Christine Feehan - Mroczna seria 7 - Mroczny sen

Mroczna seria 07 Mroczny sen

Tłumaczenie chomik: widmo14 Korekta: komilian

1

Kilka słów od tłumacza Chciałabym na wstępie podziękować wszystkim, którzy wraz ze mną śledzili losy Sary i Falcona, a także serdecznie zachęcić do czytania tych, którzy dopiero teraz sięgnęli po niniejszą część. Praca nad tłumaczeniem 7 tomu przygód o Karpatianach, była dla mnie wyzwaniem, ale również sprawdzeniem moich możliwości. Dała mi wiele radości, pomimo chwil zwątpienia. Mam nadzieję, że tak jak ja polubicie Sarę i Falcona, a także, że dzięki mojemu tłumaczeniu, choć na chwilę, możecie oderwać się od szarej codzienności. Specjalne dzięki dla mojej bety, za jej nieocenioną pomoc. Na koniec chciałabym jeszcze podziękować za komentarze, które były dla mnie wsparciem i pociechą w ciężkich chwilach.

2

Prolog Noc była ciemna, a księżyc i gwiazdy zamazane przez złowieszczo kłębiące się chmury zbierające się w górze. Nici błyszczącego czarnego obsydianu obróciły się i zakręciły się w pewnego rodzaju furii, mimo to wiatr był nieruchomy. Małe zwierzątka skupiły się w swoich legowiskach, pod kamieniami i powalonymi kłodami, wyczuwając nastrój ziemi. Mgły niesamowicie uniosły się z lasu, przylgnęły do pni tak, że wydawały się wznosić na zewnątrz. Długie, szerokie zespoły połyskującej bieli. Wirujące pryzmaty skrzących się nieprzejrzystych kolorów. Sunąc po niebie, balansując z napowietrznego baldachimu, duża sowa okrążyła dokoła wspaniały dom z kamienia zbudowany na wysokich klifach. Druga sowa, a potem trzecia pojawiły się, cicho robiąc leniwe koła nad gałęziami i pełnym zakamarków domem. Samotny wilk, dość duży, z kosmatą czarną sierścią i skrzącymi się oczami, sadził susy wśród rzadkich drzew. Z ciemności, na balkonie kamiennego domu, wyłoniła się postać, wyglądając w noc. Rozłożył swoje ramiona szeroko w geście powitania. Wiatr od razu zawiał miękką, delikatną bryzą. Owady podjęły swój wieczorny chór. Gałęzie zakołysały się i zatańczyły. Mgła zgęstniała i mieniła się, tworząc wiele figur w upiornej nocy. Sowy siadły, jedna na ziemi, dwie na poręczy balkonu, zmieniając kształt, pióra wniknęły w skórę, skrzydła zmieniły się w ramiona. Wilk przemieniał się skacząc na ganek, zmieniając kształt w biegu tak, że człowiek wylądował cało i solidnie. - Witajcie. – Głos był piękny, melodyjny, broń czarnoksiężnika. Vladimir Dubrinsky, Książę Karpackich ludzi, oglądał w smutku, jak jego lojalni pobratymcy urzeczywistniali się z mgły, od drapieżców i wilków, do silnych, przystojnych wojowników. Każdy waleczny. Ludzie lojalni. Prawdziwi. Bezinteresowni. Byli jego ochotnikami. Byli to ludzie, których wysyłał na śmierć. Skazywał każdego z nich na wieki nieznośnej samotności, w nieubłaganej ponurości. Spędziliby swoje długie życia do czasu, gdy każdy moment byłby nie do zniesienia. Byliby daleko od domu, daleko od rodzin, daleko od kojącej, leczniczej gleby ich ojczyzny. Nie mieliby żadnej nadziei, nie mieliby nic, tylko ich honor może pomóc im w nadchodzących wiekach. Było mu ciężko na sercu, Vladimir pomyślał, że pęknie mu na pół. Ciepło przedostało się do chłodu jego ciała i poczuł, jak wmieszała swój umysł. Sarantha. Jego partnerka życiowa. Oczywiście dzieliła z nim ten moment, jego najbardziej ponurą godzinę, ponieważ wysyłał tych młodzieńców na ich straszny los. Zebrali się wokół niego, milcząc, twarze mieli poważne – dobre twarze, przystojne, zmysłowe, silne. Nieruchome, stałe oczy zaufanych ludzi, ludzi, którzy 3

byli pewni siebie i prawdziwi, ludzie, którzy zobaczyli sto bitw. Tylu z jego najlepszych. Szarpanie we Vladimirze było prawdziwe, gwałtownie spalało jego serce i dusze. Dogłębnie. Bezlitośnie. Ci ludzie zasłużyli na dużo więcej niż wstrętne życie, które im dawał. Wziął oddech i wolno wypuścił. Miał wielki i straszny dar przewidywania. Zobaczył rozpaczliwe położenie swoich ludzi. Nie miał żadnego prawdziwego wyboru i mógł tylko wierzyć w Boga, że będzie litościwy, ponieważ on nie mógł sobie na to pozwolić. - Dziękuję wam wszystkim. Nie dostaliście rozkazu, ale przyszliście dobrowolnie, strażnicy naszych ludzi. Każdy z was dokonał wyboru, by dać szansę na bezpieczne życie naszym ludziom, tak jak inne gatunki na świecie są bezpieczne. Uczycie mnie pokory swoją szlachetnością i byłem zaszczycony rozmową telepatyczną z wami moi bracia, moja rodzino. Panowała całkowita cisza. Smutek Księcia ciążył jak kamień w jego sercu i dzieląc jego myśli, wojownicy zauważyli ogrom jego bólu. Wiatr ruszył delikatnie przez tłum, mierzwiąc im włosy jak za dotknięciem ręki ojca, łagodnie, z miłością, muskając ramiona, ręce. Jego głos, gdy zaczął ponownie, był boleśnie piękny. - Zobaczyłem upadek naszych ludzi. Nasze kobiety stają się rzadkością. Nie wiemy, dlaczego dziewczynki nie rodzą się z naszych par, ale poczęcie ich jest rzadsze niż kiedykolwiek przedtem i również rzadziej przeżywają. Utrzymanie przy życiu naszych dzieci staje się dużo trudniejsze, chłopców bądź dziewczynek. Niedostatek naszych kobiet urósł do punktu kryzysowego. Nasi mężczyźni przemieniają się w wampiry i zło rozprzestrzenia się przez ziemię szybciej niż nasi myśliwi mogą nadążać. Wcześniej, na ziemiach daleko stąd, wilkołaki i jaguary prześcigały się, by dostatecznie mocno panować nad tymi potworami, ale ich liczba zmalała i nie mogą zwalczyć ich napływu. Nasz świat się zmienia i musimy stawić czoło nowym problemom. Zatrzymał się, kolejny raz oglądając ich twarze. Lojalność i honor były głęboko zakorzenione w ich krwi. Znał po imieniu każdego z nich, znał każdą z ich zalet i wad. Powinni być przyszłością jego gatunku, ale wysyłał ich, by szli samotną drogą nieubłaganej biedy. - Wszyscy z was muszą wiedzieć o pewnych sprawach, o których wam opowiem. Każdy z was musi rozważyć swoją decyzję po raz ostatni, zanim przydzielę ziemię do strażnika. Tam, gdzie pójdziecie nie będzie żadnej z naszych kobiet. Wasze życie będzie składać się z polowań i niszczenia wampirów na ziemiach, gdzie was wyślę. Nie będzie tam żadnego z waszych rodaków do pomocy, żadnych kompanów, poza tymi, których wyślę z wami. Nie będzie tam leczniczej Karpackiej gleby do ukojenia, gdy zostaniecie ranni w swoich bitwach. Każde zabicie przybliży was do brzegu najgorszego możliwego losu. Demon w 4

zasięgu woli będzie złościć się i walczyć z wami o kontrolę. Zostaniecie zobowiązani do czekania pod warunkiem, że będziecie do tego zdolni, a następnie, zanim będzie za późno, zanim demon znajdzie i zgłosi pretensje do was, musicie zakończyć swoje życie. Dżumy i biedy ogarną te ziemie, wojny są nieuniknione i zobaczyłem moją własną śmierć i śmierć naszych kobiet i dzieci. Śmierć zarówno śmiertelnych, jak nieśmiertelnych. To spowodowało pierwsze poruszenie wśród mężczyzn, protest niewypowiedziany, ale wypływający z umysłu, zbiorowy sprzeciw, który przetoczył się przez ich połączone umysły. Vladimir uniósł swoją rękę. - Będzie tam dużo smutku zanim nasz czas się skończy. Ci, którzy nadejdą po nas, nie będą rokować żadnych nadziei, bez wiedzy, choćby, jaki był nasz świat i czym jest dla nas partnerka życiowa. Ich istnienie będzie dużo trudniejsze. Musimy zrobić wszystko, co możemy, aby zarówno śmiertelnicy i nieśmiertelni byli tak bezpieczni jak to możliwe. – Jego oczy przesunęły się po twarzach, ustalił, że dwóch wygląda podobnie. Lucian i Gabriel. Bliźniacy. Dzieci jego własnego zastępcy dowódcy. Już pracowali niestrudzenie, aby usunąć zło ze swojego świata. - Wiedziałem, że się zgłosicie. Niebezpieczeństwo dla naszej ojczyzny i naszych ludzi jest tak wielkie, jak niebezpieczeństwo dla świata zewnętrznego. Muszę spytać, czy zostaniecie tu, gdzie walka toczyć się będzie brat przeciwko bratu i przyjaciel przeciwko przyjacielowi. Bez was nie ochronimy naszych ludzi. Musicie zostać tu, w tych ziemiach i chronić naszą ziemię do czasu, kiedy dostrzeżecie, że jesteście potrzebni gdzie indziej. Żaden bliźniak nie spróbował sprzeczać się z Księciem. Jego słowo było prawem dla jego ludu, okazaniem szacunku i miłości było posłuszeństwo mu bez pytania. Lucian i Gabriel wymienili jedno długie spojrzenie. Jeśli rozmawiali na ten temat na ich prywatnej mentalnej linii, nie podzielili się swoimi myślami z nikim innym. Po prostu kiwnęli zgodnie głowami, w potwierdzeniu decyzji ich Księcia. Książę obrócił się, jego czarne oczy przeszywały, badały, przeszukiwały serca i umysły jego wojowników. - W dżunglach i lasach na dalekich lądach wielki Jaguar zaczyna upadać. Jaguary są potężnym ludem z wieloma darami, posiadają wielkie paranormalne talenty, ale są samotnymi istotami żywymi. Mężczyźni znajdują i parzą się z kobietami, potem zostawiają je i młode, które muszą bronić się same. Mężczyźni Jaguary są skryci, odmawiają wyjścia z dżungli i mieszania się z ludźmi. Szanują przesądy jak bóstwa. Kobiety naturalnie zwróciły się do tych, którzy kochaliby je i opiekowaliby się nimi, widzieli, jako ich skarby. Od jakiegoś czasu muszą parzyć się z ludźmi i żyć jak ludzie. Ich rodowody zostały osłabione; coraz mniej istnieje w ich prawdziwej formie. W ciągu stu lat, może dwustu, ten wyścig przestanie 5

istnieć. Tracą swoje kobiety, ponieważ nie wiedzą, co jest cenne i ważne. Przegraliśmy przez naszą naturę. – Czarne oczy przesunęły się na wysokiego, przystojnego wojownika, którego ojciec walczył przy Księciu przez wieki, który miał umrzeć z mistrzowskich rąk wampira. Wojownik był wysoki i wyprostowany, z szerokimi ramionami i opadającymi czarnymi włosami. Prawdziwy i nieustępliwy myśliwy, jeden z wielu, których wyśle dziś w nocy na paskudną egzystencję. Myśliwy wielokrotnie udowodnił w sowich bitwach, że był lojalny i niezachwiany w swoich obowiązkach. Byłby jednym z niewielu wysłanych w pojedynkę, podczas gdy inni poszliby grupami albo parami, by sobie pomagać. Vlad westchnął ciężko i zmusił się do wydania rozkazów. Pochylił się z szacunkiem wojownikowi, do którego przemawiał, ale mówił na tyle głośno, by wszyscy go słyszeli. - Pójdziesz do tej ziemi i uwolnisz świat potworów, którymi nasi mężczyźni wybrali, by stać się. Musisz unikać starcia z Jaguarem. Ich gatunek, jak nasz, koniecznie musi znaleźć sposób, by połączyć świat albo wygasną jak wielu innych przed nami. Nie wciągniesz ich do bitwy. Pozostaw ich samym sobie. Unikaj wilkołaków najlepiej jak potrafisz. Oni są, lubią nas, borykają się z przetrwaniem w zmieniającym się świecie. Przekazuję ci moje błogosławieństwo, miłość i podziękowania naszych ludzi, i niech Bóg będzie z tobą w nocy, w twojej nowej ziemi. Musisz przyjąć tę ziemię, uczynić twoją własną, stworzyć tam twój dom. - Gdy odejdę, mój syn mnie zastąpi. Będzie młody i niedoświadczony, i będzie miał trudności z rządzeniem naszymi ludźmi w ciężkich czasach. Nie opowiem mu, że wysłałem w świat strażników. Nie może polegać na starszych od siebie. Musi mieć kompletną wiarę w swoją umiejętność prowadzenia naszych ludzi, na jego własny sposób. Pamiętajcie kim jesteście i czym jesteście: strażnikami naszych ludzi. Stoicie na ostatniej linii obrony, by zapobiec rozlewowi niewinnej krwi. Vladimir patrzał prosto w oczy młodego wojownika. - Podejmiesz się tego zadanie z twojej własnej wolnej woli? Musisz się zdecydować. Każdy niech pomyśli, czy chce pozostać. Wojna tutaj również będzie długa i trudna. Oczy wojownika były wpatrzone w Księcia. Wolno kiwnął głową godząc się ze swoim losem. W tym momencie jego życie zostało zmienione na wieki. Żyłby w obcej ziemi bez nadziei na miłość albo rodzinę. Bez uczucia albo koloru, bez światła rozświetlającego nieustającą ciemność. Nigdy nie pozna partnerki życiowej, ale spędzi całe swoje istnienie na polowaniu i niszczeniu nieumarłych.

6

- Rozdział 1 Obecnie Ulice były brudne i śmierdziały zgnilizną i odpadami. Ponura mżawka nie mogła rozwiać odrażającego zapachu. Śmieci zasłaniały wejścia do rozlatujących się budynków. Obszarpane schronienia z kartonu i blachy zostały ułożone w stóg w każdej alejce, w każdym możliwym miejscu. Maleńkie kabiny dla ciał, które nie mają gdzie się podziać. Szczury przebiegały przez pojemniki na śmieci i rynny, skradały się przez piwnice i ściany. Falcon cicho poruszał się przez cienie, czujny, świadomy kipiącego życia w środku miasta. Był tam, gdzie żyły szumowiny społeczne, bezdomni, pijacy, drapieżniki polowały na bezsilnych i nieuważnych. Wiedział, że oczy patrzą na niego, gdy pokonywał swoją drogę wzdłuż ulic, przemykając z cienia do cienia. Nie mogli się go pozbyć, jego ciało było płynne, połączone z częścią nocy. To była scena, która rozegrała się tysiąc razy, w tysiącach miejsc. Był znużony przewidywalnością ludzkiej natury. Falcon udał się w drogę powrotną do swojej ojczyzny. Zbyt wiele wieków był całkowicie sam. Urósł w potęgę, urósł w siłę. Bestia w nim zyskała na sile i mocy, nieustannie rycząc o uwolnienie, wymagając krwi. Domagając się zabicia. Żądając tylko raz, dla jednego momentu, by poczuć. Chciał pójść do domu, czuć, jak gleba wsiąka w jego pory, patrzeć na ludzi Księcia i wiedzieć, że spełnił swoje słowo honoru. Wiedzieć, że poświęcenie, którego dokonał na coś się przydało. Słyszał pogłoski o nowej nadziei dla jego ludzi. Falcon zaakceptował, że jest już dla niego za późno, ale chciał wiedzieć, zanim jego życie się skończy, że jest nadzieja dla innych mężczyzn, że jego życie na coś się przydało. Chciał zobaczyć na własne oczy partnerkę życiową Księcia, ludzką kobietę, która z powodzeniem przeszła przemianę. Zobaczył zbyt dużo śmierci, zbyt dużo zła. Zanim zakończy swoją egzystencję, musiał spojrzeć na coś czystego i dobrego. Zobaczyć powód, o który walczył przez tyle długich wieków. Jego oczy błysnęły dziwnym czerwonym płomieniem, lśniły w nocy, gdy cicho ruszył przez brudne ulice. Falkon był niepewny, czy mógłby wrócić do swojej ojczyzny, ale był zdeterminowany, by spróbować. Czekał zbyt długo, był na granicy szaleństwa. Zostało mu mało czasu, zanim ciemność pochłonie jego duszę. Mógł poczuć niebezpieczeństwo na każdym kroku. Nie emanujące z brudnych ulic i ocienionych budynków, ale z głębi jego własnego ciała. Słyszał dźwięk, jak delikatne powłóczenie nogami. Falcon kontynuował spacer, modląc się, ponieważ zrobił tak dla ocalenia własnej duszy. Potrzebował pożywienia i był narażony na atak. Bestia ryczała z zapałem, ledwie schowała pazury. Wewnątrz ust poczuł, jak jego kły zaczęły się wydłużać w oczekiwaniu. 7

Uważał teraz, by polować wśród niegodziwców, nie chcąc niewinnej krwi, powinien odwrócić się od ciemności wołającej w jego duszy. Dźwięk powiadomił go jeszcze raz, tym razem wiele delikatnych stóp, wiele szepczących głosów. Zmowa dzieci. Nadbiegły z trzypiętrowego bryłowatego budynku, pędziły w jego stronę jak plaga pszczół. Wołały o jedzenie, o pieniądze. Dzieci okrążyły go. Było ich z pół tuzina, wszelkiej wielkości, ich maleńkie ręce wślizgiwały się pod jego pelerynę trafiając do kieszeni, ich głosy były błagające i żebrzące. Młode. Dzieci. Jego gatunek rzadko mógł utrzymać przy życiu synów i córki przez pierwszy rok życia. Więc niewiele ich było, a jednak te dzieci, tak cenne, nie miały nikogo, kto by je kochał. Były tam trzy dziewczynki z ogromnymi, smutnymi oczami. Nosiły rozdartą, zniszczoną odzież i miały umorusane, poznaczone siniakami małe buzie. Mógł słyszeć strach w ich walących sercach, gdy prosiły o jedzenie, o pieniądze, o jakikolwiek mały okruch. Każdy oczekiwał uderzenia i odmowy z jego strony i był gotowy uciec daleko przy pierwszej oznace agresji. Falcon pogłaskał głowę leciutko i miękko wymruczał słowa żalu. Wcale nie potrzebował bogactwa, które nabył podczas swojego długiego życia. To byłoby miejsce na nie, mimo to nie przyniósł niczego ze sobą. Spał w ziemi i polował na żywą zdobycz. Wcale nie potrzebował pieniędzy tam, gdzie szedł. Wszystkie dzieci wydawały się mówić na raz, atakowały jego słuch, gdy nagle zatrzymał je niski gwizd. Zapadła natychmiastowa cisza. Dzieci zakręciły się dookoła i zwyczajnie zniknęły w cieniu, w zakamarkach rozpadającego się i przeznaczonego do rozbiórki budynku, jakby nigdy ich tam nie było. Gwizd był bardzo niski, bardzo miękki, mimo to, słyszał go wyraźnie przez deszcz i ciemność. Wiatr zaniósł go prosto do jego uszu. Dźwięk intrygował. Ton wydawał się zostać dostosowany właśnie dla niego. Ostrzeżenie, być może dla dzieci, było dla niego pokusą, kusił jego zmysły. To targnęło nim, ten miękki mały gwizd. Zaintrygował go. Zwrócił jego uwagę jak nic przez ubiegłe sto lat. Prawie mógł zobaczyć, jak wiadomość tańczy w mokrym od deszczu powietrzu. Dźwięk zerwał z przeszłością strażnika i trafił do jego ciała, jak strzała wycelowana prosto w jego serce. Pojawił się inny hałas. Tym razem był to odgłos butów. Wiedział, co teraz nadchodzi, zbiry ulicy. Łobuzy, którzy sądzili, że posiadają ją na własność i każdy, kto ośmielił się chodzić po ich terenie, musiał zapłacić. Patrzyli na krój jego ubrania, na dopasowanie jego jedwabnej koszuli pod bogato marszczoną peleryną. Zostali wciągnięci w jego pułapkę, gdy tylko dowiedział się, że przyjdą. Zawsze było tak samo. Na każdej ziemi. W każdym mieście. Każdej dekady. Zawsze chodzili w grupach, zdecydowani by razem niszczyć albo wziąć prawnie to, co im się nie należało. Kły w jego ustach ponownie zaczęły się wydłużać. 8

Jego serce biło szybciej niż normalnie, zjawisko, które zaintrygowało go. Jego serce było zawsze takie samo, niezmienny kamień. Kontrolował to swobodnie, łatwo, ponieważ zapanował nad każdym aspektem swojego ciała, ale wyścigi jego serca teraz były niezwykły i coś innego było mile widziane. Ci ludzie, zabierając należące do nich miejsce otoczyli go, woleliby nie umrzeć z jego rąk dziś w nocy. Uciekliby od największego drapieżnika i jego dusza pozostałaby nietknięta z powodu dwóch rzeczy: ten miękki gwizd i jego przyspieszonego bicie serca. Dziwna, zniekształcona sylwetka wyszła przez drzwi prosto przed nim. - Uciekaj panie. – Głos był niski, chropowaty, wyraźne ostrzeżenie. Dziwny, grudkowaty kształt natychmiast rozpłynął się z powrotem i ulotnił do jakiejś ukrytej szczeliny. Falcon przestał iść. Wszystko w nim stanęło całkowicie, zupełnie nieruchomo. Nie widział kolorów niemal dwa tysiące lat, mimo to wpatrywał się w przerażający odcień czerwonej farby, łuszczącej się z resztek budynku. To było niemożliwe, nierzeczywiste. Być może stracił zmysły, a więc i duszę. Nikt nie powiedział mu, że z początkiem tracenia duszy zobaczy w kolorze. Nieumarli przechwalaliby się takim wyczynem. Zrobił krok w kierunku budynku, gdzie zniknął właściciel tego głosu. Było za późno. Złodzieje rozpraszali się w luźnym półkolu wokół niego. Byli duzi, wielu z nich wyciągnęło broń, by go zastraszyć. Dostrzegł błysk noża, maczugę z długą rękojeścią. Chcieli go wystraszyć i zabrać jego portfel. To nie skończyłoby się tak. Był świadkiem takiego samego scenariusza zbyt wiele razy, by nie wiedzieć, czego można się spodziewać. W innym czasie byłby bestią wirującą wśród nich, pożywiałby się nimi, aż bolący głód zostałby zaspokojony. Dziś wieczorem było inaczej. To niemal dezorientowało. Zamiast dostrzegać mdłą szarość, Falcon mógł zobaczyć ich w intensywnych kolorach, niebieskie i fioletowe koszule, jedna okropna pomarańczowa. Wszystko wyglądało na żywe. Przysłuchiwał się nawet mocniej niż zazwyczaj. Olśniewające krople deszczu były nićmi skrzącego się srebra. Falcon wdychał noc, wyłapywał zapachy, oddzielał każdy do czasu, gdy znalazł jeden, którego szukał. Ta drobna zniekształcona figura nie była mężczyzną, ale kobietą. I ta kobieta już zmieniła jego życie na wieki. Ludzie byli teraz blisko, przywódca zawołał do niego: – Rzucać mi swój portfel. – Nie było żadnego udawania, żadnego wstępu. Zamierzali wprost do rabowania z mordowaniem. Falcon podnosił swoją głowę wolno do czasu, gdy jego płomienne spojrzenie nie spotkało pewnego siebie spojrzenia przywódcy. Uśmiech człowieka osłabnął, później zamarł. Mógł zobaczyć, jak demon wzrastał, czerwone płomienie przemykające w głębinie oczu Falcona. Niespodziewanie, zniekształcona postać pojawiła się przed Falconem, 9

sięgnęła jego rękę, pociągnęła go. - Uciekaj, idioto, uciekaj teraz. – Szarpała jego rękę, próbując zaciągnąć go bliżej zaciemnionych budynków. Nalegała. Bała się. O niego, o jego bezpieczeństwo. Jego serce fiknęło koziołka. Głos był melodyjny, owinął się wokół jego serca. Potrzeba uderzyła w jego ciało, w jego duszę. Głęboka i silna i pilna. Ryknęło to przez jego krwiobieg z siłą pociągu towarowego. Nie mógł dostrzec jej twarzy albo jej ciała, nie miał pojęcia, jak wyglądała albo ile miała lat, ale jego dusza krzyczała dla niej. - Hej, ty. – Przywódca gangu odwrócił swoją uwagę od nieznajomego i zwrócił na kobietę. – Mówiłem ci, trzymaj się z daleka! – Jego głos był ostry i napełniony groźbą. Podjął zagrażający jej krok. Ostatnią rzeczą, jakiej oczekiwał Falcon był atak kobiety. - Biegnij – wysyczała jeszcze raz i wyskoczyła przed przywódcę. Weszła nisko i pewnie, zamachnęła się pod jego nogami tak, że upadł na tyłek. Kopnęła go mocno, używając brzegu buta, by pozbawić go noża. Człowiek skomlał z bólu, gdy połączyła uderzenie ze swoim nadgarstkiem i nóż wyleciał z jego ręki. Kopnęła nóż jeszcze raz, wysyłając go szybko ponad chodnikiem do studzienki kanalizacyjnej. Potem zniknęła, biegnąc prędko do przesłoniętej wąskiej uliczki, rozpływającej się w cieniu. Jej kroki były lekkie, prawie niesłyszalne nawet dla dobrego słuchu Falcona. Nie chciał stracić jej z oczu, ale reszta ludzi przybliżyła się. Przywódca przeklinał głośno, ślubował rozerwać serce kobiety, krzyczał do przyjaciół, by zabili turystę. Falcon czekał cicho, aż podejdą z różnych kierunków, wymachując kijami i ołowianymi rurkami. Ruszył się z nadnaturalną prędkością, jego ręka złapała rurę, rozrywając ją zdumiewającymi rękoma i rozmyślnie zginając w koło. Nie wymagało to żadnego wysiłku z jego strony i trwało mniej niż sekundę. Udrapował rurę dookoła i włożył przez głowę jak naszyjnik. Popchnął człowieka ze swobodną siłą, ponownie wyrzucił go w powietrze na ścianę budynku jakieś dziesięć stóp dalej. Krąg napastników był teraz ostrożniejszy, bali się stać bliżej niego. Nawet przywódca był cicho, nieruchomo trzymał zranioną rękę. Falcon był rozproszony, myślał o tajemniczej kobiecie, która narażała swoje życie, by go ratować. Nie miał czasu na walkę i nękał go głód. Pozwolił mu się znaleźć, pochłaniać go, bestia wzrosła tak, że w jego umyśle pojawiły się czerwone opary, a płomienie zamigotały łapczywie w głębi jego oczu. Obrócił swoją głowę wolno i uśmiechnął się, pokazał kły, kiedy skoczył. Słyszał szalone krzyki jakby z odległość, poczuł uderzenia rękoma, kiedy złapał pierwszą ze swoich ofiar. Było za dużo zachodu, by podnieść rękę i nakazać ciszę, trzymać grupę pod kontrolą. Serca wybębniały rozpaczliwy rytm, bijąc tak głośno, że niebezpieczeństwo ataku serca było bardzo rzeczywiste, mimo to, nie mógł znaleźć w sobie łaski, aby poświęcić 10

czas na ochronienie ich umysłów. Schylił swoją głowę i pił głęboko. Napływ krwi był szybki i uzależniający, napełniona adrenaliną krew dawała mu rodzaj błędnej wysokości. Wyczuł, że jest w niebezpieczeństwie, że okrywała go ciemność, ale nie mógł znaleźć w sobie dość siły, by przestać. Cichy dźwięk zaalarmował go i to powiedziało mu, jak daleko przepadł, jaki naprawdę był. Powinien wyczuć jej obecność natychmiast. Wróciła dla niego, wróciła, by mu pomóc. Patrzał na nią, jego czarne spojrzenie przesuwało się pożądliwie po jej twarzy. Płonąc z pilną potrzebą. Migocząc czerwonymi płomieniami. Oznaczyły własność. - Czym jesteś? – Cichy głos kobiety przywrócił go do rzeczywistości od tego, co robił. Sapnęła wstrząśnięta. Cofnęła się od niego o krok, wpatrując się w niego dużymi, wystraszonymi oczami. – Czym jesteś? – Zapytała o to jeszcze raz i tym razem zarejestrował w głębi swojego serca nutę strachu. Falcon podniósł swoją głowę i strużka krwi pociekła w dół szyi jego ofiary. Zobaczył się w jej oczach. Kły, zmierzwione włosy, tylko czerwone płomienie w jego dziwnych, pustych oczach. Patrzyła na nią bestia, potwór. Wyciągnął rękę, potrzebując jej dotknąć, uspokoić ją, dziękować jej, że powstrzymała go, zanim było za późno. Sara Marten cofnęła się, potrząsając głową, podążyła wzrokiem za krwią spływającą w dół szyi Nordov'sa, aż do plamy na jego nieprawdopodobnie pomarańczowej koszuli. Obróciła się i uciekła ratować swoje życie. Uciekała, gdyby demon polował na nią. I zrobi to. Wiedziała o tym. Wiedza została zamknięta na klucz głęboko w zasięgu jej duszy. To nie był pierwszy raz, kiedy zobaczyła takiego potwora. Wcześniej, dała sobie radę z wymknięciem się istocie, ale tym razem było inaczej. W sposób niewytłumaczalny pociągało ją do niego. Wróciła, aby upewnić się, że wyrwał się nocnemu gangowi. Musiała zobaczyć, że był bezpieczny. Coś w niej żądało, by go ratować. Sara pędziła przez zacienione przejście opuszczonego apartamentowca. Ściany popadały w ruinę, dach się zawalił. Znała każdą kryjówkę, każdy ratunkowy właz. Mogła potrzebować ich wszystkich. Te czarne oczy były puste, pozbawione wszystkich uczuć do czasu, gdy ta … rzecz … spojrzał na nią. Poczuła się własnością, gdy to zobaczyła. Pragnienie. Jego oczy skoczyły do życia. Płonęły z intensywnością, której nigdy wcześniej nie widziała. Płonęły dla niej, jakby zaznaczył ją dla siebie. Jako jego zdobycz. Dzieci byłyby teraz bezpieczne, w głębi kanału ściekowego. Sara musiała uratować się, gdyby zamierzała kontynuować jakąkolwiek pomoc dla nich. Przeskoczyła przez kupę gruzu i uchyliła się przed wąskim otworem tworzącym klatkę schodową. Brała po dwa schody na raz, wbiegając na następne piętro. Była 11

tam dziura w ścianie, która umożliwiła przejście skrótem przez dwa mieszkania, pchnęła połamane drzwi i wyszła na balkon, gdzie złapała najniższy szczebel drabiny i pociągnęła w dół. Sara weszła na szczeble z łatwością, z dużą praktyką. Miała w zanadrzu sto dróg ewakuacyjnych, zanim kiedykolwiek zaczęła pracować na ulicach, znanie ich było niezbędną częścią jej życia. Ćwiczyła przebieganie każdej trasy, skracając je o sekundy, minuty, znajdowała skróty przez budynki i wąskie uliczki, Sara nauczyła się tajemnych korytarzy krainy cieni. Teraz znalazła się na dachu, biegnąc prędko, nie zatrzymując się nawet przed skokiem na dach następnego budynku. Znalazła się po drugiej stronie, obeszła stertę zbutwiałych rzeczy, aby skoczyć na trzeci dach. Upadła na stopy, gotowa wbiec na schody. Nie kłopotała się z drabiną, ale zjechała w dół żerdzi do parteru i zanurkowała wewnątrz rozbitego okna. Człowiek rozparty na zepsutej kanapie popatrzył w górę ze swojej narkotycznej mgły i wpatrywał się w nią. Sara machnęła, gdy przeskoczyła przez jego wyciągnięte nogi. Była zmuszona do uniknięcia dwóch innych ciał rozłożonych na podłodze. Gramoląc się przez nie, wypadła przez drzwi i pobiegła przez korytarz do przeciwległego mieszkania. Drzwi wisiały na zawiasach. Przedostała się przez nie szybko, unikając mieszkańców, przechodząc prosto do okna. Sara wolno wspinała się przez potłuczone szkło. Roztrzaskane szczątki wbijały się w jej ubranie, więc przez chwilę z tym walczyła, serce jej waliło i płuca wołały o powietrze. Była zmuszona poświęcić cenne sekundy, by uwolnić się z kurtki. Odłamki odsuwane przez nią cięły skórę, ale odgarnęła je z drogi idącej na zewnątrz do świeżego powietrza i mżącego deszczu. Wzięła głęboki, uspokajający oddech, pozwoliła deszczowi spływać po twarzy, zmyć maleńkie krople potu ze skóry. Nagle znieruchomiała, każdy jej mięsień zablokował się, zamarzł. Okropny dreszcz przeszedł w dół po jej kręgosłupie. Poruszał się. Tropił ją. Wyczuwała, że się przemieszcza, szybki i nieubłagany. Nie zostawiła żadnego śladu w budynkach, była szybka i cicha, mimo to nie zwalniał na zakrętach i skrzyżowaniach. Tropił ją nieomylnie. Wiedziała o tym. Jakoś, pomimo nieznanego terenu, rozpadającego się kompleksu roztrzaskanych budynków, małych dziur i skrótów, był na jej tropie. Niezachwiany, niezrażony i całkowicie pewny, że ją znajdzie. Sara czuła w ustach smak strachu. Jej zawsze udawało się uciec. Teraz nie mogło być inaczej. Miała mózg, umiejętności; znała obszar, on nie. Ponuro wytarła swoje czoło rękawem kurtki, nagle zastanawiając się, czy mógł poczuć jej zapach pośrodku rozpadu i ruin. Ta myśl była wstrząsająca. Widziała, do czego był zdolny jego rodzaj. Widziała połamane, wysuszone ciała, białe i nieruchome, noszące maskę przerażenia. Sara odepchnęła wspomnienia, zdeterminowana, by nie ulec strachowi i 12

panice. Ta droga układała się w katastrofę. Ruszyła ponownie, biegnąc szybko, pracując mocniej przy trzymaniu lekkich kroków, delikatnego i kontrolowanego oddechu. Pobiegła szybko przez wąski korytarz między dwoma budynkami, wychyliła się zza rogu i wsunęła przez dziurę w siatce. Jej kurtka była nieporęczna i forsowanie małego otworu przejścia zabrało cenne sekundy. Jej prześladowca był duży. Nigdy nie mógłby przejść przez tę przestrzeń; musiałby obejść dookoła cały kompleks. Wpadła na ulicę, pędząc teraz długimi, energicznymi krokami, ramiona jej pulsowały, serce biło głośno, gwałtownie. Boląc. Nie rozumiała, dlaczego odczuwała taki żal, ale on tam był, tak czy inaczej. Wąskie, brzydkie ulice poszerzyły się, gdy znalazła się na obrzeżu normalnego społeczeństwa. Ciągle była w starej części miasta. Nie zwalniała, ale przecinała parkingi, umykała dookoła sklepów i nieomylnie podążała drogą do lepszej dzielnicy. Zamajaczyły nowoczesne budynki, rozciągające się na nocnym niebie. Jej płuca piekły, zmuszając ją, aby zwolniła bieg. Była teraz bezpieczna. Zaczynały pojawiać się światła miasta, jasne i zapraszające. Był tam większy ruch uliczny, ponieważ zbliżyła się do dzielnic mieszkaniowych. Kontynuowała bieg na swojej drodze. Straszne napięcie zaczynało teraz opuszczać jej ciało, więc mogła pomyśleć, mogła przebrnąć przez szczegóły tego, co zobaczyła. Nie jego twarz; ona była w cieniu. Wszystko w nim wydawało się ocienione i mgliste. Poza jego oczami. Te czarne, płonące oczy. Był bardzo niebezpieczny i patrzył na nią. Oznaczał ją. Zapragnął jej w jakiś sposób. Mogła słyszeć, jak jej własne kroki wystukiwały rytm dopasowany do bicia jej serca, gdy pośpieszyła przez ulice, strach uderzył w nią. Skądś przyszło wrażenie wezwania, dzikie pragnienie, boląca obietnica, burzliwe i prymitywne, wydawało się odpowiadać szalonemu bębnieniu jej serca. To przyszło, nie z zewnątrz niej, ale raczej od wewnątrz; również nie z wnętrza jej głowy, ale pochodziło z samej duszy. Sara zmusiła swoje ciało do kontynuowania drogi, poruszając się przez ulice i parkingi, przez zawiłość znajomych dzielnic do czasu, gdy dotarła do własnego domu. Był to niewielki domek, umieszczony z dala od reszty domów, osłonięty dużymi krzakami i drzewami, które dawały jej wrażenie zacisza w zaludnionym mieście. Sara otworzyła drzwi drżącymi rękoma i weszła chwiejnym krokiem do środka. Zrzuciła przemoczoną kurtkę na podłogę przedpokoju. Uszyła kilka obszernych pokrowców na za dużą kurtkę, więc byłoby niemożliwe powiedzieć jak ona wyglądała. Jej włosy były ściśnięte mocno na jej głowie, schowane pod koślawym kapeluszem. Rzuciła niedbale szpilki do włosów na blat kuchenny, gdyż śpieszyła się do łazienki. Trzęsła się niekontrolowanie; jej nogi omal były niezdolne 13

do utrzymania jej. Sara zerwała swoje mokre, spocone ubranie i odkręciła gorącą wodę pełnym strumieniem. Siedziała w kabinie prysznicowej, obejmując się, próbując pozbyć się wspomnień, które blokowała w umyśle przez wiele lat. Była nastolatką, gdy napotkała pierwszego potwora. Przyglądała mu się, a on ją zobaczył. Ona była tą, która przyciągnęła bestię do jej rodziny. Była odpowiedzialna i nigdy nie mogłaby uwolnić się od strasznej wagi swojej winy. Sara mogła poczuć łzy na twarzy, mieszające się z wodą spływającą po jej ciele. Kulenie się pod prysznicem jak dziecko było złe. Wiedziała, że źle robi. Ktoś musiał stanąć przed potworami świata i coś z nimi zrobić. Luksusem było usiąść i płakać, pogrążyć się w użalaniu nad sobą i strachu. Była winna swojej rodziny, więcej niż to, dużo więcej. Wtedy, ukryła się tak jak dziecko, którym była, słuchając krzyków, próśb, widziała, jak krew przesączała się pod drzwiami, a mimo to nie wyszła stanąć twarzą przed potworem. Ukryła się, ściskała uszy rękoma, ale nigdy nie powinna blokować tych dźwięków. Słuchałaby ich przez wieki. Powoli zaczęła panować nad swoimi mięśniami, jeszcze raz zmusiła je do pracy, by podtrzymały jej ciężar, gdy opornie poruszyła się na stopach. Zmyła strach ze swojego ciała wraz z potem po biegu. Czuła się, jakby uciekała większość swojego życia. Żyła w cieniach, dobrze poznała mrok. Sara umyła swoje gęste włosy, przebiegała palcami przez kosmyki próbując je rozplątać. Gorąca woda pomagała jej przezwyciężać swoją słabość. Czekała do czasu, gdy znów mogła oddychać, zanim wyszła z brodzika owinąć wokół siebie gruby ręcznik. Wpatrywała się w siebie w lustrze. Miała wielkie oczy. Były tak ciemno niebiesko fioletowe, jakby dwa żywe bratki zostały wciśnięte w jej twarz. Jej ręka drżała, patrzała na to ze zdziwieniem. Skóra została obtarta od szczytu jej ręki do nadgarstka; właśnie patrzenie na to sprawiło, że zaszczypało. Zawinęła to w ręcznik i poszła boso do sypialni. Wciągając spodnie ściągane sznurkiem i koszulkę1, przeszła drogę do kuchni i przygotowała filiżankę herbaty. Rytuał stary jak świat pozwolił pozorom spokoju przeniknąć do jej świata i zrobić go lepszym. Żyła. Oddychała. Tam wciąż były dzieci, które rozpaczliwie jej potrzebowały, jak i plany tworzone tak długo. Dzięki biurokracji była niemal w stanie zrealizować swoje marzenie. Potwory były wszędzie, w każdym kraju, każdym mieście, we wszystkich dziedzinach życia. Żyła pośród bogaczy i znalazła tam potwory. Pracowała wśród biedoty i one tam były. Teraz o tym wiedziała. Mogła żyć z tą wiedzą, ale była zdeterminowana, by uratować każdego, kogo mogła. Sara przeczesała ręką warstwę gęstych kasztanowych włosów, spięła końce, chcąc je wysuszyć. Z filiżanką herbaty w ręku, powędrowała z powrotem na 1

W oryginale tank top, czyli koszulka na ramiączkach z wyciętym/rozciętym dekoltem.

