Chloe Neill - Czar Ognia. Tom - PDF Free Download

Czar Ognia – Firespell 1 Chloe Neill 2 CZAR OGNIAMROCZNA ELITA 01 FIRESPELL Dark Elite 01 Przełożyły: Adijka, nimel, sssysuniaaa Korekta: wojciechsylw...

15 downloads 25 Views 1MB Size

Download PDF

Czar Ognia – Firespell

1

Chloe Neill

CZAR OGNIA MROCZNA ELITA 01 FIRESPELL Dark Elite 01

Przełożyły: Adijka, nimel, sssysuniaaa Korekta: wojciechsylwia, mejaczekk, Bzzzyt, Revine

Translate_Team 2010

2

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 1 Zebrali się dookoła wysokiego stołu konferencyjnego, ośmioro mężczyzn i kobiet, nikt poniżej sześćdziesięciu pięciu lat, wszyscy bogaci ponad miarę. Byli tutaj - w samym środku Manhattanu - żeby zadecydować o moim losie. Byłam prawie szesnastolatką i miałam tylko miesiąc do skończenia drugiej klasy szkoły średniej. Moi rodzice, profesorowie filozofii, dostali ofertę dwuletniego urlopu naukowego na uniwersytecie w Monachium, w Niemczech. Nieźle – dwa lata poza jedynym krajem, który naprawdę się liczył. Zadecydowali, że lepiej jeśli zostanę w Stanach. Powiedzieli mi o tym pewnej czerwcowej soboty. Byłam przygotowana do pójścia do domu mojej najlepszej przyjaciółki, Ashley, kiedy moi rodzice przyszli do pokoju i usiedli przy moim łóżku. - Lily – powiedziała mama. – Musimy porozmawiać. Uważam, że nie zepsuję niespodzianki mówiąc, że nie dzieje się nic dobrego, kiedy ktoś zaczyna tak mówić. Moją pierwszą myślą było, że coś okropnego stało się Ashley. Okazało się, że z nią wszystko było w porządku, a bomba uderzyła trochę bliżej domu. Moi rodzice powiedzieli mi, że zaakceptowali program urlopu naukowego i że szansa pracy w Niemczech przez dwa lata byłaby dla nich niesamowitą okazją. Umilkli i wymienili jedno z tych długich, znaczących spojrzeń, a to nie wróżyło dla mnie nic dobrego. Powiedzieli, że nie chcieliby ciągać mnie ze sobą do Niemiec, że byliby tam zbyt zajęci, by się mną opiekować, i że chcieliby zostawić mnie w amerykańskiej szkole, żebym miała tutaj lepszą szansę na pójście do 3

Chloe Neill dobrego college’u. Więc zdecydowali, że na czas, kiedy będą daleko, ja zostanę w Stanach. Byłam częściowo załamana i podekscytowana. Załamana, oczywiście, ponieważ oni będą daleko za oceanem, kiedy będę przechodzić wszystkie kamienie milowe – przygotowania do SAT1, wizyty w college’u, bal maturalny, kompletowanie mojej kolekcji winyli Smashing Pumpkins. Podekscytowana, ponieważ miałabym zostać u Ashley i jej rodziców. Niestety, miałam rację, tylko przy pierwszej części. Rodzice zadecydowali, że będzie dla mnie lepiej ukończyć szkołę średnią w Chicago, w szkole z internatem otoczonej wieżowcami, a konkretnie nie w Sagamore, moim rodzinnym mieście w Upstate2 w Nowym Jorku - nie w naszym otoczonym drzewami sąsiedztwie, z moimi przyjaciółmi oraz ludźmi i miejscami, które znałam. Protestowałam, posługując się każdym argumentem, który przyszedł mi na myśl. Skok w przyszłość o dwa tygodnie i 240 mil do konferencyjnego stołu, gdzie siedzę w rozpinanym sweterku i grafitowej spódnicy, której w normalnych okolicznościach nigdy bym nie założyła, członkowie Rady Powierników Szkoły dla Dziewcząt im. Św. Sophii znów wpatrywali się we mnie. Ci ludzie przeprowadzali wywiad z każdą dziewczyną, która chciała chodzić po ich świętych korytarzach – w końcu niebo zakazywało przyjmowania dziewczyn, które nie spełniały pewnych standardów. To, że przybyli do Nowego Jorku, żeby się ze mną zobaczyć, wydawało mi się trochę niezwykłe. standardowy egzamin dla uczniów szkół średnich, chcących dostać się na wyższą uczelnię. Nasza matura. 2 Upstate New York – północna częśd stanu Nowy Jork 1 SAT –

4

Czar Ognia – Firespell - Mam nadzieję, że jesteś świadoma – powiedział jeden z nich, srebrnowłosy mężczyzna z małymi okrągłymi okularami – iż Św. Sophia jest sławną, naukową instytucją. W Chicago szkoła ma długą i chlubną historię, a jej absolwenci studiują w Ivy Leagues3. Kobieta ze stosem włosów na czubku głowy popatrzyła na mnie i powiedziała powoli, jakby rozmawiała z dzieckiem. – Będziesz miała wszystkie drugorzędne instytucje w tym kraju u swoich stóp, jeśli tylko zostaniesz zaakceptowana w Św. Sofii. Jeśli zostaniesz dziewczyną Św. Sophii. W porządku, ale co jeśli nie chciałam być dziewczyną Św. Sophii? Co jeśli chciałam zostać w domu w Sagamore z moimi przyjaciółmi, a nie tysiąc mil dalej w jakimś mroźnym mieście na Środkowym Zachodzie, otoczona przez dziewczyny z prywatnych szkół, które ubierają się tak samo i mówią tak samo, przechwalając się pieniędzmi? Nie chcę być dziewczyną Św. Sophii. Chcę być sobą, Lily Parker, ciemnowłosą, z eyelinerem i baśniowym zmysłem mody. Władze Św. Sophii widocznie były mniej niezdecydowane. Dwa tygodnie po wywiadzie, dostałam list. „Gratulacje – napisano. – Jesteśmy zaszczyceni, mogąc poinformować, że członkowie rady powierniczej odnieśli się pozytywnie do przyjęcia cię do Szkoły Św. Sophii dla Dziewcząt.” Byłam mniej zaszczycona, ale oprócz ucieczki, która nie była w moim stylu, nie miałam innych możliwości. Więc dwa miesiące później, moi rodzice i ja zawędrowaliśmy na międzynarodowe lotnisko Albany. Mama zarezerwowała nam te same linie lotnicze, więc razem siedzieliśmy w hali odlotów. Ubrała się w koszulę i obcięte spodnie, jej długie ciemne włosy były związane w kucyk. Mój tata założył 3 Ivy Leagues – (ang. Liga Bluszczowa) 8 prestiżowych uniwersytetów we wschodnich Stanach Zjednoczonych 5

Chloe Neill zapinaną na guziki koszulę i spodnie khaki, jego kasztanowe włosy falowały nad okularami. Zmierzali na międzynarodowe lotnisko JFK w Nowym Jorku, a ja oczekiwałam na odlot do O’Hare w Chicago. Siedzieliśmy w ciszy, aż wywołano mój samolot. Zbyt zdenerwowana by płakać, wstałam i założyłam przez ramię torbę. Moi rodzice również wstali i mama położyła rękę na moim policzku. – Kochamy cię, Lil. Wiesz o tym? I że tak będzie najlepiej? Na pewno nie sądziłam, żeby to było najlepsze. I dziwne było to, że nie byłam pewna czy ona w to wierzy, biorąc pod uwagę jak nerwowy miała głos, kiedy to mówiła. Patrząc w przeszłość, myślę, że oboje mieli wątpliwości, co do słuszności tego kroku. Właściwie tego nie powiedzieli, ale język ich ciał mówił co innego. Kiedy najpierw powiedzieli mi o swoich planach, mój tata dotykał kolana mamy – nic romantycznego czy czegoś w tym stylu, ale jakby potrzebował otuchy, jakby potrzebował przypomnienia, że ona tam jest i wszystko będzie dobrze. To mnie zastanowiło. Myślałam, że zostali skierowani do Niemiec na dwuletnie badania podczas urlopu naukowego, w końcu poświęcili wiele miesięcy starając się o ten wyjazd, ale wbrew temu co mówili o świetnej „okazji”, nie wydawali się zachwyceni z osiągnięcia. Cała ta sprawa była bardzo, bardzo dziwna. W każdym razie, moja mama rzuciła po raz kolejny: – Tak będzie najlepiej. – Razem z tatą powtarzali tę frazę przez ostatnie kilka tygodni jak mantrę. Nie sądziłam, że to najlepsze co może mnie spotkać, ale nie chciałam, żeby dziecinny komentarz był ostatnią rzeczą, którą im powiem, więc przytaknęłam mamie, uśmiechnęłam się sztucznie i pozwoliłam przytulić się ojcu. - Możesz do nas dzwonić w każdej chwili – powiedział. – O każdej porze dnia i nocy. Albo wysłać e-mail. Albo sms-y. – 6

Czar Ognia – Firespell Przycisnął wargi do czubka mojej głowy. – Jesteś naszym światłem, Lils – wyszeptał. – Naszym światłem. Nie byłam pewna czy bardziej go kochałam za zbytnie martwienie się, czy nienawidziłam za odesłanie mnie tak daleko. Pożegnaliśmy się i przeszłam przez halę odlotów, zajęłam miejsce w samolocie z kartą kredytową - przeznaczoną do wykorzystania w nagłych wypadkach – w portfelu, walizką podróżną z moim nazwiskiem w ładowni samolotu. Kiedy Nowy Jork znikał pode mną położyłam dłoń na oknie. Do widzenia „New York State of Mind4”. Pete Wentz ujął to najlepiej w tytule swojej piosenki: „Chicago Is So Two Years Ago” Dwie godziny i małą torebkę orzeszków później, zostałam w 5 312 powitana przez wiatr, który był zbyt srogi i zbyt zimny jak na popołudnie na początku września, Wietrzne Miasto, albo i nie. Spódnica do kolan, część mojego nowego uniformu Św. Sophii, nie pomagała przezwyciężyć chłodu. Zerknęłam z powrotem na czarno-białą taksówkę, która wysadziła mnie od frontu szkolnej enklawy na East Erie. Kierowca odbił od krawężnika i włączył się do ulicznego ruchu, zostawiając mnie na chodniku, z wielką walizką w rękach, torbą-listonoszką przewieszoną przez ramię i centrum Chicago wokół mnie. Wznosząca się przede mną Szkoła Św. Sophii dla Dziewcząt nie robiła przyjemnego wrażenia. Członkowie komisji powiedzieli mi, że Św. Sophia powstała jako klasztor, ale to na co patrzyłam mogło z łatwością udawać gotycki horror. Ponury szary kamień. Dużo wysokich, smukłych 4 - Piosenka napisana przez Billy’ego Joela w 1976r., zamieczona na albumie „Turnstiles”, wielokrotnie nagrywana przez innych atrystów; swój renesans przeżywała po zamachach na WTC 11 września 2001r. 5 Numer kierunkowy do Chicago 7

Chloe Neill okien i jedno wielkie, okrągłe na środku. Zęby uśmiechających się gargulców usadowionych na każdym rogu stromego dachu. Pochyliłam głowę przyglądając się posągom. Czy to nie dziwne, że zakonnice miały być chronione przez małe kamienne potworki? I one miały trzymać ludzi z daleka… czy w środku? Nad wejściem do głównego budynku umieszczone były symbole Św. Sophii – dwie cierniste wieże, z tego samego szarego kamienia co reszta. Przypuszczalnie, jakieś pierwszoplanowe aktorki z Chicago nosiły srebrne pierścionki z wygrawerowanym zarysem wież, na dowód, że były dziewczynami Św. Sophie. Trzy miesiące po rewelacjach moich rodziców, wciąż nie miałam ochoty być dziewczyną Św. Sophii. Poza tym, jeśli się zmrużyło oczy, budynek wyglądał jak szpiczasto uchy potwór. Zagryzałam wargi i rzuciłam okiem na kilka innych, mniej gotyckich budynków, które tworzyły małe miasteczko studenckie, już prawie schowane przed resztą Chicago za kamienną ścianą. Królewska niebieska flaga, ozdobiona herbem Św. Sophii (dopełnionym wieżą) falowała na wietrze ponad łukiem frontowych drzwi. Rolls-Royce stał zaparkowany na wygiętym podjeździe poniżej. To nie było miejsce dla mnie. To nie było Sagamore. To było daleko od mojej szkoły i mojego sąsiedztwa, daleko od mojego ulubionego, klasycznego sklepu odzieżowego i ulubionej kawiarni. Gorzej, weźmy Rolls’a, zgaduję, że to nie jest mój ulubiony typ ludzi. Cóż, oni zwykle nie stanowili mojego towarzystwa. Jeśli moi rodzice mogli pozwolić sobie na posłanie mnie tutaj, widocznie mieliśmy pieniądze, o których nie wiedziałam. - Do bani – zamruczałam, w samą porę, bo dwuskrzydłowe drzwi na środku wieży otworzyły się. Kobieta – wysoka, szczupła, 8

Czar Ognia – Firespell ubrana w beznadziejny garnitur i rozsądne obcasy – podeszła do drzwi. Patrzyłyśmy na siebie chwilę. Wtedy ona przesunęła się na bok, przytrzymując ręką otwarte drzwi. Zgadłam, że to był sygnał, żebym weszła. Poprawiając torbę na ramieniu i walizkę, ruszyłam naprzód. - Lily Parker? – zapytała, unosząc pytająco jedną brew, kiedy dotarłam do kamiennych schodów prowadzących do drzwi. Przytaknęłam. Podniosła wzrok i skontrolowała szkolne tereny, jak orzeł wypatrujący zdobycz. – Wejdź do środka. Wiatr mierzwił mi włosy kiedy krok za krokiem szłam w górę schodów do budynku, aż ogromne drzwi zamknęły się za mną. Kobieta przeszła przez główny budynek szybko, sprawnie i cicho. Nie zostałam przywitana zbyt wylewnie. Widocznie w Chicago znacznie chłodniej wita się gości. Nie mówiła ani słowa, odkąd skinieniem przekazała mi, żebym szła za nią. Więc poszłam, przez długie, gładkie, wapienne korytarze oświetlone przez malutkie, migotające żarówki w starym stylu ściennych lamp. Podłoga i ściany były zrobione z tego samego bladego wapienia, sufit na górze usłany był siatką grubych drewnianych desek ze złotymi symbolami namalowanym w przestrzeniach pomiędzy nimi. Pszczoła. Kwiecisty kształt fleur-delis6. Minęłyśmy jeden zakręt, potem inny, aż weszłyśmy w korytarz wspierany na kolumnach. Sufit się zmienił, wznosząc się ponad nami w serii ostrych, wygiętych w łuk drewnianych belek, przerwy między nimi pomalowano tym samym niebieskim kolorem, co flaga Św. Sophii. Złote gwiazdki uzupełniały błękit. 6

Kwiat lilii (fr.), patrz http://pl.wikipedia.org/wiki/Fleur-de-lis 9

Chloe Neill To było imponujące – albo przynajmniej drogie. Poszłam za nią wzdłuż korytarza, który zakończył się drewnianymi drzwi. Napis na środku MARCELINE D. FOLEY, namalowano złotymi literami. Kiedy otworzyła drzwi i weszła do środka biura, założyłam, że to ona była Marceline D. Foley. Weszłam za nią do środka. Pokój był ponury, ciężki aromat dryfował do góry z małego olejnego palnika z boku stołu. Gigantyczny, okrągły witraż umieszczono na ścianie naprzeciwko drzwi, a masywne, dębowe biurko ustawiono przed nim. - Zamknij drzwi – powiedziała. Odstawiłam walizkę na podłogę i wykonałam jej rozkaz. Kiedy odwróciłam się ponownie siedziała za biurkiem, ozdobione manicurem ręce ściskała przed sobą, jej wzrok spoczywał na mnie. - Jestem Marceline Foley, dyrektorka tej szkoły – powiedziała. - Zostałaś wysłana do nas dla wykształcenia, rozwoju osobistego i stania się młodą damą. Staniesz się dziewczyną Św. Sophie. Jako junior, spędzisz dwa lata w tej instytucji. Oczekuję od ciebie, że mądrze spożytkujesz ten czas – studiując, ucząc się, nawiązując kontakty i przygotowując się do podjęcia studiów na renomowanym uniwersytecie. - Będziesz miała zajęcia od 8.20 do 15.20. Od poniedziałku do piątku. Będziesz jadła obiady dokładnie o 17 i korzystała z pokoju do nauki własnej od 19 do 21, od niedzieli do czwartku. Cisza nocna obowiązuje od 22. W ciągu tygodnia musisz przebywać na terenie szkoły, chociaż możesz uprawiać sport poza szkołą podczas przerwy obiadowej, zakładając, że nie wyjdziesz sama i pozostaniesz blisko kampusu. W piatki i soboty godzina policyjna zaczyna się równo o 21. Masz jakieś pytania? 10

Czar Ognia – Firespell Potrząsnęłam głową, co było kłamstwem. Miałam właściwie tysiące pytań, ale nieuporządkowanych, myślałam, że to doceni, szczególnie, że jej umiejętności PR pozostawiały dużo do życzenia. Opisała Św. Sophię bardziej jako więzienie niż szkołę z internatem. Jej PR nie przekonywał mnie. To nie tak, że byłam tam z własnego wyboru. - Dobrze – otworzyła małą szufladę po prawej stronie biurka. Wyjęła z niej zabytkowy, złoty, uniwersalny klucz – wąski, zakończony zębami – który był przewiązany królewską, niebieską wstążką. - Twój klucz do pokoju – powiedziała, wyciągając rękę. Podniosłam wstążkę z jej dłoni, owijając palce dookoła smukłego kawałku metalu. – Twoje książki są już w twoim pokoju. Został ci przydzielony laptop, który również jest w twoim pokoju. Zmarszczyła brwi i wtedy spojrzała w górę, na mnie. – Prawdopodobnie nie tak wyobrażałaś sobie swoje lata szkolne, panno Parker. Ale dowiesz się, że zostałaś obdarowana niewiarygodnym prezentem. To jest jedna z najlepszych szkół średnich w kraju. Bycie wychowanką Św. Sophie otworzy się przed tobą drzwi edukacyjne i towarzyskie. Twoje członkostwo w tej instytucji będzie łączyło cię z grupą kobiet, o międzynarodowych wpływach. Kiwnęłam głową, głównie wobec tej pierwszej części. Oczywiście wyobrażałam sobie moje szkolne lata inaczej. Wyobrażałam sobie zostanie w domu, z moimi przyjaciółmi, z moimi rodzicami. Ale ona właściwie nie spytała mnie jak się czułam zostając wysłaną do Chicago, więc nie wdawałam się w szczegóły. - Pokażę ci twój pokój - powiedziała, podnosząc się z krzesła i ruszając do drzwi. Podniosłam moją torbę i poszłam za nią. Św. Sophia wyglądała praktycznie tak samo w drodze do 11

Chloe Neill mojego pokoju jak i w drodze do biura Foley – jeden kamienny korytarz za drugim. Budynek był nieskalanie czysty, ale pusty. Sterylny. Był też cichszy niż oczekiwałam po szkole średniej, a z pewnością spokojniejszy niż ten, który opuściłam. Poza stukiem obcasów Foley na lśniących kamiennych podłogach, miejsce było cichym cmentarzyskiem. I to nie było typową rzeczą dla liceum. Żadnych gablot z nagrodami, klasowych zdjęć, szafek, motywujących plakatów. Co najważniejsze, wciąż żadnego śladu uczniów. Sądziłam, że będzie nas dwustu. Jak dotąd, wyglądało, że jestem jedyną dziewczyną Św. Sophii w budynku. Korytarz nagle otworzył się na ogromną, okrągłą przestrzeń z sufitem w kształcie kopuły i szachownicą, labiryntem ułożonym z kafelków na podłodze. To było poważne miejsce. Miejsce do rozmyślań. Miejsce, gdzie zakonnica przeszła cicho, poważnie, przez korytarze. Foley otworzyła następne dwuskrzydłowe drzwi. Sień przeszła w długi pokój oświetlony przez ogromne, metalowe żyrandole i płonący kolorami tuzinów witraży. Ściany, gdzie nie umieszczono okien, pokryte były książkami, a podłoga była zapełniona rzędami stołów. Przy stołach siedziały nastolatki. Wiele, wiele nastolatek, wszystkie w ubraniach będących mundurkami Św. Sophii: granatowa, kraciasta spódnica i bluzka w tym samym kolorze; sweter, bluza z kapturem, sweterkowy bezrękawnik. Wyglądały jak dziewczyny z kraciastej armii. Książki i notatniki pokrywały stoły przed nimi, laptopy były otwarte i buczały. Zajęcia zaczynały się od jutra, a te dziewczyny już się przygotowywały. Członkowie zarządu mieli rację – ci ludzie myśleli poważnie o studiach. 12

Czar Ognia – Firespell - Twoje koleżanki z klasy – powiedziała cicho Foley. Szła przez przejście między rzędami, które dzieliło pokój na dwie części, a ja podążałam za nią, ramię bolało od ciężkiej torby. Dziewczyny obserwowały mnie, gdy przechodziłam obok nich, unosząc głowy z nad książek (oraz notesów i laptopów). Pochwyciłam spojrzenia dwóch z nich. Pierwsza była blondynką z falistymi włosami, które spływały kaskadami na jej ramiona i czarną opaską z lakierowanej skóry. Uniosła brew, kiedy przechodziłam, a dwie inne brunetki przy stole pochyliły się do niej, żeby coś jej szepnąć. Plotkowały. Od razu zorientowałam się, że to ona była liderką paczki. Druga dziewczyna, która siedziała z trzema innymi kraciastymi kadetkami kilka stolików dalej, zdecydowanie nie była członkiem paczki blondynki. Też miała blond włosy, ale ostrzyżone na pazia miały ciemniejsze końcówki. Miała pomalowane na czarno, lśniące paznokcie i mały srebrny kolczyk po prawej stronie nosa. Biorąc pod uwagę to co dotychczas widziałam, byłam zaskoczona, że Foley pozwoliła jej na to, ale mi się to podobało. Podniosła głowę, kiedy przechodziłam, jej zielone oczy i moje brązowe spotkały się. Uśmiechnęła się. Ja też. - Tędy – przemówiła Foley. Popędziłam za nią. Szłyśmy dalej między rzędami stołów do przeciwnego końca sali, do innego korytarza. Kilka zakrętów więcej i wąskich ciągów kamiennych schodów dalej, Foley zatrzymała się przed drewnianymi drzwiami. Kiwnęła głową w stronę klucza w mojej dłoni. – Twój apartament – powiedziała – Twój pokój jest pierwszy od prawej. Masz trzy współlokatorki i będziesz dzielić z nimi pokój. 13

Chloe Neill Zajęcia zaczynają się od 8.20 jutrzejszego ranka. Twój plan zajęć znajdziesz razem z książkami. Rozumiem, że interesujesz się jakąś sztuką? - Lubię rysować – powiedziałam. – Czasami malować. - Tak, komisja wysłała kilka slajdów twoich prac. To nadaje się do fantastyki - nierealnego świata i wymyślonych istot – ale wydajesz się mieć jakieś umiejętności. Umieściliśmy cię w naszym artystycznym kierunku. Zaczniesz zajęcia w studio w ciągu następnych kilku tygodni, kiedy zjawi się nasz nauczyciel. Oczekujemy, że poświęcisz tyle samo czasu swoim talentom, co nauce – Widocznie zakończywszy instrukcję popatrzyła na mnie z góry na dół oceniając. – Jakieś pytania? Znowu to zrobiła. Powiedziała „Jakieś pytania?”, ale to brzmiało trochę jak „Nie mam czasu na bzdury w tej chwili.” - Nie, dziękuję – powiedziałam i Foley kiwnęła głową. - Bardzo dobrze – Mówiąc to, odwróciła się na swoich obcasach i odeszła, a odgłos jej kroków odbił się korytarzu. Poczekałam, aż odejdzie, wtedy wsunęłam klucz do zamka i przekręciłam gałkę. Drzwi otworzyły się do małej, okrągłej przestrzeni – wspólnego pokoju. Przed kominkiem stała sofa oraz stolik do kawy, o przeciwną ścianę opierała się wiolonczela, czworo drzwi prawdopodobnie prowadziło do sypialni. Podeszłam do drzwi najdalej wysuniętych na prawo i wsunęłam uniwersalny klucz do zamka. Kiedy kliknął, popchnęłam drzwi i włączyłam światło. Pokój był mały, a raczej malutki, ale czysty, z niewielkim oknem i podwójnym łóżkiem. Łóżko było przykryte niebieską, królewską kapą z wyhaftowanym znakiem wieży Św. Sophii. Naprzeciwko łóżka stał drewniany sekretarzyk, na którym leżała sterta książek, stos papierów, srebrny laptop i budzik. Wąskie 14

Czar Ognia – Firespell drewniane drzwi wskazywały szafę. Zamknęłam drzwi do apartamentu za mną, wtedy położyłam moją torbę na łóżku. W pokoju stało kilka mebli i przybory szkolne, ale tak naprawdę, był pusty. I choć miałam ze sobą kilka drobiazgów, nic nie przypominało mi domu. Serce mi zamarło kiedy sobie to uświadomiłam. Moi rodzice rzeczywiście wysłali mnie do szkoły z internatem. Oni wybrali Monachium i badali jakiegoś stęchłego filozofa zamiast konkursów plastycznych i proszonych obiadów w dostojnym towarzystwie, którym lubili się chwalić. Usiadłam na łóżku, wyciągnęłam komórkę z przedniej kieszeni mojej szarożółtej torby listonoszki, żeby sprawdzić godzinę. Była prawie szósta w Chicago i północ w Monachium, chociaż oni byli pewnie w połowie drogi nad Atlantykiem. Chciałam do nich zadzwonić, usłyszeć ich głosy, ale kiedy odpadła ta opcja, wybrałam numer mamy, kliknęłam i napisałam wiadomość: „@JESTEM W SZKOLE.” To nie było dużo, ale już wiedzą, że dotarłam bezpiecznie i założyłam, że oddzwonią, kiedy będą mogli. Machnięciem zamknęłam telefon i gapiłam się na niego przez minutę, a łzy szczypały mnie w oczy. Próbowałam się nie rozpłakać w ciągu mojej pierwszej godziny w Św. Sophii, pierwszej godziny mojego nowego życia. Tak czy owak zupełnie się rozkleiłam. Nie chcę tu być. Nie w tej szkole, nie w Chicago. Gdybym sądziła, że wystarczy samolot, by zabrać mnie z powrotem, użyłabym karty kredytowej mamy, zażądałabym biletu i wskoczyła do samolotu do Nowego Jorku. - Do bani – powiedziałam, ostrożnie osuszając łzy, tak by uniknąć rozmazania się czarnego eyelinera wokół oczu. Ktoś zapukał i otworzył drzwi. Popatrzyłam w górę. 15

Chloe Neill - Planujesz ucieczkę? – zapytała dziewczyna z kolczykiem w nosie i czarnymi, lśniącymi paznokciami, stojąca w progu.

16

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 2 - Poważnie, wyglądasz na dosyć przygnębioną. - Odeszła od drzwi, jej wątłe ciało prawie zatonęło w kraciastej spódnicy i za dużej bluzie Św. Sophii, jej nogi odziane w obcisłe buty z baraniej skóry. Była mniej więcej mojego wzrostu, 165 cm lub coś koło tego. - Dzięki za zapukanie - powiedziałam, wycierając to co, jak byłam pewna, było bałaganem pod moimi oczami. - Robię co mogę. A ty się rozmazałaś - przekonywała. Podeszła do mnie i bez ostrzeżenia przechyliła mój podbródek. Pochyliła głowę i zmarszczyła brwi, potem przesunęła kciukami pod moimi oczami. Po prostu na nią patrzyłam, z rozbawionym wyrazem twarzy. Gdy skończyła, położyła ręce na swoich biodrach i oceniała swoją pracę. - Nie jest źle. Podoba mi się eyeliner. Trochę punkowy. Trochę gotycki, ale nie przytłaczający, i z całą pewnością pasuje do twoich oczu. Choć mogłabyś pomyśleć nad czymś wodoodpornym. - Wyciągnęła swoją rękę. - Jestem twoją współlokatorką, Scout Green. A ty jesteś Lily Parker. - Jestem - powiedziałam, ściskając jej dłoń. Scout usiadła na łóżku obok mnie, potem skrzyżowała nogi i zaczęła nimi machać. - A jakaż to osobista tragedia doprowadziła cię do naszej wspaniałej instytucji tego kończącego się cudownego dnia? Uniosłam brew. Zamachała ręką. - To nic osobistego. Mamy tendencję do dużej ilości tragicznych przypadków. Śmierci krewnych. Rodziców zbyt zajętych zdobywaniem majątków, by mieć czas na obawy nastolatków. To moja podstawowa historia. Do rzadkich, ale ekscytujących okazji należą wygnania ze społeczeństwa przy 17

Chloe Neill wystarczającej ilości pieniędzy dla opiekunów, by dostrzec „niewykorzystywany potencjał.” - pochyliła głowę i spojrzała na mnie. - Masz świetny wygląd, ale nie wyglądasz wystarczająco punkowo by być wydalonym dzieciakiem. - Moi rodzice są na wyprawie badawczej - powiedziałam. Dwadzieścia cztery miesiące w Niemczech - nie żebym była tym rozgoryczona – więc zostałam skazana na zamknięcie w Św. Sophii. Scout uśmiechnęła się porozumiewawczo. - Niestety, Lil, twoi rodzice porzucając cię dla Europy sprawili, że tutaj stałaś się przeciętna. To jak powrót ze szkoły do pustego domu. Skąd jesteś? To znaczy, przed tym jak zostałaś porzucona w Wietrznym Mieście. - Północna część stanu Nowy Jork. Sagamore. - Jesteś juniorem? Pokiwałam. - To samo - powiedziała Scout, potem rozkrzyżowała nogi i klepnęła rekami w kolana. - A to znaczy, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, mamy dwa wspólne lata w Szkole dla Dziewcząt Św. Sophii. Równie dobrze możemy cię wtajemniczyć. - Wstała, i z jedną ręką schowaną za plecami i drugą na talii, zrobiła mały ukłon. - Jestem Milicenta Carlisle Green. Uśmiechnęłam się szeroko. - I to dlatego przeszłaś na „Scout”. - I to dlatego przeszłam na „Scout” - zgodziła się, oddając uśmiech. - Po pierwsze, w imieniu mieszkańców Chicago - położyła rękę na sercu - witaj w Wietrznym Mieście. Pozwól mi przedstawić ci cudowny świat snobistycznego Amerykańskiego prywatnego akademika. - Zmarszczyła brwi. - „Akademik.” Czy to odpowiednie słowo? - Wystarczająco bliskie - powiedziałam. - Proszę kontynuuj. Pokiwała głową, potem omiotła ręką powietrze. 18

Czar Ognia – Firespell - Możesz zdobyć tu luksusowe zakwaterowanie, które daje ci biliard dolarów czesnego i mieszkanie z wyżywieniem. - podeszła do łóżka i, jak hostessa z The Price is Right7, pogłaskała żelazną ramę. - Kwatery sypialne tylko najwyższej jakości. - Oczywiście - powiedziałam uroczyście. Scout odwróciła się na pięcie, spódnica zakołysała się wokół jej kolan, i wskazała na prostą drewnianą komodę. - Najwspanialszy z Europejskich antyków, by przechować twoje świecidełka i skarby. - Potem podeszła z godnością do okna i, wraz z podciągnięciem żaluzji, odsłoniła widok. Było tam kilka jardów8 trawy, następnie kamienny mur. Za obydwoma znajdowała się frontowa ściana budynku ze szkła i stali. - I oczywiście - kontynuowała Scout - najlepszy widok jaki mogą kupić pieniądze nowobogackich. - Dla Parker jedynie najlepsze - powiedziałam. - Teraz to załapałaś - powiedziała z aprobatą Scout. Podeszła z powrotem do drzwi, następnie dała znak bym za nią podążyła. Wspólny pokój – powiedziała, obracając się wokoło by go obejrzeć. - Gdzie plotkujemy, czytamy stymulującą umysł klasykę literacką… - Taką jak to? - spytałam chichocząc, wskazując na wyświechtaną kopię Vogue leżącą na stoliku do kawy. - Bezwzględnie - powiedziała Scout. - Vogue jest naszym przewodnikiem po obecnych wydarzeniach i kulturze międzynarodowej. - I uroczych butach. - I uroczych butach - powiedziała, potem wskazała na 7 - Teleturniej, w którym uczestnicy licytują cenę przedmiotów. Ten, który był najbliżej prawdziwej ceny danej rzeczy i jej nie przekroczył, może go wygrac. Zwycięzcą jest osoba, która zdobyła przedmioty o najwyższej łącznej kwocie. 8 1 jard=0,9144 metra. 19

Chloe Neill wiolonczelę w kącie. - To dziecko Barnaby. Lesley Barnaby - dodała widząc moje uniesione brwi. - Ona jest numerem trzy w naszym apartamencie, ale nie zobaczysz jej zbyt często. Wesley ma cztery, i tylko cztery pozycje, w jej planie dnia: lekcje, spanie, uczenie się i ćwiczenie. - Kim jest dziewczyna numer cztery? - spytałam, gdy Scout prowadziła mnie do zamkniętych drzwi dokładnie naprzeciwko moich. Z ręką na klamce, Scout spojrzała na mnie. - Amie Cherry. Jest jedną z paczki bachorów. - Paczki bachorów? - Tak. Czy widziałaś blondynkę z opaską na głowie w pokoju do nauki własnej? Kiwnęłam głową. - To Veronica Lively, rezydująca dziewczyna alfa klasy juniorów. Cherry jest jedną z jej sługusów. Krótkowłosa brunetka. Nie słyszałaś, że to powiedziałam, ale Veronica właściwie posiada mózg. Może nie używa go do czegoś więcej niż całowania tyłka Foley, ale go ma. Sługusy to inna historia. Mary Katherine, to sługus numer dwa - brunetka z długimi włosami - jest byłą członkinią wyższych sfer. Nadal posiada koneksje, ale to właściwie wszystko co ma. - Teraz, Cherry - Cherry ma pieniądze. Stogi i stosy gotówki. Jako sługus, Cherry nie jest bynajmniej tak zła jak Mery Katherine, i ma potencjał do bycia fajną, ale bierze rady Veroniki zbyt poważnie. - Scout zmarszczyła brwi, następnie spojrzała na mnie. - Czy wiesz jak ludzie w Chicago nazywają Św. Sophie? Potrząsnęłam głową. - Św. Rozpuszczoną. - Niezbyt naciągane, prawda? - Dokładnie - ze skrętem nadgarstka, Scout przekręciła 20

Czar Ognia – Firespell klamkę i pchnęła otwarte drzwi jej sypialni. - Mój Boże- powiedziałam, wpatrując się w przestrzeń. - Tu jest tak dużo… rzeczy. Każdy centymetr powierzchni małego pokoju Scout, z wyjątkiem prostokątnego łóżka, wypełniony był półkami. A te półki były przepełnione. Były tam sterty książek ułożonych podwójnie i różnych bibelotów, wszystkie uporządkowane w schludne kolekcje. Była tam półka sów – niektóre ceramiczne, niektóre drewniane, niektóre zrobione z kawałków patyków i gałązek. Grupa rzeźbionych jabłek - ta sama mieszanka materiałów. Kałamarze. Antyczne cynowe pudełka. Mały domek zrobiony z papieru. Stare kamery. - Jeśli twoi rodzice ufundują skrzydło, dostaniesz dodatkowe półki, - powiedziała, głosem nudnym jak tygodniowa woda sodowa. - Skąd wzięłaś to wszystko? - podeszłam do półki i podniosłam delikatny papierowy domek zrobiony ręcznie z menu restauracji. Drzwi i maleńkie okna zostały ostrożnie wycięte w fasadzie budynku, a komin przyklejony do dachu, który posypany był białym brokatem. - I kiedy? - Jestem w Św. Sophii odkąd skończyłam dwanaście lat. Miałam czas. I zdobywałam to zawsze i wszędzie - powiedziała, klapiąc na swoje łóżko. Oparła się na łokciach i założyła jedną nogę na drugą. - Wiele jest słodkich rzeczy krążących naokoło Chicago. Sklepy z antykami, pchle targi, dobra robione ręcznie, co tylko chcesz. Czasem moi rodzice przynoszą mi coś, a ja zbieram rzeczy, które spotykam na swojej drodze w trakcie lata. Delikatnie umieściłam budynek z powrotem na półce, potem spojrzałam na nią. - Gdzie teraz są? To znaczy, twoi rodzice. - Monaco - Monte Carlo. Pokaz jachtów jest za kilka tygodni. Tam drewno tekowe jest czyszczone do połysku. - Zachichotała, ale 21

Chloe Neill nie był to szczególnie szczęśliwy dźwięk. - Nie przez nich, oczywiście - pracę fizyczną przenieśli w przeszłość - ale jednak. Wydalam jakiś niewyraźny dźwięk potwierdzenia - moje żeglarskie wyprawy ograniczały się do rowerków na obozie letnim i przesunęłam się za muzeum w kierunku książek. Było tam mnóstwo książek na mnóstwo tematów, wszystkie ułożone kolorami. To była papierowa tęcza - przepisy, encyklopedie, słowniki, tezaurusy, książki o typologii3 i projektowaniu. Było tam nawet kilka sędziwych skórzanych ksiąg ze złotymi literami na grzbietach. Wyciągnęłam książkę projektową z półki i przekartkowałam ją. Litery, w każdym kształcie i fasonie, pokrywały strony, od krzepkiego, dużego A do małego, zakręconego Z. - Wyczuwam tu temat przewodni - powiedziałam, uśmiechając się do Scout. - Lubisz słowa. Listy. Litery. Kiwnęła głową. - Łączysz razem parę liter, i tworzysz słowo. Łączysz razem parę słów, i tworzysz zdanie, potem akapit, potem rozdział. Słowa maja moc. Prychnęłam, odkładając książkę na półkę. - Słowa maja moc? To brzmi jakbyś interesowała się jakąś magią Harrego Pottera. - Teraz jesteś po prostu śmieszna - powiedziała. - Więc, co młoda Lily Parker porabiała w Sagamore, w Nowym Jorku? Wzruszyłam ramionami. - Zwyczajnie. Mieszkałam. Wypady do centrum handlowego. Koncerty. Zostań Top Modelką i Szkoła Przetrwania. - O, mój Boże, uwielbiam ten program - powiedziała Scout. Ten facet zje wszystko. - I jest gorący - podkreśliłam. 22

Czar Ognia – Firespell - Na prawdę gorący - zgodziła się. - Gorący facet jedzący krwawe coś. Kto wiedział, że to będzie hit? - Producent każdego filmu o wampirach? - zaoferowałam. Scout wybuchnęła śmiechem. - Dobrze powiedziane, Parker. Wychwyciłam sarkazm. - Próbowałam - przyznałam z szerokim uśmiechem. Miło było się uśmiechać - miło było mieć coś z czego można się śmiać. Do licha! Miło było czuć jakby ta sprawa ze szkołą z internatem mogłaby być wykonalna - jakbym była w stanie zdobyć przyjaciół, uczyć się i przejść nad sprawami uczelni wyższych z podobny sposób jak mogłabym to zrobić w Sagamore. Przeraźliwy dźwięk nagle wypełnił powietrze, jakby uderzenia maleńkich skrzydeł. - Ojej, to ja - powiedziała Scout, rozplątując nogi, zeskoczyła z łóżka i chwyciła cegłopodobną komórkę, grożącą wywibrowaniem sobie drogi z jednej z półek na podłogę. Podniosła telefon tuż przed tym jak osiągną krawędź, następnie otworzyła ekran i przeczytała jego zawartość. - Jezu, Luise - powiedziała. - Myślałaś, że będę miała przerwę, gdy zacznie się szkoła, ale nie. - Może zdając sobie sprawę, że mamrotała przed publicznością, spojrzała na mnie. Przepraszam, ale muszę iść. Muszę... ćwiczyć. Tak - powiedziała rzeczowo, jakby zdecydowała się na ćwiczenia jako wymówkę. Muszę ćwiczyć. Najwyraźniej chcąc dowieść swego, Scout wyciągnęła ramiona nad głowę i pochylała się w prawo i lewo, jakby rozciągała się przed wielkim biegiem, następnie stanęła prosto i zaczęła obracać tułów z rękami na talii. - Gimnastyka - wyjaśniła. Uniosłam powątpiewająco brew. - Przed ćwiczeniami. 23

Chloe Neill - Ćwiczenia - powtórzyła, łapiąc czarną torbę posłańca z haka obok drzwi i manewrowała ją nad głową. Białe czaszki i skrzyżowane kości uśmiechały się do mnie. - Więc - powiedziałam - ćwiczysz w swoim mundurku? - Najwyraźniej tak. Spójrz, jesteś nowa, ale lubię cię. I jeśli dobrze zgaduję, jesteś o niebo lepsza od reszty z paczki bachorów. - Dzięki, chyba? - Chciałabym byś nie robiła wokół tego wielkiego szumu. Nie widziałaś mnie jak wychodzę, oki? W pokoju zapanowała cisza, a ja wpatrywałam sie w nią próbując wyskandować w jak wielkie tarapaty się wplątała - Czy to jeden z tych momentów w stylu "nie wiem co mnie opętało", a ja usłyszę jutro o tym jak to zostałaś zaciągnięta w ciemną alejkę, a następnie uduszona? Te kilka sekund, które zajęło jej przemyślenie jej odpowiedzi, sprawiły, że stałam się bardziej nerwowa. - Prawdopodobnie nie dzisiaj - powiedziała w końcu. - Ale tak czy owak, to nie dla ciebie. I odkąd prawdopodobnie zamierzamy być BFF9, będziesz musiała mi w tym zaufać. - BFF? - Oczywiście - powiedziała, i tak po prostu, miałam przyjaciółkę. - Ale teraz muszę uciekać. Pogadamy później obiecała. A potem już jej nie było, drzwi jej sypialni otwarte, zamknięcie drzwi na korytarz zasygnalizowało jej wyjście. Rozejrzałam się po pokoju, zauważając parę tenisówek stojących razem przy łóżku. - Ćwiczenia, uważaj bo ci uwierzę - wymamrotałam, i opuściłam muzeum Scout, zamykając za sobą drzwi. Była prawie szósta, gdy przeszłam kilka stóp z powrotem do mojego pokoju. 9

Best Friends Forever – najlepsi przyjaciele na zawsze 24

Czar Ognia – Firespell Spojrzałam na stos książek i papierów na komodzie, przyznając sama przed sobą, że przygotowania na jutrzejsze lekcje były prawdopodobnie tym, co powinnam zrobić. Z drugiej strony, miałam bagaże do rozpakowania. To nie był trudny wybór. Lubiłam czytać, ale nie zamierzałam spędzić kilku ostatnich godzin moich letnich wakacji w nosem w książce. Rozpięłam i wypakowałam moją torbę, wpychając bieliznę, piżamy i przybory toaletowe do komody, potem wieszając części mojej nowej garderoby Św. Sophii w szafie wnękowej. Spódnice w niebieską i złotą kratę Św. Sophii. Koszulki z krótkimi rękawami. Rozpinany sweter. Niebieska bluzka na guziki, itd., itd. Schowałam również kilka sztuk zwyczajnej odzieży, którą przywiozłam: kilka dżinsów i spódnic, kilka ulubionych T-shirtów, bluza z kapturem. Buty trafiły do szafy wnękowej, a bibeloty na blat komody; wspólne zdjęcie moich rodziców i mnie; ceramiczna popielniczka zrobiona przez Ashley, która głosiła NAJLEPSZEJ KOWBOJCE. Oczywiście nie paliłyśmy, a ona nie była rozpoznawalna jako popielniczka, wyglądała bardziej jak coś co znajdujesz wewnątrz brudnej pieluszki. Ale Ashley zrobiła ją dla mnie na obozie, gdy miałyśmy po osiem lat. Pewnie, że męczyłam ją o to jak ohydna była, ale po to są przyjaciele, prawda? W tej chwili Ashley była w domu w Sagamore, prawdopodobnie ucząc się do testu z biologii, skoro publiczna szkoła zaczęła się dwa tygodnie temu. Przypominając sobie, że nie napisałam do niej, by zawiadomić ją o moim dotarciu, otworzyłam telefon i zrobiłam zdjęcie mojego pokoju – puste ściany, sterta książek, narzuta z logo - następnie przesłałam jej. - NIEZBYT IMPONUJĄCE RR - odpisała. Zaczęła nazywać 25

Chloe Neill mnie „Richie Rich”, gdy dowiedziałyśmy się, że wysyłają mnie do Św. Sophii - i po mnóstwie poszukiwań w sieci. Doszła do wniosku, że życie w wytwornej szkole prywatnej skazi mnie, obróci w jakiś rodzaj bredzącej Blair Waldorf10. Oczywiście, nie mogłam pozwolić, żeby na tym stanęło. Odesłałam – MASZ MNIE SZANOWAĆ. Najwyraźniej nadal była niewzruszona, skoro jej odpowiedzią było - IDŹ SIĘ UCZYĆ. Stwierdziłam, że prawdopodobnie była zajęta, więc wróciłam do stosu książek i je przejrzałam. Wiedza o Społeczeństwie. Trygonometria. Literatura Angielska. Historia sztuki. Chemia. Historia Europy. - Dobrze, że zaczynam od łatwych rzeczy - wymamrotałam, skubiąc dolną wargę, gdy przeglądałam treść podręczników. Dodając fakt, że najwidoczniej będę miała pracownię artystyczną. Będę miała szczęście, jeśli te dwie godziny nauki własnej każdej nocy wystarczą. Obok stosu książek był stos papierów, zawierający rozkład lekcji i zasady pobytu w Św. Sophii. Był tam plan budynku, który wprawiał w osłupienie, to miejsce było istnym labiryntem. Usłyszałam jak drzwi na korytarz otwierają się i zamykają, śmiech wypełnił pokój wspólny. Myśląc, że równie dobrze mogę być towarzyska, wypuściłam powietrze by uspokoić motyle w moim brzuchu, następnie otworzyłam drzwi sypialni. W pokoju znajdowały się trzy dziewczyny - blondynka, którą widziałam w bibliotece i jej dwie przyjaciółki brunetki. Podążając za opisem Scout, przyjęłam, że blondynką była Veronica, krótkowłosą 10

Blair Waldorf – główna bohaterka książek z serii „Plotkara”. 26

Czar Ognia – Firespell dziewczyną - Amie, moja trzecia współlokatorka, a dziewczyną z dłuższymi włosami była Mary Katherine, ta o ograniczonej inteligencji. Blondynka usadowiła się na kanapie, jej długie, falowane włosy rozrzucone wokół ramion, stopy na kolanach Amie. Mary Katherine usiadła przed nimi na podłodze, jej ramiona wyciągnięte za plecami, jej nogi skrzyżowane w kostkach. Wszystkie miały na sobie mundurki, prasowane, plisowane spódnice, rajstopy i koszule wraz z kamizelkami. Pułk oficerów w kraciastej armii. - Mamy gościa - powiedziała blondynka, jedna blond brew uniosła się nad niebieskim okiem. Amie, której blada skóra była nietknięta przez makijaż czy biżuterię, za wyjątkiem pary perłowych kolczyków, klepnęła stopy Veroniki. Veronica przewróciła oczami, ale uniosła je, brunetka wstała i podeszła do mnie. Jestem Amie. - Wskazała głową w kierunku jednej z sypialni za nami. - Ta jest moja. - Miło cię poznać - powiedziałam. - Jestem Lily. - Veronica - powiedziała Amie, wskazując blondynkę - i Mary Katherine - dodała, wskazując brunetkę. Obie dziewczyny zamachały palcami. - Przegapiłaś wcześniejsze spotkanie towarzyskie powiedziała Veronica, ponownie wyciągając nogi. - Herbata i kruche ciasteczka w sali balowej. Miałaś szansę na spotkanie reszty twoich nowych znajomych ze Św. Sophii, zanim rozpoczną się jutrzejsze lekcje. - Głos Veroniki przybrał ton bogatej, znużonej dziewczyny, która wszystko to widziała i nie była pod wrażeniem. - Jestem tu tylko kilka godzin - powiedziałam, niewzruszona jej nastawieniem. - Tak, słyszałyśmy, że nie jesteś z Chicago - powiedziała 27

Chloe Neill Mary Katherine, odchyliła głowę skanując moje ubranie. Mając na względzie jej własne rajstopy, lakierowane skórzane czółenka i blask jej idealnie prostych włosów, zgadywałam, że nie spodobały jej się moje trampki (rada nadzorcza pozwoliła nam wybrać własne obuwie) i lekko wzburzona fryzura. - Północna część stanu Nowy Jork - powiedziałam jej. - W pobliżu Syracuse. - Szkoła Publiczna? - spytała Mary Katherine z pogardą w głosie. O, jak zabawnie. Szkoła prywatna naprawdę była jak Plotkara. - Szkoła Publiczna - potwierdziłam, wyginając usta w uśmiechu. Veronica wydała z siebie dźwięk irytacji. - Jezu, Mary Katherine, nie bądź suką. Mary Katherine przewróciła oczami, następnie zwróciła uwagę na swoje skórki, sprawdzając swoje krótkie, idealnie pomalowane na czerwono paznokcie. - Po prostu zadałam pytanie. Jesteś jedyną, która założyła, że byłam nastawiona negatywnie. - Proszę wybacz loży szyderców - powiedziała Amie z uśmiechem. - Spotkałaś już resztę? - Nie spotkałam Lesley - powiedziałam. - Choć widziałam się ze Scout. Mary Katherine wydała sarkastyczny dźwięk. - Życzę szczęścia. Ta dziewczyna ma problemy dramatycznie przeciągała słowa. Miałam przeczucie, że Mary Katherine lubi teatr. - M.K. jest po prostu zazdrosna - powiedziała Veronica, nawijając pasemko włosów na palec, i prześlizgując się spojrzeniem po brunetce na podłodze. - Nie każda dziewczyna w Św. Sophii ma 28

Czar Ognia – Firespell rodziców posiadających pieniądze na ufundowanie całego budynku szkoły. Zgaduję, że Scout nie żartowała o dodatkowych półkach. - Nieważne - powiedziała Mary Katherine, następnie skrzyżowała nogi i podniosła się z podłogi. - Wy dwie możecie bawić się w przyjęcie powitalne z nową. Ja muszę zadzwonić. Veronica przewróciła oczami, ale opuściła nogi na podłogę i też wstała. - M.K. spotyka się z chłopakiem z Chicagowskiego Uniwersytetu - powiedziała. - Myśli, że jest on jest cudowny. - Przygotowuje się do studiów prawniczych - powiedziała Mary Katherine, zmierzając do drzwi. - On ma dwadzieścia lat - wymamrotała Amie, po tym jak Mary Katherine wyszła na korytarz i zamknęła za sobą drzwi. - A ona szesnaście. - Przestań zachowywać się jak matka, Amie - powiedziała Veronica, wyrównując swoją opaskę. - Wracam do mojego pokoju. Podejrzewam, że zobaczymy się rano. - spojrzała na mnie. - Nie chcę być suką, ale mała rada? Powiedziała to jakby prosiła o pozwolenie, więc kiwnęłam, wyłącznie przez grzeczność. - Uważaj na towarzystwo w którym się obracasz powiedziała. Z tą zagrywką, która jak przypuszczałam była nakierowana na Scout, podeszła do Amie. Wymieniły pocałunki na odległość. - Dobrej nocy wszystkim - powiedziała Veronica, a potem wyszła. Gdy ponownie się obróciłam, Amie już nie było, drzwi do jej sypialnie zamykały się za nią. - Czarująco - wymamrotałam, i ruszyłam do mojego pokoju. Było za wcześnie bym w normalnych warunkach położyła się 29

Chloe Neill spać, ale z powodu podróży, różnicy czasowej i zmiany sytuacji życiowej, byłam wykończona. Gdy okazało się, że w pokoju o kamiennych ścianach i kamiennej podłodze jest chłodno, nawet wczesną jesienią, zamieniłam mundurek na flanelowa piżamę, wyłączyłam światło i wspięłam się do łóżka. Pokój był ciemny, ale daleki od bycia cichym. Miasto wrzało wokół mnie, w tle słychać było dudnienie ruchu ulicznego ze śródmieścia Chicago, nawet w niedzielną noc. Pomimo, że kamień je wytłumiał, nie mogłam znieść nawet tego cichego warczącego szumu. Urodziłam się i wychowałam wśród trawników i drzew - a kiedy słońce zachodziło, miasto stawało się ciche. Wpatrywałam się w sufit. Maleńkie żółto-zielone kropki wynurzały się z mroku. Tynk nade mną pokryty był świecącymi w ciemności gwiazdkami, przypuszczałam, że przyklejonymi tam przez byłą dziewczynę ze Św. Sophii. Podczas, gdy myśli pędziły przez moja głowę, zastanawiając się nad dniem jutrzejszym i powtarzając listę rzeczy do zrobienia znaleźć moją szafkę, znaleźć moją klasę, poradzić sobie z upokorzeniem podczas przedstawiania się klasie, dowiedzieć się, dokąd poszła Scout - policzyłam gwiazdki, próbowałam wybrać konstelacje, i spojrzałam na zegar dziesiątki razy. Rzucałam się i wierciłam w łóżku, próbując znaleźć wygodną pozycję, mój mózg odmawiał uspokojenia się pomimo, że leżałam wyczerpana, próbując zasnąć. Musiałam zapaść w sen, ponieważ obudziłam się nagle w czarnym jak smoła pokoju. Obudzić mnie musiał dźwięk zamykających się drzwi na korytarz. Za dźwiękiem tym natychmiastowo podążył odgłos potknięcia się - coś się obijało i mruczało przekleństwa. Odrzuciłam kołdrę i na paluszkach podeszłam do drzwi, następnie przycisnęłam ucho do drewna. - Cholerny stolik do kawy - wymamrotała Scout, kroki 30

Czar Ognia – Firespell oddalały się dopóki drzwi do jej sypialni nie otworzyły się i zamknęły. Spojrzałam na zegar. Była pierwsza piętnaście nad ranem. Gdy w pokoju wspólnym nastała cisza, położyłam rękę na klamce, przekręciłam ją, i ostrożnie otworzyłam drzwi. Pokój był ciemny, ale linia światła lśniła pod drzwiami Scout. Zmarszczyłam brwi. Gdzie się podziewała do pierwszej piętnaście nad ranem? Ćwiczenia wydawały się naprawdę mało prawdopodobne. Z tą zagadką, ponownie zamknęłam drzwi i wróciłam do łóżka, wpatrując się w usiany gwiazdami sufit, dopóki nie nawiedził mnie sen.

