciasta na tartę jabłkową. – Zadzwoniła „żebym była przygotowana na twoje przyjście", używając jej słów. Co takiego miałabym robić, żebym nie mogła się z tobą widzieć? Zabawiać się po cichu z listonoszem? Jo zaśmiała się i odruchowo podeszła do kuchni, by postawić ciężki metalowy imbryk na największy palnik. Za nią przybiegł Prince, wąchając jej suknię, żeby sprawdzić, czy nie ukryła gdzieś łakoci. Czajnik zasyczał z satysfakcją, woda prawie się już zagotowała. – Za chwileczkę to skończę i już zajmuję się tobą – powiedziała matka, kończąc tartę. – Kawa jest w kredensie, jeśli masz ochotę się jej napić. – Dziękuję, nie piję już kawy. – Minęły dwa tygodnie, odkąd Jo wzięła do ust ostatni łyk kawy. – Co takiego? – zapomniawszy o tarcie, Laura odwróciła się i popatrzyła na córkę. Para ciemnobrązowych oczu była utkwiona w drugą parę takich samych oczu, a badawcze spojrzenie matki przewiercało głowę Jo na wylot. – Przestałam pić kawę, to wszystko – powiedziała Jo. A potem zaśmiała się głośno. Powinna była wiedzieć, że nie należało próbować ukrywać wiadomości przed matką nawet przez sekundę. Należało jej powiedzieć zaraz po wyjściu z samochodu. – Nie jest wskazane dla dzieci, prawda? – powiedziała po prostu. – Och, Jo! – Twarz matki zalała się łzami, objęła córkę ramionami, przytulając ją ze wszystkich sił. – Moja kochana, to cudowna nowina. Jestem taka szczęśliwa. Usiądź – powiedziała prowadząc Jo do wyblakłego zielonego fotela, który, odkąd Jo pamiętała, stał w kuchni. – Usiądź i opowiedz mi wszystko. Jo usiadła z wdziękiem w fotelu, czując psychiczny komfort, kiedy otaczała ją miłość okazywana przez matkę. Mała kuchnia z kwiecistymi tapetami, koronkowymi firankami i śladami palców Seanie, Dana i Bena była jej tak bliska. Co z tego, że Richard ją opuścił. Nadal ma swoją rodzinę. Matka przysunęła sobie niewielki stołek i siadła obok Jo. – Kiedy się o tym dowiedziałaś? I dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? – zapytała. – Jeśli powiedziałaś najpierw matce Richarda, zamorduję was oboje! – Była w tym połowa prawdy. Chociaż Laura Ryan w rzeczywistości nigdy nie spotkała matki Richarda, usłyszała na jej temat wystarczająco dużo od Jo, by nie cierpieć tej baby. – Problem polega na tym – powiedziała Jo, zastanawiając się, jak podejść do tematu. Zadecydowała, że powie po prostu: – Richard nie chce nawet o tym słyszeć. Obawia się posiadania dzieci, nie chce mieć zobowiązań, coś w tym rodzaju... Twarz matki wyraźnie pobladła. – Co masz na myśli mówiąc, że nie chce o tym słyszeć? To przecież jego dziecko! – Chodzi o to, że nie chce, abym je urodziła, mamo. To była wpadka, nie planowaliśmy tego ani nic w tym rodzaju. Myślałam jednak, że będzie szczęśliwy, to naprawdę moja wina – westchnęła. – Nie bądź śmieszna! – powiedziała gniewnie Laura. – To nie jest twoja wina. Żeby zrobić dziecko, trzeba dwojga ludzi, a on jest już wystarczająco dorosły, by wiedzieć o konsekwencjach uprawiania seksu. Co on sobie wyobrażał?

Jo ledwie spostrzegła, jak nonszalanckim tonem mówi o seksie jej matka. – Wyobrażał sobie, że jestem kobietą myślącą tylko o swojej karierze, która nie chce, żeby dziecko zakłóciło jej doskonale ułożone życie – powiedziała Jo drżącym głosem. – Chciał, żebym przerwała ciążę, aleja nie pójdę na to. Wreszcie tamy puściły i rozpłakała się. Matka objęła ją ramionami, trzymając blisko siebie i szepcąc to samo, co szeptała jej trzydzieści lat temu, chcąc pocieszyć małą dziewczynkę przestraszoną mrokiem pokoju sypialnego po pogrzebie ojca. – Moja kochana. Nie martw się, Jo. Wszyscy jesteśmy tutaj z tobą, obiecuję. W każdym razie zawsze chciałam być przy narodzinach wnuka, a to jest doskonała okazja. Siedziały tak przez chwilę. Prince leżał na podłodze obok, wiedząc, że rozgrywa się tutaj coś szczególnego i wyczekując z nosem schowanym między łapami. – Trzymam się jakoś, mamo, naprawdę. – Jo znalazła po omacku torebkę i wyjęła z niej chusteczkę. – Przyzwyczaiłam się już do tej myśli, chyba dziecko dodaje mi sił. – Czy odżywiasz się dobrze? – zapytała matka, podnosząc się, żeby zrobić herbatę. – Tak, mamo – zaśmiała się Jo. – Naprawdę, jem jak wilk. Skończę jak Michelin Man, jeśli się nie opamiętam. Mam potworne poranne mdłości i do dwunastej wszystko zwracam. – Ale potem – powiedziała – jem wszystko, co wpada mi w ręce! – A więc zjesz ciasta z owocami, prawda? – Oczywiście. Jo wyjęła porcelanowe filiżanki i spodeczki, których matka zawsze używała, i usadowiła się za kuchennym stołem. Gorąca słodka herbata i miękkie, kruszące się ciasto dały jej przypływ energii i zaczęła opowiadać. Kiedy skończyła, zapach pysznej jabłkowej tarty napełnił kuchnię. – Powiedz jednak, jakie są plany co do urodzin Shane'a? -zapytała. – Lepiej niech cię teraz nie zobaczy, bo zorientuje się, że coś się dzieje – powiedziała matka, ostrożnie kładąc na stole cztery doskonale złociste tarty. – Pojechał do Killalla, by obejrzeć jakieś krowy, i wróci późno. Mary przyjdzie tutaj z chłopcami i dokończymy przygotowania. Przyjdzie mnóstwo gości, więc trzeba zrobić górę naleśników z kiełbaskami. – Nie mów jej nic, dobrze? – poprosiła Jo. – Nie chcę zepsuć Shane'owi wieczoru. To jego przyjęcie. – Raczej przyjęcie Mary, biorąc pod uwagę ogrom pracy, jaką w nie włożyła – powiedziała Laura. – Upiekła tyle ciastek i tarty, że można by tym wyżywić pięć tysięcy ludzi, a wiec jeśli nikt nie będzie głodny, wszyscy napełnią swoje zamrażarki na następny miesiąc. Powiedziałam, że jadę jutro na zakupy do Balliny, a więc nie przyjdę do nich na lunch – dodała matka, wynosząc tartę do niewielkiej spiżarni. – To jedyna wymówka, jaka mi przyszła na myśl. Mary powiedziała, że pojedzie ze mną ale mamy zamiar skończyć sałatki tutaj i zanieść wszystko do O'Reillych. Przyniosła chorągiewki i baloniki i inne rzeczy, niech Bóg ma ją w swej opiece. – Shane dozna szoku – podsumowała te informacje Jo. – Szok to nie jest właściwe słowo. Mary wmawiała mu, że nie powinien się przejmować czterdziestką i że ona nie ma zamiaru zawracać sobie tym głowy. Powiedziałam mu, że dostanie ode mnie ładny pulower i skarpetki i przyniosę je do pubu jutro wieczorem, zanim pójdę grać w bingo. Biedny Shane. Nie ma pojęcia, co się kroi. Zaśmiały się obydwie. – Nie może znieść myśli, że kończy czterdziestkę, ale myślę, że jest trochę zły, że nie szykują razem z Mary czegoś na jutrzejszy wieczór. Nie mogę już się doczekać, żeby zobaczyć jego minę, kiedy przekona się, jak go nabrała – powiedziała Laura uśmiechając się szeroko. – Jak się mają Tom i Karen? – zapytała Jo. – Jest im teraz ciężko, kiedy Karen wróciła do pracy powiedziała Laura. – Oisin jest niesforny i Anna, dziewczyna prowadząca żłobek, wścieka się z jego powodu. Karen nienawidzi zostawiać go tam rano i nie byłabym wcale zdziwiona, jeśli w końcu zrezygnuje z pracy, żeby opiekować się nim sama.

O rany – pomyślała Jo, kiedy matka wyszła nakarmić kury. Jeżeli Karen nie może poradzić sobie z sześciomiesięcznym Oisinem, mimo że pomaga jej mąż, dwie niezamężne siostry mieszkające tuż obok i chętna do pomocy teściowa, jak, do diabła, ona poradzi sobie całkiem sama. Wiedziała, że ekstrawertyczna szwagierka uwielbia swoją pracę kosmetyczki. Myśl, że spośród wszystkich ludzi właśnie Karen nie będzie w stanie pogodzić macierzyństwa z pracą zawodową, wywołała u Jo ból głowy. – Nie zostawię pracy dla żadnego dziecka – mówiła buntowniczo będąca w ciąży Karen, kiedy sąsiadka doradzała jej, żeby rzuciła pracę, zanim jej stan zrobi się widoczny. Jo przypomniała sobie, że Mary radziła sobie jakoś z dwójką małych dzieci i pracą pielęgniarki. Pracowała cztery dni w tygodniu w miejscowym szpitalu, nawet wtedy, kiedy Ben był koszmarnym dwulatkiem i czynił mężne wysiłki, by zdemolować każdy pokój, kiedy tylko został sam na dłużej niż trzy minuty. Kiedy Mary przybyła o pół do siódmej, naciskając w podnieceniu klakson i pędząc do domu, by zobaczyć szwagierkę, Jo była niemal zdecydowana zapytać ją, jak radzi sobie z opieką nad kolejnym dzieckiem i pracą. Jednak nie mogła. Nie interesowała się ciążami Karen ani Mary, ale teraz trudno jej było się powstrzymać, żeby nie zadawać pytań. Zamiast tego wałkowała warstwa po warstwie francuskie ciasto, podczas gdy matka i zręczna Mary przygotowywały lepiące się mięso na kiełbaski. Prince siedział przylepiony do boku Mary, wiedząc, że ta ma na tyle miękkie serce, że da mu trochę tego mięsa, czego nie robiła nigdy jego pani, pilnująca, żeby pies nie utył. – Jak tam ten twój wspaniały facet? – zapytała Maty z uśmiechem, który przez cały wieczór nie schodził z jej twarzy. Byłoby okrucieństwem psuć jej wieczór, mówiąc prawdę. Była tak podekscytowana na myśl o przyjęciu urodzinowym, że adrenalina aż buzowała w niej. – Świetnie. – Jo nie śmiała spojrzeć na matkę. – A jak jego plecy? – zapytała Mary z zawodowym zainteresowaniem, wiedząc o stałych dolegliwościach Richarda z dyskiem. – Dobrze – odpowiedziała spięta Jo, zastanawiając się, czyjej były mężczyzna poddaje się właśnie kojącemu masażowi robionemu przez tę dziwkę Saschę. Solidny kopniak w tyłek, tego rodzaju lekarstwo zafundowałaby mu teraz najchętniej. Myślała o tych wszystkich wieczorach, kiedy męczyła się, delikatnie wmasowując mu olejek w bolące mięśnie. – Wiesz, powinien naprawdę dbać o kręgosłup. Może później mieć z tym poważne problemy – ciągnęła Mary poważnym tonem, beztrosko nieświadoma spojrzeń, które wymieniały Laura i Jo. – Powiedz nam, kochanie, co będziemy nosić jesienią– zapytała Laura, jakby rzeczywiście cokolwiek obchodziła ją moda. – O, tak! – przytaknęła gorliwie Mary. – Miałam zamiar włożyć jutro aksamitną suknię, ale może powinnam ubrać się w coś innego, jak myślisz, Jo? – A co masz poza tym? – zapytała Jo, zadowolona, że udało się zmienić temat. – Bardzo lubię ten bursztynowy kostium, który miałaś na chrzcie Oisina. Co o tym myślisz? – Myślisz, że byłoby mi w nim dobrze? Przestałam go nosić, bo brzuch mi wystaje – westchnęła Mary. – Daj spokój! Jaki brzuch? – zapytała Jo, myśląc o własnym nabrzmiewającym łonie. – No, i jak wyglądam? – zapytała Mary, regulując ramiączka biustonosza przed lustrem w łazience u O'Reillych następnego wieczora. – Shane w ogóle nie powiedział, że dobrze wyglądam. – Jest zaszokowany jak wszyscy diabli, Mary – powiedziała Jo rzeczowo. – Biedny człowiek nadal nie może pojąć, jak udało ci się urządzić całe przyjęcie ukrywając to przed nim. Z pewnością ma teraz głowę zbyt zaprzątniętą, by powiedzieć ci, że pięknie wyglądasz. A wyglądasz naprawdę ślicznie – dodała. – No, nie wiem – powiedziała Mary z obawą, bawiąc się swymi lśniącymi rudymi lokami.

– Wyglądasz po prostu pięknie – powiedziała stanowczym tonem Jo. – A teraz idź tam, i niech się zaczną tańce. Tutaj, jak na ślubie, wszyscy czekają, aż wy dwoje rozpoczniecie tańce! Po kilku obowiązkowych tańcach ze starymi przyjaciółmi rodziny, Jo miała ochotę wyjść na zewnątrz, by odetchnąć świeżym powietrzem, kiedy ktoś położył rękę na jej ramieniu. – Dzień dobry, Jo. – Znała skądś ten chrapliwy głos. Steve Kavanagh nie zmienił się ani trochę. Nadal był przystojny, chociaż z pewnością nie od– młodniał. Błyszczące niebieskie oczy, które kiedyś ją oczarowały, były teraz otoczone siatką licznych, drobnych zmarszczek. – Jak się masz? Przez moment Jo nie wiedziała, co powiedzieć. Nie potrafiła się zdobyć nawet na grzecznościowy uśmiech i patrzyła na niego oczami bez wyrazu. Co można powiedzieć pierwszemu mężczyźnie, który złamał twoje serce? Weź się w garść, Jo – powiedziała sobie stanowczo. Co robiłaś przez ostatnie siedemnaście lat, jeśli nie nauczyłaś się, jak stawić czoło tej podstępnej, dwulicowej świni? – Doskonale, Steve, doskonale. – Odpowiedziała możliwie najbardziej zmysłowym głosem. – A co u ciebie? Czyjej się wydawało, czy też w jego oczach zapaliły się iskry na dźwięk jej głosu? – Świetnie. Ale ty wyglądasz fantastycznie – powiedział z pewnym podziwem w głosie. Jak to dobrze, że włożyła tą suknią od Laineya Keogha, która oblepiała jej ciało niczym druga skóra. – Dziękują, Steve – uśmiechnęła się jak kot, który właśnie znalazł kocie drzwiczki w bramie do fabryki śmietankowych bułeczek. – Przyszła z tobą Miriam? – Tak, jest tam przy barze. Wracaliśmy właśnie z kolacji i pomyśleliśmy sobie, że wpadniemy na chwilę. Pomyślałeś, że zepsujesz przyjęcie, bo nie możesz znieść, że cię coś ominie – pomyślała Jo z wściekłością. W żadnym wypadku ty i twoja okropna małżonka nie zostalibyście zaproszeni na to przyjęcie. – Tyle czasu minęło, Jo – powiedział. – Tak, szmat czasu – odpowiedziała. – Co najmniej dziesięć lat dodała, wiedząc doskonale, że było to piętnaście lat temu. – Myślę czasem o tobie, o nas – Steve wpatrywał się w nią obdarzając ją dobrodziejstwem śmiercionośnego uśmiechu Kavanaghów, któremu nie mogła się oprzeć, będąc nastolatką. – Czyżby? – Jo uśmiechnęła się do niego z wyrozumiałością. – Czy nie byliśmy po prostu szaleni, myśląc, że jesteśmy zakochani w wieku siedemnastu lat? – zaśmiała się, jakby nie płakała miesiącami po tym, jak dowiedziała się, że jej ukochany żeni się z Miriam Timmons. – Czasami widzę twoją fotografię w czasopiśmie i zastanawiam się, jak by to było, gdybyśmy zostali ze sobą... – Steve, jesteś starym romantykiem. Pozabijalibyśmy się nawzajem. Trudno mi sobie to w ogóle wyobrazić! – Sprawiło jej pewną przyjemność, widzieć, że wzdryga się, jak ryba nadziana na haczyk. Dobrze ci to zrobi, ty skurwielu – pomyślała. Nie starzał się ładnie. To śmieszne – pomyślała Jo, lustrując go ukradkowo oczami. Zawsze uważała, że tak doskonale się ubiera. Teraz ona była redaktorem mody, a Steve Kavanagh stał przed nią w czerwonej koszuli polo, która niepotrzebnie podkreślała kolor jego policzków, i w kremowych dżinsach, które nie tuszowały jego brzucha piwosza. – Joanne, miło cię spotkać. Jo odwróciła się i spojrzała na swojego dawniejszego wroga, jedyną osobę, która zawsze zwracała się do niej pełnym imieniem, mimo że Jo upierała się przy skróconej wersji od czasu, gdy była dziesięcioletnią chłopczycą. – Miriam, co za niespodzianka! – Z pulchnej Miriam Timmons, którą znała niegdyś, zrobiła się niezmiernie chuda kobieta, z krótką grzywą przysypanych siwizną blond włosów i mahoniową opalenizną, na której widok specjaliści od nowotworów kręciliby niedowierzająco głowami. – No, Joanne, wyglądasz znakomicie. Czy jesteś tu sama? – Miriam rozejrzała się dookoła pomieszczenia, jakby usiłowała znaleźć tam chłopaka Jo. Jo założyłaby się o roczną pensję, że

Miriam doskonale wiedziała, że jest sama i chciała poruszyć ten temat. „Twój chłopak nie pofatygował się razem z tobą, co?" – Jo niemal słyszała te słowa. Mocno umalowane oczy Miriam spojrzały na serdeczny palec Jo, na którym nie było pierścionka. W tej grze mogą wziąć udział dwie osoby. – pomyślała Jo. – Nie spodziewałam się, że was tutaj spotkam – powiedziała. – Mary nic nie wspominała o zaproszeniu was. – Co ty na to, ty krowo włażąca na cudze pastwisko – pomyślała jadowicie. Miriam zamrugała nerwowo oczami. Tak samo robiła na lekcjach francuskiego, kiedy udawała, że zapodziała gdzieś podręcznik gramatyki. – My... my po prostu przejeżdżaliśmy i pomyślałam, że wpadniemy – głos jej zadrżał. Punkt dla mnie. Jo uśmiechnęła się do siebie. – Steve powiedział mi, że kupujecie „Style" – dodała. – To przyjemnie wiedzieć, że ludzie z rodzinnej miejscowości śledzą moją karierę. Chociaż powinnam zaznaczyć, Steve – powiedziała – że fotografia, którą ostatnio zamieścili obok mojego tekstu, ma co najmniej rok. Zrobiono ją, kiedy zeszłej wiosny byłam w Paryżu na pokazie mody i jest już bardzo stara! Miriam cała gotowała się w środku. – Muszę wracać do obowiązków – westchnęła Jo z udawanym żalem. Objęła Steve'a w pasie i lekko ucałowała go w policzek. – Miło było cię spotkać, Steve – dodała ciepło – Do widzenia, Miriam. Jo odwróciła się i odeszła, świadoma, że śledzą ją dwie pary oczu. Leciutkie seksowne kołysanie nie umknie ich uwagi – zdecydowała w myśli. Co by dała za to, żeby usłyszeć rozmowę Steve'a z Miriam. Może to było podłe posuwać się aż do całowania Steve'a na do widzenia, ale nie dbała o to. Miriam zasłużyła sobie na to. I było to piękne, że nie czuła absolutnie nic, całując Steve'a. Ani odrobiny żalu z powodu tego, co się nie stało. Dzięki Bogu, była wyleczona. Teraz musiała tylko wyleczyć się z uczucia do Richarda. *** – Jak cudownie jest wrócić! – W drzwiach stała Rhona, z szerokim uśmiechem na opalonej twarzy. Z jej ramion zwisały torby. – Czy bardzo tęskniliście za mną, najmilsi? – zaświergotała, porzucając torby, by ciepło objąć Jo. – Przepraszam, że nie zadzwoniłam zeszłej nocy, kotku – szepnęła. – Wróciliśmy już po jedenastej i nie chciałam przerywać tobie i maleństwu snu. A co tu się działo podczas mojej nieobecności? – dodała głośniej ze względu na resztę zespołu. – Było wspaniale – powiedziała Jo. – Mieliśmy bal i wygląda na to, że ty również. – Chcę zarobić furę pieniędzy i na emeryturze zamieszkać we Francji. – Rhona odszukała swoją torebkę i wyciągnęła z niej stos owiniętych w cienkie bibułki paczuszek. – A teraz to – powiedziała, wydzielając je każdemu po kolei. – To tylko drobne podarki, ale nie możecie powiedzieć, że nie pamiętałam o was. – O, śliczne! – zapiszczała Brenda, znalazłszy w swej paczuszce kolczyki z muszelek. Gadająca jak zwykle przez telefon Nikki machała w kierunku Rhony ręcznie malowanym ceramicznym świecznikiem i szeptała bezgłośnie: „Dziękuję". – Nie wiedziałam, co przywieźć tobie, Tony – powiedziała Rhona, kiedy pierwszy zastępca redaktora naczelnego wyłonił się z biura reklamy ze stosem papierów w rękach. – Wiedziałam, że nie podobałoby ci się nic poza gorzałą, kochanie, ale pozostali narzekaliby, gdybyś ty dostał, a reszta nie, więc dostaniesz to. Wyciągnęła maleńką buteleczkę. Tony wziął ją i patrzył przez okulary, co jest napisane na etykiecie. – Olejek na potencję! – wykrzyknął. – Po prostu pomyślałam, że może ci się przyda – powiedziała niewinnie Rhona, mrugając czarnymi od tuszu powiekami. – Nie narzekałaś, kiedy ostatnio byliśmy ze sobą w łóżku, Rho-Rho – odgryzł się. – Powiedziała, że kochałem się jak tygrys – rzekł, zwracając się do wszystkich z teatralnym westchnieniem. – Ach, te kobiety...

– Co z tymi kobietami? – niski głos, który odezwał się za nimi sprawił, że wszyscy aż podskoczyli z poczuciem winy. Przed gabinetem Rhony stał Mark Denton, trzymając ciężką czarną teczkę. Nie wyglądał na szczególnie rozbawionego. Ale, jak pomyślała Jo, ostatnio rzadko bywał rozbawiony. Jeśli ktoś poprosiłby Jo, żeby opisała Marka Dentona, nigdy nie określiłaby go jako przystojnego. Niektóre kobiety mówiły, że jest atrakcyjny, nawet pociągający, chociaż ona nigdy nie mogła tego dostrzec. Musiała przyznać, że był dobrze zbudowany, o szerokich ramionach gracza rugby i szczupłej wysokiej sylwetce. Ale jego rzymski nos był zagięty, potężną szczęką mógłby kruszyć skały i jedyną oznaką, że jego podbródek uległ kiedyś jakiemuś urazowi, było nieregularne wgniecenie w brodzie. Krótkie, siwiejące włosy były sczesane do tyłu nad pobrużdżonym czołem. A jego sprytne, przewiercające spojrzeniem na wylot, oczy wyglądały, jakby nigdy nie błyszczały zachwytem nad czymkolwiek – poza udaną transakcją. Wszystko wokół Marka krzyczało pieniędzmi, władzą i dobrym smakiem. Jeśli komuś podobają się te rzeczy. Dzisiaj miał na sobie doskonale skrojony szary garnitur, delikatny żółty krawat oraz nienagannie wypolerowane buty. – Przyszedłem tutaj na zebranie w sprawie sprzedaży – oznajmił. Jo mało nie puknęła się w czoło. Całkowicie zapomniała o spotkaniu, a powinna była przypomnieć o tym Rhonie w chwili, gdy tamta tylko weszła. Mark Denton był wcześnie, jak zwykle, „aby zgarnąć wszystkich", jak wesoło mawiała zawsze Rhona. Nie byłby zadowolony, widząc całe biuro świetnie bawiące się o dziesiątej trzydzieści w poniedziałkowy ranek, gdy tymczasem został tylko tydzień do wypuszczenia sierpniowego wydania. Wkroczył do swego wielkiego gabinetu i rzucił teczkę na błyszczący stół konferencyjny. – Kawa, Brendo – syknęła Jo. Brenda popędziła, jak szczur wypuszczony z laboratorium, zaparzyć mocną kolumbijską kawę, którą szef wolał od rozpuszczalnej. Całkowicie zapomniawszy o prezentach, załoga rzuciła wszystko i szperała po swoich biurkach, szukając folderów, notatek z pomysłami, notesów i piór. Tak ludzie reagowali na Marka Dentona. Jo wiedziała, że ma te notatki do artykułu reklamowego na temat bezpiecznego opalania się, ale za cholerę nie mogła ich znaleźć. Nawet zazwyczaj tak spokojna Nikki nerwowo przeszukiwała swoją teczkę, mrucząc pod nosem przekleństwa. Tylko Rhona zachowała niewzruszony spokój. Podniosła torby, pożeglowała do swego gabinetu, usiadła w fotelu i z widoczną przyjemnością zapaliła papierosa. – Słowo daję, tęsknię za tym miejscem, kiedy jestem gdzieś dłużej niż dwa tygodnie – krzyknęła przez otwarte drzwi. – Może nie byłabym wcale szczęśliwa we francuskim chateau. Naprawdę roznosi mnie, jeśli zbyt długo leniuchuję na słońcu, pijąc wino i czytając powieści. – Nie katuj mnie – zajęczała Jo, która za niczym bardziej nie tęskniła teraz, niż wylegiwaniem się na słońcu i czytaniem powieści, nawet jeśli nie mogłaby wypić więcej niż łyżeczkę wina. – To brzmi jak czysta rozpusta. Mogłabym chyba zabić, żeby móc znaleźć się teraz gdziekolwiek, byle nie tutaj – dodała ciszej, aby przypadkiem Mark nie usłyszał. – Nie wiem, jak ty sobie z nim radzisz, Rhono, jest taki trudny. – To dlatego, że macie się ku sobie, kochana. – Rhona odłożyła papierosa i wyjęła z biurka dziewiczy notatnik. – Jesteście jak dwie ropuchy w stawie, każde chce mieć rację i być szefem sadzawki. – Wcale nie. – Jo była zaszokowana. – Nigdy mi tego nie mówiłaś. Twierdziłaś, że to on jest trudny! – Nie zwracaj na mnie uwagi. – Szefowa wstała i objęła Jo ramieniem. – Jestem trochę oszołomiona po podróży i mówię zapewne rzeczy, których będę żałować, kiedy się uspokoję. Jesteś w jego towarzystwie najsłodszą istotą, jaką można sobie wyobrazić, naprawdę. Jo usiadła w swym fotelu w sali konferencyjnej, gdy tymczasem Nikki i Tony omawiali pomysły do jesiennego dodatku dotyczącego urody, i przetrawiała co powiedziała jej Rhona. W

żadnym wypadku nie jest tak, że Mark budzi w niej niepokój – zdecydowała ze złością. Przyczyna leżała po jego stronie. Irytował ją ponad wszelką miarę. Na przykład, na tym zebraniu dwa tygodnie temu, kiedy umyślnie zdenerwował ją napomykając o akcji plakatowej. W porządku, powinna była zauważyć, że projektanci zrobili błędy ortograficzne w trzech wyrazach na makiecie, lecz w końcu zauważyła to na czas. Powtórne drukowanie dwustu plakatów z powodu zrobionych przez nieuwagę kilku błędów kosztowałoby majątek. Nie doszło jednak do tego, więc po co to wszystko wyciągał? – O czym myślisz, Jo? Wyrwana z zamyślenia, Jo spojrzała w górę i stwierdziła, że wszyscy patrzą na nią wyczekująco, a twarz Marka ma szczególnie zagadkowy wyraz. Cholera. Nienawidziła, kiedy przyłapywał ją na nieuwadze. W żaden sposób nie potrafiła nadrobić tupetem i udawać, że wiedziała, o czym mówią. – Przepraszam, zamyśliłam się. – Najwyraźniej. Czy jej się zdawało, czy też na jego twarzy błąkał się lekki uśmieszek? Uśmieszek wyższości, a to świnia! – Mam dużo spraw na głowie – zaczęła gorączkowo, lecz nie było jej dane skończyć. – Znam to uczucie – Mark przerwał jej łagodnie. – Czy dobrze się czujesz, wyglądasz trochę blado? Czy może ktoś przyniesie ci wody? – Nie, nie, dziękuję – odpowiedziała słabo Jo. Co się dzieje? Czy to Mark Denton, ten twardy facet nieoczekiwanie mięknie na stare lata, czy też ona wygląda tak przerażająco, tak źle, że nawet on to zauważył? – Mark ma doskonały pomysł na wrześniowe wydanie, ale musimy naprawdę natychmiast się do tego zabrać – powiedziała energicznym tonem Rhona. Nalała wody mineralnej do szklanki i przesunęła po stole konferencyjnym w kierunku Jo. – Chce, żebyśmy zrobili wielki artykuł o modzie z Nowego Jorku, połączony z dodatkiem reklamowym. Wszystko ma być skoncentrowane wokół sieci sklepów Mademoiselle. To na razie tajemnica, ale otwierają dwa sklepy tutaj, a w listopadzie cztery w Zjednoczonym Królestwie. – Połączenie tych dwóch spraw będzie dla nas wspaniałą szansą podniesienia nakładu, szczególnie jeśli dokonamy pewnego porównania między nimi – ciągnęła Rhona. – Będzie to oznaczało poszerzenie tematyki „Style'u" i mnóstwo ogłoszeń. – A także pieniędzy – powiedział podniecony Aidan, kierownik działu reklamy. – Dokonałem wstępnego rozpoznania i następną rzeczą, jaką musimy zrobić, to pojechać do Nowego Jorku i nadać bieg całej sprawie. – Mark przerwał na chwilę i wypił łyk kawy z filiżanki. – Rzecz w tym – zaczął znowu – że chciałbym, żebyś ty, Jo, zaangażowała się w to od początku. Powinnaś ze mną pojechać do Nowego Jorku. Wiesz, jak rozmawiać z tymi ludźmi, i to przyda się do zorganizowania później sesji fotograficznej, kiedy wyślemy modelki i fotografa. – Och! – Teraz Jo faktycznie oniemiała. Mark chciał, aby pomogła mu załatwić jakąś sprawę? Zdumiewające. Wszystko się pokręciło. Jeszcze miesiąc temu myśl o wyjeździe byłaby jej nienawistna, ponieważ oznaczałoby to rozstanie z Richardem. Teraz nie było z tym żadnego problemu. A oznaczało to także, że spędzi godziny u Bloomingdale'a, spacerując kilometrami wzdłuż pięknych firmowych ubrań z kartą kredytową w pogotowiu. Oczywiście, podróż z Markiem nie będzie dla niej rozkoszą, ale przynajmniej oderwie się trochę od zmartwień. – Co ty na to? – Mark patrzył na nią bardzo dziwnie, grube brwi uniósł do góry, wyrażając w ten sposób konsternację. Czy rzeczywiście prosił ją, nie zaś wydawał polecenie? Co mu się stało? – Bardzo chętnie, oczywiście – odpowiedziała rzeczowym tonem. – Kiedy jedziemy? – W sobotę. W sobotę! Do soboty ledwo zdąży się spakować. Co najmniej miesiąc zabierało jej planowanie i rozważanie, jaką garderobę zabrać ze sobą na weekend, a co dopiero mówić o podróży służbowej do Nowego Jorku! Kiwnęła jednak głową i powiedziała: dobrze.

– Umówię spotkania dopiero na wtorek i środę, co da nam wolny poniedziałek, żeby odpocząć po zmianie czasu – mówił Mark. – Powinniśmy skończyć do czwartku, najpóźniej do piątku. – Szczęściara – powiedziała Nikki z zazdrością w głosie. – Kocham Nowy Jork. Czy nie byłaś tam w zeszłym roku z Richardem? Jo poczuła, że żołądek jej się kurczy na dźwięk jego imienia. Nie powiedziała dziewczynom w biurze, że zerwali ze sobą. Nie odezwał się do niej ani słówkiem od tego potwornego wieczoru, a więc było oczywiste, że odszedł z jej życia na dobre. Wiedziała, że musi o tym powiedzieć innym, ale odkładała to na później. Jak mogła im powiedzieć jednym tchem, że jest znowu samotna i do tego w ciąży? Było to tak trudne, tak poniżające. – Nikki, czy masz ilustracje do artykułu reklamowego o perfumach? – zapytała Rhona głośno. Wiedziała, że Jo była bliska łez i domyśliła się, dlaczego. Przez następne pół godziny rozmowa przy stole konferencyjnym krążyła wokół problemów związanych z artykułami reklamowymi i produkcją czasopisma. Jo siedziała spokojnie, odpowiadając na pytania i próbując włączać się do rozmowy. Ale nie miała na to najmniejszej ochoty. Cholerny Richard. Jej ręce pod stołem pieściły niewielki brzuch, czerpiąc pociechę z myśli o życiu, rozwijającym się wewnątrz. Dziecinko, dziecinko, dajesz mi siłę – mówiła do siebie samej. Kiedy zebranie się skończyło, Mark elegancko pożegnał wszystkich i poprosił Jo, by została. Zamiast siedzieć na swoim miejscu przy końcu stołu, przeniósł się na krzesło obok niej. – Mam wrażenie, że niezbyt palisz się do podróży do Nowego Jorku – zaczął, kładąc ręce na stole w czasie, gdy mówił. Miał mocne palce, które hardziej pasowałyby do murarza niż do mężczyzny, który załatwiał sprawy przez telefon komórkowy i jeździł porschem. Na palcu lewej ręki brak było obrączki, co nie przestawało zadziwiać całego biura. Dlaczego Mark Denton się nie ożenił? Jo wiedziała, że zawsze kręciło się wokół niego mnóstwo kobiet. Niemało dziennikarek – koleżanek Jo wyrażało swoje zainteresowanie nim i twierdziło, że Jo ma szczęście, iż pracuje z tak atrakcyjnym mężczyzną. Ona jednak nie mogła jakoś tego dostrzec. Rhona wiedziała o nim więcej, niż o tym mówiła, Jo była tego pewna. Kiedy tylko plotkowano o Marku i jego tajemniczej towarzyszce, Rhona udawała, że nic na ten temat nie wie. Dlatego właśnie była osobą, której można było zaufać. Żadna tajemnica nie wydobyła się z ust Rhony, kiedy obiecała jej dotrzymać. Z pewnością nie był homoseksualistą. Z pewnością. – Jeżeli masz jakieś osobiste powody, żeby nie wyjeżdżać, zrozumiem to – powiedział Mark powoli. – Ale naprawdę chciałbym, żebyś ze mną pojechała. Wiem, że zrobisz doskonałe wrażenie na tych ludziach, mówisz ich językiem i rozumiesz ich pomysły. Ja jestem dobry, jeśli chodzi o interesy, ale pod tym względem beznadziejny. – Zaśmiał się. – Nie wiem, czym różni się jeden projektant od drugiego, ale ty znasz się na tym doskonale. Oczarowana jego szczerością i pochlebstwami, Jo odprężyła się. – Pojadę z wielką chęcią – odpowiedziała. – Tylko jestem zaskoczona. – Myślałem o tym od kilku dni – powiedział Mark. – Nie życzyłbym sobie, żeby jakieś inne czasopismo wyprzedziło nas, dlatego chcę zająć się tym natychmiast. Mam nadzieję, że nie rujnuje to zbytnio twoich planów, że nie przewidujecie niczego szczególnego z Richardem itd... jego głos zamarł. Czy usiłował wydobyć z niej jakieś informacje dotyczące Richarda? – zastanawiała się Jo przez chwilę. Nie, niemożliwe. Skąd miałby wiedzieć. – Nie planowałam nic szczególnego – odpowiedziała energicznie. – Gdzie się zatrzymamy? – W hotelu Fitzpatrick Manhattan. To piękny hotel i rzeczywiście panuje tam atmosfera jak w domu. Siedząc w barze, pomyślałabyś, że jesteś w Dublinie, ponieważ pełno tam Irlandczyków. – Świetnie – powiedziała szczerze Jo. Kiedy zeszłego lata pojechała do Nowego Jorku z Richardem, zatrzymali się u jednego z jego przyjaciół w niewielkim apartamencie w Queens, gdzie na dodatek była kiepska klimatyzacja.

– Przy okazji, dobrze, że otworzyłaś mi oczy w kwestii Emmy – dodał Mark. – Naprawdę nie miałem pojęcia, co ona wyrabia. Pewnie jestem zbzikowanym wujkiem, który patrzy na nią bezkrytycznie. Była zawsze niesfornym dzieckiem, więc nie wiem dlaczego wydawało mi się, że tak bardzo zmieniła się, kiedy dorosła. Ale to naprawdę dobra dziewczyna. Musi tylko trochę dojrzeć, to wszystko. – Rozumiem – powiedziała Jo bez przekonania. – Czy masz jakieś plany związane z lunchem? – zapytał. – Wyjeżdżam na cały tydzień, więc nie będę miał okazji porozmawiać z tobą o podróży. Jeśli nie masz nic do roboty, możemy pójść do Dobbinsa. – Chętnie pójdę na lunch – powiedziała szczerze Jo. – Bez względu na wszystko, była głodna. „U Dobbinsa" było fantastycznym miejscem na lunch, nawet jeśli zbyt drogim jak na jej kieszeń. Marka Dentona było jednak z pewnością na to stać. Wstała i uśmiechnęła się do niego. Muszę tylko skończyć artykuł i zatelefonować w parę miejsc – powiedziała. Nie chciała, żeby pomyślał sobie, że w jednej chwili rzuca swoje obowiązki na wzmiankę o darmowym lunchu. – Świetnie. Idziemy o pół do pierwszej. Powróciwszy do swego biurka, Jo zabrała się do pisania artykułu na temat niezbędnych jesiennych zakupów i dziesięciu podstawowych artykułów w garderobie każdej kobiety. Przeglądała album z fotografiami z kolekcji jesienno-zimowych czołowych projektantów, gryząc czubek długopisu. Nienawidziła ślepego podążania za modą, wmawiania zwykłym kobietom ze zwykłymi zaokrągleniami, że najmodniejszy deseń w paski lub dżinsy z imitacji wężowej skóry będą na nich wyglądać równie dobrze jak na chudej, drobnej Kate Moss. Poglądy Jo na modę były takie, że każda kobieta powinna nosić ubrania dopasowane do swojej indywidualności. „Posiadanie czarnych krawieckich spodni jest obowiązkowe" – napisała, tak samo jak to czyniła przez poprzednie trzy lata. – Cieszę się, że jestem modna – powiedziała Rhona, zaglądając przez ramię Jo. – Czy mogą być z gumą w talii? – zapytała, wygładzając swoje czarne, krawieckie spodnie. – Oczywiście – odpowiedziała Jo. – Gdzie je dostałaś? – zapytała. – Biorąc pod uwagę, jak rośnie mi brzuch, sama potrzebuję spodni z gumą w talii. – Witamy w klubie – powiedziała Rhona. – Potrzebujesz tylko paska, żeby trochę zakryć marszczenie i możesz wygodnie oddychać. – Powiedz mi – zapytała niewinnie – o czym chciał z tobą pomówić Mark na osobności? Jo spojrzała w górę podejrzliwie, lecz Rhona miała całkiem poważny wyraz twarzy. – Idziemy na lunch, żeby omówić kwestie związane z podróżą – powiedziała, widząc, że brzmi to tak, jakby się usprawiedliwiała, i zastanawiała się właściwie dlaczego. – Och – powiedziała Rhona. – To miło. Nie zapomnij potem wrócić do biura, dobrze? Żadnych wycieczek na drinki u Dwyera. I żeby się to nie skończyło w nocnym klubie o czwartej nad ranem. – Rhona! – Jo była zgorszona i zaszokowana. – Czy ty zwariowałaś? Zdając sobie sprawę z tego, że niemal krzyczy, wyszeptała: To, że zdołaliśmy po raz pierwszy porozmawiać ze sobą, nie skacząc sobie do oczu, nie znaczy, że jesteśmy już zaręczeni. Na litość boską, Rhono, mam świadomość, że jestem samotna. Ale to nie znaczy, że jestem desperatką! – Nie musisz być desperatką, żeby flirtować z Markiem – powiedziała łagodnie Rhona. – To, że jesteś nieczuła na jego urok, nie znaczy, że wiele kobiet nie wyrwałoby ci soczewek kontaktowych z zawiści, Jo. – No więc nie jestem jedną z nich – mruknęła Jo. – Po pierwsze, nie będę piła, a szansa, że uda mu się mnie oczarować, jest taka sama jak ta, że wygrasz milion na loterii! – Świetnie – uśmiechnęła się Rhona. – Liczę więc na to, że wrócisz o drugiej z wypchaną torbą i butelką zawierającą dwa kieliszki wina, których nie mogłaś wypić. Wyciągnęła palec w kierunku Jo. – Cokolwiek by się działo, nie baw się dobrze! Dokładnie o pół do pierwszej obok biurka Jo zjawił się Mark z teczką w ręku. – Jesteś gotowa? – zapytał.

– Tak – odpowiedziała nonszalancko Jo. – Do zobaczenia – zawołała wychodząc, w kierunku gabinetu Rhony. Odpowiedzią Rhony było szelmowskie mrugnięcie. Wiedząc, że Mark znajduje się z tyłu i nie może tego zobaczyć, Jo pokazała jej język. Zabawa z Markiem Dentonem? Doprawdy, te wszystkie kieliszki chardonnay i francuskie słońce pomieszały Rhonie w głowie. – Ładny samochód – powiedziała, usadowiwszy się na pasażerskim siedzeniu porsche'a. – Ubezpieczenie go musi kosztować niezłą sumkę. – Faktycznie – powiedział Mark drwiąco. – Ale jest tego wart – dodał, poklepując z miłością kierownicę. No tak – pomyślała Jo. – Kolejny facet zakochany w swoim samochodzie. Czekała na gadkę w rodzaju: „Przyśpiesza od zera do stu kilometrów na godzinę i ma potrójne cylindry i ma moc iluś tam koni mechanicznych..." Co za nudziarstwo. Ale nic takiego nie powiedział. – Zawsze marzyłem o samochodzie takim jak ten – powiedział natomiast. – Mój ojciec uwielbiał samochody, ale nigdy nie miał pieniędzy, żeby kupić coś poza starym wrakiem. Pamiętam, że kiedyś wziął mnie na wystawę i spędziliśmy wiele godzin, patrząc na te wszystkie piękne sportowe samochody. Powiedział, że chciałby przejechać się jednym z nich chociaż jeden raz, zanim umrze. – Przerwał, koncentrując się na skręcie w prawo w kierunku Fitzwilliam Place. Jo rzuciła ukradkowe spojrzenie, zdziwiona nagłą zmianą wizerunku twardego faceta. Nagle jego szczęka nie była już tak mocno osadzona i wyglądał młodziej niż na czterdzieści trzy lata, stał się jakby bardziej przystępny. – Umarł, zanim rozkręciłem na dobre mój pierwszy interes – wyjaśnił Mark – więc nigdy nie miał okazji jechać sportowym samochodem. Kiedy kupiłem moje pierwsze bmw, pojechałem nim na cmentarz. Tak, jakbym mu pokazywał, że udało mi się to, o czym on zawsze marzył. Pewnie to brzmi bardzo sentymentalnie, prawda? – Spojrzał w kierunku Jo. Ona pokręciła głową, mając przed oczami młodszą wersję Marka, stojącego przy grobie ojca ze łzami w oczach. – Rozumiem to całkowicie – powiedziała wreszcie. – Sama nigdy naprawdę nie znałam ojca. Umarł, kiedy miałam cztery lata i w ogóle go nie pamiętam. Ale lubię czasem pomyśleć, że patrzy na mnie z góry. Lubię wyobrażać sobie, że widzi mnie i że będzie szczęśliwy, że dobrze sobie radzę w życiu – powiedziała cicho. – Ma z czego być dumny – powiedział Mark. – Rzeczywiście świetnie sobie radzisz. Jo zaczerwieniła się, a potem zaśmiała, żeby ukryć zakłopotanie. – Nie powiedziałabym tego – zaczęła. – Dlaczego nie powiedziałabyś tego? – zapytał Mark, hamując na światłach i zwracając się w jej kierunku, by spojrzeć jej prosto w twarz. – Sprawy nie zawsze mają się tak, jakby na to wskazywały pozory, Mark – wyjaśniła z wahaniem. – Wszyscy patrzymy na innych ludzi, powiedzmy, że jest to X, Y czy Z i myślimy: „Są szczęśliwi, mają wszystko, czego im potrzeba". Ale nie widzimy wcale odwrotnej strony medalu, problemów, które się ukrywa. – Wzruszyła ramionami. – Jeśli tylko umiesz stworzyć odpowiednią fasadę, wprowadzisz w błąd każdego. Nawet samego siebie. – Tak, udało jej się nieźle wprowadzić w błąd samą siebie, oszukiwać się, że Richardowi na niej zależy. Samochód zatrzymał się przed restauracją i Mark wyłączył zapłon. – Czy chciałabyś o tym porozmawiać? – zapytał. – Nie bardzo – odpowiedziała, zdziwiona, że ten mężczyzna miał dość intuicji, żeby domyślić się, że Jo mówi o własnych problemach. – Zjedzmy lunch i porozmawiajmy o wyjeździe. – Nie ma sprawy – odpowiedział.

Siedząc przy stoliku, w milczeniu studiowali menu. Wszystko nazywa się tak zachęcająco, pomyślała zgłodniała Jo. Estragonowy winegret, brie smażony w głębokim tłuszczu z sosem z czerwonej porzeczki... – Uwielbiam te nazwy dań – powiedziała, żeby przerwać ciszę. – Trudno sobie wyobrazić, że mogłoby to smakować lepiej, niż to brzmi! Mark zaśmiał się. – To przypomniało mi okropny dowcip – powiedział. – Opowiedz mi – poprosiła. – Dobrze. Do restauracji w Irlandii wchodzi Amerykanin i mówi do kelnerki, że prosi o kurczaka duszonego w sosie własnym, a ona na to: „Jeśli życzy sobie pan, żeby został zabity w tak okrutny sposób, proszę zrobić to samemu!". Wiem, że to okropny dowcip. Jo wybuchnęła śmiechem i okruchy chleba, który właśnie ugryzła, rozsypały się po stole. – Przepraszam – powiedziała z pełnymi jeszcze ustami. Przełknęła i uśmiechnęła się do niego. – Głupi, ale śmieszny. Kiedyś lubiłam takie głupie dowcipy, szczególnie te o słoniach. – Dowcipy o słoniach? – zapytał. – Och, są beznadziejnie głupie, ale uwielbiam je. – Powiedziała. – Na przykład, dlaczego słonie malują podeszwy stóp na żółto? Żeby mogły ukryć się do góry nogami w musztardówce. Zaśmiał się i powiedział: – Masz rację, to głupie. Wtedy pojawił się kelner. – Lepiej wybierzmy coś do jedzenia – powiedział Mark, znowu poważny – albo nigdy nie wrócimy do biura. – Ja wezmę sałatkę z awokado – powiedziała Jo z kamienną twarzą – i kurczaka duszonego w sosie własnym! Mark wybuchnął śmiechem, gdy tymczasem kelner stał ze zdezorientowanym wyrazem twarzy. – Przepraszam – Jo uśmiechnęła się do kelnera. – Wezmę sałatkę z awokado, żabnicę i wodę niegazowaną. Patrzyła na Marka, jak studiuje menu. Zachowywał się bez wątpienia jakoś dziwnie. Przez trzy lata, kiedy pracowała dla niego, miał do niej stosunek dość obcesowy i zdecydowanie rzeczowy. Dzisiaj był uderzająco inny. Nadal zachowywał się jak szef, co do tego nie było wątpliwości. Jeśli miałby coś do zarzucenia obiadowi, z miejsca odesłałby jedzenie z powrotem do kuchni. Miała jednak wrażenie, jakby zdecydował się nagle otworzyć przed nią pozwolić na odsłonięcie fasady biznesmena. Musi powiedzieć o tym Rhonie. – Wezmę brie i żabnicę – oznajmił Mark. – I butelkę numer 33. Jo pomyślała, że nie spojrzał nawet na listę win. Najwyraźniej odwiedzał Dobbinsa tak często, że dokładnie wiedział, czego chce. – Nie będę nic piła – powiedziała szybko, zanim kelner odszedł. – Przepraszam, powinienem był zapytać. W takim razie proszę o kieliszek czerwonego wina – powiedział do kelnera. Jo spodziewała się, że zapyta, dlaczego nie chce wina, ale nie zrobił tego. Odchylił się do oparcia drewnianej ławki i uśmiechnął do Jo ponad małym wazonikiem z goździkami, ciepłym uśmiechem, który rozjaśnił jego twarz. Kiedy się uśmiechał, stawał się niemal przystojny. Może właśnie dlatego podobał się innym kobietom, może sprawiał to jego uśmiech, coś, co rzadko objawiał, będąc w biurze. – A więc niech pani powie mi, pani Ryan, co sprawiło, że została pani dziennikarką, i to na dodatek zajmującą się modą? Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. – Dlaczego o to pytasz? – zapytała prosto z mostu. – Chyba nie wiem o tobie zbyt dużo, poza tym, co robiłaś przez trzy lata dla „Style'u", a było to świetne – dodał. – A biorąc pod uwagę, że będziemy podróżować razem, pomyślałem, że byłoby miło poznać się lepiej.

Mówił to z poważną twarzą. Przyłapała się na tym, że zauważyła, jaki piękny szary kolor mają jego oczy. Nagle poczuła zadowolenie, że rano umyła włosy i włożyła granatową jedwabną suknię, mimo że po przebudzeniu czuła się tak słabo, że miała ochotę pójść do biura w szlafroku. I czyjej się tylko wydawało, czy też patrzył na nią wcale nie jak szef na podwładną? Przestań, Jo – skarciła siebie samą. Nie interesował się tobą przez trzy lata, więc raczej nie zacznie się interesować teraz. Musi istnieć jakiś ukryty motyw tego jego: „Opowiedz mi o sobie". – Czy nie masz w dokumentacji mojego CV? – zapytała sprytnie. – Owszem – przyznał. – Ale życiorysy nie są zbyt wyczerpujące. Mówią o tym, gdzie i kiedy dana osoba się urodziła, jakie miała oceny na maturze i czy lubi lotniarstwo, czy też robótki ręczne. Wszystko to jest bezużyteczne, kiedy chce się kogoś naprawdę poznać. Zadziwiające. Chciał ją poznać. Może mimo wszystko interesuje się nią? Dziwne. A czyja interesuję się nim – zastanawiała się. Nie, niemożliwe. Była w ciąży z innym mężczyzną, z mężczyzną który ją porzucił. Nie mogła podobać się żadnemu mężczyźnie. – Dobrze, wyłożę karty na stół, pod jednym warunkiem – powiedziała stanowczo. – A mianowicie? – uśmiechnął się. – Powiesz mi to samo o sobie. – Obawiam się, że nie miałbym nic ciekawego do powiedzenia, Jo. – To bez znaczenia. Ty nie mówisz, ja też nie mówię! – Uśmiechnęła się triumfująco. – Dobrze się targujesz. – Myślałam, że to dlatego bierzesz mnie ze sobą do Nowego Jorku – powiedziała bezczelnie. – Oczywiście, oczywiście. Ze względu na to, a także dlatego, że rozumiesz świat mody. Sam nigdy nie byłem w stanie pojąć, w jaki sposób przerabia się dwa metry materiału na sukienkę i bierze za to dwa tysiące – powiedział. – To potworne zdzierstwo! – Na twoim miejscu zachowałabym to zapatrywanie dla siebie, kiedy będziemy w Nowym Jorku – zaśmiała się Jo. – Albo wrócimy do domu z pustymi rękami... Tajemnica zrozumienia świata mody polega na tym, że trzeba mówić każdemu projektantowi, że jest albo nową Coco Chanel, albo najbardziej nowatorskim projektantem, jakiego kiedykolwiek widziałeś, a nie obdzierającym klientki ze skóry handlarzem! Przyszły pierwsze dania i Jo ze smakiem zaatakowała swoją sałatkę. – Nie jadłam śniadania – wyjaśniła między jedną a drugą porcją awokado. – Chcesz trochę brie? – zapytał, nadziewając kawałek na widelec, specyficznym gestem intymności, jakie wykonują kochankowie. Znowu poczuła ból w piersi. – Nie, dziękuję – powiedziała, przypominając sobie wszystko, co przeczytała na temat unikania miękkich serów podczas ciąży ze względu na obawę przed listeriozą. Utkwiła wzrok w talerzu, nabierając tłusty sos na kawałki cykorii, z obawą, że nie będzie w stanie powstrzymać łez. Nad czym, do cholery, się zastanawia? Czy podoba się, czy nie podoba Markowi Dentonowi? Przecież odszedł od niej mężczyzna, którego kochała! Jeżeli Mark zauważył nagłą zmianę na jej twarzy, nie dał tego po sobie poznać. – Czy zawsze interesowałaś się modą? – zapytał zwyczajnym tonem. Moda, o tak, o niej mogła rozprawiać godzinami. Łapiąc linę ratunkową, którą jej rzucił, Jo zaczęła. Mówiła na ten temat, aż do chwili, kiedy Mark zapłacił rachunek. – Było wspaniale, naprawdę – powiedziała szczerze, kiedy wyszli z restauracji. – Cieszę się – powiedział Mark, otwierając przed nią drzwi samochodu. – Właściwie zaprosiłem cię, bo chciałem z tobą o czymś porozmawiać. – Oczywiście – odrzekła Jo. – Co powiedziałaby, gdyby zaprosił ją na kolację? Czy powiedziałaby „tak"? Musiałaby się zgodzić. W każdym razie, byłoby zabawnie. Kiedy chciał, potrafił być znakomitym kompanem. – Chodzi o Emmę. Po tym, co mi powiedziałaś, podczas nieobecności Rhony, martwiłem się o nią. Ona faktycznie potrzebuje silnej ręki i przewodnika. Bardzo bym chciał, żebyś ją wzięła pod swoje skrzydła, Jo. Jo poczuła się jak przekłuty balon. A więc o to chodziło. Nawet w najmniejszym stopniu nie był nią zainteresowany. Po prostu próbował ją udobruchać, zanim poprosi o opiekę nad tą jego

pieprzoną siostrzenicą. Jaka głupia była, wyobrażając sobie, że Mark Denton zainteresowałby się kimś takim jak ona. Jesteś kompletną debilką, Jo Ryan. – Na czym miałoby to polegać? – zapytała krótko. – Traktuj ją jak studentkę. Ucz, jak należy pisać, jak przeprowadzać wywiady z ludźmi, wiesz o co chodzi. Jeśli się zgodzisz, będę bardzo zadowolony, podobnie jak Emma. Nie umrę, jeśli będę miła dla tej małej kombinatorki – pomyślała Jo. Niemniej jednak nie miała zamiaru nadstawiać jej policzka. – Zajmę się nią, Mark powiedziała chłodno. – Jednak chciałabym, żeby zrozumiała, co dla niej robię. Musi się przygotować na ciężką pracę i nie jęczeć i nie biegać do ciebie co pięć minut, jeśli chce, żebym jej pomogła. – Porozmawiam z nią – powiedział szybko. – Dzięki, Jo, to wiele dla mnie znaczy. Siedziała milcząc jak zaklęta, póki samochód nie zatrzymał się przed biurem. – A więc spotykamy się na lotnisku o dziesiątej rano w sobotę – powiedział. – Zgadza się. Dziękuję za lunch – powiedziała szybko, zanim zamknęła drzwi samochodu. – No, i jak było? – zapytała z ciekawością Rhona, kiedy Jo podeszła do jej gabinetu. – Świetnie jak jasna cholera – rzuciła Jo. – Facet doprowadza mnie do szału. – Och – Rhona wyglądała na zamyśloną. – Może spodoba ci się bardziej podczas podróży. – Bardzo wątpię.

12 Jo wcisnęła palce w oparcie fotela i przełknęła ślinę. Dziesiąty raz w przeciągu ostatnich pięciu minut żałowała, że widziała ten cholerny film o katastrofie samolotowej w Andach. Nienawidziła startów, nienawidziła latania w ogóle. Ale starty są najgorsze. Kiedy się leci, przynajmniej nie wiadomo, co się dzieje. Stewardesa uśmiecha się i podaje drinki, a chmury są zazwyczaj tak gęste, że nie masz pojęcia, jak daleko jest ziemia. Jednak starty są takie gwałtowne i przerażające. Można zobaczyć wszystko. Wiedziała, że jeśli wyjrzy przez okno, zobaczy pas startowy i port lotniczy w Dublinie i mnóstwo zmniejszających się z każdą chwilą budynków. Nie mogła nic na to poradzić, musiała to zobaczyć. Duży błąd. Rozległy port lotniczy zamienił się w makietę wielkości pudełka od zapałek, a pola zaczęły przypominać patchwork. Samolot przechylił się lekko i Jo zastanawiała się, czy wolno jej opuścić miejsce i pobiec do toalety, mimo że świecił się napis „Proszę zapiąć pasy". Mdłości wróciły znowu. Musi przecisnąć się obok Marka Dentona i osoby siedzącej na siedzeniu z brzegu, żeby się wydostać, ale mogłaby to zrobić. A może jednak nie? Może po prostu odetchnie głęboko i pomodli się. – Dobrze się czujesz? – zapytał Mark, kładąc swoją dużą rękę na jej zaciśniętej lewej dłoni. – Nie. – Była zbyt przerażona, żeby kłamać. – Nienawidzę latać – wymamrotała. – I nienawidzę siedzenia przy oknie. – Porozmawiajmy, żebyś zajęła się czymś innym – powiedział pocieszająco. – Czy mówiłem ci kiedykolwiek, jak poznaliśmy się z Rhoną? – zapytał, usadawiając się z boku siedzenia i trzymając mocno jej rękę. – Nie. – Jo nie miała ochoty być zabawianą. Wolała zachowywać się jak rozkapryszone dziecko i zignorować go, sprawić, żeby cierpiał za to, że zabrał ją na lunch tylko po to, by porozmawiać o swojej okropnej siostrzenicy. Właściwie nie zwracała na niego uwagi, odkąd spotkali się na lotnisku. Uśmiechnęła się do niego chłodno, kiedy wprowadził ją do poczekalni biznesclass, gdzie herbata, kawa, alkohol i gazety były darmowe – było tam też mnóstwo wygodnych foteli, w których przyjemnie jest się zagłębiać. Markowi udało się nie zauważać, że ona go ignoruje i był dla niej niezwykle miły, jakby spełniał zachcianki zepsutego dzieciaka. Nienawidziła tego. – Po tym musiałem jej dać pracę – mówił. – Znasz Rhonę.

Tak, znała. Pamiętała, jak Rhona, cedząc słowa, mówiła: „Jeśli zakochasz się beznadziejnie w Marku, prowadząc światowe życie w Nowym Jorku, nie zapominaj, że chcę wiedzieć o tym wszystko po twoim powrocie". Nadzieja matką głupich. Po pierwsze, dlaczego miałaby się zakochać w jakimś mężczyźnie, będąc w niemal trzecim miesiącu ciąży z innym facetem, który zresztą od niej zwiał? Po drugie, jak można odczuwać jakikolwiek romantyzm, w dżambo dżecie, podczas nie kończącego się lotu do Nowego Jorku? A po trzecie, dlaczego miałaby być tak głupia, by zakochać się w Marku Dentonie? Rhona bywa czasami szalona – skonstatowała. Mark przestał mówić i poklepywał jej rękę. – Już lepiej? – spytał. – W porządku – wymamrotała. Nie zwrócił uwagi na wściekły wyraz jej twarzy i znów zaczął mówić, najwyraźniej błędnie mniemając, że był w jakiś sposób pomocny. Podtrzymywał konwersację podczas posiłku – pieczony kurczak z ryżem, razowa bułeczka, jakiś sernik oraz zawinięta w folię miętowa czekoladka, którą dał Jo – przerywając tylko na czas oglądania filmu. – Nie cierpię Julii Roberts – zrzędziła Jo sennie, zastanawiając się, dlaczego, do jasnej cholery, jest taka zmęczona, chociaż była to dopiero pora lunchu. Prawdę mówiąc, źle spała poprzedniej nocy, budząc się zlana zimnym potem o trzeciej nad ranem. Śniło jej się, że przyjechała na lotnisko w Dublinie na lot rozpoczynający się o jedenastej, bez paszportu, walizki i co najgorsze, bez torebki. Kilka minut drzemki dobrze jej zrobi. Wiercąc się na wąskim siedzeniu, zwinęła luźną szarą bluzę w prowizoryczną poduszkę i zamknęła oczy. Obudziła się dwie godziny później, zaskoczona, że opiera się wygodnie o ramię Marka, przytulona do niego. – Przepraszam – powiedziała szybko, prostując się. Miała nadzieję, że nie chrapała ani nie robiła nic równie wstrętnego. Richard mówił, że chrapie podczas snu, byłoby to bardzo krępujące, gdyby zdarzyło jej się to na ramieniu szefa. – Ominęła cię kawa – powiedział Mark, wyciągając ręce i masując ramię, na którym się opierała. O, nie – jęknęła bezgłośnie. Najwyraźniej nie mógł się przez długi czas ruszyć, bo przykleiła się do jego boku. Prawdopodobnie pomyślał sobie, że zrobiła to celowo, że go podrywa. Straszne. – Nie budziłem cię, bo pomyślałem, że potrzebujesz odpoczynku – powiedział. – Jesteś bardzo blada. Zresztą kawa nie była zbyt dobra. Nie to co nasza biurowa. Dobrze się czujesz, Jo? Mark popatrzył na nią z troską w oczach. Ma ładne oczy – stwierdziła. Miłe oczy. Przestała już go ignorować i znów zaczęła się zachowywać jak dorosła osoba. – Tak – odpowiedziała. Tak dobrze, jak tylko może czuć się kompletna debilka. – Przepraszam, że gniotłam ci ramię przez tak długi czas. Uśmiechnął się. – W porządku. Czy chciałabyś się napić trochę wody lub soku pomarańczowego? – Chętnie napiłabym się wody. – Nagle poczuła straszne pragnienie. Ponieważ zawsze pisała, że picie dużych ilości wody i posiadanie pod ręką kremu nawilżającego jest ważne podczas lotu, mogła równie dobrze wprowadzić w czyn to, co głosiła w piśmie. Mark pomachał w kierunku stewardesy. Atrakcyjna rudowłosa dziewczyna pojawiła się chwilę później obok ich miejsc. – Czym mogę służyć? – zapytała, uśmiechając się do Marka w sposób, jaki Jo uznała za ciepły i zachęcający. Oczy stewardesy spoczęły na kremowej koszuli polo, którą miał na sobie Mark, na jego drogim zegarku od Tiffany'ego i pozbawionej obrączki mocnej lewej ręce. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Mark z pewnością ma pewien nieuchwytny urok – stwierdziła nagle Jo. Mimo wszystko nie był w jej typie. Zawsze podobali się jej przystojni mężczyźni, gładcy, o rzeźbionych rysach, którzy mogliby prezentować garnitury od Armaniego. Mark był wysoki, dobrze zbudowany i nie było na nim ani grama tłuszczu, ale nie mógł się równać z Richardem Kennedym. Richard był

efektowny jak gwiazdor filmowy, Mark natomiast na jego tle był z gruba ciosanym, ciężko pracującym selfmademanem. – Możemy prosić o wodę? – zapytał Mark stewardesę, a potem zwrócił się do Jo. – A może wolałabyś soku, Jo? – Dziękuję, poproszę o wodę – powiedziała Jo, obserwując, jak uśmiech stewardesy zmienia się z zachęcającego w ściśle profesjonalny, kiedy przekonała się, że Mark nie jest sam. Proszę bardzo – miała ochotę powiedzieć Jo – on wcale nie jest mój. Oczywiście nic takiego nie powiedziała. Popijała wodę i ukradkowo spoglądała na Marka. Faktycznie był atrakcyjny, nawet bardzo atrakcyjny. Czy to będzie bardzo źle wyglądało, jeśli wyjmie puderniczkę i poprawi sobie usta? Na lotnisku Kennedy'ego było gorąco, parno i panował tłok. Wyczerpana podróżą Jo była zadowolona, kiedy Mark zajął się bagażami, zwłaszcza że do swojej walizki władowała niemal jedną czwartą posiadanej garderoby. Bez wysiłku podniósł jej walizką oraz własny skórzany pokrowiec na garnitury i postawił na wózku – nie domagając się wyjaśnień, dlaczego jej walizka jest taka ciążka i co wiezie, jak to zawsze robił Richard – i poprowadził ją przez tłum do hałaśliwej sali przylotów. Panował tam wielki chaos. Ludzie wszystkich kolorów skóry, jakie można sobie wyobrazić, pchali się na barierką niczym ludzka tęcza, z niepokojem obserwując pojawiających się pasażerów i krzycząc głośno w różnych językach, kiedy dostrzegli tych, na których czekali. Przypominało to dom towarowy Marksa i Spencera w pierwszym dniu styczniowej wyprzedaży. Jakieś dziecko trącało Jo w plecy rakietą tenisową, a w kostki walił ją ktoś wózkiem, kiedy szła za Markiem przez tłum. Błogi chłód w klimatyzowanym wnętrzu samolotu zdawał się być wiele kilometrów od wilgotnego nowojorskiego powietrza. Biały T-shirt i dżinsy przylepiły się do ciała. To, o czym marzyła najbardziej na świecie, to położyć się w chłodnym pokoju i odpocząć, a następnie stanąć pod chłodnym natryskiem. Rozważała, czy nie rzucić się na wózek i nie pozwolić, aby Mark pchał ją w ten sposób do samego hotelu, kiedy dostrzegła młodego mężczyznę w uniformie trzymającego tabliczkę, na której było napisane: „Fitzpatrick Manhattan Hotel, Pan Mark Denton". Mark pomachał na kierowcę, który natychmiast pośpieszył do nich i przejął wózek. – Witamy w Nowym Jorku. – powiedział z nosowym nowojorskim akcentem. – Jestem Sean. Miło państwa widzieć. Jo o mało go nie ucałowała. Sean załadował walizki do obszernej limuzyny marki Cadillac, dostarczonej przez hotel, gdy tymczasem Jo wśliznęła się na chłodne skórzane siedzenie i odetchnęła z ulgą. Była to jej trzecia podróż do Nowego Jorku, ale wiedziała, że bez względu na to, ile razy tam była, nadal odczuwa szczególny zawrót głowy odwiedzając miasto, o którym śniła będąc dzieckiem. Kochała je. Miasto wibrowało energią, było w nim tyle życia, jak w żadnym innym spośród znanych jej miejsc. Była też zdziwiona tym, jak wiele wiedział Mark o Nowym Jorku, sądząc po rozmowie, prowadzonej z Seanem. Nigdy nie mówił, że kiedykolwiek tam mieszkał, lecz wydawało się, że zna je doskonale. Mówił, że oglądał mecz drużyny Yankees na Yankee Stadium – zastanawiała się, czy był to mecz futbolowy czy też baseballowy. Właściwie nie wiedziała o nim nic poza tym, w jaki sposób zarabiał pieniądze, w jakich okolicznościach poznał Rhonę, dlaczego lubił szybkie samochody i miał niewiarygodnie miękkie serce dla swej siostrzenicy. O, tak, także o tym, że mógł mówić na każdy temat, by pomóc osobie z chorobą lotniczą. Kiedy limuzyna dotarła do hotelu na Lexington Avenue, Jo z ulgą wygramoliła się z samochodu. Wnętrze hotelu Fitzpatrick Manhattan było oazą spokoju, odcięte od ulicznego hałasu, wyjących policyjnych syren i grzmiących klaksonów taksówek. Bardziej europejski niż amerykański w charakterze, hotel był cichy i elegancki, a wszystkie odmiany irlandzkiego akcentu mieszały się z amerykańskim.

