Cruz Melissa de la Klika z San Francisco 01 Uwaga! Nowa Twarz!(1)

Cruz Melissa de la Klika z San Francisco 01 Uwaga! Nowa Twarz! Trzy obrzydliwie bogate dziewczyny, córeczki najzamożniejszych rodzin San Francisco. Trzy przyjaciółki noszące to samo imię. Ashley, Ashley oraz Ashley. To one rządzą w szkole, to ich słowo jest prawem... Jeśli im podpadniesz, zmienią twoje życie w piekło! Lauren przez lata była ofiarą elitarnego towarzystwa, ale teraz wszystko się zmieniło. Po wakacjach wraca do szkoły odmieniona - jej ojciec zarobił krocie na internetowym biznesie. Dziewczyna chce zemścić się na pannach Ashley, wkręcić się do elity, a potem zniszczyć ją od środka. Czy uda się jej przechytrzyć rozwydrzone księżniczki? Na początku klika widzi w niej jedynie konkurencję. Jednak szybko okazuje się, że Lauren ma coś, na czym zależy najważniejszej z panien Ashley... Dziewczyna zna Billy'go, najbardziej pożądanego chłopaka w szkole. I choćby dlatego warto trochę jej odpuścić...

1 NOWA - ALE NIE CAŁKIEM Lauren Page przygładziła fałdy krótkiej wełnianej spódniczki i założyła nogę na nogę, by móc podziwiać lśniące, nowiutkie czarno-białe oxford spectators od Chanel, zdobiące jej stopy. Uznała, że prezentują się wprost świetnie w zestawieniu z puchatymi kaszmirowymi skarpetkami zrolowanymi tuż nad kostką. Do tej pory życie paradowała w wełnianym mundurku szkoły panny Gamble, ale teraz była wreszcie w siódmej klasie, zaliczając się tym samym do grona uczennic uważanych za „starsze", co oznaczało definitywne pożegnanie trzewików

Buster Brown. Na dodatek za trzy tygodnie czekały ją pierwsze tańce z chłopakami, na których niechybnie miały pojawić się ciacha z Gregory Hall. Z jej punktu widzenia oznaczało to także - a może przede wszystkim - ni mniej, ni więcej, jak zupełnie nową Lauren. Rozparła się wygodnie na mięciutkim zamszu tylnego fotela pachnącej nowością limuzyny marki Bentley Continental należącej do tatusia i nacisnęła guzik, za sprawą którego z konsolki przed nią wyłoniło się lusterko. Bywały takie chwile, że sama nie wierzyła w to, co się wydarzyło. Dziewczyna, która uśmiechała się do niej z lusterka, pod żadnym względem nie przypominała dawnej Lauren. Oto miała przed sobą osobę o prostych, opadających wdzięcznie na ramiona, ciemnobrązowych włosach, na których pojawiały się rudawe i karmelowo-złote refleksy; zabójcza opalenizna uzyskana dzięki sprejowi Mystic Tan była powalająca, a kości policzkowe tak wyraziste, że aż przechodziły ciarki. Lauren czuła się jak te młode gwiazdki, które nagle straciły sporo kilogramów, nabierając przez to tak odjazdowego wyglądu, iż natychmiast zaczynały krążyć o nich plotki, że niby poddały się jakimś drastycznym operacjom plastycznym. Lauren odwróciła głowę, próbując przyjrzeć się krytycznie swemu profilowi. Nie ulegało wątpliwości, że teraz jej nos wyglądał całkiem inaczej - dziecięcy tłuszczyk przepadł, na szczęście, bez śladu.

- Nerwy, co? - zapytał osobnik zajmujący fotel kierowcy. Lauren przestała się mizdrzyć, uniosła starannie wydepilowaną w salonie Anastasia brew i spojżała na jego odbicie we wstecznym lusterku. - Myślisz, że mam powody? - odezwała się do Dexa, który teoretycznie był stażystą, a praktycznie - prawą ręką jej ojca, i o ile nie snuł onlajnowych strategii dla firmy, co wchodziło w zakres jego „zwykłych" obowiązków, pełnił rolę półetatowego starszego brata, trochę też ochroniarza oraz szofera w pełnym wymiarze godzin. - Może i masz, bo przecież nadal jesteś brzydka - zaśmiał się Dex. - Przyganiał kocioł garnkowi! - odparowała Lauren i pokazała facetowi język. Nagle jednak ogarnął ją niepokój. Zerknęła raz jeszcze w lusterko. Ale nie, ujrzała w nim uwodzicielską piękność, ognistą brunetkę o szarych oczach. Nie ma mowy. Dex po prostu jak zwykle się wygłupia. - Nie przejmuj się tak bardzo tym, co ludzie o tobie myślą. Mówię poważnie, nie do twarzy ci z tym - powiedział, biorąc jednocześnie zakręt tak ostro, że Lauren musiała chwycić się podłokietnika, by nie pofrunąć na drugą stronę tylnej kanapy. - Proszę, proszę. Czyżby doktor Phil pożegnał się z życiem i ty przejąłeś jego obowiązki? Tylko moim zdaniem

„doktor Dex" brzmi jakoś wyjątkowo głupio. - Lauren pomyślała w skrytości ducha, że łatwo mu gadać o nieprzej-mowaniu się gadaniem innych. Dex zawsze miał powodzenie, może dlatego, że był wprost nieprzyzwoicie przystojny. Nie zaszkodziło mu nawet to, że ściął niedawno piękne, chłopięce loki i zaczął nosić krótką fryzurę w stylu Justina Timberlake'a. Prywatne liceum ukończył przed czasem, mimo że przez cały czas był kapitanem drużyny lacrosse'owej, wioślarskiej i futbolowej. Teraz zrobił sobie rok przerwy, po którym miał już zaklepane miejsce na uniwersytecie Stanforda. Oczywiście na informatyce, indywidualny tok studiów. Tymczasem nieszczęsna Lauren przez całe swoje głupie życie chodziła wyłącznie do szkoły panny Gamble i nikt normalny się do niej nie odzywał, nauczycieli nie dało się przecież do takich zaliczyć. Ale w tym roku to wszystko się zmieni. Wyjrzała przez przyciemnioną szybę na znajome ulice San Francisco, unoszące się i opadające jak tor kolejki górskiej w wesołym miasteczku. Wiktoriańskie rezydencje Pacific Heights już jej nie imponowały. Ba, niektóre z siedzib w tej ekskluzywnej dzielnicy wydały jej się wręcz karłowate. Rudery i tyle. Odkąd w ubiegłym roku do cyberprzestrzeni wkroczyła YourTV.com, życie Lauren zmieniło się nie do poznania. Portal internetowy, dzięki któremu każdy mieszkaniec

planety mógł stać się gwiazdą w wirtualnym świecie, był wypieszczonym pomysłem jej taty, pomysłem genialnym w swej prostocie. Website rozkwitł, a raczej eksplodował z oszałamiającym impetem, bez ostrzeżenia, a podmuch wybuchu przeniósł rodzinę Page'ów z dwupokojowej klitki w dzielnicy Mission do własnego pałacu w okolicy zwanej Marina, skąd roztaczał się niezrównany wprost widok na zatokę. Na dachu rezydencji znajdowało się bardzo poręczne lądowisko dla helikopterów. Tato został nowym królem Doliny Krzemowej i pojawiał się na okładkach „Fortune" oraz „Forbesa", tymczasem mama nie wydeptywała już chodników na manifestacjach przeciwko eksperymentom na zwierzętach, przewodnicząc teraz niezliczonym bankietom dobroczynnym na rzecz afrykańskich sierot. Natomiast przed Lauren, która dotąd musiała zadowalać się wyprzedażami oraz ciuchami ze sklepów z tanią odzieżą, otwarły się podwoje Maiden Lane, przy czym na każde jej skinienie pojawiała się specjalna, osobista agentka gotowa pomóc jej w zakupach. Jeszcze w zeszłym roku Lauren zaliczała się do grona budzących litość nędzarek. Nie raz drżała ze strachu, że ktoś w z klasy zauważy, iż jej „nowy" niebieski kaszmirowy sweterek został nabyty w szkolnym second han-dzie. Tego roku jej sweter kosztował dziewięćset dolarów

i opatrzony był metką znanego włoskiego projektanta. Lauren z początku bała się, że go poplami, ale tato wytłumaczył jej, że odtąd już nigdy nie będzie musiała niczym się martwić - a w każdym razie na pewno nie dizajnerskimi ciuchami. Tak, ten sam tato, który gdy kończyła mu się asystencka pensja na uczelni, wydłubywał drobniaki ze stojącego w kuchni słoika, żeby opłacić rachunki. No i dobrze. Niech będzie mongolski kaszmir, jeśli można prosić, dziękuję uprzejmie. Lauren nerwowym ruchem sięgnęła po oszronioną butelkę wody mineralnej Voss do lodówki ukrytej w drzwiach limuzyny: potrzebowała czegoś na ukojenie nerwów. Ponieważ Dex się nie mylił. Owszem, była trochę spięta. Co z tego, że od czubka głowy aż po paznokcie u stóp została wystylizowana na Emmę Roberts, skoro musiała zmierzyć się z Kliką. Właśnie ją ujrzała; dziewczyny, jak zwykle, mierzyły przybyłe koleżanki krytycznym wzrokiem i dokonywały bezlitosnego osądu ich stroju oraz mej-kapu, kręcąc przy tym głowami z kpiącą dezaprobatą. Owszem, wszystkie nosiły szkolne mundurki, obowiązujące niby po to, żeby uczennice z gorzej sytuowanych rodzin nie miały kompleksów. Do tej pory jednak tak się jakoś działo, że laski z Kliki prezentowały się niczym modelki z kataloguj. Crew, podczas gdy Lauren wyglądała jak jakaś nieszczęsna ofiara losu. Zupełnie jakby ktoś teleportował

ją właśnie z planu jednego ze starszych odcinków Pełnej chaty. I rzecz jasna tamta trójka nigdy nie pozwalała jej o tym zapomnieć. Lauren zacisnęła zęby. Czy dojdą do wniosku, że pod fryzurką za sześćset dolarów i mundurkiem, do którego tak pieczołowicie dobrała akcesoria, kryje się wciąż ta sama frajerka, którą była od niepamiętnych czasów? Dawna Lauren była potulną dziewczynką o kędzierzawych włosach, siedziała w ostatniej ławce i nikt nigdy nie zwracał na nią uwagi, aż do dnia rozdania świadectw. Cała szkoła gromadziła się wówczas w auli, wszystkie dziewczyny miały upięte na włosach bluszczowe wianki, a dyrektorka rozdawała nagrody dla najlepszych uczennic z każdego przedmiotu. No i wtedy, a jakże, wszem i wobec wyczyty-wano jej nazwisko. Sterczała na środku auli, a długie minuty wlokły się nieznośnie, gdy panna Burton odczytywała listę wyróżnień, jakie uzyskała - ze wszystkich przedmiotów oprócz gimnastyki. Szczęśliwie los oszczędził jej choć tego jednego upokorzenia. Co będzie, jeśli dostrzegą w niej tę samą Lauren, którą widziały w zeszłym roku? Nie, na to nie pozwoli. Wpiła manikiur Black Satin w tapicerkę bentleya, pozostawiając na mięciutkim zamszu niefajne ślady. Ojojoj. Przecież naprawa tego będzie kosztować majątek! - pomyślała, w tej samej chwili przypomniała sobie

jednak z niemałą ulgą, że akurat teraz majątek to już żaden problem. I właśnie teraz, zupełnie jak Angelina Jolie, posłuży się posiadanymi pieniędzmi, by dla odmiany zrobić coś pożytecznego. Po pierwsze, stanie się jedną z nich, dołączy do klasowej elity. A potem ją zniszczy. Plan polegał na tym, żeby usprawnić nieco świat, przeistaczając siódmą klasę tak, by to szkolne środowisko stało się trochę bardziej znośne. Limuzyna podjechała pod główną bramę, gdzie stał już solidny rządek drogich europejskich samochodów, z których wnętrz wynurzał się ich cenny, a nad wiek rozwinięty ładunek: swe stopy na chodniku stawiały córy najlepszych rodzin z Bay Area. Kilka dziewczyn, które mieszkały na tej samej co szkoła ulicy w wartych grube miliony dolarów okolicznych kamienicach, Lauren dopiero co minęła. Szły sobie swobodnym krokiem, pnąc się pod górę z niedbale przewieszonymi przez ramię torbami „Marc" od Marca Jacobsa. Klika, jak zwykle, rozsiadła się na kamiennej ławce przy wyjściu na boisko. Dziewczyny raczyły się identycznymi bezkofeinowymi latte i sprawiały wrażenie znudzonych do granic możliwości. Wyglądały przy tym tak słodko i niewinnie, jakby wcale nie były pożeraczkami dusz, trzema bezwzględnymi, wrednymi babonami, którymi - były. Lauren wzięła głęboki wdech i pomodliła się szybciutko do owych

nadprzyrodzonych sił (jakichkolwiek), które czuwają nad ukrytymi intencjami dwunastoletnich dziewczyn. Oto rozpoczął się pierwszy dzień jej nowego życia.

2 ASHLEY SPENCER MA ALERGIĘ JEDYNIE NA SŁABOŚĆ Hm, hm. Panienko Ashley, mama prosi, żeby przypomnieć panience ojej EpiPen. Pamiętam, pamiętam. Co za nudziara! - Ashley Spencer podziękowała grzecznie wiekowemu kamerdynerowi, który służył w rodzinie jej matki od stuleci, i razem z błyszczykiem do ust o smaku truskawkowym wcisnęła do skrytki w rączce pękatej torby Efendiego Moncler Spy, srebrzystą, cienką strzykawkę zawierającą potężną dawkę adrenaliny. Tylko EpiPen, i nic innego, mógł uratować ją przed niechybną śmiercią, gdyby jakimś trafem zdarzyło

jej się poczuć zapach orzechów, nie mówiąc o ich przypadkowym zjedzeniu. Jej matka była w kwestii tej przeklętej alergii totalnie zasadnicza. Była taka od chwili, gdy osobiście omal nie ukatrupiła Ashley w dniu jej czwartych urodzin, serwując wyborny francuski tort czekoladowy podczas kinderbalu; okazało się, że w cieście znajdowała się śladowa ilość aromatu orzechów laskowych. Od tej pory Ashley nie brała do ust niczego, co nie zostało przyrządzone przez zatrudnionego w rodzinie Spencerów kuchmistrza. Dziś jej bezorzechowy lunch znajdował się już oczywiście w słodkim japońskim pudełeczku, które wyczaiła tego lata w Tokio. Zrobione ze strasznie fajnego białego plastiku, przyozdobione było postaciami anime o wielgachnych oczach. Tokio było dla niej prawdziwym objawieniem, z panującym tam stylem tak bardzo tres niebanalnym. Ashley kupiła to pudełeczko, oddając w ten sposób hołd ogólnoświatowej modzie na Harajuku Girls. Jednak teraz, gdy spoglądała na ten uroczy pojemni-czek, zastanowiła się przez chwilę, czyjej nowy lunchbox nie jest trochę zbyt wieśniacki. Obiecała sobie, na wszelki wypadek, że sprawdzi w wolnej chwili, czy nie dałoby się zdobyć jakiegoś pudełka na lunch na przykład od Chanel. Wyłączyła plazmowy telewizor (gdy obraz znikł, przeistoczył się on w lśniące zwierciadło) po czym odstawiła na bok miseczkę po płatkach oraz szklankę po soku,

do wnęki pokoju śniadaniowego, gdzie zostawiało się służącej naczynia przeznaczone do zmywania. Cyferki zegara na wyświetlaczu kuchenki oznajmiły jej, że do pierwszego dzwonka ma dwadzieścia pięć minut. Ashley nie miała jednak zamiaru się spieszyć. Co to to nie. Z puzderka, które zawsze miała w kieszeni, wyjęła odświeżający oddech płatek i zaczęła delektować się ulotnym smakiem kleistego, zielonego smakołyku, całkiem spokojnie zbierając przy tym swoje rzeczy. W zasadzie powinna być już w Fillmore Starbucks, gdzie obie laski pewnie już na nią czekają, ale to bez znaczenia. Niech sobie czekają. Przecież bez niej chyba nie pójdą do szkoły, no nie? - Dostanę buziaka? - spytała mama, wychodząc ze swojego buduaru. Ashley szczotkowała właśnie włosy przed wiszącym w hallu lustrem w stylu Ludwika XV - Czy Darby przypomniał ci o strzykawce? - Ależ tak, mamo, sto razy. Uważaj na moje włosy - zażądała Ashley, po czym odłożyła szczotkę i pozwoliła pocałować się w oba policzki. Zmarszczyła nosek, czując zapach paczuli, bo przecież, na litość boską, mama mogłaby raczej pachnieć czymś w rodzaju Chanel 5. Zerknęła na strój swojej matki. Sprawdzian nie wypadł pomyślnie: - Mam nadzieję, że nie będziesz miała tego na sobie dziś po południu - stwierdziła, tonem głosu dając wyraźnie do zrozumienia, że to bardzo niedobry pomysł.

Matilda Spencer skrzyżowała ramiona i popatrzyła na córkę z rozbawieniem. - Chyba nie, ale właściwie co ci nie pasuje? - Mamo, proszę cię. To przecież jakieś lata dziewięćdziesiąte. Nie mogłabyś włożyć tych dżinsów, które kupiłyśmy w sobotę u Saksa? Ashley pokręciła głową. Jej matka była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziała, i to wcale nie tylko dlatego, że obie wyglądały tak niesamowicie podobnie, jakby były siostrami. Obie miały długie, fantastyczne złote włosy, oczy błękitne jak bławatki i jasnobladą skórę bez ani śladu piegów. O ile mama była kimś w typie Gwyneth Paltrow, Ashley z pewnością stanowiła jej młodszą i subtelniejszą wersję. Reprezentowały typ delikatnej blondynki o budzących szczerą zawiść szczupłych ramionach i szybkim metabolizmie. Jednak podobieństwa kończyły się tam, gdzie zaczynała się moda. Ashley zawsze nosiła się tak, że spokojnie mogłaby pojawić się na jakiejś oscarowej gali; nawet kiedy szła do szkoły. Potrafiła znaleźć niezliczone sposoby, by dodać do szkolnego mundurka stosowne akcesoria - na przykład wkładając zamiast puchatych skarpet grube czarne pończochy, które tak skutecznie wylansowała w ubiegłym roku. Wpadła też wtedy na pomysł, żeby nosić te buty od Mary Janes, bezbłędnie odpowiadające regulaminowym wyma-

ganiom półbuty z częścią sznurowaną wykonaną ze skóry w kontrastującym kolorze, po prostu super do pledowej spódniczki, a w dodatku na wysokich obcasach, oraz T-shirty Jamesa Perse'a pod sweterki w serek - zamiast bluzek z koszulowym kołnierzykiem. Ale niestety, niestety. Jej mama uwzięła się po prostu na luzackie ciuchy, jakieś peruwiańskie robótki na drutach, plastikowe saboty Crocs i dżinsy, które jakimś cudem zachowała jeszcze z czasów, kiedy była w koledżu UCE Berkeley. Matilda nigdy specjalnie nie przejmowała się strojem. Jaka szkoda! W tym roku jej matka razem z matką Liii urządzała po południu pierwszego dnia szkoły czyli właśnie dziś - doroczny wieczorek „matczyno-córczany". Miejsce wydarzenia oranżeria ich rezydencji. Otóż, o ile normalnie Ashley kompletnie nie przejmowała się tym, co ktokolwiek sobie pomyśli, skoro i tak jej matka zawsze była najpiękniejszą kobietą w zasięgu wzroku, to jednak czasem życzyłaby sobie, żeby Matilda postarała się choć trochę i zadbała o modny wygląd. Mama Liii zawsze wyłaziła ze skóry, żeby mieć na sobie najnowsze dizajnerskie ciuchy, najbardziej szpanerską fryzurę, perfekcyjne paznokcie i makeup, i dzięki temu prezentowała się jak perfekcyjna maman dziewczyny z prywatnej szkoły. Comme ilfaut. Podczas tych rozmyślań Ashley na temat lekceważącego stosunku jej mamy do obowiązującej mody na scho-

dach rozległy się kroki ojca; zbiegał właśnie na dół w dziurawym T-shircie i spodenkach, w których uprawiał jogę, a za nim podążał jego guru. - Do szkoły, skarbie? - spytał, wykonując pozdrowienie słońca. Bodhi pomagał mu utrzymać przy tym równowagę. - Gotowa na nowy rok? Jestem pewny, że dasz czadu! Prawda, kochanie? - spytał, zwracając się do żony i całując ją w czubek nosa. Matilda zachichotała i objęła męża ramionami; przez krótką przerażającą chwilę wyglądało na to, że oboje zaczną naprawdę obściskiwać się przy własnej córce, ale na szczęście ich trener powiedział coś do ojca, odwracając jego uwagę, dzięki czemu Ashley nie musiała oglądać żenującego pokazu nagłego wybuchu uczyć. Odetchnęła z ulgą. Kiedy była mała, cieszyło ją, że rodzice zawsze są w domu, ale teraz stawało się to uciążliwe. Żadne z nich tak naprawdę nie pracowało - tata „zarządzał" finansami rodziny, a mama uprawiała swoją „sztukę", ale przede wszystkim każde z nich odziedziczyło niezły kawał grosza. W praktyce oznaczało to, że oboje mieli nadmiar czasu na rozpieszczanie jedynaczki... Zamiast dać jej święty spokój. Jasne, starali się być „fajnymi" rodzicami. W weekendy nie musiała chodzić wcześnie do łóżka, nie suszyli jej głowy szkołą i stopniami, a mama nie pchała nosa w nie swoje sprawy i nie usiłowała ingerować w to, jak wyglądają jej

profile na portalach, co innym mamom zdarzało się nader często. -Ale nie przyjdziesz na podwieczorek, prawda? - zwróciła się do ojca. - Proszę, nie rób tego. Nie chciała, żeby kręcił się po domu boso i w dresie albo żeby brzdąkał na gitarze na oczach całej siódmej klasy. Serio, rodzice potrafią być tak obciachowi. „Nob Hill Gazette" swego czasu przyznała jej rodzicom tytuł pary roku San Francisco, lecz było to dawno temu, zanim jeszcze przyszła na świat. Teraz porobiły się z nich takie straszne wapniaki, że trudno było sobie wyobrazić, jak kiedyś mogli być na topie. Ashley pozwoliła im się wyściskać, najpierw jednemu, potem drugiemu, a potem odprowadzić za drzwi, kiedy to raz jeszcze sprawdzili, czy na pewno umieściła w torebce swój przeciwalergiczny zastrzyk. Musiała przyznać, że i ona czuła się pewniej, mając przy sobie ten niezbędny specyfik. Szczególnie, że prawie nikt nie zdawał sobie sprawy z tej jej dolegliwości, co Ashley zdecydowanie odpowiadało. Za żadne skarby nie zamierzała pozwolić, by wciśnięto ją do jednego worka z Cass Franklin, tym dziwadłem, które musiało spożywać posiłki samotnie, w oddzielonej części stołówki, z dala od innych dziewczyn. Ashley od niepamiętnych czasów wmawiała wszystkim, że po prostu

uwielbia odżywiać się wyłącznie jogurtem, chlebem orkiszowym oraz surowymi jarzynami; właściwie sama prawie już w to uwierzyła. Ona, Ashley Spencer, niekwestionowana liderka i przywódczyni Kliki. Nikt nie będzie jej mówił, co ma jeść, a czego się wystrzegać! Upublicznienie alergii oznaczałoby przyznanie się do słabości. Tymczasem siódma klasa to dżungla rządząca się bezlitosnymi prawami. Ashley Spencer dołoży wszelkich starań, by wszystko rozgrywało się tam zgodnie z rytmem jej własnego iPoda!

3 NPNW (NAJLEPSZA PRZYJACIÓŁKA NA WIEKI) CZY NAJGORSZY WRÓG? Z PUNKTU WIDZENIA ASHLEY NA JEDNO WYCHODZI Jak długo będzie jeszcze musiała czekać? Kolejne pięć minut? Dziesięć? Piętnaście? Matka dostanie szału, kiedy się dowie, że pierwszego dnia szkoły oberwała uwagę za spóźnienie. Trzy takie uwagi i trzeba było tłumaczyć się przed Radą Rodzicielską, co było nie do pomyślenia, bo przecież jej mama właśnie w tej radzie zasiadała. Ashley Li sprawdziła godzinę, otwierając złote wieczko zegarka Hermes Kelly oprawionego w jasną skórę; w zasadzie zaprojektowany był jako wisior, ale ona nosiła go

na nadgarstku, zapętlając na nim rzemyk niczym arkan. Jeżeli nie będą w szkole za piętnaście minut, panna Moos, budząca powszechny strach sekretarka, nosząca fryzurę z dziwacznie karbowanych włosów, o oddechu cuchnącym cebulowymi bajglami, zaraz zacznie wydzwaniać do rodziców i wypytywać tym swoim drżącym głosikiem, czemuż to dziewczynki nie pojawiły się tego ranka w szkole. Upiła łyczek z kartonowego kubka. Bezkofeinowa latte zaprawiona herbatą - pardon czajem. Świństwo jak cholera, ale udawała, że uwielbia ten napój, bowiem Ashley Spencer za nim przepadała, a jeśli chciało się być przyjaciółką Ashley Spencer i w ogóle należeć do ich Kliki, najważniejsze było właśnie to, że wszystkie lubią i robią to samo. Już w czwartej klasie stwierdziły, że być po prostu jedną z dziewczyn imieniem Ashley nie znaczy nic i wszystko się myli, więc zamiast tego przybiorą sobie bardzo fajne ksywki. Wszystkie, to znaczy obydwie prócz Ashley Spencer, rzecz jasna, która jakimś sposobem zdołała zachować prawo do posługiwania się swoim własnym imieniem Ashley. Ale tak czy inaczej, „Lili" brzmi o wiele bardziej chic - stwierdziła Lili. Tylko gdzie ta małpa się podziewa? Ashley zawsze doprowadzała Lili do szału swoim brakiem poczucia czasu. Co by się stało, gdyby laska przyszła punktualnie przynajmniej pierwszego dniajunior high? Lili ciężko westchnę-

la. Znów będzie musiała łgać, tłumacząc się matce z uwagi o spóźnieniu. Gdy tylko Lili zdarzyło się coś nabroić w szkole, gniew Dżyngis Chana (Nancy Khan) dosięgał jej niechybnie. Matka, która zachowała panieńskie nazwisko i była swego czasu najlepiej opłacaną kobietą zatrudnioną przez firmę Willbanks, Eliot i Dumforth (a jeszcze przedtem redaktorką „Harvard Law Review"), spełniała się teraz w roli pełnoetatowej kury domowej, z tym że kury wiodącej niesłychanie ożywione życie towarzyskie, zasiadającej we wszystkich możliwych komitetach i radach, a zwłaszcza tych powiązanych ze szkołą panny Gamble. Od swej córki oczekiwała ni mniej, ni więcej, jak absolutnej perfekcji w spełnianiu szkolnych obowiązków. Powinna iść i już. Olać Ashley. No, jasne, jasne. Tak jakby mogła puścić kantem swoją najlepszą przyjaciółkę. i na tym właśnie polegał problem. Ashley posiadała niezwykłą zdolność czynienia wszystkiego lepiej, zabawniej i w lepszym tonie niż ktokolwiek inny z rzeszy zwykłych śmiertelników. To ona wykombinowała w zeszłym roku te nalepki, które zamówiły, by nakleić je następnie na szafki starannie wyselekcjonowanych koleżanek. Wydrukowane zostały na srebrzystej folii i głosiły: „Klika to klika" fontem przypominającym ręczne pismo, jak podpis na czeku. Tylko one trzy wiedziały, co to tak naprawdę znaczy, a cała

klasa wyłaziła ze skóry, próbując się domyślić. A tymczasem to przecież takie proste: ich oficjalny certyfikat. Klika, czyli one trzy, a określenie „to klika" oznaczało, że wszystko jest we właściwym guście, stosownym tonie, zgodne z kanonami elegancji. Zresztą chyba nie trzeba było tak strasznie się wysilać, żeby zrozumieć, skoro tylko i wyłącznie fajne laski zostały zaszczycone tą nalepką? Lili zacisnęła lekko dłoń na swoim kubeczku, znów upiła łyk, zdesperowana, po czym zgniotła nerwowo puste naczynie i cisnęła je do kosza. Z powodu tych nalepek był potem zresztą niezły dym, to znaczy kiedy szkolne władze skumały wreszcie, o co chodzi. Klice oberwało się za „usiłowanie tworzenia elity". Usiłowanie, dobre sobie. Ha, ha. Niezgodne z zasadami szkoły. Ha, ha. Ashley miała mieć dla nich jakąś niespodziankę, toteż Lili znalazła się w sytuacji bez wyjścia, musiała czekać, bo w przeciwnym razie ominęłaby ją cała zabawa. Druga z jej najlepszych przyjaciółek, Ashley Alioto, znalazła sobie tymczasem lepsze zajęcie niż nudne wyczekiwanie na Ashley Spencer. A. A. zjawiła się punktualnie, tak samo jak Lili, ale natychmiast odjechała, gdy tylko obie zapatrzyły się w swoje latte. Nie wpadła jednak na szaloną myśl, by zlekceważyć Ashley. Zajęła się po prostu czatowaniem przez telefon z tym swoim „chłopakiem". Znowu. Chłopakiem zdecydowanie w cudzysłowie, nawiasem mówiąc.

Lili ziewnęła i przeciągnęła się na drewnianym krześle. Sięgnęła ręką za siebie, by upewnić się, że jej nowa torebka Fendi, model Moncler Spy wciąż wisi na oparciu. Taką samą workowatą torbę miała mieć Ashley. A. A. zawiesiła niedbale identyczną na oparciu sąsiedniego krzesła. Kupiły je razem kilka tygodni wcześniej. Lili miała straszną ochotę na wersję w kolorze strażacko czerwonym, ale Ashley przekonała ją, że beż będzie praktyczniejszy. Rzecz jasna, A. A. zgodziła się na beżyk bez słowa sprzeciwu. Lili dostrzegła starą Chinkę, która posłała jej uśmiech. Stare Chinki zawsze posyłały jej uśmiechy. Pewnie przywodziła im na myśl ich wnuczki albo coś w tym rodzaju. Zawsze poklepywały ją po głowie i mówiły piao Hang, piao Hang (ładna, ładna). Lili zawsze odpowiadała im uśmiechem. Potrafiła docenić komplement, a jakże. Jej kruczoczarne włosy, sięgające nieco za ramiona, dziś poukładane były w subtelne pukle. Miała z lekka skośne oczy i trójkątną twarzyczkę oraz nieskazitelną, karmelową cerę. Wszyscy powtarzali, że wygląda jak Ziyi Zhang, ta aktorka występująca w zwariowanych filmach o sztukach walki. Ale może tylko dlatego, że nie znali żadnych innych aktorek z Azji, żeby móc ją z nimi porównywać. Wcale nie uważała, że jest do niej podobna, ale i tak miło było coś takiego słyszeć. A co do rzeczy, które miło było słyszeć...

- Cześć, piękna! - odezwał się dźwięczny, śpiewny głos od strony wejścia do kawiarni. Odwróciła się. Ashley wreszcie przyszła. Lili wstała z krzesła tak szybko, że omal nie wywróciła stojaka na serwetki. - Cześć, piękna! - odpowiedziała. - O rany! - zawołała, biorąc się ze zdumienia pod boki. - O co chodzi? - Twoja torebka! - rzuciła Liii oskarżycielskim tonem. - Świetna, prawda?! - Ashley uśmiechnęła się radośnie, podnosząc torbę, by lepiej ją było widać. -Ale jest czerwona! - zawołała oburzona Lili. - A sama mówiłaś, że wszystkie mamy mieć beżowe! - Odwidziało mi się - odparła Ashley, wzruszając ramionami. - „Zawsze mam wszystko czerwone" - dodała, cytując tekst z ich ulubionego filmu Fatalne zauroczenie. - Cha, cha - parsknęła sarkastycznie Liii. - Tylko że teraz nie są już wszystkie takie same. Zmarszczyła brwi. - Miałyśmy mieć identyczne, czyż nie? - Przecież twoja torebka i torebka A. A. są identyczne - zauważyła Ashley. - A poza tym to tylko torebka, Lil. Wyluzuj. Na twarzy Lili pojawił się wymuszony uśmiech. Jasne, tylko torebka. Ashley miała rację. I była najlepszą przyjaciółką Lili, więc co z tego, że zmieniła zdanie? Lili też mogła zmienić zdanie, jasna sprawa. Tylko że nawet nie przeszło

jej to przez myśl. Przecież się umówiły. A teraz, zamiast trzech Ashley z Kliki, ona i A. A. będą wyglądać jak chórek wtórujący najważniejszej Ashley. Totalnie w stylu Dream-girls. Tylko że jeśli Ashley nie będzie uważać, Liii potraktuje ją jak kiedyś Jennifer Hudson. - Mam jeszcze czas na czaj? - spytała Ashley, przemieszczając się w stronę kontuaru. Nie! - pomyślała Lili. - Yhm - rzekła zamiast tego. To by i tak nic nie dało. Ashley zbierała uwagi o spóźnieniach niczym baletki Repetto. - Zaschło mi w gardle jak nie wiem. A gdzie jest A. A.? - zainteresowała się Ashley, przemieszczając się w stronę najlepszego punktu widokowego i omiatając wzrokiem zatłoczone wnętrze Starbucks. - Tutaj - wysoka, opalona dziewczyna podeszła do nich. Nosiła włosy spięte w dwa kucyki po bokach. Tylko taka laska jak Ashley Alioto mogła sobie pozwolić na równie dziecinną fryzurę. A. A. była wyższa od obu przyjaciółek. Miała figurę tenisistki - smukłą, proporcjonalną, no i ta opalenizna. A przy tym poruszała się sprężystym krokiem, jak sportsmenka. - Cześć, piękna! - zagruchała Ashley. - Cześć, piękna! - odpowiedziała jej A. A. Ucałowały się w oba policzki, zupełnie jak modelki, które widziały w Style Network.

- O, masz czerwoną - spostrzegła A. A., dotykając palcami miękkiej skóry torebki Ashley. - Niezła. Lili o mało nie prychnęła. No jasne, A. A. robiła to, co zawsze, czyli bezwstydnie podlizywała się Ashley. Zrzy-gać by się można, gdyby nie fakt, że A. A. robiła to absolutnie naturalnie. Nie na próżno A. A. cieszyła się reputacją najmilszej dziewczyny z Kliki, wszyscy w klasie twierdzili, że jest super w porządku. A może raczej była za bardzo nakręcona, żeby być wredną? Lili dąsała się jeszcze przez chwilę, ale szybko doszła do wniosku, że nie ma to sensu. A poza tym, kto się krzywi, ten ma potem zmarszczki, prędzej czy później. I tylko brzydkie dziewczyny mają powody, żeby marudzić, a przecież życie Lili było tak perfekcyjne, jak mogłaby sobie życzyć tego każda nastolatka, no nie? - To twoje nowe pudełko na lunch? - spytała Lili, dostrzegłszy japoński gadżet Ashley. Skąd je masz? - Z Tokio - objaśniła Ashley. - Nie sądzicie, że trochę za małolackie? - zapytała. Lili potrząsnęła głową, choć z niezbyt wielkim entuzjazmem. - No co ty. Ashley uśmiechnęła się i paplała dalej: - O rany. Zupełnie zapomniałam. Mam coś dla was. - Zanurkowała dłonią do torby Fendi i wydobyła z niej trzy plastikowe zabaweczki. Niespodzianka! To robo-

ty-maskotki od Prady. Sprzedają je tylko w Tokio. Dodatki do waszych dodatków. Super, no nie? Lili i A. A. pisnęły, zachwycone, po czym natychmiast przyczepiły maskotki do swoich torebek, tak samo jak Ashley. - Widzicie? - zawołała Ashley, sięgając po kubek. - Teraz wszystkie pasujemy do siebie. Udobruchana Lili skinęła głową. No pewnie, przecież nikt inny w szkole nie będzie miał takich maskotek-robotów. - Gotowe? - spytała Ashley. Przyjaciółki przytaknęły ruchem głów, po czym, ramię pod ramię, wszystkie trzy wymaszerowały z kawiarni Starbucks, by ruszyć pod górę do szkoły.

4 A.A. TO NICK ASHLEY ALIOTO, B. A NIE ROZMIAR JEJ STANIKA Mając na oku przyjaciółki, które szły o krok przed nią, Ashley Alioto wystukała wiadomość na komórce: TO NARA POGADAMY PÓŹNIEJ MAM DŁUGĄ PRZERWĘ O 11. Ups, ale głupota. O mało nie napisała, że ma DRUGĄ przerwę o jedenastej. Odetchnęła z ulgą i wyłączyła telefon, po czym wytarła o sweterek kryształy górskie, wprawione w stalową obudowę komórki. Połapała się w samą porę, Jezu, Jezu.

Melissa de la Cruz Rany, ale facet. Przepadała za nim. I wzajemnie, nie miała co do tego wątpliwości. Nie, żeby coś takiego powiedział, ale przecież poznali się zaledwie miesiąc temu. Znali się z wymiany e-maili, z czatu i tego wszystkiego, co pisali sobie w komentarzach do swoich stron na necie. Była zbyt wystraszona, żeby zdecydować się na spotkanie w realu. Nigdy nawet nie rozmawiali przez telefon - on, co prawda, raz to sugerował, ale A. A. spanikowała. Nie to, żeby się bała. Była pewna, że koleś jest superciachem - jak z komiksu Speed Racer. Czuła to i już. A. A. była przekonana, że posiada pewne nadprzyrodzone zdolności, no i właśnie czuła, że te supersłodkie e-maile pisze do niej fantastyczny koleś. A zresztą, zmienił w swoim profilu status na „w związku". Zaraz po tym, jak mniej więcej tydzień temu wyznali sobie uczucia. Wciąż tylko powtarzał, że nie może się doczekać spotkania w realu. No i na tym polegał problem. Nigdy nie będą mogli spotkać się w realu. A to dlatego, że laxjock (taki był jego nick) chodził już do liceum. I sądził, że A. A. jest w rzeczywistości o cztery lata starsza, niż była naprawdę. Rany, gdyby tylko miała szesnaście lat, jak napisała to w swoim profilu na stronie! Trochę pokombinowała z wiekiem, jak każdy, nie? Kto przy zdrowych zmysłach napisałby, że jest dwunastolatką. Bez żartów. Za to z całą pewnością na zdjęciu, pięknym, czarno-białym i profesjonalnym,

które umieściła na swojej stronie, wyglądała na szesnastkę albo i więcej. Jej matka, była modelka, która wydeptała wszystkie wybiegi Paryża, Mediolanu i Nowego Jorku, poprosiła kiedyś znanego fotografa mody, żeby zrobił córce fotki, no i na tych zdjęciach A. A. w skąpym bikini marki Eres spokojnie nadawała się do „Teen Vogue". Z drugiej strony jednak te fotografie to była niezła ścierna. A. A. nigdy nie czuła się szczególnie kobieca; najchętniej nosiła dres i sportowe buty. A poza tym zawsze była wyższa od wszystkich dziewczyn w swoim wieku, co wcale jej nie odpowiadało, jako pierwsza z nich nabrała - no, hm, kształtów - i zaczęła nosić staniki, zanim którakolwiek z nich w ogóle wiedziała, co to takiego. To było strasznie krępujące, jak ludzie mówili o niej, że wygląda na starszą, niż jest w rzeczywistości, że sprawia wrażenie bardziej „dojrzałej". Czy można wyobrazić sobie słowo bardziej przygnębiające niż „dojrzała"? Określenie „dojrzała" kojarzyło się A. A. z domem spokojnej starości i grzecznymi trzewikami na koturnie. Wściekało ją to, że wygląda na starszą, niż jest. To znaczy dopóty, dopóki nie skończyła dwunastu lat, bo wtedy cały świat nagle otworzył się przed nią na wszystkie możliwe cudowne sposoby; wyglądając na szesnaście, mogła chodzić na filmy dla dorosłych oraz nikt nie bronił jej wstępu do nocnych klubów.

Pomyślała sobie, że odwlecze spotkanie, aż będzie pewna, że jest dostatecznie w niej zakochany, żeby nie zwracać uwagi na taki drobiazg, iż jego laska chodzi dopiero do siódmej klasy. Chyba słusznie, nie? - Twój facet? - spytała Ashley, widząc, że A. A. chowa telefon do kieszeni. - Jej Romeo z Internetu - dorzuciła Lili z cynicznym uśmieszkiem. - No - westchnęła ciężko A. A., starając się usilnie, by nie wyglądać na zbyt zadowoloną z siebie. - Dobra, dobra, a kiedy go zobaczymy? - spytała Lili. - Słyszymy o nim od tygodni. Już czas, żebyś się nim pochwaliła. - Niedługo - odparła niedbale A. A. Nie przyznała się jeszcze swoim przyjaciółkom, że zna tego faceta tylko w wirtualu. Pewne rzeczy lepiej zachować przez jakiś czas dla siebie. - Taka jesteś tajemnicza, kto wie, może on wcale nie istnieje - zadrwiła Ashley. A. A. wzruszyła tylko ramionami, zdając sobie sprawę, że dziewczyny po prostu jej zazdroszczą i tyle. Ashley, niby taka dorosła, a przecież w życiu nie całowała się z chłopakiem. Lili przysięgała na wszystkie świętości, że owszem, w lecie całowała się z jakimś na Tajwanie, ale nie było na to żadnego dowodu, więc można jej było tylko wierzyć na słowo - a to ostatnio było mocno wątpliwe.

Tymczasem ona, A. A., miałajuż do czynienia nie z jednym, a z dwoma chłopakami - w zeszłym roku jej starszy kuzyn zabrał ją na imprezę do liceum, gdzie poznała dwóch takich podczas gry w „Prawda albo odwaga". Jeden z nich łaził za nią potem przez całe tygodnie, nawet kiedy dowiedział się, że ma dopiero jedenaście lat. Był całkiem okej, tylko trochę porąbany. W końcu powiedziała kuzynowi, żeby go spławił. - No, spoko. A. A. ma chłopaka, ale tylko ona go widzi - zaśmiała się zjadliwie Ashley. Zupełnie jak w Szóstym zmyśle. - Chłopak z bajki, nie mogę! - zaśmiała się pogardliwie Lili. - Na pewno mają sobie dużo do powiedzenia. - E tam, zamknij się! - rzuciła A.A., szczypiąc Lili w ramię. - Au - naburmuszyła się Lili. - To bolało. A. A. zastanowiła się przez króciutką chwilę, jak wyglądałoby jej życie, gdyby rodzice dali jej na imię Samanta, jak planowali. Zdawała sobie sprawę, że Lili wciąż się wścieka na Ashley za ten numer z torebką. A. A. też nie była zachwycona, ale dobrze wiedziała, że nie warto się tym przejmować. Bez znaczenia. Miały przed sobą pierwszy dzień szkoły i siódmej klasy. Wreszcie. Wreszcie tańce z chłopakami. Imprezy. Piątki, kiedy można się ubierać, jak kto chce. Będzie świetnie i już.

Teraz już tylko kilka kroków dzieliło je od szkoły i A. A. zauważyła, że jej przyjaciółki podświadomie zwolniły kroku, toteż uczyniła to samo, delektując się poczuciem, iż inne dziewczyny się na nie gapią. Lili odrzuciła do tyłu długie, ciemne włosy, gestem całkiem jak z reklamy szamponu, a Ashley przybrała wyraz ust niczym na spotkanie wyimaginowanej kamery, jak do zbliżenia. Także A. A. wyprostowała się nieco, starając się przy tym ograniczać ruchy rąk. Siadły na ławce przy boisku, skąd miały idealny widok na przechodzące dziewczyny i mogły w związku z tym dokonywać nader surowych ocen fryzur oraz skarpet wybranych przez nie na pierwszy dzień szkoły. W zasadzie szkolny mundurek (czy też ich strój więzienny, jak go określała A. A.) pozostawiał niewiele swobody na modowe szaleństwa, toteż morderczej analizie podlegały najmniejsze detale, poczynając od długości spódniczki - zakładka tworząca z niej super mini oznaczała całkowitą dyskwalifikację, bo zbytnio przywodziła na myśl te gówniary ze szkoły zwanej Helena Academy mieszczącej się na tej samej ulicy... aż po dobór naszyjnika: punkty za koralki od Tiffany'ego, zero z trzema minusami za żelową tandetę. - Wypad! - warknęła Ashley na kilka pierwszoklasistek, którym wpadło do głowy, żeby przed ich ławeczką grać w klasy.

A. A. jak zwykle zasiadała po prawicy Ashley, Lili po jej lewej stronie; wszystkie trzy siedziały z nogą założoną na nogę, żeby cały świat mógł podziwiać ich identyczne trzewiki o czerwonych podeszwach, Louboutin Mary Janes, i porozumiewały się szeptem, podczas gdy dziewczyny z klasy defilowały przed nimi. Te, które miały u nich przody, stawały, żeby się przywitać. Niegodna wzmianki reszta przemykała z pochylonymi nisko głowami w nadziei, że uda im się uniknąć zjadliwych uwag. Jakby nie wiedziały, że nie mają żadnych szans na pobłażanie ze strony Kliki. - Niezły kubraczek - parsknęła Ashley, gdy Daria Hart, upośledzona pod względem mody siódmoklasistka przemaszerowała przed nimi w połyskującym metalicznie płaszczu przeciwdeszczowym. - Będzie w sam raz, jak wylądują kosmici. Lili zachichotała, natomiast A. A. obdarzyła Darię przepraszającym uśmieszkiem, który miał znaczyć: „spoko, ona wcale nie ma nic złego na myśli". Ashley naprawdę trafiały się niezłe teksty i A. A. bawiła się świetnie, ale z drugiej strony coraz mniej miała ochotę na wredne numery, w których nie kryło się nic, poza tym, że były wredne. Melody Myers, jedna z „klikających", zatrzymała się na chwilę, żeby popaplać z nimi o tym, co zdarzyło się w czasie wakacji i piała z zachwytu na widok ich maskotek od Prądy. Gdy Melody zmyła się na dźwięk pierwszego dzwonka,

przed szkołą zatrzymał się lśniący srebrny bentley. Laski nawet na niego nie spojrzały drogie samochody przed szkołą panny Gamble nie były niczym wyjątkowym - natomiast ich uwagę stanowczo zwrócił odjazdowy facet, który z niego wysiadł. Był wysoki i dobrze zbudowany, ścięty jak trzeba, na krótko, w lustrzanych okularach słonecznych. Gdy otworzył tylne drzwiczki, dał się przy tym zauważyć biceps taki, że aż dech zapierało w piersiach. A. A. nie mogła oderwać od niego oczu. A potem pojawiła się para opalonych nóg w zeszłorocznych puchatych skarpetach i nowiusieńkich czarno-białych trzewikach na wysokim obcasie. I z samochodu wysiadła dziewczyna, której żadna z nich dotąd nie widziała. Tak odjazdowa, że niemal przykro było na nią patrzeć. Idealne włosy. Perfekcyjna cera. Doskonały nos. Z jej ramienia zwisała taka sama torba Fendi, tylko o wiele droższa, ze srebrzystej wężowej skóry, jaką sprzedawano tylko u Neimana. Tylko te skarpety. Ashley zawyrokowała jakiś czas temu, że są już niemodne, toteż wszystkie trzy z Kliki miały dziś na sobie czarne rajstopy. A. A. uniosła brwi. Zerknęła na Ashley, potem na Lili i w mig pojęła, co dzieje się w ich głowach. Oto pojawiła się laska z taką klasą, że mogłaby zakasować je wszystkie razem wzięte. Czy ta dziewczyna zdaje sobie sprawę, co ją czeka?

Nieznajoma przeszła tymczasem przed nimi z zadartym nosem, ignorując je zupełnie, jakby wcale się nie liczyły. Żadna nie odezwała się ani słowem. Tylko Ashley wyciągnęła nogę przed siebie. A. A. aż jęknęła bezgłośnie z zachwytu. Sztuczka stara jak świat. Tylko że takie sztuczki jedno mają do siebie: bywają przeraźliwie skuteczne. Przez ułamek sekundy wyglądało na to, że nowa połapała się, w czym rzecz, że może nawet uda jej się nie potknąć o wyciągniętą nogę Ashley - ale nie, tego dnia szczęście jej nie sprzyjało. Nie uratowałyjej czółenka od Chanel i runęła jak długa, a z jej dizajnerskiej torby wysypały się drobiazgi, książki i zeszyty, i piórnik; spódniczka zadarta do góry ukazała ich oczom bieliznę - phi! - od Cartera. Istne barchany, naprawdę nic fajnego. - Ups - zaśmiała się cichutko Ashley. - Strasznie przepraszam - usprawiedliwiła się, choć nic w tonie jej głosu nie wskazywało na to, że jest jej choć trochę przykro. Dziewczyna odgarnęła na bok równo przyciętą grzywkę, a wtedy A. A. nagle ją rozpoznała, podobnie jak jej przyjaciółki. - O rany. To przecież Lauren Page - odezwała się wstrząśnięta do głębi Lili. - Kto taki? - Ashley pociągnęła nosem. - E, nieważne. - Lepiej patrz pod nogi, jak idziesz - upomniała nowo przybyłą A. A.