31

Chloe Neill ROZDZIAŁ 3 Moja sypialnia była zimna i ciemna kiedy budzik - który położyłam obok łóżka - zadzwonił. Nie wystarczająco przebudzona aby usiąść prosto, gmerałam w poszukiwaniu wyłącznika i zmusiłam moje oczy by się otworzyły. Burczało mi w brzuchu, ale nie myślałam teraz o jedzeniu. Już miałam motyle – dzięki połączeniu nowej szkoły, nowej klasy, nowych dziewczyn. Niepewność cen w licealnej stołówce prawdopodobnie nie pomagała. Po minucie gapienia się na sufit, spojrzałam na nocną szafkę. Czerwone światełko w moim telefonie rozbłysło, informując, że mam oczekujące wiadomości. Złapałam go, otworzyłam… i uśmiechnęłam się. - Cali i bezpieczni w Niemczech - przeczytałam wiadomość od mamy. - Walczymy ze zmęczeniem po podróży. Była też wiadomość od taty brzmiąca mniej oficjalnie (i pokazująca jak są zgrani) - Zjedz hot-doga za nasze zdrowie. K.C., Lily! Uśmiechnęłam się, zamknęłam telefon i odłożyłam go na szafkę. Zrzuciłam kołdrę i zmusiłam moje stopy do zsunięcia się na podłogę, zimną nawet przez skarpetki. Doczłapałam się do szafy i chwyciłam szlafrok, potem przybory toaletowe i ręcznik, już ułożony na szafce, przygotowany do mojego inauguracyjnego prysznica. Kiedy otworzyłam drzwi sypialni, Scout, już w mundurku (kraciastej spódnicy, sweterku, dziwnych butach), uśmiechnęła się do mnie ze wspólnego pokoju. W ręku trzymała Voug’a. - Właśnie przeczytałam o chudych dziewczynach w Mediolanie. Kiedy wrócisz, zejdziemy, by zjeść śniadanie. 32

Czar Ognia – Firespell - Pewnie – wymamrotałam. W połowie drogi do drzwi zatrzymałam się jednak i obejrzałam – Czy ćwiczyłaś do pierwszej piętnaście w nocy? Skaut spojrzała na mnie, wciąż trzymając na wpół przewrócona stronę. - Nie przyznam, czy ćwiczyłam czy też nie, ale jeżeli pytasz, czy robiłam cokolwiek, do pierwszej piętnaście w nocy, to tak. Otworzyłam i zamknęłam usta jakbym smakowała to co ona właśnie powiedziała. Przytaknęłam. - Rozumiem. - Poważnie. – powiedziała – to naprawdę ważne rzeczy. - Ważne jak co? - Ważne jak nic. Nie mogę ci o tym powiedzieć. – Na kilka sekund zapadła cisza. Linia jej szczęki i upór w oczach jasno dały do zrozumienia, że decyzji nie zmieni. Stałam przed nią w piżamie, z zamroczoną głową i zębami natychmiast potrzebującymi pasty, więc odpuściłam sobie. - OK. – powiedziałam i dostrzegłam ulgę w jej oczach. Zostawiłam ją z gazetą i odwróciłam się w kierunki łazienki, ale zasłanianie się „ćwiczeniami” nie powstrzyma mnie na długo. Nazwij to ciekawością, wścibstwem. Ale pierwszego dnia po przyjeździe z Chicago, była moja najbliższą przyjaciółką jaką miałam. Nie chciałam jej stracić przez jakiekolwiek bagno w jakie się wplątała. Była na kanapie kiedy wróciłam (już przebudzona po porządnym prysznicu i z umytymi zębami), nogi miała podkulone pod siebie i wciąż czytała gazetę trzymając ją na kolanie. - Dla twojej informacji – powiedziała – jeżeli się nie pospieszysz będziemy skazane na towarzystwo zdzir. – Jej twarz spoważniała – Uwierz mi, nie chcesz go. Szczerze przekonana o prawdziwości jej słów – nazwa była 33

Chloe Neill wystarczająco okropna – wrzuciłam moje przybory toaletowe do pokoju i wsunęłam na siebie dzisiejszą wersję mundurka. Spódnica z kraciastego pledu, rajstopy chroniące przed chłodem, koszula z długimi rękawami zapinana na guziki i sweter z dekoltem w V. Para niebiesko-lodowych butów, które były krótsze ale jednakowo dziwne jak te Scout. Wepchnęłam książki i jakieś niewielkie koreańskie notatniki, które znalazłam w sklepie papierniczym na Manhattanie (miałam słabość do słodkich biurowych bibelotów) do mojej torby i chwyciłam mój przewiązany wstążką klucz, zamykając drzwi za sobą wsunęłam klucz do zamka i przekręciłam go, aż zamek zaskoczył. - Gotowa? – zapytała Scout, ze stosem książek w rękach i czarną torbą posłańca na ramieniu, z której szczerzyła się do mnie czaszka. - Nigdy nie będę bardziej – powiedziałam, zakładając na szyję kluczyk na wstążce. Stołówka mieściła się w oddzielnym budynku, ale z wyglądu widać było, że jest z tego samego wieku co klasztor – ten sam kamień, ta sama gotycka architektura. Przyjęłam, że unowocześnienia, jak przeszklony korytarz łączący oba budynki, zostały dodane by uspokoić rodziców, którzy nie chcieli by ich córeczki spacerowały narażone na zimne wiatry Chicago. Zakonnice, jak się domyślam, były bardziej skłonne by nie zwracać uwagi na takie szczegóły. Wnętrze stołówki było jednak zaskakująco nowoczesne, z długą szklaną ścianą ukazującą widok na mały trawnik za budynkiem. Dziedziniec był czysty, wyłożony szerokimi, betonowymi kamieniami z kępami trawy wyrastającymi pomiędzy nimi. W dalekim koncie było coś, co zwykłam nazywać rzeźbą przemysłową – seria zaokrąglonych metalowych barierek ustawiona 34

Czar Ognia – Firespell na metalowej skrzynce. Coś na podobieństwo zegara słonecznego? Przyjrzawszy się uważnie rzeźbie, odwróciłam się do baru samoobsługowego. Długi, prostokątny pokój przecinały stoły z bladego drewna i pasujące do nich krzesła. Przy stołach siedziała armia Św. Sophii. Po dziesięciu latach różnorodności w prywatnej średniej szkole, byłam w szoku widząc tak dużo dziewczyn w tym samym ubraniu. Ale ta identyczność nie zgasiła podekscytowania w pokoju. Dziewczyny łączyły się w grupy, plotkowały, prawdopodobnie podekscytowane powrotem do szkoły, zjednoczone z przyjaciółkami i współlokatorkami. - Witam w dżungli – wyszeptała Scout i podprowadziła mnie do bufetu. Uśmiechający się mężczyźni i kobiety w strojach roboczych – białych bluzach i wysokich czapkach – serwujący jajka, bekon, owoce, tosty i owsiankę. To nie był nudny damski lunch z mamą – ci ludzie uśmiechali się, gawędzili między sobą przez kraty maskujące na których wypisano albo organiczny, wolny wybieg, bez steroidów, przy produktach. Cała gospodarka musiała zarabiać na tych ludziach miliony. Przez mój żołądek podrażniony nerwami, nie miałam apetytu na śniadanie, nie ważne czy organicznym czy też nie, więc poprosiłam o tost i sok pomarańczowy. Tylko by uspokoić żołądek. Kiedy już wzięłam śniadanie podeszłyśmy ze Scout do stołu. Zajęłyśmy dwa wolne krzesła na jednym z jego końców. - Domyślam się, że dotarłyśmy na czas by uniknąć zdzir? – spytałam. Scout wzięła kawałek ananasa. - Tak, dzięki Bogu. Zdziry są połączeniem wszystkiego, czego nie zje się z samego rana – owsianki, owoców, mięsa, tym co masz. Wykrzywiłam się na to porównanie. - To jest wstrętne. 35

Chloe Neill - Jeśli myślisz, że to jest podłe, poczekaj aż spróbujesz gulaszu – powiedziała Scout, wymownie spoglądając na tablicę z menu tygodniowym, która wisiała daleko na końcu pokoju. Gulasz wielokrotnie pojawiał się w ciągu tygodnia. Scout podniosła swoją szklankę z sokiem pomarańczowym w kierunku tablicy z menu. - Witamy w Św. Sophii, Parker. Zjedz pierwsza albo wiej, to jest nasze motto. - I jak ma się dziś nowa dziewczyna? – Spojrzałyśmy ku końcowi stołu. Stała tam Veronica, z blond włosami spiętymi w koński ogon, rękami podtrzymując stertę książek, Mary Katherine i Amie stały za nią. Amie uśmiechnęła się do nas. Znudzona Mary Katharine spojrzała złośliwie. - Obudzona – poinformowałam. Co poniekąd było prawdą. - Mhm. – odpowiedziała Veronica, wtedy zerknęła na Scout. – Słyszałam, że przyjaźnisz się z kimś z Montclare. Michel Garcia? Scout zacisnęła zęby. - Znam Michela. Czemu pytasz? Veronica zerknęła przez ramię na Mary Katharine, która prychnęła z pogardą. - Spędziliśmy razem trochę czasu tego lata – powiedziała ponownie zerkając na Scout – Jest słodki, nie sądzisz? Nie byłam w stanie powiedzieć, czy one próbowały pomóc Scout, czy dowiedzieć się o jej relacje z Michaelem, by mogły przywrócić jego zainteresowanie Veronicą. Scout wzruszyła ramionami. - Jesteśmy przyjaciółmi – powiedziała – i określenie słodki z pewnością mi do niego nie pasuje. - Cieszę się, że tak myślisz – powiedziała Veronica uśmiechając się chytrze do Scout – ponieważ myślę o zaproszeniu go na „Sneak”. Tak. To było to. Nie musiałam wiedzieć co to ten „Sneak”, by 36

Czar Ognia – Firespell przejrzeć jej grę – zwędzić chłopaka sprzed nosa Scout. Gdybym darzyła Michaela jakimkolwiek uczuciem, ciężko byłoby mi powstrzymać się przed wydrapaniem oczu Veronice. By zetrzeć ten wredny uśmieszek z jej twarzy. Ale Scout postąpiła inaczej – okazała wyższość, krzyżując ręce na piersiach i okazując znudzenie. - Świetnie, Veronica. Skoro uważasz, że Michael jest tobą zainteresowany, ruszaj śmiało. Poważnie. Jej entuzjazm sprawił, że twarz Veronicki wykrzywiła się. Veronica była ładna, ale ten wyraz twarzy nie pomagał jej. Zacisnęła usta, zaczerwieniły jej się policzki, a jej rysy zmieniły się na nieprzyjazne, szczurze – zdecydowanie mało atrakcyjne. - Blefujesz – powiedziała Veronica – Może jego zapytam. - Masz jego numer? – zapytała Scout, sięgając po swoją torbę posłańca – Mogę ci go dać. Veronica praktycznie warknęła, odwróciła się na pięcie i odeszła w kierunku drzwi. Mary Katharine, wykrzywiła usta w obrzydzeniu i ruszyła za nią. Amie spojrzała na nas przepraszająco za zajście, ale nie powstrzymało jej to przed podkuleniem ogona i pójściem w ślad za nimi. - Dobre posunięcie – skomentowałam z aprobatą. - Mmhmmm – powiedziała Scout, prostując się na krześle – Już wiesz co miałam na myśli? TDN. Uniosłam brwi zaskoczona. - TDN? - Totalny Dramat Nastolatka - powiedziała - TDN jest wersją zbyt dużego dramatu dla mnie, szczególnie o siódmej trzydzieści rano. Dramat czy nie, musiałam poznać odpowiedź na kilka pytań. - Więc, kto to ten Michael Gracia? I czym jest Montclare? - Montclare to prywatne liceum dla chłopców. Coś jakby męski odpowiednik naszej. 37

Chloe Neill - Też mieści się w centrum? - Koło obwodnicy. Mają więcej dzieciaków niż my – prawie cztery setki i ich klasy porozrzucane są w budynkach dookoła Pętli. - Co to ta Pętla? - To część centrum przy pętli kolejki naziemnej. To takie nasze metro. – dopowiedziała zasadniczym nauczycielskim tonem. - Tak - odpowiedziałam sucho – Wiem co to kolejka naziemna. Oglądałam „Ostry Dyżur”. Scout parsknęła. - W porządku, w takim razie lepiej, że spiknęłaś się ze mną, gdyż mogę wyjawić ci prawdę o Chitown11. Tu nie ma samych gorących doktorków i dramatów medycznych, serio. – Pomachała ręką by podkreślić swoje słowa – Tak czy owak, Montclare prowadzi program aklimatyzacji w wielkim mieście. Wiesz, coś jak wieśniak w wielkim mieście. - Oni najwyraźniej nie mają takiej Foley – powiedziałam. Z tego co wiedziałam o niej do tej pory, domyśliłam się, że nie spuści z nas oka na tak długo byśmy poczuły atmosferę Chicago. - Bez jaj – przytaknęła Scout. Odepchnęła krzesło i podniosła tacę – Teraz, kiedy jesteśmy już najedzone, napite i pełne TDT, chodźmy odnaleźć nasze imiona. Chociaż nie miałam pojęcia o czym ona mówi, dopiłam mój sok pomarańczowy i poszłam za nią. - Nasze imiona? – zapytałam, kiedy wsunęłyśmy nasze tace do okienka na końcu bufetu. - Tradycja Św. Sophii – odpowiedziała. Poszłam za nią przez bar, z powrotem do głównego budynku i przez korytarz do kolejnego gotyckiego budynku, w którym, jak wyjaśniła mi Scout, znajdowały się klasy. Kiedy przeszłyśmy przez kolejne dwuskrzydłowe drzwi i weszłyśmy do budynku, znalazłyśmy się w 11

Chitown – dosłownie „miasto Chi”, inaczej Chicago 38

Czar Ognia – Firespell tłoku dziewczyn ubranych w kraciaste szale i piszczących przed trzema rzędami szafek. Nie były to jednak typowe szkolne stalowe szafki, z otworami z przodu i gumami do żucia powlepianymi we wnętrzu. Te były zrobione z błyszczącego drewna i miały nacięcia na szczycie i na dnie szafek w taki sposób, że pasowały do siebie jak elementy puzzli. Drogich puzzli, jak przypuszczam. Zdzirowate czy nie, Św. Sophia nie obawiała się sypnąć groszem. - Twoje imię będzie na twojej szafce. – Scout krzyknęła próbując przekrzyczeć hałas, robiony przez młode jak i starsze dziewczyny, szukające tabliczek ze swoim nazwiskiem na szafkach, w których przez najbliższe dziewięć miesięcy będą trzymały swoje książki i skarby. Marszcząc brwi w tłumie krzyczących nastolatek, nie byłam pewna czy rozumiem całe to zamieszanie. Obserwowałam jak Scout manewruje między dziewczynami, a wtedy zobaczyłam blond włosy wyskakujące nad tłum to znikające, jedną rękę w powietrzu, próbującą ( jak się domyślam) przyciągnąć moja uwagę. Chwyciłam pasek mojej torby i przecisnęłam się przez tłok by dotrzeć do Scout. Ona promieniowała, jedna rękę trzymając na biodrze, drugą gładząc jedną z wyżej umieszczonych szafek. Srebrna tabliczka na tym ciemnowiśniowym drewnie głosiła: SCOUT. - Tu jest napisane „Scout”! – powiedziała, dumna jak świeżo upieczony rodzic. - To przecież twoje imię – przypomniałam jej. Scout potrząsnęła głową, wtedy przesunęła opuszkami palców po srebrnej płytce. - Pierwszy raz – powiedziała, mając rozmarzony wzrok - nie jest tu napisane Millicent. Poza tym tylko juniorzy i seniorzy dostają drewniane szafki. – wskazała głową w drugą stronę sali, gdzie stały klasyczne emaliowane stalowe szafki z otworami. 39

Chloe Neill - Więc awansowałaś? Scout potaknęła. - Jestem tu od czterech lat, Lil, wciskając książki do tych małych i ciasnych szafeczek, czekając na dzień w którym otrzymam drewnianą – prychnęłam po młodzieżowemu – i ZS12. - ZS? - Zakończenie Szkoły. Pierwszy dzień mojej wolności od Foley i Św. Sophii i koniec grzecznej dziewczynki. Planuje ten dzień od czterech lat. – zapukała w szafkę kiedy dziewczyny skupiły się dokoła nas jak stado ptaków – Cztery lata, Parker i mam srebrną tabliczkę z nazwiskiem. Srebrną tabliczkę oznaczająca, że jestem tylko dwa lata od ZS. - Ty naprawdę jesteś zbzikowana. - Lepiej być sobą i dziwadłem, niż próbować się wcisnąć w formę grzecznej dziewczynki – jej spojrzenie spochmurniało. Obejrzałam się, w samą porę, by zobaczyć jak grzeczne dziewczynki ruszają przez salę. Młodsze uczennice Św. Sophii – strach można było dostrzec na ich twarzach – schodziły z drogi Veronice, Amie i Mary Katharine, kiedy wychodziły w atmosferze uwielbienia. To, że należały do juniorów – nadal rok od zostania pełnoprawnym seniorem – wydawało się nie mieć znaczenia. - Lepiej być sobą – zgodziłam się, a wtedy spojrzałam na Scout, która nadal głaskała tabliczkę ze swoim imieniem – Czy ja też dostanę szafkę? - Tylko tą najlepszą – parsknęła i spojrzała w dół. LILY zostało napisane dużymi rzymskimi literami na srebrnej tabliczce na szafce w kształcie Utah poniżej jej szafki (która bardziej przypominała Mississippi)13. 12

- W oryginale G-Day, czyli Graduation Day – dzień zakończenia szkoły i wręczania dyplomów. 13 - Utah i Mississippi to nazwy stanów w USA. Granice stanów w USA mają

40

Czar Ognia – Firespell - Jeżeli smród twoich skarpetek do gimnastyki zbliży się do mojej szafki, dorwę cię Parker. – Scout ściągnęła swój klucz ze wstążeczką z szyi i wsunęła do zamka w szafce. Otworzyła się, ukazując trzy półki z tego samego błyszczącego drewna. Scout pociągnęła nosem w udawanym wzruszeniu – To najpiękniejsza rzecz jaką zobaczyłam w całym moim życiu. Taka luksusowa! Taka dekadencka! Tym razem zaśmiałam się w głos. Wtedy, zdałam sobie sprawę, że sala z szafkami wyludnia się, więc szturchnęłam ją. - Chodź dziwadło. Musimy dostać się na zajęcia. - Musisz przestać prawić mi komplementy, Parker. Zaczynam się rumienić. – Wepchnęła dodatkowe książki do szafki i zamknęła ją. Potem spojrzała na mnie – Prawdopodobnie nas oczekują. Najlepsze co możemy zrobić, to zaszczycić ich naszą obecnością. - Będziemy błogosławione, naprawdę. - Z pewnością – powiedziała i wyszłyśmy. Szafki już miałyśmy (najwyraźniej nie miałam tak otwartego umysłu jak powinnam – dla mnie było coś pocieszającego w fakcie, że mam swoje książki w ręku), postanowiłam wykorzystać nasz krótki spacer przez główny korytarz pierwszej z sal – historia sztuki - by wyciągnąć trochę więcej informacji ze Scout. Myśląc, że najlepiej uderzyć w najbardziej ciekawą rzecz, zaczęłam od sztuczki Veronicki ze śniadania. - Skoro – powiedziałam – do tej pory nie odpowiedziałaś mi na postawione pytania, zapytam ponownie. Powiedz mi coś o Michaelu Garci’a. - To przyjaciel – powiedziała Scout, zerkając na numery pokoi wypisane na drewnianych drzwiach obok których dużo prostszy podział niż te nasze, cechują je proste linie i przypominają prostokąty z różnymi wcięciami. Stad też porównanie do puzzli (moje przypuszczenie). Zapraszam do obejrzenia podziału administracyjnego USA.

41

Chloe Neill przechodziłyśmy – Tylko przyjaciel – dodała, zanim zaczęłam dalej dopytywać – Nie umawiam się z facetami chodzącymi do Montclare. Jeden dzieciak ze szkoły prywatnej w rodzinie wystarcza. Najwyraźniej coś jeszcze kryło się w tej historii, ale Scout zatrzymała się przed drzwiami, więc założyłam, że nie mamy już czasu na pogaduszki. Wtedy ona spojrzała na mnie. - Masz chłopaka, który na ciebie czeka? – No, przynajmniej nie miałyśmy czasu by rozmawiać o niej. Drzwi otworzyły się jednak zanim zdążyłam odpowiedzieć – choć moja odpowiedź brzmiałaby „nie”. Wysoki, szczupły mężczyzna przy wejściu spojrzał na nas srogo. - Pani Green – powiedział - i Pani …- podniósł wyczekująco brwi. - Parker – dopowiedziałam. - Tak, dobrze. Pani Parker. – Przesunął się, trzymając drzwi otwarte jedną ręką – Proszę, zajmijcie miejsca. Weszłyśmy. Tak jak w większości budynków, klasa miała kamienne ściany i podłogi, które były upstrzone białymi tablicami. W ławkach było tylko kilka dziewczyn kiedy weszłyśmy, ale gdy tylko zajęłyśmy ze Scout miejsca – Scout usiadła w ławce zaraz za mną – sala zaczęła wypełniać się studentkami, wraz z , na nasze nieszczęście, grzecznymi dziewczynkami. Veronica, Amie i Mary Katharine zajęły miejsca w rzędzie obok naszego, Amie z przodu, Veronica w środku a Mary Katharine za nimi. Ten układ umieścił Veronickę zaraz obok mojego biurka. Szczęściara ze mnie. Kiedy każde biurko zostało zajęte, dziewczyny zaczęły wyciągnie notatników lub laptopów z toreb. Darowałam sobie dziś laptopa, mając na uwadze fakt, iż miałam wystarczająca ilość 42

Czar Ognia – Firespell zmartwień by dodawać do tego jeszcze szukanie gniazdek do zasilania czy zawieszenie systemu, wyciągnęłam więc notatnik, pióro i książkę do historii sztuki z mojej torby i przygotowałam się do nauki. Mężczyzna, który nas przywitał, był to pan Holis, jak założyłam. To imię zostało napisane krzywymi, zielonymi literami na tablicy, zamknął drzwi i stanął z przodu sali. Wyglądał tak, jak powinien wyglądać nauczyciel prywatnej szkoły: łysy, w luźnych sztruksach, zapinaną koszula na guziki i w sztruksowej marynarce ze skórzanymi łatami na łokciach. Hollis zerknął w dół na swoje podium, następnie rozejrzał się po klasie. - Czy istnieje jakiś rodzaj sztuki lub jej forma, w której można by uchwycić ten lśniący, ulotny element, którym jest życie? – obrócił się i zdjął skuwkę z markera, by napisać „CATHER WILLA” wielkimi literami pod jego nazwiskiem. Ponownie odwrócił się w nasza stronę, to nakrywając to zdejmując skuwkę z markera rytmicznymi ruchami. Tik nerwowy, jak sądzę. - Jak myślicie, co Ms. Cather miała na myśli? Ktokolwiek? - Bueller? Bueller?14 – Szeptał głos za mną. Zacisnęłam usta by nie roześmiać się z żartu Scout, kiedy ręka Amie wystrzeliła w powietrze. Kiedy Hollis rozejrzał się przed wywołaniem jej imienia, jak gdyby próbując dać komuś szansę, domyśliłam się, że Amie odpowiada na dużo pytań. - Pani Cherry – powiedział. - Ona mówi o odłamie sztuki chwytającym moment. Oblicze Hollina złagodniało. 14

- Prawdopodobnie odwołanie do filmu Ferris Bueller's Day Off (Wolny dzień pana Ferrisa Buellera) z 1986 roku, komedii o nastolatku z Chicago, który postanawia zrobić sobie dzień wolny udając ciężko chorego. (przypuszczenie tłumacza)

43

Chloe Neill - Trafna uwaga, panno Cherry. Ktoś inny? Spojrzał dookoła pokoju, aż jego wzrok zatrzymał się na mnie. - Pani Parker? Mój żołądek zacisnął się a rumieniec wypłynął na policzki, gdy wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Dlaczego nie wpadłam na to, że zostanę wezwana do odpowiedzi pierwszego dnia zajęć? Byłam bardziej za rysowaniem niż rozmową o sztuce, ale postanowiłam spróbować, choć mój głos brzmiał dziwnie w ciszy panującej w klasie. - Hm, momenty zmieniają się i mijają, jak sądzę, zapominamy o nich – o szczegółach, jak czuliśmy się w tym momencie. Nadal pamiętamy zdarzenie, ale wspomnienie nie jest dokładne. Obraz czy wiersz – one mogę uratować ducha tej chwili. Złapane, jak powiedziała Amie. Szczegóły. Uczucia. – w sali było cicho gdy Hollis zastanawiał się czy dałam poprawna odpowiedź czy stek bzdur. - Równie trafna uwaga, Panno Parker. – powiedział w końcu. Mój żołądek rozluźnił się. Widocznie spełniwszy swój obowiązek zainteresowania nas, Hollis odwrócił się do tablicy i zaczął zapisywać wolną przestrzeń – przez resztę godziny, długiej godziny – wprowadzeniem do głównych okresów sztuki zachodu. Hollis najwyraźniej kochał to co robił, a jego głos dostawał wibracji kiedy się ekscytował. Niestety, miał tez skłonność by wypluwać małe pieniste coś, które zbierało się w kącikach jego ust. To nie było coś co miało się ochotę oglądać zaraz po tym jak zjadło się śniadanie, ale miałam przynajmniej inny rodzaj rozrywki – Mary Katharine miała strasznie skomplikowaną metodę kręcenia włosów. Chodzi mi o to, że dziewczyna musiała mieć własny sposób. Podnosiła pasmo ciemnych włosów, obróconych dookoła jej palca wskazującego, wyszarpywała go, następnie wypuszczała je. Potem 44

Czar Ognia – Firespell powtarzała proces. Zakręcenie. Szarpnięcie. Wypuszczenie. Zakręcenie. Szarpnięcie. Wypuszczenie. Raz za razem i znowu. To było hipnotyzujące – tak hipnotyzujące, że prawie podskoczyłam, gdy zadzwonił dzwonek pięćdziesiąt minut później, sygnalizując koniec lekcji. Dziewczyny wychodziły po dzwonku, więc zgarnęłam moje rzeczy i wyszłam za Scout na korytarz, który był jak międzystanowa sześciopasmówka po której spieszyły dziewczyny Św. Sophii. - Sama musisz odkryć, jak się tu odnaleźć – Scout przekrzyczała hałas i zniknęła w tłumie. Przycisnęłam książki do klatki piersiowej i skoczyłam za nią.

45

Chloe Neill ROZDZIAŁ 4 Trochę więcej niż trzy godziny później wyszłyśmy z lekcji historii sztuki i wychowania obywatelskiego wprost do stołówki. - Weź torbę, powiedziała Scout, wskazując na papierową torebkę z lunchem. - Więc będziemy jeść poza stołówką? Chwyciłam moją torbę oraz butelkę z wodą i wyszłyśmy. Oddalając się od budynku, wreszcie zauważyłam jakieś drzwi, Scout otworzyła je. Przeszłam przez chodnik, tuż za nią. Ulica zapełniona była normalnymi ludźmi, kobieta w stroju biurowym i tenisówkach, mężczyzna przegryzał kanapkę jadąc do pracy, turysta trzymając filiżankę, robił pamiątkowe zakupy. Scout wyciągnęła z torebki jabłko, a następnie skinęła głową w dół ulicy. - Nie możemy iść dalej bez eskorty, ale zrobię ci wycieczkę za 5 dolarów, w czasie gdy będziemy jeść. - Nie dam ci pięciu dolarów. - Będziesz mi winna - powiedziała. – To jest tego warte. Tak, jak mówiłam, jestem tu odkąd skończyłam dwanaście lat. Więc jeżeli chcesz dążyć do prawdy, powiedz mi" Nie mam żadnych wątpliwości, ona wiele wie, z pewnością jest tu wystarczająco długo, by zrozumieć procedury Św. Sophii. Ale biorąc jej północne zniknięcie, nie byłam pewna, czy chce przekazać mi "całą prawdę". Oczywiście, najbardziej oczywisty fakt dotyczący Św. Sophii nie potrzebował żadnych wyjaśnień. Zakonnice, które budowały klasztor zrobiły świetną pracę przy wybieraniu nieruchomości klasztor znajdował się w środku Chicago. Scout powiedziała, że przeniosły się w to miejsce tuż po pożarze Chicago w roku 1871, z 46

Czar Ognia – Firespell tego powodu miasto wyrosło wokół nich, tworząc pas zieleni wokół „drapaczy chmur", gotycką oazę otoczoną przez szkło, stal i beton. Jedna z tych szklanych, metalowych, betonowych struktur znajdowała się dokładnie naprzeciwko drzwi. - To klockowate coś to Bank Narodowy Burnham, powiedziała Scout, wskazując na budynek wyglądający jak stos szklanych pudelek poustawianych nierówno na sobie. - Bardzo nowoczesny, - powiedziałam, odpakowując mój lunch. Wzięłam gryza mojej tortilli z kiełkami i humusem. Nie była zła, właściwie. - To architektura jest nowoczesna, - odpowiedziała, gryząc jabłko. - Ale ten bank należy do bardzo staromodnego Chicago. Starych fortun Chicago. Z całą pewnością nie byłam staromodna ani dziedziczką starej fortuny (chyba, że moi rodzice mieli dużo więcej pieniędzy niż myślałam), więc domyśliłam się, że nie pójdziemy do budynku BNB. Jednak - Dobrze wiedzieć - powiedziałam. Poszłyśmy do następnego budynku, który był przeciwieństwem poprzedniego. Ten był mały, krępy, kwadratowy, w rodzaju starej budowli z cegły, która wyglądała jak zbudowana ręcznie w 1940. PORTMAN ELECTRICT CO. zostało wycięte w kamieniu zaraz nad drzwiami. Budynek był śliczny w zabytkowy sposób, ale wyglądał na kompletnie niepasujący do wysokościowców, kawiarni i butików. - Budynek Portman Electric Company, - powiedziała Scout, patrząc na fasadę. - Został zbudowany podczas New Deal15, kiedy próbowano zatrudniać jak najwięcej osób. Jest swego rodzaju zabytkiem według standardów Pętli, ale podoba mi się. - Scout 15

- New Deal, Nowy Ład, program reform ekonomiczno-społecznych realizowany w USA za prezydentury F.D. Roosevelta od 1933 do 1939 w celu zwalczania skutków wielkiego kryzysu gospodarczego lat 30.

47

Chloe Neill ucichła na chwilę – Jest w nim coś… szczerego. Coś prawdziwego. Na froncie budynku wisiał mała tablica z brązu z napisem SRF. Kiwnęłam w kierunku znaku i zapytałam – Czym jest SRF? - Sterling Research Fundation, czyli Fundacja Badań Sterlinga. – powiedziała. - Robią tam jakieś badania medyczne, czy coś. Bez względu na pracowników lub ochronę Sterling Research Foundation, Scout ruszyła na przełaj do wąskiej uliczki oddzielającej SRF od banku. Wepchnęłam pozostałości mojego lunchu do papierowej torby i, gdy Scout zasygnalizowała, że okolica jest czysta, spojrzałam w lewo i w prawo, potem szybko przeszłam do uliczki. - Gdzie idziemy? – spytałam, gdy dotarłam do niej. - Do tajnego miejsca, - powiedziała, wskazując głową w kierunku końca uliczki. Spojrzałam, ale zobaczyłam tylko brudne cegły i kontenery na śmieci. - Nie zamierzamy nurkować w śmieciach, prawda? – spojrzałam na moje puszyste buty i czystą spódnicę do kolan, Ponieważ na prawdę nie jestem odpowiednio ubrana. - Nigdy nie czytałaś Nancy Drew16? – nagle spytała Scout. Mrugnęłam próbując nadążyć za zmianą tematu. – Oczywiście? - Udawaj, że jesteś Nancy, - powiedziała. – Prowadzimy śledztwo, w pewnym sensie. – weszła do uliczki, przechodząc nad stertami gazet i omijając kałuże z płynem o niewiadomym pochodzeniu. 16

- Nancy Drew (1996) – książki opisujące przygody 20-letniej studentki kryminologii Nancy Drew, która wraz z przyjaciółmi – Bessem Marvinem i George'm Faynem rozwiązują zagadki detektywistyczne.

48

Czar Ognia – Firespell Wskazałam na nie. – Śledztwo odnośnie tego? - Po prostu idź, - powiedziała, ale z chichotem. Przeszłyśmy przez wąską przestrzeń kończącą się kamienną ścianą, która otaczała Św. Sophię. Zmarszczyłam brwi na mur, trawę i gotyckie budynki leżące za nim. – Obeszłyśmy dwa budynki tylko po to by wrócić do Św. Sophii? - Spójrz w lewo, Einsteinie. Zrobiłam jak nakazała i zamrugałam ze zdziwienia. Oczekiwałam zobaczyć więcej uliczek i cegieł, lub kontenerów. Ale nie to się tam znajdowało. Zamiast tego, uliczka ustąpiła miejsca bujnemu, zielonemu trawnikowi wypełnionemu filarami – wąskimi piramidami z szarego betonu przebijającymi trawę jak ogród cierni. Ich wysokość oscylowała od trzech, do pięciu stóp, jak dziwne rękawice z kamienia. Podeszłyśmy bliżej. – Co to jest? - To ogród pamięci, - powiedziała. – Była to część ziemi klasztoru, ale miasto odkryło, że zakonnice właściwie nie nabyły tej części przecznicy. Ci goście to zrobili, - powiedziała, wskazując budynek znajdujący się za bankiem. – Św. Sophia zgodziła się postawić mur, a budynki zgodziły się do utrzymania tego miejsca takiego jakie jest, pod warunkiem, że ludzie ze Św. Sophii obiecają nie awanturować się o jego utratę. - Hę, - powiedziałam, przesuwając palcami po czubku szorstkiego filaru. - To świetne miejsce, by się zagubić, - powiedziała i jakby na zawołanie, zniknęła pomiędzy kolumnami. Zajęło mi minutę znalezienie jej w ich lesie. A gdy dotarłam do niej w jego środku, nie była sama. 49

Chloe Neill Scout stała sztywno, usta rozwarte, oczy szeroko otwarte, wpatrując się w dwóch chłopców stojących na przeciw niej. Obydwaj byli w spodniach i w swetrach, pod nim mieli koszule zapinane na guziki i krawaty, zestaw, który jak przypuszczałam był męską wersją mundurków ze szkoły prywatnej. Ten po prawej miał duże brązowe oczy, miodową skórę i falujące ciemne włosy, kręcące się nad jego czołem. Ten po lewej miał włosy ciemny blond i niebieskie oczy. Nie – nie dokładnie niebieskie, ale odcień gdzieś pomiędzy niebieskim, indygo i turkusowym, jak kolor absurdalnie jasnego wiosennego nieba. Płonęły one pod jego krótkimi włosami, ciemnymi kreskami brwi i długimi rzęsami okalającymi te obłędne oczy. Jego brwi uniosły się w zainteresowaniu, ale głos Scout skierował jego spojrzenie na nią. Ja, z drugiej strony, miałam z tym nieco większe problemy i musiałam odciągnąć spojrzenie od tego chłopaka w ogrodzie. - Co wy tu robicie? – spytała z podejrzeniem w oczach. Chłopak z brązowymi oczami niewinnie wzruszył ramionami. – Po prostu zwiedzamy trochę Chicago. - Sądzę, że oznacza to iż nie spóźniłam się na spotkanie, powiedziała Scout, oschłym głosem. – Nie macie lekcji? - To nie spotkanie, - potwierdził. – Jesteśmy na naszej przerwie na lunch, tak jak i wy. Wyszliśmy na zwykłą przechadzkę, ciesząc się tym pięknym jesiennym dniem. – Spojrzał na mnie i obdarzył uśmiechem. – Zgaduję, że jesteś najnowszą ofiarą mody Św. Sophii? Je jestem Michael Garcia. - Lily Parker, - powiedziałam uśmiechając się. Więc to o tym chłopaku mówiła Veronica. Lub co ważniejsze, chłopak o którym Scout nie chciała rozmawiać. Mając na względzie ciepło pojawiające się w jego oczach, gdy ukradkowo zerkał na Scout, nabrałam przekonania, że Veronica nie ma szans na wygranie tej 50

Czar Ognia – Firespell bitwy. - Cześć, Lily Parker, -powiedział Michael, następnie wskazał głową w kierunku niebieskich oczu. – To jest Jason Shepherd. - Na żywo i osobiście, - powiedział Jason z uśmiechem, ukazując dołeczki w kącikach ust. Moje serce zabiło nieco szybciej; te dołeczki były zabójcze. – Miło cię spotkać, Lily. - Mnie również, - powiedziałam, oddając uśmiech. Ale nie za dużo uśmiechu. Nie ma sensu w pokazywaniu na raz wszystkiego co miałam. Jason wskazał kciukiem za siebie . – Chodzimy do Montclare. To w dole drogi. W pewnym sensie. - Tak słyszałam, - powiedziałam, potem spojrzałam na Scout, która skrzyżowała ramiona na klatce piersiowej, w uniwersalnym znaku sceptycyzmu. - Wyszliśmy na zwykłą przechadzkę, - powtórzyła, najwidoczniej nie chcąc odpuścić. – Zwykła przechadzka, która przyprowadziła was do ogrodu w sąsiedztwie Św. Sophii? Jakoś, nie kupuje tego, że to przypadek. Michael uniósł brew i uśmiechnął się do niej. – To dlatego, że jesteś zbyt podejrzliwa. Scout parsknęła. – Mam dobry powód, by być podejrzliwą, Garcia. Czekoladowe spojrzenie Michaela nasiliło się, a cała ta intensywność skierowana była na dziewczynę stojącą obok mnie. To stawało się całkiem zabawne. - Wymyśliłaś sobie, że masz dobry powód, - powiedział jej. – To nie to samo. Spojrzałam na Jasona, który wydawał się bawić tą pozorowaną debatą tak bardzo jak ja. – Czy powinniśmy zostawić ich samych, jak myślisz? 51

Chloe Neill - To nie jest zły pomysł, - powiedział, marszcząc brwi w udawanej koncentracji. – Moglibyśmy dać im trochę prywatności, pozwolić im zobaczyć dokąd ich to zaprowadzi. - To pomysł godny szacunku, - powiedziałam, kiwając z powagą głową. – Powinniśmy dać im więcej przestrzeni. Jason mrugnął do mnie, gdy Scout – obojętna na nasze żarty brnęła dalej. – Nie rozumiem dlaczego się ze mną kłócisz. Wiesz, że nie masz szans. Michael dramatycznie złapał się za pierś. – Zabijasz mnie, Scout. Naprawdę. Boli mnie w klatce piersiowej – uciska. – Udał jęk. Scout przewróciła oczami, ale można było zobaczyć drgnienie jej uśmiechu. – Wezwij lekarza. - No dalej, Green. Czy chłopak nie może po prostu wyjść i cieszyć się pogodą? To piękny jesienny dzień w Chicago. Mój Amigo Jason i ja pomyśleliśmy, że powinniśmy wyjść i cieszyć się nią, zanim pojawi się śnieg. - Ponownie, poważnie wątpię, Garcia, w to, że jesteście tak zainteresowani pogodą. - Dobrze, - powiedział Michael, unosząc ręce, - Udajmy, że masz rację. Powiedzmy hipotetycznie, że to nie przypadek, że nasz spacer przyprowadził nas w pobliże Św. Sophii. Powiedzmy, że mieliśmy osobisty interesów opuszczeniu lunchu i pokazaniu się po twojej stronie rzeki. Scout przewróciła oczami i uniosła palec. – Oh, wyduś to z siebie, nie mam czasu. - Powinnaś mieć czas. - Ludzie, godzina jedenasta, - wyszeptał Jason. Scout prychnęła na Michaela. 52

Czar Ognia – Firespell – Rozbawiasz mnie myśląc, że jesteś wystarczająco ważny, by... - Godzina jedenasta, - ponownie wyszeptał Jason, tym razem z naleganiem. Scout i Michael nagle zamilkli i oboje spojrzeli w kierunku wskazanym przez Jasona. Oparłam się pragnieniu by spojrzeć, co uczyniłoby nas całkowicie oczywistymi, ale nie mogłam się powstrzymać. Wytrzymałam kilka sekund, potem zerknęłam przez ramię. Pomiędzy filarami była dziura, przez którą mogliśmy zobaczyć znajdującą się za nami ulicę, tą biegnącą równolegle do Erie, ale za Św. Sophią. Szczupła dziewczyna w dżinsach i bluzie z kapturem nasuniętym na głowę, stała na chodniku z rękami w kieszeniach. - Kto to jest? – wyszeptałam. - Nie – czemu tu jest? – spytał Jason, jego dołeczki zniknęły, gdy wpatrywał się w dziewczynę. Podczas, gdy jej twarz nie była widoczna, jej włosy były koloru blond – ich kręcona długość wylewała się spod kaptura i na jej ramiona. Veronica była jedyną blondynką z Chicago, którą znałam, ale to nie mogła być ona. Nie sądzę, żeby dała się przyłapać w dżinsach i bluzie z kapturem, szczególnie nie na tygodniu. Poza tym, w tej dziewczynie było coś innego. Coś niepokojącego. Ona była zbyt nieruchoma, jakby zamrożona, podczas gdy miasto poruszało się wokół niej. - Czy ona szuka kłopotów? – spytał Michael. Jego głos był cichy, trochę głośniejszy od szeptu i niósł w sobie ślad niepokoju. Jakby nieważne, czy szukała kłopotów, czy nie, on ich oczekiwał. - W środku dnia? – wyszeptała Scout. – I tu? Jest o przecznicę od najbliższej enklawy. Od jej enklawy. - Co to enklawa? – cicho spytałam. Nie tak cicho, że nie mogli mnie usłyszeć, ale i tak mnie zignorowali. Jason kiwnął głową. 53

Chloe Neill – Przecznicę od jej i dużo za blisko do naszej. W czasie który zajęło mi spojrzenie na Jasona i z powrotem na dziewczynę, ona zniknęła. Chodnik był pusty, jakby wcale jej tam nie było. Patrzyłam tam i z powrotem od Scout, poprzez Michaela, do Jasona. – Czy ktoś mnie wprowadzi? - zaczynałam sądzić, że zadanie pytania było bezsensowne, tak bezsensowne jak moje próby nakłonienia Scout do powiedzenia mi, gdzie poszła zeszłej nocy – ale nie mogłam przestać pytać. Scout westchnęła. – To miała być wyprawa. Nie instruktaż. Jestem wykończona. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni, - powiedział Michael. – To było długie lato. - Długie lato na co? - Można powiedzieć, że jesteśmy członkami grupy ochrony środowiska. – powiedział Michael. Minutę zajęło mi zdanie sobie sprawy, że z powrotem zostałam włączona do rozmowy. Ale odpowiedź nie była zbyt satysfakcjonująca – lub pouczająca. Skrzyżowałam ramiona na piersi. – Ochrony środowiska? Jak co, sprzątacie śmieci? - To właściwie nie jest zła analogia, - powiedział Jason, jego spojrzenie nadal utkwione było w miejscu, gdzie stała dziewczyna. - Zakładam, że ona była osobą śmiecącą w miejscach publicznych? – spytałam, wskazując kciukiem w tamtym kierunku. - I w pewnym sensie, tak, była, - powiedziała Scout, następnie położyła mi rękę na ramieniu i szarpnęła. – W porządku, wystarczy tego czułego wspominania i teorii spiskowych jak na jeden dzień. Musimy wracać na lekcje. Bawcie się dobrze w szkole. - W Monclare zawsze jest zabawnie, - powiedział Jason. – 54

Czar Ognia – Firespell Powodzenia w Św. Sophii. Kiwnęłam głową, gdy Scout wyciągała mnie z ogrodu, ale zaryzykowałam spojrzenie na Michaela i Jasona. Stali obok siebie, Michael cal lub dwa wyższy, ich spojrzenia na nas, gdy zmierzałyśmy z powrotem do szkoły. - Mam tak wiele pytań, nie jestem pewna od czego zacząć, powiedziałam, gdy znalazłyśmy się poza zasięgiem ich wzroku i wlekłyśmy się w dół uliczki, - ale zacznijmy od dobrych, plotkarskich rzeczy. Powiedziałaś, że nie umawiasz się, ale to oczywiste, że Michael ma coś do ciebie. Scout prychnęła, trochę zbyt dramatycznie, by brzmiało to szczerze. – Właściwie nie powiedziałam, że się nie spotykamy. My, rzeczywiście, nie spotykamy się. To obiektywny, empiryczny, możliwy do sprawdzenia fakt. Nie spotykam się z chłopakami z Montclare. - Uh-huh, - powiedziałam. Podczas gdy nie wątpiłam, że przestrzega tej zasady, w jej stwierdzeniu było coś więcej, więcej o niej i Michaelu, niż powiedziała. Ale mogłam wyciągnąć to z niej później. – A wasze członkostwo w grupie chroniącej środowisko? - Słyszałaś – sprzątamy śmieci. - Tak, i w to też całkowicie wierzę. To było ostatnie wypowiedziane słowo przez każdą z nas, gdy prześlizgnęłyśmy się przez dziurę pomiędzy budynkami, potem wróciłyśmy na chodnik i w końcu z powrotem do Św. Sophii. Gdy dotarłyśmy do frontowych schodów, rozbrzmiały dzwony na szczycie lewej wierzy. Myśląc, że musimy się spieszyć, prawie wpadłam na Scout, gdy zatrzymała się przed drzwiami. - Wiem, że to niezadowalające, - powiedziała, - ale również w tym musisz mi zaufać. Uniosłam brew. 55

Chloe Neill – Czy nadejdzie dzień w którym ty zaufasz mi? Jej twarz spoważniała. – Szczerze, Lil, mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. To było sławne ostatnie słowo. Były jeszcze trzy lekcje, przez które musiałam przejść – lit. brytyjska, chemia i historia Europy – zanim dokończyłam mój pierwszy dzień w Św. Sophii. Może to dobrze, że nie miałam apetytu w trakcie lunchu, ponieważ słuchanie jak nauczyciele ględzą o energii kinetycznej, Beowulfie i Tomaszu z Akwinu na pełny żołądek w pewnością wpędziłoby mnie w śpiączkę z przejedzenia. Byłam wystarczająco nieprzytomna z pustym żołądkiem. Czy to nie dziwne? Kochałam fakty, informacje, smakowite kąski z magazynów. Ale gdy trzy, jednogodzinne lekcje zebrano razem, nauka stała się nudnawa. Nie bacząc na moje rozproszenie uwagi, przeszłam przez mój pierwszy dzień lekcji, z mnóstwem pytań bez odpowiedzi odnośnie mojej współlokatorki i jej przyjaciół, dobre dwie godziny odrabiania prac domowych i wilczy głód na to widowisko. A mówiąc o głodzie, obiad był bardzo podobny do śniadania – pośpieszne ustawianie się w kolejce, więc Scout i ja nie utknęłyśmy z „brudnym ryżem”, który był pozornie połączeniem ryżu i wszystkiego co nie zostało, zjedzone na lunch. Doceniałam szkolny recykling, ale „brudny ryż” był dla mnie nieco zbyt zielony. Mówię dosłownie – były tam jakieś zielone kawałki, których nie mogłam zidentyfikować. Z drugiej strony, to z całą pewnością przypominało ci by być punktualnym na posiłkach. Skoro byłyśmy punktualne i to był mój pierwszy oficjalny dzień w szkole, uśmiechnięta kucharka podała mieszankę specjalności Chicago – Chicagowskiego „red-hot” hot doga, pizzę

56

Czar Ognia – Firespell deep-dish17, włoskie kanapki z wołowiną i sernik z miejsca o nazwie Eli’s. Gdy dostałyśmy jedzenie i zajęłyśmy miejsca, skupiłam się na cieszeniu się moim pomidorowo-serowym kawałku Chicagowskiego specjału, więc nie mogłam dręczyć Scout o nasze spotkanie z chłopcami, jej „grupę ochrony środowiska”, czy jej północne wyjście. Veronica i jej sługusy oszczędziły nam wizyty, która przerwałaby nastrojowi jedzenia pizzy z plastikowej tacki, ale nadal spędziły dużą część przerwy obiadowej na rzucaniu nam rozdrażnionych spojrzeń przez pokój. - Co z tą urazą? – spytałam Scout, nadziewając kawałek brejowatej pizzy na widelec. Scout spojrzała na stół ślicznotek, następnie wzruszyła ramionami. – Veronica i ja jesteśmy tu, obie, odkąd miałyśmy po dwanaście lat. Zaczęłyśmy tego samego dnia.. ale ona, nie wiem, zajęła stronę? Zdecydowała, że będzie królową paczki bachorów, potrzebowała wrogów. - Bardzo dojrzale, - powiedziałam. - Mnie to nie boli, - powiedziała Scout, - Zwykle, trzyma się swojej strony stołówki, a ja zostaje po mojej. - Chyba, że jest w twoim apartamencie, hasając z Amie, wytknęłam. - To prawda. - Więc czemu to miejsce? – spytałam. – Dlaczego twoi rodzice cię tu umieścili? - Jestem z Chicago, - powiedziała, - z dziada pradziada. Moi rodzice byli dziećmi funduszu powierniczego – mój wielki dziadek 17 http://www.pizzaprzepisy.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=18&Itemid =63

57

Chloe Neill wynalazł wirnik dla obwodów elektrycznych, a moi dziadkowie zostawili pieniądze, gdy umarli. Jedna generacja później i moi rodzice skończyli z całkiem słodkim stylem życia. - I wybrali szkołę z internatem? – zastanawiałam się głośno. Przerwała zastanawiając się i wyciągając kawałek chleba z bułki w jej ręce. – To nie tak, że, mnie nie kochają. Myślę, że po prostu nie byli całkowicie pewni co ze mną zrobić. Również dorastali w szkołach prywatnych – gdy moi dziadkowie dorobili się pieniędzy, zdobyli kilku całkiem bogatych przyjaciół. Myśleli, że szkoła z internatem to najlepsza rzecz jaką mogą zrobić dla swoich dzieci, więc wysłali tam moich rodziców, a moi rodzice wysłali mnie. W każdym razie, mają swój harmonogram – o tej porze roku Monte Carlo, o innej Palm Beach, itd., itd. Szkoła z internatem ułatwia im podróżowanie, wypełnianie ich społecznych zobowiązań. Nie mogłam sobie wyobrazić życia w oddzieleniu od moich rodziców – ostatecznie, nie przed ich badaniami. – Czy to nie jest... trudne? – spytałam. Scout mrugnęła słysząc pytanie. – Jestem na swoim od długiego czasu. W tej chwili, to po prostu jest, rozumiesz? – Właściwie nie rozumiałam, ale kiwnęłam głową by być pomocną. - Mam na myśli, że przed Św. Sophią byłam w prywatnej podstawówce, a z nianią rozmawiałam częściej niż z rodzicami. Byłam rodzajem dziecka funduszu powierniczego z kluczem na szyi, tak sądzę. Czy jesteś blisko ze swoimi rodzicami? Kiwnęłam głową, musiałam zwalczyć nieoczekiwany napływ łez i nagłe uczucie samotności. Opuszczenia. Moje oczy bolały od tego, ten próg pomiędzy rozpłakaniem się czy nie, tuż przed załamaniem. – Tak, - powiedziałam, skłaniając łzy, by się nie pojawiły. - Przepraszam - powiedziała Scout. Jej głos był miękki, cichy, 58

Czar Ognia – Firespell pełny współczucia. Wzruszyłam ramionami. – Wiedziałam od jakiegoś czasu, że wyjeżdżają. Niektóre z tych dni były w porządku, a niektóre paskudnie wkurzające. Prawdopodobnie nie powinnam być o to zła. To znaczy, to nie tak, że pojechali do Niemiec, by być z dala ode mnie czy coś, ale to wciąż boli. Nadal czuje jakby mnie tu porzucili. - W takim razie, - powiedziała Scout, podnosząc jej kubek z wodą, - proponuje żebyś podziękowała swojej szczęśliwej gwieździe, że mnie znalazłaś. Ponieważ zamierzam przylgnąć do ciebie jak rzep. Jestem przyjacielem trudnym do strząśnięcia, Parker. Uśmiechnęłam się pomimo melancholii i uniosłam mój własny kubek. – Za nową przyjaźń, - powiedziałam, i zderzyłyśmy się kubkami. Gdy skończyłyśmy nasz obiad, wróciłyśmy do naszych pokoi, by się umyć, uzupełnić nasze torby książkami i zaopatrzyć się przed nauką własną. Również pozbyłam się rajstop i wymieniłam moje cudowne – ale niespodziewanie niewygodne – buty na parę dużo wygodniejszych japonek. Mój telefon zawibrował w chwili, gdy wsuwałam moją lewą stopę w drugi, gruby, szmaragdowozielony japonek. Wyciągnęłam go z torby, sprawdziłam nazwę dzwoniącego i uśmiechnęłam się. - Co gotują w Niemczech? – spytałam po otwarciu telefonu i przyciśnięciu go do ucha. - W tej chwili nic, - odpowiedział mój ojciec, jego głos brzmiał słabo przez przesyłanie kablami przez cztery tysiące mil. – Tu jest już późno. Jak szkoła? - To szkoła, - potwierdziłam, ucisk w mojej klatce piersiowej rozluźnił się na dźwięk głosu mojego taty. Usiadłam na brzegu łóżka 59

Chloe Neill i założyłam nogę na nogę. – Okazuje się, że szkoła średnia jest szkołą średnią, nie ważne gdzie jesteś. - Za wyjątkiem mundurków? – spytał. Uśmiechnęłam się. - Za wyjątkiem mundurków. Jak minął wasz pierwszy dzień na badaniach, lub co tam robicie? - Całkiem nudno. Mama i ja mieliśmy spotkanie z miejscowymi, którzy opłacają naszą pracę. Mnóstwo ogólnych zasad, protokołów badawczych, tego typu rzeczy. Praktycznie mogłam usłyszeć znudzenie w jego głosie. Mój tata nie był tym od szczegółów organizacyjnych czy planowania. On był niezależnym obserwatorem, myślicielem, nauczycielem. Moja mama była tą od organizacji. Prawdopodobnie wzięła notatki na spotkanie. - Jestem pewna, że będzie lepiej, tatusiu. Prawdopodobnie chcą się upewnić, że nie wydają milionów dolarów na badania prowadzone przez jakiś szalonych Amerykanów. - Co? – spytał. – Nie jesteśmy aż tak szaleni, - powiedział, w jego głosie nagle pojawił się silny akcent, prawdopodobnie naśladował jakąś dawno zmarłą gwiazdę. Mój tata wyobrażał sobie, że jest artystą komediowym. Miał całkiem niezłą wyobraźnię. - Pewnie, tato. – Rozległo się pukanie do drzwi. Zobaczyłam jak wchodzi Scout. – Posłuchaj, muszę iść do sali do nauki własnej. Powiedz mamie, że mówię cześć i powodzenia z właściwymi, no wiesz, badaniami. - Dobrej nocy, Lils. Dbaj o siebie. - Będę, tato. Kocham cię. - Też cię kocham. – zamknęłam telefon i z powrotem wsunęłam do torby. Scout uniosła brwi z zaciekawieniem. - Moi rodzice są cali i zdrowi w Niemczech, - powiedziałam. 60

Czar Ognia – Firespell - Miło mi to słyszeć. Chodźmy zrobić dobry użytek z ich inwestycji kilkoma godzinami odrabiania prac domowych. Zaproszenie nie było właściwie pasjonujące, ale nie miałyśmy innego wyboru. Przecież nauka własna była obowiązkowa. Sala do nauki własnej znajdowała się w Wielkiej Sali, olbrzymim pokoju ze stołami, gdzie po raz pierwszy zobaczyłam kraciastą armię. Dziś tam wszyscy w komplecie, prawie dwie setki dziewczyn w granatową kratę wypełniających pięćdziesiąt czteroosobowych stołów. Zmierzałyśmy rzędem w kierunku kilku wolnych siedzeń w pobliżu głównego przejścia, które dawały nam widok na krzątaninę najlepszych ze Św. Sophii. Dawały również kraciastej armii widok na nas, z czego korzystały, klapanie moich japonek na wapiennej podłodze ściągnęło na nas uwagę wszystkich. Ta uwaga zawierała parę srogo wyglądających kobiet w czarnych butach na grubych podeszwach i rogowych okularach. Ich krępe sylwetki odziane były w czarne koszule i swetry, patrolowały granice pokoju z podkładkami w rękach. - Kim one są? – wyszeptałam, gdy zajęłyśmy miejsca na przeciw siebie. Scout spojrzała w górę, gdy wyjmowała notatniki i książki z torby. – Smoczyce. One nadzorują ciszę nocną, obserwują nas gdy się uczymy i głównie upewniają się, że nic fajnego nie wydarzy się na ich zmianie. - Cudownie, - powiedziałam, otwierając książkę do trygonometrii. – Nienawidzę zabawy. - Zauważyłam, - powiedziała Scout nie podnosząc wzroku, długopis przesuwał się po stronie jej notatnika. – Zostałaś zauważona. Jedna z patrolujących smoczyc podeszła do naszego stołu, z 61

Chloe Neill jej spojrzeniem ponad okularami i uniesioną brwią w reakcji na nasze szepty. Powiedziałam bezgłośnie, - Przepraszam, - ale zapisała coś na podkładce zanim odeszła. Scout powstrzymywała się od uśmiechu. – Proszę przestań przeszkadzać całej szkole, Parker, Jezu. Pokazałam jej język, ale zaczęłam odrabiać lekcje. Pracowałyśmy przez godzinę zanim przeciągnęła się na krześle, potem oparła podbródek na ręce. – Nudzę się. Potarłam oczy przed którymi rozmazywał się drobny druk naszej książki do historii Europy. – Chcesz żebym zaczęła żonglować? - Potrafisz żonglować? - Cóż, jeszcze nie. Ale tu wszędzie są książki, - wskazałam. – Gdzieś tu na tych półkach musi być podręcznik jak to robić. Dziewczyna, która siedziała obok mnie chrząknęła, jej spojrzenie nadal na książce przed nią. – Panienki, ja naprawdę staram się tu odrabiać swoją pracę domową. Idźcie odgrywać Kochane Kłopoty18 gdzie indziej. Dziewczyna była śliczna jak supermodelka – we francuskim stylu, jeśli ma to sens. Długie ciemne włosy, wielkie oczy, duże usta – i całkiem dobrze odgrywała irytację, jedna idealna brew uniesiona nad brązowym okiem. - Collette, Collette, - powiedziała Scout, wskazując swoim ołówkiem na dziewczynę, potem na mnie. – Nie bądź apodyktyczna. Nasza nowa przyjaciółka Parker pomyśli, że jesteś jedną z paczki bachorów. Collette prychnęła, potem skierowała spojrzenie na mnie. 18 - Kochane Kłopoty (ang. Gilmore komediodramatyczny ukazujący losy matki i córki. 62

Girls)

-

amerykański

serial

Czar Ognia – Firespell – Jakbym mogła, Green. Rozumiem, że jesteś Parker? - Tak było, gdy ostatnim razem sprawdzałam, - zgodziłam się. - Więc nie sprawiaj, żebym obdarzyła cię większym zaufaniem, niż na to zasługujesz, Parker. Niektóre z nas podchodzą do naszych osiągnięć akademickich bardzo poważnie. Jeśli w przyszłym roku nie zostanę wybrana do wygłoszenia mowy na zakończenie szkoły, nie dostanę się do Yale. A jeśli nie dostanę się do Yale, przejdę potworne załamanie psychiczne. Więc ty i twoja przyjaciółka idźcie odgrywać mądre gdzieś indziej, dobrze? Dobrze, - powiedziała z kiwnięciem głowy, potem wróciła do jej książek. - Ona jest na prawdę mądra, - powiedziała przepraszająco Scout. – Niestety, nie działa to dobrze na jej osobowość. Collette przekręciła stronę książki. – Nadal tu jestem. - Kochane Kłopoty, - powtórzyła Scout, potem wydała sarkastyczny dźwięk. Najwyraźniej skończyła z nauką, rozejrzała się ostrożnie dookoła, potem wyciągnęła z torby komiks. Przerwała by upewnić się, że okolica jest czysta, potem włożyła komiks z książkę do trygonometrii. Uniosłam brwi na ten ruch, ale z zadowoleniem wzruszyła ramionami, i powróciła do rozwiązywania trygonometrycznych problemów, od czasu do czasu zerkając na stronę, albo dwie komiksu. - Dziwactwo, - wymamrotałam, ale powiedziałam to z uśmiechem. Gdy skończyłyśmy nasze obowiązkowe kilka godzin w Sali do nauki własnej – oczywiście poświęcając się nie tylko nauce, ale ostatecznie tam będąc – wróciłyśmy do apartamentu, by zrobić użytek z naszych ostatnich wolnych godzin zanim zachód słońca oficjalnie zakończy mój pierwszy dzień jako dziewczyny ze Św. 63

Chloe Neill Sophii. Apartament był opróżniony z członkiń paczki bachorów, a drzwi Lesley były zamknięte, spod nich wydobywało się światło. Trąciłam Scout, gdy szłyśmy do jej pokoju. - Wiolonczela zniknęła, - kiwnęła głową, wskazując róg pokoju wspólnego, który został opróżniony z instrumentu znajdującego się tam, gdy przyjechałam wczoraj. Nagle w apartamencie zabrzmiała muzyka, ciężkie nuty koncertu na wiolonczelę Bacha napływały z pokoju Lesley. Grała pięknie, a gdy poruszała smyczkiem po strunach, Scout i ja stałyśmy cicho, pełne szacunku, w pokoju wspólnym, nasz wzrok na zamkniętych drzwiach przed nami. Po kilku minutach muzyka ucichła, zastąpiona szuraniem po drugiej stronie drzwi. Bez ostrzeżenia, drzwi otworzyły się. Z progu spoglądała na nas blondynka. Była prosto ubrana w dopasowaną bluzkę, bawełnianą spódnicę o kroju w kształcie litery A, i buty z zakrytymi palcami i paskiem w poprzek stopy. Jej włosy były krótkie w odcieniu jasnego blond, kilka pasemek na jej czole. - Cześć, Lesley, - powiedziała Scout, wskazując mnie kciukiem, - To jest Lily. Jest nowa. Lesley spojrzała na mnie dużymi niebieskimi oczami. – Cześć, - powiedziała, potem odwróciła się na pięcie, wróciła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. - A to była Lesley, - powiedziała Scout, otwierając kluczem własne drzwi i włączając światło w sypialni. Weszłam i zamknęłam za nami drzwi. – Lesley nie jest rozmowna. Scout pokiwała głową i usiadła na łóżku krzyżując nogi. – Teraz była właściwie całkiem gadatliwa jak na Barnaby. Zawsze jest cicha. Czy to pewnego rodzaju atmosfera uczonej? 64

Czar Ognia – Firespell Cholernie dobra dla wiolonczeli. - Miałam gęsią skórkę, - zgodziłam się. – Ta piosenka naprawdę zapada w pamięć. Scout ponownie kiwnęła głową i właśnie zaczęła wciągać poduszkę na kolana, gdy zadzwoniła jej komórka. Sięgnęła, wzięła ją z jej miejsca na półce i otworzyła. - Kiedy? – spytała po chwili ciszy, odwracając się ode mnie, przyciskając telefon do ucha. Najwyraźniej nieszczęśliwa z odpowiedzi jaką dostała, wymamrotała przekleństwo, potem westchnęła. – Powinniśmy byli wiedzieć, że coś planują, gdy ją zobaczyliśmy. Założyłam, że „ją” oznaczało blondynkę, którą widzieliśmy w czasie lunchu. Nastąpiło więcej ciszy, gdy Scout słuchała dzwoniącego. W ciszy wypełniającej pokój, mogłam usłyszeć głos, ale nie mogłam zrozumieć słów. Głos był niski, więc zgadywałam, że dzwonił chłopak, może Michael Garcia? - Dobrze, - powiedziała, - Będę. - Zamknęła telefon z trzaskiem i zatrzymała się zanim na mnie spojrzała. - Czas biec? Scout kiwnęła. I tym razem, wokół jej oczu pojawiło się napięcie. Nie poruszyło mnie to, że to napięcie wyglądało jak strach. Moje serce ścisnęło się we współczuciu. – Potrzebujesz wsparcia? Kogoś jeszcze do posprzątania śmieci? Scout uśmiechnęła się, nieco iskierek wróciło do jej oczu. – Właściwie bardzo bym tego chciała. Ale ochrona środowiska nie jest na ciebie gotowa, Parker. – złapała kurtkę i jej torbę z czaszką ze skrzyżowanymi kośćmi i obie opuściłyśmy pokój. Scout zmierzała na sekretną randkę; ja nie byłam całkowicie pewna, gdzie ja zmierzałam. 65

Chloe Neill - Nie czekaj, - powiedziała z mrugnięciem, potem otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. Nie licz na to, pomyślałam, podejmując decyzję. Tym razem, nie zamierzałam pozwolić jej odejść z marnymi wymówkami na tajemniczą nocną wyprawę – a przynajmniej nie samej. Tym razem, ja też idę. Zamknęła za sobą drzwi. Uchyliłam je i patrzyłam jak przemyka w dół korytarza. - Czas na odgrywanie Nancy Drew, - wymruczałam, potem zsunęłam moje głośne japonki, wzięłam je do ręki i podążyłam za nią.