14

zewnątrz na swój maleńki ganek, usiąść na huśtawce, luksusu nie mogła przepuścić. Dźwięk deszczu uspakajał, bryza witała ją na twarzy. Ostrożnie sączyła herbatę, pozwoliła sobie w ciszy przezwyciężyć dudniący strach, powrócić do każdego z jej wspomnień, zdecydowanie zamknąć do nich drzwi jedno po drugim. Nauczyła się, że pewne rzeczy najlepiej pozostawić w spokoju, wspomnienia, do których nigdy nie trzeba wracać. Patrzyła się bezmyślnie w oślepiający deszcz. Krople spadały łagodnie, melodycznie na liście krzaków i mieniły się srebrem w nocnym powietrzu. Odgłos wody zawsze ją uspokajał. Kochała ocean, jeziora, rzeki, gdziekolwiek, gdzie były zbiorniki wodne. Deszcz łagodził hałasy ulic, zmniejszył ostre dźwięki ruchu ulicznego, stwarzając iluzję bycia daleko od serca miasta. Złudzenia trzymały ją przy zdrowych zmysłach. Sara westchnęła i ustawiła filiżankę na krawędzi ganku, przenosząc się o krok przez małą powierzchnię. Nie chciała spać tej nocy; wiedziała, że usiądzie na swojej huśtawce, owinie się w koc i obejrzy jak znika noc. Jej rodzina była zbyt blisko, mimo starannego odcięcia wspomnień. Były duchami, nawiedzającymi jej świat. Chciała dać im tę noc i pozwolić im przygasnąć. Sara wpatrywała się w noc, w ciemniejsze cienie drzew. Obrazy uchwycone w tych przestrzeniach szarego zawsze ją intrygowały. Gdy cienie połączyły się, coś tam było? Wpatrywała się niezdecydowanie w cienie i nagle zesztywniała. Ktoś tam był – nie, coś w tych cieniach, szare, lubiące ciemność, obserwowało ją. Zastygłe. Całkowicie bez ruchu. Wtedy zobaczyła oczy. Nieruchome. Nieugięte. Czarne z jaskrawoczerwonymi płomieniami. Te oczy przytwierdziły się do niej, oznaczając ją. Sara odwrócił się, zrywając się do drzwi, jej serce niemal się zatrzymało. Rzecz poruszyła się z zawrotną szybkością, lądując na ganku, zanim mogła choćby dotknąć drzwi. Odległość rozdzielająca ich wynosiła blisko czterdzieści stóp, ale był tak szybki, że zdołał schwytać ją swoimi silnymi rękoma. Sara poczuła, jak traci oddech, gdy jej ciało uderzyło w jego. Bez wahania, wyrzuciła w górę swoją pięść do jego gardła, uderzając mocno, kiedy cofnęła się, żeby kopnąć go w rzepkę. Tylko nie połączyła tego. Jej pięść przeszła niegroźnie przez jego głowę, przeciągnął ją naprzeciw siebie, łatwo unieruchamiając oba jej nadgarstki w jednej dużej ręce. Pachniał dziko, niebezpiecznie, a jego ciało było tak twarde jak pień. Jej napastnik pchnięciem otworzył drzwi do niej do domu, do jej sanktuarium i wciągnął ją do środka, kopnięciem zamykając drzwi, by nie dopuścić do wykrycia. Sara walczyła dziko, kopiąc i uderzając, pomimo tego, że trzymał ją w ramionach niemal bezbronną. Był silniejszy niż ktokolwiek, kogo kiedykolwiek napotkała. Miała beznadziejne przeczucie, że był ledwie świadomy jej zmagań. Szybko traciła siłę, jej oddech przeszedł w szloch. Walka z nim była bolesna; jej 15

ciało było poobijane i posiniaczone. Wydał dźwięk zniecierpliwienia i po prostu pchnął ją na podłogę. Jego ciało złapało ją w pułapkę, trzymając nadal z ogromną siłą, więc pozostało jej wpatrywanie się w twarz diabła … albo anioła.

- Rozdział 2 Sara doskonale prześlizgnęła się prosto pod nim, podnosząc wzrok na tę twarz. Na jeden długi moment czas się zatrzymał. Przerażenie wolno minęło, zostało zastąpione przez udręczone zdziwienie. - Znam cię – szepnęła w zdumieniu. Skręciła swój nadgarstek prawie z roztargnieniem, łagodnie, prosząc o uwolnienie. Falcon pozwolił, aby jej ręce wysunęły się z jego chwytu. Niepewnie dotknęła jego twarzy dwoma opuszkami palców. Ostrożny artystyczny ruch. Przesuwała palce po jego twarzy, jakby była niewidoma i pamięć o nim była wyryta w jej duszy, a nie w jej wzroku. Miała łzy w oczach, plączące się na jej długich rzęsach. Oddech uwiązł jej w gardle. Drżące ręce przesunęły się na jego włosy, drążąc tunele przez ciemną grubość, z miłością, delikatnie. Trzymała jedwabne kosmyki w swoich pięściach, gruba garść spadła na jej rękę. - Znam cię. Znam. – Jej głos był miękką miarą pełnego cudu. Znała go, każdy kąt i każdą płaszczyznę jego charakterystycznych cech. Te czarne, zapadające w pamięć oczy, bogactwo kruczoczarnych włosów spadających na jego ramiona. Był jej jedynym towarzyszem, odkąd była piętnastolatką. Co noc z nim sypiała, codziennie nosiła go ze sobą. Jego twarz, jego słowa. Znała jego duszę dokładnie, tak jak własną. Zna go. Mroczny anioł. Jej mroczny sen. Znała jego piękne, zapadające w pamięć słowa, które odsłaniały duszę nagą i wrażliwą, i tak boleśnie samotną. Falcon był całkowicie zafascynowany, złapany przez miłość w jej oczach, z całą intensywnością. Promieniowała szczęściem, nawet nie próbowała tego przed nim ukryć. Jej ciało przeszło ze stanu dziko walczącego w całkowity bezruch. Ale teraz pojawiła się subtelna różnica. Była całkowicie kobieca, miękka i kusząca. Każde pociągnięcie jej opuszków palców po jego twarzy wysłało faliste ciepło przesyłane prosto do jego duszy. Szybko wyraz jej twarzy zmienił się w zmieszanie, w lęk. W poczucie winy. Wraz z czystym przerażeniem mógł wyczuć determinację. Falcon poczuł narastanie agresji w jej ciele i chwycił jej ręce zanim mogła zrobić sobie krzywdę. Pochylił się blisko niej, chwytając jej spojrzenie jego własnym. - Uspokój się; rozwiążemy to. Wiem, że cię przestraszyłem i za to przepraszam. – Celowo zniżył głos tak, aby był miękki, bogactwo nut miało 16

uspokoić, uciszyć, usidlić. – Nie możesz wygrać bitwy sił między nami, więc nie trać energii. – Jego głowa obniżyła się tak, że opierał, przez jedną krótką chwilę, swoje czoło o jej. – Słuchaj dźwięku bicia mego serca. Niech twoje serce podąży śladem mojego. Jego głos był jednym z niezrównanie pięknych. Chciała ulec jego ciemnej mocy. Jego chwyt był niezwykle łagodny, nawet czuły; trzymał ją w ramionach z wyjątkową opieką. Świadomość ogromnej siły, połączonej z jego łagodnością, wysyłała dziwne liżące płomienie wzdłuż jej skóry. Znalazła się w potrzasku na wieki, w bezdennej otchłani jego oczu. Nie było tam dna, tylko swobodne spadanie, nie mogła się wycofać. Jej serce podążyło za jego, zwalniało do czasu, aż biło dokładnie takim samym rytmem. Sara miała żelazną wolę, udoskonaloną w ogniu uraz, a jednak nie mogła wyrwać się z tego ciemnego, hipnotycznego spojrzenia, chociaż jakaś jej część zdała sobie sprawę, że jest pod nienaturalnym urokiem czarnej magii. Jej ciało zadrżało nieznacznie, kiedy podniósł swoją głowę, gdy wzniósł jej rękę na wysokość swoich oczu, by zbadać zdartą skórę. - Pozwól mi, bym to dla ciebie wyleczył – powiedział miękko. Jego akcent dodał głosowi zmysłowy wymiar, który zdawało się, czuła jak spływa w dół aż do palców stóp. – Wiedziałem, że zraniłaś się w czasie ucieczki. – Poczuł zapach jej krwi w nocnym powietrzu. To go wzywało, przyciągało go poprzez mrok jak najjaśniejsza z latarń. Jego czarne oczy płonęły w niej, Falcon wolno wzniósł rękę Sary do ciepła swoich ust. Przy pierwszym dotyku jego oddechu na jej skórze, oczy Sary powiększyły się we wstrząsie. Ciepło. Żar. To była zmysłowa bliskość poza jej doświadczeniem, a wszystko, co zrobił, to chuchnął na nią. Jego język głaskał leczniczo, kojącą pieszczotą wzdłuż tyłu jej ręki. Aksamitna ciemność, wilgotna i zmysłowa. Jej całe ciało zacisnęło się, rozpłynęło pod nim. Oddech uwiązł jej w gardle. Ku jej całkowitemu zdziwieniu, pieczenie zniknęło, gdy szorstki aksamit podążył wzdłuż każdego skaleczenia, zostawiając z tyłu mrowiącą świadomość. Czarne oczy wędrowały po jej twarzy, intensywnie płonąc. Intymnie. - Lepiej? – zapytał łagodnie. Sara wpatrywała się w niego bezradnie przez wieczność, zgubiona w jego spojrzeniu. Zmusiła się do wciągnięcia powietrza w płuca i powoli skinęła głową. - Proszę, uwolnij mnie. Falcon przesunął ciało niemal niechętnie, zmniejszając swój ciężar na niej, zatrzymując władanie nad jej nadgarstkiem tak, żeby mógł pociągnąć ją na nogi jednym płynnym, lekkim szarpnięciem, gdy płynnie wstał. Sara rozplanowała w głowie każdy ruch, wyraźnie i zwięźle. Jej wolna ręka zgarnęła nóż ukryty w 17

kieszeni przemoczonej kurtki, która leżała obok niej. Gdy ją podciągnął, podniosła nóż, łapiąc jego nogi pomiędzy swoje w nożycowatym ruchu, przetaczając go w dół i pod siebie. Przetoczył się dalej, jeszcze raz na górę. Spróbowała zagłębiać nóż prosto w jego sercu, ale każda komórka w jej ciele była krzykiem protestu, a jej mięśnie odmówiły posłuszeństwa. Sara zdecydowanie zamknęła oczy. Nie mogła patrzeć na ukochaną twarz, gdy ją niszczyła. Ale zniszczyłaby go. Jego ręka chwyciła jej, zapobiegając całemu ruchowi. Zastygli razem, jego noga niedbale przyciskała jej uda do podłogi. Sara była w znacznie bardziej ryzykownej pozycji niż poprzednio, tym razem z nożem między nimi. - Otwórz oczy – rozkazał cicho. Jego głos roztapiał jej ciało, więc było miękkie i płynne jak miód. Chciała wykrzyknąć sprzeciw. Jego głos pasował do twarzy anioła, ukrywając w nim demona. Uparcie potrząsnęła swoją głową. - Nie chcę cię takiego widzieć. - Jakim mnie widzisz? – zapytał z ciekawością. – Skąd znasz moją twarz? – Zna ją. Jej serce. Jej duszę. Nie wyczytał nic z jej twarzy albo jej ciała. Nawet z jej umysłu. Zrobił uprzejmość nie naruszając jej myśli, ale jeśli uparcie będzie próbowała go zabić, nie będzie miał wyboru. - Jesteś niezrównanym potworem. Dostrzegłam twój rodzaj i nie dam się zwieść twarzy, którą wybrałeś nosić. To jest złudzenie tak, jak wszystko wokół ciebie. – Trzymała oczy mocno ściśnięte. Nie mogła znieść, że ponownie zagubi się w jego czarnym spojrzeniu. Nie mogła znieść patrzenia na twarz, którą kochała tak długo. - Jeśli zamierzasz mnie zabić, zrób to; skończ z tym. – W jej głosie była rezygnacja. - Dlaczego myślisz, że chciałbym cię skrzywdzić? – Jego palce poruszyły się łagodnie wokół jej dłoni. – Puść nóż, piccola. Nie mogę mieć cię kaleczącej się w jakiś sposób. Nie możesz ze mną walczyć; nie ma na to sposobu. To co jest między nami, jest nieuniknione. Puść broń, bądź spokojna i rozwiążmy to. Sara pozwoliła swoim palcom wolno się otworzyć. W każdym razie nie chciała noża. Już wiedziała, że nigdy nie mogłaby zagłębiać go w jego sercu. Jej umysł mógł być do tego skłonny, ale jej serce nigdy nie pozwoliłoby na taką potworność. Jej niechęć nie miała sensu. Była tak starannie przygotowana na taki właśnie moment, ale potwór przybrał twarz jej mrocznego anioła. Jak mogła kiedykolwiek przygotować się na tak mało prawdopodobne zdarzenie? - Jak się nazywasz? – Falcon usunął nóż z jej drżących palców, chwytając ostrze z łatwością, naciskając kciukiem i rzucił go w przez pokój. Jego dłoń przesunęła się po jej ręce w delikatnym muśnięciu zmniejszając jej napięcie. - Sara. Sara Marten. – Przygotowywała się, by spojrzeć na jego piękną twarz. 18

Twarz człowieka, doskonale wyrzeźbioną przez czas i honor, i uczciwość. Maska niezrównanego artystycznego piękna. - Ja nazywam się Falcon. Jej oczy gwałtownie się otworzyły po jego wyznaniu. Rozpoznała jego imię. Jestem Falcon i nigdy cię nie poznałem, ale pozostawiam za sobą ten dar dla ciebie, dar serca. Potrząsnęła swoją głową we wstrząsie. - To niemożliwe. – Jej oczy przeszukały jego twarz, łzy zabłysły w nich jeszcze raz. – To niemożliwe – powtórzyła. – Czu ja tracę zmysły? – To było możliwe, może nawet nieuniknione. Nie rozważyła takiej możliwości. Jego ręce objęły jej twarz. - Sądzisz, że jestem nieumarłym. Wampirem. Widziałaś taką istotę. – oświadczył, surowa rzeczywistość. Oczywiście widziała. Inaczej, nigdy by go nie zaatakowała. Poczuł nagły łomot swojego serca, strach wzrastał w przerażenie. Przez wszystkie stulecia jego istnienia, nigdy wcześniej nie zaznał takiego uczucia. Była sama, niechroniona i spotkała najbardziej złe ze wszystkich stworzeń, Nosferatu. Kiwnęła wolno głową, ostrożnie go obserwując. - Uciekłam mu wiele razy. Raz niemal udało mi się go zabić. Sara poczuła, jak jego wielkie ciało zadrżało na jej słowa. - Próbowałaś takiej rzeczy? Wampir jest jednym z najgroźniejszych stworów na powierzchni tej ziemi. – Było bogactwo nagany w jego głosie. – Może powinnaś opowiedzieć mi całą historię. Sara mrugnęła pod nim. - Chcę wstać. – Poczuła, że to drobne kłamstwo wbiło ją w podłogę pod nim, stawiało w bardzo niekorzystnym położeniu, patrzącą w jego ukochaną twarz. Westchnął łagodnie. - Sara. – Przez sposób, w jaki powiedział jej imię, podwinęła palce u nóg. Wdychał sylaby. Wyszeptał to pomiędzy drażniącą pobłażliwością, a mruczącym ostrzeżeniem. Sprawił, że zabrzmiało to jedwabiście i aromatycznie, i seksownie. Wszystko, czym nie była. - Nie chcę musieć ponownie cię powstrzymywać. To cię przeraża i nie życzę sobie widzieć ciągle taki strach w tych pięknych oczach, kiedy na mnie patrzysz. – Chciał zobaczyć miłość, czułe spojrzenie, to bezradne cudowne rozlewanie z jej jasnego spojrzenia, takie samo, kiedy pierwszy raz rozpoznała jego twarz. - Proszę, chcę wiedzieć, o co chodzi. Nie zamierzam nic zrobić. – Sara chciałaby nie brzmieć tak przepraszająco. Kłamała na podłodze swojego domu, z zupełnie obcym człowiekiem przygwożdżającym ją w dół, nieznajomym, którego widziała, jak pije krew z ludzkiej istoty. Zdemoralizowanej ludzkiej istoty, ale jednak… pił krew. Widziała dowody na własne oczy. Jak mogłaby to 19

usprawiedliwić? Falcon podniósł się, jego ciało w ruchu było poezją. Sara podziwiała płynność, łatwość z jaką się poruszył, przypadkowe falowanie mięśni. Stała kolejny raz, jej ciało było w jego cieniu, blisko, więc mogła poczuć gorąco jego ciała. Powietrze wibrowało jego mocą. Luźno zwinął palce, jak bransoletkę, wokół jej nadgarstka, nie dając jej żadnej okazji do ucieczki. Sara delikatnie przesunęła się dalej od niego, potrzebując małej przestrzeni dla siebie. Myśleć. Oddychać. Być Sarą, a nie częścią Mrocznego Snu. Jej Mrocznego Snu. - Powiedz mi, jak spotkałaś wampira. – Słowa powiedział spokojnie, ale groźba w jego głosie wysłała dreszcze wzdłuż jej kręgosłupa. Sara nie chciała stawić czoła tym wspomnieniom. - Nie wiem, czy mogę ci powiedzieć – wyznała zgodnie z prawdą i przechyliła głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Jego spojrzenie od razu ją uwięziło i jeszcze raz poczuła to dziwne uczucie spadania. Pocieszenie. Bezpieczeństwo. Ochronę przed straszliwymi duchami przeszłości. Jego palce były zaciśnięte wokół jej nadgarstka, łagodnie, jakby w pieszczocie, jego kciuk przesuwał się czule po jej wrażliwej skórze. Pociągnął ją z powrotem do siebie z taką samą łagodnością, która często wydawała się towarzyszyć jego ruchom. Ruszył się wolno, jakby bał się ją przestraszyć. Tak jakby znał jej niechęć, zapytał ją: - Nie chcę się narzucać, ale jeśli tak byłoby łatwiej, to mogę odczytać wspomnienia w twoim umyśle, bez konieczności mówienia o nich głośno. Słychać było tylko brzęczenie deszczu o dach. Przedzierała się przez wspomnienia. Krzyki jej matki i ojca, i brata odbijały się echem w jej uszach. Sara stanęła sztywno, we wstrząsie, jej twarz była biała i nieruchoma. Oczy miała większe niż kiedykolwiek, dwa połyskujące fiołkowe klejnoty, szerokie i przerażone. Przełknęła dwa razy i zdecydowanie przesunęła na niego spojrzenie, żeby patrzeć na jego szeroką pierś. - Moi rodzic byli profesorami na uniwersytecie. W lecie zawsze jeździliśmy do jakiegoś egzotycznego, fantastycznego, znanego miejsca, na wykopaliska. Miałam piętnaście lat; zabrzmiało to bardzo romantycznie. – Jej głos był cichy, kompletnie monotonny. – Błagałam, by pójść, więc zabrali mojego brata Roberta i mnie ze sobą. – Wina. Żal. To ją zalało. Milczała długi czas, tak długi, że pomyślał, iż ona nie jest w stanie kontynuować. Sara nie przesunęła spojrzenie z jego klatki piersiowej. Recytowała słowa, jakby nauczyła się ich na pamięć z podręcznika, klasyczna historia grozy. - Kochałam to, oczywiście. Było tam wszystko, czego oczekiwałam i więcej. 20

Mój brat i ja mogliśmy zbadać zawartość naszych serc i chodziliśmy wszędzie. Nawet w dół do tunelów, gdzie nasi rodzice zakazali nam chodzić. Byliśmy zdeterminowani, by znaleźć nasz własny skarb. – Robert śnił o złotych kielichach mszalnych. Ale coś jeszcze wzywało Sarę. Wzywało i wabiło, wydawało głuchy odgłos w jej sercu do czasu, gdy była dręczona. Falcon dobrze czuł drżenie, które przebiegało przez jej ciało i instynktownie przyciągnął ją bliżej, tak aby ciepło jego ciała przedostało się do jej chłodu. Jego ręka przesunęła się na jej kark, palce łagodziły napięcie w mięśniach. - Nie musisz kontynuować, Saro. To jest dla ciebie zbyt bolesne. Potrząsnęła głową. - Widzisz, znalazłam skrzynie. Wiedziałam, że to tam jest. Piękną, ręcznie rzeźbioną skrzynię, owiniętą ostrożnie w wysuszone skóry. Wewnątrz był dziennik. – Wtedy podniosła swoją twarz, żeby spojrzeć w jego oczy. Określić jego reakcję. Jego czarne oczy przesunęły się zaborczo po jej twarzy. Pożerał ją. Partnerka życiowa. Słowa wirowały w powietrzu między nimi. Z jego umysłu do jej. Zostały wypalone w ich umysłach na całą wieczność. - To było twoje, prawda? – zrobiła delikatne oskarżenie. Wpatrywała się w niego dalej, do czasu, gdy słaby kolor nie skradał się w górę jej szyi i zarumienił jej policzki. – Ale nie może być. Ta skrzynia, ten dziennik ma co najmniej sto piętnaście lat. Więcej. Zostało to sprawdzone i ustalono autentyczność. Gdyby to było twoje, gdybyś napisał dziennik, to musiałbyś być … – oddaliła się, potrząsając głową. – To nie możliwe. – Potarła pulsujące skronie. – To nie możliwe – szepnęła ponownie. - Słuchaj bicia mojego serca, Saro. Słuchaj oddechu wchodzącego i wychodzącego z moich płuc. Twoje ciało rozpoznaje moje. Jesteś moją prawdziwą partnerką życiową. Dla mojej ukochanej partnerki życiowej, moje serce i moja dusza. To jest mój dar dla ciebie. Na chwile zamknęła oczy. Ile razy odczytała te słowa? Nie zemdlała. Stała kołyszące się przed nim, jego palce, bransoletka wokół nadgarstka, trzymały ją cały czas. - Mówisz mi, że napisałeś dziennik. Przyciągnął ją jeszcze bliżej, tak że jej ciała oparło się jego. Nie zauważyła, że ją trzymał. - Powiedz mi o wampirze. Potrząsnęła głową, mimo to usłuchała. - Był tam jedną noc po tym, jak znalazłam skrzynie. Tłumaczyłam pamiętnik, przewijałam i zwijałam listy i poczułam go tam. Nie mogłam nic zobaczyć, ale to tam było, obecność. Całkowicie zła. Pomyślałam, że to jest klątwa. Robotnicy narzekali na przekleństwo i jak wielu ludzi umarło odgrzebując w pojedynkę to, co 21

zostało najlepsze. Znaleźli martwego człowieka w tunelu poprzedniej nocy, pozbawionego krwi. Usłyszałam, jak robotnicy powiedzieli mojemu ojcu, że tak tu było przez wiele lat. Gdy rzeczy pochodzą z wykopalisk, to mogło przyjść. W nocy. A tej nocy, wiedziałam, że tam było. Pobiegłam do sypialni ojca, ale pokój był pusty, więc udałam się do tuneli, aby go odnaleźć, aby go ostrzec. Widziałam go wtedy. To zabijało innego pracownika. Spojrzało w górę i zobaczyło mnie. Sara powstrzymała szloch i mocniej naciskała koniuszkami palców swoje skronie. - Czułam go w swojej głowie, mówił, żeby przyjść do niego. Jego głos był straszny, chropawy i wiedziałam, że będzie mnie poszukiwać. Nie wiedziałam dlaczego, ale wiedziałam, że to nie koniec. Pobiegłam. Miałam szczęście; robotnicy zaczęli wlewać się do tunelów i uciekłam w całym zamieszaniu. Mój ojciec zabrał nas do miasta. Zostaliśmy tam przez dwa dni, zanim to nas znalazło. Przyszło wieczorem. Byłam w szafie wnękowej, nadal próbując przetłumaczyć pamiętnik używając latarki. Czułam go. Czułam i wiedziałam, że przyszedł po mnie. Ukryłam się. Zamiast ostrzec ojca ukryłam się tam w kupie koców. Wtedy usłyszałam, jak moi rodzice i brat krzyczeli i ukryłam się z rękami zasłaniającymi uszy. Szeptał mi, żebym do niego przyszła. Myślałam, że gdybym poszła, on może by ich nie zabił. Ale nie mogłam się ruszyć. Nie mogłam się ruszyć nawet, gdy krew płynęła pod drzwiami. W nocy była czarna, nie czerwona. Ramiona Falcona owinęły ją ciasno, trzymał ją mocno. Mógł poczuć żal promieniujący od niej, winę zbyt straszną, by ją znieść. Łzy zamknięte na zawsze w jej sercu i umyśle. Dziecko będące świadkiem brutalnego zabójstwa swojej rodziny przez potwora niezrównanie złego. Jego usta muskały w wolnej pieszczocie gęstą warstwę jej czarnych włosów. - Nie jestem wampirem, Saro. Jestem myśliwym, niszczycielem nieumarłych. Spędziłem kilka długości życia z dala od Ojczyzny i mojego ludu, szukając właśnie takich istot. Nie jestem wampirem, który zniszczył twoją rodzinę. - Skąd mam wiedzieć, czym jesteś albo nie jesteś? Widziałam, jak wziąłeś krew tego człowieka. – Odsunęła się od niego w szybkim, niespokojnym ruchu, całkowicie kobiecym. - Nie zabiłem go – odpowiedział zwyczajnie. – Wampir zabija swoją ofiarę. Ja nie. Sara przeczesała drżącą ręką krótkie szpice jej jedwabistych włosów. Czuła się całkowicie wyczerpana. Przeszła niespokojnie przez pokój do małej kuchni i nalała sobie jeszcze jedną filiżankę herbaty. Falcon wypełniał jej dom swoją obecnością. Trudno było powstrzymać się od patrzenia na niego. Patrzyła jak porusza się po jej domu, dotykając jej rzeczy pełnymi szacunku palcami. Sunął cicho, niemal jakby płynął nad podłogą. Wyczuła moment, kiedy to odkrył. 22

Przepchnęła się do sypialni opierając biodro o drzwi, tylko na niego patrząc, ponieważ popijała herbatę. To ogrzało ją od środka i pomogło jej powstrzymać dreszcze. - Podoba ci się? – Pojawiła się nagła nieśmiałość w jej głosie. Falcon wpatrywał się w stoliczek obok łóżka, gdzie wpatrywało się w niego pięknie wyrzeźbione popiersie jego własnej twarzy. Każdy szczegół. Każda linia. Jego ciemne, opadające powieki, długie spływające włosy. Jego silna szczęka i arystokratyczny nos. To było więcej niż rzeczywistość, oddała każdy doskonały szczegół, było takie, jak go widziała. Wspaniały. Stary Świat. Oczami miłości. - Ty to zrobiłaś? – Ledwie zdołał wydobyć słowa przeszłości, a dziwny grudka zablokowała mu gardło. Mój Mroczny Anioł, partner życiowy Sary. Napis był doskonale wykaligrafowany, każdy litera muśnięciem sztuki, pieszczotą miłości, każdy kawałek tak piękny jak popiersie. - Tak. – Nadal patrzyła na niego z bliska, zadowolona z jego reakcji. – Zrobiłam to z pamięci. Gdy dotykam rzeczy, w szczególności starych rzeczy, czasami mogę łączyć się z wydarzeniami albo rzeczami z przeszłości, które utrzymywały się w przedmiocie. Brzmi to dziwnie. – Wzruszyła ramionami. – Nie potrafię wyjaśnić, jak to się dzieje, tak po prostu jest. Gdy dotknęłam pamiętnika, wiedziałam, że jest przeznaczony dla mnie. Nie dla kogokolwiek, nie dla żadnej innej kobiety. To zostało napisane dla mnie. Gdy przetłumaczyłam słowa ze starożytnego języka, mogłam dostrzec twarz. Było tam małe drewniane biurko i siedział przy nim człowiek, i pisał. Odwrócił się i patrzał na mnie z taką samotnością w oczach, wiedziałam, że muszę go odnaleźć. Jego ból był ciężki do zniesienia, ta straszna czarna pustka. Widzę taką samą samotność w twoich oczach. Widziałam twoją twarz. Twoje oczy. Rozumiem pustkę. - W takim razie wiesz, że jesteś moją drugą połową. – Słowa wymówił cicho, wypowiedziane chrapliwie przez Falcona, który usiłował zachować nieznane emocje pod kontrolą. Jego oczy napotkały jej przez pokój. Jedna z jego rąk opierała się na górze popiersia, jego palce odnalazły precyzyjny rowek w fali włosów, które pieściła tysiące razy. Kolejny raz, Sara miała przedziwne uczucie opadania w głębie jego oczu. Była taka intymność w sposobie, w jaki dotykał jej znajome rzeczy. Minęło prawie piętnaście lat odkąd była naprawdę blisko innej osoby. Była ścigana i nigdy nie zapomniała o tym nawet na chwilę. Każdy, kto był jej bliski byłyby w niebezpieczeństwie. Mieszkała sama, często zmieniała adres, licznie podróżowała i stale zmieniła swoje wzorce zachowań. Ale potwór za nią podążał. Dwa razy, kiedy przeczytała o seryjnym mordercy grasującym w mieście, była tam, aktywnie polowała na bestię, zdeterminowana by pozbyć się wroga, ale nigdy jej się nie udało znaleźć jego legowiska. 23

Nie mogła rozmawiać z nikim o swoim spotkaniu; nikt by jej nie uwierzył. Powszechnie sądzono, że wariat wymordował jej rodzinę. I miejscowi robotnicy byli przekonani, że to była klątwa. Sara odziedziczyła rodzinny spadek, spory majątek, miała więc wystarczająco szczęścia by wiele podróżować, zawsze będąc jeden kok przed prześladowcą. - Sara. – Sokół wypowiedział jej imię łagodnie, przywodząc ją do niego. Deszcz tłukł teraz w dach. Wiatr uderzył w okna, gwiżdżąc głośno jakby w ostrzeżeniu. Sara podniosła filiżankę do swoich warg i piła, jej oczy wciąż wpatrywały się w jego. Ostrożnie umieściła filiżankę na spodku i odłożyła ją na stół. - Jak to możliwe, że istniejesz tak długi czas? Falcon zauważył, że utrzymuje pewną odległość przed nim, zauważył jej bladą skórę i drżące usta. Miała piękne usta, ale była na granicy wytrzymałości i nie ośmielił się myśleć o jej ustach lub o bujnej krzywiźnie jej ciała. Rozpaczliwie go potrzebowała i był zdeterminowany, by odepchnąć szarpiącą, ryczącą bestię i dostarczać jej pociechę i pokój. Z ochroną. - Nasz gatunek istnieje od zarania dziejów, chociaż jesteśmy bliscy wyginięcia. Mamy wielkie dary. Jesteśmy w stanie kontrolować burze, zmieniać kształt, szybować jako wspaniałe skrzydlate sowy i biegać z naszymi braćmi, wilkami. Nasza długowieczność jest zarazem darem i przekleństwem. Nie jest łatwo patrzeć na przechodzących śmiertelników, wieki. To straszne żyć bez nadziei, w czarnej niekończącej się próżni. Sara usłyszała słowa i dała z siebie wszystko, aby zrozumieć, co on mówi. Szybować jako wspaniałe skrzydlate sowy. Chciałaby latać wysoko nad ziemią i być wolną od wagi jej winy. Jeszcze raz potarła skronie, marszcząc brwi w koncentracji. - Dlaczego bierzesz krew, skoro nie jesteś wampirem? - Boli cię głowa. – Powiedział, jakby to było jego największe zmartwienie. – Pozwól, że ci pomogę. Sara mrugnęła, a on znalazł się blisko niej, ciepło jego ciała natychmiast rozszerzyło się na jej zimną skórę. Mogła poczuć, jak łuk elektryczności skacze z jego na jej ciało. Chemia między nimi była tak silna, że ją przeraziła. Pomyślała o odejściu, ale zdążył ją sięgnąć. Jego ręce obramowały jej twarz, palce pieściły, łagodnie. Jej serce okręciło się, wykonało zabawne salto, które pozbawiło ją tchu. Koniuszki jego palców przeniosły się na jej skronie. Jego dotyk był kojący, wysyłał gorąco wijące się nisko i grzesznie, co spowodowało trzepotanie motyli w dole jej brzucha. Poczuła jego spokój, oddech wędrujący przez jego ciało, przez jej ciało. Czekała w agonii pełnej napięcia, czekała, podczas gdy jego ręce przesuwały się po jej twarzy, kciuk pieścił jej pełną 24

dolną wargę. Poczuła go wtedy, jego obecność w swoim umyśle, dzielenie jej umysłu, jej myśli, horroru jej wspomnień, jej winy… Sara wydała cichy krzyk protestu, wyrwała mu się nie chcąc, by zobaczył skazę na zawsze plamiącą jej duszę. - Saro, nie. – Powiedział to łagodnie, jego ręce odmówiły opuszczenia jej. – Jestem ciemnością, a ty światłem. Nic nie zrobiłaś źle. Nie mogłaś uratować swojej rodziny; zamordowałby ich przed tobą. - Powinnam umrzeć z nimi, zamiast kulić się w szafie. – Wyskoczyła ze swoim wyznaniem, prawdą o jej tragicznym grzechu. - Nie zabiłby cię. – Powiedział słowa cichutko, jego głos zrobił się niski, tak że przesunął się po jej skórze w aksamitnej pieszczocie. – Bądź cicho przez chwilę i pozwól mi zabrać twój ból głowy. Siedziała nieruchomo, ciekawa co się wydarzy, obawiając się o swoje zdrowie psychiczne. Widziała go, jak pił krew, jego kły w szyi mężczyzny, płomienie płonące w głębi jego oczu, ale gdy jej dotknął, miała wrażenie, że należała do niego. Chciała należeć do niego. Każda komórka w jej ciele błagała o niego. Potrzebowała go. Ukochany Mroczny Anioł. Czy był aniołem śmierci domagającym się jej? Była gotowa pójść z nim, pójdzie, ale chciała ukończyć swoje plany. Zostawiać coś dobrego, coś uczciwego i prawego. Słyszała słowa, starożytny język intonowany daleko w jej umyśle. Piękne, śpiewne słowa, tak stare jak czas. Słowa mocy i pokoju. W jej głowie, nie z zewnątrz niej. Jego głos był cichy i mglisty jak wczesny poranek, i jakoś, leczniczy monotonny śpiew sprawił, że jej ból głowy odpłynął daleko jak ulotna chmurka. Sara wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego twarzy, jego ukochaną znajomą twarz. - Obawiam się, że nie jesteś prawdziwy – przyznała. Falcon. Partnerka życiowa Sara. Serce Falcona fiknęło, roztopiło się całkowicie. Przyciągnął ją bliżej swojego ciała, łagodnie, tak żeby jej nie przestraszyć. Zadrżał z potrzeby jej, objął jej twarz swoimi dłońmi, trzymając nieruchomo, podczas gdy powoli pochylił ku niej głowę. Zagubiła się w bezdennej otchłani jego oczu. Palące pragnienie. Intensywność potrzeby. Boląca samotność. Sara zamknęła oczy zanim jego usta wzięły ją w posiadanie. Ziemia zadrżała pod jej stopami. Jej serce łomotało w rytmie strachu. Zgubiła się na wieki w tym mrocznym uścisku.