- No właśnie, kopnęłaś mnie w kostkę. Następnym razem uważaj. To wcale nie jest przyjemne - dodała Ashley. A potem, nie mówiąc już ani słowa, cała Klika powstała zgodnie z ławeczki i przeszła nad rozciągniętą na ziemi Lauren, udając się do szkoły.

5 CZYŻ NAŚLADOWNICTWO NIE JEST NAJSZCZERSZYM Z KOMPLEMENTÓW? I o to takiego? - zaniepokoiła się mama Lauren, dostrzegając świeże zadrapanie na prawym policzku córki, właśnie w chwili, gdy miały zadzwonić do drzwi rezydencji Spencerów. - Nic takiego. Mały wypadek podczas wuefu - zbyła ją Lauren, potrząsając głową. Ten „wypadek" upokorzył ją do szpiku kości i wciąż jeszcze była pod wrażeniem tego, jak skutecznie Klika zdołała zniweczyć jej plany, i to zanim Lauren zaczęła je realizować. Owszem, ale mogło być go-

rzej. Nikt poza nimi tego nie widział. Na szczęście, zdarzyło się to sekundę przed drugim dzwonkiem i jedynym świadkiem zdarzenia był poczciwy staruszek woźny, który bardzo uprzejmie pomógł jej wstać i się pozbierać. Przez resztę dnia Lauren trzymała się na uboczu. Unikała jak ognia swoich dawnych przyjaciółek - jeśli można było tak nazwać dziewczyny, z którymi nie miała nic wspólnego prócz faktu, że tak samo jak ona znajdowały się na samym dole klasowej hierarchii. Konkretnie: Cass Franklin, która miała alergię na wszystko i nie rozstawała się z inhalatorem oraz butlą z tlenem, tudzież Guinevere Parker, zwaną powszechnie Wiadrogłową z tej to przyczyny, iż jej głowa była o wiele za duża w stosunku do jej chuderlawego ciała. A taka była pewna, że jej nowy look sam przez się zapewni jej miejscówkę przy stoliku Kliki podczas lunchu. Teraz jednak stało się jasne, że taki cud nieprędko się zdarzy, toteż postanowiła usunąć się w cień, odpuścić sobie i z serowymi panini w garści skryć się w bibliotece. Odczekać, aż będzie po wszystkim. Słyszała, a jakże, różne szepty o tym, jak się zmieniła, ale stanowczo zlekceważyła wszelkie próby nawiązania kontaktu ze strony innych dziewczyn. Zwłaszcza Sheridan Riley zrobiła się nagle strasznie miła i rozpływała się na temat jej lśniących włosów oraz nowej torebki, chociaż przedtem traktowała Lauren jak powietrze. Wiadomo jednak, że w tej szkole i w tej klasie liczyła się tylko aproba-

ta Kliki, toteż Lauren nie zamierzała zadowalać się niczym innym. Trudy Page zerknęła czule na swą latorośl, pośliniła palec i dotknęła nim ranki. -Jesteś pewna, że to nic poważnego? - Mamo, wyluzuj. Dobra? - poprosiła Lauren, cofając się. - Mówię ci, nic się nie stało. Trudy westchnęła. Poprawiła haftowany, szeroki pas od Gucciego opinający jedwabną tunikę i podciągnęła nieznacznie pumpy. Patrząc na krzykliwy turecki wzór zdobiący tę część jej ubioru, Lauren nie mogła oprzeć się wrażeniu, że odkąd przedsiębiorstwo zaczęło przynosić realne zyski, jej matka zaczęła ubierać się coraz bardziej krzykliwie. Cóż, pieniądze mówią same za siebie. Akcesoria sygnowane przez Roberto Cavallego także. Lauren, oczywiście, zdążyła tymczasem zrzucić mundurek i przebrać się w sukienkę mini od Chloe oraz koturny wiązane rzemykami. Jej nowa osobista asystentka-stylistka zapewniała, że to najszykowniejszy look sezonu, toteż Lauren nie skarżyła się, chociaż buty cholernie piły ją w stopy. Kiedy się stanie jedną z nich, kiedy już będzie należeć do Kliki, wszystkie cierpienia zostaną wynagrodzone. Zwłaszcza gdy potem zdepcze te wredne idiotki. Po porannym incydencie postanowiła zmienić taktykę. Ależ była idiotką. Jasne, że nie wystarczy makijaż Extreme,

żeby Klika uznała ją za swoją. Najpierw trzeba się z nimi zaprzyjaźnić, bo jak inaczej dokonać rozpoznania i zorientować się, w jaki sposób je zniszczyć? Czas na inne podejście, bardziej bezpośrednie: operacja „buzi-buzi", uszy po sobie. Trudy powtórnie nacisnęła przycisk dzwonka, a w tej samej chwili lokaj Spencerów, siwowłosy dżentelmen odziany w obcisły garnitur, otworzył drzwi i ukłonił się uprzejmie. - Dobry wieczór - powitał je. - Panie pozwolą, że odbiorę ich płaszcze i to, co panie zechciały ze sobą przynieść? Lauren wyzbyła się nowiuśkiej, obszytej futerkiem kurtki od Chloe, a Trudy podała służącemu jaskraworóżowy trencz. Powitalna integrująca herbatka na początek nowego roku dla mam i córek to był całkiem nowy pomysł, a jakieś dobroduszne istoty z Komitetu Matek postanowiły, że będzie ona imprezą składkową. Chodziło o to, żeby dzięki temu cała impreza nabrała bardziej demokratycznego charakteru, bo przecież nie wszyscy rodzice dziewcząt uczęszczających do szkoły panny Gamble bez trudu byli w stanie sfinansować przyjęcie złożone z czterech dań, nie wspominając o profesjonalnej obsłudze kelnerskiej i odpowiednim zorganizowaniu parkingu - młodzi, schludnie odziani ludzie odprowadzali samochody gości na właściwe miejsca.

No, a w rzeczywistości działo się tak, że ktokolwiek był gospodarzem owego podwieczorku, i tak zamawiał na swój koszt wszystko, czego było trzeba, natomiast składkowy aspekt imprezy służył głównie temu, by uwydatnić przepaść dzielącą uczennice na stypendiach od dziedziczek fortun. W zeszłym roku Trudy przyniosła do siedziby Ashley Li domowej roboty kanapki, by poniewczasie zorientować się, ku swemu skrajnemu zażenowaniu, że „składkowość" w wydaniu szkoły panny Gamble oznacza w zasadzie francuskie paszteciki i kanapeczki zakupione za ciężkie pieniądze w smakoszowskich butikach na Nob Hill. Lauren była w szoku na widok tych wszystkich kawałeczków wędzonego łososia i przysmaków z ogórkiem. Nigdy nie dowiedziały się, wraz z mamą, jaki los spotkał owe nieszczęsne cztery kanapki z indykiem, i nigdy już potem nie rozmawiały na ten temat. Tym razem, zamiast podać lokajowi żałosną torebkę z brązowego papieru, Trudy niedbałym gestem wskazała odzianego w kucharski strój Anglika, który stał o krok za nimi. - To jest Graham - oznajmiła. - Zechce pan zaprowadzić go z jego personelem do kuchni, jeśli można prosić? Kucharz i jego podwładni dźwigali ciężkie torby noszące logo najbardziej szpanerskich delikatesów w mie-

ście oraz wyniosłą konstrukcję przedstawiającą budynek szkoły oddany w stosownej skali. Aby zmyć hańbę zeszłego roku, Trudy ściągnęła z Londynu kuchmistrza jednej z najlepszych londyńskich restauracji, którego zadaniem było sporządzenie najprawdziwszych, wyśmienitych angielskich przysmaków. A gdyby i tego nie było dość, tak na wszelki wypadek, zafundowała dodatkowo ogromną czekoladową fontannę, zaprojektowaną na wzór gmachu szkoły panny Gamble. Ku niejakiemu rozczarowaniu matki Lauren, lokaj Spencerów nie okazał najmniejszego zdziwienia, a tylko zaprosił panie Page do palmiarni, po czym wskazał Grahamowi i jego ludziom drogę do kuchni, nie wygłaszając przy tym ani słowa komentarza. Lauren nigdy przedtem nie zdarzyło się gościć w siedzibie Ashley Spencer, toteż rozglądała się wokół, jak gdyby to świetliste wnętrze mogło dostarczyć jej klucza lub wiadomości: co zrobić, żeby Ashley ją polubiła. Przeszła z mamą przez wyłożony marmurami hall, by ujrzeć salę, w której odbywała się projekcja widoku Golden Gate Bridge i błękitnych wód zatoki San Francisco w standardzie CinemaScope. W zeszłym roku obie zaniemówiły na widok luksusów w domu Li. Tym razem jednak obrazy Picassa w rezydencji Spencerów nie zrobiły na nich najmniejszego wraże-

nia. Teraz przecież i one były właścicielkami dwóch dzieł wielkiego mistrza. Niemniej jednak Lauren nie mogła nie zwrócić uwagi na fakt, że z okien domu Ashley rozciąga się nieco lepszy widok na most. - Trudy! Lauren! Witajcie! - zawołała Matilda Spencer, podejmując je z właściwym sobie serdecznym wdziękiem. Mama Ashley ubrana była w prostą, obcisłą wełnianą sukienkę, a jedynym dodatkiem był przepyszny naszyjnik z pereł. Wyglądała olśniewająco. Lauren nigdy nie potrafiła zrozumieć, jak to się dzieje, że Ashley może być taka wredna, mając równie uroczą mamę. Pewnie pani Spencer nawet nie zdawała sobie sprawy, że jej córeczka jest bestią z piekła rodem. - Ashley, chodź się przywitać - przywołała swą latorośl Matilda. Czekały cierpliwie, aż Ashley raczy to uczynić. Kiedy wreszcie stanęła łaskawie u boku matki, jedynym, na co mogła zdobyć się Lauren, był bezgłośny okrzyk: „O, nie!" Ashley miała na sobie dokładnie taką samą sukienkę od Chloe, z identycznym karczkiem oraz koturny wiązane na rzemyki. Lauren widziała doskonale, jak wyraz twarzy Ashley zmienia się z wyniośle obojętnego, ustępując miejsca oburzonej zgrozie. Była pewna, że w następnej chwili Ashley eksploduje na jej widok.

Niewiele myśląc, nim Ashley zdążyła cokolwiek powiedzieć, Lauren rzuciła się ku niej i objęła niedźwiedzim uściskiem. - Ale kreacja, Ashley! Po prostu super! Chciałabym w niej wyglądać tak fajnie jak ty. Wiem, do mnie zupełnie nie pasuje, za to ty prezentujesz się w niej wprost zabójczo. - Poważnie? - zdziwiła się Ashley, a jej policzki poróżowiały, napięcie ulotniło się. - Ty też nieźle w niej wyglądasz - stwierdziła wielkodusznie. Lauren odetchnęła z ulgą. W porządku. Skoro tak łatwo jest udobruchać Ashley, może jeszcze istnieje jakaś nadzieja.

6 NIE ZADZIERAJ Z KRÓLOWĄ GIER TOWARZYSKICH I co za niesprawiedliwość! Miało być zupełnie inaczej. Można by sądzić, że po przywitaniu, jakie zgotowała Lauren dziś rano, ta głupia gęś przypomni sobie, gdzie jej miejsce. I co z tego, że jej tatuś został z dnia na dzień internetowym megamiliarderem, o czym zresztą w całej klasie aż huczało. Dobra, może rzeczywiście Lauren trochę wyładniała. Nawet Ashley, choć z niechęcią, musiała przyznać, że ta dziewczyna stała się jakby klonem Rachel Bilson.

Ale chwilunia, momencik. Przecież to ta sama Lauren Page, którą w przedszkolu dziewczyny z Kliki zmuszały, żeby jadła ziemię! I to codziennie! Trwało to dopóty, dopóki mama Lauren nie poskarżyła się, że jej córka po powrocie do domu cierpi na jakieś tajemnicze boleści, więc musiały dać sobie spokój. Od klas przedszkolnych nic się nie zmieniło, to była ta sama szkoła panny Gamble i obowiązywał w niej ten sam porządek. Hierarchia to hierarchia, jedni są na jej szczycie, a inni na dnie i tak już musi być. Każdy powinien znać swoje miejsce. W przeciwnym razie mógłby się zawalić cały system. A tu taki numer! Uroczysty podwieczorek z okazji rozpoczęcia roku szkolnego miał być okazją do zaprezentowania nowego stylu, jaki wymyśliła dla siebie Ashley. "wybrała tę sukienkę Chloe właśnie z racji jej nietypowego kroju, niepowtarzalnego dizajnu - by ujrzeć Lauren w takiej samej! Co było istnym świętokradztwem. Cały efekt przepadł bezpowrotnie. Ashley stała z szerokim uśmiechem przylepionym do twarzy, podczas gdy jej matka przymilała się do tej strasznej kobiety, z którą pojawiła się tu Lauren. Ktoś tej nieszczęsnej mógłby wytłumaczyć, że pasków zebry, cętek leoparda i tureckich wzorów nie wolno zestawiać. Nigdy, przenigdy. Kiedy Matilda zabrała wreszcie mamę Lauren ze sobą, Ashley odwróciła się na pięcie, kierując się po-

spiesznym krokiem w stronę przyjaciółek. Wyraźnie dała do zrozumienia, że nie życzy sobie, by Lauren szła za nią. Wręcz przeciwnie. Jednak Lauren nie chciała się odczepić i deptała jej po piętach. Klika rozsiadła się w najlepszym miejscu przy oknie. Lili sączyła herbatkę z filiżanki, natomiast A. A. bawiła się z Princess Dahlią von Fluffsterhaus, należącym do Ashley szczeniaczkiem rasy labradoodle. Obie podniosły wzrok, spoglądając na zbliżające się Ashley i Lauren. Lili aż się zachłysnęła. - Bliźniaczki! - pisnęła i zaczęła się głupio śmiać, lecz gdy dostrzegła miażdżące spojrzenie Ashley, zasłoniła usta dłonią. - No nie? Tylko tragiczny los nas rozdzielił - zażartowała Lauren. Usiadła bezceremonialnie na podłodze obok A. A., tak jakby zawsze należała do ich paczki. - Nieskutecznie rozdzielił - poprawiłają Ashley i uśmiechnęła się zimno. Wiedziała, że teraz będzie musiała robić dobrą minę do złej gry i udawać, że wcale się nie przejmuje. Uśmiechała się więc od ucha do ucha, jakby to był świetny żart, tylko że niestety przez to dziewczyny spoza Kliki mogły pomyśleć, że Ashley i Lauren specjalnie ubrały się tak samo. Jakby były przyjaciółkami albo co. Ładne rzeczy. -Jaki śliczny piesek! Mogę wziąć go na ręce? - spytała Lauren nerwowo.

A. A. spojrzała pytająco na Ashley, która wzruszyła ramionami. Niech Lauren pobawi się z Princess Dahlią. Może przy odrobinie szczęścia psiak ją ugryzie albo obsika. Ashley doskonale zdawała sobie sprawę, że inne dziewczyny z klasy już dawno zauważyły Lauren siedzącą w ich towarzystwie. Teraz wszystkim będzie się zdawać, że Klika zaakceptowała Lauren, tymczasem trudno by było o coś dalszego od prawdy. Oblizała łyżeczkę patrząc, jak Lauren i A. A. śmieją się razem z wybryków szczeniaka. Nie, tak dłużej być nie może. Od razu zorientowała się, o co w tym wszystkim chodzi. Kennedy Taylor próbowała tej samej sztuczki w czwartej klasie, chciała dołączyć do Kliki. Miała komplet lalek Bratz i wydawało jej się, że to wystarczy. Co by to była za Klika, gdyby byle kto mógł do niej dołączyć? Kiedy uporały się z Kennedy, dziewczyna musiała przenieść się do innej szkoły. Coś jednak mówiło Ashley, że z Lauren nie pójdzie im tak łatwo. Tym bardziej trzeba było zabrać się do tego od razu, z miejsca. - Ale nudy! - odezwała się, z głośnym stukiem odstawiając filiżankę na stolik. Obgryzła skórkę przy paznokciu i potoczyła wzrokiem po wyłożonej jasnymi panelami sali o smukłych kolumnach, zastawionej kryształowymi wazonami pełnymi kwiatów. Jakiś gruby koleś w białym

stroju kucharza wparował właśnie, niosąc tacę przekąsek, a goście aż piali z zachwytu. Jej matka wciąż witała nowo przybyłych u wejścia; akurat w tej chwili bawiła się sznurem pereł i udawała, że interesuje ją, co ma do powiedzenia matka Suki Atwater-Smith. Gramy w „Prawda albo odwaga" - oznajmiła w końcu. A. A. i Lili ożywiły się, natomiast Lauren wyraźnie zrzedła mina. Doskonale. Postanowiła działać niespiesznie, ale za to precyzyjnie. - Lili? Rzucam wyzwanie, prawda czy odwaga? - Odwaga - zadeklarowała Liii, odgarniając lśniące pukle na ramię, gotowa spełnić każdą zachciankę Ashley. - Rzucam wyzwanie: musisz pocałować Princess Dahlię w pyszczek. - Ashley uśmiechnęła się złośliwie, bo wiedziała, że Lili nie przepada za zwierzętami. Lili westchnęła ciężko, skrzywiła się i szybko cmoknęła psiaka. - Załatwione - oświadczyła i otarła wargi chusteczką higieniczną. - Fuj, ale się ślini. - Princess Dahlia jest czystsza od ciebie! - oburzyła się Ashley, podniosła szczeniaka i też pocałowała go w sam środek pyszczka. - Teraz twoja kolej. Lili wskazała słonym paluszkiem, który właśnie zamierzała zjeść, na A. A. - Co wybierasz, A. A.? - Prawda - oświadczyła radośnie A. A.

Melissa de la Cruz - Czy wypychasz sobie biustonosz? - spytała natychmiast Lili; widać było, że ta kwestia nurtuje ją od dłuższego czasu. Ashley parsknęła pogardliwie. - Lil, nie rób wioski. Wszyscy wiedzą, że C naszej A. A. to nie żadna ścierna. - Mówiąc to, zauważyła, że A. A. skrzyżowała ramiona tak, żeby nie widać było jej piersi. - Jeszcze raz - rozkazała. - No, dobra - naburmuszyła się Lili. - Znowu prawda? A. A. zastanawiała się przez chwilę. - Nie, teraz odwaga - mruknęła. Ashley pochyliła się nad uchem Lili, a gdy wyprostowała się, na ustach Lil pojawił się lekko kpiący uśmieszek. - Rzucam wyzwanie: musisz wysłać swojemu chłopakowi sms-a, że go kochasz stwierdziła. Kątem oka Ashley zauważyła, że Lauren usilnie stara się nie spoglądać wjej stronę i w ogóle udawać, że jej tu nie ma. - Naprawdę muszę? - jęknęła A. A. - Znasz zasady - przypomniała jej ze zjadliwą satysfakcją Ashley. A. A. pokręciła z dezaprobatą głową, wyciągnęła komórkę i wystukała na niej żądane słowa. - Okej. Rany, żeby tylko nie pomyślał, że jestem jakaś zboczona! - westchnęła, po czym odłożyła iPhone'a na podłogę. Spojrzała na Ashley. - Teraz ty!

- Odwaga - oświadczyła z miejsca Ashley, wiedząc, że A. A. nie ma pod tym względem za grosz fantazji. Nie pomyliła się. - Rzucam wyzwanie: masz tu i teraz powiedzieć, że szkoła panny Gamble jest do dupy. - Łatwizna - rzuciła niedbale Ashley. - Uważajcie teraz - odwróciła głowę do tyłu i wrzasnęła na całe gardło: - SZKOŁA PANNY GAMBLE JEST DO DUPY!!! - ku niemałemu zdumieniu wszystkich zgromadzonych. Kilka łyżeczek upadło na podłogę. Matka rzuciła jej ostre spojrzenie, na które Ashley odpowiedziała wzruszeniem ramion. -1 po wszystkim - oznajmiła. - Teraz moja kolej. Ashley przyjrzała się z lubością trzem koleżankom. Uwielbiała tę chwilę. Patrzyły na nią z niepokojem - szczególnie Lauren. Ashley szczyciła się tym, że potrafiła wymyślać wyjątkowo niedyskretne pytania i szczególnie dotkliwie upokarzające zadania. Kiedy ostatnio w to grały, Lili paradowała po centrum handlowym z rąbkiem spódnicy zatkniętym za majtki i kawałkiem papieru toaletowego, który z nich zwisał. A. A. musiała pokazać goły tyłek, kiedy przejeżdżał autokar pełen chłopaków ze szkoły Gregory Hall. Zdjęcie jej pośladków wciąż jeszcze krążyło po internecie. - Lauren - zawyrokowała wreszcie po długiej, pełnej napięcia chwili, mierząc wzrokiem intruzkę. - Prawda czy odwaga?

- Odwaga? - rzuciła niepewnie Lauren, siląc się na nerwowy uśmiech. - Śmiały wybór. - Ashley wstała i przeszła przez salon, obdarzając po drodze czarującym uśmiechem kilka mam, po czym opuściła pomieszczenie. - No, pięknie. - A. A. zerknęła na Lili. - Co ona tam kombinuje? Ashley tymczasem uśmiechała się do siebie. Jeśli Lauren zdawało się, że jej wyzwanie będzie czymś tak łatwiutkim jak pocałowanie psa w nos, to czekała ją przykra niespodzianka, wróciła po chwili i wyciągnęła rękę w stronę Lauren. Na jej dłoni leżało kilka ciemnych grudek. - Rzucam ci wyzwanie: musisz wrzucić to do fontanny z czekoladą - oznajmiła. - Co? Ale dlaczego? - spytała zdezorientowana Lauren. - Bo takie ci rzuciłam wyzwanie, no nie? - rzekła krótko Ashley. -Ale co to jest? - zdenerwowała się Lauren. - Trujące grzyby, zmielone. Trzymałam je na specjalną okazję. Ojej, nie patrz tak na mnie, A. A. Nikt od tego nie umrze. Nie są znowu aż takie trujące. Kilka osób się porzyga i tyle. - Fajnie, niezły numer - zachwyciła się Lili. - To wcale nie jest śmieszne - nadąsała się Lauren, po czym podniosła szczeniaczka i przytuliła go do twarzy, żeby nikt nie widział, co się na niej maluje.

- Wiesz, zawsze możesz zaryzykować „drugą odwagę" - podpowiedziała jej A. A. - Ale nie radzę, bo „drugie odwagi" Ashley są zawsze gorsze niż pierwsze. A jeżeli zdecydujesz się na „Tralala, nie raz, tylko dwa", to nie musisz zrobić tego teraz, ale i tak ci się nie upiecze, a będziesz musiała wykonać to samo dwa razy. Tyle że kiedy indziej. - Tak czy siak, będziesz miała tylko gorzej, zrozum -podsumowała Lili. - A jeżeli się poddasz - podsumowała podsumowanie Ashley - będziesz musiała robić coś, co ci każemy, przez cały tydzień. Takie są zasady! Trochę tych prac domowych będzie, no nie, laski? - Trochę! - A. A. pokiwała poważnie głową. Ashley nie rzucała słów na wiatr. Szkoła panny Gamble należała do jednej z najlepszych w mieście i punktacji w systemie ISEE pilnowano w niej skwapliwie, w końcu chodziło o załapanie się potem do jak najlepszej prywatnej szkoły średniej. - No jasne, a poza tym jak miło by było, gdyby ktoś nam przynosił codziennie lunch z delikatesów Gino. Juz mi się znudziły te kanapki - dodała Lili. - Chyba nie chcesz nosić nam żarcia przez cały tydzień, prawda, Lauren? - spytała słodkim głosem Ashley. Lauren była blada jak ściana. Odstawiła pieska na podłogę, zgarnęła granulki z dłoni Ashley i powoli podeszła do czekoladowej fontanny.

Ashley spoglądała na nią z wyraźnym zadowoleniem. Nikt nigdy nie ośmielił się sprzeciwić regułom tej gry. A kiedy Lauren wrzuci już grzyby do czekolady, zmusi ją, żeby się tej czekolady napiła. Będzie jeszcze lepszy ubaw niż w przedszkolu.

7 JAK SIĘ RODZĄ PLOTKI Kiedy Lauren udała się, by dokonać sabotażu fundowanej przez jej mamę czekolady, Ashley skinęła na swoje przyjaciółki, ich głowy zbliżyły się do siebie. Lili wiedziała, że nadszedł moment podjęcia decyzji. Już od dawna zastanawiała się, jak długo jeszcze Ashley będzie ciągnęła tę maskaradę. Biedna Lauren, w co ona się pcha? Przecież Ashley nigdy w życiu nie zgodzi się, żeby przyjąć do Kliki kogokolwiek nowego. Ashley jest jak ba-

rakuda, składa się właściwie wyłącznie z ostrych jak szpilki zębów. - Czego od niej chcecie? Lauren jest w porządku - rzuciła A. A., tuląc do siebie Princess Dahlię. Poczciwa A. A. mówiła tak o wszystkich. - A. A., czyś ty zupełnie zgłupiała? Przecież to totalne zero. Zawsze będzie zerem i niczym więcej - rozzłościła się Ashley; pochyliła się do przodu, opierając łokcie o kolana. - Zero, które ma na sobie twoją sukienkę - przypomniała jej Lili. Sięgnęła po torcik z truskawkami, który wypatrzyła na trójpoziomowej tacce deserowej, ale w następnej chwili zreflektowała się i odłożyła go na talerzyk. Jej przyjaciółki niczego jeszcze nie tknęły, a więc choć burczało jej w brzuchu, i ona będzie musiała zaczekać zjedzeniem, aż wróci do domu. - Zamknij się - syknęła znudzona Ashley. Spoglądała ku odległemu krańcowi sali, obserwując, jak Lauren dyskretnie wsypuje zmielone grzyby do płynnej czekolady. - Nie mów tak do mnie! - oburzyła się Lili. - Zamknij się, mówię - powtórzyła Ashley. Czasem nie można z nią wytrzymać - jęknęła w myślach Lili, choć dla złagodzenia efektu swych słów Ashley klepnęła ją w ramię, że niby to wszystko to tylko żarty. Ashley dała znak dziewczynom, żeby przybliżyły się jesz-

cze, to nikt ich nie podsłucha, jednak zanim zdążyła wygłosić wyrok, znikąd pojawiła się Sheridan Riley. Lili nie przepadała za Sheridan. Zaliczała się, co prawda, do tych „klikających", ale Lili nie trawiła jej ze względu na towarzystwo, którym się tamta otaczała. Wszystkie te laski zachwycały się dziewczynami z Kliki i strasznie chciały być do nich podobne. Niestety, Sheridan nosiła zbyt krótką grzywkę i w dodatku śliniła się podczas mówienia. No, a poza tym miała na imię Sheridan. Mało tego, jej matka i ojciec nosili dopasowane do siebie ciuchy od Burberry's i byli przekonani, że to strasznie fajne. - Cześć, laski. Czy mi się śniło, czy widziałam, jak Lauren Page kręci się koło was? spytała Sheridan, od razu przechodząc do rzeczy. - No tak, musimy być dla niej dobre. Nie ma dziewczyna łatwego życia - rzekła Ashley głosem pełnym troski. Wyjęła z torebki słoiczek balsamu do ust i zaczęła nakładać na wargi gęste smarowidło. - Chcesz trochę medexu? - zaproponowała. - Co ty, poważnie? - spytała Sheridan i czym prędzej przycupnęła na ławeczce pod oknem, po czym sięgnęła ręką nad Lili i wetknęła palec w sam środek, robiąc wielką dziurę. Lili spostrzegła grymas na twarzy Ashley. To się robi delikatnie...

- Słyszałam coś zupełnie innego. Podobno wręcz przeciwnie. Jej ojciec jest jakimś tam szefemYourTV.com. Zrobili na tym miliardy. A, i jeszcze słyszałam, że mają dać jej prowadzenie jakiegoś programu w Nickelodeon - trajkotała Sheridan, jednocześnie starannie nakładając balsam na spierzchnięte wargi. Lili wzdrygnęła się i nie umknęło jej uwagi, że słysząc tę wiadomość, przyjaciółki także nastawiły uszu. Lauren Page miałaby zostać telewizyjną gwiazdą? To był prawdziwy cios. Przemiana Lauren zrobiła większe wrażenie, niż się tego spodziewały. Lili ciekawa była, co Ashley zrobi w tej sprawie, toteż wcale nie była zaskoczona, gdy ta skinęła na Sheridan. - Przysuń się. Nie, to dla ciebie - machnęła ręką, kiedy Sheridan chciała oddać jej słoiczek z balsamem do ust. -Muszę ci powiedzieć, że nie lubię rozpowiadać takich rzeczy o ludziach, jednak słyszałam to i owo o rodzinie Lauren - w jej głosie pobrzmiewała niezachwiana pewność. Lili zawsze podziwiała tę umiejętność Ashley, która najpodlejsze insynuacje potrafiła poprzedzić takim czy innym wstępem świadczącym o jej jak najlepszych intencjach - żeby nie brzmiały jak totalne łgarstwa. Co dziwniejsze, za każdym razem odnosiło to pożądany skutek. Sheridan słuchała Ashley z wytężoną uwagą, nie mogąc już się doczekać smakowitej ploty.

- Tylko nie mów nikomu, dobrze? - dodała Ashley. Sheridan skwapliwie potrząsnęła głową i zrobiła znak X na dekolcie. Ta dziewczyna żyła tylko tym, że oczerniała wszystkich i każdego. Ashley westchnęła rozdzierająco, jakby serce jej się krajało, że musi opowiadać tak straszne rzeczy. Przysunęła się jeszcze bliżej do dziewczyn. - To wszystko pieniądze mafii. - Zerknęła na Lili i A. A., szukając u nich poparcia; obie skinęły głowami z ponurym wyrazem twarzy. - Poważnie? - spytała Sheridan z wybałuszonymi oczami, chłonąc łapczywie każde słowo. - Powiązania z mafijnymi rodzinami - wyjaśniła tonem znawczyni A. A. - Coś jak rodzina Soprano, tylko jeszcze gorzej. - No i to, że tak się zmieniła. Naprawdę, smutne. - Lili uznała, że pora, by i ona włączyła się do tej zabawy. - Przecież to wołanie o pomoc. - Ale dlaczego? wygląda odlotowo! Chciałabym mieć taki nos - wyznała Sheridan, dotykając palcem swojej wielkiej kichawy. - Taki? To znaczy jaki, świński? - spytała ponuro Lili, bo przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Naprawdę okropnie wredny, ale jakoś nie mogła się powstrzymać, zwłaszcza gdy ujrzała na twarzy Ashley radosny uśmiech.

- Co to znaczy? - nie zrozumiała Sheridan, cała czerwona z podekscytowania, wykręciła szyję, by zerknąć za siebie, w stronę nadchodzącej ku nim Lauren. - Nie słyszałaś, że ludziom wszczepia się różne świńskie organy? - spytała Lili, jakby dzieliła się z nią jakąś naprawdę ważną wiadomością. Założyła włosy za uszy, patrząc Sheridan prosto w oczy. - Doktorzy pakują w człowieka świńską wątrobę albo serce, wiesz. Sheridan pokiwała poważnie głową. - No jasne, słyszałam o tym. - W chirurgii plastycznej tak samo. Można powiedzieć, że Lauren ma nowy ryjek oznajmiła Lili, po czym uszczypnęła się w nos i kwiknęła. Sheridan spoglądała z niedowierzaniem na dziewczyny. - Nie, bez żartów. Zrobiła sobie nos? Nie wierzę. - To był jeszcze lepszy numer niż wtedy, gdy wmówiły jej, że Melody Myers zsikała się w majtki podczas wycieczki. Było to w szóstej klasie. Melody przez długie tygodnie przezywana była „księżniczką Sisi" albo „Sikawką". - Łapiesz? - Ashley wskazała swój własny prosty, drobny nosek. - Stuprocentowa wieprzowina. A. A. parsknęła do filiżanki z herbatą. Panuj nad sobą, A. A. - napomniała ją w myśli Lili. - O rany - zachwyciła się Sheridan, ogarnął ją niepowstrzymany chichot. Rechotała jeszcze, gdy podchodziła

do swoich przyjaciółek stojących po drugiej stronie salonu, racząc je tą sensacją. Lili porozumiała się uśmiechem z przyjaciółkami. Mafia i świński ryj. Genialne. Oczywiście, totalna i zupełnie niewiarygodna bzdura, ale kto to wytłumaczy tym oszalałym szkolnym plotkarom? Gdy wróciła Lauren, wszystkie trzy zwijały się ze śmiechu, trzymając się za brzuchy. - Co was tak rozbawiło? - spytała, patrząc na nie. - Nic takiego - odparła Ashley z miną niewiniątka. Lili nie mogła spojrzeć Lauren w oczy. wyciąć taki numer komuś, kto znajduje się w przeciwległym końcu salonu to jedno, ale mieć nieszczęsną tuż obok to już całkiem co innego. I w dodatku tak się stara. A potem A. A. niby to przypadkiem siorbnęła, popijając herbatę, co zabrzmiało jak świńskie chrząknięcie - i znów wszystkie trzy śmiały się do rozpuku. Lili wiedziała, że po tym podwieczorku nikogo już nie będzie obchodzić, jak bogata stała się Lauren ani jak wyładniała. Kto by zazdrościł takiej miss Piggy?

8 PO PODWIECZORKU: DOBRANA PARA AA. mieszkała zaledwie kilka kroków od domu Ashley, toteż zamarudziła dłużej, niby to pomagając sprzątać, co sprowadzało się do tego, że zeszła z Ashley i jej mamą do kuchni, podczas gdy czarną robotą zajęła się służba. A. A. najbardziej lubiła właśnie tę część przyjęcia, kiedy było już po wszystkim, goście szli sobie i zostawały tylko najbliższe przyjaciółki, wreszcie można było się zrelaksować, odprężyć i porządnie najeść. Szko-

da, że Lili nie mogła zostać dłużej, ale jej mama nad wyraz skrupulatnie przestrzegała rozkładu zajęć swojej córki i zabrała ją ze sobą do domu na lekcję gry na skrzypcach. -1 jak wam się podobało? Moim zdaniem udane przyjęcie - odezwała się Matilda Spencer, przyglądając się z rękami opartymi o biodra temu wszystkiemu, co po podwieczorku zostało. - Nancy zawsze zamawia zbyt wiele jedzenia, a Trudy sprowadziła niemal drugie tyle, więc tym wszystkim mogłybyśmy nakarmić całą armię. -Jasne, mamo. Ekstra impreza - pochwaliła ją Ashley, otwierając drzwi do Sub-Zero. Zabrała do tego klubowego pomieszczenia w suterenie całą tacę eleganckich kanapek, pudding czekoladowy oraz spory wybór ptysiów i innych ciasteczek z kremem. Rozłożyła swój łup na barku urządzonym pośrodku pomieszczenia. - Hurra, mniam - zawołała zachwycona A. A., zacierając dłonie na widok smakowitej wyżerki. - Zaklepuję sobie eklery - ostrzegła Ashley, sięgając po pokryty mdłą czekoladą przysmak. - Suzanne robi najlepsze - dodała. Suzanne była ich kucharką. A. A. machnęła ręką. Ashley może sobie wziąć wszystkie ekierki, skoro ma ochotę się nimi opychać. Nawet nie były zrobione z prawdziwej czekolady i smakowały jak karton. Wszystko u Spencerów zrobione było albo na bazie chlebka świętojańskiego, albo jogurtu czy soi. Zamiast tego się-

gnęła po jedną ze złocistobrązowych babeczek ułożonych na srebrnej misce pod poskładanym lnianym ręcznikiem. - Nie ma sprawy. Ja najbardziej lubię babeczki. Pycha, jeszcze ciepłe! - Uwierzyłabyś, że sprowadzili go specjalnie po to, żeby je upiekł? - spytała Ashley, za pomocą serwety z monogramem ocierając brązowy lukier z ust. - Komuś tu brak pewności siebie. - Słuchaj, jak chcą szastać pieniędzmi, to ja nie mam nic przeciwko temu - stwierdziła A. A., smarując babeczkę bitą śmietaną. W następnej chwili wpakowała ją całą do ust. - Dziewczynki, nie wolno tak mówić - upomniała je Matilda. Ujęła w dwa palce koktajlowego pomidorka. -Chciała się po prostu zrehabilitować po tej wpadce z zeszłego roku. - A co się zdarzyło w zeszłym roku? - zainteresowała się Ashley, odsuwając od ust drugą ekierkę; nad górną wargą dziewczyny pojawił się czekoladowy wąs. - Opowiedz, bo nic nie pamiętam. Nim pani Spencer zrelacjonowała historię mamy Lauren i jej nieszczęsnych kanapek z indykiem, A. A. zdążyła pochłonąć trzy babeczki z rzędu. - Musieliśmy dać te kanapki bezdomnym. Nie chciałam wyrzucać ich do śmietnika westchnęła Matilda.

Ashley rzuciła A. A. wymowne spojrzenie, ta w odpowiedzi prychnęła. Jasne, to wrednie tak śmiać się z czyjegoś faux pas, no ale proszę... Kanapki z indykiem? Nawet jej mama, która wyjechała wtedy z jakimś senatorem na Barbados, była na tyle przytomna, by przysłać pokojówkę z puszką włoskich ciasteczek. - Podaj mi ten talerz serów - zażądała, wskazując palcem owalny plater, na którym spoczywało pięć gatunków wybornych serowarskich przysmaków. A. A. nie obżerała się po kryjomu tak jak Ashley, ale i tak czuła się swobodniej, gdy jej mamy nie było w pobliżu, bo wtedy nikt jej nie truł, żeby jadła jak dama. Natomiast Ashley, która oficjalnie była na czymś w rodzaju diety składającej się wyłącznie z bibułki, kiedy nikt nie widział, opychała się niczym prosię. Ta dziewczyna miała taki kompleks, że nawet Lili nigdy nie widziała jej podczas jedzenia. No cóż, te dwie w pewnym sensie konkurowały ze sobą. A. A. wiedziała, że ma szczęście, bo zajadała się lodami i hamburgerami dzień w dzień, a nigdy nie przybierała na wadze. - Widziałaś, jaką minę zrobiła, kiedy mama Sheridan powiedziała, że z czekoladą jest coś nie w porządku? - zauważyła Ashley, zgarniając na talerzyk cały stos całkowicie pozbawionej smaku i zupełnie bezglutenowej sałatki ziemniaczanej i organicznych kostek cremefraiche.

A. A. skinęła głową z pełnymi ustami. Rzeczywiście, ubaw był niezły. Trudy Page obraziła się śmiertelnie i natychmiast nałożyła sobie mnóstwo tej czekolady na biszkopta. Kilka minut później trzymała się za brzuch i ciągnęła Lauren do wyjścia. Pozostałe matki czym prędzej zakazały komukolwiek dostępu do fontanny. Tak, czasami warto oddać sprawy w ręce Ashley. Dziewczyna jak mało kto potrafi postarać się, żeby coś się działo. - Prawda? Dziwna historia - zastanowiła się mama Ashley, zabawiając się perłami i sięgając drugą ręką po selerowego paluszka. - Zresztą nie mam zaufania do tych urządzeń wzruszyła ramionami. - Taka masa roztopionej czekolady. .. toż to raj dla bakterii! Nie, doprawdy. A poza tym skąd w ogóle ten pomysł, przecież to strasznie pretensjonalne. Ashley uśmiechnęła się pogardliwie, natomiast A. A. udała, że nagle dopadł ją kaszel. - No, to się objadłam - oznajmiła mama Ashley, która z tego, co widziała A. A., zjadła tylko pomidorka i kawałek selera. - Nie będę mogła jeść kolacji. A. A. była pewna, że mama Ashley jest taka sama jak i jej mama, czyli żyje tylko zieleniną oraz witaminowymi suplementami zamiast prawdziwego jedzenia. Matka A.A. zawsze powtarzała, że nadejdzie czas, kiedy A. A. nie będzie już mogła się odżywiać tak jak teraz. Jednak A. A. miała szczerą nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.

- Babeczkę? - podsunęła srebrną misę pod nos Ashley. Ta popatrzyła łakomie na nasączony masłem wypiek. Pani Spencer rzuciła jej spojrzenie. Ashley potrząsnęła szybko głową. - Węglowodany? Coś ty. - Będzie więcej dla mnie. - A. A. wzruszyła ramionami i rozprawiła się z ostatnią babeczką. Nie potrafiła pojąć, dlaczego ktoś miałby dobrowolnie wyrzekać się tego, co w życiu dobre.

9 CO NA TO TATO? (A ZWŁASZCZA MAMA)... NIE TYLKO W MTV Lili ubolewała, że mama nie pozwoliła jej zostać dłużej, ale wiedziała też doskonale, że nie ma nawet co się spierać. Jej rodzice byli przekonani, że jeśli da z siebie wszystko, zostanie kolejną Sarą Chang - cudownym dzieckiem koreańskiego pochodzenia. Ta dziewczyna została jedną z czołowych światowych skrzypaczek, nim ukończyła osiemnaście lat. Skrzypce to jeszcze nic, bowiem Lili uczestniczyła ponadto w całej masie pozaszkolnych za-

jęć odpowiadających oczekiwaniom jej matki co do tego, jak powinno wyglądać curriculum przyszłej studentki któregoś z uniwersytetów Ivy League - choć od studiów dzieliły Lili jeszcze całe lata świetlne. Miała więc w programie prace społeczne - użyteczne - i to nie jakieś tam rozdawanie cukierków ubogim; asystowała w laboratorium genetycznym uniwersytetu Stanforda. Jej zadaniem było opanować do perfekcji francuski, niemiecki i mandaryński (biegła znajomość języków obcych. ..); dodatkowo, by rozwijać swe zdolności artystyczne, uczyła się czarno-białej fotografii u renomowanego twórcy, który przy okazji był najmłodszym w historii docentem Muzeum de Younga. Każda normalna dziewczyna załamałaby się pod ciężarem obowiązków włożonych na jej barki, nie wytrzymałaby rodzicielskiego nacisku. Na szczęście dla siebie samej, Lili we wszystkich tych dziedzinach radziła sobie całkiem nieźle. Wszystko przychodziło jej łatwo, może nawet zbyt łatwo. Niektórzy znani są z tego, że są znani, Lili zaś dysponowała pewnym szczególnym talentem, a sprowadzał się on do tego, że była ogólnie rzecz biorąc uzdolniona. Kto wie, czy to nie z tej przyczyny Lili tyle dbała o wszystkie swoje niezwykłe osiągnięcia, co o zeszłoroczny śnieg. Matka życzyła sobie, żeby Wyrosła na miss America, Wonder Woman i Hillary Clinton w jednej osobie. Jednak Lili

miała o wiele większe ambicje. Postanowiła, że gdy dorośnie, przeprowadzi się do Nowego Jorku i założy tam klub nocny. Oczywiście, nigdy w życiu nie widziała takiego klubu, ale coś jej mówiło, że to musi być coś niezwykłego. A Lili uwielbiała dobrze się bawić, zwłaszcza że nie dało się tego żadnym sposobem umieścić w jej „rozkładzie dnia". Totalna beznadzieja, że musiała wybyć tak wcześnie, bo z pewnością ominie ją przez to coś ważnego, no a poza tym Lili podejrzewała, że kiedy jej nie ma, A. A. razem z Ashley obrabiają jej tyłek. Przecież ona sama nie robiła nic innego, kiedy w soboty Ashley nie grała z nimi w tenisa: cały czas gadały z A. A. tylko o niej; podobnie we wtorki i czwartki, kiedy A. A. miała przerwę na lunch o innej porze, obgadywały ją razem z Ashley w najlepsze. Siedziała sobie cichutko na tylnej kanapie czarnego SUV-a o hybrydowym napędzie, a szofer wiózł je do ich rezydencji w Presidio Heights, czyli kilka przecznic dalej. Podobnie jak Pacific Heights, była to bogata, ekskluzywna dzielnica pięknych domostw otoczonych doskonale utrzymanymi ogrodami. - Udane przyjęcie, nie uważasz? - odezwała się jej mama. -Aha - mruknęła cicho Lili, rysując palcem po zaparowanej szybie.

- Czy mi się zdaje, czy widziałam, jak rozmawiałyście wcześniej z Lauren Page? dopytywała się dalej jej mama, wyjmując jednocześnie z torebki puderniczkę Chanel. Lili bez słowa skinęła głową. Trochę dręczyło ją sumienie; niektóre z koleżanek pochrząkiwały już, widząc, jak nieszczęsna dziewczyna biega do ubikacji po drugim wyzwaniu Ashley. Chociaż co tam. Jest już dość duża, żeby sobie radzić, no nie? To nie była wina Lili, zwykły żart i tyle. - To dobrze, że nie ograniczacie się do własnego grona - stwierdziła Nancy, zatrzaskując puderniczkę, gdy samochód zatrzymał się przed ich pałacową rezydencją w stylu Tudorów. - Yhm - mruknęła znów Lili, zastanawiając się, czy kiedykolwiek jej matka skuma, co tak naprawdę zdarzyło się podczas tego podwieczorku. Winston, ich szofer, otworzył drzwiczki wozu. wysiadła szybko, żeby nie pozostawić mamie czasu na kolejne pytania. Gdy znalazły się w domu, poczuła rozkoszny aromat dochodzący z kuchni: ich kuchmistrz przygotowywał już kolację. Trzyletnie siostry Lili, bliźniaczki Josephine i Brennan, biegały w koło jak oszalałe harpie z rączkami umazanymi niebieską farbą, a niańki próbowały je dogonić, dzierżąc w dłoniach ręczniki. Obie osobiste asystentki mamy, wielce zaaferowane, ze słuchawkami Bluetooth na uszach,

załatwiały pilne sprawy: jedna przeglądała stos zaproszeń, a druga wysyłała faksem odpowiedzi. W całym tym zamieszaniu brakowało dwóch starszych sióstr Lili; jedna już studiowała, druga była w szkole z internatem. Nigdy by nie przypuszczała, że tak będzie za nimi tęsknić. Kiedy były w domu, pastwiły się nad nią bezlitośnie, a teraz nie mogła pogodzić się z tym, że już nie mieszkają razem. Mama zrezygnowała z pracy, żeby zająć się rodziną. Teraz jednak była jeszcze bardziej zajęta niż kiedykolwiek. W domu zawsze tyle się działo. Czasem Lili odnosiła wrażenie, że to raczej biuro, a nie dom, a ona sama jest tylko młodszą stażystką w dawnej firmie prawniczej mamy. Oczekiwania wobec niej były konkretne, wygórowane i spodziewano się, że spełni je bez szemrania. - Co to znowu? - zdziwiła się Nancy na widok żółtej karteczki wystającej z dzienniczka Lili. Była to uwaga, którą zarobiła tego ranka. - Spóźniłaś się? Przecież przywiozłam cię pod szkołę o w pół do ósmej. - Najpierw spotkałam się z Ashley w Starbucksie. To wszystko przez barmanów. Jakoś nie spieszyło im się z naszymi latte - zażartowała Lili, na próżno próbując wymigać się od kazania, które nieuchronnie czekało ją ze strony matki. Nancy odczytała uwagę do końca i zmarszczyła brwi.

No jasne. Teraz położyła rękę na ramieniu córki i przykucnęła, żeby popatrzeć jej w oczy. Odłożyła notkę na bok, a z jej zachowania widać było aż nazbyt wyraźnie, że doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co naprawdę się zdarzyło. Lili nie spóźniała się nigdy - chyba że w grę wchodziła osoba Ashley. - Kochanie, dobrze wiesz, jak lubię Ashley, ale moim zdaniem ma ona na ciebie zbyt wielki wpływ - stwierdziła. Od dnia, w którym Lili przyniosła do domu tak zwane „ostrzeżenie" w sprawie tych „klikających" nalepek, Nancy wbiła sobie w głowę, że Klika to nic fajnego, a wręcz przeciwnie, same kłopoty. Ta ostatnia uwaga tylko pogorszyła sprawę. - Naprawdę musisz się nauczyć postępować jak samodzielna osoba - stwierdziła stanowczo jej matka. - Nie możesz wciąż tylko być jej cieniem. Lili starała się usilnie, żeby nie pokazać po sobie, jak takie teksty działają jej na nerwy, bo wpakowałaby się tylko w jeszcze większe kłopoty. Ale jakim cudem mogła nauczyć się samodzielności, skoro miała na imię tak samo, jak dwie inne najpopularniejsze laski w jej klasie?

