Clark H. Mary 2010 - Dziedziczka

Mary Higgins Clark

Dziedziczka

tytuł oryginału The Shadow of your Smile

Przełożyła Barbara Szyszko

Powieść dedykuję swojej najmłodszej córce, Patricii Mary Clark „Party”, której dowcip, energia i wdzięk rozjaśniają nasze życie.

Wiesz, że Cię kocham.

Podziękowania

W poprzedniej książce opowiadałam o osobie, która wraz z przyjęciem serca dawcy przejmuje część jego osobowości.

Niniejsza powieść dotyczy cofnięcia się choroby nowotworowej, czego świat medyczny nie umie wytłumaczyć. Wiosną brałam udział w uroczystościach beatyfikacyjnych pewnej zakonnicy, która za życia zebrała fundusze na siedem placówek medycznych specjalizujących się w opiece nad osobami starszymi i niedołężnymi. Jej też przypisuje się wygraną walkę czteroletniego chłopca ze zdiagnozowanym nowotworem. Tego właśnie dotyczy jeden z wątków mojej powieści, która, mam nadzieję, spodoba się państwu. Do powstania tej książki przyczynili się jak zawsze moi doradcy i przyjaciele. Niezmiernie się cieszę z trzydziestopięcioletniej już współpracy wydawniczej z Michaelem Kordą, którego wskazówki, pomoc i entuzjazm zawsze zachęcają mnie do dalszej pracy. Podobnie życzliwa redaktor Amanda Murray służy mi niezmiennie cennymi radami. Kieruję też podziękowania do zastępczyni dyrektora redakcji Gypsy da Silva, redaktorów: Lisl Cade, Irene Clark, Agnes Newton i Nadine Petry. Dziękuję Wam z całego serca. Dalsze podziękowania składam Patricii Handal, pełniącej rolę koordynatora w organizacji The Cardinal Cooke Guild za wyjaśnienie szczegółów procesów kanonizacyjnych, policjantowi Marco Corellemu, który cierpliwie opisywał mi wszystkie urzędowe procedury, i mecenasowi Greggowi A. Paradise’owi, odkrywającemu przede mną tajemnice prawa patentowego, które jest ważnym elementem powieści. Chylę czoło przed Bernardem Vidalem, wspaniałym fotografem, który przez dwadzieścia lat cierpliwie przylatuje do Ameryki, aby robić mi zamieszczane na okładkach zdjęcia, oraz przed dbającym o mój wygląd stylistą i wizażystą, Karemem Alsiną. Jednak sukcesy nie miałyby żadnego znaczenia bez mojego wspaniałego męża Johna Conheeneya, naszych dzieci i wnuków. Doskonale wiecie, jak bardzo Was wszystkich kocham. Czytelnikom życzę przyjemnej lektury i niech Bóg ma Was w swojej opiece.

Rozdział 1

W poniedziałkowy poranek Olivia Morrow spotkała się ze swoim starym znajomym, Clayem Hadleyem. Siedząc w jego gabinecie, spokojnie wysłuchała diagnozy, która nie pozostawiała żadnych złudzeń. Widząc współczucie kardiologa, odwróciła wzrok. Z dwudziestego trzeciego piętra manhattańskiego wieżowca spojrzała na niebo, po którym właśnie przelatywał helikopter, kierujący się na East River. Był chłodny, październikowy dzień.

Oto stoję u progu śmierci, pomyślała i w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że lekarz czeka na jakąś reakcję. - A zatem zostały mi dwa tygodnie - stwierdziła. Stojący za Clayem stary zegar wskazywał godzinę dziewiątą dziesięć. Pierwsze minuty ostatnich czternastu dni mojego życia, dodała do siebie w myślach, ciesząc się, że przyszła tutaj z samego rana. - Jednak nie więcej niż trzy - powiedział doktor. - Jest mi bardzo przykro, bo miałem nadzieję, że... - To nic - przerwała mu. - Mam już osiemdziesiąt dwa lata i chociaż moje pokolenie żyje nieco dłużej niż poprzednie, to, niestety, ostatnio zmarło wiele osób, które znałam. Prawdę mówiąc, największym naszym zmartwieniem jest właśnie długowieczność i perspektywa domu opieki lub, co gorsza, obciążenia rodziny swoim niedołęstwem. Mnie doskwierać też będzie świadomość bliskiej śmierci zakończyła załamującym się głosem. Clay Hadley rozumiał, dlaczego z twarzy jego długoletniej przyjaciółki zniknął spokój. Odgadł też jej niewypowiedziane jeszcze słowa: „Clay, o tej sprawie wiemy tylko my dwoje”, i przytaknął, gdy je usłyszał. - Jak sądzisz, czy dalej powinniśmy utrzymywać to w tajemnicy? - spytała Olivia. - Moja matka dopiero na łożu śmierci powiedziała nam o wszystkim. Trzeba pamiętać, że choć Catherine zrobiła za życia wiele dobrego, to przez lata wlokły się za nią podejrzenia o młodzieńczy romans. Doktor uważniej przyjrzał się siedzącej naprzeciwko kobiecie, odkrywając, że widoczne objawy starości, takie jak zmarszczki wokół oczu i ust, lekkie drżenie głowy czy pochylona sylwetka nie zatarły delikatnych rysów twarzy Olivii. Wcześniej ojciec Hadleya, obecnie emerytowany kardiolog, leczył matkę Olivii. Dziś, będący tuż po pięćdziesiątce Clay, mógł powiedzieć, że jest związany z rodziną Morrow od dziecka. Za młodu zawsze czuł respekt przed elegancką Olivia. Później dowiedział się, że pracuje u Altmana, w jednym z najlepszych domów towarowych przy Piątej Alei, a jej odzież pochodzi głównie z nagród uzyskiwanych w konkursach radiowo-telewizyjnych i z wyprzedaży. Olivia nigdy nie wyszła za mąż. Swoją drogę zawodową zaczynała jako sprzedawczyni, a zakończyła na stanowisku dyrektorskim członka zarządu firmy. Clay tylko kilka razy rozmawiał z Catherine, która będąc już wtedy w zakonie, zdołała zebrać fundusze na siedem szpitali dla chorych dzieci. W placówkach tych prowadzono też badania nad nowymi sposobami leczenia chorób ciała i umysłu najmłodszych. - Czy wiesz, że wielu ludzi sądzi, iż to za sprawą zmarłej Catherine wyzdrowiało niedawno dziecko chore na raka mózgu? - spytała starsza pani. - A do tego mówi się o jej procesie beatyfikacyjnym. - Nic o tym nie wiedziałem - odrzekł zakłopotany Clay. Jako niewierzący nie przywiązywał wagi do tego typu spraw. - To oznacza, że zostanie sprawdzony cały jej życiorys i plotki o jej ciąży i porodzie z pewnością wszystko zniweczą - oświadczyła ze złością Olivia.

- Pamiętaj, że był powód, dla którego ani Catherine, ani twoja matka nic nie mówiły. - Mama jednak ujawniła sekret. Chcąc się podnieść, Olivia dwoma rękoma oparła się na poręczach fotela, w którym siedziała. Jej rozmówca natychmiast wstał i błyskawicznym jak na otyłego mężczyznę krokiem podszedł bliżej. Gdy z powodu tuszy niektórzy pacjenci nazywali go „nasz doktor Misio”, wesołym głosem odpowiadał zawsze: „Nie martwcie się o mnie i sami zrzućcie parę kilo, bo ja tyję już na samą myśl o lodach”. Teraz Clay pomógł Olivii wstać i ucałował ją w policzek. Czując drapanie jego siwiejącej brody, cofnęła się odruchowo, ale zaraz sama pocałowała doktora na pożegnanie. - Życzę sobie, abyś nikomu nie mówił o stanie mojego zdrowia. Sama poinformuję, kogo trzeba - powiedziała z wyczuwalną ironią w głosie i dodała: - I nie będę zwlekać. A swoją drogą, jakie to szczęście, że na tym świecie nie mam już żadnych krewnych. Umilkła, nagle zdając sobie sprawę z tego, że nieco mija się z prawdą. Przecież na łożu śmierci matka wyznała, że Catherine, zanim się zorientowała, iż jest w ciąży, wyjechała do Irlandii, gdzie została na rok i urodziła syna. Niemowlaka adoptowała rodzina z Bostonu, wybrana przez przełożoną zakonu, do którego wstąpiła kuzynka. Dziecku nadano imię Edward. Olivia wiedziała o nim wszystko. Przypomniała sobie, że dopiero w czterdziestym drugim roku życia wziął ślub z kobietą, która dziś już nie żyje, a i sam Edward spoczął w ziemi pięć lat temu. Obecnie zaś trzydziestojednoletnia Monica, córka Edwarda, pracuje jako lekarz pediatra w Greenwich Village. Skoro Catherine była moją kuzynką, to jej wnuczka też jest ze mną spokrewniona, rozmyślała. A do tego nie ma pojęcia o moim istnieniu. - Monica idzie w życiu śladami swojej babki. Poświęca się, lecząc dzieci. Czy zdajesz sobie sprawę, co oznaczałoby dla niej zyskać taką fortunę? - spytała Claya. - Czyżbyś wątpiła w odkupienie? Przecież jej ojciec uratował wielu chorych. A rodzina jego brata? Prowadzą działalność filantropijną i taka sensacja ich wykończy. - Wiem o tym, ale to córka Edwarda jest prawowitą spadkobierczynią wszelkich dochodów z opłat patentowych. Jej dziadek, Alexander Gannon, podejrzewając, że mógł mieć dziecko z Catherine, zapisał posiadany majątek swoim ewentualnym potomkom, a dopiero w drugiej kolejności bratu. No nic, zadzwonię później. - Olivia pożegnała się i wyszła. Zaraz po tym Clay Hadley sięgnął po telefon i wybrał numer, który znała jedynie bardzo niewielka grupa ludzi. Gdy usłyszał znajomy głos, natychmiast wyrzucił: - Niestety miałem rację. Olivia... powie prawdę. - Nie możemy na to pozwolić. Musisz działać. Czy naprawdę nie można jej czegoś zaaplikować? Przy stanie zdrowia Olivii nikt nie będzie nic podejrzewał.

- Tak się tylko mówi, ale wcale nie tak łatwo jest zabić bez śladów. A do tego ona może przecież zostawić jakieś dokumenty. I co wtedy? - No cóż, musimy się jakoś przed tym zabezpieczyć. Sądzę, że jeszcze jeden trup atrakcyjnej kobiety nie wzbudzi podejrzeń na Manhattanie. Natychmiast przystępuję do działania.

Rozdział 2

Na progu szpitala w Greenwich Village pozowali do pamiątkowego zdjęcia trójka dorosłych i dwuletni Carlos, który właśnie wygrał bitwę z białaczką. Malca trzymał na rękach szczęśliwy tata, Tony Garcia, obok stała jego małżonka Rosalie i drżąca z zimna doktor Monica Farrell. Lekarka doskonale pamiętała dramatyczną rozmowę z Rosalie, która nie na żarty przestraszyła się dziwną wysypką na brzuszku swojego sześciotygodniowego syna. Przypomniała też sobie niepokój, jaki ją wtedy ogarnął. Późniejsze badania potwierdziły białaczkę. W takich wypadkach choremu daje się pięćdziesięcioprocentowa szansę na przeżycie. Monica pocieszała wówczas zapłakanych rodziców, że rokowania są dobre, a poza tym Carlos miał silny organizm. - Pani doktor, prosimy - zakomenderował tata, podając lekarce synka. Następnie podszedł do przechodnia, który chwilę wcześniej sfotografował całą grupę, podziękował i odebrał aparat. Pani doktor spojrzała na dziecko, które najwyraźniej miało już dosyć. Machając ręką w kierunku aparatu, pomyślała, jak byłoby fajnie, gdyby Carlos choć na chwilę się uspokoił. W tej samej chwili małemu udało się zerwać spinkę z jej długich, ciemnoblond włosów, które opadły falą na ramiona. Po wzruszającym pożegnaniu rodzice ustalili termin wizyty kontrolnej, wsiedli z synem do taksówki, pomachali raz jeszcze i odjechali. Monica ruszyła w stronę windy i właśnie poprawiała fryzurę, gdy usłyszała: - Nie, zostaw! Tak jest wspaniale - zaprotestował kolega z pracy, Ryan Jenner. Nieco starszy od niej neurochirurg był tu nowym lekarzem. Mężczyzna, w fartuchu i czepku, albo już wyszedł z sali operacyjnej, albo do niej właśnie szedł. Monica parsknęła śmiechem i wcisnęła guzik windy. - Tak? To może w takim stanie będę ci asystować? Kabina się zatrzymała, automat otworzył drzwi.

- Nie widzę przeciwwskazań. - Usłyszała odpowiedź wsiadającego Jennera. Akurat, rzuciła w myślach, wpychając się do zatłoczonej windy. Pewnie od razu dostałbyś apopleksji. Pomyślała tak, bo pomimo młodego wieku i wesołego usposobienia Ryan słynął z perfekcjonizmu i nie tolerował narażania na szwank zdrowia swoich pacjentów. Nigdy nie pozwoliłby komukolwiek pojawić się z rozpuszczonymi włosami przy stole operacyjnym. Wchodząc na oddział, doktor Farrell usłyszała płacz dziecka. Od razu poznała głos dziewiętnastomiesięcznej Sally Carter. Jako lekarz prowadzący była wściekła na jej matkę, która ani razu nie zajrzała do dziecka. Podchodząc do łóżeczka małej, spytała pielęgniarkę, czy i dzisiaj droga mamuncia nie odwiedziła Sally, i zaraz pożałowała swojej ciekawości. - Nie było tu nikogo od wczoraj - poinformowała ją równie zirytowana sytuacją Rita Greenberg, szefowa pielęgniarek. - Ale jakąś godzinę temu matka Sally telefonowała, że nie może się wyrwać z pracy. Zapytała też, jak dziecko przespało noc. Jeszcze się nie spotkałam z czymś takim. Czy wypisze dziś pani małą ze szpitala? - Nie wcześniej niż znajdę kogoś do opieki, skoro matka nie ma czasu. Przecież ta mała jest astmatyczką, a teraz miała zapalenie płuc. Zupełnie nie rozumiem, jak można było do tego dopuścić. Obie kobiety weszły do sali, w której stało tylko jedno łóżeczko. Personel musiał odizolować małą od innych małych pacjentów, ponieważ głośny płacz Sally nie pozwalał dzieciom zasnąć. Dziewczynka stała, dzielnie trzymając się poręczy. Zapłakaną buzię otaczały kręcone ciemnoblond włoski. - Jeszcze trochę i będziemy mieli następny atak astmy - rzuciła lekarka i wzięła małą na ręce. W tej samej chwili płacz osłabł i po kilku sekundach zapadła cisza. - No proszę! - niemal wykrzyknęła pielęgniarka. - To ten pani magiczny dotyk. W całym szpitalu nikt sobie nie radzi tak dobrze z dziećmi, jak pani doktor. - Po prostu jesteśmy kumpelami, prawda Sally? No, a teraz damy ci trochę ciepłego mleczka i wszystko będzie dobrze. Pielęgniarka wyszła po butelkę, a Monica uspokajała dziecko, kołysząc je w ramionach. Wiedziała jednak, że powinien robić to kto inny i zastanawiała się, czy mała ma należytą opiekę w domu. Gdy Sally zasnęła, lekarka przewinęła ją i włożyła do łóżeczka, ułożyła na boku i przykryła kocykiem. Zjawiła się pielęgniarka z mlekiem, lecz zanim przystąpiła do karmienia, doktor Farrell pobrała próbkę śliny małej z wewnętrznej strony policzka. Obserwując wcześniej matkę Sally, zauważyła, że ta kobieta najpierw kupuje kawę w automacie, a dopiero potem idzie do córki. Często zostawiała potem pusty kubek na szafce przy łóżeczku. Monica zaczynała podejrzewać, że Sally nie jest córką osoby podającej się za jej matkę. Uznała, że przed wypisaniem dziecka musi porozmawiać z panią Carter. Miała też ochotę porównać ich DNA, ale wiedziała, że nie wolno jej tego zrobić bez zgody zainteresowanej. Ostatecznie zrezygnowała ze swojego sprytnego zamiaru i wyrzuciła do kosza wacik, którym przed chwilą pobrała ślinę Sally.

Po codziennym dyżurze w szpitalu doktor Farrell udała się do swojego prywatnego gabinetu przy Czternastej Wschodniej, gdzie o wpół do siódmej wieczorem pożegnała ostatniego pacjenta, ośmiolatka z infekcją ucha. Była już zmęczona, ale nie okazała tego żadnemu z dzieci. Pracę kończyła też Nan Rhodes, pełniąca w gabinecie podwójną funkcję: recepcjonistki i księgowej. Ta pulchna sześćdziesięciolatka o nieskończonych zasobach cierpliwości radziła sobie z najtrudniejszymi sytuacjami. Teraz zapytała swoją szefową o sprawę, o której ta wolałaby dzisiaj nie rozmawiać. - Pani doktor, co mam odpowiedzieć kurii z New Jersey? Czy zgadza się pani świadczyć w procesie beatyfikacyjnym tej zakonnicy? - Przecież wiesz, że nie wierzę w zjawiska nadprzyrodzone. Zdjęcia z tomografii i rezonansu, które wysłałam, muszą im wystarczyć. Mówią same za siebie. - A jednak sądziła pani, że z tak zaawansowanym nowotworem mózgu Michael O’Keefe nie doczeka piątych urodzin. - To prawda. - Zaproponowała pani jego rodzicom badania w najlepszym centrum diagnozowania chorób nowotworowych, jakim jest klinika Knowles w Cincinnati, ale wiedziała pani, że oni tylko potwierdzą diagnozę. - Daj spokój. Znasz moje poglądy i obie doskonale wiemy, co wtedy mówiłam. - A pamięta pani, jak po złych wynikach badań w Cincinnati ojciec Michaela omal nie zemdlał? Wtedy matka chłopca oświadczyła, że synek nie umrze i rozpoczęła modlitwy do siostry Catherine, tej zakonnicy, która za życia zbierała fundusze na szpitale dla dzieci. - I ty to mówisz? Przecież prawie codziennie udaje nam się tutaj wygrać walkę z nieuchronną śmiercią z powodu tej czy innej choroby. Rodzice Michaela zażądali kolejnych badań i byli skłonni się zgodzić na najbardziej niebezpieczne metody. W ten sposób można jedynie przesunąć w czasie to, co i tak jest nieuchronne. Widząc zmęczenie lekarki po nocnym dyżurze, podczas którego jedno z dzieci miało atak, Nan postanowiła nie nalegać. - Powiem jeszcze tylko, że lekarze z Knowles zgodzili się wziąć udział w procesie. Uważam, że pani też powinna opowiedzieć tym z kurii o rozmowie z matką dziecka, kiedy oświadczyła jej pani, że Michaelowi nie można już pomóc. Przecież właśnie wtedy ta kobieta postanowiła modlić się do zmarłej zakonnicy. - Nan, dzisiaj też wypisałam ze szpitala chłopca, który zwyciężył raka. - To co innego. Na szczęście są już skuteczne leki na białaczkę. Niestety na raka mózgu jeszcze ich nie wymyślono.

Monica powoli wycofywała się z rozmowy. Wiedziała, że nie przekona Nan. - No dobrze, wygrałaś, ale i tak obstaję przy swoim - poddała się wreszcie. - To gdzie mam pojechać? - Diecezja Matuchen w New Jersey zaproponowała najbliższą środę. Po jedenastej nie ma pani żadnych pacjentów. - Niech tak się stanie. Bądź tak dobra i załatw wszystko. Wychodzimy? - Tak jest. To wspaniałe, co pani powiedziała. - To, że wychodzimy? - Nie, nie to. Powiedziała pani: niech tak się stanie. - I co z tego? - W Kościele katolickim „amen” oznacza właśnie: niech się stanie. Nie sądzi pani, pani doktor, że to idealnie pasuje do sytuacji?

Rozdział 3

Sammy Barber nie był zadowolony ze zlecenia, jakie otrzymał. Doskonale wiedział, że zaginięcie lekarki w Nowym Jorku natychmiast wzbudzi zainteresowanie w mediach. Owszem, oferowano przyzwoite pieniądze, lecz instynkt nakazywał mu zrezygnować z tej roboty. Dotąd Sammy wpadł tylko raz i podczas rozprawy uniewinniono go z braku dowodów. Nigdy nie dotykał swoich ofiar, aby nie zostawić na ich ciałach własnego DNA. Ten czterdziestodwuletni mężczyzna miał bystre, piwne oczy i wąską twarz, wyrastającą niemal wprost z klatki piersiowej. Wyglądał jak typowy mięśniak, wykidajło w nocnym klubie. Siedział teraz przy kawie w jednej z knajpek w Queens ze swoim potencjalnym zleceniodawcą. Sammy zwrócił uwagę na mężczyznę, gdy ten tylko wszedł do środka. Dobrze ubrany, po pięćdziesiątce, miał srebrne spinki do mankietów z inicjałami „D.L.”. Od razu zaznaczył, że się nie przedstawi i podał tylko numer telefonu kontaktowego. - Prawdę mówiąc, to nie masz wyboru - zaczął nieznajomy. - O ile wiem, zarabiasz psie grosze i muszę ci przypomnieć, że gdyby mój kuzyn nie załatwił wtedy odpowiedniego składu ławy przysięgłych, to nie siedziałbyś tu dzisiaj.

- I tak nic na mnie nie mieli. - Nie bądź taki mądry. Przed końcem sprawy nigdy nie wiadomo, jaki będzie werdykt przysięgłych. Tamten sięgnął do kieszeni po fotografię. - Kobieta z dzieckiem na ręku to Monica Farrell, lekarka z Village - oznajmił. - Adres prywatnego gabinetu i domu, w którym mieszka, masz na odwrocie. Sammy, zachowując ostrożność, najpierw sięgnął po serwetkę, a dopiero potem wziął do ręki zdjęcie. - Niezła sztuka - ocenił, przypatrując się fotografii w świetle obskurnej lampki, która stała na stoliku. Przeczytał oba adresy i oddał zdjęcie. - Dobra, biorę tę robotę. Zdjęcia nie potrzebuję. Jeszcze wpadnę na jakiś patrol i będą kłopoty. - Sprawa jest pilna - oświadczył elegant, chowając fotkę do kieszeni. Mężczyźni wstali od stołu, Langdon wyjął portfel i zapłacił dwudziestodolarówką. Żaden z nich nie zauważył, jak zdjęcie pani doktor zsunęło się na podłogę. - Dziękuję - powiedział kelner Hank Moss do wychodzących. Sprzątając stół, zauważył coś na podłodze. Podniósł fotografię i rzucił się do obrotowych drzwi, lecz było już za późno. Czytając adresy, Hank pomyślał, że to nic ważnego, ale przecież klient zostawił wyjątkowo duży napiwek. Jeden adres wskazywał na biurowo-mieszkalne budynki przy Czternastej Wschodniej, drugi, przy Trzydziestej Szóstej, był z pewnością adresem domowym. Czytając nazwy ulic, chłopak przypomniał sobie mejle, które od czasu do czasu przychodziły do jego rodziców mieszkających w Brooklynie. Hank postanowił włożyć fotkę do koperty, opatrzyć napisem: „Dla osoby pracującej pod tym adresem”, i wysłać na Czternastą Wschodnią. Sądził, że w ten sposób własność mężczyzny, który pewnie ma tam swoje biuro, powróci do niego. O dwudziestej pierwszej skończył pracę i poszedł do szefa. - Czy mogę wziąć kopertę ze znaczkiem? - zapytał grzebiącego w papierach Lou. - Jeden z klientów zostawił coś u nas. - Nie krępuj się! A za znaczek potrącę ci z pensji - odparł szef, odczekał chwilę i parsknął śmiechem. Choć był mocno popędliwy, darzył Hanka szczerą sympatią. Młody dobrze pracował i doskonale radził sobie w sali. Na białej kopercie chłopak szybko naskrobał właściwy adres i przykleił znaczek. Dziesięć minut później, po drodze do akademika, wrzucił kopertę do skrzynki pocztowej.

Rozdział 4

Pięćdziesiąt lat temu Olivia była jedną z pierwszych lokatorek wynajmujących mieszkanie w apartamentowcu Schwab House na zachodnim Manhattanie. Cały kompleks budynków stał na ziemi należącej wcześniej do zamożnego przemysłowca. Budowniczy chciał w ten sposób uwiecznić swoje nazwisko dla potomności. Olivia najpierw mieszkała w kawalerce, której okna wychodziły na West End Avenue. Konsekwentnie pnąc się po szczeblach kariery w sklepie Altmana, zarabiała coraz więcej i postanowiła rozejrzeć się za czymś większym. Początkowo myślała o przenosinach do wschodniego Manhattanu, ale gdy dowiedziała się o mieszkaniu z dwoma sypialniami w tym samym budynku, lecz z widokiem na rzekę, nie zwlekała ani chwili. Później, korzystając z przekształcenia się apartamentowca w kondominium, wykupiła swoje lokum. Dopiero wtedy poczuła, że jest u siebie. W dzieciństwie Olivia wraz z matką mieszkały w niewielkim domku stojącym tuż za siedzibą rodziny Gannonów na Long Island. Jej matka pracowała u nich jako gospodyni. Olivia początkowo kupowała do swojego mieszkanka używane meble, które z czasem wymieniała na nowe. Przywiązywała dużą wagę do wystroju wnętrza i miała dobry gust, toteż potrafiła zadbać o właściwy standard wyposażenia. Kremowe ściany jej nowego mieszkania zdobiły teraz obrazy kupione od ostatniego właściciela terenu, na którym postawiono apartamentowiec. W dużym pokoju leżały dywany ze sklepu z antykami, kolory ścian w sypialni i bibliotece harmonizowały z obiciami mebli i zasłonami. Ktokolwiek wchodził tu po raz pierwszy, zawsze miał wrażenie ciepła, komfortu i spokoju, bijącego z tych wnętrz. Olivia była dumna ze swojego mieszkania. Jedynie myśl o wygodnym fotelu, lampce wina i wspaniałym widoku zachodu słońca z okna pozwoliła jej przetrwać pełne napięcia lata pracy u Altmana. Wszystko to przydało się zwłaszcza czterdzieści lat temu, gdy okazało się, że Alexander Gannon, wspaniały lekarz i wynalazca, nie odpowie na jej uczucie i zaproponuje poprzestanie na przyjacielskiej znajomości. Mężczyzna jej życia myślał wówczas wyłącznie o Catherine. Po wizycie u Claya Hadleya starsza pani wróciła do domu. Już dwa tygodnie temu rozmawiała ze swoim lekarzem o tym, że się szybko męczy. Teraz ledwie znalazła siły, aby się przebrać w szlafrok tego samego koloru, co jej niebieskie oczy. Przezwyciężając zmęczenie, Olivia postanowiła odpocząć trochę na kanapie w salonie zamiast na łóżku w sypialni. Clay przestrzegał, że będzie czuła się coraz gorzej, aż któregoś dnia nie znajdzie sił, żeby się podnieść. Jeszcze powalczę, mówiła do siebie, rozkładając kolorowy koc, który zawsze leżał na kanapie. Usiadła i sięgnęła po poduszkę, aby ją spulchnić. Ostrożnie położyła się i przykryła kocem. Teraz

mogła wreszcie odpocząć. Zostały jej jeszcze dwa tygodnie... Czternaście dni. Ile to będzie godzin, pomyślała i nie doliczywszy się, zasnęła. Zbudziła się dopiero po południu. Rano wypiła jedynie herbatę i choć nie była głodna, zdecydowała się coś zjeść. Gramoląc się spod koca, postanowiła jeszcze raz przejrzeć papiery Catherine. Właściwie to chciała sprawdzić, czy dalej są bezpieczne tam, gdzie je ukryła. Wyjęła brązowawą kopertę, którą dostała od umierającej matki, i stwierdziła, że wszystko jest w porządku: list kuzynki do matki Olivii, list przełożonej zakonu, namiętny liścik od niego, który przekazał matce, aby ta dała go Catherine i odpis aktu urodzenia Edwarda. - Olivia? - usłyszała czyjś głos. Wiedząc, że nieproszony gość zaraz znajdzie się w pokoju, jednym ruchem wrzuciła luźne papiery do sejfu i szybko nacisnęła guzik automatycznie zamykający drzwiczki. - Tutaj, Clay - odpowiedziała lodowatym tonem, wychodząc naprzeciw lekarzowi. - Co się z tobą dzieje? - zapytał. - Przecież miałaś zadzwonić dziś po południu. - Nic o tym nie wiem. - Obiecałaś. - Jakieś siedem godzin temu powiedziałeś, że mam przed sobą jeszcze dwa tygodnie życia. A tak przy okazji, dlaczego z dołu nie zadzwonili, że do mnie idziesz? - Pomyślałem, że możesz spać, a wyszedłbym cichutko, nie przeszkadzając ci... No dobra, nie będę kłamał: obawiałem się, że nie będziesz chciała mnie widzieć, a ja muszę z tobą porozmawiać. Mam dla ciebie sensację - zaczął i po chwili dodał: - Przecież sama dałaś mi klucze, abym w razie czego mógł się dostać do mieszkania. Złość starszej pani powoli ustępowała. Clay miał rację; gdyby zadzwonił z dołu, wykręciłaby się od jego wizyty. W myśli przyznała mu rację i wtedy zauważyła wzrok mężczyzny wlepiony w kopertę, którą wciąż trzymała w dłoniach. Z miejsca, gdzie stał, mógł bez trudu przeczytać napisane ręką jej matki imię: CATHERINE.

Rozdział 5

Doktor Farrell mieszkała na parterze domu przy obsadzonej drzewami Trzydziestej Szóstej

Wschodniej, co sprawiało, że czuła się, jakby żyła w dziewiętnastym wieku. Okoliczne kamienice były wówczas w prywatnych rękach. Jej mieszkanie znajdowało się od podwórza i dlatego miała do swojej dyspozycji niewielkie patio i kawałek zieleni. W ciepłe dni mogła więc usiąść tam jeszcze w szlafroku, by wypić poranną kawę, a wieczorem delektowała się lampką wina na świeżym powietrzu. Po skończonym dyżurze i rozmowie z Nan Monica ruszyła pieszo do domu. Już dawno uznała, że przejście tej mili dzielącej ją od mieszkania to właściwie dobra rekreacja. Lubiła też upichcić coś wieczorem i choć samodzielnie uczyła się gotowania, jej talenty doceniali wszyscy znajomi. Jednak dzisiaj ani spacer, ani makaron z sałatką nie poprawiły nastroju pani doktor. Monica czuła, że zbliża się coś niedobrego. Uznając, że to sprawa Sally nie dawała jej spokoju, postanowiła jutro wypisać małą, bez względu na to, czy pani Carter jest matką dziecka, czy nie. I wtedy przypomniała sobie, że jej własny ojciec był adoptowany. Doktor Farrell nie pamiętała swoich dziadków, lecz tata zawsze traktował ludzi, którzy go wychowali, jak prawdziwych rodziców. Mówiąc o nich, parafrazował słowa córki Theodore’a Roosevelta, której ojciec ożenił się ponownie, gdy miała dwa latka. Alice Roosevelt mówiła, że ma jedynie tę matkę, która ją wychowywała. Jednak w przeciwieństwie do Alice tata chciał wiedzieć jak najwięcej o ludziach, którzy oddali go do adopcji. Przez ostatnie lata życia stało się to jego obsesją. Choć w dniu przyjęcia do szpitala Sally mocno chorowała, była zadbanym i dobrze odżywionym dzieckiem. Przecież Renée Carter nie jest jedyną kobietą, która wynajmowała opiekunkę do dziecka. Również perspektywa zeznawania w sprawie ustąpienia nowotworu u Michaela O’Keefe’a nie dawała spokoju doktor Farrell. Przecież doskonale wiedziała, że dziecko było nieuleczalnie chore. Wieczorem usiadła, niespiesznie popijając kawę i delektując się świeżym ananasem, i rozglądała się wokoło, co zawsze stanowiło przyjemne zajęcie. Zrobiło się chłodno, więc pani doktor uruchomiła zasilany gazem kominek. Siedząc przy niewielkim okrągłym stoliku, z twarzą zwróconą ku ogniowi, mogła się trochę ogrzać. Tańczące płomienie rzucały cienie na kupiony w sklepie z antykami dywan, z którego tak bardzo była dumna jej matka. Sielankę przerwał nagle telefon. Choć była zmęczona, Monica natychmiast znalazła się przy aparacie. Przecież mogli ją wzywać do szpitala. Podniosła słuchawkę i z przyzwyczajenia powiedziała swoje nazwisko. - I jak się ma nasza pani doktor? - usłyszała miły męski głos. - Jak najlepiej, Scott - odrzekła bez entuzjazmu. - Chcę cię poinformować, że rozmawialiśmy z Joy. Postanowiliśmy się rozejść. - Jej rozmówca zmienił ton. - Przykro mi, ale zupełnie nie wiem, po co mi o tym mówisz.

- Wiesz, wiesz. Dodam także, że jedna z najlepszych firm prawniczych z Wall Street chce mnie widzieć jako swojego partnera. Zdecydowałem, że przyjmę tę ofertę. - Jasne. A czy nie mógłbyś jeszcze znaleźć sobie nowych znajomych spośród tych ośmiu czy dziewięciu milionów mieszkających tutaj ludzi, zamiast mnie nagabywać? - Odłożyła słuchawkę, nie mając ochoty na dalszą rozmowę. Aby się uspokoić, zabrała się do zmywania, wcześniej jednym haustem dopijając kawę.

Rozdział 6

Nan Rhodes pojechała po pracy do knajpki Neary’s Pub, przy Pięćdziesiątej Siódmej. Tam miała się spotkać ze swoimi czterema siostrami na comiesięczny obiad. Dla owdowiałej sześć lat temu Nan praca była prawdziwym wybawieniem. Jej syn wraz z rodziną mieszkał aż w Kalifornii. Nan szczerze lubiła doktor Farrell i dużo opowiadała o niej swoim siostrom. Ponieważ sama pochodziła z licznej, bo mającej ośmioro dzieci rodziny, ubolewała nad tym, że jej szefowa nie posiada ani rodzeństwa, ani rodziców. I dzisiaj nie obeszło się bez tego tematu. Z koktajlem w dłoni Nan mówiła: - Patrzyłam dziś z przystanku autobusowego przy gabinecie, jak doktor Farrell szła do domu. Ona jest taka samotna. Nie ma już ani matki, ani ojca, z którymi mogłaby pogadać po trudnym dniu w pracy. Jakie to niesprawiedliwe, że na świadectwie urodzenia jej taty były jedynie dane nowych rodziców, Anny i Mathew Farrellów. A przecież ojciec mojej pani doktor urodził się w Irlandii. Widać z tego, że postarano się zatrzeć wszelkie ślady. Pozostałe siostry przytaknęły, a najmłodsza, Peggy, zauważyła: - Twoja szefowa jest zawsze taka elegancka. Jej babka musiała pochodzić z dobrego domu. Może nawet była Amerykanką? Kiedyś, jak młoda dziewczyna spodziewała się dziecka, rodzina wywoziła ją z domu aż do rozwiązania. Dzięki temu sąsiedzi nic nie wiedzieli. A dzisiaj małolaty w ciąży od razu ogłaszają to na Twitterze lub Facebooku. - Doktor Farrell łatwo zjednuje sobie ludzi, ale nie ma wątpliwości, że to nie to samo co rodzina rzuciła Nan znad karty dań. Siostry znów przyznały jej rację, a Peggy dodała, że jest jedynie kwestią czasu, kiedy tak piękna kobieta kogoś sobie znajdzie. Po wyczerpaniu tego tematu Nan podjęła drugi:

- Pamiętacie, jak wam mówiłam o tej zakonnicy Catherine, którą zamierzają beatyfikować, ponieważ uznano, że to za jej sprawą mały chłopiec został uleczony z nowotworu mózgu? Oczywiście wszystkie wiedziały, o czym mowa. - To był pacjent doktor Farrell, prawda? - pytała najstarsza Rosemary. - Owszem, nazywał się Michael O’Keefe. I chyba zebrano już wystarczająco dużo materiału, aby przeprowadzić cały proces. A dzisiaj udało mi się przekonać szefową do zeznania, że mały był śmiertelnie zagrożony, kiedy wykryto u niego raka mózgu. - A dlaczego się zgodziła? - Ponieważ jest lekarzem i wciąż szuka medycznych przyczyn wyzdrowienia dziecka. Do stolika podeszła kelnerka Liz, pracująca tutaj od trzydziestu lat, i z uśmiechem na twarzy przyjęła zamówienie.

Wstawanie o siódmej rano nie sprawiało kłopotu Nan Rhodes. Nawet to lubiła, bo zazwyczaj spała krótko. Do tego mieszkała w kompleksie biurowo-mieszkalnym, w którym znajdował się gabinet doktor Farrell. Przychodząc wcześniej do pracy, mogła zająć się korespondencją i poświęcić więcej czasu na wypełnianie sterty formularzy ubezpieczeniowych. Zjawiająca się o ósmej czterdzieści pięć pielęgniarka Alma Donaldson miała już wszystko przygotowane. Ta trzydziestoletnia Murzynka o bystrym spojrzeniu i miłym usposobieniu pracowała tu od początku. A doktor Farrell otworzyła prywatną praktykę cztery lata temu. Wchodząc dzisiaj do recepcji, Alma od razu spostrzegła, że coś jest nie tak. Nan siedziała przy biurku, trzymając w dłoniach otwartą kopertę i jakąś fotografię. - Co się stało? - spytała, zapominając o zwyczajowym powitaniu. - No właśnie. - Usłyszała w odpowiedzi. - Tylko spójrz na to. Pielęgniarka podeszła bliżej. - To zdjęcie naszej pani doktor z małym Carlosem Garcia. - Mnie się podoba. - Ktoś przysłał je tutaj, nie podając adresu zwrotnego - wyjaśniła Nan. - A przecież wdzięczni rodzice piszą zazwyczaj parę słów podziękowania. I jeszcze te dwa adresy na odwrocie. Coś mi się tu nie podoba. - Nie przesadzasz? Może nadawca po prostu nie mógł się zdecydować, dokąd wysłać zdjęcia.

Zadzwoń do państwa Garcia i zapytaj, czy to oni. - Stawiam sto do jednego, że nie - mruknęła Nan, podnosząc słuchawkę telefonu. Miała rację. Rosalie Garcia oświadczyła, że niczego nie wysyłali i nie mają pojęcia, kto mógł to zrobić. Owszem, zamierzała przesłać lekarce jedno ze zdjęć, ale już oprawione. Jednak nie mając teraz czasu, odłożyła to na później. I zapewniła, że nie zna domowego adresu pani doktor. W chwili gdy Nan przekazywała treść rozmowy Almie, weszła ich szefowa. Obie pracownice wymieniły spojrzenia i po wręcz niezauważalnym ruchu głową Almy recepcjonistka schowała zdjęcie do szuflady. Później Nan poinformowała Almę, że zamierza opowiedzieć o wszystkim znajomemu, emerytowanemu policjantowi pracującemu do niedawna w prokuraturze, który mieszka w tym samym domu co ona. - Mówię ci, coś tu śmierdzi - dodała na koniec. - Ale czy możemy zataić tę sprawę przed szefową? - Przecież na kopercie jest wyraźnie napisane: „Dla osoby pracującej pod tym adresem”. Najpierw pójdę do Johna Hartmana, a potem do naszej pani doktor. Wieczorem, po uprzedniej rozmowie telefonicznej, Nan zapukała do drzwi postawnego, szpakowatego, siedemdziesięcioletniego wdowca. Nieco speszona opowiedziała mu o tajemniczej przesyłce. - Nan, nie bądź taka spięta. Usiądź, proszę - zachęcał gospodarz, sam zajmując miejsce w fotelu. Obok, na pufie przed nim leżały gazety, które przed chwilą przeglądał. Teraz wziął do ręki kopertę, włączył dodatkowe światło i z zainteresowaniem przyglądał się zarówno kopercie, jak i samemu zdjęciu. - Czy pani Farrell jest teraz przysięgłą w jakimś procesie? - zapytał. - Nie, a dlaczego? - Bo to wyjaśniałoby wszystko. Taka przesyłka zazwyczaj stanowi ostrzeżenie. A może pani doktor ma jakichś wrogów? - To niemożliwe. - Może tylko tak ci się wydaje. Musisz koniecznie oddać jej to zdjęcie, a później ja z nią porozmawiam. - Oby tylko nie miała do mnie żalu. Acha! Przypomniałam sobie, że czasami telefonuje do niej prawnik, niejaki Scott Alterman z Bostonu. Nie bardzo wiem, o co tam chodzi, ale będąc w pracy,

szefowa nigdy nie odbiera jego telefonów. - A więc jednak mamy coś na początek - ucieszył się Hartman. - Dowiem się tego i owego o tym mężczyźnie. Kiedyś byłem dobry w takich rzeczach. Czy pani Farrell leczy dzieci? - Tak. - A czy ostatnio któreś z nich nie zmarło? Pytam, bo wtedy rodzice mieliby motyw - wyjaśnił. - Wręcz przeciwnie, pani doktor będzie zeznawać w sprawie niewytłumaczalnego wyzdrowienia jednego z dzieci. - Nie wierzę w takie sprawy, lecz przynajmniej wiemy, że to nie rodzice wzięli ją na muszkę - odparł Hartman i zaraz tego pożałował. Powinien się wyrazić nieco inaczej, choć czuł, że ma rację. - Nan, zostaw mi tę kopertę do jutra. Powiedz, czy ktoś oprócz ciebie jej dotykał? - Nikt. - Pójdę do firmy i poproszę, aby spróbowali zidentyfikować odciski palców. Zobaczymy, co to da. Czy nie pogniewasz się, że zdejmę twoje odciski? Muszę mieć coś do porównania - usprawiedliwiał się. - Mam tu stosowne wyposażenie. - Bardzo proszę - odrzekła Nan, starając się ukryć narastający niepokój. Dziesięć minut później była u siebie. Sąsiad obiecał zwrócić kopertę następnego dnia wieczorem i wyraźnie polecił, żeby powiedzieć o wszystkim pani doktor. Zgodził się, aby wspomnieć także o ich rozmowie, jeśli Nan będzie chciała. - Nie wiem, czy dam radę - westchnęła Nan. Po powrocie do domu i zamknięciu drzwi na zamek przypomniała sobie od razu, że prowadzące na patio drzwi mieszkania doktor Farrell mają sporą szybę, którą łatwo można by sforsować. - Już jej tłumaczyłam, że powinna wstawić tam kratę mówiła do siebie pełna niepokoju. Tej nocy Nan nie spała za dobrze. We śnie widziała znane jej zdjęcie, ale zniekształcone. Na fotografii doktor Farrell stała na progu szpitala, trzymając małego Carlosa na rękach, lecz rozpuszczone włosy w dziwny sposób oplatały szyję młodej lekarki niczym macki ośmiornicy.

Rozdział 7

W dzień po spotkaniu z Sammym Barberem jego zleceniodawca, Douglas Langdon, zorientował się, że nie ma zdjęcia doktor Farrell. Gdy to odkrył, był w swoim biurze, znajdującym się na rogu Park Avenue i Pięćdziesiątej Pierwszej. Spoglądając na zamknięte drzwi, dokładnie przejrzał kieszenie nienagannie skrojonego garnituru. Z prawej kieszeni spodni wyjął portfel i chusteczkę do nosa. Wtedy przypomniał sobie, że na spotkanie poszedł w innym ubraniu i nadzieja wstąpiła w jego serce. Jednak zaraz potem uświadomił sobie, że szary garnitur wrzucił do kosza z brudną bielizną, aby sprzątaczka oddała go do prania. Musiałem wcześniej wyjąć wszystko z kieszeni, pomyślał. Przecież zawsze tak robię. I nie było żadnego zdjęcia. Po krótkim zastanowieniu doszedł do wniosku, że zdjęcie mogło przepaść w knajpie, gdy wyjął portfel z kieszeni, aby zapłacić, lub gdzieś po drodze do samochodu. Potem dedukował dalej: skoro na odwrocie były tylko odręcznie napisane dwa adresy, bez żadnych nazwisk, to chyba każdy normalny człowiek wyrzuciłby takie znalezisko do kosza? Zawsze jednak może trafić się ktoś, kto zechce odesłać zgubę. Langdon czuł przez skórę, że źle się stało. Postanowił zatelefonować do knajpy. - Nie, proszę pana, nie znalazłem żadnego zdjęcia - mówił Lou, właściciel lokalu o tej samej nazwie. - Ale jeden z kelnerów mówił coś o jakiejś zgubie. Proszę chwilę zaczekać. Minęły długie trzy minuty, zanim Hank Moss podszedł do aparatu. - Przepraszam, że musiał pan tak długo czekać, ale właśnie obsługiwałem gości - usprawiedliwił się na wstępie. - Nic się nie stało, bo nie dzwonię z czymś ważnym, ale chyba wczoraj zgubiłem u was fotografię córki. - Langdon zbagatelizował sprawę. - Czy chodzi o tę długowłosą blondynkę z dzieckiem na ręku? - Tak, tak. Ponieważ mój znajomy mieszka blisko was, poproszę, żeby odebrał fotografię. - Niestety, to niemożliwe, bo nie mam już tego zdjęcia - odparł Hank niepewnym głosem. - Wysłałem je na adres, który był na odwrocie ze wskazaniem: „Dla osoby pracującej pod tym adresem”. Czy dobrze zrobiłem? - Jak najbardziej. To miło z twojej strony, dziękuję. - Langdon skończył rozmowę i nawet nie poczuł, jak oblał go zimny pot. Zastanawiał się, co mogła pomyśleć ta Farrell, widząc własne zdjęcie i oba adresy. Na szczęście jeden i drugi można było znaleźć w książce telefonicznej, uspokajał się. Dobrze, że napisałem też adres domowy. Gdyby go nie było, być może ta kobieta nabrałaby podejrzeń. A tak wychodzi na to, że jakiś znajomy wysyła jej fotkę, którą wcześniej zrobił. I tym sposobem nic tu nie śmierdzi - powiedział na głos zadowolony, lecz zaraz zamyślił się na nowo.

Na biurku zadzwonił wewnętrzny telefon. - Słucham - rzucił szorstko. - Właśnie dzwoniła sekretarka pana Gannona w sprawie dzisiejszego obiadu w restauracji, gdzie ma pan przedstawić nowego szefa... - Pamiętam o tym! - przerwał coraz bardziej zirytowany, lecz niezrażona Beatrice Tillman kontynuowała: - Dzwoniła też Linda Coleman z informacją, że stoi w korku i nie zdąży na wizytę o szesnastej. - Gdyby wyszła wcześniej, nie byłoby problemu. - Ma pan rację, panie doktorze - odpowiedziała weselszym tonem Beatrice. W ten sposób zazwyczaj uspokajała swojego przystojnego, dawno temu rozwiedzionego szefa. - O ile pamiętam, zawsze powtarza pan, że aby nie zwariować, lecząc pacjentki typu Linda Coleman, należy samemu zgłosić się do psychiatry. Langdon rozłączył się bez słowa. Przerażała go myśl o tym, że dotykał zdjęcia, które zgubił. Gdyby teraz coś się przytrafiło tej kobiecie, to śledczy mogą szukać winnego właśnie po odciskach palców. Nie mógł jednak odwołać zlecenia. Co robić? Co robić? Trzy godziny później, nadal mając pustkę w głowie, Langdon poszedł na umówione spotkanie w hotelu Pierre, gdzie wydawano obiad na cześć Grega Gannona. Gość honorowy od razu zapytał przybyłego o wczorajszą rozmowę. Skinieniem głowy Doug potwierdził swoje zadowolenie ze spotkania. Gdy prowadzący przyjęcie go przedstawił, Langdon podszedł do mikrofonu i wygłosił kilka miłych słów pod adresem znanego filantropa, prezydenta Gannon Investment Firm, pełniącego jednocześnie obowiązki prezesa zarządu.

Rozdział 8

We wtorek Olivia obudziła się wcześnie, ale dopiero po godzinie wstała, włożyła szlafrok i poszła do kuchni. Jak zwykle, zaparzyła sobie herbatę, ustawiła czajniczek wraz z filiżanką na tacy i zaniosła wszystko do sypialni. Po wygodnym usadowieniu się na poduszkach, delektując się gorącym napojem, mogła już spokojnie podziwiać przepływającą dołem rzekę Hudson.

Pomimo pięknego widoku Olivia nie mogła zebrać myśli. Patrzyła na przycumowane przy brzegu łodzie, pamiętając, że za kilka tygodni wszystkie opuszczą gościnny basen jachtklubu. Kiedyś chciała nawet trochę pożeglować, lecz zawsze odkładała spełnienie tego marzenia na później. Nigdy nie zapisała się też na kurs tańca i nie uzupełniła wykształcenia. Dziś nie miało to już żadnego znaczenia. Jednak i mnie udało się w życiu to i owo, pomyślała. Przede wszystkim wykonywałam pracę, którą lubiłam. A na emeryturze dużo podróżowałam i cieszyłam się spotkaniami z przyjaciółmi... Pijąc kolejną filiżankę ulubionej herbaty, Olivia myślała już o papierach leżących w sejfie. Clay nalegał, żeby zachować dla siebie tajemnicę, ale to ja mam ostatnie słowo. I nie muszę się przejmować jego fotelem w zarządzie Gannon Foundation. Przecież Catherine była moją kuzynką. I wcale mi się to nie podoba, że Clay wszedł do mojego mieszkania bez uprzedzenia. Jej rozterki pogłębiała myśl o porozumieniu, jakie zawarła z lekarzem po śmierci matki. Uzgodnili wtedy, że sprawa nie wyjdzie na jaw. Jednak teraz sytuacja uległa zmianie. Michael wyzdrowiał i rozpoczął się proces beatyfikacyjny. Zastanawiając się, jakie rozwiązanie odpowiadałoby Catherine, Olivia odtworzyła w pamięci twarz siedemnastoletniej, długowłosej blondynki o szmaragdowych oczach. Choć miałam wtedy zaledwie pięć lat, wiedziałam, że to piękna dziewczyna, pomyślała. Zaraz jednak znowu wdarł się w jej myśli Clay. Skoro widział kopertę, a jest wykonawcą mojego testamentu, to po mojej śmierci z pewnością ją zniszczy. Czy byłoby to jednak najlepsze rozwiązanie? Wreszcie starsza pani postanowiła się wykąpać. Potem włożyła swoje ulubione ubranie: spodnie, szytą na miarę bluzkę i ciepły, rozpinany sweter. Jedząc tosta, popijając go trzecią filiżanką herbaty tego ranka, zastanawiała się, co dalej. Ponieważ wciąż nie mogła się zdecydować, pomyślała, że przynajmniej posprząta w kuchni i pościele łóżko. I wtedy ją olśniło. Pojedzie na grób kuzynki w Rhinebeck, znajdujący się na klasztornym cmentarzu. Leżała tam pośród innych sióstr z zakonu, do którego wstąpiła. Może tam podejmę decyzję, mówiła do siebie Olivia. Miała przed sobą dwie godziny drogi, ale cieszyła się, że wyjedzie z miasta. Kilka lat temu postanowiła, że na dłuższych trasach już nie będzie sama prowadzić samochodu. Korzystała z usług firmy oferującej kierowców, którzy wozili klientów ich własnymi autami. Godzinę później szofer poinformował przez domofon o swoim przybyciu. Wkładając płaszcz, starsza pani pomyślała, że dobrze będzie zabrać kopertę ze sobą. Chowając dokumenty do torby, poczuła ulgę. Na dole czekał miły kierowca przed trzydziestką, który przedstawił się jako Tony Garcia. Olivii spodobało się, że zaoferował jej pomoc w niesieniu torby, pomógł przy wejściu do garażu i od razu sprawdził poziom paliwa. Młody człowiek przypomniał też o zapięciu pasów i dopiero potem ruszył. Przedzierali się przez zatłoczone ulice miasta. Olivia otworzyła książkę, którą ze sobą zabrała, wiedząc, że to najlepszy sposób na zbyt gadatliwych kierowców. Jednak tym razem przez bite dwie godziny mężczyzna ani razu nie otworzył ust. Gdy dojeżdżali na miejsce, staruszka objaśniła mu drogę: - Teraz trzeba skręcić w lewo i zaraz będzie cmentarz, na który jadę.

Miejsce spoczynku czterech pokoleń franciszkanek otaczał drewniany płot. Latem bramę wejściową zdobiły róże. Teraz królowały na niej winogrona, niektóre już dojrzałe. Garcia podjechał do brukowanego podjazdu, zatrzymał samochód, otworzył drzwi i pomógł wysiąść Olivii. - Wrócę za jakieś piętnaście minut - oznajmiła. - Zaczekam tutaj. Wszystkie groby były oznaczone, a w alejkach stały ławeczki. Na jednej z nich, naprzeciwko grobu kuzynki, usiadła Olivia. Choć przeszła zaledwie kilka metrów, zmęczyła się trochę. Znając jednak stan własnego zdrowia, wcale się tym nie przejęła. Wolała przeczytać napis, który miała przed oczyma: „Siostra Catherine Mary Kurner, ur. 6 września 1917 r., zm. 3 czerwca 1977 r. Spoczywaj w spokoju”. - Tak, tak. Spoczywaj w spokoju - wyszeptała. - Och, kuzynko, byłaś moją siostrą i zawsze mogłam na ciebie liczyć. Olivia wracała myślami do tragedii, która przed laty splotła losy obu dziewczyn. Ich matki były rodzonymi siostrami. Rodzice Catherine, Jane i David Kurner, oraz ojciec Olivii zginęli w wypadku. Jakiś pijany kierowca wpadł na samochód, którym jechali. Miesiąc później przyszła na świat Olivia. Po śmierci rodziców dwunastoletnia Catherine zamieszkała z ciotką i szybko stała się prawdziwą podporą pani Morrow. Olivia doskonale pamiętała, jak bardzo mama wychwalała pomoc siostrzenicy. Gdy jednak starsza pani pomyślała o Alexandrze Gannonie, poczuła znajome ukłucie. Zapytała też w myślach Catherine, czy to możliwe, aby pomimo chęci wstąpienia do zakonu, nie kochała tego młodzieńca? Próbując przypomnieć sobie twarze państwa Gannonów, Olivia skarciła się za słabą pamięć. Przecież tak wiele im zawdzięczały. To oni zaproponowali, aby po śmierci męża, który długie lata pracował u nich w charakterze szofera, matka prowadziła im dom. Nalegali też, aby dalej mieszkała w małym domku stojącym na ich posesji. Olivia pamiętała za to Alexandra, jak wraz z bratem przesiadywał na werandzie domku i rozmawiał ze starszą siostrą. Dla pięciolatki młody student medycyny był wtedy wszystkim. Olivia pamiętała słowa matki, która odradzała Catherine klasztor, skoro już stało się jasne, co do niej czuł ten chłopak: „Dziecko, nie rób tego, przecież Alex chce się z tobą ożenić. Taka miłość zdarza się tylko raz. Wcale nie jesteś za młoda na założenie rodziny i przyznaj się, że i ty go kochasz. Wystarczy na ciebie spojrzeć”. Catherine odpowiedziała wtedy: „Jestem też na tyle dorosła, aby wiedzieć, czego chcę. I nie wyjdę za niego. To już postanowione”. Oczy starszej pani zaszły łzami. Pół roku po wstąpieniu kuzynki do zakonu mama ponownie wyszła za mąż i przeniosły się do miasta. Ponad czterdzieści lat temu Olivia pojechała na pogrzeb pani Gannon i spotkała się wtedy z jej synem. Teraz musiała przygryźć wargę, aby nie drżała. - Ech, siostro, siostro - szeptała. - Dlaczego wtedy go zostawiłaś? I co ja teraz powinnam zrobić?

Mam przy sobie list, który dał mojej mamie młody Gannon, aby przekazała go tobie. Prosi w nim o wybaczenie. Czy powinnam go zniszczyć? A za jednym zamachem i akt urodzenia twojego syna? A może to wszystko powinno trafić w ręce twojej wnuczki? Co robić? Nagły szelest opadających liści wyrwał staruszkę z zamyślenia. Olivia poczuła, że trochę przemarzła. Pewnie jest już koło czwartej, czas wracać. Właściwie nie wiem, po co tu przyjechałam. Przecież nie spodziewałam się, że Catherine stanie przede mną i coś poradzi, wyrzucała sobie. Wstała, z trudem prostując zdrętwiałe nogi. Spojrzała jeszcze na grób i ruszyła do samochodu. Tony Garcia musiał spodziewać się jej powrotu, bo stał już przy otwartych drzwiach. Siedząc na tylnym siedzeniu, delektowała się ciepłym wnętrzem, choć cały ten wyjazd był właściwie na nic. Teraz, po południu, na drodze panował znacznie większy ruch, z którym jednak, ku zadowoleniu Olivii, kierowca radził sobie doskonale. - Tony, jeżeli pracujesz na cały etat, to chciałabym zawsze z tobą jeździć, jeśli jeszcze zdecyduję się gdzieś wyruszyć - powiedziała, gdy dojeżdżali na miejsce, i ze smutkiem pomyślała, że powinna dodać: „...w najbliższych dwóch tygodniach”. - Nie wiem, czy to będzie możliwe, proszę pani, bo tak w ogóle to jestem kelnerem w hotelu Waldorff i mogę prowadzić tylko wtedy, gdy mam wolne. - Widzę, że jesteś ambitny - odpowiedziała, wspominając własne polowanie na nadgodziny, gdy zaczynała pracę zawodową. Garcia spojrzał we wsteczne lusterko i uśmiechnął się szeroko. - To nie tak. Po prostu mam do spłacenia rachunek za leczenie mojego synka. Dwa lata temu wykryto u niego białaczkę. Może pani sobie wyobrazić, co się wtedy z nami działo. Prowadząca syna lekarka dawała mu pięćdziesiąt procent szans na przeżycie. A przedwczoraj usłyszeliśmy wreszcie, że mały jest zdrów - wyjaśnił obszernie i sięgnął do kieszeni po fotografię, którą podał pasażerce. - To Carlos i ta pani doktor, która go wyleczyła. Olivia, nie wierząc własnym oczom, zawołała: - Ależ to doktor Farrell! - Pani ją zna? - Niestety nie - rzuciła i nie chcąc się wygadać, dodała: - Ale znałam jej babkę. Gdy już niemal dotarli do domu, Olivia nieoczekiwanie poprosiła, żeby Garcia zatrzymał wóz, po czym wręczyła mu kopertę z prośbą, by schował ją pod znajdujący się w bagażniku koc. - Zrobi się - odpowiedział Tony, nie zdradzając zaskoczenia. Zatrzymał się na poboczu, włożył kopertę pod koc i odwiózł panią Morrow do domu.