- Rozdział 3 Falcon przyciągnął ją jeszcze bliżej, aż każdy mięsień jego ciała został odciśnięty w jej miękkości. Jego usta przesunęły się po jej, gorący jedwab, jakby 25

roztopiona lawa płynęła w jej krwiobiegu. Cały wszechświat przesunął się i poruszył, a Sara oddała się całkowicie jego poszukującemu pocałunkowi. Jej ciało topniało, miękkie i giętkie, natychmiast należąc do niego. Jego usta były uzależniające. Sara podjęła własne żądania, jej ramiona pięły się wokół jego szyi zamykając go w uścisku. Chciała czuć go, jego ciało silne i twarde mocno na nią naciskające. Rzeczywisty, a nie ulotny sen. Nie mogła się nacieszyć jego ustami, gorącymi i potrzebującymi, i tak jej głodnymi. Sara nie uważała siebie za osobę zmysłową, ale z nim nie miała zahamowań. Poruszała swoim ciałem niespokojnie naprzeciw jego, chcąc, aby ją dotknął, potrzebując by ją dotknął. W uszach dziwnie jej szumiało. Wiedziała, że nie myśli, tylko czuje jego twarde ciało naprzeciw jej, tylko czysta przyjemność jego ust biorących ją w posiadanie tak pilnie. Oddała się całkowicie doznaniom gorąca i żaru. Pędowi płynnego ognia biegnącemu przez jej żyły, gromadzącemu się nisko w jej ciele. Przesunął ją bliżej, usta utrzymał w posiadaniu, jego język pojedynkował się z jej, gdy ręką przykrył jej pierś, jego kciuk gładził jej sutek przez cienki materiał koszulki. Sara sapnęła od wyjątkowej przyjemności. Nie spodziewała się towarzystwa i nie nosiła niczego pod krótką koszulką. Jego kciuk strącił ramiączko z jej ramienia, prosta rzecz, ale niegodziwie seksowna. Jego usta pozostawiły na niej płonącą ścieżkę ognia wzdłuż jej szyi. Jego język wirował nad jej pulsem. Słyszała swój własny miękki krzyk potrzeby, mieszający się z jękiem jego przyjemności. Zęby ocierał delikatnie, erotycznie nad jej pulsem, tam i z powrotem, podczas gdy jej ciało unosiło się w płomieniach, a każda komórka wołała, by go posiąść. Jego zęby ukąsiły, język złagodził ból. Jego ramiona były twardą obręczą, więziły ją blisko, więc mogła poczuć jego ciężką grubość, pilną potrzebę, napięcie przy niej. Dreszcz wstrząsnął ciałem Falcona. Coś ciemnego i niebezpiecznego podniosło głowę. Jego potrzeby zalewały go, wysuwając się przed nieprzejednaną kontrolę. Bestia ryknęła i domagała się swojej życiowej partnerki. Jej zapach zmył wszystkie pozory cywilizacji, tak, że przez jeden moment był czystym zwierzęciem, z każdym instynktem żywym i mrocznie pierwotnym. Sara od razu wyczuła w nim zmianę, wyczuła niebezpieczeństwo, gdy jego zęby dotykały jej skóry. To uczucie było erotyczne, jej potrzeba była niemal tak wielka, jak potrzeba w nim. Bratasz się z wrogiem. Słowa pojawił się nie wiadomo skąd. Z cichym okrzykiem na własne oskarżenie, Sara zsunęła się z jego ramion. Widziała go biorącego krew, jego kły ukryte głęboko w ludzkiej szyi. Nie miało znaczenia jak znajomo wyglądał; nie był człowiekiem i był bardzo, bardzo niebezpieczny. Falcon pozwolił jej odsunąć się od siebie. Przyglądał się jej uważnie, gdy 26

walczył o kontrolę. Jego kły cofnęły się w ustach, ale jego ciało było twarde, uporczywie bolące. - Gdybym zamierzał cię skrzywdzić, Saro, dlaczego miałbym czekać? Jesteś najbezpieczniejszym człowiekiem istniejącym na powierzchni tej planety, ponieważ jesteś jedyną, za którą oddałbym życie, chroniąc cię. Jestem Falcon i nigdy cię nie poznałem, ale pozostawiam za sobą ten dar dla ciebie, dar serca. Sara mocno zamknęła oczy, przycisnęła rękę do drżących ust. Mogła go posmakować, poczuć go, pragnęła go. Jak mogłaby być taką zdrajczynią swojej rodziny? Duchy w jej umyśle zawodziły głośno, potępiając ją. Ich potępienie nie powstrzymało jej ciała przed drżeniem z potrzeby lub zatrzymało ciepło, poruszające się przez jej krew, jak roztopiona lawa. - Poczułam cię – oskarżyła go, dreszcz przebiegł przez jej ciało w wyniku jego zabójczego pocałunku, więcej niż strach przed jego śmiertelnymi kłami. Niemal chciała, żeby ją przekłuł. W jednej chwili jej serce było nieruchome, jakby czekało na coś całą wieczność, co tylko on mógł jej dać. – Byłeś tak blisko od wzięcia mojej krwi. - Ale ja nie jestem człowiekiem, Saro – odparł cicho, łagodnie, jego ciemne oczy mieściły tysiące tajemnic. Jego głowa była nieposkromiona, niezhańbiona przez jego mroczne pragnienia. Był silną, potężną istotą, człowiekiem honoru. – Branie krwi jest dla mnie naturalne, a ty jesteś moją drugą połówką. Przykro mi, że cię przestraszyłem. Uważałbyś to za erotyczne, nie nieprzyjemne i nie stałaby ci się jakakolwiek krzywda. Nie bała się go. Bała się siebie. Obawiała się, że chciałaby go tak bardzo, że zawodzenie jej rodziny zniknie z jej pamięci, a ona nigdy nie znajdzie sposobu, by wymierzyć sprawiedliwość ich zabójcy. Wystraszony potwór znalazłby sposób, żeby zabić Falcona, gdyby uległa własnemu pożądaniu. Bała się sięgnąć po coś, o czym nie miała rzeczywistej wiedzy. Bała się, że byłoby to grzeszne i cudownie erotyczne. Dla mojej ukochanej partnerki życiowej, moje serce i moja dusza. To jest mój dar dla ciebie. Były to jego piękne słowa, które zdobyły jej serce na zawsze. Jej dusza wołała o niego. Nie miało znaczenia, że widziała te czerwone płomienie szaleństwa w jego oczach. Pomimo zagrożenia, jego słowa związały ich razem tysiącami maleńkich nici. - Jak to się stało, że przyjechałaś tutaj do Rumunii? Jesteś Amerykanką, czyż nie? – Była bardzo zdenerwowana i Falcon chciał znaleźć bezpieczny temat, coś, co mogłoby złagodzić napięcie seksualne między nimi. Potrzebował wytchnienia od naglących żądań każdego kawałka swego ciała, tak bardzo jak Sara potrzebowała swojej przestrzeni. Dotknął jej umysłu lekko, mógł usłyszeć echa jej rodziny, 27

żądające sprawiedliwości. Sara mogła słuchać jego głosu zawsze. W podziwie, dotknęła swoich usta, które wciąż mrowiły od jego nacisku. Miał tak doskonałe usta i taki zabójczo całował. Zamknęła na krótko oczy i delektowała się jego smakiem, który wciąż był na jej języku. Wiedziała, co on robi, odciąga ją od obezwładniającego napięcia seksualnego, z jej własnej bardzo uzasadnionej obawy. Ale ona była mu za to wdzięczna. - Jestem Amerykanką - przyznała. - Urodziłam się w San Francisco, ale dużo się przeprowadziliśmy. Spędziłam wiele czasu w Bostonie. Byłeś tam kiedyś? Jej oddech nadal walczył by odnaleźć drogę do płuc, zaciągała się powietrzem, tylko żeby wciągnąć jego zapach głęboko w swoje ciało. - Nigdy nie podróżowałem do Stanów Zjednoczonych, ale mam nadzieję, że zrobimy to w przyszłości. Możemy razem jechać do mojej ojczyzny i spotkać mojego Księcia oraz jego partnerkę życiową, zanim pojedziemy do twojego kraju. – Falcon celowo zwolnił serce i płuca, przejmując dowodzenie nad swoim ciałem, równo szalejącym, aż znalazło się z powrotem pod kontrolą. - Książę? Chcesz, żebym poszła z tobą, aby spotkać twojego Księcia? – Mimo wszystko, Sara zdobyła się na uśmiech. Nie mogła sobie wyobrazić, że spotka księcia. Cały wieczór wydawał się czymś fantastycznym, została złapana w mroczny sen. - Michaił Dubrinsky jest naszym Księciem. Znałem jego ojca, Vladimira, przed nim, ale nie miałem zaszczytu spotykać Michaiła przez wiele lat. – Przez tysiąc lat. – Powiedz mi, jak się tu znalazłaś, Saro – podsunął cicho. Książę nie był całkowicie bezpiecznym tematem. Jeśli Sara zacznie myśleć zbyt dużo o tym czym był, to od razu doszłaby do właściwego wniosku, że Michaił, Książę jego ludzi, był również z gatunku Falcona. Człowiek, ale nie człowiek. To była ostatnia rzecz, o której chciał rozmyślać. - Widziałam specjalny program telewizyjny o dzieciach z Rumunii pozostających w domach dziecka. To rozdzierało serce. Mam ogromny fundusz powierniczy, znacznie więcej pieniędzy niż kiedykolwiek zużyje. Wiedziałam, że muszę tu przyjechać i pomóc im, skoro mogę. Nie mogłam pozbyć się obrazu tych biednych dzieci z mojego umysłu. Trzeba było wielkiego planowania, aby dostać się do tego kraju i urządzić się tutaj. Udało mi się znaleźć ten dom i rozpocząć tworzenie powiązań. Śledziła koniuszkiem palca drogę kropel deszczu na oknie. Coś w sposobie w jaki to robiła sprawiło, że jego ciało napięło się do punktu bólu. Była bardzo prowokacyjna nawet o tym nie wiedząc. Jej głos w nocy był miękki, melancholijna melodia towarzysząca dźwiękom burzy na zewnątrz. Każde słowo wyłaniające się z jej pięknych ust, sposób w jaki porusza się jej ciało, sposób w jaki koniuszkiem 28

palca śledzi krople deszczu urzekał go, aż nie mógł myśleć o niczym innym. Aż jego ciało bolało i duszy krzyczała, a demon w nim walczył o władzę. - Przez jakiś czas pracowałam w sierocińcach i wydawało się to niekończącym się zajęciem – nie dość środków medycznych, za mało ludzi do dbania i pocieszania dzieci. Niektóre były tak chore, że nie można było im pomóc. Myślałam, że niewielka nadzieja naprawdę pomoże. Starałam się zdobyć kontakty w ruchu adopcyjnym, żeby przyśpieszyć procedury, kiedy spotkałam kobietę, kogoś takiego jak ja, która widziała program telewizyjny i przybyła tu, by pomóc. Ona zaprowadziła mnie do człowieka, który pokazał mi dzieci kanalizacji. – Sara odrzuciła swoje lśniące czarne włosy, aż opadły w nastroszonych lokach i falach wokół jej głowy. Światło błysnęło z każdego kosmyka, zmuszając Falcona do długiego dotyku jedwabistych spirali. Czuł straszne łomotanie w głowie, nieustające kłucie w ciele. - Dzieci wygwizdały ostrzeżenie dla ciebie dziś wieczorem. – Próbował nie zastanawiać się, jak pociągająco wyglądała, kiedy była potargana. Wszystko czego nie mógł zrobić, to tunel w głąb grubej miękkości i ponowne połączenie ich ust. Niespokojnie chodziła po pokoju, bujne krzywizny jej ciała przyciągały jego spojrzenie jak magnes. Jej cienki top był w kolorze kości słoniowej, a jej sutki były ciemne i kuszące pod powłoką z jedwabiu. Oddech zdawał się nagle opuścić jego ciało, stał się twardy i gorący, i skrępowany potrzebą na granicy rozpaczy. - Cóż, oczywiście było to tylko kilku z nich. Są świetnymi drobnymi kieszonkowcami. – Sara błysnęła uśmiechem do niego, zanim obróciła się z powrotem do okna, wpatrywać się w ulewny deszcz. – Starałam się zawrócić ich wcześniej, przed zmrokiem, ponieważ w nocy na ulicy jest dużo bardziej niebezpiecznie, ale jeśli nie przyniosą pewnej kwoty, mogą być w strasznych tarapatach. – Westchnęła cicho. –Mają maleńkie miasto pod ziemią. Jest to niebezpieczne życie; starsi i młodsi z reguły muszą się zjednoczyć, aby zachować bezpieczeństwo. Nie jest łatwo zdobyć ich zaufanie, a nawet im pomagać. Wszystko, co możesz im dać, łatwo może je zabić. Ktoś może ich wymordować za przyzwoitą koszulkę. – Odwróciła się, żeby spojrzeć na niego przez ramię. – Nie mogę pozostać w jednym miejscu zbyt długo, więc wiedziałam, że nigdy naprawdę nie pomogę dzieciom w sposób, w jaki tego potrzebowały. Poczucie smutku przylgnęło do niej, już nie szukała litości. Sara pogodziła się ze swoim życiem z cichą godnością. Dokonała swoich wyborów i żyła z nimi. Stała tam, z oknem za nią, deszcz padał cicho, obramował ją jak obraz. Falcon chciał pochwycić ją w ramiona i trzymać przez wieczność. - Opowiedz mi o dzieciach. – Sunął cicho do wąskiego stołu, gdzie trzymała rządek pachnących świec. Mógł widzieć wyraźnie w ciemnościach, ale Sara potrzebowała sztucznego światła żarówek. Skoro potrzebowali światła, wolał blask 29

świec. Blask świec zazwyczaj rozmazywał brzegi cieni, mieszając światło z ciemnością. Mógłby rozmawiać z Sarą o nieuniknionych rzeczach w stłumionym świetle, rozmawiać o ich przyszłości i co to oznaczałoby dla każdego z nich. - Znalazłam siedmioro dzieci, które mają interesujące talenty. Nie jest łatwo czy wygodnie być innym i zdałam sobie sprawę, że to moja odmienność przyciągnęła tego okropnego potwora do mnie. Wiedziałam, kiedy dotknęłam tych dzieci, że również przyciągnie go do nich. Wiem, że nie mogę ocalić wszystkich sierot, ale jestem zdeterminowana ochronić te siedem. Stworzyłam program, aby uzyskać pieniądze na kobietę wspomagającą dzieci w kanałach, ale ja chcę domu dla mojej siódemki. Wiem, że nie będę mogła być z nimi zawsze, a przynajmniej nie do momentu, aż znajdę sposób, na pozbycie się polującego na mnie potwora, ale przynajmniej mogę ulokować je w domu z pieniędzmi i edukacją, i z kimś zaufanym rozumiejącym ich potrzeby. - Wampir będzie tylko zainteresowany dziećmi płci żeńskiej z paranormalnymi talentami. Chłopcy będą zbędni; w rzeczywistości, on będzie traktować ich jak rywali. Najlepiej będzie przenieść ich jak najszybciej w bezpieczne miejsce. Możemy iść w góry w mojej ojczyźnie i założyć tam dom dla dzieci. Będą one cenione i chronione przez wielu z naszych ludzi. – Falcon mówił cicho, rzeczowo, chciał żeby zaakceptowała rzeczy, które jej mówił, nie zagłębiając się w to zbyt głęboko. Był zdumiony, że ona już wiedziała o wampirach i że może być tak spokojna przy tym, co dzieje się między nimi. Falcon nie czuł się spokojny. Cała jego istota topniała. Jej serce waliło w rytm strachu, przypadkowo przyznał, że jej wnioski są prawidłowe. Wampir przyjdzie po jej dzieci, a ona przypadkowo umieściła je bezpośrednio na jego drodze. Patrzyła z ciekawością, jak Falcon wpatrywał się w świece. Palce jego prawej ręki zawirowały nieznacznie i cały rządek świec skoczył do życia. Sara zaśmiał się cicho. – Czary. Naprawdę jesteś magiczny, prawda? – Jej ukochany czarownik, jej mroczny anioł ze snów. Obrócił się, żeby na nią spojrzeć, jego czarne oczy sunęły po jej twarzy. Ruszył się wtedy, nie mogąc powstrzymać się od dotykania jej, jego ręce obejmowały jej twarz. – Tylko ty jesteś magiczna, Saro – powiedział, jego głos był szeptem uwodzenia w nocy. – Wszystko w tobie to czysta magia. – Jej odwaga, jej współczucie. Jej zwykła determinacja. Jej niespodziewany śmiech w obliczu tego, z czym miała do czynienia. Potwór nie miał sobie równych. A co gorsza, Falcon zaczął podejrzewać, że jej wrogiem był jeden z najgroźniejszych wampirów, prawdziwy starożytny. - Opowiedziałam ci o mnie. Powiedz mi o sobie, o tym jak można być takim starym, jak ty, jak przeszedłeś do pisania pamiętnika. – Bardziej niż cokolwiek 30

innego, chciała historii pamiętnika. Jej książki. Słowa, które napisał dla niej, słowa, które przelały się z jego duszy w nią i napełniały ją miłością, i tęsknotą, i potrzebą. Chciała zapomnieć o rzeczywistości i posiąść jego doskonałe usta. Sara musiała wiedzieć, w jaki sposób jego słowa mogły przekroczyć barierę czasu, aby ją odnaleźć. Dlaczego została zaciągnięta do ciemności tych starożytnych tuneli? Skąd wiedziała, gdzie dokładnie znajduje się ręcznie rzeźbiona skrzynia? Co takiego było w Sarze Marten, że przyciągało do niej takie stworzenia jak on? Co przyciągnęło jednego z nich do jej rodziny? - Saro. – Tchnął jej imię w pokój, szept aksamitu, pokusy. Deszcz uderzał łagodnie o dach, a jego partnerka życiowa była tylko skromne kilka centymetrów od niego, kusząc go swoimi bujnymi krzywiznami i pięknymi ustami oraz ogromnymi fiołkowymi oczami. Niechętnie pozwolił opaść ręce z dala od jej twarzy. Zwrócił wzrok na jej usta, kiedy desperacko potrzebował znów je poczuć. – Jesteśmy bardzo blisko Karpat. Tam, gdzie pójdziemy, jest wciąż dziko, ale twój plan utworzenia domu dla dzieci najlepiej będzie się tam rozwijał. Niewiele wampirów ośmieli się przeciwstawić Księciu naszych ludzi, na naszych własnych ziemiach. – Chciał, żeby zaakceptowała jego słowa. Żeby wiedziała, że miał zamiar być z nią i pomóc jej w czymkolwiek, co uczyniłoby ją szczęśliwą. Gdyby chciała domu wypełnionego sierotami, byłby u jej boku i kochałby oraz chroniłby dzieci razem z nią. Sara cofnęła się kilka kroków w tył. Przestraszona. Nie tak bardzo mężczyzny, emanującego niebezpieczeństwem i mocą, wypełniającego jej dom swoją obecnością, napełniającego jej duszę spokojem, a jej umysł chaosem. Bała się siebie. Swojej reakcji na niego. Bała się swojej bolącej potrzeby. Ofiarowywał jej życie i nadzieję. Nie przewidziała żadnego dla siebie. Ani razu w ciągu ostatnich piętnastu lat. Przyciskała swoje ciało ściśle do ściany, prawie sparaliżowana przez strach. Falcon pozostał nieruchomo, zdając sobie sprawę, że ona walczy z własnym przyciąganiem do niego, gwałtowną chemią istniejącą między nimi. Wspólnym połączeniem ich dusz. Bestia w nim była silna, okropna rzecz, z którą zmagał się by została pod kontrolą. Potrzebował swojej kotwicy, swojej życiowej partnerki. Musi, dla ich wspólnego dobra, ukończyć rytuał. Była silną kobietą, która sama musiała odnaleźć do niego drogę. Chciał umożliwić jej wolność, ale mieli tak mało czasu. Wiedział, że bestia była coraz silniejsza, a jego nowe, przytłaczające emocje, tylko dodały obciążenia dla jego kontroli. Sara nagle się uśmiechnęła, nieoczekiwanie pojawił się humor w jej oczach. - Mamy tę dziwną rzecz między nami. Nie umiem tego wyjaśnić. Czuję twoje zmagania. Musisz mi coś powiedzieć, ale masz opory by to zrobić. Zabawne jest to, że nie masz prawdziwego wyraz twarzy i na dodatek nie mogę odczytać twojego 31

języka ciała. Właściwie wiem, że jest coś ważnego, czego mi nie mówisz i bardzo się tym martwisz. Nie jestem skromnisią. Wierzę w wampiry, z powodu braku lepszego słowa, aby nazwać takie istoty. Nie wiem, kim jesteś, ale uważam, że nie jesteś człowiekiem. Nie zdecydowałam się czy jesteś jednym z nich; obawiam się, że jestem zaślepiona przez jakąś fikcję utkaną przez ciebie. Ciemne oczy Falcona sczerniały z głodu. Przez moment mógł tylko się w nią wpatrywać, pragnął jej tak mocno, że przez chwilę nie mógł jasno myśleć. To ryczało w nim z siłą pociągu towarowego, potrząsając fundamentami jego kontroli. - Jestem bardzo blisko przemiany. Mężczyźni naszej rasy są drapieżnikami. Z biegiem lat, tracimy zdolność do odczuwania, a nawet patrzenia w kolorze. Nie mamy żadnych emocji. Mamy tylko nasz honor, a wspomnienia o tym, co czuliśmy utrzymują nas przez długie stulecia. Ci z nas, którzy muszą polować na wampira i wymierzyć mu sprawiedliwość, odbierają życie. To zwiększa ciężar naszej egzystencji. Każde zabicie rozsiewa ciemność w naszych duszach, dopóki nas nie pochłonie. Istnieję od blisko dwóch tysięcy lat, a mój czas już dawno minął. Odbywałem ostatnią drogę do zakończenia mojego istnienia, zanim stanę się tą samą rzeczą, na którą zawzięcie polowałem. – Powiedział jej całkowitą prawdę, bez upiększania. Sara dotknęła swoich ust, jej oczy nigdy nie opuściły jego twarzy. - Ty czujesz. Nigdy nie mógłbyś sfałszować takiego pocałunku. – Słychać było bogactwo podziwu w jej głosie. Falcon poczuł, że jego ciało się odprężyło, napięcie zeszło z niego za sprawą jej tonu. – Kiedy znajdziemy partnerkę życiową, ona przywraca naszą zdolność do odczuwania emocji. Jesteś moją życiową partnerką, Saro. Czuję wszystko. Widzę w kolorze. Moje ciało pragnie twojego, a moja dusza rozpaczliwie cię potrzebuje. Jesteś moją kotwicą, tą istotą, jedyną istotą, która może utrzymać ciemność we mnie na smyczy. Czytała jego pamiętnik; rzeczy, o których jej mówił, nie były niczym nowym. Była światłem dla jego ciemności. Jego drugą połówką. To była piękna fantazja, sen. Teraz znalazła się w obliczu rzeczywistości i było to przytłaczające. Ten stojący przed nią, taki bezradny człowiek, był potężnym drapieżnikiem, bliskim stania się tym samym, na co polował. Sara uwierzyła mu. Poczuła, jak ciemność się go uchwyciła. Poczuła w nim drapieżnika z obnażonymi pazurami i wyczekiwanie kłów. Spostrzegła piekielne ognie w jego oczach. Jej fiołkowe oczy napotkały jego bez wzdrygnięcia. - Więc, Saro – powiedział to cichutko. – Zamierzasz mnie ocalić? Deszcz lał się na dach domu, dźwięk, zmysłowy rytm, który przebrzmiewał przez jej ciało, był jak bębnienia jej serca. Nie mogła odciągnąć swojego spojrzenia od niego. – Powiedz mi, jak cię ocalić, Falcon. – Ponieważ każde słowo, które 32

powiedział, było prawdą. Wyczuła to, instynktownie o tym wiedziała. - Bez wiążących nas rytualnych słów, jestem bez nadziei. Kiedy powiem je mojej prawdziwej życiowej partnerce, zostaniemy związani razem na całą wieczność. To jest podobne do ludzkiej ceremonii zaślubin, nawet bardzo. – Znała starożytne słowa. Wypowiadał je do niej, szeptał je do niej tysiące razy w środku nocy. Piękne słowa. Biorę sobie ciebie na życiową partnerkę. Należę do ciebie. Zawierzam ci swoje życie. Daję ci moją ochronę, moja lojalność, moje serce, moją duszę i moje ciało. Biorę pod opiekę to, co twoje. Twoje życie, szczęście i dobro będą dla mnie najważniejsze przez cały czas. Jesteś moją życiową partnerką, związaną ze mną na całą wieczność i zawsze pod moją ochroną. Natknęła się na tłumaczenie po długim czasie, pragnąc każdego słowa doskonałego w swoim pięknie, z dokładnym znaczeniem, które planował. Słowa, które przeszły z jego do jej serca. – I bylibyśmy uważani za małżeństwo? - Jesteś moją życiową partnerką; nigdy nie będzie innej. Będziemy związani, Saro, prawdziwie związani. Będziemy potrzebowali dotykać naszych umysłów, często zbliżać do siebie nasze ciała. Nie mogę istnieć bez ciebie, ani ty beze mnie. Uznała, że nie ma przymusu w jego głosie. Nie próbował na nią wpłynąć, ale czuła wpływ jego słów głęboko wewnątrz siebie. Sara uniosła podbródek, starając się zajrzeć w jego duszę. – Bez naszego związania, naprawdę staniesz się takim potworem jak ten, który zabił moją rodzinę? - Walczę z ciemnością w każdym momencie mojego istnienia – przyznał łagodnie. Postrzępiona błyskawica rozświetliła nocne niebo i na chwilę rzuciła na jego twarz wyraz cierpkiej ulgi. Widziała jego zmagania wyraźnie tam wyryte, niezawodne okrucieństwo w jego zmysłowych ustach, liniach, płaszczyznach i kantach twarzy, czarną pustkę jego oczu. Znów zapadła ciemność przytłumiona przez blask świec. Znów był piękny, dokładna twarz z jej snów. Jej własny mroczny anioł. – Nie mam innego wyboru, poza zakończeniem mojego życia. Taki był mój zamiar, gdy planowałem drogę do mojej ojczyzny. Byłem prawie martwy, ale tchnęłaś życie z powrotem w moją skołataną duszę. Teraz tu jesteś, to cud, stoisz przede mną, więc pytam jeszcze raz: Czy jesteś skłonna uratować moje życie, moja duszę, Saro? Bo słowa raz wypowiedziane między nami, nie mają odwrotu, nie można ich przemilczeć. Musisz to wiedzieć. Nie mogę ich cofnąć. A ja nie pozwolę ci odejść. Wiem, że nie jestem aż tak silny. Czy jesteś wystarczająco silna, aby podzielić się ze mną swoim życiem? Chciałaby powiedzieć nie, nie znała go, nieznajomy, który przyszedł do niej prosto po wzięciu krwi człowieka. Ale poznała go. Znała jego najskrytsze myśli. Przeczytała każde słowo z jego pamiętnika. Był taki samotny, tak całkowicie, zupełnie sam, a ona wiedziała, nawet bardzo, jak to jest być samotnym. Nigdy nie będzie mogła od niego odejść. Był tam dla niej przez te wszystkie długie, puste 33

noce. Wszystkie te długie, niekończące się noce, kiedy duchy jej rodziny zawodziły o zemstę, o sprawiedliwość. Był tam z nią. Jego słowa. Jego twarz. Sara położyła rękę na jego ramieniu, palce zawinęła wokół jego przedramienia. – Musisz wiedzieć, że nie porzucę dzieci. I tam jest mój wróg. On przyjdzie. On zawsze mnie znajduje. Nigdy długo nie zostaję w jednym miejscu. - Jestem łowcą nieumarłych, Saro – przypominał, ale słowa niewiele dla niego znaczyły. Świadomy był tylko jej dotyku, jej zapachu, sposobu w jaki na niego patrzy. Jej przyzwolenia. Czekał. Czekał całym sobą. Nawet deszcz i wiatr zdawały się wahać. – Saro – powiedział miękko, boląca potrzeba, straszny głód, oczywisty w jego głosie. Zamknęła oczy, chcąc śnić, usłyszała własny głos w ciszy pokoju. – Tak. Falcon poczuł przypływ podniecenia. Przyciągnął ją naprzeciw siebie, ukrył twarz w miękkości jej szyi. Jego ciało drżało z czystej ulgi, z jej oddania dla niego. Nie mógł uwierzyć w ogrom swojego odkrycia, zjednoczenia ze swoją życiową partnerką w ostatnich dniach swego istnienia. Pocałował ją miękko, drżącymi ustami, podniósł głowę, aby spojrzeć jej w oczy. – Biorę sobie ciebie na życiową partnerkę. – Słowa wypłynęły z niego, wzniosły się z jego duszy. – Należę do ciebie. Zawierzam ci swoje życie. Daję ci moją ochronę, moją lojalność, moje serce, moją duszę i moje ciało. Biorę pod opiekę to, co twoje. Twoje życie, szczęście i dobro będą dla mnie najważniejsze przez cały czas. Jesteś moją życiową partnerką, związana ze mną na całą wieczność i zawsze pod moją ochroną. – Jeszcze raz ukrył twarz w miękkości jej skóry, wdychając jej zapach. Pod jego ustami jej puls wabił, jej siła życiowa wołała do niego, kusiła. Tak bardzo ponętna. Poczuła różnicę od razu, dziwne szarpnięcie w jej ciele. Jej bolące serce i dusza, wcześniej takie puste, były nagle całe, kompletne. Uczucie napełniło ją uniesieniem; przeraziło ją to w tym samym czasie. To nie mogła być jej wyobraźnia. Wiedziała, że tam było inaczej. Zanim mogła wystraszyć się konsekwencji swojego zobowiązania, Sara poczuła jego wargi, miękki aksamit przesuwający się po jej skórze. Jego dotyk odpędził wszystkie myśli, a ona chętnie oddała się w jego objęcia. Jego ramiona przytrzymały ją bliżej serca, w schronieniu jego ciała. Jego zęby ocierały się lekko w erotycznym dotyku, który wysłał dreszcz w dół jej kręgosłupa. Jego język wirował leniwie, czuła maleńkie punkciki żaru szalejące w jej krwiobiegu. Z własnej woli, jej ramiona wyciągnęły się, żeby przytulić jego głowę. Nie była młodą dziewczyną obawiającą się własnej seksualności; była dorosłą kobietą, która długo czekała na swojego kochanka. Chciała czuć jego usta i ręce. Chciała wszystko to, co był skłonny jej dać. Jego ręce przesuwały się po niej, spychając na bok cienką barierę jej topu, by dostać się do jej skóry. Była delikatniejsza niż wszystko, co kiedykolwiek sobie 34

wyobrażał. Wyszeptał silne polecenie; jego zęby zatonęły głęboko, a bicze błyskawic galopowały przez jego do jej ciała. Czysty – gorący żar. Erotyczny ogień. Była słodka i pikantna, smak nieba. Pragnął jej, każdy jej centymetr. Musiał zatopić swoje ciało głęboko w niej, znaleźć swoją bezpieczną przystań, swoje schronienie. Odpowiednio się pożywił i to było dobre, inaczej nigdy nie znalazłby sił, żeby okiełznać swoją moc. Zużył każdą uncję samokontroli, aby zatrzymać się przed dzikim zaspokajaniem. Wziął wystarczająco na wymianę. Będzie w stanie dotknąć jej umysł, aby ją uspokoić. To będzie absolutnie konieczne dla ich komfortu i bezpieczeństwa. Naciął swoją pierś, przycisnął jej usta do swojej starożytnej, potężnej krwi i łagodnie nakazał jej posłuszeństwo. Poruszała się zmysłowo przed nim, prowadząc go bliżej i bliżej do krawędzi jego kontroli. Chciał jej, potrzebował jej, a w chwili kiedy wiedział, że wzięła już wystarczająco do wymiany, wyszeptał polecenie, aby zaprzestać karmienia. Starannie zamknął ranę i posiadł jej usta, przeciągając swoim językiem po jej, pojedynkując i tańcząc, tak, że wyglądała na oczarowaną, była tylko siła jego ramion, ciepło jego ciała i pokusa jego ust. Niespodziewanie, burza zyskała na intensywności, uderzając w parapet. Błyskawice uderzały w ziemię z taką siłą, że zadrżała. Mały domek Sary zatrząsł się, ściany złowrogo zadrżały. Grzmot huknął tak, że wypełnił przestrzeń domu ogłuszającym dźwiękiem. Sara wyrwał się z jego ramion, przycisnęła ręce do uszu i zaparzyła się na gwałtowność nawałnicy na zewnątrz. Sapnęła, gdy kolejny piorun zaskwierczał na niebie w wijących się liniach energii. Grzmot rozbił się bezpośrednio nad nimi, wyrywając cichy, przerażony krzyk z jej gardła.

- Rozdział 4 Zanim kolejny dźwięk mógł wydostać się z Sary, ręka Falcona łagodnie zakryła jej usta w ostrzeżeniu. Sara nie potrzebowała jego ostrzeżenia; już wiedziała. Jej wróg znalazł ją kolejny raz. – Musisz się stąd wydostać – wysyczała łagodnie wbrew jego dłoni. Falcon schylił głowę tak, że jego usta dotykały jej ucha. – Jestem myśliwym nieumarłych, Saro. Nie uciekam przed nimi. – Jej smak nadal był w jego ustach, w jego myślach. Była jego częścią, teraz nierozłączną. Przechyliła głowę do tyłu, aby na niego spojrzeć, krzywiąc się, gdy wiatr wył i wrzeszczał z wystarczającą siłą, aby powodować niewielkie tornada na ulicy i na podwórku, wyrzucając luźne papiery, liście i gałązki w powietrze, w pośpiechu, z gniewem. – Czy jesteś choć trochę dobry w zabijaniu tych istot? – zapytała o to z krztyną niedowierzania. Słychać było wyzwanie w jej głosie. – Muszę znać prawdę. Po raz pierwszy od kąt pamiętał, Falcon miał ochotę się uśmiechnąć. Było to 35

nieoczekiwane w środku nadejścia wampira, ale powątpiewanie w jej głosie spowodowało, że chciał się śmieć. – On wysyła swoją groźbę przed sobą. Rozgniewałaś go. Masz wbudowaną osłonę, rzadka rzecz. Nie może cię znaleźć, kiedy skanuje, więc szuka świadomości, przypływu strachu, co powie mu, że wiesz kim jest. W ten sposób cię tropi. Wyślę do niego swoją odpowiedź, więc będzie świadomy, że jesteś pod moją opieką. - Nie! – Złapała jego rękę nagle spiętymi palcami. – To jest to, nasza szansa. Jeśli się o tobie nie dowie, to przyjdzie po mnie. Możemy zastawić na niego pułapkę. - Nie potrzebuję użyć cię jako przynęty. – Jego głos był bardzo łagodny, ale pojawił się w nim cień nieznanych emocji, co spowodowało jej drżenie. Falcon był z nią niezawodnie delikatny, jego ton był zawsze miękki i niski, jego dotyk czuły. Ale było coś głęboko wewnątrz niego, co powodowało, że był szalenie niebezpieczny i bardzo mroczny. Sara stwierdziła że się trzęsie, ale zacisnęła na nim uścisk, obawiając się, że jeśli on wejdzie w rozszalałą burzę, mógłby być dla niej stracony. – To najlepszy sposób. On po mnie przyjdzie. Zawsze po mnie przychodzi. – Jej więź z Falconem była już tak silna, iż nie mogła znieść myśli, że coś mu się stanie. Musi ochronić go przed straszną istotą, która zniszczyła jej rodzinę. - Nie dziś. Dzisiejszej nocy pójdę za nim. – Falcon delikatnie uwolnił ją od siebie. Mógł wyraźnie zobaczyć jej lęki i jej dziką potrzebę, aby mieć pewność, że był bezpieczny. Nie miała pojęcia, czym był, o tysiącach bitew, w których walczył z takimi samymi potworami: Karpatiańskimi mężczyznami, którzy czekali zbyt długo lub którzy zdecydowali się oddać swoje dusze za chwilową przyjemność w czasie zabijania. Jego braćmi. Sara chwyciła jego rękę. – Nie, nie wychodź tam. – Był haczyk w jej głosie. – Nie chcę być sama tej nocy. Wiem, że on jest tutaj i po raz pierwszy nie jestem samotna. Pochylił się, żeby schwytać jej miękkie usta w swoje. Od razu pojawiło się uczucie topienia, obietnica jedwabistego gorąca i rozkoszy, o których nigdy nie odważył się marzyć. – Martwisz się o moje bezpieczeństwo i szukasz sposobu, aby zatrzymać mnie z sobą – powiedział słowa miękko naprzeciw jej wargom. – Mieszkam teraz w tobie; jesteśmy w stanie dzielić się ze sobą myślami. To jest moje życie, Saro; tym się zajmuję. Nie mam innego wyboru, tylko pójść. Jestem Karpatiańskim mężczyzną wysłanym przez Księcia mojego narodu w świat, by chronić innych przed tymi stworzeniami. Jestem myśliwym. To jest jedyny honor, jaki mi pozostał. Słychać było bolące osamotnienie w jego głosie. Ona była sama tylko przez piętnaście lat. Nie mogła sobie wyobrazić, jak by to było być samotnym tak długo, 36

jak on był. Przyglądając się, jak niekończący się czas przechodzi obok, bez nadziei lub schronienia. Skazany na niszczenie własnego gatunku, być może nawet przyjaciół. Honor. To słowo często było używane w jego pamiętniku. Zobaczyła w nim nieprzejednaną determinację, intensywność, która wirowała niebezpiecznie blisko powierzchni jego spokoju. Nic, co mogła powiedzieć, nie zatrzymałoby go. Sara westchnęła cicho i pokiwał głową. – Myślę, że jest w tobie dużo więcej honoru aniżeli tylko umiejętności jako myśliwy, ale rozumiem. Są rzeczy, które muszę zrobić, mimo że nie zawsze chcę, ale wiem, że nie mogłabym żyć ze sobą, jeśli bym ich nie zrobiła. – Wsunęła ramiona wokół jego szyi i przycisnęła swoje ciało bliżej niego. Przez moment nie była dłużej sama na świecie. Był stały i bezpieczny. – Nie pozwól mu się skrzywdzić. Udało mu się zniszczyć każdego, na kim mi zależało. Falcon trzymał ją, jego ramiona tuliły jej ciało, każda komórka potrzebowała jej. Szaleństwem było polowanie, kiedy był tak blisko przemiany, a rytuału nie został zakończony, ale nie miał wyboru. Wiatr uderzał w okno, gałęzie drzew zamiatały przed domem w rodzaju furii. – Niedługo wrócę, Saro – zapewnił ją cicho. - Pozwól mi iść ze sobą – powiedziała nagle. – Napotykałam go wcześniej. Falcon uśmiechnął się. Jego dusza się uśmiechała. Była dla niego piękna, niemal niewiarygodna. Natychmiast gotowa, by stanąć przed potworem obok niego. Pochylił się jeszcze raz i znalazł jej usta swoimi. Obietnica. Zrobił to. Obietnica życia i szczęścia. A potem odszedł, szarpnięciem otworzył drzwi póki wciąż mógł, póki jego honor był wystarczająco silny, aby przezwyciężyć potrzeby jego ciała. Po prostu rozpłynął się we mgle, mieszając się z deszczem dla kamuflażu i popłynął przez nocne powietrze, z dala od schronienia i pokusy jej ciała oraz serca. Sara wyszła za nim na ganek, ciągle mrugając, niepewna gdzie poszedł, to stało się tak szybko. – Falcon! – Jego imię było krzykiem wyszarpniętym z jej duszy. Wiatr w szale smagał jej włosy. Deszcz zmoczył jej ubrania, aż jedwab był niemal przezroczysty. Jeszcze raz była całkowicie sama. Nigdy nie będziesz już samotna, Saro. Mieszkam wewnątrz ciebie, tak jak ty wewnątrz mnie. Mów do mnie; wykorzystaj swój umysł, a ja cię usłyszę. Wstrzymała oddech. To było niemożliwe. Poczuła powódź ulgi i dla podparcia zawisła na kolumnie jej ganku. Nie pytała, jak jego głos mógł być w jej umyśle, czysty i doskonały oraz seksowny. Zaakceptowała to, ponieważ tak rozpaczliwie tego potrzebowała. Zatkała pięścią swoje usta, aby powstrzymać się przed wołaniem go, żeby do niej wrócił, zapominając na moment, że on musi czytać w jej myślach. Falcon zaśmiał się cicho, a jego głos przeciągał pieszczotę. Jesteś niesamowitą 37

kobietą, Saro. Nawet potrafiłaś przetłumaczyć moje listy do ciebie. Pisałam je w kilku językach. Greckim, hebrajskim. W starożytnym języku. W jaki sposób dokonałaś takiego wyczynu? Podróżował szybko przez nocne niebo, dokładnie skanując, szukając zakłóceń, które zapowiedziałyby przybycie nieumarłego. Czasami puste miejsca ujawniały legowisko wampira. Innym razem będzie to przypływ energii lub nieoczekiwany exodus2 nietoperzy z jaskini. Najmniejszy szczegół może dostarczyć wskazówek dla tego, kto wiedział, gdzie szukać. Sara milczała przez moment, rozważając w myślach pytanie. Miała obsesję na punkcie tłumaczenia dziwnych dokumentów zawiniętych tak ostrożnie w sztormiak. Wytrwałość. Ona musiała przetłumaczyć te słowa. Święte słowa. Przypomniała sobie uczucia, które odczuwała za każdym razem, gdy dotknęła tych zwiniętych stron. Jej serce biło szybciej, jej ciało zaczęło żyć, jej palce gładziły włókna więcej czasu, niż chciała liczyć. Wiedziała, że te słowa są skierowane do niej. I dostrzegła jego twarz. Jego oczy, kształt jego szczęki, długi potok jego włosów. Bolącą samotność w nim. Wiedziała, że tylko ona znajdzie prawdziwe tłumaczenie. Moi rodzice nauczyli mnie greki i hebrajskiego oraz większości starożytnych języków, ale nigdy wcześniej nie widziałam niektórych liter i symbol. Odwiedziłam szereg muzeów i wszystkie uczelnie, ale nie chciałam pokazać pamiętnika nikomu innemu. Wierzyłam, że był przeznaczony dla mnie. Wiedziała, że słowa były intymne, przeznaczone tylko dla jej oczu. Była w tych słowach poezja, zanim zaczęła je tłumaczyć. Sara czuła łzy gromadzące się w jej oczach. Falcon. Znała teraz jego imię, patrzyła w jego oczy i wiedziała, że jej potrzebuje. Nikogo innego. Tylko Sary. Studiowałam dziennik przez kilka miesięcy, tłumacząc co mogłam, ale wiedziałam, że nie było poprawnie, słowo w słowo. A potem po prostu to do mnie przyszło. Czułam, że miałam rację. Nie mogę wyjaśnić jak, ale poznałam moment, kiedy natrafiłam na klucz. Falcon poczuł dziwne szarpnięcie w swoim sercu. Mogła sprawić, że jego duszę zalewa ciepło, przytłaczające go tak intensywnym uczuciem, że nie był już potężnym drapieżnikiem, ale człowiekiem, gotowym zrobić wszystko dla swojej życiowej partnerki. Upokorzyła go swoją wielkodusznością i akceptacją tego, czym był. Pisał te słowa, wyrażając emocje których nie mógł już odczuwać. Pisanie dziennika było przymusem, którego nie mógł zignorować. Nigdy nie spodziewał się, że ktoś go przeczyta, ale nigdy go nie zniszczył, nie potrafił tego zrobić. Dawn był kilka godzin jazdy dalej i wampir nadal był zabójczy. Więcej niż prawdopodobne, szukał kryjówki, drogi ewakuacji, zbierał informacje. Falcon polował i skutecznie walczył z wampirem od wieków, ale rosło w nim wyraźne zaniepokojenie. Powinien już trafić na szlak, ale nie było jeszcze zwykłych oznak 2

exodus [gr.], masowe wyjście, wyjazd (skądś); masowa emigracja.