PO PROSTU KUMPEL? AA. mieszkała w luksusowym apartamencie na ostatnim piętrze hotelu Fairmont w samym centrum Nob Hill (zwanym niekiedy złośliwie i zawistnie „Snob Hill"). Tu spędziła właściwie całe swoje życie. Jej matka uciekła z Nowego Jorku i po rozwodzie ze swoim byłym mężem przeprowadziła się właśnie tutaj, do skromnego apartamentu składającego się tylko z dwóch sypialni oraz salonu - i pozostała gościem hotelu już na stałe. Dzię-

ki pieniądzom uzyskanym po podziale majątku rozszerzyła swój stan posiadania na całe piętro. Wkrótce po przyjeździe do San Francisco, poznała ojca A. A., byłego burmistrza miasta i wyszła za niego. Po kilku latach rozwiodła się także z nim. Od tego czasu podróżowała nieustannie i nigdy nie było wiadomo, kiedy pojawi się w domu. Tak więc jedynym stałym czynnikiem w życiu A. A. był jej starszy przyrodni brat, Zed Starlight. Syn tego właśnie angielskiego rockmana, którego jej matka rzuciła, dowiedziawszy się, że ma niejedno, ale czworo dzieciaków, które zrobił różnymgroupies zamieszkującym najrozmaitsze części globu. Następnie, gdy ojciec A. A. praktycznie rzecz biorąc go adoptował, Zed zmienił imię i nazwisko na „Ned Alioto" - na krótko po drugim ślubie ich matki. Zanim jeszcze to uczynił, zwierzył się kiedyś A. A., że ma powyżej uszu dziwacznego imienia i sławnego tatusia. Ned nigdy nie widywał swojego prawdziwego ojca, jeśli nie liczyć wspominkowych programów w VH1. Kiedy wróciła do domu, Ned i kilku jego kumpli ze szkoły siedziało w pluszowym salonie apartamentu. Byli całkiem sympatyczni, gdyby pominąć fakt, że w całym bożym świecie nie interesowało ich nic, ale to nic poza grami. Ned i jego kumple należeli do różnych drużyn szkoły Gregory Hall, ale A. A. nigdy nie zdarzyło się słyszeć, by rozmawiali o czymkolwiek innym niż gry i konsole, które mieli, które zamierzali kupić lub ewentualnie o sekretnych

kodach, które pozwalały przeskoczyć na wyższe poziomy - no i tylko czasem jeszcze zastanawiali się, czy zamówić pizzę już teraz czy trochę później. Dwóch z nich zmagało się właśnie, wymachując kontrolerami Wii niczym bronią automatyczną, a pozostali przyglądali się temu z wielkim zainteresowaniem. - Teraz! Tutaj, nie widzisz? Za rogiem i... -Jestem... Aaa...! - A masz! - głowa zombiaka rozbryzgnęła się wytryskami zielonej mazi, czemu towarzyszyło klepanie się po ramionach i powszechne stykanie pięści w „żółwiku". - Mogę zagrać? - spytała A. A., mrużąc oczy i spoglądając na ekran. Usiadła na wolnym fotelu. W końcu dlaczego nie miałaby się trochę zabawić? -Jasne - zgodził się jeden z chłopaków i rzucił swojego pada w jej stronę. A. A. skoncentrowała się i w mgnieniu oka uzyskała rekordowy wynik. - Słabo, Fitzpatrick - zakpiła, odkładając urządzenie na stos. - Sama jesteś słaba, Alioto - chłopak, którego ograła, wykrzywił się i pchnął ją, tak że o mało nie spadła z fotela. A. A. zrzedła mina. Chłopaki to debile. Czasami poważnie zastanawiała się, co dziewczyny w nich widzą. Jeśli chodziło o brata i jego kumpli, ona widziała głównie maniaków, którzy nie marzyli o niczym innym, jak tylko

o tym, żeby grać na konsolach tak długo, aż mózgi zamienią im się w papkę. Oczywiście laxjock wcale taki nie był. O nie, laxjock to prawdziwy dżentelmen. Nie dalej jak poprzedniego dnia, chociaż wcale go o to nie prosiła, zneutralizował wirusa, który przyczepił się do jej profilu i odwracał wszystkie ikony do góry nogami. A swoją drogą już zaczynała się niepokoić, że nie odpowiedział na to jej badziewne KOCHAM CIĘ wysłane sms-em. - Zjemy kolację? - spytała, trącając Neda nogą. Sięgnęła po telefon, żeby zamówić coś z hotelowej restauracji. - Hę? - mruknął Ned, nie spuszczając wzroku z osiem-dziesięciocalowego ekranu projektora, który stanowił dominujący element wyposażenia pokoju. Jej brat był smukły i wysoki, podobnie jak A. A., ale na głowie miał czuprynę kręconych blond włosów, spadek po angielskim tatusiu. - Nic, nic - A. A. wzruszyła ramionami. Wiedziała, że z Resident Evil nie ma szans. Zresztą i tak nie jestem głodna. Objadłam się na podwieczorku. - No. - Jej brat skinął głową i sięgnął do ogromniastej tuby z popcornem, którą trzymał w pogotowiu, obok na kanapie, rozsypując przy okazji mnóstwo popcornu na kanapę i dywan. A. A. poszła do swojego pokoju. Był najmniejszy w całym apartamencie i pewnie kiedyś znajdowała się tu po pro-

stu służbówka, ale A. A. lubiła to miejsce, bo było przytulne. Ostatnio jej matka zarządziła zmianę wystroju wnętrza, w wyniku czego A. A. straciła swoje książęce łoże z baldachimem, otrzymując w zamian rozłożystą platformę okrytą kudłatą narzutą. Trochę tęskniła za wielkim tuftowanym zagłówkiem, na którym stały wszystkie jej pluszowe zwierzaki. Zatrudniony przez matkę dekorator skazał kolekcję na zesłanie do skrzyni pokrytej matową białą laką. Rzuciła torbę na łóżko i upewniwszy się, że drzwi pokoju są zamknięte, sprawdziła wiadomości w telefonie. Jasne, gdy wysyłała mu tego esa, udawała, że to nic takiego, ale przed samą sobą musiała przyznać, że się niepokoi. Co to będzie, gdy on pomyśli, że to tak na poważnie? I jeszcze gorzej, co się stanie, jeśli dojdzie do wniosku - że nie? Odpaliła komputer, żeby sprawdzić, czy laxjockjest online. Nic z tego. Nie logował się od rana. Może powinna do niego napisać? Zastanawiała się, co robić, gdy tymczasem na ekranie pojawiały się kolejne wiadomości od dziewczyn z klasy, wszystkie chciały dowiedzieć się czegoś więcej o świńskiej operacji plastycznej Lauren. Nagle ktoś mocno zastukał do drzwi. - Otwarte - zawołała A. A. Do jej pokoju wszedł chłopak. Ten sam, który dopiero co tak łatwo dał jej się ograć. Był ciemnowłosy i przystoj-

ny, o jasnych błękitnych oczach i wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych. Robert Austin Fitzpatrick III, czyli po prostu Tri, był bez dwóch zdań najlepszym ciachem w siódmej klasie szkoły Gregory Hall. Niestety, był też jednocześnie najniższym chłopakiem w tejże klasie tejże szkoły. Ledwo sięgał A. A. do podbródka. Choć z drugiej strony, większość chłopaków w jej wieku miała tę właściwość. Hotel Fairmont należał do jego rodziny, toteż znali się jeszcze z czasów, kiedy oboje byli tak mali, że mogli chować się w stojących zegarach zdobiących wielką salę balową. Gdy nieco podrośli, razem uczyli się jeździć na rowerkach, tam i z powrotem po rozległych korytarzach gmachu. Jego starszy brat należał do kumpli Neda, a obaj zaliczali się do zagorzałych uczestników wirtualnych polowań na zombi. - Zamawiamy pizzę? - spytał, siadając na ozdobnej ławce naprzeciwko jej łóżka. - O rany, jaka zebra - dodał na widok narzuty. - Wiem, okropna. Ale mama nie powstrzyma się przed niczym - westchnęła A. A. Zapędy jej matki w dziedzinie wnętrzarstwa były zjawiskiem tyleż powszechnie znanym, co uciążliwym. Któregoś roku Jeanine wynajęła mistrza feng shui, by ten urządził jej siedzibę zgodnie z zasadami starożytnej chińskiej wiedzy, w wyniku czego przy wszystkich drzwiach znalazły się ogromne wazony. A. A. przez

dłuższy czas rozbijała sobie kolano za każdym razem, kiedy wychodziła z pokoju. - Jaką pizzę bierzecie? - Czyja wiem? A jaką chcesz? - spytał. - Ned powiedział, że masz menu. - Tak, gdzieś tu się wala - potwierdziła A. A., wskazując zarzucone stosami różnych przedmiotów biurko. -Jak tam impreza? - spytał Tri. Wszystkie jego starsze siostry chodziły do szkoły panny Gamble, toteż był zorientowany w kalendarzu szkolnych wydarzeń towarzyskich. - W porządku - po czym A. A. opowiedziała mu o wywołującej wymioty fontannie z czekoladą. Obśmiał się, ale nie złośliwie. Tri potrafił docenić dobry numer. Jej telefon zabrzęczał, przyszedł sms. Wibrujący aparat przesunął się po blacie i już miał z niego spaść, gdy złapała go w samą porę. - Przepraszam na chwilę - odezwała się, patrząc na komórkę. - Co? - Tri odrobinę się zmieszał. - A, chcesz, żebym... Jasne. -Nie, nie. Ja... Nie, zostań. — Zatrzymała go i stuknęła palcem w ekran telefonu, żeby sprawdzić, kto przysłał tego sms-a. Serce biło jej mocno. Pewnie, że wolałaby przeczytać wiadomość w samotności, ale to przecież tylko Tri. Byli niczym brat i siostra. Jednak krępowała się, żeby rozmawiać z nim o swoich uczuciach wobec laxjocka. Ich

konwersacje zawsze dotyczyły takich kwestii, jak istotne różnice między pierwszą a drugą trylogią Gwiezdnych Wojen, istnienia życia na innych planetach (Tri opowiadał się za, A. A. przeciw) albo tego, co można wsadzić do mikrofalówki, żeby fajnie wybuchło (jajko, mydło, płyty CD - tak; ulubiony kotek - nie). Puknęła w ikonę „wiadomość". CHCESZ OBEJRZEĆ MAM TALENT RAZEM ZE MNĄ I Z LI? To tylko Ashley. A. A. westchnęła, rozczarowana. Szybko wystukała odpowiedź, że teraz jest zajęta i później mogą sobie zrobić konferencyjną pogaduchę. - Czekasz na wiadomość od kogoś? - spytał Tri, wciąż grzebiąc w rzeczach na biurku, przekładając książki i papiery w poszukiwaniu menu pizzerii. - Że co? Nie - A. A. potrząsnęła głową. - Nie ruszaj tego! - zawołała nagle i trzepnęła go w rękę, bo sięgał właśnie po jej pamiętnik w różowej okładce. Spojrzała na zegar. Tamten beznadziejny tekst wysłała laxjockowi już trzy godziny temu. Słabo. Musi coś z tym zrobić. Przesunęła w dół listę kontaktów, aż znalazła jego numer i zaczęła wypisywać nową wiadomość. - Może być z pieczarkami i pepperoni? - spytał, spoglądając na wydrukowaną na czerwono i biało ofertę pizzerii.

A. A. skinęła głową, nie patrząc na niego. SPOKO, TO TYLKO ZART! - napisała po czym nacisnęła ikonkę „wyślij" w tej właśnie chwili, kiedy Tri, który przed chwilą wstał, zamknął za sobą drzwi. Odłożyła na bok komórkę i odetchnęła. Pewnie uznał, że pojechała za ostro. I może już nigdy więcej nie będzie chciał o niej słyszeć. Ale już po kilku minutach wibrator jej telefonu znów się ożywił. Spojrzała na ekran i krzyknęła cicho: - Od niego! ALE JA TEŻ CIEBIE KOCHAM. Przycisnęła telefon do piersi i na jej twarzy pojawił się błogi, tajemniczy uśmiech. Ale facet, super. Wprost niesamowity!

11 DO TEGO TOWARZYSTWA NIE PASUJE KURTKA H&M I JESZCZE JEDNA OSOBA Aco ona tu robi? - syknęła Ashley, rzucając jadowite spojrzenie Lauren, która zajęła miejsce przy okrągłym stoliku. - To miało być zebranie zamknięte, tylko dla członkiń komitetu - stwierdziła, zdejmując nową kurteczkę od H&M. Była to kopia o wiele droższej kurtki Stelli McCartney, ale liczyła, że nikt tego nie zauważy. Onegdaj, kiedy jej matka zobaczyła ostatnie rachunki od Saksa, o mało nie

dostała zawału i zabrała jej kartę kredytową, wygłaszając przy okazji kazanie w typie, że dwunastolatki nie muszą obnosić się z torebkami za dwa tysiące dolarów, bla bla bla, że to jakiś oszalały pęd do luksusu, bla bla bla, wybujała konsumpcja, bla bla bla i bla. I to wszystko mówiła kobieta, która na kremy do twarzy wydawała całą fortunę. Powiedziała, że Ashley przesadza, nadużywa kredytu i ma szczęście, że torebka nie zostanie jej odebrana. Teraz Ashley musiała zadowolić się jedynie swoją tygodniówką, zmuszona więc była ograniczyć się do gorszych marek. Nie zamierzała jednak ograniczać się względem tego, co stanowiło ojej niepowtarzalnym stylu, stylu Ashley Spencer. Bądź co bądź stanowiła wzorzec w tej mierze, wyznaczała trendy. Tak czy nie? - Odpuść sobie, Ash. To są zajęcia nadobowiązkowe, w których każdy może wziąć udział, zapomniałaś? - rzuciła beztrosko A. A., kładąc nogi na krzesełku, po czym ziewnęła rozdzierająco, nie zakrywając ust. Ashley zmarszczyła brwi. A. A. stanowczo zbyt często zachowywała się jak nieokrzesany wieśniak, co przynosiło ujmę prestiżowi jedynej w swoim rodzaju, niepowtarzalnej Kliki. To niedopuszczalne! Jednak w tej chwili słowa A. A. drażniły Ashley bardziej niż jej sposób bycia. Bowiem teoretycznie A. A. miała rację. Teoretycznie każdy mógł wziąć udział w dowolnych nadobowiązko-

wych zajęciach, a możliwości takich szkoła panny Gamble dawała bez liku. Co prawda, Ashley trudno było sobie wyobrazić, kto chciałby tracić czas na takie nudziarstwo jak śpiewanie w chórze, w sam raz dla luzerek - którym słoń na ucho nadepnął, a jedynym ich marzeniem był występ w „Idolu". Albo kółko teatralne, czyli niby wylęgarnia przyszłych gwiazd sceny oraz ekranu, a w rzeczywistości dziewczyn, które nie potrafiły powiedzieć słowa bez tego ich żenującego „nadawania wyrazu" ani postąpić kroku, nie pamiętając o „ekspresji ciała". Oczywiście, jeszcze gorsze były porąbane oszołomki redagujące księgę szkolną i „Gamblera" (szkolną gazetkę składającą się z trzech stronic zszytych zszywaczem i ukazującą się raz na semestr). Niżej było już tylko samo dno - „Dusza Szkoły", towarzystwo złożone z pryszczatych dziewczyn organizujących cotygodniowe wyprzedaże charytatywne wypieków i sporządzających własnoręcznie plakaty szkolnych zawodów sportowych i innych tego typu imprez, no i totalna beznadzieja, czyli Fashion Club, założony przez dwa dziwadła obnoszące się z zupełnie niemożliwymi ciuchami w piątki, kiedy nie obowiązywał mundurek. Klika nigdy nie zniżyłaby się do takiej żenady jak Fashion Club. Co to, to nie. Wiadomo, że jest tylko jedna dziedzina działalności ponadobowiązkowej, którą warto się zająć: Klub Towarzyski. Klub, który zajmował się organizacją najważ-

niejszej ze wszystkich imprez, a mianowicie comiesięcznej potańcówki z chłopakami z Gregory Hall. Lekcje trwały już prawie dwa tygodnie i nawet Ashley znudziło się już świńskie pochrząkiwanie na widok Lauren. Jedno musiała przyznać tej dziewczynie: Lauren nie sprawiała wrażenia, by przejmowała się tym wszystkim choć trochę, nawet kiedy ktoś narysował prosiaka na jej szafce, wędrowała szkolnymi korytarzami z nosem wysoko zadartym do góry i patrzyła dumnie wprost przed siebie, nigdy nie dając po sobie poznać, by zaczepki i docinki robiły na niej jakiekolwiek wrażenie. W niczym nie zmieniało to jednak faktu, że mogłaby mieć dość rozumu, żeby trzymać się z dala od Klubu Towarzyskiego. Wszyscy przecież wiedzieli, że to miejsce tylko dla „klikających", no i oczywiście dla samej Kliki. Ashley zastukała w blat, przywołując gremium do porządku. - Dobra. Wiecie wszystkie, na czym polega nasze zadanie. Musimy przygotować najlepszą imprezę, jaka kiedykolwiek odbyła się w tej szkole. Wypisała wołami na tablicy „NAJLEPSZA IMPREZA W HISTORII" i opatrzyła ten postulat czterema wykrzyknikami. -Aha, a niby jak mamy to zrobić, skoro impreza zaczyna się o czwartej po południu? spytała Emma Rodgers,

straszliwie zarozumiała dziewczyna, która wiodła prym w ósmej klasie. Wszystkie jej koleżanki rozsiadły się na parapetach w przeciwległym końcu sali. Ósmoklasistki nic tylko kombinowały, jak by tu załapać się na imprezy w liceum, więc gimnazjalna potańcówka mało je już kręciła. Zgodnie ze szkolnym regulaminem wszystkie imprezy taneczne, a zwłaszcza te o charakterze koedukacyjnym, musiały odbywać się na terenie szkoły i zaczynać o godzinie czwartej, a kończyć nie później niż o szóstej po południu. Każdego roku siódmo- i ósmoklasistki walczyły zawzięcie o to, by godziny te przesunąć na później, na przykład od szóstej do ósmej albo i od siódmej do dziewiątej - a następnie za każdym razem ponosiły sromotną klęskę. Ashley zaczerwieniła się z irytacji. - Na to nic nie poradzimy. Wiem, bo już pytałam. -Wiesz, co to znaczy? Że będziemy musiały przebrać się w szkole, w szatni - jęknęła Montgomery Cunningham. - Przecież możemy się nie przebierać i zostać w mundurkach - zażartowała A. A. Ashley skrzywiła się. Gdyby A. A. nie należała do Kliki, pewnie tak właśnie by postąpiła. Jakby w ogóle nie przejmowała się tym, co na siebie wkłada. Bo i rzeczywiście, wszystko wyglądało na niej dobrze. Pewnego razu Ashley i Lili zauważyły podczas wuefu, że A. A. ma na sobie jakieś dziwne spodenki. Okazało się, że to bokserki jej bra-

ta. Oczywiście obie głośno wyraziły swą dezaprobatę, ale A. A. zbyła je wzruszeniem ramion. - Te potańcówki to w ogóle obciach - stwierdziła Eva Tobin, także ósmoklasistka. - Siedź cicho! Właśnie że zorganizujemy fantastyczną imprezę! - zawołała Ashley, próbując przywołać je wszystkie do porządku, bo obrady komitetu zaczęły na dobre zmieniać się w plotkarskie pogawędki prowadzone w kilku odrębnych grupkach. Pewnie, że mogły marudzić w nieskończoność i narzekać, że potańcówka po południu to jakiś kinderbal a nie poważna impreza, tylko co z tego? Trzeba brać życie takim, jakie jest. Chodziły do żeńskiej szkoły i musiały się zadowolić takimi ochłapami, jakie los im zgotował. Jasne, że tak wczesna godzina to mega obciach, ale tylko w ten sposób miały szansę na imprezę z chłopakami przez duże C. Ashley wzięła się pod boki i odkaszlnęła. - No, dobra. Musimy wymyślić jakiś temat imprezy. Czekam na propozycje. - Może lata sześćdziesiąte? - pisnęła Melody Myers, w czym nie było akurat nic dziwnego, bo zawsze pierwsza wyrywała się do odpowiedzi. - Dopiero co widziałam Grease, no po prostu cudo. Mogłybyśmy wszystkie wystroić się w kloszowe spódnice czy bombki, cokolwiek to znaczy. - Świetnie! Ale czy to przypadkiem nie lata pięćdziesiąte? - wtrąciła A. A., podnosząc wzrok znad telefonu.

- Pięćdziesiąte, sześćdziesiąte, co za różnica? - Melody machnęła ręką. - A może Hawaje? - zaproponowała przyjaciółka Melody, Olivia DeBartolo. - Świetny pomysł, no nie? Mogłybyśmy wszystkie włożyć fajne kostiumy plażowe. - Daj spokój - parsknęła Ashley, marszcząc nos. - Naprawdę chcecie ubrać się w spódniczki z trawy i włożyć cycki z kokosów? - Mogłybyśmy urządzić imprezę w stylu lat osiemdziesiątych - zgłosiła swój pomysł Lili i wyprostowała się w krześle. - Jeśli chodzi o muzę, to Madonna, Prince, Billy Joel. Legginsy są teraz modne, a moja mama mówi, że w latach osiemdziesiątych też się je nosiło. A do tego opaski na włosy, rękawiczki bez palców i getry! Getry, tak jest! - Hm - Ashley pociągnęła nosem. Rozejrzała się po sali, aby ocenić, na ile temat dyskusji cieszy się zainteresowaniem zebranych. A. A. jak zwykle wystukiwała wiadomości na telefonie, ósmoklasistki miały to wszystko gdzieś. Zdała sobie sprawę, że cała reszta klubu zdaje się wyłącznie na jej decyzję. - No i mogłybyśmy skądś wypożyczyć dla chłopaków, nie wiem, automaty do gry, na przykład Pac-Man i Donkey Kong - ciągnęła Lili, którą ogarniał coraz większy entuzjazm dla własnego pomysłu.

- Aha, akurat - żachnęła się A. A., odkładając wreszcie swój telefon. - Nie wiesz, co będzie? Wtedy nawet na nas nie spojrzą. - Dokładnie. Lili, nie wygłupiaj się. A poza tym nostalgia za latami osiemdziesiątymi jest strasznie ograna, już mi bokiem wyłazi. - No to jaki masz pomysł? - obraziła się Lili. Ashley przysłuchiwała się przez dłuższą chwilę dyskusji dotyczącej wad i zalet tematu „zimowa baśń", ale i ten postulat upadł, gdy A. A. zauważyła, że przecież mamy jesień, nie zimę. Potem nastąpiła wymiana zdań w kwestii tego, czy należy podać coś do jedzenia, czy też raczej nie (no bo kto by jadł przy chłopakach?) i gdy już wszystkie znaki na niebie oraz Ziemi zdawały się wskazywać, że do żadnej konkluzji nie dojdzie, rozległ się nagle głos z końca stołu: - A może urządzimy galę gwiazd? Czerwony dywan i tak dalej - a może lepiej zielony, żeby był w kolorze szkoły. Paparazzi, czyli dziewczyny z gazetki szkolnej z aparatami i fleszami. No i wtedy wszystkie mogłybyśmy naprawdę, ale to naprawdę się wystroić dokończyła Lauren i poczerwieniała jak burak, gdy spojrzenia wszystkich zwróciły się na nią. Ashley uniosła brwi. Owszem, pomysł wcale nie był najgorszy, ale przecież nie mogła tego głośno powiedzieć.

- Chyba może być, no nie? - wyrwała się nieproszona Lili. - Co o tym sądzisz, Ash? W odpowiedzi Ashley odgarnęła włosy na ramię, ignorując komentarz przyjaciółki. -Już wiem - oznajmiła i strzeliła palcami. - Urządzimy VIP. Very Important Party. Party dla VIP-ów pod hasłem „Gamble Hollywood", z jedwabnym sznurem odgradzającym od publiczności i listą zaproszonych gości. Ubierzemy się w suknie wieczorowe i postaramy się, żeby ktoś robił zdjęcia, które potem zamieści się w „Gamblerze". Ashley zauważyła, że Lauren poczerwieniała jeszcze bardziej. Jasne, że Ashley ukradła jej pomysł, ale nikogo to nie obchodziło, nikt nawet nie zwrócił na ten fakt uwagi. Lauren zwiesiła głowę, jej policzki płonęły. Ale nie odezwała się już ani słowem. Dokładnie tak, jak przewidywała Ashley.

12 WRÓG MOJEGO WROGA JEST MOIM... CZYM? Gdy spotkanie zakończyło się, Lily zauważyła, że Lauren specjalnie zwleka ze zbieraniem swoich rzeczy. Najwyraźniej nie chciała, żeby rzucało się w oczy, jak opuszcza salę samotnie, podczas gdy wszystkie inne dziewczyny wychodziły rozszczebiotanymi grupkami. Co mi strzeliło do głowy, żeby opowiedzieć się za pomysłem Lauren? - zastanowiła się Lili. Zwłaszcza że Ashley jednoznacznie i definitywnie wykreśliła Lauren z towarzystwa. Gdyby Lili zdecy-

dowala się naruszyć ten wyraźny zakaz... No właśnie, to co? Co się niby ma stać? Zaczęła jej kiełkować pewna myśl. Zerknęła, żeby sprawdzić, czy Ashley wyszła, i kiedy miała już pewność, że Ashley tego nie zobaczy, podbiegła do Lauren. - Hej, zaczekaj. Lauren odwróciła się gwałtownie. Była wciąż czerwona na twarzy, trudno powiedzieć, czy z gniewu, czy ze wstydu. Lili odruchowo zmierzyła Lauren wzrokiem, od stóp do głów. Dziewczyna miała włosy spięte z tyłu w długi, czarny koński ogon i odpuściła sobie szczęśliwie puchate skarpety, zamiast nich miała na sobie grube rajstopy w burgundowym kolorze, zrobione ściegiem warkoczowym. Lili nie mogła nie zauważyć, że jej mundurek uszyty został na miarę, toteż leżał doskonale. Dzięki temu spódniczka w zieloną szkocką kratę wyglądała niemal szykownie. Nic dziwnego, że Ashley jej nienawidziła. - No, co? - spytała Lauren, bo Lili milczała przez długą chwilę. - Chcesz gumę? - Lili wysunęła w jej stronę paczkę Trident, bo nie bardzo wiedziała, jak zacząć ani co powiedzieć. Spotkanie klubu odbyło się w jednej z dawnych sypialni rezydencji rodu Gamble, o wyłożonych kwiecistymi tapetami ścianach; z sufitu zwisał mosiężny żyrandol. Jedna z ósmoklasistek cofnęła się, w poszukiwaniu zapo-

mnianego segregatora i zerknęła ciekawie na obie dziewczyny. Lauren odczekała, aż tamta sobie pójdzie, i potrząsnęła głową. - Nie, dzięki. Lili wzruszyła ramionami i sama się poczęstowała. Zasadniczo w szkole panny Gamble nie wolno było żuć gumy. Nie należało również garbić się, siedzieć z rozłożonymi nogami ani głośno mówić. Jednak Lili miała już powyżej uszu zasad narzuconych jej przez kogoś innego. - Słuchaj... Wiem, że akurat w tej chwili za mną nie przepadasz - zaczęła ostrożnie - ale naprawdę chciałabym z tobą porozmawiać. - O czym? - obruszyła się Lauren. - Ty też masz ochotę przywłaszczyć sobie jakiś mój pomysł, tak jak dopiero co zrobiła twoja przyjaciółka? - spytała zimno. - Zrozum, przecież ja wiem, do czego zmierzasz - odezwała się spokojnym tonem Lili. Co też ja wyprawiam - zastanowiła się i spojrzała w stronę drzwi. Przyjaciółki będą na nią czekać, schowane za przystankiem autobusowym, skąd rozciągał się doskonały widok na Gregory Hall po drugiej stronie ulicy. Będą się zastanawiać, gdzie się podziewa. Po co tracić czas na rozmowę z Lauren? Jednak coś kazało jej zostać i brnąć dalej.

-Ja, zmierzam? Niby do czego? - Lauren zaczerwieniła się znów i zaczęła bawić się kosmykiem włosów. - Chcesz się do nas przyłączyć - rzekła spokojnie Lili. Lauren przewróciła oczami i mknęła pogardliwie: - Proszę cię. - Dobrze. - Lili z trzaskiem zamknęła notes, jakby zamykając zarazem całą tę sprawę. Myślałam, że może ci pomogę, ale wygląda na to, że niczyjej pomocy nie potrzebujesz. To był impuls, podeszła do Lauren głównie dlatego, że sama była wściekła na Ashley, bo ta potraktowała ją podczas zebrania jak jakieś totalne zero. Ale może jednak popełniła błąd. Odwróciła się i ruszyła w stronę wyjścia. Kto wie, może jeśli się pospieszy, Ashley i A. A. nawet nie zauważą, że została w tyle. - Czekaj. Lili odwróciła się powoli. - Chcę wiedzieć, co miałaś mi do powiedzenia. - Lauren przygryzła wargę, ale patrzyła Lili prosto w oczy. Lili wdzięcznym gestem wypluła gumę do chusteczki higienicznej. - Nic takiego, chciałam ci tylko powiedzieć, że Ashley nie chce zaprzyjaźniać się z nikim nowym... - Tego to mi nie musisz mówić - przerwała jej Lauren.

- Chcesz mnie słuchać, czy nie? - zirytowała się Lili. Trudno powiedzieć, która z nich jest gorsza, Ashley czy Lauren. Pod jakimś względem jedna podobna była do drugiej- Dobra, mów - ponagliła ją Lauren. -Ashley nie dopuści nikogo nowego, chyba że będziesz potrafiła dać jej coś, czego ona chce. Wtedy może przestanie się na ciebie boczyć. - Dlaczego mi to mówisz? - zdziwiła się Lauren. Lili westchnęła. Sama chciałaby wiedzieć. Po co robić zamieszanie? Po co zaprzyjaźniać się z Lauren? I w tej samej chwili przypomniała sobie o czerwonej torebce Ashley, o tym, jak Ashley zawsze dostawało się najlepsze miejsce, że ona jedna miała prawo posługiwać się własnym imieniem. Ashley zawsze zdobywała to, czego pragnęła. Życzyła sobie, żeby Lauren pozostała wykluczona z towarzystwa. Ale kto wie, może będzie o wiele zabawniej, jeżeli tak się nie stanie. Przypomniała też sobie słowa matki: „Musisz nauczyć się samodzielności. Przestań być cieniem Ashley". Czy jakoś tak. - Nie wiem - odezwała się wreszcie Lili. - Może mam już tego wszystkiego dość.

13 CZASEM CHODZI NIE TYLE O CHŁOPAKA, CO O TOWARZYSTWO Gdzie jest Li? - spytała półgłosem Ashley, chociaż w okolicy nie było nikogo, kto mógłby ją usłyszeć. - Nie mam pojęcia - odparła A. A., także szeptem. Obie starały się zachowywać jak najdyskretniej; co kilka sekund jedna z nich wyglądała zza przystanku, rzucając badawcze spojrzenie w stronę potężnych dębowych wrót budynku Gregory Hall wznoszącego się po drugiej stronie ulicy.

Szkoła dla chłopców mieściła się zaledwie o kilka ulic dalej od szkoły panny Gamble. Zajmowała cztery połączone ze sobą porośnięte bluszczem ceglane budynki. Przy chodniku stało kilka samochodów, w których mamy i kierowcy czekali na pasażerów. Przy pasach czuwał już odziany w pomarańczową kamizelkę jeden z ojców, gotów bezpiecznie przeprowadzić maluchy na drugą stronę. Dziewczyny, jak im się zdawało, czekały tu już całymi godzinami, choć w rzeczywistości minęło zaledwie kilka minut. -Jestem - oznajmiła Lili, która zmaterializowała się nagle i wcisnęła obok nich. - Musiałam iść do łazienki - wyjaśniła - żeby zmienić tampon - dodała przebiegle. Wiedziała doskonale, że Ashley nie może tego przeboleć. Ona i A. A. już dawno dostały okresu, tymczasem Ashley miała to jeszcze przed sobą. - O rany, kogo to obchodzi! - żachnęła się Ashley. Niech sobie A. A. i Lili chełpią się, że już nadszedł ich „mały przyjaciel", jak nazywała okres jej mama. Obrzydliwość! Wcale jej się nie spieszy, może jeszcze zaczekać. Kto by chciał chodzić z czymś takim między nogami? Ashley dostrzegła, że Lili nałożyła nową warstwę błyszczyka, żeby nadać ustom połysk i odpowiedni odcień różu, oraz że trochę przesadziła z perfumami. Natychmiast sięgnęła po lusterko, by zerknąć na swoje odbicie, i kątem oka zauważyła, że A. A. robi to samo.

- Czy coś mnie ominęło? - spytała Lili, wyglądając ostrożnie zza matowo szklanej ściany, na której wisiał plakat wzywający młode dziewczęta, by poddały się szczepieniom przeciwko chorobom przenoszonym drogą płciową. - Nie, nic się nie działo. Ale chyba zaraz już wyjdą, bo słyszałam dzwonek - odpowiedziała Ashley i wyjęła z kieszeni maleńką buteleczkę Benetint, po czym wtarła nieco różu w oba policzki. A. A. poprawiła kucyki i potrząsnęła głową. - Czy On już wyszedł? - spytała Lili. Zawsze mówiły o Nim z Dużej Litery. Taki był Ważny. - Nie - prychnęła Ashley. - Przecież dlatego tu jeszcze czekamy, no nie? - Zmarszczyła nosek i wciągnęła nim powietrze. - Lil, czym ty pachniesz? - Bo co? - spytała Liii. - To YSL. Zwinęłam go mamie z toaletki! - Podetknęła nadgarstek pod sam nos Ashley. - Fajny, prawda? - No, może być - przyznała Ashley. - Nie wiem, co to takiego, ale chyba jestem uczulona - oznajmiła A. A., kaszląc ostentacyjnie i zasłaniając usta dłonią. - Chyba powalona! - zawołała Lili i pchnęła ją, na co A. A. odpowiedziała tym samym; obie chichotały przy tym głośno. - Przestańcie! Bo nas zobaczy! - rozkazała Ashley i obie dziewczyny uspokoiły się. W końcu chodziło o poważną

sprawę. Wysunęła się naprzód, żeby lepiej widzieć chodnik po drugiej stronie ulicy. - O, zobaczcie - tam, tam jest - ożywiła się A. A., gdy nagle drzwi otwarły się i w mgnieniu oka na ulicę wyległa cała chmara biegnących i pokrzykujących chłopaków odzianych w błękitne szkolne marynarki. - Widzę go! Wychyliła się zza przystanku; jakaś starsza pani czekająca na autobus popatrzyła na nią ze zdziwieniem. A. A. schowała się teraz za szkło, żeby zrobić miejsce swoim przyjaciółkom. Lili stanęła na palcach. - Ash, posuń się trochę. Jak zwykle zajęłaś najlepsze miejsce - stwierdziła z urazą w głosie. - Nic podobnego! - oburzyła się Ashley. Lili zawsze to powtarzała, a tymczasem wcale tak nie było, bo ledwo widziała czubek jego głowy. - CICHO! - przestrzegła je A. A. - O Boże... - westchnęła Ashley, odruchowo przyciskając ręce do serca. - On jest taaaki... - zagruchała Lili. - ...przystojny - dokończyła za nią A. A., odpychając obie przyjaciółki na bok, żeby cyknąć fotkę aparatem w komórce. Przystojny to o wiele za mało powiedziane - pomyślała Ashley. Raczej - idealny. Albo Niewiarygodny. Przedmiot

jej zachwytu, wysoki blondyn o jasnej cerze, podobnie jak inni chłopcy, ubrany był w marynarkę, białą koszulę z błękitno-złotym krawatem oraz szare bawełniane spodnie. Jednak wyróżniał się nawet z tej odległości. Jego włosy lśniły niczym złota korona, był szeroki w barach i wąski w biodrach, jak pływak albo tenisista, i szedł krokiem sprężystym, znamionującym pewność siebie. Miał w sobie jakąś taką nonszalancję i swobodę. Ashley uwielbiała też sposób, w jaki nosił ubranie - marynarkę zsunął nieco na ramiona, szare bawełniane spodnie były odrobinę za długie, tak że ich mankiety ciągnęły się po ziemi, a krawat był lekko przekrzywiony. Z plecaka wystawała długa rękojeść rakiety do lacrosse'a. Przeszedł przez ulicę, tak blisko przystanku, że szału można było dostać, a potem skręcił i zniknął za rogiem ulicy. - Dobra, teraz nas nie zobaczy. Idziemy - oznajmiła Ashley. Lili oraz A. A. ruszyły za nią. - Zobaczcie. - A. A. pokazała im rozmazany, spikselo-wany obrazek na ekranie telefonu. Zrobię sobie z tego tapetę w kompie. - A. A., nie mogłabyś sobie kupić nowego telefonu? Tutaj prawie wcale go nie widać skrytykowała Lili, oddając komórkę właścicielce. - Myślicie, że naprawdę ma dziewczynę? - odezwała się Ashley, nie spuszczając go z oczu; maszerował dwie prze-

cznice dalej przed nimi. Zatrzymał się przed Starbucksie, by zamówić jak zwykle podwójne espresso. Kiedyś po tym, jak go śledziła, też tego spróbowała - i po dziś dzień nie mogła pojąć, jak można pić takie świństwo. Coś okropnego. - Tak słyszałam - odpowiedziała jej A. A. Brat A. A. znał go ze szkoły, więc zawsze dysponowała najlepszymi informacjami. - Nie wierzę, że jest zajęty - jęknęła Lili. - No właśnie - westchnęła Ashley. Chłopak nazywał się William Augustus Reddy, w skrócie Billy. Wszystkie trzy bujały się w nim od zawsze i Ashley nie miała dotąd nic przeciwko temu, żeby dzielić się nim z przyjaciółkami, niczym torbą sojowych chipsów bez soli i bez tłuszczu. Ale do czasu. Był dla niej, tylko i wyłącznie dla niej. Podobnie jak i ona, Billy Reddy wywodził się z jednej z najzamożniejszych i najbardziej prominentnych rodzin Bay Area. Własnością jego rodziny było przedsiębiorstwo Reddy Oil Company, mieszkał w Reddy Chateau, czyli w imponującej rezydencji o powierzchni pięciu tysięcy metrów kwadratowych znajdującej się w Pacific Heights, tak ogromnej, że jak twierdziła mama Ashley, pani Reddy dla swoich wnuków urządziła tam na pierwszym piętrze prywatną szkołę według metody Montessori. Stary Reddy słynął także z tego, iż w jego posiadaniu znajdowała się cała eskadra prywatnych odrzutowców, zawsze gotowych do startu.

Bywały takie dni, kiedy Ashley miała niemal pewność, że Billy zauważył ją, a nawet uchwycił jej spojrzenie i uśmiechnął się. Chłopak tymczasem wyszedł ze Star-bucksa, toteż po kilku chwilach znów ruszyła jego śladem, a za niąjej przyjaciółki. Billy najczęściej szedł ze szkoły prosto do domu, zatrzymując się tylko na kawę, jednak czasami, tak właśnie jak dziś, zaglądał do kilku sklepów na Fillmore Street, na przykład do księgarni albo sklepu z płytami. Kiedy Billy zniknął w drzwiach sklepiku muzycznego, Ashley zaproponowała, żeby wpadły do okolicznych delikatesów i zaopatrzyły się w coś smacznego. Zawsze robiła się głodna od tego tropienia. Zaniosła swoje dietetyczne przysmaki do głównej kasy, Lili kupiła im trzy Diet Cokes, natomiast A. A. ustawiła się za nią, dzierżąc torebkę pełną łakoci ze stoiska ze słodyczami. Zapłaciły i wyszły. - Pop Rocks? - zaproponowała A. A., rozdarłszy foliowe opakowanie. Wysypała maleńkie cukierki na dłoń i wysunęła ją w ich stronę. Ashley potrząsnęła głową. - Chyba wiesz, że można umrzeć, jeżeli popija się Pop Rocks colą - ostrzegła, spoglądając znacząco na Diet Coke w dłoni Lili. - Nieprawda, to tylko jeszcze jedna legenda miejska i tyle - odparowała Liii, ale Ashley zauważyła, że przełknęła starannie napój, nim włożyła garść Pop Rocks do ust.

- Fajnie by było zaprosić Billy'ego na potańcówkę -stwierdziła Ashley, po czym otworzyła torbę popcornu bez soli i wsadziła do niej rękę. -Akurat. Chodź do nas na imprezę, zaczynamy o czwartej i kończymy o szóstej - zakpiła Liii. - Na pewno nie będzie mógł się oprzeć. Czasami Ashley życzyłaby sobie, żeby Lili nie była taka przyziemna. W końcu każdej dziewczynie wolno marzyć, no nie? - Chłopcy z siódmej klasy są tacy dziecinni - stwierdziła A. A., która już wcześniej mówiła, że potańcówka wcale jej nie interesuje, zwłaszcza że zadaje się z kimś, kto jest starszy i o wiele fajniejszy. - Nie mogę sobie wyobrazić związku z chłopakiem w naszym wieku. Co można z takim robić, grać w Monopoly? - Ale i tak możemy się dobrze bawić - upierała się Ashley. Nie znosiła, gdy A. A. przechwalała się tym swoim niby chłopakiem i wywyższała się, jakby była ponad to wszystko, co uważała za ich dziecinadę. Jeszcze kilka miesięcy temu podglądały siódmoklasistki podczas potańcówek i nie mogły się doczekać, kiedy i one będą mogły wziąć w nich udział. - Możemy wszystkie wpaść do mnie, żeby się przygotować, bo to przecież tylko krok od szkoły. A nie uważacie, że ten pomysł z VIP-ami to genialna rzecz? - spytała.

- Tak. No właśnie, właściwie czasami mogłabyś odpuścić Lauren - rzuciła niedbale Lili. - Niby dlaczego? - spytała kwaśno Ashley. Przecież Lili była przy tym, kiedy wszystkie uznały, że Lauren jest takim samym zerem jak przedtem. I czy to nie Liii we własnej osobie wpadła na pomysł ze świńską operacją plastyczną? - Co się z tobą dzieje? Zakochałaś się w niej, czy co? Liii zaczerwieniła się. -Jak tam sobie chcesz. Nieważne. Ashley tak była zajęta swoją złością na Lili, że nie zauważyła, jak Billy zatrzymał się przy przejściu dla pieszych i teraz wszystkie trzy znalazły się zaledwie o kilka kroków za nim. - O rany! Zaraz się odwróci! Patrzy w naszą stronę! Zobaczy nas! - wyszeptała gorączkowo. Jeszcze chwila, a zostaną zdemaskowane. Nie mogła sobie wyobrazić gorszej kompromitacji. Zupełnie jakby ktoś ją przyłapał całkiem bez ubrania. - Co teraz zrobimy? - Lili wpadła w panikę. - Musimy się schować! - szepnęła głośno A. A. - Za mną! - rzuciła rozkaz Ashley, jak generał prowadzący wojska w czasie bitwy - i dała nura w krzaki róż, tam szukając schronienia. - O rany! Chyba się skaleczyłam! - Czyj to był pomysł?

- Au, kolec wbił mi się w...! - Może byście się wreszcie zamknęły? - warknęła Ashley, starając się zarazem uczynić to możliwie jak najciszej. Z tymi dziewczynami czasami można oszaleć. Co za męka, zawsze wszystko na jej głowie. - Co tu się dzieje? - odezwał się męski głos od strony chodnika. wrzasnęły wszystkie trzy naraz. Pop Rocks, popcorn i Diet Coke poleciały na ziemię. Ashley wyjrzała ostrożnie zza kolczastych gałęzi, pewna, że wszystko się wydało. Ale to nie Billy Reddy stał przed nimi - tylko bardzo zmieszany Tri Fitzpatrick.

14 ZGADYWANKI Nic się nie stało, to tylko Tri - powiadomiła koleżanki A. A. Otóż to, cała Ashley. Musiała wynaleźć najgorszą kryjówkę, jaką można było sobie wyobrazić. A w dodatku przez nią zgubiły trop. Billy'ego nie było nigdzie w zasięgu wzroku. A. A. nie wiedziała już, czy ma odetchnąć z ulgą, czy czuć się rozczarowana. Przedarła się przez krzaczory i wyszła na chodnik, by dokonać inspekcji drobnych zadrapań na ramionach i nogach.

- Cześć, Tri - odezwały się chórem Ashley oraz Lili. Odgarnęły gałęzie na bok i wydostały się ze swej katastrofalnej kryjówki. Obdarzyły Tri uśmiechem, jakim zwykle obdarza się ulubionego pieska. A. A. wiedziała, że ich zdaniem nie można traktować poważnie faceta, który jest niższego wzrostu, i z przykrością musiała przyznać im rację. - Świetnie się spisałaś, Ash. Te blizny zostaną mi na całe życie - poskarżyła się Lili, przesadzając jak zwykle, bo z jej skaleczenia ledwie ciekła krew. - Czy ktoś ma plaster z opatrunkiem? - Faktycznie, mogłabyś następnym razem wymyślić jakąś wygodniejszą kryjówkę? przyznała jej rację A. A., potrząsając głową i zasypując chodnik różanymi płatkami. - Sytuacja była krytyczna, więc wymagała podjęcia nadzwyczajnych środków oświadczyła wyniośle Ashley. - Jakoś nie słyszałam, żeby któraś z was zaproponowała inne miejsce. No jasne, nie mogła pojąć, o co im chodzi, ponieważ ona sama wyszła z kolczastych zarośli w zasadzie nietknięta. Typowe. Ta to zawsze ma szczęście. Tri spoglądał na nie tak, jakby miał napisane na twarzy „nigdy nie zrozumiem dziewczyn". - Ale o co chodzi? Co wy tu robicie? - Nic - zachichotała Ashley, strzepując listki ze swetra. - Po prostu... Lili szturchnęła ją łokciem.

- Cicho bądź! - Co tu się wyprawia? - spytał znów Tri, spoglądając pytająco na A. A. Ta jednak tylko wzruszyła ramionami, bo było jej głupio, że przyłapał je podczas tej tajnej wyprawy. Tri w życiu by ich nie zrozumiał, pomyślałby sobie, że robią durnoty, zwłaszcza że to naprawdę były durnoty, jednak są pewne sprawy, o których powinny wiedzieć tylko dziewczyny. Tak się przynajmniej wydawało, dopóki Ashley nie rozdziawiła paszczy i nie wyjaśniła, że oto kogoś „tropią i śledzą". - Tropicie i co? No i kogo? - zdumiał się Tri, marszcząc czoło, z czym bardzo mu było do twarzy; wyglądał na jeszcze bardziej zmieszanego niż przedtem. - Ash, zamknij się wreszcie! - jęknęła Lili, zakrywając usta Ashley obiema dłońmi, nim przyjaciółka zdołała udzielić dalszych wyjaśnień. - Przecież on go zna! - ostrzegła, jakby to był jakiś szpiegowski film, a Ashley o mało nie wydała cennego sekretu nieprzyjaciołom. - Co się tak przejmujesz? - parsknęła Ashley, szczypiąc boleśnie Lili. - Nic się nie stało. Przecież Tri to nasz kumpel - stwierdziła, szczerząc się do Tri. - Tropimy i śledzimy. Chodzimy za Billym Reddym. Takie zajęcia pozalekcyjne, no nie? A. A. nic ci nie opowiadała? A ja myślałam, że mówi ci o wszystkim - uśmiechnęła się złośliwie. - Śledzicie go? Ale o co wam chodzi? - dopytywał się Tri, najwyraźniej wciąż pod wrażeniem trzech piszczących

dziewczyn obsypanych liśćmi, popcornem i cukierkami. Spojrzał w stronę A. A., mając nadzieję na jakieś sensowne wyjaśnienie, ale ta unikała jego wzroku. - Kochamy się w nim. wszystkie trzy - oznajmiła radośnie Ashley. - W Billym? - upewnił się Tri, uparcie drążąc temat. Powiedział to takim tonem, jakby usłyszał od nich, że pałają wielką i romantyczną miłością do jakiegoś klona z boys bandu. A. A. skurczyła się w sobie; przecież teraz nie da jej spokoju, już słyszała jego głos: „A. A. kocha się w Billym Reddym, A. A. kocha się w Billym Reddym...!" Nie pozostanie jej nic innego, jak wymordować wszystkich jego zombich jeszcze szybciej i bezlitośniej niż dotąd. - Tak, w Billym. Ale pamiętaj, nie możesz mu o tym powiedzieć, dobra? - rzekła stanowczo Lili. - Nie zepsuj wszystkiego - spuentowała swą wypowiedź, wyciągając palec w kierunku jego twarzy. - Mam jeszcze liście we włosach? - spytała A. A., próbując zmienić temat. Czuła się niezręcznie, rozmawiając z Tri o Billym. Naprawdę, mogliby wreszcie pogadać o czymś innym... Ale wszyscy ją zignorowali. Ashley uśmiechnęła się tym swoim podłym uśmieszkiem. - A. A. jest pewna, że jej internetowy narzeczony to właśnie Billy Reddy.

