czekam na ciebie 01.5-Zaufaj mi

Rozdział 1 Jase Winstead to kawał wrednego sukinsyna. Zajęcia z astronomii to ostatnia rzecz, na jaką miałem ochotę bladym świtem, czyli o dziewiątej, zwłaszcza że przypominały mi o pierwszym roku studiów, bo wtedy też chodziłem do profesora Drage’a, i o tym, dlaczego musiałem zrezygnować. I naprawdę nie trzeba mi było jeszcze irytujących SMS-ów od Jase’a z gadaniem, dlaczego zapisywanie się na zajęcia przed południem jest szkodliwe dla zdrowia. Biorąc pod uwagę, że miałem za sobą jakieś – ja wiem? – tak na oko ze dwie godziny snu, a w ustach wciąż posmak tequili i innych rzeczy, o których nie chciałem nawet myśleć, byłem chodzącym przykładem tego, jak student nie powinien wyglądać pierwszego dnia semestru zimowego. Obserwowałem zamykające się drzwi do sali astronomicznej, a potem zerknąłem na telefon. SMS kusił. „Urwij się, mam browara. X-Box. FIFA13”. Kurczę, kuszące. Ollie rozwalił naszego X-Boxa w poprzedni weekend, w czasie morderczej rozgrywki w Call of Duty. Byłem już parę minut spóźniony. Astronomia czy piłka na Boksie? Niezbyt trudny wybór. Podjąłem decyzję, obróciłem się na pięcie i zacząłem odpisywać Jase’owi, ale właśnie w tej chwili podwójne drzwi otworzyły się z hukiem, jakby po schodach leciało tornado. Odwróciłem głowę w samą porę, żeby zauważyć, że coś małego i rudego wpada prosto na mnie. Nie było jak uniknąć zderzenia. Drobne ciałko runęło na mnie, a potem odskoczyło, odrzucone siłą zderzenia, i zatrzepotało rękami jak tonący. Torba, która wyglądała, jakby ważyła więcej niż właścicielka, przyciągała ją do ziemi. Zareagowałem instynktownie. Wystrzeliłem naprzód, rzuciłem swoje rzeczy i złapałem dziewczynę w pasie, a wtedy jej torba poleciała w jedną stronę, a zawartość w drugą. Wyrywała mi się jak zabawka na sprężynie, więc objąłem ją mocniej i uziemiłem, zanim zdołała zrobić sobie poważną krzywdę. Zadarła głowę. Włosy w

odcieniu głębokiego kasztanu opadły jej na twarz. Pachniała jagodami i czymś piżmowym, przyjemnym. Cholera jasna, staranowała mnie jagodowa babeczka! Roześmiałem się i wsunąłem telefon do kieszeni, a potem chciałem już ją puścić, ale ona jakby się zacięła. Stężały jej wszystkie mięśnie. Była bardzo drobna, ledwie sięgała mi do ramienia, ale nagle wydała się jeszcze mniejsza, jakby zapadła się w sobie. Coś jej się stało? Poza tym, coś jej się chyba pomyliło i przyszła tutaj zamiast do ogólniaka, który był niedaleko. – Rany – powiedziałem. – Nic ci się nie stało, skarbie? Nie odzywała się przez pół minuty, więc zacząłem się naprawdę martwić. Potem wzięła głęboki wdech i przy tym otarła się o mnie piersiami. Zamarłem, bo poczułem je na sobie. Zdecydowanie to nie była laska z ogólniaka, chyba że zaczęły się rozwijać znacznie szybciej niż za moich czasów. Jeśli tak, zazdrościłem gnojkom z liceum. Dobra, teraz czułem, że powinienem wziąć prysznic. Czyżbym jeszcze nie wytrzeźwiał po wczorajszym? Na to wyglądało. – Hej – spróbowałem jeszcze raz. – Wszystko dobrze? – Kiedy odpowiedzi wciąż nie było, uniosłem jej palcami podbródek. Miała miękką, ale bardzo chłodną skórę. Zacząłem się zastanawiać, czy można zemdleć, ale cały czas stać. Lekko uniosłem jej głowę i otworzyłem usta, żeby ponowić pytanie, ale słowa zamarły gdzieś w połowie drogi między mózgiem a aparatem artykulacyjnym. Zamrugałem jak totalny debil, bo jakoś mi się wydawało, że może to odmieni widok przed moimi oczami. Nie, żebym chciał go zmieniać, ale bez jaj… Jaki koleś nie ma słabości do rudzielców? „Ładna” to zdecydowanie niedopowiedzenie. Miała duże oczy w ciepłym odcieniu whisky. Nosek zdobiły piegi, miała też wyraźnie zaznaczone kości policzkowe. Usta w kolorze czereśni, szerokie jak na tę drobną twarz, pełne i jędrne. Takie usta mogły sprawić, że facet… – Puść mnie! Stanowczość jej głosu, podszytego z trudem kontrolowaną paniką, sprawiła, że natychmiast ją puściłem i na wszelki wypadek cofnąłem się o krok.

Zachwiała się trochę, gdy straciła oparcie i prawie znów wyciągnąłem ręce, ale postanowiłem zadbać o swoje jądra. Kiedyś może będę chciał mieć dzieciaki albo co, a miałem poczucie, że jeśli znów jej dotknę, może mi się nie udać. Odgarnęła z twarzy pasma gęstych włosów i ostrożnie odsunęła się od swojej torby. Uniosła oczy okolone gęstymi rudawymi rzęsami i przez moment żadne z nas się nie ruszało. A potem nagle spojrzała na moją twarz i niżej. Laska najnormalniej obcinała mnie wzrokiem! Może jednak moim plemnikom nic nie groziło. Lekko się zarumieniła. – Przepraszam. Spieszyłam się na zajęcia. Jestem spóźniona i… Uśmiechnąłem się szeroko i ukląkłem, żeby pozbierać jej rzeczy. Nie ogarniałem, po co jednej dziewczynie tyle długopisów. Niebieski. Fioletowy. Czarny. Czerwony. Pomarańczowy. Jezu, o co chodzi? Kto pisze na pomarańczowo?! Przykucnęła obok mnie, zebrała resztę, a miedziane włosy posypały jej się na twarz. – Nie musisz mi pomagać. – Nie ma sprawy. – Podniosłem kartkę, która okazała się planem zajęć. Szybki rzut oka potwierdził moje przypuszczenia: dopiero zaczynała. – Astronomia? Też tam idę. Jase, browar i FIFA13 będą musiały poczekać. – Spóźnisz się przeze mnie. – Wciąż się chowała za włosami. – Przepraszam, naprawdę. Wcisnąłem jej do torby ostatni zeszyt i wstałem. Oddałem jej rzeczy, bo chciałem, żeby na mnie spojrzała. Nie wiem dlaczego, może jestem mięczakiem, ale lubiłem, kiedy dziewczyny się uśmiechały, a nie wyglądały, jakby zaraz miały się rozpłakać. – Nic się nie stało. Jestem przyzwyczajony do tego, że dziewczyny się na mnie rzucają. – Lekko uniosła brodę, a ja uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. – Chociaż muszę przyznać, że próba wskoczenia mi na plecy to coś nowego. Ale podobało mi się. Podniosła głowę i włosy wreszcie odsłoniły jej twarz. – Nie zamierzałam wskakiwać ci na plecy ani się na ciebie rzucać. – Nie? – Telefon zawibrował mi w kieszeni, ale go olałem. – No

to szkoda. Gdyby tak było, uznałbym ten dzień za najlepszy pierwszy dzień zajęć w historii. Przyglądała mi się, przyciskając torbę do piersi, a ja zerknąłem na kartkę papieru, którą trzymałem w ręce. – Avery Morgansten? – Skąd znasz moje nazwisko? – rzuciła ostro. Jezu, co za nerwus! – Jest napisane na twoim planie zajęć. – Ach! – Odgarnęła włosy do tyłu, a ręka lekko jej zadrżała, gdy brała ode mnie plan. Jak byłem mały, mama mówiła, że mam słabość do ofiar losu. Gołębi ze złamanymi skrzydłami. Psów o trzech nogach. Chudych świnek. Moja siostra była taka sama. Mieliśmy szósty zmysł i wyczuwaliśmy je na kilometr, więc chociaż nic nie wiedziałem o tej dziewczynie, nie miałem wątpliwości, że jest nowa, czuje się niezręcznie i ma fatalny poranek, więc było mi jej żal. – Ja jestem Cameron Hamilton – powiedziałem. – Ale wszyscy mówią do mnie Cam. Poruszyła ustami, jakby powtarzała moje imię. Podobał mi się ten ruch. – Jeszcze raz bardzo ci dziękuję, Cam. Schyliłem się, wziąłem swoją torbę i przewiesiłem przez ramię. Odgarnąłem włosy z twarzy i uśmiechnąłem się uśmiechem, który zwykle zapewniał mi zdobycie tego, co chciałem. – No to zróbmy to nasze entrée. Podszedłem do drzwi, ale dotarło do mnie, że ona się nie poruszyła. Zerknąłem przez ramię i zmarszczyłem brwi, bo zobaczyłem, że odchodzi. – Idziesz w złą stronę, skarbie. – Nie mogę – powiedziała łamiącym się głosem. – Czego nie możesz? – Stanąłem przed nią. Spojrzała mi na sekundę w oczy, a potem odwróciła się i uciekła. Torba odbijała się jej od biodra, włosy frunęły jak peleryna. Zwiała, normalnie uciekła! Kopara mi opadła. Co się w ogóle stało? Za moimi plecami otworzyły się drzwi i usłyszałem głęboki głos

i starannie akcentowane słowa: – Zaszczyci nas pan dzisiaj, panie Hamilton? Cholera. Zamknąłem oczy. – A może zamierza pan stać na korytarzu do końca zajęć? – spytał profesor Drage. Westchnąłem i się odwróciłem. – Oczywiście, że idę. – Oczywiście – powtórzył profesor i wyciągnął do mnie stosik pozszywanych arkuszy. – Sylabus. Wziąłem jeden, a po trwającym sekundę namyśle także i drugi. Na wypadek gdyby Avery Morgansten jeszcze się kiedyś pojawiła. Jase opierał się plecami o moją ciężarówkę. Przeczesał brązowe włosy, żeby odgarnąć je ze spoconego czoła. Kilka pasemek stanęło na sztorc między jego palcami. – Można oszaleć, jak gorąco. Jak na koniec sierpnia było rzeczywiście upalnie. Nawet cień rzucany przez wielkie dęby rosnące wzdłuż tylnego parkingu w Whitehall nie zapewniał ulgi. Z niechęcią myślałem o otwieraniu drzwi auta. – Święta prawda. – Ollie zmrużył oczy i spojrzał na drzewa. – Jest tak gorąco, że pozostaje się tylko rozebrać do naga. – Już bardziej nagi nie możesz być. Ollie spojrzał na siebie i wyszczerzył zęby. Nie miał na sobie koszuli, szorty zwisały mu nisko na biodrach, a na stopach miał japonki. I tyle. – Żebyś wiedział, że mogę. Niestety to prawda. Od trzech lat mieszkaliśmy razem w trzypokojowym mieszkaniu na osiedlu University Hights. Już w pierwszym tygodniu Ollie udowodnił, co myśli o skromności. Widziałem jego wyposażenie więcej razy, niż chce mi się liczyć. Kończy studia wiosną, tak jak ja powinienem, i wiedziałem, że będę tęsknił za tym idiotą. – Mandat. – Wskazał głową na przednią szybę. Westchnąłem. Żółtawy skrawek papieru został starannie włożony za wycieraczkę. Ten parking był zarezerwowany dla kadry, ale ponieważ nigdzie indziej nie było miejsca, stanąłem na pierwszym wolnym.

– Dołożę do kolekcji. – Imponującej – dodał Ollie, zdjął z nadgarstka gumkę i związał długie do ramion włosy w kucyk. – To jak, dzisiaj impreza u nas? Uniosłem brwi. – Co? Uśmiechnął się i splótł ramiona na piersi. – Z okazji powrotu do szkoły. – Przeciągnął się i ziewnął. – Kameralne spotkanie. – Boże. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, a ja zapragnąłem zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy. Kiedy Ollie ostatnio urządził kameralne spotkanie, w naszym mieszkaniu było tak tłoczno, że cudem nie przyjechała policja. – Zamówcie pizzę, ja muszę… – Ollie zamilkł w pół zdania i odwrócił się za kształtną brunetką, która go właśnie minęła. Z błyskiem w oku porzucił nas i objął ją za ramiona: – Witam panią. Brunetka zachichotała i objęła go w pasie. Odwróciłem się do Jase’a i podniosłem ręce. – A to co? – Nie ma o czym gadać. – Wywrócił oczami. – Jeśli chodzi o dziewczyny, ten dupek ma oczy z tyłu głowy. – Prawda. – Ale nie ogarniam, jakim cudem zalicza jedną za drugą. – To jedna z tajemnic wszechświata. – Obszedłem samochód, wyjąłem zza wycieraczki mandat i otworzyłem drzwi od strony kierowcy. Wrzące powietrze buchnęło mi w twarz. – Szlag. Jase się nachylił. – Co z tobą dzisiaj? Nie odpisałeś. Myślałem, że FIFA cię wciągnęła. – A co, tęskniłeś? – Zdjąłem koszulkę, zwinąłem i rzuciłem na tył. – Może. Roześmiałem się, a potem wziąłem z siedzenia czapkę i nałożyłem, żeby zasłonić oczy. – Nie wiedziałem, że się spotykamy. – Zraniłeś moje uczucia! – No to na następnej randce kupię ci piwo. – Obleci. Jestem łatwy.

Uśmiechnąłem się szeroko. – Jakbym nie wiedział. Roześmiał się i wsadził rękę przez okno. Uśmiech zniknął, jak tylko włożył parę okularów słonecznych. Znałem tę minę. Nie wróżyła nic dobrego. Tylko kilka osób wiedziało, jakie gówniane bywało jego życie. A odruchowo myślało się dokładnie odwrotnie, bo to on wyciągał wszystkich z tarapatów, łącznie ze mną. Włączyłem klimę, zamknąłem drzwi i dołączyłem do niego przy aucie. Metal parzył mnie pod pachami, kiedy oparłem się o okno. Stanąłem na palcach, żeby naciągnąć łydki. – Co tam? Nad oprawką okularów pojawiła się jedna ciemna brew. – Idziesz na siłkę? – Tak się zastanawiam. – Skrzyżowałem nogi i zacząłem się skręcać. – A chcesz pójść? – Nie. Podjadę na farmę, sprawdzę parę rzeczy. – Co u Jacka? Na twarzy Jase’a rozciągnął się szeroki uśmiech, który sprawił, że młoda wykładowczyni przechodząca akurat obok auta straciła równowagę. – Super – odparł lekko, jak zawsze, gdy opowiadał o bracie. – Wczoraj powiedział, że jak dorośnie, chce zostać Chuckiem Norrisem. Roześmiałem się. – W sumie trudno mu się dziwić. – W sumie tak. – Zerknął znad okularów. – A jak ty się masz? – Dobrze. – Odepchnąłem się od auta i puściłem brzeg okna. – Czemu pytasz? Jase wzruszył ramionami. – Sprawdzam. Czasem taki komentarz mnie rozwścieczał. Czasem spływał jak po kaczce. Na szczęście dla Jase’a dzisiaj był ten drugi dzień. – W najbliższym czasie nie zamierzam wpaść w depresję. Jest w porządku. – Dobrze słyszeć. – Jase się uśmiechnął i spojrzał w kierunku, w którym poszła młoda nauczycielka. – Impreza u was, tak? – Czemu nie? – Ruszyłem do fotela kierowcy. – Założę się, że przyjdzie połowa kampusu.

– Pewnie! – Jase obrócił się na pięcie. – To na razie! Wsiadłem do wychłodzonej kabiny i wyjechałem z parkingu. Mój leniwy tyłek musiał wylądować na siłowni, ale zdecydowanie wolałby wyłożyć się na kanapie i pójść w kimę. Skręciłem w lewo, przy znaku stop, minąłem bliźniacze domki po prawej stronie i spojrzałem akurat, jak przez otwarte drzwi wyleciała piłka do futbolu i uderzyła jakiegoś gościa w tył głowy. Zacząłem się śmiać i… Wpadło mi w oko coś rudego. Moje oczy zaczęły działać jak pociski reagujące na temperaturę. Niech to szlag. Zauważyłem coś. Czy to Babeczka? Na chwilę widok zasłoniło mi drzewo, ale potem znów się pojawiła, a słońce odbijało się od szerokiej bransoletki na nadgarstku. To ona, któż by inny. Nie zastanawiałem się ani chwili. Z uśmiechem przekręciłem czapkę do tyłu i ostro skręciłem w prawo, zajeżdżając jej drogę. Odskoczyła na krawężnik, a jej wielkie oczy wydawały się jeszcze większe. Kiedy zacząłem otwierać okno, otworzyła szeroko usta. Uśmiechnąłem się bardzo zadowolony, że cało i zdrowo przeżyła pierwszy dzień na uczelni. – Avery Morgansten po raz drugi. Obejrzała się, jakby istniała szansa, że mówię do kogoś innego. – Cameron Hamilton… Cześć. Pochyliłem się do przodu i przewiesiłem ramię przez kierownicę. Wyglądała uroczo, kiedy tak stała i bawiła się bransoletką. – Musimy przestać spotykać się w ten sposób. Zagryzła dolną wargę, jędrną, jak zauważyłem, spuściła wzrok i przestępując z nogi na nogę, przyglądała się mojemu tatuażowi. Babeczka była dziwna, śmiało mógłbym tak o niej powiedzieć. Nie wiem, może to dlatego, że mam młodszą siostrę, ale czułem palącą potrzebę sprawienia, żeby poczuła się dobrze. Choć zakrawało to na z góry przegraną walkę. – Ty na mnie wpadasz, potem ja niemal cię przejeżdżam… – wyliczyłem. – Tak jakby wisiała nad nami katastrofa. Cisza. Jeszcze jedna próba.

– Dokąd idziesz? – Do samochodu – powiedziała, czyli nie straciła głosu. – Kończy mi się bilet z parkometru. – Przestąpiła z nogi na nogę. – Pójdę już… – Wsiadaj, skarbie, podrzucę cię. Popatrzyła, jakbym był porywaczem, zapraszającym dziecko na przejażdżkę. – Nie, nie trzeba. Już prawie jestem na miejscu. – Nie ma sprawy! – Jeszcze żadna dziewczyna nie była tak oporna na proste uprzejmości. – Przynajmniej tak zadość ci uczynię za to, że prawie cię przejechałem. – Dziękuję, ale… – Ej, Cam! – Jezus, znikąd pojawił się Kevin i minął Avery. – Co robisz, stary? Wpatrywałem się w Babeczkę i powstrzymywałem się przed przejechaniem go, żeby się go pozbyć. – Nic, Kevin, staram się pogadać. Avery podniosła rękę, zamachała palcami i minęła Kevina i moje auto. Patrzyłem za nią, a Kevin nawijał o czymś, co miałem totalnie gdzieś. – Cholera – mruknąłem i opadłem na siedzenie. Znów mi uciekła. A ja miałem niezrozumiały odruch, żeby ją gonić.

Rozdział 2 Sytuacja na naszych imprezach robiła się poważna w momencie, kiedy Ollie wyjmował z terrarium Rafaela. Robił to za każdym razem jak porąbany. Stałem pośrodku salonu, patrzyłem na niego i kręciłem głową. – Dlaczego? – spytał Jase, stukając w szyjkę butelki z piwem. Zaśmiałem się. – Gdybym wiedział, umiałbym go powstrzymać. – Moim zdaniem to urocze – odezwał się miękki, kobiecy głos. Jase i ja odwróciliśmy się w stronę kanapy. Nikt inny nie siadał tak jak Stephanie Keith. Jedną z długich, opalonych nóg przewieszała przez drugą, pozując na wcielenie skromności. Ale jej dżinsowa spódniczka była równie skromna jak Ollie po wyjściu spod prysznica. Gdybym przesunął głowę odrobinkę w prawo i lekko opuścił, tak jak jakieś trzy minuty temu, widziałbym jej zaokrąglający się pośladek. Steph lubiła stringi. Albo lubiła w ogóle nie mieć bielizny, zależnie od nastroju. A wydawało mi się, że dziś może być w odpowiednim. Nachyliła się lekko i skrzyżowała szczupłe ramiona pod piersiami, odsłaniając każdemu, kto zechciałby patrzeć – a szybki rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić, że Jase chciał – doskonały widok na jej cycki. A cycki miała bardzo fajne. Kilka razy widziałem je z bardzo bliska. Jej błękitne oczy obiecywały happy end, a wpatrzone były we mnie. O dziwo w moich szortach nic się nie obudziło do życia. Co za ujma dla takich cycków. Połowa bractwa, do którego należał Jase, oddałaby lewe jądro za bycie obiektem zainteresowania Stephanie. Był czas, kiedy ja chciałem oddać prawe. Wtedy jeszcze nie ogarniałem, kto jest kto. To było wieki temu – tak mi się przynajmniej wydawało – kiedy myśl o byciu tylko z jedną dziewczyną sprawiała, że miałem ochotę odgryźć sobie rękę. A teraz? Sam nie wiedziałem, czego chcę. Tak było zresztą już od jakiegoś czasu i pewnie właśnie dlatego nie wziąłem Steph na ręce, nie zaniosłem jej do swojego pokoju i nie zacząłem zdejmować spodni. Była dobrą dziewczyną, ale już dawno minął czas, kiedy wydawała mi się warta prawego jądra.

Przeniosłem wzrok na Olliego, który tańczył przed telewizorem, wymachując w powietrzu miotającym się Rafaelem. Łyknąłem piwa. – On molestuje mojego żółwia! Steph roześmiała się i wstała. – Chyba nie. – Oplotła moją rękę i oparła mi brodę na ramieniu. Czarne jak smoła włosy musnęły nagą skórę mojej piersi. – Ale ja nie miałabym nic przeciwko małemu molestowaniu. Mimo głośnej muzyki usłyszałem minutnik. Delikatnie wyzwoliłem się z jej objęć i spojrzałem na Jase’a. W jego uśmiechu nie było współczucia. Drań. – Zaraz wracam. Utorowałem sobie drogę wśród chłopaków i wpadłem do kuchni, zanim Steph zdołała odpowiedzieć. Nie będzie bardzo tęsknić. Postawiłbym dziesięć dolarów, że zanim wrócę, będzie już zajęta Jase’em albo kimś innym. Odstawiłem piwo na blat, otworzyłem drzwiczki piekarnika i wciągnąłem głęboko do płuc zapach świeżo upieczonych ciasteczek z czekoladą. I to nie z torebki! Najczystsza praca u podstaw! Będą obłędne. Odstawiłem blachę, zamknąłem piekarnik i złapałem ciasteczko. Było gorące, a kiedy rosło, wciągnęło do środka kawałki czekolady, które mieszały się tam z orzechami. Przełamałem ciastko i wrzuciłem połowę do ust. – Kurwa – jęknąłem. Parzyło jak jasna cholera, ale było warto. Spłukałem gardło piwem i wyszedłem z kuchni akurat, żeby zobaczyć Olliego, który zmierzał do drzwi wejściowych. Z Rafaelem. – Chyba sobie robisz jaja! – Odstawiłem piwo. – Zwracam ci wolność, zielony przyjacielu – zaćwierkał Ollie i pocałował Rafaela w skorupę. – Idź, szalej! – Przynieś tu Rafaela! – wrzasnąłem, a potem zacząłem się śmiać z godnego pijanego karateki kopniaka, którym Ollie otworzył drzwi. – Ty debilu! Ollie postawił Rafaela na podłodze i lekko popukał w skorupę. – Odejdź w pokoju. Złapałem go za rękę, obróciłem w miejscu i wepchnąłem do mieszkania. Roześmiany Ollie złapał jakąś koleżankę Steph i

przewiesił ją sobie przez ramię. Rozległy się chichoty. Podniosłem żółwia. – Wybacz, Rafael. Moi kumple to totalnie popieprzone… – Poczułem na karku dziwne mrowienie. Spojrzałem w lewo, a potem w prawo i zobaczyłem Avery, która stała w progu mieszkania. Brązowe oczy znów miała szeroko otwarte. – …dupki. – Zamrugałem. – Co do… Nie wypiłem tyle, żeby mieć halucynacje, ale nie mogłem ogarnąć, jakim cudem Babeczka stoi na korytarzu w moim bloku. Ilekroć bywałem tu latem, tamto mieszkanie było puste, ale widocznie ktoś się wprowadził. Biorąc pod uwagę jej strój, musiała być z tym kimś bardzo zaprzyjaźniona. Miała krótkie spodenki, sięgające zaledwie do uda, więc zawiesiłem wzrok na jej nogach. Długie, niezbyt chude i pięknie wyrzeźbione. Kto by pomyślał, że Babeczka ma takie wyposażenie? Krew spłynęła mi w kierunku pachwin. Bluzka z długimi rękawami zakrywała wszystko, ale była cienka. Naprawdę cienka. Jej piersi wzbierały pod materiałem, pełniejsze niż kiedy przyciskała je do mnie rano. A brodawki… Zarumieniła się na kilka odcieni różu. – No hej… Zamrugałem, a kiedy nie rozmazały się jak miraż ani ona, ani moja erekcja, doszedłem do wniosku, że jest tu naprawdę. – Avery Morgansten? Ustanawiamy nową tradycję. – Tak. Na to wygląda. – Mieszkasz tu czy przyszłaś do kogoś? – Rafael zaczął się wyrywać. Odchrząknęła i przyjrzała się żółwiowi. – Mieszkam… – Bez jaj! – No nie wierzę! Obszedłem barierkę schodów i zbliżyłem się do jej drzwi. Nie uszło mojej uwagi, że patrzyła na kaloryfer na moim brzuchu. Podobało mi się to. Mojemu fiutowi też. – Naprawdę tu mieszkasz? – Tak. Naprawdę tu mieszkam. – To… Nie wiedziałem! – Roześmiałem się, ale wyszło głupkowato – To niemożliwe!

– Czemu? – Zdziwiła się i między jej delikatnymi brwiami pojawiła się zmarszczka. – Bo ja też tu mieszkam. Otworzyła usta. – Żartujesz sobie, tak? – Nie. Mieszkam tu już… Zaraz, już parę lat. Ze współlokatorem. Z tym debilem, który wystawił Rafaela. – Hej! – wrzasnął Ollie. – Mam imię! Brzmi: Señor Debilos! Roześmiałem się. – Wprowadziłaś się w weekend? Pokiwała głową. – No tak. Ja byłem w domu odwiedzić rodzinę. – Przycisnąłem Rafaela do piersi, zanim wsunął się do skorupy. – A niech to… Podniosła głowę, żeby na mnie popatrzeć. Przez chwilę patrzyła mi w oczy smutnym wzrokiem, a potem przeniosła się na Rafaela. Jej oczy… coś mi przypominały. – Czy to… twój żółw? – Tak. – Podniosłem go wyżej. – Rafael, poznaj Avery. Zagryzła dolną wargę i pomachała Rafaelowi, a ja się uśmiechnąłem. Punkt dla Babeczki. – Bardzo ciekawe stworzenie. – Bardzo ciekawe spodenki. Co przedstawiają? – Jeszcze raz przyjrzałem się jej nogom. – Kawałki pizzy? – Rożki do lodów. – Aha! Super! – Niespiesznie podniosłem wzrok. – Bardzo mi się podobają. W końcu wypuściła ze stalowego uścisku drzwi i skrzyżowała ramiona na piersi. Zmrużyła oczy, kiedy się uśmiechnąłem. – Dzięki. To wiele dla mnie znaczy. – No ja myślę! Zostały przeze mnie zaaprobowane! – Patrzyłem, jak rumieniec rozlewa jej się po policzkach. – Muszę zanieść Rafaela do terrarium, zanim nasika mi na rękę. Czasem mu się to zdarza i wtedy jest masakra. Uśmiechnęła się lekko. – Wyobrażam sobie. Babeczka się uśmiechnęła?! Chyba pierwszy raz. Zastanawiałem się, jak wygląda, kiedy się uśmiecha naprawdę.

– A w ogóle, to wpadnij do mnie! Chłopaki mieli już iść, ale na pewno zostaną dłużej. Poznasz wszystkich. – Pochyliłem się i dodałem ciszej: – Nie są co prawda tak fajni jak ja, ale dają radę. Spojrzała mi przez ramię. Widziałem na jej twarzy wahanie. No dalej, Babeczko, zgódź się i chodź! Pokręciła głową. – Dzięki, ale właśnie szłam do łóżka. Byłem tak rozczarowany, że aż zapiekła mnie skóra. – Tak wcześnie? – Jest już chyba po północy? Uśmiechnąłem się. – Czyli wcześnie. – Może dla ciebie. – Na pewno? – Postanowiłem wytoczyć ciężkie argumenty. – Mam ciasteczka. – Ciasteczka? – Uniosła brwi. – Tak! Osobiście piekłem! Jestem zajebistym cukiernikiem. – Upiekłeś ciasteczka? Mówiła to tak, jakby się właśnie dowiedziała, że zajmuję się produkcją bomb. – Dużo rzeczy piekę i jestem pewien, że marzysz, żeby się dowiedzieć co. Dzisiaj mam czekoladowe ciasteczka z orzechami. Prawdę mówiąc, są obłędnie cudowne. Jej usta znów zadrżały. – Brzmi kusząco, ale muszę odmówić. – Może innym razem? – Może. – Cofnęła się i sięgnęła do klamki. – Miło było cię znów widzieć, Cameronie. – Cam – poprawiłem ją. – Poza tym zwróć uwagę, że tym razem nie wpadliśmy na siebie. Chyba zmienia się schemat. – Byłoby dobrze. – Wciągnęła głęboko powietrze. – Wracaj do siebie, zanim Rafael zleje ci się na rękę. – I tak byłoby warto – odparłem. Zmarszczyła brwi. – Czemu? Nie zamierzałem się tłumaczyć. – Gdybyś zmieniła zdanie, jeszcze przez jakiś czas nie zamierzam się kłaść.

– Raczej nie zmienię. Dobranoc. Auć. Nie wierzę. Babeczka dała mi kosza! Z jakiegoś powodu się uśmiechnąłem. Może dlatego, że nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy ostatnio dziewczyna mnie odprawiła. – Widzimy się jutro? – Jutro? – Na astronomii. Czy znowu zamierzasz uciec? – Nie – westchnęła. – Będę. – Super. – Zmusiłem się, żeby wejść do mieszkania, bo coś czułem, że mógłbym tak stać jeszcze godzinę, żeby się z nią przekomarzać. – Dobranoc, Avery. Babeczka zniknęła za drzwiami tak szybko, jakby jej groziło, że Rafael nasika jej na głowę. Zaśmiałem się, kiedy usłyszałem przekręcanie zamka. Nie wiem, jak długo tam stałem, gapiąc się na zamknięte drzwi, z Rafaelem przebierającym łapkami. – Co robisz? Odwróciłem się na dźwięk głosu Steph. Stała w drzwiach, opierała głowę o framugę, uśmiechała się i wyglądała jak ucieleśnienie ochoty. W przeciwieństwie do dziewczyny, która zniknęła za drzwiami. – Nie wiem – powiedziałem i wycofałem się do mieszkania. Naprawdę nie miałem bladego pojęcia.

Rozdział 3 Nigdy nie byłem rannym ptaszkiem, ale dzisiaj zerwałem się o świcie, po zaledwie kilku godzinach snu. Ollie wciąż leżał nieprzytomny z twarzą w kanapie i jedną ręką na podłodze. Ugotowałem sobie cztery jajka, zjadłem i złapałem ciasteczka na drogę. Ollie nawet nie drgnął, gdy trzasnąłem za sobą drzwiami. Przyjechałem na uniwerek pierwszy raz w życiu tak wcześnie i skierowałem się do budynku Roberta Byrda. Zaraz po wejściu do sali astronomicznej zacząłem ją przeczesywać wzrokiem. Gdybym był Babeczką, gdzie bym usiadł? Pewnie gdzieś na końcu. Wypatrzyłem jej charakterystycznie schyloną głowę. W mrocznej sali jej włosy nie były tak rude jak w słońcu. Nie mam pojęcia, czemu zwróciłem na to uwagę. A tym bardziej dlaczego ruszyłem prosto do niej. W podstawówce zabujałem się w lasce z mojej klasy. Była podobna do Babeczki: drobna, cicha i nerwowa, jak jeden z tych małych piesków, które zawsze się trzęsą. Ale jak już się uśmiechała, to zza chmur wychodziło słońce. Nigdy nie zwróciła na mnie uwagi, ale ja jak debil codziennie wyczekiwałem spotkania z nią. W liceum okazało się, że woli dziewczyny, co być może wyjaśniało, dlaczego kompletnie nie była mną zainteresowana. Przesunąłem dłonią po pasku torby. To byłaby cholerna szkoda, gdyby tak samo okazało się z Babeczką. Podszedłem do Avery, która nie miała pojęcia, że w ogóle tam jestem. Skuliła ramiona i bawiła się bransoletką zasłaniającą lewy nadgarstek. Patrzyła prosto przed siebie i widziałem, że chociaż jest obecna ciałem, na pewno nie ma jej w tym pomieszczeniu. Czy Babeczka bywała wyluzowana? Nie wydawało mi się. Z przodu siedziało kilka znajomych mi osób. I tam powinienem iść. Ale ruszyłem do niej. Wciąż mnie nie widziała. – Dzień dobry, skarbie. – Postanowiłem na razie nie siadać. Babeczka podskoczyła jak spanikowany kot i obróciła się. Otworzyła usta i spojrzała na mnie. Nic nie powiedziała, kiedy opadłem na krzesło obok niej. – Wyglądasz na trochę przeczołganą – poinformowałem.

Zasznurowała usta. – Dzięki. – Nie ma za co! Miło cię tym razem widzieć na zajęciach. – Zsunąłem się w dół i rozłożyłem nogi na krześle przede mną. – Ale trochę mi brakuje tego wpadania na siebie. To było całkiem emocjonujące. – Mnie nie brakuje. – Zaczęła grzebać w torbie, a potem wyjęła z niej dziewiczy notatnik. Nawet nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy ostatnio kupiłem nowy zeszyt na zajęcia. Byłem wyznawcą recyklingu starych. – Strasznie to było krępujące. – No co ty! – Łatwo ci mówić. To nie ty się na mnie rzuciłeś, tylko ja na ciebie. Otworzyłem usta i zacząłem się śmiać, ale potem mój mózg przyswoił słowo „rzucać” i musiałem trochę rozchylić uda, żeby zrobiło mi się wygodnie. Mógłbym to skomentować na tyle sposobów… Wszystkie miałem na końcu języka, a niektóre przyprawiłyby o rumieniec nawet striptizerkę, ale jeden rzut oka na Babeczkę wystarczył, żeby stwierdzić, że to nie jest dobry pomysł. Była czerwona jak okładka zeszytu, w który desperacko się wpatrywała. Ta laska… Cholera, była dziwna, ale fascynująco dziwna. Zastanawiałem się, czy w liceum miała nauczanie domowe. Chociaż ta jej dziwaczność była urocza i zabawna, szukałem neutralnego tematu, który mógłbym poruszyć. – Rafael ma się świetnie, gdybyś pytała. Na jej ślicznych ustach pojawił się uśmieszek. – Miło to słyszeć. Nasikał ci na rękę? – Nie, ale było blisko. Mam coś dla ciebie. – Żółwie siki? Roześmiałem się, zdziwiony błyskawiczną ripostą, i sięgnąłem do torby po sylabus, a przy okazji przypomniałem sobie o ciasteczkach. – Przykro mi, ale muszę cię rozczarować. To sylabus. Wiem, wiem! Ekscytujące jak jasna cholera, ale nie było cię na zajęciach w poniedziałek, a pewnie ci się przyda, więc wziąłem dla ciebie od profesora. – Dziękuję! Bardzo miło, że pomyślałeś. – No to się przygotuj. W tym tygodniu myślę jak szalony. Mam

dla ciebie coś jeszcze. Zaczęła gryźć końcówkę długopisu, a ja wyciągnąłem serwetkę. – Ciasteczko dla ciebie. Ciasteczko dla mnie. Wyjęła długopis z ust i pokręciła głową. – Nie musiałeś tego robić. Jezu, jakbym jej dał pierścionek! – Skarbie, to tylko ciastko! Znów pokręciła głową i patrzyła na mnie badawczo. Nie wiem, jakbym ją częstował heroiną. Westchnąłem, zawinąłem jedno ciasteczko w serwetkę i po prostu położyłem jej na zeszycie. – Wiem, że nie powinno się brać cukierków od obcych, ale to ciasteczko, a nie cukierek, a technicznie rzecz biorąc, ja nie jestem obcy. Gapiła się. Ja też patrzyłem na nią spod opuszczonych rzęs. Ugryzłem kawałek ciasteczka i zamknąłem oczy. Odchyliłem głowę, kiedy moje kubki smakowe zaczęły odbierać posmak orzechów. Jęknąłem, doskonale wiedząc, co robię. Moje ciasteczka były naprawdę cholernie dobre, więc te jęki nie były przesadą. – Naprawdę aż takie dobre? – Nooo! O to chodzi! Mówiłem ci wczoraj. Ale lepsze byłyby z mlekiem. – Wziąłem kolejnego gryza. – Mleko… Zapadła cisza, więc otworzyłem jedno oko i siłą stłumiłem uśmiech. Patrzyła na mnie z lekko rozchylonymi ustami. – To przez połączenie czekolady i orzechów. Jak je wymieszasz, są w ustach jak wybuch seksu. No, tyle że nie robią takiego bałaganu. Jedyne, co mogłoby być lepsze, to pokruszone na maluteńkie kawałeczki ciasteczka Reese’s Cups. Wrzucasz te szatany do ciepłego ciasta… No nie, musisz spróbować. Weź kawałek. Spojrzała na ciasteczko, leżące na jej kolanie i powoli wypuściła powietrze. Podniosła je i kawałek odgryzła. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. – Dobre, co nie? Pokiwała głową. – W domu mam jeszcze tonę. Tak tylko mówię. Moje oczy były do niej jakby przyspawane. Kto by pomyślał, że patrzenie na dziewczynę, która je ciastko, może być tak interesujące.

Kiedy zaczęła wycierać smukłe palce, ruszyłem bez namysłu. Ciepło z kolana, którym się o nią otarłem, powędrowało w górę mojej nogi. Obróciłem się na krześle i wyciągnąłem rękę, żeby jej zabrać serwetkę… – Okruch – powiedziałem. – Co? Otarłem kciukiem jej dolną wargę. Jakiś promień nie wiem czego przemknął przez moje ramię i dotarł prosto do fiuta. Zamarła, gwałtownie wciągnęła powietrze i szerzej otworzyła oczy. Trzymałem rękę na jej ustach dłużej, niż było trzeba, ale krócej niż miałem ochotę. Czułem pod palcem miękką skórę wargi, a pod dłonią gładki podbródek. Zmusiłem się do cofnięcia ręki. – No już – uśmiechnąłem się. Była poruszona. Nie niezadowolona, ale wytrącona z równowagi. Próbowałem znaleźć w sobie ślad poczucia winy za to, że jej dotknąłem, ale nie mogłem. Sam nie wiem, jak to o mnie świadczyło. Potem do sali wszedł profesor Drage. Wyjątkowo oryginalny gość. Miał na sobie strój z zielonego poliestru. Kiedy pierwszy raz chodziłem na jego zajęcia, nosił się na pomarańczowo. Vansów w kratkę i muchy pod szyją nie zmieniał od lat. Usiadłem wygodniej i spojrzałem na Babeczkę. Jej mina była bezcenna. Zachichotałem. – Profesor Drage jest… specyficzny. – Właśnie widzę… – mruknęła. Zaczął się wykład. Nie wiem w sumie o czym. Prawdę mówiąc, nie słuchałem. Większość z tych rzeczy wiedziałem wcześniej, a słuchanie tego szajsu po raz drugi przypominało mi o pierwszym roku, a na to nie miałem ochoty. Jeden wieczór kompletnie spieprzył ścieżkę, po której szedłem. Żeby przestać o tym myśleć, zacząłem rysować. Nawet nie wiem kiedy, naszkicowałem Yeti. Zajęcia toczyły się w typowym dla Drage’a stylu. Zaczął rozdawać mapki nieba. – Wiem, że dzisiaj dopiero środa, ale już teraz zadam pierwszą pracę domową na weekend. W sobotę niebo ma być czyste jak niemowlęcy tyłek.

– Czyste jak niemowlęcy tyłek?! – powtórzyłem pod nosem. Zaśmiałem się. – Proszę, żebyście znaleźli na niebie Koronę Północną. Na niebie, prawdziwym i oddanym bogom nocnym niebie – doprecyzował. – Nie będziecie potrzebowali teleskopu. Użyjcie oczu, okularów, soczewek czy co tam macie. Będzie widoczna w piątek albo w sobotę w nocy, ale w piątek może być mgliście, więc rozważnie wybierzcie termin. – Chwileczkę – odezwał się ktoś z pierwszego rzędu. – Jak się korzysta z tej mapy? Podałem Babeczce mapę i papier w kratkę. Profesor Drage zatrzymał się przed audytorium i popatrzył na tego kogoś wzrokiem, który pytał, jak bardzo trzeba być głupim, by nie wiedzieć. – Trzeba na nią popatrzeć. Student parsknął. – To rozumiem, ale czy mamy ją trzymać na tle nieba, czy jak? – Jasne. Można i tak. Możecie też przeanalizować poszczególne konstelacje, przyjrzeć im się na mapie, a potem użyć oczu, żeby je wypatrzyć na niebie. – Profesor zamilkł. – Albo spytajcie Google’a. W każdym razie chodzi o to, żebyście oswoili się z patrzeniem w gwiazdy… – Wyłączyłem się w połowie monologu i zaktywizowałem się dopiero na koniec. – Wspólnie z partnerem wybierzcie termin. Na wypełnione karty będę czekał w poniedziałek. Na dziś to wszystko. Powodzenia i niech moc wszechświata będzie z wami. – Z partnerem? – Avery desperacko rozejrzała się po sali. – Kiedy wybieraliśmy partnerów? – W poniedziałek – wyjaśniłem i wrzuciłem zeszyt do torby. – Nie było cię wtedy. Babeczka wyglądała, jakby miała za chwilę zemdleć i paść twarzą na biurko. – Avery? Wzięła kilka głębokich wdechów, jakby walczyła z atakiem paniki. Uniosłem brew. – Avery… Wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął Drage, i tak mocno ściskała w palcach zeszyt, że aż pobielały jej kostki.

– Avery! – Co? – rzuciła i spojrzała na mnie. – Jesteśmy partnerami. Między jej brwiami pojawiła się głęboka bruzda. – Co? – Je-ste-śmy par-tne-ra-mi. – Westchnąłem. – Wygląda na to, że Drage kazał dobrać się w pary na samym początku poniedziałkowych zajęć. Kiedy wszedłem spóźniony, powiedział, że muszę się połączyć z tym, kto dołączy w środę, bo inaczej w ogóle nie będę miał partnera. A ponieważ nie chcę nie mieć partnera, to ty i ja jesteśmy partnerami. Gapiła się na mnie, jakbym mówił po łacinie. – A można to robić samemu? – Tak, ale komu by się chciało gapić po nocy w niebo i do tego samemu? – Wstałem, zarzuciłem torbę na ramię i zacząłem iść wzdłuż naszego rzędu. – Poza tym znam genialne miejsce, gdzie możemy odrobić to zadanie. Tylko musi to być sobota, bo na piątek mam plany. Głupie, wkurzające plany. – Zaczekaj. – Ruszyła za mną. – Ja mogę. – Możesz tylko w piątek? – Chwileczkę, co ona może robić w sobotę?! Nie mogłem odpuścić piątku, ale może… – Może uda mi się… – Nie. Nie mam planów na sobotę, ale mogę wykonać to zadanie bez partnera. Mogę to zrobić sama. Stanąłem jak wryty w drzwiach, bo nie byłem pewien, czy dobrze ją słyszałem. – Ale czemu miałabyś chcieć odrabiać prace domowe, a zdaje mi się, że będzie ich dużo, sama?! Cofnęła się o krok. – Nie mówię, że chcę. Ale nie musisz być moim partnerem. W tym sensie, że nie jesteś do niczego zobowiązany. – W ogóle cię nie rozumiem. – Szczerze, bez jaj, kompletnie nie obczajałem, o co jej chodzi. – Mówię, że… – Zamilkła i znów zmarszczyła brwi. – Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? Otworzyłem usta, jakbym chciał zapytać: Ale o co chodzi? – Pytasz serio? Spuściła wzrok.

– Tak. Patrzyłem na nią przez chwilę i czekałem, aż powie, że żartowała, ale tego nie zrobiła. Nagle poczułem, że żołądek ściska mi się w supeł. Nagle wszystko stało się boleśnie oczywiste. I mówiąc boleśnie, mam na myśli, że bolało. Babeczka była nie tylko dziwna. Ona chyba po prostu nie miała przyjaciół. Nie wiem, dlaczego to tak na mnie zadziałało. Nie powinno. Prawie jej nie znałem, a podtrzymanie rozmowy z nią plasowało się na podobnym poziomie trudności, co rozbrojenie bomby zębami, ale z jakiegoś powodu się przejąłem. Syndrom obrońcy uciśnionych znów się odezwał. Wziąłem głęboki wdech. – No dobrze. Chyba dlatego, że jestem miłym kolesiem. A ty jesteś… bardzo nowa. W poniedziałek wydawałaś się trochę zbita z tropu, potem uciekłaś, nie przyszłaś na zajęcia, więc… – Nie chcę litości. – Ostro wciągnęła powietrze. Aż się skrzywiłem na to podejrzenie. – Nie lituję się nad tobą, Avery. Mówię tylko, że w poniedziałek wydawałaś się nie w sosie, a ja pomyślałem, że możemy zostać partnerami. – Widziałem po jej minie, że wątpi. – Widzę, że mi nie wierzysz. Może to z powodu ciasteczka? Nie chciałaś moich ciasteczek, kiedy wczoraj ci proponowałem, a ja tak naprawdę zamierzałem zjeść obydwa, ale gdy siedziałaś tutaj taka zmęczona i smutna, pomyślałem, że może potrzebujesz ciasteczka bardziej niż ja. Sam nie wiedziałem, czy mówię prawdę. Bardzo możliwe, że wziąłem dwa ciasteczka, na wypadek gdyby się pojawiła. Ale nie wiem, może doszukiwałem się Bóg wie czego. Patrzyła na mnie jak na jakieś dziwo. Jezu, naprawdę nie byłem aż tak skomplikowany. – I do tego jesteś ładna – dodałem. Zamrugała. – Co?! Nie udało mi się stłumić rozbawienia. Odwróciłem się i otworzyłem drzwi, popychając ją lekko na korytarz. – Tylko nie mów, że nie wiedziałaś. Jeśli tak, stracę wiarę w gatunek ludzki. Chyba nie chcesz mieć tego na sumieniu? – Wiem, że jestem ładna. Znaczy… Boże, nie to miałam na myśli. – Zamilkła i jęknęła żałośnie. – Chodzi mi o to, że wiem, że nie

jestem brzydka. – To dobrze. Czyli wszystko sobie wyjaśniliśmy. – Pociągnąłem ją za torbę, żeby skierowała się w stronę schodów. – Uważaj na drzwi. Mogą być zdradzieckie. – A co ma z całą resztą wspólnego to, że jestem ładna? – Spytałaś, czemu jestem dla ciebie miły. A jak widać, obydwoje czerpiemy z tego korzyści. Zatrzymała się za moimi plecami. – Jesteś dla mnie miły, bo uważasz, że jestem ładna? – I dlatego, że masz brązowe oczy. Jestem totalnie bezbronny wobec wielkich brązowych oczu – roześmiałem się. – Płytki ze mnie gość. Więc to, że jesteś ładna, budzi we mnie miłego gościa. Sprawia, że mam ochotę częstować cię moimi ciasteczkami. – Więc gdybym była brzydka, nie byłbyś dla mnie miły? Obróciłem się i stanąłem twarzą do niej. – Byłbym dla ciebie miły nawet, gdybyś była brzydka. – To dobrze. Pochyliłem głowę tak, że nasze wargi były już blisko siebie. – Ale nie dawałbym ci ciasteczek. Skrzyżowała ramiona. – Zaczynam myśleć, że „ciasteczko” to słowo oznaczające zupełnie coś innego. – Możliwe. – Robiąc krok w dół, znów pociągnąłem ją za torbę. – Ale pomyśl. – Jeśli „ciasteczko” to kod, to cokolwiek miałoby oznaczać, było w twoich ustach, skarbie. Najpierw chwilę się na mnie gapiła, a potem zaczęła się śmiać. Brzmiało to niepewnie, śmiech był zachrypnięty, jakby rzadko się śmiała, co sprawiło, że ten dziwny supeł w mojej piersi zaczął na nowo doskwierać. – Jesteś naprawdę… – Niesamowity? Fantastyczny? – Chciałem znów usłyszeć jej śmiech. – Rozkoszny? – Chciałam powiedzieć „dziwny”. – Aha. Gdybym miał uczucia, mogłoby mnie to zaboleć. Uśmiechnęła się szeroko, co oznaczało, że jesteśmy blisko śmiechu.

– Czyli to dobrze, że ich nie masz, co? – Chyba tak. – Zeskoczyłem na półpiętro. – A ty się lepiej pospiesz, jeśli nie chcesz się spóźnić na następne zajęcia. To ja zacząłem się śmiać, kiedy szeroko otworzyła oczy i rzuciła się w dół schodów, aż musiałem odskoczyć, żeby znów mnie nie staranowała. – Gdybyś w takim tempie rzucała się na moje ciasteczka, byłbym naprawdę szczęśliwym facetem. – Zamknij się! – Hej! – Stanąłem na najwyższym schodku. – A nie chcesz wiedzieć, co się kryje pod hasłem „ciasteczko”? – Nie! Rany boskie, w życiu! Odrzuciłem głowę do tyłu i śmiałem się, aż ostatnie pasma jej miedzianych włosów zniknęły za zakrętem. Nie wiem, co takiego było w Avery Morgansten, ale była lepsza niż ta cicha dziewczyna z mojej podstawówki, która potem zaczęła się interesować innymi laskami. Znacznie lepsza.

Rozdział 4 Bywały w moim życiu takie chwile, kiedy nie miałem pojęcia, jak się znalazłem w miejscu, w którym byłem. Jak to się stało, że wpakowałem się w coś takiego? Steph, w jednej ze swoich spódniczek, które ledwie zakrywały jej tyłek, przesunęła ręką po moim ramieniu. Coś powiedziała, szeptała mi do ucha, ale nie zwracałem uwagi. Przeniosłem wzrok z telewizora na jej gumkę do włosów, która leżała na naszym stoliku do kawy. Aha, już wiem, jak się zaczęło. Przysłała SMS, że zostawiła u mnie coś „bardzo ważnego”, kiedy wychodziła z imprezy. Czyli gumkę do włosów. Gdybym wiedział, że o to chodzi, zawlókłbym dupę do Rite Aid i kupił jej całą paczkę. – Przynieść ci piwo z lodówki? – spytała. Naprawdę była kobietą idealną. – Nie, dzięki. Czułem, że mnie obserwuje, gdy podnosiłem szklankę z wodą, żeby się napić. Piwo. Ja. Steph. Puste mieszkanie. Nie najlepsze połączenie. A może i dobre, zależnie od poglądu. Przytulała się do mnie i przyciskała mi do ramienia pełne piersi. Starałem się widzieć dobre strony tego stanu, zamiast zastanawiać się, jakim cudem kanapa, na której normalnie mogłem się cały wyciągnąć, zaczęła się wydawać za mała. – Przechodzisz na jasną stronę czy coś? – spytała, nie odrywając wzroku od telewizora. Przesuwała paznokciami po moim ramieniu. Oglądałem powtórkę boksu i szczerze wątpiłem, żeby ją to interesowało. – Rzuciłeś alkohol? Roześmiałem się pod nosem. – Co ty. Po prostu nie jestem w nastroju. – Aha. – Przesunęła dłoń z mojego przedramienia na pierś. – A na co masz nastrój? Pytanie otwierające wiele możliwości, więc nic nie odpowiedziałem, tylko patrzyłem, jak rękawica ląduje na szczęce zawodnika. Steph zinterpretowała to milczenie, tak jak chciała, i zsunęła rękę na mój nagi brzuch. Krew popłynęła w kierunku wskazywanym przez opuszki jej palców, znajdujące się teraz pod moim

pępkiem i jadące do gumki spodenek. Moje ciało było pozytywnie nastawione do tego, co miało się wydarzyć, nabrzmiewało i twardniało, rwało się na spotkanie jej palców. A dobrze je znało, dokładnie pamiętało, jakie są zręczne. Ale moja głowa grała w zupełnie innej drużynie. Odchyliłem głowę na oparcie kanapy i powoli wypuściłem powietrze. Nie było absolutnie nic niewłaściwego w tym, co się działo. Jej szybkie palce przemknęły nad moją bezwładną ręką i musnęły biodro. Mięśnie zareagowały entuzjastycznie. Co innego także. Zamknąłem oczy i oddychałem głęboko. Serce przestało mi bić. Myślałem o spotkaniu, czekającym mnie w piątek wieczorem. Myślałem o sobocie i gwiazdach, a wtedy zacisnęła dłoń na moim fiucie, łapiąc go przez spodenki. Przeszył mnie mknący w górę kręgosłupa prąd. Czułem w dole brzucha wzbierającą przyjemność i wiedziałem, że jeśli jej pozwolę robić to dalej, będzie przyjemnie. Już było. Zawsze było, ale nie umiałbym się odwzajemnić. Jeszcze parę tygodni temu zrobiłbym to z czystej wzajemności. Dostajesz – dajesz. Ale teraz mi na tym nie zależało, i to nie było w porządku. – Hej! – powiedziałem zachrypniętym głosem i delikatnie odsunąłem jej rękę. Jej doskonałe usta utworzyły kształt wyrażający zdumienie. – Co? – Nie mam ochoty. – Podniosłem jej dłoń do ust i pocałowałem, a dopiero potem złożyłem na jej udzie. Fiut już zmiękł. – W porządku? Widziałem na jej twarzy zaskoczenie, sam zresztą byłem w szoku. Naprawdę ją pogoniłem? Na to wyglądało. Na opalonych policzkach pojawił się rumieniec. Spojrzała w telewizor, a ja poczułem się jak złamas. Cholera. Przesunąłem się na brzeg kanapy i położyłem dłonie na kolanach. – Może jesteś głodna? W milczeniu pokręciła głową. Cholera do kwadratu. – Steph, słuchaj, nie chodzi o ciebie, naprawdę. Po prostu dzisiaj jakoś dziwnie się czuję. Dobra? Spojrzała na mnie i powoli pokiwała głową.

– W porządku. Odetchnąłem z ulgą. Jak już mówiłem, Steph była fajną dziewczyną. Trochę nas już łączyło. Ale teraz było inaczej. Została jeszcze przez chwilę, ale potem zaczęła się zbierać. Wstałem, żeby ją odprowadzić. W drzwiach się odwróciła, stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek. Roześmiałem się. – A to za co? Wzruszyła ramionami, a ja zamknąłem za nami drzwi. – Idziesz na imprezę w bractwie? – spytała. – Nie, mam już plany. Uroczo wydęła usta. – Nie możesz sobie zrobić wolnego w piątek? Wyciągnąłem rękę i pociągnąłem ją za pasmo czarnych włosów. – Wiesz, że nie mogę, skarbie. Może następnym razem. – Dupek. – Ale uśmiechnęła się, trącając mnie biodrem. – Żebyś wiedziała. Podeszliśmy do jej samochodu, a kiedy poślizgnęła się na żwirze, złapałem ją za rękę, żeby się nie przewróciła. – Nie piłaś dzisiaj? – spytałem, mrużąc oczy. – Tak? Światło księżyca padło na jej twarz, kiedy odrzuciła głowę i roześmiała się gardłowo. – A jeśli nie, to co? Zaprosiłbyś mnie na noc? – Wpakowałbym cię do pick-upa i zawiózł do akademika. Wywróciła oczami. – Super… Stanęliśmy za jej sedanem i szybko ją przytuliłem. – Wyślij SMS, jak dojedziesz. Znów się roześmiała i odsunęła się ode mnie. – Serio? Spojrzałem groźnie. – Wiesz, że mówię poważnie. Jest późno. A po świecie chodzi mnóstwo świrów. Napisz. – A jak nie napiszę? Zmrużyłem oczy. – Napiszesz. – Dobra, napiszę. – Śmiała się, podchodząc do drzwi kierowcy. –

Na razie! Cofnąłem się i patrzyłem, jak odjeżdża z parkingu, a potem się odwróciłem i zacząłem wracać. W połowie drogi spojrzałem w okno Babeczki. Światło się nie paliło i mogłem się założyć, że leży już w łóżku. Spała w tej koszulce z długimi rękawami? Czy nago? Wizja jej nagiego ciała i miedzianych włosów rozsypanych wokół głowy jak aureola nie dawała mi spokoju. Fiut znów obudził się do życia. – Niech to szlag – wymamrotałem. To będzie długa noc. Czwartek rano został dniem śniadania w iHopie, a w każdym razie tak go ogłosił Ollie, który zwlókł się rano z łóżka i wpadł do mojego pokoju. Zgarniając z kanapy czapkę, zauważyłem gumkę do włosów Steph. Wciąż leżała na stoliku do kawy. Wywróciłem oczami. „Bardzo ważne”. Jasne. Ollie był już za drzwiami, kiedy wychodziłem. Poczułem zapach deszczu i zorientowałem się, że nie jest sam. – Avery – powiedział Ollie. – Cam powiedział, jak masz na imię. Zapamiętać: dać Olliemu kopa w jaja. Chwila ciszy. Potem powiedziała: – Jasne. Dokąd idziesz? – Ty debilu, drzwi zostawiłeś otwarte! – Włożyłem czapkę i wyjrzałem na schody. Wpadło mi w oko, jak tyłek Avery fajnie wygląda w obcisłych niebieskich dżinsach. Bardzo przyjemny widok. – I co ty w ogóle robisz z moją dziewczyną? Ollie wyszczerzył żeby, ale ja patrzyłem na Babeczkę. Musiała się bardzo delikatnie malować albo w ogóle nie miała makijażu, bo jej twarz wyglądała… świeżo. Naturalnie. Podobało mi się to. Na moment spojrzała mi w oczy, ale zaraz odwróciła wzrok. – Tłumaczyłem jej, dlaczego mam dwa imiona – powiedział Ollie. – Co ty powiesz? – Dołączyłem do nich i objąłem ją. Stopa zsunęła jej się ze schodka, więc objąłem ją ciaśniej i przycisnąłem do swojego boku. Pomyślałem, że jest do mnie doskonale dopasowana. – Ej, skarbie, prawie spadłaś! – No i sam widzisz. – Ollie zeskakiwał ze schodów jak żaba. – Na twój widok laski padają z nóg.