38

wskazujących na to, że nieumarły przeszedł przez miasto. Niewiele istot może dokonać takiego wyczynu, tylko bardzo potężny starożytny przeciwnik może mieć takie umiejętności. Jesteś moim sercem i duszą, Saro. Słowa, które ci pozostawiłem są prawdą i tylko moja partnerka życiowa wiedziałby, jak odnaleźć klucz do odblokowania tłumaczenia starożytnego języka. Jego ton utrzymywał podziw i intensywność miłości, otuliło ją ciepło. Muszę skoncentrować się na polowaniu. Ten wampir nie jest młody, ale jednym z silnych i potężnych. Wymaga to mojej pełnej uwagi. Jeśli będziesz mnie potrzebować, sięgnij w swój umysł, a ja cię usłyszę. Sara skrzyżowała ramiona na piersi, przenosząc się z powrotem na jej ganek, patrząc jak ściana deszczu opada w srebrnych nitkach. Poczuła niepokój Falcona, większy niż słychać było w jego głosie. Jeśli mnie potrzebujesz, przyjdę do ciebie. Myślała o tym. Chciała tego każdą komórką swojego ciała. Miała mu za złe, że Falcon szedł samotnie walczyć w jej bitwie. Serce Falcona rozjaśniło się. Pośpieszyłaby mu z pomocą, jeśliby ją zawołał. Ich więź była już silna i rosła z każdą przemijającą chwilą. Sara stanowiła cud uznając jego gatunek. Partnerka życiowa. Był ostrożny, kiedy poruszał się po niebie, korzystając z burzy jako osłony. Był doświadczony, zdolny łatwo osłonić swoją obecność. Zaczął oględziny terenu możliwego na schronienie dla nieumarłego. W obrębie miasta, byłyby to opuszczone stare budynki z piwnicami. Poza miastem, byłaby to jakakolwiek jaskinia, jakakolwiek dziura w ziemi, w której starożytny wampir mógł się schronić. Falcon nie znalazł żadnych śladów wroga, ale niepokój w nim zaczął rosnąć. Wampir mógłby właśnie atakować Sarę, gdyby miał pewność, gdzie była. Oczywiście, dał upust swojej wściekłości ponieważ nie znalazł jej i miał nadzieję przerazić ją, żeby ujawniła swoją obecność. Pozostała więc jeszcze jedna droga otwarta dla Falcona. Musiał znaleźć morderczego wampira i wytropić go. Byłoby to staranny powolny proces i musiałby opuścić Sarę samą na jakiś czas. Sięgnął do niej. Jeśli czujesz zaniepokojenie wezwij mnie od razu. Przez cokolwiek, Saro, wezwij mnie. Poczuł jej uśmiech. Mam świadomość tego wroga przez pół mojego życia. Wiem, kiedy jest blisko i udało mi się uciec mu raz za razem. Zadbaj o siebie, Falcon i nie martw się o mnie. Sara była sama przez długi czas i była niezależną, samowystarczalną kobietą. Dużo bardziej martwiła się o Falcona niż o siebie. Deszcz wciąż lał, wiatr nawiewał kropelki na ponurą rzęsistą ścianę. Falcon nie czuł zimna w formie, którą przyjął. Był w swoim naturalnym ciele, z łatwością mógł regulować temperaturę swojego ciała. Burza zapobiegła szukania jego wroga za pomocą zapachu, ale znał drogi wampira. Znalazł zabójcę nieomylnie. Ciało było w alei, niedaleko, gdzie Sary dzieci kanalizacji rzuciły się na 39

Falcona. Jego niepokój rósł. Wampir oczywiście stał się znakomity w znajdywaniu Sary. Istniał wzór jej postępowania, a nieumarły skapitalizował go. Gdy raz znalazł kraj i miasto, w którym osiadła, wampir mógł iść w te miejsca, gdzie Sara mogła ewentualnie pójść. Ostoi zagubionych, bezdomnych, niechcianych dzieci i maltretowanych kobiet. Sara będzie działać w tych obszarach, aby osiągnąć to, co mogła, zanim ruszy dalej. Pieniądze znaczyły dla niej niewiele; oznacza to tylko iść na przód i robić to, co mogła, aby pomóc. Żyła skromnie i wydała mało na siebie. Podobnie jak Falcon studiował wampiry, aby poznać ich drogi, tak wampir uczył się Sary. Jednak ona nieprzerwanie mu umykała. Większość wampirów nie była znana ze swej cierpliwości, lecz ten podążał za Sarą zawzięcie od piętnastu lat. To był cud, że udało się uniknąć schwytania, wyrazy uznania dla jej odważnej i przedsiębiorczej natury. Powłoka Falcona mieniła się i zestaliła w ponurym deszczu obok zmarłego. Ofiara wampira umarła ciężko. Falcon studiował zwłoki, uważając, aby nie dotykać niczego. Chciał zapachu nieumarłego, poczuć go. Ofiarą był młody, uliczny punk. Na ziemi leżał nóż z krwią na ostrzu. Falcon mógł zobaczyć, że ostrze już koroduje. Ten człowiek był torturowany, najprawdopodobniej dla informacji o Sarze. Wampir chciałby wiedzieć, jeśli była widziana na tym obszarze. Echa przemocy były wszędzie wokół Falcona. Nie mógł pozostawić dowodów dla policji. Westchnął łagodnie i zaczął wzywać energię z nieba nad nim. Błyskawice zatańczyły jaskrawo, posyłając aleję na ostre zmiany. Baty zaskwierczały i zaszeleściły, rozżarzone do białości. Skierował energię na ciało i nóż. To spaliło ofiarę w drobny popiół i wyczyściło ostrze przed roztapianiem go. Rozbłysk mocy był wszędzie wokół niego, gdy błyskawica rozpalona jak pomarańczowy płomień z ziemi wróciła z powrotem do ciemnych, złowieszczych chmur, gdzie z żyłek wyszły promieniujące punkty białoniebieskiego gorąca. Falcon nagle podniósł głowę i rozejrzał się, zdając sobie sprawę, że moc wibrująca w powietrzu nie była tylko jego. Skoczył w tył, daleko od popiołów, gdy poczerniałe zgliszcza ożyły. Upiorna pokraka powstała ze zniekształconą głową i bezlitosnymi dziurami dla oczu. Falcon obrócił się ułamek sekundy za późno, aby odpowiedzieć rzeczywistym atakiem. Pazur chybił jego oko i przegrabił jego skroń. Idealnie ostre szpice wyżłobiły cztery długie bruzdy na jego piersi. Ból był nie do zniesienia. Gorący, cuchnący oddech eksplodował mu w twarz i poczuł gnijące ciało, ale istota była rozmyta, zniknęła, gdy Falcon instynktownie uderzył w kierunku serca. Jego pięść otarła grube futro, a następnie puste powietrze. Od razu, bestia w Falconie podniosła się, wrząca i potężna. Jej siła potrząsnęła nim. Czerwona mgła przesłoniła mu oczy, chaos panujący w jego umyśle. Falcon zawirował wznosząc się w niebo, ledwo unikając trzaskających piorunów energii, które zaczerniały aleję 40

i zajęły boki już rozpadającego się budynku. Hałas był ogłuszający. Bestia z zadowoleniem powitała przemoc, przyjmowała ją. Falcon walczył ze sobą tak jak wampir, walcząc z głodem, który nigdy nie mógł być zaspokojony. Falcon? Jej głos był jak powiew świeżego powietrza, spychając na bok zew mordowania. Powiedz mi, gdzie jesteś. Czuję, że jesteś w niebezpieczeństwie. W jej głosie była nieskrywana obawa, która pozwoliła mu kontrolować rozszalałego demona, odepchnąć na bok, pomimo pragnienia przemocy. Falcon uderzył szybko i mocno, skalkulował ryzyko, lecąc w kierunku dziwacznej postaci z popiołu, jego pięść była wyciągnięta przed nim. Prochy rozproszyły się w wichurze, wzrastając wysoko, jak wieża groteskowego węgla. Przez chwilę forma mieniła się w powietrzu, gdy wampir próbował rzucić barierę między nimi. Falcon przebił się przez cienką strukturę, ponownie czując muśnięcie, tym razem ciała, ale stworzeniu udało się rozwiać ponownie. Wampir odszedł, znikając tak szybko, jak się pojawił. Nie było żadnego śladu potwora, nawet pewnej pustki. Falcon przeszukiwał teren starannie, dokładnie, szukając najmniejszej wskazówki. Im dłużej szukał, tym bardziej był pewien, że Sara była ścigana przez prawdziwie starożytnego, wampirzego mistrza, któremu udało się uniknąć wszystkich myśliwych na przestrzeni wieków. Falcon poruszał się po niebie ostrożnie. Wampir nie zaatakowałby go teraz jeszcze raz. Falcon został przetestowany i starożytny stracił przewagę zaskoczenia. Wróg teraz wiedział, że stanął przeciwko doświadczonemu myśliwemu, dobrze zorientowanemu w walce. Zapadłby się pod ziemię unikając kontaktu, z nadzieją, że Falcon może go ominąć. Trzask pioruna odbił się echem po niebie. Ostrzeżenie. Mroczna obietnica. Wampir stawiał swoje żądania, pomimo tego, że wiedział, iż myśliwy jest w okolicy. Nie odpuści Sary. Ona była jego zdobyczą. Sara czekała na Falcona na małym ganku, sięgając po niego ochoczo ramionami. Jej spojrzenie przesunęło się po nim lękliwie, oceniając jego uszkodzenia. Falcon chciał zagarnąć ją w ramiona i trzymać przy swoim sercu. Nikt nigdy go nie przywitał, nie martwił się o niego, mając spojrzenie jej twarzy. Zatroskanie. Miłość. Była jeszcze piękniejsza niż pamiętał. Ubranie miała przemoknięte od deszczu, krótkie włosy sterczały i były potargane, oczy ogromne. Mógłby zatonąć w jej oczach. Mógłby stopić się w ogniu jej powitania. - Wejdźmy do domu – powiedziała Sara, dotykając delikatnie palcami jego skroni, przebiegając po nim rękoma, potrzebując go poczuć. Pociągnęła go do domu, poza nocne powietrze, poza deszcz. – Opowiedz mi – ponagliła. Falcon rozejrzał się po schludnym małym pokoju. To było kojące i przytulne. Pocieszające. Wyraźny kontrast pomiędzy jego brzydkim, jałowym istnieniem, a tą 41

chwilą był tak ekstremalny, że prawie wstrząsający. Uśmiech Sary, jej dotknięcie, niepokój w jej oczach – nie wymieniłby tych rzeczy na jakikolwiek skarb, który kiedykolwiek napotkał przez stulecia na ziemi. - Co ci się stało, Falcon? I nie mam na myśli twoich ran. – Strach o niego, który czuła w głębi duszy był przytłaczający w tych chwilach, przed ich porozumieniem się. Falcon przesunął dłonią przez swoje długie włosy. Musiał powiedzieć jej prawdę. Demon w nim był silniejszy niż kiedykolwiek. Czekał zbyt długo, podejmował zbyt wiele walk, zbyt wiele zabijał. – Saro – powiedział cicho. – Mamy kilka możliwości, ale musimy wybrać je szybko. Nie mamy czasu czekać, aż w pełni zrozumiesz, co się dzieje. Chcę, żebyś pozostała cicho i posłuchała, co mam do powiedzenia, a następnie będziemy musieli podjąć nasze decyzje. Sara skinęła głową poważnie, oczy skierowała na jego twarz. Zmagał się, mogła zobaczyć to wyraźnie. Wiedziała, że obawiał się o jej bezpieczeństwo. Chciała wygładzić linie wyryte tak głęboko na jego twarz. Krew była rozmazana na jego skroniach, cienki szlak tylko podkreślał głębokie zmęczenie wokół jego ust. Koszulę miał poszarpaną i pokrwawioną z czterema wyraźnymi rozdarciami. Każda komórka w jej ciele wyrywała się żeby go objąć, aby go pocieszyć, ale usiadła nieruchomo, czekając na to, co miało nadejść. - Związałem nas razem na życie albo śmierć. Jeśli coś mi stanie, dojdziesz do tego, że jest ci ciężko trwać beze mnie. Musimy dostać się do Karpat i do mojego ludu. Ten wróg jest starożytny i bardzo potężny. Zdecydował, że jesteś jego i nic go nie powstrzyma od polowania na ciebie. Wierzę, że jesteś w niebezpieczeństwie zarówno podczas słonecznych godzin, jak i ciemności. Sara przytaknęła. Nie mogła się z nim sprzeczać. Wampir był nieugięty w swoim pościgu za nią. Miała szczęście w swoich ucieczkach, gotowa uciekać na najmniejszy znak, że on był w pobliżu. Gdyby wampir podkradał się do niej cicho, miałby ją, była pewna, ale nie wydawał się uznawać jej zdolność do ignorowania jego wezwania. – On wcześniej wykorzystywał żywe istoty w ciągu dnia. – Spojrzała w dół na swoje ręce. – Spaliłam jednego z nich. – Uznała, że ten niski głos zawstydzał ją. Falcon poczuł jej poczucie winy jak cios, wziął jej ręce, odwrócił je i umieścił pocałunek po środku każdej dłoni. – Upiory wampira są już martwe. To bezduszne istoty, żyjące ciało ze skażoną krwią wampira. Miałeś szczęście, że im uciekłaś. Zabicie ich jest łaską. Uwierz mi Saro, nie mogą zostać ocaleni. - Powiedz mi o naszych wyborach, Falcon. Jest prawie ranek, a ja bardzo się o ciebie niepokoje. Twoje rany są poważne. Musisz zostać pod opieką. – Ledwo mogła znieść patrzenie na niego. Był pokrytą krwią i tak zmęczony, że osłabł. Jej palce wygładzały zbłąkane kosmyki jego długich czarnych włosów. 42

- Moje rany naprawdę nie są poważne. – Wzruszył ramionami ze swobodnym falowaniem ramion. – Kiedy udaję się pod ziemię, gleba pomaga mi się uzdrowić. Kiedy będę zamknięty w ziemi, będziesz sama i bezbronna. Podczas pewnych godzin dziennych jestem najsłabszy i nie przyjdę ci z pomocą. Przynajmniej nie fizycznie. Wolałbym, żebyś została przy moim boku w każdej chwili, żebym wiedział, iż jesteś bezpieczna. Jej oczy rozszerzyły się. – Chcesz, żebym zeszła z tobą pod ziemię? Jak to jest możliwe? – Były zostawione niedokończone rzeczy, rzeczy, które potrzebowała zrobić w ciągu dnia. W godzinach pracy. Świat nie przyjmował ludzi Falcona tak chętnie. - Musiałbyś zostać w pełni taka jak ja – powiedział to łagodnie, wyraźnie. – Miałbyś wszystkie dary moich ludzi, a także ich słabości. Byłabyś wrażliwa za dnia i potrzebowałabyś krwi do podtrzymania swojego życia. Milczała przez chwilę, obracając jego słowa w myślach. – Przypuszczam, że gdybym była taka jak ty, nie byłoby to dla mnie tak odrażające. Pragnęłabym krwi? Wzruszył ramionami. – Taka jest rzeczywistość naszego życia; my nie zabijamy. Trzymamy naszą zdobycz spokojną i nieświadomą. Mogę cię zapewnić, że nie byłoby to w taki sposób, że uznałabyś to za nieprzyjemne. Sara skinęła akceptując, zanim jej umysł przeanalizował użyte przez niego słowo zdobycz. Żyła w cieniu Karpackiego świata przez piętnaście lat. Jego słowa nie były dla niej szokiem. Wzięła Falcona w kierunku małej łazienki, gdzie miała apteczkę. Poszedł z nią, ponieważ mógł poczuć jej potrzebę opiekowania się nim. I lubił czuć na sobie jej ręce. - Prawdopodobnie nie mogę podjąć takiej decyzji w ciągu jednej nocy, Falcon – powiedziała, kiedy puszczała ciepłą wodę na czystą szmatkę. – Mam rzeczy, które muszę skończyć i będę musiała o tym pomyśleć. – Nie potrzebowała myśleć za długo czy za mocno. Chciała go każdym włóknem swojej istoty. Zdążyła się dowiedzieć w krótkim czasie, kiedy ścigał jej wroga, jak by to było być bez niego. Sara pochyliła się do niego i pocałowała jego gardło. – Co jeszcze? – Jej pełne piersi otarły się o jego ramię, ciepłe, kuszące. Bardzo delikatnie dotknęła skaleczeń na jego skroniach, ocierając krew. Rany na jego klatce piersiowej były głębsze. Wyglądało to tak, jakby jakieś zwierzę przegrabiło pazurami jego pierś, rozdzierając jego koszulę i znacząc skórę czterema długimi żłobieniami. - Byłem bardzo bliski utraty kontroli tej nocy. Muszę dokończyć rytuał, tak że jesteśmy jednym, a ty jesteś moją kotwicą, Saro. Poczułaś to; wyczułaś zagrożenie dla mnie i wezwałaś mnie do siebie. Jeśli tylko rytuał będzie ukończony, to niebezpieczeństwo już by nie istniało – wyznał cichym głosem, jego przytłaczająca potrzeba była widoczna w chrapliwym tonie. Nie mógł jasno myśleć, gdy była tak blisko niego, ryk w jego głowie zagłusza wszystko, oprócz potrzeb jego ciała. 43

Sara złapała w dłonie jego twarz. – To wszystko? To jest to wielkie wyznanie? – Jej uśmiech był powolny i piękny, rozświetlił jej oczy głębokim fioletem. – Pragnę cię bardziej niż cokolwiek innego na tej ziemi. – Pochyliła głowę i wzięła w posiadanie jego usta, przyciskając swoje ciało blisko niego, jej mokry od deszczu jedwabny top prawie nie istniał, jej piersi napierały na niego bolącą potrzebą. Kusząc. Nęcąc. Był głód w jej pocałunku, akceptacja, podniecenie. Jej usta były rozgrzane jej własnym podnieceniem, spełniając jego żądania. Surowe. Ziemskie. Rzeczywiste. Uniosła głowę, jej spojrzenie go spalało. – Byłam twoja przez ostatnie piętnaście lat. Jeśli mnie chcesz, Falcon, nie boję się. Nigdy tak naprawdę się ciebie nie bałam. – Jej ręce odepchnęły na bok jego rozdartą koszulę, odsłaniając jego klatkę piersiową i cztery długie rany. - Musisz zrozumieć, jakiego rodzaju zobowiązania dokonujesz, Saro – ostrzegł. Potrzebował jej. Chciał jej. Łaknął jej. Ale nie straci swojego honoru przy najważniejszej osobie w jego życiu. – Po zakończeniu rytuału, jeśli nie będziesz ze mną pod ziemią, kiedy będę spał, stoczysz beznadziejną walkę o swoje zdrowie psychiczne. Nie chcę tego dla ciebie.

- Rozdział 5 Sara zamrugała, zwracając jego uwagę na swoje długie rzęsy. Jej spojrzenie było spokojne. – Ja też nie, Falcon – jej głos był uwodzicielskim zaproszeniem – ale wolałabym raczej krótko walczyć w moich bitwach niż cię stracić. Jestem silna. Uwierz we mnie. – Pochyliła głowę, wycisnęła pocałunek na jego ramieniu, gardle. – Nie weźmiesz niczego, czego nie jestem skłonna ci dać. Jak mogła mu powiedzieć, wytłumaczyć mu, że był jej jedynym ratunkiem przez wszystkie te długie, niekończące się noce, kiedy nienawidziła siebie, nienawidziła, że żyje, a jej rodzina umarła? Jak mogła mu powiedzieć, że ocalił jej zdrowie psychiczne, nie raz, ale ciągle? Wszystkie te długie lata trzymania jego słów blisko siebie, zamkniętych w jej sercu, jej duszy. Wiedziała, że należy do Falcona. Wiedziała, wbrew temu, czym był. Nie dbała o to, że był inny, że jego sposób przetrwania był inny. Dbała tylko o to, że był prawdziwy, żywy, stał przed nią z duszą widniejącą w oczach. Sara uśmiechnęła się do niego, słodkie, prowokujące zaproszenie i zwyczajnie ściągnęła swój top przez głowę, tak że mógł widzieć jej ciało, pełne, bujne krzywizny, ciemne szczyty. Sara upuściła przemoczoną bluzkę na mały stos na górze jego koszuli. Pochyliła brodę, starając się być śmiałą, ale mógł zobaczyć lekkie drżenie jej ciała. Nigdy nie zrobiła takiej szokującej rzeczy w swoim życiu. Falcon odnalazł jej kark, jego palce zawirowały zaborczo, kiedy przyciągał ją 44

bliżej siebie. Zapomniał o swoich ranach i zmęczeniu. W tej chwili wszystko zostało zapomniane, ale Sara zaoferowała mu się. Deklarując oddanie swojego życia i swojego ciała pod jego opiekę. Szczodrze. Bezwarunkowo. Falcon pomyślał, że była najseksowniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział przez wszystkie lata swojego istnienia. Patrzyła na niego ogromnymi oczami tak bezbronnymi, że jego wnętrze zmieniało się w miazgę. Jego oddech uderzył wprost z jego płuc. Jego ciało było tak gorące, tak silne, tak mocne, bał się, że może wszystko zniszczyć jeśli się ruszy. Jednak nie mógł się powstrzymać. Jego ręka z własnej woli podryfowała w dół jej gardła do kielicha jej piersi. Jej skóra była niewiarygodnie delikatna, bardziej miękka niż na to wyglądało. To było szokujące, sposób w jaki ją odczuwał, czysta intensywność tego. Gdy nigdy nic nie chciał lub nie potrzebował, gdzie nic nie miało znaczenia, teraz była Sara, aby wypełnić w nim pustkę. Jego palce muskały krzywiznę jej piersi w artystycznym dotyku, badając linię jej żeber, sunąc po jej talii, wracając do kielicha jej bujnej oferty. Jego czarne spojrzenie spalało ją zaborczo, rozpalając jej skórę, wysyłając liżące płomienie wzdłuż koniuszków jej piersi, jej gardła, jej bioder, między nogami. A potem pochylił głowę i wciągnął jej pierś do gorącej, wilgotnej jaskini swoich ust. Sara krzyknęła, chwyciła jego głowę, jej palce wplątały się w gruby jedwab jego włosów, jej ciało drżało z przyjemności. Poczuła mocne, erotyczne pociągnięcie jego ust w samym jądrze swojego ciała. Jej ciało zacisnęło się mocno, boląc, skręciło się z nerwowej potrzeby. Falcon zsunął rękę w dół gładkiej linii jej pleców. Czy jesteś pewna, Saro? Czy jesteś pewna, że chcesz pełnej intymności wiążącego nas rytuału? Wysłał jej obraz w swojej głowie: jego usta na jej szyi, nad jej pulsem, intensywność jego fizycznej potrzeby jej. Już przyciągnął ją bliżej, pożerając jej skórę, bujne krzywizny tak różne od twardych płaszczyzn i kątów jego własnego ciała. Jeśli Sara chciałaby się wycofać, było już na to za późno. Zgubiła się w łuku energii, w oślepiających błyskawicach tańczących w jej krwiobiegu. W obrazie i w czystej przyjemności w jego myślach, mrocznej erotyce, dodał tylko burzę ogniową narastającą w jej ciele. Nigdy wcześniej nie doświadczyła niczego tak żywiołowego, tak zupełnie dobrego, tak całkowicie prymitywnego. Musiała być bliżej niego, skóra przy skórze. Potrzeba była niepohamowana, tak gorąca jak samo słońce, rozszalała burza ogniowa, wieńcząc, dopóki nie było nic innego, tylko Falcon. Tylko odczucia. Tylko jego dzikie posiadanie. Przytuliła jego głowę do swoich piersi, wyginając się w łuk, bardziej w głąb jego ust, gdy jej ciało przeszło płynne gorąco. Owinęła jedną nogę wokół jego bioder, dociskając środek swojego gorąca do twardej kolumny jego uda, trąc mocno, poruszając się niespokojnie, poszukując 45

ulgi. Rękoma szarpała jego ubranie, próbując je z niego zdjąć, gdy jego usta pozostawiały płomienie na jej szyi, piersiach, nawet na jej żebrach. Jego ręce przesuwały się po krzywiźnie jej bioder, zdejmując jedwabną piżamę w dół po jej udach, tak że materiał zgromadził się na stercie na podłodze. Złapał jej nogę i jeszcze raz owinął ją wokół swoich bioder, tak aby była dla niego otwarta, dociśnięta, gorąca i mokra, ciasna przy nim. Usta Falcona odnalazły ją w łańcuchu długich pocałunków, każdy rozpalając ją bardziej niż poprzedni. Jego ręce były zachłanne na jej piersiach, brzuchu, przesuwając się na jej pupę, do wnętrza jej ud. Była gorąca i mokra z potrzeby jego, jej zapach go wzywał. Ciało Falcona stawało w płomieniach. Sara nie miała żadnych zahamowań pozwalając mu wiedzieć, że go chce i to był potężny afrodyzjak. Jej ciało poruszyło się przy nim, pocierając mocno, otwierając na jego poszukiwania. Ciągnęła za jego ubrania, starając się dostać bliżej, jej usta na jego piersi, jej język wirował smakując jego skórę. Usunął barierę swoich ubrań w łatwy sposób jego ludu, używając swojego umysł tak, że jej ręce mogły go znaleźć, grubego i twardego, w pełni i pulsującego z potrzeby. W chwili, gdy jej palce go pogłaskały, małe ogniowe bomby wydawały się wybuchać w jego krwiobiegu. Znała go dobrze, jego myśli, jego sny. Znała jego umysł, co lubił, czego potrzebował i co chciał. A on znał ją. Każdy sposób by ją zadowolić. Spotkali się w cieple i ogniu, lecz z jego całą olbrzymią siłą, desperacką potrzebą, jego dotyk był czuły, badając jej ciało z szacunkiem, który niemal wzruszył ją do łez. Jego usta były wszędzie, gorące i dzikie, drażniące, kuszące, obiecujące rzeczy, których nie mogła sobie wyobrazić. Sara przytuliła się do niego, owinęła ramiona wokół jego głowy, łzy zabłyszczały jak diamenty w jej oczach, na jej rzęsach. – Byłam taka samotna, Falcon. Nigdy nie odchodź. Nie wiem, czy jesteś prawdziwy czy nie. Jak coś tak pięknego jak ty może być prawdziwe? Podniósł głowę, jego czarne oczy przesunęły się po jej twarzy. – Jesteś moją duszą, Saro, moim istnieniem. Wiem, jak to jest być samotnym. Żyłem przez wieki bez domu i rodziny. Nie będąc kompletnym, bez najlepszej części mnie. Nigdy nie chciałbym być z dala od ciebie. – Złapał jej twarz w swoje dłonie. – Spójrz na mnie, Saro. Jesteś moim światem. I nie zdecydowałbym się istnieć na tym świecie bez ciebie. Uwierz we mnie. – Pochylił głowę, aby połączyć swoje usta z jej, ziemia zakołysała się pod nimi. Sara nie miał pojęcia, w jaki sposób znaleźli się w sypialni. Była niewyraźnie świadoma przyciśnięcia do ściany, dzikiego tanga uzależniających pocałunków, gorącej skóry i badających rąk, przemieszczania się w miejscu, dopóki kołdra nie przycisnęła się do jej nagiego ciała, jej skóra była tak wrażliwa, że sapnęła z pilności 46

własnych potrzeb. Jego usta pozostawiły jej usta, aby prześledzić ścieżkę przez całe jej ciało, nabrzmiałe piersi, brzuch, jego język śledził ogień jej pobudzenia. Rękoma rozsunął jej uda, trzymał ją mocno, gdy jej ciało eksplodowało, rozpadło się od pierwszej głaszczącej pieszczoty jego języka. Sara krzyknęła, ręce zanurzyła w bogactwie jego grubych, długich włosów. Wiła się pod nim, jej ciało falowało we wtórnych wstrząsach. – Falcon. – Jego imię wydyszała w szeptanej prośbie. - Chcę, żebyś była dla mnie gotowa, Saro – powiedział, jego oddech ogrzewał ją, jego język wciąż ją smakował, głaskał, pieścił, drażnił, aż krzyczała raz za razem, biodrami bezradnie zakreślając do niego łuk. Nakrył jej ciało swoim, skóra do skóry, jego silne mięśnie docisnęły się mocno do jej miękkiego ciała tak, że pasowali do siebie idealnie. Falcon był z nią ostrożny, pomimo rosnącej w nim dzikości. Patrzył jej w twarz, gdy zaczął naciskać na wnętrze jej ciała. Była gorąca, aksamitnie miękka, ciasna pochwa witała go w domu. Nigdy nie wyobrażał sobie takich doznań, czysta przyjemność chwytająca każdą komórkę, każdy nerw. W stanie podwyższonej świadomości, w którym się znajdował, jego ciało było wrażliwe na każdy jej dreszcz, na każde zaciśnięcie jej mięśni, każdy dotyk jej palców. Jej oddech – sam jej oddech dawał mu przyjemność. Pchnął głębiej, aż jej oddech przyszedł w sapanie. Aż jej ciało owinęło się ciasno wokół niego. Aż jej paznokcie wczepiły się w jego w plecy. Była tak miękka i przyjemna. Zaczął się poruszać, falując naprzód, patrząc jej w twarz, obserwując utratę kontroli, rosnące w nim poczucie dzikości, rozkoszując się zdolnością sprawiania jej przyjemności. Nacierał mocniej, głębiej, raz po raz, obserwując jak wychodzi mu na spotkanie, uderzenie za uderzaniem. Jej piersi nabrały lekkiego połysku, kuszące, ponętne, soczyste zaproszenie. Falcon pochylił do niej głowę, jego ciemne włosy ślizgały się po jej skórze tak, że zadrżała z przyjemności, tak, że krzyknęła z nieoczekiwanego wstrząsu, z kolejnego orgazmu, silnego i szaleńczego. Sara poznała moment, w którym jego usta dotknęły jej skóry. Parzył jej skórę. Wiedziała, co zrobi, a jej ciało napięło się w oczekiwaniu. Chciała go dziko i poza kontrolą. Językiem odnalazł jej sutek, ssąc lekko. Jego usta były gorące i chciwe, usłyszała siebie, jak wydyszała jego imię. Trzymała go przy sobie, wygięła ciało w łuk oferując mu piersi, jej biodra poruszały się rytmicznie z jego. Jego usta przesunęły się do wypukłości jej piersi, tuż nad sercem, jego zęby delikatnie drapały, podszczypywały, język wirował. Sara pomyślała, że może wybuchnąć na milion kawałków. Jej ciało było tak gorące i ciasne, i obolałe. - Falcon… – wyszeptała jego imię, prośbę, potrzebę spełnienia jego każdego pragnienia. 47

Jego ręce zacisnęły się na jej biodrach, a on zatopił się w głąb jej ciała i wewnątrz jej umysłu, jego zęby zatonęły w jej skórze tak, że rozżarzony biały piorun uderzył przez nią, przez niego, aż pochłonął ją ogień. Pochłonęła to. Tuliła jego głowę, a jej ciało falowało z przyjemności, wciąż i wciąż, aż pomyślała, że może od tego umrzeć. Nieskończenie. Bez końca, raz za razem. Jego język wirował lekko nad niewielkimi wrażliwymi punkcikami. Zadrżał, jego umysł zamgliła namiętność i potrzeba. Wyszeptał cicho polecenie, gdy podniósł jej głowę, kusząc swoją klatką piersiową. Falcon czuł jak usta Sary przesuwały się przy jego skórze. Jego ciało naprężyło się, ostrze bolesnej przyjemności prawie nie do zniesienia. Gdy Sara pewnie złapała się w jego oczarowanie, oddał się, nakłaniając ją, aby wzięła wystarczającą ilość krwi do prawdziwej wymiany. Jego ciało było twarde i gorące, i bolące z potrzeby ulżenia, z potrzeby ekstazy w całkowitym spełnieniu. Zamknął rany na swojej klatce piersiowej i wziął w posiadanie jej usta, kiedy przebudził ją z przymusu. A potem zafalował w niej dziko i poza kontrolą, biorąc ich bliżej i bliżej krawędzi wspaniałej przepaści. Sara przylgnęła do niego, jej miękkie ciało wychodziło mu na spotkanie w szalonym powitaniu. Falcon podniósł głowę, żeby na nią spojrzeć, pragnąc zobaczyć miłość w jej oczach, powitanie, intensywną potrzebę jego. Tylko jego. Nikogo innego. Było to tam, podobnie jak wtedy, kiedy po raz pierwszy go rozpoznała. To było w głębi jej duszy, przeświecając przez oczy żeby mógł to zobaczyć. Sara należała do niego. A on należał do niej. Ogień przepłynął przez niego, przez nią. Cienki błyszczący pot pokrył ich skórę. Jego ręce odnalazły jej i ruszyli razem, szybko i mocno, i nieprawdopodobnie czule. Poczuła, gdy się w niej powiększył, widziała jego szkliste oczy, a jej własne ciało napięło się, mięśnie zacisnęły i zafalowały z życiem. Jego imię zatrzymało się w jej gardle, jego oddech opuścił płuca, gdy pomknęli razem na krawędź. Leżeli dłuższą chwilę, trzymając się wzajemnie, ich ciała były ze sobą splecione, skóra przy skórze, jego udo nad jej, pomiędzy jej udami, jego usta i ręce wciąż badające. Sara tuliła go do siebie, ze łzami w oczach, nie dowierzając, że był w jej ramionach, w jej ciele, będąc jednym. Nigdy nie będzie samotna. Wypełnił jej serce i umysł tak, jak wypełnił ciało. – Pasujemy do siebie – mruknął cicho. – Idealnie pasujemy. - Wiedziałeś, że tak będzie? Tak wspaniale? – Poruszył się, wstając z łóżka i unosząc ją ze sobą, biorąc ją pod prysznic. Gdy woda spływała po nich, zlizał wodę z jej gardła, podążając ścieżką kilku kropli wzdłuż jej żeber. Sara odwzajemniła się smakując jego skórę, spijając krople wody podążające cicho wzdłuż jego płaskiego, twardego brzucha. Jej usta były gorące i napięte, tak że musiał mieć ją ponownie. I jeszcze raz. Wziął ją tam, pod prysznicem. Zrobili to w pobliżu małego kredensu, gdzie jego wzrok napotkał widok na jej pupę zbyt doskonałą by ją zignorować. 48

Była chłonna, tak gorąca i tak potrzebująca Falcona, nigdy nie chcą, aby noc dobiegła końca. Wczesne poranne światło sączyło się przez zasunięte zasłony. Leżeli razem na łóżku, rozmawiali ze sobą, obejmując się rękoma i muskając ustami w pieszczocie pomiędzy słowami. Sara nie mogła sobie przypomnieć, kiedy śmiała się tak bardzo; Falcon nie wiedział, że wie jak się śmiać. W końcu niechętnie, nachylił się, żeby ją pocałować. - Musisz iść, jeśli masz zamiar to zrobić, Saro. Chcę cię wysoko w Karpatach przed zapadnięciem zmroku. Wstanę i przyjdę prosto do ciebie. Sara zsunęła się z łóżka, aby stanąć obok popiersia, które zrobiła tak wiele lat temu. Nie chciała go opuścić. Chciała pozostać skulona obok niego do końca jej życia. Falcon nie potrzebował czytać w umyśle, żeby poznać jej myśli; były one wyraźne na jej przeźroczystej twarzy. Z jakiegoś powodu, jej obawy ułatwiły mu wyrażenie zgody na zrealizowanie jej planów. Wstał, jego ciało stłoczyło się blisko niej. Potrzebował snu, potrzebował zejść pod ziemię i w pełni się wyleczyć. Najbardziej potrzebował być z Sarą. - Obawiam się, że jeśli odejdę, mogę nigdy nie dostać dzieci. Urzędnicy są zaniepokojeni, ponieważ prosiłam o całą siódemkę, a tam nie ma zapisów. – Loki Sary skręciły się razem we wzburzeniu. - Michaił będzie w stanie pozbyć się dla nas biurokracji. Ma wiele firm w tej okolicy i jest dobrze znany. – Falcon poprowadził jej palce do ciepła swoich ust, by ją uspokoić. – Przez wiele lat nie byłem w swojej ojczyźnie, ale jestem dobrze zorientowany we wszystkim, co się tam dzieje. On będzie w stanie nam pomóc. - Skąd tyle wiesz, skoro jesteś tak daleko? – Sara nie była gotowa całkowicie zaufać obcemu, z czymś tak ważnym jak dzieci. Uśmiechnął się i wplątał palce w jej włosy. – Karpaccy ludzie porozumiewają się zwykle drogą mentalną. Słyszę, kiedy myśliwi odchodzą całkowicie do ziemi albo miała miejsce jakaś tragedia. Słyszałem, kiedy nasz Książę prawie stracił swoją partnerkę życiową. Nie raz, ale dwukrotnie. Słyszałem, kiedy stracił brata, a potem jego brat do niego powrócił. Michaił ci pomoże. Gdy dotrzesz na miejsce, on znajdzie cię wieczorem i będziesz pod jego ochroną. Wstanę najszybciej jak to możliwe i przybędę prosto do ciebie. On pomoże nam znaleźć dobre miejsce na nasz dom. Będzie w jego pobliżu oraz w obszarze obronnym wszystkich Karpatian. Oznaczyłem dla ciebie szlaki w górach. – Falcon pochylił głowę do jej kuszących piersi, jego język owinął napięty, różowy szczyt. Jego włosy prześlizgnęły się po jej skórze tak, jak jedwab. – Musisz być bardzo ostrożna, Saro. Nie możesz myśleć, że jesteś bezpieczna, ponieważ jest dzień. Nieumarli są zamknięci w ziemi, ale są w stanie kontrolować swoich sługusów. Ten wampir jest starożytny i bardzo potężny. 49

Jej ciało zapłonęło, tak po prostu, ciekłe płomienie pędziły przez jej krwiobieg. – Będę więcej niż ostrożna, Falcon. Widziałam, co on robi. Nie zamierzam zrobić nic głupiego. Nie musisz się martwić. Po tym, jak skontaktuję się z przyjaciółmi i zadzwonię do mojego prawnika, udam się prosto w góry. Znajdę twoich ludzi – zapewniła. Jej serce biło trochę zbyt szybko na tę myśl i wiedziała, że to usłyszał. Jej własny słuch był znacznie bardziej wrażliwy niż wcześniej, a myśl o jedzeniu sprawiała, że czuła się trochę chora. Już się zmieniała, a pomysł rozdzielenia z Falconem był przerażający. Sara uniosła podbródek z determinacją i błysnęła do niego uspokajającym uśmiechem. – Kiedy wszystko załatwię, wyruszę w drogę. – Jej palce ciągle przesuwały się po popiersiu głowy Falcona, podążając z miłością po rowkach oznaczających fale we włosach. Obserwował ją, wiedząc, że posąg był jej pociechą w poprzednich latach, Falcon poczuł, że jego serce się wywróciło. Przygarnął ją blisko siebie, jego dotyk był zaborczy, czuły, tak kochający, jak tylko mógł go uczynić. – Nie będziesz samotna, Saro. Będę uważał na twoje wołanie, nawet w mojej najbardziej bezbronnej godzinie. Twój umysł powinien zacząć spłatać ci figle, mówiąc, że nie żyję dla ciebie, zawołaj mnie, a ja odpowiem. Sara ukształtowała swoje ciało do jego, wtulając się w niego, trzymając go tak blisko, że czuł się prawdziwy, silny i bardzo pewny. – Czasami myślę, że może śniłam o tobie za długo i mam halucynacje, że cię wymyśliłam i w każdej chwili możesz zniknąć – wyznała cicho. Jego ramiona zacisnęły się, aż niemal ją zmiażdżył przy sobie, lecz była wielka czułość w sposobie w jaki ją trzymał. – Nigdy nie ośmieliłem się marzyć, nawet mieć nadzieję. Zaakceptowałem moją jałową egzystencję. To był jedyny sposób na przetrwanie i na spełnienie mojego obowiązku z honorem. Nigdy nie zamierzam cię opuścić, Saro. – Nie powiedział jej, że był przerażony na myśl, że zejdzie pod ziemię, gdy ona znajdzie się w obliczu zagrożenia na powierzchni. Była silną kobietą i przetrwała długi, śmiertelny pojedynek z wampirem całkowicie na własną rękę. Nie mógł znaleźć tego w sobie, aby nalegać, żeby załatwiła sprawy jego sposobem, zwyczajnie dla jego komfortu. Sara dotknęła jego umysłu, mogła odczytać jego myśli, intensywność jego obawy o jej bezpieczeństwo. Fala miłości przetoczyła się przez nią. Odwróciła do niego twarz, łapczywie szukając ust, chcąc przedłużyć swój czas z nim. Jego usta były gorące i dominujące, głodne jak jej. Wymagające. Gwałtownie jej żądające. Pocałował jej podbródek, gardło, ponownie odnalazł jej usta, pożerając ją tak, jakby nigdy nie miał dość. Była nerwowość w jego obecnym pocałunku, ból. Potrzeba. Noga Sary wślizgnęła się na jego nogę, owijając się wokół jego bioder. Docisnęła się do twardej kolumny jego uda, ocierając się o niego tak, że czuł jej zaproszenie, własne żądanie, gorące i mokre, i pulsujące z pilności. 50