Rozdział 9

Wchodząc do swojego biura w Time Warner Center, Greg Gannon niósł ze sobą prezent, otrzymany na ostatniej gali. - Gdzie to postawimy, Esther? - zwrócił się do asystentki, która już rozpakowywała pudełko. Wyjęła z niego dwudziestopięciocentymetrowy, grawerowany, szklany pryzmat. A widząc swój prezent w całości, zażartował: - Wygląda jak wielka kostka lodu. Chyba zostawię ją sobie i wrzucę do martini. - To już lepiej wstawię go do gablotki. - Ech, Esther. Czasami zastanawiam się, co się stanie z tymi wszystkimi dowodami wdzięczności, kiedy mnie już stąd wyniosą nogami do przodu. Komu to będzie wtedy potrzebne? Nie doczekawszy się odpowiedzi na to retoryczne w gruncie rzeczy pytanie, Greg poszedł do swojego gabinetu. Jednak Es odpowiedziała - choć bardziej sobie niż szefowi, że pani Gannon z pewnością nie zechce zostawić sobie tych prezentów, a gdyby mieli decydować synowie, to wszystko od razu wylądowałoby na śmietniku. Zorientowawszy się, że pan Gannon nie zabrał żony na wczorajsze przyjęcie, nieświadomie westchnęła i ustawiła szklane cudo na biurku. Jeszcze zdążę je schować, zdecydowała, czytając napis: „Panu Gregory’emu Alexandrowi Gannonowi w podziękowaniu za opiekę nad tymi, którzy jej najbardziej potrzebują”. Zamyślona Esther spojrzała w głąb korytarza fundacji, gdzie przy recepcji wisiał olbrzymi portret stryja jej szefa. To zaprojektowany przez niego sprzęt medyczny, wykorzystywany przy urazach kolan, bioder i kostek, stanowił podstawę rodzinnej fortuny. Niestety wynalazca zmarł trzydzieści lat temu, nie mając świadomości ogromnego znaczenia tego, czym się zajmował. Es pamiętała Alexandra Gannona z pierwszych dni pracy w fundacji. Był wtedy wciąż przystojnym siedemdziesięciolatkiem z całkowicie siwą głową i przecudnie niebieskimi oczami. Pan Gannon nie doczekał prawdziwego triumfu swoich wynalazków. Za to jego rodzina zebrała prawdziwą fortunę z praw patentowych, zanim te wygasły. Na szczęście część pieniędzy ulokowano w fundacji. Esther podejrzewała jednak, że stryjek nie byłby zadowolony ze sposobu życia swoich bratanków. No cóż, na dobrą sprawę, to nie była jej rzecz. Czasami jednak nachodziły ją wspomnienia... Sześćdziesięcioletnia, wręcz koścista Esther przywoływała w myślach dawne dni za każdym razem, gdy do biura wchodził Greg z kolejnym upominkiem w dłoniach. Trzydzieści pięć lat temu Esther, kobieta o gołębim sercu, zatrudniła się u ojca Grega, w jego niewielkim przedsiębiorstwie finansowym. Wówczas biuro firmy znajdowało się w południowej

części Manhattanu i ani właścicielom, ani pracownikom nie wiodło się najlepiej. Dopiero wynalazki Alexandra Gannona przyniosły pieniądze i uznanie. Interes rozrósł się, zmieniając życie całej rodziny. Greg miał wówczas osiemnaście lat, a po śmierci ojca przejął zarządzanie biznesem i fundacją. Jego brata Petera nie interesowały finanse, lecz finansowanie musicali, których żywot zaczynał się i kończył tego samego wieczoru na premierze. Też mi producent, pomyślała z przekąsem. Gdyby ktokolwiek z tych ludzi, którzy tak bardzo kłaniali się Gregowi i Peterowi, wiedział, jak mało ich podlizywanie się obchodzi braci Gannon, natychmiast odwróciliby się od nich. Właściwie to zabawni chłopcy, pomyślała i od razu z politowaniem powtórzyła ostatnie słowo. Przecież obaj mężczyźni byli już w średnim wieku. Esther nieco śmieszyła popularność Petera. Owszem, ten przystojny piwnooki mężczyzna miał wielki urok osobisty. Z powodzeniem mógłby zostać aktorem. Nikogo więc nie dziwiło, że za młodu miał powodzenie, a pewnie i teraz nie mógł się opędzić od wielbicielek. Jednak Greg, kiedyś nieco otyły nastolatek, pozostał taki do dzisiaj i, co tu dużo gadać, w porównaniu z bratem wydawał się przeciętniakiem. Był wyczulony na punkcie swojego niskiego wzrostu, a ostatnio zaczął tracić włosy. Może to i niesprawiedliwe, ale Esther uważała, że ani jeden, ani drugi do pięt nie dorośli swojemu ojcu, nie wspominając już o stryju. No dobrze, koniec tego narzekania, skarciła się w myślach. Mam przecież dobrze płatną pracę i emeryturę, gdybym zdecydowała się odejść. A do tego świadomość, że znalazłoby się wiele chętnych na moje miejsce. Wracając do rzeczywistości, Es zabrała się do porządkowania korespondencji. Do niej należało czytanie setek podań z prośbą o pomoc finansową i przedstawianie ich zarządowi, do którego należeli: bracia Gannon, doktor Clay Hadley, doktor Douglas Langdon, a przez ostatnich osiem lat także Pamela, druga małżonka Grega. Czasami na posiedzeniach zarządu przepychała papiery małych szpitali czy związków wyznaniowych. Przyznanie pomocy było równoznaczne z umieszczeniem nazwiska darczyńców na widocznym miejscu w budynku sponsorowanej instytucji. Esther wiedziała, że w ostatnich latach coraz mniej potrzebujących dostawało wsparcie i zastanawiała się, na jak długo jeszcze wystarczy pieniędzy.

Rozdział 10

Po telefonie Scotta Altmana Monica nie mogła zasnąć. Nie przespała też kolejnej nocy i nawet w środę o szóstej rano myślała o tym, co powiedział. Jakoś nie mogła uwierzyć w jego słowa. Przecież nie zamieniłby Bostonu na Nowy Jork. A może jednak? To pytanie nie dawało jej spokoju. Scott miał czterdzieści lat i z powodzeniem występował przed sądem w obronie znanych polityków, co przyniosło mu popularność. A skoro tak, to może naprawdę się przeniesie? Następnie przypomniała sobie jednak, że przez ostatnie cztery lata nie dzwonił zbyt często, ograniczając się do rzadkiego przesyłania kwiatów. Starając się to wszystko zrozumieć, wzięła prysznic i włożyła brązowy sweter oraz spodnie pod kolor. Wpięła też w uszy niewielkie kolczyki z perełkami, choć wiedziała, że to będzie pierwsza rzecz, do której wyciągną się małe rączki jej podopiecznych. W kuchni, przy kawie i musli, postanowiła, że dzisiaj wypisze do domu Sally Carter. Dojechała do szpitala kwadrans po ósmej. Rita Greenberg od razu poinformowała ją o stanie dziewczynki: - Sally nie ma już temperatury i je dobrze. Czy będziemy ją dzisiaj odsyłać do domu? - Najpierw muszę porozmawiać z jej matką, a nie mam do tego głowy. Bądź tak dobra i powiadom panią Carter, że przed wypisaniem dziecka chcę się z nią spotkać. - Wczoraj przesłałam jej informację, że dziecko zostaje u nas dobę dłużej. Przypomnę jednak, że nasza mamuncia ani razu nie odwiedziła Sally. Musi być zarobiona na śmierć. Zdziwiona doktor Farrell poszła do małej. Dziecko spało na boku z rączkami ułożonymi pod policzkiem. Jasnobrązowe kędziorki opadały na czoło i uszy. Lekarka przyłożyła dłonie do pleców dziewczynki, czekając, czy nie usłyszy kaszlu lub nieprawidłowego oddechu, ale wszystko było w porządku. Sally nawet się nie poruszyła. W pewnej chwili pani doktor miała ochotę wziąć dziewczynkę na ręce i przytulić, ale zrezygnowała z tego pomysłu, kontynuując obchód. Okazało się, że reszta podopiecznych ładnie wraca do zdrowia. Trochę gorzej było tylko z małym Carlosem, który długo walczył z chorobą, i Michaelem, którego na dobrą sprawę od trzech lat nie powinno być wśród żywych. Idąc korytarzem, spotkała Ryana Jennera, dziś w białej marynarce. - Czyżbyśmy nie operowali, doktorze? - rzuciła, spodziewając się czegoś w rodzaju: „Mam wolne”. Jednak Jenner zatrzymał się i odpowiedział: - Nie ma zabiegów, nie ma rozpuszczonych włosów. - Po czym dodał: - W sobotę i niedzielę przyjmuję kilkoro gości z Georgetown. W piątek robię małą bibkę, po której zaprowadzę ich do tajskiej restauracji. Genine Westervelt i Natalie Kramer chciałyby się z tobą spotkać. Dołączysz do nas?

- Właściwie to... - mruczała pod nosem całkowicie zaskoczona. Jednak zaraz skojarzyła, że chodzi o koleżanki ze studiów, a nie o randkę, więc się zgodziła. - Świetnie, przyślę ci mejl - powiedział i żwawo ruszył przed siebie. Doktor Farrell poszła w stronę windy, lecz w pewnej chwili jeszcze się obejrzała, tylko po to, aby oblać się rumieńcem, gdy dostrzegła wlepione w nią oczy Ryana. Oboje zmieszali się tak bardzo, że automatycznie jeszcze raz pożegnali się skinieniem głowy i czym prędzej ruszyli każde w swoją stronę. Monica wróciła do szpitala na spotkanie z panią Carter, które zaplanowała na dwunastą. Matka Sally spóźniła się pół godziny, udając, że nic się nie stało. Ubrana w elegancki, oliwkowy kostium, krótką kurtkę z paskiem, czarny golf, czarne rajstopy i wręcz niebezpiecznie wysokie szpilki tegoż koloru, wyglądała jak rasowa modelka. Zaczesane za uszy kasztanowe włosy odsłaniały ładną twarz, której urodę podkreślał doskonały makijaż. Tak nie powinna wyglądać kobieta, która przyjechała odebrać córkę ze szpitala, pomyślała doktor Farrell. Przecież coś takiego można włożyć tylko na randkę. Ciekawe, jak długo tu zostanie. Tydzień temu to nie ona, lecz opiekująca się dzieckiem starsza kobieta przywiozła chorą Sally do szpitala. Jej matka zjawiła się w sukni wieczorowej godzinę później. Zapewniała, że w ciągu dnia córka była zdrowa i że nie zwróciła uwagi na to, że ma wyłączony telefon. Doktor Farrell wprawnym kobiecym okiem zlustrowała przybyłą i doszła do wniosku, że makijaż nie spełnił swojego zadania, bo Renée Carter wygląda na starszą niż wtedy, gdy przyjechała tu po raz pierwszy. Obok niej szła mniej więcej dwudziestoletnia dziewczyna. Okazało się, że to Kristina Johnson, nowa opiekunka. Oczywiście pani Carter nie przeprosiła za spóźnienie i ku osłupieniu lekarki nawet nie podeszła do córeczki. - Musiałam zwolnić poprzedniczkę Kristiny, ponieważ nie powiedziała, że Sally mocno kaszlała tamtego dnia. Teraz mam wykwalifikowaną nianię - poinformowała lekko nosowym głosem i poleciła ubrać dziecko. Doktor Farrell, wychodząc z pokoju wraz z panią Carter, usłyszała płacz małej, lecz już się nie odwróciła. Za to niepokoiła ją perspektywa zabrania dziewczynki do domu przez całkowicie obojętną na jej los kobietę. Zwracając uwagę matki na alergiczne skłonności dziewczynki, Monica spytała: - Czy może ma pani w domu jakieś zwierzęta? - Nie, nie. Nie mam na to czasu - odpowiedziała pani Carter po chwili namysłu, z wyraźnym zniecierpliwieniem przyjmując do wiadomości, że ma zwrócić baczną uwagę na wszelkie objawy astmy u córki. - Czy coś jeszcze panią interesuje? - spytała lekarka.

- Wiem wszystko, ale chciałabym, żeby to pani leczyła Sally - niespodziewanie oznajmiła pani Carter i odwracając się w stronę Kristiny, krzyknęła: - Czy możemy już iść? Już jestem spóźniona. Następnie wyjaśniła, że teraz odwiezie opiekunkę z dzieckiem do domu, a widząc wyraz twarzy Moniki, od razu dodała: - Oczywiście przed wyjściem sprawdzę, jak się czuje córka. - To dobrze. Chciałabym jednak zadzwonić wieczorem i spytać o jej stan. Oczywiście będzie pani w domu, prawda? - lodowatym tonem wypaliła doktor Farrell, pytając, czy numer, którym dysponuje, jest aktualny. Pani Carter potwierdziła dane i znów pospieszyła Kristinę: - Do diabła, pospiesz się! Przecież nie mogę tu stracić całego dnia!

Rozdział 11

Wracając spiesznie po obiedzie do biura, Greg Gannon przeszedł przez sekretariat bez słowa. Esther Chambers zastanawiała się, o co chodzi. Greg wszedł do gabinetu, spojrzał na papiery i wrócił do Esther. - Nie będę mógł dzisiaj zająć się tym wszystkim. Czy na pewno dokumenty są w porządku? Choć zapewniła, że sprawdziła wszystko dwa razy, to w rzeczywistości miała ochotę zapytać, czy w ciągu jej trzydziestu pięciu lat pracy cokolwiek było kiedykolwiek źle przygotowane. Wściekła spojrzała jeszcze za Gannonem, który ruszył do sali konferencyjnej. Na pewno coś się stało, pomyślała. Tylko co? Przecież Greg na razie ma pieniądze, a z dnia na dzień staje się coraz bardziej niegrzeczny. Wciąż zdenerwowana przypomniała sobie, jak decyzja Grega sprzed dwudziestu pięciu lat, o przeniesieniu siedziby firmy i fundacji do reprezentacyjnego biurowca przy Park Avenue, omal nie zabiła jego ojca. To wtedy poprosił, aby mówiła do niego per pan, jak tłumaczył, ze względów prestiżowych. Obecnie zajmowali jeszcze lepsze pomieszczenia, tym razem w biurowcu Time Warner Center znajdującym się przy rondzie Kolumba. „Czas skończyć z małymi interesami z rzeźnikami, piekarzami czy wytwórcami świeczników”, mówił wówczas Greg drwiącym tonem. Choć Es przyznawała, że postawienie na większych klientów było trafną decyzją, miała mu za złe, że tak lekceważąco mówił o decyzjach ojca. Uważała też, że pomimo sukcesu zawodowego ani posiadane liczne nieruchomości, ani młoda, piękna żona nie cieszyły Grega. Była pewna, że już na początku ich znajomości Pamela wciąż powtarzała: „Chcę to, chcę tamto”. Obecnie, po tym, jak

Gannon tak źle potraktował swoją pierwszą małżonkę, nawet synowie z nim nie rozmawiali. Podejrzewała też, że i z własnym bratem drze już koty na posiedzeniu zarządu. - Mam dosyć ich obu - bezwiednie wypaliła na głos Esther i natychmiast rozejrzała się dookoła. Choć była sama, zaczerwieniła się po uszy. Jak mnie szlag trafi, to wygarnę im wszystko prosto w oczy, odgrażała się, wiedząc, co to może oznaczać. A co mi tam, przecież dam sobie radę, uspokajała się. Sprzedam mieszkanie i kupię dom w Vermont, zamiast wynajmować go co roku w lecie. Chłopcy uwielbiają narty i snowboard, a Manchester to sympatyczne miasto... Na wspomnienie nastoletnich wnuków swojej siostry twarz Esther rozjaśnił uśmiech. Szczerze kochała tych urwisów. Właściwie, to nie ma na co czekać, pomyślała, włączyła komputer i zabrała się do pisania: „Szanowny panie Gannon! Uprzejmie zawiadamiam, że po trzydziestu pięciu latach pracy...”. Ostatnie zdania brzmiały następująco: „Chętnie zostanę w biurze jeszcze przez miesiąc, aby można było poszukać kogoś na moje miejsce. Gdyby jednak wyraził Pan takie życzenie, odejdę od razu”. Plik nosił tytuł: „Żegnam panów”. Po podpisaniu listu Esther czuła się leciutka jak piórko. Wsunęła wydrukowaną kartkę papieru do koperty, położyła ją na biurku szefa. Gannon z pewnością wróci do gabinetu po zebraniu, a stara sekretarka uznała za stosowne dać mu noc na podjęcie decyzji. Z doświadczenia wiedziała, że Greg nie lubi nagłych zmian. Chyba że sam jest ich inicjatorem. Nie chciała też, żeby namawiał ją na pozostanie w biurze dłużej niż miesiąc. Wychodząc, Esther pożegnała się z recepcjonistką. Zjeżdżając windą na dół, zastanawiała się, czy zrobić zakupy w delikatesach na parterze, lecz ostatecznie zrezygnowała z tego pomysłu. Idąc do domu, cieszyła się rześkim powietrzem i lekkimi podmuchami wiatru. Być może niektórym nie odpowiadały surowe zimy w Vermoncie, ale ja nie boję się chłodu, mówiła do siebie. Nie będzie tam, co prawda, takiego ruchu jak tutaj, ale mówi się trudno. Wchodząc do bloku, w którym mieszkała, Esther podeszła wyjąć listy. Wtedy portier poinformował ją, że czeka na nią dwóch nieznajomych. Zaskoczona Esther spojrzała na siedzących w hallu mężczyzn, z których wysoki i dobrze ubrany właśnie wstał i szedł w jej kierunku. - Nazywam się Thomas Desmond i jestem pracownikiem Komisji Papierów Wartościowych i Giełd przedstawił się tak, aby portier nic nie słyszał i podał wizytówkę. - Chcielibyśmy zamienić z panią kilka słów. Najlepiej na osobności. Może u pani?

Rozdział 12

Płatny zabójca Sammy Barber miał robotę, która wymagała cierpliwości.

Od kilku dni prowadził dyskretną obserwację doktor Farrell. Na razie ustalił, że lekarka przychodzi do pracy przed ósmą trzydzieści i dwa razy w tygodniu zjawia się tam dodatkowo o siedemnastej. Ustalił też, że dwa razy jechała autobusem ze szpitala do swojego prywatnego gabinetu, a raz przeszła pieszo tam i z powrotem. Idąc szybko, łatwo pokonywała taki dystans. Barber uznał, że będzie trudno tak po prostu wepchnąć ją pod autobus, ponieważ kobieta ani nie stawała tuż przy krawędzi jezdni, ani nie wbiegała w ostatniej chwili na pasy. W piątek o ósmej rano mężczyzna czekał na doktor Farrell w samochodzie zaparkowanym naprzeciwko jej domu. Wcześniej zaszedł na tył budynku, gdzie przyjrzał się mniej więcej studwudziestocentymetrowemu murkowi i wąskiemu przejściu oddzielającemu podwórka sąsiadujących ze sobą kamienic. Uznał, że tamtędy będzie mógł się włamać do mieszkania lekarki. O ósmej dziesięć obiekt jego obserwacji wyszedł z domu. Sammy odczekał jeszcze chwilę, po czym wysiadł z samochodu i przeszedł na drugą stronę ulicy. Ubrany w narciarską kurtkę z kapturem i ciemne okulary na nosie, niósł przed sobą worek z pustymi pudełkami w środku, udając, że jest kurierem. Chowając twarz przed zewnętrzną kamerą, otworzył drzwi wejściowe. Od razu zobaczył przyciski domofonów i umieszczone obok nazwiska mieszkańców. O to właśnie chodziło. Osiem przycisków oznaczało, że na każdym piętrze są dwa mieszkania. Nazwisko Farrell umieszczono przy numerze 1B. To parter od podwórza, uznał Barber. Nacisnął dłonią w rękawiczce guzik, wywołując mieszkanie na trzecim piętrze, i podał się za kuriera. Gdy tylko wewnętrzne drzwi się otworzyły, Sammy zablokował je workiem i ponownie nacisnął ten sam guzik, informując, że się pomylił, bo chodziło o sąsiadów miłej pani spod 3B. - Następnym razem proszę uważać - usłyszał zirytowany głos. Wchodząc do środka, mruczał pod nosem: Drugi raz tu nie przyjdę. Planując włamanie, poszedł wąskim korytarzem prosto do numeru IB. Już miał włożyć wytrych do zamka, gdy zorientował się, że z mieszkania dochodzi dźwięk odkurzacza. To pewnie sprzątaczka, pomyślał. Barber od razu ruszył do wyjścia. Na domiar złego ktoś zjeżdżał windą na dół. Nie chcąc być widzianym, przyspieszył kroku i wyszedł na ulicę. Ustalił jednak, że obiekt mieszka na parterze od podwórza, czyli mieszkanie ma patio i tylne drzwi. Z zamkiem nie będzie żadnego kłopotu, a poszłoby jeszcze lepiej, gdyby część drzwi była oszklona. Załatwienie lekarki w jej mieszkaniu to najlepszy pomysł, planował na zimno. Ot, ktoś się włamał i kobieta, budząc się nagle, złapała rabusia na gorącym uczynku. Wywiązała się szamotanina i stąd trup. W tym mieście to codzienność. Siedząc już w samochodzie, Barber nieco sposępniał. Nieco wcześniej dowiedział się z internetu, że nie ma do czynienia ze zwyczajną panią doktor, bo ta kobieta nie tylko opublikowała kilka fachowych artykułów, ale dostała też parę nagród. Nie wiedział, kto i dlaczego chce się jej pozbyć. Zastanawiał się natomiast, czy nie zażądał za mało za swoje usługi. Ponieważ musiał się wreszcie wyspać, ruszył do Lower East Side, gdzie mieszkał. Był na nogach do czwartej nad ranem i bezpośrednio z klubu pojechał pod dom doktor Farrell. Tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś nagle wezwał ją do szpitala.

Spodziewając się, że po takim telefonie lekarka nie będzie grymasić i wsiądzie do pierwszego lepszego samochodu, zamiast szukać taksówki, dobrze się przygotował, włożył czarny garnitur, krawat i zorganizował lewy identyfikator firmy przewożącej osoby. Po wejściu do domu Sammy uznał, że musi wszystko porządnie zaplanować, zdjął bluzę i dżinsy, a potem, wykończony, padł na łóżko.

Rozdział 13

Kardiolog Clay Hadley i psychiatra Douglas Langdon znali się ze studiów. Obaj zasiadali w zarządzie Gannon Foundation, byli rozwiedzionymi mężczyznami po pięćdziesiątce i doskonale rozumieli, że w sprawach fundacji wszystko powinno zostać po staremu. To Regina Morrow, matka Olivii, przedstawiła młodego kardiologa państwu Gannonom. Clay stał się wkrótce przyjacielem obu braci i wszedł do zarządu. Gdy jeden z członków tego ciała przeszedł na emeryturę, Hadley przedstawił Gregowi i Peterowi Langdona, sugerując, że to idealny kandydat na wolne miejsce. Clay i Douglas spotkali się w piątek wieczorem na drinku w hotelu Elysée położonym przy Pięćdziesiątej Czwartej Wschodniej. Zajęli ustronny stolik, przy którym mogli spokojnie się naradzić. Hadley był wyraźnie zdenerwowany, lecz czekając na zamówione martini, postanowił opanować zwyczajowe przegarnianie włosów ręką i oparł obie dłonie na stole. Gdy tylko kelnerka się oddaliła, szeptem poinformował swojego rozmówcę, że wie, dokąd wybrała się Olivia. - A skąd? - cicho zapytał Langdon. - Od jednego z pracowników obsługujących blok, w którym mieszka. Człowiek dał cynk, że starsza pani zamówiła na wtorek kierowcę i zniknęła na długo. Powiedziałem, że martwię się o jej zdrowie i poprosiłem, żeby nie spuszczał z niej oka, ale facet się zarzekał, że nie wie, dokąd pojechała. Aż tu wczoraj mnie olśniło, że Olivia korzysta zawsze z jednego i tego samego przewoźnika. Zadzwoniłem tam, lecz niestety nie dostałem numeru do kierowcy, który ją wtedy woził. Wiem za to, że nazywa się Tony Garcia. I dziś ten facet do mnie zatelefonował. Ubrany w elegancki, ciemnoszary garnitur z delikatnymi, niebieskimi prążkami, ciemnowłosy i przystojny Langdon ze spokojem czekał na dalszy ciąg opowieści. Clay może się przydać w sprawie doktor Farrell, ale nie nadaje się do rozmowy o sposobach pozbycia się Olivii, pomyślał i zapytał: - I co?

- Pojechali do Rhinebeck. Langdon o mało nie spadł z krzesła. - Chcesz powiedzieć, że przekazała dokumenty zakonnicom? - Na szczęście nie. Odwiedziła tylko cmentarz, a to znaczy, że jeszcze nie podjęła ostatecznej decyzji. - To byłaby prawdziwa katastrofa, gdyby zostawiła im kopertę. Dobry gliniarz na pewno skojarzyłby śmierć pani doktor z tymi dokumentami. Czy Olivia wciąż trzyma papiery w sejfie? - spytał już uspokojony. - Kiedy ostatnio ją odwiedzałem, jeszcze tam były. A ponieważ ostatnio zmarły jej najbliższe przyjaciółki, nie ma nikogo, komu mogłaby je powierzyć. Sądzę więc, że nadal maje u siebie. Langdon milczał przez chwilę, po czym zapytał: - A może jednak podasz jej coś przy następnej wizycie? - Raczej nie. Pomyśl o wiążącym się z tym ryzyku. Jeżeli się mylę i ktoś widział dokumenty lub jest w posiadaniu papierów Catherine, to wobec jednoczesnej śmierci tej Farrell prokuratura może zechcieć przeprowadzić autopsję Olivii. A co z facetem, z którym rozmawiałeś? - Dzwonił do mnie, żądając większej zapłaty. Chce teraz sto tysięcy, i to z góry. Otwarcie powiedział, że nigdy nie łamie danego słowa, ale po wstępnym rozpoznaniu uznał, że pierwotna kwota jest zbyt mała.

Rozdział 14

Doktor Farrell nigdy nie odwiedziła Ryana Jennera, więc teraz zastanawiała się nad tym, jak mieszka. Pomyślała, że choć Ryan całkiem dobrze zarabia, to żyje skromnie, gdyż wciąż spłaca kredyty zaciągnięte na ukończenie studiów. Cieszyła się z zaproszenia, bo znów spotka kolegów z uczelni. Ryan przesłał obiecane informacje, z których wynikało, że od siódmej do ósmej wieczorem posiedzą u niego, a potem przeniosą się do pobliskiej tajskiej knajpki. Jednak w piątek trafiło jej się kilku dodatkowych pacjentów, więc dopiero przed siódmą dotarła do domu. Trudno, spóźni się. Wzięła szybki prysznic, narzuciła na siebie czarne, jedwabne spodnie i kaszmirowy sweterek pod kolor. Chciała wyglądać dobrze, lecz dyskretnie. Ograniczyła się też jedynie do tuszu i błyszczka. Początkowa miała zamiar upiąć włosy w kok, ostatecznie jednak

zrezygnowała z tego zamiaru. Trzeba się pospieszyć, bo jak nie dojadę na ósmą, to pójdą beze mnie, martwiła się. A przecież nie miała nawet numeru telefonu Ryana. W popłochu wrzuciła do torebki sznur czarnych pereł, odziedziczonych po matce, i kolczyki. Sprawdziła tylne drzwi, porwała płaszcz z wieszaka i wybiegła z domu. Gdy tylko wypadła na ulicę, usłyszała swoje imię. Na chodniku stał Scott Alterman, najwyraźniej na nią czekając. - Jest chłodno, pozwól, że pomogę ci założyć płaszcz - zaproponował. - Dziewczyno! Jesteś coraz piękniejsza - rozpływał się w komplementach, sięgając po jej płaszcz, jednak Monica cofnęła się nieco. - Musisz wreszcie zrozumieć, że nie tylko się nie rozeszliśmy, ale nawet nie zaczęliśmy wspólnego życia - powiedziała, plącząc się nieco ze zdenerwowania taką niespodzianką. - Przez ciebie musiałam wyprowadzić się z Bostonu, ale stąd mnie już nie wykurzysz. Widząc nadjeżdżającą taksówkę, Monica próbowała ratować się, zatrzymując ją, jednak kierowca nie zareagował. - Przyjechałem samochodem, odwiozę cię - zaproponował Scott. - Daj mi wreszcie spokój! - ofuknęła go i pobiegła przed siebie, żałując, że włożyła szpilki. Na rogu obejrzała się jeszcze. Oświetlony blaskiem ulicznej latarni Alterman stał przed domem, trzymając ręce w kieszeniach płaszcza, który, jak przypuszczała, został uszyty na zamówienie. Pięć minut później pani doktor siedziała już w taksówce, a dwadzieścia po ósmej jechała windą do mieszkania Ryana przy West End Avenue. Na szczęście portier zapewnił ją, że towarzystwo jeszcze nie wyszło. Monica wciąż była zdenerwowana pojawieniem się Scotta. Wraz z jego eksżoną, Joy, chodziły do tego samego przedszkola i przyjaźniły się od dzieciństwa. Życzliwość jej rodziny, którą traktowała jak własną, stała się szczególnie cenna, gdy Monica w dziesiątym roku życia straciła matkę. Joy odwiedzała jej leżącego w ośrodku opiekuńczym tatę i wraz ze Scottem była przy jego śmierci. Niestety, ona sama zdawała tego dnia ostatnie egzaminy i nie zdołała przyjechać. Tamci dwoje pomagali też we wszystkich formalnościach związanych z pogrzebem. A sam Alterman jako prawnik zajął się potem sprawami spadkowymi. Monica zupełnie nie rozumiała jednak, dlaczego upatrzył sobie akurat ją. Z całą pewnością nigdy nie kokietowała Scotta, choć Joy uważała, że to jej wina. Wygląda na to, że przypominała ów stary kawał, w którym facet mówi do kolegi: „Wiesz, żona odeszła z moim najlepszym przyjacielem, a mimo to bardzo mi go brakuje”. Przez Scotta Monica straciła najlepszą przyjaciółkę, ale strasznie chciałaby się z nią spotkać. A w dodatku Alterman zamieszkał w tym samym mieście. Chyba będę musiała wystąpić o zakaz zbliżania się do mnie,

pomyślała. Skrzypiąca winda zatrzymała się na ósmym piętrze. Doktor Farrell ledwie zdążyła wyjść z kabiny, gdy drzwi zaczęły się zamykać. Dobrze, że zdążyłam wysiąść, bo już jechałabym w dół, ucieszyła się Monica. Postanowiła przestać teraz myśleć o natarczywym zalotniku i szukała wzrokiem właściwego numeru na drzwiach. Po chwili uznała, że powinna pójść w lewo. Jeszcze nie przebrzmiał na dobre dźwięk dzwonka, który nacisnęła, a już w drzwiach stanął uśmiechnięty Ryan. Na jego widok Monice od razu poprawił się humor. Natychmiast też zaczęła wyjaśniać przyczynę spóźnienia, ale gospodarz przerwał jej stanowczo: - Nic się nie stało, chociaż jestem ostatnim idiotą, że nie wziąłem od ciebie numeru telefonu. A o knajpę się nie martw. Przesunąłem rezerwację o godzinę. Resztę wypowiadanych przez niego słów zagłuszyło gwarne powitanie. W przedpokoju zjawili się wszyscy znajomi. W tej samej chwili Monica uświadomiła sobie, jak bardzo brakowało jej atmosfery tamtych dni i przyjaciół, których nie widziała od ośmiu lat. Przeżyli razem dobre i złe chwile, pracowali też razem bez wytchnienia. Ze wszystkich obecnych najlepiej znała Natalie Kramer i Genine Westervelt. Ta ostatnia miała własną klinikę chirurgii plastycznej w Waszyngtonie. Natalie pracowała w pogotowiu. Siedząc teraz wygodnie z lampką wina w ręku, doktor Farrell pomyślała, że zna obie koleżanki dużo lepiej niż Ryana. Pamiętała, że zaczął studia trzy lata wcześniej i nigdy nie miała z nim żadnych kontaktów. A na uczelnianych korytarzach wyglądał raczej na człowieka trzymającego innych na dystans. W szpitalu sprawiał podobne wrażenie, zwłaszcza gdy miał na sobie marynarkę i krawat. Teraz jednak, siedząc po turecku na podłodze, w sztruksowej koszuli i z piwem w ręku, był na luzie. Ryan jest neurochirurgiem. Przed tą rozmową w kurii muszę mu pokazać tomografię Michaela O’Keefe’a, pomyślała. Monica rozejrzała się dookoła, chcąc poznać bliżej swojego kolegę. Znajdowała się w pokoju, gdzie ustawiono kanapy obite niebieską tkaniną, zabytkową szafę, małe stoliki ze stojącymi na nich wyszukanymi, kryształowymi lampami, kilka niebieskich i kremowych krzeseł oraz pochodzące z antykwariatu dywany, niebieski i kasztanowy. - Nieźle mieszkasz - zachwycała się Genine. - W tym pokoju zmieściłoby się wszystko, co mam. Przynajmniej do czasu spłacenia studenckich kredytów. Boję się tylko, że kiedy się dorobię, to pewnie osiągnę już taki wiek, że będę musiała zrobić sobie lifting twarzy. - Albo zoperować mi kolano - wtrąciła Ira Easton. - Tak między nami mówiąc, te długi są równe mojej rocznej składce ubezpieczeniowej od popełnienia ewentualnych błędów lekarskich. Co prawda ja nie mam żadnych długów i wyszłam obronną ręką z rachunków za leczenie taty, ale nie mam też nikogo bliskiego, pomyślała Monica. - Muszę wam wyjaśnić, że to nie moje mieszkanie - bronił się gospodarz. - To chata ciotki i jedynym

elementem wyposażenia, za który zapłaciłem, jest szczoteczka do zębów. Ciotka za nic w świecie nie wyjedzie z Florydy i pewnie kiedyś będzie chciała pozbyć się tego lokum. Pozwoliła mi tu zamieszkać pod warunkiem pokrywania bieżących rachunków. A do tego wciąż spłacam kredyt studencki. - No to wszystko wiemy - podsumował Seth Green. - Czas na jakieś jedzenie. Spadamy stąd. Siedząc w restauracji, dyskutowali głównie o obowiązujących składkach ubezpieczeniowych i trudnościach, jakie w związku z nimi mają szpitale. Ryanowi udało się usiąść obok Moniki. - Nie wiem, czy już słyszałaś, ale władze dzielnicy mogą mieć kłopot z przekazaniem obiecanych pieniędzy na budowę oddziału pediatrii - zaczął konfidencjonalnie. - Podobno fundacja Gannonów cienko przędzie i nic nie da. - Przecież obiecali. - Podobno szefostwo chce z nimi porozmawiać. Osobiście uważam, że powinni ciebie zabrać na to spotkanie. Nikt lepiej nie uzasadniłby potrzeby istnienia tego oddziału. - Już ja się o to postaram, przecież ten cały Greg Gannon uważany jest za wielkiego filantropa. Jego twarz wciąż się pojawia w „Timesie”. A tata pracował w ich firmie w Bostonie. To właśnie patenty są podstawą fortuny tych ludzi. Obiecali nam piętnaście milionów i właśnie tyle muszą dać!

Rozdział 15

O szóstej nad ranem nieco przeziębiona Rosalie Garcia próbowała dobudzić nieprzytomnego ze zmęczenia męża. - Tony, mały ma gorączkę. Chyba go zaraziłam. Tony zaledwie trzy godziny temu wrócił aż z Connecticut, dokąd zawiózł, a potem przywiózł stamtąd w środku nocy gości weselnych. Gdy jednak do niego dotarło, o co chodzi, natychmiast zerwał się na równe nogi i pobiegł do pokoju syna. Czerwony na twarzy i mocno zaspany Carlos nie chciał jeść. Tony dotknął dłonią czoła chłopczyka i stwierdził, że mały jest cały rozpalony. Spojrzał na Rosalie i zobaczył przerażenie w jej oczach.

- Nic się nie martw, przecież to nie białaczka. Damy mu aspirynę, a o ósmej zadzwonimy do doktor Farrell. Jeżeli zgodzi się nas przyjąć, od razu pojadę z małym. Ty musisz zostać w domu. - Załatw wszystko tak, aby to właśnie ona zbadała Carlosa. Wiem, że to przeziębienie, ale... - Kochana, przecież pamiętasz, jak doktor Farrell tłumaczyła nam, że trzeba małego traktować normalnie i nie panikować, jeśli nabije sobie guza albo się przeziębi. Z dziećmi tak bywa, a jego system immunologiczny jest w porządku. - Tony uspokajał żonę, jak mógł, choć doskonale wiedział, że Rosalie nie przestanie się bać, dopóki ich syna nie obejrzy lekarka. O ósmej rano zatelefonował do prywatnego gabinetu lekarki. Telefon odebrała Nan, która akurat weszła do sekretariatu. Zapisała ich na jedenastą. Była dziesiąta trzydzieści, gdy Tony ubierał śpiącego synka w ciepłe rzeczy. Zawiązał małemu czapeczkę i ułożył go w wózku, opatulił kocykiem i zamocował plastikową osłonę od wiatru. Od gabinetu lekarki dzieliło go jakieś dziesięć przecznic, więc poszedł pieszo. Co prawda Rosie chciała, aby wziął taksówkę, lecz Tony uznał, że na piechotę będzie szybciej, a do tego zaoszczędzi trzydzieści dolców. A poza tym syn uwielbiał jazdę własnym pojazdem i niemal natychmiast w nim zasypiał. Dwadzieścia minut później Tony zobaczył w korytarzu koło gabinetu doktor Farrell, która zdejmowała płaszcz. Widząc nieco wystraszoną twarz mężczyzny, lekarka szybko odchyliła plastikową osłonę wózka dziecka i przyłożyła dłoń do czoła Carlosa. - Mały ma gorączkę, ale nie za wysoką - uspokoiła zdenerwowanego ojca. - Teraz zajmie się nim pielęgniarka, ale wydaje mi się, że wystarczy aspiryna i może jakiś antybiotyk. I niech się pan już uspokoi, bo nie jestem kardiologiem i nie chcę tu mieć pacjenta z zawałem - zażartowała, chcąc nieco rozładować atmosferę. Tony uśmiechnął się, jednak i tak napłynęły mu do oczu łzy. - No tak, tak... ale sama pani wie. Patrząc ma tego młodego mężczyznę, który mógł mieć nie więcej niż dwadzieścia cztery lata, Monica poczuła się bardzo staro. Rodzice Carla byli tak młodzi, a już przeszli tak wiele. - Wiem, wiem - odpowiedziała, kładąc rękę na ramieniu Tony’ego. Minęło pół godziny i młody tata pomaszerował z synkiem w wózku do domu. Dziecko miało brać antybiotyk przez najbliższe trzy dni. Doktor Farrell zapewniła Tony’ego, że chłopiec będzie wkrótce zdrów, odprowadziła go do drzwi, dała swój prywatny numer i przykazała: - Jeżeli gorączka znowu się podniesie, proszę dzwonić do mnie bez względu na porę dnia i nocy. - Bardzo pani dziękuję. Nie mam słów, żeby... - I bardzo dobrze, bo już wszystko sobie powiedzieliśmy, a i tak nic nie słyszę - powiedziała,

wskazując na poczekalnię, w której dwójka maluchów wydzierała się na całe gardło. Gdy już się pożegnali, Tony zatrzymał się nagle i od niechcenia wypowiedział słowa, które wstrząsnęły jego rozmówczynią: - Ach, jeszcze coś. Niedawno wiozłem pewną starszą panią na cmentarz. Pokazałem jej zdjęcie Carlosa i opowiedziałem o pani. I proszę sobie wyobrazić, że ona znała pani babcię. - Co takiego?! - ledwie wykrztusiła zaskoczona Monica. - Czy coś o niej opowiadała? - Ani słowa. To jeszcze raz dziękuję i do widzenia. Monica chciała jeszcze go o coś zapytać, ale chwilowo zrezygnowała. Postanowiła pogadać z Tonym nieco później, jako że niezmiernie zaintrygowała ją owa tajemnicza staruszka, która znała jej babkę. Doskonale pamiętała przecież, że ojciec nie wiedział nawet, jak się nazywała jego babka. A jego przybrani rodzice i dziadkowie ze strony matki już nie żyli. Dziś mieliby około siedemdziesiątki, więc ich rodzice musieliby mieć ponad sto lat. Jeżeli Tony nic nie pokręcił, to owa nieznajoma musi być w bardzo podeszłym wieku i pewnie już wszystko jej się myli. Monica powróciła do swoich pacjentów, lecz słowa Tony’ego nie dawały jej spokoju. Ostatecznie postanowiła zadzwonić do niego i zapytać o nazwisko pasażerki.

Rozdział 16

Sammy Barber przez cały weekend zastanawiał się, co o tym wszystkim myśleć. Facet, z którym się spotkał, musiał być człowiekiem sukcesu. Nie podał nazwiska, a podany numer z pewnością pochodził z telefonu na kartę. Działał jednak jak amator, a na dodatek przyjechał własnym samochodem. Zaparkowanie wozu na sąsiedniej ulicy też nie wskazywało na działanie zawodowca. Sammy ostrożnie pojechał za nieznajomym. Sfilmował auto i jego numery kamerą swojego telefonu, a potem bez trudu ustalił prawdziwe nazwisko Langdona. Rozmawiając potem ze zleceniodawcą o podwyższeniu ceny za usługę, nie zdradził się ze swoją wiedzą. Na razie chciał mieć wolną rękę. Gdy przez tydzień od ich drugiej rozmowy nic się nie wydarzyło, Barber przystąpił do działania. Wiedział już, że Langdon jest nie tylko lekarzem psychiatrą, lecz przede wszystkim członkiem zarządu potężnej instytucji. A skoro tak bardzo zależało mu na uciszeniu tej doktorki, to z pewnością znajdzie sposób na wyciągnięcie z fundacji okrągłego milionika.

Sammy niezmiernie żałował, że nie nagrał ich pierwszej rozmowy. Postanowił jednak dać do zrozumienia Langdonowi, że dysponuje takim nagraniem, a na następne spotkanie zabrać odpowiedni sprzęt. W poniedziałek rano Sammy zjawił się w biurowcu, w którym urzędował Langdon. Recepcjonistka skontaktowała się z jego sekretarką i usłyszała, że pan Barber nie jest umówiony. - Ta pani zapewnie nie wie, że w sobotę rozmawiałem z panem doktorem i to właśnie on kazał mi przyjść dzisiaj. Zaczekam tu, aż będzie wolny. - Niespodziewany gość śmiało wypowiedział wcześniej przygotowaną formułkę. W oczach swojej rozmówczyni dostrzegł jednak niedowierzanie. Choć Sammy miał na sobie marynarkę i porządne spodnie, i całkiem dobrze przygotował się do dzisiejszego spektaklu, doskonale zdawał sobie sprawę, że nie wygląda na kogoś, kto mógłby wydać grubą forsę na wizytę u psychiatry. Po kolejnej rozmowie z sekretarką Barber otrzymał przepustkę. - Co prawda doktora jeszcze nie ma, ale może pan poczekać na górze - usłyszał. - Dziękuję bardzo - odrzekł i z papierkiem w ręku poszedł do wind. Gdy ponownie sprawdzono jego przepustkę, nie bez pogardy uznał, że mają tu zabezpieczenia rodem z wesołego miasteczka. Za to podobały mu się biura, w tym pomieszczenie numer 1202, do którego wszedł. Sammy podejrzewał, że sekretarka nie była do końca przekonana o prawdziwości jego słów, niemniej jednak poprosiła, aby zaczekał. Celowo usiadł na miejscu niewidocznym od wejścia. Po dziesięciu minutach wszedł pan doktor. Przywitał się ze swoją pracownicą, która przerywając mu, szepnęła coś na ucho. Barber przeżył prawdziwą chwilę triumfu, gdy na twarzy Langdona zobaczył przerażenie. - Dzień dobry! - zaczął nowy pacjent, wstając z miejsca. - Cieszę się, że pan doktor zgodził się mnie przyjąć poza kolejnością. Wciąż nie mogę sobie poradzić z mętlikiem w głowie. Różne myśli nie dają mi spokoju. - Proszę, wejdź, Sammy - odpowiedział krótko Langdon. Rozpromieniony mężczyzna, wchodząc za gospodarzem do gabinetu, minął wciąż zaciekawioną sytuacją sekretarkę. Rzucił okiem na purpurowy dywan, mahoniowe półki na książki, biurko z obitym skórą blatem, obrotowy skórzany fotel, czerwone krzesło, kremowe krzesło i postanowił dokręcić śruby, pytając zjadliwie: - A gdzie leżanka? - Obejdziemy się bez niej - rzucił Langdon, zamykając drzwi. - Po co przyszedłeś? Nic nie mówiąc, Sammy obszedł imponujące biurko gospodarza i zajął jego miejsce w wygodnym, skórzanym fotelu.

- Kilka dni temu złożyłem ci ofertę i do dzisiaj nie dałeś mi odpowiedzi. A ja nie lubię takich sytuacji - wyjaśnił. - Umówiliśmy się na dwadzieścia pięć tysięcy, a ty chcesz stu. - Uznałem, że za mało oferowałeś za zabicie tej Farrell. To nie jest jakaś tam wiejska lekarka, ale poważny lekarz. - Zgodziłeś się na moją cenę! - spanikował Langdon, co zresztą przewidział Sammy. - Ponieważ nie potraktowałeś mnie poważnie, cena uległa zmianie i wynosi teraz milion dolarów. I to z góry. - Barber odkrył karty. - Chyba oszalałeś! - Nic a nic - odrzekł spokojnie płatny zabójca. - A do tego nagrywam naszą konwersację, tak jak nagrałem poprzednie spotkanie. - Tu Barber odchylił połę marynarki, by psychiatra mógł zobaczyć kabelek podłączony do telefonu. Po chwili powolnym ruchem zapiął guziki i wstał. - Gdybyś ty lub ktokolwiek inny miał coś na mnie, to uprzedzam, że nie dam się zapuszkować. Za te nagrania policja chętnie zrezygnuje z czepiania się mnie. A teraz do rzeczy. Za dużą bańkę załatwię babę. Zginie z rąk włamywacza. Skołuj forsę, a będziesz spał spokojnie. Jak się ładnie sprawisz, nikt nigdy nie usłyszy o nagraniach. - Sammy wstał i potrącając Langdona, poszedł do drzwi. Z ręką na klamce zażyczył sobie pieniędzy na piątek, ponownie zagroził ujawnieniem nagrań i otwierając drzwi, głośno dodał: - Bardzo dziękuję, doktorze. Ma pan rację, nie powinienem o wszystko obwiniać żony. Przecież jest dla mnie taka dobra.

Rozdział 17

Niespodziewana wizyta kontrolerów z Komisji Papierów Wartościowych i Giełd zepsuła Esther cały weekend. Gdy weszła z nimi na górę, usłyszała, że komisja ma na oku jej szefa i prawdopodobnie zdecyduje się oskarżyć go o korzystanie z poufnych informacji w obrocie akcjami, co na giełdzie nazywa się „inside trading” i jest zabronione. Thomas Desmond poinformował, że musiał zajrzeć także do konta samej Esther, ale wszystko jest w porządku. Chciał namówić sekretarkę Gannona do współpracy z Komisją i dostarczenia dowodów winy podejrzanego. Dodał, że i tak będzie wzywana na świadka. - Nie mogę uwierzyć, że Greg mógł złamać prawo. Po cóż miałby to robić, skoro od lat fírma doskonale prosperuje, a on sam ma dobrą prezesowską pensję.

- W tym wypadku chodzi raczej nie o to, ile się ma, ale ile się potrzebuje - wyjaśnił Desmond. - Są tacy, którym nie wystarczy życia, aby wydać posiadane pieniądze, a mimo to posuwają się do oszustw, aby ich mieć jeszcze więcej. Czasami pcha ich to tego zwykła żądza władzy, a gdy czują nasz oddech na plecach, potrafią się już tylko bać. „Strach”, powtórzyła Esther. Zgadza się, Gannon wyglądał ostatnio na zastraszonego. Desmondowi zrzedła mina, gdy dowiedział się, że sekretarka złożyła wymówienie. Początkowo uznał, że powinna je wycofać, ale zaraz potem wpadł na inny pomysł. - Zapewne pani szef do nikogo nie ma teraz zaufania. Taka nagła zmiana mogłaby go zaniepokoić, ale mówiła pani, że zgodziła się prowadzić sekretariat jeszcze przez miesiąc. - Zgadza się. - Sądzę, że na to pójdzie. Ma poważne kłopoty, bo fuzja, z którą łączył wielkie nadzieje, w ostatniej chwili nie wypaliła. A to oznacza stratę dwustu pięćdziesięciu milionów. Myślę, że w takiej sytuacji nie będzie chciał wprowadzać do firmy nowej osoby. We wtorek rano Greg przeczytał wypowiedzenie swojej sekretarki. - Więc chcesz odejść? Prawdę mówiąc, nie dziwię się. Przepracowałaś u nas trzydzieści pięć lat, to szmat czasu. Byłbym ci jednak niezmiernie wdzięczny, gdybyś została jeszcze miesiąc i poszukała kogoś na swoje miejsce. Może być nawet facet. - Wiem, że mamy w firmie równouprawnienie i obiecuję, że wybiorę właściwą osobę - odrzekła Es. Gdy zobaczyła zmartwioną twarz Grega, na chwilę zrobiło jej się przykro. Zapamiętała go bowiem jako ambitnego młodzieńca, który tuż po studiach podjął pracę u ojca. Zaraz jednak krótkotrwałe wzruszenie wyparła pogarda. Wszak jeśli nawet nie naciągał prawa, wielkie pieniądze, które obracał na własne potrzeby, pochodziły od małych ciułaczy, oddających swoje grosze w zarządzanie firmie inwestycyjnej Gannona. Thomas Desmond poprosił, aby Esther informowała go o wszystkich spotkaniach szefa. - Musimy wiedzieć, z kim się spotyka, a nie wszyscy umawiają się przez sekretariat. Nagraliśmy już kilka telefonów od jego informatorów, ale większość rozmówców Gannona miała aparaty na kartę. Na szczęście, nie wszyscy. - To prawda, że Greg często omija służbowy aparat - potwierdziła Esther. - A ja tylko reguluję rachunki za jego telefon komórkowy. Nie odbiera też wszystkich rozmów, które łączę. Pewnie rozmawia wtedy z kimś z rodziny albo ze znajomymi. Jednak potrafi gadać tak długo, że być może nie wszystko załatwia tylko za pomocą jednego telefonu. Czuła się nieswojo, obiecując Desmondowi informacje. Następnego dnia ustalała, czy umówić szefa z Arthurem Salingiem na obiad w restauracji.

- Nie trzeba. Spotkamy się w jego klubie. Być może Saling zostanie naszym nowym klientem. I to bardzo poważnym. Trzymaj za mnie kciuki - powiedział Gannon. - Aha! I nie łącz żadnych rozmów, dopóki nie powiem, że jestem wolny. - Oczywiście, panie Gannon. Dzień toczył się swoim zwykłym rytmem. Po południu zadzwonił dyrektor do spraw inwestycji ze szpitala w Greenwich. Esther doskonale rozumiała nieoficjalny ton tego mężczyzny: - Dzień dobry! Mówi Justin Banks. Dzwonię w sprawie obiecanej nam darowizny. Właśnie upływa sześciomiesięczny okres zwłoki, o którą prosiła fundacja, i przystępujemy do wmurowania kamienia węgielnego pod budowę oddziału pediatrycznego. Chciałbym wiedzieć, kiedy dostaniemy przelew? Esther doskonale wiedziała, o co chodzi, bo Greg już dwa lata temu obiecał im wsparcie. - Chwileczkę, zaraz sprawdzę - odpowiedziała spokojnie. - Esther - kontynuował Banks - chodzą słuchy, że wasza fundacja przygotowuje listę instytucji, którym całkowicie odmówi pomocy lub też czasowo ją wstrzyma. Chciałbym przyjechać do was z kilkoma współpracownikami i powiedzieć panu Gannonowi oraz całemu zarządowi, że nie mogą tego zrobić chorym maluchom.

Rozdział 18

Po zakończeniu pierwszego dnia pracy w pewnej znanej firmie prawniczej Scott Alterman truchtał dla zdrowia w parku Centralnym. Przez cały weekend nie mógł sobie wybaczyć, że wybrał się wtedy pod dom swojej przyjaciółki. Tylko ją wystraszył, a przecież nie to było jego intencją. Scott zdawał sobie sprawę z tego, że po ślubie z Joy jej najlepsza przyjaciółka nie będzie się już z nim umawiać. Teraz wszystko się zmieniło, pomyślał, wciągając rześkie, jesienne powietrze. Rozeszli się bez awantur. Joy przyznała nawet, że ślub po zaledwie sześciu miesiącach znajomości był szaleństwem. Przecież tak niewiele o sobie wiedzieli. Joy zaraz po studiach rozpoczęła pracę w firmie, której pracownikiem już był Scott. Mężczyzna, długo się nie zastanawiając, kupił obrączki, po czym młodzi wpłacili zaliczkę na mieszkanie i zamieszkali razem. Brak własnego mieszkania był jedną z przyczyn, dla których odłożyli posiadanie dzieci na później, wspominał Scott, planując o wszystkim opowiedzieć Monice. Sądził, że to urażona duma powodowała Joy, która za wszelką cenę chciała uratować ich związek. I jedynym tego rezultatem były trzy lata zmarnowane w różnych poradniach, gdy próbowali posklejać coś, czego naprawić już

nie było można. Scott rozumiał, że dopóki ma żonę, nie zobaczy jej przyjaciółki. Niedawno Joy stwierdziła, że tak naprawdę nigdy go nie podejrzewała o potajemne spotkania z Monicą. Teraz, po roku od rozwodu, można stwierdzić, że każdemu z nas żyje się lepiej osobno, podsumował swoje myśli. Ciekawiło go jeszcze, czy Joy dałaby się namówić na telefon do przyjaciółki i opowiedzenie jej o tym wszystkim. Pamiętał, że po rozwodzie Joy była mu niezwykle wdzięczna nie tylko za pozostawienie jej umeblowanego mieszkania, lecz także za obrazy, których nie zabrał. Płótna były dziś warte dużo więcej niż wtedy, gdy je kupował. Mając nosa do dzieł sztuki, Scott postanowił założyć nową kolekcję. Oprócz mieszkania jego była miała wcale pokaźne konto i dobrą pracę. Przed wyjazdem z Bostonu poprosił rodziców, aby przyjęli ją na partnera w firmie prawniczej, którą prowadzili. Jest nadzieja, że się to uda, bo dobry z niej pracownik. Sama Joy już podziękowała za wstawiennictwo. I pewnie poczuła się lepiej, odkąd nie musi codziennie widywać Scotta w pracy. Słyszał też wieści, że Joy zaczęła się umawiać w mieście i Scott życzył jej szczęścia. Prawnik biegacz wszedł do parku od strony Sześćdziesiątej Szóstej Zachodniej, przebiegł do Pięćdziesiątej Dziewiątej, skręcił na wschód do ulicy Setnej, by wreszcie dobiec do Dziewięćdziesiątej Szóstej, położonej przy zachodniej części parku. Następnie, zadowolony z przyjemnego relaksu, wrócił do wynajmowanego mieszkania, wziął prysznic, przebrał się i ze szklaneczką whisky w dłoni zasiadł w fotelu, podziwiając z góry teren, po którym przed chwilą biegał. Wkrótce zauważył, że nawet bez towarzystwa pani doktor czuł się doskonale. I w nowym miejscu widział dla siebie większe możliwości. Nie minęło jednak wiele czasu, a ponownie się rozmarzył, rozpamiętując każdy centymetr jej znajomej twarzy. Ze szczególnym wzruszeniem wspominał szmaragdowe oczy Moniki Farrell, w chwili gdy składała Joy i jemu serdeczne podziękowania za opiekę nad ojcem. Dokładnie pamiętał, że wyraziła wtedy nadzieję na spotkanie kogoś tak dobrego jak on. A także pogardę, z jaką popatrzyła na niego, gdy nieopatrznie zaprosił ją na obiad we dwoje. Nie mógł zrozumieć, jak po tym można było do niej nieustannie wydzwaniać, a jednak to czynił. Dodając sobie otuchy, uznał, że i tak nie jest Monice obojętny. Żebym to ja jeszcze wiedział, kiedy się w niej zakochałem, biadolił. Żebym choć mógł ustalić, kiedy z najlepszej przyjaciółki żony zmieniła się w kobietę mojego życia. Szkoda też, że nie namówił jej do wysłuchania umierającego ojca, który chciał coś powiedzieć o swoich naturalnych rodzicach. Co prawda rzuciła okiem na pozostawione zdjęcia, ale tylko po to, żeby uspokoić półprzytomnego pana Farrella. „Ojciec miał świra na tym punkcie”, mówiła wtedy. „Zawsze uważał, że ten mężczyzna z fotografii w gazecie jest doń niezwykle podobny. To był prawdziwy koszmar, bo ojcu nigdy nie udało się znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania”. Scott pamiętał teraz każde słowo. Wspomnienie tamtych chwil powoli wypierało dobry humor. Dumał nad tym, w jaki sposób dobrać się do świadectwa urodzenia Edwarda Farrella. Wtedy

zauważył, że ten staruszek ma wiele wspólnego z Alexandrem Gannonem. Ten dozgonny kawaler w 1935 roku napisał testament, w którym cały posiadany majątek zapisał swoim ewentualnym potomkom, a dopiero w drugiej kolejności bratu. Czyżby pan Farrell miał rację? Muszę o tym wszystkim powiedzieć Monice, może wtedy zgodzi się na spotkanie, postanowił. Bardzo chciałbym, żeby mnie poślubiła, rozmarzył się Scott. Gdyby jednak do tego nie doszło, wystarczy, że będę reprezentował jej interesy przed sądem, a i tak zapracuję na spore honorarium. Obmyśliwszy taktykę działania, Alterman z niesmakiem rozejrzał się dookoła i znów pomyślał o konieczności kupienia własnego, porządnego mieszkania. I to takiego, które kiedyś spodoba się wybrance jego serca. Scottowi wcale nie chodziło o należne spadkobierczyni pieniądze z fundacji. On szczerze pragnął tej kobiety i był gotów zrobić dla niej wszystko.

