Audrey Carlan - Dziewczyna na miesiac. Pazdziernik ...-

Tytuł oryginału: Calendar Girl Volume Four Copyright © 2016 Waterhouse Press, LLC Opublikowano w porozumieniu z Bookcase Literary Agency, USA and Book/lab Literary Agency, Poland. Copyright for the Polish Edition © 2017 Edipresse Polska SA Copyright for the Polish translation © 2017 Edipresse Polska SA Edipresse Polska SA ul. Wiejska 19 00–480 Warszawa Dyrektor ds. książek: Iga Rembiszewska Redaktor inicjujący: Natalia Gowin Produkcja: Klaudia Lis Marketing i promocja: Renata Bogiel-Mikołajczyk, Beata Gontarska Digital i projekty specjalne: Katarzyna Domańska Dystrybucja i sprzedaż: Izabela Łazicka (tel. 22 584 23 51), Barbara Tekiel (tel. 22 584 25 73), Andrzej Kosiński (tel. 22 584 24 43) Zdjęcie na okładce: Conrado/Shutterstock.com Redakcja: Katarzyna Szajowska Korekta: Bożena Hulewicz Projekt graficzny okładki i stron tytułowych: Magdalena Zawadzka Skład i łamanie: Graph-Sign Biuro Obsługi Klienta www.hitsalonik.pl mail: [email protected] tel.: 22 584 22 22 (pon.-pt. w godz. 8:00–17:00) www.facebook.com/edipresseksiazki www.instagram.com/edipresseksiazki ISBN: 978-83-8117-239-4

SPIS TREŚCI PAŹDZIERNIK LISTOPAD GRUDZIEŃ EPILOG CO ONI TERAZ ROBIĄ? PODZIĘKOWANIA

DEDYKACJE: Październik Drue Hoffman To była długa podróż, a gdy się zaczęła, ofiarowałeś mi pomoc i radę w chwili, gdy najbardziej ich potrzebowałam. Dziękuję za to, że podzieliłeś się ze mną swoją wiedzą, za wsparcie i przyjaźń. Mam nadzieję, że spodobała Ci się ekscentryczna postać Drew Hoffmana.

Listopad Ekaterina Sayanowa Redagowanie czyjejś powieści jest jak krytykowanie dziecka jakiejś matki. Niełatwo zrobić to tak, żeby kogoś nie zranić. Ty jednak to potrafisz. Redagujesz teksty z pasją i rozwagą. Jestem Ci za to niewymownie wdzięczna. Dzięki Twoim poradom z każdą powieścią staję się lepszą pisarką. Dziękuję.

Grudzień Prawdziwa Mia Saunders Jeszcze się nie urodziłaś, a ja już cię kocham. Mam nadzieję, że pewnego dnia, gdy już będziesz dorosła, moja najdroższa przyjaciółka Sarah podzieli się z Tobą tą historią. Życzę Ci miłości, życia pełnią życia i cierpliwości, żeby zawsze poddać się wyprawie…

PAŹDZIERNIK

1

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cisza.

To właśnie ona mnie przywitała, gdy weszłam do domu Wesa w Malibu. Do mojego domu. Nie wiem, czego się spodziewałam. Może miałam nadzieję, że wszechświat nagle się nade mną zlituje i ześle mi niebo na ziemi w postaci mojego mężczyzny, bezpiecznego na amerykańskiej ziemi, w naszym domu. Bo właśnie tym było to miejsce: naszym domem. Wes upierał się, żebym zmieniła sposób myślenia o czymś, co Gin nazywała rezydencją w Malibu. Powiedział, że ewentualnie możemy razem poszukać czegoś nowego. Nie chciałam tego. Szczerze mówiąc, wolałam zanurzyć się we wszystkim, co było Wesem. W całości. Wyjątkowości. W tym, czego nie widzieli inni. W tej cudowności. Wes ciężko pracował na to, co osiągnął w tak młodym wieku. Nie chwalił się tym, nie był chciwy. Świadczyły o tym prostota i zwyczajny wystrój domu. Szłam przez ciemne puste pokoje, przypominałam sobie wszystkie jego rzeczy, ale czułam się tutaj inaczej. Coś się zmieniło. Zaczęłam się rozglądać i zauważyłam niewielkie różnice w porównaniu z tym, co widziałam dwa miesiące temu. Na półce nad kamiennym kominkiem stała niewielka rzeźba przedstawiająca baletnicę z długimi rozpostartymi nogami. Dłonie baletnicy przytrzymywały jedną kostkę nad głową, łapała równowagę na palcach drugiej nogi. Figurka należała do mojej matki, która często stawała na palcach, odchylała się do tyłu i pokazywała mi, w jaki sposób balerina przybierała tę pozycję. Moja matka była tancerką w Vegas, wcześniej jednak specjalizowała się w tańcu klasycznym i współczesnym. Uwielbiałam patrzeć, jak się porusza. Gdy sprzątała w domu, kręciła się w rytm każdej dobiegającej ją muzyki. Czarne włosy mamy opadały jej do pasa i otaczały jej ciało niczym ciemna peleryna. Kiedy miałam pięć lat, uważałam matkę za najpiękniejszą kobietę na świecie, kochałam ją jak nikogo. Ta miłość gdzieś się zapodziała, ale posążek pozostał. Zajmował poczesne miejsce na kominku i chociaż pragnęłam zrzucić go na podłogę, żeby się roztrzaskał, pozostawiłam go w nienaruszonym stanie. Jeśli nie będę chciała zostawić sobie posążka, to oddam go na aukcję charytatywną. Niekiedy nawet najpiękniejsze wspomnienia potrafią sprawić niewypowiedziany ból. Odwróciłam się i przyjrzałam salonowi. Na brzegu stołu zobaczyłam znajomą oprawioną fotografię. Maddy. Zdjęcie zrobiono jej na dzień przed rozpoczęciem studiów. Chodziłam za nią po budynku niczym zagubiony szczeniak. Ona natomiast trzymała mnie za rękę i kołysała nią. Szłyśmy od sali do sali, pokazywała mi, gdzie będzie miała jakie zajęcia i opisywała program nauczania. Była pełna entuzjazmu. Rozkoszowałam się nim, wiedząc, że w tej właśnie chwili moja dziewczynka, moja młodsza siostra, osiągnie coś niesamowitego. Już to zrobiła. Byłam z niej niewiarygodnie dumna. Nic nie mogło jej powstrzymać. Poszłam do kuchni i znalazłam kilka zdjęć przypiętych magnesami do lodówki. Wśród nich znajdowały się fotografie, które odczepiłam z lodówki w moim malutkim mieszkaniu. Maddy, Ginelle, tata. Były tam

też nowe zdjęcia, których nie wywoływałam. Wes i ja. Jedno zrobione podczas kolacji, drugie to selfie w łóżku, przedstawiające tylko nasze twarze. Musiał je powiesić. To był początek wszystkiego. Przejechałam palcami po uśmiechu Wesa. Mój mężczyzna był taki pewny siebie i seksowny, mocno mnie do siebie przytulał. Poczułam ucisk w klatce piersiowej, zaczęłam ją masować, żeby się go pozbyć. Już niedługo. Wkrótce Wes wróci do domu. Musiałam w to uwierzyć. Poddaj się tej wyprawie. Teraz musiałam bardziej niż kiedykolwiek uwierzyć w słowa, które wytatuowałam sobie na stopie. Przeszłam do naszej sypialni i nagle stanęłam jak wryta, wytrzeszczając oczy. – O w mordę i nożem. – Patrzyłam z zachwytem na obraz. Przedstawiający mnie. Było to moje ostatnie ujęcie, namalowane przez Aleca w lutym. Stałam w Space Needle, przede mną rozpościerał się widok na Seattle. Moje długie kręcone włosy rozwiewał wiatr. Tego dnia czułam się wyzwolona. Wolna od ciężaru, jakim nieumyślnie obciążył mnie ojciec, i od konieczności stania się tym, czego pragnął klient – wszystko to minęło, ogarnął mnie spokój. W owej chwili byłam po prostu Mią, dziewczyną, która po raz pierwszy w życiu podziwiała prawdziwe piękno krajobrazu. Nie mogłam w to uwierzyć. Weston kupił najdroższe zdjęcie zrobione mi przez Aleca. Podczas naszej szczerej rozmowy opowiedziałam mu o Alecu, no dobrze, może bez szczegółów, miał jednak ogólny zarys sytuacji. Skupiłam się na sztuce, na tym, jak każdy obraz i fotografia mnie zmieniły, pozwoliły mi dostrzec życie, miłość i samą siebie. Gdy opowiadałam mu, ile zawdzięczam Alecowi, leżeliśmy nadzy w łóżku wtuleni w siebie. Mówiłam, że Alec dał mi mnóstwo i jeszcze za to zapłacił. Wyjęłam telefon, przeszukałam kontakty i wcisnęłam „zadzwoń”. – Ma jolie, czemu zawdzięczam ogromną przyjemność usłyszenia twojego głosu? – powiedział do słuchawki Alec uwodzicielskim gładkim tonem, który przypomniał mi o lepszych, szczęśliwszych czasach, spędzonych pod jego szczupłym ciałem. Odwróciłam się i wdrapałam na łóżko. Usiadłam ze skrzyżowanymi nogami i zaczęłam gapić się na obraz. – Nie wierzę… – Zamiast dokończyć zdanie, wyciągnęłam przed siebie telefon i zrobiłam zdjęcie. Wysłałam je Alecowi i ponownie przyłożyłam komórkę do ucha. Usłyszałam piknięcie – dostał wiadomość. – Mio, parle moi, czy wszystko w porządku? – spytał zaniepokojony. Mój głos drżał, bo cały czas przyglądałam się pięknemu zdjęciu wiszącemu nad łóżkiem Wesa. Nad łóżkiem moim i Wesa. – Sprawdź wiadomość. – Chérie, gardzę taką formą komunikacji. – Po prostu to zrób. – Jęknęłam, żeby mnie posłuchał. Usłyszałam kilka kliknięć. – Ach, mais oui, czyli widzisz siebie, non? Bywają w życiu takie chwile, gdy ma się ochotę udusić osobę, z którą się rozmawia. To była właśnie jedna z tych sytuacji. – Alec, nie o to chodzi. Dlaczego widzę siebie w sypialni mojego chłopaka? Sapnął. – Ma jolie, masz copain? Chłopaka? – Powiedział to z takim akcentem,

że niemal zapomniałam o złości. – Czyli się wobec kogoś zobowiązałaś. Felicitations! – pogratulował mi, nie wyjaśniając jednak, jakim cudem jego obraz znalazł się w sypialni Wesa. – Alec, skarbie, skup się – jęknęłam. – Och, chérie, przecież zawsze się na tobie skupiam. – Zamruczał. – Zwłaszcza gdy jesteś naga. Doskonale pamiętam, jak to jest mieć cię w ramionach. Ty też to pamiętasz, oui? – Alec, nie będziemy teraz tego wspominać. Potrzebuję odpowiedzi. Od ciebie. Jakim cudem twój obraz znalazł się w mojej sypialni? – Zawsze żądna informacji. – Zaśmiał się i westchnął. – A może miała to być niespodzianka, compte tenu de votre amant. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nie uczyłam się francuskiego ani nie rozmawiałam z Alekiem przez telefon, zrozumiałam jednak, że to miała być niespodzianka od mojego kochanka. – Wes to kupił? – Nie do końca. Zesztywniałam i zacisnęłam zęby tak mocno, że mogłabym między nimi rozgniatać kamienie. – Alec, to nie czas na fałszywą skromność. Wyrzuć to wreszcie z siebie. Wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk. – Nigdy niczego z siebie nie wyrzucam. Przewróciłam oczami i opadłam na łóżko. – Alec... – ostrzegłam. – Twój kochanek nie zapłacił za ten obraz – rzekł wreszcie. – To skąd się tutaj wziął? Wydobywanie informacji z mojego Francuzika, gdy ewidentnie nie miał ochoty mówić, było trudniejsze, niż wyciskanie orgazmu z faceta po kilku rundach ostrego seksu. Czyli niemal niemożliwe. Wreszcie westchnął. – Ma jolie, będę z tobą szczery, dobrze? Nie musiałam odpowiadać, bo doskonale wiedział, czego chcę, mimo wszystko wydusiłam: – Oui. Merci. – Twój kochanek zadzwonił do mojego agenta. Chciał kupić „Żegnaj, kochanie”. Ale nie zgodziłem się na sprzedaż. Zaskoczyło mnie to. Artysta, który tworzy sztukę na sprzedaż, nie chce sprzedać swojego dzieła? – Dlaczego? Przecież to nie ma sensu. Zaczął niezobowiązująco sobie nucić. – Bo tak. Kocham cię i chcę, żeby twoja uroda była doceniana przez właściwych ludzi. Co do każdego obrazu mam konkretne zasady. Dwóch w ogóle nie zamierzałem sprzedawać. – Których dwóch? Zniżył głos i zaczął mówić z seksownym pomrukiem, znanym mi aż za dobrze. – Lubię patrzeć na naszą uchwyconą miłość. Obraz „Nasza miłość” powiesiłem w gabinecie w swojej willi we Francji. Je ne pouvais pas m’en séparer – dodał. Zaczęłam wytężać umysł, żeby ułożyć z tych słów coś, co ma sens. Chyba wyznał, że nie potrafił rozstać się z tym obrazem. Roześmiałam się. – Alec, przecież to głupie. Głównym celem wystawy było dzielenie się

sztuką. – Tak, ale chcę, żeby ten obraz był oglądany przez odpowiednie oczy. Sprzedałem pozostałe. Z każdym klientem rozmawiałem osobiście, każdego z nich prześwietliłem. Pokręciłam głową i oblizałam suche usta. Szalały we mnie emocje: jednocześnie podziwiałam dzieło sztuki, rozmawiałam z Alekiem i tęskniłam za Wesem. Miałam wrażenie, że właśnie przeżywam tornado. Próbowałam zebrać myśli i uczucia, ale nic do siebie nie pasowało. – A ten obraz? Jak on się tu znalazł? – Rozmawiałem z twoim Westonem. Powiedział mi, kim jest, wyjaśnił, że wie, na czym polegał nasz związek. Spodziewałem się rzeźni. – Rzeźni? – Spodziewał się rzeźni? Czego? – Merde. Non. Jak wy to nazywacie… Wy-mieszanie? Wreszcie parsknęłam śmiechem. – Chodzi ci o zamieszanie? – Zaczęłam się śmiać. – Oui. Zamieszanie. Ale on zachował się jak prawdziwy dżentelmen. Powiedział, że widział te obrazy na internetowej wystawie i chce je kupić. – Kupić. Wszystkie? – Oui – odparł Alec, jakby wcale go to nie dziwiło. A dla mnie to było niezwykłe, że mój wyluzowany surfer chciał wydać miliony dolarów na obrazy przedstawiające… mnie. Po jego powrocie będziemy musieli przedyskutować kwestię bezsensownego wydawania ciężko zarobionych pieniędzy. Boże, mam nadzieję, że on wróci. Wstałam i szybko przeszłam przez dom, zaglądając do każdego pokoju. Nie zauważyłam kolejnych obrazów Aleca. – No cóż. – Nie zgodziłem się. Powiedziałem, że może kupić tylko jeden i że jeśli wybierze właściwy, to mu go sprzedam. Jezu. Alec był jednak porządnie szurnięty. Miał bardzo złożoną osobowość, był dziwny, kochany, wylewny, wymagający, rewelacyjny w łóżku, ale porządnie szurnięty. Ale chyba tacy właśnie są wszyscy artyści, prawda? Nie można okiełznać ich natury ani nawet jej nazwać, bo większość z nas była zupełnie inna. – No i? – Dokonał właściwego wyboru. Wybrał ciebie. Wypowiedział to w taki sposób, że poczułam ciarki na plecach. Potarłam ramiona i objęłam się w pasie – wiedziałam, że w tej chwili nikt inny tego nie zrobi. – Alec, przecież ja jestem na każdym z tych obrazów. – Non. Pozostałe przedstawiają konkretne chwile z twojego życia, doświadczenia i kilka odegranych przez ciebie scen, bo chcieliśmy stworzyć sztukę. A ten jeden obraz przedstawia to, kim dzisiaj jesteś. I on chciał kupić właśnie ten. Więc mu na to pozwoliłem. Dałem mu ciebie. Te słowa zabrzmiały dziwnie w jego ustach. – Co to oznacza? – Potraktuj to jako prezent dla ciebie i dla niego. Dla twojej miłości. – Dałeś mojemu chłopakowi obraz warty ćwierć miliona dolarów? – Właściwie to pół miliona. – Kurwa! – Mio, je t’aime. I tak miałem zamiar oddać ci połowę pieniędzy zarobionych na tych obrazach. A dzięki temu masz cudowną pamiątkę,

która będzie codziennie przypominać ci o tym, kim jesteś. To cudowne, że wisi nad łóżkiem, które dzielicie. Nie mógł trafić w lepsze miejsce. Pociągnęłam nosem i poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. – Ja ciebie też kocham, wiesz? Na swój sposób. – Mówiłam serio. Zaśmiał się. – Oui. Wiem o tym, ma jolie. – I zakończył naszą rozmowę tytułem jednego z obrazów. – Żegnaj, kochanie. Miałam nadzieję, że nie był to ostatni raz, gdy rozmawiałam z moim sprośnym Francuzikiem. Nawet jeśli rzeczywiście dawał swoje błogosławieństwo mnie i Wesowi, nadal chciałam, żeby był obecny w moim życiu. Zawsze będzie częścią mojej podróży i będę kochać go aż do śmierci. Bardziej kochałam tylko Wesa. I bardzo chciałam, żeby wrócił do domu. *** Noc była chłodniejsza niż ostatnio, ale mnie i tak było zimno od wielu tygodni. Zaczęłam patrzeć w gwiazdy i zastanawiałam się, czy Wes też je widzi tam, gdzie jest. I chociaż obiecałam sobie, że poczekam, aż on się odezwie, wyjęłam telefon i wybrałam właściwy numer. Od razu włączyła się poczta głosowa. Natychmiast poczułam przerażenie. Wstrzymałam oddech, próbując nie panikować, że Wes nie odebrał telefonu. Pewnie spał. Na litość boską, przecież ten człowiek miał ranę postrzałową szyi, musiał dużo odpoczywać. Mio, wyluzuj. Wczoraj z nim rozmawiałaś. – Cześć… eee, to ja. Po prostu chciałam usłyszeć dzisiaj twój głos. Jestem w domu. W… eee… Malibu. – Spojrzałam na czarne fale oceanu. Po chwili zaczęłam mówić drżącym głosem: – W domu panuje straszliwa cisza. Nie wiem, gdzie jest Judi. – Fale uderzały o brzeg, wiatr targał moje włosy, zrobiło mi się jeszcze zimniej. – To cudowne, że rozpakowałeś moje rzeczy. A może zrobiła to Judi, chociaż mam nadzieję, że to byłeś ty, że w ten sposób chciałeś połączyć moje życie z twoim. – Zaczęłam bawić się nitkami wiszącymi przy dżinsach. – Wes, Boże, jak ja za tobą tęsknię. Nie chcę spać sama w naszym łóżku. Bardzo starałam się powstrzymać od płaczu, ale zdradzieckie łzy same popłynęły mi z oczu. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłabym mu powiedzieć, jak wyrazić to, jak bardzo go potrzebuję. Pragnę. Nie potrafiłam już bez niego żyć. – Pamiętaj o mnie – szepnęłam i się rozłączyłam. Te dwa słowa miały dla nas ogromne znaczenie, większe niż jakiekolwiek inne słowa. Jeszcze raz spojrzałam w niebo, a potem się odwróciłam i poszłam do swojej starej sypialni. Skoro nie mogłam mieć Wesa w rzeczywistości, to nie miałam zamiaru spać w łóżku, które dzieliliśmy. *** Nieważka. Tak właśnie się czułam. Ogarnęło mnie oszołomienie, gdy objęły mnie silne ramiona. Wtuliłam się w to ciepło, schowałam w nim nos, zaczęłam wdychać znajomy męski zapach. Tych kilka nocy, które udało mi się przespać, zawsze było wypełnionych nim. Zamiast z tym teraz walczyć, miałam zamiar się temu poddać. Pozwolić, by ogarnęła mnie radość, tak jakby Wes naprawdę tutaj był i o mnie dbał. To uczucie wypełniło całe moje ciało i serce. Wyobraziłam sobie, jak Wes kładzie mnie do łóżka. Do naszego łóżka. Poduszka pachniała nim, oceanem, piaskiem i tym czymś, czym pachniał tylko Wes. Zapach przetrwał. Wtuliłam twarz

w miękką bawełnę. – Tęsknię za tobą. – Głos mi się załamał, po policzku popłynęła łza. Poczułam na policzkach delikatny dotyk i oddech. – Jestem tutaj. Z tobą – szepnął mi do ucha. Sny potrafiły być jednocześnie okrutne i wspaniałe. Dawały mi wszystko, czego pragnęłam, by zniknąć o świcie. Otworzyłam oczy i dostrzegłam postać. Jego postać. – Nie zostawiaj mnie. Zostań. – Zamrugałam gwałtownie, nie chcąc zamykać oczu. Okno było otwarte, od oceanu wiał chłodny wiatr. Wtuliłam się w grubą kołdrę, podciągnęłam ją aż pod brodę. Otaczało mnie już tylko ciepło. Jakaś ręka objęła mnie w pasie, w myślach zaczęłam wychwalać swój sen. Czułam bliskość Wesa, przytulał mnie, oddychał prosto w moją szyję. Przycisnął się do mnie od tyłu, wtuliłam się w niego plecami, nie zastanawiając się nad tym, że nie ma go ze mną. Udawałam, że jest – miałam nadzieję, że uda mi się zasnąć chociaż tej jednej nocy. To wszystko było takie rzeczywiste: sposób, w jaki mnie przytulał, dotykał nosem moich włosów, szyi, ramienia. Złapałam obejmującą mnie rękę i przesunęłam ją między swoje piersi, zaczęłam całować palce, wdychając jego zapach najgłębiej, jak tylko mogłam. Tak głęboko, by poczuć go jeszcze jutro rano, gdy się obudzę. Westchnął ciężko, poruszając włosami przy moim uchu. Spod mocno zaciśniętych powiek popłynęły łzy, nie chciałam, żeby ta iluzja zniknęła. Aż wreszcie pod wpływem ciepła, które grzało mnie od tyłu, pod wpływem wszechogarniającego poczucia spokoju i bezpieczeństwa, zniknęły moje zmartwienia i cierpienie. Przez sen usłyszałam jeszcze jego głos: – Śpij, kochanie. Będę tutaj. Już nigdy cię nie zostawię. – To dobrze – wymamrotałam i jeszcze mocniej wtuliłam się w mojego Wesa ze Snu. Poczułam już piasek pod powiekami. Ramiona Wesa mocno mnie objęły, zaczęłam coś przeczuwać. Każda część ciała Wesa ze Snu dotykała mnie dokładnie tak, jak robiłby to, gdyby był przy mnie. Westchnęłam i zanurzyłam się w tym. – Pamiętałem o tobie, Mio. – Usłyszałam z oddali jego głos. – Każdego dnia byłaś tutaj ze mną. Żyłem tymi wspomnieniami.

ROZDZIAŁ DRUGI

Poczułam na skórze morze ognia, falujące tak długo, aż zrobiła się gorąca.

Ogień stał się tak ciężki, że nie mogłam drgnąć. Spróbowałam poruszać nogami i stwierdziłam, że są unieruchomione – leżała na nich jakaś owłosiona noga. Chwileczkę. Co? Gdy mój mózg wrócił do pełnej sprawności, zesztywniałam. Poczułam, jak serce zaczyna mi walić tak mocno, że przestraszyłam się, iż wyskoczy mi z piersi albo obudzi tego, kto spał za mną. Moja skóra natychmiast stała się lepka, ogarnęła mnie panika. Bardzo powoli poruszyłam sparaliżowanymi strachem kończynami i przygotowałam się na uderzenie. Zwinęłam dłoń w pięść, naprężyłam mięśnie wokół łokcia. Dźgnij, zabierz łokieć i się przeturlaj, tak jak uczono cię w podstawówce na wypadek pożaru. Tyle że wtedy to było: Zatrzymaj się. Padnij. Przeturlaj się. Powtórzyłam te słowa w myślach. Dźgnij. Przeturlaj się. Padnij. Czyli rzuć się w stronę krawędzi łóżka i uciekaj, ile sił w nogach. Usłyszałam za sobą męski jęk, przygniatające mnie członki zacisnęły się na mnie jeszcze bardziej. – Słyszę twoje myśli. – Głos był zachrypnięty od snu. Już miałam uderzyć i zacząć zwiewać, ale ten głos przeciął moje plany niczym ostrze satynową wstążkę. Ogarnęło mnie nowe uczucie, na skórze pojawiła się gęsia skórka, a potem poczułam dreszcze. W oczach stanęły mi łzy, odwróciłam się. Śmiertelny chwyt został poluzowany na tyle, bym mogła to zrobić. Znalazłam się twarzą w twarz z jedynym mężczyzną, którego pragnęłam bardziej niż kolejnego oddechu. Z Wesem. Łzy popłynęły mi strumieniami. Pogłaskał mnie po policzku. – Tęskniłaś za mną? – Uśmiechnął się, a ja straciłam nad sobą panowanie. Błyskawicznie przewróciłam go na plecy i usiadłam na nim okrakiem. Jedna z bardziej imponujących części jego ciała była już gotowa, by się ze mną przywitać, ale stwierdziłam, że zajmę się nią później. Moje usta przeszły do działania. Całowałam każdy centymetr kwadratowy jego twarzy. Czoło, policzek, zarośniętą brodę, która łaskotała moją skórę. Unikałam tylko zabandażowanej szyi. Boże, nie mogłam uwierzyć, że znajdował się tuż obok, we własnej osobie. Aż wreszcie pocałowałam go w usta. Natychmiast je otworzył i był cały mój. Jego język był ciepły, wilgotny, był tym, o czym marzyłam przez ostatnie dwa miesiące. Położyłam dłonie na skroniach Wesa, a nasze języki zaczęły swój taniec. Wes gładził mnie po plecach, wbijając się we mnie biodrami, co rozpalało we mnie pożądanie. Na chwilę oderwał usta od moich, a potem mruknął: – Mio, muszę w ciebie wejść. Chcę być z tobą jednością. Cały czas go całując, uklękłam, żeby ściągnąć majtki. Potem zaczęłam mocować się z jego bokserkami, ściągnęłam je jak najniżej. Na końcu kopnął je i złapał mnie za biodra. Jego penis był długi, gruby i twardy jak

skała, dumnie wyprężony, czekający na powrót do domu. Nie potrzebowaliśmy żadnej gry wstępnej, pieszczot ani nakręcających słów. To nie było uprawianie miłości ani pieprzenie kogoś, za kim tęskniło się przez kilka długich tygodni. Nie, to było pożądanie w najczystszej postaci. Zwierzęce, wypełnione uwielbieniem i fizyczną potrzebą. Jeszcze raz się podniosłam i rozmazałam kropelkę preejakulatu na czubku jego penisa, jęcząc z pożądania, bo miałam ochotę ją wyssać, jednak jedyne, czego tak naprawdę pragnęłam, to jak najszybszego połączenia się z Wesem. Usiadłam na nim i krzyknęłam, gdy gwałtownie we mnie wszedł, taki gruby i mocny. Z moich płuc uciekło całe powietrze. Z całych sił zacisnęłam się na członku Wesa. Opadłam do przodu, oparłam dłoń o jego pierś w miejscu, w którym znajdowało się serce, i spojrzałam w jasnozielone oczy. – Wes! – Pogładziłam go po piersi. – Jesteś prawdziwy. – A ty jesteś ucztą dla oczu. – Nabrał powietrza, jego oczy mówiły mi wszystko. To, jak bardzo za mną tęsknił. Jak bardzo mnie pragnął. I że miłość do mnie sprowadziła go do domu. – Chryste, jesteś niewiarygodnie piękna. – Złapał mnie mocniej za biodra, jego ruchy stały się jeszcze gwałtowniejsze i bardziej brutalne. Zupełnie nie zwróciłam na to uwagi. Pragnęłam, żeby zostawił na mnie swoje piętno. Wiedziałam, że oznaczało to, że wrócił do domu. Już nigdy go nie wypuszczę. Zbliżył dłonie do mojej koszulki, zdjęłam ją przez głowę i rzuciłam na bok. A potem zaczęłam się na nim poruszać. Wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby i przymknął oczy. – Nie zamykaj oczu! – poprosiłam drżącym głosem. Oblizał usta i podniósł moje biodra tak, że znajdował się we mnie tylko czubek jego kutasa, a następnie grawitacja zrobiła swoje i opadłam gwałtownie na dół. Oboje jęknęliśmy. Zaczęłam ściskać go mięśniami, czułam, jak nabrzmiewa jeszcze bardziej. – Dlaczego, kochanie? – spytał, uderzając we mnie. Jego twardy penis ocierał się o moje wnętrze. Zaczęłam gładzić Wesa po twarzy opuszkami palców, upewniając się, że jest prawdziwy. Gdy dotarłam do jego ust, zaczął ssać moje palce. Przeszyła mnie rozkosz. Opanowałam się, ale moja cipka zamoczyła miejsce, w którym stykały się nasze ciała. Poruszałam się w górę i w dół, do przodu i do tyłu, nadawałam rytm. – Dlaczego? – spytał ponownie, bawiąc się moimi sutkami. Wyciągał je boleśnie, aż pragnęłam tylko jednego: żeby wziął je w ciepłe usta. Położyłam dłonie na jego piersi, podniosłam się i ponownie opadłam w dół, uderzając w jego miednicę. – Cholera, kochanie, zaraz przez ciebie dojdę. – Taki jest plan. – Chciałam odwrócić uwagę od jego pytania. Ale on nie dał się zwieść. Złapał mnie mocno w pasie i nie pozwolił się ruszyć. Miałam wrażenie, że jestem przygwożdżona do ściany wielką twardą męskością. Zaczęłam jęczeć, byłam taka pełna, ale nie pozwalał mi się ujeżdżać i osiągnąć całkowitej rozkoszy. – Powiedz mi. Poruszałam głową, pozbywając się napięcia z szyi, które towarzyszyło mi przez ostatnie tygodnie. – Kochanie, w moich snach zawsze miałeś zamknięte oczy – odparłam

wreszcie. Była to niejasna odpowiedź, za którą ukrywała się prawda. – Często o mnie śniłaś? Jego pytanie mnie zaskoczyło, trafiło prosto w serce, zasiało w nim ziarno strachu. Znowu obudzę się sama, załamana i z dziurą w sercu tak wielką, że zmieściłby się w niej cały Pacyfik. Z początku nie odpowiedziałam, ale wreszcie zakręcił biodrami i sprawił, że moja cipka zaczęła pulsować, a ciało się zatrzęsło. – Śniłaś o mnie, kochanie? Pokiwałam głową i przygryzłam wargę, rozkoszując się każdym skurczem w moim ciele. Chciałam, żeby już nigdy ze mnie nie wychodził. Żeby już nigdy nie wyjeżdżał. I kropka. – Dochodziłaś na samą myśl o mnie? – Jego oczy stały się ciemnozielone, źrenice się rozszerzyły. Westchnęłam i rozluźniłam się, gdy wreszcie pozwolił mi poruszyć biodrami w poszukiwaniu wyzwolenia. Powoli nabrałam powietrza i zaczęłam odpowiadać. Zrobiłabym dla niego wszystko, nawet jeśli czułam się zawstydzona. Przecież wrócił do domu. – Czasami. Przeważnie znikałeś, a ja nagle znajdowałam się sama w obcym łóżku. Złapał mnie za biodra, pomógł mi się podnieść, a potem delikatnie opuścił mnie, centymetr po centymetrze. Jego gruby kutas powoli przeciskał się przez miękkie tkanki, poczułam nieuchronnie zbliżający się orgazm. – Nie zamykaj oczu – poprosiłam znowu. – Nigdzie się nie wybieram. Podniósł się i cofnął pod wezgłowie łóżka, przyjął pozycję na wpół siedzącą. Jego penis wbił się we mnie niesamowicie głęboko, jęknęłam, odrzuciłam głowę do tyłu, moje włosy opadły na pośladki i jego nogi. Jedną ręką trzymał mnie mocno w pasie, drugą zaczął gładzić mnie po plecach, od dołu do góry, między łopatkami, a potem zanurzył palce w moje włosy i mocno mnie za nie złapał. Podniósł moją głowę, tak byśmy mogli patrzeć sobie w oczy. Jego mocny uchwyt sprawił, że ból przy skórze głowy błyskawicznie zamienił się w rozkosz. Jęknęłam, moje usta znalazły się tuż przy jego ustach. – To, kochanie. Mamy to. Ty i ja. To właśnie utrzymało mnie przy życiu. Zawdzięczam ci życie. – W jego oczach stanęły łzy, wpatrywał się we mnie tak intensywnie, jakby chciał dostrzec moją duszę. Pokręciłam głową i oblizałam usta, dotknęłam językiem jego warg. Sapnęłam, gdy po jego twarzy spłynęły dwie łzy. – Nie, Wes. To ja żyję dla ciebie. To dzięki tobie uwierzyłam, że zasługuję na coś więcej. Jesteś dla mnie… wszystkim. Gładząc się po policzkach, zaczęliśmy się całować, dawać, brać, kochać. To, co wcześniej uważałam za miłość, było niczym w porównaniu z tym. Wiedziałam, że już nigdy nie pokocham żadnego mężczyzny całą sobą w sposób, w jaki pokochałam Westona Channinga Trzeciego. Cofnął się i zaczął obsypywać moją twarz pocałunkami, cały czas wwiercając się we mnie kutasem. Tak jakby cieszył go sam fakt, że jest we mnie, że jesteśmy jednym. – Wkrótce się z tobą ożenię. – Poczułam gorący oddech na uchu, jego słowa mnie parzyły. Znowu na niego opadłam.

– Czy to były oświadczyny? – Poruszyłam biodrami, przypominając mu, w którym miejscu jesteśmy ze sobą złączeni. Przyjemność płynąca z samego faktu, że był ze mną, taki twardy i gotowy, stała się afrodyzjakiem samym w sobie. Westchnęłam, uklękłam, wysunęłam się z niego kilka centymetrów, a potem znowu opadłam, na nowo rozpalając ten ogień. Jęknął i ponownie zaczął bawić się moimi brodawkami, aż wreszcie pochylił się do przodu i wziął jedną z nich w ciepłe usta. Przycisnęłam jego głowę do mojej piersi, po raz kolejny rozkoszując się jego obecnością. Moje piersi tak długo na niego czekały, były całe obolałe. Zaczął mocno ssać, a potem się cofnął i wypuścił brodawkę z ust. Jego ślina połyskiwała w świetle brzasku. – Nie oświadczam ci się, bo nie daję ci żadnego wyboru – powiedział, a następnie zawirował językiem wokół porzuconej piersi. – Doprawdy? – westchnęłam i zakręciłam biodrami, próbując zwiększyć tarcie. Jęknął z moją piersią w ustach. – To ciało jest moje. – Zaczął mocno ssać, przeszyły mnie kolejne fale rozkoszy i zrobiłam się niesamowicie mokra. Przejechał ustami po skórze do miejsca, w którym pod żebrami bardzo mocno biło mi serce. – To serce jest moje. – Lizał i całował skórę, złapał mnie dłońmi za kark. Po chwili pocałował mnie w usta. – Ta miłość jest nasza. – Przypieczętował swoje słowa głębokim pocałunkiem, od którego można było oszaleć. Miał rację. Ta miłość była nasza – przez kolejną godzinę pokazywał mi, jak wyglądała. Wszystko było tak intensywne, że co jakiś czas traciłam rozum. *** Gdy skończyliśmy się kochać, patrzyłam, jak Wes śpi i oddycha. Nigdy nie sądziłam, że zwykłe obserwowanie snu ukochanego mężczyzny może wypełnić mnie takim spokojem. Obudziwszy się z Wesem wtulonym w moje plecy, mocno się przestraszyłam. Mimo to nadal trudno było mi uwierzyć, że jest już bezpieczny w domu, chociaż przeczesywałam palcami jego włosy. Wymęczony i wykończony, ale żywy i śpiący obok mnie. Nagle, zupełnie niespodziewanie, otworzyły się drzwi do sypialni. Stanęła w nich Judi. Najpierw dostrzegła mnie, a potem Wesa. Nabrała gwałtownie powietrza, trzymany w ręku stos czystej pościeli niebezpiecznie się zachwiał. Uśmiechnęłam się. Jej twarz się rozpromieniła. Judi gwałtownie odłożyła pościel i ręczniki na komodzie, odwróciła się i wyszła z pokoju. Powoli wstałam z łóżka, włożyłam białą koszulkę, którą miał na sobie Wes. Chciałam, by otulił mnie jego zapach. Przeszłam na palcach do kuchni, w której Judi wyjmowała z szafek puste pojemniki na jedzenie. Gdy stawiała na blacie pudełko z mieszanką na naleśniki, zobaczyłam, że drżą jej ręce. – Judi? – Obeszłam blat, a ona zamarła i zwiesiła ramiona. Gwałtownie się do mnie odwróciła i mocno mnie do siebie przytuliła. – Mój synek wrócił do domu. Bogu niech będą dzięki. – Płakała i śmiała się jednocześnie. – Teraz możemy stać się rodziną. I znowu to słowo. To jedno słowo, które zaczęło znaczyć dla mnie więcej niż cokolwiek innego.

– Jeśli Wes zrealizuje swoje plany, to wszystko potoczy się błyskawicznie. Cofnęła się i położyła mi ręce na ramionach. Zmarszczyła czoło i przekrzywiła głowę. – Ale jak to? Oświadczył ci się? – Jedną dłonią zasłoniła usta, otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia. – A to mały szatan. – W jej głosie pobrzmiewały zachwyt i ekscytacja. – Nie, nie oświadczył mi się. Uniosła brew i złapała się pod boki. – Co? Pokręciłam głową, popatrzyłam jej w oczy i dałam jej to, czego ode mnie chciała. – Po prostu mi oznajmił, że się ze mną żeni. – Przecież ci mówiłam, że gdy on już coś sobie postanowi, to zawsze zrealizuje swoje plany. – Uśmiechnęła się szeroko. Odwróciła się i zaczęła wyjmować z szafki blachy do pieczenia, patelnie i inne sprzęty kuchenne. – Co robisz? – Spojrzałam na zegarek i zorientowałam się, że jest już po południu. – Szykuję wam powitalne królewskie śniadanie. Oczywiście. Przecież Judi okazuje radość i miłość poprzez gotowanie. A ja byłam głodna jak wilk. Na samą myśl o domowym jedzeniu zaczynało mi burczeć w brzuchu. Nie jadłam prawdziwego posiłku od wyjazdu z Teksasu. Właśnie parzyłam sobie mocną kawę, gdy objęła mnie para silnych ciepłych ramion. – Mmm, nie było cię przy mnie, gdy się obudziłem. Wcale mi się to nie podoba – powiedział Wes poważnym tonem, sugerując, że nie żartuje. To dziwne, jak na mojego wyluzowanego zwykle faceta. Bardziej niż dziwne. Śmiejąc się, oparłam się o niego plecami. Moja skroń otarła się o coś ostrego i drapiącego. – Od kiedy to? – spytałam, chcąc poprawić atmosferę. Nie przejęłam się nagłą zmianą w jego zachowaniu. Wcześniej, gdy sypialiśmy w jednym łóżku, osoba, która budziła się pierwsza, dawała się wyspać drugiej. To była jedna z ustalonych przez nas zasad. Najwyraźniej coś się teraz zmieniło. – Nie zadawaj pytań, na które nie chcesz usłyszeć odpowiedzi – ostrzegł ostro. Swobodny Wes, którym zawsze był, nadal się w nim znajdował, ale ukrywał się pod tym zmęczonym życiem mężczyzną. To, co drażniło moją skórę, miało ostre krawędzie. – Ała. – Podniosłam rękę i przejechałam palcami po tym czymś. – Kurwa! – Jęknął z bólu, a potem syknął i wbił paznokcie w moje biodra. Odwróciłam się i dostrzegłam ranę. Z boku jego szyi znajdował się wielki biały bandaż, który zauważyłam już wcześniej, gdy rzuciłam się na Wesa niczym spragniona seksu nimfa. Na środku białego opatrunku pojawiła się powiększająca się czerwona plama. – O mój Boże, twoja rana. Kuźwa. Powinnam bardziej uważać. – I właśnie wtedy zauważyłam, że więcej rzeczy w Wesie nie było tak idealnych jak kiedyś. Spojrzałam na niego krytycznie dopiero teraz, gdy zaspokoiliśmy pierwszą potrzebę zjednoczenia się. Na piersi Wesa znajdowało się kilka blizn i siniaków. Miał poparzone

przedramię. Zaczęłam dotykać ran drżącymi palcami. – Kochanie. – Miałam taką kluchę w gardle, że z trudem cokolwiek mówiłam. – Nic mi nie jest. Oboje jesteśmy w domu, możemy iść do przodu – powiedział stanowczo. W każdym słowie pobrzmiewała również złość. – Wcale nie jest z tobą tak dobrze. – Pochyliłam się i zaczęłam całować każdą ranę i bliznę, jaką widziałam. Jednak najgorzej wyglądała szyja. – Dlaczego ta rana jeszcze się nie zagoiła? – Kilka dni po operacji szwy się rozeszły i trzeba było wszystko poprawiać. Najwyraźniej powinienem leżeć cały czas w łóżku, żeby zapobiec gwałtownym ruchom i wspomóc gojenie się rany. – Wyszczerzył zęby, a ja zmarszczyłam czoło. Gdy go nie było, szalałam z niepokoju. On jednak musiał czuć się sto razy gorzej. Mogłam sobie tylko wyobrazić, jakim był pacjentem. Cały czas przyglądałam się jego ciału i analizowałam w myślach wszystkie rany. Na lewym przedramieniu zauważyłam blizny po ospie, które teraz wyglądały jak wściekle czerwone kratery pokryte strupami. Już chciałam zacząć je całować, ale on złapał mnie za kark i pokręcił głową. – Nie rób tego. Nie chcę, żebyś dotykała tego zła swoimi idealnymi ustami. – Zacisnął szczękę, a jego oczy przypominały teraz czarne dziury z cienką szmaragdową otoczką. Nie zważając na jego słowa, zaczęłam przyglądać się jednemu ze śladów. Zamknął oczy. – Kochanie, oczy – przypomniałam mu o tym, czego tak bardzo potrzebowałam. Wiedział, że nadal nie radziłam sobie z porwaniem i że musimy przejść przez to razem. Otworzyć nasze psychiczne rany i upuścić trochę tej okropnej krwi, by wyzdrowieć. Spojrzał na mnie. Gdy przyglądałam się jego obrażeniom, wydął nozdrza. Cały czas patrząc mu w oczy, przyłożyłam usta do jednej z kiepsko gojących się ran. Jeśli pochodziła od tego, co podejrzewałam, a przecież już nieraz widziałam, jak zbiry Blaine’a właśnie w ten sposób karzą swoje ofiary, to radykałowie gasili papierosy na ręce Wesa. Torturowali jego piękną opaloną skórę, pozostawiając trwałe ślady. Pragnęłam zmyć te wspomnienia czymś pięknym. Zrobiłam więc tylko jedną rzecz, jaką mogłam uczynić. Pocałowałam każdy ślad. – To ciało jest moje – szepnęłam, wędrując ustami od jego ręki do piersi. Pocałowałam skórę na sercu, a potem polizałam ją w taki sam sposób, w jaki czynił to Wes. Jęknął cicho, ale nie zamknął oczu. – To serce jest moje. – Oblizałam usta, stanęłam na palcach i objęłam rękami jego ramię. Zrobiłam to bardzo ostrożnie, żeby nie dotknąć rany na szyi. Przysunęłam usta do jego ust i wypowiedziałam ostatnie słowa: – Ta miłość jest nasza. – Potem całowałam go długo i głęboko, dając mu całą miłość, jaką skrywałam w sobie przez ostatnie dwa miesiące. – Będziecie się cały dzień obcałowywać, czy jednak docenicie ucztę, którą dla was przygotowałam? – krzyknęła Judi z drugiej strony kuchni, przerywając nam wstęp do kolejnej rundy ostrego seksu. Wes zaśmiał mi się w usta. Jedną ręką złapał mnie w pasie, tak by nasze ciała cały czas się ze sobą stykały, a drugą trzymał mnie za pośladek.

Poczułam, jak w moim kroczu narasta fala podniecenia. Potarłam nosem jego nos. – Kochanie, mamy na to całą wieczność. Chodźmy coś zjeść. Jesteś zbyt chudy – powiedziałam, wyczuwając żebra pod palcami, gdy przejechałam nimi po jego nagiej piersi. Schudł, ale jego ciało nadal było perfekcyjnie umięśnione. Seksowne jak cholera wcięcia na biodrach były wyraźniejsze i przypominały strzałkę, wskazującą to, na czym skupiałam się najbardziej. Położyłam dłoń na jego półtwardym już kutasie. – Później? – Moje pytanie zabrzmiało jak obietnica. Złapał mnie mocniej za pośladek i przycisnął się do mojego krocza. Jezu, bez najmniejszego trudu potrafił rozpalić mnie do czerwoności. – W porządku, skarbie, ale będziesz moja. Przez cały dzień i przez całą noc. Prychnęłam, związałam włosy w niedbałego koka i założyłam na nie gumkę, którą miałam na nadgarstku. Wokół mojej twarzy wystawały kosmyki, ale on nie zwracał na to uwagi, tylko taksował wzrokiem moje nagie nogi, biodra i klatkę piersiową, na której materiał trochę się rozciągnął pod naporem nagich piersi. Pieprzył mnie oczami, co natychmiast zaskutkowało tym, że musiałam zacisnąć uda, żeby pozbyć się choćby odrobiny napięcia. – Neandertalczyk – wypaliłam i mrugnęłam do niego. Gwałtownie ruszył w moją stronę, złapał mnie w pasie i przycisnął swoją pierś do mojej. Przechylił się do mojego ucha i szepnął: – Och, kochanie, nie masz pojęcia, co czuję. Przetrwałem tylko dzięki wspominaniu tego ciała, twoich różowych warg zaciśniętych na moim kutasie, gorącej i ciasnej cipki, mocno trzymającej go w swym wnętrzu. Będę cię pieprzył jak jaskiniowiec. – Jego szept był chrapliwy. Słowa zabrzmiały kusząco i podniecająco, aż wreszcie dokończył: – Potrzebuję tego. Potrzebuję ciebie. Zawsze. Przytuliłam się do niego z całych sił. – Może moglibyśmy pominąć śniadanie? – spytałam głośniej i z nadzieją, bo zaczęłam już odczuwać przyjemne skurcze i pragnęłam mieć go w środku. – O nie, na pewno nie! Urządziłam prawdziwą ucztę z okazji przybycia mojego synka. A wy dwoje macie natychmiast do mnie przyjść! – Judi była wyraźnie poirytowana. Wes i ja nie potrafiliśmy powstrzymać się od śmiechu. Czuliśmy się pijani szczęściem, a jednocześnie byliśmy wykończeni i ponownie spragnieni kontaktu fizycznego. – Już dobrze, Judi, zjemy, zjemy – zaczął ją uspokajać. Miałam ochotę się naburmuszyć i pewnie bym to zrobiła, gdybym nie zobaczyła parującego talerza z bekonem, jajkami i naleśnikami z owocami. Na talerzu Wesa znajdowało się to samo. Poczułam narastającą radość i nagle zrobiłam się głodna jak wilk. Miałam wrażenie, że nie byłam tak głodna od wielu lat. Gdy Wes jęknął na widok naleśników, mój głód stał się nienasycony. Wkrótce pochłonęłam tyle jedzenia, że obawiałam się, że będzie mnie trzeba wytoczyć z kuchni. – Judi, przeszłaś samą siebie – rzekł Wes, wymiatając swój talerz. Zaczął powoli mrugać oczami, zrobił się senny. W ciągu ostatniego miesiąca przeszedł więcej, niż inni przechodzą przez całe życie.

– Masz może ochotę na prysznic? – spytałam. Natychmiast otworzył oczy. Ich zieleń przybrała odcień świeżo koszonej trawy, co oznaczało, że był bardzo podniecony. Wstał, złapał mnie za rękę i pomógł mi wstać. – Jak najbardziej. Prowadź. Zachichotałam, zakręciłam biodrami i ruszyłam w stronę głównej sypialni. – Przyznaj, że po prostu chcesz sobie popatrzyć na mój tyłek. – Otóż to.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdy weszłam pod strumień wody, otaczała mnie para. W łazience Wes miał

deszczownicę, która wypełniała przestrzeń strumieniami ciepłej wody. Po bokach znajdowały się jeszcze dwie dysze, wypuszczające wodę pod ciśnieniem, żeby ulżyć zmęczonym plecom. Ponieważ głównym hobby Wesa był surfing, po długim surfowaniu po Pacyfiku z pewnością potrzebował czegoś, co rozluźniłoby mu mięśnie. Wes wszedł do łazienki, ściągnął spodnie od piżamy i otworzył szklane drzwi. Zaczęłam bezwstydnie wędrować wzrokiem po jego nagim ciele. Zdjął bandaż z szyi. Na linii od żyły szyjnej aż do karku było mnóstwo szwów. Podeszłam najbliżej, jak tylko się odważyłam. Twardy członek Wesa wbił mi się w brzuch, ja jednak zaczęłam przyglądać się ranie postrzałowej. Niepewnie podniosłam rękę. Cały zesztywniał, pozwolił mi jednak obejrzeć ranę, która nie była już zabandażowana. – Jakim cudem to przeżyłeś? – spytałam, wiedząc, że większość osób, które zostały postrzelone w szyję, natychmiast się wykrwawia i umiera. – Gina – odparł, tak jakby miało to odpowiedzieć na moje pytanie. Zmarszczyłam czoło, uświadomiwszy sobie, że nawet nie spytałam, czy ona przeżyła. – Udało jej się? Kiwnął głową. Jego ciało natychmiast spięło się jeszcze bardziej. – Technicznie rzecz ujmując, tak. Tylko tyle mi powiedział, a ja nie chciałam naciskać. Wrócił do domu i z pewnością o wszystkim mi opowie, gdy tylko będzie na to gotowy. Mało wiedziałam o takich sprawach, miałam jednak świadomość, że zmuszanie kogoś do opowiadania o traumatycznych przeżyciach może wyrządzić więcej szkody niż pożytku. Nie chciałam go do siebie zrazić. Wolałam wykorzystać inny sposób: przytulanie i otaczanie miłością. Chciałam zrobić to samo co on, gdy przyznałam się do tego, że Aaron mnie skrzywdził. Później wydobędę z niego resztę. – To dobrze, kochanie. Przełknął ślinę i złapał mnie w pasie, przyciskając do swej śliskiej piersi. – Gdy mnie postrzelili, zareagowała błyskawicznie. Zakryła ranę i zaczęła ją uciskać, żebym się nie wykrwawił. Poczekała na przybycie ekipy ratunkowej. Wyniesiono mnie stamtąd pierwszego. Przejechałam palcem po ranie. – Boli? – Tak. Za każdym razem, gdy się poruszę albo przełknę ślinę – przyznał. Chcąc odwrócić jego uwagę od bólu i wrócić do świętowania, pochyliłam się do przodu i zaczęłam całować szwy, przesuwając się ustami na przód klatki piersiowej. – To może spróbuję sprawić, żebyś poczuł się lepiej? Wyszczerzył zęby, a w jego oczach zamigotało pożądanie. Oblizał usta, przez chwilę patrzyłam na nie spragniona, wiedziałam jednak, że jeszcze jedna część jego ciała domaga się mojej uwagi. Całując jego pierś, zjeżdżałam coraz niżej i niżej do pępka, aż wreszcie

uklękłam na zimnych mokrych płytkach. Wes złapał ręcznik, który wisiał na ścianie, i rzucił go na podłogę. Nasiąknięty wodą ręcznik szybko zmienił barwę z beżowego na jasnobrązowy. Uniosłam brwi, ale Wes kiwnął głową w stronę moich nóg. – To pod twoje kolana. Chcę, żeby było ci wygodniej. Uśmiechnęłam się, wsunęłam złożony ręcznik pod nogi i złapałam mojego surfera za biodra. Pochyliłam się do przodu i przejechałam otwartymi ustami po jego brzuchu. Wes stanął między ścianą a szklanymi drzwiami. Z zapałem złapałam jego kutasa u podstawy i mocno go ścisnęłam. Wycelował mi prosto w twarz, żołądź delikatnie dotykała mojej dolnej wargi. Cały czas patrząc Wesowi w oczy, przejechałam językiem po wąskiej szczelinie. – Kurwa! – Zamknął oczy i jęknął. – Otwórz oczy – poprosiłam zaniepokojona. Palce jednej dłoni wplótł w moje włosy, złapał mnie za nie. – Mio, kochanie, cały czas tutaj jestem, czekam, aż moja kobieta obejmie mojego kutasa swoimi pięknymi różowymi ustami i sprawi, że zapomnę o wszystkim poza niebem, jaki dają mi jej wargi. Gdy podczas seksu mówił mi sprośności takim władczym tonem, traciłam rozum. Poczułam, jak prąd przepływa od koniuszków moich palców przez całe ciało i trafia do łechtaczki, która już boleśnie się kurczyła. Zanim zdążył dodać coś jeszcze, wzięłam go całego do ust. – Oż kuźwa. Jak mi dobrze. – Jęczał, gdy wciągnęłam policzki i zaczęłam jeździć językiem po dolnej części kutasa. Uwielbiałam słyszeć jego słowa podczas seksu. Czułam się wtedy jak królowa, która wciąż od nowa prowadzi swojego mężczyznę na skraj szaleństwa. Wodziłam językiem z każdej strony, bawiłam się nim. Z jego ust wydobyła się cała litania sprośności i głośnych jęków. Złapałam go za jądra i zaczęłam je pieścić, biorąc penisa jeszcze głębiej w usta. Wes cały czas trzymał mnie za włosy, co było dla mnie nowym doznaniem. Nigdy wcześniej tego nie robił. Miałam wrażenie, że boi się, że go teraz porzucę. Albo chciał mieć nade mną kontrolę. Zaczął powoli poruszać się w moich ustach, wpychać się jeszcze głębiej, poczułam mrowienie na karku. Spojrzałam w górę i wcale nie spodobało mi się to, co zobaczyłam. Miał otwarte oczy, ale w ogóle nie patrzył na mnie, tylko wpatrywał się obojętnie w ścianę. Cofnęłam się, a on jeszcze mocniej złapał mnie za włosy, próbując siłą wsadzić mi kutasa do ust. Nie wiedziałam, czy myślami znajdował się w naszej posiadłości w Malibu, czy pod prysznicem razem ze mną. Pokręciłam głową i gwałtownie się cofnęłam, a penis uderzył w jego podbrzusze z głośnym plaśnięciem. – Kochanie, wróć do mnie – powiedziałam, próbując przekrzyczeć szum wody. Nie odpowiedział. – Wes! – powiedziałam jeszcze głośniej. Wzdrygnął się i pokręcił głową. – Co się stało? – Zamrugał kilka razy i delikatnie pogładził mnie po twarzy samymi opuszkami palców. Tak było lepiej. Tak właśnie zachowywał się mężczyzna, z którym postanowiłam spędzić resztę życia. – Patrz na mnie. Chcę, żebyś patrzył na to, jak cię kocham. Uśmiechnął się i to była najpiękniejsza rzecz, jaką w ostatnim czasie widziałam. Jego uśmiech przypominał mi o długich spacerach na plaży, surfowaniu po oceanie, jedzeniu w eleganckich restauracjach, uprawianiu

miłości i pocałunkach tak długich, że aż bolały nas usta. To był mój facet, cały i żywy, w owej chwili stanowiący ze mną jedność. Ponownie wzięłam go do ust i podwoiłam wysiłki. Nie spuszczałam z Wesa wzroku. Delikatnie gładził mnie po twarzy i głośno łapał powietrze, jęczał, dyszał i zachęcał mnie do działania. – Boże, Mio, oszaleję przez twoje piękno. Bez ciebie nie ma mnie – powiedział, gdy zaczęłam mruczeć z jego penisem w ustach. Zatrząsł się. – Zaraz dojdę. Przestań, to przelecę cię przy ścianie – zarządził, ale go nie posłuchałam. Pokręciłam głową z zamiarem doprowadzenia go do szaleństwa. Zaczęłam mocno ssać, włączyłam w ustach tryb odkurzacza, delikatnie dotykałam zębami nadwrażliwej skóry. Wypchnął biodra do przodu. Jedną ręką oparł się o ścianę, a drugą objął moją twarz. Delikatnie przejechał kciukiem po moich ustach w miejscu, w którym go obejmowały. – Połkniesz? – Cały czas delikatnie mnie popychał, a ja zachęcałam go do tego i nadawałam rytm. Kiwnęłam głową, wzięłam go głębiej do ust i jęknęłam. Widziałam, że był już bliski orgazmu, a wibracje w gardle doprowadzą go na skraj szaleństwa. – Kurwa. Kurwa. Kurwa. – Wpompowując spermę w moje gardło, nie spuszczał ze mnie wzroku. Połknęłam wszystko, wyssałam z niego słony nektar. Gdy przestał już poruszać biodrami, cały czas wodziłam językiem po mięknącym penisie, liżąc i całując, aż wreszcie się uspokoił. Złapał mnie pod ramiona i podniósł. Objął mnie, mocno przytulił i pocałował. Przejął kontrolę nad tym pocałunkiem. Całowaliśmy się pod prysznicem tak długo, aż woda zrobiła się letnia, a kutas Wesa ponownie stwardniał. Moje podniecenie tylko wzrosło, gdy wsadził we mnie głęboko dwa palce. Jęknął, kiedy poczuł, jak łatwo mu się to udało. Między udami byłam całkiem mokra i nie była to tylko zasługa wody. Fakt, że mogłam wziąć go do ust, uklęknąć przed nim i doprowadzić go do orgazmu, niesamowicie mnie nakręcił. Uwielbiałam robić loda, ale jeszcze bardziej uwielbiałam władzę, którą miałam wtedy nad silnym mężczyzną. – Chodź. Muszę się ponownie zaznajomić z niektórymi częściami twojego ciała. – Owinął mnie puszystym ręcznikiem. – Doprawdy? – Tak, a teraz połóż się na łóżku i rozłóż szeroko swoje długie nogi. Mam zamiar zanurzyć się między twoimi udami na dłużej. Patrzeć, jak kolejne orgazmy cię niszczą. Szykuj się, Mio, bo na pewno nie skończy się na jednym. Podziwiał moje krągłości, gdy zrzuciłam ręcznik, położyłam się na łóżku i rozsunęłam nogi. Jego oczy stały się ciemne, tak ciemne, jakby nigdy nie były zielone. Kiedy opadł przewiązany na jego udach ręcznik, spróbowałam się nie ślinić. Miałam ochotę znowu wziąć go do ust i zacząć ssać. Może dzisiaj uda nam się poćwiczyć trochę pozycję sześć dziewięć, byśmy mogli zatracić się w sobie. Uderzył w łóżko najpierw jednym, a potem drugim kolanem. Zajął pozycję między moimi udami. Szeroko rozsunął moje wargi sromowe, pochylił się i zaczął lizać od góry do dołu.

– Mmm, kochanie, wiesz, co dzisiaj z tobą zrobię, prawda? – spytał z pożądaniem w głosie. Oddychałam głęboko i czekałam. Zakręcił kciukiem wokół koniuszka, w którym znajdowały się wszystkie zakończenia nerwowe, a ja gwałtownie wypchnęłam biodra do góry, pragnąc więcej. – Będę bawił się twoją mokrą cipką tak długo, aż stracisz świadomość. A potem w ciebie wejdę i zasnę z kutasem w tobie i twarzą tuż przy twoich cyckach, bym mógł zacząć je lizać zaraz po przebudzeniu. Odpowiada ci to, kochanie? – O ja pierdolę – szepnęłam, bo w mojej wyobraźni pojawił się wyraźny obraz tego, co będzie ze mną wyprawiał. – Taki właśnie mam plan – klepnął mnie w tyłek i zanurzył twarz między moimi udami. *** Jeden z najpiękniejszych snów mojego życia został przerwany przez mrożące krew w żyłach krzyki. Wes i ja znajdowaliśmy się na tropikalnej wyspie i mogliśmy cieszyć się sobą dzień i noc. Był to idealny pomysł na miesiąc miodowy. Niestety, odgłosy wydawane przez leżącego obok mnie mężczyzny sprawiły, że trafiłam z nieba do piekła. Ciało Wesa było powykręcane, szarpał głową do przodu i do tyłu, wyginał się w łuk i cały czas krzyczał. Był zlany potem. Spróbowałam go dotknąć. Gdy tylko go objęłam, odepchnął mnie. – Tylko mnie, kurwa, nie dotykaj! Zabierz od niej łapy! – zaczął krzyczeć z całych sił. Co to, u diabła, było? Wyskoczyłam z łóżka, włączyłam światło, ale Wes się nie uspokoił. Koszmar trzymał go mocno w swoich szponach. Przeczytałam gdzieś, że kiedy ktoś rzuca się przez sen, nie powinno się go dotykać, bo może wyrządzić krzywdę. Nie wiedząc, co robić, złapałam szklankę z wodą, która stała z mojej strony łóżka, pomodliłam się krótko i polałam nią mojego faceta. Otworzył oczy i usiadł, wymachując ramionami. Jedną dłoń zwinął w pięść i był gotowy do zadania ciosu. To dobrze, że przeczytałam artykuł o koszmarach, inaczej leżałabym na podłodze z podbitym okiem. – Mio! Mio! – krzyczał desperacko i zaczął niepewnie rozglądać się wokół. Podeszłam bliżej, żeby mnie zobaczył. – Och, Boże, jak to dobrze, że nic ci nie jest. Złapał mnie za biodra, rzucił na łóżko i w ciągu dwóch sekund już na mnie leżał. Zrzucił na podłogę kołdry i poduszki i zaczął mnie całować, podgryzać i szczypać po szyi, ramionach i piersiach. Nie tracił czasu na ściągnięcie mojej koszulki, po prostu zsunął ramiączka i uwolnił moje cycki. Zaczął całować jeden z nich i jednocześnie wsunął mi dłoń w majtki i włożył we mnie dwa palce. Byłam ciasna i nabrzmiała po wcześniejszych eskapadach, ale jemu to nie przeszkadzało. Zatracił się, ja zaś miałam być antidotum na jego koszmary. Gwałtownie ściągnął mi majtki i po niecałej minucie od chwili, w której go obudziłam, zostałam przybita do materaca jego kutasem. Był niczym maszyna, rżnął mnie wciąż i wciąż, nie było w tym żadnej delikatności. Jedyne, czego chciał, to pozbyć się tego, co wdarło się do jego podświadomości.