Zarejestrowano ich szybko i w ciągu kilku minut pokazano Jo jej apartament, przestronny salon, wyposażony w piękne, wzorowane na antycznych, meble, dwie duże sofy, biurko i duży telewizor ukryty w wielkim regale. Sypialnia była prawie takiej samej wielkości, stał tam drugi telewizor i znajdowało się tyle szuflad, że zmieściłoby się cztery razy więcej rzeczy niż w jej walizce. I, co jeszcze ważniejsze, było tu chłodno, dzięki czarodziejskiej klimatyzacji. – Potrzebujesz odpoczynku – stwierdził Mark, patrząc na jej bladą twarz i zmęczone oczy. Stał nieporadnie w salonie, kiedy ona podziwiała sypialnię i zaglądała do łazienki. – Pójdę już. Jeśli chcesz zjeść ze mną kolację, zadzwonię po ciebie około ósmej. Ale może masz tu jakichś przyjaciół, których chciałabyś odwiedzić – dodał z wahaniem. – Nie, chętnie pójdę na kolację – odpowiedziała. – Muszę tylko najpierw odsapnąć. Dziesięć minut później siedziała w wyłożonej czarnymi i białymi kafelkami łazience, zanurzona po szyję w pianie. Bolały ją wszystkie mięśnie, a wanna, staroświecka, głęboka, emaliowana po prostu zapraszała do swego wnętrza.... Na zewnątrz Nowy Jork buchał gorącem, ale tutaj było cicho, spokojnie i ponieważ Jo nastawiła klimatyzację, niemal zimno. Ze stacji radiowej z klasyką, którą po długim kręceniu gałką, udało się jej znaleźć, dobiegały Cztery pory roku. Nastawiła muzykę głośno, lecz bawiła ją myśl, że i tak usłyszałaby dzwonek telefonu, bo jeden z aparatów znajdował się w łazience. Ale heca – pomyślała, podnosząc słuchawkę namydlonymi palcami. Kto telefonuje z aparatu w łazience? Cześć, mamo, właśnie robię siusiu, jak się masz? Po prostu uwielbiała hotele. Kiedy o ósmej zabrzmiał dzwonek telefonu, Jo po godzinnej drzemce, zamówiła bezkofeinową kawę u służby hotelowej i ubrała się w koszulę ze stójką z granatowej krepy i spodnie. – Spotkamy się na dole – powiedział Mark. Kiedy przyszła, już na nią czekał, rozsiadłszy się w rozłożystym fotelu, ubrany w kosztowną antracytową marynarkę, jasną szarą koszulę polo i dżinsy. Jo omal nie padła z wrażenia. Mark Denton w dżinsach! – Czasami noszę nawet T-shirty – powiedział sucho, zauważając jej zdziwienie. – Przypuszczam, że ty nosisz czasami dresy, nie masz makijażu i wiążesz włosy w kitkę – dodał, uśmiechając się. – Inaczej niż elegancka pani Ryan, do której przyzwyczailiśmy się w „Style'u". – Zgadza się – odpowiedziała. – Czasami zapomnę nałożyć makijaż za pomocą kielni. Ale dresy? – rzekła z udawanym przerażeniem. -Nigdy. Mam oczywiście spodnie do joggingu, czasami noszę skarpetki nie do paty, bo pogubią mi się w praniu i mam parę dość zniszczonych legginsów. Czy to się liczy? – Oczywiście. – Wsunął ramię pod jej łokieć i poszli w kierunku drzwi. Przyjemnie było mieć towarzysza, mężczyznę odprowadzającego ją do drzwi, nawet jeśli robił to tylko na pokaz. Brak Richarda sprawiał, że czuła się tak samotna, jakby już nigdy nikt nie miał jej przytulać i całować. Spacerowali wolno wzdłuż Lexington Avenue i Jo usiłowała zapomnieć o swoich problemach i delektować się tym, że jest w nowym miejscu. Popołudniowe korki uliczne znikły i ulice były dość spokojne, wielkie samochody sunęły dostojnie, tylko jaskrawożółte taksówki pędziły we wszystkie strony, rycząc. Fitzpatrick Manhattan znajdował się w ekskluzywnej części Manhattanu. Niedaleko stamtąd biegła Park Avenue, kawałek dalej zaś Fifth Avenue. Ulicami szli dobrze ubrani ludzie, śpiesząc się tak, jak to zwykle nowojorczycy. Lecz idąc, unikali kontaktu wzrokowego. To właśnie tak różniło miasta amerykańskie od Dublina. Podczas ostatniej bytności Jo w Nowym Jorku Rhona przestrzegała ją po wielokroć przed napadami, a także przed patrzeniem ludziom w oczy, żeby nie wyjść na kompletną dziwaczkę, tak więc Jo czuła się ciągle nieswojo. Nosiła nawet wszechobecny „złodziejski portfel", portmonetkę z kilkoma dolarami, żeby oddać ją ewentualnym napastnikom. W końcu odprężyła się i przestała się martwić. Teraz, spacerując w swobodnym tempie z Markiem – przysięgłaby,

że zwalniał kroku specjalnie ze względu na nią, jakby wiedział że nie ma siły iść szybko – nie była ani trochę zdenerwowana. Znał Nowy Jork, czuła się przy nim bezpieczna. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił Mark, zatrzymując się obok jasno oświetlonej kawiarni na rogu ulicy. The Starlite Xpress Diner. Zajrzał przez okno na tablicę nad chromowanym barem i przeczytał menu: Hamburger Arnolda Schwarzeneggera, Sandwicz Dolly Parton... Och, spójrz, Jo, można tu zjeść hot doga Cindy Crawford! – Prawdopodobnie jest to sałata z mikroskopijną bułeczką – zaśmiała się Jo, spoglądając na klientów siedzących przy niewielkich stolikach, na których stały papierowe kubki, puszki i styropianowe tacki na hamburgery. – Pomyślałem sobie, że powinniśmy spróbować kolacji w prawdziwej nowojorskiej restauracji – powiedział Mark z twarzą pokerzysty. – I kosztuje tylko sześć dolarów od osoby. Jo spojrzała na niego badawczo. Czy robi sobie żarty, czy też mówi serio. Nie mogła się zorientować. Jeśli nie żartował, mógł jej powiedzieć, że idą w sportowym ubraniu i ubrałaby się odpowiednio. Z pewnością nie marnowałaby swego ślicznego i bardzo wygodnego granatowego kostiumu, by pójść na kolację do Starlite Xpress Diner. – Dobrze – powiedziała z udawaną stanowczością. Mężczyźni. Nigdy ich nie rozumiała. Mark jest tak bogaty, że być może, jedzenie w barze zamiast w restauracji, gdzie sama przystawka kosztuje dziesięć funtów, stanowi dla niego atrakcję. – Chodźmy. Wreszcie zlitował się nad nią. – Jo, jesteś taka łatwowierna. Przecież żartuję. – Świnia! – oznajmiła, uderzając go lekko w ramię. Zaśmiał się i złapał rękę, którą go uderzyła. Z dotknięciem jego ręki Jo poczuła elektryzujący dreszcz. Chciała zabrać rękę, ale jego uścisk był tak mocny, mocny i ciepły. – Przepraszam. Przebacz mi – szare oczy błyszczały, a na ustach pojawił się rozbrajający uśmiech. Jego postać na tle świateł baru przypominała sylwetkę wielkiego niedźwiedzia. Jo zapragnęła znaleźć się w objęciu tych potężnych ramion. Hamuj się, Ryan! – Wyglądasz tak ślicznie i tak ładnie się ubrałaś, że nie mogłem się po prostu oprzeć, żeby się z tobą nie podrażnić – wyjaśnił Mark uśmiechając się szeroko. – Rzeczywiście jadłem tutaj kiedyś hamburgera Billa Clintona i nawet był smaczny, ale, jak wszystkie posiłki tutaj, był strasznie wielki. Nie mogłem go skończyć. Idziemy do jakiegoś przyjemniejszego miejsca. – Jakie miejsce mogłoby być przyjemniejsze niż to? – zapytała Jo z udawanym zdziwieniem. – Przepadam za sandwiczem Dolly Parton, lecz mam nadzieję, że mają w jadłospisie także frytki z curry. – Frytki z curry! Chyba sobie żartujesz! Jo usiłowała wyglądać na obrażoną. – Bardzo je lubię, szczególnie z krążkami cebuli i krojoną kiełbasą. I z puree z grochu. – A ja myślałem, że jesteś jedną z tych osób, które żyją chlebowymi chrupkami – powiedział Mark. – Nigdy nie musiałam stosować żadnej diety – wyjaśniła Jo. – W każdym razie, nigdy dotąd – dodała smutno, myśląc o tym, że je za trzy, nawet nie za dwie osoby, głównie popołudniami, kiedy mijają jej poranne mdłości. – Chodźmy więc – powiedział Mark. – Umieram z głodu. Wziął ją pod rękę i poszli. – Będzie ci się bardzo podobała ta restauracja, do której idziemy – obiecał Mark. Zupełnie jakbyśmy znaleźli się na planie Wall Street. Jest tam pełno facetów w typie biznesmen w koszulach z krytym zapięciem i szelkach oraz kobiet ze sztywnymi fryzurami. Wszyscy rozmawiają o udziałach, akcjach i transakcjach. – Chyba żartujesz? – Nie, mężczyźni naprawdę noszą szelki. Czasami także muszki. Jeślibyś była zainteresowana wysondowaniem rynku akcji, mogłabyś się tutaj czegoś nauczyć. Chociaż może i nie – doszedł do wniosku. – Stoliki są tak blisko siebie, że ci wyjadacze wiedzą, iż to, co zostało powiedziane u Smitha i Wollensky'ego o pół do dziesiątej wieczorem, zostanie rozkolportowane

na mieście, zanim otworzą Dow Jones następnego ranka. Należy raczej przypuszczać, że mówią szyfrem. – Brzmi to tak, jakby rozgrywały się tu niesłychanie ważkie sprawy – powiedziała Jo z zachwytem. – Bo tak jest. W lokalu Smith and Wollensky było niesłychanie tłoczno, kiedy stanęli w drzwiach, lecz rezerwacja zrobiona przez służbę hotelową sprawiła, że nie musieli stać w kolejce. Maitre zapewnił ich, że stolik będzie gotowy o dziewiątej. Jo i Mark przeciskali się przez ludzi stłoczonych przy długim barze, udało im się zająć jeden stołek dla Jo i zamówić drinki. – Zawsze zapominam, że tutaj nie odmierzają napojów alkoholowych – powiedział Mark z żalem, patrząc na wielką ilość wódki, którą barman nalewał do masywnego szklanego kieliszka. – To tak jak w Hiszpanii – powiedziała Jo. – Jakby nie mieli tam miarek, po prostu nalewają aż powiesz im: stop. Jeśli nie wiesz o tym i nie przerwiesz – ciągnęła każdy drink oznacza potężnego kaca następnego dnia. Pamiętam, kiedy pierwszy raz pojechałam do Hiszpanii, to była podróż służbowa, pracowałam wtedy dla „Sunday News" – wyjaśniła – cała grupa spędziła cztery dni rankami poszukując aspiryny po przyjęciach z poprzednich dni. – Oto prawdziwa nauka kultury picia dla dziennikarzy – powiedział Mark, trochę spięty. – Czy upijanie się jest częścią tej profesji? Jo łyknęła trochę soku pomarańczowego i popatrzyła na niego. Był jakiś sztywny, niespokojny, jakby trochę zmartwiony. – Chyba tak było, wiele lat temu. Kiedy zaczynałam pracę w dziennikarstwie, spędzaliśmy mnóstwo czasu w pubach. Wszyscy pili o wiele więcej niż obecnie. – A dlaczego ona to akceptowała? Mogła być każdego wieczora pijana, a także głupia, jeśli tylko miała na to ochotę. Na litość boską, miała tylko dwadzieścia jeden lat. – Dlaczego cię to interesuje? – Bez szczególnego powodu – powiedział Mark szybko, patrząc na butelkę soku pomarańczowego, którą zamówiła, jakby rozpamiętywał składniki. Podniósł do ust swojego drinka i wypił. – Myślę, że masz rację. Też pozostanę przy soku pomarańczowym. Czy napijesz się jeszcze? – zapytał. A więc tutaj jest pies pogrzebany. Mark pomyślał, że ona nie może wypić nic mocniejszego, bo jest alkoholiczką. Ale numer! Oczywiście była nieskończenie wiele razy na imprezach dziennikarskich, gdzie ludzie pili na umór, ale nigdy nie była tak głupia, żeby się zapijać. Minęły lata, odkąd była ostatni raz naprawdę wstawiona. Nawet pamiętała, kiedy ostatni raz się to zdarzyło. – Mark – powiedziała z wahaniem. – Nie jestem alkoholiczką. Nie jestem abstynentką jak wiesz. Kiedy zaczynałam uprawiać dziennikarstwo, jedynymi ludźmi, z którymi się stykałam, byli dziennikarze, i żaden nie wylewał za kołnierz. Sądzę, że wszyscy nabraliśmy rozumu – powiedziała, myśląc o tym, dlaczego redakcyjne popijawy różniły się od tych, które bywały dziewięć lat wcześniej. Jeden z najbardziej utalentowanych reporterów, znany zarówno ze swego zamiłowania do szkockiej, jak i błyskotliwego, wnikliwego dziennikarstwa, wykończył się na marskość wątroby. Jego śmierć zaszokowała wszystkich; podczas pięciogodzinnej bibki po jego pogrzebie pili bez przerwy jego zdrowie. W tym momencie Jo pożegnała się z bezustannym bankietowaniem. – Lubię wypić od czasu do czasu wino i kawę po irlandzku, to wszystko – powiedziała zdecydowanie. – No, dobry szampan też nie jest zły, ale tylko naprawdę doskonałego gatunku, nie napój musujący, który usiłują wciskać na niektórych przyjęciach dla prasy. Mark wpatrywał się w nią intensywnie. Jo rozważała przez chwilę różne możliwości – czy powinna wyjawić mu prawdziwy powód, dla którego nie piła? Czy też powinna zachować to dla siebie, wskutek czego zastanawiałby się stale, dlaczego nie chce wypić z nim kieliszka wina? Nie – zdecydowała. Nie podzieli się z nim wiadomością o swojej ciąży. Mimo że Rhona była doskonałym redaktorem i potrafiła lawirować między ciążami, cesarskimi cięciami,

ząbkowaniem i pierwszymi dniami szkoły a niesłychanie wymagającą pracą Mark nie musiał wierzyć, że i ona poradzi sobie ze wszystkim. – Mam problemy z żołądkiem, nadkwasota – zaimprowizowała naprędce. – Nie mogę pić, kiedy się to zaostrza, bo alkohol jeszcze pogarsza sprawę. Za parę tygodni będzie już wszystko dobrze. – Przykro mi, że jesteś chora – powiedział Mark z troską i z ulgą jednocześnie. – Gdybyś mi powiedziała, że nie czujesz się dobrze, zabrałbym do Nowego Jorku kogoś innego. – A ja myślałam, że jestem jedyną osobą która może ci pomóc w tych transakcjach – powiedziała Jo z udawaną rozpaczą. – Chyba wrócę do domu, skoro wiem, że nie jestem niezastąpiona... – O, nie – powiedział szybko Mark. – Przepraszam. Jesteś bardzo potrzebna. Nie chciałem myśleć, że przyjechałaś tu z obowiązku, dlatego tylko, że otrzymałaś moje polecenie – dokończył z wolna. Odwrócił się od niej i podniósł szklaneczkę w kierunku barmana. – Jeszcze jeden screwdriver i sok pomarańczowy – zamówił. Nie odwrócił się, nadal patrzył w kierunku baru, jakby fascynowały go ustawione z tyłu butelki. Dało się wyczuć zmianę atmosfery. Było tak, jakby postanowił zamknąć się znowu, znów się skryć za chłodną i nacechowaną dystansem fasadą Dentona. Pomyślał, że pojechała, bo był jej szefem, a jego słowo było poleceniem. Zdała sobie sprawę, że może zresztą tak było na początku. Oczywiście, że tak było. Ale teraz wszystko się zmieniło. Podobał się jej, podobał się jej ciepły i dowcipny mężczyzna, który był tak miły, że starał się podtrzymywać ją na duchu podczas lotu, który zauważył bladość jej twarzy, kiedy przedzierali się przez halę lotniska i zajął się jej bagażem. Żadne z tych działań nie było typowe dla zachowania szefa. Było to zachowanie przyjaciela. Pracowała dla niego przez trzy lata, ale dopiero w ostatnim tygodniu zaczęła mieć pojęcie o tym, kim był w rzeczywistości. Nagle stało się niezmiernie ważne, żeby to zrozumiał. – Mark – Jo wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia, czując pod palcami miękki materiał jego marynarki. Kaszmir – pomyślała. Jej zawodowe odruchy wzięły górę. Odwrócił się i jego szare oczy popatrzyły w jej ciemne. – Nikt nie zmusił mnie do przyjazdu – powiedziała miękko. – Sama chciałam i cieszę się, bo jest mi naprawdę przyjemnie. Uśmiechnął się, drobne zmarszczki wokół oczu pogłębiły się w sposób, jaki Jo uznała za niepokojąco zmysłowy. – To dobrze. – Czy jej się wydawało, czy też jego głos zabrzmiał głębiej niż zwykle. Chwila był naładowana emocjami. Jo nie wiedziała, co powiedzieć. Wytrzymał jej wzrok, następnie skoncentrował uwagę na jej twarzy, niespokojnych oczach nad zarumienionymi policzkami, pełnych ustach pomalowanych na lśniący brązowy kolor i czekoladowych rzęsach. – Stolik już czeka na państwa. – Drobny włoski kelner kaleczący wymowę sprawił, że czar prysnął i oboje wrócili do rzeczywistości. – Madame – powiedział kelner, kiedy dotarli do dwuosobowego stolika w głębi. Odsunął jej krzesło i usiadła wygodnie. Z drugiej strony Mark uśmiechał się do niej, ale nie powiedział nic, kiedy kelner podał im karty dań i listę win. – No i na co się skusisz? – zapytał Mark. Wybiorę coś, co podadzą szybko – pomyślała Jo. Małże, tak, weźmie małże. Oraz melona i szynkę na przystawkę. – Melon i małże – powiedziała szybko. – Małży już nie ma, przynajmniej tak powiedział kelner – przypomniał Mark delikatnie. Jo poczuła, że rumieni się, że zalewają fala czerwieni. Jakby była znowu piętnastolatką. – Widocznie nie zwróciłam na to uwagi – odpowiedziała. – Może wezmę w takim razie solę z grilla. – To świetny wybór – powiedział Mark. Skinął ręką i w tej samej chwili pojawił się kelner. Jo była znów zdziwiona jego umiejętnością natychmiastowego przywoływania ludzi. To jego powierzchowność sprawia, że ludzie stają na baczność w jego obecności.

Kiedy kelner odszedł z ich zamówieniami, Mark nachylił się do przodu, trzymając łokcie na stole. – Przez cały dzień nie rozmawialiśmy o interesach – zauważył. – Wiem, że powinniśmy dobrze się bawić, ale omówmy jednak strategię przed środowymi rozmowami. Jo poczuła, że kurczy się na swym krześle. A więc to tak. Skończyło się. Najwidoczniej iskra, która, jak się jej wydawało, przebiegła między nimi, była odczuwana tylko przez nią. Innymi słowy, on nie był nią zainteresowany i zdecydował się wrócić do interesów, żeby upewnić się, że nie zrozumiała go źle. Boss nie zadawał się z pracownicami. Powinna pojąć aluzję. – O jakiej strategii myślałeś? – powiedziała chłodno, zdecydowana dowieść, że potrafi być równie rzeczowa jak on. Jeśli Mark Denton chciał dać jej coś do zrozumienia, pokaże mu, jak ona szybko się uczy. Po kolacji wracali do hotelu w milczeniu. Nieprawdopodobnie zmęczona Jo nie była już w stanie cokolwiek mówić. Przez ponad dwie godziny omawiali taktykę, jaką przyjmą w trakcie rozmów, i była znużona rozważaniami o znaczeniu badań nad czytelnictwem i udziale w rynku. Chciała już zamknąć drzwi do swego apartamentu i puknąć się w czoło, że była tak głupia, by myśleć, iż może cokolwiek zajść pomiędzy nią a Markiem. Tym razem nie wziął jej pod rękę. Szli w pewnej odległości od siebie. Kiedy doszli do hotelu, zatrzymał się na chodniku. – Chyba pójdę na spacer – powiedział krótko. – Nie chce mi się jeszcze spać. – Dobrze. – Odpowiedziała, nie patrząc nawet na niego, lecz wpatrując się w wystawę sklepu po drugiej stronie ulicy, jakby coś zadziwiającego przykuło akurat jej wzrok. – Czy chcesz, żebym zadzwonił do ciebie przed śniadaniem? – zapytał. – Nie – powiedziała krótko. – Chyba zjem w łóżku, a potem pójdę do sklepów w Village i Chinatown. Na pewno masz mnóstwo rzeczy do zrobienia i nie chcesz, żebym się za tobą wlokła. – Ton jej głosu był ostrzejszy, niż tego chciała. Ale nie potrafiła się pohamować. Poczuła się dotknięta, zraniona przez jego nagłą obojętność i sposób, w jaki zmienił przebieg wieczoru z magicznej, elektryzującej chwili w obojętne spotkanie służbowe. Jeśli myślał, że pobiegnie za nim jak szczeniak za matką, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę, to się mylił. – Dobrze – powiedział rzeczowo. Jo pomaszerowała do hotelu, nie odwracając się. Znalazłszy się w swoim apartamencie, rzuciła torebkę na biurko i wzięła do ręki pilota telewizora. Padła na wielką sofę, ściągnęła kopnięciami pantofle z nóg i z ulgą położyła nogi na oparciu krzesła. Przeklęty Mark Denton. Niech go wszyscy diabli. Za kogo ją miał, że najpierw przesyłał jej zagadkowe spojrzenia, jakby była jego sekretareczką, kimś, kto przyjdzie na jego każde skinienie? To świnia jak wszyscy faceci. Tak jak Richard. Przebiegła przez kanały handlowe, CNN, późny talk-show, dziwaczną telewizję kablową Manhattan i jakąś chałę z pielęgniarką w stylu lalki Barbie, mierzącą puls pacjentowi oszołomionemu jej biustem. Jo oglądała przez chwilę show, czekając, aż wejdzie przystojny jak należy lekarz i powie pielęgniarce, że ją kocha, mimo faktu, że jest żonaty z jej przyrodnią siostrą, spał z jej matką i tak dalej. Szczerze nienawidziła amerykańskich oper mydlanych. Nikt w nich nie wyglądał jak normalny człowiek, wszystkie kobiety miały plastikowe uśmiechy, plastikowe biusty i sześćdziesiąt centymetrów w talii. Objęła się w talii, przypominając sobie czasy, kiedy była tak szczupła jak te kobiety w telewizji. Niecałe trzy miesiące ciąży, nie mogły spowodować wyraźnej zmiany figury, ale Jo wyczuwała te kilka centymetrów więcej w pasie. Odpowiednio się ubrawszy, nie wyglądała wcale na ciężarną. Tylko ktoś o sokolim wzroku – jak jej matka lub Rhona – mógł odkryć jej tajemnicę. Ale wiedziała, że niepohamowany apetyt może doprowadzić do utycia, jeśli nie będzie uważała. Nadal pływała dwa razy w tygodniu i uprawiała step aerobik w sali gimnastycznej, ale te wszystkie czekoladowe biszkopty, twixy i lody musiały się przecież gdzieś odkładać.

Znowu zmieniła kanał. Goldie Hawn stała na jachcie krzycząc do Kurta Russella. Na pokładzie – skonstatowała z zadowoleniem. Uwielbiała ten film. Do pełni szczęścia brakowało tylko jednego. Podniosła słuchawkę telefonu. – Czy moglibyście przysłać herbatę i... czy macie jakieś czekoladowe biszkopty? spytała. – Mogą być chrupki czekoladowe, dziękuję. Macie też herbatniczki maślane robione w hotelu? Brzmi zachęcająco. *** O pół do dziewiątej Jo obudziła się zlana zimnym potem. Nawet miękkie bawełniane prześcieradła były wilgotne. Usiadła na łóżku, oszołomiona tym, co jej się śniło. Co to było takiego? Był to Mark. Leżeli z Markiem Dentonem w hotelowej sypialni, pomieszczeniu udekorowanym szkarłatnymi draperiami i z łożem z baldachimem w środku. Czerwone i złote muślinowe zasłony ukrywały wnętrze łoża przed ciekawskimi oczami. Ledwo mogła dojrzeć mnóstwo ludzi, mężczyzn w koszulach z krytym zapięciem, w szelkach i muszkach, próbujących zajrzeć za zasłony. Ona i Mark leżeli w łóżku, owinięci do połowy w jedwabne prześcieradła, a jego nagie ciało obejmowało jej ciało. Całował ją, głaskał jej brzuch i mówił, że nie może się doczekać, kiedy wreszcie urodzi się dziecko. Ona też była naga, czuła, jak jego dotknięcie rozpala jej skórę, jego ręce wędrują po jej ciele... O mój Boże, co za sen! Odrzuciła przykrycia i weszła do łazienki, jej podpuchnięte oczy i zmęczona twarz były odbiciem źle przespanej nocy. Zmoczyła biały ręcznik pod kranem i delikatnie wytarła rozpaloną twarz. – Wyglądasz okropnie – powiedziała swojemu odbiciu w lustrze. Bujne ciemne włosy były tłuste przy skórze, skórę miała zaczerwienioną i pomarszczoną od spania na pogniecionych prześcieradłach, a oczy zmęczone wskutek zmiany czasu oraz odwodnienia. Herbata, tego właśnie potrzebowała. Nie poprawi wyglądu jej twarzy, ale spowoduje, że poczuje się lepiej od środka. Owinęła wokół siebie biały hotelowy szlafrok frotte i zatelefonowała po służbę hotelową. Można się łatwo przyzwyczaić do takich rzeczy! Po śniadaniu ubrała się szybko w dżinsy, biały T-shirt i perłowoniebieski bawełniany sweter, włożyła trochę pieniędzy do małej skórzanej sportowej torby i powiesiła okulary słoneczne przy wycięciu swetra. Nowy Jork w jasne, słoneczne niedzielne rano był cichy i spokojny. Tylko kilka jaskrawożółtych taksówek jechało wzdłuż Lexington Avenue, mieszając się z niewielkim ruchem samochodów pędzących do Central Parku lub do księgarń i kawiarni w Village. Jo przeszła przez kilka przecznic, rozkoszując się słońcem na twarzy i uczuciem ciepła na skórze. Para dobrze ubranych nowojorczyków przebiegła obok niej, niosąc gazety i brązowe torby z delikatesów. Każdy wyrusza na wschodni brzeg, pomyślała Jo, obserwując młodego człowieka przejeżdżającego na wrotkach i wypatrując taksówki. – Taxi! – krzyknęła Jo, machając ręką w powietrzu. Samochód zatrzymał się i wsiadła do niego, omijając tłustego gołębia, drepczącego po chodniku przed nią. – Metropolitan Museum of Art – powiedziała do kierowcy, mężczyzny o bladej skórze, ciemnych włosach i cienkich wąsach. – Róg Fifth Avenue i Osiemdziesiątej drugiej. Patrzył na nią jakby nie rozumiał. Spróbowała powiedzieć jeszcze raz, wolniej i wyraźniej. – Oczywiście, wiem – powiedział taksówkarz z wyraźnym obcym akcentem. – Fifth Avenue. Zawiozę tam panią! Taksówka ruszyła z szarpnięciem i natychmiast nabrała szybkości, niebezpiecznie wyprzedzając po drodze inne samochody. Teraz, kiedy już wiedział, dokąd jechać, kierowca miał zamiar zawieźć ją tam dwa razy szybciej, niż gdyby jechał normalnie. Miejmy nadzieję, że żywą. Mam szczęście do świeżo upieczonych taksówkarzy w Nowym Jorku – pomyślała Jo, rozsiadając się wygodnie na podniszczonym tylnym siedzeniu i zastanawiając się, czy zmówiona szybko nowenna uratowałaby ją od śmierci w wypadku samochodowym. Jednak naprawdę ktoś miał ją w swojej opiece. Wysiadła z taksówki w pobliżu muzeum wyraźnie zdenerwowana. Kierowca uśmiechnął się oszołomiony, kiedy wręczyła mu dziesięciodolarowy banknot i natychmiast odjechał.

Znalazłszy się w galerii, Jo skierowała się do działów sztuki europejskiej , gdzie znajdowało się uwielbiane przez nią dawne malarstwo flamandzkie. Nigdy przedtem tam nie była, mimo że będąc ostatni raz z Richardem na Manhattanie, zamierzała spędzić w muzeum całe dwa dni. Jakoś tak się jednak stało, że w końcu spędzili cały czas z przyjaciółmi Richarda, słuchając jazzu w zadymionych klubach Greenwich Village, i nie doszło do zrealizowania żadnego z jej planów. Ale dzięki przewodnikowi doskonale wiedziała, dokąd należy się udać. Podobnie robili inni przybysze. Nawet teraz, wczesnym niedzielnym rankiem, duża grupa japońskich turystów spacerowała w pobliżu, wpatrując się beznamiętnym wzrokiem w muzealne oznaczenia, zanim przekartkowali swe przewodniki. Metropolitan Museum jest tak wielkie, że nie ma możliwości obejrzeć wszystkiego w ciągu kilku godzin. Ludzie postępowali tak samo jak Jo i wybierali jeden lub dwa działy, które chcieli zobaczyć, mając nadzieję, że uda im się wchłonąć maksymalnie dużo, zanim wszystko zacznie im się mieszać. Po dwóch godzinach oglądania van Eycków i Breughlów, Jo poczuła się zmęczona i burczało jej w brzuchu. Wychodząc, kupiła kilka kartek pocztowych ze swymi ulubionymi obrazami i rozważała kupno dwóch ślicznych reprodukcji Maneta, które chciała oprawić w ramy. Pomyślała jednak, że bardzo trudno będzie taszczyć je ze sobą przez cały dzień. Albo pogniotą się, albo zgubi je gdzieś po drodze. Może tu zawsze wrócić w tygodniu i kupić je. Podróż taksówką do Greenwich Village przebiegła bez przygód, głównie dlatego, że kierowca wiedział dokąd jedzie i nie usiłował bić rekordu prędkości. Zbliżała się już pora lunchu. Niewielkie kawiarenki na chodnikach Bleecker Street były pełne ludzi delektujących się wczesnym niedzielnym posiłkiem i czytających gazety. Jo kupiła „New York Sunday Times" i zastanawiała się, jak można w ogóle przeczytać tak obszerną gazetę w jeden dzień. Ważyła prawie tyle co jej torebka, i to mówiło samo za siebie. Kiedy jakaś para zwolniła stolik przed elegancką kawiarnią serwującą wszelkie możliwe rodzaje kawy pod słońcem, Jo szybko rzuciła gazetę na biały metalowy stolik i usiadła na krześle. Po piętnastu minutach zajadała miękką bułkę posmarowaną aksamitnym kremowym serkiem, udekorowanym kawałkami wędzonego łososia. Cudownie było siedzieć tak w słońcu, popijać aromatyczną kawę i przyglądać się światu dokoła. Czuła się jednak trochę smutna siedząc tak samotnie, kiedy wszystkim dokoła ktoś towarzyszył. Wszędzie widać było pary, pary śmiejące się i rozmawiające ze sobą, obejmujące się ramionami lub trzymające się za ręce. Wyjęła chusteczkę z torebki i wytarła nos, przypominając sobie, kiedy ostatnio była w Nowym Jorku. Na dzień przed odlotem do domu obchodzili urodziny Richarda i zjedli wspaniały lunch w barze ostrygowym na Grand Central Station. Następnie wędrowali po sklepach, zatrzymując się, by spędzić godzinę u Bloomingdale'sa, gdzie Richard zaciągnął ją, chichocząc, do działu z bielizną. Opowiedział jej szeptem o rzeczach, jakie ma zamiar zrobić jej potem, kiedy mierzyła kolekcję zmysłowych, koronkowych biustonoszy i majteczek. Jak zwykle, szybko mu się znudziło. Zanim zdecydowała się, co kupić, Richard zniknął już w dziale fotograficznym i w końcu musiała zapłacić za bieliznę sama. Kiedy jednak zdjął z niej jedwabny komplet bielizny w kolorze kawowym, zapomniała, że w rzeczywistości nie on jej kupił to dessous. Zrobili wszystkie szalone, romantyczne rzeczy, jakie można zrobić w Nowym Jorku, odwiedzili nawet Empire State Building. Patrzyli w dół na miasto z wietrznego tarasu na osiemdziesiątym szóstym piętrze i trzymali się za ręce. Richard śmiał się, że odtwarzają scenę z Bezsenności w Seattle. Nie, to Pamiętny romans – sprzeczała się z nim. Było to ponad rok temu. Od tego czasu tyle się zmieniło. Jo położyła delikatnie rękę na brzuchu, jakby mogła wyczuć bicie serca dziecka. Za nic w świecie nie cofnęłaby czasu. Być może miałaby wtedy Richarda, ale dziś ma coś o wiele cenniejszego. Swoje dziecko. Późnym popołudniem siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami i pisała kartki pocztowe, kiedy zadźwięczał telefon. To był Mark. – Cześć – powiedziała chłodno. – Jak spędziłaś dzień? – zapytał. – Cudownie – odpowiedziała. – Byłam rano przez kilka godzin w Metropolitan Museum of Art. Chciałam sprawdzić, jak jest w restauracji Roberta de Niro w TriBeCa, żeby napisać o tym

zabawny kawałek – powiedziała beztrosko – ale nie dotarłam aż tak daleko. A potem przeczytałam „New York Timesa", właściwie część „New York Timesa", w kawiarni w Village. – Możesz sobie to wsadzić do fajki i puścić z dymem – pomyślała buntowniczo. Twoja podwładna nie tkwiła w pokoju, umierając z chęci, byś łaskawie zabrał ją gdzieś ze sobą. Wręcz przeciwnie, delektowała się Nowym Jorkiem i bogatym życiem kulturalnym tego miasta. – To brzmi wspaniale. – Wydawało się, że nie przejął się jej kąśliwym tonem. – Wybieram się wieczorem na kolację z przyjaciółmi na Upper East Side. Może miałabyś ochotę pójść także? Jeśli zaplanowałaś już sobie coś innego, to trudno. Po prostu nie chciałbym dopuścić do tego, żebyś musiała iść na kolację sama. Jo nie wiedziała, co powiedzieć. Uważała, że Mark nie będzie już nic od niej chciał, a teraz zaprasza ją na kolację z jakimiś przyjaciółmi. Nigdy nie zrozumie tego człowieka. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie odmówić. Następnie pomyślała o tym, co wtedy będzie robić. Nigdy nie przepadała za samotnymi kolacjami w obcym mieście, chociaż dość często jej się zdarzały, kiedy była reporterką w „Sunday News". Przekonała się, że samotna kobieta zawsze i w każdej restauracji dostaje najgorszy stolik. Powrót do hotelu na drinka w barze nie wchodził w grę, chyba że się lubi zaczepki obcych mężczyzn. Powiedziała sobie stanowczo, że spędziła już dzisiaj wystarczająco dużo czasu sama. Miała ochotę gdzieś wyjść. Kto wie, powiedziała sobie, wieczór na kolacji z Markiem może być nawet przyjemny. *** Kiedy taksówka zatrzymała się przed wysokim, eleganckim budynkiem mieszkalnym w pobliżu Madison Avenue, Jo była bardzo zadowolona, że zdecydowała się włożyć czekoladowobrązową, ręcznie malowaną suknię od Mary Gregory. – Polubisz Rexa i Susanne – powiedział Mark. – To bardzo ciepli, sympatyczni ludzie. I kurewsko bogaci – pomyślała Jo, kiedy winda zatrzymała się na najwyższym piętrze i otworzyła, ukazując niewielki hall z jednymi tylko drzwiami. A więc mieli nawet swoje własne piętro! Mark nacisnął dzwonek i drzwi otworzyła pulchna ciemnoskóra kobieta w stroju służącej, składającym się z czarnej sukienki i białego fartuszka z falbankami. A Jo wydawało się, że takie fartuchy istniały jedynie w czarno-białych filmach z lat czterdziestych. Mark wziął ją pod ramię i poszli za Manuelą, ze stukotem obcasów po marmurowej podłodze, do wielkiego, przestrzennego pokoju, gdzie było mnóstwo obrazów, stały wielkie szklane wazony egzotycznych lilii i rozbrzmiewała muzyka Mozarta. – Mark, kochany – oszałamiająca blondynka pośpieszyła, by przytulić go serdecznie. – Suzanne, strasznie się cieszę, że cię widzę – powiedział ciepło. – A to musi być Jo. – Suzanne zwróciła się w jej kierunku i ujęła ją za obie ręce. – Bardzo nam miło cię poznać – powiedziała szczerze. Skonsternowana tak przyjaznym powitaniem, Jo uśmiechnęła się w odpowiedzi, czując od razu sympatię do tej wysokiej pełnej gracji kobiety, której włosy opadały łagodnymi falami na ramiona. Susanne miała na sobie elegancką drapowaną suknię w kolorze karmelowym, a wokół szyi coś, co wyglądało na kołnierz z prawdziwych pereł. Wyglądała zupełnie jakby zeszła ze stron z haute couture w „Elle". Tylko niewyraźne zmarszczki na szyi i wokół pięknych niebieskich oczu zdradzały, że już przekroczyła czterdziestkę. Wyglądała tak, jak Jo miała nadzieję wyglądać, gdy będzie starsza. – Chodźmy więc i przywitajmy się ze wszystkimi. Wszyscy bardzo chcą ciebie poznać – powiedziała Suzanne z lekkim południowym akcentem, nadal trzymając jedną rękę Jo. – To jest Rex. – Wysoki mężczyzna o siwych włosach, który wstał na widok Jo i Marka wchodzących do pokoju mocno uścisnął jej rękę. – Miło cię poznać, Jo. Bardzo się cieszymy, że mogłaś przyjść dzisiaj na nasze małe przyjęcie. Mam nadzieję, że podoba ci się w Nowym Jorku. – Niemożliwe, żeby komuś nie podobało się w Nowym Jorku – przerwał mężczyzna z ledwo wyczuwalnym obcym akcentem i oliwkową karnacją Włocha.

– Jestem Carlo, cieszę się, że mogę cię poznać – ucałował ją w oba policzki i uśmiechnął się, otwierając z podziwem ciemne oczy. Już rozumiem, dlaczego ukrywałeś tę damę, Mark – powiedział Carlo. – Nikogo nie ukrywałem, Carlo – powiedział ostro Mark, schylając się, by wymienić uścisk rąk z kobietą ubraną w granatową lnianą suknię, siedzącą z tyłu na jednej z kanap. – Witaj, Margaret, jak się czujesz? Wszystko w porządku po tym wypadku? – W porządku powiedziała Margaret. – Po prostu muszę bardziej uważać na kostkę. – Wskazała na gips na prawej nodze. To bardzo irytujące, nie móc jeździć konno. Suzanne przedstawiła Jo innym uczestnikom przyjęcia. Wszyscy byli niezmiernie uroczy i eleganccy. Wszyscy też zajmowali poważne stanowiska. Carlo był wydawcą, Margaret i jej mąż byli bankowcami (jednak żadne z nich nie siedziało w okienku wymiany walut), Rex zajmował się handlem nieruchomościami, a rudowłosa kobieta w czarnym aksamicie pracowała w Sotheby's, niski siwowłosy mężczyzna miał coś wspólnego z komputerami, a pulchna kobieta, paląca jednego papierosa za drugim, była malarką. – Kiedyś pracowałam w firmie zajmującej się dekoracją wnętrz – wyjaśniła Suzanne. – Ale w tej chwili działalność charytatywna pochłania mnie tak bardzo, że chyba stracę wprawę w projektowaniu. Ostatnią moją pracą było urządzenie tego pokoju – wskazała z wdziękiem wypielęgnowaną ręką na bladozielone ściany, na których wisiało tyle obrazów jak w muzeum. – Jest naprawdę piękny – odpowiedziała Jo. – Obrazy są wspaniałe, bardzo podobały mi się też rzeźby w holu. – To hobby mojego męża – wyjaśniła Suzanne. – Uwielbia kolekcjonować takie rzeczy. Ilekroć jesteśmy w Europie, kupuje coś nowego, zwykle coś dużego, co trzeba potem sprowadzać przez miesiąc. Goście rozmawiali o udziałach, akcjach i szokujących cenach dwupoziomowych mieszkań na Fifth Avenue, a Jo siedziała i słuchała. – Opowiedz nam o swojej pracy – powiedziała Suzanne, chcąc by Jo włączyła się do rozmowy. – Zawsze mi się wydawało, że stanowisko redaktora zajmującego się modą jest czymś niesłychanie fascynującym i ekskluzywnym. Ponieważ trudno było sobie wyobrazić kogoś bardziej ekskluzywnego niż ci wyrafinowani nowojorczycy, Jo wybuchnęła głośnym śmiechem. – Niezupełnie – powiedziała. – Jest coś wyjątkowego w pokazach mody. Ale sama praca często wymaga czołgania się na kolanach w atelier fotograficznym, żeby upiąć nogawki spodni na modelce, która ma wzrost metr pięćdziesiąt, zamiast metra osiemdziesięciu, jak to było przewidziane. Bawiła Suzanne rozmową opowiadając jej o pracy w „Style'u", podczas gdy Carlo przysłuchiwał się cały czas uważnie ze swego miejsca po drugiej stronie kominka. Jo nie przypuszczała, żeby był chociaż w minimalnym stopniu zainteresowany tą paplaniną lecz sądząc po tym, że oczy miał stale wlepione w jej biust, lubił zaokrąglone kobiety, nawet jeśli te zaokrąglenia były wynikiem ciąży. Miała ochotę powiedzieć mu, że zwykle ma rozmiar zaledwie 85B. Dokładnie o pół do dziesiątej Rex wstał i pomógł podnieść się Margaret. – Kolacja powinna być już gotowa, proszę państwa – oznajmił. – Mam nadzieję, że będzie dzisiaj homar. Wszyscy wydali odgłosy aprobaty. – Mam nadzieję, że jadasz homary – zapytała nagle Suzanne, zwracając się do Jo. – Oczywiście – powiedziała Jo z kamienną twarzą. Jadam je stale, z pieczoną fasolą i frytkami – pomyślała. Wstała, kiedy zbliżył się Carlo i wyciągnął opaloną rękę, by zaprowadzić ją do stołu, zanim jednak do niej dotarł, Jo poczuła silne ramię Marka. – Czy pozwoli pani odprowadzić się do stołu, madame? – zapytał z uśmiechem. – Tylko w tym wypadku, jeśli mamy ochotę na homary odpowiedziała szeptem, zadowolona, że znalazł się przed Carlem.

Posadzono ją naprzeciwko Marka przy błyszczącym, okrągłym stole, z jednej strony siedział zachwycony Carlo, z drugiej Rex. – Nie będziemy robić dzisiaj ceregieli – powiedział Rex, puszczając w obieg witrażowy srebrny koszyk z ciepłymi bułeczkami. – Carlo, nalej wina. – Czy napijesz się? – wyszeptał Carlo, trzymając butelkę czerwonego wina nad jej kieliszkiem i uśmiechając się gorącymi oczami Latynosa. – Nie, dziękuję – powiedziała Jo, z nadzieją, że zrozumie aluzję. Nie życzę sobie wina i nie życzę sobie ciebie, Carlo. Zapach świeżo upieczonych bułeczek napełnił nozdrza Jo, która aż za bardzo uświadomiła sobie pustkę w żołądku. Jadła łapczywie, smakując cesarską sałatkę, homara i letni placek, pełen dojrzałych jagód. Powrót do Dublina i przestawienie się na mrożoną pizzę, twardą jak skała jajecznicę z mikrofalówki i lasagnie z paczki będzie zapewne kulturowym szokiem dla jej żołądka. Podczas kolacji Carlo usiłował zagarnąć dla siebie Jo, prosząc, aby opowiedziała mu o Irlandii, zanim wystartował z historią swego życia, zakończoną szczególnie gorzkim rozwodem. W tym momencie jego oczy przestały mieć lubieżny wyraz i wyglądały smutno, lecz Jo miała wystarczająco dużo własnych problemów, by dodatkowo przejmować się cudzymi. Nie okazała mu serca, poklepując go po ramieniu jak siostra i zwróciła się do Rexa. Dyskusja toczyła się różnymi torami, począwszy od ceny, jaką Amanda miała zamiar uzyskać za rzeźbę Degasa, przedstawiającą tancerkę, a kończąc na trudnościach przeżywanych przez rodziców znudzonych studiowaniem angielskiej literatury latorośli. – Mówi, że ją to nie bawi – narzekał Ned. – Chce zrezygnować z college^ i wyjechać na rok za granicę. Nie wiem, co robić. – Próbowaliśmy wszystkiego – dodała Margaret. – Obiecałam jej nawet nowe BMW, jeśli wytrwa jeszcze rok, ale powiedziała: nie. – Czy masz dzieci, Jo? – zapytał Rex. – Nie – uśmiechnęła się do siebie. – W każdym razie jeszcze nie. A kiedy będę miała i tak nie zaproponuję im prezentu w postaci bmw w nagrodę za chodzenie do college'u – dodała w myśli. – Nie zaczynaj w ten sposób. – Zaoponował siwowłosy mężczyzna. – Moi chłopcy kosztowali mnie tysiące dolarów, wciąż domagając się czegoś coraz lepszego. Mówię im, że kiedy byłem w ich wieku, nie mogłem wybierać. Rodzina nie miała złamanego szeląga i musiałem sam zarobić na studia. Problem tkwi w tym, że mają wszystko podane na talerzu. Jo nie mogła się powstrzymać, żeby nie zerknąć na Marka. Patrzył na nią uważnie, zaciskając palce na pustym talerzu i wpatrując się z uwagą szarymi oczami w jej oczy. Z pewnością myślał o Emmie. Bardzo dobrze. Dobrze zrobi tej jałówce, jeśli nie poda się jej na talerzu wszystkiego od razu. Jeśli tylko Mark to zrozumie. – Może w tym tkwi tajemnica – powiedział Mark – że na wszystko trzeba zapracować. Tak jak ja. Lub ty, Rex. Dzięki temu nauczyliśmy się walczyć, byliśmy zdeterminowani, by odnieść sukces. Ale kiedy mamy młodzież, którą można zepsuć przerwał i spojrzał na Jo – psujemy ją. Stwarzamy jej wszystkie możliwe ułatwienia, których sami nigdy nie mieliśmy, i jeszcze więcej. A następnie dziwimy się, dlaczego nie mają naszego ognia, naszego pędu do sukcesu. Suzanne klasnęła w dłonie. – Ty to powiedziałaś! – rzekła. – Bryony nigdy nie robiła nic, o co ją prosiliśmy, aż do chwili, kiedy przestałam jej dawać pieniądze. „Szalej sobie za Donną Karan, podróżuj do Maroka i przesiaduj na plaży – powiedziałam do niej – ale za własne pieniądze". – Uśmiechnęła się triumfalnie. – Bryony wkrótce przekonała się, że nie jest w stanie zapłacić za czyszczenie swoich rzeczy w pralni chemicznej. Do jesieni przeszła jej chęć podróży do Maroka w charakterze hipiski. Hipisi nie kupują ładnych ubrań, nie jadają w dobrych restauracjach i nie tankują dżipów. W rzeczywistości nie stać ich nawet na ubezpieczenie dżipa! Wszyscy się roześmieli, nawet Jo, która przypomniała sobie, co to znaczy zapłacić trzy funty za benzynę do samochodu, kiedy jest się w tarapatach. – A co teraz robi Bryony? – zapytała Jo. – Pracuje w Sotheby's z Amandą jako jej asystentka.

Amanda to musi być ta ruda – pomyślała Jo. – Pensja jest kiepska, ale dziewczyna uczy się w dziale porcelany. Pewnego dnia – Suzanne zrobiła pauzę i mrugnęła do Rexa – może będzie zarabiać połowę tego, co ma Amanda. Amanda, wysoka i okazała kobieta ubrana w coś, co wyglądało na przeceniony kostium Chanel z brzoskwiniowego boucle, spojrzała znad okularów na Suzanne i odpowiedziała, kiwając powoli, upierścienionym palcem. Szmaragd wielkości maltańczyka lśnił w sztucznym świetle. – Moi drodzy, zarabiam grosze. A przynajmniej tak mówię w urzędzie podatkowym. Gawędzili dalej przy serach, a następnie wrócili do salonu, gdzie Manuela przygotowała dla nich wielką tacę, na której stała kawa i maleńkie zielone filiżanki z chińskiej porcelany. – Cieszysz się, że przyszłaś? – zapytał chytrze Mark Jo. Spojrzała mu w oczy. – Świetnie się bawię i przepraszam, że wcześniej byłam taka dziecinna. Prowokujesz mnie do pokazywania się z najgorszej strony. – Przykro mi wymamrotał, pochylając się ku niej, tak że czuła jego oddech na szyi. – Miałem nadzieję, że wydobędę z ciebie to, co najlepsze. Nie zdążyła na to odpowiedzieć, bo dołączyli do innych gości. Wszyscy zasiedli na wygodnych sofach pokrytych brokatem. Jo i Mark znaleźli się obok siebie na dwuosobowej kanapie. Kiedy pochylił się, aby wziąć od Suzanne filiżankę kawy, jego udo dotknęło uda Jo. Pomyślała, że jest tak samo jak poprzedniego wieczoru. Jego bliskość pobudziła ją, sprawiła, że serce zaczęło bić szybciej. Ręka, w której trzymała kawę, drżała lekko. Kiedy dopiła kawę, Suzanne zapytała ją, czy chce zobaczyć widok z balkonu i pracownię. – Pracownia to moje ulubione pomieszczenie – powiedziała. – Urządziłam ją na wzór biblioteki mojego dziadka w Missisipi. Był sędzią i miał setki prawniczych książek oprawionych w skórę. Zapełniały ściany i zawsze uważałam, że nadają pomieszczeniu szczególny charakter. – Chciałabym mieć taki pokój – powiedziała Jo. Wielkie ciemne regały na książki wysokie od podłogi aż do sufitu, w rogu natomiast stare mahoniowe biurko i zniszczony skórzany fotel. – Mam małe mieszkanie i nie ma tam miejsca na jakiekolwiek biuro czy pracownię – wyjaśniła Jo, chodząc po pokoju, dotykając grzbietów książek ze złoconymi literami – ale marzę o kupnie małego kamiennego domku w Wicklow, a w nim będzie wiele regałów. 1 mnóstwo książek, oczywiście! – Jestem pewna, że Markowi bardzo by się to podobało – powiedziała z przekonaniem Suzanne. – Z pewnością uwielbia książki. Kiedy był u nas w Kolorado przez cały czas czytał. – Jo nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc wyjęła oprawiony w skórę tom i oglądała go z uwagą. Plac Waszyngtona Henry'ego Jamesa. Dzisiejszego popołudnia była na prawdziwym Placu Waszyngtona. Czy Suzanne myśli, że ona i Mark są parą? Skąd ten pomysł? Jo nie potrafiła wydusić z siebie, że była z Markiem zaledwie na jednej wspólnej kolacji, na jednym lunchu i odbyła długą, nudną podróż samolotem za ocean. Przewracała powoli kartki, zastanawiając się, czy Suzanne i Rex należą do tych ludzi, którzy kupują książki, by je czytać, czy też jedynie dla ich dekoracyjnego wyglądu. – Może nie powinnam tego mówić – powiedziała nagle Suzanne – ale kiedy Mark zapytał, czy może przyjść z tobą dziś wieczorem, Rex i ja byliśmy bardzo poruszeni. Nie wspomniał o żadnej kobiecie odkąd, no, wiesz... Jo nie wiedziała, chociaż bardzo chciałaby wiedzieć. Ale nie miała zamiaru tego ujawniać, zadając pytania. A więc kiwnęła głową ze zrozumieniem. – Rex i ja bardzo się o niego martwiliśmy. Zawsze odwiedzał nas w Dniu Dziękczynienia, odkąd poznaliśmy go w Bostonie tyle lat temu. W zeszłym roku natomiast zatelefonował i powiedział, że nie może przyjechać. Naprawdę brakowało nam jego towarzystwa. Jest tak fascynującym człowiekiem, ale chyba tobie nie muszę tego mówić, Jo, sama wiesz doskonale! W każdym razie – Suzanne poklepała rękę Jo – tak się cieszymy, że jakoś przebrnął przez to

wszystko i że ma kogoś tak cudownego jak ty. Na pewno cię kocha, widać to po tym, jak na ciebie patrzy. – Naprawdę? – zapytała słabo Jo. – Z pewnością. Nie zapomnij zaprosić nas na ślub. *** Kiedy Mark i Jo nareszcie opuścili firmę Mademoiselle Inc., było już prawie pół do piątej. Ciężkie białe drzwi ozdobione złotymi literami MI, zatrzasnęły się za nimi, kiedy wyszli na Trzydziestą Dziewiąta Ulicę po dwóch godzinach negocjacji. Dyrektor łańcucha sklepów Mademoiselle był gotów do współpracy ze „Style'em", a ich dekorator wnętrz zapalił się do tego tym bardziej, że Jo pochwaliła jego piękne projekty. Ruch w Nowym Jorku nasilał się i osiągnął już takie natężenie jak w godzinie szczytu. Wyczerpana Jo westchnęła, kiedy zdała sobie sprawę, że nie ma najmniejszej nadziei na złapanie taksówki. Nie przypuszczała jednak, że Mark potrafi zagwizdać na taksówkę fachowo niczym nowojorski portier. – Chyba całkiem nieźle mi to wyszło – skomentował Mark, zatrzaskując drzwi taksówki i rzucając teczkę na siedzenie obok. – Byłaś świetna, Jo. Naprawdę zrobiłaś na nich wrażenie, a stwierdzenie, że projekty Marco są jak to było... „powiewem świeżego powietrza w zblazowanym świecie mody", przypieczętowało sprawę! – Powiedziałabym mu nawet, że jest nowym Giannim Versace, żeby dostać wszystkie sygnatury i wydostać się stamtąd. Co za szczęście, że mamy to już za sobą – powiedziała Jo gorączkowo. – Wszystkie te machinacje są bardzo męczące. Poza tym nie dałabym już rady wypić kolejnej filiżanki tej ziołowej herbatki, bez względu na to, w ilu dodatkach z modą mieliby umieścić swoje reklamy. – Myślałem, że ci to smakowało – powiedział zdziwiony Mark. – Faktycznie, wypiłaś tego sporo. Jo popatrzyła na niego z niedowierzaniem. – Starałam się być miła. Czy widziałeś, żebym kiedykolwiek piła coś, co cuchnie jak gotowane skarpetki? Mark wybuchnął śmiechem. – Nie przestaje mnie pani zadziwiać, pani Ryan. – Oczy błyszczały mu z rozbawienia. – Zaczynam się zastanawiać, co jeszcze byłabyś zdolna zrobić, żeby sfinalizować transakcję...? Z pewnością podobałaś się Marco, jestem też pewien, że i Tony nie odtrąciłby propozycji intymnej kolacyjki, gdybyś ładnie go o to poprosiła. Teraz przyszła kolej, że zaśmiała się Jo. -Być może miałabym szansę z Marco, ale jeśli chodzi o Tony'ego, chyba ty jesteś bardziej w jego typie. – Cholera – powiedział szybko Mark. – Myślisz, że straciłem taką okazję? Mogłaś mi powiedzieć o tym wcześniej. Bardzo mi się podobał. – Potrząsnął głową w kobiecy sposób i próbował wydąć wargi. Nie przestawał jej zaskakiwać. – Wiesz co – powiedziała – odwieź mnie do Bloomingdale's, a ja zadzwonię do Tony'ego, że szalejesz po prostu z chęci spotkania się z nim, ale tylko pod warunkiem, że zabierze cię do klubu gejowskich cyklistów, dobrze? – Może jednak nie – uśmiechnął się Mark, poklepując jej kolano. – Nie chadzam już do klubów gejowskich cyklistów, odkąd modny stał się skaj. Teraz każdy może tam należeć, a ja wolę skórę. W każdym razie – powiedział, nachylając się w kierunku kierowcy i mówiąc już normalnie: – Też muszę zrobić zakupy. Bloomingdale's – powiedział do taksówkarza. – Muszę kupić prezent dla mojej siostry. W przyszłym miesiącu obchodzi urodziny i chciałbym podarować jej coś naprawdę ładnego. Pomożesz mi wybrać? Nienawidzę robienia zakupów – przyznał. – Oczywiście. O jakim prezencie myślałeś? – Gdybym wiedział, nie pytałbym ciebie o to – odrzekł. Jedwabne szale nie wchodziły w grę, ponieważ Denise ma już mnóstwo szali.

– Właśnie to zazwyczaj jej kupuję – przyznał zmieszany Mark. – Nie wiem nigdy, co będzie się jej podobało. Być może nie wiedział, co podobałoby się Denise, ale z pewnością miał bardzo sprecyzowane poglądy na temat, co by się jej nie podobało – pomyślała Jo po półgodzinnej wędrówce po sklepowych stoiskach w Bloomingdale's, gdzie odrzucał wszystkie po kolei sugestie Jo. Perfumy, biżuteria, torebki i przepiękna kamizelka z kordonku w kolorze morwy wszystkie te pomysły zostały odrzucone i nawet Jo, na ogół niezmordowana, jeśli chodzi o robienie zakupów, zaczynała być zmęczona. – Wiesz, Mark, chcę rozejrzeć się dokoła, a więc może pochodziłbyś sam i pomyślał, co chcesz kupić Denise. Spotkamy się za trzy kwadranse, dobrze? Zanim cię zamorduję – dodała w duchu. Jo spędziła błogie pół godziny, przetrząsając rzędy ubrań Donny Karan, Prądy i Emporio Armaniego. Nie miała dość czasu, by cokolwiek przymierzać i ponieważ nie wiedziała, jak ograniczone będą jej fundusze w związku z dzieckiem, zdecydowała, że będzie trzymała swoją kartę kredytową dobrze zamkniętą w torebce. Nie było to łatwe. Pozbawiona gotówki redaktorka działu mody w Bloomingdale's czuła się jak czekoladoholiczka w Cadbury's z zadrutowaną szczęką. Następnym razem – obiecała sobie, rzucając ostatnie spojrzenie na piękną dżersejową sukienkę, która wyglądałaby na niej doskonale. Mijała dział z ubraniami dla dzieci, kiedy zatrzymała się nagle. Mieli tutaj chyba najbardziej bajeczne dziecinne ubranka na świecie, jeden krótki rzut oka nie zajmie jej dużo czasu. Wszystko jest takie śliczne – pomyślała, głaszcząc miękki materiał maleńkiego denimowego bezrękawnika. Były do niego nawet skarpeteczki do kompletu, maleńkie, jasnoniebieskie z miniaturowymi denimowymi kokardkami z jednej strony. Tak pięknie wyglądałyby na dziecku, jeśliby to była dziewczynka. – Pomyślałem, że to ty. – Obok niej stał Mark, przechylając się, by zobaczyć, co wybrała. Zacząłem ciebie szukać, bo sądziłem, że muszę wyciągnąć cię stąd, zanim wpadniesz w szał kupowania ubrań. Czy też kupujesz prezenty? Maleńkie skarpeteczki były takie miękkie, takie śliczne. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu, Jo nagle poczuła się smutna, mając ochotę usiąść na podłodze dziecięcego działu i zaszlochać nad sobą i swoim dzieckiem, dzieckiem bez ojca. – Nie – wymamrotała, wpychając skarpeteczki na oślep na półkę, na której się znajdowały. – Nie kupuję żadnych prezentów. Zrównał się z nią obok stoisk z perfumami. Kładąc jedną rękę na ramieniu, zatrzymał ją zanim wyszła na zewnątrz. – Co się stało, Jo? Czy powiedziałem coś nie tak? – To nie twoja wina – wyszlochała. – To moja sprawa. – Czy zechcą państwo wypróbować perfumy Poeme? – odezwała się nagle masywnie zbudowana sprzedawczyni, z dużą żółtą butelką perfum w ręku i przylepionym do ust uśmiechem. – Nie, dziękuję – powiedział Mark, obejmując Jo ramieniem. – Pytam panią. – Nie. – Warknął. – Chodź, Jo, idźmy. – Przepraszam. – Jo pociągnęła nosem. To przez dziecko, przez dziecko jestem zdenerwowana i smutna. – Dziecko. Jakie dziecko? – powtórzył ze zdziwieniem Mark. – Jestem w ciąży, a Richard mnie opuścił – wymamrotała. Potem oparła się o niego i wtulona w jego marynarkę płakała, jakby serce miało się jej wyrwać z piersi.

13

Aisling zaciągnęła suwak spódnicy i obróciła się, by spojrzeć na siebie w lustrze. Trzy miesiące temu nie byłaby w stanie w ogóle wcisnąć szarej spódnicy w jodełkę na biodra. Teraz weszła w nią z łatwością. Dwa miesiące callaneticsu, dużo spacerów marszowym krokiem i odstawienie czekoladowych herbatników sprawiły, że pulchne niegdyś uda i biodra wróciły do normalnych rozmiarów. Nie mogła się oprzeć uczuciu satysfakcji. Kiedy Michael przyjdzie jutro zabrać chłopców, wyjdzie na zewnątrz i porozmawia z nim – a unikała tego od dawna – po prostu po to, żeby pokazać mu, jak dobrze wygląda. Do tej pory chłopcy, kiedy zabierał ich w czasie lunchu, wybiegali przez frontowe drzwi ze swoimi torbami, Aisling natomiast nie wychodziła na zewnątrz, żeby się przywitać. A kiedy ojciec przywoził ich z powrotem do domu w niedzielne wieczory przed siódmą, siedziała w salonie i wyglądała, czy nie jedzie już jego samochód, aby wcześniej otworzyć drzwi dla bliźniaków. Oczywiście, rozmawiali przez telefon, były to chłodne rozmowy z wieloma pauzami i wieloma: „a więc". Dwa tygodnie temu zatelefonował, by powiedzieć, że nie przyjedzie po chłopców tak jak zwykle, niwecząc w ten sposób plany Aisling, która miała zamiar pomóc Jo w szukaniu domu. – Nie mogę zabrać Phillipa i Paula w sobotę, ponieważ jadę do Londynu – oznajmił. – Zamiast tego wezmę ich w niedzielę rano i zabiorę na lunch. Aisling była wściekła, zarówno z powodu obojętnego tonu, jakim przekazał jej tę informację, jak i z faktu, że zawiadomił ją tylko jeden dzień wcześniej o zmianie. Jak śmiał przypuszczać, że ona nie ma żadnych własnych planów! – Dziękuje ci bardzo – powiedziała gniewnie – że zawiadamiasz mnie z takim wyprzedzeniem. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak bardzo zaboli to bliźniaki? Przypuszczam, że nie. Wystarczy chyba, że nas zostawiłeś – powiedziała, zdecydowana mu dołożyć, – ale tak je lekceważyć, to jest naprawdę potworne. Czy spodziewasz się, że dwoje dziesięciolatków zrozumie, że nie możesz spędzać z nimi czasu, tak jak zwykle? Pomyślą, że ich także opuściłeś. Aisling wiedziała, że jest wściekła i pełna goryczy, którą, jak się jej wydawało, zdołała tak długo ukrywać. Ale nie mogła się pohamować. Chciała zranić Michaela i użyła do tego celu bliźniaków. W rzeczywistości zdawały się całkiem dobrze sobie radzić z rozstaniem rodziców, co ją bardzo dziwiło. Wydawało się, że są pełni wiary w miłość Michaela i uwielbiają odwiedzanie go w weekendy, podekscytowani tym, że mogą nazywać jeszcze jedno miejsce domem. A ponieważ ona zaczęła radzić sobie ze swoim życiem i nie płakała już z byle powodu, atmosfera zrobiła się bardziej pogodna i zrobiło się im trochę weselej. – Przepraszam, Aisling – powiedziała Michael, a jego głos stał się nagle bezdźwięczny i wyczerpany. – Dopiero teraz okazało się, że muszę wyjechać. Ostatnią rzeczą, jaką chciałbym zrobić jest sprawienie przykrości chłopcom. Słysząc przygnębienie w jego głosie, natychmiast pożałowała tego, że próbowała go zranić. Przecież mogła zabrać Phillipa i Paula wybierając się z Jo. Spodoba im się, że będą mieli okazję spędzić czas z ciocią, która zawsze przynosiła słodycze, opowiadała im żarty i pozwalała się bawić włączaniem wycieraczek przedniej szyby samochodu, na co matka nigdy by się nie zgodziła. A poza tym Aisling tęskniła za nimi tak bardzo, kiedy ich nie było podczas weekendu, że będzie jej przyjemnie mieć ich na odmianę ze sobą w sobotę. Zaczęła mieć poczucie winy z powodu swojej podłości. Rozmawiając z nim przez telefon, była obrzydliwą, wredną babą, ujawniła cechy, których nienawidziła u innych ludzi, a Michael nie zasłużył na to. Od tego czasu nie telefonował do niej. Pomyślała, że przynajmniej ma dwa tygodnie, żeby zapomnieć to, co powiedziała. Nie była wcale dumna z tego, że wykrzykiwała, iż ją opuścił. Niech to szlag, nie miała zamiaru poniżać się tak bardzo. Teraz miała szansę pokazać mu, jak bardzo się zmieniła i co osiągnęła. Będzie trochę zaszokowany, widząc, że jego żona nie jest już tym samym starym wołem roboczym. Widok Aisling Moran, kobiety sukcesu, z pewnością go zaskoczy. Szkoda, że nie jest nią naprawdę, pomyślała smutno. Harowanie bez wytchnienia w firmie Richardson, Reid i Finucane nie kwalifikowało jej jeszcze do żadnej z nagród dla bizneswoman roku. Nie powodowało tego

także to, że potrafiła ignorować grubiańskie i często sprośne komentarze Leo Murphy'ego, pomiędzy pisaniem na komputerze a odpowiadaniem na telefony. Ale nie miała zamiaru opowiadać tego Michaelowi. W żadnym wypadku. Niech podziwia jej nową figurę, zdobytą pewność siebie i spokój. Aisling westchnęła na widok swego odbicia w lustrze. Kogo chciała oszukać? Z pewnością czuła się pewniej, ale, niestety, jej wiara w siebie ulatniała się wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebowała. W obecności Leo. Zrzucenie czterech kilogramów dodało jej energii i odrobinę wzmocniło jej pewność siebie. Umiejętność rozwiązywania problemów z klientami i sekretarkami innych prawników dała jej poczucie satysfakcji zawodowej, jakiej nie dostarczało czyszczenie piekarnika. Gorzej jednak było, gdy dochodziło do kontaktów z Leo. Aisling uwielbiała dni, kiedy nie było go w biurze. Przepisywała listy, porządkowała dokumentację, umawiała spotkania i bez problemów obsługiwała klientów. Z zadowoleniem zdała sobie sprawę, że jest sprawna w pracy, doskonale daje sobie radę ze sprawami organizacyjnymi i kompetentnie załatwia klientów. A potem kiedy słyszała, jak szef wspina się na schody do jej maleńkiego biura, czuła, jak ściska ją coś w żołądku. – Jak się dziś czuje moja urocza pani Moran? – mówił czasami, kiedy był w dobrym nastroju. – Daj mi kalendarz spotkań – zrzędził, kiedy był wściekły. Jeśli to kobieta zachowywałaby się tak jak Leo Murphy i miała taką, graniczącą z patologią, huśtawkę nastrojów, nazwano by ją przedokresową wariatką lub klimakteryczną starą babą. – Leo jest po prostu humorzasty – powiedziała Caroline, kiedy Aisling odważyła się spytać, czy zawsze był taki „trudny". Humorzasty! Powinien przebywać w zakładzie zamkniętym – pomyślała sobie. Kiedy miał zły dzień, był tak wredny, że prawie wolała jego nastrój zabawowy, gdy poklepywał ją po ramieniu zbyt poufale lub nazywał ją „słoneczkiem" czy „kochaniem". Prawie. W środę było tego już naprawdę za wiele. Wrócił z lunchu, zakrapianego z pewnością czymś mocniejszym – nie po raz pierwszy zresztą – w humorze dobrym jak rzadko. – Jak się masz, Aisling? – powiedział, przechadzając się po pokoju, w którym pracowała. Położył obie ręce na jej biurku i przechylił się, jakby usiłował zobaczyć ekran komputera. Był zbyt blisko, by mogła czuć się swobodnie. Czując ziejący od niego zapach brandy, Aisling odsunęła się. – Pan R... R... Reid... szukał pana – wyjąkała, dostając gęsiej skórki. – Nic się nie stanie, jak trochę poczeka – powiedział Leo tonem typowym dla kogoś, kto jest pijany, lecz zdecydowany nie pokazywać tego po sobie. – A więc – przesunął niezręcznie jej metalową tackę na korespondencję na druga stronę biurka i usiadł na brzegu w odległości mniejszej niż pół metra od Aisling. Dyskretnie odsunęła się razem z krzesłem, lecz blokowało ją okno. – A więc – powtórzył. – Jak tam twój mąż, Aisling? Nadal nie wrócił? Gdyby ktokolwiek inny powiedział jej coś tak nietaktownego, Aisling wściekłaby się, może nawet wybiegła z pokoju i trzasnęła drzwiami. Lecz Leo Murphy nie był kimkolwiek. Był jej szefem. Z oszołomienia wyrwał ją przenikliwy dźwięk telefonu. Aisling chwyciła słuchawkę. – Gabinet pana Murphy'ego – powiedziała szybko, dziwiąc się, że może w ogóle mówić, mając tak sucho w ustach. – Oczywiście, Caroline. Jest tutaj. Powiem mu, że pan Reid czeka na niego. Nie musiała mówić już nic więcej. Leo wyszedł tak szybko, jak przyszedł, a ona zaczęła się zastanawiać, czy cała ta straszna scena nie była przypadkiem przywidzeniem. Następnego dnia zachowywał się normalnie i był rzeczowy, odprężyła się więc, myśląc, czy nie zareagowała przesadnie. – Co ja bym zrobił bez ciebie, Aisling? – uśmiechnął się, kiedy przyniosła mu kanapkę w porze lunchu. Uśmiechnęła się przelotnie, zadowolona, że wszystko wraca do normy. Lecz incydent ten stale chodził jej po głowie, rozrastając się do olbrzymich rozmiarów, kiedy światła zgasły i leżała samotnie w dużym podwójnym łóżku. Czy powinna coś komuś

powiedzieć. Może Vivienne? Dwa miesiące temu nie śmiałaby nawet zapytać jej o godzinę, nie mówiąc o takiej sprawie, jak kwestia Leo. Ale od tego czasu zdążyła już naprawdę polubić Vivienne, podziwiała jej odwagę i determinację. Kiedy Vivienne przekonała się, że Aisling nie jest jakąś tam znudzoną kurkę domową, podejmującą pracę dla rozrywki, wykorzystując dla jej zdobycia swoje znajomości, zaczęła ją traktować normalnie i stała się dobrym przyjacielem. Samotna matka ośmioletniej Christine, Vivienne była weteranką poszukiwań opiekunek do dzieci i udzieliła Aisling mnóstwo rad dotyczących znalezienia odpowiedniej osoby do pilnowania bliźniaków. Aisling zastanawiała się, czy nie powinna powiedzieć Vivienne o zachowaniu Leo. Naprawdę miała na to ochotę. Lecz sama myśl, że miałaby przyznać się komukolwiek, iż nie wiedziała, jak reagować na jego chamstwo, była jej nienawistna. Aisling odsunęła zamek małej kosmetyczki, znalazła tusz do rzęs i nałożyła go na górne rzęsy. Szybko przejechała nową szminką po ustach, i była gotowa. Nie mogła się oprzeć, by nie obrócić się na obie strony, żeby zobaczyć swe odbicie w lustrze. Przeciągając ręce po miękkiej wełnie spódnicy, pomyślała z zadowoleniem, że wyczuwa już swoje kości biodrowe. *** Vivienne zrównała się z Aisling, śpiesząc przez Fitzwilliam Square. Było już dziesięć po dziewiątej i obie były spóźnione. – To przez ten cholerny most Leeson Street – wściekała się Vivienne, idąc tak szybko, jak pozwalała jej długa, lśniąca spódnica i wysokie obcasy. – Jakiemuś debilowi zgasł silnik i tkwiłam w miejscu przez trzy zmiany świateł. Dlatego tak się spóźniłam, zaparkowałam prawie na Baggot Street, a dzisiaj na lunchu będzie dyrektor, więc naprawdę powinnam zjawić się wcześniej w pracy. – Ja też utknęłam na moście – powiedziała Aisling. – Mam nadzieję, że Leo jeszcze nie ma, wścieknie się, jeśli się spóźnię. Ale wiem, że wychodzi około jedenastej, więc jeśli potrzebowałabyś pomocy przy lunchu, zawołaj mnie. – Wspaniale – powiedziała Vivienne z wdzięcznością. – Przyda mi się pomoc, bo Caroline ma w tym tygodniu urlop, a ona zazwyczaj mi pomaga. Poza tym mamy dziś nowych dostawców, więc muszę podwójnie uważać, czy wszystko jest w porządku. – Zadzwoń do mnie, a z przyjemnością ci pomogę. Aisling poczuła się trochę pocieszona faktem, że Vivienne też się spóźni. To może przytrafić się każdemu. Jeśli Leo już będzie w biurze, powie mu, że Vivienne utknęła w tym samym korku. Nie dowie się, że zaspała i kłamie na temat przyczyny spóźnienia. Tak, powie mu o Vivienne i o zatamowanym ruchu na moście Leeson Street. Kiedy przyszła kwadrans po dziewiątej, wbiegając na schody z rozwianymi włosami, Leo był już na miejscu. Wieczorem zawsze zamykał na klucz drzwi swojego gabinetu, a teraz stały one otworem. Siedział za swoim biurkiem i nasłuchiwał, czy nadchodzi Aisling. – Aisling – zawołał, kiedy postawiła stopę na schodach prowadzących do jej maleńkiego pokoju. – Chodź tutaj. Oddychając ciężko po biegu od samochodu do biura i świadoma, że jest zgrzana i zaczerwieniona, weszła do jego gabinetu. – Przepraszam, Leo – powiedziała. – Ruch był olbrzymi i utknęłam na moście Leeson Street na pięć minut za... – Nie życzę sobie żadnych przeprosin – przerwał jej, najwyraźniej poirytowany. – Chcę, żebyś przychodziła rano przede mną. Chcę mieć kawę na biurku, kiedy przychodzę i – spojrzał na nią z niesmakiem – chcę mieć sekretarkę, która wygląda przyzwoicie, a nie, jakby odbyła właśnie bieg maratoński! Zaszokowana Aisling gwałtownie przymknęła powieki, czując, że łzy napływają jej do oczu. Jeśli dodałby coś jeszcze, rozpłakałaby się. Tak, jakby ostatnio nie płakała wystarczająco dużo. Ale Leo najwidoczniej powiedział już wszystko, co chciał powiedzieć, i zaczął czytać gazetę. Aisling odwróciła się na pięcie i uciekła. Znalazłszy się w swoim sanktuarium, zamknęła drzwi i rzuciła torebkę. „To świnia, świnia, nienawidzę go" – jęczała. Jak on śmie mówić o mnie,

jakbym była jego niewolnikiem. Jak on śmie zadawać mi osobiste pytania, łypać na mnie i traktować mnie w ten sposób! Nienawidzę go! Po dziesięciu minutach poczuła się na tyle spokojna, że mogła zanieść mu filiżankę kawy. Nadal czytał gazetę i nawet nie spojrzał, kiedy weszła do gabinetu. Postawiła filiżankę na jego biurku i wyszła równie cicho, jak weszła. Następnie wypiła łyk mocnej, słodkiej kawy, którą zrobiła dla siebie, i poszła do toalety. Związała włosy do tyłu w kucyk, umyła twarz i ponownie zrobiła makijaż. Prysnęła odrobinę perfum z maleńkiej próbki „Allure", którą dostała w drogerii. Skończywszy, wypiła łyk kawy i spojrzała na siebie w lustrze. Patrzyła na swoje odbicie, jakby była kimś z zewnątrz, jakby po raz pierwszy widziała własną twarz. Obiektywnie, bezstronnie. Patrzyła na nią atrakcyjna kobieta o widocznych od niedawna kościach policzkowych i owalnej twarzy, mocnej szczęce, wyrazistych oczach. Była to twarz silnej kobiety. Kobiety, która była pracującą matką, kimś, kto ocalał z katastrofy i nie pozwolił wyeliminować się z życia. Dużo dokonała w ciągu minionych miesięcy, poradziła sobie z rozbiciem małżeństwa, z powrotem do pracy, nawet z opieką nad dwoma hałaśliwymi chłopcami. Nie miała chyba zamiaru pozwolić, by jakiś nadęty bufon zrujnował wszystko, co do tej pory osiągnęła? W żadnym wypadku. Pilnuj się, Leo Murphy. Nie próbuj więcej znęcać się nade mną. Pozostała przez cały ranek w swym pokoju biurowym, kilkakrotnie rozmawiając z Leo przez interkom i przełączając do niego rozmowy telefoniczne. Nie prosił, żeby do niego przyszła. Była zadowolona, że zostawił ją w spokoju. – Wychodzę teraz. Wrócę na lunch o pierwszej – powiedział przytłumionym przez interkom głosem o godzinie jedenastej. Mam nadzieję, że się rozbijesz, ty świnio – powiedziała Aisling do siebie. Kiedy tylko wyszedł, zadzwoniła Vivienne. – Czy mogłabyś przyjść i pomóc, Aisling? Widziałam, że Leo wyszedł, więc mam nadzieję, że jesteś wolna. – Oczywiście. Za pięć minut będę na dole. Vivienne mocowała się ze skrzydłem okiennym, kiedy Aisling weszła do sali konferencyjnej. – Przeklęte okno nie daje się otworzyć – wysapała Vivienne, z twarzą zaczerwienioną od wysiłku. – W zeszłym miesiącu był tu malarz, który skleił wszystko farbą. Chyba go zabiję. Nie mogę otworzyć okna, a jeśli się tego nie zrobi, będzie gorąco jak w piecu. – We dwie udało się im uwolnić okno z malowanej ramy. Miły, chłodny powiew przedostał się do wnętrza wraz z hałasem samochodów i kurierów na motorach, ścigających się po Leeson Street. – To przyjemna sala – powiedziała Aisling, podziwiając oprawione w złote ramy reprodukcje, przedstawiające polowanie, i okazały mahoniowy stół, stojący po środku pokoju, otoczony krzesłami o wysokich oparciach. Aisling zaglądała tutaj kilkakrotnie, lecz nigdy nie była na żadnym z comiesięcznych zebrań dyrektorów, z których Vivienne sporządzała protokół biegle posługując się stenografią. Wiedziała, że Caroline zazwyczaj podaje w połowie zebrania kawę, herbatę i biszkopty. Czasami też, jeśli był to szczególnie udany miesiąc dla firmy, najważniejszy ze wspólników, Edward Richardson, otwierał butelkę dobrego rocznika porto. – Oczywiście nikt się nie upija – wyjaśniła Vivienne. – Zdarzyło się jedynie raz, że Tom Reid przyjmował jednocześnie lekarstwo na grypę i po wypiciu dwóch kieliszków porto zasnął na zebraniu. Ten dzień miał mieć charakter szczególny. Richardson, Reid i Finucane przyjmowali dwóch nowych wspólników i świętowali najbardziej udany rok w firmie od czasu jej powstanie trzydzieści lat temu. Edward zdecydował uczcić go w wielkim stylu. Mogli wynająć salę w Le Coq Hardi lub eleganckiej dublińskiej restauracji, lecz wolał wydać prywatny, uroczysty lunch w sali konferencyjnej, co było tradycją od najwcześniejszych lat istnienia firmy. – Przychodzi dziesięciu klientów – powiedziała Vivienne, patrząc w notes, w którym zapisała listę spraw do załatwienia. – To znaczy, że potrzeba szesnaście miejsc. Mam nadzieję, że wszystkim będzie wygodnie. Nigdy przedtem nie mieliśmy na lunchu aż tylu ludzi. Spodziewam się, że aprowizatorzy staną na wysokości zadania – dodała nerwowo.

Odpowiadała za organizację tych dorocznych lunchów od siedmiu lat i za każdym razem zamawiała posiłek w tej samej firmie. Aż do tego roku. – Nie mogę uwierzyć, że przestali działać – powiedziała do Aisling dwa tygodnie wcześniej. – Byli tacy solidni, a jedzenie zawsze było wspaniałe. Mogłam się zdać na nich w stu procentach. Bóg wie, skąd wezmę kogoś równie dobrego. Firma Exclusive Dining, wyszukana w książce telefonicznej robiła dobre wrażenie. Vivienne, ściskając kciuki, od dziesięciu dni modliła się, żeby wszystko się udało. – Czy to ta sala? – zapytał męski głos. Przystojny młody mężczyzna w dżinsach i fluoryzującym żółtym T-shircie stał w drzwiach z wielkim kartonowym pudłem w rękach. – Tak – powiedziała Vivienne. – Połóż to tutaj, proszę – dodała, wskazując długi stół stojący na końcu pokoju, przykryty białym obrusem. Postawił pudło, które wydało przy tym złowieszczy dźwięk. Mam nadzieję, że to nie porcelana – pomyślała Aisling z drżeniem, w przeciwnym wypadku goście będą jedli z potłuczonych talerzy. Okazało się, że jakimś cudem nic się nie potłukło. Wyjął z pudła białe talerze, stawiając je z hałasem na stole. – O pół do dwunastej ma przyjechać Sabrina zjedzeniem, prawda? – zapytała Vivienne. – Sabrina jest chora. Jedzenie przyrządza Debbie – wymamrotał, wpychając pusty karton pod stół. – Przyniosę resztę rzeczy z samochodu. Są jeszcze dwa pudła, może zechcecie mi pomóc przy wnoszeniu. – Co to znaczy, że Sabrina jest chora? – zapytała z niepokojem Vivienne – Wczoraj czuła się dobrze. I kto to jest Debbie, wspólniczka? Nie znam jej. – Czasami pracuje dla Sabriny – odpowiedział obojętnym tonem. – Sabrina złapała jakiegoś wirusa i nie może pracować. Ale twierdzi, że Debbie przyjdzie punktualnie o pół do dwunastej i można na niej polegać, chociaż nie urządzała samodzielnie zbyt wielu posiłków... – Mam złe przeczucia – szepnęła Vivienne do Aisling. Ja też – pomyślała Aisling. Była już prawie za kwadrans dwunasta, a Debbie z lunchem jeszcze nie było. Vivienne starannie ustawiła krzesła i rozmieściła cztery kosze kwiatów z nietypową dla siebie nerwowością. – Nienawidzę tego – wyznała Vivienne. – Daj mi całą górę dokumentów do uporządkowania albo każ mi przepisać stustronicowy kontrakt, a zrobię to bez problemu. Ale organizacja przyjęć to istny koszmar. Nigdy nie miałam zacięcia do gotowania. Christine robi lepsze grzanki niż ja i... O, jest wreszcie. Dzięki Bogu. Debbie okazała się energiczną dziewczyną o świeżej buzi. Mogła mieć jakieś dziewiętnaście lat. – Dzień dobry – powiedziała żywo, wchodząc do sali i niosąc duży aluminiowy pojemnik na zimne dania. – Jestem Debbie, zastępuję dziś Sabrinę. Och, wszystko wygląda bardzo ładnie. Jakie ładne goździki, uwielbiam goździki. Weźmiesz to ode mnie, Bob? – poprosiła. Wnieśli razem z Bobem pojemniki na zimne i gorące dania. Jednocześnie Debbie rozprawiała o korkach w mieście, o pogodzie i o tym, że marzy, by napić się kawy. Aisling spojrzała na udekorowanego łososia i wiedziała, że coś jest nie w porządku. Ryba miała intensywnie różowy kolor niedogotowanego łososia. – Niezły pasztet – pomyślała. Danie było pięknie podane, ozdobione ładnie pokrojonymi kawałkami cytryny i ogórka, lecz niemal z pewnością półsurowe. Aisling spojrzała fachowym okiem na udekorowanego kraba i krewetki z Zatoki Dublińskiej. Krab wyglądał na dobrze ugotowanego, lecz skoro łosoś był niedogotowany, Bóg jeden wie, w jakim stanie były krewetki. – Vivienne – powiedziała. – Mamy pewien problem. – Jaki? – zapytała Vivienne, zajęta ustawianiem kieliszków do białego i czerwonego wina. Owijanie w bawełnę nie miałoby żadnego sensu. – Łosoś jest, ściśle mówiąc, surowy, Vivienne – powiedziała Aisling najspokojniejszym tonem, na jaki mogła się zdobyć – Debbie nie upiekła należycie ryby. On jest z pewnością jeszcze surowy. Nie podoba mi się też wygląd krewetek. Zafundujemy wszystkim zatrucie pokarmowe.