To był cios poniżej pasa. A. A. rzuciła Ashley oburzone spojrzenie. - To miała być tajemnica! - zawołała, uderzając ją pięścią w ramię. Tego popołudnia po podwieczorku zwierzyła się Ashley, „między nami dziewczynami" i tak dalej. Teraz zorientowała się, że nie mogła zrobić niczego głupszego. Powierzyć Ashley jakiś sekret, to jakby ogłosić go na szkolnym forum internetowym. - Au, to bolało - stęknęła Ashley. Rozcierając obolałe ramię, rzuciła lekceważąco: - No tak, jakoś mi się wyrwało. Ups! - Co za internetowy narzeczony? - spytał Tri, którego wyraźnie to zaciekawiło. Tak wybałuszył gały, że o mało nie wypadły mu z czachy - pomyślała A. A. Tri mógłby się lepiej zająć własnymi sprawami. - No, właśnie. Co za internetowy narzeczony? Myślałam, że to facet w realu. Chcesz powiedzieć, że nigdy się nie spotkaliście? - Liii zmrużyła niebezpiecznie oczy. Pięknie - pomyślała A. A. - Teraz załatwiłaś mnie na całego. Liii nie była w stanie znieść, kiedy coś działo się bez niej, więc teraz A. A. słono zapłaci za swoje sekrety - zwłaszcza że były to sekrety znane tylko Ashley. - Co to jest, jakieś Guantanamo, czy co? - mknęła A. A. Czuła, że strasznie się czerwieni, więc usiłowała przy-

brać wygląd znudzony i obojętny. Oczywiście, tak naprawdę przecież nie wierzyła, że laxjock to Billy Reddy. Gdyby jednak miała być całkiem szczera wobec siebie samej, to w głębi duszy miała nadzieję, że tak właśnie jest, że to ten facet. Bądź co bądź, weźmy pod uwagę fakty. A mianowicie fakt numer jeden: ta ksywka, czyli jego nick, laxjock. A kto jest najlepszym zawodnikiem lacrosse'a w Gregory Hall? Billy Reddy, który od pierwszej klasy występuje w reprezentacji szkoły. Fakt numer dwa: laxjock chodzi do prywatnej szkoły. Fakt numer trzy: laxjock mieszka w San Francisco. Tak samo jak Billy Reddy! Sprawa zamknięta. Niedawno przegadali na czacie cały wieczór. Tak dobrze się z nim rozmawiało, i to na wszystkie możliwe tematy. O tym, że A. A. tęskni za mamą, która wciąż wyjeżdża i rozbija się po całym świecie; że od rozwodu rodziców właściwie nie rozmawiała ze swoim ojcem, że boi się pały z matmy, bo wtedy wywalą ją ze szkoły panny Gamble. O tym, jak uwielbia swoje przyjaciółki, chociaż czasem miałaby ochotę je udusić. Tak jak teraz. Bo oto Ashley wypaplała jej najpilniej strzeżoną tajemnicę. Tri patrzył na A. A. jakoś tak dziwnie. No jasne, dla niego wciąż była tą samą kumpelą, którą znał od zawsze. Chuderlawą laską o za długich nogach... Właściwie chciałaby, żeby spojrzał na nią inaczej. Ale z drugiej strony,

co z tego, że ma internetowego chłopaka? Przecież to jeszcze nie powód, żeby Tri przestał się z nią przyjaźnić. - Dobra, zgadza się. Owszem, mam chłopaka. Nie, jeszcze się nie spotkaliśmy, ale to nic nie znaczy. Spotkamy się w realu i to bardzo niedługo - oznajmiła, jakby odpierała jakiś niewypowiedziany zarzut. Nie dalej jak zeszłego wieczoru wyznali sobie z laxjockiem, jak bardzo boją się tego spotkania - dlatego właśnie, że ich związek jest tak perfekcyjny online. Tri wetknął słuchawki do uszu. - Spoko. No, jasne. To nara, dziewczyny - rzucił i już zajął się swoim iPadem, szukając jakiejś piosenki. - Zaczekaj - zawołała Ashley i wyciągnęła słuchawkę z jego ucha. - Będziesz na naszej potańcówce w przyszłym miesiącu? Uniósł brwi. - Masz na myśli wieczorek panny Gamble? - Och, zamknij się. To nie nasza wina, że w szkole obowiązuje taki debilny regulamin odparowała Ashley. -Jasne, będę - skinął głową. - W takim razie postaraj się, żeby przyszli też wszyscy twoi kumple, dobra? - wtrąciła Lili. Brawo za przytomność umysłu. Kiedy na takiej imprezie było więcej dziewczyn niż chłopaków, sytuacja stawała się, oględnie mówiąc, krępująca, a w przeszłości niejeden raz już się tak zdarzało.

- To cześć, Tri - zawołała A. A., a chłopak pomachał jej ręką na pożegnanie. Ashley i Lili postanowiły pogapić się na wystawy butików na Union Street, ale ona nie miała już ochoty się włóczyć i wróciła prosto do swojego penthouse'u. Tri pojawił się u niej w domu jeszcze tego wieczoru z załogą kumpli, żeby obejrzeć jakiś horror na kablówce. Co dziwne, nie wspomniał ani słowem o tym, co zdarzyło się tego popołudnia; A. A. tym bardziej nie miała ochoty wracać do nieszczęsnego incydentu. Mogli więc bez przeszkód oddać się niewinnej radości śledzenia na ekranie rzezi nastolatków mordowanych podczas wakacji przez jakichś psycholi. A potem film się skończył, Tri, jego brat i reszta zmyli się do domu, natomiast A. A. włączyła komputer. Zalogowała się na stronie laxjocka i wysłała mu wiadomość. Lili miała słuszność. Przecież to śmieszne, że nawet nie wie, kim on jest ani jak wygląda. W końcu miała chłopaka, czy nie? A może to tylko jakiś internetowy maniak? Czas spojrzeć prawdzie w oczy. Wpisała dwa słowa i nacisnęła enter. „Spotkajmy się".

15 CHŁOPAK-CIACHO: IDEALNY MATERIAL NA OTP (OFICJALNY TRZYMACZ PARASOLA) Coś cię trapi? - spytał Dex, gdy następnego ranka Lauren wsiadła do bentleya. - Nie, co ty? - zaprzeczyła, potrząsając głową. - Ostatnio jesteś jakaś taka spokojna - stwierdził Dex, przekrzywiając głowę na bok i spoglądając na nią, nim zajął miejsce za kierownicą. - Tamte zołzy znów ci dokuczają? - Nie mam ochoty o tym gadać - ucięła Lauren. Kiedy dotarło do niej, że to Klika rozpowszechnia ploty o jej

mafijnych „powiązaniach", dostała szału, naprawdę miała ochotę kogoś skopać. Jej tato zapracował na swój sukces naprawdę ciężko. Cała ta bzdura z mafią była tak grubymi nićmi szyta, że nawet nie warto było się wkurzać, ale mimo wszystko. No i to, że niby zrobiła sobie operację plastyczną oraz nos ze świńskiego tyłka - tak samo nie warto było na to zwracać uwagi. Zazdroszczą mi i tyle - powtarzała sobie. A jej ojciec powtarzał, że życie w dostatku jest najlepszą zemstą, tylko co jej z tego, że są bogaci, kiedy nikt tego nie docenia? Na co jej torebki od Gucciego, kiedy nie ma komu ich podziwiać. Przecież to się nie liczy. Dex jednak nie odpuszczał. - Twoja mama mówiła... -Wiem, co mówiła. Byłam przy tym. Nie moglibyśmy po prostu... - Dobra. Nie ma sprawy. Luzik. Ale... „moja zagadka do celu zmierza, kto się boi złego nietoperza?" Chodzi mi o to, droga Batgirl: dlaczego laski z twojej szkoły ciągle mnie wypytują, czy jestem z New Jersey, a potem uciekają i strasznie przy tym chichoczą? - zadał to pytanie, jadąc na wstecznym po stromym podjeździe i mijając zręcznie niedawno zainstalowane przy bramie słoneczne latarnie. -Jedź, nie gadaj - poprosiła Lauren. Minęło już kilka dni od chwili, kiedy Ashley Li - ta śliczna Chinka, która zawsze była tak filigranowa i nieskazitelna - posłużyła jej

nieproszoną radą, jak poradzić sobie z Ashley Spencer. Tyle że Lauren wciąż nie miała pojęcia, co z tym wszystkim zrobić. Nie mogła spać, przewracała się z boku na bok i zastanawiała, co takiego może zaoferować królowej zła. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Ashley Spencer była dzieckiem szczęścia. Miała wszystko, czego mogłaby sobie życzyć dwunastolatka. Wyglądała przebojowo. Miała ciuchy. Kasę. Fajne przyjaciółki. Cóż takiego Lauren mogłaby jej dać, czego jeszcze nie miała? Nic. Absolutnie nic. A to było bardzo frustrujące. Lauren wyglądała jak te z Kliki, ale co jej po tym, skoro to tylko zewnętrzne pozory. W rzeczywistości była tą samą beznadziejną Lauren, co kiedyś. W jakiś sposób musiała zostać jedną z nich. Musiała przeniknąć do tej kliki zwanej Kliką, a potem ją zniszczyć. Ryba zawsze psuje się od głowy, rozpad zaczyna się od wewnątrz. Tak właśnie upadło Imperium Rzymskie. A historia była ulubionym przedmiotem Lauren. Lauren rozmyślała o swoich kłopotach, a tymczasem w radiu rozległa się piosenka jej ulubionego girls bandu, StripHall Queens. Dex podgłośnił, co było miłe z jego strony, jako że raz czy dwa wspominał, że nie rozumie, jak Lauren może słuchać takiego „miauczenia". Pomyślała sobie, że nie powinna być wobec niego taka oschła. Dex to przecież świetny facet. Znała go od dzieciń-

stwa, a podczas minionego lata naprawdę się zaprzyjaźnili. Zresztą jej rodzice wciąż byli zajęci swoimi sprawami, a starsza siostra wyjechała do Los Angeles na studia, tak że z całej rodziny został jej praktycznie tylko Dex. - Hej, a jak tam twoja nowa dziewczyna? - spytała. Dex zawsze miał jakąś nową dziewczynę, zmieniały się jak w kalejdoskopie, co tydzień. Nie była w stanie spamiętać ich imion. Przeszedł już fazę czirliderek, potem bogatych panienek z dobrych domów, a po nich pojawiła się cała seria nawiedzonych lasek w typie New Age; wszystkie chciały koniecznie stawiać Lauren horoskop. - Kto ci powiedział, że mam nową dziewczynę? - zaśmiał się, wyprzedzając porsche, które zajechało mu drogę na poprzednim skrzyżowaniu. - A nie masz? To by dopiero było coś nowego! - rzuciła wesołym tonem. - No, może i mam - odparł Dex jakby z ociąganiem; otworzył okno samochodu, wpuszczając do środka świeże powietrze. Lauren zauważyła, że zaczerwienił się aż po koniuszki uszu. - Coś ty taki tajemniczy? Jak dotąd Dex nie przejawiał specjalnej skrytości, jeśli chodziło o świtę otaczających go dziewczyn. Dzięki Dexowi nauczyła się, że do kwestii chłopaków należy podchodzić sceptycznie. Poza tym nie szczędził jej rad co do rand-

kowania, a było to super z jego strony, bo wcale nie zwracał przy tym uwagi na fakt, że Lauren jeszcze nie spotyka się z chłopakami. To było zdecydowanie słodkie z jego strony. Dzięki temu Lauren czuła się nieco lepiej, bo przynajmniej Dex wierzył, że któregoś dnia i to niedługo - jej komórka rozdzwoni się, a chłopcy będą ustawiać się w kolejce. Tylko że póki co... jakoś się nie ustawiali. - A ty co taka jesteś ciekawska? - odparował. Lauren wzruszyła ramionami. Po prostu chciała sobie z nim pogadać, żeby przestać myśleć o własnych problemach. Choć z drugiej strony, lubiła opowieści o życiu miłosnym Dexa, choćby dlatego, że było o wiele bardziej interesujące niż jej własne. Wiedziała, że mama wypytuje Dexa o to, co się z nią dzieje. Czy Lauren jest szczęśliwa? Czy ma jakieś przyjaciółki? Matka pozwoliła jej na zatrudnienie stylistów tylko dlatego, żeby położyć kres gnębieniu Lauren w szkole. Rodzice odgrażali się, że w ogóle zabiorą ją z tej szkoły, jeżeli nic się nie zmieni, ale Lauren nie zamierzała na to pozwolić. Bowiem szkoła panny Gamble była najlepszą podstawówką w mieście. Jeśli jej nie ukończy, nigdy w życiu nie dostanie się do Exeter, wymarzonej prywatnej szkoły średniej, ajeżeli nie skończy Exeter, nigdy nie załapie się na Harvard, zaś jeśli tego nie dokona, nie będzie miała żadnych szans, żeby zostać następną Oprą. Lauren żywiła wielkie

nadzieje wobec swojej przyszłości. Tyłko to pozwalało jej jakoś znieść teraźniejszość. - Czyżby nadszedł czas posuchy i zabrakło ci pięknych dziewczyn? - No, nie. Mam taką jedną przyjaciółkę, ale tym razem to trochę poważniejsza sprawa, rozumiesz? - odpowiedział Dex, siląc się na niedbały ton i zerkając na nią w lusterku. Lauren skinęła głową. Rozparła się wygodnie na kanapie samochodu. Na zewnątrz zaczął padać deszcz. Wielkie, ciężkie krople zabębniły o dach limuzyny. Dobrze, że wzięła ze sobą ten jaskrawo czerwony, błyszczący płaszcz przeciwdeszczowy. Dex jechał teraz powoli, aż nagle bez ostrzeżenia skręcił na bok, pochylił się i otworzył na oścież drzwi po stronie pasażera. - Hej, Billy! Wsiadaj - zawołał do wysokiego, przemoczonego chłopaka, który szedł chodnikiem pod górę. - Co ty wyprawiasz? - Lauren zaniepokoiła się odrobinę. - Chcę podrzucić jednego z moich chłopców - wyjaśnił Dex, tymczasem wyjątkowo przystojny blondyn, którego mokre włosy przylepiły się do twarzy, usiadł z przodu. Chyba nie masz nic przeciwko temu, prawda? - dodał Dex. - W ten weekend mamy wielki mecz, gramy z Saint A i nie mogę pozwolić, żeby najlepszy zawodnik mojej drużyny się przeziębił.

Lauren aż pokręciła głową, bo nagle zdała sobie sprawę, kim jest ich pasażer. To był ten sam chłopak, którego dziewczyny z Kliki śledziły któregoś popołudnia. Zauważyła, że cała trójka idzie ostrożnie za nim i nieźle się ubawiła, widząc, jak laski dają nura w zarośla, kiedy się odwrócił. - Cześć, jestem Billy Reddy - przedstawił się chłopak, odwracając się i obdarzając Lauren rozbrajającym uśmiechem. - Wiem - odpowiedziała odruchowo Lauren. To urocze, że facet zachowywał się zupełnie jak normalny chłopak idący do szkoły, a nie jak jakiś celebryta, którym przecież w pewnym sensie był. Rudy Reddy był na językach wszystkich w San Francisco. Ich genealogii i rozmaitym skandalom związanym z poszczególnymi członkami rodziny poświęcano całe wielkie strony internetowe. Lauren wiedziała wszystko o jego starszym bracie, który był hollywoodzkim gwiazdorem i miał dzieciaka z byłą prostytutką; o jego siostrze, uzależnionej od heroiny, która właśnie wylądowała na odwyku; no i oczywiście o drugiej jego siostrze: wszystkie kolorowe magazyny rozpisywały się ojej pięciogwiazdkowym, wielomilionowym ślubie z arabskim szejkiem. - Poważnie? Ale skąd wiesz? My się chyba nie znamy - zdziwił się Billy. Gdy uśmiechał się, na obu jego policzkach pojawiały się dołeczki.

- To jest Lauren - odezwał się Dex, majstrując przy radiu w poszukiwaniu jakiejś innej stacji. Lauren domyśliła się, że chodzi o muzykę. Nie chciał, żeby Billy przyłapał go na słuchaniu dziewczyńskiego popu. -Ach,jasne. Dexopowiadał mi o tobie. Sergei Pagejest twoim ojcem, prawda? Lauren przytaknęła skinieniem głowy. Dex rozmawiał o niej z Billym Reddym? To znaczy, że Billy Reddy wie ojej istnieniu? -burTV to super sprawa. Cały czas tam wrzucam różne kawałki - oświadczył Billy, patrząc prosto na nią. - Słuchaj, Dex, załatwiłeś jakiegoś człowieka z kamerą na ten mecz? - Oczywiście. Wszystko gotowe - potwierdził Dex. - Mogłabyś kiedyś wpaść i popatrzeć, jak gramy - powiedział Billy. - Przydałoby nam się trochę wsparcia. Wiesz, Dex to świetny trener. Co prawda daje nam niezły wycisk... tylko że to chyba tym lepiej dla nas. W ten weekend gramy poza miastem, ale może za tydzień mogłabyś zajrzeć? -Jasne - rzuciła beztrosko Lauren. Zaraz, czy Billy Reddy nie zaprosił jej przypadkiem przed chwilą na swój mecz? Wydawało jej się, że śni, właściwie powinna się uszczypnąć. Pewnie powiedział tak tylko przez grzeczność, a poza tym zależy mu, żeby na trybunach pojawiła się choć jedna osoba

więcej. Bo myślałby kto, że na meczach lacrosse'a jest pełno kibiców. A tymczasem grali przecież na przystani, gdzie strasznie wiało. Dex powiedział kiedyś, że na rozgrywki prawie nikt nie przychodzi, jeśli nie liczyć rodziców zawodników. - To fajnie. - Billy puścił do niej oko. Limuzyna zajechała przed szkołę; Lauren zauważyła, że Ashley Spencer wysiada właśnie ze złocistego range rovera, który zatrzymał się tuż za nimi. Nagle przypomniała sobie słowa Ashley Li. „Ashley nie dopuści nikogo nowego, chyba że będziesz potrafiła dać jej coś, czego ona chce. Wtedy może przestanie się na ciebie boczyć". Lauren rzuciła okiem w stronę przedniego siedzenia swojego samochodu i nagle ją oświeciło. - Dex, chyba drzwi się zacięły, nie mogę ich otworzyć - poskarżyła się, wciąż mając na oku Ashley (ta dawała właśnie ojcu buziaka na do widzenia). - Co takiego? Lauren udała, że szarpie się z klamką. - Tak, tata mówił, że z tymi drzwiami jest coś nie tak. - Coś nie w porządku z moim cudeńkiem? - zatroskał się Dex. Traktował bentleya niczym ukochane dziecko. Kiedy nie siedział za kierownicą, Lauren często widywała, jak poleruje lakier lub po prostu przygląda się z zachwytem felgom.

- Może ja spróbuję - zaproponował Billy, po czym wysiadł. Lauren właśnie na to liczyła. Dziewczyna miała szczerą nadzieję, że Ashley zauważy Billy'ego otwierającego drzwiczki i przytrzymującego je cierpliwie, ale przywódczyni Kliki uparcie grzebała w torebce, szukając swojej komórki. Lauren musiała więc przeciągnąć tę chwilę nieco dłużej. - Potrzymasz? - spytała, podając mu golfowy parasol taty, który szczęśliwie znalazła na tylnej kanapie. - Nie chcę zamoczyć sobie włosów. - Jasne - odparł ochoczo Billy i wziął od niej parasol, po czym usłużnie go otworzył. Lauren znów spojrzała kątem oka. Ashley gadała teraz przez telefon, pewnie z którąś ze swoich nieodłącznych przyj aciółeczek, toteż Lauren całkiem niespiesznie najpierw wysunęła nogi z samochodu, łącząc wdzięcznie kolana, a dopiero potem zwinnie zsunęła się z siedzenia. Odebrała parasol i szybko uściskała Billy'ego, przyciskając gładki policzek do jego mokrej twarzy. - Grazie. - Do usług - odparł uprzejmie chłopak. Lauren popatrzyła ukradkiem w stronę Ashley, ale arktyczna piękność znikła już za drzwiami szkoły. Czy widziała ich razem? Cóż, można było tylko mieć taką nadzieję.

16 LUDZIE SIĘ ZMIENIAJĄ... CZY TYLKO UDAJĄ? Nie, to się nie zdarzyło. Przywidziało mi się. Niemożliwe - myślała gorączkowo Ashley. Nie mogła przecież widzieć na własne oczy Billy'ego z Lauren Page. To jakiś totalny obłęd. Billy miał być tylko dla niej, dla Ashley. Skąd w ogóle ta Lauren go zna, do ciężkiej cholery? Nie mogła przecież patrzeć, jak się obściskują, więc pomaszerowała do szkoły w jak najpaskudniejszym nastroju, prosto do szafek i nawet nie przywitała się ze swo-

imi dwiema przyjaciółkami, tylko zamknęła parasolkę tak gwałtownie, że deszcz kropelek spadł na A. A., która przygotowywała właśnie książki na ten dzień. - O rany. Ktoś ci powiedział, że od zakupów dostaje się pryszczy? - zażartowała A. A., gdy ujrzała wyraz twarzy Ashley. - Strasznie śmieszne - burknęła ponuro Ashley i cisnęła parasolkę w głąb szafki. Zatrzasnęła drzwiczki z głośnym hukiem, aż ku jej satysfakcji zadygotały w zawiasach. Widziałam właśnie... - powiedziała i urwała. Przytrzymała zębami frotkę i zebrała włosy, żeby upiąć je w wysoki kucyk. Właściwie to nie była pewna, czy takie słowa w ogóle przejdą jej przez gardło. - Co widziałaś? - ponagliła ją A. A.; obie szły teraz przez nowy oszklony aneks, w którym mieściły się szatnie, szkolna kantyna (tylko zdrowa żywność, jedynie od lokalnych producentów) oraz supernowoczesne centrum muzyczne, ostatni krzyk technologii. Kierowały się w stronę głównego budynku. - Ze co? E, nic takiego, nie ma o czym gadać - Ashley wzruszyła ramionami, bowiem właśnie postanowiła, że nie opowie A. A. o tym, czego przed chwilą była naocznym świadkiem. Nim puści w ruch lawinę plotek, warto dowiedzieć się czegoś więcej. Przecież musi być jakieś racjonalne wyjaśnienie zdumiewającego faktu sprowadzają-

cego się do tego, że chłopak, w którym się kocha, zadaje się z dziewczyną, której Ashley nienawidzi. Kiedy zaczęła się pierwsza lekcja, dziewczyna nadal była w jak najgorszym humorze. Przedmiot nazywał się „Dobre maniery i podstawy moralności", a nauczycielką była panna Charm. Trochę szurnięta, mocno roztrzepana, ale zarazem przeurocza nauczycielka etykiety była jedną z tych starych panien, które ukończywszy szkołę, powróciły do niej, aby uczyć lub pracować w administracji, z racji swego przywiązania do tego miejsca. Ashley trudno było sobie wyobrazić krótkowzroczną pannę Moos, ekscentryczną pannę Charm lub afektowaną pannę Murphy w jakimkolwiek innym środowisku niż zapewniająca im cieplarniane warunki szkoła dla dziewcząt. Tak jakby dla nich wszystkich czas stanął w miejscu, w dodatku w tym samym miejscu. Lekcja odbywała się w nasłonecznionej sali od frontu budynku. Kiedy Ashley z przyjaciółkami weszła do środka, zauważyła, że wszystkie ławki zostały odsunięte pod ściany i ustawione w półokrąg. Lili już tam na nie czekała. Pomachała ręką, wskazując jednocześnie dwa miejsca, które dla nich zarezerwowała. - Czyżby lusterko powiedziało ci dzisiaj, że nie jesteś najpiękniejsza? - spytała, widząc ponure oblicze Ashley. Boże. Nic nie da się przed nimi ukryć. Zawsze od razu wiedzą, co się dzieje w jej duszy. Ashley odpowiedzia-

la wymuszonym uśmiechem, ale wypadło to jakoś blado. Lauren Page i Billy Reddy przecież to nie ma żadnego sensu. Gdy tymczasem ona, Ashley Spencer, nie zamieniła z tym facetem nawet jednego słowa. Co jest, do cholery? Nie mogła jednak teraz roztrząsać tej sprawy, bo lekcja już się zaczęła, a etykieta należała do tych nielicznych przedmiotów, które lubiła i w których była dobra. Nie żeby przejmowała się tym, że jest słabą uczennicą, nic podobnego. Przeczytała w jakimś ilustrowanym magazynie, który przerzucała w salonie piękności, że światem rządzą właśnie kiepscy uczniowie, i ta koncepcja odpowiadała jej jak najbardziej, bowiem niewątpliwie zamierzała w przyszłości rządzić, nie przejmując się swoimi marnymi stopniami. Z jej punktu widzenia oceny były nieistotne. Przeciętne wyniki w nauce? I co z tego, skoro dysponowała takim atutem, jak nieprzeciętna uroda. - Dzień dobry, dzień dobry - zawołała śpiewnie panna Charm, wkraczając do sali. Włosy spięła na czubku głowy w kok niepokojąco przywodzący na myśl gniazdo os. Dziewczęta, dzisiaj zajmiemy się stosownym zachowaniem podczas pewnego bardzo szczególnego wydarzenia. Czy może domyślacie się, o czym mówię? - klasnęła w ręce, zachwycona. Jedną z cech panny Charm była przesadna gestykulacja, przejaw jej specyficznego, hm, szarmu. - Ależ tak, mam na myśli wasz pierwszy bal!

Ashley uśmiechnęła się porozumiewawczo do przyjaciółek, niby to z wyższością, ale myliłby się ten, kto by sądził, że nie podziela entuzjazmu tej drobnej kobiety o ptasim wyglądzie. Popołudniowa impreza, czy też „Very Important Party", w skrócie VIP, jak nazwały potańcówkę dziewczyny z Klubu Towarzyskiego, rzeczywiście w zasadzie miała być ich pierwszym balem. Oczywiście nie w obciachowym stylu „Tańca z gwiazdami" przecież dziewczęta od panny Gamble nie będą stroić się w fioletowe cekiny i cieliste trykoty - ale jako na pół formalne spotkanie towarzyskie, podczas którego młodzi dżentelmeni i młode damy miały zaznajamiać się z zasadami obowiązującymi wytworną socjetę. Takie przynajmniej było założenie. Co do samej imprezy, przygotowania na wielką skalę ruszyły już pełną parą. Jak przystało na sprawną liderkę, Ashley zwaliła całą organizacyjną robotę na Lili i A. A. Po co miała zawracać sobie głowę milionami drobiazgów, skoro mogły się tym zająć jej przyjaciółki? Ashley wystukała sms-a do Lili. JAK TAM PRZYGOTOWANIA? Jej telefon zabrzęczał niemal natychmiast, przekazując odpowiedź: SPOKO, WSZYSTKO FPORZO. Ashley spojrzała na Lili, która uśmiechnęła się do niej. No i dobrze. Skoro Lili mówi, że fporzo... Kto jak kto,

ale Liii w dziedzinie organizacji nie miała sobie równych. Książki w jej szafce ustawione były według barwnego spektrum, a jej segregatory oznaczone zgodnie ze specjalnym kodem kolorystycznym i opatrzone indeksami tematycznymi. Ashley wsunęła komórkę do bocznej kieszeni torebki. W tej samej chwili panna Charm podeszła i położyła dłoń na jej ramieniu. - Będę udawać, że jestem jednym z młodych mężczyzn, którzy przyjdą na potańcówkę oznajmiła nauczycielka. - Ashley, bądź tak dobra i wstań, proszę. Będziesz odgrywać rolę młodej damy. Mam nadzieję, że nie będzie to dla ciebie zbyt trudne. Ashley roześmiała się, bo śmiały się wszystkie dziewczyny w klasie, chociaż uznała to za kiepski dowcip. Wstała i wyszła przed ławkę, tymczasem panna Charm najpierw cofnęła się, a potem podeszła do niej. -Jestem młodym dżentelmenem z Gregory Hall, który właśnie przybył na nasz bal. I oto widzę pannę, którą chciałbym poprosić do tańca. Podchodzę więc do niej i składam ukłon mówiąc to, panna Charm skłoniła się jak mężczyzna, czyli uginając się w pasie z prawą ręką nad brzuchem. - Jak się zachowasz jako młoda dama, której przypadło w udziale takie zaproszenie? Właśnie dlatego Ashley tak bardzo lubiła „Dobre maniery i podstawy moralności". Gdyby to tylko od niej zale-

żało, wszelkie kontakty towarzyskie sprowadzałyby się do tego, żeby wszyscy się jej kłaniali. - Dygam - odpowiedziała, uginając lekko nogi w kolanach i trzymając palcami rąbek mundurkowej spódnicy. - Znakomicie. Podczas dygu ruch szyi powinien być mniej widoczny. Należy obniżyć całe ciało, a nie tylko skłonić głowę. Zechciej spróbować jeszcze raz, moja droga. Ashley powtórzyła dyg zgodnie z instrukcją. - Bardzo dobrze. Wyśmienicie - rozpromieniła się panna Charm. Ashley odpowiedziała jej radosnym uśmiechem. Kto by tam się uczył matmy, skoro istnieje coś tak fajnego, jak dobra, staromodna etykieta? Panna Charm rozejrzała się po klasie. - Następnie chłopiec zwraca się do dziewczyny: „Czy mogę prosić o ten taniec?" Jak odpowiesz, przyjmując jego zaproszenie? - Dziękuję, z przyjemnością - odparła machinalnie Ashley, wypowiadając wyuczoną formułę. Uśmiechnęła się do siebie, bowiem oczami wyobraźni ujrzała Billy'ego, jak przechodzi przez salę w czarnym fraku i szarych spodniach, niczym zabójczo przystojny Pan Darcy zmierzający w Dumie i uprzedzeniu ku swej Keirze Knightley - a raczej Elizabeth Bennet. Zaraz potem przypomniała sobie jednak, że akurat teraz znacznie większą szansę na odegranie roli Elizabeth ma Lauren Page. Zmarszczyła brwi.

Panna Charm poprowadziła ją tanecznym krokiem w rytmie walca na środek sali, lecz Ashley najpierw chciała zadać jej pytanie: -Ale co mam zrobić, jeżeli nie chcę zatańczyć z tym chłopakiem? Już sobie wyobraziła, jak czepia jej się jakiś krostowaty typek w rodzaju pana Collinsa, na przykład cuchnący potem przygłup, któryjuż od przedszkola miał obsesję na jej punkcie, niejaki Jonathan Tessin. Dziewczyny w klasie zachichotały - ku radości Ashley. Uwielbiała znajdować się w centrum uwagi wszystkich. -Wówczas trzeba odpowiedzieć „Nie teraz, ale dziękuję za zaproszenie" - wyjaśniła panna Charm. - Drogie dziewczęta, istotą etykiety jest grzeczność. Właśnie na tym polega dobre wychowanie, by nigdy nie ranić niczyich uczuć. - Ale przecież w ten sposób tylko faceta zwodzimy, no nie? - odezwała się A. A., nie podnosząc nawet ręki. - No właśnie, nie lepiej po prostu powiedzieć „Spadaj, frajerze"? - wtrąciła Liii z uśmieszkiem. - Na Boga, nie! - zaśmiała się panna Charm. - Tylko spłoszyłybyście biedaków. Mam nadzieję, że zgodzicie się zatańczyć z każdym chłopcem, któremu starczy odwagi, by przejść przez salę i was zaprosić do tańca. Jasne, to całkiem możliwe - pomyślała Ashley. Przecież te dziewczyny połaszczą się na każdy rzucony im ochłap,

byle tylko nie stać pod ścianą - uznała, widząc, jakie ożywienie zapanowało pośród podekscytowanych koleżanek. - A teraz będziemy ćwiczyć - oznajmiła panna Charm, zostawiając Ashley w spokoju. Uruchomiła podpiętego do głośników umieszczonych przy tablicy iPoda; rozległy się kojące dźwięki Szopenowskiego walca cis-moll. Ashley jako partnerka dostała się A. A., za to Lili wylądowała pechowo, bo musiała tańczyć z Sheridan Riley i wiadomo było, że nie opędzi się od milionów pytań o różne bzdety, jak na przykład jej skarpetki. Gdzie można kupić dokładnie takie same, czy powinny być podciągnięte wysoko na łydce, czy też - jak w zeszłym roku - zrolowane w dół? Stanowić przedmiot czyjegoś uwielbienia, to schlebia próżności, ale bywa też niesłychanie męczące, kiedy zaczynają w grę wchodzić niezliczone szczegóły. Zwłaszcza gdy skarpetki, które człowiek ma na sobie, to... po prostu skarpetki i tyle. Ashley zauważyła, że Lauren tańczy z Katie Tanaka. Tej też nigdy się buzia nie zamykała. Za to zawsze można było na nią liczyć, jeśli chodziło o najnowsze ploty. - Teraz w tamtą stronę - zakomenderowała Ashley, prowadząc tanecznym krokiem A. A. ku walcującym dziewczynom, żeby w miarę jak najdyskretniej podsłuchać, o czym rozmawiają. A. A. skupiła się na tańcu i prawidłowym wykonywaniu kroków; patrzyła w dal ponad ramieniem Ashley i nie mia-

ła nic przeciwko temu, że tają dokądś prowadzi. Ashley zbliżyła się więc do wirujących w walcu Katie i Lauren. Panna Charm siedziała na parapecie, przeglądając materiały na następną lekcję, i nie zwracała uwagi na to, że większość dziewcząt przestała tańczyć, a zamiast tego zajęła się ożywioną rozmową. Ashley ze zgrozą uświadomiła sobie, do czego się zniża, bowiem zazwyczaj to ona i reszta Kliki tworzyła plotki, nie odwrotnie - jednak tutaj chodziło o sprawę najważniejszą na świecie. O to, czyjej ukochany Billy Reddy... Nie, niemożliwe! Zbliżyła się jeszcze, tak że teraz mogłaby chwycić Lauren za włosy, gdyby tylko zechciała. Bingo. Katie właśnie przeszła do rzeczy, Ashley usłyszała to imię... - Słyszałam, że dziś rano Billy Reddy odprowadził cię do szkoły - mówiła Katie. - Co tu jest grane? To twój chłopak, czy coś w tym rodzaju? Ashley omal nie przewróciła się o buty A. A., bowiem tak wytężyła słuch, że przestała zwracać uwagę na cokolwiek innego. Billy podobno ma dziewczynę, ale przecież to niemożliwe, żeby była nią Lauren. Bóg nie może być aż tak podły! Owszem, pan Bóg mógł się wkurzyć, bo nie dotrzymała obietnicy i nie była grzeczniejsza dla swoich rodziców. Jednak z drugiej strony też i on sam nie za bardzo się popisał, bo jakoś nie był w stanie załatwić, żeby

matka podwyższyła Ashley tygodniówkę. Więc chyba jest po równo, tak? - E, nie. Jesteśmy po prostu przyjaciółmi - usłyszała słowa Lauren. - Bardzo dobrymi. To świetny facet, ale nie jestem jego dziewczyną. A co, chodzą takie plotki? Ale numer. Ashley odetchnęła z ulgą. Pociągnęła czym prędzej A. A. za sobą na drugi koniec sali, rozpromieniona. - Co jest, czego mnie tak szarpiesz? - poskarżyła się A. A., wyrwana z tanecznego transu. I coś ty się nagle zrobiła taka zadowolona? -Właśnie sobie przypomniałam, że mam jeszcze do zrealizowania kartę podarunkową u Saksa. Teraz ty prowadzisz. Nie istniał nawet cień szansy, żeby podczas nadchodzącej imprezy wykorzystać cokolwiek, czego nauczyły się dzisiaj. Chyba że ktoś by próbował tańczyć walca do gangsta rapu. Ale i tak fajnie było poćwiczyć takie oldskulowe pląsanie. Kto wie, może Lili ma jednak rację. Lili całkiem często zdarzało się trafiać w samo sedno. Niewykluczone, że Lauren nie jest aż takim znów zerem, jak się Ashley z początku wydawało. A zwłaszcza, że przyjaźni się z Billym Reddym. Może trzeba dać jej szansę. Tak jak mówiła panna Charm: na tym polega dobre wychowanie, by nigdy nie ranić ni-

czyich uczuć. Ashley w tej chwili uważała się za wcielenie wielkoduszności i dobrych manier. Tak, pozwoli Lauren zostać swoją przyjaciółką. W końcu może zrobić coś dla tej biedaczki.

17 WYSOKIE LOTY Lotnisko San Rafael jest tak małe, że właściwie trudno je uznać za prawdziwy port lotniczy, bowiem składa się tylko z dwóch pasów startowych i mikroskopowego terminala, w którym mieści się poczekalnia dla pasażerów. Lili przyszło do głowy, że latanie prywatnym samolotem to jednak zupełnie inne życie. Nie trzeba przeciskać się przez tłum, nikt nie sprawdza, czy nie masz przy sobie pojemnika zawierającego więcej niż trzy uncje płynu i nikt

nie każe przechodzić tam i z powrotem boso po podłodze przez bramkę z wykrywaczem metalu. W salonie kapitańskim panowała odprężona, klubowa atmosfera - też całkiem inne przeżycie od zagonionego pośpiechu i chaosu na dobrze Lili znanym międzynarodowym lotnisku w San Francisco, zwanym SFO. Tak, jeśli już latać, to wyłącznie prywatnym samolotem. Tego ranka, skoro świt, podjechała po nią lśniąca, czarna limuzyna, a za kierownicą zasiadał ten sam wysportowany przystojniak, który podwiózł Lauren pierwszego dnia do szkoły. Przedstawił jej się jako „Bond, DexBond". Kiedy wsiadła do wozu, Ashley i A. A. rozpierały się już na wygodnej kanapie i popijały owocowe koktajle zflutes do szampana. Obie ubrane były tak samo jak ona, to jest ich twarze zasłaniały wielkie okulary przeciwsłoneczne od Christiana Diora z wielgachnymi, złotymi literami D po obu stronach oraz obszyte futerkiem czarne trencze Couture Couture. Wszystkie trzy przyznały, że podwózka limuzyną przez most Golden Gate do Marin County to ze strony Lauren wytworny i ekstrawagancki gest, choć Ashley zawyrokowała przy okazji, że jej Virgin Appletini jest zbyt słodki. W zeszłym tygodniu ni stąd ni z owąd Ashley nagle zaprosiła Lauren do ich stolika podczas lunchu, przez co Klika de facto stała się kliką czteroosobową. Nieco później Lili

dowiedziała się, iż plotka głosi, jakoby Lauren była „bardzo dobrą przyjaciółką" Billy'ego Reddy'ego i dopiero wtedy pojęła przyczynę tego nagłego zwrotu ze strony Ashley. Liii nie miała pojęcia, w jaki sposób Lauren zdołała tego dokonać - bo o ile Lili było wiadomo, Billy Reddy nie tracił czasu na siódmoklasistki. Jednak niezależnie od tego, czy to była prawda, czy nie, Lauren dokonała tym samym genialnego posunięcia. Wszystko wskazywało na to, że zaczęła wreszcie stosować się do rady Lili. Lauren obiecała im, że zabierze je na następny mecz lacrosse'a z udziałem Billy'ego i cała Klika już nie mogła się doczekać. Aby przypieczętować układ, Lauren zapewniła, że jej zdaniem Billy jest oczywiście bardzo fajny, to jasne, ale nie lubi go aż tak bardzo, no wiecie tak bardzo. No i dobrze, bo przecież Billy miał kiedyś stać się miłością życia Liii, przecież to jasne, no nie? Tak więc Lauren stała się jedną z nich... przynajmniej na razie. Lili nie myliła się też w innym względzie: gdy Lauren była w pobliżu, życie naprawdę stawało się ciekawsze. Przejażdżka limuzyną, a potem prywatnym odrzutowcem do Los Angeles na zakupy i z powrotem do San Francisco tego samego dnia z noclegiem w domu Lauren... nie najgorzej. Teraz z przyjaciółkami znajdowała się już na lotnisku, zgromadziły się wokół półkolistego barku ustawionego

przed panoramicznym oknem, z którego rozciągał się widok na trawiaste równiny. Całą uwagę dziewczyn zaprzątał Dex, naprawdę taki przystojny, że o rany - stał za kontuarem, nalewał im napoje energetyczne, żartował i pokazywał sztuczki karciane. - As pikowy - oznajmił, odwracając kartę i pokazując ją A. A. - Skąd wiedziałeś? - zdumiała się A. A. - Tego sekretu nie mogę ci zdradzić, chyba że sama się domyślisz - oświadczył Dex, po czym przetasował karty jak zawodowiec. Widać było gołym okiem, że A. A. jest Dexem zachwycona. Czerwieniła się za każdym razem, kiedy na nią spojrzał. Dziewczyna ma taką jazdę na chłopaków, że dostaje kota za każdym razem, gdy w promieniu, pięciu kilometrów pojawi się jakiś atrakcyjny facet stwierdziła w duchu Liii. Nic też dziwnego, że i Dexowi chyba przypadła do gustu. Czasami Lili trochę zazdrościła swojej wyluzowanej przyjaciółce łatwości, z jaką przychodziło jej nawiązywanie kontaktów tego rodzaju. Pewnie to stąd, że całe życie zadawała się z kumplami swojego brata i Tri Fitzpatrickiem - doszła do wniosku Lili. Nawiasem mówiąc, ten biedak pozieleniał jak trup, kiedy tamtego dnia dowiedział się o istnieniu internetowego narzeczonego A. A. Ciekawe, czy Tri jest poinformowany, że A. A. w przyszłym ty-

godniu ma wreszcie spotkać się oko w oko ze słynnym „laxjockiem". Ashley dokuczała jej i twierdziła, że ten jej wirtualny chłopak w realu pewnie okaże się jakimś tłustym frajerem i kujonem, ale coś mówiło Lili, że wcale to nieprawda. - Dobra, teraz wybierz następną kartę - polecił Dex, wpijając się spojrzeniem jasno błękitnych oczu w A. A., która zatrzepotała w odpowiedzi rzęsami. A. A. sięgnęła smukłą dłonią w stronę talii, gdy za ich plecami rozległo się kaszlnięcie. Odwróciły się więc i ujrzały Lauren: miała na sobie zdecydowanie bardzo fajny oldskulowy kombinezon i fantastyczne buty do kolan, które Lili natychmiast dodała w myśli do swojej listy zakupowej. Dziewczyny z Kliki otoczyły nowo przybyłą. - Cześć, piękna! - zawołała Ashley do Lauren. - Siądź tutaj - zarządziła. - Li, ty siądziesz o miejsce dalej - i zapraszającym pod adresem Lauren gestem poklepała stołek obok swojego. I chociaż Liii wiedziała doskonale, że przyjaźń Ashley to taka sama podróba, jak jej kurtka rzekomo od Stelli McCartney, jednak trochę ją ubodło, że Ashley tak nadskakuje Lauren. Zaprzyjaźnić się z kimś, żeby złapać kontakt z facetem, to jedna rzecz, ale żeby od razu tak iść na całego i udawać, że jest jej NPNW? Przegięcie. - Dziękuję, że przysłałaś po nas samochód - odezwała się grzecznie Lili i poczęstowała się jednym, jedynym

orzeszkiem cashew z drewnianej misy stojącej na barku. Zjadła go i oświadczyła: - Ojejku, ale się objadłam. - Kiedy startujemy? - spytała Ashley, ziewając. Musiała oczywiście dać wszem i wobec do zrozumienia, że prywatny odrzutowiec to dla niej żadna nowina i w ogóle nic sobie nie robi z całego tego zamieszania. - Mama właśnie rozmawia z pilotem - odpowiedziała Lauren, a w tej samej chwili do poczekalni weszła Trudy Page. -Witajcie, dziewczęta! - zagruchała wylewnie Trudy Page, obdarzając każdą z koleżanek swojej córki muśnięciem warg w policzek. - Jak to cudownie, że jesteście wszystkie razem! - zachwyciła się, wymachując przy tym ręką, tak że nie sposób było nie zauważyć wielkiego kamienia na jej palcu i połyskujących oślepiająco w słońcu wysadzanych diamentami bransolet. Liii zmarszczyła nosek na widok tak żenującego pokazu krzykliwej i drogiej biżuterii. Mama Lauren naprawdę zaszalała, wyglądała jak choinka, na której ktoś zawiesił o wiele za dużo bombek. Ashley była chyba tego samego zdania. - Czy to prawdziwe futro? - spytała; chodziło jej o puszysty biały kołnierz kurteczki Trudy, wykonanej poza tym z różowego zamszu. - Coś wspaniałego - dodała głosem wprost ociekającym obłudą.

- No pewnie, że prawdziwe - rozpromieniła się Trudy, która w ogóle nie skojarzyła, w czym rzecz. - Tak myślałam - rzuciła znaczące spojrzenie Lili i A. A., jakby uśmieszek na jej ustach nie powiedział im już wszystkiego. - To może chodźmy? - zwróciła się Lauren do matki jakimś takim ponaglającym tonem; Lili przyszło do głowy, że kto jak kto, ale ona z pewnością zauważyła ich wymianę spojrzeń. -Jasne, możemy iść. Przed chwilą rozmawiałam z kapitanem Jimem, wszystko gotowe. Czekają tylko na nas -odpowiedziała Trudy. - O, Dexter. Witaj. Mógłbyś zadbać, żeby został tu po nas porządek? - zwróciła się do chłopaka. - Oczywiście, już się robi, proszę pani - odparł Dex swobodnym tonem; przetarł kontuar ściereczką i włożył naczynia do zmywarki. Opuścili poczekalnię, mijając po drodze dwóch biznesmenów, którzy czekali na swoje helikoptery. Na płycie lotniska stało całkiem sporo małych, sześcio- czy dziewięcioosobowych samolotów, a także kilka smukłych maszyn GulfStream typu G5. Lili odruchowo spoglądała w stronę mniejszych samolotów. Jej tato też miał dwusilnikowy samolocik śmigłowy, którym zabierał rodzinę na weekendy do Napa. Z pewno-

ścią będzie to coś w tym rodzaju, przecież lecieli w końcu tylko do Los Angeles. Jednak, ku jej zaskoczeniu, Lauren skierowała się w stronę przeciwległego końca lotniska, do największej maszyny, jaka tam stała, czyli do monstrualnego boeinga 747 z logiem YourTV wymalowanym na skrzydle. Do otwartych drzwi prowadziły samobieżne schody, na ich szczycie stała umundurowana stewardesa i machała ręką. Lili nagle zdała sobie sprawę, że jej usta same otwarły się ze zdziwienia, toteż zamknęła je czym prędzej. O rany, czy to wszystko dzieje się naprawdę? Bo przypominało raczej któryś z odcinków „Życia wyższych sfer", tego programu na kablówce, w którym zwyczajni ludzie przez jeden dzień żyją jak gwiazdy. Do tego komentator mówi z fałszywym brytyjskim akcentem. Wspięły się za Lauren po schodkach. Tuż przed nimi szedł Dex; Lili trąciła A. A. łokciem, bo ta naprawdę gapiła się zbyt bezwstydnie na jego pośladki. Z kokpitu wyszedł siwowłosy pilot. - Dzień dobry pani - skinął głową i zasalutował Trudy. - Mamy dzisiaj piękną pogodę na lot, do Los Angeles dotrzemy w mgnieniu oka. Dziewczęta, witam na pokładzie Yourjet. - Yourjet? - powtórzyła Ashley, unosząc brwi i spoglądając na pozostałe dziewczyny.