Zaśmiałem się, a potem wolną ręką, nie puszczając Avery, przekręciłem czapkę daszkiem do tyłu. – Ma się ten magnetyczny czar, nic nie poradzę. – Może też chodzić o twój zapach – wyszczerzył się Ollie. – Dzisiaj rano chyba nie słyszałem prysznica. Zapowietrzyłem się. – Czy ja brzydko pachnę, Avery? – Pachniesz świetnie – odpowiedziała, a potem w jednej sekundzie zrobiła się czerwona. – To znaczy: nie pachniesz brzydko. Instynkt podpowiedział mi, że miała na myśli coś innego. – Idziesz na zajęcia? Schodziła ze schodów w milczeniu, ale twarz miała ściągniętą, jakby głęboko się nad czymś zastanawiała. – Avery? – Idę na historię sztuki. A wy? Dogoniłem ją na trzecim piętrze. Nie ze mną te numery, nie dam się zbyć. – Idziemy na śniadanie. Urwij się z zajęć i chodź z nami. Mocniej zacisnęła rękę na pasku torby. – Chyba już dość się naurywałam w tym tygodniu. – Ja się urywam – ogłosił Ollie – ale Cam ma zajęcia dopiero po południu, więc on jest dobrym chłopcem. – A ty jesteś złym? – spytała. Uśmiechnął się do niej, a widziałem już milion razy, jak ten uśmiech zapewniał mu względy zastępów dziewczyn. – O tak, jestem bardzo, bardzo zły. Ze złości mrowiła mnie skóra, gdy łypałem na niego. – Tak, zły w ortografii, matmie, angielskim, sprzątaniu po sobie, rozmawianiu z ludźmi i mógłbym tak jeszcze długo, ale mi się nie chce. – Za to jestem dobry w rzeczach, które mają jakieś znaczenie. – Na przykład w czym? – spytałem, gdy znaleźliśmy się pod chmurami, które wyglądały na nabrzmiałe od wody. To będzie jeden z tych dni… Ollie biegł przed nami, odwrócony twarzą w naszą stronę. Czerwony van zaczął cofać, ale on się nie zatrzymał, tylko zmusił kierowcę do hamowania. Pokręciłem głową. Podniósł opaloną rękę i

zaczął wyliczać na palcach. – Picie, życie towarzyskie, snowboard, piłka nożna. Pamiętasz taki sport, Cam? Piłkę nożną? Nie mogłem w to uwierzyć. – Pamiętam, dupku. Chyba nie miał pojęcia, co przeskrobał, bo tylko się odwrócił i ruszył do mojego pick-upa. Czułem, że drga mi mięsień w szczęce. Wsadziłem ręce do kieszeni i spojrzałem na Babeczkę. – Na razie. Zostawiłem ją i dołączyłem do Olliego. Zamiast otworzyć pilotem wszystkie drzwi, otworzyłem tylko swoje i wsiadłem, zatrzaskując je za sobą. – Ej! – dobiegł mnie stłumiony głos. Olałem go i włączyłem silnik. Wielkie krople zaczęły uderzać o przednią szybę, a ja z uśmiechem spojrzałem na niebo. – Ej! Powoli podniosłem rękę i pokazałem mu środkowy palec. Wskoczył, gdy deszcz już się wściekle rozlał. Jęczał jak zranione zwierzę. Otworzyłem mu dopiero, jak włosy przykleiły mu się do czaszki. Westchnąłem: – Musisz przestać jarać. – Słyszałem to milion razy, ale Mary Jane jest jedyną wybranką mojego serca. Przesunąłem dłonią po czapeczce z daszkiem i pokręciłem głową. – Pieprzony hipis. Ollie otrząsnął się jak mokry pies i zrosił wnętrze auta zimnymi kroplami. Widocznie na miejsce wskoczył mu przy okazji jakiś luźny dekielek w mózgu, bo gwałtownie opadł na siedzenie. – Kurczę, stary, nie pomyślałem. Roześmiałem się gorzko i wyjechałem z parkingu zaraz za Babeczką. – Co ty powiesz? Ollie patrzył przed siebie, nie uśmiechał się jak zwykle. – Czasem zapominam, zrozum. Wydaje mi się, że to było dawno temu. Cholera, sam bym chętnie zapomniał, szczególnie teraz, kiedy

patrzyłem, jak samochód Babeczki skręca w lewo, w stronę kampusu. Zerknął na mnie. – Przepraszam, stary. Serio. Wiem, ile dla ciebie znaczyła piłka. Pokiwałem obojętnie głową i skręciłem w lewo, do przejazdu prowadzącego do Charles Town. Piłka była całym moim światem, odkąd tata zapisał mnie do dziecięcej ligi. Przez lata rozwijałem się jako napastnik w środku pola. Byłem całkiem niezły i nie ukrywałem, kiedy trzy lata temu dostałem się tutaj i zapisałem się do szkolnej drużyny, że nie zamierzam tu zostać. Czekałem na moment, w którym będę mógł wystartować do D.C. United. Dzięki piłce poznałem Jase’a i Olliego. Piłka zapewniała mi spokój. Jedyny kontakt, jaki obecnie miałem z futbolem, to rekreacyjne treningi, jakie prowadziłem latem w ramach pracy społecznej. I to tyle. Przynajmniej w najbliższej przyszłości. I to wszystko z powodu jednego wybuchu gniewu. Większość ludzi w moim wieku spędzała piątkowe wieczory na piciu z przyjaciółmi. Ja spędzałem je, siedząc w kręgu – tak, w pieprzonym kręgu! – i słuchając o problemach innych ludzi. Niektórzy nie byli źli. Jak Henry. Raz się upił i wdał w bójkę w barze. Nie był psycholem. Aaron też nie, miał tylko problem z opanowaniem gniewu za kółkiem. Co do pozostałych chłopaków i jednej laski, z trupim makijażem i oczami podkreślonymi czarną kredką, nie byłem pewien. Byli trochę przerażający. Najgorsze, że nie byłem tu wcale najmłodszy. Jak na razie. I zostało mi jeszcze… dziesięć pieprzonych miesięcy tej masakry. Dam radę… Spoko. Ogarnę temat. – Cameronie? – Doktor Bale odchrząknął, a ja miałem ochotę przywalić sobie w grdykę. – Chciałbyś nam coś dzisiaj opowiedzieć? Tego nie byłem w stanie przeskoczyć. Gadanie o swoich brudach z bandą obcych ludzi. Podniosłem wzrok, a Henry popatrzył na mnie ze współczuciem, zanim spojrzał gdzie indziej. – Nie. Chyba nie. Jedna gotka, która ewidentnie miała pociąg do noży, gniewnie rzuciła się na oparcie krzesła i skrzyżowała pokryte czarnymi tatuażami ramiona. – On nigdy nie opowiada. Zacisnąłem usta, żeby nie ryzykować oberwania nożem.

– To prawda. – Doktor Bale poprawił okulary w drucianych oprawkach. – Nie angażujesz się w życie grupy. Wzruszyłem ramionami, głębiej zagrzebałem się w krześle i niżej opuściłem daszek czapki. – Po prostu słucham. Wtrącił się Henry, ściągnął na siebie uwagę, a ja z westchnieniem ulgi wydostałem się spod obstrzału i przeczekałem tak do końca sesji, ale kiedy wstałem i zacząłem się zbierać, doktor Bale mnie na chwilę zatrzymał. Zajebiście. Inni wyszli, a ja z powrotem opadłem na metalowe krzesło i położyłem brodę na rękach, które oparłem na kolanach. – Słucham? Doktor Bale pochylił się i wyjął z plastikowego kubełka folder. – Chciałbym się upewnić, że coś wynosisz z tych spotkań. Sorry, ale nie. – Oczywiście. Nie odrywając ode mnie wzroku, założył nogę na nogę i oparł się na krześle. – Prawie się nie odzywasz. – Nie mam o czym mówić. – Mógłbyś nam wiele powiedzieć. – Uśmiechnął się, a skóra wokół jego oczu się pomarszczyła. – Wiem, że początkowo mówienie przed całą grupą jest trudne, ale masz z tymi ludźmi coś wspólnego. Zesztywniałem. – Nie jestem pewien. – Co do czego? Westchnąłem i zacząłem się rozglądać po białych ścianach. Wisiały na nich plakaty. Głosiły, że słowa mają większą moc niż pięści. – Traktujesz to poważnie? – Tak. – Zmusiłem się, żeby się nie odwrócić i nie zerknąć na jedyny zegar, jaki wisiał w pokoju. – To dobrze. Nie chciałbym, żebyś zmarnował tak wspaniałą okazję do naprawienia swojego życia. Nie skomentowałem tego. – Zdajesz sobie sprawę z tego, jakie masz szczęście? – spytał, gdy się nie odezwałem. – Historia z tych chłopcem mogła cię na bardzo

długo wpakować za kratki. – Wiem – powiedziałem, naprawdę szczerze. Bóg jeden wie, jakie miałem szczęście. Byłem przekonany, że mój tyłek powinien gnić w pierdlu. I tak by było, gdyby nie znajomości ojca i czysta kartoteka. – Ja naprawdę jestem normalnym gościem. To, co się stało… – To, co zrobiłeś tamtemu chłopcu, przeczy temu, co mówisz. – Zajrzał do moich akt. – Poważne obrażenia głowy. Złamana szczęka, nos i oczodół. – Podniósł głowę i spojrzał mi w oczy. – To nie brzmi jak coś, co mógłby zrobić normalny gość, prawda? Ścisnęło mnie w żołądku, ale nie odwróciłem wzroku. – Nie jestem z tego dumny. I kiedy teraz o tym myślę, wiem, że mogłem zrobić wiele innych rzeczy. – Ale? Ale nie miałem problemu z gniewem. I chociaż pewnie fatalnie to zabrzmi, nadal nie żałowałem, że zrobiłem to, co zrobiłem. Ten skurwiel bił moją siostrę, więc po prostu straciłem nad sobą panowanie. Prawda jest taka, że gdybym mógł cofnąć czas, nie mam pewności, czy zachowałbym się inaczej. Robisz krzywdę mojej siostrze, masz do czynienia ze mną, proste i oczywiste.

Rozdział 5 Jeśli chodzi o moją Babeczkę, cierpliwość popłaciła. Na początku nasza jazda w okolice muzeum bitwy pod Antietam była równie nieprzyjemna, jak moje cotygodniowe spotkania na terapii gniewu. Siedziała obok, jakbym ją zwabił, obiecując szczeniaczka za darmo, szarpała się za rękawy swetra i była sztywna, jakby połknęła kij. Im bliżej byliśmy Krwawego Pola, tym bardziej się niepokoiła. Miałem tam upatrzone miejsce, z którego będzie świetny widok na niebo i… na pola kukurydzy. Przy okazji wyszło, że interesuje się historią, bo jej brązowe oczy rozświetliły się, gdy zaczęła mówić o bitwie. Dowiedziałem się też, że jest zdeterminowana do zakończenia tego jak najszybciej. Wcześniej nie wątpiłem w moje umiejętności zrobienia wrażenia na dziewczynie. A Avery zachowywała się, jakby przebywanie w moim towarzystwie było koszmarem porównywalnym do dwóch semestrów z rzędu na wychowaniu muzycznym. Chociaż zabrzmi to chwacko, byłem pewien, że mógłbym wejść do kampusu i umówić się z pierwszą wolną dziewczyną. A może nawet i z taką, która nie była wolna, ale próba poderwania Avery przypominała zalecanie się do zakonnicy. – Jak myślisz, ile nam to zajmie? – A co? – Na tym się zatrzymałem, bo nagle coś mi przyszło do głowy. Może mój wdzięk wcale mnie nie zawodził. Cholera, jak mogłem wcześniej o tym nie pomyśleć?! – Masz randkę? Zaśmiała się sucho. – Nie. Z jednej strony bardzo się ucieszyłem. Z drugiej okazało się, że nadal nic nie rozumiem. – Parsknęłaś tak, jakby to był absurdalny pomysł. Jakby w sobotnie wieczory nikt nie chodził na randki. Wzruszyła ramionami i wypuściła z palców kosmyk włosów, którym się bawiła. – Nie umawiam się z nikim. Szedłem naprzód, a pole kukurydzy zagrzechotało na wietrze, jakby rosły tam suche kości. – Więc skąd ten pośpiech? – Ponieważ nie odpowiedziała, odwróciłem się do niej z uśmiechem: – Czy ty się boisz, że

przyciągnąłem cię tu w jakimś niecnym celu? Zatrzymała się i zbladła tak, że widać było wszystkie jej piegi. – Co? Wow. Stanąłem przed nią. Czułem ten co poprzednio węzeł w piersi, ale coś jeszcze. Zareagowała zbyt szybko, zbyt autentycznie. Poczułem nieprzyjemny smak w ustach. – Avery, to nie żart, pytam poważnie. Patrzyła na mnie przez chwilę, a potem odwróciła wzrok, ale policzki jej zapłonęły. – Wiem. Jestem po prostu… – Zestresowana? – Właśnie. Miałem nadzieję, ba, modliłem się, żeby chodziło tylko o to. Patrzyłem, jak bawi się bransoletką na lewym nadgarstku, i nie mogłem dopuścić, żeby moje myśli zaszły gdziekolwiek dalej. Robiłem się wściekły na samą myśl, że mogłoby ją spotkać cokolwiek złego. Już cierpła mi skóra. – Chodź. Niedługo będzie całkiem ciemno. Ruszyłem w kierunku wieży. Po drodze pomachałem dwóm osobom z naszej grupy. Wybrałem miejsce na wzgórzu, zaraz nad polną drogą, a zanim usiedliśmy, oświetliłem to miejsce latarką. Trawa była sucha, a w ciszy świerszcze grały prawie tak samo głośno, jak mnie dudniło serce. Nie miałem pojęcia, czemu puls tak mi się rozgalopował, ale czułem się, jakbym tu przybiegł, a nie przyszedł. Popatrzyłem w górę i zobaczyłem Babeczkę idącą kilka metrów za mną. Poklepałem miejsce obok siebie. – Chodź tu. Ślicznie proszę. Czuję się samotny. Zagryzła dolną wargę, a ja poczułem, jak napinają mi się mięśnie brzucha. W końcu podeszła i usiadła. Trzy metry ode mnie. Uniosłem brwi, a potem spojrzeliśmy sobie w oczy. Wciągnąłem głęboko powietrze, ale do niczego mi się to nie przydało. Ile miała piegów na nosie? Dziewięć. Nie. Dziewięć i pół. Jeden trochę przybladł. Rozchyliła usta, jakby czekała na pocałunek. Poczułem rodzący się w brzuchu przymus pocałowania jej. I to nie pierwszy raz. Chciałem ją pocałować, już kiedy zgarniałem okruch z jej wargi, chciałem poczuć smak tych miękkich ust. W przypadku każdej innej dziewczyny wykonałbym ruch. Ale nie z Babeczką.

I to była najdziwniejsza rzecz na świecie. Chciałem zwolnić. Chociaż nie miałem pojęcia, jak zwolnić coś, co w ogóle nie istniało. Serce waliło mi jak młotem. Avery spuściła głowę i zaczęła wpatrywać się w zeszyt, a potem odchrząknęła. Wypuściłem powietrze, choć nawet się nie zorientowałem, że je wstrzymuję, i spytałem: – Jaką konstelację mamy znaleźć? – Chyba Koronę Północną – powiedziała i zajrzała w notatki, które jej oświetliłem. – Ach, Corona Borealis! Uniosła brwi. – Wiesz to tak po prostu? Roześmiałem się, takie niedowierzanie miała wypisane na twarzy. – To, że nie robię notatek, nie znaczy, że nie słucham. Zmarszczyła nos. – Nie wiem, jakim cudem ktokolwiek widzi w gwiazdach jakieś kształty. – No co ty! – Przysunąłem się i zerknąłem jej przez ramię. – Przecież widać je gołym okiem. – Ja nie widzę. Widzę po prostu dużo gwiazd. Pewnie można zobaczyć wszystko, co się chce. – Spójrz na Koronę. – Wskazałem na mapę. – Przecież to korona jak żywa! Roześmiała się. Tak naprawdę, a supeł w mojej piersi znów się ścisnął. – Wcale nie wygląda jak korona. Co najwyżej nieregularne półkole. Wyszczerzyłem zęby i pokręciłem głową. – Popatrz! Teraz to widać. To korona! Widzisz siedem gwiazd? – Widzę siedem gwiazd, ale przy okazji milion pięćset innych. Widzę też Ciasteczkowego Potwora. Wybuchnąłem śmiechem. – Jesteś niemożliwa! Patrzyłem na nią, jak się uśmiecha, a potem zawiesiła długopis nad mapką. Widziałem, że nie ma bladego pojęcia, od czego zacząć.

Zerknęła na niebo w stronę Korony. W końcu połączyła dwa punkty. – Wiesz, skąd się wzięła nazwa? – spytałem. Pokręciła głową, więc wyciągnąłem rękę i zabrałem jej długopis. Przy okazji musnąłem ją palcami. Prąd przeszył mi rękę, ale ona natychmiast cofnęła dłoń. – To na pamiątkę korony, którą bóg Dionizos podarował Ariadnie – wyjaśniłem. – Kiedy poślubiła Bachusa, umieścił jej koronę na niebie, żeby uhonorować ich małżeństwo. Gapiła się ze ściągniętymi brwiami. – Profesor Drage tego nie mówił. – Wiem. – Więc skąd wiesz? – Czemu ty tego nie wiesz? – Przekrzywiła głowę i zasznurowała usta. – No dobra, może faktycznie większość ludzi nie ma tego w pamięci podręcznej. – Bawiłem się jej długopisem. – Już kiedyś chodziłem na te zajęcia, ale musiałem przerwać. Z zainteresowaniem zmarszczyła brwi. – Naprawdę? Więc znów jesteś na pierwszym roku? – Tak. – Zamilkłem, bo nie wiedziałem, ile jej powiedzieć. – Musiałem zrobić rok przerwy i wypadłem z obiegu. Przez chwilę milczała. – Ale czemu powtarzasz astronomię? To twój główny przedmiot? – Nie. Ale podobały mi się te zajęcia i lubię profesora Drage’a. – Wyłączyłem latarkę. – Studiuję sport i rekreację. Chciałbym zająć się rehabilitacją sportową. – A czy… Nie dokończyła zdania, więc popatrzyłem na nią, a potem poszedłem za jej spojrzeniem. Na ławce siedziała para z naszej grupy astronomicznej i wyglądali, jakby ćwiczyli robienie dzieci. – To ciekawy sposób na obserwację gwiazd – powiedziałem. Patrzyła na nich z szeroko otwartymi oczami, jakby próbowała się zorientować, co w zasadzie robią. Choć było to oczywiste. Wykorzystywali w tym celu języki. Puknąłem ją długopisem. – Co? – Nic. Po prostu… – Nie wiedziałem, jak to powiedzieć. – Patrzysz na nich… jakbyś nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziała.

– Serio? Pokiwałem głową. – Wyobrażam sobie, jeśli oczywiście nie wychowałaś się w klasztorze, że raz czy dwa siedziałaś komuś na kolanach. – Nie, nie siedziałam! – Wzdrygnęła się i zapatrzyła w pole kukurydzy. – To znaczy, nie siedziałam na kolanach faceta. Uśmiechałem się figlarnie. – A dziewczyny? Otworzyła usta. – Co? Nie! Uśmiechnąłem się, wyobrażając to sobie. Nie była to niemiła wizja. Ale ta z moim udziałem podobała mi się znacznie bardziej. – To był żart. Butnie uniosła brodę. – Wiem, ja po prostu… – No co? – Znów ją puknąłem. – Co po prostu? – Nigdy nie miałam chłopaka. Nigdy? Nigdy w znaczeniu ani razu? W ogóle? Zaciskając zeszyt w palcach, spojrzała na mnie. – No co? To nic takiego. Otworzyłem usta, ale nic nie powiedziałem. Zamrugałem i pokręciłem głową, a potem odchyliłem ją i zagapiłem się w niebo. – Nigdy nie miałaś chłopaka? – Nie. – Ani przez chwilę? – To oznacza słowo „nigdy”. W ogóle nie wiedziałem, co powiedzieć. – Ile masz lat? Wywróciła oczami. – Dziewiętnaście. – I nigdy w życiu z nikim nie byłaś? – Nie. Moi rodzice… byli bardzo surowi. – Przełknęła ślinę. – Naprawdę bardzo. – Właśnie widzę. – Stukałem długopisem w kartkę notatnika, nie mogłem wyjść z szoku, jakim cudem ktoś tak ładny jak Avery dotrwał do dziewiętnastego roku życia, ani razu z nikim nie będąc. Westchnęła głęboko.

– Myślałam, że będziemy rysować mapę nieba? – Rysujemy. – Nie, nie rysujemy. Ja mam jakiś zygzak, a ty nie masz nic. – Ten zygzak to linia pomiędzy Deltą a Gammą. – Pochyliłem się i połączyłem dwie następne kropki. – To Theta, a tu Alfa, najjaśniejsza. Widzisz, już jesteśmy w połowie. Zmarszczyła brwi i powoli podniosła głowę, żeby spojrzeć w niebo. Zdenerwowała się, że ja już skończyłem zadanie, więc wykorzystałem okazję i przechyliłem się bardziej, napierając teraz bardziej na jej ramię. Dokończyłem mapkę. Nasza praca domowa zrobiona. Odwróciłem do niej głowę. – Już skończyliśmy rysować. – Nasze twarze dzieliły tylko centymetry, a ja słyszałem jej cichy oddech. Nie odsunęła się, a ja się uśmiechnąłem odrobinę szerzej. – Widzisz, to wcale nie było takie trudne. Avery spojrzała niżej i wiedziałem, że kompletnie nie zwraca uwagi na to, co mówię, chociaż gapi się prosto w moje usta. Nie, żebym miał coś przeciwko. Mogła na nie patrzeć, ile tylko chciała. Gęste rzęsy uniosły się i znów patrzyliśmy sobie w oczy. Pojawiło się między nami namacalne wręcz przyciąganie. Żadne się nie poruszyło, chociaż ja chciałem. Chciałem ją przytulić. Nie wiem, co się stało z pomysłem na spowolnienie tempa. Poruszyła się, widziałem, że czuje się niezręcznie i ta dobra, poczciwa część mojej natury nakazała mi odwrócić wzrok, zażartować, rozładować napięcie, ale nie mogłem się oprzeć jej oczom. W ciemności wyglądały jak czarne sadzawki. Zmusiłem się, żeby coś powiedzieć. – Nauczyłaś się czegoś o gwiazdach? Nie odpowiedziała i może dobrze, bo pytanie było idiotyczne. Zmieniłem więc temat i spytałem o to, co naprawdę chciałem wiedzieć. – A byłaś kiedyś na randce? Nadal nic. Uśmiechnąłem się. – Słuchasz mnie w ogóle? Zamrugała, jakby się otrząsała z oszołomienia. – Co? Tak! Pewnie, że słucham. To oczywiste, że czuła to, co ja. Inaczej nie zagapiłaby się na tak

długo. – Jasne. To jeszcze raz: nigdy nie byłaś na randce? – Co? Zaśmiałem się. – Naprawdę nie słuchałaś! Byłaś zbyt zajęta gapieniem się. – Wcale nie! – Tak, gapiłaś się! – Trąciłem ją w ramię. Skrzywiła się, jakby skosztowała czegoś obrzydliwego. – Twoja arogancja przekracza granice przyzwoitości. – Arogancja? Ja tylko stwierdzam fakty. – Odrzuciłem zeszyt, odchyliłem się i oparłem na łokciach. Patrzyłem na nią. Musiałem się z nią droczyć. Jakbym znalazł nowe hobby. – Nie ma nic złego w gapieniu się na mnie. Podoba mi się to. Opadła jej szczęka. – Nie gapiłam się na ciebie, naprawdę. Po prostu się zamyśliłam. Tak fascynująco się z tobą rozmawia. – Wszystko we mnie jest fascynujące. – Równie fascynujące jak obserwowanie twojego żółwia, kiedy idzie przed siebie. – Wmawiaj sobie dalej, skarbie. – Nazywaj mnie dalej skarbem, a pożałujesz. Super, byłem zachwycony. – Proszę, proszę! – Nieważne. – Powinniśmy to zrobić. Ściągnęła usta. – Co zrobić? Wracać do domu? Jestem za, o niczym innym nie marzę. – Iść na randkę.

Rozdział 6 Babeczka gapiła się na mnie z taką miną, jakbym właśnie zaproponował, żebyśmy rozebrali się do naga i poszli pobiegać po polu kukurydzy. Zatrzasnęła notatnik i złapała torbę. – Chyba za tobą nie nadążam. – To nie jest takie trudne. – Roześmiałem się, kiedy zabiła mnie wzrokiem. – Powinniśmy iść na randkę. Patrzyła przez chwilę, a potem wcisnęła zeszyt do torby z taką siłą, jakby chciała go unicestwić. – Nie rozumiem. Czemu mnie nie zaskoczyło, że nie rozumie? Leżałem na plecach, a teraz wyciągnąłem ręce nad głowę i usłyszałem, jak trzaska mi w kościach. Patrzyłem, jak przesuwa po mnie wzrokiem i zatrzymuje się na kawałku gołego ciała między podkoszulkiem a paskiem. Uśmiechnąłem się szerzej. – Zazwyczaj randka zakłada spotkanie dwóch osób, zwykle wieczorem, ale czasem także w środku dnia. Tak naprawdę może się to wydarzyć o każdej porze dnia i nocy. Zwykle w grę wchodzi kolacja. Czasem kino albo spacer w parku. Ja akurat nie lubię spacerów. Można by iść na plażę, ale tu nie ma… – Wiem, co to jest randka. – Poderwała się, a jej oczy lśniły w ciemności jak bryły czarnego lodu. – Powiedziałaś, że nie rozumiesz, więc wyjaśniam ci, co to jest randka. Zasznurowała usta i skrzyżowała ramiona na piersi. – To nie tej części nie zrozumiałam i dobrze o tym wiesz. – Chciałem się upewnić, że nadajemy na tych samych falach. – Nie nadajemy. Uśmiechnąłem się bezwstydnie i opuściłem ręce, ale nie poprawiłem podkoszulka. – No więc skoro już uzgodniliśmy, co oznacza randka, możemy na nią iść. Zatkało ją, widziałem. Roześmiałem się i wstałem. Wyraz zagubienia na jej twarzy był uroczy. – To nie była odpowiedź.

– Ja… – Pokręciła głową i cofnęła się o krok. – A ty nie masz przypadkiem dziewczyny? Co jej przyszło do głowy?! – Dziewczyny? Nie. – Więc co to za brunetka wyszła w środę wieczorem z twojego mieszkania, zataczając się po parkingu? – zapytała groźnie. Kiedy dotarł do mnie sens tych słów, uśmiechnąłem się tak szeroko, że mało nie dostałem zajadów. – Śledziłaś mnie, Avery? – Nie. Nie! – Zbladła. – Coś takiego?! Oczywiście, że cię nie śledziłam! Mam lepsze rzeczy do roboty! Zmarszczyłem brwi. – Więc skąd wiesz o Stephanie? Babeczka się wyprostowała. – Tak ma na imię? – Tak, ma imię i nie jest moją dziewczyna. I nie zataczała się. Mogła się potknąć. Wywróciła oczami. – Jak ją zobaczyłaś, skoro mnie nie obserwowałaś? – Skrzyżowałem nogi. – Pamiętaj, że nie przeszkadza mi, że mnie obserwujesz. Podoba mi się to. Oddychała głęboko i widziałem, że jej cierpliwość jest na wyczerpaniu. – Nie obserwowałam cię. Po prostu nie mogłam spać i wyglądałam przez okno w salonie. Przypadkiem widziałam, jak ją odprowadzasz do auta. Nie uwierzyłem. Chybabym musiał zgłupieć, żeby w to uwierzyć. Kto wygląda przez okno o tej porze? Uwielbiałem się z nią drażnić, ale wyglądała, jakby miała zamiar przykopać mi w potylicę. A jednak bez ryzyka nie ma zabawy. – No tak, to ma sens. Ale gdybyś stała przy oknie i czatowała, żeby mnie zobaczyć, byłoby to znacznie bardziej interesujące. Patrzyła na mnie. Mrugnąłem do niej. – Steph nie jest moją dziewczyną. Nic z tych rzeczy. Sięgnęła do bransoletki na lewym nadgarstku. – Ja nie jestem taka.

– To znaczy jaka? Popatrzyła w niebo i podniosła ręce. – Taka jak ona. – A znasz ją? – Ja nie sypiam z kolesiami dla zabawy. Nie widzę w tym nic złego, nie myśl tak, ale to nie w moim stylu. Nie oceniam, ale nie jestem zainteresowana. Przykro mi. – Momencik. Czegoś tu nie rozumiem. Nie oceniasz jej, ale z góry zakładasz, że lubi szybkie i przypadkowe numerki. Sugerujesz, że jest moją przyjaciółką do łóżka? I to niby nie jest ocena oparta na uprzedzeniach? Zmarszczyła czoło. – Fakt. Nie wiem, czy na tym polega wasza znajomość. W końcu możecie przecież być przyjaciółmi z piaskownicy albo coś. – Nie jesteśmy. – Uśmiechnąłem się triumfalnie. – Bzykamy się od czasu do czasu. Jej szczęka niemal gruchnęła o ziemię. – Więc miałam rację! Czemu mnie oskarżasz o bezpodstawne założenia? – Bo je przyjęłaś. – Nie mogłem się powstrzymać od dyskusji. – Ale żeby była jasność: w środę wieczorem nie było bzykania. Nie, żeby nie próbowała, ale jakoś nie miałem na to ochoty. – Nieważne, to głupia rozmowa. – Mnie się podoba. Sięgnęła po torbę, ale byłem szybszy i chwyciłem ją, wstając. Westchnęła głęboko i z wściekłością. – Daj mi to. Wysunąłem brodę. – Właśnie zamierzam. – Zawiesiłem jej torbę na ramieniu, a przy okazji musnąłem palcami jej szyję. Tym razem stało się to niechcący i kiedy podskoczyła, serce mi zamarło. Odsunąłem się i podniosłem latarkę. – Widzisz? Chciałem być dżentelmenem. – Nie jesteś dżentelmenem. Ale dziękuję. Mówiła jednocześnie serdecznie i z frustracją. Nie dodała nic więcej, kiedy zaczęliśmy iść w wąskiej strudze światła padającego z latarki. – Można się tu wystraszyć, nie?

Pokiwała głową i popatrzyła na cienie rzucane przez mroczne pomniki. – Gdyby istniały nawiedzone miejsca, wyglądałyby jak to. – Wierzysz w duchy? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem, nigdy żadnego nie wiedziałam. – Ja też nie. Uniosła kącik ust. – To chyba dobrze. Zatrzymałem się przy drzwiach pasażera. – Jaśnie pani. – Dziękuję. A ponieważ mówiła spokojniej niż wcześniej, postanowiłem zaryzykować. Oparłem się o otwarte drzwi i patrzyłem, jak światełko znad lusterka oświetla jej twarz. – Więc jak? – Co więc jak? Przekrzywiłem głowę. – Z naszą randką. Zesztywniała. – Dlaczego? – Dlaczego nie? – To nie jest odpowiedź. Szarpnęła za pas. – Co to jest w ogóle za pytanie? Jak mam… Ej, spokojnie, to tylko pas. Nie tak ostro! – Pochyliłem się i zabrałem jej pas. Nasze dłonie się zetknęły, a ona wtopiła się w oparcie. Była to tak dziwna reakcja, że małe włoski na karku stanęły mi dęba. – Dlaczego mielibyśmy nie pójść na randkę? Leżące na kolanach dłonie zacisnęła w pięści. Miałem ochotę puścić ten przeklęty pas, wziąć jej ręce w swoje i rozpleść ściśnięte palce. – No bo… Bo wcale się nie znamy. Uśmiechnąłem się lekko i podniosłem wzrok, aż trafiłem na jej usta. – Na tym właśnie polega randka. Na poznawaniu się lepiej. Chodź ze mną na randkę.

– Nie ma we mnie nic ciekawego – szepnęła. – Na pewno jest w tobie mnóstwo ciekawych rzeczy! – Nie ma. Zbliżyłem się i wciągnąłem w nozdrza jej słodki zapach. – No dobra, więc ja będę cały czas mówił. – Genialnie. – To będzie znacznie zabawniejsze niż patrzenie, jak Rafael idzie. – Na pewno. – Widziałem w jej ciemnych oczach, że ją rozbawiłem. – Wiedziałem, że ci się spodoba. Spojrzała na leżącą na jej kolanach torbę, a potem znów na mnie. – Możemy już jechać? – A możemy iść na randkę? Parsknęła z niedowierzaniem. – Jezu, ty nigdy nie odpuszczasz! – To prawda. Roześmiała się, a ja nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Lubiłem jej śmiech, kiedy śmiała się szczerze. – Na pewno jest mnóstwo dziewczyn, które chciałyby iść z tobą na randkę. – Owszem, jest ich sporo. – Jakiś ty skromny! – A czemu mam być skromny? Ja chcę iść na randkę z tobą. Nie z nimi. Pokręciła lekko głową. – Nie mogę zrozumieć dlaczego. A ja nie rozumiałem, czego tu można nie rozumieć. – Przychodzi mi do głowy co najmniej kilka powodów. Nie jesteś taka jak inne. To mnie intryguje. Jesteś dziwaczna w taki strasznie uroczy sposób. Jesteś mądra. Mam mówić dalej? – Nie. Nie kłopocz się – odparła. – Ale ja nie chcę iść z tobą na randkę. Nie uwierzyłem. Nazywajcie to, jak chcecie, intuicją, doświadczeniem albo zwykłą, nudną zarozumiałością, ale ani trochę jej nie uwierzyłem. – Spodziewałem się, że tak powiesz. – To czemu spytałeś?

Odsunąłem się i chwyciłem drzwi. – Bo chciałem. – No dobrze. W każdym razie mamy to z głowy. Co ona sobie o tym myślała? Boże, przecież nawet ja nie wiedziałem, co o tym myśleć. – Ja nie mam. Spuściła ramiona. – Nie masz? – Nie. – Uśmiechnąłem się. – Jest jeszcze jutro. – A co będzie jutro? – Znowu cię zapytam. Pokręciła głową. – Odpowiedź będzie taka sama. – Może tak. A może nie. – Poklepałem ją po nosie i uśmiechnąłem się szeroko, kiedy zmrużyła oczy. – Może się zgodzisz. Jestem cierpliwy. I jak sama zauważyłaś, nie odpuszczam bez walki. – Świetnie… – mruknęła, ale oczy jej błyszczały tak samo jak wtedy, gdy mnie obcinała wzrokiem. – Wiedziałem, że się ucieszysz. – Znów poklepałem ją po nosie, a ona odtrąciła moją rękę. – Nie przejmuj się. Przecież wiem, o co chodzi. – Z czym? Cofnąłem się, na wypadek gdyby chciała znów zaatakować. – Chcesz powiedzieć „tak”, ale jeszcze nie jesteś gotowa. Babeczka wyglądała teraz, jakby faktycznie zobaczyła ducha. – To nic! Wiem, że jestem nieznośny, ale zapewniam cię, że znoszenie mnie da ci dużo przyjemności. – Zanim zdążyła odpowiedzieć, poklepałem ją po nosie po raz trzeci, a potem zamknąłem drzwi i z uśmiechem wskoczyłem za kółko. Patrzyłem, jak wchodzi do swojego mieszkania. Zatrzymała się tuż za progiem, wsunęła pasmo miedzianych włosów za ucho i spojrzała na mnie przez ramię. Na jej ustach pojawił się mały, nieśmiały uśmieszek, kiedy machała mi na pożegnanie, a potem wślizgnęła się do środka i cicho zamknęła za sobą drzwi. Stałem jak debil przez dłuższą chwilę, aż w końcu odwróciłem się do swoich drzwi. Zanim złapałem za klamkę, drzwi się otworzyły.

Pojawił się Jase i zablokował wejście. Patrzył na mnie z zainteresowaniem. – Czemu stoisz pod swoim mieszkaniem jak jakaś ofiara? – A co ty robisz w moim mieszkaniu? Wzruszył ramionami. – Siedzimy z Olliem, ale poszedł do Sheetza po nachosy. – Aha, wieczór nachosowy. – Co oznaczało, że Ollie nie położy się do rana. Przeniosłem ciężar ciała na drugą nogę. – Wpuścisz mnie? – Skoro już przyszedłeś… – Przekrzywił głowę i skrył połowę śniadej twarzy w cieniu. – I skoro tu mieszkasz… Odsunął się i zrobił tyle miejsca, żebym zdołał się przecisnąć. Podszedłem prosto do lodówki, wyjąłem piwo i rzuciłem się na kanapę. – Nie pojechałeś na farmę? Pokręcił głową, usiadł obok mnie i wziął swoją butelkę ze stolika do kawy. – Nie. Jack jest z dziadkami. – Aha. – To wszystko wyjaśniało. Jase zwykle spędzał weekendy na rodzinnej farmie. Zerknął na mnie. – Umówiłeś się z rudą? – Z Babeczką? Spod fali włosów spłynęły ciemne brwi i złączyły się nad jego nosem. – Co? – Ruda ma na imię Avery. Ale nie. Robiliśmy zadanie z astronomii. Jesteśmy partnerami. – No tak. – Napił się piwa i zrobił głupią minę. – Ale… – kontynuował, a ja wywróciłem oczami – czemu w takim razie gapiłeś się na drzwi do jej mieszkania? – A skąd o tym wiesz? – Bo cię obserwowałem przez wizjer. – Zboczeniec – roześmiałem się i też się napiłem. Minęło kilka minut, zanim dodałem: – Zaprosiłem ją na randkę. – Aha. – Nie wyglądał na zainteresowanego. – Spuściła mnie po brzytwie. Odwrócił do mnie głowę, a w jego szarych oczach zabłysły iskierki zainteresowania.

– Co? – Tak jest. – Z szerokim uśmiechem opadłem na poduszki. – I to ostro. Jase zawisł na oparciu kanapy i śmiał się tak strasznie, że bałem się, że pouszkadza sobie narządy wewnętrzne. – Już ją lubię. – Ja też – powiedziałem z westchnieniem. – Ja też.

Rozdział 7 Świeży chlebek bananowo-orzechowy stygł na blacie i wypełniał mieszkanie rozkosznym zapachem. Spojrzałem na zegarek w piekarniku. Za pięć ósma. Przeczesałem palcami wilgotne włosy i odpuściłem myśl o położeniu się spać. Olliemu urwał się film w salonie, gdzie leżał na podłodzie i chrapał, a jak ostatnio zaglądałem do swojego pokoju, widziałem Jase’a rozwalonego w nogach mojego łóżka. A nie było ludzkiej siły, która zmusiłaby mnie do dotykania jakiejkolwiek części łóżka Olliego jakąś częścią skóry czy ubrania. Nawet nie chodziło o to, że nie mogłem spać z powodu chłopaków. W każdej chwili mogłem przecież zamknąć się w swoim pokoju, ale mój mózg i tak by się nie uspokoił. Częściowo obwiniałem o to piątkowe spotkanie i to, co powiedział doktor Bale. Nie mogłem też przestać myśleć o Jasie. Wczoraj, jak Ollie już odpadł, a Jase był nawalony bardziej niż całe bractwo razem wzięte, zaczął o sobie mówić, a ja nie wiedziałem, jak mu pomóc. Poza tym nie mogłem przestać myśleć o dziewczynie z naprzeciwka. Babeczka dała mi kosza. Znowu wyszczerzyłem zęby w uśmiechu i zacząłem się zastanawiać, jak przekuć jej odmowę w zgodę. Obróciłem się na pięcie, sięgnąłem do drzwi lodówki i się. Co to niby było? Jakieś wyzwanie? Avery od samego początku ode mnie uciekała, a przecież zwykle dziewczyny się do mnie garnęły. Kiedy wczoraj mówiłem jej, dlaczego chciałbym iść z nią na randkę, mówiłem prawdę. Fascynowała mnie. Nie była jak inne dziewczyny, z którymi się zadawałem: ogarnięte, chętne i flirtujące. Nie, żeby coś z nimi było nie tak, ale Avery była inna. Rozśmieszała mnie. Może nie miała takiego zamiaru, ale uwielbiałem patrzeć, jak się rumieni z najbłahszego powodu. A kiedy się uśmiechała? Promieniała jaśniej niż jakakolwiek znana mi dziewczyna. Może to wszystko miało jakiś związek z wyzwaniem. Naprawdę nie wiedziałem, ale w chwili, kiedy otworzyłem lodówkę i sięgnąłem po jajka, tak naprawdę miałem to gdzieś. Lubiłem ją.

I w najbliższym czasie nie zamierzałem się kłaść, więc czemu przyczyna mojej bezsenności miała się błogo wysypiać w ten niedzielny poranek? Kiedy tylko przyszło mi to do głowy, nie zastanawiałem się ani chwili. Babeczka pewnie nie będzie zachwycona, ale nikt, nawet ona, nie oprze się mojemu chlebkowi bananowo-orzechowemu. Wziąłem potrzebne rzeczy i podszedłem do drzwi. Stamtąd usłyszałem mamrotanie Olliego: – Bez pomidorów, z dodatkowym bekonem. – Co ty gadasz? – spojrzałem przez ramię. Wciąż leżał na brzuchu, z policzkiem przyklejonym do poduszki, którą dostałem od mamy, pogrążony w zupełnie innym świecie. – Świr – mruknąłem i wyszedłem z mieszkania. Najpierw zapukałem do drzwi Avery cicho, żeby nie obudzić sąsiadów, ale gdy po kilku minutach nie usłyszałem zbliżających się kroków, zapukałem mocniej i pukałem już bez wytchnienia. Wydawało mi się, że dobijam się jak jakaś policja już od godziny, więc odwróciłem się, żeby zobaczyć, czy ktoś zaraz nie odstrzeli mi tyłka, ale wtedy usłyszałem kroki i drzwi się otworzyły. – Wszystko w porządku? – spytała najseksowniejszym głosem, jaki w życiu słyszałem. Odwróciłem się do drzwi i ujrzałem Avery, która przed sekundą wstała. Miedziane włosy zwisały w luźnych pasmach, spływały jej po ramionach i łaskotały złotą skórę. Przyszło mi do głowy, że chyba nigdy wcześniej nie widziałem jej w koszulce z krótkimi rękawami. Mój wzrok, nie pytając mnie o zdanie, powędrował w dół i zatrzymał się w miejscu, gdzie cienka koszulka opinała jej się na piersiach. Siłą woli, o którą nawet się nie podejrzewałem, spojrzałem z powrotem na jej zarumienioną twarz. Nagle straciłem pewność siebie i nie wiedziałem, co ja tu właściwie robię. Uśmiechnąłem się krzywo i stwierdziłem, że chrzanię to. – Nie, ale za jakieś piętnaście minut już będzie. – Co? – Odsunęła się, kiedy ją mijałem. Wszystkie mieszkania były takie same, więc wiedziałem, gdzie jest kuchnia, ale szybko rzuciłem okiem na salon. Meble wyglądały na nowe. Stała tam kanapa,

a przy jej krótszych bokach dwa ciemne stoliki. Przed telewizorem stał fotel typu moon chair. Na ścianach nie było żadnych zdjęć. Fotel był chyba najbardziej osobistą rzeczą, jaka była w tym pokoju. – Cam, co ty robisz? Jest ósma rano! – Dzięki za przypomnienie. To jedna z tych rzeczy, których nie ogarniam: zgadywanie, która jest godzina. Ruszyła za mną i czułem, że gdyby wzrok mógł zabijać, miałbym dupę najeżoną sztyletami. – Po co przyszedłeś? – Żeby zrobić śniadanie. – Nie możesz go zrobić w swojej kuchni? – U mnie nie jest tak fajnie jak u ciebie. – Położyłem na blacie jajka oraz chlebek i odwróciłem się do niej. Tarła oczy i wyglądała tak cholernie słodko, że pożałowałem, że nie ubrałem się w coś szykowniejszego niż dres, do tego nawet nie wiem, czy czysty. – Poza tym Olliemu urwał się film na środku salonu. – Na podłodze? – Taaa. Padł twarzą w dół, chrapie i trochę się ślini. Ogólnie niezbyt apetycznie. Na jej ustach pojawił się błyskawiczny uśmiech, który równie błyskawicznie zamarł. – U mnie też nie ma najlepszej atmosfery. Skrzyżowałem ręce na piersi i oparłem się o blat. – No nie wiem… – Pozwoliłem swoim oczom wędrować po jej pięknym, smukłym ciele. Twarde brodawki napierały na podkoszulek i aż błagały, żeby ich dotknąć, polizać je, całować i Bóg wie, co jeszcze. Poczułem taki przypływ pożądania, że niemal zrobiłem krok w jej stronę. – Twoja kuchnia, przynajmniej chwilowo, wydaje się bardzo apetyczna. Zarumieniła się. – Nie pójdę z tobą na randkę, Cam. – Przecież nie pytałem. – Uśmiechnąłem się. – Ale i tak w końcu pójdziesz. – Chyba śnisz. – Jestem zdeterminowany. – Raczej upierdliwy – odparowała, a jej brązowe oczy zalśniły. – Powiedziałbym: zjawiskowy.

Wywróciła oczami. – Chyba w twojej głowie. – W wielu głowach, chciałaś powiedzieć. – Odwróciłem się do kuchenki. – Przyniosłem też chlebek bananowo-orzechowy, który własnoręcznie upiekłem w swoim piekarniku. Zamilkła. – Mam uczulenie na banany. Odwróciłem się gwałtownie. – Żartujesz? – Nie. Mam alergię. – Cholera, to beznadziejnie! Nawet nie wiesz, co tracisz. Banany sprawiają, że świat jest piękniejszy! – No cóż, muszę jakoś bez tego żyć. Cholera. Czyli jednak oparła się mojemu chlebkowi. – Masz jeszcze na coś uczulenie? – Oprócz penicyliny i kolesiów, którzy włażą mi bez pytania do mieszkania? Nie. – Ależ mi docięłaś! – Odwróciłem się, schyliłem i zacząłem przeszukiwać szafki. – Ilu słabszych i mniej pewnych siebie facetów zmiażdżyłaś tym niewyparzonym jęzorem? – Widocznie nie dość wielu. – Słyszałem jej westchnienie. – Zaraz wracam! Nie wiedziałem, co zamierza, ale nie podejrzewałem, żeby próbowała wyjść. Mruczałem coś pod nosem, aż znalazłem garnek do gotowania jajek i nalałem do niego wody. Postawiłem go na kuchence i włączyłem ją. Słyszałem ją z sypialni, miękkie kroki, cięższe niż się spodziewałem. Minęło kilka chwil, więc odwróciłem się do drzwi. Nie zdziwiłbym się, gdyby się zamknęła w pokoju. Cholera. – Hej! Chowasz się przede mną?! – wrzasnąłem. – Bo jeśli tak, to zaraz tam przyjdę i… – Nawet nie waż się tu wchodzić! Zaśmiałem się cicho. Byłem strasznie ciekaw, co tam robi, ale nie aż tak, żeby wylądować w szpitalu za próbę sprawdzenia tego. – Więc się pospiesz! Moje jajka nie czekają na nikogo. Przed jej powrotem znalazłem tarty ser i stwierdziłem, że zrobię

jej sadzone. Nic nie mówiłem, choć wiedziałem, że wróciła i że na mnie patrzy. – Cam, co ty tu robisz? – Już ci powiedziałem. – Zsunąłem jajka na talerz i podszedłem do stolika pod ścianą. – Chcesz tost? Zaczekaj. Masz w ogóle pieczywo? Jeśli nie, mogę… – Nie. Nie chcę tostu. – Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. – Nie ma nikogo innego, komu mógłbyś zawracać głowę? – Jest mnóstwo osób, które mógłbym uszczęśliwić swoją obecnością, ale wybrałem ciebie. Poruszyła ustami, ale się nie odezwała Odwróciła się za to, wskoczyła na stołek i przyciągnęła kolana do piersi, zanim sięgnęła po widelec. – Dzięki – mruknęła. Uniosłem brwi. – Postaram się uwierzyć, że mówisz szczerze. – Mówię! Odwróciłem się do piekarnika. – Z jakiegoś powodu jednak wątpię. Kilka sekund upłynęło w ciszy. – Doceniam, że zrobiłeś dla mnie jajka. Po prostu jestem zaskoczona, widząc cię tutaj. O ósmej rano… Czekałem, aż moje się ugotują, i patrzyłem na nią. – Prawdę mówiąc, zamierzałem cię zawojować moim chlebkiem bananowo-orzechowym, ale nie wyszło. Zostały mi tylko obłędne jajka. – Naprawdę bardzo dobre, ale nie zawojujesz mnie tym. – O to się nie martw. – Otworzyłem lodówkę i znalazłem sok pomarańczowy. Nalałem dwie szklanki i jedną postawiłem przed nią. – Chodzi o przełamanie oporu. Jeszcze sobie z tego nie zdajesz sprawy. Spojrzała w swój talerz. – Nie jesz? – Jem. Ale lubię na twardo. – Usiadłem naprzeciwko niej i oparłem brodę na ręce. Włosy jej wpadały do talerza i co chwilę je odgarniała. Była obezwładniająco urocza. – No więc, Avery Morgansten, jestem cały twój. Podniosła wzrok. – Ale ja cię nie chcę.

– A to pech. Opowiedz mi o sobie. Zacisnęła usta. – Często to robisz? Pakujesz się do mieszkania losowo wybranej dziewczyny i gotujesz jajka? – Ty nie jesteś losowo wybrana, więc odpowiedź brzmi: nie. – Wstałem i zajrzałem do jajek. – Ale zdarza mi się robić miłym paniom niespodziewane naloty. To nie była do końca prawda. To znaczy, jeśli byłem akurat u kogoś i nie spałem, robiłem śniadanie, ale coś takiego? Zdarzyło mi się po raz pierwszy. Ale nie musiała tego wiedzieć. – Naprawdę? Robisz tak? – Dla przyjaciół? Pewnie. A przecież my jesteśmy przyjaciółmi, nie? Przyglądała mi się przez chwilę, a potem odłożyła widelec. – Tak, jesteśmy przyjaciółmi. – Wreszcie! – krzyknąłem. – Wreszcie przyznałaś, że jesteśmy przyjaciółmi! Trwało to zaledwie tydzień. – Znamy się zaledwie tydzień. – Tak czy siak, tydzień to tydzień. Jadłem jajka, a ona dopytywała się, ile czasu zajmuje mi uzyskanie deklaracji dozgonnej przyjaźni. – Zwykle niecałe pięć minut. Uśmiechnęła się leciutko. – To znaczy, że jestem dziwna. – Może. – Spuściłem wzrok i zacząłem obierać jajko. – U ciebie pewnie w ogóle jest inaczej. – Co? – Założę się, że dziewczyny się za tobą uganiają. Pewnie zabiłyby, żeby znaleźć się na moim miejscu, nawet z alergią na twój chleb. Podniosłem wzrok. – Dlaczego tak myślisz? Z powodu mojej niemal boskiej urody? Natychmiast zaczęła się śmiać, a ten przeklęty węzeł w mojej piersi ożył. – Nie przesadzałabym. Wzruszyłem ramionami i też się zaśmiałem. – Nie wiem. W sumie nie zastanawiam się nad tym.

– W ogóle o tym nie myślisz? – Nie. – Wrzuciłem jajko do ust i wytarłem palce w serwetkę. – Ewentualnie wtedy, kiedy to ma znaczenie. Nasze spojrzenia się spotkały, a ona bawiła się szklanką. – Były playboy? – Dlaczego tak myślisz? – Słyszałam, że w liceum nieźle szalałeś. – Naprawdę? Od kogo? – Nie twoja sprawa. Wciągnąłem powietrze. Miała język ostry jak brzytwa. – Z taką gadką nie masz chyba zbyt wielu przyjaciół, co? Zadrżała. – Nie. W liceum nie byłam zbyt popularna. Cholera, poczułem się jak złamas. Odłożyłem jajko. – Cholera. Przepraszam. To było bardzo chamskie z mojej strony. Pokręciła głową. Znów zacząłem obierać jajko, ale cały czas patrzyłem na nią. Nie mogłem jej rozgryźć. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć. Jeśli akurat nie obrzucasz błotem, potrafisz być miła i zabawna. Poza tym jesteś ładna. Ładna to mało powiedziane! Jesteś pociągająca! – Dzięki… – Poruszyła się nerwowo. – Mówię serio. Powiedziałaś, że masz surowych rodziców. Nie pozwalali ci się z nikim spotykać? – Wrzuciłem całe jajko do ust. Potrzebowałem protein. – Ale i tak nie wierzę, że byłaś niepopularna. Masz trzy złote cechy: jesteś bystra, zabawna i atrakcyjna. – Po prostu uwierz, że nie byłam, dobra? – Odstawiła szklankę i zaczęła się bawić troczkiem od spodni. – Byłam całkowitym przeciwieństwem osoby popularnej. Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc wziąłem się do kolejnego jajka. Widziałem ją na terenie kampusu z dziewczyną, z którą chodziłem do liceum, i z Jacobem Masseyem. Więc nie było tak, że nie jest w stanie się z nikim zaprzyjaźnić. – Przepraszam, Avery. Strasznie, że tak było. Liceum to ważny okres. – Ważny. A ty miałeś wielu przyjaciół? Pokiwałem głową. Miałem całe stada przyjaciół.

– Utrzymujecie kontakt? – Z niektórymi. Chodziłem do szkoły z Olliem, ale on dwa pierwsze lata chodził na uniwersytet w Wirginii, dopiero potem się tu przeniósł. Z paroma osobami widuję się w kampusie, no i w domu. Skuliła się i zaczęła wyglądać na bardzo drobną. – Masz rodzeństwo? – Siostrę. – Z uśmiechem sięgnąłem po ostatnie jajko. – Młodszą. Ma osiemnaście lat. W tym roku kończy ogólniak. – Jesteście blisko? – Tak. – Podobało mi się, że zadaje mi pytania, ale rozmowa o siostrze budziła inne skojarzenia. – Jest dla mnie ważna. A ty? Masz jakiegoś starszego brata, którego wizyty powinienem się obawiać? Żeby mi nie złoił tyłka za zawracanie ci głowy? Uśmiechnęła się jednym kącikiem ust. – Nie, jestem jedynaczką. Mam starszego kuzyna, ale wątpię, żeby coś takiego zrobił. – Całe szczęście. – Zjadłem ostatnie jajko, rozparłem się i poklepałem po brzuchu. – Skąd jesteś? Nie odpowiedziała, ale stwierdziłem, że nie odpuszczę. Chciałem ją poznać. Wymiana informacji była w tym celu niezbędna. – No dobra. Pewnie wiesz już, skąd jestem, skoro słyszałaś też o moich licealnych zajęciach pozalekcyjnych, ale pozwól, że potwierdzę. Jestem z okolic Forth Hill. Nie wiesz, gdzie to jest? Mało kto wie. Niedaleko Morgantown. Dlaczego nie poszedłem na uniwerek w Wirginii? Wszyscy chcą wiedzieć. Chciałem wyjechać, ale jednocześnie być w miarę blisko domu. I tak, to prawda. W liceum byłem bardzo… zajęty. – Już nie jesteś? – Zależy, kogo byś spytała – roześmiałem się. – W sumie nie wiem. Na samym początku studiów, przez te pierwsze kilka miesięcy, kiedy wszędzie było pełno starszych dziewczyn? Pewnie więcej uwagi poświęcałem im niż nauce. Uśmiechnęła się. – Teraz tak nie jest? Pokręciłem głową i wróciłem do tego, co mnie interesowało.

– A ty skąd jesteś? Westchnęła. – Z Teksasu. – Z Teksasu? – Pochyliłem się nad stołem. – Serio? W ogóle nie masz akcentu! – Bo nie urodziłam się w Teksasie. Moja rodzina jest z Ohio. Przeprowadziliśmy się tam, jak miałam jedenaście lat i nie złapałam akcentu. – Z Teksasu do Wirginii Zachodniej… Pewnie jest różnica? Spojrzała mi w oczy na ułamek sekundy, a potem wstała i wzięła swój talerz i miseczkę. – Mieszkałam na peryferiach, było tylko jedno centrum handlowe, ale poza tym w sumie niewiele się różniło. – Daj, umyję naczynia. – Zacząłem wstawać. – Ja nabrudziłem. – Nie. – Spiorunowała mnie wzrokiem. – Ty gotowałeś, ja zmywam. Patrzyłem, jak myje naczynia, i nie mogłem się powstrzymać od refleksji, że to bardzo intymne, ja gotowałem, ona zmywa… Kilka razy zdarzyło mi się robić dla dziewczyn śniadania, ale nigdy nie było tak jak teraz. Nie wiedziałem, co o tym myśleć. – Dlaczego wybrałaś tę uczelnię? Skończyła myć patelenkę, którą przyniosłem, i dopiero potem odpowiedziała. – Chciałam zmienić otoczenie, tak jak ty. – Pewnie było ci trudno? – Nie. Podjęcie decyzji było banalnie proste. Serio? Ja nie mogłem sobie wyobrazić, że jestem tak daleko od mojej rodziny. Mama chybaby mnie zabiła, gdybym to zrobił. Przełamałem chlebek na pół. – Jesteś dla mnie zagadką, Avery Morgansten. Oparła się o blat. – Czy ja wiem? Nie bardziej niż ty. – Jak to? Wskazała na mój chlebek. – Zjadłeś cztery jajka na twardo, poprawiasz połową ciasta, a twój brzuch wygląda, jakbyś połknął sześciopak piwa.

Uśmiechnąłem się tak szeroko, jakby środek twarzy rozerwał mi meteoryt. – Czyli przyglądasz mi się! W przerwach między miotaniem ogniem. Przyznaj się! Czuję się dopieszczony. Roześmiała się słodko i łagodnie. – Cicho bądź! – Po prostu jestem chłopcem w okresie wzrostu. Uniosła brwi i teraz to ja się roześmiałem. Zapadła cisza, a ja uświadomiłem sobie, że powiedziałem jej więcej niż jakiejkolwiek dziewczynie od lat. – Mój tata jest prawnikiem, ma kancelarię. Pewnie chciał, żebym poszedł na prawo. Cały czas stała przy blacie. – Więc czemu nie poszedłeś? – Prawo to nie moja bajka. Mama jest lekarzem, kardiologiem. Uprzedzam pytanie: medycyna to też nie moja bajka. Podniosła prawą rękę do bransoletki. Zdałem sobie sprawę, że to jej nerwowy odruch. – Sport nią jest? – Piłka nożna. Jak będę mógł jakoś wspierać graczy, będę szczęśliwy. – Zamilkłem i zmieniłem pozycję. – Albo chciałbym być trenerem. Może w liceum albo gdzieś. Spuściła wzrok i się zbliżyła. Przypominała mi przerażone zwierzę, które zostało raz skrzywdzone i teraz nie ufa nikomu. Węzeł w piersi powrócił, a to straszne mrowienie na karku podpowiadało mi coś, czego nie chciałem słuchać. – Czemu nie grasz w piłkę? – spytała. O tym zupełnie nie chciałem gadać, ale ona zadawała pytania i nie mógłbym się wykręcić. – To długa i skomplikowana historia, ale po prostu teraz nie mogę. Dotarła już do stołu, czaiła się przy krześle. – A w przyszłości? – W przyszłości… Może i tak. – To prawda. Jeśli będę w formie i nie stracę kontaktu z grą, kto wie? Po prostu rzadko o tym myślałem. – Wracasz do Teksasu na przerwę semestralną albo na Święto Dziękczynienia?

Parsknęła. – Nie sądzę. – Masz inne plany? Wzruszyła ramionami i zaczęła wypytywać o piłkę. Mijały godziny i byłem pewien, że więcej wiedzy o futbolu już jej się nie zmieści. Podniosłem się dopiero koło południa. Nie chciałem wychodzić, ale spędziłem u niej całej rano. W jednej ręce trzymałem patelenkę, w drugiej resztkę chlebka i tak wyposażony zatrzymałem się przy jej drzwiach. – Słuchaj, Avery… Oparła się o kanapę. – Słucham, Cam… – Co porabiasz we wtorek wieczorem? – Nie wiem. – Z niepokojem zmarszczyła czoło. – A co? – Może byśmy gdzieś poszli. – Cam… – westchnęła. – To nie było nie! – Nie. – Czyli jednak. – Tak. – Odepchnęła się od kanapy i złapała za klamkę. – Dzięki za jajka. Nie dałem się zrazić. – A środa wieczorem? – Do widzenia. Zamknęła drzwi, ale wcześniej zdołałem zauważyć jej uśmiech. Wiedziałem, że niedługo to „nie” zmieni się w „tak”.

Rozdział 8 Szybko okazało się, że muszę zmienić pogląd na temat tego, jak długo trwa „niedługo”. Dni zmieniały się w tygodnie, a potem lato odeszło w zapomnienie, bo liście dębów zazłociły się i poczerwieniały. Codziennie o minutę wcześniej zapadał zmrok, a chmury gnane wiatrem znad Potomacu ostrzegały, że zima już się czai. Zapraszałem Avery na randkę jakieś dwa razy w tygodniu. Za każdym razem odmawiała, a ja z każdą odmową byłem coraz bardziej zdeterminowany. Kiedyś, w czasie zajęć z astronomii, kiedy ona pilnie notowała, a ja rysowałem chevroleta impalę, zdałem sobie sprawę, że aspekt wyzwania już od dawna nie ma znaczenia. Patrzyłem, jak śledzi profesora Drage’a w marmurkowych dżinsach, który miotał się z jednego skraju katedry do drugiego, i uśmiechnąłem się ciepło. Im więcej czasu z nią spędzałem, tym więcej chciałem spędzać. A nie robiliśmy nic poza gadaniem. Dla mnie to niepodbite terytorium spotykać się z dziewczyną i wyłącznie rozmawiać, bez żadnych rozrywek cielesnych. I chociaż miałem ochotę na więcej, znacznie więcej, przyjemność sprawiało mi samo bycie z nią. I to mnie dziwiło. Co niedzielę przychodziłem do niej z jajkami i innym ciastem. Szybko załapałem, że jest jej wszystko jedno, co przyniosę, byle zawierało czekoladę. Za drugim razem powitała mnie z równym entuzjazmem, jak za pierwszym, ale szybko odpuściła tę grę. To była gra, bo widziałem w jej brązowych oczach rozświetlających się na mój widok to, czego nie chciała powiedzieć na głos. Zawsze była czujna, za każdym razem, ale po jakimś czasie odprężała się i wtedy pojawiała się prawdziwa Avery. Drage zrobił przerwę w wykładzie, a Babeczka przestała notować. Wykręciła prawą rękę, jakby chciała ją rozruszać. Bez namysłu odłożyłem długopis na kolano. W towarzystwie Babeczki rzadko myślałem. Może na tym polegał problem. Gwałtownie wciągnęła powietrze, kiedy wyjąłem jej długopis spomiędzy palców i odłożyłem na zeszyt. Błyskawicznie odwróciła głowę w moją stronę i uniosła brwi. – Co ty robisz?