– O, Boże – powiedziała Vivienne z przerażeniem. – Chyba nie mówisz poważnie? Co możemy zrobić, jest już dwunasta, wszyscy przyjdą za czterdzieści pięć minut. Debbie! – krzyknęła. – Tak? – Jedzenie jest surowe! – Nie wygłupiaj się, to niemożliwe. To znaczy, zrobiłam, co mogłam – zaczęła Debbie obronnym tonem. – Przysięgam, że przyrządziłam łososia tak, jak przewidywała książka kucharska – zajęczała. – Doprowadziłam wodę do wrzenia, a następnie wyłączyłam... naprawdę. – Czy zostawiłaś rybę w naczyniu aż do schłodzenia? – zapytała Aisling. – Nie. A powinnam była tak zrobić? – To część procesu gotowania, Debbie. – Nie wiedziałam. Tak naprawdę jestem od wypieku ciast. Nie wykonywałam jeszcze sama tak dużej roboty. Tak mi przykro. – Wyglądała na przerażoną. W jeszcze gorszym stanie była Vivienne. Ta chłodna i spokojna szefowa sekretariatu była całkowicie zagubiona. – Słuchaj – Aisling spojrzała krótko na twarz Vivienne i zdecydowała, że weźmie sprawę w swoje ręce. – Jaki sprzęt kuchenny przywieźliście? – W samochodzie jest kuchenka mikrofalowa. Tak mi przykro – powtórzyła nieszczęsna Debbie. – Robiłam co mogłam. Aisling uspokoiła ją. Spojrzała najedzenie przyniesione przez Debbie i Boba. Były tam różne sałatki, gotowana szynka, duża miska sałaty i taca z serami. Vivienne usiadła na krześle i nerwowo pocierała skronie. – Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała. – Po prostu nie mogę w to uwierzyć. To tak ważny dzień dla Edwarda. Nie mogę go zawieść. Aisling pomyślała szybko, że stosunki obu sekretarek z ich szefami różniły się zadziwiająco. Vivienne obawiała się, że sprawi Edwardowi zawód. Gdyby Aisling organizowała lunch dla Leo i przyjęcie by się nie udało, szef chyba by ją zabił, a ona, za nic nie chciałaby go zdenerwować. – Nie martw się, Vivienne – powiedziała spokojnie. – Mam pewien pomysł. Bob, przynieś z samochodu kuchenkę mikrofalową i wszystkie garnki, jakie masz. Vivienne, pojedź z Bobem do sklepu Quinnsworth na Baggot Street. – On może poczekać na ciebie w samochodzie na ulicy, gdy będziesz robić zakupy. Kup pół kilo pomidorów – poleciła. – Debbie, czy masz jakieś przyprawy? – No, tak – odpowiedziała Debbie. – Będę potrzebować oregano, tymianku, pietruszki i oliwy. Tak, musimy zrobić winegret. Masz odpowiednie składniki? – Tak. Przyniosę wszystko, co mam. – Połóż wszystko w kantynie, na dole, Vivienne ci pokaże. Dobrze, Vivienne, przynieś pomidory, trzy lub cztery, ziemniaki i, powiedzmy, cukinię. Podzielimy razem z Debbie gotowaną szynkę na przystawki z sałatką, a kiedy wrócisz, ugotujemy ziemniaki i łososia. Zapomnijmy lepiej o krewetkach. – Wyciągnęła rękę i poklepała ramię Vivienne. – Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze. Około pierwszej wszyscy goście byli już na miejscu. Sala konferencyjna była pełna. Gorący łosoś i puree ziemniaczane czekały w przenośnych piekarnikach, które przywiozła Debbie. Vivienne roznosiła drinki, a Debbie przystawki z kantyny, stawiając je na długim, nakrytym na biało stole. Dziesięć minut później Vivienne weszła do kantyny z westchnieniem ulgi. – Powiedziałam Edwardowi, co się stało. Mówi, że dobrze się spisałaś. I przysłał to: – wyciągnęła butelkę czerwonego wina i dwa kieliszki. – Potrzebuję tego – dodała, napełniając jeden kieliszek dla Aisling, a drugi dla siebie. – Nie lubię pić w porze lunchu, ale dzisiaj jest wyjątkowy dzień. Kiedy ostatnie z głównych dań podano na górę, Aisling odprężyła się.

– Bardzo im smakuje – powiedziała Vivienne, wróciwszy z sali konferencyjnej. – Co za ulga. Nie chciałabym przeżyć tego po raz drugi. Jestem wykończona. – Wysunęła stopy ze swych pantofli na nieprawdopodobnie wysokich obcasach i opadła na krzesło. – Jesteś zadziwiająca, Aisling. Naprawdę uratowałaś mnie. I zachowałaś zimną krew. – Gotowanie uspokaja mnie – odpowiedziała Aisling, wkładając do pudła przywiezioną przez Debbie oliwę oraz przyprawy i masło. – To moje ulubione zajęcie i jedna z rzeczy, w których jestem najlepsza. Niestety – dodała gorzko. – Przez ostatnie pięć lat martwiłam się bardziej o to czy udał mi się suflet czy moje małżeństwo. I spędziłam o wiele za dużo czasu najedzeniu produktów, które przyrządzałam – zaśmiała się. – W tej chwili z pewnością nie jesz za dużo – skonstatowała Vivienne. – Wyglądasz świetnie. Aisling aż się zarumieniła, usłyszawszy ten komplement. Zarówno Jo, jak i Fiona mówiły jej to samo, ale nie była pewna, czy ma w to wierzyć. Żyła nadal w przeświadczeniu, że jest otyłą, nudną kurą domową, czekającą, aż wybije dwunasta i jej karoca zamieni się w dynię. – Czy byłaś na diecie odchudzającej? – zapytała Vivienne. – Właściwie nie. Nie mam czasu gotować tak jak kiedyś, ale bardzo staram się odżywiać racjonalnie. Z pewnością praca w tym pomaga dodała. – Łatwiej powstrzymać się od jedzenia biszkoptów, kiedy nie gapisz się cały dzień w lodówkę. Rozstanie z Michaelem uczyniło cuda dla mojej figury. Może, gdybym pilnowała się wcześniej, zanim znudził się mną i zmienił przedmiot uczuć, nie opuściłby mnie. Vivienne pochyliła się i nalała jej jeszcze jeden kieliszek wina. – Nie wiem, czy to jest takie proste – powiedziała ostrożnie. – Nigdy nie byłam zamężna, ale mój związek z ojcem Christine był długotrwały, więc mogę powiedzieć coś na temat powolnego rozkładu małżeństw. Nie możesz stwierdzić, kto ponosi winę za taki obrót sprawy. Ludzie bardzo się zmieniają, w tym rzecz. W romantycznych powieściach o tym się nie pisze. Ojciec Christine chciał czegoś zupełnie innego niż ja – wyznała. – Chciał być wolny i bez zobowiązań, co było w porządku do chwili, kiedy zaszłam w ciążę. A wówczas zapragnęłam stałego związku, bezpieczeństwa. On nie chciał. Zadrżała lekko. – Rozstaliśmy się i naprawdę nie była to ani jego, ani moja wina. Czy to właśnie przydarzyło się tobie? – Tak myślę – przyznała Aisling. – Zmieniliśmy się oboje. Z początku tego nie zauważałam. Obwiniałam Michaela o wszystko, od efektu cieplarnianego do cellulitu, lecz, chwała Bogu, teraz widzę już, co się stało. Sądzę, że poszłam jedną drogą, a Michael drugą. – Był nie tyle moim mężem, co ojcem bliźniaków i żywicielem rodziny. Odcięłam się od jego świata, a on zrobił to samo w stosunku do mnie. Widzę to teraz, bo nie ma wielkiej różnicy między sytuacją, kiedy on był jeszcze ze mną, a kiedy go nie ma. Poza odbywanymi późnym wieczorem rozmowami na temat, co zrobili chłopcy i co zbytnio wysuszyło się w piekarniku, z powodu jego spóźnienia na obiad, nie odzywaliśmy się do siebie w ogóle. Ach... – powiedziała Aisling. – Nasza rozmowa robi się bardzo intymna. Czy na pewno nie dodałaś czegoś do wina, trochę eliksiru prawdy? Vivienne zaśmiała się. – Aby uwolnić się od urazu, trzeba się przed kimś wywnętrzyć, tak napisano w najnowszej psychologicznej książce, którą przeczytała Caroline. – Caroline lubi psychologiczne książki? – spytała Aisling. – Trudno mi to sobie wyobrazić. – Uwielbia je. Przez ostatnie dwa lata była na wieczorowym kursie księgowości i twierdzi, że nie zrobiłaby go bez tych książek. Mówi, że dały jej odwagę, jakiej nie dało jej wychowanie. Skończyły butelkę wina, pozostawiając podenerwowanej Debbie podanie deseru; malinowej rolady z kremem. – Jeżeli coś zostało, przynieś to z powrotem – poleciła Vivienne, smarując masłem kawałek bułki. – Wygląda smakowicie, a my jesteśmy głodne. Aisling poczuła się wyraźnie pijana. Nie zjadła właściwie nic w porze lunchu i wino, szczególnie mocne Rioja, poszło jej do głowy.

– Zjedz coś – poradziła Vivienne – robiąc olbrzymiego sandwicza z bagietki z szynką i sałatką ziemniaczaną – albo się całkiem ululamy. Przekroiła kanapkę na połowę, po czym wręczyła jeden kawałek Aisling. – Czy bardzo trudno ci było samej wychować Christine? – zaryzykowała pytanie Aisling. – Chodzi o to, że moja przyjaciółka jest w ciąży, a chłopak ją zostawił. Zastanawiam się, czy będzie jej bardzo ciężko. – Bardzo ciężko – powiedziała Vivienne z ustami pełnymi pieczywa jeśli będzie to wyglądało tak jak w moim wypadku. Oczywiście, bardzo kocham Christine, jest dla mnie całym światem, ale bywały chwile, kiedy było mi bardzo ciężko. Niełatwo jest być samej, sama to wiesz. Ty, i nikt inny, jesteś odpowiedzialna za wszystko. I czujesz się samotna. – Wiem. Brak rozmów z dorosłymi – powiedziała Aisling w zamyśleniu. – To nawet nie to – dodała Vivienne. – Życie towarzyskie zamiera, kiedy jesteś samotną matką, tak przynajmniej sądzę. Nikt nie zaprasza na przyjęcia samotnych kobiet, bo kobiety obawiają się, że któraś z nich mogłaby odebrać jej męża. – Zachichotała, jakby jej się coś przypomniało. – A mężowie uważają, że ty o niczym innym nie marzysz i uwodzą cię jak szaleni! Aisling nie powiedziała nic. Czy Leo uważał, że ona o niczym innym nie marzy? Prawdopodobnie. – Tracisz wszystkich przyjaciół, którzy są w parach – ciągnęła Vivienne. I kończy się na tym, że zostają ci wyłącznie samotne przyjaciółki. Większość z nich nie ma dzieci i nie rozumie, dlaczego nie możesz przebywać całą noc poza domem albo musisz być trzeźwa, żeby odwieźć do domu opiekunkę do dzieci. Czy nie przedstawiłam ci samotnego rodzicielstwa w różowych barwach? – dopytywała się z uśmiechem. – Dla mnie bomba. Jak ty znajdujesz czas na pracę, prowadząc tak bujne życie towarzyskie? – zapytała Aisling. – Och, wiesz, znajduję kilka godzin każdego tygodnia, pomiędzy wizytami na Leeson Street, podrywaniem znudzonych żonatych mężczyzn i zwiedzaniem pubów dla samotnych w poszukiwaniu Odpowiedniego Pana – Vivienne pociągnęła łyk wina. – To raczej nie przedstawia się pomyślnie – powiedziała cicho. – Czy jest ci aż tak ciężko? – zapytała łagodnym tonem Aisling. – Tak i nie. Uwielbiam mieć kogoś, ale nie jest łatwo znaleźć mężczyznę, który zechce samotną matkę. Bardzo trudno poznać kogoś, i koniec. Mam trzydzieści cztery lata i wszyscy mężczyźni w moim wieku są żonaci. Albo też nie mają najmniejszego zamiaru się wiązać – dodała. – Przepraszam, nie powinnam tego mówić, Aisling. Miałam ostatnio dość nieudany tydzień, bo Christine chorowała na grypę. Na dodatek byłam w najpotworniejszym stanie napięcia przedmiesiączkowego, a w środę zepsuło mi się wideo, kiedy oglądałyśmy 101 dalmatyńczyków. Cholera wie, ile będzie kosztowała naprawa i czy w ogóle warto to robić. – Proszę pań, prosimy o przyłączenie się do towarzystwa na górze, aby zobaczyć, jak udało się wam uratować dzisiejsze przyjęcie – powiedział donośny głos. Pat Finucane stał we drzwiach kantyny. – Powiedziałem wszystkim o twoich zdumiewających umiejętnościach kulinarnych, Aisling, i jak udało ci się przemienić katastrofę w fantastyczny posiłek. Wszyscy niemal lizali talerze. To puree ziemniaczane było pyszne. Aisling i Vivienne zaśmiały się jednocześnie. – Co takiego powiedziałem? – zapytał Pat. – Aisling utrzymuje, że mężczyźni uwielbiają puree ziemniaczane i najwidoczniej ma rację – wyjaśniła Vivienne. Z powrotem włożyła buty i mrugnęła do Aisling. – Musisz przyjść któregoś wieczoru do mnie do domu na kolację i będziemy mogły sobie jeszcze trochę ponarzekać, dobrze? – Bardzo chętnie – powiedziała ciepło Aisling. Może byłaby to odpowiednia okazja, żeby porozmawiać z nią o Leo.

Zrobię spaghetti lub coś równie prostego – dodała szybko Vivienne. – Mogę też zawsze poprosić Debbie, żeby podrzuciła jakąś rybę...! – Dobra robota. – Edward Richardson wstał i zaklaskał w ręce, kiedy Aisling weszła do sali konferencyjnej. Goście wyglądali na całkowicie odprężonych, mieli zaróżowione twarze i poluzowane krawaty, świadczące o tym, że wino się nie marnowało. – Panowie, przedstawiam wam nieocenioną Aisling Moran – uśmiechnął się. Jego bladoniebieski krawat był nadal zawiązany w doskonały windsorski węzeł. – Kiedy otworzysz, moja droga, własną restaurację, chciałbym tam jadać codziennie. I mogłabyś nauczyć gotować moją ukochaną córkę! – Czy pani zajmuje się organizacją przyjęć? – zapytał ktoś, kiedy Pat podawał Aisling kieliszek wina. – Właściwie – powiedziała Aisling powoli – nigdy nie gotowałam dla nikogo poza sobą i moją rodziną... – Pytam, ponieważ moja żona nienawidzi gotowania i nie posiadałaby się z radości, gdyby ktoś taki jak pani przyszedł i zrobił przyjęcie – mówił nadal nieznajomy. – To doskonały pomysł, Jim – powiedział poważnie Pat. – Robiłabyś to doskonale, Aisling. – Z pewnością – zgodziła się Vivienne, biorąc do ręki kieliszek szampana. – W ogóle się nie zdenerwowałaś. – Mogłabyś na pewno robić przyjęcia u mnie – dodał Tom Reid, szef Caroline. – To byłby świetny interes – powiedział Edward, zachęcając ją. – Twoje mistrzowskie gotowanie i mój talent smakosza! Ty byś gotowała, a ja bym próbował wszystkiego! Wszyscy zaśmiali się. – Wznoszę toast – powiedział Edward, podnosząc kieliszek – za Richardsona, Reida i Finucane, za naszych nowych wspólników. – Uśmiechnął się do dwóch nowych prawników. – Za nasz sukces i za Aisling, dzięki której lunch był tak udany. Na zdrowie! – Mówiłem poważnie – powiedział Jim. Wziął ramię Aisling, kiedy wychodziły razem z Vivienne. – Jestem Jim Couglan i bardzo bym chciał, żeby pani dla nas gotowała. Moja żona, Rachel, założyła właśnie niewielką firmę zajmującą się public relations i planuje zrobienie w przyszłości wielu imprez. Czy mogę jej powiedzieć, że pozwala pani do siebie zadzwonić w tej sprawie? Poruszona i pochlebiona Aisling zastanowiła się przez chwilę. – Oczywiście – powiedziała wreszcie – ale jestem wolna wyłącznie po godzinach pracy. Nie mogę narażać na szwank pracy tutaj. – Oczywiście. To mój telefon. – Wręczył jej ozdobną kremową kartę wizytową. Powiem Rachel, żeby zatelefonowała do pani tutaj, a pani oddzwoni, kiedy będzie pani wygodnie. Mężczyźni dalej rozmawiali przy stole w sali konferencyjnej już całkiem swobodnie. – Chcę wrócić do domu i położyć się – westchnęła Vivienne, nalewając do kubka kawy dla siebie i dla Aisling w swoim pokoju biurowym. – Ja też. Ale muszę jeszcze wysłać przez kuriera dwa listy. Potrzeba tylko podpisu Leo, ale wątpię, czy będę w stanie wyciągnąć go z sali konferencyjnej. – Muszę spytać o coś Edwarda – powiedziała Vivienne. – Przy okazji wspomnę o listach twojemu szefowi. Aisling zaniosła swoją kawę na górę, pragnąc, aby jak najszybciej wybiło pół do szóstej i żeby mogła wreszcie pójść do domu. Była zmęczona i marzyła o gorącej kąpieli. Czuła się podniesiona na duchu swoimi dzisiejszymi dokonaniami i miło połechtana tym, co usłyszała na swój temat. Wydrukowała listy, które miał podpisać Leo. Bardzo chciałaby zajmować się organizacją przyjęć! Ale byłoby to duże przedsięwzięcie. Gdzie miałaby zacząć? I jak dałaby sobie z tym radę sama? – Było bardzo smacznie, pani Moran – usłyszała za sobą głęboki głos Leo. Aisling odwróciła się zaskoczona. Stał w drzwiach, uśmiechając się do niej. Właściwie, wlepiając w nią wzrok.

– Jedzenie też było bardzo smaczne – zachichotał, zachwycony swoim dowcipem. Aisling poczuła, że wzbiera w niej tłumiony dotąd gniew. Spokojnie, nic nie rób, ostrzegała samą siebie. Jest po prostu pijany, lecz nieszkodliwy. Nie mów niczego, czego byś później żałowała, Aisling, tylko dlatego, że wypiłaś kilka kieliszków wina. Potrzebujesz tej pracy, pamiętaj. – Chciałabym, żebyś podpisał te papiery – powiedziała z całym spokojem, na jaki mogła się zdobyć, przesuwając listy w jego kierunku. Nie poruszył się. Podeszła do niego i podała mu dwa arkusze papieru. – Dziękuję, Aisling. – Wziął listy, nie spuszczając z niej wzroku. Oparła się o biurko i podniosła długopis ze stołu. Wtedy on jedną ręką objął Aisling w talii, potem przesunął ją szybko w dół, jednocześnie przyciskając się do niej od tyłu. Rozwścieczona, odwróciła się i wrzasnęła na niego: – Jak śmiesz dotykać mnie, ty świnio! Jak śmiesz! – Nie opowiadaj bzdur – warknął. – Sama wiesz, że chcesz tego. Nie bądź taka nieśmiała. Znowu zbliżył się do niej, z półuśmiechem na twarzy. Miał zamiar ją pochwycić i dotknąć znowu, wiedziała o tym. Aisling wiedziała też, że ma już tego dosyć. Uderzyła w policzek natręta, z pełnym satysfakcji odgłosem. – Słuchaj, zboczeńcu, możesz sobie wsadzić swoją pracę! – krzyknęła. – Mam dość twoich komentarzy, sprośnych uwag i obrzydliwego zachowania. Jesteś gnojkiem, Leo Murphy, a ja się stąd wynoszę! Z tymi słowami złapała torebkę z biurka i wybiegła za drzwi. *** – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam! – powiedziała Aisling o pół do ósmej, kiedy zatelefonowała do niej Jo. – Byłam wtedy tak wściekła, poza tym czerwone wino uderzyło mi do głowy i wymierzyłam sprawiedliwość tej męskiej świni. Ale teraz... Przerwała, pocierając grzbiet nosa, co miało zmniejszyć ból głowy, który rozsadzał jej czaszkę. – Aisling – powiedziała Jo z wściekłością. – Nie możesz żałować tego, co zrobiłaś. Co za bydlę! Żałuję tylko, że nic mi o tym nie powiedziałaś, poradziłabym ci wcześniej, co trzeba zrobić. Co on sobie, do diabła, wyobraził? To jest molestowanie seksualne, i prawo tego zabrania. Nie można mu tego puścić płazem! Agencja Równouprawnienia w Pracy udzieli nam dokładnych informacji, jak należy postąpić i uwierz mi, on pożałuje tego dnia, kiedy usiłował nadużyć swego stanowiska! – Wszystko dobrze, Jo – westchnęła Aisling – ale ja nadal potrzebuję pracy, i to od zaraz. A poza tym kto, do diabła, uwierzy w moją wersję? – zapytała. – Leo jest, mimo wszystko, prawnikiem. Spędza na tym życie. Zanim mnie wykończy, zmiesza mnie z błotem. Dowiem się, że „sama się o to prosiłam", lub coś takiego. – Nie bądź śmieszna – przerwała jej Jo. – Przepraszam. Nie chciałam tego powiedzieć. Jestem wściekła, że nie powiedziałaś mi o tym wcześniej. Przecież nie musiałaś wcale znosić tego chamstwa. – Wiem – odpowiedziała żałośnie Aisling. – Wiem, że powinnam była zrobić coś wcześniej. To wszystko było takie dziwne i trudne. Po pierwsze, dostanie pracy wydawało mi się tak ważne, że nie wiedziałam jak się zachować, jak odnosić się do niego – dodała przygnębiona. – Byłam taka zadowolona z siebie, kiedy go uderzyłam, ale to już minęło. Teraz myślę tylko o tym, dlaczego to zrobiłam. – Powinnaś była zrobić to parę tygodni wcześniej – stwierdziła Jo. – Słuchaj, Ash, zadzwoń do Pata Finucane i powiedz mu, co się stało. Dowiedz się, co o tym myśli. Być może się mylę, ale nie sądzę, żeby pozwolił, żeby to się tak skończyło. – Nie mogę w to wciągać Pata! – wykrzyknęła Aisling. – On już jest w to wciągnięty. Jest wspólnikiem w firmie, w której jeden z jego kolegów jest oskarżony o molestowanie seksualne. Nie sądzę, żeby chciał udawać, że nic się nie stało. – Lecz kto mi uwierzy, Jo? Nie mówiłam nikomu i teraz każde z nas będzie obstawać przy swoim – powiedziała Aisling ponuro. – Co ja narobiłam?

14 Opatulona w stary szlafrok frotte, ze związanymi w kitkę mokrymi włosami, Jo leżała na sofie i przeglądała plik prospektów agencji nieruchomości. Puszka coca-coli i na wpół zjedzone duńskie ciasto znajdowały się na stoliku do kawy obok niej, na dwóch dodatkach do czasopism dotyczących domów. Znalazła prospekt odnoszący się do miejskiego domu w Killney i patrzyła na zdjęcie eleganckiego domu z czerwonej cegły z białym klematisem okalającym zielone drzwi. Numer cztery miał dwie sypialnie, jedną z przylegającą łazienką, dużą kuchnią połączoną z jadalnią, niewielki salon i maleńką oszkloną werandę wychodzącą na trawnik otoczony ogródkiem skalnym porosłym alpejską roślinnością. Uroczy. Wszystkie te pokoje były raczej ciasne, lecz Jo nie chciała przecież rezydencji. Pragnęła po prostu solidnych ścian, by sąsiedzi nie walili w jej drzwi po nieprzespanej z powodu głośnego płaczu niemowlęcia w nocy. Jo pochyliła się, żeby wziąć puszkę coca-coli, uważając przy tym, by nie nadwerężyć się za bardzo, gdyż przez cały dzień dawał jej o sobie znać ból w dolnej części pleców. Znów skoncentrowała się na poważnej kwestii poszukiwania domu. Ten dom w Killney był niezły. Był, oczywiście, drogi, ale musiała się dokądś przeprowadzić, zanim urodzi się dziecko. Ściany jej dotychczasowego mieszkania były tak cienkie, że słyszała, jak u pani Roche włącza się punktualnie o pół do ósmej radio. Kiedy natomiast dwie dziewczyny, które właśnie wprowadziły się do mieszkania piętro wyżej, urządzały imprezkę, spanie nie wchodziło w grę. Jo chciała, żeby dziecko miało ogród, miejsce, w którym mogłoby siedzieć i bałaganić, piasek i domek do zabawy. Widziała taki domek w katalogu i już chciała go kupić, kiedy przypomniała sobie, że minie jeszcze trochę czasu, zanim dziecko będzie mogło się w nim bawić. Spojrzała na następny folder, na którym znajdował się mały biały domek w Dalkey, pięknie wyglądający na fotografii w agencji nieruchomości. Ale w rzeczywistości nie widziała go jeszcze, a opis wykonany przez elokwentnego agenta nieruchomości nie musiał wcale odpowiadać rzeczywistości, co okazywało się po przybyciu na miejsce. W poniedziałek oglądała domek, który mimo zachęcającego opisu okazał się ciasnym, maleńkim budyneczkiem, całkowicie pozbawionym uroku, z wilgotnymi ścianami, trzema stęchłymi sypialniami, które mogłyby być dobre na melinę dla narkomanów, i z pustą przestrzenią z tyłu, odpowiednią dla botanicznych eksperymentów dotyczących bujnego rozrostu chwastów. – Wymaga włożenia pewnej pracy – przyznał wyglądający na zmęczonego agent, który zauważył, że Jo owija spódnicę wokół nóg, żeby nie zamieść nią w kuchni czegoś szczególnie zaraźliwego. – Jeślibym była zamężna z kimś, kto prowadzi firmę budowlaną może bym to wzięła pod uwagę – odrzekła Jo. A potem, ponieważ zrobiło jej się głupio, że wyraziła się tak ostro, dodała: – potrzebuję czegoś, co nie wymaga zbyt dużego nakładu pracy, bo spodziewam się dziecka. Po przydługiej rozmowie na temat pierwszych dzieci (Colm, agent handlu nieruchomościami, miał ich dwoje, przy czym drugie miało dopiero dziewięć miesięcy i nigdy w swoim życiu nie spało bez przerwy dłużej niż cztery godziny) Jo pojechała, żeby obejrzeć dziesięcioletni budynek przerobiony z dawnych stajni, o którym w prospekcie nie wspomniano słowem, że wymaga renowacji. Dom był równie piękny, jak okropny był poprzedni. Jo zakochała się w nim natychmiast i była bardzo rozczarowana, kiedy okazało się, że tego rana ktoś już złożył na niego ofertę, która została zaakceptowana. Zbyt przygnębiona, by nawymyślać agentowi, który mógł zatelefonować do niej, żeby się niepotrzebnie nie fatygowała, Jo wybiegła do swego samochodu i wściekła pojechała do domu. Pewną pociechą było zjedzenie dwóch twixów w czasie oglądania wieczornego serialu. Po poniedziałkowych porażkach zdecydowała, że we wtorek wieczorem da sobie spokój z poszukiwaniami. Zamiast tego poszła na przyjęcie z okazji wypuszczenia na rynek nowej odmiany cienia do powiek i zjadła zbyt wiele vol au vents, podczas oglądania czterech cienkich

jak tyczki modelek o pomalowanych nagich ciałach, przechadzających się nonszalancko, gdy tymczasem kelnerom szczęki opadały ze zdumienia. – To chyba anorektyczki – wymamrotała Rhona, zapalając kolejnego papierosa, żeby nie złamać diety i nie ulec pokusie grzanek z krewetkami w chińskim sosie sezamowym, wystawionych na stole obok. – Będziesz zdziwiona tym, jak wiele modelek żre jak prosięta – zauważyła Yvonne, równie cienka jak one redaktorka mody konkurencyjnego czasopisma. Rhona sceptycznie podniosła jedną brew. – Ivonne, dwukrotnie byłam z tobą w dziennikarskiej podróży i wiem doskonale, że twoim zdaniem zjedzenie czegoś więcej niż połowa grejpfruta i jednej grzanki na śniadanie to istne obżarstwo. Nie powinnaś więc nic mówić. Jo rzuciła podstępne spojrzenie na małe jędrne pośladki w obcisłej lycrze i wzięła kolejne vol au vent od przechodzącego kelnera. – Też chętnie bym to zjadła – dodała Rhona, wzdychając ciężko ale to takie tuczące. Jo przełknęła szybko jedzenie i wzięła głęboki łyk soku pomarańczowego. – Dziewczyny, są prezenty – przed nimi pojawiła się Nikki, machając eleganckimi, złotymi reklamówkami. Jadąc do domu, Jo obejrzała cień do powiek w czterech kolorach, szminkę do ust i lakier do paznokci, podarowane przez firmę kosmetyczną każdemu, kto brał udział w inauguracyjnej imprezie. Umalowana tą szminką wyglądałaby jak Morticia z Rodziny Addamsów. Przypomniała sobie, że powinna pojechać na poszukiwanie domu, lecz potrzebowała pociechy, a spędzenie wieczoru z Rhoną było doskonałym antidotum na chandrę. Następnego dnia nie była na lunchu – zjedzenie hamburgera w McDonald'sie w samochodzie właściwie się nie liczy – i pojechała obejrzeć zbudowany w latach sześćdziesiątych bungalow w Dun Laoghaire. Jo poczuła nagle, że zbiera się jej na płacz, kiedy wysoka blondynka szturchnęła ją boleśnie w plecy po drodze do maleńkiej łazienki w kolorze awokado. I tak nie znosiła tego koloru, podobnie jak lat sześćdziesiątych. We czwartek i piątek była tak zajęta w pracy, że nie miała czasu na nic innego, ale dzisiaj planowała spędzić popołudnie na oglądaniu posiadłości. Miała zobaczyć trzy domy, co prawdopodobnie zajmie jej całe popołudnie. Musiała także pójść do sklepu spożywczego, bo już prawie nie miała tuńczyka. Obecnie jej ciążowym kaprysem był tuńczyk i kanapki z masłem orzechowym. Przeglądając ogłoszenia, Jo natrafiła na jedno, które ją zafascynowało. I to nawet nie opis domu w górach w pobliżu Dublina tak ją zaintrygował. Właściwie posiadłość nr 2 w Redwood Lane przedstawiała się najgorzej ze wszystkich, które rozważała, szczególnie, że sformułowanie „ogrzewanie na paliwo stałe" oznaczało prawdopodobnie noszenie torfu. Bardziej martwił ją fakt, że nie było żadnej wzmianki o łazience. Słowa: „Dla nabywcy uwielbiającego przeróbki" zniechęciłyby wszystkich poza najbardziej zaślepionymi fanatyzmem majsterkowiczami, a ponieważ cała kolekcja narzędzi Jo składała się z kupionego za dziewięćdziesiąt dziewięć pensów śrubokręta o dziwnym kształcie z trzema różnymi końcówkami dla rozmaitych rodzajów śrubek, nie było żadnego sensu nawet spojrzeć na ten dom. Ale w tym momencie nie dbała o to. Nie wiedziała dlaczego, ale coś ją w tym zafascynowało, chyba opis widoku. „Umiejscowiona w malowniczym miejscu w górach pod Dublinem, posiadłość jest otoczona jaworami i bukami i wznosi się nad polami. Roztacza się z niej wspaniały widok na Zatokę Dublińską, trzeba to koniecznie zobaczyć". Nie bądź niemądra – powiedziała do siebie, naciągając czerwone bawełniane spodnie od dresów, których nie zdejmowała chyba ostatnio. – Co, do diabła, miałabyś robić w walącym się starym domu w górach, skoro nie masz pojęcia, jak przeprowadzić renowację, na którą zresztą wcale cię nie stać, do tego spodziewając się za cztery miesiące dziecka? Nic nie pomogło. Włożyła workowatą górę od dresów, przeczesała mokre jeszcze włosy, a obraz uroczego domku skąpanego w złotym wieczornym słońcu nie opuszczał jej.

Przytulna kuchnia, ławeczka w wykuszowym oknie z poduszkami obszytymi bawełną w drobną kratkę, gdzie można by siedzieć i patrzeć na Dublin rozpościerający się w rozległej dolinie. Prześliczny wiejski ogród z wonną lawendą i rozmarynem rosnącymi za drzwiami kuchni... I mosiężne łóżko w sypialni ozdobionej ładną tapetą w stylu wiktoriańskim, sosnowa szafa – no, może dwie sosnowe szafy – i toaletka ze stojącym na niej wazonem z różowymi różami z jej własnego ogrodu... Powinna to zobaczyć. *** Jo starannie zaparkowała golfa obok biura, zastanawiając się, co porche Marka robi tutaj o pół do pierwszej w sobotę. Wpadła do pomieszczeń „Style^", żeby zabrać jakieś papiery, które poprzedniego wieczora zapomniała zabrać do domu. W poniedziałek o dziesiątej rano robiła wywiad ze stylistą o tym jak wybierać ubrania dla ludzi w rozmaitych programach i cyklach telewizyjnych. Biuro prasowe RTE przesłało faksem listę programów, przy których pracował ów stylista, chociaż Jo wiedziała, że będzie w stanie przeprowadzić rozmowę bez tych informacji, wolała jednak mieć te dane świeżo w pamięci przed wywiadem. Nigdy nie zapomni jednego ze swych pierwszych wywiadów, do którego przygotowała się tak niestarannie, że w swej nieświadomości spytała aktorkę, jak się jej pracuje z dyrektorem teatru, o którym mówiono, że jest trudny we współpracy. – Nie jest tak źle z nim pracować, skoro jest moim mężem! – odrzekła aktorka i wyszła obrażona. Jo otworzyła frontowe drzwi gregoriańskiego budynku, który redakcja dzieliła z inna firmą, i weszła na pierwsze piętro do biur „Style'u". Kremowe drzwi były otwarte i Jo weszła do środka, spodziewając się zobaczyć Marka przy telefonie w sali konferencyjnej. On jednak siedział przy biurku Brendy i przeglądał makietę październikowego wydania czasopisma, jedną ręką trzymając przy uchu słuchawkę telefonu. – Cześć, Jo, nie spodziewałem się, że dzisiaj kogoś tutaj spotkam – powiedział ciepło. – Zapomniałam wziąć materiały potrzebne mi do przeprowadzenia wywiadu w poniedziałek – odpowiedziała, śpiesząc do swojego biurka i klnąc siebie za to, że zobaczono ją w dresach i starych adidasach. Nie miała na twarzy makijażu, z wyjątkiem odrobiny jasnej szminki. Twarz jej zapewne błyszczała od kremu. – Z kim przeprowadzasz wywiad? – zapytał. Jo miała mu właśnie odpowiedzieć, kiedy zaczął mówić przez telefon. – Cześć, Tim. Nie, w porządku. Nie czekałem zbyt długo. Podczas gdy on rozmawiał, Jo szperała w rozmaitych publikacjach prasowych, czasopismach i barwnych przezroczach na swoim biurku i znalazła błyszczący, zwinięty papier do faksu. Schowawszy papiery do torebki, przeszła obok Marka, machając do niego i kierując się w stronę drzwi. – Poczekaj, Tim – powiedział nagle. – Nie idź jeszcze, Jo, dobrze? Za kilka minut skończę rozmowę. Nie miała innego wyjścia, jak tylko poczekać. Powróciła do swego biurka i postanowiła zadzwonić jeszcze raz do Aisling. Kiedy telefonowała wcześniej, nikt nie podnosił słuchawki i Jo obawiała się o nią po okropnym przejściu przyjaciółki z tym sukinsynem prawnikiem. Jo rozważała kilka rzeczy, które należałoby zrobić panu Murphy'emu, z których żadna nie była dozwolona. Co za świnia. U Moranów telefon dzwonił i dzwonił. Nikt nie podnosił słuchawki. Oczywiście, chłopcy grają w piłkę nożną, a Aisling prawdopodobnie odwiozła ich – przypomniała sobie Jo. Spróbuje zadzwonić później. Mark cały czas rozmawiał. Nie chciała siedzieć tu i czekać, aż odejdzie od telefonu, więc próbowała udawać pochłoniętą przeglądaniem swego kalendarza i zastanawianiem się, czego chce. Minęły już prawie dwa miesiące, odkąd wrócili z Nowego Jorku, a od tamtego czasu był dla niej uprzejmy, czarujący i miły. Przyjął wyznanie ojej ciąży spokojnie, objął po bratersku, kiedy załamała się wtedy w Bloomingdale's. Zabrał ją do pobliskiej kawiarni, zamówił dla niej gorącą czekoladę i trzymał za

rękę, aż przestała płakać. Nie wypytywał, słuchał spokojnie i w skupieniu, kiedy szlochając opowiadała mu o dziecku i o tym, w jakich okolicznościach Richard ją opuścił. – Dobrze, że mi powiedziałaś, Jo – powiedział później, już wieczorem, kiedy spotkali się w hotelowym lobby i ona była śmiertelnie zawstydzona swym wcześniejszym zachowaniem. – Gdybyś potrzebowała pomocy, możesz na mnie liczyć. Jesteśmy w „Style'u" niczym wielka rodzina i chciałbym, żebyś wiedziała, że zrobię wszystko, co będę mógł, żeby ci pomóc – dodał dobitnie. Tego wieczora zjedli kolację w hotelu i Jo zastanawiała się, czy w poprzednich dniach wyobrażała sobie tylko naładowaną atmosferę pomiędzy nimi. Teraz traktował ją jak ukochaną siostrę, która właśnie zachorowała, pytał, czy nie jest jej za gorąco lub za zimno, czy chce jeszcze trochę wody albo soku pomarańczowego. Mimo swego kawalerskiego stanu Mark najwidoczniej wiele wiedział na temat ciąży, ponieważ studiował menu jak doświadczony ojciec, nie zgadzając się na cokolwiek zawierającego miękki ser, pasztet czy też alkohol. – Nigdy nie dość ostrożności – powiedział, zamawiając dla nich obojga wodę mineralną gdyż, jak powiedział, dobrze mu zrobi, jeśli powstrzyma się od picia wina do kolacji. Jo uznała, że jego braterska troska pocieszają i jednocześnie jej pochlebia. Przyjemnie było być rozpieszczaną i była pewna, że gdyby Mark był ojcem dziecka, kazałby jej położyć się z nogami do góry, kiedy tylko dowiedziałby się, że jest w ciąży. Ale przeistoczenie się z atrakcyjnej kumpelki w pozbawioną seksu przyszłą matkę było trochę żenujące. To, że spodziewam się dziecka nie znaczy, że jestem istota aseksualną– miała ochotę powiedzieć. Nie jestem jednowymiarową istotą, która jest pożądana do chwili, gdy zajdzie w ciążę, a potem staje się pozbawionym namiętności wcieleniem macierzyństwa. Oczywiście, nic takiego nie powiedziała. Mark poczułby pewno wstręt na myśl, że mogła przypuszczać, że jest dla niego interesująca, choć nosi w sobie dziecko Richarda. Przez następne dwa miesiące, kiedy dzwonił do biura, prosił o połączenie z Jo i pytał, jak się czuje, jak tam dziecko i mówił, że jeśli chce wziąć sobie czas wolny, to niech go sobie weźmie bez skrępowania. – Musisz dbać o siebie – mówił, niemal ojcowskim tonem. Nie wiedziała, czy robi to, bo myśli, że w biurze nikt poza nim nie wie, że Jo jest w ciąży i sama, i z tego powodu chciał być dyskretny, czy też dlatego, iż uważa, że powinien spytać o jej zdrowie, ponieważ była jego pracownicą i przestrzegał pewnych zasad współpracy z ludźmi. Ale zaczynała się już przyzwyczajać do tych rozmów i łatwiej było jej rozmawiać z Markiem przez telefon niż bezpośrednio. Sprawił, że zachichotała – i wykazał niespodziewaną znajomość tego, co naprawdę działo się w biurze – pytając, czy Brenda rzeczywiście pracuje, czy też telefonuje do swego aktualnego ukochanego, kiedy w tym czasie Brenda siedziała naprzeciwko Jo i najwidoczniej przysłuchiwała się rozmowie z zainteresowaniem. Jednak Jo zdała sobie sprawę, że unika osobistego spotkania z Markiem. Czuła się zakłopotana tym, jak flirtowała z nim w Nowym Jorku. Przynajmniej nie rzuciła się na niego, było to jej jedyne pocieszenie. W dalszym ciągu rozważała zmiany w ich wzajemnych stosunkach, kiedy on odłożył słuchawkę. – Jak się dziś czujesz, Jo? – pytał. – Czy dziecko nadal stara się wydostać na zewnątrz? Zaśmiała się, ponieważ właśnie takie miała wrażenie przez ostatnie parę tygodni. Najpierw czuła delikatne ruchy w brzuchu, coś, co ją poruszyło i niezmiernie zdziwiło. Teraz, dziecko zrobiło się energiczne i kopało jak piłkarz. – Jest bardzo energiczna – powiedziała z uśmiechem, bo chociaż nie chciała wiedzieć, jakiej płci jest dziecko, czuła, że nosi w łonie maleńką dziewczynkę. – A więc piłkarka – uśmiechnął się, podchodząc do niej i stając z rękami w kieszeniach dżinsów, które nosił do sportowej granatowej koszuli. – Czy kopie przez cały czas? – Nie. Ale porusza się przez cały czas, chyba że śpi. – Jo pogłaskała swój brzuch z miłością i z zawstydzeniem stwierdziła, że Mark patrzy na nią w skupieniu, a jego szare oczy są pełne czułości i uczucia.

– Bardzo chciałbym poczuć, jak kopie – powiedział z wahaniem. – Czy masz coś przeciwko. – Nie – odpowiedziała zdziwiona Jo. Położył delikatnie jedną rękę na jej brzuchu, duże palce rozcapierzyły się, kiedy usiłował wyczuć ruchy dziecka. Pozostawali w tej pozycji przez kilka minut i Jo zastanawiała się, jaki dziwny widok ujrzałby ktoś z pracy, wchodząc niespodziewanie do pomieszczenia. Czuła zapach płynu po goleniu Marka, ostry cytrynowy zapach, który zawsze się jej z nim kojarzył. Potrafiła rozpoznać większość perfum i płynów po goleniu, jeśli znała je przedtem, ale nie była pewna, jakiego używa Mark. Być może działo się tak dlatego, że była to mieszanina własnej woni, świeżo umytych włosów, żelu do golenia, płynu, w którym została wypłukana jego koszula oraz ciepłego zapachu zdrowego mężczyzny. Poczuła nagłe poruszenie w brzuchu, kiedy dziecko przemieściło się w lewą stronę i delikatne fale przeszły przez jej ciało. – Poczułem! Czułaś to? – powiedział Mark z podziwem. – Głupie pytanie, oczywiście, że ty też poczułaś. Czy to nie piękne? Dziecko zatrzepotało, jakby zachwycone nową sytuacją. Twarz Marka jest jak obraz – pomyślała Jo. – To niezwykłe, to po prostu cud – powiedział wreszcie, zabierając powoli rękę. Jo uśmiechnęła się, zapomniawszy o zawstydzeniu i niezręczności sytuacji. – Naprawdę rozkwitasz – powiedział Mark, patrząc na jej zaróżowione policzki, błyszczące włosy i błysk w ciemnych oczach. – Powiedz mi, przyszła mamo, czy miałabyś ochotę pójść ze mną na lunch, czy też robisz coś dziś po południu? – Właściwie mam zamiar szukać dzisiaj domu – powiedziała – ale dopiero po pół do trzeciej. Chciałabym jeszcze popływać w Sillorgan, a potem pojechać do Killney, żeby zobaczyć pierwszy dom. – Może więc pójdziesz popływać, a później zabrałbym cię na szybki lunch. Poobwoziłbym cię po południu – zaproponował. – Będzie to dla mnie przyjemnością. Bardzo lubię oglądać domy. – A więc zgoda. Zmęczona pływaniem Jo stwierdziła, że to był świetny pomysł, żeby Mark woził ją po południu, zwłaszcza, że postanowiła zobaczyć dom w górach, a jej wiedza o miejscowościach znajdujących się dalej niż Sandyfort była zdecydowanie powierzchowna. Po zjedzeniu zupy i sandwicza w pubie w Sillorgan wyruszyli samochodem Marka. Jo usadowiła się swobodnie na niskim skórzanym siedzeniu. Pierwszy dom był pełen oglądających. Samochody stały zaparkowane na długości dwustu metrów po obu stronach domu i strumień ludzi stał obok, usiłując dostać się do środka przez frontowe drzwi. – Chyba nie wszyscy myślą o kupnie tego domu? – zapytał Mark, próbując utorować Jo drogę do salonu. – To takie najnowsze hobby – wyjaśniła. – To bardziej zabawne niż spacerowanie po hipermarketach. Ludzie po prostu zaczęli oglądać, jak wyglądają domy innych ludzi. Trudno było zorientować się, jaki był ten dom, tyle było tam ludzi. Wyszli prawie zaraz po tym, jak przyszli. Następnym miejscem była elegancka wiktoriańska rezydencja w Greystones, która była zbyt droga, jak na możliwości Jo, ale i tak postanowiła ją zobaczyć. Oczywiście, mniej ludzi było przygotowanych, by podróżować z miasta aż do Greystones, by pofolgować swemu niedzielnemu hobby. Przed domem było zaparkowanych tylko pięć samochodów. – To wygląda bardziej zachęcająco – powiedział Mark, uwalniając długie nogi z miejsca kierowcy. Spoglądali na szarą fasadę, duże wykuszowe okna i fantastyczny widok na port. Wewnątrz dom był pięknie urządzony i doskonale utrzymany, ale Jo od razu się nie spodobał, ponieważ był surowy i zimny. Nie przypadł jej do gustu sztywno urządzony salon z czarnym obramowaniem kominka oraz ozdobne gzymsy, a jeszcze mniej spodobała jej się długa, wąska kuchnia.

– Nie wiem, dlaczego – nachyliła się, by szepnąć na ucho Markowi – ale nie podoba mi się tutaj. Jest tu tak... zimno. – Też odnoszę takie wrażenie – zgodził się z nią. – Jedźmy stąd. Słońce świeciło, kiedy jechali w kierunku Stepaside, silnik porsche'a wył jak wielki zachrypnięty kot. Piętnaście minut później, po zjechaniu w dół kilkoma serpentynami, które, jak im się wydawało, wiodły donikąd, przybyli do Redwood Lane. Był to niewielki otoczony drzewami wiejski domek z kilkoma wjazdami. Przed numerem 2 nie stały żadne samochody. Zobaczywszy posiadłość, Jo pomyślała, że nie jest to zaskakujące. Niski granitowy domek wiejski, otoczony dżunglą w miejscu, gdzie powinien znajdować się ogród, brudna szara farba odpadającą z drewnianych ścian wokół witrażowych okien i dach, z którego odpadła większość dachówek, nie był marzeniem przeciętnego agenta handlu nieruchomościami. Nie jest niczyim marzeniem – pomyślała Jo, zastanawiając się, dlaczego podoba jej się tak bardzo. Czy straciła w ogóle rozum, rozważając kupowanie go? Przeszła ścieżką porosłą pokrzywami i mleczami, podczas gdy Mark szedł za nią. – Czy w broszurze wspomniano, że ten dom wymaga całkowitej renowacji? – zapytał z niedowierzaniem. – Hmm... tak – odpowiedziała Jo. Zapukała do drzwi frontowych, nie zwracając uwagi na łuszczącą się szarą farbę. – Proszę wejść, proszę – powiedział donośny głos. – Myślałam, że pani się spóźni, bo tak trudno to znaleźć. Jo pchnęła drzwi i weszła do środka. Niewielki hol otwierał się na dużą kuchnię z lewej strony i salon z prawej. Kuchnia rozciągała się aż do samego końca domu. Widok z dużego witrażowego okna był nieco ponury. – Jestem Margaret Middleton – oznajmiła duża rudowłosa kobieta, podnosząc się z zakurzonego krzesła, by ich przywitać. – Jo Ryan. Rozmawiałyśmy przez telefon – odpowiedziała Jo. – Czy chcecie państwo, żebym oprowadziła was po domu, czy też wolicie rozejrzeć się sami? – Rozejrzymy się sami – powiedziała twardo Jo. – A więc proszę bardzo. Proszę jednak uważać na schodach, są bardzo strome – ostrzegała agentka. Drewniana klatka schodowa z lewej strony pokoju rzeczywiście wyglądała na bardzo stromą i prowadziła do miejsca, które wyglądało na zaadaptowany strych. Wielki kremowy piec zajmował większą część jednej ściany. Zbieranina kredensów i zniszczona komoda stanowiły resztę wyposażenia kuchni. Ciemne belki przecinały wzdłuż i wszerz sufit, nadając miejscu staroświecki wygląd. Jo natychmiast wyobraziła sobie zwisające z belek suszone kwiaty, wianki czosnku i miedziane garnki. Pokój od bardzo dawna nie był malowany i zapach starego oleju kuchennego przenikał powietrze. Ale nawet bezbarwna tapeta i brud nie mogły zepsuć uroku tego miejsca. – Czy to nie wspaniałe? – Zapytała Jo, zachwycona tym miejscem. – Ma swój charakter – powiedział z wolna Mark. Odwróciła się, aby uśmiechnąć się do niego przed wyjściem z kuchni, i poszli zobaczyć salon. Miał takie same ciemne belki i witrażowe okna jak kuchnia. Wielki granitowy kominek otoczony czarnymi płytkami z pewnością byłby najmocniejszym akcentem w pokoju, gdyby nie krzykliwy brązowo-pomarańczowy dywan, który kontrastował z bladoniebieskimi ścianami. – Bardzo podoba mi się wystrój tego wnętrza – powiedział Mark, udając zachwyt. – Chyba powinniśmy wynająć osobę, która je projektowała, aby przerobiła biuro, nie uważasz? – Tylko czy byłoby nas na to stać? – odpowiedziała w podobnym tonie Jo. – Uzyskanie wyglądu, jakby miejsce było nietknięte od roku 1792 może być bardzo drogie. Wyjęła z torebki chusteczkę ligninową i podeszła do okna w głębi pokoju. Równie duże jak okno w kuchni, wychodziło na tę samą stronę. Był tam wykusz i ławeczka, więc można było

siedzieć i wyglądać na zewnątrz. Jo przysiadła na brzeżku zakurzonego siedzenia i potarła szybę chusteczką, aż powstała czysta powierzchnia wystarczająco duża, aby wyjrzeć na dwór. Na skraju ogrodu rosło kilka jaworów i buk, otaczał go dziki żywopłot, ale poprzez prześwity w zieleni widać było położone poniżej pola. Kilka krów z zadowoleniem machało ogonami na polu, rozkoszując się ostatnimi promieniami wrześniowego słońca. Najwidoczniej należały do farmy, widocznej z odległości około kilometra. – Jeśli tylko nie hodują tam świń, wszystko gra – powiedziała Jo. – Mam wrażenie, jakbyś już się zdecydowała kupić ten dom, Jo – powiedział Mark. Popatrzyła na niego. Naprawdę podobał się jej ten dom i rozważała już wszystkie możliwości, jakie dawałby po renowacji i ponownym urządzeniu. Ale chciała, żeby i on to zaakceptował. Bóg jeden wie dlaczego – pomyślała. – Bardzo ci się nie podoba? – zapytała. – Jo. – Położył rękę na jej ramieniu i uśmiechnął się do niej, szare oczy błyszczały radośnie. – Uważam, że ma swój charakter, ale nie jest istotne, co mi się podoba. To ma być twój dom, więc wszystko zależy od ciebie. Będzie wymagał trochę pracy – ostrzegł, rozglądając się po pokoju. Z pewnością jednak należy zmienić instalację elektryczną co nie jest tanie, jest tu też mnóstwo innych robót do wykonania. Zdaje się, że długo nikt tu nie mieszkał, kto wie, co od tego czasu się popsuło lub zniszczyło. Jo wyglądała przez chwilę na strapioną, lecz potem jej twarz pojaśniała. – Jeśli jest to taka nora, pewnie od dawna jest wystawiony na sprzedaż i będzie można zbić parę tysięcy z żądanej ceny. Tak jest! W ten sposób zaoszczędzę wystarczająco dużo pieniędzy na rzeczywiste koszta renowacji. Chodź, zobaczymy, co jest na górze. Wzięła rękę Marka i wyprowadziła go z pokoju. W połowie drogi na piętro zdała sobie sprawę, co zrobiła. Trzymała go za rękę! Wydawało się tak naturalną rzeczą zrobić to w tamtej chwili, jakby szukali wspólnego domu, jakby byli parą. Jego ręka była ciepła i mocna, palce obejmowały mocno jej palce. Przecież nie mogła jej wypuścić. Na górze było zaadaptowane poddasze. Niski skośny dach pokryto drewnem sosnowym, co nadawało obu sypialniom niezwykle przytulny wygląd. Duża, robiona na obstalunek szafa, też zrobiona z sosny, zajmowała jedną ścianę. – Oto, czego potrzebuję – powiedziała Jo. Wyjęła niezręcznie rękę z ręki Marka i otworzyła szafę. Jak wszystko inne w tym domu, wnętrze jej było raczej ponure. Była jednak przestronna i dobrze zaprojektowana, z wieloma półkami i miejscem na rzeczy wiszące, mogła się tutaj pomieścić nawet garderoba Jo. – Łazienka jest bardzo ładna – powiedział Mark, który odszedł, by obejrzeć pozostałą część kondygnacji. – Tylko nie ma prysznica. – Naprawdę ładna – powiedziała zaskoczona Jo, pojawiając się w drzwiach. – Nic nie napisano o łazience i obawiałam się, że jest tutaj ubikacja na dworze. Co za ulga. – Na szczęście artysta, który urządzał parter, nie został wpuszczony na górę – dodał Mark. Gładkie białe kafelki, białe wyposażenie i płytki podłogowe imitujące korek sprawiały, że łazienka była zdecydowanie najładniejszym pomieszczeniem w całym domu. – Poza zamontowaniem prysznica nie wymaga żadnych prac – powiedziała Jo. Stali w ogrodzie na tyłach domu, omawiając, jak, do jasnej cholery, oczyścić dzicz chwastów i zarośli nie używając środków chemicznych, kiedy pojawiła się agentka. – I co państwo o tym myślicie? Jo poczuła, jak Mark szturcha ją w żebra. – Istnieją tu pewne możliwości – powiedziała Jo, usiłując nadać głosowi całkowicie obojętny ton – ale kosztowałoby to górę pieniędzy i cena jest o wiele za wysoka. Agentka aż otworzyła usta ze zdumienia. Najwidoczniej Jo była pierwszą osobą od długiego czasu, która nie odjechała natychmiast, rzuciwszy zaledwie okiem na dom. Fakt, że w ogóle omawiała cenę domu był czymś nadzwyczajnym. – A więc jesteście państwo zainteresowani? – zapytała z nadzieją w głosie.

– Nie wiem, kochanie – powiedział Mark, obejmując Jo. – Wiem, że ci się podoba, ale kupno po tej cenie nie wchodzi w grę. Dopiero po opuszczeniu ceny o sześć tysięcy, można by to w ogóle zacząć rozważać. Usiłując powstrzymać uśmiech, Jo zaczęła grać razem z nim. – Wiem, skarbie. – Miała nadzieję, że nie skręci go od śmiechu, kiedy nazwała go skarbem. – Masz rację. On zawsze ma rację– śmiertelnie poważnie zwróciła się do agentki handlu nieruchomościami, której twarz przybrała na odmianę zrezygnowany wyraz. – Wie pani, pani... – powiedział Mark. – Middleton – poinformowała kobieta. – Zadzwonię do pani w tygodniu i porozmawiamy o domu. Chodźmy, kochanie. Jedźmy już. Obejmował ramieniem Jo i zacieśniał uścisk, kiedy czuł, że ona trzęsie się od tłumionego śmiechu. Wreszcie nie musiała się już powstrzymywać, kiedy zatrzasnął drzwi od samochodu. – To było nie do przebicia! Nie wiedziałam, że umiesz tak dobrze kłamać, Mark. – Wcale nie kłamałem, kochanie – zażartował, zapuszczając silnik. – To były interesy. W interesach nie pokazuje się swoich kart. Jeśli przetrzymamy ją trochę (a chyba nikt inny nie jest zainteresowany tą posiadłością sądząc po jej reakcji), możemy uzyskać o wiele niższą cenę. – A więc – powiedziała, przesuwając się na siedzeniu tak, aby patrzeć na Marka – Co o tym myślisz? Droga była wąska, koncentrował się więc najeździe, dając tym samym Jo szansę obserwowania, jak prowadzi samochód. Jego profil był ostry, oczy zwężały się, kiedy patrzył na wijącą się drogę. Zazwyczaj robił wrażenie poważnego i sztywnego, tym większe więc było zaskoczenie, kiedy potrafił zdobyć się na swobodne żarty. Pomyślała, że jest zupełnie innym człowiekiem, kiedy poznało się go bliżej. Chłód i pragmatyczne podejście do życia były tylko parawanem, za którym ukrywał się dowcipny, uczuciowy facet. Teraz wydawało się jej dziwne, że mogła kiedykolwiek widzieć w nim aroganckiego szefa, który uważał, iż ludzie będą skakać na każde jego skinienie. Popatrzył na nią. – Przepraszam, Jo. Co powiedziałaś? – Zastanawiałam się. Co myślisz o domu. Czy uważasz, że myśl o kupieniu go jest totalnym szaleństwem? – Totalne szaleństwo, rzeczywiście. Ach, masz na myśli dom. Pacnęła jego ramię zwiniętym prospektem. – Nie wyobrażaj sobie za dużo, dlatego że nazwałam cię skarbem. Mogłam użyć wielu innych określeń, a i tak nic z tego by nie wynikało. Odpowiedział jej uśmiechem. – Tak, madame. Czy też Wasza Wysokość? – Może być Wasza Wysokość – odpowiedziała. – A teraz powiedz, co myślisz o tym domu? – Po pierwsze, potrzebujesz fachowca, który przyjrzałby mu się dokładnie i sprawdził, czy nie ma tam jakichś poważnych problemów budowlanych, czy nie obsuwa się grunt i tak dalej. Następnie, trzeba wziąć wykonawcę, żeby ocenił, ile wyniesie koszt robót. Nie myśl nawet o tym, w jaki sposób zmienić wystrój kuchni, dopóki nie będziesz wiedziała, ile trzeba wyłożyć, żeby w ogóle można było tu mieszkać – radził jej. – A jeśli z podanej ceny będzie można wytargować tyle, żeby dokonać wszelkich napraw, może warto byłoby to kupić. Ale zrobienie wszystkiego zajęłoby prawdopodobnie kilka miesięcy. Czy jesteś na to przygotowana? Jo nie namyślała się ani przez chwilę. – Oczywiście – powiedziała gorąco. – Bardzo podoba mi się ten dom, ma nastrój, jest tak bardzo... nie wiem, ciepły. – Szukała właściwego słowa, nie mogąc od razu go znaleźć. – Czuję się tam jak u siebie, mimo tych wszystkich okropnych dywanów i tak dalej – powiedziała wreszcie. – Przez ostatnie trzy tygodnie oglądałam mnóstwo różnych posiadłości i tylko tutaj tak bardzo mi się spodobało. No, powiedzmy, spośród tych, na które mnie stać – poprawiła się. – Przekonałaś mnie – powiedział Mark. – Mam przyjaciela, który prowadzi firmę budowlaną, poproszę go, żeby obejrzał dom w tygodniu, jeśli ci to odpowiada. Co ty na to?

– Wspaniale! *** – To było bardzo ładne ze strony Marka, że zawiózł cię, żeby zobaczyć dom – powiedziała Rhona, wsypując do kawy słodzik i mieszając ją w zamyśleniu. Zawsze mówiłam, że to miły człowiek, a ty po prostu nie potrafisz tego dostrzec. Cieszę się, że zaczynasz go poznawać bliżej – dodała, kładąc akcent na ostatnim słowie. Jo popatrzyła na nią podejrzliwie, lecz twarz Rhony była całkiem niewinna. Nigdy nie można było się zorientować, kiedy Rhona drażniła się, a kiedy nie, laką dobrą była aktorką. Jo postawiła swoją filiżankę herbaty na biurku i wzięła zestaw barwnych przezroczy, przysłanych przez firmę produkującą bieliznę. Było poniedziałkowe popołudnie i obie z Rhoną przeglądały artykuły, których jeszcze potrzebowały do październikowego wydania. W piątek materiał miał iść do druku, co oznaczało, że wszystko musiało być gotowe w czwartek, a to z kolei powodowało, ze był to najbardziej gorączkowy tydzień dla zespołu „Style'u". Jak zwykłe, większość dużych artykułów już wybrano, zredagowano i rozmieszczono. Pozostało jednak jeszcze sporo detali, które sprawiały najwięcej kłopotów. Jo musiała pogonić ilustratora, który powinien już był dostarczyć wykonane akwarelą ilustracje restauracji, omawianej w piśmie. Nikki dostała zapalenia oskrzeli i miało jej nie być przez cały tydzień, co oznaczało, że Jo musiała znaleźć kogoś innego do przeredagowania doniesień prasowych o wypuszczeniu na rynek nowych kosmetyków upiększających dla rubryki Dziesiątka najbardziej lubianych kosmetyków. A ponadto Emma, która błagała, żeby pozwolić jej na przeprowadzenie wywiadu z trzema najsławniejszymi irlandzkimi modelkami na temat ich metod dbania o urodę, zatelefonowała rano do Anette, oświadczając, że nie może tego zrobić i pytając, czy nie mógłby zastąpić jej ktoś inny, bo ona nie chce wystawić dziewczyn do wiatru? – Zabiję ją – wściekała się Jo, usłyszawszy tę ostatnią nowinę. – Jak śmiała zrobić coś takiego! Bez względu na to, co jej dolega, nie powinna zwalać nam na głowę tego, co rozbabrała, i spodziewać się, że my to za nią załatwimy. Jeśli nie może pójść, powinna zatelefonować do modelek i odwołać spotkanie. Wreszcie Rhona zadzwoniła do dziennikarki spoza czasopisma, która czasami pisywała artykuły do magazynu i poprosiła ją o zrobienie wywiadów. Uporawszy się z kryzysem, redaktor naczelna i jej zastępczyni miały jeszcze mnóstwo pracy, dlatego też studiowały kolorowe slajdy ubrań, butów, torebek i atrakcyjnych drobiazgów. – Myślałam, że mogłybyśmy dać to do rubryki Pięćdziesiąt pomysłów – powiedziała Jo, pokazując Rhonie jedwabne kremowe body połączone z biustonoszem i śliczną koronką na przodzie. – To najbardziej uniwersalna część bielizny, jest bardzo seksowna i świetnej jakości. Rhona wzięła przezrocze i obejrzała, trzymając je na tle okna. – Podoba mi się to body i samonośne pończochy. Założę się, że Mark by to po prostu uwielbiał... – Suka – powiedziała Jo, a Rhona roześmiała się. – Myślisz tylko o jednym, Rho. – Wiem, i na dodatek są to kosmate myśli – powiedziała naczelna. – Nie mogłam się temu oprzeć. W każdym razie, Jo, nie ma sensu udawać, że nic się między wami nie dzieje, nawet jeśli obydwoje zachowujecie się w biurze jak całkowicie sobie obojętni. – Ależ nic się pomiędzy nami nie dzieje – zaprotestowała Jo. – Jeśli usiłujesz powiedzieć mi, że wszystkie te wędrówki i kolacje w Nowym Jorku były całkowicie platoniczne, to wcale ci nie uwierzę – powiedziała Rhona. – Wiesz, że ci się podoba, jesteś po prostu zbyt uparta, by to przyznać. Sama powiedziałaś mi, że wyglądało na to, iż coś wydarzy się pomiędzy wami pierwszego wieczoru, tylko on nagle zrobił się oficjalny. – O rany, nie wiem – Jo łyknęła trochę herbaty i spojrzała na Rhonę obojętnym wzrokiem. – Tak, lubię go, ale nie należę aktualnie do grona poborowych, prawda? Spodziewam się dziecka innego mężczyzny, a więc dlaczego ktoś taki jak Mark Denton mógłby coś ode mnie chcieć? On jest po prostu miły – powiedziała Jo zrezygnowanym tonem.

– Nie bądź głupia, Jo – rzekła Rhona. – Należysz do moich najlepszych przyjaciół i jesteś jedną z najsympatyczniejszych osób, jakie znam. Mark interesuje się tobą wiem to na pewno. Zawsze się mu podobałaś. – Co masz na myśli mówiąc „zawsze się mu podobałaś"? – zapytała Jo. – No, nigdy nie było odpowiedniej chwili, żeby ci o tym powiedzieć... – powiedziała z wolna druga kobieta, sięgając po papierosy i wyciągając jednego z paczki. – Rhona, przestań się droczyć i powiedz mi! – No więc, podczas pierwszej Gwiazdki po tym, jak przyszłaś do „Style” poszliśmy z Markiem na lunch i on bardzo się tobą interesował. Pytał mnie, czy spotykasz się z kimś, i tak dalej. – Rhona zapaliła papierosa i zaciągnęła się głęboko. – Ty spotykałaś się wówczas z Timem i powiedziałam mu o tym. A kiedy zerwaliście z Timem, Mark był już z inną kobietą i jakoś mijaliście się w czasie. – Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym, Rhono? – zapytała Jo, całkowicie osłupiała. – Powiedziałabym, gdyby Mark nie był naszym szefem. Bez wątpienia zrobiłabyś się bardzo pewna siebie, gdybyś wiedziała, że mu się podobasz. Byłoby to niezręczne. – Może byłoby to lepsze niż zachowywać się tak otwarcie wrogo w stosunku do niego przez cały czas – powiedziała Jo nerwowo, przypominając sobie wszystkie te sytuacje, kiedy docinali sobie wzajemnie z Markiem na cotygodniowych spotkaniach redakcyjnych. Dziwnie się czuła teraz, myśląc, że w rzeczywistości podobała mu się do tego stopnia, że wypytywał Rhonę o jej romantyczne związki, a ona była tego nieświadoma. Jo była trochę przestraszona na samą myśl o tym. – Rozumiesz – skomentowała Rhona, obserwując przerażoną twarz Jo. – Wyobraź sobie, jakby to było, gdybym powiedziała ci o tym wcześniej. Byłabyś skrępowana. Mówię ci to teraz, Jo, ponieważ bardzo lubię Marka, bardzo bym chciała widzieć was razem i jest na to odpowiednia pora. Doskonale pasowalibyście do siebie i, do cholery jasnej, zasługujesz na przyzwoitego faceta po tej historii z Richardem. – Nie wiem – wymamrotała Jo. – To takie dziwne. Rzeczywiście myślałam, że zaistniało coś pomiędzy nami, kiedy byliśmy w Nowym Jorku, ale on zaraz jakby się wycofał i znowu stał się lodowaty. Nie rozumiem go... Przerwało jej pukanie do drzwi. – Rhono – Anette wychyliła głowę z drzwi. – Dzwoni do ciebie Claire. Wiem, że nie chcesz, żeby ci przeszkadzano, ale ona twierdzi, że to pilne. – Odbiorę, Anette – odpowiedziała Rhona. – Posłuchaj – powiedziała do Jo ciszej. – Czy naprawdę uważasz, że Mark chętnie spędzałby cały dzień wożąc ciebie po zrujnowanych domach w górach, jeśli chciałby być miły dla podwładnej w ciąży? Nie. Pomyśl o tym, Jo. Zasługujesz na niego. Zadzwonił telefon, więc podniosła słuchawkę. – Cześć, Claire, o co chodzi? Jo po cichu zebrała przezrocza z biurka Rhony i ostrożnie podniosła się z krzesła. Czuła się olbrzymia, chociaż dziewczyny w biurze mówiły, że jest w świetnej formie jak na kobietę w szóstym miesiącu ciąży. Jedynym problemem były ubrania. Dla kogoś, kto tak jak Jo uwielbiał ubrania, męczarnią była konieczność rezygnacji z bardziej atrakcyjnych ubiorów i wybieranie co rano czegoś z ograniczonej kolekcji ubrań luźnych w pasie. Dzisiaj nosiła miękką granatową dzianinową sukienkę, wystarczająco elastyczną, by się w nią zmieściła ona, jej brzuch i wszystko, a na to długi jedwabny niebieski kardigan. Wyglądało to doskonale, szczególnie z matowym złotym wisiorkiem, który kupiła na straganie w Turcji wiele lat temu. W najbliższym miesiącu będzie musiała jednak kupić trochę sukienek ciążowych albo poprzestanie na noszeniu spodni do joggingu i wielkich T-shirtów, aż do chwili, kiedy urodzi dziecko.

Usiadła przy biurku i zmęczona patrzyła na spis rzeczy do załatwienia. Cała energia wyparowała z niej po rozmowie z Rhoną. Spisanie zrobionego dziś rano wywiadu oraz zredagowanie go wydało jej się bardzo trudnym zadaniem. Przez dwie godziny pracowała solidnie, nie słysząc dźwięku telefonów, rozmów o brakujących ilustracjach i radia Anette nastawionego na listę przebojów. Wreszcie skończyła i otwierała nowy dokument w edytorze tekstu, by zredagować Dziesiątką najbardziej lubianych kosmetyków, kiedy do biura wparowała Emma. Otoczona chmurą perfum CK One, mając na sobie coś, co wyglądało na bardzo drogą suknię, trzymając w ręku nową teczkę, Emma uśmiechnęła się do wszystkich, po czym rzuciła ją na swoje biurko. – Dzień dobry wszystkim – powiedziała głośno, po czym zwróciła się do Anette: – Czy ktoś dzwonił do mnie? – zapytała. Co za bezczelność – pomyślała Jo. Całkowicie zawaliła sprawę wywiadu i wkracza do redakcji, jakby nic się nie stało, bez przeprosin wyjaśnień. A Jo już myślała, że jej kilkumiesięczne wysiłki, zmierzające do zrobienia z Emmy odpowiedzialnego członka zespołu, zaczęły przynosić owoce. Uwierzyła deklaracjom Emmy, że chce się uczyć i była taka pewna, że dziewczyna rozpoczęła nowy rozdział życia i chciała się poprawić! Jak bardzo można się pomylić! – Emmo – powiedziała chłodno Jo, przerywając jej rozmowę z Anette na temat telefonów. – Co się stało dzisiaj rano? – Och, było trochę zamieszania i nie mogłam tego zrobić dzisiaj. Myślałam, że Nikki mnie zastąpi – powiedziała Emma beztrosko. – Nikki jest rzeczywiście chora. – Wyjaśniła Jo, zdecydowana nie dać się wyprowadzić z równowagi ani nie podnosić głosu. – Rhona miała dużo kłopotu ze znalezieniem kogoś innego do przeprowadzenia tych wywiadów. Zrozumiałabym, gdybyś tu się źle czuła lub gdyby zdarzyło się coś poważnego i nie mogłabyś wykonać tego, co sama wymyśliłaś. Spodziewałam się jakiegoś wyjaśnienia. Ty natomiast wparowujesz tu nie tłumacząc się, nie przepraszając, i to nie jest w porządku, Emmo. – Ale teraz już wszystko w porządku? – zapytała Emma lekceważąco. – No to się nie ciskaj. Nie był to w końcu artykuł na pierwszą stronę. – Odwróciła się od Jo i odeszła do swojego biurka, zostawiając zastępczynię redaktor naczelnej bladą z wściekłości. Nawet Brenda, która słyszała wszystko, nerwowo oparła się o krzesło, jakby usiłowała uniknąć nadciągającej nieuchronnie burzy. Anette patrzyła na Jo z niepokojem, a Tom przestał stukać w klawiaturę i nasłuchiwał wyczekująco. Cała redakcja czekała, aż Jo coś powie, ale ona nie mogła wydusić ani słowa. Jak Emma śmiała zachować się w ten sposób? Nikt inny nie pozwoliłby sobie na taki brak odpowiedzialności i lekceważący stosunek do pracy, ale Emma, oczywiście, uważała, że może robić, co jej się podoba, bo była siostrzenicą szefa. Wreszcie Jo odzyskała mowę. – Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób! – Powiedziała głosem drżącym ze zdenerwowania. Chciałam położyć kres wszystkim nieporozumieniom między nami, dałam ci szansę, abyś została dobrym dziennikarzem. A ty miałaś czelność nawalić z wywiadem, o którego zrobienie sama prosiłaś, a teraz nawet nie raczysz za to przeprosić. Tak mi dziękujesz za to, że próbowałam ci pomóc, Emmo? Co, do diabła, robisz w tej redakcjo, jeśli nie chcesz pracować? To nie jest raj dla znudzonych dwudziestolatek, rozumiesz? – Nie, to jest raj dla głupich kobiet w ciąży – powiedziała szyderczo Emma, a jej ładna twarz wykrzywiła się złośliwym grymasem. – Nie myśl, że nie wiem, że latasz za moim wujem. Chcesz go wykorzystać, tak jak wykorzystujesz wszystkich mężczyzn. Próbujesz zdobyć bogatego ojczyma dla swojego bękarta? – Emmo! – W drzwiach swego gabinetu stała Rhona z otwartymi ustami, z oburzeniem wypisanym na twarzy. – Do mojego gabinetu, w tej chwili – warknęła. Teraz Emma wyglądała na przestraszoną. Bała się Rhony.