- To taki żart - wyjaśniła Lauren. - Firma ojca nazywa się YourTV, więc samolot też nazwał Yourjet. Czasami mówi, że nasz dom to YourDom. Tak właśnie wygląda poczucie humoru w stylu mojego taty. Na twarzach koleżanek malowała się zupełna pustka, więc Lauren machnęła ręką. - Dobra, nieważne. Weszły na pokład samolotu, który sprawiał wrażenie naszpikowanego gadżetami powietrznego wehikułu. Główne pomieszczenie urządzone było jak salon i znajdowały się tam białe, puszyste kanapy. Lili dałaby głowę, że pokryte zostały futrem z tych samych nieszczęsnych stworzeń, które dostarczyły materiału na kołnierz kurtki Trudy Page. Poza tym na wyposażenie składały się niskie stoliki koktajlowe ze szklanymi blatami, gigantyczny płaskoekranowy telewizor oraz zestaw sprzętu służącego rozrywce, między innymi odtwarzacze DVD i odbiorniki satelitarne. - Wow! - powiedziała po prostu A. A. Lili przytaknęła skinieniem głowy i nie rzekła nic, ale gdyby miała coś powiedzieć, powiedziałaby dokładnie to samo. - Gdy lecieliśmy naszym samolotem do Tokio, na pokładzie byłyjuż przygotowane wszystkie magazyny i przekąski, jakie zamówiliśmy - stwierdziła niedbałym tonem Ashley, starając się ze wszystkich sił przybrać wygląd osoby, dla której taki odrzutowiec to nic specjalnego. Rozglądała

się jednocześnie na wszystkie strony za pilotem do telewizora. Zabawne - stwierdziła w myślach Lili - Ashley użyła określenia „nasz samolot", a tymczasem Liii wiedziała od rodziców, że państwo Spencer po prostu należą do klubu, którego członkostwo umożliwia im korzystanie z prywatnych odrzutowców, a własnego samolotu nie posiadają i już. - Proszę bardzo, na co masz ochotę? - odpowiedziała jej natychmiast Lauren. - Wszystko, co trzeba, jest pod ręką. -Pokazała im doskonale zaopatrzoną spiżarnię pokładowej kuchni. Było tam też coś w rodzaju stoiska z prasą, tylko w o wiele lepszym stylu: najnowsze wydania wszystkich topowych magazynów poświęconych modzie i ilustrowanych tygodników relacjonujących wydarzenia ze świata celebrytów, a poza tym międzynarodowe wydania „OK!", „Hello!" i „Paris Matcha". Liii wahała się z początku, bowiem Ashley rozsiadła się na kanapie i spoglądała tylko pogardliwie wokół, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Jednak zaraz potem popatrzyła na A. A.; ta rzuciła jej łobuzerski uśmiech, Liii odpowiedziała tym samym i już po chwili obie chwytały całe naręcza magazynów, paczek chipsów, cukierków oraz butelek z napojami gazowanymi - początkowy dystans rozwiał się bezpowrotnie niby dym - chciały po prostu zgarnąć tyle towaru, ile się da.

-Ja tam nie jestem głodna - oświadczyła wyniośle Ashley. Lili tylko wzruszyła ramionami, po czym obie z A. A. wylądowały na kanapie ze swymi łupami - a były tam wszelkie możliwe rodzaje przysmaków - włączając w to wykwintne szwajcarskie i belgijskie czekoladki, nader apetyczny asortyment chipsów ziemniaczanych, sojowych i tortilla oraz oszałamiający wybór popcornu i snaków popcornowych. Liii zdawało się, że umarła i jest już w niebie. Jakby tego było mało, Lauren poprosiła stewardessę o koktajle truskawkowe. - O rany, czy już wystartowaliśmy? - zdumiała się Lili, bo spojrzała przez okienko i zorientowała się, że unoszą się nad chmurami. Nie przypominała sobie, żeby było czuć jakieś wibracje, przyspieszenie albo coś w tym rodzaju, a silników prawie nie było słychać. - Owszem, pięć minut temu - odpowiedziała Lauren z uśmiechem i otworzyła małe, bardzo elegancko wyglądające pudełeczko z brązowego kartonu, przewiązane oranżową wstążką. Pokazała im ułożone równiutko kremowe trufle: - Czekoladki od Michela Richarta. Najlepsze na świecie. Tatuś sprowadza je co tydzień z Francji. - No nie. Dziewczyny, chcecie to wszystko zjeść? - wtrąciła oskarżycielskim tonem Ashley, widząc jak A. A. otwiera coraz to nowe opakowania chipsów i cukierków.

Lili może i coś by jej odpowiedziała, ale miała pełne usta, a poza tym zbyt była zajęta opychaniem się całymi garściami smakowitych chrupek serowych z importu, które przegryzała orzechowymi truflami. Niech sobie Ashley uważają za prosię, nie ma problemu. Takiej wyżerki nie można było przepuścić.

18 PODNIEBNE ROZKOSZE Podobnie jak Ashley, A. A. miewała już nie raz okazję przelecieć się prywatnym odrzutowcem. Na przykład kiedy wybierały się na wakacje, jej matce zawsze jakoś udawało się wkręcić na pokład samolotów bogatszych od niej przyjaciół. Musiała jednak przyznać i nie bała się powiedzieć tego głośno, że fajniejszego samolotu jeszcze nie widziała. I pomyśleć, że o mało się nie wycofała z udziału w tej wyprawie, bo przecież tego samego dnia miała wresz-

cie spotkać się z laxjockiem, ale w końcu jednak przełożyła to na później. Jak widać, było warto. Umówiła się z nim zamiast tego na najbliższy piątek. Co prawda tego samego popołudnia wypadała potańcówka w szkole, ale nie chciała już dłużej odwlekać spotkania. Poza tym pomyślała sobie, że wymknie się po rozpoczęciu imprezy, a gdyby nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności coś poszło nie tak, zawsze będzie mogła wrócić i... zatracić się w tańcu, i ukoić złamane serce... Gdyby zaszła taka potrzeba. Teraz jednak jej ciekawość zaprzątała głównie Lauren. A. A. nie bardzo była w stanie pojąć, o co tej dziewczynie chodzi. Co ją napadło, żeby się z nimi zaprzyjaźnić? Jasne, wiadomo, każda dziewczyna w klasie zrobiłaby wszystko, żeby dołączyć do Kliki. Ale czy Lauren naprawdę zapomniała, jak Ashley traktowała ją przez te wszystkie lata? Bo A. A. pamiętała doskonale numery Ashley z trzeciej klasy, kiedy Lauren musiała prowadzić specjalny dzienniczek, a Ashley wystawiała jej „stopnie" i wymierzała kary (konfiskata pieniędzy na lunch, bolesne uszczypnięcia...), kiedy Lauren się nie spisała. A tu proszę, gdyby ktoś spojrzał na nie teraz, nigdy by się nie domyślił, że kiedykolwiek dochodziło do takich ekscesów. Siedziały tuż obok siebie i razem przeglądały europejskie czasopismo poświęcone modzie, gdy tymczasem Lili obżerała się chrupkami, jakby to miał być ostatni posi-

łek w jej życiu. Oczywiście, Ashley jak zawsze zgrywała się na wielką bywalczynię, co już nie takie rzeczy widziała, ale A. A. znała ją dość dobrze, by wiedzieć, że dziewczyna jest naprawdę pod wrażeniem. I zresztą nic dziwnego. - Widzę, że radzicie sobie. To dobrze - stwierdziła mama Lauren, która wmaszerowała do salonu okryta ręcznikiem od Hermesa, z mokrymi włosami zaczesanymi do tyłu. - Nie przejmujcie się mną, wpadłam tylko po kieliszek szampana. Didier już na mnie czeka, muszę lecieć! - dodała radosnym tonem. - Twoja mama podróżuje z własnym stylistą? - Lili była w takim szoku, że nawet przerwała na chwilę swój maraton przysmaków. Lauren zerknęła na nią znad magazynu. - Czasami. A. A. widziała, jakie wrażenie ta informacja zrobiła na przyjaciółkach, tylko czekała, aż Ashley przypomni mimochodem, że także i jej mama nie opuszcza San Francisco bez swojej świty. - To bardzo praktyczne. Z kolei my, kiedy pojechaliśmy do Tokio, zabraliśmy ze sobą naszą kucharkę - oznajmiła Ashley, jak na zawołanie. - Ależ wielgachny ten twój samolot - A. A. nie mogła się powstrzymać. - Tylko mi nie mów, że macie tu salon piękności i spa.

- Rzeczywiście, spory - przyznała Lauren niemal przepraszającym tonem. - Nie, spa nie mamy, ale w jednej z ła-zienekjest jacuzzi. W zasadzie tato częściej używa drugiego samolotu, mniejszego. Ten jest raczej na specjalne okazje. - No nie, macie dwa samoloty?! - wykrzyknęła Lili. - Właściwie trzy - sprostowała wesoło Trudy, odebrawszy właśnie od stewardessy kieliszek z musującym winem. - G5 na krótkie dystanse, ten tutaj na wyprawy do Europy i do Azji przez Pacyfik, i jeszcze jeden, mały - na krótkie wycieczki. Właściwie mieliśmy wziąć Citation, ale akurat przechodzi przegląd. Tego Ashley nie mogła przebić w żaden sposób, więc zapadła cisza. A. A. zgniotła torebkę po najsmaczniejszych japońskich krakersach ryżowych, jakie kiedykolwiek jadła (musi pamiętać, żeby spytać Lauren, gdzie je można dostać) i wstała. - Gdzie jest łazienka? - spytała. -Jednajest z przodu, a dwie na ogonie - odpowiedziała Lauren. - Dzięki - powiedziała A. A. i ruszyła na tyły samolotu. Było tam kilka zamkniętych drzwi, otworzyła więc jedne na chybił trafił. Nie prowadziły jednak do łazienki, znalazła się w jakimś dziwnym centrum dowodzenia, w którym świeciły ekrany telewizyjne, znajdowało się mnóstwo komputerów, a oprócz tego w kącie stała staromodna szafa grająca.

- Czym mogę służyć? - rozległ się głos. Zza panoramicznego ekranu na wielkim biurowym fotelu wysunął się Dex. Ściągnął z uszu studyjne słuchawki marki Bose i obdarzył ją jednym z tych niepowtarzalnych uśmiechów, które powinny widnieć na plakacie zdobiącym ścianę każdego dziewczęcego pokoju. A. A. już przedtem zastanawiała się, gdzie przepadł, odkąd wzbili się w powietrze. - Ojej, przepraszam. Nie chciałam ci przeszkadzać. Po prostu szukałam łazienki, ale to chyba nie tutaj - zażartowała. - Drugie drzwi po lewej stronie - objaśnił. - Super, dzięki - A. A. skinęła głową. Zwlekała jednak przy drzwiach, bo chciała z nim pogadać jeszcze chwilę. - Co to takiego? - spytała, patrząc na dziesiątki ekranów, z których każdy pokazywał co innego. - Najpopularniejsze filmiki z naszej strony - odpowiedział, pokazując palcem najbliższy ekran. - Każdego dnia pojawiają się tysiące nowych, ale większość z nich to totalny śmietnik. Próbuję wykombinować jakiś sposób, żeby je filtrować. Kiedy któryś wpadnie mi w oko, wrzucam go na listę polecanych filmów. - Zarządzasz całą YourTV? - Nie, skąd. Ja tylko pracuję dla ojca Lauren - odparł skromnie Dex. - Hej, chcesz zobaczyć coś fajnego?

- Pewnie - A. A. podeszła bliżej. - Jeszcze jedna sztuczka z kartami? - Coś dużo lepszego - zapewnił ją Dex. Otworzył szufladę i wyciągnął z niej przyciemnione okulary. - Włóż to - zachęcił ją. Kiedy podawał jej ostrożnie te okulary, ich palce zetknęły się i A. A. poczuła dreszczyk przeszywający ją wzdłuż kręgosłupa. Dex wyglądał tak bosko, kiedy patrzył jej prosto w oczy. - No dobra i co teraz? - spytała. Na oko były to zwykłe okulary przeciwsłoneczne. A myślała, że dzięki nim będzie mogła przenikać wzrokiem ściany jak Superman. - Rozejrzyj się dookoła. A teraz popatrz na mnie - polecił Dex. - Okej, wystarczy - zdjął jej delikatnie okulary. Sięgnął po kabel podłączony do komputera i wetknął wtyczkę do gniazdka ukrytego w oprawce okularów. - To kamera - wyjaśnił. - Kamera wideo. Chodzi o to, że z czymś takim ludzie będą mogli filmować całe swoje życie. Rejestrować wszystkie spotkane osoby, nagrywać wszystkie miejsca, wszystko, co się zdarzy. Chcemy na YourTV dokonać rewolucji w dziedzinie blogów. To będą błogi wideo, które pokazują życie na gorąco, chwila po chwili - wystukał coś na klawiaturze i ekran, przed którym siedział, pokazał okienko odtwarzacza. A. A. zobaczyła w nim to, co przed chwilą oglądała przez okulary: najpierw wnętrze tego pomieszczenia, a potem uśmiechniętą twarz Dexa; w dolnym

rogu widniała data. - Jeszcze nie udostępniamy ich publiczności, bo mamy problemy z baterią. Jednak z czasem... - Ale czad - zachwyciła się A. A. - Dzięki. Miło mi, bo sam je skonstruowałem - dodał Dex nad wyraz skromnie. Podciągnął rękaw i A. A. zobaczyła tatuaż Speed Racer na jego przedramieniu. A. A. przysiadła na blacie stołu, krzyżując długie nogi. Czuła się wjego obecności coraz swobodniej. - Lauren mówiła, że zna cię od dzieciństwa. - Bo pracuję dla jej ojca, odkąd miałem jedenaście lat - wyjaśnił Dex, odwracając się w stronę ekranów. - Zacząłem, kiedy dopiero przygotowywał się do doktoratu. - To znaczy, że jesteś komputerowym maniakiem -stwierdziła zaczepnym tonem A. A. - Zaraz, chwileczkę. Jestem też trenerem drużyny lacrosse'a w Gregory Hall! A kiedy jeszcze chodziłem do szkoły, byłem zupełnie niezłym zawodnikiem - oburzył się Dex. - Całkiem znośnie, jak na starca. Nie uważasz? - Nie jesteś stary. Przecież masz najwyżej - nie wiem - dwadzieścia lat? - próbowała odgadnąć A. A. - Co ty, żartowałem. Tak naprawdę mam dopiero siedemnaście lat - wyznał Dex. Skończyłem liceum tej wiosny. Chyba nie miał nic przeciwko jej obecności, ale A. A. nie chciała mu już dłużej przeszkadzać. A poza tym naprawdę musiała iść siku.

Gdy powróciła do głównego salonu, światła były przyciemnione i dziewczyny oglądały nowy film, który jeszcze nie pojawił się w kinach. A. A. domyśliła się, że to pewnie kolejny przywilej uzyskany dzięki potędze YourTV. - Gdzieś ty się podziewała? - spytała szeptem Ashley. A. A. wzruszyła ramionami. Nadal rozważała w myślach to, co usłyszała od Dexa. A więc miał siedemnaście lat, nie dwadzieścia, jak myślała. Trenował drużynę lacrosse'a. Miał na przedramieniu tatuaż Speed Racer. Znal się na komputerach. Zgoda, zlikwidować wirusa na jej stronie to trochę co innego niż wynaleźć najfajniejszą kamerę na świecie. Poza tym mnóstwo facetów przepada za filmem Speed Racer. I mnóstwo facetów gra w lacrosse'a. Jednak kiedy napisała laxjockowi, że musi przełożyć spotkanie, bo wyjeżdża z miasta, dowiedziała się od niego, że to nawet dobrze, bo on też ma zajęty weekend. Ale jeśli laxjock to on, to dlaczego jej nie poznał, przecież chyba jest podobna do siebie na zdjęciu ze strony? Co prawda fotka była czarno-biała i nie ma teraz na sobie grubej warstwy makijażu, więc...? A może nie spodziewał się spotkać „hollabackgirl" w gronie takich małolat? Swoją drogą, Dex wyglądał naprawdę fenomenalnie w tej śnieżnobiałej koszuli i obcisłych jeansach. Właśnie tak, jak wyobrażała sobie laxjocka. Ale to przecież śmieszne. Niemożliwe, żeby Dex był laxjockiem, no nie? A może?

19 JEDNA TAKA JEST NIE TAKA A więc tak to jest, kiedy ma się przyjaciółki... Siedziała wciśnięta ciasno między Lili i Ashley, było jej ciepło i błogo, i wciąż nie mogła uwierzyć, że wreszcie dołączyła do ich towarzystwa. Wszystkie trzy zajadały się teraz słodko-słonym popcornem o maślanym posmaku. Wpatrzone w ekran, podziwiały superprzystojnego bohatera filmu, mającego stać się przebojem następnego lata, który ratował piszczącą dziewczynę przed najrozmaitszymi

potworami. A. A. wróciła wreszcie z łazienki. Całe szczęście, bo Lauren już zaczęła się niepokoić, czy nie wypadła z samolotu albo coś w tym rodzaju. - Zobaczcie, przecież on wygląda zupełnie jak Billy Reddy - stwierdziła Ashley, gdy akcja na ekranie zwolniła przez chwilę tempa. - Dokładnie - zgodziła się Lili z ustami pełnymi kukurydzy. Lauren musiała przyznać, że jak na tak drobną istotę, Lili ma niezły spust. - No, trochę. - A. A. wyraźnie się rozmarzyła. - Albo może jest raczej jak Dex? Nie uważacie, że bardziej przypomina Dexa? - Zabrzmiało to trochę dziwnie, bowiem gwiazdor przyszłego sezonu był ciemnowłosy, ciemnooki i w ogóle pod żadnym względem niepodobny do Dexa. Lauren jednak wcale nie była zaskoczona, bo potrafiła wyczuć dexoholiczkę na kilometr. Ta dziewczyna wpadła po uszy. Ale nic z tego; Dex przecież ma już dziewczynę, a poza tym nie będzie się zadawał z taką małolatą. - A. A., jak zwykle coś sobie ubzdurałaś - ucięła Ashley. - Wiecie co? Zadzwońmy do Billy'ego - zaproponowała. - Niech wie, co traci. Lauren, skoro tak się przyjaźnicie z Billym, to dlaczego go nie zaprosiłaś? Szkoda, że nie ma go tu z nami. Lauren zamarła. - W samolocie nie wolno używać komórek - odpowie-

działa pospiesznie - a tata nie pozwala mi dzwonić z telefonu pokładowego. Oberwałoby mi się. A poza tym, Billy nie lubi chodzić na zakupy - Lauren nie miała pojęcia, czy to prawda, ale z tego, co wiedziała o chłopakach, większość z nich nie przepada za łażeniem po sklepach, tak że niewiele ryzykowała takim stwierdzeniem. Ashley naburmuszyła się trochę, ale nie nalegała - ku uldze Lauren. Przez jakiś czas, kiedy wraz z A. A. zachwycały się, jak to uwielbiają ciemną czekoladę, a Lili wychwalała jej buty i nawet Ashley zasiadała łaskawie obok niej, Lauren wydawało się, że może naprawdę ją polubiły. Jednak pytanie Ashley rozbiło te rojenia w puch. Dopuściły ją do zamkniętego kręgu, bo Ashley liczyła, że Lauren poznaje z Billym Reddym. Tymczasem Lauren zamierzała jak najdłużej trzymać tę przynętę tuż przed ich nosami, lecz poza zasięgiem. Lauren doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że gdy tylko Ashley pozna Billy'ego, ona nie będzie już jej do niczego potrzebna i potężnym kopniakiem zrzuci ją z powrotem ze szczytów na niziny społecznej hierarchii. A poza tym co będzie, jeżeli zabierze je na mecz lacrosse'a, a Billy nawet jej nie pozna? Jasne, zaprosił ją, żeby przyszła na te rozgrywki. Ale może zapraszał każdego, kogo spotykał? Pewnie po prostu chciał być miły i zrobił to przez czystą uprzejmość. Tak więc spotkanie trzeba będzie odwlekać tak długo, jak tylko się da.

-Jaki jest ulubiony film Billy'ego? - zaciekawiła się Lili. Dziewczyny wyraźnie straciły zainteresowanie dla przygód filmowych bohaterów, skoro wypłynął ich ulubiony temat rozmów. - Zaraz... chyba Miasteczko Halloween - powiedziała Lauren, ponieważ był to ulubiony film Dexa. - O, super - westchnęła Ashley. - Szybkie pytanko: jak myślisz, woli truskawki czy mango? Lauren wzruszyła ramionami. Uznała, że tego naprawdę ma prawo nie wiedzieć. - Uważajcie, teraz jest najlepszy kawałek - powiedziała, próbując zmienić temat. Dziewczyny odwróciły się na sekundę w stronę ekranu - przystojny bohater wyznawał właśnie dozgonną miłość oniemiałej z zachwytu bohaterce - i czym prędzej powróciły do przerwanej konwersacji. - A po co ci ta informacja? - spytała A. A. - Zamierzasz wysłać Billy'emu kosz owoców? - No, żeby wiedzieć, jakiego błyszczyka użyć, kiedy będzie mnie całował, no nie? zachichotała Ashley. A. A. także się roześmiała, ale Lili zrobiła minę, po której widać było, że uważa takie teksty za absolutnie niestosowne. Lauren z zadowoleniem stwierdziła, że nie tylko ona ma problemy w kwestii całowania się z chłopakami. Jakiś czas temu Ashley stwierdziła, że nie wyobraża sobie, jak można

przed ukończeniem trzynastego roku życia nie mieć tego za sobą, jednak Lauren zamierzała jeszcze zaczekać - przynajmniej do swych trzynastych urodzin. - Lauren, mówiłaś, że on nie ma dziewczyny, tak? Mówiłaś, no nie? - odezwała się Lili niemal oskarżycielskim tonem. Owszem, tak właśnie im powiedziała, nie wiedząc zresztą, jak w rzeczywistości przedstawia się sytuacja. O ile wiedziała, choć nie była pewna, nie było to zgodne z prawdą. Słyszała bowiem plotki o pewnej lasce z Reed Prep - doszła jednak do wniosku, że lepiej będzie utrzymywać je w mniemaniu, że mają u niego jakieś szanse, czyli że jest do wzięcia, bowiem dzięki temu dłużej będą tolerować obecność Lauren w swoim gronie. - Nie, nie ma dziewczyny. Przecież mówiłam, że z nią zerwał - zapewniła Lauren, krzyżując za plecami palce obu dłoni. - Jak tam, wszystko w porządku? Wszyscy dobrze się bawią? - Jej mama zajrzała do salonu po raz setny, jednak tym razem miała już na głowie nieskazitelną fryzurę. Lauren drażniło, że mama tak się stara przypodobać jej koleżankom. Tak jak wtedy, kiedy zwróciła się do Dexa jego pełnym imieniem, co normalnie nigdy jej się nie zdarzało. Widać było gołym okiem, że obecność Kliki jest dla niej takim

samym stresem jak dla Lauren. Mogłaby jednak trochę wyluzować. Na tym właśnie polegał cały problem z Kliką. Nawet jeśli w skrytości ducha nienawidziło się jej serdecznie, człowiek i tak pragnął zyskać aprobatę jej członkiń. Jak dotąd wszystko układało się raczej pomyślnie. Wyglądało na to, że dobrze się bawią i są pod wrażeniem. Przynajmniej A. A. i Lili, bo naprawdę trudno było stwierdzić, co myśli sobie Ashley. Lauren wcześniej poczuła się jakby wyrzucona poza nawias, kiedy wszystkie trzy pokazały się w tych samych okryciach. Wylądałyjak z jakiegoś tandetnego girls bandu. Dlaczego tak się uparły, żeby ciągle nosić to samo? Jednak później Lauren z ulgą stwierdziła, że kiedy pozbyły się płaszczyków i okularów słonecznych, pod spodem każda miała na sobie co innego - Ashley jasny kaszmirowy sweter i wełniane szorty, Lili tunikową bluzkę i obszerny kardigan oraz legginsy, a A. A. po prostu czarny golf i czarne spodnie. - Niedługo lądujemy - oznajmiła i wyłączyła telewizor. Zaczęła zbierać z podłogi porozrzucane opakowania od cukierków, puste pudełka po czekoladkach i napoczęte opakowania chipsów. Nie uszło jej uwagi, że żadna z zaproszonych przez nią dziewczyn nawet nie kiwnęła palcem, żeby jej w tym pomóc. Mało tego, Ashley nawet położyła nogi w butach do konnej jazdy na blacie ulubionego wiśniowego stolika tatusia. Lauren miała ochotę po-

wiedzieć Ashley, że tutaj nie kładzie się nóg na stole, lecz zabrakło jej odwagi. -Już jesteśmy na miejscu? - spytała Ashley. Lauren dostrzegła wymianę porozumiewawczych spojrzeń z pozostałymi dwiema dziewczynami. -W takim razie przeprosimy cię na chwilkę - odezwała się Lili. Wszystkie trzy pochwyciły torebki od Fendiego i sportowe torby z takim samym logo, po czym udały się w kierunku tylnej części samolotu. Czy powinna pójść za nimi? Przecież wyraźnie dały jej do zrozumienia, że sobie tego nie życzą. Ale zaraz, to chyba jej samolot? Lauren znów znalazła się w kropce. Za każdym razem, gdy już jej się wydawało, że złamała kod, że rozszyfrowała Klikę (modne ciuchy - są; mieć czym zaszpanować - miała; zachowywać się tak, jakby się było pępkiem świata - załatwione), na jaw wychodziły kolejne, nieznane jej tajemne reguły gry. Po paru minutach Klika objawiła się z powrotem. Grube swetry i ciepłe buty odeszły w niebyt. Ashley miała na sobie bezrękawnik i mini sukienkę A-Line oraz klapki od Prądy; Liii ubrała się w zwiewną letnią sukienkę z cieniutkimi ramiączkami założoną na cieniutki T-shirt, a do tego korkowe koturny; natomiast A. A. w polo od Lilly Pulitzer, bermudy i buty na płaskim obcasie od Chloe. Nawet cerę miały inną - na ich skórze pojawiła się opalenizna!

- O, znalazłyście solarium. Nie wiedziałam, że tam jest! - zażartowała Lauren, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo czuje się wyobcowana. Jak na złość zapomniała w zeszłym tygodniu o wizycie w salonie Mystic. Utrzymanie nowego looku wymagało sporo pracy, z trudem nadążała - cóż, pewnie brak jej było jeszcze wprawy. Tymczasem na jej głowie pojawiły się już odrosty wijące się jak dawniej, przed metamorfozą. Okropność. - Solarium w puszce - wyjaśniła A. A., pokazując Lauren pojemnik w aerozolu. - Chcesz? Proszę bardzo! - zawołała i psiknęła nim Lauren prosto w twarz, zanim ta zdążyła cokolwiek powiedzieć. Lauren zachłysnęła się gęstą mgiełką i zaczęła kaszleć; odpędziła A. A. machnięciem ręki, lecz było już za późno. Czuła, że jej twarz przybiera oranżowy odcień. - W Los Angeles nie można nosić tego samego, co w San Francisco - oznajmiła Lili, składając swoje ciepłe ubrania. - To nie tylko inny klimat, ale też zupełnie inny styl. - Dokładnie - przyznała jej rację A. A., wciskając pojemnik z opalaczem do torebki. - Tam przez cały rok jest lato. Za to w Nowym Jorku możesz nosić się tak samo jak w San Francisco. - No właśnie - skwitowała Lili. - Nie będzie ci przeszkadzało, że zostawimy tutaj nasze rzeczy? - spytała Ashley, a następnie w dobrym starym

stylu zmierzyła Lauren od stóp do głów, dokonując oceny jej kombinezonu i zatrzymując spojrzenie na wysokich butach. - Nie będzie ci w tym za gorąco? - spytała ze złośliwym uśmieszkiem. Lauren pozostało tylko mieć nadzieję, że nie czeka jej jeden z tych upalnych dni, kiedy w Południowej Kalifornii temperatura przekracza trzydzieści stopni. Była wściekła na siebie, że nie pomyślała o ciuchach na zmianę, tak jak one. Chociaż z drugiej strony, mogłyby być tak miłe i powiadomić ją o swoich planach. No i w tym właśnie rzecz. Dziewczyny z Kliki nie były miłe. Nie były jej przyjaciółkami. Udało jej się podstępem przedrzeć za aksamitną linę strzegącą wejścia do klubu, lecz nie do sali dla VIP-ów. Nie była jedną z nich. Przynajmniej na razie.

20 DZIEWCZYNY CHCĄ SIĘ ZABAWIĆ To była tylko godzina lotu prywatnym odrzutowcem I do Los Angeles, ale Ashley ta godzina wlekła się nieznośnie. Dopóki siedziała w samolocie, musiała spuścić z tonu, bo przecież była gościem na pokładzie. Nie było też sposobu, żeby powstrzymać A. A. i Lili, które zrobiły z siebie totalne idiotki, obżerając się po uszy chipsami i czekoladkami, i wykrzykując „och!", „ach!" na widok wszystkiego, co miała do zaoferowania ta latająca świąty-

nia pretensjonalnego kiczu. Jednak teraz, stąpając znów po twardym gruncie, poczuła się pewniej - gotowa objąć dowodzenie. - Gdzie jesteśmy? - spytała A. A., osłaniając oczy przed światłem słońca. Dzień był piękny, bezchmurny, niebo błękitne. Łagodny wietrzyk szumiał pośród lekko kołyszących się palm. -W Santa Monica - odpowiedziała Lauren; ku swej satysfakcji Ashley dostrzegła już na jej czole drobne kropelki potu. - Nie ma lotniska przyjmującego prywatne samoloty, które byłoby położone bliżej Beverly Hills. - Drogie panie. - Dex zaprosił je do wnętrza zabytkowego odkrytego cadillaca w czereśniowym kolorze, który czekał już przy samolocie. - Ale bryka! - zachwyciła się Lili. - Dzięki - powiedziała Lauren. - Mój tato ma trochę hyzia na punkcie samochodów. Kupił go od jakiegoś słynnego aktora. W zasadzie miał wysłać po nas limuzynę, aleja pomyślałam sobie, że to wam się bardziej spodoba. Nie tak łatwo o zabytkowego cadillaca w równie dobrym stanie. Ashley postanowiła sobie, że nic, co pokaże jej Lauren, nie zrobi na niej najmniejszego wrażenia, ale teraz nie była już pewna, czy zdoła w tym postanowieniu wytrwać. Zwłaszcza, gdy zobaczyła ten przepiękny czerwony samochód. Ale co z tego? Przecież to tylko samochód.

Melissa de la Cruz - Zabytkowy, inaczej mówiąc używany, tak? - rzuciła. Lauren odetchnęła z ulgą, bowiem A. A. natychmiast zaczęła wypytywać, do czego służą rozmaite gadżety na desce rozdzielczej. Pokazała im, jak działa staroświeckie analogowe radio. Ashley siadła z tyłu obok Lili i Trudy, a Lauren z A. A. na przedniej kanapie. Zauważyła, że A. A. coś za bardzo przygląda się Dexowi. Jasne, że to ciacho i przystojniak, ale chwileczkę, chyba trochę dla nich za stary? Jednak skoro A. A. ma takie wielkie doświadczenie z facetami - pomyślała Ashley - to niech sobie radzi. Wprawnie prowadzony przez Dexa samochód mknął nadbrzeżnym bulwarem Santa Monica i Ashley widziała spienione grzywy fal oraz całą armię ludzi zgromadzonych na plaży. Odbywały się tam rodzinne pikniki, widać było parki na rowerach i grupki przyjaciół rzucających sobie frisbi. Nad całą scenerią górował wielki diabelski młyn, a powietrze pachniało hot-dogami. Lauren bez ustanku paplała o tym, jak to ten czy inny aktor zaprosił jej rodzinę na plan swojego najnowszego filmu, a Liii i A. A. chłonęły każde jej słowo z zapartym tchem. Jak długo jeszcze będzie musiała słuchać tej przeklętej gadaniny? Ani chwili dłużej - postanowiła. Spostrzegła jakiegoś kudłatego faceta w obszernej bluzie idącego chodnikiem i zawołała z wielkim przejęciem:

- Patrzcie! Czy to ten koleś z So You Think You Can Dance? - wrzasnęła, przerywając monolog Lauren w pół słowa. - Ten najprzystojniejszy! - O rany, gdzie? - Lili zerwała się z miejsca. - Nigdzie. Dałaś się nabrać! - Ashley roześmiała się, zadowolona, że w końcu zwróciła na siebie ich uwagę. Lili w odpowiedzi obrzuciła ją rodzynkami w polewie jogurtowej zabranymi z samolotu. - Czy można tutaj spotkać jakieś gwiazdy? - spytała A. A. i zaczęła rozglądać się jak szalona na wszystkie strony. - Akurat ty na co dzień masz do czynienia z gwiazdami - zauważyła Ashley. Czy musi przypominać A. A., że w istocie jej matka sama jest gwiazdą? - E tam, to tylko celebryci na miarę San Francisco -westchnęła A. A. - Pisarz od romansideł i zdziadziały aktor. A ja chcę zobaczyć Daphne Shepard i Venice Westin. Teraz już wszystkie trzy Ashley stały w otwartym samochodzie, coraz bardziej zwracając na siebie uwagę w zwalniającym coraz bliżej centrum ruchu ulicznym. Ashley wymachiwała rękami i posyłała pocałunki wszystkim, którzy na nie trąbili; Lili oraz A. A. natychmiast uznały, że to świetna myśl, i poszły jej śladem. Ku swemu zadowoleniu Ashley stwierdziła, że Lauren siedzi sztywno i sprawia wrażenie osoby, która nie ma pojęcia, jak się w takiej sytuacji zachować.

- Hej, to StripHall Queens, dajcie głośniej! - rozkazała Ashley, gdy z radia popłynęła melodia popularnego przeboju, dudniąc basem. Trzy dziewczyny natychmiast zaczęły wykonywać zsynchronizowane figury, wyćwiczone przez lata w zespole tanecznym, którego stanowiły niekwestionowaną czołówkę. Jako „The Ashleys" dotarły w zeszłym roku do eliminacji na poziomie krajowym. - Najseksowniejsza, najseksowniejsza w całym... - wykrzykiwały, gdy zabrzmiał refren, a każda z nich pokazywała samą siebie - najseksowniejsza... w całym świecie! - Rusz się, Lauren. Tańcz! - zawołała A. A., ciągnąc ją za ramię. Lauren próbowała podrygiwać w rytm przeboju, ale ponieważ nie znała ruchów, ograniczyła się tylko do miarowego kiwania głową, podczas gdy dziewczyny z Kliki udawały, że zdejmują z siebie poszczególne części ubrania. Towarzyszył temu ogłuszający zgiełk klaksonów i okrzyków przypadkowej publiczności - zwłaszcza, gdy A. A. pokazała niechcący trochę więcej ciała, niż miała to w zamiarze, wykonując z wigorem część sekwencji, podczas której miała ręce uniesione nad głową. Dex ruszył ostro, kiedy zapaliło się zielone światło. - Dziewczyny, siedźcie spokojnie - upomniał je. - Bo wlepią mi mandat. - E tam, niech się bawią - zawołała do niego Trudy z tyłu. - Młodym jest się tylko raz.

Święte słowa, pani Page - pomyślała Ashley. - Chociaż nikt by tego nie powiedział, widząc, jak się pani ubiera. Jednak nie wstała już, wachlowała tylko twarz dłońmi, zmachana po tym improwizowanym pokazie. Zresztą piosenka skończyła się, a ruch uliczny przyspieszył. Zauważyła, że opuścili już Santa Monica i znaleźli się w Beverly Hills. -Jesteśmy na Rodeo - oznajmiła, trącając Lili łokciem. Lśniąca przepychem aleja, która słynie z luksusowych centrów handlowych, była jednym z najulubieńszych miejsc Ashley na całym świecie. Frontony budynków i wystawy sklepowe przedstawiały się równie gustownie jak wędrujący chodnikami klienci. Dex zajechał pod budowlę, której okna zdobiły jaskrawo czerwone markizy. - Barneys. Tak jak pani sobie życzyła - oznajmił, zwracając się do Trudy, która wysiadła z samochodu. Ashley zamierzała wysiąść za nią, lecz Trudy zatrzasnęła już drzwiczki. - Bawcie się dobrze, dziewczęta. Dex będzie miał na was oko. Lauren, kochanie, nie wydaj wszystkiego w jednym miejscu, dobrze? - rzuciła na pożegnanie, wręczając córce platynową kartę kredytową. Dex dodał gazu i znów ruszyli przed siebie. Ashley spoglądała tęsknie w stronę sklepu, nie mogąc pojąć, czemu

do niego nie weszły. Mijali kolejne eleganckie butiki: Bulgari, Louis Vuitton, Tiffany, Gucci, Versace, Valentino... Zbliżali się już do końca Rodeo Drive! Ashley nie mogła dłużej tego wytrzymać. - Nie zatrzymamy się tutaj? - spytała płaczliwym tonem, gdy minęli Piątą Aleję i Saksa. - Na Rodeo Drive? Nie - odpowiedziała Lauren. - O, a dlaczego? Przecież miałyśmy robić zakupy w Beverly Hills! - Ashley potrząsnęła głową ze zniecierpliwieniem. - Ale nie na Rodeo, to dobre dla turystów - rzuciła Lauren pogardliwym tonem, który Ashley rozpoznała jako swój własny. - Są lepsze miejsca. - Lepsze niż Beverly Hills? - upewniła się A. A., której też trudno było w to uwierzyć. Lili wzruszyła ramionami. Czyżby Lauren wiedziała o czymś, czego one nie wiedziały? Czyżby dziewczyna, która dotąd zaopatrywała się w sklepach z tanią odzieżą, miała je pouczać, gdzie się robi zakupy? Ashley kręciła się niespokojnie na swoim miejscu. Pewnie Lauren zabierze je w jakieś kompletnie banalne miejsce, na przykład do Beverly Center, albo czeka je coś jeszcze gorszego. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Tymczasem sceneria na zewnątrz zaczęła się zmieniać; skończyły się po-

łyskujące blichtrem ulice Beverly Hills, a zaczęły zwyczajniej wyglądające przedmieścia Los Angeles. Ashley nie była w stanie pojąć, czemu przejechali przez Rodeo Drive, nie zatrzymując się nawet przy jednym, jedynym sklepie. Wyciągnęła rękę i z nudów uszczypnęła Lili. - Au! - pisnęła Liii, uderzając ją po ręce. - Za co? - Za nic - warknęła Ashley. Nawet widok zaskoczonej Lili, która podskoczyła z bólu, nie wydał jej się tak zabawny jak zazwyczaj. - Hm, mogę o coś spytać? - zwróciła się do Lauren. - Tak, słucham? Ashley mówiła powoli, wymawiając wyraźnie każdą sylabę, aby ją lepiej zrozumiano. - Powiedz, dokąd my właściwie jedziemy? Przecież nie tak się umawiałyśmy. Uuu! wrzasnęła, czując piekący ból w ramieniu - Lili odpowiedziała jej pięknym za nadobne. - To nie fair! Masz paluchy jak obcęgi! Znów uszczypnęła Lili, Lili nie pozostała jej dłużna, aż obie miały pełno czerwonych śladów na ramionach i udach. - Obiecuję, że się wam spodoba - upierała się Lauren. - Obietnice są po to, żeby ich nie dotrzymywać - ucięła Ashley. - Słuchaj no, facet. Zawracamy i jedziemy do Saksa. - Przepraszam, ale jadę tam, dokąd każe panienka Lauren - odpowiedział spokojnie Dex.

- Rany, dziewczyny! - zawołała nagle A. A. na cały głos. - To przecież Daphne Shepard! wrzasnęła pokazując im smukłą blondynkę o równo obciętych włosach, która szybkim krokiem przemierzała ulicę, dzierżąc ogromnych rozmiarów torbę od Balenciagi, prawie tak wielką, jak jej tors. Ashley natychmiast odepchnęła Lili na bok i teraz obie dziewczyny zaczęły włazić na siebie wzajemnie, byle tylko lepiej widzieć. - O rany. O rany. To rzeczywiście Daphne - stwierdziła Liii, z ekscytacji szarpiąc swój naszyjnik. - Zatrzymaj samochód! - rozkazała Ashley. - Natychmiast! Dex zatrzymał się. Czy stało się tak za sprawą ostrego, rzeczowego polecenia Ashley, czy też po prostu dojechali tam, dokąd Lauren zamierzała je zawieźć - tego Ashley nie wiedziała. Nie zamierzała jednak zaprzątać sobie tym głowy, ponieważ teraz przede wszystkim musiała zobaczyć, w którą stronę pójdzie Daphne i, co o wiele ważniejsze, jakich zakupów dokona.

21 ZAKUPY TO SPORT OPARTY NA WSPÓŁZAWODNICTWIE, A LILI JAK ZWYKLE SIĘGA PO ZŁOTY MEDAL Lili omal nie wywaliła się przez swoje korkowe koturny, kiedy wysiadała w pośpiechu z wozu, byle tylko nie zgubić z oczu Daphne Shepard. Gwiazda tymczasem maszerowała piękną, wysadzaną drzewami aleją, wzdłuż której aż roiło się od niewielkich butików, z których większość sprzedawała produkty tylko jednego dizajnera. Trudno było za nią nadążyć, a przy tym nie zgubić jej z oczu, bowiem Lili wydawało się, że wszystkie dziew-

czyny na tej ulicy stanowią mniej lub bardziej udane klony Daphne, wszystkie w zwiewnych bluzkach na ramiączkach i dżinsowych szortach skąpych rozmiarów, w wielkich okularach przeciwsłonecznych z ogromnymi torbami. - To jest bulwar Robertsona - wyjaśniła Lauren. - Moja siostra chodzi do UCLA i od niej dowiedziałam się, że tak naprawdę to tutaj robi się zakupy w Los Angeles. Lili skinęła głową z aprobatą. To miejsce miało odpowiednie wibracje, emanowało dostatkiem i luzem. Tutaj nie roiło się od turystów z nikonami. - Gdzie ona się podziała? - spytała Lili, nie mogąc nigdzie dostrzec Daphne. - Chyba poszła tam - stwierdziła A. A. i ruszyła w stronę ozdobionego dekoracjami w cukierkowych kolorach butiku po drugiej stronie ulicy. Jednak nie udało im się dostać do środka, bo powstrzymał je cały tłum chętnych czekających przed aksamitną liną zagradzającą wejście. Kolejka była tak długa, że ciągnęła się wzdłuż całego kwartału i zakręcała za rogiem ulicy. Lili zorientowała się, ze to jedna z ulubionych przez celebrytow galerii handlowych; czytała o niej nie raz w tabloidach. Sama galeria jak i oferowany przez nią asortyment, czyli na przykład T-shirty z wizerunkami gwiazd najpopularniejszych w danym sezonie oraz stosownymi wierno-poddańczymi podpisami oraz kolekcja dżinsów o najak-

tualniejszym kroju i kolorze (ostatni krzyk mody: obcisłe, żarówiasto-neonowe) czy sprzedawane w ogromnym wyborze plastikowe torby na zakupy z linii Harajuku Lovers firmowane przez Gwen Stephanie... cieszyły się nie mniejszą sławą niż robiący w niej sprawunki wielcy tego świata. - Co jest? - oburzyła się Ashley, która nie zamierzała dać za wygraną i postanowiła wepchnąć się do środka. Także Liii sytuacja nie przypadła do gustu. Kto to widział, żeby czekać w kolejce przed wejściem do sklepu? Może właśnie dlatego mówi się o Los Angeles, że to „kraina snów"? Wszystko w tym mieście wydawało się stworzone ponad zwykłą miarę. Niebo było bardziej błękitne. Samochody większe. Ludzie na ulicach wyglądali niczym gwiazdy filmowe. Nawet do sklepu nie można było po prostu wejść, tylko trzeba było się tam dostać, jak do klubu nocnego. To przypomniało Liii o zbliżającej się potańcówce i wszystkich sprawach, które miała jeszcze do załatwienia. Ale bez paniki, został jeszcze cały tydzień. Wyjęła z torebki komórkę i wystukała numer znanej firmy cateringowej, którą zawsze zatrudniała jej matka. Skoro już musi stać w kolejce, może przynajmniej spędzić ten czas pożytecznie. - Potrzebne będą ciepłe i zimne hors d'oeuvres, sushi bar i bufet dla mniej więcej stu osób - wyliczyła. - Menu proszę przesłać do zatwierdzenia. Tak, na moją komórkę. Dziękuję.

Kwestia wyżerki załatwiona. - Przecież to śmieszne! - syknęła Ashłey, która nie rezygnowała z prób wepchnięcia się bez kolejki. W skrytości ducha Liii cieszyła się, widząc udrękę na obliczu Ashley, której rzadko zdarzało jej się napotykać przeszkody na swej drodze. Dobrze jej tak. Nikt nigdy nie odważał się sprzeciwić Ashley. Dziewczyna nie wiedziała, co znaczy słowo „nie"; dla niej „nie" to najwyżej „za chwilę" albo „może później". - Proszę się nie wpychać! - warknęła zirytowana klientka, która miała na sobie to właśnie, co w tym sezonie było modne: lakierowane pantofle na koturnie, metalizowaną torebkę i kamizelkę w ukośną szkocką kratę - wszystko naraz. -Jazda na koniec kolejki! - zawołała inna, gniewnie podciągając bufiaste rękawy bluzki. - Ej, tylko spokojnie - rzuciła groźnie A. A., wyprostowując się i spoglądając z góry na kolejną ofiarę najnowszych trendów, która ośmieliła się wymierzyć w jej stronę łokieć. W takich chwilach dobrze było mieć przy sobie A. A. Dziewczyna nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Wszystko jednak wskazywało na to, że żadnym sposobem nie wejdą do środka. Wtedy właśnie dołączyła do nich Lauren. Ich nowa przyjaciółka została w tyle, żeby zamienić kilka słów z Dexem, no i oczywiście żadna z nich trzech

nawet się nie obejrzała, nie mówiąc o tym, żeby na nią poczekać. Gdy teraz Lili popatrzyła na nią, nie wiedzieć czemu wydało jej się, że Lauren jest jakby lekko rozbawiona. - A co wy tu robicie? - spytała Lauren. - Może nie zauważyłaś, ale tu jest kolejka - odparła opryskliwie Ashley. Lauren westchnęła. - No tak, no tak. Chodźcie, znają mnie tu - powiedziała i ruszyła prosto do wejścia, jakby robiła to przez całe życie. Lili wymieniła z przyjaciółkami wymowne spojrzenia, które znaczyły tyle, co „oho, akurat!". Ruszyłyjednak czym prędzej za nią - tak na wypadek, gdyby jednak mówiła prawdę. - Cześć, Cherry - zawołała Lauren, po czym cmoknęła powietrze w okolicy policzka szczupłej dziewczyny ubranej w zrobiony na stary T-shirt z napisem Led Zeppelin i czerwone dżinsy z obciętymi nogawkami; tamta odpowiedziała takim samym bezkontaktowym całusem. - To moje przyjaciółki. Możemy wejść? -Jasne. Cześć, dziewczyny! - stojąca w drzwiach dziewczyna uśmiechnęła się. - O rany, dzisiaj zapanował u nas kompletny obłęd. Zdaje się, że dopiero co puścili o nas materiał w E! albo w czymś takim - dodała, odpinając aksamitną linę i wpuszczając je do środka.

Lili chwyciła Ashley za rękę i kątem oka zauważyła, że A. A. łapie Ashley za drugą dłoń. W następnej chwili wszystkie trzy wbiegły do środka, nawet nie odwracając się, żeby podziękować Lauren. - Gdzie ona jest? - zawołała zdesperowana Lili, nie mogąc nigdzie dostrzec lśniącej blondfryzury Daphne. Jednak gdy tylko oko jej spoczęło na wieszaku z kolorowymi sukienkami, natychmiast odechciało jej się wypatrywania gwiazd. Zresztą Ashley także zajęła się już przeglądaniem imponującej kolekcji butów, podczas gdy A. A. oglądała dżinsy. Przez dobre dwadzieścia minut Lili skupiła się na wyborze idealnej sukienki. Wiedziała dokładnie, czego jej potrzeba na potańcówkę. Musiało to być coś pozostającego w zgodzie z obowiązującymi trendami, ale nie trendy; coś dziewczęcego, ale nieprzesłodzonego; coś szykownego, ale zarazem wygodnego do noszenia, tak żeby mogła się w tym swobodnie poruszać. Nie zamierzała spędzić całego wieczora, obciągając zbyt kusą sukienkę lub poprawiając wciąż opadające ramiączka. Wybrała kilka obiecująco prezentujących się strojów i znikła w jednej z przebieralni na tyłach sklepu. Po paru minutach odsunęła zasłonę, by przejrzeć się w wielkim zwierciadle zawieszonym przed przymierzalniami - na tyle zresztą daleko, iż nie sposób było oprzeć

się wrażeniu, że sklep wykorzystuje klientki jako darmowe modelki paradujące po jego wnętrzu w wybranych przez siebie kreacjach. Nie zniechęcało to jednak nikogo. Przeciwnie, musiała walczyć o miejsce przed lustrem z grupką dziewczyn o wyglądzie supermodelek, które przymierzały różne seksowne bluzeczki bez pleców. Na pierwszy ogień poszła koronkowa sukienka z falbanką. Nie, tandeta - uznała Lili, potrząsając głową. Drugim typem była mała czarna ozdobiona z boku rzędem nadwymiarowych guzików. Nie, zbyt strojna. Przebrała się w ostatnią, prostą sukienkę z czarnego dżerseju, na cienkich ramiączkach. Kiedy sobie wisiała obok innych ciuchów, wyglądała zupełnie niepozornie, jednak Lili miała przeczucie, że to jeden z tych strojów, które są zaskakująco proste, lecz zarazem w niewymuszony sposób szykowne. A gdy zobaczyła się w lustrze, już wiedziała. Ta i żadna inna. Sukienka spływała po jej smukłych biodrach, dekolt ukazywał kształtny zarys obojczyków. Była doskonała. Stworzona dla niej. Aż podskoczyła z radości i wykonała mały piruet, dając upust energii powstałej z zakupowego szaleństwa. A potem rozległ się odgłos zasłony odsuwanej wielkopańskim gestem i Lili poczuła, że złe przeczucie ściska ją za serce. Z przebieralni tryumfalnym krokiem wyszła

Melissa de la Cruz Ashley. Cała radość znikła bez śladu, z obłoków Lili runęła prosto na ziemię. Ashley ubrała się w dokładnie taką samą sukienkę. - O rany! - zawołały, ona i Ashley. Lili poczuła się ciut lepiej, gdy obie wybuchły śmiechem, zdawszy sobie sprawę z tego, co się stało. Jednak nie było jej do śmiechu, gdy usłyszała, co Ashley ma na ten temat do powiedzenia. - Ale z ciebie papuga - rzuciła kąśliwie. - Ja? Przecież to ty zawsze po mnie ściągasz - odpowiedziała Lili, starając się utrzymać lekki ton głosu. Bądź co bądź to właśnie ona zaproponowała torebki Fendi Spy na pierwszy dzień szkoły i proszę, co z tego wynikło. Tymczasem podeszła do nich A. A., żeby jak zwykle odegrać rolę mediatorki. - Super w niej wyglądasz, Lil - oznajmiła. - I ty też, Ashley - dodała, tak jakby z poczucia obowiązku. Lili nie mogła pojąć, dlaczego Ashley wpadła w oko akurat ta sukienka, bo przecież w tak głębokiej czerni ze swoją jasną karnacją wyglądała strasznie blado. Ale tego oczywiście przyjaciółce nie powie. -Jasne, obie wyglądacie świetnie. - Lauren oczywiście musiała wtrącić swoje trzy grosze, chociaż nikt jej o to nie prosił. - Zamierzałam włożyć ją na imprezę - oświadczyła Ashley, biorąc się pod boki.