Falcon łatwo wziął ją na ręce, a ona owinęła obie nogi wokół jego pasa. Z rękoma na jego ramionach, z głową odrzuconą do tyłu, opuściła swoje ciało na jego grupą twardość. Nacisnął na jej wilgotne wejście, sprawiając, że sapnęła, krzyczała, gdy powoli, cal po calu, wypełnił ją całkowicie. Sara odrzuciła głowę do tyłu, zamknęła oczy, gdy zaczęła go ujeżdżać, zatracając się całkowicie w mrocznej namiętności Falcona. Zajmowali swój czas długim, powolnym tangiem płomiennego gorąca, bez końca, tak długo, jak się ośmielili. Byli w doskonałej harmonii, czytając wzajemnie myśli, poruszając się, dopasowując, oddając się całkowicie, jedno drugiemu. Kiedy byli już wyczerpani, oparli się o ścianę, trzymając się wzajemnie, ich serca biły w tym samym rytmie, mieli łzy w oczach. Głowa Sary była na jego ramieniu, a głową Falcona spoczywała na niej. - Nie możesz dopuścić, żeby cokolwiek ci się stało, Saro – ostrzegł. – Muszę już iść. Nie mogę dłużej czekać. Wiesz, że nie mógłbym istnieć bez ciebie. Pamiętasz wszystko, co ci powiedziałem? - Wszystko. – Sara zacisnęła na nim uścisk. – Wiem, że to szalone, Falcon, ale ja cię kocham. Naprawdę. Zawsze byłeś ze mną, kiedy cię potrzebowałam. Kocham cię. Pocałował ją, długo i czule. Niewiarygodnie czule. – Jesteś moją miłością, moim życiem – szepnął miękko, a potem odszedł. Sara pozostała oparta o ścianę, przez chwile dociskając palce do ust. Potem przystąpiła do działania. Pracowała szybko, pakując parę ubrań i wrzucając je do swojego plecaka, wykonując kilka telefonów, by prosić znajomych, aby trzymali oko na dzieci, dopóki nie będzie mogła wrócić. Miała zamiar do nich wrócić jak tylko uporządkuje obszerną papierkową robotę oraz stworzy dla nich dom. Była w drodze w kierunku Karpat w ciągu godziny. Potrzebowała ciemnych okularów przeciwsłonecznych, chociaż dzień był szarobury ze złowieszczymi chmurami ponad głową. Jej skóra niepokojąco zakuła, gdy promienie słoneczne przecisnęły się przez gęstą warstwę chmur, dotykając jej ramienia, kiedy prowadziła. Starała się nie myśleć o Falconie zamkniętym głęboko w ziemi. Jej ciało było cudownie obolałe. Mogła poczuć na sobie jego dotyk, jego posiadanie, a samo myślenie o nim sprawiło, że zrobiło jej się gorąco od wznowionego pożądania. Nie mogła dopuścić, aby jej umysł ciągle go szukał. Za każdym razem, gdy dotykałaby pustki, jej serce kurczyłoby się boleśnie, a ogromnym wysiłkiem byłoby opanowanie jej dzikiego żalu. Każda komórka w jej ciele domagała się żeby wróciła, odnalazła go, upewniła się, że jest bezpieczny. Sara pochylała brodę i jechała dalej, godzina po godzinie, zostawiając miasta dla mniejszych wsi, aż dotarła do obszaru słabo zaludnionego. Zatrzymała się dwa razy żeby odpocząć i rozprostować zdrętwiałe nogi, ale kontynuowała stale, zawsze jadąc w kierunku regionu, który Falcon tak dokładnie dla niej zaznaczył. 51

Była mocno skoncentrowana na odnalezieniu głównego szlaku w dzikim terenie, że prawie uderzyła w inny pojazd, który wyprzedził ją i zatrąbił. Pomknął obok niej na złamanie karku, większa, dużo cięższa ciężarówka z częścią mieszkalną. Była zmuszona gwałtownie skręcić z wąskiej ścieżki, żeby nie zostać zepchniętą ze szlaku. Pojazd minął ją tak szybko, że niemal nie zdążyła zobaczyć małych twarzy wpatrując się w nią z okna campingowej skorupy. Prawie nie usłyszała krzyków znikających w lesie. Sara zamarła, jej umysł odrętwiał z szoku, jej ciało było niemal sparaliżowane. Dzieci. Jej małe dzieci, dzieci, którym obiecała bezpieczeństwo i dom. Były w rękach marionetki, upiora. Chodzącej śmierci. Wampir wziął człowieka, zniewolił go i zaprogramował stworzenie, aby zabrało jej dzieci jako przynętę. Powinna była wiedzieć, powinna była się domyślić, że chciałby je odnaleźć. Ruszyła w pościg, pędząc wzdłuż wąskiego, wyboistego szlaku, przylegając do kierownicy, gdy jej ciężarówce groziło rozerwanie. Dwie godziny później była kompletnie i beznadziejnie zagubiona. Upiór był oczywiście świadom, że za nim podąża i zwyczajnie kierował się tam, gdzie pojazd nie powinien móc przejechać, ścigając się przez niebezpieczne szpilki, skręcając i roztrzaskując jego drogę przez roślinność. Sara próbowała go śledzić, jadąc na złamanie karku przez serię zakrętów, koła podskakiwały na nierównych dziurach na drogach. Raz drzewo leżało niżej, bezpośrednio w poprzek jej drogi, musiała wziąć ciężarówkę głębiej w las żeby je ominąć. Była pewna, że upiór popchnął drzewo, aby zablokowało jej pościg, opóźniło ją. Drzewa były tak blisko siebie, że drapały lakier na bokach jej ciężarówki. Nie mogła uwierzyć, że być może zgubiła drugi pojazd; nie było wiele dróg, w które można skręcić. Dwa razy próbowała patrzeć na mapę, na siedzeniu obok niej, ale od tych okropnych podskoków, nie można było się skupić. Gałęzie drapały przednią szybę; gałązki trzaskały ze złowrogim dźwiękiem. Bolały ją ramiona, a serce waliło, Sarze udało się wymanewrować ciężarówką z powrotem na niewyraźny szlak, który być może mija drogę. Był bardzo wąski i biegł wzdłuż głębokiego, skalistego wąwozu, który wyglądał jak wielka szczelina w ziemi. Miejscami głazy były czarne i okaleczone, jakby miała tu miejsce wojna. Gałęzie uderzały w jej ciężarówkę, gdy pędziła przez drzewa wzdłuż krętej drogi. Będzie musiała zjechać na pobocze i sprawdzić mapę, którą dał jej Falcon. Jego imię od razu sprowadziło studnię żalu, strachu, że jest dla niej stracony, ale Sara próbował odepchnąć fałszywe emocje na bok, wdzięczna, że przygotował ją na taką możliwość. Wezbrał szloch, dławiąc ją; łzy zamgliły jej wzrok, ale otarła je, skręcając zdecydowanie kierownicą, gdy jej ciężarówka prawie odbiła się od drogi ze szczególnie głęboką koleiną. To nie może się dziać. Dzieci, jej dzieci w rękach złej marionetki wampira. 52

Drapieżnego upiora. Sara chciała kontynuować jazdę tak szybko, jak tylko mogła, przerażona, że jeśli się zatrzyma nigdy nie będzie w stanie ich dogonić. Była w pełni świadoma, że jest późne popołudnie i że upiór dostarcza dzieci wampirowi, miała niewielką nadzieję na ich uratowanie. Sara westchnęła cicho i zwolniła ciężarówkę z wielką niechęcią, skierowując ją na pobocze szlaku. Stromy klif wznosił się ostro po jej lewej stronie. Powzięła ogromną samodyscyplinę, żeby zmusić się do zatrzymania pojazdu i rozłożenia przed sobą mapy. Musiała szukać miejsc, gdzie można było zostawić ciężarówkę, skąd upiór mógłby od niej uciec. Stwierdziła, że prawie dusi się od żalu. Popchnęła i otworzyła drzwi, pozostawiając pracujący pojazd, wyskoczyła na zewnątrz, gdzie mogła wdychać zimne, ostre, świeże powietrze. Falcon. Wyszeptała jego imię. Poszukiwała go. Odrzucając łzy, Sara chwyciła mapę z siedzenia i spojrzała w dół na wyraźnie oznakowany szlak. Gdzie upiór skręcił? Jak mogła to przeoczyć? Jechała tak szybko jak się odważyła, ale wciąż traciła dzieci z oczu. Zaatakowało ją okropne odczucie niepowodzenia. Rozłożyła mapę na masce samochodu i spiorunowała wzrokiem oznaczenia, czekając na olśnienie, na maleńką wskazówkę. Jej paznokcie uderzały bębniąc z frustracji w metalową maskę. Wszystko wokół niej było szumem wiatru uderzającym przez drzewa i na zewnątrz ponad klifami w pustą przestrzeń. Ale jakiś szósty zmysł ostrzegł ją, że nie była sama. Sara odwróciła głowę. Stwór poruszał się ociężale w jej kierunku, jego pusty wyraz twarzy był wstrętnym przypomnieniem, że nie był już dłużej człowiekiem. Nie było w nim żadnego rozumowania, żadnej obrony w nim. Był zaprogramowany przez mistrza sprytu i zła. Wypuściła swój oddech powoli, ostrożnie, koncentrując się na ataku. Sara skuliła się nisko w kłębek na swoich nogach, jej umysł był jasny i spokojny, gdy rzecz zbliżała się do niej. Oczy były w niej utkwione, palce zaciskały się i rozkurczały, gdy to sunęło naprzód. Nie śmiała dopuścić, aby to dostało ją w swoje ręce. Jej świat zawęził się do rzeczy zbliżającej się do niej, jej umysł był jasny, bo wiedziała, że tak musi być. Czekała, aż stwór był prawie na szczycie zanim się poruszyła. Użyła swojej prędkość, wirując w obrocie, wytwarzając siłę z jaką jej noga uderzyła, krawędź jej stopy trafiła w rzepkę upiora w wybuchu przemocy. Odskoczyła daleko, poza zasięg tych szponiastych rąk. Stwór zawył głośno, rozpryskując ślinę w powietrzu, dużo śliny sączyło się z boku jego ust. Oczy pozostały martwe i skupione na niej, chociaż jego noga wygięła się ze słyszalnym trzaskiem. Nieprawdopodobne, że szarpnął się ku niej, ciągnąc niesprawną nogę, ale stale się do niej zbliżając. Sara wiedziała, że jego rzepka została połamana, jednak podążał za nią zawzięcie. Sara napotkała takie coś wcześniej i wiedziała, że będzie ją gonić, nawet 53

jeśli miałoby się wlec po ziemi. Skierowała się bokiem, okrążając upiora z lewej w próbie pośliźnięcia się za tym. Niepokoiło ją, że nie słyszała dzieci, że żadne z nich nie płakało czy nie krzyczało o pomoc. Z jej tak ostrym słuchem. Sara była pewna, że byłaby w stanie usłyszeć kwilenie pochodzące z ciężarówki upiora , ale była tam złowieszcza cisza. Stanęła na ziemi, puszczając luźno trzęsące się ramiona. Upiór zamachnął się na nią swoim długim ramieniem, ta ogromna, przysadzista niby pięść minęła jej twarz, gdy zrobiła unik i trzasnęła nogą w jego krocze, a następnie prosto pod jego podbródek. To zawyło, głośnym i szkaradnym dźwiękiem, jego ciało szarpnęło się w trakcie ataku, ale to tylko zakołysało się w tył, trzęsąc się przez chwilę. Sara nie miała innego wyboru, jak tylko wyśliznąć się z jego zasięgu. Była to lekcja czystej frustracji. Nieważne, ile razy udało jej się zdobyć kopnięcie lub uderzenie, stworzenie odmawiało przegrania. Wył, ślina wybuchała z jego ust, ale jego oczy były zawsze takie same, płaskie i puste, i wpatrzone w nią. Był jak bezwzględna maszyna, która nigdy się nie zatrzymała. W ostateczności, Sara spróbowała zwabić go w pobliże krawędzi wąwozu, w nadziei, że może go zepchnąć, ale zatrzymał się na chwilę, ciężko dysząc, a następnie odwrócił się niespodziewanie i poczłapał od niej w gęste zarośla i drzewa. Sara pośpiesznie wdrapała się do swojej ciężarówki, jej serce mocno waliło. Ogłuszający wypadek sprawił, że zakołysała głową wokoło. Ku jej przerażeniu, cięższy pojazd upiora rozjechał zarośla, a nawet małe drzewka, rycząc w lesie jak szarżujący słoń, celując prosto w bok jej ciężarówki. Bardziej odruchowo niż myśląc racjonalnie, jej noga uderzyła mocno w pedał gazu. Jej samochód obrócił się na bok, zarzucony, opony obracały się w błocie. Serce Sary prawie się zatrzymało, ponieważ większy pojazd jechał dalej prosto na nią. Mogła zobaczyć twarz kierowcy, gdy zamajaczyła bliżej. Była jak maska, oczy martwe i płaskie. U upiora pojawił się ślinotok. Usłyszała krzyki dzieci, przerażonych i samotnych w szaleństwie świata, bez nadziei na zrozumienie. Przynajmniej żyły. Obawiała się, że ich poprzednie milczenie oznaczało, że upiór je zamordował. Ciężarówka uderzyła w jej bok, wgniatając drzwi i popychając jej pojazd bliżej krawędzi stromego wąwozu. Sara wiedziała, że spadnie w dół rozpadającego się klifu. Jej mała ciężarówka ześlizgiwała się, metal zgrzytał, dzieci krzyczały, hałas atakował jej wrażliwe uszy. Naszedł ją dziwny spokój, poczucie nieuniknionego. Jej palce nie puściły kierownicy, lecz nie mogła kierować, nie mogła zapobiec zsuwaniu się ciężarówki cal po calu, stopa po stopie w kierunku krawędzi klifu. Dwa koła przesunęły się poza krawędź, ciężarówka przechyliła się szaleńczo, a potem spadała, koziołkując w powietrzu, roztrzaskując w wąwozie, osuwając się i 54

tocząc. Pas bezpieczeństwa zacisnął się, mocno szarpiąc, wgryzając się w jej ciało, zwiększając otępiający ból. Falcon. Jego imię było cichym westchnieniem żalu w jej umyśle. Prośbą o przebaczenie. Falcon został wyrwany ze swojej drzemki, jego serce waliło, jego klatka piersiowa niemal została zgnieciona w uduszeniu. Był daleko od Sary, nie był już w stanie jej pomóc. Może zbudować potworną burzę, żeby ochronić swoje oczy, aby mógł wstać wcześniej, ale wciąż nie dotrze do niej na czas. Sara. Jego życie. Jego serce i dusza. Wypełnił go terror. Chwycił go jak przygniatający ciężar. Sara. Jego Sara, z jej odwagą i jej zdolnością do miłości. Była już w Karpatach, złapała się w pułapkę, którą zastawił dla niej wampir. Nie miał wyboru. Każdy z Karpackiej krwi może usłyszeć, w tym także nieumarły. To było niebezpieczne, ryzykowne. Falcon był starożytnym uznanym za zmarłego. Nigdy nie zdeklarował lojalności wobec nowego Księcia, a on może nie uwierzyć, ale to była jedyna szansa dla Sary. Falcon przywołał swoje siły i wysłał swoje wezwanie. Usłyszcie mnie, bracia. Moja życiowa partnerka została zaatakowana w górach niedaleko was. Musicie udać się do niej szybko z pomocą, ponieważ ja jestem od niej za daleko. Poluje na nią starożytny wróg, który posłał swoje kukiełki, by ją zdobyć. Wstańcie i idźcie do niej! Alarmuję wszystkich, którzy mnie słyszą, jestem Falcon, Karpatianin starożytnej krwi i będę czuwał nad jej bezpieczeństwem.

- Rozdział 6 Był wirujący strach w umyśle Sary, w nim. Falcon przedarł się przez glebę i wzniósł do nieba. Światło zaatakowało jego wrażliwe oczy i paliło jego skórę, ale to nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia poza tym, że Sara była w niebezpieczeństwie. W jednej chwili był połączony umysł do umysłu z Sarą; w następnej mikrosekundzie była pustą próżnią. Miał wieczność, żeby czuć bezradne przerażenie, które mąciło w jego jelitach, pięść zaciskała się na jego sercu, jak imadło, pustka, która była jego światem, teraz nieznośna, nieprawdopodobna, bluźniercza po poznaniu Sary. Falcon zmusił umysł do pracy, sięgając zawzięcie do tej pustej próżni, do jego prawdziwej duszy. Do jego życia. Do miłości. Sara. Sara, odpowiedz mi. Obudź się. Musisz się obudzić. Jestem już w drodze do ciebie, ale musisz się ocknąć. Otwórz oczy dla mnie. Utrzymywał swój głos spokojny, ale przymus był silny, potrzeba w nim surowa. Sara, musisz się obudzić. Głos był daleko, pochodzący z jej pulsującej głowy. Sara usłyszała swój własny jęk, obcy dźwięk. Była poobcierana i obolała wszędzie. Nie chciała być posłuszna łagodnemu poleceniu, ale była tam nuta, której nie mogła się oprzeć. Głos przyniósł świadomości, a ze świadomością przyszedł ból. Jej serce zaczęło 55

walić z przerażenia. Nie miała pojęcia, jak długo była nieprzytomna we wraku ciężarówki, ale mogła poczuć metal przyciskający jej nogi i szkło tnące jej ciało. Była uwięziona w poskręcanym metalu, roztrzaskane szkło było wszędzie wokół niej, krew spływała z jej twarzy. Nie chciała się ruszać, nie, gdy usłyszała poruszenie blisko niej. Zacisnęła zamknięte oczy i zmusiła się do osunięcia z powrotem w nieświadomość. Ulga spłynęła na Falcona, przez niego, potrząsnęła nim. Na chwilę został zupełnie nieruchomo, prawie spadają z nieba, niemal niezdolny do utrzymania wizerunku, który był konieczny do pozostania w górze. Jego umysł był w pełni połączony z Sarą, ukryty wewnątrz niej, czuł, badał, prawie sparaliżowany ze szczęścia. Żyła. Ona wciąż żyła! Falcon pracował nad kontrolowaniem reakcji swojego ciała na czysty strach jej utraty, na niewiarygodną ulgę, wiedzę, że ona żyje. Utrzymał dyscyplinę zwalniając tempo jego serca, uspokajając straszliwe drżenie. Żyła, ale była uwięziona i rana. Sara, piccola, zrób to, o co proszę, otwórz oczy. Utrzymując łagodny głos, Falcon nie dał jej żadnego wyboru, ukrywając przymus w czystości jego tonu. Czuł ból przetaczający się przez jej ciało, poczucie klaustrofobii. Była zdezorientowana; łupało ją w głowie. Teraz jego strach wrócił w pełni sił, choć trzymał go przed nią w ukryciu. W zamian, został uwięziony w jego sercu, najgłębiej w jego duszy, przerażenie, jakiego nie doświadczył nigdy wcześniej. Poruszał się szybko, mknąc po niebie, tak prędko, jak to możliwe, obojętny na zakłócenia mocy, obojętny, że wszyscy starożytni w pobliżu będą wiedzieć, że pędzi w kierunku gór. Była sama, poraniona, uwięziona i tropiona. Oczy Sary podporządkowały się jego miękkiemu poleceniu. Rozejrzała się dookoła siebie na roztrzaskane szkło, poskręcany wrak. Sara nie była pewna czy nadal znajduje się wewnątrz pojazdu. Dłużej nie mogła uznawać tego za ciężarówkę. Wyglądało to tak, jakby była uwięziona w rozbitym akordeonie. Słońce opadało za góry, cień rozchodził się po skalistym terenie. Usłyszała hałas, skrobanie czegoś naprzeciw, co znajdowało się na lewo od jej ciężarówki, a potem patrzyła na twarz kobiety. Wizja Sary była niewyraźna i zajęło jej kilka chwil, szybko mrugając, by doprowadzić kobietę do ostrości. Sara przypomniała sobie, jak się znalazła w tej trudnej sytuacji i przestraszyła się na myśl, ile czasu mogło minąć, jak blisko może być upiór. Spróbowała się poruszyć, aby spojrzeć obok kobiety. Kiedy się ruszyła, jej ciało krzyknęło w proteście, a grad bezpiecznego szkła spadł wokół niej. Zginęły jej ciemne okulary, a jej oczy piekły tak, że nieustannie płakała. - Leż spokojnie – powiedziała kobieta, jej głos był kojący i delikatny. – Jestem lekarzem i muszę ocenić dotkliwość twoich obrażeń. – Nieznajoma zmarszczyła brwi, gdy lekko chwyciła nadgarstek Sary. 56

Sara poczuła się bardzo zdezorientowana i mogła poczuć smak krwi w ustach. Podniesienie głowy było zbyt wielkim wysiłkiem. – Nie możesz tu zostać. Coś mnie goniło. Naprawdę, zostaw mnie tu; Nic mi nie będzie. Mam kilka stłuczeń, nic więcej, ale ty nie jesteś bezpieczna. – Jej język był gruby i ciężki, a dźwięk ją zaszokował, cienki i słaby, jakby jej głos dochodził z daleka. – Nie jesteś bezpieczna – powtórzyła, zdeterminowana, aby została wysłuchana. Kobieta oglądała ją dokładnie, jakby wiedziała, co Sara myśli. Uśmiechnęła się uspokajająco. – Nazywam się Shea, Shea Dubrinsky. Cokolwiek cię goni, możesz sobie z tym poradzić. Mój mąż jest w pobliżu i w razie konieczności nam pomoże. Mam zamiar przejechać po tobie rękoma i sprawdzić twoje obrażenia. Gdybyś mogła zobaczyć swoją ciężarówkę, wiedziałabyś, jakim cudem jest to, że przeżyłaś. Sara czuła się rozpaczliwie. Shea Dubrinsky była piękną kobietą, z bladą skórą i włosami koloru czerwonego wina. Wyglądała bardzo irlandzko. Była spokojna, mimo okoliczności. Dopiero wtedy zarejestrowała nazwisko. – Dubrinsky? Czy twój mąż to Michaił? Przyjechałam odszukać Michaiła Dubrinsky. Coś zamigotało w oczach Shei Dubrinsky za przyciemnianymi okularami przeciwsłonecznymi. Było tam współczucie, ale też coś jeszcze, coś, co przyprawiło Sarę o dreszcze. Ręce lekarza przesuwały się po niej bezosobowo, ale dokładnie i delikatnie. Sara wiedziała, że ta kobieta, ten lekarz, była jedną z nich. Innych. W tej chwili Shea Dubrinsky komunikowania się z kimś w ten sam sposób, w jaki Sara z Falconem. Przestraszyło to Sarę prawie tak samo, jak spotkanie z upiorem. Nie mogła dostrzec różnicy między przyjacielem, a wrogiem. Falcon. Sięgnęła do niego. Potrzebowała go. Chciała go przy sobie. Wypadek tak nią wstrząsnął, że trudno było jasno myśleć. Jej głowa bolała przerażająco i jej ciało drżało, trzęsło się poza jej zdolnością do kontrolowania tego. To było upokarzające dla kogoś z natury tak silnego jak Sara. Ona jest jedną z nich. Jestem tu. Nie bój się. Nikt nie może cię skrzywdzić. Patrz bezpośrednio na nią, a ja zaobserwuje to, co ty widzisz. Było całkowite zaufanie w głosie Falcona i zalała ją fala otuchy, poczucie silnych ramion zakradających się wokół niej, zagarniających ją bliżej, trzymających ją przy nim. Uczucie było bardzo realne i dawało jej zaufanie. Rozmawia z kolejnym. Mówi, że nazywa się Dubrinsky i jej mąż jest blisko. Wiem, że z nim rozmawia. Woła go do nas. Powiedziała Sara z pełnym przekonaniem. Kobieta spojrzała spokojnie i profesjonalnie, ale Sara czuła, co się dzieje, wiedziała, że Shea Dubrinsky komunikowała się z kimś innymi nawet, jeśli Sara nie mogła zobaczyć nikogo więcej. Sara sapnęła, gdy ręce kobiety dotykały obolałych miejsc. Starała się uśmiechać do drugiej kobiety. – Jestem naprawdę w porządku, pas bezpieczeństwa mnie uratował, pomimo że zadaje ból jak szalony. Musisz stąd odejść. – Czuła się nieco rozpaczliwe poszukując oznak upiora. Sara próbowała się ruszyć i jęknęła, 57

gdy każdy mięsień w jej ciele zaprotestował. W głowie jej tak łupało, że bolały ją nawet zęby. - Zostań przez chwilę bardzo cicho – Shea powiedziała miękko, przekonująco, a Sara rozpoznała niewielkie "pchnięcie" w kierunku posłuszeństwa. Falcon był tam razem z nią, dzieląc jej umysł, więc nie bała się tak bardzo jak mogła. Wierzyła w niego. Wiedziała, że przybędzie, że nic go nie powstrzyma przed dotarciem do jej boku. – Michaił Dubrinsky jest bratem mojego męża. Dlaczego go szukasz? – Shea mówiła od niechcenia, jakby odpowiedź nie miała znaczenia, ale po raz kolejny, było "pchnięcie" w kierunku prawdy. Sara podjęła próbę podniesienia ręki, chcąc usunąć rozbite szkło ze swoich włosów. Jej głowa bolała tak bardzo, że czuła mdłości. – Z jakiegoś powodu, przymus nie działa na mnie za dobrze. Jeśli zamierzasz go używać, musisz użyć go z dużo większą siłą. – Walczyła, aby utrzymać otwarte oczy. Sara! Skup się na niej. Skoncentruj się! Komenda Falcona była ostra. Wysłałem wezwanie przed sobą do moich ludzi, ostrzeżenie żeby cię znaleźli. Michaił miał braci, ale musisz zachować czujność. Muszę spojrzeć przez twoje oczy. Musisz zostać przytomna. Shea uśmiechnęła się do niej trochę smutno. – Znasz nas – powiedziała miękko. – Jeśli to przypadek, chcę żebyś trzymała się bardzo spokojnie, kiedy będę ci pomagać. Słońce szybko zachodzi. Jeśli jesteś ścigana przez marionetkę nieumarłego, wampir będzie w pobliżu i czeka na zachód słońca. Proszę zostań bardzo cicho, kiedy będę to robić. – Shea obserwowała twarz Sary, czekając na reakcję. Nastąpiło poruszenie za Sheą, obróciła głowę z uśmiechem pełnym miłości. – Jacques, znaleźliśmy tą, której szukaliśmy. Ma partnera życiowego. On obserwuje nas przez jej oczy. Ona jest jedną z nas, a jednak nie. – Z uprzejmości mówiła głośno. Było bogactwo miłości w jej głosie, intymność, która szeptała o całkowitym oddaniu. Odwróciła się z powrotem do Sary. – Postaram się ułożyć cię wygodniej i Jacques będzie mógł wyjąć cię z ciężarówki, więc może opuścimy to miejsce i zapewnimy ci bezpieczeństwo. – Było pełne zaufanie w jej delikatnych tonach. Sara chciała, aby to straszne łomotanie w jej głowie minęło. Nie mogła przesunąć swoich nóg; szczątki pogrzebały ją zapewne jak szkatułka. Obecność Falcona w jej umyśle była jedyną rzeczą, która utrzymywała ją przed osunięciem się z powrotem w przyjemną nieświadomość. Starała się zachować czujność, obserwując każdy ruch Shei. Nieznany Jacques nie wchodził w jej pole widzenia, ale nie czuła bezpośredniego zagrożenia. Shea Dubrinsky była pełna wdzięku i pewności. Nie było w niej ostrych krawędzi i wydawała się w pełni profesjonalna, mimo dziwacznego sposobu w jaki leczyła Sarę. Sara faktycznie poczuła drugą kobietę w swoim wnętrzu, ciepło, energię płynącą przez jej ciało, aby złagodzić straszne bóle, naprawiając od 58

wewnątrz. Była zdumiona, że straszne łupanie w jej głowie w rzeczywistości się zmniejszyło. Nudności zniknęły. Shea pochyliła się, żeby rozpiąć pas bezpieczeństwa, który wgryzał się w klatkę piersiową Sary. – Twoje ciało doznało urazu – powiedziała. – Będą rozległe siniaki, ale miałaś dużo szczęścia. Kiedy będziemy bezpieczni, mogę sprawić, że będzie ci o wiele wygodniej. – Przesunęła się z przejścia, aby umożliwić jej partnerowi życiowemu dostęp do wraku. Sara stwierdziła, że gapi się na człowieka ze szczególnie piękną twarzą. Jego oczy, gdy zdjął swoje okulary przeciwsłoneczne, były tak stare, jak czas, jak gdyby widział zbyt wiele. Wycierpiał o wiele za dużo. Wepchnął okulary na twarz Sary, przynosząc dozę ulgi jej piekącym oczom. Shea musnęła rękę Jacquesa swoją, najlżejszy z gestów, ale był bardziej intymny niż cokolwiek, czego Sara kiedykolwiek była świadkiem. Mogła wyczuć ciszę w Falconie, mogła poczuć jak zbiera swoją siłę, której powinien potrzebować. - Trzymaj się bardzo spokojnie – Jacques ostrzegł cicho. Jego głos utrzymywał znajomą czystość, która zdawała się być częścią Karpackiego gatunku. - On ma dzieci. Idź za nim. Jeśli jesteś taki jak Falcon, musisz iść za nim i sprowadzić dzieci z powrotem. On zabiera je do wampira. – Falcon, nic mi nie jest. Musisz znaleźć dzieci i trzymać je z dala od wampira. Była na początku paniki, myśląc o wiele bardziej wyraźnie, teraz, gdy ból ustępował. Jacques uchwycił kolumnę kierownicy i szarpnął, wywierając siłę tak, że wykrzywił to od niej, dając jej więcej miejsca na oddychanie. – Upiór nie dotrze do wampira. Michaił wstał i on powstrzyma marionetkę przed dotarciem do jego mistrza. – Było pełne zaufanie w miękkim głosie Jacquesa. – Twój partner życiowy musi być na jego drodze, być może jest już blisko nas. Wszyscy usłyszeli jego ostrzeżenie, choć jest nam nieznany. – Było to oświadczenie, ale Sara usłyszała w jego słowach pytanie. Patrzyła jak jego ręce odpychały rozpadający się wrak będący wokół jej nóg tak, że mogła się ruszyć. Ulga była tak ogromna, że mogła poczuć łzy gromadzące się w jej oczach. Sara odwróciła głowę od wnikliwego spojrzenia nieznajomego. Od razu ciepło zalało jej umysł. Jestem z tobą, Saro. Czuję twoje obrażenia i twój strach o dzieci, ale ten człowiek cię nie okłamuje. On jest bratem Księcia. Słyszałem o nim, o mężczyźnie, który przetrwał wiele bólu i trudności, który został pochowany żywcem przez fanatyków. Michaił nie zawiedzie ratując dzieci. Idź, nie martw się o mnie. Upewnij się czy dzieci są bezpieczne! Nie znała Księcia. Znała Falcona i ufała mu. Jeśli dzieci mogą być wyrwane wampirowi, on będzie tym, który to zrobi. I był bliżej, była tego pewna. Jego obecność była silniejsza i trzeba było niewiele wysiłku, aby się z nim porozumieć. 59

- Zamierzam pomóc ci stąd wyjść – ostrzegł Jacques. Sara desperacko chciała być wolna od wraku swojej ciężarówki, ale teraz, w obliczu perspektywy faktycznego ruchu, to nie wydawało się najlepszym pomysłem. – Myślę, że właśnie tu będę siedzieć do końca mojego życia, jeśli nie masz nic przeciwko – powiedziała. Ku jej zszokowaniu, Jacques uśmiechnął się do niej, błysnął białymi zębami, które oświetlały jego spustoszone oczy. Była to ostatnia rzecz, której by się po nim spodziewała i stwierdziła, że odwzajemnia uśmiech. – Nie tak łatwo cię przestraszyć, prawda? – spytał cicho. Nie dał żadnego znaku, że światło dzienne rani jego oczy, ale mogła zobaczyć, że były czerwone i łzawiły. Znosił to ze stoickim spokojem. Sara podniosła trzęsącą się rękę na wysokość oczu i obserwowała jak drży. Oboje razem zaśmiali się cicho. – Jestem Sara Marten. Dziękuję za przybycie mi na ratunek. - Nic nie moglibyśmy zrobić, gdyby twój partner życiowy nie wypełnił nieba swoją deklaracją. – Białe zęby błysnęły ponownie, tym razem przypominając jej wilka. – Jestem Jacques Dubrinsky; Shea jest moją partnerką życiową. Sara wiedziała, że obserwował ją uważnie, aby zobaczyć, jaki wpływ wywarły na niej jego słowa. Wiedziała, że Falcon obserwował Jacquesa jej oczami, przechwytując każdy niuans, rozmiary drugiego mężczyzny. A Jacques Dubrinsky był tego doskonale świadomy. - Mam zamiar podnieść cię stamtąd, Saro – powiedział łagodnie. – Pozwól mi pracować. Nigdy nie upuściłem Shei, więc nie musisz się martwić – drażnił się. Sara odwróciła głowę żeby spojrzeć na drugą kobietę. Podniosła brwi. – Nie sądzę, żeby to było wiele otuchy. Ona jest znacznie mniejsza ode mnie. Shea uśmiechnęła się do niej, szybkim, ujmującym uśmiechem, który objął jej całą twarz. – Och, myślę, że się podejmie tego zadania, Saro. Jacques nie dał jej więcej czasu na myślenie o tym. Podniósł ją z wraku i łatwo przeniósł ją na płaskie miejsce w wysokiej trawie, gdzie jego życiowa partnerka pochyliła się nad nią troskliwie. Ruch pozbawił Sarę oddechu, wysłał ból tnący jej ciało. Shea starannie oczyściła szkło z Sary włosów i odzieży. – Musisz się spodziewać, że będziesz trochę rozchwiana. Powiedz swojemu partnerowi życiowemu, że mamy zamiar zabrać cię do domu Michaiła. Będziesz tam bezpieczna, a Raven i ja możemy się tobą opiekować, podczas gdy Jacques dołączy do ludzi tropiących te zaginione dzieci. Chcę, żeby został blisko ciebie mężczyzna, dopóki jestem daleko. Sara usłyszała ukrytą ironię w głosie Falcona i zaśmiała się miękko. Myśl o innym mężczyźnie w pobliżu Sary była do niego kłopotliwa, ale musiał wiedzieć, że jest bezpieczna. 60

Ulga Sary, że Falcon był blisko i szukał dzieci była ogromna. Ponownie mogła oddychać, lecz z niewyjaśnionych przyczyn, chciała płakać. Shea uklęknęła obok niej, wzięła ją za rękę i spojrzała jej w oczy. – To naturalna reakcja, Saro – rzekła łagodnie. – Wszystko już w porządku, wszystko będzie dobrze. – Bez skrępowania używała głosu jako narzędzia do uspokojenia innej kobiety. – Nie jesteś sama; naprawdę możemy pomóc. - Falcon mówił, że ten wampir jest starożytny i bardzo potężny – Sara wypowiedziała ostrzeżenie. Starała się uspokoić i kontrolować drżenie swojego ciała. To było upokarzające być tak słabym przed obcymi. Jacques czujnie zamachał głową dookoła, jego oczy były czarne i błyszczące, cała jego postawa uległa zmianie. Nagle spojrzał groźnie. – Czy ona jest w stanie podróżować, Shea? Shea wyprostowała się powoli z czujnym spojrzeniem na jej pięknej twarzy. Nerwy zatrzepotały w żołądku Sary rozkwitając w strach na pełną skalę. – On tu jest, prawda? Upiór? – Przygryzła wargę i zrobiła największy wysiłek, aby dosięgnąć swoich stóp. – Jeśli on jest blisko nas, więc są i dzieci. On nie może przekazać ich wampirowi. – Ku jej przerażeniu, udało się dostać tylko pod jej kolana zanim ciemność zawirowała niepokojąco blisko. - Upiór szybko podejmie drogę do swego pana – sprostował Jacques. – Wampir prawdopodobnie wezwał upiora do siebie. Nieumarły wysyła swoje ostrzeżenia, wyzwanie dla każdego, kto ośmieli się ingerować w jego plany. Shea owinęła ramię wokół Sary, aby by uchronić ją przed upadkiem. – Jeszcze nie próbuj się ruszać, Saro. Nie jesteś gotowa żeby stać. – Kobieta obróciła się do swojego partnera życiowego. – Możemy ją przenieść, Jacques. Myślę, że najlepiej się pospieszyć. Oni wiedzą coś, czego ja nie wiem. Sara potarła swoją pękającą z bólu głowę, sfrustrowana, że nie była w stanie zobaczyć lub usłyszeć, co zwiastuje niebezpieczeństwo. Coś jest nie tak. Od razu mogła poczuć otuchę Falcona, jego silne ramiona, ciepło płynące do niej, choć był wiele mil stąd. Wampir jest uwięziony w swoim legowisku, ale wysyła swoje sługi przez cały kraj, które cię szukają. Mężczyzna chce cię zabrać w bezpieczne miejsce. Naprawdę chcesz, żebym z nim poszła? Czuję się taka bezradna, Falcon. Nie sądzę, bym mogła wywalczyć moje wyjście z papierowej torby.3 Tak. Saro, to jest najlepsze. Będę przy tobie w każdej chwili. Niebo stawało się ciemne, nie dlatego, że słońce zachodziło, ale ponieważ wiatry się wzmogły, wirując coraz szybciej, gromadząc razem kurz, brud i rumowisko w gigantycznej masie. Zgromadziły się roje owadów, całe mnóstwo, 3