– Kocham cię, kocham cię, kocham cię – zaczął powtarzać, cały czas się we mnie wbijając. – Nie odchodź. Objęłam go jeszcze mocniej, gwałtownie uderzał swoją miednicą w moją. Poczułam fale bolesnego pożądania, chociaż narzucił bardzo szybkie tempo. Byłam niewolnicą ciała tego faceta, on był moim panem. Miał zamknięte oczy i przygryzał mocno dolną wargę, ostro mnie pieprząc. Trzymał mnie za biodra, nasze ciała co chwila się zderzały. Gdy mnie tak rżnął, zaczął wypowiadać szybkie słowa, przypominające bezsensowne, rozdzierające serce błagania, tak jakby mnie tam w ogóle nie było, jakbym nie mogła ich słyszeć. – Pragnę cię. – Pchnięcie. – Potrzebuję cię. – Pchnięcie. – Zostań. – Pchnięcie. – Nie opuszczaj mnie. – Pchnięcie. – Kocham cię. – Pchnięcie. – Moja Mio. – Pchnięcie. Objęłam go rękami i nogami i trzymałam tak mocno, jak tylko potrafiłam, starając się chronić go przed demonami. Nagle otworzył oczy i jego ruchy złagodniały. – Jesteś tutaj. Moja Mio. – Powiedział to nabożnym tonem, tak jakbym miała za chwilę zniknąć. – Wes, kochanie, jestem tutaj, tuż obok. – Przytuliłam się do niego, chcąc, żeby poczuł ciepło mojego ciała i siłę owiniętych wokół niego kończyn. Wokół jego szklistych oczu pojawiły się cienkie zmarszczki. – Spraw, żeby to odeszło. Niech to odejdzie. – W jego głosie pobrzmiewała desperacja. Zrobiłabym wszystko, żeby mu ulżyć, wypełnić go miłością, światłem i naszym uczuciem. – Weź ode mnie to, czego potrzebujesz – szepnęłam i zaczęłam całować go po włosach, czole i wszędzie, gdzie tylko mogłam dosięgnąć, aż wreszcie jego ponowne ruchy sprawiły, że musiałam się go złapać. Wsunął pode mnie ręce i objął moje ramiona od tyłu. Zachowywał się, jakby stracił rozum. Narzucił jeszcze większe tempo i uderzał we mnie swoim jedwabistym kutasem tak mocno, że dzwoniły mi zęby. Jedyne, co mogłam zrobić, to mocno się go trzymać. Czekała mnie naprawdę ostra jazda. Pod koniec, tuż przed wyzwoleniem, wsunął rękę między nasze ciała i zaczął wirować palcami wokół mojej łechtaczki, aż wreszcie i ja poczułam rozkosz. Ta odrobina przyzwoitości, jaką zachował – potrzeba sprawienia mi przyjemności – przypomniała mi, że mężczyzna, którego kochałam, chwilowo był bardzo zagubiony, ale z moją pomocą uda mu się wyjść z ciemności z powrotem na światło. *** Przez kilka kolejnych dni schemat był ten sam. W dzień, gdy był bardziej sobą, Wes mnie wielbił, a w nocy ostro pieprzył, brał ode mnie wszystko, czego potrzebował, żeby tylko pozbyć się koszmarów i wrócić na dobre do domu. Czwartej nocy od jego powrotu, wyczerpana po kolejnym ostrym seksie, odwróciłam się i położyłam na jego piersi. Przerażenie, które miało nad nim kontrolę podczas snu i pieprzenia mnie, wreszcie zniknęło. Później przez długi czas czcił moje ciało, delikatnie całował i szeptał czułe słowa. Wiedziałam, że żałuje, że wykorzystał mnie do własnych celów, ale jednocześnie czuł, że będę się na to godziła tak długo, aż uwolni się

od demonów, które żyły w jego podświadomości. Na podstawie urywanych zdań, wydobywających się z jego ust podczas seksu, wynioskowałam, że przeszedł przez piekło. Potrzebował większej pomocy niż chwilowego wyzwolenia w postaci ciała ukochanej kobiety. Ten potwór czający się w jego głowie musiał zostać zabity w ten sam sposób, w jaki ja zabiłam mojego po tym, gdy Aaron próbował mnie zgwałcić. Stwierdziłam, że pora wziąć byka za rogi. Przynajmniej na tyle, żeby Wes zrobił pierwsze kroki na ścieżce ku wyzdrowieniu. – Kochanie, musisz zobaczyć się z jakimś specjalistą, który pomoże ci w uporaniu się z tymi koszmarami. – Pocałowałam skórę na jego sercu. Zesztywniał. – Jesteś zła, że wykorzystuję twoje ciało? Nie chciałem tego zrobić. Mio, cholera, nie wiem… – Zaczął nerwowo przeczesywać palcami swoje włosy. – Tylko ty potrafisz to powstrzymać. – Wes, nie mam z tym problemu. Dam ci wszystko, czego tylko będziesz potrzebował do wyzdrowienia. Ale co ja takiego powstrzymuję? – Spytałam o to po raz pierwszy od chwili jego powrotu. Spojrzał na mnie gwałtownie. – Wspomnienia. Przychodzą do mnie we śnie i nie potrafię się ich pozbyć. – Chyba że dasz swojemu ciału i umysłowi coś innego, na czym mogą się skupić? – Wyszczerzyłam zęby i mrugnęłam do niego, próbując trochę rozluźnić atmosferę. Spojrzał na mnie nieśmiało. – Tak. – Westchnął i pogładził dłonią moje nagie plecy. Po wykorzystaniu mojego ciała odczuwał potrzebę połączenia się ze mną na poziomie emocjonalnym. Przez długi czas mnie pieścił. W ten sposób chciał się chyba upewnić, że nic mi nie jest. – Opowiesz mi któryś z nich? – Wstrzymałam oddech i próbowałam pokazać po sobie, że jestem bardzo silna. Na tyle silna, że przyjmę ze spokojem wszystko, co mi powie. Pokręcił głową i zacisnął szczękę. – Skarbie, nie chcesz myśleć o takim gównie. – Ja opowiedziałam ci o Aaronie. – Już otwierał usta, żeby to skomentować, ale mu na to nie pozwoliłam. – Wiem, że to nie to samo, ale to było dla mnie bardzo traumatyczne przeżycie. Zupełnie mnie to rozpieprzyło, tak jak twoje koszmary rozpieprzają ciebie, kochanie. Jeśli mamy być zespołem, partnerami pod każdym względem, musimy umieć znieść ból drugiej osoby i zdejmować go sobie z ramion. Gdy dwie osoby dzielą jedno cierpienie, jest im łatwiej. Zacznijmy od małego kroku. Opowiedz mi, co się wydarzyło, gdy zostałeś postrzelony. Zamknął oczy i przełknął ślinę. Nie otwierał ich tak długo, że myślałam, iż zasnął, ale wreszcie się odezwał. – Przykuli nas do ściany, związali nam ręce nad głowami. Jeszcze nigdy nie czułem takiej udręki jak wtedy, gdy nie mogłem poruszyć rękami. Przez długi czas nas kopali i bili, rzucali w nas różnymi przedmiotami, pluli nam w twarz. Robili najgorsze rzeczy, jakie tylko potrafisz sobie wyobrazić. Tego dnia wiedziałem, że coś się stanie. Nie dowcipkowali już i nie bawili się swoimi zabawkami, czyli nami. Byli podenerwowani i zwracali się do siebie ostrym tonem. Wyglądało na to, że są przestraszeni, jakby wiedzieli, co się kroi. A potem nagle rozległy się strzały i usłyszeliśmy silniki helikopterów.

Nie wiedziałem, co o tym sądzić. Nabrał powietrza, a ja odgarnęłam niesforny kosmyk włosów z jego czoła. Przez dłuższą chwilę nic nie mówił i zaczęłam się martwić, że nie dokończy swojej opowieści. – I co się wtedy wydarzyło? – Nie chciałam go naciskać, wiedziałam jednak, że powinien to z siebie wyrzucić. Otworzył oczy i zrobił ponurą minę. – Dwóch z nich padło na kolana i zaczęło się modlić. Tak jak zrobiłby każdy przerażony człowiek. Modlili się. A potem, gdy strzały stały się jeszcze głośniejsze i usłyszałem odgłosy kroków i polecenia wydawane w języku angielskim, jeden z nich podniósł broń i strzelił sobie w głowę. A drugi spojrzał na mnie z obrzydzeniem, machnął bronią i zaczął strzelać. Gina krzyknęła i jej ręce opadły na dół. Jedna kula trafiła ją w nogę, ale druga rozcięła linę nad jej głową. Miała wolne ręce. Nagle jego oddech stał się cięższy, pochyliłam się więc do przodu i zaczęłam całować jego pierś, szyję, czoło i nos. – W porządku, kochanie. Jestem tutaj. Mów dalej. Opowiedz mi resztę. Złapał mnie z tyłu głowy. Nie pocałował mnie, tylko patrzył mi głęboko w oczy. – A potem ten mężczyzna do mnie podszedł i coś krzyknął. Przyłożył mi broń do skroni. Wystrzelił i nagle drzwi do chaty wypadły z zawiasów. Wszędzie było pełno dymu. Rozległ się kolejny strzał i mężczyzna padł do tyłu z dziurą między oczami. Objęłam go jeszcze mocniej, czułam, jak się trzęsie, i słuchałam jego słów. – Gina przeturlała się w moją stronę, złapała brudną szmatę, która leżała między nami, i przyciskała ją do rany na mojej szyi, podczas gdy grupa amerykańskich żołnierzy zabezpieczała pomieszczenie. Wydawali sobie rozkazy przez walkie-talkie albo coś takiego, nie wiem, co to było. Następne, co pamiętam, to że jeden z nich mnie wyniósł i biegiem zaniósł do helikoptera. Nigdy nie zapomnę tego hałasu, był ogłuszający. Wybuchy, strzały, krzyki i płacze. – Pokręcił głową i podrapał się po twarzy. – Mio, piszę scenariusze i uwzględniam w nich wszystkie te efekty specjalne, ale to nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Nic nie może się równać z wszechogarniającym strachem, który trawi każdą cząsteczkę twojego ciała, gdy ktoś przetrzymuje cię w niewoli. Nawet gdy byłem już w rękach Amerykanów, żywiłem przekonanie, że tego nie przeżyję. Że nikt nie może żyć po tym, co się wydarzyło. A Gina… Chryste! – Po jego policzkach polały się łzy niczym wodospad ze szczytu góry. – Boże, kochanie, co oni jej robili… – zaczął szlochać. – Spieprzyli jej resztę życia. Jego łzy moczyły moją skórę, ale cały czas mocno go obejmowałam. Teraz siedział, a ja skierowana do niego przodem obejmowałam jego biodra nogami. Okrył ramiona kocem. Cały czas go przytulałam, chociaż czułam, jak jego łzy spływają mi po ramieniu i po kręgosłupie. Cały czas powtarzałam, że był bardzo dzielny, że teraz już nic mu nie grozi, że sobie z tym poradzimy, ale on nie przestawał płakać. Prawie się załamał, ale przecież byłam przy nim, krok po kroku pomogę mu się pozbierać. Wreszcie zapadł w niespokojny sen, mocno mnie do siebie przyciskając. Pogodziłam się z faktem, że jestem jego wybawieniem.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Przestań!

– zachichotałam mu w szyję, podczas gdy on złapał mnie za tyłek. Jego szczery śmiech bardzo mnie ucieszył. Zaczął mruczeć, cały czas ściskając mój pośladek. – Nie mogę. – Wtulił nos w moją szyję i delikatnie wgryzł się w skórę. – W tej spódniczce wyglądasz wyjątkowo smakowicie. Kuźwa. Podczas naszego wspólnego miesiąca powinienem częściej zabierać cię na spotkania biznesowe. Masz urodę niegrzecznej bibliotekarki. – Przycisnął sztywniejącego kutasa do moich pleców. Wybrałam prostą czarną spódnicę ołówkową i niebieską jedwabną bluzkę. Judi zapewniła mnie, że taki zestaw jest elegancki i zrobi dobre wrażenie na dyrektorach programu doktora Hoffmana w Century Productions. Ostrzegano mnie tylko, żebym nie wkładała niczego zielonego, bo w tym kolorze miały być sceneria i tło, co oznaczało, że jeśli ubrałabym się na zielono, zniknęłabym w kamerze. Okazało się, że producenci programu nie zapłacili mojej gaży tak, jak to sobie wyobrażałam. Nie podpisaliby umowy z firmą nazywającą się Luksusowe Towarzyszki. Millie musiała ułożyć osobną umowę i podać się w niej za moją agentkę, tak bym mogła dostać kolejne sto tysięcy dla Blaine’a, które teraz musiałam oddać bratu. Gdy zaproponowałam Maksowi comiesięczne spłacanie długu, spojrzał na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. Niezależnie od tego, co sobie myślał, i tak miałam zamiar oddać mu te pieniądze. I koniec. Z powodu trwającego cały rok zlecenia dla Luksusowych Towarzyszek musiałam rozstać się z moim agentem. Podobało mi się, że Millie miała łeb na karku i podeszła do naszej współpracy z innej strony. Poprzedni agent nie potrafił mi załatwić żadnych intratnych zleceń, więc bez żalu rozwiązałam z nim umowę. Położyłam dłonie na dłoniach Wesa i pozwoliłam sobie na kilka błogich chwil, a następnie się odwróciłam, poklepałam go po biodrach i się cofnęłam. Jego oczy były już pełne pożądania, rzucił się na mnie, objął w pasie i wziął w silne ramiona. – Ej, to nie w porządku. – Walnęłam go w pierś. – Jesteś dużo silniejszy niż ja! – Wydęłam wargi. – No i dobrze. Nic nie powstrzyma mnie przed zdobyciem cię. Jeszcze to do ciebie nie dotarło? – Wyszczerzył zęby i zaczął całować mnie od obojczyka aż po szyję. – Mmmm – mruknął, a ja poczułam, jak błyskawicznie narasta we mnie podniecenie. – Wes – jęknęłam i odrzuciłam głowę do tyłu. Jego usta sprawiały, że natychmiast głupiałam. Za każdym razem, gdy mnie dotykał, zamieniałam się w bezmózgą kretynkę. – Kochanie, dzisiaj jest pierwszy dzień mojej pracy. Delikatnie polizał mnie po uchu i jednocześnie pogładził mnie po pośladkach. – Już dobrze, dobrze. Przecież wiem, że musisz. Odchyliłam się i pocałowałam go w usta.

– A co ty będziesz dzisiaj robił? – spytałam z obawą ukrywaną za nieśmiałym uśmiechem. Wzruszył ramionami, rozłożył ręce i po chwili je opuścił. – Może pójdę posurfować albo poćwiczyć. – Potarł pierś dłońmi. – Spróbuję popracować nad odzyskaniem dawnej sylwetki. Pogładziłam go po policzku i odsunęłam mu z czoła pasemko włosów. – Powinieneś iść do fryzjera – zaczęłam się z nim droczyć i bawić się swoimi włosami. – No to pójdę – odparł beznamiętnie. – Ej. – Objęłam go w pasie i przytuliłam policzek do jego piersi. – To była tylko sugestia. – Nadal trzymając brodę na jego piersi, spojrzałam mu w oczy. Były zielone jak zwykle, ale potwornie zmęczone. Pogłaskał mnie po plecach, złapał za kark, przyciągnął do siebie i zbliżył usta do moich. – Nie martw się o mnie. Lepiej zajmij się sobą i swoim doktorkiem Miłość. Przewróciłam oczami. – Ten facet ma żonę. Supermodelkę. – Tak. Młodą. I chudą jak szczapa. Uwierz mi. – Przysunął się do mnie, przejechał dłońmi po moich biodrach i złapał mnie za piersi. – Gdy zobaczy twoje kształty, pożałuje, że wybrał loda na patyku, skoro mógł mieć podwójny deser lodowy ze wszystkimi dodatkami. Prychnęłam w jego szyję. – Czy ty właśnie porównałeś mnie do deseru? Zaśmiał się i jęknął. – Smakujesz jak najwspanialszy deser. Niewiele się pomyliłem. Pokręciłam głową, cofnęłam się i wzięłam torebkę. – Bądź dzisiaj grzeczny. Będę tęskniła. – Odwróciłam się i posłałam mu całusa. – Kochanie, będę tęsknić bardziej, niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić. – Pomachał mi i po chwili wyszłam na słoneczny kalifornijski poranek. Limuzyna już na mnie czekała. Normalnie wolałabym pojechać Suzi, bo ostatnio bardzo rzadko na niej jeździłam, ale Wes się uparł. Poza tym miałam na sobie seksowną ołówkową spódniczkę, co przecież uniemożliwiało jazdę motocyklem. Gdy już usiadłam na czarnej skórzanej kanapie, odetchnęłam po raz pierwszy od kilku miesięcy. Słowa Wesa przywarły do mnie niczym brzydki zapach ze stoiska z perfumami. „Kochanie, będę tęsknił bardziej, niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić”. Część mnie pragnęła zostać z Wesem w domu, spędzić z nim każdą chwilę, pławić się w nim. Tyle że to wcale nie pomogłoby mu w wyzdrowieniu. Wes bardzo cierpiał, ale ja też cierpiałam. Gdy miał nocne koszmary i szukał pocieszenia w moim ciele, a potem przewracał się na bok i szedł dalej spać, nie zasypiałam, tylko się martwiłam. Obserwowałam, jak śpi, napawając się jego obecnością, tym, że jest cały, zdrowy i mój. Ale to nie była do końca prawda. Był cały i zdrowy pod względem fizycznym, ale jego psychika była podziurawiona niczym szwajcarski ser. Po spędzonym razem tygodniu wiedziałam już, że potrzebował pomocy. Zapewnienie mu jej było moim zadaniem jako jego towarzyszki życia. Później tego dnia miałam zamiar poszukać jakichś specjalistów. Może zadzwonię do jego siostry Jeananny i spytam ją o zdanie. Wes nie będzie

chciał, żeby jego matka dowiedziała się o koszmarach czy niechęci do powrotu do pracy. Gdy zaczynaliśmy rozmowę na temat jego pasji, kręcenia filmów i pisania scenariuszy, natychmiast stawał się obojętny. Claire za bardzo by się tym zmartwiła i błyskawicznie zamieniłaby się w matkę kwokę, pilnującą swojego kurczęcia dwadzieścia cztery godziny na dobę. Tyle że Wes był już dorosły i nie potrzebował teraz dodatkowego obciążenia. Musiał się w tym wszystkim odnaleźć, uświadomić sobie, że nadal ma bardzo dużo, przejść żałobę po tym, co utracił, i znaleźć sposób na powrót do normalnego życia. Z czasem doszłam do wniosku, że nie potrafił sobie poradzić z utratą tylu osób z ekipy filmowej – część z nich została zabita na jego oczach. Nie wiedziałam, jaki miało to wpływ na jego psychikę. Z pewnością musiał sobie zrobić kilka miesięcy wolnego. A ponieważ miał mnóstwo kasy, taka opcja była jak najbardziej możliwa. Być może przerwa w pracy w branży, w której przeżył taką traumę, pomoże mu dojść do siebie. *** Elegancko ubrana blondynka po dwudziestce, napięta niczym struna, prowadziła mnie korytarzami Century Productions. – Musisz być tutaj codziennie w dni powszednie punktualnie o dziewiątej. – Spojrzała na zegarek i lekko się skrzywiła. No dobrze, spóźniłam się parę minut. Facet przy bramie podał mi zły adres studia, więc nie dotarłam na czas, mimo że wyszłam z domu pół godziny wcześniej, niż potrzebowałam na dojazd. – Jasna sprawa. Teraz, gdy wiem już, dokąd iść, będę przychodziła wcześniej. Kobieta, która z dumą przedstawiła się jako asystentka doktora Hoffmana, Shandi przez „i”, kiwnęła głową i zaczęła szybko iść. Jej wysokie szpilki stukały na betonowej podłodze w tempie, z jakim waliło moje serce. Od wielu miesięcy nie robiłam niczego w takim pośpiechu. Zapomniałam już, że w Hollywood wszystko dzieje się z prędkością światła. Jeśli człowiek chce nadążyć, musi działać błyskawicznie. – Robisz makijaż i ubierasz się tam. – Wskazała pokój z kilkoma krzesłami stojącymi przed dużymi lustrami z jasnym oświetleniem, które podkreślało każdą zmarszczkę i przebarwienie na twarzy. Nie śpieszyło mi się, żeby usiąść na którymś z nich. Kiedy spojrzałam na Shandi, zauważyłam, że przygląda się mojej spódniczce i bluzce. – Naszykuję cię tak, żebyś wyglądała stylowo, ale trzeba będzie trochę popracować nad włosami. Tutaj nie wpuszczamy kobiet wyglądających jak zdziczałe amazonki. Będzie trzeba zrobić jakieś upięcie, delikatnie zakręcić włosy, by wyglądały bardziej elegancko i profesjonalnie. – Popukała w brodę paznokciem pomalowanym na jasny róż. – Kamera z pewnością cię pokocha. Tak samo jak Drew. – Nie potrafiła ukryć grymasu wściekłości na twarzy. Po chwili odwróciła się i ruszyła dalej. Podeszłyśmy do drzwi z białym napisem „Drew Hoffman” umieszczonym w gwieździe. Shandi zapukała. – Wejdź, Shandi. – Usłyszałyśmy głos gładki niczym miód. – Przyjechała pani Saunders. Mówiłeś, że chcesz się z nią spotkać, zanim zacznie rozmawiać ze scenarzystami. – Na moich oczach w Shandi dokonała się wielka przemiana. Jej czoło się wygładziło, uśmiechnęła się szeroko, nie rozglądała się już wokół z pogardą. Nie, teraz jej oczy były

szeroko otwarte i błyszczące. Kiedy zaczęła mówić do mężczyzny, którego nie widziałam, na jej policzki wystąpił uroczy jasnoróżowy rumieniec. – Tak, tak, kochanie. Przyprowadź ją do mnie. Kochanie? Shandi wyciągnęła rękę i wprowadziła mnie do pomieszczenia. Mężczyzna, który mnie przywitał, wyglądał dokładnie tak, jak go sobie wyobrażałam. Był starszy ode mnie o co najmniej piętnaście lat, jednak w żaden sposób nie ujmowało mu to uroku. Miał siwiejące na skroniach czarne włosy. Spojrzał na mnie szarymi bystrymi oczami i wyglądał na zadowolonego z tego, co widział. Był o wiele lepiej zbudowany, niż się spodziewałam, ale to może kwestia stroju, który nosił. Teraz miał na sobie elegancką koszulę i obcisłe spodnie. Przy metrze osiemdziesięciu wzrostu wyglądał naprawdę apetycznie. Rozumiałam już, dlaczego ludzie tak się zachwycali tym dobrym doktorem. Był seksowny. Tak po prostu. – Wspaniale. – Wyciągnął rękę. Podałam mu dłoń, położył na niej swoją drugą dłonią. Czy w tych czasach ktoś jeszcze tak robił? Obejmował czyjąś dłoń swoimi dwiema? – Jesteś o wiele piękniejsza na żywo niż na zdjęciach – wypalił. Przekrzywiłam głowę i dokładnie mu się przyjrzałam. – Ty też nie jesteś taki najgorszy, doktorku – powiedziałam uwodzicielsko. Doktor Drew Hoffman był naprawdę szalenie seksownym facetem. Czy miałam ochotę na niego wskoczyć i ujeżdżać go do białego rana? Nie, ani trochę, ale przecież nie mogłam być obojętna na męskie wdzięki tylko dlatego, że moje serce i ciało należało do Wesa. Pokręcił głową i pocałował moją dłoń. – Miło cię poznać, Mio Saunders. Nie mogę się już doczekać tego, co zrobisz ze swoją częścią programu. Media naprawdę cię polubiły, zwłaszcza po tym, jak opublikowano teledysk dla Latin Lov-ah. Zaczynasz być popularną celebrytką. – Chyba masz nieprawdziwe informacje. – Prychnęłam w sposób niegodny damy. – Wcale nie jestem popularna. Spotykałam się z kilkoma sławnymi mężczyznami i wzięłam udział w nagrywaniu teledysku, ale to wszystko. Mlasnął językiem i puścił moją rękę – i bardzo dobrze, bo już zaczynało mi być dziwnie z tym, że tak długo mnie dotykał. Podszedł do stołu, rozłożył kilka tabloidów i gazet. – Co w takim razie powiesz o tym? Podeszłam do niego, ale byłam kompletnie nieprzygotowana na to, co zobaczyłam. Kilkanaście czasopism ze mną na okładce. Na jednym zdjęciu z Tonym, na innym z Masonem, moje czarno-białe zdjęcie z hawajskiej kampanii z modelką MiChelle. Było nawet ujęcie przedstawiające mnie i Aleca podczas wystawy „Miłość na płótnie” w Seattle. Wyglądało na to, że fotograf skupił się głównie na tym, w jaki sposób Alec mnie dotykał. Zobaczyłam nawet zdjęcie sugerujące, że jestem nową miłością Antona Santiago i właśnie zdradzam go z nowym chłopakiem, Westonem Channingiem. Poczułam nagłą frustrację i odepchnęłam czasopisma. – Nie wiem, co powiedzieć. Drew usiadł na kanapie i rozłożył ręce na oparciu, przyjmując bardzo swobodną pozę. Ten facet był teraz panem na swych włościach, królem

swego zamku i nic nie mogło go zdenerwować. – Tu nie ma co mówić. Za chwilę znajdziesz się na samym szczycie i mam zamiar to wykorzystać. Wzruszyłam ramionami i usiadłam naprzeciwko niego, podczas gdy Shandi szykowała nam napoje przy stole obok drzwi. Postawiła przede mną kawę, o którą wcale nie prosiłam – ale byłam za to wdzięczna. Nic nie denerwowało mnie bardziej niż ludzie, mający nieprawdziwe zdanie na mój temat. Chociaż akurat w tym wypadku wiele podejrzeń było prawdą, chodziło więc głównie o ograniczenie poniesionych strat. – Dziękuję, Shandi. Możesz już iść. – Machnął ręką, odsyłając dziewczynę o błyszczących oczach. Napił się kawy i zaczął mi się przyglądać. – O czym masz zamiar mówić w pierwszej części swojego programu w ten piątek? Zmrużyłam oczy i położyłam dłonie na kolanach. – Nie rozumiem. Przecież nie dostałam jeszcze żadnego scenariusza. Odrzucił głowę do tyłu i otworzył oczy ze zdziwienia. – To znaczy, że agentka o niczym ci nie powiedziała? Uniosłam brwi. – O czym? Zaczął się śmiać i uderzać się po kolanach. – Kochanie, to ty masz napisać scenariusz do „Żyj Pięknie”. To, o czym będzie, zależy wyłącznie od ciebie. Od tego, co uważasz za piękno. Ma to bazować na twoich doświadczeniach zebranych podczas kampanii o pięknie we wszystkich rozmiarach i miłości na płótnie oraz podczas kręcenia teledysku. Z naszych badań wynika, że to, co uważasz za piękno, przemówi do naszej publiczności. – Żartujesz, prawda? Pokręcił głową. – Obawiam się że nie, kochanie. Wygląda na to, że musisz pogadać ze swoją agentką i szybko zabrać się do pracy. Do środy chcę mieć plan i zarys twojej piętnastominutowej części. Wtedy się spotkamy, wszystko omówimy i w piątek nagramy to na żywo, a ja będę mógł zobaczyć, jak sobie radzisz z publicznością w studiu. Miałam sama wymyślić piętnaście minut programu o pięknym życiu. W co, u diabła, znowu wpakowała mnie Millie? Myślałam, że będę grała, że dostanę jakąś rolę. A to przecież ja miałam być tą rolą. To było prawdziwe życie. Poczułam jednocześnie ekscytację i przerażenie. Czy dam radę to zrobić? Czy to możliwe, że wymyślę coś, co zainteresuje miliony osób na tyle, żeby chciały co tydzień oglądać program doktora Hoffmana? Pewnie niedługo się o tym przekonam. Może Wes zechce mi pomóc? Może dzięki temu ponownie odkryje w sobie pasję do pisania scenariuszy. Nagle nie mogłam się doczekać, aż zacznę wydobywać pomysły z mojego mężczyzny i wymyślimy coś, co zaskoczy producentów i samego doktora Hoffmana. – To co mam teraz zrobić? – spytałam pewnego siebie, seksownego doktorka. – Masz się zabrać do pracy. Spotkamy się w środę i wszystko omówimy. Nie zawiedź mnie, osobiście cię wybrałem. Oczekuję, że zachwycisz moich widzów. Wstałam i ciężko ruszyłam w stronę drzwi. Po chwili się odwróciłam i przerzuciłam włosy nad ramieniem.

– Rozwalę system. Zapragniesz, żebym została na zawsze. Uśmiechnął się złośliwie. – Udowodnij to, kochanie. Wyszłam z jego gabinetu, nie odwracając się. Doktor Hoffman miał olbrzymie ego i patrzył na mnie jak na smakowity kawał mięsa, ale byłam pewna, że nie przejdzie do czynów. Może po prostu był dobrym facetem owiniętym w nadęte i seksowne opakowanie. Nie wydawał mi się podejrzany, ale po przejściach z Aaronem cały czas znajdowałam się w stanie gotowości bojowej. *** W drodze powrotnej wyjęłam telefon i zadzwoniłam do Millie. – Luksusowe Towarzyszki, z tej strony Stephanie. – Cześć, Stephanie, tu Mia. Możesz mnie połączyć z ciocią? – O, cześć, laska! Jak miło cię słyszeć! Pani Milan mówiła, że wycofałaś się już z branży dziewczyn do towarzystwa. Wszystko u ciebie w porządku? Nie było szans, musiałam się roześmiać. Rzeczywiście wycofałam się z branży. Po pierwsze, nigdy nie chciałam w niej być, teraz jednak, gdy mój dług został już spłacony, mogłam poszukać sobie atrakcyjniejszej pracy. Ponieważ Max spłacił Blaine’a, Millie anulowała moją listopadową i grudniową umowę. Na razie miałam poprowadzić cztery części w programie doktora Hoffmana, może więcej, o ile mój kontrakt zostanie przedłużony. To pewnie zależało od tego, czy spodoba mi się moja praca i czy ja spodobam się ekipie. – Wszystko w absolutnym porządku. Pracowałam u was tylko po to, żeby spłacić dług zaciągnięty przez moją rodzinę. Teraz wszystko już się ułożyło, poszłam do przodu i przeniosłam się do Malibu. Czy moja ciotka jest gdzieś w pobliżu? – wróciłam do tematu. – No pewnie. Dbaj o siebie, Mio! Na razie, zadzwoń jeszcze kiedyś – powiedziała i połączyła mnie z ciotką. Usłyszałam w słuchawce kilka sygnałów. – Cześć, laluniu. Jak traktuje cię świat silikonu, operacji plastycznych i młodych gwiazdek? – Mniej więcej tak, jak się tego spodziewałam. Ale, kochana ciociu, czy jest coś, o czym zapomniałaś mi wspomnieć w kwestii programu „Żyj Pięknie”? – spytałam, sugerując, że rzeczywiście coś takiego było. Po drugiej stronie słuchawki usłyszałam brzęk kluczy. – Nie wiem. Ich ludzie przysłali umowę, przejrzałam ją, przejrzał ją dział prawny i wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Nie owijaj w bawełnę. W czym problem? – spytała rzeczowym tonem, który bardzo mi się podobał. Oznaczało to, że poważnie podeszła do swojej roli jako mojej agentki. – Millie, ani słowem nie wspomniałaś o tym, że ja sama mam wszystko napisać. Zaczęła coś nucić i słyszałam, że podczas naszej rozmowy cały czas pracuje. Wyobrażałam sobie, jak czyta swoje maile, bawiąc się kluczami, jak łączy w pary samotnych mężczyzn z wybitnie seksownymi kobietami. – Nie rozumiem, w czym problem. Kochanie, nie zachowuj się jak jakaś tępaczka i przejdź do rzeczy. – Millie. – Westchnęłam. – Muszę sama napisać ten program. Od samego początku, co tydzień od nowa.

– No i? Przecież jesteś mądra, piękna i kreatywna. To będzie dla ciebie prostsze niż pierdnięcie. Jęknęłam, zaczęłam bawić się włosami i przypatrywać się samochodom mijającym mnie na zatłoczonej autostradzie. W obie strony prowadziło po sześć pasów, a i tak wszyscy jechali zderzak w zderzak. Oblizałam usta. – Miło byłoby wiedzieć, czego się spodziewać. – Skarbie, przecież przesłałam ci kopię umowy. Były tam wymienione wszystkie twoje zadania. Podpisałaś ją. Przykro mi, że jej nie przeczytałaś. A tak na przyszłość: nigdy, podkreślam, nigdy nie podpisuj umowy, której dokładnie nie przeczytasz. Ten komentarz do reszty wyprowadził mnie z równowagi. – Jesteś moją agentką. Mogłaś mnie o tym uprzedzić. – Obwiniasz mnie o to, że się nie przygotowałaś? Laluniu, przykro mi. Ale wezmę na siebie odpowiedzialność za to tylko dlatego, że gdy podpisywałaś kontrakt, byłaś w kiepskiej formie psychicznej. Ale z pewnością nie zgodziłabym się na to wszystko, gdybym nie była pewna, że to dla ciebie właściwe zajęcie. Jesteś dobrą aktorką, ale z pewnością nie najlepszą. Spójrzmy prawdzie w oczy. Kiepsko ci idzie granie z innymi. Trafiłaś do branży, w której należy podejmować szybkie decyzje. A jeśli przekonasz do nich odpowiednie władze – tu chodzi głównie o doktora Hoffmana – to będziesz ustawiona na długi czas. Przerwała na chwilę, czekając, aż jej słowa do mnie dotrą, a potem zaczęła mówić dalej. – Kochanie, dostaniesz dwadzieścia pięć tysięcy za jeden odcinek. To więcej pieniędzy niż za dziesięć reklam tamponów czy testów ciążowych. To naprawdę świetny ruch w twojej karierze. Weź byka za rogi i przekuj to w sukces. Przed tobą ogromna szansa. Miała rację. To była okazja, by zaistnieć. Udowodnić, że nadaję się do czegoś więcej niż tylko branża modowa, do udawania kogoś, kim nie jestem, czy po prostu bycia dla kogoś kimś więcej. Nie żebym miała coś przeciwko. Wes był dla mnie wszystkim, ale to była sfera prywatna, intymna. A ta praca była świetną okazją dla mnie i tylko dla mnie. Nadeszła pora na to, żeby Mia Saunders skopała parę tyłków i pokazała, co potrafi. Taką okazję ma się tylko raz w życiu i miałam zamiar ją wykorzystać. – Wiesz co, ciociu, masz rację. – Oczywiście, że tak. – Zaśmiała się. – Skarbie, przecież ja mam zawsze rację. Bierz się do pracy. Mamy piątek, więc pozostało ci już tylko pięć dni na wymyślenie czegoś, co powali ich na kolana. Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę cię w telewizji. Będę co tydzień nagrywała twój program. Miło było usłyszeć te słowa od własnej ciotki, jedynej osoby w mojej rodzinie, która choć trochę zachowywała się jak matka, martwiła się o mnie i moją przyszłość. Moja ciocia Millie Colgrove może i była ostrą bizneswoman, działającą na granicy prawa, ale miała serce i zależało jej na mnie. – Dziękuję, ciociu, że we mnie uwierzyłaś. – Z trudem wydusiłam z siebie ten szept. Było mi naprawdę ciężko. Znowu zaczęła nucić. – Och, laluniu, jestem z ciebie niesamowicie dumna. Głowa do góry. Wszystko wyjdzie tak, jak powinno. Musiałam uwierzyć, że miała rację.

Wszystko będzie tak, jak powinno być. Cały czas to sobie powtarzałam, gdy kierowca podjechał pod nasz dom i otworzył mi drzwi. Weszłam do środka, nie mogąc się doczekać, aż opowiem o wszystkim Wesowi i usłyszę jego opinię na ten temat, ale nagle zobaczyłam scenę, pod wpływem której mój świat rozpadł się na milion kawałków. Wes. Mój Wes. Obejmował jakąś brunetkę. Którą znałam aż za dobrze. Ona też go obejmowała, wbijała paluchy w jego ramiona. Znajdowała się twarzą do mnie, miała zamknięte oczy, Wes patrzył w drugą stronę. Gdy tak stałam z walącym sercem i szumem w uszach, podniosła głowę. Po jej policzkach płynęły strugi łez. Oto i ona. Kobieta, której już nigdy nie chciałam widzieć. Na mojej kanapie, w moim nowym domu, w ramionach mojego mężczyzny siedziała Gina DeLuca. O ja pierdolę.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Nie wiedząc, co powinnam zrobić, odchrząknęłam. Głośno. Na tyle głośno,

że para siedząca na kanapie odwróciła głowy. Na widok wyrazu mojej twarzy Wes zerwał się z miejsca jak oparzony. Potem złapał Ginę za ręce i pomógł jej wstać. – Eee… Mio, nie spodziewałem się, że tak szybko wrócisz – powiedział, przeczesując nerwowo włosy palcami i jeszcze pogarszając swoją sytuację. Zła odpowiedź, stary. – Właśnie widzę. Mam zostawić was samych? – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Jego oczy otworzyły się jeszcze szerzej, a potem spojrzał na Ginę i znowu na mnie. – Boże, nie! – Podniósł ręce do góry. – Kochanie, to nie jest to, na co wygląda. – Doprawdy? – Przekrzywiłam głowę i wydęłam usta. – Bo wygląda na to, że facet, którego kocham, pod moją nieobecność pociesza swoją byłą kochankę. Pokręcił głową i odsunął się od Giny. – Kochanie, nieprawda. Nie-e. To w ogóle nie tak. – Podszedł do mnie i wyciągnął ręce. Cofnęłam się, zanim zdołał mnie objąć. Zwiesił ramiona. Pokręciłam głową. – Albo powiesz mi, o co chodzi, albo zaraz stracę nad sobą panowanie – ostrzegłam i skrzyżowałam ręce na piersi. Miałam ochotę zacząć tupać nogą, żeby się pośpieszył, bo czułam, że za chwilę para pójdzie mi uszami i wybuchnę. – Mio, przysięgam, że ja i Wes nie robiliśmy niczego złego – dobiegł mnie smutny głos zza Wesa. Gina oparła się o kanapę i dopiero wtedy miałam okazję jej się dobrze przyjrzeć. Jedną nogę miała w gipsie, tuż przy kanapie leżały kule. Gdy tak stała, zauważyłam, że jej ciało nie było już pełne życia tak jak kiedyś. Wyglądała na bardzo wyniszczoną i chudą. Przyjrzałam jej się dokładnie, od przylizanych brązowych włosów, które niegdyś wyglądały jak żywcem wyjęte z reklamy Pantene, aż po palce u stóp. Nie była tą samą kobietą, którą widziałam w styczniu. Jej ciało przypominało jedynie skorupę, nie było śladu po dawnej urodzie. Zamrugałam kilka razy, nie wiedząc, co odpowiedzieć, a w tym czasie Wes wykorzystał okazję i wziął mnie w ramiona. – Mio, Gina tylko wpadła z wizytą. To część jej… – zamilkł. – Mojej terapii – dokończyła za niego. – Westonie, to dziwne, że jej o tym nie powiedziałeś. – Jej oczy były niewiarygodnie smutne, pozbawione życia, niemal puste. Z jakichś względów spodobało mi się, że nazwała go pełnym imieniem, a nie zdrobnieniem „Wes”, tak jak ja. Dzięki temu powstał między nimi dystans, którego w owej chwili tak bardzo potrzebowałam. – Nie ja powinienem jej o tym powiedzieć – odparł poważnie. Odrzuciła włosy do tyłu, wytarła oczy, a potem na mnie spojrzała. – Moja terapeutka twierdzi, że muszę spotykać się z ludźmi, którzy

przeżyli, którzy przeszli przez to piekło, bym pamiętała, że żyję. Spróbowała pójść do przodu. To dlatego tutaj jestem, Mio – powiedziała drżącym głosem. – Wes mnie tylko pocieszał. Wiele razem przeszliśmy i… eee… dzięki temu czuję się przy nim bezpiecznie – przyznała, a po jej twarzy znowu popłynęły łzy. – Bardzo rzadko czuję się bezpieczna, niezależnie od liczby ochroniarzy czy zamków w drzwiach. – Potarła się dłońmi po ramionach. – Przez cały czas się boję. – Jej głos drżał tak bardzo, że miałam ochotę wyciągnąć ręce i ją przytulić. Kiedy przyznała się do swoich lęków, poczułam się, jakby ktoś naciął moje ciało ostrym nożem aż do kości. – Przepraszam. Nie powinnam była wyciągać pochopnych wniosków. Dużo razem przeszliście. Dokończcie rozmowę. Nie jestem zła. Proszę. – Machnęłam ręką w stronę Wesa, żeby usiadł obok wątłej kobiety. – Nie śpieszcie się. Zielonooki potwór wyjrzał na chwilę, ale ufam Wesowi i wierzę w naszą miłość. Nigdy by mnie nie zdradził. – To prawda, nigdy bym tego nie zrobił – powiedział. W jego oczach błysnęło coś, czego nie potrafiłam określić. Wiedziałam tylko, że to było prawdziwe. Pochyliłam się do przodu, delikatnie pocałowałam go w usta, dając mu fizycznie do zrozumienia, że wszystko w porządku. – Idę pod prysznic, a potem może uda mi się złapać Maddy i Ginelle. – W porządku. Skończymy przed kolacją – obiecał. Już miałam odejść, ale się zatrzymałam, klepnęłam po udzie i odwróciłam. – Gino, cieszę się, że udało ci się przeżyć. Wesowi na tobie zależy, poza tym wiem, że bardzo dużo razem przeszliście, więc spokojnie możesz przychodzić tutaj tak często, jak tylko chcesz. Chciałabym, żebyście oboje sobie z tym poradzili. Nikt nie powinien bać się przez cały czas. – Zaszurałam stopami i wzruszyłam ramionami. – To chyba oznacza, że mam nadzieję, że wkrótce znowu się zobaczymy. Te słowa kosztowały mnie bardzo wiele, musiałam wykazać się niezwykłą dorosłością, zwłaszcza że przed tym, jak nasz świat rozpadł się na kawałki, już nigdy nie chciałam oglądać Giny, a na pewno nie w towarzystwie Wesa. Teraz jednak musiałam zachowywać się jak dorosła. Przeżyli traumę, która na zawsze zmieniła ich życie, i poczułam, że jeśli chcę pomóc jemu, najpierw powinnam pomóc też jej. Warto było się poświęcić, bo może w ten sposób Wesowi uda się zwalczyć demony, które opanowały jego duszę. Dla dobra i zdrowia Wesa potrafiłam okiełznać zielonookiego potwora. – Dziękuję, Mio. Dobry z ciebie człowiek – odparła Gina cicho drżącym głosem. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się, nie wiedząc, co innego mogłabym odpowiedzieć. – Skarbie? – odezwał się Wes. – Tak, kochanie? – Położyłam dłoń na framudze drzwi prowadzących do naszej sypialni. – Z każdym dniem kocham cię coraz bardziej. Te słowa trafiły nie tylko do moich uszu, lecz także prosto do mojego serca i już tam zostały, bezpieczne na wieki. ***

Położyłam się na naszym wielkim podwójnym łóżku i zadzwoniłam do Ginelle. – Cześć, zdziro! – odebrała, ale w jej głosie brakowało życia, którego zawsze była tak pełna. W zeszłym miesiącu moja najlepsza przyjaciółka również przeszła ciężkie chwile. Została porwana i pobita przez zbirów Blaine’a, przez co zrobiła się twardsza w sposób, jakiego nie potrafiłam zrozumieć głównie dlatego, że ukrywała swoje emocje pod brawurowym zachowaniem i żartami. – Co robisz? – spytałam z nadzieją na normalną rozmowę. Chciałam usłyszeć tę radosną, zawsze jadącą po bandzie dziewczynę, która bez ogródek mnie wyzywała i jednocześnie kochała do szaleństwa. Owszem, okazywała mi swoje uczucia w dość oryginalny sposób, ale nasza przyjaźń kwitła i pragnęłam, żeby tak zostało. Westchnęła, zaciągnęła się i wypuściła powietrze. Och, nie. Nie, nie, nie. Doskonale znałam ten odgłos, przez wiele lat słyszałam go przez telefon. – Czy ty palisz papierosa? – wrzasnęłam do słuchawki i gwałtownie usiadłam na łóżku. – Nie wierzę! Gin, co, u diabła, strzeliło ci do głowy? Przecież nie paliłaś już prawie od ośmiu miesięcy, a teraz do tego wracasz? Serio? – Zrobiło mi się strasznie szkoda tego zmarnowanego czasu. – Uspokój się, zdziro! – odparowała. – To sztuczny papieros. Epapieros. Jest w nim tylko jakieś miętowe gówno. Ma udawać mentolowe papierosy, które tak kiedyś kochałam. Odetchnęłam z ulgą. – Ale po co w ogóle go palisz? Przecież to nadal jest palenie, nałóg, który próbujesz rzucić? Czy to nie mija się z celem? – Mio, posłuchaj, ostatnio moje życie strasznie się zjebało, prawda? Miałam ochotę zapalić sobie cholernego papierosa. Ale zamiast niego kupiłam to sztuczne gówno, żeby nie zacząć znowu palić. Nie ma cię tutaj. Nie wiesz, jak to jest radzić sobie z tym wszystkim w pojedynkę. I wtedy jej głos całkowicie się zmienił. Usłyszałam w nim wściekłość i negatywne emocje. Zaczęła mówić dalej. – Nienawidzę mojej pracy. Nienawidzę mojego mieszkania. Kurwa, ja nawet nienawidzę życia w Vegas! Wszystko mi go przypomina. Cały czas się zastanawiam, czy nie stoi za moimi plecami. – Zaczęła szlochać, co zdarzało jej się naprawdę rzadko. – Wystarczy, że muszę pójść po coś do samochodu, a już się boję, że znowu mnie porwą. Pewnego dnia musiałam poprosić mojego menedżera, kanalię nad kanaliami, żeby mnie odprowadził, bo byłam przekonana, że ten skurwiel znowu tutaj będzie. Masz pojęcie, jak to jest? – spytała retorycznie ostrym głosem. Nie, nie miałam. I gdybym mogła, natychmiast zamieniłabym się z nią miejscami. Jedyny pozytyw polegał na tym, że wreszcie to z siebie wyrzuciła. Poczucie winy, wściekłość i smutek rozdzierały mnie od wewnątrz. Pragnęłam ją przytulić, powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze, jednak bałam się tego samego co ona. Jej pobyt w Vegas wcale nie pomagał w rozwiązaniu naszego problemu. Dobre wieści były takie, że rozmawiałam już z Wesem o moich obawach. Nie mógł uwierzyć w to, co działo się po jego wyjeździe. I wtedy uczyniłam coś, czego miałam nigdy nie robić. Poprosiłam mojego chłopaka o przysługę. O wstawienie się za kimś. A przecież przysięgałam sobie, że nigdy tego nie zrobię, nigdy nie poproszę o to żadnego z moich klientów. No dobrze, raz pomógł

mi Warren, ale to co innego. Bardzo wiele mi zawdzięczał. I spłacił swój dług, pozyskując informacje, których nikt inny nie mógł dla mnie zdobyć. Spytałam zatem Wesa, czy nie zna kogoś, kto organizuje różne show w LA i szuka rewelacyjnej tancerki takiej jak Ginelle. Wykonał kilka telefonów i pociągnął za kilka sznurków. Okazało się, że jeśli tylko Gin zechce, za dwa tygodnie będzie mogła przenieść swoją karierę na wyższy poziom. – Hej, kochanie, uspokój się i mnie posłuchaj. Coś wymamrotała, wydmuchała nos i westchnęła głęboko. – No dobrze, siedzę na łóżku. Możesz mówić. – Mam dla ciebie propozycję. Zaczęła chichotać – jej śmiech był muzyką dla moich uszu. – Spikniesz mnie z ciotką Millie? – Teraz już na wpół rechotała, na wpół prychała. – To niby miał być dowcip. Gin wprawdzie twierdziła, że chciałaby zostać dziewczyną do towarzystwa, ale naprawdę nie była typem kobiety, która będzie grzecznie stała u boku bogatego mężczyzny i ładnie wyglądała. Miałam szczęście co do facetów, którzy mi się trafiali, ale to były wyjątkowe okoliczności, niedostępne dla innych dziewczyn. Millie dała mi to wyraźnie do zrozumienia. Standardem było spotykanie się ze starymi bogaczami, którzy na koniec wieczoru będą mieli nadzieję na odrobinę rozrywki. Chociaż Gin gadała różne bzdury, nie nadawała się do takiego życia, niezależnie od tego, ile by jej za to zapłacono. – Nie. To nie ma nic wspólnego z byciem dziewczyną do towarzystwa. – Nabrałam powietrza i zebrałam się na odwagę. – Co byś powiedziała na przeprowadzkę do Malibu? Przez jakiś czas pomieszkałabyś ze mną i z Wesem, a potem stanęłabyś na nogi… – zaczęłam, ale ona mi przerwała. – Mio, mogę do ciebie lecieć już teraz, ale to nie rozwiąże mojego problemu z pracą. Nie wyprowadzę się stąd bez perspektyw zawodowych, a tylko z postanowieniem, że może któregoś dnia uda mi się znaleźć jakieś zajęcie. To może trwać miesiącami, a przecież wy dopiero co zamieszkaliście razem po długiej rozłące… Wes ma własne problemy i traumy, z którymi musi sobie poradzić, tak jak ja… Naprawdę chcesz zajmować się jeszcze jedną osobą z zaburzeniami psychicznymi? – Tak, chcę. I nie dałaś mi dokończyć. Przyjaciele Wesa prowadzą tutaj niewielki teatr. Przedstawienia są bardzo pikantne. Właśnie stracili choreografa. A kto lepiej nauczy tańczyć te chude zdziry z silikonowymi cyckami i dupami niż tancerka z Las Vegas? Mogłoby być zajebiście. – I cudownie, pomyślałam. Przez długi czas Ginelle milczała. Zaczęłam się poważnie niepokoić. Wreszcie powiedziała cicho: – Załatwiłaś mi pracę w charakterze choreografki? W teatrze w LA? O mój Boże. – W jej głosie usłyszałam prawdziwy zachwyt. – Gin, nie wiem, jak to wyjdzie, ale zarobiłabyś o wiele więcej niż teraz, no i nie musiałabyś płacić za czynsz. Możesz zamieszkać w niewielkim domku gościnnym. Możesz tam zostać tak długo, jak zechcesz. Nawet do końca życia. – Czyli ty i Wes znajdujecie mi pracę marzeń, proponujecie mi przeprowadzkę i dożywotnie mieszkanie w miejscu, gdzie zapuściła korzenie moja najlepsza przyjaciółka? Przez chwilę myślałam nad tym, co powiedziała. Czyżbym coś

pominęła? Chciałam jej tylko pomóc. – Tak, na to by wychodziło. – Czy wy tam wciągacie kokę? Nabrałam powietrza i potarłam czoło. – Nie przypominam sobie, żebyśmy ostatnio to robili. – Spróbowałam nieśmiało zachichotać. – No to szykuj mi łóżko, biznacho! Twoja najlepsza przyjaciółka przeprowadza się do kraju owoców, orzechów i wariatów! Oż kuźwa! Zostanę choreografką w teatrze burleski w LA. O mój Boże, w co ja się ubiorę? – Bardzo płynnie przeszła od zdołowanej do rozentuzjazmowanej i energicznej dziewczyny. Taką właśnie Ginelle znałam, kochałam i uwielbiałam najbardziej. Jej szczęście aż tryskało ze słuchawki, więc na chwilę przestałam się martwić. – Naprawdę? – spytałam, upewniając się, że dobrze ją usłyszałam. – Jasne! Jeszcze dzisiaj się spakuję! Muszę załatwić tyle spraw. Złożyć wypowiedzenie, spakować się, wymyślić układy taneczne, pojechać do Kalifornii… Mio, wiesz, ile to dla mnie znaczy? Uśmiechnęłam się szeroko i przycisnęłam słuchawkę do ucha. – Chyba tak! – Zaśmiałam się, rozkoszując się jej szczęściem. Coś mi mówiło, że podjęłam właściwą decyzję. Wreszcie. – To oznacza, że całe moje życie zmieni się na lepsze! I że muszę się jakoś odwdzięczyć tobie i Kenowi z Malibu. Dawaj go do telefonu! Prześlę mu trochę mojej miłości – powiedziała w ekstazie. – Nie mogę. – Pokręciłam głową, ponownie położyłam się na łóżku i skrzyżowałam ręce na piersi. – Właśnie rozmawia z Giną. Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. Słyszałam tylko ciężki oddech przyjaciółki – pewnie biegała już po mieszkaniu i szykowała się na życiową zmianę. – Słucham? A co ta laska o twarzy ostatniej zdziry, ta złodziejka facetów, robi w twoim domu? I dlaczego rozmawia z twoim mężczyzną sam na sam? – W tych kilku słowach jesteś cała ty. – A co, może się mylę? To przecież twój facet. To co się dzieje? – Masz rację. Ale mu ufam. – Zaczęłam owijać pasemko włosów wokół palca. – Gin, oni przeszli piekło. Przed nim jeszcze bardzo długa droga do wyzdrowienia. A ona wygląda wyjątkowo kiepsko. – I dobrze! – odparła zdecydowanie za szybko. Moja najlepsza przyjaciółka nigdy nie dała się nikomu oszukać. Tak bardzo chroniła mnie jak ja ją – i uważała, że Gina wyrządziła mi krzywdę. Pod względem technicznym to nieprawda, bo gdy Wes z nią sypiał, był wolny. Poza tym ja przez cały miesiąc pieprzyłam Taia. I dopiero fakt, że Wes był z Giną, uświadomił mi, jak bardzo chciałam stać się jedyną kobietą w jego życiu, którą mógłby kochać, całować i z którą mógłby dzielić życie. Musiałam więc przejąć kontrolę nad chęcią zemsty, jaka pojawiła się u Gin. Zwłaszcza jeśli moja przyjaciółka miała się do nas wprowadzić. Bardzo możliwe, że drogi Gin i Giny kiedyś się skrzyżują. – Ginelle, to naprawdę nie w porządku. Gdyby schudła w wyniku anoreksji czy brania narkotyków albo dlatego, że bała się, że nie dostanie wymarzonej roli, pewnie bym się cieszyła. Problem polega jednak na tym, że przeżyła tam straszliwą traumę. Coś, o czym nawet nie wiem, ani nie chcę słyszeć, ale chyba będę musiała, żeby pomóc Wesowi dojść do siebie.

Widział tam rzeczy, po których ma koszmary. A jeśli Gina ma mu pomóc, to muszę okazać jej serce. Prawda? Natychmiast przestała stroić sobie żarty. – Czyli naprawdę strasznie ją zranili? – spytała szeptem, tak jakby ktoś mógł ją podsłuchać. – Wydaje mi się, że nie da się już tego cofnąć – odparłam zgodnie z prawdą, nie wiedząc, jak inaczej mogłabym to wyrazić. – No cóż, jesteś zdecydowanie lepszym człowiekiem ode mnie. Parsknęłam śmiechem. – Prawda? – spróbowałam zmienić nastrój. – Oż ty wredna zdziro! Daruję ci to, ale tylko dlatego, że załatwiłaś mi pracę marzeń i pozwoliłaś mi zamieszkać w swojej rezydencji w Malibu. Wiesz, że mogę się już nigdy stamtąd nie wyprowadzić, prawda? Wzruszyłam ramionami i się uśmiechnęłam. – A może nie będę chciała, żebyś się wyprowadziła? Możliwe, że tak właśnie będzie. Maddy mieszkała w Vegas, tak jak tata. Millie i Wes byli tutaj. Max i jego rodzina mieszkali w Teksasie. A pozostali ludzie, których kochałam, byli rozsiani po całym świecie. Obecność Gin z pewnością trochę poprawi mi nastrój. – Jak tam tata? Ginelle zaczęła mruczeć pod nosem. – No cóż, wszystkie parametry życiowe wróciły do normy, lekarze mają nadzieję, że niedługo się obudzi. Mówią, że to tylko kwestia czasu. Z badań wynika, że jego mózg działa prawidłowo. Wirus i reakcja alergiczna nie uszkodziły go w takim stopniu, jak podejrzewano. Chyba mu się udało. Zamknęłam oczy i w milczeniu zaczęłam dziękować za to Bogu. Okazał się litościwy i oszczędził mojego ojca. Teraz pozostało nam już tylko czekanie. – A jak Maddy? – Och, rewelacyjnie. Wróciła do szkoły, mieszka z Mattem i jest normalną, nadambitną dwudziestolatką. – To dobrze, właśnie to chciałam usłyszeć. – Wiesz, ostatnim razem powiedziała, że dużo rozmawiała z Maksem o dziale badań w Cunningham Oil & Gas. Chyba zmieniła sobie kilka zajęć, żeby móc bardziej skupić się na nauce dotyczącej gleby i minerałów. Mówi, że po skończeniu studiów naprawdę rozważa pracę tam. Nawet Matt twierdzi, że to świetny pomysł. – No dobrze, a co na to jego rodzina? Przecież są ze sobą bardzo zżyci, prawda? – Jego rodzice rzekomo obiecali, że też przeprowadzą się do Teksasu. Bez kitu. Jest jedynakiem, a oni niedługo będą już w wieku emerytalnym. Max powiedział, że jakby co, zatrudni jego ojca, a nawet jego matkę. Pieprzył przy tym coś o tym, że rodzina powinna trzymać się razem. Na pewno tak właśnie powiedział. Przecież był święty. Ocalił mnie, bez problemu zaakceptował Maddy, mnie i wszystkich wokół, byleby tylko być z nami blisko. Kochałam mojego brata, ale to przechodziło już ludzkie pojęcie. Może właśnie dlatego był taki szczęśliwy? Był idealnym przykładem na to, jak nie powinno się traktować ludzi. Szanował każdego, kochał swoją rodzinę nad życie i chciał, żeby wszyscy byli szczęśliwi. Tylko w takim wypadku on również mógł być szczęśliwy. Rozumiałam to. Zastanawiałam się tylko, kiedy zaczną wywierać na mnie presję, żebym przeprowadziła się

do Teksasu. Miałam wrażenie, że nastąpi to prędzej niż później. Ten facet lubił otaczać się rodziną, zbierał wszystkich wokół siebie. Na pewno będzie się starał znaleźć coś, co zwabiłoby mnie i Wesa. Już sama ich wołowina była warta przeprowadzki. Ale te upały, wilgotność powietrza i to, co robiły z moimi włosami… blee. Żebym zdecydowała się na taką poważną zmianę, musiałoby to być coś wyjątkowego. Max jednak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że przyciągnęłaby mnie tam sama obecność mojej siostry. Podbij serce młodszej, a starsza za nią podąży. – Tak, Max jest trochę inny niż reszta ludzi. – Dziewczyno, on jest absolutnie cudowny, wiesz, że takich uwielbiam. – Westchnęła rozmarzona. – Jest jak paczka chipsów ziemniaczanych. Jeden nigdy nie wystarczy. – Czy ty próbujesz poderwać mojego brata? – udałam obrażoną. – A czy słońce wschodzi na wschodzie, a zachodzi na zachodzie? Czy ty widziałaś swojego brata? Przecież to Bóg w kowbojkach i kapeluszu! – O raju – rzekłam, bo nie chciałam wysłuchiwać takich słów pod adresem własnego brata. – No racja, raj. Gdyby twój brat był ze mną, jedyne, co bym robiła, to krzyczałabym głośno: „Tak, Max, tak! Mocniej, Max! Daj mi to, szybko!”. – Dla lepszego efektu zaczęła jęczeć, a ja poczułam, jak zbiera mi się na wymioty. – Jesteś zboczona. – Wydałam z siebie odgłos, jakbym wymiotowała. – Ale i tak mnie kochasz. – W takim razie muszę iść do psychiatry – stwierdziłam. – Dobrze, to ty idź, a ja właśnie zaczynam się pakować. Do zobaczenia za dwa tygodnie. Kocham cię, brzydalu! – powiedziała i się rozłączyła. Szlag. Wygrała. Ale ja wygram następnym razem.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Z cudownego snu wyrwał mnie mrożący krew w żyłach krzyk. Ponieważ

byłam już do tego przyzwyczajona, wyskoczyłam z łóżka, włączyłam światło i patrzyłam, jak mój ukochany mężczyzna się rzuca, szarpie i krzyczy opanowany przez demony czyhające w najmroczniejszych zakątkach jego umysłu. Łamało mi to serce. Ciało Wesa wygięło się w łuk, jego naga pierś lśniła od potu i unosiła się do góry, tak jakby całe jego istnienie szukało wybawienia. Pod cienkim materiałem bokserek widziałam zarys grubego sztywnego penisa. Zanim obudziłam Wesa, zamknęłam oczy, nabrałam powietrza i poczekałam, aż jego krzyki wprawią mnie w stan, w jakim powinnam być. Musiałam być władcza i silna, żeby pomóc mu powrócić ze świata pełnego rozpaczy. Będę taka, zrobię wszystko, aż wreszcie uda mu się odnaleźć spokój. Nie było innej możliwości. Wes odnajdzie swoje wybawienie. Zdjęłam przez głowę koszulę nocną i rzuciłam ją na podłogę. Opanowałam emocje i zdjęłam majtki. Nabrałam powietrza w płuca i ryknęłam: – Wes! Stanęłam przed nim naga i bosa. Natychmiast otworzył oczy. Jego źrenice były niemal całkowicie czarne, nie widziałam ani odrobiny zieleni. Wyglądał jak dzikie zwierzę. Zatracony w swoich lękach skupił spojrzenie na mnie. – Moja! – syknął przez zaciśnięte zęby i rzucił się do przodu. Jego usta objęły moją pierś. Zaczął ją ssać, poczułam jednocześnie ból i rozkosz. Ugniatał dłońmi moje pośladki i przyłożył do mnie swojego kutasa. – Tak. Możesz sobie to wszystko wziąć. Wystarczy, że mi powiesz, dlaczego mnie kochasz – rzekłam, łapiąc go za włosy i przyciskając mocno do piersi. To była moja nowa metoda. Miałam teorię. Sprawić, by sobie przypomniał, dlaczego tu byłam. Ściągnąć go do teraźniejszości, by wspomnienia o niewoli jak najszybciej zniknęły z jego podświadomości. – I kocham cię pieprzyć! Przycisnął się do mnie i dopchnął mnie do ściany. Uderzyłam w nią plecami. Zaczął pieścić ustami drugą pierś. Dwa palce zaczęły skubać koniuszek, wyciągać miejsce, w którym miało ujście tyle zakończeń nerwowych. Cienka pajęczyna przyjemności zaczęła owijać moje ciało i łechtaczkę. Sapnęłam i rozsunęłam nogi, żeby miał do mnie lepszy dostęp. – Jeśli powiesz mi, co we mnie kochasz, pozwolę ci wejść we mnie tak głęboko, że nie będę w stanie oddychać. Oderwał usta od mojej piersi, zobaczyłam nabrzmiałą i połyskującą od jego śliny brodawkę. Zaczęłam jęczeć, żałując tak poważnej straty. Chciał mnie pocałować, ale odwróciłam głowę, nie dopuszczając do tego, czego tak pragnęłam. – Co robisz? – Zgrzytnął zębami i natychmiast pojawiła się złość, która tak bardzo utrudniała mu dojście do siebie. Podniosłam nogę i zaczęłam ocierać się moją mokrą łechtaczką o jego

udo, chcąc udowodnić, że bardzo go pragnę. Zmrużył oczy. – Kochasz mnie? – spytałam ponownie. Jego głos był ostry, każde słowo wybijało rytm w moim spragnionym sercu. – Wiesz. Że. Tak. A teraz. Daj. Mi. To, czego potrzebuję. Pokręciłam głową i ściągnęłam na dół jego bokserki. Zdjął je, nie spuszczając ze mnie wzroku. Z całej siły podskoczyłam i owinęłam go nogami w pasie. Złapał mnie za tyłek, tak jakbym nic nie ważyła. Nabrał głęboko powietrza, przycisnął mnie do ściany, wsadził kutasa między moje uda. Był tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Nigdy nie wziął mnie bez pozwolenia. Przynajmniej nie podczas koszmaru. Coś zabraniało mu posunąć się tak daleko. Byłam za to wdzięczna. Złapałam go mocno za włosy. – Daj mi to, czego chcę, a ja… – Zaczęłam lizać go po twarzy. Poczułam słony smak oceanu i mojego mężczyzny, moje kubki smakowe oszalały. Jęknął, przycisnął twardego jak skała penisa do wejścia do mojej pochwy, zaczął się o mnie ocierać, szukając tego, czego mu wzbraniałam. Odrzuciłam głowę do tyłu, a potem go do siebie przycisnęłam, nos do nosa. Jego źrenice zaczęły się zmniejszać, zobaczyłam zielony kolor. Uśmiechnęłam się i go pocałowałam, delikatnie, pieszczotliwie, żeby mu przypomnieć, gdzie się znajduje. Westchnął, przyjmując delikatny pocałunek. – Powiedz mi, dlaczego mnie kochasz – poprosiłam ponownie. Jedną dłoń zanurzył w moich włosach, złapał mnie za tył głowy. Pogładził mnie kciukiem po policzku. Był to czuły i delikatny gest. Jego wielkie ciało przyciskało mnie do ściany. Nie było szans, żebym odsunęła się na bok albo żeby pozwolił, by dzielił nas choćby centymetr. W owej chwili byliśmy złączeni fizycznie, psychicznie i, co najważniejsze, emocjonalnie. – Kochanie ciebie jest tak naturalne jak oddychanie. Potrzebuję cię, żeby żyć. Ty, Mio. Ty potrafisz tchnąć we mnie życie. Łzy stanęły mi w oczach, oparłam czoło o jego czoło. – Wchodź, kochanie. Weź to, czego pragniesz. – Dałam mu to, na co tak bardzo czekał. – Kocham cię – rzekł, wypchnął biodra i wszedł we mnie szybko i gwałtownie, aż do samego końca. – Uwielbiam każdy centymetr kwadratowy twojego ciała. Bardziej niż cokolwiek innego – powiedział, wpychając się we mnie tak mocno, że jęknęłam i uderzyłam głową w ścianę. – Uwielbiam, jak jesteśmy ze sobą połączeni w ten sposób, uwielbiam być w kobiecie, bez której nie potrafię żyć. – Z każdym dniem kocham cię coraz bardziej – powtórzyłam jego wcześniejsze słowa. Pogłaskał mnie kciukiem po policzku, cały czas niestrudzenie we mnie uderzając. – Dziękuję. Dziękuję za to, że cały czas ściągasz mnie do siebie. – Pchał mocniej i mocniej, posyłając mnie w świat coraz większej rozkoszy. Gdy się ze mną kochał, zawsze sprawiał, że czułam się tak, jakbym mogła sięgnąć gwiazd. W moim ciele mieszały się przyjemność, ból i miłość. Zrobiłam to. Ściągnęłam go z powrotem. Udało mi się zmienić jego nocne lęki w święto pieprzenia, które kończyło się czymś pięknym. Ścianki mojej pochwy skurczyły się, mocno go trzymając, gdy uderzał we mnie tak silnie,

że jęknęłam. Wyprostowałam się jak struna, wygięłam w łuk, nasze ciała się połączyły, nasze dusze zaczęły tańczyć. Błysnęły światła, poczułam na skórze wiatr od oceanu, wpadający przez otwarte okno. Wes zaczął jęczeć podczas orgazmu, ugryzł mnie we wrażliwą skórę między ramieniem a szyją. Poczułam, jak wpompowuje we mnie swoją gorącą esencję i zaczęłam szczytować. Mocno go ścisnęłam i gwałtownie doszłam, kurczowo się go trzymając. Pragnęłam, by już nigdy ze mnie nie wyszedł. – Dziękuję – szepnął. – Dziękuję, kochanie. – Przytulił mnie bardzo mocno, wręcz z desperacją. Z trudem oddychałam, ale nie zwracałam na to uwagi. Moja miłość to jego oddech, wiedziałam, że będę żyć tylko dlatego, że go kocham. *** Następnego ranka obudziłam się sama w łóżku. Byłam już przyzwyczajona do ciepła Wesa, do ciężaru jego ciała, do rąk, które mocno mnie do siebie przyciskały. Po ostatniej nocy martwiłam się, co przyniesie poranek. Jak mój ukochany zareaguje na nagą prawdę, która zawsze wychodzi na jaw w świetle dnia? Spojrzałam na zegarek i zauważyłam, że jest wcześnie, naprawdę wcześnie. Słońce dopiero co wznosiło się nad horyzont. Wyszłam naga na balkon, zupełnie nie martwiąc się wyglądem. W oddali zobaczyłam samotną postać. Pragnęłam dzielić z Wesem początek nowego dnia, pławić się w naszej miłości, cieszyć się tym, że zeszłej nocy ponownie udało nam się pokonać ciemność. Tyle że on szukał pocieszenia w oceanie, w spokojnym pięknie darów Matki Natury, a nie w cieple mojego ciała i mojej obecności. Z ciężkim sercem złapałam bikini. Nadawało się bardziej do wzbudzania pożądania niż do skutecznego zasłonięcia ciała, ale znajdowało się na stosie wypranych przez Judi rzeczy, więc je włożyłam. Przez chwilę pomyślałam i włożyłam również białą koszulkę, którą Wes nosił poprzedniego dnia, dzięki czemu wyglądałam trochę skromniej. Jeśli miałam zamiar rozmawiać z Wesem i dowiedzieć się, gdzie był myślami, nie powinnam kusić go swoim ciałem. Brnęłam boso przez piach, aż wreszcie doszłam do końca plaży. Wes stał w wodzie tuż przy brzegu, patrzył, jak fale obmywają jego kostki. Zakopał się stopami w piachu. Miał na sobie tylko luźne lniane spodnie podwinięte do kolan. Wpatrywałam się w niego przez długie minuty, zachwycona bardziej jego pięknem niż znajdującym się dalej oceanem. Długie fale ciemnoblond włosów powiewały na wietrze, naga pierś była złota w blasku pierwszych promieni słońca. Ze sztywnej postawy jego ciała wywnioskowałam, że był niespokojny. Powoli do niego podeszłam, niespecjalnie się skradając, żeby mógł mnie usłyszeć. Gdy się zbliżyłam, odwrócił głowę. Jego zagubione spojrzenie natychmiast rozjaśniło się i wypełniło miłością. Przyjrzał mi się od stóp aż po powiewające na wietrze potargane włosy i dał mi coś, czego tak pragnęłam od chwili jego powrotu do domu: szeroki uśmiech ukazujący wszystkie zęby i dziąsła. Zaparło mi to dech w piersiach i zanim się zorientowałam, puściłam się pędem w stronę Wesa, sypiąc dookoła piachem spod stóp. Tuż przed nim skoczyłam w jego stronę, złapał mnie w powietrzu i zakręcił wkoło. Mocno się do niego przytuliłam, chcąc zapamiętać tę chwilę, zachować ją w sercu i duszy, bym mogła ją przywołać

za każdym razem, gdy będę smutna, zmartwiona czy zrozpaczona. Mój Wes, mężczyzna, w którym się zakochałam… właśnie do mnie wrócił, ale w niewielkim stopniu. Pocałowałam go. Nie czekałam, aż odwzajemni pocałunek. Po prostu wzięłam to, co chciałam. Przycisnęłam język do jego ust i wtargnęłam do środka, liżąc namiętnie jego język. Naparłam na niego tak gwałtownie, że stracił równowagę i upadł na piasek. Usiadłam na nim okrakiem. Niezrażona zaczęłam skubać jego dolną wargę tak długo, aż usłyszałam wyraźny jęk – zawsze tak robił, gdy go całowałam. Pieścił moją górną wargę, sapnęłam, łapiąc gwałtownie powietrze. Spędziliśmy na plaży całą wieczność. Siedzieliśmy na piasku i całowaliśmy się jak nastolatki. Wes pachniał miętą i morskim powietrzem. Miał chłodną skórę, ale pierś, którą do mnie przycisnął, była ogrzana złotymi promieniami słońca. Mocno go przytuliłam, ssałam jego język i jęczałam. Odsunął się, żebyśmy mogli odetchnąć. – Rety, ale dzisiaj jesteś ostra. Nie powinienem zostawiać cię samej w łóżku. Potarłam nosem jego nos i znowu podgryzałam jego usta, nie chcąc się od nich oddalać. – To dlaczego to zrobiłeś? Odpowiedź na to pytanie prawdopodobnie znaczyła więcej dla mnie niż dla niego. Połaskotał mnie w biodra, zaczęłam się śmiać. – Tak spokojnie spałaś. Nie chciałem cię budzić. – Czy to był jedyny powód? – Nabrałam powietrza, chcąc uspokoić serce, które nagle zaczęło szybko walić. – Zeszła noc była bardzo intensywna. – Pogładził mnie po policzkach. – Może potrzebowałem chwili, żeby się nad tym wszystkim zastanowić. Uwielbiałam go bardziej, niż byłabym skłonna przyznać. Kiwnęłam głową i objęłam go. – I do jakich wniosków doszedłeś? – Przygryzłam wargę. Podniósł dłoń i delikatnie wyciągnął palcami moją wargę spomiędzy zębów, a następnie wessał ją do ust i zaczął gładzić językiem. Potem pogłaskał mnie po twarzy i uważnie mi się przyjrzał. – Że jesteś dla mnie odpowiednia. – Ja myślę! – zachichotałam i szturchnęłam go. – Nie, skarbie. – Pokręcił głową. – Zeszła noc otworzyła mi oczy. Jak zwykle wyciągnęłaś mnie z piekła, ale tym razem panowałem nad sytuacją w inny sposób. Nie wydawałem ci poleceń, nie żądałem, byś pozwoliła, żebym się w tobie zanurzył. Ty natomiast wyciągnęłaś mnie z koszmaru i przypomniałaś mi, że mam po co żyć. Gdy spytałaś, dlaczego się kocham, do głowy przyszły mi miliony powodów, które wymazały wszystkie złe myśli i zastąpiły je czymś pięknym. Czymś, co było prawdziwe, żywe i szczere. Miłością do ciebie. Poczułam, że łzy napływają mi do oczu, widziałam jak przez mgłę. – To chyba dobrze? Zaśmiał się i przejechał zimnym nosem po mojej szyi, wtulił się we mnie. Złapałam go za kark, żeby był jak najbliżej mnie. – To bardzo dobrze. A potem, wczoraj, rozmowa z Giną… – Pokręcił głową.