66

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 5

Scout znikała za rogiem, gdy zamykałam drzwi wspólnego pokoju. Korytarz był pusty i cichy, jeśli pominąć odgłos jej kroków, wapienna podłoga i ściany błyszczały w złotym świetle kinkietów. Scout zmierzała w kierunku schodów, po których zbiegła truchtem. Poczekałam, aż byłam pewna, że nie zobaczy mnie, gdy będzie zakręcać na półpiętrze, następnie poszłam za nią. Gdy dotarła na parter, przeszła przez Wielką Salę, która nawet po wymaganym czasie nauki, nadal zawierała garstkę ambitnych nastolatek. Niestety, przejście pomiędzy stołami było proste i puste, więc jeśli Scout by się odwróciła, nakryła by mnie. Odetchnęłam i zaczęłam iść. Pokonałam połowę drogi bez żadnego incydentu, gdy nagle Scout się zatrzymała. Rzuciłam się na najbliższe krzesło i pochyliłam, udając, że poprawiam moje japonki. Gdy ponownie się rozejrzała i podjęła wędrówkę przez pokój, wstałam, następnie rzuciłam się do skrzypiących podwójnych drzwi, zanim się za nią zamknęły. Przeszłam przez nie, następnie przylgnęłam do ściany korytarza, prowadzącego do nakrytego kopułą centrum głównego budynku. Wyjrzałam zza rogu; Scout spieszyła przez cylindryczny labirynt. Przygryzłam wargę, gdy rozważałam moje możliwości. Ta część odgrywania nowej Nancy Drew była skomplikowana - pokój był ogromny i pusty, przynajmniej na środku, więc nie było tam zbyt wielu kryjówek. Pozbawiona osłony, zdecydowałam się poczekać, aż wyjdzie. Patrzyłam jak przechodzi labirynt i zmierza do korytarza naprzeciwko mnie, następnie zatrzymuje się przed drzwiami. Rozejrzała się, prawdopodobnie sprawdzając czy jest sama 67

Chloe Neill (wszyscy czasem się mylimy), następnie zdjęła z szyi wstążkę z kluczem i wsunęła klucz do zamka. W pokoju rozbrzmiał stukot zapadek. Wzdrygnęła się na ten dźwięk, ale położyła rękę na drzwiach, jeszcze raz rozejrzała się po pokoju i zniknęła. Gdy już jej nie było, przebiegłam przez labirynt, następnie przycisnęłam ucho do drzwi, które za sobą zamknęła. Po tym jak odgłos jej kroków oddalił się, przekręciłam klamkę, stwierdzając, że nadal były otwarte i - z sercem bijącym jak bęben w mojej klatce piersiowej - otworzyłam je. Był tam kolejny korytarz. Wypuściłam wstrzymywane dotąd powietrze. W korytarzu nie było nic, czym można by się denerwować. Szczerze mówiąc, pościg robił się nieco monotonny. Korytarz. Pokój. Korytarz. Pokój. Przypominałam sobie, że krył się w tym ważniejszy cel - szpiegowanie dziewczyny, która wybrała mnie na najlepszą przyjaciółkę. No dobrze, zostawmy to, bo nie brzmi to zbyt szlachetnie. Moralnie wątpliwe, czy nie, nadal miałam robotę do zrobienia. Weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. Nie widziałam Scout, ale obserwowałam jej wydłużony cień znikający za rogiem, gdy się poruszała. Podążyłam za nią przez korytarz, a następnie w dół kolejnymi schodami do tego, co jak zgadywałam, było piwnicą, pomimo, że nie różniło się wyglądem od parteru wapień, złote światło i żelazne kinkiety. Sufit był jednak inny. Zamiast sklepień i kopuł parteru, tutejszy sufit był niższy, bardziej płaski, z tynkiem pokrytym wzorami. Wydawało się, że włożono to zbyt wiele pracy, jak na piwnicę. Schody prowadziły do kolejnego korytarza. Podążałam za odgłosem kroków, ale pokonałam zaledwie pięć lub sześć stóp19, zanim nie usłyszałam kolejnego dźwięku - szczęku i tarcia metalu o 19 - 1 stopa = 30,5 cm

68

Czar Ognia – Firespell metal. Zamarłam i przełknęłam gulę strachu, która nagle ścisnęła moje gardło. Chciałam zawołać ją po imieniu, wykrzyczeć je, ale nie mogłam wziąć wdechu, by wydobyć jakikolwiek dźwięk. Zmusiłam się, by zrobić kolejny krok naprzód, potem kolejny, prawie wyskakując ze skóry, gdy mrożący krew w żyłach zgrzyt metalu ponownie rozbrzmiał w korytarzu. O, pomyślałam, pieprzyć to, i zmusiłam moje płuca do pracy. - Scout? - zawołałam. - Wszystko dobrze? Gdy nie otrzymałam odpowiedzi, skręciłam za róg. Korytarz kończył się ślepo wielkimi metalowymi drzwiami… a jej nigdzie nie było widać. - Świr - wymamrotałam. Rozejrzałam się, nie widząc niczego co mogłoby pomóc, przesunęłam się bliżej, więc mogłam dokładnie obejrzeć drzwi. Były ogromniaste. Wysokie na przynajmniej osiem stóp, zwieńczone łukiem, obramowane były mosiężnymi nitami i spoinami. Na środku było olbrzymie koło zamachowe, a pod nim znajdowała się zasuwa, na którą składało się cztery lub pięć cali solidnej stali. Znajdowała się ona w odblokowanej pozycji. To wyjaśniało te metaliczne dźwięki, które słyszałam wcześniej. Nie byłam pewna, czy chciałam wiedzieć przed czym miały chronić te drzwi, ale tam była Scout. Jasne, nie znałyśmy się zbyt długo, i nie byłam za tą całą sprawa z jej grupą ochrony środowiska, ale to wyglądało na kłopoty… a pomoc była ostatnim co mogłam zaoferować mojej nowej współlokatorce. Poza tym, co mogli zrobić - wyrzucić mnie? - Sagamore, nadchodzę - wyszeptałam i położyłam ręce na kole zamachowym. Pociągnęłam, ale drzwi się nie otworzyły. Obróciłam kołem zamachowym, najpierw zgodnie z ruchem wskazówek zegara, następnie w przeciwną stronę, ale nie przyniosło to żadnego rezultatu - przynajmniej, nie po tej stronie drzwi. 69

Chloe Neill Marszcząc brwi, zbadałam drzwi od góry do dołu, szukając innego sposobu na ich otworzenie - dziurki od klucza, klawiatury, czegokolwiek, co mogłoby je otworzyć i pozwolić mi przejść. Ale nic nie znalazłam. To by było na tyle odnośnie mojej misji ratunkowej. Rozważyłam swoje możliwości. Raz: Mogłabym pójść z powrotem schodami, wskoczyć do łóżka i zapomnieć, że moja nowa najlepsza przyjaciółka była gdzieś za olbrzymimi zamkniętymi drzwiami w starym klasztorze w centrum Chicago. Dwa: Mogłabym zaczekać aż wróci, a następnie zaoferować jakąś pomoc. Przez chwilę skubałam wargę i spojrzałam w tył na korytarz, z którego przyszłam, moje powrotne przejście do bezpieczeństwa. Ale byłam tu, teraz, a ona była tam, pakując się w Bóg wie jakie kłopoty. Więc usiadłam na podłodze, podciągając kolana i przygotowując się do oczekiwania. Nie wiem kiedy zasnęłam, ale drgnęłam budząc się na odgłos kroków po drugiej stronie drzwi. Wyskoczyłam z miejsca, z japonkami, które wcześniej zdjęłam, nadal w ręce, jako moją jedyną bronią. Gdy wpatrywałam się w drzwi, mając za ochronę tylko kilka cali pianki, przyszło mi do głowy, że po ich drugiej stronie może znajdować się nieznajomy - a nie Scout. Serce waliło mi jak młot, palce zacisnęłam na piance moich japonek. Nagle koło zamachowe zaczęło się obracać, szprychy obracały się zgodnie z ruchem wskazówek zegara z metalicznym zgrzytem, gdy ktoś usiłował wejść do piwnicy klasztoru. Sekundę później, ciągnącą się w nieskończoność, drzwi zaczęły się otwierać, setki funtów20 metalu obracały się w moim kierunku. 20 1 funt = 453,6 grama

70

Czar Ognia – Firespell - Nie zbliżaj się! - zawołałam. - Mam broń. Głos Scout rozbrzmiał po drugiej stronie drzwi. - Nie używaj jej! I zejdź z drogi! Nie trudno było usłuchać, zwłaszcza, że blefowałam. Odsunęłam się na bok, a gdy tylko szpara w drzwiach była wystarczająco duża by się przecisnąć, wślizgnęła się do środka, jej klatka piersiowa unosiła się z trudem, gdy nabierała powietrza. Wymamrotała przekleństwo i nacisnęła rękami na drzwi. - Mam zamiar za chwilę cię zwymyślać za śledzenie mnie, ale w międzyczasie, pomóż mi to zamknąć! Pomimo, że głowę przepełniały mi koncepcje tego, co pozostawiła po drugiej stronie drzwi, stanęłam przy niej. Z oboma parami rąk na drzwiach, ramionami i nogami wyciągniętymi, popchnęłyśmy je i zamknęłyśmy. Drzwi były równie ciężkie, jak wysokie, a ja zastanawiałam się w jaki sposób otworzyła je wcześniej. Gdy drzwi zostały zamknięte, Scout zakręciła kołem zamachowym, potem sięgnęła w dół by zasunąć stalową sztabę z powrotem na miejsce. Obie odskoczyłyśmy, gdy uderzenie rozbrzmiało po drugiej stronie, w odpowiedzi drzwi zadrgały na swoich olbrzymich mosiężnych zawiasach. Szeroko otwartymi oczami, spojrzałam na Scout. - Co to do diabła było? - Śmieć - powiedziała Scout, wpatrując się w zamknięte drzwi, jakby upewniając się, że to co ją goniło, nie zamierzało ich wyłamać. Gdy drzwi pozostały stabilne, a korytarz cichy, Scout odwróciła się i spojrzała na mnie, z jej blond włosami, obciętymi na pazia, rozwichrzonymi wokół jej twarzy, kurtką wiszącą na jednym ramieniu… i furią wypisaną na twarzy. - Co ty do diabła tu robisz? - odsunęła włosy z twarzy, 71

Chloe Neill następnie podciągnęła wiszące ramię kurtki. - Ćwiczę? Scout położyła dłonie na biodrach, jawnie wątpiąc. - Obawiałam się, że masz kłopoty. - Jesteś wścibska - odparowała. - Poprosiłam cię, byś mi zaufała. - Ufanie ci w sprawie twoich sekretnych kontaktów to jedna rzecz. A ufanie ci w sprawie twojego bezpieczeństwa, to coś zupełnie innego - wskazałam głową drzwi. - Nazywaj to ochroną środowiska jeśli chcesz, ale wydaje się oczywistym, że wmieszałaś się w coś paskudnego. Nie zamierzam tylko stać i patrzeć jak staje ci się krzywda. - Nie jesteś moją matką. - Nie - zgodziłam się - ale jestem twoją nową BFF. Jej wyraz twarzy złagodniał. - Nie potrzebuję wszystkich szczegółów - powiedziałam, unosząc ręce – ale muszę wiedzieć co do diabła znajduje się po drugiej stronie tych drzwi. Jak na zawołanie, znowu zabrzmiało uderzenie, a drzwi podskoczyły na zawiasach. - Już to mamy! - krzyknęła. - Wczołgaj się z powrotem do swojej dziury. - Chwyciła mnie za ramię i zaczęła ciągnąć w korytarz, jak najdalej od złowieszczych drzwi. - Chodźmy. Szarpnęłam się w tył, a gdy puściła moje ramię, z powrotem wsunęłam japonki na stopy. Oddaliła się w dół korytarza, a ja musiałam podbiec by dotrzymać jej kroku. - Czy to morderca z siekierą? - Tak - powiedziała sucho. - To morderca z siekierą. Większość drogi przebiegła w ciszy. Scout i ja nie rozmawiałyśmy wiele, a główny budynek i wielka sala były ciemne i puste. Blask księżyca, zabarwiony na czerwono i niebiesko, 72

Czar Ognia – Firespell wpływający przez witrażowe okna był jedynym światłem na naszej drodze. Gdy przechodziłyśmy przez korytarz, Scout udawało się nie patrzeć w tył, by stwierdzić czy drzwi do piwnicy nie zostały wyłamane lub czy coś paskudnego nie podążało za nami. Ja, z drugiej strony, stale zerkałam przez ramię, obawiając się patrzeć, ale jeszcze bardziej bojąc się, że coś mogłoby się do nas podkraść, jeśli bym tego nie robiła. To, że korytarz był uspokajająco cichy nie powstrzymywało mojej wyobraźni, która tworzyła kształty w cieniach pod biurkami w Wielkiej Sali, gdy przez nią przechodziłyśmy. - Co dokładnie było za drzwiami? Zdecydowałam, że nie mogę powstrzymywać tego pytania ani trochę dłużej. - Wściekły diler? - spytałam. - Uciekinier z zakładu psychiatrycznego? Władca robotów? - Nie poinformowano mnie o tym, że opanowały nas roboty. Jej ton był oschły. - Mięsożerny potwór zombie? - Zombie to mit. - Ty tak mówisz, - wymamrotałam. - Po prostu mi powiedz: Czy jesteś w zmowie z tymi chłopakami z Montclare? - Co to właściwie jest „zmowa”? - Scout. - Ćwiczyłam. Świetny trening. Podniosłam sobie tętno, i dostałam się do strefy. - Zgięła rękę w łokciu i poruszała jedną ręką, jakby unosiła ciężarki. Gdy otworzyłyśmy drzwi do budynku w którym, znajdowały się nasze pokoje, zatrzymałam ją. Nie wyglądała na zadowoloną z tego. - Byłaś goniona - powiedziałam jej. - Coś za tymi drzwiami chciało cię dopaść, i cokolwiek to było, uderzało w drzwi po tym 73

Chloe Neill jak je zamknęłyśmy. - Po prostu ciesz się, że zamknęłyśmy drzwi. - Scout - powiedziałam. - Poważnie. Co się dzieje? - Spójrz, Lily, różne rzeczy dzieją się w tej szkole - tylko dlatego, że coś wydaję się zwyczajne, nie znaczy, że takie jest. Rzeczy rzadko są takie na jakie wyglądają. To i tak nie wydawało się normalne, od późnonocnych wyjść, poprzez przypadkowe spotkanie z chłopcami z sąsiedztwa, do tego. I wszystko to podczas moich pierwszych dwudziestu czterech godzin w Chicago. - Właściwie co to znaczy, „rzadko są takie na jakie wyglądają”? Uniosła brew. - Powiedziałaś, że masz broń. - Obejrzała mnie od góry do dołu. - Właściwie jaka to była broń? Japonki? Uniosłam stopę i wymachiwałam moją grubą, szmaragdowozieloną japonką przed nią. - Hej, mogłam tym walnąć w głowę to coś co cię ścigało. To waży z dziesięć funtów, i gwarantuję, że pomyślałabyś dwa razy zanim najechałabyś Św. Sophię. - Tak, Jestem pewna, że to by ich powstrzymało. - Widząc mój wyraz twarzy, uniosła dłonie. - W porządku. Powiedzmy, czysto teoretycznie, że jestem w klubie dla utalentowanych dzieciaków. Pewnego rodzaju. - Klub dla utalentowanych dzieciaków. Utalentowanych w jaki sposób? - Natychmiast na myśl przyszło mi, że dla utalentowanych kłamców. - Ogólnie utalentowanych? W ciszy na próżno czekałam, by uzupełniła swoją odpowiedź. - To wszystko, co zamierzasz mi powiedzieć? - To tyle ile mogę ci powiedzieć - powiedziała - i właściwie 74

Czar Ognia – Firespell powiedziałam za dużo. Chciałabym móc cię oświecić, ale naprawdę, naprawdę nie mogę. Nie dlatego, że ci nie ufam, - powiedziała, unosząc ręce w obronnym geście. - Po prostu nie zostałam do tego upoważniona. - Nie zostałaś upoważniona do powiedzenia mnie, czy komukolwiek innemu, że coś wielkiego, głośnego i potężnego znajduje się za tymi ogromnymi metalowymi drzwiami w piwnicy? I że chodzisz na dół z własnej woli? Pokiwała rzeczowo głową. - To w dużym stopniu prawda. Wypuściłam powietrze i potrząsnęłam głową. - Jesteś chora umysłowo. To całe miejsce jest obłąkane. - Św. Sophia ma dużo do zaoferowania. - Coś innego niż koszmarne wyprawy i szaleńcy za olbrzymimi drzwiami w piwnicy? - O, to nie są nawet najważniejsze wydarzenia, Lil. odwróciła się i podjęła wędrówkę z powrotem do domu. Gdy dotarłyśmy do apartamentu, Scout poszła w kierunku swojego pokoju, ale potem stanęła, by spojrzeć na mnie. - W cokolwiek się wmieszałaś - powiedziałam jej - nie boję się. - (Skrzyżowałam palce przy tym stwierdzeniu.) - I jeśli będziesz mnie potrzebować, będę tu. Mogłam powiedzieć, że była zmęczona, ale był tam szczęśliwy błysk w jej oczach. - Jesteś całkiem twarda, Parker. Uśmiechnęłam się do niej. − Wiem. To jedna z moich najlepszych cech.

75

Chloe Neill ROZDZIAŁ 6

Cokolwiek wydarzyło się w Św. Sophi, nie zostało to ujawnione przez kolejnych kilka dni szkoły. Nadal nie byłam całkowicie pewna, co Scout robiła w nocy, nie widziałam jednak żadnych dziwnych stłuczeń, zadrapań czy połamanych kości. Póki ona nie kuleje, zamierzałam trzymać buzię na kłódkę na temat jej zniknięć… i o tym cokolwiek się działo w korytarzach pod szkołą. Z drugiej jednak strony, jej ciemne cienie pod oczami wskazywały na to, że wciąż wymyka się gdzieś nocami, że coś się dzieje. Nie ważne jak nieświadoma była tego reszta szkoły. Nie niepokoiłam jej, głównie dlatego, gdyż porównałam korzyści z zawracania jej głowy (żadne, biorąc pod uwagę jak uparta była) z kosztami jakie musiałam ponieść (ranieniem naszej nowo-odkrytej przyjaźni). Dopiero co obie się poznawałyśmy i chciałam uniknąć tego rodzaju napięcia między nami... mimo, że jej sekret wciąż stawał pomiędzy nami. Jednakże, miałam w zanadrzu pewną umiejętność o której wiedziałam i która mogła wciągnąć Scout w moją grę – byłam cierpliwa i mogłam ją przeczekać. Byłam pewna, że zadręczała się duszeniem tego w sobie, więc mogłam stwierdzić, że nie minie wiele czasu aż w końcu to z siebie wyrzuci. Mimo tej zagadki, życie toczyło się normalnie, albo przynajmniej tak jak nauczyłam się, że powinno płynąć według standardów Św. Sophie. To oznaczało naukę, naukę i jeszcze więcej nauki. Udało mi się wycisnąć jakieś zabawy ze Scout - troszkę wysyłanych karteczek, podziwianie zbioru jej komiksów, chodzenie po terenie szkoły w godzinach lunchu - i miałam kilka szybkich rozmów z rodzicami. (Wszystko wydawało się w porządku w Niemczech.) Przede wszystkim była jednak nauka... przynajmniej do mojego pierwszego czwartku w Św Sophia. 76

Czar Ognia – Firespell Byłam na historii Europy kiedy to się stało. Bez uprzedzenie, w środku zajęć otworzyły się drzwi. Mary Katherine weszła, jej włosy w długim, gęstym warkoczu zwisały na ramieniu, a szary wełniany szalik zawiązany był dookoła szyi. Wręczyła Peters'owi, naszemu ponuremu nauczycielowi historii, notatkę. Peters posłał jej ponure spojrzenie - los europejskich chłopów był dla niego najważniejszy – wziął jednak kartkę, przeczytał i oddał M.K. - Lily Parker - powiedział. Usiadłam prosto. Peters próbował wykrzywić brwi. Nie bardzo mu to jednak wyszło, więc wyglądał teraz jakby miał zeza. - Jesteś oczekiwana w pokoju dyrektora. Skrzywiłam się, ale kiwnęłam głową w potwierdzeniu. Jedną ręką zgarnęłam rzeczy z biurka, drugą złapałam moja torbę i wstałam. M.K. skrzyżowała ramiona, i wywróciła oczami czekając na mnie. Była w połowie drogi do drzwi, kiedy udało mi się przebić na front sali. - Niezłe buty - powiedziała, kiedy zamykałyśmy drzwi sali i zaczęłyśmy iść korytarzem. Szła przede mną, z notatką w ręku. Spojrzałam w dół na koszulę i guziki, bluzę Św. Sophie, granatowe leginsy i żółte buty z miękkiej garbowanej skóry - kiedy zakładałam moją torbę posłańca przerzucając ją przez klatkę piersiową. Buty były krzykliwe i nie w stylu każdego, były jednak równocześnie kultowe i bardzo na czasie, więc nie byłam pewna, czy ona mówiła sarkastycznie. Przyjęłam, że skoro są takie bajeczne, to mówiła poważnie. - Dzięki - powiedziałam - są kultowe. Niestety, właściciel sklepu w starej części Sagamore też wiedział, że były kultowe. Trzy miesiące ciężkiego oszczędzania zniknęły w ciągu pięciu minut transakcji. -Wiem - powiedziała - To Puccini. Jej głos stał się jakby troszkę łaskawszy, jakby w szacunku, że 77

Chloe Neill wiedziałam o tym kupując je. Nagle trzy miesiące oszczędzania brzmiało dużo lepiej. Ta pochwała, to była jedyna rzecz, która Mary Katherine powiedziała, odkąd weszłyśmy do Wielkiej Sali, mijając labirynt i skręcając do skrzydła administracyjnego. To była ta sama droga, którą przechodziłam, gdy poznałam Foley w drzwiach kilka dni temu, poza tym, że w drugą stronę... i z powodu innych okoliczności jak mniemam. Kiedy dotarłyśmy do biura, M.K. położyła dłoń na klamce, ale odwróciła się twarzą do mnie zanim je otworzyła. - Będziesz potrzebowała przepustki na drogę powrotną wystrzeliła. Następnie otworzyła drzwi i jak tylko weszłam do środka zatrzasnęła je za mną. Towarzyska dziewczyna. Biuro Foley wyglądało tak samo jak kilka dni temu, poza tym, że nie było jej w pokoju. Jej ciężkie, dębowe biurko było puste - bez kubeczków z długopisami, bez kwiatów, bez lampy - ale na środku leżał wspaniały, niebieski folder, dokładnie równolegle swoją krawędzią do krawędzi biurka, jak by tam dokładnie było jego miejsce. Podeszłam bliżej. Trzymając torbę jedną ręką, wychyliłam się, by się przyjrzeć. LILY PARKER było napisane schludnym pismem na folderze. Teczka nosiła moje imię w najwyraźniej pustym pokoju. Ona po prostu błagała o to, bym ją otworzyła. Zerknęłam za siebie. Kiedy upewniłam się, że jestem sama, sięgnęłam ręką by ją otworzyć, ale cofnęłam się gdy tylko usłyszałam jakieś szuranie w pokoju. Ponownie stanęłam prosto kiedy półka na książki po jednej stronie gabinety Foley zaczęła się obracać. Foley, wysoka i 78

Czar Ognia – Firespell wyprostowana, z każdym włosem na swoim miejscu, w granatowej idealnie dopasowanej garsonce, stanęła przez otworem. Następnie popchnęła półkę na jej pierwotne miejsce. - Czy mogę zapytać co jest za ukrytymi drzwiami? - Możesz zapytać - powiedziała, okrążając masywne biurko ale nie znaczy to, że ja muszę ci odpowiadać, panno Parker. Elegancko usiadła na krześle, spoglądając na akta przez chwilę, następnie podniosła oczy obserwując mnie z uniesionymi brwiami. Odpowiedziałam na to mam nadzieję łagodnym i całkowicie niewinnym uśmiechem. Pewnie, że chciałam spojrzeć, ale przecież nie miałam czasu by cokolwiek zrobić. Najwyraźniej usatysfakcjonowana, opuściła swoje spojrzenie i jednym palcem otworzyła akta. - Usiądź proszę. - powiedziała, bez spoglądania na mnie. Usiadłam na krześle na przeciwko jej biurka, ułożyłam książki i torbę na kolanach. - Jesteś tu od trzech dni - powiedziała Foley, krzyżując palce na blacie biurka - Chciałam się ciebie zapytać o to czy udało ci się tu rozgościć. Popatrzyła na mnie wyczekująco. Domyśliłam się, że było to wskazówka dla mnie. - Wszystko w jak najlepszym porządku. - Mhm. A jak twoje relacje z kolegami z klasy? Zintegrowałaś się ze społecznością w Św. Sophii? W pokoju panny Green? Interesujące, pomyślałam, że był to "pokój panny Green" a nie Amie czy Lesley. Moja odpowiedź była równie bezwzględna. - Tak. Ja i Scout dogadujemy się dość dobrze. - A panna Chery? Panna Barnaby? - Dobrze. - powiedziałam, sądząc iż wymijająca odpowiedź uchroni mnie przed odpowiedziami na pytania jak grzeczne dzieciaki traktują nowych. Foley przytaknęła. 79

Chloe Neill - Zachęcam cię do rozszerzenia swojego koła przyjaciół, poznaj tak dużo dziewczyn w swojej grupie ile zdołasz, by utworzyć jak największą liczbę znajomości jak to możliwe. Mniej lub bardziej, twój sukces będzie zależał nie tylko od tego czego się nauczysz czy zdasz, ale od tego kogo będziesz znała. - Dobrze. - odpowiedziałam sumiennie. - A jak zajęcia? Jak twoje postępy w nauce? Minęły dopiero cztery dni mojej edukacji w Św. Sophii - trzy i pół dokładniej – i byłam świeżo po wakacjach po egzaminie końcowym, więc nie było jak porównać moim postępów; będąc nastolatkiem, poczułam się zobowiązana do odpowiedzi. -Dobrze. Wydała dźwięk połowicznego zainteresowania, potem spojrzała na dokumenty. -Kiedy już rozeznasz się w rozkładzie swoich zajęć, będziesz miała możliwość zapoznać się z naszymi nadprogramowymi zajęciami takimi jak zajęcia sztuki w naszej pracowni artystycznej. Foley zamknęła akta, położyła na nich dłonie krzyżując palce, zatrzymując ich sekrety w środku. - Lily, będę mówiła szczerze. Podniosłam swoje brwi zaciekawiona. - Prezent jaki otrzymałaś dostając się tutaj, mimo dokumentów ze szkoły publicznej, nie byłam całkowicie przekonana, że odnajdziesz się na tyle w Św. Sophii by czuć się tu... komfortowo. Wygięłam swoje brwi. - Komfortowo.- powtórzyłam, tak twardym i suchym tonem na jaki tylko było mnie stać. - Tak. - Foley nieprzejednanie powtórzyła - Komfortowo. Przyjechałaś tu nie z własnego wyboru, lecz dlatego, że takie było życzenie twoich rodziców, nie mając nikogo znajomego w Chicago. Mogę jedynie sobie wyobrazić jak to dla ciebie jest trudne, być tutaj 80

Czar Ognia – Firespell z dala od twoich rodziców. Znam jednak Mark'a i Susan, na prawdę wierzymy w ich badania. To zatrzymało mój chłód. - Zna pani moich rodziców? Była jakieś zaskoczenie w jej wyrazie twarzy, zaskoczenie które zostało szybko przykryte miną aroganckiej obojętności jaką zwykle nosiła. - Nie wiedziałaś, że znam twoich rodziców? Wszytko co mogłam zrobić to przytaknąć. Jedyną rzeczą, jaką rodzice powiedzieli mi o Św. Sophii było to, że to świetna szkoła ze wspaniałą kadrą i bla bla bla. To, że rodzice znali Foley niemożliwe. Szkoda, że zapomnieli o tym wspomnieć. - Muszę przyznać - powiedziała Foley - jestem zaskoczona. To jest nas dwie. - Św. Sophia to wspaniała instytucja bez wątpliwości. Jesteś jednak daleko od domu i swoich przyjaciół z Sagamore. Przypuszczałam szczerze, że twoi rodzice wybrali Św. Sophie na podstawie naszej przyjaźni. Ona nie tylko znała moich rodziców, oni byli przyjaciółmi? - Jak poznała pani moich rodziców? - Cóż... - powiedziała, przeciągając to jedno słowo w odpowiedzi i przeciągając palcami po krawędzi teczki z aktami. Ten ruch wydawał się dziwny u niej - zbyt nieśmiały. Wyczułam, że gra na czas. Po długiej ciszy spojrzała na mnie. - Mamy powiązania zawodowe.- powiedziała w końcu. - Podobne zainteresowania naukowe. Zmarszczyłam czoło. - Podobne zainteresowania? W filozofii? - Filozofia. - odpowiedziała stanowczo. Przytaknęłam, ale coś w jej tonie spowodowało, że zacisnął mi się żołądek. 81

Chloe Neill - Filozofia. - powiedziała ponownie, jakby próbując zamaskować wcześniejsze pytanie w jej głosie. - Jest pani pewna, że zna moich rodziców? - Dobrze znam pani rodziców, panno Parker. Jesteśmy rodzajem znajomych po fachu. - W jej głosie był ton ostrzegawczy, tak jakby krążyła wokół czegoś, o czym nie jest pewna czy chce mi powiedzieć. Spuściłam swoje spojrzenie na moje żółte, błyszczące buty. Potrzebowałam minuty by to przetrawić - fakt, że Foley zna moich rodziców, że oni znają ją, i że może - tylko może- ich decyzja by mnie tu wysłać nie była jedynie wyborem ze względu na poziom uczelni. - Moi rodzice - powiedziałam - są nauczycielami. Profesorami, oboje. Uczą filozofii w Hartnett College. To w Sagamore. Foley zmarszczyła czoło. - I nigdy nie wspomnieli o swojej pracy przy badaniach genetycznych? - Badaniach genetycznych? - zapytałam, z zakłopotaniem wyczuwalnym w moim głosie. - Jakie badania genetyczne? - Ich prace laboratoryjne. Studia nad genetyką. Nad długowiecznością. Miałam dość, zdecydowałam zakończyć to spotkanie, nie słuchać kłamstw tej kobiety na temat moich rodziców. Nawet gorzej, miałaś dość słuchania o rzeczach dotyczących ludzi, z którymi byłam tak blisko. O rzeczach, o których mi nie powiedzieli? Podniosłam się, ujęłam książki w ręce i zarzuciłam torbę na ramię. - Muszę wracać na zajęcia. Foley wygięła brwi w łuk, ale pozwoliła mi wstać, zabrać 82

Czar Ognia – Firespell swoje rzeczy i odwrócić się w kierunki drzwi. - Panno Parker, - powiedziała, a ja się odwróciłam. Wyjęła mały papierowy notesik z szuflady biurka, napisała coś na nim na górnej kartce, która po chwili wyrwała. - Będzie pani potrzebować przepustki, by wrócić na zajęcia. - powiedziała, wyciągając kartkę w moją stronę. Potaknęłam, wróciłam się i wzięłam kartkę z jej dłoni. Nie spojrzałam na nią jednak ponownie, do momentu w którym wróciłam do drzwi z przepustka w dłoni. - Znam moich rodziców - powiedziałam jej, tak dla jej dobra jak i mojego - Znam ich. Mimo wszystkich moich wątpliwości pozwoliłam by padło to ostatnie słowo, otworzyłam drzwi i wyszłam. Nie pamiętam większości powrotnej drogi wiodącej przez jeden kamienny korytarz po drugi, przez Wielką Salę i przejście między budynkami. Nawet architektura jest dla mnie zamazaną plamą, gdyż moje myśli były zajęte spotkaniem z Foley, pytaniami, które postawiła. Czy jej się coś pomyliło? Czy ona czytała cudze akta, zamiast moich? Czy administracja zdramatyzowała moje losy bym została przyjęta do Św. Sophii? A może rodzice mnie okłamywali? Ukrywając przede mną prawdziwą naturę swojej pracy, zatrudnienia? A jeżeli tak, to czemu to ukrywali? Po co mówić swojej córce, że uczysz filozofii skoro zajmujesz się czymś zupełnie innym? Co powiedziała Foley? Coś o długowieczności i genetyce? To nawet nie ta sama branża co filozofia. To nauka, anatomia, praca w laboratorium. Byłam z rodzicami w Hartnett, chodziłam korytarzami wydziałów religii i filozofii, biegałam między ich kolegami. Rysowałam na podłodze w gabinecie mamy kiedy moja opiekunka 83

Chloe Neill była chora i bawiłam się w chowanego na korytarzach kiedy rodzice pracowali do późna. Oczywiście był jeden prosty sposób, by rozwiązać ta zagadkę. Kiedy dostałam do skrzydła administracji, zatrzymałam się przy alkowie w budynku głównym w półkolu z kamienia po środku którego stała mała ławka i wyjęłam komórkę z kieszeni. Prawdopodobnie jest teraz późno w Niemczech, ale było to jedyne wyjście. "JAK BADANIA?" - Napisałam. Wysłałam wiadomość i czekałam; odpowiedź nadeszła w sekundę. "WSPANIAŁE ARCHIWA" szybka odpowiedź od taty. Nie miałam nawet czasu by odpisać kiedy sekundę później wyskoczyła mi wiadomość na ekranie od mamy. "I WSZA STR W NIEM PISMIE O FILOZOFII!" W potocznej mowie profesorskiej znaczyło to, że moi rodzice dostali pierwszą stronę (duża sprawa) w jakimś nowym niemieckim piśmie o filozofii. Znaczyło to również, że wystąpią tam nazwiska moich rodziców, coś co mogłam oglądać niezliczoną już ilość razy. Nie można czegoś takiego spreparować. Foley musiała się mylić. - Przebij to - wymamrotałam z diabelskim uśmieszkiem i sprawdziłam godzinę na telefonie. Historia Europy skończy się za pięć minut. Myślę, że Peters nie dba o to czy wrócę na końcowe pięć minut czy nie, więc wróciłam przez budynek do szatni by odłożyć tam książki na później. Liścik - starannie zgięty - wystawał z mojej szafki. Zostawiłam książki na podłodze, wyciągnęłam liścik i otworzyłam go. Było tam napisane wielkimi literami: " Widziałem Ciebie i Scout, i nie byłem jedyny. Pilnuj się." Zalążek strachu urósł w moich gardle. Odwróciłam się i oparłam plecami o szafkę, próbując zwolnić walące serce. Ktoś 84

Czar Ognia – Firespell widział mnie i Scout - ktoś, kto może śledził nas od biblioteki przez główny budynek aż do drzwi za którymi drzemał potwór. Dzwonek zadzwonił obwieszczając koniec zajęć. Zgniotłam liścik w ręku. Jeden problem dziennie, pomyślałam. Jeden problem dziennie.

85

Chloe Neill ROZDZIAŁ 7 Czekałam, aż Scout wróci z zajęć. Podczas naszego wspólnego wolnego czasu. Oczywiście przed obiadem zamierzam powiedzieć jej o wiadomości, jaką znalazłam. Kiedy się wreszcie zobaczyłyśmy, poszłyśmy do mojego pokoju, aby uniknąć spotkania z „młodym stadem", które czekało już, żeby wpakować się do pokoju. Dlaczego oni chcieli wychylić się w stronę moich tajemnic - "ze względu na ich niechęć w stosunku do Scout", jak to ona powiedziała. Zdawać się może, że mają coś do dramatu. Wydaję mi się, że oni szukali jakiś możliwości. Kiedy drzwi mojej sypialni się zamknęły i zamek został rozwalony, próbowałam odwrócić uwagę, wkładając wiadomość do kieszeni. Scout zbladła, łapiąc coś z góry. - Skąd to wzięłaś? - Z mojej szafki. Znalazłam, to po lewej stronie urzędu Foley. I to jest faktycznie druga część tej historii. Scout usiadła na podłodze ze skrzyżowanymi nogami, ja zaś na łóżku z podkurczonymi. Wypełniałyśmy czas opowieściami o biurze Foley. Scout była zaskoczona tym, czego się dowiedziała, ja wcale... Foley nie wiedziała, czemu studenci się nią interesowali, nastawiała się raczej na jakieś numery. - Może czuje żal do mnie? - zapytałam. - Może zrezygnujemy z Europy? Dobrze, może to brzmi żałośnie, ale Scout nie kupi tej gatki. - Nigdy! - odpowiedziała. - To jest szkoła z internatem, nigdzie w pobliżu nie będzie rodziców. Co mówiłaś? Że Twoi 86

Czar Ognia – Firespell rodzice prowadzą badania z dziedziny genetyki? - dodała. Mrugnęłam. - Tak, dokładnie, to, co powiedziałaś, tylko... Moi rodzice uczą filozofii. Chodzi mi o to, że nie prowadzą badań, tak sądzę. Oni piszą artykuły, dlatego często podróżują. Ale oni nie mają nic wspólnego z genetyką ani biologią. - Huh - powiedziała Scout marszcząc brwi. - To jest na prawdę dziwne... Ty poszłaś do ich biura? Potrząsnęłam głową. - Byłam tam. Widziałam ich dyplomy, ich książki. Oglądałam je. Scout przygryzła wargę, widać było, że jest skoncentrowana. - To jest niesamowite! Z drugiej strony Foley tylko została zdezorientowana. Trudno wyobrazić sobie, że zrobiłaby taką pomyłkę. - Właśnie tak pomyślałam w pierwszej chwili. powiedziałam. Chwilę potem dodałam: - Ale ona wydawała się taka pewna siebie. - Yhm. - Scout złapała się za głowę. - Kiedy my przyglądamy się twoim rodzicom, ich tajną tożsamością, co zrobimy z tą notatką? - Co miałaś na myśli mówiąc "my"? - Ta wiadomość jest twoja, nie moja. Ktoś musiał coś wiedzieć. - To było na twojej szafce, Parker. Oni prawdopodobnie widzieli ciebie, jak idziesz za mną. Coś usłyszeli. - Przede wszystkim nie zrobiliby żadnego hałasu. Rzuciłam w nią poduszką: - Jestem bardzo smukłą i młodą kobietą. - Kto wie? - Nie uderzę dziewczyny. - Scout parsknęła śmiechem. - Chciałabym zobaczyć, jak próbujesz to zrobić. 87

Chloe Neill - Ośmielasz mnie, Pinhead. Ośmielasz. W tym momencie, teraz coś błysnęło. Scout wskazała na przedmiot w jej nosie. - Masz pojęcie, jak bolało umieszczenie go tam? Jak dużo wycierpiałam, by osiągnąć to spojrzenie? - To jest "spojrzenie"? - Taka moda. - Tak, pewnie moda będzie dzwoniła do ciebie jutro. Scout parsknęła śmiechem. - Czy ktoś powiedział mi kiedyś, że nie uderzę nigdy dziewczyny? Dobrze, zatem jestem żółtodziobem. - Jakkolwiek - powiedziałam - Wróćmy do tematu tej notatki. - Właśnie, wiadomość. - Scout założyła nogę na nogę i huśtała stopą. - Dobrze. Na czym, to skończyłyśmy? Czy ktoś nas widział? Mógłby być to ktoś z naszego ślicznego "suitemates" lub z ulicy Sophia. Droga wcale nie jest taka niepozorna. Trzeba przejść przez wielką salę, aby dostać się do głównego budynku. Nie tak niezwykłej jego części. - Scout podniosła się nieco, spojrzała na mnie. Powiedziała - Widziałaś kogoś, oprócz nas? Potrząsnęłam głową. - Myślałam, że zostałam schwytana, gdy ty byłaś w Wielkiej Sali. Usiadłam na stole, tylko na sekundę. Byłam na nogach, dlatego szybko zeszłam. - Hmm - Scout niby, to odpowiedziała. - Jesteś pewna, że nikomu o tym nie powiedziałaś? - Czy ty myślisz, że powiedziałam komuś o tym, że biegałam dookoła ulicy Sophia w środku nocy, za kimś. Nie, nie powiedziałam nikomu, jest to pewien rodzaj rzeczy, którą bym zapamiętała. Uśmiechnęła się do mnie. - Czy możesz sobie wyobrazić, co zdarzyłoby się, gdyby 88

Czar Ognia – Firespell chodź jedna osoba się dowiedziała. Scout "huśtała" się z zamkniętymi oczami. - Wiesz, jaki paskudek znalazłby nas tam na dole?- Potrząsnęła głową. - Oni poszliby "pocztowo". - Też tak kiedyś poszłam. - To prawda. Ale ty miałaś ze sobą broń - broń całkowitych zmian. - Hej, chciałabyś mnie kiedyś spotkać w ciemnej alei z przerzutnikiem? - Hmm, jesteś rannym olbrzymem. Obie równo wybuchłyśmy śmiechem. Śmiechem, który został przerwany przez nagłe uderzenie w drzwi mojej sypialni. Scout i ja wymieniłyśmy spojrzenia. Drzwi się otworzyły. Stała w nich Lesley. Tym razem ubrana była w spódnicę i koszulkę Oxfordu. Pokazując swoje niebieskie, mrugające oczy powiedziała: - Chciałam wejść. - W porządku - powiedziałam przesuwając się w bok. Zamknęła drzwi. - Cześć, Barnabo. Scout powiedziała. - Co się buntuje? - Te dziewczyny niewiarygodnie irytują. Ledwo słyszę, co myślę. - Jak na jakieś wskazówce. Rozbrzmiewający śmiech wypełniał pokój. Nasze oczy minęły się równocześnie. - Dostanę, to - Scout powiedziała. Co sprowadza Ciebie do naszych drzwi? - Muszę być bardziej społeczna. Wiesz, rozmowa z ludźmi. Nadal stojąc blisko drzwi, spojrzała na nas wyczekująco. Zapadła cisza, na mniej niż minutę. - Dobra - Scott się odezwała. - Dobrym początkiem było twoje wejście tutaj. Jak tam lato? Barnaba wzruszyła ramionami i skrzyżowała stopy. 89

Chloe Neill - Poszłam na obóz gry na wiolonczeli. Scout i ja wymieniłyśmy spojrzenia, co było bardzo widoczne. Niemniej jednak Scout postanowiła zapytać: -I jak było? - Nie tak ekscytująco, jak myślisz. - Huh... kiepsko. - Scout odpowiedziała. Po patrzeniu w podłogę, Lesley wreszcie podniosła wzrok. Spojrzała na Scout. - Ubiegły rok był nudny, znowu.. Chcę, żeby ten był bardziej interesujący. Ty właśnie wydajesz się interesująca. Scout się rozpromieniła. Jej oczy migotały. - Zawsze wiedziałam, że cię lubię, Barnabo. - Szczególnie, kiedy znikasz w nocy. Ekspresja Scout powoli znikała. Z podskokiem wstała, mówiąc: - Co miałaś na myśli? - Wiesz dokładnie - Lesley powiedziała, wskazując na Scout. - Kiedy idziesz do sutereny...? Wskazała na mnie. - ..i idziesz z nią dodała. - Uh, huh - Scout wydusiła skubiąc nitkę w jej udawanej nonszalanckiej spódnicy. - Czy przypadkiem nie zostawiłaś wiadomości dla Lilii? Ostrzeżenie? - Och tak, na jej szafce? Tak, to byłam ja. Wymieniłam spojrzenie ze Scout. Następnie równocześnie spojrzałyśmy na Lesley. - Dlaczego to tam zostawiłaś? - zapytała Scout. Lesley oglądała się na przód, między nas. - Bo chciałam w.. - w..? Lesley kiwnęła głową. - Chciałam w... Cokolwiek robisz, chcę się przyczynić, chcę 90

Czar Ognia – Firespell pomóc w czymś. Mam ku temu umiejętności. - Nie przyznawałam się, że robimy cokolwiek. Scout delikatnie powiedziała. - Ale jeżeli robimy coś, to wiesz, co to jest? - Hmm, więc.. Nie. - Więc skąd wiesz, że masz umiejętności, które mogłyby nam pomóc? Lesley uśmiechnęła się, trochę szatańsko. - Dobrze, widziałyście mnie idącą za Wami? Wiecie, że tam byłam? - Nie. Scout odpowiedziała za nas obie. - Nie, nie wiemy. Spojrzała na mnie znacząco. - Ona robi dobrą reklamę swoim umiejętnościom. - Tak, robi. Zgodziłam się. - Ale dlaczego zostawiłaś anonimową wiadomość na mojej szafce? Jeżeli chciałaś, dlaczego nie możemy rozmawiać o tym tutaj. Żyjemy razem, po wszystkim. Lesley nie przejęła się. - Jak mówiłam, rzeczy tutaj są nudne. Myślałam, że je trochę przyprawię. - Mogłyśmy ci pomóc z tym. - Słodko... Lesley powiedziała i to był koniec. Scout nie zrobiła tego, oczywiście. Ja również się do tego nie przyczyniłam za bardzo. Nie byłam więcej niż zabawnym pomagierem. To było ładniejszym określeniem, niż nazwanie mnie wścibską osobą. Zatem z ulgą uznałyśmy rozwiązaną zagadkę tajemniczej wiadomości, ale mimo to byłam spokojniejsza niż zwykle przy obiedzie, a nawet w pracowni. Usiadłam w pokoju, który był z wdzięcznością pusty. Nie mogłabym teraz roztrząsać sprawy z Foley. Oczywiście, zobaczyłam artykuły, biuro i spotkałam kolegów, ale też zobaczyłam Alias. Ludzie opracowali dużo więcej przody niż kolegiaci z fachu. Moi rodzice wymyślili jakiś rodzaj 91

Chloe Neill opowiadania o ich pracy, by zatrzymać ich prawdziwe życie w tajemnicy? W takim razie, wysoce wątpiłam, że będą chcieli odpowiadać na moje pytania. Przechadzając się po ulicy Sophia moje myśli zbiegały się. Sprowadzały się ta temat 2-letniej separacji od ludzi, którzy wiele dla mnie znaczyli, więcej niż ktoś inny na świecie. Dwoje ludzi, którzy byli ze mną uczciwi (Byłam nastolatkiem, po wszystkim). Ale teraz dziwiłam się. Musiałam oglądać się za siebie, przez moje życie i decydowałam o wszystkim, co znałam. Uwierzyłam w prawdę o moich rodzicach. Ale może Foley się myli. Może ona pomyliła się, co do moich rodziców. Parker wcale nie jest niezwykłym imieniem. Może ona znała moich rodziców zanim się urodziłam, w tedy mieli oni różne zawody. Najważniejsze pytanie, chociaż nikt nie miał powodu, żeby zrobić cokolwiek moim rodzicom. Dlaczego pytania Foley przeszkadzają mi tak bardzo? Dlaczego przerażają mnie aż tak? Słowa Foley zdenerwowały mnie, ale dlaczego? Dlaczego mam tyle wątpliwości? Przeszukałam moją pamięć jeszcze raz, przechodziłam przez każdy szczegół moich wizyt w college'u, rozmów z moimi rodzicami oraz rozmową z Foley. Nie sporządziłam żadnych wniosków, ale proces myślenia trzymał mnie w błogim spokoju. Scout leżała na podłodze w tym samym pokoju z iPodem. Ja zaś leżałam na tapczanie gapiąc się na sufit. Kiedy dźwięk jej komórki zabrzęczał, Scout drgnęła. Chwyciła telefon, mamrocząc coś. Odprawiłam usprawiedliwienie machnięciem ręki. - Wiem. - powiedziałam. - Rób, co tylko potrzebujesz. Bez wytłumaczenia spakowała swoją przekładnię. Odkąd będę robić nam przysługę poprzez szpiegowanie, zdecydowałam, że będę to robić w nocy. Wróciłam do swojego pokoju. Chwyciłam 92

Czar Ognia – Firespell szkicownik i ołówek. Nie robiłam wielu rysunków odkąd dostałam się do Chicago. Zwykle rysowałam z wyobraźni, żadne miski owoców, czy doniczki. Żadne portrety stęchłych ludzi w garniturach. Skoro moja wyobraźnia zaczęła działać, mój ołówek zaczął lecieć przez papier. Rysował olbrzyma, jakiego wyobrażałam sobie za drzwiami. Drzwi korytarza otworzyły się tak szybko i z taką kakofonią ćwierkając, że prawie zrobiłam dziurę w papierze wskazującą częścią mojego ołówka. Porzuciłam go wraz ze szkicownikiem i wepchnęłam pod poduszkę. Veronica kierowała się za Amy i Katherine. Trzymała połyskujący przedmiot w rękach. - Oh, M.K. powiedziała. - Co wy tutaj robicie? Amy spojrzała się jej w oczy - Ona żyje tutaj?. - Hm, tak. Veronica powiedziała z chytrym uśmiechem, siadając sobie w progu. - M.K. (Mary, Katherine) mówiła, że spotkałaś się dzisiaj z Foley. Veronica skrzyżowała ręce. - Rzecz w tym, że Foley nigdy nie rozmawia ze studentami. - I co w związku z tym? Odpowiedziała: - Więc tak, ciekawi nas fakt, że zostałaś zaproszona do sanktuarium wewnętrznego. - Czy nauczyłaś się tam czegoś interesującego? - Mary spytała z prychnięciem. Instynktownie prawie wydałabym naszą tajemnicę, prawie streściłabym pięć minut w biurze Foley. Ale na szczęście zatrzymałam to w sobie. Nie byłam swobodna z tymi informacjami i lękami. To był pewien rodzaj słabości, którą one wykorzystałyby. 93

Chloe Neill - To nie prawda - odpowiedziałam. - Foley tylko mnie odhaczała. Chciała wiedzieć, czy wszystko w porządku. Brwi M.K. opadły, jej wargi były napięte. - Och - tylko to była w stanie wydusić. Jej polowanie było nieudane. Wyszła, Amy za nią. Veronica została. - A więc. - powiedziała. - Przychodzisz, nie mamy całego dnia? - Zastanawiałam się, czy ona mówi do mnie. Zajęło mi to niespełna minutę. - Przychodzę? - Spojrzała się. - Chodź - powiedziała. Mrugnęłam. To była okazja, której nie mogłam przepuścić. - Oczywiście. Dołączyłam do Veronici. Zaryzykowałam, spojrzałam się. Serio? To pomieszczenie wyglądało, jak Fabryka Barbie. Różowy był wszędzie - na ścianach, dywanie, kanapach i podszewkach. Praktycznie musiałam mrużyć oczy, aby sprzeciwić się jego blaskowi. Z drugiej strony rzeczy w pokoju były czyimś wyborem. Mieszkanie - ochronny TV, modny laptop, system mówcy iPod, gruba pikowana kołdra. - Ładny pokój - kłamałam. Veronica zamknęła drzwi za mną. - Dlaczego ona jest tutaj? - Zapytała M.K. Veronica dała mi ceniące spojrzenie. - Będziemy wiedzieli, jak fajna ona jest. - Skąd wiemy, że ona nie jest małą Mary Tattlete? - M.K. zapytała. - Och, postęp. M.K., Lily jest z Nowego Yorku. Veronica wygięła w łuk brew: - A ty? Jestem z Sagamore, a nie z Nowego Yorku. Byłam zbyt zajęta, aby to powiedzieć. - Jesteś gotowa? - Veronica zapytała, gdyż M.K. poślizgnęła 94

Czar Ognia – Firespell się, a z jej palców wyślizgnęło się pudełko. - Jasne, powiedziałam. Nie jestem pewna, czego mam się spodziewać po tym zgromadzeniu. Diamenty? Bronie? To nie było całkiem dramatyczne. Ja i koleżanki M.K. ustawiłyśmy się wokoło niej, M.K. podniosła powieki. - Co jest? - zapytała M.K. Otworzyłam usta. - Jest zdecydowanie... wszystko jest uporządkowane. Veronica chwyciła pudełko cukierków, wzięła jednego. - Mamy znajomych, którzy nam to przynoszą, powiedziała. - Rodzice M.K. robią wysyłki - Amy dodała z nutką dezaprobaty. M.K. popatrzyła w jej oczy. - Ulica Sophia... jest na niej wszystko o zdrowiu i sile. Jeżeli Foley kiedykolwiek znalazłaby tę rzecz w naszym pokoju, byłybyśmy skończone. Dała mi ceniące spojrzenie. - Więc, czy twoje usta mogą się zamknąć? Kiwnęłam głową: - To nie powinno sprawiać mi żadnego problemu. Veronica patrzyła na jej BFF. - Ty wiedz, Parker. Nie trzymamy wszystkiego w schowku M.K., na wszelki wypadek. Veronica spojrzała na M.K., a później z powrotem na mnie. Jej wzrok był chłodny. - Możesz chodzić razem z nami, tzw. udział w hojności. Byłabym głupia, gdym czegoś nie podejrzewała, przecież one były niezwykle miłe. Hmm. Chwila, domyślam się, że to może być możliwe, one 95

Chloe Neill nadal próbowały mnie skierować do tej "lepszej" grupy. To wydawało się być prawdopodobne. Takie rzeczy robią na porządku dziennym. - Gdzie dokładnie jest ten schowek? Popatrzyłam na Amy, która wydawała się najlepszą szansą na uzyskanie odpowiedzi. - Na dole.., odpowiedziała. - Suterena - dodała. I mamy zwycięzcę, pomyślałam. Wykiwałam głową w grupie: - Jestem, chodźmy na polowanie skarbu.

96

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 8 Uzbroiłyśmy się w różowe latarki, Amie wyciągnęła je ze schowka w dolnej szufladzie. Zobaczyłam tam również zestaw różowych narzędzi, różową apteczkę i kilka różowych baterii. Amie była najwyraźniej typem przygotowanym na wszystko (i zdeterminowanym). Ja uzbroiłam się również w sporą dawkę sceptycyzmu co do ich motywów. Założyłam, że paczka bachorów wciąga mnie w kłopoty, że „skarb”, którego mamy szukać, był tylko kawałem. Istniało duże prawdopodobieństwo, że będę musiała uciekać, byłam szczęśliwa, że włożyłam buty. Doszłam do wniosku, że dają lepszą przyczepność niż japonki, i prawdopodobnie mocniej uderzą, gdyby było to potrzebne. Scout nadal nie było, gdy opuszczałyśmy apartament, trójka z paczki bachorów i jeden pasożyt, z Veronicą na przedzie. Była prawie dziesiąta w nocy, a korytarz był cichy i pusty, gdy podążałyśmy tą samą drogą, którą szłam za Scout dwa dni temu – schodami w dół na parter, przez długi, główny korytarz do Wielkiej Sali, następnie przez Wielką Salę to Głównego Budynku. Ale zamiast zatrzymać się przy drzwiach, które ostatnio otworzyła Scout, poszłyśmy na lewo w korytarz do administracji, którym wcześniej szłyśmy z M.K. Nie włączyłyśmy jeszcze latarek, więc nie byłam całkowicie pewna po co je mamy. Ale gdy nagle w korytarzu rozbrzmiał odgłos kroków, byłam szczęśliwa, że ich nie włączyłyśmy. Veronica podniosła rękę, a my zatrzymałyśmy się za nią. Odwróciła się z ekscytacją w oczach, skinęła na nas, byśmy się cofnęły. 97

Chloe Neill Postąpiłyśmy na palcach kilka kroków w tył, potem stłoczyłyśmy się w jednej z półokrągłych nisz w korytarzu. Przygryzłam wargę, gdy starałam się kontrolować oddech, pewna, że dzikie bicie mojego serca, było słyszalne dla wszystkich w korytarzu. Po jak się wydawało godzinie, odgłos kroków oddalił się, gdy ktoś – prawdopodobnie jedna z pilnujących smoczyc – odeszła w innym kierunku. Veronica wyjrzała w kryjówki, z jedną ręka za plecami, by zatrzymać nas z tyłu, gdy badała drogę. - W porządku, - wyszeptała w końcu, i znów wyruszyłyśmy – Veronica, następnie Mary Katherine, Amie i ja. Nie mogłam przestać zerkać za siebie, gdy szłyśmy, ale korytarz był pusty z wyjątkiem przepastnej ciszy, którą zostawiałyśmy na naszej drodze, i nakrapianego księżycowym światłem wapienia. Nadal szłyśmy korytarzem administracji, ale zanim dotarłyśmy do biura Foley, skręciłyśmy w korytarz kończący się wapiennymi schodami. Powietrze stawało coraz się chłodniejsze, gdy schodziłyśmy do piwnicy, co nie pomagało na uczucie, że zmierzamy w kierunku czegoś nieprzyjemnego. Prawdopodobnie zbliżałyśmy się do paskudy, która goniła Scaut, ale nie mogłam sobie wyobrazić, że paczka bachorów podejrzewała co kryje się w korytarzach pod ich luksusowa szkołą. Gdyby wiedziały, z pewnością męczyły by o to Scout. Wyglądały na takie. - Jesteśmy prawie na miejscu, - Wyszeptała Veronica, gdy zeszłyśmy ze schodów. Zgodnie z ukształtowaniem Św. Sophii weszłyśmy do kolejnego wapiennego korytarza. Słyszałam o budynkach zawierających sekretne katakumby, ale zastanawiałam się dlaczego zakonnice zajmowały się budowaniem labiryntu w piwnicy klasztoru – zadaniem wykonanym bez ciężarówek, dźwigów i wózków widłowych. 98

Czar Ognia – Firespell - Oto jesteśmy, - w końcu powiedziała Veronica, gdy zatrzymałyśmy się przed prostymi, drewnianymi drzwiami. Złotą czcionką napisano na nich DOZORCA, tak jak na biurze Foley. Uniosłam brew. – Idziemy do schowka dozorcy? Nie przejmując się odpowiedzią, Mary Katherine i Veronica poruszyły klamką, potem ze szczękiem otworzyły drzwi. - Sprawdź, - powiedziała Veronica, uśmiechając się, gdy przytrzymywała otwarte drzwi. Weszłam do środka, a moja szczęka opadła na widok tego, co miałam przed sobą. Pokój był olbrzymią kamienną kryptą, całkowicie pustą poza jedną rzeczą – zawierał całe, małe Chicago, zmniejszony model miasta. Od wysokiej na dwie stopy Sears Tower i jej dwóch świecących czubków (które nawet ja mogłam rozpoznać), poprzez Rzekę Chicago, do Diabelskiego Koła na Navy Pier. Wszystko w miniaturze, wszystko oddane z dokładnością, ułożone na podłodze olbrzymiego pokoju przez kogoś kochającego Chicago – kogoś znającego Chicago. - Kto to zrobił? - spytałam. - Nie wiemy, - powiedziała Veronica. – To znajduje się tu, odkąd my tu jesteśmy. Całkiem słodkie, hę? - Bardzo, - wymamrotałam, z szeroko rozwartymi oczami przemierzałam puste obrzeża wapiennego pokoju, po prostu wpatrując się w to. Model był prawie całkowicie pozbawiony koloru – budynki i krajobraz oddane w różnorodnych odcieniach cienkiego, szarego kartonu – poza kilkoma znakami odciśniętymi w kilku miejscach miasta. Symbol wyglądający jak cztery sklejone koła, lub naprawdę zakręcony plus, był granatowy. Jasno zielone było koło zawierające duże Y. 99

Chloe Neill Znaki, pomyślałam, wskazywały umiejscowienie w mieście dwóch rzeczy. Przesunęłam się na środek jeziora Michigan – pustego miejsca na podłodze – i zajrzałam miedzy budynki, szukając Św. Sophii. Gdy znalazłam East Erie, zdałam sobie sprawę, że dwa znaki były w pobliżu: cztero-kołowe coś na Michigan Avenue i, bardziej interesujące, otoczone Y tylko kilka biurowców od Św. Sophii. – Co oznacza ten symbol? – spytałam. Odpowiedziała mi cisza. Spojrzałam w górę i obejrzałam się w samą porę, by zobaczyć jak zamykają się drzwi, i w sama porę, by usłyszeć jak zablokowane zapadki wskakują na miejsce. Przeskoczyłam Navy Pier, podbiegłam do drzwi, chwyciłam klamkę w dwie ręce i pociągnęłam. Nic. Potrząsnęłam ją, spróbowałam obrócić, ponownie pociągnęłam. Nadal żadnego efektu, żadnego pokrętła, by odblokować drzwi od wewnątrz. Po prostu sama dziurka od klucza. - Halo? – krzyknęłam, następnie uderzyłam pięściami w drzwi. – Veronica? Amie? Mary Katherine? Nadal tu jestem! Dodałam tą ostatnią część na wypadek, gdyby jakoś nie zdawały sobie sprawy, że zamknęły mnie w pokoju w piwnicy szkoły; na wypadek, gdyby zapomniały, że czwórka nas przeszła przez korytarze Św. Sophii, by dotrzeć do tego podziemnego pokoju, ale tylko trójka wraca. Ale to oczywiście nie był wypadek, a jedyną odpowiedzią jaką otrzymałam był chichot, który jak mogłam usłyszeć rozbrzmiewał w dole korytarza. 100

Czar Ognia – Firespell Bądźcie dorosłe! – wykrzyknęłam, następnie wymamrotałam przekleństwa, w większości na własna głupotę. Oczywiście nie było tu żadnych cukierków, żadnych naszywek, żadnych ukrytych papierosów, żadnych przemyconych napojów energetycznych. Był tu skarb – paczka bachorów potknęła się na czymś, ukryty pokój zawierający irygujący pomniejszony model miasta. Ale prawdopodobnie to przegapiły, będąc zainteresowanymi tylko tym jak wykorzystać pokój, by mnie wrobić – zgnoić. Kopnęłam w drzwi, co do niczego nie prowadziło, poza wibrującym bólem w mojej stopie. Odwróciłam się, nawet moje ulubione buty nie dawały większej ochrony niż japonki. Oparłam się ramieniem o drzwi i wolną dłonią potarłam stopę, gromiąc się za podążaniem za nimi do tego pokoju. Włóczenie się wokół szkoły to jedna rzecz; już to robiłam. Ale bycie zamkniętym w schowku dozorcy w opuszczonej piwnicy szkoły prywatnej to inna sprawa. Jednakże kochałam eksplorowanie, i wiedziałam lepiej. Gdy moja stopa w końcu przestała pulsować, ponownie wstałam. Na dobre lub złe, utknęłam tutaj na dole, w ukrytym pokoju, który prawdopodobnie był trochę za blisko tego czegoś czającego się za metalowymi drzwiami. To była pora na działanie. Z jedną dłonią wokół mojej różowej latarki, drugą na biodrze, rozejrzałam się wokoło. Niestety, oczywiste wyjście nie wchodziło w grę. Drzwi były zamknięte z zewnątrz, a ja nie miałam klucza. - Uchwyć się tej myśli – wymamrotałam, kładąc latarkę na podłodze. To był stary budynek, i miał klucz uniwersalny. Zdjęłam wstążkę z kluczem z szyi. - No dalej, Irene, - powiedziałam. Krzyżując dwa palce na szczęście, wsunęłam klucz do zamka. Zapadki się nie poruszyły. Wymamrotałam kolejne przekleństwo, potem wyciągnęłam 101

Chloe Neill klucz i założyłam wstążkę na szyję. Przesunęłam spojrzenie na latarkę na podłodze i rozważałam, przez minutę, rąbnięcie nią w zamek, ale tylko Bóg wie jak długo tu będę. Poświęcenie latarki prawdopodobnie nie było najmądrzejszym pomysłem (ha!). Zrobiłam krok do tyłu i zbadałam drzwi. Jak drzwi w głównym budynku, te były staromodną płytą z cienkiego drewna, przymocowaną do futryny za pomocą dwóch mosiężnych zawiasów. Gwoździe w zawiasach były całkiem duże, więc doszłam do wniosku, że mogę spróbować je wyciągnąć, zdjąć drzwi z zawiasów i przecisnąć się przez szczelinę, ale naprawdę nie podobała mi się myśl ponownego skończenia w biurze Foley, tym razem za zniszczenie własności Św. Sophii. Nie było wątpliwości, że paczka bachorów powiedziałaby jej kto jest za to odpowiedzialny, i zgadywałam, że to był rodzaj sprawy, którą umieściłaby w moich aktach. Z tym wszystkim w głowie, odłożyłam „zdejmowanie drzwi” na spód mojej mentalnej listy i spojrzałam na resztę pokoju, szukając innego sposobu. Co z sekretnymi drzwiami? Skoro Foley miała jedne, możliwe, że znajdę kolejne w tajemnym, zamkniętym pokoju w piwnicy. Obeszłam obrzeża pokoju, przyciskając dłonie do wapiennych cegieł, gdy szłam, mając nadzieję znaleźć jakiś rodzaj mechanizmu otwierającego. Zrobiłam dwa okrążenia. Niczego nie znalazłam. Właśnie, gdy miałam machnąć ręką na drogę wyjścia, która nie wymagała rozbierania drzwi, coś przyszło mi na myśl. Było oczywiste, że model wymagał mnóstwa pracy, mnóstwa kunsztu, w tymi wszystkimi maleńkimi budynkami, całą tą architekturą. A to oznaczało, że ktoś spędził tu mnóstwo czasu. Wiele godzin. Ale drzwi były zamykane z zewnątrz, więc co jeśli architekt 102

Czar Ognia – Firespell zostałby zamknięty podczas spędzania godzin nad swoim obsesyjnie szczegółowym projektem? Czy nie potrzebowałby innej drogi wyjścia? Z pewnością oni – albo on lub ona lub ktokolwiek – mieli swoją własną drogę wyjścia. Coś musiałam przegapić. Byłam w dalekim końcu pokoju, gdy to zobaczyłam – gdy spostrzegłam błysk światła, odbicie, na wschodnim krańcu miasta. Przekrzywiłam głowę, zdając sobie sprawę, że błysk pochodzi z dwóch iglic na Sears Tower. Przysunęłam się bliżej. Iglice były metalowe, co było dziwne, gdyż były jedynymi metalowymi częściami w całym maleńkim mieście. Wszystko inne było odtworzone w tym samym, szarym kartonie. - Interesujące, - wymruczałam, i klęknęłam na, jak przypuszczałam, odgałęzieniu Rzeki Chicago. Wyciągnęłam rękę i ostrożnie, o tak ostrożnie, pociągnęłam za iglicę. Nie poruszyła się. - No dalej, - powiedziałam, i ponownie sięgnęłam. Chwyciłam końcówkę, poruszyłam i poczułam jak zaczęła wyślizgiwać się z kartonu. Jedno pociągnięcie, potem kolejne, wystarczające do wyciągnięcia metalu, ale nie dostatecznie mocne by oderwać dach od budynku. W końcu wysunął się wolny. Uniosłam go do światła. To był klucz. - O, świetnie, - powiedziałam uśmiechając się, następnie wstałam z jeziora. Możliwe, że nie było to jakieś wielkie zwycięstwo – i nie byłam nawet pewna, czy klucz pasował do zamka – ale czułam się jakbym je odniosła. Zwycięstwo dla zamkniętego tu architekta, i zwycięstwo dla mnie. I co ważniejsze, przegrana dla paczki bachorów. Ruszyłam wzdłuż rzeki dopóki nie dotarłam do jeziora, potem 103

Chloe Neill skręciłam do drzwi, gdzie włożyłam klucz do zamka i przekręciłam. Nie jestem speszona mówiąc, ze odtańczyłam taniec radości, żółte buty i w ogóle. Myśląc, że kolejna zamknięta tu osoba, będzie potrzebowała klucza, wyciągnęłam go z zamka i zwróciłam na miejsce w Sears Tower. Spojrzałam przez miasto, robiąc mentalną notatkę, by powiedzieć Scout o modelu, na wypadek, gdyby jeszcze go nie widziała. Podejrzewałam, że znaki na budynkach były powiązane z tym, co robiła i przeciwko jakim „śmieciom” ona i jej przyjaciele walczyli. A mówiąc o walce, był to czas na rozważenie mojego następnego kroku. Pierwsza opcja zawierała mój powrót do apartamentu, by stanąć naprzeciw Veroniki i reszty. One będą chełpić się zamknięciem mnie; ja będę napawać się wydostaniem. Nie zupełnie mój pomysł na ekscytującą czwartkową noc. Druga opcja była nieco bardziej ryzykowna. Dołączyłam do paczki bachorów w ich wędrówce do piwnicy, w nadziei, że mogły zaprowadzić mnie w jakieś interesujące miejsce. Odniosłam w tym sukces, tak myślę. Teraz, gdy wróciły do Królestwa Różu, miałam szansę na własne małe odkrywanie. Więc, drugi raz tej samej nocy, wybrałam niebezpieczeństwo. Dałam sobie radę z wydostaniem się z zamkniętego pokoju, więc doszłam do wniosku, że miałam szczęście po swojej stronie. Ostatni raz spojrzałam na miasto i zamknęłam za sobą drzwi. - Dobranoc, Chicago, - wyszeptałam. Może to nie zadziwiające, ale korytarz był pusty, gdy wyszłam ze schowka dozorcy, paczki bachorów nigdzie nie było widać. Prawdopodobnie świętowały gdzieś ich zwycięstwo. Tak mało wiedziały… 104

Czar Ognia – Firespell Korytarz rozdzielał się na dwa odgałęzienia – jedno prowadzące z powrotem do schodów i na parter, i jedno prawdopodobnie prowadzące w głąb piwnicy. Już raz postanawiając odgrywać Nancy Drew, wybrałam drogę jeszcze przeze mnie nie przebytą. Poruszałam się powoli, z jednym ramieniem blisko ściany, starając się stać tak niewidzialną jak to możliwe. Korytarz kończył się ślepo przejściem w kształcie litery T; ruszyłam do niego. Ta część piwnicy była dobrze oświetlona, więc utrzymywałam latarkę wyłączoną, ale chwyciłam ją z taką siłą, że moja dłoń była spocona. Nadal byłam w piwnicy, nadal blisko jakichkolwiek brudów, które Scout zamknęła za wielkimi metalowymi drzwiami. To znaczyło, że musiałam być ostrożna. Dotarłam do ślepego końca bez żadnych wypadków, następnie spojrzałam w prawe i lewe przejście. Oba były puste, a ja nie miałam wskazówki, gdzie znajdowałam się w stosunku do całego budynku. Gorzej, oba przejścia były długie i ciemne. Nie było tam żadnych górnych świateł, ani kinkietów na ścianach – tylko ciemność. Nie najlepszy wybór. Nie miałam żadnej monety do rzucenia, ani Magicznej Kuli21 do spytania, więc użyłam jedynej innej przyzwoitej metody podejmowania decyzji, równie ważnej jak tamte. Niestety, doszłam tylko do „ene due rike fake”, gdy ziemia pod moimi stopami zaczęła drżeć. Zostałam wyrzucona na skrzyżowanie korytarzy i musiałam przytrzymać się wapiennej ściany, by stać prosto, gdy podłoga falowała pode mną. Ale równie nagle jak to się zaczęło, drżenie ustało. Z moją dłonią nadal płasko na wapiennych cegłach, sercem walącym w 21 - Magic 8-ball – zabawka służąca do przepowiadania przyszłości, albo odpowiadania na

pytania, wyglądająca jak kula bilardowa z cyfrą 8.