– Niech wszyscy wracają do pracy – rzuciła wściekła naczelna. Dobrze się czujesz. Jo? – powiedziała, obejmując przyjaciółkę. Jo nie mówiła nic. Obawiała się, że jeśli spróbuje coś powiedzieć, rozpłacze się. Tak bardzo starała się współpracować z Emmą ze względu na Marka i myślała, że już jej się to zaczyna udawać. A nagły atak czystej, nie skrywanej nienawiści poraził ją. Dlaczego Emma aż tak jej nienawidzi? Dlaczego powiedziała coś tak potwornego? Dlaczego twierdzi, że Jo wykorzystuje mężczyzn? Przecież tego nie robi. Czy ma zamiar powiedzieć Markowi, że Jo lata za nim z powodu jego pieniędzy? To wszystko było zbyt straszne, żeby nawet o tym myśleć. – Chyba pójdę do domu – powiedziała bezbarwnym tonem, obawiając się, że wybuchnie płaczem. – Zaczekaj pięć minut – powiedziała stanowczo Rhona. – Załatwię sprawę z tą małą dziwką i pójdziemy na kawę. Nie przejmuj się tym, co powiedziała. Brenda zrobiła jej kawę, Anette opuściła swoje stanowisko, by wyszeptać do niej słowa pocieszenia, nawet Tom wyciągnął dwie miniaturowe buteleczki whiskey ze swojego biurka i wlał jedną do jej kawy. – Nie mogę tego pić – zaszlochała Jo. – Jo – powiedziała Anette stanowczo. – Mam troje dzieci i wiem wszystko na temat ciąży. Trzeba bardzo uważać z alkoholem przez pierwsze trzy miesiące, ale nie stanie się nic złego, jeśli wypije się jeden kieliszek wina albo czegoś innego w celach leczniczych. A to jest jak lekarstwo. Wypij, bo jesteś blada jak prześcieradło, biedactwo. Wzmocniona kawa uderzyła Jo do głowy. Wypiła jeszcze trochę i zaczęła się zastanawiać, jak wróci do domu. Czuła się tak, jakby nie miała sił, by wrzucić pierwszy bieg w samochodzie. Rozprawa z Emmą zajmie zapewne Rhonie mnóstwo czasu, będzie musiała wysłuchiwać historyjek, które dziewczyna wymyśli na swoją obronę. Ale Rhona, zgodnie z danym słowem, po kilku zaledwie minutach wyszła z gabinetu, a za nią Emma z twarzą zalaną łzami. Wszyscy patrzyli wrogo na dziewczynę, która natychmiast złapała swoją torebkę i wybiegła do łazienki. – Mała kurwa – wysyczała Anette. – Nie przejmuj się nią, Jo. Niech nie myśli, że kiedykolwiek przekażę jej jakieś wiadomości od jej chłopaka, matki, lub też siedmiu najlepszych przyjaciółek! – Wątpię, czy kiedykolwiek cię o to poprosi – rzekła sucho Rhona. – Chodźmy, pani Ryan. Usiadły w barze w Berkeley Court Hotel i jadły orzechy z głębokiej miseczki stojącej na stole przed nimi. – To bardzo dobre źródło białka – powiedziała Rhona z pełnymi ustami. – I bardzo kaloryczne – dodała Jo smutno, biorąc następną garść. – Potrzebujesz dodatkowej energii po dzisiejszym wydarzeniu. – Rhona pomachała na młoda kelnerkę i zamówiła dla nich obu kawę bezkofeinową i brandy dla siebie. – Ledwo uwierzyłam, że Tom trzyma alkohol w biurku – dodała. – Tyle razy potrzebowałam się czegoś napić w tej cholernej redakcji, a on nigdy nawet nie otworzył ust, podlec! Robisz wrażenie na mężczyznach, moja droga. – Wydaje się jednak, że nie na kobietach. – Emma nie jest kobietą. To koszmar w ludzkim przebraniu, i nie zapominaj o tym. Wiedz, że opieprzyłam ją za jej niesłychane zachowanie, za całkowity brak profesjonalizmu, jak i za jej napaść na ciebie. – Co ona na to? – zapytała Jo. – Jęczała, że jej nie lubisz, a wtedy ja powiedziałam jej, że ja także bardzo jej nie lubię, ale nie w tym rzecz. To z pewnością zamknie jej usta. W każdym razie, kotku – Rhona poklepała kolano Jo – zakończyłam, mówiąc, że nie wyrzucę jej, pozwolę, żeby to zrobił Mark, kiedy opowiem mu o jej zachowaniu. Pomyślałam, że tak będzie najlepiej. Gdybyś widziała jej wykrzywioną buziuchnę, kiedy to powiedziałam. Zrobiła się biała i zaczęła płakać. Hmmm. – Przyniesiono kawę i Rhona nalała filiżankę dla Jo. – Powiedziałam, że płacz może zrobić wrażenie na jej wuju, ale na mnie nie działa. Mam zamiar zatelefonować do niego wieczorem.

Jo pomyślała, że Mark usłyszy dwie wersje wypadków dzisiejszego popołudnia. Bez wątpienia Emma zatelefonowała do niego natychmiast, opowiadając, jaką wiedźmą jest Jo Ryan, jakie knuje intrygi i jak próbuje unieszczęśliwić biedaczkę. Do czasu, kiedy usłyszy wersję Rhony, prawdopodobnie będzie myślał, że Emma ma rację – że Jo jest po prostu podstępną intrygantką. Dlaczego ta myśl tak bardzo ją przygnębiała? Wróciła do domu o pół do dziesiątej, po zjedzeniu z Rhoną chińskiej kolacji w Kites w Ballsbridge. Jagnięcina satay, kurczak z orzechami nanerczowymi i duża porcja lodów sprawiły, że Jo zrobiła się śpiąca, dziecko natomiast niezmiernie się ożywiło. Mam nadzieję, że nie masz zamiaru kopać przez całą noc – powiedziała Jo do swojego brzucha, zapalając światła w mieszkaniu. Światełko automatycznej sekretarki paliło się, i zanim zaciągnęła zasłony, wcisnęła przycisk „play". Pokój napełnił się głębokim głosem Marka Dentona. – Jo – powiedział głosem, w którym brzmiało zmęczenie. – Jestem w Londynie i właśnie odebrałem tę straszną wiadomość od Emmy. Wydaje mi się, że jest bardzo zdenerwowana i twierdzi, że w redakcji stało się coś okropnego. Mówi, że jest jej naprawdę przykro i że przeprosiła ciebie, ale ty jej nie przebaczyłaś. A potem popłakała się i odłożyła słuchawkę. Posłuchaj, Jo, wrócę do domu dopiero w weekend, więc możesz porozmawiać z nią i uspokoić ją. Wiem, że jest trudna, ale naprawdę cię szanuje i najwyraźniej dobija ją to, że jesteś na nią zła. – Przerwał. – Jest piętnaście po dziewiątej i wychodzę z kimś na kolację. Zatelefonuję do ciebie jutro... – Brzmiało to tak, jakby chciał jeszcze coś dodać, ale maszyna wyłączyła się. Skończył się czas nagrania. Nie było żadnej innej wiadomości, więc nie zatelefonował powtórnie, żeby dokończyć tego, co chciał jej powiedzieć. Cholera. Uderzyła w automat. Maszyna nic nie zawiniła, ale Jo chciała się na czymś wyżyć, bo czuła się zraniona. Nie miał nawet żadnych wątpliwości, po prostu wierzył Emmie. A więc to było wszystko, co o niej myślał.

15 – Cieszę się, że zdecydowałaś się przyjść, Aisling – powiedziała Vivienne, podając jej kubek kawy, wyglądającej na bardzo mocną. – Żałowałabyś, jeślibyś tego nie zrobiła. Edward naprawdę chce to wnikliwie rozpatrzyć. Molestowanie seksualne to nie jest coś, co traktuje lekko. Zdenerwowana Aisling usiadła i rozejrzała się po biurze Vivienne, jakby widziała je po raz pierwszy w życiu. Przypomniała sobie pierwszy dzień w pracy, kiedy siedziała na tym samym krześle i drżała ze strachu. Czy będzie umiała pracować na komputerze i jak poradzi sobie z pracą biurową po latach przerwy. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że praca jako taka będzie najmniejszym z jej problemów, a piekło z jej życia zrobi szef. Jak mogłaby wyjaśnić komuś tak pewnemu siebie jak Vivienne, co to znaczy każdego ranka drżeć na dźwięk kroków szefa na schodach? Jak druga kobieta będzie w stanie zrozumieć kogoś, kto z wymuszonym uśmiechem wchodzi do gabinetu swego szefa, aby powstrzymać jego psychopatyczne zmiany nastroju? Zapewne nie. Aisling zdjęła drobinkę kurzu ze swej bluzki i rzuciła w duchu przekleństwo pod adresem Leo Murphy'ego. Gdyby nie okazał się taką świnią, mógłby to być dla niej zwykły poniedziałkowy ranek w biurze. A teraz czekała, by spotkać się z Edwardem Richardsonem, który dowiedział się o piątkowym incydencie od Vivienne. Chciał porozmawiać o tym z Aisling. Ona chciała tylko zapomnieć o całej przeklętej historii i żałowała, że poniosły ją wówczas nerwy i nie powiedziała Vivienne, co naprawdę się stało. – To się nie zdarzyło po raz pierwszy – przyznała trzęsąc się w piątek wieczorem, kiedy Vivienne zatelefonowała, żeby dowiedzieć się, co dokładnie zaszło w biurze Aisling po lunchu wspólników. – Nie wiedziałam, co robić, Vivienne. Nigdy przedtem z niczym takim się nie

zetknęłam. Nikt mnie, nie uprzedził, jak postępować z mężczyznami takimi jak Leo, i po prostu nie wiedziałam, co robić – powiedziała nieszczęśliwa Aisling. – Tak mi przykro. Vivienne była wściekła. – Co za sukinsyn – powiedziała. Aisling zaczęła po cichu płakać z ulgą, że wreszcie mówi komuś z firmy Richardson, Reid i Finucane, jaki jest Leo. Lecz ulga zamieniła się w przestrach, kiedy Vivienne powiedziała, że będzie musiała powiedzieć Edwardowi Richardsonowi, co się stało. – Nie możesz – powiedziała gorączkowo Aisling. – Nie możesz! – Muszę mu powiedzieć – obstawała przy swoim Vivienne. – On ma obowiązek upewnić się, że nikt z jego pracowników nie jest molestowany. W każdym razie – dodała – to zdarza się nie po raz pierwszy. Po drugiej stronie linii Aisling aż zatkało. Całkiem osłupiała. Nie była pierwszą kobietą którą Leo molestował? Co za skurwiel! – Kiedy Elisabeth była w tym roku na urlopie, przyszła tu na pewien czas nowa dziewczyna – powiedziała Vivienne. – Wytrzymała tylko dwa dni. Kiedy odeszła, twierdziła, że Leo przeraził ją, czyniąc rozmaite dziwne komentarze. Szczerze mówiąc, myślałam, że nie mówi tego poważnie, ale teraz domyślam się, Aisling, co się działo – ciągnęła Vivienne szczerze. – Powinnaś była powiedzieć mi o nim. To są bardzo poważne zarzuty. Słowo „zarzuty" uderzyło Aisling niczym policzek. Zarzuty! Nie musiała spędzać więcej niż tydzień w kancelarii adwokackiej, żeby wiedzieć, że sformułowania „zarzuty" nie wymawia się ot, tak sobie. Aisling nie chciała nikogo oskarżać, nie chciała, żeby Leo poniewierał nią publicznie z tego powodu, że ośmieliła się powiedzieć głośno, że usiłował ją dotknąć i molestował ją. Był prawnikiem, na litość boską! Zrobi z niej kotlet mielony. Mogła sobie wyobrazić, jak opowiada wszystkim, jak to rzuciła się na niego samotna kobieta nie mająca się do kogo przytulić w nocy i pragnąca zemsty na całej ludzkości. O, Boże, mogła sobie to wszystko doskonale wyobrazić. Kiedy Vivienne zadzwoniła do niej dwie godziny później, po rozmowie z Edwardem mówiąc, że on chce zobaczyć się z Aisling w poniedziałek rano, przestraszyła się nie na żarty. Nie miało znaczenia, że Leo molestował też inną kobietę, bo tamta to przemilczała. Pierwszą osobą która oskarży Leo Murphy'ego o molestowanie seksualne, byłaby Aisling Moran. Nie przepracowała jeszcze trzech miesięcy i popatrzcie, co się stało. Doskonała metoda, by złamać jej karierę na samym początku. Znękana zażyła dwie tabletki valium i spędziła sobotę, gapiąc się w telewizor i nie odpowiadając na telefony. Wiedziała, że miała zatelefonować Jo, ale Aisling naprawdę nie chciała z nikim rozmawiać. Miała plany, żeby przywitać się z Michaelem i pochwalić swoją nową figurą ale piątkowe wydarzenia zachwiały jej wiarą w siebie. Za nic nie chciała stanąć z nim twarzą w twarz. Została w pokoju, kiedy Michael przywiózł chłopców i wyglądała przez okno, patrząc na jego samochód, kiedy zawrócił na drogę. Przypaliła dorsza na grillu i jarzyny, które przyrządzała według przepisu na niskokaloryczne danie z czasopisma. I przez nieuwagę włożyła czerwoną jedwabną bluzkę do pralki razem z piłkarskimi spodenkami i skarpetami chłopców, wskutek czego całe pranie zrobiło się jasnoróżowe. W sobotę wypiła prawie całą butelkę wina, patrząc na Pata Kenny'ego, ale nadal nie mogła zasnąć. Leżała w łóżku całkowicie rozbudzona, przywołując w kółko w myśli okropną piątkową scenę i zastanawiając się, czy to rzeczywiście była jej wina. W jej głowie walczyły ze sobą dwa głosy-jeden mówił jej, że znowu wszystko zepsuła. Drugi natomiast mówił, że zrobienie woskowej figurki Leo Murphy'ego i wsadzenie weń kilku szpilek byłoby doskonałą zemstą. Co mam zrobić? – myślała o pół do czwartej siedząc na łóżku przy zapalonym świetle i z leżącym przed nią czasopismem, które ledwo zaczęła czytać. Jedyne dobre w tym wszystkim było to, że Finucane'owie wyjechali na weekend, a więc Pat i Fiona – nie mieli oczywiście pojęcia, co się wydarzyło. O Boże – wzdychała w kółko, jakąż to puszkę z robactwem otworzyłam? Dlaczego w ogóle puściły mi nerwy przy Leo? Dlaczego nie powiedziałam

Vivienne po cichu i spokojnie, co się tu dzieje i nie pozwoliłam, by ona coś z tym zrobiła? Dlaczego byłam takim mięczakiem? Cała ta cholerna sprawa była niczym nocny koszmar. – Nie przyszłabym, gdybyś nie zatelefonowała do mnie, Vivienne – powiedziała, mocno obejmując palcami filiżankę kawy. Była to ta z makami, jej ulubiona. – Z jego powodu nie chciałam już nigdy więcej widzieć tego miejsca. Vivienne przyciągnęła krzesło, postawiła je obok i wzięła rękę Aisling w swoje dłonie. – Wiem, że wymagało to dużo odwagi, żeby przyjść tu dzisiaj, po tym, co dzisiaj mi powiedziałaś. Nie masz pojęcia, jak bardzo czuję się winna, że przedtem nie powiedziałam ci nic o Leo... – Vivienne patrzyła na Aisling przepraszająco. – Jeśli bym wiedziała, że będzie próbował z tobą tej samej sztuczki, oczywiście powiedziałabym coś niecoś. Ale naprawdę myślałam, że coś się dzieje między Leo a tamtą pracownicą, i że to było przyczyną jej nagłego odejścia. – Vivienne westchnęła głęboko. – Ona była bardzo ładna, seksowna i bardzo pewna siebie. Dlatego też niezupełnie jej uwierzyłam. Wiem, że to brzmi okropnie – tak jakbyś sama ułatwiła molestowanie dlatego, że jesteś seksowna i przystojna. Ale nie sądziłam, że będzie próbował tego jeszcze raz, na kimś takim jak ty – dodała szczerze. Aisling przez chwilę nie mówiła nic. Moja spódnica mechaci się – pomyślała bez sensu. – Może powinnam spróbować usunąć to za pomocą maszynki do golenia. Vivienne cały czas patrzyła na nią w skupieniu. – Biedna dziewczyna – powiedziała wreszcie Aisling. – Przynajmniej miała tyle rozumu, żeby zwiać przed nim. Wiesz, myślałam o tym przez cały weekend. Byłam doskonałą kandydatką na ofiarę: – mam zero pewności siebie i byłam tak przerażona, że może nie wykonuję dobrze swojej pracy, że musiałam wyglądać jak okazja zesłana mu przez niebiosa – powiedziała cicho. – Mężczyźni tacy jak on skłaniają się ku dwudziestojednoletnim pracownicom zatrudnionym na pewien czas lub przerażonym kobietom wracającym po dłuższej przerwie do pracy. Wiedzą, że one albo nie mają doświadczenia, albo śmiałości, żeby powiedzieć im, gdzie mają to sobie wsadzić. Antyczny zegar w holu wybił dziewiątą. Aisling podskoczyła, wylewając kawę na jasny dywan. – Och, przepraszam – powiedziała. – Strasznie jestem dzisiaj nerwowa. – Nie przepraszaj – Vivienne pośpieszyła do niej, obejmując ją ramieniem. – Masz wszelkie powody, żeby czuć się zdenerwowana. „Zdenerwowana" nie było właściwym słowem. Przerażona, pełna obawy i niespokojna może byłoby właściwszym określeniem dla uczucia, jakie dławiło ją w dołku. Zadzwonił telefon Vivienne, a ona szybko podniosła słuchawkę. – Tak, Edwardzie. Jest tutaj. Przyślę ją do ciebie. Nie będę przełączać żadnych telefonów. Aisling zbladła. Nie będzie przełączać żadnych telefonów... Jak długo Edward miał zamiar z nią rozmawiać? Żałowała, że nie ma ze sobą jeszcze jednej tabletki valium. Wyczerpała już zapas, jaki dała jej Fiona. Wiedziała, że musi pójść do swego lekarza po następne tabletki. Idąc do gabinetu Edwarda, szła wzdłuż grubego szarego dywanu i modliła się cicho. Nigdy przedtem nie była tam, zaglądała jedynie przez drzwi, kiedy Caroline oprowadzała ją kiedyś po budynku. – Wejdź – powiedziała Vivienne, tonem dodającym jej odwagi, trzymając otwarte drzwi. – Dzień dobry, Aisling – powiedział Edward. Wstał zza swego antycznego biurka i wyciągnął do niej rękę. Ubrany w ciemny prążkowany garnitur, w oprawionych w złoto okularach, wyglądał bardzo oficjalnie i trochę ponuro. Kiedy zaczęła pracę w firmie zawsze uśmiechał się przy spotkaniu i pytał, jak się czuje, jego zachowanie przypominało raczej sposób bycia starego przyjaciela niż pracodawcy. Jednak dzisiaj stary przyjaciel rodziny jakby znikł, a zastąpił go stalowy Edward biznesmen. – Siądź, Aisling – powiedział. Usiadła, ciasno zaplatając ręce, szczękę zacisnęła z napięcia. Chciałaby być w tej chwili w jakimkolwiek innym miejscu na świecie, byle nie tutaj.

– Bardzo mi przykro dowiedzieć się, że powstał jakiś problem między tobą a Leo – zaczął Edward. – Oczywiście, nie mogę ścierpieć myśli, że któraś z moich pracownic czuje się molestowana seksualnie i jeśli miało to rzeczywiście miejsce w tym wypadku, firma zrobi wszystko, żeby zastosować się w całej rozciągłości do obowiązującego prawa. Aisling słuchała w skupieniu. Zdaje się, że Edward mówił, że zrobi wszystko, żeby pomóc jej, jeśli Leo ją molestował. Ale w tym wszystkim był wielki znak zapytania. Poczuła, że wzbiera w niej gniew. – Rozumiesz, że musimy wysłuchać też wersji pana Murphy'ego – powiedział. – Oczywiście – odrzekła mechanicznie Aisling. – Opowiedz mi o wszystkim. -– Edward wziął z biurka eleganckie wieczne pióro i otworzył notes. Czy masz tyle czasu, aby wysłuchać? – pomyślała Aisling ponuro. Kiedy skończyła, Edward zadzwonił do Vivienne i poprosił ją, żeby przyniosła kawę i biszkopty. – Potrzebujesz tego, moja droga – powiedział do Aisling, patrząc na jej bladą twarz. Czuła się całkowicie wyczerpana. Opowiadanie o zalotach Leo oznaczało przeżywanie wszystkiego jeszcze raz. Powiedziała Edwardowi, że nie chciała przysparzać kłopotów i że zastanawiała się nad odejściem z biura. – Ale ja potrzebuję tej pracy – powiedziała otwarcie. Vivienne albo miała zdolności parapsychologiczne albo podsłuchiwała pod drzwiami, ponieważ zanim minęło sześćdziesiąt sekund, przyszła z tacą na której stała kawa i talerz z biszkoptami. Zadowolona, że wreszcie zajmuje się czymś innym, Aisling wzięła filiżankę, wsypała cukier oraz dolała mleka. Ledwo usłyszała, jak Edward prosi Vivienne, by wezwała Leo Murphy'ego do biura szefa. – Czy on przyjdzie teraz tutaj? – zapytała z przerażeniem. – Uspokój się, Aisling – powiedział łagodnie Edward. – Nic się nie stanie. Jestem tutaj. To bardzo poważna sprawa i będę z tobą szczery, mam zamiar wyjaśnić ją do końca. Pochylił się nad biurkiem i spojrzał na nią. – Wiem, że nie chcesz stwarzać jakichkolwiek problemów, Aisling, ale dopóki sprawa nie zostanie rozwiązana, sytuacja będzie bardzo niezręczna i dla ciebie, i dla Leo. Zgodnie z moim doświadczeniem w tych sprawach, spotkanie obu stron jest najlepszym rozwiązaniem. Chcę, żebyś rozumiała, że masz wszelkie przesłanki, by podjąć kroki prawne, jeśli tego zechcesz. To spotkanie nie wyklucza tego. Nawet gdyby Edward powiedział, że rozumie, iż ona nie chce żadnej rozprawy z Leo, cichy głos w głowie Aisling powtarzał cały czas te same słowa. „Robił to już wcześniej, to nie jest twoja wina". Ten głos, nieustępliwy, dręczył ją uparcie. Czy chciała spokojnego życia, czy sprawiedliwości? Czy wolała zapomnieć o wszystkim..., bo była zbyt przerażona, by z nim walczyć? Ktoś gwałtownie zapukał do drzwi. Aisling nie mogła się powstrzymać, by nie spojrzeć w tę stronę. – Proszę wejść – powiedział Edward głośno. Weszła Vivienne, a za nią Leo, cały w uśmiechach, w jednym ze swych czarnych garniturów, jak zwykle obsypany łupieżem na ramionach. Wyraz jego twarzy zmienił się, kiedy zobaczył Aisling. Nie usiadł na stojącym obok niej krześle, wybrał stojące daleko, z prawej strony biurka Edwarda. Patrzyła w inną stronę. Nie chciała widzieć jego twarzy. – Leo, cieszę się, że przyszedłeś – powiedział Edward spokojnym tonem. – Mamy pewien problem, który chcę wspólnie omówić. Vivienne, zostań, proszę, i notuj. – O co chodzi? – zaczął Leo nieco podniesionym głosem. Edward, nie owijając w bawełnę, przystąpił do rzeczy. – Pani Moran przyszła do mnie ze skargą, Leo. Twierdzi, że w piątek, w parę godzin po lunchu ze wspólnikami, molestowałeś ją seksualnie, zarówno fizycznie, jak i werbalnie.

Aisling zauważyła, że w odróżnieniu od Leo Edward mówi bardzo zwięźle. Był precyzyjny i trafiał prosto w sedno. – Twierdzi też, że robiłeś aluzyjne uwagi, odkąd zaczęła tu pracować. Postanowiłem zorganizować to spotkanie, by zdecydować, czy nadać sprawie dalszy bieg, Leo, i wysłuchać twojej wersji. Mężczyzna obruszył się. – To śmieszne! – rzekł – Kompletna bzdura! Te oskarżenia są całkowicie bezzasadne. Aisling odsunęła krzesło trochę dalej od niego. Patrzyła na twarz Edwarda, ale słyszała, jak Leo oddycha coraz gwałtowniej, tak jakby za chwilę miał dostać ataku złości. Miała nadzieję, że Edward zwrócił uwagę na zachowanie swego wspólnika. W ten sposób nie pozyskuje się klientów. – Chciałbym zaznaczyć, Leo, że pani Moran zamierzała porzucić pracę po incydencie, który się zdarzył w ubiegłym tygodniu. – Powiedział Edward. – Oświadczyła mi, że nie chce nadawać sprawie dalszego biegu. Jak dotąd – dodał znacząco. – Chce tylko, żeby sprawa została wyjaśniona. W rzeczywistości, gdyby nie pani Hogan, która szukała pani Moran w chwili zajścia, wątpię, czy pani Moran dążyłaby do tego spotkania. Chodzi mi o to, Leo, że chcę rozwiązać tę sprawę możliwie.... – Dziękuję ci, Edwardzie – powiedziała Aisling cicho. Wierzy mi. Vivienne musiała powiedzieć mu o poprzednim wypadku. Pozwoliła sobie na krótkie spojrzenie na Leo. Był biały jak kreda. Vivienne za jego plecami spojrzała przelotnie na Aisling i posłała jej ledwie zauważalny uśmiech. Dopiero wtedy Aisling zdała sobie sprawę, co zamierza Edward. Inteligentnie dawał do zrozumienia panu Murphy'emu, że Vivienne była świadkiem wszystkiego. Leo nie wiedział, jak było naprawdę, ale nie śmiał ryzykować, zaprzeczając wszystkiemu, co zmusiłoby Aisling do oddania sprawy do sądu w wypadku, gdyby okazało się, że zrobił fałszywy krok. W tej sytuacji Leo musi się przyznać. Chyba odniosła triumf. – Nie wiem, co powiedzieć – prychnął Leo. – Mam na myśli to, że ta sytuacja jest śmieszna. – W jakim sensie? – spytał delikatnie Edward. Aisling mogła teraz zobaczyć, w jaki sposób stworzył cieszącą się takim powodzeniem firmę. Czarujący i dobrze wychowany, Edward Richardson był w każdym calu twardym adwokatem, kiedy sytuacja tego wymagała. Zastanawiała się, czy wypada go poprosić, by przeprowadził jej nieunikniony rozwód. – Cała ta sytuacja jest śmieszna – powtórzył Leo. Jednak spuścił już trochę z tonu. – Wszystko to zostało przedstawione w niewłaściwych proporcjach. Edward, Aisling i Vivienne aż pochylili się z wrażenia. Czy Leo stracił nagle swą profesjonalną ostrożność, czy też był całkiem wytrącony z równowagi? – Co dokładnie zostało przedstawione w niewłaściwych proporcjach? – zapytał Edward. – Jeśli nic się nie wydarzyło, jak cokolwiek mogło zostać przedstawione w niewłaściwych proporcjach? – Muszę przyznać, że poniosło mnie i pocałowałem panią Moran – wyjąkał Leo, trzęsąc się. – Pocałowałeś ją? – zapytał szef surowo. – Całowanie oznacza, że pani Moran życzyła sobie tego, panie Murphy, a ona twierdzi, że tego nie chciała. – Była to taka niezręczna próba, musiałem zbyt dużo wypić – jąkał się Leo. – Nie chciałem jej zranić ani obrazić. Aisling poczuła, że napięcie opuszcza jej ciało. Nigdy nie przypuszczała, że on się przyzna. Wygrała. Teraz chciała, żeby został powieszony, utopiony i poćwiartowany. – Ale zaprzeczam, abym kiedykolwiek wcześniej zalecał się do pani Moran – dodał stanowczo Leo. – To był odosobniony wypadek, za który bardzo przepraszam. W rzeczywistości, zamierzałem przeprosić dziś panią Moran, jeśli zdenerwowały ją moje niezręczne zaloty. Leo przedstawił to tak, jakby piątkowy incydent był miłosną sceną między zakochanym wielbicielem a jego nieśmiałą sekretarką, nie zaś próbą obleśnej obłapki. Aisling miała już dosyć.

– Pana zachowanie było haniebne! – rzuciła mu w twarz. – Jest pan skończoną świnią, która zmarnowała mi życie. Pan zasługuje na więzienie, i ja tego dopilnuję! – wykrzyknęła. – Jak pan śmiał próbować zrobić coś takiego komukolwiek. Pan nadużył swego stanowiska i... – Pani Moran – przerwał stanowczo Edward. – To nie czas na kłótnię, która spowoduje tylko większe napięcie. Jeśli życzy sobie pani przyjąć przeprosiny pana Murphy'ego, możemy na tym skończyć. – Przyjmę przeprosiny pana Murphy'ego, jeśli mnie przeprosi – powiedziała Aisling ze złością. – Przeproszenie pana to nie to samo. – Ma pani całkowitą rację – powiedział Edward. – Panie Murphy? Twarz Leo była całkowicie zmieniona. Był w dalszym ciągu blady pod swą opalenizną, a na jego policzkach ukazały się dwie czerwone plamy. Zwrócił twarz do Aisling. Ledwo na nią patrzył, utkwiwszy wzrok w jakimś punkcie za jej głową. – Przepraszam za moje zachowanie w piątek, jeśli to panią zdenerwowało, pani Moran. Już więcej się to nie powtórzy. – Dobrze. – Uśmiechnęła się do niego uśmiechem pełnym satysfakcji. – Panie Richardson – powiedziała. Jeśli wszyscy zachowywali się oficjalnie, ona mogła postępować podobnie. – Obawiam się, że będzie mi trudno pracować dalej z panem Murphym i chciałabym otrzymać inne stanowisko w firmie. Miała nadzieję, że nie posuwa się za daleko. Zawarli z nią tylko czasową umowę i mogli usunąć ją ze względu na to, że odrzucała jedyne stanowisko, które jej zaproponowano. Ale nie sądziła, że tak się stanie. Było dla niej zupełnie jasne, że Edward Richardson uznał, że stroną winną jest Leo. Postąpi więc tak, żeby było dla niej jak najlepiej, była tego pewna. – Rozumiem – powiedział. – Przepraszam panie, chcę zamienić parę słów z panem Murphy. Porozmawiam z panią potem, pani Moran. Dziękuję. – Nie, to ja dziękuję – odpowiedziała Aisling, wstając. Znalazłszy się za drzwiami objęła Vivienne z uniesieniem. – Udało się – wyszeptała. – Tak się cieszę – odpowiedziała także szeptem Vivienne. – Ten skurwiel zasłużył na to, żeby go pozwać do sądu, a więc i tak mu się udało. Chociaż – poprawiła się – może i nie. Poczekaj, aż zobaczysz go, kiedy Edward skończy z nim rozmowę. Edward jest wściekły z powodu tej sprawy. Powiedziałam mu o poprzedniej skardze i dostał szału. Da Murphy'emu słowne ostrzeżenie. – Naprawdę? – spytała Aisling. – Owszem. Molestowanie seksualne jest obecnie bardzo poważnym zarzutem, Aisling, i w ciągu ostatnich kilku lat prowadziliśmy kilka poważnych spraw tego typu. Pomyśl, jak straciłby na tym wizerunek firmy, gdyby informacja wydostała się na zewnątrz? Chodź do mojego gabinetu i poczekaj na Edwarda, Ale nie mów nic o tym, co się stało. Jest tu Caroline. Ona nic nie wie. I lepiej niech tak zostanie. *** Aisling ułożyła zielistkę tak, że jej podłużne liście przewieszały się przez brzeg biurka. Postawiła obok niewielkie, oprawione w ramkę zdjęcie bliźniaków, a przed nim umieściła małe pudełko ze steatytu, w którym trzymała spinacze. Okno znajdowało się tuż za nią a więc ustawiła monitor w ten sposób, aby nie odbijał strumienia jasnego światła słonecznego od okna. Bardzo dobrze. Była już urządzona. Vivienne z pewnością była zajęta w poniedziałek. Zdobyła dla Aisling zupełnie nowe biurko, o prostokątnym kształcie, co dawało mnóstwo miejsca dla klawiatury i metalowych koszyków. Kierowniczka sekretariatu przeniosła cztery spośród szaf na akta ze swego biura do archiwum i zrobiła wystarczającą ilość miejsca na nowe biurko Aisling. W pomieszczeniu stały już trzy biurka, ale Aisling nie dbała o to. Pracowała z dwiema kobietami, które lubiła. Edward zaproponował jej stanowisko sekretarki Anthony'ego Greena, jednego z nowych wspólników firmy. Poznała go na feralnym lunchu wspólników i natychmiast poczuła do niego sympatię. Co więcej, wyjaśniła jej Vivienne, on się niedawno ożenił i nie przestaje mówić „moja żona".

– Co za ulga – powiedziała Aisling we wtorek za piętnaście dziewiąta, kiedy skończyła układanie swoich rzeczy na nowym biurku. – Jeśli nie ustępuje się mężczyznom, trzeba za to zapłacić – stwierdziła Vivienne. Otworzyła czarną puderniczkę i patrząc w lusterko starannie nałożyła szminkę. – Obawiam się, że będę musiała poprosić cię, żebyś nosiła do pracy czador. – Molestowanie seksualne nie ma nic wspólnego z seksapilem – zaoponowała Aisling. – To pokaz siły świntucha, o którym mowa. Poza tym nie odpędzałam kijem wielbicieli, odkąd odszedł Michael, jak wiesz. – Przepraszam – powiedziała Vivienne. – Nie chciałam być uszczypliwa. Chciałam powiedzieć komplement. Jedynym powodem, dla którego nie musisz odpędzać mężczyzn kijem jest to, że nie wychodzisz dość często między ludzi. – Dokąd miałabym, na przykład, pójść? – zapytała Aisling. Większość osób, które znam, to pary, z którymi znaliśmy się z Michaelem, a oni nie zapraszają mnie na urządzane przez siebie przyjęcia. Najbliższą moją niezamężną przyjaciółką jest Jo Ryan, która jest teraz w szóstym miesiącu ciąży. Po całym dniu pracy idzie do domu i pada na kanapę, chyba że szuka domu. Jedyna możliwość to pójść na wieczorek dla samotnych, a nie mam na to odwagi. – Czemu nie pójdziesz gdzieś ze mną? – zapytała Vivienne. – Mam parę przyjaciółek, z którymi wychodzimy dokądś raz w tygodniu i chętnie zabierzemy cię ze sobą. Wybieramy się na kolację w czwartek. Prawdopodobnie na pizzę i kieliszek wina, nic drogiego. Będziesz się dobrze bawić. – Dobrze, przyjdę. Bardzo chętnie. – Aisling była zachwycona. Nie wychodziła nigdzie od wieków. – Lunch w McDonald'sie z bliźniakami się nie liczy, i pomyślała, że wieczór spędzony na mieście na rozmowie z dorosłymi będzie czymś cudownym. Poprosi opiekunkę dziecka Fiony o zajęcie się chłopcami.... – pomyślała tego wieczora, kiedy odbyła rozmowę telefoniczną z Fioną. Po piętnastu minutach słuchania wyrazów współczucia od zszokowanej aferą z Leo Fiony: „A to sukinsyn, tatuś powinien był go wyrzucić!" – rozmowa przeszła na temat przyjęcia, które Fiona i Pat wydawali w sobotę wieczorem, by uczcić dziesiątą rocznicę swego ślubu. – To nie będzie bardzo duże przyjęcie – zapewniała Fiona. – Tylko piętnaście czy szesnaście osób. – Fiona i Aisling miały całkowicie różne poglądy co do tego, jak wiele osób stanowi duże przyjęcie. – Robię bar z dipami i koktajlami, który nawet ja będę w stanie urządzić, więc nie poczuwaj się do oferowania swojej pomocy. Spodziewam się tylko po tobie, że pojawisz się we własnej osobie o dziewiątej wieczorem w ścinającej z nóg kreacji. – Nie ma sprawy – odpowiedziała Aisling wesoło. – Czy mam włożyć suknię bez ramiączek od Diora, czy też raczej naszywaną cekinami minispódniczkę od Versace? – Włóż bikini, kochana. Zaprosiłam wszystkich wolnych mężczyzn, których znam, więc chcę, żebyś przyszła w czymś rzucającym się w oczy. – W bikini z pewnością rzucałabym się w oczy, ale niekoniecznie in plus, Fiono – powiedziała Aisling, myśląc o swoich rozstępach. – Nie umniejszaj swojej wartości, Aisling, ale załóż coś seksownego. Powiedziałam im wszystkim, że jesteś szykowną kobietą, która pozbyła się właśnie faceta, a więc nie zrób mi zawodu! Aisling wybuchnęła śmiechem. Środa była gorączkowym dniem. Caroline była chora, więc Vivienne i Aisling musiały rozdzielić jej zadania między siebie. Drugi z nowych wspólników rozpoczął właśnie pracę i nie odpowiadał mu nowy gabinet, potrzebował pomocy w obsłudze komputera i żądał dostarczenia mu natychmiast wizytówek. Następnie panom zakładającym nowy system alarmowy udało się wyłączyć elektryczność, wskutek czego wszystkie nie zapisane dokumenty, nad którymi pracowano, zostały stracone. Powietrze w pokoju Aisling i Vivienne było ciężkie od przekleństw. A jednak w wirze wszystkich tych awarii energii elektrycznej, zniszczonych dokumentów i zdumionych okrzyków ludzi, którzy utknęli w pozbawionym światła archiwum, Aisling poczuła

się szczęśliwa, niemal pogodna. Nie przeszkadzał jej brak elektryczności przez cały dzień, skoro nie siedziała w biurze Leo Murphy'ego. Jadąc do pracy, śpiewała razem z radiem i uderzała palcami w takt muzyki rozbrzmiewającej w kantynie podczas przerwy na lunch. Nic nie mogło zaćmić radości z powodu ulgi, jaką odczuwała na myśl, że nie musi już pracować z tym łajdakiem. Nie było go we wtorek. – Pewnie wydzwania do swego adwokata – mruczała Vivienne. W środę trzymał drzwi do swego gabinetu zamknięte, co się nie zdarzało, chyba że miał u siebie klienta. Podniesiona na duchu swym zwycięstwem, Aisling nie drżała już na dźwięk jego kroków na schodach. Wiedziała, że nigdy już do niej się nie zbliży. Było po szóstej, kiedy Aisling wyszła z biura i pobiegła do samochodu, trzymając plastikową torbę nad głową, żeby nie zmoczyć włosów. Głowa rozbolała ją, bo nadrabiała intensywną pracą czas stracony wskutek awarii, lecz i tak była w dobrym humorze. *** W pubie Thomas Read's panował gwar, kiedy weszła tam Aisling, celowo przysłaniając nogi przeciwdeszczowym płaszczem. Miała na sobie nową czarną spódniczkę do kolan, ukazującą nogi w bardzo cienkich rajstopach. Włożenie krótkiej spódnicy było błędem – stwierdziła, mijając przystanek autobusowy i wyobrażając sobie nagle siebie, stąpającą chwiejnie w czarnych zamszowych szpilkach. Bardzo podobały się jej krótkie spódniczki, ale nie była pewna, czy ma dość dobre nogi. Z pewnością nie były wystarczająco dobre. Stojąc przy wejściu, rozglądała się niespokojnie po lokalu. Nigdzie nie mogła dostrzec Vivienne. Panował tu tłok, mimo że było dopiero po ósmej. Przy stolikach siedzieli dobrze ubrani ludzie. Wyglądało na to, że w tym modnym pubie w centrum miasta czują się jak u siebie w domu. Aisling poczuła się jednak tu obco, jakby nad głową miała napis obwieszczający, że ma trzydzieści pięć lat, pozostaje w separacji z mężem i nie zwykła chodzić w czwartkowe wieczory w miejsca bardziej ekscytujące niż hipermarket Quinnsworth. Dojrzała Vivienne stojącą i machającą do niej. Poczuła ulgę przedzierając się przez tłum. Okropne było poczucie osamotnienia, kiedy przyszła tu, starając się dostać do środka i znaleźć ludzi wtedy, kiedy tak doskonale zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji i tego, że nie pasuje do tego wnętrza. – To okropne, wiem – powiedziała ciemnowłosa kobieta siedząca obok Vivienne, kiedy Aisling podeszła do stolika i usiadła, nadal w płaszczu przeciwdeszczowym. – Nie ma nic gorszego niż przychodzenie gdzieś samej. O rany – pomyślała Aisling – chyba faktycznie mam napis nad głową. – Cieszę się, że się na to zdobyłaś – Vivienne wyglądała wspaniale w czerwonej aksamitnej, dopasowanej sukience, z włosami ułożonymi w elegancki kok. – Aisling, to jest Maria – wskazała kobietę, która zrobiła tę uwagę, gdy przyszła Aisling, dużą brunetkę mającą na sobie żakiet z satyny koloru wina, odsłaniający imponujący dekolt. Maria miała mocny makijaż, podkreślający jej pełne usta i wysokie kości policzkowe oraz agatowy wisiorek, który zachęcał każdego, aby spojrzał niżej. – A to Annie. – Miło mi ciebie poznać – powiedziała Annie, przyciągając krzesło dla Aisling. Była niską blondynką, nosiła brązową sukienkę z lycry, którą Aisling już kiedyś zauważyła w Dunnes. – Obawiam się, że już zaczęłyśmy bez ciebie – powiedziała Annie, podnosząc kieliszek czerwonego wina. – Mario, może byś przywołała kelnera? – Cześć, Aisling, witamy na naszym małym spotkanku – powiedziała Maria ciepło, przechylając się nad stolikiem w kierunku Aisling. – Kiedy weszłaś, przypominałaś mi mnie sprzed czterech lat, tuż po tym, jak rozstałam się z mężem – wyznała. – Bałam się pójść dokądkolwiek sama po latach, kiedy byłam z kimś w parze. Ile razy wychodziłam gdzieś, czułam się tak dziwnie i nie na miejscu, bo nie było przy mnie męża, a ja się do tego jeszcze nie przyzwyczaiłam. A teraz, popatrz na mnie! Odwróciło się kilka osób i Maria uśmiechnęła się do nich, rzucając gorące spojrzenie na przystojnego młodego mężczyznę siedzącego przy stoliku obok, który rozmawiał po włosku z dwiema dziewczynami.

– Maria lubi wyróżniać się z tłumu – wyjaśniła z powagą Vivienne. – To pewna różnica w stosunku do czasów, kiedy chciałam się ukryć w kąciku i umrzeć, bo nosiłam rozmiar czterdzieści sześć a chciałam nosić czterdziesty – powiedziała Maria, odwracając się od Latynosa, do którego puściła oko. Pomachała na dziewczynę za barem. – A więc, czym ty się trujesz, Aisling? – Proszę gin z tonikiem – powiedziała Aisling, czując się już bardziej swobodnie w swej krótkiej czarnej spódniczce i jedwabnej portfelowej bluzce, kiedy okazało się, że pozostałe kobiety są tak szałowo ubrane. – Ale już dosyć o nas. Opowiedz nam o sobie. Vivienne już mówiła o twoim szefie, który nie umiał trzymać rąk przy sobie, i chciałabym usłyszeć szczegółowo o tym, jak mu dołożyłaś! Wolałabym nie mówić, co ja bym zrobiła, jeśli próbowałby mi zrobić coś takiego! Aisling wybuchnęła śmiechem. Dużo by dała, by móc zobaczyć, co zrobiłaby zmysłowa Maria, gdyby Leo dostał się w jej ręce. Rozmowa była tak ożywiona, że spóźniły się pół godziny do Sinners, pobliskiej libańskiej restauracji, gdzie miały zarezerwowany stolik. Słuchając o nowym wspaniałym dentyście Marii, Aisling odkryła, jak spotkały się tamte trzy kobiety. Pięć lat temu były na kursie komputerowym, zaprzyjaźniły się podczas pierwszej przerwy na lunch i odtąd pozostawały przyjaciółkami. Całkowicie różne: ekstrawertyczna i wyzywająca Maria, mocno stąpająca po ziemi Vivienne i Annie, cicha kobieta ze specyficznym poczuciem humoru; a przecież zgadzały się doskonale. – To urocze miejsce – powiedziała Maria, wcisnąwszy się na ławkę przy ich stoliku i rzuciwszy wypchaną zamszową torebkę na miejsce obok. – Kelner też uroczy – wyszeptała. – Czy zamawiamy coś czy nie? – spytała Annie dziesięć minut później, przerywając wreszcie flirt Marii z kelnerem. – Jestem głodna jak wilk. – Przepraszam – powiedziała Maria ze skruchą. – On jest bardzo fajny. Szkoda, że taki młody. Jest dokładnie w moim typie. Za radą Vivienne, Aisling zamówiła specjalność zakładu: mezes, wybór rozmaitych potraw libańskich. – To pewnie mnóstwo maleńkich dań i pomyślisz sobie, że po nich będziesz nadal głodna – powiedziała Maria – ale szybko się przekonasz, ile będzie tego w sumie. Po prostu napchasz się. Zjadły jagnię pieczone na grillu, nadziewane liście winorośli i doskonały ser kozi smażony w głębokim tłuszczu, przez cały czas rozmawiając o tym, co wydarzyło się u każdej z nich w ciągu ostatniego tygodnia. Kiedy tak gadały o wszystkim po kolei, Aisling stwierdziła, że czuje się z nimi tak, jakby znała je całe życie. Zabawne, bezpośrednie i ciepłe, wszystkie trzy kobiety należały do tych ludzi, którym można było powiedzieć wszystko. Stwierdziła, że rozmawia z nimi o separacji z Michaelem w sposób, w jaki nigdy nie była w stanie rozmawiać ze swą siostrą Sorchą. To była wielka ulga móc porozmawiać o tym, jak przerażona była na myśl o powrocie do pracy po tak długim czasie. – Bałam się ciebie na początku, Vivienne – przyznała Aisling. Teraz poznała ją już na tyle dobrze, by to powiedzieć. – Biedactwo – powiedziała przepraszająco Vivienne. – Miałam wtedy okropny dzień. Christine nie spała całą noc z powodu infekcji pokarmowej, a rano nie bardzo chciałam zostawić jej z moją matką. Byłam całkowicie wyczerpana. Przez całe pięć minut tuszowałam cienie pod oczami za pomocą korektora. A kiedy zobaczyłam cię po raz pierwszy myślałam, że jesteś po prostu znudzoną, nadzianą kurą domową, która traktuje pracę jako formę rozrywki... Przepraszam cię, Aisling, naprawdę. Zawsze byłam dumna z tego, że nie osądzam ludzi, zanim ich dobrze nie poznam, a jednak zrobiłam to z tobą. – Och, to już nie ma żadnego znaczenia – powiedziała szczerze Aisling. Pomyśl, jaka dobra byłaś dla mnie od tego czasu. – Powinnam cię była przestrzec przed tym cholernym Leo – odpowiedziała Vivienne. – Myślałam jednak, jak ryzykowną od strony prawnej rzeczą byłoby rozsiewanie plotek tego rodzaju, zwłaszcza, że nie miałam w ręku żadnego dowodu, więc milczałam, a ty poniosłaś tego konsekwencje.

– To już przeszłość, Viv. Zapomnijmy o niej – powiedziała stanowczo Maria. Nie jesteśmy tu po to, by odgrzebywać przykre przeżycia. Przyszłyśmy tu się zabawić. – Podniosła kieliszek, by spełnić toast, reszta poszła w jej ślady. – Za nas i za dobrą zabawę! Maria była w separacji z mężem, z którym miała dwoje kilkunastoletnich dzieci, co zdumiało Aisling, wyglądała bowiem najwyżej na jakieś trzydzieści dwa lub trzy lata. – Trzydzieści trzy i parę miesięcy – potwierdziła Maria z chytrym uśmiechem. – Dziewięćdziesiąt sześć miesięcy, dokładnie. Wiesz, to dzięki mojemu stylowi życia. Niektóre kobiety stosują specjalną dietę, piją mnóstwo wody i kupują horrendalnie drogie kremy, by pozostać młode – wyznała. – Ja natomiast tabliczkę mlecznej czekolady traktuję jako sposób na zachowanie młodości – kontynuowała. – Jem mnóstwo czekolady, to prawda, jest tucząca, ale dzięki niej jestem szczęśliwa. – Wody używam tylko do sporządzania herbaty i kawy, spotykam się z wieloma przystojnymi mężczyznami i upewniam się tylko, czy moje dwie szalone dziewczyny są w pobliżu domu. Dzięki temu jestem młoda. – Wygląda na to, że jest to doskonały przepis. Ile lat mają dziewczynki? – Shelley skończyła piętnaście w zeszłym miesiącu. Nie mogę uwierzyć, jak szybko rośnie – wykrzyknęła Maria. – Lynsey ma siedemnaście lat. Obie zdają w tym roku egzaminy końcowe w swoich szkołach. Atmosfera w domu jest naładowana. Obawiam się nastawić głośniej telewizor, bo tak ciężko pracują. – To szczęście, że obie chcą się uczyć – powiedziała Aisling. – Shelley naprawdę patrzy z podziwem na Lynsey, uwielbia ją – wyjaśniła Maria. – Ponieważ Lynsey ma najlepsze wyniki w szkole, Shelley chce jej dorównać. I to jest bardzo dobre - wyjaśniła Maria. - Niezmiernie się z tego cieszę. Annie zbliżała się do czterdziestki, jej mężem był Greg, stolarz, z którym miała jedną małą córeczkę. Powiedziała Aisling, że przez pięć lat była zaręczona ze swym ukochanym z dzieciństwa. Kiedy miała dwadzieścia dziewięć lat, zakochała się w mężczyźnie, z którym pracowała. Opuściła narzeczonego, by zamieszkać z Gregiem i nigdy tego nie żałowała. – Wiem, że pewnie uważacie, że to okropne – powiedziała z wolna Annie, mieszając kawę. – Mieszkałam z Rayem sześć lat i myślałam, że pobierzemy się, będziemy mieć wreszcie dzieci, i tak dalej. I wtedy spotkałam Grega i zakochałam się-przerwała na chwilę, najwidoczniej myśląc o nim. Vivienne powiedziała, że nie widziała pary tak niewiarygodnie w sobie zakochanej. – Idąc, trzymają się za ręce – wyjaśniła Vivienne. – Ile znasz par, które robią to dziewięć lat po poznaniu się? – Miłość nie wybiera – ciągnęła Annie. – Okres rozstawania się był straszny, ale cieszę się, że tak się stało. Jestem teraz taka szczęśliwa – dodała. – Annie stanowi żywy dowód na to, że prawdziwa miłość istnieje naprawdę – zauważyła Vivienne, rozlewając resztkę trzeciej butelki wina do kieliszków. – Ty też nieźle sobie radzisz, jeśli chodzi o uczucia – zauważyła Maria. – Nie wiem – powiedziała Vivienne posępnie. – Patowi chyba już tak bardzo nie zależy. Mieliśmy wyjechać w przyszły weekend, a wczoraj zatelefonował, że być może będzie musiał pracować w sobotę. – Pociągnęła łyk wina. – O Boże, jak mi się chce palić. Zawsze mam ochotę znów zacząć palić, kiedy wypiję kilka kieliszków wina. Vivienne spotykała się z detektywem, którego poznała na czyimś ślubie dziesięć miesięcy temu. Przystojny, miły, zaradny, z dużym poczuciem humoru. Vivienne twierdziła, że to po prostu zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Cały czas czekała, kiedy odkryje w nim jakąś skazę. Aisling po cichu uważała, że zapewne ma rację. Który mężczyzna jest bez skazy? – Pat nie ma stałych godzin pracy, Viv – powiedziała rozsądnie Annie. – Nigdy nie wie, co się wydarzy, więc nie możesz go za to winić. – I Christine kocha go – dorzuciła Maria. – Chociaż ma dopiero osiem lat, jest bardzo mądra, jeśli chodzi o facetów, mądrzejsza czasem od matki! – Pogroziła palcem pod adresem Vivienne. Ponieważ personel w Sinners nie śpieszył się z zamykaniem lokalu, cztery kobiety siedziały i rozmawiały prawie do pierwszej.

– O Boże, już tak późno – zachłysnęła się Aisling, spoglądając na zegarek z przerażeniem. – Opiekunka dostanie szału. Nie miałam zamiaru tak późno wracać. – Musisz wychodzić do ludzi, Aisling – powiedziała cicho Vivienne. – W przeciwnym wypadku oszalejesz. Uważaj ten wieczór za rodzaj terapii. To znacznie zabawniejsze i o wiele tańsze niż prozac! Aisling i Maria wracały razem taksówką. Maria mieszkała w Sandymount, znajdującym się po drodze do domu Aisling. – Wybierzesz się razem z nami znowu, prawda? – zapytała Maria, kiedy taksówka zatrzymała się przed ślicznym domkiem z tarasem na spokojnej uliczce. – Oczywiście, z największą chęcią – odpowiedziała ciepło Aisling. *** Po wieczorze spędzonym z Vivienne, Annie i Marią, które najwidoczniej polubiły jej towarzystwo, Aisling poczuła się bardziej pewna siebie przed pójściem na przyjęcie do Finucane'ów. W piątkowy wieczór, kiedy chłopcy oglądali telewizję, przeglądała garderobę w poszukiwaniu czegoś, co odpowiadałoby opisowi Fiony jako „wściekle seksownego". Nie znalazła nic. Teraz, kiedy z łatwością mieściła się w ubraniach rozmiaru czterdzieści, wszystko było o wiele na nią za duże. Pośród strojów wieczorowych nie było nic bardzo seksownego poza czarnym body z dużym dekoltem. Razem z nową czarną spódniczką wyglądało to nieźle, ale mało atrakcyjnie. Zajrzała do szuflady, gdzie trzymała sztuczną biżuterię, w poszukiwaniu czegoś co ożywiłoby ten strój. I nic. Miała właśnie wyrzucić wszystko na zewnątrz, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi. Kiedy zeszła na dół, Phillip już otworzył drzwi i w przedpokoju stała Fiona. – Chyba przyszłam w odpowiednim momencie – powiedziała wesoło Fiona, wymachując dużą plastikową torbą. – To właśnie chciałam włożyć jutro wieczorem – powiedziała Aisling, wykonując obrót na odzianych w rajstopy stopach. – Prawdę mówiąc, nie mogę znaleźć nic innego. Może być? – Może być, ale chyba chciałabyś wyglądać naprawdę wystrzałowo, moja kochana. Dlatego właśnie przyszłam. Chodźmy na schody. Przyniosłam kilka świetnych ciuchów, żebyś je przymierzyła. Wiem, że nie możesz sobie pozwolić na kupno czegoś nowego. – Fiona weszła na górę, a za nią Aisling. Mimo że miała zapewne zamieszanie związane z przygotowaniami domu na przyjęcie, Fiona znalazła czas na upewnienie się, czyjej przyjaciółka ma ekstraciuch, który sprawi, że wszyscy panowie zemdleją z wrażenia na jej widok. Jest wspaniałą przyjaciółką – pomyślała Aisling idąc po schodach za malutkim, przyodzianym w dżinsy tyłeczkiem Fiony. – Domyślam się, że nie masz ochoty spędzić całego jutrzejszego dnia na kupowaniu ubrań, i to dobrze, boja nie mogłabym pójść z tobą. – Fiona mówiła, otwierając jednocześnie torbę i kładąc rozmaite części garderoby na łóżko Aisling. – Pewnego dnia musimy pójść razem na zakupy, bo nadal nie wierzę, że nie kupisz czegoś nudnego i ciemnego, bo uważasz, że w takich rzeczach wyglądasz szczupłej. Lecz na razie masz tutaj kilka ciuszków na jutrzejszy wieczór. Co myślisz o tym? Podniosła do góry złocisto brązowe body z portfelowym przodem, z lycry malowanej sprayem, które bez wątpienia odsłoniłoby dużą część dekoltu. – To całkiem w stylu Marii – powiedziała Aisling, przykładając body do siebie i spoglądając w lustro. – A poza tym bardzo małe. Jak, do diabła, którekolwiek z twoich ubrań mogłoby być dobre na mnie? – To wszystko dzięki bogini Lycrze – powiedziała Fiona. – Ten materiał jest tak elastyczny, że z pewnością to body będzie pasowało na ciebie. Aisling odsunęła się od Fiony i spojrzała do lustra. Body leżało na niej, jakby było na nią szyte. Wydobywało jej zaokrąglenia jak druga skóra, a w subtelnym kolorze było jej znacznie bardziej do twarzy niż w czarnym body, które miała na sobie przed chwilą.

– Bosko. Prześlicznie. – Fiona przyglądała się ubiorowi z przekrzywioną głową. – Przymierz do tego spodnie albo tę twoją długą czarną spódnicę. Uważam, że będzie to wyglądać wspaniale z długą spódnicą i tym złotym łańcuszkowym paskiem. Miała rację. Aisling stała przed lustrem, zachwycona szczupłym i jędrnym ciałem, które się w nim odbijało. – Przymierz to – poleciła Fiona, wręczając Aisling czarny koronkowy top. – Tak jest doskonale, Fiono – zaprotestowała Aisling, wskazując to, co miała na sobie. – Nie potrzebuję nic poza tym. – Przymierz, Aisling. Potrzebujesz więcej niż jeden seksowny wieczorowy ubiór, teraz, kiedy przemieniasz się w lwicę salonową. W każdym razie ten top leży na tobie znacznie lepiej niż na mnie, więc zrobisz mi przysługę, jeśli go zatrzymasz... – Nie mogę go od ciebie przyjąć – powiedziała Aisling. – Nie wygłupiaj się. Nigdy nie noszę tego, bo nie mam odpowiedniego biustu. – Fiona ze smutkiem spojrzała w dół na swoją raczej płaską pierś. – To czarne też powinnaś sobie wziąć. Tak naprawdę nigdy nie było na mnie dobre. Proszę, weź je. Te rzeczy tylko zabierają miejsce w mojej garderobie. Czy też raczej w garderobie Pata, bo zajęłam też większą część jego. Chyba niedługo będę musiała nabyć jeden z tych stojaków, jakie bywają w sklepach. Aisling szybko przymierzyła koronkowy top. Przepięknie skrojony, z wysoką stójką i długimi rękawami, gdyby nie był z koronki, wyglądałby bardzo skromnie. Ponieważ jednak miał tylko na biuście wszytą podszewkę, zbyt wiele odsłaniał i był niewiarygodnie sexy. – Fiono, nie mogę w tym się pokazać. Z tyłu widać mi biustonosz. – powiedziała Aisling. – Właściwie, do tego w ogóle nie powinno się nosić stanika. – I o to właśnie chodzi. – Fiona usiadła z powrotem na łóżku i uśmiechnęła się figlarnie do przyjaciółki. – Co masz na myśli? Fiona miała niewyraźną minę. – No, przyjdzie kilku miłych, samotnych panów i rzeczywiście obiecałam im striptiz na żywo w pokoju jadalnym... – Zachichotała na tę myśl. – Nie, Aisling, po prostu chcę, żebyś poznała swoje możliwości. Jesteś bardzo atrakcyjna i nadszedł czas, żebyś zdała sobie z tego sprawę. Nie ma sensu dalej ukrywać się za górami ubrań. Nie dopuszczę do tego. Aisling była poruszona do głębi. – Jesteś dla mnie bardzo dobra, Fiono. Co bym zrobiła bez ciebie? Fiona zamyśliła się. – No, nie byłabyś umówiona z moim fryzjerem jutro o dziesiątej rano. Idę zrobić sobie fryzurę na szczotce i pomyślałam, że byłoby wspaniale, gdybyśmy poszły razem. Patrzyła na Aisling wyczekująco. – Co o tym myślisz? – To świetny pomysł – odpowiedziała Aisling. – Nie umówiłam się nigdzie, bo zupełnie wyleciało mi to dzisiaj z pamięci. Faktycznie, myślałam, żeby zrobić sobie pasemka, tylko troszeczkę, nie za dużo – dodała w pośpiechu. Nie powinna była tego mówić. Teraz Fiona będzie ją bezlitośnie męczyć, żeby się utleniła niczym Marilyn. – Wspaniale! – Fiona klasnęła w ręce z zachwytem. – Wiem, że będziesz wyglądała cudownie z pasemkami. Strzeżcie się, chłopaki – powiedziała z szelmowskim śmiechem. – Od niedawna wolna i do wzięcia Aisling Moran wchodzi na scenę! – Pomyślą, że naprawdę jestem do wzięcia, jeśli to włożę na siebie – odpowiedziała Aisling. – A więc jest jeszcze jeden powód, by to zrobić. Przecież nie chcesz zostać zakonnicą! Aisling nie mogła wymyślić stosownej odpowiedzi na takie dictum. *** Zapach amoniaku napełnił nozdrza Aisling. Z zadowoleniem przyjęła postawioną przed nią filiżankę kawy. Pociągając mały łyczek, zwróciła całą uwagę na „Vogue" i odprężyła się. Dobrze się złożyło, że Fiona zamówiła jej wizytę, bo salon był już przepełniony, a było dopiero kwadrans po jedenastej.

Miała gęste włosy i zabiegi zajęły bitą godzinę. Kiedy fryzjer skończył, dał jej stos błyszczących czasopism, zapytał, czy życzy sobie kawy i umieścił jej głowę pod raczej dziwaczną suszarką. Cudownie był czuć się otoczoną troską, rozsiąść się, czytać kolorowe czasopisma, pić kawę i pozwolić, by ktoś inny latał wokół niej jak bezgłowy kurczak. Przewróciła kartkę. Nigdy nie kupowała „Vogue'a", więc bardzo przyjemnie było poczytać go za darmo u fryzjera. Jej sąsiadka siedziała w drugim końcu salonu, a fryzjer układał jej fryzurę za pomocą suszarki w elegancki kok. Aisling nie wiedziała, które z nich było bardziej zadowolone, kiedy powiedziała, że chce sobie zrobić pasemka na całej głowie – fryzjer czy Fiona. – A więc, jak ci się podoba? – zapytała Fiona, zjawiając się nagle u boku Aisling. – Czuję się wspaniale – powiedziała Aisling z uśmiechem, podnosząc filiżankę z kawą i zaginając mały palec, co miało stanowić parodię tego, co wedle słów jej babci, było manierą wielkiej damy. – Myślę, że powinnam spędzać wszystkie sobotnie ranki u fryzjera. – Świetnie – powiedziała Fiona, która spędzała wszystkie sobotnie ranki u fryzjera. – Będę miała doskonałe towarzystwo. O której będziesz gotowa? – Myślę, że to potrwa jeszcze z godzinę – odpowiedziała Aisling. – W takim razie wyskoczę na małe zakupy. Widziałam wczoraj boską małą sukienkę na wystawie u Jackie Lavin's i mam zamiar ją przymierzyć. Tak, ja wiem, że obiecałam, że przez dłuższy czas nie będę kupować żadnych ubrań, wiem też, że Pat zamorduje mnie, jeśli zobaczy kolejną torbę z zakupami w domu. Twierdzi, że jestem sklepoholiczką – dodała Fiona pełnym zaskoczenia głosem. – Ale ta suknia jest śliczna. Jest naszywana srebrnymi łezkami i fikuśnie wycięta... Boska. Wrócę za godzinę, dobrze? Do czasu, gdy Fiona wróciła z dwiema dużymi torbami pełnymi zakupów, Aisling była już gotowa. Długie strąki włosów mysiego koloru znikły, a na ich miejscu pojawiły się miękkie fale, długich do ramion lśniących blond włosów, pięknie okalających jej twarz. Aisling pomyślała, że twarz pozostała ta sama, lecz ona sama wygląda zupełnie inaczej w tej doskonałej fryzurze. Jej cera nabrała blasku przy włosach o odcieniu złocistym i popielatym. Oczy wydawały się większe i błyszczące, teraz gdy twarz miała odsłoniętą, bez opadających kosmyków. – Aisling! Czy to ty? – zapytała Fiony zdumiona. – No, i co o tym myślisz? – Aisling obróciła się dookoła na krześle i uśmiechnęła do przyjaciółki. – Wyglądasz zachwycająco, absolutnie zachwycająco. Powinnaś była to zrobić wiele lat temu – powiedziała Fiona. – Chyba nie poznałabym ciebie na ulicy. Wyglądasz tak inaczej. Aisling potrząsnęła lekko głową po raz trzeci, ciesząc się widokiem włosów falujących wokół jej głowy. Miała wrażenie, że nigdy nie zmęczy się robieniem tego, zachwycona tym, jak lekkie są jej włosy, i zafascynowana, że za każdym razem opadają na swoje miejsce. – Chodź, lepiej idźmy już stąd – powiedziała. – Muszę zabrać bliźniaki, a ty urządzasz przyjęcie roku. Fiona skrzywiła się. – Bardzo podoba mi się myśl o urządzeniu przyjęcia, aż do dnia, kiedy faktycznie ma się ono odbyć. Wtedy mam ochotę usiąść zwinięta w kłębek na kanapie z kieliszkiem wytrawnego martini w ręku i dobrą książką. – Będzie świetna zabawa, Fiono, wiesz, że już po pół godzinie od rozpoczęcia będziesz się świetnie bawić. Zawsze tak jest. Bliźniakom szalenie podobała się nowa fryzura Aisling. – Wyglądasz wspaniale, mamo – powiedział Paul. – Tak, ślicznie – dodała Phillip. Ale to nie na nich chciała zrobić wrażenie nowym wyglądem. Przeszukała szufladę w toaletce, aż znalazła to, czego szukała: mocną różową szminkę, którą kupiła wiele lat temu i której nigdy nie używała. Doskonale pasowała do różowego kardiganu z

krótkim rękawem, który nosiła do dżinsów, dżinsów, do których potrzebowała paska, by ściągnąć je w talii. Było już po drugiej, kiedy Phillip zakrzyknął, wybiegając z sypialni: „Tatuś, tatuś przyjechał!" Aisling odłożyła nóż, którym obierała ziemniaki i szybko umyła ręce. Dobra, Michael, szykuj się, by spotkać nową, ulepszoną Aisling Moran. Z przylepionym uśmiechem otworzyła powoli drzwi, serce biło jej mocno. Stał jakieś dwa metry od drzwi wejściowych, oczekując, że chłopcy wbiegną do samochodu, tak jak to robili zazwyczaj. Ubrany w ciemnoszare sztruksy i stary jasno szary T-shirt, Michael wyglądał na zmęczonego i wyczerpanego. Przysięgłaby, że na jego skroniach było więcej siwych włosów niż wtedy, gdy widziała go ostatnio. – Cześć, Michael – powiedziała chłodno. – Chłopcy za chwilę zejdą. Późno zjedliśmy lunch i nie przygotowali jeszcze swoich rzeczy. Nie zwracając uwagi na wyraz zdumienia w jego oczach, odwróciła się i krzyknęła do synków: „Pośpieszcie się chłopcy!" Kiedy zbliżyła się do Michaela, przyglądał się jej tak, jakby spotkali się po raz pierwszy. Utkwił wzrok w Aisling, nie ukrywając pełnego uznania zachwytu. – Fantastycznie wyglądasz, Aisling – powiedział powoli. – Twoje włosy wyglądają teraz zupełnie inaczej, wspaniale. – Dziękuję – mruknęła obojętnie, jakby gdzieś miała to, co o niej myślał. Odrzuciła do tyłu kosmyk popielatoblond włosów z twarzy, napawając się jego zmieszaniem. Z tego, że mnie opuściłeś, nie wynika, że poniosłam ostateczną klęskę życiową – pomyślała. – Co słychać? Czy starcza ci pieniędzy, które wpłacam na twoje konto? – zapytał niezręcznie. Mimo że wcześniej doszło między nimi do konfliktu na tle finansowym, okazał się hojny, jeśli chodzi o płacenie alimentów. Jej sytuacja finansowa, wziąwszy pod uwagę pieniądze od niego i jej własne zarobki, była dobra, lecz Aisling nadal obawiała się wydawać pieniądze na cokolwiek. Wspomnienie pierwszych dni, kiedy zniknęły pieniądze z ich wspólnego konta, było jeszcze zbyt świeże. – Dobrze, dajemy sobie radę całkiem nieźle. – Świetnie. Jak idzie w pracy? – Dobrze. Przez chwilę stali w milczeniu. Wydawało się, jakby Michael zastanawiał się, co powiedzieć. W normalnych warunkach Aisling, która nie mogła znieść niezręcznego milczenia, powiedziałaby cokolwiek, aby tylko podtrzymać rozmowę. Dzisiaj była panią sytuacji. Nie powiedziała nic. – Co robisz dziś wieczorem? – zapytał wreszcie. – Masz jakieś plany? Ooo – pomyślała tryumfująco, chyba naprawdę wyglądam dobrze. Kilka miesięcy temu Aisling nie miałaby żadnych planów, a on wiedział o tym. Dzisiaj, wyglądała tak ładnie, żeby zasłużyć na zapytanie dotyczące jej życia towarzyskiego. – Idę na przyjęcie – powiedziała. – Naprawdę? Kto urządza przyjęcie? Czy to ktoś, kogo znam? – Nie. – Była chłodna i spokojna na zewnątrz, lecz w środku śmiała się z całego serca. Chciał dowiedzieć się, dokąd się wybiera, z kim, i jak to się stało, że tak dobrze, do diabła, wygląda. Ale nie powiedział ani słowa. Nie chciał, by wydało się, że zżerała go ciekawość, co się dzieje u świeżo utlenionej blondynki Aisling Moran. Po całych dwóch minutach ciszy zapisała punkt dla siebie. Jestem gotowa pójść o zakład, że płoniesz z ciekawości, Michael! Ha! – Wyglądasz na zmęczonego – powiedziała. – Późno kładziesz się spać? – Kolejny punkt dla Aisling. – Wiesz, jak to jest w „News" – powiedział znużonym tonem. – Żeby mieć wolne w soboty i móc zabrać chłopców, pracuję teraz w poniedziałki i kończę pracę bardzo późno w piątki.

– Tato!– zawołał głośno Phillip, pojawiając się obok matki z wypakowaną torbą. Cholera wie, co tam naładował. Oba bliźniaki były niczym sroki zbierające wszelkiego rodzaju śmieci i uwielbiały trzymać to wszystko przy sobie. Cechę tę odziedziczyły po Aisling. Wiecznie musiała oddawać swoje torebki do naprawy, kiedy paski urywały się albo szwy puszczały, ponieważ nosiła ze sobą zawsze masę najrozmaitszych głupstw. Uścisnęła Paula, a potem jego brata. – Cześć! Do zobaczenia jutro — powiedziała. – Tak, cześć – Michael patrzył na nią przez chwilę oczami bez wyrazu, jakby chciał coś powiedzieć, lecz w końcu zdecydował nie robić tego. Wreszcie odwrócił się i odszedł do samochodu. Patrzyła na niego przez chwilę, pomachała chłopcom na pożegnanie i zamknęła frontowe drzwi. Euforia minęła jej w jednej chwili. Cudownie było zaszokować Michaela, widzieć, jak zmienia zdanie na jej temat. Ale było to bardzo krótkotrwałe uczucie. Dom bez chłopców wydawał się pusty. Podobnie czuła się i ona. Nie ma żadnego sensu siedzieć w domu i pogrążać się w czarnych myślach – powiedziała do siebie i wzięła torebkę, listę zakupów i kluczyki od samochodu. Wyjdź z domu, bo inaczej zwariujesz. Zaprezentuj światu swój nowy wygląd. Pokręciła się po centrum handlowym Stillogard przez ponad godzinę, przeglądając książki w księgami i przebierając wśród rzędów ubrań w A-Wear. Wybrała kilka rzeczy i przymierzyła je, lecz nawet dreszcz radości wywołany tym, że rozmiar czterdzieści pasuje na nią jak ulał, jej nie pocieszył. Wcześniej czuła się o wiele lepiej. Dlaczego spotkanie z Michaelem pierwszy raz po wielu tygodniach wpędziło ją w taką rozpacz? Czy dlatego że, kiedy go ujrzała, wrócił cały ból, ból, który spychała gdzieś w głąb swej świadomości, kiedy pracowała, albo zajmowała się bliźniakami? Czy tęskniła za nim? W każdym razie, niech go wszyscy diabli. Dlaczego w ogóle o nim myśli? Odszedł. Nie było sensu opłakiwać odejścia Michaela. Miał swoje własne życie, a ona musiała poradzić sobie ze swoim. Dzisiaj był dobry dzień, by to zacząć robić. Ubierze się wcześnie i pójdzie pomóc Fionie w przygotowaniach do przyjęcia. A potem będzie gawędzić z wolnymi panami, których obiecała zaprosić Fiona. Ciao, Michael. Witaj, nowe życie. *** – A więc pracujesz dla Pata. Czy jesteś prawniczką? – Gary rozsiadł się wygodnie w fotelu obok Aisling i obdarzył ją olśniewającym uśmiechem. Był wysoki, jasny i nieco otyły, przytłaczał fotel swą wielkością. Jak na kogoś, kto został jej przedstawiony minutę temu, Gary przyglądał jej się w bardzo poufały sposób. Powoli i starannie taksował jej ciało, jakby badał czy nie znajdzie oznak rozkładu. – Nie – powiedziała na cały głos, aby odwrócić jego uwagę od swoich piersi. Bardzo cieszyło ją, że miała na sobie przejrzysty, wyzywający czarny koronkowy top. Gary był drugim mężczyzną który stracił głowę na widok jej biustu. Co więcej, nosił ślubną obrączkę, chociaż jego żony nie było nigdzie w pobliżu, kiedy Pat przedstawiał go Aisling. Ponieważ było to jej pierwsze przyjęcie po rozstaniu z mężem, Aisling czuła się niepewnie. Po dwunastu latach małżeństwa jej talenty towarzyskie w stosunku do mężczyzn były, jak to powiedziała Fionie, żadne. – Jestem sekretarką w jego firmie – powiedziała Aisling. – Pracuję dla Anthony'ego Greena. – Naprawdę? – wymamrotał Gary, myśląc o czymś zupełnie innym. – W jakiej dziedzinie prawa się specjalizujesz? – zapytała celowo. – Rozwody? Poderwał się jak oparzony. – O, nie. Przekazywanie prawa własności. O cholera, nie mogła uwierzyć, że miała pecha spotkać drugiego łypiącego na nią specjalistę od prawa własności. Myślała, że Leo był jednym jedynym wyrzutkiem systemu prawnego. Popatrzyła lodowato na Gary'ego. Kiedyś odnosiło to skutek w kontaktach z Michaelem. Gary także zrozumiał.

– Przepraszam – powiedział. – Muszę porozmawiać przez chwilę z moją żoną. Pogadamy ze sobą później. Jeśli chodzi o mnie, to na pewno nie – pomyślała Aisling, szybko wstając z krzesła i kierując się do jadalni. Było już prawie pół do dziesiątej i większość gości już przybyła, głównie pary, z których każda przyniosła butelkę wina. Zauważyła jedynie dwóch mężczyzn bez partnerek, jeden z nich był bardzo przystojny, w skandynawskim typie, pod czterdziestkę, drugi nieco starszy, ciemnowłosy i równie przystojny. Weszli razem, przynosząc szampana i wielką, kosmatą paproć dla pani domu, która, jak to Aisling doskonale wiedziała, natychmiast u Fiony zmarnieje. Panowie uściskali Fionę, podali sobie ręce z Patem i weszli do jadalni po drinki. Jakby powiedziała Maria, nie wyrzuciłabyś żadnego z nich z łóżka za to, że jedzą chrupki. Lecz im dłużej Aisling przyglądała się im ukradkiem, coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że stanowią parę. Wypiła swój kieliszek czerwonego wina i odnalazła Fionę, która pełniła za barem obowiązki pani domu, otoczona czterema panami. – Typowe – szepnęła do ucha Fiony. – Jedyni faceci, którzy mi się podobają są gejami, a ci, którzy się mną interesują, są obleśni lub żonaci! – Typowe problemy współczesnej samotnej kobiety – odpowiedziała Fiona. – Zauważyłam, że Gary usiłował cię podrywać. Postanowiłam, że nie przyjdę ci na ratunek, bo wiem, że to dokładnie twój typ. Tak naprawdę, to jego żona zna się z Patem od czasów college'u, dlatego znalazł się tutaj, w innym wypadku nie chciałabym go widzieć w moim domu. To świntuch. – Możesz powtórzyć to jeszcze raz – odrzekła Aisling. – Podczas całej naszej rozmowy nie spojrzał chyba ani razu na moją twarz. – Tak to się dzieje, kiedy afiszujesz się ze swymi wdziękami, ty flądro – powiedziała Fiona ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy. – A mówiąc serio, polubisz Andersa i Petera. Przedstawię ci ich. Anders jest ze Szwecji, co widać, a obaj są bardzo dowcipni. Ale nie martw się – dodała z uśmiechem. – Obiecuję ci, że przyjdzie później kilku uroczych panów, którzy ani nie są homoseksualistami, ani żonaci, ani nadmiernie przywiązani do swych mamuś. A teraz, napijmy się jeszcze. Przez następną godzinę Aisling bawiła się świetnie. Przyjaciele Fiony byli zachwyceni, że mają okazję porozmawiać z atrakcyjną blondynką w seksownym stroju, Aisling natomiast znajdowała przyjemność w drobnym flircie, wiedząc, że na miejscu była Fiona, by poratować ją w wypadku, gdyby sprawy zaczęły przybierać niewłaściwy obrót. – Gdybym nie był żonaty, na pewno spróbowałbym swoich szans – powiedział ktoś do Fiony. – Giles, gdybyś nie był żonaty, nie zainteresowałbyś się nią– powiedziała Fiona rozsądnie. – Szalałbyś za jakąś tajemniczą, zamężną kobietą. To urok owocu zakazanego, sam wiesz. Przyrządzone przez Fionę dipy, surówki i małe miseczki czarnych i zielonych nadziewanych oliwek stanowiły przekąski. Aisling zjadła o wiele za dużo. Siedząc w kącie kanapy rozmawiała ze szwagierką Fiony, Sandrą, kiedy Fiona poklepała ja po ramieniu. – Przepraszam, że przeszkadzam, Sandro, ale przyszedł ten boski mężczyzna, którego chciałam poznać z Aisling. – O rany – powiedziała Aisling, podnosząc się. Czuła się bardzo pewna siebie i odrobinę wstawiona po wypiciu pięciu kieliszków australijskiego czerwonego wina. Poszła za Fioną do kuchni, gdzie ów mężczyzna w rozpiętej denimowej koszuli i spodniach z grubej bawełny siedział rozwalony na kuchennym krześle, śmiejąc się i żartując z Patem. Spojrzał w górę, kiedy weszła, a jej pierwsze wrażenie było, że ma taką samą oliwkową karnację, jak Michael, ale na tym podobieństwo się kończyło. Miał niezwykłe, jasne, niebieskie oczy, szerokie ruchliwe wargi, rozchylone uśmiechem i kasztanowe włosy opadające na kołnierzyk koszuli. – Sam Delaney poznaje Aisling Moran – powiedziała Fiona. Sam zerwał się na nogi i wyciągnął rękę.