Zapewne jakiś idiom lub popularny zwrot…

61

szum ich skrzydeł dorównywał wiatrowi. Dzieci będą bardzo przestraszone. Sara wyciągnęła zapewnienie. Falcon chciał przygarnąć ją bliżej, trzymać ją przy sobie, schronić ją przed walką, biorąc ją w bezpieczne miejsce. Wysłał jej ciepło, miłość. Znajdę je, Saro. Musisz zachować czujność, żebym mógł cię strzec, gdy jesteśmy oddzielnie. Z jakiegoś powodu słowa Falcona upokorzyły ją. Chciała być przy jego boku. Musiała być przy jego boku. Jacques Dubrinsky pochylił się do Sary. – Rozumiem, jak się czujesz. Nie lubię być z dala od Shei. Ona jest naukowcem, bardzo ważnym dla naszego ludu. – Spojrzał na swoją życiową partnerkę, gdy łatwo zebrał Sarę w swoje ramiona. Jego wypowiedź była czuła, mieszanka dumy i szacunku. – Ona jest bardzo zdeterminowana, skupiona na tym, co robi. Odkryłem pewien dyskomfort. – Uśmiechnął się ponuro, otwarcie dzieląc się swoim wyznaniem. - Czekaj! – Sara wiedziała, że brzmiała na spanikowaną. – W ciężarówce jest plecak, nie mogę go zostawić. Nie mogę. – Pamiętnik Falcona był w drewnianym pudełku. Nosiła go ze sobą wszędzie. Nie mogła go zostawić. Shea zawahała się, jakby miała się sprzeczać, ale uprzejmie szperała wokół wraku, dopóki triumfalnie nie pojawiła się z plecakiem. Sara miała rozpostarte ramiona i Shea jej go podała. Jacques uniósł brwi. – Czy jesteś już gotowa? Zamknij oczy, jeśli szybkie podróżowanie ci przeszkadza. Zanim mogła zaprotestować, pomknął z nią przez przestrzeń, poruszając się tak szybko, że wszystko wokół niej rozmazywało się w smugi. Sara cieszyła się, że była z dala od wraku jej ciężarówki, od dzikiego wiatru i rojów owadów zaciemniających niebo. Powinna się bać, ale było coś uspokajającego w Jacquesie i Shei Dubrinsky. Solidność. Niezawodność. Miała wrażenie dużego, pełnego zakamarków domu z kolumnami i panoramicznymi balkonami. Nie miała czasu, aby uzyskać więcej niż szybkie spojrzenie zanim Jacques wkroczył do środka. Wnętrze było bogate z wypolerowanym drzewem i szerokimi otwartymi przestrzeniami. To wszystko było razem zmieszane – sztuka, wazony, piękne gobeliny i piękne meble. Sara znalazła się w dużym salonie, przyciśnięta do jednej z pluszowych kanap. Ciężkie zasłony były zaciągnięte, blokując całe światło, więc tylko delikatne świece oświetlały pokój, ulga dla oczu wrażliwych na słońce. Sara oddała Jacques’owi okulary przeciwsłoneczne trzęsącą się ręką. – Dziękuję ci. To bardzo troskliwe, że mi je pożyczyłeś. Uśmiechnął się do niej, jego zęby zalśniły biało, jego ciemne oczy ociepliły się. – Jestem bardzo troskliwym, miłym mężczyzną. Shea jęknęła i przewróciła oczami. – On myśli też, że jest uroczy. 62

Druga kobieta, niska z długimi czarnymi włosami, wsunęła się do pokoju, jej smukłe ramie otoczyło w pasie Jacquesa w łatwy, czuły sposób. – Ty musisz być Sara. Shea i Jacques powiadomili mnie przed czasem, że przyniosą cię do mojego domu. Witam. Zrobiłam dla ciebie herbatę. Jest ziołowa. Shea uważa, że twój żołądek będzie ją tolerować. – Wskazała na piękną filiżankę leżącą na spodku na końcu stołu. – Jestem Raven, partnerka życiowa Michaiła. Shea powiedziała, że szukasz Michaiła. Sara spojrzała na herbatę, odchyliła się na poduszki i zamknęła oczy. Jej głowa pulsowała boleśnie i znów poczuła mdłości. Chciała się skulić i iść spać. Herbata i rozmowy brzmiały przytłaczająco. Sara! Głos Falcona był silniejszy niż kiedykolwiek. Musisz pozostać skupiona, dopóki nie będę przy twoim boku, aby cię chronić. Nie znam tych obcych. Uważam, że nie mają zamiaru cię skrzywdzić, ale nie mogę cię ochronić, gdy będziesz tego potrzebować, chyba że zachowasz czujność. Sara starała się skupić. – Wampir poluje na mnie od piętnastu lat. Zabił całą moją rodzinę i ukradł dzieci o których wiedział, że są dla mnie bardzo ważne. Wszyscy jesteście w wielkim niebezpieczeństwie. Brwi Jacquesa wystrzeliły w górę. – Umykałaś wampirowi przez piętnaście lat? – Było mnóstwo sceptycyzmu w jego głosie. Sara odwróciła głowę i spojrzała na Shee. – On nie jest taki uroczy, gdy jest się koło niego już jakiś czas, prawda? Shea i Raven zwinęły się ze śmiechu. – On puszy się przy tobie, Saro – zapewniła Shea. - Co? – Jacques próbował wyglądać niewinnie. – Całkowitym wyczynem dla kogokolwiek jest umykanie wampirowi przez piętnaście lat, nie mówiąc już o człowieku. Całkowicie uzasadniona jest myśl, że zaszła pomyłka. I ja jestem uroczy. Raven potrząsnęła do niego głową. – Nie licz za bardzo na to, Jacques. Wiem z dobrego źródła, że ochota, by cię kopnąć, przychodzi często. I ludzie są całkowicie zdolni do niezwykłych rzeczy. – Zebrała kilka kawałków szkła z ubrań Sary. – To musi być dla ciebie przerażające. - Początkowo – Sara zgodziła się zmęczonym głosem – ale to był sposób na życie. Uciekając, zawsze zostając przed nim. Nie wiedziałam, dlaczego był tak sfiksowany na moim punkcie. Shea i Raven zapalały aromatyczne świece, uwalniając kojący zapach, który sączył się w skórę Sary, trafiał do jej płuc, jej ciała i zmniejszał ból. – Sara – Shea powiedziała miękko. – Masz wstrząśnienie mózgu i kilka połamanych żeber. Złożyłam żebra wcześniej, ale muszę popracować, aby upewnić się, że szybko się uzdrawiasz. Sara westchnęła cicho. Ona po prostu chciała spać. – Wampir przyjdzie, jeżeli się dowie, że tu jestem, a wy wszyscy będziecie w niebezpieczeństwie. O wiele 63

bezpieczniej, jeśli zostanę w ruchu. - Michaił znajdzie wampira - powiedział Jacques z pełnym zaufaniem. Pozwól kobiecie, żeby cię uzdrowiła, Saro. Słyszałem plotki innych. Była ludzkim lekarzem zanim Jacques się o nią upomniał. Sara zmarszczył brwi, gdy spojrzała na Shee. – Falcon słyszał o tobie. Mówi, że byłaś lekarzem. - Nadal jestem lekarzem – Shea uspokoiła delikatnie. – Dziękujemy za ostrzeżenie i twoją troskę o nas. To przynosi zaufanie, ale mogę cię zapewnić, że wampir nie będzie mógł nas tutaj skrzywdzić. Pozwól mi się tobą opiekować, dopóki nie przybędzie twój życiowy partner. – Jej ręce były bardzo delikatne, gdy przeniosła Sarę, pozostawiając mrowiące ciepło. – Leczę cię jako Karpatiański, a nie ludzki lekarz, a to niespecjalnie się różni. Jest szybsze, bo leczę od wewnątrz. To nie będzie bolało, ale czuje się ciepło. Raven nadal usuwała szkło z odzieży Sary. – Jak poznałeś Falcona? On nie jest nam znany. – Używała miękkiego, przyjaznego głosu, chcąc uspokoić Sarę, aby przekonać ją, że będzie bezpieczna w ich domu. Również chciała wszelkich dostępnych informacji, które mogą zostać przekazane jej własnemu partnerowi życiowemu. Sara oparła się na poduszki, palce zacisnęły się wokół paska jej plecaka. Mogła usłyszeć wiatr, bezwzględny, ohydny wiatr, który wył i jęczał, krzyczał i szeptał. W wietrze był głos. Nie mogła rozróżnić słów, ale poznała dźwięk. Deszcz smagał okna i dach, uderzając w ściany, jakby domagał się wejścia. Mroczne cienie przesuwały się za oknem – na tyle ciemne, na tyle złe, aby poruszyć ciężkie zasłony. Materiał nie mógł uniemożliwić cieniom dotarcie do pokoju. Iskry zaiskrzyły i zatrzeszczały, uderzając w coś, czego nie mogli zobaczyć. Wycie i jęki wzrosły, atakując ich uszy. - Jacques. – Shea wypowiedziała imię jako talizman. Wsunęła swoją rękę w większą jej partnera życiowego, patrząc na niego z surową miłością błyszczącą w jej oczach. Mężczyzna przyciągną swoją partnerkę życiową bliżej, delikatnie pocałował jej dłoń. – Zabezpieczenia wytrzymają. – Zmienił pozycję, przesuwając się w miejsce, w którym jego ciało było między oknem, a pluszowym krzesłem, gdzie siedział Sara. Ruch był subtelny, ale Sara była jego bardzo świadoma. Brzmienie deszczu zmieniło się, stał się gradem czegoś cięższego uderzającego w okna i obrzucającego budowlę. Raven obróciła twarz w stronę kamiennego kominka. Setki błyszczących, czarnych ciał spadały z komina, lądując z nieprzyjemnym pluśnięciem na palenisku, gdzie jasne płomienie skoczyły do życia, paląc owady, gdy dotykały kamieni. Szkodliwa woń wznosiła się z czarnym dymem. Szczególnie duży owad popędził prosto w kierunku Sary, jego okrągłe 64

oczy skupiły się na niej złowrogo.

- Rozdział 7 Falcon, w postaci sowy, wpatrywał się w ziemię daleko poniżej niego. Widział ciężarówkę upiora przez gęstą roślinność. Była pochylona pod kątem, jedna opona zwisała niebezpiecznie nad przepaścią. Druga sowa wysunęła się cicho z chmur, obojętna na paskudny wiatr albo zacinający deszcz. Falcon czuł spokój w swoim umyśle, a potem wybuch radości, triumfu, promieniującą dumę z jego ludzi. Znał to leniwe, pewne siebie szybowanie, pamiętał je dobrze. Michaił, syn Vladimira Dubrinsky, miał talent ojca. Falcon wzniósł się na wyższy krąg w kierunku drugiej sowy. Minęło wiele czasu, odkąd ostatnio rozmawiał z innym Karpatianinem. Radość, którą czuł, nawet ze zbliżającej się bitwy, była nie do opisania. Dzielił się nią z Sarą, jego partnerką życiową, jego drugą połową. Zasłużyła by się dowiedzieć, co dla niego zrobiła; ona była tą, która pozwoliła mu poczuć emocje. Falcon udał się na ziemię, lądując zmienił się w swoją własną postać. Michaił wyglądał tak, jak jego ojciec przed nim. Ta sama moc przylgnęła do niego. Falcon skłonił się nisko, elegancko. Wyciągnął rękę, obejmując przedramię Michaiła w sposób starych wojowników. – Ofiaruję ci lojalność, Książę. Poznałbym cię wszędzie. Jesteś taki sam, jak twój ojciec. Przeszywające czarne oczy Michaiła ociepliły się. – Jesteś mi dobrze znany. Byłem wtedy młody. Nagle nam zaginąłeś, podobnie, jak wielu naszych największych wojowników. Jesteś Falcon i uważano, że twoja linia zostanie utracona, kiedy zniknąłeś. Jak to możliwe, że żyjesz, a jednak nic o tobie nie wiedzieliśmy? – Jego chwyt był silny, gdy odwzajemnił odwieczne pozdrowienie między wojownikami z ich gatunku. Jego głos był ciepły, nawet łagodny, mimo to nie zniknęła subtelna nagana dla Falcon. - Twój ojciec przewidział wiele w tych dniach, ciemny cień przyszłości naszego narodu. – Falcon odwrócił się w stronę tak niebezpiecznie chwiejącej się ciężarówki. Zaczął kroczyć w kierunku pojazdu, z Michaiłem w idealnej synchronizacji. Poruszali się razem prawie jak tancerze, płynne i wdzięcznie, pełni mocy i koordynacji. – Wezwał nas razem pewnej nocy, wielu z nas i poprosił na ochotników, abyśmy udali się do obcych krajów. Vlad nie kazał nam iść, ale był bardzo szanowany, a ci z nas, którzy zdecydowali się zrobić to, o co prosił, nigdy nie pomyśleli żeby odmówić. On wiedział, że zostaniesz Księciem. Wiedział, że staniesz w obliczu zagłady naszego gatunku. To było konieczne, abyś uwierzył we własne możliwości, a wszyscy nasi ludzie wierzyli w ciebie i nie opierali się na tych z nas, którzy byli starsi. Nie mogliśmy pozwolić sobie na podzielony lud. – Głos 65

Falcona był łagodny, rzeczowy. Czarne oczy Michaiła przesunęły się po wykutej w granicie twarzy Falcona, szerokich ramiona, swobodna droga, którą przebył sam. – Być może rada byłaby mile widziana. Nikły uśmiech dotknął wyrzeźbionych ust Falcona, napotykając ciepło w głębi jego oczu. – Być może nasi ludzie potrzebowali świeżego, nowego spojrzenia bez zamieszania, które było kiedyś. - Być może – Michaił mruknął cicho. Upiór wspiął się po ciężarówce i przeszedł wokół pojazdu, jak gdyby go badając. Nie spojrzał na dwóch Karpatiańskich mężczyzn ani nie potwierdził ich obecność w żaden inny sposób. Nagle oparł się plecami o ciężarówkę, kopał nogami w skalisty grunt i zaczął się naprężać. Niebo eksplodowało czarnymi owadami, tak wieloma, że powietrze wydawało się pojękiwać od ich ilości, sypiąc się z nieba z furią dorównywającą burzy. Wewnątrz ciężarówki dzieci zaczęły krzyczeć, gdy metal zapiszczał. Pojazd zsuwał się powoli, ale nieuchronnie na skraj urwiska. Falcon nałożył wybuch nadnaturalnej szybkości, złapał upiora za ramię i zakręcił nim z dala od ciężarówki. Powierzył Michaiłowi powstrzymanie dzieci przed podchodzeniem. Owady atakowały go, żądliły, gryzły, uderzały w jego ciało, tysiące z nich, wchodziły do jego oczu i nosa, i uszu. Falcon był zmuszony do rozpłynięcia się w parę, wyrzucając szybko barykadę wokół siebie, kiedy pojawiał się ponownie za upiorem. Stwór odwrócił się niezgrabnie, ciągnąc jedną nogę, gdy próbował zwrócić się przodem do Falcona. Jego oczy świeciły demoniczną czerwienią. Wydawało to dziwne odgłosy, gdzieś pomiędzy mruczeniem, a warczeniem. To zamachnęło się przy Falconie, z paznokciami ostrymi jak brzytwa, chybiając o cal. Falcon pozostał tuż poza zasięgiem, obserwując z bliska. Upiór był bezmyślną marionetką, która była wykorzystywana przez jego mistrza. Wampir musi wiedzieć, że Falcon był starożytny, z łatwością zdolny zniszczyć takie stworzenie, więc to mało sensowne, żeby potwór próbował z nim walczyć, ale to było dokładnie to, co upiór robił. Makabryczna marionetka chwyciła Falcona, macając, aby mieć swoje ręce zaciśnięte na szyi Falcona. Falcon łatwo złamał uchwyt, łamiąc grube kości i skręcając upiorowi kark. Pęknięcie było słyszalne, pomimo intensywności wiatru i głośnego klekotu owadów, gdy uderzył w ziemię. Upiór wydawał się przez chwilę żarzyć, oczy zaświeciły niesamowitą pomarańczą w ciemności, skóra liniała, jak gdyby istota była bardziej wężem niż człowiekiem. - Zabierz stąd dzieci – Falcon zawołał poważnie, cofając się od stworzenia. Światło pochodzące z wnętrza upiora stawało się coraz jaśniejsze, wydzielając 66

specyficzną poświatę. – To pułapka. Michaił rzucił dzieci na bezpieczny grunt. Trzy dziewczynki i czterech chłopców. Zeskoczył z drogi, gdy ciężarówka zachwiała się niepewnie, a następnie runęła za krawędź. Osłonił umysły dzieci, wiedząc, że były przerażone przez większość dnia. Najstarsze dziecko, chłopiec, nie mógł mieć więcej niż osiem lat. Michaił wyczuł, że każde z nich było wyjątkowe w jakiś sposób, każde z nich miało parapsychiczne zdolności. Owady padały z nieba, opadając wokół nich, tworząc grube, groteskowe stosy wijących się wróży. Mimo, że Michaił wzniósł barierę nad nimi i osłaniał ich umysły, dzieci wpatrywały się z szeroko otwartymi oczami w przerażeniu na pluskwy. Michaił usłyszał miękkie ostrzeżenie Falcona, spojrzał na upiora i natychmiast zmienił kształt, stając się długim, skrzydlatym stworzeniem, legendarnym smokiem. Korzystając ze swojego umysłu do kontroli nad dziećmi, zmusił je do wspięcia się na jego plecy. Przylgnęły do niego, ich ciała drżały, ale zaakceptowały, to co się działo, bez rzeczywistego zrozumienia. Michaił wzniósł się w powietrze, kładąc długi czerwono-pomarańczowy płomień, spalając wszystkie ohydne chrząszcze i szarańczę w jego zasięgu. Przeniosę dzieci w bezpieczne miejsce. Leć już! Falcon był zaniepokojony o Księcia, zaniepokojony o dzieci. Upiór zawirował, tworząc osobliwą wichurę, której ruch przypominał mini tornado. Wiatry były wściekłe, rozwiewając owady we wszystkich kierunkach, nawet zasysały je do nieba. Żar był na tyle jasny, że ranił wrażliwe oczy Falcona. We wszystkich moich wielowiekowych walkach z nieumarłymi i ich sługusami, jest to nowe zjawisko. Dla mnie również nowe. Michaił leciał szybko przez zanikające światło na niebie, walcząc z okrucieństwem wiatru i gęstą masą owadów atakujących ze wszystkich stron. Nieumarły jest rzeczywiście potężny, skoro stworzył takie spustoszenie, podczas gdy wciąż leży w swoim legowisku. On jest bez wątpienia starożytny. Wysłałem wiadomość do twojego brata, aby poczekał z walką z nim, gdyż jestem pewien, że ten jest tak stary i tak doświadczony, jak ja. Mam nadzieję, że wysłucha Sarę. Michaił w ciele smoka westchnął. Też miał taką nadzieję. Natychmiast dotknął umysłu Jacquesa, przekazał co zaszło i ich wnioski. Falcon odsunął się ostrożnie od upiora, próbował ustawić między nimi dystans. Nieumarły ustawił przynętę z pułapką, odciągnął od nas Sary za pomocą dzieci i upiora. Pójdzie za nią. Którykolwiek kierunek wybrał Falcon, groteskowe stworzenie odwracało się z nim w doskonałym rytmie, dopasowując jego płynne ruchy, jak gdyby byli partnerami do tańca. Wynoś się stąd natychmiast, Michaił. Nie czekaj na mnie. To coś przyczepiło się do mnie jak cień. Śmiertelne i trudne zaklęcie do złamania. On jest bombą. Dostań się do Sary. 67

Nie będę szczęśliwy, jeśli taki podły stwór cię zrani. Było ostrze humoru w miękkim głosie Michaiła. Ostrze zmartwienia. Jestem starożytny. To coś mnie nie pokona. Chodzi mi tylko o bezpieczeństwo twoje i dzieci. I o opóźnienie w dotarciu do Sary. To była prawda. Falcon może i nie widział czegoś takiego wcześniej, ale miał najwyższe zaufanie do swoich własnych umiejętności. Już pracował nad usunięciem wiążącego przywiązania z jego komórkami. To było głębokie zacienienie, jak gdyby upiorowi udało się umieścić swoje cząsteczki w Falconie. Falcon próbował różnych metod, ale nie mógł znaleźć, gdzie powiązanie odcisnęło się w jego ciele. Upiór był rozżarzony do białości, kwitnął jak grzyb i emitował dziwny niski pomruk. Czas się kończył. Falcon przebiegł rękoma w dół ramion, przez klatkę piersiową. Od razu poczuł dziwne ciepło emanujące z jego piersi. Oczywiście. Wampir wyrył cztery długie bruzdy na jego klatce! Nieumarły zostawił zaklęcie na klatce piersiowej Falcona, ślad, żeby upiór go rozpoznał, żeby przylgnął do niego. Falcon natychmiast przekazał Księciu informacje, gdy szybko zaczął oddzielać się od potwornej bomby zegarowej. Buczenie było głośniejsze, tony mocno wzrosły, gdy owady klekotały z większą intensywnością. Pluskwy były w pewnego rodzaju amoku, latając we wszystkich kierunkach, roiły się, starając się wydrapać sobie drogę przez barierę, którą Falcon wzniósł wokół siebie. Nie miał czasu myśleć o jadowitych owadach; musiał zwrócić pełną uwagę na usuwanie ukrytego ocienienia w jego ciele. Odciski palców wampira zostały wyryte głęboko pod skórą Falcona. Falcon sunął szybko w kierunku wąwozu, ciągnąc upiora z dala od lasu. Ponieważ zakręcał w ten sposób, że prowadził marionetkę wampira za sobą na każdym kroku, badał swoje ciało od wewnątrz. Ominął te maleńkie ślady szpecące jego skórę, wciśnięte głęboko w okaleczenia, które już uzdrowił. Takie małe, takie śmiertelne. Skoncentrował się na skrobaniu niemal niewidocznych znaków spod jego skóry. Ogromnego zdyscyplinowania wymagała praca, gdy się poruszał, używając tylko swojego umysł, prowadząc makabrycznego upiora prosto na krawędź urwiska. Płynął ponad pustą przestrzenią, kusząc niecną kreaturę, by zrobiła ostatni krok, który wysłałby to na skały poniżej. Wybuch, kiedy nadejdzie, może być umieszczony w głębi wąwozu. Falcon pracował szybko, wiedząc, że jeśli upiór był do niego przywiązany, nawet przez takie małe i niewidoczne nici, eksplozja może go zabić. Upiór był z nim teraz w powietrzu i Falcon zaczął powoli schodzić, prowadząc ohydną rzecz, gdzie nie może zrobić krzywdy, nawet jak nadal kontynuował szukanie każdego śladu w bruzdach na jego piersi. Wirujące gorące światło nagle zadrżało, ślizgało się, jakby wisiało tylko na kilka niepewnych nitkach. Buczenie było już w stanie wielkiego podekscytowania, bezlitosny, 68

niesłabnący krzyk w jego głowie utrudniał myślenie. Falcon odciął się od hałasu, zwiększając swoją prędkość, wiedząc, że jest blisko od zrzucenia upiora, wiedząc, że jest blisko końca tej pracy. Wampir czekał na zachód słońca, trzymając Falcona z dala od Sary z pewnością tak, jak gdyby go uwięził. Upiór pulsował czerwono-pomarańczowy światłem przez rozżarzony do białości blask, akurat gdy Falcon złuszczył ostatni znak wampira. Marionetka zaczęła spadać, stopniowo zanikając, gdy Falcon wzniósł się szybko w kierunku zmąconych chmur. Falcon rozpłynął się w mgle, kiedy popędził z dala od piszczącej bomby. Eksplozja była monumentalna, siła, która wybuchła rozrzuciła części owadów we wszystkich kierunkach, wyżłobiła krater na zboczu wąwozu i postawiła zarośla w ogniu. Falcon natychmiast oblał płomienie deszczem, kierując ciężkie chmury nad stromy wąwóz, gdy odwrócił się w kierunku domu Michaiła, wybierając kierunki z umysłu Księcia. Kiedy Falcon nawiązał kontakt z Michaiłem, odnalazł go zaangażowanego w rozmowę z ludzkim mężczyzną, przestrzegając człowieka żeby chronił dzieci. Wiedział, że nie musi się martwić o dzieci; Michaił nigdy nie postawiłby ich w niebezpiecznej sytuacji. Sara, jestem w pewnej odległości, ale wkrótce do ciebie dołączę. Falcon! Sara wyprostowała się pomimo jej zawrotów głowy, patrząc z przerażeniem na ohydnego chrząszcza pędzącego przez podłogę w jej kierunku. Gapiło się to wprost na nią, obserwując ją, znakując ją. I wiedziała, co to było. Właśnie gdy Falcon mógł użyć jej oczu, żeby zobaczyć, co się dzieje wokół niej, wampir używał chrząszcza. Twardy pancerz płonął, śmierdząc okropnie, ale to poruszało się nieomylnie w jej kierunku, wpatrzony w nią. On wie, gdzie jestem. Zabije wszystkich tych ludzi. Była przerażona, ale Sara nie mogłaby żyć z większą winą. Jeśli ten potwór chciał jej tak bardzo, być może rozwiązaniem było po prostu wyjść za drzwi i go znaleźć. Nie! Głos Falcona był silny, władczy. Zrobisz to, co ci powiem. Poinformuj mężczyznę, że ten wróg jest starożytny, najprawdopodobniej jest jednym z wojowników wysłanych przez ojca Michaiła, który zmienił się w wampira. Słońce jeszcze nie zaszło, mamy kilka minut. Mężczyzna musi wykorzystywać grę na zwłokę, dopóki nie dotrzemy do niego z pomocą. Jacques po prostu nadepnął na dużego owada, płomienie i wszystko razem, zgniatając rzecz pod jego stopą, dusząc płomienie. Sara odchrząknęła i spojrzał na Jacquesa ze smutkiem w oczach. – Tak mi przykro. Nie chciałem przyprowadzić do was wroga. On jest starożytny, Falcon mówi, że najprawdopodobniej jest to jeden z wojowników, wysłanych przez ojca Michaiła. Raven delikatnie palcami wygładziła z tyłu Sary włosy. Jacques przykucnął, więc był z Sarą na jednym poziomie. Jego wyraz twarzy był tak spokojny, jak 69

zawsze. – Powiedz mi, co wiesz, Saro. Pomoże mi to w walce. Sara potrząsnęła głową, musiał stłumić jęk, gdy jej głowę zatętniła i zapulsowała z bólu. – Falcon powiedział, żeby opóźnić bitwę, aby poczekać na niego i na Michała. - Ulecz ją, Shea – Jacques polecił delikatnie. – Słońce jeszcze nie zaszło, a wampir jest uwięziony głęboko w ziemi. On wie, gdzie ona jest i przyjdzie do nas, ale zabezpieczenia go spowolnią. Mamy czas. Michaił będzie zaraz w drodze tutaj, a jej partner życiowy również przybędzie. Ten starożytny wróg jest potężny. Dzieci, Falcon. A co z dziećmi? Sara odkryła, że trudno myśleć, z groteskową pozostałością owada na nieskazitelnie błyszczącej drewnianej podłodze. Dzieci są bezpieczne, Saro. Nie martw się o nie. Michaił zabrał je do bezpiecznego domu. Mężczyzna, człowiek, który wie o nim i o naszych ludzi, ma tam ich strzec. Będą tam bezpieczne, podczas naszego polowania na wroga. Sara westchnęła gwałtownie. Inni nie widzieli tego, co ona? Że wampir przeniknął zabezpieczenia i odnalazł ją, że patrzył na nią oczyma jego sługi. Teraz dzieci, które chciała adoptować zostały wzięte przez całkowicie obcego. Kim jest ten człowiek? Skąd o nim wiesz, Falcon? Może powinieneś iść tam samemu. Oni muszą być tak przestraszeni. Michaił ufa temu mężczyźnie. Nazywa się Gary Jansen, jest przyjacielem naszych ludzi. On będzie opiekować się dziećmi, dopóki nie zniszczymy wampira. Nie możemy sobie pozwolić, aby przyciągnąć nieumarłego do nich po raz drugi. Michaił nie pozostawi ich przestraszonych. Jest zdolny do tego, aby pomóc im zaakceptować tych ludzi i ich nową sytuację. Sara uniosła podbródek, starając się ignorować straszne łomotanie w głowie. – Czy znasz może niejakiego Gary'ego? Michaił bierze do niego dzieci. – Wiedziała, że brzmiała na niespokojną, ale nie mogła nic na to poradzić. Shea zaśmiała się cicho. – Gary jest geniuszem, człowiekiem bardzo zaangażowanym w swoją pracę. Przyleciał tu ze Stanów, aby pomóc mi z ważnym projektem, nad którym pracuję. – W czasie gdy mówiła, cichutko zasygnalizowała swojemu partnerowi życiowemu, żeby podniósł Sarę i przeniósł ją do jednej z podziemnych komór poniżej domu. – Żałuję, że mnie tam nie było, aby zobaczyć wyraz jego twarzy, gdy Michaił pojawił się w zajeździe z kilkoma przerażonymi dziećmi. Gary jest dobrym człowiekiem i bardzo oddany by pomóc nam odkryć, dlaczego nasze dzieci nie przeżywają, dlaczego rodzi się tak mało dziewczynek, ale nie mogę go sobie wyobrazić, jak próbuje zając się najmłodszymi całkiem sam. - Bawisz się tymi myślami zbyt wiele. – Śmiech Jacques był niski, przyjemny dźwięk w przeciwieństwie do głośnych, przerażających dźwięków poza domem. – Nie mogę się doczekać, aby powiedzieć ludziom, że jesteś zadowolona z jego nowej roli. 70

- Ale on się nimi zajmie? – Sara szukała otuchy nawet, gdy Jacques podniósł ją wysoko w swoich ramionach. Raven kiwnęła głową dobitnie. – Och, tak, nie ma potrzeby się martwić. Gary nigdy nie porzucić dzieci, a wszyscy Karpatianie są zobowiązani ochronić go, kiedy będzie tego potrzebował. Twoje dzieci będą bardzo bezpieczne, Saro. – Kiedy przechodzili przez dom, wskazała oprawiony obraz na ścianie. – To jest moja córka, Savannah. Gary ocalił jej życie. Sara spojrzała na obraz, gdy przechodzili. Młoda kobieta była piękna, ale wyglądała na tyle samo lat, co Raven. I patrzyła dziwnie znajomo. – Ona jest twoją córką? Wygląda na twój wiek. - Savannah ma partnera życiowego. – Raven dotknęła ramy w kochającym geście. – Gdy są małe, nasze dzieci wyglądają na bardzo młode, ale ich ciała rosną mniej więcej w takim samym tempie, jak ludzkie dzieci, przez pierwsze kilka lat. Dopiero, gdy nasi ludzie osiągają dojrzałość płciową, nasze tempo wzrostu maleje. Z tego powodu mamy problemy z rozmnażaniem. Rzadko się zdarza, że nasze kobiety mają owulację przez dobre sto lat po urodzeniu dziecka. Zdarza się, ale jest to rzadkością. Shea uważa, że jest to forma kontroli populacji, podobnie jak większość innych gatunków stworzyliśmy kontrolę. Ponieważ Karpatianie żyją tak długo, natura albo Bóg, jeśli wolisz, stworzyła zabezpieczenie. Savannah niedługo wróci do domu. Wróciliby natychmiast po ich związaniu, ale Gregori, jej partner życiowy, otrzymał wiadomość od jego zaginionej rodziny i pragnie spotkać się z nimi w pierwszej kolejności. – Głos Raven utrzymywał się na krawędzi ekscytacji. – Gregori jest tu potrzebny. Jest zastępcą Michaiła w dowodzeniu, bardzo potężny mężczyzna. I, oczywiście, stęskniłam się za Savannah. Sara zdała sobie nagle sprawę, że idą szybko przez korytarz. Paplanina Raven oderwała ją od bólu głowy i od niebezpieczeństwa, ale przede wszystkim od faktu, że stale poruszali się w dół, pod ziemię. Poczuła skok jej serca i natychmiast sięgnęła do Falcona. Umysł do umysłu. Od serca do serca. Możemy mieć dziecko tylko raz na sto lat. Powiedziała pierwszą rzecz, o której pomyślała, później była zażenowana, że wyszeptała sekretne marzenie, teraz tego żałowała. Pragnęła domu pełnego dzieci. Z miłością i śmiechem. Ze wszystkimi rzeczami, które straciła. Wszystkimi rzeczami, co zaakceptowała już dawno temu, których nigdy nie będzie mieć. Mamy siedmioro dzieci, Saro, siedmioro opuszczonych, półżywych z głodu, bardzo przerażonych dzieci. Będą nas potrzebować, aby uporządkować ich problemy, kochać je i pomagać im z ich nieoczekiwanymi darami. Trzy dziewczynki mogą lub nie mogą być partnerkami życiowymi dla Karpatian w bolesnej potrzebie, ale wszystkie będą potrzebowały pokierowania. Będziemy mieć wiele dzieci do kochania w nadchodzących latach. Cokolwiek jest twoim marzeniem, jest również moim. Będziemy mieć dom i 71

wypełnimy go dziećmi i śmiechem i miłością. Znajdował się bliżej, był w drodze do niej. Sara otuliła się w jego cieple, w jego słowach. To jest mój dar dla ciebie. Mroczne marzenie, które może przyjąć. Wystarczy sięgnąć. - Gdzie mnie zabieracie? – Niepokój Sary był żenujący, ale wydawało się, że nie może utrzymać go pod kontrolą. Falcon musiał być w stanie ją znaleźć. Usłyszała zapewnienie w jego miękkim śmiechu. Nie ma miejsca, w które mogliby cię zabrać, gdzie nie mógłbym cię znaleźć. Jestem w tobie, tak jak ty jesteś we mnie, Saro. - To co czujesz jest normalne, Saro – powiedziała Raven cicho. – Partnerzy życiowi nie mogą być oddzieleni od siebie i czuć się komfortowo. - I masz wstrząśnienie mózgu – przypomniała Shea. – Bierzemy cię tam, gdzie będziesz bezpieczna – zapewniła ponownie, spokojnie, cierpliwie. Korytarz wił się głęboko w ziemi. Jacques przeniósł Sarę przez coś, co wydawało się drzwiami w litej skale, do dużej, pięknej sali. Przyjemną niespodzianką dla Sary było to, że wyglądała jak sypialnia. Łóżko było duże i wygodne. Zwinęła się w momencie, w którym Jacques ją położył, zamykając oczy i chcąc po prostu iść spać. Czuła zresztą po kilku minutach, że odpoczynek może sprawić, iż poczuje się lepiej. Kołdra była gruby i kojąca, w nietypowe wzory. Sara zauważyła, że raz po raz śledzi symbole. Świece skoczyły do życia, migocząc i tańcząc, rzucając cienie na ścianach i napełniając pokój cudownym aromatem. Sara była ledwie świadoma uzdrawiającego dotyku Shei z całą precyzją chirurga. Sara mogła myśleć tylko o Falconie. Mogła tylko czekać na niego, głęboko pod ziemią, z nadzieją, że oni wszyscy są bezpieczni, dopóki on nie przybędzie.

- Rozdział 8 Atak nadszedł zaraz po zachodzie słońca. Niebo zalał ogień, smugi czerwonych i pomarańczowych płomieni padały prosto w dół, w stronę domu i otaczających go terenów. Długie bruzdy pojawiły się w ziemi, poruszając się szybko, rzucając w kierunku posiadłości, macki wybuchały w pobliżu masywnych bram i kolumn otaczających majątek. Bulwy wybuchały przez ziemię, wypluwając kwas przy ogrodzeniu z kutego żelaza. Owady spadły z chmur, wyciekły z drzew. Szczury rzuciły się na ogrodzenie, armia ich, okrągłe paciorkowate oczy świeciły. Było tam tak wiele ciał, że ziemia była od nich czarna. Pod ziemią Jacques podniósł czujnie głowę. Jego partnerka życiowa dokonywała swojej sztuki uzdrawiania. Jego oczy spotkały się z Raven nad głową Sary. – Starożytny wysłał swoją armię przed jego przybyciem. Dom jest atakowany. 72