Rozdział 19

W poniedziałek wieczorem John Hartman zatelefonował do swojej sąsiadki Nan Rhodes. Co prawda wiedział, że w któryś poniedziałek spotyka się na mieście z siostrami, ale nigdy nie mógł zapamiętać w który. Hartman nie miał dzieci i teraz żałował, że jego rodzice postarali się tylko o jedno. Dziś wyjątkowo źle znosił samotność, więc gdy tylko usłyszał głos Nan, od razu się rozpogodził. - Dobrze, że cię zastałem, bo już myślałem, że jesteś na rodzinnym spotkaniu - zaczął. - Nie, nie. Spotykamy się tylko raz na miesiąc - odpowiedziała wesolutko. - Częstsze pogaduszki zamieniłyby się pewnie we wzajemne wymówki typu: „A pamiętasz, jak kiedyś wzięłaś bez pozwolenia mój nowiutki sweter?”. - Ach tak. Telefonuję, bo sprawdziłem odciski palców z naszego zdjęcia i nie ma ich w żadnej bazie danych - wyjaśnił. - Czy wsunąć ci kopertę pod drzwi? - zapytał i natychmiast zrozumiał, że palnął głupstwo, bo powinien odnieść ją osobiście. Na szczęście Nan uratowała sytuację, mówiąc: - Właśnie zaparzyłam herbatę, bo - o zgrozo - kupiłam ciasto czekoladowe. Czy w związku z tym nie wpadłbyś do mnie na chwilę? Starszy pan nie mógł widzieć ani zaskoczenia, jakie przemknęło po twarzy niewiele młodszej od niego kobiety, zdziwionej własną śmiałością, której, jak się okazało, dotąd nie znała, ani radości, jaką sprawiła jej zgoda mężczyzny.

Pięć minut później, ubrany w zapinany sweterek John zjawił się na górze. Gospodyni nałożyła mu pokaźny kawałek ciasta i napełniła filiżankę gościa gorącą herbatą. Mężczyzna celowo nie wyciągał zdjęcia, ciesząc się ciepłem bijącym od Nan. Pamiętając o jej synu, zapytał grzecznie: - Co nowego u twojej latorośli? Oczy Nan od razu rozbłysły, jakby właśnie na to pytanie czekała. Energicznie sięgnęła po fotografię przedstawiającą syna, jego żonę Sharon i ich dziecko. Po chwili chętnie opowiadała o sobie. Rozluźniony John mówił zaś o swoim dzieciństwie bez rodzeństwa i młodzieńczym postanowieniu tropienia przestępców. Dopiero po drugiej filiżance i dokładce ciasta wyjął kopertę ze zdjęciem i rzeczowo oznajmił: - Byłem całkiem niezłym śledczym, złapałem wielu przestępców. Na tym zdjęciu nie ma odcisków palców żadnej notowanej osoby. Jednak uważam, że obecność dwóch adresów doktor Farrell na odwrocie nie jest przypadkowa. - Jestem tego samego zdania, John - przyznała Nan. Wyjęła fotkę i ponownie obejrzała ją z dwóch stron. Pomyślała, że musi jednak powiadomić o wszystkim szefową. - Być może się zdenerwuje, że przetrzymałam zdjęcie cały tydzień, ale mówi się trudno. - Muszę ci się przyznać, że pojechałem zobaczyć szpital, w którym pracuje ta lekarka. Chcąc uzyskać identyczne zdjęcie, zrobiłem kilka ujęć i przypuszczam, że fotograf siedział w samochodzie. - Czy to oznacza, że ktoś tam na nią czekał? - spytała z niedowierzaniem Nan. - To bardzo możliwe. Czy może w ostatni poniedziałek ktoś interesował się rozkładem dnia pani doktor? Nan pomyślała przez chwilę, lecz codziennie odbierała tyle telefonów, że nie sposób było zapamiętać, kto i po co dzwoni. - Trudno powiedzieć. W każdym razie wcale bym się nie zdziwiła, gdyby na przykład aptekarz pytał o godziny jej pracy. - I co byś powiedziała w takiej sytuacji? - Że będzie koło południa, ponieważ lekarze spotykają się na zebraniach właśnie w poniedziałki rano. Wtedy pierwszych pacjentów można zapisać na około pierwszej. - O której więc szefowa mogła sobie zrobić to zdjęcie? - Nie mam pojęcia. - To bądź tak dobra i ją zapytaj.

- Dobrze, ale czy sądzisz, że ktoś może ją śledzić? - spytała zaniepokojona nie na żarty. - Może nie jest aż tak źle. Popytałem trochę o tego Scotta Altermana. Wygląda na to, że jej były narzeczony, czy kim on tam dla niej był, to porządny człowiek. Jest znanym bostońskim adwokatem, który niedawno się rozwiódł i przeprowadził na Manhattan. Pracuje teraz w dużej firmie na Wall Street. W ostatni poniedziałek brał udział w pożegnalnym bankiecie w Bostonie, więc to nie on zrobił to zdjęcie. - A może po prostu kogoś wynajął? - Być może, ale moim zdaniem to mało prawdopodobne - podsumował John i wstał od stołu. Dziękuję za wspaniałe przyjęcie i cudowne ciasto. I obiecuję, że od dzisiaj nie będę dwa razy zaparzał tej samej saszetki herbaty. Nan też wstała. - Co ja teraz zrobię, jeśli ktoś zapyta, kiedy będzie pani doktor? - biadoliła i nagle, zmieniając temat, oznajmiła radośnie: - Musisz wiedzieć, że to dziecko ze zdjęcia było dziś u nas na wizycie. Nic groźnego, zwykłe przeziębienie. Jego tata, Tony Garcia, dorabia jako szofer i wyobraź sobie, że wiózł ostatnio jakąś starszą panią, która twierdzi, że znała babkę mojej pani doktor. Jednak szefowa sądzi, że zaszła jakaś pomyłka, bo ona nigdy w życiu nie widziała swojej babki. Ponieważ ta sprawa nie dawała mi spokoju, zadzwoniłam do pana Garcii, który podał mi nazwisko tamtej pani. To Olivia Morrow. Zdobyte nazwisko i adres dałam już doktor Farrell i namawiam ją, żeby zadzwoniła do nieznajomej, bo przecież nikt jej tam nie zje.

Rozdział 20

Peter Gannon siedział w swoim gabinecie położonym opodal Shubert Alley, przy biurku zawalonym papierami. W pewnej chwili wstał, zdjął z półki encyklopedię i odszukał hasło „rzeź”. Okazało się, że ma ono dwa znaczenia. Współczesne: masakra, zabicie wielkiej liczby żołnierzy w bitwie, i archaiczne: trupy poległych w bitwie, na wojnie. - To by się zgadzało - powiedział na głos, choć był sam. Krytycy i widzowie urządzili sobie najprawdziwszą rzeź. A po spektaklu scena była zasłana trupami aktorów, muzyków i tych wszystkich, którzy z wielkim oddaniem przygotowywali się do premiery. Przygnębiony mężczyzna odłożył ciężką książkę na półkę, usiadł za biurkiem i schował twarz w

oparte o biurko dłonie. Był do tego stopnia pewien, że tym razem się uda, że obiecał producentowi zwrot połowy wyłożonych pieniędzy. I co teraz? - rozmyślał. Forsa z patentów dawno się skończyła, a z fundacji niczego już nie wyciśnie. A przecież ostrzegał Grega, że Clay i Doug niepotrzebnie naciskają na finansowanie badań psychiatrycznych i kardiologicznych. Greg spławił go wtedy i wytknął, że Peter dostaje wystarczająco dużo na swoje musicale, więc niech lepiej nie wtyka nosa w cudze sprawy. A teraz taka wpadka. I jak teraz znowu go poprosić o wsparcie, biadolił. Nie mogąc spokojnie usiedzieć, wstał. Premiera jego ostatniego przedstawienia odbyła się w ostatni poniedziałek. I tego samego dnia musiał zdjąć musical ze sceny. Przez cały następny tydzień pechowy producent wciąż bilansował koszty swojej porażki. Przeczytał też jedną z recenzji: „Peter Gannon znów przedstawił nam musical, który zupełnie nie nadaje się na Broadway. To już trzecia jego porażka. Panie Gannon, czas zająć się czymś innym”. - Czymś innym - mamrotał do siebie, sięgając do lodówki po wódkę. Po maluchu nie zaszkodzi, pocieszał sam siebie, sięgając po szkło, ale ostatnio chyba trochę przesadzam, ocenił trzeźwo. A może powinienem był zostać pijakiem, dyskutował dalej ze swoim „ja”. Jestem wykończony i już mi się język plącze, pomyślał. Czas się znieczulić, nawet gdybym potem miał kaca. Peter łyknął spory haust i sięgnął po telefon. Zamierzał porozmawiać z byłą żoną, która nagrała się na sekretarce, a dzwoniła z wyrazami otuchy. Inna babka dokręciłaby jeszcze śrubkę, ale nie ona. Jakaż wspaniała była ta moja Sue, roztkliwiał się i postanowił, że jednak nie może teraz z nią rozmawiać. To byłoby zbyt bolesne. Gannon cofnął rękę od słuchawki, gdy telefon zadzwonił. Rozpoznał numer dzwoniącej osoby i początkowo nie chciał odebrać, lecz uznając, że niczego tym nie zmieni, podniósł słuchawkę. - Miałeś do mnie zadzwonić przed premierą - usłyszał zrzędliwą pretensję. - Jakoś nie miałem czasu. - Przypominam, że zalegasz z ratą. - Przykro... mi... ale... nie... mam... tyle - wymamrotał przez zaciśnięte zęby. - No... to... się... postaraj... albo... - usłyszał w odpowiedzi i kobieta rzuciła słuchawką.

Rozdział 21

Budząca się we wtorek rano Olivia czuła, że jest wyczerpana. Nie bardzo wiadomo, czemu

przypomniała sobie pewną scenę z ulubionej książki swojego dzieciństwa, „Małych kobietek”, w której chora na gruźlicę dziewiętnastoletnia Beth mówi swojej siostrze, że ma przeczucie nadchodzącej śmierci. Jestem w identycznej sytuacji, pomyślała. Mój organizm potwierdza diagnozę Claya. Za tydzień będzie po wszystkim. Co robić? Olivia wstała z trudem, włożyła szlafrok i poszła zaparzyć herbatę. Dziś droga do kuchni okazała się trudniejsza niż zwykle i starsza pani, nie mając siły, by napełnić czajnik wodą, przysiadła na krześle dla złapania tchu. Zdezorientowana poprosiła cioteczną siostrę o jakąś wskazówkę. Po krótkim odpoczynku Olivia siedziała przy filiżance gorącej herbaty, obmyślając plan na dzisiaj. Była bardzo ciekawa, czy dom Gannonów i ten mały, w którym kiedyś mieszkała, stoją jeszcze tam, gdzie kiedyś. Na cmentarzu w Southampton znajdował się okazały grób rodziny Gannonów, gdzie pochowano ukochanego jej kuzynki. Olivia nie spodziewała się spotkać Alexandra po tamtej stronie rzeki, skoro zakochana w nim Catherine też tego nie oczekiwała. A może się mylę, myślała. Ostatnio coraz częściej wracała do czasów swojego dzieciństwa. Nie bardzo też wiedziała, co jest wytworem jej wyobraźni, a co zdarzyło się naprawdę. Zastanawiała się na przykład, czy rzeczywiście mogła widzieć Catherine, zaraz gdy ta wstąpiła do zakonu, bo przecież przez pewien czas nie wolno było odwiedzać kuzynki. Pamięć podsuwała jej teraz widok portu, jakąś zakonnicę i dwie płaczące kobiety: mamę i Catherine. Wygląda na to, że Olivia przypominała sobie dzień wypłynięcia kuzynki do Irlandii... Dlaczego wspomniała właśnie ów moment? Czy to ważne wydarzenie? A może po prostu starała się zastąpić myśli o nieuchronnej śmierci reminiscencjami z dzieciństwa? - pytanie goniło pytanie. Wreszcie Olivia postanowiła jeszcze raz pojechać do Southampton. I to dzisiaj. Zaraz zobaczymy, czy można zamówić tego samego szofera co ostatnio. Jak on się nazywał... aha, Tony Garcia. Kończąc herbatę, pani Morrow zastanawiała się, czy przed wyjściem nie powinna czegoś zjeść, ostatecznie jednak zrezygnowała z tego. Nie była głodna i filozoficznie stwierdziła, że w jej sytuacji regularność posiłków jest już bez znaczenia. Następnie wstała ostrożnie od stołu i umyła filiżankę. Odkładając ją na suszarkę, złapała się na tym, że już niedługo nie będzie w stanie wykonać nawet tak przyziemnych czynności.

Podeszła do telefonu i wybrała numer firmy wynajmującej kierowców. Niestety, z powodu choroby żony i dziecka Tony Garcia musiał dziś zostać z domu. - Tak mi przykro. Czy to coś poważnego? Powiedział mi, że jego synek choruje na białaczkę zaniepokoiła się Olivia. - Tym razem chodzi o zwykłe przeziębienie, ale Tony woli dmuchać na zimne. - Postąpiłabym tak samo - odparła łamiącym się głosem. - Proszę się nie martwić, przyślemy pani dobrego szofera. I rzeczywiście, równo o dwunastej w południe zjawił się krępy mężczyzna, lecz tym razem to Olivia musiała czekać na dole. Niestety mężczyzna nie podał jej ramienia w drodze do garażu, jak uczynił jego poprzednik. Za to prawił jej komplementy i obiecywał zatrzymać samochód na każde życzenie „szanownej pani”. Olivia już miała na końcu języka prośbę o wyjęcie z bagażnika papierowej teczki, lecz ostatecznie zrezygnowała. Znam treść listów Catherine do mamy na pamięć, a ten facet nie musi o nich wiedzieć. Widać, że i bez tego już o mnie plotkował. Z drugiej strony, po co w ogóle je chować, pytała sama siebie. Co prawda nie znalazła odpowiedzi, ale instynktownie czuła, że postępuje słusznie. Ten dzień był nieoczekiwanie ciepły i słoneczny. Po niebie spokojnie płynęły nieliczne obłoki. Olivia jednak, chociaż włożyła ciepłą pelerynę, wciąż odczuwała chłód. Gdy wsiadła do samochodu, poprosiła kierowcę, aby odsunął panel zasłaniający szklany dach, dzięki czemu jesienne słońce mogło nieco ogrzać wnętrze. Zaraz, zaraz, przez ostatni rok przed śmiercią matka śpiewała jakiś psalm. Chyba: „Gdy uchodzi ze mnie życie...”. Może powinnam przypomnieć go sobie i zacząć odmawiać, pomyślała. Pamiętała, że mamę to bardzo uspokajało. Okazało się, że ulice są znów zapchane samochodami. Przejazd przez jeden tylko Midtown Tunel zajął im całe pół godziny. Dzisiaj starsza pani zupełnie inaczej postrzegała mijane sklepy i restauracje. Z przyjemnością wspominała czasy, gdy robiła tutaj zakupy lub jadła. Rozluźniło się dopiero na autostradzie i kierowca mógł teraz nieco przyspieszyć. Za oknami wozu migały kolejne miejscowości, przywołując wspomnienia dawno zmarłych przyjaciółek: Lilian mieszkała w Syosset... Beverly miała wspaniały dom w Manhasset... - Dokąd jedziemy? - spytał szofer, wjeżdżając do Southampton. Podała mu adres i niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przeniosła się do swojego dawnego pokoju wypełnionego wonią oceanu. Doskonale pamiętała, że okna ich domku wychodziły wprost na plażę, a rezydencję Gannonów ze wszystkich stron otaczały werandy. Do tego cała rodzina zawsze przebierała się do obiadu. A oto inny obrazek z tamtych czasów: Catherine z rozwianymi włosami idzie boso po piasku, a z tyłu

zbliża się do niej syn Gannonów i kładzie rękę na jej ramieniu... Olivia przymknęła oczy. Tyle wspomnień, tyle wspomnień. Czy zdarza się to wszystkim ludziom będącym u schyłku życia? Z zamyślenia wyrwał ją głos kierowcy. Mężczyzna oznajmił, że są na miejscu, i otworzył drzwi auta. - Nie, dziękuję. Zostanę w środku. Chciałam jedynie popatrzeć z daleka na ten dom - powiedziała Olivia. Okazało się jednak, że działkę podzielono na dwie mniejsze i na miejscu małego domku wybudowano dużo większy. Za to siedziba Gannonów stała jak dawniej. Żółta elewacja podkreślała jej stuletnie dostojeństwo. Spoglądając na nią, Olivia znów przeniosła się w odległe czasy, gdy właściciele witali nadchodzących gości na werandzie. Na przydrożnej skrzynce pocztowej wciąż widniało nazwisko „Gannon”, co oznaczało, że dom nadal jest w posiadaniu rodziny. Zapewne odziedziczył go Alexander, najstarszy z synów. A to oznacza, że prawowitą właścicielką jest teraz jego wnuczka, doktor Farrell. - Czy pani tu mieszkała? - nieoczekiwanie zapytał kierowca. - Nasz dom stał obok, ale został zburzony - wyjaśniła Olivia. - A teraz pojedziemy jeszcze w inne miejsce. Postanowiła zobaczyć rodzinny grobowiec Gannonów, bo przy ostatniej wizycie kuzynka jakoś nie chciała z nią „pogadać”. Miała nadzieję, że znajdzie tam odpowiedź na dręczące ją pytanie, co robić. Wszak leżał tam ukochany Catherine. Gdy dojechali na miejsce, starsza pani nie miała już siły wysiąść z wozu. Siedząc w aucie, nieopodal grobu Alexandra, czuła ogromną pustkę. Było jasne, że ukochany nie darzył jej żadnym poważniejszym uczuciem. Wszystko zaczęło się od stypy po śmierci starego pana Gannona. Potem spotykali się jeszcze przez sześć miesięcy. Do dziś nie rozumiała, dlaczego wówczas poprosiła, aby się z nią ożenił. Za to doskonale pamiętała odpowiedź Alexandra: „Będziesz zawsze moją serdeczną przyjaciółką, ale nikim więcej”. Wtedy widzieli się po raz ostatni. Olivia nie mogła dłużej pozostawać tak blisko niego. To byłoby zbyt okrutne. I pomyśleć, że minęło już czterdzieści lat! Nie poszła na pogrzeb ukochanego. Alexander Gannon do końca życia pozostał kawalerem, nie chcąc dzielić życia z inną kobietą. Nawet z Olivią, która kompletnie straciła dla niego głowę. Wpatrując się w tabliczkę z nazwiskiem, umieszczoną na grobie, starsza pani pomyślała, że Monica Farrell powinna też kiedyś spocząć obok swoich dziadków i pradziadków. Nie oznacza to jednak, że mam prawo odstąpić od danego matce słowa, zreflektowała się natychmiast. Druga wyprawa do Southampton też nie przyniosła oczekiwanej wskazówki, a jedynie rozgrzebała stare rany. - Wracajmy już - zwróciła się do szofera, mając pewność, że po powrocie do firmy ten człowiek z

detalami opowie wszystkim o ich wycieczce. Cóż, mówiła sobie, za tydzień z hakiem rozjaśni im się w głowach, gdy będą jeszcze omawiać moją ostatnią podróż do Southampton. Po wejściu do domu zrzuciła z siebie pelerynę i buty i nie mając siły nawet na zjedzenie czegoś, położyła się do łóżka. Minął kolejny dzień bez decyzji, wyrzucała sobie. Już zamykała oczy, gdy zadzwonił telefon. Początkowo chciała zignorować jego dźwięk, ale sama myśl, że to Clay, który w razie nieodebrania natychmiast się tutaj zjawi, zmusiła Olivię do sięgnięcia po słuchawkę. - Dzień dobry! Czy rozmawiam z panią Morrow? - usłyszała nieznajomy, kobiecy głos. - Najmocniej przepraszam, że niepokoję, mówi Monica Farrell. Tak się składa, że leczę synka Tony’ego Garcii, który niedawno wiózł panią za miasto, i to on mi powiedział, że pani znała moją babcię. Chciałam zapytać, czy to prawda? Olivia znieruchomiała. Oto znak, na który czekała. Po drugiej stronie była sama wnuczka Catherine. - Najświętsza - odparła ze wzruszeniem. - I chciałabym ci o niej opowiedzieć, moje dziecko. Czy możesz jutro mnie odwiedzić? - Owszem, ale dopiero po południu, ponieważ mam po pracy spotkanie w New Jersey, którego już nie dam rady odwołać. Czy mogę wpaść około siedemnastej? - Jak najbardziej. To wspaniale, że dzwonisz. Czy Tony dał ci też mój adres? - Tak. Zanim się spotkamy, chciałabym tylko zapytać, czy znała pani przybraną, czy też biologiczną matkę mojego ojca? - Opowiem ci wszystko o twoich dziadkach. A teraz musisz mi wybaczyć, jestem bardzo zmęczona. Spotkamy się jutro, do widzenia. - Olivia nie mogła dłużej znieść napięcia, z trudem wstrzymywała łzy. Nie chcąc, by rozmówczyni usłyszała jej płacz, rozłączyła się czym prędzej. W chwilę potem starsza pani już spała. Śniła o spotkaniu z wnuczką Catherine i Alexandra, gdy ponowny telefon wyrwał ją ze świata marzeń. Tym razem rzeczywiście dzwonił Clay. Zaspana Olivia podzieliła się z nim od razu swoją radością: - Clay, wyobraź sobie, że właśnie rozmawiałam z panną Farrell! Catherine mnie nie zawiodła. Jestem taka szczęśliwa. Postanowiłam opowiedzieć jej o wszystkim i jest mi tak lekko na duszy. Zaraz potem mogę już odejść z tego świata.

Rozdział 22

Po rozmowie z panią Morrow Monica poczuła się całkowicie zdezorientowana. Siedząc w swoim gabinecie, zastanawiała się, czy aby na pewno chodziło o biologicznych rodziców taty. Sądząc po słabym głosie, tamta kobieta nie należała do najmłodszych. Byłoby cudownie dowiedzieć się czegoś o dziadkach. Ojciec, który przez całe życie nie rozwiązał tej zagadki, zawsze mówił, że jest mu całkowicie obojętne, czy jego rodzice to porządni ludzie, czy też wykolejeńcy. Jednak chciał po prostu wiedzieć, kim są. Jutro o tej porze dowie się wszystkiego. Ciekawe, czy ma jakichś krewnych. To byłoby wspaniałe... Po chwili wstała, żałując, że musi jutro jechać do New Jersey. W dzieciństwie w każdą niedzielę chodziła z rodzicami do kościoła. Obecnie już nie, choć czasami wracała do starego przyzwyczajenia. Pamiętała, jak ojciec wypominał jej zbyt lekki stosunek do spraw wiary. Dochodziła siódma. Zaraz miał wpaść Ryan Jenner obejrzeć zdjęcia z tomografii Michaela O’Keefe’a. Monica poszła szybciutko do łazienki, żeby się odświeżyć. Na co dzień jej makijaż ograniczał się do błyszczka i odrobiny pudru. O dziwo, tym razem jednak sięgnęła do szafki po podkład i tusz do rzęs. Po długim dniu pracy zdecydowała się nawet na cienie do oczu, a pamiętając uwagę Ryana na temat swoich włosów, rozpuściła je. Chyba mi odbiło, skarciła się zaraz. Kolega ze szpitala przychodzi tu służbowo, a ja stoję przed lustrem. Z drugiej strony, to miły facet. Doskonale pamiętała piątkową imprezę. Dotychczas znała Ryana jako doskonałego chirurga. Teraz okazało się, że jest też fajnym facetem. Ze studiów pamiętała, że starszy kolega zawsze był odpowiedzialny i wyglądał poważnie. Dwadzieścia po siódmej ktoś zadzwonił do drzwi. - Przepraszam za spóźnienie - kajał się Jenner. - Nic nie szkodzi. W piątek to ja nie zdążyłam na czas. Przejdźmy do rzeczy, bo mówiłeś, że chcesz dziś pójść do teatru. Wyniki badań małego Michaela leżały na biurku. Robiąc porządek, Monica ułożyła wszystkie dziecięce książeczki w jednym rogu. - W młodości uwielbiałem książki doktora Seussa - wyznał Ryan, spoglądając na kolorowe okładki. A ty? - A jakże! - potwierdziła. Przysunęła sobie krzesło i popatrzyła na twarz gościa. Ryan sięgnął po okulary i pochylił się nad dokumentacją Michaela. Im dłużej przeglądał zdjęcia, tym

bardziej rzedła mu mina. Tego się spodziewała Monica. Gdy tylko jej kolega po fachu orzekł, że chłopiec jest śmiertelnie chory i został mu najwyżej rok życia, wyciągnęła asa z rękawa. - To były zdjęcia sprzed czterech lat. A tu masz badania z ostatnich trzech - oświadczyła z triumfem. Michael jest całkowicie zdrowy, doskonale się uczy i został nawet kapitanem drużyny baseballowej. Chociaż, gdy cztery lata temu rodzice przyszli z nim do mnie, wspominali nawet o epilepsji, a tamte zdjęcia nieźle mnie wystraszyły. Ryan nie posiadał się ze zdumienia. Natychmiast otworzył drugą teczkę z dokumentami i zaczął metodycznie przeglądać wyniki testów. - Czy dopuszczasz możliwość samoistnego cofnięcia się choroby? - spytała. - W żadnym wypadku. - Skoro tak, to musisz uważać, żeby nie wciągnięto cię na listę świadków w pewnym procesie. - Jeżeli potrzebna będzie moja opinia, wystawię ją i zaświadczę, że Michael od dawna nie powinien żyć - odrzekł, wstając. - Muszę lecieć, bo czeka na mnie pewna młoda dama. W środę, po długim namyśle, doktor Farrell opowiedziała Nan o telefonie do pani Morrow i umówionym spotkaniu. - Czy ona rzeczywiście znała pani babkę? - zapytała przejęta recepcjonistka. - Twierdzi, że tak... - Monica urwała na chwilę. - To jednak musi być wiekowa kobieta, więc trzeba zachować pewną rezerwę. Wszystko się wyjaśni w bezpośredniej rozmowie. Wsiadając do samochodu, zastanawiała się, dlaczego nie powiedziała recepcjonistce o dziadkach, informując ją jedynie o babce. Pewnie dlatego, że nie bardzo wierzę w słowa tej pani Morrow, wytłumaczyła sobie zaraz. Gdybym jednak w ten sposób odnalazła rodzinę, to jestem gotowa uwierzyć w cuda, uznała, ruszając w kierunku tunelu Lincolna. Po godzinnej podróży znalazła się przed siedzibą biskupa w Metuchen. Przedstawiła się w recepcji i została skierowana na pierwsze piętro do pokoju numer 1024. Mijając kaplicę, zastanawiała się, czy to właśnie tu odbywają się uroczystości beatyfikacyjne. Przed przyjazdem poczytała nieco na ten temat i uznała całą tę procedurę za średniowieczną. Wygląda na to, że dzisiaj będzie rozmawiać z przedstawicielem episkopatu prowadzącym sprawę, a przysłuchiwać się będą: promotor sprawiedliwości, zwany potocznie adwokatem diabła, i notariusz. Pewnie trzeba będzie złożyć przysięgę. Ruszyła po wyłożonych chodnikiem schodach. Na piętrze podeszła do uchylonych drzwi i zajrzała do środka. - Witam, doktor Farrell - uśmiechnął się ksiądz Kelly, zapraszając ją do środka. - To miło, że pani zechciała się pofatygować. - Wstał i podszedł, aby się przywitać.

Był to miły, lekko szpakowaty, sześćdziesięcioletni mężczyzna, o szczupłej budowie ciała i niebieskich oczach. W pokoju znajdowały się jeszcze dwie osoby: czterdziestoletni ksiądz David Fell, wyglądający znacznie młodziej, i mająca mniej więcej pięćdziesiąt lat kobieta o krótko ostrzyżonych kręconych włosach - Laura Shearing, notariusz. - Czy zna pani historię siostry Catherine? - zapytał wielebny Kelly. - Ze słyszenia wiem, że pomogła zebrać fundusze na budowę siedmiu szpitali dziecięcych. Jako pediatra podziwiam ją za to - odpowiedziała Monica zadowolona, że nie musi wyjaśniać swojego stosunku do zjawisk nadprzyrodzonych. - Każdy ze szpitali miał swoją specjalność. Tak samo jak placówka wybudowana przez Danny’ego Thomasa, lecząca nowotwory. - To świetnie. Od siebie dodam, że dziś, po trzydziestu trzech latach od jej śmierci, wielu uznało, że siostra Catherine wciąż jest pośród nas. Co prawda rozpatrujemy tu sprawę małego O’Keefe’a, ale rozmawiają z nami i inni rodzice, twierdząc, że zmarła pomogła także ich dzieciom - zakończył ksiądz Kelly i oddał głos koledze. - Ja chciałbym powiedzieć o rozpatrywanym akurat w Rzymie przypadku dotyczącym kardynała Nowego Jorku Terence’a Cooke’a, który zmarł dwadzieścia pięć lat temu. Czy może słyszała pani to nazwisko? - Tak, wiem, o kogo chodzi. Mój tata uwielbiał Nowy Jork i po śmierci mamy spędzaliśmy dużo czasu w tamtejszych muzeach i teatrach. Chodziliśmy też na msze kardynała Cooke’a, a potem kardynała O’Connora. - Tak, za życia zyskał sobie sympatię. A po śmierci dostawaliśmy wiele listów, których autorzy podkreślali jego dobroć, życzliwość i wpływ, jaki na nich wywarł. Jeden z listów napisali Ronald i Nancy Reagan. - Oni chyba nie należeli do Kościoła katolickiego - zdziwiła się Monica. - To prawda, ale przychodziła też i taka korespondencja. Nie wiem, czy pani wie, że po zamachu prezydent był bliższy śmierci, niż to oficjalnie ogłoszono. Przebywającego w szpitalu Reagana spytano, czy chciałby zobaczyć się z duchownym. A on zgodził się na wizytę kardynała Cooke’a, z którym rozmawiał przez dwie i pół godziny - opowiadał Fell. - W jego sprawie zbadano już dwadzieścia dwa tysiące dokumentów, na które składają się listy, osobiste relacje i prace samego zmarłego. Jemu też przypisuje się wyzdrowienie dziecka. - Widzę, że muszę przypomnieć o tym, że jestem dyplomowaną lekarką. Nie przyjechałam tu dyskutować o zjawiskach nadprzyrodzonych. Mnie interesuje wyłącznie owo „coś”, co spowodowało powrót do zdrowia Michaela. Może wyjaśnię to na przykładzie: Chory na zaburzenia osobowości może śpiewać jak skowronek, będąc, nazwijmy to, w tożsamości numer jeden, i fałszować na całego w tożsamości numer dwa. Tacy pacjenci mogą też potrzebować okularów, będąc w stanie A, lecz już w stanie B czytają bez kłopotów. Będąc osobą wykształconą, wciąż szukam

przyczyn wyzdrowienia dziecka. - Jednak może pani potwierdzić zachowanie jego rodziców, w chwili gdy usłyszeli diagnozę? - Proponowałam przeprowadzenie badań w innym szpitalu i nie chciałam, aby łudzili syna obietnicą powrotu do zdrowia. Byłam pewna, że lekarze w Cincinnati potwierdzą moją opinię. A wówczas należało Michaelowi zapewnić jak najlepsze warunki, aż do końca. - I co na to jego rodzice? - Ojciec Michaela omal nie zemdlał. A matka postanowiła modlić się do zmarłej Catherine, aby pomogła wyleczyć nowotwór. Duchowni popatrzyli na siebie porozumiewawczo. - Teraz chcielibyśmy odebrać od pani przysięgę i to będzie już wszystko - oznajmił ksiądz Kelly. - To ważne słowa. - Oczywiście - odparła i już tylko do siebie dodała: dotychczas składałam raz przysięgę, gdy odbierałam dyplom lekarski. Mimowolnie jej treść pojawiła się w pamięci: „...ślubuję nieść pomoc, opartą na najlepszej znanej mi wiedzy medycznej, także tym pacjentom, których stan jest krytyczny”. Swoją drogą to bardzo ciekawe, czy chłopak wygrał z chorobą dzięki „najlepszej znanej mi wiedzy medycznej”, czy też, jak chce tego jego matka, za sprawą zmarłej zakonnicy, niosącej pomoc chorym dzieciom, zastanawiała się Monica, powtarzając słowa świętej przysięgi.

Rozdział 23

Gregory Gannon zajmował dwupoziomowe mieszkanie przy Museum Mile, ulicy zwanej tak z powodu położonych w pobliżu muzeów: Metropolitalnego i Guggenheima. Gannon miał ze swoich tarasów widok na wszystkie cztery strony świata, w tym na najbardziej rozpoznawalną wyspę miasta. Wcześniej wraz z pierwszą żoną i dziećmi mieszkał po sąsiedzku w dwunastopokojowym mieszkaniu. Dziś należało ono do Caroline. Syn Aidan został prawnikiem, a William skończył socjologię i został nauczycielem. Obaj nie chcieli znać ojca. Aidan ujął to w ten sposób: „Mama dowiedziała się z prasy, że planujesz rozwód. Do tego w wywiadzie powiedziałeś, że po raz pierwszy w życiu jesteś szczęśliwy. A więc zostań sobie z Pamelą i zapomnij o synach. Ani nas teraz nie potrzebujesz, ani my nie mamy ochoty utrzymywać z tobą kontaktu”. Dziś obaj młodzi ludzie dobijali do trzydziestki. Greg czasami robił sobie spacer do biura i z powrotem i niekiedy spotykał

ich po drodze, gdy szli odwiedzić matkę. Właściwie to celowo chodził tamtędy, ale gdy pozdrawiał synów, żaden z nich nie odpowiadał. Gdy mu dopisywało szczęście, widywał Caroline. Słyszał ostatnio, że poważnie myśli o Guyu Weatherillu, wdowcu, prezesie międzynarodowej firmy budującej drogi i mosty. Greg miał nadzieję, że Guy okaże się porządnym człowiekiem i życzył Caroline pomyślności. Nie zapominał też, że zabezpieczył ją należycie przy rozwodzie. Dziś wspominał swoją byłą, siedząc w wypełnionym książkami pokoju, popijając wódkę i przyglądając się ponuremu, wieczornemu niebu. Miał swoje zmartwienia i zastanawiał się, za ile mógłby sprzedać obecne mieszkanie. Osiem lat temu, zaraz po drugim ślubie, zapłacił za nie osiemnaście milionów. Potem Pamela wpadła na pomysł, żeby zrobić z niego dwa mniejsze, co kosztowało jeszcze osiem. Dziś nikt mu nie da dwudziestu sześciu milionów, to po pierwsze. A po drugie, zupełnie nie wiedział, jak miałby powiedzieć o tym żonie. Dotychczas jakoś mu się wiodło. Jednak przez ostatnie kilka lat chciwość brała górę nad rozsądkiem. Facet, z którym dziś jadł obiad, to gruba ryba, ale niestety był ograniczony wymogami swojego funduszu powierniczego. Na spotkaniu rozważano możliwości zainwestowania pieniędzy, jakie otrzymał w spadku po niedawno zmarłej matce. Rozmówca Grega miał wielu znajomych, którzy powierzyli Gannonowi swoje finanse, więc mu ufał. A ten doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że spora inwestycja, jakiej się spodziewał, postawiłaby go na nogi. Przynajmniej do czasu kolejnej wpadki. Rodzinna fundacja nie przynosiła już tak kolosalnych zysków jak kiedyś. Przede wszystkim już dawno temu skończyły się wpływy z opłat patentowych. A do tego Greg, pod przykrywką działalności charytatywnej, za dużo wydawał. Miał też rację, uważając, że każda kontrola zakwestionuje sumy rozdysponowane na teatralne pomysły Petera. Sytuację ratowały trochę dotacje na cele medyczne wskazane przez Claya i Douga. Gannon na gwałt potrzebował większej gotówki, ale kasa fundacji była pusta. - Greg? - usłyszał z oddali uwodzicielski głos kobiety, która oczarowała go przed laty i do dzisiaj zachowała swój wpływ na męża. - Tu jestem. - Czyżbyś chował się przede mną w tym swoim ogromnym fotelu? - Pamela, drocząc się, podeszła od tyłu i objęła męża. Od razu poczuł rozkoszną woń eleganckich perfum, jakich używała. Wcale nie musiał patrzeć na żonę, aby przywołać przed oczy jej piękną twarz, którą nieznajomi często mylili z obliczem aktorki Zeta-Jones. W jednej chwili opuściły go wszystkie lęki, choć wiedział, że jego oszustwa finansowe mogą się skończyć wyrokiem. Wyciągnął ręce do góry i objął żonę. - Wcale się przed tobą nie chowam. Powiedz, że mnie kochasz. - Nie wygłupiaj się, Greg.

- I że mnie nigdy nie opuścisz. Pamela wybuchnęła śmiechem. - A niby dlaczego miałabym zostawić najhojniejszego mężczyznę na świecie?

Rozdział 24

W środę o szóstej wieczorem Kristina Johnson zatelefonowała do matki. - Mamo, poradź mi, co robić, ponieważ pani Carter nie wróciła wczoraj do domu, a jej telefon nie odpowiada. Siedzę w domu sama z dzieckiem. - A to dopiero! Przecież dziś masz wolne. Co ona sobie myśli! - Wcześniej też zostawała gdzieś na całą noc, ale rano zawsze wracała. A do tego Sally zaczyna źle oddychać - dodała dziewczyna, spoglądając w dół, gdzie na podłodze mała bawiła się lalką. - Musisz ją odseparować od psa. - To nie takie łatwe. Oboje nie mogą żyć bez siebie. Z tego, co wiem, lekarka informowała panią Carter o alergii małej. - To nie powinna trzymać psa. Co z niej za matka? Słuchając tych słów, Kristina przypomniała sobie przestrogi mamy, gdy powiedziała jej, że chce zostać opiekunką do dzieci. Dojrzała, doświadczona życiowo kobieta, bez rezultatu namawiała córkę do skończenia szkoły pielęgniarskiej. Nie chciała, aby Kristina pozostawała na łasce zepsutych bogactwem paniuś, które potrzebują swoich dzieci jedynie do tego, aby czasami pokazać się w parku, a potem zobaczyć swoją fotkę na szóstej stronie „New York Post”. - Mamo, będę musiała tu zostać. Pamiętaj, że za cały tydzień dostaję podwójną stawkę. Mam nadzieję, że pani Carter szybko się zjawi. - A może zadzwonisz do kogoś z jej znajomych. - Już to zrobiłam i od jednego usłyszałam, że to cała Renée, gdy tylko znajdzie sobie nowego kochasia, a druga osoba nie wiedziała, gdzie jej szukać. - Mówi się trudno. A nie mówiła, dokąd idzie? - Nie. Była za to w doskonałym nastroju. - No nic. Pomyśl nad zmianą pracy i uważaj na małą. W razie czego włącz nawilżacz powietrza, a gdy to nie pomoże, dzwoń po lekarza. Masz numer?

- Tak, tak. Nawet sama doktor Farrell dzwoniła tu kilka razy, pytając o Sally. - Nic więcej nie możemy zrobić, ale gdyby ta kobieta nie pojawiła się do jutra, musisz zawiadomić policję. - Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Jeszcze się odezwę. Kristina rozmawiała z pokoju Sally, do którego nie wpuszczała psa. Stały tu białe, wiklinowe meble, a na podłodze leżał różowo-biały dywan. Okno zdobiły zasłonki w kolorach dywanu. Naprzeciwko łóżeczka wisiały półki wypełnione zabawkami i książeczkami. Wchodząc tu po raz pierwszy, dziewczyna zachwyciła się pokojem, na co pani Carter stwierdziła, że dekorator wziął sporo za swoją pracę. Sally prawie nie ruszyła popołudniowego posiłku. Po krótkiej zabawie podeszła do łóżeczka, wzięła kocyk, rzuciła go na podłogę i tam położyła się spać. Takie zachowanie zaniepokoiło opiekunkę. W obawie, że szykuje się nowy atak kaszlu, Kristina włączyła nawilżacz. Postanowiła spać w pokoju Sally. Gdyby do rana nic się nie zmieniło, to bez względu na to, czy zjawi się tu jej matka, czy nie, zadzwonię do szpitala, postanowiła. Pewnie baba się wścieknie, ale mówi się trudno. Lekarka musi wiedzieć, że pani Carter nie zajmuje się córką. Kristina podniosła swoją podopieczną i zaniosła do łóżeczka. - A teraz śpij, moja ty bidulko. Pewnie od samego początku nie miałaś łatwego życia z tą jędzą.

Rozdział 25

Przed spotkaniem z nieznajomą doktor Farrell chciała wpaść jeszcze do domu. Pomyślała jednak, że lepiej być wcześniej i się nie spóźnić, bo przez telefon pani Morrow nie sprawiała wrażenia zdrowej. Nie zwlekając, Monica pojechała prosto do niej tunelem Lincolna. Ciekawe, skąd zna rodziców taty, przecież babka zrobiła wszystko, aby zachować anonimowość, rozmyślała. W irlandzkim szpitalu położniczym figuruje tylko nazwisko Farrell. A dlaczego mówiła, że może być za późno? Czyżby czuła nadchodzącą śmierć? I jeszcze jedno. Wygląda na to, że gdyby nie Tony Garcia, niczego bym się nie dowiedziała. Dlaczego ta kobieta nigdy nie próbowała mnie odszukać? O szesnastej czterdzieści wnuczka Catherine weszła do holu Schwab House. - Dzień dobry. Jestem umówiona z panią Morrow. Widzę, że mam jeszcze trochę czasu, więc poczekam tutaj - zwróciła się do portiera.

- Bardzo proszę. Skromne dwadzieścia minut, na które w codziennym pośpiechu nie zwraca się uwagi, dziś trwało w nieskończoność. Wreszcie wybiła piąta. - Proszę poinformować panią Morrow, że przyjechała doktor Farrell. Henry wybrał numer. Monica nie mogła sobie znaleźć miejsca. Wtem zauważyła zmieniający się wyraz twarzy mężczyzny, który ponownie usiłował bez rezultatu połączyć się z mieszkaniem lokatorki. - Nikt nie odpowiada - zdziwił się portier. - To niedobrze. Pani Morrow w ogóle dzisiaj nie wychodziła, a wczoraj po powrocie do domu była tak zmęczona, że ledwie doszła do windy. Gdzieś tutaj mam numer telefonu jej doktora. Kolega z nocnej zmiany mówił, że lekarz wieczorem był na górze. Zaraz do niego zadzwonię. - Ja też jestem lekarzem, a każda chwila jest cenna. - Najpierw powiadomię doktora Hadleya i zaraz tam pójdziemy. Okazało się, że nie było go w gabinecie i Henry złapał lekarza dopiero pod telefonem komórkowym. Monica denerwowała się, czekając na wynik rozmowy. Wreszcie mężczyzna odłożył słuchawkę. - Doktor Hadley już tu jedzie, ale mówił, żebyśmy pojechali na górę i jeżeli zajdzie taka potrzeba, sforsowali drzwi. Stojąc pod drzwiami, Henry włożył do zamka drugi klucz, którym dysponowali portierzy, i przekręcił go. Drzwi ustąpiły bez oporu, co oznaczało, że nie były zaryglowane od środka. - Dziwne, przecież pani Morrow nigdzie wczoraj nie wychodziła - powiedział jeszcze raz. - Pewnie po wyjściu lekarza po prostu nie chciało jej się wstawać z łóżka. Weszli do słabo oświetlonego przedpokoju. Doktor Farrell rozglądała się po dużym pokoju i kuchni. - Sypialnia jest na końcu - oznajmił Henry. Podszedł do drzwi, zapukał i czekał na odpowiedź lokatorki. Po chwili lekko nacisnął klamkę i oboje weszli do środka. Przykryta kocem starsza pani leżała bez ruchu na łóżku. - Przepraszam, pani Morrow. Jest ze mną pani doktor, czy wszystko w porządku? - pytał portier. - Lepiej włącz światło - poleciła Monica i szybko podeszła do staruszki. Wprawnym okiem spojrzała na pożółkłą twarz, odchyloną dolną wargę, lekko otwarte oczy i już wiedziała. Zgon musiał nastąpić kilka godzin temu, bo widoczne już były objawy tak zwanego stężenia pośmiertnego. Ale mam pecha, Monica nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Kto jej teraz powie cokolwiek o dziadkach?

- Henry, trzeba zawiadomić policję, pani Morrow nie żyje. Ja muszę tu zaczekać na doktora Hadleya. On będzie mógł wydać akt zgonu. - Oczywiście. Już się robi - odparł mężczyzna i szybciutko opuścił pokój, najwyraźniej źle się czując w jednym pomieszczeniu z nieboszczką. Doktor Farrell usiadła na krześle. Jej myśli błądziły wokół zmarłej staruszki, z którą nie zdążyła porozmawiać; wygląda na to, że ta wychudzona kobieta była poważnie chora. Już nigdy Monica się nie dowie, czy przypadkiem nie pomyliła jej z kimś innym. Po kwadransie w mieszkaniu zjawił się Clay Hadley. Od razu podszedł do ciała, spróbował zmierzyć puls i po stwierdzeniu jego braku delikatnie wsunął rękę zmarłej pod koc. - Byłem tu kilka godzin temu. Nalegałem, aby Olivia zgodziła się pojechać do szpitala lub hospicjum, aby w ostatniej godzinie nie była sama, ale odmówiła. Chciała do końca być u siebie. Czy panie długo się znały? - zapytał w końcu. - Jestem tu po raz pierwszy. Pani Morrow miała mi dziś opowiedzieć coś o moich dziadkach. A może wspominała panu o mnie? Hadley zaprzeczył ruchem głowy. - Lepiej nie przywiązywać wagi do tego, co mówiła, ponieważ kiedy dowiedziała się o swoim stanie, zaczęła mieć... halucynacje. Olivia całe życie spędziła sama, na samym końcu wszystko tak jej się pomieszało, że każdego gotowa była uznać za członka rodziny. - Teraz rozumiem i prawdę mówiąc, obawiałam się czegoś takiego. Pozwoli pan, że zostanę tu do przyjazdu policji. Pewnie będą chcieli mnie przesłuchać. - Ależ oczywiście. Może przejdziemy do drugiego pokoju? Wychodząc, lekarka jeszcze raz popatrzyła na zmarłą i nagle złapała się na tym, że coś jej się tu nie podoba. Nie wariuj, upomniała samą siebie, próbując odsunąć natrętne myśli. To wielkie rozczarowanie sprawia, że nie myślę racjonalnie, wyjaśniała sobie. Siedziała we wspaniałym wnętrzu, które urządziła sobie Olivia Morrow, a w jej głowie wciąż kłębiły się różne myśli. Monica czuła, że przeoczyła coś istotnego, związanego ze śmiercią tej kobiety, jednak za nic na świecie nie mogła sobie uzmysłowić, o co chodzi.

Rozdział 26

W czwartek rano Langdon skontaktował się z Barberem. Spodziewając się, że i ta rozmowa zostanie nagrana, Doug mówił krótko i na temat, doskonale panując nad głosem: - Zgadzam się na zaproponowane warunki. - Stary, rozluźnij się! - rzucił wesoło Sammy. - Tym razem niczego nie nagrywam. Już mam, co chciałem. Czy postarałeś się o używane banknoty? - Tak. - Teraz słuchaj. Zapakuj forsę do czarnego nesesera i podjedź na parking knajpy, w której się spotkaliśmy. Przyjadę tam i wymienimy nesesery. Wybacz, ale tym razem nie wypijemy kawy, choć mają tam całkiem niezłą. No to jesteśmy umówieni. - Kiedy? - A co tak nagle posmutniałeś? Don’t worry! Be happy! Dziś o trzeciej będzie tam cicho i spokojnie. Potem muszę jechać do roboty. Mamy dziś imprezę zamówioną przez jakieś napalone gwiazdki. - Dobrze. Langdon wiedział, że z chwilą ujawnienia taśm będzie skończony. Co gorsza, niczego nie mógł w tej sprawie zrobić. Chyba że zdecyduje się wynająć jeszcze jednego zabójcę, który uciszy Barbera. Nie miał jednak żadnej pewności, że tamten wykona swoją robotę. Na razie więc musiał pogodzić się z sytuacją. Doktor Langdon czekał na Robertę Waters, jedną z tych pacjentek, które nigdy nie przychodzą na czas. Ponieważ w ogóle nie obchodziły go jej problemy, równo po upływie przypisanej każdemu umówionemu godziny kończył ich spotkanie. Gdy kobieta protestowała, że minęło zaledwie kilka minut, wskazywał na jej winę i zasłaniał się kolejką w poczekalni. Powtarzał też, że spóźnianie się jest główną przyczyną napięć w jej domu i przypominał, że przyszła za późno nawet na własny ślub, przyprawiając pana młodego niemal o zawał. Jak ja nienawidzę tej baby, rzucił w myślach. Jak ja ich wszystkich nie cierpię, sprecyzował, lecz od razu milej pomyślał o swojej sekretarce, dla której ostatnio był chyba zbyt szorstki. Przecież jest oddana swojej pracy, choć wizyta Sammy’ego wyraźnie ją zaciekawiła. Na biurku odezwał się telefon. Beatrice informowała, że dzwoni doktor Hadley. - Dziękuję - powiedział ciepło i natychmiast zmienił ton, gdy na linii był już Clay: - Gdzie się szlajałeś całą noc? Dzwoniłem kilka razy! - Wyłączyłem telefon. Musiałem odpocząć, bo ledwo mogłem się pozbierać - wyjaśnił drżącym

głosem. - Przysięgałem ratować ludzkie życie, a nie dusić poduszką swoją pacjentkę. - Clay załkał, rozkleiwszy się całkowicie. Zdumiony i przerażony Langdon miał tylko nadzieję, że sekretarka nie podsłuchuje. Początkowo chciał wrzasnąć do słuchawki „zamknij się!”, ale ledwo zdołał przełknąć ślinę, bo zacisnęło mu się gardło. Zamiast krzyczeć, spróbował pocieszyć swojego rozmówcę: - Przecież wiesz, że i tak miała przed sobą zaledwie kilka dni. Skracając jej życie, uniknąłeś więzienia. Czy to nie ty mówiłeś o planach Olivii w stosunku do tej Farrell? - Słuchaj, ona tam była. Siedziała przy łóżku. Boję się, czy czegoś nie podejrzewa. - Niby czego? Hadley przez chwilę nie odpowiadał, walcząc ze sobą. - Czegokolwiek! A zresztą sam już nie wiem. Może niepotrzebnie panikuję. - Clay, uspokój się. Lepiej pomyśl o forsie zgromadzonej w Szwajcarii i swojej świetlanej przyszłości. Pomyśl też o mnie i nie daj się zjeść. - No dobrze, dobrze. Jeszcze się odezwę. W tej chwili drugi aparat zasygnalizował połączenie z sekretariatem. Doktor Langdon wytarł pot z czoła i rąk, po czym podniósł słuchawkę. - Przyszła pani Waters - poinformowała go sekretarka. - Nalega, aby pan zauważył, że spóźniła się tylko cztery minuty i twierdzi, że to pana ucieszy.

Rozdział 27

Andrew i Sarah Winkler całe życie spędzili w swoim wygodnym mieszkaniu na Manhattanie. Emerytowany księgowy i bibliotekarka doskonale się uzupełniali i byli zadowoleni z życia. Często odwiedzali Lincoln Center lub brali udział w odczytach organizowanych przez stowarzyszenie „92nd Street Y”. Raz w miesiącu oglądali jakieś przedstawienie na Broadwayu. Państwo Winkler mieli też zwyczaj spacerować po śniadaniu i jak mówiła Sarah przyjaciółkom: „Tylko urwanie chmury, trzydziestostostopniowy mróz lub nadzwyczajny upał może nas od tego powstrzymać”.

Niekiedy przechadzali się alejkami Central Parku, innym razem szli wzdłuż East River. Dzisiaj wybrali drogę biegnącą wzdłuż przesmyku. W nocy padało i Sarah wylewała całą swoją złość na meteorologów, którzy nie umieją przewidzieć pogody. - Jeśli tylko mówią o przelotnych opadach, leje jak z cebra. Na szczęście rano się rozpogodziło - mówiła, gdy znaleźli się przy Gracie Mansion, rezydencji burmistrza. Nagle zamilkła i szturchnęła męża w ramię: - Popatrz! - Wskazała ławkę i leżący pod nią wypchany, plastikowy worek, z którego wystawała noga w szpilkach. Andrew natychmiast wyjął telefon i wezwał policję.

Rozdział 28

W czwartek rano ledwo żywa doktor Farrell znów była w szpitalu. Gdzieś tak około trzeciej w nocy, wciąż czekając na sen, zdecydowała, że wynajmie detektywa i zleci mu zbadanie, czy zmarła rzeczywiście mogła znać jej dziadków. Oczywiście już do rana nie zmrużyła oka. Rano jej nastroju nie poprawił nawet Ryan, pytający o wyjazd do New Jersey. - I jak było? - Tak jak się tego spodziewałam. Ja swoje, oni swoje - odpowiedziała, ale czar Jennera zrobił swoje. Dobrze się czuła w towarzystwie tego mężczyzny. Natychmiast wróciła myślami do restauracji, w której siedzieli obok siebie i przynajmniej od czasu do czasu dotykali się łokciami. - Rozumiem, choć ten przypadek rzeczywiście jest niesamowity. Zdjęcia robione w odstępie zaledwie roku najpierw wykazały obecność guza, a potem jego całkowity zanik. - Nie inaczej. - Czy mógłbym pożyczyć dokumentację na kilka dni? Chciałbym jeszcze raz przejrzeć te papiery. - Po potwierdzeniu mojej diagnozy w Cincinnati utrzymywałam stały kontakt z rodzicami chłopca. Początkowo nie było żadnej poprawy, a później rodzina wyprowadziła się do Mamaroneck i kontakt się urwał. Pani O’Keefe nie przychodziła już na żadne badania i nie chciała nawet słyszeć o rezonansie. Jak twierdziła, syn bał się tej aparatury. Kiedy wreszcie zdecydowała się na wizytę,

Michael okazał się całkowicie zdrowy. - Rozumiem, że dasz mi jego wyniki. Wpadnę po nie do twojego prywatnego gabinetu i tym razem się nie spóźnię. - Zgoda. Przyjdź o szóstej. Ryan odwrócił się, by iść do swoich zajęć. Jeszcze przed drzwiami usłyszał pytanie: - A jak się udał wieczór? - Doskonale. Przedstawiano „Nasze miasto”, stary spektakl, który bardzo lubię. - W szkolnym teatrze to ja grałam Emilly - rzuciła bezwiednie Monica, właściwie nie wiedząc, dlaczego to mówi. A może doskonale zdając sobie z tego sprawę, choć nie miała odwagi się przyznać. - To fajnie. A mnie za każdym razem ściska w gardle, gdy George opłakuje zmarłą Emilly na jej grobie - przyznał się Ryan z uśmiechem na twarzy, który zniknął, gdy tylko lekarz ruszył szpitalnym korytarzem. Doktor Farrell podeszła do Rity Greenberg, która od razu zauważyła: - Milusi, co? Niby uczony, a taki nieśmiały. - Uhum - wymijająco odrzekła Monica. - I chyba specjalnie nas tu odwiedza... O, nie! Jeszcze tego brakowało, żeby zaczęły się plotki o romansie w pracy, spłoszyła się i prędko wyjaśniła obojętnym tonem: - Pana doktora bardzo interesuje jeden z moich pacjentów. - A czy ja coś mówiłam? - To znikam. Jakby co, to wiesz, gdzie mnie szukać. - Monica sięgnęła po wibrujący w kieszeni telefon. Dzwoniła Kristina Johnson. - Na pomoc! Sally ma straszny atak! Jedziemy taksówką i zaraz będziemy w szpitalu! - krzyczała do słuchawki dziewczyna. - Kiedy to się zaczęło? - Wczoraj ciężko oddychała, ale jakoś zasnęła. A dziś prawie nie mogła złapać powietrza. W tle, jak na zamówienie, pojękiwała Sally. - Gdzie jesteście?

- Na West Side Avenue. Będziemy za jakieś piętnaście minut. W tej chwili doktor Farrell uświadomiła sobie, że dzwoni opiekunka, a nie matka dziecka. - Czy w taksówce jest też pani Carter? - W żadnym razie. Przedwczoraj wyszła z domu i przepadła. - Proszę kierować się na wjazd dla karetek. Będę przy drzwiach - zarządziła i rozłączyła się. - Co, Sally ma znów atak astmy? - retorycznie spytała pielęgniarka. - Tak, ale teraz miarka się przebrała. Zaraz zadzwonię, do kogo trzeba. Że też nie zrobiłam tego ostatnim razem! - Lecę przygotować salę! - Potrzebna mi izolatka. Sally nie może u nas złapać żadnej infekcji. Gdy tylko taksówka podjechała we wskazane miejsce, doktor Farrell szybko otworzyła drzwi, złapała małą na ręce i wbiegła do szpitala. Sally ledwie zipała, miała sine usta i oczy wywrócone do góry. Zaraz się udusi, przeleciało przez myśl Monice. Gdy tylko mała znalazła się na kozetce, jedna z pielęgniarek natychmiast rozebrała dziecko. Wystarczył rzut oka i lekarka wiedziała, co się stało. Sally miała zapalenie płuc. W jednej chwili jej małą buzię przykryła maska tlenowa. Minęła godzina. Podłączona do aparatury i niezbędnych leków Sally leżała na oddziale intensywnej terapii. Dla bezpieczeństwa przywiązano jej rączki do łóżka, żeby nie wyrwała sobie wenflonu. Rzężenie zastąpił równy oddech śpiącego dziecka. Na korytarzu czekała przestraszona opiekunka. Widząc, co się dzieje, doktor Farrell natychmiast zrezygnowała z wypowiedzenia przykrej uwagi, jaką miała na końcu języka. - Sally jest ciężko chora - zaczęła. - Czy naprawdę od dwóch dni nie widziałaś jej matki? - Zgadza się. Wczoraj nawet miałam wolne, ale skoro nikt nie mógł się zaopiekować Sally, to zostałam - wyznała i wybuchnęła płaczem. - To moja wina! Gdybym tak się nie bała tej kobiety, to przyjechałabym tu już wczoraj! Ale przysięgam, że jeszcze wieczorem wszystko było dobrze. Włączyłam nawilżacz i położyłam się spać w pokoju Sally. Byłam pewna, że pani Carter wreszcie wróci do domu i może zawiezie córkę do szpitala... - Nie jesteś niczemu winna - przerwała jej lekarka. - Musisz teraz trochę odpocząć. Jedź do mieszkania pani Carter, a ja zaopiekuję się Sally. Jeżeli do rana jej matka się nie pokaże, zostaw wiadomość, co się stało, i idź do domu. A ja się nią zajmę. - Czy będę mogła jutro odwiedzić Sally?