– Jestem zachwycony, że mogę cię poznać, Aisling. Słyszałem już o tobie wszystko, a teraz chciałbym wysłuchać twojej wersji. Wszyscy wybuchnęli śmiechem, a szczególnie Pat, który już był solidnie wstawiony. – Mnie także miło cię poznać. – Powiedziała Aisling. Wzięła go za rękę i spojrzała w dół, widząc silne, opalone dłonie, porośnięte miedzianymi włosami. Czyjej się wydawało, czy też trzymał jej rękę dłużej niż to było absolutnie konieczne? Popatrzyła na jego twarz i uśmiechnęła się uśmiechem, jaki można mieć wyłącznie po wypiciu pięciu kieliszków wina. – Czy jesteś gejem, żonatym czy też maminsynkiem? Fiona parsknęła w swoją szklaneczkę z ginem. – Nie – odrzekł Sam, pochylając się do przodu tak, że jego twarz znalazła się zaledwie kilkanaście centymetrów od jej twarzy. – Jestem do wzięcia. – Ja też – powiedziała Aisling, uśmiechając się szeroko. – Usiądź – powiedział, przyciągając dla niej krzesło i ustawiając je blisko swojego. Aisling opadła na nie, postawiła pusty kieliszek na stole i odwróciła się, żeby spojrzeć na Sama. Przyglądał się, niebieskie oczy śledziły każdy jej ruch. W odróżnieniu od obleśnego Gary'ego oczy Sama nie błądziły zbyt długo po jej okrągłościach, prześwitujących przez koronki. Ale patrzył dostatecznie długo, by dać do zrozumienia Aisling, że jest zainteresowany. Bardzo zainteresowany. Wiedziała, że na trzeźwo byłaby speszona na samą myśl o pogawędce z tak przystojnym mężczyzną. Połączenie wina, nowego wizerunku i komplementów usłyszanych od przyjaciół Fiony sprawiły, że czuła się gotowa na wszystko. Kiedy Sam napełnił jej kieliszek czerwonym winem, jej zwykłe zahamowania odeszły. Miała poczucie, że jest atrakcyjna, swobodna i lekkomyślna. – Jak to się stało, że dotąd cię nie spotkałam, Sam? – powiedziała, smakując dźwięk jego imienia. Sam. Jakie zmysłowe imię. – Mógłbym spytać cię o to samo – odpowiedział. – Sam przebywał za granicą przez pięć lat – przerwał Pat, siedzący po drugiej stronie stołu. – Pracował w Teksasie. – W Teksasie. Ooo. To było zapewne interesujące – powiedziała Aisling. Położyła łokieć na stole i podparła głowę jedną ręką, a jedwabiste kosmyki blond włosów zwisały spomiędzy jej palców. Widziała, jak Jo przyjmuje taką pozę i wydało jej się to bardzo prowokujące. – Czym się zajmujesz? – Piszę programy komputerowe. Przez cztery lata pracowałem dla pewnej firmy w Teksasie, a przez następne dwa lata w Luizjanie wyjaśnił Sam. – To razem sześć lat – powiedział Pat ze zdziwieniem. – Myślałem, że nie było cię przez pięć lat. – Myślę, że będzie lepiej, jak pójdziemy do gości – powiedziała Fiona stanowczo. Pociągnęła za sobą Pata, pozostawiając Aisling i Sama w kuchni. Ich oczy spotkały się i oboje jednocześnie wybuchnęli śmiechem. – Mam wrażenie, że Fiona robi, co może, żeby nas ze sobą spiknąć – powiedział Sam. Aisling zaczerwieniła się i pociągnęła duży łyk wina. – Wiem. Przepraszam – powiedziała pośpiesznie. – Jestem pewna, że to cholernie irytujące, kiedy kobiety rzucają się na ciebie, ilekroć przyjeżdżasz na wakacje do Irlandii. – Nie miałem tego na myśli, Aisling – powiedział Sam łagodnie. Podobał jej się sposób, w jaki wymawiał jej imię. – Jestem bardzo zadowolony, że zostawiono nas samych. Bardzo mi przyjemnie. I – dodał, biorąc kieliszek i wyciągając go w kierunku jej kieliszka – nie przyjechałem tu na wakacje. Wróciłem do domu na dobre. Stuknęli się po koleżeńsku kieliszkami. – Opowiedz mi o Teksasie – powiedziała Aisling. – Nigdy nie byłam w Ameryce i Teksas wydaje mi się taki egzotyczny.

– Houston, gdzie pracowałem, to kosmopolityczne miasto, wszędzie drapacze chmur o lustrzanych oknach i cadillaki. Ale naftowy boom skończył się z początkiem lat osiemdziesiątych i całe miasto na tym ucierpiało. A więc nie ma już tam tylu milionerów co kiedyś. – Weźcie sobie trochę dipów – powiedziała Fiona, wszedłszy do kuchni z tacą, na której stały puste kieliszki. Wyjęła z lodówki miseczkę taramsalata i duży półmisek pokrojonych warzyw i postawiła je przed Samem. – Dobrze się bawisz? – szepnęła do ucha Aisling, Usta Sama rozchyliły się w chytrym uśmieszku. Jednocześnie patrzył Aisling w oczy. – Fantastycznie – odpowiedziała, nie odrywając oczu z jego twarzy. – Może powinniśmy po prostu przespać się ze sobą na stole i wówczas wszyscy byliby zadowoleni – zasugerował Sam z błyskiem w oku, kiedy Fiona wyszła z tacą, na której stały miseczki z dipami dla pozostałych gości. – Nie wiem – odpowiedziała Aisling, jakby rozważała ten pomysł na serio. – Może powinniśmy przedtem poznać się trochę lepiej, jak myślisz? Seks na pierwszej randce to do przyjęcia, ale seks w ciągu pierwszych dziesięciu minut od poznania się to już chyba przesada! Roześmiała się głośno. Aisling po prostu nie mogła uwierzyć, że to powiedziała. Co, do diabła, nie musi już przecież odgrywać roli cichej żoneczki Michaela Morana. Wyczyścili do dna miseczkę, siedząc przy kuchennym stole Fiony i rozmawiali. Aisling dowiedziała się, że Sam pochodził z Cork, gdzie jego rodzice nadal mają niewielką farmę mleczną niedaleko Clonakilty. Mieszkał w Dublinie przez siedem lat, zanim wyjechał do Teksasu. – Zarabiałem olbrzymie pieniądze – wyjaśnił – chociaż zmiana klimatu omal mnie nie zabiła. Myślałem, że w takim miejscu jak Teksas będę czuł się jak u siebie w domu, bo wyobrażałem sobie, że to taka wiejska okolica. Niestety, w Houston jedyny kontakt z krowami można było nawiązać u McDonald'sa. Przez pierwsze sześć miesięcy nie widziałem prawie nic poza biurem. – Ale później musiałeś wiele zwiedzić – powiedziała Aisling. – O, tak. Uwielbiałem jeździć do Galveston, to było moje ulubione miejsce. To stare wiktoriańskie miasteczko nad Zatoką Meksykańską. Jego zabudowa to śliczne drewniane domki i ozdobne wiktoriańskie rezydencje. Poza tym ciągnące się kilometrami wydmy porośnięte roślinnością której nie wolno zrywać, ponieważ tylko ona zatrzymuje piasek i zapobiega zalewaniu lądu przez ocean! – To musi być cudowne tak dużo podróżować – Aisling wzięła ostatni kawałek marchewki z talerza. – Owszem – Sam odchylił się na swym krześle, nagle nieobecny myślami. Kogo tam zostawił – pomyślała w duchu Aisling. Z jakiego innego powodu człowiek, który odniósł sukces, wyjeżdżałby ze Stanów, by wrócić do kraju? Z pewnością był żonaty. Miał chyba ze czterdzieści lat, dużo uroku, był dowcipny i przystojny. Niemożliwe, żeby mężczyzna taki jak Sam pozostawał samotny przez dłuższy czas. A właściwie, jak mogłam kiedykolwiek pomyśleć, że jestem jedyną osobą na świecie, której małżeństwo się rozpadło? – zastanawiała się. – To chyba moja obsesja i użalanie się nad samą sobą. To zdarza się stale. Czy istnieje człowiek, który nie nosi w sobie wspomnień przeszłości, pamięci szczęśliwszych czasów, innych czasów. – Wyglądasz, jakbyś zapomniał, gdzie teraz jesteś – powiedziała łagodnie. Uśmiechnął się przepraszająco. – Wybacz. Masz rację. Trochę. – Wiesz, gdybym spotkała cię sześć lat temu, nie odbylibyśmy takiej rozmowy w kuchni – powiedziała. – Byłabym tutaj z moim mężem i nie flirtowałabym z tobą. – Wiem. Fiona powiedziała mi, że jesteście w separacji. Chyba ma źle w głowie. – Ona chyba też. Sam skrzywił się i dopił wino. – Czy to takie oczywiste? Aisling udawała, że myśli o tym.

– Może dla większości ludzi nie, lecz powiedzmy sobie, jestem teraz wyczulona na te sprawy. Łapię się na tym, że przyglądam się ludziom w supermarkecie, patrzę na ich serdeczne palce i zastanawiam się, czy pozostają w małżeństwach, czy też są w separacji, i tak dalej. To taka zabawa. – Sama nadal nosisz swoją obrączkę – powiedział Sam, niemal oskarżającym tonem. Spojrzała na swą lewą rękę, na szafir otoczony maleńkimi diamencikami i wąską ślubną obrączkę. Była tak bardzo przyzwyczajona do noszenia ich, że nie potrafiła sobie wyobrazić, że mogłaby je zdjąć. Ale właściwie dlaczego? – pomyślała. Michael odszedł. Mieszka z kimś innym i nie ma zamiaru wrócić. A więc dlaczego nadal nosi jego pierścionki? Na chwilę wróciła myślą do dnia, kiedy w sklepie jubilerskim McDowella, kupił jej pierścionek zaręczynowy. Było to trzynaście lat temu. – Pierścionek z szafirem będzie do ciebie najlepiej pasował – powiedział Michael, pochylając się nad przeszkloną gablotą i trzymając ją czule za rękę. – Podoba mi się pierścionek z samym diamentem – odpowiedziała. – Zawsze marzyłam o pierścionku z diamentem. – Ten z szafirem ma dookoła małe diamenciki – zauważył Michael, rozsądny jak zwykle. I postawił na swoim. Kupił jej pierścionek z szafirem i obiecał, że pewnego dnia dostanie również ten z brylantem. Nie dotrzymał tej obietnicy. Aisling spojrzała na Sama i wzdrygnęła się. – Masz rację – powiedziała, patrząc mu w oczy i zastanawiając się, jak to się dzieje, że są tak niebieskie. – Nie wiem, dlaczego wciąż je noszę. Wyprostowała palce i ściągnęła pierścionki. Ponieważ zeszczuplała tak bardzo, zeszły łatwo. Położyła je na stole obok kieliszka wina. Dwanaście lat małżeństwa zamknęło się. – Musimy to uczcić – powiedział ciepło Sam, przysuwając swoje krzesło. Objął ją jedną ręką za szyję i przyciągnął jej głowę do swojej, tak blisko, że czuła jego oddech na swej skórze. A potem ich usta zetknęły się w delikatnym pocałunku. Przez krótką chwilę Aisling odczuwała pewną obawę. To stało się tak szybko. A potem poczuła, że ręce Sama obejmują ją w talii i delikatnie przyciągają do siebie. Odprężyła się i poddała, czując, że otwiera usta pod jego wargami. Smakował słodko z domieszką lekkiej goryczki, wino w jego oddechu mieszało się z czymś jeszcze. Czuła, że jej skóra rozgrzewa się w miejscach, gdzie ją dotyka. Od tak dawna nikt nie trzymał jej w ten sposób. Spędziła tak wiele nocy samotna w wielkim łożu, mając za jedyne towarzystwo Flossie lub książkę. Teraz była w ramionach mężczyzny, który jej pożądał. Nagle zapragnęła pójść z nim do łóżka. Już. Natychmiast. Zaszokowana, zastanawiała się, czy przypadkiem nie postradała zmysłów, lecz nie. Po prostu pragnęła go, miała na niego ochotę, jak na pączki z dżemem lub lody. Mogła na zawsze zrezygnować z pączków, ale nie z Sama. – Aisling – wyszeptał, tuląc twarz do jej włosów, głaszcząc ustami jej szyję i ucho. – Nie powinienem był tego zrobić, ale nie mogłem się powstrzymać. Odchyliła głowę, odsłaniając w jego kierunku nagą skórę. Natychmiast pojął, o co chodzi. – Cieszę się, że to zrobiłeś – powiedziała miękko, kiedy przesuwał usta wzdłuż jej szyi do miękkiego zagłębienia u nasady. – Och! Aisling rozpoznałaby głos Fiony w każdych warunkach. Wydała piskliwy okrzyk i odwróciła się na pięcie. Aisling i Sam zaczęli się śmiać dokładnie w tym samym momencie. Przycisnęła głowę Sama do szyi i wybuchnęła śmiechem. – Przyłapano nas – powiedziała, śmiejąc się. – Czuję się, jakbym znów miał piętnaście lat, a moja matka właśnie mnie przyłapała, jak obściskuję dziewczynę w mleczami. – Sam tak zanosił się od śmiechu, że prawie nie mógł mówić. – Nie myślałem, że będę się aż tak dobrze bawić! Podniósł się, aż znaleźli się ze sobą twarzą w twarz i wtedy pocałował ją delikatnie w usta.

– Nigdy bym nie pomyślał, że zostanę przyłapany na całowaniu się w kuchni, na przyjęciu, w moim wieku, ale to było świetne – powiedział. – Mam nadzieję, że nie będziesz tego żałowała jutro, Aisling. Chciałbym cię jeszcze zobaczyć. – Ja też. Bardzo. – To była prawda. Lecz nagłe wejście Fiony przywróciło jej zdrowy rozsądek. Flirt i pocałunki w kuchni to jedna rzecz. Wyjście z mężczyzną, którego dopiero co poznała, by uprawiać z nim nieokiełznanie namiętny seks było czymś innym. Wiedziała na pewno, że byłby to nieokiełznany i namiętny seks. Kiedy całował ją dreszcz podniecenia przechodził jej po kręgosłupie. Aisling delikatnie pogłaskała policzek Sama i uśmiechnęła się do niego. – Chyba już pójdę. Jest już późno. Dochodziła dwunasta, a opiekunka do dzieci powiedziała, że nie chce zostać na całą noc. Aisling podniosła się z krzesła. Sam zerwał się natychmiast. – Czy mogę odprowadzić cię do domu? – Oczywiście. Ale nie chcę, żeby sąsiedzi pomyśleli, że źle się prowadzę, więc zachowujmy się dyskretnie – powiedziała szybko Aisling. Nagle stanęła jej przed oczami wizja, że wszyscy goście na przyjęciu wyciągają głowy ze znajdujących się na piętrze okien domu Fiony, żeby zobaczyć, jak Sam całuje ją namiętnie przy drzwiach wejściowych. Lub, co gorsza, chłopcy widzą ją jak całuje namiętnie Sama. – A niech to, zrujnowałaś cały mój plan. – Sam objął ją w talii i uśmiechnął się. Pomyślała nagle, że nie jest tak wysoki jak Michael. Przestań, Aisling – powiedziała do siebie bezgłośnie. Nie chciała myśleć o Michaelu. Pocałowała Sama jeszcze raz. I tym razem było to bardzo przyjemne. – Tylko wezmę torebkę – powiedziała. Pośpieszyła do pokoju, gdzie zostawiła swoje rzeczy. Schodząc ze schodów, natknęła się na Fionę. – Już wychodzisz? – Fiona robiła, co mogła, by ukryć uśmieszek, lecz niezupełnie jej się to udało. – Wychodzicie razem? – Zapytała znacząco. – Sam odprowadza mnie do domu – powiedziała Aisling. – Wyłącznie odprowadza. Więc nie nastawiaj teleskopu na mój dom! – Bardzo się cieszę, że Sam ci się spodobał, to kochany człowiek – Fiona uścisnęła ją mocno. – Zadzwoń do mnie jutro i opowiedz mi wszystko, dobrze? – Obiecuję.

16 Jo siedziała na stołku w małej garderobie i patrzyła, jak Frederick nakłada ostatnią warstwę rubinowoczerwonej szminki na doskonałe usta modelki. Dziewczyna siedziała nieruchomo na krześle. Ciemne podkręcone rzęsy stanowiły oprawę jasnoniebieskich oczu, podkreślonych przez perfekcyjnie nałożony eyeliner, dzięki czemu wyglądała trochę jak Egipcjanka. – Chcemy, żeby makijaż był nieco demoniczny, ciemne oczy i mocno podkreślone usta – wyjaśniała Jo Frederickowi przez telefon w poprzednim tygodniu. – Przygotowałam do zdjęć trzy długie ciemne suknie wieczorowe, jeden czarny welwetowy smoking i sukienkę mini. Makijaż musi być dramatyczny. Frederick robił, co mógł, żeby osiągnąć taki efekt, chociaż gruba warstwa podkładu, jakiej wymagał aparat fotograficzny wydawała się nie na miejscu w pełnym przeciągów studio fotograficznym owego chłodnego październikowego ranka. Zmęczona po nieprzespanej nocy, Jo nie czuła się na siłach, aby organizować zdjęcia do grudniowego wydania. Do oddania numeru do produkcji zostało jeszcze dwa miesiące, lecz to wydanie tradycyjnie zawierało mnóstwo stron poświęconych modzie i Jo wiedziała, że Ralph, fotografik, który pracował dla „Style'u" ma wypełniony kalendarz do połowy października, a w listopadzie wyjeżdżał na wakacje na Jamajkę. W związku z tym wszystko trzeba było zakończyć

we wrześniu: zdjęcia ubiorów na narty, dzianiny do pracy oraz bielizny („którą twój mężczyzna ma podarować ci na Gwiazdkę"). Zorganizowanie tego wszystkiego w ciągu najbliższych dwóch tygodni, co oznaczało poświęcenie mnóstwa czasu na chodzenie po sklepach w poszukiwaniu odpowiednich dodatków i doskonałych butów. Wreszcie miała absolutnie wszystko, co było jej na dzisiaj potrzebne. Kilka eleganckich sukni wisiało na stojaku w niewielkiej garderobie, czekając na modelki, które miały przemienić się w pełne blasku królowe. Pudełka, zawierające zrobione z zamszu i satyny pantofle na wysokich obcasach, stały ustawione rzędem na podłodze, a opakowania rajstop leżały na kredensie razem z prostymi srebrnymi klipsami, które wybrała do zdjęć. Kosmetyki i przybory z wielkiej czarodziejskiej torby Fredericka rozpościerały się na kontuarze, znajdowały się tam palety ze wszystkimi kolorami pod słońcem, ołówki do malowania oczu, pędzelki, słoiczki z podkładami i waciki bawełniane pośród podgrzewanych lokówek, puszek lakieru do włosów, spinek i szczotek. Za drzwiami Ralph wydawał instrukcje w wielkim, wysokim studiu. Był już poniedziałek prawie jedenasta, a o trzeciej Ralph miał robić następne zdjęcia do magazynu o tematyce biznesowej. Nie mieli więc zbyt dużo czasu na zrobienie zdjęć do „Style'u", zwłaszcza, że druga modelka spóźniała się. Naprawdę byli w tarapatach. Utwory Erika Claptona, uwielbianego przez fotografika, rozbrzmiewały z głośników i Jo zaczynała odczuwać ból głowy. Zanosiło się na fatalny dzień. Miała za sobą także niepomyślny weekend, ponieważ czekała bezskutecznie na telefon Marka, aby mogła mu wyjaśnić, co wydarzyło się w redakcji. Wiele razy powtarzała sobie w myśli, jakimi słowami opowie mu, jak bardzo starała się dogadać z Emmą. Jak pracowała nad stażystką, by stała się częścią zespołu „Style'u". Jak Emma odrzuciła to wszystko w przystępie złości. Lecz Mark nie zadzwonił. W niedzielę wieczorem, Jo uznała, że widocznie wysłuchał wersji Emmy i postanowił nie telefonować. Poczuła się bardzo nieszczęśliwa. Jedynym jaśniejszym promykiem na horyzoncie była myśl o domku, ponieważ przyjaciel Marka, budowlaniec, stwierdził, że budynek ma solidną konstrukcję, mimo że trzeba włożyć w niego trochę pracy, – Gotowe – oznajmił Frederick. Odsunąwszy się na pewną odległość, podziwiał swoje dzieło. Modelka, Carol, rozpostarła swe długie nieprawdopodobnie szczupłe ciało, wstała i sięgnęła do kieszeni denimowej koszuli po papierosy. – Nie obawiaj się, będę palić na zewnątrz – powiedziała, poklepując Jo po ramieniu. Naciągnęła zniszczoną, skórzaną kurtkę terrorysty, uważając, by nie naruszyć podgrzewanych lokówek na swych ciemnych włosach i wyszła, natychmiast zapalając papierosa. – Jesteśmy niemal gotowi – krzyknął Ralph ze studia. – Gdzie, do jasnej ciasnej, jest Stephanie? – Tutaj – powiedział inny głos i wysoka blondynka, ubrana w szare dresowe spodnie i parkę weszła pośpiesznie do garderoby z rozwianym włosem. – Przepraszam, że się spóźniłam – powiedziała do Jo. – Utknęłam w korku. – W żadnym wypadku nie wyrobimy się – zrzędził Frederick łapiąc się za głowę. – Jeśli tak się stanie, zabiję Stephanie. Powinienem być w innym miejscu o pół do czwartej. – A ja powinnam rodzić za cztery miesiące, jeśli najpierw nie załamię się nerwowo – odpowiedziała przybita Jo. – Chyba nie jest aż tak źle, kotku? – zapytał Frederick z troską. – Wyglądasz pięknie, więc myślałem, że wszystko idzie doskonale. To nie Richard, prawda? To świnia, nie wiedziałem, dlaczego tak długo się go trzymałaś, nie był tego wart. Ralph krzyknął i Frederick zerwał się, gotów do pracy, wznosząc przy tym tumany pudru. Richard? – pomyślała Jo. Miała gdzieś Richarda. Porzucił inną spodziewającą się dziecka dziewczynę przed nią i Jo straciła resztki szacunku czy też miłości dla niego. W ciągu ostatnich paru miesięcy telefonował jeden raz – zostawiając pełną wahania wiadomość na automatycznej sekretarce.

– To ja... to jest.... Richard. Ciebie nie ma, więc... – przerwał – ... zadzwonię kiedy indziej. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku – dodał niezręcznie. – Masz nadzieję, że u mnie wszystko w porządku – warknęła Jo, powróciwszy do domu. Co to za pozdrowienia dla matki własnego dziecka? Ten brak zainteresowania sprawił, że jej serce stało się jeszcze bardziej lodowate. Kiedy poszła sama do szpitala na rutynowe badania, zalała się łzami na widok ultrasonograficznego obrazu dziecka. Czuła się niezmiernie smutna, że nie ma przy niej nikogo, z kim mogłaby przeżywać te chwile. Ale nie odczuwała braku Richarda. Nie potrafiła sobie wyobrazić kogoś gorszego jako ojca czy też przyszłego ojca. Jej i jej dziecku będzie lepiej bez niego. Jeśli teraz w ogóle myślała o nim, to z mieszaniną irytacji i wstrętu. Z irytacją z powodu jego infantylizmu i niedojrzałości oraz obrzydzeniem dla samej siebie, że była tak głupią nie przejrzała jego kłamstw i nie odkryła w nim tchórza, jakim był w rzeczywistości. – Chcesz jeszcze jedną filiżankę herbaty? – zapytał Frederick uprzejmie, siadając na brzegu fotela. Widząc smutny wyraz twarzy Jo, wziął ją za rękę. Nie jest tego wart, kotku – powiedział, źle interpretując jej smutek. – Zapomnij o Richardzie, dla swego własnego dobra. Nie chciałem ci tego mówić – zawahał się – ale może będzie lepiej, jak się dowiesz. Jo aż się wyprostowała. Co za informację na temat Richarda chce jej przekazać Frederick? – Widziałem go z tą pustogłową dziwką Freeman, w małej czerwonej mazdzie – ciągnął Frederick. Jo dokładnie wiedziała, o kim mówił. Rachel Freeman, dwudziestoparoletnia modelka, która pojawiała się ni stąd, ni zowąd obok Richarda na wielu przyjęciach, uśmiechając się do niego nieśmiało i kompletnie nie przejmując się faktem, że Jo trzymała go za rękę. – To po prostu dzieciak – mawiał do Jo, dodając, że on woli dojrzałe, piękne kobiety od głupich młódek. Jego słowa brzmiały wówczas prawdziwie i ona wierzyła mu, głupio, jak się teraz okazało. Czy Richard przez cały czas miał romans z głupawą Rachel? Czy to tamta śmiała się ostatnia? Być może. Poczuła się nagle niewymownie zmęczona. – Była faktycznie przyklejona do niego na wysokości biodra, całowali się i trzymali za ręce – wyjawił Frederick z oburzeniem. – Można by pomyśleć, że to bliźniaki syjamskie. A więc zapomnij o nim, Jo. Nie jest ciebie wart. – W każdym razie – ciągnął z uśmiechem – dowiedziałem się, że pewien wielki przemysłowiec jest tobą po prostu oczarowany, więc nie będziesz zbyt długo sama. Jo usiłowała się uśmiechnąć, ale nie udało jej się to. Gdybyś tylko wiedział, Frederick – pomyślała. Z moją przeszłością dotyczącą wyboru mężczyzn, powinnam pisać listy miłosne do skazanych na śmierć w Ameryce. – Telefon – krzyknął asystent Ralpha z ciemni. – Do Jo Ryan. – Z więzienia w Luizjanie, na pewno, z listą sympatycznych więźniów – wymamrotała, podnosząc się z miejsca. – Jo – powiedziała Rhona – a w jej głosie brzmiała ulga. – Myślałam, że nikt już nie odbierze tego cholernego telefonu. – To dlatego, że Ralph usiłuje uszkodzić nam bębenki w uszach, a także sobie, za pomocą dziesięciu milionów ścieżek klasyki rockowej. To cud, że w ogóle ktokolwiek usłyszał dzwonek. Co słychać? – dodała, opierając się o kontuar zasłany stykówkami zdjęć. – Mark chciał z tobą porozmawiać – odpowiedziała Rhona łagodniejszym tonem. – Nie mogę mówić zbyt głośno, bo drzwi do mojego gabinetu są otwarte, ale przyjechał dziś rano i wyglądał jak chmura gradowa. – I co? – Wrócił późno w niedzielę i pewnie nasłuchał się od kochanej siostry Denise o jej biednej małej Emmie, która ma wielkie kłopoty w pracy. – Co za niespodzianka – powiedziała Jo z sarkazmem. – Czy już dał ogłoszenie w sprawie mojego stanowiska pracy?

– Nie – syknęła Rhona – posłuchaj. Zażądał spotkania ze mną i chciał dowiedzieć się o wszystkim, co zaszło w zeszłym tygodniu. Powiedziałam mu całą prawdę i dodałam, że to jest de facto niemożliwe, żeby Emma miała jakąkolwiek przyszłość w naszym czasopiśmie, ponieważ odnosi się bardzo niechętnie, wręcz wrogo do mojego zespołu, a szczególnie do mojej zastępczyni, łamiąc zasady etyki zawodowej. – Dziękuję ci, Rhono – powiedziała Jo, której nagle zebrało się na łzy. W obecnym stanie ducha wystarczyło, żeby beczała wobec najmniejszej oznaki sympatii. – To prawda – stwierdziła Rhona. – Jesteś świetną zastępczynią, doskonałym redaktorem działu mody i stuprocentową profesjonalistką. Nie mówiąc o tym, że jesteś wspaniałym przyjacielem. Lecz nasza przyjaźń nie ma tu nic do rzeczy. Chodzi tu o mój autorytet redaktora naczelnego w oczach zespołu – dodała. – Chciałam, żeby Mark wiedział, że nie tolerowaliśmy takiego zachowania u żadnego młodego dziennikarza, a Emma wykorzystuje swoją szczególną pozycję. Powiedziałam także, iż jej atak na ciebie był po prostu skandaliczny. – A co on na to? – zapytała spokojnie Jo. – Właściwie nie odpowiedział nic, ale wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. – Ale jaki był w końcu rezultat tego wszystkiego? Co powiedział na koniec? – Jo desperacko chciała dowiedzieć się, co Mark o niej myśli, czy uwierzył Emmie czy Rhonie. – Ze mną ma się spotkać o czwartej, ale najpierw chce porozmawiać z tobą. – No tak. Żeby powiedzieć mi, że biedna Emma to krew z jego krwi i kość z jego kości, a ja mogę sobie pójść na zieloną trawkę. – Jo wiedziała, że jej słowa są pełne goryczy. – Lepiej już pójdę. Musimy sfotografować jeszcze trzy zestawy. Chyba tylko jakimś cudem zdążymy do pół do trzeciej. – Czy wrócisz do redakcji? – spytała Rhona. – Nie wiem – odpowiedziała ostro Jo. – Muszę kupić jedzenie i jakieś spodnie, bo już nic na mnie nie wchodzi, więc prawdopodobnie dzisiaj już nie przyjdę. – Ani jutro. – Najchętniej nie przychodziłaby przez cały tydzień, gdyby w ten sposób mogła uniknąć spotkania z Markiem. – Mark chciał zatelefonować do ciebie po naszej rozmowie, ale wiedziałam, że jesteś zdenerwowana, więc powiedziałam, że ja spróbuję cię złapać – wyjaśniła Rhona. Nie chciałam, żebyś odwlekała sprawę. Powinnaś przyjść do redakcji zaraz po zdjęciach. On będzie na miejscu. – Chyba tak. Dzięki za wszystko, Rho – powiedziała Jo. – Cześć. – Jo, nie odkładaj jeszcze słuchawki. Chyba jesteś bardzo zdenerwowana. Do diabła, gdzie schowałam te cholerne chusteczki. Jo rozglądała się nerwowo po pomieszczeniu, szukając chusteczki pośród kawałków papieru, płacht stykówek, negatywów i czasopism. – Przepraszam, Rhona – wymamrotała, wycierając oczy rękawem swetra. – Muszę już iść. Naprawdę. *** Jo wyszła ze studia około trzeciej. Obok niej szedł Frederick, niosąc zapakowane w folię suknie. Miał zanieść je z powrotem do redakcji, ponieważ Jo postanowiła, że pójdzie na zakupy, a nie chciała zostawiać pożyczonych ubrań wartości kilkuset funtów w samochodzie obok supermarketu. – Brenda wie, komu to należy oddać – powiedziała, wkładając dwa pudła z butami do samochodu Fredericka. On starannie ułożył suknie na oparciach siedzenia. – Przykro mi, że zostawiam cię z tym wszystkim na głowie, wiem, że się śpieszysz. – Nic się nie martw. Najwyżej odrobinę się spóźnię, a ty wyglądasz, jakbyś potrzebowała nieco czasu dla siebie. Trzymaj się. – Wychylił się i objął Jo ramionami w gorącym uścisku. – Słuchaj wujka Fredericka, jedź do domu i połóż się do łóżka. Lub poczytaj sobie jakieś powieścidło, zajadając przy tym górę lodów. – Zrobię to. – Jo pociągnęła nosem. Dziękuję za dobroć, Fredericku. Sklep Mothercare był zatłoczony. Dopiero po wielu przymiarkach znalazła parę spodni, które jej odpowiadały. Miała nadzieję, że nie będzie musiała kupować zbyt wielu ubiorów ciążowych, ale zdawało się, że na spodniach nie można było oszczędzać.

Kupiła jedną parę czarnych i jedną parę szarych spodni oraz trzy pary ciążowych rajstop. Razem z noszonymi na wierzch koszulami lub kamizelkami, powinny jej się przydać w następnych kilku miesiącach. Kiedy wróciła do domu, światełko jej automatycznej sekretarki błyskało. Czyżby telefonował do niej Mark? Rhona zostawiła dwie wiadomości z prośbą o telefon do redakcji. Mark chce z tobą porozmawiać – powiedziała Rhona za pierwszym razem. A następnie: Proszę, zadzwoń. On doprowadza mnie do szału. – To niech zatelefonuje sam – powiedziała Jo ze złością. Czy nagle zapomniał, jak się wybiera numer? Albo nie może sam wykonać prostego telefonu, ponieważ jego sekretarka robiła to dotąd za niego? Rozpakowała zakupy i zapadła w kanapę z pilotem od telewizora w ręce. Kiedy wreszcie o pół do ósmej telefon zadzwonił, była właśnie w wannie, relaksując się w kokonie aromaterapeutycznych bąbelków, z maseczką na twarzy. Nawet, gdyby chciała odebrać telefon, nie udałoby jej się wyjść na czas z wanny. Zanurzyła się z powrotem w bąbelki, pełna złości. Siedziała tak w kąpieli jeszcze przez dwie minuty, a następnie, zżerana ciekawością kto telefonował, wyszła i podeszła do automatycznej sekretarki, owinięta w ręcznik. Strumyczki wody skapywały na dywan. Głos Marka brzmiał oficjalnie. – Idę na kolację organizowaną w celach dobroczynnych w Shelbourne o ósmej, więc zadzwoń do mnie przedtem na telefon komórkowy. To policzek z jego strony! Prędzej piekło zamarznie, niż ona się pofatyguje, by do niego zatelefonować. Z wściekłością nacisnęła przycisk „skasuj" i jak burza wpadła do łazienki, żeby zmyć maseczkę. Po kolejnej bezsennej nocy Jo zatelefonowała do redakcji. – Anette, powiedz Rhonie, że nie czuję się dziś dobrze i nie przyjdę do redakcji – powiedziała recepcjonistce. – O, kochane biedactwo, co się dzieje? – zapytała Anette pełna niepokoju. Nienawidząc siebie za kłamstwo, Jo wymamrotała, że czuje się bardzo wyczerpana. – Chyba przeleżę cały dzień w łóżku – dodała. – Powiedz Rhonie, żeby nie zawracała sobie głowy telefonowaniem do mnie, chyba że wynikłoby coś pilnego, a w tym celu włączam automatyczną sekretarkę. Muszę się przespać. – Nie martw się, Jo. Nie pozwolę, by ktokolwiek przeszkadzał ci w twych śmiertelnych męczarniach. Czy to ostatnie zdanie dotyczyło szefa? – zastanawiała się Jo. Czy można by dodać „ból i tortury" do zwolnienia lekarskiego? Spędziła nudny poranek, sortując garderobę i słuchając słodkich tonów Garetha O'Callaghana płynących z głośników, przymierzyła mnóstwo ubiorów, by zobaczyć, czy wejdą na jej rosnący brzuch, i była skonsternowana, widząc, jak niewiele rzeczy jeszcze na nią pasowało. Prawdopodobnie nigdy już nie wejdę w żaden z tych strojów, stwierdziła z żalem, patrząc na te wszystkie piękne, dopasowane stroje, u których nie mogłaby nawet dopiąć guzików. Uwielbiała to szare wełniane spodnium w prążki. Straszne byłoby, gdyby nie mogła go już nigdy włożyć. To samo dotyczyło czarnej skórzanej minispódniczki. Kupiła ją, płacąc jednym z pierwszych czeków, które otrzymała jako wolny strzelec, i nosiła niemal stale przez cały rok. Spódniczka była jeszcze w stosunkowo niezłym stanie. Przykro byłoby już nigdy jej nie włożyć. Pojadając Ryvitę, żeby nie ulegać żadnym innym chętkom, odłożyła wszystko, co było w tej chwili bezużyteczne, na lewą stronę szafy, resztę natomiast umieściła po prawej stronie. Niewielka liczba sztuk wiszących po stronie plusów sprawiła, że poczuła się jeszcze bardziej przygnębiona. Telefon odezwał się dwa razy, ale dzwoniący szybko odłożył słuchawkę, kiedy odezwała się automatyczna sekretarka. Jo pomyślała, że to chyba jej matka, która nie znosiła tych urządzeń. Kiedy głośno zadzwonił dzwonek u drzwi, pół godziny po ostatnim zerwaniu połączenia, Jo wyjrzała przez wizjer. To był Mark.

O kurczę! Oparła się o drzwi, zastanawiając się, czy słyszał jej kroki w przedpokoju. Zadzwonił jeszcze raz. Oczywiście, że słyszał. Stała w ciszy, mając nadzieję, że odejdzie. Nic z tego. – Jo, to ja, Mark. O, do jasnej ciasnej! – Martwiłem się, kiedy zadzwoniłaś rano, że źle się czujesz. Czy mogę wejść? Przez głowę przelatywała jej cała gama możliwych odpowiedzi: „Nie". „Nie, ty świnio". „Nie, póki piekło nie zamarznie na kamień". – Jo. Proszę wpuść mnie. Wiem, że tam jesteś. Otworzyła drzwi szarpnięciem. – Tak? – powiedziała lodowato. – Czy mogę wejść? – zapytał, a jego szare oczy były bez wyrazu, kiedy spoglądał na nią. – Po co chcesz wejść? Czy nie możesz mnie wyrzucić w biurze, jak to zazwyczaj robią despotyczni szefowie? Czy też chcesz nadać temu bardziej osobisty charakter? – Na litość boską, Jo – mruknął, przesuwając ręką po włosach. – Wpuść mnie, dobrze? – Pięć minut. – Oznajmiła. Cofnęła się, by go wpuścić. Wszedł. W tej sytuacji wyglądał dziwnie w granatowym prążkowanym garniturze, niebieskiej koszuli i żółtym krawacie. Twarz miał wymiętą, włosy także. – Masz tylko pięć minut – powtórzyła Jo. – Uaktualniam właśnie moje CV, sam rozumiesz, że nie mam czasu do stracenia. Nie dając się sprowokować, Mark wszedł do małego saloniku i rozejrzawszy się przez chwilę siadł na kanapie. Wyciągnął przed siebie długie nogi i patrzył na nią. – Usiądź, Jo. – To mój dom, cwaniaku – wysyczała. – Nie mów mi, kiedy mam siadać. – Przepraszam, przepraszam. Usiadła jednak. A to bezczelny facet! Wejść do jej domu i wydawać polecenia. – A więc – Jo obciągnęła bawełnianą kamizelę na niebieskich spodniach do joggingu, by ukryć plamę z atramentu na przodzie. Była wściekła, nienawidziła, kiedy widziano ją w okropnym stroju. A to, co miała na sobie: stara, biała, robiona na drutach kamizelka z wyciągniętymi nitkami i przetarte spodnie bez skarpetek – było naprawdę okropne. Na dodatek dywan wymagał porządnego odkurzenia, a figowiec zrzucił właśnie nową porcję suchych liści na kominek... – Przyszedłem przeprosić. Jo oniemiała. – Powinienem był zatelefonować, ale jechałem samochodem, a zostawiłem twój numer telefonu w biurze – Mark przerwał i usiłował patrzeć jej w oczy, ale Jo unikała jego spojrzenia. – Nie sądziłem, że to było aż tak ważne. Do czasu. – To nie było ważne. W ogóle nie było ważne – odpowiedziała chłodno. – Był to po prostu zwykły dzień w twoim biurze, kiedy wszystkim włada nepotyzm. Nie ma za co przepraszać. – Jo wiedziała, że szarżuje, ale nie dbała o to. Raz w życiu czuła się wspaniale, igrając z ogniem. – Po prostu nie mogę pracować w tych warunkach, to wszystko. Pracuję w dziennikarstwie od trzynastu lat i nikt nigdy nie potraktował mnie tak obraźliwie jak Emma. Co więcej – mówienie o tym zaczęło jej sprawiać przyjemność. – Ja również nie potraktowałam nikogo w ten sposób. To nie leży w mojej naturze, nie jest to metoda zdobywania przyjaciół, wywierania wpływu na ludzi ani też wydobywania z nich tego, co najlepsze. Twoja siostrzenica jednak sama dla siebie stanowi prawa i mówiąc całkiem otwarcie, nie będę z nią dłużej pracować – prychnęła. – Dałeś mi jasno do zrozumienia, po czyjej stoisz stronie. – W jaki sposób? – zapytał spokojnie. – W jaki sposób? – powtórzyła za nim. – Czy naprawdę chcesz, żebym uczciwie odpowiedział na to pytanie? – Mark wyglądał na zmęczonego.

– Nie – Jo była teraz naprawdę wściekła. – Nie chcę. Już odpowiedziałeś swoim milczeniem. Myślałam, że chcesz porozmawiać ze mną, żeby dowiedzieć się, co się stało, nawet nie pofatygowałeś się, by zatelefonować. Myślałam, że jest między nami przyjaźń, i... – I co? Omal nie powiedziała: „romans", a on wiedział o tym. Do licha, niech nie zmusza jej do wzięcia udziału w tych cholernych gierkach. Nie chciała być jego atrakcją wieczoru. – Nic – powiedziała ze złością. – Nic między nami nie było, teraz to widzę. Widzę także, że nie mogę dłużej pracować dla ciebie. – Nie działaj pochopnie – rzucił Mark. – Nie mów mi, czego mam nie robić! – krzyknęła. – Jesteś taki jak inni cholerni mężczyźni, którzy mówią mi, co mam robić, a czego nie. Po prostu wyjdź! Wynoś się stąd i wsadź sobie swoją pieprzoną pracę tam, gdzie słońce nie dochodzi! Mark wstał powoli i westchnął. – Jo, jest mi przykro. Przyszedłem tutaj, żeby przeprosić, chciałem wyjaśnić, co się stało. – Nie potrzebuję twoich przeprosin – powiedziała, czując, że zbiera się jej na łzy. Za nic nie chciała płakać przy nim. Jaka się z niej zrobiła kapryśna idiotka, która beczy z byle powodu? – Po prostu idź sobie. – Proszę, Jo. Wysłuchaj mnie. – Idź już. Nie odpowiedział nic, ale też się nie ruszył. Jo szperała w rękawie, szukając chusteczki. Dlaczego nie odchodził? Czy zmuszają aby go wyrzuciła? – Jo, pozwól mi powiedzieć jedną rzecz, dobrze? – Jego oczy błyszczały czymś, czego nie mogła rozszyfrować. Pomyślała, że było to chyba zadowolenie, bo zapewne cała męska populacja na świecie śmieje się teraz z niej z powodu jej naiwności i czystej głupoty. Jo Ryan uwierzyła w kłamstwa mężczyzny, znowu. A niech go szlag! – Przepraszam, że nie zatelefonowałem podczas weekendu, ale wierz mi, wcale nie wziąłem wyjaśnień Emmy za dobrą monetę – powiedział Mark niskim głosem. – Przykro mi także, jeśli mój głos zabrzmiał nieprzyjemnie, kiedy dzwoniłem do ciebie z Londynu, ale miałem bardzo zły dzień. A kolejny kryzys, wywołany przez Emmę, był włosem, pod którym ugiął się wielbłąd. Myślałem, że będziesz w stanie poradzić sobie z nią do mojego powrotu. – Zmęczony oparł się o oparcie fotela i opuścił ramiona. – Ufam twojej ocenie, Jo, dlatego też chciałem, żebyś to ty powiedziała, jak rozwiązać problem. Uwierz mi, proszę. Jo patrzyła w osłupieniu, zdecydowana nie dać się omamić byle jakim wyjaśnieniem. – Problem w tym, że nie wiedziałem, co naprawdę powiedziała i zrobiła Emma, dopóki Rhona nie wyjaśniła mi wszystkiego. Potem usiłowałem porozumieć się z tobą, żeby przeprosić za jej zachowanie. Zrozum, proszę – powiedział, nie spuszczając z niej oczu. – Za nic nie chciałbym cię zranić. Wyprostował się i wyjął kluczyki od samochodu z kieszeni spodni. – Muszę już iść, bo zdenerwowałem ciebie. I zapomnijmy o tym, gdzie mogę sobie wsadzić pracę zastępczyni naczelnej. Jo poczerwieniała. – Weź sobie tyle wolnego, ile potrzebujesz, Jo. Do zobaczenia. Z tymi słowami wyszedł, pozostawiając za sobą zapach wody kolońskiej, ten sam, który unosił się wokół niego, kiedy siedzieli razem w samolocie, kiedy poszli na kolację, kiedy zabrał ją na oglądanie domu w Redwood Lane. Przez chwilę wpatrywała się w drzwi, czując, że gniew przeszedł jej równie szybko, jak wybuchnął. Poszła do kuchni, nalała szklankę wody i wypiła duszkiem. Jej ręka drżała. Do diabła, co ona nagadała, co najlepszego zrobiła? Czuła, że jej twarz czerwieni się, na samą myśl o tym. Powiedziała swojemu szefowi, że może „wsadzić sobie swoją pieprzoną pracę". O, Boże. Dobrze, że przynajmniej nie przyjął jej rezygnacji.

Jak jeszcze kiedykolwiek spojrzy mu w oczy? Jak ma się zachować na zebraniu redakcji i czy potrafi znieść spojrzenie jego poważnych, smutnych oczu, skoro zraniła go tak głęboko. A musi się na to zdobyć. Mark usiłował powiedzieć coś słusznego, a ona straciła panowanie nad sobą i zrujnowała wszystko. Jak zwykle. To nie jego wina, że Jo była całkowicie rozchwiana emocjonalnie. To wina Richarda. Richard i ciąża spowodowały, że jej nastroje były zmienne niczym morskie przypływy i odpływy. A Mark nie był tylko szefem, w żadnym wypadku. Był kimś o wiele ważniejszym, gdyby chciała się przed sobą przyznać. Poczuła nagłą chęć zatelefonowania do niego na aparat komórkowy. Znała numer, chociaż nigdy przedtem z niego nie korzystała. Jeśli zatelefonuje i przeprosi teraz, może wróciłby, a ona mogłaby wtedy przeprosić go w odpowiedni sposób. Powiedzieć, że czuje się samotna na myśl o posiadaniu dziecka bez ojca i że on pojawił się właśnie, gdy była w szczególnie podłym nastroju. Lecz rozważyła to jeszcze raz. Przyjmij do wiadomości pewne fakty – powiedziała sama do siebie. Mark jest twoim szefem, a nie kochankiem. Telefonowanie do niego byłoby głupie. Spaprałaś wszystko. Pomyśl o tym, co teraz powinnaś zrobić. Nalała sobie filiżankę słodkiej herbaty i wzięła kilka ostatnich czekoladowych herbatników z paczki, a potem zadzwoniła do Rhony. Rhona wiedziałaby, co zrobić na jej miejscu. W najgorszym razie wiedziałaby, z jakim rondem kapelusz powinna nosić Jo w redakcji, przez resztę swego życia, aby nie patrzeć na Marka Dentona i zasłonić przed nim czerwoną ze wstydu twarz. – Rho, nie uwierzysz, co zrobiłam. – Skąd mogę wiedzieć, Jo – odpowiedziała Rhona. Jo usłyszała, jak głęboko zaciąga się papierosem. – Ale coś mi się zdaje, że nic dobrego. Czy dobrze się czujesz? – Poza uczuciem skręcania w brzuchu, dobrze – odpowiedziała Jo. – Był właśnie u mnie Mark – dodała. – Czy moje wrażenie, że coś poszło nie tak podczas tej wizyty, jest zgodne z prawdą? – zapytała Rhona. – Być może jesteś jasnowidzem? – Ależ nie. Chyba dlatego, że zawsze mogę rozpoznać, kiedy zmierzasz do całkowitej klapy – powiedziała Rhona. – Poznaje się ludzi, jeśli się pracuje z nimi przez trzy lata. A więc co się stało? Czy on jeszcze oddycha? – Och, Rho – Jo usiadła na brzegu kanapy z telefonem na kolanach. – Znam samą siebie od trzydziestu czterech lat i nawet ja nie sądziłabym, że coś takiego może się przydarzyć. Byłam taka głupia. W przeciągu pięciu minut udało mi się obrazić Marka, powiedzieć mu, gdzie ma sobie wsadzić swoją pracę i... – skrzywiła się na samą myśl o tym. – Byłam bliska powiedzenia, że mieliśmy ze sobą romans, a on zepsuł wszystko. Nie powiedziałam tego, ale Mark wiedział, że miałam to na końcu języka. Nie masz pojęcia, jak się czuję-jęczała Jo. – Mam chyba jakiś defekt, nie potrafię być normalna, jeśli w grę wchodzą mężczyźni! – Nie można być normalną, kiedy w grę wchodzą mężczyźni, gdyż to oni są niemożliwi – odrzekła Rhona. – Zastanów się, Jo, to nie koniec świata. Jesteś po prostu wyczerpana nerwowo. Jestem pewna, że Mark o tym wie. – Och, a więc on uważa mnie za histeryczkę, i z tego mam się cieszyć? – To jest lepsze niż gdyby uważał, że naprawdę myślisz to, co powiedziałaś na temat pracy. Chyba nie przyjął tego? – powiedziała Rhona porozumiewawczo. – Oczywiście, że nie. Wiesz, że cię lubi. Co ja mówię: „lubi", on szaleje za tobą. Miał po prostu pecha, że został wzięty w krzyżowy ogień ciążowych hormonów. – Czy myślisz, że on to zrozumie? – Jo skończyła drugiego biszkopta i zlizała resztki z palców. – Naprawdę, Jo. Dlaczego kobieta tak piękna jak ty, która powinna mieć wszystkich mężczyzn płaszczących się u jej stóp, nie ma pojęcia o mężczyznach? Nie czekając na odpowiedź, Rhona dalej drążyła temat:

– Dla mnie jest rzeczą oczywistą, że Mark szaleje za tobą. Ponieważ jednak stara się działać ostrożnie, a ty jesteś beznadziejna, jeśli chodzi o rozeznanie sytuacji, sama stwarzasz niepotrzebne problemy. – Naprawdę tak myślisz? – powiedziała Jo z powątpiewaniem. To wszystko brzmiało znacznie bardziej rozsądnie, kiedy mówiła o tym Rhona. – Tak. A teraz posłuchaj twojej cioteczki Rhony (lub Madame Rhony, jasnowidzącej, którą chcę zostać w przyszłości) i wyjdź trochę popływać lub /rób coś wymagającego spalenia energii. Potem wróć do domu, odpręż się i przyjdź do pracy rano tak, jakby nic się nie stało. Dobrze? – Dobrze. A co z Emmą? Nie mogłabym znieść jutro jej widoku. – Nie będziesz musiała. Została przeze mnie zawieszona. Właściwie jeszcze nigdy nie zawiesiłam nikogo – powiedziała Rhona w zamyśleniu – a więc musiałam improwizować. Poszło mi to bardzo dobrze. – Co powiedziałaś? – spytała Jo, umierając z ciekawości poznania najmniejszego krwawego szczegółu. – A więc, pamiętasz, kiedy byłyśmy na przyjęciu inauguracyjnym Pret a porter w Chocolate Bar i ten pijak wciągnął mnie na kolana i próbował włożyć rękę pod koszulę firmy Ben De Lisi? – nawet w krytycznej sytuacji Rhona była precyzyjna, jeśli chodzi o ubrania. – Oczywiście, nigdy o tym nie zapomnę. Nigdy nie myślałam, że potrafisz być tak podła. – To było gorsze niż historia z Emmą – powiedziała Rhona – Ta dziewczyna dobrze się zastanowi, bardzo dobrze się zastanowi, zanim przemówi do kogoś w „Style'u" w ten sposób. Powiedziałam jej, że fakt, iż trudno jest z kimś pracować, szybko staje się powszechnie znany. Co innego, pozwolić sobie na chamstwo, jeśli się jest bardzo dobrym dziennikarzem. Znów zaciągnęła się papierosem. – Ale jeśli kłopotów przysparza osoba, która jest zaledwie początkująca i nic nie świadczy o tym, że ma choćby odrobinę talentu, może zapomnieć o karierze dziennikarza. Wokół są tysiące wolnych strzelców, którzy tylko czekają by wskoczyć w twoje pantofle, Emmo, więc obudź się i napij mocnej kawy. – To było wspaniałe. – Też tak uważam – powiedziała zadowolona z siebie Rhona. – Potem zdałam skróconą relację Tedowi w domu i, mówię ci, był zaszokowany. Powiedział, że wyprze się mnie, jeśli dzieciaki będą miały kłopoty w szkole i będę musiała tam pójść, żeby powiedzieć wychowawczyni, co o tym myślę. Powiedział, że nie zniósłby takiej rzezi. Jo zdała sobie nagle sprawę, że się śmieje i że napięcie w brzuchu zmniejszyło się. – Dzięki, Rhono, jesteś wspaniała, dzięki tobie można zapomnieć o własnych problemach. Czy mogłabym wprowadzić się do ciebie do czasu, kiedy urodzę dziecko, żebyś mogła powstrzymywać mnie od wpadania w szał co drugi dzień? – Z trójką dzieci, z których żadne nie ma jeszcze dziesięciu lat, biegających wszędzie, naprawdę zwariowałabyś, mówię ci – odpowiedziała Rhona. – Masz rację – Jo zdobyła się na słaby uśmiech. – Jeśli jutro rano wezmę serię głębokich oddechów, ewentualnie będę w stanie pojawić się w redakcji. Marka ma nie być, prawda? – Tak. Lecz nawet gdyby się zjawił, nic ci nie grozi. – Chyba nie, ale wolałabym, żeby już przeszło mi to uczucie wstydu, kiedy się z nim zobaczę – odpowiedziała Jo. – Raczej ci się to nie uda – ton głosu Rhony był stanowczy. – Idź i zrób coś, co wymaga spożytkowania energii, żeby ci jej nie starczyło na myślenie. Będę czekać na ciebie z herbatą w redakcji o pół do dziesiątej. *** Wskutek zdenerwowania Jo obudziła się wcześnie, przyszła do pracy pierwsza. Zanim zjawiła się Rhona, zdążyła już zrobić sobie herbatę. Jak to się dzieje, że zawsze mam ze sobą tyle tego barachła? – spytała Rhona, wtaczając się do redakcji, obciążona jak zwykle pojemną torebką, wypchaną teczką i pękatą czarną kosmetyczką, której nigdy nie mogła zmieścić w torebce.

– Zajdź w ciążę, rozstań się z Tedem, a będziesz w stanie spędzać wiele szczęśliwych godzin w domu, czując się wyczerpana i znudzona, a uda ci się uporządkować swoją torebkę, szafę, szafki kuchenne i wszystko inne – powiedziała Jo, zalewając wodą torebkę herbaty dla Rhony. – A ty robisz to wszystko? – Owszem. I mówię ci, czuję się bardzo dzielna. Wyrzuciłam nawet wszystkie rozciągnięte majtki, których nigdy nie noszę, wyszukałam i wyrzuciłam do kosza dziurawe rajstopy i zwinęłam wszystkie czarne skarpetki, znalazłam do nich pary, a przynajmniej sztuki najbardziej zbliżone. – Niesłychane. Może teraz uporządkujesz moje rzeczy? – Co takiego? – spytała Nikki, redaktor działu urody, która zjawiła się właśnie w oparach Opium. – Jo stała się właśnie żywym odbiciem artykułu „Usuń śmieci ze swego życia" – wyjaśniła Rhona, zabierając herbatę do swojego gabinetu, gdzie mogła zapalić. – Och, proszę, usuń śmieci z mojego życia – Nikki zdjęła czarny zamszowy płaszcz. – Spędziłam połowę wczorajszego popołudnia na pisaniu artykułu o podstawowych kosmetykach i o tym, że musisz mieć w kosmetyczce tylko róż, błyszczyk, korektor i tusz do rzęs. Sama natomiast noszę ze sobą codziennie połowę sklepu, w związku z czym znalezienie mojego nowego eyelinera zajęło mi dzisiaj dziesięć minut. Przy okazji – powiedziała do Jo, siadając przy komputerze – nie zapomniałaś, mam nadzieję, o dzisiejszej sesji zmiany wyglądu? – Jasny gwint! – powiedziała Jo, która faktycznie zapomniała. – Zupełnie wyleciało mi z głowy. O której mają przyjść? – O pół do jedenastej. O jedenastej idziemy do fryzjera, a Michelle, ta nowa charakteryzatorka, o której mówiłam ci, Rhono, zrobi makijaż w salonie. Potem zjemy lunch w restauracji Spinellego o pierwszej, a fotograf zrobi tam zdjęcia. – O, nie, zapomniałam przypomnieć Anette, żeby zabrano wczoraj ubrania – krzyknęła przerażona Jo. – Spokojnie, ja to zrobiłam – powiedziała Nikki. – Wiedziałam, że jesteś chora – dodała. – Jak czujesz się teraz? – Dobrze – odpowiedziała Jo. – Po prostu potrzebne mi było kilka dni w łóżku. – No tak, ale z kim? – zawołała Rhona ze swojego gabinetu, mrugając filuternie do Jo. *** Jo, Nikki i Michelle, charakteryzatorka, wszystkie przechyliły głowy na bok i patrzyły na drugą kandydatkę przymrużonymi oczami. Trudno było stwierdzić, od czego zacząć. Znajdowały się w salonie fryzjersko-kosmetycznym w centrum handlowym Stephen's Grey, a czas upływał bardzo szybko. Pierwsza z pań, która miała zostać zrobiona na bóstwo, Helena, około czterdziestki, miała już oszałamiające rude włosy i tak potrzebowała poprawek jak księżna Diana sukien. Miała wspaniałą figurę, bajeczną fryzurę, doskonały makijaż, lśniące włosy i ubiór, który kosztował zapewne tygodniowe zarobki. Nie było w niej nic, co należałoby zmienić. – Skąd, do diabła, tutaj się wzięła? – szepnęła Nikki do ucha Jo, kiedy zabrano się do mycia włosów Heleny. – Napisała w liście, że jest matką czworga dzieci od czterech do dwunastu lat, że pracuje na pół etatu jako pielęgniarka i pomaga mężowi prowadzić centrum ogrodnicze pod Cork – odpowiedziała Jo. – Fotografia była niewyraźna. Twierdziła, że chciałaby zmienić swój wizerunek i pomyślałam, że zasługuje na to... – To ona mogłaby chyba udzielać nam lekcji na temat zmiany swego wizerunku – narzekała Nikki. Nie wiem, jakich poprawek można by tutaj dokonać. Druga kandydatka do zmiany wyglądu stanowiła jednak dla fryzjerki nie lada orzech do zgryzienia. W wyniku źle zrobionej trwałej ondulacji dwudziestodziewięcioletnia Sharon z długimi mysimi włosami na zdjęciu do paszportu, które nadesłała – miała teraz cieniowane włosy o niekorzystnej długości pomiędzy uchem a podbródkiem. Fryzjerka niemal rwała własne włosy z głowy na myśl, że musi coś z tym zrobić.

– Musicie coś wymyślić – rzuciła z wściekłością Jo do fryzjerki i charakteryzatorki. – Biedna dziewczyna jechała tu kawał drogi i dopiero będzie się świetnie bawić i pięknie wyglądać, jeśli będziemy musiały kupić jej perukę! Co gorsza, Sharon nie nosiła rozmiaru czterdzieści dwa, jak to podała w liście, co najmniej czterdzieści sześć, co oznaczało, że elegancki wełniany żakiet i spódnica, które Jo starannie dla niej dobrała, z pewnością nie będą pasować. – Widziałam w sklepach kilka wspaniałych ubrań, które wyglądałyby na niej naprawdę doskonale – jęczała Jo. – Jeśliby tylko napisała w liście, że naprawdę nosi rozmiar czterdzieści sześć mogłabym ją zabrać ze sobą i z pewnością wybrałybyśmy coś super. Teraz nie ma już na to czasu! – A więc, co robimy? – zapytała Nikki. – Pobiegnę pędem do Marksa i Sparksa, aby kupić jej inny ubiór, teraz, zaraz, bo nie mamy czasu na dłuższe poszukiwania. Cholera jasna – dodała. – Byłoby wspaniale móc pójść na zakupy z Sharon. Dom towarowy świecił pustkami i Jo spędziła miły kwadrans na oglądaniu, żałując, że nie może niczego sobie kupić, bo musi oszczędzać pieniądze na nowy dom. Teraz, kiedy zatelefonowała do agenta handlu nieruchomościami, informując go o zamiarze sprzedania swojego mieszkania, pomysł przeprowadzki nabrał wreszcie realnych kształtów i wiedziała, że musi oszczędzać. Włożyła kartę kredytową na sam spód szuflady w toaletce i ślubowała, że będzie ją tam trzymać bez względu na to, jak atrakcyjna zacznie się wyprzedaż. Musi bardzo ostrożnie wydawać pieniądze, dopóki nie urządzi się w nowym domu. Na szczęście, jak powiedziała kobieta z agencji nieruchomości, na mieszkania w jej dzielnicy był zawsze popyt i nie będzie miała żadnego kłopotu ze sprzedażą. – Jest to ładny kompleks, a mieszkania tam są dość przestrzenne w porównaniu z budowanymi obecnie, więc nie sadzę, żeby musiała pani długo czekać – powiedziała agentka nieruchomości. Jo była tak zajęta zastanawianiem się, ile pieniędzy będzie musiała pożyczyć, żeby kupić domek, oraz rozważaniem, czy mogłaby sobie pozwolić na kupno luźnej kamizelki z kordonku, aby ukryć swój brzuch, że całkowicie zatraciła poczucie czasu. O, nie – pomyślała, patrząc z przerażeniem na zegarek. Było pół do jedenastej, a nie zaczęła nawet szukać ubrań dla Sharon. Nie na próżno była jednak maniaczką zakupów i miała encyklopedyczną wręcz wiedzę, gdzie i co kupować. Była właśnie dwunasta, kiedy biegła Grafton Street z dużą torbą z literami M&S w każdej ręce. Żałowała, że na kremową jedwabną bluzkę i czarne spodnie włożyła długi wełniany kardigan. Zgrzała się śpiesząc przez tłumy przewalające się przez deptak, i czuła, że sama też powinna zmienić ubranie. Albo przynajmniej poprawić podkład, który bez wątpienia spłynął wraz z potem. Po powrocie stwierdziła, że Nikki relaksuje się na tapczanie, czytając sobie czasopismo i popijając spokojnie kawę, zdawałoby się, całkowicie nieświadoma chaosu panującego w salonie. – A więc masz już ubrania? – Nikki podniosła się i wzięła dwie duże torby od Jo. – Wyglądasz na wykończoną. Usiądź, a ja zrobię ci filiżankę herbaty. – Dzięki – wydyszała Jo, opadając z wdziękiem na miejsce, które właśnie opuściła Nikki. – Czuję się wykończona. Ale kupiłam piękny czerwony żakiet, a do niego spodnie, które będą wspaniale wyglądały na Sharon. Jak ci się podoba to razem? – zapytała z niepokojem. – Wspaniale – powiedziała Nikki z entuzjazmem. – Nie uwierzysz, jak wyglądają włosy Sharon. Ta fryzjerka potrafi zdziałać cuda. Helen także prezentuje się świetnie. Prawdę mówiąc, przedtem też była dobra. – Świetnie – powiedziała Jo, z ulgą że cała operacja zakończy się jednak sukcesem. – Damy jej zdjęcie „przedtem" bardzo, bardzo małe. W przeciwnym razie powiedzą że nie zaszły w jej wyglądzie żadne zmiany, tylko chciała, żeby ktoś się nią zajął.

Sharon wyglądała wystrzałowo w eleganckim czerwonym komplecie, który Jo dla niej wybrała, w odpowiednio dobranym makijażu i w nowej fryzurze, podkreślającej jej piękne ciemnobrązowe oczy. – To fantastyczne – mówiła do Jo, promieniejąc ze szczęścia. – Bardzo jestem pani wdzięczna. Nigdy nie myślałam, że mogę tak wyglądać. – Cieszę się, że pani się cieszy – powiedziała Jo z szerokim uśmiechem. – To moja ulubiona część sesji – dodała, a fotograf zrobił kilka zdjęć – kiedy panie są zadowolone z tego, co zrobiłyśmy. Zazwyczaj robimy zdjęcia i na tym koniec. Ale dzisiaj mamy jeszcze wspaniały lunch, przygotowany w miejscu, gdzie obie panie będą mogły zademonstrować swój piękny wygląd całemu światu! – Masz może dezodorant? – szepnęła Jo do Nikki w restauracyjnej toalecie. Udało jej się stonować swoją czerwoną twarz, lecz nadal czuła się lepka po biegu wzdłuż Grafton Street. Nikki wręczyła Jo jakiś dezodorant i flakonik Opium. – Dzięki – powiedziała Jo z wdzięcznością spryskując się obficie. – Przez pomyłkę zostawiłam swoje perfumy w biurze, a jestem pewna, że mój cały Tresor już wyparował. Patrzyła, jak Nikki fachowo nakłada świeżą warstwę subtelnej beżowej szminki, i po raz pierwszy żałowała, że nie pracuje z tym niedościgłym wzorem urody i stylu. Nikki była zawsze perfekcyjnie zrobiona, nigdy nie miała odpryśniętego lakieru na paznokciach ani szminki na zębach. Dzisiejszy dzień nie należał do wyjątków. Jo przejechała szczotką swe falujące włosy, a potem pośpieszyła za Nikki do restauracji. Helen, Sharon i Neli, fotografka, siedziały przy stole, przy ginie z tonikiem, śmiejąc się z jakiegoś sprośnego dowcipu, który opowiedziała Neli. Jo przechodziła właśnie dokoła stołu, by dostać się na swoje miejsce, kiedy ich zauważyła. Kobieta miała na sobie luźną koszulową suknię i rzucający się w oczy czerwony żakiet, który pomagał jej zdjąć uprzedzająco grzeczny i elegancki Mark Denton. Musiał powiedzieć coś zabawnego, bo zaśmiała się nagle, lśniące ciemne włosy falowały, gdy odchylała głowę do tyłu. Nawet jej śmiech był ciepły, chrapliwy i zmysłowy. Zdzira. Jo czuła, że przeszywają zazdrość, kiedy patrzyła na Marka, wyglądającego bardzo atrakcyjnie w stalowoszarym garniturze. Zanim usiadł, odsunął krzesło przed kobietą. Wziął od kelnera kartę dań i win, prawie nie patrząc na niego, cały czas mając wzrok utkwiony w kobiecie. Nic dziwnego – pomyślała złośliwie Jo, ponieważ zdzira miała suknię z głębokim rozcięciem na przodzie, demonstrując zagłębienie między piersiami głębokie niczym Grand Canyon. Kim była, do jasnej cholery? – myślała wściekła Jo, przypatrując się, jak pobłyskują jej grube złote bransoletki. – Madame? – usłyszała głos. Jo wróciła do rzeczywistości i zobaczyła uśmiechającego się do niej kelnera z długopisem i bloczkiem w ręce. – Hmmm... Proszę... Co by tu wziąć... wymamrotała, rzucając szybkie spojrzenie na kartę, o której dziesięć minut wcześniej marzyła, by dostać ją w swoje ręce. – Specjalnością dnia są krewetki z Zatoki Dublińskiej w pernodzie i ogony żabnicy w sosie prowansalskim – powiedział kelner z nadzieją w głosie. – Dobrze – Jo zamknęła kartę z klaśnięciem i wręczyła ją kelnerowi. W tej chwili mogłaby równie dobrze zamówić szczurze ogony w pernodzie. Nikki faszerowała Helen, Sharon i Neli najdrobniejszymi szczegółami dotyczącymi przyjęcia, na którym była podczas weekendu. Zdarzyło się tam, że pewna pani przybyła z własnym mężem, a wyszła z cudzym. – To dublińska Zsa Zsa Gabor – zachichotała Nikki. – Jeśli zapytać ją, ilu mężów miała, powie: „Moich, czy cudzych?" – Znasz ją, prawda, Jo? – zapytała Nikki, przerywając swoje opowiadanie w połowie, żeby włączyć Jo do rozmowy. – Kogo?

– Zsa Zsa Gabor z mojego przyjęcia, Lizzie jak jej tam. Coś się tak zamyśliła, Jo? – A potem, zauważywszy, że twarz Jo zrobiła się blada jak ściana, powiedziała: – Dobrze się czujesz? Czy nie jesteś chora? Jo złapała szklankę, stojącą przed nią i łapczywie napiła się wody. – Wszystko w porządku – skłamała. – Po prostu jestem głodna. Mogłabyś mi podać bułeczkę? Rzuciła spojrzenie na stolik Marka i dostrzegła, że podszedł tam kelner z szampanem i wiaderkiem lodu. Co takiego świętowali, do jasnej cholery? Jo prawie nie słysząc rozmowy, która się toczyła wokół, apatycznie skubała swoją bułeczkę. Kim jest ta kobieta? – myślała z nienawiścią. Podczas posiłku była milcząca, ledwie tknęła krewetki i prawie nie ruszyła żabnicy, rozgrzebując ją tylko na talerzu. Jej towarzyszki wypiły trzy butelki wina i były tak wesolutkie, że Neli musiała zużyć trzy rolki filmu, zanim udało jej się zrobić jakieś zdjęcia, na których dwie kobiety, które właśnie zmieniły wygląd, nie śmiały się histerycznie. Kelner podawał kawę, kiedy Nikki zauważyła wreszcie Marka i jego towarzyszkę. – Spójrz, kto je lunch razem ze swoją byłą – mruknęła do Jo z uśmieszkiem. – Myślałam, że ten związek już się rozpadł. Jo upuściła łyżeczkę od herbaty z brzękiem. – Co takiego? – zapytała. – To Eva Marot – powiedziała Nikki. – Myślałam, że już dawno zerwali ze sobą. Usiłując stworzyć pozory, jakby to ją nic nie obchodziło, Jo zapytała, kim jest ta Eva. – Nie wiesz? – Nikki zdziwiona podniosła jedną brew o doskonałym zarysie. – Był z nią związany przez lata, nawet po tym, jak wyszła za mąż. Wyszła za pewnego obrzydliwie bogatego Francuza i przez większą cześć czasu mieszka w Londynie. Ale często przyjeżdża do Irlandii. – Jest malarką i często pracuje tutaj. Widocznie światło jest tu piękne. Nikki pociągnęła łyk brandy. – Przez długi czas byli niezłym przedmiotem plotek. Skończyło się to chyba jakiś rok temu – dodała w zamyśleniu. – Aż nie chce mi się wierzyć, że nigdy o niej nie słyszałaś. Przed wyjściem za mąż nazywała się Eva Ward. – Nie, o niczym nie słyszałam – powiedziała Jo słabo. – Jest pół-Francuzką ze strony matki. Ma w sobie szyk, zawsze nosi najbardziej efektowne ciuchy. – Jeszcze raz przyjrzała się Markowi i jego towarzyszce. – To, co ma na sobie, to chyba od Armaniego, jak myślisz? – Hmmm, zapewne masz rację. – Jo bawiła się kryształkami brązowego cukru w stojącej przed nią cukiernicy. Przestań się na nich gapić, Nikki – błagała milcząco. W przeciwnym wypadku Mark może podejść tutaj, a ja nie zniosłabym spotkania z nim w tych okolicznościach, z panią Uosobienie Elegancji o bardzo zmysłowym śmiechu. Jestem gotowa założyć się, że szepcze słodkie słówka po francusku, kiedy są w łóżku, pomyślała z zazdrością. Przyszedł kelner i przyniósł jeszcze koniak dla każdej pani, z wyjątkiem Jo. Nikki skierowała uwagę na opowiadanie Helen o brandy Alexander i o tym, jak jej pierwszy kieliszek sprawił, że w jednej chwili była pijana i... i niezmiernie seksowna. – Wypij – zapiszczała Neli. – Zaraz odchodzi twój pociąg i będziecie wraz z mężem mogli coś powspominać po dzisiejszym dniu! Jo uśmiechnęła się, ale myślami była daleko. To ona była kobietą, o której Suzanne wspomniała na przyjęciu w Nowym Jorku, przypuszczając, że Jo o niej wie. Tajemnicza kobieta, która złamała serce Markowi. Eva Marot. Jo powtarzała sobie to nazwisko wiele razy, zastanawiając się, dlaczego nie słyszała żadnych plotek o tej kobiecie i Marku. Na domiar wszystkiego Rhona na pewno wiedziała o wszystkim. Jo chyba ją zamorduje, jak tylko dostanie przyjaciółkę w swoje ręce. To niewyobrażalne, że nie powiedziała jej nic na temat byłej miłości Marka. Wpatrywała się bezmyślnie w na wpół wypitą kawę, kiedy usłyszała głęboki głos, który rozpoznałaby wszędzie.

– Dzień dobry paniom – powiedział ciepło Mark. – Jak się udał lunch? Jo gwałtownie spojrzała w górę. Stał po drugiej stronie stołu, uśmiechając się do wszystkich. A tamta stała zaraz za nim, eleganckie zjawisko prosto ze stron „Vogue'a". Jo mogłaby przysiąc, że sznury pereł zwisające z jej szyi były prawdziwe, miały ten cenny połysk prawdziwych pereł. – To lunch dla pań, które dzięki nam zmieniły swój wygląd, Mark – powiedziała Nikki. – Helen i Sharon, poznajcie Marka Dentona, wydawcę „Style'u". Neli już znasz, prawda? – Tak, dzień dobry, Helen, Sharon i Neli. Jak się masz, Jo? – zapytał, patrząc prosto w zaskoczoną twarz Jo. – Świetnie – odpowiedziała wesoło. – Znakomicie! Jak wam smakował lunch? – zapytała tym samym pogodnym tonem. – Bardzo – odpowiedział Mark, patrząc na nią z zainteresowaniem. – Jedzenie jest tu znakomite, prawda? – powiedziała Eva z lekkim obcym akcentem, biorąc Marka pod rękę. – Trudno jest powstrzymać się od zjedzenia zbyt dużo. – Poklepała brzuch płaski jak naleśnik. Zdzira – pomyślała Jo. – Nie powinna patrzeć na nas z góry tylko dlatego, że jest chuda. – Eva, to jest Jo Ryan – przedstawił Mark – zastępczyni redaktor naczelnej „Style'u" i redaktor działu mody, Nikki Ahearn, redaktor działu urody, Neli Deane, fotograf i Sharon oraz Helen, które właśnie zmieniły wygląd i wyglądają wspaniale, jeśli wolno mi coś powiedzieć. – Sharon zrobiła się różowa z radości. – Miło mi poznać was wszystkie. Jo pomyślała gorzko, że uśmiech Evy wydawał się całkiem szczery. Mąż i kochanek – miała wszystko, czego chciała. – Cieszę się, że widzę cię z powrotem w pracy, Jo – powiedział ciepło Mark, patrząc jej prosto w oczy. Jo wpatrywała się w niego. Czy to miał być prztyczek? – Zdarzało mi się być w lepszej formie – odparła. – Widzę – odpowiedział. Wyglądasz na zmęczoną. Skurwiel. Nie powinien być tak spostrzegawczy, tylko dlatego, że nie zrobiła się na tip-top. – Kiedy ma się urodzić dziecko? – zapytała grzecznym tonem Eva, patrząc na brzuch Jo. – Za cztery miesiące, właściwie cztery i pół. – Czy to twoje pierwsze dziecko? – zapytała znowu Eva. Co to ma znaczyć – wściekła się Jo w duchu. – Przesłuchanie? – Tak. – O – kobieta wyczuła chyba jej chłód. – Powinniśmy już iść, Mark – powiedziała cicho, dotykając prawie jego włosów swoimi lśniącymi jak jedwab. Jo stwierdziła, że Eva była wysoka, musiała mieć niemal metr osiemdziesiąt, skoro mogła mówić szeptem do Marka bez wyciągania szyi, jak Jo. – Oczywiście, Eva. Nie możemy się spóźnić – powiedział. – Do widzenia, paniom, miło było was spotkać – Mark przelotnie spojrzał na Jo. – Spotkamy się w przyszłym tygodniu na kolegium redakcyjnym. – Tak, cześć. – Miło było was poznać – powiedziała ciepło Eva. Jo napiła się łyk kawy, chociaż napój był już praktycznie letni. Nie miała zamiaru patrzeć, jak wychodzą, ale nie mogła się powstrzymać. Kiedy spojrzała w górę, byli już przy drzwiach, Mark swym silnym ramieniem otwierał drzwi przed Evą, rycerski jak zwykle. Kelner przyniósł rachunek wraz z małym talerzykiem cukierków. Żadna ich nie tknęła. Nie było sensu, aby się zmarnowały. Jo wyciągnęła rękę i wzięła trzy. Jaki jest w ogóle sens dbać o figurę? I tak nikt nie zauważy. *** – To dla mnie niepojęte, że nic mi o niej nie powiedziałaś! – w głosie Jo brzmiała złość. Stała w gabinecie Rhony i patrzyła z wściekłością na przyjaciółkę. Rhona, która pracowała właśnie nad artykułem redakcyjnym, kiedy Jo wpadła jak burza po lunchu u Spinellego, odchyliła się do tyłu na krześle i spojrzała na nią.