105

Chloe Neill piersi, spojrzałam na sufit nade mną, gdy czekałam na krzyki, odgłosy kroków i inne znaki ostrzegające o następstwach Trzęsienia Ziemi, Które Pochłonęło Chicago. Ale usłyszałam tylko ciszę. Skierowałam spojrzenie na lewo, gdyż z tej strony korytarza rozbrzmiały pospieszne kroki zmierzające w moim kierunku i próbowałam przełknąć panikę. Zapaliłam moją latarkę i skierowałam strumień światła w ciemność , łuk światła słabo przenikał przez ciemność, nawet gdy zmrużyłam oczy, by lepiej widzieć. I wtedy ich zobaczyłam – Scout, a za nią Jasona, oboje w mundurkach, oboje biegnących w moim kierunku, jakby biegli po życie. Opuściłam strumień latarki na podłogę by ich nie oślepić, obawiając się tego, co właśnie się działo. -Scout? – zawołałam, ale strach zmroził mi gardło. Spróbowałam ponownie, i tym razem wydałam jakiś dźwięk. – Scout! Nadal byli daleko – to przejście było jednym z tych głębokich – ale biegli z prędkością sprintera… i coś było za nimi. Prawie nie zdziwiło mnie to, że byli ścigani. Poza tym, już raz pomogłam Scout próbującej przed czymś uciec. Ale nie byłam pewna, co śledzącego ją oczekiwałam zobaczyć. Gdy się zbliżyli, zdałam sobie sprawę, że za nimi była blondynka, którą widzieliśmy na zewnątrz ogrodu z filarami w poniedziałek – dziewczyna w kapturze, obserwująca nas z ulicy. Biegła z pełna prędkością za Scout i Jasonem. Ale nawet gdy biegła sprintem przez przejście, jej wyraz twarzy był jakiś nieobecny, dziwny blask w jej oczach był jedyną oznaką życia. Jej włosy były długie i pofalowane, i powiewały za nią, gdy biegła, wymachując rękami, w naszym kierunku. Nagle odciągnęła w tył rękę, potem wyrzuciła ja w przód, 106

Czar Ognia – Firespell jakby rzucając czymś w ich dwójkę. Powietrze i ziemia zadrżały, i tym razem, drżenie było wystarczająco mocne, by zwalić mnie z nóg. Uderzyłam z ziemię kolanami, wyciągając dłonie. Do czasu, gdy ponownie spojrzałam w górę, Scout i Jason, byli jedynie stopami przede mną. To znaczyło, że blondynka była tylko kilka jardów za nimi. Zobaczyłam przerażenie na twarzy Scout. – Wstawaj, Lily! – błagała. – Biegnij! Wymamrotałam przekleństwo, które zawstydziło by szereg marynarzy, i ignorując siniaki wykwitające na moich kolanach, skoczyłam na stopy i zrobiłam to, co mi nakazano. Nasza trójka ruszyła w dół korytarza, przypuszczalnie do bezpieczniejszego miejsca. Przebiegliśmy przez jeden korytarz, potem następny, i następny, zmierzając w przeciwnym kierunku niż drogą, którą obrałyśmy z paczką bachorów – prawdopodobnie dobrze, skoro w tej części klasztoru nie było żadnych wielkich metalowych drzwi, by utrzymać ich na zewnątrz. Jakiegokolwiek czaru blondynka użyła wcześniej, użyła go ponownie, ziemia zadrżała pod naszymi stopami. Nie wiem jak tym kierowała, jak sprawiła, że poruszała się ziemia – i cały wapień pod nią – ale robiła to z całą pewnością. Wszyscy się potknęliśmy, ale Scout wyciągnęła rękę i przytrzymała się ściany, by utrzymać równowagę, a Jason chwycił łokieć Scout. Ja złapałam wapień, kamienie zbliżały się w kierunku mojej twarzy, gdy ponownie zbiła mnie z nóg. Podparłam się na rękach, poduszeczki moich dłoni paliły, gdy uderzyłam o podłogę. Ponownie byli na nogach i jardy z przodu zanim zdali sobie sprawę, że nie byłam z nimi. - Lily!- wrzasnęła Scout, ale ja już patrzyłam za siebie, obserwując blondynkę. 107

Chloe Neill Sprawczyni trzęsienia ziemi po prostu tam stała, i doszłam do wniosku, że jeśli jestem już na ziemi, to nie wiele więcej mogła mi zrobić. Oczywiście, nie znaczyło to, że chłopak, który wyszedł zza blondynki nie mógł wyrządzić mi krzywdy. Był od niej starszy – może student. Ciemne kręcone włosy, szerokie ramiona i niebieskie oczy, które lśniły z intensywnością przyprawiającą o gęsią skórkę. Z głodem. I cały ten głód i intensywność skierowane były na mnie. Przełknęłam strach i panikę i próbowałam zmusić mózg do pracy, próbowałam sprawić by moje ramiona i nogi podniosły mnie z podłogi, ale nagle zostałam pozbawiona koordynacji, niezdolna do nakazania moim kończynom by działały. Chłopak stanął przy blondynce, mamroczącej coś, a gdy skończyła, smagnął ręką w moim kierunku. Ciśnienie powietrza w pokoju uległo zmianie, a coś leciało w moim kierunku, coś, co stworzył tym strzepnięciem ręki. Wyglądało jak soczewka kontaktowa z mgły, zielonego dymu, ale to nie był prawdziwy dym. To nie było nic prawdziwego. To było bardziej jakby wypaczenie całego powietrza w pokoju. Nadal na podłodze – tylko sekundę lub dwie od chwili, gdy upadłam na ziemię, czas zwolnił w środku mojej paniki – wpatrywałam się, szeroko rozwartymi oczami, z ustami otwartymi w szoku, jak to poruszało się w moim kierunku. Nic w moim życiu w Sagamore, lub moim tygodniu w Chicago, nie przygotowało mnie na… cokolwiek to było. I cokolwiek to było, właśnie miało mnie dotknąć. Mówią, że są momenty w twoim życiu, gdy czas zwalnia, gdy możesz zobaczyć twoje przeznaczenie pędzące w twoim kierunku. To była jedna z tych chwil, miałam sekundę na zareagowanie, co nie było wystarczającym czasem na odsunięcie się z drogi, więc odwróciłam się do tego plecami. To wypaczenie powietrza uderzyło 108

Czar Ognia – Firespell we mnie z siłą pociągu towarowego, wypychając powietrze z moich płuc. To przeszło przez moje ciało jak obcy ogień, żyjąca rzecz, która przeszła przez mój kręgosłup, przez mój tułów, do moich kończyn. - Lily! – krzyknęła Scout. Podłoga ponownie zadrżała pode mną, i usłyszałam warczenie, ryk, jakby wściekły krzyk jakiegoś zwierzęcia. Usłyszałam szuranie, odgłosy walki, ale nie mogłam nic zrobić poza leżeniem tam, moje ciało drgało, gdy ból, ogień i gorąco przebiegały przez moje kończyny. Zamrugałam na kolory tańczące przed moimi oczami, świat – albo części podłogi i pokoju, które mogłam zobaczyć z mojej rozciągniętej pozycji na podłodze – pokrył się zieloną mgłą. Musiałam zemdleć, ponieważ gdy ponownie uniosłam powieki, byłam w powietrzu, tulona przez silne ramiona. Spojrzałam w górę i odnalazłam jasne oczy, oczy tak samo niebieskie jak wiosenne niebo nad łąką, wpatrzone we mnie. - Jason? – spytałam, mój głos brzmiał pusto i odlegle. - Trzymaj się, Lily, - powiedział. – zamierzamy wyciągnąć cię z tego. Świat stał się czarny.

109

Chloe Neill ROZDZIAŁ 9 Obudziłam się mrugając, mrużąc oczy przed światłem słonecznym wpadającym przez okno i odbijającym się z trzech stron od białych ścian pokoju, w którym byłam. Leżałam na wysokim łóżku, nogi miałam przykryte białym prześcieradłem i cienkim kocem, reszta była owinięta w tą obrzydliwą, tłoczoną szpitalną koszulę. -Obudziłaś się. Podniosłam oczy. Scout siedziała na plastikowym krześle na przeciwko mojego łóżka, z grubą, oprawioną w skórę książką w rękach. Miała na sobie mundurek, ale zapinaną koszulę przykryła rozpinanym swetrem. -Gdzie ja jestem? - zapytałam ją, zakrywając oczy rękoma przed słońcem. -W szpitalu na ulicy LaSalle. - powiedziała - kilka przecznic od szkoły. Spałaś przez dwanaście godzin. Doktor wyszła kilka minut temu. Powiedziała, że nie odniosłaś żadnych poważniejszych obrażeń ani nic; przynieśli cię tu zaraz po tym jak zemdlałaś. Przytaknęłam i machnęłam ręką w stronę okna. -Czy mogłabyś coś zrobić z tym światłem? -Jasne - odłożyła książkę na bok i wstała, potem podeszła do okien i pokręciła sznurkiem, aż żaluzje się zasłoniły, a w pokoju zrobiło się ciemniej. Kiedy skończyła odwróciła się i spojrzała na mnie, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. -Jak się czujesz? Zrobiłam krótkie oszacowanie. Nic nie złamałam, ale miałam potworny ból głowy i byłam dość obolała - pewnie po tych kilku upadkach na wapienną posadzkę. -Poobijana, przede wszystkim. Boli mnie głowa. I plecy. 110

Czar Ognia – Firespell Scout potaknęła. -Dosyć mocno oberwałaś - podeszła do łóżka i oparła się o nie jednym biodrem - Powiedziałabym, że mi przykro, że się w to wplątałaś, ale przede wszystkim, co ty robiłaś w piwnicy? Dało się słyszeć niewypowiedziane pytanie: Czy ty znowu mnie śledziłaś? - Banda bachorów zeszła tam. Byłam przez nie zaproszona. Scout zbladła. - Banda bachorów? One były w piwnicy? Potaknęłam. -Opowiedziały mi historyjkę o paczce z rzeczami zakazanymi, ale to był tylko kawał. Zamknęły mnie w modelowym pokoju. -Modelowym pokoju? Narysowałam kwadrat swoimi palcami. -Sekretny pokój dozorcy zawierający model wiernej kopii planu Chicago? Zgaduję, że wiesz, o czym mówię. -Ach. To. -Taa. Słuchaj, byłam cierpliwa w temacie północnych wypadów, tajemniczych wydarzeń w piwnicy, ale - zrobiłam palcem kółko jakby zaznaczając szpitalny pokój - chyba czas najwyższy byś mi coś wyjaśniła. Po minucie zastanowienia, przytaknęła. -Masz rację. Zostałaś uderzona czarem ognia. Przez parę sekund jedynie na nią patrzyłam. Zajęło mi chwilę zanim zdałam sobie sprawę, że ona daje mi prostą odpowiedź, nawet, jeżeli ja nie wiem, co ma na myśli. -Że co? -Czarem ognia. Nazwa, jak podejrzewam, jeszcze ze średniowiecza. Właściwie, my jedynie podejrzewamy, że to czar ognia. Lecz to iście magiczna terminologia, której w tej chwili nie 111

Chloe Neill potrzebujemy. Czar ognia - powtórzyła - to cię uderzyło. To coś, co wyglądało jak wielki zielony kontakt. To był czar, rzucony przez Sebastiana Baron'a. Ładna buzia, demoniczne usposobienie. Ja po prostu się w nią wpatrywałam. -Czar ognia. -Zajmie trochę czasu zanim ci wszystko wytłumaczę. Wskazałam kciukiem monitor i cztery stojaki obok mojego łóżka. -Myślę, że mój terminarz nie jest zajęty jak na razie. Wyraz twarzy Scout zmarkotniał, jej zwykły sarkazm zastąpiło coś jakby smutek i strach. Była troska w jej oczach. - Tak mi przykro, Lil. Byłam taka przerażona- przez chwilę myślałam, że nie żyjesz. Przytaknęłam, nie gotowa jeszcze by jej wybaczyć. -Wszystko w porządku - powiedziałam, ale nie byłam pewna czy do końca tak myślę. Scout kiwnęła głową, ale zaczęła mrugać, by zatrzymać łzy, potem kiwnęła głową w stronę stolika przy moim łóżku. -Twoi rodzice dzwonili. Domyślam się, że Foley powiedziała im, że tu wylądowałaś. Powiedziałam im, że wszystko w porządku że spadłaś ze schodów. Nie mogłam - nie wiedziałam, co im powiedzieć. -Ja też nie wiem - Mruknęłam i sięgnęłam po telefon z mojego nocnego stolika. Zostawili mi wiadomość głosową, którą sprawdziłam później i kilka SMS-ów. Otworzyłam telefon i wybrałam numer mamy. Odebrała prawie natychmiast po tym, jak usłyszałam sygnał połączenia. -Lily? Lily? - zapytała, troszkę zbyt głośno. Słyszałam strach w tonie jej głosu. Niepokój. -Cześć mamo. Wszystko w porządku. Po prostu chciałam zadzwonić. 112

Czar Ognia – Firespell -O mój Boże. - powiedziała z ulgą w głosie - W porządku z nią, Mark - powiedziała, delikatniejszym tonem, by uspokoić ojca, który najwyraźniej stał za nią. - Wszystko w porządku. Lily, co się stało? Boże, tak się martwiliśmy – Marceline zadzwoniła i powiedziała, że miałaś wypadek? Otworzyłam i zamknęłam usta, kompletnie zaskoczona tym, jak mam sobie poradzić z faktem, że teraz mam dowód, że moja mama jest po imieniu z Foley – Nie wspominając o tym, co mówiła Foley o karierze rodziców - więc zadałam jedyne pytanie, jakie przyszło mi do głowy. -Znasz Foley? To znaczy Panią Foley? Nastąpiła dziwna przerwa, zaraz przed tym, jak usłyszałam trzaski zakłóceń w telefonie. Przycisnęłam telefon do drugiego ucha. -Mamo? Przerywasz. Nie słyszę cię. -Przepraszam - jesteśmy w trasie. Tak, my - tak. Znamy Maceline - zakłócenia - ...w porządku? -Ze mną w porządku. - powiedziałam znowu - Wstałam i dobrze się czuję. Jedynie śpiąca. Może zadzwonisz do mnie później? Tym razem usłyszałam jedynie "podróż" i "hotel" zanim połączenie zostało zerwane. Patrzyłam na telefon przez kilka sekund zanim ponownie go zamknęłam. -Właśnie okłamałam rodziców - powiedziałam płaczliwie odkładając telefon na stolik. Słyszałam rozdrażnienie w moim głosie, ale patrząc na swoje otoczenie uważałam, że mam do tego prawo. Scout otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zanim jej się udało usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Scout spojrzała na mnie, ale wzruszyła ramionami. -Proszę. - powiedziałam. Drzwi otworzyły się trochę i Jason zerknął do środka. 113

Chloe Neill -Proszę, proszę - wymamrotała Scout spoglądając na mnie z wysoko uniesionymi brwiami. Posłałam jej spojrzenie, które mogło zabić zanim Jason całkowicie otworzył drzwi i wszedł do środka. Nie miał dziś na sobie mundurka Monclare Academy i był ubrany zwyczajnie w jeansy i granatowy zapinany sweter. Wiem, że to nie czas ani miejsce, ale ten granat niesamowicie komponował się z jego oczami. Na jednym z ramion miał pasek od plecaka, a w ręku trzymał mały flakonik, w którym był pojedynczy, wielki pąk kwiatu - peonii, chyba. Kwiat i plecak nie były jedynym wyposażeniem Jasona. Kiedy Michael pojawił się za nim, posłałam jej to samo spojrzenie z podniesionymi brwiami, którym ona mnie obdarzyła. Rumieniec pojawił się na jej policzkach. -Chciałem tylko zobaczyć jak się czujesz - powiedział Jason, zamykając drzwi jak tylko on i Michael weszli do pokoju. Rzucił swój plecak na drugie plastikowe krzesło, potem wyciągnął rękę z uśmiechem na twarzy. - I przynieśliśmy ci kwiatek. -Dzięki. - powiedziałam, sama nieświadomie poprawiając włosy. Nie mogłam wyobrazić sobie, że cokolwiek mogło dobrze wyglądać po dwunastu godzinach nieprzytomności. Scout sięgnęła po wazonik, potem umieściła go na biurku obok szklanki z białymi tulipanami. Wskazałam na nie. -A te skąd się wzięły? -A? - zapytała Scout, następnie wydaje się, że zdała sobie sprawę z obecności tulipanów. - Och. Racja. Zobaczmy. Wyciągnęła karteczkę, zmarszczyła brwi, potem spojrzała na mnie Tu jest napisane "Rada Szkoły". -To jest zadziwiająca troska - wymamrotałam, myśleć, że Foley musiała do nich zadzwonić. -Garcia nie miał ochoty się uczyć - powiedział Jason - więc pomyśleliśmy, żeby wpaść. 114

Czar Ognia – Firespell Scout spojrzała na Michael'a. -Czy Garcia kiedykolwiek chciał się uczyć? -Każdy ma swoje chwile słabości Green. - powiedział, potem podszedł do łóżka. Kiedy dotarł do mnie, chwycił moją rękę i ścisnął ją. -Jak się czujesz? -Jakby uderzył we mnie pociąg. -To zrozumiałe - Powiedział Jason zza niego, a Michael potaknął. -Scout właśnie wyjaśniała mi, co właściwie dzieje się pod Chicago. Jason i Michael posłali mordercze spojrzenia Scout. Odgaduję, że mieli mieszane uczucia, co do jej wyznania. Ona podniosła dumnie głowę. -Ale teraz cały klub się zebrał - kontynuowałam, kładąc dłonie na kolanach – więc możecie zdecydować między sobą, kto chce tłumaczyć. Niebieskooki? Brązowooki? - spojrzałam na Scout. - Inicjator? -Nie jestem inicjatorem - powiedziała Scout - Byłam tą, co była ścigana, a nie tą, co ścigała. - Inicjator - powiedział Jason - Podoba mi się. Kiedy Scout wytknęła mu język, mrugnął do niej. Na jej twarz wrócił rumieniec. Z małym uśmieszkiem. - W porządku - powiedział Jason - Wplątałaś się w starcie, więc należy ci się kilka odpowiedzi. Co chciałabyś wiedzieć? -Scout powiedziała, że zostałam uderzona przez czar ognia powiedziałam – i domyśliłam się pozostałej części. Jesteście we trójkę w spisku i szwędacie się pod klasztorem staczając bójki ze złymi ludźmi, którzy robią trzęsienia ziemi i strzelają ogniem z ich rąk. Cisza. 115

Chloe Neill -To nie tak źle, właściwie - powiedziała w końcu Scout. Michael odwrócił w moim kierunku swoją głowę. -Jak czujesz się z częścią trzęsienie-ziemią-i-strzelanieogniem? Spojrzałam na cienką szpitalną koszulę, następnie poprawiłam poduszkę. To był czas dla mnie, w którym powinnam powiedzieć, co myślę o tym, w co się wplątałam – lub może bardziej trafnie, w co zostałam wplątana. -Nie jestem pewna - powiedziałam po minucie - Mam na myśli, że nie wątpię w tą część trzęsienie-ziemią-i-strzelanieogniem. Poczułam to trzęsienie, poczułam ogień. To bolało. zaznaczyłam. Wspomnienie palącego ramienia spowodowało napięcie, więc musiałam je rozmasować, by się go pozbyć. - Żyję powiedziałam spoglądając na nich - co jak się domyślam mogło skończyć się gorzej. Ale poza tym, nie miałam zbyt dużo czasu, by o tym pomyśleć. By to przetrawić, jeżeli nadal ma to sens. Spojrzałam na Scout. Wyraz jej twarzy był smutny i przygryzała dolną wargę. Był w nim strach, może przeprosiny. Pochodziło to od uczucia, że ktoś, kto właśnie wszedł w twoje życie mógłby znowu z niego zniknąć, zostawić cię samą. -To ma sens. - powiedziała cicho. Jej słowa były stwierdzeniem, ale kryło się w nich pytanie: Czy to dla nas? Dla naszej przyjaźni? Scout i ja patrzyłyśmy na siebie przez kilka sekund, i w tym czasie zdałam sobie sprawę, że coś się stało - zdałam sobie sprawę, że dostałam szansę stania się częścią nowego rodzaju rodziny; szansę zaufania komuś, dania komuś szansy. Moi rodzice byli tysiące mil stąd, ale zyskałam nową najlepsza przyjaciółkę. I to było coś. To było coś, dla czego miało się ochotę walczyć. -Cóż - powiedziałam spoglądając na nią - przypuszczam, że powinniście mnie oświecić. 116

Czar Ognia – Firespell Zajęło jej chwilę, zanim zareagowała, zanim zdała sobie sprawę z tego, co powiedziałam, zanim zrozumiała, że zgodziłam się zostać częścią czegoś czymkolwiek byli, naprawdę w to zamieszana. A kiedy to zrozumiała, jej twarz rozjaśniła się. Ale zanim zdążyłyśmy się wzruszyć, przemówił Jason. -Zanim powiecie jej więcej niż już wie - powiedział - musicie pomyśleć, co robicie. Była pod ziemią jedynie przez chwilę. To znaczy, że istnieje szansa, że jej nie rozpoznają. Możemy wrócić do swoich spraw, i nie ma potrzeby, by wiedzieli, że ona w ogóle istnieje. - skrzyżował ramiona i uniósł brwi - Ale jeżeli ją w to wciągniecie, stanie się częścią konfliktu. Nie MA, oczywiście, ale częścią naszej społeczności. Wsadzicie ją na radar, a oni oznaczą ją jako zwolennika enklawy. Może zostać celem. Jeżeli powiecie jej więcej, będzie w tym. Na dobre czy złe, będzie w tym. Zgadzałam się z "na dobre czy złe". Było to jednak "dopóki śmierć nas nie rozłączy", co już nie wzbudzało mojego podekscytowania. -Rozejrzyjcie się - Scout powiedziała cicho spoglądając na mnie - Ona jest w szpitalu, w szpitalnej koszuli. Ma kroplówki w żyłach. - Spojrzała na Jasona z niecierpliwością - Ona już w tym siedzi. Tak, jakby podjęła decyzję, Scout prawie wskoczyła na łóżko i usiadła na jego brzegu. Kiedy to robiła Michael i Jason cofnęli się, by zejść jej z drogi, wymieniając milczące spojrzenia jakby czekali, aż zacznie. -Jednorożce - powiedziała. W pokoju nastała cisza przez kilka sekund. -Jednorożce - powtórzyłam. Pokiwała głową. -Jednorożce. 117

Chloe Neill Po prostu zamrugałam oczami. -Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. -Acha. - powiedziała, wyciągając palec wskazujący - Nie oczekiwałaś, że tak zacznę, prawda? Ale, poważnie, jednorożce. Wyobraź sobie siebie w średniowiecznej Europie. Masz konie, woły, wybór zwierząt pociągowych. Czasy są ciemne, brudne, generalnie wyniszczone. Jason pochylił się do Michael'a -Do czego ona zmierza? -Nie mam pojęcia - powiedział Michael - Pierwszy raz słyszę ten wywód. -Przymknij się Garcia. O.K., więc ciemno, brudno, mnóstwo wieśniaków, wszystko jest ponure. I nagle, jakaś panna wychodząca na pole czy coś takiego, która oczekuje, że zobaczy tam konie. Zamiast tego widzi tam jednorożce. Róg, biała grzywa, magiczna poświata i cała reszta. Przestała mówić i spojrzała na mnie wyczekująco. -Przepraszam Scout, ale jeżeli miała to być metafora czy coś, to nie załapałam. -Dołączam się - dodał Michael. Scout pochyliła się odrobinę, a kiedy kontynuowała, jej głos był spokojniejszy, bardziej uroczysty. -Pomyśl o tym, co powiedziałam. Co gdyby nagle, w jednej chwili, nie stał na tym polu koń? Co gdyby na prawdę stał tam jednorożec? -Och.... - powiedział Jason - Załapałem. -Taaa - zgodził się Michael. -Są na świecie ludzie - powiedziała Scout - jak te jednorożce na polu. Są wyjątkowi. Rzadcy. - przerwała i spojrzała na mnie, z uroczystą miną - I posiadają dar. Dar magii. Okay, domyślam się, że cała ta gadka o jednorożcach, 118

Czar Ognia – Firespell prawdopodobnie sprowadzała się do tego. Nadal jednak musiałam pomyśleć kilka minut po tym, kiedy już to wyjawiła. -Magia. - w końcu powtórzyłam. -Magiczne moce różnych form i rozmiarów - powiedziała Widzę wątpliwości w twoich oczach, ale widziałaś to. Odczułaś. kiwnęła głową w moją stronę – Masz dowody na jej istnienie z pierwszej ręki, nawet jeżeli nie wiesz, co i dlaczego. Skrzywiłam się. -OK, trzęsienie ziemi i ogień, czemu nie, ale magia? Jason pochylił się odrobinę do przodu. -Będziesz potrzebowała trochę czasu, by się do tego pojęcia przyzwyczaić - powiedział - Ale w międzyczasie, może chciałabyś wysłuchać, co jeszcze ma ci do powiedzenia. Coś czuję, że jeszcze nie skończyła. - uśmiechnął się ciepło i moje serce zatrzepotało, nie zważając na okoliczności. -Musisz być prawdziwym kąskiem dla pań Shepherd, z całym tym twoim urokiem. - ton Scout był suchy jak spieczona grzanka. Uśmiechałam się szeroko, przynajmniej do czasu, gdy znowu na mnie spojrzała. Posłała mi miażdżące spojrzenie - takie z serii tych, które może posłać nauczyciel, gdy przyłapie cię na puszczaniu liścików. -Proszę - powiedziałam machając ponaglająco ręką kontynuuj. -OK - powiedziała, podnosząc ręce dla podkreślenia - jest, więc mały procent populacji, która jest magiczna. -Jaki rodzaj magii? Wszystko to trzęsienia ziemi i niedotykam-a-poruszam czy jakie? -Tak po troszku wszystkiego. Są klasyfikacje mocy, różne rodzaje i zdolności. Podstawowe moce - jak ogień, woda i powietrze. Czary i zaklęcia- Jeden z elementów układanki właśnie znalazł swoje miejsce. 119

Chloe Neill -To ty - wykrzyknęłam myśląc o książkach w pokoju Scout. Księgi z przepisami. Z zaklęciami. - Potrafisz rzucać czary? -Niektóre - uśmiechnęła się słodko, jakbym ją pytała o kolczyk w jej nosie - Nazywają mnie zaklinaczem słów. Zerknęłam na Jasona i Michael'a, ale oni tylko potrząsnęli głowami. -Musisz przez to przebrnąć. Do nas możesz zgłosić się później - powiedział Michael, potem spojrzał na Scout - Kontynuuj. -Tak czy owak - powiedziała Scout- moce pojawiają się w czasie dojrzewania. Od jej początku do pełnej dorosłości. -Cycki i trzęsienie ziemi? - zapytałam - To dopiero odmiana. -Poważnie - zgodziła się potakując - To całkiem dziwaczne. Budzisz się rano i booom - nosisz miseczki B, a do tego masz tajemnicze zdolności manipulowania materią czy rzucania zaklęć, albo walczysz z dominacją Żniwiarzy nad Chicago. Gossip Girl22 nic na ciebie nie ma. Po prostu gapiłam się na nią przez chwilę, próbując wyobrazić sobie jak dokładnie wyglądałoby takie życie. Nie tylko część o budzeniu się z miseczkami B – choć byłaby to miła odmiana. Spojrzałam na moją klatkę piersiową. Nie taka straszna odmiana, ja wiem, ale zawsze... -Wciąż z nami? - zapytała Scout. Szybko podniosłam wzrok rumieniąc się. Uśmiechnęła się bezczelnie. -Myślimy o tym samym - powiedziała puszczając oko. 22

- Plotkara (ang. Gossip Girl) – amerykański serial młodzieżowy stworzony na podstawie serii książek Cecily von Ziegesar o tym samym tytule. Narratorem w serialu jest bloggerka Plotkara o nieznanej tożsamości, która opisuje skandaliczne życie uczniów prywatnej szkoły w Nowym Jorku.

120

Czar Ognia – Firespell -Zanim wy dwie za bardzo się zaprzyjaźnicie - powiedział Michael - powiedz jej gdzie jest haczyk. -Jest jakiś haczyk? - zapytałam. -Chyba zawsze jest? - zapytała sucho - Rzecz w tym, że magia nie jest wieczna. Nie trwa wiecznie, a przynajmniej, nie bez konieczności poniesienia kosztów. Kiedy jesteśmy młodzi jesteśmy nastolatkami, dwudziestolatkami - magia czyni nas silniejszymi. Działa w połączeniu z naszymi ciałami, umysłami, duszami. Kiedy jesteśmy młodzi jest jak dodatkowy zmysł, dodatkowy sposób na zrozumienie świata, dodatkowy sposób na kierowanie nim. Mamy dostęp do czegoś, o czym ludzie zapomnieli po rozprawach nad czarownicami, które wszystkich wystraszyły, po których wszyscy zapomnieli o swoich darach. -A kiedy będziecie starsi? -Moce wiążą się z kosztami - powiedział Jason - A wychodzi na to, że cena jest wysoka. -Zbyt wysoka - dodał Michael potakując. Zmarszczyłam brwi. -Cena? W sensie umysłowa? Ześwirujecie czy coś? -Możliwe. - powiedziała Scout - To wyżera ciało, duszę od środka. Uniosłam brwi. -Co masz na myśli mówiąc wyżera? W sensie zabija ludzi? Kiwnęła głową. -Im jesteś starsza, tym więcej magii karmi się tobą. To wysusza, przemienia. Magia zmienia się z symbiozy na pasożyta. A sposobem, by zostać żywym, by utrzymać zdolności na stałym poziomie, jest je karmić. -Czym? - mój głos był cichy. Tak jak Scout, gdy odpowiedziała. -Energia innych. Ci, co zachowują moce muszą nauczyć się 121

Chloe Neill wysysać energię z innych - jak wampiry dusz. Nazywamy ich Żniwiarzami. -Odbierający życie. - pomyślałam głośno. -Niosący śmierć. - powiedziała - Chcesz skrócić swoje życie, to zgłoś się do nich. -Powiedziałaś, że odbierają energię innym - powtórzyłam Co to znaczy? Jason zrobił krok do przodu. -Widziałaś kiedyś ludzi, którzy wyglądali jakby wyssano im energię? Przygnębionych? Jak dzieciaki, które śpią na zajęciach cały czas, wloką się w kółko, takie rzeczy? -Jestem nastolatką - powiedziałam zdecydowanie - To sposób, w jaki żyjemy. -Dojrzewanie też tak działa - Scout zgodziła się - ale hormony nie są jedynym problemem. Żniwiarze dobierają ludzi według własnych - tajnych - kryteriów, ludzi, którzy nie potrafią się dopasować. I powoli, by nie zwracać na siebie zbytniej uwagi, Żniwiarze odbierają ich energię. Nazywaj to aurą, duszą, wolą do życia. To ta iskra, która czyni nas tym, kim jesteśmy, sprawia, że jesteśmy kimś więcej niż chodzącymi robotami. -Dzieciaki od trzęsienia ziemi i ognia. -powiedziałam - Ci co cię gonili - nas gonili - pod klasztorem. Oni są Żniwiarzami? Scout potaknęła. -Spóźniona prezentacja, ale poznaj Alex i Sebastiana. Ona jest starszakiem w szkole publicznej, on drugorocznym w Nortwestern. Oni nie potrzebują aktualnie nic czerpać - są za młodzi - pomagają jednak znaleźć ofiary starszym. To sposób Żniwiarzy. Rób wszystko, co musisz zrobić, by utrzymać swoją magię, nie ważne jak wiele osób zranisz - lub zabijesz - by to osiągnąć. -OK - powiedziałam - To są ci źli, Ci Żniwiarze, wysysają dusze z ludzi, by nie stać się chodzącym zombie. Ale co z resztą z 122

Czar Ognia – Firespell was? - spojrzałam na każdego po kolei - Przypuszczam, że nie zamierzacie wysysać żadnych dusz w przyszłości? Zanim zdążyli odpowiedzieć, usłyszeliśmy kolejne pukanie do drzwi. Zanim ja zdążyłam odpowiedzieć, pielęgniarka w fartuchu weszła z tacą w rękach. -Dzień dobry, - powiedziała - Jak się czujesz? - Zgoniła Scout z łóżka i postawiła tacę, na której znajdował się mały kubeczek z wodą, mały pojemniczek z lekami i pudding czekoladowy. -OK. Rozważę to. -Mhmmm - powiedziała, potem podeszła do łóżka i zmierzyła mój puls. Pociągnęła końcówkę rurki z maszyny przymocowanej do ściany i zwróciła się w moim kierunku. -Wysuń język - powiedziała. Kiedy to zrobiłam, wetknęła mi cienki kawałek plastiku pod język, następnie spojrzała na moją kartę za mną. - Czy nie powinniście być wszyscy teraz w szkole? zapytała spoglądając w górę. -Mamy przepustki - powiedziała Scout. -Mhmmm - powiedziała znowu. Kiedy urządzenie zabuczało, zabrała termometr, odłożyła, przeszła na koniec mojego łóżka, gdzie napisała coś na mojej karcie. Kiedy odłożyła ją na miejsce spojrzała na mnie. -Godziny odwiedzin kończą się za godzinę. -Jasne - powiedziałam. Po końcowym spojrzeniu ostrzegawczym posłanym Scout, Michaelowi i Jasonowi ponownie zniknęła w drzwiach. Nagle zgłodniałam, wskazałam na tacę na końcu łóżka. -Podaj mi proszę pudding i opowiadaj dalej - powiedziałam do Scout. Zdjęła folię z pojemnika i podała mi pojemniczek z łyżeczką zlizując resztki puddingu z wieczka. Zaczęłam jeść. -Bez wysysania dusz. - kontynuował Michael - Patrząc z 123

Chloe Neill naszej perspektywy zatrzymanie mocy nie jest tego warte - nie żywienia się innymi. Nie chcemy ponosić takich kosztów, odbierać życie byśmy mogli słodzić opowiadając o tym jak wspaniale jest być Adeptem. Przełknęłam gigantyczną łyżkę czekoladowego puddingu magia mijająca o włos na prawdę pobudza apetyt - wtedy spojrzałam na niego. -Adeptem? -Ci z nas z talentem - powiedział - którzy chcą go jednak poświęcić. Tak sami siebie nazywamy. Naszą zasadą jest, że jak kończymy dwadzieścia pięć lat zwracamy nasze moce światu. Przestajemy ich używać. Składamy obietnicę, coś jak przyrzeczenie. -To taka wymiana - powiedziała Scout z nieśmiałym uśmiechem - Nie ma mocy, nie ma też jednak zmartwień jak ją zaspokoić. -Koniec bycia Adeptem - powiedział Jason, jego głos stał się cichszy i pomyślałam, że nawet zasmucony, tak jakby rozważał fakt, że oddanie jego mocy nastąpi, a on wcale nie jest tym zachwycony. -OK - powiedziałam - Więc podsumowując, mamy dzieciaki z magicznymi mocami biegające po Chicago. Niektóre z nich chcą je zwrócić, kiedy ich moc stanie się dla nich niebezpieczna - to chyba wy. - Scout kiwnęła głową. - A niektórzy z nich nie chcą oddać, więc rysuje im się przyszłość z wysysaniem dusz. -Trafne podsumowanie - powiedział Michael potakując głową. -Ale to nie tłumaczy, dlaczego biegacie pod klasztorem rzucając, nie wiem, czym, czar ognia, jeden na drugiego? Scout spojrzała na Michaela, który kiwnął głową, jakby dawał jej pozwolenie, by odpowiedziała na pytanie. -Znaleźliśmy listę - powiedziała - Listę, cóż, ty nazwiesz ich chyba wybranymi. Dzieciaki wybrane przez Żniwiarzy. Dzieciaki 124

Czar Ognia – Firespell wybrane jako cele na lunch, dosłownie. Potaknęłam w zrozumieniu. -Pracuję nad zaklęciem ochrony, czegoś na styl uroku, klątwy, by trzymać Żniwiarzy z daleka od celów. -Jak to robisz? -Czy starałaś się kiedyś patrzeć na odległą gwiazdę - zapytała Scout - ale kiedy przybliżałaś się stawała się zamazana? -Pewnie. Czemu pytasz? -To właśnie to, co robi tu Scout - powiedział Michael krzyżując ramiona i wskazując głową w jej kierunku. - Sprawia, że cele stają się niewidoczne dla Żniwiarzy. Pracuje dla dzieci, które żyją w slumsach Michigan, chodzących do ogólniaków w South Loop23. I nie są z tego powodu zachwyceni. -I to dlatego was gonili? - zapytałam, przesuwając spojrzenie na Scout. -Jeżeli możesz sobie wyobrazić - powiedziała - nie jesteśmy zbyt popularni. Nasza koncepcja zwracania mocy nie wysuwa nas na czoło elity. -Utalentowani są dumni ze swojej magii - powiedział Jason tak jak być powinni. Ale większość z nich nie chce jej oddawać. -To powoduje, że należymy raczej do mniejszości - dodał Michael – Buntowników, w pewnym sensie. -Taki magiczny Splinter Cell24? -Tak jakby - powiedziała Scout ze smutnym uśmiechem - Tak, więc Żniwiarze identyfikują cel - ktoś z odpowiednimi uwarunkowaniami psychicznymi - i dzieciaki, które do nich przychodzą, przynoszą swoje własne talenty. Obserwatorzy – 23 - Dzielnica Chicago

24

- Splinter Cell - seria gier komputerowych powstałych z inicjatywy amerykańskiego pisarza Toma Clancy'ego. Głównym bohaterem gry jest Sam Fisher, doskonale wyszkolony agent fikcyjnej jednostki NSA

125

Chloe Neill dodała, przewidując moje pytanie - Ich szczególną zdolnością jest możliwość odnajdywania magii. Wyczuwania jej. -Gdy już raz naznaczą dzieciaka- powiedział Michael Żniwiarze krążą jak lwy dookoła zdobyczy. Rozmawiają z dzieciakiem, czasem z jego rodzicami, o darze, odgadują jego możliwości, co dokładnie dzieciak potrafi. I uczą go, że dar to nic, czego należy się wstydzić, i że każda dusza jest tego warta. -Żniwiarze starają się nauczyć dzieciaki, że oddawanie swojej mocy dobrowolnie to spisek - powiedział Jason - że karmienie się czyjąś energią, duszą, jest rodzajem naturalnej selekcji - silni żywią się słabymi czy coś takiego. My się z tym nie zgadzamy. Rzucamy nasze ochronne zaklęcia na cele, bądź staramy się interweniować bardziej bezpośrednio w dar, sprawić, by dzieciaki myślały same, myślały o konsekwencji swojej magii. -Lepiej lub gorzej - dodała Scout. -Więc próbujecie skraść ich przyrzeczenia - podsumowałam. -Załapałaś - powiedziała Scout - Staramy się nauczyć dzieciaki z darem, że dobrowolne oddanie energii jest najlepszą rzeczą dla ich człowieczeństwa. Wiesz, ze względu na to wysysanie dusz. Uśmiechnęłam się lekko. -Rozumiem. -To czyni nas delikatnie mówiąc mało popularnymi i sprawia, że Żniwiarze nie są mile widziani dla nas. - dodała - Nie potrzebujemy prawdziwych Żniwiarzy. Z pewnością nie potrzebujemy też mnożących się Żniwiarzy. -Powaga - wymamrotał Jason - Mamy wystarczająco już fanów Cubs'ów25 w Chicago. 25

- Chicago Cubs – amerykańska drużyna baseballowa. Ma siedzibę w Chicago w stanie Illinois. Cubs są często określani przez fanów i media jako "The North Siders", ponieważ Wrigley Field mieści się na północy miasta Chicago. Czasami

126

Czar Ognia – Firespell Michael kaszlnął, ale ten kaszel brzmiał bardziej jak "Northside". Wygięłam brwi i spojrzałam na Scout. -Northside? -To tam skąd wywodzą się Cubs - powiedziała - to ich terytorium. -Rozumiem. Co więc robicie nauczając? Z narybkiem Żniwiarzy mam na myśli. -Jesteśmy tymi dobrymi - powiedział Michael - Oni to tyrani, a my sprawiamy im kłopoty. Czynimy wszystko trudniejszym w ich pracy - w rekrutacji, w praniu mózgów, w przekonywaniu dzieciaków z magicznymi zdolnościami, że mogą je długo zatrzymać, pełni energii życiowej jako wysysające dusze zombie. -Udaremniamy z największą szkodą - dodała Scout z szerokim uśmiechem - Obecnie robimy wiele, by chronić cele i wiele, by utrzymać przyjazne stosunki z utalentowanymi, którzy jeszcze nie przeszli na ciemną stronę. -Wiele powodów, by was ścigać - podkreśliłam, posyłając Scout znaczące spojrzenie. -To prawda - powiedziała kiwając głową - Żniwiarze wciąż wysysają. Spędzamy sporo czasu na tym, by utrzymać się przy życiu. Skrzyżowałam nogi pod cienkim kocem. -Może, więc nie powinniście wpuszczać ich do Św. Sophii. Scout parsknęła. -Nie wpuszczamy ich. Tunele pod klasztorem są połączone z połową budynków w Loop. Witamy w Pedway26. nazywani są również "The Cubbies". 26 - Chicago Pedway - jest siecią tuneli, ziemia - powietrze i ogólnych mostów łączących wysokie wieżowce, sklepy, hotele i stacje metra w centralnej biznesowej dzielnicy Chicago

127

Chloe Neill -Ilu ich jest? - zapytałam. -Wydaje nam się, że około dwustu. - powiedziała Scout Brzmi, że wielu, ale Chicago to trzecie pod względem wielkości miasto w kraju. Dwie setki w porównaniu do trzech milionów to niewiele. Nie zostaliśmy jednak do nich zaproszeni, najwyraźniej, więc dwie setki to jedynie przypuszczenie. -A was? -W tym miesiącu utrzymujemy się na poziomie dwudziestu siedmiu zadeklarowanych Adeptów w okolicy Chicago. powiedział Michael - Liczba ta zawiera Młodszych Adeptów - ze średnich szkół - i Starszych. S-skład jest dla studentów, ich ostatnia szansa, by pobawić się w czarodziei i... zanim nadejdzie ich czas powrotu do normalnego życia. Stworzyliśmy coś na podobieństwo enklawy27 w mieście i w jego okolicy. Coś w rodzaju kwatery głównej. Kolejny kawałek układanki znalazł się na swoim miejscu. -To oznaczały symbole na budynkach w pokoju z modelem. Mój głos stał się piskliwy z podekscytowania. - Było tam Y w kole, i kombinacja kółek, coś na podobieństwo krzyża. To jest lokalizacja głównych kwater? -Te kółka nazywają się tetrakonchosą28 - powiedział Michael Symbol Y wskazuje enklawę i sanktuarium - ulubione miejsca Żniwiarzy, gdzie kochają podkładać przynęty - w mieście. Mamy sześć enklaw w Chicago. Św. Sophia to Enklawa Trzecia. -Lub ET, jak nazywają ją niektórzy idioci. - Dodała Scout z szerokim uśmiechem, wskazując głową na chłopaków. 27 - terytorium otoczone ze wszystkich stron terytorium innego państwa 28 - Budowla centralna - budowla wzniesiona zgodnie z zasadami układu

centralnego, czyli na planie posiadającym co najmniej dwie krzyżujące się osie symetrii i o wnętrzu i bryle ukształtowanych odśrodkowo względem obrotowej osi symetrii. Najprostsze rozwiązania tego typu to zbudowane na planie koła cylindryczne budowle w kształcie walca (rotundy).

128

Czar Ognia – Firespell Jason spojrzał na mnie z konsternacją. -Powiedziałaś, że byłaś w pokoju z miastem? - Spojrzał na Scout tym razem już oskarżycielsko - Wpuściłaś ją do pokoju z miastem? -Nie wpuściłam jej tam – Broniła się Scout - Nawet tam nie byłam. Dziewczyny znalazły pokój i ją tam wpuściły, potem zamknęły ją tam. Jason położył rękę na biodrze. Najwyraźniej nie był zadowolony. -Regularni wiedzą o pokoju z planem miasta? -Powiedziałam twoim ludziom, że można się tam dostać powiedziała Scout – Nie wszystkie tunele są zablokowane. Mówiłam ci, że może się to zdarzyć. -Nie teraz. - przerwał Michael - Nie musimy o tym rozmawiać teraz. Wyczułam małe spięcie. -Czemu tunele? - zaczęłam się zastanawiać - Skoro Żniwiarze wychodzą, by wysysać dusze z ludzi i trzymają was z daleka od swoich planów. Czemu po prostu nie wejdą do Św. Sophii głównym wejściem i nie wezmą, co im się podoba? -Może bawimy się w Spliter Cell'a - powiedział Jason - mamy jednak jedną wspólną cechę ze Żniwiarzami - nikt z nas nie chce, by to wyszło na światło dzienne. Nie chcemy mieć na głowie tego chaosu, a Żniwiarze lubią kraść dusze bez zwracania na siebie zbytniej uwagi. -Ludzie prawdopodobnie kiepsko by to przyjęli. powiedziałam. -Dokładnie - zgodziła się Scout potakując - Żniwiarze nie chcą zostać zamknięci w pokojach bez klamek - by na nich eksperymentowali - tak samo jak i my. Utrzymujemy więc nasze walki poza oczami publiczności. Toczymy je pod ziemią, albo 129

Chloe Neill chociaż w ciemnych ulicach. Przeważnie pokonujemy ich bez problemu, ale ostatnio zrobili się nieco agresywni. Bardziej agresywni niż zazwyczaj. - wymamrotała. Przypomniałam sobie, co Scout mówiła o swoim długim, wyczerpującym lecie. Pomyślałam wulgarnie, co tacy magiczni nastolatkowie mogą zrobić dziewczynie. -Polują ostatnio często - powiedział Jason - Wydaje nam się, że do czegoś się szykują. Ucichli, wszyscy troje, może zastanawiając się, co takiego kombinują Żniwiarze. Potem spojrzeli na mnie wyczekująco. Może czekając na reakcję - łzy, niedowierzanie czy entuzjazm. Ja wciąż miałam pytania. -Czego po tym oczekujecie? Scout przechyliła głowę. -Że co? -Po oddaniu mocy? - Skrzyżowałam swoje nogi i zawinęłam palce w koc – ten pokój był zimny jak Św. Sophia - Chodzi mi o to, że są zyski i koszty, tak? Teraz każdy z was ma moc. Dojrzeliście i przyzwyczailiście do bycia magicznymi, ale będziecie musieli z tego zrezygnować. Czy to was nie martwi? Wymienili spojrzenia. -Tak to już jest. - powiedziała cicho Scout.- Magia jest częścią tego, czym teraz jesteśmy, nie będzie jednak częścią nas na zawsze. -Bez spotkań o północy i niegrzecznych Żniwiarzy, i magicznych, szczęśliwych Starszych Adeptów? Scout uniosła brwi i spojrzała wymownie na Jasona. -Wiem - powiedział Jason - Nie teraz. Domyśliłam się, że nie wszystko jest tip-top w Enklawie Trzeciej. 130

Czar Ognia – Firespell -Ten koleś, co mnie trafił, czy coś tam. Powiedzieliście, że nazywa się Sebastian. I jest Żniwiarzem. Scout kiwnęła głową. -To on. -Powiedział coś zanim mnie trafił. Co to było? -‘Ad meloria’ - powiedział Michael - To po łacinie. Znaczy 'ku lepszemu'. Uniosłam swoje brwi. -Zgaduję, że to ich motto. -Masz rację - powiedziała Scout - Myślą, że świat będzie lepszym miejscem, jeżeli zachowają swoje moce. Uważają się za elitę, że każdy powinien im służyć. Przetrwanie najważniejszych czy coś takiego. -Chyba przetrwanie najbardziej pokręconych - wymamrotał Jason. Spojrzał na zegarek, potem na Michaela. - Powinniśmy już spadać. - powiedział, potem spojrzał na mnie - Przepraszamy, że tak cię tu zostawiamy. Mamy kilka rzeczy w MA do zrobienia tego popołudnia. -Nie ma problemu. Dziękuję, że wpadliście. I dziękuję za kwiatek. Włożył ręce do kieszeni i uśmiechnął się do mnie szeroko. -Żaden problem Parker. Cieszę się, że nadal jesteś w świecie żywych. Uśmiechałam się również do niego, przynajmniej do chwili, gdy Scout chrząknęła skupiając na sobie moją uwagę. -Ja też powinnam wracać. - powiedziała, ściągając ciężką, zdumiewająco długą kurtkę ze swojego krzesła. Wcisnęła ją na siebie i szybko zapięła. Biała kurtka zakrywała jej kolana, co wyglądało jakby nie miała nic pod spodem poza rajstopami i Martensami.

131

Chloe Neill -Wyglądasz jak Pillsbury Snow Boy29. Wywróciła oczami. -Na zewnątrz jest mroźno dziś. Nie wszyscy z nas mają taki ciepły, przyjemny nocleg jak ty. Wcisnęłam się głębiej w łóżko, myśląc, że lepiej zrobię zatrzymując jak najwięcej ciepła, zanim wrócę do swojej mroźnej sypialni jutro. -Trzymaj się. - powiedział Michael, stukając w tacę na końcu łóżka. Przypuszczam, że był to sposób, w jaki macho zastępowali uścisk. Mimo to, byłam wdzięczna za gest. Uśmiechnęłam się do niego. -Przypuszczam, że wkrótce się zobaczymy. -Mam nadzieję, że w lepszych okolicznościach. - Rzucił Scout przeciągłe spojrzenie. - Green. Wywróciła oczami. -Garcia. - kiedy spojrzała ponownie na mnie, znowu się uśmiechała – Zadzwonię do ciebie później. Pokiwałam głową. Całe trio zebrało się, a ja zacisnęłam palce, zanim zadałam finalne pytanie. Mimo to bałam się je zadać. Pociły mi się ręce, ale zmusiłam się, by je z siebie wyrzucić. -Jason. Wszyscy odwrócili się słysząc jego imię. Uniósł brwi. -Taaak? -Czy mogłabym z tobą chwilę porozmawiać? -Eee, pewnie. - zdjął swój plecak, i wymienił spojrzenia ze Scout i Michaelem. Ona uniosła brwi, aż na czoło, ale Garcia wypchnął ją za drzwi. Kiedy drzwi się zamknęły, Jason spojrzał znowu na mnie. 29 - taki ciasteczkowy stworek jak ten ze Shreka, tyle, że biały i w kucharskiej czapce, znak firmowy Pillsbury, firmy robiącej gotowe dania. 132

Czar Ognia – Firespell -Wszystko w porządku? -Aaa, tak. - Wpatrywałam się przez chwilę w koc, zanim podniosłam wzrok i spojrzałam w jego czyste niebieskie oczy. Chciałam tylko powiedzieć dziękuję. Za zabranie mnie z tej piwnicy oczywiście. Gdyby nie ty i Scout-Nie zostałabyś uderzona to po pierwsze. - dokończył. Otworzyłam usta, potem zamknęłam je ponownie, niezdolna się kłócić z tym argumentem. -Cieszę się, że wszystko z tobą w porządku. -powiedział miękko - I mam nadzieję, że było to tego warte, ale witamy cię, Lily. - Lubiłam sposób, w jaki wymawiał moje imię, jakby to nie była tylko seria liter, a słowo o ścisłym znaczeniu. Lily. - Chodzi o to, że nie cieszę się, że się w to wplątałaś - szczególnie nie względu na brak możliwości magicznej obrony. - Przechylił głowę na jedną stronę - Chociaż, słyszałem coś o klapkach? -Przeczuwam, że Scout wyjawiła wszystkie moje tajemnice? Skrzyżował ręce na piersi. -I jak są one imponujące. Nie miałem pojęcia, jak, że nasza technologia obrony tak wolno posuwa się w rozwoju... -W porządku Shepherd. Osiągnąłeś już swój cel. -Naprawdę? - zapytał z połowicznym uśmiechem. Tak naprawdę, ten połowiczny uśmiech był jeszcze bardziej zabójczy, niż ten szeroki. Połowiczny uśmiech był pociągający - prawie przystojny. -Tak, osiągnąłeś. - powiedziałam w końcu. Gapiliśmy się na siebie jeszcze przez chwilę, do momentu, kiedy wskazał głową na drzwi. -Powinienem chyba dołączyć do Scout i Michaela? Zadał pytanie, jakby nie do końca chciał wyjść, bo wyczuwał moje zdenerwowanie. Serce tłukło wściekle w mojej piersi, zatrzymałam go. 133

Chloe Neill -Tak na prawdę, jeszcze jedno. Zrobił pytającą minę. -Kiedy byliśmy na dole w piwnicy. Kiedy zostałam uderzona, pomyślałam - pomyślałam, że usłyszałam warczenie. Jakby zwierzęce. Oczy mu się rozszerzyły, otworzył usta w zaskoczeniu. Nie oczekiwał tego pytania, ale ja nie mogłam wyrzucić tego dźwięku z głowy. Wciąż nie dał mi żadnej odpowiedzi, więc postanowiłam naciskać. Wiedziałam, że warczenie nie pochodziło od Scout przyznała się do bycia zaklinaczem słów. Uważam też, że nie pochodziło od dziewczyny od trzęsień ziemi, lub ogniowego chłopaka. Jason był jedyną pozostałą osobą. -Ten dźwięk - powiedziałam - To byłeś ty? Spojrzał na mnie, chłód w jego niebieskich oczach, kawałki lodowego szafiru. -Scout dała ci proste odpowiedzi dotyczące Adeptów. - w końcu powiedział - Powiedziała ci, że wszyscy stosujemy magię, własny dar. To była krótka odpowiedź, ale nie do końca właściwa. zamilkł, zwilżył usta. - Nie jestem jak inni. Moje serce waliło jak oszalałe i nie byłabym zdziwiona gdyby je słyszał. Zajęło mi chwilę zanim zapytałam. -Jak bardzo nie jesteś taki jak oni? Kiedy Jason spojrzał na mnie ponownie, kolor jego oczu zmienił się na zielony, a później w srebrno-żółty, jak u kota przyłapanego w ciemności. Było w nim coś wilczego. -Wystarczająco - powiedział i przysięgam, że jego głos zrobił się ochrypły, głębszy. - Wystarczająco inny. Odwrócił się do wyjścia. Moje serce nie przestało walić do momentu, aż zamknęły się za nim drzwi.

134

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 10 Pokój się uspokoił zaraz po ich odejściu, przynajmniej na kilka minut. Lekarz wreszcie mnie odwiedził i obejrzał. Jego wnioski niczym się nie różniły od tych wcześniej ustalonych. Czułam się świetnie. Cieszyłam się, że nie spytał mnie o groźbę wysłaną w moim kierunku. Cokolwiek wiedział, miałam jeszcze godziny do tego, co miało zdarzyć się w szpitalu. Przez pierwsze dziesięć minut przerzucałam mój telefon z ręki do ręki, próbując zebrać się w sobie, by zadzwonić do Ashley. Sądzę, że najprawdopodobniej jest ona jeszcze w klasie, a poza tym, co miałabym jej powiedzieć? Może, że spotkałam jakiegoś magicznego stwora? Jeszcze nie zwariowałam, odłożyłam telefon na miejsce i patrzyłam wokoło pokoju. Odkąd nikt nie przynosił mi pracy domowej, a ja sama o takową nie pytałam, oglądałam TV przymocowany do ściany. Kiedy zaczęłam oglądać show o znudzonych i bogatych gospodyniach domowych, ktoś zapukał do drzwi. Nie miałam żadnego pomysłu, kto mógłby mnie odwiedzić. Wyłączyłam TV. - Proszę wejść - powiedziałam. Drzwi się otworzyły. Stała w nich Foley. Miała zaciśnięte dłonie, wyglądała jak bisneswomen. - Pani Parker. Foley podeszła do okna. Spojrzała na miasto i zapytała: - Jak się dzisiaj czujesz? - Myślę, że dobrze. - Straciłaś przytomność, powiedziała - nie zapytała. - Dlatego tutaj jestem. - Hm, tak, wierzę. Pani Parker, czy rozumie pani znaczenie naszej instytucji, naszej reputacji i jak ważna jest dyskrecja? 135

Chloe Neill Nie wiem, co ona wiedziała o tym, ani co o tym myślała, ale wiem jedno, ona utrzymywała to w tajemnicy. - Wierzę również, że rozumiesz wystarczająco znaczenie troszczenia się o swoje zdrowie fizyczne oraz dobre samopoczucie. Mam nadzieję, że będziesz się o siebie dostatecznie troszczyć, by nie stracić znów świadomości? Co ona sobie myślała? Że specjalnie to zrobiłam? Gdyby tylko zobaczyła, jak to na prawdę było... - Troszczę się o siebie, odpowiedziałam szorstko. - Dowody mówią coś zupełnie innego. Dobrze, uczciwie, była jakaś mała część mnie, która chciała... To miało wystarczyć, aby zniknęło to zadowolenie z twarzy Foley i zastąpić czymś w rodzaju współczucia. Tyle, że były dwa problemy z tą teorią. Po pierwsze nie jestem pewna, czy Foley jest zdolna do okazywania sympatii. Drugi, musiałam być uczciwa. Nie poszłam na dół, bo Veronica i reszta jej bandy zmusili mnie do tego. Więc poszłam inną drogą, w dół innym korytarzem. Byłam ciekawa, chodziłam tam chętnie. Poza tym mogłabym zostawić to wszystko, mogłabym ustąpić. - Masz rację - powiedziałam jej. Jej oczy natychmiastowo się poszerzyły, jak gdyby została zaskoczonym nastolatkiem. - To był stresujący dzień. To była prawda. - Powinnam bardziej dbać o siebie. Foley podniosła brwi. - Twoja postawa jest szokująco dojrzała. - Hmm, "jestem szokująco dojrzała". To nie było tak, że chciałam wrócić do mojej szkoły, głównego miejsca mojego życia, gdzie mieszkałam, gdzie spałam i 136

Czar Ognia – Firespell uczyłam się. Jej nastawienie i założenie mówiło, że byłam tutaj, ponieważ odczuwałam brak jakiegoś podstawowego elementu, by chronić siebie. Zresztą z drugiej strony podjęłam decyzję, by wynieść się tam zamiast wracać do swojego pokoju. Foley podniosła brew, miała dziwny wyraz twarzy. - Pani Parker, zdrowie i pomyślność naszych studentów oraz reputację naszej instytucji bierzemy bardzo poważnie. Zastanawiałam się chwilę nad tym zdaniem, ale zdołałam trzymać moje usta zamknięte. - Mam nadzieję, że wrócisz na ulicę Sophia jutro? - Dokładnie. Foley przytaknęła. - Hmm, Pytałam Pani Green, czy mogę zabrać twoje zadania, dałabym ci je jutro. Będziesz miała czas, żeby je uzupełnić przed pójściem do klasy. Jeżeli chcesz czegoś przed powrotem do szkoły, możesz skontaktować się z naszym sztabem. Kiwnęłam głową na tak. Myślę, że zrobiła już to, co chciała, gdyż kierowała się w stronę drzwi. Nagle odwróciła się i powiedziała: - Odnośnie naszej rozmowy. Być może źle doniosłam Ci o profesjach twoich rodziców. Gapiłam się na nią przez chwilę bez słowa, próbując złapać sens jej wypowiedzi. - Źle? - Sądzę, iż ty oczywiście wiesz więcej niż ja o naturze pracy twoich rodziców. Foley spojrzała w dół, na swój zegarek. - Muszę wracać do szkoły. Przyjemnego wieczoru. Mój umysł zaczął gonić fakty, zaczęłam dawać sobie radę z moją głową. Patrzyłam w dół, na moje ręce, gdy Foley odeszła, 137

Chloe Neill przerzucałam swoimi palcami. To było niesamowite, jak wielu dyrektorów odwiedza swoich studentów w szpitalu? Ona ewidentnie miała jakąś teorię dotyczącą tego, co mi się stało. Mianowicie, to był mój błąd. Domyślam się, że Foley chciała ochronić siebie, chciała upewnić się, czy nie powiem nikomu o moim "wypadku" - zwłaszcza mediom. Ale wtedy, czy ona sprowadziła moich rodziców i zmieniła ich historię? A co jest bardziej niesamowite? - to, że wydawała się szczera. Ponad to nawet skruszona! Przygryzałam krawędź mojej wargi. To, co działo się ostatnimi czasy można nazwać, jak tylko się chcę - magia, czar ognia, Żniwiarze, jakkolwiek. Rzeczy, jakie działy się na ulicy Sophia były niesamowite. Ze szpitala zostałam wypuszczona następnego dnia rano. Zostałam wypuszczona do prawdziwego świata Foley. Moja przełożona zachowywała się cicho w drodze do klasztoru, była to krótka i miła jazda. Niespodziewanie wysadziła mnie bez słowa. Szłam w kierunku interesującego mnie budynku. Chociaż nie było mnie tu tylko kilka dni, obiekt wyglądał, jak... obcy. Nie czułam się jeszcze, jak w domu. Miałam wrażenie, że jest on jeszcze dalej od Sagamore niż kiedykolwiek. W związku z tym, że to było sobotnie popołudnie, budynek był dziś niemal pusty. Widziałam tylko garść studentów, być może nadrabiających zaległości przez weekend. Otworzyłam drzwi do naszego orszaku. Nagle ujrzałam Scout. - Dzięki Bogu, powiedziała. - Te dzieciaki stawały się już prawie nieznośne. - Wszystko jest tam, gdzie to zostawiłam? - Ostatnim razem sprawdzałam, powiedziałam z uśmiechem. - Cześć Lily 138

Czar Ognia – Firespell - Hej Lesley. Drzwi do orszaku Amy się otworzyły. Amy, M.K. i Veronica weszły do pokoju z uśmiechami na twarzy. Zakładam, że to był czas treningu, gdyż wszystkie miały założone trampki. Veronica użyła dwóch dłoni, by poprawić swój" koński ogon". - Byłaś w szpitalu? - M.K. zapytała. Za jej słowami nie doszukałam się żadnych przeprosin. Nie doszukałam się w jej słowach żadnych dowodów na to, że wiedziała, że mogła być odpowiedzialna za to, co mi się stało. Oczywiście nie były za to odpowiedzialne, ale one o tym nie wiedziały. Miałam nadzieję, że wykażą się czymś więcej, jakąś skruchą, przeprosinami, bądź co najmniej miłym zakłopotaniem. - Tak - odpowiedziałam. - Co Ci się stało? - M.K. kontynuowała. - Nie jestem pewna, czy mogę Ci powiedzieć. - Dlaczego, czy to jest zaraźliwe? - Prychnęła w żarcie. - Myślę, że ktoś może być za to odpowiedzialny. Powiedziałam, patrząc na Amy, gdyż ona była takim jakby przywódcą grupy, więc wyobraziłam sobie ją, jako mój cel. Scout puściła do mnie oczko. Veronica i Amy wymieniły nerwowe spojrzenie. - Ale dziękuję za podróż - chwilę później dodałam - Była bardzo pouczająca. Opowiedziałam Scout i Lesley to, co mogłam powiedzieć o przedsiębiorstwie Lesley. Nie była ona adeptem, więc wizytę Foley u mnie w szpitalu zataiłam. Potrzebowałam się odświeżyć, a dokładniej - prysznica. Marzy mi się taki super gorący. Jak tylko zostałam sama, chwyciłam moje przybory toaletowe i ruszyłam do łazienki. Pierwsze minuty kąpieli spędziłam z rękami opartymi o ścianę. Na moją głowę lała 139

Chloe Neill się rozpylona ciecz. Gorąco nie zrobiło zbytnio dobrze dla mojej głowy i włosów, ale potrzebowałam tego. Nie chciałam wspominać o emocjonalnym brudzie powstałym 1) ze spotkanie z Foley i rozmową o moich rodzicach; 2) ze świadomości tego, że byłam blisko śmierci przez 12 h; 3) z bycia ofiarą; 4) z bycia w niebezpiecznej sytuacji; No i oczywiście była jeszcze inna rzecz, magiczna. Adepci, młodsi adepci, starsi adepci, czar ognia, Żniwiarze, enklawy. Ci ludzie mają własne słownictwo, wiarę, magiczną władzę. Nie jestem pewna, co widziałam. Kto szedł za mną, ulicą Sophia, pod miastem. Co widziałam? Czy to było naprawdę magiczne? Magia? Tak, nie byłam pewna, co do tego. Zamyśliłam się, wywędrowałam z powrotem do pokoju w prysznicowych butach. Zaczęłam czesać moje (już) suche włosy, znów się ubrałam. Nagle usłyszałam pojedyncze, szybkie pukanie w drzwi. Odwróciłam się, pukanie ustało. Za moimi drzwiami ukazała się różowa paczuszka. Powiesiłam wilgotny ręcznik na szafce i podniosłam pudełko. Dzisiejszego dnia nie czułam się dość pewnie, więc ostrożnie przyłożyłem je do ucha. Kiedy byłam pewna, że nic w środku nie tykało, otworzyłam je. Uśmiechnęłam się. Zawinięte było w różowym papierze, to mogło pochodzić z pokoju Amy. Nie byłam pewna, czy prezent był przeprosinami, czy łapówką, ale i tak się cieszyłam. Podobał mi się. Uświadomiłam sobie, że na mojej drodze leży Scotties, moje kolana zabolały, spadłam na podłogę. Położyłam mój prezent na biurku. Nogi zwinęłam, gdyż nie mogłam złapać tchu. 140

Czar Ognia – Firespell Skręciłam się w połowie, podniosłam ku górze koszulkę, by zobaczyć, gdzie uderzył mnie czar ognia. Oczekiwałam zobaczyć inne stłuczenie, jakiś znak siły, który pchnął mnie do podłogi i nie pozwolił oddychać. Ale... nie było żadnego stłuczenia, przynajmniej nie widzę takowego z mojej pozycji, obróciłam się drugą stroną do lustra, by jeszcze dokładniej obejrzeć swoje ciało. Nagle moja szyja zaczęła się wić, prawie upuściłam koszulkę w dół. Ale wtedy... ... widziałam to. Moje serce się tak, jakby zatrzymało, czułam ucisk. To był znak, to nie było stłuczenie. To nie było koloru fioletowego, niebieskiego, a nawet żółtego, tak jak inne stłuczenia, jakie widziałam. To było zielone. Ten sam kolor, co czar ognia, który ukąsił moją skórę. Ale ważniejszy był jego kształt. To był symbol - glyph. Wyglądał, jak tatuaż. To był okrąg z jakimś skomplikowanym kompletem symboli w środku. Zostałam oznaczona!