I wtedy mocno go przytuliłam i poprosiłam: – Powiedz mi. Wszystko w porządku. Zniosę to, pamiętaj. Jestem na tyle silna, żeby wziąć to na barki. Będzie ci łatwiej. Westchnął i przyłożył usta do mojego ucha. – Kochanie, krzywdzili ją na wiele sposobów. Wiązali mnie i zmuszali do patrzenia, jak zbiorowo ją gwałcą. Było ich tylu… Niszczyli ją kawałek po kawałku. A czasami stawali się jeszcze brutalniejsi. Przełknął łzy, poczułam, jak moja koszulka robi się mokra. Przytuliłam go jeszcze mocniej. – Podnosili ją, przywiązywali do belki pod sufitem i pieprzyli po dwóch naraz. Krzyczała tak głośno, że zaklejali jej usta, po jej brudnej twarzy lały się łzy i smarki. Wreszcie mdlała z bólu. Wtedy dziękowałem za to Bogu. Nie była już świadoma tego, co z nią wyprawiali. Zaczął szlochać mi w szyję. Jego słowa były pełne emocji i rozpaczy. – Boże, Mio… zostawiali ją taką wiszącą, żebyśmy wszyscy ją widzieli. Po jej nogach lała się krew, na podłodze tworzyły się kałuże. Czasami żałowałem, że jej nie zabili, by nie musiała przeżywać tego wciąż od nowa. Gwałcili ją codziennie. Codziennie patrzyłem, jak umiera jej kawałek, jak ci szaleńcy ją mordują. To najgorsze, co można sobie wyobrazić. A ona to przeżyła. Wbił palce między moje żebra, tak jakby to wspomnienie cały czas go prześladowało. Przycisnęłam go do siebie najmocniej, jak tylko potrafiłam, chciałam przekazać mu swoją siłę i zabrać jego ból. Po policzkach popłynęły mi łzy, ale w ogóle tego nie zauważyłam. Tuliłam go do siebie tak, jak on tulił się do mnie, i gdy tak razem siedzieliśmy na plaży, pozbyliśmy się zniszczenia, strachu i bólu, które towarzyszyły nam w każdej chwili od jego powrotu. Wreszcie zabrakło mi łez. Byłam wycieńczona. Wes opierał się o mnie ciężko, nie wiedziałam jednak, czy przypadkiem nie usnął. Oddychał powoli i równomiernie. Niektóre palce mi zdrętwiały, inne bolały, bo tak mocno go trzymałam. Byłam przekonana, że na moich żebrach pojawią się sińce po jego kurczowym uścisku. Będę je nosiła z dumą. Wypuściłam Wesa z objęć i przeczesałam palcami jego potargane włosy. Po kilku chwilach jęknął i zaczął mruczeć mi w szyję. Moje libido natychmiast się obudziło. – Myślisz, że dasz radę wstać? – spytałam. Prychnął. – Wolałbym leżeć na tobie przez resztę mojego życia. Zaśmiałam się i pocałowałam jego brew. – To jest jak najbardziej realne, tyle że nie tutaj, na piachu. Możemy się przenieść do sypialni? Nagle głośno zaburczało mu w brzuchu i wiedziałam, że będę musiała odłożyć plany fizycznego zaatakowania mojego ukochanego na później. – A może przenieśmy się do kuchni? Judi z pewnością gotuje już coś pysznego. Na myśl o Judi szykującej nam domowe śniadanie zaczęłam się ślinić. Niechętnie oderwałam się od ukochanego mężczyzny i wyciągnęłam do niego rękę. Spojrzał na nią, a potem na mnie i po chwili włożył swoją dłoń w moją. Wstał i natychmiast mnie przytulił. – Zaskakujesz mnie. Prychnęłam.

– W jakim sensie? – Mówię ci o czymś potwornym, o czymś, co zjada mnie od środka, a ty jakimś cudem przyjmujesz to z gracją i siłą. Nie wiem, jak ty to robisz. – Pokręcił głową i wziął mnie za rękę. – To proste. Wiem, że zawsze mogę się na ciebie zdać. To chyba część bycia razem. Jeśli razem staniemy do walki, to, co dobre, co złe, a nawet straszne, może skończyć się czymś pięknym. Osobno nie mielibyśmy żadnych szans. Razem przetrwamy wszystko. Pogładził mnie po dłoni i powoli ruszyliśmy w stronę domu. – Chyba masz rację. – Podniósł moją rękę do ust i ją pocałował. – Z tobą, Mio, wszystko jest możliwe. *** – Powiedzmy to jasno i wyraźnie: masz wymyślić scenariusz do swojej części, napisać go i nagrać do przyszłego piątku? – spytał Wes z ustami pełnymi domowych belgijskich gofrów. – Mmm, Judi, jesteś boginią. Te gofry są rewelacyjne! – krzyknęłam, oblizałam usta, a potem spojrzałam na swojego uśmiechniętego mężczyznę. – Tak, to właśnie mam zrobić. To jakieś szaleństwo, prawda? Przeczesał włosy palcami i napił się kawy. – Owszem, ale to nie jest niemożliwe. Masz jakiś pomysł, wiesz już, o czym chciałabyś mówić w pierwszym odcinku? Wsunęłam do ust kolejny kawałek tego nieba w gębie, przeżułam, połknęłam, a potem odpowiedziałam. – No cóż, ponieważ nie mam zbyt dużo czasu, myślałam, że pierwsza część mogłaby być o matkach, które zostały w domu. Uniósł pytająco brwi. – Wyjaśnij mi to. Usiadłam na nodze, pochyliłam się do przodu i zaczęłam wodzić palcem po wzorku na obrusie. – Jeszcze nie wiem, jak dokładnie miałoby to wyglądać. Myślałam jednak o tym, jak te mamy poświęcają wszystko dla swoich dzieci, wyrzekają się karier i hobby tylko po to, by wychować swoje latorośle. Już samo to jest wspaniałe. Wiele z nich pomaga w szkołach na ochotnika, zgłasza się do komitetu rodzicielskiego, prowadzi skautki, wozi dzieciaki na zajęcia sportowe. Nie wiem. Wydaje mi się, że to bardzo niewdzięczna praca. To znaczy dzieci z pewnością ją doceniają, mężowie pewnie też, ale nie sądzisz, że w wyrażeniu „matka siedząca w domu” jest zawarte jakieś piętno? – Napiłam się kawy i odstawiłam filiżankę. Trybiki w mojej głowie zaczęły pracować. – Skąd ci się wziął ten pomysł? – Polał swojego gofra olbrzymią ilością syropu. Ugryzłam się w język. Robił, co mógł, żeby trochę przytyć, więc nie powinnam tego komentować. Wzruszyłam ramionami i jadłam dalej. – Wiesz, kiedy byłam na ranczu z Maksem i Cyndi, obserwowałam ją. Szykowała wszystkie posiłki, robiła zakupy, sprzątała cały dom i zajmowała się Isabel, a przecież była w ciąży. I we wszystkim była rewelacyjna. Nie sadzała Isabel przed telewizorem na cały dzień. Oczywiście pozwalała jej obejrzeć kilka bajek czy zagrać w jakąś grę, ale robiła też opaski i kokardy. – Opaski i kokardy? Po co? Przewróciłam oczami.

– Naprawdę aż taki z ciebie facet, że nie potrafisz się domyślić? Zaśmiał się, a potem wskazał swoją zapadniętą pierś i uniósł brew. – Eee… tak. – No dobrze. – Oblizałam usta i bezwstydnie zaczęłam się przyglądać apetycznemu ciału swojego mężczyzny. – Nie patrz tak na mnie, bo ani nie skończysz jeść śniadania, ani opowiadać o swoim pomyśle. Mów dalej. Prychnęłam i wróciłam do tematu. – W każdym razie robiła przepaski i kokardy, jakie uwielbiają nosić dziewczynki w wieku Isabel. A gdy Isabel kilka razy w tygodniu szła do przedszkola, dawała je innym rodzicom w prezencie. I to było super. Najpierw robiła coś z córką, a potem rozjaśniała komuś dzień własnoręcznie zrobionym prezentem. Pewnego razu poszłam po Bell do przedszkola i zobaczyłam, że połowa dziewczynek miała we włosach ozdoby od Cyndi. – Rewelacja. Ale jak chcesz to przedstawić, by zainteresowało to widzów? – Pomyślałam, że mógłbyś mi w tym pomóc. Oparł się, wyjrzał przez okno i wydął usta. Boże, jaki on był piękny. Wiedziałam, że mężczyźni nie lubią, jak ktoś nazywa ich pięknymi, ale Wes właśnie taki był. Oczywiście był też przystojny i szalenie seksowny, ale piękny też. Chyba właśnie to robi z człowiekiem miłość. Sprawia, że patrzy się na swojego partnera przez różowe okulary. – A może mogłabyś odwiedzić kilka mam z kamerą? – Tak jak w reality show? Kiwnął głową, a mały chomik wskoczył do swojej karuzelki i zaczął biec. – Znajdź mamę, która robi coś, co twoim zdaniem jest piękne. Przeprowadź z nią wywiad. Towarzysz jej z kamerą przez cały dzień, pokaż, ile robi dla innych, pokaż reszcie świata piękno, które widziałaś. Ludzie oglądający show doktora Hoffmana z pewnością się na to złapią. Bo przecież lwia część jego widowni to właśnie matki, które zostały w domu. Założę się, że producenci to kupią. – Pomożesz mi? – Zatrzepotałam rzęsami i wstrzymałam oddech. Dzięki temu miał powoli zacząć wracać do branży. Pewnie, że to nie było kręcenie filmów ani pisanie scenariuszy, ale z całą pewnością coś podobnego, w podobnym środowisku. Uśmiechnął się i pogładził mnie po dłoni. – Jeśli ma cię to zadowolić, to oczywiście. – Zadowoliłoby mnie to. I to bardzo. To cudownie! – Wstałam i zaczęłam tańczyć wokół stołu. – Jesteś szalona, wiesz? – Zaśmiał się. Potańczyłam jeszcze trochę, a potem wskoczyłam mu na kolana. – Przyznaj, że lubisz ten rodzaj szaleństwa. – To prawda. I nie zamieniłbym go na nic innego.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wes miał sto procent racji, że mój pomysł się spodoba. Drew Hoffman i jego ekipa sztywnych producentów natychmiast to łyknęli. Stwierdzili, że to naprawdę wyjątkowy plan. Tego dnia miałam nagrać film z wybraną matką. Było to najtrudniejsze zadanie. Nie znałam w LA nikogo poza Wesem, jego rodziną i ciotką Millie. Nie wiedziałam, skąd wytrzasnąć matkę, która została w domu i pasowałaby do mojej koncepcji programu. Przecież nie miałam dzieci, które miałyby kolegów, i mieszkałam zbyt daleko od Cyndi, mojej nowej bratowej, która mogłaby mi pomóc. Zaczęłam się nad sobą użalać i poszłam do cukierni, chcąc pożreć babeczkę albo i kilka, gdy dosłownie wpadłam na wózek innej kobiety. Miała niemowlę w chuście i trochę starsze dziecko w wózku. Przeprosiłam ją, ale zaczęłam za nią łazić jak jakiś czubek. Nie była bardzo młoda, raczej po trzydziestce. Brązowe włosy związała w prosty koński ogon. Jej uda opinały trochę zbyt ciasne spodnie od dresu, na nogach miała kolorowe japonki. Była jedną z kobiet, które lubiły oklejać paznokcie u stóp błyszczącymi ozdobami. Gdy poczłapała do ogródka, sztuczne brylanciki połyskiwały w słońcu. Przyjrzała się kwiatom, roślinom i ziemi, a potem zrobiła coś, co bardzo mnie zaskoczyło. Wyjęła butelkę wody z olbrzymiej torby – tak wielkiej, że pomieściłaby dwie paczki pieluch – i zaczęła podlewać kwiaty. Potem zerwała żółte liście z roślin, podeszła do fontanny, nalała wody do butelki i podlała kilka kolejnych kwiatów. – Co pani robi? – spytałam, udając, że wącham stokrotki. Tak naprawdę to wcale nie miały zapachu, ale przecież potrzebowałam jakiejś przykrywki. – Trzeba je podlać, inaczej zwiędną. A poza tym trzeba obrywać pożółkłe liście, żeby pięknie rosły. – Skąd pani to wie? Jest pani ogrodniczką? – spytałam. Pokręciła głową i oblała się rumieńcem. – Nie. Jestem tylko mamą, która siedzi w domu z dziećmi. Ping. Ping. Ping. No i proszę, mamy zwyciężczynię! To były magiczne słowa. Natychmiast się ożywiłam. – Ach, i ma pani rękę do kwiatów? – Spodziewałam się, że kobieta może się wzdrygnąć, a potem mnie zignorować, ale wcale tego nie zrobiła. Mało tego, najwyraźniej ucieszyła się, że może z kimś porozmawiać o swojej pasji. Rumieniec oblał teraz także jej szyję. – Ludzie mawiają, że mój ogród mógłby konkurować z ogrodem Marthy Stewart. – W jej tonie pobrzmiewała duma, ale nie był pretensjonalny. A w tym mieście to rzadkość. Hmmm. – Naprawdę? W takim razie chciałabym go zobaczyć. Zaryzykowałam i kolejne pół godziny poświęciłam na opowiadanie o tym, nad czym pracowałam. Powiedziałam, że moja firma zapłaci jej kilka tysięcy dolarów za to, że będę za nią chodzić i ją nagrywać. Doktor Hoffman przysłał mi maila ze wszystkimi szczegółami budżetu. Dostałam około dziesięciu tysięcy dolarów na odzież, rekwizyty i wszystko, czego potrzebowałam.

Najzabawniejsze było to, że gdy zaproponowałam jej gotówkę, ona odmówiła. – Och, nie musi mi pani za to płacić. Jeśli dzięki temu pokażę innym mamom, jak ważne jest wychowywanie dzieci i dbanie o ognisko domowe, to z chęcią pani pomogę. Oczywiście, że tak. Wiedziałam jednak, że show doktorka zarabiało grubą kasę, a po wizycie w jej domu wiedziałam też, że kilka patyków z pewnością by jej się przydało. Dopilnowałam, żeby pieniądze znalazły się na jej koncie na krótko po nagraniu programu. *** Co było najlepsze w nowej pracy? Przyprowadzenie do niej Wesa! Uśmiech na mojej twarzy był szeroki niczym u Kota z Cheshire. To coś więcej niż szczęście. To była dosłownie ekstaza. Gdy przyjechaliśmy do domu Heidi i Davida Ryanów kilka minut po świcie, z trudem nad sobą panowałam. Wes powiedział, że jeśli wszystko ma wyglądać naturalnie, to musimy nagrywać od momentu, gdy ona zaczyna swój dzień. Rodzina mieszkała w dwukondygnacyjnym budynku pomalowanym na intensywny ceglasty kolor. Stał około sześciu metrów obok kolejnego domu, bardzo podobnego, ale w kolorze piaskowym. Wszystkie budynki przy tej ślepej uliczce były pomalowane na naturalne odcienie. Niektóre miały dwie kondygnacje, inne jedną, ale zostały wzniesione w jednym stylu i idealnie nadawały się dla rodzin z dziećmi, chcących zamieszkać pod miastem. Znajdowaliśmy się w Cerritos w Kalifornii, jakieś trzydzieści czy czterdzieści minut drogi od Los Angeles, jeśli nie było korków. Gdy wysiadłam z samochodu, zobaczyłam gazeciarza na rowerze. Rzucił gazetę, która wylądowała na ganku Ryanów. Podniosłam kciuk w górę, a chłopak zaczął się przede mną popisywać swoimi umiejętnościami trafiania gazetami do celu. Wes się zaśmiał i mnie objął. – Chodź, dziewczyno z miasta. – Chyba dziewczyno z pustyni w Las Vegas. – Nie doręczają tam gazet? Nie wierzę. Wydęłam usta i wzruszyłam ramionami. – W mojej okolicy nigdy nie widziałam gazeciarzy. Byliśmy zbyt biedni. A twoja jakimś magicznym sposobem pojawia się na stole codziennie rano. Czy u nas też jeździ jakiś gazeciarz na rowerze? – W moich oczach pojawił się błysk. – Chyba nie. – Pokręcił głową. – Będziemy musieli spytać o to panią Croft, która zajmuje się takimi sprawami… Ale jeszcze nigdy nie widziałem chłopaka, który pedałowałby pod górkę tylko po to, żeby rzucić nam gazetę pod bramę – prychnął. Wydęłam usta. Miał rację. Ale mnie zirytował. Musiałam jednak ukryć irytację na wszystkowiedzącego chłopaka, gdy zapukałam do drzwi w kolorze ciemnego brązu. David Ryan otworzył i zmarszczył czoło. Na szyi miał niezawiązany krawat, koszula w paski nie była jeszcze włożona w spodnie. Stanął przed nami boso. – Eee, w czym mogę państwu pomóc? – spytał. Zmarszczyłam czoło. – Jesteśmy tutaj w sprawie programu. To dom pani Heidi Ryan,

prawda? – spytałam, tracąc pewność siebie. Wes trzymał dłoń na moich plecach. Za nim stał Wayne, nasz kamerzysta. Żartowałam sobie, że przypominał mi Wayne’a ze Świata Wayne'a, kultowego filmu z początku lat dziewięćdziesiątych. Miał długie włosy i nosił podobną czapkę, prostą koszulkę i bojówki. Pojęcie dress code’u było mu całkowicie obce. Za zaskoczonym Davidem pojawiła się Heidi. – Mia! Cześć, wejdźcie. Myślałam, że przyjdziecie trochę później. David otworzył szerzej drzwi, żeby nas wpuścić, a Wayne włączył kamerę. – Jeszcze nie – ostrzegłam go. – Najpierw przez chwilę z nimi porozmawiam, upewnię się, że nie jesteśmy intruzami. Ostatecznie to ich dom i ich życie. Poinformowałam małżeństwo o planie działania i poczekałam, aż Heidi omówi wszystko z mężem. Wrócili do nas kilka minut później. Mężczyzna był już bardziej wyprostowany i się do mnie uśmiechał. – Przepraszam. Wczoraj wieczorem coś o tym wspominała, ale po całym dniu w sądzie byłem trochę nie w sosie. – Czyli możemy zaczynać? Nie wszystko, co nagramy, trafi do telewizji, ponieważ całość ma trwać tylko piętnaście minut, ale jeśli nie macie nic przeciwko, chcemy nagrać Heidi podczas rutynowych codziennych obowiązków. Uśmiechnął się całym sobą, radosne iskry pojawiły się nawet w jego jasnoniebieskich oczach. Ciemne włosy i szary garnitur podkreślały odcień jego oczu, dzięki czemu wyglądał trochę jak Clark Kent. Wayne włączył kamerę i weszliśmy do kuchni, w której przy stole dla sześciu osób siedziało troje dzieci. Heidi zajęła się gotowaniem jajek, smażeniem bekonu i robieniem tostów. Dzieci zdawały się nie zwracać uwagi na troje intruzów. – Wayne, nagraj, jak gotuje i daje jeść dzieciom, a potem niech w spokoju zjedzą śniadanie, dobrze? – powiedział rzeczowo Wes, który zaczynał wchodzić w swoją rolę. Heidi krzątała się po kuchni w szlafroku, wydawała śniadanie, nakarmiła dziecko z butelki i dała mu coś, co nazwała ciastkiem dla ząbkujących niemowląt, a następnie wyszła. Jej ruchy były niczym poezja. A nawet sonata. Nie wiem, kiedy przygotowała dwa lunche, jeden dla syna w wieku szkolnym i drugi dla męża. Obok lunchu naszykowała plecak i przybory szkolne chłopca. David, który zostawił talerz na stole i popędził na górę, żeby się przygotować, dostał kawę na wynos. Po wyjściu ojca i syna Heidi zaczęła sprzątać po śniadaniu. Po wszystkim zjadła tylko jednego tosta. Przygotowała dla swojej rodziny iście królewskie śniadanie, ale sama miała czas jedynie na zjedzenie suchego tosta i wypicie łyka kawy. – Muszę przygotować Lynndy i Lisę na zabawę u koleżanki i zajęcia dla maluchów. – Machnęła ręką w stronę małego dziecka w wieku około trzech lat i niemowlęcia, które miało z pół roku. Przez resztę dnia chodziliśmy za Heidi. Prowadziła niezmiernie wyczerpujący tryb życia. Z całą pewnością nie przekonała mnie do zrobienia sobie gromadki takich brzdąców i założenia własnej drużyny koszykarskiej. Wes natomiast był nią oczarowany, bardzo podobały mu się jej skuteczność i bezinteresowność. Dopilnował, żeby nasze ujęcia były jak najlepsze – żeby

udało nam się uchwycić pełne uczucia chwile między matką a dzieckiem, mężem a żoną – i to z ekscytacją, na którą wcześniej mogłam mieć jedynie nadzieję. Gdy wróciliśmy do domu po tym, jak odebrała syna ze szkoły, usiadła, żeby odrobić z nim pracę domową. Już same zadania z matematyki do trzeciej klasy były przerażające. W jego wieku nie uczyłam się takich rzeczy. Dzięki Bogu miałam Wesa, który w odpowiednim czasie będzie odrabiał takie zadania z naszymi przyszłymi dziećmi. Chwileczkę. Co? Czy ja właśnie pomyślałam o rozmnażaniu się z moim surferem-producentem i jeszcze nie oburzyłam się na ten pomysł? O Jezu. Ale wpadłam. Wcześniej, gdy byłam z innymi mężczyznami, posiadanie dzieci nigdy nie wchodziło w grę. Absolutnie. Wnioskując po błyszczących oczach Wesa, gdy wziął na ręce małą Lynndy, z całą pewnością myślał o dzieciach w przyszłości. Cholera, jak dobrze pójdzie, to zanim upłynie rok, weźmie mnie sobie za żonę i zrobi mi brzuch. Spojrzał na mnie, gdy obserwowałam, jak bawi się z dzieckiem. Miał oczy koloru najpiękniejszych szmaragdów. Tak, najwyraźniej dzieci go uszczęśliwiały. Kuźwa. Urodziłabym mu dziecko tylko po to, żeby patrzył na mnie z taką samą miłością i pragnieniem. Pokręciłam głową i skupiłam się na temacie. Taką rozmowę należało przeprowadzić po kilku rundkach w sypialni, po pijaku i wczuwając się w romantyczny nastrój. Wreszcie, po tym jak dzieci ucięły sobie drzemkę, a najstarsze poszło na rower, Heidi ruszyła do ogrodu. Gdy odsunęła drzwi na taras, stanęłam jak wryta. Miałam wrażenie, że zaprowadziła nas do tajemniczego ogrodu, w którym znajdowały się małe figurki aniołów, płynął szemrzący strumyk, wszędzie było zielono i kolorowo. Mój Boże. Kwiaty stały w doniczkach i rosły pod drzewami. Każdy był innego gatunku i miał inny kolor. Straciłam rachubę, starając się policzyć, ile było tam różnych pięknych miejsc. – Wow. – Wes wypuścił z ust powietrze. – To niesamowite. Heidi słyszała każde nasze słowo i rozpromieniła się jak ocean w południe. – Dziękuję. Oprowadzę was. Ogród ma kształt owalu, więc można go łatwo obejść. Wiem, że jest mały i w ogóle, ale – wzruszyła ramionami – tylko na tyle nas stać. Jednak i tak go kocham. Wayne filmował, jak idę obok niej, pytam o sposoby hodowli roślin, o to, dlaczego wybrała takie, a nie inne rośliny, tak żeby ta część nie była zbyt nudna. Podniosła wielki kosz z rękawiczkami i sekatorem. Obok leżała dodatkowa para rękawiczek – podała mi je, a ja szybko je włożyłam. Szłyśmy po ścieżce i dotarłyśmy do miejsca, w którym rosło mnóstwo róż we wszystkich możliwych kolorach. – Heidi, to jest niesamowite. – Wdychałam cudowny zapach kwiatów tak głęboko, jak tylko mogłam. Pokazała mi te, które należało ściąć i zademonstrowała, jak to zrobić. Po chwili miałyśmy kilkanaście pięknych długich róż. Potem poszłyśmy do innej części ogrodu i ścięłyśmy jakieś mniejsze kwiaty, które, jak powiedziała, były roślinami jednorocznymi. Jedna z nich miała intensywnie fioletowy kolor. Nazwała ją „kleomą ciernistą”. – Dziwna nazwa jak na taką piękną roślinę. – Pozory mylą.

Przypięta do jej biodra elektroniczna niania zapiszczała. Heidi przyłożyła ją do ucha i obie zaczęłyśmy nasłuchiwać. Wstrzymałam oddech, chociaż nie wiedziałam dlaczego. Po prostu wydawało mi się, że właśnie tak powinnam zrobić. Gdy nie usłyszałyśmy żadnego dodatkowego dźwięku, przypięła wyglądające jak walkie-talkie urządzenie z powrotem do biodra i zaczęła mówić dalej. – To są dzwonki irlandzkie. – Obcięła cztery długie gałęzie. – Widzisz ich żółtozielony kolor? Kiwnęłam głową. – Będą wyglądały cudownie w połączeniu z różowymi i żółtymi różami. A zapach? – Podetknęła mi jedną z roślin pod nos. Poczułam miętę. – Pięknie pachnie. Jak mięta. Po przejściu razem z Heidi całego ogrodu miałyśmy kosze pełne roślin. Postawiła je na blacie w kuchni i nauczyła mnie i widzów, w jaki sposób poprawnie usunąć kolce i gdzie ciąć łodygę, by kwiaty jak najdłużej się utrzymały. Zaczęła rozwodzić się nad wyborem wody i wazonu. Jednak po tym, co zrobiła później, stwierdziłam, że mój program naprawdę zachwyci odbiorców. Z długiej szafki wyjęła kolorowy papier, a potem gumki, zdjęte z kupionych w sklepie warzyw, i porobiła bukiety kwiatów. Następnie zawiązała wstążki na brzydkich gumkach. – I co z nimi zrobisz? – spytałam, myśląc, że może uda mi się zanieść jeden z tych cudownych bukietów pani Croft. Z pewnością by jej się spodobał! – No cóż, co tydzień zanoszę kilka takich bukietów do pobliskiego szpitala. Jest tam kilku pacjentów, którzy prawie nie mają rodziny, a taka prosta wiązanka kwiatów sprawia, że spędzony w szpitalu czas jest przyjemniejszy. W tym roku poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi, ale Heidi Ryan była wyjątkowa. Pod koniec dnia stanęłyśmy razem z Heidi przed domem. Jej mąż właśnie wrócił z pracy. Natychmiast wziął w ramiona kobietę, którą najwyraźniej bardzo kochał, i pocałował ją w policzek. Dotknęli się nosami, a potem spytał, co na kolację. A ona odparła: – To, co ugotujesz! Śmiejąc się, odwróciłam się do kamery. – Dziękuję ci, Heidi Ryan, za wpuszczenie nas do swojego domu i wgląd w twoje codzienne życie matki pielęgnującej ognisko domowe. I za oprowadzenie nas po twoim cudownym ogrodzie. Z pewnością jesteś godna miana superkobiety. To, co robisz dla rodziny i otoczenia, zasługuje na największą pochwałę. Cała ekipa show doktora Hoffmana będzie ci kibicować. Nazywam się Mia Saunders, do zobaczenia w przyszłym tygodniu w kolejnej części „Żyj Pięknie”. *** Następny dzień spędziłam z Wesem oraz ekipą na cięciu i montowaniu materiału. Wreszcie miałam odpowiedni piętnastominutowy fragment. Wes pokazał coś na monitorze i powiedział montażyście, co powinien podkreślić, by materiał był wyjątkowy. Rączki małej Lynndy wyciągnięte w stronę matki albo sposób, w jaki podczas śniadania David patrzył na swoją

żonę, tak jakby w pomieszczeniu nie było nikogo innego. Jak Heidi przytulała Lisę podczas zajęć gimnastycznych. Z pewnością siebie i cierpliwością wyjaśniał mi, dlaczego te drobiazgi były najważniejsze z całego materiału. Gdy obejrzeliśmy wszystko, okazało się, że miał rację. Ale to naturalne, przecież kręcił filmy i pisał scenariusze. Piętnastominutowy materiał nakręcony dla telewizji śniadaniowej był bułką z masłem dla kogoś z jego talentem i doświadczeniem, a mimo to zaangażował się tak samo jak w kręcenie filmu o budżecie dwustu milionów dolarów. Podziwiałam go za to i kochałam jeszcze bardziej. Odgłos drzwi uderzających w ścianę sprawił, że cała nasza trójka podskoczyła. Do pokoju montażysty w Century Productions wszedł Drew Hoffman, hałaśliwy i rozkrzyczany, kompletnie niezrażony faktem, że byliśmy skupieni na montowaniu właściwego materiału. Na nim, niczym tani garnitur, wisiała blond chudzina z niewiarygodnie wielkimi cyckami. Widziałam, jakie były wielkie, ponieważ praktycznie wypadały ze skromnego koronkowego staniczka. Gdyby przechyliła się za bardzo w lewo albo choćby odrobinę wygięła plecy w łuk, wszyscy zobaczyliby jej brodawki. – Dzień dobry, doktorze Hoffman. Właśnie szykujemy materiał, żeby dzisiaj wieczorem mogła go ocenić twoja ekipa. – Właśnie dlatego tutaj jestem, kochanie – powiedział uwodzicielskim głosem, a drewniana cycata chudzina przycisnęła się do jego piersi i zaczęła przeczesywać palcami jego włosy. – Podoba mi się twoja nowa dziewczyna. Bardzo seksowna. Założę się, że z tymi bujnymi kształtami smakuje jak tort urodzinowy. Doktorku, możemy się z nią pobawić? Proszę, proszę, tak ładnie proszę! A na górę damy bitą śmietanę! – zaczęła gruchać, a jej różowe błyszczące usta marszczyły się przy każdej samogłosce. Z wprawą pomachała mu cyckami przed twarzą w sposób, jaki z pewnością sprawdził się wiele razy wcześniej, a ja zauważyłam, jak wzrok Drew zanurkował w jej pokaźnym biuście. I to właśnie w tej chwili Wes odwrócił swoje krzesło i wstał. – Przepraszam? Czy my się znamy? Oczy Drew otworzyły się szerzej, poznał go i dokładnie mu się przyjrzał. – Weston Channing Trzeci, słynny scenarzysta. – Nie krył podziwu w głosie. – Co sprowadza cię do naszej skromnej części branży? Wes kiwnął głową w moim kierunku, a potem objął mnie w pasie. – Zatrudniłeś moją narzeczoną – rzekł, tak jakby była to odpowiedź na każde niezadane pytanie. Eee… narzeczoną? Zaczęłam wpatrywać się w swoje nagie stopy. Wes zauważył moją reakcję, skrzywił się, ale się nie odezwał. – Twoją narzeczoną? Mio. – Hoffman otwierał i zamykał usta, jakby próbując wymyślić, co na to odpowiedzieć. Ale blondi go wyprzedziła. – To cudownie! O mój Boże, uwielbiam, uwielbiam, uwielbiam twoje filmy. I do tego jesteś taaaki seksowny! – Zachwiała się na wysokich szpilach. Ale jedyne, co się w niej zatrzęsło, to jej implanty. Reszta pozostała nieruchoma. Gdyby potrząsnąć nią mocniej, jej kości pewnie by zagruchotały, a mózg wielkości orzeszka skakałby po czaszce, ale to wszystko. Wyciągnęła rękę. – A tak w ogóle to jestem Brandy, ale, no wiesz, pisana normalnie, B-R-A-N-D-Y – przeliterowała.

Normalnie? A jak, u diabła, można by to napisać inaczej? Westchnęłam i mocniej objęłam Wesa. Kaszlnął i jednocześnie prychnął w pięść. Za dobrze mnie znał. Wyszczerzyłam zęby, ale nie odezwałam się ani słowem. – O mój Boże! Koniecznie, ale to koniecznie musimy urządzić sobie podwójną randkę! To by było takie, takie… – Zaczęła bawić się pasemkiem włosów, które po bliższym przyjrzeniu się okazały się sztucznie zagęszczane. Przewróciłam oczami i czekałam, aż w jej głowie zapali się żarówka, która pomoże jej dokończyć myśl. – No nie wiem, jak najpiękniejsza para butów na świecie! Nabrałam szybko powietrza, ale zauważył to tylko Wes, bo Brandy i doktorek byli zbyt zajęci przyglądaniem się Wesowi. Nie dziwiłam im się. Ja mogłabym gapić się na niego cały dzień. Był niesamowitym ciachem. – Przepraszam, ale żeby to dzisiaj skończyć, musimy pracować do wieczora. Wes mi pomaga, bo akurat ma trochę wolnego – odparłam. Doktor Hoffman otworzył usta i zobaczyłam, że coś się w nim spięło. – Racja. Czytałem w gazecie… To straszne, co przytrafiło się tobie i tej pięknej aktorce. – Pokręcił głową, a ja poczułam, że włoski na ramionach stają mi dęba. – Ty i Gina DeLuca przeżyliście niemal miesiąc w niewoli, prawda? Połowa waszej ekipy została wymordowana przez radykałów. Pierdolone dzikusy. – Jego słowa zabrzmiały szczerze, ale poczułam, jak stojący obok mnie mężczyzna zamiera. Nie, nie, nie, nie, nie. Przecież wszystko tak dobrze szło. Wes sztywniał coraz bardziej. – Eee… tak. Cieszę się, że jestem już w domu. Miło było was poznać, doktorze Hoffman i Brandy. – Potrząsnął ich dłońmi i do końca zachował się jak profesjonalista. – Niestety teraz musimy wracać do pracy. – To powiedziawszy, usiadł z powrotem przed monitorem. Montażysta podał mu słuchawki, Wes spojrzał na ekran. Rozmowa została zakończona. Pomachałam do nich obojętnie, usiadłam i zrobiłam dokładnie to co Wes. Wreszcie doktorek coś powiedział i drzwi się za nimi zamknęły, a my ponownie znaleźliśmy się w świecie matek, które zostały w domu dla rodziny. Pogładziłam Wesa po plecach. Niemal czułam, jak schodzi z niego napięcie niczym żywe, oddychające zwierzę. Pod wpływem mojego dotyku najpierw zadrżał, potem jednak, gdy cały czas go głaskałam i mówiłam, co widzę na ekranie, zaczął się rozluźniać. Nasz materiał z miejsca zachwycił producentów. Potem wróciliśmy do pokoju, zabraliśmy swoje rzeczy, podziękowaliśmy montażyście i zaczęliśmy błądzić po katakumbach Century Productions. Myślałam, że udało nam się uniknąć poważnych problemów. Niestety myliłam się, i to bardzo.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Przez

cały tydzień udawało nam się unikać kontaktu z mediami. Wes wyszedł z domu tylko raz, żeby pomóc mi w nagraniu materiału o Ryanach, których dom zdaniem hollywoodzkich mediów znajdował się na jakimś kompletnym zadupiu. Niestety wygląda na to, że ktoś w Century Productions – doktorek, producenci czy może „pisana normalnie” Brandy – dał cynk dziennikarzom. Ten ktoś pewnie sobie pomyślał, że Wes wychodzący z biur firmy zrobi doktorkowi dobrą reklamę. Tak więc dziwnym trafem, gdy opuszczaliśmy budynek, Hoffman i jego żonasupermodelka już na nas czekali. Kiedy otworzyliśmy drzwi na zewnątrz, oślepił nas blask fleszy. Podczas pobytu z Antonem w Miami miałam już do czynienia z paparazzi, to jednak było o wiele gorsze – przed nami stało kilkunastu obleśnych typków z brzuszkami, strzelających grubymi paluchami sto zdjęć na minutę, by móc zamieścić w swoich tabloidach jak najbrzydsze ujęcie. Tak właśnie zachowywali się dziennikarze. Robili pieprzony szum medialny. – Westonie, jak to jest być przetrzymywanym przez terrorystów? – krzyknął jeden z nich. – Zabiłeś kogoś podczas swojego pobytu tam? – Zrobili ci krzywdę? – Jak to było patrzeć na śmierć Trevora? – Czy zrobili krzywdę Ginie, twojej dziewczynie? – Kim dla ciebie jest Mia Saunders? Doktor Hoffman i jego żona wyszli do tłumu. Brandy błyskawicznie zmieniła się z bezmózgiej lali we wspaniałą i piękną żonę, wspierającą swojego męża. Złapała go za biceps. A my stanęliśmy za nimi, szukając drogi ucieczki. – Już dobrze, cisza. Nie sądzicie, że nasz przyjaciel pan Channing i jego narzeczona, pani Saunders, zasługują na odrobinę prywatności po tym, co przeszli? Miejcie chociaż odrobinę przyzwoitości. Narzeczona? Poczułam, że świat wokół mnie zaczyna wirować. Stado medialnych kundli krzyczało, szeptało i mówiło tak głośno, że nie byłam w stanie nic usłyszeć. Nie tak wyobrażałam sobie poinformowanie opinii publicznej o tym, że wychodzę za Wesa. Przecież nie miałam jeszcze nawet pierścionka. – Doktorze Hoffman, doktorze Hoffman, czy pan Channing i pani Saunders pojawią się w pańskim show i opowiedzą o porwaniu? – wrzasnął na całe gardło jeden z dziennikarzy. Doktor uśmiechnął się szeroko. Skurwiel. Dwulicowiec. Bardzo podobało mu się to dodatkowe zainteresowanie jego osobą i z pewnością miał zamiar to wykorzystać. – Nie, pani Saunders pracuje przy moim programie. Jej część będzie pokazywana co piątek. Obejrzyjcie ją wszyscy. To wspaniały materiał, zwłaszcza że przy jego montażu pomagał jej narzeczony. – Panie Channing, czy to prawda? – Dziennikarze oszaleli z ekscytacji. – Już wrócił pan do pracy po tym, jak wymordowano połowę pańskiej ekipy?

I to przelało czarę goryczy. Złapałam Wesa za rękę, przepchnęliśmy się przez tłum i zaczęliśmy uciekać. Pędziliśmy, ile sił w nogach. Goniło nas tylu fotografów, że trudno nam było dostrzec miejsce, w którym zostawiliśmy na parkingu Suzi, mój motocykl. Wskoczyłam na nią, zwiększyłam obroty silnika, gdy tylko poczułam, że Wes siedzi z tyłu i łapie mnie w pasie. – Nie jedź do domu. Urządźmy sobie przejażdżkę – ryknął mi do ucha i mocno się do mnie przycisnął. – Po prostu jedź. Wyjdę za tego faceta. I kropka. *** Tej nocy Weston obudził się z przerażającym krzykiem na ustach. Tym razem zatrząsł łóżkiem tak mocno, że oboje obudziliśmy się z przerażenia. Zaczął sapać, a ja włączyłam światło i wstałam, nie wiedząc, jak powinnam się zachować i czy lepiej pozostać w zasięgu jego ręki, czy nie. Jego oczy przypominały czarne dziury. Poruszał nozdrzami, obnażył zęby. Patrzył na mnie, jakbym była pierwszym posiłkiem od wielu dni. Nie. Od wielu tygodni. – Wes. – Zdjęłam koszulę nocną, pozwoliłam, by materiał zsunął się po moim ciele i spadł na podłogę. Odkąd zaczęły się koszmary, nie wkładałam już nawet majtek. Każdą parę ze mnie zrywał, czasami pozostawały mi po tym siniaki. W takich chwilach facet, którego kochałam, nie był sobą. A przecież nie miał koszmarów już od dwóch dni. Podejrzewałam, że wrócą, miałam jednak nadzieję, że potrwa to trochę dłużej. – Potrzebuję cię – ryknął. – Dlaczego? Delikatnie dotknęłam koniuszków piersi, bardziej dla niego niż dla siebie. Ale to nie było nieprzyjemne. Rozpuszczone włosy opadały mi na plecy czarnymi falami, tak jak lubił. Zacisnął zęby, mogłabym przysiąc, że słyszę niski pomruk zbierający się w jego gardle. – Moja. – Zgrzytnął zębami. Pokręciłam głową. – Nie, to za mało. Powiedz, że mnie kochasz. – Kocham cię – powiedział natychmiast, ale w jego głosie nie było czułości. Mówił mi, że mnie kocha, na miliony sposobów. Bywał uroczy, czuły, delikatny, zdesperowany. Ale nie taki. Takiego nie zaakceptuję. Facet, w którym szalał ogień, nie był tym, którego kochałam. To była jakaś podróba, ale nie on. Jego umysł znajdował się w domku odbitym przez amerykańskie wojsko. – Nie. Dlaczego mnie kochasz? – sprecyzowałam i zaczęłam iść wokół łóżka. Nie spuszczał ze mnie wzroku. – Bo potrafisz to zabrać? Słysząc jego zdesperowany ton, zaczęłam się rozczulać. Wreszcie udało nam się gdzieś dotrzeć. Na jego skórze pojawił się pot, spływający po idealnie wyrzeźbionym brzuchu. – A w jaki sposób to zabieram? – Wysunęłam nagie biodro. Cały czas mnie obserwował. – Bo nie dzieje ci się krzywda, prawda? Nie tutaj,

w naszym łóżku. Wzdrygnął się i pokręcił głową. – Wes? Odrzucił głowę do tyłu i się skrzywił. – Czy ja wyglądam, jakby mi się działa krzywda? Musiał zobaczyć prawdę. Ponownie złapać kontakt z rzeczywistością. Patrzył pożądliwie na moje nagie ciało, ale widziałam, że zaczyna coś kojarzyć. Wracał do mnie, powoli, ale skutecznie. Wykonałam swoje zadanie. Jakby co, zawsze będę w stanie sprowadzić go do rzeczywistości. – Nie. Wyglądasz świetnie, idealnie do pieprzenia. Wulgarne słowo trafiło w sedno. Zmiękłam, szykując się na przyjęcie go między uda. Musiałam być silna i to zakończyć, zanim rzucę się na niego tak, jak tego chciał. – A dlaczego chcesz mnie pieprzyć? – spytałam. – Bo jesteś tym, co dobre i prawdziwe na tym świecie. Obok ciebie jestem w stanie oddychać. – Jego głos stał się chrapliwy, dziki i bardzo męski. Moje serce otworzyło się jeszcze szerzej, w oczach stanęły mi łzy, ale się opanowałam. Dla niego. Dla mnie. Dla nas. – A dlaczego obok mnie jesteś w stanie oddychać? Czy to dlatego, że czujesz się bezpiecznie w domu, w naszym łóżku? Wydawało się, że te słowa trafiły do niego głęboko, bo kilka razy mrugnął i zaczął odzyskiwać świadomość. W oczach pojawiła się zieleń, która po chwili wyparła całą czerń. – Mia, kochanie, chodź do mnie – powiedział głosem, który uwielbiałam. Codziennie nieźle się trudziłam, żeby go usłyszeć. Zakołysałam biodrami i weszłam do łóżka, usiadłam okrakiem na jego nogach. Jego penis był twardy jak skała. – To dla mnie? – spytałam, otaczając palcami jego podstawę. – Przecież wiesz, że tak. – Uśmiechnął się. Czyli przeszliśmy od koszmarów sennych do uśmiechów? W myślach poklepałam się po ramieniu. Świetna robota, Mio. – I co mam teraz z tym zrobić? – spytałam, drocząc się z Wesem. Oblizałam usta i zaczęłam się zastanawiać, czy mam je wykorzystać, czy od razu go dosiąść. Spodziewałam się jakiegoś żartu, on jednak przeczesał palcami moje włosy, pogładził mnie po twarzy, pieścił kciukami moją szczękę i spojrzał mi prosto w oczy. – Będziesz mnie kochać. Tak, jak zechcesz. I tak długo, jak zechcesz. Tak długo, aż to odejdzie. Bo tak właśnie robisz. Moja Mia. Moje wszystko. Zabierasz wszystkie straszliwe wspomnienia i zastępujesz je nowymi. Poczułam, że do oczu napływają mi łzy, ale zdołałam je powstrzymać. Teraz był czas na miłość, zjednoczenie, a nie na zmartwienie i smutek. – Kochaj się ze mną – poprosił łagodnie. – Chryste, już myślałam, że o to nie poprosisz. Zaśmiałam się, gdy pocałował moje usta, po chwili mój śmiech zamienił się w jęki, a potem w krzyki z rozkoszy, które trwały do późna w nocy. *** Bzzz. Bzzz. Bzzz.

Pacnęłam w to ręką i znów wtuliłam się w ciepło Wesa. Bzzz. Bzzz. Bzzz. Kurwa. Otworzyłam powoli zaspane oczy i zerknęłam na zegarek. Piąta rano. Wes i ja zakończyliśmy maraton pieprzenia około trzeciej. Stwierdziłam, że kiedyś telefon przestanie dzwonić, i spróbowałam wrócić do krainy snów. Myliłam się. Bzzz. Bzzz. Bzzz. W takich sytuacjach normalni ludzie wyłączają telefony. Albo wynoszą je do innego pokoju. Byłam jednak na tyle głupia, że położyłam komórkę obok głowy. Wibrowała na drewnianym stoliku nocnym niczym stado wściekłych pszczół. Wyciągnęłam rękę, złapałam telefon i wsadziłam go pod poduszkę. Wes mocno obejmował mnie w pasie, jak zawsze, gdy prześladowały go koszmary. Miałam wrażenie, że w ten sposób chciał mnie chronić. Każda próba przepchnięcia go i przesunięcia się sprawiała tylko, że przyciskał mnie do siebie jeszcze mocniej. Już się tego nauczyłam. A ponieważ chciałam spać w tym samym łóżku co mój mężczyzna, przyzwyczaiłam się do jego ciężaru i tego, że strasznie grzeje. Zgodziłabym się na to nawet w najgorszym afrykańskim upale. – Słucham – wymamrotałam do słuchawki. – Mio, skarbie, już jest! – Usłyszałam zachwycony głos Maxa. – I jest taki duży! Prawdziwa bestia, mój chłopak! Sprawdź telefon, wysłałem ci zdjęcie. Zaśmiałam się i zamrugałam kilka razy, a następnie włączyłam wiadomości i otworzyłam pierwszych dwanaście esemesów od Maxa. Nagle ciężar przygniatający moje ciało do materaca zniknął. Wes się odchylił, odsunął kołdrę i przyłożył brodę do mojej szyi, żeby lepiej widzieć. Zarost, który pojawił się w nocy, przyjemnie drapał moją skórę. Zaczęłam mruczeć i oglądać każde zdjęcie. Co jedno, to ładniejsze. – To ten Max? – spytał cicho Wes. Ze ściśniętym z emocji gardłem wpatrywałam się w małego Jacksona. Tyle że moją uwagę przykuł nie śliczny mały olbrzym. No dobrze, z początku patrzyłam na niego. Ale na jednym zdjęciu leżał owinięty w rożek w plastikowej szpitalnej wanience. Nad jego głową wisiała tabliczka z wielkim napisem CHŁOPIEC. Jednak to nie dlatego po moich policzkach popłynęły łzy. Nie, chodziło o drugie imię. Dzisiaj Maxwell i Cyndi podarowali mnie i Maddy najpiękniejszy prezent. Taki, który miał połączyć nas na całe życie. Na tabliczce nad uroczą główką noworodka podane było jego nazwisko. Równym, schludnym charakterem pisma napisano: Imię: Jackson Drugie imię: Saunders Nazwisko: Cunningham Waga: 4700 g Długość: 57 cm – Max – powiedziałam z trudem. Wes przeczytał napis na ekranie komórki i pocałował mnie w policzek. – Fajny chłopak – szepnął, gdy wpatrywałam się w mojego imiennika.

– Najlepszy – pisnęłam, a potem przyłożyłam telefon do ucha. – Widziałaś to? Widziałaś naszą niespodziankę? – spytał Max z taką dumą i miłością w głosie, że ledwo to przeżyłam. Miałam wrażenie, że moje serce zaraz wybuchnie z emocji. Oblizałam usta i wytarłam nos w prześcieradło. Jak to dobrze, że pani Croft regularnie zmienia pościel. Robi tak pewnie dlatego, że wie, ile uprawiamy w niej seksu. – Max, nie wiem, co powiedzieć. – I rzeczywiście tak było. Jeszcze nikt nigdy nie dał mi takiego prezentu. – Och, siostra, nie musisz mówić nic poza tym, że jest idealny. Wpatrywałam się w małą twarz Jacksona, w blond loczki na jego głowie. – Och, jest. Idealny. A to, co zrobiłeś… dziękuję. Max westchnął głęboko do słuchawki. – Mio, nie jestem w stanie ci powiedzieć, ile oznacza dla mnie fakt, że ty i Maddy jesteście teraz obecne w moim życiu. Po śmierci taty byłem taki zagubiony… – Po chwili zaczął mówić głębszym głosem. – Ale dowiedzenie się, że ty i Maddy jesteście moimi siostrami… Cholerka, to jest jedyny sposób, w jaki ja i Cyndi możemy wam pokazać, że chcemy być z wami już do końca życia. Słyszysz? Do końca życia. Jesteście moimi siostrami, a Saunders jest waszą częścią. Nie chcę, żeby kiedykolwiek cokolwiek między nami stanęło. I to jest mój sposób na udowodnienie wam, że nic już nas nie rozdzieli. – Kocham cię, Max. Jesteś najlepszym starszym bratem na świecie. A Jackson Saunders Cunningham brzmi cudownie. Poza tym jest przystojny i silny, tak jak jego tata. Nie mogę się doczekać, jak go zobaczę. Max zachichotał. – To dobrze, że o tym wspominasz. Cyndi i ja pomyśleliśmy sobie, że może moglibyście wszyscy przyjechać do nas na Święto Dziękczynienia? O ile… eee… nie pracujesz? Święto Dziękczynienia. Święta. Do tej pory nigdy nie zaprzątałam sobie nimi głowy. Mieliśmy przyjechać na święta. Ale co z programem? Jeśli zatrzymają mnie na listopad, co wcale nie było jeszcze takie pewne, mogłabym spiąć poślady i nakręcić swoją część w kilka dni, by móc wyjechać na święta do Teksasu. Na prawdziwe rodzinne Święto Dziękczynienia. Chociaż być może Wes będzie chciał spędzić je ze swoją rodziną. Cholera, nie wiem. Takie rzeczy z reguły omawiało się ze swoim partnerem. – Eee, brzmi świetnie, ale jeszcze nie będę nic obiecywała, dobrze? Muszę pogadać z Wesem i zobaczyć, co z programem. Potrzebuję trochę czasu, żeby to wszystko poukładać. Zaśmiał się. Nie był to kokieteryjny chichocik, ale szczery śmiech, który trafił prosto do mojego serca. – Oczywiście, kochana. Przecież musisz wszystko omówić ze swoim facetem i Maddy. A ona z kolei będzie musiała ustalić to z rodziną Matta. To dobrzy ludzie. Może po prostu zaproszę ich wszystkich. – Ej, spokojnie. Właśnie urodziło wam się dziecko. Cyndi może nie życzyć sobie domu pełnego ludzi w miesiąc po porodzie. – Pomyślałam, że należy o tym wspomnieć. Nie żebym wiedziała, jak to jest mieć noworodka w domu, ale z wszystkich programów i filmów w telewizji wynikało, że pierwsze miesiące są naprawdę wyczerpujące. – Ale to właśnie był pomysł Cyndi! – odparł.