- Oczywiście. W tym momencie szpitalną ciszę przerwał sygnał alarmowy informujący o braku oddechu u któregoś z pacjentów. Z sali, gdzie leżała dziewczynka, wybiegła przerażona pielęgniarka.

Rozdział 29

Denatka po trzydziestce, wzrost około stu sześćdziesięciu centymetrów, szczupła budowa ciała, krótkie, rudawobrązowe włosy, dobre ubranie - relacjonował przybyły na miejsce policjant, próbując jednocześnie powiedzieć żonie przez telefon, że spóźni się do domu z powodu dokonanego przez spacerujących emerytów odkrycia. - Kochanie, nie wrócę wcześniej do domu, coś mi wypadło - oznajmił, po czym wysłuchał cierpkiej odpowiedzi i dodał: - Pewnie, że też mógłbym pospacerować, a nawet pobiegać, ale tak się składa, że płacą mi za co innego... Nie, nie miała przy sobie ani biżuterii, ani portmonetki, ale pewnie była na tyle głupia, aby szamotać się z napastnikiem, który najpierw ją obrabował, a potem zacisnął jej pętlę na szyi - odpowiadał na kolejne pytania. - Tak, tak. Wdzianko miała prima sort. A zwłaszcza szpilki, którymi po prostu można było zabić. I pewnie pierwszy raz je włożyła, ale... - nie dane mu było skończyć. - Jeśli pozwolisz, właśnie chciałem się tym zająć. Tak, wszystkie ciuchy miały metkę Escada. Oczywiście, że wiem, gdzie jest ten sklep i zaraz tam pojadę rozejrzeć się trochę. Niespotykanie spokojny, trzydziestoletni, krępy Barry wielkimi krokami zbliżał się do granic wytrzymałości. Na szczęście na tym rozmowa się zakończyła. - Ależ ona ma gadane! - jęknął do kolegi i łyknął kawki. - Dowiedziałem się też, żeby przy wymawianiu nazwy tej firmy akcentować drugą, a nie pierwszą sylabę. Rozumiesz, co do ciebie rozmawiam? - zakpił.

Rozdział 30

W czwartek w siedzibie kurii w Matuchen wysłuchano jeszcze zeznań dwóch osób. Wieczorem, już bez pani notariusz, wielebni Kelly i Fell omówili stan rzeczy. Uznano, że świadkowie złożyli wyczerpujące relacje na temat spotkań z siostrą Catherine. Eleonora

Niven, pracująca kiedyś w charakterze wolontariuszki w filadelfijskim szpitalu, powiedziała, że zakonnica była już wówczas bardzo chora, a nawet szeptano o jej rychłej śmierci. - To była piękna kobieta, o łagodnym usposobieniu - opowiadała. - W jej obecności wszyscy czuli się jakoś lepiej. Pamiętam, że zatrzymała się kiedyś przy łóżku ośmiolatki po operacji serca. Widząc płaczącą nad córką młodą matkę - wdowę, uklękła i zmówiła pacierz. Objęła matkę i powiedziała: „Pamiętaj, że Chrystus usłyszał płacz ojca nad umierającym synem. Twój płacz też nie pozostanie bez odpowiedzi”. Następnego dnia dziecko poczuło się lepiej i po kilku tygodniach wypisano je do domu. - Znam ten przypadek - potwierdził Kelly. - Też byłem w szpitalu, o którym mowa, choć nie widziałem tamtej chorej dziewczynki. Nie dziwię się temu, co mówiła pani Niven, bo Catherine miała wokół siebie aurę, dzięki czemu uspokajała najbardziej grymaśne dzieci, które potem bez lęku poddawały się leczeniu. - A nasza gwiazda? - spytał ksiądz Fell. - No cóż, opinia doktor Farrell jest tu najważniejsza. A pani O’Keefe nie ograniczyła się tylko do stwierdzenia: „mój syn nie umrze”. Ona naprawdę przestała chodzić do lekarzy. - Poczytałem trochę o Ryanie Jennerze, który także potwierdził, że chłopiec jest skazany na śmierć. To ceniony neurochirurg. Gdybyśmy z nim porozmawiali, mielibyśmy opinię dwóch lekarzy zauważył młodszy z mężczyzn. - Zgoda. Też przyszło mi to do głowy. Po tej wypowiedzi zapadła cisza, lecz obaj myśleli o tym samym. Wreszcie ksiądz Fell zaczął: - Nie daje mi spokoju sprawa dziecka Catherine. - Mnie też, ale wiemy tylko, że wstąpiła do zakonu w siedemnastym roku życia. Kilka miesięcy później przełożona wysłała ją do Irlandii. A to oznacza, że dziewczyna była już w ciąży, zanim przyjęto ją do nowicjatu. - Nikt by o tym nie wiedział, gdyby nie ktoś z personelu szpitala, kto przed śmiercią Catherine zauważył bliznę po cesarskim cięciu i nie opowiedział o wszystkim kolorowej gazetce goniącej za sensacją. Jednak gdyby nie ta historia, być może nigdy nie odnaleźlibyśmy lekarza, który ją leczył w ostatnich miesiącach. A tak mamy i jego zeznania. Inna sprawa, że w prasie potwierdził istnienie blizny, co tylko dolało oliwy do ognia. - Zupełnie też nie wiemy, co nią powodowało? Czy z własnej woli wdała się w romans w tak młodym wieku? Sądząc po fotografiach, istotnie była ładna i nie można się dziwić, że miała powodzenie. Nie wiadomo jednak, czy dziecko przeżyło poród, a jeżeli tak, to co się z nim stało. I trzeba się tego dowiedzieć - podkreślił ksiądz Fell, zdając sobie sprawę z retorycznego charakteru tych pytań.

Tymczasem drugi z duchownych pomyślał o doktor Farrell, a zwłaszcza o tym, jak opowiadała o chwili, gdy musiała poinformować rodziców dziecka o diagnozie. Ta kobieta miała taki sam wyraz twarzy jak Catherine, gdy ze współczuciem rozmawiała z rodzicami nieuleczalnie chorych dzieci.

Rozdział 31

Wracając do mieszkania pani Carter, Kristina zadzwoniła do swojej współlokatorki, Kerianne Kennan, studentki Instytutu Mody. - Cześć! - Kristina odezwała się pierwsza. - No dobra, widzę, że jesteś nie w sosie. Nawijaj - zachęcała Keri. - Ja to mam szczęście. Dziecko, którym się opiekuję, trafiło właśnie do szpitala, a jego mamusia gdzieś przepadła. Gdy dziewczyna dojechała na miejsce, była nieco spokojniejsza, bo Keri obiecała szybko zjawić się na odsiecz. Przynajmniej nie będę sama, pocieszyła się i zakończyła rozmowę słowami: - Musisz przyjechać, bo bez ciebie ta kobieta po prostu mnie rozniesie. A jeżeli dziś wieczorem nie wróci, to zostawię kartkę i kończę tę niemiłą sytuację. Nie będę pracowała u idiotki. Gdy otworzyła drzwi i usłyszała szczekanie psa, uzmysłowiła sobie, że zwierzak nie był jeszcze na spacerze. Szybko sięgnęła po smycz. Rozglądając się po pokoju, stwierdziła, że mama Sally jeszcze nie wróciła do domu. Ciągnięta przez psa Kristina przebiegła przez portiernię. - Jimmy, zaraz będzie tu moja koleżanka - rzuciła. - Powiedz, żeby chwilę poczekała. Po jakimś kwadransie Keri stawiła się na miejscu, a w chwilę później nadeszła Kristina. Dziewczyna od razu spytała Jimmy’ego, czy podczas jej spaceru nie pojawiła się pani Carter. - Nie widziałem jej od rana - usłyszała w odpowiedzi. - Raczej od wczoraj - mruknęła do koleżanki. - Ależ jestem śpiąca. Zaraz zrobię nam kawę, inaczej padnę. Kristina poszła prościutko do kuchni. Po drodze zaproponowała Keri:

- Obejrzyj sobie chatę, bo jak tylko wróci właścicielka, to się zmywamy. Po chwili obie siedziały przy kuchennym stole i Keri dzieliła się z przyjaciółką wrażeniami: - Niezły kwadrat. Baba ma nawet kilka zabytkowych mebli. Wiem, co mówię, bo mój dziadek zajmował się tym kiedyś. Pewnie jest nadziana, co? - Ciągle organizuje jakieś imprezy. A skoro nie daje znaku życia, to pewnie złapała coś wyjątkowego. A jej córka, która jeszcze w zeszłym tygodniu była w szpitalu, znów tam wróciła. Przestało mi się tutaj podobać. Tylko szkoda mi tego dziecka - westchnęła Kristina, wyjmując z szafki dwie filiżanki. - A ojciec Sally? - A kto go tam wie? Jestem tu ponad tydzień i nie zjawił się ani razu. Pewnie to takie samo ziółko jak mamusia - uznała, kończąc parzenie kawy. - Przejdźmy do baru. Kontuar znajdował się w innym pokoju. Ledwie się tam rozgościły, zadzwonił domofon. Kristina aż podskoczyła na myśl o wracającej Renée. Jednak portier miał dla niej zgoła inne wiadomości: - Przyszło dwóch policjantów. Pytają o właścicielkę i jej mieszkanie. Powiedziałem, że jesteś tam ze znajomą i panowie chcą z wami porozmawiać. - Policjanci? - niemal krzyknęła dziewczyna. - Czy coś się stało pani Carter? - A skąd ja mam wiedzieć? Kristina zamknęła psa w oddzielnym pokoju i otworzyła drzwi policjantom. - Nazywam się Tucker, a to mój kolega Flynn. Czy możemy wejść? - odezwał się jeden z mężczyzn, pokazując odznakę. - Czy coś się stało pani Carter? - zapytała dziewczyna, zapraszając przybyłych do środka. - A czemu pani pyta? - rzucił Tucker. - Bo od dwóch dni nie ma jej w domu, nie odbiera telefonu, a do tego musiałam zawieźć jej córkę do szpitala. - A jest tu może zdjęcie pani Carter? - Znajdzie się - Kristina wyminęła osłupiałą koleżankę i weszła do sypialni, gdzie na stoliku stały fotografie jej pracodawczyni. Wzięła kilka zdjęć i wróciła do pokoju. Podając je Tuckerowi, zauważyła wymianę spojrzeń między mężczyznami.

- Pani Carter nie żyje, prawda? A ja wygadywałam na nią takie rzeczy - zaczęła sobie wyrzucać. - Usiądźmy - zaproponował mężczyzna. - Proszę opowiedzieć nam wszystko, co pani o niej wie. Powiedziała pani, że jej córka jest w szpitalu. - Tak. Jest bardzo chora. Zawiozłam ją tam dziś rano. I właśnie dlatego byłam taka wściekła na jej matkę, bo gdyby nie ona, już wczoraj pojechałabym z Sally do lekarza - odrzekła. - A czy kontaktowałaś się z ojcem dziecka? - Nawet nie wiem, kto to jest. A pani Carter miała na sobie wieczorową suknię, więc pewnie poszła na jedno z przyjęć, które organizowała, chociaż... Pamiętam, że wychodząc, mówiła do córki coś takiego: „Trzymaj za mnie kciuki. Wreszcie zmusiłam twojego starego, żeby głębiej sięgnął do portfela”.

Rozdział 32

Po wizycie przedstawicieli Komisji Papierów Wartościowych i Giełd Greg miał ponurą minę, co nie dziwiło Esther Chambers. Szef rozjaśniał się tylko wtedy, kiedy rozmawiał z inwestorami. Czasami przez uchylone drzwi jego gabinetu słyszała zarówno uprzejme rozmowy z klientami, jak i opryskliwe uwagi do trzech członków zarządu: doktora Hadleya, doktora Langdona, czy też własnego brata, Petera. Gannon twardo oświadczył, że nie ma mowy o finansowaniu nowych projektów, wskazując, że znaczne kwoty pochłonęło centrum chorób serca Harleya i klinika Langdona. Skończyły się też pieniądze na musicale Petera. W czwartek rano Greg Gannon był w jeszcze gorszym nastroju. Zaraz po wejściu do biura rzucił na biurko Esther listę z nazwiskami i szorstkim głosem polecił: - Dzwoń do wszystkich. Kogo tylko zastaniesz pod telefonem, łącz od razu. Sekretarka rzuciła okiem na kartkę papieru i zrozumiała, że Greg rozpaczliwie szuka nowych klientów. Pierwszy, drugi i trzeci na liście nie odbierali telefonu. Kilku innych dość szybko podziękowało za ofertę. Nie interesowały ich ani papiery skarbowe, ani akcje. Wreszcie, o jedenastej dwadzieścia, Arthur Saling chwycił przynętę. Był to ten sam Saling, z którym ostatnio spotykał się Gannon. Wyglądający na bardzo ostrożnego sześćdziesięciolatek przyjechał wtedy z Gregiem do biura i był nim zachwycony. Zdążył też w zaufaniu powiedzieć sekretarce, że długo się zastanawiał, której z firm

inwestycyjnych powierzyć pieniądze, a słysząc doskonałe opinie o Gregu, wybrał właśnie jego. „Dzisiaj trudno znaleźć uczciwych ludzi”, oznajmił wówczas. W internecie Esther przeczytała, że po śmierci matki Saling stanął na czele rodzinnego biznesu wartego około stu milionów dolarów. Za zamkniętymi drzwiami Gannon czarował teraz Salinga, jak mógł. Esther słyszała co nieco i wiedziała, że po wstępnym wywodzie nastąpi frontalny atak. Słowa szefa znała na pamięć: „Od czterech lat obserwuję tę spółkę. Wkrótce nastąpi jej przejęcie, a wiadomo, co to oznacza. Proponuję więc zainwestować w najlepszą firmę od czasu debiutu Google’a”. Biedny Saling, przeszło Esther przez myśl. Greg zrobi wszystko, żeby pokryć straty i pewnie nie cofnie się przed zaprezentowaniem swoich zysków, które w rzeczywistości istnieją jedynie na papierze. Sekretarka żałowała, że nie może ostrzec potencjalnego klienta. Po skończonej rozmowie Gannon połączył się z Esther wewnętrzną linią: - Zapowiada się całkiem miły dzień - mówił wyraźnie odprężony. - Na razie nie dzwoń do innych, bo zaraz wychodzę na obiad z żoną. - Rozumiem - odpowiedziała, choć gdyby mogła, sama wyszłaby stąd na zawsze, nie tylko na obiad. Coraz bardziej uwierała ją współpraca z nadzorem giełdowym. Nie mogła też spokojnie patrzeć na naciąganie kolejnego poczciwca. O dwunastej piętnaście do biura weszła Pamela Gannon i zapytała, czy mąż jest sam. - Tak, proszę pani - odpowiedziała Es najmilej, jak umiała. Żona Gannona była naprawdę piękną kobietą. Dziś miała na sobie wykończony futerkiem czerwony komplet i zamszowe buty. Sekretarka wiedziała jednak, że takie lale wychodzą za bogatych typków wyłącznie dla p-i-e-n-i-ę-d-z-y. Pamela podeszła do drzwi gabinetu i otwierając je bez pukania, obwieściła: - Niespodzianka! Przyszłam cię stąd zabrać, Misiaczku! - A potem wyjaśniła: - Przyjechałam, bo nie chciałam czekać aż do pierwszej. Nie złość się też, że spałam, gdy wychodziłeś. Wszystkiego najlepszego z okazji naszej dziesiątej rocznicy! Misiaczku??? Chyba zaraz padnę z wrażenia, pomyślała Es, patrząc na rozjaśnioną twarz szefa. - Ja też nie mogłem się już doczekać - powiedział Greg do Pameli. - Wszystko mi się dziś wspaniale układa i wiesz, przed naszym spotkaniem chciałem wstąpić do jubilera po prezent dla ciebie, ale skoro jesteś, pojedziemy tam razem. Coś sobie wybierzesz. Najlepszy byłby diadem! Esther trafił szlag, gdy zakochana para minęła ją bez słowa. Sekretarka

postanowiła nie dopuścić do tego, żeby pieniądze kolejnej ofiary Grega zostały wydane na kosztowności dla jego żony. Idąc na obiad, Esther kupiła kopertę i papier, na którym dużymi literami napisała: „OSTRZEGAM PRZED INTERESAMI Z GREGIEM GANNONEM. STRACI PAN WSZYSTKO - PRZYJACIEL”. Po naklejeniu znaczka i zaadresowaniu listu pojechała taksówką na pocztę główną i wrzuciła ostrzeżenie do skrzynki.

Rozdział 33

Przez bite cztery godziny doktor Farrell nie odchodziła od Sally. W końcu musiała resuscytować dziecko, ponieważ w płucach zalegała wydzielina. A do tego gorączka nie ustępowała. Było jej tak żal małej, że wzięła ją na ręce i zachęcała do walki o zdrowie: „Dalej, Sally! Nie poddawaj się!”. Nieoczekiwanie lekarka przypomniała sobie fundatorkę dziecięcych szpitali i - jakkolwiek dziwnie by to brzmiało w jej przypadku - zwróciła się wprost do niej: „Siostro Catherine, wiesz, że nie wierzę w cuda, ale wielu tobie ufa. Skoro leczysz nie tylko śmiertelnie chorych, pomóż temu doświadczonemu przez los, zaniedbanemu przez matkę i nieznającemu ojca biedactwu, a obiecuję, że do końca życia będę się opiekować tą małą. Tak bardzo przypadła mi do serca”. Dopiero około siódmej lekarka uznała, że może zostawić dziewczynkę. Gorączka ustąpiła, dziecko lepiej oddychało. Na wszelki wypadek Sally wciąż miała maskę tlenową na twarzy. - Gdyby coś się działo, to jestem pod telefonem - poinformowała pielęgniarkę, wychodząc z oddziału. - Oczywiście. Fajnie, że jest już lepiej, bo nie sądziłam, że nam się uda. - Ja też nie - odpowiedziała cierpko Monica. Owinięta płaszczem doktor Farrell poszła do swojej drugiej pracy. Zamierzała przeczytać mejle i przenieść niektórych swoich pacjentów na później. Krótki spacer miał ją nieco rozruszać. Z plecakiem na ramionach i rękoma w kieszeniach przecięła ulicę Czternastą. Będąc spokojną o Sally, rozmyślała o śmierci pani Morrow. Jeszcze raz, ze szczegółami, zobaczyła wychudłą twarz staruszki, bladość jej skóry, zmarszczki wokół oczu i odchyloną dolną wargę. Sądząc po wzorowym porządku w mieszkaniu, zmarła musiała być pedantką. Meble świadczyły o jej dobrym guście. Ułożenie ciała wskazywało, że kobieta zmarła zaraz po położeniu się do łóżka, bo trudno sobie wyobrazić śpiącego człowieka, który by się nie

odwracał na bok. A tam pościel była równiutka jak stół. Nawet poduszka leżała wygładzona. Poduszka! - Monica aż drgnęła. Tylko jedna była różowa; pozostałe i cała pościel miała kolor brzoskwini. To właśnie zwróciło jej uwagę. Doktor Farrell rozwiązała wreszcie męczącą ją zagadkę. Zaraz jednak uznała, że i tak nie ma to większego znaczenia. Lepiej poprosić doktora Hadleya, żeby jej powiedział, z kim się przyjaźniła pani Morrow, zdecydowała. Może w ten sposób trafię na osobę, której o mnie opowiadała. Wreszcie dotarła do zatłoczonego przystanku autobusowego na rogu Union Square i Broadway. Choć światła dla pieszych zmieniły się już na czerwone, spora grupka ludzi przechodziła jeszcze na drugą stronę. Monica patrzyła na nich z dezaprobatą. Do przystanku zbliżał się właśnie autobus, gdy ktoś silnie pchnął ją wprost pod koła pojazdu. Jednak niedoszła ofiara zwinnie przebiegła na drugą stronę kolosa i autobus jedynie ściął jej plecak.

Rozdział 34

Peter Gannon zaprosił swoją byłą do ich ulubionej restauracji. Przy stole wpatrywał się w Susan, z którą spędził dwadzieścia pięć lat życia. Przez całe cztery lata po rozwodzie nie widzieli się i nie rozmawiali ze sobą. Jednak gdy poniósł kolejną porażkę, Susan zatelefonowała z wyrazami szczerego żalu. Gannon desperacko potrzebował pomocnej ręki. Falujące włosy siedzącej naprzeciwko czterdziestosześcioletniej kobiety pokryła już lekka siwizna, lecz twarz wciąż zdobiły duże, piwne oczy. Peter zupełnie nie wiedział, dlaczego się rozwiódł. Przecież kochał Susan, a ona wydawała się wprost dla niego stworzona. Gdy znów pojawili się razem w restauracji, Mario, właściciel, powitał ich krótkim: „Witam w domu”. A teraz, gdy podano wino, Gannon wyznał: - Może to, co powiem, zabrzmi dziwnie, ale Mario ma rację. Znów poczułem się, jakbyśmy byli razem. - To zależy, co rozumiesz pod pojęciem „dom” - odparła Susan z nieco wymuszonym uśmiechem. - No tak. Zawsze byłaś bezpośrednia - stwierdził Peter. - Nie zapominaj, że dawno się nie widzieliśmy - odpowiedziała bez urazy. - Lepiej opowiedz o swoich podbojach miłosnych. Nie narzekasz, co?

- Już się wyszalałem, ale właściwie to dlaczego do mnie zadzwoniłaś? - Ponieważ zobaczyłam w telewizji załamanego faceta. - Z twarzy kobiety znikła kpina. - Ile umoczyłeś? - Wystarczająco dużo, żeby ogłosić niewypłacalność i zawieść tych, którzy we mnie zainwestowali. - Nie należysz do najbiedniejszych. - Nie należałem - poprawił z naciskiem Susan, która właśnie sięgała po kieliszek. - Wielu jedzie na tym samym wózku co ty. Pewnie, że to wstyd i hańba, ale się zdarza. - Ależ Sue, przedsiębiorstwa zazwyczaj wychodzą z opresji. Producent teatralny jest w gorszej sytuacji, no bo kto teraz zaryzykuje choćby centa? - Mówiłam ci, żebyś został przy poważniejszym repertuarze niż musicale. - Przynajmniej możesz triumfować. I zawsze musisz mieć ostatnie słowo! - W jego słowa wdzierał się gniew. Susan dyskretnie rozejrzała się po sali, ale nikt nie zwrócił uwagi na podniesiony głos mężczyzny. - Wybacz mi - zreflektował się Peter. - Zamiast się irytować, powinienem przyznać ci rację. - Powinieneś. Teraz Peter napił się wina. - Sue, w wyniku podziału naszego majątku dostałaś pięć milionów - zaczął, a była pani Gannon aż podniosła brwi do góry. - Proszę, błagam cię o milionową pożyczkę. Jeżeli nie dostanę tych pieniędzy, trafię do więzienia. - Słucham? - Ktoś mnie szantażuje, bo kiedyś wypiłem za dużo i powiedziałem o machlojkach w fundacji. A do tego posądziłem Grega o wykorzystywanie poufnych informacji w obrocie giełdowym. - Nie wierzę własnym uszom. - No właśnie. Greg próbuje wygrzebać się z dołka, ale gdyby owa osoba poszła z tym do jakiejś gazety, to mój brat z pewnością siedziałby w więzieniu. - A kto to taki? Pewnie jakaś zdzira, której nie mogłeś przepuścić, co? - To jak będzie? Obiecuję oddać wszystko. Susan gwałtownie wstała.

- Masz tupet. Doprawdy nie wiem, czy mam się jeszcze śmiać, czy już poczuć się urażoną. A może dwa w jednym? No to pa. Przerażony porażką Gannon odprowadził wzrokiem oddalającą się Susan.

Rozdział 35

Punkt szósta Ryan Jenner zadzwonił do drzwi prywatnego gabinetu swojej koleżanki z pracy, ale nikt mu nie otworzył. Po chwili uznał, że doktor Farrell musiała zapomnieć o umówionym spotkaniu. Szkoda, bo chciał dokładnie przejrzeć dokumentację lekarską Michaela i odpowiedzieć na pytanie, dzięki czemu zaawansowana choroba nowotworowa ustąpiła. Nie obraził się jednak. Zszedł na dół i złapał taksówkę. Po drodze zastanawiał się, czy Alice Halloway już u niego będzie. Na prośbę ciotuni, której przecież nie mógł odmówić, jej „słodka Alice” zatrzyma się u niego na parę dni. Co prawda, obawiał się przyjazdu jakiejś babci po siedemdziesiątce, czyli w wieku ciotki, lecz ku swej radości poznał wielce urodziwą trzydziestolatkę. Alice przyjechała do miasta na dwudniowe spotkanie wydawców prasy kobiecej. Jednak po załatwieniu spraw służbowych została i w kilka dni później zaprosiła Ryana do teatru na popularny spektakl pod tytułem „Nasze miasto”. Potem poszli coś zjeść i byli z powrotem bardzo późno. Dla chirurga mającego o siódmej rano operować o wiele za późno. Wreszcie faworytka ciotuni zaproponowała drinka przy kominku, co wywołało podejrzenia Ryana. Pomyślał, że starsza pani chce go ożenić i wyglądało na to, że Alice spodobał się ten pomysł. Taksówkarz pokonywał kolejne ulice, a Ryan nie wiedział, co robić. Ta kobieta najwyraźniej nie miała zamiaru wracać do siebie. Gdy wchodził po pracy do domu, zawsze czekała na niego z serem, chipsami i schłodzonym winem. Jeśli to się nie skończy, prysnę do hotelu i poczekam, aż dziewczę wyjedzie, postanowił. Dotychczas z radością wracał do mieszkania, a teraz bardzo niechętnie przekręcał klucz w zamku. Jednak tuż za progiem poczuł w powietrzu smaczny zapach dolatujący z piekarnika. Skulona na kanapie Alice oglądała jakiś quiz w telewizji. Dziś miała na sobie sweter i spodnie. Na niewielkim okrągłym stoliku czekał talerzyk z serem i chipsami, a w wiaderku z lodem stała butelka wina. - Cześć, Ryan! - Cześć! - Jenner zdobył się na milszy ton.

Alice wstała, podeszła blisko i niezwykle delikatnie pocałowała go w policzek. - Widzę, że jesteś zmęczony. To ilu pacjentów dziś uratowałeś? - Ani jednego, a poza tym... - Lepiej zdejmij marynarkę i włóż coś wygodniejszego - przerwała mu. - Zobacz, co przygotowałam: szyneczka, macaroni, serek, słodkie pieczywo i sałatka. Będzie obiad, że palce lizać. Ryan chciał oponować, bo miał inne plany, ale w ostatniej chwili zapytał: - A tak w ogóle, długo jeszcze zamierzasz tu zostać? Alice omal nie padła ze zdziwienia. - Anie mówiłam ci, że wyjeżdżam w sobotę rano? Zostały dwa dni, a dokładnie jeden z okładem. - To krępująca dla mnie sytuacja. Wiesz, że nie mieszkam u siebie... - Jasne, ale nie martw się. Wmówiłam portierowi, że jesteś moim przyrodnim bratem. - No ładnie! - A co tam. Czy możemy już zająć się jedzeniem? To będzie nasz ostatni wspólny posiłek, bo jutro wieczorem wychodzę. Ryan doszedł do wniosku, że skoro Alice wyjeżdża w sobotę, a jutro gdzieś wychodzi, to nie wypada robić jej przykrości. - Z prawdziwą przyjemnością, ale nie posiedzę długo, bo jutro znów operuję z samego rana zapewnił uradowany. - Zgoda. Nawet posprzątam za ciebie ze stołu. Jenner poszedł do swojego pokoju. Gdy wieszał marynarkę w szafie, usłyszał dzwoniący telefon. Wyjrzał na korytarz, lecz gdy zorientował się, że Alice podniosła słuchawkę i go nie woła, uznał, że to do niej. Już w kuchni współlokatorka szepnęła doń konfidencjonalnie: - Dzwoniła doktor Farrell, ale powiedziałam, że się przebierasz, i zapytałam, co powtórzyć. Pani doktor przeprasza, że nie było jej w gabinecie w sprawie jakiegoś O’Keefe’a. Obiecała załatwić wszystko jutro i miała jakiś dziwny głos.

Rozdział 36

Policja zidentyfikowała znalezione w parku zwłoki i wszczęła śledztwo. Jednak Kristina nie mogła wiele powiedzieć o swojej pracodawczyni. Pani Carter organizowała przyjęcia, więc wracała późno, krótko spała i znów gdzieś przepadała na cały dzień. Nie miała czasu dla dziecka. Chętniej zajmowała się psem niż Sally. Nikt też nie odwiedzał pani Carter. W mieszkaniu nie było telefonu stacjonarnego. Wszystkie sprawy załatwiała przez telefon komórkowy. - To właściwie tyle - zakończyła wyraźnie zbita z tropu. - Mogę jeszcze dodać, że zatrudniłam się tu przez agencję. Tucker dał dziewczynie swoją wizytówkę. - Gdyby coś się pani przypomniało, proszę do mnie zatelefonować. Bardzo dobrze pani zrobiła, zawożąc małą do szpitala. A teraz proszę jechać do domu i odpocząć. Jeszcze się odezwiemy. - A co będzie z Sally? - zapytała. - Na razie poszukamy krewnych. - Myślę, że nawet gdyby znalazł się jej ojciec, to i tak nie będzie chciał wziąć dziecka do siebie. Chyba że pani Carter żartowała, mówiąc, że wreszcie wyciągnie od niego trochę pieniędzy, bo nie wyglądało na to, że facet chętnie to robi. - I pewnie tak było. - A pies? Przecież nie można tak go zostawić. Czy mogę go zabrać? Co prawda mamy z Kerianne niewielkie mieszkanie, ale Rangerem zajmie się moja mama. Ona uwielbia labradory. - Na razie możesz go zabrać. A teraz odprowadzę was do taksówki i porozmawiam z portierem. Powinni mieć telefon do kogoś, do kogo należy dzwonić w sytuacji awaryjnej. Dziesięć minut później Tucker poinformował Ralpha Torre’a, zarządzającego tym budynkiem, o śmierci lokatorki. Okazało się, że pani Carter wprowadziła się tu przed rokiem. Chcąc wynająć mieszkanie, musiała podać swoje dochody, które określiła na sto tysięcy dolarów, a oszczędności na mnie więcej milion. Podała, że pracowała w charakterze asystentki kierownika restauracji w Las Vegas. Jako zaufaną osobę wskazała Florę White. Podając kartkę z jej numerem prywatnym i służbowym, Torre zapytał: - Czy rodzina zmarłej będzie chciała zatrzymać mieszkanie? Pytam, bo mamy długą listę chętnych na lokale z widokiem na park.

- Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie - odparł sucho Barry. Zadzwonił pod wskazany numer. Flora od razu odebrała telefon. - Mam w nosie Renée! - Miły głos kobiety gwałtownie się zmienił, gdy usłyszała znajome imię. Wczoraj zawaliła imprezę i od dziś może się czuć zwolniona. Tucker postanowił, że na razie nie poinformuje swojej rozmówczyni o śmierci pani Carter. Przedstawił się i zapytał, kiedy ostatni raz widziała swoją pracownicę. - A pan z policji? Czy coś się stało? - Doświadczone ucho Tuckera nie wyłowiło żadnego fałszywego tonu. Kobieta nie udawała. - Nie wróciła wczoraj do domu i opiekunka sama musiała zawieźć jej chorą córkę do szpitala. - To pewnie znów trafiła na jakiegoś dzianego gościa - zakpiła Flora. - Ona potrafi zniknąć z pierwszym lepszym, byleby miał prywatny samolot. A co do dziecka, to słyszałam, że jest poważnie chore. - A więc kiedy widziała ją pani ostatni raz? - Dwa dni temu na imprezie. Organizowałyśmy wtedy przyjęcie z okazji premiery jakiegoś marnego filmu, ale koło dziesiątej Renée wyszła. Mówiła, że idzie na spotkanie. - Czy wspominała kiedyś o ojcu Sally lub swojej rodzinie? - Ja tam jej nie wierzę, ale opowiadała, że gdy miała szesnaście lat, uciekła z domu. Podobno grywała epizody w Hollywood, a potem pracowała w Vegas. Poznałam ją jakieś trzy lata temu, byłyśmy hostessami w jednym z klubów w Soho. Zaraz się okazało, że jest w ciąży, ale musiała dostać sporo forsy od swojego chłopaka, bo nagle zniknęła z miasta. Po roku milczenia zadzwoniła z Vegas, gdzie, jak powiedziała, nudziła się, tęskniąc za Nowym Jorkiem. Akurat rozkręcałam firmę organizującą przyjęcia, więc powiedziałam, żeby przyjeżdżała, jeśli chce. - I co? - Przyleciała jak na skrzydłach, gdy tylko się zorientowała, że może tu złapać kolejnego faceta z wypchanym portfelem. - I nigdy nie mówiła, z kim ma dziecko? - Nie. A nawet wydaje mi się, że początkowo chciała się pozbyć ciąży. Dopiero potem wpadła na pomysł, że dzięki małej będzie mogła dłużej wyciągać pieniądze od gościa. Tucker notował wszystko, co mówiła kobieta. Każdy śledczy wprost marzy o takim źródle informacji. Zrobiło mu się tylko żal małej Sally, która mogła skończyć w domu dziecka. - Niech pan zadzwoni do mnie, jeśli ta wariatka się znajdzie. I oczywiście nie zamierzam jej zwolnić,

choć byłam wściekła, że nie przyszła. Jest jednak za dobra. Potrafi tak rozmawiać z klientami, że do nas wracają. - Dziękuję pani bardzo. Jeszcze jedno, czy wychodząc z tamtego przyjęcia, pani Carter wzięła taksówkę? - Ona? Niech mnie pan nie rozśmiesza! Zawsze zamawiała najnowszy model mercedesa z szoferem i facet nie miał życia, jeśli nie był we właściwym stroju. Dziewczyna lubiła się pokazać. - Z jakiej firmy? - Ultra-Lux. Czasami też korzystam z ich usług, ale nie szaleję tak jak ona. Gdzieś tu mam telefon, zaraz... o, jest. Tucker zdecydował się na wyjawienie prawdy, co Flora ciężko przeżyła. Gdy już się uspokoiła, poprosił, aby rano przyszła do komendy podpisać protokół. Zaraz też zadzwonił do firmy Ultra-Lux. W tym samym czasie Dennis Flynn przeglądał zawartość biurka denatki. Dyspozytor powiedział, że pani Carter wysiadła przy barze na East End Avenue, nieopodal Gracie Mansion, i zwolniła samochód. - Tamtego wieczora mieliśmy sporo zamówień, więc spytałem kierowcę, czy na pewno auto nie będzie potrzebne. Wolałem nie ryzykować awantury z klientką, ale chłopak potwierdził, że jest wolny. Powiedział też, że facet, z którym umówiła się pani Carter, miał ją odwieźć, bo sam mieszka niedaleko niej, przy Central Park Avenue. Dodał też, choć może bujał, że nasza klientka specjalnie go odesłała, bo powiedziała tamtemu gościowi, że jest spłukana, więc nie mogła kłuć go w oczy dobrym samochodem.

Rozdział 37

W wyniku potrącenia przez nadjeżdżający autobus doktor Farrell miała skaleczoną dłoń i nogę. Stojący na przystanku pasażerowie od razu zaoferowali wezwanie pogotowia, ale odmówiła, bo czuła się dobrze. Za to zszokowany kierowca przez dobre dwadzieścia minut nie mógł się uspokoić. Zjawiła się policja, wezwana przez kobietę, której się wydawało, że młoda pasażerka zginęła pod kołami. Powoli zbierali się gapie. - Co się stało? - spytała głośno Monica. Przecież było czerwone dla pieszych, a ona stała na chodniku. Czyżby potrąciła ją któraś z przebiegających na drugą stronę osób?

- Widziałam, że popchnął panią jakiś mężczyzna - przekrzykiwała tłum stojąca obok starsza pani. - To niemożliwe - zaprotestowała doktor Farrell. - Wiem, co mówię - obstawała przy swoim otulona szalikiem, ubrana w płaszcz z postawionym kołnierzem nieznajoma, której połowę twarzy przesłaniały owalne okulary. - Popchnął ją stojący przede mną mężczyzna. Najpierw przepychał się koło mnie, a chwilę później wepchnął tę panią pod autobus. - Jak wyglądał? - spytał policjant. - To był dobrze zbudowany facet, ale nie otyły. Miał na sobie kurtkę z kapturem, który zakrywał mu twarz, i ciemne okulary. A kto zakłada w taką pogodę okulary przeciwsłoneczne? Mógł mieć tak ze czterdzieści kilka lat i nosił rękawiczki, chyba jedyny w całym tym tłumie. Po wypadku nie wzywał pomocy, jak inni, lecz zniknął. - Czy czuła pani jakieś uderzenie lub popchnięcie? - pytał mundurowy. - Niby tak, ale to chyba nie miało znaczenia. - Trzeba będzie to wyjaśnić. Czasami mamy do czynienia z chorymi psychicznie, którzy wpychają przypadkowych ludzi pod pociąg czy autobus. Być może trafiła pani na jednego z nich. - Widzę, że tym razem mi się upiekło - podsumowała Monica. Przed dłuższy czas tłumaczyła ludziom, że niepotrzebna jej pomoc medyczna, następnie zostawiła swoje dane policjantowi i wsiadła do złapanej taksówki. Oparła się wygodnie na tylnej kanapie i zamknęła oczy. Od razu poczuła ból w ramieniu i nodze, powrócił nawet zapach nadjeżdżającego autobusu. Niestety, ciekawski taksówkarz nie pozwolił Monice na chwilę odpoczynku, więc odpowiadając monosylabami, ranna wyjaśniła całe zdarzenie. Zdaniem mężczyzny trzeba znaleźć sposób, aby leczyć wszelkiej maści świrów i nie pozwalać im łazić po ulicach, aby nie mogli napastować innych. W domu zdała sobie sprawę z tego, że otarła się o śmierć. Może powinnam pojechać do pracy, pomyślała. Tutaj nie mam nawet żadnych proszków na uspokojenie. Dopiero teraz przypomniała sobie o spotkaniu z Ryanem. Na ostatnim przyjęciu dał jej domowy numer telefonu, więc postanowiła zadzwonić, przeprosić i wyjaśnić, dlaczego nie było jej w gabinecie. Postanowiła też przyjąć ofertę pomocy, gdyby taka się pojawiła. Teraz przydałoby jej się towarzystwo. Na koniec przyznała w duchu, że Ryan Jenner jej się podoba. Telefon Ryana miała zapisany w notesie, który zawsze nosiła przy sobie. Zajrzała do plecaka, wyjęła strzaskany miniodtwarzacz i okulary przeciwsłoneczne. Po chwili wybierała właściwy numer. Odebrała jednak jakaś kobieta, więc poprosiła o przekazanie, że przyniesie dokumentację Michaela do szpitala. W chwilę po odłożeniu słuchawki zadzwonił Scott.

- Właśnie słuchałem radiowych wiadomości. Podobno miałaś wypadek. Czy to prawda, że ktoś chciał cię wepchnąć pod autobus? Słysząc to, nie mogła uwierzyć w tupet hien dziennikarskich, które bez żadnych skrupułów podały jej nazwisko do publicznej wiadomości. Spodziewała się więc telefonów od innych znajomych. Z uczuciem dziwnej przyjemności wsłuchiwała się w zdenerwowany głos Scotta. Na chwilę wróciły czasy, gdy ten aż do końca siedział przy łóżku jej ojca. - Doprawdy nie wiem, co o tym sądzić - odpowiedziała drżącym głosem. - Może to rzeczywiście nie był wypadek? - Słyszę, że jesteś zdenerwowana. Czy ktoś jest tam z tobą? - Nie. - W takim razie będę u ciebie za dziesięć minut, jeżeli mnie oczywiście wpuścisz. - To miło z twojej strony. Przydałby się ktoś do towarzystwa - odparła, czując w gardle łzy.

Rozdział 38

Na razie wszystko szło według planu Barbera. Przede wszystkim odebrał forsę od tego frajera Langdona i bezpiecznie zamknął w sejfie. Sammy czuł się wolny jak ptak, gdy o piątej trzydzieści telefonował do prywatnego gabinetu doktor Farrell. Opowiedział bezczelną historyjkę, że jest lekarzem o nazwisku Curtain i telefonuje w imieniu kolegi. Podał nazwisko kumpla z więzienia, w którym niedawno oczekiwał na rozprawę. Dowiedział się, że z uwagi na dyżur w szpitalu pani doktor odwołała wszystkie wizyty. Mając tyle forsy, Sammy był ustawiony na całe życie. A wcześniej też umiał korzystać z jego uroków. Będąc w doskonałym nastroju, postanowił wykonać zadanie zlecone przez Langdona. Czym prędzej pognał do szpitala i jeszcze raz obejrzał parking, na którym parę razy widział swój obiekt. Wreszcie zdecydował, że najlepiej będzie wepchnąć lekarkę pod autobus. Po półtoragodzinnym oczekiwaniu zauważył wychodzącą z pracy Monice, która pieszo ruszyła przed siebie. Dziesięć do jednego, że idzie do swojego prywatnego gabinetu, obstawił, wkładając w samochodzie

rękawiczki i ciemne okulary. Następnie wysiadł i zachowując rozsądny odstęp, poszedł za doktor Farrell. Dziś nie gnała tak szybko, jak ostatnio. Na ulicach był tłum, co ułatwiało zadanie. Przy Union Square zauważył ludzi przechodzących przez jezdnię na czerwonym świetle i popróbował szczęścia. Właśnie nadjeżdżał miejski autobus, gdy stojący za swoją ofiarą Barber silnie pchnął ją do przodu. Jednak, ku jego zdziwieniu, lekarka znalazła się bezpiecznie po drugiej stronie rozpaczliwie hamującego pojazdu. Zorientował się też, że stojąca obok starsza kobieta zauważyła wszystko. Z zimną krwią przeszedł jednak obok niej i spokojnie zniknął wśród przechodniów. Trzy ulice dalej skręcił w boczną aleję, gdzie zdjął rękawiczki, okulary i kaptur. Teraz już nie wyróżniał się spośród innych ludzi. Gdy dotarł do samochodu, stanął jak wryty, bo jego auto właśnie zabierał holownik. Barber od razu uświadomił sobie, że nie opłacił parkowania. W pierwszej chwili chciał wygarnąć kierowcy holownika, co o nim myśli, ale rozmyślił się i spokojnie poszedł do domu. Wiedział, że jego auto wyląduje na parkingu w pobliżu West Side Highway i że nie może się tam pojawić w tym samym ubraniu, w którym widziała go ta stara na przystanku. A nuż baba opisze go policji. Przeszły go ciarki. Jeśli gliniarze poważnie potraktują jej słowa, to mogą się domyślić, że ktoś celowo chciał ukatrupić doktorkę i być może skojarzą z tą sprawą źle zaparkowany samochód, stojący niemal pod szpitalem. A przecież Sammy był już notowany. Gdyby się tym zainteresowali, zapytają, co tam robił. Mogą zauważyć też jakąś zgodność pomiędzy godziną na nieopłaconym parkometrze a czasem wypadku na Union Square... Sammy musiał zapanować nad sobą. W domu przebrał się i zadzwonił do firmy holowniczej. Monotonny komunikat: „Proszę czekać”, zirytował go znowu. Wreszcie ktoś odebrał i znudzonym głosem poinformował, że kierowca ma przyjechać z prawem jazdy, ubezpieczeniem, kartą wozu i gotówką, gdyby od razu chciał odebrać auto. Barber podał numer prawa jazdy i zapytał, czy samochód jest już na parkingu. - Tak, jest - usłyszał w odpowiedzi. Dwadzieścia minut później Sammy był na miejscu. - Ubezpieczenie i karta wozu są w schowku - zaczął przyjaźnie. - Zasiedziałem się u znajomego w szpitalu i zapomniałem o parkometrze - wyjaśnił i od razu rzucił okiem na swojego rozmówcę. Młody policjant nie reagował jednak w podejrzany sposób. To nerwy, pomyślał Barber, idąc do wozu po dokumenty. Wkrótce po zapłaceniu mandatu odzyskał samochód. Ledwie przejechał kilka metrów, gdy zadzwonił telefon. - Zawaliłeś sprawę! - wrzeszczał wściekły Langdon. - Całe miasto gada o tym, że ktoś wepchnął lekarkę pod autobus. Mają też wcale ciekawy opis sprawcy: dobrze zbudowany mężczyzna po czterdziestce w ciemnej bluzie. Mówi ci to coś? A może na odchodne dałeś jej swoją wizytówkę? Barber zmusił się, by odpowiedzieć spokojnym tonem na histerię swojego zleceniodawcy. Za nic nie chciał dalszych awantur.

- A ilu takich facetów łazi po Manhattanie, co? Jeżeli ktoś w ogóle wysłucha tej starej, pomyśli, że to był jakiś świr, który nie wziął na czas lekarstwa. To standardowa sprawa. Nie ma powodów do paniki. Dziś jej się udało, ale drugim razem nie będzie miała tyle szczęścia.

Rozdział 39

Zobacz, ile tu biżuterii - Flynn wskazał na toaletkę. - O, jeszcze więcej - dodał, otwierając pudełeczka w szafie denatki. - Lepiej poszukaj adresów krewnych czy czegoś podobnego - odezwał się Tucker. - I spisz z kalendarza nazwiska osób, z którymi się spotykała. Interesują nas mieszkający w sąsiedztwie mężczyźni. A ja pojadę do baru, w którym pani Carter umówiła się z owym nieznajomym. Podejrzewam, że z ojcem Sally. - Po chwili, patrząc na zdjęcie Renée, dodał: - Być może szybko wyjaśnimy tę sprawę. - Zawsze tak mówisz - sucho rzucił Flynn. - Stary! Tym razem chodzi o dziewczynkę, która może skończyć w domu dziecka. - Z tego, co powiedziała opiekunka, widzę, że Sally wcale by źle na tym nie wyszła - rzeczowo zauważył Flynn. Słowa kolegi głęboko zapadły w serce jadącemu w okolice Gracie Mansion detektywowi. Jakoś nie mógł sobie wyobrazić własnych dzieci w szpitalu, bez perspektyw na dom choćby u dalekich krewnych. Gdyby coś złego stało się im obojgu, żonie i jemu, to z pewnością nasze matki i wszystkie trzy siostry Trishy wystąpiłyby o przyznanie prawa do wychowania dzieci, pomyślał. Wszedł do baru stylizowanego na angielski pub. W małej sali znajdowało się dwanaście stolików. Lokal wydawał się przytulny i z pewnością miał swoich wiernych klientów. Barry żywił nadzieję, że interesujący go mężczyzna jest jednym z nich. Rozejrzał się dookoła i zobaczył, że zarówno stoliki, jak i miejsca przy barze były zajęte. Stanął przy końcu lady, a gdy podszedł barman, Tucker pokazał mu odznakę, a także zdjęcie młodej kobiety. - Czy poznaje pan tę damę? - Oczywiście. To Renée Carter - odparł zdziwiony barman.

- A kiedy była tu ostatni raz? - Przedwczoraj, gdzieś tak o wpół do jedenastej w nocy. - Czy była sama? - Przyszła sama, ale czekał już tu na nią jakiś facet. - Czy wyglądało, jakby się znali? - Zachowywała się wobec niego dość obcesowo. - Zna go pan? - Nie. - A jak wyglądał? - Facet około pięćdziesiątki, ciemne włosy, bardzo dobrze ubrany. - Czy coś w jego zachowaniu zwróciło pana uwagę? - Był zmartwiony, a może nawet zdenerwowany. Zanim przyszła Renée, wypił dwie kolejki. - A potem usiedli przy stoliku, tak? - Tak. Były już wolne miejsca, bo kuchnię zamykamy o dziesiątej. Jednak zanim usiedli, stali przy barze, facet zamawiając drinka dla siebie, zapytał, czy Renée ma ochotę na słodową whisky. - I? - Trochę to dziwne, bo wyglądała szałowo, a odpowiedziała dosyć przekornie: „W przeciwieństwie do ciebie nie mogę sobie pozwolić na coś takiego”. - Ile czasu spędzili przy stoliku? - Siedzieli krótko, nawet nie skończyli drinków. Jestem tego pewien, bo nie było już zbyt wielu klientów, więc po prostu gapiłem się w ich stronę. Jeszcze przy stoliku facet wręczył Renée jakiś prezent w dosyć dużej, ozdobnej torbie. Wtedy ona się poderwała i z wściekłą miną wyszła szybko z baru. Gość rzucił na stół pięćdziesiątaka i poleciał za nią. - Czy poznałby pan tego mężczyznę? - Oczywiście, mam dobrą pamięć do twarzy. A właściwie to co się stało? - Pani Carter została zamordowana po wyjściu z tego lokalu. - Renée? Coś takiego. To pewnie od razu ją obrobili? - Barman zbladł.

- Tego nie wiemy. Chciałbym jeszcze wiedzieć, jak często tutaj przychodziła? - Raz, dwa razy w miesiącu wpadała z jakimiś facetami na nocną kawę. - A może wie pan, jak się nazywali jej towarzysze? - Pamiętam niektóre imiona. - Mężczyzna sięgnął po notes i długopis. Wymruczał część pierwszego imienia „Les...” i zorientował się, że goście przy barze patrzą na niego. Nic więcej nie mówiąc, podszedł do siedzącego w drugim końcu mężczyzny. Czujny Tucker ruszył za nim. - Rudy, byłeś tu we wtorek, kiedy Renée Carter w pośpiechu wybiegła z baru. Powiedziałeś, że nie widziałeś jej jeszcze z tak spłukanym facetem. Kto to był? Czerwony na twarzy klient parsknął śmiechem. - Peter Gannon. Największa oferma na Broadwayu.

Rozdział 40

W piątek rano doktor Farrell obudziła się przed szóstą. Od razu sprawdziła stan głębokich zadrapań na lewym ramieniu i nodze. Ponieważ bolały ją też plecy, postanowiła codziennie, przez cały tydzień, leżeć rano w jacuzzi, a nie ograniczać się tylko do szybkiego prysznica. Wróciła myślami do wczorajszych wydarzeń. Zaraz po zakończeniu rozmowy ze Scottem zmieniła wiadomość w swoim telefonie, informując zaniepokojonych sytuacją znajomych, że czuje się dobrze, ale dzisiaj nie będzie oddzwaniać. Potem wyłączyła telefon. Następnie poszła do łazienki, gdzie zdjęła zakrwawione ubranie, oczyściła rany i posmarowała je maścią z antybiotykiem. Po czym, wciąż trzęsąc się ze zdenerwowania, włożyła piżamę i ciepły szlafrok. Chwilę później przyjechał Scott i otoczył ją taką troskliwością, że na chwilę zapomniała o damskim głosie w telefonie należącym do Ryana Jennera. Scott wziął ją za rękę, a gdy poczuł chłód i zobaczył bladą twarz Moniki, od razu zagonił ją do łóżka. Ułożył wygodnie poduszki, po czym przykrył ją kocem i przyniósł kubek gorącego grogu. Widząc, że jeszcze nic dziś nie jadła, ze znalezionych w lodówce pomidorów i sera przygotował kanapki na ciepło, które zachwalał jako swoją specjalność.

Monice bardzo odpowiadała opieka Scotta, toteż nie spieszyła się ze wstaniem z łóżka. Opowiadając o wydarzeniach ostatnich dni, niechcący wspomniała o rozmowie telefonicznej z panią Morrow. Nieoczekiwanie Scott podchwycił temat. - Założę się, że Olivia Morrow miała coś wspólnego z rodziną Gannonów. Spróbuję to sprawdzić. Twój tata sądził, że Alexander Gannon mógł być jego ojcem. Kiedyś dużo o nim pisano, publikowano też jego zdjęcia. Prawdę mówiąc, byli do siebie bardzo podobni - opowiadał z nadzieją, że namówi Monice na prywatne śledztwo. A przed wyjściem dodał: - I jeszcze coś. Zrozumiałem, że nie powinienem ciągnąć cię do restauracji, gdy byłem z Joy. Gdybyś jednak zechciała przyjąć moje zaproszenie, to przysięgam, że spotkamy się wyłącznie na przyjacielskiej stopie. Teraz pogrzebię trochę w sprawie Olivii Morrow i za dwa tygodnie opowiem ci wszystko, kiedy zobaczymy się na obiedzie. Poproszę też Joy, aby skontaktowała się z tobą. Co o tym sądzisz? Zgodziła się, mając nadzieję, że Scott dotrzyma słowa i rzeczywiście będzie to spotkanie przyjaciół. Wciąż pamiętała, jak troskliwie opiekował się jej ojcem, a potem pomagał po śmierci taty. Gdy została sama, usiadła na łóżku i od razu wykrzywiła się z bólu. Postanowiła poleżeć w ciepłej wodzie i nie poddając się, powolutku dotarła do łazienki. Po kąpieli poczuła się dużo lepiej. Przygotowała sobie mały dzbanek kawy i wróciła przed lustro. Nie będąc zadowoloną z tego, co zobaczyła, potarła nieco policzki, wyszczotkowała włosy i podpięła je spinkami. Oceniając efekt swoich starań, przypomniała sobie, jak Ryan powiedział, że ładnie jej z rozpuszczonymi włosami. Nagłe wspomnienie wywołało nieprzyjemny ucisk w gardle, do oczu napłynęły jej łzy. Postanowiła, że to Nan zaniesie mu dokumentację Michaela i w ogóle od dziś będzie unikać Ryana. Pijąc kawę, Monica doszła do wniosku, że nikt celowo nie wepchnął jej pod ten autobus. Uznała, że jakiś przechodzień zamierzał po prostu przebiec przez ulicę na czerwonym świetle i niechcący ją popchnął. Potem uciekł przestraszony i tyle. Większość ludzi zrobiłaby to samo. Jadąc taksówką do pracy, doktor Farrell zadzwoniła do Nan, a potem do szpitala, zapytać o Sally. Z jednej strony uspokoiła ją wiadomość, że dziecko spokojnie przespało noc, z drugiej, zdenerwowała się, słysząc, że matki dotąd nie było w szpitalu. Postanowiła, że jeszcze dzisiaj skontaktuje się z opieką społeczną. Zaraz po przyjściu zajrzała do Sally. Widząc, że dziecko śpi, wyszła z pokoju. Pielęgniarka poinformowała, że dziewczynka ma temperaturę tylko o stopień wyższą od normalnej oraz że atak astmy ustąpił. - I jeszcze coś. Zaraz po pani wyjściu Sally obudziła się i coś mówiła. Wydawało mi się, że zawołała „mama”, ale raczej było to „Monny”. Pewnie będąc u nas w zeszłym tygodniu, usłyszała, jak dzieciaki wołają panią po imieniu. - To nic dziwnego. - Usłyszały znajomy głos. - Chodzą słuchy, że doktor Farrell ma zbawienny wpływ na naszych podopiecznych.

- Sally nie mogła wiedzieć, jak mam na imię - odparła szybko i czując baczne spojrzenie pielęgniarki, wzięła Ryana na stronę. - Przesłałam ci już dokumenty Michaela O’Keefe’a. - Tak, już je mam. To twoja sekretarka powiedziała mi, że będziesz u Sally, więc przyszedłem. Jest mi bardzo przykro z powodu twojego wypadku. Czy naprawdę ktoś cię popchnął? Pewnie najadłaś się strachu, co? - Już się pozbierałam, ale byłoby lepiej, żebyś prywatnie nie przychodził do mnie na oddział. Ludzie zaczynają już plotkować. - A co cię to obchodzi? - Obchodzi. Ciebie, jak sądzę, też powinno - rzuciła i nie czekając na odpowiedź, wróciła do codziennych obowiązków.