– Słuchaj, Jo, Mark powiedział mi o Evie w zaufaniu. – Głos Rhony był bardzo stanowczy i bardzo poważny. – Powiedział mi to jako przyjacielowi pewnego wieczoru długo przedtem, zanim zaczęłaś pracować w „Style'u" i prosił, żebym nikomu o tym nie mówiła. Nie twierdzę, że łatwo było zachować to dla siebie, szczególnie tego dnia, kiedy powiedziałam ci, że Mark interesuje się tobą od dłuższego czasu. Ale wierz mi, Jo – Rhona powiedziała szczerze – od tamtego czasu uważałam, że nie musisz wiedzieć o jego ukochanej byłej dziewczynie, kobiecie, którą uwielbiał przez lata. Chyba nie byłoby ci szczególnie przyjemnie, prawda? – Chyba masz rację... – powiedziała Jo powoli. Kobieta, którą uwielbiał przez lata? O czym może więc marzyć ona, Jo, wobec takiej konkurencji? Kobieta w ciąży, która traciła panowanie nad sobą z byle powodu, raczej nie mogła współzawodniczyć z egzotyczną artystką, która kochała go od lat. – W każdym razie to już skończone. Rozstali się już dawno – powiedziała Rhona. – Dzisiaj na lunchu wyglądali tak, jakby byli razem – odparła Jo. – Byli bardzo sobą pochłonięci. – Wierz mi – głos Rhony był poważny. – Nie są już razem. Słuchaj, Jo, przykro mi, że nie mogłam powiedzieć ci o niej, ale byłoby to nadużyciem zaufania. Nie mogłam zrobić tego Markowi, znam go już długo i ufa mi. Jest też bardzo spostrzegawczy. Gdybym sypnęła go przed tobą, w pięć minut domyśliłby się, kto cię poinformował. I dostałby szału. Rhona zapaliła papierosa i zaraz zgasiła go pośpiesznie. – Przepraszam, wciąż zapominam, żeby nie palić przy tobie – mruknęła. – Jo, chciałam pomówić z tobą o tym wiele razy, ale kiedy zaczęłaś być nim naprawdę zainteresowana, być może zrozumiałabyś to niewłaściwie. Byłam też pewna, że Mark sam by ci o tym powiedział, gdyby doszło między wami do czegoś poważnego. Czy rozumiesz mój dylemat? Jo westchnęła i usiadła na krześle naprzeciwko Rhony. – Przepraszam, Rho – powiedziała. – Nie miałam prawa wkraczać tutaj i krzyczeć na ciebie. Naprawdę jestem wściekła na siebie za to, że w ogóle mogłam pomyśleć, że interesuje się mną. A jeśli się interesował – dodała pośpiesznie, widząc, że Rhona ma zamiar jej przerwać – sama to zepsułam. Powinnam zrobić sobie wizytówki: „Jo Ryan Inc. Zniszczy każdy związek w pięć minut". – Nie bądź głupia – powiedziała niecierpliwie Rhona. – Miałaś po prostu kilka złych tygodni. On nie jest już związany z Evą, jestem tego pewna. – Nawet jeśli nie jest, z pewnością nie jest już zainteresowany mną – powiedziała Jo smutno. – A więc teraz, kiedy nie jestem już interesująca jako ewentualna partnerka, czy jest jeszcze coś, czego powinnam się dowiedzieć o panu Dentonie? Czy ma gdzieś ukrytych dziesięcioro dzieci, czy też może chorą psychicznie żonę zamkniętą na strychu? Chciała, by brzmiało to nonszalancko, ale Rhona znała ją zbyt dobrze, aby się na to nabrać. – Nie – powiedziała Rhona. – Trzyma jedynie kilka szkieletów w szafie. Zresztą o wiele mniej niż ja – dodała z drwiącym uśmiechem. – Lecz pozwól mu opowiedzieć sobie o Evie. – Nie ma zamiaru opowiadać mi o czymkolwiek. – Ty to tak widzisz – odrzekła Rhona, po czym zmieniła temat. A więc powiedz mi, czy nie będzie za wcześnie, jeśli w listopadowym wydaniu damy artykuł „Wiemy, drogie czytelniczki, że wszystkie chcemy przejść na dietę przed Gwiazdką ale bądźmy dorosłe i zaakceptujmy się takimi, jakimi jesteśmy? – Nie, w listopadzie będzie akurat – odrzekła Jo. – Zostawmy „dietę piękności" na wydanie styczniowe, będę już wtedy jedną z tych małych świnek, którym przyda się zrzucenie dziesięciu kilo. Włączyła właśnie komputer i spoglądała na zdjęcia modelek do świątecznego wydania, kiedy zadzwonił telefon na jej biurku. – Jo, czy mógłbym zamienić z tobą parę słów? – odezwał się Mark. – Jestem bardzo zajęta – odrzekła. – Z pewnością – odparł. – Ale to ważne. – Dobrze. Słucham.

– Chcę się zobaczyć z tobą, Jo, nie rozmawiać monosylabami przez telefon. O, nie – pomyślała. Nie mogłaby tego znieść, nie mogłaby w tej chwili znieść spotkania z nim. Nie chciała go więcej widzieć, bo wiedziała, że jeśli się to stanie, po prostu nie wytrzyma i zacznie płakać. Jeśli będzie z dala od niego przez jakiś czas, wszystko się uspokoi, wiedziała o tym. Musi skończyć z Markiem Dentonem. Musi. – Nie mogę się z tobą zobaczyć teraz, Mark – powiedziała zdecydowanie. – Czy nie możesz powiedzieć, o co chodzi, przez telefon? Przecież, o ile wiem, jesteś zajęty dziś po południu? – dodała chytrze. – Nie jestem zajęty – powiedział powoli. – Sądzę, że mamy pewne sprawy do omówienia i chciałbym załatwić to od razu. – Ach, masz na myśli to, że ci nawymyślałam i powiedziałam, gdzie możesz sobie wsadzić swoją pracę. Przepraszam – powiedziała Jo niskim głosem. – Przepraszam, nie miałam prawa mówić takich rzeczy. – Naprawdę nie o to chodzi – powiedział Mark. – To tylko fragment całego problemu. Chciałbym się dowiedzieć, co się za tym kryje, o co chodzi. Wydaje mi się, że doszło między nami do jakiegoś nieporozumienia... Jo zamarła. Wiedziała dokładnie, co miał na myśli. Mówił ojej uczuciach do niego, ojej „zadurzeniu" w nim. Przecież nie poprzestała jedynie na pogawędce z nim w Nowym Jorku, flirtowała z nim bezwstydnie i zachowała się jak odtrącona kochanka, kiedy nie zatelefonował do niej w związku z wybuchem Emmy. Teraz miał zapewne zamiar ostrzec ją. Z całą pewnością. Zszedł się na powrót z miłością swego życia i chciał wyjaśnić wszystkie sprawy do końca. Nie mógł przecież dopuścić do tego, aby biedna Eva była narażona na nienawistne spojrzenia Jo. Co za zamęt. Nie mogła dopuścić do tego, żeby myślał, iż naprawdę jej się spodobał, to już byłoby poniżające. Musiała coś powiedzieć. – Przepraszam – trajkotała w zawrotnym tempie. – Wiem, że zachowałam się dziwnie, ale to wszystko przez ciążę. Ciążę – zrobiła pauzę, zanim doznała natchnienia – i Richarda. Wrócił i rozmawiamy o wszystkim, więc jest mi teraz szczególnie ciężko, bo porządkuję wszystkie sprawy, rozumiesz. – Aha – głos Marka zabrzmiał inaczej, odlegle. – Rozumiem – powiedział chłodno. – Oczywiście, rozumiem. Przepraszam, że zawracałem ci głowę, Jo, wracaj więc do pracy. Rozłączył się. Jo siedziała ze słuchawką przy uchu i żałowała, że nie może sobie popłakać, bo Brenda siedzi przy biurku naprzeciwko, trajkocąc zapamiętale do swego chłopaka.

17 – Opowiedz mi o Samie. Czy jest zabójczo przystojny? Czy też – Jo podwinęła stopę w skarpetce, i poprawiła obszerny szary wełniany kardigan, sadowiąc się wygodnie w fotelu w salonie Aisling – może ma jakichś braci? – Nic nie wiem na ten temat – odrzekła Aisling. – Na razie niezbyt dużo o nim wiem. Była to prawda. Od przyjęcia, które odbyło się przed siedmioma dniami, Aisling dwukrotnie rozmawiała z nim przez telefon i obie rozmowy były wesołe, pełne żarcików i pozbawione jakichkolwiek konkretów. Tak bardzo niepodobne do tych sztywnych rozmów, jakie prowadziła wiele lat temu, kiedy zaczęła spotykać się z chłopcami. Mówiło się wtedy, do jakiej szkoły które chodzi, lub jakie przedmioty ma w college'u, a także, skąd pochodzą rodzice jednej i drugiej strony. Dzięki temu można było określić danego chłopca i ocenić, czy byłoby rozsądne przyprowadzenie go do domu. Tak długo była zamężna, że prawie nie pamiętała, jak żyła przed Michaelem, jak chodziła na randki z różnymi mężczyznami. Oni wszyscy byli zawsze, według opinii jej ojca, dla niej nieodpowiedni. Kiedy była już dorosłą kobietą, randki stały się znacznie bardziej atrakcyjne. Nikt nie miał prawa oceniać jej wyboru, poza nią samą. – Nie – powiedziała w zamyśleniu. – Jestem pewna, że Sam ma kilka sióstr, ale brata nie.

– To świetnie – Jo sięgnęła po kolejne czekoladowe ciasteczko. – Skoro ma siostry, powinien rozumieć kobiety. Nie to co te lalusie wychowane przez uwielbiające ich matki, pozbawione towarzystwa kobiet, które nauczyłyby ich jaki jest naprawdę świat. Te ciasteczka są pyszne – dodała, odgryzając spory kawałek. – Sama je upiekłaś? Aisling zaśmiała się. – Ostatnio jestem szczęśliwa, jeśli uda mi się posłać rano łóżko, nie mówiąc o pieczeniu ciastek. – W każdym razie smakują jak domowej roboty. – Bo są domowej roboty. Dostałam je na uroczystości szkolnej chłopców razem z toną tarty jabłkowej oraz bajecznymi ciastkami, które zamroziłam, więc mogę je w każdej chwili wyciągnąć i szokować nimi ludzi przez cały rok jako rzekomo moimi domowymi wypiekami. Szkoda, że nigdy nie wpadłam na to, kiedy byłam kurą domową – zauważyła Aisling gorzko. – Sama nie zjadłaś ani jednego – powiedziała Jo. Kiedy rozkoszowała się kubkiem pienistej gorącej czekolady i herbatnikami, Aisling popijała małymi łyczkami czarną kawę. – Już nie jadam ciasteczek, chyba że widzę opakowanie i dokładnie wiem, ile kalorii ma każde z nich – wyjaśniła Aisling. – Dużo wysiłku kosztowało mnie zrzucenie wagi, więc nie chcę znowu utyć. – Wyglądasz wspaniale – powiedziała Jo całkiem szczerze. Pulchna, bezkształtna figura Aisling należała już do przeszłości. Teraz szczupła, w wąskich czarnych spodniach, nosiła miękką kamizelkę z angory brązowego koloru, który świetnie pasował do jej świeżo ufarbowanych włosów. Jo zdała sobie sprawę, że sedno sprawy nie tkwiło nawet w wyglądzie Aisling. Ona zmieniła się przede wszystkim psychicznie. Nerwowa, nieszczęśliwa kobieta sprzed czterech miesięcy, stale bliska płaczu, zniknęła, a w jej miejsce pojawiła się atrakcyjna osoba, która nauczyła się żyć własnym życiem. Jo przypomniała sobie, kiedy ona poczuła, że zaczęła żyć życiem na swych własnych warunkach. Było to zanim zaszła w ciążę, zanim Richard pokazał, kim jest naprawdę, zanim nieszczęśliwie zakochała się w Marku. Teraz natomiast podążała ścieżką, której nie wybrała świadomie, zraniona i uradowana jednocześnie. Poczuła rękę Aisling na swoim ramieniu i spojrzała w górę na przyjaciółkę siedzącą na oparciu krzesła z zatroskanym wyrazem twarzy. – Dobrze się czujesz? – zapytała ciepło Aisling. – Tak. – Powiedziała drżącym głosem. – Myślałam o tym okresie sprzed trzech miesięcy, kiedy wierzyłam, że jest tak dobrze. Kiedy dowiedziałam się, że będę miała dziecko i sądziłam, że on będzie pragnął tego dziecka równie mocno jak ja. – Pogłaskała z miłością swój brzuch. – Tak bardzo pragnę tego dziecka, nie mogę zrozumieć, jak to możliwe, że on nie chciał. Spodziewałam się, że wszystko tak świetnie się ułoży. – Ale tak się nie stało, on tego nie chciał. Richard był kłamcą i prędzej czy później pokazałby swą prawdziwą twarz – stwierdziła bez osłonek Aisling. – Nie mogłabyś żyć z człowiekiem, który skłonił cię do aborcji, żebyście oboje mogli wyjechać za granicę bez żadnego skrępowania. – To prawda – odpowiedziała Jo. Aisling mówiła dalej. – Twoje życie było domkiem z kart, Jo. Podobnie było z moim, wiedziałam, że to już agonia, kiedy wszystko runęło, lecz bądźmy szczerzy, nie jest łatwo zrezygnować ze związku. I przeszłyśmy ten straszny, rozpaczliwy okres, obydwie. Wiem, że jesteś przerażona tym, że będziesz samotnie wychowywała dziecko i oczywiście, byłoby lepiej, gdyby ono miało ojca. – Miała – powiedziała Jo z uśmiechem. – Wiem, że to dziewczynka, po prostu czuję to. Prawda, kochanie? – powiedziała słodko do swego brzuszka. – Wiem, co masz na myśli, Ash, naprawdę. Ale lepiej nie mieć ojca, niż mieć za ojca Richarda – wyrecytowała, jakby powtarzała mantrę, którą mówiła do siebie wiele, wiele razy przedtem.

– Będąc samotna, masz przynajmniej szansę, że spotkasz kogoś i znajdziesz dla niej dobrego ojca – powiedziała Aisling. – Myślę, że go już znalazłam – wyjaśniła Jo. – Mark Denton? – zapytała Aisling. – Tak, kochany, kochany Mark. A ja wszystko zepsułam. O Boże, nie mogę znieść nawet myśli o tym. – Jo odchyliła się do tyłu na krześle i masowała grzbiet swego nosa prawą ręką. Poczuła się zmęczona, wręcz wyczerpana. To był potworny tydzień. Nie musiała nawet unikać Marka, ponieważ on umyślnie nie bywał w biurze. Kiedy chciał porozmawiać z Rhoną, telefonował, zamiast wpadać, jak to zazwyczaj robił. Co gorsza, musiała wracać do domu dopiero późnym wieczorem, bo agent pokazywał mieszkanie potencjalnym nabywcom. A więc przesiadywała w redakcji, zamawiając tam sobie jedzenie, do ósmej w środy, czwartki i piątki. Gdyby nie obietnica, że odwiedzi Aisling tego sobotniego poranka, w ogóle nie wstałaby z łóżka. Naciągnęła stary wełniany kardigan, spłowiały różowy T-shirt i szare spodnie do joggingu. Nie starczyło jej już energii, by umyć włosy, chociaż widziała, że opadają w pofalowanych strąkach na ramiona. Aisling przez chwilę patrzyła na nią w zamyśleniu, po czym wstała. – Chodźmy do kuchni i zrobię ci coś porządnego na lunch – powiedziała stanowczo. – Kiedy będę gotować, opowiesz mi wszystko o Marku. *** Zapach omletu z ziołami i grzybami, który przyrządziła dla Jo, nadal snuł się w powietrzu, kiedy Aisling tego wieczora pośpiesznie chodziła po domu, zbierając rajstopy, skarpetki i kamizelki z kaloryferów. O pół do siódmej miał zabrać ją Sam. Została jej zaledwie godzina, by wysuszyć włosy, ubrać się i umalować. Stało się tak z jej własnej winy, ponieważ zbyt wiele czasu spędziła planując menu na swój pierwszy, robiony na zamówienie, obiad. Kiedy Rachel Coughlan zatelefonowała w poniedziałek rano, nieśmiało prosząc o urządzenie przyjęcia dwunastego, wprawiła Aisling w takie osłupienie, że z początku nie mogła wydusić z siebie słowa. – Pomyślałam, że zamówię przyjęcie wcześniej na wypadek, gdyby pani była bardzo zajęta – powiedziała Rachel przez telefon, a jej głos wcale nie brzmiał jakby była wysoko postawioną bizneswoman, która właśnie założyła agencję public relations. – Jim powiedział, że pani zdolności kulinarne zrobiły wielkie wrażenie i boi się, że może być pani bardzo zajęta. Mam nadzieję, że uda się pani gdzieś mnie wcisnąć. To przyjęcie z okazji czterdziestych piątych urodzin mojego brata. Wraca do domu ze Stanów, a jego żona jest bardzo wybredna, chciałabym ją olśnić. Z lekka przerażona tym zamówieniem, zwłaszcza obawą Jima Coughlana, że może być zawalona robotą Aisling obiecała wymyślić bardzo eleganckie menu, skoro tak sobie życzy Rachel. – O, tak. – Pani Coughlan przyjęła z entuzjazmem, zgodę Aisling. Godzinę później, w portfelowym body, które dostała od Fiony, Aisling siedziała w kuchni, zbierając kocie kłaki z długiej czarnej spódnicy. Flossie, niezadowolona z perspektywy pozostania samej, przemykała się pomiędzy jej nogami, zostawiając tyle włosów na czarnych rajstopach swej pani, że można by z nich zrobić drugiego kota. – Przykro mi, Flossie. – Aisling głaskała jedwabisty podbródek kota i zastanawiała się, skąd Flossie zawsze wie, kiedy ona ma wyjść. – Nie wrócę późno. Poczekaj, a zobaczysz, co dla ciebie mam. Sprawdziła po raz ostatni swój makijaż, prysnęła na siebie Magie Noire i wstała, żeby nakarmić Flossie. – Prawda, że to smaczne? – zapytała, kiedy kotka zajadała z miseczki łososia. Kiedy minuta po pół do siódmej zabrzmiał dzwonek u drzwi, aż ścisnęło ją w żołądku ze zdenerwowania. Nie miała pojęcia, jak uda jej się w tych warunkach cokolwiek zjeść, ale nie dbała o to.

Sam stał u progu, trzymając mały bukiet kwiatów. Na chwilę Aisling zatkało z wrażenia. Zapomniała już, jak niesłychanie był atrakcyjny. Nosił blado– niebieską bawełnianą koszulę, która podkreślała jego intensywnie niebieskie oczy i opaleniznę. Dobrze skrojona ciemna marynarka i dżinsy eksponowały sylwetkę, osiągniętą dzięki długim godzinom spędzanym w sali gimnastycznej. Wyglądał, jakby zszedł z reklamy płynu po goleniu Calvina Kleina, od czubków brązowych zamszowych butów, aż po typowo amerykański uśmiech. – Ślicznie wyglądasz, Aisling. – W jego oczach widać było podziw. – Czy mogę wejść? – dodał. – O, tak, przepraszam. – Zaczerwieniona Aisling cofnęła się i wpuściła go do środka. Tak zapatrzyła się na niego, że zapomniała o wszystkim. – To dla ciebie – powiedział, wręczając jej bukiet. – Za to, że dzięki tobie znów czuję się w Irlandii jak w domu. Aby ukryć swą zaczerwienioną twarz, zanurzyła nos w kwiatach, wdychając odurzający zapach bladożółtych róż i delikatną woń zielonych leśnych paproci. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni dostała od kogoś kwiaty, jeśli nie liczyć tych kupionych w ostatniej chwili z poczucia winy przez Michaela. – Są piękne – powiedziała zachwycona. – Tak jak i ty. – Sam patrzył jej w oczy i znów uśmiechnął się swym leniwym uśmiechem. Aisling poczuła, że trzepotanie w jej żołądku przemieściło się niżej. Nie wiadomo, jakby się poczuła, gdyby ją dotknął. – Zarezerwowałem stolik na ósmą – powiedział. – Czy chcesz iść, czy też nie jesteś głodna? – zapytał, podnosząc z rozbawieniem jedną brew. – Ach, oczywiście. Włożę tylko kwiaty do wody – powiedziała. Zastanawiała się, czy odgadł, o czym pomyślała. Miała nadzieję, że nie. Przytrzymał jej drzwi, kiedy wchodziła do taksówki. Była pewna, że ma samochód. – Nie mogę pić i prowadzić – powiedział. – Pomyślałem, że wypijemy szampana i żadne z nas nie mogłoby potem prowadzić. – Nie, oczywiście, że nie – odpowiedziała Aisling takim tonem, jakby stale pijała szampana. Nie była natomiast pewna, czy ma wierzyć w to, że on nie ma zwyczaju prowadzić po wypiciu szampana. Sam sprawiał wrażenie człowieka, który nigdy nie robił niczego zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami. Otaczała go aura lekkomyślności, która sprawiała, że był bardzo, bardzo atrakcyjny. Oraz trochę niebezpieczny. Wybrał małą francuską restauracyjkę, o przyćmionym świetle i małych stolikach ustawionych wystarczająco daleko jeden od drugiego, by pary mogły prowadzić intymne rozmowy. Siedli przy stoliku w rogu, złoty blask świecy rzucał korzystne światło na śnieżnobiały adamaszkowy obrus, którym przykryty był stolik i błyszczącą srebrną zastawę. Świetnie – pomyślała Aisling. Światło świec było znacznie łaskawsze dla kurzych łapek niż ostre oświetlenie. – Podoba ci się tutaj? – zapytał Sam miękkim głosem. – Bardzo – odrzekła. – Cieszę się. Powinniśmy przychodzić tutaj w każdą sobotę – odpowiedział. Aisling poczuła, że jej puls przyśpiesza. Już na pierwszej randce mówił o wspólnej przyszłości! Nie mogła się wprost doczekać, by powiedzieć o tym Fionie i Jo. Przesłała mu coś, co było, miała nadzieję, seksownym uśmiechem i popatrzyła w kartę dań. Komu potrzebne do szczęścia jedzenie w takiej sytuacji. Pili szampana Moet z eleganckich kryształowych kieliszków, a Sam opowiadał jej o pracy w Teksasie i Luizjanie. – Bardzo bym chciał zabrać cię do Nowego Orleanu – powiedział, przesuwając rękę obok pustej kokilki, by ująć rękę Aisling. – Spodobało by ci się tam. Atmosfera, która tam panuje, jest niezwykła, taka europejska, jest to najbardziej europejskie z miast, jakie widziałem w Ameryce. Spacerując ulicami dzielnicy francuskiej, odnosi się wrażenie, że jest się w Paryżu lub Budapeszcie.

– Tak dużo podróżowałeś – powiedziała Aisling z zazdrością. – Ja byłam w Grecji, Portugalii, Francji i Wielkiej Brytanii, i to wszystko. Ty natomiast byłeś wszędzie. Wzruszył ramionami. – Podróżowałem przez kilka lat po opuszczeniu college'u, dlatego udało mi się zobaczyć tyle krajów. Ty nie miałaś takiej szansy, bo wychowywałaś dwoje dzieci. – Nie mogę się doczekać, kiedy je poznasz – powiedziała Aisling z entuzjazmem. – Będą cię uwielbiać. O, nie – pomyślała przerażona. Nie mogła uwierzyć, że to powiedziała, tak po prostu. Samotnych mężczyzn nie fascynują specjalnie wzmianki o dzieciach innych mężczyzn. – Też nie mogę się tego doczekać – powiedział Sam. – Uwielbiam dzieci. Dzieci moich sióstr są fantastyczne, a dwoje starszych, synowie Jerri byli u mnie przez cały miesiąc. Po prosu oszaleli na punkcie Nowego Orleanu, a przez całe dwa dni trzymali mnie w akwarium. – To fascynujące – powiedziała Aisling, dając mu w myśli dziesięć punktów na dziesięć możliwych za to, że lubi dzieci. Przystojny, dobrze wychowany, dowcipny, romantyczny i bardzo chętny, by poznać chłopców. Czego więcej mogłaby życzyć sobie kobieta? – Bo to jest fascynujące – ciągnął Sam. – Są tam wszystkie morskie stworzenia, jakie można sobie wyobrazić, poza wielorybami. Spacerujesz wzdłuż tych korytarzy ze szkła nad głową i dokoła ciebie i widzisz rekiny, trygony, gigantyczne kałamarnice pływające dokoła. Przerwał, bo kelnerka postawiła przed nimi główne dania i napełniła kieliszki szampanem. – W każdym razie, dosyć już na temat rekinów. Moje ulubione zwierzęta nie żyją za szkłem – Sam posłał jej uśmiech zabójcy. – Co masz na myśli? – zapytała Aisling zbita z tropu. Sam wyciągnął rękę przez długość stolika i ujął jej dłoń, jego palce lekko ściskały jej nadgarstek. – Że kocham życie w pełnym znaczeniu tego słowa. Zawsze uważałem, że należy żyć pełnią życia, czerpać z niego całą przyjemność i rozkosze, jakie są tylko możliwe. To oznacza, że czasem człowiek bywa trochę dziki – powiedział, patrząc uważnie na Aisling w sposób nie pozostawiający wątpliwości, co miał na myśli. Poczuła, że pod wpływem jego badawczego wzroku robi się czerwona na twarzy. – Nie mam zbyt wiele okazji, by przejawiać takie cechy – powiedziała podnosząc kieliszek do ust wolną ręką. – Praca, dzieci, zmęczenie, to nie usposabia do dzikich wyczynów. Wyjście na kolację zamiast pozostania w domu, żeby wyprasować rzeczy, oto największe szaleństwo, na jakie mnie obecnie stać! Aisling wiedziała, że nie to miał na myśli, ale chciała całkowicie zmienić temat rozmowy, która przybrała obrót daleki od tego, co było dla niej wygodne i bezpieczne. Wolała wrócić na bardziej znane szlaki. W każdym razie do chwili, w której wypije jeszcze kilka kieliszków. – Oczywiście, był jeszcze inny powód, dla którego chłopców tak bardzo fascynowało akwarium – powiedział Sam z uśmiechem, powracając do poprzedniego tematu rozmowy. – Byli u mnie podczas letnich wakacji w lipcu, a latem spacer po Nowym Orleanie przypomina przypiekanie się w rozgrzanym piecyku, w którym w dodatku wilgotność wynosi dziewięćdziesiąt procent. Po godzinie krążenia po targowiskach nad rzeką, akwarium stanowi oazę chłodu! Podczas jedzenia opowiadał jej o dwóch latach spędzonych na podróżach, razem z przyjacielem z college'u. Aisling słuchała z szeroko otwartymi oczami przedziwnych historii o wędrówkach z plecakiem po Indiach – „niezwykłe doświadczenie" – przejechanie wszerz i wzdłuż Ameryki w wynajętym gruchocie – „Nowy Meksyk jest chyba jednym z najpiękniejszych miejsc na ziemi" – i praca w izraelskim kibucu. Rozbawił ją, opowiadając historyjki o nocach spędzonych w motelach, w których roiło się od karaluchów, i jak wylądował w ekwadorskim szpitalu wskutek zatrucia pokarmowego. Aisling nie mogła się oprzeć wrażeniu, że unika wszelkich tematów związanych z uczuciami. Nie uczynił najmniejszej wzmianki na temat kobiety, z którą był związany podczas pobytu w

Teksasie, ani o rozstaniu z nią. Aisling pomyślała, że będzie później jeszcze mnóstwo czasu na tego rodzaju wyznania. Po latach małżeństwa z Michaelem, w czasie których była biernym słuchaczem, siedziała i z wytężoną uwagą przysłuchiwała się opowiadaniom Sama o wszystkich miejscach, które widział w ciągu trzydziestu dziewięciu lat swego życia. Wszędzie, dokąd pojechał, próbował jakiegoś nowego sportu lub innej rozrywki, by zaspokoić swe zamiłowanie do niebezpieczeństw. Najmilej wspominał wspinanie się na skałki w Kolorado. – To brzmi przerażająco – powiedziała, wzdrygając się, kiedy wyjaśniał, jak trudno było zdobyć ścianę klifu wysokości dwustu metrów, ze śmiertelnie niebezpiecznym nawisem u szczytu, który zabrał życie dwóm wspinaczom. – Uderzenie adrenaliny to co innego – powiedział Sam, pogrążony we wspomnieniach, a jego wzrok błądził gdzieś daleko. – Nie potrafię tego wyjaśnić, to coś, co tkwi w mojej naturze, coś pierwotnego, pojedynczy człowiek stawiający czoło naturze. Kiedy jest się tam, na górze, można sobie wyobrazić, co czuł pierwotny człowiek, gdy walczył z przyrodą, aby po prostu przeżyć. Przez moment zapatrzył się gdzieś w przestrzeń. Potem, równie szybko, wrócił do rzeczywistości. – Co roku urządza się wspinaczkę w Arizonie, w jednym z kanionów Grand Canyonu – powiedział Sam. – Nigdy nie brałem w tym udziału, ale bardzo bym chciał. Wiesz, kiedy byłem dzieckiem, marzyłem o tym, by zostać kaskaderem dodał. – Przez wszystkie lata, kiedy oglądałem filmy Steve'a McQueena lub Clinta Eastwooda. Ale matka mówiła mi, żebym nie był głupi i żebym poszedł do college'u. Aleja nadal uważam, że byłbym niezłym kaskaderem, jak sądzisz? Aisling nie musiała nawet rozważać tej kwestii. Im więcej dowiadywała się od Sama, tym bardziej oczywiste było, że uwielbiałby narażać zdrowie i życie na oczach licznie zgromadzonej publiczności. Przez chwilę zastanawiała się, dlaczego Sam powrócił do Irlandii, skoro tak bardzo lubił Stany. Ale nie chciała zadawać mu trudnych pytań. Podobnie, jak nie chciała, aby on poruszał niewygodne kwestie. Dziś wieczorem chciała czuć się dobrze, być seksowną i pożądaną. – To był największy rekin, jakiego widziałem w życiu – rzekł Sam, opowiadając o tygodniach spędzonych na łowieniu wielorybów zeszłego lata, kiedy to schwytał rekina monstrualnych rozmiarów. Niewyraźny głos w głowie Aisling przypomniał jej, że styl „bohatera filmów akcji" nie był szczególnie odległy od zwyczajów Michaela, opowiadającego o błyskotliwym artykule na temat polityki, który właśnie napisał. Ale wówczas Michael nie karmił jej jednocześnie truskawkami ze swego talerza. Bardzo podobał jej się sposób, w jaki starannie maczał każdą truskawkę w śmietanie, zanim delikatnie podał ją do jej ust, po czym ona odgryzała spory kęs, a on kończył na wpół zjedzony owoc. Było to niezmiernie zmysłowe. Aisling stwierdziła, że oddziałuje to na nią upajała się truskawkami, szampanem i atmosferą, jaka się wytworzyła między nimi. Kiedy Sam wyszedł do łazienki, rozejrzała się dokoła. Podobało jej się tu szalenie. Minęło mnóstwo czasu, odkąd tak bardzo smakował jej posiłek zjedzony w restauracji, intymna kolacyjka, kiedy nie czuła się jak kopciuszek, nudna i na dodatek pijana. Kiedy Michael zabierał ją na obiad, była zawsze tak przygnębiona z powodu swych obfitych kształtów i nieszczęśliwa, bo miała na sobie nieefektowne ubranie, że zjadała wszystko, co stało przed nią i piła jak smok. Teraz natomiast nastąpiła wspaniała zmiana. Czuła się pewnie, była szczupła, jadła kolację z atrakcyjnym mężczyzną który spoglądał głęboko w jej oczy. Wypili już drugą butelkę szampana i cztery kawy, a przez ten czas Sam delikatnie bawił się palcami Aisling i rzucał jej zamglone spojrzenia spod ciężkich powiek. – Czy tęsknisz za mężem? – zapytał nagle. Trzy miesiące temu Aisling usłyszawszy podobne pytanie, wybuchnęła– by płaczem. Teraz obserwowała, jak palce Sama delikatnie głaszczą nasadę jej dłoni i odrzekła:

– Tak i nie. Brak mi go, ponieważ tak długo byliśmy razem, tęsknię za człowiekiem śpiącym obok mnie w łóżku i który wyrzuca śmiecie. Czasami – dodała – czasami, nawet nie myślę o nim, kiedy jestem bardzo zajęta i nie mam czasu. – Nie to miałem, prawdę mówiąc, na myśli – wyszeptał Sam, ściskając mocniej jej palce. Spojrzała na niego. Było dziwne i ekscytujące widzieć jego pragnienie. Przedziwnie wyzwalające. Czuła, że uwalniało ją to od przeszłości, że nie czuje się skrępowana w wypowiadaniu tego, co chce powiedzieć, zamiast tego, co należy powiedzieć. Odkąd odszedł, nawet nie pomyślałam o seksie – odparła szczerze. – Aż do chwili, gdy poznałam ciebie. – Żachnęła się. – Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam – rzekła śmiejąc się. – Tak na mnie działasz, Samie Delaney. – Miło mi to słyszeć. Czy kiedykolwiek odczuwałaś potrzebę wyrwania się, kiedy byłaś zamężna? Pragnęłaś zrobić coś całkiem innego? – pytał Sam od niechcenia. – Lub z kimś innym? Czy nie to masz na myśli? – Zapytała Aisling. – To nie ja. A raczej – poprawiła sama siebie – to nie byłam ja. Co innego teraz – pomyślała w duchu. Spojrzeniem przywołała kelnerkę. – Proszę brandy. Czy ty też wypijesz, Sam? – Jeśli miała to zrobić, potrzebowała więcej alkoholu dla kurażu. Rano z pewnością będzie ją bolała głowa. – Czy nowa Aisling jest gotowa na wypróbowanie czegoś innego? – spytał Sam niskim głosem, gdy kelnerka postawiła przed nimi dwa kieliszki brandy. Teraz lub nigdy – powiedziała do siebie. – Zdobądź się na to – kilkoma palącymi łykami skończyła swoją brandy, zanim odpowiedziała. – Tak. Sam uśmiechnął się i opróżnił swój kieliszek. – Czy pójdziemy już i będziemy kontynuować rozmowę w domu? – Oczywiście. Zdumiona swą własną śmiałością, usiadła z tyłu taksówki, trzymając Sama za rękę. Trzymanie za rękę nie było jednak tym, o co mu chodziło. Zdawało się, że nie dbał o to, co zobaczy taksówkarz, po prostu objął ją ramionami i namiętnie całował. Kiedyś Aisling umarłaby ze strachu, myśląc o tym, że taksówkarz może zobaczyć ich w lusterku, dwoje dorosłych ludzi zachowujących się jak para zbzikowanych na punkcie seksu nastolatków. Lecz zamroczona alkoholem nie dbała o to, nawet wtedy, gdy ręka Sama wślizgnęła się pod jej spódnicę, by głaskać wnętrze jej ud. Trochę marudziła, zanim znalazła odpowiedni klucz, by otworzyć drzwi wejściowe, przez chwilę zastanawiała się, czy sąsiedzi nie obserwują jej przybycia do domu z obcym mężczyzną. Przynajmniej nie dowiedzą się, do kiedy zostanie, zdała sobie sprawę, bo wzięli taksówkę. Nikt nie będzie zerkał przez okno i gadał, że obcy samochód stał rano zaparkowany przed domem Moranów. Aisling pomyślała, że Fiona pewnie wygląda na zewnątrz i stłumiła śmiech. Powinna była ustalić z sąsiadką tajemny sygnał – dwa błyski latarki z głównej sypialni, jeśli Sam będzie się z nią namiętnie kochał, a jeden, jeśli zaśnie na kanapie po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu. Sam powoli wszedł do salonu i rozsiadł się na kanapie. – Bardzo tu ładnie. Usiądź, kochanie – powiedział, poklepując miejsce obok siebie. Nagle poczuła się przeraźliwie trzeźwa. Sprowadziła obcego mężczyznę do swojego domu, domu, w którym mieszkała wspólnie z Michaelem i chłopcami, i mężczyzna ten był pewien, że będą uprawiać ze sobą miłość. Tak pewien, że czuł się tu całkiem jak u siebie w domu, rozsiadając się bezczelnie na jej kanapie. Co ja wyrabiam? – pomyślała. – Muszę wypuścić kota – powiedziała nerwowo, opuszczając pokój i wchodząc do kuchni. – Flossie, Flossie, gdzie jesteś? – zawołała. Flossie, jak zwykle, przepadła gdzieś, kiedy była potrzebna. Nie było jej w jej wiklinowym koszyku obok grzejnika. Nie można było kota użyć jako wymówki ani posadzić sobie na kolanach, aby Sam nie mógł wciągnąć jej na swoje. – Masz brandy? – zapytał, pojawiając się za nią w kuchni.

– Oczywiście – odpowiedziała. – To śmieszne, myślałam, że tylko ja mam zawsze ochotę na drinka po kolacji zjedzonej na mieście. – Ja też. Brandy sprawia, że mam ochotę na jeszcze więcej brandy – rzekł rozglądając się po kuchni. – Kota nie widać, co? – Musiała pójść na górę do magla – Aisling szperała w kredensie, szukając przyzwoitych szklanek. – Są! – powiedziała tryumfalnie. Wyjęła dwie szklaneczki na whiskey z grubego szkła o zielonym zabarwieniu. Cholera. – Właśnie przypomniałam sobie, że nie mam wcale brandy. W kredensie obok notatnika jest whiskey. Opłukała szklanki i odwróciła się. Stwierdziła, że Sam ogląda fotografie i notatki przypięte do korkowej tablicy. Było tam zdjęcie chłopców z pobytu w Portugalii, zjeżdżających z wielkiej zjeżdżalni wodnej, z rękami uniesionymi do góry i otwartymi ustami, bo krzyczeli z zachwytu. Zrobiono je trzy lata temu, lecz Aisling bardzo je lubiła. Obok widniało zdjęcie chłopców razem z drużyną futbolową po wygraniu pucharowego meczu. Mieli na nim twarze brudne i dumne. Fotografia zrobiona na barbecue w ogrodzie Fiony poprzedniego lata, fotka przedstawiająca Fionę tańczącą z Nicole, a w tle Pata w fartuchu, wymachującego wielkim widelcem z kiełbaskami nadzianymi na każdy jego ząb. Nie było tam zdjęć Michaela. Przedtem wisiała tu bardzo ładna fotografia jego z chłopcami w Portugalii, jak leżeli na plaży i przybierali pozy kulturystów z nosami białymi od maści cynkowej dla ochrony przed słońcem. Zdjęła je i schowała na dnie szuflady kredensu w jadalni. Przez chwilę myślała, żeby wyciąć Michaela z fotografii, lecz w końcu zdecydowała, że byłoby to trochę dziecinne. Sam przyglądał się zdjęciom i notatkom, obejrzał kartkę od Sorchy ze Stambułu, a także kartkę z Mickey Mouse od Finucane'ów z Disneylandu oraz listę zakupów sporządzoną przez Aisling, na której znajdował się papier toaletowy i płyn do zmiękczania tkanin. – Na żadnym zdjęciu nie ma ciebie – zauważył, zwracając się do niej. Aisling wyjęła wypełnioną do połowy butelkę jamesona z kredensu i nalała po trochu do każdej ze szklanek. – Nie jestem fotogeniczna. – Nie mów tak – powiedział stanowczo. – Mówię ci, Aisling, może o tym nie wiesz, ale jesteś bardzo atrakcyjną damą. Już miała zaprzeczyć, kiedy przypomniała sobie artykuł na temat komplementów, który przeczytała w czasopiśmie, i rady jak należy je elegancko przyjmować. „Nigdy nie nabierzesz wiary w siebie, jeśli nie potrafisz odpowiednio zareagować na komplement. Twój brak pewności siebie przekona w końcu ludzi, że się mylą i że to ty masz właściwe zdanie o sobie". – Dzięki – powiedziała. Kiedyś było to takie trudne, a teraz? – pomyślała. – Sądzę, że nie dość często mówiono ci, że jesteś piękna – powiedział Sam. Oparł się o kuchenny blat i pociągnął tęgi łyk whiskey. Aisling poszła w jego ślady. Palący płyn był mocnym wstrząsem dla jej organizmu. – Chodź tutaj – powiedział Sam. Nadal trzymając szklankę stanęła przed nim. Pogłaskał jej policzek. Potem jego ręka ześlizgnęła się po twarzy i zaczęła pieścić jej szyję. Czuła, że jej skóra płonie w miejscach, które dotknął, i bezwiednie pochyliła się do przodu, żeby mógł dotykać jej jeszcze. – Jesteś piękna – wyszeptał, zabierając jej szklankę. Ich usta spotkały się i było to tak, jakby Aisling nigdy przedtem nikt nie całował. Jego usta były spragnione jej ust, ona przyciskała swe ciało do jego ciała, odrzucając wszelkie opory. Przywarli do siebie, jedno stopione z drugim. Jego ciało było twarde, bez wątpienia od tych wszystkich wspinaczek. Przytrzymywała jego głowę tuż przy swojej, jej palce przebiegały po jego kasztanowych włosach, całowała go z otwartymi ustami. Smakował jej. Właściwie, był fantastyczny. Pocałowała go jeszcze raz, mnóstwo krótkich pocałunków stopiło się w jeden długi. Ubiegły tydzień skończył się. Jej nerwowość minęła i czuła, że pożąda tego mężczyzny, była gotowa poczuć ciężar jego ciała na swoim, wewnątrz siebie.

– Jesteś niezwykła, Aisling – szepnął, na chwilę odrywając swoje usta od jej ust. – Czy możemy kontynuować to na górze? – Tak – Aisling nie mogła uwierzyć w to, co się miało wydarzyć. To ona, trzydziestopięcioletnia kobieta w separacji przytulała się do mężczyzny, którego prawie nie znała, gotowa uprawiać z nim seks. Na dodatek na pierwszym spotkaniu. Czy wskutek tego stanie się ostatnią zdzirą skończoną dziwką? Być może. Ale któżby o to dbał? Mogła robić to, co jej się podoba. Ale należało zachować zasady bezpieczeństwa. Jeśli miała zrobić coś tak szalonego, powinna pomyśleć o możliwości zajścia w ciążę lub zarażenia się AIDS. – Masz prezerwatywę? – zapytała bez ogródek, zaskoczona własną śmiałością. – Tak. Czy jesteś zupełnie pewna, że chcesz to zrobić? – wyszeptał, obsypując ją krótkimi, gorącymi pocałunkami. – Tak. Chodźmy. Podjęła decyzję, i nie było od tego odwrotu. Co z tego, że miała kochać się w swym małżeńskim łożu z kimś, kto nie był jej mężem? Jej podły małżonek zmył się z kimś innym. Boże, potrzebny był jej alkohol. Uwolniła się z objęć Sama i podniosła swoją szklaneczkę, po czym opróżniła ją. On zaś uśmiechnął się do niej i także wypił swoją do dna, wyciągając do Aisling, aby ją znów napełniła. Nalała jeszcze dwie duże whiskey, po czym wzięła go za rękę i poprowadziła na górę. Sypialnia była pogrążona w mroku. Zanim zdołała włączyć lampki nocne, dające bardziej korzystne światło niż oświetlenie górne, postawił swoją szklankę, zabrał whiskey od niej i znów otoczył ją ramionami. Opadli na łóżko i przewracali się, aż ona znalazła się na górze. Całował ją namiętnie, błądząc jednocześnie jedną ręką pod spódnicą i przesuwając po jej rajstopach. Pończochy i podwiązki – pomyślała Aisling – powinnam mieć pończochy i podwiązki, a nie rajstopy. Sam usiłował odnaleźć górę jej czarnych rajstop, ale nie udawało mu się podciągnąć wystarczająco wysoko jej spódnicy. Jeśliby mu nie pomogła, utkwiliby w tym punkcie przez całą noc. – Poczekaj – wyszeptała. Czemu właściwie szepczę? – zastanawiała się. Nikt nie mógł ich usłyszeć. Aisling pocałowała go znowu, a potem zsunęła się z niego, stając chwiejnie na nogach. O rany, chyba wypiła zbyt dużo. Była nieźle wstawiona. On patrzył na nią wyczekująco, kiedy powoli rozpinała zamek błyskawiczny u spódnicy. Psiakrew. Istnieje niewiele mniej erotycznych widoków niż rajstopy założone na majtki. Lub na body. Nie chciała, żeby ją zobaczył w tym stanie. – Czekam – w głosie Sama brzmiało rozbawienie. – Włącz światło, żebym mógł cię zobaczyć. Aisling obeszła łóżko, by włączyć nocną lampkę. Kiedy to zrobiła, Sam pochwycił ją, jedną ręką rozsuwając zamek błyskawiczny spódnicy, która zsunęła się do jej stóp, a ona szybko ściągnęła rajstopy, zanim zdążył wziąć ją w ramiona. Pocałowali się znów, jego język zagłębiał się w jej usta, a ręce delikatnie pieściły ciało. Całe szczęście, że wygoliła wcześniej nogi. – Czy mogę to zdjąć? – zapytał Sam, wskazując palcem zatrzaski w kroku jej brązowego body. – Pod warunkiem, że ty też zdejmiesz z siebie wszystko. Aisling rozpięła guziki u swojej bluzki, walcząc niezręcznymi palcami z maleńkimi guziczkami. Aż zadrżała z rozkoszy, kiedy poczuła jego palce na swoim nagim ciele, głaszczące i badające ją intymnie. – Och, Sam – zamruczała. – Przyjemnie? – zapytał. – Cudownie – odpowiedziała, oddając się niczym nie zmąconej przyjemności. Sam ściągnął jej body, do miejsca, gdzie ukazały się jej piersi w kremowym bawełnianym biustonoszu. – Jesteś piękna – powiedział, głaszcząc delikatne jej piersi. – Pomóż mi zdjąć to wszystko. Aisling usiadła i ściągnęła body przez głowę. Sam szybko rozpiął jej biustonosz.

– Teraz ty – zażądała, wyciągając połę jego koszuli z dżinsów. Rozebrał się szybko, a następnie odkrył kołdrę i wsunął się do łóżka. Aisling położyła się obok niego, rozkoszując się uczuciem jego gorącej jedwabistej skóry na jej skórze. – Jesteś piękna, Aisling – powtórzył, całując delikatnie jej piersi, pieszcząc je w ten sposób, że Aisling szalała z rozkoszy. – To cudowne – powiedziała miękko. – Teraz twoja kolej. – O, nie. – Uniósł się na jednym ramieniu i popatrzył na nią. – Dzisiaj ja przejmuj ę obowiązki i moim zadaniem jest, by przez cały czas sprawiać ci przyjemność – wyjaśnił. – A więc połóż się i wyobrażaj sobie, że jesteś królową! Znów całował jej piersi, a jedną ręką delikatnie głaskał wrażliwą skórę po wewnętrznej stronie ud. Aisling jęczała z rozkoszy. – Jeśli pan tak się upiera, panie Delaney – powiedziała. – Stanowczo. *** Ach – pomyślała Aisling po raz drugi, oparta o poduszki. Sam leżał wyciągnięty na łóżku obok niej. Chrapał, niezbyt głośno, ale jednak przeszkodziło jej to w zaśnięciu. Po dwóch orgazmach powinna była zapaść w sen w jednej chwili, ale nie mogła. Chociaż była już czwarta nad ranem, czuła się niewiarygodnie rześka, całkowicie zrelaksowana i totalnie zaspokojona. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, jak nudny i pozbawiony romantycznych wzlotów stał się seks z Michaelem. Sam natomiast był niepohamowany, zdecydowany doprowadzić ją dwukrotnie do paroksyzmu rozkoszy. Dwukrotnie. O rany! Wydostała się spod przykrycia. Sam nie poczuje jej braku. A nawet jeśli za nią zatęskni, ona po prostu musi napić się wody. Wypity alkohol dawał się we znaki i była potwornie spragniona. Zdjęła szlafrok z haczyka na drzwiach i zeszła na dół. Opróżniwszy drugą szklankę, napełniła ją ponownie i weszła po cichu do toalety na parterze. Była zaskoczona, stwierdzając, że faktycznie wygląda znakomicie. Rozkwitała. To było to. Włosy miała rozczochrane, szminka całkowicie scałowana, oczy zaczerwienione pod rozmazanym tuszem do rzęs, poza tym czuła się bardzo zmęczona, ale jej twarz w lustrze promieniała. Udało się. Do diabła z Michaelem, uwolniła się od niego przespawszy się z innym mężczyzną w ich łóżku. – Jestem ci bardzo wdzięczna, Sam szepnęła do swego odbicia. Kiedy wsunęła się ostrożnie pod kołdrę, Sam zamruczał i przysunął się, by przylgnąć do jej ciała. Znów coś wymamrotał, objął ją ramieniem i wtulił się w jej szyję. – W porządku? – zapytał sennie. – Cudownie – odpowiedziała szeptem przytulając się do niego z uczuciem szczęścia. – Cudownie. Obudził ją subtelnymi pocałunkami, poczynając od ust, potem w dół wzdłuż szyi, aż oszołomiona otworzyła oczy. – To twoja pobudka, Aisling. – Sam przesunął się w dół jej ciała, by ująć w dłonie jej pełne piersi. – Która godzina? – zapytała, zamykając oczy. – Za dwadzieścia druga. – Druga! Po południu? – poderwała się na łóżku. – Wkrótce przyjadą chłopcy, musisz już iść, Sam – powiedziała nerwowo. – Spokojnie. – W jego głosi brzmiało rozbawienie. – Wczoraj wieczorem powiedziałaś mi, że będą tu dopiero o szóstej. Skąd ten nagły pośpiech? – Wiem, ale. – Aisling nie potrafiła wyjaśnić przyczyn swej paniki. Wczorajszej nocy wszystko było inaczej. Jak miała się przyznać, że chce, żeby Sam już poszedł, gdyż ma poczucie winy, jakby zrobiła coś niewłaściwego. Chciała, zostać sama, bo musiała dojść do ładu ze swymi mieszanymi uczuciami. Musi także umyć szklanki, zmienić prześcieradła i spłukać go ze swego ciała. Chłopcy nie mogą go zobaczyć, jeszcze na to za wcześnie.

– Sam, zrozum, proszę – zaczęła. – Nigdy przedtem nie robiłam nic takiego i czuję się dziwnie. Nie mogę dopuścić, aby chłopcy cię teraz spotkali. Byłoby to dla nich bardzo deprymujące, musisz to zrozumieć. – Czy dobrze ci było tej nocy? – zapytał słodko. Bawił się jej włosami. Jego oczy były naprawdę zadziwiające. – Oczywiście... Przerwał jej pocałunkiem, delikatnym pocałunkiem, który zmienił się w długi i namiętny. Aisling nie mogła się oprzeć, by nie odpowiedzieć tym samym. Zarost na jego brodzie drapał delikatną skórę na jej szyi, kiedy przesuwał twarz, by popieścić jej piersi. – Uwielbiam twoje piersi, Aisling-powiedział chrapliwym głosem. Nie umiała mu się oprzeć. Był tak zmysłowy i wydawało się, że dokładnie wie, co zrobić, żeby ją podniecić. Zanim się zorientowała, byli już owinięci kołdrą, zaplątani w sobie i kochali się. – Pójdę sobie o trzeciej. Będziesz miała jeszcze mnóstwo czasu – wymamrotał Sam. Godzinę później leżała w wannie i patrzyła, jak kończy się golić. Spryskał twarz wodą, osuszył ją i patrzył na swe odbicie w lustrze, obracając się na obie strony, by upewnić się, czy nie pominął jakichś fragmentów, goląc się jej starą żyletką. Usatysfakcjonowany tym, co zobaczył, przejechał grzebieniem włosy, po czym włożył na siebie koszulę. – Sprawdzę, czy nie ma mnie w domu – powiedział i pochylił się, żeby popieścić jej pierś. – Masz cudowne ciało. Chciałbym znowu zaciągnąć cię do łóżka. Ale, oczywiście, nie do tego łóżka. – Wyprostował się. – Muszę już iść, prawda? – O co chodzi? – zapytała Aisling, w ogóle nie rozumiejąc, co ma na myśli. – Trudno nam się kochać w łóżku, które dzieliłaś ze swym mężem – odparł zdziwionym tonem. – Aha, rozumiem – powiedziała Aisling, chociaż wcale nie rozumiała. Kochanie się w łóżku Michaela nie stanowiło dla niego problemu jeszcze poprzedniej nocy. Lecz wtedy oboje byli tak pijani, że mogliby kochać się nawet na moście O'Conella, mając tłum gapiów dookoła. – Moglibyśmy pójść na zakupy w następny weekend – powiedział. – Musimy też nabyć jakieś przyzwoite trunki. Po pobycie w Stanach naprawdę polubiłem bourbona. – Świetnie – powiedziała mechanicznie Aisling. Sam pochylił się i pocałował ją delikatnie w usta, było to takie muśnięcie. Stojąc w drzwiach łazienki, posłał jej jeszcze jednego całusa. – Do zobaczenia wkrótce – powiedział. Usłyszała, jak zamyka drzwi wejściowe i ponownie zanurzyła się błogo w pianie. Jakie znaczenie miało, że chciał kupić nowe łóżko oraz bourbona zamiast whiskey? Był cudowny i szalał za nią. Co tam, może przemeblować całą sypialnię, jeśli on ma na to ochotę. Aisling zamknęła oczy i myślała o tym, jak Sam kochał się z nią. Wstanie i zrobi porządek w domu później. *** – No i jak się udała kolacja? – spytała Fiona, kiedy tylko Aisling podniosła słuchawkę. – Gdzie byliście? Powiedz mi wszystko. – Wszystko? – zapytała niewinnie Aisling, hamując się, by nie okazać podekscytowania. – Sam przyjechał zaraz po pół do ósmej, miał na sobie niebieską koszulę. – Chrzanię jego niebieską koszulę – powiedziała Fiona ze złością. – Jak było wam ze sobą? Czy pocałował cię, czy ty całowałaś jego, czy uprawialiście szaleńczy, namiętny seks przy akompaniamencie Bolera Ravela? Aisling prychnęła w słuchawkę. – Odpowiedzi na te pytania w odpowiedniej kolejności brzmią: cudownie, tak, tak oraz tak, chociaż nie słuchaliśmy muzyki, bo nie mam wieży stereo w sypialni. – Aisling Moran! – zakrzyknęła Fiona. – Nie wierzę ci. Spałaś z nim? Nie spałaś, prawda? – zapytała. – Owszem, spałam. Wiem, że jestem dziwką, ale kto by o to dbał, było absolutnie cudownie i jestem bardzo zadowolona, że z nim spałam. Prawdę mówiąc niewiele sobie pospaliśmy...

– Czy poszedł już? – zapytała Fiona. – Tak. – To dobrze. Nastaw herbatę, już do ciebie idę. Jeśli jesteś w stanie dojść do kuchni bez kul, oczywiście! – Oczywiście, on jest bardzo atrakcyjny – powiedziała Fiona pięć minut później, usadowiwszy się w kuchni Aisling i zapaliwszy papierosa. – I, powiedzmy sobie szczerze, normalnych, przystojnych, samotnych mężczyzn praktycznie nie ma już w tym kraju. Ponieważ musisz podziękować mi za poznanie cię z nim, żądam opowiedzenia wszystkich pikantnych szczegółów. Powiadam: wszystkich. – Dziękuję ci, kochana Fiono, za poznanie mnie z nim – powiedziała Aisling, chichocząc. – Z pewnością jestem tobie to winna. Sam jest fantastycznym kochankiem. Nie chodzi o to, że nie mam skali porównawczej – dodała. – Ale naprawdę było cudownie. Trzy razy, Fiono, trzy razy. Jestem całkowicie wyczerpana. – Nie wyglądasz na wyczerpaną – zauważyła Fiona kpiącym tonem. – Wyglądasz, jakbyś była rozświetlona od wewnątrz. – Wiem. To zadziwiające, prawda? – Aisling usiadła na krześle z prawie nietkniętą filiżanką kawy w ręce. – Nie spaliśmy co najmniej do czwartej i powinnam mieć kaca giganta po tej ilości wypitego alkoholu, ale, czy wiesz... – uśmiechnęła się szeroko do Fiony– czuję się fantastycznie. I tak jakoś inaczej. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale po seksie z Samem, jakby opuściło mnie to napięcie, które narastało we mnie, odkąd odszedł Michael. Odprężyłam się i mogę pójść dalej. To było zadziwiające. – Zakochałaś się – powiedziała Fiona ze śmiechem. – Nie – zaprzeczyła Aisling. – Nie jestem zakochana. Podoba mi się Sam i ja podobam się jemu, ale to nie jest miłość. Nie chcę się zakochać znowu, jeszcze długo nie. – Nagle spoważniała. – Miłość stwarza problemy. Jeśli kogoś kochasz, to on ma nad tobą władzę, może cię zranić, a ja nie chcę przechodzić przez to nigdy więcej. – To całkiem zrozumiałe – powiedziała Fiona. – Ale nie myśl, że możesz zapanować nad miłością. Nie jesteś w stanie tego zrobić. – Wiem o tym. – Aisling wstała i nalała wody do czajnika. Stojąca za nią pralka zatrzymała się z łomotem, kończąc ostatnie odwirowanie. Powinna naprawdę rozwiesić ubrania, ale nie chciała sobie tym zawracać głowy. Zrobi to jutro. – Otrzymanie pracy, zrzucenie nadwagi i nauczenie się jak żyć samej to wszystko są ważne rzeczy, ale bez względu na to, co mi się udało, cały czas czułam się związana z Michaelem – wyjaśniła Aisling. – Teraz już nie. Byłam z nim związana, mimo że on nie był związany ze mną. On odszedł ode mnie, a ja nie potrafiłam zrobić tego samego. Sam pomógł mi się uwolnić. – Kiedy się z nim spotkasz znowu? – zapytała Fiona. – W następny weekend, na kolacji. Chciał zobaczyć się ze mną jutro, ale musi jechać na tydzień do Cork. Ma zadzwonić później. – Jest bardzo napalony. – Fiona znacząco podniosła jedną brew. *** Aisling skończyła dekorowanie kremem sernika z truskawkami i starannie przeniosła talerz do lodówki. Dizzy, tłusty spaniel Coughlanów obserwował każdy jej ruch, nie spuszczał dużych, brązowych oczu z kobiety, która przygotowywała w kuchni mnóstwo pyszności przez całe popołudnie. – Nie, Dizzy, nie dostaniesz nic – upomniała Aisling śliniącego się psa. – Jesteś na diecie. – To ja powinnam zastosować dietę – jęknęła Rachel. Weszła do kuchni w różowym szlafroku z wilgotnym ręcznikiem owiniętym, niczym turban, wokół głowy. Rachel była niska, pulchna, bardzo ładna i wyglądała co najmniej dziesięć lat młodziej od swego męża, który musiał mieć około czterdziestu czterech lat. Była też bardzo niezorganizowana, co Aisling stwierdziła, kiedy przed kilku godzinami weszła do kuchni i

zaczęła długo trwające poszukiwania talerza na sernik w beznadziejnie zabałaganionych szafkach. – Zamek błyskawiczny w mojej czarnej sukni z krepy nie dopnie się. Powinnam była kupić te obciskające brzuch majtki – powiedziała przygnębiona Rachel. – Czy zdążę jeszcze pobiec do Sparksa i kupić parę obciskających rajstop, jak uważasz? – Zdążysz – powiedziała powoli Aisling, myśląc o wysokokalorycznym posiłku, który szykowała. – Ale pamiętaj, że będzie ci bardzo niewygodnie po zjedzeniu kolacji. – Masz rację. – Rachel podeszła do lodówki i wyjęła butelkę białego wina spośród pół tuzina stojących tam sztuk. – Och, ten sernik wygląda smakowicie! – wykrzyknęła, gdy tylko zobaczyła ciasto. – Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła go spróbować. Napijmy się po kieliszku wina, Aisling – kusiła. – Pracujesz przez cały dzień i potrzebna ci jest mała przerwa. Aisling ciężko pracowała w wielkiej, staromodnej kuchni Rachel od ponad dwóch godzin, krojąc warzywa, dekorując sernik, który zrobiła w domu oraz przygotowując bażanta z jabłkami i calvadosem. Myślała, że zwariuje, robiąc fikuśne tymbaliki z wędzonego łososia z sałatką koperkową, którą Rachel chciała zaszokować swą przemądrzałą szwagierkę z Ameryki, Antonię. – Kiedy ona wyjdzie, powiem wszystkim, że to ty przygotowałaś poczęstunek. Antonia wyjdzie wcześnie, zawsze tak robi. Nie lubi spędzać zbyt dużo czasu ze swymi krewnymi ze strony męża – wyjaśniła Rachel. – Ale chcę stworzyć pozory, że sama wszystko przygotowałam, żeby zamknąć buzię tej małpie. Czy będziesz mi to bardzo miała za złe? – Nie, pod warunkiem, że wsuniesz moje wizytówki do kieszeni pozostałych gości – odpowiedziała Aisling, wyciągając kilka kremowych, zadrukowanych kart z torebki. „Reservations" Po co sterczeć nad kuchnią, kiedy możesz odprężyć się na swoim własnym przyjęciu? Ja i mój zespól, możemy przygotować dla ciebie wytworny, pyszny posiłek ze świeżych składników, a ty nie będziesz musiała nawet kiwnąć palcem. Po szczegóły zadzwoń do Aisling Moran. Nie była to cała prawda. Na zespół Aisling składała się ona sama oraz ona, a ponadto ona. Jednak mogłaby mieć pomoc, gdyby naprawdę tego potrzebowała. Jej matka zaofiarowała się, że pomoże jej przy deserach. – Bardzo eleganckie. Rachel podziwiała gruby kremowy papier i wytworne miedziowane litery, które Aisling wybrała w drukarni. Zamówiła ich sto i zastanawiała się teraz, czy zwrócą się ich koszty. Napiła się mały łyk wina z kieliszka, który podała jej Rachel. Gdyby zepsuła swoją pierwszą kolację na skutek upicia się wspólnie z panią domu – byłaby to prawdziwa katastrofa. – Czy mogę w czymś pomóc? – Rachel usiadła przy kuchennym stole i wyjęła buteleczkę różowego lakieru do paznokci z kieszeni szlafroka. – Nie, dziękuję, odpręż się – odpowiedziała szybko Aisling. Miała w oczach potwornie niechlujne szafki Rachel oraz sporą kolekcję zamrożonych dań w zamrażarce. Ta kobieta z pewnością w niczym nie pomogłaby jej w kuchni. Przed pół do siódmej wszystko było gotowe i czekało na gości; bażant piekł się na wolnym ogniu w piekarniku, przeklęte tymbaliki wyszły doskonale, nawet Rachel była gotowa, w wyglądającej na bardzo drogą złotej jedwabnej bluzce, czarnych spodniach, z mnóstwem złotej biżuterii. Jej córka, Amy, szesnastoletnia, ładna mimo nadąsanej miny – została zmuszona do pomocy w serwowaniu posiłku. Aisling pomyślała, że Rachel miała chyba piętnaście lat, kiedy urodziła Amy lub używa jakiegoś cudownego kremu przeciwzmarszczkowego. W wystrzępionych dżinsach, obcisłej bluzeczce polo oraz czarnych zamszowych botkach na wysokich obcasach, Amy wyglądała jak młodsza, szczuplejsza wersja matki. – Mogłabyś się jakoś ubrać, Amy. – Rachel weszła do kuchni i stwierdziła, że jej latorośl delektuje się wódką z tonikiem. – Z pewnością nie powinnaś pić. Powiedziałam: jeden kieliszek wina, jeśli pamiętasz. A te dżinsy są straszne. Amy rzuciła matce spojrzenie pełne nienawiści.

– Niech pani nie spogląda na mnie w ten sposób, madame – zaczęła Rachel ze złością. Aisling wiedziała, że zanosi się na awanturę. Może powinnam była ugotować wszystko w domu i przywieźć tutaj – pomyślała. – A może lepiej by było zarzucić pomysł prowadzenia firmy kateringowej. Wtedy głośno zadźwięczał dzwonek u drzwi. Natychmiast zapominając o awanturze, Rachel zawołała, by mąż otworzył drzwi, i pośpieszyła przywitać gości. Kiedy wszyscy usiedli przy stole, była już ósma. Jim zajął się napojami i mrugnął do Aisling, kiedy mijał ją z dwiema butelkami białego wina i korkociągiem. Rachel krzątała się po kuchni, pomagając Amy wnieść do pokoju dwanaście talerzy. – Nie chcę, żeby Antonia cię zobaczyła – szepnęła do Aisling. Aisling była zadowolona, że nie musi wchodzić do salonu i obsługiwać gości. Ugotować posiłek i jednocześnie wyglądać świeżo niczym bukiet fiołków podając do stołu było po prostu niemożliwe. Jej szary T-shirt był wilgotny od potu, a włosy oklapły wskutek gorąca panującego w kuchni, kosmyki przylepiły się do jej czoła. Marzyła o długiej, ciepłej kąpieli, przyjemnej lekturze i szklaneczce słodkiego białego wina. Ale wróci do domu najwcześniej o pół do jedenastej, wiedziała więc, że energii starczy jej zaledwie na to, by paść na kanapę i, przed położeniem się do łóżka popatrzeć bezmyślnie na jakąś bzdurę w telewizji. Kiedy wszyscy goście jedli, uchyliła trochę drzwi między kuchnią a jadalnią i nastawiła ucha. Słyszała szepty: „wspaniałe, Rachel" oraz „ten łosoś jest fantastyczny, jak go się przyrządza?". Smakowało im. Miała nadzieję, że bażant także się uda. – Chcesz kawałek bażanta? – zapytała Amy, kiedy dziewczyna wróciła do kuchni po zaniesieniu ostatniego półmiska. – Jestem wegetarianką – powiedziała Amy, a następnie dodała: – wszyscy wsuwają bażanta jak szaleni. Nawet ciotka Antonia. – Kobieta, którą niełatwo zadowolić, z tego, co wiem – Aisling napełniła zlew gorącą wodą. – To małpa. – Amy skrzywiła się. – Mam nadzieję, że się tym udławi. Nie z powodu twojej kuchni – dodała pospiesznie. – Bez obrazy – Nic się nie stało. Jeśli jesteś głodna, mogę zrobić ci trochę pysznego sosu serowego do brokułów i kalafiora, a może wolisz omlet? – Aisling zauważyła, że dziewczyna wygląda na zmęczoną i bladą pod grubą warstwą podkładu. – Nie, ale dziękuję za troskę. – Amy była naprawdę bardzo ładna, kiedy się uśmiechała. – Czy pomóc ci zmywać? Aisling zmywała, a Amy wycierała. – Czy cały czas gotujesz, mam na myśli to, czy w ten sposób zarabiasz na życie? – Właściwie, to moje pierwsze przyjęcie – wyjaśniła Aisling. – Pracuję jako sekretarka w firmie prawniczej i pewnego razu musiałam przygotować specjalny lunch, kiedy właściwa firma narobiła kłopotów. Tam właśnie spotkałam twojego ojca, który powiedział, że twoja matka potrzebuje pomocy przy urządzaniu przyjęć i kolacji ze względu na prowadzone interesy. – To prawda. Nie potrafi nawet zaparzyć herbaty. A więc nigdy przedtem nie zajmowałaś się tym? – Uwielbiam gotować i byłam na kursach gotowania, ale nigdy nie pomyślałam, że mogłabym to robić zawodowo. W każdym razie aż do obecnego roku. – Dlaczego? – Byłam przy mężu i wróciłam do pracy, kiedy w tym roku rozeszliśmy się – powiedziała wprost Aisling. Nie odczuwała bólu serca, kiedy to mówiła, nie czuła drapania w gardle na myśl o Michaelu. Chwała Bogu. Opłukała rondel z miedzianym dnem i położyła go na suszarce. – Kiedy ludzie gratulowali mi po lunchu, że tak świetnie wszystko ugotowałam, zdecydowałam, że zrobię coś w tym kierunku, i wtedy zatelefonowała twoja matka. Jeśli będę miała odrobinę szczęścia i goście wychodząc zabiorą moje karty wizytowe, dostanę więcej podobnych zleceń. – Och, to znakomicie. Robisz karierę.

Amy starannie wytarła drewnianą łyżkę. – Mam nadzieję. – Aisling uśmiechnęła się do dziewczyny. – Dziwne, nigdy nie przypuszczałam, że tak się stanie. – Ja też mam zamiar zrobić karierę zawodową – powiedziała Amy. – Nie chcę siedzieć w domu, jak to robiła latami mama, czekając, aż się coś zdarzy, póki ojciec ją namówił, by zaczęła coś robić. – To niezbyt fair, Amy – delikatnie zwróciła jej uwagę Aisling. – Skoro matka nie pracowała przez kilka lat, powrót do pracy był bardzo, bardzo trudny. Wiem coś o tym. – Pierwsze kilka miesięcy po moim powrocie do pracy były koszmarne. Wyobraź sobie, że nie było cię w szkole przez dwa lata, a następnie musiałaś wrócić do klasy z dziewczynami młodszymi o dwa lata i zaczynać wszystko od początku... – Pewnie masz rację – przyznała niechętnie Amy. – Wiem, że mam rację – powiedziała Aisling stanowczo. – Czułabyś się przerażona i miałabyś wrażenie, że zgłupiałaś, bo one wiedziałyby więcej od ciebie. Wydawałoby ci się nie pasujesz. To potworne uczucie, wierz mi. Mówię ci, twoja mama jest naprawdę dzielną kobietą zakładając tę firmę public relations i jestem pewna, że z twoją pomocą da sobie radę. – Miejmy nadzieję. – Amy wytarła garnek. – Wszystko idzie świetnie, Aisling. Do kuchni weszła Rachel, trzymając cztery puste butelki po winie. – Tak myślę, po wypiciu tej ilości alkoholu – powiedziała złośliwie Amy, jakby sama nie piła. – To już co najmniej dziewięć butelek. – To przyjęcie. I jest dwanaście osób – odparła Rachel. – Bardzo im smakował bażant, szczególnie Antonii. Powiedziała, że jest „zdziwiona, że to takie smaczne". Małpa. Czy mogłabyś dodać cyjanku do jej sernika, Aisling? Aisling uśmiechnęła się. – Nie jestem pewna, czy byłoby to wskazane ze względu na moją reputację jako osoby urządzającej przyjęcia. Mogę robić tymbaliki z łososia, ale stanowczo protestuję przeciwko cyjankowi. – Były wspaniałe – westchnęła Rachel. – Wszyscy chcieli wiedzieć, jak je zrobiłam. Podobnie było, jeśli chodzi o bażanta. Pewnie są przekonani, że opróżniłam dział spożywczy u Marksa i Spencera. Jak tylko Antonia pójdzie, wejdź, proszę, a ja przedstawię cię reszcie, dobrze? Aisling tak naprawdę nie miała na to ochoty, ale pomyślała o interesach. – Oczywiście. Tylko muszę się trochę odświeżyć. – Skorzystaj z mojego pokoju – zaproponowała Amy. Było już pół do pierwszej, kiedy Aisling przekręciła klucz w drzwiach do domu. Garnki i patelnie będą musiały po prostu zostać w holu przez noc – postanowiła, zostawiając wszystko na dywanie. Antonia z mężem zostali u Coughlanów do jedenastej, Aisling czekając aż wyjdą, siedziała razem z Amy w kuchni, oglądając Toma Cruise w Top Gun w małym telewizorze stojącym obok kuchenki mikrofalowej. Kiedy Aisling wreszcie weszła do jadalni, wszyscy klaskali w ręce. – To był najlepszy posiłek, jaki jadłam od lat – powiedziała jedna z pań, podnosząc duży kieliszek porto w toaście. – Mam nadzieję, że pewnego dnia zrobi pani przyjęcie u mnie. – Oczywiście – powiedziała Aisling. – Proszę, oto moja karta wizytowa. Kolacja była wielkim sukcesem i kiedy weszła do kuchni, by poszukać Flossie, czuła się uszczęśliwiona, ale jednocześnie potwornie zmęczona. Pogasiła światła i weszła do łóżka, nie zadając sobie nawet trudu, żeby zmyć makijaż. Tuż przed zgaszeniem światła wyłączyła budzik. Miała zamiar rano poleniuchować w łóżku. Zasłużyła na to. *** – Aisling, to naprawdę nie jesteś ty. To do ciebie nie pasuje – Sam stał w pewnej odległości od przymierzalni, a jego oczy zwęziły się, kiedy patrzył na dopasowaną granatową sukienkę,

którą właśnie przymierzała Aisling. Westchnęła z rozpaczą. Był to już trzeci strój, który włożyła, a pozostałe dwa skrytykował równie mocno. Kremowa wełniana sukienka z długim kardiganem była „zbyt ciasna", elegancka czarna spódnica była „zbyt krótka", a kiedy zobaczył opięty czerwony top z lycry, który miał stanowić z nią komplet, pomyślała, że dostanie zaraz napadu apopleksji. Od godziny zaledwie robili zakupy w Stephen's Green Centre, a Aisling zastanawiała się już, jaką chorobę ma udać, żeby móc pójść do domu. Była tak poruszona, kiedy dla uczczenia miesiąca spotykania się dostała w prezencie od Sama kupon na ubrania. To dobrze pomyślany prezent – powiedziała do Fiony, szczęśliwa. Z tej okazji Aisling ugotowała specjalny obiad i była zachwycona, kiedy Sam dał jej kupon, ukryty w wielkim pudle czekoladek. Był to gest, na jaki Michael nie zdobyłby się nigdy. – Moglibyśmy pójść na zakupy w przyszłą sobotę – powiedział Sam, odwijając dla niej czekoladkę z kawowym nadzieniem. – Bardzo się cieszę – powiedziała całkiem szczerze, zastanawiając się jednocześnie, jak uniknąć zjedzenia zbyt dużych ilości czekoladek, a nie zdenerwować go jednocześnie. Zjedzenie całego pudełka mlecznych czekoladek oznaczałoby, że nie mogłaby zjeść normalnego posiłku co najmniej przez miesiąc. – Bardzo bym chciała pójść na zakupy z tobą. Sławne ostatnie słowa. – A co, twoim zdaniem, wyglądałoby na mnie dobrze, Sam? – zapytała wreszcie, zirytowana ponad wszelką miarę. – Jaszmak? – Kochanie, nie denerwuj się – wyglądał na strapionego, oczy miał smutne, jakby naprawdę go zmartwiła. – Po prostu chcę, żebyś kupiła coś odpowiedniego, to wszystko. – Odpowiedniego na jaką okazję? – Wyjście ze mną na kolację, do biura. Niepotrzebnie się tak złościsz. Usiłuję ci tylko pomóc. – Słuchaj, Sam. – Aisling patrzyła na niego płonącymi oczami. – Mamy całkiem odmienne poglądy na temat tego, co jest „odpowiednie". Mam figurę, którą mogę wyeksponować. I chcę ją wyeksponować! – prawie krzyknęła. – Czy rozumiesz? – Dobrze. Przecież ja chcę tylko, żebyś wyglądała ładnie. Co za bezczelność – pomyślała Aisling ze złością, wracając do przymierzalni i zaciągając zasłonę. Tak, jakby przedtem nie wyglądała ładnie. Mężczyźni zawsze uważają, że wiedzą lepiej niż kobiety. Miała nadzieję, że ten szczególny epizod pozostanie krótkotrwałym epizodem. Mimo wszystkich swych wad Michael nigdy szczególnie nie interesował się jej garderobą. A może właśnie to stanowiło fragment problemu. Być może mężczyźni powinni być zafascynowani tym, co noszą ich kobiety. Może to była cecha pierwotna, coś, z czego powinna się cieszyć. Aisling stała w biustonoszu i majtkach i spoglądała na trzy bardzo ładne komplety, które Sam odrzucił. Każdy z nich wyglądał ładnie. Lecz po latach noszenia luźnych T-shirtów i spodni z gumą w pasie, może nie była najlepszym na świecie specjalistą w dziedzinie mody. Noszenie czegokolwiek obcisłego było dla niej atrakcją. Lecz może Sarn miał rację i nie powinna folgować swemu zamiłowaniu do ubiorów z lycry, bo wyglądałaby jak baran przebrany za jagniątko. – Aisling – zasłona poruszyła się. – Spójrz, co znalazłem. Wystawiła głowę z przymierzalni. – W tym – Sam pokazał wieszak z ubraniem – będzie ci ślicznie. „To" okazało się długą wzorzystą jasnobrzoskwiniową suknią, która układała się i wydymała jak żagiel, w której bez wątpienia wyglądałaby jak wiejska druhna. Sześć miesięcy temu bardzo by się jej spodobała, głównie ze względu na to, że była wystarczająco obszerna, by ukryć jej wymiary. Jednak nie nosiła już rozmiaru czterdzieści cztery i chciała nosić coś, co ujawniłoby ten fakt. Sam nic o tym nie wiedział. Nie miał pojęcia, że zrzuciła tyle kilogramów, nie mówiła mu o tym. Aisling uważała, że może to zmienić jego opinię na jej temat, tak jakby można sądzić, że odejdzie od niej, jeśli dowie się, że nie zawsze była szczupłą blondynką jaką jest obecnie.