– Nic – mruknąłem i nachyliłem się w jej stronę. Jej pierś unosiła się wysoko, kiedy obejmowałem dłońmi jej prawą dłoń. – Coś jednak robisz. – Cśś. – Ucisnąłem jej dłoń kciukami, przesuwałem je po krawędziach i po obu stronach małego palca. Szeroko otwarte oczy przeniosła z naszych dłoni na moją twarz. – Co… Co ty robisz? – A jak myślisz? – szepnąłem i przesunąłem kciuki po jej serdecznym palcu, a potem po środkowym, uciskając delikatne kostki. – Wydawało mi się, że złapał cię skurcz, więc przeznaczam na ciebie mój dzisiejszy dobry uczynek. – Ale… – Cicho. – Zawędrowałem palcem pomiędzy jej palec wskazujący i kciuk, a Avery aż westchnęła. – Wpakujesz nas w kłopoty! Zarumieniła się. – Przecież to ty mnie dotykasz! – A ty robisz zamieszanie. Zamknęła usta, kiedy odwróciłem jej dłoń i zająłem się wnętrzem. Głęboko wciągnęła powietrze, ale potem się rozluźniła i nie była już tak sztywna. Obserwowałem ją spod spuszczonych rzęs, a kiedy zagryzła dolną wargę, przeszył mnie prąd. Mój fiut aż się poderwał, a ja nagle zdałem sobie sprawę, że to, co robię, to nie najlepszy pomysł. Nie było nic dziwaczniejszego niż mieć erekcję w środku wykładu. Jej skóra rozgrzewała się pod moim dotykiem, miękka i gładka jak satyna. David Beckham mógłby chcieć potraktować moją głowę jak piłkę, a ja i tak nie mógłbym przestać. Przesunąłem dłonie w górę jej nadgarstka i wsunąłem palce pod rękaw lekkiego swetra. Tutaj skóra była jeszcze miększa, a cienkie niebieskie żyłki tworzyły delikatny szlaczek, który chciałem przemierzać ustami i językiem. Boże, jak strasznie chciałbym poczuć smak jej skóry. Wydawało mi się, że moje spodnie zmniejszyły się w kroku o jakieś trzy rozmiary. Nie miałem wątpliwości, że ona mi się podoba, ale czasem, tak jak teraz, było to niemal bolesne. Zastanawiałem się, czy mógłbym ją

pocałować. Ktoś by zauważył, gdybym podniósł jej dłoń do ust? Siedzieliśmy na końcu i Drage nie miałby pojęcia, co robimy, nawet gdybym zaczął ją całować albo wsunął palce między jej śliczne uda. Ale coś… To pieprzone mrowienie na karku powstrzymało mnie. Nie miałem pojęcia, że mam aż tyle samokontroli, ale zmusiłem się do puszczenia jej ręki i wycofania się, zanim zrobię coś głupiego. A miałem skłonność do robienia kretynizmów. Minęło kilka sekund, zanim zdołałem uspokoić oddech i znów na nią spojrzeć. Patrzyła na mnie wzrokiem pełnym tajemnic. Nasze spojrzenia zetknęły się i przemknęło między nimi coś wielkiego, jakaś iskra, którą niemal widziałem na własne oczy. Boże, gadam jak jakaś uduchowiona kretynka! – Dziękuję – powiedziała troszkę bez tchu i wzięła długopis. Zsunąłem się niżej na krześle i rozłożyłem uda, licząc, że napór trochę zelżeje, ale i tak miałem wizję siebie, jak wchodzę do Butchera z potężną erekcją. – Avery? – szepnąłem. – Tak? – odpowiedziała równie cicho. – Chodź ze mną na randkę. Widziałem, że przełyka ślinę, a na jej ustach pojawił się uśmieszek. – Nie. Uśmiechnąłem się szeroko i położyłem głowę na oparciu krzesła. W środę miałem być z Olliem i Jase’em na zajęciach z żywienia i suplementowania sportowców, ale nie chciało mi się leźć aż do Butchera. Gdybym podjechał, ktoś by mi zajął miejsce parkingowe, a wtedy chybaby mnie szlag trafił. Stałem więc przed Norą, gdzie zupełnym przypadkiem Avery jadała lunch z przyjaciółmi. Oczywiście moja obecność tam nie miała z tym nic wspólnego. Dobra, kogo ja chcę oszukać. Doskonale wiedziałem, dlaczego mój biały jak lilia tyłeczek pręży się przed wejściem. Zacząłem już iść po schodach, kiedy otworzyły się drzwi do biblioteki. – Cam! Zatrzymałem się na piskliwy okrzyk odwróciłem się i ujrzałem Susan i Sally. A może Molly i Mary? Nie miałem pojęcia, wszystkie wyglądały tak samo. Jedna miała platynowe włosy, a druga

jasnobrązowe z platynowymi pasemkami. Obie były opalone. Obie miały jędrne ciała i coś mi się zdaje, że kiedyś mogłem z którąś z nich coś kręcić. A może z obiema? – Cześć – powiedziałem z uśmiechem. – Co robicie? – Nic takiego – odpowiedziała blondyna. Ruszyła po schodach, a tuż za nią jej przyjaciółka. To wtedy uświadomiłem sobie, że to jednak Susan, co oznaczało, że druga nazywała się Sally. – Sto lat cię nie widziałyśmy. – Normalnie sto lat! – dodała Sally. – Ostatnio w ogóle nie chodzisz na imprezy. To akurat prawda. Od tygodni, jeśli nie od miesięcy, nie byłem na żadnej imprezie urządzanej przez bractwa. Zacząłem wchodzić po schodach. – Byłem zajęty. Susan przerzuciła włosy przez ramię i wydęła usta. – Bez ciebie nie ma zabawy. Wszyscy za tobą tęsknią. Zastanawiałem się jacy wszyscy, ale minąłem już balkon i dotarłem do niebiesko-złotych podwójnych drzwi do Nory. – Dużo straciłem? – Mnóstwo! – Jakimś cudem Susan znalazła się przede mną i staliśmy teraz przy kanapach, przed telewizorem. Położyła mi dłoń na piersi, ale oderwałem od niej wzrok i zacząłem lustrować rzędy stolików. – Na pewno mogłybyśmy cię znów wkręcić w klimat. To znaczy Sally i ja. – Myślisz? – Ukazał mi się czubek miedzianowłosej głowy i rozpoznałem siedzącego obok niej chłopaka o śniadej skórze. Dziewczyny mówiły coś jeszcze, ale nie słuchałem. Cofnąłem się i zaprezentowałem uśmiech. – Słuchajcie, muszę lecieć. Na razie! Nie czekałem na odpowiedź, tylko zebrałem się i wcisnąłem przed grupkę wychodzącą na jesienne słońce. Kiedy Jacob mnie zobaczył, na jego twarzy rozlał się uśmiech. Powiedział coś do Babeczki, a ona cała zesztywniała. Nie zdziwiło mnie to, za każdym razem, gdy się spotykaliśmy, musiałem zaczynać oswajanie od nowa. Sam byłem zdumiony, że mam aż tyle cierpliwości. – Hejka, Cameron! – wykrzyknął Jacob nieznośnie rozkosznym głosem. – Jak leci?

– Cześć, Jacob. Cześć, Brittany. – Usiadłem obok Babeczki i trąciłem ją w ramię. – Avery… Wymamrotała coś na powitanie, a potem spytała: – Jak leci? – W porządku, wciąż te same figle i psoty. – Jak w Harrym Potterze! – stwierdziła Brit i uśmiechnęła się lekko. – Muszę to znowu przeczytać. Wszyscy zwróciliśmy się w jej stronę. Zarumieniła się i przeczesała włosy. Nie znałem jej dobrze, ale wiem, że chodziła do mojego liceum i wyglądała na całkiem fajną. – No co? Nie wstydzę się przyznać, że różne rzeczy kojarzą mi się z Harrym Potterem. – Mnie tamten koleś przypomina Snape’a. – Wskazałem brodą stolik za nami. – Więc w pełni cię rozumiem. Uśmiechnęła się z wdzięcznością. – A tak poza tym, co porabiacie? – Przesiadłem się tak, żeby dotykać Avery nogą. – Bawicie się cukierkami? – Tak. A w wolnych chwilach uczymy się do egzaminu z historii na przyszły tydzień. Musimy opanować mapę Europy – wyjaśnił Jacob. – Auć! – Trąciłem ją nogą. Oddała mi. – Ale Avery, nasza cudowna Avery… – Jacob uśmiechał się tym szerzej, im więcej piorunów zbierało się w oczach Avery. – Pomaga nam w nauce. – O tak! – Brit i Jacob wymienili spojrzenia, a ja się bardzo zainteresowałem. Jacob pochylił się i oparł brodę na dłoni. – Zanim wzięliśmy się do nauki, mówiłem Avery, że powinna częściej ubierać się w zielenie. Z jej włosami zieleń wygląda bardzo seksownie. – Podoba ci się w zieleni? – spytała Brit. Nie zauważyłem, co miała na sobie, ale teraz się do niej odwróciłem się i przyjrzałem zielonemu swetrowi. – Świetnie jej w zielonym, ale moim zdaniem Avery codziennie wygląda pięknie. Babeczka wypuściła powietrze i w jednej chwili się zarumieniła. – Pięknie? – westchnęła Brit.

– Pięknie – powtórzyłem i znów trąciłem ją w kolano. – Nauczyliście się czegoś? – Chyba ogarniamy temat – powiedziała. – Dzięki tobie. – Jacob znów zerknął na Brit. – Avery wymyśliła piosenkę, żeby pomóc mi zapamiętać, gdzie jest jaki kraj. – Zaśpiewaj dla nas! – Brit trąciła ją łokciem tak mocno, że aż na mnie wpadła. – Co to za piosenka? – spytałem. Pokręciła głową. – Nie zaśpiewam! Jacob się uśmiechnął. – To piosenka o Chorwacji. Roześmiałem się. – Piosenka o Chorwacji? Jak to? – Nie – powtórzyła. – Nie zaśpiewam. Nie mam do tego talentu. – A do czego masz? – spytałem, a ona popatrzyła na mnie nieznośnie wielkimi oczami. – Avery? – No powiedz ładnie! – zaćwierkał Jacob. Brit aż podskoczyła. – Talenty są super! – Mogą być fajne. – Schyliłem głowę i zacząłem myśleć o wszystkich moich talentach, jakimi chciałbym się z nią podzielić. – Powiedz mi, jakie masz talenty, skarbie. – Nasze usta dzieliło tylko kilka centymetrów, a jej lekki oddech sprawiał, że krew radośnie mknęła mi przez żyły. – Skarbie – wymamrotał Jacob i westchnął. – Umiem tańczyć – powiedziała w końcu. – Umiałam. Kiedyś, dawno. Tego się nie spodziewałem. Co za przypadek. – A co tańczyłaś? – Różnie. – Wzięła paczkę skittlesów i wysypała sobie na rękę. – Balet, jazz, step, taniec nowoczesny, te sprawy. – Bez jaj! – Jacob uniósł brwi. – Jak miałem sześć lat, uczyłem się stepować, trwało to jakiś miesiąc, a potem postanowiłem zostać strażakiem. Cholernie trudna zabawa. Brit parsknęła. – Ja też próbowałam tańczyć, ale okazało się, że mam zero

koordynacji ruchów, a gracji wystarcza mi na trzepanie tyłkiem. Byłaś dobra? Babeczka wzruszyła ramionami i wpatrzyła się w cukierki. – Trenowałam przez dziesięć lat, startowałam w konkursach, miałam mnóstwo pokazów. – Czyli byłaś dobra! – wykrzyknęła Brit. – Założę się, że umiałaś robić wszystkie te wyczesane obroty i sztuczki! Patrzyłem na nią i nie mogłem uwierzyć. Była tancerką. W życiu bym nie powiedział, bo wszystkie tancerki, jakie znałem, były pewne siebie, ale to by wyjaśniało te piękne mięśnie, które wypatrzyłem na jej nogach. Tej rzeźby nie można się pozbyć. – Moja siostra tańczy od piątego roku życia – powiedziałem, wciąż zdumiony. – Ciągle tańczy. Myślę, że mogłaby zabić, gdyby ktoś chciał jej to odebrać. Avery włożyła do ust ostatnie cukierki i pokiwała głową. – Jeśli się lubi tańczyć, to może być jak nałóg. – Albo jeśli jest się w tym dobrym – wtrąciła się Brit. Trąciłem ją ramieniem, żeby zwróciła na mnie uwagę. – Czemu przestałaś? W jej oczach pojawiło się zamyślenie i choć nie wiedziałem, gdzie zawędrowała myślami, z pewnością nie było jej tutaj. Często widywałem u niej taki wzrok i zawsze się zastanawiałem, gdzie w takich chwilach błądzi. W końcu wzruszyła ramionami i sięgnęła po M&M’sa. – Chyba się zmęczyłam. Twoja siostra startuje w konkursach? Nie uwierzyłem jej. Nawet w jedną sylabę. Taniec ma się we krwi, ale nie naciskałem. Nie teraz. – Dużo jeździ, a latem była na stypendium w szkole baletowej Joffreya. – O cholera! – Szczęka jej opadła. – Czyli jest naprawdę dobra! Uśmiechnąłem się pełen dumy. – Jest! Uśmiechnęła się do mnie, ale wystarczyło kilka minut i jej uśmiech zbladł, a wzrok powędrował do pustej torebki po cukierkach. Nic więcej nie powiedziała, chociaż razem z jej przyjaciółmi wychodziliśmy ze skóry, żeby wciągnąć ją w rozmowę. Wyłączyła się i wiedziałem, że musiały to spowodować te myśli, którym oddawała się,

gdy nic nie mówiła. Kiedy wstała, pożegnałem się ze wszystkimi i wyszedłem za nią na chłodny wiatr i jasne słońce. W milczeniu wchodziliśmy na wzgórze, a ja się zastanawiałem, jak się do niej dobrać. Sporo już o niej wiedziałem, ale jeszcze więcej pozostawało w sferze niewiadomych. Trzymała przeszłość i swoje myśli dla siebie. Usłyszałem swoje imię, gdy mijaliśmy Byrd Center, więc bezmyślnie pomachałem. – Wszystko w porządku? Zadarła brodę i zmrużyła oczy. – Tak, a u ciebie? Chyba bez uśmiechu pokiwałem głową. – Jesteśmy umówieni na jutrzejszy wieczór? – Jutrzejszy wieczór? Ach! Astronomia! Tak, u mnie bez zmian. – Dobra. – Cofnąłem się, bo wiedziałem, że muszę się zbierać. – To do zobaczenia. Ona też się odwróciła, ale potem trochę się cofnęła. – Cam? Węzeł w piersi zawibrował. – Tak? – Co robiłeś w Norze? Przecież zwykle o tej porze masz zajęcia? Popatrzyłem jej w oczy i się uśmiechnąłem. – Tak, mam o tej porze zajęcia. Ale chciałem cię zobaczyć. Najpierw była w szoku, ale po chwili zobaczyłem uśmiech, w oczach wcześniej niż na ustach. Poczułem, że mój supeł jakoś dziwnie się skręca i musiałem się odwrócić, żeby nie wziąć jej za rękę i nie pocałować. Byłem naprawdę blisko. Przeszedłem na drugą stronę ulicy, kiedy zwrócił moją uwagę przeciągły gwizd. Spojrzałem w lewo i zobaczyłem pod drzewem Jase’a z komórką ręce. Cholera, musiał się tu kopsnąć z zachodniej części kampusu. – Co to, urywasz się beze mnie? – spytał, kiedy podszedłem. Oczy miał ukryte za awiatorami. Znałem tylko kilka osób, które nie wyglądały w nich jak debile. Ja do nich nie należałem. Aż się zatrząsłem, kiedy spojrzałem ponad jego ramieniem i wpadł mi jeszcze w oko widok Babeczki znikającej za drzwiami do

Knutti Hall. Jase westchnął. – Porąbało cię. – Co? Wskazał brodą budynek Knuttiego. – Chyba w życiu nie uciekłeś z zajęć, żeby się spotkać z dziewczyną… Zmarszczyłem brwi. – Skąd wiesz, że się urwałem, żeby się z nią spotkać? Znad okularów wyjechały brwi. – Błagam cię, nie jestem głupi. – Można by się spierać… Dał mi kuksańca. – Zobaczmy. Zajęcia skończyły się wcześniej, więc przyszedłem w samą porę, żeby zobaczyć, jak maszerujesz niczym mały dzielny żołnierzyk. Zawołałem cię. Ty machnąłeś na mnie ręką i poszedłeś dalej. A raczej: dalej się na nią gapiłeś. Uniosłem brwi i skręciłem do drzwi. – To ty mnie wołałeś? – Tak jest – powiedział i westchnął. Patrzył na mnie, a ja widziałem swoją twarz w jego okularach. – Przynajmniej zgodziła się wreszcie z tobą umówić? – Nie. Pokręcił głową. – Człowieku, jeśli chodzi o tę laskę, to masz ostro przerąbane.

Rozdział 9 Szarlotka dla ciebie… – Podałem jej pudełeczko i zanurkowałem po drugie w papierowej torbie z McDonald’sa. – I szarlotka dla mnie. Babeczka zajrzała do środka. – Myślisz, że robią to z prawdziwych jabłek? – Nie wiem i nie chcę wiedzieć. – Wgryzłem się w ciastko i jęknąłem, kiedy doznałem słodyczy. – Jezu, jakie dobre. Popatrzyła na mnie. – Za każdym razem, jak coś jesz, wydajesz takie dźwięki, jakbyś miał orgazm. – Zarumieniła się, gdy to powiedziała. – Albo coś. – To teraz już wiesz, jak wtedy brzmię. Zmarszczyła nos i odłamała kawałek. – Marzyłam, żeby się tego dowiedzieć. – Wiedziałem. Roześmiała się i włożyła ciastko do ust. – Jesteś koszmarny. – Jestem cudowny. – Spojrzałem przez przednią szybę. Siedzieliśmy w aucie na parkingu przed budynkiem naukowym. Granatowe niebo szybko stawało się nocnym niebem, ale gęste chmury wyglądały złowróżbnie. – Chyba powinniśmy byli wybrać inny termin. Wzięła papierową torebkę i wygarnęła do niej całe jabłkowe nadzienie, pozostawiając tylko skorupkę. – Co za strata. Spojrzała na mnie ciepło, ale spode łba. – Chcesz je wyjąć i zjeść? Może zostało ci jeszcze parę jęków do wykorzystania. – Skarbie, ty w ogóle nic nie słyszałaś. – Zamilkłem i mrugnąłem do niej. – Jeszcze. Wywróciła oczami. – Raczej nigdy. – Zaprzeczasz, jakbyś miała coś na sumieniu. – Głupek! – Roześmiała się lekko. – Już ty się moim sumieniem nie przejmuj. Wyciągnąłem rękę i odgarnąłem jej włosy z ramion. Nie odsunęła się, duży postęp. – Czyli jednak masz coś do ukrycia.

Znów się roześmiała i wytarła palce. – Niech ci będzie. Możemy iść? – Już dawno mogliśmy, tylko że zaczęłaś marudzić o ciastko z maca. – Co? – Odwróciła się w fotelu. – To był twój pomysł! Zamrugałem niewinnie. – Inaczej to zapamiętałem. Spojrzała lodowato. – Jęczałaś, że „chcę szarlotkę, chcę szarlotkę”, to co miałem zrobić? Żyję, żeby ci służyć. Zgniotła torebkę i rzuciła we mnie, ale złapałem. – Przecież to ty zawodziłeś, że masz pusty brzuszek. Zacząłem się śmiać. – Według mnie nasza przygoda wyglądała zupełnie inaczej. Plasnęła mnie w ramię, ale zdążyłem złapać ją za rękę. Lekko rozchyliła usta, kiedy uniosłem ją do ust i pocałowałem, szybko i w stu procentach niewinnie. – Gotowa? Z szeroko otwartymi oczami cofnęła rękę, przycisnęła ją do piersi i pokiwała głową. Wysiedliśmy z pick-upa i skierowaliśmy się do budynku. Ona była czerwona. Ten śliczny odcień różu kusił, żeby skosztować go ustami, ale wślizgnęła się przede mnie. Nie, żebym miał coś przeciwko. Patrzyłem, jak kołysze biodrami, wspinając się na schody, a kiedy dotarliśmy na dach, gdzie był teleskop, czułem już między nogami pulsowanie. To się zaczynało robić idiotyczne. Minęły miesiące, odkąd miałem do czynienia z jakąkolwiek dziewczyną. Jase radził, żebym się z kimś umówił choćby po to, żeby odparować, ale nie mogłem myśleć o nikim poza Avery. Wczoraj miał rację. Miałem przerąbane, jeśli o nią chodziło. I wcale nie w takim znaczeniu, jakbym chciał. – Na pewno wiesz, co się z tym robi? – spytała i przechyliła głowę. Stanąłem przed nią. – Co? A ty nie wiesz?

– Nie mam pojęcia. – Nie słuchałaś, jak Drage tłumaczył obsługę teleskopu i aparatu? Skrzyżowała ramiona i wypchnęła biodro w bok. – Przepraszam cię, ale ty wtedy rysowałeś członków rodziny Addamsów! Roześmiałem się, bo faktycznie, to właśnie robiłem, gdy Drage rozwodził się nad obsługą teleskopu. A to oznaczało, że Babeczka musiała zwracać na mnie uwagę. Nastawiłem maszynerię. – Słuchałem! – Nie sądzę. – Przysunęła się bliżej, bo po dachu szalał wiatr i zwiewał jej włosy na twarz. Boże, jak pięknie wyglądała. Pokręciłem głową i skupiłem się na ustawieniach teleskopu, ale ciężko chodził, był sztywny. Ja zresztą też… – Swoją drogą, naprawdę nieźle rysujesz. – Wiem. Dźwięk, jaki wydała, nie był do końca przyjazny. – Raz czy dwa razy w życiu używałem już teleskopu. – To za mało. – No dobrze, byłem tu, kiedy poprzednio chodziłem na zajęcia. – Uśmiechnąłem się szybko, a potem sprawdziłem ustawienia. – Nie wiem, czy zdołamy cokolwiek zdziałać, zanim zwalą się te chmury. – No to się sprężaj. – Tak jest, szefowo. Uśmiechnęła się szeroko. – Chodź tu, to ci pokażę, jak to działa. – Zrobiłem jej miejsce, żeby mogła się przede mnie wsunąć, ale zagryzłem wnętrze policzka, gdy otarła się biodrem o tę część mojego ciała, która w tej chwili spędzała mi sen z powiek. – Będziesz mnie słuchać? – Nie sądzę. – Wciąż się uśmiechała. – Przynajmniej jesteś szczera. – Cierpiałem katusze. Pochyliłem się i zamknąłem ją w ramionach. Ten jej zapach, boska mieszanka jagód i piżma, sprawił, że liczne części mojego ciała doznały skurczu. Jak przez mgłę dotarło do mnie, że się nie spięła. To dobrze. – To jest ToUcam Pro II Philipsa. – Odchrząknąłem. – Jest przymocowana do teleskopu. Przy tych ustawieniach powinnaś w miarę wyraźnie zobaczyć Saturna. Potem naciśnij przycisk i zrobisz zdjęcie. – Dobra. – Włożyła włosy za uszy. – Chociaż wydaje mi się, że nie musimy mieć zdjęcia Saturna.

– Hm. – Co to w ogóle był Saturn? Mogłem myśleć tylko o tym, jak blisko jesteśmy, i o cieple jej ciała, które czułem. – A słuchaj… – Słucham. – Chodź ze mną na randkę. – Zamknij się. – Uśmiechnęła się i nachyliła, żeby zajrzeć w oko teleskopu. – Nic nie widzę. – To pewnie dlatego, że nie zdjąłem osłonki z obiektywu. Dała mi kuksańca w brzuch, a ja znów się roześmiałem. – Dupek! Dzisiaj ryzykowałem. Nawet nie wiem dlaczego, ale nie mogłem się powstrzymać i kiedy sięgnąłem do soczewki, przywarłem do jej pleców. Zamarła, a mnie przeszył jej ostrożny oddech. Czekałem, aż się odsunie, bo mogła, ale tego nie zrobiła. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, jak gęstymi rzęsami wachluje policzki. – Co? – Byłoby ci łatwiej, gdybyś obszedł dookoła – powiedziała trochę innym głosem. – Racja. – Pochyliłem się tak, że moje usta znalazły się przy jej uchu. – Ale ile zabawy bym stracił! Zadrżała, a ja się spiąłem. – Baw się sam ze sobą. – Nie, to nic fajnego – odparłem. – Spróbuj jeszcze raz. Chwilę się zawahała, ale potem przysunęła oko do teleskopu. Minęło kilka sekund. – Wow! – Widzisz? Wyprostowała się. – Tak! Niesamowite! Nigdy wcześniej nie widziałam planety! Inna sprawa, że nigdy o to nie zabiegałam, ale wrażenie świetne. – Też tak sądzę. – Odgarnąłem jej kilka pasm włosów, bo wiatr wwiewał mi je do oczu. – Co mamy znaleźć? – Gwiazdozbiór Strzelca i pokrywkę Dzbana, cokolwiek to… – Na czole wylądowała jej wstrętna, lodowata kropla deszczu, a ona cofnęła się, napierając na mnie. – Cholera! Pisnęła po kolejnej kropli i się odwróciła. Przy okazji spojrzała mi w oczy. Zaraz przemokniemy do suchej nitki. Zakląłem pod nosem,

złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą. Byliśmy już prawie na suchym lądzie, gdy niebo się otworzyło i lunęło prosto na nas. Rozgrzewał mnie tylko uśmiech. Objąłem jej szczupłą talię, przykucnąłem i oderwałem ją od ziemi, a potem przerzuciłem sobie przez ramię. Roześmiałem się, kiedy pisnęła przerażona, a balon zrodzony z napięcia – tylko tak potrafiłem to sobie tłumaczyć – rozciągnął się w mojej piersi i poczułem się tak dobrze, jakbym strzelił gola. – Za wolno biegłaś! Chwyciła mnie za sweter na plecach. – Postaw mnie, ty pieprzony…! – Trzymaj się! – Przycisnąłem ją do siebie ramieniem i ruszyłem. Ślizgałem się wśród kałuż, a raz prawie zaliczyliśmy glebę. Słowa, które cedziła pod nosem, zawstydziłyby całe koszary. Zatrzymałem się, żeby otworzyć drzwi, i schyliłem się, kiedy już umykaliśmy przed ulewą. Odwróciłem się tak, żeby wylądowała tyłem do ściany, i postawiłem ją na ziemi. Kiedy ześlizgiwała się po mojej klatce, poczułem gwałtowne pragnienie. Zacisnąłem ręce na jej biodrach, a ona odchyliła głowę. Jej oczy miały teraz kolor ciemnej czekolady. Przycisnąłem ją do siebie. Wiedziałem, że musi czuć moje podniecenie, i wydawało mi się to bardzo nie w porządku, skoro się nawet nie całowaliśmy, ale nie mogłem odpuścić. Położyła mi dłonie na piersi i myślałem, że mnie odepchnie. Przysięgam na wszystko, że gdyby to zrobiła, bez względu na to, jakie trudne by to dla mnie było, puściłbym ją… Ale nie odepchnęła. Rozluźniła ręce i musiała czuć pod dłonią moje rozszalałe serce. Moja ręka działała bez mojej kontroli. Objąłem jej biodro, potem przesunąłem rękę w górę jej ramienia, a dalej na szyję i policzek. Westchnęła, gdy musnąłem palcami policzki i złapałem pasemka włosów, które wiatr przyklejał jej do skroni. Wsunąłem je z powrotem za ucho. Nie od razu odsunąłem rękę. – Przemokłaś. – Ty też. Przesunąłem kciukiem po jej policzku. – Chyba będziemy musieli spróbować kiedy indziej.

– Tak – szepnęła i na moment zamknęła oczy. – Możliwe, że powinniśmy byli sprawdzić prognozę. – Kiedy się uśmiechnęła, trochę przesunąłem biodra. Zadrżała w sposób, który odbierał mi rozum. Spuściła wzrok. Rozchyliła usta, a ja nie chciałem jej puścić. Za dobrze mi było, gdy stała tak blisko. Brała krótkie, głębokie wdechy, a jej pierś unosiła się w ich rytmie. Schyliłem głowę, chciałem i musiałem ją pocałować. Chociaż raz. Tylko tyle. Powieki zaczęły mi opadać. Nagle odskoczyła i przycisnęła rękę do mostka. – Chyba… to by było tyle. Przez moment nie mogłem się ruszyć. Potem się odchyliłem i oparłem głowę o ścianę. Minęła dobra chwila, zanim wrócił mi głos. – Chyba tak. Droga do wyjścia i powrót do mieszkania nie były łatwe. Wciąż byłem twardy i napięty jak struna. W żaden sposób nie mogłem pozbyć się napięcia. Próbowałem mówić alfabet od tyłu albo myśleć o staruszce z sąsiedniego budynku, która czasem wyprowadzała psa tylko w białej koszuli nocnej, ale chociaż ten widok nie zachwycał, nic nie działało. Deszcz ciągle padał, kiedy biegliśmy przez parking, wypatrując schronienia pod daszkiem. Pokręciłem głową i wszystko wokół zrobiło się mokre. Avery zatrzymała się pod schodami prowadzącymi do naszych mieszkań. Pomyślałem, że to z powodu deszczu, którym ją opryskałem. Już otworzyłem usta, żeby przeprosić, ale odwróciła się trochę i zobaczyłem jej bladą twarz. Poczułem w piersi zupełnie inny niż wcześniej rodzaj bólu. Wywoływały go zagubienie i strach, które widziałem w jej oczach. Strach. Nie mogłem tego pojąć. Czy ja jej to zrobiłem? Nie. W to nie uwierzę. Nie reagowałaby na mnie w ten sposób. Widziałem przecież. Chciała, żebym ją pocałował, może nawet równie mocno jak ja, ale się odsunęła, bo… Nie widziałem powodu. Przeczesałem włosy i odgarnąłem je z czoła. – Chodź ze mną na randkę. – Nie – szepnęła. Uśmiechnęła się delikatnie, jej pierś opadła, a ramiona się rozluźniły, tak jakby na te słowa czekała.

– Zawsze pozostaje jutro. Szła za mną po schodach. – Jutro nic się nie zmieni. – Zobaczymy. – Nie ma na co patrzeć. Tracisz czas. – Jeśli chodzi o ciebie, nic nie jest stratą czasu. I taka była prawda.

Rozdział 10 W środę przed feriami znów się zerwałem i poszedłem szukać Avery. Była tam, gdzie zwykle o tej porze: z Brittany i Jacobem w Norze. Dobrze, że poszedłem. Dowiedziałem się trzech ważnych rzeczy. Babeczka mówiła o mnie przyjaciołom, bo wiedzieli, że usiłuję zabrać ją na randkę. Brawo. Poza tym porównywała mnie do seryjnego mordercy. Nie, żebym miał coś przeciwko, ale nie co dzień człowiek jest zestawiany w jednym zdaniu z Tedem Bundym. Jej przyjaciele byli za randką. Lubiłem ich. – Zresztą – mówiła rozpromieniona Brittany do zdruzgotanej i czerwonej jak burak Avery – to nie chodzi o mnie i moją wiedzę na temat seryjnych morderców. Mogę was nią oszołomić później. Chodzi o ciebie, Avery. Ten miły młody człowiek, który nie jest seryjnym mordercą, zaprasza cię na randkę. Jesteś singielką. Jesteś młoda. Powinnaś się zgodzić. – O mój Boże! – jęknęła. – Czy nie czas już, żebyście zabrali się do domu? Roześmiałem się z głębi serca. – Umów się ze mną, Avery. Odwróciła się do mnie i widziałem, że jest zaskoczona. – Nie. – Widzieliście? – spytałem Brittany i Jacoba. – Mówiłem, że ciągle odmawia. Jacob wyglądał, jakby nic nie rozumiał. – Idiotka z ciebie, Avery. – Trudno. – Wstała. – Idę na zajęcia. – Kochamy cię! – zawołał Jacob. – Właśnie widziałam – mruknęła, ale zatrzymała się, żeby się z nimi pożegnać. Jutro zaczynały się ferie i jej przyjaciele jechali do domu. Ciągle nie mogłem uwierzyć, że Avery zostaje. Do Teksasu nie opłacało się jechać na cztery dni, ale mogła przyjąć zaproszenie Brittany albo Jacoba. Poza tym nie podobało mi się, że będzie tu sama. Zaczekałem, aż będzie gotowa, i poszedłem za nią przez Norę. Uniosła brew.

– Idziesz za mną? – Jak rasowy seryjny morderca – odparłem. – Mam nadzieję, że wiesz, że to były żarty? Przepraszam, że im o tym powiedziałam, ale zaczęli mnie dręczyć i zanim się zorientowałam… – Nic się nie stało. – Objąłem ją i skierowałem w stronę drzew między budynkami. Było chłodno, więc się skuliła i przytuliła do mnie, choć nie wiem, czy zdawała sobie z tego sprawę. – Nie przeszkadza mi to. – Nie przeszkadza ci? Pokręciłem głową. Co prawda może i powinno mnie ruszyć, że teraz moje daremne starania miały widownię, ale po prosto miałem to gdzieś. Spojrzałem na nią i się uśmiechnąłem. Ze zmarszczonymi brwiami patrzyła na jeden z niebieskich vanów, które zawsze stały na terenie kampusu. – Niedobrze – mruknąłem. – Co? Opuściłem rękę i złapałem kosmyk, który zaraz jej wsunąłem za ucho. Od tamtego wieczoru w obserwatorium wykorzystywałem każdą okazję, żeby jej dotknąć, a ona mi na to pozwalała. – Myślisz. – No tak. – O czym? – O niczym ważnym. – Uśmiechnęła się lekko. Nie był to jakiś szeroki uśmiech, ale tak czy siak, uśmiechała się więcej. – Jedziesz do domu na weekend? – Jadę. – Zbliżyłem się, złapałem jej włosy i rozdzieliłem na dwa pasma. Uśmiechnąłem się, bo pomyślałem, że wygląda uroczo. – Wyjeżdżam jutro o świcie. Wracam w niedzielę wieczorem, więc w tym tygodniu nie dostaniesz jajek. – O nie! – Posmutniała. – Nie płacz. – Musnąłem jej policzek końcami jej włosów i spróbowałem jeszcze raz wypytać, czy ma jakieś inne plany na weekend niż siedzenie samej. – Skorzystasz z zaproszenia Brit? Pokręciła głową. – Zostanę i sobie poczytam. – Kujon!

– Głupek! Uśmiechnąłem się i rozsypałem jej włosy na ramiona. – Wiesz co? – Co? Wziąłem głęboki wdech, cofnąłem się o krok i wsadziłem ręce do kieszeni dżinsów. – Powinnaś się ze mną dzisiaj umówić, skoro nie będzie mnie cały weekend. Roześmiała się. – Nie umówię się z tobą. – No to chociaż spędź ze mną wieczór. Zmarszczyła brwi. – A jaka jest różnica między spędzeniem z tobą wieczoru a umówieniem się? – A jaka jest różnica między moją prośbą, żebyśmy spędzili razem dzisiejszy wieczór, a spędzaniem razem niedzielnego poranka? Rozluźniła brwi. – A co byśmy robili? Wzruszyłem ramionami, że niby nic takiego, ale serce waliło mi jak wściekłe. – Zamówimy coś do jedzenia i obejrzymy film. Niepewnie przestępowała z nogi na nogę. – To brzmi jak randka. – Nie ze mną, skarbie – roześmiałem się. – Ja zabrałbym cię w jakieś miejsce publiczne. Oglądanie filmu i jedzenie to wieczór dwojga przyjaciół. Zacisnęła wargi i odwróciła wzrok. Minęło kilka chwil, a ja już się nastawiałem na kolejne odrzucenie. Z jakiegoś powodu czułem, że jeśli nie zgodzi się teraz, to będzie gorsze niż wszystkie wcześniejsze kosze. Nie wiedziałem dlaczego, ale wydawało mi się, że jeśli nie namówię jej na to, będę musiał poważnie się zastanowić, co robię. Babeczka westchnęła. – No dobra, wpadaj. Ja cię kręcę, zgodziła się? Musiałem się zmusić do spokoju, bo najchętniej zrobiłbym salto. – Nie ciesz się tak, bo sobie zrobisz krzywdę! – Cieszę się! – Dla zabawy walnęła mnie w ramię. – O której

będziesz? – O siódmej? Uśmiechnęła się i zaczęła bawić bransoletką. – Może być. Więc do zobaczenia. Dałem jej zejść z chodnika, a potem ją zatrzymałem. – Avery? Odwróciła się. – Tak? Uśmiechnąłem się i poczułem, że przeszywa mnie nerwowy piorun. – Do zobaczenia wieczorem. – Spędzasz z tą laską dużo czasu. – Ej! – Właśnie wylazłem spod prysznica goły i zastałem Olliego, stojącego w progu łazienki. – Co ty sobie myślisz? – Daj spokój. – Wzruszył ramionami. – Jakbym nie widział twojego pisiora. Pokręciłem głową i zawiązałem ręcznik na biodrach. – O co ci chodzi? Nie mogłeś zaczekać? Mam ważne rzeczy do zrobienia. – Na przykład jedzenie kolacji i oglądanie filmów. Polazł za mną do pokoju. – Chodzi mi o Avery. Spędzasz z nią w cholerę dużo czasu. Nie odpowiedziałem. Włożyłem dżinsy, zapiąłem je, a potem zrzuciłem ręcznik. – Bez majtek? – Wyszczerzył się i zaparł rękami o górną futrynę drzwi. – Będziesz robił podejście? Spiorunowałem go wzrokiem i złapałem koszulkę. – Nie masz nic lepszego do roboty? Pochylił się naprzód i wyprostował ramiona. Włosy mu opadły na twarz. – W tej chwili nie. – Świetnie. – Włożyłem koszulkę. – Steve urządza imprezę, idziesz? – Nie. – Jasne. Uniosłem brew i minąłem go w progu, bo szedłem do salonu szukać gaci. – Skoro znałeś odpowiedź, po co pytałeś?

Wzruszył ramionami. – Kiedyś chodziłeś na wszystkie imprezy. Westchnąłem, włożyłem buty i się wyprostowałem. Miał rację. Nie byłem nigdzie od końca sierpnia. – Pójdę na Halloween. Tej imprezy nie odpuszczę. – Aha. – Ollie padł na kanapę. Patrzyłem na niego przez chwilę, a potem pokręciłem głową i wziąłem ze stojaka parę filmów. Czasem się zastanawiałem, czy Ollie chociaż trochę ogarnia, co mówi i co robi. – Cam? – Co? Odchylił głowę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Uważam, że to fajna sprawa, że spędzasz z nią tyle czasu. Lubię ją. Jest miła. – Dziękuję. – Wypowiedziałem te słowa i zaraz zacząłem się zastanawiać, po jaką cholerę. Kiedy Ollie się roześmiał, poczułem, że policzki mi płoną. – Wal się. Jego śmiech towarzyszył mi w drodze do drzwi i na dół, do auta. Dziękuję? A niby za co? Za co miałbym mu być wdzięczny? Ale jak dojechałem to najbliższego chińczyka i zamówiłem ulubione danie Avery, smażeninę z krewetkami, dotarło do mnie, że jednak jestem mu wdzięczny. Cholernie dziwne, bo jedyne, co zrobiła Babeczka, to zgodziła się na wspólny wieczór. Ale przecież wiedziałem, że nie dopuszcza ludzi do siebie. Myślę, że to był dla niej wielki krok. Była dla mnie tajemnicą, paradoksem niewinności i pokusy. Zamierzałem wyjaśnić tę tajemnicę.

Rozdział 11 Zobaczmy Resident Evil – orzekła Avery. Stała przy blacie i nakładała na talerze chińszczyznę. Luźne fale włosów sięgały jej aż do połowy pleców. Była swobodnie ubrana, w legginsy i luźną koszulkę, która spadała jej z jednego ramienia, odsłaniając kawałek gładkiej, złotej skóry i cienkie ramiączko. Nie miała pojęcia, jaka jest atrakcyjna, a ja musiałem się powstrzymywać, żeby się do niej nie zbliżyć. Kiedy podszedłem do niej w kuchni, zareagowała dziwnie, zesztywniała i zbladła. – Moja szkoła! – Wziąłem dwie płyty i zaniosłem do salonu. – Wygrały zombi! Wiedziałem, że weszła, bo nagle zrobiło się jakby jaśniej. – Co chcesz do picia? Zerknąłem przez ramię. – A masz mleko? – Chcesz pić mleko do chińszczyzny?! – Potrzebuję wapnia. Skrzywiła się, ale poszła do kuchni i wróciła ze szklanką mleka i puszką napoju gazowanego. – To obrzydliwe, wiesz o tym? – Usiadła na kanapie i podwinęła nogi. – Dziwne połączenie. – A próbowałaś? – Usiadłem obok i wziąłem pilota. – Nie. – To skąd wiesz, że obrzydliwe? – Zdaję się na swoje przeczucia. – Wzięła talerz i uśmiechnęła się zadziornie. – Sprawię, że przed końcem roku spróbujesz chińszczyzny z mlekiem. Jej mina mówiła, że stanie się to po jej trupie, a ja szeroko się uśmiechnąłem. Resident Evil się zaczął, a my jedliśmy i gadaliśmy o tym, jakim cudem wszystkie laski w czasie apokaliptycznego ataku zombi dają radę wyglądać tak ładnie. Gdy Alice stawiała czoło zombi dobermanom, wziąłem talerze i zaniosłem do kuchni. Przy okazji wziąłem sobie jeszcze jedną szklankę mleka, a dla niej puszkę piwa korzennego. – Dziękuję – powiedziała, kiedy stawiałem napój przed nią.

– Żyję, żeby ci służyć. Babeczka wyszczerzyła zęby. Obejrzeliśmy dwie pierwsze części i nabijaliśmy się ze wszystkiego. W którymś momencie zaczęła dzwonić jej komórka. Zerknąłem na wyświetlacz i zobaczyłem, że to nieznany numer. – Nie odbierasz? Szybko sięgnęła po telefon i wyłączyła dźwięk. Wydawało mi się dziwne, jak sztywno to zrobiła. – To nieuprzejmie odbierać telefon w towarzystwie. Przecież tylko darliśmy łacha z głupiego filmu. – Mnie to nie przeszkadza. Oparła się z powrotem i zaczęła obgryzać kciuk, ale wróciła do oglądania filmu. Jak się dobrze zastanowić, to nigdy jej nie widziałem z telefonem, ani przed zajęciami, ani nigdy. Inne laski w kampusie miały telefony jakby przyrośnięte do ręki i przyklejone do ucha. Mówiła, że nie była lubiana w szkole i nie była chyba blisko związana z rodziną, ale jednak… Coś mi tu nie grało, ale nie wiedziałem co to. Mijał czas, a ona wciąż żuła palec. Nigdy wcześniej tego u niej nie widziałem. Wyciągnęłam rękę i złapałem ją za nadgarstek. Poderwała głowę i spojrzała na moją rękę. – Co? – Od dziesięciu minut obgryzasz paznokieć. – Opuściłem dłoń na jej udo, ale nie puściłem jej. Złączyłem czubki palców. Miała smukły nadgarstek. – Co się dzieje? – Nic. – Ostro wciągnęła powietrze. – Oglądam film. – Nie wydaje mi się, żebyś oglądała. – Spojrzeliśmy na siebie. – Co jest grane? Szarpnęła za rękę, więc ją puściłem. Choć niechętnie. – Nic nie jest grane. Oglądaj. – Hm. – Odpuściłem, bo wiedziałem, że z naciskania na Babeczkę nie wyniknie nic dobrego. Umilkła, a ja zerknąłem na zegarek na odtwarzaczu DVD. Było grubo po dziesiątej i spodziewałem się, że lada moment mnie wykopie, ale kiedy zmieniłem pozycję i położyłem prawą rękę na kanapie, opadła na mnie lewą połową ciała. Zamarłem i wydaje mi się, że serce dosłownie mi stanęło, kiedy

czekałem, aż się otrząśnie i wróci do narzuconego między nami dystansu. Ale nie zrobiła tego. Ja cię kręcę, nie zrobiła! Spojrzałem w dół, na czubek jej głowy i siłą panowałem nad oddechem. Przez następne pół godziny siedziałem w pełni świadomy każdą komórką ciała jej ciężaru, ciepła i spokojnych, głębokich oddechów. Serce mi stanęło na moment, gdy zjechała głową pod moje ramię. Spała? – Avery? Nie odpowiedziała, a ja uznałem, że faktycznie, zasnęła oparta o mnie. Supeł w mojej piersi był większy i ciaśniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Jak na nią patrzyłem, działo się coś dziwnego: niektóre części mojego ciała robiły się twardsze pod wpływem jej obecności, ale inne miękły jak masło na słońcu. „Jeśli chodzi o tę laskę, to masz ostro przerąbane”. Te słowa stale do mnie wracały. Może i miałem przerąbane, ale tej chwili nie zamieniłbym tego na nic. Ostrożnie, żeby jej nie obudzić, zdjąłem rękę z oparcia i delikatnie ułożyłem głowę Avery na swoim udzie. Narząd pozostający w niedalekiej odległości zrobił się jeszcze twardszy. Może i nie był to najlepszy pomysł, tak bliska jej obecność była zbyt kusząca, ale… jeszcze nigdy z żadną dziewczyną nie wydawało mi się to tak naturalne. Ścisnęło mnie w piersi, kiedy się zwinęła w kłębek i złożyła dłonie pod policzkiem. Patrzyłem na nią przez chwilę, chłonąłem delikatną linię jej szczęki, zarys policzka i różane usta. Cholera, naprawdę miałem przerąbane. Usiłowałem skupić się na filmie, ale nawet nie zauważyłem, gdy się skończył i wskoczył program z telewizji. Jeszcze raz spojrzałem na Avery. Nie wiem, kiedy przestałem patrzeć. Wydawało mi się, że w pokoju jest chłodno, więc ściągnąłem zielono-brązowy koc z oparcia i ją okryłem. Moją uwagę przyciągnął skrawek nagiej skóry. Bluzka zsunęła jej się z ramienia i zostało tylko cienkie ramiączko. Subtelny blask kusił i nie było mowy, żebym zdołał się

powstrzymać. Opuściłem rękę i aż przestałem oddychać, gdy dotknąłem jej kształtnego ramienia. Zamruczała coś przez sen i poruszyła się, ale się nie obudziła. To chyba nie było w porządku, że jej dotykałem, ale przesunąłem palcami po jej ramieniu i chłonąłem jej dotyk. Zatrzymałem się przy rąbku bluzki i wróciłem jedwabistym szlakiem aż do policzka. Cieszyłem się, że śpi, bo strasznie bym się wstydził, gdyby zobaczyła, jak mi się trzęsą ręce. Jezus, latały tak, jakbym nigdy wcześniej nie dotykał dziewczyny. Avery kompletnie mnie rozmontowała. Oparłem głowę o kanapę, zamknąłem oczy i z trudem przełknąłem ślinę, kładąc dłoń na jej biodrze. Wystarczyłyby dwa palce, żeby policzyć chwile, kiedy spędzałem wieczór z piękną dziewczyną, która spała obok mnie zwinięta w kłębek, a ja byłem z tego powodu szczęśliwy. Jakaś część mojego mózgu podpowiadała, że istnieje słowo na opisanie takiego stanu, ale wydawało mi się tak szalone, że olałem te podszepty. – Nie… – mruknęła, a ja natychmiast otworzyłem oczy. Zmarszczyła czoło, ale cały czas spała. – Nie po to przyszłam… Przekrzywiłem głowę, żeby usłyszeć, co jeszcze powie, ale jedyne, co zrozumiałem, to „przepraszam”, a potem znów odpłynęła w głęboki sen. Analizowałem te słowa z mocno bijącym sercem. Nie miały sensu i pewnie w ogóle nic nie znaczyły, ale i tak czułem w żołądku jakiś supeł niepokoju. Czas mijał, a ja nie spałem, nie do końca. Utknąłem w tym dziwnym stanie między jawą a snem. Zauważyłem moment, kiedy się obudziła. Zesztywniała i głęboko wciągnęła powietrze. Minęło parę chwil, ale nic nie powiedziała. Odciąłbym sobie kciuk, żeby się dowiedzieć, co myśli. Powoli przewróciła się na plecy, czym mnie zaskoczyła i nie zdążyłem zareagować: moja dłoń ześlizgnęła się z jej biodra i wylądowała na podbrzuszu. Sięgałem palcami do gumki legginsów. Boże, wiem, że powinienem był cofnąć rękę, ale tego nie zrobiłem. Moja ręka żyła własnym życiem i podejmowała suwerenne decyzje. Kciuk zataczał powolne kółka pod jej pępkiem. Obserwowałem ją spod rzęs i prawie jęknąłem, gdy zagryzła dolną

wargę. Potem spojrzałem wyżej i zauważyłem sterczące brodawki pod cienkim materiałem. Znów mi stanął. W sumie nic dziwnego. Przekręciłem głowę na bok i uśmiechnąłem się lekko, kiedy głęboko wciągnęła powietrze. Zacisnąłem zęby, gdy odchyliła głowę i znalazła się tuż obok mojej erekcji. – Cam? Otworzyłem oko. – Avery? – Nie śpisz – powiedziała zachrypniętym, nieziemsko seksownym głosem. – Ty spałaś. – Przekręciłem głowę z boku na bok. – I ja też spałem. – To była totalna lipa, ale chyba nie czułaby się najlepiej, wiedząc, że przez cały ten czas siedziałem i się na nią gapiłem. Oblizała usta i niech mnie szlag, jeśli nie marzyłem, żeby dać nura i złapać końcówkę jej języka. – Przepraszam, że na tobie zasnęłam. – Nie ma za co. Zarumieniła się. – Która godzina? – Po północy – powiedziałem, patrząc na jej wilgotne wargi. – Nawet nie spojrzałeś na zegarek. – Takie rzeczy po prostu wiem. – Naprawdę? – szepnęła. – Tak. – Nadzwyczajny talent. – Zacisnęła dłoń, która spoczywała na jej nodze. – O której wyjeżdżasz? – A co, będziesz tęsknić? Skrzywiła się, ale oczy miała jasne. – Nie dlatego pytam. Byłam tylko ciekawa. – Powiedziałem rodzicom, że przyjadę na lunch. – Wolną ręką zgarnąłem jej z twarzy kilka kosmyków włosów, a potem położyłem rękę na czubku jej głowy. – Muszę wyjechać jakoś między ósmą a dziewiątą. – To wcześnie. – Wcześnie. – Przymknęła oczy, a ja zapragnąłem ją pocałować. – Ale droga jest prosta. – I wrócisz dopiero w niedzielę wieczorem?

– Tak jest. – Głęboko wciągnąłem powietrze. – Na pewno nie będziesz za mną tęsknić? Uśmiechnęła się, ale niepewnie. – Coś ty, odpocznę sobie wreszcie. Zaśmiałem się. – To było okrutne. – Prawda? – Ale i tak wiem, że kłamiesz. – Czyżby? – Tak. – Przesunąłem rękę i lekko dotknąłem jej policzka. Gwałtownie otworzyła oczy, a ja się do niej uśmiechnąłem. – Będziesz za mną tęsknić, ale się do tego nie przyznasz. Nic nie mówiła, a mój palec wędrował od jej szczęki na policzek, bardzo blisko dolnej wargi. – Ja tam będę za tobą tęsknił. – Naprawdę? – Tak! Zamknęła oczy i znów się odprężyła. Kontynuowałem wędrówkę z policzka w stronę dolnej wargi, ale cały czas dręczyło mnie to, co mówiła przez sen. – Mówisz przez sen. Otworzyła oczy i przysięgam, że w jednej chwili pobladła. – Tak? Pokiwałem głową. – Żartujesz sobie ze mnie? Bo jeśli tak, to zrobię ci krzywdę, przysięgam na Boga. Niepokój wrócił, nie wiem dlaczego. – Nie żartuję, skarbie. Usiadła i obróciła się twarzą do mnie. – Co mówiłam? – Nic takiego. – A naprawdę? – Miała tak zaniepokojoną i poważną minę, że żałowałem, że w ogóle ruszałem ten temat. Pochyliłem się i potarłem twarz. – Tylko coś mamrotałaś. Nie rozumiałem słów. – Spojrzałem na nią. – To było całkiem urocze. Patrzyła mi w oczy, zastanawiając się nad tym, co powiedziałem,

a potem spojrzała na zegarek. – No właśnie widzę twój dar przepowiadania czasu! Wzruszyłem ramionami. Wiedziałem, że jest dobrze po trzeciej. – Chyba powinienem już iść. Otworzyła usta, zamknęła, a potem znów otworzyła. – Jedź ostrożnie. Wstałem i się przeciągnąłem. – Dobrze. – Zanim zdążyła spanikować, pochyliłem się i pocałowałem ją w czoło. – Dobranoc, Avery. Zamknęła oczy, a dłonie miała zaciśnięte na piersi. Odezwała się takim głosem, jakby szeptała modlitwę. – Dobranoc, Cam. Dotarłem już do drzwi, kiedy poderwała się jak sprężyna, zaciskając dłonie na oparciu kanapy. – Cam? Zatrzymałem się, a serce waliło mi jak wściekłe. – Tak? Wzięła głęboki wdech. Znów patrzyła na mnie serdecznie. – Naprawdę dobrze się dziś bawiłam. Uśmiechnąłem się, ale nie mogłem uwierzyć, gdy zrobiła to samo. – Wiem. – Otworzyłem drzwi, zatrzymałem się w progu i odwróciłem do niej. Wciąż klęczała na kanapie i patrzyła na mnie. – Do zobaczenia w poniedziałek. – Dobra. Wcale nie chciałem wychodzić. – Bladym świtem! Uśmiech dosięgł jej oczu i rozjaśnił je. – Dobra! Po raz pierwszy w życiu nie chciałem wracać do domu. Chciałem zostać tutaj. Zmusiłem się do wyjścia.

Rozdział 12 SMS od Jase’a zaskoczył mnie, zanim wyjechałem z miasta. Spytał, czy może się ze mną zabrać. Nie było w tym nic dziwnego, że jeździł ze mną do domu, ale byłem pewien, że te cztery dni wolnego spędzi na farmie. Czekał na mnie w domu, w którym mieszkał: w należącym do bractwa centrum imprezowym niedaleko kampusu. Wiele nocy, choć nie ostatnimi czasy, spędziłem nieprzytomny w którymś z licznych pokoi tego dwupiętrowego budynku. Wsiadł i zaczął pocierać o siebie rękami. – Jezu, robi się cholernie zimno. – Fakt. – Wrzuciłem bieg i wziąłem dość ostry zakręt. – Nie jedziesz do… Przeczesał włosy, ale rozsypały mu się po całej twarzy. – Masz zapasową czapkę? – Tylko tę na głowie. Chcesz? – Nie. – Zsunął się w dół oparcia i westchnął, mocując się z włosami. – Jadą do Pensylwanii odwiedzić jakichś kuzynów czy coś. Zerknąłem na niego, kiedy wyjechaliśmy na główną drogę, prowadzącą do międzystanówki. – Nie chciałeś jechać? – Co ty. Byłem pewien, że coś się za tym kryje, bo nie było siły, która powstrzymałaby Jase’a od spędzenia czasu z Jackiem, ale wiedziałem, że on gada o sobie tylko wtedy, kiedy naprawdę jest gotowy. W połowie drogi odpadł i obudził się dopiero, gdy skręciłem w prawo, w wąską alejkę prowadzącą do domu rodziców. Między gęstymi gałęziami przesączało się słońce i rzucało na drogę migoczące świetliste cienie. Jak byliśmy z siostrą mali, bawiliśmy się w tych lasach w chowanego. Pojechałem za dom i zaparkowałem obok dodatkowego garażu, który pomagałem tacie zbudować, kiedy mój pobyt… przymusowo się przedłużył. W domu było cicho i rozkosznie ciepło. Weszliśmy tylnym wejściem. W powietrzu unosił się lekki zapach dyni i szeroko się uśmiechnąłem. Mama pewnie coś piekła. Ale wciąż było wcześnie i ani

rodziców, ani siostry jeszcze przez jakiś czas nie będzie w domu. Razem z Jase’em obżarliśmy się świeżym ciastem dyniowym i popiliśmy piwem. Widziałem, że jest zamyślony i ponury, a kiedy skierował się na górę, do pokoju gościnnego, w którym zawsze spał, zostawiłem go i poszedłem do siebie. Mama nic nie zmieniła w moim pokoju, poza tym że było znacznie porządniej niż w czasach, gdy tu mieszkałem. Pod ścianą, na środku pokoju, stało moje stare łóżko, a na półkach, które zrobił tata, moje puchary. Na telewizorze, komodzie i biurku, którego rzadko używałem, nie było ani pyłku kurzu. Z uśmiechem podszedłem do łóżka i zrzuciłem adidasy. Przez jakiś czas po tej akcji z byłym chłopakiem Teresy nienawidziłem tego pokoju, domu i miasta. A także całego stanu i samego siebie. Rozwaliłem się na łóżku i zamknąłem oczy. Teraz było inaczej, lepiej. Jedyny problem był taki, że jak tu przyjeżdżałem, nie mogłem nie myśleć o tym, co się tu stało trzy lata temu, albo o tym poranku w Święto Dziękczynienia, kiedy Teresa powiedziała nam prawdę. Takiego gniewu, jakiego wtedy doświadczyłem, nie znałem wcześniej, tylko o nim czytałem. Zaślepiająca furia. Naprawdę istniała i naprawdę smakowała jak krew wypełniająca usta. Gniew nie zelżał nawet po kilku godzinach ani po tym, jak znalazłem tego gnoja i odpłaciłem mu własnymi pięściami. Po jakimś czasie gniew przeszedł w stan permanentny i nie mogłem go znieść. Pożerał mnie jak rak. Chciałbym zrobić tamtego wieczoru coś innego, ale w głębi serca nie czułem ani odrobiny skruchy. Sędzia, prawnicy, prace społeczne i cotygodniowe spotkania terapeutyczne – nikt tego nie zmienił, ale jak myślałem o Avery, wolałbym to czuć. Wątpiłem, żeby chciała przebywać w moim towarzystwie, gdyby znała prawdę. Nikt tak nie przytulał jak mama. Błyszczały jej oczy, kiedy się cofnęła o krok i złapała mnie za ramiona. Wciąż miała na sobie fartuch, wróciła prosto z operacji. – Widzę, że znalazłeś ciasto. Zostawiłam dla ciebie. – Miałem pomocnika. Uśmiechnęła się szerzej. – Jase przyjechał? Pokiwałem głową i oparłem się o blat.