Rozdział 41

Po zamordowaniu Olivii doktor Hadley wpadł w panikę. Teraz starał się odtworzyć w pamięci każdą minutę tamtego wieczoru. Przyszedłszy, wyjaśnił portierowi, że pani Morrow cały dzień źle się czuła, w związku z czym powiedział, żeby nie ryglowała drzwi wejściowych. W ten sposób nie będzie musiała wstawać i otwierać, gdyby potrzebowała pomocy. I rzeczywiście, dostał się do mieszkania niezauważony. Wciąż spała, gdy na palcach podkradł się do sypialni, jednak gdy tylko znalazł się przy łóżku, otworzyła oczy. Przy drzwiach do łazienki paliła się nocna lampka, w świetle której Olivia rozpoznała niespodziewanego gościa. W tej samej chwili jej zaskoczenie zmieniło się w strach. Starsza pani spała na dwóch poduszkach. Dwie inne leżały na łóżku. Langdon pamiętał, że kiedyś podczas rekonwalescencji po niegroźnym ataku serca Olivia powiedziała, że czasami pije herbatę i czyta w łóżku. Podkłada wtedy wszystkie poduszki pod plecy, aby wygodniej siedzieć. Sięgając w decydującej chwili pojedna z nich, Clayton pomyślał, że ofiara doskonale zdaje sobie sprawę z celu jego wizyty. Wybełkotał wówczas: „Wybacz mi”, i przycisnął poduszkę do jej twarzy. Nie spodziewał się, że słaba kobieta będzie tak zawzięcie walczyć o życie. To, co trwało niespełna minutę, wydało mu się wiecznością. Gdy podniósł wreszcie poduszkę, zauważył, że Olivia zagryzła wargi do krwi. Na poszewce został czerwony ślad. Najpierw chciał włożyć zabrudzoną poduszkę pod głowę ofierze, ale pomyślał, że

plamy z krwi mogą się wydać podejrzane. W środkowej szufladzie szafy znalazł starannie ułożoną pościel. Jeden komplet był kremowy, drugi bladoróżowy. Każdy składał się z dwóch prześcieradeł i dwóch poszewek na poduszki. Olivia spała w brzoskwiniowej pościeli. Hadley postanowił zamienić poplamioną, brzoskwiniową poszewkę na różową. Uznał, że niewiele się od siebie różnią. A gdyby nawet ktoś zauważył dwa kolory, to pewnie pomyśli, że druga poszewka przepadła gdzieś w pralni. Olivia wspominała kiedyś, że nie pierze w domu. Zamieniając poszewki, mężczyzna zauważył, że krew zabrudziła też poduszkę. Wiedział jednak, że nie może wyjść stąd z tak dużym pakunkiem. Postanowił zaryzykować i tylko zmienić poszewkę. Następnie starannie złożył brzoskwiniową poszewkę i schował do kieszeni płaszcza. Teraz pozostało tylko znaleźć kopertę z dokumentami Catherine. O ironio losu, to on był wykonawcą testamentu Olivii, która zdradziła mu szyfr do sejfu. Olivia Morrow zapisała niewielkie sumy swojej pomocy domowej i niektórym pracownikom obsługi. Meble, samochód i biżuterię należało sprzedać. Kwoty uzyskane ze sprzedaży niewielkiej ilości akcji i obligacji zmarła przeznaczyła na kilka katolickich organizacji charytatywnych. Była też informacja i opłacony rachunek za przyszłą usługę firmy pogrzebowej, czyli skremowanie ciała i pogrzeb. Olivia chciała, aby urnę umieszczono w grobie jej matki. Oprócz testamentu w sejfie znajdowały się sznur pereł, pierścionek z diamencikiem i kolczyki. Wszystko warte zaledwie kilka tysięcy dolarów. Nie było tam jednak najważniejszego - papierów dotyczących Catherine. Choć Clay zdawał sobie sprawę, że portier może zwrócić uwagę na przedłużającą się wizytę lekarza, przeszukał całe mieszkanie. Nie znalazł jednak tego, czego szukał. Gdzie to jest, głowił się i zastanawiał, czy Olivia nie zniszczyła dokumentów, gdy zadzwoniła do niej doktor Farell. Ostatecznie postanowił trzymać się tej wersji. Przechodząc koło recepcjonisty, musiał jeszcze odpowiedzieć na pytanie o stan zdrowia Olivii. - Pani Morrow jest w złym stanie. Obawiam się, że najdalej za tydzień nie będzie jej wśród nas. Następnego dnia przyszedł do mieszkania Olivii i rozmawiał z doktor Farrell. Gdy przyjechało pogotowie, kobieta wyszła. Wspominając rozmowę z lekarzami, Clay był niemal dumny z tego, jak sobie poradził. Powiedział im, że leczyła się u niego przez wiele lat, że jeszcze wczoraj namawiał ją na szpital... Potem przyjechali ludzie z przedsiębiorstwa pogrzebowego, a on podpisał akt zgonu. Po powrocie do domu nie mógł spać i zadzwonił do Douga. Cały następny dzień zachowywał się tak, jakby nic się nie stało. Zamówił nekrolog, powiadomił o śmierci Olivii wszystkie osoby, których numery znalazł w notesie zmarłej, zamówił mszę, ustalił termin ze znajomym pracownikiem sądu, aby spisać ruchomości w mieszkaniu denatki. Wszędzie odgrywał rolę zatroskanego przyjaciela. Żeby zasnąć, musiał jednak wziąć tabletkę nasenną. W piątek rano zaskoczył go telefon niejakiego Scotta Altermana, który, jak poinformowała sekretarka, chce porozmawiać o pani Morrow.

- Połącz go - polecił z niepokojem. - Dzień dobry. Jestem znajomym doktor Farrell, którą poznał pan w środę w mieszkaniu pani Morrow. - Słucham - odparł Clay, zastanawiając się, o co chodzi. - Pani Morrow w przeddzień swojej śmierci powiedziała doktor Farrell, że opowie jej o babci. Mówił pan, że od lat znał i leczył zmarłą i został wyznaczony na wykonawcę testamentu. Chciałem zapytać, czy znał pan jeszcze kogoś z rodziny pani Morrow? Hadley musiał zapanować nad emocjami. - Owszem. Najpierw leczyłem matkę zmarłej, a potem jej jedyne dziecko, Olivię. Starsza pani Morrow zmarła dawno temu i nie znam innych członków jej rodziny. - A czy pani Olivia niczego o sobie nie opowiadała? - Mówiła, że ojciec zmarł jeszcze przed jej narodzinami, a matka ponownie wyszła za mąż. Gdy je poznałem, starsza pani Morrow znów była wdową. - Clay nie kłamał, choć nie powiedział wszystkiego. I wtedy nieznajomy zadał potężny cios: - Panie doktorze, a czy nie jest pan czasami w zarządzie fundacji rodziny Gannon?

- Jestem i co z tego? - Hadleyowi aż zaschło w gardle. - Jeszcze nie wiem, ale sądzę, że znalazłem dobry trop, który przyniesie odpowiedź na interesujące mnie pytania. Do widzenia.

Rozdział 42

W piątek Peter Gannon miał kaca, przy którym wszystkie jego wcześniejsze pijackie dolegliwości były niczym. Łeb mu pękał, męczyły go nudności i właściwie nie wiedział, na którym świecie żyje. Kojarzył za to, że jest bankrutem, choć jeszcze niedawno wierzył w swój sukces tak bardzo, że osobom finansującym jego spektakl obiecał połowę zysków. Inaczej nie dostałby ani grosza. Jakoś dotarł pod prysznic, a potem na przemian puszczał to gorącą, to zimną wodę. Trzęsąc się pod lodowatym strumieniem, planował rozmowę z Gregiem, w której będzie musiał powiedzieć, że wspomniał kiedyś Renée Carter o szemranych transakcjach brata. Paplał nawet o udawanej działalności charytatywnej fundacji i przekazywaniu ogromnych kwot dwóm członkom zarządu na ich inwestycje. Co prawda, kiedyś Renée nie szantażowała go dzieckiem, ale dziś wpadła na pomysł, jak łatwo zarobić fortunę. A śledztwo w fundacji oznaczałoby prawdziwy koniec świata... Greg czuł, że nie ma wyboru. Milion dolarów powinien zamknąć jej usta. Widzieli się we wtorek wieczorem i czuł, że myślała o nagrodzie za donos. A przecież dwa i pół roku temu dał jej już dwa za milczenie. Wyjechała, obiecując, że odda dziecko do adopcji. Ach, Renée, Peter chwiejnym krokiem wyszedł spod prysznica i sięgnął po ręcznik. Pił jeszcze przed spotkaniem z Renée. Dodawał sobie odwagi, bo musiał jej powiedzieć, że zamiast miliona przyniósł sto tysięcy. W barze tuż przed jej przyjściem zamówił dwie kolejki. Dziś wiedział, że powinien ją zwodzić, a nie mówić prawdę w oczy, że więcej forsy nie będzie. Renée wściekła się, gdy zagroził, że jeśli się nie odczepi, oskarży ją o szantaż. Wyskoczyła z baru jak oparzona, więc Clayton pobiegł za nią i złapał ją za rękę. Wtedy rzuciła torbę na ziemię i trzasnęła go w twarz, na dodatek kalecząc paznokciem. Ale co było dalej? - zastanawiał się, bo niczego nie pamiętał. Nie wiedział, dokąd później poszedł i co robił. W każdym razie w środę rano obudził się we własnym biurze. Od tego czasu upłynęło piętnaście godzin. Potem wpadł na pomysł spotkania z Sue i pożyczki od niej. Gdy odmówiła, Gannon pił dalej. Ciekawe, czy Renée już do mnie dzwoniła, zastanawiał się, uznając, że znów

czegoś nie pamięta. Oparł się o umywalkę, by spojrzeć w lustro, i stwierdził, że nie wygląda najlepiej. Miał przekrwione oczy i lekki zarost. Czy Sue to zauważyła? Renée była tą kroplą, która przepełniła czarę goryczy, bo Sue dowiedziała się o wszystkim z kolorowej prasy. A przecież wcześniej Peter obiecał, że skończy z panienkami. Tak, cztery lata temu popełnił fatalny błąd. Żona nie uwierzyła mu, że właśnie się pożegnał z tamtą. Sue przez dwadzieścia lat nie mogła zajść w ciążę i miała trzy poronienia. Za to Renée zaszła, i to dokładnie wtedy, gdy zanosiło się już na rozstanie. Zrobiła to z premedytacją, ale na szczęście nie ogłosiła światu narodzin dziecka, więc Sue o niczym nie wiedziała. A taka wiadomość mogłaby ją zabić... Peter miał nadzieję, że już z tego wybrnął. Nie rozumiał, dlaczego Renée nie postąpiła zgodnie z umową i po otrzymaniu pieniędzy nie oddała dziewczynki do adopcji. Podejrzewał, że chodziło o zachowanie broni przeciwko niemu w osobie małej Sally, której nigdy nie widział i nie miał ochoty oglądać. Sądził też, że Renée wróciła do miasta, bo pewnie nie powiodło jej się w Vegas i wymyśliła sobie, że teraz będzie żyła na koszt byłego kochanka. Gannon nie mógł podjąć próby zaprzeczenia ojcostwa, ponieważ matka Sally miała na piśmie wyniki badań DNA. Niestety, był więc ojcem. Wreszcie Peter postanowił się ogolić. Gdy ostrze dotknęło świeżego śladu po paznokciu Renée, syknął z bólu. Zupełnie nie pamiętał, co się potem stało. Pół godziny później włożył koszulę, sweter i spodnie koloru khaki. Z wielkim trudem podniósł słuchawkę telefonu, aby porozmawiać z bratem. Zanim jednak wykręcił ostatnią cyfrę, zadzwonił domofon: - Panie Gannon, tu recepcja. Przyjechała policja, czy mogą wejść?

Rozdział 43

W piątek, po rozmowie z Ryanem, doktor Farrell znów próbowała skontaktować się z matką Sally i ponownie nikt nie odbierał telefonu. Monica uznała, że miarka się przebrała i poszła prościutko do pracownicy zajmującej się kontaktami z opieką społeczną. - Przyszłam w sprawie mojej pacjentki, Sally Carter... - zaczęła.

- Właśnie miałam z panią porozmawiać w tej sprawie - przerwała wyraźnie zmartwiona Sandra Weiss. - Policja ostatecznie zidentyfikowała ciało kobiety znalezionej wczoraj nad East River. To matka Sally. - Renée Carter nie żyje? - Niestety. Trwają poszukiwania krewnych dziecka. Na razie dziewczynka zostanie u nas, a po wypisaniu znajdziemy dla niej rodzinę zastępczą. Doktor Farrell wciąż nie mogła uwierzyć, że ta wiecznie zirytowana kobieta, która nie miała czasu dla córki, nie żyje. Jej myśli krążyły chaotycznie wokół Sally. Kto się nią teraz zajmie? Niestety obowiązki nie pozwalały jej na dłuższe rozmyślania. Przed wyjściem z jednej pracy do drugiej lekarka przystanęła jeszcze na chwilę przy łóżeczku dziewczynki, po czym pobiegła dalej. W poczekalni siedziało już sporo osób. Nan weszła za szefową do gabinetu i w wielkim napięciu poinformowała, że słyszała o wypadku: - Od razu złapałam za telefon. Na szczęście zostawiła pani wiadomość na sekretarce, że wszystko w porządku. Od razu skontaktowałam się ze znajomym, tym emerytowanym policjantem. John obiecał, że jego koledzy sprawdzą zapisy z kamer umieszczonych przed szpitalem. Może ten drań, który panią popchnął, czekał przed wejściem i jest gdzieś na filmie. A może wypadek ma coś wspólnego ze zdjęciem, które pani pokazywałam? Monica podniosła dłoń, chcąc przerwać ten potok słów. - To miłe z twojej strony, ale nie sądzę, aby ktoś celowo mnie popchnął. Moim zdaniem tamten mężczyzna po prostu chciał przebiec przez jezdnię i wszystko było czystym przypadkiem. Gdyby telefonai tu ktoś z moich znajomych, przekaż, że jestem cała i zdrowa, a to, co się stało, uważam za nieszczęśliwy wypadek. A teraz czas przyjąć pierwszą osobę. Robi mi się słabo na samą myśl o tym, że wczoraj rodzice odeszli od nas z kwitkiem i dzisiaj musieli ponownie zjawić się z dziećmi. - A co z Sally? - spytała jeszcze Nan. Było coś surrealistycznego w tym, że pani Carter nie tylko odeszła z tego świata, ale że padła ofiarą zabójstwa. - Nic więcej nie wiem - odpowiedziała szybko Monica, zapinając fartuch. Przez następne osiem godzin miała tylko krótką przerwę na herbatę i ciastko. - Niech pani uważa na siebie - powiedziała pielęgniarka wychodząc. - Jasne. Teraz Nan mogła wreszcie zapytać:

- Co powiedziała pani Morrow? Czy rzeczywiście znała pani dziadków? Na wspomnienie starszej pani w oczach lekarki pojawiły się łzy. Monica odwróciła się tyłem do swojej sekretarki, by je ukryć. Wypadek, niepewna przyszłość Sally i większe zainteresowanie Ryanem, niż to się mogło wydawać - wszystko to powiększyło jeszcze jej napięcie. Po dłuższej chwili opowiedziała Nan o tym, co się stało. - W ten sposób pani Morrow zabrała tajemnicę do grobu. Już niczego się nie dowiemy. - A kiedy pogrzeb? - Nie wiem. Doktor Hadley miał się tym zająć. - Zaraz przejrzę nekrologi - rzuciła Nan i pobiegła po gazetę. - Jest! Msza żałobna jutro o dziesiątej. Na pani miejscu poszłabym na pogrzeb. Chociaż tu jest napisane, że zmarła nie miała krewnych, to na pewno będą tam jej znajomi. Mogę pójść z panią. Porozmawiamy z ludźmi i może znajdziemy kogoś, komu nieboszczka wspomniała o pani. Nie mamy nic do stracenia. - To chyba dobry pomysł - powoli odpowiedziała Monica. - Zatem idziemy? - Tak. Spotkamy się za piętnaście dziesiąta - i już w myślach dokończyła: Nie trzeba się martwić na zapas. Gdy obie już wychodziły, rozległ się dzwonek telefonu. Sekretarka rzuciła okiem na wyświetlacz i z uśmiechem powiedziała, że to doktor Jenner. - Nie ma nas - odparła stanowczo jej pracodawczyni.

Rozdział 44

W piątek Scott Alterman wstał nieco wcześniej, by trochę pobiegać w parku. Po powrocie umył się, ogolił i ubrał. O ósmej zadzwonił do biura i zostawił wiadomość, że dziś przyjdzie później. (Oferowano mu spore uposażenie i miał w bliskiej perspektywie stanowisko partnera). Przygotowując sobie kawę, tosty i jajecznicę, uspokajał poczucie obowiązku, które nakazywało punktualnie stawić się w nowej pracy na Wall Street. Nic jednak nie było w stanie powstrzymać go przed pokazaniem Monice, jak bardzo mu na niej zależy. Zwłaszcza po wypadku z autobusem.

Doskonale wiedziała, jak bardzo jej ojciec pragnął poznać swoich rodziców. Zdaniem Scotta, ją też interesowała historia rodziny - i to bardziej, niż sobie zdawała z tego sprawę. Przecież tak bardzo przejęła się śmiercią bądź co bądź obcej dla niej pani Morrow. Alterman sądził, że była to jedyna nitka, po której można by trafić do kłębka. Gdyby jednak okazało się, że rodzina Gannonów miała coś wspólnego ze starszą panią, pojawiłby się jakiś punkt zaczepienia. Instynkt prawnika mówił mu, że ów testamentowy zapis o potomku Alexandra Gannona może dotyczyć pana Farrella, a w takim wypadku Monica dziedziczyłaby fortunę, jaką przyniosły zdolności dziadka. Tylko jak często adoptowane dzieci objawiają talenty swoich naturalnych rodziców. Edward Farrell odkrył przyczyny zjawiska odrzucania protez u niektórych pacjentów. A wpływy za sprzęt rehabilitacyjny zasilały konta Gannon Medical Supplies. Biura firmy mieściły się na Manhattanie, a laboratoria w Cambridge. Edward Farrell zaczął tam pracę, gdy miał około sześćdziesiątki. Jego współpracownicy cały czas mówili o wielkim podobieństwie kolegi z pracy do nieżyjącego już Alexandra Gannona. Co by było, gdyby się okazało, że pracował w firmie założonej przez własnego ojca! Świadomy ich podobieństwa Edward Farrell zbierał wszystkie artykuły prasowe opatrzone zdjęciem Alexandra Gannona. Zdaniem Scotta, Monica nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej ojcu zależało na wyjaśnieniu tej kwestii. Alterman zrobił sobie drugą filiżankę kawy i otworzył notatnik, w którym naszkicował plan prywatnego dochodzenia. W pierwszej kolejności musiał się dowiedzieć, co pani Morrow mogła wiedzieć o dziadkach doktor Farrell. Należało też odszukać osobę orientującą się w powiązaniach rodziny Farrellów z Gannonami. Monica wspominała o lekarzu starszej pani, którego poznała w jej mieszkaniu. Scott znał jego nazwisko: Clay Hadley. Ponadto miała wrażenie, że pani Morrow bardzo długo mieszkała tam, gdzie zmarła. Alterman postanowił porozmawiać z portierami i resztą personelu, by dowiedzieć się czegoś o odwiedzających staruszkę osobach. Na jego liście znalazła się również sprzątaczka i pralnia obsługująca staruszkę. Postanowił też, że zleci swojej sekretarce, by ta sprawdziła, kto będzie wykonawcą ostatniej woli pani Morrow. Po wypiciu kawy Scott umył filiżankę i ogarnął kuchnię. Od razu przypomniały mu się spory z Joy o porządek w domu. Po powrocie z pracy jego małżonka rozrzucała ubranie gdzie popadło, a on tego nie lubił. Za to w mieszkaniu doktor Farrell wszystko znajdowało się na swoim miejscu. Wreszcie Alterman usiadł przed komputerem i rozpoczął poszukiwania od informacji na temat Hadleya. Czytając jedną z przydługich biografii, trafił na ciekawą informację: doktor był w zarządzie fundacji rodziny Gannonów! Z tego, co mówiła Monica, wynikało, że ten facet musiał zjawić się u pani Morrow wkrótce po tym, jak staruszka do niej zatelefonowała. Prawnika zastanowił ów fakt, choć uznał, że mógł to być przypadek.

Skoro jednak Hadley przez wiele lat leczył tę kobietę, to zapewne sporo wiedział o jej sprawach. Niewiele się zastanawiając, Scott zatelefonował do niego. Występujący wielokrotnie przed sądem Alterman zorientował się od razu, że jego rozmówca unika odpowiedzi na zadawane pytania i doszedł do wniosku, że Hadley kłamie. Postanowił jednak nie wspominać tamtemu o tym, że szuka powiązań między panią Morrow a fundacją. Uznał, że przyjdzie na to czas. W końcu przyznał przed samym sobą, że niepotrzebnie dzwonił do lekarza. Zachował się tak samo impulsywnie, jak wtedy, gdy swoim nagłym pojawieniem się wystraszył Monice przed jej domem... Muszę zachowywać się racjonalnie, przestrzegał sam siebie. Wciąż zły, poszedł do wieżowca, w którym mieszkała pani Morrow. Odczekał, aż w holu zrobi się pusto, i zagadał do odźwiernego. Portier chwalił zmarłą lokatorkę, która była miłą kobietą. Zawsze dziękowała za przytrzymanie drzwi i dawała na święta prezenty. Mówił nawet, że będzie mu jej brakowało. - Czy pani Morrow często wychodziła z domu? - Przez ostatnie pół roku jeździła tylko do lekarza, fryzjera lub kościoła. Nawet sobie z tego żartowaliśmy, gdy zamawiałem taksówkę. Alterman nie był zadowolony ze skąpych informacji, podszedł więc do portiera. Wyjaśnił, że jest adwokatem - w taki sposób, aby jego rozmówca uznał, że Scott reprezentuje interesy zmarłej. - Wiem, że moja klientka mieszkała tu od dawna i zależy mi na tym, żeby zawiadomić wszystkich znajomych o jej zgonie. - Pani Morrow nie odwiedzało wiele osób. Za życia lokatorki z osiemnastego piętra obie panie chodziły czasami do teatru. A ostatnio starsza pani raczej nie wychodziła. Była bardzo chora. Alterman chciał już zrezygnować, lecz na odchodne zapytał jeszcze: - Czy pani Morrow miała samochód? - Tak. Stoi w garażu. Sama już nie prowadziła, ale jeśli nie chciała brać taksówki, zamawiała kierowcę. Jeździła z nim gdzieś we wtorek. - W ostatni wtorek? Na dzień przed śmiercią? - Scott aż podskoczył z wrażenia. - Jak długo jej nie było? - Aż do wieczora. - Może wie pan, dokąd się wybrała? - Niestety nie, ale mam numer do firmy, z której wynajęła kierowcę. Korzysta z niej kilku naszych lokatorów - odrzekł portier i sięgnął do szuflady po wizytówkę. - Proszę. Może ją pan zatrzymać.

Alterman postanowił od razu pójść pod wskazany adres, tym bardziej że nie było to daleko. Z doświadczenia wiedział, że lepiej rozmawiać osobiście niż przez telefon. Pogoda zaczęła się psuć. Już idąc do domu pani Morrow, Scott widział zbierające się na niebie ciężkie chmury. Teraz, przyspieszając kroku, zastanawiał się, co było tak ważne, że wyciągnęło z łóżka chorą staruszkę. Czy rozmowa z kierowcą o krewnych pana Farrella miała z tym coś wspólnego? Dlaczego, znając swój stan zdrowia, tak długo zwlekała z ujawnieniem tej informacji i tak późno zdecydowała się porozmawiać z Monicą? Czy pani Morrow pojechała odwiedzić kogoś, kto też o wszystkim wiedział? Zastanawiając się nad tym wszystkim, Scott Alterman nie wiedział, że ujawniając przed doktorem Hadleyem zainteresowanie sprawami rodziny Gannon i fundacji, podpisał na siebie wyrok.

Rozdział 45

Skonsternowany Peter zaprosił obu policjantów do środka. Nie miał pojęcia, dlaczego przyszli. Może jednak narozrabiał po pijanemu, choć był pewien, że nie wziął wtedy auta i nikogo nie przejechał. Zdenerwowany nie wiedział, gdzie usiąść, żeby nie poczuć się jeszcze gorzej. Na pewno nie powinien zająć miejsca na kanapie, bo wtedy goście siedzieliby nieco wyżej na krzesłach. Ostatecznie to on usiadł na krześle, a Tucker i Flynn na kanapie. Posępne twarze obu detektywów wskazywały, że wydarzyło się coś poważnego. Zapadła niezręczna cisza, gdy gospodarz spostrzegł, że wciąż trzyma w dłoni filiżankę. Choć nie miał zamiaru proponować kawy przybyłym, teraz nie miał innego wyjścia. - Właśnie zaparzyłem kawę. Czy chcieliby panowie... - nie dokończył, bo obaj podziękowali zgodnym ruchem głowy, a Tucker zapytał: - Czy widział się pan we wtorek z panią Renée Carter? A więc o to chodzi. Jednak ta zdzira doniosła na Grega, uznał Peter. No nic, przecież się z nią tylko spotkałem, pomyślał. - Owszem - odpowiedział opanowanym głosem. - A gdzie?

- W małym barze koło Gracie Mansion - poinformował, ale przyznał w duchu, że nawet nie pamięta nazwy. - W jakiej sprawie się tam spotkaliście? - To Renée chciała mnie widzieć. - A czy nie pokłóciliście się państwo przy stoliku? Wiedzą o sprzeczce, pomyślał. A więc ktoś nas obserwował. - Doszło między nami do pewnej różnicy zdań. A o co chodzi? - Po waszym spotkaniu pani Carter nie wróciła już do domu. Wczoraj znaleziono jej zwłoki zapakowane w plastikowy worek właśnie niedaleko Gracie Mansion. Peter popatrzył z niedowierzaniem na przybyłych. - Renée nie żyje? To niemożliwe! - Czy to pan jest ojcem dziecka, które wychowywała? Renée zmarła, wiedzą o kłótni, pewnie sądzą, że to moja sprawka, kotłowało mu się w głowie. - Zgadza się. - Czy przekazywał pan jakieś pieniądze na utrzymanie córki? - tym razem pytał Flynn. - I tak, i nie - rzucił i łapiąc się na niestosowności takiej odpowiedzi, wyjaśnił dalej: - Poznałem Renée cztery lata temu na przyjęciu z okazji premiery jednej z moich sztuk. Moja ówczesna żona była prawnikiem i nie chciała brać udziału w nocnych przyjęciach. Po imprezie odprowadziłem Renée do domu i zostałem na noc, która przerodziła się w niespełna dwuletni romans. - Czyli był pan z nią krócej niż dwa lata? - uściślił Tucker. - Ona wiedziała, że od początku nie byłem za bardzo przekonany do naszego związku, postanowiła więc złapać mnie na dziecko. Zażądała dwóch milionów i obiecała oddać niemowlę do adopcji. - I zgodził się pan? - pytał Flynn. - Tak. Wszystko to działo się jeszcze przed moimi niepowodzeniami zawodowymi. Byłem zadowolony, że uwolniłem się od Renée. Zapewniała mnie, że zna porządne małżeństwo, pragnące zaadoptować małe dziecko. - Nie chciał pan wychowywać własnej córki? - Ano nie chciałem. A za romans z Renée zapłaciłem rozpadem własnego małżeństwa. Żona

dowiedziała się o niej i wzięliśmy rozwód. Gdy się opamiętałem, było już za późno i straciłem ukochaną kobietę, czego do dzisiaj żałuję. Na szczęście Susan nie wie o dziecku. Renée obiecała, że po otrzymaniu pieniędzy zniknie na zawsze. - Czy ma pan pewność co do swojego ojcostwa? - Oczywiście. Upewniło mnie w tym postępowanie Renée. Znałem ją dobrze, wykombinowała ciążę, aby się ustawić. A po dziewięciu miesiącach przysłała mi kartkę z życzeniami i wyniki badań DNA, potwierdzające, że jesteśmy rodzicami. To oznacza, że przed wyjazdem stąd musiała mieć moje DNA. Poza tym wszystko sprawdziłem i mogę z całkowitym przekonaniem powiedzieć, że to moje dziecko. - A co było potem? - Jakieś trzy miesiące temu zadzwoniła, informując, że wróciła do Nowego Jorku z córką i potrzebuje funduszy. - Na dziecko? - wtrącił Tucker. - Tym razem zażądała miliona. Wtedy powiedziałem, że nie dysponuję taką kwotą i przypomniałem, że umowa była inna. - A czy widział pan kiedyś córkę? - Nie. - A więc nie wie pan, że mała jest w szpitalu i może umrzeć na zapalenie płuc. - Nic o tym nie wiem - odpowiedział zawstydzony. - Czy naprawdę jest z nią tak źle? - Owszem. A tak przy okazji, pańska córka ma na imię Sally - poinformował Flynn. - To akurat wiem. - A co powiedziała pani Carter, kiedy się dowiedziała, że nie dostanie miliona dolarów? - Nalegała dalej. Trochę spanikowałem i blefowałem, że to wymaga czasu. We wtorek dałem jej sto tysięcy i powiedziałem, że więcej nie będzie. - Niech pan mi powie, czy przekazując milion, miałby pan jakąkolwiek gwarancję, że na tym się skończy i pani Carter nie pójdzie do sądu przeciwko panu? - Tucker pochylił się do przodu, patrząc Peterowi prosto w oczy. Gannon nie pozwolił się sprowokować. Wiedział, że nie może pisnąć ani słówka więcej. - We wtorek przypomniałem Renée naszą umowę i zagroziłem, że w razie dalszego nagabywania mnie o pieniądze oskarżę ją o szantaż. Myślę, że zrozumiała.

- A zatem, spotkaliście się, trochę ją pan postraszył i zamiast miliona dał sto tysięcy. Co ona na to? dociekał Tucker. - Wściekła się, choć, o ile pamiętam, dawałem jej pewną nadzieję na resztę kwoty. Wstała, wyrwała mi torbę z pieniędzmi z ręki i wyszła. - Czy ktoś w lokalu mógł widzieć to zajście? - Wcale by mnie nie zdziwiło. Przy barze były zajęte wszystkie stołki, kilka osób siedziało wokół stolików, a Renée mówiła podniesionym głosem. - A co się wydarzyło, gdy wyszedł pan za nią? - Dogoniłem ją na ulicy, chwyciłem za ramię i powiedziałem, żeby nie wariowała, bo przecież czyta gazety i wie, że wszystko straciłem. Wyrwała się i uderzyła mnie w twarz. Torba upadła na ziemię opowiadając, pomyślał, że musi wspomnieć o tym, ile wypił. - Kto ją podniósł? - Pewnie Renée. Chyba nie sądzi pan, że zostawiłaby pieniądze na ulicy. Prawdę mówiąc, tego dnia piłem od rana. Nie mogłem pogodzić się z niepowodzeniem sztuki, przerażały mnie poniesione koszty, a do tego miałem z nią rozmawiać. Przyszedłem nieco wcześniej i walnąłem dwa podwójne drinki. Gdy znaleźliśmy się na ulicy, miałem już dobrze w czubie. Pamiętam jedynie, że jej naubliżałem i poszedłem przed siebie. I dopiero wczoraj po południu obudziłem się w swoim gabinecie. - A pani Carter została na ulicy? - Pamiętam, że podniosła torbę, ale tak mnie mdliło, że musiałem odejść na stronę. - A więc torba z pieniędzmi utkwiła panu tak dobrze w pamięci? - szydzącym tonem rzucił Tucker. A ta szrama na policzku? - To ślad paznokcia Renée. - I to też pan pamięta! - Zgadza się. Detektyw Tucker wstał. - Czy zgodzi się pan na pobranie śliny? Mamy przy sobie niezbędny zestaw. Wystarczy przyłożyć wacik do wewnętrznej części policzka. Na tym etapie nie możemy żądać tego od pana, ale w razie odmowy postaramy się o nakaz sądowy. Myślą, że to ja stuknąłem Renée, przeraził się Gannon.

- Zróbmy to teraz. Zawarłem z Renée układ i to nie ja pozbawiłem ją życia. - Starał się mówić spokojnie. - A gdzie jest ubranie, w którym we wtorek poszedł pan na spotkanie? - oficjalnym tonem zapytał Tucker. - W moim biurze. Mam tam ubranie na zmianę. Gdy już doszedłem wczoraj do siebie, umyłem się i przebrałem. Ciemnoniebieska marynarka i brązowe spodnie wiszą w szafie, a slipy i skarpetki wrzuciłem do kosza na brudną bieliznę w łazience. Przed wyjściem do domu włożyłem brązowe mokasyny. - Czy ma pan na myśli biuro przy Czterdziestej Siódmej Zachodniej? - Innego nie mam. - Teraz poproszę, aby pan opuścił mieszkanie. Do czasu uzyskania nakazu przeszukania postawimy przed drzwiami policjanta. Rozejrzymy się też po pana biurze. Chciałbym jeszcze wiedzieć, czy ma pan samochód? - Tak, czarne bmw. Stoi w garażu na dole. - Kiedy ostatnio pan nim jechał? - Chyba w poniedziałek. - Chyba? - Nie pamiętam, żebym prowadził samochód po spotkaniu z Renée, lecz gdy usłyszałem, że chcecie ze mną rozmawiać, pomyślałem, że jednak wsiadłem za kółko i miałem jakąś stłuczkę. - A zatem przejrzymy też pańskie auto. Chciałbym, żeby przyjechał pan do komendy i złożył oficjalne zeznania. Oczywiście nie aresztujemy pana, ale od dziś jest pan w kręgu naszego zainteresowania. Nagle Peter zrozumiał, że rozpoczął się najważniejszy rozdział w jego życiu. Wszystkie dotychczasowe problemy z pieniędzmi czy musicalami okazały się błahostką. Doskonale pamiętał, że był wściekły na Renée, ale czy ją zabił? Spojrzał hardo Tuckerowi w oczy i oznajmił: - Zgadzam się na pobranie próbek śliny, jednak nie powiem już ani słowa i niczego nie podpiszę bez konsultacji z adwokatem. - Rozumiem - odparł detektyw. - Nie jest pan aresztowany; wkrótce się odezwiemy. - W jakim szpitalu leży moja córka? - spytał niespodziewanie dla siebie Gannon. - W Greenwich Village, lecz na razie nie wolno panu jej odwiedzać.

Po pobraniu próbek śliny policjanci wyszli. Peter odczekał dziesięć minut i też zszedł na dół. Nie zwracając uwagi na nadciągający deszcz, całkowicie załamany, szedł bezmyślnie przed siebie. Zupełnie nie wiedział, co robić i dokąd się udać.

Rozdział 46

Ryan Jenner był niemile zaskoczony postawą doktor Farrell w sprawie plotek na ich temat. A przekazanie dokumentacji lekarskiej Michaela przez sekretarkę bez jakiegokolwiek liściku uznał za manifestację chęci zachowania wyłącznie służbowych relacji. Dziś był piątek i Jenner wiedział, że Monica nie przyszła do gabinetu, gdzie byli umówieni, z powodu nagłej choroby Sally. Potem o mało nie wpadła pod autobus... Na myśl, że mogła umrzeć, poczuł na plecach ciarki. Przypomniał sobie, jak jedna z pielęgniarek powołując się na informacje od jednego ze świadków, podawane przez radio - mówiła, że ktoś celowo pchnął doktor Farrell. Powtarzała też przerażający opis całego zdarzenia, przekazany przez jakąś staruszkę, która przy tym była. Jednocześnie pielęgniarka słyszała, że sama doktor Farrell uważa całą sprawę za nieszczęśliwy wypadek. Kiedy poszedłem na jej oddział, sam o to spytałem, a potem trochę mnie poniosło i przy osobach trzecich zachwalałem jej wpływ na dzieci. Może posłać jej przeprosiny na piśmie, wtedy zrozumie, rozmyślał. A niby co miałaby zrozumieć? Chyba tylko to, że mu się spodobała. O tak, gdy przyszła do niego na imprezę, z tymi rozpuszczonymi włosami wyglądała na dwudziestkę! A jak uroczo przepraszała za spóźnienie. Dlatego też oficjalna forma przekazania dokumentacji Michaela wydawała się Ryanowi dziwna. Po prostu nie pasowała do kobiety, którą znał. Przecież siedząc z nią ramię w ramię przy stole w restauracji, był pewien, że nie tylko on czuł się tak dobrze. A może ma kogoś, może jej miłe zachowanie nic nie znaczyło, zadręczał się Jenner. Tak czy owak muszę zawalczyć i do niej zadzwonić, postanowił. Już w czwartek, idąc do prywatnego gabinetu Moniki, Ryan planował zaprosić ją na obiad, ale do spotkania nie doszło. Ba, zrobiłby to wcześniej, gdyby nie ta głupia Alice i jej teatr. Dopił herbatę i rozejrzał się po szpitalnym barku. Dzienna zmiana zbierała się do domu, a nocny personel jeszcze nie zgłodniał. Ryan najchętniej poszedłby do domu, tam jednak wciąż grasowała Alice. Co prawda mówiła, że wieczorem będzie zajęta, ale nie miał ochoty na popijanie wina w

oczekiwaniu na jej wyjście. Nie wiedział, o której Alice jutro odlatuje, ale obiecał sobie, że zaraz rano wyjdzie z domu. Za nic na świecie nie chciał znowu jeść śniadania z młodą damą ubraną jedynie w szlafrok. Podejrzewał bowiem, że Alice nieprzypadkowo ubierała się dużo później. Gdyby na jej miejscu siedziała Monica Farrell, to co innego, rozmarzył się. Nieco przygnębiony poszedł jeszcze do swojego gabinetu. Na korytarzu krzątała się już tylko sprzątaczka. Ryan nie mógł pogodzić się z tym, że ciotka nasłała nań jakąś pannicę, która skutecznie zepsuła mu humor. Postanowił poszukać innego lokum na własną rękę. Podjęcie tej decyzji od razu poprawiło mu humor. A skoro miał przed sobą dokumentację Michaela, zatrzymał się dłużej w pracy. Chciał jeszcze raz przeczytać całą historię choroby. Wiedział przecież, że nowotwory same nie ustępują i stawiał na złą diagnozę. Takie rozwiązanie nie byłoby dla niego nowością, bo wielu pacjentów leczy się na choroby, których nie ma. Uważał, że gdyby lekarze nie ukrywali tych przypadków, znacznie wzrosłoby zaufanie do służby zdrowia. Na razie jednak wielu chorych „na wszelki wypadek” konsultuje się z kilkoma specjalistami i dopiero potem wyraża zgodę na zabieg. Ci zaś, którym powiedziano, że są zdrowi, dziwią się, że ich organizm wciąż szwankuje. - Może posprzątać później, skoro pan jeszcze pracuje? - zapytała sprzątaczka. - Będę bardzo wdzięczny i obiecuję, że niedługo znikam. Gdy tak siedział nad papierami, wciąż nie dawała mu spokoju myśl, że ktoś mógł celowo popchnąć doktor Farrell pod koła autobusu. Do szpitala przychodzą różni ludzie. To całkiem możliwe, że jakiś pacjent lub ktoś odwiedzający chorego upatrzył sobie ładną lekarkę. Ryan pamiętał opowieść matki, która będąc pielęgniarką, znała taki przypadek z New Jersey. Od ciosów mężczyzny, karanego wcześniej za pobicia, zginęła wówczas młoda dziewczyna. Zabójca zobaczył ją, gdy odwiedzała kogoś w szpitalu, i to wystarczyło. Zdaniem Ryana, jego koleżanka z pracy nie lubiła rozgłosu, lecz być może powinna uwierzyć świadkowi zdarzenia. Z tego wszystkiego postanowił od razu zadzwonić do prywatnego gabinetu doktor Farrell. Popatrzył na zegarek: była szósta. Wykręcając numer, Jenner miał nadzieję, że Monica odbierze sama lub sekretarka od razu przełączy go do gabinetu. W chwilę potem zawiedziony odkładał słuchawkę. Nikt nie odebrał telefonu. Na szczęście przypomniał sobie, że ma przecież numer komórki, nadzieja znów wstąpiła w jego serce. Zaraz jednak pomyślał, że Monica może być na randce i zrezygnował z dzwonienia. Ostatecznie zdecydował, że zatelefonuje do niej w poniedziałek i wielce niepocieszony zabrał się do lektury. Po upływie dwóch godzin wciąż zastanawiał się nad chorobą Michaela, której objawami były wymioty i zawroty głowy, a także diagnozą doktor Farrell i potwierdzeniem jej przez lekarzy z Cincinnati. Czytał, że przez jakiś czas dziecko nie pojawiało się na badaniach. Potem się okazało, że choroba ustąpiła. Wyniki badań robiły wrażenie. Zniknięcia raka nie można było wyjaśnić w sposób naukowy. Beznadziejnie chory dzieciak latał teraz za piłką. Ryan poczuł się bezradny. Postanowił, że w poniedziałek zadzwoni do sekretariatu kurii w Matuchen w New Jersey i zgłosi

chęć złożenia zeznań dotyczących niewytłumaczalnego przypadku Michaela O’Keefe’a. Siedząc przy biurku, Ryan wspominał siostrę, która zmarła na raka mózgu, gdy miał piętnaście lat. Wówczas obiecał sobie, że zostanie lekarzem i będzie leczył właśnie takie choroby. Dziś wiedział, że nie wszystkich można wyleczyć. Michael był jednym z takich przypadków. Absolwent nauk medycznych gotów był przyznać, że dziecko wyzdrowiało za sprawą cudu. Żałował, że on sam kiedyś nie słyszał o Catherine i nie modlił się do niej o pomoc. Może jego siostra żyłaby do dziś, miałaby teraz dwadzieścia trzy lata... Wychodząc ze szpitala, Ryan wspominał obsypaną kwiatami, białą trumienkę czteroletniej Lizy. Ulicą Czternastą przewalił się miejski autobus. Na myśl, że pod jego kołami mogła wylądować doktor Farrell, Jenner się wzdrygnął. W tej samej chwili przypomniał sobie jej słowa: „W szkolnym teatrze to ja grałam Emilly”, i własną reakcję na to wyznanie. Przyznał się do głębokiego wzruszenia, gdy w ostatniej scenie mąż Emilly pada na grób zmarłej żony. Ryan nie bardzo wiedział, dlaczego Monica kojarzy mu się z bohaterką starej sztuki, dlaczego martwi się o nią i wyczuwa zagrożenie, którego nie umie skonkretyzować. Ale kiedyś, klęcząc przy chorej siostrze, przewidział jej śmierć i doskonale pamiętał własną niemoc...

Rozdział 47

W sobotę rano, za dziesięć dziesiąta, Nan podjechała po doktor Farrell taksówką, która zawiozła je potem na pogrzeb pani Morrow. Po drodze zatelefonowała do księdza Dunlapa, który miał odprawić uroczystość żałobną, i wyjaśniła powody, dla których wraz z szefową chcą być na pogrzebie. Opowiedziała wszystko: o wizycie, która nie doszła do skutku, o dziadkach doktor Farrell, których znała pani Morrow, o adopcji Edwarda Farrella, ojca lekarki. - Mamy nadzieję spotkać kogoś bliskiego zmarłej. Osobę, która wiedziała tyle o przodkach pani doktor, ile zmarła pani Morrow. - W pełni rozumiem takie poszukiwania - usłyszała w odpowiedzi. - W ostatnim słowie poinformuję, że wśród żałobników jest doktor Farrell. Może ktoś się zainteresuje. Po wejściu do kościoła St. Vincenta obie zajęły miejsca w ostatnim rzędzie, skąd mogły się przyjrzeć wszystkim obecnym. Za pięć dziesiąta odezwały się organy i zabrzmiał śpiew. W ceremonii brało udział około dwudziestu osób. Nieco zdenerwowana Monica, obawiając się zawodu, dodawała sobie otuchy, powtarzając w kółko: „Nie przejmuj się”.

Punktualnie o dziesiątej odprawiający ceremonię ksiądz podszedł do trumny. Ku zdumieniu doktor Farrell towarzyszył mu jedynie Hadley, który nie omieszkał okazać swojego zaskoczenia jej obecnością. Gdy usiadł w pierwszej ławce, nikt do niego nie dołączył. - Może ten pan nam pomoże? - szepnęła z nadzieją sekretarka. - Nie sądzę. To lekarz, którego poznałam w mieszkaniu zmarłej. - No to pewnie niczego się nie dowiemy - biadoliła Nan. - Przecież tylko on siedzi w ławce przeznaczonej dla najbliższych. Monica przypomniała sobie pogrzeb ojca. Pięć lat temu, w podobnej uroczystości w Bostonie, brały udział tłumy. A w pierwszym rzędzie obok niej siedzieli Joy i Scott. Dopiero potem Alterman zwariował na jej punkcie. Patrząc na trumnę, pomyślała, że gdyby wpadła pod autobus, jej pogrzeb wyglądałby podobnie. Bez żadnych krewnych. Wciąż miała jednak nadzieję, że to się zmieni. Nieoczekiwanie stanęła jej przed oczami twarz Ryana. Był mocno zdziwiony, kiedy powiedziałam mu o plotkach na nasz temat, pomyślała. To równie zła wiadomość jak ta, że jest z inną kobietą. Swoją drogą to nieuczciwe z jego strony, że mając dziewczynę, kręci się też koło mnie, uznała. Prawdę mówiąc, ten problem nie pozwolił jej zasnąć ostatniej nocy. Tymczasem zaczęła się msza. - „Skoro Bóg jest z nami, kto odważy się być przeciwko nam...” - Hadley czytał list świętego Pawła do Rzymian. - Módlmy się o spokój duszy zmarłej Olivii Morrow. Niech spoczywa w spokoju - powiedział ojciec Dunlap. - Wysłuchaj nas, Panie - odrzekli zgromadzeni. W kolejnych słowach Monica rozpoznała ten sam fragment Ewangelii św. Jana, który wybrała na pogrzeb ojca. - Teraz będzie wspomnienie o zmarłej - szepnęła Nan. - Przez ostatnie pięćdziesiąt lat Olivia Morrow była naszą hojną parafianką. Troszczyła się o innych, a po przejściu na emeryturę chętnie pomagała leżącym w szpitalach chorym. Pomimo sukcesów zawodowych pozostawała skromna. Olivia była jedynaczką i do końca życia nie założyła rodziny, dlatego nie ma tu dzisiaj jej krewnych. Choć być może zabrakło jedynie doby, aby było inaczej. Oto bowiem słowa zmarłej, które skierowała do pewnej młodej kobiety na kilkanaście godzin przed śmiercią... - mówił ojciec Dunlap. Serce doktor Farrell przepełniła nadzieja. W jednej chwili zrozumiała też potrzebę odnalezienia rodziny, jaką obserwowała u ojca. Teraz pragnęła tego samego. Po mszy trumnę przeniesiono do karawanu, za którym pojechał samochodem doktor Hadley.

- To nieładnie z jego strony, że nawet do nas nie podszedł. Przecież poznaliście się u pani Morrow zauważyła Nan. - Niby tak, ale ten człowiek oświadczył, że nie ma pojęcia, o czym chciała ze mną porozmawiać jego pacjentka. Niektórzy z wychodzących zamienili jednak parę słów z doktor Farrell. Byli to pracownicy z domu, w którym mieszkała zmarła. Jednak żadna z tych osób nie mogła udzielić jej informacji, na które tak czekała. Po prostu pani Morrow nigdy o sobie nie mówiła. Na samym końcu wyszła zapłakana kobieta około sześćdziesiątki. Miała przetykane siwizną blond włosy, szeroką twarz i była masywnie zbudowana. Ona też zatrzymała się na dwa słowa: - Dzień dobry, nazywam się Sophie Rutkowski i przez trzydzieści lat dbałam o czystość w mieszkaniu pani Morrow. Niestety, nie wiem, co pani Olivia miała do powiedzenia, ale to wielka szkoda, że nie poznała jej pani. To był wspaniały człowiek. Trzydzieści lat to kawał czasu, pomyślała Monica i uznała, że nieznajoma może być kopalnią wiedzy na temat zmarłej. Za to Nan, której ta sama myśl wpadła do głowy, już działała: - A może zechciałaby pani wypić z nami filiżankę kawy? - Doprawdy nie wiem, czy... - Sophie - Nan trzymała rękę na pulsie - jestem Nan Rhodes i pracuję u pani Farrell. Wiemy, że będzie ci dziś ciężko mówić o pani Olivii, ale obiecuję, że po wspólnej kawie poczujesz się lepiej. Chwilę później, już przy stoliku, pełna współczucia Nan wciąż zagadywała kobietę: - Jestem już cztery lata u doktor Farrell i chyba nie muszę ci opowiadać, jak bardzo się zdenerwowałam, gdy usłyszałam o jej wypadku. - Przez ostatni rok stan zdrowia pani Morrow wciąż się pogarszał, ale mówiła, że nie potrzebuje kolejnej operacji. Wcześniej dwa razy wymieniano jej zastawkę. Powiedziała... - Sophie się rozpłakała - ... że każdy musi umrzeć, więc i na nią już czas. - A znałaś może kogoś z rodziny pani Morrow? - Tylko jej zmarłą przed dziesięciu laty matkę. Starowina dożyła dziewięćdziesiątki. - Czy mieszkały razem? - Starsza pani mieszkała w Queens, ale pani Olivia często ją odwiedzała. - A znajomi?

- Nie spotkałam nigdy żadnych znajomych pani Morrow. Być może dlatego, że przychodziłam tylko we wtorki. W mieszkaniu było tak czysto, że to wystarczyło. „Wtorek”, jak echo powtórzyła lekarka. Przecież pani Morrow zmarła w nocy z wtorku na środę! - A jak się czuła pani Olivia w ostatni wtorek? - Tego nie wiem, bo w mieszkaniu nie było nikogo. Zdziwiłam się jej nieobecnością, bo była już bardzo słaba. Posprzątałam więc, zmieniłam pościel i zrobiłam przepierkę. Oczywiście nie prałam pościeli, bo pani Morrow oddawała ją do pralni. Nawet nie pozwalała mi niczego wyprasować. Wszystko zabrało mi z godzinkę, ale muszę powiedzieć, że zawsze dostawałam zapłatę za trzy godziny. Nawet protestowałam, że nie mam u niej roboty na tyle czasu, ale nie chciała słuchać. Wygląda na to, że zmarła lubiła porządek, podsumowała Monica, której wciąż nie dawała spokoju pościel pani Morrow. - Sophie, będąc u pani Olivii, zauważyłam, że jedna poszewka na poduszki, ta różowa, nie pasowała do pozostałych i nie mogę o tym zapomnieć. - Coś się pani pomyliło. Pościel zawsze musiała być w tym samym kolorze. A we wtorek z całą pewnością powlokłam brzoskwiniowy komplet. Pani Olivia lubiła pastele. Różową pościel założyłabym za tydzień. - Nie powiedziałam jeszcze, że w kąciku wargi nieboszczki zauważyłam krew. Być może dlatego pani Morrow zmieniła poszewkę na nową. - Gdyby przygryzła sobie wargę i zakrwawiła poduszkę, po prostu wzięłaby inną. Pani Olivia nawet nie próbowałaby się szarpać z takimi wielkimi poduchami. Nie miała na to siły - wyjaśniła z naciskiem Sophie. Wypiła odrobinę kawy. - Jestem tego pewna i właśnie sobie przypomniałam, że jeden z pracowników obsługi mówił mi, że we wtorek w nocy u pani Olivii był doktor Hadley. Może to jego poprosiła o zmianę poszewki. - To by wyjaśniało sprawę - odrzekła Monica. - Sophie, będę już musiała biec do szpitala. Nan zostawi ci mój numer telefonu. Gdyby ci się coś jeszcze przypomniało, zadzwoń, proszę. Dwadzieścia pięć minut później wchodziła na swój oddział. Przy stanowisku pielęgniarek jakaś nieznajoma kobieta dyskutowała z Ritą Greenberg. - Proszę porozmawiać z lekarką prowadzącą naszą chorą - z ulgą powiedziała pielęgniarka. - Pani doktor, oto pani Susan Gannon. - Dzień dobry, przyszłam w sprawie Sally Carter, córki mojego byłego męża, Petera Gannona. Na razie Peter nie może tu przychodzić, ale ja chciałabym zobaczyć małą.

Rozdział 48

W sobotę o dziesiątej rano pod szpital w Greenwich podjechał Carl Forrest, kolega z pracy Johna Hartmana. To on właśnie badał odciski palców na fotografii dostarczonej przez Johna, a po wypadku doktor Farrell oglądał zapis z kamer umieszczonych na szpitalnym budynku. Obok Carla siedział Jim Whelan. Obaj mężczyźni zaprosili do współpracy młodą policjantkę, którą ustawili przed szpitalem, w tym samym miejscu, gdzie sfotografowano doktor Farrell, a następnie pstryknęli fotkę. Dzięki temu eksperymentowi chcieli się dowiedzieć, w którym miejscu stał anonimowy fotograf. Forrest porównywał zdjęcia na laptopie i wkrótce oznajmił triumfująco: - Wygląda na to, że zdjęcie wykonano z samochodu, który stał dokładnie tu, gdzie teraz jesteśmy. A już podejrzewałem, że John wpuścił nas w maliny. Wiemy zatem, że w czwartek wieczorem nasza pani doktor wyszła ze szpitala. Na następnej klatce widać mężczyznę, który wysiada z auta zaparkowanego po drugiej stronie ulicy i rusza za doktor Farrell. Facet ma na głowie kaptur, nosi rękawiczki i ciemne okulary. Tak właśnie opisała napastnika starsza pani z przystanku. Jednak na kluczowym ujęciu widać, jak holownik zabiera samochód nieznajomego, bo facet nie opłacił parkowania. Dziś wiemy, że po auto zgłosił się niejaki Sammy Barber - oprych, który całkiem niedawno uniknął wyroku skazującego. - Nie poszedł siedzieć tylko dlatego, że sam lub ktoś w jego imieniu zastraszył albo przekupił przysięgłych - wtrącił Whelan. - Sporo się napracowałem przy tamtej sprawie i wszystko poszło na marne. Chętnie złapię go teraz za dupsko. Do samochodu podeszła policjantka, która przed chwilą pozowała do zdjęcia. - I co? Udało się? - Oczywiście. Bardzo nam pomogłaś. Dziękujemy. - Nie ma za co. Przynajmniej raz w życiu byłam modelką - odrzekła ze śmiechem i ruszyła w swoją stronę. - Coś mi mówi, że rozpoznanie Barbera przez starszą panią z przystanku nie wystarczy - zaczął Forrest. - Każdy adwokat z łatwością podważy jej zeznania w sądzie. Zaraz zacznie dowodzić, że było ciemno, przypomni, że mężczyzna miał na głowie kaptur i nosił ciemne okulary, a do tego był tłok. Doda, że tylko jedna osoba mówi o celowym popchnięciu, i podkreśli, że nawet poszkodowana uważa, że to przypadek. I klapa.

- No dobra. Jednak jeśli założymy, że to był on, to z pewnością łaził za doktorką na czyjeś zlecenie. Czy pani Farrell kogoś podejrzewa? - Sprawdziłem tego Altermana, o którym wspominał John. To wzięty adwokat, od niedawna mieszkający w Nowym Jorku. Pięć lat temu rzeczywiście się nią interesował. Tyle że w Bostonie. O nikim innym, kto mógłby wchodzić w grę, John nie słyszał. - Może to on wynajął Barbera? - Być może. Nie byłby to pierwszy przypadek zemsty odrzuconego faceta. Poobserwujemy go trochę, ale przyjrzymy się też miejscu, w którym pracuje Barber. Jeżeli znajdziemy na niego haka, przyciśniemy drania do muru.

Rozdział 49

W sobotę rano Scott jechał śladami Olivii Morrow do Southampton. Dzień wcześniej, po rozmowie z ludźmi pracującymi w jej domu, zadzwonił do firmy wynajmującej szoferów. Ponieważ nie było kierowcy, który jeździł we wtorek z panią Morrow, obiecano mu, że Rob Garrigan oddzwoni później. I rzeczywiście, odezwał się po południu. - Jak zapewne pan już wie, pojechałem z klientką do Southampton, gdzie popatrzyliśmy chwilę na domy stojące niemal na plaży, a potem pani Morrow kazała się zawieźć na cmentarz. I zaraz wróciliśmy. Wszystko zajęło jakieś cztery godziny. - I nikogo nie odwiedziła? - zapytał z niedowierzaniem adwokat. - Nikogo. Zatrzymaliśmy się tylko przed całkiem ładnym domem. Właściwie to innych tam nie ma. Pani Morrow powiedziała, że będąc dzieckiem, mieszkała po sąsiedzku. Potem, na cmentarzu zatrzymała się przed jakimś mauzoleum. Czy tak się mówi, „mauzoleum”? Śmieszne słowo. Została tam chwilę. Wyglądała na bardzo smutną. - Czy potrafiłby pan wskazać zarówno dom, jak i ten grobowiec? - Oczywiście. - A może wspominała coś o swojej rodzinie? - Ani słowa i w ogóle była małomówna. No wie pan, niektórzy nie lubią gadać, więc ja to szanuję. Innym nie zamyka się jadaczka, co też mi nie przeszkadza. Moja żona uważa, że mówię za dużo, więc

jest szczęśliwa, jeśli nagadam się w pracy. Siedząc obok Garrigana, Scott z trwogą pomyślał, że facet nie zamyka się ani na chwilę. - Wie pan, jak inaczej nazywa się Long Island Expressway? - zapytał kierowca. - Nie bardzo. - W.O., czyli „Wielkie Oszustwo”, bo to nie droga szybkiego ruchu, tylko ponadstukilometrowy parking. Zwłaszcza latem, no ale mógł pan nie wiedzieć, bo zdaje się, że jest pan z Bostonu, gdzie wszyscy tak dziwnie mówią. - Nie sądziłem, że mam śmieszny akcent. A może powinienem jednak poćwiczyć i mówić: „Noo Yawk”? - Tak mówią tylko ci z New Jersey. Scott poczuł się niezręcznie. Osiem generacji Altermanów mieszkało właśnie w Bernardsville w New Jersey. On też by tam osiadł, gdyby ojciec po zakończeniu studiów nie pojechał do Bostonu. Tam poznał mamę i szlus. Jednak Scott doskonale pamiętał miłe wrażenie, jakie zawsze na nim robił duży dom dziadków. Po ich śmierci działkę sprzedano i teraz znajdował się tam klub golfowy. Szkoda, pomyślał, bo rodzice ojca byli ważnymi ludźmi w jego życiu. Scott skupił się teraz na słowach pani Morrow, z których wynikało, że znała rodziców pana Farrella. Przeczuwał, że trop wiedzie do rodziny Gannonów. I bardzo chciał sprawić prezent Monice, rozwiązując tę zagadkę. - Pozwoli pan, że przyciszę radio - odezwał się kierowca. - Bardzo proszę. Godzinę później wjechali do Southampton. - Dom, którego szukamy, stoi nad samym brzegiem oceanu - oznajmił Garrigan i po kilku minutach zatrzymał auto. - Jesteśmy na miejscu. Jednak pasażer nie podziwiał budowli. Jego uwagę przykuło nazwisko widniejące na skrzynce pocztowej. Brzmiało ono: „Gannon”. Scott miał rację, pani Morrow zamierzała powiedzieć Monice coś o tej rodzinie. Przed domem stało sportowe ferrari. - Wygląda na to, że gospodarz jest u siebie. Czy chce pan z nim porozmawiać? - Nie teraz. Najpierw chciałbym obejrzeć mauzoleum. - A wie pan, dlaczego ludzie chętnie kupują domy koło cmentarza?