141

Chloe Neill ROZDZIAŁ 11 Stałam przed lustrem od piętnastu minut, martwiąc się znakiem na moich plecach. Odwracałam się w ten sposób, brzeg spodni zwinięty w rękach, szyja boląca od jej wyciągania, dopóki nie pomyślałam, by złapać puderniczkę z mojej kosmetyczki. Otworzyłam ją gwałtownie, odwróciłam się i odpowiednio ustawiłam lusterko. To nie był tylko znak, albo pieg, albo dziwna zmarszczka spowodowana leżeniem w szpitalnym łóżku przez dwadzieścia cztery godziny. To było koło – idealne koło. Koło zbyt idealne, by było to przypadkowe. Zbyt idealne, by być czymś innym niż celowym działaniem. A wewnątrz koła znajdowały się symbole – zawijasy i linie, wszystkie wyraźne, ale nie zorganizowane w żaden wzór, który byłby dla mnie znajomy. Ale wciąż, nawet pomimo tego, że nie wiedziałam co oznacza, mogłam powiedzieć czym nie był. Linie były czyste, kształty wyraźne. Były zbyt idealne, by być wypadkiem biologicznym. Zmarszczyłam brwi i opuściłam ramiona, wpatrując się zmieszana w podłogę. Skąd on się wziął? Czy coś mi się stało, gdy byłam nieprzytomna? Czy zostałam wytatuowana przez nadgorliwego lekarza z ostrego dyżuru? Lub czy odpowiedź była nawet prostsza... i bardziej zawiła? Znak znajdował się w tym samym miejscu, gdzie zostałam trafiona czarem ognia, gdzie to gorąco i ogień (i magia) rzucone przez Sebastiana przetoczyły się w górę mojego kręgosłupa. Nie miałam pojęcia w jaki sposób czar ognia mógł mieć coś 142

Czar Ognia – Firespell wspólnego z tym znakiem, ale co innego mogło to być? Co innego mogło go tam umieścić? Bez ostrzeżenia rozległo się pukanie do drzwi. Instynktownie, zamknęłam puderniczkę i obciągnęłam koszulkę. – Tak? - Hej, - powiedziała zza drzwi Scout. – Zamierzamy iść na Tęczowe Rożki30 w miejsce w dole ulicy. Chcesz iść z nami? To tylko trzy lub cztery budynki stąd. Mogłoby być miło zaczerpnąć trochę świeżego powietrza? Coś przewróciło mi się w brzuchu, może uświadomienie sobie, że, w pewnym momencie, będę musiała powiedzieć Scout o znaku i uzyskać jej pomoc w dowiedzeniu się co to jest. To nie wydawało się dobre. Ona opowiadająca mi o jej przygodach to jedna sprawa. Ja będąca częścią tych przygód i częścią tej całej magii – będąca trwale oznaczona przez nią – to coś innego. - Nie, dzięki, - powiedziałam, patrząc na drzwi spojrzeniem winowajcy, którym nie mogłabym obdarzyć Scout. – Nie czuję się zbyt dobrze, więc myślę, że po prostu odpocznę chwilkę. - Oh, w porządku. Chcesz, żebyśmy przyniosły ci jednego? - Uh, nie dzięki. Nie jestem głodna. – To była całkowita prawda. Była cicho przez minutę. – Czy wszystko z tobą w porządku? – w końcu spytała. - Tak. Po prostu, no wiesz, jestem zmęczona. Nie spałam za wiele w szpitalu. – To również była prawda, ale czułam się z tym źle, w każdym razie skrzyżowałam palce. - Dobrze. Cóż, może zdrzemnij się, - zasugerowała. – Wpadniemy później. - Dzięki, Scout, - powiedziałam. Gdy w pokoju rozległ się odgłos kroków, odwróciłam się i przycisnęłam plecy do drzwi, i 30

- Lody w wafelku składające się z kolorowych gałek o różnych smakach.

143

Chloe Neill wypuściłam powietrze. W co ja się wpakowałam? W zgodzie z tym co powiedziałam, wspięłam się do łóżka i naciągnęłam podwójnie-szpiczasty symbol Św. Sophii na głowę, gdy próbowałam, bezskutecznie, zdrzemnąć się. Popierałam Scout i historię Adeptów w szpitalu. Zobowiązałam się do uwierzenia im, do uwierzenia w nich, nawet, gdy pokazała się Foley. Zobowiązałam się również do nie pozwolenia, by dramat w piwnicy – o cokolwiek chodziło –wpłynął na moją przyjaźń ze Scout. A teraz byłam w moim pokoju, z głową zanurzoną w bawełnę i flanelę, ukrywałam się. Co ze mnie za przyjaciółka. Co pięć minut, dotykałam ostrożnie czubkami palców dołu mojego kręgosłupa, myśląc, że będę w stanie poczuć jakąś zmianę kiedy, i jeśli, znak zniknie. Co piętnaście minut, wychodziłam z łóżka i obracałam się przed lustrem, upewniając się, czy znak nie zdecydował się zblaknąć. Nie było żadnej zmiany. Przynajmniej nie fizycznej. Emocjonalnie, wariowałam. Nie w ten sposób, który prowadzi do szukania przyjaciół i wychodzenia. Ten rodzaj wariactwa był prawie…paraliżujący. Rodzaj strachu, który sprawia, że się zaszywasz, unikasz innych, unikasz tego problemu. I tak leżałam w łóżku, światło słoneczne przesuwało się po pokoju w miarę mijania dnia. Apartament był stosunkowo mały, usłyszałam powracające Scout i Lesley, chodzące bez celu po wspólnym pokoju, a następnie zmierzające do ich sypialni. Wreszcie wyszły na kolację, po ewentualnym pukaniu do drzwi, by sprawdzić, czy czegoś potrzebuję. Po raz drugi, odmówiłam. Mogłam usłyszeć rozczarowanie Scout – i strach – gdy ponownie sprawdzała, ale nie byłam w nastroju na towarzystwo. Nie 144

Czar Ognia – Firespell byłam w nastroju, by dawać pociechę. Sama potrzebowałam pocieszenia. Ostatecznie zasnęłam. Scout nie przejmowała się pukaniem na śniadanie w niedzielny poranek. Nie żebym mogła ją obwiniać, tak podejrzewam, skoro ignorowałam ją przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, ale jej nieobecność była nadal zauważalna. Stała się dla mnie stałym elementem podczas mojego pierwszego tygodnia w Św. Sophii. Zakradłam się na śniadanie w dżinsach i mojej koszulce Ramonsów, z włosami związanymi w niechlujny węzeł, wstążką z kluczem na szyi. Nie ubierałam się na brunch, czy nawiązywanie stosunków towarzyskich, więc chwyciłam marchewkową muffinkę z rodzynkami i karton soku pomarańczowego zanim wróciłam do pokoju. różnicę stanowi dzień. Było około dziewiątej, gdy zapukały do drzwi. Gdy nie odpowiedziałam, rozległ się głos Amie. – Lily? Jesteś tam? Czy… wszystko w porządku? Zamknęłam książkę do historii sztuki, którą przeglądałam w łóżku, podeszłam do drzwi, otworzyłam je, i znalazłam stojące tam Amie i Veronicę, obie w dżinsach, brązowych skórzanych butach, obcisłych topach i z długimi wiszącymi kolczykami. Niezłe stroje, właściwie, jeśli pominiesz pruderyjność. Ostatnim razem, gdy mnie odszukały, zaoferowały mi szansę na uczestnictwo w poszukiwaniu skarbów. Tym razem oferta nie bardzo się różniła. - Naprawdę nam przykro z powodu tego co się stało, powiedziała Amie. – Wybieramy się na Michigan Avenue na małe zakupy. Jesteś zainteresowana wycieczką w teren? Jestem inteligentną osobą, więc moim pierwszym odruchem było, oczywiście, zatrzaśnięcie im drzwi przed nosami. Ale gdy 145

Chloe Neill stały tam w moich drzwiach, z idealnymi włosami i makijażem, zaoferowały mi coś innego. Zapomnienie. Możliwość udawania przez chwilę popularnej dziewczyny, w świecie o dużo łatwiejszych regułach, w którym to co masz na sobie znaczy więcej niż to ilu Żniwiarzom udaremniłaś ich plany, jak wiele czarów ognia przyjęłaś na siebie. Nazwijcie to momentem słabości, chwilą negacji. Tak czy owak, powiedziałam tak. Dwadzieścia minut później, byłam w butach i legginsach, czarnej spódnicy, czarnej dopasowanej bluzce, kurtce i udrapowanym szaliku, oraz wychodziłam za Amie i Veronicą przez drzwi i w kierunku Michigan Avenue. Szłyśmy obok siebie chodnikiem w dół – Amie, potem ja, potem Veronica – zachowując się jakbyśmy otwierały czołówkę nowego filmu dla młodzieży. Nawet w niedzielę, Michigan Avenue pełna była turystów i miejscowych, młodych i starych, kupujących i fotografów, wszyscy wyszli by cieszyć się pogodą, zanim chłód zacznie napływać masowo. To było zrozumiałe, że byli na zewnątrz - niebo było absurdalnie niebieskie, temperatura idealna. Wietrzne Miasto czy nie, wietrzyk był wystarczający by powstrzymywać słońce przed byciem uciążliwym. To był mój pierwszy raz na Michigan Avenue, moja pierwsza okazja, by odkrywać Chicago za murami Św. Sophii (z wyjątkiem mojej szybkiej wyprawy ze Scout w około budynku). Zaskakujące było jak otwarte było Chicago – mniej krepujące, mniej przytłaczające, niż chodzenie po Village czy śródmieściu Manhattanu. Było tu więcej szkła, mniej betonu; więcej stali, mniej cegieł. Z blaskiem nowych apartamentowców i odbłyskami lustrzanej powierzchni Jeziora Michigan, Drugie Miasto wyglądało 146

Czar Ognia – Firespell jak młodsza, ładniejsza siostra Manhattanu. Mijałyśmy butik za butikiem, pretensjonalne sklepy wtulały się pomiędzy architektoniczne arcydzieła – owinięty wstążką Hancock Building, Wieża Ciśnień przypominająca zamek i, oczywiście, mnóstwo budów. - Więc, - powiedziała Amie, - zamierzasz powiedzieć nam co dokładnie stało się w piwnicy? - Jakiej piwnicy? – spytałam ze wzrokiem utkwionym w wysokościowcach obok nas. - Skromność nie jest mile widziana, - powiedziała Veronica. – Byłaś w piwnicy, a potem, wylądowałaś w szpitalu. Wiemy, że te dwie rzeczy miały miejsce. – Rzuciła mi spojrzenie z ukosa. – Teraz chcemy dowiedzieć się jak się one łączą. Pewnie, zrobiłam sobie krótką przerwę od Scout i reszty Adeptów, ale nie zamierzałam ich wsypać, szczególnie nie paczce bachorów. Próbowanie bycia przez chwilę normalną to jedno; zostawanie kapusiem to coś zupełnie innego. - Upadłam, - powiedziałam jej, wyrażając absolutną prawdę. – Wracałam na górę po schodach i poślizgnęłam się. Wiecie, że krawędzie tych wapiennych schodów na parter są wypaczone? - Myślisz, że mogą je naprawić, - powiedziała Amie. - Myślisz – zgodziłam się. - Uh-huh, - powiedziała Veronica z wątpliwościami w głosie. – Wysłali cię do szpitala, ponieważ spadłaś ze schodów? - Ponieważ straciłam przytomność, - przypomniałam im z promiennym uśmiechem. - I po pierwsze nie powinnam być w piwnicy... Nie dokończyłam zdania, pozwalając oskarżeniu pozostać niewypowiedzianym. Najwidoczniej była to dobra strategia. Gdy spojrzałam na Veronicę, uśmiechnęła się wdzięcznie, jakby moje przypomnienie o 147

Chloe Neill ich winie było po prostu strategią którą stosowała. Nagle, jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami, Veronica wsunęła swoja rękę w moją, potem pokierowała mnie w i przez ruch pieszy. - Tutaj, - powiedziała, wskazując głową w kierunku centrum handlowego po zachodniej stronie ulicy. To był trzy piętrowy budynek, frontowa ścianą była olbrzymim oknem z manekinami i wystawą odzieży. Kawiarnia wypełniała większość parteru, podczas gdy gigantyczne wiszące rzeźby – szklane łzy w jasnych kolorach – zwieszały się z trzypiętrowego atrium. - Miłe miejsce, - powiedziałam, unosząc spojrzenie gdy badałam szkło. - Nie jest złe, - powiedziała Veronica. – A sklepy również są całkiem niezłe. „Całkiem niezłe” mogło być niedopowiedzeniem. Sklepy wypełniające korytarze nie były typami miejsc, gdzie wpadasz po skarpetki. To były sklepy inwestycyjne. Sklepy raz-na-całe-życie. Sklepy z ubraniami i torbami, na które większość kupujących oszczędza miesiące lub lata. Amie i Veronica nie były typowymi kupującymi. Spędziłyśmy trzy godziny wypracowując naszą drogę w dół z trzeciego piętra na parter, odwiedzając sklepy, przymierzając ubrania, pozując przed lustrami w topornych butach, wąskich dżinsach i wzorzystych bluzkach. Nic nie kupiłam; miałam kartę kredytową na nagłe wypadki, ale kupowanie z wieszaka nie miało w sobie uroku. Na takim kupowaniu nie było łowów, żadnego dreszczyku wyszukiwania odjazdowej torby czy pary butów z niesamowitą zniżką. Ze sporadycznymi wyjątkami, byłam rodzajem dziewczyny ze sklepu z odzieżą używaną – łowczynią torebek. Amie i Veronica, z drugiej strony, kupowały wszystko. Znajdowały rzeczy, które „muszą mieć” w prawie każdym sklepie w 148

Czar Ognia – Firespell którym się zatrzymywałyśmy: torebki ze skóry z monogramem, buty na koturnach z elfowymi wycięciami na wierzchu, mnóstwo legginsów, szpilki z obcasami tak cienkimi, że byłyby doskonałą bronią... lub, w każdym razie, lepszą bronią niż japonki. Kwota jaką wydały zapierała dech, i żadna z nich nie patrzyła zbyt wiele na rachunki. Cena nie była czynnikiem. Brały to co chciały i, bez zawahania, podawały to chętnym sprzedawcą sklepowym. Pomimo, że przykładałam większą wagę do finansowej strony zakupów, nie mogłam winić ich za ich wyczucie stylu. Mogły być ubrane jak tradycyjna paczka bachorów na wycieczce do Magnificent Mile, ale te dziewczyny znały modę – co było gorące i co stanie się modne. Nawet lepiej, może dlatego, że zapomniały o nieznośnie sarkastycznym wpływie Mary Katherine, Amie i Veronica rzeczywiście były miłe. Jasne, że nie rozmawiałyśmy, podczas naszego trzypiętrowym badania centrum handlowego piętro po piętrze, o niczym innym niż ubrania, pieniądzach, albo plotkowałyśmy kto jak wygląda, ale chciałam zapomnienia. Okazało się, że próba wyprostowania splątanego życia randkowego dziewczyn ze Św. Sophii i chłopców z Montclare, z którymi się spotykały, było szybką drogą do zapomnienia. Ledwie pomyślałam o zielonym kole na moich plecach, ale nawet samo-wywołane zapomnienie nie mogło trwać wiecznie. Byłyśmy na schodach, zmierzając w kierunku parteru ze lśniącymi, wypakowanymi bibułkami torbami z zakupami w dłoniach, gdy go zobaczyłam. Jason Shepherd. Moje serce prawie się zatrzymało. Nie dlatego, że to był Jason, ale ponieważ to był Jason w dżinsach marszczących się nad masywnymi butami, i wygodną, spraną roboczą koszulę dżinsową. Czy macie jakiekolwiek pojęcie 149

Chloe Neill co noszenie niebieskiego robiło dla chłopaka mającego już absurdalnie niebieskimi oczami? To było jakby jego tęczówki świeciły, jakby były rozpalone przez wewnętrzny niebieski ogień. Dodajcie do tego twarz zbyt ładnej, by wynikło z tego cokolwiek dobrego, a otrzymacie niebezpieczna kombinację. Chłopak był całkowicie ognisty. Jasonowi towarzyszył chłopak, który był słodki z zupełnie inny sposób. Miał on grube, ciemne włosy, ciężkie brwi, głęboko osadzone brązowe oczy, bardzo intensywne spojrzenie. Nosił okulary w grubych, czarnych oprawkach i rzeczy w stylu miłośnika rzeczy modnych: kurtka na bawełnianej koszulce; ciemne dżinsy; czarne trampki. Wypuściłam powietrze, przypominając sobie znak na moich plecach i zdecydowałam, że nie byłam gotowa na przystojnych Adeptów, lub ich kumpli, nie bardziej niż na fajną, zszywaczkę czarów z kolczykiem w nosie. Wpadając w lekką panikę, zaplanowałam swoje wyjście. - Hej, - powiedziałam do Amie, gdy dotarłyśmy na parter, Zamierzam tam wejść. – wskazałam kciukiem ponad moim ramieniem. Amie spojrzała za mnie, następnie uniosła brwi. – Masz zalecone buty ortopedyczne? No dobrze, więc naprawdę powinnam spojrzeć zanim wskazałam. – Lubię być przygotowana. - Buty ortopedyczne będą ci potrzebne w przyszłości? - Zdrowie stóp jest bardzo ważne. - Veronica! Cholera. Za późno. Wymamrotałam przekleństwo i rozejrzałam się. Pozdrawiał nas przyjaciel Jasona. Zaryzykowałam spojrzenie w stronę Jasona i znalazłam na 150

Czar Ognia – Firespell mnie jego niebieskie oczy, ale nie mogłam znieść intymności jego spojrzenia. Wydawało się złym, dzielenie się sekretami przed ludźmi, którzy nie wiedzieli o nich nic, nic o świecie istniejącym pod naszymi stopami. A potem pojawiła się wina z powodu opuszczenia Scout dla Louis Vuitton i BCBG31 zaczynająca ciążyć mi na ramionach. - To John Creed, - wyszeptała, gdy podchodzili. – on jest przewodniczącym klasy juniorów w Montclare. Ale nie znam tego drugiego chłopaka. Nie powiedziałam jej, że znam go całkiem dobrze, że wyciągnął mnie z niebezpieczeństwa i, że istnieje możliwość, że był wilkołakiem. - Veronica Lively, - powiedział miłośnik mody. Jego głos był niski, głęboki i planowy. – Nie widziałem cię całą wieczność. Gdzie się ukrywałaś? - W Św. Sophii, - powiedziała. – Tam mieszkam i bawię się. - John Creed, - powiedział chłopak, kiwając mi głową na powitanie, - a to jest Jason Shepherd. Ale nie znam ciebie. – Obdarzył mnie uśmiechem, który był trochę zbyt nieśmiały i trochę zbyt pewny siebie. - Co za szkoda dla ciebie, - odpowiedziałam z płaskim uśmiechem i obserwowałam jak w uznaniu uniósł brwi. - Lily Parker, - powiedziała Veronica, wskazując głową w moim kierunku, następnie wyciągnęła Johnowi z ręki trzymany przez niego kubek. Wzięła łyk. - John Creed, który obecnie jest w tył o jeden koktajl, powiedział, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. – Lively, wierzę, że jesteś mi winna napój. Chytry uśmiech wypłynął na jej twarz, Veronica wzięła kolejny łyk zanim mu go zwróciła. 31

- Sklepy i marki torebek i ubrań 151

Chloe Neill – Nie obawiaj się, - powiedziała. – Sporo zostało. John wydał sarkastyczny dźwięk, następnie zaczął wypytywać ją o ich wspólnych przyjaciół. Wykorzystałam sposobność, by zerknąć na Jasona, i znalazłam go wpatrującego się we mnie, z przechyloną głową. Najwyraźniej zastanawiał się, dlaczego zachowuję się jakbym go nie znała, i gdzie zostawiłam Scout. Popatrzyłam w bok, wina zalała mi klatkę piersiową. - Więc, nowa dziewczyno, - nagle powiedział John, a ja spojrzałam w jego stronę. – Co przywiodło cię do Św. Sophii? - Moi rodzice są w Niemczech. - Intrygujące. Wakacje? Drugi dom? - Urlop naukowy. John uniósł brwi. – Urlop naukowy, - powtórzył. – Tak jakby, mała operacja plastyczna? - Tak jakby, małe badania akademickie. Jego wyraz twarzy sugerował, że nie był przekonamy, że moi rodzice robili badania, w przeciwieństwie do drastyczniejszych zachowań ludzi bogatych, ale odpuścił. – Rozumiem. Gdzie chodziłaś do szkoły? To znaczy, zanim zostałaś dziewczyną ze Św. Sophii. - Na północy stanu Nowy Jork. - Nowy Jork, - powtórzył. – Jak egzotycznie. - Nie tak egzotycznie, - powiedziałam, zataczając palcem okręgi, by wskazać na architekturę wokoło nas. – A wy Amerykanie ze Środkowego-zachodu wydajecie się tworzyć ładne rzeczy. Uśmiech zakwitł na twarzy Johna Creeda, ale nadal w jego oczach znajdowała się jakaś ciemność – coś melancholijnego. Melancholia czy nie, słowa które wyszły z jego ust nadal bardzo pasowały do nastoletniego chłopaka. 152

Czar Ognia – Firespell - Nawet Amerykanie z Środkowego-zachodu doceniają... ładne rzeczy, - powiedział, jego spojrzenie wędrowało od moich butów do moich ciemnych włosów. Gdy ponownie napotkał moje spojrzenie, posłał mi znaczący uśmiech. To był komplement, zgaduję, że pomyślał, że dobrze wyglądam, ale pochodząc od niego, ten komplement był trochę straszny. - Zwolnij, Creed, - wtrąciła się Veronica. – I zanim ta rozmowa zajdzie za daleko, powinnyśmy wracać do akademika. Godzina policyjna, - dodała, następnie posłała Jasonowi nieśmiały uśmiech. – Miło było cię spotkać, Jason. - Nawzajem, - powiedział, kiwając jej głową, następnie spojrzał na mnie. - Lily. Kiwnęłam mu głową, rumieniec zalał mi policzki i żałowałam, że nie zostałam w pokoju.

153

Chloe Neill ROZDZIAŁ 12 Oszczędzałam sobie konfrontacji ze Scout w ciągu dnia. Kiedy jednak ona i Lesley grały w karty przy stoliku kawowym, kiedy wróciłam z dwójką z bandy bachorów za moimi plecami, mój czas unikania się zakończył. Zatrzymałam się na chwilę w drzwiach, kiedy je zobaczyłam, Amy i Veronica o mało na mnie nie wpadły. -Hej, uważaj - wymamrotała Veronica, wpadając na mnie w drzwiach, wnosząc torby z tornada zakupowego, jakie odbyłyśmy. Scout spojrzała na mnie, kiedy otworzyłam drzwi. Najpierw wyglądała na zadowoloną, że mnie widzi. Kiedy jednak zdała sobie sprawę, kto stoi za mną, wyraz jej twarzy zmienił się na dużo mniej przyjemny. Prawdopodobnie sama sobie na to zasłużyłam. -Zakupy? - zapytała, unosząc brwi, kiedy Amy i Veronica mijały kanapę, na której siedziała kierując się do pokoju Amy. -Świeże powietrze - powiedziałam. Scout wydała pogardliwy dźwięk, potrząsnęła głową i przeniosła spojrzenie na wachlarz kart trzymany w ręku. -Teraz twoja kolej - powiedziała do Lesley stanowczym tonem. Lesley spojrzała na mnie. -Wyszłaś, z nimi? Barnaby nie była zbyt subtelna. -Świeże powietrze - odpowiedziała Scout, potem położyła kartę na stół z głośnym stuknięciem - Lily potrzebowała świeżego powietrza. Amy otworzyła swoją sypialnię i weszła do środka. Ale zanim Veronica dołączyła do niej, zatrzymała się i spojrzała na mnie. 154

Czar Ognia – Firespell -Idziesz? -Tak - Scout przebiła jedną kartą, potem drugą i trzecią Powinnaś. Masz buty do przymierzenia, Carrie, czy Miranda, czy kogo tam dziś udajesz. Veronica parsknęła i przybrała ten szczurowaty wyraz twarzy. -Lepsze to niż zadawanie się z maniakami takimi jak wy. -Maniakami? -powtórzyłam. -Nosi torbę z flagą piracką na niej - powiedziała Veronica - W jakim świecie fantazji ona żyje? Oh, racja, pomyślałam. To to, czego nienawidziłam w tych dziewczynach. -Ale - podkreśliłam - dziś się ze mną zadałaś. A wiesz przecież, że ja i Scout jesteśmy przyjaciółkami. -Wszystko wskazuje na coś zupełnie przeciwnego wymamrotała Scout. -Wykorzystałyśmy w stosunku do ciebie szansę wątpliwości powiedziała Veronica. Scout wydała sarkastyczny dźwięk. -Nie złotko, czułyście się winne. -Panienki - powiedziała Barnaby, wstając i ukazując koszulkę z jednorożcem i plisowaną spódniczkę. - Nie myślę, by Lily chciała o to walczyć. To poniżej godności każdej z was. Kiwnęłam potwierdzając jej tezę - w końcu nie byłam taka straszna, by o coś walczyć. -Mhm - powiedziała Veronica, potem spojrzała na mnie Zrobiłyśmy dziś dobry uczynek, Parker. Jesteś nowa w Św. Sophia, więc zaproponowałyśmy ci wspólne wyjście. Dałyśmy ci ostrzeżenie, a ponieważ poradziłaś sobie z naszą małą gierką w piwnicy, dałyśmy ci szansę. -Wyjątkowo dobrodusznie - Scout znowu rzuciła kartę okazywać takie miłosierdzie. 155

Chloe Neill Veronica zignorowała ją. -Zgoda. Mam być szczera? Będę szczera. Przyjaźnie mają znaczenie, Parker. A kiedy nie przyjaźnisz się z właściwymi osobami, fakt, że dołączyłaś do Św. Sophii nie robi żadnej cholernej różnicy. Św. Sophia ma swoich odludków, tak poza tym. - Kiedy już przekazała swój punkt widzenia spojrzała na Scout i Lesley, potem na mnie, uniosła brwi jakby w oczekiwaniu, że ją zrozumiem. Nie jestem pewna czy stała się po tym gorsza czy lepsza, ale ten suczy komentarz na boku, była w nim powaga w jej spojrzeniu. Veronica wierzyła w to, co mówi – naprawdę, prawdziwie wierzyła w to. Czy Veronica była kiedyś odludkiem? Nie ta odpowiedź była teraz jednak najważniejsza. -Skoro uważasz, że muszę porzucić jednych przyjaciół, by pozyskać nowych - powiedziałam do niej - chyba spodziewasz się, jaka będzie moja odpowiedź. -Są tylko dwa rodzaje ludzi na tym świecie - powiedziała Veronica - Przyjaciele – i wrogowie. Czy ta dziewczyna mówiła poważnie? -Zaryzykuję. Prychnęła oburzona, potem weszła do pokoju Amy. -Twoja strata - powiedziała zatrzaskując mocno drzwi za sobą. W pokoju przez chwilę zapadła cisza. Wypuściłam powietrze i spojrzałam na Scout. Nadzwyczaj spokojnie, bez wypowiedzenia słowa lub złapania kontaktu wzrokowego, położyła resztę kart na stoliku, wstała, przemaszerowała do swoje pokoju i zatrzasnęła drzwi. Stolik do kawy aż się zatrząsł. Zdjęłam apaszkę z mojej szyi i opadłam na kanapę. Lesley skrzyżowała swoje nogi siadając na podłodze, potem zaczęła układać karty w równy stosik. -Przyznaję, - powiedziała - znam cię kilka dni, ale to nie była 156

Czar Ognia – Firespell najmądrzejsza rzecz, jaką zrobiłaś. -Taaa, wiem. Wskazała głową zamknięte drzwi pokoju Scout, gdzie właśnie zaczynały hałasować basy Veruca Salt's singla "Seether". -W jak bojowym nastroju jest, jak sądzisz? - zapytałam spoglądając na wibrujące drzwi. -Jak międzynarodowy pocisk jądrowy. -Taaa, to samo pomyślałam. Lesley położyła ostrożnie stosik kart na stoliku, potem spojrzała na mnie. -Wciąż jednak zamierzasz tam pójść, prawda? Potaknęłam. -Jak tylko będę gotowa. -Jakieś ostatnie życzenie? - Lesley uśmiechnęła się nieznacznie. Wzięłam swoją apaszkę, podniosłam się z kanapy i podeszłam do drzwi Scout. -Powiedz moim rodzicom, że ich kochałam. - powiedziałam i sięgnęłam ręką do drzwi, by zapukać.

157

Chloe Neill ROZDZIAŁ 13 Cztery minuty później, kiedy Scout w końcu powiedziała: -Wejść-, otworzyłam drzwi. Scout leżała na swoim łóżku, nogi miała skrzyżowane. Na całej długości otaczały ją książki. Scout podniosła wzrok i wygięła brew w łuk. -No proszę, kogo my tu mamy. - Uśmiechnęłam się. Scout zamknęła książkę i podniosła się z łóżka. - Czy nie chcesz czasem powiedzieć mi, dlaczego mnie unikasz? Ponieważ się boję – cicho myślałam. -Nie unikam Cię. - Spojrzała na mnie sceptycznym wzrokiem. -Ignorowałaś mnie przez wszystkie weekendy - zasugerowała. - To nic. Wpadłaś w trans magi? Znam to. Widziałam, że to Cię zbzikuję. - Scout skubała coś małego, lśniącego pochodzącego z jej półki. - Nie powinnam była Ci tego mówić - Potrząsnęła głową, znów... - Czy ty myślisz, że znowu użyłabym tego teraz? powiedziała. Nagle się odwróciła. -Jesteś niesamowita. Myślisz, że moi rodzice tego nie zauważyli? - Wnętrze domu zaczęło błyszczeć. - Spójrz wewnątrz – szybko powiedziała. -Wewnątrz? Ostrożnie, umieściła błyszczący dom z powrotem na półce. Weszłam do przestrzeni, którą ona stworzyła, wychyliłam się na dół, zerknęłam do jednego, małego okna. Dom – ten mały i lśniący. Dom z papieru. Nowy projekt Scout, teraz działał. Wyglądał, jak domek dla lalek budzący się do życia. Meble kreskowały ściany, lampy zapalały z iskrą. Jakiekolwiek życie, które 158

Czar Ognia – Firespell ona zdołała odetchnąć. Zerknęłam na jej szerokie oczy. -Ty to zrobiłaś? - Spojrzała na domek i kiwnęła głową. -To jest mój talent. Robię magię – od słów. - Zatrzymała się. Zrobiłam, to pierwszy raz, kiedy miałam 12 lat. To nie jest szczególny okres mojego życia, to jest tylko rzecz animacji, ledwie strona tekstu, którą skondensowałam jakiś czas temu. - Powiedziała z podniesionymi brwiami. - Jak zapisywanie danych z komputera do pliku. -To... niesamowite – powiedziałam. Podniosłam moje spojrzenie znów na domek. Cienie przeszły przed małym oknem. -Niesamowite, albo i nie. Hmmm... Jestem przyzwyczajona do odrzucenia zważając na moce, jakie posiadam. -To nie tak – cicho powiedziałam. Scout wybuchnęła śmiechem. Wyprostowała domek, dbając o to, żeby stał obok jego sąsiadów. -Jeżeli będzie się nam coś działo, sprawdź to. - Zrozumiałam Scout. Ona była przestraszona. To zmieni nasze życie całkowicie. -To jest nic, prawdopodobnie. - W końcu powiedziała. Przez moment przyglądałam się jej twarzy. Zmieniała się od klęski do kryzysu poprzez ulgę. Chwilę później dodała: - Powiedz mi. Zmarszczyłam brwi, Scout ośmielała mnie. Uznając nieunikalność mojej klęski, westchnęłam. Odwróciłam się i podniosłam tył mojej koszulki. Pokój tak jakby ucichł. - Jesteś zamroczona - powiedziała. - Co proszę? Myślałam, że to tylko zwykłe stłuczenie, czy coś. - To nie było zwyczajne stłuczenie, wiedziałam o tym. Byłam skłonna zachować ostatnie minuty mojej normalności. -Kiedy, to się stało, kiedy to dostałaś? -Nie wiem, parę dni temu... Nastąpiła chwila ciszy. Kiwnęłam głową. 159

Chloe Neill -Zostałaś oznaczona. - Powiedziała, to miękko. Scout stała za mną z szeroko rozstawionymi oczami i rozdziawionymi ustami w szoku. -Scout? - Pokiwała głową. -To nie miało się zdarzyć. - Słychać było emocje w jej głosie. To był strach. -Co miało się nie zdarzyć? Scout wstała z miejsca, zmarszczyła brwi i skubnęła krawędź swojej wargi. Przeszła z jednego kąta do drugiego, i z powrotem. Kroczyła próbując coś rozwiązać. -Tak więc, zostałaś uderzona przez czar ognia, ale nigdy przedtem nie miałaś żadnej mocy. - Zatrzymała się, spojrzała na mnie i dodała: - Prawda? -Żartujesz sobie?! Nie, nigdy nie miałam! - Scout zaczęła mówić, ale dużo szybciej, nie jestem pewna, czy usłyszała moją odpowiedź. -Myślę, że to jest całkiem możliwe. - Scout się odwróciła. Musiałabym sprawdzić Grimoire, żeby być tego pewną. Jeżeli nie masz żadnej mocy, nie zostałabyś oznaczona, ale może to jest tylko jakiś rodzaj tatuażu od czaru ognia. Nie mogę sobie wyobrazić, jak mogłaś zostać zamroczona bez posiadania żadnej mocy. -Scout? -Może, to zdarzyło się przed... -Scout - Mój głos był wystarczająco głośny, aby go usłyszeć. Zatrzymała się i spojrzała na mnie. -Hmmm? Wskazałam na tyły. -Ej! Przyjrzyj się. -Masz rację - Scout spojrzała na miejsce wskazane przeze mnie. 160

Czar Ognia – Firespell -Um, nie jestem pewna, czy mam rację. -Świętoszka - Scout powiedziała sucho. Obróciła się odsłaniając kawałek swojego ciała. Na jej barku ujrzałam mały, zielony znak, zupełnie taki, jak mój. To może nie dokładnie taki sam, ale podobny. Symbole w jej kółku były różne, ale ogólny wizerunek był taki sam. -O mój Boże - wymsknęło mi się. Scout opuściła bluzkę. Skinęłam do niej głową. -Domyślam się, że wszystko jest już ustalone - powiedziała. -Ustalone? -Jesteś jedną z Nas.

161

Chloe Neill ROZDZIAŁ 14 Czterdzieści minut - i Scout grzebiącą w wysokim na dwie stopy stosie książek – później, zmierzałyśmy w dół schodów. Jeśli znalazła cokolwiek w olbrzymim skórzanym woluminie, który wyciągnęła z plastikowego pudła z pod łóżka, nic nie powiedziała. Jedynym wnioskiem, który wysnuła było, że musi porozmawiać z resztą Adeptów w Enklawie Trzeciej, więc wyciągnęła telefon, wysunęła klawiaturę i latając kciukami wysłała wiadomość. A później ruszyłyśmy w drogę. Trasa, którą obrałyśmy znów różniła się od ostatnich kilku wypraw, które odbyłam. Użyłyśmy nowych drzwi do piwnicy – te były drewnianym panelem w bocznym korytarzu głównego budynku – i zeszłyśmy węższymi, bardziej stromymi schodami. Gdy byłyśmy już w piwnicy, przeszłyśmy przez gmatwaninę wapiennych korytarzy. Zaczynałam myśleć, że labirynt na podłodze, nie był tylko dekoracją. Służył jako całkiem dobry symbol tego, co leżało pod klasztorem. Pomimo tego jak było to zagmatwane, Scout najwyraźniej znała trasę, ledwo zatrzymując się na zakrętach, jej tempo było szybkie, a ruch wydajny. Poruszała się cicho, przechodząc przez korytarze i tunele, jak kobieta z misją. Potykałam się na pół biegnąc, pół idąc za nią, po prostu starając sie nadążyć. Moja prędkość nie pomagała na mój przewracający się żołądek, działo się tak, ponieważ ponownie zmierzałyśmy do piwnicy – z wyboru – i z powodu, dla którego tam szłyśmy. Ponieważ byłam jej misją. Albo coś w tym stylu, jak przypuszczałam. - Mogłabyś trochę zwolnić, wiesz. - Zwolnienie spowodowałoby, że trudniej byłoby mi ukarać cię poprzez kazanie ci nadążać, - powiedziała, ale zatrzymała się, 162

Czar Ognia – Firespell gdy dotarłyśmy do ślepego końca korytarza, kończącego się nijakimi metalowymi drzwiami. - Dlaczego mnie karzesz? Scout sięgnęła, wyjęła klucz znad futryny i wsunęła go do zamka. Gdy drzwi otworzyły się, odłożyła klucz, następnie spojrzała na mnie. – Um, za porzucenie mnie dla paczki bachorów? - Porzucenie to ostre słowo. - Tak miało być, - wytknęła, trzymając drzwi otwarte, żebym mogła wsunąć się do środka. – Ostatnim razem, gdy się w nimi prowadzałaś, wylądowałaś w szpitalu. - To właściwie była twoja wina. - Szczegóły, - powiedziała. Ze stopami nieruchomymi na wapieniu, rękami na framudze drzwi, zerknęłam do środka. Prowadziła mnie do starego tunelu. Był wąski, z łukowatym sufitem, cały tunel pokryty był betonowymi, wąskimi koleinami wzdłuż betonowej podłogi. Lampy w przemysłowych oprawach zwisały z sufitu co każde dziesięć jardów, albo coś koło tego. Połowiczne oświetlenie nie wpływało zbyt dobrze na nastrój. Kilka cali rdzawej wody pokrywało koleiny na podłodze, a betonowe ściany pokryte były graffiti – słowa każdego kształtu i wielkości, duże i małe, jednorodne i wielokolorowe. -Co to jest? - Tunel Chicagowskiej Spółki Kolejowej, - powiedziała, popychając mnie w przód. Zrobiłam krok w brudną wodę, zadowolona z włożenia butów na wyprawę na zakupy i zadowolona, że nadal miałam na sobie kurtkę. Tu było chłodno, prawdopodobnie dlatego, że byliśmy pod ziemią. - To stara linia kolejowa, - powiedziała Scout, przechodząc obok mnie. Zimne, pachnące stęchlizną powietrze poruszyło się, gdy zamknęłyśmy za nami drzwi. Gdzieś w dole kapała woda. – 163

Chloe Neill Samochody poruszały się pomiędzy śródmiejskimi budynkami by dostarczać węgiel i zabierać popiół i inne rzeczy. Część tuneli przebiega pod rzeką, a kilka z tych odcinków zostało przypadkowo naruszonych przez miasto, więc jeśli zobaczysz tsunami, szukaj grodzi i biegnij do niej. - Zapamiętam to. Scout sięgnęła do swojej torby listonoszki i wyciągnęła dwie latarki. Wzięła jedną, a drugą podała mi. Gdy tunel został oświetlony, uspokoiło mnie trzymanie ciężaru w dłoni. Z latarkami w rękach, ruszyłyśmy. Wybrałyśmy jedno odgałęzienie, potem następne, robiąc tyle zakrętów, że nie miałam pojęcia w którym kierunku się poruszałyśmy. - Więc ten znak, - zaczęłam, gdy ostrożnie szłyśmy przez mroczną wodę. – Co to właściwie jest? - Nazywają się zamroczenie. Wszyscy je mamy, odpowiedziała Scout, wiązka światła wahała sie, gdy szła. – Wszyscy członkowie „ Mrocznej Elity”, - dodała stanowczo, używając rąk, latarki i wszystkiego, by zrobić w powietrzu znak cudzysłowu. – Tak niektórzy Żniwiarze nas nazywają – Wszystkich nas – posiadających magię. Elita, zgaduję, że dlatego, iż jesteśmy utalentowani. Oni myślą, że jesteśmy wyjątkowi, lepsi, ponieważ mamy magię. A mroczni, ponieważ zamroczenie powinno pojawiać się wraz z magią. Cóż, z wyjątkiem twojego przypadku. – zatrzymała się i spojrzała na mnie. – Nadal żadnych mocy, tak? - Nie takich, których byłabym świadoma, nie. To dlatego jesteśmy tu na dole? Zamierzasz mnie szturchać, lub kłuć, lub coś, by przekonać się czy mam jakieś moce? Jak kurczaka na statku kosmicznym obcych? - I myślisz, że to ja jestem dziwna, - wymamrotała. – Nie , Scully, nie zamierzamy cię kłuć. Po prostu porozmawiamy z Adeptami i zobaczymy co maja do powiedzenia o twoim nowym 164

Czar Ognia – Firespell tatuażu. Nic wielkiego. – nonszalancko wzruszyła ramionami, potem znów zaczęła iść. Dziesięć lub piętnaście minut później, Scout zatrzymała się przed drzwiami zrobionymi z olbrzymich drewnianych bali, z dwoma złotymi zawiasami, łukiem na szczycie. Duża liczba „3” została elegancko wyrzeźbiona na nadprożu nad drzwiami. A na drzwiach był ten sam symbol, który widziałam w pokoju z modelem – koło z Y w środku. To Enklawa Trzecia, założyłam. Scout wyłączyła latarkę, potem wyciągnęła rękę; wcisnęłam moją latarkę w jej dłoń. Wyłączyła ją i obie z powrotem włożyła do torby. - Dobrze, - powiedziała oglądając się na mnie. – Podejrzewam, że powinnam cię na to przygotować. Siedem innych Adeptów z ET powinno tu być. Katie i Smith są naszymi Starszymi Adeptami. Pamiętasz co to oznacza? - Oni są dzieciakami z uniwersytetu, - odpowiedziałam,- A Młodsi Adepci są ze szkoły średniej. Powiedziałaś mi to w piątek. - Potem przebywałaś z paczką bachorów, - wymamrotała. – Twoje IQ prawdopodobnie spadło. Rzuciłam jej rozdrażnione spojrzenie. - Każdego to spotyka, - powiedziała, ignorując spojrzenie, Katie jest manipulantką. Dosłownie i w przenośni. Znasz tą historię, o rozprawach czarownic z Salem, gdy mówili, że czarownice nakłoniły niewinne dziewczęta i chłopców do tych strasznych rzeczy? Czytałam o tym zeszłego roku na angielskim (prawdopodobnie jak każdy inny drugoklasista), więc kiwnęłam głową. - Tak, cóż, prawdopodobnie zostali nakłonieni. To nie był mit. Katie nie jest złą wiedźmą czy coś, ale posiada te same zdolności. 165

Chloe Neill - Cóż, to po prostu otwarcie niepokojące, - powiedziałam. - Tak. – Kiwnęła głową, następnie klepnęła mnie w ramię. – Śpij dobrze tej nocy. W każdym razie, Katie manipuluje, a Smith – i tak, to jego imię – lewituje. Podnosi ciężkie rzeczy, unosi rzeczy w powietrzu. Co do Młodszych Adeptów, oczywiście znasz mnie, Michaela i Jasona, jest jeszcze troje. Jamie i Jill, to bliźniaki. Paul to ten z lokami. - Powiedziałaś, że jesteś zmieniaczem słów? - Zaklinaczem. Zaklinaczem słów. - Dobrze. Więc czym są chłopaki? Michael i reszta z nich. Co mogą zrobić? - O, faktycznie, um – przesunęła stopy, spojrzała w sufit, gdy wymieniała – Um, Jamie i Jill mają moc żywiołów. Ogień i lód. - Mają czar ognia? – zastanawiałam się na głos. - O, przepraszam, nie. Jamie może manipulować ogniem, dosłownie – jak podpalacz. Podpalić coś, stworzyć dym, ogólna piromania. Może pracować z żywiołem bez spalenia się. Czar ognia to coś innego – nie ma nic wspólnego z ogniem, naprawdę, ale z mocą, przynajmniej tak myślimy. Nie ma tu żadnego Adepta z czarem ognia, więc zwykle działamy z tym co widzimy podczas akcji. W każdym razie, zbierz razem Jamie, Jill i mnie i otrzymasz średniowieczną wiedźmę, - powiedziała, z czymś co brzmiało jak fałszywy śmiech. – Paul jest wojownikiem. Człowiekiem walki. Śmieszne ruchy, jak coś wyjętego prosto z filmów kung-fu. Michael jest czytaczem. - Co to jest czytacz? - Cóż, ja zaklinam słowa, prawda? Biorę słowa mocy, czary i przekształcam je w działanie, jak domek, który ci pokazałam. Kiwnęłam głową. - Michael czyta przedmioty. Może je zbadać, ustalić ich historię, usłyszeć co mówią o rzeczach, które się wydarzyły, 166

Czar Ognia – Firespell okolicznościach. - Cóż to jest… dziwne. To znaczy fajne, ale dziwne. Wzruszyła ramionami. – Niezwykłe, ale przydatne. Architektura przemawia do niego. Dosłownie. - I mimo to, wasza dwójka nadal się nie umawia. Zwęziła oczy. – Nie jestem pewna, czy powinnam pozwolić waszej dwójce ponownie porozmawiać. Teraz, czy skończyłaś ze zwlekaniem? Możemy ruszać dalej? - Ja nie zwlekam, - powiedziałam, zwlekając. – Co z Jasonem? – Już podejrzewałam, oczywiście, jaka jest magia Jasona. Ale właściwie nie potwierdził tego, a moje własne podejrzenia – że ma jakieś moce powiązane ze zwierzętami – były wystarczająco dziwne, że nie byłam gotowa, by je wyjawić. Z drugiej strony, jak wielu nastolatków warczy gdy zostaną zaatakowani? Dobrze, gdy tak to ujmiesz, właściwie nie wydaje się to tak rzadkim. Scout opuściła wzrok i przeglądała jej torbę listonoszkę. – Nie mam prawa mówić o mocach Jasona. Jeśli będzie gotowy, sam ci o nich powie. - Ja… ja mam pewne pojęcie. Cicho i powoli uniosła wzrok na mnie. – Pojęcie? Patrzyłyśmy na siebie przez minutę, w ciszy, każda oceniała drugą: Czy wiesz to co ja wiem? Jak mogę się przekonać, bez wyjawiania tego? - Pozwolę ci z nim o tym porozmawiać, - w końcu powiedziała, unosząc rękę do drzwi. – Jesteś już gotowa? - Czy zbesztają cię, za przyprowadzenie mnie? - To całkiem prawdopodobne, - powiedziała, zastukała pięścią 167

Chloe Neill w rytmicznym wzorze. Puk, puk, puk. Bum. Puk. - Tajemny kod? – spytałam. - Ostrzeżenie, - powiedziała. – Jamie i Paul spotykają się. Gdybyśmy przybyły za wcześnie, nie chcę ich nakryć. Żart pomógł mi opanować nerwy, ale tylko troszkę. Jak tylko dotknęła klamki, znów zaczął się przewracać. - Witam w dżungli, - powiedziała i otworzyła drzwi. Dżungla była dużym, sklepionym pokojem, o jakości jakiej nie mogłabym oczekiwać po opuszczonym tunelu metra, głęboko pod Chicago. To wyglądało jak pokój konferencyjny, ściany pokryte rysunkami zrobionymi z malutkich płytek mozaiki, sufit opasany grubymi , drewnianymi balami. Miał ten sam rodzaj wyglądu jak klasztor – duża skala, dokładne wykonanie, naturalne materiały. Pokój był oczyszczony z mebli – całkowicie pusty za wyjątkiem siódemki dzieciaków, które skierowały spojrzenia na drzwi, gdy te się otworzyły. Były tam trzy dziewczyny i czworo chłopców, wliczając Michaela i Jasona. Jasona o zabójczo niebieskich oczach i obecnie oziębłym spojrzeniu. Pokój był całkowicie cichy, wszystkie czternaście oczu na nas, gdy weszłyśmy do pokoju. Scout ścisnęła mi dłoń pokrzepiająco. Poruszyli się w ciszy i uformowali półkole stając naprzeciw nas, jakby zawierając groźbę. Przysunęłam się trochę bliżej do Scout i badałam wzrokiem sędziów. Jamie i Jill były oczywistymi bliźniaczkami, obie wysokie i chude, z długimi kasztanowymi włosami i niebieskimi oczami. Paul był wysoki, szczupły, ze skórą koloru kawy i bardzo słodki, jego włosy tworzyły krótką czuprynkę małych, spiralnych loków. Chłopak i dziewczyna w środku, wyglądający na starszych od reszty z nich – może wczesne studia – wystąpili do przodu z furią na 168

Czar Ognia – Firespell twarzach. Zgadywałam, że to byli Katie i Smith. Katie była słodka jak cheerleaderka, z równo odciętymi włosami sięgającymi ramion, zielonymi oczami, w długiej koszulce i balerinkach dopasowanych do dżinsów. Smith – kudłate brązowe włosy przyklejone do czoła w stylu Emo – założył obskurną koszulę w kratę. Przypuszczałam, że był typem buntownika. - Green, - rzucił, - lepiej żebyś miała cholernie dobry powód na zwołanie nas i, co ważniejsze, na przyprowadzenie tutaj normalnej. Dobrze, więc najwyraźniej nie zrobiłam wrażenia na ziemistych włosach. Scout skrzyżowała ramiona, przygotowując się do walki. – Po pierwsze, - powiedziała, - To jest Lily Parker, dziewczyna, która oberwała czarem ognia, by nas ratować i wylądowała z tego powodu w papierowej koszuli nocnej w klinice La Salle Street. Coś wam dzwoni? Właściwie oberwałam, ponieważ się potknęłam, ale skoro wyrazy twarzy Adeptów złagodniały, gdy wyszła z tym małym naciąganiem faktów, zatrzymałam prawdę dla siebie. - Po drugie, - kontynuowała Scout, - mam cholernie dobry powód. Musimy wam coś pokazać. Katie przemówiła. – Mogłaś nam coś pokazać bez niej będącej tu. - Nie mogę pokazać wam tego, co muszę wam pokazać bez niej. – Jej wyjaśnienie spotkała się z ciszą, ale kontynuowała. – Musicie wiedzieć, że nie przyprowadziłabym jej tu, jeśli nie byłoby to absolutnie konieczne. Zaufajcie mi – to jest konieczne. Żniwiarze już ją widzieli i już myślą, że przyłączyła się do nas. Zrobili się ambitni przyszli dziś zapukać do naszych drzwi, a ona jest nawet w większych kłopotach. Jest tu robiąc nam przysługę. Katie i Smith popatrzyli na siebie, a potem ona coś do niego 169

Chloe Neill szepnęła. - Pięć minut, - w końcu powiedział Smith. – Masz pięć minut. Scout nie potrzebowała tyle; zajęło jej dwie sekundy, by rzucić bombę. – Myślę, że może być jedną z nas. Cisza, zanim Katie nie wydała prychającego, sceptycznego odgłosu. – Jedną z nas? Dlaczego w imię Boga, myślisz, że jest jedną z nas? Jest normalna, a zostanie trafionym czarem ognia nie zmieni tego. - Naprawdę? – spytała Scout. – Nie uważasz, że zostanie trafionym dawką czaru ognia nie wywołuje efektu? Biorąc pod uwagę fakt, że my wszyscy biegamy po Chicago z magicznymi talentami, to trochę ograniczony pogląd, nie sądzisz, Katie? Katie arogancko uniosła brew. – Musisz uważać na to co robisz, Green. Michael wyszedł do przodu, unosząc ręce . – Hej, jeśli jest tu coś, co musimy rozgryźć, im więcej opinii, tym lepiej. Scout, jeśli masz coś, co musimy zobaczyć, lepiej pokaż to teraz. Scout spojrzała na mnie, kiwając zdecydowanie głową, potem zakręciła palcem w powietrzu. - Odwróć się, - powiedziała. Rozejrzałam się po pokoju, nie do końca mając ochotę na podnoszenie koszuli przed zbiorowiskiem ludzi, których nie znałam – i chłopakiem, którego przypuszczalnie chciałam poznać lepiej. Ale to musiało zostać zrobione, więc obróciłam się, wyciągnęłam koszulę zza paska mojej spódnicy i uniosłam ją wystarczająco, by pokazać znak w dole moich pleców. Ich twarze napięły się w koncentracji i zamyśleniu, cała ich grupa poruszała się dookoła mnie, by spojrzeć na moje plecy. - To zamroczenie, - powiedział Jason, potem uniósł swoje 170

Czar Ognia – Firespell zabójczo niebieskie oczy na mnie. – Czy będzie w porządku jeśli go dotknę? Przełknęłam, potem kiwnęłam głową i złapałam nieco mocniej znajdujący się w moich palcach rąbek spódnicy. Wyciągnął rękę. Jego palce tylko muskały moje plecy, moja skóra mrowiła pod jego palcami. Powstrzymałam dreszcz, ale gęsia skórka pojawiła się na moich ramionach. To nie był czas i miejsce na mnie chichoczącą z powodu troski Jasona, ale to nie czyniła efektu mniej potężnym. Czułam jakby elektryczne mrowienie poruszało się po mojej skórze, jak to pierwsze zanurzenie w gorącej wodzie w zimną noc – mrowienie kręgosłupa. - To jest zdecydowanie jak nasze, - potwierdził Jason, ponownie stojąc. – Czy rozwinęłaś jakieś moce? – spytał cicho. Potrząsnęłam głową. - Nie mam pojęcia skąd to ma, - postanowił w końcu Jason. – Ale jest jak nasze. Lub wystarczająco bliskie, w każdym razie. - Tak, - powiedziała Scout, - ale dotykałeś tego – w jej jest coś innego, prawda? Krawędzie są bardziej zamazane. Jak tatuaż, ale atrament zbladł. - Co to może znaczyć, Green? – spytała Katie. Wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. - Badania to twoja działka, - przypomniał jej Smith. – Nie ma o tym nic w Grimuarze? - Nic co mogłabym znaleźć, a sprawdziłam indeks pod względem każdego słowa jakie mogłam wymyślić. – przypuszczałam , że Grimuar był olbrzymią oprawioną w skórę księgą, którą przejrzała zanim zdecydowała się powiadomić starszych. Smith przeniósł swój wzrok na mnie. – Rozumiem, że zostałaś wprowadzona w podstawową 171

Chloe Neill wiedzę o naszej enklawie, naszej walce, naszych talentach. Kiwnęłam. - I jesteś pewna, że nie posiadasz…. nie zauważyłaś żadnych mocy od kiedy zostałaś trafiona? - Pamiętałabym, - zapewniłam go. - Może to tylko znak tego, że została trafiona? – zasugerował Jason, marszcząc brwi i pochylając głowę, gdy patrzył na moje plecy. – Jak, nie wiem, oznaczenie ciosu który przyjęła? - Naprawdę nie wiem, - powiedziała cicho Scout. Ich rozmowa stała się cichsza, jak bełkoczących naukowców rozważających główny okaz. Wpatrywałam się w ścianę po drugiej stronie pokoju, gdy oni szeptali za moimi plecami i próbowali dowiedzieć się kim – lub czym – się stałam. Ostatecznie, Smith westchnął i, jak posłuszne szczenięta, reszta grupy poszła za jego przykładem i ponownie się rozstąpili. Opuściłam koszulę i odwróciłam się do nich twarzą. Smith potrząsnął głową. – Wszystko co wiemy to to, że została naznaczona. To może nie być zamroczenie. Wszystko inne to tylko spekulacje. - Spekulacje? – spytał Paul. – Ona ma zamroczenie, takie jak nasze. - Nie dokładnie jak nasze, - przypomniała mu Katie. Obserwowałam walkę Michaela o utrzymanie neutralnego wyrazu twarzy. – Wystarczająco podobne do naszych, - odparował, - by mieć dowód, że jest jak my. Że jest jedną z nas. Katie potrząsnęła głową. – Zapomniałeś o czymś. Właśnie nam powiedziała, że nie ma żadnych umiejętności, magii, mocy. Nic poza osobliwym siniakiem. – Jakby potwierdzając to podejrzenie, zwróciła swoje zielone oczy na mnie. – Nie jest jedną z nas. 172

Czar Ognia – Firespell - Osobliwy siniak? – powtórzyła Scout. – Żartujesz, prawda? Katie wzruszyła ramionami, jej ruch i wyraz twarzy były protekcjonalne. – Tylko tak mówię. - Hej, - powiedział Smith, najwyraźniej decydując się interweniować. – Odpuśćcie. W każdym razie, to jest dla niej lepsze. Przebywanie tu na dole to nie zabawa czy gra. Ta praca jest niebezpieczna, jest trudna, jest wyczerpująca. To może wyglądać jak odrzucenie. Ale to właściwie szczęście. Pokój zamilkł. Gdy Scout przemówiła ponownie, jej głos był miękki, ale szczery. - Znam swoje miejsce, - powiedziała. – i wszyscy wiemy, że to nie jest najłatwiejsza praca na świecie. Ale jeśli jest jedną z nas, jeśli jest częścią nas, musi wiedzieć, my musimy wiedzieć. - Nie ma dowodów, że jest jedną z nas, Scout, - powiedział Smith. – Znak to nie wszystko. Znak nie zatrzyma Żniwiarzy i nie ocali normalnych, i nam nie pomoże. Nie ma o czy dyskutować. Dostarcz mi jakieś dowody - prawdziwe dowody – że to zamroczenie, i ponownie o tym porozmawiamy. Mogłam wyczuć frustracje Scout, mogłam zobaczyć sztywność jej ramion. Patrzyła na swoich kolegów. - Paul? Jamie? Jill? Jason? – Gdy napotkała spojrzenie Michaela, jej wyraz twarzy złagodniał. – Michael? Przez chwilę patrzył w dół, zastanawiając się, potem z powrotem na nią. – Przykro mi, Scout, ale w tej sprawie jestem ze Smithem. Ona nie jest jak my. Ona nie przeszła tej samej drogi co my. Nie urodziła się z mocami, a jedynym powodem, dla którego ma znak to to, że została trafiona. Jeśli pozwolimy jej dołączyć, jeśli będziemy bawić się w adwokatów diabła, ona odsunie naszą uwagę od wszystkiego innego z czy musimy sobie radzić. Nie możemy sobie 173

Chloe Neill teraz na to pozwolić. - Jej uszkodzenie nie jest wystarczającym powodem, - rzuciła Katie. Uniosłam brew. Scout może musiała udawać miłą z powodu hierarchii, ale ja (najwyraźniej) nie byłam częścią tej grupy. - Nie jestem uszkodzona, - powiedziałam, - Jestem przypadkowym świadkiem, który został wmieszany w coś w co nie chciałam się mieszać, ponieważ wy nie mogliście poradzić sobie z tymi złymi gośćmi. - Chodzi o to, - powiedział Smith, - że nie urodziłaś się taka jak my. Jedyne co teraz masz to symbol niczego. - Nie musisz być nieprzyjemny, - powiedział Michael. – To nie tak, że starała się zostać oznaczona. - Jesteś tego pewien? Cały pokój zamilkł, wszystkie oczy skierowane na Katie. - Co sugerujesz, – wyrzuciła z siebie Scout, - że sfałszowała zamroczenie? Katie spojrzała na nią z nieprzepraszającym rozdrażnieniem. Ta dziewczyna miała na twarzy wypisaną przynależność do studenckiej paczki bachorów. - Tyle gadania o „wszyscy za jednego i jeden za wszystkich” – wymamrotała Scout. – Nie mogę uwierzyć, że podejrzewasz osobę, która nigdy wcześniej nie widziała zamroczenia, będącą czterdzieści osiem godzin po trafieniu do szpitala z powodu przyjęcia pełnej dawki czaru ognia i będącą w stanie to przetrwać. A wiesz co jest najgorsze? Nie mogę uwierzyć, że wątpisz we mnie. – przycisnęła palec do klatki piersiowej. – We mnie. Młodsi Adepci wymienili ciężkie spojrzenia. - Normalni narażają nas wszystkich na niebezpieczeństwo. Oni znają nasze charaktery, wchodzą nam w drogę, rozpraszają nas. – Jason uniósł swój podbródek, wytrzeszczając jego niebieskie jak 174

Czar Ognia – Firespell morze oczy. Spojrzał na mnie ze złością w oczach. Moje zlekceważenie go w centrum handlowym, musiało zranić go bardziej niż myślałam. - Dopóki nie dowiemy się więcej, ona jest normalna i to wszystko czym jest. Bez urazy, - dodał patrząc na mnie. - Nie ma sprawy, - skłamałam. - Mamy inne sprawy do omówienia, - powiedział Smith. – Odprowadź ją do domu. - To wszystko? – głos Scout zawierał tyle samo desperacji co frustracji. - Daj nam coś, co możemy wykorzystać, - powiedział Smith. – Kogoś, kogo możemy użyć i wtedy pogadamy. Scout zasalutowała sarkastycznie. – Chodźmy, - powiedziała do mnie, jej ręka ma moim ramieniu, prowadząc mnie z dala od grupy zwróconej teraz do wewnątrz by zacząć ich kolejny plan. Byłyśmy pięćdziesiąt jardów dalej, zanim przemówiła. – Przepraszam. - Nic się nie stało, - powiedziałam, nie całkiem pewna, czy w to wierzę. Nie chciałam być ofiarą ataku czaru ognia, nie chciałam znaleźć znaku na moich plecach, nie chciałam denerwować się byciem zaciągniętym na spotkanie Adeptów, czy stać się jednym z nich. Wiem przez co przechodziła Scout. Późnonocne spotkania. Strach. Obawa. Ponoszenie odpowiedzialności za chronienie ludzi przed wysysającymi dusze dorosłymi i czującymi pociąg do piekła nastolatkami – i nie tylko zwykłymi wysysającymi dusze dorosłymi i czującymi pociąg do piekła nastolatkami. Widziałam wyczerpanie na jej twarzy, nawet jeśli doceniałam jej poczucie dobra i zła, faktem jest, że narażała siebie, by chronić ludzi, którzy nawet nie wiedzieli, że bierze na siebie zbyt wiele. Więc nawet mino to, że nie byłam czymś o co prosiłam, lub 175

Chloe Neill czymś czym myślałam, że chciałam być, trudno było nie czuć się odrzuconą przez Smitha i Katie i resztę Enklawy Trzeciej. Już byłam nową dziewczyną – Sagamorską rybą wyjętą z wody w szkole, gdzie wszyscy inni mieli za sobą lata wspólnej historii i mnóstwo pieniędzy. Bycie traktowanym jak wyrzutek nie było czymś na co się pisałam. - Muszę mieć na ciebie oko, - powiedziała, gdy wróciłyśmy do głównego budynku i zmierzałyśmy przez labirynt, - na wypadek, gdyby coś się wydarzyło. - Na wypadek, gdybym została zaatakowana przez Żniwiarzy, czy na wypadek, gdybym nagle rozwinęła umiejętność wzywania jednorożców? – Mój ton był oschły. - O, proszę, - powiedziała Scout. – Nie używaj na mnie tego tonu. Wiesz, że uwielbiasz mieć podwładnego. Kogoś na twoje skinienie i zawołanie. Kogoś wykonującego twoje rozkazy. Jak wiele razy mówiłaś sobie „ Ja, potrzebuję jednorożca na posyłki”? - Do tego czasu nie za często, by być szczerą, - powiedziałam, zdobyłam się na mały uśmiech. - Tak, cóż, witaj w dżungli, - ponownie powiedziała, ale tym razem, ponuro. Do czasu, gdy trafiłam do łóżka w koszulce bez rękawów i szortach z kocem Św. Sophii podciągniętym pod brodę, była prawie północ. Z jedną ręką pod głową, wpatrywałam się w gwiazdy na suficie, sen był nieuchwytny, prawdopodobnie, dlatego, że byłam zbyt wypoczęta. W końcu spędziłam połowę weekendu albo ukryta pod prześcieradłami, jak struś z głową w bawełnie, albo ignorując moją najlepszą przyjaciółkę poprzez marudzenie na Michigan Avenue. Leczyłam się towarami luksusowymi. Cóż w każdym razie, patrzeniem jak inne dziewczyny kupują towary luksusowe. Nie przerażało mnie to co zrobiłam, moje porzucenie Scout. Ale, nieważne czy byłam najlepszą przyjaciółką, czy nie, odgłosy 176

Czar Ognia – Firespell ruchu ulicznego cichły i w końcu powoli zasnęłam.