- Czy zabezpieczenia wytrzymają? – Raven zapytała ze zwykłym spokojem. Już sięgała do Michała. Byli rozdzieleni przez wiele mil, ale jego ciepło zalało ją natychmiast. - Przeciwko jego służącym zabezpieczenia na pewno będą trzymać. Starożytny stara się osłabić zabezpieczenia, aby mógł było mu łatwiej przeniknąć naszą obronę. On wie, że Michaił i partner życiowy Sary są w drodze. Liczy na szybkie i łatwe zwycięstwo przed ich przybyciem. – Jacques był spokojny, jego czarne oczy stały się płaskie i zimne. Pozbywał się wszystkich emocji w trakcie przygotowań do bitwy. Jego ramiona były owinięte wokół talii Shei, jego ciało przyciśnięte blisko, opiekuńczo wobec niej. Pochylił głowę by pocałować jej szyję, lekkie, krótkie pieszczoty przed odejściem. Raven chwyciła jego rękę, uniemożliwiając mu opuszczenie pokoju. – Michaił i Falcon powiedzieli, że ten jest niebezpieczny, prawdziwie starożytny, Jacques. Poczekaj na nich, proszę. Spojrzał w dół na jej rękę. – Wszyscy są niebezpieczni, siostrzyczko. Zrobię to, co konieczne, żeby ochronić waszą trójkę. – Bardzo delikatnie zdjął jej rękę ze swojego nadgarstka, dał jej niezgrabne, uspokajające klepnięcie, gest sprzeczny z jego elegancją. Raven uśmiechnęła się do niego. – Kocham cię, Jacques. Tak jak Michaił. Nie mówimy ci tego wystarczająco dużo. - Nie ma potrzeby mówić tych słów, Raven. Shea nauczyła mnie wiele przez lata. Więź między nami jest bardzo silna. Mam wiele do przeżycia, wiele oczekiwań. I w końcu przekonałem moją partnerkę życiową, że dziecko jest warte ryzyka. Twarz Raven rozjaśniła się, oczy zabłyszczały od łez. – Shea nie powiedziała mi ani słowa. Wiem, że zawsze chciała mieć dziecko. Cieszę się razem z wami, naprawdę. Shea powróciła do swojego ciała, zachwiała się od intensywnego wysiłku uzdrawiania Sary. Zatoczyła się w kierunku Jacques. Złapał ją przy sobie, wciągnął ją delikatnie w ramiona, ukrył twarz w masie włosów koloru czerwonego wina. – Czy z Sarą będzie wszystko w porządku? – spytał cicho. Było wiele dumy w jego głosie, głębokiego szacunku dla jego partnerki życiowej. Shea oparła się o niego, przekręciła w górę głowę do pocałunku. – Z Sarą będzie dobrze. Ona po prostu potrzebuje swojego partnera życiowego. – Wpatrywała się w oczy Jacquesa. – Tak jak ja. - Ani ty, ani Raven nie wydajecie się mieć dużo wiary w moje zdolności. Jestem wstrząśnięty! – Rozgoryczone spojrzenie Jacques'a padło na obie śmiejące się kobiety, pomimo powagi sytuacji. – Mam swojego brata, który usiłuje ściągnąć 73

na mnie swoje Książęce procedury, dając mi rozkazy, abym nie zajmował się wrogiem, aż do powrotu Jego Królewskiej Mości. Moja własna partnerka życiowa, która jest błyskotliwa, nie wydaje się zdawać sobie sprawę z tego, że jestem wojownikiem niemającym równych. A moja urocza bratowa celowo mnie zatrzymuje. Co o tym myślisz, Saro? – Wygiął do niej w łuk jedną brew. Sara usiadła powoli, przesunęła rękę przez jej zmierzwione, nastroszone włosy. Jej głowa nie pękała już z bólu, a jej żebra czuły się już dobrze. Nawet zniknął ból od siniaków. – Nie wiem nic o twoim statusie jako wojownika nie mający równych, ale twoja partnerka życiowa jest cudotwórczynią. – Miała wrażenie, że Raven i Shea spędzały wiele czasu śmiejąc się, gdy były razem. Nie wydawały się bynajmniej onieśmielone przez Jacques, mimo powagi jego wyglądu. - Nie mogę się o to z tobą sprzeczać – zgodził się Jacques. Shea uśmiechnęła się do Sary, jej twarz była blada. – Musiał to powiedzieć. Zawsze najlepiej jest chwalić swojego partnera życiowego. - I to dlatego ty i Raven obrzucacie oszczerstwami moje waleczne zdolności. – Po raz kolejny Jacques ucałował swoją partnerkę życiową. Z jego wyostrzonym słuchem, mógł usłyszeć atak na majątek. Sara również mogła to usłyszeć. Splotła palce razem z niepokojem. – Nadchodzi. Wiem, że to on. - Nie bój się go, Saro. – Shea pospieszyła z zapewnieniem jej. – Mój partner życiowy walczył z wieloma nieumarłymi i będzie to robił długo po tym, jak ten jeden odejdzie. – Zwróciła spojrzenie na męża. – Raven utrzyma mnie, podczas gdy ty opóźnisz tego potwora. Wróć do mnie cały i zdrowy. - Słyszę cię, mały czerwony włosku i nie mogę zrobić nic innego jak tylko posłuchać. – Jego głos był miękki, intymna pieszczota. Zwyczajnie rozpłynął się w parę i wypłynął z sali. Sara podjęła wysiłek, by zamknąć usta i nie gapić się w szoku. Raven owinęła jedno ramię wokół talii Shei, zaśmiała się cicho. – Karpatianie potrzebują trochę przyzwyczajenia. Powinnam to wiedzieć. - Muszę się pożywić – powiedziała Shea, jej spojrzenie uspokajało Sarę. – Czy to cię niepokoi? - Nie wiem – powiedziała szczerze Sara. Bez wyraźnej przyczyny, miejsce wzdłuż krągłości jej piersi zaczęło pulsować. Zauważyła, że się rumieni. – Przypuszczam, że powinnam się do tego przyzwyczaić. Falcon i ja będziemy czekać, aż ureguluję sprawy biurokracji z dziećmi, zanim my – szukała odpowiedniego słowa – sfinalizujemy rzeczy. – Uniosła podbródek. – Jestem mu bardzo oddana. – Wydawało się, że to słaby sposób na wyjaśnienie intensywności jej uczuć. - Jestem zdumiona, że dał ci czas. On musi być niezwykle pewny swoich 74

umiejętności w chronieniu cię. – powiedziała Raven. – Pożyw się, Shea. Oferuję ci się chętnie, żebyś znów mogła być w pełni sił. – Swobodnie wyciągnęła nadgarstek do Shei. – Karpaccy mężczyźni zazwyczaj mają trudny okres po pierwszym powrocie ich emocji. Muszą zmagać się z zazdrością i strachem, przytłaczającą potrzebą ochraniania ich partnerki życiowej i z przerażeniem jej utraty. Stają się despotyczni i zaborczy i ogólnie są utrapieniem. – Raven zaśmiała się cicho, oczywiście dzieląc się rozmową z jej partnerem życiowym. Sara czuła, jak jej serce gnało, kiedy patrzyła z przerażającą fascynacją, podczas gdy Shea akceptowała pożywienie z Raven. Chociaż to było dziwne, nie mogła zobaczyć żadnej krwi. Była prawie pokrzepiona całkowicie bezinteresownym aktem między dwiema kobietami. Sara została nauczona pokory przez uzdrawiający dar Shei. Została nauczona pokory przez sposób, w jaki została przyjęta, tak całkowicie, w ich krąg, bliska rodzina chętna natychmiast jej pomóc, stawiająca ich życia bezpośrednio na drodze jej niebezpieczeństwa. - Naprawdę planujesz mieć dziecko? – zapytała Raven, gdy Shea zamknęła małe ukłucia na jej nadgarstku szerokim ruchem jej języka. – Jacques powiedział, że ostatecznie cię przekonał. – Słychać było niewielkie wahanie w głosie Raven. Sara obserwowała jak cienie goniły przez delikatne rysy twarzy Shei. Sara zawsze chciała dzieci i wyczuła, że odpowiedź Shei, również, będzie ważna dla jej marzeń. Shea wzięła głęboki oddech, wypuściła go powoli. – Jacques rozpaczliwie pragnie dziecka, Raven. Staram się myśleć jak lekarz, ponieważ ryzyko jest tak wysokie, ale to jest trudne, kiedy wszystko we mnie chce dziecka i kiedy mój partner życiowy czuje to samo. Cudem było, że Savannah przeżyła; wiesz o tym, wiesz jakie to było trudne. Zajęło to zarówno Gregoriego i mnie, ten pierwszy rok walki o jej życie, razem z Michaiłem i tobą. Ulepszyłam mieszankę dla niemowląt, odkąd nie możemy karmić je tym, co kiedyś było idealnym pożywieniem. Nie wiem, dlaczego natura odwróciła się od naszego gatunku, ale walczymy, aby uratować każde dziecko, które się nam urodzi. Mimo to, wiedza o tym wszystkim nie powstrzymuje mnie od pragnienia dzieci. Teraz wiem, że jeśli coś mi się stanie, Jacques będzie w stanie spełnić moje życzenie i wychowa nasze dziecko do czasu, gdy on lub ona założy rodzinę. Niedługo wybiorę termin i miejmy nadzieję, że odniesiemy sukces z ciążą i później z utrzymywaniem dziecka przy życiu. Sara podniosła się uważnie, trochę ostrożnie, skrzywiła twarz. Mogła usłyszeć trzask ognia spotykający wodę, o owadach i innych przerażających rzeczach nic nie wiedziała. Mogła słyszeć wyraźnie, nawet wyobrazić sobie walkę na zewnątrz, armia zła starająca się przebić przez ochronne zabezpieczenia wewnątrz ścian domu. Lecz ona czuła się bezpiecznie. Głęboko pod ziemią, poczuła więź z dwiema kobietami. I wiedziała, że Falcon był w drodze. Przybędzie 75

do niej. Dla niej. Nic go nie powstrzyma. To wydawało się szalone, ale zupełnie naturalne, przebywanie w tej sali rozmawiając intymnie z Raven i Sheą, podczas gdy tuż nad nimi, starożytny wampir szukał wejścia. – Czy będę mieć problemy z posiadaniem dziecka, jak tylko stanę się w pełni taka, jak Falcon? – zapytała Sara. Nie przyszło jej do głowy to, że nie będzie mogła mieć dziecka, gdy będzie Karpatianką. Shea i Raven, obydwie uścisnęły jej dłonie. Gest koleżeństwa, współczucia, solidarności. – Pracujemy bardzo ciężko, żeby znaleźć odpowiedzi. Przeżyła Savannah i dwóch chłopców, ale żadne inne dziewczynki. Mamy do zrobienia dużo badań, a ja rozwinęłam kilka teorii. Gary przyleciał ze Stanów Zjednoczonych, by mi pomóc, a Gregori podąży tu w ciągu kilku tygodni. Wierzę, że możemy znaleźć sposób, aby utrzymać dzieci przy życiu. I nawet wierzę, że jestem blisko znalezienia powodu, dlaczego rodzimy tak niewiele dziewczynek, ale nie jestem pewna, nawet jeśli poznam przyczynę, czy mogę naprawiać sytuację. Wierzę, że każda kobieta, która była kiedyś człowiekiem, ma dużą szansę posiadania córki. A to jest bezcenny dar dla naszej wymierającej rasy. Sara przemierzyła długość pokoju, nagle potrzebując Falcona. Im dłużej była z dala od niego, tym wydawało się to gorsze. Potrzeba. To pełzło przez nią, skręciło jej brzuch w węzeł, uwięziło oddech. Zaakceptowała to, znała potrzebę na długo przed tym, jak poznała rzeczywistość Falcona. Nosiła jego dziennik ze sobą wszędzie, jego słowa odcisnęły się w jej głowie i w jej sercu. Potrzebowała go wtedy; teraz jest tak, jakby część niej była martwa bez niego. - Dotknij jego umysł swoim – poradziła cicho Raven. – On jest zawsze tam dla ciebie. Nie martw się, Saro, również będziemy tu dla ciebie. Nasze życie jest cudowne, pełne miłości i niesamowitych umiejętności. Partner życiowy jest wart porzucenia tego, co miałaś. Sara przesunęła rękę przez swoje włosy, mierzwiąc je dodatkowo. – Nie miałam dużo w życiu. Falcon dodał mi odwagi, żeby znowu marzyć. O rodzinie. O domu. O przynależności do kogoś. Nie boję się. – Nagle się roześmiała. – Cóż… może jestem podenerwowana. Trochę podenerwowana. - Falcon musi być niesamowitym człowiekiem – powiedziała Shea. Nie taki niesamowity. Jacques nigdy do końca nie porzucił dotykania Shei. Przez lata udało mu się nauczyć na nowo, wielu rzeczy, które kiedyś zostały wymazane z jego umysłu, ale potrzebował swojej partnerki życiowej żeby zakotwiczała go w każdej chwili. Wcześniej byłby zazdrosny i nerwowy; teraz była to dokuczająca jakość jego głosu. Shea zaśmiała się z niego. Miękko. Intymnie. Wysłała mu swój dotyk, erotyczne obrazy jej ciała oplatającego się wokół niego. To wystarczyło. Ona była jego partnerką życiową. Jego światem. 76

Sara obserwowała ekspresję goniącą przez delikatne rysy twarzy Shei, wiedząc dokładnie, co działo się pomiędzy Sheą, a jej partnerem życiowy. To sprawiło, że Sara czuła się, jakby naprawdę była czegoś częścią, znowu była częścią rodziny. I Raven miała rację, w momencie, w którym sięgnęła do Falcona, był tam, w jej umyśle, otulając ją miłością i ciepłem, zapewnieniem. Owinęła ramiona wokół siebie by trzymać go blisko niej, czuć go w swoim umyśle, słyszeć go, miękkie szepty, obietnice, jego najwyższe zaufanie w swoje umiejętności. To wszystko było tam w jednej chwili. - Sara. – Raven przywróciła uwagę Sary z powrotem na kobiety, zdeterminowana by utrzymać na nich skupienie, a nie na nadchodzącej bitwie. – Czyje są te dzieci, skoro wampirowi udało się uniknąć tak wielu kłopotów w zdobyciu ich? Sara nagle się uśmiechnęła, jej twarz pojaśniała. – Przypuszczam, że teraz są moje. Znalazłam je żyjące w kanałach ściekowych. Połączyli się, ponieważ różnili się od większości. Wszystkie z nich posiadają zdolności psychiczne. Trzy dziewczynki i czterech chłopców. Nie wszystkie ich talenty są takie same, ale i tak wiedzieli, że skoro są tacy młodzi, to potrzebują siebie nawzajem. Miała dla nich wiele empatii, ponieważ również dorastałam czując się inna. Chciałam dać im dom, gdzie mogliby czuć się normalnie. - Trzy dziewczynki? – Shea i Raven wymieniły długie, radosne uśmiechy. Shea potrząsnęła głową ze zdumieniem. – Jesteś prawdziwym skarbem. Przyprowadziłaś nam starożytnego wojownika. Możemy się wiele od niego nauczyć. Masz siedmioro maleństw z psychicznymi talentami i jesteś partnerką życiową. Powiedz mi, jak to jest, że akceptujesz nasz świat tak chętnie. Sara wzruszyła ramionami. – Ze względu na wampira. Widziałam go zabijającego w tunelach na wykopaliskach, na których byli moi rodzice. Dwa dni później zabił całą moją rodzinę. – Uniosła podbródek trochę tak, jakby przygotowała się na potępienie, ale obie kobiety tylko patrzyły smutno, ich spojrzenia były współczujące. – Ścigał mnie przez lata. Zawsze byłam w drodze, żeby zostać przed nim. Wampiry były częścią mojego życia przez długi czas. Po prostu nie rozumiałam różnicy, między wampirami, a Karpatianami. - A Falcon? - podsunęła Raven. Sara usłyszała nagle ciszę na zewnątrz domu, jak gdyby wiatr wstrzymał oddech. Istoty nocy uciszyły się. Zadrżała, jej ciało trzęsło się. Słońce już zaszło. Wampir powstał i pędził przez przestrzeń, aby dotrzeć do posiadłości, zanim Falcon i Michaił mieli szansę wrócić. Sara była pewna, że obie kobiety były świadome tego, że wampir powstaje, ale pozostały spokojne, choć złapały się za ręce. Wzięła głęboki oddech, chcąc, pójść za ich przykładem spokoju. – Falcon był moim ocaleniem przez piętnaście lat. 77

Właściwie nie wiedziałem, że jest prawdziwy. Znalazłam coś, co należało do niego. – To jest mój dar dla ciebie Saro, partnerko życiowa Falcona. Trzymała przy sobie jego słowa kurczowo. – Widziałam go wyraźnie, jego twarz, jego włosy, jego każdą minę. Czułam się tak, jak gdybym mogła zajrzeć w jego serce. Wiedziałam, że należałam do niego, lecz był dawno temu, a ja urodziłam się za późno. Falcon, lecąc stanowczo swoją drogą przez zapadającą noc poczuł jej smutek. Sięgnął po nią, zalał jej umysł czystą intensywnością jego miłość do niej. Nie urodziłaś się za późno, moja miłości. Zaakceptuj to, co jest i to, co zostało nam dane. Wielki dar, bezcenny skarb. Jestem z tobą teraz i na zawsze. Kocham cię całym moim sercem, każdym oddechem. Więc uwierz, że nie pozwolę, aby ten potwór nas rozdzielił. Przetrwałem wieki samotności, jałową egzystencję bez twojej obecności. Nie zabierze cię ode mnie. Pochodzę ze starożytnego rodu i bardzo wykwalifikowanego. Nasz wróg jest naprawdę potężny, ale zostanie pokonany. Serce Sary zaczęło łatwy szaleńczy wyścig, spowalniając do dopasowanego stałego rytmu serca Falcona. Celowo oddychał dla niej, dla nich, wyparł cień w jej głowie jego własnym spokojem ducha. Wiedział dobrze, że wampir porusza się szybko w stronę domu, aby znaleźć Sarę. Nieprawdopodobny odór szybował z nocnym wiatrem. Wieczorne stworzenia szeptały do niego, czmychając w bezpieczne miejsce, aby uniknąć niebezpieczeństwa. Falcon nie miał sposobu, by porozumieć się z Michaiłem i Jacquesem tak, żeby wampir nie słyszał. Mógł użyć standardowej drogi telepatii, używanej przez ich ludzi, ale wampir z pewnością usłyszy. Michaił i Jacques współdzielili więzy krwi i mięli swoją prywatną ścieżkę komunikacji, której nieumarły nie mógł dzielić. Uczyniłoby to planowanie walki ze starożytnym wampirem dużo łatwiejsze. Falcon poczuł, jak ciepło zaskwierczało w powietrzu, gdy pierwszy prawdziwy atak został wypuszczony przez wampira. Wibracje przemocy wysłały falami wstrząs, odbijający się od szczytów górskich, tak że niegodziwe żyły błyskawicy zakołysały czarnymi, skłębionymi chmurami. Ptasia forma, której używał, nie mogła wytrzymać takiej siły. Spadał przez niebo, opadając ku ziemi. Falcon porzucił tą formę i zmienił się w parę. Wiatr gwałtownie się zmienił, dlatego siła wichury, zdmuchnęła kropelki wody w przeciwnym kierunku, niż chciał się udać. Falcon wybrał jedyną bezpiecznie otwartą dla niego drogę; spadł na ziemię, lądując w postaci wilka, biegnąc na czterech nogach ku jego partnerce życiowej i posiadłości Księcia. Pomimo dzielących ich mil, Michaił wpadł na ten sam problem. Dłużej nie było bezpieczne ani wskazane podróżować w powietrzu. Przemierzał ziemię, jako duży, kudłaty wilk biegnący z maksymalną prędkością, łatwo przeskakując kłody na jego drodze. 78

Jacques zlustrował wzrokiem niebo pokryte grubą warstwą szarańczy i chrząszczy, strzałami płomieni i wirującymi czarnymi chmurami z rozwidlonymi błyskawicami. Macki wybuchły po wewnętrznej stronie bramy, mała niedogodność zapowiadająca pierwsze złamanie zabezpieczeń. Był spokojny, gdy spowodował zwiędnięcie macek i osłonił strukturę przed ogniem i owadami. Zaczął narzucać bariery, małe, cienkie, takie, które zajęły niewiele czasu na zbudowanie, mimo to zniszczenie ich, mogło kosztować wampira czas. Liczyły się teraz minuty. Każda chwila, z którą udawało mu się opóźnić starożytnego wampira, dawała Michaiłowi i Falconowi szansę na dotarcie do nich. Brałem udział w wielu bitwach, ale jest to pierwszy raz, kiedy spotkałem wampira tak zdeterminowanego, aby złamać oczywiste zabezpieczenia. Jacques przesłał informacje do swojego brata. Wie, że to jest dom Księcia, że te kobiety są chronione przez więcej niż jednego samca, ale on jest wytrwały. Myślę, że powinniśmy wysłać kobiety głęboko pod ziemię, a ty powinieneś trzymać się z dala, dopóki ten wróg nie zostanie pokonany. A co z ludzką kobietą? Rada nie zwolniła Michaiła. Wilk biegał bez wytchnienia, nie oddychając ciężko, doskonała maszyna natury. Będę ją chronić, aż do przybycia jej partnera życiowego. Pokonamy tego wampira razem. Michaił, masz obowiązek wobec swoich ludzi. Jeśli Gregori by tu był… Gregoriego tu nie ma. Michaił przerwał cierpko. On odszedł za moją córką zaniedbując swój obowiązek ochrony Księcia. Był cień śmiechu w jego głosie. Jacques był zirytowany. Nieumarły jest niepodobny do niczego, co napotkaliśmy. On nie wzdrygnął się od niczego, czym w niego rzuciłem. Jego atak nigdy nie osłabł. Wydaje się, że ten starożytny wróg jest bardzo pewny swoich umiejętności. Głos Michaiła był miękką groźbą, destrukcyjną bronią, jeśli by mu zależało, aby go używać. Był tam akcent ostateczności, który Jacques rozpoznał natychmiast. Michaił pędził przez las, tak szybko, że łapy ledwo muskały ziemię. Czuł blisko obecność drugiego wilka. Poczuł dziki, ostry zapach samca wilka. Duże zwierzę przedarło się przez trudne zarośla, gnał na niego po przekątnej, żeby odciąć mu drogę. Michaił został zmuszony do kontroli swojej prędkości, aby uniknąć zderzenia. Cięższy wilk wykrzywił się, zachwiał, przyjął postać człowieka. Michaił zrobił to samo. Falcon obserwował Księcia przez troskliwe, ostrożne oczy. – Sądzę, że rozsądnie z naszej strony byłoby dokonać wymiany krwi. Zdolność do prywatnego komunikowania się może być przydatna w nadchodzącej bitwie. Michaił kiwnął głową na zgodę, wziął nadgarstek, który Falcon zaoferował, jako gest zobowiązania dla Księcia. Michaił zawsze będzie wiedzieć, gdzie był Falcon, co robił, jeśli tylko będzie sobie tego życzył. Wziął wystarczająco do wymiany i spokojnie zaoferował w zamian własne ramię. 79

Falcon nie dotknął krwi starożytnych od wielu wieków, a ta popędziła przez jego organizm jak ognista kula, napędzała mocą i siłą. Uprzejmie zamknął ukłucia i zlustrował syna Vladymira. – Wiesz, że nie powinieneś być w miejscach, w których możesz być zraniony. Przyszło mi do głowy, że możesz być głównym celem. Gdybyś miał zostać zabity przez takie stworzenie, nasi ludzie będą pozostawieni w chaosie. Wampir miałby szansę uzyskać morderczy uścisk na świecie. Najlepiej, jeśli udasz się pod ziemię, jako nasza ostatnia linia obrony. Twój brat i ja zniszczymy nieumarłego. Michaił westchnął. – Miałem już taką rozmowę z Jacquesem i nie interesuje mnie powtarzanie tego. Walczyłem w niezliczonych bitwach i moja partnerka życiowa jest zagrożona, a także mieszkańcy wsi, którzy są moimi przyjaciółmi i pod moją opieką. – Jego kształt już zamigotał. - Więc nie pozostawiasz mi wyboru, jak zaoferować moją ochronę, twój drugi jest nieobecny. – Słychać było ostrze w głosie Falcona. Jego ciało wykrzywiło się, eksplodowało włosami, stopy i ręce wygięły się w łapy. - Gregori jest w Stanach Zjednoczonych zabierając swoją partnerkę życiową. – To wystarczyło, nagana i ostrzeżenie. Falcon nie był onieśmielony. Był starożytny, jego rodowód stary i święty, jego lojalność i poczucie obowiązku były w nim zakorzenione. Jego obowiązkiem był jego Książę; honor wymagał, aby chronił mężczyznę od wszelkich szkód, nie ważne za jaką cenę. Biegły ponownie, szybkie i płynne, skacząc przez przeszkody, pędząc przez zarośla, ciche i śmiertelne, podczas gdy niebo sypało owadami, a mgła zgęstniała w obłok, który leżał nisko i brzydko wzdłuż terenu. Wilki polegały na swoim ostrym zmyśle węchu, kiedy widzenie stało się prawie niemożliwe. Wpadli na polanę na skraju lasu. Ziemia wybuchła masą macek. Wijące się wyrostki sięgały po nich, wijąc się wzdłuż ziemi poszukując zdobyczy. Dwa wilki skoczyły niemal prosto w powietrze, aby uniknąć zachłannych macek, tańczyły wokół cierniowej ściany i wpadły w poślizg zatrzymując się w pobliżu wysokiej, podwójnej bramy z kutego żelaza. Falcon ustawił się pod kątem blisko Michaiła, wsuwając swoje ciało między Księcia, a wysokiego, eleganckiego mężczyznę, który pojawił się przed nimi. Jego głowa wykrzywiała się w kształcie klina z czerwonymi oczami i łuskami. Jego usta były szeroko rozdziawione, odsłaniając rzędy zębów ostrych jak sztylety. Stwór ryknął, wypuścił ognisty płomień, który przeciął gęstą mgłę prosto w nich. Jacques wystrzelił z domu, przeskakując odległość do bramy, a potem skoczył ponad ziemią do miejsca, w którym był nieumarły. Wampir użył swojej nadprzyrodzonej prędkości, usuwając się poza zasięg. Syknął w nocne powietrze, plugawą, trującą mieszanką dźwięku i jadu. Jad wirował wokół jego stałej postaci, 80

zielony, a następnie czarny. Szkodliwy zapach został zniesiony przez podmuch. Opar po prostu rozpuścił się w tysiącach kropli wody, rozłożył na wietrze, uniósł się w powietrzu chmurą zgnilizny. Myśliwi parli do przodu w gęste paskudztwo. Falcon zamruczał miękko, jego ręce śledziły zawiły wzór. W jednej chwili powietrze wypełniło się dziwną fosforyzującą mleczną bielą. Szlak pozostawiony przez nieumarłego był bez problemu widoczny jako ciemne plamy barwiące żarzącą się biel. Falcon dotarł do chmur, trudne zadanie z powietrzem tak gęstym i szkodliwym. Plamy rozproszyły się po niebie, małe przebarwienia, które wydawały się rozprzestrzeniać i rosnąć we wszystkich kierunkach, mknąc jak mroczne komety przez nocne niebo. Wampir mógł iść tylko w jednym kierunku, ale plamy zostały rozproszone daleko i rozlegle, na wschód i południe, północ i zachód, w kierunku wsi, wysoko nad lasem, wzdłuż grzbietu gór, prosto w górę, powiewając jak plugawa wieża i spadając na ziemię, jako kwaśny mroczny deszcz. Na ziemi szczury i owady wycofały się, cierniowe ściany zachwiały się i upadły, macki wycofały się pod ziemię. Koło rogu bramy, duży szczur wpatrywał się wrogo w dom przez kilka chwil. Wyszczerzył zęby, gryzoń splunął na bramę, zanim odwrócił się i czmychnął. Kute żelazo zaskwierczało i zapaliło się, ślina skorodowała metal, pozostawiając po sobie niewielki sczerniały otwór. Michaił rozesłał wiadomość do wszystkich Karpatian w okolicy, aby czuwali nad mieszkańcami wsi. Żeby odcięli wampirowi źródło pożywienia. Z całym regionem na postawionym w stan gotowości, miał nadzieję szybko znaleźć legowisko wampira. Zasygnalizował dwóm innym myśliwym, by wrócili do domu. Pogoń za wampirem, kiedy nie było wyraźnego szlaku, była głupim poleceniem. Przegrupują się i stworzą plan ataku. - Ten jest rzeczywiście starożytny – powiedział Jacques, gdy przybrali z powrotem swoje prawdziwe postaci na werandzie domu Księcia. – On jest bardziej potężny niż inni, których napotkałem. - Twój ojciec wysłał wielu wojowników. Niektórzy nadal żyją, niektórzy wybrali świt, a kilku zmieniło się w wampira – zgodził się Falcon. – I nie ma wątpliwości, że ten nauczył się dużo przez lata. Ale miał piętnaście lat, żeby znaleźć Sarę, jednak ona uciekała. Człowiek, dziecko. On może być i będzie pokonany. – Spojrzał w kierunku bramy. – Pozostawił po sobie swój trujący znak. Zauważyłem to, kiedy weszliśmy. I, Jacques, dziękuję za znalezienie Sary tak szybko i zapewnienie jej bezpieczeństwa. Jestem twoim dłużnikiem. - Musimy się wiele nawzajem nauczyć – powiedział Michaił – i spełnić nieprzyjemny obowiązek zniszczenia złego, ale Sara musi być w stanie udać się w ziemię. Ona jest pod ziemią w jednej z komór. Dla jej ochrony, najlepiej jeśli przemienisz ją bezzwłocznie. 81

Mroczne spojrzenie Falcona napotkało jego Księcia. – A wiesz, czy może to zostać zrobione bezpiecznie? W moich czasach nikt nie próbował takich rzeczy, poza nieumarłymi. Wyniki były przerażające. Michaił kiwnął głową. – Jeśli ona jest twoją prawdziwą partnerką życiową, to musi mieć paranormalne zdolności. Ona może być przemieniona bez niebezpieczeństwa, ale nie bez bólu. Instynktownie będziesz wiedział, co dla niej robić. Będziesz musiał dostarczyć jej krew. Musisz użyć mnie, gdyż nie masz czasu, aby wyjść upolować ofiarę. - I mnie – Jacques zaproponował szczodrze. – Będziemy potrzebować połączenia w nadchodzącej bitwie.

- Rozdział 9 Sara czekała na Falcona w dużej, pięknej komorze. Świece były wszędzie, płomienie migotały tak, że żarzące się światła rzucały cienie na ścianie. Była sama, siedząc na krawędzi łóżka. Inne kobiety zostały wezwane przez ich partnerów życiowych. Sara podskoczyła, gdy wszedł Falcon. Miała na sobie tylko męską jedwabną koszulę, końce sięgały niemal do jej kolan. Pojedynczy guzik spinał krawędzie razem ponad jej obfitymi piersiami. Była ona najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widział, przez wszystkie wieki jego istnienia. Zamknął cicho drzwi i oparł się o nie, wyłącznie się nią upajając. Żyła. I była prawdziwa. Sara podniosła wzrok na niego, widać było serce w jej oczach. – Wydawało się to wiecznością. Jej głos był miękki, ale spłynął po nim z siłą huraganu, sprawiając, że jego puls walił, a jego zmysły zatoczyły się. Była tam, czekając na niego z takim samym powitaniem na twarzy. Prawdziwe. To było prawdziwe i było tylko dla niego. Falcon wyciągnął do niej rękę, potrzebując jej dotknąć, zobaczyć, że była cała i zdrowa, że uzdrowiciel zdziałał cuda. – Nigdy nie chcę przeżywać takiego terroru ponownie. Zamknięty pod ziemią, czułem się bezradny, nie mogąc ci pomóc. Sara podeszła do jego boku bez wahania. Dotknęła jego twarzy drżącymi opuszkami palców, śledziła każdą ukochaną linię — krzywiznę jego ust, jego ciemne brwi — i potarła, pieszcząc, wzdłuż jego ocienionej szczęki. – Ale ty przyszedłeś mi z pomocą. Wysłałeś do mnie innych i zawsze byłeś ze mną. Nie byłam sama. Co więcej, wiedziałam, że uratujesz dzieci. – Bogactwo miłości słyszał w jej głosie, który ukradł mu serce. Pochylił głowę, by wziąć w posiadanie jej kuszące usta. Była miękkim atłasem i mrocznym snem o przyszłości. Przedłużał swój czas, całując ją raz za razem, delektując się sposobem, w jaki topniała przy nim, ten sposób był tak samo częścią niego. Czy jesteś gotowa stać się taka, jak ja? Być Karpatianką i kroczyć obok mnie 82

przez cały czas? Nie mógł powiedzieć tego głośno, ale intymnie wyszeptał w jej myślach, podczas gdy jego serce stanęło, a oddech uwiązł w płucach. Czekał. Tylko czekał na jej odpowiedź. Jesteś moim światem. Nie sądzę, bym zniosła twój brak. Odpowiedziała mu w sposób jego ludzi, chcąc go uspokoić. - Czy to jest to, czego chcesz, Saro? Czy ja jestem tym, kogo chcesz? Bądź tego pewna — to nie jest łatwa rzecz. Przemiana jest bolesna. – Falcon zacisnął na niej zaborczo uścisk, ale musiał powiedzieć jej prawdę. - Bycie bez ciebie jest bardziej bolesne. – Jej ramiona zakradły się wokół jego szyi. Oparła o niego ciało, jej miękkie piersi napierały na jego klatkę piersiową, jej ciało dopasowało się do niego. – Chcę tego, Falcon. Nie mam zastrzeżeń. I mogę być zdenerwowana, ale się nie obawiam. Chcę z tobą żyć. – Jej usta znalazły jego, małe pocałunki drażniły kącik jego uśmiechu, zęby podgryzały jego dolną wargę. Jej ciało było gorące i niespokojne, i bolące dla niego. Jej pocałunek był ogniem i namiętnością, gorący i pełny obietnic. Oddała się pod jego opiekę bez zastrzeżeń. Roztopił się w środku. To było błyskawicznie, kompletne topnienie, jego wnętrze zrobiło się miękkie, a jego ciało twardniało. Rozdarła go wewnątrz, nic nie robiąc. Nikt nigdy nie przeniknął przez pancerz otaczający jego serce. Było zimne. Martwe. Teraz było szalenie żywe. Jego serce waliło wściekle od miłości w jej oczach, dotyku koniuszków jej palców, gorącego przyjęcia jej ciała, całkowitego zaufania, które mu podarowała, choć jej życie było takim brakiem zaufania. Jego pocałunek był zaborczy, wymagający. Gorący i pilny, sposób w jaki czuło jego ciało. Jego ręce przesunęły się do jej talii w delikatnej pieszczocie, przesunęły się w górę do ciężaru kielicha jej piersi w jego dłoniach. Ale jego usta były czystym ognieniem, dzikie i gorące, nawet gdy jego ręce były tak czułe. Wysunął z otworu pojedynczy guzik, oddech uwiązł mu w gardle i cofnął się na widok bujnej pokusy jej piersi. – Jesteś taka piękna, Saro. Wszystko w tobie. Kocham cię bardziej niż cokolwiek innego. Mam nadzieję, że wiesz o tym. Mam nadzieję, że czytasz w moich myślach i wiesz, że jesteś moim życiem. – Jego palec powoli podążył tropem w dół doliny między jej piersiami do jej pępka. Jego ciało zareagowało, ten bolesny ból naglącego żądania. I pozwolił się temu dziać. Sara obserwowała, jak jego oczy się zmieniły, obserwowała sposób, w jaki jego ciało się zmieniło i uśmiechnęła się, nieustraszona dzikością, którą w nim ujrzała. Pragnęła go. Pragnęła go dla siebie szalenie. Rozpięła jego koszulę, zsunęła ją z jego ramion. Pochylając się do przodu, wycisnęła szereg pocałunków wzdłuż jego mięśni, jej język przesuwał się wokół jego sutka. Uśmiechnęła się w górę do niego, gdy potarła ręką ponad wybrzuszającym się materiałem jego spodni, jej palce zręcznie uwalniały go od ciasnych ograniczeń. Jej ręka owinęła się wokół jego grubej długości, po prostu trzymając go przez chwilę, ciesząc się z wolności bycia 83

zdolną go badać. Potem zahaczyła kciukiem o pasek od spodni, aby je usunąć. – Myślę, że jesteś piękny, Falcon – przyznała. – I wiem, że cię kocham. Owinął ramię wokół jej talii, wciągnął ją na siebie, jego usta stopiły się z jej, całe równocześnie agresywne, żądające, trochę prymitywne. Sara spotykała się z nim pocałunek za pocałunkiem. Jego ręce były wszędzie; tak jak jej. Przesunął dłoń nad jej brzuch, chcąc poczuć dziecko, jego dziecko, rosnące tam, chcąc wszystkiego na raz – ją, dziecko, rodzinę, wszystkiego, czego nigdy nie miał. Wszystkiego, czego jak sądził, nigdy nie będzie mógł mieć. Jego palce zanurzyły się niżej w poszycie ciasnych loków, przykryły jej witające gorąco, nawet, kiedy jego usta pożarły jej. – Wiem, że powinienem zwolnić – udało mu się wycofać. - Nie ma takiej potrzeby – odparła, czując dokładnie to samo uczucie dzikiej pilności. Potrzebowała go. Pragnęła go. Każdy jego cal zatopiony głęboko w niej, łącząc dwie połówki w jedną całość. Cienie tańczyły na ścianie od migoczących świec, rzucając delikatną poświatę na twarz Sary. Podniósł swoją głowę, gdy powoli, ostrożnie, wepchnął dwa palce głęboko w jej wnętrze. Chciał obserwować przyjemność w jej oczach. Niczego nie ukrywała przed nim, jej myśli, jej pragnień czy jej pasji. Oddychała ciężko, jej ciało zacisnęło się, docisnęło wokół jego palców, gorące i potrzebujące. Poruszała się na jego ręku, powolna, seksowna jazda, z głową odrzuconą w tył, obnażając jej gardło, jej piersi lśniły pokusą w blasku świec. Pchnął w nią głębiej, czuł natychmiastową odpowiedź, przypływ gorącej wilgoci. Bardzo powoli pochylił głowę do jej gardła. Jego język wirował leniwie. Jego zęby szczypnęły. Niczego przed nią nie ukrywał, jego umysł napierał na jej, dzieląc doskonałą ekstazę momentu z nią, reakcję jego ciała i szaleństwo gorącej namiętności. Jego palce wnikały głęboko w jej kobiece drogi, gdy zatopił swoje zęby w jej gardle. Piorun przeszył ich oboje, gorący i biały, ból ustąpił miejsca erotycznemu ogniowi. Była gorąca i słodka, i podobnie dzika jak on. Falcon uważał, aby zachować swój apetyt pod kontrolą, biorąc wystarczająco krwi do wymiany. Jego usta zostawiły jej gardło z kojącym wirem jego języka; podniósł ją z tylko jedną ręką owiniętą wokół jej talii i wziął ją do łóżka. Przez cały czas, jego palce wsuwały i wysuwały się z niej, jego usta złączone z jej ustami, przyjemność kwitła i rozprzestrzeniała się lotem błyskawicy przez oboje. Oczekiwała odkryć, że branie przez nią krwi będzie obrzydliwe, ale było to erotyczne i marzycielskie, prawie jak gdyby opuścił zasłonę na jej umysł, usidlając ją w jego mrocznej namiętności. Ale dzieliła jego umysł i wiedziała, że tego nie robił. Ona również dzieliła intensywność jego przyjemności w akcie i dodało jej to odwagi. - To nie jest wystarczające, Falcon. Chcę więcej, chcę cię w moim ciele, chcę nas razem. – Jej głos był zdyszany na jego wargach, jej ręce przesuwały się po nim z 84

niecierpliwością, śledząc każdy określony mięsień, ponaglając jego biodra ku niej. Całował jej gardło, jej piersi, wirując językiem po jej sutkach, wzdłuż jej żeber, wokół jej pępka. Wtedy sapnęła, wznosząc się z łóżka, jej ręce chwytały garści jego włosów, gdy ją smakował. Roztrzaskała się z czystej intensywności swojej przyjemności. Falcon może przenieść ją do innych światów, miejsc piękna, emocji i fizycznego uniesienia. Podniósł się nad nią, ciemny, przystojny mężczyzna z długimi, dzikimi włosami i czarnymi, fascynującymi oczami. Minęło uderzenie serca, gdy był już gotowy i wtedy zafalował do przodu, unieruchamiając ich razem, tak jak powinni być, wnikając głęboko, porywając ją ze sobą. Zaczął się poruszać, każde uderzenie brało go głębiej, napełniając ją przypływem ciepła i ognia. Uniosła się na spotkanie z nim, łaknąc kontaktu, chcąc go głęboko wewnątrz, cały czas jej ciało wiło się mocniej i mocniej, pędząc w kierunku tej nieuchwytnej doskonałości. Sara dyszała, gdy wciąż pchał głębiej, ogniste tarcie zaciskało każdy mięsień w jej ciele, zalewając każdą komórkę dziką ekstazą. Wtedy połączył ich umysły, pchając głęboko, gdy jego ciało ją brało. Czuła jego przyjemność, on czuł jej, ciałem i umysłem, i sercem, ponadczasowy taniec radości i miłości. Wznieśli się razem, eksplodując, rozpadając się, fale uwolnienia zakołysały ziemią, tak, że przywarli do siebie z walącymi sercami i wspólnym uśmiechem. Falcon trzymał ją mocno, ukrył twarz w jej szyi, szeptał miękkie słowa miłości, zachęty, zanim niechętnie rozplątał ich ciała. Leżeli razem na łóżku… czekając. Jej serce waliło, jej oddech nadchodził zbyt szybko, ale dzielnie starała się udawać, że wszystko było zupełnie normalne. Że cały jej świat wokół nie miał być zmieniony na całą wieczność. Falcon trzymał ją w swoich silnych ramionach, chcąc ją uspokoić, potrzebując bliskości tak bardzo, jak ona. - Czy wiesz, dlaczego napisałem pamiętnik? – Pocałował jej skroń, wdychał jej zapach. – Tysiąc lat temu, słowa wezbrały we mnie, kiedy nic nie mogłem poczuć, nic zobaczyć poza szarym obrazem. Emocje i słowa wypaliły się w mojej duszy. Czułem, że muszę je zapisać, tak, żebym zawsze pamiętał o intensywności moich uczuć do mojej partnerki życiowej. Do ciebie, Saro, bo nawet wtedy, tysiące lat przed twoimi narodzinami, nawet więcej, czułem twoją obecność w mojej duszy. Maleńkie migotanie i potrzebowałem oświetlić drogę. – Pocałował ją delikatnie, czule. – Zgaduję, że to nie miało dużo sensu. Ale czułem cię we mnie i musiałem ci powiedzieć, jak bardzo się liczysz. - Te słowa uratowały mi życie, Falcon. Nie przetrwałabym bez twojego dziennika. – Pochyliła się nad nim. Przetrwałaby to. Była silna i zobaczyła to całkowicie. - Aż boję się pomyśleć, jakie problemy mogą sprawić dzieci temu biednemu 85

nieznajomemu, który został wezwany do służby – drażnił Falcon, chcąc zobaczyć jej uśmiech. Sara skubnęła jego gardło. – Ile czasu minie, zanim weźmiemy dzieci do prawdziwego domu? Naszego dom? - Myślę, że można to zorganizować bardzo szybko – zapewnił Falcon, jego palce prześlizgiwały się przez jej gęste, jedwabiste włosy, kochając uczucie swobodnych pasm. – Jedną ze wspaniałych rzeczy w naszych ludziach jest to, że bardzo chętnie dzielą się tym, co mają. Mam ukryte klejnoty i złoto. Miałem zamiar przekazać je Michaiłowi, żeby pomóc naszym ludziom w każdy możliwy sposób, natomiast my możemy poprosić o dom. - Wielki dom. Siedmioro dzieci potrzebuje wielkiego domu. - I licznego personelu. Będziemy musieli znaleźć kogoś zaufanego, żeby czuwał nad dziećmi w ciągu dnia – zauważył Falcon. – Jestem pewien, że Raven i Shea będą znały najlepszą osobą do skontaktowania się. Dzieci mają bardzo specyficzne potrzeby. Będziemy musieli im pomóc… Odwróciła głowę, marszcząc na niego brwi. – Masz na myśli manipulować nimi. Wzruszył swoimi silnymi ramionami, niewzruszony jej rozdrażnieniem. – To jest nasz sposób życia w tym świecie. Musimy osłaniać tych, którzy dostarczają nam pożywienia lub będą żyli w strachu. Urzędnicy, którzy nie chcą oddać nam tych dzieci, łatwo dadzą się przekonać w inny sposób. Powstrzymać dzieci przed strachem i pozwolić im stać się bardziej użytecznymi w ich środowisku i bardziej zaakceptować nowy styl życia, to będzie konieczne. To przydatny dar, Saro i jedyny, na którym polegamy, żeby utrzymać nasz gatunek przed odkryciem. - Dzieci chcą ze mną żyć. Omawialiśmy to przy wielu okazjach. Wzięłabym je do mojego domu natychmiast, ale wiedziałam ostatecznie, że wampir przyjdzie. Próbowałam założyć dla nich bezpieczny dom, schronienie, gdzie mogłabym je zobaczyć bez narażania ich na niebezpieczeństwo. Urzędnicy ciągle stawiali przeszkody na mojej drodze, głównie pobierając więcej pieniędzy. Ale dzieci wiedziały, że się starałam. Uwierzyły we mnie i nie będą się bały nowego życia. - Nie będziesz z nimi w ciągu dnia, Saro. Musimy upewnić się, że zaufają ludziom, na których będziemy musieli polegać ze strzeżeniem ich podczas tych godzin. Właśnie wtedy fala ognia przeszła przez ciało Sary. Położyła rękę na swoim brzuchu i odwróciła głowę, spotykając jego zacienione spojrzenie. Położył nad jej ręką swoją. Pochylił się, żeby ją pocałować, pocałunek smutku, przeprosin. – Chciałbym oszczędzić ci tego bólu, gdybym mógł – szepnął przy jej skórze. Jego ciało drżało przy niej. 86