– Śpi na górze. Mama odgarnęła kilka pasm włosów, które wysmyknęły się z koka. – Ktoś się bardzo ucieszy, że go przywiozłeś… Uniosłem brwi i jęknąłem. – Błagam, nie mów, że ona się ciągle buja w Jasie! Mama miękko się roześmiała, zdjęła luźny sweter i powiesiła na oparciu krzesła. – Wydaje mi się, że „bujać” to nie jest właściwe słowo. Wywróciłem oczami i znów jęknąłem. Kiedy siedziałem w areszcie domowym, Jase spędzał tu każdą wolną chwilę i pomagał mi przetrwać. A Teresa każdą wolną chwilę spędzała na łażeniu za nami. Mama podeszła do ekspresu do kawy i wyciągnęła pusty dzbanek. – Jase to naprawdę miły chłopak, myślę, że… – Nawet o tym nie myśl! – ostrzegłem i skrzyżowałem ramiona. Jase był dobrym chłopakiem, z masą gównianych problemów i niekończącą się listą złamanych serc na koncie. Nie zbliży się do mojej siostrzyczki nawet na pół metra. – Gdzie tata? – spytałem, zręcznie zmieniając temat. – Jeszcze w pracy, ale niedługo będzie. – Nalała do dzbanka wody. – Pomyślałam, że możemy się wybrać na obiad do Joe’s. Chyba obaj lubicie, a ponieważ podają czerwone mięso… – …tata będzie zadowolony. – Uśmiechnąłem się i odepchnąłem od bufetu. – Dla mnie super. – Chcesz kawy? – Pewnie. – Stanąłem za nią i objąłem ją mocno. – Mówiłem ci ostatnio, że jesteś najlepszą mamą świata? Roześmiała się i poklepała mnie po ramieniu. – Jestem twoją jedyną mamą, chłopcze. – Mimo to – upierałem się. – Jesteś najlepsza. Puściłem ją, kiedy pokręciła głową, i właśnie miałem iść na górę, żeby ściągnąć z wyra leniwy tyłek Jase’a, kiedy do domu weszła Teresa. – Cam! – pisnęła ogłuszająco, kiedy mnie zobaczyła, i rzuciła torbę. Zrobiła krok, a potem się na mnie rzuciła. Roześmiałem się i złapałem ją, zanim zdążyła mnie

znokautować. – Ciebie też miło widzieć. – Kiedy przyjechałeś? – spytała, kiedy ją postawiłem. – Rano. Walnęła mnie w rękę. – Trzeba było napisać! Urwałabym się z zajęć i przyszła wcześniej! – Słyszałam! – wrzasnęła mama z kuchni. Teresa wywróciła oczami, a ja się roześmiałem. Jakoś przez ostatnie dwa lata z patyczkowatego dzieciaka wyrosła na oszałamiającą młodą kobietę. Za każdym razem, jak ją widziałem, miałem ochotę założyć jej na głowę papierową torbę. Faceci się na nią gapili i to serio, gapili się! Odziedziczyła po tacie ciemne włosy i niebieskie oczy, ale miała delikatne rysy mamy. Jednak jej uroda i filigranowa sylwetka były mylące, bo po mamie odziedziczyła także cięty język. Kiedy we dwie się do kogoś zabierały, nie miały litości. – Nie pójdę dzisiaj na lekcję tańca – zapowiedziała i rozpuściła włosy. Wydawało mi się, że urosły w oczach, opadały jej już na ramiona. – Nie musisz wagarować – powiedziałem. – Zostaję na cały weekend. – Ale tak rzadko przyjeżdżasz. – Wydęła usta i zrobiła minkę, która prawdopodobnie zapewniała jej wiele rzeczy. – Jesteś zbyt zajęty i zbyt zajebisty, żeby zadawać się ze swoją siostrą. – Właśnie! – odparłem i wyszczerzyłem zęby. Znów mnie walnęła. Mocno! – Debil. Stałem twarzą do schodów, więc zauważyłem Jase’a jeszcze przed Teresą. Był bezszelestny jak jakiś pieprzony ninja. Zszedł na dół. Miał wilgotne włosy i świeże ubranie. Nie wydał żadnego dźwięku, ale Teresa zesztywniała. Otworzyła szerzej oczy, zresztą tak samo jak ja. Spojrzałem spod zmrużonych powiek. Obróciła się z gracją tancerki, a ja aż się skuliłem, gdy krzyknęła: – Jase! Zamyślenie, które miał na twarzy od chwili, kiedy go zgarnąłem do auta, zniknęło jak zły sen. Zszedł z ostatniego schodka, sekundę

zanim moja siostra się na niego rzuciła i powitała go tak samo jak mnie. Patrzył w nią jak zaklęty i chociaż mu ufałem, nawet on nie był odporny na jej wdzięki. Nie podobało mi się, gdy ją objął i zapobiegł podwójnej wywrotce. – Cam mi nie powiedział, że też przyjechałeś! – krzyknęła i przywarła do niego jak małpka. – Ty też zostajesz na cały weekend? Uśmiechnął się do czubka jej głowy, którą przyciskała do jego piersi. – Tak, wracam z Camem. W tej chwili wiedziałem, że Teresa zrezygnuje z tańca nie tylko dzisiaj wieczorem, ale i przez cały weekend. Westchnąłem. Powiedziała mu coś na ucho, a on uśmiechnął się tak, że musiałem wziąć kilka głębokich oddechów. Spojrzał w górę i popatrzył mi w oczy. Zrobił bezradną minę, a ja wywróciłem oczami i ruszyłem naprzód. – No już. – Złapałem ją za ramiona i dosłownie oderwałem od Jase’a. – Możesz go puścić. Myślę, że chciałby zacząć oddychać. Jase się roześmiał, a Teresa spojrzała na mnie wzrokiem, który wieszczył śmierć i rozczłonkowanie. Wyrwała mi ręce. Cofnąłem się na wypadek, gdyby znów próbowała mnie bić. Moja siostra miała niezłe mięśnie. – Mama wołała cię do kuchni – powiedziałem i popchnąłem ją w tamtą stronę. Wygięła w dół kąciki ust. – Po co? – Pewnie w związku z zajęciami, które chcesz opuścić – drażniłem się z nią. – Chcesz opuścić zajęcia? – Jase skrzyżował ramiona. – Tess, zastanów się, to maturalna klasa. Tess?! Co jest?! Kiedy zaczął ją tak nazywać? Wiedziałem, że się do siebie zbliżyli, ale bez przesady! I taka rada akurat z jego ust?! Lekko się zarumieniła. – Rzadko to robię. Uniosłem brwi. W końcu nas zostawiła, a ja zabrałem Jase’a do piwnicy. Tata zrobił tam supermiejscówkę dla prawdziwych mężczyzn. Były stoły do

bilarda, bar, cymbergaj i telewizor wielkości ściany. Jase wziął kij do bilarda i spojrzał na mnie krzywo. – Ktoś ci nasikał do owsianki, czy co? – Teresa na ciebie leci – powiedziałem i sam słyszałem, że mówię to takim tonem, jakbym skosztował czegoś obrzydliwego. Jase się zaśmiał. – No i co? Łypnąłem na niego i też wziąłem kij. – No co? – Znów się roześmiał. – Czemu się dziwisz? To moja oszałamiająca prezencja, trudno jej się oprzeć. – Lepiej, żeby ona się oparła. Patrzył, jak rozkładam kule. – Słuchaj, twoja siostra jest gorąca… – Podniósł ręce, kiedy zesztywniałem. – Przepraszam: jest tak piękna, ale to twoja siostra. Nawet by mi nie przeszło przez myśl robić to, czym się martwisz. Uśmiechnąłem się przelotnie. – Dobrze wiedzieć. – Naprawdę myślisz, że mógłbym? Przecież to jeszcze dziecko. – Skończyła osiemnaście lat, już nie jest dzieckiem. – Skrzywiłem się, jak to usłyszałem. Ścisnął mi się żołądek. – Cholera, naprawdę już nie jest dzieckiem. – Ale jest twoją siostrą – powiedział i wskazał na mnie kijem. – I to się nigdy nie zmieni. „Umów się ze mną”. Z szerokim uśmiechem odłożyłem telefon i zacząłem czekać na odpowiedź. Naprzeciwko mnie tata wpatrywał się w swoje karty. We włosach miał więcej siwizny, ale na twarzy wciąż nie było śladu zmarszczek. – Streszczaj się, tato. – Rozparłem się na krześle. – Czas płynie, a ja nie młodnieję. – Co ty powiesz? – Tata na mnie spojrzał. – Nie poganiaj mistrza. Jase zachichotał pod nosem. Obok niego siedziała Teresa, która teraz spuściła głowę. Nie mogła nie iść na trening, bo dzisiaj była sobota i straciłaby cały dzień. Powinna odpaść, jak mama, która drzemała w salonie, ale wiedziałem, dlaczego się trzyma. Zerknąłem na Jase’a, a on uniósł brew i łyknął piwa. Mój telefon zawibrował.

„Nic się nie zmienia przez to, że pytasz SMS-em”. Uśmiech rozciągnął mi się na całą twarz, gdy zabrałem się do odpisywania. „Postanowiłem spróbować. Co robisz? Ja ogrywam ojca w pokera”. Kiedy tata spasował, ona przysłała odpowiedź: „Szykuję się do łóżka”. „Szkoda, że mnie tam nie ma”, napisałem. A potem dodałem: „Zaczekaj, jesteś naga?” „Nie!!!”, odpisała natychmiast. Już ją sobie wyobrażałem, z czerwoną twarzą i szeroko otwartymi oczami. Nie mogłem się powstrzymać od drażnienia się z nią, nawet gdy byliśmy tak daleko. Nie mogłem przestać o niej myśleć. To aż dziwne, że nie widzieliśmy się w piątek, a w niedzielę nie pójdę do niej z jajkami. Wymieniliśmy jeszcze kilka SMS-ów, ale potem odłożyłem telefon, bo ojciec mógł się wkurzyć i gwizdnąć go przez okno. W następnej rundzie Jase się wymiksował, Teresa zniknęła zaraz za nim i gra nie miała już sensu. – Jak w szkole? – spytał tata, gdy już byliśmy sami. Wziąłem piwo i się oparłem. – W porządku. Miałem luźny semestr. Pokiwał głową i zaczął odrywać etykietę z butelki. – A spotkania grupy? Chodzisz? Odstawiłem piwo. – Pierwszy byś się dowiedział, gdybym nie chodził. Rozmawiałem z doktorem Bale’em o tym weekendzie, nie miał nic przeciwko. – Chciałem się tylko upewnić. – Rozparł się i założył nogę na nogę. Gdyby ktoś teraz zobaczył mojego tatę, we flanelowej koszuli i podartych dżinsach, nie uwierzyłby, że jest uznanym prawnikiem. – A co z piłką? Myślisz już o przyszłym roku? – Nie ma opcji, żebym dołączył do drużyny. – Przeczesałem włosy, a potem opuściłem rękę. – Poza tym będę miał już dwadzieścia dwa lata. – A później? – Nie chciał odpuścić. Spojrzałam mu przez ramię i zatrzymałem wzrok na lodówce.

Zdjęcia mnie na boisku i Teresy na parkiecie zajmowały prawie całe drzwi. – Nie wiem, tato. – Nie przegrasz, jeśli nie zaczniesz grać – powiedział i upił duży łyk. Ściągnąłem brwi. – Nie mówi się, że nie wygrasz, dopóki nie zagrasz? – A co za różnica? – uśmiechnął się. – Jesteś cholernie dobrym piłkarzem. Piłka jest, a przynajmniej była, twoją pasją. Mamy nagrania, które możemy wysłać trenerom. I wiesz, że trener z Shepherd pomoże ci zdobyć nowe dowody. – Wiem. – Westchnąłem i powoli pokręciłem głową. – Jak tylko mogę, trenuję z chłopakami, ale… nie wiem. Może w przyszłym roku, może jak już będę kończył studia. – Aha… – Łypnął zadziornie. – Cameronie, Cameronie… Gadanie o piłce nie było dla mnie łatwe. Nie było tak, że już w ogóle nie mam szans na grę. Dlatego wciąż trenowałem, ale chwilowo nie mogłem zrobić nic więcej. – Jest w twoim życiu jakaś młoda dama? – spytał tata. Jezu, już lepiej by mówił dalej o piłce. – Tato… – No co? – Znów się uśmiechnął i dopił piwo. – Chcę mieć update na temat życia mojego syna. Odchyliłem głowę. – Update?! Jezu, tato, jesteś pijany? – Wstawiony. Głośno się roześmiałem. – No ładnie. – Nie odpowiedziałeś. Sięgnąłem po butelkę i popatrzyłem tacie w oczy, a potem się zaśmiałem z siebie, bo wiedziałem, jakie słowa zbierają mi się na końcu języka, jeszcze zanim je wypowiedziałem. – Tak. Jest ktoś… – Opowiadaj! – W jego oczach zapłonęły iskierki zainteresowania. Uśmiechnąłem się i wziąłem ostatni łyk z butelki. – Przyjaźnimy się.

– Przyjaźnimy w sensie, że ten…? – Tato, daj spokój! – jęknąłem i pokręciłem głową. – No co? – Przekrzywił głowę. – Lubię wiedzieć, co robią moje dzieci. Jakbym sam nie robił takich rzeczy w ich wieku. Boże, żebym się nie porzygał. – Nie o to chodzi. Avery nie jest taka. – Tak ma na imię? Avery? Cholera. Nie mogłem uwierzyć, że wypowiedziałem jej imię. Ja też byłem wstawiony? – Jesteśmy przyjaciółmi. Ona jest… Tata uniósł ciemne brwi. – No? Doskonała. Piękna. Mądra. Zabawna. Dumna. Wkurzająca. Mogłem tak wymieniać bez końca. – Zaprosiłem ją parę razy na randkę. – Przy czym „parę razy” było niedopowiedzeniem roku. – Za każdym razem mnie odrzucała. – A ty ciągle zapraszasz? Pokiwałem głową. – I myślisz, że w końcu się zgodzi? Uśmiechnąłem się troszkę i znów przytaknąłem. Tata pochylił się do przodu i skrzyżował ręce na naszym okrągłym dębowym stole. – Mówiłem ci kiedyś, ile razy twoja matka dała mi kosza, zanim zgodziła się ze mną umówić? Nie? No to mówię: mnóstwo. – Naprawdę? – Nie wiedziałem o tym. Skinął głową. – W college’u byłem… powiedzmy, że lekkoduchem. Miałem reputację. – Uniósł kącik ust, a na lewym policzku pojawił mu się dołeczek. – Twoja mama nie dała się łatwo. – I co się w końcu stało? Wzruszył ramionami. – Tak naprawdę kochała się we mnie od początku, ale wiesz co? Musiałem się postarać, żeby ją zdobyć i prawdę mówiąc, wydaje mi się, że jeśli o kobietę nie trzeba się starać, to nie jest ciebie warta. Rozumiesz? Nie do końca. Była spora szansa, że tata nie doceniał stopnia swojego upojenia alkoholowego, ale pokiwałem głową. A wtedy

powiedział coś, co sobie zapamiętałem. – Zaskoczenie – powiedział i mrugnął. – Zaskocz ją. Zrób coś, czego się nie spodziewa. Zawsze rób to, czego się nie spodziewa. Zaskoczyć ją? Mógłbym zaskoczyć Babeczkę na wiele sposobów, ale wątpiłem, czy miał to na myśli. Ale kiedy pożegnałem się z tatą i ruszyłem na górę, wiedziałem już, co zrobię. I chciałem to zrobić. Uśmiechnąłem się i wskakiwałem po dwa stopnie naraz. Kiedy dotarłem na piętro, zauważyłem, że Teresa znika w swoim pokoju. Otworzyłem usta, żeby zawołać, ale zamknęła za sobą drzwi, zanim zdołałem wydobyć z siebie głos. No dobra. Pokręciłem głową i skierowałem się do pokoju gościnnego, w którym miał spać Jase. Do zielonego pokoju. W każdym razie tak nazywała go mama, bo ściany były pomalowane na głęboki oliwkowy odcień zieleni. Drzwi były przymknięte, więc tylko je pchnąłem. Jase siedział w nogach łóżka, lekko pochylony do przodu, opierał łokcie na kolanach, a twarz chował w dłoniach. – Ej, stary? – Niespokojnie wszedłem do pokoju. Czy coś się stało w domu? – W porządku? – Tak, tak! – Wstał i przeczesał włosy obiema rękami. Podszedł do swojej torby i wyciągnął parę krótkich spodenek. – Nie czuję się najlepiej. Piwo mi jakoś nie weszło. Co tam? Wypił chyba tylko dwa? Patrzyłem, jak rzuca spodenki na łóżko. Plecy miał napięte. – Zastanawiam się, czyby nie zmienić planów? – No proszę. – Podszedł do stolika nocnego, wyjął z kieszeni komórkę i położył ją. – A jak? – Może byśmy wyjechali wcześnie rano? – spytałem. – Jakoś koło piątej. Pasuje ci? Rozluźnił ramiona. – Jasne, super. Tylko mnie obudź. – Dobra. – Wycofałem się, ale przy drzwiach jeszcze spytałem: – Na pewno w porządku? – Doskonale – odparł i znów usiadł na łóżku. – Widzimy się rano. Zamknąłem drzwi i wtedy do mnie dotarło, że przez cały czas

Jase ani razu nie spojrzał mi w oczy. Zapukałem do drzwi Avery tuż przed dziewiątą. Miałem nadzieję, że realizuję radę taty, czyli „zaskocz ją”, a nie „doprowadź do zawału”. Wątpliwości narastały we mnie w tempie błyskawicznym i rozprzestrzeniały się jak ogień po domku z zapałek. Odwróciłem się, żeby się schować u siebie, kiedy drzwi otworzyły się z takim impetem, jakby Avery chciała je wyrwać z zawiasów. – Cam?! Wziąłem głęboki wdech, stanąłem przodem do niej i uśmiechnąłem się krzywo. Wyciągnąłem przed siebie torbę z zakupami. – Obudziłem się o czwartej rano i stwierdziłem, że mam ochotę na jajka. A z tobą jajka smakują znacznie lepiej niż z moją siostrą czy z ojcem. Poza tym mama upiekła chlebek dyniowy, a wiem, jak go lubisz. Otworzyła szeroko oczy i rozchyliła usta. Odsunęła się powoli, żeby mnie wpuścić. Nie spanikowała. To dobrze. Ale też nic nie powiedziała. Zaniosłem torbę do kuchni i postawiłem na blacie. Zamknąłem oczy i zakląłem pod nosem. Może to nie był najlepszy pomysł. Ból w piersi wrócił, ale tym razem inny, kłujący. Odwróciłem się, żeby ją przeprosić, chociaż nigdy wcześniej nie przepraszałem za pakowanie się do jej mieszkania, ale okazało się, że już jest w kuchni i w zasadzie unosi się w powietrzu. Leciała do mnie tak, jak Teresa na mój widok. Na widok Jase’a. Złapałem ją, objąłem w pasie i zatoczyłem się w tył. Wylądowałem na blacie. Najpierw byłem tylko zszokowany, ale szybko pojawiło się także ciepło rozlewające mi się w żyłach. Objąłem ją mocniej, kiedy położyła policzek na mojej piersi i przywarła do mnie równie mocno, jak ja ją trzymałem. Wtuliłem się w jej włosy na czubku głowy, wdychałem ich zapach i chłonąłem jej reakcję na mnie. Przyciskałem ją do serca. Niepewnie wciągnęła powietrze i powiedziała: – Tęskniłam za tobą.

Rozdział 13 Zimno zaatakowało nasz skrawek świata jeszcze przed Halloween. Zimny wiatr hulał po kampusie, a między budynkami tworzyły się lodowate tunele powietrzne. Jase wpatrywał się w Olliego z totalnie głupią miną. Było cholernie zimno, ale Ollie miał na sobie krótkie spodenki i sandały. Co prawda włożył też bluzę z kapturem, ale wątpię, czy miał coś pod spodem. I czy w ogóle czuł zimno. Czego nie można było powiedzieć o Babeczce. Staliśmy we czworo między Whitehall a Knuttim i czekaliśmy na początek następnych zajęć. Zagrzebała się w dopasowanym do figury, eksponującym biodra swetrze. – Zrobię to – ogłosił Ollie i wyszczerzył zęby. – Nikt mnie nie powstrzyma. Westchnąłem. Babeczka odgarnęła kosmyk włosów, który wyplątał się z upięcia na karku. – To będzie wyglądać dziwnie. Jase pokiwał głową. – Mądrze mówi. – Trudno – stwierdził Ollie. – Moim zdaniem będzie doskonale. Podmuch wiatru przedarł się przez niebo i runął prosto na Babeczkę. Zacisnęła usta i cała się zatrzęsła. – Chyba nigdy nie widziałam, żeby ktoś wyprowadzał żółwia na smyczy. – Co nie znaczy, że się nie da – odparł Ollie i zakołysał się na piętach. – Poza tym podoba mi się myśl, że będę na tym polu pionierem. Jase wywrócił oczami, a ja przysunąłem się do Babeczki, żeby wziąć na siebie pierwsze uderzenie brutalnego wiatru. – A jak zamierzasz mu przypiąć tę smycz? – spytał Jase, nagle szczerze zainteresowany. Przeszył nas kolejny powiew, a Babeczka zaczęła szczękać zębami. Miałem dość sterczenia tutaj. Stanąłem za nią, objąłem ją i przyciągnąłem jej plecy do swojego brzucha. Zesztywniała i głośno wypuściła powietrze. Jase i Ollie nic nie zauważyli, bo byli zajęci

kłótnią o to, czy oplatanie skorupy Rafaela motkiem wełny byłoby dręczeniem zwierząt, czy nie. – Nie wyrywaj się – szepnąłem jej do ucha. – Jesteś zmarznięta na kość. I ja też. Jeśli ci się to nie podoba, to wejdź do środka. Czułem, że jest sztywna, jakby połknęła kij. – A ty czemu nie wejdziesz? – Wejdę, jak ty wejdziesz. Wymamrotała pod nosem coś nieżyczliwego, ale się nie odsunęła, a ja uśmiechałem się coraz szerzej, bo z każdą chwilą coraz bardziej się rozluźniała. – Chyba w życiu nie słyszałam głupszej rozmowy – powiedziała, patrząc na Jase’a i Olliego. – Muszę ci przyznać rację. – Moje ciało reagowało, gdy do mnie przywierała. Nie mogłem nic poradzić. – Problem w tym, i mogę się założyć o tysiąc dolarów, że jak wieczorem wrócę do domu, Rafael będzie oplątany sznurkiem. Zachichotała. – Chcę zdjęcie. – Na pewno ci tego nie oszczędzę. – Zamknąłem oczy, choć wiedziałem, że jeśli któryś z chłopaków teraz na mnie spojrzy, nie dadzą mi żyć, ale trzymanie jej w ramionach było zbyt przyjemne, żeby rezygnować. – Mam tylko nadzieję, że nie wyprowadzi go na zewnątrz – powiedziała łagodnie. – Jest dla niego za zimno. Byłem tak zaskoczony, że otworzyłem oczy i przechyliłem głowę. – Skąd wiesz? Wzruszyła ramionami i odwróciła się do mnie, a tym samym nasze usta znalazły się w odległości aż proszącej się o pocałunek. – Rafael to żółw stepowy, prawda? – Pokiwałem głową, a ona zagryzła dolną wargę i prawie jęknęła. – Kiedyś mi się nudziło w nocy i poczytałam o nich trochę. Muszą przebywać w ciepłym otoczeniu, nie? – Prawda. – Z jakiegoś niezrozumiałego powodu byłem niesamowicie poruszony tym, że chciało jej się sprawdzać. – Nie pozwolę wyprowadzić go na dwór. Westchnęła cicho.

– Muszę iść na zajęcia. – Ja też. – Nie chce mi się wcale. Uśmiechnąłem się szeroko. – To ucieknijmy. – Masz na mnie zły wpływ. – Takiego wpływu ci potrzeba. – Kiedy się roześmiała, zrobiło mi się jakoś lżej. – Naprawdę idziesz na imprezę halloweenową? – Nie widzę sposobu ucieczki od ciebie i Brittany. – Zaczęła się odsuwać, ale objąłem ją mocniej. – Powiedziałam ci, że pójdę, więc pójdę. Nie wiedziałem, czy jej wierzyć. Miałem przeczucie, że jutro wieczorem wymyśli jakiś powód, żeby nie przyjść, więc się nie nastawiałem. Od początku nauki nie była na ani jednej imprezie, chociaż wiem, że Brittany i Jacob chodzili. Westchnęła, a ja się cofnąłem. Miałem zajęcia w Byrdzie. – Na pewno nie dasz się namówić na wspólną jazdę? Ollie zareagował tak szybko, jakbym co najmniej zaproponował nachosy. – To będzie niezapomniana jazda. Zarumieniła się, albo z powodu tego, co powiedział Ollie, albo z powodu zimna. – Wiem. Ale spoko. Nie potrzebuję podwózki, ale na pewno będę. Wkoło kłębiło się tyle aniołków i kocic na szpilkach, że musiałem podzielić je na dwie grupy: grupę upadłych i grupę kotowatych. Brittany, przyjaciółka Avery, należała do upadłych, a jej biała sukienka nie stanowiła absolutnie żadnej ochrony przed chłodem. Była z Jacobem, który wyglądał zajebiście jako Bruno Mars. Nie widziałem za to nigdzie Avery. No jasne. Kupę czasu spędziłem na zastanawianiu się, czy się pojawi, a jeśli tak, to co będzie miała na sobie. Będzie aniołkiem? Czy kotem? Co za idiotyczne rozważania, miałem przecież lepsze rzeczy do roboty. Wkurzyłem się i ganiałem z jednego pokoju do drugiego. W domu było tyle osób, że wszyscy musieli stać, a część wysypała się już

na ganek i trawnik. To będzie cud, jeśli nie przyjedzie policja i nie rozgoni imprezy. Nie działo się nic ciekawego. Muzyka dudniła, ale nie zagłuszała krzyków i śmiechów. W każdym rogu czaiły się pary, w których widocznie niektórzy osobnicy zapomnieli, kto jest tak naprawdę ich dziewczyną albo chłopakiem. Kiedyś uwielbiałem na to patrzeć, ale teraz aż skóra mi cierpła. Wszedłem do garażu i zastałem Jase’a w trakcie morderczej rozgrywki w piwnego ping-ponga. – Wyglądasz na zachwyconego imprezą. – Na mój widok zmrużył oczy. Trzymał białą piłeczkę do ping-ponga i celował w ustawione kawałek dalej plastikowe kubeczki. – Nie mam nastroju. – Aha. – Wrzucił piłeczkę do kubka w pierwszym rzędzie. Chłopaki po drugiej stronie stołu zawyli. – To dlatego, że nie ma Babeczki? Boże, czemu popełniłem ten błąd i powiedziałem na głos, jak ją nazywam?! Nie odpowiedziałem, bo piłeczka nadlatująca z drugiej strony spadła ze stołu. Jase się zaśmiał. – Amatorzy. – Odwrócił się do mnie. – Ale wiesz, kogo widziałem? Steph. Szukała cię. – No i? – Pomyślałem, że podzielę się z tobą tą informacją. – Rzucił mi piłeczkę. – Chodź, złoimy parę tyłków. I tak nie miałem nic lepszego do roboty, a chciałem się zająć czymś innym niż myślenie, więc dołączyłem do gry. Jase miał rację. Nasi przeciwnicy byli amatorami. Po piętnastu minutach ledwie dyszeli. – Aż wstyd – mruknąłem, kiedy jeden z nich się zatoczył i musiał się złapać krawędzi stołu, żeby utrzymać równowagę. Przy okazji poprzewracał kubki. Jase złowrogo wyszczerzył zęby. – Nie powinni byli stawać ze mną w szranki. Roześmiałem się, skrzyżowałem ramiona i przesunąłem dłonią po swoim nagim bicepsie. Jase oddał kolejny perfekcyjny rzut i przeciwna strona stołu eksplodowała bluzgami. Wyprostował się i

uniósł ręce, a potem się zatrzymał i wytrzeszczył oczy. Trącił mnie łokciem i mruknął: – Proszę, proszę, kto by się spodziewał? Uniosłem brwi i popatrzyłem tam, gdzie on, ponad grupą tańczących. Zabrakło mi tchu. Nie mogłem uwierzyć. Rozplotłem ramiona i przez sekundę tylko patrzyłem, totalnie zszokowany. Przyszła Avery. Stała obok Brittany i Jacoba. Wyróżniała się i to nie dlatego, że nie była przebrana. Miała na sobie obcisły czarny golf, a między jego skrajem a spodniami widać było kawałek gołego brzucha. Pierwszy raz widziałem jej brzuch. No szaleństwo! I biodra. Zawsze nosiła długie bluzki i swetry. Wyschło mi w ustach. Na mojej twarzy rozlał się debilny uśmiech i odpuściłem swoją kolejkę. Nawet nic nie powiedziałem Jase’owi, po prostu ruszyłem przez zatłoczony garaż. Jacob coś do niej powiedział, a ona się zarumieniła. Sekundę później trzymałem ją w ramionach. Podniosłem ją i obróciłem się, a ona wczepiła się w moje ramiona. – Cholera, nie wierzę, że naprawdę tu jesteś! Popatrzyła na mnie ciemnymi, brązowymi oczami. – Mówiłam, że przyjdę. Postawiłem ją, ale trzymałem blisko siebie. Boże, wyglądała zjawiskowo. Fale miedzianych włosów spływały po jej ramionach i układały się wokół wzgórków piersi. – Kiedy przyjechałaś? – Nie wiem, niedawno. – Czemu nie przyszłaś się przywitać? – Byłeś zajęty, nie chciałam ci przeszkadzać. Gapiła się na moje usta i nie mogłem się skupić na niczym innym, przynajmniej dopóki nie wypowiedziała ostatnich słów. Nachyliłem się i mówiąc, przesuwałem ustami po jej uchu. Nie uszło mojej uwagi, że zadrżała. – Ty mi nigdy nie przeszkadzasz. Kiedy podniosłem głowę, spojrzeliśmy sobie w oczy i tak trwaliśmy. Odcień jej oczu się pogłębił, tak że tęczówki niemal zlały się ze źrenicami. Nawiązała się między nami jakaś więź. I nie chodziło o ten prąd, który skrzył się w maleńkiej przestrzeni między naszymi

ustami. Kiedy rozchyliła wargi, pochyliłem głowę i naprawdę chciałem ją pocałować. – Ej, Cam! – wrzasnął Jase, całkowicie burząc nastrój. – Twoja kolej. Uśmiechnąłem się niechętnie. – Nie odchodź daleko. – Dobra – powiedziała i cofnęła ręce. Wróciłem do stołu i łypnąłem na Jase’a spode łba. – Świetne wyczucie czasu, naprawdę. – No co? – Patrzył, jak podnoszę piłeczkę. – Przerwałem Avery dawanie ci kolejnego kosza? – Bardzo zabawne. – Rzuciłem, ale nie trafiłem. Zakląłem i poszedłem podnieść kubeczek. – Walcie się wszyscy. Jase zaczął rżeć na cały głos i coś nawet powiedział, ale ja już odszukałem wzrokiem Avery. Prawie jej nie widziałem. Przyjaciele obstąpili ją z obu stron, a w jej dłoni zmaterializował się czerwony kubeczek. Nie piła jednak i z jakiegoś powodu cieszyłem się z tego. Ich grupka się rozrastała i raz za razem znikała mi z oczu, żeby pojawić się po kilku minutach. Jak ta głupia zabawa się skończy, będziemy tylko we dwoje, bez żadnych rozproszeń. I niech mnie szlag, jeśli się dzisiaj nie zgodzi, jak ją zaproszę na randkę. – Uwaga! – ostrzegł Jase. Nie zajarzyłem, o co mu chodzi, ale potem poczułem – ktoś mnie objął od tyłu. Od razu wiedziałem, że to nie Avery. Nie mogłem mieć aż takiego szczęścia. – Za kogo jesteś przebrany? – spytała Steph. – Za siebie – odpowiedziałem i odwróciłem się do niej. Ona była Czerwonym Kapturkiem, który zabłąkał się na plan filmu porno. Uśmiechnęła się i poprawiła jeden z kucyków. – To nie jest przebranie. – Jesteśmy zbyt zajebiści, żeby się przebierać – powiedział Jase, który łypał na jej przyjaciółkę. Delikatnie wyplatałem się z objęć Steph. – Super wyglądacie. – Wiem – zachichotała Steph. – Możemy się przyłączyć? – spytała, wskazując brodą na stół do gry. Jase się odsunął, a biorąc pod uwagę, jak patrzył na jej towarzyszkę, czułem, że tej nocy nie spędzi

sam. Ja za to wróciłem do wypatrywania Babeczki. Kiedy zobaczyłem, co robi, przeżyłem już drugie zaskoczenie tej nocy. Tańczyła. Niby nic wielkiego, ale z jakiegoś powodu podejrzewałem, że kiedy przestała tańczyć profesjonalnie, przestała w ogóle. Była… Boże, brakowało mi słów. Piosenka była szybka, rytmiczna, a jej biodra reagowały na wszystkie takty. Trzymały się z Brittany za ręce i tańczyły razem. Uśmiechnąłem się, gdy dołączył do nich Jacob. Ona odchyliła głowę, podniosła ręce i się śmiała! Zdałem sobie sprawę, że widzę inną Avery. Tę, której nie widziałem nigdy wcześniej. Była pełna życia, beztroska i absolutnie doskonała. Usłyszałem swój głos: – Któregoś dnia ta dziewczyna zostanie moją żoną. Jase aż się zakrztusił piwem i musiał się pochylić do przodu, żeby złapać oddech. – Ja cię kręcę! Uśmiechnąłem się. Ale uśmiech zaczął blednąć, bo nagle zaszedł ją od tyłu jakiś koleś i położył jej ręce na biodrach. Wyskoczyła chyba na pół metra w górę i zerknęła przez ramię. Tony. Kojarzyłem, że tak ma na imię. Pierwszak, który dopiero co przystąpił do bractwa Jase’a. Był w tej drużynie, którą zmiażdżyliśmy w piwnego ponga. To ten, który prawie zarył gębą w stół. Nie znałem go, ale i tak go nie lubiłem. A już na pewno nie podobały mi się jego łapy na jej biodrach. Avery się odsunęła, ale on się do niej przyssał jak jakaś pieprzona ośmiornica. Był oprócz tego nawalony, a Avery ewidentnie nie chciała z nim tańczyć. Ilekroć się jednak odsuwała, on przyciągał ją z powrotem. Wściekłość wybuchła we mnie jak wystrzał. Rzuciłem się naprzód, olałem krzyki Jase’a. Byłem w połowie drogi, gdy Tony położył rękę na jej brzuchu. – Puść mnie! – krzyknęła. Od szczerego strachu w jej głosie stanęły mi dęba włoski na

karku. Poślizgnąłem się, cholera, naprawdę!, ale potem wystrzeliłem naprzód i runąłem między tymi, którzy mi stali na drodze. Nawet ich nie widziałem. Furia miała smak krwi. Złapałem Avery za rękę i odciągnąłem ją. Jej przerażony oddech zabrzmiał mi w uszach jak grzmot. Cisnąłem Tony’ego na ścianę. Zachwiał się, frajer jeden, i wyrżnął plecami. W ciągu ułamka sekundy byłem na nim.

Rozdział 14 Miałem zamiar zmasakrować mu gębę. Po prostu. Dotykał jej, a każdy debil z mózgiem choć trochę większym od orzeszka zorientowałby się, że nie chciała być dotykana. Złapałem go za fraki na piersi i pchnąłem na ścianę, a drugą rękę zacisnąłem w pięść. – Co jest, kurwa? Masz jakiś problem ze słuchem? – Przepraszam. – Podniósł ręce. Cały się trząsł. – Tylko tańczyliśmy. Nie chciałem… – Cam! – krzyknęła Avery. Tony znów zaczął coś mówić, więc popchnąłem go z powrotem na ścianę, ale nagle na plecach zawisł mi Jase i zaczął mnie odciągać, a chłopak się zachwiał. – Wyluzuj, kurwa! – rzucił Jase. Chciałem mu się wyrwać. – Puszczaj mnie, Jase. – Nie ma mowy. – Stanął przodem do mnie i położył mi ręce na piersi. – Po co ci to? Opamiętaj się. Bójka to ostatnie, czego ci trzeba. Odejdź. Krew mi się gotowała, ponad wszystko chciałem się dorwać do gęby tamtego gościa, ale… Jase miał rację. Nie mogłem sobie pozwolić na rozróbę. Skończyłaby się kara w zawieszeniu, nie mogłem narazić mojej rodziny ani Avery. Avery. Obróciłem się na pięcie. Między nami zebrał się tłum. Stała z Brittany, była blada, a w oczach lśniły jej łzy. Ruszyłem w jej stronę, ale Jase mnie zatrzymał. – Najpierw się opamiętaj. U mojego boku pojawił się Ollie i wcisnął mi w rękę browara. – Jase słusznie gada, stary. Avery nic nie będzie, ale ty… – Raz w życiu był poważny i pokręcił głową… – Ty zdecydowanie musisz odparować. Pozwoliłem im się wypchnąć na zewnątrz, a kiedy się odwróciłem, już nie widziałem w tłumie Avery. Zniknęła. Siadłem na łóżku, w którym sypiał Jase, kiedy tu nocował, i wyciągnąłem z kieszeni telefon. Wysłałem Avery szybki SMS. Jase

zatrzasnął drzwi, ale nie zwróciłem uwagi, czekałem na odpowiedź. Nie powinienem był dać się tu przywlec. Ollie stał na zewnątrz i pilnował drzwi. Powinienem być z nią, sprawdzić, czy nic jej nie jest. – Co w ciebie, do cholery, wstąpiło? Popatrzyłem na niego. – Ona tańczyła. Uniósł brwi. – No i co? – spytał znowu. – Co to ma, kurwa, z czymkolwiek wspólnego?! Schowałem głowę w dłoniach i wzruszyłem ramionami. Nie miałem pojęcia, co to miało z czymkolwiek wspólnego, ale miałem poczucie, że dla Avery taniec, to, że tańczyła, miało wielkie znaczenie. Jase zaklął, a potem się obrócił i wypadł prosto na mnie. – Co z tobą, Cam? Kiedyś się tak nie wściekałeś. Nie wychodziłeś z siebie bez… – Tylko mi nie mów, że bez powodu. – Zadarłem głowę, zmrużyłem oczy i czułem, że wściekłość znów we mnie wzbiera z impetem pociągu wypadającego z szyn. Poderwałem się z łóżka. – On jej dotykał, rozumiesz? Trzymał ją i… – Zamilkłem, żeby nie powiedzieć słów, których nie chciałem. – No to co? – Jaja sobie, kurwa, robisz? – Rzuciłem się do niego, ale się nie cofnął. Staliśmy nos w nos. – Więc uważasz, że to w porządku, że jakiś gość… – Nie, ale na litość boską, Cam, to, że jakiś narąbany pierwszak się do niej lepił, nic nie znaczy. Widzieliśmy gorsze rzeczy. – Jego oczy zalśniły na srebrno i był to pewny znak, że zaraz straci cierpliwość. I dobrze. Ja byłem w takim samym stanie. Znowu. – I zanim powiesz, że zawsze interweniowałeś w takich sytuacjach, ja zresztą też, wiem! Ale nigdy nie próbowałeś zrobić z gnojka krwawej jatki! Miał rację. Ale, do cholery, co za różnica. – To co innego. – Bo dotyczy jej? Sposób, w jaki wypowiedział słowo „jej”, sprawił, że miałem ochotę wyrżnąć pięścią w ścianę. – Lepiej uważaj, co teraz powiesz. Jego źrenice się rozszerzyły i uniósł ręce.

– Słuchaj, Avery jest naprawdę miła. Ale zdaje mi się, że nie chodzicie ze sobą? – No i co?! Wyglądał, jakby teraz on miał ochotę wyrżnąć pięścią mnie. – Milion razy kazała ci spadać, a ty się zachowujesz jak wkurzony, zaborczy chłopak. Bójka to ostatnie, czego ci teraz trzeba. Mam ci przypomnieć, że jak złamiesz warunki zawiasów, to pójdziesz za kraty? – Nie musisz przypominać. – Odwróciłem się i przeczesałem włosy. – Nic nie rozumiesz. Nie odpowiedział od razu. – Masz rację. Nie rozumiem, jakim cudem ta dziewczyna cię wodzi za fiuta. Przyszło ci kiedyś do głowy, że się z tobą zabawia z jakichś tylko sobie znanych powodów? Doskoczyłem do niego z zaciśniętymi pięściami. Gdyby nie był moim najlepszym przyjacielem, który pomógł mi przetrwać, gdy siedziałem w areszcie domowym, złamałbym mu szczękę. Zanim odpowiedziałem, kilka razy głęboko wciągnąłem powietrze. – Ona nie jest taka, jak my. Wiem, że trudno ci uwierzyć, rozumiem. Ty miałeś tak przesrane życie, że trudno mi to w ogóle zacząć ogarniać, ale ona nie jest taka. Pokręcił głową, odwrócił się i oparł o zamknięte drzwi. – Każdy koleś tak mówi, zanim królewsko dostanie w dupę. – Avery jest inna – powtórzyłem i wyciągnąłem komórkę. Nie odpowiedziała. W żołądku uformował mi się węzeł. – Nie znasz jej tak jak ja. W ogóle jej nie znasz. Patrzył na mnie i przesunął dłonią po szczęce. – Aktualnie wydaje mi się, że nie znam ciebie. Nie wiedziałem, jak na to odpowiedzieć. – Co w niej jest takiego? – spytał szczerze, jakby naprawdę chciał zrozumieć tę fascynację, którą ja sam ledwo rozumiałem. – Nie jest podobna do innych lasek, z którymi się spotykałeś. Jest megadziwaczna, cicha. Ładna, ale… – Jest piękna! – wtrąciłem się i zrobiłem taką minę, że nie śmiałby zaprzeczyć. Nie zaprzeczył. – A jest tego warta?

– Tak – odpowiedziałem i znów spojrzałem na telefon. Nadal nic. – Jest tego warta, a ja muszę się przekonać, że nic jej nie jest. – Cam… – Wychodzę i mnie nie powstrzymasz. – Nie ruszył się, więc zakląłem i musiałem sobie przypomnieć, że robi to tylko dlatego, że jest moim przyjacielem. – Nikomu nie wtłukę, pójdę jej poszukać, tylko to mnie teraz obchodzi. Odwrócił wzrok. Widziałem drżące mięśnie w jego szczęce. Pokręcił głową. – Na pewno nic jej nie jest. – Ty nie… – Zamilkłem i potarłem pierś. Białe ściany pokoju zaczęły mi się mazać. Ścisnęło mnie coś w klacie. – Ty nic nie rozumiesz. Myślę… Że ktoś jej kiedyś coś zrobił. Na jego twarzy odmalowało się zrozumienie i się odsunął. – Cholera. – Tak – mruknąłem. Na karku znów czułem to straszne mrowienie. – Cholera. Serce mi waliło jak wściekłe, kiedy patrzyłem na Brittany. – Nie widziałaś jej? – Nie. – Pokręciła głową, a jej anielskie skrzydełka oklapły. – Jak poszliście do środka z chłopakami, powiedziała, że wyjdzie zaczerpnąć świeżego powietrza, ale nie wróciła. – Cholera. – Spojrzałem na telefon i znów wybrałem jej numer. Poszedłem na podjazd i zakląłem, bo nie odebrała. Nie widziałem Tony’ego w środku ani nigdzie, ale wątpiłem, żeby ją ścigał. Jase miał rację. To był tylko nawalony kretyn, ale to nie wyjaśniało, gdzie się podziała Avery. Szukałem wszędzie. Brittany przyszła za mną. – Nie odebrała telefonów ode mnie ani od Jacoba. Nie jestem pewna, czy jeszcze gdzieś tu jest. – Zamilkła i odgarnęła włosy z twarzy. – Pojadę do niej. – Nie. – Zacisnąłem w ręce telefon. – Ja pojadę. – Ale… – Dam ci znać, jak ją znajdę. – Już zacząłem iść, a potem już biegłem do zaułka, gdzie zaparkowałem. Zamknąłem drzwiczki, włączyłem silnik i ruszyłem. Czułem się,

jakbym połknął śniegową kulę. Ten strach w jej głosie… Była przerażona, gdy Tony ją złapał. To dziwne uczucie wróciło. Chciałem to wyprzeć, zapomnieć o tym, ale już nie mogłem. Spotkało ją coś złego. Ale nie wiedziałem, co dokładnie. Próbowałem dzwonić z drogi, ale nie odbierała. W sumie się nie zdziwiłem. Zaciskałem ręce na kierownicy tak mocno, że aż pobielały mi kostki. Zaparkowałem na pierwszym wolnym miejscu na osiedlu i przebiegłem przez parking. Szukanie jej samochodu nie miało sensu. Po ciemku byłoby to jak szukanie igły w stogu pieprzonego siana. Żołądek miałem zawiązany w supeł, kiedy dotarłem na nasze piętro i zapukałem do jej drzwi. Nie otworzyła. Wykopię je z zawiasów, a jeśli nie będzie jej w środku, przeryję całą okolicę. Jednak drzwi się otworzyły. Stanęła w nich Avery z opuchniętymi, czerwonymi oczami i rozmazaną maskarą. Ale nic jej nie było. Nic się nie stało. Z sercem w gardle wszedłem do środka, porwałem ją w ramiona i przycisnąłem do siebie. Objąłem ją mocno i oparłem policzek na czubku jej głowy. Nie miałem do siebie dość zaufania, żeby się odezwać, a kiedy już się odważyłem, czułem, że zaciskam palce na jej włosach. – Jezu Chryste, czemu nie odbierasz telefonu?! Nie podniosła głowy. – Chyba został w samochodzie. – Jezu, Avery. – Odsunąłem się i złapałem jej policzki w dłonie. – Dzwoniłem milion razy. Tak samo Jacob, Brittany. – Przepraszam, nie chciałam… – Płakałaś. – Gniew znów zaczynał pęcznieć. – Jezu, płakałaś! – Nieprawda. – A widziałaś się w lustrze? – Kiedy pokręciła głową, zamknąłem za sobą drzwi i złapałem jej drobną dłoń. – Chodź. Z trudem przełknęła ślinę, ale pozwoliła się pociągnąć do łazienki. Zapaliłem światło. Na widok swojego odbicia ostro wciągnęła powietrze. – O mój Boże. – Nasze spojrzenia spotkały się w lustrze, a ona schowała twarz w dłoniach. – Genialnie. Po prostu genialnie. – Nie jest tak źle, skarbie. – Supeł w piersi zabolał, gdy ostrożnie

odsuwałem jej ręce. – Usiądź. Usiadła na desce klozetowej i patrzyła na swoje palce. – Co ty tu w ogóle robisz? Zmoczyłem ręcznik pod kranem i ukląkłem przed nią. – Co ja tu robię? Pytasz serio? – Chyba nie. – Nie spojrzała na mnie. – Spójrz na mnie. Do diabła, Avery, spójrz na mnie! Wysunęła brodę i zmrużyła oczy, tak że między powiekami przebłyskiwały tylko wąskie paseczki brązu. – Zadowolony? Zacisnąłem zęby tak mocno, że zazgrzytały mi trzonowce. – Co ja tu robię? Wyszłaś z imprezy i nic nikomu nie powiedziałaś. – Powiedziałam… – Powiedziałaś Brittany, że idziesz zaczerpnąć świeżego powietrza. To było trzy godziny temu, Avery. Oni myśleli, że jesteś ze mną, ale kiedy mnie później zobaczyli, okazało się, że nie. Po tym, co się wydarzyło z tym dupkiem, byli przerażeni. Jeszcze spochmurniała. – Nie chciałam. Po prostu zostawiłam telefon w aucie. Nic nie powiedziałem, tylko zmywałem jej z twarz rozmazany makijaż. – Nie musiałaś wychodzić. – Spanikowałam. Ten koleś… Tak naprawdę nie zrobił nic złego. Po prostu mnie zaskoczył i zareagowałam przesadnie. Zepsułam całą imprezę. – Nie zepsułaś imprezy. A ten sukinsyn nie powinien był cię dotykać. Cholera, sam słyszałem, jak mówisz, żeby cię puścił, i jestem pewien, że on to słyszał równie dobrze. Może ja też nie powinien reagować tak… stanowczo, ale do cholery! Dotykał cię, a to mi się nie podobało. Zwiesiła ramiona. – Nie musiałeś tu przychodzić. Powinieneś się dobrze bawić. Naprawdę nie mogłem uwierzyć, że jej zdaniem zostałbym na imprezie, gdy ona płakała. Patrzyła na mnie i widziałem, że nie wie, co myśleć. – Jesteśmy przyjaciółmi, tak?

– Tak. – Tak się zachowują przyjaciele. Martwią się o siebie. Brittany i Jacob też by tu przyjechali, gdybym nie kazał im zostać. – Muszę iść po telefon i zadzwonić do… – Napiszę do Brittany. Mam jej numer. – Usiadłem i patrzyłem na nią. – Ale to, że nie przyszło ci do głowy, że ktoś będzie się martwił… Nawet nie wiem, jak to nazwać. Najpierw otworzyła usta, ale potem pokręciła głową i spojrzała gdzie indziej. Dotknąłem jej policzka. Kciukiem starłem ostatnie łzy. Uniosła wilgotne rzęsy, a ja oddałbym wszystko, żeby móc cofnąć każdą z tych łez. – Czemu płakałaś? – spytałem. – Zaczekaj. Czy ten złamas coś ci zrobił? Bo jeśli tak… – Nie! Zupełnie nic. – Więc czemu? – Wstrzymałem oddech, gdy wtuliła się w moją rękę. – Porozmawiaj ze mną. – Nie wiem. Chyba zachowałam się po dziewczyńsku. Uniosłem brwi. – Na pewno tylko o to chodzi? – Tak – szepnęła. Było coś więcej, na pewno, ale jak się pyta o takie rzeczy?! Nie wiedziałem. – Wszystko w porządku? Babeczka pokiwała głową. Przesunąłem rękę w dół i niechcący musnąłem kciukiem jej dolną wargę, ale kiedy to zrobiłem, wciągnęła powietrze. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Jej miały kolor ciepłego brązu. Poczułem w piersi uderzenie tych samych emocji, co na imprezie. Chciałem ją pocałować. Chciałem, żeby zapomniała o Tonym, o Halloween i o płaczu. Ale nie podobała mi się myśl, że w czasie naszego pierwszego pocałunku będzie czuła smak swoich łez. Zbliżyłem się do niej i przycisnąłem czoło do jej czoła. Westchnąłem, byłem zmęczony. – Czasem doprowadzasz mnie do szału. – Słucham? Cofnąłem się i zajrzałem jej w twarz. – Nie uciekaj już więcej, dobrze? Martwiłem się strasznie, kiedy

nie mogłem cię znaleźć i nikt nie wiedział, gdzie jesteś. Patrzyła na mnie, a potem się przysunęła i pocałowała mnie w policzek. Nie spodziewałem się tego i mało nie odfrunąłem. Szeroko otworzyłem oczy i się cofnąłem. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Zacząłem się już wycofywać z poprzedniego postanowienia, że dzisiaj nie będzie całowania, ale się opanowałem. – Avery? – Cam? Ze śmiertelną powagą patrzyłem jej w oczy. – Chodź ze mną na randkę. Zawahała się sekundę. Lekko rozchyliła usta, a na jej policzkach rozkwitły rumieńce. Potem się odezwała i początkowo nie byłem pewien, czy ją dobrze usłyszałem. Ale jednak tak. – Dobrze – powiedziała.

Rozdział 15 W środę Brittany czekała na mnie przed budynkiem wydziału zarządzania w sporcie. Nie miałem pojęcia, o co chodzi. – Masz chwilę? – spytała i ciaśniej otuliła się bluzą w odcieniu neonowego różu. Twarz okalały jej krótkie pasma jasnych włosów. – Pewnie. – Poprowadziłem ją do jednej z pustych ławek. – Z Avery w porządku? Uniosła kąciki ust i pochyliła się naprzód. Poczułem wżarty w jej ubranie lekki zapaszek papierosów. Zapaliła trzymaną w ręce zapalniczkę. – W porządku, na ile u Avery może być w porządku. Odwróciłem się do niej i lekko zmarszczyłem czoło. – Czyli? Popatrzyła na mnie. – Daj spokój, przecież spędzasz z nią dużo czasu… – Przerwała i zasznurowała usta. – A właśnie, mówiła, że w końcu zgodziła się z tobą umówić. Pójdziecie na randkę? Rozluźniłem zmarszczone czoło, ale nadal nie miałem pojęcia, dokąd zmierza ta rozmowa. – Tak. Wychodzimy w sobotę. – A przynajmniej tak sądziłem. – Chyba że zmieniła zdanie i zamierza mnie wystawić… Pokręciła głową. – Nie, nie sądzę. – Nie sądzisz? Roześmiała się. – Z nią nigdy nic nie wiadomo. – To prawda. – Zamilkłem i odwróciłem się w jej stronę. – Ale chyba nie przyszłaś się upewniać, czy na pewno się zgodziła? – Nie. – Wzięła głęboki wdech, oparła się i zaczęła przekładać niebieską zapalniczkę między palcami. – Powiem wprost, dobra? – Pewnie. Popatrzyła na mnie jasnymi oczami, a ja musiałem pilnować, żeby się nie uśmiechnąć, miała tak poważną minę. – Avery naprawdę cię lubi. Pewnie tego nie okazuje, ale lubi cię. Wyluzowałem się. – Wiem.

Uniosła brwi. – Ale czy ty ją naprawdę lubisz? – Skończyły się zajęcia i na chodniku zrobiło się tłoczno. Przynajmniej nas osłaniali przed wiatrem. – Wiem, jaki byłeś w liceum, mógłbyś mieć każdą dziewczynę tutaj, ale ty się uparłeś na tę, która cię odrzucała. – No i co? – Skrzyżowałem ramiona. – Co to ma do rzeczy? – Może potraktowałeś ją jak wyzwanie? – spytała. Nie odwróciła wzroku. – Bo jeśli chciałeś się z nią umówić tylko dlatego, że nie jest łatwa, to przysięgam na Boga, że cię potnę. Wybuchnąłem głośnym śmiechem. – Potniesz mnie? Zmrużyła oczy. – Nie żartuję. Opanowałem śmiech, pokiwałem głową i przybrałem, a przynajmniej starałem się przybrać, poważny wyraz twarzy. – Wierzę ci. – Dobrze. – Pokiwała głową. – Ale nie odpowiedziałeś na pytanie. Zagryzłem policzek. – Lubię ją. To nie ma nic wspólnego z wyzwaniem ani niczym takim. Nie jestem już taki, jak w szkole. – Wciągnąłem głęboko powietrze, a potem powoli wypuściłem. – I wiem, że ona jest… inna. Znów pokiwała głową, ale nic nie powiedziała. Jakoś tam się cieszyłem, że ktoś oprócz mnie zwracał uwagę na dziwne zachowania Avery, dobrze też, że miała się komu zwierzyć, ale pozostawał jeszcze jeden śliski temat. Zerknąłem na Brittany. – Powiedziała ci coś? – O tobie? – Nie! – Zacząłem się śmiać. – Czy powiedziała ci… – Nie miałem pojęcia, jak zadać to pytanie. Na szczęście Brittany wiedziała, o co mi chodzi. – Chodzi ci o to, jak się zachowała na imprezie? Pytałam ją. – Brittany wstała i schowała zapalniczkę do kieszeni dżinsów. Czekałem na odpowiedź i ściskał mi się żołądek. Chwyciła za pasek torby. – Powiedziała, że nic jej się nigdy nie stało. Powietrze utknęło mi gdzieś w gardle. – Uwierzyłaś jej?

Cofnęła się, potem zrobiła krok naprzód i powiedziała ciszej niż wcześniej: – Patrzyła mi w oczy i powiedziała, że nic się nie stało. Nie wiem, w co wierzyć. A ty? – Nie wiem, ale jesteś jej przyjaciółką, powiedziałaby ci. – Miałem nadzieję, że tak to wygląda. – Tak? – Tak myślę – odparła i uśmiechnęła się nerwowo. – Muszę lecieć, bo się spóźnię na historię. A przecież nie mogę się doczekać… – Słuchaj? – Wstałem. Odwróciła się do mnie. – No? – Jesteś dobrą przyjaciółką. Uśmiechnęła się i wyjęła z torby papierosa. – Wiem. Byłem zdenerwowany i sztywny jak kij, kiedy wciągałem przez głowę czarny sweter, a potem szukałem butów. Nie pamiętam nawet, kiedy ostatnio przeżywałem taki stres, ale w sumie nic dziwnego. W końcu ile tygodni – kurczę, miesięcy przecież! – zajęło mi uzyskanie zgody Babeczki. Miałem prawo się denerwować. Wyszedłem, zanim pojawił się Ollie. Serce waliło mi stanowczo za szybko, a w głowie miałem już i tak za dużo myśli, żeby jeszcze mierzyć się z jego błyskotliwymi komentarzami. Zapukałem do drzwi Babeczki, a ona otworzyła prawie natychmiast. Jak na nią spojrzałem, zdenerwowanie zmieniło się w coś zupełnie innego. Głęboka zieleń bluzki pasowała do jej pięknych włosów i cery. W sumie dziwiłem się, że w ogóle zwróciłem na coś takiego uwagę, i byłem gotowy do klecenia łzawych poematów. Bransoletkę jak zwykle miała na ręce. Spojrzałem w dół, na obcisłe jak druga skóra dżinsy schowane w wysokich czarnych butach, a potem znów wyżej. Miękkie rude fale układały się na jej piersiach. Odchrząknąłem. – Wyglądasz… naprawdę świetnie. Odwróciła głowę i weszła do mieszkania. – Dzięki. Ty też. Wyszczerzyłem zęby i oparłem się o tył kanapy. – Gotowa? Gdzie masz kurtkę?

Obróciła się na pięcie i prawie pobiegła korytarzem. Wróciła z czarną kurtką i ruszyła do drzwi. Podniosłem jej torebkę i podałem jej. – Dziękuję. – Zarumieniła się, a potem prawie bez tchu dodała: – Jestem gotowa. – Jeszcze nie. – Zatrzymałem ją, odgarnąłem jej włosy na plecy i zacząłem zapinać kurtkę. – Na dworze jest lodowato. Patrzyła na mnie, gdy zapinałem kolejne guziki, od dołu do góry. Otarłem się kostkami palców o miejsce, w którym kurtka rozkosznie się unosiła, a ona zadrżała tak, że zapragnąłem ją przytulić. – Świetnie – mruknąłem i zmusiłem się do cofnięcia rąk. – Teraz możemy iść. Przytrzymałem drzwi i wyszliśmy na korytarz, a w tej samej chwili z mojego mieszkania wypadł Ollie z komórką w jednej ręce i wierzgającym Rafaelem w drugiej. Co do…? – Uśmiech! – Zrobił nam zdjęcie. – Czuję się, jakby moje maleństwa szły na bal! No nie wierzyłem! – Wkleję do mojego albumu. Bawcie się dobrze! – Wyszczerzył zęby, cofnął się do mieszkania i zamknął za sobą drzwi. Babeczka na mnie spojrzała. – Hm… Głośno się roześmiałem. – Jezu, takiego go nie znałem. – Normalnie się tak nie zachowuje? – Nie. – Położyłem jej dłoń na plecach. – Chodźmy stąd, zanim zapragnie się przyłączyć. Uśmiechnęła się szeroko. – Z Rafaelem? – Rafael będzie mile widziany. Ollie absolutnie nie. – Też się uśmiechnąłem i zaczęliśmy schodzić. – Najbardziej na świecie nie chcę, żebyś była zdenerwowana na tej randce. – Ale czemu ja? – wypaliła Avery, a potem zamknęła oczy. – No dobrze. Nie odpowiadaj. Między nami, na nakrytym lnianym obrusem stoliku, migotała świeczka. Złożyliśmy już zamówienia, a teraz Avery nerwowo przeskakiwała z tematu na temat i skubała chleb.

Jej pytanie wywołała prawda. Powiedziałem, że nie musi się starać zrobić na mnie wrażenia. Popatrzyła jak na oszołoma i wtedy o to spytała. Nie mogłem uwierzyć, że to zrobiła. Czasem kompletnie jej nie rozumiałem. Kelner przyniósł nasze jedzenie, co powstrzymało mnie na jakieś dwie minuty. – Odpowiem na to pytanie. Skrzywiła się. – Nie musisz. Podniosłem szklankę i spojrzałem znad brzegu. – Chyba muszę. – Wiem, że to było głupie pytanie, ale przecież ty jesteś zjawiskowy. – Zacisnęła widelec w palcach. – Jesteś miły i zabawny. Jesteś mądry. Ja cię odrzucałam przez dwa miesiące, mogłeś w tym czasie umówić się z każdą, ale jesteś tu ze mną. Uśmiechnąłem się. – Tak. – Z dziewczyną, która nigdy wcześniej nie była na randce. – Podniosła wzrok i spojrzała na mnie. – Wydaje mi się to niemożliwe. – No dobra. Jestem tu z tobą, bo chcę. Bo cię lubię. Daj mi dokończyć. – Wyraz zwątpienia na jej twarzy był ewidentny. – Już ci to mówiłem. Jesteś inna. W dobrym rozumieniu tego słowa, więc nie rób min! Zmrużyła oczy. – Przyznaję, że wiele razy, kiedy cię zapraszałem na randkę, wiedziałem, że się nie zgodzisz. I może nawet nie zawsze mówiłem to poważnie, ale zawsze na serio chciałem pójść z tobą na randkę. Rozumiesz to? Lubię spędzać z tobą czas. – Wrzuciłem do ust kawałek steku. – A poza tym musisz przyznać, że jestem dobrą partią na pierwszą randkę! – O Boże! – roześmiała się, aż skóra wokół oczu jej się pomarszczyła. – Nie wierzę, że nazwałeś się dobrą partią. Wzruszyłem ramionami. – No bo jestem! A teraz wsuwaj swojego kurczaka, bo ja go zjem. Zabrała się do jedzenia. Ale co jeszcze ważniejsze, rozluźniła się w końcu na tyle, żeby

się dobrze bawić. A przecież chyba taki jest sens chodzenia na randkę? Lubiłem tak myśleć. – Co robisz w Święto Dziękczynienia? – spytałem. – Wracasz do Teksasu? Zrobiła dziwną minę. – Nie. – Nie jedziesz do domu? Dokończyła kurczaka. – Zostaję tutaj. A ty jedziesz do siebie? – Jadę, ale nie wiem jeszcze kiedy. – Nie podobało mi się, że będzie tu sama. – Naprawdę nie jedziesz do domu? Przecież przerwa trwa ponad tydzień. Dziewięć dni. Dużo czasu. – Moi rodzice… wyjeżdżają, więc ja zostanę tutaj. – Odwróciła wzrok. – Twoi rodzice wydają duży obiad na święta? – Tak – odpowiedziałem, ale myślałem o czymś innym. Zapłaciliśmy i wyszliśmy na chłodne wieczorne powietrze. Objąłem ją i przyciągnąłem do siebie, kiedy wędrowaliśmy przez ciemny parking. Nie protestowała, szła przytulona do mojego boku. – Dobrze się bawiłaś na kolacji? – spytałem, jak już siedzieliśmy w aucie. Rozcierałem zmarznięte dłonie. – Tak. Dziękuję za jedzenie. To znaczy, za zaproszenie. Dziękuję… – Zamknęła oczy i chociaż było ciemno, dobrze wiedziałem, że się zarumieniła. – Dziękuję. – Nie ma za co. – Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. – To ja dziękuję, że w końcu zgodziłaś się, żebym zabrał cię na randkę. Uśmiechnęła się nieśmiało i zapadła między nami przyjemna cisza, co zupełnie mi odpowiadało. Myślałem ciągle o tym, że ona nie ma żadnych planów na Święto Dziękczynienia. Czułem, że to źle spędzać samemu święta, że to się równa z samotnością i tysiącem innych rzeczy. I wtedy coś mi przyszło do głowy. Wątpiłem, czy Avery się zgodzi, ale co szkodziło spróbować. Dojechaliśmy do domu, dotarliśmy pod jej drzwi i musiało wreszcie dojść do najbardziej stresującego momentu każdej randki. Jakoś tam byłem strasznie ciekaw, jak z tego wybrnie. Babeczka odwróciła się do mnie, spojrzała na moją pierś i zaczęła się bawić paskiem torebki. – No to… – zacząłem, ale w myślach modliłem się, żeby nie

chciała się żegnać. – Chciałbyś wejść? Napić się czegoś? Mam kawę albo gorącą czekoladę. – W myślach wydałem okrzyk triumfu. – Nie mam piwa ani nic bardziej… – Czekolada będzie super. – Woda z kranu byłaby super. – Ale jeśli masz do niej takie małe pianki… Uśmiechnęła się szeroko, a w mojej piersi wydarzyło się coś dziwnego. – Mam! – Więc prowadź, skarbie. Ona poszła do kuchni, a ja do salonu. Dołączyła po chwili z dwoma kubkami gorącej czekolady. Zrzuciła buty i usiadła z podwiniętymi nogami. Doszedłem do wniosku, że w życiu nie widziałem kogoś tak uroczego. Nigdy. – Dziękuję. – Wziąłem kubek i zapatrzyłem się w unoszącą się nad nim parę. – Mam do ciebie pytanie. – Dawaj. Łyknąłem i poczułem w ustach małe pianki. – No więc, biorąc pod uwagę doświadczenia z pierwszej randki, miałabyś ochotę pójść na drugą? Uśmiechnęła się lekko. – Ogólnie? – Ogólnie. – To była bardzo udana pierwsza randka. Jeśli drugie randki też takie są, to pewnie bym chciała. – Hm. – Przyjrzałem się jej uważnie. – Ale wszystko jedno z kimś czy… Spuściła wzrok. – Nie wszystko jedno. – Czyli miałby to być ktoś konkretny? – dopytywałem. – Raczej tak. – Ciekawe. – Podniosła wzrok. Spojrzenie miała łagodne i zamyślone. – A czy ten ktoś konkretny będzie musiał odczekać kolejne dwa miesiące, zanim zgodzisz się z nim gdzieś wyjść? Nad brzegiem kubka pojawił się szeroki uśmiech. – To zależy. – Od?