- Nie bardzo. - Żeby mieć spokojnych sąsiadów. Jaka szkoda, że nieboszczycy nie mogą mówić, pomyślał Alterman, stojąc przed grobowcem opatrzonym tym samym nazwiskiem, co skrzynka na listy tamtego domu. Chętnie porozmawiałby teraz z Alexandrem Gannonem. Zapewne Olivia Morrow mieszkała za młodu w domku nieopodal siedziby Gannonów, dedukował. Biorąc pod uwagę, że zmarła w wieku osiemdziesięciu dwóch lat, trzeba liczyć, że Alexander miałby dziś ponad dziewięćdziesiąt lat. Pan Farrell w chwili śmierci był po siedemdziesiątce. Gdyby był synem Alexandra, musiałby się urodzić, gdy jego ojciec miał jakieś dwadzieścia lat. Olivia była wówczas za młoda na macierzyństwo, ale jej matka nie. Mieszkała tu zapewne przez wiele lat. Czyżby zaszła w ciążę z Gannonem i oddała dziecko do adopcji? Czy zatem rodzina Gannonów zapłaciła pani Farrell za milczenie? Skąd więc owo zastrzeżenie w testamencie Alexandra? Wygląda na to, że nie wiedział o dziecku. A może ingerowali jego rodzice i zmusili ciężarną dziewczynę do milczenia? W tamtych czasach wywieziono by ją stąd na czas ciąży i porodu, a potem zapłacono by jej zamilczenie. Scott ostatni raz rzucił okiem na grobowiec i wrócił do auta. - Dokąd jedziemy? - spytał kierowca. - Podjedziemy do domu Gannonów. Ciekawe, czy gospodarz rzeczywiście jest na miejscu i czy zechce porozmawiać z niespodziewanym gościem.

Rozdział 50

Niespodziewanie w piątek po południu Peter Gannon stał się chwilowo bezdomny. Nie mógł wejść ani do swojego mieszkania, ani do biura. Nie zdając sobie z tego sprawy, znalazł się pod apartamentowcem, w którym spędził dwadzieścia lat z Susan. Wchodząc do środka, zauważył zmieszanie na twarzy uprzejmie witającego go portiera. - Jak miło znów pana widzieć, panie Gannon. - Ja się masz, Ramon? - odpowiedział i zrozumiał zakłopotanie mężczyzny, który nie mógł go wpuścić dalej bez zgody któregoś z lokatorów. - Bądź tak dobry i sprawdź, czy moja żona jest na górze. - Postanowił sam rozwiązać problem. Zaraz też poprawił się, zmieniając „żonę” na „panią Gannon”.

- Oczywiście - odpowiedział mężczyzna i sięgnął po telefon. Peter zaczął się denerwować: pewnie Susan jest w pracy, co on teraz zrobi i co się dziś jeszcze wydarzy? - Pani Gannon zaprasza na górę. - Słowa Ramona przywołały go do rzeczywistości. Pomyślał, że musi źle wyglądać, skoro ten facet tak mu się przygląda. Wolno poszedł do windy, która już czekała na dole. Kolejny „znajomy”, tym razem obsługujący dźwig, powitał go jak stałego lokatora i bez zbędnych ceregieli wcisnął przycisk z numerem szesnaście. W drodze na górę Gannon pomyślał, że właściwie to nie wie, co na jego niespodziewaną wizytę powie Susan. Idąc do niej, widział w kioskach nagłówki gazet informujące o śmierci Renée. Jeśli i ona czytała dzisiejszą prasę, to już wie o wszystkim i pewnie się zorientowała, że chciał pożyczyć pieniądze dla byłej kochanki. Gdy winda stanęła, Peter zawahał się i dopiero zdziwiony wzrok towarzyszącego mu mężczyzny skłonił go do zrobienia kroku naprzód. A kiedy już był na korytarzu i winda odjechała, nie od razu odważył się ruszyć do drzwi, choć doskonale pamiętał, którędy iść. Wreszcie, z rękami w kieszeniach skórzanej kurtki, poszedł naprzód. Nie musiał pukać, bo w otwartych drzwiach stała Susan. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie bez słowa. Susan była zszokowana tym, co zobaczyła, bo Peterowi nie pomógł ani prysznic, ani golenie. Wyglądał okropnie. Pani Gannon miała na sobie szarą, wełnianą sukienkę z podkreślającym wąską talię paskiem i kolorową apaszkę na szyi. Srebrne kolczyki doskonale komponowały się z siwizną ładnie ułożonych włosów. Peter rozmarzył się: jaka z niej piękna kobieta, szkoda, że wcześniej tego nie widział. - Wejdź, proszę. - Susan zaprosiła go do środka, przepuszczając w drzwiach. Było oczywiste, że nie oczekuje, a nawet nie chce całusa na dzień dobry, a Peter nie zamierzał jej nagabywać. Gdy podszedł do okna i spojrzał na park, powiedział, że widok wciąż jest ten sam, a potem zwrócił się do Susan: - Znalazłem się w niezłych tarapatach. Wiem, że nie powinienem tu przychodzić, ale nie miałem do kogo iść, a potrzebuję dobrej rady. - Siadaj i mów, bo rzeczywiście kiepsko wyglądasz. Przeczytałam w porannej gazecie, że zamordowano jakąś Renée Carter. Czy to ta sama kobieta, z którą byłeś? Gannon skorzystał z zaproszenia, bo nie miał siły stać. - Tak jest, ale przysięgam, że przez ostatnie dwa lata nie widziałem jej na oczy. Na szczęście siedziała w Vegas. Jaki ja byłem głupi, że w ogóle zwróciłem na nią uwagę. Nigdy sobie tego nie wybaczę.

- Podobno miała dziewiętnastomiesięczne dziecko. Czy to ty jesteś ojcem? - Peter usłyszał pytanie, na które wolałby nigdy nie odpowiadać. - Tak - wyszeptał. - Nic nie mówiłem, bo pamiętam, jak ciężko przeżyłaś poronienia. - Co ty powiesz! Jesteś pewien, że to twoja córka? - Z całą pewnością. Jej matka postarała się o próbki mojego DNA i przysłała mi wyniki badań mówił do patrzącej na niego z pogardą Susan. - Jednak nigdy nie widziałem ani nie chciałem poznać tej małej. - Tym gorzej dla ciebie - oświadczyła twardo. - To przecież twoja krew, a do tego w ciężkim stanie leży w szpitalu. Naprawdę nic cię to nie obchodzi? Co z ciebie za człowiek? - Nie możesz mnie za to obwiniać. Renée zapewniała mnie, że zna małżeństwo, które wprost marzy o dziecku. Przystałem na to i dałem jej dwa miliony. Miała wszystko załatwić i zniknąć z mojego życia. Niestety trzy miesiące temu objawiła się w Nowym Jorku i zażądała kolejnego miliona. Wtedy poprosiłem cię o pożyczkę. Byłaś moją ostatnią deską ratunku. - To kiedy widzieliście się ostatni raz? - zaniepokoiła się Susan. - We wtorek w nocy. Nie miałem tych pieniędzy, ale spotkałem się z nią w barze i przyniosłem sto tysięcy. Oczywiście wściekła się i jak oparzona wyskoczyła na ulicę. Pobiegłem za nią, dogoniłem i powiedziałem, że więcej nie będzie. Wtedy rzuciła torbę z pieniędzmi na ziemię i uderzyła mnie w twarz. Nie wiem, co było dalej, bo zrobiło mi się niedobrze i musiałem na chwilę odejść, ale na pewno żyła, gdy każde z nas poszło w swoją stronę. - A co było potem? - Tego nie wiem. W każdym razie ocknąłem się po południu następnego dnia w swoim biurze. - W biurze? I nikt cię tam wcześniej nie zbudził? - Nikt, bo nie mając pieniędzy na pensje, wszystkich zwolniłem. A dzisiaj przyszła policja i pobrała próbki mojej śliny. Załatwiają teraz nakaz przeszukania mojego mieszkania i biura. Do tego czasu nie mam się gdzie podziać. - To znaczy, że ta Renée była cała i zdrowa po waszej kłótni, choć nie pamiętasz, co się działo, aż do popołudnia następnego dnia. A czy dzisiaj zdajesz sobie sprawę, że masz prawdziwe kłopoty? Właściwie to jesteś podejrzanym numer jeden. - Żebym padł trupem, nie pamiętam, co robiłem po kłótni z nią. - To już wiem. Czy chociaż powiedziałeś policji, że ta kobieta szantażowała cię, bo wiedziała, co się dzieje w fundacji? - W żadnym wypadku nie mogę w to mieszać Grega. Powiedziałem tylko, że znowu chciała forsy -

odrzekł, czując, że zaraz się załamie. Nie chcąc jednak rozklejać się przed Susan, wstał i dodał: Wybacz, że cię w to wszystko wciągam, ale musiałem z kimś pogadać. A jesteś pierwsza na liście starał się panować nad głosem. - Właściwie to jesteś jedyna. - To cię wcale nie usprawiedliwia, ale i tak nigdzie nie pójdziesz, dopóki nie wypijesz kawy i czegoś nie zjesz. Kiedy ostatni raz miałeś coś w ustach? - Żebym to ja wiedział. W środę poszedłem z biura prosto do domu i od razu położyłem się spać. Wczoraj, przed naszym spotkaniem, nigdzie nie wychodziłem. A po tym, jak mi nie dałaś pieniędzy, już tylko piłem. - Skoro we wtorek w nocy powiedziałeś tamtej kobiecie, że nie masz pieniędzy, to dlaczego w środę postanowiłeś pożyczyć je ode mnie? - Byłem pewien, że ona nie odpuści, a nie chciałem, żeby doniosła na Grega. - Czy policja może znaleźć u ciebie cokolwiek, co by cię obciążało? - Nie. - A nie oddałeś jej przypadkiem, gdy wymierzyła ci policzek? - Na pewno nie. Chciałem tylko, żeby dała mi spokój. - Widzę, że potrzebujesz adwokata. Co prawda nie specjalizuję się w sprawach karnych, ale nawet student pierwszego roku mógłby zakwestionować twój brak pamięci. Na szczęście jestem adwokatem i nie można mnie przesłuchać w charakterze świadka. Powiem im, że zwróciłeś się do mnie i udzieliłam ci porady prawnej. Pamiętaj, żebyś z nikim więcej o tym nie rozmawiał i nie odpowiadał na żadne pytania zadawane przez policję. Zaraz zjesz, pójdziesz do siebie i porządnie się wyśpisz. Pewnie już będzie można. Nigdzie nie wychodź i czekaj na mój telefon. Zadzwonię, gdy znajdę dla ciebie dobrego prawnika. Peter spędził u Susan godzinę. Wychodząc, obejrzał się za siebie. W dużym pokoju, jak dawniej, stały wygodne kanapy, a na podłodze leżał drogi dywan. Był też fortepian, który kupił żonie na rocznicę ślubu. Gannonowi zamarzyło się leniwe popołudnie na kanapie i Susan przy instrumencie. Bardzo lubił, gdy grała, a robiła to świetnie, choć mówiła, że jest zaledwie amatorką. Wciąż wyrzucał sobie, że zamienił takie życie na kilka chwil z Renée. Mało tego, wkrótce może przez nią trafić za kratki na resztę swoich dni. Gdy otworzył drzwi swojego mieszkania, nieźle się wystraszył. Takiego pieprznika jeszcze tu nie było. Na podłodze leżały wszystkie rzeczy, które znajdowały się w szufladach, oraz poduszki z foteli i łóżka. Wyciągnięte z lodówki jedzenie walało się po stole. Meble odsunięto od ścian. Obrazy złożono na środku podłogi w bezładny stos. Na stole w dużym pokoju Peter znalazł nakaz przeprowadzenia rewizji. Zabrał się do sprzątania, a wysiłek fizyczny zrobił swoje i Peter wreszcie poczuł się lepiej. Susan

uważa, że mogą mnie aresztować, pomyślał. Dla niego samego była to wizja z innej planety. Przez cały czas miał wrażenie, że znalazł się na planie zdjęciowym jakiegoś filmu. I nie mogło być inaczej dla kogoś, kto nigdy w życiu nie podniósł ręki na drugiego człowieka i nie bił się nawet w podstawówce. Peter wrócił na chwilę do rozmowy z Susan, która pytała, dlaczego chciał pożyczyć od niej pieniądze, skoro dał już tamtej stówę. Chwycił się tej logiki, która podpowiadała mu, że skoro zamierzał dać Renée więcej, to nie mógł jej wcześniej uśmiercić. Wciąż jednak nie wiedział, co się działo po szarpaninie z kochanką. Niepokój nie opuszczał go nawet po doprowadzeniu mieszkania do ładu. Wciąż zastanawiał się, gdzie był i co robił, czy z kimś rozmawiał, a może spotkał kogoś znajomego? Kilka minut po północy zadzwonił portier, informując, że znów przyszli policjanci. - Niech wejdą - odpowiedział sparaliżowany ze strachu. Po usłyszeniu dzwonka otworzył drzwi. - Panie Gannon, jest pan aresztowany pod zarzutem zamordowania Renée Carter. Proszę się odwrócić plecami do mnie i wyciągnąć ręce do tyłu - polecił Tucker. Następnie założył kajdanki i poinformował go o przysługujących prawach. Każde słowo wypowiedziane przez detektywa zapadało głęboko w umysł Gannona. Ze wszystkich sił powstrzymywał napływające do oczu łzy. Emocje przywołały w pamięci pierwsze spotkanie z Renée, która podeszła doń na przyjęciu i kładąc mu dłoń na ramieniu, spytała, czy czasami nie czuje się samotny.

Rozdział 51

Bladym, sobotnim świtem Ryan przystąpił do działania. Wstał o siódmej rano, wykąpał się i ogolił, wdzięczny architektowi, że idąc z pokoju do łazienki, nie musiał przechodzić przez korytarz. Wszak mógł się tam natknąć na roznegliżowaną Alice. Wchodząc do kuchni, zbaraniał, bo sądził, że dziewczyna będzie jeszcze w łóżku. Tymczasem Alice, w szlafroczku, delikatnie umalowana i ładnie uczesana krzątała się już przy śniadaniu. Nie pierwszy raz Ryan przyznał w duchu, że to piękna kobieta i jak zawsze dodał, że nie dla niego. - Czemu nawet w sobotę nie pośpisz dłużej? - spytała, nalewając kawę. Na stole stał już dzbanek soku pomarańczowego, a obok miska ze świeżymi owocami.

- To niemożliwe. Mam kilka spraw do załatwienia. - Czyżby pan doktor nie wiedział, że przed wyjściem z domu trzeba zjeść śniadanie? Ponieważ codziennie patrzyłam, jak znikasz rano bez jedzenia, proponuję jajka w koszulkach i tosty. Co ty na to? Miał już odmówić, lecz nie chciał być niegrzeczny, a poza tym chętnie zjadłby coś smacznego, więc przystał na propozycję. Siedział jednak jak na szpilkach i marzył jedynie o tym, by wyjść już z domu. Co innego, gdyby była tu jego ukochana. - Mam nadzieję, że nie obudziłam cię wczoraj w nocy, gdy wróciłam do domu? - Położyłem się po jedenastej i w ogóle cię nie słyszałem - odpowiedział i z niesmakiem pomyślał o marnym filmie, na którym się męczył, byleby tylko za wcześnie nie wrócić do mieszkania. A okazało się, że nikogo nie było w domu. „Dom”, powtórzył za Alice i pomyślał, że to miłe słowo. - Skoro o nic nie pytasz, to powiem ci, co wczoraj robiłam i dlaczego było to dla mnie takie ważne rzuciła Alice, wkładając kromki chleba do tostera. - Mów! Mów! - zachęcał. - Byłam na przyjęciu organizowanym przez wydawcę czasopisma „Everyone”. Żegnaliśmy odchodzącą na emeryturę szefową działu poświęconego znanym osobom. A ja mam zająć jej miejsce. Marzyłam o czymś takim od pierwszego dnia pracy w redakcji. - To wspaniale - szczerze wyznał Ryan. - Znam kilka osób z twojej branży i orientuję się, że nie mają łatwego życia. Co prawda niewiele wiem o „Everyone”, ale wszędzie widzę ten magazyn. - Dzisiaj lecę do Atlanty. Muszę tam zlecić komuś sprawy związane z wynajęciem mojego mieszkania i przechowaniem mebli. Potem się spakuję i wracam tu, bo za dwa tygodnie zaczynam pracę na nowym stanowisku. Czy nie będziesz miał nic przeciwko temu, żeby twoja „kuzynka” pomieszkała tutaj do czasu wynajęcia czegoś innego? Obiecuję, że nie będę ci w niczym przeszkadzać. Co za „kuzynka”? - mózg Ryana pracował na najwyższych obrotach, do chwili, gdy przypomniał sobie, że taką bajeczkę Alice sprzedała portierowi. - Ludzie zawsze mieszkali po kilka osób w jednym mieszkaniu, ale ja od dłuższego czasu myślę o własnym kącie. Dziś zaczynam poszukiwania i wierzę, że szybko się stąd wyprowadzę. Będziesz miała całą chatę do swojej dyspozycji - wyjaśnił, dodając w duchu, że zrobi to, choćby miał zamieszkać w najdroższym hotelu w mieście. - Mam nadzieję, że mimo wszystko dasz się od czasu do czasu zaprosić na obiad? Przedstawię ci kilka fajnych osób. - Alice podała mu jajka i nalała kawy. Postawiony w sytuacji bez wyjścia Ryan odpowiedział:

- Oczywiście. Alice była miła, ładna i mądra, ale gdzie jej do Moniki! Ryan postanowił, że pod pretekstem zwrotu dokumentacji Michaela zagada do niej i przeprosi za swoje zachowanie przy pielęgniarce. Wciąż nie mógł zapomnieć, jaka otwarta i pełna życia była w tamten piątek podczas spotkania z kolegami. - I jak moje jedzenie? Czyż nie jest wyśmienite? - spytała „kuzynka”. - Super, ale już muszę iść. Chciał wpaść do szpitala, by zadzwonić stamtąd do rodziców Michaela i uzyskać zgodę na przebadanie chłopca. Inaczej nie będzie mógł z czystym sercem zeznawać o jego stanie zdrowia. Musiał też się zakręcić wokół nowego mieszkania. Przy pożegnaniu Alice zaskoczyła „kuzyna” i pocałowała go w usta. Niewzruszony takim obrotem sprawy Ryan spokojnie poszedł do windy. Jadąc, wspominał nocny sen z doktor Farrell w roli głównej. Prawdę mówiąc, po wypadku z autobusem nie przestawał o niej myśleć. Jednak Ryana dziwiło nieco, że jego wybrana rozmawiała we śnie z zakonnicą. Dobry Boże, pomyślał, teraz śni mi się także siostra Catherine.

Rozdział 52

W ustronnym miejscu, przy stoliku restauracji hotelu St. Regis siedzieli Douglas Langdon i Clayton Hadley. - Źle pan wygląda, panie doktorze - zażartował Langdon. - Co się z tobą dzieje, chłopie? - To przez ten pogrzeb. Ta Farrell cały czas się na mnie gapiła. A do tego jeszcze musiałem zanieść na cmentarz urnę z prochami Olivii. - Oddałeś hołd zmarłej. Tak trzeba. - Szkoda, że nie daliśmy Peterowi forsy, o którą prosił - uznał Hadley. - Po pierwsze, nie mamy takiej kwoty, a po drugie, najdalej za miesiąc baba zameldowałaby się po więcej. Prawdę mówiąc, Peter pozbawił nas kłopotu, załatwiając ją. - Widziałeś się dziś z Gregiem, bo ja nie mam jakoś odwagi?

- Oczywiście. Wspólnie zredagowaliśmy oświadczenie, w którym „stoimy murem za niesłusznie oskarżonym Peterem Gannonem, mając nadzieję na oczyszczenie go z zarzutów przez sąd” - Langdon cytował z pamięci, a Clay zrobił wielkie oczy. - Przecież gazety donoszą, że w jego biurze znaleziono torbę z pieniędzmi, które rzekomo dał Renée. - Czyżbyś uważał, że należy opowiedzieć prasie, w jakim stanie znajdował się Peter, kiedy prosił nas o pomoc? To Greg sądził, że nikt nie powinien wiedzieć o jego dziecku. A między nami mówiąc, to przecież nic wielkiego. Codziennie czyta się o takich rzeczach w gazetach. Peter też miał swoje zdanie, ale nie wytrzymał napięcia. Mężczyźni zamilkli, gdy podszedł kelner i zaproponował drugą kolejkę. - Tak, poproszę - Hadley zamówił drugą wódkę, dopijając poprzedniego drinka. - Dla mnie kawa. Co zjemy? - Hamburgery. Langdon zamówił sałatkę z tuńczyka i uszczypliwie rzucił: - Clay, zamówiłeś niezwykle kaloryczne danie. W ogóle nie dbasz o linię. Muszę cię ostrzec, że nie powinieneś zajadać stresu, ale się go pozbyć. - Czasami cię nie rozumiem - odparł zirytowany Hadley. - Za chwilkę możemy wszystko stracić i znaleźć się za kratami, a ty opowiadasz takie rzeczy. - E tam. Załatwiliśmy sprawę pani Morrow, doktor Farrell niebawem przestanie być niebezpieczna, a wkrótce, powołując się na nietrafione transakcje, ogłosimy upadek fundacji. Greg przyszykuje odpowiednie papiery. Potem zamierzam odejść z zawodu i osiedlić się w jakiejś miłej okolicy. Być może w południowej Francji. Powinieneś pomyśleć o tym samym. W tej chwili Langdon poczuł wibrowanie telefonu w kieszeni. Rzucił okiem na wyświetlacz i powiedział do aparatu: - Właśnie jesteśmy z Clayem w restauracji. - Obserwujący kolegę Hadley zwrócił uwagę na jego posępniejącą twarz. - No tak, to nie jest nam na rękę. Przyjadę do ciebie - obiecał i zakończył rozmowę. - No i wykrakałeś. Ten Alterman, który był w domu Olivii, pojechał też do Southampton. Wygląda no to, że wpadł na ślad wspólnej przeszłości obu rodzin. A tego nam nie trzeba. W chwili gdy Clay zrozumiał, że trzeba się będzie pozbyć Altermana, znów zobaczył przerażoną twarz Olivii, gdy poduszka zawisła nad jej głową. - I co teraz zrobimy? - zapytał.

- My nie musimy nic robić - odparł Langdon. - Już się o to postarałem.

Rozdział 53

Po spotkaniu z doktor Farrell i jej sekretarką Sophie wróciła do siebie, ale wciąż rozmyślała o Olivii Morrow. Żałowała, że nie była przy niej w ostatnich chwilach życia. Przebierając się w strój do pracy, użalała się nad samotną śmiercią staruszki. Była pewna, że jej nie spotka taki los, bo gdy zajdzie potrzeba, dzieci przyjadą nawet z końca świata... Sophie zachwycała się poznaną dziś lekarką, o której czytała w gazecie. Wspominając pogrzeb, nie mogła przeboleć, że nie pojawił się nikt z rodziny zmarłej. A sama pani doktor? Była taka zawiedziona, że niczego nie mogła się dowiedzieć. Ona też nie ma rodziny. Dlaczego ludzi dotyka tyle zmartwień i muszą się z nimi borykać samotnie przez całe życie? Mając jeszcze pół godzinki, Sophie sięgnęła po druty, na których robiła sweterek dla najmłodszego wnusia. Potem musiała iść do pracy, choć było to dla niej wyjątkowo przykre, bo sprzątała dziś mieszkanie w bloku pani Morrow. O trzynastej miała się stawić trzy piętra niżej, u małżeństwa pisarzy. Zawsze sprzątała tam w soboty po południu. Nikogo wtedy nie było w domu, bo właściciele wyjeżdżali na wieś. Sophie chętnie pracowała w weekend, dostawała za to podwójną stawkę, dzięki czemu zawsze mogła pomóc dzieciom i kupić coś dla wnuków. A było ich równo piętnaście sztuk. Jednak nie lubiła właścicieli tego mieszkania, gdyż ich kosze zawsze były pełne śmieci, na podłodze łazienki kłębił się stos brudnych ręczników, a w lodówce walały się resztki azjatyckiego jedzenia na wynos. W przeciwieństwie do pani Morrow ci ludzie byli po prostu brudasami. Wychodząc o szóstej, zostawiła wysprzątane i błyszczące mieszkanie klientów. W zmywarce nie było brudnych naczyń, pranie leżało ułożone w szafie, a żaluzje w każdym z pięciu pokoi zostały opuszczone do połowy. Sophie zawsze zbierała ciepłe słowa za swoją pracę. Dręczyło ją tylko jedno pytanie: dlaczego lokatorzy nie zadbają o siebie sami? Zaraz też przypomniała sobie miłe, schludne mieszkanie pani Morrow. Przewidywała, że będzie na nie wielu amatorów. Wiedziała, że doktor Hadley zajmie się wszystkim. Sophie przywołała windę i niespodziewanie pomyślała o poduszce, o której mówiła doktor Farrell. Doszła do wniosku, że poszewka nadal musi leżeć w koszu z brudną bielizną. Ubolewała też nad tym, że po wyniesieniu ciała nikt zapewne nie zasłał łóżka. Coś się w niej zbuntowało i kazało wysprzątać mieszkanie, które będą teraz oglądać obcy ludzie.

Sophie wsiadła do windy i pojechała na czternaste piętro. Ponieważ wciąż miała klucze, chciała jeszcze ten ostatni raz zrobić coś dla miłej pani Morrow. Postanowiła, że zmieni pościel na czystą. To jednak nie wszystko. Chciała też wziąć zabrudzoną poszewkę do prania, a potem wrócić i dopiero wtedy perfekcyjnie pościelić łóżko. Uznała, że ludzie nie mogą zobaczyć tu bałaganu. Zadowolona ze swojego postanowienia otworzyła drzwi do mieszkania.

Rozdział 54

Doktor Farrell, chociaż zaskoczona obecnością nieznanej kobiety na oddziale, zdecydowała się jednak pokazać jej małą Sally. Gdy weszły do izolatki, dziewczynka trzymała w rączkach butelkę z wodą. Małej zamieniono już dużą maskę tlenową na niewielkie rurki wprowadzone do nosa. Na widok znajomej twarzy dziecko zaczęło wstawać, po czym wyciągnęło rączki i zawołało: „Monny! Monny! „. Gdy jednak lekarka wzięła je na ręce, Sally nieoczekiwanie uruchomiła swoje małe piąstki. - No, dobrze, już dobrze. Wiem, że nie podobają ci się igły, ale wierz mi, że to dla twojego dobra. Podeszła do nich pielęgniarka z kartą dziecka. - Jak już mówiłam przez telefon, Sally spokojnie przespała całą noc. Co prawda walczyła z wenflonem, ale szybko się zmęczyła i usnęła. Rano wypiła całą buteleczkę i zjadła trochę owoców powiedziała do lekarki. - Czy dziecko ma jeszcze zapalenie płuc? - cicho spytała Susan. - Zostało jeszcze trochę płynu, ale najgorsze już minęło. Była w bardzo złym stanie, gdy tu trafiła, prawda, malutka? - zwróciła się Monica do dziewczynki, która uspokoiła się już i grzecznie opierała główkę na ramieniu swojej pani doktor. - Jest bardzo podobna do ojca - zauważyła Susan. - Jak długo musi tu zostać? - Przynajmniej jeszcze tydzień. - A potem? - Dopóki nie zgłosi się ktoś z krewnych, dziewczynka będzie w rodzinie zastępczej. - Rozumiem i bardzo pani dziękuję - odpowiedziała szybko Susan i wyszła. Monica wcale się nie

zdziwiła, bo widać było, że pani Gannon bardzo przeżywa wizytę u Sally. Doktor Farrell zbadała swoją podopieczną, położyła ją do łóżeczka i pomimo protestów dziecka podłączyła kroplówkę. Potem zajęła się dwoma innymi pacjentami: chłopcem z paskudnym zapaleniem gardła i dziewczynką z bronchitem. Sześciolatka odwiedzali właśnie: rodzice, starsi bracia i babcia. Bobby miał do dyspozycji sporo książek i gier ustawionych na parapecie. - Chyba powinieneś zostać z nami jeszcze kilka dni, żeby przeczytać to wszystko - zażartowała lekarka, szykując małego do wypisania, ale widząc jego przestraszoną minę, zaraz dodała: - Nic się nie bój. Dziś wracasz do domu. Czteroletnia Rachela też wychodziła dzisiaj. Jednak to nie dziecku, lecz jej rodzicom czuwającym w szpitalu przez bite cztery dni doktor Farrell zaleciła odpoczynek. Prawdę mówiąc, tylko Sally była poważnie chora, a jedynymi osobami, które ją odwiedziły, były zajmująca się nią zaledwie od tygodnia opiekunka i była żona ojca podejrzewanego przez policję o zamordowanie matki dziewczynki. Wychodząc z pracy, doktor Farrell kupiła dwie gazety: „Post” i „News”. Wsiadła do taksówki i odnalazła artykuły o Peterze Gannonie. Okazało się, że policja znalazła w jego łazience torbę, którą feralnej nocy dał Renée. Pieniądze też nie przepadły. Zostały schowane w zmyślnej skrytce umieszczonej w szufladzie biurka Gannona. No to klapa. Facet już się nie wywinie i nikt się nie zajmie Sally, uznała Monica. Z artykułu wynikało, że i sam oskarżony nie miał na to ochoty. Nie mogła pogodzić się z niesprawiedliwym losem, który sprawił, że to dziecko znalazło się w takiej sytuacji, kiedy są przecież pary, które latami marzą o własnym potomstwie. Jednak tylko swoim rodzicom Sally zawdzięczała urodę i prawdziwy, dziecięcy wdzięk. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił kierowca. Zapłaciła za kurs, dodając spory napiwek. I dopiero gdy znalazła się już u siebie, wydarzenia ostatnich dni powróciły z nową siłą. Widok starego plecaka, który chwilowo nosiła zamiast nowego, zniszczonego w wypadku, natychmiast przeniósł ją na feralne przejście dla pieszych. Monica aż drgnęła, znów przeżywając tamte dramatyczne chwile. Nie poczuła się lepiej, myśląc o niedoszłym spotkaniu z panią Morrow i samotnej śmierci staruszki, a także o fiasku poszukiwań kogokolwiek, kto wiedziałby coś o interesującej ją sprawie. Kiepski nastrój pogłębiała też świadomość, że Ryan nie jest już wolny. Walcząc z napływającymi łzami, Monica nastawiła czajnik z wodą i zajrzała do lodówki. Przechodząc z pokoju do kuchni, poczuła, jak bardzo wciąż jest obolała. Męczyło ją coś jeszcze, ale na razie nie mogła skojarzyć, o co chodzi. W każdym razie nie o Sally. Sprawa ta przemknęła jej rano w pracy, ale pomimo wysiłku Monica nie była w stanie sobie

przypomnieć, o co chodzi. Na razie dała za wygraną, uznając, że rzeczy naprawdę ważne wrócą same. Doskonale za to pamiętała, że we wtorek ma spotkanie w fundacji rodziny Gannon. Była ciekawa, czy w związku ze sprawą Petera Gannona tamci nie wycofają się przypadkiem z obietnicy wsparcia szpitala kwotą piętnastu milionów dolarów. Dostrzegała światełko w tunelu w osobie ojca Sally. Po wypiciu dwóch herbatek i zjedzeniu sałatki poczuła się nieco lepiej. Przyszła kolej na odsłuchanie wiadomości z sekretarki, które zostawili dzwoniący po wypadku znajomi. Wszyscy szczerze jej współczuli i zastanawiali się, czy rzeczywiście ta staruszka z przystanku miała rację. Trzy osoby zaoferowały nawet gościnę, gdyby tylko Monica poczuła się zagrożona. Doktor Farrell połączyła się z sześcioma znajomymi, dziękując za okazaną życzliwość. Reszcie zostawiła podziękowania na sekretarce. Zdecydowała też, że nie przyjmie żadnego zaproszenia na pogaduszki. Musiała sobie poradzić z bólem pleców i ramion, a najlepszym lekarstwem była ciepła kąpiel. Po czterdziestu pięciu minutach leżenia w wannie odprężyła się na tyle, by nabrać ochoty na spacer, ale zmęczenie spowodowane nieprzespana nocą wzięło górę. Monica położyła się do łóżka i zasnęła kamiennym snem. Dopiero pod wieczór otworzyła oczy, lecz jeszcze przez chwilę pozostała pod ciepłą kołdrą. Nie mając specjalnych planów, postanowiła wybrać się do kina, gdzie nie była ze sto lat, a w drodze powrotnej kupić coś do jedzenia. Nie miała siły na długi spacer, ale chciała zaczerpnąć choć trochę świeżego powietrza. W końcu wstała, włożyła szenilowe kapcie i wyszła na patio. Okazało się, że jest za zimno na paradowanie w szlafroczku. Wzięła więc parę głębokich oddechów i już miała wrócić do ciepłego mieszkania, gdy zauważyła, że ktoś przesunął jej fikuśną konewkę na inne miejsce. Nigdy nie stawiała jej na lewo od drzwi. Konewka zawsze stała na wiekowym, zmurszałym kamieniu, a teraz przesunięto ją częściowo na sąsiedni. Jeszcze wczoraj wszystko było po staremu, uprzytomniła sobie. Pamiętała jednak, że przed wyjściem na pogrzeb też wyszła do ogródka zaczerpnąć trochę powietrza po nieprzespanej nocy. Postanowiła nawet, że musi coś zrobić z tym brzydkim kamieniem. Ostatecznie uznała, że konewkę musiała wczoraj przestawić Lucy. Poczuła jednak zimny dreszcz, więc czym prędzej uciekła do mieszkania i dokładnie zaryglowała drzwi. Zawsze je starannie zamykała, zdenerwowała się więc, gdy wychodząc dziś na patio, spostrzegła, że zamek był otwarty. Wyjątkowo nie zamknęła go wczoraj. Pamiętała też, że gdy już zasypiała, jakiś dziwny dźwięk poderwał ją na nogi i nawet zapaliła światła. Teraz zastanawiała się, czy przypadkiem nie miała wczoraj jakiegoś nieproszonego gościa. To dziwne, ale uznała, że nie mogła spać przez... Ryana Jennera.

Rozdział 55

Sammy Barber pracował w barze „Ruff-Stuff” w charakterze wykidajły od dwudziestej pierwszej aż do zamknięcia. Jego zadaniem była ochrona striptizerek przed pijanymi gośćmi oraz zapewnienie spokoju znanym osobom, które zawitały do lokalu. Robota nie była popłatna, za to Sammy nie rzucał się w oczy. Mógł też się wysypiać do woli w oczekiwaniu na poważne zlecenie. W sobotni wieczór Barber miał kiepski nastrój. Po wpadce z Farrell poczuł się niepewnie. Wróciło od dawna nieznane uczucie strachu, ponieważ znalazł się świadek, który dokładnie go opisał. A przecież Sammy miał już na swoim koncie dwa udane wepchnięcia ludzi pod pociąg. Za to udało mu się zrobić zdjęcie drzwi mieszkania doktorki, tych wychodzących na patio. Na fotografiach wyraźnie było widać, że ich oszklona część jest od środka zabezpieczona kratą. Bułka z masłem, pomyślał z satysfakcją. Doskonale wiedział, że wystarczy jedynie wyciąć otwór w szkle przy zamku i sięgnąć ręką do klamki. Gdyby się okazało, że drzwi wyposażono w zasuwkę, po prostu wytnie drugi otwór. Zaopatrzony w diament do cięcia szkła Barber około trzeciej w nocy zakradł się do ogródka doktor Farrell. Nie odmówił sobie przy tym drwin na temat płotku, który miał ją chronić przed intruzami. Drugie podejście do lekarki też mu się jednak nie udało, bo po ciemku wpadł na coś, narobił hałasu i paniusia włączyła światło. To pewnie jakaś kretyńska, ogrodowa ozdóbka, pomyślał. Rozdrażniony niepowodzeniem Sammy zaczął układać kolejne plany, gdy jego uwagę zwróciło dwóch mężczyzn, którzy zajmowali właśnie miejsca przy jednym ze stolików. Ich garnitury nie pasowały do ubrań stałych bywalców. Od razu uznał, że to gliny. Obsługujący gości kelner doszedł do tego samego wniosku i wymienił z Sammym spojrzenia. Obaj zrozumieli się bez słów. Z innego miejsca baru podniósł się mocno zawiany klient, który miał dobrze w czubie jeszcze przed przyjściem tutaj. Barber zorientował się natychmiast, że mężczyzna idzie prościutko do stołu, przy którym wraz ze swoim towarzystwem siedział jeden ze znanych raperów. Pijak postanowił działać, ponieważ przez ostatnie pół godziny w żaden sposób nie udało mu się zwrócić uwagi tamtego. Sammy niezwykle szybko jak na swoją tuszę ruszył naprzód i zagrodził facetowi drogę. - Będzie pan uprzejmy wrócić na swoje miejsce - odezwał się grzecznie, ściskając jednocześnie ramię mężczyzny. - Ale tam siedzi sam... - Facet spojrzał nieprzytomnym wzrokiem w górę i zaraz zrozumiał swój błąd. - Dobra, już dobra. Mykam z powrotem, szefuńciu - zapewnił i osunął się ciężko na krzesło. Barber też chciał odpocząć przy swoim stoliku, gdy jeden z elegantów przywołał go skinieniem dłoni.

- Zaczyna się - mruknął pod nosem. - Usiądź z nami na chwilę, Sammy - rzucił tamten i obaj policjanci pokazali odznaki. Wykidajło poznał Whelana, który nie tylko prowadził śledztwo przeciwko niemu, ale i zeznawał w sądzie. Doskonale też pamiętał, jak bardzo gliniarzowi nie podobał się wyrok uniewinniający. - Miło cię znowu widzieć - pozdrowił Barber Whelana. - O, pamiętasz mnie i widzę, że doskonale opanowałeś sztukę konwersacji. - Nic tu po was. Knajpa jest czysta. - Nie mamy wątpliwości, że mogliby tu wypoczywać kuracjusze, ale nam chodzi o ciebie - wyjaśnił drugi z detektywów, Forrest, i od razu przystąpił do ataku: - Czy możesz wyjaśnić, dlaczego zadałeś sobie tyle trudu i przebrałeś się przed odebraniem od nas samochodu? Chodzi o czwartek, kiedy to idąc za doktor Farrell, zapomniałeś zapłacić za parkowanie. Jako stary wyga Barber wiedział, że za nic nie może okazać teraz zdenerwowania, ale jego żołądek zareagował na słowa Forresta bolesnym skurczem. - Nie wiem, o czym mówicie. - Wiesz. Wszyscy wiemy. Mamy tylko nadzieję, że kobieta jest cała i zdrowa, bo w przeciwnym razie dobierzemy ci się do skóry. Poza tym, chcemy wiedzieć, kto cię wynajął do tej roboty. - Sammy, a dlaczego zaparkowałeś pod samym szpitalem? - rzucił Whelan. - Mamy zdjęcia z kamer, na których widać, jak twój samochód zabiera holownik. - Zgadza się, nie zapłaciłem za parkowanie i przez to wybuliłem kupę forsy na mandat. Czy to jest karalne? - Sammy był pewny siebie. Wiedział, że detektywi prowokują go, chcąc zbić z tropu. Uznał, że niczego na niego nie mają. - A tak przy okazji, czy znasz doktor Farrell? - dociekał Forrest. - Kogo? - Pewną kobietę, która wpadła lub została popchnięta wprost pod koła autobusu. Nie czytasz gazet? - Jakoś nie mam czasu. - A powinieneś, byłbyś na czasie. No to miej się, Sammy. - Detektywi wstali. Przesłuchanie dobiegło końca. Barber obejrzał się jeszcze za wychodzącymi gliniarzami i zdecydował, że da sobie spokój z doktor Farrell. Znał jednak faceta, który za sto tysięcy dokończy dzieła. Pogadam z Lanym, żeby stuknął babę, kiedy będę w pracy. To idealne alibi, uznał. Był pewien, że warto pozbyć się dziesięciu

procent z miliona, aby mieć czyste ręce. Trochę podniesiony na duchu przyznał jednak ze smutkiem, że po raz pierwszy w swojej długiej karierze płatnego zabójcy spaprał sprawę. Przez chwilę myślał nawet o zmianie zawodu. Być może tak zrobi, ale najpierw postanowił dokończyć to zlecenie. Wszak - jak powiedział Dougowi - zawsze dotrzymywał słowa.

Rozdział 56

Rosalie Garcia z mężem Tonym i synem Carlosem postanowiła odwiedzić w sobotę swoją siostrę, Marię Simmons, która wraz z mężem Tedem i trójką dzieci mieszkała w Bay Shore na Long Island. Przez ostatnie czternaście dni Tony nie miał chwili wytchnienia, wciąż woził gości i pracował w Waldorfie. Z początkiem października zaczynał się sezon imprez dobroczynnych. Opowiadając żonie o przyjęciach charytatywnych, które obsługiwał, mówił: - Niekiedy klienci opowiadają, na ilu bankietach muszą być każdego tygodnia. Myślę, że sporo ich to kosztuje. Był pogodny dzień, idealny na przejażdżkę. Tony lubił rodzinę żony, a do Bay Shore przyjadą pewnie jeszcze matka i brat pana domu. Ted otworzył sklep żelazny i dobrze mu się powodziło. Mieszkali w wielkim, ogrodzonym domu w stylu kolonialnym, toteż dzieciaki mogły się spokojnie bawić, bez obawy, że nagle wybiegną na ulicę. - Zapowiada się miły dzień - powiedziała Rosalie do męża, gdy wyjechali z tunelu Midtown i znaleźli się na drodze szybkiego ruchu. - Najadłam się strachu, kiedy Carlos złapał to przeziębienie. Na szczęście już od kilku dni nie ma kataru. - Spojrzała za siebie i zapytała: - No, jak tam, skarbie? Masz katarek? - Nie, nie, nie - powtórzył Carlos. - O! Nowe słowo! - Rosalie parsknęła śmiechem. - Ostatnio w kółko to powtarza - wtrącił Tony i postanowił coś jej powiedzieć: - Pamiętasz może, jak opowiadałem ci o pewnej starszej pani, którą zawiozłem do Rhinebeck? O tej, co mówiła, że znała babkę doktor Farrell. Wyobraź sobie, że przeczytałem we wczorajszej gazecie jej nekrolog. Dziś jest pogrzeb. - Niemożliwe!

- Tak, to wielka szkoda, bo bardzo ją lubiłem - odpowiedział i zaraz krzyknął: - Co jest?! Okazało się, że auto po naciśnięciu przez kierowcę pedału gazu nie przyspieszyło, lecz nagle stanęło w miejscu. Tony desperacko usiłował ponownie uruchomić silnik. Z tyłu narastał przeraźliwy pisk hamującej ciężarówki. Przed uderzeniem krzyknął: „nie!”, a Rosalie zdążyła jeszcze spojrzeć na syna. W chwilę potem ich samochód przyjął uderzenie wielkiej lory, której kierowca na szczęście zdążył poważnie zredukować prędkość. Wystraszeni rodzice obejrzeli się do tyłu, gdzie dwuletni Carlos z zaciętą miną usiłował uwolnić się od zapięcia fotelika. - Mały sądzi, że już dojechaliśmy - rzucił trzęsący się jeszcze Tony. Wciąż zaciskał ręce na kierownicy. Opanował się jednak i wyszedł z auta podziękować tamtemu kierowcy za uratowanie życia. Nie dość, że spowodowali olbrzymi korek na drodze, to dopiero trzy godziny później dotarli na miejsce. Najpierw czekali czterdzieści minut na pomoc drogową. Potem na Teda, który odebrał ich spod warsztatu mechanika. Otarcie się o śmierć popsuło humory dorosłym. - Niewiele brakowało - wycedziła Rosalie, spoglądając przez okno na roześmianego syna, którego zabawiał na huśtawce starszy kuzyn. - Musisz się pozbyć tego grata, Tony - bezceremonialnie zawyrokował Ted. - Wiem, że masz do spłacenia rachunki za leczenie syna, ale nie po to dziecko wyzdrowiało, żeby razem z wami stracić życie w wypadku samochodowym. Rozejrzyj się za czymś lepszym. Pożyczę ci, ile będzie trzeba. Tony był niezmiernie wdzięczny szwagrowi. Wiedział też, że ten nawet nie będzie chciał słyszeć o zwrocie długu. - Masz rację. Nie warto ryzykować. Prawdę mówiąc, mam już coś upatrzonego: dziesięcioletniego cadillaca starszej pani, którą niedawno woziłem. To wspaniały samochód, a wiesz, że znam się na tym - zachwalał Tony. - Może pali trochę więcej niż najnowsze auta, ale jest w idealnym stanie. I pewnie nie będzie drogi. - Czy mówisz o tej pani, którą dzisiaj chowają? - dopytywała się Rosalie. - Tak. Auto nikomu nie będzie już potrzebne, więc pewnie wystawią je na sprzedaż. - Przypilnuj sprawy. Teraz mało kto kupuje dziesięcioletnie cadillaki, więc może ci się udać zachęcał go Ted. Tony przyznał rację szwagrowi i pomyślał, że pani Morrow ucieszyłaby się z jego decyzji.

Rozdział 57

Peter Gannon musiał przejść szokującą dla niego procedurę pobierania odcisków palców, fotografowania i przeszukania łącznie z rozebraniem się do naga. Po wszystkim zaprowadzono go do aresztu, gdzie w przepełnionych celach hałaśliwi zatrzymani czekali na sprawy sądowe. Peter chciał wyć i wrzeszczeć. Pragnął przekonać wszystkich dookoła, że nienawidził Renée, ale jej nie zamordował. Czytając w niedzielę gazetę swojego nowego kolegi, dowiedział się o znalezieniu torby i stu tysięcy w swoim biurze. Zbyt otępiały, by móc zebrać myśli, przesiedziałby bezmyślnie całą niedzielę, gdyby późnym wieczorem nie zjawił się adwokat. - Nazywam się Harley Roth - przedstawił się mężczyzna o mocnym głosie, podając Gannonowi wizytówkę. Wciąż pogrążony w koszmarze Peter, jakby nie wierząc w to, co widzi, spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na przybyłego. Krępy, siwy facet miał na sobie granatowy garnitur, niebieską koszulę i krawat. Pozbawione oprawek szkła dopełniały obrazu. - Ile to będzie kosztować, bo tak się składa, że jestem goły. - Niemało, ale pana była małżonka zgodziła się ponieść wszelkie koszty. A zatem wszystko zawdzięczam Susan, pomyślał Gannon i poczuł jeszcze większe wyrzuty sumienia, że zamienił taką wspaniałą kobietę na Renée. - Rozumiem, że już pan wie o znalezieniu stu tysięcy dolarów w skrytce pańskiego biurka? - Może to głupio zabrzmi, ale nie przypuszczałem, że mam aż tak tajemnicze biurko - bezwiednie odparł Peter. Widząc jednak niedowierzanie na twarzy adwokata, wyjaśnił: - Cztery lata temu wynajęliśmy pomieszczenia w Time Warner Center na potrzeby naszej rodzinnej fundacji i firmy inwestycyjnej brata. Ponieważ dekoratorka wnętrz wspaniale wykonała swoją robotę, poprosiłem, aby zajęła się i moim gabinetem. Wtedy jeszcze nie miałem kłopotów i dysponowałem mieszkaniem przy Pięćdziesiątej Piątej Zachodniej. Dwa lata temu musiałem jednak wyprzedać część mebli. Biurko zostawiłem, choć nie miałem pojęcia o skrytce. - A jak się nazywała dekoratorka? - Nie wiem. - Jak to? Nie rozmawiał pan z nią, nie oglądał szkiców? - Gdzie mi tam do tego! Zrobiła fajne aranżacje u brata, więc dostała wolną rękę.

- To może chociaż negocjował pan cenę usługi? - Za wszystko zapłaciła fundacja, to znaczy dostałem grant z fundacji, w ramach którego mogłem pokryć takie wydatki. - Rozumiem. Nadal twierdzi pan, że nic nie wiedział o skrytce w szufladzie. - Przysięgam na wszystko. - Gannon schował twarz w dłonie. Miał już dość. - Nie pamięta też pan nazwiska dekoratorki, która wyszukała to biurko. - Niestety. Wszystkim zajęła się sekretarka brata i nigdy nie widziałem tamtej kobiety na oczy. Robiła swoje, gdy odpoczywałem z Renée - wyjaśnił i mozolnie przypominał sobie, gdzie wtedy pojechali. Na Bahamy, a dokładniej na Paradise Island, odkrył i o mało nie parsknął gorzkim śmiechem. - Dobrze byłoby znaleźć tę dekoratorkę. - Wszystko wie sekretarka brata, Esther Chambers. - Będę musiał z nią porozmawiać. Gannon miał wrażenie, że adwokat nie wierzy w ani jedno jego słowo. Sądził, że jest dla Rotha mordercą Renée Carter. Mając za sobą nieprzespaną noc, podczas której w kółko zajmował go problem nadużyć w fundacji, Peter zdecydował się odkryć karty: - Mam pytanie. Załóżmy, iż powiedziałem komuś, że mój brat wykorzystuje poufne informacje w obrocie giełdowym. A jestem pewien, że tak było. Czy ta osoba miałaby obowiązek zawiadomić Komisję Papierów Wartościowych? - A słyszał pan o Bernie Madoffie, oszuście wszech czasów? Jego synowie powinni zgłosić się do komisji zaraz po tym, gdy odkryli machlojki ojca. Byli jednak pracownikami jego firmy, a to wiele zmienia. Wszystko zależy więc, komu pan o tym powiedział. - Greg wysłuchał wykładu, lecz wciąż nie mógł się przełamać i wspomnieć o Renée. - A skąd pan ma pewność, że brat omijał prawo? - Kilka lat temu usłyszałem przypadkowe podziękowanie za forsę, które składał bratu jakiś facet z firmy „Ankofski Oil and Gas”. Dodał wtedy, że dzięki tej kasie mógł z rodziną pojechać na ferie do Europy. Rozmowa odbyła się mniej więcej w miesiąc po przejęciu firmy przez „Elmo Oil and Gas”. Akcje zdrożały wtedy trzykrotnie. - A jak zareagował pana brat? - Wściekł się na tamtego, kazał mu zamknąć jadaczkę i się wynosić. - Czy pan Gannon zorientował się, że pan wszystko słyszał? - Nie. Choć stałem blisko, udawałem głupiego, ale jestem przekonany, że fundusze Grega sporo zarobiły na informacji o tym przejęciu. A tak w ogóle, niech pan powie, czy groziłoby mi coś, gdyby

wyszły na jaw postępki brata? - Myślę, że byłoby lepiej, abyśmy skoncentrowali się na obronie przed zarzutem morderstwa - odparł Roth ze wzgardą. - Byłbym niezmiernie wdzięczny, gdyby zechciał pan sobie przypomnieć, co się działo przez piętnaście godzin pańskiego zamroczenia alkoholowego do chwili przebudzenia się w biurze. Chciałbym też porozmawiać o torbie, w której pani Carter dostała pieniądze. Przedmiot odpowiadający opisowi przekazanemu przez pana policji znaleziono w koszu na śmiecie stojącym pod pana biurkiem. - Czy to nie dziwne, że schowałem forsę, a torbę po prostu wyrzuciłem do kosza? - I ja zwróciłem na to uwagę, choć po pijanemu można zrobić wszystko. Teraz zajmiemy się czymś innym. Spróbuję ustalić, co się działo w barze, w którym spotkał się pan z panią Carter. Zbadam też, czy w innych barach w okolicy miejsca zabójstwa nie widziano pana samego. - To jest po pożegnaniu Renée? - zapytał Peter, ale adwokat już wstał, zbierając się do wyjścia. - Staram się też o zmniejszenie kaucji z pięciu do dwóch milionów. - W tej materii liczę na brata. - Ja również, ale musi pan wiedzieć, że jest ktoś inny, kto już zgodził się wpłacić te pieniądze. - Susan? - Tak. Pani Gannon ma niezachwianą wiarę w pańską niewinność. Jest pan prawdziwym szczęściarzem, mając taką kobietę po swojej stronie. Peter spojrzał za wychodzącym adwokatem. W chwilę potem poczuł klepnięcie w ramię i usłyszał bezceremonialną zachętę strażnika: - Ruszaj!

Rozdział 58

W sobotę przed pójściem spać doktor Farrell starannie sprawdziła zamki przy tylnych drzwiach mieszkania. Dla pewności dodatkowo zablokowała krzesłem klamkę drzwi prowadzących do kuchni. Porozmawiała też ze znajomymi o systemach alarmowych, jakie mieli u siebie, i od razu zamówiła pilną instalację „najlepszego produktu” w firmie specjalizującej się w tej branży. W zestawie miała

być kamera monitorująca patio. Po tym wszystkim poczuła się nieco lepiej, choć całą noc śnił jej się ojciec. Sen o wspólnym wyjściu do katedry Świętego Patryka, gdzie poszli trzymając się za ręce, był tak realny, że aż się obudziła. Chyba nie doceniałam taty, rozmyślała, przygotowując kawę. Teraz widzę, jak bardzo kochał mamę. Choć był przystojny, po jej śmierci z nikim się już nie związał. W ostatnim roku życia mama bardzo chorowała. Po jej śmierci ojciec zainteresował Monice dodatkowymi zajęciami szkolnymi i często zabierał dziesięcioletnią dziewczynkę na wycieczki do Nowego Jorku. Bywali w teatrze, na koncertach, w muzeach, zwiedzali interesujące miejsca, lecz zawsze towarzyszył im smutek... Do tego ojciec był wspaniałym gawędziarzem, wspominała z uśmiechem. Zabrał ją kiedyś do Rockefeller Center, żeby obejrzeć świąteczne drzewko, i opowiedział wszystko o pierwszej choince, którą tu przed laty ustawiono. Mówił, że była dużo mniejsza niż teraz, lecz i tak podczas wielkiego kryzysu początków XX wieku robotnicy ubierający ją bardzo się cieszyli, że znaleźli zajęcie. Edward Farrell zawsze dużo wiedział o miejscu, do którego się wybierał. Ale choć był miłośnikiem historii, nie mógł odnaleźć śladów swoich krewnych w przeszłości. Jego córka dopiero teraz, gdy znalazła się tak blisko rodzinnej tajemnicy, zrozumiała, jak bardzo zależało ojcu na sukcesie. Pamiętała, że niekiedy żartowała sobie z ojca, mówiąc: „A może jesteś synem księcia Windsoru z nieprawego łoża? Tylko co by na to powiedziała królowa Elżbieta?”. Wtedy sądziła, że jest dowcipna. Jaka szkoda, że pani Morrow zmarła tak niespodziewanie. Wystarczyłby jeden, jedyny dzień... Monica zadzwoniła do szpitala, gdzie dowiedziała się, że Sally przespała całą noc bez kłopotów. Miała wprawdzie nieco podwyższoną temperaturę, ale nie kaszlała. Pielęgniarka zapewniła, że z dnia na dzień mała czuje się coraz lepiej. Powiedziała też, że do szpitala próbują się wcisnąć dziennikarze, ale na razie sobie z tym radzi. - To dobrze. Gdyby coś się działo z małą, dzwoń od razu. I nie wpuszczaj do niej żadnych reporterów. Niezadowolona z zainteresowania mediów dziewczynką, włożyła ugotowane jajko do kieliszka i ustawiła na talerzyku obok tostu. Wciąż myślała o ojcu. Wspominała zarówno kolejny wyjazd do Nowego Jorku na niedzielną mszę o dziesiątej piętnaście, jak i przygotowaną przez tatę niespodziankę. Takie wspólne wycieczki pomagały im obojgu. Tak bardzo poruszyły ją wspomnienia, że postanowiła jeszcze dziś pójść do katedry na mszę o dziesiątej piętnaście. Tym sposobem chciała na chwilę powrócić do czasów dzieciństwa. Pomyślała jednak także o kimś innym. Przez chwilę bowiem zastanawiała się, co też porabia Ryan z narzeczoną. Zaraz jednak skarciła się za własną głupotę. Musiała sama zorganizować sobie wieczór.

Wczorajszy się nie udał, ponieważ film, na który poszła do kina, okazał się kiepski. Zupełnie nie rozumiała, jak można było wypisywać pozytywne recenzje o czymś takim. Zastanawiała się, czy nie zaprosić do siebie kilku osób, bo chętnie ugotowałaby coś smacznego, a ostatnio nie miała na to czasu. Po namyśle odrzuciła jednak i ten pomysł. Niespiesznie wypiła drugą kawę, przeczytała gazetę i kwadrans później była już w drodze do katedry. Zajęła miejsce w lewej nawie, gdzie zawsze siadali z tatą. Wczoraj przyszła tu z nadzieją, że uda jej się poznać rodzinną tajemnicę. Dziś po tej nadziei nie było śladu. Nie wierzyła, że jeszcze kiedykolwiek ktoś opowie jej o dziadkach. Nieoczekiwanie przypomniała sobie, co ją tak wcześniej męczyło. Powiedziała Susan Gannon, że Sally była w krytycznym stanie, kiedy opiekunka przywiozła ją do szpitala. To właśnie dzięki niej mała przeżyła. Nie zdarzył się żaden cud; dziewczynkę uratowało szybkie działanie i właściwe leki. Gdy chór zaśpiewał „Słyszałem twe nocne wołanie”, Monica zakpiła w duchu, że miała tej nocy wystarczająco dużo wrażeń. Powróciła myślami do swoich zeznań w New Jersey, pamiętając, że szukała medycznego wyjaśnienia przypadku Michaela O’Keefe’a. Ryan także przejrzał dokumentację i potwierdził jej diagnozę. Uważała go za zdolnego neurochirurga, a siebie za dobrego pediatrę. Jednak do dziś nie znalazła w opisie odpowiedzi na zagadkę, jaką stanowiło wyzdrowienie małego pacjenta. Myślała przez chwilę o fundatorce szpitali dla dzieci, siostrze Catherine. Była dumna, że też pomaga małym pacjentom, bo uratowała Sally i wyleczyła Carlosa. Opowiadając o przypadku Michaela, przyrzekła mówić całą prawdę. I tak było. Postanowiła jednak ponownie zbadać chłopca. Nie widziała go przecież od dobrych trzech lat. Pogrążona w rozważaniach, zapomniała, gdzie i po co przyszła. Jej myśli wciąż krążyły wokół Michaela. Jego rodzina przeprowadziła się z Manhattanu do Mamaroneck już po odkryciu choroby. Tam nowotwór zanikł... Te rozważania zajęły jej resztę czasu, a zaraz po wyjściu z katedry zadzwoniła do rodziców Michaela. - Dzień dobry, mówi Monica Farrell. Czy to pani O’Keefe? - Witam, miło znów panią słyszeć, pani doktor - odpowiedziała matka Michaela. - Telefonuję do państwa, ponieważ chciałabym rzucić okiem na syna. Czy mogłabym podjechać? To nie zajmie dużo czasu. - Ależ oczywiście. Może dzisiaj po południu? - Wspaniale. - Czy pani wizyta jest związana z procesem beatyfikacyjnym siostry Catherine? - Jak najbardziej.