– To pewnie przez hormony ciążowe. Na razie naciesz się małym Jackiem. I koniecznie przysyłaj mi zdjęcia. Chcę mieć skrzynkę pełną zdjęć najsłodszego chłopca na świecie. – Słyszałem to! – odrzekł radośnie. Radość w jego głosie była ogromna. Pożałowałam, że nie mogłam tam z nim być, przytulić go i powiedzieć mu, jak bardzo cieszę się jego szczęściem. Niestety byłam kilka tysięcy kilometrów dalej. – Ucałuj ode mnie Cyndi i jej pogratuluj! Naprawdę wspaniały chłopak! Ponad cztery i pół kilograma. Jezusie Nazareński! – Ej, tak to już jest u nas w rodzinie. Tata mówił, że ja też tyle ważyłem. Tak więc lepiej uważajcie, ty i ten twój facet. Zaczęłam się śmiać. Miałam ochotę uszczypnąć Maxa. – Zły człowiek z ciebie. Cofam wszystkie miłe słowa, jakie dzisiaj wypowiedziałam. – Naburmuszyłam się. – Psujesz zabawę! Cieszę się, że spodobała ci się niespodzianka. Kocham cię, siostra. I znowu zaczęłam płakać. Jezu, miałam wrażenie, że ostatnio moje życie składało się z samych uroczych chwil. Każde nowe przeżycie wywoływało łzy wzruszenia. – Ja ciebie też kocham, Maximusie. Uważaj na siebie. – Pewnie. A teraz wracaj do łóżka. A tak w ogóle to dlaczego odbierasz telefony o tak wczesnej porze? Zanim zdołałam powiedzieć mu coś do słuchu, odłożył słuchawkę. Cholera, najpierw wygrała Gin, a teraz Max. Wyszłam z wprawy. Westchnęłam, ale natychmiast objęły mnie dwie ręce i obróciły na drugi bok. Wtuliłam się w pierś Wesa. – Ej. – Cieszyłam się jego ciepłem niczym mały kociak. Zaczął głaskać mnie po włosach i mruczeć. – Wszystko w porządku w twojej rodzinie? Kiwnęłam głową. – Taa. Cyndi czuje się dobrze, mały dostał zajefajne drugie imię, a ja po raz drugi zostałam ciotką. – I jak się z tym czujesz? – mruknął, ale myślami był już bardzo daleko. Zmęczenie wzięło nad nim górę. I chociaż właśnie otrzymałam cudowne wieści i miałam ochotę wykrzyczeć to całemu światu, po prostu kiwnęłam głową. – Czuję się… rewelacyjnie. Naprawdę rewelacyjnie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Asystentka przeprowadziła mnie przez drzwi do gabinetu producenta show

w Century Productions. Leona Markham wyglądała młodo, ale zachowałam tę uwagę dla siebie. Musiała być już dobrze po czterdziestce, wyglądała jednak, jakby miała trzydzieści lat. Miała kręcone brązowe i opadające na ramiona włosy, podkreślające kolor jej piwnych oczu. Była ubrana w nieskazitelnie biały kostium i czarne lakierowane szpilki. Spódniczka była tak obcisła, że wyglądała jak druga skóra. Widać było, że ta kobieta bardzo o siebie dbała. Boże, ona wręcz powalała wyglądem. Była seksowna jak cholera. Mogłam mieć tylko nadzieję, że w tym wieku będę chociaż odrobinę taka jak ona. Gdy usiadłam, popatrzyła na moją prostą spódniczkę o kroju litery A, jedwabny top i sandały na koturnie. Tego dnia nic nie nagrywaliśmy, więc ubrałam się bardziej swobodnie. Wes i ja właśnie skończyliśmy montaż trzeciego odcinka „Żyj Pięknie”. Ta część była o strażakach z remizy East LA, którzy ratowali szczeniaki i szkolili je tak, by pomagały osobom upośledzonym fizycznie i psychicznie oraz kombatantom wojennym. Szkolono psiaki, żeby coś podnosiły, otwierały drzwi, umiały sprowadzić pomoc, zwracały uwagę na przeszkody i, co najważniejsze, by zapewniały swoim właścicielom miłość. W ciągu kilku dni pokazali mi, w jakim stopniu wyszkolone psy wywierały wpływ na ludzi, którzy dostali je w prezencie. Każdy na tym korzystał. – Pani Saunders… – zaczęła, ale jej przerwałam. – Wystarczy Mia. – Uśmiechnęłam się i złożyłam dłonie na kolanach. – Dziękuję, Mio. Możesz mi mówić Leona. Kiwnęłam głową i czekałam, żeby się dowiedzieć, po co zostałam tutaj wezwana. Zanim zdołała powiedzieć coś więcej, drzwi nagle się otworzyły i do środka wpadli doktor Hoffman i jego naiwna asystentka Shandi. – Przepraszam za spóźnienie. Właśnie przeglądaliśmy z Shandi pierwsze notatki na temat trzeciej części, nakręconej przez Mię i jej narzeczonego, pana Channinga, tę o psach i strażakach. Duma, z jaką wypowiedział nazwisko Wesa, sprawiła, że przewróciłam oczami. Oczywiście Leona obserwowała moją reakcję. Uśmiechnęła się złośliwie, a ja zaczęłam chichotać w myślach. – Mia, kochanie, ta część – przyłożył palce do ust i pocałował je, tak jak to robią matki na Sycylii – jest wspaniała. Genialna. Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że będziesz idealnym uzupełnieniem naszego programu. I miałem rację, prawda, Leono? Kobieta usiadła za olbrzymim biurkiem, oparła łokcie o leżący na nim kalendarz i podłożyła dłonie pod brodę. – Tak. Miałeś rację. Właśnie o tym chciałam dzisiaj z tobą porozmawiać, Mio. – Zanim zaczęła mówić dalej, wcisnęła kilka guzików na telefonie. – Pani Milan, jest pani z nami? Nagle przez głośniki popłynął wyraźny i rzeczowy głos mojej ciotki. – Tak. Dziękuję, że do mnie pani zadzwoniła. Czemu zawdzięczam tę przyjemność? Tym razem utkwiłam wzrok w podłodze i starałam się oddychać

głęboko, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Millie mówiła takim tonem tylko wtedy, gdy czegoś pragnęła albo chciała zrobić na kimś duże wrażenie. Teraz chodziło pewne o to drugie. – Chciałam porozmawiać z wami obiema i z doktorem Hoffmanem, ponieważ mam wam do przekazania pewne informacje oraz propozycję do złożenia. Wes mówił, że to może się zdarzyć. Wstrzymałam oddech, próbując nie robić sobie fałszywej nadziei. Cholera, bałam się mieć jakąkolwiek nadzieję. Siedziałam jak na szpilkach i czekałam. – Na wypadek gdybyście o tym nie wiedziały, muszę zaznaczyć, że oglądalność programu jest rewelacyjna. Odkąd Mia poprowadziła swoją część po raz pierwszy, liczba widzów wzrosła o dwadzieścia pięć procent. Doszliśmy do wniosku, że odbiór waszego materiału był tak świetny nie tylko dzięki treści, lecz także dzięki informacjom o tobie i panie Channingu, które znalazły się ostatnio w serwisach informacyjnych. Pierwszy odcinek miał taką oglądalność ze względu na porwanie i wszystkie spekulacje, które w związku z tym pojawiły się w mediach. Ale po drugim odcinku przybyło nam dodatkowe dziesięć procent widowni. W dniu, w którym nadano drugą część, oglądało nas pięć milionów osób więcej. Zmarszczyłam czoło. – A możesz mi to przetłumaczyć na angielski? – poprosiłam. Nie chciałam wyjść na idiotkę, ale to mogło być albo dużo, albo za mało. Szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałam, jak to rozumieć. W Stanach Zjednoczonych mieszkało ponad trzysta milionów ludzi. Nie wiedziałam, czy w tym kontekście pięć milionów nowych widzów to dużo, czy mało. Leona oparła się na krześle, otworzyła szerzej oczy i pokręciła głową. – To oznacza, że gdy pokazujemy twój materiał w telewizji, ogląda cię piętnaście milionów osób. Średnia liczba widzów doktora Hoffmana to dziewięć, dziesięć milionów. – Wow! – Było mnie stać na wypowiedzenie tylko tego jednego słowa. To oznaczało, że rzeczywiście dałam czadu. Doktor Hoffman rozpromienił się i usiadł na krześle obok mnie. Pstryknął palcami i wskazał kredens, w którym stały alkohole. Shandi oderwała się od ściany i ruszyła, żeby podać mu to, czego sobie zażyczył. Nie namyślając się długo, żachnęłam się. – O co chodzi? – Spojrzał na mnie obojętnie. Skrzywiłam się. – Naprawdę nie wiesz? Właśnie pstryknąłeś palcami na swoją asystentkę. To było cholernie niegrzeczne! – Pokręciłam głową i spojrzałam na Leonę. – Przepraszam. Ale to nie do przyjęcia. – Masz rację. – Zaśmiała się. – Jego zachowanie jest zupełnie nie do przyjęcia. – Wskazała kciukiem na Hoffmana. – Niestety między innymi właśnie na tym polega jego urok. To taki nic nierozumiejący drań. – Powiedziała to w taki sposób, jakby to był komplement, wiedziałam jednak, że chciała przygadać doktorkowi. Ten wydął usta i się naburmuszył, gdy Shandi podała mu szklankę z rumem i colą. – Dziękuję, moja droga – zagruchał, a Shandi rozpromieniła się niczym dumny kociak, który złapał ptaszka i rzucił go pod nogi swojemu właścicielowi. Nie mogłam się już doczekać powrotu do pokoju montażysty

i zdecydowanie bardziej atrakcyjnego mężczyzny, który uczył mnie, jak nakręcić świetny materiał, położyłam więc szybko dłonie na kolanach. Oboje natychmiast na mnie popatrzyli. – Czy to już wszystko? – Śpieszy ci się? – spytała Leona i oparła się na wygodnym skórzanym krześle. Była królową na swym tronie, a studio było jej zamkiem. Mogłam skłamać, ale się przed tym powstrzymałam. Wes uczył mnie, że szczerość i prawda są najlepsze w każdej sytuacji. – Tak. Wes na mnie czeka, kończymy właśnie część do piątkowego show. Kiwnęła głową. – To z pewnością będzie hit. Pani Milan, jest pani z nami jeszcze? – spytała obojętnie. Przez głośnik popłynął głos mojej ciotki. – Ledwo co. Macie szczęście, że mam mnóstwo papierkowej roboty i pracuję, podczas gdy wy ucinacie sobie pogawędki. Możemy już przejść do rzeczy? Mam do załatwienia mnóstwo spraw w ciągu następnych piętnastu minut. Bardzo podobała mi się bezpośredniość mojej ciotki. Gdy robiła interesy, zawsze waliła prosto z mostu i nie lubiła marnować czasu. Leona uśmiechnęła się i popukała palcami w biurko. – No dobrze, a więc do rzeczy. Twoje wskaźniki oglądalności oraz wskaźniki oglądalności programu poszły znacznie w górę. To oczywiste, że chcemy czerpać z tego korzyści. Tak więc razem z doktorem Hoffmanem doszliśmy do wniosku, że chcielibyśmy zaproponować ci regularną pracę przy programie. Będziesz nadal pracować nad co piątkowym „Żyj Pięknie”, ale chcielibyśmy, żebyś od listopada pojawiała się jeszcze częściej. – To znaczy? – spytała Millie. – No cóż, pomyśleliśmy, że Mia powinna prowadzić stałe części show razem z doktorem Hoffmanem. Ma odpowiedni wygląd i umie trafić do młodszej widowni. – Spojrzała na Drew. – Nie chodzi o to, że jesteś stary, ale jesteś od niej dwadzieścia lat starszy. Jeśli niektórymi rzeczami, takimi jak przeprowadzanie wywiadów z młodymi artystami i celebrytami, będzie zajmować się dwudziestopięciolatka, z pewnością zyskamy dodatkowych widzów. Odwróciłam się do Drew. – Doktorze, nie masz nic przeciwko? Jeśli to, o czym mówi Leona, to prawda, to będziesz musiał dzielić się ze mną czasem antenowym, a nigdy tego nie robiłeś. Jesteś pewien, że właśnie tego chcesz? – spytałam. Miałam ochotę skakać z radości i krzyczeć: „Tak, weźcie mnie, weźcie!”. Wiedziałam jednak, że będę pracowała z kimś, kto przez wiele lat prowadził program w pojedynkę. Wcale nie musiało mu się to podobać. A jeśli mu się nie podobało, to nie było szans, żeby to wypaliło. Jeśli będzie się mnie czepiał i mnie krytykował, a widziałam go już w akcji, to nigdy nam się nie uda. Pochylił się do przodu i wziął moją dłoń w swoje dwie. Czy to było niestosowne? Tak. Absolutnie. Czy to było w stylu Drew? Nic nierozumiejącego drania, jak to określiła Leona? Zdecydowanie. – Mio, kochanie, to był mój pomysł. Spojrzałam na Leonę, która kiwnęła głową, a potem wydęła usta. – Dlaczego? – spytałam zaskoczona.

Poklepał mnie po ręce i z powrotem oparł się na krześle. – Nie młodnieję. No dobrze, może nie jestem jeszcze bardzo stary, ale nadal jest wiele rzeczy, które chciałbym zrobić w życiu. Na przykład spędzać więcej czasu z moją żoną. – Uśmiechnął się znacząco. – Przecież ją widziałaś. Uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową. – Poza tym już zbyt długo znajduję się poza branżą medyczną, pomijając celebrytów, którzy przychodzą do mnie z wizytą. Wychodzę z wprawy. Jeśli za pół roku czy za rok będziesz w stanie przejąć połowę moich obowiązków, będę mógł robić więcej, konsultować się w sprawie wyjątkowych przypadków, zwiększyć liczbę klientów i tak dalej, i tak dalej. Oboje na tym zyskamy. A ponieważ ty jesteś wschodzącą gwiazdą… możesz zdobyć wszystko, kochanie. Boże, jak nie znosiłam, gdy mówił do mnie „kochanie”. Zawsze ogarniał mnie wstręt, chociaż wiedziałam, że doktorek miał dobre zamiary. – Jeśli, a mam co do tego pewne wątpliwości, Mia będzie zainteresowana waszą ofertą, będziemy potrzebować konkretnych danych, ustalenia godzin pracy, zwrotów kosztów podróży i pensji. A został jeszcze tylko tydzień. – Poza głosem Millie słychać było jeszcze odgłos paznokci stukających po klawiaturze. – Właśnie ustalam dla Mii zleceniodawców na listopad i grudzień. Jeśli chcecie, żeby zdążyła rozważyć waszą propozycję, musicie złożyć ją do jutra po południu. Spojrzałam na telefon, jakby szukając odpowiedzi na pytanie, skąd ciotka wzięła te bzdury. Przecież wiedziałam, że od listopada nie będę miała więcej zleceniodawców. Zapłacę Maxowi i pomyślę, co dalej. A to była moja praca marzeń. Regularne wejścia w codziennym show w telewizji? Robienie czegoś, co tak uwielbiałam? Pod stołem zwinęłam dłonie w pięści i zaczęłam się modlić, żeby Millie wiedziała, co robi i nie spieprzyła nadarzającej się okazji. Wiara. Musiałam mieć w sobie wiarę. Doprowadziła mnie do tego momentu, nie miałam powodu, by myśleć, że nie będzie chciała mojego dobra i nagle przestanie dbać o moje interesy. Leona przekrzywiła głowę, jakby zastanawiając się nad wyznaczonym przez Millie terminem. – W porządku. Już zlecam mojemu zespołowi zajęcie się tą sprawą. Pod koniec jutrzejszego dnia dostaniecie ofertę. – Świetnie. Jeśli to wszystko, to muszę się z wami pożegnać. Mia, laluniu, pogadamy dzisiaj wieczorem. Zadzwonię do ciebie. – Dzięki cio… dziękuję, pani Milan – poprawiłam się w ostatniej chwili. Nie musieli znać naszej małej tajemnicy. To nie była ich sprawa. Potem rozległ się trzask, ciotka się rozłączyła, a ja wstałam. – Czyli mogę już wrócić do pracy? Leona wstała i z uśmiechem wyciągnęła do mnie rękę. – Mam nadzieję, że wkrótce będziemy ci gratulować z okazji dołączenia do naszej rodziny Century Productions. Uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę drzwi. Gdy złapałam za klamkę, zatrzymałam się i odwróciłam. Trzy pary oczu patrzyły na mnie wyczekująco. – Wiecie, ten rok był najdziwniejszym i najbardziej zaskakującym okresem w moim życiu, ale dopiero teraz czuję, że jestem we właściwym miejscu i robię to, co powinnam. Dzięki wam dowiedziałam się, czym chcę się zajmować w życiu zawodowym. Bardzo wam za to dziękuję.

Leona odrzuciła z czoła pasemko kręconych włosów i uniosła brew. – Pytanie, czy wierzysz w to, że trafiłaś tutaj nie bez powodu? I co więcej, czy to oznacza, że to właśnie tutaj jest twoje miejsce? – Po zaciśniętych mięśniach szczęki i sposobie, w jaki stała, mogłam założyć, że moja odpowiedź miała dla niej ogromne znaczenie. Odparłam bez namysłu: – Na razie i w najbliższej przyszłości tak. Nie mogę się doczekać, aż zabiorę się do pracy! Wzruszyłam ramionami, wyszłam i w podskokach ruszyłam do windy, która miała zawieźć mnie z powrotem do Wesa i kolejnego odcinka, nad którym pracowaliśmy. Gdy podzielę się z Wesem radosną nowiną, to oszaleje ze szczęścia. Zostałam w Malibu, dostałam propozycję pracy, a w którymś momencie wyjdę za mężczyznę moich snów. Od zera do milionera w ciągu dziesięciu miesięcy. Niewiarygodne. *** Wes bardzo się ucieszył. Uczciliśmy to, upijając się szampanem i kochając się na plaży, na której rano surfowaliśmy. Później, pokryci solą i piachem, opadliśmy na nasze łóżko. Tej nocy Wes też miał koszmary, ale inaczej na nie zareagował. Czułam, że się obudził, lecz nie zaczął krzyczeć. Mimo wszystko już miałam wyskoczyć z łóżka, zacząć do niego przemawiać, a potem pozwolić, by się ze mną kochał tak długo, aż będzie myślał tylko o mnie i naszej miłości. On jednak mocno złapał mnie w pasie i powstrzymał. Czułam, jak jego twardy jak skała penis wbija mi się w pośladki, bez namysłu wypięłam je i zaczęłam się o niego ocierać. Syknął mi do ucha. – Kochanie, nic mi nie jest – powiedział zachrypniętym głosem, ale użył czułego słówka, więc było nieźle. – Kochasz mnie? – spytałam natychmiast. Ten sposób zwykle działał, jednak tej nocy coś się zmieniło, tak jakby ktoś napisał scenariusz od nowa. Dłoń Wesa zjechała na dół i znalazła się między moimi udami. Włożył we mnie dwa palce, które natychmiast stały się mokre. Jęknęłam cicho i przeciągle. – Skarbie… kochasz mnie? – spytałam ponownie. Ugryzł mnie w ramię, ściągnął jedwabne ramiączko. – Tak. Kocham każdy centymetr kwadratowy twojego ciała. Kocham cię pieprzyć. Kocham cię – mruknął i włożył kolejny palec. Teraz już wpychał we mnie trzy grube palce. Wygięłam się w łuk i wyciągnęłam ręce do tyłu, żeby złapać go za szyję. – Gdzie jesteś, kochanie? – spytałam, odczuwając coraz większe podniecenie. Zaczęłam poruszać biodrami w rytm jego pchnięć. – W tobie – odparł i polizał mnie po szyi. Drugą dłonią złapał mnie pod brodę. Szybko niczym ninja odwrócił się i przycisnął mnie twarzą do materaca. Gwałtownym ruchem wyjął ze mnie palce. Jęknęłam z irytacji. Odpowiadał na każde zadane mu pytanie, ale jego ton był dziwny, zupełnie nie pasował do sytuacji. Podniósł mnie za biodra, tak że znalazłam się na kolanach, i szybko we mnie wszedł. Krzyknęłam, a raczej wrzasnęłam. Owszem, najpierw mnie pieścił, ale moje ciało z pewnością nie było gotowe na wielkiego twardego jak stal kutasa. Bezlitośnie we mnie

uderzał. – Będę cię brał i brał, kochanie. Potrzebuję tego. Potrzebuję twojej cipki. Potrzebuję twojej wilgoci. Jest tak sucho, tak cholernie sucho. Nie mogę oddychać! – Cały czas we mnie uderzając, pochylił się do przodu. – Żadnej wilgoci. Jesteś moją oazą w tym piekle – mruknął i wgryzł się w skórę na moich plecach. Pisnęłam z bólu, ale wtedy ugryzł mnie jeszcze mocniej. Bardzo mnie to bolało, ale jednocześnie jego penis wnikał tak głęboko we mnie, że odczuwałam jeszcze większą rozkosz. Walczył ze swoimi demonami, brutalnie we mnie uderzając, zabierając mnie dalej i dalej. – Weź mnie stąd, kochanie. Zabierz mnie – zaczął błagać. To już było dla mnie za wiele – presja, ugryzienie, mocne pchnięcia. Nie potrafiłam powstrzymać swojego ciała przed odpowiedzią. Szczytowałam, mocno ściskając go mięśniami, ale on nie przestał. Cały czas we mnie uderzał, po raz kolejny doprowadzając mnie do orgazmu. Bezmyślnie gonił moje spełnienie, ale sam nie doszedł. Wreszcie, po czwartym orgazmie, opadłam na materac, ale on złapał mnie mocno za biodra. – Nie! Potrzebuję cię. Musisz to przepędzić – krzyknął i zaczął szlochać. Z siłą, jakiej się po sobie nie spodziewałam, cofnęłam się, uklękłam i nadziałam na jego penisa. Próbował przycisnąć mnie z powrotem do materaca, ale ja popchnęłam go dalej. Wreszcie ze mnie wyszedł i usiadł na pośladkach. Dosiadłam go przodem, przycisnęłam kolana do jego bioder i złapałam go dłońmi za bicepsy. Wyglądał trochę jak motyl przypięty do tablicy. Przyszpiliłam mojego faceta. Był tak wyczerpany, że do tego dopuścił. Bogu dzięki. Po jego twarzy lały się łzy, zaczął kręcić głową. Bardzo się spocił. Przybliżyłam twarz do jego twarzy. – Spójrz na mnie! – powiedziałam na tyle głośno, żeby usłyszał mnie wśród swoich szlochów. Natychmiast otworzył oczy. Miał rozszerzone źrenice. Tak jak podejrzewałam, był cały we wspomnieniach. – Wes! – krzyknęłam. – Wróć. Do. Mnie. Zaczęłam całować go w usta, z każdym pocałunkiem dawałam mu miłość, stabilizację i dom. Czułam, jak zaczyna coraz więcej odbierać, aż wreszcie przejechał palcami po skórze mojej głowy i odwzajemnił pocałunek. – Mio… jesteś rajem – szepnął, a potem zaczął lizać nabrzmiałe miejsce na skórze. – Wes. – Całowałam go najczulej, jak potrafiłam. Głęboko, z języczkiem, oddawałam mu swoją duszę, a wreszcie powiedziałam coś, co przypieczętowało nasze uczucia. – Wes, pamiętaj o mnie. Pamiętaj o nas. Załkałam, a jego oczy gwałtownie się otworzyły. Widziałam w nich tylko świeżo skoszoną trawę w słoneczny poranek. – Mio, nic nie mogłoby sprawić, że o tobie zapomnę. Że zapomnę o nas. Jesteś moją przyszłością. Walczę z tym tylko dla ciebie… dla mojego osobistego raju… – Kocham cię. – Załkałam, krztusząc się z emocji. – Może, Mio, gdy mówię, że cię kocham, czuję, że to za mało. Zaczął mówić mi swoimi ustami to, czego nie potrafił wyrazić słowami. Dziękuję. Pocałował mnie w czoło. Dziękuję. Całował moje kości

policzkowe. Dziękuję. Pocałował mnie w szyję. Dziękuję. Pocałował mnie w usta. Powtarzał to tak długo, aż wszystko zniknęło i znaleźliśmy się na bezludnej wyspie, bezpiecznie ukryci w naszej miłości. Nic nie mogło zniszczyć tego raju. Nic.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Budynek

był wysoki, bardzo pretensjonalny w środku i wypełniony biznesmenami oraz kobietami w eleganckich kostiumach, kosztujących prawdopodobnie więcej niż mój motocykl. Wes złapał mnie za rękę tak mocno, że się szarpnęłam. Po chwili spletliśmy spocone palce i poszliśmy szerokim korytarzem w stronę wind. Przeczytałam listę i wcisnęłam siódemkę. Szczęśliwą siódemkę. Oby. – Po co tutaj przyszliśmy? – Westchnął i oparł się o ścianę windy. Wydęłam wargi i się w niego wtuliłam. – Wiesz, po co. Już czas. – Nic mi nie jest – wycedził. Przekrzywiłam głowę, wypięłam biodro i spojrzałam mu groźnie w oczy. – Naprawdę? Znowu będziemy to wałkować? Czyli zeszłej nocy to nie ty złapałeś mnie za szyję, nie ty przycisnąłeś mnie do materaca i to nie ty próbowałeś siłą we mnie wejść? Wydął nozdrza i zgrzytnął zębami tak głośno, że to usłyszałam. – Wiesz przecież, że nigdy bym ci nie wyrządził krzywdy. Podeszłam jeszcze bliżej, przycisnęłam pierś do jego piersi, pogładziłam go po policzkach i zmusiłam, żeby na mnie spojrzał. – Celowo nie, nie zrobiłbyś tego. Ale nie zawsze jesteś mężczyzną, obok którego się budzę. Czasami stajesz się kimś, kto walczy o życie, kto patrzy, jak obcy ludzie krzywdzą kobietę, na której kiedyś mu zależało, mężczyzną, który od miesiąca wykorzystuje seks jako lekarstwo na wielką dziurę w sercu. Kochanie… Objął mnie. – Robię to dla ciebie. Bo nie mogę znieść myśli, że mógłbym zrobić ci krzywdę. Zeszła noc już nigdy nie może się powtórzyć. To było zupełne dno. Nie wiem nawet, jak ty w ogóle możesz na mnie patrzeć, nie mówiąc już o wspieraniu mnie. Jestem taki samolubny. Zrobię, co w mojej mocy, żeby cię przy sobie zachować. Proszę, Mio, nie zostawiaj mnie. Wypuściłam z płuc całe powietrze i pocałowałam go w szyję. – Nigdy cię nie zostawię. W windzie rozległ się krótki dzwonek i drzwi się otworzyły. Wyszliśmy na korytarz ręka w rękę, razem, ale poranieni. Zeszła noc była dla mnie kroplą, która przepełniła czarę goryczy. Doszliśmy do drzwi z tabliczką, na której grubymi czarnymi literami napisano: „Anita Shofner, Psycholog”. Otworzyłam drzwi i weszliśmy do poczekalni. W rogu znajdowało się biurko recepcjonistki, przy którym siedziała kobieta, sobowtór Angeli Lansbury. Spojrzała w górę zimnymi niebieskimi oczami, po chwili jednak rozpromieniła się cała jej twarz. – Eee, mamy umówioną wizytę z psychologiem, panią Shofner. Uśmiechnęła się i podała mi podkładkę do pisania. – Proszę. Wypełnijcie dokumenty, a pani psycholog zaprosi was za… – spojrzała na zegarek, było za kwadrans czwarta – piętnaście minut. – To typowe, wizyty z reguły kończą się za pięć pełna godzina. Kiwnęłam głową i zaprowadziłam Wesa do stojących nieopodal

twardych foteli. Pomogłam mu wypełnić papiery, choć sam by sobie z tym poradził. Był jednak tak zdenerwowany, że powietrze wokół niego można by kroić nożem. Pogładziłam go po przedramieniu. Cały czas poruszał kolanem. Jeszcze nie widziałam go tak przejętego. Bywał już w różnych nastrojach, ale jeszcze nigdy nie był przy mnie aż tak spięty. Wręcz nieufny. Splotłam moje palce z jego palcami, podniosłam jego dłoń do moich ust i pocałowałam jej wnętrze. – Ej, wszystko będzie dobrze. Wejdę tam z tobą. A jeśli po piętnastu minutach nadal będziesz się czuł niekomfortowo, to się stąd zwiniemy. Dobrze? Nabrał głęboko powietrza i po chwili je wypuścił. – W porządku. Nic mi nie jest. Tylko… cały czas przeżywam to, co się wydarzyło, i martwię się, że jeśli będę o tym rozmawiać, tylko pogorszę sprawę. Wzruszyłam ramionami. – Możliwe, ale powinno ci to pomóc zamknąć wreszcie tę sprawę, by należała do twojej przeszłości. Doskonale wiedział, że ściemniam. Nie miałam pojęcia, co da mu spotkanie z psychologiem, ale każdy, z kim rozmawiałam, mówił, że Wes musi udać się po profesjonalną pomoc. Myślałam, że wykonuję dobrą robotę, przypominając mu, kim jest, otwarcie okazując mu uczucia, ale może w tym tkwił problem? Wiedziałam na pewno, że ostatnia noc była zła. Naprawdę zła i już nigdy w życiu nie chciałam doświadczyć strachu, przebywając ze swoim mężczyzną albo leżąc obok niego w łóżku. Drzwi się otworzyły i – ku mojemu zaskoczeniu – ukazała się w nich Gina DeLuca. Jeszcze nas nie zauważyła, gdy jednak Wes ją zobaczył, ścisnął moje palce tak mocno, że przestała dopływać do nich krew. Gina mówiła ściszonym głosem i wycierała łzy trzymanymi w ręce chusteczkami. Stojąca obok niej kobieta gładziła ją po ramieniu, a potem ją przytuliła. Pani psycholog ją pocieszała i przytulała. Tak. Na ten widok się uspokoiłam i wiedziałam już, że znajdujemy się we właściwym miejscu. Wykorzystywała miłość i współczucie, a właśnie tego potrzebował mój facet. Gina odwróciła się i zamarła. W jej zapłakanych oczach pojawiła się radość, usta rozszerzyły się w szerokim uśmiechu. – Westonie, przyszedłeś. – Pokręciła głową i wyciągnęła ręce. Natychmiast do niej podszedł i mocno ją przytulił. Poczułam ukłucie irytacji, że on w ogóle musiał jej dotykać. Zacisnęłam dłonie w pięści i spróbowałam powstrzymać absurdalną zazdrość, która pojawiała się za każdym razem, gdy widziałam aktorkę. Wiedziałam, że to niedorzeczne, ale nie mogłam nic na to poradzić. Wes się cofnął, a Gina spojrzała na mnie niepewnie. – Czyli wreszcie posłuchałeś mojej rady i umówiłeś się na spotkanie z psychologiem, panią Shofner. To świetnie. Spadła mi z nieba. Zadzwoń do mnie w tygodniu, jeśli będziesz chciał pogadać o… no wiesz. – Zwiesiła ramiona, a wyraz jej twarzy błyskawicznie zmienił się z wesołego na załamany. – Eee… o wszystkim, nad czym będzie chciała z tobą pracować. Nie żebyś potrzebował pomocy, ale… – Potrząsnęła dłońmi, tak jakby były mokre. Wreszcie nabrała powietrza. – W każdym razie powodzenia. Mam nadzieję, że pomoże ci w takim stopniu, w jakim pomogła mnie. A potem odeszła i skierowała się w stronę windy z taką prędkością, jakby

paliła jej się ziemia pod szpilkami. Tak, z tą zazdrością trafiłam jak kulą w płot. Ta kobieta została złamana pod każdym możliwym względem i po prostu potrzebowała przyjaciela takiego jak Wes. Teraz nie było między nimi nic oprócz wspólnie przeżytej traumy. Wes spojrzał na mnie smutnymi i pełnymi wyrzutów sumienia oczami. Złapałam go za rękę. – Nie mogłeś nic zrobić. Zobaczmy się już z tą panią psycholog, dobrze? Zamknął oczy i kiwnął głową. Odwróciliśmy się, psycholog przytrzymała nam drzwi. – Na pewno mam przyjemność z Westonem Channingiem i Mią Saunders. Zapraszam. Gdy weszliśmy do gabinetu, poczułam zapach wanilii. Stojąca w rogu świeca w kremowym kolorze wydzielała zapach, który idealnie pasował do pomieszczenia. Cała ściana po lewej stronie była od góry do dołu zastawiona książkami. Na regale leżały równo ułożone podręczniki medyczne i trochę beletrystyki. W regale obok stała klasyka. Gdy mieszkałam z Warrenem, bardzo dużo czytałam. To samo podczas pobytu u Aleca. Obaj mężczyźni byli wielbicielami książek, a ja błyskawicznie odkryłam w sobie fascynację klasyką. Książki, których nie chciało mi się czytać w szkole, na przykład Wielkie nadzieje Dickensa albo Romeo i Julia Szekspira, pozwoliły mi uciec do innych czasów, gdy wszystko powinno być prostsze, ale takie nie było. Życie było pełne ludzi, związków, miłości i strachu. Wszystko to można spotkać w każdej epoce – życie skupiało się wokół prostego aktu miłości albo strachu przed nieznanym. Pod tylną ścianą stało olbrzymie biurko psycholog, wykonane z drzewa wiśniowego, z czterema okrągłymi nogami i fazowanymi krawędziami. Wyglądało na tak ciężkie, że jeśli lekarka chciała popracować nad swoim feng shui, pewnie przestawiało je co najmniej dwóch ludzi. Po prawej stronie znajdowały się komplet wypoczynkowy i stolik kawowy. Stała tam długa sofa w lśniące złote i białe pasy. Przodem do niej ustawiono dwa fotele z wysokimi oparciami. Całość tworzyła przytulną atmosferę, której się spodziewałam. – Usiądźcie, proszę – zaproponowała pani Shofner. *** Wes skierował mnie w stronę sofy. Podeszłam do niej i usiadłam, a on usiadł obok. Mówiąc „obok”, mam na myśli, że usiadł prawie na mnie. Złapał mnie za rękę i położył ją sobie na kolanach, a po chwili zakrył ją swoją drugą dłonią. Lekarka zauważyła ten gest, ale się nie odezwała. Wes czuł się wyraźnie nieswojo. Rzadko widywało się pewnego siebie faceta, który tak kurczowo łapał swoją partnerkę za rękę. Pani Shofner usiadła w jednym z wysokich burgundowych foteli, skrzyżowała nogi i oparła brodę na dłoni. Jej jasne włosy były upięte w elegancki kok, na nosie miała okulary w kolorze brązu w jasne ciapki. Nosiła granatowe spodnie i beżową bluzkę. Wyglądała profesjonalnie, ale przystępnie. Na złotej bransoletce na bladym nadgarstku wisiała jedna ozdoba. Było to serduszko – od razu wyobraziłam sobie, że dostała je od kogoś, kto ją kochał, może od męża albo dziecka. Rozejrzałam się po gabinecie. Z miejsca, w którym siedziałam, dostrzegłam stojące na biurku rodzinne zdjęcie. Kolejny punkt dla pani doktor. Miała rodzinę. Jej reputacja, fakt, że pomagała Ginie, i to, że miała rodzinę, sprawiły,

że uwierzyłam, że w taktowny i profesjonalny sposób pomoże mojemu facetowi w poradzeniu sobie z traumą przeżytą na Sri Lance i Indonezji. Psycholożka popatrzyła najpierw na mnie, a potem na Wesa. – Rozumiem, że przyszliście do mnie, ponieważ macie problemy z uporaniem się z ostatnimi tragicznymi wydarzeniami. Kiwnęłam głową. Wes nie poruszył się ani nie odezwał. – I ta trauma wpływa na wasz związek? – zaczęła dociekać. – Tak – odparłam stanowczo. Wes spiął się i zaczął mówić. – Zeszłej nocy niemal wyrządziłem Mii krzywdę. To było podczas koszmaru – powiedział beznamiętnym tonem. – Nie chcę, żeby to się kiedykolwiek powtórzyło, nie chcę ryzykować, że coś jej zrobię. Kocham ją. Planujemy ślub. Może pani spróbować to naprawić? – Zaczął wyrzucać z siebie słowa, a ja tylko na niego patrzyłam i czekałam na odpowiedź psychologa. Pani Shofner oblizała usta i mlasnęła językiem. – No dobrze, cóż, mam nadzieję, że będę mogła pomóc… – zaczęła, ale jej przerwałam. – Do niczego mnie nie zmusił i nie wyrządził mi żadnej krzywdy. Ale byłam zaskoczona i zbita z tropu, ponieważ zmieniła się rutyna dotycząca koszmarów. Nie wiem już, w jaki sposób mam go do siebie sprowadzić. Terapeutka podniosła obie ręce. – Sekunda. Koszmary. Rutyna. Napaść. Małżeństwo. Zwolnijmy trochę. Panie Channing… Westonie. Czy mogę mówić do pana po imieniu? Kiwnął głową. – W porządku, Westonie. Wiem, kim jesteś. Czytałam gazety i domyślam się, co musiałeś przejść. No pewnie, przecież Gina dopiero co wyszła z jej gabinetu. To oczywiste, że opowiedziała swojej psycholog o tym, co się wydarzyło. Terapeutka złożyła dłonie i pochyliła się do przodu. – Doświadczyłeś czegoś, czego nigdy nie powinien doświadczyć żaden człowiek. Przetrwałeś niewolę. Ale to nie definiuje tego, kim jesteś. Wes powoli wypuścił powietrze z płuc i się oparł. – Musimy zacząć od rozmowy o twoim osobistym doświadczeniu. Musimy przeanalizować to, co się wydarzyło, niezależnie od tego, jak bardzo będzie to straszne i odrażające. Możemy to zrobić albo sami, albo z Mią. To zależy wyłącznie od ciebie – kontynuowała pani psycholog. Wes spojrzał na mnie, a potem odwrócił wzrok. – Na razie niech tu zostanie. Ale może na następne spotkanie, gdy będziemy… – odchrząknął – rozmawiać o szczegółach, przyjadę sam. Dobrze? Mówił do niej, ale patrzył na mnie. Mimo wszystko nadal potrzebował mojej zgody. Nie rozumiał, że jedyne, czego chciałam, to żeby poczuł się lepiej, żeby odzyskał siebie. Znalazł spokój. Uśmiechnęłam się szeroko i ścisnęłam jego rękę. – Dobrze. A ponieważ dzisiaj jest z nami Mia, to może porozmawiamy o wydarzeniach z zeszłej nocy, o których wspominaliście? Przewróciłam oczami i już miałam się nie zgodzić, ale Wes położył palec na moich ustach. – Kochanie, to, co się wydarzyło, jest niedopuszczalne. Teraz będę bał się zasypiać u twojego boku. Tylko dlatego zgodziłem się tutaj przyjść. Jeśli

to ma pomóc, zrobię wszystko, co trzeba. Wysunęłam brodę i popatrzyłam na mojego silnego mężczyznę, miłość mojego życia, opowiadającego obcej osobie o naszych straszliwych nocach. – Często miewam nocne koszmary. Mia wymyśliła sposób, dzięki któremu udaje jej się sprowadzić mnie z powrotem – powiedział. – Czyli? – Terapeutka wzięła notes ze stołu i zaczęła coś w nim pisać. Policzki Wesa oblały się rumieńcem, otworzył usta, a następnie je zamknął. Taki onieśmielony wyglądał niesamowicie uroczo i nagle nabrałam ochoty, żeby zacząć go całować. Położył dłoń na swojej potylicy, podrapał się i pokręcił głową. – Kochamy się – odparłam łagodnie, chcąc oszczędzić mu zażenowania. Lekarka się uśmiechnęła. – I w jaki sposób sprowadza go to z powrotem? – To pytanie zostało skierowane do mnie. – Nie wiem dokładnie. Na początku jest naprawdę wściekły, spocony, jego źrenice są rozszerzone. Z reguły budzi się z krzykiem albo płaczem i muszę włączyć światło, bo zaczyna się rzucać na łóżku. – Znowu coś sobie zapisała, a potem czekała, aż zacznę mówić dalej. Zerknęłam na Wesa, żeby sprawdzić, czy nie chce kontynuować, ale on tylko machnął ręką, żebym ja to zrobiła. – Czasami widzę, że nadal jest tam. – Tam? – Psycholog uniosła brwi. Zaczęłam bawić się pasemkiem włosów i myśleć, jak powinnam odpowiedzieć, ale wtedy Wes zabrał głos. – We śnie, w tej chacie, jestem przykuty do ściany i siedzę we własnych odchodach. Oparłam się z nadzieją, że opowie resztę. – A potem mam wrażenie, że jak przez mgłę słyszę głos Mii, znajdującej się gdzieś bardzo daleko. Zadaje mi pytania. – Zmarszczył czoło i zaczął wpatrywać się w swoje buty. – Jakie pytania? – przerwała lekarka. Wzdrygnął się i nadal wpatrując się w buty, jakby były najbardziej interesującymi rzeczami na świecie, odparł: – Czy ją kocham. Gdzie jestem. Pyta o takie rzeczy. I z reguły dzięki temu wracam do rzeczywistości. Ale potem okazuje się, że eee… że dolna część mojego ciała jest taka… Nie potrafił dokończyć zdania, ale wskazał tę część, która sprawiała, że miękły mi kolana. Powinien być z niej niezwykle dumny. Jego penis wyprawiał ze mną niesamowite rzeczy i zasługiwał na same pochwały. – Twarda? Gotowa do kopulacji? – podpowiedziała monotonnym głosem terapeutka. Miałam ochotę bić brawo i wychwalać jej profesjonalizm, ponieważ samo wspomnienie o jego kutasie odwróciło moją uwagę od problemu. – Tak! – powiedział bardzo głośno i zamknął oczy. – To znaczy, tak. Chryste! To takie żenujące. Pogłaskałam go po ramieniu i przysunęłam się do niego. – Nieprawda. – Westonie, to nie jest żenujące. To naturalna odpowiedź organizmu na przerażenie, a ponieważ przeszedłeś to, co przeszedłeś, byłeś bardzo przestraszony, to normalne, że szukasz u partnerki pocieszenia i miłości. Nie widzę w tym żadnego problemu. Ale coś musiało się zmienić, inaczej by was tutaj nie było.

Kiwnął głową i zacisnął usta tak mocno, że zrobiły się białe. Puścił moją rękę, wstał i zaczął chodzić, cały czas wyglądając przez okno. – Mogłem wyrządzić jej krzywdę. Złapałem ją za szyję. – Mówił to, jakby każde słowo było nieczyste. Obrzydliwe i przerażające. – A potem próbowałem się do niej dobrać. To oni się tak zachowywali! To oni robili to Ginie! – Złapał się za głowę i zaczął nią kręcić, o wiele gwałtowniej niż normalnie. – A ja próbowałem zrobić to Mii. Boże! Co się ze mną dzieje? – krzyknął. Psycholog znalazła się przy nim, zanim w ogóle zdołałam zrozumieć sens jego słów. Coś do niego wymruczała i namówiła go, żeby z powrotem usiadł. – Westonie, czasami, gdy jesteśmy przerażeni, nasze umysły odtwarzają przeszłe wydarzenia, żeby w jakiś sposób napisać je od nowa. Możliwe, że twój umysł potrzebował tego, żeby poradzić sobie z tym, co widziałeś. Mio, czy sądzisz, że Weston próbował cię skrzywdzić? – Nie. Na pewno nie – zaprzeczyłam. Gdy tylko krzyknęłam jego imię, miałam wrażenie, że w jego głowie zapaliło się światło, boję się jednak, że to, co wydarzyło się zeszłej nocy, może powrócić, więc chcielibyśmy prosić, żeby pomogła mu pani przez to przejść – dodałam, przybliżając się do Wesa. Objął mnie i schował twarz w mojej szyi. Wyglądał naprawdę żałośnie skulony w rogu sofy. – Boże, jakie to szczęście, że mam ciebie. Pogłaskałam go i spojrzałam na panią Shofner. – Wiem. Przejdziemy przez to. Razem. *** W ostatnim tygodniu października Wes był u pani Shofner trzy razy. Tak zdecydował. Powiedziała mu, że aby dojść do siebie, będzie potrzebował naprawdę długiej terapii. Chętnie na to przystał. Dodatkiem do naszej codzienności stały się małe białe tabletki nasenne, które brał teraz przed snem. Najwyraźniej poprosił terapeutkę, żeby poleciła mu coś, po czym padnie jak trup. Wiedziałam, że będę tęskniła za naszymi nocnymi maratonami dzikiego pieprzenia, nie mogłam jednak znieść myśli o tym, co się za nimi kryło. Poza tym oznaczało to, że wreszcie będę miała sześć albo nawet siedem niczym niezakłóconych godzin snu. Po tygodniu wysypiania się i po tym, jak mój facet przestał się martwić, że zaatakuje mnie we śnie, miałam wrażenie, że jesteśmy jak nowo narodzeni. Świat leżał u naszych stóp. Nareszcie. Wstawaliśmy wcześnie rano, kochaliśmy się – co było dodatkowym bonusem – i szliśmy surfować. Potem jechałam do pracy albo zajmowałam się meblowaniem dodatkowego pokoju, który dostałam teraz na gabinet, a Wes szedł na siłownię, zostawał na plaży lub krzątał się po domu. Nadal nie mówiliśmy o filmie, który był już niemal ukończony, ani o pisaniu scenariusza do nowej produkcji. Nie chodziło o pieniądze, bo ich nie potrzebował. Spłacił już dom i samochody, a wszelkie inwestycje miał w dupie. Cały czas mi powtarzał, że żadne z nas nie musi martwić się o pieniądze przez resztę życia i że stać nas na wszelkie wygody. Ale dla mnie to za mało. Nie martwiłam się o pieniądze, tylko o pasję Wesa, o jego chęć do życia. On i psycholog będą musieli wreszcie poruszyć ten temat, teraz jednak najważniejsze było poradzenie sobie z traumą.

Kolejnym niefajnym skutkiem ubocznym przebywania Wesa w domu podczas przechodzenia terapii były dni, w które wracałam i zastawałam go z Giną na kanapie albo roześmianych na tarasie. Na mój widok Judi się krzywiła, jakby mając do mnie pretensje, że pozwalam rozwalać nasz związek. Nie potrafiła zrozumieć, że nic nie mogło rozdzielić mnie i Wesa. Było już na to za późno, staliśmy się dla siebie najważniejsi w życiu. Czy podobało mi się, że muszę oglądać Ginę DeLucę, kobietę, którą przez kilka miesięcy okazjonalnie pieprzył? Nie. Czy terapeutka cały czas mi powtarzała, że ich spotkania są bardzo ważne dla wyleczenia zarówno jego, jak i jej? Tak. Więc niestety musiałam zacisnąć zęby i sobie z tym poradzić. Mogłam znieść wszystko, o ile miało to pomóc Wesowi. Teraz, gdy zbliżał się koniec miesiąca, czekało mnie niesamowite przeżycie. Owszem, dwa razy w tygodniu występowałam w programie doktora Hoffmana, a w piątki miałam swój piętnastominutowy program, ale tego dnia miała przyjechać do mnie Ginelle. Nie mogłam się już doczekać! Perspektywa mieszkania kilkadziesiąt metrów od mojej najbliższej przyjaciółki wprawiła mnie w cudowny nastrój. Gdy usłyszałam, że na podjazd wjeżdża samochód, zerwałam się z krzesła na tarasie i zaczęłam biec. Słyszałam, jak Wes tłumaczy moją gwałtowną reakcję Ginie, sączącej chardonnay. – Jej najlepsza przyjaciółka przeprowadza się tutaj z Las Vegas i zostaje w domku gościnnym – powiedział, a ja ślizgałam się już w bożonarodzeniowych skarpetach po korytarzu. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Ginelle, jak wyciągała rękę, żeby zapukać. – Co ty tu robisz, do jasnej cholery, ty obrzydliwa zołzo! – Rozłożyłam szeroko ramiona, a ona w nie wpadła. – Boże, jak ty śmierdzisz. – Zaczęła wdychać zapach moich włosów i ścisnęła mnie tak mocno, że mało nie złamała mi kręgosłupa. – Chcesz iść pod prysznic? – Cofnęła się, wyszczerzyła zęby, ale cały czas głaskała mnie po twarzy. – Wyglądasz nieźle… jak na zdzirę. Jeeezu, tak strasznie brakowało mi twojego wielkiego tyłka. Wiesz, jak trudno zwrócić na siebie uwagę faceta, gdy masz płaską dupę i wrzody zamiast cycków? – Przejechała dłońmi po swoim niewielkim biuście. Nagle w jej oczach stanęły łzy. – Tak strasznie za tobą tęskniłam! I ani mi się waż rozryczeć! – Wydęłam usta i ponownie przytuliłam przyjaciółkę. W porównaniu ze mną była taka drobna, a przecież wedle obecnych standardów ja byłam średniego wzrostu. Wes odchrząknął, powstrzymując nas przed mówieniem sobie kolejnych „miłych” rzeczy. Odwróciłam się, uśmiechnęłam szeroko i przedstawiłam mu Gin. – Wes, kochanie, to moja najlepsza przyjaciółka Ginelle. Gin, poznaj Westona Channinga Trzeciego. Na dźwięk słowa „trzeci” puścił mi oko. – Miło cię poznać. – Wyciągnął rękę. Ginelle nie odezwała się ani słowem. Stała z otwartymi ustami i wytrzeszczonymi oczami. – O w mordę, mam mokre majtki. Chwileczkę, przecież ja nie mam majtek. Czyli moje niewidzialne majtki są mokre! Zamknęłam oczy i zaczęłam się gotować. Wes ryknął śmiechem. Złapał Ginelle i wziął ją w ramiona. Zaczęła mocno przytulać się do mojego faceta. Gdyby to była jakakolwiek inna kobieta, z miejsca bym się wściekła

i obmyślałabym plan zabójstwa. Ponieważ jednak doskonale wiedziałam, że ona robi to tylko po to, żeby mnie zdenerwować, udawałam, że ignoruję jej zachowanie. – Eee, no już, w porządku, dość tego… przytulania. – Wes odsunął od siebie Gin. Spróbowała złapać go za koszulę i z powrotem do siebie przyciągnąć. Niczym pijawka. Pokręciłam głową i dałam jej po łapach. – Znajdź sobie własnego – zaczęłam ją strofować, gdy wydęła wargi. – Co z ciebie za przyjaciółka? Ty randkujesz sobie z kręcącym filmy Kenem z Malibu, a ja czym mam się bawić? – wymruczała. I oczywiście właśnie wtedy Gina zrobiła wielkie wejście. Gin przyjrzała się jej pięknemu ciału, idealnym włosom, zębom, ubraniom i makijażowi i machnęła kciukiem w jej kierunku. – A to kto? Co to za ciemnowłosa Barbie? Zaśmiałam się, ale ugryzłam się w język, gdy zobaczyłam minę Giny. Już dość przeszła. – Ginelle, to jest Gina DeLuca, przyjaciółka Wesa. Ginelle natychmiast zrozumiała, kto to jest, a ja od razu przewidziałam kłopoty. Zmrużyła oczy i zesztywniała. – Masz na myśli tę jeb… Zasłoniłam jej usta, ale ona cały czas bluzgała, myśląc, że w ten sposób broni mojego honoru. Miałam nad nią fizyczną przewagę. Przez wszystkie te lata powstrzymywanie jej stało się moją specjalnością. – Eee, ona cieszy się, że was widzi. Ma za sobą długą i wyczerpującą podróż, pokażę jej, gdzie będzie mieszkała. – Dosłownie wywlekłam ją przez drzwi. Na zewnątrz Gin popchnęła mnie z wściekłością. – Co to, u diabła, było? Ta zdzira jest tutaj i udaje przyjaciółeczkę, a przecież zaledwie kilka miesięcy temu on ją pieprzył! Nie wierzę, że w ogóle wpuszczasz ją do swojego domu. Oszalałaś? Westchnęłam i zaprowadziłam ją do jej domku. – Nie, nie oszalałam. Ale żeby o tym rozmawiać, będziemy potrzebowały dużej ilości alkoholu. – Ruszyłam w stronę barku. Wcześniej poprosiłam Judi, żeby uzupełniła jego zawartość. Oczy Gin rozbłysły niczym choinka. Prychnęłam. – Podoba ci się twój nowy dom? – Rozłożyłam ręce. Rozejrzała się wokół. Domek składał się z salonu, sypialni, aneksu kuchennego i łazienki. Idealne miejsce dla młodej kobiety, która zaczynała swoje życie od nowa. – Tu jest więcej miejsca niż u mnie w Vegas. Naprawdę mnie tutaj chcesz? Bo wiesz, to, co się tam przydarzyło… może w każdej chwili przydarzyć się również tutaj. – Pokręciła głową. Tak rzadko mówiła przepraszającym tonem. To nie w jej stylu. Rzadko też przepraszała za to, kim była. Objęłam ją i przytuliłam czoło do jej czoła. – Wiem i kocham cię taką, jaka jesteś. Musimy jednak obgadać kilka spraw, żebyś wiedziała, jak zachować się w określonych sytuacjach. Podałam jej wódkę i sok żurawinowy, usiadłyśmy na miękkiej kanapie i o wszystkim jej opowiedziałam. Na końcu obie ziewałyśmy, wymęczone kilkoma atakami płaczu. Opowiedzenie o tym wszystkim komuś, kto tak dobrze mnie znał, było niemal jak katharsis. Wiedziałam, że Gin nie będzie mnie oceniała ani widziała mnie w negatywnym świetle. Po prostu była,

a teraz ja będę dla niej i pomogę jej poradzić sobie z dawnymi doświadczeniami. Może ją również uda mi się namówić na wizytę u Anity Shofner. U wyjątkowej terapeutki. Później poruszę ten temat. Teraz Gin musiała się tutaj zadomowić. – Czyli będziesz się tutaj dobrze czuła? – Skrzyżowałam palce z nadzieją, że naprawdę jej się uda. – Mio, bardzo potrzebowałam tej zmiany. Pora zostawić to wszystko za sobą. Tę cholerną pracę, poczucie, że jestem bezużyteczna, tęsknotę za tobą i tę gównianą codzienną rutynę. Nadeszła pora na przygodę. Jestem gotowa sprawdzić, jakie niespodzianki ma dla mnie życie tutaj, w Kalifornii. – Coś ci powiem. Jeśli przez ten rok czegoś się nauczyłam, to tego, że należy poddać się wyprawie. – Wskazałam moją stopę, a Gin uśmiechnęła się szeroko na widok tatuażu, który stał się moim mottem. – Jest tutaj jakiś salon tatuażu? – Wyszczerzyła zęby. Cholerna kokietka. Kiwnęłam głową i poczekałam, aż weźmie w ryzy swój entuzjazm. Wystarczyło wspomnieć o tatuażu, a już zapominała o tym, że miałyśmy iść spać. – Tak, chyba tak. Uśmiechnęła się uroczo. Zawsze była urocza, a teraz przyjechała do mnie, żeby od nowa zacząć swoje życie. I miałam zamiar jej w tym pomóc. – Prowadź. – Machnęła ręką w stronę drzwi, a ja poczułam, jak moje wnętrze się rozświetla. – Tym razem ja będę prowadziła. Mówiłam serio. Po miesiącach robienia tego, co mi kazano, chodzenia tu czy tam, próbach ocalenia tyłków innych osób miałam już dość chodzenia za innymi. Od tej pory sama kierowałam swoim przeznaczeniem.

LISTOPAD

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Płatki

śniegu. Wyjątkowe, delikatne, niepowtarzalne. Absolutnie fascynujące. Złapałam jeden na język, natychmiast się rozpuścił. Jak urzeczona wpatrywałam się w biel, kilka płatków spadło mi na rzęsy i musiałam natychmiast zamrugać, żeby odzyskać ostrość widzenia. Odetchnęłam. Z moich ust wydobył się kłąb pary przypominającej bardzo gęstą mgłę. Z szeroko rozłożonymi rękami zaczęłam się powoli kręcić dookoła, pozwalając, by lekkie jak piórka płatki śniegu lądowały mi na twarzy i dłoniach. – Gdy już skończysz zabawę na śniegu, wrócimy do hotelu, dobrze? – Wes się zaśmiał. – Strasznie mi zimno! – Wtulił lodowaty nos w moją ciepłą szyję. Objął mnie od tyłu i mocno przytulił. Położyłam dłonie na jego rękach. – Jest tak cudowne! W Vegas rzadko pada śnieg, a w Los Angeles niemal wcale. – Patrzyłam z zachwytem na ten cud natury. Wes przejechał nosem po moim karku i zaczął mnie całować. – Taaa, jest cudownie… Jaja już mi zamarzły, a kutas zamienił się w sopel lodu. – No cóż, zawsze lubiłam lody. – Zachichotałam i się odwróciłam. Stanęliśmy twarzą w twarz. – Dziękuję, że tu ze mną przyjechałeś. Szczerze mówiąc, nie byłam jeszcze gotowa na rozstanie z tobą. Uśmiechnął się w taki sposób, że natychmiast nabrałam ochoty, żeby się na niego rzucić. Dobry Boże, mój facet był taki seksowny, nawet w wełnianej czapce. – A kto zrezygnowałby ze spędzenia dwóch tygodni w Nowym Jorku u boku pięknej kobiety? – Pochylił się, potarł nosem mój nos i delikatnie pocałował mnie w usta. Kłamczuch. Gdy producenci programu powiedzieli mi, że mam jechać do Nowego Jorku na kilka tygodni i nakręcić dla doktora Hoffmana specjalną część „Bądź Wdzięczny” oraz cotygodniowy występ w „Żyj Pięknie”, nie wykazywał zbytniego zainteresowania. Powiedział, że zimą unika Wschodniego Wybrzeża, jak tylko może. Podejrzewam, że Atlantyk był dla niego zbyt zimny albo fale były niezbyt sprzyjające… No i w porównaniu ze słoneczną Kalifornią temperatury były tutaj zdecydowanie niższe. Już nastawiłam się na to, że spędzę dwa tygodnie bez Wesa, chociaż wiedziałam, że nasza rozłąka nastąpi zbyt szybko po tym, jak został odbity z rąk porywaczy. Drżałam na samą myśl, że miałabym zostać z nim rozdzielona choćby na kilka godzin, ale jedyne, co mogłam zrobić, to zachowywać się naturalnie. Wes cały czas walczył o odzyskanie zdrowia, na terapii szło mu bardzo dobrze. Ostatnie, czego pragnęłam, to by pomyślał, że nie wierzę, iż przez dwa tygodnie poradzi sobie beze mnie. I tak to wyglądało do czasu, kiedy postanowiłam przeprowadzić wywiady z moimi kolegami Masonem Murphym, głównym miotaczem w zespole Red Sox, i Antonem Santiago, Latin Lov-ah. Wtedy Wes zmienił zdanie. Nieoczekiwanie w zeszłym tygodniu Wes wyznał, że razem

z psycholog Anitą Shofner poświęcili całą sesję na rozmowę o mężczyznach, którzy nadal istnieją w moim życiu. Wiedział, że utrzymuję regularny kontakt z Masonem, Taiem, Antonem, Alekiem, Hectorem i Maxem. Oczywiście nie przeszkadzały mu telefony od Maxa, mojego niedawno odnalezionego brata, ani Hectora, bo ten był gejem i kochał Tony’ego. Przyznał jednak, że o pozostałych czterech mężczyzn jest trochę zazdrosny. Poznał już Antona i doceniał fakt, że Latin Lov-ah pomógł mi przejść przez trudny okres w życiu, ale ponieważ miał opinię kobieciarza, więc mu nie ufał. Podejrzenia Wesa wzbudzał Mason, zakochany po uszy w swojej agentce Rachel. W ogóle się tym jednak nie przejmowałam, jeśli to oznaczało, że mój ukochany pojedzie ze mną do NYC. Wiem, że to okrutne, ale gdy mnie spytał, co będę robiła z tymi mężczyznami po przeprowadzeniu wywiadów, odparłam, że to, co zechcą. Pięć minut później Wes był już spakowany i gotowy do drogi. *** – Kiedy widzimy się z twoimi przyjaciółmi? – W głosie Wesa pobrzmiewała irytacja. Wes dziwnie reagował na perspektywę ponownego spotkania się z Antonem i Masonem. Mój facet zawsze stąpał twardo po ziemi i był pewny siebie, ale jeszcze nie doszedł do siebie po przeżyciach w Indonezji. Terapeutka powiedziała, że to zajmie trochę czasu i że muszę zapewnić mu coś, na czym będzie mógł się skupić – najlepiej na nas i na naszej rozkwitającej miłości. – Dzisiaj wieczorem widzimy się z Heather i Antonem. Zjemy kolację u niego w apartamencie. Mace i Rach przyjadą dopiero w tygodniu. Nie powiedziałam Wesowi, że Anton zaproponował, abyśmy zamieszkali w jego penthousie na Manhattanie. Wiedziałam, że Wes nie będzie tym zachwycony. Gdy byliśmy w Miami, zaakceptował Antona, ale wtedy nasza miłość dopiero kiełkowała. Byliśmy zbyt zajęci zastanawianiem się, co myśli drugie, żeby zwracać uwagę na inne osoby. Rozpakowaliśmy się i ułożyliśmy rzeczy w hotelowej szafie, wzięliśmy prysznic i kochaliśmy się. Czułam, że Wes był bardzo spięty, gdy we mnie wytrysnął i szeptał mi miłosne wyznania. Kiedy leżałam i próbowałam złapać oddech, poczułam, jak Wes podnosi moją dłoń do swoich ust i całuje każdy palec. A potem ten przebiegły drań wsunął mi na serdeczny palec coś ciężkiego. – Kiedy weźmiemy ślub? – spytał nagle. Oboje byliśmy nadzy, właśnie skończyliśmy uprawiać cudowny i forsowny seks, leżałam wykończona na piersi Wesa. Ujeżdżałam go najmocniej, jak tylko potrafiłam, i z pewnością miałam na biodrach ślady jego palców. Zamrugałam i odgarnęłam włosy z twarzy. Jedną dłoń położyłam na jego torsie. Uwielbiałam czuć bicie jego serca i wiedzieć, że należy ono do mnie. – Czy to są oświadczyny? – droczyłam się. Zmrużył oczy i oparł brodę o moją dłoń. Spojrzałam na lśniące na pierścionku brylanty. – Już o tym rozmawialiśmy. – Po chwili dodał: – Wiesz, że nigdy cię o to nie spytam, bo nie masz możliwości odmowy. – Powiedział to stanowczym tonem, nie pozostawiając miejsca na żadne kompromisy.

Podniosłam się i zaczęłam się przyglądać najpiękniejszemu pierścionkowi, jaki kiedykolwiek widziałam. Była to prosta obrączka z brylantami, nie tak pretensjonalna jak większość pierścionków zaręczynowych. Nie, ten był prosty, ale błyszczący. Cały wysadzany ogromną liczbą brylantów. Nie będzie o nic zahaczał. I będę mogła jeździć na Suzi, nie martwiąc się, że mam założone rękawice motocyklowe. Był po prostu idealny. Poczułam, że do oczu napływają mi łzy. – I naprawdę nie masz zamiaru zadać mi tego pytania? – Zaszlochałam, wpatrując się w coś, co najwyraźniej było pierścionkiem zaręczynowym. Wes usiadł, objął mnie i oparł się o wezgłowie łóżka, a ja usiadłam na nim okrakiem. Zanurzył palce w moich włosach i przyciągnął moją twarz do swojej. – Naprawdę potrzebujesz, żebym cię o to spytał? – Jego oczy były jasnozielone. – Potrzebuję? Nie. Chcę? W pewnym sensie – przyznałam, podczas gdy z moich oczu lały się łzy. Westchnął i oparł swoje czoło o moje. – Tylko żebym tego nie pożałował – szepnął drżącym głosem. Bał się, co mu odpowiem. – Mio, miłości mojego życia, czy wyjdziesz za mnie? Spojrzałam w jego oczy i dostrzegłam obawę, że mogę się nie zgodzić. A ja przecież nigdy w życiu nie przegapiłabym okazji, żeby związać się z tym mężczyzną na resztę życia. – Czy zamiast kolejnego pierścionka możesz mi kupić kolejny motocykl? Gwałtownie zamrugał, odchylił głowę i zaczął się śmiać. Całowałam go po torsie, a potem po szyi aż do ucha. – Tak, kochanie. Tak, wyjdę za ciebie – wypowiedziałam słowa, które chciał usłyszeć. Objął mnie jeszcze mocniej. – Zobaczysz, uczynię cię szczęśliwą. Spojrzałam mu w twarz i zrobiłam poważną minę. – Czyli jednak kupisz mi ten motocykl? – spytałam z nadzieją. Pokręcił głową i zaczął mnie całować – tak namiętnie, aż ledwo czułam usta. – Kiedy? – mruknął mi do ucha, przejeżdżając ustami do nagich piersi. Wyglądało na to, że za kilka sekund rozpocznie się runda druga. – Eee... W przyszłym roku? – odparłam i przycisnęłam jego głowę do piersi, by mógł pieścić jedną z nabrzmiałych brodawek. – Hmm, w porządku. Pierwszego stycznia – wymamrotał, liżąc i ssąc. Jedną ręką drażnił drugą brodawkę. – O, tak! – jęknęłam. – Chwileczkę… Coś ty powiedział? *** Zapukałam do drzwi nowojorskiego apartamentu Antona. Wes stał obok i obejmował mnie w pasie. Mocno mnie do siebie przyciskał. Drzwi otworzyły się w chwili, w której chciałam zapukać po raz kolejny. Byłam zaskoczona, że w ogóle muszę pukać, przecież z recepcji dzwoniono, że przyjechaliśmy. – Jesteś już! – powiedziała Heather i podskoczyła z radości. Miała na sobie szpilki z odkrytymi palcami, dzięki czemu wyglądała jak

smukła bogini. Uczesała się na gwiazdę rocka, tak jak to robiła, gdy byłyśmy w Miami. Włożyła obcisłą różową bluzkę z białym napisem „Pink is the new Black” na piersi. Przód bluzki wpuściła w obcisłe dżinsy z paskiem wysadzanym ozdobnymi kamieniami. We włosach miała pasemka w kolorze fuksji, dzięki czemu wyglądała naprawdę rewelacyjnie. No cóż, ona cała była przecież rewelacyjna. Powinnam częściej się z nią spotykać. Przez dwa tygodnie Ginelle truła mi, żebym pojechała z nią na zakupy do LA. Po powrocie będę musiała to zrobić. Heather wyrwała mnie z ramion Wesa, przytuliła, zaczęła kołysać, a potem się ode mnie odsunęła i dokładnie mi się przyjrzała. – Dziewczyno, przecież nakupowałam ci w Miami tyle ciuchów! Dlaczego ich nie nosisz? – Zmarszczyła nos i dała mi do zrozumienia, że nie chce być wredna, tylko szczera. – Tak mi wygodnie – jęknęłam i pokręciłam głową. Pociągnęłam za koszulkę z długim rękawem, którą w zeszłym roku kupiłyśmy z Maddy na koncercie Lorde. Ta laska niemal rozwaliła halę koncertową, a koszulka była rewelacyjna. Do tego włożyłam obcisłe wyblakłe spodnie z dziurami na biodrach i glany na grubej podeszwie, które zdaniem Maxa służyły do kopania ludzi po tyłkach, chociaż jeszcze nigdy nikogo w nich nie kopnęłam. Cindy przysłała po parze mnie i Maddy, żeby nam przypomnieć, co czeka na nas w Teksasie. Naprawdę były świetne. Czarna skóra i oryginalny wzór na palcach. A najlepsza była klamra na kostce. Heather zauważyła buty. – No dobrze, buty są niezłe. Usłyszałam za sobą chrząknięcie. – O cholera. Heather, pamiętasz mojego chłopaka Wesa? – Machnęłam ręką w stronę jego ramienia. – Hmm, kochanie, chyba miałaś powiedzieć: mojego narzeczonego. – Uśmiechnął się szeroko i mrugnął do mnie. Heather popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, a potem otworzyła szerzej oczy, tak jakby została porażona prądem. – Ale jaja! Pobieracie się! Cudownie! – Mocno nas przytuliła. – Anton będzie zachwycony. Uwielbia śluby! – Ale jak to? – prychnęłam. – Przecież nigdy nie był żonaty. – Owszem, ale zaręczał się już kilkanaście razy! – odparła wesoło. Poprowadziła nas przez ogromny apartament do kuchni, gdzie zastaliśmy Antona kołyszącego biodrami przy sześciopalnikowej kuchence w rytm, który słyszał w swojej głowie. Coś pachniało niezwykle smakowicie. Zapach przypominał mi jedzenie na południe od granicy kraju. – Kto się pobiera? – Odwrócił się z drewnianą szpatułką w ręku. – Lucita! Ty? Powiedz, że to nieprawda. – Złapał się za serce i zatoczył do tyłu. Zaczęłam się śmiać. Wes cały czas był poważny. Natychmiast objął mnie ramieniem. – Tak. Pokaż im pierścionek zaręczynowy. Bierzemy ślub pierwszego stycznia. – W jego głosie pobrzmiewała męska duma. Podniosłam rękę i spojrzałam zaskoczona na Wesa. – Tak szybko? – Anton się zdziwił. – Wow. Jak by to powiedziała moja babcia, nie marnujecie czasu. – Uśmiechnął się i mrugnął do mnie.