177

Chloe Neill ROZDZIAŁ 15

Obudziło mnie walenie do drzwi. Wyrwana ze snu ,usiadłam na łóżku i zgarnęłam włosy z twarzy. -Kto tam? -Spóźnimy się! - Usłyszałam oszalały głos Scout z drugiej strony drzwi. Spojrzałam na budzik. Zajęcia zaczynały się za piętnaście minut. -Cholera! - Powiedziałam, a adrenalina przywróciła mnie do świadomości. Wyskoczyłam spod koca i podbiegłam do drzwi. Odblokowałam zamek i otworzyłam je, zobaczyłam Scout w długiej piżamie i grubych niebieskich skarpetkach. Na widok tego stroju podniosłam brwi. - Nadal mamy wrzesień? Scout wywróciła oczami. -Marznę w nocy. Zabij mnie. -A co ty na to, bym wzięła prysznic? Kiwnęła głową i wyciągnęła dwa batoniki energetyczne. -Właź, wyłaź, a kiedy skończysz, Historio Sztuki nadchodzimy. Czy miałaś kiedyś jeden z tych dni, kiedy poddajesz się i nie jesteś na prawdę czysta, a jedynie w dużej mierze czysta? Kiedy nie masz czasu na dokładne szorowanie i złuszczanie, i poddajesz się jedynie podstawowym zabiegom? Kiedy szczotkowanie zębów jest najbardziej energiczną częścią porannej toalety? Taaa, witam w poniedziałkowy poranek w Św. Sophii, szkole dla niedomytych dziewczynek. Kiedy byłam (w większości) czysta, wyszłam na spotkanie Scout do wspólnego pokoju. Dziś była ubrana na sportowo ,w 178

Czar Ognia – Firespell szkolne podkolanówki, koszulkę i krawat. -Wyglądasz jak... -Kujon? - zasugerowała - Wypróbowuję dziś nowa filozofię. -Nową filozofię? - zapytałam, kiedy zamknęłyśmy drzwi od pokoju i ruszyłyśmy wzdłuż korytarza. Podsunęła mi wcześniej, pokazywane batoniki. Zerwałam opakowanie i ugryzłam spory kawałek. -Wyglądasz jak kujon, więc jesteś kujonem. - powiedziała z powagą - Przypuszczam, że ten wygląd może podnieść moje oceny nawet o piętnaście lub dwadzieścia procent. -Piętnaście do dwadzieścia procent? Imponujące. Myślisz, że zadziała? -Pewnie nie - powiedziała - Ale spróbuję. Podjęłam próbę pozytywnych kroków. -Czy nauka nie byłaby kolejnym pozytywnym krokiem? zaproponowałam. -Nauka koliduje z moją misja ratowania świata. -Szkoda, że nie możesz podać tego jako usprawiedliwienie nieobecności. -Niesprawiedliwe, prawda? -A mówiąc o ratowaniu świata - powiedziałam - czy miałaś jakiś telefon po tym jak wczoraj wróciłyśmy? Czy może po prostu późno się położyłaś? -Spałam z zatyczkami do uszu. - powiedziała, odpowiadając jedynie w połowie na moje pytanie - Budzik się włączył, ale nie był wystarczająco głośno, więc śniłam dalej o REO Speedwagon32 i Phil'u Collins'ie przez czterdzieści pięć minut. Wystarczy powiedzieć "I can feel it coming in the air tonight."33 32 amerykański zespół rockowy, którego lata świetności przypadły na lata osiemdziesiąte XX wieku. Należy do grona czołowych zespołów amerykańskiego rocka tego okresu 33 Utwór Phila Colinsa

179

Chloe Neill -Dum-dum, dum-dum, dum-dum, dum-dum, dum, dum,powiedziałam, odtwarzając rytm bębnów w melodii, darując sobie jednak udawanie uderzania w bębny. Moja reputacja była już wystarczająco nadwyrężona. Weszłyśmy po schodach na pierwsze piętro, potem przeszłyśmy korytarzem do budynku z klasami. Szafki były naszym następnym przystankiem. Wzięłam ostatniego gryza batonika energetycznego - jakaś kombinacja gumy owocowej, orzechów i mieszanki zbóż - potem zwinęłam opakowanie i wcisnęłam do torby. Przed szafkami otworzyłam swoją torbę i zerknęłam do niej. Już miałam moją książkę do historii, więc uklękłam, by sięgnąć do mojej niżej położonej szafki, otworzyłam ją i złapałam książkę do trygonometrii, moich drugich zajęć dzisiejszego dnia. Właśnie zamknęłam drzwiczki, moja dłoń wciąż dotykała gładkiego drewna, kiedy poczułam dotyk na swoim ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam M.K. przede mną uśmiechniętą. - Spadłaś ze schodów, tak? Scout wrzuciła książki do szafki, zatrzasnęła drzwiczki zanim spojrzała wymownie na M.K. - Hej, Betty, idź poszukać Veroniki a nam daj spokój. M.K. spojrzała zmieszana po tych słowach, ale szybko strząsnęła to z siebie podrzucając swoje długie ciemne włosy. - Co z ciebie za nieudacznik, że nie potrafisz nawet chodzić po schodach bez spadania z nich? - jej głos był odrobinę za głośny, najwyraźniej próbowała zwrócić uwagę innych dziewczyn, by się na mnie gapiły, szeptały oraz, prawdopodobnie, wprawiły w zażenowanie. Na szczęście, nie tak łatwo było wprawić mnie w zakłopotanie. Z drugiej strony, nie mogłam jej zaprzeczyć. Gdybym wspomniała coś o "sekretnym pokoju w piwnicy" przy tych 180

Czar Ognia – Firespell dziewczynach, powstał by ogromny zamęt, by sprawdzić co czai się na dole. To nie mogło pomóc Adeptom, postanowiłam więc zmienić front. - Co z ciebie za nieudacznik, że spychasz dziewczyny ze schodów? - Nikogo nie zepchnęłam ze schodów. - odcięła się. - Nie masz więc nic wspólnego z moją wizytą w szpitalu? Czerwień wystąpiła na jej policzki. To było podłe, wiem, ale musiałam chronić Adeptów. Cóż, w każdym razie jedną Adeptkę z kolczykiem w nosie. Poza tym, nie wysunęłam żadnego oskarżenia, ja po prostu zadawałam właściwe pytania. Kiedy zadzwonił szkolny dzwonek, przygwoździła nas spojrzeniem, potem odwróciła się na pięcie i odeszła pokazując swoją skórzaną torbę z monogramem przewieszoną przez jej ramiona. Nie jestem pewna co, ani ile, banda bachorów nagadała w szkole o moim "upadku" i mojej wizycie w szpitalu, ale czułam spojrzenia i słyszałam szepty. Trwało to od rana, przez historię sztuki, trygonometrię i WOS34 , dziewczyny w takich samych strojach zniżały głowy lub wysyłały małe liściki, by podzielić się tym, co słyszały na temat mojego weekendu. Na szczęście pogłoska była monotonna. Nie słyszałam nic o dziwacznym pokoju pod budynkiem, diabelskich dzieciach wędrujących po korytarzach czy zamieszaniu w to Scout - pomijając fakt, że ludzie "nie byliby zdziwieni" gdyby miała z tym coś wspólnego. Najwyraźniej nie byłam jedyna w Św. Sophii, która uważała, że ona jest troszkę dziwna. Spojrzałam na nią podczas WOSu - punkowe blond i brązowe włosy upięte w koński ogon, paznokcie pomalowane na lśniącą 34

prawidłowo: nauka o prawach i obowiązkach obywatela 181

Chloe Neill czerń, kolczyk w jej nosie. Byłam nieco zaskoczona, że Foley dała jej spokój z tym wszystkim, ale dziękowałam Bogu za to, że Scout trzyma się mocno swego bastionu nienormalności. Po WOSie wróciłyśmy do naszych szafek. - Musimy coś załatwić - powiedziała otwierając szafkę i przerzucając książki. Wygięłam swoje brwi pełna sceptycyzmu. - Całkowicie przyziemna rzecz. - powiedziała ponownie zamykając drzwiczki. Poprawiła swoją torbę z wyrysowaną czaszką i mrugnęła do mnie. Poszłam za nią przeciskając się przez tłum dziewczyn w szatni, następnie przez Wielką Salę i główny budynek, aż do frontowych drzwi szkoły. To była misja pozaszkolna, najwyraźniej. Na zewnątrz zastałyśmy bezwietrzne niebo skute szarością i rozciągające się na całe miasto. Pogoda była paskudna - jakbyśmy znajdowały się na czubku czegoś nieprzyjemnego. Jakby zaraz niebo miało się nad nami otworzyć. - Chodźmy. - powiedziała Scout i zeszłyśmy schodami na chodnik. Skręciłyśmy w lewo, idąc wzdłuż Erie, z dala od Michigan Avenue i ogrodu z kamiennymi kolumnami. - Jest coś dotyczącego Chicago - zaczęła. - Wykrztuś to, siostro. - Banda bachorów pokazała ci "Spacer i Seks w Wietrznym Mieście". Zakupy przy Michigan są fajne, ale to nie wszystko. Tam jest inne miasto - ludzie, którzy żyją tu całe swoje życie, ludzie, którzy pracują tu całe życie, pracownicy w niebieskich kombinezonach z brudem za paznokciami, bez zakupów za tysiące dolarów w ich torbach - spojrzała na wzniesienie, które właśnie minęłyśmy. - Blisko trzy miliony ludzi żyją tu od ponad stu siedemdziesięciu lat. Architektura, sztuka, historia, polityka. Wiem, że nie jesteś stąd, jesteś tu dopiero od tygodnia i twoje serce pewnie 182

Czar Ognia – Firespell wciąż należy do Sagamore, ale to jest niesamowite miejsce Lil. Obserwowałam jak spogląda na budynki i architekturę nas otaczająca z miłością w jej oczach. - Chcę pracować w radzie miasta - powiedziała nagle, kiedy przeszłyśmy przez ulicę i mijałyśmy włoską restaurację. Turyści utworzyli linię przed nią, każdy z menu w dłoni, z podnieceniem w oczach jakby przygotowywali się do spróbowania najlepszego kawałka Chicago. - Rada miasta? - zapytałam - Jak Rada miasta Chicago? Chcesz pracować w biurze? Przytaknęła zdecydowanie. - Kocham to miasto. Chciałabym mu kiedyś służyć. Chodzi o to, że zależy to od tego, gdzie będę żyć i kto będzie zarządzał i czy będzie wolne miejsce, ale chcę być pomocna, rozumiesz? Nie miałam pojęcia o politycznych ambicjach Scout, tym bardziej, że potrafi z siebie wykrzesać taką ilość logicznych myśli. Miała tylko szesnaście lat, więc byłam pod wrażeniem. Nie byłam pewna, czy powinnam czuć żal do jej rodziców, którzy nie zauważyli jej fantastyczności czy dziękować im - Scout była taka, ponieważ rodzice zbzikowali w temacie jej magii i oddali ją do szkoły z internatem? Wskazała głową na drugą stronę ulicy. - Tam. - powiedziała i przeszłyśmy przez ulicę. Otworzyła drzwi, dzwoneczek zawieszony nad nimi zadzwonił kiedy weszłyśmy. - Siema. - powiedziała, podnosząc rękę do sprzedawcy i skierowała się prosto do maszyny z napojami. - Scout - powiedział gość za ladą, którego podejrzewałam, że ma jakieś dziewiętnaście może dwadzieścia lat, a którego ciemne oczy były skierowane na komiks znajdujący się na ladzie przed nim, a krótkie dredy rozłożyły mu się na twarzy. - Czas napełniania? 183

Chloe Neill - Czas napełniania - zgodziła się Scout. Zostałam przy ladzie, kiedy ona zaatakowała maszynę, wyszarpując gigantyczny plastikowy kubek z dyspensera. Z mechaniczną precyzją wepchnęła kubek pod podajnik z lodem,wypełniła po brzegi, potem wysunęła kubek, wyjęła kilka kostek i powtórzyła cały proces od nowa aż uzyskała właściwą ilość. Kiedy skończyła z lodem, poszła prosto do soku truskawkowego i zaczęła wszystko od początku. - Jest dokładna, czyż nie? - zastanawiałam się głośno. Sprzedawca parsknął, potem spojrzał na mnie czekoladowymi oczami z odrobiną wesołości. - Dokładna, to mało powiedziane. Jest nałogowcem jeżeli chodzi o słodkie napoje. - zmarszczył czoło - Nie znam cię. - Lily Parker - powiedziałam - pierwszy rok w Św. Sophii. - Jesteś jedną z bandy bachorów? - Z całkowitym przekonaniem nie jest jedną z nich powiedziała Scout dołączając do nas przy ladzie, wetknęła słomkę w swój napój. Wzięła łyka i zamknęła oczy w ekstazie. Zachciało mi się śmiać. Z ustami wciąż wokół słomki, Scout otworzyła jedno oko i posłała mi śmiercionośne spojrzenie. - Nie igraj z ogniem – powiedziała, kiedy zrobiła sobie pauzę na haust powietrza, wtedy odwróciła się do dzieciaka za ladą. Próbowała bez powodzenia dołączyć do bandy bachorów, przynajmniej do czasu kiedy zdała sobie sprawę jakie z nich frajerki. Och, i Derek, to jest Lily. Teraz jesteście kolegami. Spojrzałam na Dereka. -Miło cię poznać. -Ditto35. -Derek jest po Montclare i przeniósł się do uroczego świata pracujących u swojego ojca w sklepie, jednocześnie pracując nad 35

mnie również 184

Czar Ognia – Firespell swoim stopniem naukowym w kategorii podwodnego wyplatania koszyków36 na Uniwerku Chicago. - posłała dokuczliwe spojrzenie Derekowi - Dobrze wytłumaczyłam, prawda D? -Fizyka Nuklearna - poprawił. -Wystarczająco blisko - powiedziała Scout puszczając do niego oko, wtedy przesunęła końcówkami palców po ladzie zmierzając wprost do pudelek z cukierkami. -Chcemy Choco-Loco czy Carmel Buddy?37 Jestem dziś w nastroju na chrupanie czy żucie? - Złapała dwa batoniki, czerwony i pomarańczowy, potem machnęła nimi przed nami. - Co myślicie? Urządzam głosowanie, sprawdzając gust narodu. Cóż, przynajmniej naszego małego kącika River North38 w każdym razie. - Choco-Loco. -Carmel Buddy. Powiedzieliśmy jednocześnie, co spowodowało, że uśmiechnęliśmy się do siebie, kiedy Scout kontynuowała niezbyt cicho swoją debatę nad wyborem słodyczy. Kruchy ryż najwyraźniej zwyciężył jako składnik. Orzechy zostały pokonane. -Więc - Derek zapytał - jesteś z Chicago? - Sagamore - powiedziałam- Stan Nowy Jork. -Jesteś daleko od domu, Sagamore. Spojrzałam przez okno na wieże Św. Sophii, na strzelistą iglicę widoczną nawet kiedy byłyśmy kilka przecznic dalej. -Odpowiedz mi proszę - powiedziałam, potem spojrzałam na Dereka - całe życie spędziłeś w mieście? - Urodziłem się tu i wychowałem. Mój ojciec jest

36 to idiom i jakoś nie potrafiłam go zastąpić :) to ich określenie na wszelkie skomplikowane sprawy np. trudne kierunki studiów 37 rodzaje słodyczy 38 część Chicago 185

Chloe Neill właścicielem sieci bodega39 - wskazał głową na szyld baru - i chciał czegoś lepszego dla mnie. Dostałem cztery lata w mundurku pod krawatem a potem cholerny test SAT, by się wykazać. -Derek jest tak jakby geniuszem - powiedziała Scout kładąc Choco-Loco na ladzie. - Najważniejsza decyzja jaką dziś prawdopodobnie podjęłam. Derek zachichotał. - Teraz wiem, że to kłamstwo - odwrócił komiks frontem do nas, na którym była biuściasta, kształtna super bohaterka w super cienkim obcisłym lateksowym wdzianku. - Twój proces podejmowania decyzji jest nieco bardziej zbliżony do tego, nie uważasz? Moje oczy rozszerzyły się, przeniosłam spojrzenie z komiksu na Scout, która radosnym parsknięciem wyśmiała porównanie Dereka, który zbliżył się ku niej nad ladą. -On wie? - wyszeptał. Nie odpowiedziała, co jak zrozumiałam oznaczało, że nie chce teraz o tym rozmawiać, lub nie w tym towarzystwie. Wyciągnęła portfel z lakierowanej skóry ze swojej torby, następnie energicznie wyciągnęła dwadzieścia dolców z portfela. Uniosłam brwi na widok lakierowanej skóry oraz logo znajdujące się na nim. -No co? - zapytała, wsuwając portfel z powrotem do torby. To nie oryginał, po prostu dobra podróbka, którą znalazłam w Wicker Park. Nie muszę wyglądać jak wieśniak. - Nawet skromne dziewczyny mogą mieć porządne rzeczy powiedział Derek, z małym uśmieszkiem w kąciku jego ust, potem znów przeniósł wzrok na komiks. Wyczułam, że właśnie stracił nami zainteresowanie. - Do później, D. - powiedziała Scout i skierowała się w stronę 39 baru

trudno zostawiam, to hiszpańskie określenie niewielkiej restauracji,

186

Czar Ognia – Firespell drzwi. Bez spoglądania na nas Derek pomachał. Wyszłyśmy, niebo wciąż było szare i kapryśne, a miasto niesamowicie ciche, i skierowałyśmy się w stronę Św. Sophii. - OK - powiedziałam - Wytłumacz mi to. Nie powiedziałaś mi - swojej współlokatorce - w co jesteś zamieszana, ale koleś, który pracuje w sklepie na końcu ulicy jakoś wie? Scout odgryzła jeden z kawałków swoich czekoladowych batoników z jej Choco-Loco i spojrzała na mnie kątem oka kiedy chrupała. - Jest słodki, nie sądzisz? -Mój Boże, całkowicie. Ale nie o tym mówię. -Ma dziewczynę, Sam. Są razem od lat. - Szkoda, ale wróćmy do tematu. - rozdzieliłyśmy się, gdy mijałyśmy turystów, a następnie znowu szłyśmy razem. - Czemu on wie? - Założyłaś, że mu powiedziałam - powiedziała Scout kiedy stanęłyśmy na rogu, czekając na zmianę świateł w południowych godzinach ruchu. - A ja cieszę się, że jest wsparciem - poważnie, on jest taki ładny. - To te jego włosy - zasugerowałam - I oczy. Całkowicie czekoladowe. - Zgadzam się. Ale mówiłaś coś? - Nie powiedziałam mu - powiedziała Scout, prowadząc nas przez ulicę gdy zmieniły się światła - Pamiętasz co mówiłam ci o dzieciakach, które wydają się dziwne? Zdołowane? - Ludzkie cele Żniwiarzy? - Dokładnie - powiedziała potakując - Derek prawie został ofiarą. On i jego mama byli ze sobą bardzo związani, ale umarła kilka lat temu - kiedy był nowy. Na nieszczęście, został przydzielony do nieodpowiedniego domu na Uniwerku; dwóch z 187

Chloe Neill jego bractwa byli Żniwiarzami. Wykorzystali jego smutek, zaprzyjaźnili sie z nim, jeszcze bardziej go dołując. -Oni - jak powinnam to ująć? - zabierali jego energię czy coś? Scout potwierdziła kiwając poważnie głową przemierzając Chicago w porze lunchu. - Niewiele z niego zostało. Skorupa prawie, kiedy do niego dotarliśmy. Ledwie chodził na zajęcia, ledwo doczłapywał się do łóżka. Kompletna depresja. -Raaany - powiedziałam cicho. - No właśnie. Na szczęście, nie doszedł do kompletnego wyczerpania, ale był blisko. Znaleźliśmy go i oczyściliśmy z okropnych wysysających zaklęć - tych, którymi młodsi Żniwiaże go osuszali, by wysyłać energię do starszych, którzy jej potrzebowali. Wyciągneliśmy go i odseparowaliśmy od Żniwiarzy. Daliśmy mu przestrzeń, sprawiliśmy, że odpoczął i się odżywił, odtworzyliśmy jego kontakt z rodziną i prawdziwymi przyjaciółmi. Cała reszta uzdrowienia - to on sam. - Skrzywiła się a jej głos stał się twardszy Wtedy porozmawialiśmy sobie z jego "przyjaciółmi" Żniwiarzami na temat ofiary własnej. -Podziałało? - Cóż, jednego z nich udało nam się sprowadzić na właściwą drogę. Drugi nadal przynależy do nich w najgorszym znaczeniu tego słowa. W każdym razie, Derek jest jednym z najbardziej pomocnych ludzi, którzy o nas wiedzą, o Adeptach. Nazywamy ich kontaktami. - pamiętałam ta nazwę z rozmowy Smith i Katie - Ludzie niemagiczni, którzy wiedzą o naszym istnieniu, przeważnie dlatego, że znaleźli się w w nieodpowiednim miejscu. Czasami, są wdzięczni i świadczą pewne usługi. Informacje. A czasem po prostu kilka chwil normalności. -Napój truskawkowy - dodałam. -To najważniejsza rzecz. - zgodziła się. Wyciągnęla mnie z 188

Czar Ognia – Firespell tłumu podorząjącego chodnikiem na krawężnik. - Rozejrzyj się, Lil. Większość ludzi jest nieświadoma prądów dookoła nich, szumu i strumieni miasta. Jesteśmy częścią tych szumów i tego strumienia. Magia jest częścią szumów i tego strumienia. Czasami ludzie twierdzą, że uwielbiają żyć w Chicago - jego energię, ogrom, poczucie bycia częścią czegoś większego niż oni sami. Rozejrzałam się po okolicy, skrzyżowanie szkła, stali i betonu, miasto buzowało wokół nas, mogłam zobaczyć o co jej chodzi. -Zawsze byli pomocni ludzie, którzy o nas wiedzieli. Którzy wiedzieli co robimy i o co walczymy. - Powiedziała Scout kiedy wychodziłyśmy zza rogu w stronę Św. Sophii. I tam był on. Jason stał na przeciwko kamiennej ściany, z rękoma w kieszeniach, w spodniach koloru khaki i granatowym swetrze z wychawtowanym na złoto herbem na jego kieszeni. Jego ciemne brązowe włosy były uporządkowane, jego oczy były zamyślone, stalowy błękit pomieszany z zachmurzonym niebem, poniżej tych ciemnych brwi i długich rzęs. Te oczy były wymierzone, jak laser, w moim kierunku. Scout, która właśnie brała pocieszający łyk napoju truskawkowego po zdaniu relacji z historii Dereka, wypuszczała słomkę wystarczająco długo by zasiorbać. - Wygląda na to, że masz gościa. -Może czeka na ciebie. - powiedziałam w roztargnieniu. - Eee, nie. Jason Shepherd nie wyprawia się do Św. Sophii by mnie zobaczyć. Gdyby mnie potrzebował, po prostu wysłałby mi SMSa. Wydałam z siebie nieartukułowany dźwięk, ani się z nią zgadzając ani jej zaprzeczając, ale najwyraźniej moje nerwy się z nią zgadzały. Moje gardło nagle się zacisnęło; mój żołądek zaczął 189

Chloe Neill drżeć. Czy ten chłopak - ten chłopak z absurdalnie niebieskimi oczami - przyszedł tu zobaczyć się ze mną? Zaraz przed tym zanim rozpłynęłam się jak absolutna kretynka, przypomniałam sobie, że wciąż jestem zirytowana na Jasona i starłam ten głópawy uśmieszek ze swojej twarzy. Pokażę mu brak zrozumienia. -Shepard - powiedziała Scout kiedy do niego doszłyśmy - co sprowadza cię do naszej wspaniałej instytucji nauki? - Wydobyła z siebie te dziesięć słów zaraz przed tym jak jej usta ponownie znalazły słomkę. Zrozumiałam, że znalazłam środek na uspokojenie dla Scout, który zawsze powinien być w razie konieczności dostępny - sok truskawkowy. Jason skinął głową na Scout, potem spojrzał na mnie. - Mogę z tobą porozmawiać? Spojrzałam na Scout, która zerkała na swój zegarek. -Masz siedem minut do rozpoczęcia zajęć - powiedziała, następnie wystawiła rękę - Daj mi swoją torbę a postawię ja na twoim krześle. -Dzięki - powiedziałam i przekazałam jej torbę. Jason i ja obserwowaliśmy jak Scout truchta chodnikiem i znika w budynku. Póki nie zniknęła nawet na mnie nie spojrzał. -Co do wczoraj - przerwał, patrzył na chornik, jakby zastanawiał się co powiedzieć - nie bierz tego do siebie. Podniosłam swoje brwi. Nie pozwolę mu się tak łatwo wywinąć. Spojrzał w dal, oblizał usta, potem spojrzał na mnie. -Kiedy byłaś w szpitalu, rozmawialiśmy o Żniwiarzach. O tym, że to my jesteśmy mniejszością? - Wspominałes coś o splinter cell. Pokiwał głową. -W pewnym sensie. Jesteśmy jak ruch oporu. Rebelianci. Nie 190

Czar Ognia – Firespell jesteśmy spasowani. Żniwiarze - bo nazywamy ich Żniwiarzami Nie są po prostu bandą wyrzutków. Oni wszyscy są utalentowani cała Mroczna Elita - poza nami. - Wszyscy z wyjątkiem was? -Niestety. Oznacza to, że przewaga nie jest po naszej stronie Lily. - Podszedł kilka kroków, kilka kroków w moim kierunku Nasza pozycja jest zagrożona. A skoro nie dysponujesz magią, nie chcę byś się w to mieszała. Nie jeżeli nie masz szansy się bronić. Scout nie zawsze będzie obok... a ja nie chcę by stała ci się krzywda. Orkiesta mogłaby właśnie dudnić przy Św. Sophii a ja i tak nic bym nie usłyszała. Nie słyszałam niczego poza biciem mojego serca, nie widziałam niczego poza tym błękitem jego oczu. -Dziękuję - powiedziałam cicho. -Nie chcę przez to powiedzieć, że nie czułem żalu, jak zignorowałaś mnie w niedzielę. Zagryzłam wargę. - Słuchaj, przepraszam za tamto...- Jason potrząsnął głową. - Zobaczyłaś znak i potrzebujesz czasu by to przetrawić. Wszyscy tam byliśmy. Mam na myśli, że mogłabyś dobierać lepsze towarzystwo, ale rozumiem potrzebę oderwania się. Ucieczki. Jason spojrzał na chodnik, ściągnął brwi w koncentracji - Kiedy odkryłem kim jestem, czym jestem, uciekłem. Złapałem autobus do Greyhound i pojechałem do domu mojej babci w Alabamie. Mieszkałem tam przez trzy tygodnie tego lata. Miałem trzynaście lat. - powiedział, znów podnosząc wzrok. Jego oczy zmieniły kolor z niebieskiego na miodowy i coś zwierzęcego pojawiło się w jego osobie - coś bardzo intensywnego. -Jesteś... wilkiem? - powiedziałam to jak pytanie, ale już po chwili nie miałam wątpliwości, ani strachu, na myśl o tym, że mógłby być czymś bardziej przerażającym niż Scout i reszta 191

Chloe Neill Adeptów. -Jestem - powiedział, jego głos był odrobinę głębszy niż przed chwilą. Na moich ramionach pojawiła się gęsia skórka, i zimno przeszło w dół mojego kręgoslupa. Zastanawiałam się czy ma to związek z syndromem Małego Czerwonego Kapturka, może. Gapiłam się na niego a on na mnie, moje skupienie było tak całkowite, że przeżyłam szok gdy dzwony na wieży zaczęły bić, dając znać, że pora lunchu minęła. -Powinnas już iść - powiedział. Kiedy przytaknęłam, wyciagnął rękę i ścisnął moją dłoń. Po moim kręgosłupie przebiegł prąd. - Do widzenia, Lily Parker. -Do widzenia, Jason Shephard - powiedziałam, ale on już odchodził. Przyszedł do Św. Sophii by mnie zobaczyć - by ze mną porozmawiać. By wytłumaczyć czemu nie chce bym uczestniczyła w spotkaniach Adeptów, oznaczona czy nie. Ponieważ się o mnie martwi. Ponieważ nie chcę, by stała mi się krzywda. Chwila, którą spędziłam z Jasonem była niemożliwie fantastyczna, cały wszechświat zmalał do tej chwili. A co zostało wybrane dla równowagi karmy młodszej uczennicy uniwersytetu? Dwa słowa: pop quiz. Magia na świecie czy też nie, ja wciąż byłam w szkole, w szkole, która była dumna ze swojej przynależności do Ivy League. Pters, nasz nauczyciel historii Europy, postanowił, że aby się upewnić, że przeczytaliśmy rozdziały dotyczące Piktów i Wikingów, zrobi nam test wielokrotnego wyboru składający się z piętnastu pytań. Przeczytałam rozdziały - byłam wystarczającą paranoiczką by upewnić się, że odrobiłam pracę domową, bez względu na magiczną historie w tle. Nie znaczy to jednak, że mój żołądek nie 192

Czar Ognia – Firespell zaczął szaleć kiedy Peters położył testy na naszych biurkach. -Macie dwadzieścia minut - powiedział - co oznacza, że macie odrobinę więcej niż minutę na każde pytanie, Quiz będzie stanowił dwadzieścia procent waszej oceny, więc sugeruję byście ostrożnie wybierali odpowiedzi. Kiedy już rozłożył testy, wrócił do swojego biurka i usiadł bez podnoszenia wzroku. -Zaczynamy - powiedział, a długopisy zaczęły pisać. Spojrzałam na kartkę papieru, moje nerwy sprawiały, że litery się zamazywały, nerwy i myśli o niebieskookim chłopaku, który się o mnie martwi i który trzymał mnie za rękę. Dwadzieścia minut później odłożyłam długopis. Wypełniłam odpowiedzi i miałam nadzieję, że choć kilka ostatnich będzie prawidłowych. Ale nie przejmowałam się tym. Oczarowanie najwyraźniej zrobiło mnie intelektualnie ospałą.

193

Chloe Neill ROZDZIAŁ 16

Scout czekała do kolacji z przesłuchaniem mnie na temat wizyty Jasona w kampusie. To był poniedziałek, zostałyśmy pobłogosławione nową partią jedzenia. Od kiedy przestałam jeść kurczaki, był dla mnie ryż i zmiksowane warzywa, ale nawet proste jedzenie było lepsze od ciemnego ryżu i gulaszu. Albo przynajmniej tak założyłam. - Więc, co pan Shephard miał do powiedzenia? - zapytała Scout, przebijając kawałek kurczaka widelcem - Jesteś zaręczona lub obiecana czy coś? Założył ci łańcuch? Przyszpilił cię? - Dlaczego łańcuch? - Nie wiem. Jako symbol przywiązania? -Cóż, cokolwiek miałaś na myśli, żadne z nich. Rozmawialiśmy jedynie o spotkaniu. O jego nastawieniu. Przeprosił mnie. Scout uniosła brwi w uznaniu. -Shephard przepraszał? Raaany, Parker. Musisz na niego działać szybciej niż przypuszczałam. Jest uparty jak osioł. - Powiedział, że się o mnie martwi. O możliwość, że dostanę się w pułapkę Żniwiarze kontra Adepci i nie będę potrafiła się obronić, szczególnie jeżeli ciebie nie będzie obok byś mogła tworzyć to swoje mojo40. -Które jest poniekąd jest równie spektakularne co prawdziwe mojo - wymamrotała. Otworzyła usta by coś powiedzieć, potem zamknęła je ponownie. - Słuchaj - powiedziała w końcu - Nie zamierzam ostrzegać cię przed pączkującym romansem, ale powinnaś uważać na Jasona. Nie wiem czy polecałabym 40

mojo, to bardzo stare określenie z voodoo, oznacza czary, magię 194

Czar Ognia – Firespell zaangażowanie akurat z nim. - Nie angażuję się - zaprotestowałam - Zaraz, czemu nie mogę się zaangażować? - On jest - nie wiem. Inny. - Taa, bycie wilkołakiem z pewnością czyni go wyjątkowym. Zaskoczona uniosła brwi. - Ty wiesz? - Tak, wiem. - Jak to odkryłaś? - Słyszałam jego warczenie po tym jak zostałam uderzona czarem ognia. Potwierdziłam to wczoraj. - Potwierdził, że jest wilkiem? Tobie? - Pozwolił mi zobaczyć te swoje świecące oczy, to zmienianie koloru. Zrobił to samo, kiedy rozmawialiśmy w szpitalu. - Kiedy poprosiłaś byśmy wyszli? Pokiwałam głową. Scout wydała cichy gwizd. - W jeden tydzień zamieniłaś się z nowej dziewczyny w szkole na dziewczynę do której zaleca się wilkołak. Szybko działasz, Parker. - Powątpiewam, by się zalecał, i nie robię nic poza moim zwykłym urokiem osobistym. - Jestem przekonana co do twojego uroku, chciałbym jednak byś była ostrożna. - Czyżbym słyszała mały nakaz? - To małe przypomnienie, że nie jest taki jak reszta z nas. Jest zupełnie innym rodzajem Adepta. I nie musisz wierzyć mojej opinii. Tylko mówię ci co myślę. Z drugiej strony, czy w całej naszej krótkiej lecz burzliwej przyjaźni źle tobą kiedyś pokierowałam? - Mam zacząć od tego, że zostałam uderzona czarem ognia, czy od zostania wrogiem nastoletnich wysysaczy dusz? - Masz na myśli Żniwiarzy czy bandę bachorów? 195

Chloe Neill Uśmiechnęłam się szeroko. - Jeden zero dla ciebie. - Mam przebłyski inteligencji. Poza tym, kto pożyczył ci te wyczesane buty? Spojrzałam na dół na krzyczące, żółto-granatowe oryginalne skórzane baletki, które mi pożyczyła dziś rano, gdy się spieszyłyśmy. - Dobra - powiedziałam w końcu - Kąśliwa uwaga dotycząca mojego stroju i wredne nastolatki. Wygrałaś. Scout uśmiechnęła się szeroko do mnie. - Ja zawsze wygrywam. Żujmy. Zaczęłyśmy jeść, powiedziałyśmy siema do Collette i Lesley, a kiedy skończyłyśmy kolację wróciłyśmy do pokoju na nasza godzinną przerwę przed nauka wieczorną. Banda bachorów rozbiła obóz w pokoju wspólnym, blond włosy i drogie dodatki rzuciły się na nas gdy weszłyśmy. Veronica siedziała ze skrzyżowanymi nogami na kanapie, z otwartym katalogiem na kolanach, a M.K. i Amie przy jej stopach, jak adorujące pokojówki. - Tu jest też napisane - powiedziała Veronica, spoglądając do katalogu - że jej rodzice zostawili ją tutaj, by mogli prowadzić badania w Monachium. - Uniosła głowę, jej blond włosy opadły na jej ramiona, i posłała mi sugestywne spojrzenie. Czy ona czytała moje akta? Czy M.K. wzięła je z biura Foley, kiedy miała dyżur na korytarzach? - Interesujące, nieprawdaż, że jej rodzice zostawili ją? Że nie zabrali jej ze sobą? Chodzi mi o to, że przecież są anglojęzyczne szkoły w Niemczech. Ona nawet nie jest z Chicago. - Skąd to masz? - Wkurzyłam się. Wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę - Jak zdobyłaś moje akta? Veronica zamknęła granatowy katalog z herbem Św. Sophii 196

Czar Ognia – Firespell na nim, następnie przytrzymała w dwóch palcach. - Co, to? Mamy to z biura Foley oczywiście. Mamy swoje sposoby. Podeszłam o krok, wściekłość wypełniała mnie po brzegi. - Nie miałaś prawa brać moich akt. Myślisz, że kim ty jesteś? Na zewnątrz grzmot przetoczył się przez miasto, szare niebo wreszcie znalazło drogę. W środku światła zaczęły migać. - Powinnaś się wycofać - powiedziała Scout. Veronica wygięła brwi i wyprostowała nogi. M.K. i Veronica41 odsunęły się by zrobić jej miejsce. Wstała z katalogiem w dłoniach i podeszła do nas, z zawziętym wzrokiem wycelowanym w Scout. - Myślisz, że jesteś królową szkoły ponieważ jesteś tu odkąd skończyłaś dwanaście lat? Zostanie opuszczoną przez rodziców nie jest raczej wygraną, Green. Scout ku memu zdziwieniu pozostała spokojna po tym wybuchu, z wyrazem znudzenia na twarzy. - To miało mnie zranić Veronico? Bo jeżeli tak, to chciałam przypomnieć, że ty jesteś tu tak długo jak ja. - Mało istotne - zdecydowała Veronica - mówimy teraz o tobie - Przesunęła spojrzenie na mnie - i twojej nowej koleżance. Obie powinnyście pamiętać, kto tu rządzi. Scout wydała sarkastyczny dźwięk. - I myślisz, że to ty? Veronica pomachała aktami. - Ta, która ma informacje, dostęp do nich, zawsze wygrywa. Powinnaś to sobie zapisać w jednej z tych twoich malutkich książeczek. M.K. parsknęła. Amie z przyzwoitości zarumieniła się, ale oczy miała utkwione w podłodze, najzwyczajniej za mało odważna, 41

tak było w oryginale, prawidłowo powinna być Amie. 197

Chloe Neill by zainterweniować. - Oddawaj. - powiedziałam, wyciągnęłam rękę, machając palcami z wściekłości. - Co, to? - zapytała, trzepocząc rzęsami i machając aktami. - Właśnie to - potwierdziła Scout, sięgając ręką i niebezpiecznie zbliżając się. Kiedy znowu przemówiła jej głos był niski i groźny. - Zapamiętaj sobie, Lively, że przez cały ten czas kiedy tu byłaś, miało miejsce kilka interesujących wydarzeń dotyczących ciebie. Przypuszczam, że chciałbyś zachować je między nami i nie chciałabyś, by dowiedzieli się o nich starsi studenci? Zapadła cisza kiedy stanęły naprzeciwko, dziwak i samozwańcza królowa, bitwa na gorszą pogłoskę. - Jak chcesz. - Veronica powiedziała w końcu, trzymając katalog pomiędzy końcówkami dwóch palców i krzywiąc usta jakby papier był brudny lub zakażony. -Trzymaj. Mam to gdzieś. Mamy wszystko czego potrzebowałyśmy. Scout wyrwała akta z rąk Veroniki z idealnym manicure. - Cieszę się, że dobiłyśmy targu. I na przyszłość, powinnaś być bardziej ostrożna skąd czerpiesz informacje i z kim je dzielisz, capich? Ponieważ dzielenie tych informacji z nieodpowiednimi ludźmi może być... kosztowne. Grzmot przeszedł i uderzył ponownie, jeszcze głośniejszy niż poprzedni. Burza się zbliżała. - Mam to gdzieś - powiedziała Veronica wywracając oczami. Zawróciła i jak wściekły derwisz42 w kraciastej spódnicy zajęła ponownie miejsce na kanapie, służki u jej stóp, królowa wróciła na swój tron. 42 Taki pan, który kręci się dokoła własnej osi i wyprawia cuda ze swoim strojem lub materiałem który trzyma. Polecam filmiki na You Tube.

198

Czar Ognia – Firespell - Chodź - powiedziała Scout, chwytając mój nadgarstek wolna ręką i ciągnąc mnie do sypialni. Zajęło chwilę zanim byłam gotowa ruszyć stopami, zabrać spojrzenie z niewiarygodnie zadowolonego z siebie uśmiechu Veroniki. - Lilly - powiedziała Scout a ja spojrzałam na nią - No chodź powtórzyła, ciągnąć mój nadgarstek - Rusz się. Przeszłyśmy do jej pokoju, gdzie zatrzasnęła za nami drzwi. Aktami w swoim ręku wskazała mi łóżko. - Usiądź. - Wszystko ze mną w porządku.. - Siadaj. Usiadłam. Grzmot przetoczył się znowu, momentalnie rozjaśniając pokój. Deszcz zaczął padać, nagła ulewa, która rozniosła się po pokoju jak radiowe zakłócenia. Katalog między jej ramionami, przeszła do końca pokoju, skierowała oczy na podłogę i przemaszerowała z powrotem. - Musimy to odłożyć na miejsce. - uniosła głowę - To jest z biura Foley. Musiałyśmy to utrzymać z dala od jej rąk - wow, właśnie my - ale teraz musimy to odłożyć. A to nie będzie proste. - Świetnie - wymamrotałam - Po prostu świetnie. Kolejna rzecz, o która nie muszę się martwić w tej chwili. Ale zanim wymyślimy jak wkraść się do gabinetu Foley i odłożyć akta studenta tak, by się nie dowiedziała, że były zabierane, czy mogłabym je zobaczyć, proszę? - Nie. Zatkało mnie przez chwilę. - Słucham? - Nie. - Scout przestała spacerować i spojrzała na mnie. - Na prawdę nie uważam, by zaglądanie tu mogłoby ci pomóc. Jeżeli jest tu coś dziwnego - o twoich rodzicach, na przykład, co Foley 199

Chloe Neill chciałaby z nimi przedyskutować - to tylko sprawi, że będziesz miała obsesję. Kolejną rzecz do zamartwiania się. - I będzie lepiej jak tylko Veronica i M.K. będą miały te informacje? Cisza. - Słuszna uwaga - powiedziała w końcu Scout, potem podała mi je. - Ty czytasz. Ja planuję. Ręce mi się trzęsły, kiedy je otwierałam. Moje zdjęcie było przyszyte w środku po lewej, zdjęcie mnie z drugiego roku w Sagomore, moje włosy na punkowego czarnego boba. W środku po prawej były arkusze z informacjami, na pierwszy rzut oka podstawowe dane. Część z nich była za tymi arkuszami. Zdrowie i szczepienia. List od rady szkoły potwierdzający moje dopuszczenie do nauki. Ostatni dokument był inny - kremowy list, adresowany do Foley. - O mój Boże - powiedziałam, kiedy go przejrzałam, pociemniało mi w oczach jakby świat skurczył się dookoła mnie. - Lily? Co to jest? - To list. "Marceline" - przeczytałam głośno - "Jak wiesz, rada szkoły zgodziła się przyjąć Lily do Św. Sophii. Wierzymy, że twoja szkoła jest najlepszym wyborem na pozostałe lata nauki Lily. Co więcej, ufamy, że dopilnujesz jej edukacji z równym wigorem jaki okazujesz pozostałym studentom". - Na razie brzmi dobrze - powiedziała Scout. - Jest więcej. "Mamy nadzieję" - kontynuowałam - "że będziesz roztropna w informowaniu Lily o szczegółach naszej pracy, nie zaważając na swoją opinię w tej kwestii. " Podpisano," Oddani tobie Mark i Susan Parker". - Twoi rodzice? - Scout zapytała cicho. Potaknęłam. 200

Czar Ognia – Firespell - Nie tak źle, Lil - ona po prostu prosi Foley by nie martwiła cię szczegółami dotyczącymi ich wyprawy... - Scout, moi rodzice powiedzieli mi, że są profesorami filozofii w Hartnett College. W Sagamore. W Nowym Jorku. Ale w tym liście, powiedzieli Foley by nie mówiła mi o ich pracy? I to nie wszystko. - Odwróciłam katalog by mogła widzieć list, papier, logo. - Napisali list na papeterii Sterling Reserch Foundation. Scout szeroko otworzyła oczy. Wzięła katalog z moich rąk i przebiegła palcami po logo SRF. - SRF? Jest taki budynek w dole ulicy. Miejsce gdzie robią badania medyczne. Co w tym dziwnego? - Badania medyczne - powtórzyłam - Jak to jest bliskie badaniom genetycznym? - To co Foley powiedziała co o rodzicach, tak? Przytaknęłam, przygryzłam wargę. - I nie to co oni mi powiedzieli, że robią. Okłamali mnie, Scout. Scout usiadła na łóżku obok mnie i położyła dłoń na moim kolanie. - Może oni naprawdę nie skłamali, Lil. Może po prostu nie powiedzieli ci całej prawdy? Całej prawdy. Szesnaście lat życia, takiego w jakie wierzyłam, że jest, i nie znałam nawet podstawowych faktów dotyczących pracy moich rodziców. - Skoro nie powiedzieli mi całej prawdy na temat ich pracy powiedziałam cicho - O czym jeszcze mi nie powiedzieli? - przez moment miałam ochotę chwycik komórkę, wybrać ich numer, i wywrzeszczeć swoją frustrację, żądając odpowiedzi co tu się dzieje i czemu mnie okłamali? A gdyby nie kłamali, a jedynie ominęli część prawdy z ich życia, czemu nie powiedzieli mi wszystkiego. 201

Chloe Neill Ale ta rozmowa była jedną z tych większych. Musiałam się uspokoić, zebrać się w sobie, zanim zadzwonię. I wtedy to do mnie dotarło - po raz pierwszy - że może być ważna przyczyna, przerażająca przyczyna, czemu nie wyjawili prawdy. Może to nie chodziło o zatajanie przede mną informacji. Może mi nie powiedzieli, bo prawda była w jakiś sposób niebezpieczna. Zobaczyłam to z innego punktu widzenia, że to wszystko nie sięgało daleko - może jedynie rok wstecz. Nie, postanowiłam, to nie była rzecz z którą mogłabym się spieszyć. Musiałam wiedzieć więcej, zanim z nimi porozmawiam. - Przepraszam, Lil - Scout w końcu powiedziała w ciszy - Jak mogę pomóc? Dałam pytaniu chwilkę na zastanowienie. - Możesz mnie zabrać, do gabinetu Foley. Czternaście minut później - po tym jak banda bachorów opuściła pokój wspólny w niewiadomym celu - byłyśmy w drodze do skrzydła administracji. Akta leżały w torbie Scout, moje serce tłukło się, kiedy starałyśmy się wyglądać obojętnie w naszej drodze przez budynek z klasami aż do budynku głównego. Miałyśmy dwa cele - pierwszy i najważniejszy, musiałyśmy odłożyć akta na miejsce. Jeżeli Foley odkryje ich brak, będzie podejrzewała najbardziej prawdopodobne źródło - mnie. Naprawdę chciałam uniknąć tej rozmowy. Drugi, po liście moich rodziców przypuszczałam, że Foley wie o ich badaniach - i najwyraźniej jej się one nie podobają zgadywałam, że musiało być więcej informacji o Sterling Reserch Foundation lub o moich rodzicach w jej biurze. Zobaczymy, co uda nam się znaleźć. Oczywiście, to było zaraz po kolacji - i jedynie kila minut przed wieczorną nauką - więc była szansa, że Foley gdzieś tu jest. Gdyby była, zdecydowałyśmy się uciekać. Ale jeżeli jej nie ma, 202

Czar Ognia – Firespell zamierzałyśmy się zakraść i odnaleźć wszystko co się uda na temat życia Lily Parker.

203

Chloe Neill ROZDZIAŁ 17

Ćwiczenia chóru dały nam wymówkę, by przejść przez Wielką Salę i w kierunku głównego budynku, nawet gdy inne dziewczyny położyły swoje książki i laptopy na stołach do nauki i zasiadły do ich wymaganych dwóch godzin nauki. Oczywiście, gdy dotarłyśmy do głównego budynku, historia musiała się zmienić. - Po prostu jesteśmy na wycieczce architektonicznej wyjaśniała z uśmiechem, gdy mijały nas dwie dziewczyny mogące należeć do chóru. Gdy przeszły wypuściła wstrzymywany oddech, który wypychał jej policzki, potem pchnęła mnie w kierunku korytarza do skrzydła administracji. Nie byłam pewna, czy byłam szczęśliwa, odnajdując skrzydło administracji cichym i w większości zaciemnionym. To znaczyło, że miałyśmy czystą drogę do biura Foley i żadnej wymówki, by uniknąć włamania - oczywiście innej niż problem zostaniazłapanym-i-z-pewnością-ukaranym. - Jeśli nie oddasz teczki - powiedziała Scout, jak gdyby wyczuwając mój strach - będziemy musiały oddać ją paczce bachorów. Albo będziemy musiały wyjaśnić Foley całą prawdę, a to znaczy zrobienie sobie jeszcze większych wrogów z paczki bachorów, a szczerze, Lil, w tej chwili mam dość wrogów. W jej głosie było wyczerpanie, które umocniło moją odwagę. Zróbmy to zanim stracę nerwy. Kiwnęła i zakradłyśmy się głębiej w skrzydło, ciała tak ciasno przyciśnięte do ściany jak tylko można było. Z perspektywy czasu, był to prawdopodobnie nie najmniej rzucający się w oczy sposób dotarcia na miejsce, ale skąd mogłyśmy wiedzieć? Robiłyśmy tak do biura Foley i okazało się, że spod drzwi nie wydostawało się światło. Scout zapukała, dźwięk został w porę 204

Czar Ognia – Firespell stłumiony przez grzmot. Po kilku sekundach, gdy nikt nie odpowiedział, wzruszyła ramionami, położyła rękę na klamce i przekręciła. Drzwi kliknęły i otworzyły się. Obie stałyśmy w korytarzu przez minutę. - To było dużo łatwiejsze niż myślałam, że będzie - wyszeptała, potem zerknęła do środka. - Pusto - powiedziała i otworzyła drzwi na oścież. Po ostatnim zerknięciu za siebie, by upewnić się, że korytarz za mną jest pusty, podążyłam za nią, ostrożnie zamykając drzwi. Biuro Foley było ciemne. Scout grzebała w swojej torbie, potem wyciągnęła latarkę, którą włączyła. Omiotła światłem pokój. Blat biurka Foley był pusty. w pokoju nie było żadnej szafki na akta, tylko półki z książkami i kilka skórzanych krzeseł z tymi dużymi gwoździkami tapicerskimi w obiciu. Scout przesunęła się na drugą stronę biurka i zaczęła otwierać szuflady. - Gumki - ogłosiła, potem zamknęła szufladę i otworzyła kolejną. - Spinacze do papieru i zszywki. - Zamknęła ją, przesunęła się na lewą stronę biurka i otworzyła szufladę. - Długopisy i ołówki. Jezu, ta kobieta ma wiele materiałów biurowych. - Zamknęła i otworzyła kolejną. - Koperty i papeteria. - Zamknęła ostatnią i stanęła prosto. - To tyle w sprawie biurka, a tu nie ma innych szuflad. To było prawdą. - Założę się, że szuflady są za sekretnym panelem. - Jakim sekretnym panelem? - spytała. Przysunęłam się do półki zza której wyszła Foley, odsunęłam kilka książek i zapukałam. Otrzymany odgłos był głuchy. Odbijał się. - To obracająca się półka, taka jak w horrorach klasy B. Panel był otwarty, gdy Foley wywołała mnie z klasy. Zamknęła go, gdy weszła do pokoju, ale nie jestem pewna jak. 205

Chloe Neill Scout skierowała swoją latarkę na półki. - W filmach, pociągasz książkę i drzwi się otwierają. - Z pewnością to nie jest tak łatwe. - Powiedziałam to samo o drzwiach. Sprawdźmy czy szczęście nadal nam sprzyja. - Scout szarpnęła oprawioną w skórę kopię Doriana Graya43... i odskoczyła z drogi ,gdy jedna z półek zaczęła obracać się w naszą stronę. Gdy panel był w połowie otwarty, zatrzymał się, dając nam wystarczająco dużo miejsca by przez niego przejść. - Dobra robota, Parker. - Mam swoje dobre chwile - powiedziałam. - Oświetl to. Moje serce waliło mi w piersi, gdy Scout skierowała strumień światła na przestrzeń odsłoniętą przez panel. To był magazynek. - No, no - wymamrotała Scout. - To jest rozczarowujące. Była to mała, wapienna przestrzeń, wystarczająca tylko by pomieścić dwa rzędy metalowych szafek na akta. Wzięłam latarkę od Scout i weszłam do środka. Szafki były opisane alfabetycznie. Najpierw najważniejsze rzeczy, pomyślałam. - Chodź, przytrzymaj to - powiedziałam, wyciągając latarkę. Gdy skierowała ją na szafki, przejrzałam pierwszy rząd, potem drugi, aż dotarłam do P. Otworzyłam szafkę - na szczęście nie było żadnego zamka i wsunęłam moją teczkę pomiędzy PARK i PATTERSON. Pewien ucisk w mojej piersi zelżał, gdy ponownie zamknęłam drzwi, część mojej misji wypełniona. Ale wtedy rozejrzałam sie po pokoju. Było tu trochę za dużo niezbadanych rzeczy. - Miej oko na drzwi - powiedziałam. - Idź po to Sherlocku - powiedziała Scout, potem odwróciła się do mnie plecami, pozwalając mi zabrać się do pracy. 43 The Picture of Dorian Gray – opowiadanie Oscara Wilde, które ukazało się na łamach Lippincott's Monthly Magazine w 1890r. w 2009r. na podstawie książki nakręcono film.