– Od mojego nastroju. Roześmiałem się. – No to się przygotuj. – Dobra. – Zaproszę cię znów. Już nie na kolację. Lubię zmieniać okoliczności. Tym razem do kina. W zamyśleniu stukała palcami w policzek. – Do kina? – Tylko że do kina samochodowego, jednego z ostatnich. – Na dworze? – Tak. Ale nie bój się. Zadbam, żeby było ci ciepło. Uśmiechnęła się, ale pokręciła głową. – Dobra. – Zgadzasz się na kino? Zagryzła dolną wargę i przytaknęła. Halo! Jak to? Poszło tak łatwo? – I naprawdę nie muszę czekać przez kolejne dwa miesiące? Zaprzeczyła. Zaśmiałem się pod nosem, bo wiedziałem, że przede mną najtrudniejsza część. – No dobra. To co powiesz na środę? – Przyszłą? – Nie. Rozsiadła się wygodniej. – Najbliższą środę? – Tak. Zmarszczyła brwi. – Zaczekaj. To środa przed Świętem Dziękczynienia. – Zgadza się. – Jednak nie jedziesz do domu? – Jadę. – Kiedy? – zapytała. – Po kinie, w środku nocy? Czy w czwartek rano? – Widzisz, kino samochodowe znajduje się na obrzeżach mojego miasta. Jakieś szesnaście kilometrów od centrum. Patrzyła na mnie i coraz szerzej otwierała oczy. – Nie rozumiem.

Dopiłem czekoladę, odstawiłem kubek i zbliżyłem się do niej na tyle, że dzieliło nas tylko kilka centymetrów. – Żeby pójść ze mną na tę randkę, będziesz musiała pojechać ze mną do domu. – Co? – spytała tak piskliwie, że prawie rozsadziło mi bębenki i usiadła prosto. – Pojechać z tobą do domu?! Żeby nie parsknąć śmiechem, zacisnąłem usta i pokiwałem głową. – Mówisz serio? – Bardzo, bardzo serio. Jedź ze mną. Będzie fajnie. – Mam jechać z tobą do domu? Do twoich rodziców? Akurat na Święto Dziękczynienia? – Znów pokiwałem głową, a ona plasnęła mnie w ramię. – Nie wygłupiaj się. – Nie wygłupiam się. Mówię poważnie. Moi rodzice nie będą mieli nic przeciwko. – Pomyślałem o tym, co powiedziałem tacie. – Tak naprawdę to się wręcz ucieszą, jeśli będą mogli popatrzeć na kogoś oprócz mnie. A moja mama zawsze gotuje za dużo jedzenia, więc im więcej paszcz, tym lepiej. Wpatrywała się we mnie z otwartą buzią. Nie wyglądało to obiecująco. – Możemy wyjechać, kiedy ci pasuje, ale oczywiście przed środowym popołudniem. Pijesz jeszcze? – Pokręciła głową, więc wziąłem od niej kubek. – I możemy wrócić, kiedy będziesz chciała. Patrzyła, jak dopijam jej czekoladę. – Nie mogę z tobą jechać. – Dlaczego nie? – Z tysiąca oczywistych powodów, Cam! Twoi rodzice pomyślą… – Nic nie pomyślą. – Prawdopodobnie było to jednak kłamstwo, ale nie musiała o tym wiedzieć. Westchnąłem. – No dobrze. Popatrz na to w ten sposób: to lepsze niż siedzenie samej tutaj przez cały tydzień. Co będziesz robić? Siedzieć na tyłku i czytać? I tęsknić za mną? Bo przecież będziesz tęsknić. A ja będę przez cały czas pisał do ciebie SMS-y i miał wyrzuty sumienia, że siedzisz sama w domu i nie możesz nawet zjeść czegoś w McDonaldzie, bo będzie zamknięte. – Nie chcę, żebyś się nade mną litował. To nic takiego. Zostanę bez problemu.

– Ale ja nie chcę, żebyś siedziała sama i nie robiła z tego problemu. Jestem przyjacielem, który prosi przyjaciółkę, żeby spędziła z nim Święto Dziękczynienia. – Jesteś przyjacielem, który właśnie był ze swoją przyjaciółką na randce! – zaprotestowała. Postawiłem jej kubek obok swojego. – No tak. Racja. Wzięła poduszkę i przycisnęła do piersi jak tarczę. – Nie mogę. Odwiedzać twoją rodzinę w czasie świąt? To stanowczo… – Za szybko? – Tak. – Pokiwała wściekle głową. – Stanowczo za szybko. – Czyli to dobrze, że się nie spotykamy, bo to faktycznie byłoby stanowczo za szybko. Przechyliła głowę. – Co?! Wyrwałem jej poduszkę i rzuciłem za siebie. – Ty i ja jesteśmy dwójką przyjaciół, którzy poszli na randkę. A może i poszliby na dwie, gdybyś ze mną pojechała. Ale nie spotykamy się ze sobą. Jesteśmy przyjaciółmi, którzy poszli na randkę. Pojedziemy do moich rodziców jako przyjaciele. – To nie ma sensu. – Ależ ma! Nawet się nie całowaliśmy, Avery. Jesteśmy przyjaciółmi. Jej szczęka wylądowała na kanapie. – Jedź ze mną do domu. Obiecuję ci, że nie będziesz się czuła niezręcznie. Moi rodzice będą szczęśliwi, że cię poznają. Spędzisz miło czas, znacznie przyjemniej, niż siedząc tu sama. I nikt nie będzie niczego od ciebie wymagał, absolutnie! Dobrze? Widziałem, że słowo „nie” już się wyrywa z jej ust, ale odwróciła wzrok i zagapiła się w puste kubki na stoliku. Minęła chwila, a potem odwróciła się z powrotem do mnie i podniosła wzrok. Przełknęła ślinę. – Twoi rodzice na pewno nie będą mieli nic przeciwko? Nie odmówiła. To już coś. – Już nieraz przywoziłem do domu przyjaciół. – Dziewczyny? – Pokręciłem głową, a ona klasnęła w ręce. – I pomyślą, że jesteśmy tylko przyjaciółmi?

– Dlaczego miałbym im mówić, że nie byliśmy na randce, jeśli byliśmy? Ale jeśli powiem im, że się przyjaźnimy, tak właśnie będą myśleć. – Spojrzeliśmy sobie w oczy, a ja wstrzymałem oddech. – Dobrze. Pojadę z tobą do domu – powiedziała szybko. – Chociaż to szalony pomysł. Przez chwilę nie mogłem się skupić na niczym poza tym, że się zgodziła. – To genialny pomysł. – A ponieważ była w tak cudownie ugodowym nastroju… – Przytulak na potwierdzenie. Zmarszczyła brwi. – Co?! – Przytulak. Jak się przytulimy, nie będziesz się już mogła wycofać. Wywróciła oczami. – O Boże, powiedz, że żartujesz? – Mówię bardzo poważnie. Mrucząc coś pod nosem, uklękła i rozłożyła ramiona. – No dobrze, przytulak na potwierdzenie, bo jeszcze mogę… Objąłem ją w pasie i przyciągnąłem do siebie. Poczułem jej nogi między moimi. W ciągu kilku sekund roztoczył się wokół mnie jej zapach. – Umowa przypieczętowana, skarbie, Święto Dziękczynienia u Hamiltonów! Wymruczała coś niezrozumiałego i podniosła głowę. Nasze usta znalazły się na tej samej wysokości, a do niej dotarło, co się dzieje. – Ty… Zaśmiałem się, a ona rozchyliła usta. – Sprytnie to wymyśliłem, nie? Udało mi się cię tutaj ściągnąć! A przecież uwierzyłem ci na słowo! – Jesteś straszny. – Oczy jej lśniły, a oczekiwanie rosło z każdą sekundą. – Jestem straszny w dobry sposób. I muszę się do czegoś przyznać. – Pochyliłem głowę i musnąłem wargami jej miękki, gładki policzek. Pod wpływem tego doznania na wargach zamknąłem na moment oczy. – Wcześniej skłamałem. – W jakiej sprawie? Ostrożnie, żeby nie uciekła z krzykiem do sąsiedniego stanu,

przesunąłem dłonie na dolną część jej pleców. – Kiedy mówiłem, że wyglądasz świetnie. Nie byłem całkiem szczery. – Nie uważasz, że wyglądam świetnie? – Nie. – Przesunąłem ręce w górę jej kręgosłupa i zatrzymałem się tuż pod linią włosów. Położyłem skroń na jej skroni. – Wyglądasz pięknie. Owionął mnie jej ciepły oddech. – Dziękuję. Pocałunek byłby już pewnie przeciąganiem struny, ale była tak blisko i wcale się nie odsuwała. A ja nie wiadomo od kiedy już marzyłem, żeby skosztować jej ust. Serce waliło mi jak młotem i pompowało wrzącą krew. Zastygła, gdy musnąłem jej policzek, ale położyła mi dłonie na ramionach. Zbliżyłem się do jej ust i niemal czułem smak czekolady, którego się tam spodziewałem. – Avery? – Tak? Czułem puls dudniący w kilku miejscach naraz. – Nigdy się nie całowałaś, prawda? – Nie. – Więc żeby była jasność: to nie jest pocałunek. Zanim zdążyła odpowiedzieć, musnąłem wargami jej usta. To nie był pocałunek, raczej coś jak przelotny całus na powitanie, ale byłem tym tak wstrząśnięty, że zabrakło mi tchu. – Pocałowałeś mnie. – Zacisnęła palce na moich ramionach. – To nie był pocałunek. – Zadrżała, kiedy otarłem się o jej usta. – Pamiętasz? Gdybyśmy się pocałowali, to by znaczyło, że nie mogłabyś pojechać ze mną do domu, bo łączyłoby nas coś poważniejszego. – No tak – westchnęła. – Racja. – To też nie będzie pocałunek. Tym razem pocałowałem ją na serio, prześledziłem kształt jej ust, żeby się ich nauczyć. Były tak miękkie, jak sobie wyobrażałem, i pasowały do moich po prostu idealnie. Przysunęła się bliżej i wydała cichutki dźwięk, a wtedy zalała mnie fala pożądania, napędzanego czymś znacznie głębszym. To jej pierwszy pocałunek. Byłem pierwszym, z którym się

całowała. Nikt już nam tego nie odbierze. I nieważne, co się stanie za tydzień albo za miesiąc, zawsze nas to będzie łączyć. Poczułem pierwotną samczą dumę. Bliżej. Chciałem ją czuć bliżej, mieć jej ciało pod sobą. Przełożyłem ją na plecy, dotykając jej nadal tylko ustami. Czułem, że się ruszają. Oddawała pocałunek. Były to drobne, niezdarne ruchy, ale obezwładniająco seksowne w swojej nieporadności. Gdzieś z głębi mnie wydobył się pomruk i moje ciało zażądało wślizgnięcia się w nią, ale twardo wisiałem nad nią, prowokując jej usta do otwarcia się. Zadrżała, a ja zadygotałem od żądzy, jakiej nie czułem nigdy wcześniej. Otworzyła usta, a ja wsunąłem się do środka i muskając jej język, pogłębiłem pocałunek. Wygięła plecy i kiedy otarła się piersiami o moją klatę, musiałem pilnie wcisnąć hamulec. Podniesienie głowy było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem. Wydawało mi się, że to wbrew naturze, a stało się jeszcze trudniejsze, kiedy skubnąłem jej dolną wargę, a ona jęknęła. Oddychała ciężko, tak jak ja. Nie mogła skupić wzroku. – To też nie był pocałunek? Usiadłem i pociągnąłem ją do siebie. Wpatrywałem się w jej twarz, bo szukałem jakiegokolwiek sygnału, że jej się nie podobało. Ale znalazłem coś dokładnie przeciwnego. Policzki jej płonęły, w oczach widziałem gorączkę, a jej pierś opadała i unosiła się szybko. Przesunąłem kciukiem po jej dolnej wadze i nachyliłem się do niej. – Nie, nie był. – Musnąłem jej usta i wchłonąłem słodkie westchnienie. – To było życzenie spokojnej nocy.

Rozdział 16 Dziewczyna? Patrzyłem w sufit swojego pokoju. – Tak, mamo, dziewczyna. Po drugiej stronie linii zapadła cisza. – Płci żeńskiej? – Tak. – Prawdziwa, żywa kobieta? – W odróżnieniu od sztucznej i martwej? Uciszyła mnie. – Naprawdę przywozisz do domu dziewczynę? Zmarszczyłem brwi. – Czemu się tak dziwisz? – Nigdy nie przywoziłeś dziewczyn. Poczekaj. Kochanie! – Usłyszałem jakieś szuranie, a potem powiedziała: – Kochanie, Cameron przywozi na Święto Dziękczynienia prawdziwą, żywą dziewczynę, wyobrażasz sobie? Nie. Co? – Boże! – jęknąłem i zamknąłem oczy. Może to jednak nie był dobry pomysł. Usłyszałem ją znowu bliżej mikrofonu. – Ojciec pyta, czy ona ma na imię Avery. Zakryłem oczy dłonią. – Tak, ale to tylko przyjaciółka. Naprawdę, mamo, przyjaciółka, więc nie zachowuj się jak świruska i nie zaczynaj planować ślubu. – Powinnam się obrazić! – parsknęła. – Nie zacznę planować ślubu, dopóki nie przywieziesz jej na Boże Narodzenie. Roześmiałem się. – Dobra, będę pamiętał. Masakrycznie dużo czasu upłynęło mi na przekonywaniu rodziców, że Avery naprawdę jest tylko przyjaciółką, więc żeby mnie nie zmuszali do dokonania matko- i ojcobójstwa, a potem się rozłączyłem i rzuciłem telefon na poduszkę. Uśmiechnąłem się lekko, kiedy zacząłem sobie wyobrażać Babeczkę w moim domu, z moimi rodzicami. Z dużego pokoju dobiegły piskliwe chichoty, mieszające się z niskim, zachrypniętym śmiechem Olliego. Nawet nie musiałem

zgadywać, co się tam dzieje. Jęknąłem, wyciągnąłem sobie poduszkę spod głowy i przycisnąłem do twarzy, żeby choć trochę odciąć się od dźwięków. Już i tak czułem się koszmarnie, bo non stop miałem erekcję. Nie potrzeba mi jeszcze było amatorskiego pornola za ścianą. Ze mną całowała się po raz pierwszy. Duma wezbrała mi w piersi, jak również w innych częściach ciała, co nie ułatwiało sytuacji. Większość nocy po randce spędziłem z ręką zaciśniętą na fiucie. W sumie większość następnych też. Przebywanie w jej towarzystwie nie ułatwiało sytuacji, ale nie mogłem się trzymać z daleka. Brak kolejnych pocałunków doprowadzał mnie do szaleństwa. Gdy w salonie zrobiło się cicho, wychyliłem głowę spod poduszki. Miałem nadzieję, że cokolwiek i z kimkolwiek robił Ollie, nie odbywało się to na naszej kanapie. Zamierzałem jeszcze kiedyś na niej usiąść. Przewróciłem się na bok i sięgnąłem po telefon. Mówiłem sobie, żeby odpuścić, bo przecież jutro się zobaczymy, będziemy razem jechać, ale byłem frajerem i nie mogłem się powstrzymać, więc napisałem. „Hej”. Odpowiedź przyszła niemal natychmiast. „Hej tam”. Cmoknąłem. „Co robisz?” „Czytam Twoje SMS-y”. Chwila przerwy i przyszedł następny. „Czytam też podręcznik do historii”. Roześmiałem się. „Kujon”. „Głupek”. Przewróciłem się na plecy i wysłałem kolejny: „Przyznaj się”. „Do czego?” „Nie możesz się doczekać jutra”. Minęła minuta. Aż usiadłem i zmarszczyłem czoło. W końcu odpisała. „Nie mogę”.

„Co tak długo? Wstydź się!” „LOL. Chciałam dodać trochę dreszczyku”. Pokręciłem głową, wstałem z łóżka i wystawiłem głowę za drzwi. W salonie było ciemno, ale nie pusto. Na prowizorycznym posłaniu z poduszek i koców leżały dwie splątane sylwetki. Skrzywiłem się i obszedłem ich dookoła. Wysłałem kolejną wiadomość. „Puk puk”. Wyszedłem na korytarz i poczułem na nagiej piersi gęsią skórkę. Mój telefon zapikał. „Ech. Kto tam?” Wyszczerzony jak idiota szybko potruchtałem do jej drzwi i zapukałem. Otworzyła jakieś dziesięć sekund później. Stała na progu z iPhone’em w prawej ręce. Otworzyła usta, potem zamknęła, a na koniec zasznurowała. Pochyliłem się i bezwstydnie uśmiechnąłem, bo patrzyła na moje mięśnie brzucha i wyżej, na wytatuowane słońce. – No cześć… Roześmiała się i cofnęła się o krok. – Jesteś… Boże. – Seksowny jak młody bóg, wiem, wiem. Ale przyszedłem wydobyć od ciebie inne wyznanie. Owinęła się swetrem i postawiła jedną stopę na drugiej, choć obie były w skarpetach. – Nie zimno ci? – Jestem zbyt gorący, żeby mi było zimno. Wywróciła oczami. – Jakiego wyznania oczekujesz? Uśmiechnąłem się szybko i błyskawicznie ruszyłem naprzód. Gwałtownie wciągnęła powietrze i rozchyliła usta, jakby oczekiwała pocałunku. Zbliżyłem się jeszcze i zobaczyłem, jak spuszcza rzęsy. Poczułem pragnienie. Ale nie pocałowałem jej. Kurczę, chciałem najbardziej na świecie, ale wiedziałem, że z Babeczką trzeba ostrożnie. Zamiast tego cmoknąłem ją w czubek nosa. Odskoczyła, otworzyła oczy i uśmiechnęła się szeroko.

Roześmiała się lekko i łagodnie, a ja wiedziałem, że byłbym gotowy na wiele, żeby znów usłyszeć ten dźwięk. – Przyznaj – powiedziałem zachrypniętym głosem – że ci się podobało. Odwróciła wzrok, zarumieniła się i przechyliła głowę. – Przyznaję. Dopiero jak już wróciłem do łóżka, uświadomiłem sobie, że nie miała na lewym nadgarstku tej co zawsze bransoletki. Chichoczącej dziewczyny z wczoraj już nie było. Przez ostatnią godzinę drogi obgryzała paznokieć z takim samozaparciem, że zastanawiałem się, czy został jeszcze choć kawałek. – Na pewno twoi rodzice nie mają nic przeciwko? – spytała po raz setny, a ja po raz setny pokiwałem głową. – I spytałeś ich o to, tak? Zerknąłem na nią i nie mogłem się powstrzymać od drażnienia się z nią. – Nie. – Cam! – pisnęła. Roześmiałem się. – Żartowałem. Wyluzuj, Avery! Powiedziałem im nazajutrz po tym, jak się zgodziłaś. Wiedzą, że przyjeżdżasz, i cieszą się, że cię poznają. Łypnęła na mnie spode łba i wróciła do obgryzania paznokcia. – To nie było zabawne. – Właśnie, że było! – Głupek – wymamrotała. – Kujon. Uniosła koniuszek ust. – Dupek. Gwizdnąłem. – Uważaj na słowa, moja panno, albo zawrócę. – Dobry pomysł! – Zapłakałabyś się na śmierć! – Złapałem ją za rękę i wyjąłem jej palec z ust. – Przestań. – Racja. Paskudny zwyczaj. – Tak. – Splotłem ze sobą nasze palce i położyłem na swoim udzie.

Żeby zająć jej myśli, zacząłem jej opowiadać o dzisiejszym występie mojej siostry. Będzie w domu dopiero jutro rano. Zmiana tematu zadziałała. Prawdę mówiąc, kiedy już wjechaliśmy na wąskie ulice mojego rodzinnego miasta, to ja się denerwowałem. Od liceum nie przyprowadziłem do domu dziewczyny, a i wtedy tylko kilka razy i się nie liczyło. Nie w ten sposób. Spojrzałem na nią, kiedy zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle. Patrzyła na flagę Wirginii Zachodniej i wciąż ściskała moją rękę. – Trzymasz się? – Uścisnąłem ją. – Tak. – Odwzajemniła uścisk. Zaschło mi w gardle, kiedy wjechaliśmy na prywatną drogę do domu. Kątem oka obserwowałem jej reakcję. Otworzyła szeroko oczy, wysunęła rękę z uścisku i pochyliła się do przodu. Mama wywiesiła już kilka świątecznych dekoracji. Na drzwiach wejściowych i w oknach wisiały duże zielone wieńce. Zaparkowałem obok garażu i z delikatnym uśmiechem spojrzałem na Babeczkę. – Gotowa? Na jej twarzy zobaczyłem przebłysk paniki i przestraszyłem się, że ucieknie do lasu, ale potem kiwnęła głową i wysiadła. Kiedy sięgnęła po torbę, wziąłem ją pierwszy. – Mogę nieść – powiedziała. Przewiesiłem ją sobie przez ramię. – Wezmę ją. Uważam, że różowe i niebieskie kwiatki genialnie do mnie pasują. Roześmiała się nerwowo. – To bardzo miłe z twojej strony. – Tak też myślałem. – Zaczekałem, aż do mnie dołączy, a potem poszliśmy żwirowaną alejką. Przeszliśmy przez zadaszone patio, obok wiklinowych mebli, których tata jeszcze nie schował. Spojrzałem na nią i aż się skrzywiłem. – Wyglądasz, jakbyś zaraz miała dostać ataku serca. – Aż tak źle? – Blisko. – Zbliżyłem się do niej, wsunąłem jej za ucho niesforny kosmyk i schyliłem się, żeby złapać jej spojrzenie. – Nie masz powodu do zdenerwowania. Obiecuję.

Oderwała wzrok od moich oczu i spojrzała na usta. – Dobrze. Nie wiem, jakim cudem powstrzymałem się od sięgnięcia do jej ust po tę jej wyjątkową słodycz, ale się udało. Odwróciłem się, otworzyłem drzwi i wciągnąłem zapach jabłek. Zaburczało mi w brzuchu. Lepiej, żeby to była szarlotka! Poprowadziłem Avery, która aż wytrzeszczyła oczy, między stołami do bilardu i cymbergaja do schodów. Rozglądała się i widziała wszystko. Złapałem się na tym, że mam nadzieję, że podoba jej się to, co widzi, chociaż przecież nic z tego nie należało do mnie. – To męska gawra – powiedziałem i podszedłem do schodów. – Tata spędza tu dużo czasu. Tam jest stolik do pokera, przy którym złoił mi tyłek. Uśmiechnęła się lekko. – Podoba mi się tu. – Mnie też. – Zawahałem się na pierwszym stopniu. – Mama i tata pewnie są na górze. Pokiwała głową, w milczeniu poszła za mną po schodach i przeszła przez salon. Na stoliku do kawy porozwalane były pisma. To znaczy, że była tu Teresa z przyjaciółkami. – Salon – powiedziałem i minąłem łukowate przejście. – A to drugi salon. A raczej pokój, w którym nikt nie bywa. Następnie mamy oficjalną jadalnię, której nikt nie używa, a jednak jest… – Korzystamy z jadalni! – krzyknęła mama. – Raz albo dwa razy w roku, kiedy mamy towarzystwo. – Wtedy wyjmujemy reprezentacyjną zastawę – powiedziałem. Stanęła jak wryta za stołem. Miała czerwone policzki. Odwróciłem się i chciałem jakoś sprawić, żeby było jej łatwiej, ale nie wiedziałem, co zrobić, a i tak w tej samej chwili do pokoju wpadła mama, wciskając do kucyka niesforny kosmyk. Najpierw podleciała do mnie i mnie przytuliła, zanim zdołałem się odsunąć. – Nawet nie wiem, gdzie stoi reprezentacyjna zastawa, Cameron. Roześmiałem się. – Gdziekolwiek jest, pewnie chowa się przed papierowymi talerzykami. Też się śmiała, a potem się odsunęła i trzymała mnie za ramiona.

– Dobrze, że jesteś w domu. Twój ojciec zaczyna mi działać na nerwy, bez przerwy mówi o polowaniu. – Przeniosła wzrok na Avery i uśmiechnęła się szerzej. – A to na pewno Avery. – Boże, nie, mamo! – powiedziałem. – To jest Candy. Zaczerwieniła się, cofnęła o krok i opuściła ręce. – Myślałam… – Jestem Avery – powiedziała Babeczka i spojrzała na mnie takim wzrokiem, że zapragnąłem ją pocałować. – Wszystko w porządku. Mama obróciła się i walnęła mnie w ramię. Aż mnie zapiekło. – Cameron! Matko Boska, myślałam, że… – Znów mnie walnęła, a ja się roześmiałem. – Jesteś straszny! – Pokręciła głową i odwróciła się do Avery. – Masz wielką cierpliwość, młoda damo, że przetrwałaś całą drogę w towarzystwie takiego idioty. Babeczka najpierw zamrugała, a potem wybuchła śmiechem. No jasne, z tego się śmiała. – Nie było tak źle. – No proszę. – Matka zerknęła na mnie przez ramię. – I do tego ma dobre maniery. Nie przejmuj się, wiem, że mój syn jest… nieznośny. Mów do mnie Dani, wszyscy tak mówią. Potem ją uściskała, zanim biedna Babeczka zdążyła się przygotować na to, co się wydarzy. Nie wiem dlaczego, ale widok ich dwóch razem robił coś dziwnego w mojej piersi. Serce zaczęło mi bić mocniej, kiedy zobaczyłem, że Avery się rozluźnia i obejmuje mamę. – Dziękuję, że pozwolili mi państwo przyjechać – powiedziała. – Nie ma sprawy! Uwielbiamy towarzystwo. Chodźmy, poznasz mężczyznę, który uważa się za moją lepszą połowę. Z góry cię przepraszam za to, że zasypie cię opowieściami o jeleniu ośmioraku, którego ma zamiar upolować w weekend. Patrzyłem, jak mama prowadzi Babeczkę dalej, a moje serce tłukło jak młotek w uparty gwóźdź. Babeczka popatrzyła przez ramię, spojrzała mi w oczy i uśmiechnęła się, kiedy nasze oczy się spotkały. Mrugnąłem do niej, a ona… Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Rozdział 17 Patrzenie na Avery i moją siostrę było na początku bolesne. Babeczka była niemal nieznośnie nieśmiała, więc moja siostra, niech jej Bóg wynagrodzi, musiała prowadzić ją przez niemal każdą rozmowę, delikatnie egzekwując każdą reakcję. Ale kiedy Avery w końcu się wyluzowała w czasie rozmowy o tańcu, zgłosiła się nawet do pomocy mojej siostrze przy nakrywaniu do stołu. Kiedy zostaliśmy z tatą sami, odwrócił się do mnie w fotelu i uśmiechnął lekko. – To dobra dziewczyna. – Wiem. – Naprawdę dobra. Spojrzałem na niego i uniosłem brwi. – Wiem! Przyjrzał mi się bacznie, a po ustach błąkał mu się uśmieszek. – Poszła w końcu z tobą na tę randkę? Usta mi zadrgały. – A jak myślisz? – Chyba znam odpowiedź. – Tata odchylił głowę. – Spotykacie się? – Nie, powiedziałem wam prawdę. Nie jest moją dziewczyną. – Zamilkłem i zacząłem myśleć o rozmowie mamy i Avery, którą podsłuchałem dzisiaj rano. Dowiedziałem się, że gdy przywiozę ją na święta i będzie moją dziewczyną. – Jeszcze. Tata wyglądał, jakby chciał się roześmiać, ale tego nie zrobił. Otworzył oczy, odwrócił się do mnie i popatrzył. – Powiedziałeś jej? Ścisnął mi się żołądek. Wiedziałem, o czym mowa, ale nie odpowiedziałem. Westchnął. – Wiesz, co myślę. Czy to było właściwe zachowanie? Nie. Ale gdybyś ty tego nie zrobił, zrobiłbym to ja. Tajemnice są… czasem konieczne, ale czasem zabijają więź i nie pozwalają jej wzrosnąć. Rozumiesz? Pokiwałem głową, ale poczułem nerwowe ściskanie w żołądku, kiedy popatrzyłem w stronę, gdzie poszła Avery z moją siostrą.

Wiedziałem, że nie tylko ja mam tajemnicę. Czułem, że za dziesięć sekund wyrwę mojej siostrze komórkę i rzucę nią w ścianę. Jedliśmy dziękczynny obiad. Naładowałem sobie na talerz kolejną dokładkę słodkich ziemniaków. – Do kogo piszesz? – Nie twoja sprawa – parsknęła Teresa. Zmarszczyłem czoło. – Jestem twoim bratem, więc, owszem, to moja sprawa. Mamo… – rzuciłem na drugą stronę stołu. – Powiedz swojej córce, że to niegrzeczne pisać SMS-y przy stole. Mama spojrzała na mnie oschle. – Nikomu tym krzywdy nie robi. Nie pomogła mi tym. Trąciłem Babeczkę kolanem, zresztą nie pierwszy raz. – Krzywdzi moją duszę – mruknąłem do niej. Wywróciła oczami i też mnie trąciła. – To bardzo smutne. – Teresa odłożyła telefon na kolana. – Avery, jak to się stało, że wylądowałaś w Wirginii Zachodniej? Ugniotła łyżką tłuczone ziemniaki. – Chciałam poznać jakieś nowe miejsce. Moja rodzina pochodzi z Ohio, więc Wirginia Zachodnia wydawała się odpowiednia. – Jeśli mam być szczera, ja wybrałabym Nowy Jork albo Florydę, albo Wirginię, albo Maryland, albo… – Spojrzała w dół, gdy jej telefon zaćwierkał i zaraz go złapała. Zmrużyłem oczy i znów stuknąłem Avery w kolano. Byłem tak ciekawy, z kim esemesuje moja siostra, że rzuciłem się po telefon jak biegacz w sztafecie po pałeczkę. – Ej! – krzyknęła Teresa. – Daj mi to! Odsunąłem się od jej zdesperowanych rąk, nachyliłem się do Avery i zerknąłem na ekran. Murphy? Co to ma być? – Kto to jest Murphy? – Nie twój interes! Boże! – Teresa sięgnęła po komórkę. – Oddaj mi telefon. – Oddam ci, jak mi powiesz, kto to jest Murphy. Twój chłopak? Za odpowiedź wystarczyły jej zarumienione policzki. Jasne, nie oczekiwałem, że moja siostra zostanie singielką na zawsze, ale od czasu tamtego dupka nie była z nikim na poważnie.

Rzuciła się na oparcie krzesła i skrzyżowała ramiona. – Mamo! – Cam, oddaj jej telefon! – rozkazała mama, a kiedy nawet się nie ruszyłem, ściągnęła usta w taki sposób, jak rzadko. – Poznaliśmy Murphy’ego. Naprawdę miły chłopiec. Byłem pewien, że tak samo wszyscy mówili o tamtym złamasie. – Jest naprawdę miły i lubię go – powiedziała cicho Teresa. Parsknąłem. – Co tylko przypomina mi… – On nie jest Jeremym – wtrącił się tata. – Oddaj jej telefon. Avery wpatrywała się w swój talerz, ale kiedy nagle poczułem jej dłoń na moim udzie, przy pachwinie, w jednej chwili przestałem myśleć o Jeremym i telefonie Teresy. Trzymała rękę na moim udzie, tak blisko miejsca, w którym chciałem ją poczuć najbardziej, i w tamtym momencie, bardzo przepraszam, ale miałem gdzieś, że to świąteczny obiad. Gdyby tylko przesunęła się odrobinę wyżej… Wyrwała mi telefon. No nie! – Ej! To było niesprawiedliwe. Wyszczerzyła zęby, sięgnęła za moimi plecami i oddała telefon Teresie. – Przykro mi. – Dziękuję! – powiedziała Teresa i uśmiechnęła się do Babeczki z taką miną, jakby była mesjaszem telefonii komórkowej. Spojrzałem na nią znacząco, a potem odwróciłem się do Teresy. – Chcę poznać tego całego Murphy’ego. Westchnęła, ale nie protestowała. – Dobrze. Daj znać, kiedy ci pasuje. Nie miałem pojęcia, co Babeczka sobie o tym wszystkim pomyślała, bo byłem pewien, że to musiało wyglądać dziwnie. Pamiętałem o tym, co mówił tata o sekretach. W ciągu dnia było mnóstwo okazji do poruszenia tematu, ale żaden nie wydawał mi się właściwy. Jak się mówi dziewczynie, którą całe miesiące wyciągało się na randkę, że pobiło się nastolatka tak, że zapadł w śpiączkę? Nie jest to temat do poruszenia przy pierwszej lepszej kolacji.

Ale tata miał rację. Musiałem jej powiedzieć. Tak trzeba. Wieczorem wyszedłem z sypialni, żeby pójść do Avery, i miałem szczery zamiar z nią porozmawiać. Czułem się jak w czasach, kiedy jeszcze grałem w piłkę i tuż przed meczem wydawało mi się, że żołądek zjechał mi gdzieś między kolana a tyłek. Zamknąłem drzwi do swojego pokoju tak cicho, jakby były z kryształu, i aż podskoczyłem, gdy ktoś wypowiedział moje imię. – Cam? – szepnęła Teresa i wystawiła głowę z pokoju kilka metrów dalej. – Masz chwilkę? – Jasne. – Zerknąłem na drzwi do pokoju Babeczki i siłą się od nich odsunąłem. – Co tam? – Chciałam ci tylko powiedzieć, że Murphy nie jest moim chłopakiem. – Teresa splotła ręce na brzuchu. – To przyjaciel. Byliśmy na kilku randkach, ale to nic takiego. Spłynęła na mnie fala ulgi. Najbardziej bym chciał, żeby zaczekała z randkami do trzydziestego roku życia, kiedy będzie już wiedziała, jak się obchodzić z naładowaną bronią. – Bardzo się cieszę. Pokiwała głową i odetchnęła. – Ale jeśli nadal chcesz go poznać, mogę to załatwić. – Chciałbym. – Nie było powodu, żeby choć trochę nie nastraszyć tego „przyjaciela”. Zakołysała się na piętach i spojrzała na mnie. – A tak w ogóle, Avery bardzo mi się podoba. Jest słodka i taka ładna! I mądra, więc prawdę mówiąc, nie rozumiem, co tu z tobą robi. – Uśmiechnęła się przelotnie. – Lubię ją. Zmiana tematu dobrze mi zrobiła. – Cieszę się, że ją polubiłaś. – Ma mój akcept. – Cofnęła się do pokoju, ale w ostatniej chwili się zawahała. Wyglądała, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, ale pokręciła głową. – Dobranoc. Zaczekałem, żeby mieć sto procent pewności, że moja mała siostrzyczka nie przyłapie mnie na zakradaniu się do pokoju Babeczki, i dopiero wtedy zapukałem, jak mogłem najciszej, a potem uchyliłem drzwi. W tym momencie wyparowały mi z głowy wszelkie plany

czynienia wyznań. Avery leżała oparta na łokciu i była tak cholernie piękna, że nie mogłem tego znieść. Włosy spływały jej na ramiona, a głowę przekrzywiła na bok. Spojrzała na mnie jakoś tak psotnie, trochę kusząco, trochę niewinnie. Wiedziałem, że nie ma pojęcia, jak cudownie wygląda, po prostu tak leżąc, co sprawiało, że była jeszcze seksowniejsza. – Cześć – powiedziałem. – Cześć – odparła ledwo słyszalnym szeptem. – Chciałem powiedzieć dobranoc. – To nie była prawda, ale nie mogłem sobie przypomnieć, o co mi właściwie chodziło poza tym, że chciałem ją zobaczyć. Zacisnęła w palcach prześcieradło. – Już powiedziałeś. – No tak. – Wszedłem do jej pokoju i zamknąłem za sobą drzwi. Ciągnęło mnie do niej jak ołówek do kartki. – A jednak nie. Nie tak, jak chciałbym. Dźwięk jej oddechu mnie rozwalał, ale podszedłem do łóżka i usiadłem obok niej. Wiedziałem przecież, że w jej towarzystwie zawsze jestem rozmontowany na kawałki. A ona nie miała o niczym bladego pojęcia. Przyglądałem się jej twarzy, chłonąłem jej lekko zarumienione policzki, rozchylone usta i miękkie krągłości pod podkoszulkiem. – Cieszę się, że zdecydowałaś się przyjechać ze mną. Spojrzała na mnie bardzo szeroko otwartymi oczami. – Ja też się cieszę. – Naprawdę? – Nachyliłem się do niej i położyłem rękę przy jej biodrze. – Naprawdę to przyznajesz? Lekko uniosła kąciki ust. – Tak. Przyciągał mnie ten delikatny uśmiech i dałem mu się prowadzić, aż w końcu wisiałem nad nią górną połową ciała. – Szkoda, że nie mam przy sobie telefonu, żeby uwiecznić ten moment. Głęboko westchnęła i spojrzała mi w oczy. – Cudownie się bawię. – Ja też. – Zaczerpnąłem powietrza, choć w zasadzie wcale go

nie potrzebowałem. – Co planujesz na przerwę zimową? Oblizała dolną wargę, a mnie przeszył ogień gwałtownego pożądania. – Nie wiem. Myślałam, żeby któregoś dnia pojechać do Waszyngtonu. Chciałabym zobaczyć Instytut Smithsona i National Park. Nigdy tam nie byłam. – Niezły pomysł. – Choć chętnie podsunąłbym kilka jeszcze lepszych. – Mógłbym być twoim przewodnikiem. Uśmiechnęła się trochę szerzej. – To… super. – Super. – Nieświadomie przysunąłem się tak blisko, że owionąłem oddechem jej policzek – Powiedz kiedy. – Teraz? – Teraz. – Drugi stycznia – odpowiedziała bez zastanowienia i z jakiegoś powodu zarumieniła się jeszcze bardziej. – Będziesz mógł? Uśmiechnąłem się. – Będę mógł zawsze, kiedy tylko będziesz chciała. – Serce zaczęło mi walić jak wściekłe, kiedy uśmiechnęła się szerzej. Już mi się kręciło w głowie. Nie przyszedłem w tym celu, ale wiedziałem, że ją pocałuję. Nie powstrzymam się. – Powiedzieć ci coś, Avery? – Co? – Pamiętasz, jak przed chwilą powiedziałaś, że dobrze się bawisz? – Przechyliłem głowę tak, żeby musnąć jej wargi swoimi. – Będzie jeszcze lepiej. – Czyżby? – szepnęła. Otarłem się o nią nosem. – O tak! – Nie pocałujesz mnie więcej? – Właśnie to zamierzam zrobić. Jej długie, rudawe rzęsy opadły, kiedy dotknąłem jej ust. To był delikatny pocałunek, ale w moich żyłach odbijał się echem grzmotu. Przeniosłem ciężar na drugą rękę, ująłem w dłoń jej policzek i pocałowałem najpierw jeden kącik jej ust, a potem drugi. Przesunąłem jej dłoń na kark, skubnąłem skórę szczęki i ciało pod uchem. Kiedy zadrżała, zachichotałem gdzieś z głębi. Wróciłem pod ucho, a ona wydała dźwięk, od którego wyparowały mi z głowy

wszystkie myśli. – Dobranoc. Pocałowałem ją w usta i napierałem na złączone wargi, aż mnie wpuściła. Smak jej skóry rozpalił ogień, a ciepło ust rozbuchało oślepiające płomienie. Nie mogłem się oderwać od jej warg, pocałunków i cichych westchnień. Jęknąłem, wyciągnąłem spod niej rękę i lekko położyłem na jej plecach. Natychmiast zesztywniała, więc wiedziałem, że muszę się wycofać. Ostatnie, czego bym chciał, to ją przestraszyć. Boże, naprawdę ostatnie. Dotknąłem jej policzka i całowałem ją delikatnie, aż znów się rozluźniła. A potem prawie się przekręciłem ze zdumienia, bo wsunęła drobną dłoń pod skraj mojego podkoszulka i dotknęła nagiej skóry na mięśniach mojego brzucha. Poczułem, jakby wypaliła stygmat. Wrzątek rozpłynął mi się po krwiobiegu, zadrżałem gwałtownie. Zabrakło mi w płucach tlenu. Chciała mnie dotykać? Cholera, robiła to! Odsunąłem się i ściągnąłem podkoszulek przez głowę. Rozchyliła usta i patrzyła na moją pierś, tatuaż, a potem niżej. To było takie samo doznanie, jak dotyk, tylko lepsze. Moje ciało pragnęło ją poczuć. Odkryłem ją i położyłem dłonie po obu stronach głowy, wplątałem palce w jej włosy. Jakaś pierwotna nuta odżyła we mnie, kiedy przesunęła dłonie po moim podbrzuszu. Cały się napiąłem. Położyłem czoło na jej czole. – Nie masz pojęcia, co ze mną robisz. Głęboko wciągnęła powietrze, kiedy się na niej położyłem. Kiedy poczułem jej miękkość pod sobą, puls roztłukł mi się tak, jakbym przebiegł kilometr w piasku. Zacisnąłem szczękę, a ona lekko się przekręciła, rozchyliła nogi i pozwoliła nam zbliżyć się jeszcze bardziej. Wtedy przeszył mnie dreszcz. Pocałowałem ją tak, że zamrowiła mnie skóra, i powoli naparłem na nią biodrami. Rozkosz spłynęła mi po kręgosłupie. Chciałem się w niej zatopić, rozpłynąć się w niej. Poczułem jej dłonie na bokach, kiedy się kołysałem na niej i wytyczałem palcami szlak na jej szyi, piersiach i niżej. Zarzuciłem jej nogę na moje biodro i zagłębiłem się w niej

jeszcze bardziej. Kołysaliśmy się, a w myślach odbijał mi się echem jej słodki jęk. – Podoba mi się ten dźwięk. – Pchnięcie biodrami, żeby znów jęknęła. – Poprawka. Uwielbiam ten dźwięk Nie wiem, co takiego w niej było, może wszystko, ale nigdy wcześniej nie było mi tak dobrze, tak intensywnie, tak znacząco. Nawet za pierwszym razem, a przecież wtedy czułem się, jakbym skoczył ze stupiętrowego wieżowca. Splotłem ze sobą nasze palce i poczułem na języku jej język. Doprowadziła mnie do bolesnego stanu, w którym zrobiło się bardzo prawdopodobne, że narobię sobie wstydu. Ale mimo to nie mogłem się zatrzymać. Przesunąłem dłonie w górę jej nadgarstków, pod rękaw, muskałem jej delikatną skórę i… Znieruchomiałem, bo natrafiłem palcami na szorstką, grubszą skórę. Jedna półkula mojego mózgu obsługiwała fiuta, ale druga czuwała nad całą resztą. Przesunąłem palcami jeszcze raz i dotarło do mnie, że wyczuwam cienką, prostą linię pośrodku nadgarstka. Nadgarstka, który zawsze zakrywała bransoletką. Nie. Cholera, nie wierzę! Serce dosłownie mi stanęło, kiedy podniosłem głowę i spojrzałem w jej nieskupione oczy. – Cam? – spytała cicho i poruszyła się pode mną. Odwróciłem jej rękę i popatrzyłem. Bez wątpienia była tam głęboka blizna, biegnąca kilka centymetrów w górę żyły. Dotknąłem jej kciukiem i dotarło do mnie, że to cięcie – Boże, cięcie! – musiało być głębokie. Poczułem w piersi ból, który przelał się przez żyły. Napiąłem mięśnie. Chciałem zetrzeć tę bliznę, usunąć przyczynę, która spowodowała cięcie, bo wiedziałem, że zrobiła to sobie sama. – Avery…? – Spojrzałem jej w oczy. Prawie nie mogłem oddychać. – Boże, Avery, co to jest? Minęła chwila albo dwie, kiedy patrzyła na mnie, a krew odpłynęła jej z twarzy. Potem wyrwała mi rękę. Wypełzła spode mnie i szarpnęła rękaw w dół tak mocno, że myślałem, że wyrwie go ze szwów. – Avery… – Odwróciłem się do niej i wyciągnąłem rękę. – Proszę cię – szepnęła i przeniosła się na skraj łóżka. – Proszę

cię, wyjdź. Ścisnęło mnie w żołądku i cofnąłem dłoń. – Avery, porozmawiajmy. Cała się trzęsła, ale pokręciła głową. – Avery… – Wyjdź! – Wystrzeliła z łóżka i cofnęła się jak ranne, zaszczute zwierzę. – Po prostu stąd wyjdź. Całym sobą czułem, że nie wolno mi wyjść, ale ponad moje siły było znoszenie jej dzikiego, przerażonego spojrzenia. Podszedłem do drzwi, ale zatrzymałem się w progu i spróbowałem jeszcze raz. – Avery, możesz ze mną porozmawiać. – Wyjdź. – Głos jej się załamał. – Proszę. Na dźwięk jej głosu boleśnie napiąłem mięśnie pleców. Zrobiłem to, o co poprosiła. Nie dlatego, że chciałem, tylko dlatego, że ona chciała. Wyszedłem.

Rozdział 18 W momencie, kiedy dotarło do mnie, że Avery już nigdy więcej nie przyjdzie na astronomię, dosłownie nie mogłem w to uwierzyć. Ale nie było innego wytłumaczenia. Od tamtego wieczoru w Święto Dziękczynienia nie dała znaku życia. Nie odbierała telefonów, nie odpisywała na SMS-y. Nie otwierała, ilekroć pukałem do drzwi, chociaż jej samochód stał na parkingu. Nie wpuszczała mnie, kiedy przychodziłem z jajkami. Przyszedł weekend, potem był kolejny poniedziałkowy ranek bez niej na astronomii i już wiedziałem, że zdecydowała się nie zaliczyć przedmiotu. Boże, naprawdę! To niedorzeczne zrobić coś takiego, byle nie musieć mnie widywać. Z jakiego powodu? Bo widziałem jej bliznę? Nie rozumiałem, a przecież nie byłem głupi. Wstydziła się tej blizny i stawała na rzęsach, żeby ją ukryć, ale to nie było nic świeżego. Zrobiła to kilka lat temu, więc dlaczego ukrywała to przede mną teraz? Rozmawiałem z Brittany i nawet z Jacobem, bo nie przychodziła już do Nory na lunch. Żadne nie wiedziało, co się z nią dzieje. Nie mówiłem o bliźnie. Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił, ale miałem nadzieję, że mają jakiś pomysł. Nie mieli. To mnie doprowadzało do obłędu, ta cisza i niepewność. A im dłużej to trwało, tym więcej kwasu zbierało mi się w żołądku, tym bardziej ściskało mnie i bolało w piersi. Nie licząc wystawania pod jej drzwiami, niewiele mogłem zrobić, ale desperacko chciałem z nią porozmawiać. Stało się to ostatniego dnia egzaminów, na początku ferii zimowych. Jak totalny świr wystawałem w oknie i wypatrywałem Olliego, którzy miał wrócić z pizzą, i przypadkiem zobaczyłem ją, jak idzie przez parking z naręczem toreb z zakupami. Na dźwięk kroków na półpiętrze otworzyłem drzwi. Stała już na swoim progu, z włosami związanymi w luźny koński ogon i torbami wyrywającymi jej ramiona ze stawów. Byłem pewien, że pragnęła przeniknąć przez drzwi, zanim ją dojrzę. To mnie bolało. I potwornie rozwścieczało.

– Avery. Zesztywniała, jakby nagle zmieniła się w słup soli. Nie odwróciła się ani nic nie powiedziała, a kiedy się jej przyjrzałem, zobaczyłem różowe opuszki palców, w których ciężkie torby zatrzymały krążenie. Mój gniew trochę odparował. Westchnąłem. – Pomogę ci. – Poradzę sobie. – Nie wygląda na to. – Zbliżyłem się. – Palce masz już fioletowe. – Nic im nie będzie. Weszła do mieszkania, a ja błyskawicznie ruszyłem za nią. Nawet nie ma mowy. Nie ucieknie mi. Wziąłem od niej torbę, a ona drgnęła, jakby poraził ją prąd. Upuściła siatkę. Wszystko się wysypało. – Cholera – mruknęła i kucnęła. Ja ukląkłem i zacząłem zbierać rzeczy, nawet nie patrzyłem co. Schyliła głowę, podniosła butelkę odżywki do włosów, a potem zadarła głowę. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Jej były podkute cieniami, których nie było tam wcześniej. Nie spała? Co robiła cały ten czas? Tęskniła za mną tak bardzo, jak ja za nią? Odwróciła wzrok i wyrywała mi pudełko tamponów. – Jeśli będziesz się śmiał, walnę cię w brzuch. – Nie śmiałbym. Nie śmiałbym zrobić czegokolwiek, bo postanowiłem wejść do jej mieszkania i zmusić ją do rozmowy. Zauważyła chyba, że się mnie nie pozbędzie, bo ciężko westchnęła, jakby co najmniej cały świat zwalił się jej na ramiona, i weszła do kuchni. Położyła torby na blacie i zaczęła je rozładowywać. – Nie musiałeś mi pomagać, ale dziękuję. Naprawdę muszę teraz… – Myślisz, że tak łatwo się mnie pozbędziesz, teraz, kiedy wreszcie się tu dostałem? – Łudziłam się. – Zamknęła drzwi lodówki. – Bardzo zabawne. – Patrzyłem, jak odwraca się do blatu. – Musimy porozmawiać. Ułożyła mrożonki jedna na drugiej i wróciła do lodówki.

– Nie musimy. – Ależ tak. – Nie. – Ani razu na mnie nie spojrzała. – Jestem zajęta. Jak widzisz, mam do rozładowania zakupy, a poza tym muszę… – Dobrze, pomogę ci. – Podszedłem do blatu. – Możemy rozmawiać, kiedy będę ci pomagał. – Nie potrzebuję twojej pomocy. – Myślę, że trochę jednak potrzebujesz. Zostawiła otwarte drzwi do zamrażalnika i odwróciła się do mnie. Zmrużyła oczy, a zimne powietrze buchało ze środka. – Co to miało znaczyć? Co się stało?! – Nic takiego, Avery, matko! Chcę tylko porozmawiać. Cały czas chodzi mi wyłącznie o to. – Ale jak widzisz, ja nie chcę rozmawiać z tobą – stwierdziła, złapała paczkę mięsa na hamburgery i wrzuciła do zamrażalnika. – A mimo to wciąż tu jesteś! Aha. Z wściekłości zamrowiła mnie skóra i musiałem się mocno pilnować, żeby nie wybuchnąć. – Słuchaj, zauważyłem, że nie jestem mile widziany, ale chciałbym, żebyś mi powiedziała, co takiego zrobiłem, żeby rozwścieczyć cię aż tak, że nie chcesz za mną nawet rozmawiać… – Nic nie zrobiłeś, Cam! Po prostu nie chcę z tobą gadać. – Obróciła się i poszła do drzwi. – Jasne? – Nie! – Ruszyłem za nią do dużego pokoju. – Ludzie się tak nie zachowują, Avery. Nie zostawiają kogoś z dnia na dzień ani się przed nim nie chowają. Jeśli… – Wiesz, jak się ludzie nie zachowują? – Skrzywiła się i przez chwilę milczała. – Ludzie nie wydzwaniają bez przerwy do kogoś, kto najwyraźniej nie chce z nimi rozmawiać i nie prześladują go. Co o tym myślisz? – Prześladują?! Uważasz, że cię prześladuję? – Roześmiałem się szorstko i nie miałem pojęcia, dokąd zmierza ta rozmowa. – Czy ty sobie robisz jaja? Mój niepokój o ciebie nazywasz prześladowaniem? Cofnęła się i szeroko otworzyła oczy. – Nie powinnam była tak powiedzieć. Nie prześladujesz mnie. Ja

tylko… – Przerwała i złapała się za głowę. – Nie wiem. Patrzyłem na nią, a serce biło mi szybciej. – Chodzi ci o to, co zobaczyłem, tak? – Wskazałem na jej rękę. – Avery, możesz… – Nie. – Natychmiast złapała się prawą ręką za bransoletkę, tak jakby mogła ukryć coś, o czym już wiedziałem. – O nic nie chodzi. Po prostu nie chcę tego robić. Zaczynało mi brakować cierpliwości. – Czego? – Tego! – Zamknęła oczy, a kiedy jej otworzyła, były wilgotne. – Nie chcę tego robić. Powietrze zniknęło mi z płuc, jakbym oberwał. – Dobry Boże, kobieto, ja chcę tylko pogadać! Powoli pokręciła głową. – Nie ma o czym mówić, Cam. – Avery, proszę cię… – Zbliżyłem się o krok, ale ona się cofnęła. Odsunęła się ode mnie! Jej mina wyrażała trochę strach, a trochę zagubienie, ale to strach kazał mi się zatrzymać. Nie mogłem uwierzyć w to, co widziałem. Nie wierzyłem, że się mnie boi, ale miała taką minę, jakby dostała cios w samo serce. Jej reakcja mnie zabijała. Zraniłem ją jakoś? To pytanie na moment rozbłysło mi w myślach, ale dobrze znałem odpowiedź. Nie skrzywdziłem jej. Spuściła głowę i odwróciła wzrok. – Dobra, wiesz co? Nie dam się za to wytarzać w rozżarzonych węglach. Pieprzę! Wypowiedziałem te słowa i jakaś część mnie zaraz chciała je cofnąć. Ale inna z kolei wolała je wykrzyczeć jeszcze raz, z głębi bebechów. Ruszyłem do drzwi, ale zatrzymałem się i zakląłem. Zacząłem się zastanawiać, czy przemawia przeze mnie poczucie winy. – Słuchaj, jadę do domu na ferie, ale będę kursował tam i z powrotem, więc gdybyś czegoś potrzebowała… – Patrzyła na mnie bez mrugnięcia i znów się roześmiałem, bo dotarło do mnie, że robię z siebie kompletnego kretyna. – No tak, ty niczego nie potrzebujesz. Wyszedłem na korytarz, ale moje ciało zaczęło się domagać jeszcze większego upokorzenia. Odwróciłem się. Avery ani drgnęła. – Zostaniesz tu sama na ferie, tak? Nawet na Boże Narodzenie?

Splotła ramiona na piersi, ale nic nie powiedziała. Zacisnąłem szczęki i powstrzymałem się od powiedzenia mnóstwa rzeczy, z których żadna nie uratowałaby sytuacji. No właśnie. Wtedy do mnie dotarło. Nic nie pomoże. Przecież próbowałem. Avery była przez chwilę w moim życiu, a potem przyszła następna chwila i wydawało się, że nic się nigdy nie stało. Tak po prostu. Poczułem w piersi ogromny ból i z porażającą jasnością wszystko do mnie dotarło. Z nawet zbyt dużą jasnością. – Co za różnica – powiedziałem chrapliwie. – Wesołych świąt, Avery. Jeszcze nigdy w życiu tak bardzo nie chciałem wyjechać z domu i wrócić do mieszkania, jak w te święta. Normalnie przeciągałem wyjazd aż do ostatniej chwili, ale teraz nie mogłem znieść wątpliwości. Gdzie jest Avery? Jak się ma? Pojechała do domu? Pytania wciąż wracały i zastanawiałem się nad odpowiedziami setki razy w czasie tych ferii. Ale nie było odpowiedzi, a za każdym razem, kiedy brałem telefon, żeby do niej napisać, musiałem się opamiętać. Przecież jaśniej już chyba nie mogła dać do zrozumienia, że nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. To, co nas na chwilę połączyło, cokolwiek to było, już było nieaktualne. Zaraz po Nowym Roku mój nastrój oscylował pomiędzy gównianym a megazajebiścienędznym. Wcześnie rano się spakowałem i byłem już w garażu, kiedy dogoniła mnie Teresa. Zatrzymała się przed maską i ciaśniej owinęła się grubym swetrem, bo między domem a garażem hulał wiatr. Niebieskie oczy wciąż miała pełne snu. – Wyjeżdżasz bez pożegnania? Wzruszyłem ramionami i zatrzasnąłem drzwi od strony pasażera. – Nie chciałem nikogo budzić. Cofnęła się, kiedy okrążałem maskę. – Nigdy wcześniej to ci nie przeszkadzało. Nic nie powiedziałem. – Co z tobą? – spytała. – Nie wiem, o co ci chodzi. – Spojrzałem na nią. – Może byś

włożyła buty? Zamarzniesz. – Japonki to też buty. – Przestępowała z nogi i na nogę i ciasno obejmowała się ramionami. Zdjąłem czapkę, przeczesałem włosy i włożyłem z powrotem. Otworzyłem usta, ale nie wiedziałem, co powiedzieć, nie było słów. Pustka w brzuchu. Bolesny bezmiar rozrastał się do takich rozmiarów, że nie mogłem go już ignorować. Siostra popatrzyła na mnie i zmrużyła oczy w ostrym, zimnym słońcu. – Chodzi o Avery, tak? Nic o niej nie mówiłeś. A mama naprawdę myślała, że ją przywieziesz na święta, skoro… – Nie chcę o tym mówić – przerwałem jej, a ona szeroko otworzyła oczy. Ostatnie, o czym chciałem myśleć, to że Avery spędziła Boże Narodzenie – na litość boską, Gwiazdkę! – sama. Nie chciałem jej żałować. Nie chciałem w ogóle nic czuć. – Słuchaj, przepraszam. Nie chciałem na ciebie nawarczeć. Po prostu muszę jechać do domu. – Po co? – Zmarszczyła czoło. – Zajęcia zaczniesz dopiero za kilka dni. – Wiem. – Podszedłem do niej i ją objąłem. W pierwszej chwili nie zareagowała, ale potem też mnie przytuliła. Otworzyłem drzwi i spojrzałem na nią przez ramię. – Powiedz rodzicom, że później napiszę albo zadzwonię. Nie odpowiedziała, dopiero po chwili pokiwała głową. – Nic ci nie będzie, tak? Wsiadłem do pick-upa i zaśmiałem się gorzko. Oczywiście, że nie. Przecież nic mnie z Avery nie łączyło i nie czułem do niej nic wielkiego. To musiało być zwykłe zauroczenie, spowodowane tym, że była nowością. Była inna. Ale to tyle. – Jasne. – Uśmiechnąłem się, ale z uśmiechem na ustach czułem się dziwnie. – Wszystko w porządku. Teresa popatrzyła na mnie tak, jakby ani trochę nie wierzyła. Zresztą, ja sobie też nie wierzyłem. Dopiero co wyszedłem spod prysznica i zdążyłem tylko włożyć spodnie od dresu, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Wiedziałem, że to nie Ollie, bo on był jeszcze w domu, więc obstawiałem, że zobaczę Jase’a albo kogoś innego.