– Nie ustaliliśmy jeszcze daty. – Przekrzywiłam głowę i spojrzałam ostro na Wesa. Uniósł brwi. – Ustaliliśmy, na kilka chwil przed orgazmem. Pamiętasz? – To, co mówi się przed szczytowaniem, się nie liczy. To przymus! – Wydęłam wargi. Wes pokręcił głową i wyszczerzył zęby. – Trudno. Zgodziłaś się. Teraz pozostała już tylko kwestia miejsca. – Pogładził opadające mi na kark włosy, a potem zaczął masować moją szyję. Poczułam, jak rozluźniam się po całym dniu podróży. No i przecież dopiero co się zaręczyliśmy. Nie zadzwoniłam jeszcze do Maddy ani do Gin. Wściekną się, jeśli się dowiedzą o tym od kogoś innego niż ode mnie. – Później o tym pogadamy. Dobrze? – Pocałowałam go krótko, a potem jeszcze poprawiłam, żeby nie miał wrażenia, że próbuję go zbyć. Pogłaskał mnie po twarzy. Patrzył na mnie nieufnie, widziałam jednak, że miało to dużo wspólnego z osobami, z którymi się dzisiaj spotkaliśmy. – W porządku, skarbie. Później. Czyli jutro – odparł stanowczo i władczo. Kompromis to kompromis. – Zgoda. A teraz, Antonie, powiedz mi, nad czym ostatnio pracowałeś. A tak w ogóle to twój najnowszy album wymiata! – Och, Lucita, ta płyta jest zajebista. Podoba ci się piosenka, w której śpiewam głosem laski? – Tak! Heather, jak sobie radzisz jako jego menedżerka? Ostatnim razem, gdy się z nimi widziałam, właśnie awansowała. Wcześniej Anton nie rozumiał, w jakim stopniu korzysta z pracy swojej najlepszej przyjaciółki i osobistej asystentki. Ale zaproponował jej awans dopiero wtedy, gdy chciała od niego odejść. Z tego, co wiedziałam, teraz ich stosunki były naprawdę w porządku. Zanim zdołała odpowiedzieć, Anton się wtrącił – bardzo często tak robił. Uwielbiał znajdować się w centrum zainteresowania. Poza tym takie zachowanie pasowało do jego pracy – był jednym z najpopularniejszych raperów. – H. jest asombroso... jak wy to nazywacie? Niesamowita! Bilety na koncerty się wyprzedają, podpisuję kontrakty z firmami odzieżowymi. Fantastico! Decyzja o jej awansie była najlepszą decyzją w moim życiu. Cieszę się, że na to wpadłem. – Ty wpadłeś! – krzyknęłyśmy równocześnie, a potem zaczęłyśmy się śmiać. – No dobrze, może to nie był mój pomysł. Ale się na niego zgodziłem. Przewróciłam oczami. Heather prychnęła i skrzyżowała ręce na piersi. – Nieważne. Co tam nam gotujesz? – Obeszłam blat i zderzyłam się z nim biodrem. Nie przestał mieszać sosu, w który wpatrywał się niczym wygłodniały jastrząb. – Ach, w mojej rodzinie to jest podstawa kuchni. Arroz con pollo. – Rozpoznaję słowo „kurczak”, ale co z resztą? Zachichotał. – Dużo ryżu i kurczaka. – Widzę, że przechodzisz samego siebie – odparłam ze śmiertelną

powagą. Odrzucił mi włosy z ramienia i przejechał kciukiem po moim policzku. – Lucita, do twoich stóp mogę rzucić cały świat. – Mówił poważnym tonem, ale dostrzegłam wesołe iskry w jego oczach. – Chcesz podbić moje serce kurczakiem z ryżem? – prychnęłam. – Ej, nie żartuj sobie. – Ściągnął brwi. – Przecież każdy kocha kurczaka i ryż, si? – Si, Anton. Wes, chcesz coś do picia? – Odwróciłam się i spojrzałam na Westona. Patrzył wściekle na Antona, a ja nie wiedziałam dlaczego. – Wes? – spytałam raz jeszcze, aż wreszcie jego zielone oczy skierowały się na mnie. – Chcesz pić? Heather podeszła do lodówki i ją otworzyła. – Mamy chłodzącego się szampana, którego chyba powinniśmy już otworzyć zamiast martini, które chciałam przygotować. Mamy powód do świętowania, przecież się pobieracie! O mój Boże! Bardzo jesteś zmęczona? – spytała, podeszła do kredensu i wyjęła cztery kieliszki do szampana. Nabrałam głęboko powietrza i poczułam, jak schodzi ze mnie całe napięcie. Podniosłam rękę i przyjrzałam się pierścionkowi zaręczynowemu. – Czy jestem zmęczona? Nie. Czy jestem szczęśliwsza, niż kiedykolwiek myślałam, że będę? O tak! – Spojrzałam na Wesa, który po moich słowach nagle się odprężył. Rozluźnił ramiona i oparł głowę na dłoni, a łokieć na blacie. Przybrał bardziej swobodną pozycję. – A która kobieta nie byłaby szczęśliwa w takiej sytuacji? Stanęłam po drugiej stronie blatu i ujęłam dłoń Wesa. Pocałował mnie w rękę. Poczułam mrowienie w krzyżu, a potem w całym kręgosłupie. Gdy pogładził kciukiem wnętrze mojej dłoni, zrobiło mi się gorąco. Miałam wrażenie, że wcisnął guzik rozpalający moją łechtaczkę. W chwili, w której przejechał paznokciem po mojej skórze, musiałam stłumić jęk. Nie był to czas ani miejsce na drażnienie się. Zanim będziemy mogli raz jeszcze kąpać się w blasku naszej miłości, trzeba przetrwać ten wieczór. Ale doczekamy się i miłości. Oj, tak. Z miejsca postanowiłam, że sprawię, by mój mężczyzna był twardy jak skała jeszcze przed zapadnięciem zmroku, by stracił rozum, zanim wrócimy do hotelu. Zaczęłam grać w jego grę, przyciągnęłam do siebie jego rękę. Następnie przejechałam palcem od wnętrza jego łokcia aż do nadgarstka, kreśląc po drodze kilka ósemek. Jego oczy rozbłysły i po chwili szeroko się uśmiechnął, ukazując równe białe zęby pomiędzy wargami, które tak lubiłam całować. Przez chwilę martwiłam się, że mój plan potajemnego uwiedzenia Wesa się nie powiedzie i obróci przeciwko mnie. Mój facet był bardzo pojętny. Ale warto było poczekać. Stanęłam obok niego. Natychmiast mnie objął. Heather nalała do kieliszków niesamowicie drogiego szampana. – Chodź, Antonie. Zmniejsz ogień i podejdź do nas – ponagliła go. Anton przekręcił gałki, obrócił się na palcach jak w teledysku Michaela Jacksona, wyciągnął stopę i ruszył tanecznym krokiem w stronę Heather. – Przestań się popisywać – powiedziałam. Tym razem to Wes wybuchnął śmiechem. Wreszcie zaczął się rozluźniać, wydawało mi się jednak, że miało to dużo wspólnego z tym, że po pierwsze, nosiłam na palcu pierścionek od niego, po drugie, stałam

u jego boku, a po trzecie, tak naprawdę to Anton czasami zachowywał się jak kretyn. Seksowny jak diabli, ale nadal kretyn. Do pierwszego nigdy bym się nie przyznała nawet podczas tortur, bo Wes źle by to zniósł. Poza tym nawet jeśli fani Antona wiedzieliby, że nie do końca był z nimi szczery, i tak kochaliby jego muzykę, bo była seksowna, a laski i tak by na niego leciały. Chyba. Anton podniósł swój kieliszek, a po chwili wszyscy zrobiliśmy to samo. – Za Lucitę i jej hombre, żebyście oboje błyszczeli jasno jak słońce i spędzili wiele dni zatraceni w miłości. Na zdrowie! Wyszczerzyłam zęby, a Wes po raz pierwszy szczerze uśmiechnął się do Antona. Ten popatrzył na niego, potem na mnie, a następnie wypił naraz cały kieliszek. Zakończył serdecznym: – Segundo ronda. Wes mocniej mnie ścisnął, a ja popatrzyłam mu głęboko w oczy. – Cieszę się, że tutaj jesteśmy – przyznał. Zamknęłam oczy, nabrałam powietrza i oparłam czoło o jego szyję. – Ja też. To moi serdeczni przyjaciele. Chcą dla mnie tego, co najlepsze. Czyli ciebie. – Z każdym słowem gładziłam go po policzku. Uniósł moją głowę i pocałował mnie w usta. – Właśnie widzę. Ale wiesz, moja głowa… no wiesz… nadal jest skażona – powiedział tak cicho, że tylko ja to słyszałam. Poza tym i tak nikt nie zwracał na nas uwagi, bo Anton wrócił do gotowania, a Heather do robienia drinków i włączania jakiejś muzyki. – Nie. – Pogładziłam go po skroniach. – Po prostu niepotrzebnie się martwisz. Nigdy nie będzie nikogo innego. Przysięgam. Kiwnął głową i pochylił się nade mną tak bardzo, bym poczuła na ustach jego oddech. Mogłam niemal poczuć wypitego przez niego szampana. – Dopilnuję tego – szepnął, a potem złożył na moich ustach głęboki, namiętny pocałunek, o wiele bardziej namiętny, niż wypadało przy gościach. Nagle z drugiej strony blatu usłyszeliśmy oklaski i krzyki. To będzie długa noc.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nie! Nie dotykaj jej! Gina! Gina!

Obudził mnie podniesiony głos Wesa. Wołał Ginę. Otrząsnęłam się z resztek snu i zbyt dużej ilości wypitego szampana oraz martini, po czym usiadłam. Leżący obok mnie Wes rzucał się na łóżku i wiercił. Owinął się kołdrą, na czoło wystąpiły mu krople potu. Jego spocona pierś lśniła w świetle księżyca. Musiał przeżywać męczarnie większe niż zwykle. Z reguły wystarczyło, żebym położyła dłoń na jego ramieniu albo klatce piersiowej i się uspokajał, czasami się budził, czasami spał dalej. Nie miał koszmarów od kilku dni, niemal od tygodnia. Na terapii szło mu naprawdę nieźle. Ponieważ wyjechaliśmy z Malibu do Nowego Jorku, w tym tygodniu nie widział się ze swoją psycholog. Przez chwilę przeklinałam siebie za to, że byłam taka samolubna. Chciałam, żeby Wes pojechał ze mną do Nowego Jorku, podczas gdy on prawdopodobnie potrzebował pocieszenia i poczucia bezpieczeństwa w domu, żeby móc skutecznie kontynuować terapię. Przecież od jego powrotu minęło zaledwie pięć tygodni. Nie powinien jeszcze opuszczać miejsca, w którym czuł się bezpiecznie. Kuźwa. Wstałam z łóżka, gdy znowu zaczął krzyczeć. – Gina… nie… Nie, o Boże, nie! Mia! Mia! To moja żona! Zabieraj od niej te łapska! – Zaczął wrzeszczeć, jego ciało wygięło się w łuk, wyglądał, jakby odczuwał ogromny ból. Włączyłam światło i zaczęłam go wołać. – Wes! Proszę, wróć do mnie! Nie chciałam ryzykować i go dotykać. Raz się odważyłam, a on błyskawicznie zadał mi cios w żebra, po którym pozostał siniak, przez co Wes czuł się jeszcze gorzej niż ja. Od tego czasu starałam się nie budzić go dotykiem. – Jeśli tkniesz Mię… zabiję cię. Zabiję! Ona jest moja! – ryknął. Złapałam butelkę wody z nocnego stolika, krótko się pomodliłam i chlusnęłam na pierś Wesa. Zatrząsł się, zaczął wymachiwać rękami. Chociaż byłam na to przygotowana, i tak ledwo co odskoczyłam na bok, żeby uniknąć ciosu. – Mia! – Miał rozszerzone źrenice i zaciśnięte szczęki. – Nic ci nie jest? – ryknął. Nie wiedziałam, czy był na mnie wściekły, nadal zagubiony w szponach koszmaru, czy naprawdę o to pytał. Oblizałam usta i odgarnęłam włosy z twarzy. – Wszystko w porządku. Kochasz mnie? – zadawałam mu to pytanie za każdym razem, gdy miał koszmar. – Bardziej niż cokolwiek na świecie – odpowiedział natychmiast. Spróbował wstać, ale powstrzymałam go ruchem ręki. Nadal nie miałam pewności, kim był ten mężczyzna. Mój Wes. Wes jeniec. Wes ofiara. Niebezpieczny, wściekły Wes. – Kim jestem? – spytałam, chcąc się upewnić, że uwolnił się już

od koszmaru. – Jesteś Mia Saunders, a wkrótce Mia Channing – odparł łagodnie, ale jednocześnie z wysiłkiem, tak jakby wypowiedzenie tych słów sprawiało mu ból. Uśmiechnęłam się lekko, słysząc swoje imię zestawione z jego nazwiskiem. – Brzmi nieźle. – Oczywiście, że tak. Chodź do mnie. – Jego oczy znowu stały się zielone, takie jak wtedy, gdy wiele miesięcy temu się w nim zakochałam. Nadal jednak były puste. – Dlaczego mnie kochasz? Uśmiechnął się, podrapał po szczęce, a potem opuścił rękę na prześcieradło. – Bo bez ciebie nie jestem sobą. I bez ciebie nie chcę być sobą. Zamknęłam oczy, weszłam z powrotem do łóżka i usiadłam na jego kolanach. – Kochanie… – pogładziłam go po policzkach. – Powiedz mi, co się stało. – Potem – szepnął, objął mnie i zaczął ssać moją brodawkę przez materiał koszulki nocnej. Wes uwielbiał mnie w bieliźnie. To było dla mnie zaskoczenie. Wydawało mi się, że jest mężczyzną, który woli, jak bielizna zostaje na podłodze, ponieważ zdejmował ją ze mnie niemal natychmiast po tym, jak ją włożyłam. Mimo wszystko twierdził, że kocha na mnie patrzeć, gdy mam ją na sobie. Wygięłam się w łuk, rozkoszując się jedwabiem pieszczącym moją pierś, gdy Wes ją ssał. Cudowne uczucie. Błyskawicznie złapał za rąbek koszulki i zdjął mi ją przez głowę, by mieć nieograniczony dostęp do moich piersi. Były już nabrzmiałe i obolałe z pożądania Pragnęłam liźnięć, ssania i delikatnych ugryzień. Bawił się moimi brodawkami tak długo, aż były ciemne jak wiśnie i tak samo nabrzmiałe. – Kocham twoje piersi. – Zaczął wirować językiem wokół jednej z nich. – A ja kocham ciebie – wydyszałam, pragnąc czegoś więcej, o wiele więcej. Zaczęłam uciskać udami jego błyskawicznie sztywniejącą męskość. Wes był nagi. Po tym jak skończyliśmy się kochać po przyjściu od Antona i Heather, nawet nie raczył włożyć majtek. Po prostu przytulił się do mojego boku, a ja włożyłam koszulkę nocną – również bez majtek. Teraz przycisnął moją nogę swoją i zaczął napierać. – Kochanie, weź mnie do środka. Chcę poczuć cię wokół siebie. Nie potrzebowałam więcej zachęt. – Z radością – szepnęłam i zaczęłam ssać jego górną wargę, a następnie uklękłam, złapałam jego długiego twardego penisa i skierowałam między swoje uda. Zamknęłam oczy i nadziałam się na niego, rozkoszując się każdym cudownym centymetrem kwadratowym penisa, który rozpychał mnie do granic możliwości. Gdy już wszedł we mnie w całości, oboje westchnęliśmy. To było jedno z tych westchnięć, po których znikał cały świat wokół. Znikało życie, koszmary, wszystko to, co spotykało nas w dzień. Nie było niczego. Tylko nasze złączone ciała. Czysta rozkosz. Złapał mnie za biodra i zaczął nadawać rytm. Z Wesem było cudownie

za każdym razem. Odczuwałam jedynie czystą rozkosz, płynącą z mojego wnętrza, w którym się poruszał. Wiedziałam, że nigdy nie będę miała tego dość. Wiedziałam, że niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, będę chciała spędzić resztę życia właśnie z tym mężczyzną. Zaczęłam poruszać się trochę szybciej. Powoli się podnosiłam, a potem z całych sił na niego opadałam, aż wreszcie Wes sam zaczął poruszać miednicą. Za każdym razem miałam wrażenie, że jego penis wbija się prosto w moją duszę. – Tak głęboko – jęknęłam i zaczęłam namiętnie go całować. Mruknął i razem rozkoszowaliśmy się kolejnym spotkaniem naszych ciał. – Mio, muszę cię ostro przelecieć. Odpędzić demony. – Zamknął oczy i wbił palce w moje biodra. – Odpędźmy je, kochanie. – Podniosłam się i z całych sił ścisnęłam mięśnie, tak żeby musiał skupić się na nagiej kobiecie na swoim kutasie. – Chryste! Jesteś dla mnie zbyt dobra – powiedział, wsunął dłonie pod moje plecy i złapał mnie za ramiona. O cholera. Za każdym razem, gdy tak robił, wiedziałam, że będzie ostro. Jutro ledwo będę mogła chodzić, ale orgazm, który nadejdzie, pozbawi mnie zmysłów. Tak jak podejrzewałam, kiedy tylko się podniosłam, on z całych sił ściągnął mnie na dół. Krzyknęłam, mając wrażenie, że jego gruby penis rozrywa mnie na pół. Uderzał we mnie raz za razem, próbując zwalczyć dręczące go demony. Starałam się go nie opuszczać. Każde pchnięcie i uderzenie, każde wydobywające się z naszych ust sapnięcie sprowadzało mojego mężczyznę z powrotem do mnie, do teraźniejszości. Do miejsca, w którym rządziła miłość, a demony uciekały do swoich ciemnych nor i ginęły. Moje ciało naprężyło się w tej samej chwili, w której pchnięcia Wesa stały się coraz silniejsze. Zacisnął zęby, zamknął oczy. Nie miałam zamiaru pozwolić, by wpadł w otchłań beze mnie. – Wes – powiedziałam ostrzegawczym tonem. Cały czas we mnie uderzał, próbując doścignąć orgazm. Poczułam, jak ożywa każda komórka nerwowa w moim ciele, byłam już gotowa wystrzelić, ale potrzebowałam go u mego boku. Zawsze. – Wes, kochanie – rzekłam słabo, zatracona w ekstremalnej przyjemności. Płynęłam na fali rozkoszy tak wielkiej, że za chwilę miała zakryć mnie całą, ale chciałam, żeby był tutaj ze mną. – Wes. – Powstrzymałam szloch, myśląc, że za chwilę nie wytrzymam. Wreszcie otworzył oczy. Spojrzały na mnie zielone i pełne pożądania źrenice. Po chwili mruknął jedno słowo: – Dojdź. Po raz pierwszy w życiu przeżyłam orgazm po jednym słowie. Wystrzeliłam jak rakieta, zacisnęłam się na nim, podczas gdy on pchnął jeszcze kilka razy i razem zanurzyliśmy się w nirwanie. Nasze krzyki się ze sobą wymieszały i wiedziałam, że wszystko będzie dobrze. Dopóki potrafimy wzajemnie wyciągać się z piekła, będzie dobrze. Zawsze będziemy mieli to. *** Gdy się wytarliśmy, potwornie zmęczona wróciłam do łóżka. Chciałam

wiedzieć, co się stało. Terapeutka powiedziała, że Wes musi za każdym razem przepracować swój koszmar, inaczej wszystko się utrwali i sytuacja się pogorszy. Położyłam się na nim i oparłam brodę na dłoniach, które położyłam na jego piersi. – Co się stało we śnie? Westchnął i przeczesał palcami blond włosy. Taki potargany był najprzystojniejszy. Gdyby nie fakt, że właśnie zakończyliśmy rundkę potwornie wyczerpującego i bardzo ostrego seksu, byłabym gotowa ponownie go dosiąść. Ponieważ jednak wszystko na dole mnie bolało, wiedziałam, że moja pochwa potrzebuje co najmniej dnia odpoczynku. – Mio, naprawdę nie chcesz myśleć o takim gównie. Do diabła, sam nie chcę o tym myśleć, nie mówiąc już o martwieniu się o to. – Czyżby znowu wspomnienia? – Wiedziałam, że wspomnienia regularnie go dręczyły. Pokiwał głową i w zamyśleniu przygryzł wargę. – Coś w tym stylu. Znowu znajdowałem się w tej chacie. Ale wszystko było inaczej. Najpierw robili Ginie to co zwykle. Zadrżałam, bo doskonale wiedziałam już, jaką krzywdę ekstremiści wyrządzili jego byłej kochance. Zbiorowe gwałty zniszczyły nie tylko ją, lecz także psychikę Wesa, którego zmuszano do patrzenia na to dzień i noc. – A co się zmieniło? – spytałam łagodnie. Nabrał powietrza, kilka razy zamrugał i pogładził dłonią włosy, które opadły mi na twarz. Przez kilka sekund się nimi bawił. – Ona zamieniła się w ciebie – powiedział w końcu. – W jakim sensie? Ściągnął brwi, cały czas bawiąc się moimi włosami. Wpatrywał się w moją twarz, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół. Jeszcze nigdy jego wzrok nie był tak intensywny. – Z początku miałaś inne włosy. Były takie jak Giny, a nie czarne i jedwabiste jak twoje. – Zmarszczył czoło. – A potem usta. – Przejechał palcem po moich wargach. Pocałowałam go w opuszek. – Na moich oczach wydłużył jej się nos. – Tym samym palcem przejechał od brwi do czubka nosa. – Nadal w to nie wierzyłem. – Jego głos stał się chrapliwy, tak jakby dławił się ostrymi kamieniami. – W co nie wierzyłeś? – Myślałem, że to ona, aż wreszcie jej oczy zmieniły się z niebieskich w jasnozielone. Takie, które widziałem tylko u jednej osoby. U ciebie. – Wes, o Boże. – Spróbowałam przełknąć gulę, która zebrała mi się w gardle. – To nie byłam ja. Zamknął oczy i położył dłoń na swoim sercu. – Tutaj o tym wiem, ale tutaj – wskazał na swą skroń – wszystko się czasami miesza. Dzisiaj było strasznie. W jednej chwili wszystko było tak jak w noc, w którą zabierali Ginę, potem jednak ona zmieniła się w ciebie. I Mio… nie przeżyłbym patrzenia, jak robią to z tobą. Już teraz ledwo daję sobie z tym radę, po tym jak gwałcili na moich oczach kogoś, na kim mi zależy, ale gdyby to spotkało ciebie? Jezu, nie jestem w stanie nawet o tym myśleć. Objęłam dłońmi jego twarz. – Wes. Jestem tutaj. Tam nigdy mnie nie było. Przetrwałeś coś strasznego. Patrzyłeś, jak osobie, którą bardzo lubisz, dzieje się

niewyobrażalna krzywda. Ale to nie byłam ja. Szkoda, że nie ma sposobu, żebym dała ci to odczuć. Żebym mogła cię stamtąd zabrać, żebyś przestał o tym myśleć. Położył dłonie na moich nagich plecach. – Ale właśnie to robisz. Udaje ci się to. Pomagasz mi w nocy, jest lepiej. Przysięgam, że jest. Poczułam, jak do moich oczu napływają łzy. – Czyli ciągnąc cię tutaj ze sobą, nie pogorszyłam sprawy? Uśmiechnął się, podniósł i przysunął mnie do siebie, aż nasze nosy się dotknęły. Całował mnie długo, powoli i bardzo głęboko, trzymając mnie za kark. Potem delikatnie ugryzł mnie w wargę i się ode mnie odsunął. – Tylko ty utrzymujesz mnie przy zdrowych zmysłach. Bez ciebie, bez naszej miłości, poszedłbym pewnie bardzo złą drogą. Mio, to dla ciebie jakoś się trzymam, to dla ciebie żyję. Dajesz mi nadzieję na lepszą przyszłość. Bycie z tobą jest takie łatwe. Nie przyjechałbym tutaj, gdybym uważał, że ponowne rozstanie się z tobą to dobry pomysł. Wtuliłam się w jego pierś i pocałowałam skórę na jego sercu. – A gdybyś nie przyjechał tutaj razem ze mną, nie miałabym na palcu tego błyszczącego pierścionka. – Podniosłam lewą dłoń, żebyśmy oboje mogli zobaczyć brylanty lśniące w blasku księżyca. Pierścionek był cudowny, jego uroda zapierała mi dech w piersiach za każdym razem, gdy podziwiałam jego prostotę. Był w moim stylu, co oznaczało, że mężczyzna, który mi go dał, doskonale mnie znał. Wydął usta. – I tak miałem ci się oświadczyć przy najbliższej okazji. Kupiłem go tuż po wyjeździe z Miami. – Miami! Ale to przecież było wiele miesięcy temu! Zachichotał. – Tak, ale nie wiem, czy pamiętasz, że zanim wyruszyłaś do Teksasu, mieliśmy dla siebie bardzo mało czasu. A potem dostałem zlecenie. Zlecenie prosto z piekła. Wzdrygnęłam się. – Potem musiałem jakoś dojść do siebie. Nie chciałem, żebyś sobie pomyślała, że moje oświadczyny były skutkiem jakiegoś stresu pourazowego albo że próbuję naprędce posklejać swoje życie. Chciałem, żebyś wiedziała, że jestem gotowy, zupełnie gotowy na spędzenie z tobą reszty życia. – Kocham cię, Westonie Charlesie Channingu Trzeci. – Uśmiechnęłam się. – Trzeci. – Zaczął mnie przedrzeźniać. Zamknęłam mu więc usta pocałunkiem. *** Zanim odebrała i powiedziała bez tchu: „Słucham?”, telefon zadzwonił trzy razy. – Gin, co się dzieje? Dlaczego jesteś taka zdyszana? – Spojrzałam na zegarek, była jedenasta, ósma czasu pacyficznego. Zostaliśmy dzisiaj z Wesem w hotelu, żeby odpocząć, pooglądać filmy i w pokoju skorzystać z obsługi hotelowej. Za godzinę oboje byliśmy zapisani na masaże pielęgnacyjne w spa i stwierdziłam, że nadeszła pora na przekazanie moim dziewczynom radosnych wieści. Zadzwoniłam już do Maddy, która była zachwycona informacją. Zaczęła mówić o tym,

żebyśmy urządzili podwójny ślub, gdy skończy studia. Jedyne, co można było zrobić ze zbyt podekscytowaną Maddy, to ją uspokoić. Nie zdradziłam jej jednak, że Wes zamierzał ożenić się ze mną w Nowy Rok. Chciałam powiedzieć jej to osobiście, przy drinku, a pewnie drinkach. – Eee, bez powodu. Och… eee… Przestań – powiedziała do słuchawki, wątpiłam jednak, żeby te słowa były skierowane do mnie. – Ach, ty mała zdziro! Masz tam jakiegoś faceta! – Zaśmiałam się i krzyknęłam z dezaprobatą dla lepszego efektu. Gdyby sytuacja była odwrotna, Gin zrobiłaby dokładnie to samo. – Co? Nie. Żadnego faceta. Ja? W życiu. Już wszystko wiedziałam. – Pieprz mnie… tutaj – szepnęła cichutko, wiedziałam więc, że trzymała telefon z dala od ust, nie chcąc bym ją usłyszała. – Pieprzy cię właśnie w tej chwili? Blee. Niektórych rzeczy nie chce się dzielić nawet z najlepszą przyjaciółką. To była właśnie jedna z tych sytuacji. – Mio, kochana, to kiepski moment na rozmowę. Taki… taki… kiepski. – Zamilkła. – Naprawdę? No dobrze, chciałam ci tylko powiedzieć, że Wes poprosił mnie o rękę. Wychodzę za mąż pierwszego stycznia, miejsce zostanie jeszcze ustalone. Miłego pieprzenia. Wcisnęłam „Zakończ rozmowę” i zaczęłam odliczać. Pięć. Cztery. Trzy. Dwa. Telefon zadzwonił mi w dłoni. Na ekranie pojawił się napis „Zdzira”. Odczekałam cztery sygnały, żeby jeszcze bardziej wyprowadzić ją z równowagi. – Przestałaś już pieprzyć faceta, którego ponoć wcale tam nie ma? Musi być bardzo kiepski w łóżku – odpłaciłam jej pięknym za nadobne. Ciężko oddychała, chociaż po odgłosach mogłam wywnioskować, że chodzi po domku gościnnym. – To ty do mnie zadzwoniłaś, pamiętasz? O ósmej rano, w dzień roboczy, gdy ktoś ssał mnie po raz pierwszy od miesięcy. I zrzuciłaś na mnie taką bombę! Jesteś świnią, wiesz o tym, Mio? – powiedziała z irytacją. – Jesteś wielką świnią. A ja tutaj, na Boga… Prychnęłam, opadłam na łóżko i spojrzałam na lśniący w słońcu pierścionek zaręczynowy. Cudowny. Nie mogłam przestać się w niego wpatrywać. – Skończyłaś już truć? Jęknęła. – No cóż, pewna laska o ogromnym tyłku właśnie pozbawiła mnie zajebistego orgazmu, ale dobrze, już kończę truć. A teraz zacznij od początku i o wszystkim mi opowiedz. Jeśli ominiesz chociaż jeden szczegół, to podrzucę ci do łazienki krem do depilacji zamiast szamponu. Zobaczymy, czy Wesowi spodoba się łysa panna młoda. Śmiejąc się, opowiedziałam jej, jak poprosił mnie o rękę. Maddy oszczędziłam wszystkich szczegółów na temat uprawianego przed oświadczynami rewelacyjnego seksu, ale przed Gin nie musiałam się

krygować. Moja najlepsza przyjaciółka żyła dla takich opowieści. – Wow! Niezły jest. Czyli wyjdziesz za niego w Nowy Rok? Wzruszyłam ramionami, chociaż Gin nie mogła tego zobaczyć. – Nie wiem. Wygląda na to, że bardzo mu na tym zależy. A mnie jest obojętne, kiedy to się stanie. On natomiast wygląda na zdeterminowanego, żebyśmy zaczęli przyszły rok jako mąż i żona. Zabawne, bo gdy poznałam go w styczniu, miał na temat małżeństwa zupełnie odmienne zdanie. – Ty też – zauważyła z nadzieją. – Racja. Mam wrażenie, że od tamtej pory minęło wiele lat, a przecież to było zaledwie dziesięć miesięcy temu. Myślisz, że oszalałam, że się na to godzę? – Poczekaj. Usłyszałam, jak chodzi po swoim małym domku gościnnym w Malibu. Otworzyła i zamknęła drzwi, w oddali szumiał ocean. Pewnie wyszła na taras z widokiem na Pacyfik. Wyjechałam zaledwie dwa dni temu, a już tęskniłam za domem. To zdumiewające, jak szybko minirezydencja Wesa stała się dla mnie prawdziwym domem. – Mio, wiesz przecież, że nie jestem ekspertką w miłości, za to doskonale cię znam. W przeszłości miałaś do czynienia z naprawdę beznadziejnymi facetami. – Ech. Nie przypominaj mi o tym. – Muszę to zrobić, bo właśnie po części dzięki temu jesteś tym, kim jesteś. Poza tym łajdakiem Blaine’em miałaś jeszcze kilku facetów, w których zakochałaś się bez pamięci, a którzy złamali ci serce. – Racja. – Kiwnęłam głową i zaczęłam obgryzać paznokieć. – Ale żaden z nich cię nie złamał. A gdy Wes zaginął w Indonezji? To cię zniszczyło. Na samą myśl o tamtym okresie poczułam niewiarygodny ból i zagubienie – nie wiedziałam wtedy, gdzie on jest i czy kiedykolwiek wróci do domu. Już nigdy nie chciałam przeżywać czegoś takiego. – Tak – odparłam miękko. Powoli nabrała powietrza, a ja zaczęłam się martwić, że może znowu pali. Nie miałam jednak serca, by ją w tej chwili o to pytać. – Czy potrafisz sobie wyobrazić życie bez niego? Albo jeszcze lepiej: czy potrafisz sobie wyobrazić bycie z kimś innym? – Oczywiście, że nie – odparłam natychmiast. Słowa te padły z ust kobiety, która kochała miłość, nawet jeśli kilka razy się na tym sparzyła. Poza tym przecież wcześniej bardzo lubiłam przygodny seks, ale nic i nigdy nie mogło mi zastąpić Wesa. – Gin, on jest dla mnie końcem wszystkiego. – No, to chyba masz odpowiedź. – Będziesz mnie wspierała? – spytałam z zapartym tchem. Nie potrzebowałam akceptacji ze strony Ginelle, ale ona faktycznie dobrze mnie znała. Bardzo dobrze. I bez problemu powiedziałaby mi, że jej zdaniem popełniam największy błąd swojego życia. – Kochanie, będę cię wspierała we wszystkim, co zrobisz. Nie zawsze będzie mi się to podobało, ale będę cię wspierała. A co do Wesa… on jest dla ciebie końcem wszystkiego. Widzę to po tobie, ale, Mio, co ważniejsze, widzę to w jego oczach za każdym razem, gdy patrzy na ciebie, myśląc, że nikt go nie obserwuje. Jest w tobie zakochany do szaleństwa. – Dzięki, Gin. Twoje słowa mają dla mnie ogromne znaczenie.

– A wiesz, co ma ogromne znaczenie dla mnie? Oho, wrócił złośliwy ton. – Co? – Opóźniony orgazm. Tao znowu będzie musiał mnie rozgrzewać. Chociaż przy tym samoańskim bogu seksu natychmiast robię się miękka. – Wydała z siebie odgłos, jakby oblizywała usta. – O w mordę! Pieprzysz Tao, brata Taia? Jak? I kiedy? Zachichotała. – Rozmawialiśmy ze sobą od maja. Wiedział, że teraz wyjeżdżacie. To wszystko zajęło trochę czasu. Zostanie u mnie na dwa tygodnie i będzie rozkoszował się słońcem i piaskiem na stałym lądzie. O ile oczywiście w ogóle wyjdziemy z sypialni. – Ty mała ladacznico! – Wiem! Jestem taka podekscytowana. Dziewczyno… widzę hawajskich bogów ognia za każdym razem, gdy on… – Dosyć! – Pokręciłam głową. – Oszczędź mi szczegółów. – Buuu. Psujesz mi całą radochę! – Wracaj do swojego faceta. Idź się pławić w miłości samoańskiego boga. – Rozejrzałam się po pokoju i zaczęłam nasłuchiwać odgłosów prysznica. Nadal leciała woda. Świetnie. – Wiem to z doświadczenia. Oni potrafią sprawić, że z rozkoszy spadną ci skarpetki. – Żeby tak się stało, chyba musiałabym mieć na sobie jakieś ubranie, nie? Ale rozumiem. Doskonale rozumiem, co masz na myśli, dziewczyno – powiedziała, akcentując każdy wyraz. – Brawo! Miłej zabawy! – Zaczęłam się śmiać i tańczyć po pokoju zachwycona faktem, że moja najlepsza przyjaciółka spotyka się z naprawdę fajnym facetem, który do tego ma rewelacyjną rodzinę. – Och, nie omieszkam. Nie omieszkam, siostro. Kocham cię, brzydalu. – I jak to miała w zwyczaju, rozłączyła się, zanim zdążyłam zareagować. Szlag! Znowu wygrała.

ROZDZIAŁ TRZECI

Zjechaliśmy z Wesem windą i ruszyliśmy na lunch z Masonem i Rachel.

Gdy tylko wyszłam zza wysokiego marmurowego filaru, zobaczyłam wielką postać Masona obejmującego swoją kobietę. Odwrócił się i na mnie spojrzał. Uśmiechnęłam się szeroko i poczułam, jak wali mi serce. Ostatnim razem, gdy go widziałam, zajmował się mną w hotelu po tym, jak zostałam napadnięta przez senatora Kalifornii. Zatrzymałam się, a Mason ruszył z miejsca. Niemalże do mnie podbiegł. Objął mnie, podniósł do góry i obrócił mnie w powietrzu. Uważałam, żeby nikogo nie kopnąć. Wreszcie postawił mnie na ziemi, ujął w dłonie moje policzki i pocałował mnie w czoło. – Boże, słodziaku, jak ty świetnie wyglądasz. Niech no ci się przyjrzę – powiedział z bostońskim akcentem. W tych chłopakach z Bostonu było coś takiego, że dziewczyny natychmiast zaczynały za nimi szaleć. Przyjrzał mi się od stóp do głów. Jak zwykle nie byłam modnie ubrana, ale przynajmniej postarałam się dobrze wyglądać. Zwłaszcza dla mojego mężczyzny. Miałam na sobie parę ciemnych spodni, obcisłą zieloną bluzkę z wzorem warkocza, brązowe zamszowe szpilki, kolorowy komin i brązową skórzaną kurtkę do kolan. – Tak, wyglądasz naprawdę seksownie! Złapałam go pod ramię. I w tej chwili podeszła do nas Rachel. – Mio, jak dobrze cię widzieć. Przez cały tydzień wysłuchiwałam tylko, jak on nie może doczekać się spotkania z tobą i twoim chłopakiem. – Uśmiechnęła się uroczo, a ja mocno ją przytuliłam. – Rach, cudownie was widzieć, zwłaszcza w takich okolicznościach. – Cofnęłam się i odrzuciłam z jej ramienia pasmo złotych włosów. – Wyglądasz niesamowicie. Z miłością ci do twarzy. Uśmiechnęła się szeroko, gdy Mace objął ją i pocałował w skroń. – Tak, tak – zgodził się. Wes nie przerywał naszego powitania, czułam jednak jego ciepło tuż za sobą, na plecach. Oparłam się o niego i sięgnęłam do tyłu, nie bojąc się, że stracę równowagę. Tak jak podejrzewałam, był tuż za mną i czekał, żeby podać mi rękę albo mnie podeprzeć. Uśmiechnęłam się i objęłam go w pasie. Wyszczerzył zęby i puścił do mnie oko. Boże, jak ja lubiłam, gdy puszczał do mnie oko. To było jak nasz własny wyjątkowy język. Jego mrugnięcie mówiło: „Tak, wiesz, że cię mam, zawsze będę przy tobie”. – Masonie Murphy, Rachel Denton, to mój chłopak, Weston Channing. Wyciągnął rękę i przywitał się najpierw z Masonem, a potem z Rachel. – Mio, chyba po raz kolejny powinienem cię poprawić: czyżbyś zapomniała, że jestem twoim narzeczonym? – Potarł nosem moją skroń, a następnie mnie pocałował. Rachel otworzyła szeroko oczy i spojrzała na mnie tak promiennie, że z pewnością mogłaby oświetlać drogę w nocy. – Wychodzisz za mąż? – pisnęła. Natychmiast dumnie się wyprostowałam. – Tak! Zaczęła skakać, ściągnęła rękawiczkę i pokazała mi swoją lewą dłoń. – Ja też!

Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale byłam tak przejęta, że zaczęłam skakać z radości jak pięcioletnie dziecko, które właśnie się dowiedziało, że jedzie do Disneylandu. Zaczęłyśmy się przytulać oraz piszczeć i skakałyśmy tak długo, aż straciłyśmy oddech. – Pokaż mi pierścionek! – niemal krzyknęła. Wyciągnęłam rękę. – Niesamowity. – Odwróciła mój palec, żeby dokładnie zobaczyć cały pierścionek. – Skromny i nie taki rzucający się w oczy jak u niektórych moich znajomych. – Przewróciła oczami i spojrzała na Masona. Ten wypiął dumnie pierś i uśmiechnął się złośliwie. – Pokaż mi swój. – Nie da się go nie zauważyć – powiedziała oschle, tłumiąc śmiech. Wyciągnęła lewą rękę i blask na jej palcu niemal zwalił mnie z nóg. Pierścionek był olbrzymi. – O cholera, ile to jest karatów? – spytałam z zachwytem, patrząc na wielgachny brylant o kwadratowym szlifie, zasłaniający niemal cały palec. – Cztery karaty na środku, po jednym na boku. Razem sześć. – Zarozumiała odpowiedź Masona od razu przypomniała mi nasze pierwsze spotkanie, gdy zachowywał się jak ostatni dupek. Wydęłam usta, oparłam rękę na biodrze i spojrzałam na niego z ukosa. – No co? Co mam ci powiedzieć? Kocham baseball, ale najbardziej kocham moją dziewczynę. – Przyciągnął do siebie Rachel. – Zasługujesz na to, co najlepsze. – Ja chciałam dostać tylko faceta – mruknęła. Wiedziałam, że wielkość pierścionka była jej obojętna. Rachel kompletnie nie zwracała uwagi na takie rzeczy. Pewnie, rewelacyjnie się ubierała, potrafiła trzymać Mace’a w ryzach i bez problemu dogadywała się z bogaczami, ale w głębi duszy była normalną dziewczyną, która tylko chciała mieć swojego faceta. Wes położył dłoń na moim ramieniu i pochylił się nade mną, niemal dotykając ustami mojego ucha. Sam jego oddech sprawił, że natychmiast poczułam pożądanie. Wystarczyło, że mnie dotknął, a ja już pragnęłam czegoś więcej. Czy już zawsze tak będzie? Miałam nadzieję, że tak. – Mio, jeśli pragniesz pierścionka z dużym kamieniem, to chętnie ci go kupię. Po prostu pomyślałem, że ty nie… Gwałtownie się odwróciłam, objęłam jego twarz dłońmi i zaczęłam go całować. Jęknął zaskoczony, co potraktowałam jak zaproszenie dla mojego języka. Po kilku liźnięciach cofnęłam się i upewniłam, że jego zielone oczy wpatrywały się tylko we mnie. – Kocham mój pierścionek bardziej niż jakąkolwiek inną rzecz, jaką posiadam. Bardziej nawet niż Suzi, to znaczy, chyba że kupisz mi własne Ducati albo może MV Augusta FCC, ale ten ostatni kosztuje około stu czterdziestu tysięcy paragwajskich guarani, istne szaleństwo, a Ducati tylko czterdzieści, chociaż to nadal mnóstwo kasy. Zamknął mi usta dwoma palcami i uśmiechnął się jak wariat. – Moja dziewczyna ma szansę dostać pierścionek za pół miliona dolarów, a zamiast tego woli motocykl. Chryste, jesteś kobietą idealną. – Idealną dla ciebie! – Pocałowałam go w usta i poczułam smak jego pasty do zębów. Mniam. – No dobrze, przylepy. – Mace zachichotał, przerywając nam

romantyczną chwilę. – Ja i moja dziewczyna umieramy z głodu. Macie jakieś życzenia co do miejsca, w którym powinniśmy zjeść lunch? W miarę możliwości jeszcze dzisiaj. Zmrużyłam oczy i spojrzałam na niego z ukosa. – Przepraszam, chłopczyku, ale ja tu właśnie całuję mojego narzeczonego. Masz z tym jakiś problem? Wyrzucił ręce do góry w geście udawanej irytacji. – Nieważne. Chodź, Rach. Idziemy szukać jakiegoś jedzenia! *** Ciekawe, że gdy zaczęli gadać o sporcie, Wes wreszcie się rozluźnił. Przed wyjściem na to spotkanie spytał mnie, czy sypiałam z Masonem. Gdy odparłam, że nie, poczuł wyraźną ulgę, ale nadal był ostrożny. Jego zazdrość była dla mnie czymś nowym i nie bardzo mi się podobała. Po powrocie do Malibu będę musiała omówić tę kwestię z Anitą, psycholożką Wesa. Mój przyszły mąż miał mnóstwo zalet, ale zazdrość z pewnością do nich nie należała. Może to dlatego, że teraz byliśmy razem „oficjalnie”, a może po prostu stwierdził, że ma do mnie prawo? Nie miałam pojęcia. Wiedziałam tylko, że z każdym gestem, jaki Mace wykonywał w stronę Rachel, mój facet się rozluźniał, tak jakby zwykły dotyk miał zapewnić go o tym, że nie było powodów do obaw. A przecież naprawdę nie miał się czym martwić, bo zobowiązałam się do spędzenia całego życia z nim i tylko z nim. Musiał mi zaufać. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego zależało mu na tak szybkim ślubie. Skąd ten pośpiech? Jeśli to przez zazdrość, to błyskawicznie wybiję mu z głowy takie bzdury. – To kiedy chcecie się pobrać? – spytałam Rachel. Jej oczy się rozjaśniły, przysunęła się bliżej blatu. Obok hotelu znaleźliśmy pub, w którym mieli ciepły cydr i dużo piwa, a oprócz tego dobrze dawali jeść. – Myślimy o końcu przyszłego roku. Z reguły liga baseballa kończy się na początku października, tak więc pewnie tuż po. Może trzeci albo czwarty tydzień października, prawda, kochanie? – Szturchnęła Mace’a w ramię. Właśnie pożarł krążek cebulowy wielkości swojej dłoni. – Tak. Jak będziesz chciała. I ubiorę się tak, jak będziesz chciała. No i proszę, jedynym planem tego faceta było to, żeby nie musieć niczego planować przy swoim ślubie. Planowanie. Ech. To było ostatnie, czym miałam ochotę się zajmować. Rachel przewróciła oczami. – To będzie wielkie wesele. Oboje mamy duże rodziny no i, oczywiście, musimy zaprosić wszystkich zawodników z drużyny oraz z innych drużyn, z którymi się przyjaźni. Niedawno podliczyliśmy wszystkich gości i wyszło nam czterysta pięćdziesiąt. – Czterysta pięćdziesiąt czego? – Osób. – Jezu! Ja chyba nawet nie poznałam tylu ludzi przez całe życie. Wzruszyła ramionami. – Na tym polega biznes, w którym działamy. Im więcej, tym weselej. Będzie niesamowicie. Sama wszystko zaplanuję. Zaraz wam o tym opowiem, tylko wyjmę kalendarz. – Włączyła małe urządzenie, które miała

w torebce. Nie był to telefon, ale też nie laptop. To był chyba iPad. – A wy kiedy planujecie ślub? Będziemy trzymać kciuki, żeby Mace nie miał wtedy meczu, bo nie będziemy mogli obiecać, że uda nam się przyjechać. – Spojrzała na mnie przepraszająco. – Och, nie wybraliśmy jeszcze daty – spróbowałam postawić na swoim, ale Wes nie dał się przechytrzyć. – Rachel, czy ty właśnie spytałaś o datę naszego ślubu? Spojrzała na niego. – Tak. – Pierwszy stycznia, w Nowy Rok – odparł z pełnym przekonaniem. Mace gwizdnął. – Cholera, zostało mało czasu. Masz już wszystko naszykowane, słodziaku? Na dźwięk tego słowa Wes spojrzał na niego ostro spod na wpół przymkniętych powiek. Westchnęłam. – Wes chce się pobrać w Nowy Rok, ale ja jeszcze nie zgodziłam się na ten termin. – To nieprawda. – Pokręcił głową. – Zgodziłaś się. – Naprawdę muszę ci przypominać, że zadałeś mi to pytanie w połowie orgazmu i nie bardzo miałam wyjście? Mason zaczął walić dłonią w stół i głośno rechotać. Nawet Rachel zasłoniła usta dłonią i zaczęła się śmiać. Wes wyszczerzył zęby. – Kochanie, przecież wiesz, że wygram tę bitwę, ale ty też staniesz się zwyciężczynią. Prawdopodobnie powinniśmy zacząć planowanie. Moja matka chce dać z siebie wszystko, a siedem tygodni to bardzo mało czasu. – Siedem tygodni – sapnęłam, uświadomiwszy sobie, jak to niedługo. – Dać z siebie wszystko? – Pokręciłam głową. Wcale tego nie chciałam. Nie ma szans. Nie zgodzę się. – Nie, nie. Mia wygląda, jakby zaraz miała zacząć wymiotować. Skarbie, wszystko w porządku? – spytał Mace, ale alarmy w mojej głowie cały czas wyły: „Niebezpieczeństwo… Niebezpieczeństwo… Niebezpieczeństwo…”. Nagle zrobiło mi się bardzo gorąco, zaczęłam zdejmować apaszkę z szyi. – Gorąco. Zrobiło się gorąco, prawda? – spytałam, próbując złapać więcej powietrza. Moje serce waliło tak mocno, że złapałam się za pierś. Była ściśnięta, tak jakby jechała po niej ciężarówka, która zaraz połamie mi żebra i zabierze tę odrobinę powietrza, jaką udało mi się złapać. Miałam wrażenie, że oddycham przez słomkę – w moich płucach znajdowało się bardzo mało powietrza. – Mio, uspokój się. Kochanie, spójrz na mnie. Masz atak paniki. Spójrz na mnie! – Dotarł do mnie głos Wesa, skupiłam się na jego oczach. Zobaczyłam w nich strach. – Oddychaj razem ze mną. Wdech… a teraz powoli wydech. Kilka razy nabrałam i wypuściłam powietrze, aż wreszcie ciężarówka z mojej piersi odjechała i mogłam odetchnąć. – W porządku, wróciłaś. Proszę, napij się wody. – Podał mi szklankę. Zaczęłam pić zimny napój i się uspokoiłam. – Mio, co się stało? Mason stanął za mną, czułam, jak jego dłoń gładzi mnie po kręgosłupie. – Słodziaku, potrzebujesz czegoś na uspokojenie. Kwestia ślubu i wesela

może wyglądać przerażająco, ale to sprawa między tobą a moim nowym kumplem, Wesem. Wszystko inne jest nieważne. Zamknęłam oczy i poczułam, jak Wes obejmuje dłońmi moje policzki. – Skarbie, nie chcesz dużego wesela? Pokręciłam głową. – Nigdy nie chciałam – odparłam łagodnie, odzyskując nad sobą panowanie. Chwilę wcześniej miałam wrażenie, że zemdleję. – Dobrze. Czyli to będzie skromna uroczystość. Do diabła, jeśli chcesz, możemy uciec i się pobrać. Ponownie pokręciłam głową. – Nie, bo to by bardzo zasmuciło twoją mamę. Nie chciałabym jej tego zrobić. – No dobrze, to może coś mniejszego, ale oryginalnego? – Macie jakieś swoje miejsce? – spytała łagodnie Rachel, a ja wpatrywałam się w piękne oczy Wesa. Oboje jednocześnie się uśmiechnęliśmy. – Plaża. Rachel klasnęła radośnie w dłonie. – To było takie urocze! Ach! Mason jęknął. – Ślub na plaży. Świetnie. Ale jak tam będzie w styczniu? Co z pogodą? Nie zmarzniecie? – Nie. – Wes pokręcił głową. – Tak naprawdę to w styczniu w Malibu pogoda jest naprawdę piękna. Dwadzieścia, czasami dwadzieścia pięć stopni. Ale może spaść do piętnastu. Tak czy siak, jest pięknie. Nasza plaża. Miałabym poślubić ukochanego mężczyznę kilka kroków od miejsca, w którym surfowaliśmy, spacerowaliśmy, przytulaliśmy się i patrzyliśmy na zachód słońca oraz fale. – Wes, to rewelacyjny pomysł. Weźmy ślub na naszej plaży. – A co z przyjęciem? – spytał. Pomyślałam, że nie zaszkodzi złapać kilku punktów u przyszłej teściowej. – Może w rezydencji twoich rodziców? Jego oczy błysnęły, uśmiechnął się. – Na pewno bardzo spodoba jej się ten pomysł. Możemy wziąć ślub na plaży, i to będzie coś dla nas. A przyjęcie weselne urządzimy w domu moich rodziców. – Cały czas gładził mnie po policzkach. – Chryste, z każdym dniem kocham cię coraz bardziej. – To super – szepnęłam, a on się uśmiechnął i delikatnie mnie pocałował. Nie był to zwykły, intensywny pocałunek, ale zdecydowanie był wart zapamiętania. – No, to ustalone. Wiem, że przyjęcie będzie małe, ale możemy przyjechać? W styczniu Mason będzie miał wolne, a ja bardzo chciałabym zobaczyć Malibu. – Oczywiście. Im więcej, tym weselej – powtórzyłam jej wcześniejsze słowa. – Naprawdę? – Zaskoczony wyraz twarzy Wesa prawdopodobnie oznaczał, że mój ukochany nie dosłyszał sarkazmu w moim głosie. – Nie, nie do końca. – Pokręciłam głową. – Mogę zrobić listę, do dwudziestu osób, które chciałabym zaprosić. A ty możesz zrobić taką listę?

Wciągnął powietrze przez zęby. – Nie wiem. Ale jeszcze o tym pogadamy. Dzisiaj usiądę i zrobię listę. Dzisiaj. Dzisiaj przygotuje listę osób, które zaprosi na nasz ślub. Ten człowiek uparł się, żeby to wszystko wydarzyło się za siedem tygodni. Teraz musiałam tylko dowiedzieć się, dlaczego tak bardzo mu na tym zależało. *** Lunch z Masonem i Rachel zamienił się w kolację. Mieliśmy tyle spraw do omówienia, że zostaliśmy w tym pubie, piliśmy piwo, jedliśmy i rozmawialiśmy o wszystkim, od ich wielkich ślubnych planów aż do domu, który zamierzali kupić. Poruszyliśmy też temat jego rodziny, jej rodziny, mojego spotkania z Maksem i wszystkiego pomiędzy. Wcześniej poprosiłam Masona, żeby nie rozmawiać o porwaniu ani o tym, że w ciągu kilku tygodni regularnie dzwoniłam do mojego baseballisty, żeby się wygadać i opowiedzieć o tym, z czym ja i Wes musieliśmy się zmierzyć. Był niezastąpiony w przedstawianiu mi męskiego punktu widzenia i wiedziałam, że się nie wygada. Ja i Mace bardzo się zaprzyjaźniliśmy, a gdy uratował mnie w Nowym Jorku, nasza przyjaźń jeszcze mocniej się zacieśniła. Nasze relacje przypominały mi te z moim bratem Maxwellem – kolejną osobą, którą musiałam jeszcze poinformować o ślubie. Ale przecież i tak mieliśmy pojechać do Teksasu na Święto Dziękczynienia, więc zobaczę się z nim za kilka tygodni. Najpierw musiałam poradzić sobie z Wesem i jego obsesją na punkcie natychmiastowego ślubu. *** – Wiesz, polubiłem Masona i Rachel. Świetna z nich para. I zgrany zespół – powiedział Wes, zdejmując koszulę. Przez chwilę zapomniałam, o czym myślałam. Naga umięśniona klata Wesa zasługiwała na kilka chwil niemego uwielbienia. Przypominała mi słynne obrazy Moneta albo van Gogha. Gdy były odpowiednio wystawione i podświetlone, mogły wprawić ludzi w trans tak jak seksowne ciało mojego faceta. Wyszczerzył zęby. – Odjęło ci mowę? – Prawdopodobnie zobaczył ślinę kapiącą z kącików moich ust. Pokręciłam głową. Nie. Nie dam się. Nie pozwolę zbić się z tropu. Potrzebuję odpowiedzi. – Wes, mogę cię o coś zapytać? – odezwałam się w chwili, w której zdjął spodnie i został w samych bokserkach. Walcz, Mio. Walcz! Dasz radę. Nie pozwól, by ten seksowny drań zbił cię z tropu. To niezwykle ważne. Oblizałam usta i przyjrzałam się stojącemu przede mną ciachu. Jezu, przecież on mógłby być modelem. Godziny spędzone na surfowaniu sprawiły, że jego ciało wyglądało jak wyrzeźbione. – Oczywiście, kochanie. – Usiadł obok, złapał mnie za kostkę i przejechał dłonią po łydce. Nie była to zmysłowa pieszczota, ale moje ciało tego nie rozróżniało. Gdy tylko Wes dotknął mojej skóry, poczułam ciepło rozchodzące się we wszystkie strony. Myśl, Mio. W porządku. Zamknęłam oczy i próbowałam sobie przypomnieć, co chciałam powiedzieć.

– Skarbie, zaczynam się bać. Co jest? – W jego głosie słychać było zdenerwowanie. Złapał mnie mocno pod brodę, stanowczo ściągając na ziemię. – Dlaczego tak bardzo upierasz się przy jak najszybszym ślubie? – wyrzuciłam z siebie. Zwiesił ramiona. Oparł łokcie na kolanach i schował głowę w dłoniach. – Wes, kochanie, o co chodzi? – Zaczęłam gładzić go po plecach. – Nie chodzi o to, że to nie może poczekać. Wiem, że możemy spędzić trochę czasu na planowaniu, ale, Mio, kiedy siedziałem tam w zamknięciu, jedynym, co dawało mi jakąkolwiek nadzieję, byłaś ty. Byłaś jedyną stałą wartością w moim życiu. Musiałem przetrwać. Musiałem, bo najbardziej w świecie chciałem być przy tobie. – Wes… – Mój głos się załamał, oparłam czoło o jego plecy i przytuliłam się do niego. – Tak strasznie się cieszę, że jesteś przy mnie i możemy spędzać czas na planowaniu naszej przyszłości. – Widzisz, nie chodzi o to, że chcę to jak najbardziej przyśpieszyć, po prostu nie chcę zmarnować ani minuty dłużej na życie, w którym nie jesteś moja. Gdy robiło się naprawdę źle, jedyne, o czym myślałem, to ślub z tobą i założenie ci na palec tego pierścionka. Wyobrażałem sobie nasze zaręczyny na setki różnych sposobów. A ty odpowiadałaś na setki różnych sposobów, ale poczułem, że to właściwa chwila, dopiero wtedy, gdy byliśmy w łóżku, tylko ty i ja, z dala od terapii, stresów w pracy i mojej rodziny. Pocałowałam jego plecy i myślałam o wypowiedzianych przez niego słowach. Nie chciał zmarnować ani minuty dłużej beze mnie. Nie chodziło o zazdrość ani przyśpieszanie ślubu na siłę. Chodziło o oddanie. O bycie ze mną. O to, żebym z nim była. Żebyśmy stali się jednością. Rodziną. – W porządku. Czyli zrobimy tak: pobierzemy się na naszej plaży w Malibu, a przyjęcie urządzimy u twoich rodziców w domu. Chcesz sporządzić listę gości? Gwałtownie się odwrócił, przewrócił mnie na plecy i natychmiast znalazł się między moimi udami. Umiejętność odnalezienia się w każdej sytuacji była jedną z cech, za które tak go kochałam. – Później zrobimy listę. Uśmiechnęłam się znacząco. – Później, to znaczy kiedy? – spytałam z fałszywą skromnością. – Po tym, jak przelecę moją narzeczoną. Słowa te trafiły prosto w rozpalone miejsce między moimi udami. – To jest chyba do zrobienia. – Uśmiechnęłam się i trochę się podniosłam, żeby go pocałować. – Nie, Mio. Ty jesteś do zrobienia – zażartował i wessał moją dolną wargę w usta. Jęknęłam i objęłam go nogami w pasie, jeszcze mocniej go do siebie przyciskając. – No, to do dzieła – odparłam bez tchu. – Z przyjemnością – mruknął. – Czyją? Moją czy twoją? – odparłam, rechocząc i rozkoszując się naszymi łóżkowymi przekomarzaniami. Uśmiechnął się szeroko. – Naszą, kochanie. Zawsze naszą.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Tydzień później o świcie ekipa ze studia przybyła do apartamentu Antona.

On nadal spał. Najwyraźniej razem z Heather zabalowali z kilkoma osobami z przemysłu muzycznego. Mimo wszystko pozwolił mi nagrać moją część programu w swoim mieszkaniu i przeprowadzić w nim wywiad ze sobą i Masonem. Oczywiście Heather już nie spała i wyglądała rewelacyjnie, chociaż pod jej ślicznymi błękitnymi oczami można było dostrzec fioletowe obwódki. Miała idealnie dopasowany makijaż i strój. Ja ubrałam się w seksowną – moim zdaniem – czarną ołówkową spódnicę, czarne kozaki do kolan i białą jedwabną bluzkę z kokardą wokół szyi. Całości dopełniały gruba czerwona bransoletka i naszyjnik. Musiałam wyglądać całkiem seksownie, bo Wes zaatakował mnie niemal w chwili, w której wyszłam z łazienki tuż przed opuszczeniem hotelu. Jego nabrzmiały penis był dowodem na to, jak bardzo mnie pożądał, nie wspominając już o sposobie, w jaki mnie do siebie przyciągnął i złapał za tyłek. Resztkami silnej woli nie dopuściłam do tego, by wziął mnie tu i teraz, przy ścianie w naszym pokoju. Bardzo chciałam jednak jak najszybciej nakręcić materiał, spędzić trochę czasu z przyjaciółmi i wrócić do mojego osobistego wulkanu seksu. Przysięgam, że pod wpływem spojrzeń Wesa miałam mokro w majtkach. Próbując przestać myśleć o nagim ciele narzeczonego i o tym, co będzie się działo po powrocie do hotelu, nabrałam powoli powietrza, zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Gdy je otworzyłam, poczułam, że zaczynam skupiać się na pracy i zadaniach, które miałam wykonać. Ekipa krzątała się dookoła, szykując salon do nagrań. Pokój był urządzony w portorykańskim stylu, który natychmiast przypomniał mi Antona. Z pewnością poświęcił mnóstwo czasu na dekorowanie tego wnętrza. Wybrałam je do nagrania z Antonem, ponieważ moim zdaniem najbardziej odzwierciedlało jego osobowość – stronę prywatną, a nie ogólnie znaną. W salonie było widać bogactwo i kolorową różnorodność portorykańskiej kultury – wiedziałam, że jest ona bardzo bliska sercu Antona. Na ścianach wisiały dzieła portorykańskich artystów i rzeźby wykonane przez rzemieślników w jego rodzinnym mieście. Utkane przez jego matkę koce były porozkładane na skórzanych kanapach w kolorze ciemnego burgunda. Już same meble sugerowały, że należy się tutaj rozgościć. Taki właśnie był Anton. Zawsze pomocny dla prawdziwych przyjaciół i rodziny, starał się stworzyć przytulne wnętrze dla tych, którzy chcieli z nim przebywać w każdym miejscu, wszędzie tam, gdzie rzucił go los. Kathy, moja asystentka produkcji przy tym projekcie, ruszyła w moją stronę. Miała długie kruczoczarne włosy, sięgające tyłka – ale nigdy ich nie rozpuszczała, zawsze zaplatała w długi francuski warkocz. Bardzo ją lubiłam. Okulary à la Woody Allen ciągle zjeżdżały jej po długim szpiczastym nosie. Gdy przed kimś stawała, poprawiała je palcem o paznokciu pomalowanym na jasny róż. Za. Każdym. Cholernym. Razem. Zastanawiałam się, czy te okulary były na pokaz, czy po prostu chciała wyglądać bardziej hipstersko. W każdym razie postanowiłam o tym nie

wspominać, ponieważ dziewczyna była rewelacyjna, a współpraca z nią przebiegała cudownie. Z tego, co wiedziałam od Wesa, bardzo trudno trafić na asystenta produkcji, który nie byłby denerwujący i domagający się bycia w centrum uwagi. Jego zdaniem młoda Kathy miała starą duszę. Nie wiedziałam, jakie były jej plany na przyszłość, na razie jednak miałam nadzieję, że współpraca ze mną podobała jej się na tyle, że będzie mi towarzyszyła do końca mojej pracy przy programie doktora Hoffmana. – Pani Saunders. Przewróciłam oczami. Setki razy jej powtarzałam, żeby mówiła mi po imieniu, ale ona się na to nie zgadzała. Moim zdaniem było to niegrzeczne. – Przyszli pan Murphy i pani Denton. Zaprowadziłam ich do makijażysty, pani Denton była zaskoczona. – Kathy poprawiła okulary, chociaż wyjątkowo nie zjechały jej po nosie. Uśmiechnęłam się szeroko. – Wiem. Niech będzie zaskoczona. Nie wie, że podczas tego programu Mason chce oficjalnie ogłosić ich narzeczeństwo. Najwyraźniej na razie zaręczyli się w ukryciu. Mason chce, żeby cały świat się dowiedział, że wypadł z rynku i nie może już być traktowany jako kawaler. – To cudownie. – Oczy Kathy rozbłysły. – Doktor Hoffman z pewnością wpadnie w zachwyt, a Leona – pokręciła głową na wspomnienie szefowej programu – będzie panią całowała po piętach z radości! – Zaśmiała się, zakryła usta dłonią i rozejrzała się wokół jakby w obawie, że ktoś zwróci uwagę na jej mało profesjonalne zachowanie. Położyłam dłoń na jej ramieniu. – Kathy, jesteśmy tutaj tylko ty i ja. Poza tym masz rację. Leona będzie się cieszyła jak szalona, gdy w naszym show zostaną ogłoszone pierwsze zaręczyny. Czasami dobrze jest mieć przyjaciół na wysokich stanowiskach, prawda? – Szturchnęłam ją, a ona kiwnęła głową i oblała się rumieńcem. – Czy pomieszczenie zostało już przygotowane? – Ponieważ Anton miał być niedostępny przez kolejnych kilka godzin, chciałam skupić się na Masonie. Kiwnęła głową, jednym palcem zaczęła bawić się telefonem komórkowym i wydęła usta. – Dopilnuję tego. Wszystko powinno być gotowe do czasu, gdy makijażystka skończy pracę. Przeszłam przez mieszkanie i sprawdziłam miejsca, które wybraliśmy do nagrania różnych partii programu. Wes i ja postanowiliśmy współpracować i wyciągnąć z tego wyjazdu, ile się da, ponieważ potrzebowałam materiałów na cały miesiąc. Dzięki temu koniec listopada i niemal cały grudzień będę mogła przeznaczyć dla rodziny. Max dał jasno do zrozumienia, że jeśli w Święto Dziękczynienia nie będzie miał u boku swoich sióstr, to będzie bardzo smutny. Oczywiście był zbyt męski, żeby się do tego przyznać, podkreślił jednak, że nasz przyjazd idealnie uzupełniłby wydarzenia z tego roku. Cyndi, w której szalała burza hormonalna, powiedziała wyraźnie, że jeśli mnie i Maddy nie uda się przyjechać, jej mąż się załamie. Co więcej, bardzo chciałam zobaczyć Jacksona, mojego pierwszego bratanka. Poza tym we wrześniu mój brat spłacił kilkaset tysięcy dolarów długu mojego ojca, by ocalić mnie i moją najlepszą przyjaciółkę, pomyślałam więc, że mogę mu się odwdzięczyć chociaż w ten sposób. Mace i Rachel znajdowali się w jednej z wielkich łazienek dla gości.