206

Czar Ognia – Firespell Położyłam ręce na biodrach i dokładnie przebadałam pokój. w szufladzie nie było żadnej innej teczki z nazwiskiem PARKER, co znaczyło, że moi rodzice nie mieli własnych teczek - lub przynajmniej nie pod własnym nazwiskiem. - Może i tym razem dopisze nam szczęście - pomyślałam i umieściłam latarkę pod podbródkiem. Sprawdziłam szufladę S, przeszłam przez STACK, STANHOPE i STEBBINS. STERLING, R. F., znajdowało się na następnej teczce. - Mądrze - wymamrotałam - ale nie wystarczająco. Wyciągnęłam teczkę i otworzyłam ją. w środku była pojedyncza koperta. Zwilżyłam usta, moje ręce nagle zaczęły sie trząść, położyłam teczkę na aktach w otwartej szufladzie i uniosłam kopertę. - Co znalazłaś? - Jest tu teczka Sterlinga - powiedziałam. - a w niej jest koperta. - Była kremowa, odklejona, ale zamknięta. Na kopercie znajdował sie znaczek Św. Sophii: OTRZYMANO DNIA: 21 WRZESIEŃ. - Stopy nie zawiedźcie mnie teraz - wyszeptałam dodając sobie odwagi, potem uniosłam klapkę i wyjęłam trzykrotnie złożoną białą kartkę. Rozłożyłam ją, na górze kartki znajdowała się pieczęć SRF, ale nie był on wybity. To była kopia listu. Przypięta do kopi była notka z ręcznym pismem mojego taty. Marceline, Wiem, że nie widzieliśmy się osobiście, ale to pomoże ci zrozumieć. M. P. M. P. Inicjały mojego ojca. Moje ręce zaczęły się trząść. Uniosłam notatkę by odkryć znajdujący się pod nią tekst. Był krótki i adresowany do mojego taty: 207

Chloe Neill Mark, W związku z naszą dyskusją dotyczącą twojej córki, zgadzamy się, że niemądre by było, gdyby towarzyszyła ci do Niemiec, albo informowanie jej o dokładnym charakterze twojej pracy. Zrobienie tego naraziło by was wszystkich na niebezpieczeństwo. To, że bierzesz urlop naukowy, to zaledwie kłamstwo i powinno być ono zakresem jej zrozumienia twojej obecnej sytuacji. Zgadzamy się również, że Św. Sophia jest dla Lily najlepszym miejscem, na czas waszej nieobecności. Odpowiednio się nią tam zajmą. Zatem poinformujemy o tym Marceline. Podpisem było tylko imię - William. To było to. Dowód, że moi rodzice kłamali. O ich pracy. O ich wyprawie. O tym w co byli wmieszani, o tym co dało Sterling Research Foundation prawo do dyktowania moim rodzicom ich stosunków ze mną. - Kłamali, Scout - powiedziałam w końcu, w trzęsącymi się rękami - ze strachu i złości - gdy wpatrywałam się w list. - Kłamali o tym wszystkim. Szkole. Pracy. Prawdopodobnie nie są nawet w Niemczech. Tylko Bóg wie, gdzie oni teraz są. I o czym jeszcze mnie okłamali? O każdej wizycie na uczelni? Ich biurach? Za każdym razem, gdy spotykałam ich kolegów? Na każdym przyjęciu koktajlowym, które szpiegowałam z piętra naszego domu w Sagamore, profesorach - lub jak przypuszczałam kimś w tym stylu - kłębiących się poniżej z drinkami w rękach? To wszystko było udawane - wszystkie pokazy, twórczość, by kogoś oszukać. Ale kogo? Mnie? Kogoś innego? Ponownie podniosłam kopertę i spojrzałam na znaczek 208

Czar Ognia – Firespell OTRZYMANO DNIA. Kawałki układanki trafiły na miejsce. - Kiedy był dwudziesty pierwszy? - spytałam Scout. - Co? - Dwudziesty pierwszy. Wrzesień dwudziesty pierwszy. Kiedy to było? - Um, dziś jest dwudziesty piąty, więc w ostatni piątek? - Tego dnia Foley dostała kopertę - powiedziałam, podnosząc ją. - Foley dostała kopię tego listu tego dnia, gdy zostałam trafiona czarem ognia. Dzień przed tym jak przyszła do mnie do szpitala i powiedziała, że myliła sie co do moich rodziców. Że miałam rację co do ich badań. Jest tu prawdopodobnie również list do niej dodałam cicho, rozglądając sie po pokoju. - Foley powiedziała ci o ich badaniach genetycznych, gdy przyszłaś do jej biura - wywnioskowała Scout. - Potem dostała list i zdała sobie sprawę, że nie powinna ci o tym mówić. To dlatego przyszła do szpitala. To dlatego zmieniła swoje słowa. Znów spojrzałam na list i wyrzuciłam z siebie serię przekleństw, które powinny poparzyć uszy Scout. - Czy nikt tu nie może powiedzieć mi prawdy? Czy ktokolwiek tu nie ma sześćdziesięciu pięciu tajemnych motywów? - O, mój Boże, Lily. Zabrało mi chwilę zdanie sobie sprawy, że zawołała mnie po imieniu i skierowanie spojrzenia na nią. Jej oczy były szeroko otwarte, jej usta otwarte w szoku. Myślałam, że zostałyśmy przyłapane lub,że ktoś - coś - było za nami i moje serce zatrzepotało w odpowiedzi. - Co? - spytałam, ostrożnie i cicho. Jej oczy rozszerzyły się nawet bardziej, jeśli to możliwe. - Nie zauważyłaś tego? - wyrzuciła ręce w powietrze i walczyła, by wypowiedzieć słowa. - To! - w końcu wykrzyknęła. 209

Chloe Neill Rozejrzyj się, Lily. Światła są włączone. Spojrzałam na latarkę w jej ręce. - Ja mam tu kryzys, Scout, a ty mówisz mi o włączeniu światła? Mogłam zobaczyć frustracje na jej twarzy, w zaciśnięciu jej rąk. - Ja nie włączyłam światła, Lily. - Co z tego? Położyła ręce na biodrach. - Światło jest włączone, ale ja tego nie zrobiłam, a w pokoju jest tylko jedna inna osoba. Uniosłam głowę, skierowałam spojrzenie na mleczno-biały klosz wiszący nad naszymi głowami. Świecił jasną bielą, ale światło wydawało się rozjarzać i przygasać, gdy na nie patrzyłam - da dum, da dum, da dum - jak gdyby żarówka miała serce, które biło. Tętno było hipnotyzujące, a światło wydawało się rozjaśniać im dłużej się w nie wpatrywałam, ale rytm się nie zmieniał. Da dum. Da dum. Da dum. - Pomyśl o swoich rodzicach - powiedziała. - O tym jak cię okłamali. o tym jak pokazywali ci całkowicie fałszywe życie, fałszywe kariery. O tym, że mają jakieś powiązania ze Sterlingiem, które mają coś wspólnego z nami, które dają SRF jakiś rodzaj kontroli nad czynami twoich rodziców, nad tym co mówią, jak zachowują się w stosunku do ciebie. Zapłonęły we mnie gniew i zdrada, moje gardło bolało od emocji, gdy próbowałam zdławić łzy. - Spójrz teraz - miękko powiedziała Scout, następnie powoli skierowała spojrzenie na światło nad nami. Świeciło jaśniej, a tętno przyspieszyło. Da dum. Da dum. Da dum. Było szybsze, jak serce w stresie. Moje serce. - O, mój Boże - powiedziałam, a światło zapulsowało jaśniej, szybciej, gdy mój strach rósł. 210

Czar Ognia – Firespell - Tak - powiedziała Scout. - Myślę, że to przez silne emocje. Wkurzyłaś się i światła się włączyły. Jeszcze bardziej się wkurzyłaś i światła stały się jaśniejsze. Widziałaś te przygaszenia i rozjaśnienia? - To bicie mojego serca - powiedziałam. - Cóż - powiedziała, odwracając się do drzwi - zgaduję, że posiadasz trochę magii. Spojrzała w tył i uśmiechnęła się. - Super! Nie będąc w nastroju na salę do nauki własnej, znalazłyśmy zakątek w głównym budynku - daleko od skrzydła administracji i zdradzieckich teczek - i przeczekałyśmy, aż czas nauki minie. Nie rozmawiałyśmy wiele. Usiadłam ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, oparta plecami o zimny wapień, z oczami na pokrytym mozaiką suficie nade mną. Myśląc. Rozważając. Powtarzając w kółko jedno słowo. Jedno słowo - może jedyne słowo wystarczająco doniosłe, by wyprzeć z mojej głowy myśli o sekretnym życiu moich rodziców. Magia. Mam magię. Zdolność włączania świateł, co może nie było taką wielką sprawą, ale to wciąż była magia. Magia. Która musiała zostać jakoś wywołana przez uderzenie czarem ognia, które przyjęłam kilka dni temu. Nie wiedziałam jak inaczej to wyjaśnić, a ten znak na moich plecach wydawał się być wystarczającym dowodem. w jakiś sposób stałam się jedną z nich nie dlatego, że się taka urodziłam, jak Scout, ale dlatego, że pewnej nocy w piwnicy Św. Sophii skierowałam się w złą stronę. Ponieważ (najwyraźniej) miałam magię, a my byłyśmy tu, zamiast przykucnięte w pomieszczeniu z aktami za biurem Foley, skupiłam się na pozostaniu spokojną, kontrolując mój oddech i starając się nie odczuwać jakichkolwiek emocji, które zmieniały 211

Chloe Neill mnie w Thomasa Edisona.44 Gdy nauka własna zakończyła się, przyłączyłyśmy się do tłumu opuszczającego Wielką Salę i wróciłyśmy do pokoju, ale paczka bachorów zmusiła nas do odwrotu. Zgadywałam, że postanowiły , że torturowanie nas było zabawniejsze niż spędzanie czasu w ich własnych pokojach. Pomimo wszystko, zignorowałyśmy je - mając na głowie ważniejsze sprawy i poszłyśmy prosto do pokoju Scout. - Dobrze - powiedziała, gestykulując rękami, gdy zamknęłyśmy drzwi na klucz i wepchnęłyśmy pod nie ręcznik. Muszę sprawdzić w Grimuarze i zobaczyć, co mogę znaleźć, ale tym razem wiem czego szukać, sprawdzimy co możesz robić. Siedziałyśmy tam przez minutę w ciszy. - Co powinnam być w stanie zrobić? - spytałam. Scout zmarszczyła brwi. - Nie wiem. Jesteś jedyną z magią światła. A ty nie wiesz? Dałam jej puste spojrzenie. - Racja - powiedziała. - Nawet nie wiedziałaś, że to robisz. Rozległo się pukanie do zamkniętych drzwi Scout. Spojrzała na drzwi, potem na mnie. - Tak? Po drugiej stronie rozległo się parsknięcie. - Znalazłyście coś interesującego w tej małej teczce? Prawie zawarczałam na to pytanie. Jakby na zawołanie, pokój został nagle zalany powodzią światła - jasnego światła, jaśniejszego niż powinno byś światło znajdującej się nad naszymi głowami lampy fluorescencyjnej. - Jezu, wyłącz to, możesz? Zacisnęłam usta i zaczęłam oddychać rytmicznie, próbując uspokoić się wystarczająco, by z powrotem przyciemnić światła. - Co? - spytała M. K. zza drzwi. - Żadnej odpowiedzi? 44 Wynalazca wielu urządzeń elektrycznych, m.in. żarówki

212

Czar Ognia – Firespell No dobrze, miałam dość M. K. jak na jeden dzień. - Hej, Scary45 Katherine - powiedziałam - nie zmuszaj nas byśmy powiedziały Foley, że włamałaś się do jej ukrytego pokoju i ukradłaś poufne akta. Jak gdyby moja odpowiedź była oczyszczająca, światła natychmiast ściemniały. Scout rozejrzała się z uznaniem. - Dlaczego nie zaskakuje mnie to, że masz magię sterowaną sarkazmem? Znów rozległo się pukanie. - Scout? - niepewnie zapytała Lesley. - Wszystko tam z wami w porządku? Podpaliłyście pokój? - Wszystko dobrze, Barnaby - powiedziała Scout. - Żadnego ognia. Po prostu, uhm, testujemy nowe latarki. Na wypadek, gdyby zabrakło prądu. - Jakkolwiek nieprawdopodobne się to teraz wydaje wymamrotałam - O - powiedziała Lesley - Cóż, czy jest coś w czym mogę, no wiecie, pomóc? Scout i ja wymieniłyśmy spojrzenia. - Nie w tej chwili, Lesley, ale dzięki. - Dobrze - powiedziała z rozczarowaniem w głosie. W pokoju wspólnym rozległy się kroki, gdy odchodziła. Scout podeszła do półek na książki, palce przesuwała po ich grzbietach, gdy szukała tej, którą chciała. - Dobrze, więc jest to jakoś wywołane czarem ognia. Możemy wywnioskować, że jakąkolwiek magię posiadasz, jest ona sterowana emocjami lub, że silne emocje podnoszą tą moc o kilka poziomów. Jest ona skoncentrowana na świetle, najwyraźniej, ale możliwe jest, że moc może przenieść się też na inne obszary. Ale co do reszty... Zatrzymała się, gdy jej palce trafiły na starą książkę w wytartej brązowej skórzanej okładce, którą wyciągnęła z półki po 45 Gra językowa Mary – Scary, scary oznacza straszny.

213

Chloe Neill odepchnięciu kilku drobiazgów i przedmiotów kolekcjonerskich. - Szczegółowe badania trochę mi zajmą - powiedziała, spoglądając na mnie. - Chcesz jakąś książkę? Pomyślałam przez sekundę i pokiwałam głową. Nie było potrzeby dodawania niepowodzeń akademickich do mojej obecnej listy dramatów, która wydłużała się wraz z upływem dnia. - Zajmę się swoimi sprawami. Kiwnęła i obdarzyła mnie słabym uśmiechem. - Wiesz, że to rozgryziemy. Rozgryziemy to, wrócimy do enklawy, wprowadzimy cię i wszystko będzie dobrze. - Gdy mówisz dobrze, masz na myśli, że zacznę spędzać wieczory na torturowaniu wysysających dusze złych gości i próbowaniu nie zostać ponownie trafionym w plecy czarem ognia? - Coś w tym stylu - zgodziła się z kiwnięciem. - Ale pomyśl jak dużo czasu ty i Jason będziecie mogli spędzać razem. - Tym razem, gdy się uśmiechnęła, zrobiła to szeroko i uniosła brwi. Dziewczyna zdobyła punkt. Później tej nocy, gdy byłam z powrotem w moim pokoju w piżamie i wystarczająco spokojna, by wybrać ich numer, wzięłam mój telefon komórkowy i ponownie spróbowałam złapać moich rodziców. W Monachium było późno, przypuszczając, że tam byli, więc nie odebrali. Udałam pogodę ducha i zostawiłam wiadomość głosową, nadal unikając konfrontacji i z tego powodu prawie zadowolona, że nie odebrali. Było tu za dużo kawałków układanki Foley, moi rodzice, a teraz SRF - których nadal nie rozgryzłam. A jeśli myśleli, że utrzymywanie mnie w niewiedzy było bezpieczniejsze dla nas wszystkich, może pozwolenie im myśleć, że zachowali swoje tajemnice było najlepszą rzeczą, jaką mogłam zrobić. Przynajmniej na razie. To nie powstrzyma krzywd. I nie zatrzyma mnie przez chęcią dowiedzenie się prawdy. 214

Czar Ognia – Firespell Z wybiciem ciszy nocnej, wyłączyłam górne światło, ale włączyłam latarkę, którą pożyczyłam od Scout, chwyciłam mój szkicownik i miękki ołówek. Wyłączyłam lewą stronę mózgu i bazgrałam, gdy nieświadomie poruszałam ołówkiem, zaczęły formować się kształty. Pół godziny później, mrugnęłam i znalazłam całkiem dobry szkic Jasona wpatrującego się we mnie. Chłopak w mózgu. - Akurat, gdy potrzebuję więcej dramatu, - wymamrotałam, następnie wyłączyłam światło.

215

Chloe Neill ROZDZIAŁ 18 Wtorek minął w zamroczeniu. Moi rodzice zostawili mi wiadomość głosową gdy spałam, szybka wiadomość o tym jak są zajęci w Monachium i jak mnie bardzo mnie kochają. I ponownie nie byłam pewna, czy te słowa sprawiły, że poczułam się lepiej... , czy gorzej. W większości czułam się oszołomiona. Naciągnęłam granatową bluzę, zamknęłam suwak, nad moja koszulka oksfordzką i kraciastą spódnicą, ręce wetknęłam do kieszeni, kiedy przechodziłam z klasy do klasy, te same dwa pytania odbijały się echem w mojej głowie, wciąż, wciąż i znowu. Pierwsze, czym byłam? Podsumowując fakty: Towarzystwo dzieciaków z magicznymi mocami biega dookoła Chicago, pojedynkując się z kolejnymi dzieciakami z magicznymi mocami. Bitwa dobra ze złem, ale rozgrywana między nastolatkami, którzy ledwo dorośli by dostać prawko. Jednej nocy zostałam trafiona magią przez jednego z nich. Przeskakując kilka dni później, i miałam znak wypalony na plecach i zdolności do włączania światła, kiedy byłam zdenerwowana. I tak to ze mną jest. Drugie, co tak naprawdę moi rodzice robili w Niemczech? Powiedzieli mi, że dostali zezwolenie na badanie jakiegoś niemieckiego filozofa, jego prac, dziennika oraz notatek - rzeczy, które nigdy nie były wydane do wiadomości publicznej. To miała być Jedyna-Szansa-W-Życiu, jak powiedzieli, szansa na bycie pierwszymi naukowcami, którzy zobaczą i dotkną tych genialnych prac. Miał być Michałem Aniołem świata filozofii a oni zostali zaproszenia z pierwszej ręki. Ale bazując na tym, co już wiem, ta historia była przynajmniej w części zmyślona by mnie zadowolić, ponieważ polecono im 216

Czar Ognia – Firespell powiedzieć mi, że są na urlopie naukowym. Ale jeżeli to właśnie "powinni" mi powiedzieć, co oni tak naprawdę robili? Widziałam bilety na samolot, paszporty, wizy, potwierdzenie z hotelu. Wiem, że są w Niemczech. Ale czemu? Pomimo tych pytań, dzień był nieco apatyczny. Zajęcia minęły jak zwykle, chociaż Scout i ja byłyśmy nieco cichsze w czasie lunchu. Był dzień śmieciowego jedzenia w kafeterii - kawałki placków zbożowych i chili ( wegetariańskie dla takich świrów jak ja) - więc Scout i ja odebrałyśmy nasze chili, placki i widelce, nie mówiąc zbyt dużo. Ona przyniosła stos notatek, które skopiowała w Grimoire dzień wcześniej i gapiła się się w nie, kiedy jadła. To raczej ograniczało konwersację. Kiedy czytała, rozejrzałam się po sali, obserwując jedzące dziewczyny, plotkujące i przemieszczające się z grupy do grupy. Wszystkie te kraciaste spódnice. Wszystkie te opaski. Wszystkie te niewiarygodnie drogie dodatki. Wszystkie te normalne dziewczyny. Nagle, odezwał się motyw z albumu Flash Gordon prosto z torby Scout. Odkładając widelec pełen chili, wykonała półobrót sięgając do torby z tyłu jej krzesła, następnie wyciągnęła telefon. Wygięłam brwi na wybór piosenki, gdyż słowa o ratowaniu wszechświata rozbrzmiały w naszej części stołówki. - Kocham Queen - Scout krzyknęła, jej głos nieco głośniejszy niż sam telefon, tłumacząc dla ludzi dookoła nas. Piosenka najwyraźniej informowała o SMS-ie, otworzyła telefon przesuwając ekranik i zaczęła pisać. - Flash Gordon? - wyszeptałam, kiedy dziewczyny wróciły do lunchu - Czy to troszkę niezbyt oczywiste? Zaróżowiły się jej policzki. - Wolno mi - powiedziała, wciąż stukając w klawisze. Zmarszczyła brwi, zagryzła usta - Dziwne. - powiedziała w końcu. - Wszystko w porządku? 217

Chloe Neill - Taaa - powiedziała Scout - Mieliśmy się spotkać dziś wieczorem o piątej, coś w rodzaju spotkania organizacyjnego - ale chcą żebym zeszła teraz. Coś zawaliło się z naszym celem. Jeden dzieciak z publicznej. To znaczy, że muszę... lecieć na zlecenie. Uniosła brew, więc zrozumiałam jej nie-tak-sekretny kod. Dookoła nas dziewczyny zaczęły odkładać tace przygotowując się do popołudniowych zajęć. Scout nigdy nie opuściła zajęć, przynajmniej odkąd sobie przypominam. -Teraz? - Taaa. - Zmarszczyła się jeszcze bardziej, kiedy zamknęła telefon i wsunęła go do torby. Odwróciła się ponownie, z rękoma na kolanach, ramiona jej opadły, twarz stężała, kiedy wpatrywała się w stół. - Jesteś pewna, że wszystko ok? - zapytałam jej. Zaczęła mówić, potem potrząsnęła głową jak dyby zmieniła zdanie, potem spróbowała ponownie. - To po prostu dziwne - powiedziała, przenosząc wzrok na mnie. - To, że wzywają mnie tak wcześnie. Nigdy nie wzywali w czasie zajęć. To część całości "Musisz się uczyć, by być najlepszym..." - rozejrzała się i ściszyła głos - "Adeptem, jakim możesz się stać". Zmarszczyłam się. - To jest dziwne. - Cóż, mniejsza o to, muszę wrócić do pokoju. - odepchnęła krzesełko, ściągnęła torbę i przerzuciła przez ramiona, Czaszka i skrzyżowane kości uśmiechały się do mnie. - Poradzisz sobie? - Będzie dobrze. Idź. Skrzywiła się, ale wrzuciła telefon i książki do torby, wstała i odrzuciła ją za plecy. Potem odeszła, spódnica huśtała się, kiedy przepychała się przez stołówkę. Nie wróciła po czwartej lekcji. Ani po piątej. Ani po szóstej. 218

Czar Ognia – Firespell Nie to, że ją obwiniam - Historia Europy również nie jest moim ulubionym przedmiotem - ale zaczęłam się martwić. Kiedy wróciłam do pokoju, rzuciłam torbę na kanapę i podeszłam do drzwi. Drzwi były rozchylone, praktycznie otwarte. - Scout? - powiedziałam głośno. Zastukałam w drewno, ale nie otrzymałam odpowiedzi. Może była pod prysznicem, a może biegła na spotkanie i nie zawracała sobie głowy zamykaniem. Biorąc jednak pod uwagę jej kolekcję i skarby z magicznego pudełka, nie była osobą, która zostawia niezamknięte drzwi, tym bardziej lekko otwarte. Położyłam dłoń na drzwiach i pchnęłam otwierając je do końca. Pokój był zrujnowany. Szuflady były wyjęte, łóżko rozebrane, jej kolekcja walała się po podłodze. - O mój Boże. - wyszeptałam. Weszłam do środka, ostrożnie stawiając stopy między stosami ubrań i książek. Czy to na nią czekało, kiedy wróciła do pokoju? A może oni na nią czekali? - Co tu się stało? Obejrzałam się i zobaczyłam Lesley w drzwiach, jej policzki bledsze niż zazwyczaj. Była dziś w mundurku. - Nie wiem - powiedziałam - Dopiero tu weszłam. Weszła do pokoju i podeszła do mnie. - To ma coś wspólnego z tym gdzie chodzi w nocy, prawda? - Taaa. Tak sądzę. Skierowałam wzrok na łóżko, prześcieradła i poduszki w nieładzie. Na jednym z jego końców wystawał czarny pasek od Torby Scout. Przedarłam się przez bałagan, potem wyciągnęłam rękę i pociągnęłam za torbę znajdująca się pod plątaniną koców, 219

Chloe Neill biała czaszka uśmiechała się do mnie diabelnie. Poczułam skurcze żołądka. Scout nigdzie by nie wyszła bez tej torby. Ciągnęła ją wszędzie, nawet na misje, pasek przeciągnięty przez ramiona za każdym razem gdy opuszczała pokój. Teraz pokój był w ruinie, jej torba wciąż tutaj, a jej nie było, to nie wróżyło zbyt dobrze. - Oh, Scout, wyszeptałam, strach rozkwitł gdy pomyślałam o przyjaciółce w niebezpieczeństwie. Światło nad głowami błysnęło. Wyprostowałam się ponownie, decydując, że teraz jest tak samo dobry czas na naukę samokontroli jak zawsze, i zamknęłam oczy. Wdychałam przez nos, wydychałam ustami i po kilku minutach tego, rozluźniłam się i poczułam, że strach - magia rozluźnia swój uścisk. - Panno Parker, Panno Barnaby. Podskoczyłam na dźwięk swojego imienia, otworzyłam oczy i spojrzałam za siebie. Foley stała w wejściu, z jedną ręką na drzwiach i szeroko otwartymi oczami na widok pokoju Scout. Miała na sobie garsonkę w kolorze kości i sznur ogromnych pereł na szyi. - Co tu się stało? - Tak to zastałam - powiedziałam jej, starając się by moje nowo odkryte pretensje do Foley - która wiedziała więcej o moich rodzicach niż ja - były głęboko ukryte. - Wyszła zaraz po lunchu powiedziała, że musi p[o coś wrócić do pokoju. - pominęłam tą część o tym, po co wracała do pokoju, ale dodałam, na wypadek gdyby to było ważne - Była zmartwiona, nie wiedziałam jednak czym. Drzwi były otwarte, kiedy weszłam tu kilka minut temu. spojrzałam na poszarpane resztki kolekcji Scout - Wyglądało tak jak teraz. - A gdzie jest teraz Panna Green? - Foley w końcu spojrzała na mnie. 220

Czar Ognia – Firespell Potrząsnęłam głową. - Nie widziałam jej od czasu lunchu. Foley skrzywiła się i rozejrzała po pokoju, skrzyżowała ręce na piersi, palce lewej ręki okalały prawy biceps. - Wezwij ochronę. Zróbcie poszukiwania pokój po pokoju powiedziała. Myślałam, że mówi do mnie, przynajmniej do chwili gdy spojrzała do tyłu. Młody mężczyzna – może dwudziesto-pięcio - dwudziesto-sześcio latek - stał w wejściu. Był wysoki, szczupły, z orlim nosem i nosił koszule zapinaną na guziki oraz niebieski krawat. Zgadywałam, że to jakiś rodzaj asystenta. - Jeżeli jej nie znajdziecie - Foley kontynuowała - natychmiast się ze mną skontaktujcie. I Christopher, musimy być ostrożni ze względu na jej rodziców, powiedzmy, nie mieszać do tego osób postronnych. Wierzę, że są teraz w Monaco. To znaczy, że musimy się z nimi skontaktować, zanim skontaktujemy się z policją. Zrozumiano? Przytaknął, potem wycofał się na korytarz. Foley zwróciła swoje spojrzenie na zrujnowany pokój Scout, potem wpatrzyła się w Lesley. - Panno Barnaby, czy mogłaby nam pani wybaczyć, proszę? Lesley spojrzała na mnie, uniosła brwi jakby się upewniając, że będzie w porządku, jeżeli zostanę sama z Foley. Kiedy kiwnęłam głową, powiedziała - Pewnie. - potem opuściła pokój. Sekundę później drzwi jej sypialni otworzyły się i zamknęły. Kiedy byłyśmy same, Foley skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na mnie. - Czy Panna Green była zamieszana ostatnio w coś niezwykłego? Chciałam zapytaj ją, czy sekretne spotkania wzmocnionych magią nastolatków może oznaczać coś "niezwykłego", ale zważając na okoliczności wstrzymałam się od sarkazmu. - W nic o czym bym wiedziała - powiedziałam w końcu, co 221

Chloe Neill było w większości prawdą. Myślę, że to co Foley zalicza do rzeczy "niezwykłych" dla Scout będzie najwyżej przeciętne. Wtedy Folej całkowicie zburzyła moje przekonanie. - Jestem świadoma - powiedziała - że Panna Green wykazuje zdolności, powiedzmy, Młodszego Adepta. Gapiłam się się na nią w kompletnej ciszy... i całkowitym szoku. - Ty wiesz? - w końcu wyskrzeczałam. - Jestem dyrektorką tej szkoły, Panno Parker. Jestem świadoma wszystkiego, co ma miejsce pod moją jurysdykcją. Gniew, który tłumiłam wypłynął na powierzchnię. - Więc wiedziałaś co dzieje i pozwoliłaś by się stało? Pozwoliłaś biegać Scout w środku nocy, narażać się na niebezpieczeństwo i zignorowałaś to? Spojrzenie Foley było stanowcze i wyprane z emocji. Podeszła do drzwi Scout, zamknęła je, potem odwróciła sie do mnie ponownie, ręce miała zaciśnięte przed sobą - jak urzędnik. - Przypuszczasz, że pozwoliłam temu wszystkiemu wydarzyć się bez zrozumienia surowości tego lub ryzyka jakiemu musi stawić czoło Panna Green? - zakończyła to jak pytanie, przypuszczam jednak, że całkowicie retoryczne - Zakładam, Panno Parker, że jest pani zainteresowana dobrym stanem pani przyjaciółki. Zakładam, że przemawia przez panią zaniepokojenie i dlatego aktualnie nie bierze pani pod uwagę konsekwencji mówienia do mnie w ten sposób. Moje policzki poczerwieniały z uderzenia gorąca. - Ponadto, - kontynuowała, podchodząc do jednej z półek Scout i ustawiając przewrócony domek z papieru - niezależnie od tego, co pani sądzi na temat moich motywacji oraz mojego współczucia, zapewniam, że wiem aż za dobrze czemu muszą 222

Czar Ognia – Firespell przeciwstawić się Panna Green i jej koledzy, znacznie lepiej niż pani, mimo incydentu w piwnicy. - po ustawieniu domku odwróciła się i spojrzała na mnie ponownie - Czy zrozumiałyśmy się? Nie wytrzymałam dłużej, nie wstrzymałam słów wyrywających się. - Gdzie są moi rodzice? Otworzyła szeroko oczy. - Twoi rodzice? Nic nie mogłam poradzić, niebezpiecznie czy nie. - Mam... pewne informacje. Chcę wiedzieć gdzie są moi rodzice. Oczekiwałam więcej wyniosłości, więcej słów przypominających mi o mojej pozycji: Ja- studentka; Ona - ważna osoba. Ale zamiast tego, było współczucie w jej oczach. - Twoi rodzice są w Monachium, Panno Parker, tak jak ciebie poinformowali. teraz, jednakże, nie jest dobry czas by przeszkadzać im w pracy. A co ważniejsze, powinnaś włożyć trochę wiary w możliwości, że twoi rodzice powiedzieli ci o rzeczach, o których myśleli, że powinnaś wiedzieć. Wierzyli, że tak będzie dla ciebie najbezpieczniej. Czy zrozumiałaś? Zdecydowałam, że w cokolwiek są zamieszani, było to niemożliwe do zmienienia w przeciągu kilku kolejnych godzin; mogłam przycisnąć Foley później. Sytuacja Scout z drugiej strony, musiała zostać wyjaśniona teraz, więc przytaknęłam. - Bardzo dobrze. - I tak po prostu wróciła do bycia dyrektorką Nie mogę wiecznie wstrzymywać kontaktu z rodzicami Panny Green, ani zarzucić kontaktu z Departamentem Policji w Chicago, jeżeli jest rzeczywiście zaginiona. Ale DPC46 nie jest świadome jej unikalnych zdolności. Te unikalne zdolności - i talenty jej przyjaciół - przyczynią się do jej ratunku. Skoro stan jej pokoju wskazuje na 46

w oryginale CPD - Chicago Police Department 223

Chloe Neill to, że jest w rękach tych, którzy szkodzą ludziom w całym mieście, znaczy to że ci przyjaciele będą najlepsi w poszukiwaniach i sprowadzą ją z powrotem. Uniosła brwi, jakby oczekując, że zrozumiem o co jej chodzi. - Mogę im przekazać - powiedziałam - Scout powiedziała, że spotykają się o piątej. Foley uśmiechnęła się i dostrzegłam jakby uznanie w jej oczach. - Bardzo dobrze - powiedziała. - Jedyny problem to taki - powiedziałam - że nie wiem gdzie dokładnie są. Byłam jedynie raz w pokoju, hm, spotkań, i wydaje mi się, że nie odnajdę go ponownie. A nawet gdybym - dodałam, zanim mogła mi przerwać - oni uważają, że nie jestem jedną z nich. Mogło się to zmienić zaraz po tym, kiedy odkryją moje nowo nabyte zdolności, ale wątpię, by Scout miała czas ich poinformować. - Więc nawet jeżeli sie tam dostanę, mogą mnie nie posłuchać. - Panno Parker, od kiedy zrozumiałam naturę ich pracy, ja, jak większość mieszkańców Chicago, nie jestem dopuszczona do drobnych detali ich stanienia. Jestem świadoma jednak, że istnieją znaki - kody - prowadzące do enklawy. Po prostu podążaj za wskazówkami. A kiedy już tam dotrzesz, zmuś ich do słuchania. Odwróciła się i zniknęła w pokoju wspólnym. Sekundę później usłyszałam otwierające się drzwi od korytarza i zamykające ponownie. Była trzecia czterdzieści pięć, co dawało mi czas na dotarcie do enklawy, gdyby nie jeden duży problem. - Podążaj za wskazówkami? - powtórzyłam cicho. Nie miałam pojęcia co to mogło oznaczać. Ale, zrozumiałe instrukcje czy nie, najwyraźniej miałam misję do wykonania.... i potrzebowałam wyposażenia. 224

Czar Ognia – Firespell Chwyciłam torbę Scout - dowód, że zaginęła - potem opuściłam pokój i zamknęłam drzwi za sobą. Kiedy byłam znowu w swoim pokoju, chwyciłam latarkę, którą pożyczyłam od Scout, wyrzuciłam książki z jej torby i wrzuciłam do niej latarkę. I jak przystało na członka drużyny Scout - błysnęłam inteligencją chwyciłam kawałek żółtej kredki z moich zapasów i dorzuciłam do torby, moją komórkę, również do torby. Z rękoma na biodrach rozejrzałam się po pokoju. Nie byłam pewna co powinnam jeszcze ze sobą zabrać, a nie miałam w końcu zestawu do ratowania przyjaciół, z którego mogłabym wybierać. - Po pierwsze apteczka - powiedział głos w drzwiach. Spojrzałam do tyłu, zobaczyłam Lesley, która zamieniła już mundurek na bawełnianą spódnicę i cienki t-shirt. W ręku miała zestaw rzeczy. - Po pierwsze apteczka - powtórzyła, podchodząc do mnie i kładąc zestaw na moim łóżku. - Woda. Batony energetyczne. Latarka. Scyzoryk. - Musiała dostrzec zagadkowy wyraz mojej twarzy, kiedy jej własna złagodniała - Mówiłam, że chcę pomóc powiedziała, kierując wzrok na łóżko - więc pomagam. W pokoju przez chwilę panowała cisza w pokoju, póki nie spakowałam wszystkiego. - Dziękuję Lesley. Jestem wdzięczna. Scout jest wdzięczna. Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się z roztargnieniem, potem przeszła do drzwi. - Po prostu pamiętaj by powiedzieć jej, że pomogłam. - Jak tylko będę mogła. - wymamrotałam, mając nadzieję na szansę ponownej rozmowy ze Scout. Upchnęłam wyposażenie w torbie i właśnie zamknęłam jej klapę z czaszką nie wierzchu, kiedy gość numer dwa przesłonił wejście. - Więc twoja dziwaczna przyjaciółka zniknęła bez

225

Chloe Neill usprawiedliwienia47? Obejrzałam się, M.K. stała w drzwiach, ramiona luźno założone dookoła niej, biała zapinana bluzeczka i kluczyk wiszący na srebrnym łańcuszku. Musiała zastąpić nim wstążkę. - Nie wiem o czym mówisz. Odwróciłam się, podniosłam torbę Scout i zarzuciłam jej pasek na jedno z ramion. M.K. oburzyła się. - Wszyscy o tym mówią. Jej pokój jest zrujnowany a jej nie ma. Wszyscy uważaliśmy ją za inną. Teraz mamy dowód. Najwyraźniej poszła na pocztę. Pewnie biega dookoła Chicago w tym wielkim płaszczu, szalejąc z wampirami czy coś. Chodzi o to, czy widziałaś jej pokój? Tam było prawie zagrożenie pożarowe. Ktoś posprzątał to na czas. Musiałam wbić swoje paznokcie w dłonie, by powstrzymać światło nad nami przed rozbłyskiem. - Rozumiem - odpowiedziałam uprzejmie, odwracając się i kierując się w stronę drzwi mojej sypialni. - Przepraszam powiedziałam, kiedy się nie odsunęła. Po wywróceniu oczami rozłożyła ramiona i rozkrzyżowała kostki i odsunęła się. - Świr - wymamrotała pod nosem. Tego już było za wiele. Bez strachu i myślenia o konsekwencjach, odwróciłam się do M.K. i podeszłam tak blisko, że musiała oprzeć się o ścianę. - Nie jestem całkowicie pewna, w jaki sposób utorowałaś sobie drogę do Św. Sophii - powiedziałam - i nie jestem zupełnie 47 W oryginale: AWOL akronim Absent Withot Leave - Nieobecny bez usprawiedliwienia 226

Czar Ognia – Firespell przekonana czy byłabyś w stanie zrobić to w druga stronę. Ale może pomyślisz o tym - grożenie dziewczynom, które uważasz za wariatki nie jest dobrym pomysłem, bo jesteśmy tym rodzajem dziewczyn, które odpowiedzą tym samym. - Nie możesz.. - zaczęła, ale położyłam palec na jej ustach. - Nie skończyłam - poinformowałam ją - Zanim mi przerwałaś, zmierzałam do tego: Nie zadzieraj z dziwakami, jeżeli nie chcesz leżeć ciemna nocą i zastanawiać się, czy jeden z nich nie podrzucił czarnej wdowy do twojego łóżka. Zrozumiano? Wydała z siebie dźwięk niedowierzania, ale nie spojrzała w moje oczy. Najwyraźniej ją przestraszyłam. - I M.K. - powiedziałam, odsuwając się i kierując w stronę drzwi - śpij dobrze. Nie wyglądała, jakby miało mieć to miejsce.

227

Chloe Neill ROZDZIAŁ 19 Podjęłam wędrówkę do piwnicy drogą, którą szłyśmy ze Scout kilka dni temu. Nie byłam pewna ile ścieżek prowadzi do enklawy, ale uznałam, że mam największe szanse dotrzeć tam wybierając trasę którą (prawie) zapamiętałam. Znalazłam odpowiednią ścianę w korytarzu i drzwi do piwnicy, potem zeszłam po schodach na niższy poziom. Ta cześć była wyzwaniem. Nie byłam poprzednio na tyle bystra by oznaczyć drogę okruszkami lub oznaczyć choćby znakami rzymskimi. Nie znaczy to jednak, że nie uczę się na swoich błędach. A było ich całkiem sporo, moje szczęście najwyraźniej się wyczerpało. Na szczęście, wyruszyłam wcześnie, dając sobie mnóstwo czasu na dotarcie do enklawy, ponieważ zajęło mi ponad pół godziny odnalezienie metalowych drzwi, które prowadziły do odpowiedniego tunelu i musiałam się wracać po własnych śladach ze dwa albo trzy razy. Za każdym razem znajdowałam prawidłową drogę (czytaj: eliminowałam ślepe zaułki z listy możliwości do wyboru), robiłam malutkie znaki na ścianach korytarzy za pomocą żółtej kredki z mojej torby. Tym sposobem, jeżeli uda mi się do wieczora bez zostania pokonana przez Adeptów, będę zdolna wrócić właściwą droga na górę. Możliwość, iż nie uda mi się wrócić - zaplączę się w coś okropnego próbując ratować moją BFF - było myślę głęboko przeze mnie tłumioną. Ryzyko nie ma znaczenia, zdecydowałam, ponieważ Scout zrobiłaby to dla mnie. Przyszłaby po mnie. Słyszałam kiedyś, że odwaga to robienie rzeczy, których się boisz robić, pokonywać swój lęk. Jeżeli to było prawdą, byłam najodważniejsza osoba jaką znałam; światła migające nade mną kiedy przechodziłam korytarzem - jak EKG moich emocji - było tego najlepszym dowodem. 228

Czar Ognia – Firespell Przy metalowych drzwiach wspięłam się na palce i sięgnęłam by wyczuć klucz, który położyłam tam Scout w trakcie naszej pierwszej wyprawy do enklawy. Miałam moment paniki kiedy nic nie mogłam wyczuć zaraz nad framugą, ale uspokoiłam się trochę gdy moje palce dotknęły zimnego metalu. Chwyciłam klucz, włożyłam do zamka i otworzyłam drzwi. Otworzyły się z zimnym podmuchem, stęchłym powietrzem. Mój żołądek zareagował nerwowo, ale przezwyciężyłam to. Wyciągnęłam latarkę, wcisnęłam przycisk i ruszyłam. Ale zostawiłam za sobą drzwi otwarte, tak na wszelki wypadek. - W porządku - wymamrotałam, machając światłem latarki z jednej strony korytarza na drugą, próbując odgadnąć przesłanie od Foley. Wypatruj śladów, powiedziała. Przez chwilę miałam chęć zawrócić do czystej piwnicy z wapiennymi ścianami, wracanie przez stęchłe, brudne, wilgotne i ciemne tunele nie miało racji bytu. Musiałam znać odpowiednią ścieżkę za pierwszym razem. A to oznaczało, że potrzebuję odpowiedzi teraz. - Ślady, ślady, ślady - wyszeptałam, moje spojrzenie wędrowało przez ściany tunelu po jego łukowaty sufit. - Ślady dla utalentowanych? - zastanawiałam się na głos, nawet jako szept, mój głos niósł się korytarzem - Ukryte ślady? Snop światła padł na poskręcane graffiti, które było na jednej ze ścian. Zamarłam, moje usta rozszerzyły się w uśmiechu. Odkryłam, że Foley nie miała na myśli talentu ani nic ukrytego, ani tym bardziej znaczków HTML. Miała na myśli rodzaj sprayu. Znaki Graffiti. Ściany były nimi pokryte - misz masz obrazków i słów. 229

Chloe Neill Portrety. Hasła polityczne. Proste napisy: "Louie" powtarzało się często. Skomplikowane znaki: cienkie, poskręcane litery pozawijane wokół siebie tworzące słowa, których nie mogłam rozczytać. Nie ważne na jak opuszczone te tunele wyglądały, były miejscem wielu obrazów, prawie artystycznych. Szłam wolno wzdłuż pierwszej części tunelu, przesuwając snop światła z jednej ściany na drugą, próbując odnaleźć klucz deszyfrujący kod. Było wystarczająco trudno to czytać, jeszcze bardziej zrozumieć, litery poskręcane, znaki zachodzące na siebie. Wychwyciłam krótki i schludny napis, wykonany białymi literami, który był umieszczony nad łukowatym przejściem znajdującym się po lewej. MILLIE 23, tak było napisane. Unieruchomiłam latarkę i gapiłam się w napis. Św. Sophia znajdowała się na 23 East Erie48 i założyłabym się o pieniądze, że Millie było skrótem od Millicent - pierwszego imienia Scout. Zerknęłam do wnętrza tunelu i skierowałam światło latarki na łukowate przejścia na końcu tunelu. Jeden był czysty. Kolejny, ten po prawej, był oznaczony MILLIE 23. - Bardzo sprytnie, Scout - powiedziałam i weszłam do środka. Trzynaście oznaczeń, trzynaście tuneli i dwanaście minut później dotarłam do końcowego korytarza stając przed wygiętymi w łuk drewnianymi drzwiami Enklawy Trzeciej. Oblizałam usta, zacisnęłam dłonie w pięści i otworzyłam drzwi. Głowy odwróciły się natychmiast, ich wyraz twarzy nie należał do przyjaznych. Smith gapił się na mnie, z dzikimi oczami, furia na twarzy i włosami splątanymi na jego czole. 48

dzielnica Chicago 230

Czar Ognia – Firespell - Co ty do diabła tutaj robisz? I gdzie jest Scout? - Zniknęła - powiedziałam - i potrzebuję waszej pomocy. - Zniknęła? - zapytał sceptyczny głos. Katie podeszła do niego, jej szczupła sylwetka wciśnięta w obcisłe jeansy i top zawiązywany na szyi pod skórzaną kurtką. - Co masz na myśli mówiąc, że zniknęła? - Została uprowadzona. - zignorowałam ich spojrzenia i spojrzałam na kumpli bardziej gotowych mi uwierzyć - Dostała info w południe - powiedziałam Michaelowi i Jasonowi, obaj w mundurach, obaj bliżej mnie od kiedy zaczęłam tłumaczyć. Uważała, że to dziwne, ale poszła i tak. Powiedziała, że musi wrócić do pokoju. Nie wróciła do klasy a kiedy poszłam do pokoju po zajęciach, jej pokój był zniszczony. - Zniszczony? - zapytał Michael blednąc jednocześnie - Co masz na myśli mówiąc "zniszczony"? - Miała kilka kolekcji - książki, rzeźby i te małe domki. Wszystko było na podłodze. Jej poduszki były rozdarte. Ktoś rozdarł prześcieradła, opróżnił jej szuflady. A na dodatek to. Przełożyłam na przód jej torbę na moich ramionach, ujawniając czaszkę i skrzyżowane kości - To wciąż było było w jej pokoju. Nie chodzi nigdzie bez tej torby. Michael powoli zamknął oczy ze smutkiem na twarzy. - Wywabili ją. - Poczekaj - powiedział Jason - po prostu poczekaj. Nie wyciągajmy pochopnych wniosków. - spojrzał na mnie - Nie mówiła nic o spotkaniu z kimkolwiek gdzieś? O tym gdzie zamierza pójść? Co to ważna sprawa? Potrząsnęłam głową. - Co z jej komórką? - zapytało jedno z bliźniaków - Jamie albo Jill, nie byłam pewna - podchodząc. Jej wyszczotkowane włosy opływały kaskadami jej ramiona, jakby same przygotowywały się 231

Chloe Neill do pracy. - Masz ją? Spojrzałam w dół na torbę Scout. Wydawała się pusta po tym jak wyrzuciłam z niej książki, ale nic się nie stanie jak sprawdzę. Włożyłam rękę do bocznej kieszonki, potem do głównej. Nic, dopóki nie usłyszałam jak coś zabrzęczało na klapie od torby. Przyjrzałam się bliżej i znalazłam małe nacięcie w klapie a kiedy do niego sięgnęłam dotknęłam zimnego, twardego plastiku. Moje serce stanęło, wyciągnęłam komórkę Scout. Źle, że nie znalazłam jej wcześniej, ale przynajmniej mam ją teraz. - Sprawdź, kto do niej dzwonił. - powiedział cicho Jamie Zobacz co jest napisane w wiadomości. Rozsunęłam telefon otwierając go i przejrzałam jej rozmowy przychodzące, wiadomości przychodzące, ale nic tam nie było. - Nic - oznajmiłam - Musiała to skasować. - Zazwyczaj tak robimy - powiedział Michael miękko Kasujemy, oczywiście. By chronić tożsamość Adeptów, by chronić siebie. Tak jest łatwiej. Na nieszczęście oznaczało to, że nie będziemy w stanie dowiedzieć się kto wysłał jej SMSa. Ale skoro wykasowała to jak to w standardowej procedurze wśród Adeptów, znaczy to, że musiała być to wiadomość od innego Adepta. Czy osoba, która jej to wysłała, która ja zwabiła, jest w tym pokoju? - Wykorzystają ją - powiedział Michael - Porwali ją i ją wykorzystają - Podszedł do drugiego końca pokoju, podniósł plecak i zarzucił na ramiona. - Idę po nią. Smith stanął przed nim. - Nie pójdziesz po nią. W pokoju zrobiło się cicho i bardzo nerwowo. - Zaginęła - przerwałam ciszę - Tak jak powiedział Michael, została wywabiona z pokoju, porwana przez jednego z tych diabelskich Żniwiarzy i musimy ja odszukać zanim ta zagmatwana 232

Czar Ognia – Firespell sprawa jeszcze się pogorszy. Smith uciszył mnie swoim spojrzeniem. - My? Nie jesteś jedną z nas. - Naprawdę nie w tym rzecz - powiedział Michael przesuwając się - możemy omówić jej członkostwo później - Ona nie ma mocy - wtrąciła Katie - Nie jest jedną z nas i nawet nie powinno jej tu być, tym bardziej nie powinna wydawać rozkazów. Michael wywrócił oczami. - To czy ma moce czy nie, jest nieistotne. Smith wydał pogardliwy dźwięk. - Nie ty tu dowodzić, Garcia. - Kiedy jedno z nas jest w niebezpieczeństwie... - Hej - powiedziałam przerywając kłótnię - Wewnętrzne kłótnie mogą poczekać. Scout zniknęła i musimy ją odszukać natychmiast. Teraz, a nie kiedy wy chłopcy stoczycie kilka bójek o hierarchię w enklawie. - Nie możemy sobie tym teraz zawracać głowy. Michael wydał dźwięk braku wiary, jakby słowa szoku i złości nie mogły mu przejść przez gardło. Postanowiłam go zastąpić. - Nie możemy sobie zawracać głowy? - powtórzyłam - Jest jedną z was! Nie możecie jej po prostu zostawić... nie ważne gdzie jest. Kiedy nikt się nie odezwał, rozejrzałam się po pokoju, od Paula, przez Katie, bliźniaki, do Jasona. Głowy zwisały w całym pokoju. Nikt nie spojrzał mi w oczy. położyłam ręce na biodrach, palce mojej prawej ręki mocno ściskały komórkę Scout, moje połączenie z nią. - Poważnie? To tak traktujecie członków zespołu? Jakby byli jednorazowi? - Popadanie w dramatyzm niczego tu nie rozwiąże 233

Chloe Neill powiedziała Katie, Krzyżując ręce na piersi. Jak na typ cheerleaderki, była dosyć apodyktyczna, racząc nas łaskawie swoim pięknym spojrzeniem. - Jesteśmy wdzięczni, że troszczysz się o Scout, ale to nie jest takie proste. Skrzywiłam się. - Do cholery, pewnie że nie jest. - Katie ma rację - Te słowa pochodziły od chłopaka, w którym się prawie zadurzyłam. Kiedy Jason wyszedł do przodu, cieszyłam się z tego "prawie". - Jeżeli pójdziemy po nią - powiedział z powagą w swoich niebieskich oczach - Narazimy siebie, miasto, społeczność nas otaczającą, na ryzyko. Bycie członkiem zespołu oznacza zaakceptowanie możliwości, że trzeba się poświęcić. Scout wiedziała o tym. Rozumiała to. Akceptowała ryzyko. Moje serce stanęło, zranione odrobinę faktem, że ten chłopak był tak chętny do wydania naszej przyjaciółki na cierpienie za ludzi, którzy nie koniecznie byli tego warci. Włączając w to jego. - Wow - powiedziałam, szczerze zdumiona. - Sposób na dobrą współpracę. Cała wasza egzystencja polega na ratowaniu ludzi przed Żniwiarzami, ale pozwolicie jej zostać "ofiarą"? Myślałam że bycie Adeptem, bycie Młodszym Adeptem, bycie w drużynie, jest częścią czegoś większego? Współpracą? Gdzie cała ta gadka? Smith potrząsnął głową. To tylko gadka - wyłącznie pogadanka - jeżeli nie będziemy przestrzegać naszego aktualnego planu - pomagania dzieciakom żeby ją odnaleźć. Pomyśl o tym Lily - oni wywabili Scout do ich kryjówki. Prawdopodobnie użyją jej by wywabić resztę z nas. By nas w to wciągnąć - Smith potrząsnął głową - Jeżeli będziemy mieli szczęście, będą jedynie próbować na indoktrynować. Jeżeli nie Spojrzał z lekko przymkniętymi zielonymi oczami - Żniwiarze złapią nas na nieprzyjemną noc. Będziemy tam odgrywać rolę 234

Czar Ognia – Firespell przekąsek. Nie mogłam kłócić się z ta logiką - to prawdopodobnie była pułapka. Ale jednak. To była Scout. Potrząsnęłam głową. - Nie mogę ci uwierzyć. Nie mogę w to uwierzyć. Cała ta gadka, że zjawiacie się, gdy ktoś was potrzebuje. Pułapka czy nie, wysilcie się. Stwórzcie plan. Spróbujcie. Smith zamyślił się. Była może odrobina winy w jego oczach, ale nie wystarczająco by działać. - Poinformuję starszych i zaalarmuję ich - powiedział - Ale to wszystko co możemy zrobić. Nie jesteśmy upoważnieni do wysyłania zespołu ratunkowego. To nie nasza działka. - I nie może nią być. - Katie wtrąciła się, tym razem ciszej. - Po prostu nie możemy tego zrobić. Poczucie winy - i może smutku - zawisło w ciszy w Enklawie Trzeciej. - Powinnaś już iść - powiedział Jason. Nawet nie spojrzał w moje oczy. - Znasz drogę powrotną? Zajęło mi minutę gapienie się na nich ze zgrozą, minutę by przełknąć moje rozczarowanie ściskające gardło, zanim mogłam przemówić. - Taaa. - Przytaknęłam - Taaa. Znajdę drogę powrotną. - Drogę powrotną do szkoły i prosto do gabinetu Foley. Skoro Adepci nie chcą zareagować, wrócę do dyrektorki. Ona coś wie - zna źródło, ma kontakty, jakiegoś mięśniaka z odpowiednim stanowiskiem, który popchnie tych złośliwych nastolatków do ratowania mojej BFF. - Miło było was poznać. - powiedziałam, wsuwając telefon Scout z powrotem do torby i przerzucając ją sobie przez ramiona, potem kierując się do drzwi. - Nie - powiedziałam, spoglądając za 235

Chloe Neill siebie i krzywiąc się na widok niebieskookiego wilkołaka na przeciwko mnie - Cofam to. Tak na prawdę nie było. Wyszłam trzaskając za sobą drzwiami, na co zawiasy odpowiedziały z pretensją. Czas na plan B. Zagotowałam się - nie z powodu gorąca ( tunele wahały się w stałej temperaturze piętnastu stopni czy coś koło tego), ale z emocji, byłam wściekła. Siedmioro ludzi miła moc, by pomóc Scout - lepiej, magiczne moce by jej pomóc. Jak ona ich nazwała? Elitarnymi czarodziejami? Wojownikami? Jak na razie, nie byłam pod wrażeniem. Faktycznie, nie znałam ich dobrze a ich milczenie mogłoby być wynikiem nędznego, pseudo Emo przywódcy, ale jednak. Zatrzymałam się na środku korytarza, woda kapała na moje stopy. Ci ludzie - Ci co nie ruszyli swoich tyłków by jej pomóc - to najlepsze co mamy w obronie dobra i sprawiedliwości? Jak na buntowników, coś za bardzo czepiają się przepisów. Nawet pierwszą reakcją Smitha było to, że nie przynależę do nich - reguła mówiąca o tym, że nie mam prawa z nimi rozmawiać, tym bardziej wyciągać żądań. Zatrzymałam się. Nie ma mowy bym tak odeszła. Obróciłam się. Zaczęłam wracać. Kiedy popchnęłam drzwi otworzyłam je z hukiem. - Mogę włączać światła? Cisza. - Co możesz? - Mogę - Musiałam się zatrzymać by chrząknąć, mój głos skrzeczał nerwowo, i zaczęłam ponownie - Mogę włączać światła. 236

Czar Ognia – Firespell Przyciemniać, rozjaśniać, wyłączać. Nie wiem czy to wszystko i nie wiem czy jest coś więcej, ale to na razie wszystko co wiem. Smith stanął przed grupą, skrzyżował ręce za głową. - Możesz włączać światła - jego głos nie mógł być suchszy czy bardziej sceptyczny. - Mogę włączać światła - potwierdziłam - więc możecie udawać, że jestem wyrzutkiem, patrzeć na mnie jak na wariatkę, ale nie jestem kimś pierwszym lepszym z ulicy. Jestem - musiałam zatrzymać się na chwilę by zebrać swoja odwagę - Adeptem jak wy. Więc moglibyście zmienić swoje nastawienie. - Jasne - wymamrotał, jakbym skłamała na temat moich mocy, po prostu by mieć rację. Ale szczerze - czy gdybym udawała, to nie wybrałabym czegoś bardziej interesującego? Reszta z tych uciśnionych Adeptów mogła być zastraszona przez tego typa z oklapniętymi włosami i nastawieniem, ale jak ostatnio zwykli mi przypominać, nie byłam jednym z nich. A on nie był moim szefem. Wzniosłam wskazujący palec. - Taaak, mogę być Adeptem, ale nie jestem członkiem waszej enklawy, więc nie jestem tu po to, by rozmawiać. - spojrzałam na Paula, potem na Jamiego i Jill, potem na Michaela, potem na Jasona. Moja najlepsza przyjaciółka - członek waszej drużyny - zaginęła. Chociaż nie jestem zupełnie pewna szczegółów, założę się, że wszyscy wiecie co ją tam czeka, jeżeli jest z nimi. Mówiła coś o odsysającym zaklęciu, tak? Więc nawet jeżeli jest jedynie z nastoletnimi Żniwiarzami, tymi którzy wciąż mają moc, mogą skraść jej energię - jej duszę - by reszta mogła jej użyć. potrząsnęłam głową- To jest nie do przyjęcia. Spojrzeli jeden na drugiego. - To wasza szansa by pójść na przód - powiedziałam, mój głos niski, żarliwy - Szansa, na zrobienie słusznej rzeczy, nawet jeżeli 237

Chloe Neill jest trudna. - Zasady - Zaczęła Katie, ale Jason ( nareszcie!) potrząsnął głową. - Za późno na to - powiedział - Na Zasady. Przegrywamy ta bitwę. Dziś, ryzykujemy tracąc zaklinacza słów. Nie stać nas na to. dodał bardziej delikatnie - nie nas Adeptów, nie nas przyjaciół. Podszedł do mnie, wyciągnął rękę i wsunął swoje palce w moje. Iska przebiegła po moim ręku od dotyku i ścisnęłam jego dłoń. Zrobił to samo. - Ma rację - powiedział Michael, potem spojrzał na każdego z Adeptów. - Oboje mają, a wy to wiecie. Wszyscy to wiecie. Czas zadziałać inaczej. Zrobić coś trudniejszego. Kto jest ze mną? Cichy dźwięk rozszedł się po pokoju kiedy Adepci rozglądali się, przestępowali z nogi na nogę, podejmując decyzję. - Wchodzę w to - powiedział Paul, potem uśmiechnął się do mnie zuchwale - i, mówię teraz z przekonaniem, miło cię poznać. Uśmiechnęłam się również. Jamie i Jill wymienili spojrzenia i wyszli do przodu. - My również - powiedział Jamie. Z rękoma na biodrach, uśmiechem satysfakcji na twarzy, spojrzałam na Katie i Smitha, którzy teraz stali razem, mrużąc oczy, z wściekłością na twarzy. - Nie tak działamy - powiedziała - Nie takie są zasady tej gry. - Więc wymagają zmiany - powiedział Jason potem spojrzał na mnie. Idziemy odbić twoją dziewczynę.