Za drzwiami stała Brittany. Jasne włosy związała w krótki kucyk, a dłonie złożyła pod brodą. Wyglądała, jakbym zaskoczył ją w trakcie modlitwy albo medytacji. – Cześć – powiedziałem, ale nie zdołałem ukryć, jak bardzo jestem zaskoczony. Zastanawiałem się, skąd wiedziała, że to moje mieszkanie, ale potem sobie przypomniałem, że była tu kiedyś z Olliem, tak jak połowa dziewczyn z uczelni. – Co tam? Zagryzła dolną wargę i spojrzała przez ramię na drzwi Avery. Ścisnęło mnie w żołądku. Wiedziałem, że jest w domu. Jej samochód stał na parkingu i odkąd wróciłem, nie zniknął. – Przepraszam, że przeszkadzam, chyba jesteś zajęty… – Popatrzyła na moją nagą pierś, a ja uniosłem brwi. – Ale potrzebuję twojej pomocy. A w zasadzie Avery potrzebuje. Zrobiłem krok naprzód i poczułem na karku jakby ukłucia igieł. – Jak to? – Jest bardzo chora. Myślę, że ma grypę – wyjaśniała szybko Brittany. – Nie odbierała telefonu, więc zajrzałam i zastałam ją nieprzytomną w kuchni… – Co? – Minąłem ją i ruszyłem do drzwi Avery. – Wezwałaś pogotowie? – Nie. – Brittany szła za mną. – To tylko grypa, muszę jej kupić leki, ale nie mogę jej zanieść do łóżka, jest za ciężka. Pomyślałam, że może mógłbyś… Już jej nawet nie słuchałem. Myślałem tylko o Avery. Wpadłem do jej mieszkania. W powietrzu czuć było wymiociny – ostry odór – widziałem też jej bose stopy i nogi w dżinsach. Wbiegłem do kuchni i ostro wciągnąłem powietrze. Leżała na boku, w pozycji embrionalnej. Policzek przyciskała do podłogi. Do twarzy kleiły jej się mokre włosy. Co kilka sekund jej ciałem wstrząsał dreszcz i cichutko wtedy jęczała. Coraz bardziej się denerwowałem. Brittany westchnęła. – Jak wychodziłam, to siedziała. – Na pewno nie powinniśmy zadzwonić po pogotowie? – spytałem i ukląkłem. Ostrożnie odgarnąłem jej z twarzy wilgotne pasma włosów. Zatrzepotała rzęsami, ale nie otworzyła oczu. – Zadzwoniłam do mamy, jest pielęgniarką. Powiedziała, że Avery nic nie będzie, tylko musimy zbić gorączkę i pilnować, żeby

piła. Muszę iść po lekarstwa. – Idź, zostanę z nią. Brittany mówiła coś jeszcze, ale nie słuchałem. Zauważyłem tylko, że wzięła z kanapy torebkę, a ja wsunąłem rękę pod Avery. – Nie – jęknęła i niezdarnie przywarła do podłogi. – Tu jest zimno… – Wiem, ale nie możesz spać na podłodze. – Podniosłem ją i aż się skrzywiłem, gdy jej rozpalony policzek wylądował mi na piersi. Boże, dosłownie płonęła. Odwróciłem się, trzymając ją w ramionach, ale Brittany już wyszła. Avery coś mamrotała, ale słowa były zbyt niewyraźne i rozmyte, żebym zrozumiał. – W porządku – powiedziałem, bo w sumie nie wiedziałem, co jeszcze mówić. – Zaraz poczujesz się lepiej. Nie odpowiedziała, więc zaniosłem ją do łóżka. Położyłem ją i usiadłem obok. Przyjrzałem się koszulce, którą miała na sobie. Mokry materiał kleił jej się do skóry. Były też podejrzanie wyglądające plamy, które przywiodły mi na myśl smród wymiocin. – Cholera – powiedziałem. Rozejrzałem się po pokoju i znalazłem spodenki od piżamy i koszulkę do spania, złożone na komodzie. Zerknąłem jeszcze raz na Avery i zdecydowałem się. Odkąd ją poznałem, wiele razy wyobrażałem sobie, że ją rozbieram. Ta fantazja przez wiele nocy nie pozwalała mi spać. Wstyd się przyznać, ale nadal tak bywało, choć już wiedziałem, że to się nigdy nie stanie, a przynajmniej nie tak, jak chciałem. Zdjęcie z niej zabrudzonych ubrań trwało krócej niż zawał serca i było równie przyjemne. Szczególnie że była prawie nieprzytomna i przelewała mi się przez ręce. Nie podglądałem. No dobra. Może z raz zerknąłem na różowy koronkowy stanik, ale tylko na moment i w ogóle przypadkiem. Kiedy już przebrałem ją w świeże ubranie, okryłem jej nogi kocem. Dopiero wtedy zauważyłem bransoletkę i przypomniałem sobie, że zdejmowała ją do spania. Żeby jej było wygodniej, zsunąłem ją z jej nadgarstka i położyłem na stoliku nocnym. Wziąłem z łazienki dwie ściereczki zmoczone zimną wodą. Nie poruszyła się, gdy mnie nie było, ale gwałtownie wciągnęła powietrze,

gdy przyłożyłem jej kompres do czoła. Nie wiem, ile czasu minęło, ale kiedy się rozgrzał, zmieniłem go na drugi. Avery przewróciła się na bok i złapała mnie za ramię. Tak jakby chciała mnie przytrzymać przy sobie, ale wiedziałem, że ma wysoką gorączkę i nie wie, co się dzieje. Nie panowała nad tym, co robi. Mamrotała coś niezrozumiale. W pewnym momencie się uśmiechnęła, a mnie ścisnęło w piersi. – Brakowało mi tego – powiedziałem zachrypniętym głosem. Przysunęła się bliżej, a ja otarłem jej policzek wilgotną szmatką. Gdy uśmiech na jej ustach zbladł, rozluźniły się też supły w mojej piersi. Wróciła Brittany i we dwoje udało nam się wepchnąć Avery do gardła leki i wlać tam trochę wody. Nie było to łatwe. Chora Avery równało się krnąbrna Avery. – Otworzę okno, żeby tu wywietrzyć. Posprzątam kuchnię. – Brittany podeszła do drzwi. – Jak nie chcesz, nie musisz zostawać. I nie powinienem. Spełniłem już swój dobry uczynek na dzisiaj, a jeśli Avery się obudzi i mnie tutaj zobaczy, pomyśli, że jestem zboczeńcem. Zagryzłem wnętrze policzka, a kiedy znów cicho jęknęła, odwróciłem się do niej. Krzywiła się, a kompres na czole robił się coraz cieplejszy. Leżała zwinięta, odwrócona w moją stronę i wciąż trzymała się mojego ramienia. Poprawiłem kompres i wiedziałem, że nigdzie się nie ruszę. – Zostanę.

Rozdział 19 Musiała czuć się lepiej, bo przyszła pod moje drzwi. W sumie nie wiedziałem dlaczego i nie chciało mi się dociekać. Kazałem Olliemu powiedzieć jej, że mnie nie ma. Spoważniał, co mu się rzadko zdarzało, i spytał, czy mówię poważnie. Mówiłem. To popołudnie, kiedy czuwałem przy niej, nie wyszło mi na dobre. Tylko zamieszało w tym bagnie, w którym nie chciało mi się grzebać. Zaczął się semestr i wypatrywałem jej po całym kampusie. Chciałem z nią pogadać, spytać, jak się miewa, ale wiedziałem, że to nie ma sensu. W każdym razie ja nie widziałem sensu, ale w piątek nie mogłem już uniknąć spotkania. Przechodziłem właśnie przez ulicę i szedłem w stronę budynku Knuttiego, kiedy usłyszałem swoje imię, wykrzyczane zachrypniętym, trudnym do rozpoznania głosem. Dlatego tylko zatrzymałem się i odwróciłem. Avery szybko weszła na strome wzgórze i rozkaszlała się tak, że cała się trzęsła. Zaniepokoiłem się, ale schowałem ręce do kieszeni bluzy, żeby nie zachować się jak rycerz i nie wziąć jej w ramiona. Zatrzymała się przede mną, całkiem zdyszana. Wciąż była blada, ale policzki miała zarumienione. Jej oczy ciągle były podkrążone, a sweter na niej wisiał. – Przepraszam. – Miała koszmarny głos. – Daj mi sekundę. – To brzmi tragicznie. – Tak, to czarna śmierć, chyba nigdy się jej nie pozbędę. – Odchrząknęła i przełknęła ślinę, a dopiero potem podniosła głowę. Spojrzeliśmy sobie w oczy i… myślałem, że coś w nich zobaczyłem. Odzwierciedlenie tego, co sam czułem, ale oczywiście możliwe, że rzucała mi się na mózg skrzynka piwa, którą wczoraj wypiłem. Odwróciłem wzrok i zacisnąłem zęby. – Mam zajęcia, więc…? Widziałem, że miała ochotę uciec, ale została. – Chciałam ci tylko podziękować za to, że pomogłeś Brit, kiedy byłam chora.

Popatrzyłem na knajpę po drugiej stronie ulicy i wciągnąłem powietrze. – To nic takiego. – Dla mnie to coś. Dziękuję ci. Pokiwałem głową i zaryzykowałem rzut oka. Błąd. Wiatr rozwiewał jej błyszczące włosy i siłą się powstrzymywałem, żeby nie wsunąć jej pasma za ucho. – Nie ma za co. – No to… – Zmarszczyła brwi. – Muszę już iść – powiedziałem znowu i odwróciłem się w stronę wejścia. – Na razie. – Przykro mi – wypaliła nagle, a mnie przestało bić serce. Powoli się odwróciłem. Te dwa słowa odebrałem jak kopniak w jaja, bo z jakiego powodu mogło jej być przykro? Pokręciłem głową. – Mnie też. Pewnie nawet bardziej niż jej. – Zaczynam podejrzewać, że Ollie siedzi na parkingu i żłopie naszego browara – powiedział Jase i oparł się o ścianę. Siedząca obok mnie Steph pokiwała głową. – To wina tego, który jego wysłał do sklepu. Miała rację, ale nie przygotowaliśmy się odpowiednio na wieczór walk. W naszym mieszkaniu było pełno, jak zwykle przy takich okazjach. Steph oparła się o mnie i przycisnęła piersi do mojego ramienia, po czym wnosiłem, że nie ma stanika. Czy ona przypadkiem nie przyszła z Jase’em? Przekręciłem czapkę daszkiem do tyłu, wychyliłem się troszkę i spojrzałem na niego. Wzruszyłem ramionami i odwróciłem się do Henry’ego, bo zaczynała się już pierwsza walka. Otworzyły się drzwi wejściowe i do pokoju wpadł powiew zimnego powietrza, akurat w momencie, gdy Kanadyjczyk na ekranie zaliczył brutalną glebę. W pokoju rozległa się mieszanina wiwatów i buczeń. – Zobaczcie, kogo znalazłem! – zawołał Ollie. Nie patrzyłem nawet, bo dwóch mężczyzn tarzało się po ringu, ale Steph szepnęła: – Masz gościa. Nieuważnie spojrzałem w lewo i oczy prawie wyskoczyły mi z

orbit. Popatrzyłem prosto w ciepłe, brązowe oczy. Avery stała obok Olliego i przyciskała do piersi butelkę piwa. Włosy zaczesała do góry, policzki miała zarumienione, a oczy szeroko otwarte. Nigdy jeszcze nie była u mnie w mieszkaniu. Ani razu. Nie mogłem uwierzyć, że jest teraz, nie wiedziałem dlaczego, ale jej widok był jak… słońce, które wyszło po kilku dniach deszczu. Uśmiechnąłem się lekko. – Cześć. – Cześć. – Zarumieniła się jeszcze bardziej. Przez kilka chwil nie mogłem od niej oderwać wzroku i widziałem, że nie jestem jedyny. Kilku innych kolesiów, w tym Henry, gapiło się na nią jak na świeże mięso. Spojrzałem z powrotem w telewizor, ale i tak wiedziałem, że Ollie prowadzi ją na pusty fotel. Gapiłem się na ekran, ale moje ciało i myśli rwały się do niej. Po głowie szalały mi setki pytań. Zobaczyć ją u mnie w mieszkaniu to ostatnia rzecz, jakiej się spodziewałem. Byłem kompletnie wytrącony z równowagi. – Chcesz piwo, skarbie? – spytała Steph i objęła mnie za ramię. Pokręciłem głową, bo skupiałem się na Henrym. Złamas, coraz bardziej zbliżał się do fotela Avery. To znaczy nie, wszystko z nim było w porządku. Powtarzałem to sobie, ale kiedy powiedział coś o jej skarpetkach, ujrzałem w nim wzorcowego psychopatycznego mordercę. Ku mojemu zaskoczeniu Avery piła. I to na serio. Wypiła tequilę i co najmniej dwa piwa. Jak dla kogoś, kto nie pije, to za dużo. Jej delikatny chichot walnął mnie prosto w pierś. Zmrużyłem oczy, kiedy Henry wyszczerzył zęby, a ona odwzajemniła uśmiech. – Twoja przyjaciółka chyba polubiła Henry’ego – skomentowała cicho Steph. – Akcja rozwija się w ciekawą stronę. Moje serce zaprotestowało, obijając mi się o żebra. Czy ona z nim flirtowała? Zacisnąłem dłonie w pięści, bo znów się roześmiała. Cholera, co jest? Zazdrość, rozgrzana do czerwoności, wstrętna zazdrość przelewała mi się przez żyły i sprawiała równą przyjemność, jak zanurzanie głowy w beczce z kwasem. Patrzyłem na ekran, ale Jase kiwnął do mnie i przeniósł wzrok na Avery. Odstawiłem piwo, kiedy Henry powiedział:

– Wystarczająco dużo, żeby zawsze wiedzieć lepiej. Miał już wystarczająco dużo lat, żeby nawet mu nie przeszło przez myśl to, co szalało mu po głowie, o czym świetnie wiedziałem. – Ej, Henry! – zawołałem, bo skóra boleśnie mi się napięła. – Chodź na chwilę. – Jezu! – mruknęła Steph, skrzyżowała ramiona i rzuciła się na kanapę. Henry się do mnie nachylił. – Co tam, stary? – Zostaw tę dziewczynę – powiedziałem niskim głosem, wytrzymując i podtrzymując spojrzenie starszego ode mnie chłopaka. – Mówię poważnie. Nie jest dla ciebie ani dla nikogo w tym pokoju. Henry uniósł brwi i kącik ust. – Przyjąłem. Patrzyłem, jak podchodzi do Jase’a, i zrobiło mi się trochę lepiej. Ale nie bardzo, bo nie mieściło mi się w głowie, że po tym wszystkim, przez co przeszliśmy, ona przychodzi do mojego mieszkania i zaczyna flirtować z Henrym Zapchajdziurą. Byłem w totalnym szoku. – Aleś zamiótł jajami – powiedziała Steph i znów położyła mi rękę na ramieniu. – Co zrobiłem? – Odwróciłem się do niej. – Jak to? Wywróciła oczami. – Zaczynali się z sobą zapoznawać, a ty zamiotłeś jajami i wyeliminowałeś konkurencyjnego samca. Zaczynali się zapoznawać? Nie, nie wierzę, że właśnie to się działo. – A wyglądam, jakby mnie waliło, że im przeszkodziłem? Zabrała rękę, ale prawdę mówiąc, to też miałem w tej chwili gdzieś. Avery uśmiechała się do Henry’ego! Tak rzadko się uśmiechała, a traciła okazję na niego! Nie pamiętałem, kiedy ostatnio byłem zazdrosny, ale teraz rozpoznawałem w ustach ten gorzki smak. Mieszał się z gniewem. Avery spojrzała na mnie i jej uśmiech zaczął blednąć. – To się nie dzieje naprawdę – powiedziałem. Stpeh zerwała się na równe nogi i naprawdę nie wiedziałem, co ją wkurzyło, ale nie mogłem też powiedzieć, żeby mnie to interesowało. Wstałem i podszedłem do fotela, na którym siedziała Avery. Szeroki i

lekko pijacki uśmiech powoli znikał jej z twarzy. – Mogę cię prosić na sekundę? – Nawet mnie zaskoczyło brzmienie mojego głosu. Poderwała się z fotela, jakby ktoś podłożył ogień pod siedzenie, i zaraz zniosło ją na bok. – Łaa! Złapałem ją za rękę i przytrzymałem. Nie mogłem uwierzyć, że się upiła. – Możesz chodzić? – Tak. Oczywiście. – Wpadła na mnie i zachichotała. – Nic mi nie jest. Zacząłem się zastanawiać, ile konkretnie wypiła. Po drodze do kuchni rzuciłem Olliemu spojrzenie, które zwiastowało śmierć. – Co ty wyprawiasz, Avery? Podniosła butelkę. – Piję. A ty co robisz? – Nie o to mi chodzi i dobrze o tym wiesz. Co ty robisz? Zrobiła dziwną minę, trochę może uroczą, a potem westchnęła. – Nic nie robię, Cam. – Nie? – Uniosłem brew. – Jesteś pijana. – Nie jestem! – Mówi to każdy pijany, nim zaryje twarzą w glebę. – Przecież nie zaryłam! Jeszcze… Pokręciłem głową i wziąłem ją za rękę. Musieliśmy porozmawiać. To, że tutaj przyszła, oznaczało pewnie, że też czuje taką potrzebę. A może chciała poderwać któregoś gościa? Nie wiedziałem, jakie miała intencje, bo nie wiem, czy ktokolwiek wie, co się dzieje w jej głowie, ale tak czy siak, nic z tego. Prowadziłem jej pijany tyłeczek do mieszkania. Każdy z facetów siedzących w moim salonie chciałby się znaleźć między jej nogami, a ja nie wiedziałem, w jakim stopniu się zaprawiła. A przecież nie byłem jej niańką. Cholera, nikim dla niej nie byłem! – E? – Zmarszczyła brwi, kiedy wyprowadziłem ją na schody i zamknąłem za nami drzwi. Spojrzała ze zdziwieniem. – Musisz iść do domu, Avery. Otworzyła usta. – Mówisz serio?

– Mówię cholernie serio. Jesteś pijana, a ja nie mam zamiaru na to patrzeć. – Na co? – Cofnęła się o krok. – Przepraszam. Zaprosił mnie Ollie… – Tak, później za to oberwie. – Zdjąłem czapkę i przeczesałem włosy. – Po prostu idź do domu. Pogadamy później. Z trudem przełknęła ślinę. – Jesteś na mnie zły. – Nie jestem zły. – Na nią nie, ale byłem wściekły na cały świat. Popatrzyła na mnie, a potem szybko odwróciła wzrok, ale zdążyłem zauważyć, że oczy jej zwilgotniały. Cholera, cholera, dupa! – Nie chcę iść do domu. Tam nikogo nie ma i… Ból w piersi powrócił. – Przyjdę później i pogadamy, dobra? Ale teraz już idź. Otworzyła usta, a zaraz potem zamknęła. – Dobrze… Bolało coraz bardziej. – Avery… – Nic się nie stało. – Uśmiechnęła się, ale nie naprawdę. Uśmiech był pełen bólu, który ja jej zadałem. Odwróciła się i poszurała do drzwi, a ja, klnąc pod nosem, wróciłem do siebie. – W porządku? – spytał Jase, kiedy wparowałem do kuchni po kolejne piwo. – Nie. – Otworzyłem butelkę i wrzuciłem kapsel do śmieci. Uniósł brwi. – Nie w porządku, bo tu była, czy dlatego, że wyszła? – Wyszła, bo ją wyprowadziłem. Jase zerknął na Olliego, który właśnie wszedł do kuchni. Tylko popatrzyłem na tego debila. – Należy ci się kopniak w jaja. Ollie o dziwo się nie śmiał. Patrzył na mnie spokojnie. – Zmusiłeś tę biedną dziewczynę, żeby sobie poszła? – Jaką biedną dziewczynę? – powtórzyłem. – Tak, kojarzysz tę laskę, za którą się uganiasz od sierpnia? W końcu tu weszła, a ty ją wykopałeś! Gapiłem się na niego. Zdjąłem czapkę i rzuciłem na blat. – Czy ty jesteś nawalony, czy co? Nie masz pojęcia, co się

między nami działo! – Ollie… – ostrzegł go Jase. – Masz rację. Nie wiem, co się działo, ale… – Zamknij się. – Minąłem go i wszedłem do dużego pokoju Główna walka miała się zaraz zacząć. Zatrzymałem się przy drzwiach i uświadomiłem sobie, że zostawiłem w kuchni piwo. Chciałem wrócić, ale się nie ruszyłem. Mówiłem poważnie, że przyjdę z nią pogadać, ale miałem na myśli jutro, kiedy ona będzie trzeźwa, a ja nie będę tak wkurzony na wszystko. Ale stałem tak i przypominałem sobie łzy zbierające się w jej oczach. Wytrzymałbym do jutra, ale… – Idź – powiedział Jase, który stanął za mną. Ruszyłem do drzwi.

Rozdział 20 W sumie się nie zdziwiłem, gdy po bezskutecznym dobijaniu się do niej, otworzyłem drzwi i okazało się, że nie ma jej w mieszkaniu. Oczekiwanie, że raz w życiu mnie posłucha, było całkiem bez sensu. Nie miałem pojęcia, dokąd mogła pójść, więc podszedłem do okna dużego pokoju i wyjrzałem. – Co jest? Ktoś skulony z zimna siedział na krawężniku. Co Babeczka wyrabiała?! Popędziłem na dół. Aż się skrzywiłem, kiedy lodowaty wiatr zwiał mi włosy z czoła. – Avery! – krzyknąłem. Wystraszyła się i aż wypuściła butelkę. Potoczyła się pod samochód, a Avery się do mnie odwróciła. Szklistego spojrzenia nie mogłem zrzucić na piwo. Rozrywało mi bebechy. – Co ty tu robisz?! Zamrugała i uniosła wilgotne rzęsy. – Ja? Patrzę w gwiazdy. – Co? – Ukląkłem przy niej. – Avery, jest stopień poniżej zera! Znowu się rozchorujesz! Wzruszyła jednym ramieniem i odwróciła wzrok. – A co ty tu robisz? – Szukałem cię, mały głupku. Łypnęła na mnie srogo. – Słucham? Ty też tu jesteś, więc to ty jesteś głupkiem, głupku. Starałem się nie uśmiechnąć. – Mówiłem ci, że przyjdę pogadać. Najpierw poszedłem do ciebie. Pukałem, ale nie odpowiedziałaś. Drzwi były otwarte, więc wszedłem. – Wszedłeś do mojego mieszkania? To bardzo niegrzeczne. – Zobaczyłem z okna, że tu siedzisz. Po chwili ciszy spytała: – Walka już się skończyła? Nie wyglądało na to, żeby w najbliższym czasie zamierzała wstać, więc usiadłem koło niej. W ciągu nanosekundy przemarzł mi tyłek. – Nie, główna walka dopiero się zaczyna. – Przegapisz ją.

Przeczesałem włosy i odetchnąłem głęboko. – Boże, Avery… – Nawet nie wiedziałem, co powiedzieć. Jej obecność robiła na mnie wciąż za duże wrażenie, to było zbyt świeże. – Kiedy cię dzisiaj zobaczyłem… Zaskoczyłaś mnie. – Z powodu Steph? – Co? – Spojrzałem na nią. – Nie. Jase ją zaprosił. – Wyglądało, że przyszła dla ciebie. – Może i tak, ale mam to gdzieś. – Odwróciłem się do niej i położyłem ręce na kolanach. – Nie kręciłem ze Steph, odkąd cię poznałem. Zresztą, od tamtej pory nie kręciłem z nikim. Głęboko wciągnęła powietrze. – Okej. – Okej? – Prawie się roześmiałem, a potem zaczęło się ze mnie wylewać. – Ty nic nie rozumiesz. Nigdy nie załapałaś, o co chodzi. Unikasz mnie od Święta Dziękczynienia. Rzuciłaś nawet pieprzoną astronomię, a ja wiem, że to z mojego powodu. Poza tym za każdym razem, kiedy próbowałem z tobą porozmawiać, uciekałaś! – Nie chciałeś ze mną gadać tamtego dnia, kiedy dziękowałam ci za pomoc. – Co ty powiesz? Ciekawe czemu? Może dlatego, że boleśnie dałaś mi do zrozumienia, że nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego? A potem nagle się u mnie pojawiasz. Z pieprzonego niebytu, a do tego się upijasz! Nic nie rozumiesz. Oblizała usta. – Przepraszam. Jestem pijana, trochę, i przykro mi, bo masz rację. Miotam się. Roześmiałem się krótko i chrapliwie. – W porządku, widzę, że to nieodpowiedni moment na tę rozmowę. Słuchaj, nie chciałem się zachować jak dupek, który każe ci wyjść, ale… – W porządku. Przyzwyczaiłam się, że nie jestem mile widziana na imprezach. – Podniosła się niepewnie. – To nic. Skóra dziwnie mnie zamrowiła, kiedy wstałem. – Nie chodzi o to, że nie chciałem, żebyś tam była. – Hm. Tak? – Roześmiała się, ale nie było w tym wesołości. – Poprosiłeś, żebym wyszła. – Bo…

– Poprawka! – Podniosła rękę. – Kazałeś mi wyjść. – Tak. Zachowałem się jak dupek, ale pierwszy raz byłaś w moim mieszkaniu, przyszłaś, zaczęłaś pić, a potem… – Wziąłem głęboki oddech. – Henry zaczął się narzucać, ty chichotałaś… – On mnie nie interesuje! – Wyglądało to inaczej, Avery. Jesteś pijana, a ja nie chciałem, żebyś zrobiła coś, czego będziesz żałować. Mało, że i tak przez połowę czasu nie wiem, co się dzieje w twojej głowie, to jeszcze nie miałem pojęcia, co tu robisz akurat tego wieczoru. Nigdy nie widziałem, żebyś piła, i nie wiedziałem, do czego jesteś zdolna. Nie chciałem, żeby ktoś wykorzystał twoją słabość. – Spoko, już to przerabiałam. – Wypowiedziała te słowa i w sekundę później zamarła. Na jej twarzy odmalowała się panika i nagle wszystko – Boże, wszystko! – zaczęło nabierać sensu. – Co? – szepnąłem, a ona zaczęła się oddalać. Złapałem ją za ramiona. – Nie ma mowy! Coś ty powiedziała? – Nie wiem, co powiedziałam, jasne? Jestem pijana, Cam. Sam widzisz. Bóg jeden wie, co jeszcze mogę wygadywać. Nie wiem. Nie wiem nawet, co tu robię. – Cholera. Avery… – Zacisnąłem palce na jej ramionach. – Czego ty mi nie mówisz? Czego mi nie powiedziałaś? – Niczego! Przysięgam, przyrzekam. Po prostu plotę trzy po trzy. Przestań na mnie tak patrzeć. Jakby coś było ze mną nie tak. – Nie patrzę tak, skarbie. – Wpatrywałem się w jej twarz, żeby wypatrzeć prawdę, skalę tego, co ją spotkało, ale widziałem tylko strach i desperację. Nie chciała, żebym naciskał, i rozumiałem to. Kto jak kto, ale ja znałem potrzebę utrzymania czegoś w tajemnicy. Wiedziałem, że w końcu i tak się dowiem. Do oczu napłynęły jej łzy i wydawało mi się, że wymamrotała słowo „proszę”. Nazbierało się między nami mnóstwo brudów. Trzeba oczyścić atmosferę, koniecznie, ale to może zaczekać. Przygarnąłem ją do siebie i mocno objąłem. Zesztywniała na sekundę, ale potem położyła mi ręce na bokach i przycisnęła twarz do mojej piersi. Poczułem ją na wskroś. – Tęskniłam za tobą – szepnęła. W tej chwili nie miało znaczenia, co się między nami działo,

odkąd zobaczyłem jej bliznę. Schowałem twarz w jej włosach i przytuliłem jeszcze mocniej. – Ja tęskniłem za tobą, skarbie. – Podniosłem ją, a potem z powrotem postawiłem. Cieszyłem się, że znów mogę jej dotykać. Objąłem dłońmi jej policzki i aż się roześmiałem. – Jesteś zimna jak kostka lodu! – Ale jest mi ciepło. – Spojrzeliśmy sobie w oczy, a ona się uśmiechnęła. – Masz przepiękne oczy, wiesz o tym? – Chyba znów przemawia tequila. Chodźmy do środka, zanim zamarzniesz. Splotłem nasze palce. Ostatnie, czego bym teraz chciał, to żeby się wywaliła i złamała kręgosłup. Gdy weszliśmy do jej ciepłego mieszkania, zacisnęła palce na moich. – Przegapisz walkę – powiedziała. – I co z tego? – Poprowadziłem ją do kanapy i pociągnąłem, żeby usiadła. – Jak się czujesz? – W porządku. – Potarła rękami uda. – Twoi przyjaciele pewnie się zastanawiają, gdzie jesteś. Rozsiadłem się wygodnie. – Trudno. – Trudno? – Tak. Uśmiechnęła się przelotnie, a potem przesunęła się trochę do przodu i spojrzała na mnie. Nigdzie się nie wybierałem. Walka i kumple nie byli tak ważni jak dziewczyna, która siedziała obok. Poza tym trochę się niepokoiłem tym, ile wypiła, szczególnie kiedy się poderwała i prawie zaryła twarzą w stolik do kawy. – Może powinnaś posiedzieć? – Nic mi nie jest. – Chwiejnie okrążyła stolik. – No to… Co chcesz robić? Mogę… Hm. Włączyć telewizor albo puścić film, tylko że nie mam żadnych filmów. Ale chyba mogę ściągnąć jakiś… – Avery, usiądź na chwilę. Wzięła poduszkę i położyła na kanapie. Zamierzała sprzątać? Ale potem podeszła do fotela. – Nie gorąco ci tu? – Ile wypiłaś? – Hm. – Zmarszczyła czoło. – Niedużo. Dwie albo trzy tequile i

dwa piwa? Chyba tak. – Wow! – Uśmiechnąłem się. – A kiedy ostatnio byłaś naprawdę pijana? – W Halloween. Przekrzywiłem głowę na bok. – Nie widziałem, żebyś wtedy piła. – Nie w ostatnie Halloween. – Wstała i zaczęła podciągać rękawy swetra. – To było… pięć lat temu. – Nieźle, kawał czasu! – To się nie skończy dobrze. Wstałem. – Masz wodę w butelce? – W kuchni. Poszedłem do lodówki, wziąłem butelkę i wróciłem. – Powinnaś wypić. – Wzięła, a ja z powrotem przysiadłem na krawędzi. – Ile miałaś wtedy lat? Czternaście? Piętnaście? – Czternaście – szepnęła i spuściła głowę. – Młody wiek jak na picie. Odstawiła butelkę i poprawiła włosy. – A ty nie piłeś w wieku czternastu lat? – Pewnie wypiłem jakiś browar albo dwa, ale mówiłaś, że twoi rodzice byli surowi? Parsknęła i opadła na fotel. – Nie chcę mówić ani o nich, ani o piciu, ani o Halloween. Nie trzeba było umysłowości fizyka nuklearnego, żeby zajarzyć, że te trzy sprawy się łączą. Nie potrzebowałem też nadmiernie bujnej wyobraźni, żeby wyobrazić sobie młodą Avery upijającą się na imprezie i robiącą coś, czego będzie potem żałować. W każdym razie miałem nadzieję, że to tylko tyle. – Dobrze. Patrzyła na mnie przez moment, a potem zaczęła szamotać się ze swetrem. Chciało mi się śmiać, ale śmiech szybko uwiązł mi w gardle, kiedy go zdjęła i odrzuciła. Pod spodem miała koszulkę na ramiączkach, bardzo cienką, odsłaniającą zarumienioną skórę. Jej nerwy nie wynikały tylko z upojenia alkoholowego ani nawet z tego, że po tym, co się między nami napsuło, byłem tu znów. Sięgały głębiej. Wstała i zaczęła krążyć po mieszkaniu. Zatrzymała się między kuchnią a korytarzem i złapała za skraj koszulki. – Co robisz?

Nie odpowiedziała, tylko lekko rozmytym wzrokiem popatrzyła mi w oczy. Nie miałem pojęcia, o co chodzi. Zdjęła koszulkę. Nie wierzyłem. Ostro wciągnąłem powietrze. – Avery! Cholera, cholera, cholera, masakra. Tylko to miałem w głowie, kiedy zobaczyłem jej czarny stanik. Widziałam ją już co prawda w bieliźnie, ale wtedy nie patrzyłem tak na serio. Nie tak, jak teraz. Miała pełne piersi. Napierały na koronkowe miseczki, kiedy oddychała głęboko i szybko. Oparła się o ścianę i spuściła ręce wzdłuż boków, a ja zacisnąłem szczęki i wziąłem kilka głębokich wdechów. Oderwałem wzrok od jej twarzy i spojrzałem znów na piersi, a potem na linię brzucha. Wcięcia w talii aż się prosiły, żeby ich dotknąć. Była pijana, a jeśli ja chciałem być porządnym gościem, nie powinienem się gapić, jakbym chciał ją zjeść, ale po prostu nie mogłem oderwać wzroku. Nie pamiętam, żebym wstawał, ale jakimś cudem nagle minąłem kanapę. Między nogami wzbierało mi ciepło. – Cam? – spytała bez tchu. Moje ciało domagało się, żebym do niej podszedł i powstrzymałem się naprawdę w ostatniej chwili. Zacisnąłem pięści. – Nie. – Co nie? Zamknąłem oczy, ale widziałam ją i tak. – Nie rób tego, skarbie. – Nie chcesz? – spytała niepewnie. Otworzyłem oczy. Co?! – Nie oczekuję tego. Wciągnęła powietrze. – Nie chcesz mnie. Nie chcę jej? Nie przypominam sobie chwili, żebym jej nie chciał. Fiut napierał na zamek spodni i pęczniał tak, że niemal bolało. Tak bardzo jej chciałem. Ale na jej ślicznej twarzy pojawił się już wyraz niepewności. – Cholera, Avery, naprawdę pomyślałaś, że cię nie chcę? Nie istnieje taka część ciebie, której bym nie chciał, rozumiesz? Chcę być

na tobie, w tobie. Chcę cię mieć opartą o ścianę, na kanapie, w twoim łóżku, w moim łóżku i w każdym pieprzonym miejscu, jakie nam przyjdzie do głowy, a uwierz mi, że w tej kwestii mam bujną wyobraźnię. Nie wątp nigdy, ani przez chwilę, czy cię chcę. To nie o to chodzi. Szeroko otworzyła oczy, nic nie rozumiała. Przysunąłem czoło do jej czoła. – Ale nie w ten sposób. Nigdy w ten sposób. Jesteś pijana, Avery, a kiedy będziemy razem, bo wiem, że będziemy, chcę, żebyś była w pełni świadoma wszystkiego, co ci zrobię. Popatrzyła chwilę, a potem zamknęła oczy i odwróciła głowę. Poczułem jej skórę, gdy się przesuwała. – Jesteś porządnym facetem, Cam. – Nie. – Wciągnąłem jej zapach i w myślach obiecałem, że będę zawsze tym, kogo będzie potrzebować. – Jestem taki tylko przy tobie.

Rozdział 21 Jakąś godzinę po tym, jak nakryłem Avery kocem, wszystko, co wypiła, postanowiło wrócić. Odrzuciła koc, którym ją opatuliłem, runęła przez duży pokój i wpadła do łazienki. Poszedłem z nią. Spodziewałem się, że tak będzie, skoro normalnie nie piła. To było straszne. Nie mogłem zrobić nic poza trzymaniem jej włosów i głaskaniem po plecach, gdy składała hołd bogom porcelany. Nigdy jeszcze nie czułem się tak bezradny. Kiedy było już po wszystkim, oparłem ją o wannę i sięgnąłem po ręczniczek. Było jak wtedy, gdy chorowała, tylko że tym razem była całkiem przytomna. – Lepiej? – spytałem. – Trochę. – Zamknęła oczy. – Boże, to takie upokarzające. Zaśmiałem się pod nosem. – To nic, skarbie. – To dlatego zostałeś, tak? – Jęknęła. – Wiedziałeś, że będę rzygać, i stało się. A przedtem się rozebrałam! – Cśś. – Odgarnąłem jej włosy z twarzy. – Chociaż obserwowanie, jak wyrzygujesz wnętrzności, było czarującym doświadczeniem, nie dlatego zostałem i dobrze o tym wiesz. Znów zamknęła oczy. – Zostałeś, bo mnie chcesz, ale nie kiedy jestem pijana i rzygam dalej, niż widzę? Roześmiałem się głośno. Pijana Avery miała bardzo fajne poczucie humoru. – Tak, coś w tym jest. – Chciałam się upewnić, czy się rozumiemy. – Nie rozumiemy się. Otworzyła jedno oko. – Ha! – Pomyślałem, że ci się przydam. – Otarłem jej ręczniczkiem podbródek. Uśmiechnęła się lekko. – Jesteś w tym bardzo… dobry. – Mam praktykę. – Odłożyłem ręcznik, wziąłem drugi i

obmywałem ją dalej. – Byłem parę razy na twoim miejscu. – Przetarłem jej szyję i ramiona, ze wszystkich sił starając się nie patrzeć na piękne piersi, które aż się prosiły o spojrzenie. – Przygotujesz się do snu? Popatrzyła szeroko otwartymi oczami. Wyszczerzyłem zęby. – Bez skojarzeń! – Aha… – mruknęła i wyglądała na rozczarowaną. – Tak, aha. – Odwróciłem się i sięgnąłem po szczoteczkę do zębów. Wycisnąłem pastę i spojrzałem na Avery. – Może miałabyś ochotę odzyskać świeżość w ustach? – Jesteś cudowny! – Sięgnęła po szczotkę. – Wiem. – Kiedy umyła zęby, ukląkłem przy niej i rozpiąłem bluzę. Zdjąłem ją, a potem ściągnąłem przez głowę koszulkę. – Próbowałem zmusić cię do przyznania, że jestem cudowny od pierwszego razu, kiedy mnie staranowałaś. Gdybym wiedział, że wystarczy podać ci szczoteczkę, zrobiłbym to już dawno temu! Moja strata. – Raczej moja. – Spróbowała się wyprostować. – Co robisz? – Nie wiem, gdzie trzymasz ubrania. – To było kłamstwo. Przecież wcześniej je znalazłem. – Aha… Uśmiechnąłem się, bo widziałem, że patrzy na moją pierś i na tatuaż. – Stwierdziłem, że miałabyś ochotę pozbyć się ciuchów. – Tak… – mruknęła. – Więc najprościej będzie, jeśli po prostu pożyczę ci moją koszulkę. Wciągnęła powietrze. – Dobrze. – Będzie ci wygodniej. Miałem podejrzenie, że kompletnie mnie nie słucha, bo zajęta była obserwowaniem coraz niższych partii mojego brzucha, na co moje ciało nie pozostawało obojętne. – Jasne… – wymamrotała. – Nie słyszałaś ani słowa z tego, co powiedziałem. – No nie.

Uśmiechnąłem się, a potem złapałem ją za biodra i pomogłem jej usiąść na brzegu wanny. – Jeszcze nie podnoś rąk. – Siedziała bez ruchu, kiedy wkładałem jej mój podkoszulek. – Ręce w dole. – Puściłem koszulkę i sięgnąłem za nią, żeby rozpiąć jej stanik. – Co robisz? – spytała piskliwie. Zacząłem się śmiać. Ściągnąłem jej ramiączka. Zadrżała, a mnie się odechciało śmiechu. Miałem do siebie żal, bo najbardziej chciałem zdjąć jej ten stanik i wziąć ją w ramiona. – Już ci powiedziałem, bez kosmatych myśli. Twoja cnota jest przy mnie bezpieczna. – Moja cnota? – Chwilowo. – Chwilowo? – szepnęła. Pokiwałem głową. – Włóż ręce w dziury. Posłuchała, a ja podwinąłem rękawy. Kiedy usiadłem, pragnienie prawie zmiotło mnie z nóg. Podobała mi się w moich ubraniach. Naprawdę. Przesunąłem rękę po jej ramieniu i zatrzymałem się na bransoletce. – Nie! – Spanikowała, kiedy zacząłem ją rozpinać. – Już to widziałem, Avery. – Proszę cię, nie. – Spuściła wzrok. – Wstydzę się jej, chciałabym cofnąć czas, żebyś nigdy jej nie zobaczył, ale nie mogę. Czyli słusznie przypuszczałem. Objąłem palcami bransoletkę i nadgarstek. – To dlatego, tak? Dostałaś na mnie uczulenia, nie chciałaś ze mną rozmawiać i rzuciłaś astronomię? Nie odezwała się, więc zamknąłem na chwilę oczy. – Och, skarbie. Wszyscy robiliśmy rzeczy, z których nie jesteśmy dumni. Gdybyś tylko wiedziała… – To nie był odpowiedni moment. – Chodzi mi o to, że nie wiem, czemu to zrobiłaś, ale mam nadzieję, że jakikolwiek był powód, już się z tym uporałaś. Nie straciłem do ciebie sympatii z tego powodu. Nic się nie zmieniło. – Wyglądałeś tak… – Nie była w stanie dokończyć. Zdjąłem bransoletkę i położyłem na umywalce. – Byłem zaskoczony i zmartwiony. Nie wiedziałem, kiedy to się

stało, i nie zamierzam pytać. W każdym razie nie teraz, dobrze? Wiedz tylko, że nie musisz niczego przede mną chować. Wiesz to? Pokiwała głową, ale w oczach wciąż miała pełno wątpliwości. Chciałem jej udowodnić, że mówię prawdę, więc odwróciłem jej rękę i przycisnąłem usta do blizny. Zadrżała. – Dopiero co skończyłam szesnaście lat. – Mówiła cicho i niepewnie. – Wtedy to zrobiłam. Nie wiem, czy naprawdę tego chciałam, czy po prostu oczekiwałam, że ktoś… – Pokręciła głową. – Codziennie tego żałuję. – Szesnaście lat? – Dziś już bym tego nie zrobiła. Przysięgam. Nie jestem tą samą osobą. – Wiem. – Położyłem jej rękę na nodze. Za wszelką cenę chciałem przegonić z jej oczu smutek. – A teraz czas ściągnąć spodnie. Zamrugała, a potem parsknęła śmiechem. – No ładnie! Pomogłem jej wstać. Mój podkoszulek sięgał jej do kolan i wyglądała w nim znacznie lepiej niż ja. Kiedy zacząłem odpinać jej guzik, dostałem po łapach. – Myślę, że sobie poradzę. – Na pewno? – droczyłem się. – Bo pamiętaj, że jestem do twoich usług, a w ściągnięciu ci spodni na pewno sprawdziłbym się doskonale. Usta jej zadrżały, jakby się miała roześmiać. – Nie wątpię. Ale lepiej włóż bluzę. Oparłem się o umywalkę i przeciągnąłem się. – Podoba mi się, jak na mnie patrzysz. – Pamiętam. – Odwróciła się i kusząco potrząsnęła tyłkiem, żeby zrzucić dżinsy. Odwróciłem wzrok i wziąłem z podłogi bluzę z kapturem. – Możesz już opuścić łazienkę? – Mam nadzieję. Po powrocie do pokoju znalazłem aspirynę i drugą butelkę wody. Wypiła, a wtedy usiadłem na kanapie i lekko pociągnąłem ją za rękę. – Usiądź ze mną. – Zaczęła przełazić nad moimi nogami, ale ją powstrzymałem. – Nie. Usiądź ze mną. Nie wiedziała, o co mi chodzi, i pokręciła głową. Oparłem się i

pociągnąłem ją na dół. Przez jakąś sekundę była sztywna jak kij, ale potem usiadła mi na kolanach. Wziąłem koc i okryłem jej nagie nogi. – Spróbuj zasnąć. – Objąłem ją. Telewizor rzucał migoczące cienie. – Dzięki temu łatwiej zniesiesz poranek. Babeczka westchnęła cicho i ułożyła mi się na piersi. – Nie idziesz? – Nie. – W ogóle? Schyliłem głowę i musnąłem ustami jej czoło. – Nigdzie nie idę. Będę tutaj, kiedy się obudzisz, skarbie. Obiecuję. Obudziłem się nazajutrz rano w takiej samej pozycji, w jakiej zasnąłem. Avery wciąż siedziała skulona na moich kolanach, ale już nie spała i się wierciła. Jęknąłem i ciaśniej ją objąłem, kiedy wbiła się biodrem prosto w moją erekcję. – Wybacz, ale jest rano, a ty na mnie siedzisz. Żaden facet by tego nie zniósł. Otworzyłem oczy w samą porę, żeby zobaczyć rumieniec na jej policzkach. Przesunąłem rękę na jej biodro i spod opuszczonych powiek obserwowałem jej zaspaną twarz. – Chcesz, żebym zeszła? – spytała. – W życiu! – Przesunąłem dłoń w górę jej pleców i wplątałem palce w miękkie włosy. – Ani mi się waż! Uśmiechnęła się szeroko. – No dobrze! – Wreszcie się w czymś zgodziliśmy! Przechyliła głowę i przez dłuższą chwilę mi się przyglądała. – Czy wczorajsza noc naprawdę się wydarzyła? Wyszczerzyłem zęby. – Zależy, jak ją zapamiętałaś. – Zdjęłam przed tobą koszulkę? Spuściłem wzrok, gdy to powiedziała. Dobrze widziałem jej naprężone brodawki. – Tak. To było cudowne. – A ty mi dałeś kosza? Przesunąłem dłoń na jej udo.

– Tylko dlatego, że nasz pierwszy raz nie może się odbyć, kiedy jesteś pijana. – Nasz pierwszy raz? Uśmiechnąłem się leniwe. – Mhm. Zarumieniła się na śliczny odcień różu. – Jesteś naprawdę pewny, że do niego dojdzie. – Jestem. – Oparłem się z powrotem i patrzyłem na nią, jednocześnie przesuwając rękę w górę i w dół po jej nodze. – Poza tym rozmawialiśmy, tak? – Spojrzała na swój obnażony nadgarstek. – Powiedziałam ci, kiedy to zrobiłam? – Tak. Uniosła rzęsy. – A ty nie uważasz mnie za wstrętną sukę? – No cóż… Wbiła we mnie lodowate spojrzenie. Uśmiechnąłem się szeroko i drugą ręką podjechałem do jej karku. – Chcesz wiedzieć, co myślę? – To zależy. Nakierowałem jej głowę tak, że nasze usta prawie się zetknęły. – Myślę, że musimy porozmawiać. – Musimy – szepnęła. Ale im dłużej siedziała mi na kolanie, tym wizja rozmowy stawała się bardziej mętna. Chwyciłem ją za biodra, podniosłem i posadziłem na poduszce obok. – Myślałam, że musimy porozmawiać? – powiedziała, kiedy wstałem. – Musimy. Zaraz wrócę. Zdziwiła się. – Tylko się nie ruszaj. – Skierowałem się do drzwi. – Ani na centymetr. Siedź tu, a ja zaraz będę. Położyła brodę na oparciu. – Dobra. – I nie myśl o niczym. – Otworzyłem drzwi. – Ani o ostatnich minutach, ani o zeszłej nocy. Ani o ubiegłym miesiącu. Ani o tym, co będzie. Po prostu siedź. – Dobrze – szepnęła. – Obiecuję.

Patrzyłem na nią przez chwilę i dopiero, kiedy się upewniłem, że nie zamknie się w swoim pokoju, ruszyłem do mieszkania. W środku było cicho, ale przy kanapie stała para szpilek. Uśmiechnąłem się, szybko umyłem zęby i zabrałem z kuchni potrzebne rzeczy. W sumie zajęło mi to około pięciu minut i po powrocie zastałem ją w tej samej pozycji. Popatrzyła na mój ładunek i się uśmiechnęła. – Jajka! Przyniosłeś jajka! – I patelenkę! – Popchnąłem drzwi biodrem, żeby się zamknęły. – A do tego umyłem zęby! – Ale koszulki nie włożyłeś. Spojrzałem na nią przeciągle. – Wiem, że pękłoby ci serce, gdybyś nie mogła patrzeć na moją klatę. Położyłem jajka na blacie i usłyszałem stłumiony pisk. Odwróciłem się do drzwi. – Avery, co ty do diabła wyprawiasz? – Nic! Uśmiechnąłem się do siebie i wróciłem do blatu. – To rusz tyłek i chodź tu. – Kiedy usłyszałem, że postawiła stopy na podłodze, zmarszczyłem czoło. – Nawet nie próbuj się przebierać! – Zamilkłem na chwilę. – Naprawdę podobasz mi się w moich ciuchach! – Skoro tak stawiasz sprawę… – Stanęła w drzwiach. – Co? Aż tak tęskniłaś za moimi jajkami? Zamrugała powoli. – Nie sądziłam, że jeszcze cię tu kiedyś zobaczę, gotującego jajka. Nawet nie wiedziała, w jakim stopniu dotknęły mnie te słowa. Włączyłem kuchenkę. – Aż tak za mną tęskniłaś? – Tak. Odwróciłem się do niej i przeczesałem włosy. – Ja też za tobą tęskniłem. Głęboko westchnęła. – Chciałabym cię przeprosić za to, jak się zachowałam, kiedy… No wiesz, kiedy zobaczyłeś moją bliznę. Nigdy wcześniej nikt jej nie

widział. – Zrobiła krok naprzód i zagryzła dolną wargę. – Wiem, że to nie jest żadne wytłumaczenie, bo zachowałam się jak wredna suka, ale… – Przyjmę przeprosiny pod jednym warunkiem. – Skrzyżowałem ramiona. – Jakim? – spytała natychmiast. – Musisz mi zaufać. – Przecież ci ufam, Cam. – Nie, nie ufasz. – Podszedłem do stolika i odsunąłem krzesło. – Siadaj. – Podeszła i poprawiła pożyczoną ode mnie koszulkę, a ja wróciłem do kuchenki i rozbiłem jajko. – Gdybyś mi ufała, nie zareagowałabyś w ten sposób. A przecież ja nie zamierzałem cię oceniać ani nic z tych rzeczy. Musisz uwierzyć, że nigdy nie zachowam się jak dupek ani nie zrażę się czymś takim. Musisz wierzyć, że mi na tobie zależy. Usłyszałem, jak cicho wypuściła powietrze, i odwróciłem się do niej. – Nie wiem o tobie wielu rzeczy, ale mam nadzieję, że to nadrobimy. Nie zamierzam na ciebie naciskać, ale nie możesz mnie odtrącać. Rozumiesz? Musisz mi ufać. Popatrzyła mi w oczy. – Ufam ci. Zaufam. – Więc przeprosiny przyjęte. Dokończyłem smażyć i podszedłem do stołu z sokiem pomarańczowym w ręce. Rozłożyłem serwetkę. – Więc od czego zaczniemy? Może powiesz mi, czego chcesz. Zamarła z widelcem naładowanym porcją puszystego jajka. – Czego chcę? – Ode mnie. – Wrzuciłem jajko do ust. – Czego chcesz od mnie? Oparła się, odłożyła widelec na talerz, otworzyła usta i wyprostowała plecy. – Ciebie. Aż mnie ścisnęło w piersi i zaniemówiłem. – Mnie? – Chcę ciebie. – Zaczerwieniła się. – Nigdy nie byłam w związku i nie wiem nawet, czy ty tego chcesz. Bo może nie…

– Chcę. – Tak? Zaśmiałem się. Wziąłem drugie jajko. Od wielu tygodni nie czułem się tak lekko. – Jesteś tak zaskoczona, jakbyś mi nie wierzyła. Tak naprawdę to urocze. Dobrze, mów dalej. – Mów dalej? – Pokręciła głową. – Chcę być z tobą. Powoli żułem jajko. – To już druga rzecz, co do której się zgadzamy tego ranka. – Chcesz być ze mną? Uśmiechnąłem się. – Chciałem być z tobą od pierwszego razu, kiedy mnie odrzuciłaś. Czekałem, aż wrócisz. Ale jeśli mamy w to wejść, musimy ustalić święte zasady. – Zasady? Pokiwałem głową i zacząłem obierać trzecie jajko. – Nie ma ich wiele. Nie odtrącasz mnie. Jesteśmy tylko ty i ja, nikt więcej. I wreszcie: będziesz nadal tak seksownie wyglądała w moich ubraniach. Roześmiała się, z głębi i szczerze. – Myślę, że da się zrobić. – To dobrze. – Zastanawiałem się, czy widziała, jak mi się trzęsą ręce, kiedy zacząłem obierać ostatnie jajko. – Ja nigdy wcześniej tego nie robiłam, Cam. I wiem, że nie zawsze da się ze mną wytrzymać. Wiem o tym. Nie mogę obiecać, że będzie ci łatwo. – Zwykle najfajniejsze rzeczy w życiu nie są łatwe. – Dopiłem mleko i miałem dość gadania na dzisiaj. Musiałem jej powiedzieć o tym, co się stało trzy lata temu i co robię w każdy piątek wieczorem, ale to będzie musiało zaczekać. Teraz musiałem zrobić to, o czym marzyłem od Święta Dziękczynienia. Wstałem i podszedłem. Wziąłem ją za ręce i pociągnąłem do pozycji stojącej. Objąłem ją w talii. Schyliłem głowę i musnąłem ustami jej policzek. – Mówię poważnie. Jeśli mnie naprawdę chcesz, masz mnie. Położyła mi dłonie na piersi. – Naprawdę cię chcę.

– Dobrze wiedzieć. – Nachyliłem się do jej ust. – Gdybyś nie chciała, to wszystko byłoby co najmniej dziwne. Zaczęła się śmiać, ale przestała, gdy ją pocałowałem. Wydawało mi się to zupełnie naturalne i tak konieczne jak oddychanie. Pocałunek był łagodny i nieśpieszny, ale kiedy wsunęła mi dłonie we włosy, pocałowałem ją głębiej i dałem to, o co prosiła. Moje usta przesuwały się po jej wargach tam i z powrotem, natrętne i domagające się, a następnie dopraszające się o wejście dla języka. Jej jęk rozpalił płomienie, którymi zajęła się moja krew. Smakowała sokiem i czymś jeszcze słodszym. Opuściłem dłonie na jej biodra i przyciągnąłem ją do siebie, podniosłem ją. Przeżyłem szok, kiedy objęła mnie nogami w pasie. Przycisnąłem ją plecami do ściany i nasze ciała się skleiły. Pocałunek był taki, jak sobie wyobrażałem, ale jej piersi na mojej klatce i jej rozgrzane łono przekraczały moje możliwości. Zatraciłem się w niej. Babeczka była nieśmiała i pod wieloma względami niewinna, ale jednocześnie bardzo namiętna, a jej reakcje były naturalnie i niesamowicie kuszące. Jęknąłem, kiedy uniosła biodra i przylgnęła do mnie w ten swój cudownie szczery sposób. Zacisnęła moje włosy w palcach, ale nie odrywała ust od moich warg. Miałem tak potężną erekcję, że ten skrawek materiału między jej nogami nie stanowiłby przeszkody. Niczego nie chciałem bardziej niż wziąć ją tutaj, teraz, pod ścianą. Zdziwiłbym się, gdyby protestowała, ale to nie było w porządku. Z ogromnym wysiłkiem się odsunąłem. – Muszę iść. Jej dłonie opadły na moje policzki. – Teraz? – Nie jestem święty, skarbie. – Mój głos był niski, przepełniony żądzą. – Jeśli nie wyjdę teraz, nie wyjdę przez jakiś czas. Zadrżała, a ja się cały napiąłem. – A jeśli ja nie chcę, żebyś wychodził? – Kurwa. – Chwyciłem ją za uda i na moment zamknąłem oczy. – Stanowczo utrudniasz mi bycie porządnym facetem, jak nazwałaś mnie wczoraj. Musnęła mnie wargami po policzku. – Przecież nie jestem pijana.

Zaśmiałem się cicho i przycisnąłem czoło do jej czoła. – Widzę. Sama myśl o wzięciu cię tutaj, pod ścianą, wystarczy, żebym stracił panowanie nad sobą, ale chcę, żebyś wiedziała, że traktuję to wszystko poważnie. Nie jesteś dziewczyną na jeden numerek. Nie jesteś przyjaciółką z bonusem. Jesteś kimś znacznie więcej. Zamknęła oczy, czułem na klatce jej głębokie oddechy. – To było… Doskonałe. – Bo ja jestem doskonały – zażartowałem. Rozplątałem jej nogi i postawiłem ją na podłodze. – Wszyscy inni to wiedzą. Tylko ty się jakoś późno zorientowałaś. Roześmiała się, a oczy zrobiły jej się ciepłe. – Co będziesz robił? – Wezmę zimny prysznic. – Serio? – Tak jest. Kolejny wybuch śmiechu. – Ale wrócisz? – Zawsze. – Pocałowałem ją, angażując wszystkie moje uczucia w ten szybki, zbyt krótki pocałunek. – Dobra. – Uśmiechnęła się szeroko i była to najbardziej zjawiskowa rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. – Będę na ciebie czekać.

Rozdział 22 Nie wracasz dzisiaj, co nie? – spytał Jase, choć ledwo go słyszałem spoza dudniącej muzyki. Wkładałem właśnie buty, a komórkę trzymałem przy uchu ramieniem. – Nie. Zabieram Avery na kolację. Myślę, że jak wrócimy… – Nie wyjaśniaj. Nie mam żalu. – Brzmiał, jakby go to nudziło. Nie ja, ale cała ta sytuacja. Zamilkł na chwilę. – Twoja dziewczyna nie wygląda na zapaloną imprezowiczkę. Zadumałem się chwilę nad wyrażeniem „twoja dziewczyna” i chyba przez sekundę za długo rozkoszowałem się przepełniającą mnie dumą. – Chyba nie. Jase się zaśmiał. – Zmieniła cię, co? Uśmiechnąłem się i wziąłem klucze. Chyba miał rację. Odkąd w sierpniu poznałem Avery, zmieniłem wiele nawyków, szczególnie po tym, co się wydarzyło w noc walki. – Coś w tym stylu. – No to bawcie się dobrze. Tylko jej nie zapyl. Zacząłem się śmiać. – Stary, błagam cię. On też się zaśmiał. – Żartowałem. Przewróciłem oczami, pożegnałem się i poszedłem do mieszkania Avery. Zjedliśmy szybką kolację w Martinsburg, a potem wróciliśmy do niej. Wpadłem do mieszkania i wziąłem Rafaela, żeby sobie pochodził po jej kuchni. Trochę ruchu mu nie zaszkodzi, a ona chyba dobrze się bawiła, łapiąc go i odwracając w drugą stronę, żeby wędrował między nami. Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek spędzę sobotni wieczór w ten sposób, ale nie nudziło mi się i nie chciałbym być nigdzie indziej. Prawdę mówiąc, bawiłem się znacznie lepiej niż na imprezach bractw. – To się nazywa terrarium – poprawiłem ją, kiedy nazwała dom Rafaela akwarium. – Ma zajebiste terrarium. Kupiłem mu nowe na urodziny.