Nie było sprawiedliwe wymagać od niego, żeby rozumiał jej nienawiść do wszystkiego co luźne. Tylko spokojnie – powiedziała do siebie. Nie pozwól na to, żeby grzechy Michaela Morana obciążały każdego mężczyznę, jaki pojawi się po nim. Wyciągnęła rękę i wzięła suknię od Sama. Jego twarz rozjaśnił uśmiech, a ona także uśmiechnęła się w odpowiedzi. Nagle wychyliła się i pocałowała go w policzek. Uśmiech Sama miał w sobie coś tak czarującego, ten figlarny wyraz rozświetlał jego twarz. Nie można było mu się oprzeć, kiedy stał tam w śnieżnobiałej kamizelce do gry w krykieta i spranych denimowych spodniach, przylegających do jego długich nóg. Jedna ze sprzedawczyń gapiła się na niego od chwili, w której weszli do sklepu, aż do momentu, kiedy Aisling posłała jej spojrzenie wyrażające treść: „ręce od mojej własności". – Założę się o dychę, że będzie na tobie wyglądać ślicznie – powiedział Sam. Poklepał ją po pupie, kiedy wchodziła z powrotem do przymierzalni. Aisling pomyślała, że jego stosunek do ubrań wynika zapewne stąd, że tak długo mieszkał w Stanach. Zdjęła sukienkę z wieszaka i włożyła ją. Z wyjątkiem Kalifornii, ludzie w USA ubierali się znacznie bardziej konserwatywnie niż ich europejscy kuzyni, czyż nie? Aisling nie była pewna. Lecz powinna rozstrzygać wątpliwości na korzyść Sama. Z pewnością. – Jest piękna, Aisling – trzymał jedną z jej rąk w górze i obrócił nią, by podziwiać suknię ze wszystkich stron. W głębi duszy uważała, że wygląda w niej jak kobieta dziecko, a nie jak dojrzała, trzydziestopięcioletnia kobieta. Ale Samowi bardzo się podobała. – Jest bardzo seksowna – wykrzyknął. – Wyglądasz przepięknie. Objął ją mocno i szepnął do ucha: – Nic, tylko cię zjeść. Bierzemy ją. – A potem możemy zakończyć zakupy? – zapytała Aisling. – Oczywiście. – Biorę ją.

18 – Proszę siadać. – Robotnik wyciągnął ubrudzony farbą stołek i przykrył go gazetą, Jo natychmiast usiadła na nim, nie tylko z powodu zmęczenia, bolącego krzyża czy żylaków, które pojawiły się ostatnio na jej nogach, lecz z powodu stanu domku. Spodziewała się, że zastanie czyste, świeżo odnowione miejsce, a wkroczyła na teren klęski żywiołowej, na którym wszędzie unosił się kurz i rozbrzmiewał hałas młota pneumatycznego, od którego mogły popękać bębenki w uszach. Rhona często pytała ją, czy przypadkiem nie zwariowała, żeby sprzedawać swoje przytulne, nowoczesne mieszkanie w Malahide i przeprowadzać się do starego, walącego się domku w górach pod Dublinem. – Nie zamieszkasz tam przed Gwiazdką – oświadczyła Rhona, podczas gdy Jo twierdziła, że przerwa między wyprowadzeniem się z mieszkania a przeprowadzką do nowo odmalowanego, odnowionego domu, z nową instalacją elektryczną w cichym Redwood Lane, nie będzie dłuższa niż dwa tygodnie. – Wykonawca jest godny zaufania i zapewnia, że wszystko będzie gotowe do piątego listopada – odparła na to Jo. – Naprawdę, Rho, nie wiem, skąd u ciebie ten pesymizm. Rhona popatrzyła przenikliwie na przyjaciółkę. – Jo, jeśli skończą to do dziesiątego listopada, pójdziemy to uczcić – stawiam ci obiad, a sama zjem własny kapelusz. Szkoda, że nie było cię w „Style'u", kiedy kupiliśmy z Tedem dom. Doskonale pamiętam, jak zapewniano mnie, że dom będzie gotowy do końca sierpnia. Tymczasem wprowadziliśmy się podczas straszliwej ulewy w październiku. Nie udało mi się usunąć plam po wodzie ze starego kremowego fotela mojej matki. Wyglądało na to, że to Rhona będzie miała rację. Mijał już drugi tydzień października, murarze pracowali od trzech tygodni, a dom wyglądał coraz gorzej. Podłoga małego holu była cała w śladach stóp z błota. Przez tydzień padał deszcz, co wstrzymało roboty na dachu. Ogród zamienił się w bagno, a dach jeszcze nie został naprawiony. Wszystko, czego wymagał dom, to zmiana instalacji elektrycznej, zamontowanie centralnego

ogrzewania, pewne prace hydrauliczne i drobna naprawa dachu, w każdym razie tak twierdził wykonawca, przyjaciel Marka. Dlaczego więc, po trzech tygodniach robót wszystko wyglądało jak miejsce budowy? – Nie jest tak źle, jak to wygląda – zawołał robotnik, przekrzykując hałas. – Czyżby, Tom? Co za ulga, bo wygląda to bardzo, bardzo źle. Głowa Jo pękała już od hałasu młota pneumatycznego. – Wyłącz to – krzyknął Tom w kierunku kuchni. Ponieważ nie było żadnej reakcji, zostawił w niewielkim holu Jo, która zastanawiała się, co do diabła, ma powiedzieć malarzom, którzy byli umówieni na następny dzień, – Może herbaty? – zapytał Tom, rozglądając się po kuchni. – Właśnie ją parzymy. – Proszę. A teraz chciałabym się dowiedzieć, co się stało? – zapytała Jo ze znużeniem. Wstała ze stołka, weszła do kuchni i spojrzała na wielką dziurę w miejscu, gdzie przedtem był zlew, i na szczelinę, która biegła poprzez dopiero co wybetonowaną podłogę. – Problem z instalacją hydrauliczną. Musieliśmy rozpruć podłogę. Naprawdę, telefonowałem do pani do biura wczoraj wieczorem, żeby o tym powiedzieć – rzekł. – Ponieważ nie mogłem się z panią skontaktować, sam podjąłem decyzję. To przedłuży roboty o dwa dni. Skończymy najpóźniej do środy. – Malarze mają przyjść jutro – powiedziała Jo słabym głosem. – Wiem, wiem. Zatelefonuję do nich i powiem, żeby przyszli dopiero we wtorek po południu. – Czy pani słodzi? – zapytał mężczyzna, który obsługiwał młot pneumatyczny. – Dwie łyżeczki, proszę – powiedziała Jo. – Macie do tego jakieś biszkopty? Albo prozac? Wypili herbatę i rozmawiali o tym, że deszcz opóźnił prace, że hydraulika opóźniła prace i że, według fachowca z Telecomu, był też problem z linią telefoniczną. – A czy mówiłem już pani, że był tutaj? – zapytał Tom. Jo szybko zjadła trzy figowe drożdżówki i wypiła filiżankę bardzo słodkiej herbaty, po czym weszła po schodach na górę. Jasna drewniana poręcz była pokryta grubą warstwą pyłu, na stopniach leżały kawałki gipsu. Jo nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Kiedy weszła do drugiej sypialni, zdała sobie sprawę, że malarze będą musieli przez kilka dni czyścić ściany i stolarkę. Na szczęście korkowe płytki w łazience będą wymagały jedynie wymycia. Bladozielony dywan w mniejszej sypialni był jednak tak zakurzony, że z pewnością trzeba go będzie zastąpić nowym. Pomyślała o rosnących kosztach i zdecydowała, że na razie musi wystarczyć solidne odkurzenie go. Może mogłaby wypożyczyć przemysłowy odkurzacz i zrobić to sama. Potem z kolei pomyślała ponuro, że w ósmym miesiącu ciąży nie jest w stanie oczyścić niczego, poza wyczyszczaniem do czysta talerzy zjedzenia. Czuła się jak jakaś olbrzymka. Powiedział tak nawet jej ginekolog. Olbrzymka, załamana i z na wpół wykończonym domkiem, ciążącym jej jak kamień u szyi. Poruszyła dywan butem. Chmura kurzu uniosła się jak biały dym nad Watykanem. Jasna cholera. Jeśli ktoś spytałby ją, co chciałaby dostać na urodziny, które będą za kilka tygodni, poprosiłaby o bon na czyszczenie dywanu. Młot pneumatyczny znów zaczął chodzić, hałas zagłuszył wszelkie myśli w jej głowie. O rany, co za zniszczenia dokonują się dziś tutaj. Ale musi coś zrobić w wolny dzień, nie może snuć się po domu Aisling. To było bardzo ładne ze strony Aisling, że zaproponowała jej wolny pokój na te dwa tygodnie, podczas których Jo miała być bezdomna (zrobiło się z tego sześć tygodni) i bardzo przyjemnie spędzić czas z przyjaciółką, zwłaszcza że tyle lat upłynęło od czasu gdy wspólnie wynajmowały mieszkanie. Wolała jednak mieć swój własny kąt niż mieszkać z drugą osobą, nawet tak spokojną jak Aisling. A teraz, kiedy Sam przebywał tam przez całe dnie, Jo zaczynała się czuć jak przyzwoitka. Przyzwoitka olbrzymich rozmiarów. Weszła do głównej sypialni i spędziła tam jakiś czas na wyobrażaniu sobie, jak ją urządzi. Wybrała intensywną żółtą farbę, która będzie harmonizowała z kremowymi zasłonami, które sobie wymarzyła. Materiał na zasłony będzie musiał poczekać, bo nie wiadomo, ile dodatkowo policzy sobie wykonawca.

Przyglądała się błotnistej pustyni przed domem, zastanawiając się, jakby to przekształcić z powrotem w coś, co przypominałoby ogród. Dziecko poruszyło się, twarz Jo złagodniała. Z miłością pogłaskała swój brzuch. Dziecko stale kopało w ostatnich dniach, lecz Jo nie zwracała na to uwagi, chyba że robiło to przez całą noc. W dni kiedy czuła się przygnębiona, nieszczęśliwa i samotna myśląc o samotnym wychowywaniu dziecka, wystarczyło to łagodne przypomnienie od jej małej pasażerki, by ją pocieszyć. – Jadę – powiedziała do Dicka, operatora młota pneumatycznego, który zatrzymał urządzenie, kiedy zobaczył, jak ostrożnie schodzi po schodach. – Do widzenia, Tom – zawołała w kierunku salonu. – On już poszedł – powiedział Dick. Wspaniale – pomyślała Jo. Rozpruwa podłogę w kuchni i daje dyla. Co za pracownik. Zaczęło padać. Znowu. Przebyła błoto, w miejscu, w którym kiedyś gdy byli z Markiem rosły pokrzywy i wysoka trawa, i weszła do samochodu. Musiała przesunąć do tyłu siedzenie, żeby zmieścić swój brzuch za kierownicą. Jego wielkość oznaczała, że praktycznie nie mieściła się już w nic, nawet w spodnie ciążowe. Następnego dnia Aisling miała zamiar zabrać ją na zakupy „wcześnie, żeby uniknąć sobotnich tłumów" – jak powiedziała. Aisling była wspaniała. Przeszukała nawet swoje ubrania z okresu, kiedy była tęga, żeby znaleźć coś, co by pasowało na Jo. Kwiecista bluzka, którą wyciągnęła, jej własna czarna ciążowa spódnica i bladoszare kalosze stanowiły dzisiejszy, nie dodający Jo uroku, strój. Wciśnięta w siedzenie kierowcy, Jo nie była w stanie dostrzec swoich stóp, ale wiedziała, że buty są brudne od błota wokół jej domu. W tym stanie nie mogła wejść do supermarketu. Jasny gwint. Przekręciła kluczyk w stacyjce. Silnik wydał wysoki, furkocący dźwięk i zgasł. Cholera, cholera, cholera. Znów przekręciła kluczyk. Z tym samym rezultatem. Po prostu nie wierzę, że to możliwe – krzyknęła. Spróbowała znowu, a kiedy silnik uczynił trzecią słabą próbę, aby zaskoczyć, ze złością uderzyła w kierownicę. Cholerny wóz! Teraz jest właściwy moment, żeby w niego inwestować! Wygramoliła się z samochodu, weszła do domu i przestraszyła Dicka tak, jak nigdy w życiu się nie przestraszył, klepiąc go po ramieniu. – O Jezu! – wykrzyknął. Jo nie miała nastroju do rozmowy. – Mój samochód nie chce ruszyć. Mógłby pan na niego spojrzeć? Kiedy Dick ściągnął z siebie zakurzony kombinezon, kilka razy spróbował zapalić silnik i spędził dziesięć minut z głową pod maską, Jo była już bliska punktu wrzenia. – To rozrusznik – oznajmił wreszcie. – A co to oznacza, dokładnie? – zapytała z irytacją Jo. – Nigdzie dzisiaj nie pojedzie – odrzekł Dick. Jo poczuła, ze nogi się pod nią uginają. – Co mam zrobić? – zapytała. – Czy mógłby mnie pan podwieźć do warsztatu, czy gdzieś indziej? – poprosiła. – Tom wziął półciężarówkę i nie wróci przez kilka godzin. Pojechał sprawdzić, jak idzie praca w Bray. Ale mam komórkę. Może pani do kogoś zatelefonować. Telefon komórkowy Rhony zaskrzeczał, że jest albo poza zasięgiem, albo aparat jest wyłączony. Anette, która odebrała telefon, powiedziała, że Rhony nie będzie przez cały dzień, Nikki jest w Londynie, a reszta na lunchu. – A ja nie mogę nigdzie pojechać – powiedziała przepraszającym tonem – ma przyjść fachowiec, żeby sprawdzić, co się stało z edytorem tekstu Toma i muszę tu zostać. Poproszę kogoś, kto zabierze cię możliwie jak naj... poczekaj, Jo, dobrze? Jo skryła się przed deszczem na ganku domu. Musiała wyjść na zewnątrz, bo Dick znów włączył młot, zagłuszając słowa Anette. Musi mieć własny telefon komórkowy. Kolejny

wydatek. Dlaczego nie pomyślała, żeby przyłączyć się do grupy anonimowych alkoholików? Dlaczego? Dlaczego? – Jo? – Odezwał się głęboki męski głos. Zatkało ją z wrażenia. To był Mark. – Co się stało? Udawało jej się unikać go przez długi czas, była lodowato uprzejma w redakcji, znikała tak szybko, jak tylko ciężarna kobieta może, ile razy miała wrażenie, że on idzie w kierunku jej biurka, żeby z nią porozmawiać. Teraz nie było ucieczki. – Zepsuł mi się samochód. To najwyraźniej rozrusznik. Nie ma tu nikogo, kto by mnie odwiózł do domu – wyjęczała. – I nie wiem, do kogo mogłabym zatelefonować. Nigdy dotąd mi się nie zepsuł. – Gdzie jesteś? I skąd wiesz, że to rozrusznik? – Jestem w domku. Redwood Lane. Jeden z robotników budowlanych zajrzał pod maskę. Dzwonię z jego telefonu, ale nie może wziąć półciężarówki, bo Tom pojechał do Bray. Jeżeli Mark był zdezorientowany tymi wyjaśnieniami, nie dał tego po sobie poznać. – Pozostaw to mnie – powiedział stanowczo. – Zorganizuję pomoc drogową, żeby odholować samochód, a ja przyjadę, żeby zabrać ciebie. Poczekaj trzy kwadranse. Rzeczywiście musiał jechać porsche'em na granicy dozwolonej szybkości. Zaledwie dwadzieścia pięć minut później jego samochód zaryczał na zakręcie i zatrzymał się przed domem. – Ładny wóz – powiedział Dick z podziwem, popijając kolejną filiżankę herbaty. Za dużo tego picia herbaty, dlatego dom wygląda jak obszar klęski żywiołowej pomyślała Jo złośliwie. Może powinna wyrzucić herbatę i przekonać się, ile Dick jest w stanie zrobić bez robienia co pół godziny przerwy na herbatę. – Pani chłop, co? – zapytał Dick z zainteresowaniem. – Nie. – Jo pociągnęła nosem. – Aha – zamruczał Dick, tak jakby zauważył, że przed lustrem w łazience nałożyła starannie cienie do powiek, tusz do rzęs i szminkę. Miała nadzieję, że jego nos był za bardzo zapchany pyłem, żeby mógł poczuć, że skropiła się obficie perfumami Tresor. Gdyby tylko odnalazła szczotkę. Chociaż i tak niewiele mogła zrobić z wilgotnymi i skręconymi włosami. Mark szedł ścieżką, ciemnobrązowy impregnowany płaszcz przeciwdeszczowy łopotał wokół jego długich nóg. Był wspaniale opalony po dwóch tygodniach spędzonych na Malediwach, miodowy kolor jego skóry sprawił, że pasemka siwizny w jego krótkich włosach bardziej rzucały się w oczy. Jo pomyślała ze smutkiem, że jest oszałamiająco atrakcyjny, seksowny i z pewnością nie jest Jej facetem". – Dzień dobry – powiedziała cichym głosem. – Chodź tutaj i usiądź w moim samochodzie, a ja spojrzę na silnik. Objął ją mocnym ramieniem. Odsunął siedzenie pasażera, opiekuńczo pomógł jej wejść i powiedział: – To zajmie tylko chwilę. Jo patrzyła, jak idzie w kierunku jej samochodu i zręcznie podnosi maskę. Mark wszystko robił zręcznie, wszystko, od prowadzenia rozmaitych interesów do naprawy ekspresu do kawy w biurze, o którym Anette powiedziała, że nie da się go naprawić. Sprawiał, że przez kilka miesięcy czuła się bezpieczna, lepszej myśli i wyjątkowa. I odtrąciła go, popychając w ramiona jego dawnej dziewczyny. Cóż, raczej nie pojechał na Malediwy sam. Kilka minut później Mark otworzył drzwi samochodu, rzucił swój płaszcz przeciwdeszczowy na tylne siedzenie i usadowił swe potężne ciało na siedzeniu kierowcy. – To faktycznie silnik rozruchowy. Ktoś z mojego warsztatu jedzie, by zabrać samochód. Będzie gotowy jutro po południu. – Dużo to będzie kosztować? – zapytała ze zmęczeniem w głosie. Mark rzucił jej krótkie spojrzenie. – Nie. To niewielka robota. – Naprawdę? – Naprawdę. Pewnie nie jadłaś lunchu, Jo? – zapytał uprzejmie.

Nikt poza nim nie wymawiał w ten sposób jej imienia, z mieszaniną ciepła i czegoś jeszcze, czegoś, czego nie mogła określić. Czułość. Czy to było to? Niemożliwe. Dlaczego miałby tak się starać, żeby być dla niej miły, skoro ona była dla niego taką jędzą? Jo oblizała usta i wyjrzała przez okno na szachownicę pól, które mijali. Były ciemne od błota. Krowy zbiły się w gromadę na deszczu, monotonnie żując kiszonkę z metalowych koryt. Wyglądało na to, że są równie mokre jak ona. One także wyglądały na przygnębione. Być krową to nieszczególna przyjemność. Poczuła jego ciepłą, mocną rękę ściskającą przez chwilę jej małą zimną dłoń. – Jedźmy do Johnny Fox's. Chętnie wypiję kufel guinnessa i zjem jakiś lunch, co ty na to? Jo nie mogła wykrztusić nic. Po prostu kiwnęła głową. – Dobrze. I opowiesz mi, dlaczego musisz jeszcze doglądać robotników, po miesiącu od rozpoczęcia prac. – Nie zmuszaj mnie, żebym mówiła na temat robotników – powiedziała Jo, rozjaśniając się. – Szczerze mówiąc, nie wiem, co oni wyrabiają. Wiedzą, że śpieszy mi się z przeprowadzką, ale nie wydaje się, żeby zwiększyli tempo, by nadrobić stracony czas. – Rozmawiałaś ostatnio z Brianem? – Mark znów położył rękę na dłoni Jo, po wzięciu ostrego zakrętu. – To najlepszy wykonawca, jakiego znam. Zazwyczaj działa bezbłędnie. – Wyjechał na cały tydzień. – Jo bała się poruszyć, żeby nie wysunąć swej dłoni spod jego ręki. Czuła się cudownie, kiedy ją dotykał, jego palce łagodnie oplatały jej palce. – Zadzwonię później do jego biura – powiedział Mark – i dowiem się, co spowodowało ten poślizg przy remoncie twego domu. Brian chyba za dużo im płaci, skoro mają telefony komórkowe, a ja nie chcę, żeby zostali milionerami na twój koszt. – Dziękuję – powiedziała Jo z wdzięcznością. – Wiem, że sama powinnam być w stosunku do nich bardziej surowa, ale nie mam teraz na to siły. Gdyby mi coś odpowiedzieli, wiem, że bym się rozpłakała. – Robiło jej się niedobrze od odgrywania twardej sztuki przed Markiem. Nie musiał wiedzieć, że kiedy chciało jej się płakać, działo się tak dlatego, że zmarnowała swoje szanse na bycie z nim. Nikt o tym nie wiedział, nawet Rhona. Jo nie potrafiłaby powiedzieć, ile razy leżała w łóżku i zastanawiała się, co on robi i z kim to robi. Miała jeszcze w portmonetce swój odcinek biletu z ich wspólnej podróży do Ameryki, czasami wyjmowała go i dotykała, przypominając sobie te kilka dni, które spędzili razem. Wtedy wszystko wydawało się możliwe, nawet miłość pomiędzy kobietą w ciąży a jej szefem. Jo stale przeglądała kolumny z ploteczkami w poszukiwaniu wzmianek o eleganckich malarkach i bogatych biznesmenach. Ale nic takiego nie znalazła. Raz czy dwa myślała, by powiedzieć Rhonie, co się stało, że skłamała Markowi na temat Richarda. Ale zrezygnowała z tego. Mark był na pewno zakochany w Eve i Rhona wiedziała o tym, Jo była o tym przekonana. Mówienie Rhonie, że kocha Marka postawiłoby przyjaciółkę w trudnej sytuacji. Jo słyszała już, jak mówi: „Biorą ślub, Jo, jak tylko ona dostanie rozwód". Mark spoglądał na nią i uśmiechał się, a drobne zmarszczki wokół jego szarych oczu pogłębiały się, dzięki czemu wyglądał jeszcze bardziej atrakcyjnie. – W schowku na rękawiczki mam chusteczki, jeśli masz ochotę się rozpłakać – zaoferował – ale mam nadzieję, że uda mi się ciebie pocieszyć. Z pewnością mógłbyś – pomyślała Jo w duchu. Zatrzymał samochód przed najbardziej ekskluzywnym pubem w Irlandii i obszedł go dookoła, by pomóc Jo wstać z siedzenia. O rany – pomyślała, przypominając sobie ubłocone kalosze. – Wyglądam okropnie – westchnęła. – Te okropne kalosze i tak dalej. – Wyglądasz skończenie pięknie, jak zawsze, Jo. – Wziął jej twarz w obie ręce i pocałował ją delikatnie w usta. Nadal trzymając jej zwróconą w górę twarz, patrzył na nią uważnie, wpatrzony w jej wielkie ciemne oczy otoczone gęstymi rzęsami. Ona także patrzyła na niego, zastanawiając się, czy nie

śni. Wyglądała jak kocmołuch ze skręconymi włosami i w okropnych ciuchach. Czy naprawdę pocałował ją i powiedział, że jest piękna? To było jak jakiś niezwykły sen. Mark przyglądał się jej z uwagą, czuła na skórze jego ciepłe palce i nagle zrozumiała, na co czekał. Na jej odpowiedź. Nie był pewien, ryzykował. Co to za bajkowe, cudowne, o właściwej porze podjęte ryzyko. Jo uśmiechnęła się do niego, czując jak ciepło obejmuje jej twarz. Wyciągnęła jedną rękę do góry i delikatnie dotknęła jego policzka. Stała na palcach i wyciągnęła się w kierunku jego ust, co nie było łatwe w jej stanie. Mark objął ją jednym ramieniem, podtrzymując jej plecy, kiedy pochylał się, żeby ją pocałować. Tym razem nie był to delikatny, platoniczny pocałunek – był głęboki, namiętny, a jednocześnie w jakiś sposób pełny miłości i zrozumienia. Mark odsunął się pierwszy. – Powinienem był zrobić to już dawno – powiedział. – Od tak dawna chciałem to zrobić. Jo nie mogła wydobyć z siebie słowa. Stała patrząc na niego, jej oczy napełniły się łzami. – Chodź. – Wziął ją za rękę i poprowadził w kierunku drzwi pubu. – Znowu zaczyna padać. Nie możemy doprowadzić do tego, żebyś przemokła po raz drugi w ciągu jednego dnia. Wyszukał dla niej ławkę blisko kominka i ułożył poduszki, tak by chroniły jej plecy. Po upływie miesięcy, w czasie których musiała dbać o siebie sama, ten czuły gest był dla niej zgubą. – Nie płacz, Jo – powiedział miękko Mark, siadając obok niej i całując w policzek. – Wiem, że jesteś pobudliwa. Ale teraz jestem tutaj, by opiekować się tobą. To już rozkleiło ją całkowicie. – To takie cudowne – wyszlochała, a łzy spływały po jej policzkach. – Jesteś taki miły po tym, jak zachowałam się w stosunku do ciebie niczym jędza. Nie zasługuję na to. – Oczywiście, że zasługujesz. To ja nie zasługuję na ciebie. – Podał jej swoją chusteczkę – Wytrzyj nos. – Zawsze kradnę twoje chusteczki – powiedziała przez łzy. – Przepraszam. – Wszystkie moje chusteczki są twoje, wszystko, co mam, jest twoje. Mówi to szczerze – stwierdziła, patrząc na jego twarz poprzez łzy. – A co z Evą? – zapytała. -Nie ma nic między mną a Evą, już od długiego czasu. Z pewnością nie ma nic między nami, odkąd zakochałem się w tobie. – A Malediwy? – zapytała Jo z niepokojem. – Przecież nie pojechałeś tam samotnie? Pełne zdumienia spojrzenie Marka powiedziało jej, że nie miał pojęcia, o czym mówi. – Twoje wakacje – wyjaśniła. – Pojechałem do Hiszpanii z kilkoma przyjaciółmi pograć w golfa. Powinienem dodać: „z przyjaciółmi płci męskiej". Nie zniósłbym wakacji spędzanych na plaży. Chyba, że ty byłabyś ze mną – dodał, składając delikatny pocałunek na jej czole. – Myślę o tej przyjemności, jaką miałbym wcierając w twoją skórę krem do opalania. Wypiła gorącą herbatę, a on nakarmił ją wędzonym łososiem na domowym, czarnym chlebie. Sam ledwie napoczął swoje danie, kiedy ona już skończyła jeść. – Jesteś dla mnie taki dobry – powiedziała, opierając się wygodnie o jego ramię, kiedy on jadł. – Chciałem być dla ciebie dobry od długiego czasu, ale nie pozwoliłaś mi – odpowiedział, gryząc kęs chleba. – Osiągasz wspaniałe wyniki w demonstrowaniu postawy: ,Jestem niezależną kobietą, jestem bardzo dobra w odstraszaniu od siebie ludzi." Jo skrzywiła się. – Wiem, przepraszam. – Nie ma potrzeby przepraszać, doskonale rozumiem, dlaczego chcesz odstraszyć ludzi. – Naprawdę? – zapytała niepewnie. Desperacko pragnęła, żeby rozumiał wszystko. – Czułam się taka samotna i zdana tylko na siebie po wyjeździe Richarda. Czułam się tak, jakbym poniosła całkowitą klęskę. Nie mogłam dopuścić nikogo do siebie blisko.

– Teraz to rozumiem – powiedział, śmiejąc się niskim głosem. – Kiedy zerwałaś z nim... Nie wiedziałem, czy to właściwa chwila, by wykonać ruch z mojej strony. Obawiałem się, że nadal jesteś w nim zakochana. Jo położyła prawą rękę na szyi Marka, a jej palce głaskały tył jego głowy. Uwielbiała jego szerokie ramiona, to, że był taki duży. Sprawiał, że czuła się przy nim maleńka, nawet teraz, kiedy przypominała kaszalota. – Kiedy poprosiłem cię, żebyś pojechała ze mną do Nowego Yorku, to była gra. Miałem nadzieję, że pojedziesz. Chciałem się zorientować, co naprawdę do niego czujesz po zerwaniu. – Wiedziałeś, że rozstaliśmy się? – zapytała zdumiona. Uśmiechnął się i nakarmił ją plasterkiem łososia umoczonym w soku cytrynowym. – Tak. Mam dobrych informatorów, Fraulein – powiedział z udawanym niemieckim akcentem. – Musiałem się dowiedzieć, czy mogłabyś w ogóle pomyśleć o mnie. I wydawało mi się, że mogłabyś – i może myślałaś, dopóki nie powiedziałaś mi o dziecku. – Wzruszył ramionami. – W tym momencie, poczułem się taką świnią, jakbym próbował cię wykorzystać. – Dlatego zacząłeś traktować mnie jak nowo odnalezioną młodszą siostrzyczkę – powiedziała, wreszcie zrozumiawszy wszystko. – Moje uczucia dla ciebie nie były bynajmniej braterskie. – Mark pogłaskał jej udo. – Ani trochę. Jo poczuła ciepło w swoim brzuchu na myśl o namiętnościach, które żywił dla niej Mark. Przypomniała sobie sen o nim, który śnił jej się tej nocy w hotelu Fitzpatrick Manhattan, sen, w którym byli nadzy i spleceni w uścisku. – Myślałam, że brzydzisz się mnie, dlatego nie mogliśmy rozmawiać ze sobą inaczej, jak przez telefon – wyjaśniła, odpędzając myśli od obrazu ich dwojga w łóżku. – Brzydzę się? Nigdy. Musisz zrozumieć jedną rzecz, Jo – powiedział Mark, odwracając się do niej. – Moje uczucia do ciebie sprawiały, że nie mogłem znieść tego, że jesteś samotna, samotna i w ciąży przez tego łajdaka, kiedy powinnaś być kochana razem z twoim dzieckiem. Lał miód w jej serce. – Nie mogłem znieść tego, że sama musisz poradzić sobie ze wszystkim. – Odgarnął kilka wilgotnych kosmyków jej włosów za ucho. – To znaczy, że podobałam ci się, kiedy zabierałeś mnie na lunche dawno temu, zanim pojechaliśmy do Nowego Jorku? – zapytała Jo. – I podobałam ci się, kiedy pojechaliśmy do Nowego Yorku? – Czy podobałaś mi się? Chciałem zaciągnąć cię do łóżka i nigdy stamtąd nie wypuścić. Kiedy włożyłaś na siebie to brązowe malowane coś, nie mogłem oderwać od ciebie oczu. – To moja suknia od Mary Gregory, nie jakieś „coś"! Ale podobała ci się? – dodała z szerokim uśmiechem. – Niezmiernie. – To dobrze. A już zaczynałam myśleć, że tracę wyczucie – powiedziała tryumfująco. – I niezmiernie kocham cię, Jo. Po prostu musiałem znaleźć okazję, żeby ci to powiedzieć. Dzisiaj był odpowiedni moment. – Och, Mark. – Jo oparła się o niego z zadowoleniem. – I ja ciebie kocham. Myślałam, że nigdy nie będę w stanie ci tego powiedzieć, to znaczy, prosto w oczy. – Wyprostowała się. – Czy myślisz, że powinniśmy poprosić ludzi z warsztatu, żeby zachowali tę zepsutą część na pamiątkę dla nas? – Żebyśmy mogli patrzeć na nią w czasie naszego srebrnego wesela i czuć się zobowiązanymi wobec niej? – Właśnie! – Powinniśmy także zachować na pamiątkę telefon Rhony – dorzucił. – Dlaczego? – Ponieważ wczoraj powiedziała mi, że w rzeczywistości wcale nie spotkałaś się z Richardem i że on nie wrócił. Dlaczego, do diabła, powiedziałaś mi, że tak było?

– Nie chciałam, żebyś myślał, że usycham z tęsknoty za tobą, skoro jesteś najwyraźniej zakochany w Evie – powiedziała Jo, broniąc się. – Nie mogłabym znieść, że współczujesz mi albo że uważasz mnie za głupią babę w ciąży. – Nigdy w życiu nie spotkałem kogoś o tak bujnej wyobraźni jak ty – powiedział Mark. – Czy to znaczy, że jeśli nie zadzwonię do ciebie jako pierwszy jutro rano, nagle stwierdzisz, że wyjechałem na południe Francji z kimś innym? – Tak. Jo nie odpowiedziała. Myślała o najważniejszym pytaniu, jakie powinna zadać. O czymś o co koniecznie musiała go zapytać. – Dziecko. Dziecko jest najważniejsze w moim życiu, Mark. Muszę przede wszystkim myśleć o niej. Czy jesteś w stanie kochać moje dziecko, chociaż jest to dziecko Richarda? – Ona nie będzie dzieckiem Richarda – powiedział po prostu. – Będzie naszym dzieckiem. Czy myślisz, że byłbym tutaj, gdybym nie chciał i matki, i dziecka? Nie jestem podobny do niego w najmniejszym stopniu. Nie jest tak, że pragnę mieć piękną dziennikarkę i nic poza tym, żadnych więzów, żadnych zobowiązań. Pragnę kobiety, matki, ciebie. – Mark obrócił się na swym siedzeniu, wziął ją za ręce i patrzył na nią. – Wiem, że zraniono cię, Jo, ale musisz mi zaufać. Nie pozwolę, żeby ktokolwiek cię jeszcze kiedyś skrzywdził. A co do tego sukinsyna... Położyła palec na jego ustach. – Nie psuj tego choćby samym mówieniem o nim – powiedziała. – To wredny człowiek, zawsze taki był, chociaż przez długi czas nie zdawałam sobie z tego sprawy. Zapomnijmy o nim. Siedzieli przed kominkiem przez godzinę. Mark ostrożnie ściągnął jej kalosze, a Jo grzała sobie nogi. – Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni widziałam swoje stopy – powiedziała wesoło, kiedy ciepło ognia przeniknęło ją na wskroś. – Czy naprawdę zawsze byłam taka okropna dla ciebie? – zapytała, nie mogąc znieść myśli, że sprzeciwiała się co drugiemu słowu Marka na zebraniach redakcyjnych. – Byłaś wręcz brutalna – odrzekł. – Kłótliwa, nigdy nie wahałaś się mówić głośno, co myślisz, stanowczo wypowiadałaś się na każdy temat. Ale mnie się to podobało. Nigdy nie bałaś się mieć własnego zdania. A jeśli okazało się, że nie miałaś racji, zawsze się do tego przyznawałaś, co podobało mi się nawet jeszcze bardziej. – Jak w sprawie plakatów z trzema błędami ortograficznymi? – zapytała. – No właśnie – potwierdził. – Byłaś tak zła na siebie tego dnia, kiedy stwierdziłaś, że mało brakowało, a poszłyby do drukarni z błędami. A wściekłaś się jeszcze bardziej na mnie za przypomnienie o tym na zebraniu. Pamiętam, że miałaś na sobie różowy kardigan, naprawdę prześwitujący. Jo skrzywiła się. – Wiem, dopiero później zdałam sobie z tego sprawę. – A ja to zauważyłem – powiedział z uśmieszkiem. – Wróciłaś do sali konferencyjnej po zebraniu, by zabrać swój notatnik, z trudem ukrywając złość. – Przerwał i uśmiechnął się. – Starałem się odwracać wzrok od twego biustu, ponieważ widać było stanik przez sweterek... Przeprowadzenie z tobą rozmowy stanowiło nie lada wyczyn. – Uważałam, że jesteś świnią i czekałam okazji, żeby zrobić sarkastyczną uwagę! – wykrzyknęła Jo. – Musiałem się powstrzymywać, żeby nie pochwycić cię i nie powiedzieć, że szaleję za tobą – powiedział Mark. – Naprawdę? – zapytała zachwycona. – Miałam zamiar wyrzucić ten kardigan. – Ani mi się waż – odrzekł. – Kiedy go włożysz następnym razem, ja chcę go zdjąć. – Może już nigdy w niego nie wejdę – powiedziała Jo ze smutkiem, spoglądając w dół na siebie. – To bez znaczenia. Będziemy musieli znaleźć coś innego, żebym mógł cię z tego rozebrać – powiedział łagodnie Mark.

Dochodziła czwarta, kiedy Mark spojrzał na zegarek. – Obawiam się, że musimy już iść, kochanie – powiedział, uśmiechając się do niej, jakby nie mógł jeszcze uwierzyć, że jest już jego. – O ósmej mam służbową kolację na mieście, a przedtem spotkanie w Jurys – podniósł się. – Och – Jo nie mogła ukryć rozczarowania. Miała nadziei, że spędzą razem wieczór, a teraz mówi jej o swoich planach, które nie miały z nią nic wspólnego. – Jesteś zaproszona, mój kotku, więc nie denerwuj się. Przyjadę po ciebie o pół do siódmej – dodał, łaskocząc ją pod brodą. Jo przesłała mu promienny uśmiech. – Czytasz w moich myślach. – Przyglądałem ci się uważnie przez ponad trzy lata – powiedział. – Co się stało? Czy coś się dzieje z dzieckiem? – zapytał nagle, kiedy Jo wydała okrzyk bólu. – Nie. Tylko nie mam w co się ubrać! – jęknęła. W każdym razie nic atrakcyjnego, co by na mnie weszło. – Tylko o to chodzi? – Mark przytulił ją. – Rhona na pewno ma coś eleganckiego z okresu swych trzech ciąż, a jesteśmy blisko jej domu. Możemy tam wpaść i pożyczyć jakąś sukienkę. Rhona odpowiedziała przez telefon komórkowy swym charakterystycznym szorstkim „tak". – Cześć, Rho, tu Jo. Gdzie jesteś? – Utknęłam za cholerną ciężarówką na dwupasmowej autostradzie. Słyszę, że rozmawiasz z telefonu w samochodzie, Jo. – Tak, jestem z Markiem. Usłyszała tryumfalny okrzyk z drugiej strony. – Z Markiem w jego samochodzie czy też z Markiem w ogóle – zapytała Rhona. – W ogóle – odpowiedział Mark, który słyszał okrzyki wydawane przez naczelną swojego czasopisma. – Juhuuu! Dzięki, że dzwonicie, żeby mi to powiedzieć powiedziała Rhona ciszej. – Właściwie dzwonię dlatego, że potrzebuję czegoś seksownego z sukien dla ciężarnych na kolację, na którą Mark zabiera mnie dziś wieczorem powiedziała Jo nieśmiało. – Jesteśmy tylko o parę kilometrów od twojego domu. – No tak. Osobiście koordynuję związek tej dekady, a ty chcesz opróżnić moją szafę! – Rhona robiła, co mogła, żeby udać obrażoną, ale niezbyt jej się to udało. – Będę w domu za dwadzieścia minut. Ted już tam jest, więc powiedz mu, żeby nastawił czajnik. Albo, lepiej, sama zatelefonuję do niego. Pół godziny później Rhona weszła do swego salonu, niosąc butelkę różanego wina. – Musimy to uczcić – powiedziała, całując serdecznie Jo w policzek. – To tylko musujące wino, ale zawsze lepsze niż herbata. Jestem taka szczęśliwa, że tak ci się udało, Jo – wyszeptała. – Zasłużyłaś na niego. To wspaniały mężczyzna. Mark wstał ze swojego miejsca obok Jo i przytulił Rhonę. – Dziękuję ci wszystko. – Zwrócił twarz w kierunku Jo. – Gdyby nie ta dama, nadal patrzylibyśmy na siebie krzywo przy każdym spotkaniu. – Moja żona jest nadzwyczajną kobietą – zgodził się Ted, podając wszystkim kieliszki musującego różanego wina. Druga butelka wina została wypita, zanim Rhona i Jo wreszcie weszły na górę, by przeszukać garderobę, przy czym gorliwie asystowały im pięcioletnia Susie i ośmioletnia Lynne. – Chcesz zobaczyć nasz pokój? – zapytała Susie, która trzymała Jo za rękę. – Oczywiście. Czy mogłabyś mi go pokazać? – zapytała Jo. Po pięciu minutach zachwycania się pluszowymi zabawkami Susie, jej lalkami oraz najnowszym obrazkiem, wykonanym przez Lynne techniką odbitek z kartofli, poszła za Rhoną do dodatkowej sypialni. – Nie powinnam pić na pusty żołądek – czknęła Rhona, otwierając drzwi starej sosnowej szafy. – Ty wypiłaś pół kieliszka, a Mark jeden – to znaczy, że Ted i ja sami wypiliśmy dwie butelki.

– Dobrze więc, że nigdzie się nie wybieracie – zauważyła słusznie Jo. – O, Rhono, to jest śliczne powiedziała, wyciągając długą kremową jedwabna suknię z maleńkimi guziczkami od góry do dołu. – Śliczna, jeśli masz metr osiemdziesiąt wzrostu i ważysz czterdzieści kilogramów – powiedziała Rhona, siadając na łóżku. – To moja zapasowa szafa, którą najbardziej lubią dziewczynki dodała. – Tutaj trzymam wszystko, czego nigdy nie powinnam była kupować, bo nie zmieszczę się w to. Lynne, pokaż Jo rzeczy wiszące z tyłu obok sukni wyszywanej cekinami. Tutaj jest ładna rzecz z aksamitu, którą nosiłam, kiedy byłam w ciąży z Susie. – Czy mogłabym ją przymierzyć? – zapytała Susie. Spoglądała w górę znad koszyka szminek, które wyjęła z toaletki. – Nie, kochanie. To jest wyłącznie dla dużych pań. – Naprawdę dużych pań – powiedziała Jo, kiedy ją zobaczyła. Na wieszaku ciemnoniebieska suknia z długimi rękawami, z podniesionym stanem w stylu empire wyglądała, jakby mogła pomieścić i Rhonę i Jo jednocześnie. Kiedy jednak Jo włożyła ją, okazało się, że wygląda w niej wyjątkowo dobrze. Dzięki podniesionej talii uwagę zwracał dekolt, maskując tym samym wielki brzuch. Długie zwężane rękawy nadawały sukni trochę średniowieczny charakter. – Doskonała – powiedziała Rhona, patrząc na swą zastępczynię zmrużonymi oczami. – Doskonała, doskonała – zaśpiewała Susie z szerokim różowym uśmiechem i jaskrawymi czerwonymi brwiami, które wymalowała sobie szminką. – Jeżeli jeszcze Susie zrobi ci makijaż, będziesz wyglądała porażająco – stwierdziła z całą powagą Rhona. – Dziękuję ci, Rho – powiedziała nagle Jo. – Dziękuję za to, a także za to, co zrobiłaś dla mnie i dla Marka. – No, wiedziałam, że jeśli nie zrobię czegoś, taka parka jak wy nigdy nie dojdzie ze sobą do ładu. Oczywiście. To znaczy, że muszę usiąść na szczycie kościoła podczas ślubu i założyć nieprawdopodobnie zwariowany kapelusz. – Co tylko zechcesz – odrzekła Jo, ukazując w uśmiechu zęby. Usiadła na łóżku. – Chodź, Susie, uszminkuj mnie!

19 Automatyczna sekretarka włączyła się na chwilę przedtem, nim Aisling podeszła do telefonu. Miała ją dopiero od miesiąca i nadal łapała się na tym, że wybiega spod prysznica lub wyskakuje z głębin kanapy, zapominając, że ludzie mogą nagrywać wiadomości. Postanowiła, że poczeka i zobaczy, kto telefonuje. Zaniosła warzywa do lodówki, po czym zaczęła rozpakowywać tonę jedzenia dla kota i drugie tyle twarożku, który chłopcy teraz jedli wiadrami. – Tu mówi Carla De Paor – mówił głos z akcentem charakterystycznym dla wyższych sfer. – Dzwonię, żeby dowiedzieć się, czy mogłaby pani urządzić przyjęcie przed Gwiazdką. Proszę bardzo o telefon, jeśli jest to możliwe. Podaję numer... – Dzień dobry pani De Paor – powiedziała Aisling, chwytając słuchawkę i wyłączając automat. – Tu Aisling Moran. Życzy pani sobie zamówić Reservations na przyjęcie? Kiedy to ma być? – W piątek, trzynastego grudnia. Na około pięćdziesiąt osób. Wiem, że to bardzo bliski termin, dwa tygodnie, ale moja przyjaciółka Yvonne bardzo panią polecała. Mam nadzieję, że pani mi pomoże – dodała. Aisling spojrzała do kalendarza wiszącego w pobliżu telefonu i szybko przeanalizowała sytuację. W połowie tygodnia miała przygotować kolację na dziesięć osób, już drugą dla Jima i Rachel Coughlanów oraz bufet na najbliższą sobotę, dzień po przyjęciu dla pani De Paor. Ale bufet miał być bardzo skromny i mogła zawsze zwerbować kogoś do pomocy przy urządzaniu przyjęcia. Musiałaby, oczywiście, zwolnić się wcześniej z pracy, lecz należało się jej dużo wolnego.

– Owszem, mogłabym ewentualnie zmieścić panią, pani De Paor – powiedziała obojętnym, oficjalnym tonem, jakiego nauczyła się używać, rozmawiając przez telefon. – Zależy od tego, jak wyszukane miałoby być przyjęcie. Co pani planuje? – Przekąski, właściwie bufet – odpowiedziała klientka. – Przyjęcie będzie dopiero o dziewiątej i nie przewiduję gorących dań. Po prostu coś do drinków. Och, pani jest taka uprzejma, że zgodziła się mi pomóc – zaczęła się rozpływać. – Inni powiedzieli, że nie będą w stanie zorganizować tego w ostatniej chwili. Gdyby Yvonne nie powiedziała mi o pani, nie wiem, co bym zrobiła! – „Reservations" nie zawiedzie pani – powiedziała Aisling zdecydowanie. – Kiedy podejmujemy zobowiązania wobec klienta, wywiązujemy się z nich bez zarzutu. Chyba że zachoruję – pomyślała – a wtedy klapa. – Musimy omówić dokładnie menu – ciągnęła Aisling. – Czy mogłybyśmy się spotkać w poniedziałek o pierwszej piętnaście w Harcourt Hotel? – Tak, tak, nie ma problemu. Jak panią rozpoznam? – Będę tam jedyną osobą, która będzie miała worki pod oczami i różę w zębach – pomyślała Aisling figlarnie. Głośno natomiast powiedziała: – Jestem blondynką i będę w granatowym kostiumie. – Świetnie, dziękuję bardzo. Ciao. Ciao? To ludzie jeszcze tak mówią? – zastanawiała się Aisling, odłożywszy słuchawkę. Stworzyła sobie w myślach obraz Carli De Paor rozpieszczona bogata żona z krótko obciętymi kasztanowymi włosami, opalona przez okrągły rok wskutek zbyt wielu godzin spędzonych na słońcu i z taką ilością złota dokoła szyi, która wystarczyłaby na spłacenie narodowego długu Boliwii. Kiedyś ten typ kobiety onieśmielał Aisling, sprawiał, że czuła się niezręczna i zaniedbana. Ale teraz już tak nie było. W ciągu ostatnich kilku miesięcy spotkała więcej ludzi z towarzystwa niż jej się to kiedykolwiek śniło, gdyż firm „Reservations" wyrobiła sobie markę jako małe, lecz ekskluzywne przedsiębiorstwo kateringowe. Przekonała się już, że osoby ze specyficznym akcentem, ubrane drogo, miały zazwyczaj brudne naczynia kuchenne i mysie odchody w szafkach kuchennych. A kiedy przebierała się w sypialni w pewnej luksusowej posiadłości w Foxrock, stwierdziła, że elegancka dama, która ubierała się w szykowne ubiory, a jej paznokcie zdobił francuski manikiur, zostawiała taką samą plątaninę rajstop, strojów oraz przyborów toaletowych na łóżku, jak każda kobieta. Nie było co do tego najmniejszych wątpliwości, że najbardziej eleganccy ludzie Irlandii stawali się zdecydowanie nieeleganccy, kiedy można było zajrzeć za fasadę. Obcowanie z De Paorami nie będzie stanowiło najmniejszego problemu. Aisling zdążyła rozpakować zakupy, kiedy telefon znów się odezwał. Tym razem podniosła słuchawkę. – Cześć, Aisling. Jak się masz, kochanie? – głos Sama nie stracił lekkiego amerykańskiego akcentu, subtelnej odmiany jego rodzimego akcentu, który sprawiał, że czułe „kochanie" brzmiało niezwykle seksownie. – Doskonale, Sam. Właśnie zrobiłam zakupy, a za pół godziny jadę odebrać chłopców. Zjemy lunch z moją matką. – A jeśli chodzi o wieczór, wszystko bez zmian? – Oczywiście – odpowiedziała. – Nie każdego wieczoru mam okazję pójść na bal na cele dobroczynne, więc nie mam zamiaru jej zaprzepaścić. – Czy powiesz mi wreszcie, jak masz zamiar się ubrać, czy też jest to nadal ścisła tajemnica? – zapytał. Aisling stłumiła irytację. Odkąd Mark poprosił ich, by towarzyszyli jemu oraz Jo na balu, którego celem było zebranie funduszy na chińskie sieroty, Sam za wszelką cenę starał się dowiedzieć, co Aisling ma zamiar na siebie włożyć. – To niespodzianka – powiedziała. – Chcę ciebie olśnić. – Olśnić? – powiedział Sam podejrzliwie.

– Tak, olśnić. – Aisling czuła, że zaczyna się denerwować. O co mu chodziło? Ilekroć wspomniał o balu, chciał dowiedzieć się, w co ma zamiar się ubrać, mimo że powiedziała mu, co najmniej cztery razy, że to niespodzianka. Zastanawiała się, z którym ze słów wiązał jakiś problem. „Olśnić" czy „niespodzianka"? – Po prostu chcę wiedzieć, to wszystko. – prychnął Sam. – Nikt nie potrafił prychać tak jak Sam. Każde jego prychnięcie zasługiwało na Oscara i było pełne znaczenia. – Ale dlaczego? – Aisling nie mogła się powstrzymać. Zdenerwowała się podejrzewając, że jego zdaniem, nie potrafi sama dobrać czegoś odpowiedniego na bal wyższych sfer w Shelbourne. Nie była jakąś tam kobietką o kurzym móżdżku, która nie potrafi odróżnić wytwornego przyjęcia od majówki na tyłach czyjegoś ogrodu. Była pracującą kobietą, która właśnie otrzymała kolejne zamówienie dla swej kateringowej firmy. Firmy, założonej dzięki swym własnym umiejętnościom kulinarnym i talentowi do robienia interesów. Więc czemu, do diabła, Sam traktował ją, jakby była imbecylem bez pojęcia o ubiorach? A niech go. Był tak staroświecki, jeśli chodzi o ubrania. Nie usatysfakcjonowany kupieniem jej zabawnej sukienki w stylu małej dziewczynki, kiedy po raz pierwszy poszli na zakupy, zadziwił ją następnie innym dziewczęcym strojem – niesłychanie drogą białą powłóczystą suknią, w której wyglądała jak dziewczyna od krów. Prawdopodobnie spodziewał się, że Aisling włoży ją na bal. No to się rozczaruje. – Chciałbym, żebyś włożyła moją suknię – westchnął znowu. – Wyglądasz w niej pięknie, bardzo elegancko. – Nastąpiła pauza. – Przepraszam – dodał ciszej. – To dziecinne, że chcę, abyś założyła prezent ode mnie. Teraz z kolei westchnęła Aisling. Nie bądź dla niego tak bezwzględna – powiedziała do siebie. Po prostu już zapomniałaś, jak wyglądają normalne stosunki pomiędzy kobietą a mężczyzną. Prawdopodobnie większość mężczyzn chce, aby ich przyjaciółki nosiły kobiece stroje, a nie porażająco seksowne suknie. To chyba całkiem normalne. Musi zapytać Jo dla upewnienia się. – Uwielbiam tę białą suknię, którą mi kupiłeś – powiedziała. Było to tylko półkłamstwo. Rzeczywiście lubiła ją, ale nie była to suknia, którą można było włożyć do biura, była także zbyt niepraktyczna, by wzbudzić zaufanie u klientów jej własnej firmy. – Ale już kupiłam śliczną sukienkę specjalnie na bal i chcę ją włożyć. Spodoba ci się, kiedy ją zobaczysz, wiem to na pewno. Bardzo mu się nie spodoba – pomyślała, odłożywszy słuchawkę. Była bardzo seksowna, stanowiła całkowite przeciwieństwo białej sukni, którą jej kupił. Rok wcześniej nie śniłaby nawet o włożeniu czegoś podobnego. Rok temu nie zmieściłaby się w długą srebrzystą suknię ze stójką i z wycięciami pod szyją, tym bardziej, że opinała jej ciało jak chirurgiczne rękawice. Ale Jo uprzedziła, że będzie to impreza na najwyższym poziomie, więc Aisling czuła się usprawiedliwiona wydając na suknię równowartość dochodu z dwóch i pół przyjęć. *** – Cześć Ash – mruknęła Jo, wchodząc do kuchni i sennie pocierając oczy. W dziewiątym miesiącu ciąży Jo była bardzo gruba i w szlafroku frotte włożonym na duży T-shirt, wyglądała, jakby przywiązała sobie do brzucha piłkę plażową. – Spałaś? – zapytała Aisling, podsuwając jej krzesło. – Właściwie nie. Przez całą noc chce mi się siusiu, a ona kopie jak szalona – westchnęła Jo. – Zrobię ci herbatę i grzankę – zaproponowała Aisling. -1 możesz sobie usiąść i pooglądać telewizję. – Dzięki. Co bym bez ciebie zrobiła, Ash? – zapytała Jo. – Wychodziłabyś częściej – odrzekła Aisling, napełniając czajnik. – Obawiam się, że chłopcy wkrótce zaczną uważać cię za swoją matkę. Bywasz tu częściej niż ja. – Nie mam nic przeciwko doglądaniu dzieci. Bardzo lubię z nimi przebywać. W każdym razie, w okresie, kiedy rozkręcasz biznes, musisz pogodzić mnóstwo spraw, przynajmniej tak zawsze mówił mi Richard – dodała ironicznie. – Będzie ci łatwiej, jeśli weźmiesz kogoś do pomocy na stałe.

Aisling włożyła czarny chleb do opiekacza i postawiła na tacy margarynę, marmoladę, mleko oraz cukier. Podała to wszystko Jo. – Prędzej czy później muszę wynająć kogoś – powiedziała. – Właśnie dostałam kolejną pracę, przyjęcie na pięćdziesiąt osób na przyszły piątek. Dla nieźle nadzianej, zdaje się, kobiety, nazywającej się Carla de Paor. – Świetnie! Wydaje mi się, że znam to nazwisko – powiedziała Jo, zastanawiając się. – Czy to nie ci, którzy mają wielki gmach w Greystones i warsztaty samochodowe? – Nie wiem – powiedziała Aisling, przyrządzając herbatę. – Jest jednak pewien problem. Sam wścieknie się, kiedy mu o tym powiem, bo Michael ma zabrać chłopców w piątek wieczorem, a Sam i ja mieliśmy pojechać do Wexford i spędzić noc gdzieś w hotelu. – Możecie to zrobić innym razem – powiedziała Jo. – Żeby mocno stanąć na nogach musisz teraz nawiązać możliwie najwięcej kontaktów. Aisling spojrzała przez kuchenne okno na karmnik dla ptaków, gdzie maleńki rudzik dziobał po trochu orzeszki, które tam wyłożyła. Był mroźny listopadowy dzień, resztki szronu błyszczały w bladym zimowym słońcu. – Wiem – powiedziała powoli. – Ale Sam zdaje się tego nie rozumieć. Wiedział, jakie są moje plany, kiedy się poznaliśmy, ale teraz nie może ścierpieć, kiedy pracuję wieczorami. Nie wiem dlaczego. – Obawiam się, że to typowo męska reakcja – powiedziała Jo. – Wolność jest naprawdę cudowną, atrakcyjną rzeczą. Podobnie jak noszenie seksownych ubrań, minispódniczek, czy obcisłych bluzeczek. Dopóty, dopóki nie staniesz się przedmiotem. Wtedy nie wolno wyjść w tej sukni, należy przykryć piersi, nogi i tak dalej i zamienić się w kurę domową. – Tak uważasz? – Aisling pomyślała o zainteresowaniu Sama jej garderobą. – Chyba Mark nie jest taki? – Nie. Ani trochę. Myślę, że to dlatego, że ma wysokie poczucie własnej wartości – Jo wyjęła grzankę z opiekacza i posmarowała ją margaryną. – Bardzo podoba mu się, że wydeptuję własną ścieżkę przez świat. Lecz nie wszystkim mężczyznom się to podoba – dodała, zlizując kawałek margaryny z palców. – To dlaczego, u diabła, zawsze trafiają mi się tacy, którzy chcieliby przemienić mnie w cholerną kurę domową? – zapytała Aisling. – Nie przejmuj się, Ash, daj mu szansę – poprosiła Jo. – Najprawdopodobniej próbuje cię chronić. Widzi, jak się męczysz wykonując podwójną robotę, i do tego opiekując się Paulem i Phillipem. – Masz rację. Tylko tak jakoś... – przerwała. – Co? – zapytała Jo z ustami pełnymi grzanki. – Zaczynam odczuwać coś w rodzaju klaustrofobii – powiedziała wreszcie Aisling. Tak. Wreszcie wyrzuciła to z siebie, powiedziała to, co dźwięczało jej w głowie przez ostatnie dwa tygodnie. Trzy miesiące, odkąd poznała Sama, były wspaniałym okresem. Przez większość czasu. W rzeczywistości prawie przez cały czas. Był przystojnym, troskliwym kochankiem, co podwajało jej wiarę w siebie, sprawiało, że czuła się szczęśliwa, odprężona i na tyle bezpieczna, na ile może czuć się kobieta, która niedawno rozstała się z mężem. Sam zostawał u niej w wieczory, kiedy chłopcy byli z Michaelem. Kochali się wówczas namiętnie, a potem zasypiali w swoich ramionach. W niedzielny poranek siadywali w łóżku, czytając gazety – nigdy nie były to „News" – i jedli śniadanie, po czym kochali się znowu, zwykle z przylepionymi do ciał okruchami grzanek. Aisling była zdumiona, jak szybko przyzwyczaiła się do jego obecności w swoim życiu i łóżku. Kiedy Michael odszedł, naprawdę myślała, że nigdy już nie będzie chciała żadnego mężczyzny. Teraz jednak pozostawała w poważnym związku z Samem. Ten mężczyzna z pewnością wiele wniósł do jej życia, sprawił, że czuła się lepiej pod każdym względem. Lecz ostatnio coś było nie tak z ich związkiem. Po raz pierwszy zauważyła

to tego dnia, kiedy zatelefonował do niej z pracy, że odwołano jego podróż służbową do Londynu, planowaną na następny dzień. – Pomyślałem, że moglibyśmy pójść na romantyczną kolację we dwoje – zasugerował. – Tylko ty, ja i butelka doskonałego Chablis. – Przykro mi, Sam – powiedziała Aisling. – Chłopcy muszą skończyć projekt na wtorek rano i ja obiecałam, że jutro wieczorem pomogę im przy tym. Dotyczy on kosmosu, co jest wspaniałe, ponieważ uwielbiają oglądać Star Trek. Po prostu szaleją na punkcie wszystkiego, co ma związek z astronautami. Zresztą– powiedziała – naprawdę nie jestem w stanie spędzać wieczorów poza domem w środku tygodnia. Zasypiam przy biurku, jeśli nie prześpię bitych siedmiu godzin. Mam nadzieję, że to rozumiesz. – W porządku, rozumiem – powiedział ostro. Było jasne, że wcale nie rozumie. Mogła wyobrazić sobie, jak to wyglądało z jego punktu widzenia. Proponował jej spędzenie uroczego wieczoru na mieście, a ona zlekceważyła, odtrąciła go. No cóż, trudno – pomyślała. Chłopcy są ważniejsi niż randka, potrzebują mnie. W ciągu ostatniego roku było wystarczająco dużo niepewności w ich życiu. Muszą mieć stabilne życie domowe. Nie ma mnie w domu wystarczająco często, ze względu na firmę, a więc muszą wiedzieć, że jestem na miejscu, kiedy potrzebują mojej pomocy. W następny weekend Sam zdenerwował się jeszcze bardziej, kiedy Aisling nie mogła spędzić z nim sobotniego popołudnia. Przygotowywała dwanaście wielkich wegetariańskich placków z nadzieniem i musiała przyrządzić pasztet z wędzonego pstrąga, które klient miał odebrać tamtego wieczora. – Nie możesz cały czas pracować – warczał. – I to tak ciężko. Przez tę cholerną firmę nigdy się nie widujemy. No tak – pomyślała Aisling. -1 tak dalej. Nie denerwuje cię sam fakt, że ciężko pracuję, jesteś po prostu zły, bo oznacza to, że nie możesz dostać tego, co chcesz. Typowy mężczyzna. Już miała obiecać mu romantyczny wieczór w domu, na który przygotuje jego ulubiony stek z papryką i wszystkimi dodatkami. Ale zrezygnowała z tego zamiaru, skoro zachowywał się tak dziecinnie. Gdy spotkali się następnym razem, był w stosunku do niej tak chłodny, że przepraszała go za sobotę. Powiedziała mu, że będzie w przyszłości uzgadniać swój harmonogram, aby jej gotowanie nie odbijało się na ich stosunkach. – Przepraszam, Sam – powiedziała. Usiadła obok niego na kanapie i przytuliła się. – Nie pomyślałam. Chcę, żeby firma odniosła sukces, i kiedy dostaję zamówienie, nie chcę z niego rezygnować. Ale będę ustalać to z tobą w przyszłości, na wypadek, gdybyś planował coś miłego, dobrze? Ale już mówiąc to, Aisling wiedziała, że popełnia wielki błąd. Sama kręci na siebie bicz, jak zwykła mawiać jej matka. Nie opowiedziała tego wszystkiego Jo, która łapczywie jadła grzankę. – Wszystkie związki mają wzloty i upadki – powiedziała Jo pocieszającym tonem. – Przechodzicie teraz gorszy okres, – I to mówi kobieta, która jest śmiertelnie zakochana i nie powiedziała złego słowa Markowi przez sześć tygodni – żartowała Aisling. – Jo uśmiechnęła się do niej promiennie. – Czy jesteśmy tak zakochani, że aż robi się niedobrze? – zapytała. – Jesteś niczym wzięta żywcem z powieści Danielle Steel. – Czy jest aż tak źle? – Nie, żartuję. Jestem wzruszona waszą miłością. A teraz, czy napijesz się jeszcze herbaty? – Z największą przyjemnością. Aisling napełniła czajniczek gorącą wodą, słuchając przy tym, jak Jo czyta coś zabawnego z gazety. Ale myślami była gdzie indziej. – A więc, co o tym myślisz? – Aisling obróciła się w swej srebrzystej wieczorowej sukni przed Jo, która siedziała na łóżku w jej sypialni, popijając mleko ze szklanki.

– Wspaniała. Fantastyczna – chwaliła Jo. – Zostaniesz królową balu. Jak bardzo chciałabym tak wyglądać! – dodała tęsknie, poklepując swój olbrzymi brzuch w aksamitnej sukni Rhony. – Odzyskasz figurę bardzo szybko – powiedziała Aisling pocieszającym tonem. – Jesteś szczupła z natury i waga sama spadnie, kiedy dziecko się urodzi, na pewno. – Mam nadzieję. – Jo skrzywiła się. – Czuję się jak tankowiec w aksamicie. – Wyglądasz wspaniale, Jo. Masz fantastyczną cerę, włosy ci błyszczą, a w tej sukni jest ci bardzo do twarzy – Aisling objęła przyjaciółkę. – Oby tak było – odrzekła Jo – jako że jest to jedyna rzecz, którą mogę włożyć na wieczór. To już trzecie wyjście w niej w przeciągu ostatnich kilku tygodni i jeśli na balu spotkam znajomych, pomyślą, że mam tylko jedną sukienkę – dodała ponuro. – Mark z pewnością uzna, że wyglądasz wspaniale. Twarz Jo przybrała łagodniejszy wyraz. – Myślisz? To taki cudowny człowiek. Zupełnie inny niż Richard. A skoro już mowa o Richardzie... W tym momencie głośno zadzwonił dzwonek u drzwi, przerywając wypowiedź Jo. – Są przed czasem – Spojrzała na zegarek. Aisling pobiegła w kierunku schodów, podtrzymując ręką długą satynową suknię. – Ja im otworzę. Minie trochę czasu, zanim zejdziesz po schodach, Jo. Mark i Sam stali w drzwiach wejściowych. Bardzo efektownie prezentowali się w smokingach. – Aisling wyglądasz... wspaniale – powiedział Sam zaskoczonym tonem. Cofnął się o krok. Przyglądał się jej od góry do dołu, podziwiając obcisłą suknię, uwydatniającą jej krągłości. Spędziła godzinę na układaniu blond włosów w miękkie loki, falujące przy każdym ruchu. Ich srebrnozłoty odcień doskonale pasował do koloru sukni. Właściwie jedyną plamę koloru stanowiły jej oczy, które starannie umalowała jej Jo, podkreślając ich błękit brązową kredką i ciemnobrązowym tuszem do rzęs. Na tle jasnych kolorów włosów i sukni, jej oczy były hipnotyzujące i intensywnie niebieskie. – Wyglądasz pięknie, Aisling – Mark pochylił się, by pocałować ją ciepło. – Sam będzie musiał przez cały wieczór walczyć z owładniętymi miłością wielbicielami. Sam nie wyglądał na zadowolonego z takiej perspektywy. – Mogą patrzeć, lecz ręce niech lepiej trzymają przy sobie – objął Aisling gestem posiadacza i pocałował. – Czy Jo jest na górze? – zapytał Mark. – Mmm – Aisling nie mogła mówić, gdyż Sam kleił się do niej. Mark wszedł na schody, biorąc po dwa stopnie naraz, i natknął się na Jo, kiedy wychodziła z łazienki, wkładając zapasowe chusteczki do torby. Kiedy objął ją delikatnie, uważając, żeby nie przycisnąć jej brzucha, Jo doświadczyła uczucia całkowitego szczęścia, jakiego doznawała, kiedy była z Markiem. – Jak się czuje moja ulubiona przyszła mama? – pocałował ją w czubek głowy. – Wielka – Jo przytuliła głowę do jego piersi. – Obawiam się, że ktoś podejdzie do mnie dziś wieczorem, zbije o mnie butelkę szampana i powie: „Niech Bóg błogosławi ją i wszystkich, którzy będą nią pływać". – Nie bądź niemądra. Wyglądasz wspaniale. Jesteś najmniejszym na świecie maleństwem. Czy mam cię znieść na dół, żeby tego dowieść? Jo uderzyła go na niby. – Chyba że chcesz wylądować na pogotowiu z wypadniętym dyskiem, Mark. Na dole zobaczyli, że Aisling usiłuje nastawić wideo w celu nagrania czegoś, a Sam stoi z niezadowoloną miną w holu, trzymając jej płaszcz i spoglądając na zegarek. – Spóźnimy się – powiedział rozdrażnionym tonem. – Już idę – zawołała Aisling. – Chcę tylko nagrać film, który będzie później. Doszła do frontowych drzwi, kiedy właśnie Mark je otworzył i obu z Jo zaparło dech.

– Limuzyna! – powiedziała zdziwiona Jo. Na podjeździe stał błyszczący czarny długi mercedes, a szofer w czarnym garniturze trzymał otwarte tylne drzwi. Mark uśmiechnął się szeroko, zakładając swój czarny wełniany płaszcz. – Pomyślałem, że powinniśmy dzisiaj podjechać z fasonem – powiedział ponieważ jest to szczególny wieczór. Bardzo szczególny – dodał patrząc na Jo. On i Jo stali przodem do samochodu, a Aisling i Sam naprzeciwko. – Moglibyśmy wypić szampana, ale ponieważ Jo nie może nic pić, nie zamówiłem go – powiedział Mark wyciągając swe długie nogi. – Mogłabym wypić pół kieliszka – Jo oparła się wygodnie o niego. – Wiesz, co mi to przypomina? – powiedziała znacznie ciszej, tak że tylko on mógł słyszeć. – Nie – Mark objął ją ramieniem. – Pamiętasz, kiedy przyjechaliśmy do Nowego Jorku i czekała tam na nas hotelowa limuzyna? Nigdy przedtem nie jechałam czymś takim, ale postanowiłam, że nie pokażę po sobie, iż jestem nieobyta i powiedziałam tak: Chciałabym żeby szofer otworzył barek, żeby przekonać się, czy rzeczywiście jest coś w środku. – Stale mnie czymś zadziwiasz, Jo – powiedział Mark. – Nigdy przedtem nie spotkałem nikogo, kto potrafi grać w tak wyrafinowany sposób, jak ty, kiedy się postarasz. – Granie bywa czasem bardzo pożyteczne – wyszeptała. – Szczególnie, kiedy rozmawia się z szefem... Kiedy limuzyna zatrzymała się przed Shelbourne, Aisling zdumiała się, widząc trzy podobne wozy stojące przed hotelem. Szofer zaparkował, okrążył samochód, by otworzyć drzwi i pomógł jej wysiąść. Ona tymczasem patrzyła się na wysoką kobietę w długim do ziemi futrze, która wysiadała z limuzyny obok. – Nieźle zapłaciła za ten płaszcz – wyszeptała Aisling do Jo. – To z pewnością norki – odpowiedziała Jo. – Kupiłem jej norkę, a ona jej nie karmiła – rzekł Mark do Aisling, starając się zachować powagę. Obie kobiety wybuchnęły śmiechem. Pani Norka spojrzała na nie lodowato. – Po pierwsze to głupia baba, że w ogóle nosi futro – powiedziała Aisling. Weszła do sali balowej sprężystym krokiem. Czuła się piękna, seksowna i cudownie pewna swojej wartości. Widziała, że ludzie patrzą na nią, mężczyźni wyraźnie podziwiają jej piękny elegancki strój. To wszystko dzięki tej sukni. – To zasługa sukni – szepnęła do Jo. – To twoja zasługa – odpowiedziała Jo. – Wyglądasz wspaniale. Znalazły swój stolik i usiadły obok siebie, żeby móc plotkować, kiedy podszedł Mark z numerkami z szatni. – Wasza dama w norkach zrobiła awanturę w szatni. Upierała się, żeby znaleźli jakiś sejf na jej płaszcz – powiedział. – O rany – Aisling wachlowała się małym menu. – Mam nadzieję, że poprosiłeś, aby tak samo potraktowali mój. To pamiątka rodzinna i wiem, że Dunnesowie nigdy nie będą już mieli nic równie wspaniałego. Oszaleję z rozpaczy, gdyby coś mu się stało. Mam na myśli to, że nie znalazłbyś czegoś tak pięknego za sześćdziesiąt funtów. – Kosztował tylko sześćdziesiąt funtów? – zapytała zdziwiona Jo. – Wygląda na znacznie droższy. – Wybrała go dla mnie Fiona – wyjaśniła Aisling. – Ma niezwykłego nosa, jeśli chodzi o ciuchy. Prawie takiego jak ty. Sam przeprosił ich i poszedł porozmawiać z kimś, kogo dojrzał przy innym stoliku. Aisling rozglądała się dokoła, przypatrując się ludziom siedzącym przy innych stolikach. Patrząc na pięknie wystrojone pary, pomyślała, że mężczyźni są tacy przystojni w smokingach. Nawet najbrzydszy, najbardziej nieciekawy mężczyzna prezentował się lepiej w czarnym smokingu. Kobiety najwyraźniej uruchomiły wszystkie rezerwy. Szczupłe blondynki i brunetki w eleganckich małych czarnych rywalizowały z paniami w lejących się sukniach balowych. Kilka

bardzo młodych i bardzo szczupłych kobiet spacerowało po sali w ściśle przylegających do ciała kreacjach z lycry, jedna w brązowej, a druga w olśniewająco białej, kontrastującej z bladozłotą cerą dziewczyny. Trzeba być młodą i szczupłą, żeby pokazać się publicznie w takim stroju. Aisling zastanawiała się, jaką bieliznę nosi dziewczyna w białej sukience. Jednoczęściową, pakowaną próżniowo? Pojawił się balon, wielki, kremowy balon ze złotym napisem, którego nie była w stanie przeczytać. Ktoś zadał sobie duży trud, by zrobić dekoracje. Cała sala była w kolorach złotym i kremowym, z sufitu zwisały balony w takich samych barwach. Na stolikach stały szklane wazony z małymi kremowymi różyczkami, związanymi złotymi wstążkami, a w całej sali i na podium dla zespołu muzycznego rozwieszone były wieńce zrobione ze złotych i kremowych jedwabnych kwiatów. Aisling zauważyła z zazdrością mnóstwo złota w uszach, na przegubach i szyjach obecnych tu kobiet. Bawiła się swoją złotą bransoletką i żałowała, że nie ma złotego, wysadzanego diamentami naszyjnika, jak ta posągowa blondynka w różowej satynie, która mrugała mocno umalowanymi rzęsami do swego towarzysza. Wtedy Aisling dostrzegła jego. Szedł w kierunku jej stolika, rozmawiając z innym mężczyzną nie patrząc, dokąd idzie. Wyglądał korzystnie, pomimo widocznego zmęczenia, w drogim smokingu, który pomogła mu kupić przed trzema laty. – Byłoby wygodnie mieć własny zamiast wypożyczać za każdym razem, kiedy go potrzebuję – powiedział, kiedy wędrowali po najdroższych sklepach z męską odzieżą, by znaleźć to, czego szukał. Aisling musiała przyznać, że było mu do twarzy w tym stroju, chociaż przytył i ubranie lekko opinało jego brzuch. Skierowała spojrzenie na dwie kobiety, które szły kilka kroków za prowadzącymi ożywioną rozmowę mężczyznami. Obie były ciemnowłose. Jedna z krótkimi, kruczoczarnymi włosami, nosiła na sobie jaskrawą rubinową suknię balową. Brązowe włosy drugiej falowały opadając na białą jedwabną suknię bez ramiączek, z obcisłym stanikiem, który przechodził dalej w spódnicę kloszową, zbyt szeroką dla osoby tego wzrostu. Perłowe klipsy i naszyjnik dopełniały stroju. Suknia wyglądała zapewne oszałamiająco na sklepowym manekinie. Ale błędem było noszenie jej przez przysadzistą, krótkonogą kobietę. Aisling wpatrywała się w dziewczynę swojego męża i zastanawiała się, dlaczego nie ma wcale ochoty złapać kieliszka z winem i rozbić go na głowie tej kobiety. A więc to była Jennifer Carrol. Ta Jennifer Carrol. Aisling pomyślała, patrząc na nią niemal bez emocji, że Jennifer nie przypominała wcale femme fatale. Jak to opisała ją Fiona? „Czerwone szpony, błyszczące od złota stroje i wysoko rozcięte spódnice". Coś w tym stylu. Kobieta, która znajdowała się tylko kilka metrów od niej, nie przypominała wcale drapieżnej pogromczyni mężczyzn, opisanej przez Fionę. Jej sylwetka, pokaźnych rozmiarów, co Aisling zauważyła ze zdziwieniem, była przysadzista, niemal pulchna. Blada cera wyglądała niezdrowo na tle błyszczącej białej sukni. Aisling nie znosiła zapachu kremu samoopalającego, lecz spojrzawszy na swe złociste ramiona, była zadowolona, że użyła go dzień wcześniej. Jennifer nie wyglądała, jakby specjalnie przygotowała się na imprezę, poza wizytą u fryzjera. A może po prostu nie miała czasu, bo prasowała koszulę do smokingu Michaela, szukała jego spinek do mankietów – „Muszą gdzieś być, Aisling!" – i usiłowała nałożyć podkład przed lustrem, podczas gdy on szperał po szufladach, szukając tych, a nie innych czarnych skarpetek. Obok niej z hałasem strzelił korek. Aisling odwróciła się i zobaczyła, że kelner nalewa pienisty napój do kieliszka Jo. – Wznieśmy toast – Jo zwróciła się do Aisling, trzymając w górze napełniony do połowy kieliszek szampana. – Za nas wszystkich i... o rany! To... to Michael i... ona! Jo wpatrywała się w Michaela i Jennifer z otwartymi ustami. – Aż nie chce mi się w to wierzyć! – wykrztusiła. – Och, Ash! Jo położyła ciepłą rękę na ramieniu przyjaciółki. – Dobrze się czujesz?