Naprawdę była wielka! Anton miał dla siebie i Heather tak wielki apartament, że trudno mi było w to uwierzyć. Rachel i Mason siedzieli przodem do wielkiego lustra nad podwójnym zlewem. – Cześć, robicie się na bóstwa? Rachel zmrużyła oczy. – Tak, ale po co mnie malujecie? Próbowałam udać idiotkę i wzruszyłam niedbale ramionami. – To tak na wszelki wypadek, gdyby coś nagle się zmieniło, być może zadamy ci pytanie czy dwa. Nie chcąc zepsuć niespodzianki, od razu przeszłam do Mace’a. – Stary, wyglądasz niesamowicie seksownie. – Walnęłam go mocno w ramię. – Ała! – Skrzywił się i potarł bolące miejsce. – Ja ciebie też kocham, Mio. Rach, widzisz, jak ona mnie traktuje? Zero szacunku. Powinienem opowiedzieć mediom o tym, przez co przeszedłem w ciągu spędzonego z nią miesiąca. – Podrapał się po brodzie, udając, że się nad tym zastanawia. Potem pstryknął palcami i wskazał moje odbicie w lustrze. – Zacznę opowiadać, jak dłubała sobie w nosie, a potem wycierała to o ścianę w moim domu. – Wyszczerzył złośliwie zęby. Oczy dosłownie wyszły mi z orbit. – To obleśne! Nie zrobisz tego! Zmrużył oczy. – Oczywiście, że zrobię. Więc mnie nie prowokuj. – Po raz kolejny potarł rękę, która z pewnością już go nie bolała. Jego najlepszy kumpel Junior zadawał mu z reguły o wiele silniejsze ciosy. – Cienias! – odparowałam, nie zważając na konsekwencje. – Przestańcie, pora nabrać powagi – rzekła Rachel. Jej słowa zabrzmiałyby o wiele bardziej przekonująco, gdyby nie wypowiedziała ich, robiąc dziobek, by makijażysta mógł nałożyć błyszczyk. – Mio, masz już gotowe pytania? Chciałabym je przeczytać. O cholera. Niedobrze. Ukrywanie czegoś przed specem od PR-u było bardzo trudne. Spojrzałam na Masona, który uniósł brwi. – Eee, tak, ale… – spróbowałam wymyślić coś, co odwróciłoby jej uwagę na tyle, żeby zapomniała o pytaniach, które chciałam zadać Masonowi. – Rach, kochanie, już je autoryzowałem. Spojrzała na niego ostro. – Co zrobiłeś? Przecież to moje zadanie. Nie wierzę, że mnie wyręczyłeś. – Kochanie… – Popatrzył na nią z miłością i wziął ją za rękę. – Przecież to Mia. Nie zada mi żadnych niewłaściwych pytań, a ty byłaś przecież zajęta pozbywaniem się tego sukinkota od napojów PowerStrong. Pamiętasz? – Och, to był prawdziwy dupek. Wiesz, że chciał, żebyś za darmo reklamował ich drugą linię napojów? Żeby chociaż chodziło o działalność charytatywną… – Pokręciła głową i zaczerwieniła się ze złości. – Myśleli, że są tacy ważni, że nie będą musieli płacić za reklamę. Świnie – szepnęła pod nosem. W porządku, to był chyba sygnał do odwrotu. – Do zobaczenia przed kamerami. Kiedy będą gotowi? – Za jakieś pięć minut – odparł jeden z makijażystów, modnie układając włosy Masona.

– U mnie to samo – dodał drugi. Trzymał w dłoni wielki pędzel i wykańczał makijaż Rachel. – Dobrze, zakładamy mikrofony. – Kathy machnęła ręką w stronę pokoju, w którym chciałam zacząć nagrywanie. *** – Dzień dobry, witam w wyjątkowym odcinku „Żyj Pięknie”, zatytułowanym „Bądź Wdzięczny”. Naszym dzisiejszym gościem jest sławny baseballista Mason Murphy. – Odwróciłam się, żeby popatrzyć na Masona, który siedział na białej skórzanej sofie i patrzył na mnie chłodno. – Masonie, dziękuję, że zgodziłeś się dzisiaj do nas dołączyć. – Przecież wiesz, słodziaku, że dla ciebie wszystko. – Puścił do mnie oko. Uśmiechnęłam się i oparłam się wygodniej. – Widzę, że nadal umiesz czarować. – Tylko ciebie. Od czasu, gdy złamałaś mi serce. Takich słów się nie spodziewałam. Oczywiście opinia publiczna wiedziała, że teoretycznie przez miesiąc spotykałam się z Masonem Murphym. – Nieprawda. Jesteś okropny. Uśmiechnął się złośliwie. – No dobrze, jesteśmy tylko dobrymi przyjaciółmi. – Tak. I chciałabym, żebyś powiedział mi, jako swojej dobrej przyjaciółce, o czymś, o czym nie wiedzą jeszcze ani twoi fani, ani widzowie doktora Hoffmana. Wchodzisz w to? – zaczęłam się z nim droczyć. – Dawaj. – Usiadł wygodnie i rozłożył ręce na oparciu sofy. Wyglądał swobodnie. Świat miał go zobaczyć właśnie z tej strony. Wiedziałam, że Rachel to akceptowała. – No dobrze, moje pierwsze pytanie brzmi: jakie masz plany na Święto Dziękczynienia? Przejechał dłonią po mocno zbudowanej szczęce i się uśmiechnął. – Spędzę je z rodziną. Moi bracia i tata zawsze spotykają się w święta i wtedy wszystko robimy razem. – Brzmi cudownie. – Tak, ale w tym roku będzie jeszcze lepiej, bo przywiozę swoją narzeczoną. Wiem, że moje oczy rozbłysły jak choinka bożonarodzeniowa, gdy spojrzał na obserwującą wszystko z boku Rachel, która zbierała szczękę z podłogi. – Czy ty właśnie ogłaszasz, że się zaręczyłeś? – spytałam, pochylając się do przodu, tak jakbym usłyszała o tym po raz pierwszy. – Tak. – Pokiwał głową. – No cóż, powinnaś doskonale o tym wiedzieć, bo to ty nas zeswatałaś! – Zaczął się śmiać. – To prawda, ale od czasu naszego spotkania w kwietniu ukrywałeś swój związek w tajemnicy. Opinia publiczna jest prawdopodobnie bardzo zaskoczona taką informacją. Już słyszę te odgłosy łamiących się serc fanek z całego kraju. Klepnął się w kolano i zaśmiał. – Wydaje mi się, że nadszedł już czas, by świat dowiedział się, jak bardzo jestem zakochany. – Jak zwykle był pewny siebie i trochę zarozumiały. – No cóż, moi kochani widzowie. Dowiedzieliście się o tym pierwsi.

Po krótkiej przerwie na reklamy Mason Murphy po raz pierwszy przedstawi światu swoją narzeczoną. Nie odchodźcie od telewizorów! – Cięcie! – powiedział reżyser. Skoczyłam na równe nogi. – To było fantastyczne! – pisnęłam, patrząc na Rachel, żeby zobaczyć, w jaki sposób na to zareagowała. – Rach, chodź tutaj. Usiądź – powiedział Mace. Rachel stała z boku i obserwowała wszystko ze zdenerwowaniem. Była bardzo spięta, widziałam, że nie podobał jej się sposób rozpoczęcia programu. Ale ja i Mace stwierdziliśmy, że pora przestać robić tajemnicę z tego, że spotykaliśmy się w kwietniu, poza tym on był już zmęczony ukrywaniem swoich zaręczyn. Pewnie, plotkowano, że Rach jest jego dziewczyną, ale nikt nigdy tego nie potwierdził. W tabloidach od czasu do czasu pojawiały się zdjęcia z ich wspólnych wyjść, ale aż do tej pory żadna informacja nie została oficjalnie potwierdzona. Łatwo było wyjaśnić sytuacje, w których widział się ze swoją specjalistką od PR-u. – Co ty wyprawiasz? – Podała mu rękę. Mason pociągnął ukochaną, żeby usiadła obok niego. – Mam już dość udawania. W przyszłym roku zostaniesz moją żoną. Chcę, żeby cały świat się o tym dowiedział. Żadnego ukrywania się. Żadnego zaprzeczania. Już z tym skończyłem. Zaraz zacznie się nowy rok, chcę, żeby w przyszłym sezonie każda kobieta na świecie wiedziała, że jestem twój. Mało tego, chcę, żeby każdy mężczyzna na świecie wiedział, że to wszystko – przejechał dłonią po jej plecach w sugestywny, ale nie wulgarny sposób – jest moje. – No, nie wiem. – Pokręciła głową. Przygryzła wargę, najwyraźniej martwiąc się reakcją fanek Masona. Uśmiechnął się, objął ją w pasie, przyciągnął do boku i pocałował w policzek. – Ale ja wiem. Zróbmy to, Mio. – Dobrze, Mace. Kamerzysta podniósł rękę i zaczął odliczać od pięciu do jednego. – Witamy z powrotem w naszym specjalnym odcinku programu doktora Hoffmana pod tytułem „Bądź Wdzięczny”. Siedzę tutaj z Masonem Murphym, ogłoszonym niedawno najlepszym miotaczem w historii baseballa. Ma on naszym widzom coś do powiedzenia. Masonie, czy możesz przedstawić nam tę piękną kobietę, która siedzi obok ciebie? – spytałam. Kamerzysta się przesunął, reflektor oświetlił moich przyjaciół. – Oczywiście. Oto moja narzeczona, Rachel Denton. Zajmuje się moim PR-em i pracuje dla mojego wydawcy. Zakładam, że w tej chwili jest wściekła na mnie i na ciebie za to, że uknuliśmy to za jej plecami, ale mnie to nie obchodzi. Roześmiałam się. – Rachel, nie bądź zła. Mason chciał ci zrobić niespodziankę. Uśmiechnęła się, policzki jej się zaróżowiły, gdy Mason ścisnął jej ramię. – No dobrze, Masonie. Wszyscy wiemy, że przez jakiś czas byłeś samotny. Jak się czujesz, mając wreszcie u boku taką szczęściarę? – Wiesz, Mio, odczuwam wdzięczność. Rachel jest moją lepszą drugą połówką, nie mogę się doczekać, kiedy zostanie moją żoną. Oblizałam usta i patrzyłam, jak Mason zachwyca świat i swoją

narzeczoną w wywiadzie, który będzie nadawany we wszystkich stacjach telewizyjnych. – No dobrze, Masonie, teraz, gdy zrzuciłeś na nas taką bombę, że wszystkie kobiety na świecie będą musiały zajadać smutki chipsami, wróćmy do tematu. Dzisiaj pytamy, za co wdzięczni są celebryci. Wspomniałeś już o swojej narzeczonej i zupełnie się z tobą zgadzam. Za Rachel po prostu należy być wdzięcznym! Ale co jeszcze? Mason zacisnął usta i oparł się na sofie. – Jestem wdzięczny za przyjaciół, fanów, zespół, sport. Nie byłoby mnie tutaj dzisiaj, gdybym nie kochał baseballu. A już najbardziej jestem wdzięczny za rodzinę, za tatę, braci i bratanicę. Poza Rachel są całym moim światem. – Dziękuję, Masonie, za podzielenie się z nami swoimi planami małżeńskimi. Życzę tobie i Rachel bardzo długiego i szczęśliwego małżeństwa. – A ty? – spytał, gdy kamera cały czas nagrywała. Rozejrzałam się po pokoju i spojrzałam z powrotem na Masona, który uśmiechał się szeroko i wyjątkowo złośliwie. Na widok tego uśmiechu już kilkakrotnie miałam ochotę mu przywalić. – Eee... Co: ja? Na twarzy Rachel również pojawił się złośliwy uśmieszek. Tak, oni zdecydowanie byli dla siebie stworzeni. Pyszałkowaty facet żeni się z wredną kobietą. – Popraw mnie, jeśli się mylę, wydaje mi się jednak, że masz pierścionek na konkretnym palcu i że coś to oznacza – rzekła uroczo Rachel. – Tak, Mio, podziel się swoim szczęściem z całym światem! – zaczął namawiać mnie Mason. O. Mój. Boże. Co za łajdak. Sypnął mnie przed wszystkimi! Poczułam, że pocę się pod pachami i na linii włosów, a reflektory oświetliły mnie tak mocno, jakbym była na jakimś przesłuchaniu. – Eee… – Wyszczerzyłam zęby, spojrzałam na pierścionek i nie potrafiłam zaprzeczyć najwspanialszej rzeczy, która spotkała mnie w całym życiu. Gdy myślałam, co odpowiedzieć, i starałam się opanować panikę, spojrzałam w górę. Powietrze w pokoju było tak naelektryzowane, że miałam wrażenie, że jeśli dotknę jakiejkolwiek powierzchni, zostanę porażona prądem. Moje oczy spojrzały na człowieka, na którego miałam patrzeć przez resztę życia. Jak na zawołanie Wes podszedł bliżej i wyciągnął do mnie ręce. Podałam mu moje, podciągnął mnie do góry. Zanim zdołałam odpowiedzieć, zanim zdołałam w ogóle wydusić z siebie choćby jedno słowo, położył dłoń na moim policzku i mnie pocałował. Całował mnie długo i namiętnie. Z miłością. A wszystkie kamery cały czas to nagrywały. – Cześć, kochanie – powiedział Wes, jego zielone oczy wręcz się do mnie śmiały. Miał na sobie eleganckie spodnie i śnieżnobiałą koszulę, a na niej sztruksową marynarkę. Wyglądał naprawdę elegancko. – Eee, posłuchajcie wszyscy – nabrałam powietrza i spojrzałam w jedną z kamer – to jest Weston Channing, mój narzeczony. – A potem uśmiechnęłam się szeroko jak głupia. Wes splótł swoje palce z moimi, a drugą ręką pomachał do kamery. Z klasą. I właśnie w tej chwili straciłam kontrolę nad własnym programem.

– Teraz dopiero zrobiło się interesująco – rzekł Mace. – Mio, powiedz nam, za co jesteś wdzięczna w tym roku? Nie potrafiłam oderwać wzroku od faceta, którego kochałam do szaleństwa. – Za Wesa. – Westchnęłam. – Jestem wdzięczna za tyle rzeczy. Za siostrę, za brata, za tatę, najlepszą przyjaciółkę, wszystkich nowych przyjaciół, dzięki którym czuję się kochana niezależnie od tego, gdzie akurat się znajduję. Naprawdę, w tym roku jestem ogromnie wdzięczna za wszystko. Za miłość. We wszystkich postaciach. – Kocham cię, Mio Saunders, i nie mogę się doczekać, kiedy zostaniesz moją żoną – powiedział Wes jasno i wyraźnie prosto do stojącej przed nim kamery wielkości lodówki. Wszyscy paparazzi koczujący pod naszym domem w Malibu, pod siedzibą Century Production, gdzie próbowali dowiedzieć się czegokolwiek o Wesie i jego porwaniu, milionach wydanych na filmy, których produkcja została wstrzymana, i o Ginie DeLuce, będą naprawdę załamani, że ta informacja najpierw pojawiła się w moim programie, a nie w ich marnych czasopismach. Musieliśmy też uwzględnić fakt, że odcinek zostanie wyświetlony w piątek, co oznaczało, że o naszych zaręczynach dowie się nie tylko cały świat, lecz także rodzice Wesa. Musimy jak najszybciej ich o tym poinformować, i to jeszcze dzisiaj, tuż po wyjściu ze studia. Wes skierował mnie w stronę kamer. Natychmiast wróciłam do rzeczywistości. Wydukałam końcową kwestię, starając się mówić na tyle dobrze, żeby nie trzeba było kręcić tego raz jeszcze. Nie było szans, żebym dała radę jeszcze raz przez to przebrnąć. – Jeszcze raz dziękuję naszemu gościowi Masonowi Murphy’emu i jego narzeczonej Rachel za to, że podzielili się z nami radosną nowiną. Jestem przekonana, że doktor Hoffman się ze mną zgodzi: zapraszamy was zawsze, gdy tylko będziecie mieli do ogłoszenia kolejne cudowne wieści. – Spojrzałam w kamerę i się uśmiechnęłam. – Bądźcie wdzięczni za to, co otrzymaliście od życia, bo z pewnością jest tego bardzo dużo. Tak jak u mnie. Po tych słowach objęłam faceta moich snów, przyłożyłam czoło do jego czoła i usłyszałam, jak reżyser woła „Cięcie!” na sekundę przed tym, jak Wes mnie pocałował. Mój mężczyzna ogłosił nasze zaręczyny w telewizji. Jak, u diabła, powinnam zachować się po czymś takim?

ROZDZIAŁ PIĄTY

Co ty tutaj robisz i coś ty właśnie zrobił? – zaczęłam go łajać, cały czas się

do niego przytulając. Nawet gdy byłam wściekła, nie potrafiłam powstrzymać się przed przyciśnięciem się do jego wielkiego, seksownego ciała. Mniam. Zaśmiał mi się w szyję i delikatnie mnie w nią pocałował. – Mio, wyluzuj. Mason powiedział mi o planie oznajmienia światu tego, że chce poślubić miłość swojego życia, i pomyślałem… ej, ja też tak chcę. Przecież robienie z tego tajemnicy nie ma najmniejszego sensu. Przygryzłam wargę i spojrzałam w jego piękne zielone oczy. – Ale… ale co z tymi krwiożerczymi paparazzi? Przecież ścigają cię od wielu tygodni. – Zmarszczyłam czoło, martwiąc się, że Wes popełnił ogromny błąd. Mogłabym go naprawić, wycinając końcówkę programu, chociaż z pewnością pobiłby on rekordy oglądalności. Zdrowie i szczęście Wesa nie były warte kilku dodatkowych milionów widzów. – Teraz w ogóle nie dadzą ci spokoju! Pokręcił głową. – Mio, skutek będzie odwrotny. Dzięki temu paparazzi skupią się na czymś radośniejszym niż śmierć i tortury, które miały miejsce daleko stąd. Gina ledwo się trzyma, a wiesz dlaczego? Na najmniejszą wzmiankę o Ginie DeLuce czułam dreszcz, a na skórę występowała mi gęsia skórka. Zacisnęłam zęby i spróbowałam udawać, że w ogóle mnie to nie interesuje. – Nie. Dlaczego? Pogładził mnie po policzku. – Bo nie ma nikogo, do kogo mogłaby się przytulać co noc. Ja kogoś takiego mam i chcę, żeby świat się o tym dowiedział. Niech ci padlinożercy mają coś, czego będą mogli się uczepić. Nie mam problemu z opowiadaniem przez cały dzień o tym, jak bardzo cię kocham i że chcę pojąć cię za żonę. Westchnęłam. W styczniu był zupełnie innym człowiekiem. Dziesięć miesięcy temu skupiał się wyłącznie na pracy i kręconych filmach. A teraz widział tylko mnie. – Skoro sądzisz, że to pomoże ci wyzdrowieć, to będę cię wspierała i machała do wszystkich lewą ręką, żeby widzieli pierścionek. Uśmiechnął się szeroko. – To dobrze, bo mamy już umówiony wywiad dla „People Magazine”. Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. – Nie mam zamiaru mówić tylko o tym. – Spojrzał na mnie radośnie, próbując poprawić mój nastrój. Za dobrze mnie znał. – Chcę opowiedzieć trochę o tym, co się tam wydarzyło, jak udało mi się uzyskać pomoc i może zaapelować do innych osób z zespołem stresu pourazowego, żeby wiedzieli, że im bliskim naprawdę na nich zależy i że to, co przeżyli, nie determinuje tego, kim są. To po prostu wydarzenie z przeszłości, to wszystko. Pasemko włosów wpadało mu do oczu, więc je poprawiłam. Przypomniałam sobie czas spędzony bez niego, naszły mnie straszliwe wspomnienia. Boże, nie wiem, co bym zrobiła, gdyby nie wrócił do domu.

Bez niego z pewnością nie znajdowałabym się tu, gdzie jestem teraz. I na pewno nie byłabym taka szczęśliwa. Każdego dnia ze zdziwieniem odkrywałam, jak bardzo kocham swoje życie i jak mój los zmienił się od początku tej podróży, rozpoczętej niemal rok temu. Pocałowałam Wesa, pragnąc włożyć w ten pocałunek wszystkie uczucia. Dumę z tego, jaki wysiłek wkładał w terapię, magię, która była w naszym związku i, co najważniejsze, miłość. Czasami miałam wrażenie, że nasze uczucie było tak potężne, że nie wiedziałam, co z nim począć. I właśnie w tej chwili, przed całą ekipą, Masonem i Rachel, z całych sił pocałowałam mojego faceta. Mruknął i mocniej mnie przytulił. Wszyscy w pokoju zaczęli klaskać. – Cholera, Lucita, widzę, że spóźniłem się na imprezę! Jest tu jakaś kolejka, w której mam stanąć? Rozdajesz buziaki? Jeśli tak, to ja jestem następny! Okrzyki Antona sprawiły, że przerwałam pocałunek i zaczęłam się śmiać. Wes najpierw się skrzywił, ale potem się uśmiechnął, udowadniając, że zaczyna sobie radzić z nieokiełznaną naturą Antona. – Spóźniłeś się o jakieś dwie godziny. Coś ty robił zeszłej nocy? Na jego twarzy pojawił się seksowny uśmiech, pod wpływem którego kobiety natychmiast miały kisiel w gaciach. – Lepiej chyba byłoby, gdybyś spytała, czego nie robiłem. – Mlasnął i uniósł brwi. Westchnęłam, a potem pokręciłam głową. – Chodź. Niech Kathy podłączy ci mikrofon, tak żebyśmy mogli zacząć nagrywanie. – Czyli żadnych buziaków? – Wydął usta. Przewróciłam oczami i spojrzałam na Wesa. – Żadnych pieprzonych buziaków. Stary, jeśli chcesz mieć całe usta, lepiej zachowaj takie hasła dla siebie – mruknął Wes w stronę Antona. Ten gwałtownie przystanął, skrzyżował ręce na piersi, odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Wyglądał jak hiena. – Sorry, amigo, bez urazy. Bardzo mi się podoba, w jaki sposób bronisz dostępu do naszej Mii. Wes się wzdrygnął. – Antonie, chyba masz na myśli moją Mię. Stąpasz bo bardzo kruchym lodzie. Nie mam nic do ciebie, ale serio, jeśli nie chcesz ze mną żadnego konfliktu, musisz się hamować. – Głos Wesa był ostry i nieprzyjemny. Nie było żadnego powodu, żeby aż tak się zachowywał. – Wes, naprawdę. Przecież Anton tylko się wygłupia. Wyluzuj – powiedziałam Kiedy podeszłam do niego, przytulił mnie mocno. Zapomniałam, że odkąd został porwany, zrobił się strasznie zazdrosny, i jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłam. Strasznie drażnił mnie fakt, że podejrzewał każdego faceta o chęć zwrócenia mojej uwagi, a to przecież była nieprawda. Wcale a wcale. Poprzedniego wieczoru podczas kolacji wdał się w dyskusję z kelnerem, ponieważ ten rzekomo gapił się na mój biust. Ale mi niespodzianka. Mam wielkie piersi, większość facetów takie lubi. Jestem już do tego przyzwyczajona do tego stopnia, że dziwię się, jeśli mówiąc do mnie, facet patrzy mi w oczy. Anton do nas podszedł. – Westonie, amigo, bardzo cieszę się waszym szczęściem. Wypełnia ono

moje serce ogromną radością, że Mia wreszcie znalazła faceta na całe życie. Widzę też, że za nią szalejesz. Ja też. Jak przyjaciel. Ni mniej, ni więcej. Ja mówię takie rzeczy, jak wy to nazywacie, z piloto automatico? Mia to hermosa mujer. Przypomniałam sobie, jak Heather mi kiedyś powiedziała, że to oznacza „piękną kobietę”. – Przy twojej narzeczonej faceci głupieją. Rozumiesz to? Si? Wes powoli wypuścił powietrze, a po chwili wyraźnie się rozluźnił. Zamknął oczy i spuścił głowę, jakby przyznając się do winy. – Przepraszam, Antonie. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Drażnią mnie nawet jej przyjaciele. Wybacz mi, dobrze? – Jego słowa były szczere, wiedziałam, że Anton natychmiast mu wybaczy. Nie był typem człowieka, który potrafił żywić urazę w nieskończoność. – Och, no problemo. A teraz, muneca, gdzie mam usiąść, żebyś mogła przeprowadzić ze mną wywiad? – Zacznijmy od pokoju z portorykańską sztuką. Wyszczerzył zęby. – Dobrze, to spotkamy się na miejscu. Poczekałam, aż wyjdzie z pokoju, złapałam Wesa za rękę i zaprowadziłam go korytarzem na tyły mieszkania. Przytrzymałam drzwi, żeby Wes poszedł przodem. W mojej głowie kłębiło się mnóstwo emocji, był tylko jeden sposób, żeby szybko się ich pozbyć. Po tym, jak Wes najpierw ogłosił nasze zaręczyny przed milionami widzów, a potem zamienił się w jaskiniowca broniącego swojej kobiety, moje ciało było pełne podniecenia, szczęścia, złości, strachu, zniecierpliwienia i wszystkiego pomiędzy. Gdy tylko weszłam do pokoju, zamknęłam drzwi, odwróciłam się na pięcie i objęłam Wesa. Zanim zdołał zareagować, zaczęłam go głęboko całować. Dzięki Bogu. Smakował jak tysiąc malutkich cukierków musujących na moim języku. Jęknęłam, złapał mnie za pośladki. Wessałam jego dolną wargę i jednocześnie pchnęłam go, aż upadł na ławkę obitą miękką tkaniną. Nie miałam pojęcia, do czego mogła służyć, może siadano na niej przy kominku albo robiono sobie z niej podnóżek. Nie wiedziałam, wiedziałam jednak, w jaki sposób użyję jej teraz, podejrzewałam również, że gdyby Anton o tym wiedział, biłby mi brawo. – Ej, kochanie, co tu się dzieje? Myślałem, że zaraz mnie zbesztasz za to, jak potraktowałem twojego przyjaciela. Szczerze mówiąc, nie wiem, co we mnie wstąpiło. Zupełnie mnie to nie obchodziło. Jedyne, na czym się teraz skupiałam, to odpinanie jego paska. Podciągnęłam spódniczkę do góry. Wes nie wiedział, czy powinien zamknąć, czy otworzyć usta ze zdziwienia, po chwili utkwił wzrok w mojej nagiej skórze. Pod ołówkową spódniczką miałam czarne pończochy i proste czarne koronkowe stringi. – Wiem, że mamy mało czasu, ale bardzo cię potrzebuję. Tu. Teraz. Więc rozbieraj się. Spojrzał na mnie, jakbym była czekoladowym ciastkiem leżącym obok jego kubka z kawą. – Chryste, żenię się z kobietą stworzoną do pieprzenia. Podniósł się, odpiął pasek i wyjął sztywniejącego penisa. Głaskał go tak długo, aż na czubku pojawiła się kropelka przezroczystego płynu. Uklękłam

na ławce i zlizałam ją, rozprowadziłam sobie na całym języku, a potem przełknęłam. – O tak. – Zanim zdołałam przyjąć wygodniejszą pozycję, poczułam klapsa na nagim pośladku. Jednego, drugiego, trzeciego. – Ani mi się waż zrobić mi loda – jęknął, złapał mnie za włosy i odciągnął do tyłu. Fryzjer się wścieknie. Wes usiadł na ławce, a ja stęknęłam na widok jego twardego i gotowego do akcji kutasa. Odchylił się do tyłu, oparł obie dłonie o ławkę, żeby złapać równowagę. – Usiądź na mnie okrakiem. Wsadź mnie sobie aż po nasadę. Do samego końca. Z radością zrobiłam to, o co prosił, odsunęłam na bok majtki, przyłożyłam jego mokrą główkę do mojego wejścia i powoli usiadłam, centymetr po centymetrze, jego grubość mnie rozciągała i całkowicie wypełniała. Gdy był już najgłębiej, jak tylko się dało, a moje pośladki wciskały się w miękką skórę jego jąder i rozpięty rozporek spodni, odchyliłam się do tyłu. – Kochanie, chcę patrzyć, jak bierzesz ode mnie to, czego pragniesz. Zacznij się poruszać. – Jego niski i cichy głos sprawił, że przez moje ciało przepłynęły kolejne fale pożądania. Oparłam się o kolana Wesa i złapałam równowagę, a następnie zaczęłam go ujeżdżać. Widok jego śliskiego kutasa, co chwilę znikającego w moim wnętrzu, zadziałał jak afrodyzjak. Im dłużej na niego patrzyłam, tym wilgotniejsza się stawałam i mocniej się na niego nadziewałam. Wes jęczał z każdym ruchem. Wreszcie widziałam już tylko jego i jego wielkiego penisa, doprowadzającego mnie na skraj rozkoszy. Wszystko w moim ciele i umyśle było skupione wyłącznie na ocieraniu się ciał o siebie. Nie da się opisać uczucia, jakim napełniał mnie Wes. Każde nadzianie się na jego penisa było niczym podróż do nieba. Każde wycofanie się przypominało drogę do piekła. Przyjemność mieszała się z bólem. – No proszę. To takie piękne. Patrzenie, jak przyjmujesz mnie do środka, jak nadziewasz się na mojego kutasa, sprawia, że staję się jeszcze twardszy. Nie mogę się doczekać, aż wystrzelę tak wysoko w środku twojego ciała, że zapamiętasz mnie przez wiele dni – powiedział chropowatym głosem, mocno wbijając palce w moje biodra. Jęknęłam, bo na samą myśl o orgazmie poczułam jeszcze większą przyjemność i pożądanie. Wreszcie się w tym wszystkim zatraciłam i zaczęłam wydawać z siebie odgłosy niczym wściekła kotka. – O tak, zaraz dojdziesz. Doskonale to widzę. – Przygryzł wargę i spojrzał między moje uda. – Uwielbiam ten wiśniowy guzik, błagający o mój dotyk. Gdybym mógł być w dwóch miejscach jednocześnie, ssałbym twoją łechtaczkę tak mocno, że twoje krzyki rozległyby się w całym budynku. – Przyłożył kciuk do moich ust. – Poliż. Zrobiłam, co mi nakazał, wessałam jego słony palec do ust i zawirowałam językiem wokół, aż wreszcie nie mogłam się powstrzymać i go ugryzłam. Wyszczerzył zęby. Ten uśmiech doprowadził do mojej zguby. Po raz kolejny nadziałam się na Wesa i opadłam na dół, uderzając w jego miednicę najmocniej, jak potrafiłam, próbując osiągnąć to, czego tak pragnęłam. Unieść się tak wysoko, jak tylko będzie mógł mnie zabrać. Wciągnął gwałtownie powietrze przez zęby. Był we mnie tak cholernie głęboko. Miałam wrażenie, że jego penis wbija mi się w serce. Czułam się

cudownie. – Chcesz orgazmu? Mam sprawić, żebyś krzyczała z przyjemności? – Na jego twarzy było widać jedynie pożądanie. Te cudowne oczy, którym poświęcałam połowę moich myśli, teraz były zwężone i niemal czarne. Jego dolna warga była cała mokra od nieskończonych pocałunków. Pokręciłam głową. Jedyne, czego teraz pragnęłam najbardziej na świecie, to krzyczeć, wiedziałam jednak, że sąsiedni pokój jest pełen ludzi, którzy mogą nas usłyszeć. Jednocześnie miałam wrażenie, że wszyscy i tak już wiedzieli, co mieliśmy zamiar zrobić, i ta myśl nakręcała mnie jeszcze bardziej. – W porządku, skarbie. Wiem, czego potrzebujesz. – Mocno mnie pocałował, przyłożył kciuk do mojej łechtaczki i zaczął nim poruszać. Oplotłam go nogami w pasie i mocno ścisnęłam, gdy rozerwał mnie potężny orgazm. Krzyknęłam, ale pocałunek Wesa tłumił każdy odgłos, połykał mój orgazm. Tuż po tym, jak doszłam, zdjął mnie ze swojego mokrego penisa, odwrócił tak, że wylądowałam na kolanach, ściągnął w dół moje majtki, rozsunął pośladki i wszedł we mnie od tyłu. – Wes! – krzyknęłam pod wpływem intensywnego odczucia. Ponieważ znajdowałam się na ławce i miałam złączone kolana, byłam o wiele ciaśniejsza, a on był dobrze wyposażony. Pochylił się nade mną i szepnął mi do ucha: – Jeśli nie chcesz, żeby cały świat dowiedział się, co się dzieje w tym pokoju, sugeruję, żebyś była cicho. – Ale ja nie potrafię – jęknęłam słabo i poruszyłam tyłkiem, żeby jak najszybciej we mnie wszedł. Miałam już orgazm, ale nowe odczucie było zbyt przyjemne, bym mogła je zignorować. Nadal go potrzebowałam. Cały czas więcej i więcej. Delikatnie ugryzł mnie w szyję i ramię. – Dobrze. – Usłyszałam jakiś szelest i szczęknięcie, a po chwili Wes podał mi swój złożony na pół pasek. – Zagryź na nim zęby – powiedział. Gdy zamarłam, niemal w całości ze mnie wyszedł. – Mio, teraz wezmę cię bardzo mocno. Kiedy Wes mówił, że weźmie mnie mocno, to właśnie zamierzał to zrobić. Miałam dostatecznie dużo czasu, by zacisnąć zęby na pasku i złapać się ławki. Po chwili całe moje ciało przesunęło się pod wpływem jego pchnięcia od tyłu. Stękałam głośno, ale ani razu nie krzyknęłam. Ostro mnie pieprzył, cały czas mówiąc mi sprośne rzeczy o tym, jak jestem ciasna. – Tak, tak jest dobrze. – Złapał mnie mocno za pośladki, a potem dawał mi klapsy tak długo, aż spomiędzy ud zaczęła mi kapać wilgoć. Skóra na pośladkach mnie paliła, ale uczucie to tylko spotęgowało przyjemność i pożądanie, jakie zawsze wywoływał we mnie Wes. Nie mówiąc nic więcej, jedną ręką złapał mnie za biodro, drugą objął w ramionach, i zaczął we mnie uderzać. Resztkami świadomości zarejestrowałam jakieś trzaśnięcie, ale miałam to gdzieś, tak samo jak Wes, chociaż wydawało mi się, że coś wymamrotał. Nie obchodziło mnie to. Wiedziałam tylko, że mój facet był twardy jak skała, a jego penis uderzał we mnie tak mocno, że niemal widziałam gwiazdy. Wgryzłam się w skórę, gdy rozkosz rozlała się po całym moim ciele, docierając do palców dłoni i stóp. Gdy Wes był bliski orgazmu, sięgnął

do mojej łechtaczki i zaczął ją pocierać. To wystarczyło, żeby po raz kolejny wysłać mnie w kosmos. Kiedy doszłam, moje ciało z całych sił zacisnęło się na jego penisie. Wes złapał mnie oburącz za ramiona i ścisnął. Wszedł tak głęboko, jak tylko się da, a moje ciało zaczęło się wokół niego zaciskać tak długo, aż we mnie wystrzelił. Cudowne uczucie. Gdy próbowałam złapać oddech, zorientowałam się, że moje czoło jest przyciśnięte do czerwonej ławki, Wes leżał na mnie i wszędzie mnie dotykał. Była to chwila, na którą podczas uprawiania miłości zawsze bardzo czekałam. Uwielbiał sprowadzać mnie z powrotem na ziemię delikatnym dotykiem. – Muszę przyznać, że to był rewelacyjny pomysł, ale dwa razy ktoś nas wołał przez drzwi. A potem usłyszałem, że Anton je otwiera, zajrzał do środka, a potem szybko zamknął i krzyknął, że jeszcze dwadzieścia minut przerwy. – Zaśmiał się w moją mokrą szyję. Cholera, pewnie będę musiała zmienić bluzkę. Ta, którą na sobie miałam, była pognieciona i mokra od potu. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa – powiedziałam, gdy udało mi się odzyskać panowanie nad oddechem. – Przestań zaskakiwać mnie seksownymi gestami i zazdrością godną samca alfa, bo od razu mam ochotę na ciebie wskoczyć. A przecież jedno z nas musi zachowywać się jak dorosły. – Zmarszczyłam czoło i się cofnęłam, próbując pozbyć się Wesa z mojego ciała, chociaż podobał mi się fakt, że nadal we mnie był. Poza tym dobrze się czułam w tej pozycji, klęcząc na ławce z wypiętym tyłkiem. Niestety, miałam do wykonania kilka zadań i musiałam się pokajać. Wes się zaśmiał, wyszedł ze mnie i kazał mi się nie ruszać. Zanim się zorientowałam, co on wyprawia, zaczął ze mnie ścierać nasze płyny i wydzieliny. – No dobrze, jesteś tak czysta, jak tylko możesz być w tej sytuacji. Wstałam, włożyłam cienkie majtki, stanęłam z jednej strony ławki i ściągnęłam spódnicę. Poczułam, że moje włosy są wilgotne i potargane z tyłu głowy, w miejscu, w którym kilka razy mnie za nie złapał. Od klapsów piekła mnie skóra na tyłku, a miejsce między udami było bardzo wrażliwe, nabrzmiałe i bolało za każdym razem, gdy tylko poruszyłam udami. – Kuźwa. – Właśnie zostałam ostro przeleciana, a przecież muszę teraz iść nagrać program. Na zewnątrz czeka na mnie dwadzieścia osób. Co ja sobie w ogóle myślałam, do ciężkiej cholery? Zaczęłam układać włosy, próbując wygładzić kołtun z tyłu. Wes wyszczerzył zęby, schował penisa i złapał pasek. Przejechał palcami po śladach moich zębów na lśniącej skórze. – To najseksowniejsza rzecz na świecie. Będę nosił ten pasek do końca życia – oznajmił. Ja natomiast gotowałam się ze złości. – Naprawdę musiałeś pieprzyć mnie tak ostro właśnie tutaj? Jezusie. Przecież mogą wywalić mnie z roboty. – Mio, sama to zaczęłaś, i z pewnością nie stracisz pracy – powiedział, przekładając pasek przez szlufki. – Dzięki tobie zarabiają mnóstwo kasy, poza tym masz coś, czego nie mają pozostali pracownicy. Złapałam się pod boki, wypięłam jedno biodro, przekrzywiłam głowę i spojrzałam na niego groźnie. – Tak? A co takiego?

– Mnie. – Uśmiechnął się szeroko i radośnie. Odkąd powrócił, uśmiech ten pojawiał się coraz częściej, a ja za każdym razem miałam coraz większą nadzieję, że Wes dochodzi do siebie. – I jak niby miałoby mi to pomóc? – spytałam, chociaż doskonale znałam odpowiedź. Zaczął ze mnie drwić. – Słucham? Masz tutaj obsypanego nagrodami filmowca. Pamiętaj, że przy tym programie pracuję razem z tobą. Udałam, że przez parę chwil zastanawiam się nad jego użytecznością dla mnie. Och, wiedziałam, że zyskałam taką popularność między innymi dzięki jego umiejętnościom. Do tego stopnia, że zaczęli się wokół mnie kręcić producenci innych programów. Jedna firma zaproponowała mi nawet własny program, coś w stylu Oprah czy Ellen, podając mi na srebrnej tacy wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam w życiu zawodowym. Wes i ja, jako nowo powstała rodzina, rozważaliśmy wszystkie możliwości, analizowaliśmy, co będzie pasowało do naszego trybu życia. Nadal nie daliśmy żadnej odpowiedzi, ale miałam jeszcze czas. Do końca tego roku i na początku przyszłego miałam podpisaną umowę z doktorem Hoffmanem. – Cześć, wielkie ego, jestem Mia. – Prychnęłam, żeby sprowadzić go na ziemię. Pokręcił głową. – Och, już ja ci za to pokażę! – Obiecujesz? – O tak. W najmniej oczekiwanym momencie. – Wydaje mi się, że właśnie to przerobiliśmy. Zaczął się śmiać, przytulił mnie do piersi i głośno pocałował. – To było niesamowite i warte tego piekła, które nas teraz czeka. – Nie mylisz się. – Uśmiechnęłam się szeroko. – Chodź. Musimy ukorzyć się przed ekipą. Myślę, żeby po zdjęciach zamówić im piwo i pizzę. – To powinno pomóc! Zdążyłam już poznać swoich ludzi na tyle, żeby wiedzieć, że uwielbiają sport, piwo, pizzę i nagrywanie materiału z celebrytami. *** – Witamy Antona Santiago, znanego lepiej pod pseudonimem Latin Lov-ah. Jednym z przełomów w mojej karierze było wystąpienie w twoim teledysku do piosenki, która, jak rozumiem, świetnie się sprzedała. – Owszem. Kobiety od razu ją pokochały, ale to faceci stracili dla ciebie głowę. – Zamiast zacząć mówić o sobie, Anton skupił się na mnie. Poczułam, że robi mi się gorąco i za chwilę obleję się rumieńcem. – Dziękuję. Mojemu narzeczonemu z pewnością również się to podobało. – Celowo mrugnęłam do Wesa, tak by wiedział, że również staram się publicznie przyznawać do naszych zaręczyn. Anton się roześmiał. – Wiem, że wcześniej już cię o to pytano i nie chciałeś odpowiedzieć, ale może teraz się uda: dlaczego Latin Lov-ah? No dalej, Antonie. Przecież jesteśmy wśród przyjaciół. Sprzedaj nam jakąś pikantną ploteczkę! Spojrzał w kamerę, wydął usta w taki sposób, że żeńska część publiczności z pewnością zacznie lizać ekrany telewizorów, a potem

odpowiedział. – Bo kocham kobiety. Wszystkie. Bez względu na kształty i rozmiary. Oczywiście mam latynoskie pochodzenie. Jeśli zestawimy te dwie cechy, wychodzi nam perfecto Latin Lov-ah. Oparł się z taką pewnością siebie, jakby był królem w swoim zamku. Taka postawa do niego pasowała. Miał na sobie białą koszulę z długimi rękawami rozpiętą niemal na całej długości – żeby pokazać umięśnioną klatę – luźne białe lniane spodnie i brązowe zamszowe mokasyny. Na jego szyi wisiał złoty łańcuch. Ciemna karnacja w połączeniu z czarnymi włosami i zielonymi oczami sprawiały, że każda kobieta miała ochotę paść mu do stóp i czcić go jako bóstwo. Anton był jednym z najseksowniejszych facetów na świecie. To zabawne, z jednej strony był tak oszałamiająco przystojny, a z drugiej mogłam jedynie żywić nadzieję, że pewnego dnia znajdzie swoją prawdziwą miłość. – No dobrze, teraz, gdy jesteś już sławny i bogaty, może powiesz nam, za co jesteś wdzięczny w tym roku? Odchylił głowę do tyłu i spojrzał w górę. – Jestem wdzięczny za dach nad głową, pełny żołądek, przyjaźń mojej menedżerki, Heather Renee, miłość mi mama i za moich hermanos. Oczywiście jestem również wdzięczny za wszystkich amigos i fanów muzyki, ale w tym roku chciałbym szczególnie podziękować tobie, Mio. Za to, że dzięki tobie nie straciłem czegoś bardzo dla mnie ważnego. Jestem ci wdzięczny za twoją przyjaźń. W moich oczach stanęły łzy i nie mogłam nic na to poradzić. Oczywiście w tej właśnie chwili kamery zrobiły zbliżenie na moją twarz. Kompletnie nie byłam na to przygotowana i gdy spojrzałam w kamerę, po moim policzku spłynęła łza. – No i proszę. Anton Santiago, Latin Lov-ah, przyjaciel mój i wasz. Dziękuję, że dzisiaj do mnie przyszedłeś, Antonie. To świetnie, że wystąpiłeś w naszym programie o wdzięczności. Życzę ci wielu dalszych sukcesów w branży muzycznej i we wszystkich przyszłych przedsięwzięciach. Kochani, kończymy nagrywanie Antona – powiedziałam po chwili i uśmiechnęłam się szeroko. Jeszcze jedno nagranie i ja i Wes będziemy lecieli do Teksasu, żeby spędzić Święto Dziękczynienia z moim bratem, jego żoną i dziećmi oraz z moją siostrą i jej narzeczonym.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Możesz mi powiedzieć, co my tu robimy, opatuleni, odmrażając sobie tyłki

i biegając po centrum Manhattanu z całą ekipą? – Wes zaczął wymachiwać rękami. Zwykłe trzymanie go za rękę przypominało mi, że wszystko było dobrze. Miałam strasznie dużo powodów do bycia wdzięczną, a na samym szczycie listy znajdował się facet, którego miałam zamiar poślubić, czyli Weston Channing. Otaczały nas światła i dźwięki Nowego Jorku. Sypał śnieg, płatki topiły się, gdy tylko zetknęły się z ziemią. W Vegas rzadko padał śnieg, a już z pewnością nie wyglądał tak jak to. Cudowna śnieżna kraina. Wzruszyłam obojętnie ramionami. – Mam pomysł, który chciałabym wypróbować. Zaufaj mi, to będzie świetna zabawa. Objął mnie i przytulił. Czułam, jak ciepło przepływa przez jego ciało do mojego. Szliśmy ulicą w nieznanym kierunku. – Kochanie, jesteś jedyną osobą, jakiej ufam. Resztkami sił stłumiłam emocje, które nagle zapragnęły wybuchnąć. Przysunęłam się do niego i cieszyłam spacerem. Miasto było cudowne. Niezależnie od pogody na jego ulicach zawsze było pełno ludzi, chodzących od drzwi do drzwi, wsiadających i wysiadających z żółtych taksówek szybciej, niż człowiek zdołał podnieść rękę. Taksówki pojawiały się niemal znikąd gdy tylko podchodziło się do krawężnika na ruchliwej ulicy Manhattanu. W powietrzu unosiło się mnóstwo zapachów z najróżniejszych budek z jedzeniem, sprzedających wszystko od hot dogów poprzez churros aż do pizzy. Gdy dotarliśmy do Rockefeller Center w samym centrum Manhattanu, zatrzymałam się przed lodowiskiem. – Tutaj będzie idealnie. – Uśmiechnęłam się, a Wes spojrzał na mnie i pokręcił głową. Kamerzyści szykowali sprzęt, a ja zaczęłam rozglądać się wokół. Z boku zobaczyłam mężczyznę, który pomagał zawiązać łyżwy małej dziewczynce, pewnie córce. Podeszłam do nich. – Dzień dobry. Nazywam się Mia Saunders i na potrzeby programu doktora Hoffmana przeprowadzam z ludźmi wywiady o tym, za co są wdzięczni. Mężczyzna się wyprostował i stanął przed córką. Prawdopodobnie był to instynktowny ruch ojca, który chciał chronić swoje dziecko. – Tak, i co z tego? – spytał nieufnie. Wskazałam znajdujących się za moimi plecami kamerzystów i Wesa, stojącego przed lodowiskiem. – No cóż, zastanawiałam się, czy zgodziłby się pan udzielić mi krótkiego wywiadu. To naprawdę kwestia odpowiedzi na jedno lub dwa pytania. Próbuję rozmawiać z Amerykanami prowadzącymi codzienne życie i przekazać ich opinię reszcie świata. Poza tym wystąpienie w telewizji z pewnością byłoby frajdą dla pańskiej córki. – Uśmiechnęłam się do brązowookiej i brązowowłosej dziewczynki. Miała czerwoną zimową

czapkę, długie włosy opadały jej na ramiona, a policzki były zaróżowione od mrozu. Mężczyzna, który również miał brązowe oczy i brązowe włosy, przechylił się do niej. – Anno, chciałabyś wystąpić w telewizji? – Wziął ją pod brodę, żeby na niego popatrzyła. – Pewnie, tatusiu. – To świetnie! – Klasnęłam w dłonie. – Gdybyście zechcieli podejść do miejsca, w którym rozłożyliśmy sprzęt, byłoby cudownie! Ponieważ dziewczynka miała już na nogach łyżwy, tata wziął ją na ręce. Miała nie więcej niż pięć czy sześć lat, a on był naprawdę dużym facetem. – No dobrze, panie… – Pickering. Shaun Pickering. Zapamiętałam sobie ich imiona, żeby nie schrzanić niczego przed kamerami. Nie chciałam zbyt długo ich zatrzymywać, a jednocześnie pragnęłam, żeby ta część mojego programu była jak najbardziej autentyczna. Jeśli to schrzanię… no cóż, w życiu popełniamy masę błędów i nawet ludzie w telewizji nie są idealni, chociaż widzowie sądzą inaczej. – Jesteście gotowi do nagrywania? – krzyknęłam do ekipy. Dźwiękowiec podał mi mikrofon i słuchawkę. Naszykowałam się i poprawiłam włosy, by chroniły mnie przed chłodem. Poza tym zdaniem Wesa w takiej fryzurze i w czapce w pepitkę wyglądałam uroczo. Kamerzysta powiedział, że mój zielony płaszcz świetnie podkreślał czarne włosy i zielone oczy. – Gotowi? – spytałam Shauna. – Tak. – Skinął głową i mocniej przytulił córeczkę. Kamerzysta zaczął odliczać od pięciu do jednego. – Stoję tutaj z Shaunem Pickeringiem i jego córką Anną w samym sercu Manhattanu, przy Rockefeller Center, gdzie zaraz pójdą na lodowisko, żeby pojeździć na łyżwach. Dziękuję, Shaun, że zgodziłeś się poświęcić mi kilka minut. – Cieszę się, że mogę pomóc. – Uśmiechnął się. – Ponieważ przed nami jest Święto Dziękczynienia, chciałabym spytać, za co jesteś wdzięczny? – Jestem wdzięczny za moją Annę. – Spojrzał w kamerę i mocno przytulił swoją córkę. – Jest jedynym, co pozostało mi po jej matce, po mojej zmarłej żonie. Zatkało mnie i nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Jak należy zareagować, słysząc o tak wielkiej stracie? „Bardzo mi przykro?”. On prawdopodobnie wcale nie chciał tego słyszeć. Kamera cały czas nas nagrywała. Po chwili ciszy Shaun zaczął mówić dalej. – Bardzo trudno jest być samotnym ojcem, ale ta dziewczynka – potarł nosem o nos Anny – sprawia, że każdy dzień jest cudowny. Anna zachichotała i pogładziła tatę po policzku. – Tatusiu, ale jesteś zimny! – Rozległ się dziecięcy śmiech, który sprawia, że od razu wszystkim poprawia się humor. Odchrząknęłam. – Panno Anno, powiedz nam, za co jesteś wdzięczna w tym roku? Spojrzała w kamerę wielkimi brązowymi oczami. Operator podszedł kilka kroków bliżej.

– Jestem wdzięczna za tatusia. – Dziewczynka zamrugała i się uśmiechnęła. – To najlepszy tatuś na całym świecie. Zabiera mnie na łyżwy i kupuje mi hot dogi i picie, a babcia mówi, że to bardzo niezdrowe! – Znowu zaczęła się śmiać, a ja miałam ochotę ją uścisnąć i pocałować jej urocze zaróżowione policzki. – Wygląda na to, że masz naprawdę świetnego tatusia! – Najlepszego! – Podrapała się po małym nosku. – Bardzo proszę, oto odpowiedź na moje pytanie. Dziękuję, Shaunowi Pickeringowi i jego córeczce Annie za opowiedzenie nam, za co są wdzięczni. Uśmiechnęłam się do kamery i poczekałam na znak. Kamerzysta podniósł kciuk. – Byliście świetni. Dziękuję. I bardzo się cieszę, że podzieliliście się tym z nami. – Wyciągnęłam rękę do kamerzysty. – Masz wszystko? – spytałam. Podał mi dwie karty podarunkowe Visa na kwotę stu dolarów. – To nasz prezent dla was. Kupcie sobie coś cudownego za… Facet wziął karty. – Nie zrobiliśmy tego dla pieniędzy. – Wiem, że nie. Ale chcę wam podziękować za udział. Miłego dnia! – Uśmiechnęłam się. Z tyłu objęły mnie silne ręce. Oparłam się o znajome ciało, rozkoszując się promieniującym z niego ciepłem. Nagle w miejscu tuż za uchem poczułam dotyk zmarzniętego nosa. Pisnęłam, ale Wes mocno mnie trzymał. – Masz świetne pomysły. A prezent to bardzo miły drobiazg. – No cóż, to miłe, jak od czasu do czasu ktoś zrobi ci niespodziankę. Poza tym nie musieliśmy zapłacić za wywiady Antonowi ani Masonowi. Postanowiłam więc wykorzystać część pozostałego budżetu, żeby kupić karty podarunkowe. Damy je wszystkim osobom, z którymi przeprowadzimy wywiad, i w ten sposób trochę rozweselimy ich dzień. Wes obrócił mnie i przytulił. – Wspaniały pomysł, Mio. Kocham cię. Rety, Wes coraz częściej mówił mi, że mnie kocha. Mogłabym tego słuchać cały czas. – Dziękuję. Przejdźmy w następne miejsce. Pod Empire State Building z pewnością będzie świetna zabawa! Zachichotał. – Widzę, co czego zmierzasz – powiedział. Uśmiechnęłam się radośnie. – Mam zamiar jednocześnie podziwiać widoki i wykonywać swoją pracę. Same korzyści! Przyciągnął mnie bliżej i pocałował. Głęboko. Z oddaniem. Z uczuciem. *** Ręka w rękę i z ekipą z tyłu dostaliśmy się na sam szczyt Empire State Building, gdzie znalazłam starszą parę po osiemdziesiątce. Obydwoje z radością zgodzili się na udzielenie mi wywiadu. Gdy już wszystko rozstawiliśmy, a para stanęła na tle widoku na Nowy Jork, włączyliśmy kamery. – Jestem tutaj z Xavierem i Marią Figueroa na samym szczycie Empire State Building. W jednym z najbardziej kultowych miejsc na świecie

chciałabym spytać, za co jesteście wdzięczni. Mężczyzna pocałował dłoń swojej żony. – Jestem wdzięczny za moją żonę Marię. Jesteśmy małżeństwem od sześćdziesięciu lat. Dała mi czterech synów, z których jestem niezwykle dumny, zajmowała się domem, gdy przez szesnaście lat służyłem w armii podczas wojny wietnamskiej, i trwała u mego boku w dobrych i złych czasach. Odwrócił się w jej stronę i drżącą dłonią pogładził jej policzek. – Jesteś dla mnie wszystkim. – Delikatnie ją pocałował. Po pomarszczonej twarzy kobiety popłynęły łzy. Jej siwe włosy były spięte w luźny kok, który lśnił w nowojorskich promieniach słońca. Po chwili obydwoje spojrzeli w kamerę, on podał jej materiałową chusteczkę, którą ona prawdopodobnie dla niego wyprasowała. Kobieta wytarła oczy i się do mnie uśmiechnęła. – No cóż, Mario, jestem pewna, że trudno będzie ci się teraz skupić, ale czy mogłabyś spróbować mi powiedzieć, dlaczego jesteście tutaj, na szczycie Empire State Building, akurat dzisiaj, w ten śnieżny, słoneczny dzień? Kobieta wygładziła włosy i spojrzała na horyzont. – Przyjeżdżamy tutaj raz w roku, zawsze tego samego dnia. – A dlaczego? – zaczęłam dopytywać. – Bo to właśnie tutaj Xavier oświadczył mi się ponad sześćdziesiąt lat temu. Mieszkamy pod miastem, ale raz w roku w listopadzie przyjeżdżamy tutaj, żeby podziękować. Sobie nawzajem i miastu, które dało nam takie piękne miejsce do życia. Nie mamy zbyt wiele, ale to, czego nie mamy w pieniądzach czy nowoczesnych wygodach, odbijamy sobie w miłości. Prawda, kochanie? – Przysunęła się do męża, który objął ją ramieniem. – Tak, mój skarbie. *** – No dobrze, byliśmy przy Rockefeller Plaza i na Empire State Building. Co dalej? – spytał Wes, gdy wsiedliśmy do wynajętego vana. Wyszczerzyłam zęby i położyłam dłonie na fotelu, niemal skacząc z radości. – To chyba oczywiste. Statua Wolności i Ellis Island! Przewrócił oczami. – Ale z ciebie turystka! – Złapał moją dłoń i przycisnął ją sobie do ust w ten sam sposób, w jaki mąż pocałował dłoń żony na Empire State Building. – No pewnie! I wcale się tego nie wstydzę. – Wcześniej byłam w tym mieście tylko raz w życiu, ale okoliczności nie sprzyjały zwiedzaniu. Wspomnienie wielkich łap Aarona, przyciskających mnie do betonowej ściany biblioteki w pobliżu Grant Park, sprawiło, że zadrżałam z obrzydzenia. Wes również wyczuł zmianę mojego nastroju, bo zacisnął szczękę. – To się już nigdy nie powtórzy. – Pokręcił głową. – Będę cię chronił do ostatniej kropli krwi – wycedził przez zaciśnięte zęby. Pogłaskałam go po dłoni, a po chwili ją ścisnęłam. – Wiem. Wiem. Nie martw się. Ta wycieczka jest niesamowita. Zaręczyłam się z facetem moich snów. – Szturchnęłam ramieniem jego ramię, próbując rozluźnić atmosferę i sprawić, by zapomniał o napaści na mnie. – Spotkaliśmy się z moimi przyjaciółmi. No i jestem tutaj z tobą,

przeprowadzam z ludźmi wywiady na temat tego, za co są wdzięczni, a przy okazji zwiedzam najciekawsze i najpiękniejsze obiekty turystyczne Nowego Jorku. Czy może być coś lepszego? – Masz rację. – Westchnął głęboko. – To świetnie. Cieszę się, że z tobą tutaj przyjechałem. Wtuliłam się w jego bok i karmiłam swoją duszę jego ciepłem. – Ja też. *** Van zatrzymał się na parkingu przed promem przewożącym ludzi na Liberty Island. Uiściliśmy odpowiednie opłaty i poczekaliśmy, aż sprawdzą nas ochroniarze, co trwało o wiele dłużej, niż się spodziewałam. Oznaczało to, że kilka wywiadów będziemy musieli przeprowadzić jutro. Mieliśmy być w mieście jeszcze tylko dwa dni, a jeden z nich chciałam spędzić tylko z moim mężczyzną, wychodziło jednak na to, że nam się to nie uda. Była już trzecia i robiło się ciemno, a kręcenie po zmroku nie było najlepszym pomysłem. Chodziło o to, żeby moja część programu była interesująca również pod kątem wizualnym. Żeby publiczność odbyła – być może jedyną w życiu – wycieczkę po Nowym Jorku. Na razie wszystko szło jak po maśle. Na promie postanowiłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i przeprowadzić wywiad z kimś, kto stał sam. Opatulona ciepło blondynka o uderzająco niebieskich oczach, stojąca samotnie przy poręczy, okazała się strzałem w dziesiątkę. Wiatr targał jej włosy, a ona stała cicho i patrzyła, jak wyspa się do nas przybliża. Przerwałam jej kontemplację i spytałam, czy zechciałaby udzielić mi wywiadu. Bardzo ucieszyła się z mojej propozycji. Zaskoczył mnie jej szkocki akcent. Dowiedziałam się, że jest autorką romansów, która przyjechała na konferencję pisarzy i właśnie ma dzień wolny. Postanowiła więc wykorzystać nadarzającą się okazję i zobaczyć Nowy Jork w pełnej krasie. Złapałam mikrofon i stanęłam blisko poręczy promu płynącego przez wody Upper Bay. – Przyjaciele, po raz pierwszy w życiu płynę promem, pędzącym w stronę Liberty Island, i w podróży spotkałam tę oto uroczą kobietę. Janine Marr pochodzi ze Szkocji i odwiedziła naszą ojczyznę w interesach. Jak podoba ci się pierwsza wizyta w Stanach? – spytałam. – Jest cudownie. Trochę przytłaczająco, ale z pewnością zapamiętam to do końca życia. Kocham Amerykanów. Wszyscy cały czas żyją w pośpiechu, żeby dotrzeć w kolejne miejsce na czas, tak jakby osoba, z którą mają się spotkać, była najbardziej czarującą osobą na świecie. – Jej szkocki akcent był tak uroczy jak ona sama. Uśmiechnęłam się do kamery, nie podzielając jej entuzjazmu dla śpieszących się wszędzie ludzi. Za to z miejsca spodobał mi się optymizm mojej nowej znajomej. – Można do tego podejść również w ten sposób. Wiem, że jutro wracasz do Szkocji i nie będzie cię z nami podczas Święta Dziękczynienia, zastanawiam się jednak, czy jest coś, za co jesteś wdzięczna? Janine rozejrzała się po promie, popatrzyła na statuę, na Nowy Jork, aż w końcu na wody zatoki. – Za świat. Za naszą Ziemię. Tylko na nią spójrz. Niezależnie od tego, gdzie jesteś, czy w Nowym Jorku, czy w mojej Szkocji, zawsze możesz

zobaczyć coś pięknego. Gdy skończyłam rozmawiać z Janine, wzięłam od niej wizytówkę i obiecałam przeczytać jedną z pełnych namiętności powieści, a potem dałam jej kartę podarunkową. Nadszedł czas na opuszczenie promu. Zanim turyści zaczęli znikać we wspaniałej i olbrzymiej Statui Wolności, udało mi się jeszcze zatrzymać Martinów, kanadyjską rodzinę, która była tutaj po raz pierwszy. – Dziękuję wam, Jacobie i Amando Lee Martin, za to, że pozwoliliście mi przeprowadzić wywiad z wami i waszymi dziećmi jeszcze przed spotkaniem z naszą piękną statuą. Najpierw powiedzcie naszym widzom, skąd przyjechaliście. Amanda nosiła na biodrze małą córkę, a jej mąż trzymał za ręce dwóch starszych bliźniaków. – Przyjechaliśmy z Ottawy w Kanadzie – powiedziała z dumą. – A czy podoba wam się wycieczka? – Tak. Tyle że w tak wielkim mieście niełatwo jest okiełznać dwóch sześciolatków i naszą małą dziewczynkę. – Jacob zaczął się śmiać. – Na pewno. No cóż, wiem, że macie jeszcze mnóstwo do zobaczenia, a ci mali przystojniacy są już gotowi do zwiedzania naszej wspaniałej statui, prawda, chłopaki? – Spojrzeli na mnie, a po chwili jednocześnie wyrzucili w górę dwie małe pięści i krzyknęli radośnie. – W porządku. W takim razie Amando Lee, powiedz mi, za co jesteś wdzięczna? W jej pięknych oczach koloru karmelu pojawiły się łzy. – Za moją rodzinę. To wszystko, czego pragnęłam na tym świecie. Uśmiechnęłam się i podsunęłam mikrofon jej mężowi. – A ty, Jacobie? – Za to samo. – Wzruszył ramionami. – Najbardziej na świecie jestem wdzięczny za moją żonę, naszych dwóch synów i naszą córkę. Wiedząc, że mój kolejny pomysł spodoba się widzom, przyklękłam, a kamera podążyła za mną. Odezwałam się do pierwszego z bliźniaków. – Za co jesteś wdzięczny? Wydął usta, a jego oczy zrobiły się okrągłe. – Za cukierki! – wrzasnął o wiele głośniej, niż się spodziewałam. Roześmiałam się. – Dobra odpowiedź. A ty? – Podsunęłam mikrofon pod nos drugiemu bratu. – Za mój rower. Kocham mój rower. Jest cudowny, a z przodu ma świetną błyskawicę – zaczął mi rzeczowo wyjaśniać. Wszyscy dorośli się uśmiechnęli. Wstałam i podsunęłam mikrofon pod rumianą i pyzatą buźkę najmłodszego dziecka, które mogło mieć maksymalnie trzy latka. – A ty, malutka? Chciałabyś powiedzieć Ameryce, za co jesteś wdzięczna? Zamiast odpowiedzieć, podsunęła mi pod nos różowego słonia. – Jesteś wdzięczna za słonia? – Kiwnęła główką, a potem schowała twarz w szyi mamy. – Dziękuję klanowi Martinów za to, że opowiedzieli nam o tym, za co są wdzięczni. Rodzina bardzo się ucieszyła z pięciuset dolarów w kartach podarunkowych Visa. Poza kamerami powiedzieli mi, że ta podróż jest

spełnieniem jednego z ich największych marzeń i że wydali na nią większość swoich oszczędności. Te pięć stów pomoże im zacząć odkładać na kolejną wymarzoną przygodę. Postanowiłam, że ostatni wywiad będzie w Great Hall na Ellis Island. Znalazłam starszego mężczyznę, stojącego obok dwóch innych mężczyzn. Jeden z nich trzymał za rączkę chłopca, który miał co najwyżej dziewięć lat. Mężczyźni mogliby być moim pradziadkiem, dziadkiem i ojcem. – Przepraszam, czy mieliby panowie ochotę udzielić mi wywiadu do programu telewizyjnego na temat tego, za co jesteśmy wdzięczni? – Pewnie, może pani zadawać pytania. Kilka minut poświęciłam na poznanie tych trzech mężczyzn i jednego dziecka. Były to cztery pokolenia Kappmeierów, z pochodzenia Niemców. Robert Kappmeier miał ponad dziewięćdziesiąt lat i wyglądał wręcz rewelacyjnie na swój wiek, tak samo jak jego syn, Richard, będący przed siedemdziesiątką, i syn Richarda, Eric, zbliżający się do czterdziestki. Syn Erica, Nolan, miał osiem lat. Gdy poznałam powód ich przyjazdu tutaj, po mojej twarzy popłynęły łzy. Wes starał się mnie uspokoić, kiedy próbowałam zebrać się do kupy i poprawić makijaż bez całej ekipy, która z reguły szykowała mnie do występu. Wreszcie się opanowałam i kamery ruszyły. – Stoję tutaj przed Ellis Island z czterema pokoleniami rodziny Kappmeierów. Dziękuję, że zgodziliście się ze mną porozmawiać. Zaczęłam od Roberta, seniora rodu. – Panie Kappmeier, dziękuję, że zechciał pan udzielić mi wywiadu. – Pokiwał głową. – Z tego, co powiedzieli mi pańscy syn i wnuk, przejeżdżał pan przez Ellis Island w tysiąc dziewięćset czterdziestym dziewiątym roku, na kilka lat przed tym, jak została zamknięta w pięćdziesiątym czwartym roku. – Tak. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. – Dlaczego? – spytałam, żywo zainteresowana. – Bo byłem wolny. Niemcy właśnie przetrwały porażkę nazistów, kraj podzielił się na dwie części. W czasie wojny wielu moich krewnych trafiło do niewoli. Obiecałem mojej mamie, która wtedy owdowiała, że znajdę sposób, by odzyskać wolność. Wyjechałem więc z kraju, z mojej ojczyzny, i znalazłem nowy dom. Taki, w którym mogłem bezpiecznie żyć, pracować, kochać i założyć własną rodzinę. – Czyli jest pan wdzięczny Ameryce za możliwości, jakie panu dała? – spytałam automatycznie. Kiwnął grzecznie głową, ale zaprowadził mnie do Nolana, który nerwowo ściskał rękę ojca. Pradziadek złapał go pod brodę. – Jestem wdzięczny za moją wolność, za wolność mojego syna Richarda, mojego wnuka Erica i prawnuka Nolana Kappmeiera. Jako Amerykanie już zawsze będą wolni. Podziękowałam im za podzielenie się ze mną swoją historią i dałam im karty podarunkowe, które postanowili przekazać na cele dobroczynne. Spojrzałam w kamerę i poczułam, że w oczach stają mi łzy. Wes był tuż obok. Stwierdziłam, że to koniec kręconej przeze mnie części. Wystarczyło już tych wywiadów. – Dzisiaj byliście świadkami moich rozmów z ludźmi z Nowego Jorku. Rodziny, samotni ojcowie, goście z innych krajów i całe pokolenia Amerykanów. Dowiedzieliśmy się, że ludzie są wdzięczni za swoje żony,

mężów, dzieci, rodziców, za świat, a przede wszystkim za wolność, jaką możemy cieszyć się w naszym kraju. Chciałabym poświęcić chwilę i podziękować wszystkim weteranom za to, że możemy cieszyć się kolejnym dniem i być za to wdzięczni, ponieważ to oni walczyli o naszą wolność. Chciałabym, żeby każda z osób, oglądających ten program, okazała komuś za coś wdzięczność. Szerzcie radość i miłość, którą codziennie uznajemy za pewnik, i oddajcie ją najbliższym. Ale najbardziej ze wszystkiego… bądźcie wdzięczni za to, co macie, i radujcie się tym. Dziękuję wam za oglądanie tego programu. Do zobaczenia, żyjcie pięknie. Kiedy powiedziałam ostatnie słowa, kamerzysta podniósł kciuk. Wes złapał mnie w pasie i przytulił. – Skarbie, jestem z ciebie taki dumny. Ta część zrobi wrażenie na wielu osobach. Wtuliłam się w jego ciepło, próbując zapamiętać tę chwilę, by w przyszłości móc przypomnieć sobie to uczucie jedności, miłości i oddania. Dzisiaj byłam z siebie dumna. Wpadłam na pomysł, zrealizowałam go i wiedziałam, że spodoba się on milionom widzów. – Uczcijmy to – zaproponował Wes, całując mnie od szyi do ucha. Po chwili przygryzł jego koniuszek. Moje ciało przeszyły fale gorąca, które trafiły między moje uda. – Co masz na myśli? – Uniosłam jedną brew i uśmiechnęłam się złośliwie. – Ciebie, mnie, butelkę szampana, koszyk truskawek, bitą śmietanę i miękkie hotelowe łóżko. Wyszczerzyłam zęby. – Przekonałeś mnie już po dwóch pierwszych słowach.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Kiedy

nasz wynajęty samochód zatrzymał się przed wielkim ranczo, po schodach zbiegła mała potargana blondyneczka, wymachująca rękami, a za nią jej ojciec. – Isabel, kochanie, daj cioci chociaż wysiąść z samochodu! – ryknął mój brat Max, szybko schodząc na dół. Ponieważ sama byłam bardzo podekscytowana, wyskoczyłam z samochodu i złapałam małą w locie. – Ciocia Mia! – pisnęła. Na dźwięk słowa „ciocia”, jakim mnie oficjalnie określiła, i mając świadomość, że w naszych żyłach płynie ta sama krew, przeżyłam jedno z potężniejszych wzruszeń od lat. Przytuliłam mocno swoją bratanicę, pozwalając, by oplotła mnie nogami i rękami. Mocno przycisnęła rączki do moich policzków. – Będę królową! – niemalże wrzasnęła mi w twarz. Zaczęłam się śmiać. – Dobrze, kochanie. A ja będę księżniczką. Ej, czy jesteś gotowa na spotkanie z wujkiem Wesem? – To ja mam wujka Wesa? – Isabel szeroko otworzyła oczy. W jej głosie słychać było niesamowitą ekscytację, typową dla cztero- czy pięciolatki. Przesunęłam ją na biodro. Wes wysiadł z samochodu i złapał dziewczynkę za ręce. – Cześć, Isabel. Jestem Weston. – Ale masz głupie imię – wyrwało się jej, a potem szelmowsko się uśmiechnęła. – Bell! – Max spojrzał na nią surowo, ale ja pokręciłam głową, żeby dał spokój. Była dzieckiem, a wszystkie dzieci są takie impulsywne. Wes zachichotał z aprobatą. – A wiesz, co jest jeszcze głupsze? – Przysunął twarz do jej twarzy. Zaczęła skubać wargę i spojrzała w niebo. – Hot dogi? Ta odpowiedź sprawiła, że Wes i ja wybuchnęliśmy niepohamowanym śmiechem. Nawet Max musiał zakryć usta dłonią, żeby nie dać po sobie poznać rozbawienia. – No co? – Na jej małej twarzyczce pojawiło się oburzenie. – Hot dogi to jedzenie i nie mają nic wspólnego z gorącymi psami. To głupie. Musiałam jej to przyznać. Powalająca logika. – To prawda. Ale chodziło mi o to, że za moim imieniem jest jeszcze liczba! – powiedział Wes. Isabel otworzyła buzię ze zdziwienia, a jej oczy zrobiły się jeszcze większe. – Niemożliwe! – Możliwe. Oficjalnie nazywam się Weston Charles Channing Trzeci. – Podniósł do góry trzy palce, a ona spojrzała na nie, jakby zaraz miały wystrzelić z nich rakiety. – Wow! To jest… takie super! Tatusiu, czy ja też mogę mieć taką liczbę? Chciałabym mieć piątkę. Teraz Max nie potrafił już powstrzymać śmiechu.