238

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 20 - Zamierzałem cię znaleźć, - wyszeptał Jason, jego palce wciąż splecione z moimi, gdy opuszczaliśmy enklawę, pozostawiając dwoje wściekłych Starszych Adeptów za nami. Ale zamiast pójść w kierunku Św. Sophii ścieżką Millie 23, poszliśmy dalej w tunele. Jak tylko mógłbym się wyrwać, zamierzałem znaleźć cię, żebyśmy mogli razem wydostać Scout. Ale nie mogłem powiedzieć tego przy wszystkich. - Mmm-hmm, - powiedziałam, nie do końca pewna, czy mogę wybaczyć mu nie wzięcie mojej strony za pierwszym razem. Oczywiście, nie byłam na tyle niepewna by wypuścić jego rękę. - Dobrze, - powiedział, - więc co z tym - jeśli mi nie wierzysz, to rozważ to jako moją pierwszą spieprzoną sprawę. – Spojrzał na mnie. – Powinienem - wszyscy powinniśmy – stanąć w jej obronie, tak jak ty to zrobiłaś. Więc pozwól mi to teraz dla ciebie zrobić. Dla was obu. Uścisnęłam mu dłoń. Gdy dotarliśmy do skrzyżowania – połączenie czterech tuneli, sufit wygięty w łuk nad nami – zatrzymaliśmy się. - W porządku, - powiedział Jason, - jesteśmy tu i mamy cel. Teraz potrzebujemy planu. Paul prychnął. – Masz na myśli, że kompletnie wkurzyliśmy Starszych? - On ma rację, - powiedziała lekko wyższa z bliźniaczek. – Gdy wrócimy dostaniemy niezły wykład. - Jeśli wrócimy, - wymamrotał Michael, potem podniósł zmartwione oczy na Jasona. – Jak zamierzamy sobie z tym poradzić? - Nadal staram się to rozgryźć. Uniosłam rękę. – Najpierw najważniejsze rzeczy. Gdzie 239

Chloe Neill idziemy? - Tam jest sanktuarium, - powiedział Michael, wskazując kciukiem jeden z tuneli. – Jest blisko – kryjówka Żniwiarzy w tej części Chicago. To również miejsce, gdzie oni przechowują ich naczynia. - Naczynia? – spytałam. - Ludzi – ludzi lub Adeptów – którymi żywią się starsi. Tych z których młodsi Żniwiarze pobierają energię. – Więc sanktuarium to pokój z potencjalnymi zombie, z których wycieka życie, ponieważ członkowie Mrocznej Elity byli zbyt egocentryczni, by pozbyć się ich magicznych talentów. - Mój Boże, - wymamrotałam, moja skóra nagle zamrowiła. Spojrzałam za siebie w kierunku tunelu, z którego przyszliśmy, nagle niepewna czy wejście w pułapkę to dobry pomysł, z misją ratunkową, czy nie. Ale potem spojrzałam w dół, moje palce muskały materiał torby listonoszki Scout i wpadłam na pomysł. - Żniwiarze prawdopodobnie myślą, że przyjdziemy po nią, powiedziałam, patrząc na Jasona, wiosennie niebieskie oczy wpatrywały się we mnie. - Prawdopodobnie, - zgodził się Jason, potem przechylił z ciekawością głowę. - Cóż, jeśli to to, czego oczekują, powinniśmy zrobić coś czego się nie spodziewają. Oskrzydlimy ich – rozproszymy. Wyciągniemy ich na zewnątrz i daleko od Scout. A gdy będą rozproszeni, wyślemy drużynę by ją wykraść. Przez chwilę panowała cisza, a ja musiałam zmuszać się, by nie przestępować z nogi na nogę. - To nie jest zły pomysł, Parker, - powiedział Jason. – Jestem pod wrażeniem. - Zjadłam dziś dobry lunch. 240

Czar Ognia – Firespell - Więc kto co robi? – spytał Paul. - Mogę czytać budynki, - powiedział Michael, - Mogę go odczytać i dowiedzieć się, gdzie ona jest. – Zgadywałam, że Michael przygotowywał się do użycia swoich mocy. - W takim razie, może Jamie, Michael i Parker wejdą do środka, znajdą Scout i wyjdą. – Jason spojrzał na Paula. – Ty, ja i Jill zabawimy się w rozpraszanie ich. Jesteście gotowi na trochę śniegu i lodu? Bliźniaczki spojrzały na siebie i uśmiechnęły się. – Całkowicie, - powiedziała wyższa, jej wodniste oczy zalśniły. – Śnieg i lód to mój konik. Jason kiwnął głową. – Więc omówmy szczegóły. Jak enklawa, sanktuarium Żniwiarzy było umiejscowione pod ziemią przypominającej jaskinię dawnej stacji elektrycznej, również połączonej z tunelami pod miastem. Użyliśmy dwóch wejść – głównych drzwi, gdzie Jill, Paul i Jason mieli odwracać uwagę i tylnych drzwi, którymi Jamie, Michael i ja mieliśmy się wkraść, przy odrobinie szczęścia niewykryci, znaleźć Scout i wydostać się. Byłam wyłącznie wsparciem – Michael i Jamie poradziliby sobie z każdym Żniwiarzem, podczas gdy ja zajęłabym się Scout i bezpiecznie wyprowadziła z budynku. Wszyscy mieliśmy spotkać sie ponownie na skrzyżowaniu, przy odrobinie szczęścia w jednym dodatkowym – i zdrowym – Adeptem z kolczykiem w nosie. Gdy plany i nasze wskazówki zostały ustalone, przygotowaliśmy się do rozstania. - Z tobą wszystko w porządku? Spojrzałam Jasona, moje serce przyspieszyło na widok niepokoju w jego oczach i kiwnęłam. – Włączanie światła to niewiele, ale to zawsze coś. Może znajdę sposób, by się przyzwyczaić. – Zakładając, że nauczę się to kontrolować podczas następnych dziesięciu lub piętnastu minut, cicho dodałam. 241

Chloe Neill Pochylił do mnie swoją głowę. – Mówiłaś o tym poważnie – światło? Uśmiechnęłam się smutno. – Zapalanie, zamroczenie nie jest fałszywe. – Uniosłam ręce i potrząsnęłam nimi w fałszywej ekscytacji. – Super. - W porządku, - powiedział Michael. – Wszyscy gotowi? - Gotowi, - powiedział Jason, potem pochylił się i wyszeptał z ustami przy moim policzku, - Uważaj na siebie, Lily Parker. Zobaczymy się niedługo. Moją skórę pokryła gęsia skórka. – Ty również, - wyszeptałam. - W porządku, - powiedział, jego głos rozbrzmiał w tunelach. – Zróbmy to. – Kiwnął na Paula i Jamie i ruszyli w swoją drogę, idąc tunelem na lewo. Michael, Jamie i ja wymieniliśmy spojrzenia, kiwnęliśmy głową pokazując naszą gotowość i podążyliśmy w lewo. Droga nie była krótka, ale tunel pozwalał nam gładko poruszać się pod krzątaniną i rozgardiaszem śródmiejskiego Chicago, by znaleźć miejsce gdzie Żniwiarze wysysali dusze. Kilka zakrętów i korytarzy i tunel otworzył się na platformę, schody z blachy falistej poprzedzały zardzewiałe metalowe drzwi. Zatrzymaliśmy się na skraju tunelu – Michael zasygnalizował ciszę uniesieniem pięści – i wpatrywał się w platformę. Żadnego ruchu. Żadnego dźwięku. Żadnej oznaki gburowatych, posiadających magię nastolatków. - Chodźmy, - wyszeptał po chwili Michael i zaczęliśmy skradać się w stronę schodów – Michael pierwszy, ja w środku, Jamie na końcu. Skoro Jill będzie robić dla Jasona lód, założyłam, że Jamie była bliźniaczką z mocą ognia. Nadal nie wiedziałam co mogą robić czytacz, czy ognista czarownica, ale miałam nadzieję, że cokolwiek to było, mogło pomóc nam znaleźć Scout. Podeszliśmy pod drzwi, ale Michael, na przedzie, nie otworzył 242

Czar Ognia – Firespell ich. Zamiast tego, przycisnął do nich dłoń, potem zamknął oczy. Po chwili ciszy, potrząsnął głową. - Ból i strata, - powiedział. – To wszystko w budynku, w stali, cegłach, w mieście nad nami. Wyciekający ból wypełnia miasto. Wszystko dlatego, że nie chcą się poświęcić. Minęło kilka kolejnych minut ciszy. Wpatrywałam się w niego, urzeczona, gdy rozmawiał z architekturą. Nagle, szarpnął rękę z powrotem, jak gdyby drzwi rozżarzyły się do białości. Potarł środek dłoni drugą ręką, potem spojrzał na nas. – Jest tam. Jamie delikatnie uśmiechnęła się do Michaela. – Znajdziemy ją. Gdy Michael kiwnął, że jest gotowy do drogi, próbowaliśmy otworzyć drzwi i okazało się, że nie były zamknięte. Otworzyły się na korytarz wiodący głębiej w budynek. Korytarz był pusty. Przez chwilę staliśmy w progu, spojrzeniami szukając Żniwiarzy. - Jest zbyt cicho, - miękko powiedziała Jamie, jej ton był niepewny czy tak zostanie. - O to chodzi w odwracaniu uwagi, - wskazał Michael, - by utrzymać rzeczy tak cichymi dla nas jak to możliwe. Przez korytarz przeszła nagle zimna bryza. - Jill pracuje, - wyszeptała Jamie, bryza była najwidoczniej dowodem pracy lodowej czarownicy. – To nasz znak, by ruszać. Weszliśmy do środka, Jamie została w tyle, by upewnić się, że drzwi zamkną się cicho. – Wszystko w porządku, Mikey, powiedziała, - Gdzie mamy iść? Michael kiwnął, potem przycisnął rękę do ściany korytarza. – W dół przejścia. Jest tam pokój. Pusty – nie, nie pusty. Dziewczyna. Dusza. Uszkodzona. Ale jest tam. Ponownie otworzył oczy i spojrzał na mnie, jego wyraz twarzy był znękany. Nie trudno było zgadnąć, co do niej czuł, nawet jeśli nie odwzajemniała tych uczuć. – Jest tam. 243

Chloe Neill Jamie spojrzała na mnie, jej wodniste źrenice nagle wypełniły się ogniem. Na moich ramionach pojawiła się gęsia skórka. – Więc chodźmy, - powiedziała. Bez ostrzeżenia przez budynek rozszedł się huk, podłoga pod nami zadrżała. – Alex, - wymruczałam. Dostarczycielka trzęsień ziemi. - I prawdopodobnie jej załoga, - zgodziła się Jamie, obejmując prowadzenie. – Musimy się ruszyć. Ruszyliśmy w dół korytarza, zatrzymując się przy każdych otwartych drzwiach, by zerknąć do środka, szukając Scout, upewniając się, że nie wpadniemy na stado Żniwiarzy. Ale tam nie było niczego, nikogo. Żadnego znaku ludzi – Żniwiarzy czy innych. Nic poza starym, przemysłowym wyposażeniem i zardzewiałymi rurami. - Jest za cicho, - powiedziała Jamie, gdy zbliżaliśmy się do podwójnych drzwi na końcu korytarza. – Rozproszenie lub nie, tu jest za cicho. - Tu, - powiedział Michael, nagle przechodząc przez podwójne drzwi, nie zastanawiając się co może na niego czekać po drugiej stronie. – Ona jest... tu. Podążyłam za nim, światła mrugały wokół nas, tempo świateł było tak szybkie jak bicie mojego serca. Pokój był duży i betonowy, wielkie pudła i półki wzdłuż ścian. Wyglądał jak magazyn, który próbowali zmienić w coś w rodzaju sali ceremonialnej, długi czerwony dywan biegł wzdłuż środkowego przejścia, na końcu wisiał fioletowy transparent ze złotą koniczyną. To znak Żniwiarzy, zdałam sobie sprawę, jest tu by wszyscy go zobaczyli. A pod transparentem na długim stole leżała Scout, jej ciało przypięte szerokimi rzemieniami za kostki i nadgarstki, jej ramiona przymocowane do boków. - O mój Boże, - wyszeptałam. 244

Czar Ognia – Firespell Wyglądała blado – nawet bardziej niż zwykle. Jej policzki wydawały się zapadnięte, pod oczami miała ciemne kręgi. Jej obojczyki były widoczne. Jej zazwyczaj żywo blond i brązowe włosy, leżały bladą koroną wokół jej głowy. Gdyby nie ruchy jej klatki piersiowej, zastanawiałabym się, czy nie przybyliśmy za późno. Musiałam przygryźć usta by powstrzymać łzy. – Co jej się stało? – wyszeptałam. Michael podszedł do niej i zaczął uwalniać jej kostki. – Żniwiarze, - powiedział. – Oto co robią, Lily. Kradną rzeczy, które do nich nie należą. Tam gdzie w jego głosie wcześniej był smutek, strach, niepokój... teraz była furia. Michael szarpał za jeden ze skórzanych rzemieni, wyciągnął czop, potem poluzował pasek. – Te dzieciaki, ci dorośli, ci ludzie myślą, że mają prawo zabierać życie innych, i po co? Po co? Michael wymamrotał ciąg słów po hiszpańsku i podczas, gdy ja nie zrozumiałam co dokładnie powiedział, zrozumiałam sedno. Chłopak był wkurzony. Wskazał głową jej nadgarstki, które były przypięte blisko jej głowy. – Jamie, miej oko na drzwi. Bądź gotowa na wskrzeszenie ognia, jeśli będziemy tego potrzebować. Lily, uwolnij jej nadgarstki. Skoczyłam na drugą stronę stołu i zaczęłam szarpać się z więzami Scout. Gdy jej dotknęłam, uniosła głowę, mrugając jednym okiem, które nie było posiniaczone i spuchnięte, ale nie przemówiła. Musieli ją bić, gdy była związana. Miałam nadzieję, że im oddała. Miałam nadzieję, że oddała równie dużo co dostała. - Myślę, że wpakowałaś się tutaj w pewne kłopoty, powiedziałam z małym uśmiechem, starając się ją rozśmieszyć, starając się powstrzymać serce przed wyrwaniem się z mojej klatki piersiowej. – Myślałam, że zamierzałaś pozostać bezpieczna? 245

Chloe Neill Próbowała się uśmiechnąć, ale skrzywiła się z bólu. – Następnym razem bardziej się postaram, mamo, - powiedziała załamującym się głosem. - Lepiej tak zrób, - powiedziałam, szarpiąc się z zasuwką na pierwszej klamrze. – Zamierzamy cię stąd wyciągnąć, dobrze? Kiwnęła, potem ponownie położyła głowę na stole. – Jestem zmęczona, Lil. Ja po prostu – myślę, że po prostu pójdę do domu i zasnę. - Zostań przytomna, Scout. Zamierzamy cię wydostać, ale musisz zostać przytomna. - Pospiesz się, Lily, - błagał Michael i usłyszałam brzdęk, gdy pierwszy z więzów przytrzymujących jej kostki spadł. – Nie wiem ile jeszcze czasu mamy. – Przeszedł wokół stołu by mieć lepszy dostęp do jej drugiej kostki. - Robię to tak szybko, jak mogę, - zapewniłam go. Właśnie poradziliśmy sobie z rozwiązaniem jej, zdjęciem jej więzów, pomogliśmy jej usiąść i zsunęliśmy jej stopy ze stołu, gdy, bez ostrzeżenia, drzwi na drugim końcu pokoju, gwałtownie się otworzyły, spadając z zawiasów. Ciemnowłosy Sebastian, chłopak z czarem ognia, wszedł do środka. Na jego widok mój oddech przyspieszył, a moje plecy zesztywniały na wspomnienie bólu, jaki spowodował. Alex weszła za nim. - Zostań ze Scout, - wymruczał Michael. Kiwnęłam i napięłam ciało podtrzymując ją, gdy odsunął się i stanął przed nami jak ludzka tarcza. - O, spójrz, - powiedziała Alex. – To cała banda naśladowców Buffy. - Lepiej być naśladowcą Buffy niż potencjalnym zombie, powiedziała Jamie. – Wy jesteście zwłokami czekającymi na

246

Czar Ognia – Firespell rozkład. To mały szkopuł w tym waszym katalogu Abercrombie49, nie sądzisz? Alex warknęła i próbowała zrobić krok naprzód, ale Sebastian położył rękę na jej ramieniu. - Przypuszczam, że ten jad znaczy, że wszyscy już się znacie, powiedziała trzecia osoba. Sebastian i Alex przesunęli się na bok, a on wszedł w przestrzeń między nimi. Był wysoki, chudy, ze srebrnymi włosami, wyglądał dystyngowanie. Nosił świeżo wyprasowany czarny garnitur i białą koszulą pod nim. Każdy włosek był na miejscu, każdy kawałek materiału idealnie ułożony. Jego oczy były bladoniebieskie, wodniste, zaczerwienione w kącikach. Ale w tych oczach było coś – coś złego. One były puste – niebezpiecznie puste. - Pan Garcia, - powiedział, jego głos był płaski, znudzony, gdy kiwnął głowa w kierunku Michaela. Jamie przesunęła się, by stanąć przy Michaelu, nadnaturalna bariera pomiędzy nami i złymi gościami. – Pani Riley, powiedział. Zgaduję, że to do Jamie. A potem mężczyzna skierował swoje wodniste spojrzenie na mnie i zadrżałam w odpowiedzi. - Nie sądzę, żebyśmy się poznali, - powiedział, na chwilę zanim Sebastian pochylił się do niego i coś wyszeptał. Brwi mężczyzny uniosły się w zainteresowaniu. Mój żołądek skurczył się, a ja przysunęłam się trochę bliżej do stołu za mną. Byłam pena, że nie chciałam aby ten mężczyzna zainteresował się mną. - Aha, - powiedział, wsuwając ręce do kieszeni. – Dziewczyna, która, powiedzmy, blisko poznała się z magią pana Borna? Miałam chwilę, by spojrzeć na Sebastiana, który jak 49 Abercrombie & Fitch (NYSE: ANF) Marka odzieżowa reprezentująca tzw. amerykański styl życia, specjalizująca się w produkcji ubrań typu "casual luxury" dla ludzi w przedziale wiekowym 18-22 lata

247

Chloe Neill przypuszczałam wspomniał, że uderzył mnie czarem ognia podczas mojej pamiętnej wycieczki do piwnicy. Ale bardziej interesujące było spojrzenie, które od niego otrzymałam. Oczekiwałam pogardy lub irytacji – emocji z twarzy Alex. Ale Sebastian wyglądał prawie... przepraszająco. - Jestem Jeremiah, - powiedział starszy mężczyzna, odciągając moją uwagę od Sebastiana. – I nie jestem w stanie powiedzieć ci, jak zainteresowany jestem poznaniem ciebie. Mam nadzieję, że nie zostałaś zraniona? - Ze mną wszystko dobrze. – wyrzuciłam przez zęby, wątpiąc w jego troskę o to czy zostałam zraniona czy nie. Światła nad nami zamrugały raz, potem drugi. Oczy Jeremiasza zabłysły zainteresowaniem, wiedziałam, że muszę to zatrzymać. Nie chciałam, żeby wiedział, że teraz byłam Adeptem, dzięki „ magii pana Borna”, i że byłam teraz jednym z jego wrogów. Jak gdyby zrozumiała moją walkę, Scout uścisnęła moją dłoń. Uścisnęłam jej w odpowiedzi i zmusiłam się do pozostania spokojną. Skoro Jeremiah był starszy od Żniwiarzy koło niego, założyłam, że był przywódcą, jednym z egoistycznych dupków, którzy zdecydowali, że zabieranie innym życia jest kosztem, który warto ponieść by zatrzymać własną magię. Spojrzał ode mnie na Michaela i Jamie. –To tyle z waszego rozproszenia, - powiedział. – Zaledwie odwrócenie uwagi. Następnym razem, zróbcie więcej planowania. Ale, skoro tu jesteście, co sprowadziło was do naszego małego sanktuarium? Jakby nie wiedział. – Porwaliście moją przyjaciółkę, przypomniałam mu. Jeremiah przewrócił oczami, jak gdyby znudzony moim oskarżeniem. – Porwanie to ostre słowo, pani Parker, choć biorąc pod uwagę fakt, iż nie ma wątpliwości, że zostałaś poddana praniu 248

Czar Ognia – Firespell mózgu przez tych agitatorów, tych wichrzycieli. Przebaczam to naruszenie. Te dzieci nie rozumieją talentów, które dostali. Odrzucają ich moce. Odwracają się od nich i oskarżają nas za ich akceptowanie. Za stosowanie się do naturalnego porządku rzeczy. Nazywają nas demonami. - Moc korumpuje, - powiedział Michael. – My ich nie odrzucamy. Oddajemy je. - I co wam daje ta decyzja? – spytała Alex. – Kilka lat magii zanim znów staniesz się normalny. Zwykły. - Zdrowy, - powiedział Michael. – Pomocny. Nie pasożytujący na świecie. Jeremiah wybuchł wymuszonym śmiechem. – Wszyscy jesteście strasznie naiwni. – Skierował spojrzenie na mnie. – Mam nadzieję, pani Parker, że spędzi pani trochę czasu myśląc krytycznie o swoich przyjaciołach i jakichkolwiek kłamstwach jakie ci powiedzieli. Oni są wrzodem na obliczu magii. Wyobrażają sobie, że są wybawcami, rewolucjonistami, buntownikami przeciwko tyranii. Mylą się. Oni wywołują konflikty, podział wśród nas, gdy potrzebujemy solidarności. - Solidarności w odbieraniu życia? – zastanawiałam sie głośno. – W zabieraniu siły innym? Jeremiah klasnął językiem. – Szkoda, że uległaś ich zacofanym wierzeniom, że magia którą posiadają jest niegodziwa z natury. Że jest z natury zła. To małostkowy pomysł, dla ignorantów, który nie rozumieją lub nie doceniają tych talentów. - Te talenty degradują, - wskazała Jamie. – Rozkładają cię od środka. - Tak cię nauczono, - powiedział Jeremiah, robiąc krok w naszym kierunku. – Ale co jeśli się mylisz? - Mylisz? – spytała ochryple Scout. – Jak mogliby się mylić? - Kradniesz energię innych ludzi, - powiedział Michael, 249

Chloe Neill wskazując na Scout, - od ludzi jak ona, chcących żyć. Czy to dla ciebie brzmi właściwie? - Co jest właściwe, panie Garcia? Czy to właściwe, że zostaliście obdarzeni mocami o takiej sile - lub w twoim przypadku, wiedzy o takich rozmiarach – na tak krótki okres czasu? Pomiędzy latami, ilu, piętnastu, a dwudziestu pięciu lat? Czy wydaje ci się naturalnym, że takie moce są tymczasowe lub czy to wymysł krótkowzrocznych umysłów? Spojrzałam na Scout, która marszczyła brwi, jakby wysilając logikę i zastanawiała się nad tym samym. - Zgadzamy się, by oddawać nasze moce, - wytknęła Jamie, zanim staną się zagrożeniem. Odpowiedzialnością. Zanim będziemy musieli czerpać od innych. - Bardzo interesujący wniosek, pani Riley, ale ze skazą w środku. Dlaczego powinnaś chronić ludzi, który nie są wystarczająco silni, by sami o siebie zadbać? Jaką zaletę ma narażanie się, by chronić tych, którzy są słabi? Których ego jest ponad ich umiejętnościami? Ci którzy są utalentowani magią, są elitą pośród ludzi? Żniwiarz, czy lider religijny? Zastanawiałam się. Ciężko było znaleźć różnicę. - Jesteś na haju? – spytał Michael. Nozdrza Jeremiaha rozszerzyły się. – Wezmę to za młodzieńcze „nie”, - powiedział, potem odwrócił się na pięcie. – Ad meloria. Skończcie z nimi.

250

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 21 - Och, to moja ulubiona część - powiedziała Alex, potem rozpostarła ramiona. Ale zanim zdołała zatrząść ziemią, Jamie przyciągnęła swoje ramię, jakby szykowała się by coś przesunąć. - Zachowaj swoje problemy - powiedziała, wypychając ramię do przodu - dla siebie. Fala uderzenia przeszła przez nas kulką białego ognia z ręki Jamie, jakby iskry z poświaty. - O cholera - wymamrotałam, instynktownie zakrywając głowę, nawet jeżeli uderzenie nie było przeznaczone dla mnie. Było jednak wystarczające by tymczasowo uciszyć Alex, która cofnęła dłonie i padła na ziemię, zakrywając ramionami głowę by uniknąć spalenia. - Pomóż mi z tym - wymamrotała Scout, łapiąc moje ramię. Pociągnęłam ja na nogi, gdy Michael rozglądał się dokoła. - Green - wrzasnął zza sypiących się iskier - właź za stół! - Garcia - powiedziała Scout, wbijając palce w moją dłoń jakby tylko to trzymało ją prosto - To ja jestem tu zaklinaczem słów. To ty zabieraj swój tyłek za stół. - Przegrupowują się - powiedziała Jamie chwytając moje ramie. Pociągnęła mnie za stół a ja zawlekłam Scout za sobą Lepiej wszyscy bądźmy za stołem. Zdążyliśmy ukryć się za blatem, kiedy ciśnienie w pokoju zmieniło się. Wiedziałam co nadchodzi, głęboko w kościach. Zasłoniłam uszy rękoma szykując się na nagły ból, jakby moja krew i kości pamiętały to, bały się tego. Powietrze w pokoju wibrowało, zgęstniało, i rozrosło się, a światło zmieniło się na jasną zieleń, stół zaczął latać nad naszymi głowami od siły uderzenia czaru ognia Sebastiana. Zakryłam Scout 251

Chloe Neill swoim ciałem i obie uniknęłyśmy uderzenia, ale obie zostałyśmy pozbawiane osłony. Byłyśmy całe, ale nieosłonięte, nic poza powietrzem między nami a Żniwiarzami, którzy okazali się lepiej przygotowani do bitwy niż my. - Zajmę się tym - krzyknęła Jamie, odwracając się od nas w kuckach wyciągając przed siebie palce, jej oczy znów zaczęły płonąć. Pojawiły się kolejne trzeszczenia i energia jak ściana białego ognia wzrosła między nami a Żniwiarzami. Uniosłam się lekko by zerknąć i zobaczyłam Sebastiana po drugiej stronie, ciemne brwi górujące nad niebieskimi oczami. Gapił się na mnie, intensywnie, jedno ramie wyciągnięte, jego klatka piersiowa poruszała się szybko przez siłę, jaką wkładał w intensywność czaru ognia, usta rozchylone. Nie wiem czemu - może z powodu intensywności w jego spojrzeniu, w jego twarzy - ale dostałam gęsiej skórki, przynajmniej do czasu, gdy wzrastająca bariera nie przesłoniła mi widoku. Zgadywałam, że była to gruba na stopę i wysoka prawie na sześć stóp i dzieliła pokój na dwie części, jak blokada między nami i Żniwiarzami. Przez chwilę, jak oczarowana gapiłam się na ścianę białego ognia, tańczące płomyki ogrzewały moja twarz. - Niesamowite - wyszeptałam odwracając wzrok w kierunku Jamie. - Byłoby bardziej niesamowite gdyby mogło powstrzymać to trzęsienie ziemi - powiedziała, kiedy ziemia zatrzęsła się pod nami. - Złączyłam brzegi płomieni ze sobą. Trudno się przez to przedrzeć, przynajmniej na początku, ale nie wytrzyma wiecznie. Płomień działa jak płyn. Pływa, zanika. Brzegi się rozejdą. - Scout - zawołał Michael - możesz coś zrobić? Wzmocnić ścianę? Ścisnęła moja rękę, zamknęła oczy i zamilkła na chwilę. Potem zaczęła intonować. 252

Czar Ognia – Firespell - Ogień i płomień/ w harmonii połączone/ z części w całość/ teraz zjednoczone. Jej ciało nagle spazmatycznie się zatrzęsło; potem odeszła utykając. Spojrzałam za nas na ścianę. Drżała, najwyraźniej poruszana magią, potem uspokoiła się. Próbowała, ale cokolwiek zrobiła, nie zadziałało. Scout zacieśniła swój uścisk na mojej dłoni, potem otworzyła oczy i spojrzała na Michaela. - Nie mogę - wyszeptała, łzy zebrały się w jej oczach Przepraszam. Nie mogę. Nie zostało mi już ani troszkę mojo. Zabrali je, Michael. - W porządku - powiedział Michael, przyciskając swoje usta do jej czoła - uzdrowisz się. Będzie dobrze. - Mogę podpiec ich znowu - powiedziała Jamie - Ale potrzebuję naładować się przez chwilę, a ściana nie utrzyma ich z daleka na długo. Wyjrzałam zza ognia, oceniłam sytuację i szybko usiadłam ponownie. - Jest ich teraz o dwoje więcej. Czy jesteśmy ugotowani? - Coś w tym jest - zgodziła się Scout, potem opierała się atakowi kaszlu. - Scout? - zapytał Michael. Kiedy spojrzała w górę na niego, w jej oczach były łzy. - To był koszmar, czarna dziura. Zastawili na mnie pułapkę i trzymali aż nic nie zostało. Żadnej energii, żadnej magii - tylko skorupa. - Musieli podwoić wysiłki - powiedział Michael skanując jej twarz, jak doktor oceniający szkody. - Ciągnęli bardziej łapczywie niż normalnie, każdego-dnia-po-kolei mieli w zwyczaju. Prawdopodobnie nie mieli pewności jak długo będą w stanie ją przetrzymywać. - spojrzał na mnie - Energia zabrana Adeptowi jest silniejsza, bardziej potężna, niż energia zabrana zwyczajnym 253

Chloe Neill ludziom bez daru, więc brali to co mogli, kiedy mogli, a potem przekazywali starszym takim jak Jeremiah. Mówiłaś, że zmiażdżyli jej pokój, tak? Może szukali jej Grimoire, jej księgę czarów, coś by wypróbować i przejąć jej dar, tak samo jak jej energię. - Będą przychodzić - Scout powiedziała cicho - Nie zabiją nas. Po prostu wsysają aż nic nie zostanie. Do czasu gdy opuścimy wszystkich i wszystko inne i zaczniemy robić dokładnie czego będą chcieć. - Coś jak magia bandy bachorów - wymamrotałam, jedynie na taki sarkazm było mnie stać z taką przerażającą wizją przyszłości. - Co umiesz? - Jamie nagle mnie zapytała - Mówiłaś coś o świetle? Gdybyśmy mogli ich zdekoncentrować, może dotarlibyśmy do drzwi? Uciekli przez tunele? Potaknęłam, moje serce zaczęło walić i spojrzałam na fluorescencyjne światła na górze. Gapiłam się na nie, koncentrowałam, próbując przyspieszyć moje serce do stanu, w którym odblokowywała się magia. Do jakiegokolwiek stanu, który wyłączy wszystkie światła. - Możesz to zrobić, Lil - wyszeptała Scout, kładąc głowę na moim ramieniu. - Wiem, że potrafisz. Przytaknęłam, zacisnęłam dłonie w pięści tak mocno, że zaczęły mi się wbijać paznokcie. Nic. Nawet mały błysk, nawet jak moje serce goniło z wysiłku. - Scout, nie wiem jak - powiedziałam, ponownie gapiąc się na światła, które paliły się ciągle - bez małego mrugnięcia - w całej okazałości. - Nie wiem jak sprawić, by się zaczęło. - Spokojnie Lil - Powiedziała delikatnie - Nauczysz się. Ale nie wystarczająco szybko, pomyślałam. Ziemia zatrzęsła się ponownie, ściana płomieni zatrzęsła się w swoich fundamentach. To było kolejne trzęsienie ziemi od Alex i nie 254

Czar Ognia – Firespell było to wszystko - ściana wibrowała, drżała, w trzech lub czterech miejscach na swojej długości. Napierali na nią, próbując przełamać. I jak na złość temu, że była przerażona, Nadal światła nad nami nie migotały. Może to był jakiś zbieg okoliczności wcześniej, napięcie w budynku spadało akurat wtedy kiedy byłam przestraszona lub podekscytowana, bez żadnej magii. Może po prostu był to szczęśliwy traf. Teraz jednak nie był czas by się o to martwić... ponieważ ściana zaczynała się rozpadać. Patrzyłam jak jej brzegi się rozchodzą, słuchałam jak Żniwiarze zaczynają krzyczeć dookoła nas. - Zaczyna się - ostrzegła Jamie ponad zamieszaniem i hałasem. Miała rację, ale to mogło pomóc. Ciśnienie powietrza zmieniło się ponownie, światło zamieniło się w zieleń. - Czar ognia! - wrzasnęłam, oboje ja i Michael rzuciliśmy się, by zakryć Scout naszymi ciałami, moje ręce zakrywały jej głowę. Ściana zdawała się kurczyć, następnie rozrastać pod ogromną mocą. Uderzenie Czaru ognia Sebastiana przez pokój zamieniło płynny ogień Jamie w kruchą ścianę, która dygotała, następnie eksplodowała, odłamki rozproszyły się we wszystkich kierunkach zanim całość padła jak roztrzaskane szkło. Kiedy powietrze się ustatkowało, było czuć biały dym w pokoju, spojrzałam na Jamie. Miała zamknięte oczy, a ze skaleczenia na czole sączyła się krew. - Michael - zapytałam, strząsając biały pył z moich włosów. Wymamrotał jakieś przekleństwo po hiszpańsku. - Jestem cały. - Usiadł ponownie, pokryty białym.... czymś... dookoła jego ciała. - Scout? Rozsunęłam swoje ramiona i ona uniosła głowę. 255

Chloe Neill - Również wszystko OK. - Myślę, że Jamie jest ranna - powiedziałam. Michael spojrzał na nią, potem rozejrzał się. Pokój był w chaosie, Żniwiarze wrzeszczeli na siebie, dym unosił się w pokoju. - Musimy teraz uciec - powiedział - użyć zamieszania jako przykrywki. To nasza jedyna szansa. Przytaknęłam, potem położyłam dłonie na ramionach Jamie i lekko potrząsnęłam. - Hej, wszystko w porządku? Jej powieki zatrzepotały, potem otworzyły się. Uniosła dłoń do twarzy i starła krew sączącą się z głębokiego rozcięcia na jej skroni. - Trzymaj. - powiedziałam i urwałam wiązanie od mojej spódnicy, zawiązałam dokoła jej głowy wystarczająco mocno by wywrzeć nacisk na ranę i utrzymać krew z dala od jej oczu. -Możesz wstać? - wyszeptałam - Zamierzamy spróbować stąd uciec. Skinęła głową niepewnie, ale jednak skinęła. Pomogłam jej wstać tak jak Michael pomagał Scout za mną. Tak cicho jak umieliśmy, zaczęliśmy przesuwać się przez dym i wycofywać do drzwi, przedzierając się przez pozostałości ściany, ja starałam się utrzymać prosto Jamie, Michael troszczył się o Scout. Robiliśmy postępy, mgła ułatwiała naszą ucieczkę i dotarliśmy do połowy drogi do drzwi... do momentu kiedy zatrzymał nas głos. - Stop. Rozejrzeliśmy się. Alex pojawiła się z kłębu bieli, Sebastian za nią. Rozłożyła dłonie. - Możecie pójść dobrowolnie, albo mogę skopać wam wszystkim tyłki. Żniwiarze - ci, którym nie zostaliśmy przedstawieni - zaczęli zbliżać się z prawej i lewej. - Michael? - zapytałam. 256

Czar Ognia – Firespell - Um... - to wszystko co powiedział, jego spojrzenie wędrowało od boku do boku kiedy próbował wynaleźć sposób ucieczki. Nie jestem pewna co mną kierowało, ale wybrałam ten moment by spojrzeć na Sebastiana, który stał za Alex, jego ciemne spojrzenie ponownie skierowane było na mnie. Kiedy tak na niego patrzyłam a on na mnie, powiedział coś bezgłośnie. Uwolnij ją. Zmarszczyłam czoło, zastanawiając się czy widziałam poprawnie. Jakby w potwierdzeniu, przytaknął ponownie. - Uwolnij ją. - znowu powiedział bezgłośnie. Żadnego dźwięku, jedynie ruch jego ust wypowiadających słowa. Stałam spokojnie przez moment, kiedy Żniwiarze zebrali się dokoła nas. Jakimś cudem wiedziałam, że miał rację. Pomimo tego, że powinien być przeciwko nas wiedziałam, że w tej chwili próbuje pomóc. Nie wiedziałam czemu, wiedziałam jednak z pewnością, że stoję po środku ludzi których pragnę chronić. Ludzi, których mogę ochronić. Zaryzykowałam. - Na ziemię - powiedziałam Jamie, Michaelowi i Scout. - Lily? - zapytała Scout z zakłopotaniem w głosie. - Wiemy co potraficie - powiedziała Alex - Wiemy co możecie z siebie wykrzesać i uważamy, że pokazaliśmy wam, że nie jest to zbyt dużo, więc teraz nasza kolej by dać wam lekcję. Nauczyć was o tym, kto się liczy na tym świecie, a kto nie. - Zaufaj mi Scout - powtórzyłam, nagle pewna tego tak jak niczego w swoim życiu. Byłam tam gdzie być powinnam, robiąc to, co powinnam robić, więc Sebastian miał rację. Po pół sekundy zastanowienia Scout kiwnęła głową do Jamie i Michaela. Poczekałam aż wszyscy przykucną za mną, a wtedy 257

Chloe Neill zrobiłam, o co prosił. Przestałam próbować tworzyć magię. Pozwoliłam jej tworzyć się samej. Rozciągnęłam ramiona i skierowałam spojrzenia na Sebastiana, poczułam ciepło biegnące przez moje nogi, tułów, ramiona. Czar ognia. Nie Sebastiana. Mój. Moja magia, którą władam, przebudzona przez uderzenie czaru ognia kilka dni temu, ale wciąż moja. Utrzymałam ramiona szeroko rozpostarte. Przytaknął do mnie, potem zakrył głowę dłońmi i przykucnął za Alex. Wypuściłam moc, energię, z mojego ciała, pokój skurczył się wokół nas jakbym go wypełniała. Moje oczy na Alex, jedna brew wygięta, odepchnęła ją. - Założę się, że o tym nie miałaś pojęcia - powiedziałam. Pokój zaświecił na zielono, przesunęła się po nim czyszcząca moc wibracji z basowym rykiem powalając każdego, kto nie był schowany za mną. Zajęło mi chwilę dojście do siebie po szoku, jaki wywołała świadomość, co zrobiłam, i co przyszło mi tak naturalnie. Zachwiałam się przy nagłej nieobecności mocy, chwiejąc się do chwili aż ciśnienie w mojej głowie się nie ustatkowało. Podłoga zachwiała się odrobinę, w następstwie wydarzeń; potem w pokoju zapanowała cisza, wzmagana brakiem świadomości Żniwiarzy dookoła nas. Michael wstał i pomógł przy tym Jamie i Scout. - Dobra robota, Parker. Teraz spadajmy stąd. Zaproponowałam Jamie swoje ramię, potem obejrzałam się na ciemnowłosego chłopaka rozciągniętego na podłodze kilka stóp dalej. - Ruszajmy - zgodziłam się, przekonana, że zobaczę go znowu.

258

Czar Ognia – Firespell ROZDZIAŁ 22 Przegrupowaliśmy się w katakumbach, Jason, Jill i Paul wynurzyli się z ich tunelu w biegu. Jill i Paul podeszli do Jamie - z siostrzaną troską w jej oczach i z czymś zupełnie innym niż braterska troska w jego. Oczy Jasona zmieniły się ponownie z niebieskich w jasnozielone, w kolor całkowicie nienaturalny człowiekowi... za to idealny dla wilka. Włosy miał w nieładzie, odstające kosmyki, zbita lewa kość policzkowa. Jego wzrok przeszukiwał okolicę, potem skupił się na mnie, z dzikością w oczach. Jego usta rozciągnęły się w szeroki wilczy uśmiech z dołeczkami w policzkach. Przełknęłam, włosy na karku stanęły mi dęba na myśl o pierwotnej naturze tego spojrzenia. Nie byłam pewna czy powinnam uciekać i się chować czy zostać i walczyć, ale instynkt z pewnością kazał mi wiać. Obejrzał mnie i najwyraźniej oceniając, że wszystko w porządku, sprawdził Michaela i Scout. Była na ziemi, siedząc po turecku. Michael siedział obok niej, trzymając jej dłoń. Kiedy obie grupy się połączyły, każdy upewnił się, że nikomu nic nie dolega i wysłuchał relacji o ucieczce, odezwała się Scout. - Dziękuję wszystkim - powiedziała cicho - Gdybyście nie przyszli... - Podziękuj Lily - powiedział Michael, uśmiechając się do mnie z uznaniem w jego ciemnych oczach. - Była pierwszą, która się zdecydowała. Dobrze się spisała. - Parker troszkę się pospieszyła - zgodził się Jason, posyłając mi łobuzerski uśmieszek, jego oczy wróciły do koloru niebieskiego. - Będzie dobrym dodatkiem do zespołu. Scout zasępiła się. - Będzie dobrym dodatkiem o ile Starszyzna pozwoli jej 259

Chloe Neill dołączyć, ale najpierw musieliby przestać zadzierać nosa. Katie i Smith potrafią być totalnymi kretynami. - Odkretynią się. - powiedział Jason z przekonaniem - Miej wiarę. - Zawsze mam wiarę jeżeli coś dotyczy nas - powiedziała. - To ich nie jestem pewna. - Masz troszkę wody - powiedział Michael, podając jej butelkę którą wyciągnęłam z torby. - Poczujesz się lepiej. A kiedy wrócimy do enklawy, będziesz nam mogła opowiedzieć co ci się stało. Scout parsknęła buntowniczo, ale zrobiła co powiedział. Wstałam i odeszłam kawałek w cichy kąt i przyjrzałam się moim dłoniom, nadal w zachwycie nad swoim dokonaniem. I wciąż nie byłam pewna jak mi się to udało. W porządku, to nie prawda. Doskonale wiedziałam co zrobiłam, w odczuciu robienia czegoś naturalnego - jakby oczekiwanego - jak oddychanie. To nie tak, że nagle wiedziałam jak to robić, ale bardziej że moje ciało zapamiętało jak to robić. Nie miałam pojęcia jak to jest możliwe. Jason podszedł, wyciągnął batonik z kieszeni, zdarł opakowanie, ułamał końcówkę i podał go mi. Przyjęłam go z uśmiechem, potem odgryzłam kawałek czekolady - pokrywający toffi. Nie miałam wielkiej ochoty na słodycze, ale cukier zadziała jak powinien. - Dzięki. - To ja dziękuję - powiedział. - Ocaliłaś dziś nasze tyłki. Doceniamy to, szczególnie, że twoja ostatnia wizyta w enklawie nie należała do najprzyjemniejszych. - Cóż, nie sądzę by Smith i Katie zbytnio mnie polubili. I zdecydowanie nie polubią mnie teraz. Nie po tym. - Czy ci się to podoba czy nie, jesteś jedną z nas, więc myślę, że będą musieli się przyzwyczaić. 260

Czar Ognia – Firespell - Możliwe - powiedziałam ze wzruszeniem ramion. Ważniejszym pytaniem jest to, czy ja przywyknę? Czy moi rodzice Gdziekolwiek, kimkolwiek byli - przywykną? - Moim się udało - powiedział - Przyzwyczaić się oczywiście. Podniosłam wzrok. - Przywykli do faktu, że jesteś wilkołakiem? Uśmiechnął się łobuzersko, wywrócił oczami. - Tak - przyznał - Przywykli do tego. Ale to jest dziedziczne, więc nie było niespodzianką, jak zacząłem wyć do księżyca. - Wiedzieli i mimo to wysłali cię do Montclare? Przytaknął. - Montclare to lepsze rozwiązanie. - Czemu? - Dyrektor wie czym jestem - powiedział - Jest przyjacielem moich rodziców - dorastał z moja matką. Podzielili się z nim moim sekretem, żeby ktoś wiedział jak należy ze mną postępować, gdyby coś się wydarzyło. - Masz na myśli, że gdybyś przechodził okres Wilczego Nastolatka? Uśmiechnął się do mnie szeroko, jego niewiarygodnie niebieskie oczy trafiały do mojego serca. - Mówisz co myślisz, czyż nie, Parker? Podoba mi się to. Wywróciłam oczami. - Musisz przestać ze mną flirtować Shepherd, albo nigdy niczego nie doprowadzimy do końca. - Flirtować? Jesteś jedyną osobą, która potrafi wytrącić mnie z równowagi. - Proszę cię. Całe to „Proszę Lily, mam coś słodkiego”. To oczywiste kto tu flirtuje. - W takim razie może powinienem cię pocałować. Zamrugałam, policzki stanęły mi w ogniu. 261

Chloe Neill - Cóż. Skoro uważasz, że to najlepsze wyjście. Uśmiechnął się miękko, potem pochylił się do mnie, cień jego rzęs nad szafirowymi oczami. Zamknęłam oczy, zablokowałam cały świat dookoła nas, moje serce wariowało, kiedy prawie przycisnął swoje usta do moich. - Proszę, proszę. Wspominałam już, że "prawie"? W umyśle przeklinałam swoją najlepsza przyjaciółkę, jeszcze zanim odsunęliśmy się od siebie i usiedliśmy prosto. Scout stała na przeciwko nas, z jedną ręką na ramieniu Michaela, wyglądając odrobinę lepiej niż jeszcze kilka minut temu. Woda i kilka minut odpoczynku w towarzystwie Michaela musiało pomóc. A jeżeli ktokolwiek mógł odzyskać trochę ducha i energii po wysysaniu duszy, była to Scout. Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłam? - Pochopna ocena - wymamrotał Jason. Parsknęłam i posłałam mu łagodnego kuksańca w żebra. - Nie przeszkadzasz - powiedziałam Scout - Zrobiliśmy sobie małą przerwę. - To widzę. - powiedziała. - Jesteśmy gotowi do drogi powrotnej, o ile chcecie do nas dołączyć. Jason odwrócił się i zaoferował mi dłoń. - Myślę, że dam sobie radę - powiedziałam. - Cokolwiek zechcesz, Parker. - powiedział, posyłając mi uśmiech z głębokimi dołeczkami. I miałam niefortunne podejrzenie, że doskonale wiedziałam co to było. *** Atmosfera w enklawie była napięta kiedy przybyliśmy. Katie i Smith nie byli wzruszeni, że poszliśmy bez ich zgody, ale byli 262

Czar Ognia – Firespell szczęśliwi widząc Scout. Wydawali się jednak znacznie mniej zadowoleni widząc mnie i posyłali mi mściwe spojrzenia, kiedy usiedliśmy dookoła stołu a Michael, Jason i Scout opowiadali o naszych przygodach. Jak się okazało, wiadomość otrzymana przez Scout mówiła o rannym Adepcie. Scout nie powiedziała o którym Adepcie, ale jej spojrzenie posłane w kierunki Michaela, dało mi do myślenia. Wróciła do pokoju by zapakować książki i przygotować się do wizyty w tunelach; wtedy ją złapali. Było dwóch Żniwiarzy, prawdopodobnie w wieku nastolatków, ale nikogo nie rozpoznała. Nie miała pojęcia w jaki sposób dostali się do szkoły, ale byli ubrani, jak powiedziała, jak konserwatorzy - cały strój włącznie z naszywkami i plakietkami. Właśnie przeszukiwali jej pokój kiedy przyszła. - Czemu ty? - zapytał Michael, unosząc brwi. - Skoro szukali mocnej dawki mocy, mogli wybrać każdego z nas. Scout opuściła dłoń, rozciągnęła obie i zaczęła gapić się na koniuszki palców. - Myślę, że ma to coś wspólnego z moimi mocami powiedziała, potem zacisnęła dłonie w pięsi i podniosła spojrzenie ponownie na nas - Mówili coś o zaklinaczach słów i magach, o różnicach między nimi. - potrząsnęła głową - Nie wiem. Nie zrozumiałam większości z tego. Chodzi o to, że "magowie" to zrobione-dla-telewizji słowo z tego co wiem, a nie prawdziwe określenie mocy. Muszę sprawdzić w Grimoire, zobaczę co uda mi się znaleźć. - Jesteś pewna, że wciąż ją masz? - zapytałam - Co jeżeli zabrali ją, gdy przeszukiwali twoje rzeczy? Scout uśmiechnęła się szeroko. - Co byłby ze mnie za Zaklinacz Słów gdyby moja Grimoire wyglądała jak wielka księga magii? Pamiętasz ten komiks który 263

Chloe Neill pokazywałam ci któregoś dnia? - Och - powiedziała, nagle rozumiejąc. - To było podstępne i imponujące. Puściła do mnie oko. - Co stało się po tym, jak cię złapali? - zapytał Smith, z większym zatroskaniem w głosie niż mogłabym oczekiwać. Głos Scout stał się łagodniejszy gdy opowiadała tę cześć historii i chwyciła tak mocno moją rękę, jakby była jej jedynym oparciem. Żniwiarze użyli odsysających zaklęć by rozpocząć proces odbierania jej energii, jej woli. Oni rozproszyli się by zająć się działaniami Jasona i właśnie wtedy ją znaleźliśmy. Jason i Michael powtórzyli swoje wersje wydarzeń w tej historii, w pokoju zapadła znowu cisza, gdy Michael powiedział im, że użyłam czaru ognia by pokonać Adeptów. Ale Smith i Katie wciąż wyglądali na nieprzekonanych. Najwyraźniej nie kupowali tego, że posiadam magię, szczególnie ten rodzaj magii. - To niemożliwe - powiedział Smith potrząsając głową Uderzenie magii, Czaru ognia czy innego, nie mogło przerzucić magii na kogoś innego. Nie tak to działa. - Masz rację - powiedziała Scout - ale nie tak to wyglądało. Wyciągnęła złożony papier z jej kieszeni w spódnicy, następnie rozłożyła go na stole. - Zrobiłam pewne badania. Okazało się, że byli pomocnicy, którym magia nie ukazała się od razu, póki do czegoś nie doszło, póki coś nie obudziło ich mocy. - Więc nie rozwijała się sama z siebie - dodała Jill - tak jak oczekiwaliśmy? Scout przytaknęła. - Racja. Lil nie odkryła magii kiedy dojrzała, w przeciwieństwie do reszty z nas. Wygląda na to że magia była utajona, schowana, dopóki coś nie nadeszło i nie kopnęło jej mocno 264

Czar Ognia – Firespell w tyłek. A kiedy już się to stało, jak zwykle okazała się wielka. - Co masz na myśli mówiąc "jak zwykle"? - zapytał Smith, ściągając razem brwi. - Lily nie była pierwsza - powiedziała Scout - Jest cała linia Przypadkowych Adeptów. Dwunastu. Połowa z nich ma moc zdolność władania elektrycznością. - Moc - powtórzyłam cicho - To dlatego mogłam przyciemniać światła? Scout przytaknęła. - Dokładnie. I jak ci powiedziałam, to właśnie właściwości czaru ognia. - Cóż, to brzmi w porządku - powiedziałam. Nie byłam pewna czy byłam poruszona faktem bycia Adeptem, ale było coś pocieszającego w posiadanej wiedzy co się wydarzyło. Chodzi mi o to, to wszystko było zaledwie możliwe do uwierzenia, ale w sytuacji w której się znalazłam - strzelałam magią z moich palców - było to pocieszające. Ale kiedy przyjrzałam się twarzą dookoła mnie, które nagle wyglądały na spięte, zgadywałam, że oni nie czuli się pocieszeni. - Poza tym, że wszyscy dziwnie wyglądacie. Czemu wszyscy wyglądacie dziwnie? - Nie było jeszcze Adepta z Czarem ognia - powiedział Jason przynajmniej takiego o którym wiemy. Mają niesamowita tendencję do przyłączania się nie do tych co należy. - Do zostania złymi - wyjaśniłam sucho, on przytaknął. - I jest kolejny haczyk - powiedziała Scout. - Czekaj - powiedziałam unosząc dłoń - Niech zgadnę. Używając tych nowo odkrytych mocy będę stawała się coraz bardziej i bardziej zła, dopóki nie zostanie ze mnie zimna, przeklęta skorupa pustki i rozpaczy. Cudownie! - Ale wszyscy będziemy musieli sobie z tym poradzić powiedział Paul szczerząc zęby. 265

Chloe Neill - Chodzi o to, że są tego plusy - powiedziała Scout - Możesz całkiem porządnie skopać tyłki swoja mocą i najwyraźniej jesteś jedynym adeptem z czarem ognia, więc to jest super dla nas. Jesteś wspaniałym uzupełnieniem zespołu. Uniosłam brwi. - Masz na myśli porządną bronią? - Porządną tarczą - powiedział Michael swoim poważnym i cichym głosem. - I możemy cię wykorzystać. - Chwila - powiedział Smith, gładząc włosy na swoim czole. Nie podniecajmy się zbytnio. Więc - zwana przypadkową magią czy nie, wciąż nie jest jedną z nas. Nie jest członkiem enklawy dopóki nie zgłosimy tego opiekunom. Pochyliłam się w stronę Scout. - Opiekunom? - Goście z władzą - powiedziała Scout. - Zatrzymali ją dla siebie, a my otrzymujemy ich rozkazy od uroczych członków Rady. Ależ z nas szczęśliwcy. - I właśnie dlatego - powiedział Smith - nic więcej nie możemy dziś zdziałać. Skontaktuję się z inną enklawą by dowiedzieć się czy będą w stanie opiekować się naszymi celami dziś w nocy. Wracajcie do domu. Będziemy w kontakcie. Nie czekając na odpowiedź przeszedł przez drzwi, sześciu adeptów i jeden niecałkiem-Adept podążyło za nim, odpocząć w łóżku przez rutynowym dniem zajęć i kolejną nocą walki ze złem w mieście. Scout ziewnęła szeroko, jej oczy mrugały ślepo, kiedy skończyła ziewać. - Jestem wykończona - powiedziała i wysunęła do mnie rękę kiedy podałam jej torbę a ona umieściła ją na ramieniu - Wracajmy do domu. - My też powinniśmy wracać - powiedział Jason, potem ciepło 266

Czar Ognia – Firespell spojrzał na mnie. - Trzymaj się, Parker. - Jak zawsze, Shepherd. Mrugnął; potem on i Michael poszli wzdłuż tunelu. Jamie, Jill i Paul powiedzieli swoje "pa", ale ja i Scout stałyśmy przez chwilę w drzwiach. Spojrzała na mnie, potem uwięziła mnie w ogromnym uścisku. - Przyszłaś po mnie. - Jesteś moją nową najlepszą przyjaciółką - powiedziałam i odwzajemniłam jej uścisk. - Tak, wiem, ale jednak. Nie bałaś się nawet troszkę? - Okropnie. Ale to byłaś ty, Scout. Powiedziałam ci, że zjawię się dla ciebie, i byłam. Scout wypuściła mnie, potem wytarła łzy z kącików oczu. Oczywiście łzawiły jej, jak mniemam. - Mówiłam to już wcześniej, ale powiem znowu - rządzisz Parker. - Powtórz Green - powiedziałam, kiedy włączyłyśmy latarki i ruszyłyśmy przez tunel. - Poważnie, rządzisz. - Jeszcze raz. - Nie przeginaj. Było już późno kiedy Scout i ja wróciłyśmy do Św. Sophii, ale kiedy wzięła prysznic i zdążała do swojego pokoju przez ogromną potrzebę snu ( pod czujnym okiem Lesley), ja wyciągnęłam swoją komórkę z jej torby i wyruszyłam w ostatnią podróż, z której nie byłam zachwycona. *** Czy kiedykolwiek byliście w samochodzie lub na spacerze i wszystko, drzewa, budynki, mijało was? Kiedy znajdowaliście się 267

Chloe Neill nagle w jakiś miejscu, ale nie pamiętaliście jak się tam dostaliście? Ja znalazłam się, kilka minut później, gapiąc się na schludne złote litery na drzwiach Foley. Światło sączyło się spod nich, mimo później pory. Podniosłam rękę, zapukałam, a kiedy Foley wywołała moje imię, weszłam do środka. Stała przy oknie, wciąż w swoim garniturze, porcelanowa filiżanka w jej dłoni. Obejrzał się na mnie, Podniosła jedną brew. - Panna Green? - Wszystko dobrze. Jest znowu w swoim pokoju. Foley zamknęła oczy i wypuściła powietrze najwyraźniej z ulgi. - Dzięki Bogu za tą małą przysługę. Po chwili otworzyła oczy, , podeszła do biurka i postawiła filiżankę na blacie. - Przypuszczam, że teraz chcesz porozmawiać o swoich rodzicach? Objęłam swoje ramiona i potaknęłam. - Rozumiem. - powiedziała, potem podsunęła krzesło i usiadła w nim. Wskazał krzesło przed jej biurkiem. Potrząsnęłam głową i zostałam tam gdzie byłam. Nie byłam uparta; moje kolana trzęsły się i nie byłam pewna czy będę zdolna dotrzeć tam bez upadku. - Jak wiesz - powiedziała - twoi rodzice są bardzo inteligentnymi ludźmi. Obecnie pracują nad rozwiązaniem czegoś, powiedzmy, niewygodnego problemu. Ta praca wysłała ich do Europy. Mam swój własny interes w tej pracy, dlatego też się znamy. Kiedy nagle przestała mówić, gapiłam się na nią przez kilka sekund, czekając na ciąg dalszy. Ale nie otrzymałam nic więcej. - To wszystko? To wszystko co zamierzasz mi powiedzieć? - To więcej, niż powiedzieli ci twoi rodzice - zaznaczyła 268

Czar Ognia – Firespell Prosisz mnie o podważenie decyzji twoich rodziców? A może, co ważniejsze, zdecydowałaś się dowiedzieć czemu postanowili ci nie mówić? To spowodowało, że zamknęłam usta. - Nie wiem. Tym razem, naprawdę potrzebowałam usiąść, wśliznęłam się na krzesło i gapiłam się na biurko. W końcu podniosłam oczy na Foley. - Wszystko z nimi w porządku, tak? Ponieważ bardzo trudno ich złapać, a ich telefon wciąż jest wyłączony. - Twoi rodzice są cali i zdrowi - powiedziała miękkim głosem Na razie. Można przypuszczać, że są bezpieczni, ze względu na obecny ich status quo. Ponieważ jesteś tu bezpieczna i zdrowa, a podejrzenia się nie pojawiają. Ponieważ niewygodne pytania nie zostały zadane. Ponieważ - dodała po chwili spoglądając na mnie członkowie pewnej Mrocznej Elity nie wiedzą gdzie oni są, co robią, ani gdzie ty jesteś podczas ich nieobecności. Moje serce podskoczyło mi do gardła. - Oni wiedzą o Mrocznej Elicie? O magii? Foley potrząsnęła głową. - Niestety, to jest pytanie, na które nie mogę wprost odpowiedzieć. W głowie mi zawirowało a moja cierpliwość wisiała na ostatniej nitce. - Jak chcesz - wyrzuciłam z siebie, potem wstałam i odepchnęłam krzesło - Sama ich zapytam. Moja dłoń była już na klamce nim ponownie się odezwała. - Czy jest to warte ryzyka? Oblizałam usta. - Twoje zaufanie zostało naruszone, Lily. Rozumiem to. spojrzałam na nią - Ale kiedy spojrzysz w głąb siebie, w swoje 269

Chloe Neill wspomnienia, i zrozumiesz, że twoi rodzice cię kochają, możliwe, że dasz im tę niewątpliwą korzyść wątpliwości w tej jednej kwestii. Może zdasz sobie sprawę, że skoro nie przekazali ci wszystkich szczegółów swojej pracy, ich wspólnego życia, mieli ku temu ważne powody. Konsekwencje twojej wiedzy mogą nie być warte ryzyka, które spowodujesz. Ryzyka dla ciebie. Ryzyka dla twoich rodziców. Uniosłam brwi. - A kiedy ja będę miała korzyści z tej niewiedzy? Uśmiechnęła się, wolno. - Jesteś tutaj, czyż nie? Kiedy wróciłam do pokoju, sprawdziłam co ze Scout. Pochrapywała cichutko w pokoju Lesley, a Lesley leżała zwinięta w nogach łóżka. Cichutko zamknęłam drzwi i wśliznęłam się do mojego pokoju, potem zamknęłam je za sobą. Chwyciłam swoją komórką z półki, usiadłam na łóżku i zadzwoniłam. Podjęłam dwie próby nim połączenia się z rodzicami. Za trzecim razem odebrała mama. - Lily? - Nastąpiła przerwa, może mama właśnie spoglądała na zegarek. - Wszystko w porządku? Otworzyłam usta, potem zamknęłam je ponownie, łzy nagle pojawiły się w moich oczach. Chciałam na nią wrzeszczeć, krzyczeć na nią... i powiedzieć, że ja kocham. Chciałam odgrodzić się od nich za nie mówienie mi prawdy, jakakolwiek była, za ukrywanie tylu rzeczy przede mną. Chciałam powiedzieć jej o zajęciach, o Scout, o bandzie bachorów, o Jasonie, o Czarze Ognia. O fakcie, że posiadam magię, moc, która wypływa z moich rąk. Ale może Foley miała rację. Może to było niebezpieczne. Może ich bezpieczeństwo - nasze bezpieczeństwo - było jakoś uzależnione od mojego udawania zwykłego licealisty. Może było wiele innych ważniejszych rzeczy, niż wyładowanie złości przez Lily Parker. 270

Czar Ognia – Firespell - Ze mną w porządku - powiedziałam w końcu - Po prostu chciałam usłyszeć twój głos. *** Smith dotrzymał obietnicy odezwania się, ale minęły dwa dni nim Scout odezwał się pager. Poszłyśmy razem do tuneli, zmierzając do enklawy, z całkiem odmiennym nastrojem, niż miałyśmy ostatnim razem podejmując ten spacer. Niemniej jednak, Enklawa Trzecia wciąż cicha kiedy weszłyśmy. Wszyscy tam byli. Michael, Jason, Paul i plotkujące bliźniaczki. Katie i Smith stali na końcu pokoju, z wyrazem niezadowolenia na twarzach. - Co się dzieje? - zapytała Scout kiedy dotarłyśmy do grupy Adeptów. Jamie i Jill wzruszyły ramionami jednocześnie. - Nie mamy pojęcia. Smith, w super wygodnej koszulce i obcisłych jeansach pasujących do jego sylwetki, otworzył buzię, ale zanim się odezwał, otworzyły się drzwi. Nasze spojrzenia powędrowały w ich kierunku. Koleś wszedł do środka. Wysoki, blondyn, dobrze zbudowany, miał niebieskie oczy, dołeczek na brodzie i mocno zarysowaną szczękę. Nosił wygodną koszulkę koszulkę uniwerku Chicago i ciemne jeansy z brązowymi butami. - Niech to szlag - wymamrotała Jill. - Dobry wieczór Adepci. - Siema - powiedziała Scout, jej głowa pochyliła się, ciekawość przebijała w jej spojrzeniu. Zamknął za sobą drzwi, potem oparł rękę o drzwi. Przez chwilę, zamigotały światłem, potem zblakły ponownie. - Myślę, że właśnie zabezpieczył drzwi - wyszeptała Scout, z 271

Chloe Neill respektem w jej głosie. - Nigdy nie widziałam tego wcześniej. Musi mnie nauczyć jak to robić. Rządzi. - Myślałam, że ja rządzę? - wyszeptałam. - Oj, ty też - zapewniła mnie, obejmując mnie ramieniem - To jest zupełnie inny rodzaj rządzenia. Blondyn podszedł do Katie i Smitha i uścisnął ich dłonie. Nie wyglądali na zbyt podekscytowanych jego widokiem; Usta Smitha były wykrzywione z odrazą. Kiedy już się przywitali, Katie i Smith odsunęli się. Blondyn podszedł do nas. - Nazywam się Daniel Sterling - powiedział - I jestem waszym nowym kapitanem drużyny. To musiało coś znaczyć dla reszty Adeptów, którzy wymienili spojrzenia między sobą. - Nowym kapitanem drużyny? - zapytał Paul. Daniel spojrzał na Paula, z rękoma na ustach. - Wasi opiekunowie i moi dopatrzyli się pewnej... niespójności w tej enklawie. Jestem tutaj po to, by przywrócić tą spójność. Posłał sugestywne spojrzenie w stronę Katie i Smitha, którzy patrzyli w dół, skarceni. Scout i ja wymieniłyśmy spojrzenia. Daniel spojrzał na każdego z nas. - Jesteśmy zespołem - powiedział po chwili. - Licealiści czy studenci, ludzie czy - przerwał, spojrzał na Jasona - inni. Wszyscy z nas, razem. Nierozłączni. Adepci uśmiechnęli się. Doceniłam ich entuzjazm. - Nie umknęło mojej uwadze, że jest tu nowy Adept między wami. - Daniel przeszedł póki nie stanął dokładnie na przeciwko mnie, zapatrzył się i uniósł brwi - Lily Parker? - W całej okazałości - odpowiedziałam. Odpowiedział przytłumionym uśmiechem, potem wsunął dłonie w kieszenie spodni. 272

Czar Ognia – Firespell - Rozumiem, że zostałaś uderzona czarem ognia kilka dni temu, potem pojawił się mrok, a potem odkryłaś że masz jakieś magiczne moce? Przytaknęłam. - Później rozumiem namówiłaś tych Adeptów by poszli z tobą do sanktuarium i uwolnili Scout, a wtedy odkryłaś, kiedy tam byłaś, że masz zdolność czaru ognia. Rozumiem, że wszystkim udało się uciec bez szwanku? Moje policzki poczerwieniały i przytaknęłam. Scout poklepała mnie po plecach. - Brawo - wyszeptała. - To było kompletnie nieodpowiedzialne posunięcie. To starło uśmiech z mojej twarzy i umieściło szeroki uśmiech na twarzach Katie i Smitha. - Ta organizacja funkcjonuje, ponieważ obowiązuje tu hierarchia, łańcuch odpowiedzialnej władzy odpowiedzialny za każdego Adepta i biorący odpowiedzialność, kiedy misja się nie powiedzie. Nie miałaś prawa namawiać tych Adeptów na niebezpieczeństwo przeciwko rozkazom starszych członków. Czy jesteś tego świadoma? Przytaknęłam głupkowato, wpatrując się w podłogę, upokorzenie kipiało we mnie. Nikt nie lubi być besztany. - Z drugiej strony - powiedział obracając się do Katie i Smitha - zamierzaliście poświęcić jednego z najpotężniejszych członków waszego zespołu ponieważ baliście się podjąć ryzyko uwolnienia jej. To zwykłe tchórzostwo. A tchórzostwo nie będzie tu tolerowane. - Od tej chwili - powiedział Daniel podchodząc do końca pokoju, potem odwracając się by być twarzą do nas wszystkich współpracujemy, jako zespół, z jednym celem i pod jednym dowództwem Czy to jest jasne, Starsi Adepci? - Zapytał Katie i 273

Chloe Neill Smitha. Kiedy przytaknęli, Daniel spojrzał na nas. - To to jest jasne, Młodsi Adepci? Wszyscy przytaknęliśmy. Nie byłam całkowicie pewna, czy przytaknąć, ale nie zaryzykowałam gniewu tego kolesia ponownie. - Teraz, kiedy już to ustaliliśmy, mamy robotę do zrobienia. Pomimo moich prób nie wyróżniania się, spojrzał na mnie - Panno Parker, zademonstrowała pani zdolności, które wskazują, że jest pani Adeptem. Jesteś po naszej stronie czy ich? Nie było potrzeby pytania, co miał na myśli mówiąc "ich" strona. - Waszej - odpowiedziałam. - Zatem witam w drużynie. - po tym odwrócił się na pięcie i wrócił do stołu, gdzie on, Katie i Smith zaczęli dyskutować. Spojrzałam na Scout. - To wszystko? Jestem z wami? - A co myślałaś - że będziesz składać przysięgę czy coś? - Czy coś - powiedziałam przytakując. - wiesz, coś symbolizującego, że będę spać mniej i bić się ze złymi facetami. - Dwa słowa - powiedziała - Woda truskawkowa. - Gratulacje - wyszeptał głos za mną. Kiedy obejrzałam się, Jason stał tam, ze znajomym uśmiechem na twarzy. - Muszę iść... gdzieś tam - powiedziała Scout trącając mnie łokciem. - Bawcie się dobrze dzieciaki. Zrobiłam sobie w pamięci notatkę by pogadać ze Scout o jej "subtelności", ale uśmiechnęłam się do Jasona. - Dzięki, tak sądzę. - Więc jesteś teraz oficjalnym członkiem Enklawy Trzeciej. Ty dziwaku. Parsknęłam. - Ja dziwakiem? To ty jesteś wilkołakiem. - Sugeruję ci wypowiadać się o tym z szacunkiem, Parker. 274

Czar Ognia – Firespell - Albo co? - Albo będę zmuszony cię ugryźć - jego usta rozeszły się w szerokim uśmiechu na tą zatrzymującą serce propozycję. Zgadywałam, że jest to równie efektowne w jego wilczej formie. - Nie sądzę, byś mnie ugryzł - odparowałam, mimo, że nie byłam tego do końca pewna. - A może powinniśmy się o tym przekonać, jak myślisz? Jason spojrzał na mnie, te oczy w kolorze oceanu emanujące obietnicą, przynajmniej do czasu gdy zadzwonił telefon. Po chwili rozmowy, i telefonie przyciśniętym do ucha, Daniel klasnął w dłonie. - Zbierać się, dzieciaki - powiedział - Mamy zadanie. - Dokończymy to później - wyszeptał Jason - Obiecuję. Uwierzyłam mu, więc mrugnęłam do niego i dołączyliśmy do reszty. Zajęłam moje miejsce między nimi, Scout ścisnęła moją rękę kiedy stanęłam obok niej, gotowa zająć się złem w Second City50.

Dziękujemy za wybranie naszego tłumaczenia. Jeżeli Ci się podobało, zapraszamy na chomika naszej grupy www.chomikuj.pl/Translate_Team

Tam dostępne są wszystkie nasze tłumaczenia, a dzięki temu wiemy ilu mamy czytelników. Z pozdrowieniami. Zespół TransleteBooks_Team / Translate_Team

50 Popularny sitcom, w którym akcja toczyła się w okolicach Starego Miasta Chicago.

275