– Tak – powiedziała Aisling, nadal niezbyt pewna, jak właściwie się czuje. – Oszołomiona, owszem. Czuję się trochę dziwnie, ale wszystko jest w porządku, naprawdę. – On patrzy się na nas – syknęła Jo. – Odwróć się! Aisling posłuchała, uśmiechając się ciepło do zaskoczonej pani w różowej sukience, która poczuła się zobowiązana odwzajemnić uśmiech. – Wznieśliśmy już toast? – powiedziała Aisling wesoło do wszystkich przy stoliku. – Wznieśmy toast za przyszłość! Wszyscy podnieśli kieliszki i wypili. Aisling opróżniła swój kieliszek kilkoma łykami. Jo znów otworzyła usta ze zdumienia. – Gdybym wypiła coś tak szybko, miałabym czkawkę przez miesiąc powiedziała. Jesteś pewna, że wszystko w porządku, Ash? – Nie jestem pewna – wyszeptała Aisling, mając cały czas przylepiony do twarzy uśmiech. – W ciągu najbliższych paru minut albo znajdę się przy ich stoliku, okładając Michaela i Jennifer twoją torebką – jest większa od mojej – albo mi całkiem przejdzie. Jedno z dwojga. Czy już usiedli? Gdzie siedzą? – O czym tak szepczecie? – powiedział Mark nachylając się w ich kierunku. – Jest tu Michael ze swoja dziewczyną – syknęła Jo. – Gdzie? – spytał Mark. – Drugi stolik na lewo, obok parkietu. Aisling lekko obróciła głowę. Nie wiedziała, czy chce rozmawiać z Michaelem, czy nie. – Kobieta w tej okropnej białej sukni – powiedziała Jo do Marka, obruszając się jak kwoka, która widzi jak ktoś krzywdzi jej ulubione kurczątko. – Ale ohydna sukienka. Czy ona nie ma dużego lustra w tym swoim domu? Aż nie chce mi się wierzyć, że ktokolwiek mógłby wyjść między ludzi, tak wyglądając. Po raz pierwszy, odkąd zobaczyła Michaela, Aisling uśmiechnęła się szczerze. – Jesteś niesamowita, Ryan – powiedziała z uczuciem do Jo. – Taka opiekuńcza. – No, zwiała z twoim mężem – powiedziała Jo z oburzeniem. – Po pierwsze można zwiać jedynie z kimś, kto tego chce – powiedziała Aisling tonem znawczyni, która przeanalizowała całą sytuację. – Spójrz, co się skutkiem tego stało ze mną. Odejście Michaela zmieniło moje życie. Było to brutalne doświadczenie i nie życzyłabym go nikomu, ale okazało się skuteczne. Zmieniło moje życie, a wymagało ono zmiany. A teraz spójrz tylko na mnie. – Uśmiechnęła się i odrzuciła do tyłu blond włosy. – Jesteś kapitalną kobietą, Aisling – potwierdził Mark. – Niewiele kobiet poradziło sobie tak jak ty. – Nie mówiąc już o zrzuceniu praktycznie dwunastu kilogramów i rozwijaniu własnej firmy – dorzuciła Jo. – A co myślicie o toaście za ciebie, Aisling i za „Reservations"? – Cześć wam. – Sam usiadł na krześle obok Aisling. – Co straciłem? – O, po prostu plotkowaliśmy – Aisling posłała ostrzegawcze spojrzenie pozostałej dwójce. – Zapytałam go więc, dlaczego położenie drewnianej podłogi w kuchni ma zająć aż dwa tygodnie – powiedziała Jo – skoro otynkowanie całego domu zajęło tylko tydzień. – Co dokładnie robi się teraz w domku? – zapytał Sam z roztargnieniem. Aisling stłumiła złość. Sam godzinami przebywał w jej domu i słyszał, jak ona i Jo omawiają sprawy związane z renowacją domku wystarczająco często, żeby dokładnie wiedzieć, co tam się dzieje, do najmniejszej śruby z nakrętką. Oczywiście w ogóle nie słuchał, o czym rozmawiają. – Jest już prawie gotowy, poza kilkoma drobnymi szczegółami – wyjaśniła cierpliwie Jo. Aisling przypomniała sobie, jak cierpliwie powtarzała to, co już mówiła, ilekroć Michael mamrotał: „Co?". Zwykle mówił „co?" w połowie obiadu, kiedy Aisling zapoznawała go ze szczegółami swego dnia lub opowiadała o czymś śmiesznym, co usłyszała rano w radiu. Obiad u Moranów. Michael niezmiennie zjadał pyszną nadziewaną wieprzowinę, przyrządzoną przez Aisling, z jednym okiem utkwionym w gazetę, a drugim w swoje ratatouille – żeby upewnić się, że trafi widelcem do ust i nie poplami jedzeniem koszuli.

Aisling nie mogła pohamować dreszczu, który ją przeszedł. Czy naprawdę na tym upływało jej życie? Na stałym powtarzaniu tego, czego Michael nie raczył słuchać? Czy naprawdę była taką małą, cichą myszką? „Myszką mysiego koloru" – pomyślała z uśmiechem, przesuwając ręką po swojej blond grzywie. Myszką pozbawioną poczucia własnej wartości, umiejętności prowadzenia rozmowy oraz wcięcia w pasie. Pociągnęła łyk szampana, żeby się uspokoić. Podziwiając własne palce obejmujące kieliszek, zdała sobie sprawę, że nawet jej ręce wyglądają dziś lepiej z krótkimi paznokciami o ładnym kształcie, pomalowanymi opalizującym różowym lakierem. Nigdy nie będą wyglądały jak perfekcyjnie wypielęgnowane ręce Vivienne, ale była już widoczna duża poprawa. Pewnego wieczoru mieszała czekoladowy sos przy okazji jednego z zamówień dla jej firmy kateringowej i stwierdziła, że mimo poprawy jej włosów, ubrania i figury, ręce ją całkowicie kompromitują. Teraz zakłada już gumowe rękawiczki, kiedy czyści wannę i szoruje garnki, czego nie zwykła była robić przez lata. Aisling spojrzała w kierunku stolika Michaela. „Dzięki ci, Jennifer – powiedziała bezgłośnie. – Wielkie dzięki. Gdybyś się nie pojawiła, nadal żyłabym kierowana automatycznym pilotem, nadal martwiłabym się, co ugotować na obiad, nadal byłabym stale przygnębiona. Nie masz pojęcia, jakie wprowadziłaś zmiany w moim życiu". – Aisling, kochanie, co będziesz jadła? – zapytał Sam. – Myślę, że to jagnię jest zachęcające. – Sam patrzył wygłodniałymi oczami w menu, zamknąwszy widocznie temat domku Jo. Aisling wzięła małą kartę. Posiłek był złożony z pięciu dań, które można było sobie wybrać spośród co najmniej dziesięciu. Surowe ostrygi lub sałatka z pieczonej papryki, dwa rodzaje sorbetu, rosół lub zupa z pięciu rodzajów grzybów, żeberka jagnięce, kotlet z łososia, taca deserów lub taca irlandzkich serów. Wspaniałe menu. – Niedobrze mi się robi po ostrygach i nienawidzę papryki – zrzędził Sam. Zupełnie jak Phillip, dąsający się z tego czy innego powodu pomyślała Aisling. Sam naprawdę był nadąsany. Zaszokował go widok jej olśniewającej sukni, ale nie miał odwagi marudzić w obecności Jo i Marka. Był więc miły dla wszystkich, a bardzo chłodny dla niej. Nienawidziła infantylnych dorosłych. Przestań, Aisling – powiedziała do siebie ostro. – Jest dowcipny, uprzejmy, bardzo seksowny i szaleje za tobą. – Może mogliby podać coś innego, na przykład sałatkę? – powiedziała uspokajającym tonem. – Mam nadzieję – westchnął. Aisling sięgnęła po butelkę białego wina, które właśnie postawiono na stole, i napełniła kieliszek Sama po sam brzeg. Kiedy wypił połowę, dolała jeszcze trochę. Jeśli okaże się, że to korzystnie wpływa na jego nastrój, będzie napełniała jego kieliszek przez całą noc. Zupełnie jak podawanie chłopcom 7-Up, kiedy są chorzy. Czy można by zamówić zieloną sałatkę lub coś innego zamiast tych dwóch przystawek? – zapytała Aisling. Kiedy kelnerka obiecała przynieść mieszaną sałatkę dla pana, Sam nawet nie podziękował. Aisling czuła, jak narasta w niej złość. Jedna z niewielu rzeczy, których nie mogła znieść, był brak uprzejmości w stosunku do kelnerek, obsługi baru itd. Doprowadzało ją to do szału. Przed dziesiątą posiłek dobiegł prawie końca. Niektórzy tylko dziobali widelczykami resztki wspaniałych kremówek. Wyłączono muzykę klasyczną, która rozbrzmiewała w sali podczas kolacji, i kobieta z mikrofonem w ręce ogłosiła, że wkrótce rozpocznie się aukcja na cele charytatywne. – Będzie loteria fantowa ze wspaniałymi nagrodami – wyjaśniła. – Pierwszą nagrodą jest luksusowa wycieczka dla dwu osób do Tunezji. – Wszyscy klaskali z aprobatą. Losy po pięć funtów lub sześć za dwadzieścia pięć funtów. – O, dajcie mi w takim razie sto – powiedziała ściszonym głosem Jo do Aisling. Znowu zabrzmiała muzyka klasyczna i organizatorzy zaczęli krążyć między stolikami z losami i kasetkami na gotówkę. – Co miałaś mi powiedzieć wcześniej o Richardzie? – Telefonował do mnie – wyszeptała Jo. – Nie! – wykrzyknęła przerażona Aisling.

– Ciii – syknęła Jo. – Nie powiedziałam jeszcze Markowi. – Czemu nie powiedziałaś mi? – zapytała Aisling. – Co mówił? Jo odchyliła się do tyłu i przez chwilę nie mówiła nic. – Przepraszam. Po prostu zrobiło mi się trochę słabo – powiedziała. – Telefonował do mnie wczoraj do pracy i zdenerwował mnie tak, że nie chciałam nawet mówić o tym. Skurwysyn. Podaj mi kartę dań, proszę. – Jo zaczęła natychmiast wachlować nią twarz. – Chciał się ze mną zobaczyć. Powiedział, że jest mu przykro, że mnie opuścił i że chce spróbować jeszcze raz. Aisling była porażona. – Nie mogę w to uwierzyć. – Ja też nie mogłam. Powiedziałam mu, że może się wypchać – powiedziała Jo z satysfakcją. – Był absolutnie zaskoczony, kiedy to powiedziałam – dodała z uśmiechem tryumfu na ustach. Naprawdę sądził, że powitam go z otwartymi ramionami, a kiedy powiedziałam „wypchaj się", zaniemówił z wrażenia. – Ja też prawie zaniemówiłam słysząc o takiej bezczelności – mruknęła Aisling. – Wyobraź sobie, że to ty telefonujesz do niego po raz pierwszy od sześciu miesięcy i spodziewasz się, że on do ciebie wróci! – Taki jest właśnie Richard – powiedziała Jo, nadal wachlując się. – Żyje w świecie fantazji, gdzie nic złego naprawdę się nie zdarza. Jeśli jednak tak się dzieje, on odchodzi. I pomyśleć, że chciałam, żeby był ojcem mojego dziecka! – Wzdrygnęła się. – Tak się cieszę, że masz Marka – powiedziała Aisling ciepło. – Ja też. Jest zaangażowany, cały czas dopytuje się o moje samopoczucie i o dziecko. – Głos Jo drżał ze szczęścia. – On jest prawdziwym ojcem. Richard może być ojcem biologicznym, ale nigdy nie będzie ojcem prawdziwym. Aisling nie chciała zdenerwować Jo, ale wiedziała, że musi o to spytać. – A co, jeśli zażąda kontaktów z dzieckiem? Jo bezmyślnie bawiła się pasmem ciemnych, błyszczących włosów. – Nie jestem pewna – powiedziała. – Będzie miał prawo ją widywać, oczywiście, ale to byłoby okropne. Nie chcę, żeby miał z nią cokolwiek wspólnego, skoro na początku nie chciał, żebym ją urodziła. – Czy omawialiście to wszystko z Markiem? – Tak – odpowiedziała Jo. – Rozmawialiśmy o wszystkim, poza tym ostatnim telefonem. – Dodała pośpiesznie. – Chcę powiedzieć o tym Markowi w odpowiednim momencie, żeby się nie wściekł. Mówiliśmy tylko o tym, że Richard może zechcieć kontaktów z dzieckiem. Mark uważa, że należy postąpić tak, żeby było jak najlepiej dla dziecka. Wie, że ono ma prawo widywać swego prawdziwego ojca. Ale – przerwała, żeby wydobyć puentę – głęboko pogardza Richardem za to, co mi zrobił. Jeśli Richard przyjdzie do naszego domu, żeby zobaczyć dziecko, będę musiała zamykać Marka w pralni, żeby go przypadkiem nie zamordował. – Czy ktoś napomknął o tym sukinsynu? – zwrócił się do nich Mark. Jo zaczerwieniła się. – Mówiłam właśnie Aisling, że rozmawialiśmy o prawie Richarda do widywania dziecka. Mięśnie twarzy Marka napięły się, a jego szare oczy zrobiły się lodowato chłodne. – Panie i panowie – rozległ się głos. – Rozpoczynamy aukcję. Zostaliśmy uratowani – pomyślała Aisling. Donośny głos licytatora dudnił w głośnikach, rozmieszczonych w całej sali i uniemożliwiał dalszą rozmowę. Aisling gorąco uścisnęła rękę Jo i zwróciła się twarzą w kierunku podestu. – Kto da więcej za ten strój do gry w futbol – krzyczał licytator. – Podpisany przez wszystkich członków irlandzkiej drużyny narodowej, doskonały prezent dla nastoletniego fana futbolu. Aisling z zainteresowaniem przyglądała się, jak ludzie oferują olbrzymie sumy za najdziwniejsze rzeczy. Dwa porcelanowe półmiski z motylami, namalowanymi ręcznie lakierem do paznokci, sprzedano za 1000 funtów, ponieważ artystka, która to wykonała, jest wokalistką zespołu rockowego.

Piękny fragment wyrzuconego na brzeg drewna, z którego zrobiono rzeźbę, poszedł za połowę tej sumy, mimo że Aisling uważała, iż jest dziesięć razy ładniejszy niż jaskrawe motyle. – Wiem, że zbiera się pieniądze na cele dobroczynne, ale dlaczego te rzeczy są tak idiotyczne? – spytała, kiedy licytator zrobił krótką przerwę w swych popisach wokalnych. – Pewnie uznano, że naprawdę bogaci kupujący będą mieć większą zabawę, jeśli przedmioty będą całkowicie nieużyteczne – odrzekła Jo. – Przypuszczalnie jest w tym pewien styl – móc powiedzieć wszystkim swoim znajomym, że się zapłaciło dwa tysiące za puszkę na biszkopty, która, zgodnie z solennymi zapewnieniami jego sprzątaczki, należała do Oskara Wilde'a! Michael dostrzegł wreszcie Aisling, kiedy mężczyzna przy stoliku obok kupił z licytacji maleńką akwarelę. Oboje zwrócili się, by spojrzeć na nabywcę i ich oczy spotkały się. Chociaż siedzieli w pewnej odległości od siebie, Aisling mogłaby przysiąc, że zbladł z zaskoczenia. Nic dziwnego. Sama myśl o spotkaniu podczas przyjęcia porzuconej żony z nową dziewczyną wystarczyłaby, żeby mężczyzna nabawił się wrzodu. Michael spodziewał się prawdopodobnie, że Aisling podbiegnie do jego stolika i rzuci czymś w niego albo wydrapie oczy Jennifer. No cóż, nie miała zamiaru tego zrobić. Pozwoliła sobie na drobną złośliwość. Przeszła długą drogę przemian od rozwścieczonej i zrozpaczonej żony, którą była jeszcze pół roku temu. Niech Michael ma pietra. Ona nie miała zamiaru stracić panowania nad sobą. Sam odprężył się po wypiciu wielu kieliszków wina i dwóch brandy. Chciał tańczyć z Aisling. – Czy zagrają tango, jak myślisz? – wyszeptał jej do ucha. – Jestem niezły w tańcach latynoamerykańskich. – Zaczekajmy lepiej, aż skończy się licytacja, a zacznie muzyka – poradziła Aisling, kiedy zaczął gładzić jej ucho. Czuła, że przesuwa ręką po jej udzie, delikatnie pieszcząc ją przez materiał sukni. Nie mogła się powstrzymać i powiedziała: – A więc mimo wszystko nie nienawidzisz tej sukienki. – Jest bardzo ładna. Chociaż wolałbym, żebym tylko ja widywał ciebie w tak wyzywającym stroju – powiedział Sam. – Jesteś tylko moja. Pamiętaj o tym. – Sam – zaczęła. – Musisz zrozumieć, nie jestem rzeczą. Jestem osobą. Nie należę do nikogo, poza mną samą. Nie słuchał. Zespół zagrał pierwsze takty kompozycji Glenna Millera, kiedy Sam pochwycił rękę Aisling i pociągnął ją za sobą. – Chodź, kochanie. Pokażemy im, jak to się robi. W zwykłych okolicznościach Aisling nie potrafiłaby sobie wyobrazić czegoś gorszego niż stanąć na parkiecie jako pierwsza para, ale tym razem nie zważała na to. Stanowili z Samem piękną parę i chciała dać Michaelowi okazję do zobaczenia, kogo stracił. Kiedy Sam wirował z nią dokoła, mogła zauważyć nieruchomą twarz Michaela. Jennifer siedziała trochę odsunięta od niego. Wyglądała na spiętą. Niech sobie popatrzą – pomyślała Aisling, uśmiechając się ciepło do Sama. Wyprowadzi go z błędu w kwestii „posiadania" później. Sam może i był przystojny, ale za to kiepski tancerz. Po dwóch szybkich numerach, była już gotowa, by usiąść i dać odpocząć sfatygowanym nogom, kiedy muzyka zwolniła tempo. Sam natychmiast objął ją w talii i zaczął walcować niezgrabnie, przyciskając jej ciało do swojego. – Wyglądasz cudownie – szeptał, rozsiewając woń alkoholu. – Dziękuję – odpowiedziała Aisling z najbardziej zmysłowym uśmiechem, na jaki mogła się zdobyć. Nie był teraz odpowiedni moment, by przypomnieć mu, że jej strój nie podobał mu się jeszcze kilka godzin temu. Zamknęła oczy i pocałowała go, długo i namiętnie, w sposób stosowny raczej w sypialni niż na parkiecie. Ale sprawiało jej to wielką przyjemność. Otworzyła jedno oko i rzuciła ukradkowe spojrzenie w kierunku Michaela, zachwycona, że on wygląda tak, jakby właśnie dentysta leczył mu kanałowo korzeń zęba i pokazywał jednocześnie wystawiony za to rachunek. Jeszcze jeden pocałunek – postanowiła. Biedny Sam nie wytrzyma, jeśli ona nie przestanie.

– Powinniśmy wrócić wcześnie do domu – powiedział Sam ochrypłym głosem, kiedy ich usta wreszcie się rozłączyły. Ale to nie leżało w planach Aisling. – Nie możemy po prostu wyjść i zostawić Jo i Marka, skoro nas zaprosili – powiedziała pośpiesznie. – W każdym razie, mamy cały jutrzejszy ranek, by leżeć w łóżku i... czytać – dodała, robiąc znaczącą minę. – Mam już dość tańca, Sam. Muszę iść do toalety. Wrócili swobodnym krokiem do swojego stolika. Aisling umyślnie wybrała drogę, omijającą stolik Michaela. Podejdzie, by się przywitać w odpowiednim czasie, kiedy przypudruje swój bez wątpienia błyszczący nos i poprawi usta. W toalecie postanowiła, że nie będzie się dodatkowo perfumować. Byłoby to zbyt ostentacyjne. Uczesała natomiast włosy i nałożyła grubą warstwę koralowej szminki, dzięki czemu jej usta stały się pełne i błyszczące. „Cześć, Michael, jak się masz? Może przedstawisz mi swoją przyjaciółkę?" – robiła próbę. Nie, to nie brzmi dobrze. – Michael, kochanie, jak miło znów cię zobaczyć. – Zbyt fałszywe. A może: „Cześć, Mike, cieszę się, że cię widzę. Nie mogę tu zostać ani przez chwilę. Mój chłopak jest nienasycony i musimy natychmiast wracać do łóżka. Cześć". Ktoś musi wiedzieć co należy mówić w takiej sytuacji. Może napisano już książkę „Jak się zachować, spotykając po raz pierwszy swojego byłego męża w towarzystwie jego kochanki". A jeśli nie ma takiej książki, może ona powinna ją napisać. To byłby bestseller, była tego pewna. Kobieta myjąca ręce przy umywalce spoglądała na nią z zazdrością, rzuciła jej ukradkowe spojrzenie, kiedy myślała, że Aisling nie patrzy. Kobieta była wysoka i ciężkiej budowy, miała na sobie suknię rozmiaru czterdzieści cztery, jaką Aisling nosiła jeszcze rok temu. Biedactwo – pomyślała ze współczuciem. Przytrzymała jej drzwi, kiedy wychodziły i uśmiechnęła się do niej. – To bardzo piękna suknia – powiedziała kobieta tęsknym tonem. – Szkoda, że nie mogę nosić nic takiego. – Dziękuję – powiedziała Aisling przyjaźnie. – Sama nie przyzwyczaiłam się jeszcze, że mogę ją wkładać. Sześć miesięcy temu nie byłoby to możliwe, ale zrzuciłam już wiele kilogramów. – Naprawdę? – zapytała kobieta, rzucając jej zafascynowane spojrzenie osoby wiecznie odchudzającej się, która zna zawartość kalorii każdego rodzaju czekoladowego batonika. – Naprawdę – powtórzyła Aisling. – A jeśli ja mogłam tego dokonać, każdy może. Do zobaczenia. Odeszła, myśląc o uśmiechu, który pojawił się na twarzy tamtej kobiety. Był to uśmiech mówiący: a więc mimo wszystko jest dla mnie nadzieja. Byłby ze mnie doskonały doradca dietetyczny – pomyślała szczęśliwa Aisling. Satysfakcjonującym dla niej zajęciem byłoby pomaganie innym przybitym i nieszczęśliwym kobietom w straceniu wagi i odzyskaniu panowania nad własnym życiem. Była tak pochłonięta tą myślą że niemal nie zorientowała się, że idzie prosto w kierunku stolika Michaela. Raz kozie śmierć – postanowiła. Nie ma już odwrotu. – Cześć, Michael. Jak się masz? A ty jesteś zapewne Jennifer? – Była zdumiona, jak spokojnie brzmi jej głos. – Cz... cześć – wyjąkał zaskoczony Michael. Aisling nie wiedziała, które z nich wygląda na bardziej oszołomione. Jennifer patrzyła na nią szeroko otwartymi, przerażonymi oczami, jak królik w reflektorach nadjeżdżającej ciężarówki. Michael wyglądał na przerażonego. – Spokojnie – powiedziała Aisling. – Nie ugryzę was. Przecież jesteśmy dorośli. – Oczywiście – powiedziała Jennifer, z trudem łapiąc oddech. Miło mi ciebie poznać, Aisling. Chłopcy zawsze opowiadają o tobie. – Miło mi to usłyszeć – powiedziała Aisling. Z bliska druga kobieta wyglądała na zmęczoną i wyczerpaną, wokół bladoniebieskich oczu miała siatkę zmarszczek. Musiała mieć jakiś trzydzieści pięć lub sześć lat.

– Czy chciałabyś usiąść? – zapytała uprzejmie Jennifer, wskazując gestem puste krzesło obok. Michael rzucił jej miażdżące spojrzenie, pod którego wpływem zaczerwieniła się. W jej oczach błysnęło coś, co wyglądało na łzy. Kłócili się! Aisling nie mogła w to uwierzyć. Miała nadzieję, że na jej temat. Usiadła z wdziękiem, zdecydowana nie zniszczyć efektu, jaki musiała wywrzeć jej doskonała fryzura i piękna suknia. – Jak się macie? – zapytała z wdziękiem, czując się zupełnie jak królowa na garden party. Potrzebowała tylko białych rękawiczek do łokcia i diademu. – Świetnie – powiedział Michael ostro, rzucając Jennifer kolejne znaczące spojrzenie. Jej twarz pobladła i przez chwilę Aisling współczuła jej. Michael zawsze przejawiał duży talent, jeśli chodzi o miażdżące spojrzenia. – Przepraszam – Jennifer odsunęła niezręcznie krzesło i odeszła, kierując się w stronę damskiej toalety. – Czy powiedziałam coś niewłaściwego? – zapytała Aisling, cały czas z pogodnym uśmiechem na twarzy. – Nie – głos Michaela świadczył o jego znużeniu, podobnie jak wygląd. Zespół muzyczny zaczął grać „Close to you". – Zawsze lubiłaś tę piosenkę – powiedział z nieobecnym wyrazem twarzy. – A ty nie znosiłeś jej – odrzekła Aisling. – Naprawdę? Teraz mi się całkiem podoba. Aisling uniosła brwi do góry. – Czyżbyś złagodniał, Michael? – zapytała. – Nie. – Westchnął. – Tak. Właściwie nie wiem. – Przejechał ręką po włosach, wskutek czego utworzyły się sterczące kosmyki. Kiedyś rozpłakałaby się na ten widok, zdając sobie sprawę, że nigdy już nie wygładzi jego włosów. Nigdy więcej. Czas, kiedy ona gładziła włosy Michaela, skończył się definitywnie. – Czy przerwałam wam kłótnię? – Niezupełnie. Było cokolwiek szokujące zobaczyć cię tutaj, to wszystko – przyznał. – Dlaczego? – zapytała Aisling. – Doskonale wiesz dlaczego – powiedział. – Nigdy nie spotkałaś Jennifer, a ona ma takie poczucie winy. Typowe pomyślała Aisling ona ma poczucie winy, ale ty oczywiście nie. – Musiałyśmy się kiedyś spotkać, więc dlaczego nie teraz? powiedziała. – Chyba tak – powiedział sięgając po papierosy. Czerwone Silk Cut, jak zauważyła. Przez lata usiłowała sprawić, żeby przestał palić Marlboro. Inna kobieta w sześć miesięcy przekonała go do lżejszego gatunku. – Ostatnio nie jest nam łatwo i Jennifer doznała szoku, kiedy zobaczyła ciebie. Wyglądasz zdumiewająco dodał. – Tak, wiesz zresztą o tym. – Wiem. – Aisling uśmiechnęła się do niego uśmiechem kota pożerającego bezę i modliła się, żeby nie trafił ją nagły szlag za te kłamstwa w żywe oczy. Od kiedy to kobieta odpowiada „wiem" na stwierdzenie, że ładnie wygląda? – Jenny była chora, miała infekcję i nie wygląda zbyt dobrze, więc poczuła się głupio, gdy zobaczyła ciebie wyglądającą jak gwiazda filmowa. – Zaciągnął się głęboko papierosem. Jeden: zero dla Aisling. Michael uważa, że ona wygląda ładnie i to samo sądzi „Jenny". Wspaniale. Dwa: zero. Przynajmniej wyjaśnił, dlaczego Jennifer nie wygląda tak oszałamiająco, jak Aisling się spodziewała. Być może miewała lepsze dni. Chciałaby, żeby tak było. – Nie powinienem ci mówić tego wszystkiego – dodał Michael ponuro. – Obawiam się, że nie ma żadnych reguł, jeśli chodzi o tego typu sytuacje – powiedziała Aisling z lekkim sarkazmem w głosie. – A więc trzeba je opracować. Przykro mi, że nie pasuję do waszej wizji porzuconej żony, osiemdziesięciokilogramowego tłuściocha, mającego pewne problemy z alkoholem. Dla ciebie łatwiej by było, gdybym nadal tak wyglądała, prawda? Żebyś

mógł powiedzieć Jenny, że nie mogłeś ze mną dłużej wytrzymać, a ona by ci uwierzyła. Nie jest to już takie łatwe teraz, kiedy wyglądam lepiej od niej. Trudno, Michael. Aisling patrzyła na niego gniewnie. Nie miała zamiaru wybuchać, ale nie mogła się pohamować. – To nie tak – zaprotestował słabo Michael. – Wiesz, że to nie tak! – Nie wiedziałam nic – odrzekła. – Nie dałeś mi szansy. Ale – spojrzała na niego pogardliwie – zrobiłeś mi przysługę po latach mówienia, że nie dam sobie rady wracając do pracy. A ja dokonałam tego. – Aisling – prosił Michael. – Nie roztrząsajmy tego, proszę. – Dlaczego? – zapytała. – Bo robię scenę? – Rozejrzała się dokoła. Mimo głośnej muzyki ludzie patrzyli na nich. Ale nie dbała o to. Długo czekała, by powiedzieć Michaelowi, co o tym wszystkim naprawdę myśli, a teraz musiał tego wysłuchać, czy tego chciał, czy nie. – Dzięki tobie musiałam wyjść z domu i znaleźć sobie pracę. A dzięki sobie samej i moim umiejętnościom rozwijam firmę kateringową. „Reservations". Interes idzie naprawdę znakomicie – syknęła – ale wątpię, czy ciebie i Jenny byłoby stać na wynajęcie mnie. To ekskluzywna firma, nie byle co. – Na litość boską, Aisling, zachowujmy się jak ludzie dorośli. – Michael wyglądał na zdruzgotanego. – Dorośli? Jeśli chcesz zachować się jak dorosły, dlaczego masz do niej pretensję, kiedy ona zachowuje się jak osoba dorosła? Nie mów nic – rzuciła. – Sama wiem. Po prostu taki właśnie jesteś, prawda, Michael? Trudny. To jest oczywiście łagodne określenie – dodała Aisling sarkastycznie. Popatrzyła na niego z pogardą. Jeśli Jenny obawia się, że mam zamiar jej ciebie odbić, bo nie jestem już domowym kocmołuchem, mogę ją uspokoić. Nasz związek się skończył, jest martwy jak trup, finito, było, minęło. Aisling wymawiała każde słowo jasno i dobitnie. – Może więc przestać się martwić. Sprowadź ją z powrotem, a ja jej to powiem – zaproponowała. Cieszyła się, że Michael wyglądał na zranionego. Nie miał nic do powiedzenia. – Sama ją sprowadzę – Aisling wstała nagle. Wyszła z sali balowej. W toalecie nie było Jennifer. Aisling znalazła ją przy barze, sączącą gin z tonikiem, tak jakby od tego zależało jej życie. Aisling zauważyła, że był to dietetyczny tonik. – Nie musiałaś odchodzić – powiedziała Aisling. – Nie było nic takiego, o czym musieliśmy porozmawiać z Michaelem, czego nie mogłabyś usłyszeć. Musimy tylko odczekać cztery i pół roku, żebyśmy mogli się rozwieść. A więc nie obawiaj się, że będę chciała, żeby do mnie wrócił. Wcale tego nie chcę. Aisling mówiła to z pełnym przekonaniem. Nie chciała, żeby Michael wracał. W żadnym wypadku. Była mężatką przez dwanaście lat, i wystarczy. Wiele godzin płaczu zajęło jej przemyślenie tego do końca. Ale wiedziała, czego chce teraz. Zakosztowała wolności i polubiła jej smak. Nawet pokochała. Nie było już powrotu do przeszłości. Jennifer też do tego dojdzie. Raczej prędzej niż później – pomyślała Aisling – jeśli Michael mówił prawdę. – Napijesz się? – zapytała Jennifer niepewnie. – Nie, dziękuję. Muszę wracać do Sama. Jest taki zaborczy, nie znosi, kiedy go zostawiam. – Aisling nie mogła się powstrzymać, żeby nie dodać tego ostatniego zdania. Czy naprawdę była w tym miejscu, rozmawiając spokojnie z kobietą, która ukradła jej męża? Nie, nie ukradła – poprawiła się. Kobieta, która pojawiła się, kiedy on stwierdził, że ich małżeństwo się skończyło i że chce odejść. – Wiesz, nowi kochankowi nie mogą się doczekać, kiedy zabiorą cię do domu, do łóżka! – Aisling uśmiechnęła się szelmowsko. Zastanawiała się, czy żar pierwszych uniesień miłosnych Jennifer i Michaela już przygasł. Z pewnością, jeśli wytworzyła się pomiędzy nimi tak napięta atmosfera. – Do zobaczenia wkrótce. Odeszła, trzymając wysoko podniesioną głowę. – Gdzie byłaś? – zapytał Sam, kiedy usiadła pomiędzy nim a Jo. – Rozmawiałam z moim mężem – odpowiedziała ostro.

– Co! – wykrzyknął, odsuwając krzesło i wstając. – Gdzie on jest? – Uspokój się, Sam – powiedziała Aisling, a w jej głosie słychać było zmęczenie. Miała dość przeżyć jak na jeden wieczór bez komedii Sama. – Co ci powiedział? Jeśli cię zdenerwował, zabiję go! I tak go zabiję – wściekał się Sam. Miał twarz zaczerwienioną od alkoholu, oczy płonęły mu gniewem i rzeczywiście zaciskał pięści. – Po co z nim rozmawiałaś? – patrzył ze złością na Aisling. Miała tego dość. To było śmieszne. Sam miał zamiar walczyć o nią z Michaelem prawdopodobnie dlatego, że nie podobało mu się, iż Michael widział ją w seksownej sukience. Lub może dlatego, że chciał bić się z każdym, kto ośmieli się na nią spojrzeć. Aisling wstała, by znaleźć się z nim twarzą w twarz. Nawet nie podniosła głosu. – Posłuchaj, Sam. To nie twoja sprawa, z kim ja rozmawiam. Michael jest nadal moim mężem, jeszcze nawet nie jest byłym mężem, więc mamy dużo spraw do omawiania. Na przykład, nasze dzieci. Czy rozumiesz, o czym mówię? – zapytała go, jakby miała do czynienia z pięciolatkiem. – Aisling! – krzyknął. – Zamknij się – syknęła. – To nie twoja sprawa. Rozumiesz? – Nie. To moja sprawa. Ja jestem z tobą, ja jestem za ciebie odpowiedzialny! – warknął. – Nie jesteś za mnie odpowiedzialny, Sam. Nie byłeś i teraz też nie jesteś. Pogódź się z tym, albo odejdź natychmiast! Trzęsąc się z wściekłości, Aisling usiadła znowu. – Cieszę się, że jesteś z powrotem – powiedziała Jo, dysząc. – Dobrze się czujesz? – spytała Aisling, zapomniawszy o Samie, kiedy zobaczyła bladą wilgotną twarz przyjaciółki. – Nie. Chyba nie. Mark poszedł do ubikacji pięć minut temu i od tamtej chwili poczułam się bardzo dziwnie. – Przepraszam, byłam tak zajęta Samem, że nie zauważyłam... Dlaczego nie przyszedłeś i nie zawołałeś mnie? – syknęła Aisling do Sama. – Nie wiedziałem, gdzie jesteś! – bronił się. – Och, Ash! Okrzyk Jo był głośny i pełen przerażenia. Patrzyła na przyjaciółkę wielkimi oczami. – Wody mi odeszły!

20 Mark trzymał Jo mocno za prawą rękę, a limuzyna pędziła w kierunku Coombe. – Nie martw się, Jo – powiedział, dodając jej otuchy. – Wszystko będzie dobrze, obiecuję ci. – Przecież nigdy nie miałeś dziecka – szlochała Jo. – Skąd możesz wiedzieć? – Ja mam dzieci i mówię ci, że wszystko będzie dobrze – zapewniała Aisling, ściskając lewą rękę Jo. – Dziecko będzie wcześniakiem. Nie powinnam jeszcze rodzić – jęczała Jo. Jak to się stało, że będzie rodzić tak wcześnie? Miała być w ciąży jeszcze trzy tygodnie, dziecko przychodziło na świat przedwcześnie. A może wcale jeszcze nie rodziła. Czytała książki na temat ciąży i spodziewała się kilku godzin skurczów, których nie było. To musi być fałszywy alarm. – Ach – krzyknęła, kiedy poczuła kolejny skurcz. – O Boże – jęknął Mark. – Spiesz się! – krzyknął do kierowcy. – Jedzie tak szybko, jak może – powiedziała Aisling spokojnym, opanowanym głosem, jakim przemawiała, kiedy bliźniaki miały koszmarne sny. Nie chcemy chyba wylądować na pogotowiu, zanim trafimy na porodówkę, prawda? – spojrzała na Marka. – Masz rację, masz rację – powiedział. – Musisz zachować spokój – powiedział do Jo. – Nie chcę być spokojna – krzyknęła. – To boli. Aisling pomyślała, że będzie jeszcze bolało o wiele bardziej. Dojdzie do tego, że Jo zawyje, iż nie dopuści do siebie mężczyzny na odległość bliższą niż dziesięć metrów. Kiedy mężczyzna usłyszy, jak kobieta krzyczy, że na zawsze już koniec z seksem, niewątpliwie poczuje bojaźń bożą. Nie mówiąc już o takim, który nie jest nawet ojcem dziecka.

Zorientowawszy się, że Jo zaczęła rodzić, Aisling posłała Sama taksówką do swego domu, żeby wziął szpitalna walizkę. Spakowały ją z Jo kilka dni wcześniej. Była tam już duża kolekcja ubranek dziecięcych, w tym pięknie zrobione na drutach przez jej matkę płaszczyki i szaliczki oraz zestaw kolorowych śpioszków, które podarowała jej Rhona. Powiedziała, że pakowanie rzeczy dla dziecka nie stanowi problemu, jeśli się przeczyta spis. Pieluszki, kaftaniki, śpioszki, sweterki, miękkie ręczniki, kapelusik, rękawiczki, biustonosze przystosowane do karmienia piersią, ręczniki jednorazowego użytku, krem do brodawek, spis nie miał końca. Trzeba sprowadzić niemal cały sklep do szpitala – śmiała się Jo. – Oddychaj głęboko, Jo – powiedział Mark, dodającym otuchy tonem. – To jest później – jęknęła Jo. – Już dobrze, Jo. Nie denerwuj się – powiedziała Aisling. – Musisz zachować spokój. – Spokój? – krzyknęła przyszła matka. – Jak tu zachować spokój? Rodzę dziecko w samochodzie! Nie rodzisz, Jo – Mark podtrzymał ją delikatnie. Ból osłabł. Siedzieli w ciszy przez kilka chwil, Jo znowu zamknęła oczy, jedną rękę położyła lekko na brzuchu, drugą mocno ściskał Mark. Jo była zadowolona, że właśnie Mark był z nią teraz. Nie mogła sobie wyobrazić, jak zachowałby się Richard. Pewnie zadzwoniłby do swej matki, a potem poszedł do najbliższego pubu na kielicha dla kurażu. Niewiele byłoby z niego pożytku, właściwie żadnego pożytku. Mark nie był taki. Kochał ją, a to oznaczało, że chciał z nią być stale. Cudowny, cudowny Mark. Czuła jego ciepłą i mocną rękę trzymającą ją mocno. Wyczuł chyba, że Jo nie chce nic mówić. Chciała milczeć. Jeśli mogłaby utrzymać zamknięte oczy i siedzieć bardzo, bardzo cichutko, może udałoby się jej nie mieć następnego skurczu. A wtedy mogliby wrócić do domu. – Aaaa! Ból był silny. I przerażający. Jo pomyślała, zaciskając zęby, że nie ma co do tego wątpliwości, rodzi. Miało się to dokonać bardzo szybko. – Dzięki Bogu – odetchnęła Aisling, kiedy limuzyna wtoczyła się na podjazd szpitalny. – Myślałam, że nigdy tu nie dojedziemy. – Ty i ja razem – szepnęła Jo, pomiędzy jednym a drugim głębokim oddechem. Po paru minutach badała ją już położna, która oznajmiła, że Jo ma rozwarcie na trzy palce. Położna, rzeczowa kobieta imieniem Paula, zmierzyła ciśnienie Jo, temperaturę i puls, a następnie wysłuchała bicia serca dziecka. – I pani, i dziecko jesteście zdrowe – powiedziała spokojnie Paula. – Pani z pewnością już rodzi, ale może upłynąć jeszcze dużo czasu, zanim wejdzie pani w drugą fazę porodu. Musi pani się odprężyć, Jo. – Naprawdę rodzę? – zapytała Jo z niepokojem. – Tak, lecz może to długo potrwać – wyjaśniła Paula. – Będę stale sprawdzać, jak się pani czuje, ale musi się pani odprężyć. Jo miała uczucie, jakby ciasny pas obejmował jej pierś, ściskając serce i płuca tak mocno, że prawie nie mogła oddychać. Rodzi. Wreszcie rodzi. Nie można już tego zatrzymać, nie ma odwrotu. Była przerażona. – Mark! – Tak, Jo, jestem tutaj. Z przerażeniem ścisnęła jego rękę. – Och, Mark, to wszystko stało się tak szybko, a ja nie jestem na to przygotowana, w ogóle nie jestem gotowa! – Jej głos przeszedł w szloch. Przywarła do niego, szlochając z lęku i bólu. Mark patrzył na Paulę z niepokojem, nie wiedząc, co robić. – Może pani poczuć się lepiej, jeśli pochodzi pani przez chwilę – poradziła Paula. – Chciałaby pani to zrobić? Jo kiwnęła głową, nadal szlochając. Wszystko było lepsze od leżenia w bólu na poduszkach. Bardzo chętnie pochodziłaby, gdyby tylko mogła.

*** Kiedy pół godziny później przyjechał Sam z rzeczami, Jo była już bardziej odprężona. – Już jest o wiele spokojniejsza – powiedział Mark do Aisling, kiedy opuścił oddział położniczy. – Dali jej zastrzyk. Nie zgadza się na znieczulenie podoponowe, jak wiesz. Chciałbym, żeby je dostała. – Jo jest przerażona tym pomysłem powiedziała Aisling. Starałam się, jak mogłam, ją przekonać. Powiedziałam jej, że sama bym się dała znieczulić, gdyby to było możliwe, kiedy rodziłam bliźniaki, ale ona nie chce o tym słyszeć. Mark potarł oczy gestem wyrażającym zmęczenie. – Powiedziała, że powinnaś wrócić do domu, Aisling i przespać się. – Przespać się! Nie wydaje mi się, żebym mogła usnąć – wykrzyknęła Aisling, ciaśniej otulając się płaszczem. – Czuję się tutaj taka bezużyteczna, żałuję, że nie mogę nic zrobić. – Ty czujesz się bezużyteczna – powiedział Mark z napięciem w głosie. – Przynajmniej przeszłaś przez to. Ja nie mam pojęcia, co robić, poza mówieniem jej, że ma głęboko oddychać. Sam z trudem oddycham, kiedy widzę ją tak strasznie cierpiącą! Aisling przytuliła go. – Jesteś wspaniały. Jest jej potrzebna po prostu twoja obecność, personel szpitala zrobi resztę. Nic się nie martw. – Dziękuję. Aisling patrzyła, jak Mark idzie. Wyglądał na całkowicie wyczerpanego, ale o tej porze wszyscy byli już wykończeni. Kiedy ostatnio oglądała siebie w lustrze toalety, stwierdziła, że ma zaczerwienione oczy, nawet Sam, który zawsze wyglądał jak pączek w maśle, był blady ze zmęczenia. – Która godzina? – wyszeptała Jo, kiedy wrócił do niej Mark. – Chyba się zdrzemnęłam. – Mówiła tak, jakby była pijana. Paula wyjaśniła, że zastrzyk mógł tak podziałać. – Już prawie trzecia. – Z czułością pogłaskał ją po twarzy. Był zadowolony, że przysypia, zadowolony, że dzięki zastrzykowi śpi między każdym potwornym skurczem. Usiadł obok niej, patrząc, jak jej powieki podczas snu drżą. Wydawało mu się, że ma koszmarne sny, bo rzucała się niespokojnie i budziła z krzykiem, podczas ataku bólu. Mark trzymał jej rękę, kiedy spała i wycierał gorącą twarz i szyję zimnym ręcznikiem, kiedy się budziła. Paula była fantastyczna. Uspokajała Jo, kiedy on nie potrafił tego zrobić. – Bicie serca dziecka jest bardzo mocne – powiedziała do Jo. – Nie potrwa to już teraz długo. Wskazówki zegarka pokazywały prawie czwartą trzydzieści, kiedy ruda pielęgniarka wystawiła głowę przez drzwi i powiedziała: – Panie Ryan, Paula mówi, że powinien pan się napić herbaty, a ja zostanę z panią Ryan – powiedziała. – Dziękuję, ale nie mogę jej zostawić – odpowiedział. – Niech pan idzie – obstawała przy swoim pielęgniarka. – To może być długa noc. Mark pośpiesznie pił gorącą herbatę, nie chcąc czekać, aż ostygnie. Bał się zostawić Jo na dłużej niż dziesięć minut. Kto wie, kiedy rozpocznie się druga faza? – Mark – usłyszał ją na długo przedtem, zanim dotarł na oddział. Krzyczała z bólu, jej twarz wykrzywiała się, kiedy przechodził ją potężny skurcz. Oczy miała czerwone od wysiłku, kosmyki ciemnych włosów przylepiły się do jej czoła. – Przepraszam, Jo, przepraszam, że wyszedłem – wykrzyknął. – Muszę przeć! – krzyknęła. – Nie przyj jeszcze. – Głos Pauli był spokojny i opanowany. – Jeszcze nie czas, żeby przeć. Zrób dwa krótkie wdechy, a potem wydychaj powoli – poleciła, sprawdzając szyjkę macicy Jo. Inna pielęgniarka monitorowała bicie serca dziecka za pomocą urządzenia połączonego z brzuchem Jo. – Jest rozwarcie dziewięć palców, Jo. Jesteś niemal gotowa do parcia. Jak się czujesz? – Okropnie – wydyszała Jo. – Aaaaaa! Unieśli ją, podkładając kilka poduszek, żeby znalazła się w najwygodniejszej pozycji.

– Świetnie sobie radzisz, Jo – powiedział Mark. – Dziesięć centymetrów – powiedziała Paula. Jo krzyknęła z bólu. – Dobrze, teraz przyj! – komenderowała Paula. – Długie, solidne parcie. Jo parła, przyciskając podbródek do piersi. Tak właśnie należało to robić, była tego pewna. Tak uczono ją na zajęciach. O Boże, ten ból, nie wytrzyma dłużej. Jak dziecko może wydostać się na zewnątrz? Jakim cudem może się zmieścić? – Wspaniale, Jo – powiedział Mark, dodając jej otuchy, jego duża ręka ciasno ściskała małą rękę Jo. – Weź głęboki oddech, kiedy czujesz, że zaczyna się skurcz – powiedziała Paula. – Szykuj się... Jo starała się bardzo i parła tak mocno, jak mogła. Czuła dziecko, czuła, że dziecko wychodzi. – Świetnie, jeszcze raz. Już prawie koniec. Jo, widzimy już główkę dziecka. Mark ścisnął jej rękę i Jo poczuła, że łzy stają jej w oczach. Dziecko, jej dziecko. – Nie przyj przez chwilę, Jo. Główka dziecka rozpycha kanał rodny. Nie chcemy, żeby pękło krocze – powiedziała Paula. – Spokojnie – powiedział Mark. – I oddychaj płytko – dodała ruda pielęgniarka. Jo dyszała, czując, że zmniejsza się ciśnienie. – Och, Jo, główka dziecka – krzyknął podniecony Mark. – Przyj – poleciła Paula. – Jeszcze tylko parę razy, jeszcze tylko dwa! Wreszcie Jo poczuła, że dziecko z niej wyszło. Odetchnęła z ulgą, a kiedy Paula podniosła małe zakrwawione ciałko, żeby matka mogła je zobaczyć, westchnęła z radości. – To śliczna, mała dziewczynka – powiedziała Paula z triumfem. Jo zalała się łzami. Patrzyła, jak Paula fachowo bada maleństwo. Przeczytała wszystko na temat skali Apgar. Oceniano oddychanie dziecka, tempo uderzeń serca oraz reakcję na pobudzanie. Przedtem punkty Apgar były dla niej słowami w książce, teraz była to dla niej najważniejsza rzecz na świecie. – Och, Mark – Jo wstrzymała oddech w przerażeniu. Proszę, niech dziecko będzie zdrowe. Dziecko wydało głośny pisk, zdrowy dźwięk, który sprawił, że policzki matki nabrały koloru. – Czy wszystko z nią w porządku? – zapytała Jo, niemal niezdolna mówić z obawy. – Masz piękną małą dziewczynkę – powiedziała Paula. – Waży trzy kilogramy i jest bardzo zdrowa. Dostaje osiem punktów Apgar. Paula położyła dziecko, owinięte w miękki ręcznik, w ramionach Jo. Jo zobaczyła wielkie niebieskie oczy, ciemny puszek przylegający do główki i małe różowe usta wykrzywione płaczem. Jo pomyślała, że nigdy przedtem nie zaznała podobnego uczucia, tak potężnej i intensywnej miłości, jaką poczuła do swego maleńkiego, delikatnego dziecka. Trzymała drobne, delikatne rączki dziecka, zachwycając się maleńkimi paluszkami. – Jest taka piękna – powiedziała Jo, trzymając kruche ciałko przy swej piersi. Mark siadł na krawędzi łóżka i pogłaskał główkę dziecka. Przy jego dużej ręce twarz niemowlęcia wydawała się jeszcze mniejsza. Jakby w odpowiedzi na jego dotyk dziecko przestało płakać i instynktownie przywarło do piersi Jo. Wydało ustami odgłosy ssania i Jo miała właśnie rozsunąć poły szpitalnego szlafroka, żeby ją nakarmić, kiedy obok niej pojawiła się Paula. – Ponieważ jest wcześniakiem, musimy upewnić się, czy jest zdrowa – powiedziała położna, łagodnie zabierając dziecko od Jo. – Pediatra chce ją zbadać. Wrócę z nią z powrotem tak szybko, jak tylko będę mogła. Jo poczuła się tak, jakby zabrakło jakiejś części jej samej. Położyła palce na wzniesieniu swego brzucha, wciąż wielkiego od noszenia małego pasażera przez tyle miesięcy. Gdyby coś było nie tak, gdyby dziecko było chore, Jo nie wiedziała, jak dałaby sobie radę. Umarłaby, gdyby coś stało się dziecku, wiedziała to.

– Na pewno jest zdrowa, Jo – Mark pochylił się, by pocałować ją w czoło. Ale to nic nie dało. Kochała Marka bardzo, lecz nie mógł jej pocieszyć, wtedy gdy w grę wchodziło jej ukochane dziecko. Po piętnastu, najdłuższych w życiu Jo minutach, Claire, rudowłosa pielęgniarka, powróciła wraz z dzieckiem i pediatrą. – Mała jest zdrowa – powiedział lekarz. – Całkowicie zdrowa. Jest duża jak na dziecko urodzone zbyt wcześnie. I jest całkowicie zdrowa. – A widzisz? – Jo uśmiechnęła się promiennie do Marka. Potrzymaj ją, Mark – rzekła. Kiedy Mark wziął niemowlę w ramiona, dziecko najpierw miauknęło jak mały kotek, by potem przytulić się spokojnie do jego piersi. – Ona jest fantastyczna – powiedział Mark z podziwem, patrząc na małą tak, jakby nigdy wcześniej nie widział niemowlęcia. – Córeczka tatusia – powiedziała Jo z uśmiechem. Pół godziny później dziecko spało spokojnie w łóżeczku. Do pomalowanego na żywe kolory pokoju, do którego została przewieziona Jo, weszła Claire. – Musi pani trochę odpocząć – powiedziała do Jo. – Jestem wyczerpana – przyznała Jo – ale czy mogłabym dostać filiżankę herbaty? – Tak. Czy pan napije się także? – zapytała Marka Claire. – O niczym tak nie marzę – odparł z wdzięcznością. – Jest taka piękna, prawda? – Jo wpatrywała się w stojące obok jej łóżka łóżeczko, w którym spała jej córeczka. – Jak mogłoby być inaczej, skoro ma najpiękniejszą matkę na świecie? – Mark siedział na brzegu krzesła obok łóżka Jo i pochylił się w jej kierunku. – Wszystko już zaplanowałem – powiedział. – Mieliśmy wyjść z balu wcześniej, żeby limuzyna zawiozła nas do domku, w którym przygotowałem świece, kwiaty i odtwarzacz CD wraz z płytami twojej ulubionej Mariah Carey. A potem – przerwał i spojrzał na Jo z uwagą, a jego szare oczy promieniały miłością – miałem zamiar cię spytać, czy wyjdziesz za mnie. A więc, czy wyjdziesz za mnie? – zapytał miękko, jakby nie chciał obudzić dziecka. – Myślę, że to odpowiedni moment, kiedy nasza córeczka śpi obok nas. Poszperał w wewnętrznej kieszeni smokingu, który leżał na krześle za nim. W chwilę później wyciągnął małe, granatowe, skórzane pudełko, otworzył je i podał Jo. – Och, jaki piękny – zachwyciła się, oszołomiona kwadratowym szmaragdem otoczonym maleńkimi diamencikami. Kiedy poruszała pudełkiem, diamenty błyskały w świetle. Spojrzała na Marka. – Och, Mark, dziękuję ci bardzo, bardzo. Oczywiście. Wyjdę za ciebie. I co tylko chcesz! Nigdy nie kochała go bardziej niż w tym momencie, kiedy zarost ciemniał na jego szczęce, wokół oczu miał czerwone obwódki, a jego twarz była blada ze zmęczenia i napięcia. Był z nią przy narodzinach dziecka, ich córeczki. Ona była dzieckiem Marka, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Mark pochylił się i ucałował ją delikatnie w usta. – Tak się cieszę. Chciałem poprosić cię od długiego czasu, ale musiał przyjść właściwy moment. Jo uśmiechnęła się i zmęczona opadła na poduszki. – Myślę, że można z całą pewnością powiedzieć, że nigdy nie zapomnimy tej chwili – powiedziała. Drzwi otworzyły się i weszła Claire z niewielkim czajniczkiem i dwiema filiżankami. – Pani przyjaciółka jest na zewnątrz. Może wejść na chwilę, jeśli pani sobie tego życzy. – Mark, idź i przyprowadź Aisling – powiedziała Jo. Powiedz jej, że mamy dla niej ważną wiadomość.

21 – Jak wyglądam? Jo obróciła się przed lustrem w swej łazience. Czyjej brzuch wygląda na zbyt duży w kremowym brokatowym kostiumie? Wąski dopasowany żakiet podkreślał jej

okrągłości, a dzięki zestawieniu długiej prostej spódnicy z kremowymi pantoflami na wysokich obcasach wyglądała jak dama z epoki edwardiańskiej. A przynajmniej wyglądała, kiedy mierzyła wszystko w sklepie Amandy Wakeley w Londynie. Lecz teraz nie była już taka pewna. Nie była to tradycyjna suknia ślubna, ale ponieważ nie brali tradycyjnego ślubu kościelnego, wolała skromniejszy strój, bardziej odpowiedni do prostej cywilnej ceremonii. Oboje życzyli sobie uroczystości, w której weźmie udział tylko najbliższa rodzina, i małego przyjęcia w pięknym majątku w Enniskerry's Powerscourt. Ceremonia miała odbyć się o trzeciej. Było dopiero pół do drugiej, pozostało jeszcze dużo czasu, aby wpadać w panikę w ostatniej chwili, czy strój jest w porządku i czy trzeba będzie obstawać przy tym, żeby Ralph, fotograf, zrobił ponownie ślubne zdjęcia, żeby panna młoda wypadła na nich szczupłej. Jo przyglądała się sobie w lustrze. Nadal była trochę blada, mimo nałożenia co najmniej tony brązującego pudru. Przynajmniej straciła większość kilogramów, których jej przybyło, kiedy była w ciąży z Isabel. Gdyby tylko jej brzuch był taki płaski, jak przed zajściem w ciążę, byłaby absolutnie szczęśliwa. Lecz i tak nie uwydatniał się specjalnie, dzięki tym lycrowym majtkom, które tuszowały jej kształty. Ciemne włosy spiętrzyła na czubku głowy, a kilka kosmyków spuściła na twarz. – Wyglądasz wspaniale, przestań się martwić – Aisling uniosła głowę znad łóżeczka Isabel, pochłonięta zmienianiem jej pieluszki. W wieku trzech miesięcy Isabel Ryan była bardzo energiczną młoda damą i niczego bardziej nie lubiła niż wiercić się jak szalona i kopać, kiedy zakładano jej lub zdejmowano ubranka. – Pozwól, Ash – Jo uklękła obok łóżka i sama zajęła się dzieckiem. Jak tam moja Isabel? – zaszczebiotała z zachwytem, całując zadarty nosek córeczki. Dziecko zapiszczało z zachwytu i kopnęło mocniej, kiedy Jo próbowała ściągnąć frotowe śpioszki z maleńkiej stopki. – Nie kop mamusi w brzuch, kotku. Teraz musisz być bardzo, bardzo grzeczna, bo mama szykuje się do ślubu z tatusiem – wyszeptała Jo, wprawnie zdjąwszy jej śpioszki i odpiąwszy pieluchę. – Będziesz miła, Isabel? – zapytała. Isabel odpowiedziała kilkoma nieskoordynowanymi kopnięciami i pełnym zadowolenia gaworzeniem. – Ona jest taka kochana – powiedziała Aisling z tęsknotą w głosie, siadając na krawędzi łóżka. – Prawda? – powiedziała Jo dumnie. – Jesteśmy tacy szczęśliwi, że ją mamy. Kiedy w zeszłym tygodniu poszłam po raz pierwszy do żłobka, inne matki nie mogły w to uwierzyć, kiedy powiedziałam im, jaka grzeczna jest Isabel. Myślę, że uznały, iż zmyślam, żeby wywołać u nich zazdrość. – Niewiele dzieci śpi mocno przez osiem godzin w nocy. – Aisling otworzyła torebkę i udawała, że szuka szminki. Musiała pohamować macierzyńskie uczucia, które rozdzierały jej serce, ilekroć trzymała małą córeczkę Jo w ramionach. – Bliźniaki były okropne, jeśli chodzi o spanie. Phillip zasypiał, kiedy Paul się budził, i na odwrót. Aisling obrysowała kontur ust kredką, a następnie nałożyła intensywny różowy kolor, który doskonale pasował do dopasowanego spodnium w kolorze złamanego różu. Pomyślała, że mogłaby jeszcze założyć pod spód bladoróżowe body. Był najzimniejszy dzień lutego, przejmująco lodowate wiatry hulały wokół domku Jo i Marka w dublińskich górach. – No, kochanie, pozwól mamusi założyć ci sukieneczkę – mówiła Jo łagodnie. – Pomogę ci – zaproponowała Aisling, widząc, jakie trudności ma Jo wkładając ubranko przez główkę Isabel. Isabel w kremowym czepeczku z jedwabnymi wstążeczkami na ciemnych włosach wyglądała jak dziecko z osiemnastowiecznego francuskiego obrazu. – Trzeba nam jeszcze stylizowanych na pasterskie sukienek, jakie nosiła Maria Antonina, czepków, paru owiec i można by było powiesić nas w National Gallery – powiedziała Aisling, śmiejąc się. Wyciągnęła aparat fotograficzny z torby. – Uśmiech, proszę!

– Mamy jeszcze pół godziny do przyjazdu samochodu, więc postanowiłam otworzyć jedną z butelek szampana, które Mark zostawił w kuchni. – W drzwiach sypialni pojawiła się Laura Ryan z tacą, trzema kieliszkami i butelką cristala. – Szampan – krzyknęła Jo z zachwytem. – Mój ulubiony. Mamo, nie wiedziałam, że w domu jest jakiś szampan. – Twój przyszły mąż jest bardzo dobrze zorganizowany – odpowiedziała matka z uśmiechem. – Powiedział mi o tym, zanim wyszedł, i dodał, że schował dla ciebie chocolate orange w kredensie pod zlewem. – Och – westchnęła Jo z zadowoleniem – Wie, że uwielbiam chocolate orange. – Z szampanem? – zapytała Aisling. – Ze wszystkim. – Jo oraz jej matka jednocześnie wybuchnęły śmiechem, Aisling po raz któryś uderzył fakt, jak bardzo podobne do siebie były te dwie kobiety. Nikt by nie pomyślał, że gibka, ciemnowłosa Laura Ryan była babcią, a nawet matką dorosłych dzieci. – Daj mi Isabel. – Laura z zachwytem podniosła wnuczkę. Isabel gaworzyła słodko i puszczała bańki w kierunku podziwiającej ją babci. Jo położyła ręcznik na ramię matki, żeby mogła przytulać Isabel, nie narażając przy tym na zniszczenie swego uroczystego stroju. – Babcia musi dobrze się zaprezentować przed krewnymi twojego taty – wyjaśniła Laura, poprawiając ręcznik. – Wyglądasz fantastycznie, mamo – powiedziała stanowczo Jo. – Nie będzie tam nikogo, kto by się umywał do ciebie. Poza tym mówiłam ci, że rodzina Marka jest bardzo sympatyczna. Jego siostra, Denise, jest urocza, chociaż nie mam pojęcia, skąd się tam wzięła ta mała zdzira, Emma dodała Jo w zamyśleniu. – Tylko o nią się martwię. Wyobrażam sobie, że jest zdolna robić przez cały dzień złośliwe uwagi, ale nic więcej. Wie, z której strony jest teraz posmarowany jej chleb – dodała Jo z pasją. – Powiedz mi, co się stało – zapytała Aisling przejęta. Jo zrezygnowała z wszelkich usiłowań zmierzających do nałożenia eyelinera. – A więc – powiedziała z wyraźnym błyskiem w oku – w zeszłym tygodniu poszłam do redakcji z maszynopisem i oczywiście wzięłam ze sobą Isabel. Ta mała zdzira była tam, siedziała na moim miejscu i wrzuciła wszystkie moje papiery na szafę. Mówię wam, nie spodziewała się mnie zobaczyć Jo uśmiechnęła się tryumfalnie. – Zrobiła się fioletowobrązowa i zaczęła pośpiesznie zabierać swoje rzeczy z biurka. Poszłam porozmawiać do Rhony, a kiedy wróciłam, zastałam ją przy telefonie, obgadującą mnie. – Nie mogę w to uwierzyć! – powiedziała Aisling. – Musi być strasznie głupia, żeby mówić o tobie w ten sposób w twojej obecności. Jo wzruszyła ramionami. – Ta dziewczyna naprawdę jest dla mnie zagadką. Czasami jest sprytna i złośliwa, a innym razem zachowuje się jak kompletny głupek. W każdym razie – napiła się łyk szampana – czekałam, aż odejdzie od telefonu, oddałam Isabel Rhonie, a następnie zawołałam Emmę do gabinetu Rhony. Powiedziałam jej, że wiem dokładnie, jaka ona jest i choć wierzę, że zrzucę nadwagę, niech lepiej uważa, kiedy wrócę do pracy. – Możesz sobie być siostrzenicą Marka – powiedziałam jej. – Ale ja zostanę jego żoną. Przemyśl to. To jej zamknęło buzię. Aisling i Laura tarzały się ze śmiechu. – Doskonałe posunięcie – powiedziała Laura. – Jestem z ciebie dumna. – To świetne. Szkoda, że nie mogłam zobaczyć jej miny – powiedziała Aisling. – Zobaczysz. Będzie pracowała w recepcji – powiedziała Jo. – Ale poczekaj tylko, a zobaczysz, jaka miła będzie dla mnie. Nie sądziła, że potrafię być bezwzględna, ale teraz już wie. – Nigdy taka nie będziesz, Jo – powiedziała Aisling. – Nigdy w życiu. Jo zastanawiała się nad tym, odkręcając nakrętkę tuszu do rzęs. – Zmądrzałam, może na tym to polega.

– Chyba wszystkie zmądrzałyśmy – Aisling pomyślała o minionym roku i wszystkich zmianach, jakie wniósł do jej życia. W krótkim okresie, ze stłamszonej mężatki zmieniła się w spełnioną pracującą matkę, której udało się stworzyć własną firmę i jednocześnie utrzymać inną pracę, a na dodatek opiekować się swymi ukochanymi synkami. Ona z pewnością stała się twardą kobietą. Udało jej się nawet zapomnieć o Michaelu – dzięki Samowi. Romans był na początku cudowny. Pod koniec stał się z lekka koszmarny. Aisling przypomniała sobie dzień po balu na cele dobroczynne, dzień, w którym powiedziała Samowi, żeby na dobre wyniósł się z jej życia. Wróciła właśnie do domu, podrzuciwszy kilka rzeczy do szpitala dla Jo i miała rozpocząć gotowanie kolacji, kiedy zadzwonił dzwonek u drzwi. Była piąta po południu. Chłopcy oglądali telewizję, a ona nie oczekiwała żadnych gości. – To Sam – oznajmił Phillip. Wstawił głowę przez kuchenne drzwi. Tylko to jej było potrzebne. Po wczorajszej kłótni nie zniosłaby kolejnej. Miała serdecznie dość, była zmęczona Samem Delaneyem. Otworzyła zamrażarkę, żeby zobaczyć, co powinna rozmrozić na kolację, i czekała, aż Sam wejdzie, szukając jej. Kiedy się nie pojawił, weszła do salonu. – Gdzie on jest? – zapytała zaskoczona. – Na zewnątrz – powiedział niewinnie Phillip. Aisling spojrzała na niego. – Dlaczego nie otworzyłeś drzwi? – zapytała. Zanim Phillip zdążył odpowiedzieć, dzwonek u drzwi zabrzmiał znowu. – Myślałem, że nie masz zamiaru wpuścić mnie do środka – powiedział Sam, kiedy otworzyła drzwi wejściowe. – To Phillip robi sobie zabawę – powiedziała ze zmęczeniem w głosie, prowadząc Sama do kuchni. – A to gówniarz – głos Sama był ochrypły. Aisling obróciła się i wykrzyknęła z furią: – Ani mi się waż wyzywać mojego syna! Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz? – Aisling, nie ciskaj się – powiedział Sam, zaskoczony. – To tylko taka uwaga, przepraszam, Spójrz, przyszedłem, żeby przeprosić za ostatni wieczór, więc czy mogę przeprosić podwójnie? Przepraszam, że poprzedniej nocy straciłem panowanie nad sobą, przepraszam za to, że nazwałem twojego syna g.. .przepraszam – powiedział nieprzekonująco. – Co się stało, mamo? – zapytał Paul, wchodząc do kuchni, z Phillipem depczącym mu po piętach. Obaj patrzyli na Sama oskarżycielskim wzrokiem. – Co on powiedział tym razem? – gniewna twarz Phillipa była tak podobna do twarzy Michaela, było to niesamowite. – Czy mamy go wyrzucić, mamo? – zapytał Paul. Aisling poczuła, jak jej serce wzbiera dumą. Jej mali bohaterowie, gotowi zmierzyć się z dorosłym trzy razy większym od nich, by ją obronić. Podeszła i przytuliła ich obu. Rosną tak szybko, za kilka lat będą tak wysocy jak ona. – Nie, chłopcy, wszystko w porządku. Paul odprężył się na jej słowa, ale ciało Phillipa było nadal naprężone, jakby był gotów do walki. Wyzwolił się z jej objęć i przyjrzał się bacznie Samowi. – Naszego taty tutaj nie ma, ale nie myśl, że możesz rozkazywać naszej mamie – zwrócił się do niego. – Nie podobasz się nam. Dlaczego nie pojedziesz z powrotem do Ameryki? – Właśnie, dlaczego? – powiedział Paul. Aisling osłupiała. Nie miała pojęcia, że bliźniaki tak bardzo nie lubią Sama. Myślała, że są ze sobą w całkiem dobrej komitywie. Przypomniała sobie jednak, że kiedy we czwórkę szli do McDonald'sa lub do kina, obaj chłopcy siadali zawsze obok niej, nigdy obok Sama. Zabawne, nigdy przedtem nie pomyślała o tym. – Wszystko w porządku, chłopcy – powiedziała. – Wszystko jest dobrze, wszystko będzie dobrze – uśmiechnęła się do Phillipa. Idź oglądać telewizję. Za godzinę będzie kolacja. Kiedy wyszli, Sam wysunął kuchenne krzesło spod stołu i usiadł z hałasem.

– Rozpuszczasz chłopców, rozpuszczasz ich, bo czujesz się winna z powodu separacji – powiedział, przeciągając samogłoski. Aisling zdała sobie sprawę, że nienawidzi jego sposobu mówienia; jego amerykański akcent nagle zabrzmiał tak fałszywie. – Kiedy byłem w ich wieku, dostałbym porządne lanie za mówienie w ten sposób do dorosłej osoby. I o to Phillip sam się prosi. Przydałoby mu się kilka klapsów. Odwróciła się, by popatrzeć na niego, na jego zaczerwienioną twarz i oczy pełne gniewu. Był despotą niewątpliwie. Dlaczego nie zauważyła tego wcześniej? Dała mu się uwieźć, bo był takim seksownym, przystojnym chłopakiem, którego mogła przeciwstawić Michaelowi. Wskutek tego, a także z powodu jego nadzwyczajnych zdolności wykazywanych w łóżku, była ślepa na jego wady. Lecz teraz już z tym koniec. – Masz prawo do swoich poglądów dotyczących wychowywania dzieci – powiedziała spokojnie. – Ale nie wyobrażaj sobie, że wypróbujesz swoje teorie na moich dzieciach. Nie wypróbujesz ich także na mnie, Sam. Między nami wszystko skończone. A więc, jeśli mógłbyś wyjść, wrócę do swojego życia, bez ciebie mówiącego mi co pięć minut, że coś robię źle. Sam wpatrywał się w nią z otwartymi ustami. – Chyba tak nie myślisz, Aisling wyjąkał. – A co z nami, co z naszymi planami? – Nas już nie ma, Wszystko skończone. Chwycił ją za ramię i usiłował wciągnąć na kolana, błagając: – Proszę, Aisling, nie mów tak. – Zostaw mnie! – uwolniła się z jego uścisku. – Aisling – Sam wstał i usiłował objąć ją, ale ona odtrąciła go. – Po prostu odejdź, Sam. – No idź już. – Phillip i Paul stali z tyłu przy drzwiach, jak mali wartownicy. Przez chwilę Aisling czuła, że zapiera jej dech w piersi, gdy twarz Sama pociemniała z gniewu. Zacisnął zęby. Chyba nie miał zamiaru ich bić? – Chodźcie tutaj, chłopcy – krzyknęła. Podbiegli i stanęli przed nią. – Odejdź! – powiedziała jeszcze raz. Wzruszył ramionami. – Idę, ale będziesz tego żałowała. Wiem, że tak będzie. Będziesz chciała mego powrotu. Tak, kiedy piekło zamarznie – pomyślała. Nie padło ani jedno słowo, kiedy Sam się odwrócił i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami. To było do przewidzenia. – A więc, chłopcy, co chcecie na kolację? – zapytała raźnie Aisling, zdecydowana ukryć przed nimi, jak bardzo była roztrzęsiona tym zajściem. – A może pójdziemy do McDonald'sa na przekąskę? – Ugotujemy coś – oznajmił Phillip. Wyciągnął dla niej krzesło przy stole. – Umiemy rozmrozić tak samo dobrze jak ty. Aisling nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Przygotowała sobie kieliszek lodowatego białego wina z lodówki i usiadła przy stole. – Dobra, chłopaki, a więc co jemy? *** – Czy myślisz o Samie? – zapytała Jo. Aisling spojrzała na przyjaciółkę i uśmiechnęła się. – Znasz mnie dobrze, Jo – powiedziała. – Znam cię wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że postąpiłaś słusznie – powiedziała cicho Jo. – Tak, z pewnością. – Zabiorę Isabel na dół, a wy, dziewczyny, skończcie się szykować – powiedziała Laura, zabierając dziecko z pokoju. – Teraz wiem, skąd się wzięła ta twoja spostrzegawczość – powiedziała Aisling do przyjaciółki siadając na bladożółtej kołdrze. – Nie martwię się, Jo. Szczerze mówiąc, jestem bardzo szczęśliwa. Kocham moje obecne życie, kocham wolność. Oczywiście przerzucanie się z jednej pracy na drugą, coraz więcej pracy i opieka nad dziećmi – to wszystko nie jest łatwe, ale we wszystkim, co robię, jest potężne poczucie wolności. Ja podejmuję decyzje, ja postanawiam,

co będę robić każdego dnia, każdego tygodnia – wyjaśniła. – Mam niewiarygodne poczucie wolności. Sam dał mi wiarę w siebie, w każdym razie na początku – dodała lekko drwiąco – lecz przebywanie z nim sprawiło, że przekonałam się, że nie chcę innego mężczyzny, którym miałabym się przejmować. Jeszcze przez długi czas. A kiedy zechcę kogoś, to tylko na moich warunkach. – A więc jesteś szczęśliwa? – zapytała niepewnie Jo. Wiem, że to dziecinne, ale chciałabym, żebyś była szczęśliwa w dniu mojego ślubu. Aisling wstała i objęła Jo rękoma. – Jestem szczęśliwa. Jestem taka szczęśliwa z powodu ciebie i Marka. To cudowne widzieć, jak bardzo jesteście szczęśliwi z Isabel. – Dziękuję ci za wszystko, Ash powiedziała Jo. – Dziękuję ci za to, że jesteś dziś tutaj i dziękuję, że byłaś dla mnie taka dobra, kiedy cię potrzebowałam. – A od czego są przyjaciele? zapytała Aisling, wzruszając ramionami. A powiedz mi teraz, ten fotograf, Ralph, który robi zdjęcia na ślubie, czy jest przystojny? Czy jest wolny? – Tak – powiedziała Jo odrobinę zbyt entuzjastycznie. – Jest porażająco przystojny. Ciemne włosy, brązowe oczy, wspaniałe ciało. Jest tylko jeden mały problem – jest gejem. – Czy jest dojrzałym mężczyzną? – zapytała Aisling. – Jak najbardziej – odrzekła Jo. – Świetnie. Nad resztą popracujemy. Skoro jest dorosły, nie chcę niczego więcej. A teraz, idziemy na ślub? – Ma się rozumieć.