– Kochanie, już nadano ci imię i nie, nie możesz mieć jeszcze liczby. A pięć lat będziesz miała w kwietniu. Nie możesz poczekać do tej pory? – Nie, tatusiu, naprawdę nie mogę. To strasznie, strasznie długo. – Wydęła usteczka, a ja pocałowałam ją w policzek. Pachniała syropem klonowym i kredkami. – Bell, idź do środka i powiedz mamusi, że przyjechali ciocia i wujek. Dobrze? Zaczęła machać nogami, więc postawiłam ją na ziemi. Po chwili wystrzeliła jak z procy w stronę domu. Boże, jak dzieci szybko się poruszały. Wszędzie biegły na złamanie karku, nawet jeśli to coś znajdowało się zaledwie kilkanaście metrów dalej. Podeszłam do brata i przytuliłam się do jego klaty. Objęłam go rękami i przyciągnęłam do siebie tak mocno, jak tylko zdołałam. Pachniał skórą i mydłem. Był to zapach znajomy i uspokajający. – Jak dobrze cię widzieć, kochana. Fakt, że przyjechałaś do mnie na Święto Dziękczynienia, oznacza dla mnie… no wiesz. – Jego głos był bardziej chrapliwy niż zwykle. Tak, wiedziałam, co to dla niego oznaczało. Najważniejszym celem w życiu Maxwella Cunninghama było otaczanie się rodziną. Był bogaty jak cholera, ale z pewnością powiedziałby, że to właśnie miłość jego rodziny, a nie miliony na koncie, uczyniła z niego bogacza. – Maxwellu Cunninghamie, chciałabym, żebyś poznał mojego narzeczonego, Westona Channinga. Max szeroko się uśmiechnął i wyciągnął rękę, a w chwili, w której Wes się z nim przywitał, wciągnął go w jeden z tych niedźwiedzich, męskich uścisków. – Stary, strasznie się cieszę, że wreszcie mogę cię poznać. Mia niemal rozchorowała się ze zmartwienia. Założę się, że cieszysz się z powrotu do Stanów i do naszej dziewczynki. Gdybym nie widziała tego na własne oczy, pewnie bym nie uwierzyła, ale Wes się zarumienił. Pokręcił głową, zaszurał stopami i potaknął. Zauważyłam również, że nie zirytował się na Maxa, gdy ten powiedział o mnie „nasza dziewczynka”. Na Antona by się wściekł. Interesujące. – Bardzo się cieszę, że już wróciłem. Myślałem tylko o tej pięknej kobiecie i by została moja. – Objął mnie w pasie i mocno przyciągnął do swego boku. Max spojrzał na niego łagodnie, a wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki. – Czasami mężczyzna musi przejść przez piekło, żeby zrozumieć, jakie szczęście go spotyka. Zakładam, że musiało ci być naprawdę ciężko i strasznie jest mi przykro z tego powodu, cieszę się jednak, że wróciłeś już do naszego wolnego i wspaniałego kraju. Witam na moim ranczu. – Typowy kowboj, właśnie za to tak bardzo kochałam mojego brata. Wes kiwnął głową i jeszcze mocniej mnie przytulił. Rozejrzał się wokół niesamowicie zielonymi oczami. – Przepiękna okolica. Wszystko to jest twoje? – spytał, wskazując drzewa i to, co za nimi. Maxwell machnął ręką w stronę, w którą chciał, żebyśmy popatrzyli. – Większość tego należy do Cunningham Oil, ale spora część jest też moja. Widzicie tę stodołę z literą J? To już ziemia Jensenów. Znasz Aspen. Wes przyłożył rękę do oczu i spojrzał na stodołę.

– O cholera, zupełnie zapomniałem. Przecież kilka lat temu byłem tutaj na weselu Aspen i Hanka. – A potem spojrzał na Maxa. – Stary, czyli my się już znamy. Maxwell zaczął się śmiać i kiwnął głową. – Tak, poznaliśmy się na weselu. Chodźcie. Przedstawię cię mojej żonie Cyndi. – Ruszył po schodach, ale Wes go zatrzymał. – A co jest tam? – Wskazał szeroki pas wysokiej trawy i drzew. – To też jest ich. Sprzedałem tę ziemię Aspen i Hankowi, gdy się pobrali. Obiecali mi, że nie sprzedadzą jej dalej. Jestem również właścicielem ziemi otaczającej moją posiadłość. Jest tu kilka pustych domów i nie wiem, czy powinienem je zburzyć, czy zachować w rodzinie. Wes wydął usta i złapał go za ramię. – Sądzę, że powinieneś je zachować – powiedział, kiepsko udając południowy akcent Maxa. – Sądzę, że masz rację – odparł mój brat, a na jego twarzy pojawił się bliżej nieokreślony wyraz duchowej więzi z Wesem. – Ale te domy będą wymagały naprawdę poważnego remontu – dodał od niechcenia. Przestałam za nimi nadążać i poszłam przodem. Gadali o ziemi. Co za nuda. – Ciężka praca nie jest mi obca – usłyszałam jeszcze słowa Wesa, które prawdopodobnie powinny mnie zmartwić, ale szczerze mówiąc, byłam zbyt ciekawa mojego małego bratanka, żeby interesować się ranczem czy ziemią. – Chodźcie, chłopaki. Chcę poznać małego Jacka! *** Nie ma nic słodszego niż trzymanie w ramionach dziecka, które ma zaledwie kilka tygodni. A najcudowniejsze było to, że jego oczy zdawały się mieć taki sam zielony odcień jak moje, Maddy i Maxa. Jego pachnącą pudrem główkę porastały brązowe kępki włosów. – Wydaje mi się, że może być brunetem – powiedziałam głośno, nie kierując tych słów do nikogo konkretnego. Cyndi usiadła obok mnie. – Naprawdę? – Pogłaskała synka po główce. Gdy tylko poczuł dotyk lub zapach mamy, zmarszczył buźkę i zaczął ssać. Po chwili odwrócił główkę. – Oho, ktoś tu jest głodny – zaczęła gruchać. Zamiast wyjść z pokoju, wzięła przewieszony przez oparcie kanapy koc, zakryła ramię i rękę, pomajstrowała pod kocem i po chwili usłyszałam odgłos ssania. Tak wygląda życie supermamy. – Boli? – spytałam, spoglądając na malucha. – Mio, nie będę kłamać. Przez pierwszych kilka dni boli jak diabli, może się okazać, że twoje brodawki popękają i zaczną krwawić, ale związek, jaki czujesz z dzieckiem i składniki odżywcze, jakie otrzymuje z twojego mleka, pozwalają ci przetrwać tych kilka pierwszych dni tortur. – Tortur? – Przełknęłam głośno ślinę. Uśmiechnęła się. – Uwierz mi, że to jest tego warte. À propos, widzę, że przyjmujesz gratulacje – powiedziała, spoglądając na moją lewą dłoń. Zmarszczyłam ze zdziwieniem czoło. – Max ci nie powiedział? Skinęła głową.

– Pewnie, że powiedział. Żartujesz? Nie dałby rady utrzymać tego w tajemnicy. Wytrzymał całe dwie sekundy. Tak naprawdę to zaczął mnie wołać w chwili, w której odłożył słuchawkę, a potem wrzeszczeć jak opętany, że obie jego siostry wychodzą za mąż. Obudził Jacka i Isabel. Rozejrzałam się wokół, żeby się upewnić, że jesteśmy same. – Jeśli mój tata się nie obudzi, to poproszę Maxa, żeby poprowadził mnie do ołtarza. Oczy Cyndi wypełniły się łzami, zaczęła szlochać. – Nie wiesz, ile to by dla niego znaczyło. – Otarła spływającą po policzku łzę. – Nie płacz. – Wzdrygnęłam się zła na siebie, że w ogóle o tym wspomniałam. – Skarbie, to hormony. Płaczę z każdego powodu. Do diaska, wczoraj w telewizji leciała reklama leku zobojętniającego kwas. Kobieta w ciąży przyciskała dłoń do swego serca. Tak, ryczałam jak bóbr. Przypomniałam sobie zgagę, na jaką cierpiałam przy Jacku, i rozkleiłam się na dobre. Naprawdę nic mi nie będzie. – Zaśmiała się. Wow. Ciąża naprawdę daje kobiecie w kość. I to poważnie. Jak ja bym to zniosła? Czy w ogóle bym tego chciała? Pomyślałam o Westonie, trzymającym w ramionach naszego syna czy naszą córkę, i postanowiłam, że tak, zrobię wszystko, żeby pewnego dnia spojrzało na mnie dziecko o oczach Wesa. – Skończyliście już? Rozmnażanie? – spytałam, gdy wyciągnęła śpiącego Jacksona spod kocyka, poprawiła koszulę i odłożyła kocyk na kanapę, jak gdyby nigdy nic. Tak, zdecydowanie była supermamą. – Nie. Myślę o jeszcze dwójce. Moje oczy zrobiły się wielkie jak spodki. – Chcecie mieć czwórkę dzieci? – Max chciał szóstkę! – Uśmiechnęła się szeroko. – Udało mi się wypracować kompromis. Max chce, żebyśmy mieli dużą rodzinę. Mówi, że dla takiej rodziny warto ciężko pracować, poza tym uwielbia wracać do domu po całym dniu w pracy i słyszeć dziecięce głosy. Jedno z nich chce nazwać po tobie i Maddy. A ja się zgodziłam. Zmrużyłam oczy. – Cyndi, już to zrobiliście, dając Jacksonowi na drugie Saunders. Nie musicie robić nic więcej. Absolutnie. Naprawdę. Pokręciła głową. – Chcemy, żeby nasze dzieci znały swoje ciocie, żeby były one obecne w ich życiu. Dajemy naszym pociechom imiona po dobrych ludziach, którzy będą je kochać. Kto nadaje się do tego lepiej niż ciocie? No cóż, do głowy przychodziły mi setki lepiej nadających się osób, wiedziałam jednak, że nic nie wskóram. Zdążyłam się już przekonać, że Max i Cyndi stanowili nieprzejednany zespół. Każdy chciałby mieć takie małżeństwo w swojej rodzinie. Ludzi, którzy zawsze będą cię wspierać, kochać niezależnie od wszystkiego i stawiać na pierwszym miejscu. Kolejny powód, by być wdzięczną. Usłyszałam odgłos zatrzymującego się na podjeździe samochodu i małych stópek Isabel, zbiegających po schodach, co oznaczało, że właśnie przyjechali Maddy i Matt. ***

Ręka w rękę szliśmy razem z Wesem pośród drzew w posiadłości mojego brata. – Max to świetny facet – rzekł Wes, omijając wielki pień. Uśmiechnęłam się i ścisnęłam jego dłoń. – Tak. Najlepszy. – A twoja siostra… wow. To tak jakby spotkać twoje przeciwieństwo, ale nie do końca. – Zaczął skubać dolną wargę, a zmarszczki nad jego brwiami stały się wyraźniejsze. Zachichotałam. – Maddy jest kochana. Wszystko w niej emanuje miłością. Pod tym względem jest wolnym duchem. Tyle że zamiast mieć naturę hipiski, jak na wolnego ducha przystało, jest inteligentna, kocha książki i nie pozwala, żeby cokolwiek przeszkodziło jej w realizacji celów. Wydaje mi się, że właśnie to przyciągnęło do niej Matta. On jest bardziej powściągliwy i konserwatywny, ale ma naprawdę bardzo miłą rodzinę, która z całego serca pragnie, by on i Maddy spędzili razem resztę życia. – To dobrze. – Kiwnął głową. – Pewnie cieszysz się, że nie musisz się już nią zajmować. – Nie wiem. – Wzruszyłam ramionami. – Można by tak pomyśleć, ale przecież całe życie spędziłam na zajmowaniu się nią. Na upewnianiu się, że dostawała możliwie wszystko, co najlepsze. To był cel mojego życia. A teraz daje czadu na studiach, jest bliska obrony tytułu. Max zapłacił jej już za kilka kolejnych lat studiów, by mogła zrobić jeszcze magistra i doktorat. Rainsowie płacą za mieszkanie jej i Matta, by nie musieli pracować i mogli skupić się na nauce. A teraz, gdy ona ma pieniądze, znowu dzięki Maksowi, do niczego mnie już nie potrzebuje. Wes zatrzymał się na środku polany. Przeszliśmy dobre pół kilometra albo i więcej od domu Maxwella. Ledwo widziałam budynek wśród drzew. – Czy przez to czujesz się bezużyteczna? – Przekrzywił głowę i czekał na moją odpowiedź. Pomyślałam o słowie „bezużyteczny” i o tym, czy pasowało do tej sytuacji. – Nie do końca. Bardziej niepotrzebna. Nie jestem przyzwyczajona do tego, że siostra mnie nie potrzebuje. Zaczął ze mnie drwić. – Nie posunąłbym się do stwierdzenia, że jesteś niepotrzebna swojej siostrze. Od chwili, gdy przyjechała, było widać, że jesteś dla niej najważniejsza. Chociaż znała w pomieszczeniu wszystkich poza mną, to najpierw do ciebie podeszła, to obok ciebie usiadła przy kolacji, to wokół ciebie cały czas się kręciła. Mio, uważam, że jesteś dla niej kimś o wiele więcej niż tylko siostrą. Jesteś centrum jej świata. Tak jak i mojego. Boże, jak ja kochałam tego faceta. Doskonale wiedział, co powiedzieć, żebym poczuła się lepiej. – Wiem, że ona dorasta i wszystko się zmienia. Tyle że to dla mnie trudne. Byłam za nią odpowiedzialna, odkąd skończyła pięć lat. Zacisnął szczękę, mięsień w jego policzku zadrżał. – Nie powinnaś być odpowiedzialna ze swoją siostrę. Miałaś wtedy tylko dziesięć lat. Twoja matka i ojciec podjęli szereg bardzo złych decyzji, i chociaż ostatecznie wyszło wam to na dobre, i tak nie powinnaś była rezygnować z własnego dzieciństwa. Nie tak będziemy wychowywać nasze dzieci – dodał ostro.

Idealny moment, żeby poruszyć temat, którego tak naprawdę jeszcze nie poruszaliśmy. – Czyli chcesz mieć dzieci? – spytałam niby obojętnie. Owszem, ja mogłabym mieć jedno czy dwoje, ale nie był to cel mojego życia, tak jak na przykład Cyndi. – Pewnie, że tak. A ty nie? – Gwałtownie podniósł głowę. Nawet nie wiedziałam, że w oczekiwaniu na jego odpowiedź wstrzymałam oddech. Teraz głośno odetchnęłam. – Z tobą chcę. Podszedł do mnie i złapał mnie za biodra. Bardzo cieszyłam się, że to zrobił, bo taka rozmowa powinna odbywać się, gdy ludzie się dotykali. – Tak naprawdę to zanim cię spotkałam, nigdy o tym nie myślałam, a to chyba mówi dużo o naszym związku. Na jego twarzy zagościł jeden z tych powalających uśmiechów, który sprawiał, że natychmiast zapragnęłam na niego wskoczyć i wziąć go tu i teraz. – Ja tak samo. No, nie do końca. Gdy w niewoli myślałem o moim życiu, cały czas wyobrażałem sobie ciebie w ciąży z moim dzieckiem, noszącą w brzuchu naszego syna i idącą za rękę z naszą córką. To dawało mi nadzieję. Miałem czego pragnąć i o czym śnić w najczarniejszą godzinę. – Odchrząknął. – Czasami miałem oczy szeroko otwarte, ale widziałem tylko ciebie i naszą przyszłość, której nie będziemy mieli. Między innymi z tego powodu nie chcę czekać z małżeństwem. Chcę, żebyśmy każdego dnia żyli pełnią życia i akceptowali wszystko, co nas spotka. Przeczesałam palcami jego ciemne blond włosy. – Bardzo podoba mi się ten pomysł. – Stanęłam na palcach i pocałowałam go w usta. Staliśmy na łące i całowaliśmy się tak, jakby to był nasz ostatni pocałunek. Był ogień. Namiętność. Dzikość. Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, nikt i nic nie mógł powstrzymać ognia. Wes był coraz bardziej napalony, zaczął gładzić moje plecy, a potem złapał mnie za pośladki. Bez trudu mnie podniósł, owinęłam nogi wokół jego bioder i jeszcze głębiej włożyłam język do jego ust. Zanim zorientowałam się, co się dzieje, zaczęliśmy się poruszać, jego ruchy były posuwiste i celowe. Po kilkunastu metrach dotarliśmy z powrotem do lasu, uderzyłam plecami o gruby pień. Gałęzie sięgały wysoko ku niebu, pień był szerszy niż nasze ciała. Wes spuścił moje stopy na ziemię i błyskawicznie rozpiął mi spodnie. – Tutaj? – Rozejrzałam się gwałtownie wokół, żeby się upewnić, że naprawdę jesteśmy sami. Wes uklęknął. Zdjął mi obie tenisówki, ściągnął dżinsy i majtki i zostawił mnie w samym swetrze i długim płaszczu. Zbliżył się do miejsca między moimi udami i nabrał głęboko powietrza. – Chryste, jak ja kocham twój zapach, gdy jesteś napalona. – Spojrzał mi w oczy i przejechał językiem po mojej łechtaczce. Jęknęłam i złapałam go za włosy. – Jesteś szalony – szepnęłam. – A ty jesteś smaczna. A teraz oprzyj się wygodnie i rozkoszuj tym, co ci dam. Rozchylił kciukami moje wargi i lizał mnie od pochwy do łechtaczki. Już po minucie przyciskałam jego głowę do siebie, bezwstydnie napierałam na jego usta, desperacko szukając miejsca, które pośle mnie

w stratosferę. Żeby mieć lepszy dostęp, jedną moją nogę przerzucił sobie przez ramię. – Jezu, Wes. Zaraz dojdę. Wykonywał językiem długie i posuwiste ruchy, wciskając go najgłębiej, jak się dało. Poczułam ciarki na całym ciele, znalazłam się na skraju orgazmu. – Kochanie – ostrzegłam go raz jeszcze, na wypadek gdyby chciał zdążyć przestać i we mnie wejść. Jęknął, rozszerzył mnie jeszcze bardziej i zaczął mocno ssać moją łechtaczkę. I to mi wystarczyło. Każda komórka mojego ciała zaczęła krzyczeć. Każdy neuron płonął. Całe moje ciało oblało się gorącem, gdy przepłynęła przeze mnie cudowna fala przyjemności. Pieprzyłam jego twarz niczym dżokejka, ujeżdżająca konia wyścigowego. Orgazm trwał i trwał, aż wreszcie w połowie usta Wesa przestały mnie pieścić. Krzyknęłam, przecież jeszcze nie skończyłam ani z nim, ani z jego utalentowanym językiem. – Nie! Ale po chwili na świecie znowu panował odpowiedni porządek, gdy Wes odpiął spodnie, wyjął swojego grubego penisa i jednym brutalnym pchnięciem we mnie wszedł. Podniósł moje nogi, objęłam go nimi w pasie, pragnąc, by był jak najbliżej mnie. Uderzyłam plecami w drzewo, Wes objął dłonią moją potylicę, żebym nie zrobiła sobie krzywdy, waląc nią w pień przy każdym pchnięciu. – Będę cię pieprzyć tak długo, aż znowu dojdziesz. Chcę spić orgazm z twoich ust. Po chwili nasze języki zaczęły tańczyć. Smakował moje podniecenie, słone i słodkie jednocześnie. Jęknęłam i odrzuciłam głowę do tyłu, gdy zaczął podgryzać mnie w szyję. – Kocham cię, Wes. Boże, kocham cię tak bardzo, że czasami to boli. Ten facet walił moim ciałem o drzewo, jakby był drwalem, próbującym je ściąć. Tyle że zamiast siekierą w drzewo, walił swoim wielkim kutasem we mnie. Mocno. Wytrwale. Bezwzględnie. – Dochodź – wycedził przez zęby, zwiększając tempo uderzeń. – Skarbie, musisz się przesunąć – poprosiłam. Zaczął kręcić penisem, a ja głośno jęknęłam. Gdy sapnęłam, sygnalizując, że trafił we właściwe miejsce, uśmiechnął się dziko. A potem wyszedł ze mnie i uderzył raz jeszcze, trafiając dokładnie tam, gdzie powinien, i sprawiając, że moja łechtaczka zaśpiewała „alleluja! ”. – O tak, za chwilę dla mnie dojdziesz. – Cały czas wytrwale we mnie uderzał. Nad jego brwią zebrał się pot, czułam ciężki oddech na swojej twarzy. Wes poruszał biodrami tak szybko, że nie byłam w stanie dotrzymać mu tempa. Uderzał we mnie wciąż i wciąż, aż całe moje ciało zesztywniało i zawyłam w stronę ciemniejącego nieba. Po chwili Wes do mnie dołączył i z każdym ruchem tryskając we mnie gorącą cieczą. Osłabieni, nasyceni i wciąż połączeni staliśmy pod wielkim drzewem w teksańskim lesie.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Gdy

wytarliśmy się najlepiej, jak potrafiliśmy, Wes złapał mnie za rękę i poprowadził z powrotem w stronę domu Maksa. – Kupię tę część posiadłości od twojego brata. Znajdziemy ten dom, odnowimy go albo zburzymy i zbudujemy od nowa, co tylko będziesz chciała – wypalił nagle Wes. Zupełnie nie potrafiłam skupić się na kupowaniu ziemi i odnawianiu domu. Nadal odczuwałam przyjemność i w myślach byłam przyciśnięta do drzewa i pieprzona przez ukochanego faceta. Gdy wreszcie dotarło do mnie, o czym on mówił, gwałtownie się zatrzymałam. Do kolacji z okazji Święta Dziękczynienia mieliśmy jeszcze trochę czasu. – Przepraszam. Wybacz, jeśli nie nadążam za twoim tokiem myślenia po tym, jak niecałe dziesięć minut temu przeleciałeś mnie pod drzewem. Co powiedziałeś? Oblizał usta, jakby nadal czuł na nich mój smak. Pewnie tak właśnie było. Po tym jak wziął mnie ustami, przycisnął do pnia i mocno wypieprzył, czułam, że gdy tylko poruszę ramionami, płaszcz i sweter podrażnią otarcia na skórze. Przy odrobinie szczęścia nie będzie większych śladów przypominających mi o szalonym seksie pod drzewem. – Chcę porozmawiać z Maksem o kupnie tej ziemi obok niego. On ma setki akrów i powiedział, że kiedyś tutaj była farma, a dalej druga. I że obie stoją puste. Próbowałam zrozumieć, co do mnie mówi. – Ale przecież jeszcze nawet nie widzieliśmy tego domu. Ledwo doszliśmy do granicy tej posiadłości. Skąd możesz wiedzieć, że chcesz ją kupić? Odwrócił się i spojrzał na wielkie drzewa, spomiędzy których właśnie wyszliśmy na otwartą przestrzeń prowadzącą na ranczo Maxwella. Wzruszył ramionami. – Nieważne, jak to wygląda. Jeśli nie spodoba nam się istniejący budynek, zbudujemy sobie coś nowego. Chodzi o to, żebyśmy mieli rodzinny dom. Z dala od blichtru i hałasu Kalifornii. – Chwileczkę. – Podniosłam ręce. – Czy ty mi mówisz, że chcesz wyjechać z Malibu? – Byłam kompletnie zaskoczona, i wcale nie chodziło już o niesamowity seks. – Przecież kochasz plażę. I ja kocham plażę. – Wskazałam siebie i poczułam ucisk w piersi na samą myśl o tym, że nasz dom w Malibu miałby przestać być nasz. – Masz rację. Ale mamy pieniądze. Dużo pieniędzy. Więcej, niż kiedykolwiek będziemy potrzebować. A ponieważ ty właśnie zaczynasz karierę, będziesz chciała mieć miejsce, do którego będziesz mogła uciec z Kalifornii. Poza tym przecież mówiłaś, że po skończonych studiach Madison się tutaj przeprowadzi. – Chyba nawet wcześniej, Max załatwi jej tutaj studia magisterskie i doktorat, tak by w międzyczasie mogła rozpocząć pracę w Cunningham Oil. Mat i jego rodzina również się tutaj sprowadzą. Wes uśmiechnął się szeroko. Wyglądało na to, że im dłużej o tym

myślał, tym bardziej mu się to podobało. – Rewelacja. Będą mogli zamieszkać po drugiej stronie. Matt mówił, że on i jego rodzina potrafią zająć się farmą. W takim razie może zajmą się i swoją, i naszą. Oczywiście my im w tym pomożemy, a przy okazji będziemy mieli drugi dom. Taki, do którego będziemy mogli przyjeżdżać na przykład raz w miesiącu. Wtedy będziesz regularnie widywała Isabel i Jacksona i spotykała się z rodzeństwem. I wszyscy na tym skorzystają. Nigdy w życiu coś takiego mi się nawet nie śniło. Coraz bardziej kochałam tego człowieka. – Zrobiłbyś to dla mnie? – spytałam stłumionym ze szczęścia i miłości głosem. – Nie. – Pokręcił głową. – Robię to dla nas. Nie chcesz mieszkać bez siostry, a ja nie chcę być bez mojej rodziny. Będziemy mieli dwa domy. I będziemy przylatywali tutaj co najmniej raz w miesiącu. Regularnie, by kilka dni spędzać w naszym teksańskim domu. A jeśli nie będziemy niczego nagrywali, przyjedziemy na kilka tygodni. Kiedy tylko zechcemy. Jestem pewien, że Cyndi zgodzi się od czasu do czasu do nas zajrzeć i przewietrzyć nasz dom. Rzuciłam się na Wesa i podskoczyłam, objęłam go nogami w pasie i pocałowałam z całych sił. – Kocham cię. – Pocałowałam go w policzek. – Kocham cię. – Pocałowałam go w czoło. – Kocham cię. – Pocałowałam go w brodę. – Kocham cię. – Pocałowałam jego powieki. – Kocham cię tak bardzo, że nie mogę się doczekać, kiedy za ciebie wyjdę! – krzyknęłam, a potem pocałowałam go w usta. Zaczął się ze mnie śmiać, aż wreszcie skupił się tylko na odwzajemnianiu pocałunków. *** – Tak! Nie żartuję. Nie, mamo, nie. Chcemy mieć skromną uroczystość na plaży u nas w Malibu, a potem przyjęcie u was. – Zaśmiał się i przeczesał włosy palcami. Od chwili, w której zadzwonił do mamy, żeby powiedzieć jej o ślubie i o tym, dlaczego zdecydowaliśmy się na to tak szybko, uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Wiem, że to tylko sześć tygodni. Zatrudnię jakąś specjalistkę od organizowania ślubów. Nie, mamo, ty nie. Mamo, nie zadzwoniliśmy do ciebie po to, żebyś wzięła na siebie cały ciężar. Niech mówi za siebie. Nie było szans, żebym nagle zapragnęła wziąć się do planowania ślubu. Gdyby to zależało tylko ode mnie, złożylibyśmy sobie przysięgę na plaży, a potem natychmiast przenieślibyśmy się do łóżka, żeby pieprzyć się jak króliki. Nie potrzebowałam tortu ani całego tego zamieszania. Tylko Wesa. Tylko jego chciałam. Odwrócił się i na mnie popatrzył. Siedziałam na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, z łokciami opartymi na kolanach i dłońmi podłożonymi pod brodę. Patrzyłam, jak mój facet chodzi po pokoju, cały czas szeroko się uśmiechając. – Wiem, mamo, że to szaleństwo, ale oszalałem z miłości. Nie, to nie za dużo. Nic mi nie będzie. Tak naprawdę to dzięki temu poczuję się lepiej niż kiedykolwiek. Poślubienie kobiety, z którą chcę spędzić resztę życia, z pewnością pomoże mi wyzdrowieć.

Wes uważał, że to dzięki mnie czuł się tak dobrze po porwaniu. Byłam zdania, że to dzięki pani psycholog, ale i tak czekało go jeszcze mnóstwo pracy. Po pierwsze, musiał poradzić sobie ze swoją zazdrością, a po drugie, z potrzebą natychmiastowego ustalenia własnej przyszłości. Natomiast dobre wieści były takie, że nie miał żadnego koszmaru już od ponad tygodnia. Tak naprawdę to tutaj, w Teksasie, spał lepiej niż kiedykolwiek. W domu gwałtownie się budził, wychodził na plażę i słuchał szumu oceanu tak długo, aż był na tyle zmęczony, żeby wrócić do łóżka. Bardzo często znajdowałam go w nocy na plaży, jak wpatrywał się w fale zamiast spać obok mnie. W Teksasie było inaczej. Tutaj, pod dachem mojego brata, z całą rodziną mieszkającą w jednym domu, spał jak zabity. Może chodziło o uwolnienie się od hałasu i zgiełku miasta. Wyglądało na to, że Wes znajdował pocieszenie w ciszy teksańskich nocy. Nagle przestał chodzić. – Naprawdę? Zajmiesz się przyjęciem po ślubie? – Spojrzał na mnie. – W zielonym Mia wygląda rewelacyjnie – rzekł, łypiąc na mnie wzrokiem. – Wiem, że to nie do noszenia. Poczekaj, spytam ją. – Mio, w jakich kolorach chcesz mieć przyjęcie? – Nie wiem. – Zmarszczyłam czoło. – Musi być jakiś kolor? Serio? – Nigdy nawet nie przyszło mi do głowy, żeby martwić się takimi rzeczami. To znaczy wcześniej widywałam już śluby na filmach, gdzie były całe hordy druhen. A ja chciałam tylko Maddy i Gin. – Mama mówi, żebyś wybrała dwa kolory, tak żeby wiedziała, jakie powinna kupić dekoracje. – To, co wybierze, z pewnością będzie dobre – odparłam bez zastanowienia. – Nie, mamo. Pod tym względem Mia nie zachowuje się jak dziewczyna. To znaczy… – Zaczął taksować wzrokiem moje ciało. – Z całą pewnością jest bardzo kobieca, ale zupełnie nie przejmuje się takimi rzeczami. Nie… naprawdę, możesz wybrać, co chcesz. Nie, nie zależy jej. Mamo. – Znowu zaczął chodzić po pokoju. Nagle uświadomiłam sobie, że zrzucam na jego matkę coś, czym tak naprawdę powinnam zająć się osobiście. – Jasna zieleń i kremowy. Zatrzymał się. – Poczekaj. Jakie kolory, skarbie? Zaczęłam nieśmiało przebierać palcami. – Wydaje mi się, że będzie ładnie. Uśmiechnął się szeroko. Boże, jak łatwo było go zadowolić. – Mia powiedziała, że jasna zieleń i kremowy. Tak. I proste kwiaty. Jakie wybierzesz. Tak, to zależy od ciebie. – Przewrócił oczami i się skrzywił. – Ja i Mia zajmiemy się uroczystością. Tak, załatwimy krzesła, altanę i wszystko, co będzie potrzebne. A ty, mamo, skup się tylko na przyjęciu. Ile osób? Szybko zaczęłam podliczać moich gości: Maddy, Matt, Maxwell, Cyndi, dzieciaki, Ginelle, Tai i Amy, Anthony i Hector, Mason i Rachel, Warren i Kathleen, Alec, Anton i Heather, ciocia Millie, mój ojciec, o ile się wybudzi, i może jeszcze kilka osób. – Z mojej strony około dwudziestu pięciu. – Dwadzieścia pięć. Mamo, poczekaj. – Przycisnął telefon do piersi. – I to wszystko? Tylko na ślub?

Pokręciłam głową. – Nie, to w ogóle wszyscy. Zamrugał gwałtownie. – Mamo, to będzie naprawdę mały ślub. Mia zaprosi maksymalnie dwadzieścia pięć osób. Tak więc na ślub na plaży zaprosimy samą rodzinę. Tak, mówię poważnie. Jęknęłam w myślach. Jeszcze nawet nie obejrzałam żadnej sukni ślubnej, a ponieważ mam tak mało rodziny, w oczach mojej teściowej będę wyglądała jak jakaś ofiara losu. – Co masz na myśli, kogo? Jeanannę i jej rodzinę, mamo, naszą najbliższą rodzinę. Później to ustalimy. Ogranicz naszą listę do maksymalnie trzydziestu osób na ślub na plaży. Na przyjęcie możesz zaprosić, kogo chcesz, ale niech wszystko będzie proste. Mia i ja nie lubimy przepychu. Dobre jedzenie, trochę alkoholu, potańczymy i z głowy. Prawda, Mio? Uśmiechnęłam się szeroko. Jak on dobrze mnie znał. – No pewnie! – Posłałam mu buziaka. – Dobrze, muszę już lecieć. Szczęśliwego Święta Dziękczynienia tobie, tacie i reszcie rodziny. Przekaż wszystkim, że ich kocham i że niedługo wracam do domu. Tak, wrócimy na Boże Narodzenie. Ja ciebie też kocham, mamo. Rozłączył się, rzucił telefon na łóżko, a potem zaczął mnie łaskotać. – Masz szczęście, że tak strasznie cię kocham. To było straszne. – Rozmowa z twoją mamą była straszna? – zaczęłam się z nim droczyć. – Nie, rozmowa z mamą na temat planowania naszego ślubu, podczas gdy tak naprawdę interesujemy się tylko sobą. Masz u mnie dług. Objęłam go nogami, przyciągając do siebie. – Hmm, i jak niby mam go spłacić? – Zaczęłam bawić się pasemkiem jego włosów. – Bądź moją seksualną niewolnicą do końca swojego życia – odparł natychmiast. – Zbereźnik. – Uśmiechnęłam się szeroko. – Ale myślę, że uda nam się wypracować kompromis. – Nie-e. To ma być na całe życie. Złapałam go za włosy i mocno pocałowałam. – Myślę, że to jest do zrobienia. – To ty jesteś do zrobienia! Roześmiałam się. – I znowu ten dowcip! Parsknął śmiechem i zaczął całować mnie po szyi. – Stary, ale jary. – Coś jak zrobienie laski? – Idealna analogia. – Spojrzał na mnie. – Robienie laski też jest stare, ale nadal bardzo przyjemne. Możemy się teraz tak zabawić? Natychmiast wsunęłam rękę między nasze ciała. W chwili, w której złapałam guzik spodni Wesa, usłyszeliśmy walenie do drzwi. Odskoczyliśmy od siebie, jakby ktoś wylał na nas kubeł lodowatej wody. – Cyndi mówi, że czas na wyżerkę! Chodźcie na dół! – krzyknął Max przez drzwi. Przynajmniej on był na tyle dobrze wychowany, żeby nie wparować do środka. Nie pamiętałam, czy zamknęłam drzwi, czy nie. Potem usłyszeliśmy walenie do drzwi w drugiej części korytarza,

wołanie się powtórzyło, tyle że tym razem Max wspomniał o zupie. Wes pomógł mi wstać. – Och, i mama powiedziała, że w przyszłym roku Święto Dziękczynienia mamy spędzić u niej. – Wciągnął powietrze przez zęby. Pokręciłam głową. – Ale to ty powiesz o tym Maksowi. I to w chwili, gdy nie będzie mnie w pobliżu. – Tchórz! – Wyszczerzył zęby, splótł swoje palce z moimi i wyszliśmy z pokoju na nasze pierwsze wspólne Święto Dziękczynienia. Moje pierwsze prawdziwe Święto Dziękczynienia. Jedyny problem polegał na tym, że tęskniłam za ojcem. Z pewnością ucieszyłby się, mogąc usiąść przy świątecznym stole z całą rodziną. Nigdy nam się to nie udało, chociaż na swój sposób bardzo się starał. Przypomniałam sobie tyle świąt, podczas których smażył kurczaka albo kupował go w KFC, oczywiście jeśli nie był kompletnie pijany i nie przegapił świąt. Ale i tak strasznie za nim tęskniłam. *** Cyndi i Max przeszli samych siebie. Jak na małżeństwo z noworodkiem w domu, dali z siebie absolutnie wszystko. W wielkiej jadalni rozstawili stół na szesnaście osób i naszykowali go dla sześciorga dorosłych i jednego dziecka. Jackson spał spokojnie w łóżeczku obok stołu. Cicho grała muzyka – puścili coś Chopina. Znałam to, bo to mój ulubiony kompozytor, chociaż przy Wesie zaczynałam coraz bardziej oswajać się z muzyką klasyczną. Lubił słuchać jej w samochodzie albo gdy siedzieliśmy na tarasie, patrząc na ocean. Na środku stołu był rozłożony złoty bieżnik. Talerze zostały rozstawione przy jednej krawędzi, dzięki czemu było więcej miejsca na jedzenie, które również było już naszykowane. Max i Cyndi urządzili dla nas prawdziwą ucztę. Talerze, kryształy i sztućce lśniły w świetle świec. Efekt był niesamowicie piękny. Jeszcze nigdy nie siedziałam przy takim stole. I nigdy nawet nie marzyłam, że kiedyś usiądę. Wszyscy stanęli przy stole. Max podniósł ręce. – Odmówmy modlitwę. Max odmówił modlitwę na głos i zakończył ją chwilą ciszy, by posłać miłość i podziękowania wszystkim osobom, których z nami nie było. I znowu pomyślałam o ojcu leżącym w śpiączce w szpitalnym łóżku w Las Vegas. Był sam jak palec. W Święto Dziękczynienia. I chociaż często był zbyt pijany, żeby świętować, i tak byliśmy razem. A kto był z nim teraz? Nikt. Poczułam ucisk w piersi. – Wszystko w porządku? – szepnął Wes, przytrzymując moje krzesło, żebym usiadła. Dżentelmen jak zwykle. Tak naprawdę to każdy mężczyzna przytrzymywał krzesło swojej kobiety. Max nawet wysunął krzesło dla Isabel. – Tak. Jest mi tylko trochę smutno, że ojciec nie spędza z nami tych świąt. Wydaje mi się, że by mu się to podobało. – Na pewno. – Maddy uśmiechnęła się łagodnie i usiadła. Gdy już wszyscy siedzieliśmy przy stole, zaczęliśmy podawać sobie jedzenie. Były indyk z domowym nadzieniem, purée ziemniaczane, kukurydza, sos pieczeniowy, duszona fasolka, sos żurawinowy, świeżo pieczone

bułeczki i o wiele więcej. Szczerze mówiąc, okazało się, że mój talerz jest za mały. – Zawsze wszyscy się tak opychają w Święto Dziękczynienia? – spytałam, przyglądając się z zachwytem mojemu załadowanemu żarciem talerzowi. – Właśnie? – dorzuciła Maddy i podniosła swój talerz. – Nie dam rady nałożyć wszystkiego! – Zaśmiała się. Max, Cyndi, Matt i Wes przerwali jedzenie i na nas popatrzyli. – No co? – spytałam. – Chodzi mi o to, że to mnóstwo jedzenia jak na jedną kolację. Wes zacisnął szczękę, a Max zasłonił usta dłonią. – Kiedy ostatnio ty i Maddy jadłyście kolację z okazji Święta Dziękczynienia, taką z indykiem i w ogóle? Popatrzyłam na tę olbrzymią ilość jedzenia. Nie było szans, żebyśmy dali radę to wszystko zjeść. Śliniłam się na sam zapach, ale z całych sił skupiłam się na pytaniu. – Nie... nie wiem. Mads? – spytałam. Pokręciła głową. – Aż do dzisiaj nie jadłyśmy indyka na kolację. To znaczy jadałyśmy indyka w kasynie, wcześniej jadłam pierś indyka, ale to nie było nic takiego jak to. To mi przypomina przyjęcia w Caesar’s. Kiedyś urządzili Święto Dziękczynienia. Pamiętasz, jak udało nam się tam zakraść? – Zaśmiała się, a ja parsknęłam śmiechem na wspomnienie tego, jak postanowiłyśmy za wszelką cenę zjeść kolację w święto. Wyszłyśmy więc z domu, przeszłyśmy dwa kilometry i zakradłyśmy się do Caesar’s Palace. Było tam tyle osób, że nikt nie zwrócił uwagi na dwie małe dziewczynki, które załadowały sobie talerze i od razu wyszły. A może ich to nie obchodziło, dopóki jadłyśmy. To było jak kiepski numer rodem z After School Specials, ale świetnie się bawiłyśmy. Roześmiałam się. – To była najlepsza kolacja z okazji Święta Dziękczynienia, jaką miałyśmy… no dobrze, aż do dzisiaj – powiedziałam, wsuwając do ust porcję indyka. – O rety, jakie pyszne! Max skrzyżował ręce na piersi. – Czy wy chcecie powiedzieć, że aż do tej pory nigdy nie siedziałyście na uroczystej rodzinnej kolacji z okazji święta? Przy czym jedna ma dwadzieścia pięć, a druga dwadzieścia jeden lat? Przez chwilę myślałam nad jego słowami. Szczerze mówiąc, nigdy nie przyszło mi do głowy, że coś nas omija. Tak naprawdę to nie może ci brakować czegoś, czego nigdy nie miałeś. Zamiast odpowiedzieć, pokręciłam głową i spróbowałam domowego nadzienia. – Cyndi, mogłabym za to zabić! – powiedziałam. Cyndi się rozpromieniła i dumnie wyprostowała. – Dziękuję. Poczekaj, aż spróbujesz fasolki Maxa. Rzadko gotuje, ale fasolka wychodzi mu rewelacyjnie! – Zaśmiała się. Byłam jej wdzięczna za to, że pomogła mi skierować rozmowę na inne tory. Gdy na mnie spojrzała, szepnęłam „Dziękuję”. Kiwnęła głową i wróciła do jedzenia. Po tej wymianie zdań przy stole zapadła cisza, a atmosfera trochę zgęstniała. Musiałam jakoś to naprawić. To było nasze pierwsze Święto Dziękczynienia i chciałam, żeby każdy był szczęśliwy.

– Ach! Mamy z Wesem coś do ogłoszenia. Maddy otworzyła szerzej oczy. – Jesteś w ciąży. – Dobry Boże, nie. – Skrzywiłam się. – Maddy, weeeź. Wes zaśmiał się, słysząc moją odpowiedź, i objął mnie w talii, gdy stanęłam przy jego krześle. – Nie martwcie się. Planujemy w przyszłości kilkoro miniChanningów, ale najpierw chcielibyśmy się pobrać – powiedział. Skinęłam głową. – Właśnie, Mads. Jezu. Chciałam tylko powiedzieć, że ustaliliśmy już datę. – Wszyscy czekali, aż dokończę. – Pierwszy stycznia, w Nowy Rok. – Tego roku? – sapnęła Maddy. Uśmiechnęłam się najszerzej i najradośniej, jak tylko się dało. Nie mogłam nic na to poradzić. Wychodziłam za mąż. – Za pięć tygodni! – O mój Boże, to przecież zaraz. Na pewno nie jesteś w ciąży? – Ściągnęła brwi, Matt też, ale on uczynił to z zupełnie innych powodów. Ona dlatego, że była zdziwiona faktem, że byłam w stanie zakochać się w kimś na tyle, by za niego wyjść, nie mówiąc już o ślubie za pięć tygodni. Matt dlatego, że przecież kazałam mu odczekać dwa lata, zanim weźmie ślub z moją siostrą. Wyobrażałam sobie, że przekazane informacje wcale go nie uszczęśliwiły, ale zmusił się do uśmiechu. Tak, mojej siostrze trafił się naprawdę dobry facet. – A niech mnie! A gdzie? – spytał Max z błyszczącymi z radości oczami. Dla niego małżeństwo oznaczało rodzinę. A on z całego serca był za rodziną. – Och, to jest najlepsze. Najpierw będzie krótka ceremonia na plaży przed naszym domem w Malibu, a potem przyjęcie w domu rodziców Wesa. Oni zajmują się przyjęciem, a my ceremonią. Ma być bardzo prosto, głównie rodzina i naprawdę bliscy przyjaciele. Na plaży będzie prawdopodobnie około pięćdziesięciu osób, a na przyjęciu jeszcze ci, których Channingowie będą chcieli dodatkowo zaprosić. Możecie wszyscy przyjechać? – No przecież tego nie przegapię! Będę druhną, tak? – Oczy Maddy rozbłysły i przybrały ciemnozielony odcień. – Tak. I bardzo bym chciała, żeby nasza Isabel była dziewczynką sypiącą kwiatki. Chciałabyś, kochanie? – spytałam ją. Z radością wsuwała do ust ziemniaka za ziemniakiem. – A co robi dziewczynka sypiąca kwiatki? – spytała z ustami pełnymi jedzenia. – Będziesz miała na sobie śliczną sukienkę i koronę i będziesz rozsypywała płatki kwiatów na plaży, tak by ciocia Mia mogła po nich przejść. – Będę miała koronę? Wiedziałam, że wspomnienie o koronie to świetny pomysł. – Prawdopodobnie tiarę. – To taka korona z diamentami? – spytała bardzo poważnym tonem. – Tak, kochanie. Nabrała głęboko powietrza, cała jej buźka zrobiła się różowa z radości, a oczy się rozszerzyły. – Będę królową kwiatów! Na plaży! Mamusiu! Mamusiu! Mamusiu! –

zaczęła krzyczeć, zanim Cyndi w ogóle zdołała odpowiedzieć. Jackson obudził się i zapłakał. Max wziął synka na ręce i błyskawicznie go uspokoił. Podał mu smoczek, dzieciak zaczął go ssać i znowu zamknął oczy. Bycie niemowlęciem to naprawdę ciężka robota. Musisz jeść, spać i wydalać. I od nowa. – Tak, Isabel, będziesz królową kwiatów. Ale może dałoby się mniej krzyczeć i spróbować nie budzić swojego brata? – powiedziała Cyndi matczynym głosem, którym miałam nadzieję kiedyś mówić, oczywiście gdy nadejdzie właściwy moment. – Rewelacja. Wznieśmy toast – rzekł Max i podniósł kieliszek. Podnieśliśmy różne napoje. – Żeby obie moje siostry były tak szczęśliwe w swoich małżeństwach, jak ja byłem szczęśliwy przez wszystkie te lata. – I za najnowszego członka naszej rodziny! – Uniosłam szklankę w stronę Jacka. – I za to, żebym miał swoją rodzinę tam, gdzie zawsze chciałem ją mieć. Przy moim stole, łamiącą się chlebem i sprawiającą, że będę miał co wspominać. – Na zdrowie! W pokoju rozległy się różne głosy, ale po chwili usłyszałam dzwonek mojego telefonu. O kuźwa. Zapomniałam go wyłączyć. Wyjęłam telefon z kieszeni, zerknęłam na ekran i już miałam odrzucić połączenie, gdy uświadomiłam sobie, że dzwoni do mnie ktoś z Vegas. – Przepraszam na chwilę – powiedziałam szybko i odebrałam. Zatkałam drugie ucho palcem i wyszłam do kuchni. Gdy słuchałam, jak pielęgniarka relacjonuje mi stan mojego ojca, poczułam, że krew odpływa mi z twarzy, a potem zrobiło mi się słabo i miałam wrażenie, że podłoga kołysze mi się pod stopami. Zakończyłam rozmowę, wróciłam do stołu i położyłam dłonie na oparciu krzesła, bo musiałam się czegoś trzymać. Maddy natychmiast wstała. – Co się stało? Chodzi o tatę? Spojrzałam w jej zmartwione oczy. Nie bardzo wiedziałam, co powinnam odpowiedzieć. Miałam wrażenie, że mój język jest spuchnięty, czułam suchość w ustach. – Dobry Boże. Chodzi o tatę, tak? – Przerwała, ale wszyscy obecni doskonale wiedzieli, o co jej chodziło. Wes wstał i objął mnie ramieniem. Oparłam się o niego i pokręciłam głową. Wreszcie oblizałam usta i się odezwałam. – Obudził się. Tata się obudził i o nas pyta.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Jak to jest, że za każdym razem, gdy wreszcie uda ci się dotrzeć do Teksasu,

musisz natychmiast wracać do Vegas? – zażartował Max, kiedy wrzucałam rzeczy do walizki. I to dosłownie: zrzucałam wszystko z półki bez składania. Żeby ją zamknąć, będę musiała na niej usiąść, ale w ogóle się tym nie przejmowałam. Najważniejsze było teraz jak najszybsze dotarcie do samolotu. – Udało ci się załatwić lot? – spytałam. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że Wes szybko je złapał i przycisnął do swojej piersi. Jego ciepło zaczęło przepływać przez moje ciało i trafiło prosto do serca. – Wszystko będzie dobrze. Twój tata wybudził się ze śpiączki i o ciebie pyta. To przecież świetna wiadomość. Prawda? – Popatrzył na mnie, starając się dać mi potrzebne oparcie, podczas gdy miałam wrażenie, że zaraz się przewrócę. Musiałam jak najszybciej dostać się do Vegas, zobaczyć tatę na własne oczy i się uspokoić. Max położył mi dłoń na karku. – Samolot Cunningham Oil jest już zatankowany i gotowy do wylotu, gdy tylko dotrzecie do siedziby firmy. Na pewno nie powinienem z wami jechać? – spytał Max głosem pełnym emocji. Odwróciłam się, objęłam go i ścisnęłam najmocniej, jak tylko dałam radę. Chciałam dać mu do zrozumienia, jak wiele dla mnie znaczył ten dzień. – Nie, dziękuję. Dziękuję za wszystko. Za najlepsze Święto Dziękczynienia, jakie kiedykolwiek miałam. Za to, że jesteś najlepszym bratem, jakiego mogłabym sobie wymarzyć. I za to, że jesteś – odparłam drżącym głosem. Ledwo się trzymałam. – Musimy to zrobić same z Maddy, poza tym ona przecież ma Matta, a ja Wesa. – Ale jestem waszym bratem. – Nadął się. – Chcę się wami opiekować. Boże, co za niesamowity facet. – Max, ja się nią zajmę i dopilnuję, żeby Matt zajął się Madison, chociaż podejrzewam, że nie będę musiał mu o tym przypominać. Wszystko będzie dobrze. Damy sobie radę. Będę informował cię na bieżąco. Możemy się tak umówić? – Wyciągnął rękę. Max kiwnął głową, złapał dłoń Wesa, a potem objął go swoją niesamowicie wielką ręką. – Cieszę się, że żenisz się z moją siostrą. Wiem, że gdy chodzi o te kobiety, jestem nadopiekuńczy i trochę nadgorliwy, ale musisz pamiętać, stary, że właśnie je poznałem i nie mogę zaryzykować, że znów je stracę. Wes poklepał go po ramieniu. – Doskonale cię rozumiem. I chciałbym po ślubie pogadać z tobą na temat kupna od ciebie tej ziemi. – Jest twoja – odparł natychmiast Max. – Zrobiłbym wszystko, żeby moja siostra tutaj zamieszkała. Cudownie byłoby również, gdyby mieszkała w domu obok choćby przez część roku. Pogadam z Mattem o drugiej części ziemi. To dumny facet pochodzący z dumnej rodziny, będą chcieli sami za to zapłacić. Pokombinuję, jak ogarnąć kwestię zajmowania się gospodarstwem u nich, u nas i u was.

Wes zacisnął usta i ponownie wyciągnął rękę. – Brzmi świetnie. Jeszcze o tym porozmawiamy, dobrze? Max uśmiechnął się szeroko. – Oczywiście, stary. Gdy wyszliśmy z naszego pokoju gościnnego, spotkaliśmy się z Maddy i Mattem. – Max, przepraszam, ale tutaj chodzi o tatę – zaskrzypiała Maddy i skrzywiła się na dźwięk swojego głosu. – Jedź, kochanie. Pora spotkać się z tatą. Na schodach pożegnaliśmy się z Maxem, Cyndi, Isabel i uroczym małym Jacksonem. Było mi smutno, ale nie miałyśmy wyjścia. – Do zobaczenia wkrótce – powiedziałam. – Z pewnością nastąpi to bardzo niedługo. Obiecuję. Max cały czas machał, podczas gdy my wsiedliśmy do samochodu i wyruszyliśmy na lotnisko. Już jedziemy, tato. Czekaj cierpliwie. *** Trzymając się za ręce, szłyśmy z Maddy długim białym korytarzem. Byłyśmy tutaj już setki razy, ale dzisiaj było inaczej. Ścisnęłam jej rękę, a ona ścisnęła moją. – Siostra, zawsze będziemy tylko ty i ja. – Powtórzyłam to, co mówiłam jej, kiedy byłyśmy małymi dziećmi, za każdym razem, gdy się czegoś bałyśmy albo brakowało nam jedzenia, gdy w naszej chałupie nie było prądu albo tata usypiał na kanapie, kiedy musiałyśmy być zawiezione do szkoły. – Na zawsze – odpowiadała w ten sam sposób co zwykle. Uśmiechnęłam się szeroko. Fakt, że ona wyjdzie za Matta, a ja za Wesa, niczego nie zmieni w naszych relacjach. Nic ich nie zmieni. Łączyły nas nie tylko więzy krwi, lecz także lata ciężkiej walki, wsparcia i miłości, gdy nikt inny o nas nie dbał. Pewnie, wiedziałyśmy, że tata nas kocha, jednak nie kochał nas na tyle mocno, żeby oderwać się od butelki i pokazać nam, jak powinno wyglądać prawdziwe, zdrowe życie. Same musiałyśmy się o tym przekonać, a teraz… Wiedziałyśmy. Dotarłyśmy do otwartych drzwi. Z oddali słychać było telewizyjne wiadomości. Razem weszłyśmy do środka. Nasz ojciec siedział na łóżku, a nie na nim leżał. Jego siwe włosy były mokre i zaczesane do tyłu, tak jakby niedawno wziął prysznic. Miał brodę. Spojrzał na nas brązowymi oczami, a my stałyśmy i płakałyśmy. – Moje dzi-dzieci. – Rozłożył sztywno ramiona, tak jakby z trudem używał mięśni. – Przytulcie staruszka – rzekł chropowatym głosem, którego tak długo nie słyszałyśmy. – Tato! – krzyknęła Maddy i podbiegła do łóżka. – Tato – powiedziałam poważnie, stojąc jak wryta i patrząc, jak obejmuje moją siostrę. Każdego dnia w ciągu ostatnich jedenastu miesięcy pragnęłam, żeby się obudził, i wreszcie, dzięki Bogu, odzyskał przytomność. Żył. – Mio, p-podejdź tutaj – zachrypiał i poruszył delikatnie palcami, tak jakby wskazując mi miejsce obok siebie. Maddy leżała już na łóżku wtulona w tatę. Tyle że on nie był jej prawdziwym tatą. Poczułam gwałtowne ukłucie w sercu. Ale to nie był odpowiedni czas na otwieranie starych ran. Podeszłam do ojca, usiadłam i podniosłam rękę, żeby pogłaskać go

po głowie. Przejechałam od jego czoła po skroni, policzku aż do brody. Po raz pierwszy od wielu lat jego skóra miała zdrowy różowy odcień i uświadomiłam sobie, że to dlatego, że mój ojciec był trzeźwy. I wspaniały. – Dobrze wyglądasz, tato. Podniósł drżącą dłoń, położył ją na moim karku, a potem oparł się ciężko na moim ramieniu. I wtedy przytuliłam się do jego piersi i zeszły ze mnie wszystkie emocje. Miesiące zmartwień, strachu, że mu się nie uda, że już nigdy nie zobaczę mojego jedynego rodzica. Wszystko to odeszło. Cała nasza trójka zaczęła bardzo płakać. Obejmowaliśmy się i dosłownie wyliśmy. Obie z Maddy tuliłyśmy głowy do piersi taty. Złapałam dłoń siostry i przycisnęłam ją do jego serca. – Boże, dzi-dziewczynki, jak ja was kocham. Najb-bardziej na świecie. U-udowodnię wam to. Będę do-dobrym ojcem. Przy-przysięgam. – Jego głos załamywał się kilka razy, łzy moczyły nam włosy, ale miałyśmy to gdzieś. Jeszcze nigdy nie obiecywał nam poprawy. W przeszłości budził się po popijawie, przepraszał, mówił, że nie mógł się powstrzymać, i to wszystko. Raz przyznał, że pije, żeby pozbyć się smutków, a gra w kasynach, żeby nie myśleć o wściekłości na matkę. Zamknęłam oczy i zaczęłam się modlić, żeby dotrzymał słowa, ponieważ to była jego ostatnia szansa, żeby chociaż trochę nam to wynagrodzić. Przytulałyśmy się do piersi ojca przez długi czas, aż w końcu wszyscy się wypłakaliśmy. Słychać było tylko szlochy i długie westchnienia. – Eee… dzie-dzień dobry? – powiedział wreszcie tata, przerywając ciszę. Odwróciłam głowę i zobaczyłam w drzwiach Wesa. Uśmiechnęłam się szeroko. Zobaczenie go to jak zobaczenie nieba pełnego gwiazd w bezchmurną noc na naszej plaży w Malibu. Tata mruknął: – Mio, to twój? Uśmiechnęłam się szeroko. – O tak, jest mój. – Zerwałam się z łóżka, wytarłam twarz dłońmi i objęłam mojego mężczyznę. Zaczął całować mnie po twarzy. – Kochanie, jak to cudownie widzieć cię taką uśmiechniętą. – Cofnął się, pogładził mnie po policzkach i otarł z nich łzy. – Chodź. Chcę, żebyś poznał mojego tatę – powiedziałam. Czułam, jak kręci mi się w głowie. Złapałam Wesa za rękę i zaprowadziłam go do łóżka ojca. – Westonie Channingu, poznaj mojego ojca, Michaela Saundersa. Tato, to mój narzeczony, Wes – rzekłam z dumą. Ojciec zmrużył oczy. – Narzeczony? Już miałam odpowiedzieć, ale wtedy do sali wszedł Matt. Maddy podskoczyła i podbiegła do swojego faceta. Złapał ją i zaczął obracać dookoła. Pocałowała go mocno, ale niewinnie. – Skarbie! Mój tata się obudził. – Stanęła na palcach, a on ją przytulił. – Skarbie? – odchrząknął tata. – Mo-moja dziewczynka ma chłopaka? Bo-Boże. – Eee, tato, odkąd miałeś wypadek, wydarzyło się naprawdę dużo. – Nie wiedziałam, jak powinnam mu to powiedzieć.