– Wiesz, kiedy ma urodziny?! – Uśmiechnęła się szeroko. – Tak. Dwudziestego szóstego lipca. – Skoro już o tym mowa… – A kiedy ty masz urodziny? – Jeszcze kupa czasu, zanim będziesz musiał się tym martwić. A ty? – Piętnastego czerwca. – Nie zamierzałam dać się spuścić. – Kiedy masz urodziny, Avery? Westchnęła. – Miałam drugiego stycznia. – Przegapiłem twoje urodziny! – Uniosłem brwi i pochyliłem się do przodu. – To nic takiego. – Wzruszyła ramionami. – Pojechałam do Instytutu Smithsona, a potem byłam chora, więc nic nie straciłeś. Pojechała do Smithsona? Zastanowiłem się, a potem się poczułem jak totalny dupek. – To dlatego wiedziałaś, że chcesz tam jechać drugiego! Byłaś sama? Cholera, tak mi… – Niepotrzebnie. – Podniosła rękę. – Nie musisz się czuć winny. Nie zrobiłeś nic złego. Wiem, że nie zrobiłem. Zabrałbym ją, gdyby mi pozwoliła, ale i tak nie czułem się fair. – No dobra, zawsze mamy przyszły rok. Uśmiechnęła się szeroko, a moje serce pogubiło rytm. Potrzebowałem chwili, żeby się opamiętać i nie zacząć mazać jak debil, więc wziąłem Rafaela, żeby go odnieść do terrarium. Obiecałem, że zaraz wrócę. Zamierzałem po powrocie porozmawiać z nią o tym, co zrobiłem, ale jak wróciłem, Babeczka stała w korytarzu prowadzącym do jej sypialni i miała taką minę, że ściskało mnie w bebechach. Była to trochę niecierpliwość, trochę niepewność, a po części niewinna ciekawość, która dosłownie wymiatała mi myśli z głowy. W sumie nie wiedziałem, czemu to takie ważne, żeby porozmawiać z nią teraz. Od niedzieli, kiedy wszystko sobie wyjaśniliśmy, postanowiłem się nie śpieszyć. I stawiałem tak powolne kroki, że bałem się, że zacznę się cofać. Co noc zabawiałem się sam ze sobą do tego stopnia, że na zajęciach ręka mi mdlała, kiedy próbowałem robić notatki. Ale warto było. Ostatnie, czego bym chciał, to ją poganiać, ale teraz…

Oblizała wargi, kiedy zdjąłem sweter i rzuciłem na oparcie kanapy. Patrzyła na fragment skóry między paskiem dżinsów a podkoszulkiem. Zarumieniła się. Tak, Babeczka wyglądała, jakby chciała, żebym ją pogonił. Usiadłem na kanapie, ale ona została w korytarzu, w miękkim blasku telewizora bawiła się skrawkiem wełnianej sukienki. Odkąd wcześniej zdjęła rajstopy, po powrocie z kolacji, niemożliwie dużo czasu spędziłem, gapiąc się na jej gołe nogi, jak nastolatek, który nigdy wcześniej nie widział takiej ilości skóry. – Przyjdziesz tu, czy będziesz tak na mnie patrzyła przez cały wieczór? – spytałem. Uśmiechnąłem się, kiedy głęboko odetchnęła i powoli podeszła do kanapy. Wyciągnąłem rękę, żeby skłonić ją do zajęcia miejsca obok, ale Babeczka miała inne plany. Przestałem się szczerzyć, kiedy objęła udami moje kolana i usiadła. Moje ciało zareagowało błyskawicznie. Zrobiłem się twardy, kiedy tylko położyłem rękę na jej biodrze. – Cześć, skarbie! – Cześć – szepnęła. – Aż tak się stęskniłaś przez te kilka minut? Położyła mi ręce na ramionach i przysunęła się bliżej. – Może. Przesunąłem ręce w górę po jej bokach i dotarłem do policzków. Musiała mnie czuć między udami, nie dało się tego ukryć. – Co robisz? Wysunęła język i zwilżyła usta, a ja w myślach jęknąłem. – A jak myślisz? – Przychodzi mi do głowy kilka rzeczy. – Musnąłem kciukami jej policzki. Byłem ciekaw, co wymyśliła. Prawda była taka, że w którąkolwiek stronę zapragnie to poprowadzić, pójdę z nią. – Każda z nich równie interesująca. – Interesująca? To dobrze. Patrzyła mi przez chwilkę w oczy, a potem rzęsy jej opadły i zmniejszyła odległość między nami. Musnęła ustami moje wargi, całując mnie powoli i słodko. Potem mocniej. Pozwoliłem jej prowadzić, dostosowując się do jej wskazówek. Pocałunek się pogłębiał. Otworzyła usta, a wtedy zamknąłem jej twarz w dłoniach. Bawiłem się z jej językiem, a ona się łakomie odwzajemniła. Było w

tym coś, co doprowadzało mnie do szaleństwa. Może fakt, że wiedziałem, że nauczyła się tego ode mnie. Zsunąłem ręce na jej plecy, a ona wygięła się w łuk. Mocniej zacisnąłem palce na jej talii, bo zakołysała biodrami. Boże, zabije mnie tym. Trząsłem się, kiedy zwijałem w dłoni jej sukienkę i przesuwałem nad uda. Chciałem jej dotykać. Drugą rękę przesunąłem z przodu, przejechałem po jej żebrach i wziąłem w dłoń pierś. Uczyłem się kształtów jej ciała. Musnąłem brodawkę. Przerwała pocałunek i jęknęła, gdy zacząłem okrążać ją kciukiem. – Podobało ci się? – Tak – powiedziała bez tchu. To chciałem usłyszeć. Nie przestawałem muskać piersi, a jednocześnie wytyczałem szlak pocałunków na jej szyi. Odchyliła głowę. Wcisnęła pierś w moją dłoń i znów poruszyła biodrami. Poczułem falę intensywnej przyjemności mknącą mi w górę kręgosłupa. Wydałem gardłowy pomruk i odsunąłem się, żeby popatrzeć na rumieniec podniecenia. Cholera, była piękna. – Powiedz mi, czego chcesz, skarbie. – Wziąłem do ręki drugą pierś i poczułem przez ubranie naprężoną brodawkę. Nie chciałem, żeby czuła się odrzucona. – Cokolwiek to jest. A ja to zrobię. Odetchnęła szybko. – Dotykaj mnie. Napiąłem się, a potem zadrżałem. Prawie nie poznałem swojego głosu, gdy się odezwałem. – Mogę? Pokiwała głową, a wtedy wsunąłem dłonie za dekolt sukienki i zsunąłem jej z ramion. Ściągnąłem ją całkiem, uwolniłem jej ręce i zrolowałem materiał w talii. – Piękne. – Przesunąłem palcem po koronkowym brzegu stanika. – Ten rumieniec. Cholernie piękny. Schyliłem głowę i złapałem w usta jej brodawkę. Całowałem ją przez cienką satynę. Kiedy złapałem ją za biodra i wessałem brodawkę głębiej, Babeczka prawie krzyknęła. Serce obijało mi się o żebra, bo wplatała palce w moje włosy i przyciskała mnie do siebie, kiedy przenosiłem się do drugiej piersi. Lekko skubnąłem, a w nagrodę

usłyszałem drugi zdyszany okrzyk. Czułem, że cała się trzęsie, ale nie byłem jeszcze nawet w połowie tego, co chciałem z nią zrobić. Włożyłem dłonie pod sukienkę i przesunąłem po jej gładkich udach. Jednocześnie całowałem słodko nabrzmiałe wargi. – Powiedz mi coś, skarbie. – Zataczałem palcem małe kółka między jej udami, coraz bliżej wejścia. – Miałaś już orgazm? Zesztywniała, zawstydzona, a kiedy nie odpowiedziała, moje kółka zaczęły się oddalać. – Tak – powiedziała. – Miałam. – Ze sobą? – Podjechałem znów wyżej. Zbliżyła się do mnie, napierając na mojego wyprostowanego członka, i oparła czoło na moim czole. – Tak. Ulżyło mi, chociaż przecież nie powinienem się zdziwić. Przesunąłem palec po wilgotnym materiale majtek. Poruszyła się w niesamowicie kuszący sposób. Powoli przesuwałem palec tam i z powrotem. Mógłbym jej tak dotykać bez końca. Może tak będzie. Może tak będę siedział, z jedną ręką głęboko między jej udami, a drugą obejmującą jej pierś. Nie ma sprawy. Ale wtedy Avery się poruszyła. Zsunęła dłoń po mojej piersi i brzuchu, zatrzymując się dopiero na pasku dżinsów. Mój fiut jeszcze się wyprężył, czuł ją tak blisko. Jakoś tam chciałem złapać ją za rękę i przyspieszyć, ale z drugiej strony niepokoiłem się, że stracę nad sobą panowanie, kiedy tylko mnie dotknie. Zakołysała biodrami, kiedy znów przejechałem między jej udami i okrążyłem palcem kłębuszek nerwów. No dobra, zaryzykuję utratę panowania nad sobą. Skubnąłem jej dolną wargę i zastygłem pod nią. – Co planujesz, Avery? – Chciałam… Chciałam cię dotknąć. – Widziałem, że jest zaskoczona. – Ale nie wiem, co lubisz. Boże, jęknąłem, kiedy to powiedziała, a rozkosz dotarła do wszystkich krańców mojego ciała. Położyłem rękę na jej dłoni. – Skarbie, cokolwiek zrobisz, będę to lubił. – Naprawdę?

– No jasne! – Oparłem się tak, żeby zrobiło się między nami miejsce. – Cokolwiek zechcesz mi zrobić, będę zachwycony. Nie musisz się przejmować. Zobaczyłem w jej oczach szczęście i pożądanie, a potem spuściła wzrok, odpięła guzik dżinsów i zsunęła zamek rozporka. Roześmiałem się, kiedy ją zatkało. – Łatwy dostęp. – Sięgnąłem w dół i ułatwiłem jej sprawę. Avery wpatrywała się we mnie i nie mogłem sobie wyobrazić nic seksowniejszego. Byłem napięty jak struna. Nie mogłem się powstrzymać. Dotknąłem sam siebie, podjechałem dłonią do samej góry, a potem wróciłem do podstawy. Serce zaczęło mi bić jeszcze szybciej. – Myślę wtedy o tobie – szepnęła. Zastygłem w bezruchu. – Jak? Wahała się chwilę. – Kiedy… Kiedy się dotykam, myślę o tobie. – Cholera! – warknąłem i aż otworzyłem usta. Myślałem, że skończę na miejscu. Myślała o mnie, kiedy się dotykała?! – To najbardziej podniecająca rzecz, jaką w życiu słyszałem. Uśmiechnęła się, a ja ją pocałowałem, mocniej i ostrzej niż powinienem, ale się nie speszyła. Poprowadziłem jej dłoń w dół i splotłem jej palce na mojej męskości. Kiedy mnie dotknęła, aż drgnąłem, a potem zaczęła przesuwać rękę w górę i w dół. Miała niedostatki w praktyce, ale nadrabiała je zaangażowaniem. Niewinność, którą czułem w jej dotyku, rozkładała mnie na łopatki. – Jesteś doskonała – szepnąłem jej w usta i wsunąłem dłoń z powrotem między jej nogi. Nasze oddechy się zmieszały, szybkie i gwałtowne. Przycisnąłem dłoń do jej łechtaczki, a palec wsunąłem w jej ciepłe wnętrze, chronione tylko cienką materią. Trzymałem usta przy jej wargach, dotykałem jej języka, ona mnie pieściła, a ja szturmowałem jej wejście. Poczułem, że się napina, a potem wykrzyknęła: – Cam! Przeszył ją spazm, poczułem to na dłoni, falę za falą, kiedy się wycofywałem. Za chwilę przez moje ciało przetoczyły się takie same dreszcze, bo przeżywałem swoją rozkosz. Doszedłem intensywniej niż

kiedykolwiek i byłem tym zdumiony. Uspokoiła się, oparła mi głowę na ramieniu, a ja objąłem ją jedną ręką w talii. Dopiero kiedy dotyk zaczął sprawiać mi ból, ostrożnie wycofałem jej rękę. Przycisnąłem jej bezwładne ciało do piersi. Wiedziałem, że powinienem ją puścić. Zrobiłem pobojowisko na niej i na sobie, ale nie mogłem znieść myśli o oddaleniu się od niej. Lekko odchyliłem jej głowę. Ucałowałem zamknięte powieki i rozchylone usta. Zapadła między nami cisza, niby naturalna, ale czułem, że napięła się w moich ramionach. Zaniepokoiłem się. Wiedziałem, że nie zrobiłem jej krzywdy, ale może jednak przesadziłem? – Hej – powiedziałem i musnąłem kciukiem jej policzek. – Nic ci nie jest? Czy nie…? – Było doskonale. – Pocałowała moją szczękę i zamknęła oczy. – Jest doskonale. Miała rację. Boże, to było absolutnie doskonałe, ale jednak poczułem w żołądku kłąb niepokoju. Otoczyła ją lodowata chmura. Już zniknęła, ale była i nie mogłem opanować strachu, że wróci.

Rozdział 23 Ollie stał na krawędzi ławki naprzeciwko nas. W ręce trzymał resztkę chińszczyzny należącej do Avery. To dziwne, że przyniósł ją ze sobą do kampusu. Szczególnie że jedzenie stało w lodówce od kilku dni. – Mówię tylko, że Dzień Prezydencki jest znacznie ciekawszy niż walentynki – oznajmił i wbił pałeczki w makaron. – Poza tym walentynki stworzył Hallmark, to nie jest prawdziwe święto. Obok niego siedziała Brittany. Pokręciła głową. – Dzień Prezydencki jest nudny. Co się dzieje w Dniu Prezydenckim? Avery siedziała mi na kolanach, zwinięta w kłębek. Był lodowaty lutowy dzień, więc rozpiąłem bluzę i otuliłem ją jej połami. – Czy oni się w końcu bzykną? – spytała mnie cicho. Roześmiałem się pod nosem. – Prawdę mówiąc, nie wiem. – Są przeceny samochodów i wyprzedaże mebli – powiedział Ollie z uśmiechem pełnym dumy, że na to wpadł. – I banki nie działają. – Wow. – Brittany i Babeczka wymieniły spojrzenia, a potem Brit spojrzała na Olliego. – Ale w Dzień Prezydencki nie ma bzykania, a w walentynki jest. Ollie zamilkł, a nitka makaronu powiewała na wietrze. Patrzył na Brit. – To propozycja? – Wow – mruknąłem. – Sprytnie. Babeczka zachichotała. Brittany wyciągnęła rękę i strąciła Olliego z ławki. – Nie, to nie propozycja. Zgrabnie wylądował na ziemi. – Szkoda. – Pochylił się nad Brittany tak blisko, że ich jasne włosy się splątały. – Zmieniłbym twoje życie. Avery nie wytrzymała, roześmiała się głośno, a ja schowałem twarz w jej ramieniu, żeby nie pokazywać zażenowania. Brittany pozostała niewzruszona. – Może być. Pewnie po jednej nocy z tobą do końca życia chodziłabym na terapię.

– Auć. – Wolną ręką uderzył się w pierś. – To bolało. Wtedy się roześmiała. – Szczerze wątpię. Opadł na ławkę obok niej i wyciągnął pałeczki. – Makaronu? Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową. – Nie, dziękuję. Avery usiadła, a między nas wdarło się lodowate powietrze. Przyciągnąłem ją z powrotem do piersi. – Nie idź. – Objąłem ją. – Jesteś moim kocem elektrycznym. Odwróciła się i pocałowała mnie w kącik ust. – Muszę iść na zajęcia. – Nie idź – mruknąłem i odszukałem jej usta. – Chodź do domu. – Wsunąłem język między jej zimne wargi. – Rozgrzeję cię. – Zadygotała, ale zdawało mi się, że niewiele to miało wspólnego z zimnem. – Kuszę cię z taką samą klasą, z jaką Ollie chce zmieniać życie Brit. – Ej! – krzyknął Ollie. – Nie mieszajcie mnie do swojego gniazdeczka miłości. Babeczka się zarumieniła, jakby zapomniała, że nie jesteśmy tu sami. Wyrwała mi się delikatnie, tak jak poprzedniej nocy w moim pokoju, w moim łóżku, a ja w duszy jęknąłem. Naprawdę, to nie był dobry moment, żeby o tym myśleć. – My się widzimy, tak? – spytała Brittany i objęła ją przelotnie. Brit pokiwała głową. – Jasne. Pożegnaliśmy się i objąłem jej szczupłe ramiona. Chciałem ją odprowadzić do Whitehall. Uśmiechnęła się i zmrużyła oczy. – Czy ty nie powinieneś być po drugiej stronie kampusu? – Może. – Zdjąłem czapkę i włożyłem jej, żeby osłonić jej oczy przed słońcem. – Co robicie z Brittany? – Idziemy do centrum handlowego. – Uniosła lekko daszek i odeszła na bok. – Mamy bardzo ważne zakupy do zrobienia – Hm. – Splotłem nasze palce. – Co za zakupy? – Tajemnica. Wyszczerzyłem zęby i odetchnąłem głębiej. W powietrzu czuć było wilgoć.

– Czy mają coś wspólnego z tym, że w najbliższym czasie nie obchodzimy Dnia Prezydenckiego? Roześmiała się, a ja uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. Babeczka dużo się ostatnio śmiała. – Nic ci nie powiem. – Rozumiem. – Zatrzymaliśmy się przy wejściu do wydziału nauk socjologicznych. Przyciągnąłem ją do siebie. Podeszła chętnie, a potem stanęła na palcach. Przełożyłem jej czapkę daszkiem do tyłu i przysunąłem czoło do jej czoła. – Czujesz? Roześmiała się i położyła mi rękę na piersi. – Mój oddech? Wywróciłem oczami i objąłem ją w talii. – Nie, głupku. Pachnie śniegiem. – Aha. – Zachichotała. Pocałowałem ją lekko. – Więc uważaj na swoich wyjątkowych, tajemniczych zakupach. – Dobrze. – Zdjęła czapkę i włożyła ją mnie. – Przyjdziesz wieczorem? – Głupie pytanie. – Nie chciałem jej puścić. Skrzywiła się. Podobno nie ma głupich pytań. – To ściema. – Schyliłem głowę, żeby pocałować ją jeszcze raz, a potem ją puściłem. Kiedy się odwróciła, żeby odejść, klepnąłem ją w tyłek. Aż podskoczyła i spojrzała na mnie groźnie. – Przecież ci się podobało! Rumieniec na policzkach potwierdził moje słowa. Zaczął padać śnieg. Dobrze, że udało mi się namówić Babeczkę na jutrzejsze wagary. Zajęcia się odbędą, ale w kampusie będzie jak w lodówce. Popatrzyłem na nią i się uśmiechnąłem. Zjedliśmy pizzę i pogadaliśmy trochę z Olliem, co ją wykończyło. Spała zwinięta w kłębek obok mnie, z głową na mojej nodze. Odsunąłem jej z policzka kosmyk włosów. – Jest urocza. – Ollie się pochylił, wziął ostatni kawałek pizzy i wstał. – Tylko ona mogła odpaść mimo aury naszej zajebistości. Roześmiałem się. – To dla niej zbyt wiele. Przytłoczyliśmy ją.

Uśmiechnął się i dał krok nad moimi nogami. – Sam wyjdę. Zapadła cisza. Obserwowałem piękne rysy jej twarzy, zapisywałem w pamięci linie i kształty. Wcześniej, kiedy razem z Olliem szliśmy przez kampus, rzucił jakiś komentarz, że jestem zaczadzony. Co ciekawe, w ogóle mnie to nie wkurzyło. Tylko się roześmiałem. Może i byłem zaczadzony. Może nawet miałem obsesję. A może się… Leżący na stoliku do kawy telefon Avery zapiszczał, a wyświetlacz się rozjarzył. Zerknąłem zupełnie odruchowo. „Ty kłamliwa dziwko. Jak możesz normalnie żyć?” Wychyliłem się i przeczytałam wiadomość trzy razy, zanim wygasła. Byłem w szoku, nie wierzyłem, musiałem źle przeczytać. Ale trzy razy? Niemożliwe. Mięśnie pleców i karku napięły mi się boleśnie. Nie wiem, jak długo tak siedziałem osłupiały, ale oprócz szoku w żyłach zaczął mi się tlić gniew. Kto jej wysyła takie wiadomości?! Kłamliwa dziwka?! Chciałem dostać tę osobę w swoje ręce i wypatroszyć. Czemu coś takiego dostała? Jeśli Avery była kłamliwą dziwką, to równie dobrze mogła nią być każda zakonnica, ale czemu? Mięsień w szczęce zaczął mi drgać i nie przestał, nawet gdy Avery się ocknęła. Ziewnęła, usiadła i odgarnęła włosy z twarzy. Na jej pełne usta wypełzł zaspany uśmiech. – Przepraszam. Nie chciałam na tobie zasnąć. Patrzyłem na nią i nie wiedziałem, czy coś mówić. Wyprostowała się i przyjrzała mi się badawczo. – Wszystko w porządku? Cholera. Nie mogę tego przemilczeć. Spojrzałem na stolik. – Jak spałaś, przyszedł SMS. Zmarszczyła brwi, spojrzała tam, gdzie ja, a potem wystrzeliła naprzód i złapała komórkę. Ostro wciągnęła powietrze, kiedy odblokowywała ekran. Patrzyłem, jak krew odpływa jej z twarzy, i supły w moim żołądku zacisnęły się jeszcze mocniej. – Kiedy przyszedł, treść wyświetliła się na ekranie. Drżącymi rękami odłożyła telefon. Nie patrzyła na mnie, cały

czas wpatrywała się w ekran. – Przeczytałeś mój SMS? – Nie zrobiłem tego specjalnie. – Spiąłem się i pochyliłem do przodu. – Zobaczyłem go, gdy się wyświetlił. – Ale nie musiałeś tam patrzeć! – Wstała i zacisnęła dłonie w pięści Ej. Chwileczkę. – Avery, nie myszkowałem w twoich rzeczach. Ten pieprzony SMS przyszedł i zerknąłem, zanim zdołałem się powstrzymać. Może nie powinienem był. – Nie powinieneś! – Dobrze, nie powinienem. Przepraszam. Ale to nie zmienia faktu, że go widziałem. Stanęła jak wryta pośrodku pokoju, a wyrazu paniki w jej oczach nie dałoby się pomylić z niczym. – Avery – zacząłem ostrożnie. Popatrzyła na mnie. – Dlaczego ktoś przysyła ci takie SMS-y? Skrzyżowała ramiona na piersi. – Nie wiem. Nie uwierzyłem. – Nie wiem – powtórzyła, a potem dodała: – Co jakiś czas dostaję taki SMS, ale nie wiem dlaczego. Myślę, że ktoś robi to przez pomyłkę. Cały czas nie wierzyłem. – Nie wiesz, kto to wysyła? – Nie. Numer nieznany, sam widziałeś. – Mówiła dalej, zanim zdążyłem zareagować. – Przepraszam, że się na ciebie wściekłam. Byłam trochę zaskoczona. Spałam, a potem się obudziłam i wiedziałam, że coś jest nie tak. Pomyślałam… Nie wiem nawet, co pomyślałam, ale w każdym razie przepraszam. – Przestań mnie przepraszać, Avery. – Nie znosiłem, kiedy to robiła. – Nie muszę słuchać twoich przeprosin. Chcę tylko, żebyś była ze mną szczera, skarbie. Tylko na tym mi zależy. Jeśli dostajesz takie wiadomości, muszę o tym wiedzieć. Cofnęła się o krok. – Dlaczego? Jezu, czasem się zastanawiałem, czy my mówimy w tym samym

języku. – Bo jestem twoim chłopakiem i nie życzę sobie, żeby ktoś nazywał cię dziwką! Wzdrygnęła się. Jeszcze raz westchnąłem i odwróciłem wzrok. – Szczerze? Wkurza mnie to, nawet jeśli to pomyłka. Nikt nie powinien ci wysyłać takiego gówna. – Popatrzyłem jej w oczy i nie odwracałem wzroku. – Wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko, tak? I że nie będę cię oceniał ani się nie wścieknę? Kiedy usłyszałem swoje słowa, dotarło do mnie, jaka to lipa. Przekonywałem ją, że ma mi mówić wszystko, wściekałem się, bo nie mówiła, a tymczasem sam miałem przed nią tajemnice. – Wiem – szepnęła, a potem dodała głośniej: – Wiem. Serce mi się roztłukło w piersi, kiedy patrzyłem jej w oczy. – I ufasz mi, tak? – Tak. Oczywiście, że tak. – Cholera – warknąłem i mięśnie napięły mi się jeszcze bardziej. Poczułem, że w piersi tworzy mi się lodowa bryła. Powiedzieć jej? To ryzykowne. Mogła pomyśleć, że jestem agresywny, i odejść, ale musiałem jej mówić prawdę, jeśli sam tego od niej oczekiwałem. Mało się nie posrałem ze strachu. Zamknąłem oczy i powiedziałem: – Nie byłem z tobą szczery. – Co? Potarłem szczękę. No co, na dobre i na złe, tak? – Powtarzam ci, że musisz mi ufać i możesz mi powiedzieć wszystko, a sam tego nie robię. A w końcu i tak się dowiesz. Szybko okrążyła stolik do kawy i przysiadła na krawędzi kanapy. – O czym ty mówisz? Dotarło do mnie, że mogę ją stracić, ale musiałem. – Pamiętasz, jak ci powiedziałem, że każdy z nas zrobił coś, z czego nie jest dumny? Pokiwała głową. – Tak. – Mówiłem z własnego doświadczenia. Wie o tym tylko kilka osób. – Zamilkłem. – To ostatnie, co mam ochotę ci mówić. – Możesz mi powiedzieć – wyszeptała i przysunęła się bliżej. –

Naprawdę, możesz mi powiedzieć. Proszę. Nie wiedziałem, od czego zacząć. Chwilę mi to zajęło. – Powinienem kończyć studia w tym roku, z Olliem. Ale nie kończę. – Pamiętam, mówiłeś, że zrobiłeś przerwę. – Byłem wtedy na drugim roku. Tamtego lata rzadko bywałem w domu, bo pomagałem trenerowi na obozie piłkarskim w Maryland, ale ilekroć wracałem, moja siostra… zachowywała się inaczej. Nie byłem pewien, w czym rzecz, ale była nerwowa i cały czas spędzała w swoim pokoju. A rodzice twierdzili, że rzadko bywa w domu. Moja siostra zawsze była bardzo wrażliwa na czyjąś krzywdę. Przygarniała bezdomne zwierzęta i przyciągała do siebie nieszczęśliwych ludzi. Szczególnie kolesiów. Nawet jak była zupełnie mała, zawsze przyjaźniła się z najdziwniejszymi dzieciakami w klasie. – Uśmiechnąłem się na to wspomnienie. – Potem poznała tamtego gościa. Był chyba rok czy dwa starszy od niej i wydaje mi się, że ich związek był poważny. Na tyle, na ile poważny może być dla szesnastolatki. Poznałem tego dzieciaka. Nie podobał mi się. I wcale nie dlatego, że spotykał się z moją małą siostrzyczką. Było w nim po prostu coś, co bardzo mnie niepokoiło. – Opuściłem dłonie na kolana i poczułem, że znów odżywa we mnie gniew. – Przyjechałem do domu na Święto Dziękczynienia i byłem akurat w kuchni. Teresa też tam była i przepychaliśmy się, jak zwykle. Ona popchnęła mnie, a ja ją. Trafiłem w rękę, wcale nie mocno, ale krzyknęła tak, jakbym zrobił jej poważną krzywdę. Na początku myślałem, że się wygłupia, ale miała łzy w oczach. Jakoś to wytłumaczyła i w końcu o tym zapomniałem, ale w Święto Dziękczynienia, rano, moja mama wpadła na nią, kiedy była w samym ręczniku, i zobaczyła to. – Avery głęboko wciągnęła powietrze, a ja pokręciłem głową. – Moja siostra… była cała w siniakach. Całe ramiona, całe nogi. – Zacisnąłem dłonie w bezradne pięści. – Mówiła, że to od tańca, ale wiedzieliśmy, że w tańcu nie można się nabawić takich siniaków. Cały ranek zajęło nam wyciągnięcie z niej prawdy. – To ten chłopak? – spytała cicho. Z trudem przełknąłem ślinę. – Ten mały skurwiel ją bił. I to sprytnie, w takich miejscach, gdzie niełatwo było zauważyć. Ale ona z nim była. Na początku nie rozumiałem dlaczego. A potem dotarło do mnie, że za bardzo się go

bała, żeby z nim zerwać. – Nie mogłem usiedzieć, więc wstałem i powlokłem się do okna. – Nie mam pojęcia, ile by to jeszcze trwało, gdyby mama jej wtedy nie zobaczyła. Czy w końcu by komuś powiedziała? A może ten gnój ciągle by ją lał, aż w końcu by ją zabił? – Zwiesiłem głowę. Wszystko było tak żywe, jakby zdarzyło się wczoraj. I gniew, i bezradność. – Boże, Avery, byłem taki wściekły. Chciałem zabić tego skurwysyna. On bił moją siostrę! Tata chciał dzwonić na policję, ale co oni by zrobili? Obydwoje byli niepełnoletni. Dostałby po łapach i kazaliby mu iść na terapię, super! Nie mogłem się z tym pogodzić. Wyszedłem z domu tego wieczoru i znalazłem go. Nie trwało to długo, to małe miasto, wiadomo. Zapukałem, a on od razu wyszedł. Powiedziałem mu, że nie może się już spotykać z moją siostrą. I wiesz, co ten złamas zrobił? – Co? – szepnęła. – Rzucił mi się do twarzy, zaczął na mnie napierać klatą. Powiedział, że będzie robił, co mu się podoba. – Roześmiałem się, ale nie było w tym ani trochę wesołości. – Nie wytrzymałem. Wściekłość to nie jest odpowiednie słowo. Wpadłem w furię. Zacząłem go bić i nie przestałem. – Puls dudnił mi uszach. Odwróciłem się do niej. – Biłem go bez końca. Nawet kiedy jego rodzice wyszli z domu, a matka zaczęła krzyczeć. Odciągało mnie od niego dwóch policjantów. Nic nie powiedziała, tylko się wpatrywała. Potarłem policzki. – Ja wylądowałem w więzieniu, a on zapadł w śpiączkę. Była w szoku, otworzyła usta. No właśnie, to tyle. Spuściłem głowę, spojrzałem gdzie indziej i usiadłem w fotelu. – Mój tata… – Pokręciłem głową. – Użył swoich czarów. Powinienem pójść za to siedzieć, i to na długo, ale mnie wyciągnął. Pewnie też dzięki temu, że ten gnojek obudził się po kilku dniach. Upiekło mi się. Nie spędziłem nawet nocy w więzieniu. – Uśmiechnąłem się krzywo. – Za to nie mogłem wychodzić z domu przez kilka miesięcy, kiedy to wszystko się działo. Musiałem przez rok pracować na rzecz lokalnej społeczności, w klubie dla chłopców, a teraz chodzę na terapię panowania nad gniewem. Mam spotkania w każdy piątek. Ostatnia sesja będzie jesienią. Rodzice musieli zapłacić odszkodowanie, nawet nie chcesz wiedzieć, w jakiej wysokości. Musiałem zrezygnować z treningów piłki, z powodu tego klubu, ale,

tak jak mówiłem, upiekło mi się. Odwróciła wzrok. Miała mocno ściągnięte brwi. Była blada, a im dłużej milczała, tym mnie bardziej mdliło. Co ja… – Rozumiem – powiedziała cicho. Gapiłem się na nią, bo nie wiedziałem, czy dobrze słyszę. – Co? – wydobyłem z siebie chrapliwy głos. – Rozumiem, czemu to zrobiłeś. Nie wiem, czy nie słyszała, co powiedziałem czy jak? Wstałem. – Avery… – Nie wiem, jak to o mnie świadczy, ale broniłeś swojej siostry. Tak, zbicie kogoś na miazgę nie jest rozwiązaniem, ale to twoja siostra i… – Zamilkła i wydawało mi się, że szuka odpowiednich słów. – Są ludzie, którzy zasługują na porządnie lanie. Gapiłem się na nią. Wyprostowała splecione nogi. – Pewnie są też tacy, którzy nie zasługują na to, żeby oddychać. To chore i smutne, że tak mówię, ale to prawda. On mógł zabić twoją siostrę. Cholera, mógł przecież pobić na śmierć jakąś inną dziewczynę! – Zasłużyłem na więzienie, Avery. Prawie go zabiłem. – Ale nie zabiłeś. Otworzyłem usta, ale co mogłem powiedzieć? Jakim cudem była tak wyrozumiała? – Chcę cię o coś spytać. Zrobiłbyś to jeszcze raz? Pytanie za milion dolarów. – Pojechałbym do jego domu i uderzyłbym go. Może nie zbiłbym go aż tak, ale prawdę mówiąc, nie sądzę, żebym postąpił inaczej. Ten świr bił moją siostrę. Wzięła głęboki wdech. – Nie winię cię. Patrzyłem na nią cały czas i miałem poczucie, że powinienem przed nią uklęknąć. – Jesteś… Wzruszyła ramionami. – Nienormalna? – Nie. – Uśmiechnąłem się kompletnie osłupiały. – Nadzwyczajna. – Nie przesadzałabym – powiedziała z lekkim uśmiechem.

– Naprawdę. – Usiadłem obok niej na kanapie. – Myślałem, że będziesz zniesmaczona albo wściekła. Pokręciła głową, a wokół posypały się miedziane włosy. Boże, była… Nie, nie miałem słów. Przysunąłem czoło do jej czoła i wziąłem w dłonie jej policzki. Czułem, jakby z ramion spadł mi głaz. – To przyjemne uczucie, zrzucić z siebie ciężar. Nie chcę, żebyśmy mieli jakieś sekrety. Uśmiechnęła się, a ja pocałowałem kąciki jej ust. Oszołomiony doznaniem ulgi, oparłem się o kanapę i przyciągnąłem ją do piersi. Ta dziewczyna była… idealna pod każdym względem, jaki miał znaczenie. Pocałowałem ją w czubek głowy i jej pierś gwałtownie się uniosła. Czułem zniewalającą ulgę. Prawdę mówiąc, nie podejrzewałem, że Babeczka będzie aż tak wyrozumiała. Westchnąłem, zamknąłem oczy i przytuliłem ją tak mocno, jak mogłem. Przyjęła moją tajemnicę. Teraz chciałbym móc jej pokazać, że może liczyć na to samo z mojej strony.

Rozdział 24 Nie sądzisz, że dość już tych róż na dzisiaj? – spytał Ollie, wskazując brodą różę, którą trzymałem w ręce. Potem zerknął na sprzęcior stojący w kącie pokoju. – I jeszcze to? Przy tobie wszyscy kolesie wyjdą na patałachów. Jase się roześmiał. Siedział na kanapie z butelką piwa. – Nie sądzę, żebyś ty mógł wyjść na jeszcze większego patałacha. Ollie strącił jego nogi ze stolika do kawy. – Przynajmniej umiałbym napisać to słowo. – Tak, i to by było tyle. Wytaszczyłem prezent dla Babeczki na korytarz i odwróciłem się do chłopaków z uniesionymi brwiami. – Będziecie tu cały wieczór siedzieć i pić? – Tajes! – odpowiedzieli chórem. – No to bawcie się dobrze. – Zasalutowałem i wyszedłem z mieszkania. Ustawiłem prezent pod drzwiami Babeczki, przy ścianie. Zapukałem i zaraz musiałem walczyć z kretyńskim wyszczerzem, który rozlał mi się na twarzy, gdy usłyszałem zza drzwi jej kroki. Otworzyła drzwi i spojrzała na różę. – To dla mnie? – No jasne! – Podałem jej kwiat i wszedłem do środka. – Strasznie cię przepraszam, że nie możemy dziś nigdzie iść, ale… – Nie ma sprawy! Przecież wiem, że masz spotkania. – Zaniosła różę do wazonu na blacie kuchennym, gdzie stały pozostałe. Zerknęła na mnie przez ramię i przechyliła głowę. – Co robisz? Uśmiechnąłem się. – Stój tam, gdzie stoisz i zamknij oczy. – Muszę? – Tak. Widziałem po jej twarzy, że jest podekscytowana, ale starała się tego nie okazywać. – A więc to niespodzianka? – Oczywiście. Więc zamknij oczy. Zadrżały jej usta. – Twoje niespodzianki są prawie tak samo przerażające jak twoje

pomysły. Parsknąłem. – Moje pomysły oraz moje niespodzianki są nadzwyczajne! – A pamiętasz, jak pomyślałeś, że będzie fajnie, jeśli… – Zamknij oczy! Uśmiechnęła się szerzej i posłuchała. Odwróciłem się, poszedłem na korytarz i wciągnąłem prezent do środka. Kopniakiem zamknąłem drzwi. – Nie podglądaj! Uniosła brwi. – Cam…! – Jeszcze kilka sekund. – Wziąłem ją za rękę i poprowadziłem z kuchni do dużego pokoju. – Cały czas zamknięte! – Są zamknięte. Ścisnąłem jej dłoń i puściłem. Stanąłem obok niej, objąłem ją w talii, a potem się nachyliłem i pocałowałem ją w skroń. Westchnęła i zacisnęła palce na moim ramieniu. – Już możesz otworzyć. – Pocałowałem ją w policzek. – Albo możesz tak stać, to też mi się podoba. Roześmiała się, a ja patrzyłem, jak otwiera oczy. – O mój Boże, Cam! Odsłoniłem przed nią prawie dwustulitrowe terrarium z piaskiem, kamieniami i roślinnością. Z dziupli wystawiał głowę mały żółwik. Wyciągał szyję i rozglądał się po swoim nowym domu. Avery pisnęła. Zaśmiałem się. – Podoba ci się? – Podoba? – Wyrwała mi się i położyła dłonie na szkle. – Jestem zachwycona! – To dobrze. – Stanąłem obok. – Pomyślałem, że Rafaelowi przyda się kumpel do zabawy. Roześmiała się, a potem zamknęła oczy i zacisnęła powieki. Kiedy znów je otworzyła, powiedziała: – Nie powinieneś był. To za dużo! – Wcale nie tak dużo, a poza tym każdy powinien mieć własnego żółwia. – Pochyliłem się i jeszcze raz pocałowałem ją w policzek. – Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek.

Odwróciła się na pięcie i mnie objęła. Pocałowała mnie tak, że zabrakło mi tchu. – Dziękuję. Pocałowałem ją delikatnie. – Nie ma za co. Przytuliła się, obejmując mnie w pasie. – To chłopiec czy dziewczynka? – Wiesz co, nie wiem. Podobno można się jakoś zorientować po kształcie skorupy, ale nie mam pojęcia. – Nieważne, tak czy siak dostanie na imię Michelangelo. Odchyliłem głowę i zacząłem się śmiać. – Doskonale! – Czyli potrzeba nam jeszcze dwóch. Dziewczyna była totalnie niesamowita. – Prawda. Wyswobodziła się z mojego uścisku i się uśmiechnęła. – Zaraz wracam! Zanim zdążyłem się odezwać, obróciła się na pięcie i pobiegła korytarzem. Ja w tym czasie przysunąłem terrarium do ściany i włączyłem grzejącą lampę. Usłyszałem, że wraca, więc się odwróciłem. – Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek. Nie jest tak genialny jak twój prezent, ale mam nadzieję, że ci się spodoba. Wcisnęła mi kopertę z kartką. Z uśmiechem wziąłem ją do ręki i spojrzałem na Avery. – Na pewno! – Ostrożnie otworzyłem kopertę. W środku napisała kilka słów. „Jesteś najważniejszy na świecie”. Wpatrywałem się w nie chyba trochę za długo. Serce mi waliło, a ciepło rozlewało się po całym ciele. Uśmiechnąłem się, jakbym wygrał milion dolarów. A jeszcze nie zauważyłem biletów! Teraz trzymałem je w palcach. – To totalnie zajebisty prezent, skarbie! – Naprawdę? – Aż klasnęła w ręce. – Miałam nadzieję, że ci się spodoba. Wiem, że to beznadziejnie nie móc grać w piłkę, ale chyba nie będzie ci smutno, jak pójdziesz na mecz? I w ogóle nie musisz mnie brać…

Nie dałem jej dokończyć, reszta słów rozmyła się w moich ustach i muśnięciach języka. – Oczywiście, że cię wezmę. Prezent jest doskonały. – Skubnąłem jej dolną wargę, aż westchnęła. – Ty jesteś doskonała. Te słowa odbijały się echem w mojej głowie, kiedy łapałem ją za biodra i przyciągałem do siebie. Byłem całkowicie podniecony. W sumie działo się tak, ilekroć byłem w jej towarzystwie. Ścisnęło mnie w brzuchu, kiedy zarzuciła mi ramiona na szyję. Nic nie powiedziałem, tylko ją podniosłem. Oplotła mi nogi wokół pasa, kiedy głęboko ją całowałem, syciłem się nią i nie mogłem się od niej oderwać. Jęknęła, a mnie boleśnie uderzyła intensywna fala pożądania. Nie myślałem, działałem na autopilocie. Zaniosłem ją do jej pokoju. W brzuchu ciągle mnie ściskało, kiedy kładłem ją na plecach. Patrzyłem na nią przez kilka sekund, a potem się wyprostowałem, ściągnąłem sweter i odrzuciłem gdzieś na bok. Znów się pochyliłem i oparłem dłonie po obu stronach jej głowy. Oddychałem nierówno, moja pierś gwałtownie unosiła się i opadała. Potrzebowałem jej tak samo bardzo, jak kiedyś musiałem kopać piłkę przez boisko, prosto do bramki. Może nawet bardziej. Przesunęła delikatny, smukły palec po płomieniach otaczających słońce na mojej piersi. – Piękny jest ten tatuaż. Kiedy go zrobiłeś? – Naprawdę chcesz wiedzieć? Podniosła gęste rzęsy. – Tak. – To trochę żałosne. Cały czas mnie dotykała, a przez moje ciało przelatywały uderzenia prądu. – Pozwól, że ja to ocenię. – Zrobiłem go po tamtej bójce. – Wsunęłam ręce pod jej koszulkę i aż się uśmiechnąłem, czując jej miękką skórę. Podniosła się, żebym mógł ją zdjąć. – Przez jakiś czas byłem nie w formie. Nie mogłem wrócić do szkoły, siedziałem udupiony w domu. Bałem się, że coś jest ze mną nie tak, skoro straciłem nad sobą panowanie. Położyła ręce wzdłuż boków, kiedy dotknąłem jej nagiego brzucha. Zatrzymałem się kilka centymetrów od delikatnego zapięcia

stanika. Włosy opadły mi na twarz, kiedy się pochyliłem i drugą rękę oparłem obok jej głowy. – Byłem w depresji. Byłem wściekły na siebie, na świat i na całą tę gównianą sytuację. – Przesunąłem dłoń w dół jej brzucha i uśmiechnąłem się, kiedy lekko uniosła biodra. – W ciągu paru tygodni wypiłem ojcu chyba wszystkie alkohole, jakie miał w barku. Wiem, że rodzice się martwili, ale… – Przestrzeń między jej uniesionymi piersiami wyglądała na bardzo osamotnioną. Pochyliłem głowę i pocałowałem ją tam. A potem znów, kiedy miękko wciągnęła powietrze. – Jase często do mnie przychodził. Ollie też. Chybabym oszalał, gdyby nie oni. – Położyłem dłonie na zapięciu stanika i spojrzałem jej w oczy. – Mogę? Pokiwała głową. – Dziękuję. – Rozpiąłem jej stanik, ale nie zdejmowałem. Nigdy nie widziałem jej nagich piersi, chciałem się w pełni nacieszyć tą chwilą. – Kiedyś Jase mi coś takiego powiedział, gdy zalewałem się w trupa. Nie wiem dlaczego, ale zostało mi to w pamięci. Jej piersi się uniosły, kiedy przesuwałem palcem w górę. – Co… Co takiego powiedział? – Coś w tym stylu, że dopóki świeci słońce, nie jest jeszcze tak źle. I tak jak mówię, zapamiętałem to sobie. Może dlatego, że to prawda. Dopóki świeci słońce, sytuacja nie może być totalnie do dupy. I dlatego wytatuowałem sobie słońce. Żeby o tym pamiętać. – To wcale nie jest żałosne – uśmiechnęła się. – Hm… – Było żałosne, ale zadziałało. Wsunąłem palec pod fiszbiny i rozdzieliłem miseczki. Pożerałem ją wzrokiem. Ciemnoróżowe brodawki natychmiast się wyprężyły, błagając mnie o dotyk. Patrzyłem na nie, jakbym nigdy wcześniej nie widział piersi. – Boże, Avery, jesteś piękna. – Dziękuję – zamruczała. Dotknąłem ich dłonią i rozkoszowałem się tym. Wygięła plecy w łuk, a ja spojrzałem na jej twarz. – Doskonała – powiedziałem szybko, prawie mrucząc, bo akurat złapałem naprężoną brodawkę. Chciałem zobaczyć więcej. Popatrzyłem jej w oczy i zsunąłem rękę do guzika przy dżinsach. Kiedy znów pokiwała głową, poczułem się, jakbym wygrał pieprzony

Puchar Świata. Zsunąłem jej spodnie, zatrzymując się na moment przy skarpetkach w czaszki i skrzyżowane piszczele. – Superskary. Bardzo gockie. Kiedy zdjąłem już i dżinsy, i skarpetki, zsunąłem jej z ramion ramiączka stanika. W ciągu kilku sekund była w samych majtkach. Odsunąłem się trochę i podziwiałem swoje dzieło. Jej długie nogi i wcięta talia były rozdzielone tylko kawałkiem koronki. Już miałem je zdejmować, gdy powstrzymał mnie instynkt. Nieważne, co się zdarzyło kiedyś. Miałem pewność, że w tym nie miała doświadczenia. Pocałunki, dotyk przez ubranie, nagość, wszystko było dla niej nowe. A ja chciałem to przeżywać razem z nią. Całowałem ją powoli, przesuwałem rękę po jej piersi, czułem pod dłonią jej kształt. Jęknęła cicho, kiedy oderwałem się od jej ust i zacząłem całować szyję, zmierzając w dół. Wahałem się tylko przez sekundę, a potem wziąłem do ust brodawkę. Pożądanie zalało mnie jak letnia burza, kiedy wygięła plecy i poruszała biodrami. Jej smak pomknął prosto do mojego fiuta, wypalił dziurę w mojej piersi i nie mogłem zebrać myśli. Okrążałem językiem wyprężoną końcówkę i wsunąłem dłoń pod jej koronkowe majtki. Poczułem, że napięła nogi, kiedy dotknąłem łechtaczki. Głowa jej opadła, kiedy przeniosłem się do drugiej piersi, a potem zjechałem w dół. Podniosłem głowę i spojrzałem jej w oczy, żeby na nią patrzeć, gdy powoli wsuwałem palec w jej wilgoć. Boże, była taka ciasna, taka mokra. – W porządku? – spytałem. – Tak. – Pokiwała głową. Uśmiechnąłem się i wsunąłem palec głębiej. Zareagowała całym ciałem, zadrżała i się zarumieniła. Ja też się trząsłem. Podniosłem wzrok i zacząłem powoli wsuwać i wyjmować palec. – Jaka jesteś ciasna – powiedziałem. Schyliłem się i ją pocałowałem, a ona poruszała biodrami w rytm ruchów mojej dłoni. Doznanie jej piersi na mojej klatce zapamiętam na długo. Niedługo później krzyknęła mi w usta i poczułem, że zaciska się na moim palcu. Z trudem się powstrzymałem. Schowałem twarz w jej szyi i czułem, jak drży. – Uwielbiam, jak wypowiadasz moje imię. Z ociąganiem wyjąłem palec, ale nie zdążyłem zrobić wiele

więcej, bo mnie zaskoczyła. Podniosła się, położyła mi dłonie na piersi i popchnęła mnie na plecy. Sekundę później usiadła na mnie okrakiem. O co chodzi? Ostro wciągnąłem powietrze i prawie doszedłem od samego jej widoku, kiedy niemal naga siedziała nade mną. A ponieważ nie miała pojęcia, jak niesamowicie wygląda, była jeszcze bardziej kusząca. Wyciągnąłem rękę, ale okazało się, że Babeczka, jak chce, potrafi być bardzo szybka. Przesunęła się trochę w dół i drżącymi palcami rozpinała mi guzik spodni. Zacząłem jej pomagać, ale poradziła sobie i już mi ściągała dżinsy. Zacisnąłem koc w pięści, kiedy poczułem jej ciepły oddech na główce mojego fiuta. Serce mi się wyrywało. – O cholera. Jej uśmiech był uosobieniem kobiecości. A potem się pochyliła i włosy posypały jej się do przodu. Poderwałem się z materaca, wygiąłem plecy i szarpnąłem biodrami, gdy zamknęła na mnie ciepłe, wilgotne usta. W żyłach płonęła mi krew. Wzbierałem cały, kiedy zacisnęła się na mnie i przesuwała językiem po wrażliwej główce. Położyłem dłoń na jej dłoni, a drugą ręką przytrzymałem jej włosy, ale kiedy wzięła mnie głębiej, nie mogłem się powstrzymać od kierowania jej w dół. Moje jęki było słychać w całym pokoju i od końca dzieliły mnie chwile. Odsunąłem się, tuż zanim doszedłem, pociągnąłem ją w górę i pocałowałem jej brzuch. Opadłem na plecy totalnie wypompowany, a ona zrobiła to samo. – Cholera, to były najlepsze walentynki w historii. Roześmiała się. – Muszę przyznać ci rację. Wsunąłem rękę między nas i odszukałem jej dłoń. Minęło kilka chwil i zastanawiałem się, co powiedzieć. Wybrałem najgłupszą opcję świata. – Jesteś głodna? – Nie. – Ziewnęła. – A ty? – Jeszcze nie. – Byłem kretynem. Kolejna porcja ciszy. A potem spytała: – Zostaniesz ze mną? Na noc? Przewróciłem się na bok i pogłaskałem ją po nagim ramieniu.

– Jasne!

Rozdział 25 Zima nie chciała odpuścić Wirginii Zachodniej. Słońce świeciło przez większość lutego i marzec, ale temperatury były zabójcze. Nawet w czasie ferii wiosennych. Większość pojechała na południe, ale my z Avery ruszyliśmy na zachód. Prawie całe ferie spędziliśmy u moich rodziców. Mama była oczywiście zachwycona, że znów przywiozłem do domu żywą prawdziwą dziewczynę. Zbliżał się cudowny, wyczekany kwietniowy czterodniowy weekend, a mnie się wydawało, że zaledwie wczoraj Avery siedziała na krawężniku z butelką piwa, a potem poszliśmy do środka. Nie mogłem uwierzyć, że minęło już tyle czasu. Nie wierzyłem też, że ostatniego dnia Babeczka urwała się ze mną z zajęć i pozwoliła mi wynagrodzić sobie moją urodzinową nieobecność. Wigilię długiego weekendu spędziliśmy w Waszyngtonie i wróciliśmy do domu późno. – Zgadnij, co się stało! – Przesuwałem ręce w górę jej boków i zatrzymałem się pod żebrami. – Mam jeszcze jeden pomysł. – Czy wiążą się z nim jajka? Roześmiałem się i przyciągnąłem jej biodra do siebie. – Nie. Jej oczy stały się szkliste i zamyślone. Przyzwyczaiłem się do tego w ciągu ostatnich kilku miesięcy. – Nie? – Ale wiąże się z nim coś równie smakowitego. – Dotknąłem ustami jej skroni i przesuwałem je aż do kości policzkowej. – Wiąże się z tobą, ze mną, z łóżkiem i bardzo skąpym, jeśli nie w ogóle żadnym, odzieniem. Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. – Teraz? – Tak. – Zsunąłem dłonie niżej i musnąłem kciukami kieszenie jej dżinsów. Pocałowałem ją w brew. – Co o tym myślisz? Wspięła się na palce i przyciągnęła mnie do siebie. Pocałunek zaczął się subtelnie, ale potem, jak zawsze, zmienił się w coś innego. Wygłodniałego. Coś, co domagało się więcej. Znalazłem drogę pod jej koszulkę i ciągnąłem tak długo, aż zdjąłem. Nasze usta się z powrotem złączyły, zderzyły się nasze języki,

zęby. Opadliśmy na kanapę, a ja straciłem równowagę. Runąłem do tyłu i do połowy spadłem na ziemię. Śmiech Avery sięgnął gdzieś w głąb mnie. Wziąłem jej policzki w dłonie. Patrzyłem w jej roztańczone oczy, a w moich myślach formowały się słowa. Kochałem ją. Czułem to już od jakiegoś czasu. Może nawet dłużej, niż śmiałem przyznać. Niewykluczone, że od momentu, kiedy pierwszy raz mi odmówiła, chyba wtedy zacząłem się w niej zakochiwać. W tej dokładnie sekundzie ją kochałem. Ta świadomość przeszyła mnie na wylot. Patrzyłem w jej ciepłe oczy koloru whiskey i chciałem w nich zobaczyć swoją przyszłość. Naszą. Jeszcze nigdy w życiu nie chciałem jej widzieć z żadną dziewczyną, ale w przypadku Avery Morgansten niczego nie pragnąłem bardziej. Mój mózg się wyłączył i wszystko, co zrobiłem dalej, było powodowane tym uczuciem. Trzęsły mi się ręce i zdziwiłem się, że tak szybko udało mi się ściągnąć jej spodnie. Złapałem jej piersi i przesunąłem kciukami po brodawkach. Rozwibrował się we mnie jej stłumiony jęk. Chciałem – nie, musiałem – usłyszeć, jak wykrzykuje moje imię. Cholera, chciałem usłyszeć, jak wypowiada te dwa słowa. Albo przynajmniej je poczuć. Wsunąłem jej rękę w majtki i przesunąłem kciukiem po miejscu, które zawsze wywoływało okrzyk. Tak też się stało. Rozpięła mi spodnie, włożyła rękę za pasek i objęła mnie dłonią. Byłem tak podniecony, że prawie nie mogłem wytrzymać. Ocierałem się o jej dłoń. – Avery. Doszła na dźwięk swojego imienia. Odrzuciła głowę do tyłu i była taka piękna! Nie pamiętam, żebym wstawał, ale na pewno oplotła mnie nogami w pasie i zaniosłem ją do łóżka. Położyłem ją na środku, a ona patrzyła, jak się rozbieram. Rozchyliła usta, a ja jęknąłem. Kiedy wchodziłem na łóżko, krew tętniła mi w uszach. Wsunąłem palce pod gumkę majtek i czekałem na znak, czy mogę. Uniosła biodra. Zmówiłem szybką modlitwę dziękczynną.

Wreszcie, po tak długim czasie, nic nas nie dzieliło. Nie, nieprawda, szepnął jakiś głosik w mojej głowie, ale ucichł, kiedy na nią spojrzałem. Mówiłem już milion razy, że jest piękna i powiem jeszcze drugi milion. Od ciemnoróżowych brodawek po słodką falę bioder i ciemniejszy trójkąt między udami. Była piękna. Wycałowałem szlak w dół i w górę jej ciała, ale byłem zbyt podniecony, żeby czuć smak. Zawisłem nad nią, żeby mnie poczuła między udami. Zadrżała, a ja zamknąłem oczy, gdy położyła mi dłonie na piersi. Moje ciało się rwało, żeby się w niej znaleźć. – Chcesz tego? – Tak – powiedziała, a dla mnie brzmiało to jak pienia anielskie. Patrzyliśmy sobie w oczy, kiedy się schylałem, żeby ją pocałować. Jednocześnie zniżałem się, żeby w nią wejść. Gdzieś świtała mi myśl o prezerwatywie, ale nie mogłem się teraz zatrzymać. Wślizgnąłem się w jej wilgoć samą główką. Cały się napiąłem. Doznanie było oszałamiające. Zacząłem całować ją głębiej i opuściłem biodra. Avery odwróciła głowę. – Nie. – Odepchnęła mnie z zadziwiającą siłą. – Proszę, przestań. Te słowa przedarły się przez mgłę, która mnie pochłaniała i zamarłem. – Avery? Co się…? – Zejdź – pisnęła, a w głosie miała panikę. – Zejdź. Proszę. Zejdź ze mnie. Nie rozumiałem, co się dzieje, ale w ułamku sekundy się podniosłem, a ona się odsunęła. Odczołgała się dalej, złapała koc, przycisnęła go do piersi i wstała. Cofała się, aż wpadła na komodę. Poprzewracała jakieś butelki i flakony, kilka spadło. Skórę wokół ust miała pobladłą, a oczy szeroko otwarte i ciemne. – Boże – szepnęła chrapliwie. Buzowały we mnie troska i przerażenie. Wpatrywałem się w nią. – Zabolało cię? Przecież nie… – Nie! Nie! – Zacisnęła mocno powieki. – Nic nie zrobiłeś. Przecież nawet… Nie wiem. Przepraszam. Oparłem dłonie o prześcieradło. – Porozmawiaj ze mną, Avery. Co się stało?

– Nic – wychrypiała. – Nic się nie stało, po prostu pomyślałam… – Co pomyślałaś? Pokręciła głową. – Nie wiem. To nic takiego. – Nic takiego?! – Uniosłem brwi. – Avery, właśnie wystraszyłaś mnie prawie na śmierć. Zaczęłaś panikować, jakbym zrobił ci jakąś krzywdę albo… – Te słowa smakowały popiołem i wymiocinami. – Albo jakbym cię do tego zmuszał. – Nie zmuszałeś mnie. Podobało mi się to, co robiliśmy. Nie rozumiałem, co się stało. – Wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdził? – Tak. – Miała łzy w oczach. – I wiesz, że nigdy nie zmusiłbym cię do zrobienia czegoś, czego nie chcesz? – Patrzyłem jej w oczy. – Rozumiesz to, tak? Jeśli nie jesteś gotowa, to nic, ale musisz ze mną rozmawiać. Musisz mi mówić o takich rzeczach, zanim dojdziemy do takiego punktu. Pokiwała głową, ale nie zrobiło mi się od tego wcale lepiej. Wciąż słyszałem nutę przerażenia w jej głosie, kiedy mnie błagała, żebym przestał. Powietrze ugrzęzło mi w płucach i przez głowę przeleciało mi wszystko, co o niej wiedziałem i co podejrzewałem, ale modliłem się, żeby nie było prawdą. – Czego mi nie powiedziałaś? – spytałem. Nie odezwała się. Zadrgał mi mięsień w szczęce. – Co cię spotkało? – Nic! – krzyknęła. – Nie ma o czym mówić, rozumiesz? Odpuść mi! – Kłamiesz. – Wziąłem głęboki wdech. To już czas. Koniec tajemnic. – Okłamujesz mnie. Coś się stało? Z powodu tego, co robiliśmy? – Wskazałem na łóżko. – Tu nie chodzi o to, że nie jesteś gotowa. To coś innego, jestem pewien, że wiesz, że zaczekałbym na ciebie. Przysięgam, ale musiałabyś mi powiedzieć, co się dzieje w twojej głowie. Cały czas milczała, a mnie aż zabolało w piersi, kiedy dotarła do mnie straszna prawda. Nie ufała mi? Nie rozumiała, co czułem? Ale czy to miało znaczenie, skoro mi nie ufała? Odpowiedź odczułem jak lodowaty powiew wiatru na kręgosłupie. – Błagam cię, Avery. Musisz być ze mną szczera. Powiedziałaś, że mi ufasz. Musisz to udowodnić, bo wiem, że jest coś więcej. Nie

jestem głupi i nie jestem ślepy. Pamiętam, jak się zachowywałaś, kiedy się poznaliśmy, i doskonale pamiętam, co powiedziałaś, kiedy byłaś pijana. A ten SMS? Chcesz mi powiedzieć, że to nie ma nic wspólnego z tym wszystkim? Jeśli mi ufasz, powiedz mi wreszcie, co się do cholery dzieje. – Ufam ci – szepnęła. Czekałem, aż powie coś więcej, jakoś potwierdzi te słowa, ale nic nie powiedziała, a ja czułem, że w piersi coś mi pęka. Odrzuciłem pościel i wstałem. Złapałem dżinsy i wciągnąłem na siebie, a serce waliło mi tak, że aż chciało mi się rzygać. Stanąłem przed nią i przeczesałem włosy. – Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić, Avery. Ja ci powiedziałem wszystko, choć wolałbym tego nie robić. Prawie nikt na świecie o tym nie wie, a ty coś przede mną ukrywasz. Wszystko ukrywasz. Nie ufasz mi. – Nie! Ufam ci. – Ruszyła w moją stronę, ale się zatrzymała. – Powierzyłabym ci życie. Gniew szalał we mnie jak kłąb drutu kolczastego. – Ale nie prawdę? Co za bzdury, Avery. Nie ufasz mi. – Wyszedłem z jej pokoju. – Cam… – Daj spokój. – Wziąłem sweter z podłogi i odwróciłem się do niej. – Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić. Nie pozjadałem wszystkich rozumów, ale wiem, że związki nie działają w ten sposób. – Co ty mówisz? – Głos jej się trząsł, ale uzbroiłem się przeciwko temu. – A jak myślisz, Avery, co mówię? Masz ze sobą jakiś problem i nie patrz na mnie, jakbym kopnął twojego pieska. Myślisz, że zerwałbym z tobą z powodu tego, co się z tobą działo w przeszłości? Tak jak myślałaś, że zmienię zdanie na twój temat, kiedy zobaczyłem twoją bliznę? Wiem, że tak myślisz, ale to bzdura. – Wciągnąłem powietrze, bo poczułem w piersi rozrywający ból. Wiedziałem, że następne słowa będą bolesne. – Nie ma dla nas przyszłości, jeśli nie możesz być ze mną szczera. Jeśli nie umiesz uwierzyć, że moje uczucie jest silne, nie mamy nic. Tak się rozpadają związki. Nie z powodu przeszłości, Avery, tylko teraźniejszości. – Cam, proszę…

– Dość tego, Avery. Powiedziałem ci wcześniej, że oczekuję od ciebie tylko tyle, żebyś mi ufała i żebyś nic przede mną nie ukrywała. – Siłą zmusiłem się do podejścia do drzwi. – A ty mi nie ufasz i znów mnie odtrącasz. Zamknąłem za sobą drzwi i starałem się nie zwracać uwagi na płomień palący w gardle. Prosiłem ją tylko o jedno i akurat tego nie mogła mi dać. Nic się nie uda bez zaufania, nawet miłość. To był koniec.

Rozdział 26 No proszę, ktoś wylazł z pokoju i wziął prysznic! Zatrzymałem się w korytarzu między dużym pokojem a łazienką. Na kanapie siedział Jase. Olałem to, co mówił, i włożyłem koszulkę. – Jesteś moim nowym współlokatorem czy mamy jakiś nowy zwyczaj, że wchodzisz do mnie, kiedy ci się podoba? Uśmiechnął się. – Ollie mnie wpuścił, jak czyściłeś dupę z dwudniowego syfu. Padłem na drugi koniec kanapy, wziąłem czapkę i naciągnąłem na oczy. – A gdzie mój prawowity współlokator? – W bractwie. – Jase wyciągnął nogi na stoliku do kawy i skrzyżował w kostkach. – Są rozgrywki w Call of Duty. – A czemu ciebie tam nie ma? Przeszył mnie spojrzeniem tak oschłym, że ścisnęło mnie w gardle. – Serio pytasz? Ollie nie widział cię od dwóch dni. Dopiero co wylazłeś z gawry. Niepokoił się. Wywróciłem oczami. – Szczerze wątpię. Patrzył na mnie wzrokiem, który dobrze znałem. Jęknąłem, a on bezwstydnie się wyszczerzył. – Co jest, do ciężkiej cholery? Jak miałem odpowiedzieć? Od czego zacząć? Oparłem głowę na zagłówku kanapy i westchnąłem. W piersi narastało znajome uczucie pieczenia. Zabijało mnie myślenie o niej i świadomość, że jest tak blisko, a jednocześnie całkiem poza zasięgiem. – Cam? Pokręciłem głową i zaśmiałem się oschle. – Ona mi nie ufa. Cisza. – Powiesz coś więcej? – Nie. – Potarłem policzki. – Nie mówi mi prawdy o… O czymś bardzo ważnym. – To ma coś wspólnego z tym, o czym myślałeś na tamtej imprezie?

