do-justyny-o-wdziecznosci

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl. Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

FRANCISZEK KARPIŃSKI

Do Justyny  ęś Dokąd płyniesz, rzeczko mała? Niesiesz dań królowi twemu, Wodyś od morza dostała, Wracasz ją morzu swojemu. Nic cię w biegu nie zatrzyma, Ni drzewo, ni brzeg zielony, Justyna z swemi oczyma, Ni Koryla flet uczony. Justyno, patrz, ta smereka¹, Jak bardzo w górę się wspina! Mniemasz, od ziemi daleka, Że już o niej zapomina. Spuszcza jej swoje nasienie, Stąd ją młodzieżą okrywa; I za samo wyżywienie Stem darów: jeden dar zbywa. Bądź wdzięczną; ty nie znasz tego, W twym uporze nieodmienna Nie życzęć ja ci nic złego; Aleś jest sroga, kamienna. Może me zasługi małe, Niewarte twojej wdzięczności Ale to serce zbolałe Warte całej twej litości. Kiedyś się ktoś spyta z boku A gdzież jest to dobre chłopię? A ja w tym wdzięcznym potoku Już się natenczas utopię.

¹s

— zapewne chodzi o jakieś drzewo iglaste; por. smrek: świerk.

Drzewo

Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach . PL. Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/do-justyny-o-wdziecznosci Tekst opracowany na podstawie: Franciszek Karpiński (-), Sielanki, T. H. Nasierowski, Druk. ”Przemysłowa”, Warszawa,  Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN. Opracowanie redakcyjne i przypisy: Aleksandra Sekuła, Olga Sutkowska.

 



 Do Justyny

no