-Ja też - stwierdziła Lili stanowczym głosem. - I ja pierwsza ją znalazłam. Czuła, jak narasta napięcie, gdy przyglądały się sobie wzajemnie w lustrze. Przez dłuższy czas nikt się nie odzywał, a potem rozległ się chłodny głos Ashley: - Wiesz co, Lii, rzeczywiście świetnie na tobie wygląda. O ile, oczywiście, nie przeszkadza ci, że jest taka odważna - dodała, teraz słodkim głosem. - Wyglądasz trochę jak prostytutka? - No co ty, poważnie? - zaniepokoiła się Lili. Skrzywiła się. A może Ashley ma rację? Może rzeczywiście wyglądam w tej sukience jak zdzira? Teraz, gdy się nad tym zastanowiła, strój wydał jej się nazbyt śmiały. Ale czy przypadkiem nie dała się zmanipulować Ashley? - Moim zdaniem wygląda w niej świetnie - wtrąciła się znowu Lauren. - Naprawdę, Lil. Jakby Lili obchodziło choć trochę, co Lauren ma do powiedzenia. To była sprawa między nią i Ashley. - Och, zdecydowanie - zgodziła się Ashley, niby to przyznając rację Lauren. - Wcale nie wygląda w tym jak nieletnia prostytutka, skądże znowu. - Ha, ha! Właśnie wcale nie nazwałaś Lili nieletnią dziwką! - roześmiała się głośno A. A. Zdeprymowana Lili pomyślała, że na A. A. nie ma co liczyć. Gdy tylko dochodziło do sporów w kwestiach mody, zawsze zajmowała pozycję

neutralną, niczym Szwajcaria, i nigdy nie stawała po niczyjej stronie w nieustannej rywalizacji między swymi dwiema przyjaciółkami. - Hm, nie wiem - mruknęła Liii. Odwróciła się i ruszyła w stronę bezpiecznego schronienia, czyli przebieralni. Na jej twarzy malowało się zmieszanie. Nagle poczuła, że żałuje, bo przecież mogła wybrać się na te zakupy samotnie. - No właśnie. Ja też jej nie wezmę - stwierdziła triumfująco Ashley; ton jej głosu obwieszczał całemu światu, że sprawa jest zamknięta. To się jeszcze okaże - pomyślała Lili.

22 NIE SUKNIA ZDOBI... A NIBY CO? Kiedy Lili podziwiała swe odbicie w lustrze, Ashley zerknęła na metkę z ceną. Sześćset dolarów. Szok. Nie z powodu ceny, co prawda dość wygórowanej, bo przecież miała w swojej szafie i droższe rzeczy. Szok polegał na tym, że dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę, iż w żaden sposób nie może sobie pozwolić na kupno tej sukienki. Przecież matka zabrała jej wszystkie karty kredytowe. W portfelu od Fendiego została tylko jedna karta,

debetowa, powiązana z kontem, na które wpływała jej tygodniówka. A na tym rachunku miała zaledwie dwieście pięćdziesiąt dolarów. Wystarczy na lunch, może parę dżinsów, jeżeli trafią się jakieś Superfine na wyprzedaży. Tylko tyle i nic więcej. Skoro nie mogła sprawić sobie sukienki, nie mogła też pozwolić, żeby paradowała w niej Liii. Całe szczęście, że tak łatwo było ją wystawić do wiatru. Przecież nie wyda sześciu stów na ciuch, w którym wedle oceny Ashley wygląda jak dziwka. Ashley wróciła do swojej przebieralni w o wiele lepszym humorze. Rzuciła wszystkie te głupie, kosztowne szmaty w kąt na bezładny stos i wyszła. Ależ w tym sklepie zdzierają z człowieka. Teraz, gdy przypomniała sobie, że chwilowo jest bez grosza, straciła całe zainteresowanie zakupami. Cóż, może znajdzie coś dla siebie na stoisku z taniochą. Zazwyczaj Ashley omijała szerokim łukiem wystawione w drogich dizajnerskich butikach stoły ze świeczkami i świecidełkami. Wiedziała, że urządza się je je z myślą o klientach dysponujących skromniejszych budżetem, żeby nie czuli się takimi zupełnymi nędzarzami. Tak jakby breloczek za dziesięć dolarów miał jakieś znaczenie. A jednak znalazła tam coś fajnego: złoty plastikowy kubek udekorowany fałszywymi klejnotami, na którym widniał wymalowany różnokolorowymi literami napis „alfons".

Kubek alfonsa. Ale numer! I tylko osiemnaście dolarów. Bingo! Rozpromieniła się, zupełnie nie zdając sobie spawy, że właśnie dokonała zakupu pocieszenia, a tym samym stoisko z tanimi gadżetami spełniło swe zadanie. Zaniosła kubek do kasy, gdzie A. A. płaciła właśnie za stos dżinsów Serfontaine i plik T-shirtów. - Zobacz, super, nie? - spytała A. A., pokazując jej koszulkę z napisem „Panienka z dobrego domu". - No. Super - przyznała Ashley. - Nic więcej nie bierzesz? - A. A. spojrzała ze zdziwieniem na Kubek Alfonsa. - Nic innego mi się nie podobało - skłamała Ashley. Serio, da matce popalić, kiedy wróci do domu. Zepsuła jej cały dzień. Dostanie ten kicz w prezencie! Lili też niczego nie kupiła, natomiast Lauren pojawiła się z pełnymi torbami. - Ekstra! - zachwyciła się kubkiem nabytym przez Ashley. - Też chcę taki! Pewnie, że chcesz - pomyślała Ashley, a Lauren pobiegła do ustawionego przy witrynie stoiska z tandetą. Wyszły ze sklepu wszystkie cztery i zatrzymały się na chodniku, żeby popatrzeć sobie na kolejkę, która tymczasem wydłużyła się jeszcze, i to znacznie. Południowe słońce paliło bezlitośnie i upał naprawdę zaczął się dawać Ashley

we znaki, zwłaszcza że miała jasną cerę i nie posmarowała się kremem z filtrem. - Ojejku, chyba się spociłam - zawołała, sięgnęła do torebki i zrosiła swe oblicze wodą termalną Evian w aerozolu. Nabrała tego zwyczaju w czasie pobytu z rodziną na Riwierze, dokąd pojechali w zeszłym roku podczas wiosennych ferii. - Ktoś chce się nawilżyć? -Jasne, dawaj. - A. A. wzięła od niej pojemnik i także opryskała się obficie. - Dziewczyny się nie pocą, tylko nabierają blasku -oznajmiła Lili, gdy z kolei ona uraczyła się chłodną mgiełką. Było to ulubione powiedzonko ich nauczycielki od wuefu. Wychowanie fizyczne w szkole panny Gamble nie należało do najpoważniej traktowanych przedmiotów. Polegało głównie na nauce krykieta oraz innych wytwornych sportów uprawianych na wolnym powietrzu. Lauren wzięła pojemnik z wodą Evian od Lili i nacisnęła, chlustając sobie wodą prosto w twarz. Zrobiła to ze zbyt małej odległości, więc ku rozbawieniu pozostałych dziewczyn zalała sobie oczy i w dodatku się zakrztusiła. Ashley uśmiechnęła się do siebie. Frajerka zawsze pozostanie frajerką, nawet jak się wystroi w ciuchy od Diora. - Dokąd teraz, Lauren? - spytała A. A. -Właśnie, gdzie idziemy? - zawtórowała jej Lili. Jednak nim Lauren zdążyła odpowiedzieć, Ashley posta-

nowiła, że czas już położyć kres sprawowaniu przez Lauren roli przewodnika po Los Angeles. - Wiecie co? Chyba widziałam Daphne, szła w tę stronę - pokazała im sklep po drugiej stronie ulicy. - Idę tam - dodała, oczekując, że wszystkie pójdą za nią. - W tamtym sklepie rzeczywiście jest najlepszy wybór butów - przyznała Lauren, która zdjęła okulary słoneczne i mrużąc oczy spojrzała we wskazywaną przez Ashley stronę. Uważam jednak, że warto sprawdzić tę wyprzedaż na końcu ulicy. Mają tam niezły towar, o ile nadal szukacie sukienek na imprezę. - Chcę zobaczyć buty - oświadczyła A. A. - A ja ciągle nie mam sukienki na potańcówkę - stwierdziła Lili, choć nim niespodziewanie opowiedziała się po stronie Lauren, rzuciła niespokojne spojrzenie ku Ashley i A. A. Ashley myślała, że się wścieknie. Czyżby Lili naprawdę zamierzała olać je i włóczyć się z Lauren? -W porządku - odparła lekko, jakby kompletnie jej to nie obchodziło. - Przecież nie potrzebujesz mojego pozwolenia - parsknęła, trafiając w dziesiątkę, bo Liii sprawiała wrażenie, jakby właśnie takie pozwolenie było jej potrzebne. Lili zaczerwieniła się. - Spotykamy się za pół godziny na lunch?

Ashley wzruszyła ramionami i rzuciła przez ramię coś niezobowiązującego, idąc już do sklepu. A. A. maszerowała za nią. - Nie wiem, co się ostatnio z tą Liii dzieje - odezwała się Ashley jednocześnie z dźwiękiem dzwonka u szklanych drzwi prowadzących do wnętrza urządzonego na biało butiku. Zachowuje się, jakby już nie była naszą przyjaciółką. Ma jakąś obsesję na punkcie Lauren. A. A. mruknęła coś, ale właściwie nie odpowiedziała. Na tym polegał problem z A. A., nie sposób było skłonić ją do obrabiania tyłka ich wspólnej najlepszej przyjaciółce. No, może czasem to się udawało, lecz z trudem. Rozejrzały się po półkach z butami. Lauren miała rację, ten sklep dysponował wprost niewiarygodnie obfitym asortymentem najnowszych dizajnerskich kreacji w dziedzinie obuwia. Ashley od razu rzuciły się w oczy fantastyczne wykładane drogimi kamieniami sandały Giuseppe Zanottiego, rewelacyjne pumpsy bez palców od Carmen Ho i normalnie rozkoszne buciki na płaskiej podeszwie od Tory Burch Reva, ze złotym dyskiem na paluchu. - Te są cudowne - zawołała A. A., chwytając jeden z krótkich botków z czerwonej lakierowanej skóry sygnowanych przez Jimy'ego Choo. Odwróciła go, żeby zobaczyć metkę. - Świetne! - zachwyciła się Ashley, sięgając na półkę po drugi.

- No właśnie, są naprawdę niezłe! - odezwał się z tyłu zmysłowy głos. Ashley odwróciła się i ujrzała na własne oczy Daphne Shepard w tych właśnie butach. Z bliska wyglądała jeszcze lepiej, szczupła i śliczna, o lśniących, wielkich orzechowych oczach i oszałamiającym uśmiechu. Jej opalenizna miała odcień karmelu z masłem, a kolana miała tak drobne jak łokcie. Poruszała się niczym ptaszek, trzepocząc, jakby nie ważyła nic. Obdarzyła dziewczyny uśmiechem i zwróciła się do sprzedawczyni: -Wezmę je. Ashley z całej siły pochwyciła A. A. za ramię, A. A. zrobiła dokładnie to samo, chwytając wnętrze ramienia Ashley, lecz żadna z nich nie odezwała się ani słowem, dopóki Daphne nie wyszła ze sklepu. - Ale numer! - westchnęła A. A. - Muszę zadzwonić do Lili i powiedzieć jej, co ją ominęło - sięgnęła po komórkę. - Nie, nie dzwońmy do niej. Potem jej opowiemy -zaproponowała Ashley z uśmieszkiem. Dobrze jej tak, po co się włóczy z Lauren. - Nie bądź wstrętna - zgromiła ją A. A. i wystukała numer. - Hm. Nie odbiera. - Może uciekła z Lauren i już nigdy jej nie zobaczymy. A. A. odłożyła telefon i skinęła na sprzedawczynię.

- Możemy prosić dwie pary tych butów? - spytała. -Jedna para w rozmiarze pięć, druga pięć i pół. Sprzedawczyni powróciła z dwoma lawendowymi pudełkami. Ashley zrzuciła klapki, żebyje przymierzyć. A. A. usiadła obok niej, by uczynić to samo. W następnej chwili Ashley stałajuż i przyglądała się z upodobaniem, jak wysoki obcas wydłuża jej łydkę. Niestety, będzie musiała schować te buty przed matką, bo do trzynastych urodzin wolno jej było nosić tylko obcasy nie wyższe niż dwa i pół cala. - Te buty są odjazdowe - stwierdziła. - Totalnie. Musimy je mieć - zgodziła się A. A. - No jasne - Ashley skinęła głową. Identyczne obuwie stanowiły znak firmowy Kliki. A potem aż ją zmroziło. Nie mogła sobie pozwolić na te buty, tak samo jak nie mogła kupić tamtej czarnej sukienki. Owszem, istniała możliwość przełożenia zakupu na później, ale w takim wypadku A. A. spytałaby o przyczynę zwłoki, a ona nie chciała, żeby A. A. wiedziała o narzuconym jej ograniczeniu wydatków. Jeżeli było coś, czegoś Ashley nienawidziła najbardziej na całym świecie, to tym czymś było litowanie się nad nią. - I jak tam? - zainteresowała się sprzedawczyni, która nadeszła ze służbowym uśmiechem przylepionym do twarzy. Ashley już miała jakoś się wykręcić, ale nim zdążyła to uczynić, A. A. podała dziewczynie kartę kredytową. - Bierzemy je. Ja stawiam.

-Jesteś pewna? - spytała Ashley i nagle pożałowała, że była taka złośliwa w kwestii laxjocka. Nawet jeżeli miał się okazać grubasem, frajerem i maminsynkiem. Tylko czy ta A. A. nigdy nie oglądała „Randki w ciemno"? - Daj spokój, to prezent urodzinowy ode mnie - rzekła A. A. - Mam urodziny dopiero za parę miesięcy - zauważyła Ashley. - Powinnam też kupić takie same dla Liii - dodała A. A. w zamyśleniu. - Ona miała urodziny w zeszłym tygodniu. - Dzięki, A. - westchnęła Ashley. Rozparła się wygodnie na kanapie, żeby przetrawić kwestię nieoczekiwanej szczodrości przyjaciółki. Może jeśli powie mamie, że to prezent, będzie mogła oficjalnie w nich chodzić? Wszyscy zawsze myśleli, że życie Ashley Spencer jest idealne, jednak czasem nawet taki ideał, jak Ashley Spencer potrzebował odrobiny pomocy ze strony przyjaciółek.

23 KTO POD KIM DOŁKI KOPIE... TEN BEZ BUTÓW CHODZI? Lauren patrzyła na Lili, która spoglądała w ślad za oddalającymi się przyjaciółkami. Lili postanowiła jej towarzyszyć. Jej, a nie swoim kumpelom z Kliki! To chyba dobrze, nie? Poza tym to Liii udzieliła jej wtedy nieoczekiwanej rady, jak wkraść się w łaski Ashley Spencer. Lili stanowiła klucz. Najsłabsze ogniwo w Klice. Gdyby wjakiś sposób udało się sprawić, żeby Liii przestała być przyjaciółką Ashley, nastąpiłoby nieodwracalne rozdarcie owej swo-

istej materii, z której utkana była Klika. Nie do zaszycia, nie do naprawienia. Jednak w tej chwili Lili sprawiała wrażenie, że z całego serca żałuje szalonej decyzji, by działać na własną rękę. Wyglądała, jakby właśnie straciła najlepszą przyjaciółkę -no i właśnie ją straciła, chociaż tylko tymczasowo. Lauren musiała działać szybko. - Myślę, że w tym sklepie, do którego idziemy, będą mieli dla ciebie sukienkę. -Jaką znowu sukienkę? - obruszyła się Lili. - Nie wiem, o czym ty mówisz. Dobra, niech jej będzie. To będzie wymagało nieco więcej finezji. Weszły do sklepu, gdzie na kilku drewnianych stołach ułożono stosy wszelkich możliwych dizajnerskich T-shirtów, w cenach za sztukę tak wygórowanych, że za te pieniądze można by kupić dziesiątki trójpaków Hanesa. - Ashley, jak ci się podoba? - spytała Lauren, podnosząc do góry koszulkę Henleya ze ściągaczem. - Dlaczego ciągle mówisz na mnie Ashley? - Lili spoglądała na Lauren, jak gdyby ta była jakimś dziwnym okazem robaka widzianym pod mikroskopem. - No... może dlatego, że tak masz na imię? - Nie wiem, czy zauważyłaś, ale od jakiegoś czasu wszyscy mówią na mnie Lili. Wiesz, nie musisz się silić na oryginalność - oświadczyła z przekąsem Lili.

Lauren poczerwieniała. Dotąd nie śmiała zwracać się do Ashley Li i Ashley Alioto tymi ich fikuśnymi przydomkami. Robiły to tylko dziewczyny uznane przez Klikę za najfajniejsze, te „klikające". Powiedziała o tym Lili. - Nie zwróciłam uwagi. - Lili wzruszyła ramionami. Lauren zwróciła za to uwagę, że jej towarzyszka wybrała sobie T-shirt, który kosztował tyle samo, co stary aparat cyfrowy Lauren. Jej rodzice odkładali całymi miesiącami, żeby móc go kupić. Oczywiście to było jeszcze zanim ruszyła YourTV, ale wcale nie tak dawno. Lauren wciąż nie mieściło się w głowie, że można tak beztrosko wydać fortunę na zupełny badziew. Kto by pomyślał, że szpanerski T-shirt może aż tyle kosztować? Co prawda, teraz jej tatuś mógłby bez trudu kupić cały ten sklep, ale Lauren wciąż miała opory przed wyrzucaniem pieniędzy w błoto. W milczeniu przerzucały stosy koszulek z supermiękkiej bawełny, aż nagle Ashley Li - to znaczy Lili - westchnęła ciężko. - Wiesz, wszystko zawsze musi kręcić się wokół niej. A co ze mną? - rzuciła gniewnie. Bo przecież to ja pierwsza znalazłam tę sukienkę. Lauren miała dość oleju w głowie, by się nie odzywać. Lili zadała czysto retoryczne pytanie i nie oczekiwała odpowiedzi. Potrzebowała po prostu kogoś, kto przez chwilę by jej posłuchał.

-Wszystko zawsze musi być tak, jak ona chce. To samo z tymi cholernymi babeczkami. - Babeczkami? - powtórzyła Lauren, nic nie rozumiejąc. - No, chodzi o takie ciastka. Okrągłe. Na imprezę. Fajny pomysł, nie? To ja na niego wpadłam. Ale Ashley upiera się, że muszą być zrobione według przepisu jej kucharki. - Lili wyciągnęła z torebki pognieciony kawałek papieru. - Tylko że nie sposób znaleźć cukiernika, który by je sporządził. Nikt nie robi wypieków według domowych przepisów. Można zamówić takie, jakie mają w ofercie, albo upiec samemu. To nie ich wina, takie mają przepisy. Chodzi im o jakieś ubezpieczenia czy coś. Otóż ja nie mam zamiaru piec stu babeczek. - A kucharka Ashley nie może ich przyrządzić? - Podobno nie, bo to nie należy do jej obowiązków. -Lili potrząsnęła głową. - Przynajmniej Ashley tak twierdzi. Zadzwoniłam już do dwudziestu cukierni. We wszystkich mi odmówili. Lauren przyjrzała się kartce i przestudiowała recepturę. - To przepis na zwykłe babeczki waniliowe. - No. I co z tego? - To, że przecież możesz zamówić zwykłe babeczki waniliowe. Ashley nigdy się nie połapie, bo niby skąd? Czego nie będzie wiedziała, to jej nie będzie bolało. - Wyglądało to na najsensowniejsze rozwiązanie problemu.

Oczy Lili zabłysły. - Masz rację. Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślałam? Sięgnęła natychmiast po komórkę. - Halo? Rozmawiałam już z panem... Tak. Czy mogę w takim razie zamówić sto babeczek waniliowych z państwa oferty? Chwileczkę, ktoś do mnie dzwoni. A nie, to nic takiego, tylko moja przyjaciółka. Nagra się na pocztę głosową. Tak. Z lukrem. Na następny piątek. Tak, proszę dowieźć. Pod ten sam adres, który wcześniej podawałam. Do widzenia. Schowała komórkę. - Dzięki, Lauren. - Nie ma sprawy. - Nie chcesz żadnego T-shirtu? - zdziwiła się Lili, która tymczasem zdążyła zaopatrzyć się w kilka pastelowych koszulek. Lauren miała już pokręcić głową, ale powstrzymała się. Lili patrzyła na nią, jakby czystym szaleństwem było przepuszczenie takiej okazji. A właśnie teraz życzyła sobie akceptacji ze strony Lili. Postanowiła, że jedną koszulkę sobie kupi. Ale tylko jedną. Jeszcze przez jakiś czas oddawały się rozkoszom zakupów, aż nagle Lili zdała sobie sprawę, że minęło już całe pół godziny, odkąd rozstała się ze swoimi przyjaciółkami. Myślałby kto, że upłynął rok, z takim zapałem Lili zaczęła do nich wydzwaniać i pisać sms-y. Cóż, najwyraźniej

samodzielność nie jest prostą sprawą. Wreszcie Lili postanowiła sprawdzić, czy tamte dwie są jeszcze w sklepie z butami, więc uznała, że muszą natychmiast tam iść, w to samo miejsce, gdzie się rozstały. Lauren chętnie spędziłaby więcej czasu w jej towarzystwie, tylko we dwójkę. Kiedy tamtych dwóch Ashley nie było w pobliżu, Lili nie była nawet w połowie tak wredna. - O, jesteście! - zawołała Lili, wpadłszy do sklepu z obuwiem, a w jej głosie słychać było ulgę. Lauren ujrzała Ashley i A. A. - napomniała samą siebie, że ma pamiętać o ich pseudonimach, skoro teraz wolno jej było się nimi posługiwać. Siedziały na welwetowej kanapie, przed nimi stało kilka otwartych pudełek z butami. - Ojejku, jakie śliczne - zachwyciła się Lili na widok czerwonych botków z lakierowanej skóry, wyraźnie obie sprawiły sobie po parze. - Proszę - rzekła A. A. - To dla ciebie - wręczyła Lili jedno z pudełek. - Spóźnione życzenia urodzinowe. Kupiłam takie same dla Ashley, też na urodziny. No i dla siebie także. -Ale jakie? - Lili czym prędzej otworzyła pudełko. Aż pisnęła na widok tego, co zobaczyła w środku, i siadła obok Ashley na kanapie. Czym prędzej zrzuciła buty, po czym wyjęła identyczną parę czerwonych botków z owijającej je lawendowej tkaniny. Lauren usiadła na samym krańcu kanapy.

- Mogłybyście się posunąć? - poprosiła, ale żadna z nich ani drgnęła. - A. A., jesteś boska! - Lili wręcz piała z zachwytu, gdy zapięła swoje buty na zamek błyskawiczny. - Dafne właśnie też sobie takie kupiła - wtrąciła niedbałym tonem Ashley. - Była tu? - Lili aż zatkało. Ashley skinęła głową. - Tak, pogadałyśmy sobie. Teraz jesteśmy normalnie NPNW- dodała. - Ooo... - jęknęła Lili. - Jak ona wyglądała? Co jeszcze kupiła? One nawet nie zdają sobie sprawy, że tu jestem - pomyślała Lauren, po czym przysunęła się bliżej Liii, żeby zająć nieco więcej miejsca, bowiem na krawędzi kanapy właściwie pół siedziała, a pół kucała. - Może też sobie takie kupię - mruknęła do siebie. - Czy dostanę rozmiar pięć i pół - zwróciła się do sprzedawczyni, pokazując jej botki, a następnie zwróciła się do dziewczyn z Kliki, które już miały na nogach swą obuwniczą zdobycz: - Wiecie już, co włożycie na imprezę? - O rany, nie - odpowiedziała A. A. - Nie planuję z takim wyprzedzeniem. - Wzruszyła ramionami. Tymczasem potańcówka miała się odbyć już w najbliższy piątek. Tyle że dziewczyna taka jak A. A., która zawsze była

piękna, pewnie nigdy nie musiała się zamartwiać tym, jak będzie wyglądać. W przeciwieństwie do Lauren, która nadal nie mogła się oswoić z własnym odbiciem w lustrze i z trudem przychodziło jej uwierzyć, że to ona, a nie ktoś inny. - Pewnie coś z garderoby mojej mamy - dodała A. A. po chwili namysłu i przeczesała palcami grzywkę. - Projektanci wciąż przysyłają jej świetne ciuchy. -Ja też jeszcze nie wiem - wtrąciła Ashley. Lauren zauważyła, że Lili nie odezwała się. Tymczasem powróciła sprzedawczyni. - Przykro mi, ale w rozmiarze pięć i pół już ich nie mamy, te były ostatnie - wskazała ruchem ręki buty Ashley. - Nie szkodzi. Pewnie będę musiała zamówić je sobie w innym sklepie - stwierdziła niedbałym tonem Lauren, próbując nie pokazać po sobie, jak boli ją to, że znów została wyrzucona poza margines. - Lili i ja kupiłyśmy po takim samym T-shircie - podjęła, usiłując w ten sposób zreanimować to ulotne coś, co jeszcze przed chwiląje łączyło. W końcu to tylko jeden T-shirt, a jej tatę stać było na taki wydatek. - E tam, zwyczajny T-shirt, nic specjalnego - odpowiedziała szybko Lili. - Przecież każdy może sobie kupić białą koszulkę, no nie? Lauren jakoś przełknęła i to upokorzenie, wpatrzona we własne buty, które mocno ją uwierały; czuła już, jak ro-

bią jej się pęcherze. Dziewczyny z Kliki nosiły wysokie obcasy z wdziękiem, jakby się w nich urodziły. Ciekawe, czy którakolwiek z nich choć raz cierpiała dla urody? Ustawiły się teraz we trójkę przed wielkim lustrem, chwyciły za ręce i zaczęły wymachiwać nogami, śpiewając „New York, New York". Lili pociągnęła A. A. za kucyk, Ashley zrobiła „diabełka" obu przyjaciółkom, śmiały się i przepychały; patrząc na nie, Lauren całkiem zapomniała o swych planach unicestwienia Kliki. W tej chwili marzyła tylko o tym, by stać się jedną z nich, i pragnęła tego jak niczego na świecie.

24 GWIAZDA W POTRZEBIE Jestem głodna - oświadczyła stanowczo A. A., gdy wszystkie cztery wyszły ze sklepu. Spojrzała na zegarek. Wydawało się, że upłynęły całe godziny odkąd wysiadły z samolotu, no i przecież to wszystko, co zjadły tego dnia, nie liczyło się za prawdziwy posiłek. - Tam jest restauracja, całkiem niezła - zaproponowała nieśmiało Lauren. - No to idziemy - postanowiła A. A., nim Ashley i Lili

zdążyły zaprotestować. Lauren zaprowadziła je do uroczej willi wciśniętej między większe budynki. Podobnie jak przedtem przy sklepie, kłębił się tu cały tłum, przed restaurację wciąż zajeżdżały drogie samochody, po obu stronach wejścia czyhali paparazzi z fleszami i grupki gapiów pragnących na własne oczy ujrzeć kogoś sławnego. Natomiast klientela lokalu w znacznej mierze złożona była z osób kryjących się za szerokimi rondami kapeluszy i okularami słonecznymi, w czapkach nasuniętych na oczy... co niechybnie wskazywało na obecność sław, pragnących zachować incognito. - Patrzcie, jakie ciacha! - szepnęła A. A., spoglądając na wprost niewiarygodnie przystojnych facetów w schludnych błękitnych koszulach zapiętych pod szyję, wyprasowanych spodniach khaki i zawadiackich krawatach w paski. Stali w szeregu przy parkanie pomalowanym na biało. - Czy tu w pobliżu jest jakaś szkoła? - Nie, to parkingowi - wyjaśniła Lauren. - A restauracja nazywa się „Bluszcz". - O, świetnie! - rozpromieniła się A. A. Słyszała o „Bluszczu", jasne, że tak, ale jeszcze nigdy tu nie była, więc od razu ogarnął ją radosny nastrój. Nie tylko z powodu renomy, jakąś cieszyło się to miejsce pośród gwiazd, bowiem słyszała też, że jedzenie w „Bluszczu" jest całkiem niezłe, więc mogła liczyć na coś lepszego niż newage'owe knajpki,

do których zawsze ciągnęła ją matka, kiedy zdarzało im się bywać w Los Angeles. Lauren znów ruszyła prosto do wejścia, nie zwracając uwagi na kolejkę, przy czym nie uszło uwagi A. A., jak wylewnie powitał ją odźwierny. No, no. Ta dziewczyna naprawdę się zmieniła. W zeszłym roku była tak nieśmiała, że nie potrafiła wykrztusić słowa, kiedy nauczyciele wzywali ją do odpowiedzi. A teraz poruszała się pewnym krokiem po zatłoczonej hollywoodzkiej restauracji, jakby była jej właścicielką. Nie mówiąc już o tym, że znała Billy'ego, a kto wie, czyjej kierowca to nie laxjock. Coś jakby historia Kopciuszka albo co. Swoją drogą, chciałabym wiedzieć, gdzie się teraz podziewa Dex - pomyślała A. A. Trochę szkoda, że im nie towarzyszył, ale z drugiej strony może to i lepiej, tylko by się nudził z dziewczynami podczas zakupów. Tymczasem maitre d' poprowadził je do osłonecznionego stolika na frontowym patio, a goście przy sąsiednich stolikach zerkali ciekawie w ich stronę, żeby sprawdzić, kto przyszedł. Nikt specjalny - odpowiedziała w myśli A. A. na niezadane pytanie, chociaż Ashley i Liii nadęły się tak, jakby były wielkimi gwiazdami i zdobywczyniami Oskarów. - Tata zabrał nas tu na lunch, kiedy ostatnio byliśmy w Los Angeles - odezwała się Lauren i otworzyła oprawne w skórę menu. - Polecam sałatkę Cobba, jest fantastyczna.

W następnej chwili pojawił się kelner, zdecydowanie najprzystojniejszy facet, jakiego zdarzyło się widzieć A. A. w ciągu ostatnich kilku minut. - Cztery sałatki Cobba? - spytał. - Niech zgadnę, dressing osobno? Wszystkie cztery tylko skinęły głowami. Wszystkie cztery tak zamurowało na jego widok, że nie były w stanie odezwać się ani słowem. - Słuchajcie, czy to tylko mnie się wydaje, czy rzeczywiście zwykli ludzie w Los Angeles wyglądają o wiele lepiej niż zwykli ludzie na reszcie globu? - spytała Lili. - To prawda, tutaj wszyscy są ładniejsi - zgodziła się z nią Lauren. - Może to kwestia lepszej wody w kranach? - Dokładnie - przytaknęła Ashley. - Tutaj jest nasze miejsce. - Może rzeczywiście powinnyśmy się tu przenieść -stwierdziła A. A. i upiła łyczek mrożonej herbaty. - Choćby ze względu na parkingowych. Rozejrzała się po restauracji; było miło, ciepło, a poza tym, czuła rozkoszny zawrót głowy na myśl, że wokół niej jest tak wielu sławnych i pięknych ludzi. Miała upić kolejny, kiedy poczuła, że ktoś ją kopnął pod stołem. Liii też podskoczyła, wylewając lemoniadę. Oczywiście, Ashley. - Co jest? - stęknęła A. A., była trochę zirytowana, bo naprawdę mocno ją zabolało. Ashley w ogóle przez ca-

ły dzień zachowywała się dziwacznie, nie mówiąc o tym, że nic sobie nie kupiła. Zwykle nic nie mogło jej powstrzymać, a dzisiaj ograniczyła się tylko do jakiegoś śmiesznego plastikowego kubka. Swoją drogą fajny miałam pomysł, żeby kupić Ashley i Lili te buty pomyślała. Jej matka nigdy nie zawracała sobie głowy rachunkami - przesyłała je tylko sekretarce swojego byłego męża. Wydatki A. A. na ciuchy pokrywane więc były ze środków przeznaczonych na utrzymanie dziecka. Spojrzała w stronę, gdzie patrzyła Ashley i ujrzała idącego ku nim szczupłego faceta o jasnej cerze i blond włosach. Tylko gwiazdor sławny jak Rake Parkins mógł sobie pozwolić na taką ekstrawagancję: T-shirt z napisem „Jeszcze jeden bogaty chłopak" do jeansów, które były do tego stopnia podarte i obszarpane, że strzępy materiału wlokły się po ziemi. Facet był tak oszałamiająco i dziko przystojny, że aż do przesady. Lili otwarła szeroko oczy, A. A. zachichotała, zasłaniając twarz szklanką. Rake zatrzymał się dokładnie przy ich stoliku i ku niebotycznemu zdumieniu A. A., powiedział Lauren „cześć". Lauren przedstawiła mu po kolei swoje koleżanki, ale wszystkie zdębiały do tego stopnia, że nawet Ashley zapomniała języka w gębie i zdołała tylko wykrztusić stłumione „dzień dobry".

- Skąd. Znasz. Rake'a. Parkinsa? - zażądała wyjaśnień Ashley, gdy Rake sobie poszedł. - Mój tato finansuje jego nowy film. Rake odwiedził nas kilka razy tego lata. Jest strasznie miły i ma ze swoją narzeczoną prześlicznego dzieciaka - odparła Lauren i jak gdyby nigdy nic sięgnęła do koszyka po bułeczkę, którą obficie posmarowała masłem. Zachowywała się tak, jakby przez całe życie obracała się pośród gwiazd filmowych. Po chwili zachichotała, a wtedy A. A. po raz pierwszy doszła do wniosku, że naprawdę ją lubi. - Wiecie, kiedy spotkałam go pierwszy raz, o mało się nie zsikałam w gacie - wyznała Lauren. - Ale po kilku dniach, kiedy mieszkał u nas w domu, zdałam sobie sprawę, że to przecież zwykły, normalny facet. Jest strasznie nieporządny. Wszędzie zostawiał mokre ręczniki i kubki po kawie, uważając, że to zupełnie naturalne, że ktoś po nim sprząta. - O rany, chętnie bym sprzątnęła dla siebie mokry ręcznik Rake'a - stwierdziła Ashley. -Ja też - powiedziała Lili. A. A. przyszło na myśl, że Lili powinna nazywać się ,ja też" zamiast Lili. Kelner, który był o wiele za przystojny, żeby być po prostu kelnerem, pojawił się z sałatkami. Dziewczyny rzuciły się najedzenie, tylko Ashley oglądała każdy liść sałaty ze wszystkich stron i badała okruchy niebieskiego sera tak

metodycznie, jakby analizowała mikroślady pozostawione przez przestępcę na miejscu zbrodni. - Coś jest nie tak z twoją sałatką? - spytała Lauren, wyraźnie zatroskana. - Nie - ucięła Ashley i rzuciła A. A. znaczące spojrzenie. - Nie przejmuj się, Ashley zawsze tak się zachowuje -wyjaśniła A. A., tymczasem Ashley odkaszlnęła i przywołała kelnera. Tylko A. A. słyszała zadane szeptem pytanie. - Nie, proszę pani. - Kelner stanowczo pokręcił głową. -Jest pan pewien? - spytała na wszelki wypadek Ashley. - Tak, proszę pani. Ashley popatrzyła na niego, a potem na sałatkę, bardzo podejrzliwie - i zdecydowała się ją zjeść dopiero po dłuższej chwili. A. A. miała spytać Lauren, czy w jej domu zatrzymywały się też jakieś inne gwiazdy filmowe, ale przeszkodził jej dzwonek telefonu Lili. - O, cześć, Tommy - odezwała się Liii tonem rzeczowym i profesjonalnym. Pokazała dziewczynom kciuk uniesiony do góry na znak, że hurra, udało się. - Tak. W piątek po południu. Tylko nie zapomnij, dobrze? Piątek. Piąty dzień tygodnia. Adres dałam ci wczoraj. Tylko mi nie mów, że już go zgubiłeś. No dobra, podaję jeszcze raz. - Didżej Tommy? - upewniła się A. A., kiedy Lili zakończyła rozmowę.

- Didżej Tommy? Kto to taki? - spytała głupio Lauren. - Nikt specjalny, tylko najlepszy didżej w mieście -oświeciła ją Ashley. - Owszem, tylko że na nim wcale nie można polegać. Kumpel mojego brata chciał go sprowadzić na swoją bar micwę, ale facet pokazał się tak późno, że właściwie było już po imprezie - przypomniała im A. A. - Lil, postaraj się, żeby był punktualnie - zażądała Ashley. - Spoko, wszystko pod kontrolą. Powiedziałam mu, że impreza zaczyna się o drugiej. A. A. wiedziała, że Lili dopnie wszystko na ostatni guzik. Dla tej dziewczyny i jej blackberry nie istniały przeszkody nie do przebycia. Pewnie za pomocą tego urządzenia dałaby radę zorganizować przewrót pałacowy w jakimś małym kraiku. Uporały się z sałatkami i przeszły do deseru (jeden placek z owocami, cztery łyżeczki), gdy nagle do ich stolika podbiegła znajoma postać. - Przepraszam, dziewczyny, mam nadzieję, że nie przeszkadzam - wydyszała spanikowana Daphne Shepard. - Ale przy drzwiach jest pełno fotografów, a ja nie chcę, żeby zobaczyli mnie z nim? Pomachała Rake'owi Parkinsowi siedzącemu po drugiej stronie patio. - Czy mogłybyśmy wyjść z restauracji razem? Czy mogłybyśmy?

Po pierwsze: a więc Rake spotyka się teraz z Daphne Shepard? Co się stało z tamtą modelką, która była jego dziewczyną i ich dzieckiem? Ważna, poufna informacja! Po drugie, mają udawać, że są z tej samej paczki? A czy można wyobrazić sobie coś wspanialszego? To było znacznie lepsze niż historie wyczytane w „US Weekly". Znalazły się w samym środku wydarzeń. - Mój kierowca ugrzązł w korku - zwierzyła się Daphne - a powiedziałam Rake'owi, że spotkamy się w Mondrian za pięć minut. Nie chciałabym sprawiać kłopotu, ale... - Żaden kłopot. Mamy samochód - zapewniła ją Lauren. - Słuchaj, może powiedz Dexowi, żeby podjechał pod samą restaurację i żeby miał włączony silnik, kiedy będziemy wychodzić? - A. A. miała już gotowy plan. - Potem podrzucimy Daphne do hotelu. Właśnie w taki sposób jej mama wymknęła się hienom z brukowców, kiedy wyszło na jaw, że udała się do kliniki plastycznej na liposukcję. To od niej wiedziała, jak uciec przed nachalnymi fotografami. Trzeba iść z opuszczoną głową i nigdy nie spoglądać prosto w obiektywy. Rzuciła okiem na Lauren. - Gdzie jest Dex? - Czeka w samochodzie po drugiej stronie ulicy. Chyba nie myślisz, że oddałby ukochaną brykę w ręce parkingowego? Już po niego dzwonię.

Po kilku minutach Daphne opuściła restaurację w eskorcie czterech dziewcząt. Rozbłysły flesze, a gwiazda ze swą świtą skierowała się pospiesznie do cadillaca, w którym Dex postawił tymczasem dach, by osłonić ją przed natrętnymi spojrzeniami. A. A. upewniła się, że wszyscy wsiedli, zatrzasnęła za sobą drzwiczki i krzyknęła: -Jedź, jedź, jedź! - krzyknęła do Dexa, który puścił do niej oko, nim dodał gazu. A. A. uśmiechnęła się do Daphne, która już rozmawiała przez komórkę ze swoim nowym chłopakiem, o którym nie wiedział jeszcze nikt. Coś wspaniałego, a więc to prawda, że w Hollywood gwiazdy spadają z nieba. W tym wypadku nawet prosto do talerza.

25 KIEDY JEST IMPREZA Z NOCLEGIEM, KTO BY MYŚLAŁ O SPANIU? Gdy wrócili do San Francisco, ściemniło się już, Lili była wykończona, tylko że było to przyjemne zmęczenie, takie jakie się odczuwa po długim udanym dniu spędzonym z przyjaciółkami na wydawaniu masy pieniędzy, objadaniu się pysznościami, których jeść nie powinna, w dodatku z błogą świadomością, że zrobiłoby się dokładnie to samo przy najbliższej nadarzającej się okazji. Wszystkie cztery w samolocie wyglądały jak zombi, kiedy

jednak przybyły do siedziby państwa Page opodal przystani jachtowej, Lili poczuła, że odzyskuje energię. Lili uwielbiała przyjęcia z noclegiem, zwłaszcza że rodzice nigdy nie pozwalali jej takowych u siebie urządzać. Obawiali się, że jej przyjaciółki będą zachowywać się zbyt głośno i nie dadzą spać bliźniaczkom. Czasem zostawały na noc u A. A.; podglądały wtedy jej brata i jego kolegów oraz zamawiały przez całą noc różne łakocie z hotelowego bufetu, ale najczęściej spędzały noc u Ashley, bo przecież zawsze u niej nocowały, no nie? Nawet na swoje dwunaste urodziny Lili musiała urządzić przyjęcie u Ashley, nie u siebie, bowiem Ashley chciała zrobić jej niespodziankę, wręczając „specjalny" prezent przed imprezą. Prezentem okazało się oprawione w ramki zdjęcie Ashley. Lili trzymała je w szufladzie komódki w swojej łazience, obok toalety. No tak, ale może rzeczywiście dobrze się stało. Co to by była za zabawa, skoro mogłyby oglądać jedynie publiczną telewizję i używać komputera tylko w kuchni? Poszły za Lauren do jej sypialni, jak się okazało - dwupoziomowej. Na górze, na antresoli znajdował się obszar przeznaczony do snu i zabawy, z półkami pełnymi książek, mnóstwem zabawek i kącikiem komputerowym; ponadto stały tam dwa piętrowe łóżka, z których każde miało wmontowany w stopach płaski telewizor LCD. Na dole Lili ujrza-

ła królewskie łoże, toaletkę z lustrem otoczonym lampami i pokrytym pluszem siedziskiem oraz lustrzane szafy ciągnące się wzdłuż całej ściany. Wszystko to było luksusowe i ekstrawaganckie, ale nie oczekiwała niczego skromniejszego po tym, jak dane jej było podziwiać jumbo-jeta państwa Page. - Możecie tu zostawić rzeczy - poinformowała je Lauren, pokazując pustą szafę. Przebiorę się w piżamę - dodała i zniknęła w łazience. Lili nie mogła pojąć, czemu Lauren nie chce przebrać się w sypialni, tak jak one. Wszystkie trzy wskoczyły w identyczne piżamy: różowiutkie bezrękawniki ozdobione z przodu napisem „Klika" i bawełniane spodnie do połowy łydek -pasiaste, od Limited Too, czyli z jej ulubionego sklepu w jej ulubionej galerii handlowej. Jasne, że Robertson Boulevard to coś wspaniałego i tak dalej, ale tutejsza Galleria wcale nie była gorsza. I nie trzeba było do niej lecieć prywatnym odrzutowcem. Lauren wyłoniła się z łazienki, mając na sobie wyciągnięty stary T-shirt i spłowiałe spodnie od dresu. Na widok ich odjazdowych piżam opadła jej szczęka. Lili aż trochę zrobiło się jej żal. Czy ta dziewczyna nie zdaje sobie sprawy, że styl obowiązuje zawsze i wszędzie, w dzień i w nocy? Tak czy inaczej, pod względem stroju nocnego Lauren dała haniebną plamę.

- Chcecie pograć wjakąś grę planszową? - spytała Lauren. -Jasne. Masz Scruples? zaproponowała A. A. - Albo What If? - zasugerowała Liii. - Nie, zagrajmy w Seven Deadly Sins - postanowiła Ashley. Spoglądały wyczekująco na Lauren, ale ona tylko stała jak słup w tych swoich workowatych spodniach, bardzo zmieszana. - Nie mam żadnej z tych gier - wyznała. Otworzyła szafkę i wyciągnęła z niej pudełka: Monopoly, Sorry, Clue, Cranium i Trivial Pursuit. Wszystkie były nowe, jeszcze zafoliowane. Lili odgadła, że mama Lauren kupiła je wszystkie specjalnie na okazję pierwszego urządzanego przez córeczkę przyjęcia z noclegiem. Ashley zmarszczyła nos, co było groźnym znakiem. - Nie, dziękuję - odparła uprzejmie, choć widać było gołym okiem, że jej zdaniem Lauren musiała chyba na głowę upaść, jeżeli wyobrażała sobie, że zechcą grać w którąś z tych gier. - To może przyrządzimy sobie deser z lodami? - Lauren sprawiała wrażenie zdesperowanej. - Albo mogłybyśmy rozpalić ognisko w ogrodzie. A. A. ziewnęła rozdzierająco, nie zasłaniając ust. - Spać mi się chce - stwierdziła i wyciągnęła się jak długa na jedwabnej kołdrze zakrywającej łóżko Lauren.

- Nie bądź durna, jeszcze nie jest tak późno - skarciła ją Ashley i usiadła obok, żeby szturchnąć A. A. po przyjacielsku. - Nie ma jeszcze nawet północy. - To może będziemy sobie po kolei robić mejkapy? -zaproponowała Lauren, której wyraźnie zaczynało już brakować pomysłów. - Mam cała masę nowości z Sephory. -Wywlekła walizę pełną kosmetyków i wysypała je wszystkie na kołdrę. - Mogę sobie wziąć? - spytała Ashley, pochwyciwszy błyszczyk Chanel. Wsadziła go sobie do kieszeni, nie czekając na odpowiedź. Zabawa w malowanie się... Zupełnie jak w szóstej klasie. Biedna Lauren - pomyślała Lili. Po prostu absolutnie nie miała pojęcia, jak urządzić domową imprezkę z noclegiem. A przecież to takie łatwe. -Wiecie, co mogłybyśmy zrobić - odezwała się na głos, uznawszy, że już czas najwyższy, żeby ktoś uratował ten wieczór, jako że Ashley sprawiała wrażenie zadowolonej z tego, że Lauren wije się i wyłazi ze skóry, natomiast A. A. po prostu zamykały się oczy... Wyciągnęła książkę telefoniczną Gregory Hall, którą przechowywała w torebce. A. A. gwizdnęła ją w zeszłym roku z pokoju swojego brata i odtąd strzegły jej na zmianę. Okładka była podarta i spłowiała, na niektórych stronach widać było plamy po herbacie i sokach.