Złapała jego rękę, splatając razem ich palce. Jej wnętrzności płonęły niepokojąco. – Wszystko w porządku, Falcon. Wiedzieliśmy, że tak będzie. – Chciała go uspokoić, chociaż każdy mięsień kurczył się, a jej ciało drżało z bólu. – Mogę to zrobić. Chcę to zrobić. – Nie dopuściła, aby cokolwiek innego wniknęło w jej umysł. Żaden strach. Nie było na to miejsca, tylko na jej kompletną wiarą w niego, w nich. W jej decyzję. Konwulsje uniosły jej ciało, ciskając je z powrotem. Sara próbował odczołgać się od niego, chcąc go oszczędzić. Falcon chwycił ją, jego umysł mocno zakorzenił się w niej. Razem, piccola. Jesteśmy w tym razem. Mógł poczuć ból rozrywający na wskroś jej ciało, a on oddychał głęboko, równomiernie, zdeterminowany, by oddychać za nich oboje, chroniąc ją tak dobrze, jak mógł. Chciał, potrzebował zabrać od niej ból, ale nawet z jego wielką siłą i ze wszystkimi jego mocami, nie mógł złagodzić strasznego palenia, gdy jej narządy zostały przekształcone. Mógł tylko zarzucić na ramię część strasznego bólu i dzielić jej cierpienie. Trzymał ją, gdy jej ciało oczyszczało się z toksyn. Ani razu nie dostrzegł pojedynczej chwili, kiedy by go winiła lub zawahała się w jej wyborze dołączenia do niego. Dla Falcona, czas wzrastał powoli, przez wieczność, ale wymusił spokój w swoim umyśle, zdeterminowany by być akceptowanym przez Sarę. Zdeterminowany by być wszystkim, czego potrzebowała, nawet jeśli wszystko, co mógł zrobić, to uwierzyć, że wszystko okaże się doskonałe. Przez wieki swojego istnienia, wmieszał się w ludzi i widział niezwykłe chwile męstwa, ale jej niezachwiana odwaga zdumiewała go. Dzielił się z nią swoim uznaniem, jego wiarą w jej zdolność do szybowania nad falami bólu i drgawek, mających w posiadaniu jej ciało. Znosiła każdy moment osobno, starając się go uspokoić, gdy każda fala odpływała, pozostawiając ją wyczerpaną i skołataną. Raz, uśmiechnęła się i szepnęła do niego. Nie mógł jej usłyszeć, nawet z jego fenomenalnym słuchem. Po tym wszystkim posiadanie dziecka będzie łatwizną. Słychać było cierpki humor w jej miękkim głosie, muskającym ściany jego umysłu. Falcon odwrócił głowę, aby uchować ją przed zobaczeniem łez w jego oczach pojawiających się z jawności jej głębokiego przywiązania do niego. W momencie, kiedy wiedział, że to bezpieczne, aby wysłać ją w sen, Falcon wydał polecenie, otwierając ziemię, aby pozwolić pomóc jej właściwością leczniczym. Karpacka gleba, bardziej niż jakakolwiek inna, odmładza i uzdrawia ich lud, ale mogli wykorzystać to, co było dostępne, tak, jak robił to przez wieki. Zapomniał o kojącym bogactwie swojej ojczyzny. Falcon starannie oczyścił sypialnianą komorę, usuwając wszelkie ślady cierpienia i dowody przemiany Sary. Wziął swój czas, polegając na dwóch pozostałych Karpatiańskich mężczyznach utrzymujących czujność, czuwających na wypadek kolejnych ataków starożytnego wampira. Minęło zbyt dużo czasu, odkąd był w domu, od czasu, gdy znał komfort 87

bycia wśród swojego ludu, luksus polegania na innych. Falcon wziął pożywienie zaoferowane mu przez Jacquesa, jeszcze raz wdzięczny za potężną krew zapewnioną przez starożytnego z wielkiego rodu. Odpoczywał przez godzinę, głęboko pod ziemią, jego ramiona były ciasno owinięte wokół Sary. Kiedy Falcon był pewien, że Sara wyleczyła się całkowicie, wyniósł ją na powierzchnię, kładąc ją delikatnie na łóżku, jej nagie ciało było rozciągnięte, czyste i świeże, zapalone świece uwalniały kojący, leczniczy aromat. Jego serce waliło, jego usta wyschły. Saro. Moje życie. Moje serce i moja duszo. Obudź się i przyjdź do mnie. Pochylił głowę, by złapać jej pierwszy oddech jako Karpatianki. Jego druga połówka. Sara obudziła się w innym świecie. Żywe szczegóły, zapachy i dźwięki, niemal zbyt wiele do ogarnięcia. Przytuliła się do Falcona, dopasowując do niego z ufnością swoje ciało. Oboje mogli usłyszeć jej serce walące głośno, szaleńczo. Pocałował czubek jej głowy, potarł brodą jedwabne kosmyki jej włosów. – Ciii, kochanie, to już koniec. Oddychaj ze mną. Pozwól swojemu sercu podążyć w rytmie mojego. Sara mogła usłyszeć wszystko. Wszystko. Owady. Szmer głosów w nocy. Miękki, przyciszony lot sowy. Szelest gryzoni w szczotce znajdującej się obok. Była jednak głęboko pod ziemią, w komorze wykonanej z grubych ścian i skały. Skoro ona mogła usłyszeć wszystko, zatem mogli to słyszeć wszyscy ludzie tego gatunku. Falcon uśmiechnął się, jego zęby były nieskazitelnie białe. – To prawda, Saro – zgodził się, łatwo monitorując jej myśli. – Uczymy się dyskrecji w bardzo młodym wieku. Uczymy się wyciszać na to, co nie jest naszym interesem. To staje się drugą naturą. Ty i ja byliśmy samotni zbyt długo; znów jesteśmy czegoś częścią. Dostosowanie się zajmie trochę czasu, ale życie jest teraz ekscytującą podrożą, z tobą przy moim boku. Zaśmiała się cicho przy jego ramieniu. – Nawet zanim jeszcze przeszłam przemianę, mogłam cię czytać jak książkę. Przestań bać się o mnie. Jestem silna, Falcon. Podjęłam decyzję piętnaście lat temu, że byłeś moim życiem. Moim wszystkim. Byłeś ze mną w moich snach, moim mrocznym kochankiem, moim przyjacielem i powiernikiem. Byłeś ze mną podczas moich najmroczniejszych godzin, gdy wszystko było ponure i beznadziejne, i nie miałam nikogo. We wszystkie moje dni, wszystkie moje noce, byłeś w moim sercu i umyśle. Znam cię. Żyłam tylko dzięki twoim słowom. Nigdy bym nie przetrwała bez twojego dziennika. Naprawdę, Falcon. Znasz moje myśli, wiesz, że mówię prawdę. Nie boję się mojego życia z tobą. Chcę go. Chcę być z tobą. Czuł się onieśmielony jej ogromną hojnością, jej darem dla niego. Odpowiedział jej w jedyny sposób w jaki mógł, pocałunkiem czułym i pełnym 88

miłości, wyrażając ciałem głębokie emocje, których nie potrafił opisać słowami. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że cię znalazłam – szepnął cicho. Jej ramiona okrążyły jego szyję, jej miękkie piersi dociskały się ciasno do jego klatki piersiowej. Przesunęła nogi w zaproszeniu, chcąc jego ciało zatopione głęboko w niej. Chcąc bezpiecznej kotwicy jego siły. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że jesteś rzeczywisty, a nie moją fantazją, kochankiem ze snów stworzonym z wizji. Falcon wiedział, czego potrzebowała. Potrzebował tego samego zapewnienia. Sara. Jego Sara. Nigdy nie obawiająca się okazać mu bezbronność. Nigdy nie obawiająca się pokazać swoich pragnień. Jego usta odnalazły jej, poruszając dla nich niebo. Jej ciało było ciepłe i zapraszające, jego przystań, schronienie, miejsce intymności i ekstazy. Świat runął z dala od nich. Było tylko migotanie świec i jedwabne prześcieradło. Tylko ich ciała i długie, powolne odkrywanie. Była dysząca przyjemność, gdy zaspokoili ich każdą fantazję. Dużo, dużo później, Falcon leżał w poprzek łóżka, z głową na jej kolanach, ciesząc się uczuciem chłodnego powietrza na jego ciele, sposobem w jaki jej palce bawiły się jego włosami. – Nie mogę się ruszyć. Zaśmiała się miękko. – Nie musisz się ruszać. Lubię to, gdzie jesteś. – Jej oddech zaostrzył się, uwiązł jej w gardle, kiedy dmuchnął ciepłym powietrzem delikatnie, złośliwie, po jej udach. Jej całe ciało zacisnęło się w reakcji, tak uwrażliwione przez ich ciągłe kochanie się, że Sara nie myślała, że kiedykolwiek ochłonie. - Ach, ale muszę, moja miłość. Mam naszego wroga do upolowania. Nie ulega wątpliwości, że jest blisko i jest bardzo niespokojny, by zakończyć pracę i opuścić te góry. On nie może sobie pozwolić na przeczekanie tutaj swojego czasu. – Falcon westchnął. – W tej okolicy jest zbyt wielu myśliwych. Będzie chciał opuścić ją tak szybko, jak to możliwe. Tak długo, jak on żyje, dzieci i ty nigdy nie będzie bezpieczni. – Odwrócił głowę lekko wirując językiem w małej pieszczocie po wewnętrznej stronie jej uda. Jego włosy sunęły po jej skórze tak, że zapulsowała i zapłonęła w reakcji. - Przestań próbować mnie rozproszyć – powiedziała. Jego ramię było wokół niej, jego dłoń pokrywała jej pośladki, masując delikatnie, natarczywie. Było to bardzo rozpraszające, czyniąc ją prawie niezdolną do racjonalnego myślenia. - A cały czas myślałam, że to ty rozpraszasz mnie. – Jego głos był melodyjny z rozbawienia. Celowo prześliznął palcem wzdłuż jej wilgotnego rdzenia. – Jesteś niesamowicie gorąca, Saro. Czy zostałaś w moim umyśle, gdy się kochaliśmy? Czy czułaś, jak ciasno byłaś owinięta wokół mnie? Sposób, w jaki twoje ciało mnie odczuwa, gdy jestem otoczony przez twoje gorąco? Twój ogień? – Wepchnął w nią dwa palce, w długim, powolnym ruchu. – Sposób, w jaki twoje mięśnie zaciskają się wokół mnie? – Wypuścił powoli oddech. – Tak. Właśnie tak. Nie pozostaje nic 89

innego, jak to, w tym świecie. Kocham wszystko w twoim ciele. Sposób, w jaki patrzysz. – Wycofał palce, przyniósł je do ust. – Sposób, w jaki smakujesz. Jej ciało zafalowało do życia, kiedy obserwowała, jak wkłada palce w usta, jakby pożerając ją od nowa. Uśmiechnął się, wiedząc dokładnie, co jej robi. Sara zaśmiała się miękko, szczęśliwie, dźwięk beztroski. – Jeśli będziemy się kochać jeszcze raz, jestem pewna, że rozsypię się na milion kawałków. A ty, szalony mężczyzno, nie przybierzesz żadnego kształtu, aby gonić za wampirem, jeśli dotkniesz mnie jeszcze raz. Więc jeśli jesteś na to zdecydowany, zachowuj się przyzwoicie. Pocałował wnętrze jej uda. – Myślałem, że zachowuję się dobrze. Złapała garść jego włosów. – A ja myślę, że potrzebujesz mnie, żeby schwytać wampira. Mogę przyprowadzić go prosto do ciebie. Wyprostował się, jego czarne spojrzenie raptem się wyostrzyło. – Po prostu zostaniesz tutaj, gdzie wiem, że jesteś całkowicie bezpieczna. - Nie jestem bezpiecznym typem Falcon, myślałam, że teraz to wiesz. Oczekuję partnerstwa i nie jestem gotowa na mniej – powiedziała stanowczo. Studiował jej twarz przez dłuższą chwilę, sięgnął śledząc kształt jej piersi, wysyłając dreszcz przez jej ciało w dotyku lekkim jak piórko. – Nie chciałbym mniej niż partnerstwo, Saro – odpowiedział szczerze. – Ale nie rozumiesz w pełni, co się stanie, jeśli coś cię skrzywdzi. Zaśmiała się z niego, jej oczy nagle zaiskrzyły jak klejnoty. – Nie sądzę, że w pełni rozumiesz, co się stanie, jeśli coś cię skrzywdzi. - Jestem myśliwym, Saro. Proszę zaufaj mojej opinii w tej sprawie. - Bardziej niż czemukolwiek ufam twojej opinii, ale jest bardzo stronnicza w tej chwili, prawda? To sprawia, że nie ma sensu wykorzystać jedynej osoby, którą przyjdzie szukać na otwartej przestrzeni. Wiesz, że jeśli gonił mnie przez piętnaście lat, nie ma zamiaru przestać. Falcon – położyła rękę na jego klatce piersiowej, pochyliła się, żeby pocałować jego podbródek – pokaże się, jeśli pomyśli, że ma poważną szansę dotarcia do mnie. Jeśli nie użyjesz mnie jako przynęty, wszyscy nadal będą w niebezpieczeństwie. Nasze dzieci są przestraszone i pod opieką całkowicie obcego człowieka. Ci ludzie byli dla nas dobrzy; nie chcemy sprowadzać na nich i na mieszkańców wsi kłopotów. – Przesunęła dłonią po swoich krótkich włosach. – Wiem, że mogę wyprowadzić go na otwartą przestrzeń. Muszę spróbować. Nie mogę być odpowiedzialna za więcej zgonów. Za każdym razem podąża za mną do miasta i czytam w prasie o seryjnym mordercy, czuję, jak gdybym go tam doprowadziła. Pozwól mi to zrobić, Falcon. Nie patrz tak uparcie i przerażająco. Wiem, że rozumiesz, dlaczego muszę to zrobić. Twarde rysy Falcona złagodniały powoli. Jego doskonale wyrzeźbione usta wygięły się w uśmiechu. Obramował jej twarz między dłońmi i schylił głowę, żeby 90

ją pocałować. – Saro, jesteś geniuszem. – Pocałował ją jeszcze raz. Powoli. Dokładnie. – To jest dokładnie to, co zrobimy. Użyjemy cię jako przynęty i złapiemy w pułapkę samego mistrza wampirów. Podniosła brwi, nie ufając nagłemu uśmiechowi na jego twarzy.

- Rozdział 10 Sara usiadła na kamieniu, zanurzyła ręce w małej sadzawce z wodą i spojrzała w nocne niebo. Chmury były ciężkie i ciemne, zamazywały gwiazdy, ale księżyc wciąż dzielnie próbował świecić. Białe wstęgi mgły zakręcały tu i tam wzdłuż poszycia lasu, nadając nocy niesamowitego wyglądu. Sowa siedziała wysoko na gałęzi drzewa po jej lewej stronie, całkowicie nieruchoma i bardzo świadoma każdego ruchu w lesie. Kilka nietoperzy krążyło po swojej drodze i ponad ich głowami, rzucały się do złapania nadmiaru owadów latających w powietrzu. Gryzoń przemknął przez liście, żerując na żywność, zwracając uwagę sowy. Sara została przez jakiś czas, po prostu wdychając noc. Jej ulubione perfumy zmieszały się z jej naturalnym zapachem i dryfowały przez las, tak więc dzikie zwierzęta były bardzo świadome jej obecności. Sara powoli stanęła i powędrowała z powrotem w stronę domu. Rzadkie nocne kwiaty zwróciły jej uwagę i zatrzymała się, by jednego zbadać. Jej świeży zapach zmieszał się z wonią kwiatu i poniósł się z bryzą, unosząc się przez las i wysoko w drzewach. Lis powąchał powietrze i zadrżał, przyczajony w gęstych zaroślach w pobliżu głazu, na którym był człowiek. Usłyszała delikatny dźwięk w roślinach w pobliżu jej stóp. Sara zastygła w miejscu, obserwując, jak duży szczur żerował w krzakach bardzo blisko niej. Zbyt blisko niej. Pomiędzy nią, a domem. Cofnęła się od gryzonia, z powrotem w kierunku wnętrza lasu. Spojrzała w stronę głazu, oceniając jego wysokość. Wampiry były jedną rzeczą, szczury całkiem inną. Była nieco przeczulona, jeżeli chodzi o szczury. Kiedy Sara zawróciła, mężczyzna stał obserwując ją. Wysoki. Wychudły. Z szarą skórą i długimi, białymi włosami. Wampir wpatrywał się w nią zaczerwienionymi oczami. Oczami pełnymi nienawiści i wściekłości. Nie było fałszywych pozorów przyjaźni. Zaciekłą wrogość pokazywał w każdej głębokiej linii swojej spustoszonej twarzy. – Po tych wszystkich zmarnowanych latach. Nareszcie cię mam. Kosztowałaś mnie więcej, niż kiedykolwiek będziesz to wiedzieć. Głupia, żałosna kobieto. Jakie to absurdalne, że coś takiego jak ty, było mi solą w oku. To mnie brzydzi. Sara wycofała się od niego, wracając drogą, którą przyszła, aż jej nogi uderzyły w skałę. Z wielką godnością po prostu usiadła na kamieniu i patrzyła na 91

niego w milczeniu; jej wykręcane razem palce były jedyną oznaką strachu. To był potwór, który zamordował jej rodzinę, zabrał każdego, kogo kochała, praktycznie odebrał jej życie. Ten wysoki, wychudły mężczyzna z zapadniętymi policzkami i pełnymi złości oczami. - Mam niemal nieograniczoną moc, lecz trochę potrzebuję robaka takiego jak ty, aby ukończyć studia. Smród Falcona jest teraz na całej tobie. Jak to mnie obrzydza. – Wampir zaśmiał się cicho, szyderczo, ślina pryskała w powietrzu, zanieczyszczając wiatr. – Nie pomyślałaś, że wiem kim jest, ale znałem go dobrze w dawnych czasach. Pachołek na rozkazy Księcia. Vladimir żył długo z Saranthą, mimo to odesłał nas do życia w samotności. Jego synowie zostali, chronieni przez niego, jednak nas wysłano na samotną śmierć. Ja nie wybrałem śmierci, ale zagarnąłem życie i dużo studiowałem. Są też inni tacy, jak ja, ale ja będę jedynym rządzącym. Teraz mam ciebie, będę bogiem i nic mnie nie dotknie. Książę mi się pokłoni. Wszyscy myśliwi będą drżeć przede mną. Sara podniosła głowę. – Teraz widzę. Mimo, że myślisz o sobie, że jesteś wszechmocny, że jesteś bogiem, nadal mnie potrzebujesz. Podążasz za mną od piętnastu lat, za mizerną ludzką kobietą, dzieckiem – kiedy mnie znalazłaś, jednak nie mogłeś mnie dogonić. Syknął, paskudny, przerażający dźwięk, obietnica brutalnego odwetu. Sara skrzywiła się na niego, nagle wiedza pojawiła się w jej oczach. – Potrzebujesz mnie do znalezienia czegoś dla siebie. Czegoś, czego nie możesz zrobić samodzielnie. Zabiłeś wszystkich, których kochałam, lecz myślisz, że ci pomogę. Nie wydaje mi się. Zamiast tego zamierzam cię zniszczyć. - Nie masz żadnego pojęcia o bólu, który mogę ci zadać. O rzeczach, które mogę ci zrobić. Będę czerpać przyjemność z naginania cię do mojej woli. Nie masz pojęcia jaki jestem potężny. – Wampirza parodia uśmiechu odsłoniła poplamione, wyszczerbione zęby. – Będzie mi się podobało patrzenie na twoje cierpienie, ponieważ tak długo byłaś dla mnie utrapieniem. Nie martw się, moja kochana, będę cię utrzymywał przy życiu przez bardzo długi czas. Znajdziesz grobowiec mistrza czarodziei i książkę wiedzy, która da mi nieopisaną moc. Zdobyłem kilka jego rzeczy, a ty będziesz wiedzieć, gdzie jest książka, gdy będziesz je trzymać. Ludzie nigdy nie rozpoznają prawdziwego skarbu przez to, czym są. Zamykają go w muzeach, które zawsze odwiedzają nieliczne osoby i nikt nie widzi, co jest naprawdę wartościowe. Wierzą, że czarodzieje oraz magia to tylko bajki i żyją w niewiedzy. Ludzie zasługują na to, by rządzić nimi żelazną ręką. Są tylko bydłem, niczym więcej. Tylko zdobyczą, żywnością dla bogów. - Być może takie jest twoje wrażenie na temat ludzi, ale jest ono błędne. W przeciwnym razie, jak mogłam unikać cię przez piętnaście lat? – zapytała łagodnie Sara. – Nie jestem aż tak nieistotna, jak chcesz, bym w to uwierzyła. 92

- Jak śmiesz drwić ze mnie! – Wampir syknął, rysy jego twarzy wykrzywiły się z nienawiści, gdy nagle rozejrzał się ostrożnie wokół. – Jak to się stało, że jesteś sama? Czy twoi strażnicy są tak nieudolni, że pozwalają ci na spacer w okolicy bez ochrony? - Dlaczego myślisz, że mnie nie strzegą? Są wszędzie wokół mnie. – Wydawała się prawdomówna, szczera. Jego oczy zwęziły się i wskazał na nią jednym sztyletowatym paznokciem. Gdyby temu zaprzeczyła, byłby o wiele bardziej ostrożny, ale zbyt szybko wydała myśliwych. – Nie sprawdzaj mojej cierpliwości. Żaden Karpacki myśliwy, nie wykorzystałby swojej partnerki życiowej jako przynęty do pułapki. Ukryłby cię głęboko w ziemi, jak tchórz, którym jest, wiedząc, że jestem zbyt potężny, żeby mnie zatrzymać. – Zaśmiał się cicho, dźwiękiem szkaradnego pisku. – Twoja własna arogancja spowodowała twój upadek. Zignorowałaś jego rozkazy i wyszłaś w noc bez jego wiedzy czy zgody. To jest słabość kobiet. Nie myślą logicznie, zawsze narzekają i chcą własnej drogi. – Jego ostry jak sztylet palec wabił ją. – Chodź do mnie teraz. – Użył swojego umysłu, ostry, twardy przymus przeznaczony, żeby zranić, wywrzeć ogromny nacisk na mózg, nawet jeśli wymagało tego posłuszeństwo. Sara nadal siedziała spokojnie, lekko wykrzywiła swoje miękkie usta. Westchnęła i potrząsnęła głową. – To nigdy wcześniej na mnie nie działało. Dlaczego miałoby teraz? Przeklinając, wampir podniósł rękę, a następnie zmienił zdanie. Drgania mocy mogły natychmiast wydać go Karpackim myśliwym. Kroczył ku niej, przebywając niewielką odległość między nimi, jego kroki były stanowcze, twarz wykrzywiona wściekłością na jej zuchwalstwo. Sara siedziała całkowicie nieruchomo i przyglądała się, jak do niej idzie. Wampir pochylił swój chudy szkielet, wyciągając sztyletowate końcówki swoich kościstych palców w jej kierunku. Sara ruszyła do działania, tylko że to była pięść Falcona, trzaskająca mocno w zagłębienie klatki piersiowej nieumarłego, kiedy wrócił do swojej prawdziwej formy. Gdy Falcon to zrobił, wampir, z wyrazem czystego niedowierzania, potknął się do tyłu tak, że pięść ledwo zagłębiła się w tarczy jego klaki piersiowej. Ponad ich głowami, Jacques, pod postacią sowy, wystrzelił z gałęzi i poleciał prosto na nieumarłego z wyciągniętymi szponami. Mały lis zyskał na posturze, zmieniając kształt w wysokiego, eleganckiego męskiego myśliwego i ręce Michaiła zaczęły już tkać wiążące zaklęcie, aby uniemożliwić wampirowi przesunięcie się czy zniknięcie. Dociskany z powietrza, schwytany pomiędzy myśliwymi i niezdolny do ucieczki, wampir rozpoczął swój własny atak, ryzykując wszystko, w nadziei na pokonanie jednego Karpatianina, którego śmierć może zmusić dwóch pozostałych 93

do zatrzymania się. Wzywając każdą uncję mocy i wiedzy, jaką posiadał, uderzył pięścią w kolano Falcona, roztrzaskując kość. Potem zawirował z dala, jego ciało powielało się w kółko, dopóki nie było stu klonów nieumarłego. Połowa klonów rozpoczęła atak za pomocą palików lub ostrych włóczni, pozostałe uciekły w różnych kierunkach. Jacques, pod postacią sowy, przejechał szponami prosto przez głowę klonu, przechodząc przez puste powietrze, tak, że był zmuszony szybko się wycofać przed uderzeniem w ziemię. Powietrze wibrowało mocą, z przemocą i nienawiścią. Każdy z atakujących klonów tkał inne zaklęcia i pryskał krwią, zalewając otaczające powietrze toksycznym szkarłatem. Umysł Falcona wyłączył ból roztrzaskanego kolana, gdy ocenił sytuację w ciągu jednego uderzenia serca. To było wszystko, co miał. Wszystko, co będzie miał. W mgnieniu oka, minęły wieki jego życia, ponure i jałowe, rozciągające się w nieskończoność, aż do Sary. To jest mój dar dla ciebie. Ona była jego życiem. Jego duszą. Jego przyszłością. Jednakże był honor. Było to czym i kim był, co reprezentował. Był strażnikiem swojego ludu. Była tam z nim. Jego Sara. Rozumiała, że nie miał innego wyboru. To było wszystko, czym był. Bez żalu, Falcon rzucił swoje ciało między swojego Księcia, a wampira ruszającego do zabicia. Mnóstwo ostrych jak brzytwa włóczni przebiło ciało Falcona, odbierając mu oddech, rozlewając jego siły witalne na ziemię w ciemnych rzekach. Gdy przewrócił się na ziemię, sięgnął, uderzając obiema otwartymi dłońmi w szkarłatną fontannę na klatce piersiowej wampira, pozostawiając odcisk, jak neon, swojego znaku, jako cel dla pozostałych myśliwych. Sara dzieląc umysł Falcona, zareagowała spokojnie, wiedząc już, co robić. Dobrze wykorzystała wiedzę Falcona i natychmiast zamknęła jego serce oraz płuca tak, że leżał na polu walki nieruchomo, jakby był martwy. Skoncentrowała się, utrzymując go przy siebie, migoczące, słabe światło, które chciało wycofać się od bólu. Nie miała czasu na smutek. Nie miała czasu na wzruszenia. Trzymała go przy siebie z taką samą zaciętą determinacją najwytworniejszego wojownika Karpackich ludzi, gdy bitwa szalała wokół niego. Michaił widział upadek starożytnego wojownika, jego podziurawione ciało. Książę był już w ruchu, łamał włócznie jak zapałki, gdy skierował się do przodu, kierując Jacquesa swoim umysłem. Klony próbowały się przegrupować, aby zbić myśliwych z tropu, ale było już za późno. Wampir odsłonił się w ataku, a Michaił zabezpieczył ślady Falcona, tak pewnie, jak odciski palców. Nieumarły warczał swoją nienawiść, wywrzeszczał swoją wściekłość, ale trzymające zaklęcie związało go. Nie mógł zmienić swojego kształtu i było już za późno. Książę zatopił głęboko swoją pięść, śledząc poskręcaną ścieżkę, którą 94

wyznaczył starożytny wojownik. Jacques chwycił głowę, tnąc czysto, grając na zwłokę, aby dać swojemu bratu czas na wydobycie czarnego, pulsującego serca. Z nieba padały owady, wielkie żądlące pluskwy oraz lodowe kulki i deszcz. Michaił spokojnie zbudował ładunek energii w kłębiących się chmurach. Przez cały czas, czarne serce skakało i pełzało na oślep, szukając swego mistrza. Pęcherze rosły na ziemi i na ich ramionach, gdy szkarłat pryskał, osadzając się na ich skórze. Chłostała ich wściekłość wiatru, jęcząc i sycząc mroczną obietnicę odwetu. Michaił kontynuował ponuro, odwołując się do natury, skierowując kulę pomarańczowego ognia z nieba na pulsujące serce. Rzecz została spalona ze szkodliwą wonią i chmurą czarnego dymu. Ciało wampira szarpnęło się, głowa potoczyła, oczy wciąż wpatrywały się w Falcona z nienawiścią, poza którą myśliwi niczego nie doświadczyli. Ręka poruszyła się, sztyletowate końce pazurów sięgały do poległego wojownika, jak gdyby brały go ze sobą na drogę śmierci. Pomarańczowa kula energii uderzyła w ciało, natychmiast je spalając, a następnie przeskoczyła na głowę, aby zetrzeć to na drobny popiół. Jacques zajął się oczyszczeniem ziemi, a następnie ich własnej skóry, usuwając dowody plugawej kreatury, która odeszła wbrew własnej naturze. Raven spotkała swojego partnera życiowego w drzwiach, dotykając jego ramienia, dzieliła jego głęboki smutek, oferowała mu pocieszenie i ciepło. – Shea poszła przodem do uzdrawiającej jaskini, otwiera ziemię i szykuje świece, których będziemy potrzebować. Jacques zaniósł tam Falcona. Gleba jest bogata i pomoże jej w pracy. Wezwałam naszych ludzi, aby przyłączyli się do nas w uzdrawiającej pieśni. – Odwróciła się, żeby spojrzeć na Sarę. Sara wstała powoli. Widziała współczucie, a nawet smutek na twarzy Raven. Łzy pokryły smugami policzki Raven i trzymała się obiema rękami. – Saro, przenieśli go do najlepszego miejsca z możliwych, miejsca mocy. Shea mówi… – Powstrzymała szloch i przycisnęła pięść do ust, nawet gdy chwyciła dłoń Sary w swoją. – Musisz iść z nami szybko do uzdrawiającej jaskini. Michaił cofnął się, unikał jej oczu, rysy jego twarzy przypominały maskę z granitu, ale Sara wiedziała, co myśli. Dotknęła jego ramienia krótko, aby zyskać jego uwagę. – Dzieliłam z nim umysł, kiedy podjął decyzję. Była to świadoma decyzja, jedyna, której nie zawahał się podjąć. Nie pomniejszaj jego poświęcenia przez poczucie winy. Falcon wierzy, że jesteś wielkim człowiekiem, że utrata twojego życia byłaby nie do zniesienia dla niego, dla twoich ludzi. Wiedział dokładnie, co robi i jaki może być tego koszt. Jestem z niego dumna, dumna z tego kim jest. On jest honorowym człowiekiem i zawsze był. Całkowicie poparłam jego decyzję. Michaił kiwnął głową. – Jesteś odpowiednią partnerką życiową dla 95

starożytnego, tak honorowego, jak Falcon. Dziękuję za twoją życzliwość w tak ponurej godzinie, Saro. To zaszczyt zaliczyć cię do naszych ludzi. Musimy udać się do niego szybko. Nie miałaś czasu, aby zapoznać się z naszymi obyczajami, więc pytam, czy pozwolisz mi wziąć twoją krew. Krew Falcona płynie w moich żyłach. Muszę pomóc ci w zmianie kształtu, aby dotrzeć do tego miejsca leczenia. Stopniowo napotykała jego czarne spojrzenie. – Czynisz mi zaszczyt, panie. Palce Raven zacisnęły się wokół Sary, jakby obejmując ją, ale Sara ledwie odczuwała kontakt. Jej umysł był mocno zakorzeniony w Falconie, trzymając go przy sobie, odmawiając mu pozwolenia na wymknięcie się, pomimo powagi jego obrażeń. Poczuła na nadgarstku ukłucie zębów Michaiła, poczuła uspokajający uścisk ręki Raven. Nic nie miało znaczenia dla Sary, oprócz migotania światła, tak słabego i dalekiego. Michaił umieścił wizerunek sowy w jej głowie, a ona w rzeczywiści poczuła szarpanie kości, wykrzywianie jej ciała i nagły pęd powietrza, gdy podjęła lot. Jednak był tylko Falcon i nie ośmieliła się puścić zanikającego światła, aby spojrzeć na opadający od niej świat, gdy szybowała swoją drogą do uzdrawiającej jaskini. Głęboko pod ziemią, powietrze było ciężkie i grube od aromatu setek zapachowych świec. Sara podeszła do Falcona, wstrząśnięta strasznymi ranami w jego ciele, jego białą, niemal przezroczystą skórą. Ciało Shei było pustą skorupą. Sara zdawała sobie sprawę z jej obecności w ciele Falcona, że dzielnie naprawia rozległe obrażenia. Rozległ się dźwięk monotonnego śpiewania – starożytne, piękne słowa w języku, który rozpoznała, zanim nie wypełnił izby. Starożytny język Karpatian. Osoby, które nie były tam obecne, mimo wszystko dołączyły umysł do umysłu, wysyłając swoją uzdrawiającą moc, ich energię, do tego poległego wojownika. Sara obserwowała Księcia, jak oddaje swoją krew, znacznie więcej, niż mógł sobie na to pozwolić, lecz machnął na innych i oddawał, aż był słaby i blady, dopóki jego własny brat nie zmusił go do uzupełnienia tego, co oddał. Obserwowała każdego z Karpatian, obcych dla niej, poświęcających się szczodrze dla jej partnera życiowego, z szacunkiem, oddając mu pewnego rodzaju hołd. Sara wzięła Falcona za rękę i patrzyła, jak Shea powróciła do swojego ciała. Shea, kołysząc się ze zmęczenia, zasygnalizowała innym, aby wypełnili straszne rany Falcona śliną i głęboko bogatą ziemią. Pożywiła się krótko od swojego partnera życiowego i wróciła do olbrzymiego zadania zamykania i naprawiania ran. Minęła godzina. Na zewnątrz jaskini wspinało się słońce, ale ani jedna osoba, nie zawahała się przy swoich zadaniach. Sara utrzymywała Falcona za pomocą czystej woli, a kiedy pojawiła się Shea, patrzyły na siebie przez jego ciało, obie zmęczone, obie ze łzami połyskującymi w oczach. 96

- Musimy złożyć go do ziemi i mieć nadzieję, że ziemia zdziała czary. Zrobiłam wszystko, co mogę zrobić – Shea powiedziała cicho. – Teraz to zależy od ciebie, Saro. Sara skinęła głową. – Dziękuję. Wiele ci zawdzięczamy. Twoje wysiłki nie pójdą na marne. On będzie żył. Nie pozwolę na nic innego. – Pochyliła się blisko swojego partnera życiowego. – Nie umrzesz, słyszysz mnie, Falcon? – zażądała Sara, łzy spływały po jej twarzy. – Trzymaj się i żyj dla mnie. Dla nas. Dla naszych dzieci. Żądam tego od ciebie – powiedziała ostro, zaznaczając to. Powiedziała to ze swoim sercem, umysłem i duszą. Delikatnie dotknęła jego ukochanej twarzy, prześledziła jego zniszczone rysy twarzy. Słyszysz mnie? Poczuła niewyraźne poruszenie w swoim umyśle. Ciepło. Miękki, zmęczony śmiech. Kto mógłby cię nie usłyszeć, moja ukochana? Nie mogę zrobić nic innego jak tylko się zastosować. Dom był wielki, ogromny, pełen zakamarków, zbudowany z kamienia i kolumn. Weranda owijała się wokół całej struktury na niższej kondygnacji. Podobny balkon owijał się wokół górnego piętra. Witrażowe okna witały księżyc, piękne unikatowe egzemplarze, które koiły duszę. Sara kochała każdą pojedynczą rzecz w posiadłości. Przerośnięte krzewy i grube postumenty drzew. Mieszaninę kwiatów, które wydawały się wzrastać wszędzie. Nigdy nie znudzi się siadaniem na huśtawce na jej ganku i patrzeniem na otaczający las. Wciąż trudno było uwierzyć, nawet po tych wszystkich miesiącach, że wampir naprawdę został wymazany z jej życia. Była stale w umyśle Falcona, kiedy przyjął jej kształt. Jej myśli i uczucia kierowały jego zakamuflowanym ciałem. Falcon ukrył się głęboko, tak, że wampirowi nie udało się go wykryć. Plan zadziałał, wampir został zniszczony, ale minęło dużo czasu, zanim zaczęła budzić się bez strachu. Mogła mieć tylko nadzieję, że książka, której poszukiwał wampir, pozostanie ukryta, zaginiona zarówno dla śmiertelnych i nieśmiertelnych. Fakt, że nieumarły przeszedł taki dystans, aby znaleźć książkę, może tylko oznaczać, że jej moc była ogromna. W nieodpowiednich rękach, ta książka może oznaczać katastrofę zarówno dla śmiertelników i nieśmiertelnych. Falcon powiedział Sarze, że znał wampira, gdy był młodym, dorastającym chłopcem. Vladimir wysłał go do Egiptu, natomiast Falcon udał się do Włoch. Gdzieś w międzyczasie, Falcon wybrał honor, podczas gdy jego przyjaciel z dzieciństwa zapragnął władzy absolutnej. Sara kołysała się w huśtawce tam i z powrotem, pozwalając, aby spokój wieczoru wypchnął nieprzyjemne myśli z jej umysłu. Mogła usłyszeć gospodynie rozmawiające ze sobą cicho w kuchni, ich głosy były uspokajające. Mogła usłyszeć dzieci w ich sypialniach na górze, śmiejące się i 97

mruczące, gdy zaczęły szykować się do łóżka. Głos Falcona był łagodny, kiedy dokuczał dzieciom. Wybuchła walka na poduszki, jak działo się często, prawie każdej nocy. Jesteś takim samym małym chłopcem. Słowa pojawiła się w umyśle Falcona, otoczone głęboką miłością, która zawsze odbierała mu oddech. Sara uwielbiała, gdy dobrze się bawił, cieszyła się ze wszystkich prostych rzeczy, których brakowało mu w jego długim życiu. I była w pełni świadoma, że Falcon ją za to kochał i za sposób w jaki cieszyła się każdą chwilą ich istnienia, jakby każda godzina była błyszcząca i nowa. Zaatakowali mnie, małe łobuziaki. Sara mogła zobaczyć jego obraz, jak się śmieje, odrzucając poduszki tak szybko, jak były w niego rzucane. Tak, więc, kiedy skończysz swoją wojnę, twoja partnerka życiowa będzie miała dla ciebie inne obowiązki. Sara odchylił się do tyłu na swojej huśtawce, stukała niecierpliwie nogą, gdy mały uśmiech szarpał jej miękkimi ustami. Celowo myślała o swojej najnowszej fantazji. Odkryła basen z wodą obok wodospadu na zacisznej stronie klifu. Odrzucała na bok swoje ubrania. Stała naga na kamieniu wyciągając ramiona w zaproszeniu do księżyca. Odwraca głowę, żeby uśmiechnąć się do Falcona, gdy do niej podszedł. Pochylała się do przodu w pogoni za małą perełką wody spływającą po jego piersi, w dół jego brzucha, potem niżej, niżej. Powietrze zalśniło przez chwilę, a on stał przed nią, z wyciągniętą dłonią, z uśmiechem na twarzy. Sara spojrzała na niego, chłonąc jego długie jedwabne włosy i jego hipnotyzujące mroczne oczy. Wyglądał na wysportowanego i przystojnego, ale wiedziała, że wciąż były niewyraźne blizny na jego ciele. Były wyryte w jej umyśle głębiej, niż w jego skórze. Sara podeszła do niego, popłynęła do niego, stapiając się z nim, unosząc twarz do jego pocałunku, wiedząc, że mógłby poruszyć dla niej ziemię. - Chcę sprawdzić ten basen, który odkryłaś – szepnął szelmowsko przy jej ustach. Jego ręce przesuwały się po jej ciele delikatnie, zaborczo. Roześmiała się miękko. – Byłam przekonana, że będziesz chciał. KONIEC

98