- W takim razie czekamy. I jeszcze jedno, czy przyjedzie pani samochodem? - Tak, mam auto. - Niech pani pomyśli, co za zbieg okoliczności. Wczoraj był u Michaela doktor Jenner, który też zgodził się zostać świadkiem. Czy zna pani może tego miłego lekarza? - Tak, znam go, i to całkiem dobrze - odpowiedziała, choć jego nazwisko wywołało jedynie ból. Dwie godziny później doktor Farrell siedziała z Richardem i Emily O’Keefe przy kawie i kanapkach. Pomimo lekkiego zakłopotania, ośmioletni Michael dzielnie odpowiadał na wszystkie pytania. Pochwalił się, że lubi baseball, a zimą chce spróbować jazdy na nartach. Zapewnił, że nie dostrzega żadnych śladów choroby. - Trzy miesiące temu byliśmy na rezonansie. Zdjęcie, zresztą jak wszystkie poprzednie, wykazało, że syn jest zdrowy - wyjaśniła pani O’Keefe i widząc, że chłopiec nie może już usiedzieć spokojnie, zwróciła się do niego: - Widzę, że chcesz iść do Kyle’a. Dobrze, szykuj się. Tata cię do niego zaprowadzi, a potem przyjdzie cię odebrać. - Dziękuję i do widzenia, pani doktor. Fajnie było znów panią zobaczyć. Mama powiedziała, że pani dobrze się mną opiekowała - powiedział chłopiec z uśmiechem, który zdradził brak dwóch mlecznych jedynek, i zniknął. - Michael, zaczekaj na mnie - polecił ojciec, wstając od stołu. - Chyba nie zrobiłam aż tak dużo - zaprotestowała lekarka. - Wręcz przeciwnie. To pani zdiagnozowała guza i poradziła, żeby zrobić dodatkowe badania w Cincinnati. A przede wszystkim niczego pani przed nami nie kryła, dzięki czemu wiedziałam, że mogę liczyć już tylko na cud.

- A dlaczego wybrała pani siostrę Catherine? - Moja krewna pracowała jako pielęgniarka w szpitalu zbudowanym ze składek, które zebrała siostra Catherine. Opowiadała mi o zakonnicy, która traktowała wszystkie dzieci jak własne i tak żarliwie się za nie modliła. Kuzynka mówiła o darze uzdrawiania i swoistej aurze siostry Catherine. Od razu więc sobie o niej pomyślałam. - Pamiętam naszą rozmowę. Było mi tak przykro. - Ale wciąż obstajesz przy swoim, Monico - pani O’Keefe zwróciła się do niej po imieniu - i szukasz medycznych przyczyn wyzdrowienia Michaela, prawda? Boisz się, że któregoś dnia choroba wróci. - To prawda - odpowiedziała niechętnie doktor Farrell. - A czemu nie chcesz uznać cudu? - Nie chodzi o to, że się nie zgadzam z ich istnieniem. Po prostu dawniej tak tłumaczono sobie zjawiska, które obecnie można wyjaśnić naukowo. - A czy można wyjaśnić w ten sposób fakt cofnięcia się złośliwego nowotworu mózgu? - Dzisiaj nie można i to właśnie mnie martwi. - Doktor Jenner, który jest cenionym neurochirurgiem, też nie może znaleźć naukowego wytłumaczenia tego, co się stało. Ale nawet jeśli on złoży zeznania, to i tak minie dużo czasu, zanim proces się zakończy. Michaela czeka jeszcze kilka lat dokładnych badań. Pan doktor jest zdania, że być może upłynie nawet pięćdziesiąt lat, zanim uda się wyjaśnić ten przypadek - wyjaśniła matka Michaela i ujęła dłoń Moniki. - Wydaje mi się, że prowadzisz jakąś wewnętrzną walkę, choć skłaniasz się ku akceptacji mojej wersji ustąpienia choroby. Jesteś już gotowa uznać, że nasz jedyny syn jest ciągle z nami dzięki wstawiennictwu siostry Catherine.

Rozdział 59

Esther z niedowierzaniem i ciężkim sercem przeczytała od deski do deski wszystkie artykuły dotyczące Petera Gannona, zamieszczone w sobotniej prasie. Coś takiego nie mieściło jej się w głowie. Po prostu nie wierzyła, żeby ten spokojny człowiek mógł na kogokolwiek podnieść rękę. Już prędzej wybuchowy Greg. Miała też ogromne poczucie niesmaku, gdy dowiedziała się, że Peter ani razu nie widział własnej córki i nie odwiedził jej w szpitalu. Ester żałowała też małej Sally, której

ojciec siedział w areszcie, a nikt z rodziny zmarłej matki nie palił się do opieki nad dzieckiem. Greg w oficjalnym komunikacie prasowym oświadczył, że uważa brata za niewinnego i jest pewien pomyślnego zakończenia sprawy. Esther całym sercem podpisywała się pod tymi słowami. Długoletnia sekretarka Gannona doskonale znała Petera i wiedziała, że choć bez opamiętania trwonił pieniądze fundacji, to nie byłby zdolny do zamordowania kobiety i zapakowania ciała do worka. W poniedziałek Esther zjawiła się w biurze dużo wcześniej niż zwykle. Chciała w ten sposób uniknąć ciekawskich spojrzeń innych pracowników, którzy mogli sądzić, że ona wie więcej o całej tej sprawie. Próbowała zachować spokój, nic z tego jednak nie wychodziło. Z obawą pomyślała o wysłanym do Arthura Salinga ostrzeżeniu i zastanawiała się, czy Greg może wpaść na jej trop. Jeżeli teraz straci tego inwestora, będzie musiał ogłosić upadłość. Wciąż nie do końca przekonana, że dobrze zrobiła, pomyślała, że inspektorzy z Komisji Papierów Wartościowych i Giełd nie pochwalą jej za to. Nie mogła jednak spokojnie patrzeć, jak Saling wpada w zastawione na niego sieci. Z pewnością straciłby cały kapitał. Oczywiście Esther było szkoda wszystkich, którzy powierzyli swoje pieniądze Gregowi, ale tym razem musiała działać. Kątem oka dostrzegła zbliżającego się szefa i z trwogą wyobraziła sobie, jak Saling wchodzi z jej listem w ręku. Greg z impetem otworzył drzwi i niemiłym głosem zapytał, czy Esther zna ostatnie wiadomości. - Oczywiście i jest mi bardzo przykro z tego powodu. Uważam jednak, że Peter jest niewinny. Doskonale panowała nad głosem. - Pewnie będziemy dziś mieli kupę telefonów w tej sprawie. Wszystkich dziennikarzy odsyłaj do Jasona. Niech zapracuje na swoje honorarium. - Rozumiem. - I dziś nie ma mnie dla nikogo, choćby dzwonił papież. Z Watykanu to już na pewno nikt nie będzie tu wydzwaniał, pomyślała Es. Wchodząc do gabinetu, Greg dodał, że zakaz nie dotyczy Artura Salinga, z którym zamierzał się spotkać po południu. Esther o mało nie spadła z krzesła. Przypomniała mu, że jutro ma spotkanie z lekarzami z Greenwich. - O której? - zapytał. - O jedenastej. - Trzeba je odwołać - zadecydował od razu. - Panie Gannon, jeśli wolno. To chyba nie jest najlepszy pomysł. I tak są źli, że nie dostali obiecanych pieniędzy. Może lepiej będzie porozmawiać z nimi i wyjaśnić sprawę. Inaczej mogą

pójść do prasy, a tego nam nie trzeba. - Jak zawsze masz rację - odparł po chwili namysłu Greg. - Zawiadom Hadleya i Langdona. Niestety, mojego brata nie będzie. - Czy sam zawiadomi pan małżonkę o spotkaniu, czy też ja mam to zrobić? Grega zatkało. - Pani Gannon jest ostatnio bardzo zajęta. Wątpię, żeby znalazła czas - rzucił wściekły. Po co tyle hałasu, skarciła go w myślach. Czyżbyś już słyszał o kochasiu żonki, pokpiwała. Swoją drogą ciekawe, kto zacz i czy Pamela tak łatwo zrezygnuje z wypraw do Cartiera.

Rozdział 60

Oprócz chwili względnego relaksu podczas obiadu z Langdonem doktor Hadley nie zaznał w ten weekend spokoju. Wciąż prześladował go wyraz twarz Olivii tuż przed śmiercią. Nie mógł uwierzyć, że wplątał się w taką historię. Miał przecież własną praktykę i dobrą pensję w fundacji. Pocieszała go jedynie myśl o forsie, otrzymanej na rzekomy ośrodek badawczy, którą umieścił w szwajcarskim banku. Korzystając ze strumienia pieniędzy płynącego z patentów Alexandra Gannona, Hadley wynajął kilka pomieszczeń, byle jak je wyposażył, opłacił laborantów i nazwał to Kardiologicznym Centrum Badawczym. To dzięki Langdonowi, który podsunął ten pomysł, udało mu się zgromadzić majątek. Przyda się, gdyby oskarżono mnie o morderstwo, uznał teraz. Doug nie był lepszy. Przez dziesięć lat działalności w zarządzie brał z fundacji niewielką pomoc na prawdziwe badania i dużo większe kwoty na swoje „kliniki”, w których zatrudniał po jednej osobie, i to na pół etatu. Oczywiście nadwyżki lądowały ostatecznie w jego kieszeni. Gannonowie, niczego nie podejrzewając, akceptowali wszystkie pomysły obu lekarzy. Za bardzo byli skupieni na zaspokajaniu własnych zachcianek, żeby przejmować się odpływem funduszy. Hadley i Langdon postanowili robić to samo. Osiem lat temu Doug poznał Grega z Pamelą i ten całkiem oszalał. Szybko załatwił rozwód i zaraz ożenił się z nową ukochaną. Wprowadził ją też do zarządu fundacji. Od tego czasu mogła odstawiać wielką panią, często zastępując męża na przyjęciach charytatywnych. Hadley wiedział, jak bardzo

wzrosły wydatki Grega po ślubie z Pamelą. A na dodatek przez ostatnie cztery lata Peter przechwalał się swoimi przedsięwzięciami niezwiązanymi z teatrem, choć w rzeczywistości cała forsa z fundacji szła na jego nieudane musicale. Clay podobnie jak Langdon był rozwodnikiem. Jednak z uwagi na tryb życia nigdy nie tęsknił za damskim towarzystwem. Natomiast kobietom podobała się jego troskliwość i umiejętność prowadzenia rozmowy na każdy temat. W przeciwieństwie do Langdona, który był kobieciarzem, Clay po pięćdziesięciu latach życia uznał, że odpowiada mu samotność. Hadley wciąż myślał o Olivii. Ba! Zaczynał nawet za nią tęsknić, przecież byli dobrymi przyjaciółmi. Pamiętał, jak bardzo mu wierzyła. Często chodzili razem do teatru albo na obiad. Clay leczył też jej matkę. Wspominając ją, żałował, że pani Regina odkryła przed nim rodzinną tajemnicę. Miał też pretensje do Olivii, że nie zniszczyła dokumentów dotyczących Catherine. Gdyby tak się stało... Ale co by to zmieniło? Niestety, nie miał pewności, co Olivia zrobiła z tymi papierami. Przeszukał całe jej mieszkanie, ale niczego nie znalazł. Ponieważ nawet w sejfie ich nie było, doszedł do wniosku, że jednak wszystko zniszczyła. Szkoda, że ta Farrell zadzwoniła we wtorek. Olivii i tak niewiele życia pozostało na tym świecie. Wszystko przebiegłoby w sposób naturalny, a tu bach! Farrell plus Catherine! Hadley zastanawiał się też, czy artykuły o Peterze czasami nie ściągną czyjejś uwagi na fundację. Gdyby ktoś bliżej przyjrzał się księgowości, trzeba by zwijać żagle. Doug sądził, że Gregowi uda się tak spreparować dokumentację, żeby upadek fundacji można było zwalić na pogarszającą się koniunkturę i kilka nietrafionych inwestycji. Jednak Hadley obawiał się innego scenariusza. W razie czego „wykryje” u siebie chorobę serca, zamknie praktykę i wyjedzie z kraju. Od razu poczuł się lepiej. O siódmej zamówił obiad ze znajdującej się na dole restauracji, zjadł wszystko z apetytem, wyrzucił z pamięci Olivię i spokojnie zasnął. W poniedziałek doktor Hadley przyszedł do pracy o dziewiątej trzydzieści. Sekretarka poinformowała od razu, że dzwoniła pani Sophie Rutkowski, która za kwadrans będzie telefonować ponownie. Początkowo nie skojarzył, o kim mowa, lecz zaraz sobie przypomniał, że tak się nazywała sprzątaczka Olivii. Pomyślał, że chodzi o pięć tysięcy dolarów, które dostała w spadku od zmarłej. Jednak rozmowa dotyczyła czego innego. - Panie doktorze, chciałam zapytać, czy nie wziął pan czasami zakrwawionej poszewki z mieszkania pani Morrow? Po prostu chciałabym ją wyprać, żeby pościel był kompletna. Pani Olivia lubiła porządek. Jeżeli tak, to czy mogę ją odebrać?

Rozdział 61

Susan Gannon pracowała w znanej firmie prawniczej mieszczącej się w budynku przy Park Avenue, zajmowanym niegdyś przez linie lotnicze Pan Am. Na dwunastym piętrze tego samego budynku mieściły się biura kancelarii adwokackiej Harleya Rotha. Spotykając się czasami na korytarzu, żartowali, że z przyzwyczajenia nie używają nowej nazwy kompleksu - MetLife Building. Szukając najlepszego obrońcy dla Petera, Susan rozmawiała z kilkoma znajomymi adwokatami, którzy jednoznacznie wskazali na Rotha. Tylko jeden z rozmówców chciał sam poprowadzić sprawę. W poniedziałek o dwunastej Susan siedziała w biurze Rotha. Harley zamówił kanapki i opowiadał o wizycie u Gannona. - Peter jest zdołowany i chyba nie bardzo sobie jeszcze zdaje sprawę z tego, w co wdepnął. Twierdzi jednak, że nie miał pojęcia o skrytce. Godzinę temu zadzwoniłem więc do sekretarki jego brata. - Wiem, Esther Chambers. I co? - Ona też nic na ten temat nie wiedziała. Pamiętała za to, że sprzedawca zażądał, cytuję: „kosmicznej ceny”. - A jak nazywała się dekoratorka? - Pani Chambers nie przypomniała sobie jej nazwiska, ale stwierdziła, że kobieta przeszła już na emeryturę i większość czasu spędza we Francji. Obiecała poszukać kontaktu do niej i oddzwonić. Zapewniła, że ze wszystkich sił pomoże Peterowi. - Cała ona. A powiedz mi, jak wygląda sam proces i jakie są szanse na uniewinnienie. - Gdyby dziś odbyła się rozprawa, Petera z pewnością uznano by za winnego. Na szczęście to nam nie grozi. Podsumujmy fakty: wyszedł z baru za panią Carter i jak sam mówił, wtedy była cała i zdrowa. Załóżmy jednak, że tak nie było. Co się zatem stało? Z pewnością nie ciągnął za sobą jednocześnie i torby z pieniędzmi, i ciała tej kobiety. Trzeba poszukać kogoś, kto mógł go wtedy widzieć. - Na miejscu detektywów sprawdziłabym, czy Peter nie zamawiał taksówki. - I pewnie to robią. Trzeba jednak pamiętać, że nocą często jeździ się na łebka. Kto wie, czy Peter nie skorzystał z takiej okazji. Może wsiadł sam, a może z panią Carter. Nie należy też wykluczać, że ta kobieta sama zatrzymała jakieś auto i nim odjechała. Muszę ci też powiedzieć, że moi ludzie byli już w tamtym barze. Otrzymaliśmy namiary na stałych bywalców i spisujemy ich relacje. Ktoś mógł zauważyć torbę z pieniędzmi i nią się zainteresować. Wystarczyło wyjść za kobietą i zaproponować jej odwiezienie do domu. Przy okazji musisz wiedzieć, że w samochodzie twojego byłego męża nie ma żadnych śladów przewożenia pani Carter. Ani żywej, ani martwej - wyjaśnił i spojrzał na Susan, w której oczach wyraźnie zarysowała się nadzieja. - Nie zapominaj, że policja może też znaleźć

świadka, który widział idącą na wschód Renée i ścigającego ją Petera. - Dlaczego „na wschód”? Przecież mieszkała na West Side i na pewno nie miała zamiaru iść pieszo przez most z torbą pełną pieniędzy. - Na razie szukamy jakiegoś punktu zaczepienia. Moi współpracownicy sprawdzą wszystkie bary w okolicy i popytają, czy ktoś nie widział gdzieś Petera. Miejmy nadzieję, że wszedł do któregoś i był sam. To wszystko - zakończył Roth. Wstał i włożył do torebki plastikowy talerzyk, na którym leżały kanapki. - To był mój obiad - zażartował na koniec. Susan skubnęła jedynie swoje jedzenie i wyrzuciła resztę do kosza. Tam też powędrował pusty kubek po kawie. Wstając od stołu, zabrała torebkę i świeżo kupioną książeczkę dla dzieci. Widząc pytający wzrok kolegi, wyjaśniła: - Wybieram się do szpitala odwiedzić córeczkę Petera. Nie znam się na takich prezentach, ale w księgarni poradzono mi, że to idealna rzecz dla dziecka w jej wieku. Jak wrócę, to ci powiem, czy trafiłam.

Rozdział 62

Ryan wracał do domu po wizycie u państwa O’Keefe. Wciąż jeszcze nie wierzył, że może już być sam, jednak gdy otworzył drzwi, okazało się, że Alice wyjechała. Na stoliku leżał list, w którym „kuzynka” pisała, aby się nie spieszył i nie uciekał za wszelką cenę do nowego lokum. Tłumaczyła, że nic się nie stanie, jeśli jeszcze trochę pomieszkają razem. Liścik kończył się słowami: „Było fajnie i będę za Tobą tęskniła. Całuję A.”. Rozejrzał się dookoła zirytowany. Co prawda nie było jego współlokatorki, ale została nowa aranżacja salonu. Alice ustawiła dwa fotele przed kanapą, a swobodnie wiszące dotąd zasłonki odsunęła na boki, przez co odsłoniła okno i tym samym rozjaśniła pokój. Ponadto ustawiła książki w idealnie równych rzędach w szafkach stojących po obu stronach kominka. Ryan nie czuł się za dobrze w tym nowym wnętrzu. Kolejne niespodzianki czaiły się w jego pokoju. A były to dwie nowe lampki nocne i utrzymana w brązowo-beżowej tonacji kołdra. Notatka bez podpisu, choć skreślona znajomym charakterem pisma, głosiła: „Stare lampy były okropne. Zlikwidowałam też Twoją staromodną kołdrę. Wstydź się, taką samą miała moja babka”. Czyżby starsza pani też miała ciągoty artystyczne, zastanawiał się Ryan, utwierdzając się w

słuszności decyzji o zniknięciu stąd. Jednak dzisiaj, po porannych wizytach w agencjach nieruchomości i wyjeździe do Mamaroneck, już nigdzie się nie wybierał. Zgłodniał nieco, więc zajrzał do lodówki, czego natychmiast pożałował. Na kartce przyklejonej do żaroodpornego naczynia z lazanią stało jak wół: „Podgrzewać przez czterdzieści minut w temperaturze 177 stopni”. Obok, w miseczce, czekała sałatka z cykorii, a na kolejnej kartce Alice uprzedzała, że dodała do niej sosu majonezowego z czosnkiem. Ryan złapał się za głowę, współczując wszystkim facetom, którym przyszło albo przyjdzie dzielić mieszkanie z tą kobietą. Ktoś powinien zwrócić jej uwagę, że należy nieco odpuścić, pomyślał. Jednocześnie, znając przysłowie o darowanym koniu, pokornie wykonał wszystkie instrukcje i niebawem czytał gazetkę przy wspaniałym jedzeniu Alice. Jadąc rano do Mamaroneck, usłyszał w radiu, że w nocy może się ochłodzić. Wracając z kuchni do pokoju z drugą kawą, poczuł, że istotnie robi się zimno. Mieszkał w starym, wysokim mieszkaniu. Na szczęście miał gazowy kominek, który po włączeniu dobrze nagrzewał pomieszczenie. Przyglądając się tańczącym płomieniom, Ryan wrócił myślami do O’Keefe’ów. Matka Michaela mówiła o szybkiej i trafnej diagnozie doktor Farrell. Chwaliła też otwartość lekarki. Ryan nie mógł wyjaśnić poprawy stanu dziecka. Pierwsze zdjęcia z tomografu wskazywały na tak zły stan zdrowia chłopca, że rodzice zdecydowali się nie męczyć synka i zrezygnować z dalszych badań. Czekali już tylko na jego zgon. Właściwie to ojciec pogodził się z losem, ale matka chłopca wierzyła w interwencję siostry Catherine. Po roku zdecydowali się na wizytę w szpitalu z Michaelem. Jego lekarka była zaskoczona doskonałymi wynikami. Wszystkie zdjęcia wykazały ustąpienie guza. Ojciec początkowo nie wierzył. Później ogarnęła go euforia. Matka przypisywała uzdrowienie dziecka zmarłej zakonnicy. Rozmawiając z państwem O’Keefe, Ryan przyznał się im, że ma zamiar zeznawać w procesie beatyfikacyjnym. Zapewnił też, że Michael prędzej umrze ze starości niż na raka. W poniedziałek postanowił zadzwonić do Metuchen. Patrząc na komputerowy monitor, przeglądał oferty mieszkaniowe. Na razie jednak nie znalazł nic ciekawego. Niezrażony szukał dalej, bo chciał jak najszybciej stąd uciec. W niedzielę rano poszedł obejrzeć kilka ciekawszych propozycji. O szesnastej, gdy miał już dosyć, trafił na idealne miejsce: przestronne, czteropokojowe mieszkanie w Soho, z widokiem na rzekę. Właściciel, fotograf, wyjeżdżał na pół roku z kraju, postawił tylko jeden warunek: żadnych zwierząt i żadnych dzieci. - Na szczęście nie mam ani jednego, ani drugiego. Przynajmniej na razie. I obiecuję, że to się nie zmieni przez najbliższe sześć miesięcy - zapewnił go doktor Jenner. Zadowolony, że trafiła mu się dobra okazja, Ryan przespał spokojnie całą noc i w poniedziałek o siódmej rano stawił się w szpitalu. Tam, ze względu na konieczność zoperowania ofiary wypadku drogowego, musiał odłożyć planowe zabiegi. Zajął się młodym biegaczem potrąconym przez kierowcę, który zamiast skupić się na drodze, pisał SMS-a. Dopiero kwadrans po szóstej Ryan

zadzwonił do doktor Farrell. - Proszę się nie trudzić. Już odebrałam dokumenty Michaela O’Keefe’a z pańskiego gabinetu oświadczyła Nan. - A to czemu? - zirytował się. - Planowałem sam to załatwić. Proszę mnie połączyć z doktor Farrell. Niezręczna cisza, która nagle zapadła, wyjaśniła mu wszystko. - Bardzo mi przykro, ale pani doktor już nie ma - odpowiedziała sekretarka, lecz na nieszczęście jej szefowa właśnie żegnała wychodzącego pacjenta, co Ryan usłyszał. - W takim razie, proszę przekazać doktor Farrell, żeby każąc pani skłamać, sama bardziej uważała Ryan wściekł się i rzucił słuchawką.

Rozdział 63

W poniedziałek doktor Farrell miała umówionych tylu pacjentów, że przyszła do pracy wcześniej niż zwykle. Gdy otworzyła drzwi gabinetu, Nan i Alma przygotowywały się do pracy. Sekretarka od razu spytała o Sally. - Mała czuje się dobrze. Nawet za dobrze, więc nie będę mogła zbyt długo trzymać jej na oddziale. - I dotąd nie zgłosił się nikt z rodziny? - pytała Alma. - Niestety nie. Przeczytałam też, że nawet gdyby Peter Gannon wyszedł za kaucją i tak nie będzie mógł na razie odwiedzać córki. Nic też nie wiadomo o krewnych Renée Carter. Choć jeśli są tacy sami jak ona, to lepiej, żeby Sally do nich nie trafiła. O dziesiątej, gdy miała już poprosić kolejnego pacjenta, zadzwoniła Nan. - Ma pani gości. Czekają w biurze - oznajmiła. Monica wiedziała, że musi chodzić o coś ważnego, inaczej Nan nie zawracałaby jej głowy w takim młynie. W biurze zastała dwóch nieznajomych mężczyzn. - Dzień dobry. Widzę, że ma pani dużo pacjentów, więc będę się streszczać - powiedział jeden z nich. - Jesteśmy z policji. Nazywam się Carl Forrest, a to jest Jim Whelan. Przyszliśmy w sprawie tamtego wypadku, bo mamy już pewność, że została pani celowo popchnięta. Szpitalne kamery

zarejestrowały znanego nam typa, który panią śledził. - Co takiego? Kto to jest i dlaczego chciał mnie zabić? - zapytała zszokowana. - To niejaki Sammy Barber. Czy pani go zna? - Nigdy o nim nie słyszałam. - Nic dziwnego, bo to płatny zabójca. A może domyśla się pani, kto chciałby pani śmierci? Może to ktoś z rodziców? Leczyła pani jakieś dziecko, którego nie udało się uratować? - Wykluczone! - A może chodzi o pożyczone lub nie oddane pieniądze? - Nie mam ani długów, ani dłużników. - A odrzucony adorator, zawiedziona miłość czy coś w tym stylu? - dociekał Forrest i widząc jej wahanie, dodał: - No, śmiało. Chyba trafiłem. - To stara sprawa. - Kto to taki? - To zły trop. Nie zamierzam zepsuć mu opinii w nowej pracy. - Jednak zastanawia się pani, czy to nie on mógł panią śledzić - naciskał Forrest. Przyciśnięta do muru Monica zebrała myśli. - Ten ktoś, o kim pomyślałam, ożenił się z moją przyjaciółką. Kiedyś był adwokatem mojego ojca. Owszem, narozrabiał, ale cztery lata temu, i to w Bostonie. Teraz jest po rozwodzie, przyjechał do Nowego Jorku i zamieszkał na Manhattanie. Pomaga mi w odnalezieniu naturalnych rodziców mojego ojca, który został adoptowany w dzieciństwie. To przyjaciel. - A jak się nazywa? - Scott Alterman. - Kiedy widziała go pani ostatni raz? - W czwartek wieczorem. Zadzwonił od razu po usłyszeniu w radiu informacji o moim wypadku. Powiedziałam, żeby przyjechał. Pogadaliśmy trochę i po jakiejś godzinie wrócił do siebie. - Czy to było zaraz po wypadku? - Tak, ale Scott nigdy w życiu nie zrobiłby mi krzywdy.

- Czy później rozmawiała z nim pani? - Nie. - Zna pani jego adres? - Mieszka gdzieś na Manhattanie, przy West Side, ale więcej nie wiem. - Nie szkodzi. A gdzie pracuje? - Jest adwokatem w jednej z tych kancelarii, które w swojej nazwie mają nazwiska partnerów. Jedno z nich to Armstrong. A teraz, panowie wybaczą, ale muszę wracać. - Choć była już mocno rozdrażniona, zapytała jeszcze: - A co z tym Barberem? - Mieszka na Lower East Side. Nie przyznał się do śledzenia pani, ale nie ma obawy, przez całą dobę mamy go na oku. - Detektyw Forrest wyjął niewielką fotografię: - Proszę się mu przyjrzeć, choć nie sądzę, żeby czegokolwiek spróbował. Wie, że za nim chodzimy. Niemniej jednak proszę zachować ostrożność. - Postaram się i dziękuję za ostrzeżenie. Doktor Farrell wróciła do swoich obowiązków. Kolejnym pacjentem było rozwrzeszczane, sześciomiesięczne niemowlę. Po chwili lekarka uświadomiła sobie, że nie powiedziała o przesuniętej konewce i postanowiła spytać Lucy, czy to czasami nie jej robota. Wciąż była pewna, że Scott nie miał nic wspólnego z jej wypadkiem. Jednocześnie doskonale pamiętała swoje osłupienie, gdy niedawno, jadąc do Ryana, wpadła przed domem na tamtego. To może dowodzić, że wciąż jest mną bardzo zainteresowany, ale czy oznacza, że chce mnie pozbawić życia, próbowała rozwikłać tę zagadkę.

Rozdział 64

W poniedziałek, punktualnie o czternastej, Arthur Saling zatelefonował do Grega Gannona, a dwadzieścia minut później przyjechał do biura. Gdy wchodził, sekretarka zauważyła kartkę, którą trzymał w ręku. Nie miała wątpliwości, co to było. - Dzień dobry. Proszę chwilę zaczekać - powitała Salinga, starając się nie patrzeć na anonim. Nie zdążyła jednak zawiadomić szefa, gdy drzwi do gabinetu otworzyły się i sam Gannon wyszedł

powitać gościa. - Jest mi niezmiernie przykro, że i pan znalazł się wśród klientów, którzy dostali te oszczercze anonimy. Wiem już, że wysyła je nasz były pracownik, prawdopodobnie dotknięty psychozą. Zainteresowałem sprawą FBI i ów mężczyzna prawdopodobnie zostanie aresztowany. - Nie chcę zeznawać w żadnym procesie - żachnął się Saling. - Nie będzie takiej potrzeby - podchwycił Greg i po przyjacielsku otoczył ramieniem swojego gościa. - Są już mocne dowody jego winy, więc facet nie ma wyjścia i musi się przyznać. A ponieważ jest żonaty i ma dzieci, skończy się pewnie wyrokiem w zawieszeniu i badaniami psychiatrycznymi. - Tylko tyle? Ja nie byłbym tak pobłażliwy, gdyby ktoś chciał szargać moje dobre imię. Słysząc cały dialog, Esther odetchnęła z ulgą, choć wciąż żal jej było Salinga, który wszedł już do gabinetu. Uznała, że facet da się jednak oskubać, choć próbowała temu zaradzić. No cóż, głupich nie sieją, pomyślała. Miała jednak dosyć napięcia i bała się, że nie wytrzyma do końca miesiąca. Zastanawiała się przy tym, czy nie byłoby lepiej, żeby wcześniej policja zatrzymała Grega. Ostatecznie doszła do wniosku, że jednak wolałaby nie oglądać go w kajdankach. Teraz wróciła do poszukiwania dekoratorki Diany Blauvelt, która urządzała ich biuro. Godzinę później wykręcała numer do Francji, ale zgłosiła się tylko automatyczna sekretarka, za to po francusku i angielsku. Esther poprosiła jedynie o odpowiedź na pytanie, czy dekoratorka informowała Petera Gannona o skrytce w biurku. Gdy tylko odłożyła słuchawkę, z gabinetu wyszli uśmiechnięci Greg i Saling. - Esther, oto nasz nowy i bardzo ważny klient - radośnie zakomunikował Gannon. Sekretarka zmusiła się do uśmiechu. Ściskając wyciągniętą dłoń Salinga, w myślach nie szczędziła mu wymówek. W tej samej chwili na jej biurku zadzwonił telefon. - Czy mój mąż jest u siebie? Nie mogę się dodzwonić na jego telefon komórkowy. - Esther usłyszała podniesiony głos Pameli Gannon. - Stoi obok mnie - odpowiedziała i poinformowała Grega o telefonie żony. - Niech chwilę poczeka - odparł uprzejmie, choć minę miał wściekłą. - Nie pozwalajmy naszym damom na nas czekać - zażartował Saling, gdy wraz z Gannonem szli do windy. - Proszę chwileczkę zaczekać, pan Ga... - Nie chodzi mi o niego - przerwała Pamela - tylko gdzie, do diabła, jest moja biżuteria? Nasz sejf jest pusty! O co tu chodzi? - Może poszła na kaucję za Petera? - zaryzykowała Esther.

- To moje kosztowności! Greg może wykorzystać inne źródła! - wrzeszczała. - Pani wybaczy, ale nie mogę pomóc. - Es nie chciała usprawiedliwiać szefa. - To oczywiste. A teraz połącz mnie z mężem. - Już idzie. Greg pospiesznie wracał do sekretariatu. Niemal wyrwał słuchawkę z ręki Esther: - To ja wziąłem biżuterię! - rzucił lodowatym tonem. - I zostanie u mnie, dopóki nie wyjaśnisz, co robiłaś w sobotę w Southampton z tamtym mężczyzną. Milczysz? Tego się spodziewałem. I zapamiętaj sobie, że nie jestem taki głupi, na jakiego wyglądam. - Gannon rzucił słuchawkę i zwrócił się do Esther: - Ja zawsze mam dobre przeczucia. To ty napisałaś do Salinga, więc zabieraj się stąd! Powiedz mi tylko na odchodne, czy nie kręci się koło mnie Komisja Papierów Wartościowych i Giełd? - A niby skąd ta pewność, panie Gannon. - Esther wstała. - Bardzo chętnie stąd odejdę, ale muszę powiedzieć, że ani pan, ani Peter nawet do pięt nie dorastacie swojemu ojcu i nie macie nic ze swojego stryja. Obaj zapadliby się pod ziemię ze wstydu, widząc, co wyczyniacie. I dziękuję za ostatnie trzydzieści pięć lat współpracy. Naprawdę, nie nudziłam się ani minuty.

Rozdział 65

W poniedziałek o siedemnastej trzydzieści, po założeniu Peterowi Gannonowi elektronicznej bransoletki, zwolniono go do domu. Kaucję wpłaciła Susan. Stojąc u boku swojego adwokata, Peter wysłuchał warunków zwolnienia: nie wolno mu było bez zgody sądu opuszczać Manhattanu, a także odwiedzać córki w szpitalu. Po wyjściu na ulicę głęboko odetchnął październikowym powietrzem. - Przyjechałem samochodem i mogę pana podrzucić do domu. Pewnie ostatnie dwie noce nie należały do najprzyjemniejszych - odezwał się Roth. - Chętnie skorzystam. Kierowca adwokata podjechał pod bramę i tamci obaj wsiedli do samochodu. - Wydaje mi się, że nie jest pan odpowiednim obrońcą - oświadczył Gannon. - Pan nie wierzy, że jestem niewinny, a chciałbym, żeby mój adwokat walczył jak lew o oczyszczenie mnie z zarzutów, a nie tylko szukał kruczków prawnych.

- Zapewniam, że nie zajmuję się takimi sztuczkami - odpowiedział spokojnie Roth. - W takim razie, niech pan mi powie, czy policja znalazła coś na moim ubraniu? Może jakieś ślady krwi? Albo DNA Renée? - Z tego, co wiem, nie znaleziono śladów krwi. A na wyniki badań DNA trzeba będzie trochę poczekać. Niestety, na ubraniu nie ma żadnych biologicznych śladów, a przecież mówił pan, że tamtej nocy zrobiło mu się niedobrze. - Taki ze mnie czyścioszek? A mówiąc poważnie, to być może opadłem z sił dopiero w biurze? To całkiem możliwe, jeśli po pijaku samodzielnie pokonałem piechotą te trzy kilometry z baru. - Szkoda, że biurowiec nie miał sprawnych kamer, wtedy wiedzielibyśmy wszystko. - O tak. To paskudna buda. - A jednak trzeba było użyć klucza, aby otworzyć zarówno drzwi na dole, jak i drzwi do pańskiego biura. Czyżby sugerował pan, że ktoś zakradł się tam i korzystając z pańskiej niedyspozycji, ukrył pieniądze w szufladzie? To mocno naciągana wersja. - Czemu nie? Może pan nie wie, ale mój gabinet mieści się obok sekretariatu, w którym spałem, i ma dwa wejścia. Jedno prosto z korytarza. - Po pierwsze, chciałbym zaproponować, abyśmy mówili sobie po imieniu, bo spędzimy razem dużo czasu. Po drugie, interesuje mnie, kto ma klucze do drzwi wejściowych do budynku, do biura i do twojego gabinetu? - Klucze, klucze. Należę do ludzi, którzy bez przerwy je gubią. - To się zdarza, jednak mało kto zadałby sobie trud, by przynieść do ciebie do gabinetu sto tysięcy, schować te pieniądze w biurku i milczeć - usłyszał Gannon i zamarł. Widząc to, adwokat naciskał dalej: - Pomyśl, kto miał zapasowe klucze i wiedział o tym, że chcesz dać te pieniądze pani Carter? Peter nie odpowiadał, w milczeniu gapiąc się na mijane ulice. Wciąż nie mógł się zdobyć na wskazanie człowieka, o którym myślał. Powracająca pamięć podsunęła mu nowe obrazy z tamtej feralnej nocy. Po szarpaninie z Renée Gannon zobaczył znajomy samochód. Wiedział też, że jego kochanka bez wahania wsiadłaby do auta prowadzonego przez tego człowieka. A Greg Gannon, bo to o nim pomyślał Peter, mógł ją zwabić obietnicą zapłaty za milczenie w kwestii machlojek w fundacji.

Rozdział 66

Pani doktor, telefonowała Sophie Rutkowski. Nie chciała powiedzieć, o co chodzi, ale wyraźnie była czymś zmartwiona. Powiedziałam, że po pracy skontaktuje się z nią pani - poinformowała Nan. - Dobrze, zadzwonię - odpowiedziała, a sekretarka powtórzyła jej jeszcze uwagę Ryana, by uważała, gdy każe komuś skłamać przez telefon. Słowa Jennera dotknęły Monice, a nawet upokorzyły, jednak nie zamierzała usprawiedliwiać się przed Nan. Sekretarka chciała jeszcze coś powiedzieć, ale widząc wyraz twarzy szefowej, zrezygnowała. Pomyślała, że doktor Farrell potrzebuje spokoju. Za to zaraz po porannej wizycie detektywów zadzwoniła do Hartmana. Chciała ustalić, czy wie, po co tu przyszli. Jej sąsiad dopiero co wrócił z Filadelfii, gdzie odwiedzał kolegę - też byłego policjanta. Hartman powiedział, że zasugerował Forrestowi przejrzenie zapisu z kamer umieszczonych przy wejściu do szpitala, w którym pracuje doktor Farrell. W ten sposób udało się ustalić, że to Sammy Barber ją śledził. Uspokajał też zaniepokojoną Nan, że policjanci rozmawiali z Barberem i sądzą, że to wystarczy, aby więcej się do niej nie zbliżał. - A więc dzięki tobie wpadli na trop tego drania. - Pewnie sami też by go znaleźli, ale miej na nią oko - powiedział i zaprosił ją do restauracji „jeśli to oczywiście nie koliduje z wypadem na obiad z siostrami”. Byłoby kłamstwem powiedzieć, że Nan nie czekała na tę propozycję. Co prawda nie chciała zostawiać szefowej samej, ale musiała lecieć do domu i przygotować się do randki. - To znikam - pożegnała się z doktor Farrell. Chciała jej przypomnieć o konieczności dokładnego zamknięcia drzwi od środka, ale ugryzła się w język. Uznała bowiem, że policjanci z pewnością ostrzegli lekarkę przed niebezpieczeństwem. Po wyjściu Nan zapadła całkowita cisza. Nie dzwoniły telefony, rodzice nie uganiali się za biegającymi w poczekalni maluchami. Monica usiadła przy biurku, oparła łokcie na blacie i ukryła twarz w dłoniach. Dopiero teraz zaczynała rozumieć, że ktoś zapłacił tamtemu człowiekowi za jej śmierć. To musi być Scott, pomyślała. Zadzwonił zaraz po tym, gdy wróciła do domu, i zaproponował, że przyjedzie. Teraz uznała, że niepotrzebnie wpuściła go wtedy do domu. I może to tylko szczęśliwy zbieg okoliczności, że nic złego jej nie zrobił. Przypomniała sobie, że po pogrzebie taty Scott wydzwaniał do niej bez opamiętania i śledził każdy jej ruch... To przez niego nie przyjęła propozycji pracy w bostońskim szpitalu i wyjechała do Nowego Jorku. Postanowiła jednak, że teraz się nie da. Lubiła swoich małych pacjentów, miała tu prywatny gabinet i miłych znajomych. Jej myśli powoli popłynęły w stronę Ryana. Wróciła do powtórzonych przez sekretarkę słów Jennera i uznała, że niepotrzebnie skłoniła Nan do oszustwa. Nie powinna zachowywać się jak obrażona narzeczona, bo nigdy nią nie była. Sądziła, że Ryan zrozumie jej niechęć do plotek w miejscu pracy i

miała nadzieję, że sam też ich nie chce. W końcu postanowiła zadzwonić do niego jutro i przeprosić. Zwali wszystko na plotki i tyle. Zdecydowała się zachować uprzejmie i miała nadzieję na to samo ze strony doktora Jennera. Mogła wreszcie zadzwonić do Sophie. Nan mówiła coś o nerwowym zachowaniu pani Rutkowski. Monica wyjęła z kieszeni kartkę i wykręciła numer, walcząc z nadzieją na jakieś informacje o dziadkach. - Słucham - zgłosiła się Sophie, lecz nawet w tym krótkim słowie Monica wyczuła napięcie. - Witam, mówi doktor Farrell. Czy coś jest nie w porządku? - Czuję się jak złodziejka i nie wiem, co robić. - Na pewno tak nie jest. Mogę w czymś pomóc? - W sobotę sprzątałam w domu, w którym mieszkała pani Morrow. Postanowiłam po raz ostatni zrobić porządek w mieszkaniu pani Olivii. Nie chciałam, żeby osoby przychodzące obejrzeć lokal albo meble widziały jakikolwiek bałagan. Postanowiłam ładnie zaścielić łóżko i uprać zakrwawioną poszewkę. - To ładnie z pani strony. Przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie pomyślałby, że chce pani zatrzymać poszewkę dla siebie - uspokajała ją lekarka. - Chodzi o to, że ta poszewka gdzieś przepadła. Dzwoniłam nawet do doktora Hadleya zapytać, czyjej przypadkiem nie zabrał. Monica zaczęła słuchać uważniej. - I co powiedział? - Nawrzeszczał na mnie, że nie mam tam prawa wchodzić. Kazał zostawić klucze u portiera i zagroził aresztowaniem, jeśli jeszcze raz się tam pokażę. - Czy doktor Hadley zabrał poszewkę? - zapytała, a przed oczami zobaczyła twarz zmarłej z odrobiną zaschniętej krwi w kąciku ust. - Powiedział, że nie, więc zrobił to ktoś inny. Tak czy owak będzie na mnie. Nie wiem, co teraz. Poszłam tam, bo chciałam, żeby mieszkanie wyglądało tak ładnie, jak za życia pani Morrow. Do tego wszystkiego musiałam oddać klucze i nie mogę już tam wrócić, aby odnieść jedną rzecz, którą zabrałam do domu. - Co takiego? - Wzięłam zakrwawioną poduszkę, która była w różowej poszewce. Pani Morrow na pewno nie chciałaby, aby ktokolwiek zobaczył na niej plamy krwi. - I co, wyrzuciła ją pani?

- Skądże. Jest u mnie w koszu na brudną bieliznę. - Doskonale. A teraz proszę posłuchać. Musi pani natychmiast włożyć tę poduszkę do plastikowej torby i gdzieś schować. I nikomu o tym ani słowa. Zwłaszcza doktorowi Hadleyowi. Albo nie, zrobimy inaczej. Proszę dać mi swój adres. Złapię taksówkę i zaraz do pani przyjadę. - A po co pani pobrudzona poduszka? - Mam pewne przeczucie, niech pani mi zaufa. - Dobrze, proszę zapisać adres. Półtorej godziny później doktor Farrell przeprowadzała eksperyment na swoim łóżku. Najpierw wciągnęła gumowe rękawiczki, potem ułożyła dwie poduszki jedna na drugą, tak samo jak leżały w sypialni pani Morrow, a wreszcie z zakrwawioną poduszką w rękach nachyliła się nad łóżkiem. Nie do końca przekonana do swojej teorii, zastanawiała się, jak inaczej poduszka mogła się pobrudzić krwią niż podczas szamotaniny pani Morrow z zabójcą. Monica nie potrafiła jednak zrozumieć, po co ktoś miałby dusić i tak będącą u kresu życia staruszkę. Nie znajdując odpowiedzi na to pytanie, wsunęła poduchę do plastikowej torby i postanowiła skontaktować się z sąsiadem Nan. Być może do mieszkania staruszki zakradł się jakiś złodziej, przecież ludzie wiedzieli, że jest umierająca. Jeżeli się wtedy obudziła, po prostu ją zabił. Dlaczego jednak Hadley dostał szału, słysząc o wizycie Sophie w mieszkaniu zmarłej? Kto jak kto, ale on powinien być zainteresowany w wyjaśnieniu wszelkich podejrzeń... Ostatecznie, pełna wątpliwości, postanowiła zaprosić Hartmana do swojego gabinetu po godzinach pracy. Pomyślała też, że nadszedł czas na telefon do Ryana. Jednak po wybraniu jego domowego numeru usłyszała jedynie komunikat automatycznej sekretarki. Nie chcąc gadać z automatem, odłożyła słuchawkę. Uznała, że Jenner wyszedł gdzieś na randkę z narzeczoną. Tymczasem zaburczało jej w brzuchu, więc zajrzała do lodówki, w której było ledwie kilka jajek na omlet. W pewnej chwili uświadomiła sobie, że stoi w jasno oświetlonej kuchni. A to oznaczało, że każdy, kto by się teraz znajdował na patio, mógłby ją obserwować przez oszkloną część drzwi. Trzeba coś z tym zrobić, pomyślała. Na razie mogła tylko zasłonić szybę. Wyszła do pokoju, a gdy dotknęła koca, przypomniała sobie, z jaką czułością Scott ją okrywał, gdy zjawił się u niej po wypadku.

Rozdział 67

We wtorek rano Tony Garcia pełen nadziei siedział w sekretariacie doktora Hadleya. Rozmawiali

wczoraj przez telefon i Tony był zachwycony, Hadley zgodził się bowiem na sprzedaż samochodu pani Morrow. - Pan doktor zaraz pana przyjmie - oznajmiła sekretarka. Tony, ubrany w przepisowy uniform szofera, siedział jak na szpilkach. Zwłaszcza że obok siebie miał dobrze ubraną parę. - Dziękuję - odpowiedział grzecznie. Był bardzo zadowolony, że tak szybko załatwi sprawę, na której mu zależało. Jego rozmówca zgodził się na transakcję już dzisiaj, choć nie załatwili jeszcze formalności związanych ze zmianą właściciela wozu. Sam Garcia przypuszczał, że życzliwość Hadleya jest spowodowana niedawnym wypadkiem na autostradzie, o którym sam poinformował lekarza. Na dodatek doktor pozwolił mu od razu zabrać samochód, aby nie trzeba było opłacać wynajmu garażu w nadchodzącym miesiącu. - Panie Garcia, bardzo proszę. Doktor oczekuje pana w drugim pokoju po prawej stronie - oznajmiła sekretarka, po czym zapewniła pacjentów, że to nie potrwa długo. - Dziękuję bardzo - Tony poderwał się z miejsca. Wchodząc do gabinetu, pomyślał, że Hadley jest trochę za gruby jak na kardiologa, ale zaraz przeszedł do rzeczy: - Jestem panu bardzo wdzięczny za życzliwe potraktowanie mojej sprawy. Muszę przyznać, że cała moja rodzina najadła się strachu, gdy stare auto odmówiło posłuszeństwa na środku drogi. Teraz wszystko się zmieni. Przyniosłem pieniądze, które pożyczył mi szwagier. O, to prawdziwy bogacz. Doktor Hadley nie pozbierał się jeszcze po rozmowie z Sophie Rutkowski, choć wyrzucał sobie, że nie powiedział, iż zabrał poszewkę do prania. Dręczyła go niepewność, czy kobieta widziała też plamę na poduszce, z oczywistych powodów żałując, że nie mógł o to zapytać. Patrząc na odliczającego pieniądze Tony’ego, pospieszał go w myślach. Kierowca przyniósł sześć zawiniętych gumką paczek studolarówek. W sumie sześć tysięcy. - Jeszcze raz bardzo panu dziękuję za zgodę na zabranie samochodu już dziś. Babka mojej żony zaprasza nas do siebie do New Jersey, a bez samochodu nie moglibyśmy jej odwiedzić. - To ja dziękuję. Zadzwonię, jak tylko załatwię formalności. Moja sekretarka powiadomiła już obsługę garażu, żeby zabrali wszystkie rzeczy pani Morrow i wydali samochód. Jednak niczego tam już nie znaleźli. Ubezpieczenie i karta wozu są w schowku. Oczywiście później, jako nowy właściciel, będzie pan musiał przepisać dokumenty na siebie. Proszę, oto pokwitowanie. Garcia podziękował raz jeszcze i wyszedł. Gdzieś w okolicach biurka sekretarki przypomniał sobie o szarej kopercie, którą schował pod kocem w bagażniku. Obawiając się, że ludzie wyjmujący z samochodu rzeczy pani Morrow nie zauważą pakietu, postanowił powiedzieć o nim swojemu dobroczyńcy. Obrócił się na pięcie, gdy usłyszał: - Panie Garcia, nie mogę dłużej zatrzymywać umówionych pacjentów pana doktora. Zakłopotany Tony wyjąkał tylko krótkie „przepraszam” i zniknął, obiecując sobie wysłać kopertę

Hadleyowi, jeśli tylko ją znajdzie.

Rozdział 68

W wtorek rano w gabinecie szefa detektywi Barry Tucker i Dennis Flynn referowali sprawę Renée Carter, której ciało znaleziono pięć dni temu. - Coś mi się tu nie zgadza. Co prawda Gannon miał motyw i okazję, ale twierdzi, że nic nie pamięta zaczął Tucker. - I jeszcze ta forsa w jego biurku. - O co zatem chodzi? - spytał przełożony. - Rozmawialiśmy z trzema facetami, którzy widzieli sprzeczkę tych dwojga, choć nie słyszeli, o co poszło. Dwóch z nich mówi, że Gannon wyszedł za kobietą z baru. - Ale najważniejsze są zeznania trzeciego - wtrącił Flynn. - Gość twierdzi, że wyszedł z baru za Carter i Gannonem i widział podobnego do niego mężczyznę idącego York Avenue. - To by się zgadzało z wersją oskarżonego - zauważył Tucker. - Nasz świadek jest pewien, że ten facet był sam. - Czy można mu wierzyć? - spytał szef. - Jest inżynierem, to stały klient, za każdym razem siedzi w barze nad jednym drinkiem. Nie zna ani denatki, ani Gannona. - Jednak jego zeznania dotyczące mężczyzny, którego widział, wystarczą, aby zasiać niepewność wśród przysięgłych. - Tucker spróbował swojej kawy, mając nadzieję, że nie przesadził z cukrem. Gdyby ta wersja była prawdziwa, należałoby uznać, że Carter zdążyła wsiąść do czyjegoś samochodu. Tylko kto to był, bo auto Gannona stało cały tydzień w garażu. To wiemy na pewno. A ponadto nie ma w nim żadnych śladów obecności Renée Carter. - Trzeba więc ustalić, czy oskarżony rzeczywiście poszedł w swoją stronę i z kim odjechała ta kobieta - ciągnął Flynn. - Sprawdziliśmy już taksówki i nikt nie potwierdził nocnego kursu z kobietą dźwigającą torbę. Może pojechała na łebka? Zastanówmy się zatem, co zobaczył potencjalny kierowca: dobrze ubraną, obwieszoną biżuterią ładną lalę. Nie muszę mówić, co się potem mogło zdarzyć.

- Przy zwłokach nie było ani kosztowności, ani portfela. Zakładając, że Carter padła ofiarą nocnego kierowcy, trzeba by wyjaśnić, dlaczego przestępca podrzucił pieniądze do biura Gannona. A przede wszystkim, jak się tam dostał. I jeszcze jedno: gdzie przez dwadzieścia cztery godziny przetrzymywał zwłoki. To wszystko po prostu nie trzyma się kupy - dowodził Tucker. Głos zabrał Stanton, ich szef: - No dobrze, załóżmy, że ktoś, kto wiedział o spotkaniu tych dwojga w barze, zaparkował gdzieś obok. Poczekał, aż Gannon sobie pójdzie, i zaproponował Renée Carter podwiezienie. Musiała to być jednak osoba, którą denatka znała. W przeciwnym razie nie skorzystałaby z propozycji. Tucker przytaknął. - Do tego w skrytce w biurku nie było odcisków palców Gannona, choć znaleźliśmy je zarówno na banknotach, jak i na torbie. Musiałby chowając pieniądze, włożyć rękawiczki, a zdjąć je, gdy wrzucał torbę do pojemnika na brudną pościel, a przecież nikt by tak nie zrobił. właszcza jeśli ktoś był tak zawiany jak on. W tym momencie zadzwonił telefon Tuckera. - To laboratorium - wyjaśnił detektyw. - Słucham? Już gotowe? o wspaniale - ucieszył się, wysłuchał informacji i zakończył rozmowę. - Technicy nie znaleźli żadnych śladów krwi, włosów czy włókien z ubrania pani Carter na odzieży Gannona - oznajmił. Stanton, który wcześniej przeczytał akta, otworzył je ponownie. - Peter Gannon zeznał, że zwrócił się do fundacji, którą kieruje jego brat, z prośbą o milion dolarów dla Renée Carter. Jednak zarząd zgodził się tylko na sto tysięcy. A to oznacza, że wszyscy członkowie wiedzieli i o pieniądzach, i o tej kobiecie. Musicie porozmawiać z tymi ludźmi. Zobaczymy, co mają do powiedzenia. Tucker ponownie zgodził się z szefem, po czym wstał i się przeciągnął. - Coś mi mówi, że odwalamy robotę za obrońców Gannona. łaściwie to nie mamy innego wyjścia podsumował spotkanie. Tucker i Flynn wracali do siebie, gdy mijający ich młody policjant rzucił: - Barry, nieźle wypadłeś na fotce w „News”. Mojej żonie spodobał się twój szelmowski uśmiech. - Mojej też, ale jak tak dalej pójdzie, to nieprędko zobaczy mnie w domu.

Rozdział 69

Wyczerpany psychicznie i piekielnie zmęczony Peter Gannon spał jak zabity całą noc z poniedziałku na wtorek. Rano, wypoczęty jak nigdy, wstał, wykąpał się, ogolił i włożył spodnie w kolorze khaki oraz koszulę z długim rękawem, żeby zasłonić bransoletkę. Na śniadanie przygotował sobie jajecznicę na boczku, tosty i kawę. Zanim usiadł przy stole, postanowił zabrać sprzed drzwi dzisiejsze gazety, które zawsze dostarczano o siódmej rano. Jednak ich tam nie znalazł. Zatelefonował do portierni, gdzie wyjaśniono mu uprzejmie, że nikt nie poinformował obsługi o jego powrocie do domu. Przełykając tę gorzką pigułkę, Peter dodał w myślach: „zza kratek”. Recepcjonista zapewnił, że prasa zaraz znajdzie się na górze. Zrujnowany producent teatralny był ciekaw, co też pismaki wymyślą dziś na jego temat. Otwierając „Post”, na pierwszej stronie zobaczył wielkie zdjęcia stojącej w łóżeczku smutnej dziewczynki i nagłówek: „Przedstawiamy owoc romansu Petera Gannona”. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w jej bystre oczy, w których dostrzegł nieco oskarżycielski wyraz. Niechętnie, ale przeczytał artykuł. Czytelnikom nie szczędzono drastycznych szczegółów dotyczących znalezienia zwłok Renée, jego aresztowania i braku kontaktu z krewnymi zmarłej. Twierdzono też, że zgłosiło się wiele rodzin pragnących zaadoptować Sally. - Nie dostaniecie jej! - krzyknął, rzucając gazetę na stół. Wiedząc, że w tej sprawie może pomóc tylko Susan, Peter bez wahania do niej zadzwonił. - Witaj! Czytałaś może „Post”? - Nie musiałam oglądać zdjęcia Sally - mówiła cicho. - Byłam u niej w szpitalu. Nie mogę teraz rozmawiać, bo mam spotkanie, ale jeszcze dzisiaj wpadnę do ciebie. Musimy porozmawiać. Peter nie tracił czasu. Poukładał w szufladach rzeczy bezczelnie wyrzucone przez policję na podłogę, zawiesił obrazy na ścianach, przesunął na swoje miejsca szafki i pozostałe meble. W trakcie porządków przypomniał sobie dwuletni pobyt z Renée w hotelu Pierre i z niedowierzaniem pokręcił głową. To mieszkanie kupił już po rozstaniu. Zachował się też przyzwoicie, przekazując jej pieniądze. Dziś był zadowolony, że tak właśnie postąpił. Niestety, później spaprał dwa musicale pod rząd, i to wystawione za cudze pieniądze, co nie dawało już żadnej satysfakcji. Około południa mieszkanie było doprowadzone do porządku. Wciąż zdenerwowany Peter nie mógł usiedzieć spokojnie na kanapie, więc podszedł do okna. Patrząc w dół na zatłoczone skrzyżowanie, zastanawiał się, czy powinien wspomnieć glinom o bracie, który miał motyw, by pozbyć się Renée. Mógł się przecież w jakiś sposób dowiedzieć, co jej powiedziałem, uznał Peter. Gdyby teraz pisnął choć słówko na ten temat, Gregiem zająłby się prokurator. A tego nie chciał. Ostatecznie doszedł do wniosku, że Greg nie mógł zamordować Renée. Przecież jesteśmy braćmi. To on wierzył w mój sukces zawodowy i zawsze dawał pieniądze na teatr. Trzeba znaleźć taki sposób obrony, żeby nie wrobić Grega.