- Co to jest? - zainteresowała się Lauren, usiłując upchać gry z powrotem do szafki, przy czym spadło na jej głowę kilka pluszaków. - Zaraz zobaczysz - odpowiedziała Lili. Następnie usiadła na łóżku obok Ashley i zaczęła przerzucać strony. Trąciła Ashley łokciem. - Może zaczniemy od... - urwała w pół zdania, bo wiedziała, że Ashley odgadnie, co ma na myśli. Uzgodniły już wszystko przedtem, kiedy Lauren była w łazience. Ashley zerknęła na Lauren i uniosła brwi. -No. - Z czyjego telefonu? - spytała A. A., przecierając oczy. Teraz, kiedy zaczęło się dziać coś ciekawego, rozbudziła się trochę. Uniosła się na łokciach. - Dawaj - rozkazała Ashley, wyrywając książeczkę z rąk Liii. Jak zwykle, to ona musiała wszystkim kierować. -Gdzie jest twój telefon? - zwróciła się do Lauren. Zdezorientowana gospodyni rozejrzała się nerwowo po pokoju, a następnie podała jej bezprzewodową słuchawkę. Teraz wszystkie cztery siadły obok siebie, a Ashley dalej kartkowała spis numerów. - Myślisz, że będzie w domu? - spytała Lili, nerwowo owijając kosmyk włosów wokół palca. To była jej ulubiona zabawa podczas imprez z noclegiem, ale zarazem najbardziej stresująca. Na myśl o tym, co miało stać się

za chwilę, czuła, jak coś ściskają w żołądku. Co prawda, to nie na nią tym razem wypadło, ale bała się za Lauren. Coś okropnego, dowiedzieć się dokładnie, na ile ktoś człowieka wycenia. - Miejmy nadzieję - odrzekła Ashley, przerzucając strony na literę R. Ramsey, Reading, Reckler - aż znalazła to, czego szukały. - O co chodzi? - dopytywała się Lauren, próbując zajrzeć Ashley przez ramię. - Powiemy jej? - rzuciła niedbale Ashley. - Co macie mi powiedzieć? - Powiedz - ponagliła koleżankę Lili. Mogłaby już przestać się znęcać nad tą nieszczęsną. A poza tym, trzeba było działać szybko, zanim nie zrobi się za późno. Ashley położyła otwartą książeczkę na kolanach Lauren. Otwartą na stronie, na której widniało zdjęcie Billy'ego Reddy'ego. Wyglądał na nim bosko, z burzą zmierzwionych włosów... A obok widniał adres i numer telefonu. - I co mam z tym zrobić? - Lauren wciąż nie wiedziała, o co chodzi. - Mówiłaś, że Billy Reddy jest twoim przyjacielem, no nie? - zaczęła Ashley. - Ciągle powtarzasz, że tak dobrze się znacie. - I co? - spytała Lauren słabym głosem. Pobladła jak ściana. Lili odniosła nieodparte wrażenie, że znajomość

z Billym, którą Lauren się chełpiła, nie była bynajmniej tak bliska, jak dziewczyna starała się dać do zrozumienia. - No, dobrze. W takim razie, skoro znacie się doskonale, to chyba nie będzie miał nic przeciwko temu, żeby cię wypunktować. -Wypunktować? Co to znaczy? - Lauren wciąż nie wiedziała, tymczasem A. A. wystukała już numer na telefonie. - Łączy! - szepnęła Lili, tak podekscytowana, że aż ją mdliło. - Zaraz się dowiesz - Ashley podała Lauren telefon. -Posłuchaj, kiedy odbierze, musisz powiedzieć...

26 ZADZWONIĆ DO CHŁOPAKA: DZIESIĘĆ CENTÓW ZA MINUTĘ. SATYSFAKCJA, GDY ODBIERZE: BEZCENNA Halo? - odezwał się głęboki głos. - Hej, czy to Billy? - spytała Lauren, starając się mówić tonem lekkim i beztroskim - na tyle, na ile mogła się zdobyć. -Yhm. - Cześć, mówi Lauren. Ja... - urwała na chwilę. Czy one naprawdę spodziewają się, że to zrobię? Spojrzała na ich twarze. O tak, jak najbardziej. Wszystkie dziewczyny

z Kliki wsłuchiwały się chciwie w każde jej słowo. No dobra, a jeżeli on nie ma pojęcia, z kim rozmawia? Może lepiej mu przypomnieć? - Chciałabym przyprowadzić kilka przyjaciółek na ten mecz, w którym grasz - rzekła pospiesznie, mając nadzieję, iż pobudzi w ten sposób jego pamięć. - Dex mówił, że to ostatni w eliminacjach. - A, tak. Cześć, Lauren. Miło cię słyszeć. Chcesz mi przekazać coś od Dexa? - Billy chyba spał, ale zaczynał już się budzić. - Spytaj go! Natychmiast! - zawołała Ashley donośnym szeptem, tymczasem Lili i A. A. sprawiały wrażenie, że zaraz dostaną jakiegoś ataku z podniecenia. Lauren poczuła, że głos uwiązł jej w gardle. No tak, musi robić, czego od niej chcą, o ile ma zamiar uratować to przyjęcie. Jak dotąd ani jej pomysły, ani pomysły mamy nie spotkały się ze szczególnym entuzjazmem - oględnie mówiąc. Miała nadzieję, że Trudy nie zdąży zauważyć folii na grach, zanim ona, Lauren, ją zedrze. Jeśli chce, żeby te dziewczyny ją polubiły - a po dniu spędzonym w ich towarzystwie naprawdę tego chciała, chociaż co do dalekosiężnych planów pod ich względem, to... Zaraz, jakie to były plany? Zacisnęła dłoń na słuchawce. - Nie... Nie, nie chodzi o Dexa. Halo, Billy? -Jestem - odpowiedział Billy. - Czy zgodzisz się mnie wypunktować? - spytała, czu-

jąc, że za chwilę zrobi jej się słabo. Nie miała pojęcia, o co go prosi, toteż spodziewała się, że po prostu spławi ją i się rozłączy. Jednak ku jej wielkiemu zdumieniu, jęknął tylko: - No, nie. Teraz ty. - Przepraszam - powiedziała, oszołomiona, bo nie tylko nie przerwał rozmowy, ale też najwyraźniej wiedział, o czym mowa. - To nie był mój pomysł, uwierz. Dostrzegła, że twarz Ashley wydłuża się, toteż poczuła się nieco pewniej. - Nie... Nie ma sprawy. Zgadzam się. Nie chcę, żebyś zarobiła karę. Co mam wypunktować? - Co masz wypunktować? - powtórzyła Lauren, patrząc bezradnie na dziewczyny. - Daj go na głośnik! - poleciła Ashley. Z tego, jak wszystkie trzy ożywiły się nagle, widać było wyraźnie, że one także nie spodziewały się, by Billy zechciał wziąć udział w grze. Dawaj, chcemy to usłyszeć! Jednak Lauren odpędziła je ruchem ręki, nie zamierzając póki co dzielić się z nimi Billym. - Co mam robić? - spytała bezgłośnie. Lili podsunęła jej kartkę z listą pytań, a A. A. wcisnęła do ręki długopis. Spojrzała i zaczęła czytać. -No... Włosy?

- Dziewięć - odpowiedział. Zapisała na kartce dziewiątkę i odnotowała, co maluje się na twarzach dziewczyn. Zwłaszcza Ashley sprawiała wrażenie, jakby ktoś trafił ją w samo serce. - Uśmiech? - spytała; wreszcie pojęła, na czym polega to „wypunktowanie" - był to rodzaj konkursu piękności. Chodziło o to, że dziewczyna dzwoni do chłopaka, a ten w skali od jednego do dziesięciu oceniają pod różnymi względami. Zabawa totalnie pogięta i kompletnie wspaniała. W każdym razie Billy najwyraźniej traktował rzecz poważnie. Słychać było, że za każdym razem zastanawia się i rozważa odpowiedź. Dokonuje rzeczowej oceny osoby Lauren. Stara się stwierdzić, na ile jest atrakcyjna w każdej kategorii, wyrażając to stosowną notą. Jej matka zawsze powtarzała, że konkursy piękności to wołający o pomstę do nieba przykład wstrętnego męskiego szowinizmu, a prawdziwe piękno kryje się w duszy - ale jej mama nie znała Kliki. - Uśmiech, powiadasz? Chyba też muszę ci dać dziewięć - orzekł Billy. Gdy zapisała „9" za uśmiech, Liii potrząsnęła nią tak gwałtownie (co miało być zapewne formą gratulacji), że Lauren omal nie upuściła telefonu. Stopniowo nabierała pewności siebie, zbliżając się do końca listy, na której nie zabrakło kwestii takich jak „oso-

bowość", „strój" i „inteligencja". Jak dotąd zyskała całkiem niezłą średnią. - I ostatnie: ciało? Po tamtej stronie przez moment panowała cisza, a następnie padła ocena: - Sześć. Czyli nie najlepiej. -Aha. - W tej kategorii zebrała najmniej punktów. Ale i tak poszło całkiem znośnie, nie miała co się dąsać. - Dobra, to chyba wszystko. Wielkie dzięki, Billy. Trzymam za ciebie kciuki na najbliższym meczu. - Rozłączyła się; dłonie miała mokre od potu. - Nie wierzę! Billy Reddy cię wypunktował! - zawołała A. A., wyrwawszy kartkę z rąk Lauren. - Ale z ciebie szczęściara! - stwierdziła Lili, cała czerwona na policzkach. - Żadna z nas nie została jeszcze przez niego wypunktowana. - Pewnie dlatego, że facet nawet nie wie o naszym istnieniu - zauważyła trzeźwo A. A. - Zamknij się, A. A. - parsknęła Ashley. Odebrała jej kartkę i zabrała się do wyliczeń, marszcząc w skupieniu czoło. Nic dziwnego - pomyślała Lauren - z matmy Ashley była najgorsza. - Ma średnią osiemdziesiąt osiem, nie siedemdziesiąt osiem - poprawiła przyjaciółkę A. A., zaglądając jej przez

ramię i sprawdzając rachunek. - Całkiem w porządku, jak na pierwsze wypunktowanie. - No tak, ale za ciało dał mi tylko szóstkę - skrzywiła się Lauren. - Pewnie dlatego, że jestem całkiem płaska, no nie? - Odchyliła kołnierz koszulki i spojrzała krytycznie pod spód. Niestety, w ciągu ostatnich pięciu minut nic tam nie wyrosło. Matka kazała jej nosić sportowy biustonosz, ale po co, rośnie od tego biust, czy jak? - Słuchajcie, czy chłopaki naprawdę wolą dziewczyny z dużymi cyckami? - spytała Lili, która pod tym względem była równie upośledzona. — Moje siostry mówią, że wielkie cycki przeszkadzają i że płaskie laski mają lepiej. - Powtarzaj to sobie, Lili, powtarzaj. Może w końcu uwierzysz - zakpiła Ashley i rzuciła w nią poduszką. - Dobra, to co mam teraz zrobić? - spytała Lauren, która wreszcie poczuła się swobodniej w ich towarzystwie. A więc zaliczyła pierwsze wypunktowanie, chociaż jeszcze przed chwilą nie miała pojęcia, co to takiego. W dodatku dokonał tego nie kto inny, a Billy Reddy we własnej osobie! Później będzie musiała przypomnieć sobie każdą chwilę tej rozmowy, by móc na nowo się nią delektować. - Teraz oddaj telefon którejś z nas, żeby zadzwoniła do wybranego przez ciebie chłopaka wyjaśniła Lili. Trzepnęła kilka razy poduszkę, którą oberwała od Ashley i wetknęła ją sobie pod głowę.

- Której z was mam go oddać? - Której chcesz - rzuciła zniecierpliwiona już Ashley. - Daj go A. A. - zaproponowała Lili. Lauren posłusznie przekazała słuchawkę A. A., która wyprostowała się, wzięła kartkę, ołówek, przybrała rzeczowy wyraz twarzy i spytała wesoło: - Kto ma być szczęśliwą ofiarą nękania po nocy? - spytała. - Tri Fitzpatrick - podsunęła Ashley, trącając Lauren w bok. - Niech będzie. Tri Fitzpatrick. - Lauren nie miała żadnego pomysłu, więc skorzystała z podpowiedzi Ashley. Tymczasem A. A. zrobiła się różowa jak jej bezrękawnik. - Nie mogę prosić Tri o wypunktowanie! To mój kumpel! - Była bliska paniki. - No i właśnie dlatego możesz go poprosić o wypunktowanie - stwierdziła spokojnie Ashley. - Nie chciałabyś wiedzieć, co tak naprawdę o tobie myśli? - Nie! - A. A. potrząsnęła gwałtownie głową. - Szkoda - oznajmiła Ashley - bo i tak musisz to zrobić. Wiesz, co będzie, jeżeli się poddasz. - Obdarzyłają tym złowieszczym uśmieszkiem Ashley Spencer, który Lauren tak często widywała w przeszłości. - Powtarzam ci ostatni raz, Ashley, że nie przebiegnę na golasa przez boisko Gregory Hall, nawet jeżeli się poddam. Nie ma mowy i już - obruszyła się A. A.

Melissa de la Cruz -Jak sobie chcesz. Frajerka - rzuciła wzgardliwie Ashley i zakreśliła palcem kółko na czole, co miało oznaczać jeszcze jedną obelgę: „wariatka". - Daj spokój, Ashley. Billyjest kumplem Lauren i ją wypunktował - zauważyła Lili. Wyluzuj, będzie fajnie. Tri wypunktował nas obie, tylko ciebie nie. Sama wiesz. - Przecież nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz - wtrąciła Lauren. Czuła się paskudnie, bo oto mimo woli dała się wmanewrować w kolejną manipulację Ashley. A. A. westchnęła. - Nie, zadzwonię - oznajmiła ponurym głosem, sięgnęła po telefon i wystukała numer. Idiotyczna gra. - Ale jakże wciągająca. - Lili wypowiedziała się tonem mędrca. - Może przy odrobinie szczęścia nie będzie go w domu - wyraziła nadzieję A. A. i spojrzała na zegarek, gdy rozległ się pierwszy sygnał. Lauren, ze względu na A. A., też by sobie tego życzyła. Nie znała Tri. Wiedziała tylko tyle, że był on jednym z cieszących się popularnością chłopaków z siódmej klasy i zawsze zadawał się z Kliką. Był naprawdę przystojny, tylko strasznie niski. - Daj go na głośnik - rozkazała Ashley, toteż A. A., choć niechętnie, nacisnęła odpowiedni guzik, po czym położyła telefon pomiędzy nimi.

- Pizzeria - rozległ się młodzieńczy głos. - Ha, ha - odpowiedziała A. A., pochyliła się i zaczęła mówić głośniej, żeby lepiej ją słyszał. - Wiem, że to ty, Trzeci. - Cześć, A razy dwa. Co jest? O co chodzi? Włączyłaś głośnik? A. A. westchnęła i spojrzała na przyjaciółki. - Muszę? - spytała bezgłośnie. Ashley i Lili skwapliwie pokiwały głowami, a Lauren wzruszyła ramionami. Miała poczucie winy, bowiem niechcący zmusiła A. A. do zrobienia czegoś, na co tamta wyraźnie nie miała ochoty. - Tri, zgodzisz się mnie wypunktować?

27 JAK TO W KOŃCU BYŁO Z HARRYM I SALLY? Po tamtej stronie zapanowało milczenie, słychać było tylko odgłosy gry na konsoli (a czegóż by innego?) - terkotanie broni automatycznej i rozdzierające wrzaski unicestwianych zombiaków. Po chwili Tri odezwał się znowu, wyraźnie zmieszany: - Ze co? Ja... mam ciebie wypunktować? - Tak, ty. Mnie - potwierdziła A. A. - Zrób to dla mnie, dobrze?

- No, dobrze - zgodził się Tri, ale nadal jego głos brzmiał niepewnie. - Wal. A. A. zerknęła na listę. Może lepiej zacząć od czegoś łatwego. - Osobowość? - spytała. - Czyja wiem... - odpowiedział Tri. - Zgodziłeś się, Tri - wtrąciła się Ashley, odsuwając łokciem A. A. na bok. - Znasz zasady. - Kto mówi? - spytał ostrym tonem Tri. - Kto tam jeszcze jest? - No, ja, Ash, Lil, Lauren - wyliczyła A. A. - Jak zwykle. -Aha. Osobowość. No... daję ci dziesięć - powiedział niespodziewanie Tri. A. A. zauważyła, jak Ashley unosi brwi ze zdziwienia, ale w końcu dziesięć za osobowość to nie taka znów niespodzianka, bądź co bądź ona i Tri byli przyjaciółmi od dzieciństwa. Pewnie, że pozytywnie oceniał jej osobowość. Dobrze, jedziemy dalej. - Włosy? - rzuciła kolejne pytanie. Rany, przecież to zupełny idiotyzm, żeby pytać Tri - faceta, który kiedyś pokazał jej, wjaki sposób wsadzić sobie makaron do nosa, żeby wyszedł ustami - no więc co za kretyństwo, żeby pytać go, co myśli ojej włosach? Czy on w ogóle cokolwiek o nich myśli? Niespokojnym ruchem pociągnęła za oba kucyki.

- Aha. No tak. Włosy. Czyja wiem. A. A. pragnęła już tylko, żeby podał jakąkolwiek liczbę, wszystko jedno jaką, byle tylko prędzej z tym skończyć. Przecież nie musiał brać tego tak na poważnie - tylko ze... No właśnie. Grę w punktowanie wszyscy traktowali ze śmiertelną powagą. Właśnie na tym polegał jej sens i - hm, urok? To tak, jakby zaglądało się na krótką chwilę do mózgu chłopaka. Jakimś sposobem zdołały przekonać chłopców, że właśnie tak, a nie inaczej ma się to odbywać. A. A. była pewna, że Ashley wymyśliła tę grę po to, żeby mogła przechwalać się przed wszystkimi, jak to cała Gregory Hall się w niej kocha. I rzeczywiście, Ashley wiodła prym w punktacji. -Włosy... - powtórzył Tri. Mlasnął językiem. - Dziesięć. Czy on mówił poważnie? A. A. zapisała „10" i kopnęła Liii w kostkę za to, że się głupio śmiała. Liii i Ashley od wieków dokuczałyjej z powodu Tri, przez co teraz było jej jeszcze trudniej. Ostatecznie Tri wypunktował ją maksymalnie, to znaczy że otrzymała najwyższe noty w historii: całe sto punktów. Nawet Ashley nie zdobyła tylu od Jonathana Tessima, ósmoklasisty z Gregory Hall, który szalał za nią do tego stopnia, że wysyłał jej codziennie ckliwe teksty na mesendżera, aż w końcu musiała zmienić nick.

A. A. nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. Była pewna, że zrobił to szczerze, bo Ashley i Liii poddały się jego ocenie w zeszłym roku i wtedy Ashley oberwała się czwórka za osobowość, za to Lili otrzymała dziesiątkę za inteligencję - to właśnie był dowód na jego szczerość, ponieważ doskonale wiedziała, że Tri uważa Ashley za koszmarną jędzę i jednocześnie jest zdania, że Lili jest naprawdę bystra. - O rany. Równe sto. Nie wiem, czy to można zaliczyć. Nikt nie może być w stu procentach doskonały - zażartowała Lili. - Chyba nieźle się w tobie buja. - Przecież to mój kumpel - odparła z naciskiem A. A. Gdyby ona miała wypunktować Tri, prawdopodobnie uzyskałby taki sam wynik, chociaż nigdy nie będzie miała na to szans, bowiem dziewczyny nie punktowały chłopaków, odbywało się to tylko w jedną stronę. Chociaż gdyby miała być całkiem szczera, musiałaby mu odjąć kilka punktów za wzrost. - Daj spokój, dziewczyny nie mogą się przyjaźnić z chłopakami, wszyscy o tym wiedzą oświadczyła Ashley. Kiedyś zmusiła je do obejrzenia jakiegoś strasznie starego filmu, za którym przepadała jej mama, i od tej pory rzucała cytatami z niego, jakby to była jakaś wyrocznia czy podręcznik randkowania. Bez sensu, przecież ten film powstał w jakichś mrokach średniowiecza albo jeszcze dawniej.

- Ashley, nie gadaj głupot - powiedziała A. A., ale wciąż w jej uszach brzmiał niski głos Tri. Właśnie, kiedy jego głos stał się tak niski? Dlaczego nigdy wcześniej tego nie zauważyła? Może dlatego zwróciła na to uwagę, że podczas tej rozmowy był trochę zmieniony i wzmocniony przez głośnik telefonu. Zastanawiała się, czy Ashley przypadkiem jednak nie ma racji. Czy ona, A. A., podoba się Tri? Czy chciałby, żeby stali się czymś więcej niż tylko przyjaciółmi? Przypomniała sobie, jak to było, kiedy ostatni raz się z nim widziała. Był w zeszłym tygodniu u nich i obejrzeli razem wszystkie filmy z cyklu Gwiazda bojowa Galaktyka. Potem jak zwykle przegrał z nią sromotnie na Wii, nim poszedł do domu. Zachowywał się dokładnie tak samo jak zawsze. Z pewnością nie sprawiał wrażenia zakochanego w niej, nic z tych rzeczy. Bez żartów. Potem zastanowiła się, jak zachowałby się laxjock, gdyby powiedziała mu o Tri. Czy byłby zazdrosny? Nie, chyba był za fajny i zbyt wyluzowany, żeby być zazdrosnym. A poza tym, Tri to po prostu jej przyjaciel z dzieciństwa. Laxjock był starszy, mądrzejszy, atrakcyjniejszy. Przypomniał jej się Dex. A. A. podciągnęła nogi i oparła podbródek o kolana, zwijając się w kłębek. Siedząca obok niej Lili poddawała się tymczasem wypunktowaniu przez jakiegoś faceta z St. Aloy-

sius. Ashley postanowiła wypróbować swój nowy błyszczyk Chanel, a Lauren rozdawała kubki gorącej czekolady, którą gosposia przyniosła do pokoju. Upiła łyk ciemnego, gęstego napoju. Zrobiony był tak, jak A. A. lubiła - nie za słodki, tylko z odrobiną bitej śmietany, bez żadnych dodatkowych udziwnień. Kiedy spotykali się u niej, czekoladę zawsze przygotowywał Tri, bo A. A. obdarzona była niezwykłym talentem do jej przypalania. W ogóle gotowanie nie było jej najmocniejszą stroną. A on zawsze pamiętał o bitej śmietanie. A. A. wyobraziła sobie ich dwoje jako parę, trzymających się za ręce i idących Union Street; albo jak Tri czeka na nią przed szkołą panny Gamble, a potem idą oboje na kawę. Jak Tri ją całuje. Jego urodziwa twarz pochylająca się ku niej, on zamyka oczy - a miał najdłuższe i najciemniejsze rzęsy, jakie kiedykolwiek widziała u chłopaka, zauważyła to kiedyś, kiedy usnął na kanapie podczas oglądania telewizji - a potem ich wargi łączą się w namiętnym pocałunku nad parującym kubkiem gorącej czekolady. Skrzywiła się. Już łatwiej było sobie wyobrazić, że kiedyś Tri wygra z nią w Resident Evil.

28 O CZYM MARZY DZIEWCZYNA Jestem zmęczona - oznajmiła Ashley, dając w ten sposób wszystkim do zrozumienia, że czas zakończyć imprezę. Zrobiła się tymczasem trzecia, zdążyły przymierzyć wszystkie ubrania Lauren, z których zdumiewająco wiele nie było jeszcze nigdy noszonych i wisiały nawet na nich metki z cenami. Potem jeszcze tańczyły dookoła pokoju, ćwicząc nowe sekwencje w typie „striptiz na niby", i dały się wypunktować połowie facetów z Gregory Hall.

W sumie udany weekend - stwierdziła w myśli Ashley, gdy wszystkie cztery powędrowały już na antresolę sypialni Lauren i ułożyły się w łóżkach. Lauren świetnie to sobie urządziła, takie piętrowe wyrka to coś o wiele lepszego niż dmuchane materace i śpiwory. Ashley skarciła samą siebie w duchu, że wcześniej nie wpadła na ten pomysł. "wybrała sobie jedno z górnych łóżek. Pościel była świeża i nakrochmalona, a gdy się na niej kładło, szeleściła zupełnie tak samo jak w paryskim Ritzu. Wsunęła się pod pachnącą lawendą puchową kołdrę. Nagle zaburczało jej w brzuchu i poczuła ostry ból w jego dolnej części. Czyżby zjadła coś niedobrego? Nie, to nie był zwykły ból żołądka. Działo się z nią coś dziwnego, paskudnego. O, nie. Nie tutaj. Zerwała się i zlazła na dół, zbiegła po spiralnych schodkach i zamknęła się w łazience Lauren. Teraz mogła to spokojnie sprawdzić. No tak. Jej „mały przyjaciel" wybrał sobie właśnie tę chwilę, żeby się pojawić. Łazienka Lauren była obszerna, pośrodku królowała staromodna wielka wanna na nóżkach w kształcie łap jakiegoś zwierzaka, kabina prysznicowa była tak duża, że spokojnie zmieściłyby się w niej trzy osoby. Prócz tego stało tam mnóstwo szafek. Ogarnięta paniką Ashley otwierała szuflady, jedną po drugiej, zaglądała do kolejnych szafek. Znalazła całe stosy pluszowych ręczników, płynów do rąk o wszelkich możliwych zapachach, mnóstwo pudełek z pa-

pierowymi chusteczkami, kartony płynu do płukania ust i nitek do czyszczenia zębów, ale ani jednej podpaski. Usiadła na sedesie, żeby to spokojnie przemyśleć. Jasne, że mogła spytać Lili albo A. A., czy przypadkiem takowych przy sobie nie mają, tylko że jakoś nie miała ochoty rozgłaszać wszem i wobec, co się wydarzyło. Czy to możliwe, żeby Lauren nie miała jeszcze okresu? O ile Ashley się orientowała, była pod tym względem ostatnia w klasie. Co akurat wcale jej nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie. Zero pośpiechu. A teraz - masz ci los. Cholera. Rozległo się ciche pukanie do drzwi. Uchyliła je i ujrzała Lauren w tej szmatławej koszulce i wypchanych spodniach. Wyglądała, jakby miała dwanaście lat. Okej, może i rzeczywiście wszystkie miały po dwanaście lat, ale mimo wszystko. - Czego? - Potrzebuję łazienki, żeby wyjąć szkła kontaktowe. - Chwila, a nie masz w tym domu co najmniej ośmiu innych łazienek? Lauren przyjrzała jej się uważniej. - Kiepsko wyglądasz. Źle się czujesz? - Nic mi nie jest. Tylko że akurat dostałam okresu, rozumiesz? - warknęła wściekle Ashley. A, co tam. Musiała o tym komuś powiedzieć, bo inaczej zakrwawiłaby wszystko. - Masz może jakiś tampon czy coś?

W odpowiedzi Lauren przeszła przez łazienkę i otworzyła szufladę szafki ukrytej za ręcznikami. Podała Ashley małe różowe opakowanie. - Uf. Dzięks. Ratujesz mi życie - stwierdziła Ashley i wyrwała jej podpaskę z ręki. Lauren dalej się na nią gapiła. - Mam coś na twarzy, czy co? - spytała kąśliwie Ashley. - Nie. - Lauren pokręciła głową. Ashley zamknęła starannie drzwi. W życiu nie zrozumiem tej dziewczyny - pomyślała. Dobrze przynajmniej, że Lauren nie zrobiła z całej sprawy jakiejś wielkiej afery. Zachowała się w porządku. No i całkiem nieźle wypadła w wypunktowaniu przez Billy'ego Reddy. To też. A poza tym fakt, że Billy dał Lauren szóstkę za ciało, także korzystnie oddziaływał na samopoczucie Ashley. Każdy wie, że właśnie to pytanie jest najważniejsze i właśnie dzięki niemu można się zorientować, czy dziewczyna naprawdę się chłopakowi podoba, czy nie. Najwyraźniej Billy uważał Lauren za przyjaciółkę, nic więcej. Trzeba będzie ją spytać, czy w przyszłym tygodniu po meczu nie dałoby się jakoś wyciągnąć Billy'ego. Może, na przykład, wpadliby wszyscy do domu Ashley na przekąskę? Jej kucharka przyrządzała najlepsze brownies bez węglowodanów. Gdy wróciła do pokoju, wszystkie dziewczyny oglądały telewizję, każda co innego.

- Hej, dosyć tego! Co to ma znaczyć? - zgromiła je. -Wyłączać telewizory, no już! Teraz bawimy się w „Zamki wyobraźni". Ja zaczynam. - Popatrzyła w sufit i ujrzała namalowany na nim piękny nadmorski krajobraz. - Mój zamek to sześciopokojowy apartament na Manhattanie, w przedwojennej kamienicy, z widokiem na Central Park. Jak dorosnę, będę przewodniczącą różnych komitetów dobroczynnych, a moje zdjęcie pojawi się na okładce „Vogu-e'a". Marc Jacobs będzie moim najlepszym przyjacielem. - Zawsze mówisz to samo - rozległ się zaspany głos A. A. z łóżka pod nią. - I co z tego? Teraz twoja kolej. - Mój zamek to willa w Malibu nad samym brzegiem urwiska i tam będę mieszkać z moim fantastycznym mężem, i będzie nim laxjock, o ile nie okaże się tłuściochem, frajerem i maminsynkiem. I będziemy mieli cztery psy -zapowiedziała A. A. - Aha... - mruknęła Ashley z uznaniem. Uwielbiała tę zabawę, bo nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie rzeczywiście dorośnie. Wciąż na nowo zmuszała przyjaciółki do udziału w niej, a przy tym marzenia o wspaniałej przyszłości to przecież najlepszy sposób, by odpłynąć w krainę snu. - Teraz ty, Lil. - Przecież już wiecie, jaki jest mój zamek - przypomniała Lili, która zajęła drugie górne łóżko.

- Taki sam, jak ma Ashley - zaśmiała się A. A. Lili nie zaprzeczyła. Ashley parsknęła pogardliwie. - Jesteś beznadziejna, Lii. Mogłabyś coś wymyślić. To dobranoc, dziewczyny. - Zaraz! - zaprotestowała A. A. - Jeszcze Lauren nie opowiedziała nam o swoim zamku. - E tam, nie mam żadnego zamku - wyznała nieśmiało Lauren. - Każdy ma jakieś marzenie - skarciła ją Ashley. - Dawaj, opowiedz nam, jaki chciałabyś mieć dom, kiedy dorośniesz. Lauren kręciła się przez chwilę w pościeli, aż wreszcie odezwała się: - Mój zamek to mały domek w lesie. Wszystko jest małe, śliczne i przytulne. Z tyłu domu jest ogród, gdzie rosną najpiękniejsze kwiaty, a w biblioteczce mam wszystkie ulubione książki - wstrzymała oddech. - A siedem krasnoludków też tam jest? - spytała Lili. - A może babcia i duży zły wilk? - zaśmiała się A. A., ale w jej głosie pobrzmiewała sympatia. Ashley wyobraziła sobie ten maleńki domek Lauren. Dziwne, że można chcieć czegoś tak małego, ale brzmiało to całkiem nieźle. Może to tak, że niektórzy po prostu nie potrafią marzyć o rzeczach wspaniałych i wielkich. Cóż,

jedni są tacy, drudzy siacy. I nie każdy może być Ashley Spencer, no nie? Nawet Lili, chociaż widać gołym okiem, że strasznie by chciała. - Podoba mi się - osądziła Ashley. - Fajny zamek.

29 PRZEBUDZENIE Gdy Lauren obudziła się następnego dnia, poczuła wilgoć. Oprzytomniała w mgnieniu oka. Jej dłoń zanurzona była w misce z ciepłą wodą, a pościel mokra. Co się stało? Wyciągnęła gwałtownym ruchem rękę i spojrzała na nią, nic nie rozumiejąc. Oczywiście zachlapała przy tym podłogę. Zamrugała nerwowo, rozglądając się po pokoju. Bez szkieł kontaktowych widziała tylko zarysy jakichś kształtów, zaczęła więc po omacku szukać oku-

larów, które położyła koło poduszki. Były to grube pingle w czarnej plastikowej oprawce, w dodatku pękniętej i sklejonej prowizorycznie taśmą. Teraz nosiła kontakty, więc nie przyszło jej do głowy, żeby kupić nowe, a te stare zachowała właściwie tylko jako pamiątkę po swoim dawnym życiu. Nałożyła je i świat znów stał się ostry i wyraźny. Dziewczyny z Kliki siedziały po turecku na dywanie naprzeciw jej łóżka. - Obudź się, śpiąca królewno - rzekła Ashley. - Czy może raczej sikająca królewno - zaśmiała się Lili. Lauren poczuła, że coś ściskają za gardło, odrzuciła kołdrę. No tak, wszystko było mokre. Boże, jaki wstyd. Jak to się stało? A. A. podała jej lusterko. - Uważaj, bo jak je stłuczesz, czeka cię siedem lat nieszczęść - ostrzegła, po czym wszystkie wybuchły szalonym śmiechem. Lauren spojrzała w lusterko. Ktoś czerwonym długopisem napisał na jej czole „I LOVE SIKU". - Ale będzie jazda, jak opowiemy o tym w szkole! -stwierdziła radośnie Lili. Lauren zamrugała, próbując powstrzymać napływające jej do oczu łzy. Nigdy nie lubiła takich kawałów, ale tego naprawdę już było zbyt wiele. Zwłaszcza że usypiała w przekonaniu, że mimo wszystko mogą stać się prawdziwymi przy-

jaciółkami. Zeszłej nocy poczuła sympatię nawet do Ashley. Dziwnie było widzieć ją w takim stanie - tak się przejęła i zdenerwowała tylko dlatego, że dostała okresu. Nigdy przedtem nie przyszło jej na myśl, że Ashley może mieć jakiekolwiek problemy, tymczasem zeszłej nocy wydawała się... jakby zagubiona. Prawie jakby była człowiekiem. A więc tak, usypiając myślała, że zyskała trzy nowe przyjaciółki. Jednak już rano okazało się, że nic z tego. - Może zadzwonimy do Billy'ego i powiemy mu, że jego kumpela jeszcze nie nauczyła się korzystać z ubikacji - rzuciła Ashley, która piłowała paznokcie, a pył z nich sypał się na dywan. - Może rodzice powinni dać jej gumowe prześcieradło - dodała A. A. Lili zamachała jej przed oczami komórką. Na ekranie widniało zdjęcie Lauren śpiącej z otwartymi ustami. Widać też było nitkę śliny ściekającej z nich na poduszkę. Lauren próbowała wyrwać jej telefon, ale Lili wymknęła się zręcznie. - Ta fota idzie na nasz blog! Lauren starła litery z czoła, ale został na nim brzydki, czerwony ślad. Jej oczy pełne były gorących łez. Ogarnął ją gniew. A więc to tak wyobrażają sobie przyjaźń? - Wiecie co? Walcie się - warknęła. - Walcie się, kaszaloty!

- Co to miało być? - spytała ostrym tonem Ashley, odkładając na bok piterek z narzędziami do manikiuru. - Chyba wyraźnie mówię, no nie? - Lauren podniosła jeszcze głos. -Jezu, Lauren, wyluzuj. - A. A. próbowała załagodzić sytuację. - Przecież to tylko żart. Ale Lauren miała już dość bycia obiektem żartów ze strony Kliki. - Mam was gdzieś. Banda frajerek i tyle. - Mówiła coraz szybciej i głośniej. Nagle poczuła się bezkompromisowa i - wolna. Wszystkie urazy, które nagromadziły się przez lata gnębienia oraz prześladowań, kiedy na przemian traktowały ją niczym powietrze lub dokuczały jej bezlitośnie - a pamiętała też doskonale, jak smakowała ziemia, którą musiała jeść - i jeszcze te wstrętne kłamstwa, które rozpowszechniały na jej temat, kiedy tak się starała, żeby być do nich podobna: o przeszczepie ze świńskiego ryja, o mafii... Fala goryczy wezbrała w niej i nic już nie zdołałoby jej powstrzymać. - Coś wam powiem: żal mi was. Cała ta wasza „Klika" to jeden wielki kit. Lili nawet nie może kichnąć, jeżeli nie spyta Ashley o pozwolenie. A. A. dostaje świra na widok każdego faceta, a Ashley... Ty, ty po prostu jesteś podła. Mogłabyś być fajną, miłą osobą. Ale nie, ty specjalnie uwzięłaś się, żeby wszystkim robić na złość. Jesteś zarozumiałą, wstrętną żmiją.

No, wyrzuciła to z siebie. Niech mają za swoje. Odetchnęła głęboko i czekała, aż niebo spadnie jej na głowę. Jednak nic się nie wydarzyło. Powiedziała im dokładnie to, co o nich myślała, i żyje. Tylko co dalej? Cisza, jaka zapanowała, była wprost nie do zniesienia. Dziewczyny siedziały jak porażone wybuchem Lauren. Lili pobladła jak prześcieradło, A. A. unikała jej wzroku. Tylko Ashley po prostu wstała i podciągnęła spodnie od piżamy. Nawet świeżo po obudzeniu była taka ładna, trochę tylko potargana, co jeszcze dodawało jej uroku. Lauren doskonale zdawała sobie sprawę, że ona sama wygląda okropnie, z włosami przygniecionymi od snu, skołtunionymi od przewracania się w łóżku. I jeszcze te przeklęte okulary. Znowu czuła się tym samym, brzydkim, paskudnym wręcz kaczątkiem, co kiedyś. - Chcesz powiedzieć coś jeszcze? - spytała bezbarwnym głosem Ashley. Lauren wzruszyła ramionami. Właściwie wygarnęła im już wszystko. Ale zaraz, dlaczego nie miałaby postawić kropki nad i? Czy miała coś do stracenia? Spojrzała więc Ashley prosto w oczy, stały teraz twarzą w twarz. - Owszem, powiem ci coś jeszcze. Wszyscy w szkole cię nienawidzą. Nikt cię tak naprawdę nie lubi. Albo się ciebie boją, albo ci się podlizują, ale nie lubi cię nikt. Ashley uśmiechnęła się zimno, lodowato.

- Zabawne, coś mi się zdaje, że od jutra to ty nie będziesz miała żadnych przyjaciółek w tej szkole. Kumasz? -W dodatku nigdy ich nie miałaś - uzupełniła Lili, kręcąc smutno głową. - Dziewczyny, przestańcie. To zaszło zbyt daleko - wtrąciła błagalnym tonem A. A. Proszę was. Naprawdę, musiałaś mówić to wszystko? - zwróciła się do Lauren. Lauren przeszedł zimny dreszcz. Coś w głosie A. A. sprawiło, że straciła całą pewność siebie. A potem Ashley i A. A. odgarnęły grzywki. Cały gniew Lauren ulotnił się gdzieś i czuła teraz, jak z wolna ogarnia ją obezwładniający lęk. Na ich czołach również widniały napisy I LOVE SIKU. O, cholera... - Pierwsza, która się budzi, zawsze robi jakiś numer tym, które jeszcze śpią. Taka jest tradycja - wyjaśniła lodowatym tonem Ashley. - Tym razem Lili wstała pierwsza. Jakbyś się rozejrzała, to byś zobaczyła, że na moim łóżku i na łóżku A. A. też stoją miski z wodą. Lauren wiedziała, że nie musi patrzeć. Na pewno stały. Totalna, kompletna porażka. Wszystko zrozumiała na opak. No, ale skąd miała wiedzieć? Rany, przecież jest taka inteligentna, więc jak to się dzieje, że jest taka głupia? - Przecież nikt nie sika tak naprawdę - dodała A. A. -Polewa się pościel wodą, żeby tak wyglądało, no nie?

- Popatrz - powiedziała Ashley i pokazała Lauren swoją komórkę. Lauren wzięła od niej telefon i przyjrzała się temu, co widniało na ekranie. Ujrzała A. A. śpiącą z szeroko otwartymi ustami, przy czym ktoś na zdjęciu domalował całą masę much; kolejna fotka przedstawiała Ashley, która spała z kciukiem w ustach. - Myślisz, że cały świat się sprzysiągł przeciwko tobie? To zajrzyj do zamrażarki. Znajdziesz tam balony A. A., mój Chantelle i swoją własną namiastkę biustonosza - ciągnęła Ashley, a Lauren nadal w osłupieniu przeglądała zdjęcia. Miała kompletną pustkę w głowie. Rany, co ja zrobiłam? Myślała, że Klika znów się na nią uwzięła, że to kolejne szykany z ich strony, tymczasem okazało się, że wręcz przeciwnie, ten durny kawał oznaczał, że o mało nie stała się jedną z nich. Potraktowały ją jak równą sobie, a tymczasem ona wszystko zepsuła! - Dosyć tego. Idziemy - oznajmiła Ashley. - Całe szczęście, że moja mama przyjeżdża po nas wcześnie, żeby nas zabrać na trening grupy tanecznej. - Przykro słyszeć, że tak naprawdę jednak nas nie lubisz - stwierdziła A. A., zakładając na piżamę zbyt obszerną bluzę z napisem „Gregory Hall". - Ale może i lepiej się stało. Lili wciąż tylko kręciła głową. - Wiesz co, Lauren? Dam ci radę - rzuciła pogardliwie Ashley. - Na twoim miejscu pomyślałabym poważ-

nie o zmianie szkoły. U nas nie masz życia. Będzie gorzej, niż możesz sobie wyobrazić. Myślisz, że w przedszkolu miałaś kiepsko? Zapomnij. Teraz dopiero się zacznie. Witaj w piekle, panno zero. -Ale, dziewczyny, ja tylko... Znaczy, nie chciałam... - Lauren próbowała coś wybąkać, postąpiła krok do przodu i potknęła się o własne skarpetki. Opadła na kolano, uderzając się w nie boleśnie. Chciało jej się wyć. Właśnie przydarzyło jej się najgorsze, co mogło się stać. To było jeszcze gorsze niż ta ziemia, którą wpychały jej do ust w przedszkolu. A to dlatego, że tym razem nie mogła winić Kliki. Nie mogła winić nikogo, tylko samą siebie. - Nie wysilaj się - uciszyła ją Ashley. Lauren patrzyła w milczeniu, jak pakują torby, a potem wychodzą gęsiego z jej sypialni. Podbiegła do okna i ujrzała trzy dziewczyny wychodzące drzwiami frontowymi, które wsiadające do range rovera koloru khaki zaparkowanego przy podjeździe. A potem samochód ruszył i Klika zniknęła z jej życia... na zawsze. Zasłoniła twarz rękami, łzy ciekły po jej policzkach. Jak to się stało? W poniedziałek jej życie się skończy.

30 NIEOBECNI NIE MAJĄ RACJI (BYTU) Wponiedziałek Lauren nie przyszła do szkoły, nie pojawiła się też we wtorek i aż do piątku nikt nie widział jej ani nie słyszał. Lili wmawiała sobie, że nie ma powodu do zmartwienia, ale widok pustego miejsca Lauren na każdej lekcji był dla niej jak wyrzut sumienia. - Może umarła - wyraziła przypuszczenie Ashley. - Przestań, na pewno nie umarła - oburzyła się A. A.

-Ja na jej miejscu wolałabym umrzeć - oświadczyła Ashley. - Zeby tak się wygłupić? Przecież to wariatka! - Ty też nie musiałaś puszczać do niej takich tekstów - zauważyła Lili, zaciskając mocniej pasek płaszcza. - Ona o niczym nie wiedziała, a to było naprawdę ostre zagranie. Nic dziwnego, że się wkurzyła. Szły wszystkie trzy pod górę do szkoły piątkowym popołudniem. Tego dnia lekcje skończyły się wcześniej, aby siódmo- i ósmoklasistki mogły przygotować się do potańcówki. Liii spotkała się z przyjaciółkami na rogu ulicy, żeby razem z nimi przybyć na imprezę. A. A. i Ashley wystroiły się w domu tej ostatniej, jednak po raz pierwszy w historii Kliki Lili wykręciła się i przebrała się w swoim domu. Z początku nawet fajnie było mieć całą łazienkę tylko dla siebie i nie musieć przepychać się do lustra ani słuchać znów tej okropnej piosenki StripHall Queens, bo Ashley z całą pewnością znów zaczęłaby ją puszczać do znudzenia i na pełen regulator. Jednak kiedy stanęła wobec dylematu, czy zrobić sobie fale na włosach, czy upiąć je do góry, pożałowała, że nie ma pod ręką Ashley, która zawyrokowałaby, w czym wygląda lepiej. A w dodatku plotkarskie teksty na MTV nie mogły się równać z zabawnymi gadkami A. A. - Na pewno wróci. Może złapała grypę - postawiła hipotezę A. A.

- Może - zgodziła się niechętnie Ashley, ale Lili wiedziała, że z jej punktu widzenia Lauren po prostu przestała istnieć, zapadła się pod ziemię i bezpieczniej dla niej, żeby tam pozostała, nie pokazując się więcej na oczy. Gdzie tak naprawdę podziewała się Lauren? Czy to możliwe, żeby odpuściła sobie cały tydzień szkoły tylko dlatego, że Ashley powiedziała jej tych parę słów - co prawda dość ostrych? Przecież to kujonka, zawsze tak jej zależało na stopniach. Jasne, że dziewczyny czepiałyby się jej jak zawsze, no i raczej bez szans, żeby kiedykolwiek jeszcze usiadła przy ich stoliku. Ale przecież Lauren przeżyła jakoś całe lata w charakterze wyrzutka społecznego. Powinna być przyzwyczajona, tak przynajmniej się wydawało. - Założę się, że przyjdzie na imprezę - stwierdziła A. A., gdy znalazły się już na terenie szkoły i szły właśnie ku tylnym schodom wiodącym do tak zwanego małego audytorium, gdzie miała odbyć się potańcówka. Przyszły wcześniej od innych dziewczyn, żeby sprawdzić, czy wszystko jest na swoim miejscu, bo to w końcu one odpowiadały za całą imprezę. - Załóż się, załóż. Na pewno wygram - powiedziała Ashley. - O rany, zobaczcie. Od schodów aż do drzwi sali wił się czerwony dywan. Same drzwi przegrodzone były aksamitną liną rozpiętą między dwoma lśniącymi chromem słupkami.

- Podoba się? - spytała Lili; zdjęłajeden koniec liny i wpuściła je do środka. - Drogie panie... Witam w „Social Club"! - Lil, coś fantastycznego! - zachwyciła się A. A., rozglądając się po przeistoczonym wnętrzu. Małe audytorium służyło na co dzień do różnych celów. Znajdowało się w nowym aneksie i była tam scena na uczniowskie przedstawienia, trybuny i wyposażenie sportowe - ponieważ rozgrywano tam też mecze siatkówki - a podłogę pokrywał doskonały do tańczenia parkiet. Także w tym miejscu odbywały się rozmaite nudziarstwa jak apele czy rozdanie świadectw, ale teraz ta sala odmieniła się nie do poznania. Pod każdym względem przypominała raczej jakiś fantastyczny, supermodny nowojorski klub. - No, nieźle - przyznała Ashley. - Dzięki - Lili rozpromieniła się. Krepina i baloniki? O nie, nie w tej szkole. Lili naprawdę się spisała i musiała to samej sobie przyznać. Wielkie okna sięgające od sufitu aż do podłogi zostały przysłonięte udrapowanym aksamitem, więc choć na zewnątrz był dzień, tutaj panował nastrojowy półmrok. Tym lepiej prezentowały się kule dyskotekowe, których aż dziesięć zawieszono pod sufitem. Przy scenie ustawiono wygodne niskie kanapy i okrągłe stoły, jak przystało na bar w wytwornym lokalu, ponadto całe wnętrze udekorowane zostało kwietnymi girlandami umiejętnie podświetlonymi za pomocą

halogenów. Odziana w liberie obsługa kończyła właśnie ostatnie przygotowania, urządzając bufet z owocami morza, zimnymi przekąskami i sushi. - Telewizja też będzie - powiadomiła je Lili. - Tato Sheridan Riley jest producentem lokalnej stacji i zapowiedział, że przyśle całą ekipę, a oprócz dziewczyn z gazetki będzie też prawdziwy fotograf przysłany przez „San Francisco Chronicie". -Jakim cudem to załatwiłaś? - spytała A. A., podziwiając jednocześnie czarny jak sadza obrus ze złotym napisem SOCIAL CLUB. - To proste, podsunęłam im historię o „elicie dwunastolatek" z najlepszych rodzin. Same wiecie, że dziennikarze bezustannie poszukują sensacyjnych materiałów i nowych trendów. - A kto to ma być, ta elita dwunastolatek? - spytała rozbawiona A. A. -Jak to, kto? My, no nie? - stwierdziła Ashley, kiwając głową z aprobatą. -Aha, zapomniałam powiedzieć, że trochę przekroczyłam budżet - wspomniała nieśmiało Lili. - No i dobrze, od tego jest Komitet Matek. - Ashley wzruszyła ramionami. - O rany, dziewczyny, ale mam tremę - wyznała A. A., gdy poszły z powrotem do szatni, żeby zostawić tam okrycia.