Pokiwałem głową, ale nic nie powiedziałem. – Rozumiem. – Jase westchnął. – Ale wiesz, na pewno nie jest łatwo gadać o czymś takim. – Wiem, cholera. Wiem, ale ty nie rozumiesz. – Zamilkłem i przełknąłem ślinę. – Nie będę o tym gadać, to by było nie fair. – Jasne. – Jase postawił nogi na podłodze i pochylił się do przodu. Jeszcze raz ciężko westchnął. – Ale co się stało? Rozumiem, że się pokłóciliście? – Pokłóciliśmy? – Znów się roześmiałem, ale zabrzmiało to fatalnie. – Odszedłem. – Auć. – Jase zasznurował usta. – Cholera. Bezradnie podniosłem ręce. – Poprosiłem ją. Jezu, błagałem!, żeby mi powiedziała prawdę, ale nie chciała. – Więc ją zostawiłeś? – Wiem, jak to brzmi. – Spojrzałem na niego. – Już i tak czuję się jak złamas, nie musisz mi dokładać. Uniósł brew. – Przecież nic nie mówię. – Ale myślisz. – Zmrużyłem oczy. – Nie rozumiesz. Nic z tego nie będzie, jeśli nie będziemy mogli sobie ufać. Jeśli ona mi nie zaufa. Jase pokiwał głową. – Zgadzam się. Chodzi mi tylko o to, że przecież widzę, że ci na niej zależy. – Zależy, ale… Ale chciałem stworzyć taki związek jak moi rodzice. Chciałem, żeby to mogło przetrwać, a jak miało trwać, kiedy ona nie ufa mi na tyle, żeby powiedzieć prawdę o swojej przeszłości? Przecież ja się jej zwierzyłem? Nie da się. A ja nie przeżyję drugi raz tego, co się stało w środę. Nie chcę już nigdy widzieć na jej twarzy przerażenia. Nawet od myślenia o tym teraz było mi niedobrze. Nie z powodu tego, co być może ją spotkało, ale dlatego, że przerażało ją to, co robiłem. I to się nie zmieni, dopóki nie będzie ze mną szczera. Jase poszedł niedługo potem, a wcześniej próbował mnie wyciągnąć ze sobą. Nie miałem jednak zupełnie nastroju na przebywanie wśród ludzi, a już na pewno wśród pijanych ludzi. Kiedy po jakiejś godzinie ktoś zapukał do drzwi, pomyślałem, że wrócił, ale

zupełnie się nie spodziewałem tego, co zastałem. Stała tam Avery, obejmując się w talii. Oczy miała czerwone i zapuchnięte. Po policzkach płynęły jej świeże łzy. Otworzyłem usta, ale zaraz je zamknąłem. – Możemy porozmawiać? – Głos jej się załamał, a mnie aż zabolało w piersi. – Proszę cię. Nie zajmę ci dużo czasu. Ja tylko… – Wszystko w porządku? – Niepokój przyćmił wszystko inne. – Tak. Nie. Nie wiem. – Lekko pokręciła głową. – Muszę tylko z tobą porozmawiać. Wziąłem głęboki wdech i się odsunąłem. – Olliego nie ma. Trochę rozluźniła spięte ramiona. Zaprowadziłem ją do salonu i usiadłem na kanapie. Nie wiedziałem, czego się spodziewać, ale wątpiłem, żeby zamierzała coś wyznać. – Co się dzieje, Avery? Usiadła na brzegu zniszczonego fotela, który kiedyś należał do taty Olliego. – Wszystko. Spiąłem się, wychyliłem do przodu i przekręciłem czapkę daszkiem do tyłu. – Avery, co jest? – Nie byłam z tobą szczera i przepraszam cię za to. – Zaczęła jej drżeć dolna warga, a ja z trudem opanowałem odruch wzięcia jej w ramiona. – Przepraszam cię, ale ty pewnie i tak nie masz czasu na… – Mam dla ciebie czas. Jeśli chcesz ze mną porozmawiać, jestem. Zawsze byłem. I słucham. Patrzyłem jej w oczy, a ona wzięła głęboki wdech i zaczęła mówić. – Kiedy miałam czternaście lat, poszłam na imprezę z okazji Halloween. Byłam z przyjaciółmi. Wszyscy byliśmy przebrani. Był tam chłopak. To był zresztą jego dom. Był trzy lata starszy i przyjaźnił się z moim kuzynem. – Spojrzała na swoje dłonie. Co kilka sekund zamykała je i otwierała. – Był popularny. I ja też. – Zaśmiała się lodowato. – Może się wydawać, że to nie ma znaczenia, ale ma. Nie sądziłam, że ktoś taki jak on może… Być taki. I może to była z mojej strony głupota, może miałam jakąś wadę, nie wiem. – Podniosła wzrok

i popatrzyła na mnie załzawionymi oczami. – Rozmawiałam z nim i piłam, ale nie byłam pijana. Przysięgam ci, że nie byłam pijana. – Wierzę ci, Avery. – Boże, wiedziałem, do czego to zmierza, i już nie mogłem tego znieść. – Co się stało? – Flirtowaliśmy i to było fajne. No wiesz, ja nie myślałam o niczym więcej. Był porządny i przystojny. W pewnym momencie wziął mnie na kolana i ktoś nam zrobił zdjęcie.Dobrze się bawiliśmy. – Drugi wybuch śmiechu był równie lodowaty. – Potem wstał i zaprowadził mnie do jednego z pustych pokoi gościnnych w piwnicy, ale nadal nic nie podejrzewałam. Siedliśmy na kanapie i chwilę rozmawialiśmy. Potem mnie objął. – Zamilkła, pocierała o siebie dłońmi, a ja się przygotowałem na dalszy ciąg. Naprawdę się starałem. – Na początku mi to nie przeszkadzało, ale potem zaczął robić rzeczy, których nie chciałam. Powiedziałam mu, żeby przestał, ale tylko to wyśmiał. Zaczęłam płakać i próbowałam się wyrwać, ale był ode mnie silniejszy i kiedy przewrócił mnie na brzuch, nie mogłam już zrobić nic, tylko mówić mu, żeby przestał. Nie oddychałem. – Przestał? Błagam, powiedz, że tak. Błagam, błagam, błagam. – Nie – odpowiedziała cicho. – Próbowałam wszystkiego, ale nie przestał. Czułem się, jakby mi ktoś strzelił w kręgosłup. Próbowałem wstać, bo musiałem się ruszać, ale nie mogłem wprawić w ruch swoich nóg. – Zgwałcił cię? Zamknęła oczy i… Pokiwała głową. Otworzyła oczy, a ja niczego nie pragnąłem bardziej niż zmienić to „tak” w „nie”. Ale nie mogłem. – Wciąż jestem dziewicą. Nie dotknął mnie tam. Nie w ten sposób mnie zgwałcił… Początkowo nie załapałem. Może miałem przeładowany mózg, bo nie rozumiałem, jakim cudem mogła zostać zgwałcona, a jednocześnie być dziewicą. A potem do mnie dotarło. Przerażenie mnie paraliżowało. On… Ten chory skurwiel zgwałcił ją analnie. Zacisnąłem pięści. – Skurwysyn. Miałaś czternaście lat, a on zrobił ci coś takiego?! – Tak. – Supeł w żołądku zacisnął mi się jeszcze mocniej.

Przeczesałem palcami włosy, jakbym chciał je sobie wyrwać. – Cholera, Avery. Coś podejrzewałem. Czułem, że coś takiego mogło cię spotkać. – Tak? Pokiwałem głową. – Czasem tak specyficznie się zachowywałaś. Byłaś nerwowa, ale nie sądziłem, że sprawy zaszły aż tak daleko. A kiedy powiedziałaś, że jesteś dziewicą, pomyślałem, że faktycznie nie. Avery, tak mi przykro. Coś takiego nie powinno cię było spotkać, szczególnie w tym wieku… – Byłem tak wściekły, że ściskało mnie w gardle. – Proszę cię, powiedz mi, że ten skurwiel siedzi w więzieniu. – Już tak. – Spojrzała w telewizor. – To długa historia. – Mam czas. – Dałem jej chwilę, bo nie chciałem, żeby znów się zamknęła w sobie, szczególnie teraz, kiedy zaszliśmy tak daleko. I kiedy chciałem dokonać morderstwa. – Co się jeszcze stało, Avery? Błagam cię, mów do mnie, bo siłą powstrzymuję się od zabukowania najbliższego lotu do Teksasu i zabicia skurwysyna. Odchyliła się i przyciągnęła kolana do piersi. – Kiedy skończył, chyba w ogóle nie wiedział, że zrobił coś złego. Po prostu zostawił mnie na tej kanapie, a ja, kiedy zdołałam się pozbierać, wiedziałam, że muszę komuś powiedzieć. Że muszę jechać do szpitala. Tak mnie… – Bolało. Nie powiedziała tego, ale widziałem to w jej oczach. – Nie mogłam znaleźć przyjaciół, ale natknęłam się na moją torebkę, więc po prostu wyszłam z tego domu i szłam, aż sobie przypomniałam, że mam telefon. Zadzwoniłam pod numer alarmowy. – Nagle wstała. – Wylądowałam w szpitalu, zrobili mi badania. Przyjechała policja, a ja im powiedziałam, co się stało, i powiedziałam prawdę. – Oczywiście, że tak. – Patrzyłem, jak chodzi, szybko i nerwowo. – Zanim policja wyjechała ze szpitala, impreza zdążyła się skończyć, ale Blaine był w domu. Aresztowali go i zabrali. Ja wróciłam do domu i przez następne dwa dni nie chodziłam do szkoły, ale wszyscy i tak się dowiedzieli, że został aresztowany i za co. Wtedy wkroczyli jego rodzice. – Jak to? – Jego rodzice i moi są przyjaciółmi z miejscowego klubu. I jednym, i drugim zależało wyłącznie na wizerunku. Moi rodzice mieli

więcej kasy, niż zdołali wydać, ale… – Zmienił jej się głos. Mówiła niżej i chrapliwie. – Fitzgeraldowie zaoferowali układ. Jeśli wycofam oskarżenie, zapłacą im i mnie dużą sumę pieniędzy. Gapiłem się na nią. – A twoi rodzice kazali im się odpieprzyć, tak? Zaśmiała się, ale to był śmiech rozpaczy. – Pokazali moim rodzicom to zdjęcie, które ktoś zrobił Blaine’owi i mnie na imprezie. Powiedzieli, że żaden sąd nie uwierzy dziewczynie w przebraniu dziwki, która siedziała temu chłopakowi na kolanach. A moi rodzice nie mieli zamiaru mierzyć się ze skandalem. Chcieli, żeby to wszystko już się skończyło, więc się zgodzili. – Nie wierzę – szepnąłem chrapliwie. – To się stało tak szybko. Nie mogłam uwierzyć, kiedy rodzice powiedzieli mi, co mam zrobić. Wcześniej w zasadzie w ogóle o tym ze mną nie rozmawiali, ale… strasznie się martwili, co ludzie powiedzą, jeśli cała sprawa się wyda. To zdjęcie i fakt, że piłam… Byłam tak przerażona i skołowana. W zasadzie nie jestem nawet pewna, czy mi uwierzyli. – Ściągnęła włosy do tyłu i zamknęła oczy. – Podpisałam te papiery. Teraz miałem już na liście do odstrzału nie tylko tego drania, ale i jej rodziców. – Zgodziłam się przyjąć pieniądze. Połowa z nich trafiła na moje konto, do którego miałam mieć dostęp po skończeniu osiemnastu lat. Zgodziłam się też wycofać oskarżenie i nie wracać już nigdy do tego tematu. – Opuściła ręce i spojrzała na mnie. – To oznacza, że jestem potworem, prawda? – Co? – O nie. – Nie jesteś potworem, Avery! Na litość boską, miałaś czternaście lat, a twoi rodzice powinni byli ich pogonić! Jeśli kogokolwiek można obwiniać, poza tym draniem, który ci to zrobił, to ich! Nie ma w tym twojej winy! Zobaczyłem w jej oczach ulgę, ale kiedy siadała na fotelu, wiedziałem, że jest coś jeszcze. Cholera, było coś więcej. – W ciągu kilku dni cała szkoła stanęła przeciwko mnie. Najwyraźniej w ugodzie nie było nic na ten temat, że Blaine też ma trzymać język za zębami. Opowiadał ludziom, że skłamałam. Że zrobiłam z nim to wszystko z własnej woli, a potem go oskarżyłam. I wszyscy mu wierzyli. W szkole zrobiło się koszmarnie. Straciłam

wszystkich przyjaciół. Wszystko zaczęło nabierać sensu. – Czy to dlatego przestałaś tańczyć? – Tak. Nie mogłam znieść tego, że ludzie na mnie patrzą, szepczą o tym, co słyszeli, albo wręcz otwarcie o tym mówią, prosto w twarz. A kiedy zrobiłam to… – Podniosła lewą rękę. – Moja mama była taka wściekła. Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę. – Była wściekła, bo… – Pokręciłem głową. – Nic dziwnego, że nie wracasz do domu, żeby się z nimi zobaczyć. – To dlatego wybrałam ten uniwersytet. Jest na tyle daleko, że pozwolił mi na ucieczkę od tego wszystkiego. Myślałam, że to wystarczy się oddalić. – A ten SMS, który widziałem? Czy to ktoś, kto wie, co się stało? – Ktokolwiek powiedział, że od przeszłości nie da się uciec, wiedział, co mówi. Czułem, że mięsień w mojej szczęce drży jak szalony. – Co się stało potem? Powiedziałaś, że ten Blaine jest w więzieniu. I kto do ciebie pisze? Pochyliła się naprzód i złapała się za głowę. Na twarz opadał jej welon lśniących włosów. – Dostaję te wiadomości od sierpnia. Myślałam, że to jakiś dupek, więc je ignorowałam. Mój kuzyn też próbował się ze mną skontaktować, ale jego też ignorowałam, z oczywistych względów. W końcu porozmawialiśmy w czasie ferii zimowych, tego wieczoru, kiedy przyszłam do twojego mieszkania. – Na walkę? – Tak. Chciał się ze mną porozumieć, żeby mi powiedzieć, że Blaine został aresztowany, bo zrobił to samo innej dziewczynie na początku lata. Przeprosił mnie. To dużo dla mnie znaczyło, ale nie wiedziałam, że to ta dziewczyna przez cały czas próbowała się ze mną skontaktować. – Wzięła głęboki wdech i podniosła głowę. – Zrobił to innej dziewczynie, a ona próbowała się ze mną skontaktować, ale nie wiedziała o pieniądzach. Poszła na policję i nie wycofała się z oskarżeń. Wpakowała go do więzienia, a ja… Nie odzywałam się, więc myślała, że skłamałam. A im dłużej nie odbierałam telefonów, tym bardziej była wściekła. Gdybym nie podpisała tych papierów, on nigdy

by jej nie skrzywdził. Pokręciłem głową. – To potworne, co ją spotkało, i cieszę się, że ten złamas wreszcie wyląduje w więzieniu. Chociaż powinno się go wykastrować. Ale to, co się jej przytrafiło, to nie twoja wina, skarbie. Nie zmusiłaś go, żeby jej to zrobił. Oczy wypełniły jej się łzami. – Ale nic nie mówiąc, umożliwiłam mu to. – Nie. – Wstałem. – Nie mów sobie takich rzeczy, nie wolno ci! Nikt nie wie, co by się stało, gdybyś nie wycofała zarzutów. Miałaś czternaście lat, Avery. Zrobiłaś najlepsze, co mogłaś zrobić w tej sytuacji, przetrwałaś! – Tak, ale to tylko tyle, rozumiesz? Jedyne, co robię, to trwam. Nie żyję. Zobacz, co zrobiłam z nami. I tak, znów cię odtrąciłam. – Ale mówisz mi teraz. – Pozwoliłam, żeby to, co mi się przydarzyło pięć lat temu, nadal miało na mnie wpływ. I to w momencie, kiedy prawie uprawialiśmy seks! Nie bałam się ciebie ani tego, że będzie bolało. Nie o to chodziło. Wystraszyłam się, że kiedy już zaczniemy, to, co zrobił mi Blaine, wszystko mi zepsuje. Albo że ja sama to sobie zepsuję. Jestem tchórzem. I byłam tchórzem. Powinnam była powiedzieć ci prawdę już kilka miesięcy temu, żebyś wiedział, w co się pakujesz, i przykro mi, że tego nie zrobiłam. Wyciągnąłem do niej rękę. – Avery… – Tak cię przepraszam, Cam. Wiem, że to już niczego nie zmieni, ale musiałam ci powiedzieć, żebyś wiedział, że nie zrobiłeś nic złego. Jesteś doskonały. Doskonały dla mnie i kocham cię. Wiem, że teraz już nie będziesz mógł na mnie patrzyć tak jak wcześniej. I rozumiem to. Co? Gapiłem się na nią i aż ręce mi opadły. Wyglądała na zszokowaną. A potem w jednej chwili byłem przed nią i zamykałem jej twarz w dłoniach. – Co ty powiedziałaś? – Że nie będziesz mógł na mnie patrzeć tak jak wcześniej? – Nie, przedtem. – Że cię kocham? – szepnęła. – Kochasz mnie?

– Tak, ale… – Zaczekaj – powiedziałem. – Myślisz, że teraz patrzę na ciebie inaczej? Powiedziałem ci, że zawsze podejrzewałam, że spotkało cię coś złego… – Ale miałeś nadzieję, że nie to! – Próbowała się odsunąć, ale nie zamierzałem dać jej uciec. Koniec z tym. – Wcześniej patrzyłeś na mnie z nadzieją, a teraz już jej nie widzę. – Naprawdę tak myślisz? To dlatego cały czas nie chciałaś mi powiedzieć? Spuściła wzrok. – Wszyscy patrzyli na mnie inaczej, odkąd się dowiedzieli. – Ale ja nie jestem wszyscy! Nie dla ciebie, nie wobec ciebie! Myślisz, że już nie mam nadziei? Nadziei na to, że w końcu się z tym uporasz? Że nie będzie cię to prześladować przez pięć następnych lat? Była zbyt przerażona, żeby coś powiedzieć, kiedy wziąłem jej dłonie i położyłem sobie na piersi, tuż nad sercem. – Mam nadzieję, bo cię kocham. Jestem w tobie zakochany, pewnie stało się to wcześniej, niż się zorientowałem. Otworzyła szeroko oczy. – Kochałeś mnie? Oparła się czołem o moje czoło. – Kocham cię. – Kochasz? Uśmiechnąłem się. – Tak, skarbie. Patrzyła na mnie przez kilka chwil i dokładnie widziałem moment, w którym się rozpadła. Kiedy te mury, które wzniosła wokół siebie, żeby przeżyć każdy dzień, wreszcie runęły. Łzy lały jej się z oczu w takich ilościach, że naprawdę byłem skłonny uwierzyć, że można w nich utonąć. Powiedziała wszystko i po raz pierwszy od lat była przed kimś naga. Emocje wzbierały mi w gardle, kiedy mocno ją obejmowałem. Chętnie się poddała i zacisnęła w dłoniach moją koszulkę. Cały czas szlochała, a ja wiedziałem, że nie mogę jej powstrzymywać. To się musi z niej wylać. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do mojego pokoju. Położyłem ją na łóżku i przysunąłem się do niej. Przycisnąłem ją do piersi, a ona

płakała, jakby się bała, że ją zostawię. Ale to już się nigdy nie wydarzy.

Rozdział 27 Było już po północy, ale mój telefon zawibrował na stoliku nocnym. W półśnie wyciągnąłem rękę i macałem, aż natrafiłem na komórkę. Zapaliło się białe światełko i zobaczyłem SMS od Babeczki. Zawierał jedno słowo. „Idę”. Po tym dniu, kiedy się przede mną otworzyła, wszystko się zmieniło. Z uśmiechem odrzuciłem kołdrę i poszedłem przez duży pokój do drzwi. Na progu stała Avery, bosa, ubrana tylko w mikroskopijne spodenki do spania i cienką koszulkę. Noce na początku maja są jeszcze zimne, a jej koszulka pozostawiała niewielkie pole dla wyobraźni. Uśmiechnęła się, kiedy wciągnąłem ją do środka i cicho zamknąłem za nami drzwi. – A to co? – szepnęła, wskazując na podłogę między kanapą a stolikiem do kawy. Ollie leżał twarzą w dół, z policzkiem na poduszce, którą mu podłożyłem, zanim poszedł spać. Wiedziałem, że jego ciche pochrapywanie zmieni się wkrótce w odgłosy przypominające piłę mechaniczną. – Nie pytaj – odszepnąłem. Cicho się zaśmiała i ścisnęła moją dłoń. Szybko poszliśmy do mnie, a jak tylko znaleźliśmy się w moim pokoju, szybko ją objąłem. – Co ty tu robisz? – spytałem. – Jutro o dziewiątej masz egzamin. – Wiem. – Cofała się i prowadziła mnie do łóżka. Usiadła, a ja nadal stałem. – Ale to mój ostatni, a tyle się już uczyłam, że mózg mi się chyba zlasował. Roześmiałem się. Przez ostatni tydzień nasze spotkania polegały na nauce, każde do swoich egzaminów. – Ale powinnaś się wyspać. – Czułam się samotna. – Uśmiechnęła się i pociągnęła mnie do siebie. – Stęskniłam się za tobą. I za… Nie musiała kończyć. Wiedziałem, co ma na myśli, czego chce. Wspaniale, że wreszcie powiedziała mi prawdę o tym, co ją spotkało, ale nie wiedziałem jak… zaczynać pewne rzeczy. Bałem się zmuszać ją

do czegoś, na co nie była gotowa. Więc w ogóle nic nie robiłem. – Tęskniłaś za mną? – Szybko zmieniłem temat. – Nic dziwnego, nawet kilka godzin bez mojego towarzystwa może spowodować palpitacje serca, pocenie się, a nawet… – Twoja arogancja kwalifikuje się już chyba jako choroba. Uśmiechnąłem się zadziornie. – Moim zdaniem to cnota. – Wmawiaj sobie. – Wyswobodziła dłonie i uklękła przede mną. Wyschło mi w ustach, kiedy patrzyłem na jej twarz. – Ale po cichu. Staraj się teraz nic nie mówić. Uniosłem brwi. – No cóż… Uśmiechnęła się, ale widziałem na jej policzkach rumieniec, kiedy przesuwała się do przodu, kładła mi dłonie na nagiej klatce piersiowej, a potem prostowała się i przekładała dłonie na moje policzki. Przyciągnęła do siebie moje usta. – Tęskniłam za tobą. – Musnęła mnie końcem nosa. – A ty za mną nie? Zamknąłem oczy i zacisnąłem w dłoniach jej smukłe nadgarstki. – Pewnie. – To dobrze – wymruczała. Otarła się ustami o moje wargi, a potem ostrożnie mnie pocałowała. Nic się nie równało z jej pocałunkami, szczególnie kiedy przejmowała inicjatywę. Napierała lekko, żebym rozchylił usta. Jej smak przyćmił mi myśli. Nie zorientowałem się, że cofnęła ręce, aż poczułem jej palce wsuwające się za gumę spodenek. Mocniej zacisnąłem dłonie na jej nadgarstkach i podniosłem głowę. – Avery, może nie… – Może powinieneś dać mi się tym zająć? – Szybko wciągnęła powietrze i spuściła wzrok. Nie było wątpliwości, że chciałem, żeby to zrobiła. Uśmiechnęła się triumfalnie. – Widzę, że nie masz nic przeciwko? – Nie mam, Boże, ale… Uciszyła mnie pocałunkiem, który informował, że mam jej pozwolić robić, co chce. Odrywałem palce jeden po drugim, a wreszcie opuściłem ręce wzdłuż boków.

Należałem do niej. Odsunęła się i pocałowała mnie w pierś, nad sercem. Spiąłem się, kiedy ściągała mi spodenki. W sekundę wylądowały na podłodze. Aż bolało, kiedy złapała mnie za biodra i całowała po brzuchu, schodząc coraz niżej. Kiedy omiotły mnie końcówki jej włosów, zacisnąłem dłonie w pięści. A ona robiła swoje. Jedną rękę zsuwała mi po piersi, a kiedy objęła mnie palcami, aż zadrżałem. Pulsowałem. Całe moje ciało pulsowało. A potem poczułem jej oddech. Złapałem ją za policzek, żeby ją powstrzymać. – Nie musisz tego robić. Podniosła głowę. – Ale chcę. Otworzyłem usta, ale słowa – choć już sam nie wiem, co chciałem powiedzieć – zamarły, gdy wzięła mnie do ust. Poczułem to w kilku miejscach naraz. Odrzuciłem głowę i jęknąłem, gdy jej ręka zaczęła się przesuwać w tym samym mocnym, stanowczym rytmie, co usta. Nie chciałem dłużej czekać. Wygiąłem plecy. Nie mogłem już czekać. Nie dałbym rady. Przeleciała przeze mnie fala spełnienia. Próbowałem ją odsunąć, ale się nie dała. Nie zamierzała nigdzie iść, a ja doszedłem, wykrzykując jej imię. Zanim się odsunęła, minęła, jak mi się wydawało, wieczność. Oddychałem szybko i bez tchu pocałowałem ją w czoło. – Avery… – Podobało ci się? Roześmiałem się. – Mało powiedziane! – Widzisz, szybko się uczę. Nie można było zaprzeczyć. Położyłem jej dłonie na ramionach i popchnąłem ją na plecy. – Avery? Ręce opadły jej przy głowie. – Tak? – Przygotuj się. Widziałem, że nie rozumie. – Na co? Dopadłem do jej ust i pozwoliłem wargom i językowi

wytłumaczyć, na co ma się przygotować. I minęło cholernie dużo czasu, zanim użyłem ich znów w jakimkolwiek innym celu. – Ciasteczka! Przyniosłem ciasteczka! – Jakie? – odkrzyknęła Babeczka ze swojego pokoju. Zostawiła otwarte drzwi, żebym mógł wejść. Będę z nią musiał potem poważnie porozmawiać, ale chwilowo miałem do dostarczenia przesyłkę specjalną. Poszedłem do jej pokoju i zastałem ją leżącą na łóżku, z rękami na brzuchu. – Z masłem orzechowym – powiedziałem jej. – Ale nie takie zwykłe. Uśmiechnęła się i wyciągnęła bose stopy. – Niezwykłe? – Poza tym że upiekłem je na cześć twojego ostatniego egzaminu, są z nie byle jakiego masła orzechowego. – Postawiłem talerz na jej szafce nocnej. – Tylko z Reese! Uniosła brwi. – I to wystarczy do niezwykłości? – Żebyś wiedziała! – Wskoczyłem na łóżko i uśmiechnąłem się, kiedy się zakołysała na materacu. – Co robiłaś? – Nic, lenię się. Przyjrzałem jej się uważnie. – W porządku? – Tak. – Rozluźniłem się, kiedy jej uśmiech dotarł do oczu. – Dostanę? – Proszę bardzo. – Wyciągnąłem rękę i zacząłem wypatrywać ciasteczka, które wydawało się najwilgotniejsze. Wypatrzyłem takie i podałem jej. Podstawiła dłoń pod brodę, żeby nie nakruszyć, ugryzła i natychmiast jęknęła. – Boże, są… – Ugryzła jeszcze raz. – Megadobre. – Przecież mówiłem! – Ja też wziąłem ciasteczko i wrzuciłem całe do ust. Sięgnęła po kolejne, więc zabrałem jej talerz, ale walnęła mnie w brzuch. Musiałem oddać. Kiedy już się najedliśmy, położyłem się obok niej i wziąłem w palce pasmo jej włosów. Końcówkami połaskotałem ją w nos, a ona zamknęła oczy.

– Jak się czujesz, będąc już na drugim roku studiów? – Wyrwała mi kosmyk. – Jeszcze oficjalnie nie jestem na drugim roku. Będę dopiero, jak jesienią zaczną się zajęcia. – A ja ci mówię, że jesteś na drugim roku. – Niezrażony, złapałem kolejne pasmo i musnąłem jej policzek. – A jak ja coś mówię, to tak jest. – No to powiedz, jak to jest być już na ostatnim roku. Za rok kończysz studia! – Cudownie. – Obrysowałem jej dolną wargę. – Naprawdę cudownie. Przewróciła się na bok i złapała w palce kołnierzyk mojej koszulki. – Bycie na drugim roku też jest megafajne. – A byłoby jeszcze lepsze, gdybyś nie zapisała się na zajęcia letnie. – Prawda – zgodziła się. Ale nie narzekałem. Latem będę prowadził dla dzieciaków wakacyjny obóz piłkarski, więc będę tu tak czy siak. Przysunęła się, położyła mi głowę na ramieniu i przerzuciła nogę nad moim biodrem. – Już wystarczająco blisko? – spytałem. – Nie. Roześmiałem się i powoli przesunąłem palcami po jej kręgosłupie, a potem odwróciłem głowę i pocałowałem ją w czoło. Te chwile ciszy były najlepsze. Prawie przysypiałem, kiedy nagle się poderwała i usiadła na mnie okrakiem. – Cześć – powiedziała. Podobał mi się ten kierunek. Oparłem dłonie na jej talii. – Cześć! – Myślałam trochę. – O Boże… – Zamknij się! – Pochyliła się i powoli mnie pocałowała. – Dużo myślałam. I chciałabym coś zrobić. – Co? – Zsunąłem jej ręce po spodenkach i oparłem na udach. Zagryzła wargę. – Chciałabym polecieć do domu.

Nie spodziewałem się tego i nie podobało mi się to. – Do Teksasu? – Tak. – Na jak długo? Położyła mi dłonie na brzuchu i się wyprostowała. Usiadła mocniej. Napiąłem się i zmrużyłem oczy. Czułem, że robi to specjalnie. – Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo – powiedziała. – Na dzień czy dwa. – Cholera, czyli nie będę mógł szaleć przez całe lato jak wyposzczony singiel. Wywróciła oczami. – A co zamierzasz zrobić, jak już tam wrócisz? – Chcę się zobaczyć z rodzicami. Muszę z nimi porozmawiać. Poklepałem jej uda. – O tym, co się stało? – Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, nie od tamtej nocy. – Naśladując moje ruchy, lekko uderzała palcami w moją pierś. – Muszę z nimi porozmawiać. Wiem, że to wygląda, jakbym zamierzała uprawiać gorzkie żale, ale muszę im powiedzieć, że to, co zrobili, było złe. – To nie brzmi jak gorzkie żale, ale czy sądzisz, że to rozsądne? Na pewno ci to pomoże, a nie… – Skrzywdzi? – uśmiechnęła się. – Moi rodzice nie mogą zrobić już nic więcej, żeby bardziej mnie skrzywdzić, a czuję, że muszę się z nimi skonfrontować. Myślisz, że to źle o mnie świadczy? – Nie. – Nie podobało mi się to. Wciąż mogli jej zrobić krzywdę. – Muszę to zrobić. Chcę też porozmawiać z Molly. Dobra. Teraz już totalnie mi się to nie podobało. – Po co? – Muszę spróbować wyjaśnić, dlaczego zrobiłam to, co zrobiłam. Wiem, że to ryzykowne i może się to źle dla mnie skończyć ze względu na umowę o poufności, ale może jeśli ona zrozumie, trochę jej to pomoże i przestanie do mnie pisać. – Sam nie wiem. Ta dziewczyna nie wydaje się bardzo stabilna. – To nie jest wariatka. Po prostu jest wściekła, a ma do tego powód. – Ale ty nie jesteś powodem tego, co ją to spotkało. – Wziąłem ją

za ręce, przysunąłem do ust i pocałowałem kostki jej palców. – Wiesz o tym? Nie jesteś za to odpowiedzialna. Milczała przez chwilę. – Muszę to zrobić dla siebie i dla Molly. Nie chcę już uciekać. Wiem, że nigdy nie będę w stanie zostawić tego za sobą. A to, co się stało… Zawsze będzie częścią mnie, ale już nie będzie mną. Już nie. Nie chciałem, żeby to robiła, i nie uważałem, że musi. Nie wiedziała, że proces godzenia się ze światem już się zaczął, ale nie mogłem jej powstrzymywać. – Wiesz, co myślę? – Że jestem cudowna? – uśmiechnęła się zadziornie. – A poza tym? – Co? – Myślę, że już to zrobiłaś, Avery. Już się pogodziłaś z tym, że to zawsze będzie częścią ciebie, ale nie jest już tobą. Po prostu jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. Ale jeśli chcesz, to zrobisz to, a ja będę przy tobie. – Pojedziesz ze…? – Pisnęła, kiedy się poruszyłem i przeturlałem ją na plecy. Zawisłem nad nią. – Nie zrobisz tego sama. Nie ma mowy. Jadę z tobą. I nie wybijesz mi tego z głowy. Kiedy to planujesz? Patrzyła na mnie przez chwilę, a potem się uśmiechnęła. – A co robisz w weekend? – Jezu! Czubkami palców dotknęła mojego policzka. – Muszę to zrobić. Pocałowałem ją w czubek nosa. – Nie sądzę, żebyś musiała, skarbie, ale skoro tak myślisz, tylko to się liczy. – Naprawdę chcesz ze mną lecieć? – szepnęła. – Głupie pytanie, Avery. Są głupie pytania i to było jedno z nich. Oczywiście, że polecę z tobą. Uśmiechnęła się szeroko i pięknie. – Kocham cię. – Wiem. – Jesteś zarozumiały! – Jestem pewny siebie. – Pocałowałem ją delikatnie. – Kocham

cię, skarbie. Chciała mnie objąć, ale się odsunąłem i zszedłem z łóżka. – Ej! Wracaj tu! – Nie. Mamy robotę. – Wziąłem ją za ręce i ściągnąłem z łóżka. – Jak zaczniesz mnie nakręcać, to nic nie zdążymy zrobić. Widziałem po jej minie, że nie rozumie. – A co mamy do roboty? Złapałem ją i obróciliśmy się w stronę drzwi. – Musimy zabukować bilety.

Rozdział 28 Upał w Teksasie był bezlitosny. Czułem się, jakbym zstąpił do piekła. Nawet do wynajętego samochodu z zacienionymi szybami i hulającą klimą skwar wdzierał się każdą szparką. Nie mogłem uwierzyć, że naprawdę jestem w Teksasie. Oderwałem wzrok od marmurowej fontanny przed gigantycznym domem. Avery nie przesadzała, mówiąc, że jej rodzice są bogaci. Należeli chyba do jednego procenta najbogatszych. A może nawet do pół procenta, cholera wie. Rozparłem się w fotelu kierowcy i wypuściłem powietrze. – Cholera! Babeczka była w środku, z matką, przy której nawet mamuśka z Psychozy wydawała się czułą rodzicielką. A ja byłem tutaj, czekałem w samochodzie i powstrzymywałem się przed wskoczeniem do fontanny. Siedziała tam już z dziesięć minut. Nie chciała, żebym z nią wszedł. Dobrze wie, że szybko wychodzę z siebie. Tamtego dnia, kiedy mi powiedziała prawdę, nie mówiła wiele o rodzicach, tylko jak zareagowali na to, co ją spotkało, ale później opowiedziała więcej. Nie podobało mi się to, czego się dowiedziałem. Minęło piętnaście minut i nie mogłem dłużej usiedzieć. Wysiadłem z samochodu na lejący się z nieba żar. Przełożyłem czapkę daszkiem do przodu, żeby się trochę zasłonić przed słońcem. Okrążyłem wynajętego sedana i spojrzałem na wejście do domu. Ładne marmurowe kolumny. Odwróciłem się i popatrzyłem na wypielęgnowaną zieleń, ciągnącą się jak okiem sięgnąć. Nie widziałem żywego ducha. Było całkiem pusto i mimo szatańskich temperatur, zimno. Nie mogłem pojąć, jakim cudem Babeczka, wychowywana w tak koszmarnej atmosferze, wyrosła na osobę tak ciepłą i pełną miłości. Koszula kleiła mi się do ramion, kiedy zawróciłem do fontanny. Zamknąłem oczy i skupiłem się na tym, żeby nie pozwolić moim nogom zaprowadzić się do domu. Wiedziałem, że musi to zrobić sama, ale nie mogłem znieść myśli, że stawia czoło rodzicom, nie mając mnie przy boku. Wyciągnąłem rękę i złapałem na dłoń ciepłe krople. Co by sobie pomyśleli, gdybym popływał? Prawie się zdecydowałem. Za pięć

sekund zamierzałem też wtargnąć do domu, ale usłyszałem dźwięk zamykanych drzwi. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak Avery schodzi po szerokich kamiennych schodach. Uśmiechała się od ucha do ucha. Tego się nie spodziewałem! Rozluźniłem ramiona i obiegłem samochód. Spotkaliśmy się w połowie okrągłego podjazdu. – Jak poszło? – Hm. – Stanęła na palcach. Miała na nogach sandałki. Przechyliła głowę i pocałowała mnie. – Tak jak się spodziewałam. Złapałem ją za biodra i zacisnąłem palce, gnany miłością, pożądaniem i tysiącem innych skomplikowanych emocji, które się przeze mnie przetaczały. – Opowiesz mi? – Przy kolacji? – Zaczęła się cofać, ale złapałem ją za rękę i zatrzymałem. – Zabiorę cię do Chuy’s… – Avery? Poczułem, jakby kręgosłup zamarzł mi w jednej chwili. Mocniej ścisnąłem jej dłoń. Odwróciła się, kiedy zobaczyła, że mrużę oczy na widok wysokiego mężczyzny, który szedł przez ganek. To jej ojciec. Od razu wiedziałem. Brązowe włosy siwiały mu na skroniach. Nie wyglądał na starszego niż pięćdziesiąt lat. Ubrany był, jakby szedł do klubu golfowego: wyprasowane spodnie i wpuszczona w nie koszulka polo. – Jeśli powie coś aroganckiego, nie mogę obiecać, że nie powalę go na ziemię – ostrzegłem. Uścisnęła mi dłoń. – Mam nadzieję, że nie będzie potrzeby. – Tak tylko mówię. Jej ojciec zatrzymał się przed nami, a jego oczy – Babeczka miała identyczne – przesuwały się z jej twarzy do naszych złączonych rąk. Prawie chciałem, żeby to jakoś skomentował. – To Cameron Hamilton – odchrząknęła i mnie przedstawiła. – Cam, to jest mój ojciec. Uznałem, że to byłoby raczej nieuprzejme, gdybym pokazał mu

środkowy palec albo przywalił w gębę, więc wyciągnąłem wolną rękę. – Dzień dobry. Uścisnął mi rękę. – Miło cię poznać. – Co tam, tato? – spytała, kiedy nie odwzajemniłem uprzejmości. Pan Morgansten oderwał wzrok ode mnie i spojrzał na swoją córkę, ale patrzył tylko przez ułamek sekundy i odwrócił wzrok. Teraz widziałem jego wiek. Krył się w zmarszczkach przy ustach i wokół oczu. Westchnął głęboko i przemówił. – Wiesz, za czym najbardziej tęsknię? Za twoim tańcem. Babeczka znosiła to wszystko znacznie lepiej, niż się spodziewałem. Nie doceniłem jej. Była silniejsza, niż ktokolwiek mógł przypuszczać. W czasie kolacji opowiedziała mi, jak poszło spotkanie, a ja byłem wściekły i w jej imieniu rozczarowany, kiedy powiedziała, jak ją przyjęła jej tak zwana matka. Ale Avery zrobiła to, co postanowiła, i była spokojna. Wyglądało na to, że przynajmniej ojciec wyraził odrobinę żalu albo niepokoju. A ten komentarz o tańcu… Wiedziałem, o co mu chodzi. Avery tyle straciła z powodu ich ignorancji, ale niektóre rzeczy oni stracili razem z nią. Upierała się na jutrzejsze spotkanie z Molly, nieważne ile razy próbowałem ją skłonić do zmiany zdania. Była zdeterminowana, więc zamierzałem okazać jej tyle wsparcia, ile mogłem. Ale prawda była taka, że o niczym bardziej nie marzyłem, niż żeby wrócić do domu i oddalić się od wszystkiego, co tutaj. Po powrocie do pokoju hotelowego Babeczka natychmiast zniknęła w łazience, żeby wziąć prysznic. Obserwowałem ją z uniesionymi brwiami. Pod koniec kolacji zaczęła się zachowywać dziwnie. Śpieszyła się do pokoju. Nie miałem pojęcia, co zamierzała, ale postanowiłem położyć się i poczekać, zamiast iść z nią pod prysznic, chociaż chciałem to zrobić bardzo, ale to bardzo. Znalazłem pilota i wciąż usiłowałem się zorientować, który kanał o czym mówi, kiedy dwadzieścia minut później wyszła z łazienki. Podniosłem wzrok i powietrze zatrzymało mi się w płucach. Stała w progu, jej mokre włosy były ciemnorude i przyklejone do

ramion. Owinęła się białym ręcznikiem. Cholera. Usiadłem, ale nie mogłem nic powiedzieć, tylko na nią patrzyłem, od pomalowanych paznokci u stóp po zarumienione policzki. Skóra aż mnie mrowiła, kiedy podeszła. Trzymała dłonie na suple zawiązanym między piersiami. Zamknąłem oczy. – Avery. Położyła mi rękę na ramieniu i wspięła się na mnie. Usiadła okrakiem, jak tamtego wieczoru. – Cam? Uśmiechnąłem się lekko. Na więcej nie było mnie stać, kiedy trzymałem ją za biodra. – Co zamierzasz? – Nic. – Zamilkła na chwilę. – Wszystko. Spojrzałem na zasupłany ręcznik. – To dwie różne rzeczy. – Wiem. – Usiadła na mojej erekcji, a ja poczułem, jak przenika mnie rozżarzony piorun. – Pocałujesz mnie? Nawet nie dała mi szansy na reakcję, co wcale mi nie przeszkadzało. Musnęła mnie słodkimi ustami. Rozdzieliła moje wargi językiem, a ja mocniej chwyciłem ją za biodra. Pocałunek trwał do momentu, aż prawie już nie mogłem wytrzymać. Boże, zresztą od kiedy ja przy niej mogłem coś wytrzymywać? – Dotknij mnie – szepnęła. – Proszę. Jak mógłbym się sprzeciwiać? Wsunąłem ręce pod rąbek ręcznika i przesunąłem je po jej udach, zbliżając się do źródła ognia. – Już – zażądała. Roześmiałem się z tego rozkazu, ale nie chciałem, żeby mnie popędzała. Musnąłem grzbietem dłoni jej wilgoć i uśmiechnąłem się, gdy jęknęła. – Czego chcesz? Wydała odgłos oznaczający frustrację. – Chcę, żebyś mnie dotykał. Zbliżyłem palce do miejsca, w którym mnie chciała, ale od razu się wycofałem. – Dotykam cię, skarbie.

Oczy jej zapłonęły. – Wiesz, co mam na myśli. – Nie wiem. – Proszę. – Oparła się o czołem o moje czoło. – Proszę, Cam, dotykaj mnie. Odchyliłem się i otarłem się ustami o jej wargi. – Chyba zaczynam rozumieć, o co ci chodzi. – Wreszcie! – jęknęła. Znów się roześmiałem, a potem skubnąłem ją w brodę. Aż drgnęła, kiedy położyłem dłoń między jej udami. – O tak? – Tak. Pocałowałem środek jej szyi i wsunąłem palec w jej wilgoć. – I tak? – spytałem niskim, chrapliwym głosem. Wygięła plecy w łuk. – Mhm… Objąłem ją, żeby nie poleciała do tyłu, a potem dotknąłem jej łechtaczki. Całe jej ciało się napięło. Coś pięknego. – A tak? Naparła na mnie biodrami. – O tak. Zdecydowanie tak! – Zdecydowanie tak… – Zacząłem powoli wsuwać w nią palec i wysuwać go. Zajęczała, a ja mógłbym słuchać jej jęków cały dzień, ale ona sięgnęła między nas i rozwiązała supeł ręcznika. Ześlizgnął się z niej i wylądował na podłodze. Ręka mi znieruchomiała. Serce podskoczyło. Fiut zesztywniał i zapulsował. Zakończone różowymi brodawkami piersi, zarumienione policzki, obejmujące mnie rozchylone nogi… Cholera, była… Była zniewalająca. Przesunąłem drugą ręką po jej piersi i poczułem, że brodawka się wypręża. – Cholera, Avery… Położyła rękę na mojej dłoni. – Nie przestawaj.

– Nie planowałem tego. – Nie o to mi chodzi. – Sięgnęła drugą ręką i namacała suwak rozporka. – Pragnę cię, Cam. – Masz mnie. – Przesunąłem się do drugiej piersi. – Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie masz. Z uśmiechem złapała mnie za nadgarstek i odsunęła moją rękę spomiędzy swoich ud. – Chcę cię naprawdę. – Rozpięła mi spodnie, dotknęła mnie, a ja zadrżałem. – A ty mnie chcesz? – Bardziej niż sobie wyobrażasz. – Jęknąłem, kiedy objęła mnie dłonią. – Avery… Puściła, a ja nie wiedziałem, czy mam jej być wdzięczny, czy zacząć przeklinać. Ściągnęła mi koszulkę przez głowę. – Chcę tego, Cam. Chwilę potrwało, zanim jej słowa przedarły się przez mój zaczadzony umysł, ale kiedy wreszcie zrozumiałem, głęboko wciągnąłem powietrze. – Jesteś pewna? Bo jeśli nie, nie musimy… Pocałowała mnie i przesunęła dłonie po mojej piersi. – Jestem pewna. Zamarłem z rękami na jej biodrach, a potem położyłem ją na plecach. Pochyliłem się nad nią i pocałowałem ją, wkładając w ten pocałunek wszystko, co w sobie miałem. Może inny koleś upewniłby się albo zaczął robić coś innego, ale mnie wystarczyły te dwa słowa. Jest pewna. One przełamały tę mikroskopijną resztkę mojej samokontroli. Przerwałem pocałunek, wstałem i zdjąłem spodnie. Kiedy spojrzała w dół i szerzej otworzyła oczy, nie mogłem się powstrzymać i się uśmiechnąłem. Wyglądała na istotę niemal nietykalną, kiedy tak leżała i patrzyła na mnie pięknymi brązowymi oczami. – Mógłbym na ciebie patrzeć przez całą wieczność. To mi się nigdy nie znudzi. – Nawet jak będę stara? – Nawet wtedy. Nie mogłem już dłużej czekać. Zbliżyłem się do niej. Chciałem, żeby to było dla niej coś wyjątkowego. Żeby było pięknie i żeby czuła,

jak bardzo ją kocham. Zacząłem ją całować w palce u stóp, a potem wytyczyłem szlak pocałunków po jej nogach aż na miękki brzuch. Nie śpieszyłem się, ssałem i skubałem, aż brodawki piersi miała wyprężone i dyszała. Każda część mojego ciała była twarda, napięta i nabrzmiała, ale chciałem, żeby była gotowa, chociaż dzikie, surowe podniecenie gnało mnie do zanurzenia się w niej głęboko. Znów dotknąłem jej ust, a ona wygięła się w łuk. Oparłem się na jednym ramieniu i dopasowałem tempo języka do ruchów palca. Najpierw jednego, a potem dwóch, żeby ją powoli rozciągnąć. Chwytała się moich ramion, boków i ruszała w zapamiętaniu, a kiedy przeniosłem się na dół, doszła z taką siłą, że niemal i ja nie wytrzymałem. Trząsłem się jak trawa w czasie burzy. Wstałem i umiejscowiłem się między jej udami. Wziąłem fiuta w rękę i nakierowałem w odpowiednie miejsce. Pierwsze zetknięcie z jej wilgocią było niewypowiedzianie przyjemne. Jest taki moment, w którym człowiek już nie może się powstrzymywać, i ja właśnie do niego dotarłem. Cały się trząsłem, ale czekałem na nią. Dawałem jej czas. – Kocham cię – powiedziałem i położyłem jej dłoń na policzku. – Tak bardzo cię kocham. Objęła mnie mocno i pociągnęła do przodu. – Ja też cię kocham. Położyłem jej dłoń na biodrze i pocałowałem ją głębiej, a jednocześnie wsunąłem się głębiej w nią. Poczułem, że zesztywniała, a ciche westchnienie, pełne zaskoczenia, uderzyło prosto w moją duszę. Zamarłem. – Wszystko dobrze? Pokiwała głową: – Tak. Nie chciałem, żeby ją bolało, ale wiedziałem, że to musi boleć. Nie ruszałem się, pogrążony w niej. Serce mi waliło bez ładu i składu, kiedy całowałem najpierw jeden kącik jej ust, a potem drugi. Otworzyła usta i wślizgnąłem się w nie, smakując jej i dając jej ciału czas na przystosowanie się. Aż jęknąłem, kiedy niepewnie poruszyła biodrami i sprawiła, że

otarliśmy się o siebie. – Av… Zrobiła to jeszcze raz, więc ja też się zakołysałem. Aż wykrzyknęła z rozkoszy, zacisnęła się na mnie i objęła mnie nogami w pasie. Poruszała biodrami, obejmowała mnie, a ja się w niej zatraciłem w najdoskonalszy z możliwych sposobów. Boże… Nigdy nie czułem czegoś podobnego. Wnikała w każdą komórkę mojego ciała. Nie było mnie. Nie było jej. Poruszaliśmy się razem, nasze usta się łączyły, nasze ręce błądziły, biodra zlewały się z sobą i istnieliśmy tylko my. Doszła, odrzuciła głowę i krzyczała moje imię, kiedy wsunąłem dłoń między nas i dotykałem jej, jednocześnie ocierając się o nią. Czułem targające nią spazmy i już dłużej nie mogłem. – Avery – wysapałem i wcisnąłem twarz między jej ramię a szyję, a spełnienie przetaczało się przeze mnie, szokująco intensywne, jak jeszcze nigdy. Wydawało mi się, że nadchodzi falami. Zawisłem nad nią i co kilka chwil targał mną spazm. Minęła cała wieczność, zanim odważyłem się poruszyć. W głębi piersi poczułem pomruk, gdy z niej wyszedłem. Pocałowałem ją. Nie mogłem się wypierać, że piecze mnie w gardle. Pokręciłem głową, zdumiewała mnie siła tego doznania. – To było… Nie mam słów. W porządku? Wzięła moje policzki w dłonie. Ręce trochę jej się trzęsły. W jej spojrzeniu widziałem odbicie tego, co czułem. – Doskonale. Ty byłeś doskonały. Prawda była taka, że tylko z jej powodu. Jeśli kiedykolwiek będę doskonały, to dzięki niej.

Rozdział 29 „Tu jest moje miejsce”. Tak powiedziała Avery po rozmowie z tamtą dziewczyną. Z Molly. Musiałem się opanować, żeby się nie wściec, kiedy zobaczyłem czerwony ślad na jej policzku. Uratowały mnie tylko te słowa. Babeczka w końcu to zrobiła. Uzdrowienie, którego poszukiwała, wymagało prawdy w rozmowie z rodzicami i z Molly, ale tak naprawdę zaczęła zdrowieć w lutym, a potem w kwietniu. Czuła jednak, że musi jechać do Teksasu, i pojechała. A potem przywiozłem ją do domu i oto byliśmy w znacznie chłodniejszym klimacie. Był wieczór, jutro Avery zaczynała letnie zajęcia, a ja obóz piłkarski z dzieciakami. Siedziała naprzeciwko mnie na kuchennej podłodze, z podwiniętymi nagimi nogami. Miała na sobie mój podkoszulek i nic więcej. Z trudem udawało mi się skupić myśli na czymkolwiek poza tym. Pomiędzy nami Rafael i Michelangelo niestrudzenie trykali się głowami. Babeczka zmarszczyła brwi. – To jakieś żółwiowe hejterstwo. Nie jestem pewna, czy oni się lubią. Z uśmiechem oparłem się o lodówkę i przesuwałem ręką po nagich mięśniach brzucha. – Daj im czas. Poza tym Aniołek Miki jest trochę zaborczy. – Jasne, zwal wszystko na mojego żółwia! – Wywróciła oczami. – To twój go pierwszy puknął głową. Zadzwonił minutnik, więc wstałem i podszedłem do piekarnika. – Po prostu chciał pokazać twojemu, kto tu rządzi. – Michelangelo rządzi! – Babeczka wzięła swojego żółwia i odstawiła kawałek dalej. Zerknąłem na czekoladowe ciastka, a kiedy się okazało, że są gotowe, szybko umyłem ręce i sięgnąłem po rękawicę kuchenną, której Babeczka chyba nigdy w życiu nie użyła, jako że wciąż była do niej przyczepiona metka. Oderwałem ją z uśmiechem i wyciągnąłem tacę z piekarnika. Ciasteczka były ogromne, zezłocone i wyglądały obłędnie.

– Gotowe? – Podniosła rozpromienione oczy. – Spalisz sobie język. – Odłożyłem rękawicę na bok. – Znowu. Wyszczerzyła zęby. – Trudno, są tego warte. – Jasne. – Podszedłem do niej i rozkoszowałem się rumieńcem, który się pojawił, gdy spojrzała w okolice poniżej mojego pępka. Schyliłem się i pocałowałem ją w usta. – Poczekaj aż… W dużym pokoju zapikała moja komórka. – Zaraz przyjdę. Pokiwała głową, a ja skierowałem się do wyjścia, uważając przy tym, żeby nie nadepnąć na żadnego żółwia, co straumatyzowałoby i mnie, i Babeczkę. Odetchnąłem z ulgą, kiedy zobaczyłem, że SMS jest od mojej siostry. „Już po operacji. Jest OK. Zadzwonię”. Zamknąłem oczy i zmówiłem modlitwę. To nie była jakaś wielka operacja, ale zawsze operacja, a wiadomo, jakie rzeczy się zdarzają w szpitalach. Ale już była w domu. To dobrze, ale… – Od Teresy? Odłożyłem telefon i się odwróciłem. Avery stała w progu, trzymając w rękach wyrywające się żółwie. Miała na sobie koszulkę z napisem „Samcza gastrofaza” i wyglądała naprawdę uroczo. – Tak. Zaniosła żółwie do ich terrarium. Kiedy tylko zamknęła wieko, natychmiast zaczęły złowrogo na siebie łypać z przeciwnych narożników. – Wszystko dobrze? Jak poszła operacja? – Mówi, że w porządku. Ale to tylko SMS. Ma zadzwonić. Babeczka stanęła przede mną i z niepokojem zmarszczyła brwi. Jeśli ktokolwiek wiedział, co przeżywa teraz Teresa, to właśnie ona, przecież przez tyle lat tańczyła. – Nie pisała nic o rokowaniach? Pokręciłem głową i zacisnąłem usta. Teresa zerwała więzadło krzyżowe przednie, tydzień temu, w czasie występu. Dla sportowców i tancerzy to mogła być fatalna kontuzja. A moja siostra od zawsze chciała być zawodową tancerką. Potrzeba czasu, żeby się okazało, czy to jeszcze możliwe. Z tego, co mówiła mama, nie wyglądało to dobrze.

Babeczka zniknęła w kuchni, umyła ręce i wróciła. Podeszła do mnie, objęła mnie w pasie i przycisnęła policzek do mojej piersi. Miała ciepłą skórę. – Przykro mi – powiedziała. – Dlaczego? – Objąłem ją i przytuliłem jeszcze mocniej. – Bo wiem, że się martwisz. – Otarła się policzkiem. – I wiem, że to poważna kontuzja. Mam tylko nadzieję, że nie aż tak, jak mogłaby. Pocałowałem ją w czubek głowy i przesunąłem ręce po jej plecach aż do karku. – Ja też. Przez chwilę milczała. – Dziękuję. Roześmiałem się cicho i odchyliłem, żeby jej popatrzeć w oczy. – A za co ty mi teraz dziękujesz, skarbie? – Za to, że poleciałeś ze mną do Teksasu. Dotknąłem dłonią jej policzka. – Już mi za to dziękowałaś. – Tak, a ty mówiłeś, że nie muszę dziękować. – Nakryła moją dłoń swoją. – Ale ja muszę, bo bez ciebie bym tego nie zrobiła. – Oczywiście, że byś zrobiła. Pokręciła głową. – Może i tak, ale nie wiem na pewno. Potrzebowałam cię i ty byłeś. Bez żadnych pytań. Nie wiem, jak mam ci podziękować. Za wszystko. – Jezu, Babeczko, przestań mi ciągle za coś dziękować! – Ale… – Zamarła i zmarszczyła czoło. – Babeczko?! Otworzyłem usta i dotarło do mnie, co zrobiłem. Opuściłem ręce, cofnąłem i zacząłem się śmiać. – Czyżbym powiedział to na głos? – Tak! – Obciągnęła pożyczoną ode mnie koszulkę. Widziałem, że jest strasznie ciekawa. – O co chodzi? Cholera, czułem, że się rumienię! Szeroko otworzyła oczy i się uśmiechnęła. – Rumienisz się! Boże, naprawdę się zaczerwieniłeś! – Uszczypnęła mnie w policzek. – Natychmiast mi powiedz, skąd ten wstyd. – A co dostanę, jak ci powiem?

Spojrzała na mnie wzrokiem, który mówił raczej, czego nie dostanę, jeśli nie powiem. Ta zadziorna mina mnie nakręciła. A tym bardziej, kiedy Avery zaczęła głębiej oddychać. – To strasznie głupie. – Wziąłem ją za rękę i przyciągnąłem do siebie. Kiedy była już wystarczająco blisko, schyliłem się i złapałem ją pod kolanami. – Ej! – Walnęła mnie w plecy. – Nie odwracaj mojej uwagi! – Pisnęła, kiedy ją podniosłem. – Cam! Przytuliłem ją do piersi i skierowałem się na korytarz. – Nie odwracam twojej uwagi, tylko pomagam ci dostać się do sypialni. Zmrużyła oczy. – Po pierwsze, nie potrzebuję pomocy, żeby się dostać do sypialni. A po drugie, po co mnie tam niesiesz?! – Bo ty za wolno chodzisz. – Zaniosłem ją do łóżka. – Uwaga! Zesztywniała. – Co? Mrugnąłem i sekundę później rzuciłem ją na sam środek łóżka. Pisnęła, a potem stęknęła, kiedy odbiła się od materaca. Otworzyła usta i wiedziałem, że zaraz mnie zeklnie. Wylądowałem na niej, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Wsunąłem ręce pod koszulkę. W ciągu sekundy zdjąłem ją i była już cudownie, zjawiskowo naga. Ściągnąłem spodnie. Przestała oddychać, kiedy wróciłem do łóżka i podziwiałem swoje dzieło. – No więc? – spytała cicho. – O co chodzi z tą Babeczką? – To takie przezwisko. – Pocałowałem ją między piersiami. – Dla ciebie. – Tyle się domyśliłam. Pocałowałem ją pod piersiami, a potem pod żebrami. – Przyszło mi do głowy, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem. – Pierwszy… Auć! – Drgnęła, kiedy musnąłem językiem jej pępek. Złapała się krawędzi materaca. Kiedy znów się odezwała, miała lekko zachrypnięty głos. – Przy naszym pierwszym spotkaniu? – Tak. – Pocałowałem wnętrze jej lewego uda, a potem prawego. – Wtedy, kiedy wpadłaś na mnie przed astronomią. Którą musisz zaliczyć od nowa.

Jęknęła. – Nie przypominaj mi. Nie byłem pewien, czy chodzi jej o zajęcia, czy o to, że na mnie wtedy wpadła. – Jak cię pierwszy raz zobaczyłem, i twoje włosy… – Zamilkłem, żeby pocałować ją między nogami. Uśmiechnąłem się, kiedy usłyszałem westchnienie. – Pomyślałem o jagodowej babeczce. – Znów zamilkłem i przesunąłem językiem w tym samym miejscu. – Że wpadła na mnie jagodowa babeczka. Roześmiała się, a ja podniosłem głowę, żeby popatrzeć jej w oczy. – Nigdy nie zrozumiem, jak działa twój mózg. – I za to go uwielbiasz. – To prawda. – Przesunęła stopę po mojej łydce. – Czyli w głowie przez cały ten czas nazywałeś mnie Babeczką? Potwierdziłem i ułożyłem się między jej nogami. – Mogło się zdarzyć. Raz czy dwa. – I nigdy ci się nie wymsknęło! Niebywałe! – Widziałem w jej oczach rozbawienie. – I urocze. – Z całą pewnością urocze. I… – Jęknąłem, kiedy wypchnęła do przodu biodra, żeby nas złączyć. – No to… Zachichotała, a potem żadne z nas już się nie śmiało ani nic nie mówiło. Jęknąłem cicho, kiedy doświadczyłem, że jest taka ciasna. Nie myślałem już o niczym poza jej ciałem i chciałem być wciąż głębiej, bliżej. Poruszaliśmy się razem, rozpaleni i napięci. To jakieś szaleństwo, ale nie mogłem się nią nasycić. I wydawało mi się, że ona czuje to samo. Objąłem ustami jej brodawkę, a jednocześnie na nią nacierałem. Odpowiadała ruchem na każdy mój ruch, aż w końcu wygięła plecy i krzyknęła. Jej spełnienie przeszło na mnie. Przyciągnąłem ją bliżej do siebie i usiadłem, tak żeby siedziała mi na kolanach. Ta nowa pozycja sprawiła, że żądza dosłownie we mnie szalała. Nie mogłem już dłużej. Szczególnie kiedy poczułem na szyi jej zęby. Mijały minuty. Słychać było jedynie nasze urywane oddechy. Wciąż byłem w niej. To mi dawało spokój. Trzymałem w ramionach cały mój świat. Później, dużo później, siedzieliśmy w łóżku z talerzem

czekoladowych ciasteczek. Miała na wargach smugę czekolady, więc nachyliłem się, żeby ją scałować. No dobra, potem zacząłem całować naprawdę. Całowałem ją, jakbym się całował po raz pierwszy w życiu. Ten pierwszy błysk, szokujące doznanie złączenia się naszych ust, nie minęło. Gdzieś w tyle głowy pojawiło się spostrzeżenie, że miłość tak to wymyśliła. Żeby nawet prosty pocałunek nigdy nie był nudny, nie tracił mocy. W piersi coś mi wezbrało, kiedy się odsunąłem i zajrzałem w jej ciepłe oczy. Moje serce robiło coś dziwnego, podskakiwało jak głupie. Wiedziałem, że to też nigdy nie minie. Babeczka położyła mi dłoń na policzku. – Co? Nie wiedziałem, co powiedzieć. Czekałem na nią. Czekałem przez kilka miesięcy. Ale czekałbym nawet przez lata, ale ona… Odwróciłem głowę i pocałowałem wnętrze jej dłoni. – Dziękuję, że mi zaufałaś. e.h.