Powoli przypominał sobie, jak zataczając się, wracał tamtej nocy z baru do biura. I znów we wspomnieniach ujrzał znajomy samochód zaparkowany naprzeciwko lokalu. Wytężył pamięć i znalazł odpowiedź: to było auto Grega. Nieco oszołomiony swoim odkryciem zastanawiał się, co powinien zrobić, gdy nagle zadzwonił domofon. - Dzień dobry. Chciałem powiedzieć, że przyszła pani Gannon - oznajmił portier. - Niech wejdzie - odpowiedział Peter i pospiesznie ruszył do drzwi.

Rozdział 70

Carl Forrest i Jim Whelan mieli trzy hipotezy. Według pierwszej, to Scott Alterman wynajął Barbera, który poinformował zleceniodawcę o swojej rozmowie z policją, a wtedy ten uciekł z Nowego Jorku. Druga zakładała, że Barber pozbył się Altermana, zlecając jego usunięcie koleżkom. Dzięki czemu mógł teraz spać spokojnie. Trzecia mówiła, że Alterman popełnił samobójstwo, dręczony wyrzutami sumienia i strachem przed więzieniem. Obaj detektywi pojechali do mieszkania podejrzanego we wtorek. Tam dowiedzieli się, że nikt go nie widział od ostatniej soboty, kiedy to wychodził gdzieś ubrany w garnitur. - Pan Alterman był w dobrym humorze i uśmiechnięty, nawet beztroski - mówił portier. - Zapytałem, czy potrzebuje taksówki, ale odmówił, tłumacząc, że ma blisko. Policjanci trafili też do znanej kancelarii adwokackiej Williams, Armstrong, Fiske i Conrad, gdzie pracował. - Mecenas Alterman zaczął u nas pracować w zeszłym tygodniu - oświadczyła jego asystentka. - W sobotę wieczorem nagrał się na sekretarkę, zlecając mi zebranie wiadomości na temat zmarłej pani Olivii Morrow. - A czemu się nią interesował? - zapytał Forrest. - Mogę się tylko domyślać, że to ma związek z doktor Farrell, no tą, która o mało co nie wpadła pod autobus. Forrestowi szybciej zabiło serce. Starając się nie okazać napięcia, zapytał: - Tak, słyszałem o tym, ale dlaczego pan Alterman interesował się panią Morrow?

- Podejrzewaliśmy, że to jakiś wariat popchnął doktor Farrell. Niedawno rozmawialiśmy w biurze o zagrożeniu, jakie stanowią dla społeczeństwa pacjenci szpitali psychiatrycznych, którzy samowolnie przerywają leczenie. Wtedy pan Alterman oznajmił, że zna poszkodowaną, choć nie wiedział, że jest dziedziczką fortuny. - Że co proszę? - rzucił Forrest. - Tak właśnie powiedział, dodając, że wkrótce to udowodni. Detektyw Forrest osłupiał, a Whelan nie wierzył własnym uszom. - Niesamowite i co państwo na to? - Nic, uznaliśmy, że żartuje. Musi pan pamiętać, że ledwie go poznaliśmy. - No tak, jasne. W każdym razie, gdyby pan Alterman pojawił się w pracy, proszę do nas zadzwonić. Do widzenia. Wychodzących przed budynek policjantów przywitało październikowe słońce i orzeźwiający wiaterek. Zadzwoniła komórka Forresta. Telefonowano z komendy. Spokojnie wysłuchał informacji i powiedział: - Dzięki, to spotkamy się w kostnicy. - Po czym dodał do Whelana: - Właśnie wyłowiono z East River zwłoki faceta z dokumentami na nazwisko Scott Alterman.

Rozdział 71

We wtorek za pięć jedenasta dwaj dyrektorzy szpitala w Greenwich Village i towarzysząca im doktor Farrell weszli do biurowca Time Warner Center, po czym wjechali windą na piętro, gdzie mieściły się biura Fundacji Rodziny Gannon i firmy Gannon Investment. Justin Banks zajmował stanowisko prezesa rady dyrektorów, a Robert Goodwin dyrektora do spraw rozwoju. Obaj byli po sześćdziesiątce. Całej trójce zależało na podniesieniu standardu świadczonych przez ich szpital usług medycznych. Choć placówka miała stuletnią tradycję, dopiero w ostatnich latach przekształciła się z kliniki na dwudziestu pacjentów w imponujący, zbierający wyróżnienia szpital. Justin Banks zazwyczaj nawet mówił: „Jestem dumny z tego, że przynajmniej połowa mieszkańców Greenwich urodziła się w moim szpitalu”. Obecnie zarządzający placówką chcieli dobudować oddział pediatryczny, wyposażony w najnowsze urządzenia. Półtora roku temu, podczas

uroczystej fety, Greg i Pamela Gannonowie obiecali przekazać na ten cel piętnaście milionów. Miła recepcjonistka powitała gości, wprowadziła ich do sali konferencyjnej i zaproponowała kawę. Panowie odmówili. Doktor Farrell, która zazwyczaj wypijała w domu dwie filiżanki, postanowiła skorzystać z propozycji. - Musiałam dziś przyjść wcześniej. Miałam nadprogramowego pacjenta - wyjaśniła. Dyrektorzy nie wiedzieli, że przemilczała drugą, ważniejszą przyczynę, którą był poranny telefon do kolegi z pracy. Dzwoniąc o siódmej, miała nadzieję, że go nie obudzi. Tymczasem Ryan nie tylko wstał dawno temu, ale właśnie zbierał się do wyjścia. - Cześć! Dzwonię, aby cię przeprosić za moje zachowanie - zaczęła. - Nie sądziłem, że tak się zirytujesz. Rozumiem jednak twoją niechęć do plotek w miejscu pracy. - Pewnie ty też ich nie chcesz - wymsknęło się Monice. - Wręcz przeciwnie, ale widzę, że ty się przejmujesz - usłyszała. Nie spodobała jej się taka odpowiedź i zwróciła Ryanowi uwagę, że nie powinien lekceważyć plotek, skoro ma narzeczoną. - Narzeczoną? - spytał zdumiony. - No tak. Dzwoniłam do ciebie w czwartek wieczorem, żeby wyjaśnić, dlaczego nie było mnie w gabinecie... - W czwartek? - przerwał Ryan. - No tak, i wtedy twoja przyjaciółka, czy kim tam ona jest dla ciebie, powiedziała, że nie możesz podejść, bo się przebierasz. Uznałam, że będzie ci robić masaż. - Super! Wiedziałem, że coś zmaluje - odparł zirytowany Ryan i wszystko wyjaśnił. Słuchając jego tłumaczeń, doktor Farrell poczuła wielką radość. Kamień spadł jej z serca. Postanowili spotkać się dzisiaj, a Monica pomyślała, że zapyta go, co sądzi o plamach na poduszce pani Morrow. Nie zrozumiała jednak, o co mu chodziło, gdy powiedział: - Czas do pracy, ale przed wyjściem muszę jeszcze coś zrobić. - Co takiego? - Wyrzucić resztki lazanii. A zresztą, później ci wyjaśnię. Monica włożyła dziś niebieską sukienkę, ponieważ mieli pójść z Ryanem do restauracji. Justin Banks nie mógł się powstrzymać od komplementu:

- Powinna pani częściej nosić ubrania w tym kolorze, Monico. Pięknie pani wygląda. - Dziękuję, ta sukienka przynosi mi szczęście. Drugi z mężczyzn spojrzał na zegarek. Było dziesięć po jedenastej. - Oby nie kazali nam tu czekać w nieskończoność. Miejmy nadzieję, że Gannonom zostało jeszcze trochę aktywów. Tak się składa, że wiem, ile kosztuje tu wynajęcie biura. Z korytarza dobiegły wreszcie odgłosy kroków. Chwilę później trzej przedstawiciele fundacji weszli do środka. Jeden z nich był nie mniej zdumiony od doktor Farrell, gdy wśród przybyłych zobaczyła Claya Hadleya. Znała też z widzenia Grega Gannona. Półtora roku temu brała udział w uroczystym obiedzie, podczas którego fundacja obiecała szpitalowi wsparcie. Gannon przedstawił obu towarzyszących mu mężczyzn i usprawiedliwił Pamelę. - Jak sądzę, nie muszę wyjaśniać przyczyn nieobecności mojego brata - dodał i z poważną miną usiadł w szczycie stołu. - Proszę państwa, jestem zmuszony poinformować, że fundacja nie może obecnie przekazać szpitalowi obiecanej pomocy. Wszyscy wiemy, z jakim kryzysem walczy gospodarka kraju. Niestety i my padliśmy ofiarą oszustów finansowych, o czym zresztą pisała prasa. - Nie ma pan racji - przerwał mu Goodwin. - Fundacji nie ma na liście poszkodowanych. - I nie mamy ochoty się na niej znaleźć - zareplikował natychmiast Greg. - Moja firma inwestycyjna dobrze sobie radzi i nie będziemy niepokoić naszych klientów. Przez wszystkie lata działalności fundacja rozdała miliony na cele charytatywne, lecz teraz musimy ją zamknąć. A to oznacza, że nie będzie dla państwa pieniędzy. - Panie Gannon - zaczął Banks, podkreślając każde słowo. - Jest pan bardzo zamożnym człowiekiem. Czy nie zechciałby pan wyłożyć trochę własnych oszczędności na ten jakże potrzebny projekt? Greg westchnął i odrzekł: - Szanowny panie, gdyby chociaż co drugi z tak zwanych dobrze sytuowanych miał pokazać swoje aktywa, to zaręczam, że okazałoby się, iż dom wart dziesięć milionów ma dziewięciomilionową hipotekę, jacht pochodzi z wypożyczalni, a samochód z firmy leasingowej. Nie mówię, że sam jestem w takiej sytuacji, ale przekazałem już środki własne na wcześniej rozpoczęte inwestycje: kilka ośrodków leczenia chorób serca i centrów zdrowia psychicznego. A o ile wiem, to u państwa jeszcze nic się nie dzieje. W pierwszej kolejności muszę doprowadzić do pomyślnego końca tamte inwestycje i w obecnej sytuacji nie mogę sobie pozwolić na więcej. Doktor Farrell przez cały czas obserwowała Hadleya, który miał czoło mokre od potu, a usta drgały mu w nerwowym tiku. Widać przy pierwszym spotkaniu tego nie zauważyła lub Hadley był wtedy spokojniejszy. Nagle Monica nabrała przekonania, że ten człowiek przyczynił się do śmierci pani Morrow, choć jeszcze nie wiedziała dlaczego.

Intrygowała ją także mina Douglasa Langdona, który z udawanym żalem siedział przy stole. Tego eleganta z pewnością nie obchodziły dalsze losy naszego szpitala, pomyślała. Greg Gannon wstał, dając do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca. Skąd teraz weźmiemy pieniądze, zastanawiała się doktor Farrell. - Zostańcie tu jeszcze - zwrócił się do swoich kolegów. Doug i Clay, którzy już zbierali się do wyjścia, natychmiast usiedli, a goście wyszli za Gregiem. Na korytarzu Monica zauważyła portret Alexandra Gannona i stanęła jak wryta. To wypisz, wymaluj mój ojciec, pomyślała natychmiast. Wszystko się zgadzało; Edward Farrell miał identyczne spojrzenie, te same siwe włosy, szlachetne rysy twarzy i niebieskie oczy. - To mój stryj - wyjaśnił Greg. - Jak zapewne państwo wiedzą, jego protezy stosuje się na całym świecie. To jego ostatni portret przed śmiercią. Jeszcze rok temu wisiał u nas w domu w Southampton, ale pomyślałem, że tu jest jego miejsce. Doskonale się prezentuje, nieprawdaż? - Wspaniały - przyznała Monica i przepraszając pozostałych, odeszła na bok. Ostrożnie wyjęła telefon i udając, że rozmawia, zrobiła zdjęcie portretu. - To wielka szkoda, że fundacja takiego wspaniałego człowieka kończy działalność. Jestem pewien, że on nie chciałby się wycofywać ze złożonej obietnicy. Do widzenia, panie Gannon. Proszę się nie fatygować, sami trafimy do wyjścia - pożegnał się Banks.

Rozdział 72

We wtorek rano Esther Chambers po raz pierwszy nie musiała w pośpiechu jeść śniadania. Jednak widząc, że jest za kwadrans dziesiąta, postanowiła szykować się do spotkania z Thomasem Desmondem, który zapowiedział się u niej na jedenastą. Wczoraj wieczorem zawiadomiła go telefonicznie, że już nie pracuje u Grega Gannona. Była zbyt zdenerwowana, żeby powiedzieć więcej. Zaproponowała jednak spotkanie następnego dnia. Godzinę później zadzwonił Desmond i ustalono, że do niej wpadnie. Trochę się niepokoiła, że będzie musiała powiedzieć mu o próbie ostrzeżenia Arthura Salinga i przyznać się, że właśnie dlatego Gannon ją zwolnił. Postanowiła jednak nie ukrywać niczego. Mając po raz pierwszy w życiu tyle wolnego czasu, nie musiała już ubierać się tak oficjalnie, włożyła więc sweter i zwykłe spodnie.

Punktualnie o jedenastej portier zaanonsował Desmonda. Esther przywitała gościa i zaproponowała kawę, ale odmówił i od razu przeszedł do rzeczy: - Co się stało, że Gannon zwolnił panią tak nagle? Czyżby wyczuł, że jest pod obserwacją? Esther westchnęła tylko i wyjaśniła: - Pewnie się to panu nie spodoba, ale niech pan słucha. - I opowiedziała mu wszystko. - Nie mogłam patrzeć na to, jak kolejna owieczka idzie pod nóż. Przecież Saling zarządza całym przedsiębiorstwem i gdy tylko doszedł do władzy, od razu postanowił inwestować pieniądze firmy za pośrednictwem Grega, który obiecał mu podwoić, a może i potroić kapitał. A ma przecież piątkę dorosłych dzieci i jedenaścioro wnucząt. Nie mogłam znieść myśli, że jego pieniądze posłużą jedynie do spłaty inwestorów, których Gannon zawiódł wcześniej. - Rozumiem panią. - Na koniec Greg spytał mnie, czy przypadkiem nim się nie interesujecie, a ja odpowiedziałam: „skąd takie podejrzenia”. - Bardzo dobre posunięcie i proszę się nie martwić o Salinga. Być może jeszcze nie doszło do przekazania aktywów, a za parę godzin Greg Gannon będzie już nasz. Nie ma na co czekać, bo nabrał podejrzeń i już się nie skontaktuje ze swoimi informatorami. - Mówi pan, dzisiaj... - Mimo wszystko Esther zrobiło się przykro. - Prawdę mówiąc, nie powinna pani o tym wiedzieć, ale zrobiłem wyjątek, bo tak bardzo martwiła się pani o Salinga. - Na pewno dotrzymam tajemnicy, proszę się nie martwić, choć wydaje mi się, że to jakiś zły sen. Peter jest oskarżony o morderstwo, a jego córeczka, której nikt nie chce, leży w szpitalu. Dobrze, że chociaż jego była żona okazała się szlachetną kobietą. W dodatku Greg porzucił swoją przeuroczą małżonkę i dwójkę wspaniałych dzieci dla tej podłej Pameli, której wczoraj wypomniał kochanka. I jeśli myśli, że w trudnych chwilach ta lafirynda stanie u jego boku, to się grubo myli. - Muszę przyznać, że na okrągło mamy do czynienia z takimi historiami - Desmond wstał. - Jeszcze się z panią skontaktuję. Myślę, że nie powinna pani aż tak ich żałować. Sami zapracowali na to, co ich spotkało, często idąc po trupach. Po jego wyjściu Esther przypomniała sobie o dekoratorce z Francji. Już nie mogła wrócić do biura, a przecież pani Blauvelt właśnie tam oddzwoni. Mało tego, jeżeli już się odezwała, to i tak wiadomość zostanie skasowana. Na szczęście Esther zanotowała jej numer w swoim notatniku, a przecież adwokat Petera mówił, że ta dekoratorka ma ważne informacje. Popatrzyła na zegarek, wyliczyła, że we Francji jest teraz siedemnasta trzydzieści i sięgnęła po słuchawkę. 238 - Allo? - Usłyszała zaspany głos Diany Blauvelt i od razu zaczęła mówić po angielsku.

- Przepraszam, że panią budzę, ale telefonuję w ważnej sprawie. Czy dostała pani moje pytanie na temat skrytki w szufladzie biurka pana Petera Gannona? - Ach, to pani. Nic się nie stało, po prostu krótka drzemka przed wieczornym wyjściem. Oddzwoniłam do biura, ale był tylko pan Greg Gannon i to jemu powiedziałam, że kupiłam wtedy dwa identyczne biurka. - Dwa? - Tak. Dla Petera Gannona i Douglasa Langdona. O skrytce wiedział tylko ten drugi, bo z Peterem Gannonem się nie widziałam. Doktor Langdon kazał wstawić biurko do swojego gabinetu lekarskiego. - Jest pani tego pewna? - Jak najbardziej. W rozmowie z Gregiem Gannonem wspomniałam, że wszystko może potwierdzić jego żona, bo była tam, gdy Langdon oglądał swoje biurko. - Esther doskonale zdawała sobie sprawę z konsekwencji tego, co właśnie usłyszała. - Ponieważ wiem, że pani już u nich nie pracuje, chciałam spytać, czy nie sądzi pani, że Pamela i doktor przez długie lata grali Gregowi Gannonowi na nosie?

Rozdział 73

Susan po raz pierwszy odwiedziła Petera, więc pochwaliła go za elegancko urządzone mieszkanie. - To wyłącznie zasługa dwóch kobiet, które miały na mnie wpływ: mamy i twoja - powiedział i zwrócił się do Susan: - Znam twoją opinię o mnie jako o ojcu, ale proszę cię teraz o pomoc jak klient adwokata. Przeczytałem artykuł o Sally i postanowiłem o nią powalczyć. To prawda, że nigdy wcześniej jej nie widziałem, ale kiedy odchodziłem od Renée, dałem jej dwa miliony na opiekę medyczną podczas ciąży i późniejsze wydatki. Obiecała oddać dziecko do adopcji i zniknąć z mojego życia. Wtedy uznałem, że to dobre wyjście - mówił, ubolewając nad swoim egoizmem. - Teraz chcę zaopiekować się Sally. Moje kłótnie z Renée nie dotyczyły dziecka, lecz informacji, jakie miała na temat Grega. - Do czego zmierzasz? - spokojnie zapytała Susan. - Chcę formalnie przejąć opiekę nad córką. Nie mogę się pogodzić z myślą, że będzie żyła w rodzinie zastępczej. Na razie nie udowodniono mi winy w sprawie Renée i nikt nie ma prawa zakazywać mi odwiedzania własnego dziecka, które leży w szpitalu.

- Czy ja dobrze słyszę? Chcesz wychowywać Sally? - Oczywiście. - Dopóki jesteś oskarżony o morderstwo, nie dostaniesz dziecka. Obawiam się, że ze względu na twoją dotychczasową postawę byłyby nawet trudności z uzyskaniem prawa do zwykłych odwiedzin w obecności kuratora. - Ale ja nie chcę, żeby moja córka trafiła do obcych ludzi. Musi być przecież jakieś wyjście. Tylko spójrz na to samotne dziecko. - Ze łzami w oczach Peter wskazał gazetę. - Znajdę dobrą nianię i na kolanach będę prosić w sądzie, aby przyznano mi opiekę nad córką. Przecież zanim akt oskarżenia przeciwko mnie trafi na wokandę, może minąć nawet rok. Wiesz, jak to jest. Nigdy nie miałem kłopotów z prawem. Nawet się nie biłem w podstawówce... - Nie wszystko naraz. Jest pewien sposób, który może wypalić. To ja wystąpię o opiekę nad Sally. - Ty? - Oczywiście. Sally to spragnione miłości, najsłodsze dziecko na świecie. A do tego jest taka zdolna. Wyobraź sobie, że z zainteresowaniem oglądała książeczki, które jej przyniosłam. Pewnie opiekunka czytała jej do snu. - To ile razy u niej byłaś? - Dwa. To zdjęcie nie jest dobre. Mała jest śliczna i taka podobna do ciebie. - Chciałabyś wychowywać moją córkę? - Czyżbyś już zapomniał, że przez dwadzieścia lat naszego małżeństwa staraliśmy się o dziecko? Muszę ci też powiedzieć, że małą odwiedziła jej opiekunka, Kristina Johnson. Ta sama, która przywiozła ją do szpitala i najprawdopodobniej uratowała jej życie. Zauważyłam, jak bardzo Sally ucieszyła się na jej widok. Porozmawiałam z Kristiną i okazało się, że bardzo chętnie zaopiekuje się dzieckiem, kiedy ja będę w pracy. Dziewczyna zamieszka u mnie. Pamiętasz, że mam trzy sypialnie. Peter przypomniał sobie, że kupili większe mieszkanie, gdy Susan była pierwszy raz w ciąży. Potem jednak Peter się wyprowadził. - Czy możesz załatwić wszystko, zanim Sally trafi do rodziny zastępczej? - Zacznę starania jeszcze przed wypisaniem jej ze szpitala. Powinno się udać. Nie jestem jeszcze zniedołężniała, mam dobrą opinię, mieszkanie i status twojej byłej żony, więc jestem z małą w pewien sposób związana. A przede wszystkim naprawdę chcę się zająć jej wychowaniem. Kiedy tylko na nią spojrzałam, wiedziałam, że Sally wynagrodzi mi niespełnione nadzieje na własne dziecko. - W oczach Susan pojawiły się łzy. - Jednak to ty jesteś jej jedynym żyjącym rodzicem i sąd będzie musiał wziąć ten fakt pod uwagę. Czy zgadzasz się na to? - Mówisz o adopcji czy tymczasowej opiece na czas mojego procesu?

- O jednym i drugim. Nie mogę stracić kolejnego dziecka. - Zgoda, ale będę uczestniczył w jej wychowaniu. Nie chcę być tatą tylko z imienia. Oboje wzięli się za ręce. Peter nieoczekiwanie wyznał: - Pomału wracają mi strzępy pamięci z tamtej nocy. Na razie nikomu o tym nie powiedziałem, ale nie wiem, czy wytrzymam w więzieniu. Nawet gdybym miał chronić brata. - O czym ty mówisz? - Jestem pewien, że widziałem przed barem samochód Grega. Oni się znali, więc Renée wsiadłaby do jego wozu bez wahania. - Czy Greg wiedział o pieniądzach? - Oczywiście, przecież jest w zarządzie fundacji, a ja chciałem od nich milion dolarów. Sądził jednak, że chodzi o zamknięcie jej ust w sprawie Sally i wcale się tym nie przejął. Oczywiście nie powiedziałem mu wszystkiego. - Po co zatem miałby czekać na nią w środku nocy przed barem? - Potrzebowałem tej forsy, więc zadzwoniłem do Pameli i wspomniałem o groźbach Renée. Sądziłem, że da mi pieniądze, bo wiedziałem, że Greg przelewał spore kwoty na jej konto. Pewnie pobiegła z tym do niego, a wtedy nie wytrzymał - Peter urwał. - Moim zdaniem, to on ją zamordował - wykrztusił wreszcie z siebie i zaczął powtarzać: - Ale nie mogę go sypnąć, przecież nie mogę. - A może powinieneś - wtrąciła trzeźwo Susan. - Sam musisz podjąć decyzję w tej sprawie. Ja muszę już wracać do pracy. Zdzwonimy się. Do widzenia.

Rozdział 74

We wtorek o czternastej trzydzieści detektyw Barry Tucker wychodził z kostnicy, gdzie wraz z Flynnem zidentyfikowali ciało Scotta Altermana. Tucker pojechał zdać relację szefowi, a Flynn udał się do domu, w którym mieszkał zmarły. Chciał porozmawiać z portierem i ustalić, co robił Alterman od wizyty u doktor Farrell w czwartek do wyjścia z domu w sobotę wieczorem. - Carl, czy sądzisz, że to on stał za zamachem na tę lekarkę? Czy doktor stwierdził samobójstwo? pytał Stanton.

- Jeszcze na to za wcześnie, ale na ciele nie ma obrażeń. Zawiadomiliśmy już rodziców ofiary. Mówią, że ostatni raz rozmawiali z nim w zeszłym tygodniu. Lekarz podejrzewa, że Alterman znajdował się pod wpływem środków odurzających, zanim wpadł lub został zepchnięty do rzeki. Jednak wyniki będą dopiero za tydzień. Zakładając, że to on zlecił zabicie tej Farrell, to być może przestraszył się i przedawkował. Należy jednak pamiętać, co mówił portier: że Alterman wyszedł z domu w doskonałym humorze. - Widzę, że wiemy, że nic nie wiemy, ale samobójcom zdarza się przypływ euforii przed śmiercią podsumował Stanton. - A mnie się wydaje, że ten facet był trochę walnięty. W piątek rozmawiałem z jego asystentką, która opowiedziała ciekawą historyjkę. Oto podczas omawiania wypadku doktor Farrell w biurze ni z tego, ni z owego Alterman oświadczył, że jest ona dziedziczką olbrzymich pieniędzy. - Rzeczywiście dziwne. Coraz bardziej skłaniam się ku przypuszczeniu, że to właśnie on wynajął Barbera. Mam nadzieję, że dopadniemy i jego. - Może nam się uda... - Forrest przerwał, aby odebrać telefon od Flynna. Stanton ze zdziwieniem obserwował zmieniające się rysy twarzy podwładnego. - Mówisz, że Alterman wynajął w sobotę samochód z kierowcą i najpierw pojechał do Southampton, a potem odwiedził Grega Gannona w jego domu? - dziwił się Tucker. - Rozmawiałem z kierowcą, który wcześniej zawiózł tam pewną starszą panią, Olivię Morrow, a później Altermana. Pamięta też, że pasażerka, mówiąc o swojej młodości, wspomniała, że mieszkała na terenie posiadłości Gannonów. Dom należy dziś do obu braci. Starsza pani nie odwiedziła Grega, ale Scott owszem. I jak twierdzi kierowca, spędził tam całą godzinę. - Rozumiem. Czy facet zgodził się złożyć oficjalne zeznania? - A jakże. Nawija jak kataryna - usłyszał w odpowiedzi i zakończył rozmowę. - Szkoda, że nie ma więcej takich obywateli - rzucił Stanton. - I wyszukaj wszystko, co tylko można, o Olivii Morrow. Kwadrans później Forrest wpadł jak burza do szefa i oznajmił: - Mam prawdziwą bombę! Ciało pani Morrow znalazła właśnie doktor Farrell. Były umówione na spotkanie. Lekarz z pogotowia twierdzi, że Farrell miała podobno dowiedzieć się czegoś o swoich dziadkach od Morrow. Wygląda na to, że jej ojca adoptowano i facet nie miał pojęcia o rodzicach. Oby detektywi wymienili spojrzenia. - Być może Alterman wcale nie fantazjował. Może po prostu wiedział za dużo i stał się dla kogoś niebezpieczny - zastanawiał się Stanton. - Na razie przyjrzyj się bliżej śmierci pani Morrow i sprawdź, kto podpisał akt zgonu.

Rozdział 75

Zazwyczaj spokojny Harley Roth niemal krzyczał do słuchawki: - Peter, mam dwie bardzo ważne informacje! Znaleźliśmy osobę, która widziała cię, jak sam wracałeś z baru. Facet potwierdził, że nie widział z tobą Renée, i złożył zeznania na piśmie. - Czy to się przyda? - To jest bardzo ważne zeznanie. A do tego są już wyniki badań twojego ubrania, nie ma na nim żadnych śladów DNA Renée Carter. - Dziękuję. Muszę sobie to wszystko jakoś ułożyć w głowie. - Jasne i pamiętaj, że to jeszcze nie oznacza wygranej. Wciąż nie mogę wyjaśnić sprawy ukrytych pieniędzy i torby, w której były. Ale zawsze to coś. Do widzenia. Mniej więcej po kwadransie adwokat zadzwonił ponownie. - Mam nowe wiadomości. Esther Chambers rozmawiała z dekoratorką, która urządzała twój gabinet. Okazało się, że kupiła dwa identyczne biurka: dla ciebie i Langdona. Diana Blauvelt twierdzi, że o skrytce wiedzieli Langdon i Pamela Gannon. Napomknęła też coś o ich rzekomym romansie. Peter zamarł w bezruchu. Tak, Doug i Pamela. To bardzo możliwe i wyjaśniałoby, dlaczego zapragnęli pozbyć się Renée. Gdyby do akcji wkroczyła komisja giełdowa, zajęłaby na poczet kary wszystkie aktywa Grega, a także pieniądze i biżuterię jego żony. Z wolna odzyskiwał energię i dedukował dalej. Przez roztargnienie mógł zostawić w fundacji klucze do swojego biura. Poza tym oboje tam bywali, więc znali rozkład pomieszczeń. Niestety, Peter nie dostrzegł twarzy człowieka siedzącego za kierownicą wozu Grega. To przecież mógł być Doug. Peter doszedł do wniosku, że choć jego brat mógł być oszustem finansowym, na pewno nie był mordercą. - Peter? - wołał zaniepokojony Roth. - Wszystko w porządku? - Jeszcze jak!

Rozdział 76

O piętnastej trzydzieści nastąpiła chwila, której tak bardzo obawiał się Greg Gannon. Dwaj policjanci weszli do biura i mijając nową sekretarkę, bez ceregieli otworzyli drzwi do jego gabinetu. - Panie Gannon, mamy nakaz aresztowania. Proszę odejść od biurka i trzymać ręce za plecami oznajmił jeden z nich. Potwornie zmęczony Greg nie stawiał oporu. Wysłuchując przysługujących mu praw, spojrzał na kosz, do którego przed chwilą wyrzucił podpisane przez Salinga pełnomocnictwo. Chociaż tyle mogłem zrobić, pomyślał z goryczą. Wiedział, co się teraz stanie. Wyjdą na jaw wszystkie przeprowadzone w fundacji operacje finansowe. Żałował, że przez lata zarząd nie miał skrupułów. Teraz mogą za to odpowiedzieć. Greg wiedział, że przegrał, ale pocieszał się, że załatwi też Pamelę i Douga. W końcu odkrył ich miłosne gniazdko przy Twelfth Avenue. Podejrzewał, że właśnie tam żona ukryła większość biżuterii, a pragnął, aby kochankowie zostali bez grosza. Wychodząc, podsumowywał rodzinę: brat okazał się mordercą, on zaś jest oszustem. Za to ma syna adwokata. Greg, choć pewnie tylko żartem, zastanawiał się, czy syn zechce bronić przed sądem ojca i stryja, i doszedł do wniosku, że na pewno nie.

Rozdział 77

O osiemnastej trzydzieści doktor Farrell pożegnała ostatniego małego pacjenta. W jej gabinecie czekali już Forrest, Whelan i Hartman. - Zapraszam do poczekalni, tam jest więcej miejsca, ale proszę uważać na porozrzucane zabawki. Nieco wcześniej, zaraz po powrocie ze spotkania u Gannona, lekarka poprosiła Nan, aby zaprosiła Johna Hartmana na osiemnastą tutaj, do prywatnego gabinetu. Trochę później sekretarka przyszła z wiadomością, że Forrest i Whelan chcą jeszcze raz porozmawiać.

- Powiedziałam, żeby przyszli około szóstej i zgodzili się na to - od razu dodała Nan. - Będzie też doktor Jenner - dodała Monica i zobaczyła, że sekretarka uśmiechnęła się, co było sygnałem, że kojarzy swoją szefową z Ryanem. Nan posprzątała poczekalnię, Forrest przystawił jedną kanapę do drugiej, aby obecni siedzieli blisko siebie, i wszyscy zajęli miejsca. - Pani doktor... - przerwał mu dzwonek telefonu. Nan poderwała się, oznajmiając, że to pewnie doktor Jenner. Istotnie neurochirurg chciał rozmawiać z doktor Farrell. - Cześć! Niestety nie zjawię się u ciebie, bo pogotowie wiezie do nas ofiary wypadku drogowego z West Side Highway. Mogę być potrzebny. - Rozumiem. - Zadzwonię, jak tylko coś się wyjaśni. No, chyba że będzie już późno. - Dzwoń bez względu na porę. Musisz mi koniecznie wyjaśnić, o co chodziło z tą lazanią. - Cha! To danie, którego już pewnie nigdy nie wezmę do ust. Lecę i na pewno zadzwonię. Monica usiadła na krześle i powitała swoich gości. - Zaprosiłam Johna, ponieważ chciałam mu coś pokazać, ale wydaje mi się, że wszyscy powinniście o tym wiedzieć. Zanim wypowiedziała kolejne słowa, zabrał głos Carl Forrest: - Proszę mi wybaczyć, że przerywam, jednak muszę panią poinformować, że dziś rano wyłowiono z rzeki ciało Scotta Altermana. Jedną z wersji jest samobójstwo, ale skłaniamy się raczej ku hipotezie, która mówi, że zginął, ponieważ szukał związku pani ojca z rodziną Gannonów. - Scott, Scott nie żyje? Jak to? Przecież wczoraj podejrzewaliście, że to on stoi za zamachem na mnie? - Zgadza się, ale sama pani mówiła, że w pewnej chwili pan Alterman zwariował na pani punkcie. Niemal żaliła się pani, że przyjechał zaraz po wypadku. Szkoda, że nie wspomniała pani o tym, że ów mężczyzna przypuszczał, iż jest pani wnuczką Alexandra Gannona, a co za tym idzie, ma prawo do części jego majątku. Po tych słowach zapadła długa cisza. Monica z miejsca przypomniała sobie ślub Joy ze Scottem. Była jej druhną. Wspominała też bliską przyjaźń całej trójki, którą Scott popsuł swoimi telefonami i namiętnymi liścikami.

- On był adwokatem mojego taty - mówiła ostrożnie. - Zajmował się interesami ojca podczas jego choroby. Wiem, że w dzieciństwie tata został adoptowany, a potem przez całe dorosłe życie szukał swoich biologicznych rodziców. Będąc już dojrzałym człowiekiem, zatrudnił się w jednym z laboratoriów badawczych założonych w Bostonie przez Alexandra Gannona. Ja studiowałam wtedy w Georgetown - przerwała na chwilę, wspominając krótkie wizyty w Bostonie i wracając wdzięczną pamięcią do opiekujących się ojcem Joy i Scotta. - Ojciec wycinał z gazet podobizny tych, których uważał za potencjalnych rodziców. Nawet trochę się z tego śmiałam. Na krótko przed śmiercią tata uparcie twierdził, że jest bardzo podobny do pana Gannona. Scott uwierzył mu od razu, a ja zobaczyłam to dopiero dzisiaj - wyznała i poprosiła Nan o wydrukowanie zdjęcia, które zrobiła swoim telefonem. - Zawsze noszę zdjęcie ojca przy sobie, ale mam też jedno na biurku. Zaraz je przyniosę i wszystko się wyjaśni. Weszła do gabinetu i zatrzymała się na chwilę, aby ochłonąć. Było jej żal Scotta, bo uznała, że zginął, szukając dowodów, które miały ją przekonać, że miał rację. Po chwili oba zdjęcia leżały na stole. Zebrani przyglądali im się z zainteresowaniem. - Proszę spojrzeć, czyż nie są identyczne? - zapytała Monica. - Uważam, że Scott stracił życie, próbując ustalić powiązania między Alexandrem Gannonem a moim ojcem. Mało tego, z tych samych powodów zginęła pani Olivia Morrow, która znała moją babkę ze strony ojca i chciała mi o tym powiedzieć. Prawdopodobnie podzieliła się swoją decyzją z kimś, komu to było nie na rękę, i musiała zginąć. - Kogo ma pani na myśli? - spytał Forrest. - Mówię o doktorze Claytonie Hadleyu, który ją leczył. Musiała mu powiedzieć, że ma zamiar mi opowiedzieć o moich dziadkach. Ten pan zasiada w zarządzie Fundacji Rodziny Gannonów, a w feralny wtorek był u pani Morrow. Ja miałam się z nią spotkać następnego dnia - wyjaśniła i zwróciła się do Johna Hartmana: - Zaprosiłam tu pana z powodów, które chętnie wyjawię wszystkim obecnym. I znów na chwilę poszła do siebie. Tym razem wróciła z zapakowaną w plastikową torbę poduszką, którą Sophie Rutkowski zabrała z mieszkania Olivii Morrow. Monica wyjaśniła powody, którymi kierowała się sprzątaczka, i powtórzyła, co powiedział Hadley w rozmowie z Sophie. - Ma pani cechy prawdziwego detektywa - oświadczył rozpromieniony Forrest. - Wezmę to do laboratorium, jeśli można. Chwilę potem zebrani wyszli. Doktor Farrell podziękowała Johnowi i Nan za zaproszenie do restauracji i taksówką wróciła do domu. Pomimo zmęczenia dokładnie zamknęła drzwi wychodzące na patio i upewniła się, że koc wciąż zasłania ich oszkloną szybę. Wyrzucała sobie, że obawiała się obserwującego jej mieszkanie Altermana, a dziś okazało się, że ten nie żyje. Myśląc o nim, poszła do pokoju, położyła się na łóżku i przykryła. Czekała na wiadomość od Ryana, miała więc pod ręką oba telefony. Wiedziała, że nie może zasnąć, bo za nic nie chciała przegapić tej rozmowy. Bardzo go teraz potrzebowała. Na zegarku

była dziewiętnasta czterdzieści pięć. Monica uznała, że jeszcze zdążą zjeść razem kolację. O dwudziestej pierwszej coś ją wyrwało ze snu. Ktoś natarczywie naciskał dzwonek domofonu. Dźwięk, na który zazwyczaj nie zwraca się uwagi, na wylot przewiercał jej głowę. Pali się czy co, pomyślała gniewnie. - Słucham! O co chodzi? - powiedziała do słuchawki. - Pani Farrell, jestem policjantem i nazywam się Parks. Przysłał mnie tu Carl Forrest. Musi pani natychmiast opuścić mieszkanie. Niedaleko domu zauważyliśmy niejakiego Barbera. Tego samego, który usiłował wepchnąć panią pod autobus. Wiemy, że jest uzbrojony i chce panią zastrzelić. Monica zdrętwiała z przerażenia i jeszcze raz stanął jej przed oczami wielki autobus. Zaraz się jednak opanowała, chwyciła telefon i na bosaka wybiegła z domu. Stojący na ulicy mężczyzna w cywilu od razu wziął ją pod ramię i szybko poprowadził do czekającego w pobliżu samochodu. Za kierownicą stojącego z włączonym silnikiem auta siedział kierowca, który otworzył tylne drzwi. Coś jednak wystraszyło Monice; szarpnęła się gwałtownie, głośno wzywając pomocy. Mężczyzna nie ustępował i starał się zasłonić jej usta ręką, ale i Monica nie zamierzała się poddać. Z całych sił walczyła o życie. I wtedy usłyszała wykrzykiwane przez megafon rozkazy: - Stać! Tu policja! Nie ruszać się! Ręce do góry! Jesteście otoczeni! Żelazny uścisk zelżał, lecz nie była w stanie utrzymać się na nogach i osunęła się na chodnik. Wokoło pojawili się nieumundurowani policjanci, którzy zajęli się porywaczami. I wtedy niespodziewanie zadzwonił telefon Moniki. Nie bardzo wiedząc, co się dzieje, odruchowo wcisnęła zielony guzik. - Halo? Tu Ryan. Okazało się, że nie będę potrzebny. Gdzie możemy się spotkać? - Będę w domu. Przyjedź, przyjedź natychmiast. Jesteś mi bardzo potrzebny - powiedziała załamującym się głosem, podczas gdy czyjeś silne ręce stawiały ją na nogi.

Rozdział 78

Dwa dni po napadzie na doktor Farrell w gabinecie Jacka Stantona zebrali się czterej detektywi: Barry Tucker, Dennis Flynn, Carl Forrest i Jim Whelan.

- No to chyba mamy wszystkich - oznajmił z satysfakcją Tucker, rozpoczynając rekonstrukcję wydarzeń, które zaczęły się we wtorek w nocy. - Hadley przyznał się od razu do wszystkiego. Gdy tylko nas zobaczył, rozkleił się i wciąż powtarzał, że właściwie to tylko czekał, kiedy go aresztujemy. Nawet sam przyniósł powłoczkę z poduszki, którą udusił biedną panią Morrow - poinformował Flynn. - A u mnie jest trochę inaczej - wtrącił Forrest. - Langdon milczy jak zaklęty. Za to jego kochanka Pamela śpiewa za dwoje. Chyba wie, że nie ma wyjścia. Okazało się, że Greg Gannon był czujny i namierzył gniazdko Langdona oraz własnej żony. Tam też znaleźliśmy torebkę Renée Carter i kartkę z adresem mieszkania, zanotowanym przez Scotta Altermana. Pani Gannon mówi, że Renée wsiadła do samochodu, w którym czekali razem z Langdonem. Obiecali tej kobiecie pozostałe dziewięćset tysięcy i zawieźli ją do siebie. Tam podali jej rozpuszczony w alkoholu mocny środek nasenny i udusili. Gdy uznali, że są bezpieczni, porzucili ciało nad rzeką. - Forrest wypił odrobinę wody. Pamela Gannon przyznała się, że kazała Hadleyowi załatwić panią Morrow, a Langdonowi zabić doktor Farrell. Sypnęła też Langdona, który zapłacił Barberowi za brudną robotę. Uzyskaliśmy nakaz rewizji mieszkania Barbera i znaleźliśmy nagranie rozmowy, podczas której omawia z Langdonem całą sprawę. Ani jeden, ani drugi już się nie wywinie. A dołączy do nich Larry Walker, który usiłował porwać lekarkę. Facet zeznał, że to Sammy Barber wynajął go, żeby zabił panią doktor. Chwilowo nie mamy Sammy’ego, bo zdążył się ukryć, ale znajdziemy i jego. - A skąd się wziął Alterman w tamtym mieszkaniu? - zapytał Stanton. - Gdy zapukał do domu Gannonów w Southampton, zastał tam Pamelę. Powiedziała, że rozwodzi się z Gregiem, którego oszustw nie może już znieść, i poinformowała o odkryciu prawowitej spadkobierczyni majątku jego stryja. Jeszcze tego samego dnia facet przyszedł do niej. Tam powtórzyła się historia ze środkiem nasennym. Alterman nie miał szans. Jednak tym razem Langdon wrzucił biedaka do rzeki - wyjaśniał dalej. - I to on podrzucił forsę i torbę do biura Petera, który miał być kozłem ofiarnym. Pojechał tam po pozbyciu się ciała Carter i widać nie zauważył śpiącego Gannona, bo inaczej mielibyśmy kolejnego trupa. Z kolei Greg Gannon spędzi następne dwadzieścia pięć lat, jeśli nie więcej, za kratkami. Cały jego majątek zostanie sprzedany, a z uzyskanych pieniędzy będą spłacani poszkodowani inwestorzy. Pamela Gannon również straci wszystko, co miała. Jednak tej pani grozi kilka dożywotnich wyroków. - Pozwól, że ja dokończę - wtrącił się Tucker. - Po umorzeniu sprawy wszczętej przeciwko Peterowi Gannonowi ten człowiek będzie wolny, a my wreszcie odpoczniemy - zakończył rozpromieniony. - Czyż to nie ty mówiłeś, że twojej żonie podoba się szelmowski uśmiech, jaki czasami prezentujesz? - Forrest pozwolił sobie na uszczypliwość. - Bracie, kiedy to było - odparował Tucker. - Szkoda tylko, że doktor Farrell mimo swoich niezaprzeczalnych praw do majątku dziadka i tak niczego nie dostanie. Niestety, Langdon, Hadley i Pamela wyprowadzili ogromne kwoty na własne konta. Sporo dostał też Peter Gannon, no ale to już sprawa urzędu skarbowego. - Panowie, gratuluję rozwiązania sprawy. - Stanton wstał. - Miejmy nadzieję, że po skonfiskowaniu

mienia oskarżonych uda się jednak odzyskać trochę pieniędzy. Jeśli doktor Farrell się powiedzie, dom w Southampton ocaleje. Jednak osobiście w to wątpię, bo dwa bliźniaczo podobne do siebie zdjęcia to zdecydowanie za mało. - A czy ktoś w ogóle wie, kim była babka naszej pani doktor? - spytał Flynn. - Hadley powiedział co nieco. Twierdzi, że Olivia Morrow wspominała o starszej od siebie kuzynce, która w bardzo młodym wieku wstąpiła do klasztoru. Podobno obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny. Uważa jednak, że pani Morrow przed śmiercią zniszczyła wszystkie dokumenty, które mogłyby cokolwiek wyjaśnić - wyjaśnił Jack Stanton i dodał: - A zatem, czekam na raporty. Swoją drogą, czy możecie sobie wyobrazić wrzawę wokół doktor Farrell, gdy tylko media dowiedzą się o wszystkim? Kobieta dwa razy uniknęła śmierci i tylko dzięki naszym działaniom nie skończyła w rzece jak Alterman. No, dobrze. Do pracy, panowie, do pracy.

Rozdział 79

W czwartek niezmiernie dumny ze swojego nabytku Tony Garcia chuchał i dmuchał na nowe auto. Starannie je umył i wytarł, a potem odkurzył wnętrze i przeczyścił deskę rozdzielczą i klamki. Gdy otworzył bagażnik, przypomniał sobie o kopercie, którą pani Morrow kazała tam schować. Nieco wcześniej przeczytał w gazecie, że to doktor Hadley udusił staruszkę. Tony nie mógł w żaden sposób zrozumieć, dlaczego ktoś zrobił krzywdę takiej miłej kobiecie. Strwożony wiadomościami zadzwonił do szwagra z pytaniem, co dalej z kupionym autem. Ten uspokoił go, że przecież ma pokwitowanie, więc wszystko będzie dobrze. Bagażnik cadillaca był bardzo głęboki. Ciemny koc, pod który niedawno wkładał kopertę, niemal nie odróżniał się od wyściółki wnętrza. Tony wciąż się zastanawiał, czy ten pakiet jeszcze tam jest. Co prawda doktor Hadley zapewniał, że ludzie z garażu zabrali wszystkie rzeczy osobiste pani Morrow, ale nie wiadomo, czy zajrzeli pod koc. Gdy mężczyzna sięgnął głębiej, okazało się, że koperta wciąż jest w bagażniku. Skonsternowany patrzył na znalezisko i nie bardzo wiedział, co ma z nim zrobić. Chyba zaniosę to na policję, zdecydował. Chwilowo jednak nie miał na to czasu, bo spieszył się do pracy. Zaniósł kopertę do domu, przebrał się i wsiadł do samochodu. Najpierw pojechał do kolegi, który za niewielką opłatą zgodził się garażować jego nowy nabytek, a następnie poszedł do hotelu, gdzie odbywało się kolejne przyjęcie. Po powrocie do domu zastał żonę ślęczącą nad papierami pani Morrow.

- Tony, trzeba to oddać doktor Farrell - mówiła przejęta. - Znalazłam tu listy, które jej babka pisała do matki pani Olivii. Są w nich informacje na temat dziadków pani doktor. Okazuje się, że jej babka została zakonnicą. Gdybyś poznał jej rozterki z powodu oddania synka do adopcji, a potem przeczytał o chorych dzieciach, rozpłakałbyś się tak samo jak ja. To była święta kobieta.

Rozdział 80

W piątek Monica i Ryan wybierali się do Matuchen. Ryan miał zeznawać w procesie beatyfikacyjnym. Doktor Farrell wzięła sobie wolny dzień i miała nadzieję wreszcie się wyspać, zanim przyjedzie Ryan. Nie wiedziała, że Tony zadzwonił do niej do szpitala. Usłyszawszy, że doktor Farrell została dziś w domu, popędził do niej bez chwili zastanowienia. Znał jej adres od czasu choroby syna. Gdy zadzwonił do drzwi, zdziwiona Monica, jeszcze w szlafroku, zaprosiła go do środka. - Dziękuję bardzo, ale nie mogę zostać. Mam tu jednak coś, co nie może czekać ani sekundy dłużej powiedział przejęty, oddając jej kopertę. - Prawdę mówiąc, Rosie chciała, abym w nocy jechał do pani, ale sama pani rozumie, że wolałem poczekać do rana. - A cóż się stało? - Żeby pani wiedziała, że się stało - zapewniał. - Zresztą, wszystko pani zrozumie po przeczytaniu tych dokumentów. - Tony uśmiechnął się tajemniczo, pożegnał się i zniknął. Zaintrygowana nieoczekiwaną wizytą i dziwnym zachowaniem mężczyzny, panna Farrell zrobiła sobie kawę i usiadła do lektury. Przejrzała zgromadzone listy i zorientowała się, że pierwsze pochodzą z lat trzydziestych XX wieku. Wreszcie trafiła na list z drugiego marca 1934 roku, pisany ręką Alexandra Gannona. Najdroższa Catherine. Wiedz, że nie znajduję słów, którymi mógłbym prosić cię o wybaczenie. Pewnie na całym świecie takich nie ma. Nie potrafiłem się pogodzić z tym, że rano wyjeżdżasz do klasztoru. Nie mogłem uwierzyć, że nie ma już nadziei na zmianę twojego postanowienia. Ostatniej nocy w ogóle nie spałem i postanowiłem ten ostatni raz na ciebie popatrzeć. Wybacz mi to szaleństwo! Pod osłoną ciemności poszedłem do waszego domu. Drzwi, jak zawsze, nie były zamknięte na klucz, a Regina i Olivia spały na piętrze. Musisz mi uwierzyć, że nie chciałem wchodzić do środka, ale chęć zobaczenia cię była silniejsza. Wślizgnąłem się do twojego pokoju, by ten ostatni raz spojrzeć, jak słodko śpisz. Wybacz mi tę śmiałość i wiedz, że nie mogąc żyć z tobą, na zawsze zostanę sam. W głębi duszy

wierzyłem, że ciąża sprawi, że zechcesz za mnie wyjść i teraz błagam Cię o to. Gdybyś tylko zmieniła zdanie, z radością się z Tobą ożenię.

Alex

Drugi list podpisała przełożona klasztoru. Droga Regino. Odsyłam list Alexandra Gannona, który wysłałaś Catherine. Moja podopieczna nie przeczytała go, choć powiedziałam jej, że są w nim szczere przeprosiny. Przekaż nadawcy, żeby więcej do niej nie pisał. Następny list od przełożonej nadszedł osiem miesięcy później. Droga Regino. Dziś o godzinie piątej rano Twoja kuzynka Catherine urodziła w Dublinie syna. Noworodka zarejestrowano pod nazwiskiem Farrell, za zgodą mojego bratanka Matthew i jego żony Anny. Małżonkowie odpłynęli już wraz z dzieckiem z Irlandii. Oddanie dziecka było wielkim przeżyciem i trudną decyzją, lecz Catherine jest przekonana, że musi iść inną drogą. Jednocześnie nie chce, aby Alexander Gannon kiedykolwiek dowiedział się o synu, gdyż obawia się, iż mógłby go odnaleźć i samodzielnie wychować. Sam poród był skomplikowany i zakończył się cesarskim cięciem. Gdy tylko Catherine przyjdzie do zdrowia, wróci do Connecticut. Wreszcie doktor Farrell znalazła odpowiedź na pytania, które ją tak bardzo dręczyły. Teraz wiedziała wszystko o dziadkach. Przez następne dwie godziny ślęczała nad listami, czytając je po kilka razy. Większość pisała Catherine do Reginy, matki Olivii Morrow. Niektóre zawierały wiadomości o dziecku. (...) Czasami tęsknię do synka. Zawsze, gdy tylko biorę na ręce któreś z chorych dzieci, wracam do niego myślami. Wiem jedynie tyle, że jest u dobrych ludzi i muszę żyć dalej, zgodnie z moim przeznaczeniem. Teraz oni są jego rodzicami. (...) Młodszym od siebie dziewczętom tłumaczę, że wstępując do zakonu, nie wyzbywają się ludzkich odruchów i emocji, jak to wydaje się większości z nich. Mówię, że przyjdzie czas, gdy same będą odczuwać taką samą radość z obcowania z dziećmi, jaką odczuwają matki opiekujące się własnymi pociechami. Przekonuję, że nie powinny zazdrościć kobietom za murami mężów i rodziny, bo mogły

wybrać takie życie. Wskazuję, że dla zakonnicy nie ma większej radości, niż iść za głosem swojego powołania... Wszystkie listy Catherine były utrzymane w takim właśnie duchu. Wzruszona wnuczka czytała o jej staraniach o fundusze na kolejne szpitale i wyposażenie. Droga Regino. Znów szaleje polio. Serce mi się ściska na widok tych wszystkich dzieci leżących w komorach zwanych „żelaznym płucem”, dzięki którym mogą oddychać. O jedenastej piętnaście zatelefonował Ryan, odrywając ją od lektury. - Będę za jakieś dziesięć minut, bo ulice są już zatkane. Przesyłam całusy. Monica oderwała się od lektury, wykąpała i ubrała. Znalazła jeszcze czas na zeskanowanie dwóch listów: dziadka do babki i przełożonej do Reginy. Gdy Ryan zameldował przez domofon, że jest na dole, usłyszał, że nie będzie prowadził samochodu: - Pozwól, że ja usiądę za kółkiem, a ty coś przeczytasz. O trzynastej lekarze byli na miejscu. Czekały na nich te same osoby co poprzednio. Monica przedstawiła doktora Jennera. - Przywiozłam dokumenty, które później będę chciała państwu pokazać - oznajmiła. Po złożeniu przysięgi neurolog rzeczowo omówił przypadek Michaela O’Keefe’e oraz przyznał, iż nie może wyjaśnić, w jaki sposób nowotwór ustąpił. - I zapewne nikt nie zdoła odpowiedzieć na to pytanie, a ja życzyłbym sobie, aby taką radość przeżyli wszyscy rodzice chorych dzieci - dodał. Następnie mówiła doktor Farrell: - Dzisiaj z mniejszym sceptycyzmem odnoszę się do ewentualnej roli modlitw w uleczeniu Michaela. Wciąż pamiętam, jak jego matka wierzyła, że mały wyzdrowieje, nawet w chwili, gdy poinformowałam ją o rokowaniach. Jestem pełna podziwu dla pani O’Keefe i cieszę się, że jej ośmioletni syn czuje się tak dobrze. Przed wyjściem doktor Farrell położyła na stole kopertę z napisem „Catherine” i powiedziała: - Oto dokumenty, o których wspomniałam. Myślę, że będzie lepiej, jeśli otworzycie je państwo po naszym wyjściu. Jeżeli po tej lekturze będę jeszcze potrzebna, chętnie przyjadę. Gdyby jednak nic się nie zmieniło i wobec kandydatki byłaby nadal prowadzona odpowiednia procedura, to chciałabym uczestniczyć w tej uroczystości.

- Rozumiem - zapewnił wielebny Kelly i spytał Jennera: - Panie doktorze, czy widział pan już zdjęcie siostry Catherine? - Chętnie rzucę okiem. - A pani? Poprzednim razem chyba nie pokazywałem go pani doktor. Na fotografii siostra ma mniej więcej trzydzieści lat - wyjaśniał wielebny Kelly, wyjmując z szuflady biurka fotografię przedstawiającą kobietę w habicie z dwójką dzieci na rękach. - Ja tu widzę naprawdę piękną kobietę - orzekł Ryan, a później w samochodzie dodał: - Pewnie po przeczytaniu listów, które im zostawiłaś, dokładniej przyjrzą się tamtemu zdjęciu. Jesteście bardzo do siebie podobne, a uśmiech macie identyczny. Alexander Gannon szczerze pokochał Catherine i już do końca życia nie spojrzał na inną kobietę. Wiem, co mówię, bo kocham cię tak samo mocno.

Rozdział 81

Tydzień później doktor Farrell wreszcie mogła wypisać Sally do domu. Była szczęśliwa, że dzieje się to w całkowicie innych okolicznościach niż poprzednim razem, kiedy Renée Carter poganiała opiekunkę dziecka, bo sama spieszyła się na przyjęcie. Dziś po dziewczynkę przyszła Susan Gannon. - Peter czeka na nas w domu - wyjaśniła. - Prawdę mówiąc, obawiał się zbytniego wzruszenia przy pierwszym spotkaniu z córką. A ja i tak wiem, że nie obędzie się bez łez, jak tylko wejdę z małą do mieszkania. - Delikatnie pogładziła dziewczynkę po policzku. - Peter nie może już się doczekać spotkania. Dziś chcemy być z nią sami, a od jutra będzie nam pomagać Kristina. - Biedny Peter, tyle ostatnio przeszedł - powiedziała Monica. - Miejmy nadzieję, że złe czasy już się skończyły. - Wszystkie zarzuty natury karnej zostały wycofane, a z urzędem podatkowym sobie poradzimy odrzekła pani Gannon. - Słyszałam też, że Greg i pozostali najprawdopodobniej przyznają się do winy. To dobrze, bo nie mamy ochoty chodzić po sądach. - Ja też wolałabym tego uniknąć - przyznała lekarka. - I nie chciałabym ponownie stanąć oko w oko z doktorem Hadleyem. - Myślę, że teraz, gdy już nie ma najmniejszych wątpliwości, że jesteś wnuczką Alexandra Gannona, ci ludzie oddadzą ci przynajmniej część należnych ci pieniędzy.

- Zobaczymy, jak to będzie. - Monica westchnęła. - Gdyby rzeczywiście tak się stało, wszystkie fundusze pójdą na budowę oddziału pediatrycznego, którego tak bardzo potrzebujemy. Wciąż jestem głęboko poruszona ostatnimi odkryciami i bardzo się cieszę, że Sally jest moją kuzynką. Teraz już wiem, dlaczego była mi tak bliska. Szkoda tylko, że z powodu tych pieniędzy straciły życie trzy osoby. - Chciałabym, żebyś nas wkrótce odwiedziła - zaproponowała Susan. - I byłoby nam przyjemnie, gdybyśmy utrzymywali prawdziwie rodzinne kontakty. Przecież Peter też jest twoim kuzynem i z pewnością go polubisz. Doktor Farrell wzięła Sally na ręce i wraz z panią Gannon poszły do windy. Tam się pożegnały i Susan zabrała dziewczynkę. - Pa, pa, Monny - powiedziała ta na pożegnanie, zanim zamknęły się drzwi. Do stojącej w milczeniu Moniki podszedł doktor Jenner i objął ją ramieniem. - Nie ma się co martwić. Niedługo będziesz miała swoje dziecko. - Wiem o tym - odpowiedziała rozpromieniona, patrząc mu w oczy. - Wiem.