- No tak, bo dziś jest ten wielki dzień, co nie? - Ashley zrozumiała ją w lot. Zdjęła płaszcz i powiesiła go starannie na wieszaku w szafce. - Dziś opadnie maska i wreszcie dowiemy się, kim jest laxjock! - A co będzie, jeżeli mu się nie spodobam? - zaniepokoiła się A. A. - Spodobasz mu się. Jasne, że mu się spodobasz - zapewniła ją Lili, która ciągle jeszcze nie zdjęła płaszcza. -Chyba że jest jakiś nienormalny. Rzuciła okiem, żeby sprawdzić, co mają na sobie dziewczyny. A. A. ubrała się w zwiewną trapezową sukienkę bez rękawów, w której każda inna laska wyglądałaby o pięć kilo za grubo. Ale nie A. A.; na niej leżała doskonale, z naturalnym wdziękiem - prezentowała się zarazem bezpretensjonalnie i szykownie. Tak to już było z tą A. A.: mało ją obchodziło, co na siebie włoży, a zawsze w końcu okazywało się, że trafia w samą dziesiątkę pod względem mody i stylu. Pewnie miała to po matce, która bądź co bądź była kiedyś supermodelką. Ashley miała na sobie jakąś białą sukienkę, ale Lili nie zdołała przyjrzeć jej się dokładniej, bo teraz była cała w nerwach z powodu tego, co miało za chwilę nastąpić. - Gotowe? - spytała Ashley i zatrzasnęła drzwi szafki. - Tak - odpowiedziała Lili. Teraz albo nigdy. Zdjęła płaszcz i zawiesiła go w szafce, czerwona jak burak.

Odwróciła się, gotowa na wszelkie ciosy, jakie mogły paść. Miała na sobie właśnie tę małą czarną z dżerseju, którą wtedy Ashley tak skrytykowała. - Podoba mi się - oświadczyła, uprzedzając słowa potępienia, których się spodziewała. Skuliła ramiona i odrzuciła lśniące włosy na plecy. Naprawdę wyglądała świetnie w tej sukience i nie zamierzała zadowolić się niczym gorszym. Nie tym razem. Jednak Ashley wcale na nią nie nakrzyczała, machnęła tylko ręką. - Fajnie wyglądasz, Lil - stwierdziła. Nic więcej. Liii odetchnęła z ulgą. W porządku. Poszło całkiem gładko. Ashley nawet niespecjalnie dokładnie się jej przyjrzała, wyraźnie strój Lili był jej obojętny. Czym tu było się przejmować? A potem ona obejrzała dokładniej kreację Ashley. Była to biała szyfonowa sukienka z obcisłym stanikiem i tylko jednym ramiączkiem, drugie ramię było odsłonięte; dół był luźny, z obszarpaną krawędzią u dołu. Niewiarygodnie szykowna rzecz, po prostu perfekcyjna. I w dodatku biała, tymczasem ani Lili, ani A. A. nie przyszło do głowy, że można się ubrać w ten kolor, ich sukienki były czarne. - Co to jest? - Lili nie mogła się powstrzymać. - Skąd masz tę sukienkę? - A, pytasz o tę szmatę? - rzuciła niedbale Ashley. - To z nowej kolekcji Kate Moss dla Topshop. Mojej mamie

zrobiło się wstyd, bo kiedy byłyśmy na zakupach w zeszły weekend, nie miałam przy sobie ani grosza, więc zamówiła ją dla mnie z Londynu. - Naprawdę fajna - stwierdziła Lili, starając się bardzo, żeby w jej głosie nie słychać było zawiści. -Wiem - odparła jakże skromnie Ashley. Lili spojrzała ukradkiem na własne odbicie w lustrze. No tak, w domu ta sukienka wyglądała przebojowo i wydawała się strojem subtelnym, wyrafinowanym, eleganckim. Ale teraz stała się po prostu nudna i banalna. - Kiedyś ci ją pożyczę, jeśli chcesz - zaproponowała Ashley, całkiem jakby czytała w myślach Lili. - Przecież nosimy ten sam rozmiar, no nie? - Pewnie, że bym chciała. - Lili uśmiechnęła się radośnie. Nie doceniać Ashley Spencer to gruby błąd - powiedziała sobie. Tyle razy próbowała, a jednak Ashley zawsze okazywała się od niej lepsza. Jak mogła przestać być jej cieniem, skoro Ashley zawsze jaśniała najwspanialszym blaskiem? Teraz jednak nie było czasu, by się nad tym zastanawiać. Gdy Klika wmaszerowała do małego audytorium, z górnych partii trybuny rozległ się okrzyk - Carly Cohen, strasznie afektowana dziewczyna z ich klasy, pełniła tam straż już od w pół do czwartej. A wykrzyczała te trzy słowa, na które dziewczyny ze szkoły panny Gamble czekały cały dzień: - CHŁOPCY JUŻ SĄ!

31 GANGSTA CHOPIN Tylko powoli! Z gracją! Dziewczęta, dziewczęta! Proszę się uspokoić! Ashley uśmiechnęła się, rozbawiona. Panna Charm biegała to tu, to tam niczym ptak zagubiony pośród burzy nastoletniego entuzjazmu. Nauczycielka etykiety zgłosiła się na ochotnika jako przyzwoitka podczas potańcówki, ale teraz zarówno ona, jak i pan Huntley, niemłody już nauczyciel matematyki (a przy okazji jedyny mężczyzna uczący

w ich szkole), sprawiali wrażenie, że nie są w stanie zapanować nad wybuchem energii swych podopiecznych. - Pamiętajcie, macie zachowywać się jak damy! - wysapala zdesperowana panna Charm. Ale Ashley wiedziała, że to na nic. Wiadomość, którą obwieściła Carly Cohen, podziałała jak sygnał do ataku; tłocząc się i przepychając w pośpiechu, wszystkie dziewczyny wbiegły na samą górę. Stłoczone przy oknie patrzyły teraz, jak z żółtego szkolnego autokaru wysiadają chłopcy odziani w niebieskie marynarki, a potem maszerują w stronę ich szkoły. - Na dół! - zakomenderowała Ashley, gdy ostatni z chłopców zniknął za bramą. - Będą tu za minutę! Na ten rozkaz wszystkie dziewczyny zbiegły, czyniąc wysokimi obcasami ogłuszający łoskot, który odbijał się echem od ścian sali. Panna Charm nie musiała się niepokoić - pomyślała Ashley. Wszystkie dziewczyny uciszyły się w mgnieniu oka i rozsiadły w pierwszym rzędzie trybun. Ashley zajęła miejsce pośrodku, między Liii i A. A. Tak jak i ona siedziały w wytwornej pozie (noga na nogę, stopa elegancko zapleciona wokół kostki). W momencie, gdy pojawili się chłopcy, wszystkie trzy stanowiły ucieleśnienie szyku oraz dystyngowanej kobiecości. Kiedy drzwi audytorium otwarły się i do wnętrza wma-

szerowali chłopcy z Gregory Hall, Ashley zadarła nieco nosa. Wszyscy mieli na sobie strój szkolny, bo przyszli tu prosto z lekcji. A przecież mogliby się trochę postarać. Trącali się łokciami, przepychali i chichotali, rzucając od czasu do czasu nieśmiałe spojrzenia w stronę dziewcząt. Skupili się wszyscy pod przeciwległą ścianą. Ashley uznała, że czas obdarzyć ich najpromienniejszym ze swych uśmiechów. Dziewczyny gapiły się na chłopców. Chłopcy gapili się w sufit. Dziewczyny zaczęły szeptać między sobą i rozległy się ich ciche śmiechy. Chłopcy zerkali tęsknie w stronę bufetu. Ashley niecierpliwie tupnęła nogą. Nie tak sobie wyobrażała tę imprezę. Przede wszystkim, nie było słychać żadnej muzyki. - Gdzie jest ten cały didżej Tommy? - rzuciła szeptem pytanie, zwracając się do Lili. - Powiedział, że będzie. Wysłałam mu całe tony sms-ów, żeby nie zapomniał. - Lili sprawiała wrażenie zaniepokojonej. -Jego ludzie przywieźli cały sprzęt - dodała, wskazując rozstawione na scenie didżejskie stanowisko i potężne dwumetrowe kolumny. - To do czego będziemy tańczyć, co? - spytała wściekle Ashley. - A mówiłam, że nie można na niego liczyć - przypomniała A. A.

- Przymknij się - warknęła Lili. - I przestań się wymądrzać! Ku swemu przygnębieniu, Ashley stwierdziła, że w stronę gramofonów kieruje się panna Charm. Tylko tego brakowało. Ale niestety, nauczycielka dobrych manier opuściła igłę na czarny krążek i rozległy się pośród niemiłosiernych trzasków znajome dźwięki walca Chopina. Dziewczyny zaczęły się kręcić niespokojnie na swych miejscach. Ashley zauważyła, że kilku chłopców wyjęło kieszonkowe gry i zaczęło się nimi bawić. Co za chamstwo! Zanosiło się na totalną klęskę. Ani jeden z chłopców nie pokonał tej pustyni, jaką był parkiet, udekorowany pośrodku literami VIP i rozświetlany różnokolorowymi błyskami rzucanymi przez dyskotekowe kule. Ashley skrzyżowała ramiona. Po to była u fryzjera i mejkaperki? Żeby teraz znosić coś takiego? Wreszcie od wilczego stada oderwał się jeden osobnik, ciemnowłosy chłopak. Tri. Dzięki Bogu. W przeciwieństwie do całej reszty chłopaków, którzy wyglądali jakby przyszli tu prosto z boiska, spoceni, w wygniecionych, podartych spodniach - Tri prezentował się elegancko, schludnie i akuratnie w ozdobionej herbem szkolnej marynarce. Sprężystym krokiem przemierzył parkietową Saharę i zatrzymał się przed dziewczynami z Kliki. - Cześć, Tri - powitały go chórem.

- Cześć - skinął głową i usiadł, oczywiście obok A. A. -Niezła impreza. Muzyka też ekstra. Tylko... trochę retro. - Przestań się wygłupiać! Przed chwilą dzwoniłam do Tommy'ego. Przedłużyły mu się zajęcia z biologii, ale zaraz tu będzie - zapewniła Lili. A. A. spojrzała na zegarek. - Spieszysz się gdzieś? - spytał Tri. - Nie - odpowiedziała - ale mam się z kimś spotkać. - Z tym swoim onlajnowym chłopakiem - wyjaśniła usłużnie Ashley. - A, tak. Przy fontannie. - Tri pokiwał głową. - Dalej myślisz, że to Billy Reddy? - Nieee - obruszyła się A. A. - Jasne, że nie. Co mi tam jakiś Billy Reddy. - Billy Reddy jest passe- uzupełniła Ashley. - Że co? - zdziwił się chłopak. - Nieaktualny. Tyle ją obchodzi, co zeszłoroczny śnieg. - A, rozumiem. - Tri wyraźnie się ucieszył. Pewnie właśnie z tego, że zrozumiał. - Teraz myśli, że to Dex Bond - oznajmiła Ashley. Tri skrzywił się, jakby trochę znużony fanaberiami swojej przyjaciółki z dzieciństwa. - Dex Bond? Co to znowu za jeden? -Jakiś facet, który trenuje licealną drużynę lacrosse'a -Ashley wzruszyła ramionami.

-Jest super - stwierdziła Lili. - Aha. - Tri popatrzył na swoje zamszowe półbuty. -Jeszcze kilka minut - rzekła A. A. - i wychodzę. - W porządku - Tri podniósł się z miejsca. - To jak, zatańczymy? -Jasne - odpowiedziała A. A. i także wstała. - Ktoś musi zacząć. - Znaczy... Miałem na myśli Ashley - sprostował Tri. Ashley popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Tri spoglądał właśnie na nią, a nie na A. A. O co chodzi? Spoglądał na nią i to wyczekująco. A więc mówił poważnie. - Nie masz nic przeciwko temu? - spytała Ashley przyjaciółkę. - Dlaczego miałabym mieć coś przeciwko temu? - zaśmiała się A. A. i usiadła z powrotem, chociaż nie wiedzieć czemu nagle strasznie się zaczerwieniła. - Tańczcie sobie. - Chodź. - Tri wyciągnął rękę do Ashley, a ta uśmiechnęła się do niego tak czarująco, jak tylko umiała. Świadomość, że będzie pierwszą dziewczyną, którą poproszono do tańca podczas tej imprezy, była wprost rozkoszna. I co z tego, ze to tylko Tri? To naprawdę fajny facet, chociaż fajny tylko w takim sensie, jak fajne są pluszowe misie. -Jasne - zgodziła się, wstała i podała mu dłoń. Położyła ręce na ramionach Tri, a on objął ją w talii i za-

częli poruszać się w rytmie walca. Tri natychmiast pomylił krok i nastąpił na jej lewą stopę, depcząc po palcach. -Au!-pisnęła. - Ups, przepraszam. - Tri zaczerwienił się. - Nic ci nie jest? Kosmyk ciemnych włosów opadał mu na jasno błękitne oczy; Ashley nagle poczuła łaskotanie w brzuchu. Naprawdę jest przystojny - pomyślała. Jak to się stało, że dotąd tego nie zauważyła? Sunęli dalej po parkiecie; Ashley kwitła, czując na sobie czujne, zawistne spojrzenia wszystkich dziewczyn, które patrzyły tylko na nich dwoje. Nagle rozległ się zgrzyt i klasyczna muzyka umilkła. Ashley oraz Tri spojrzeli w stronę sceny, gdzie zdyszany didżej Tommy, wciąż ubrany w mundur szkolny St. Aloysius, zajął miejsce za konsoletą. Zdjął z talerza Chopina panny Charm, pokręcił z niedowierzaniem głową i umieścił na decku nową płytę. Wjednej ręce trzymał przy uchu słuchawki, drugą podniósł ramię gramofonu. Pochylił się nad mikrofonem: - ZACZYNAMY IMPRESSSKĘ! MISS. GAMBLE. VHIIIIP!!!!!! - zagrzmiał. Łoskot bitów najnowszego gangsterskiego rapu Drank me to death rozbrzmiał w ścianach audytorium. Dziewczęta z piskiem ruszyły na środek parkietu, bo już

znudziło im się czekanie, aż ktoś je zaprosi. Ashley skwitowała to uśmiechem i w duchu pogratulowała koleżankom decyzji. Na co komu faceci? Impra rozpętała się na dobre.

32 CO KOMU PISANE... TO GO MINIE? AA. czuła się jednak trochę urażona, że Tri tak ją olał i poprosił do tańca Ashley. Przemykała wzdłuż ściany, omijając zderzające się roztańczone ciała. Chłopcy wpadali na dziewczyny, dziewczyny wpadały jedna na drugą. Panował totalny chaos, który w niczym nie przypominał grzecznej potańcówki, jaką w założeniu miała być ta impreza. Bardziej to wszystko przywodziło na myśl zadymę. Pośród tanecznego zamętu A. A. zmierza-

ła na spotkanie z laxjockiem. Byli umówieni za kilka minut w Huntington Park. Aż dziwnie było pomyśleć, że po tylu miesiącach wysyłania sobie sms-ów i i-maili wreszcie się spotkają. A co, jeżeli nie okaże się taki przystojny, jak sobie wyobrażała? Albo jeszcze gorzej, co będzie, jeżeli on stwierdzi, że ona nie jest wcale taka fajna? Albo jeżeli on będzie całkiem w porządku, tylko że po prostu nie taki odjazdowy, jak wskazywały na to jego e-maile i sms-y? Szybko zawiązała na włosach czerwoną chustę Hermes i wykonała unik, żeby nie dać się staranować jednej z koleżanek. Wymyśliła tę chustę, żeby łatwiej mógł ją rozpoznać. Laxjock miał mieć na głowie czarną bejsbolówkę. Wreszcie udało jej się wydostać z audytorium. Wybiegła tylną bramą ze szkoły, a potem pomknęła aleją prowadzącą do górnego Broadwayu. Park nie był zbyt daleko, ale chciała być tam wcześniej, żeby panować nad sytuacją. Obiecała sobie, że nie stchórzy i spotka się z nim. Nie zamierzała dać nogi, nawet gdyby facet miał się okazać grubym frajerem i maminsynkiem. Ale proszę, nie bądź grubym frajerem i maminsynkiem - modliła się w duchu. Huntington park to jeden z najpiękniejszych skwerów San Francisco, zaprojektowany na wzór skwerów Paryża. Kiedy laxjock zaproponował spotkanie właśnie tam, A. A. chętnie się zgodziła. Zawsze lubiła fontannę z żółwiami,

która jest kopią słynnej rzymskiej fontanny przyozdobionej postaciami wodnych nimf i cherubinów baraszkujących w wodzie, o czym nie omieszkała mu powiedzieć. On w odpowiedzi zwierzył się, że również dla niego jest to jedno z ulubionych miejsc w San Francisco. W parku było sporo ludzi. Wyprowadzacze psów przechadzali się z całymi stadami zwierzaków na smyczy, dzieci bawiły się na placu zabaw, starsi ludzie na ławeczkach zażywali świeżego powietrza. Poprawiła chustę zawiązaną ciasno na włosach. Tym razem zrezygnowała z kucyków, bo obawiała się, że będzie w nich zbyt młodo wyglądać. Mijały minuty; zastanowiła się przez chwilę, czy nie wysłać mu kolejnego sms-a, ale powstrzymała się. Przyjdzie na pewno powiedziała sobie. Spoglądała na strugi wody ściekające z dłoni nimfy do błękitnej sadzawki. Podeszła i wrzuciła do niej ćwierćdolarówkę, żeby spełniło się życzenie. Była gotowa na spotkanie chłopaka, który sprawiał, że serce biło jej mocniej - od pierwszego romantycznego e-maila, jaki od niego dostała. CZY MY SIĘ ZNAMY? - spytała go w sms-ie kilka dni wcześniej. JESTEM BLIŻEJ, NIŻ MYŚLISZ - odpowiedział. Zamrugała, oślepiona blaskiem chylącego się ku zachodowi słońca. Kiedy świetliste powidoki znikły, zobaczyła wyraźnie: w jej stronę szedł jakiś chłopak.

Serce zabiło jej tak gwałtownie, że z pewnością punk i punkówka obcałowujący się w okolicznych krzakach to słyszeli. Ten chłopak, który szedł w jej stronę, to był Dex Bond. I miał na głowie czarną bejsbolową czapeczkę.

33 ZEMSTA FRAJERKI Lauren Page stała przed wejściem do małego audytorium. Słyszała łoskot muzyki dobywającej się ze środka, tak głośnej, że drzwi sali aż drżały. Wyglądało na to, że choć była dopiero piąta po południu, w szkole odbywa się szalona impreza. Nikt nie mógł zarzucić laskom od panny Gamble, że nie potrafią się bawić. Doskonale zdawała sobie sprawę, że dziewczyny z Kliki z pewnością sądzą, iż uciekła z miasta albo przynajmniej

przeniosła się do Helena Academy, albo przynajmniej spędziła ostatnie cztery dni w łóżku z głową nakrytą kołdrą. Tymczasem nie wydarzyło się nic podobnego. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, tuż po nieszczęsnej imprezie z noclegiem jej tatuś, który był na konferencji naukowej w Waszyngtonie, został zaproszony z całą rodziną na kolację do Białego Domu - przyjęcie miało się odbyć następnego dnia wieczorem. Mama postanowiła, że Lauren nie pójdzie do szkoły, jako że przyjęcie u prezydenta i spotkanie z jego rodziną to przecież nie byle co. A potem pogoda tak się popsuła, że zostali uziemieni w stolicy, nie startowały żadne samoloty, także te prywatne. Powrócili do San Francisco dopiero w piątek rano i chociaż część jej jestestwa marzyła tylko o tym, żeby ukryć się w czarnej dziurze i już nigdy z niej nie wyjść, druga część - ta, która trzymała ją przy życiu, która skłoniła ją do przejścia metamorfozy, a potem zaproszenia Kliki na zakupy do Los Angeles - otóż ta część wpadła na całkiem inny, bez wątpienia zabawniejszy pomysł. Jasne, mogłaby po prostu wrócić do szkoły i znosić cierpliwie kolejne upokorzenia ze strony Kliki. Mogłaby znów jadać lunch samotnie w pracowni komputerowej i przemierzać korytarze ze spuszczoną głową. Mogłaby pogodzić się z tysiącem drobnych przykrości, za sprawą których każdy dzień przemieniał się w piekło.

Albo też mogła coś z tym wszystkim zrobić. Usłyszała kroki za sobą. Pomysł, na który wpadła, był po prostu genialny w swojej prostocie, a gdy w dodatku wszystko poszło po jej myśli, sama nie mogła w to uwierzyć. Odwróciła się i powitała uśmiechem chłopaka, który miał być jej partnerem na szkolnej imprezie. Był to Billy Reddy. Otóż to. Pokaże się na potańcówce z samym wielkim Billym Reddym we własnej osobie. Oczywiście w zamian musiała mu obiecać, że na następnym meczu Gregory Hall pojawi się cała jej klasa. Tylko że to przecież żaden problem. Dex powiedział, że drużyna co prawda przeszła pomyślnie eliminacje, ale ich przeciwnicy, czyli Reed Prep mają do dyspozycji całą rzeszę fanek, jako że jest to szkoła koedukacyjna, natomiast Gregory Hall jako szkoła wyłącznie męska cierpi na brak odpowiedniego wsparcia. - Czirliderki - stwierdził Dex - oto, czego nam trzeba. Brakuje nam czirliderek! I co, może dziewczyny z Kliki nie zechcą wykorzystać nadarzającej się szansy, żeby pokazać te swoje sławne i nagradzane układy taneczne? Pchnęła drzwi, czując rozkoszny dreszczyk emocji. Wewnątrz małego audytorium było ciemno, nie widziała zbyt dobrze, oślepiona błyskającymi Strobami, ale wkrótce do-

strzegła sylwetki Ashley Spencer i Ashley Li na scenie; tańczyły w kółku z kilkoma chłopakami. Jak zwykle dziewczyny z Kliki zajęły strategiczną pozycję, tak żeby wszyscy mogli je podziwiać, a one spoglądać z góry na wszystkich. Zawsze tak manewrowały, żeby znaleźć się na topie. No cóż, nie tym razem.

34 PEWNEGO DNIA NADEJDZIE MÓJ KSIĄŻĘ... CZY NIE? Dex maszerował raźnym krokiem w stronę fontanny. Na głowie miał czarną bejsbolową czapeczkę, a w ręce bukiet róż. A. A. ogarnęła taka radość, że przez chwilę aż zaniemówiła. To on. Wiedziałam - przemknęło jej przez myśl. Mało tego, był jeszcze przystojniejszy, niż to zapamiętała. Nie mogła już wytrzymać. - Dex! - zawołała i pomachała ręką.

Stanął jak wryty i rozejrzał się. W następnej chwili zauważył ją i na jego twarzy pojawił się szeroki, przyjazny uśmiech. - Hej, ty jesteś Ashley Alioto, no nie? - spytał, mrużąc trochę oczy. - A ty Dexter Bond - stwierdziła znaczącym tonem. Usiadł na ławce obok niej, kwiaty położył między nimi. A. A. dotknęła dłonią głowy zakrytej chustą Hermes. Był to prezent od pewnego domu mody dla jej matki w podzięce za udział w kampanii reklamowej, wiele lat temu. A. A. wydawało się, że będzie pasować do jej ciemnych włosów. - Mam czerwoną chustę - zaznaczyła, a jednocześnie pomyślała, że to taki dziwny początek rozmowy z laxjoc-kiem - to znaczy z Dexem - ale nagle poczuła się strasznie onieśmielona. Przez Internet mogła mu powiedzieć wszystko. Ale teraz, kiedy naprawdę siedział obok niej, jakby całkiem ją sparaliżowało, zupełnie jakby nacisnęła guzik „mute" na pilocie telewizora. On jednak nic nie odpowiedział, więc spróbowała znowu: - Masz na głowie czarną bejsbolówkę. - Tak. Dzisiaj grają Giantsi - odparł i odwrócił się, żeby popatrzeć na bawiące się dzieciaki. A. A. poczuła dziwny chłód, chociaż wcale nie było wiatru. Nie tak wyobrażała sobie to spotkanie. Nawet nie dał

jej jeszcze tych kwiatów. Zaśmiała się krótko, nerwowo. A potem zauważyła, że w tym samym parku było mnóstwo innych facetów i większość z nich miała na sobie czarne czapeczki Giantsów. Rany, w tym mieście muszą być miliony takich czapek. - Nie masz pojęcia, o czym mówię, prawda? - spytała. -Ja? A o czym mówisz? - spytał Dex i uśmiechnął się do niej, ale nadal spoglądał w stronę placu zabaw. Ziarno zwątpienia zaczęło kiełkować, zakorzeniło się, a potem paskudny chwast rozkwitł i wydał owoce. - To chyba nie dla mnie? - spytała, wskazując róże. Trzeba przyznać, że Dex, jak przystało na dżentelmena, nie zaprzeczył tak od razu. -No... Nadzieja w sercu A. A. zwiędła ze szczętem. - Spoko, co ty. Tylko się wygłupiam. Dopiero w tym momencie zorientowała się, dlaczego Dex ciągle spogląda w stronę placu zabaw. Opiekunka sprawująca pieczę nad dzieciakami była wyjątkowo ładna. A. A. przejrzała Dexa na wskroś i już znała prawdę. - Od dawna się z nią spotykasz? - spytała. Dex odgarnął nerwowo grzywkę. - To tak od razu widać? - uśmiechnął się przepraszająco. - Bo wiesz, ona ma dwadzieścia pięć lat, czyli jest ode mnie sporo starsza. Więc... No, trochę się z tym ukrywam.

- Wziął do ręki bukiet róż. - Myślisz, że jej się spodobają? A. A. skinęła głową. - Będzie zachwycona. Są piękne. - Miło było cię spotkać, Alioto. Zaraz, czy nie powinnaś być na imprezie? - uświadomił sobie. - Mam się z kimś spotkać - wyjaśniła. - Aha - rzekł, po czym pożegnał się i odszedł. Patrzyła w ślad za nim i obserwowała, jak podchodzi nieśmiało do opiekunki placu zabaw. Dziewczyna rzeczywiście sprawiała wrażenie zachwyconej różami. Nic dziwnego. A. A. sprawdziła telefon. Żadnych sms-ów i nikt nie dzwonił. Od umówionej pory spotkania minęła godzina. Kimkolwiek był laxjock, nie przyszedł i na pewno już nie przyjdzie.

35 ASHLEY SPENCER MA UCZULENIE NIE TYLKO NA FRAJERÓW Nie mogło istnieć nic, co zbiłoby Ashley Spencer z tropu, toteż jeśli była zaskoczona na widok Lauren Page przybywającej w towarzystwie Billy'ego Reddy'ego, ramię w ramię nie okazała tego. Patrzyła na nich bez zmrużenia oka, kiedy zbliżyli się do miejsca, w którym stała. - O, to ty żyjesz - stwierdziła na widok Lauren. - O ile wiem, nikt nie umiera ze wstydu - odparła Lauren. - Ashley, chciałam ci przedstawić...

-Jestem Billy Reddy - rzekł Biłly i wyciągnął do niej rękę ponad tacami z owocami morza stojącymi na bufecie. - Cześć. - Ashley uśmiechnęła się i potrząsnęła jego dłonią. Rzeczywiście był fantastyczny. Zmierzwione włosy, uśmiech jak z reklamy pasty do zębów. Tylko że teraz, z bliska, Billy wcale nie wydawał jej się taki przystojny jak dawniej. Trochę podobnie czuła się wtedy, gdy rodzice zabrali ją na koncert „Idola" i udało jej się dostać za kulisy, gdzie poznała faceta, w którym bujała się nieprzytomnie od niepamiętnych czasów, aż kciuk ją bolał od wysyłania sms-ów, bo głosowała na niego z komórki jak nieprzytomna. No i potem była w szoku, kiedy zorientowała się, że to zupełnie zwyczajny facet i w dodatku dużo niższy, niż się wydawało w telewizji. Na domiar złego, po koncercie pachniał nieprzyjemnie potem. Billy Reddy nie śmierdział, ale teraz, gdy stał przed nią z wyciągniętą dłonią, nie wyglądał już jak najprzystojniejszy facet na świecie. Po prostu przystojniak, owszem, ale nic więcej. Takich facetów były w tym mieście tysiące. No i co z niego za facet, tak naprawdę? Żeby licealista chodził na imprezki z siódmoklasistką? Czy to trochę nie przegięcie? I to w dodatku z Lauren. Ale laskę sobie znalazł. Phi! -Jestem Lili - oznajmiła Lili, wchodząc między nich. Billy i Lili zaczęli rozmawiać, a Ashley przeszła wzdłuż bufetu. Jak słusznie podejrzewała, w menu nie było nic,

czym mogłaby się posilić. Całe szczęście, że zmusiła Lili do zamówienia babeczek według specjalnego przepisu. Przynajmniej jest co wrzucić na ruszt. Poczuła, że ktoś ciągnie ją za rękę. Odwróciła się i ujrzała stojącą obok Lauren. - Więc poznałaś w końcu Billy'ego. - No - Ashley wzruszyła ramionami. Lauren chyba spodziewała się innej reakcji z jej strony. Ekstra. - Słuchaj... Naprawdę przykro mi z powodu tego, co wtedy się stało. Wiem, że zachowałam się głupio. Przesadziłam. Wcale nie chciałam powiedzieć tego wszystkiego. - Nie ma sprawy - oznajmiła Ashley. - Ale to i tak niczego nie zmienia. - Dlaczego? - zawołała Lauren dziwnie cienkim głosem. Ta dziewczyna naprawdę mogłaby sobie odpuścić. - Nie, bo nie. O, jest Tri - powiedziała Ashley, bowiem w tej samej chwili pojawił się Tri z talerzykiem babeczek. Tego właśnie było jej trzeba. - Masz ochotę? - spytał. Jak to miło z jego strony. Dżentelmen w każdym calu. - Pewnie - powiedziała i sięgnęła po smakołyk. Odgryzła kęs. Lauren wciąż stała przy niej jak słup, zagubiona i zmieszana.

- Spadaj - rzuciła Ashley. - Zostaw mnie i moje przyjaciółki w spokoju. Jesteś zerem. - O co wam chodzi? - spytał Tri, spoglądając ciekawie to na Lauren, to na Ashley. - O nic - Ashley machnęła ręką i odgryzła kolejny kęs. - Właśnie mówiłam... Wówczas zdała sobie sprawę, że nie może oddychać. Paliło ją nieznośnie w ustach, dusiła się. Stało się coś strasznego, naprawdę strasznego. Nim jednak zdała sobie sprawę, co to takiego, straciła przytomność.

36 BABECZKA JAKO NARZĘDZIE ZBRODNI Ktoś krzyknął. Lili przerwała rozmowę w pół słowa i podbiegła do Ashley leżącej bezwładnie na podłodze. Obok stała Lauren. Ashley leżała, bez ruchu, jak martwa, ściskając w palcach ciastko. - Co jej zrobiłaś? - zawołała oskarżycielskim tonem Lili. - Nic nie zrobiłam! - krzyknęła Lauren. - Stała i upadła!

-Jak to upadła? Tak po prostu? - wrzasnęła Lili. - Ashley? Ashley? Słyszysz mnie? Opadła na kolana przy ciele Ashley. Było jeszcze ciepłe. Potrząsnęła nim. Mocno. - Co się stało, do cholery? - zażądała wyjaśnień Lili. - Nic, stała tutaj, a potem przewróciła się - odpowiedziała Lauren. - Coś musiało się stać! Lili spoglądała na Lauren, jakby dopiero zdała sobie sprawę z jej obecności. - A tak w ogóle, co ty robisz w szkole? Myślałam, że nie żyjesz! - Owszem, żyję - odpaliła Lauren. - A co, pewnie rozgadywałyście wszystkim w szkole, że już po mnie? Nic dziwnego, że wszyscy tak dziwnie na mnie patrzyli. Lili nie odpowiedziała. Chwyciła Ashley za rękę i próbowała wymacać puls, ale była tak spanikowana, że nie wiedziała już, czy coś czuje, czy w ogóle nic. Wtedy przyszło jej do głowy coś strasznie dziwnego. Rany, Ashley Spencer nagłe umarła. Więc dlaczego ona, Lili, czuła się... szczęśliwa? - Co się dzieje? Dźwięk tego głosu przywrócił ją do rzeczywistości. Lili odwróciła się i zobaczyła A. A. Miała wypieki na twarzy, a na szyi czerwoną chustę, której przedtem nie widziała. - Dzięki Bogu, że jesteś - zawołała Lili, odpychając precz wszystkie myśli o tym, że skoro Ashley odeszła, to

teraz ona będzie najpopularniejszą dziewczyną w klasie. -Coś jej się stało! - Słuchajcie, może trzeba zadzwonić po pogotowie albo coś w tym rodzaju? - zasugerował Billy Reddy, który podszedł, żeby sprawdzić przyczynę zamieszania. Z wolna wokół zaczął gromadzić się żądny sensacji tłumek. - Co jej jest? - spytała A. A. kucając obok Ashley. -Już mówiłam, rozmawiałyśmy, a potem ona upadła. Chociaż nie, zaraz - Lauren potrząsnęła głową. - Najpierw ugryzła ciastko, dopiero potem się przewróciła. Co było w tych ciastkach, Lili? - Nic. To zwyczajne babeczki. Waniliowe. - Bo wiesz, kiedy ugryzła, przez moment dostała jakby drgawek, dopiero potem zemdlała. To może być alergia. Czy ona ma na coś uczulenie? - spytała Lauren. - Nie. O ile wiem, to nie - Lili pokręciła głową. Na co mogła być uczulona Ashley? Na frajerów? Na pryszczate gęby? Na uchybienia wobec obowiązującej mody? - Orzechy! Ona ma alergię na orzechy -uświadomiła sobie nagle A. A. - Mówiła mi z miesiąc temu po podwieczorku, kiedy spytałam ją, dlaczego nie chce jeść ciastek, chociaż były takie pyszne. I w „Bluszczu" pytała kelnera, czy w sałatce nie ma przypadkiem orzechów. Zawsze to robi. Pamiętacie, jak na imprezie przyznała się, że nie ma pojęcia, jaki jest smak masła orzechowego?

- No dobrze, ale w babeczkach nie było orzechów - jęknęła Lili. - Już mówiłam, że to zwykłe, waniliowe babeczki. - Tylko że wiesz, orzechy mogą być wszędzie. W cieście, w lukrze. Mnóstwo rzeczy się z nich robi. Ashley mówiła mi, że prawie we wszystkim mogą być śladowe ilości orzechów i dlatego zawsze jadła tylko to, co przyrządziła osobiście jej kucharka - wyjaśniła gorączkowo A. A. - Rany boskie! - Lili załamała się na dobre. A więc to dlatego Ashley tak się upierała, żeby sporządzić babeczki według specjalnego przepisu. Tylko że te ciastka były zupełnie zwyczajne, nie upieczone według jakiejś ekstra receptury, tylko normalne. Przecież powiedziała cukiernikowi, żeby przysłał ciastka ze swojej oferty. - Zabiłam moją najlepszą przyjaciółkę! - wydarła się Liii. I to jest najstraszniejszy, a zarazem najpiękniejszy dzień mojego życia.

37 ZŁA CZAROWNICA NIE ŻYJE? Jezu, zabiłam Ashley Spencer - uświadomiła sobie Lauren. - To najpiękniejszy, a zarazem najstraszniejszy dzień w moim życiu. Przecież to ja przekonałam Lili, żeby odpuściła sobie specjalny przepis kucharki i zamówiła zwykłe ciastka. Powiedziałam jej wtedy, że czego nie będzie wiedziała, to jej nie będzie bolało. Uznałam po prostu, że Ashley stroi fochy jak kapryśna primadonna. Nic dziwnego, bo zawsze tak się zachowywała. Skąd miałam wiedzieć, że Ashley

ma alergię? O rany, czy można posłać do więzienia kogoś, kto ma dwanaście lat? Przecież to był wypadek, niechcący! - Niech ktoś coś zrobi! - krzyknęła A. A. Wtedy Lauren przypomniała sobie artykuł, który przeczytała w „Teen Vogue" czekając u fryzjera, kiedy to usilnie starała nauczyć się, być taką, jak te z Kliki. Był tam artykuł o dziewczynie, która miała alergię właśnie na orzechy, i z niego dowiedziała się, co robić w krytycznej sytuacji. Lauren przyklękła i uniosła rąbek sukienki Ashley. Swoją drogą, niezły ciuch. Naprawdę fajny. Chyba Kate Moss Topshop? Tak, na pewno. - Przestań! Co ty robisz? - oburzyła się Lili. - Próbuję ją uratować - rzuciła Lauren. - Musi to mieć przy sobie. Nie ma innej możliwości. Tak. Widzisz, jest - Lauren pokazała im strzykawkę. Ashley miała na udzie coś w rodzaju podwiązki, a za nią zatknięty był przedmiot przypominający z wyglądu cienki, metalowy długopis. Jednak Lauren wiedziała, że zamiast końcówki wkładu pod skuwką kryje się igła. W artykule napisali, że każdy, kto cierpi na taką alergię, musi zawsze nosić takie coś przy sobie. Opisywana w „Teen Vogue" dziewczyna nosiła zbawienny lek na udzie, a wiedząc, że Ashley traktuje to pismo jak wyrocznię, Lauren od razu wiedziała, gdzie szukać. - To jest antidotum - wyjaśniła. - Muszę jej to wstrzyknąć, bo inaczej będzie po niej. Lauren wyciągnęła strzy-

kawkę zza podwiązki, nawet wiedziała, że to się nazywa EpiPen. - Szybciej!!! - ponagliła ją A. A. - Raz, dwa, trzy - powiedziała Lauren i wbiła igłę w ramię Ashley. Myślała, że Ashley natychmiast zerwie się i będzie po wszystkim. Jednak nie, nic się nie wydarzyło. Ashley nadal wyglądała jak martwa. Miała zamknięte oczy i siną twarz. Nie oddychała. Za późno. Lauren westchnęła. A więc trudno, wyląduje w więzieniu. Potem na pewno nie dostanie się do Exeter. Pomyślała o swojej przyszłości. Z jednej strony, będzie ona znacznie lepsza, skoro nie będzie już Ashley Spencer, która wciąż zatruwałaby jej życie, powtarzając w kółko wszystkim dziewczynom z klasy, jaka to z Lauren lamuska. Tylko że prawdopodobnie, wcale nie będzie w tej klasie, tylko w więzieniu. Ciekawe, czy w poprawczaku można robić liceum z elementami programu wyższych studiów? Pewnie, że chciała pozbyć się Ashley. Chciała ją unicestwić. Ale nie dosłownie. Przecież nie jest jakąś psycholką. A potem Ashley nagle zamrugała i otworzyła oczy. Rozejrzała się. Zobaczyła EpiPen w ręce Lauren, otaczający je tłum gapiów i zadartą sukienkę. - O rany! - stęknęła. - Wszyscy widzieli moje majtki!

38 NAJCIEMNIEJ NIE ZAWSZE JEST POD LATARNIĄ Ashley żyła. Dzięki Bogu, że Lauren wykazała taką niesamowitą przytomność umysłu. Uratowała jej życie! A. A. odetchnęła z ulgą. Kiedy zdała sobie sprawę, że jej najlepsza przyjaciółka o mało nie przeniosła się na tamten świat, a jednak została cudem ocalona, jakoś mniej ją bolało, że została wystawiona do wiatru przez laxjocka. W każdym razie to nie był Dex. Ale w takim razie kto? Nie miała pojęcia.

Ashley dalej leżała na podłodze i marudziła, że wszyscy widzieli jej bieliznę. Lili i Lauren wyrywały sobie szklankę wody, którą chciały jej podać, a Billy Reddy stał obok, kompletnie oszołomiony, i nie wiedział, co ze sobą zrobić. Na sto procent podczas imprez w jego liceum nie było tyle akcji. W następnej chwili zauważyła Tri, który też stał obok, jakby go piorun strzelił, a w ręce trzymał talerz babeczek. - Hej - odezwała się do niego. - Nic ci nie jest? Dziwnie wyglądasz. - O mało jej nie zabiłem - wykrztusił szeptem Tri. - To ja dałem jej to ciastko. - Daj spokój, nie przejmuj się. Przecież nie wiedziałeś, że ma alergię. - O mało jej nie zabiłem - powtórzył. A. A. zastanowiła się. Jejku, co za patos. Zupełnie nie w stylu Tri. Nagle coś zauważyła: z kieszeni marynarki wystawała mu czarna czapka bejsbolowa. Czarna czepeczka San Francisco Giants. Ulubionej drużyny Tri. Jego ulubiona bejsbolówka. Zawsze ją nosił. I przypomniała sobie coś jeszcze - że na początku imprezy mówił coś o spotkaniu przy fontannie. Skąd wiedział, że A. A. ma się spotkać z laxjockiem przy fontannie? Nic takiego mu nie mówiła. Znów spojrzała na Tri. To był jej najlepszy kumpel. Jedyna osoba, której mogła powiedzieć wszystko. Jedyny

facet, który wiedział, jak ją pocieszyć, kiedy miała doła. I wypunktował ją na sto procent. Jasne, laxjock to Tri Fitzpatrick. No tak, ale nie przyszedł na spotkanie do parku. A to dlatego, że mu powiedziała, że prawdopodobnie mężczyzną jej życia jest Dex Bond. Jakiś tam sobie facet, który nic o niej nie wiedział i wcale jej nie znał. Poczuła, że serce jej się ściska. Tri... - Tri - wykrztusiła. Ale Tri jej nie słuchał. Wcale nie zwracał na nią uwagi. Odstawił wreszcie ten talerz z babeczkami i podbiegł do Ashley. Wjego oczach było coś nowego i dziwnego. Zupełnie jakby widział Ashley Spencer po raz pierwszy. A potem pomógł jej wstać, no i spoglądał na nią tak samo, jak - teraz A. A. zdała sobie z tego sprawę - jak od niepamiętnych czasów na A. A. Z totalnym, kompletnym uwielbieniem w oczach.

EPILOGI Drogi pamietniczku, pari od angielskiego kazała nam prowadzic dziennik wydarzen. Zeby zapisywac, co sie dzieje w naszym zyciu, bo dzieki temu latwiej nam bedzie to zrozumiec i przemyslec. O ile dobrze zapamietalam. Tak czy inaczej, zaczynam. A wiec bestia nie umarla. Tak, Ashley Spencer przezyla, by dalej straszyc. Wyleczyla sie zupelnie po tym, jak spozyla sladowa ilosc orzechow w waniliowych ciastkach podczas potancowki. Zostala jej tylko po tym lekka wysypka, ktora i tak zaraz znikla, moim zdaniem o wiele za szybko. Nie przylaczylam sie do Kliki ani nie udalo mi sie jej zniszczyc. Ale ten sadny dzien, jak mowie teraz o dniu, w ktorym odbyla sie impreza, odzanczyl sie jednak malym zywciestwem dla tych z nas, ktorzy znajduja sie na samym dole spolecznej drabiny w siodmej klasie. Otoz skoro Ashley Spencer musiala przyznac sie do swojej alergii na orzechy, biedna Cass Franklin

nie musi juz siedziec w osobnym kacie podczas posilkow na stolowce. Dzieki Ashley cala kantyna stala sie sterylnym osobnym katem. Jej rodzice zagrozili, ze wytocza szkole proces z powodu tego wypadku, wiec teraz podaja tam tylko chleb orkiszowy i jogurty. Pychota, nie ma co. Spawiowac sie mozna. Poza tym myslalby kto, ze po takiej akcji przy wszystkich, Ashley straci swoj niezachwiany auotorytet. Ale nie. Natomiast z powodu EpiPen za podwiazka, podwiazki nagle staly sie strasznie trendy w naszej szkole. Najnowszy krzyk mody to nosic je tak samo jak Ashley pod spodnica, ale tak, zeby bylo je widac, kiedy sie siedzi. To tylko dowodzi, ze cala siodma klasa to same wariatki. Wszystkie maja mozdzki male jak orzeszek. Ashley Powinna byc na nie uczulona. Ale nie jest. Niewazne, bo chyba teraz Ashley powinna byc dla mnie troche milsza, no nie? Ocalilam jej zycie. To chyba cos znaczy? Mam taka nadzieje. Liczac, ze cos sie jednak zmieni, pozdrawiam Lauren Page

DZIENNIK.DOC Też mi coś, przecież prowadzę dziennik od pierwszej klasy. Mama zawsze mówiła, że to jedyny sposób, żeby uporządkować swoje myśli. A wszyscy wiedzą, że jeśli o to chodzi, to naprawdę taka jestem. To znaczy - uporządkowana. Nadal mam straszne poczucie winy, bo omal nie zabiłam mojej najlepszej przyjaciółki. A w dodatku cieszyłam się z tego powodu. Jednak później, kiedy to przemyślałam, zdałam sobie sprawę, że to cieszenie się było tylko przykrywką dla tego, co naprawdę czułam. A co czułam? Czułam urazę. Było mi przykro, naprawdę przykro. Nigdy w życiu nie zamówiłabym tych nieszczęsnych babeczek, gdyby Ashley powiedziała mi o swojej alergii! A. A. wiedziała, aleja nie. Więc to po części jej wina, tak czy nie? Jak mogła zachować coś takiego w tajemnicy przede mną? Zadałam jej to pytanie, a ona przyznała mi rację. Powiedziała, że przeprasza i że miała też przede mną inne tajemnice. Ale nie powiedziała jakie. No więc musiałam jej wyznać (szczerość za szczerość), że ten jej termos w stylu anime jest brzydki. Wtedy A. A. powiedziała nam obu, żebyśmy się zamknęły.

Trochęśmy się popłakały. A potem była zgoda i uściski. Wreszcie wszystkie trzy wybrałyśmy się do Tiffany'ego i kupiłyśmy sobie złote naszyjniki. Na każdym byłajedna trzecia serduszka. Ashley oczywiście dostał się największy kawałek. No nic, strasznie się ciszę, że Ashley nie umarła. Bo od kogo bym wtedy pożyczyła tę sukienkę Kate Moss z Top-shopu? Co stwierdza ze szczerą ulgą niżej podpisana Lili.

MEMO: PLIK: PAMIĘTNIK: ALIOTO, ASHLEY SZOK DZISIAJ CHCIAŁAM, ŻEBY DWOJE Z MOICH NPNW UMARLI. NO NIE WIERZĘ, ŻE SĄ ZE SOBĄ. RANY. NIE ŻEBY Ml TO RZUTOWAŁO, NO NIE? W SUMIE EKSTRA. JAK SĄ SZCZĘŚLIWI ZE SOBĄ, TO I JA JESTEM SZCZĘŚLIWA, TAK? TO DLACZEGO JESTEM TAKA NIESZCZĘŚLIWA? :( Halo? To działa, czy nie? A, nagrywa się. No to dobrze. Tu Ashley Spencer. Zadali nam z angielskiego, żeby prowadzić pamiętnik, ale pomyślałam, że lepiej nagram to na iPoda, a potem pokojówka spisze moje przemyślenia. Rany, o co chodzi, kto ma czas, żeby pisać jakieś teksty na kompie? No więc tak, więc Lauren Page ocaliła mi życie. Wielkie mi halo. A przedtem o mało mnie nie zabiła! To był jej psi obowiązek, żeby mnie uratować. No dobra, może trochę przestanę się jej czepiać i nie powinnam mówić dziewczynom tak wprost, że ona to wszystko zaplanowała. Ale kto kazał Liii zamówić normalne babeczki? Ja czy ona?

Po drugiej stronie tunelu życie jest całkiem inne. Nie, żebym widziała jakieś białe światło, czy coś takiego. Po prostu trochę odjechałam i tyle. Ale teraz, kiedy o tym myślę, myślę sobie, że naprawdę miałam szczęście, że uszłam z życiem. No przecież normalnie mogłam umrzeć. I to na szkolnej imprezie! Ale wstyd. Jak mówiłam, sporo się zmieniło. Lili teraz jest dla mnie strasznie miła, za to A. A. jest jakaś taka zamknięta w sobie. Nie wiem, co jej odbiło. No, bo przecież nigdy nawet nie mówiła, że on jej się podoba. Zawsze powtarzała, że są tylko kumplami. No, bo tak, Tri może jest niski, ale jest super. A przecież urośnie. Spoko, ja zaczekam. Wiem, że A. A. uważa, że laxjock to on, ale on nigdy tego nie powiedział, nie? Poza tym, miała sporo czasu, tak czy nie? Więc jeśli o mnie chodzi, kto pierwszy, ten lepszy. No nie?

PODZIĘKOWANIA Jak zwykle, dziękuję bardzo moim cudownym kumpelom z Simon & Schuster. Uwielbiam was wszystkie, a szczególnie moją piękną, bystrą i szykowną redaktorkę, Emily „Ashley" Meehan i współwinną całej afery Courtney „Ashley" Bongiolatti. Wielkie podziękowania dla całej mojej rodziny i wszystkich przyjaciół, za miłość i wsparcie. Szczególne podziękowania zespołowi, na który składają się: Christina Green, Ansa Schen i Jennie Kim. Dziękuję Richardowi Abate i jego zespołowi z Endeavor oraz Jossie Freedman oraz Katie Lee i ich zespołowi w ICM. Dziękuję mojemu mężowi, Mike'owi Johnstonowi, za bezgraniczną cierpliwość, gdy wysłuchiwał moich wspomnień ze szkoły i za to, że dzielił się swoimi własnymi. I na końcu, choć to przecież najważniejsze, uściski, całusy i wielkie dzięks wszystkim moim czytelniczkom-superlaskom, których komentarze, e-maile, wiadomości na czatach oraz listy sprawiają mi tyle radości.