– Wypadek? Te su-sukinsyny mnie napadły. – Przewrócił się na plecy i zamknął oczy. Jego pulsometr zaczął szybko pikać. Założyłam, że skoczyło mu ciśnienie, ale przecież nie znam się na medycynie. Do sali wbiegła zaniepokojona pielęgniarka i zaczęła przyglądać się tacie. – Proszę, żebyście wszyscy stąd wyszli. – Ale… – Machnęłam ręką w stronę ojca. – Tak długo go nie było… Pielęgniarka pokręciła głową, wcisnęła kilka przycisków na maszynie obok ojca i ostro na mnie spojrzała. – Porozmawiamy na korytarzu. Teraz wszyscy musicie wyjść. Możecie wrócić jutro rano, gdy trochę odpocznie. Zwiesiłam ramiona. Poczułam się, jakby ktoś udzielił mi ostrej reprymendy, podeszłam do taty i pocałowałam go w czoło. – Odpoczywaj. Mamy ci mnóstwo do opowiedzenia. Wrócimy jutro rano. Maddy też się z nim pożegnała, a po chwili wyszłyśmy z pielęgniarką na zewnątrz. Poinformowała nas, że nie powiedziano jeszcze tacie, jak długo znajdował się w śpiączce. Najpierw lekarze chcieli zrobić mu dodatkowe badania i rozpocząć psychoterapię. Przypomniała nam, że przed nim jeszcze długa droga do całkowitego wyzdrowienia i że musimy być cierpliwi. Wyszłyśmy, obiecawszy, że następnego dnia rano spotkamy się z lekarzem. Wynajęliśmy z Wesem pokój po drugiej stronie ulicy, a Maddy i Matt wrócili do swojego mieszkania. *** – Ej, zołzo, co tam? Jak tata? – spytała Ginelle, gdy podniosłam słuchawkę. Była jedyną osobą, z którą chciałam rozmawiać. Wes skontaktował się z Maxem. Wiedziałam, że mój brat szalał z niepokoju, ale przecież nic nam się nie stało. W tej chwili nie miałam nic do powiedzenia, nie chciałam też rozmawiać o swoich uczuciach z moim bratem. Znał nas, nie miał jednak pojęcia, w jaki sposób radziłam sobie z problemami. Nie znał wszystkich szczegółów dotyczących naszego dzieciństwa, a nie byłam w nastroju, żeby teraz mu o tym opowiadać. Miałam świadomość, że nienawidził naszej matki tak samo jak ja, ale jednocześnie nie wiedział nic o naszym ojcu poza tym, że go kochałyśmy. Wszystkie pozostałe telefony, jakie otrzymałam, były od przyjaciół, życzących mi szczęśliwego Święta Dziękczynienia. To też było dla mnie nowe doświadczenie. Westchnęłam i wtuliłam się w koc. – Z tego, co wiem, ma się nieźle. Jutro, po spotkaniu z lekarzem, będziemy wiedzieli więcej. Pielęgniarka powiedziała, że tata nie ma pojęcia, jak długo leżał w śpiączce. Gdy spróbowałyśmy przedstawić mu Wesa i Matta, jego ciśnienie skoczyło i wyrzucono nas z sali. – A ty, jak się czujesz? Jęknęłam. – Dziwnie. Zanim zobaczyłam go obudzonego, byłam na niego wściekła. Jeszcze nigdy nie czułam takiej wściekłości. I wiesz, wydaje mi się, że moja złość jest usprawiedliwiona. Ale potem, gdy wyciągnął do mnie ręce, znowu stałam się małą dziewczynką, która najbardziej na świecie potrzebuje miłości swojego taty. Po mojej twarzy spłynęła łza i spadła na poduszkę. Pojawił się katar, ale

nawet nie zwróciłam na to uwagi. Po prostu wytarłam nos w prześcieradło. – Kochanie, to całkiem normalne. To znaczy tata zawsze będzie twoim tatą. Może nie najlepszym na świecie, ale przynajmniej was nie zostawił – rzekła, próbując poprawić mi nastrój. – Doprawdy? Znikał za każdym razem, gdy kupił sobie whisky. Każdy łyk jacka danielsa zmieniał go w inną osobę. Taką, która zapominała o tym, że należy nakarmić, ubrać i zawieźć do szkoły dwie małe córki. A jego ostatni wyczyn? Milion dolarów? To tak, jakby prosił się o śmierć. Ginelle jęknęła i wypuściła powietrze z płuc. – Może zrobił to celowo. Ta jedna myśl uderzyła w moje serce niczym błyskawica, rozcięła kości, tkanki i mięśnie. – O w mordę. Możesz mieć rację. Może i był ignorantem w kwestii hazardu, ale nigdy nie był na tyle głupi, żeby zrobić sobie bańkę długu u kogoś takiego jak Blaine Pintero. – Czasami, gdy chcesz umrzeć, wybierasz najprostszy sposób. Przecież ojciec wiedział, że Blaine mu tego nie daruje. – Owszem. – Pokręciłam głową. Byłam w szoku. – Jak tam ocean? – spytała nagle Ginelle, ale od razu wiedziałam, że to pytanie nie zostało skierowane do mnie. – Mmm, niczym słone łzy bogów, Ku’u lei – odezwał się niski męski głos. Znałam to słowo. Ku’u lei. Po hawajsku oznacza to „moja kochana”. Słyszałam, jak Tai mówił to do swojej matki. A Tao właśnie użył tego słowa wobec mojej najlepszej przyjaciółki. Czyli sprawa robiła się poważna. Ponieważ chciałam już zmienić temat, od razu rzuciłam się na to nowe odkrycie. – A jak tam twoje Święto Dziękczynienia? Dużo indyka zjadłaś? – spytałam sugestywnie. Ginelle jęknęła. – Dziewczyno, powiedzmy, że jadłam innego, wielkiego, tłustego samoańskiego ptaka. Wybuchnęłam śmiechem. Tylko Ginelle potrafiła sprawić, że Święto Dziękczynienia wydawało się sprośne. – Mio, serio, nie wiem, co zrobię po jego wyjeździe. Będę musiała kupić sobie zapas baterii do mojego elektrycznego przyjaciela. Tao wykończy mnie tym seksem. – Westchnęła. – Wiem już, dlaczego spędziłaś cały miesiąc, pieprząc jego brata. Ci faceci z rodu Niko… Jezu Chryste, moja cipka już nigdy nie będzie taka sama – jęknęła przeciągle. – Przysięgam, że gdy tylko patrzy na mnie tymi czarnymi oczami, moje nogi rozstępują się przed nim niczym Morze Czerwone przed Mojżeszem. – Aleś ty popieprzona. – Zachichotałam. – I nasycona. Przez cały czas. Gdy już myślę, że skończył, że wreszcie schowa tę swoją bestię, to on znowu go wyjmuje, a ja znowu się proszę, żeby mi go wsadził. – Przestań! Oszczędź mi szczegółów. – Na przykład tego, jak jedną ręką potrafi… – Lalalaaa, lalalaaaaa, lalalaaaaa, lalaaaa… – zaczęłam śpiewać do melodii Jingle Bells, aż zamilkła. – Po prostu jesteś zazdrosna. – Ani odrobinę. – Pomyślałam o Wesie, przyciskającym mnie do drzewa,

i poczułam skurcz między nogami. Parsknęła. – Och, racja, twój surfer-filmowiec pewnie cały czas siedzi między twoimi nogami. A tak w ogóle to jak on się czuje? – zniżyła głos niemal do szeptu. – Lepiej z tymi koszmarami? – Tak. Nie miał ich już od tygodnia. To olbrzymi postęp. Teraz zaprząta sobie głowę pomysłem zakupu ziemi od Maksa i wybudowania domu obok ich rancza. Żeby mieć drugi dom poza tym w Malibu. – Zajebiście. Będziesz miała kowboja. Jiii-haaaa! Odwróciłam się i dokładniej przykryłam się kocem. – Super byłoby móc częściej widywać Maksa i Cyndi i patrzeć, jak dorastają mój bratanek i bratanica. – Ej, przecież zawsze bardzo pragnęłaś gdzieś przynależeć. No, to teraz przynależysz. – Ale co z tatą? – A co z nim? Sam musi dać sobie z tym radę. Nie możesz podejmować decyzji za niego. Jesteś dorosłą kobietą, która chce wyjść za faceta swoich snów. Tak samo jak Maddy. Obie ułożyłyście sobie życie. A on musi zrozumieć, czego pragnie, i zacząć do tego dążyć. Miejmy nadzieję, że wyciągnął nauczkę z wycieczki po Alei Śpiączki i uda mu się wytrwać w trzeźwości. Dla siebie. Nie tylko dla ciebie i Maddy. Chociaż mam na ten temat własne zdanie. – Wiem. – Wydęłam usta. – Wiem. Mówi, że teraz już wszystko będzie dobrze. Że dla nas spróbuje stać się lepszym człowiekiem. – Uwierzę, jak zobaczę. – Prychnęła pogardliwie. – Pozostaje tylko mieć nadzieję i ty też powinnaś mieć do tego takie podejście. – Wiesz, masz rację. Jest dorosłym facetem i wreszcie musi sam się sobą zająć. Nie mogę budować swojego życia wokół niego ani nikogo innego. – Brawo, dziewczyno. To właśnie chciałam usłyszeć. A teraz muszę jeszcze usłyszeć jęki wielkiego wytatuowanego Samoańczyka, gdy będę ssała jego grubego kutasa, żeby dał mi się wyspać w nocy. Cholera, cały czas mu powtarzam, że kobieta musi spać, żeby być piękna. Czy on mnie słucha? Nie. Parsknęłam śmiechem. – No dobrze, moja zdziro, to bierz się do roboty. Pozdrów ode mnie Tao. – Pewnie. Kocham cię. Pogadamy później, niemoralna małpo. – Ja ciebie kocham bardziej, zołzowata zołzo.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Gdy przyszłam do szpitala następnego ranka, tata siedział na swoim łóżku.

Wes, dzięki Bogu, został w hotelu, żeby popracować nad jednym z filmów, które nakręciliśmy do bożonarodzeniowego wydania programu doktora Hoffmana. Byłam do przodu z pracą i strasznie się cieszyłam, że mogę poświęcić czas ojcu. – Cze-cześć kochanie, usiądź. – Poklepał brzeg swojego łóżka, cały czas mówił z ogromnym trudem. Lekarz powiedział, że minie jeszcze dużo czasu, zanim ruchy i mowa taty staną się płynne. Podeszłam do niego i usiadłam, wzięłam go za rękę i pocałowałam ją. Skóra taty była cienka jak papier, ale i tak lepiej wyglądała niż wtedy, gdy był pijany jak bela. – Dzisiaj rano rozmawiałam z lekarzem. Powiedział, że wiesz już, że leżałeś w śpiączce przez jedenaście miesięcy. Kiwnął poważnie głową. Nie wyobrażałam sobie, co czuł, mając świadomość, że uciekł mu niemal rok z życia. – Tato, co się stało? Dlaczego twoje stosunki z Blaine’em aż tak się pogorszyły? Zamknął oczy i ścisnął moją rękę. – Mio, byłem bardzo sa-samolubny. To akurat wiedziałam, nadal jednak czekałam na odpowiedź na moje pytanie. – W jakim sensie? Wzruszył ramionami. – Na niczym mi już nie zależało. Miałem gdzieś swoje życie, dług, wszystko, pozostała tylko pustka. – Każde słowo brzmiało tak, jakby chciał przygotować mnie na najgorsze. Przekrzywiłam głowę i spojrzałam mu w oczy. – Tato, czy ty celowo pożyczyłeś pieniądze od Blaine’a, a potem je przegrałeś? Wróciłam myślami do rozmowy z Ginelle, która zasugerowała, że zadając się ze zbirami, mój ojciec chciał popełnić samobójstwo. – Nie do końca. – Pokręcił głową. – Być może. Boże, nie wiem. Bybyłem taki zmęczony. Miałem już dość zastanawiania się, dlaczego odeszła. Dość bycia pijanym. Dość bycia dla was ciężarem. Po prostu dość wszystkiego. Nie obchodził mnie więc fakt, że wisiałem Blaine’owi taką kwotę i nie miałem jak jej oddać. Wiedziałem, że on się mną zajmie i tyle. A wy dostaniecie u-ubezpieczenie. – Zamknął oczy i nabrał powietrza. – Dostałybyście więcej, niż ja mogłem wam dać. Z trudem powstrzymałam się od płaczu, wstałam i oparłam się o ścianę. – To znaczy, że chciałeś umrzeć? Spojrzał na mnie, w jego oczach widziałam prawdę. – Nie chciałem już ży-żyć tak jak do tej pory. – To było coś jak przyznanie się do winy. – Jezu, tato. Nie mogę nawet… – Nabrałam powietrza, pochyliłam się do przodu i spróbowałam uspokoić oddech i zszargane nerwy. – Nie masz pojęcia, ile ja musiałam poświęcić w ciągu tych miesięcy, żeby spłacić

wszystkie twoje długi! – Co? – Uniósł brwi zaskoczony. – Dług jest s-spłacony? Zamknęłam oczy i oparłam głowę o ścianę. – Blaine i jego zbiry miały zamiar cię zabić, a potem zabrać się do Maddy i do mnie, bo rzekomo „dziedziczyłyśmy” dług po tobie. Myślałeś, że tak po prostu cię zabije i zapomni o swoich pieniądzach, czy tak? Jego oczy zrobiły się jeszcze większe, na pobladłej twarzy wyglądały jak wielkie ciemne dziury. – Nie. – Pokręcił głową. – Nigdy mi tego nie mó-mówili. Ja… ja tylko… – Ty co? – ryknęłam. – Wymyśliłeś sobie, że się poświęcisz i wszystko zostanie wybaczone? Spojrzał na mnie, a ja zaczęłam krążyć po sali. – Tak. – Niewiarygodne. – Cała się trzęsłam, zaczęłam szarpać się za włosy, próbując jakoś się uspokoić. Miałam ochotę wrzeszczeć wniebogłosy. – Żeby spłacić twój dług, poszłam do Millie i zaczęłam pracować jako dziewczyna do towarzystwa! – powiedziałam najbardziej zjadliwie, jak się dało. Z jego twarzy odpłynęła cała krew, zrobił się blady niczym ściana. – Sku-skurwiłaś się dla mnie? – Po jego policzku popłynęła łza, zaczął szlochać, skulił się i zamknął w sobie. – Dobry Boże, nie. Nie. Tylko nie mo-moja dziewczynka. – Zakrył twarz dłońmi i zapłakał. Podbiegłam do niego. – To nie tak. Nie musiałam z nimi sypiać. Tylko przez miesiąc musiałam podawać się za osobę, której akurat potrzebowali. Zarabiałam sto tysięcy miesięcznie i spłacałam dług w ratach. – Powinnam była opowiedzieć mu, co stało się we wrześniu i w jaki sposób Max uratował mi tyłek, pomyślałam jednak, że teraz ojciec nie zniesie prawdy. Cały trząsł się jak galareta, przytuliłam go. – Tak strasznie mi przykro. Boże, tak stra-strasznie. Nigdy nie będę w stanie odpłacić się za to ani tobie, ani twojej siostrze. Nigdy. Pogłaskałam go po plecach. Był tak chudy, że wyczuwałam pod palcami każdą kosteczkę. – Zacznij od tego, że będziesz żył. Że znowu będziesz naszym ojcem. Trzeźwym – dodałam z nadzieją, że nie wpadnie we wściekłość jak zawsze, gdy wspominałam o jego piciu. Przez długi czas mnie przytulał, szeptał i przepraszał, mówił, jaki jest ze mnie dumny i jak bardzo mnie kocha. Tego właśnie pragnęłam od niego najbardziej. Jego miłości, akceptacji i dumy. I w owej chwili uświadomiłam sobie, że przecież ja to wszystko mam. Owszem, spieprzył sprawę po całości, gdy byłyśmy dziećmi, ale obie miałyśmy ogromną chęć przetrwania, a czas, który nam pozostał, chciałam spędzić na zbieraniu nowych wspomnień i życiu pełnią życia. W tylnej kieszeni spodni zadzwonił mi telefon. Nie zareagowałam i cały czas przytulałam ojca. Telefon nie przestawał dzwonić. Gdy tylko włączała się poczta głosowa, ktoś odkładał słuchawkę i dzwonił od nowa. Ewidentnie nie miał zamiaru odpuścić. – Przepraszam, tato. – Cofnęłam się, wstałam i wyjęłam telefon. Na wyświetlaczu widniał napis „Dzwoni Maximus”.

Uśmiechnęłam się i przyłożyłam słuchawkę do ucha. – Cześć, bracie – rzekłam nonszalancko. – Miałaś dzisiaj do mnie zadzwonić – powiedział niczym wściekły niedźwiedź. – A ty, zdaje się, miałeś zająć się swoją żoną, moją bratanicą i bratankiem, samcze alfa? – Zaśmiałam się i spojrzałam na ojca, który znowu wyglądał na zszokowanego. – Ile razy mam ci mówić, że dbam o swoich najbliższych? Przewróciłam oczami. – Nieważne. Możesz się uspokoić, bo nic mi nie jest. Wracaj do małego Jacka i ucałuj ode mnie Isabel. – Wszystko w porządku? Po raz kolejny spojrzałam na ojca. – Lepiej niż w porządku. Mój tata jest na drodze do wyzdrowienia, wychodzę za faceta moich snów, życie jest cudowne. Max zaśmiał mi się do ucha. – No dobrze, kochana. Dbaj o siebie, zadzwonię za dzień lub dwa. – Co oznaczało, że zadzwoni jutro z samego rana. Zaśmiałam się w duchu, ciesząc się myślą, że mam brata, który z całych sił próbował chronić swoje dorosłe siostry. – Kocham cię, siostra. – Ja ciebie też, Max. Wyłączyłam telefon i się odwróciłam. – Kto to był? – spytał ojciec. – Mój brat Max – odparłam, zupełnie zapomniawszy, że przez ostatni rok ojciec był w śpiączce. Nie miał pojęcia o istnieniu Maxwella Cunninghama ani o tym, że nie był ojcem Maddy. – Kuźwa – szepnęłam, wpatrując się w jego zaszokowaną twarz. – Jaki brat? Zamknęłam oczy i usiadłam na łóżku. – Tato, to naprawdę długa i popieprzona historia, która ostatecznie ma szczęśliwe zakończenie, ale na pewno nie powinieneś poznawać jej teraz, gdy dopiero co obudziłeś się z trwającej niemal rok śpiączki. – Westchnęłam, wściekła na siebie za to, że się wygadałam, zanim miał czas przyzwyczaić się do myśli, że przez rok leżał nieprzytomny. – Mło-młoda damo, usiądź na tyłku i powiedz swojemu ojcu o tym bracie i o tym, w jaki sposób dowiedziałaś się o jego istnieniu. Nawiązałaś kontakt z matką? – Nie, tato. – Na samo wspomnienie o matce poczułam drżenie na całym ciele. Na krótko po tym, jak zaczęłam opowieść o Maxwellu Cunninghamie i o tym, jak zatrudnił mnie do udawania swojej siostry, wiedząc, że jesteśmy spokrewnieni, przyjechała Maddy. Opowiadałam dalej, że gdy Max dowiedział się o istnieniu Madison, zrobiliśmy badania krwi i okazało się, że Max był naszym bratem. – I to wszystko? Wa-wasza matka była w związku, jeszcze zanim mnie po-poznała, miała inne dziecko i je porzuciła? O to chodzi? Maddy przygryzła usta i zaczęła wyglądać przez niewielkie okienko. W jej oczach stanęły łzy. – Co wy próbujecie mi powiedzieć? – Zmarszczył czoło. – Tato, na dzisiaj chyba już wystarczy. – Westchnęłam. – Dużo przeszedłeś. My też. Może powinniśmy zrobić sobie przerwę.

– Nie. – Gwałtownie pokręcił głową. – T-tu i teraz zakończymy ze wszystkimi tajemnicami. – Chudym palcem wskazał szpitalną kołdrę. Zwiesiłam ramiona, po twarzy Maddy polały się łzy. Mio, po prostu oderwij ten plaster. Miej to już za sobą, pozbądź się ciężaru. – Mio… Maddy – powiedział ostrzegawczo. Maddy wyglądała, jakby miała się w sobie zapaść. Podeszłam do niej i objęłam ją od tyłu. Oparła się o mnie, zakryła twarz dłońmi i zaczęła płakać. – Boże kochany, co się stało? – Tato, gdy zrobiliśmy badania krwi, okazało się, że Maxwell Cunningham i Maddy mają tę samą matkę i… ojca. Zamknął oczy i potarł czoło. – Czyli to prawda. Nie jestem twoim biologicznym ojcem. Maddy strasznie płakała i kręciła głową. – Och, skarbie, chodź do mnie. – Otworzył ramiona, a ona w nie wpadła i zaczęła płakać mu w pierś. – Ale… ale to ty jesteś moim tatą! – łkała. Zrobiłabym wszystko, żeby wziąć jej ból na siebie, wiedziałam jednak, że nie mogę nic zrobić. Głaskał ją po włosach. – Tak. I zawsze nim będę. Żadne badanie nie zabierze mi moich dziedziewczynek. – Tato, ja jestem twoją córką. Test na ojcostwo wykazał, że z Maddy i Maxwellem miałam wspólną tylko matkę. Pokręcił głową i cały czas głaskał jej złote włosy, które miała po swoim biologicznym ojcu. – Zawsze podejrzewałem, że wasza matka mnie zdradza. Czasami stawała zbyt blisko tego wysokiego jasnowłosego kowboja. Nie pamiętam już, jak się nazywał. – Jackson Cunningham. Przyjeżdżał do Vegas, gdy byłam dzieckiem. Dzięki temu ona widywała się z synem, a ja z bratem, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Aż zaszła w ciążę z Maddy. Wtedy wizyty ustały – odpowiedziałam, zanim zdołał o to spytać. Oblizał usta i pocałował Maddy w czubek głowy. – Rok po narodzinach Maddy zaczęła się dziwnie zachowywać. Uśmiechnął się smutno. – To znaczy jeszcze dziwniej niż zwykle. Tak jakby nie mogła wysiedzieć w je-jednym miejscu. Cały czas zmieniała pracę, przenosiła się z kasyna do kasyna, narzekała, że w każdej pracy jest jakiś problem. A potem, pewnego dnia, problemem stało się samo Vegas. A potem ja. Reszta, jak to mawiają, jest historią. A potem odeszła. Doskonale to pamiętam. *** Resztę listopada spędziliśmy z Wesem z moim ojcem. Fizycznie radził sobie naprawdę nieźle. Psychicznie było gorzej. W ciągu dwóch tygodni opowiedziałam mu, ile się dało, o tym, co przez ten czas się u nas wydarzyło, wyjaśniłam, gdzie pracowałam co miesiąc, aż wreszcie powiedziałam mu, co się wydarzyło, gdy złapał wirusa, który prawie go zabił. Powiedział, że w ogóle nie miał świadomości tego, co się działo. Twierdził, że jednego dnia leżał pobity na asfalcie i pragnął umrzeć, a drugiego otworzył oczy i zobaczył białą szpitalną salę. Nie pamiętał,

co wydarzyło się pomiędzy. Lekarz powiedział, że to normalne i że potem może przypomnieć sobie, jak do niego mówiłyśmy. Najważniejsze, że miał sprawne ciało i umysł. Teraz musiał tylko ciężko pracować na rehabilitacji, pójść na terapię antyalkoholową, wstąpić do grupy AA. Na razie psycholog nakazał jedną wizytę i dwie rozmowy telefoniczne w tygodniu, do czasu aż ojciec poczuje się na tyle dobrze, żeby stać się niezależny. Wes wynajął dwie pielęgniarki, które zajmowały się ojcem w dwunastogodzinnych zmianach, woziły go na terapię i dotrzymywały mu towarzystwa. Maddy zrezygnowała z jednych dodatkowych zajęć, żeby spędzać więcej czasu z ojcem. Czułam się źle z tym, że nie będzie mnie w pobliżu, ale ciągle sobie przypominałam, że poświęcałam się dla niego przez cały rok. Nadeszła pora na powrót do domu, do Malibu, gdzie razem z Wesem mogliśmy zacząć planować ślub i cieszyć się życiem. *** Siedziałam na tarasie, wpatrywałam się w ocean i wyobrażałam sobie dzień naszego ślubu. Wiedziałam, gdzie rozstawimy krzesła dla gości, którędy pójdę do ołtarza i jaki będę miała widok, mówiąc „tak” mężczyźnie, którego kochałam. Sączyłam zimne chardonnay i siedziałam po turecku pod puszystym ciepłym kocem, który przyniosła mi pani Croft. W Malibu nie było zimno, chociaż zbliżał się grudzień. Skrzywiłam się, gdy zadzwonił mój telefon. Powinnam wrzucić to cholerstwo w piach, żeby móc w spokoju cieszyć się swoim domem. Wes poszedł surfować, chciał złapać kilka fal. Widziałam w oddali jego postać. Seksowną jak diabli. Cholera, ale ze mnie szczęściara. Odebrałam telefon, nie patrząc nawet na wyświetlacz, zbyt skupiona na moim mężczyźnie, przecinającym fale na desce. – Słucham? – Pani Saunders, z tej strony Shandi, asystentka doktora Hoffmana. Zawsze to robiła. Zawsze przedstawiała się jako asystentka doktorka, tak jakbym po dwóch miesiącach pracy z nim nadal nie wiedziała, kim ona jest. – Tak, Shandi. Cześć. Co mogę dla ciebie zrobić? – Pan Hoffman ma dla pani kolejne zadanie. Zmrużyłam oczy. – Ach. Z reguły to ja wybieram temat programu. Jej głos stał się pewny siebie, wręcz zuchwały. – Nie tym razem. Chce, żeby pojechała pani do Aspen w Kolorado i przeprowadziła wywiady z miejscowymi artystami. Jakiś mężczyzna skontaktował się z naszą stacją telewizyjną i obiecał duże pieniądze za nakręcenie programu o jego żonie. – A kim jest jego żona? – Jakaś mieszkanka gór malująca górskie pejzaże i drzewa. Nie wiem dokładnie, pani asystentka pozna szczegóły. Pomyślał sobie, że skoro szuka pani tematów do programu, to może w przyszłym tygodniu można by nakręcić część o pięknej sztuce. – W przyszłym tygodniu? Mam być tam w przyszłym tygodniu? Żartujesz, prawda? Przecież dopiero co wróciłam do domu. Shandi jęknęła w irytujący sposób. – To nie nasz problem, że spędziła pani wolny czas na włóczeniu się

z rodziną. Teraz nadeszła pora na zabranie się do pracy. Mam powiedzieć Drew, że ma pani problem z wykonywaniem obowiązków? Jestem pewna, że zna kilka biuściastych brunetek, które z marszu przejmą pani zadania – zaczęła mi grozić. – Nie! Nie, w porządku. Zrobię to. Mogę dostać tę samą ekipę co w Nowym Jorku? – Chce pani pracować z tą gotką, Kathy? Gotką. Wystarczyło mieć ciemne włosy i okulary w czarnej oprawie, a już nazywali człowieka „gotką”. Czasami naprawdę nienawidziłam Hollywood. Przeważnie jednak po prostu gardziłam asystentką Drew. – Tak, chciałabym pracować z Kathy Rowlinski. – Westchnęłam. – A tak w ogóle to chciałabym spytać, czy są szanse na to, by Century zrobiła z niej moją oficjalną asystentkę produkcji? – Będzie musiała pani pogadać o tym z Drew i Leoną. – Dobrze. Dziękuję za telefon, Shandi. Czekam na szczegóły dotyczące programu. Jęknęłam, wyłączyłam telefon, zamachnęłam się i cisnęłam nim w piach. Nagle znikąd pojawiła się ręka Wesa, która złapała komórkę w locie. – Zgubiłaś coś, kochanie? – Zaśmiał się i ruszył w górę piaszczystego wzgórza i po schodach. Mokry kombinezon wisiał mu na biodrach, na jego piersi było mnóstwo kropli wody. Odkręcił kurek prysznica znajdującego się przy schodach i spłukał zapiaszczone stopy. Nie namyślając się długo, w ubraniu podeszłam do niego, przechyliłam się i zlizałam jedną z kropli, która zaznaczyła ślad nad jego biodrami, lizałam jego twarde jak skała mięśnie brzucha i piersi, aż dotarłam do ust i namiętnie go pocałowałam. Przytuliłam się do niego, pozwalając, by moje ubranie nasiąknęło zimną wodą. Zupełnie nie zwróciłam na to uwagi. Jedyne, czego w tej chwili potrzebowałam, to być z ukochanym mężczyzną fizycznie i psychicznie i poradzić sobie z tym, że za tydzień będę musiała wyjechać. Podniósł mnie, złapał dłońmi za pośladki i zaniósł do domu, do naszej sypialni, w której po raz kolejny zaczął mnie witać w najpiękniejszy możliwy sposób. *** Leżałam bez tchu na jego piersi, a on bawił się moimi włosami. – Powiedziała, o jakich pieniądzach mówimy? Dlaczego ten człowiek z gór miałby zapłacić tylko po to, żeby nakręcić tam jeden z programów? To będzie kosztowało naprawdę dużo pieniędzy. Kiwnęłam głową i oparłam brodę na splecionych dłoniach na jego piersi. – To dziwne, ale słyszałam, że Aspen w Kolorado to piękne miejsce. Nigdy tam nie byłam. – Naprawdę? – Uśmiechnął się. – Aspen? Czyżby chłopaczek, wychowywany przez bogatych prominentów z Hollywood, był kiedyś w Aspen? Hmmm. – Co? – Pokręciłam głową, nie wiedząc, o co mu chodzi. W jego oczach pojawił się błysk. – Mio, Aspen to dla bogatych i sławnych osób coś jak zimowa kraina cudów. Moi rodzice mają tam dom. I to duży. – Serio? – Kilkakrotnie zamrugałam, bo nadal nie ogarniałam bogactwa rodziny, w którą miałam się wżenić.

– Tak, naprawdę. – Zaśmiał się. – Mieści się tam czternastu do szesnastu dorosłych, ale są jeszcze dodatkowe łóżka. Chociaż do tej pory nie było konieczności używania ich. – Wow! A po co im taki duży dom? – Wiedziałam, że ich rodzina składała się tylko z jego rodziców i siostry z mężem. Potarł nosem mój nos. – Mama mówi, że planowała to już dla wnuków i ich rodzin. Kupili tę posiadłość za dobrą cenę tuż po ślubie, przez wszystkie te lata ją wynajmowali i zatrudnili nadzorcę. Co roku spędzamy tam jakiś tydzień. Jeździmy na nartach, wdychamy górskie powietrze, spacerujemy. – Aha. Myślisz, że moglibyśmy tam zamieszkać? Razem z naszą ekipą? – Tak. Mama nie pozwala wynajmować domu w grudniu, na wypadek gdyby chciał tam pojechać ktoś z rodziny. – To cudownie! W takim razie zabierzemy Maddy i Matta, akurat będą mieli zimową przerwę. Oooch, a może Max też mógłby przyjechać? – Dla ciebie? – W jego głosie pojawiła się złośliwa nutka. Delikatnie skubnęłam jego brodawkę. Nie tak, żeby zabolało, tylko żeby go zaczepić. – Co to miało znaczyć? Wyszczerzył zęby. – Mio, Max ma na twoim punkcie świra tak samo jak na punkcie swojej żony, dzieciaków i twojej siostry. Dla niego najważniejsza jest rodzina. Mówisz, że czegoś chcesz, a on zrobi wszystko, nawet da ci gwiazdkę z nieba. Taką już ma naturę. Założę się, że jego ojciec był taki sam. – Maddy też taka jest – dodałam. Przypomniałam sobie, jak ciężko mój ojciec zniósł wiadomość o tym, że Maddy nie jest jego biologicznym dzieckiem, chociaż się tego domyślał. – Tak, to ich wspólna cecha. Kiwnęłam głową i oparłam ją na jego piersi. – Myślisz, że twoja rodzina mogłaby urządzić Boże Narodzenie w Aspen? Mogliby przyjechać Jeananna i jej mąż Peter, Max i jego banda, Maddy, Matt, jego rodzice, Ginelle? – Kochanie, czy ty jeszcze się nie zorientowałaś, że jestem jak twój brat? Jeśli chcesz ode mnie czegoś, to zrobię wszystko, żeby ci to dać. – Nie powiedział tego żartobliwym, tylko raczej rzeczowym i poważnym tonem. Wzruszyłam się. Pocałowałam go powoli i tak namiętnie, jakbyśmy rozpoczynali kolejną rundę uprawiania miłości. Gdy się cofnęłam, Wes miał szkliste i na wpół przymknięte oczy. – Chyba zaczynam marzyć o białych świętach. – Pochyliłam się i polizałam płaską brodawkę. Natychmiast przewrócił mnie na plecy i usadowił się między moimi udami. – Idzie Mikołaj, idzie Mikołaj, szykuj się… – zaczął nucić i trzeć kłującą brodą delikatną skórę mojej szyi. Zaśmiałam się radośnie. – Wygląda na to, że w tym roku święta przyjdą trochę wcześniej – jęknęłam, gdy objął ustami moją brodawkę i zaczął ją ssać. Przeniknęła mnie fala rozkoszy. Podniósł się i przejechał brodą w dół, w dół, aż do najgorętszego miejsca w moim ciele.

– Mio, jesteś prezentem, który utrzymuje mnie przy życiu. Miałam ochotę wymyślić jakąś wredną, a jednocześnie podniecającą odpowiedź, taką żeby zaczął szaleć z namiętności, ale było już za późno. Wes zaczął pieścić mnie ustami, językiem i palcami tak intensywnie, że nie byłam w stanie wydusić z siebie ani słowa. Zanim znalazłam się na ciemnych wodach naszej namiętności, zdążyłam sobie tylko pomyśleć, że jak długo będę z Wesem, każdy rok, każde święta, każdy dzień mojego życia będzie taki dobry. No to czekam. Wreszcie mi się udało. Mam szczęście. Rodzinę. Przyjaciół. Ktoś zajął się moją siostrą. Mam brata. Mój ojciec jest na dobrej drodze do wyzdrowienia, mam faceta, który mnie uwielbia i chce spędzić ze mną resztę życia, udowadniając to na każdym kroku. A ja zamierzam spędzić resztę życia razem z nim i również udowadniać mu moją miłość.

GRUDZIEŃ

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wychodzenie z łóżka zasłanego kilkoma kołdrami plus wydostawanie się

spod ciężaru ręki własnego faceta może być trudniejsze, niż mogłoby się wydawać. W nocy wylecieliśmy samolotem do Aspen w Kolorado i dotarliśmy na miejsce następnego dnia przed wschodem słońca. Wes oprowadził mnie po domku swoich rodziców, przy czym pojęcie „domek” nie oddaje w pełni tego, co tam zastaliśmy. Okazało się, że ten dom był większy niż nasz dom w Malibu w Kalifornii. Kiedy doszliśmy do pokoju Wesa, padliśmy na łóżko. Zasnęliśmy, jeszcze zanim nasze głowy dotknęły poduszek. Ale teraz byłam całkowicie obudzona, a sądząc po świetle wpadającym przez niewielką szparę między zasłonami, pewnie było już południe. Po dłuższej chwili udało mi się wydostać z łóżka, nie budząc Wesa. Zatrzęsłam się z zimna. Byłam w samym topie i majtkach, a w pokoju panował straszliwy chłód. Podeszłam na palcach do termostatu i podniosłam temperaturę do dwudziestu trzech stopni. Przetestujemy ogrzewanie w tym domu. Znalazłam łazienkę, po cichutku się załatwiłam, a potem otworzyłam walizkę. Wyjęłam z niej dresy, bluzę Wesa i swoje rozdeptane kapcie. Pani Croft wróciła do domu w Malibu i zapewniała mnie, że będę ich potrzebowała. Nie myliła się. Będę musiała jej później za to podziękować. Gdy się ubrałam, zrobiło mi się o wiele cieplej. Opuściłam pokój i zeszłam po schodach. W połowie drogi się zatrzymałam. Wielkie okna zajmowały całą przestrzeń od podłogi aż do sufitu. Zobaczyłam piękny górski krajobraz. Potężne wzniesienia częściowo były pokryte śniegiem, częściowo czarno-zielone, ponieważ wystawały z nich skały i wielkie drzewa. Ten widok zaparł mi dech w piersiach. Nie da się tego inaczej określić. Niczym zombi podeszłam do okien francuskich, otworzyłam oba skrzydła i uderzyła we mnie fala mroźnego powietrza. Mój oddech natychmiast zamienił się w parę, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Jak urzeczona wpatrywałam się w dzieło Boga. Obserwowanie plaży i Pacyfiku w domu napełniało mnie spokojem. Spoglądanie na te rozległe góry miało na mnie podobny wpływ. Sprawiały wrażenie majestatycznych, nieziemskich, tak jakbym patrzyła na fotografię, a nie na coś rzeczywistego. Bum! To było szokujące. I nagle, zupełnie nieoczekiwanie, objęła mnie para rąk i ogarnęło mnie ciepło. Wes wtulił brodę w miejsce między moją szyją a ramieniem. – Pięknie, prawda? Westchnęłam głęboko. – „Pięknie” to mało powiedziane. Pocałował mnie w szyję, płynące od niego ciepło pieściło moją skórę. – Cieszę się, że ci się podoba, bo przez kolejne dwa i pół tygodnia to tutaj będzie twój dom – mruknął, a ja poczułam to mruknięcie w całych plecach i we wszystkich porach na skórze.

– Nie mam zamiaru narzekać – odparłam, nadal zachwycona pięknem Matki Natury. – Teraz tak mówisz. – Zachichotał. – Przypomnę ci, jak bardzo lubisz śnieg, za kilka dni, gdy będziemy odkopywać spod niego samochód. Wydęłam usta i zmarszczyłam nos. Wes uwielbiał, gdy tak robiłam. Teraz na mnie popatrzył, uśmiechnął się i odwrócił mnie, żeby pocałować w policzek. – A masz ochotę na śniadanie? – spytał. Na samo wspomnienie śniadania usłyszałam głośne burczenie żołądka. – Zdecydowanie – odparłam. Uśmiechnął się i wypuścił mnie z ramion. – Tylko nie stój tutaj zbyt długo. Odmrozisz sobie tyłek. – Mam nadzieję, że tylko te najbardziej wiotkie części! – Odwróciłam się i klepnęłam go w pośladek. Wes miał rację – po kilku minutach poczułam, jak dosłownie odmarza mi pupa, wróciłam więc do środka, żeby pomóc swojemu mężczyźnie w przygotowywaniu śniadania. Gdy weszłam do kuchni, zobaczyłam miękki koc, przerzucony przez jedno z wygodnych krzeseł. Owinęłam się nim. Wes właśnie wyciągał z szafek patelnie i szykował bekon. Powiedział, że powiadomił dozorców o naszym przyjeździe i poprosił ich, żeby kupili najważniejsze produkty. I tak będziemy musieli pojechać na zakupy, teraz mieliśmy jednak podstawową żywność, to znaczy jajka, bekon, mleko, masło i kawę, za co byłam niewymownie wdzięczna. Zabrałam się do robienia kawy, a Wes smażył bekon i rozgrzewał patelnię na jajecznicę. – Co chcesz dzisiaj robić? – spytał i uśmiechnął się do mnie znacząco. – Nie to. – Przewróciłam oczami. Uniósł pytająco brwi. – No dobrze, dobrze, to, ale nie w tej chwili. Nie mogę się doczekać zobaczenia okolicy. Chcę pojechać do miasta, zrobić zakupy i dowiedzieć się, gdzie miejscowi wystawiają swoje dzieła sztuki. Dzięki temu będę mogła zaplanować, w jaki sposób nakręcić ten program. Poza tym ekipa przyjedzie tutaj za kilka dni i musimy się przygotować na spędzenie z nimi całego tygodnia. Wes kiwnął głową i dalej robił śniadanie. Gdy zjedliśmy i wzięliśmy prysznic, przypomniał mi, że zdecydowanie nie ma zamiaru odpuszczać „tego”, a potem wsiedliśmy do wynajętego samochodu i ruszyliśmy do miasta. *** Nie byłam przygotowana na niewiarygodne, uderzające wręcz piękno, jakie zobaczyłam, gdy wjechaliśmy do centrum Aspen. Podekscytowana wysiadłam z samochodu i zaczęłam obracać się wokół. Widok zapierał dech w piersiach, ze wszystkich sił chłonęłam wspaniałość gór. Miałam wrażenie, że centrum miasta znajdowało się w kotlinie, ukryte w samym środku Ziemi. Ludzie wchodzący do sklepów i wychodzący z nich mieli na sobie kolorowe ubrania, wyraźnie odcinające się od wielkich zaśnieżonych gór. – Teraz już rozumiem – szepnęłam, rozglądając się wokół i podziwiając cudowne widoki. – Co rozumiesz? – Wes wziął mnie za rękę. Mimo grubej rękawiczki

czułam, jak przepływa do mnie jego ciepło. – Dlaczego ludzie tak chętnie tu przyjeżdżają. Tutaj jest niewiarygodnie pięknie. Wcześniej byłam nad jeziorem Tahoe i widziałam zaśnieżone szczyty górskie, jeździłam tam na nartach, ale nic nie może się z tym równać. – Wypuściłam powietrze i chłonęłam wszystko dookoła, ale wiedziałam, że mi się to nie uda. Wokół mnie było zbyt dużo pięknych krajobrazów, by zapamiętać każdy z nich. Miałam nadzieję, że w ciągu następnych dwóch tygodni widoki te zapadną mi w pamięć na tyle, bym mogła do nich wracać podczas nieznośnych upałów w południowej części Kalifornii. Wes wpatrywał się w wielkie góry. – Zaczynam cię rozumieć. Byłem tutaj już wiele razy i jestem do tego przyzwyczajony, dlatego dobrze jest zobaczyć to wszystko z perspektywy kogoś innego. Uśmiechnęłam się i ścisnęłam jego rękę. – Gdzie najpierw? – spytałam w nadziei, że mnie oprowadzi. Przyciągnął mnie do boku i objął ramieniem. – Najpierw pójdziemy na gorącą kawę – wskazał Colorado Coffee – a potem się trochę przejdziemy. Może być? Oparłam się o niego. – Może być wszystko, bylebyś przy mnie był. A tak w ogóle to dziękuję, że tu ze mną przyjechałeś. – Potarłam brodą jego szyję. Uśmiechnął się tak szeroko, że promienie słońca niemal odbijały się od jego równych śnieżnobiałych zębów. Zobaczyłam w jego oczach zachwyt i moje serce stopniało. Już sam widok zadowolonego, radosnego i spokojnego Wesa sprawiał, że mogłabym być szczęśliwa przez cały kolejny wiek. Coś w nim do mnie przemawiało, i to bezpośrednio do istoty mojej duszy. Jednocześnie mnie to uszczęśliwiało i przerażało. Ale radość przewyższała strach i podejrzewałam, że już zawsze tak będzie, zwłaszcza gdy zbliżymy się do siebie jeszcze bardziej i złożymy sobie przysięgę małżeńską. Trudno mi było uwierzyć, że za trzy krótkie tygodnie zostanę panią Channing. Nadal to do mnie nie docierało. Kiedy spacerowaliśmy, Wes pokazywał mi różne warte uwagi miejsca, w których można było zjeść smaczną kolację i wypić kilka drinków. Poszliśmy na główną ulicę, na której rogu zobaczyłam wielki różowy budynek. Widniał na nim napis „Main Street Bakery & Cafe”. Wskazałam go Wesowi. – Jadłeś kiedyś w tym miejscu? – spytałam. Gdy zaczął odpowiadać, z budynku wyszła kobieta mniej więcej mojego wzrostu. Była szczupła, miała na sobie skórzany płaszcz do kolan ściągnięty paskiem w talii. Na wietrze powiewała różowa apaszka, która przyciągała do niej uwagę. Znajome czarne włosy kręciły się na jej ramionach. Zmrużyłam oczy, próbując dostrzec jej twarz, ale kobieta szukała czegoś w torebce. – I mają najlepsze na świecie jajka po benedyktyńsku. – Usłyszałam z oddali głos Wesa, ale skupiałam się jedynie na kobiecie po drugiej stronie ulicy. Byłam zmieszana, poczułam mrowienie na skórze. Sylwetka tej kobiety, jej włosy i budowa ciała kogoś mi przypominały. Poczułam, że ją znam, zrobiłam kilka kroków w stronę krawężnika,

po skosie do piekarni. Kobieta wyjęła okulary przeciwsłoneczne i tuż przed tym, jak je założyła, nasze oczy się spotkały. Sapnęłam i zachwiałam się do tyłu. Wpadłam na Wesa, który mnie objął. – To niemożliwe – wydusiłam z siebie, bo nie byłam w stanie powiedzieć nic więcej. Moje usta były jak odrętwiałe. Buzowały we mnie emocje. Złość. Frustracja. Desperacja. Bezradność. Odrzucenie i wszystko pomiędzy ruszyły w wycieczkę po moim ciele niczym pociąg towarowy przez wieś. – Mio, co się dzieje? Skarbie, jesteś blada jak ściana. Zamrugałam kilka razy i spojrzałam na Wesa. Mocno mnie trzymał. – To… to nie może być ona. – Pokręciłam głową i zaczęłam się rozglądać, ale kobiety już nie było. Zniknęła, tak jakby w ogóle nie istniała. – A… ale ona tam stała! – Zaczęłam rozglądać się po chodniku. Nikogo już nie zobaczyłam. Nie było jej. – Kto? Kogo widziałaś? – spytał Wes ze zmartwieniem. Przełknęłam głośno ślinę, żeby pozbyć się wielkiej guli w gardle, a potem załzawionymi oczami spojrzałam na mężczyznę, który chciał spędzić ze mną resztę swojego życia. On nigdy mnie nie porzuci. Poczułam nagłą pewność i przypływ sił. Nabrałam do płuc zimnego powietrza i wypowiedziałam jej imię. – Meryl Colgrove. Zmarszczył czoło. – Kochanie, nie nadążam. Kim jest Meryl Colgrove? – To moja matka. *** Rozglądaliśmy się po ulicach przez dobre dziesięć minut, patrzyliśmy na wystawy i zaglądaliśmy do środka sklepów i lokali. Nikogo nie znaleźliśmy. Kobieta po prostu zniknęła. Wes zaprowadził mnie do samochodu i wróciliśmy do domu. Przez ten czas nie odezwałam się ani słowem, byłam zbyt zagłębiona we własnym świecie, żeby móc rozmawiać. To nie mogła być ona. Miałam wrażenie, że wzięła się znikąd. Los z pewnością nie byłby dla mnie tak okrutny. Szanse na to, że Meryl Colgrove trafiła akurat do tego małego miasteczka i zostanie na czas kręcenia „Żyj Pięknie” i na święta, były niemal zerowe. A co jeśli ona tutaj mieszka? Nie ma szans. Musiało mi się przywidzieć. Poza tym przecież nie widziałam matki od ponad piętnastu lat. Prawdopodobieństwo spotkania jej tutaj, w Aspen w Kolorado, było bardzo małe. To po prostu jakaś podobna do niej kobieta albo jakaś kobieta, którą kiedyś już spotkałam. Myśli w mojej głowie krążyły niczym tornado. Przypadkowo. Chaotycznie. Niszcząc wszystko, co napotkały na drodze. Gdy wróciliśmy do domu, byłam już pewna, że ta kobieta z pewnością nie była moją matką. Po prostu zobaczyłam kogoś bardzo do niej podobnego i tyle. Koniec pieśni. Nie ma się czym przejmować. Ale mój facet doszedł do zgoła innych wniosków.

Kiedy weszliśmy do domu, od razu skierował się do barku, wyjął dwie szklanki i do każdej z nich nalał z kryształowej karafki po dwa palce bursztynowego trunku. – Pijesz? – To było pierwsze słowo, jakie padło z jego ust po tym, gdy mu powiedziałam, że chyba widziałam matkę. – Pewnie. – Usiadłam na jednym z luksusowych stołków barowych, które można było obracać i które miały nawet podłokietniki. Nie było to żadne z tanich krzeseł, które kupowało się w miejscowych sklepach z meblami. Przejechałam palcami po ozdobnych metalowych kółkach, sugerujących styl rustykalny. Wes napił się whisky. Jego jabłko Adama poruszało się kusząco i przemawiało do mojej kobiecej natury. Pochylił się do przodu i oparł łokcie na blacie. – Jak myślisz? Czy to była ona? – spytał spokojnie. Z napięcia w jego ciele i niepewnego spojrzenia wywnioskowałam, że nie wiedział, jak zacząć rozmowę na temat kobiety, o której bardzo rzadko wspominałam. A moja reakcja na to spotkanie prawdopodobnie świadczyła o tym, że szaleje we mnie burza uczuć. – Nie jestem pewna. – Wzruszyłam ramionami. – Podobieństwo było uderzające. Kiwnął głową. – Mio, dlaczego przyjechaliśmy akurat tutaj? Natychmiast się spięłam i poczułam, że moje ramiona unoszą się do uszu. – Nie wiem, kochanie. To dziwne. Shandi, asystentka doktora Hoffmana, kazała nam tutaj przyjechać. Ustaliła wszystko z ekipą, a potem mi to przekazała. – A kiedy mamy spotkać się z tym człowiekiem z gór? Z tym, który wpłacił zawrotną sumę pieniędzy, żebyśmy pokazali w programie sztukę miejscowych artystów, w tym jego żony? Nie mogłam zaprzeczyć, że to wszystko brzmiało naprawdę dziwnie. Ale ja byłam przyzwyczajona do tego, że coś jest dziwne. A nawet bardzo dziwne. Cały ten rok składał się z osobliwych wydarzeń, robiłam to, czego ode mnie oczekiwano. Na razie wszystko mi wychodziło. Spotkałam faceta, za którego zamierzałam wyjść. Zyskałam wielu wspaniałych przyjaciół. Znalazłam brata, Maxwella. Ocaliłam ojca. I zaczęłam nową karierę w pracy, którą uwielbiałam. Owszem, musiałam pokonać kilka poważnych przeszkód, ale ostatecznie wszystko wyszło mi na dobre. Nie miałam zamiaru podważać sensu wydarzeń z tego roku. Zeszłam ze stołka, okrążyłam bar, zbliżyłam się do mojego mężczyzny i objęłam go w pasie. – Nazywa się Kent Banks. Wierz lub nie, ale jego nazwisko też wydało mi się trochę dziwne. Zadzwoniłam więc do Maxa, opowiedziałam mu o tym i wiesz, co się wydarzyło? – Uśmiechnęłam się szeroko. Mój brat był nadzwyczaj opiekuńczy wobec Maddy i mnie. Gdy usłyszał, że jakiś obcy facet z gór zapłacił okrągłą sumkę za to, żebym nakręciła program na tak prosty temat jak dzieła miejscowej artystki, od razu nabrał podejrzeń. I stał się jeszcze bardziej opiekuńczy. Wes uśmiechnął się i przytulił mnie do piersi. – Wezwał na pomoc swoje psy? – Tak, czyli prywatnego detektywa. Czasami mam wrażenie, że on cierpi

na jakąś paranoję. Przecież wiesz. Jeszcze mocniej mnie przytulił. – Mówiłem ci już, jak bardzo lubię twojego brata? To taki porządny facet. – Spojrzał ostentacyjnie w dal. Zaśmiałam się i wtuliłam nos w jego pierś. Zaczęłam wdychać zapach zimy oraz jego balsamu po goleniu i poczułam przenikającą mnie falę pożądania. Na samą myśl o wpuszczeniu Wesa między nogi natychmiast zacisnęłam uda. – Tak. I czego udało mu się dowiedzieć? Objął mnie jeszcze mocniej i zaczął masować niższą partię moich pleców, bym pozbyła się napięcia, wywołanego podróżą i dziwnym spotkaniem w centrum Aspen. Jęknęłam, gdy dosłownie zaczął ugniatać najbardziej bolesne miejsce. – Ten facet jest emerytowanym weteranem. Kształcił się na kierunku architektonicznym. Zaprojektował wiele górskich domów na całym świecie. Wydaje się uczciwy. Max chciał zgłębić tę sprawę jeszcze bardziej, ale chyba wszystko jest w porządku. Uspokoił się, gdy go zapewniłam, że nie opuszczę cię ani na krok. Przejechał dłońmi po moich plecach i włosach. Położył mi rękę na karku i odwrócił moją głowę tak, żebym na niego spojrzała. – Nie pozwolę, by cokolwiek złego ci się przydarzyło. Jesteś całym moim życiem. Jesteś dla mnie wszystkim. Nie chciałbym żyć na świecie, na którym nie ma ciebie. – Ja też nie chcę żyć bez ciebie – szepnęłam. Pochylił się i delikatnie mnie pocałował. Bardzo delikatnie. Cały czas dotykał moich ust swoimi, bym czuła, jak się poruszają, gdy wypowiadał następne słowa. Żebym poczuła je głęboko w sobie, by trafiły prosto do mojego serca. – Zawsze będę cię chronił. Przed wszystkimi i wszystkim. – Potarł nosem o mój nos, a następnie odsunął się kilka centymetrów. – Czy to będzie twoja praca, twoja rodzina czy jakieś duchy z przeszłości… Od tej pory działamy razem. Kiwnęłam głową. – W porządku, kochanie. Działamy razem – powiedziałam i oparłam czoło o jego czoło. Dzięki temu prostemu gestowi pozbyłam się wszelkich trosk, wątpliwości i zmartwień wywołanych tym, że być może rzeczywiście widziałam swoją matkę. – Mogę cię teraz pocałować? – spytał niskim głosem mężczyzny, który właśnie tracił nad sobą kontrolę. Bardzo tego chciałam. A nawet pragnęłam. Uśmiechnęłam się. – Pocałuj mnie, proszę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Według

strony internetowej Zane’s Tavern było lokalem, w którym miejscowi pili piwo, jedli skrzydełka kurczaka na ostro i się relaksowali. Wes to potwierdzał. Gdy był studentem, chodził z kolegami do pubu po dniu spędzonym na stoku i poderwaniu kilku laseczek czekających tylko, aż przystojny bogaty studenciak zabierze je do rodzinnego domu. Wtedy Wes był nastawiony wyłącznie na zabawę. Teraz prowadził mnie w dół po stromych schodach do zielonych drzwi. Na całej długości ściany wisiał prostokątny znak, złoty napis na czarnym tle, głoszący, że wchodzimy do Zane’s Tavern. Wydawało mi się nielogiczne, że klienci muszą schodzić do lokalu po schodach, przecież w tej części kraju śnieżyło dość mocno. O wiele sensowniejsze byłoby wchodzenie po schodach do góry, by śnieg nie zasypywał wejścia. Ale może to był jedyny sposób, by utrzymać klientów w środku i nakłonić ich do wydawania pieniędzy. Wes przytrzymał mi drzwi. Pomieszczenie było bardzo przytulne i natychmiast przypomniało mi Declan’s w Chicago, gdzie poszliśmy z Hectorem i Tonym z okazji Dnia św. Patryka. Ten dzień był jednym z wielu powodów tego, że Wes i ja zostaliśmy parą. Wes pojawił się wtedy znikąd i spędziliśmy noc, której nigdy nie zapomnę, a potem pozostawił po sobie jedynie zapach mężczyzny i seksu. Już wtedy wiedziałam, że łączy nas coś więcej, chociaż z całych sił starałam się z tym walczyć. Posunęłam się nawet do tego, że w kwietniu spędziłam jeszcze jedną noc z Alekiem. Gdy dowiedziałam się, że Wes pieprzył Ginę DeLucę, gwiazdę kręconego przez niego filmu, spróbowałam się do tego zdystansować. Do diabła, spędziłam cały miesiąc, pocieszając się samoańskim kutasem i próbując zapomnieć o Wesie. Nie udało mi się. Zyskałam tyle, że zrozumiałam, czego tak naprawdę pragnę na dłuższą metę. Mój mężczyzna położył mi ciepłą dłoń na plecach i wprowadził mnie do piwnicy. W kilku miejscach wisiały płaskie telewizory transmitujące mecz futbolowy. Z oddali nie widziałam, kto gra, ale ponieważ większość klientów miała koszulki w różnych barwach i wszystkie oczy były wpatrzone w ekrany, wywnioskowałam, że to jakiś bardzo ważny mecz. Wes zaprowadził mnie do baru, pomógł mi zdjąć zimową kurtkę i przewiesił ją przez oparcie mojego krzesła. – O której ten facet się z nami spotka? – Zerknął na zegarek, przysunął krzesło i oparł się o blat. W czasach gdy można sprawdzić godzinę na ekranie komórki, gest spoglądania na zegarek naprawdę wiele znaczył. Wes był większym tradycjonalistą i był bardziej staromodny, niż zgodziłby się do tego przyznać. – Chyba o siódmej. Pokiwał głową. – To napijmy się piwa. Jest wpół do siódmej, mamy trochę czasu. – Chętnie. – Westchnęłam i oparłam łokieć o błyszczący blat. Wes położył dłoń na moim ramieniu i delikatnie je ścisnął. – Kochanie, dopóki jestem przy tobie, nie przydarzy ci się nic złego.

Ze mną jesteś bezpieczna. Jeśli ten facet to jakiś wariat, to go ustawię. I koniec. Masz się o nic nie martwić, tylko cieszyć się towarzystwem swojego mężczyzny. Rozumiesz? – Tak. Dziękuję. – Położyłam dłoń na jego dłoni i pochyliłam się, żeby pocałować skórę na jego nadgarstku. – Czego się napijesz? Wydęłam usta i spojrzałam na wybór piwa przy barze. – Najchętniej cydru. Podszedł do nas barman. – Weston Channing! Stary, jak się masz? – krzyknął mężczyzna z długą rudawą brodą i uśmiechnął się szeroko. Miał idealnie równe zęby. Jego oczy były niemal tego samego koloru co włosy, czyli brązoworude. Miał na sobie rozpiętą pod szyją koszulę w czarno-czerwoną kratkę. Nad brudnymi traperami zwisały dżinsy, które z pewnością pamiętały lepsze czasy. Najwyraźniej ten mężczyzna nie pracował za biurkiem. Nie, prędzej własnoręcznie wyrzeźbił to biurko z własnoręcznie ściętego drzewa. Był wielkim facetem, idealnie pasującym do mojego wyobrażenia o drwalu. Wes uścisnął szeroką dłoń mężczyzny. Mój narzeczony był wysoki i postawny. Ale ten facet wyglądał, jakby potrafił łamać kantówki gołymi rękami. Z pewnością mógłby konkurować z moim bratem Maxem w kategorii największych i najlepiej zbudowanych mężczyzn. – Alex Corvin! Jak się masz, stary? – krzyknął Wes i przykrył dłoń znajomego swoją drugą dłonią. Uwielbiałam, gdy faceci tak robili. Moim zdaniem okazywali w ten sposób, że naprawdę im na kimś zależy. Brodacz pokręcił głową i siłą rzeczy jednocześnie swoją brodą. Wcześniej nie znałam nikogo, kto by miał taką długą brodę. Ten facet wyglądał z nią naprawdę stylowo. Musiałam przyznać, że był seksowny. Lubiłam takich drwali. I mogłam się założyć, że działał też na inne kobiety. Na samą myśl o tym zachichotałam. Będę musiała zrobić mu zdjęcie i wysłać je Gin. Potrafiła nieźle żartować, a ja miałam dość kiepski nastrój i z pewnością przydałoby mi się odrobinę rozrywki, jaką Ginelle by mi zaserwowała. Wes objął mnie ramieniem. – Alex, to moja narzeczona, Mia Saunders. Mio, to Alex. Chodziliśmy razem do szkoły. Wyciągnęłam rękę, wielka dłoń Alexa objęła moją tak, że niemal nie było jej widać. O rany. – Miło mi cię poznać, Mio. Wes, cholerka… – Wyszczerzył zęby i przygryzł dolną wargę. – Widzę, że przy tej dziewczynie żyjesz pełnią życia. Prawda? – A co, z inną miałby czekać na śmierć? – wypaliłam, bo nie potrafiłam ugryźć się w język. Roześmiali się. Alex pogładził się po brodzie gestem Świętego Mikołaja zastanawiającego się, czy dane dziecko było grzeczne, czy niegrzeczne. Wes wyszczerzył zęby i pocałował mnie w skroń. – Och, co jak co, ale ona z pewnością jest tą właściwą. Alex oparł łokcie na blacie i spojrzał na mnie konspiracyjnie. A potem przekrzywił głowę w stronę Wesa. – Jeśli ten facet będzie źle cię traktował i zapragniesz mieć prawdziwego

mężczyznę, to wiesz, gdzie się zgłosić, prawda? – Jego głos brzmiał bardzo uwodzicielsko. Wes go odepchnął. – Spadaj! Zaczęli się śmiać. – No dobrze, Alex, gdy widziałem cię po raz ostatni, pracowałeś na Wall Street. I nie wyglądałeś jak jakiś szaleniec z gór. A teraz pracujesz w miejscowej knajpie, podajesz piwo i burgery? – spytał zaskoczony Wes. Alex wytarł blat. – Przyniosę wam coś do picia, a potem wszystko wyjaśnię. Oboje złożyliśmy zamówienia. Alex podał mi cydr gruszkowy, a Wesowi guinnessa, obsłużył kilku klientów i wrócił do nas. – No dobrze, już się tłumaczę. – Skrzyżował grube łapy na szerokiej klacie i pogłaskał się po brodzie, a potem zaczął mówić dalej. – Na Wall Street zarabiałem naprawdę nieźle, prawda? Wes kiwnął głową i pociągnął łyk pieniącego się ciemnego piwa. Na górnej wardze została mu odrobina piany, zaczęłam się w nią wpatrywać z uwagą. Po chwili nie mogłam już tego znieść, więc pochyliłam się do przodu, wytarłam ją kciukiem i go oblizałam. Wes uniósł brwi, a jego oczy pociemniały. – Nawet nie zaczynaj – ostrzegł mnie, najwyraźniej widząc pożądanie w moich oczach. Skupiłam się więc na Alexie, który nagle zamilkł. – Mów dalej. – Wes kiwnął głową. – Jesteś pewien? Bo ona wygląda na chętną, a ja mam na tyłach fajne duże i twarde biurko, które w razie czego możecie wykorzystać. – Wyszczerzył zęby. Oblałam się rumieńcem. Byłam przekonana, że moja twarz, szyja i klatka piersiowa są czerwone jak burak. – Nie, stary. Wszystko w porządku. Dostanie, co swoje, gdy wrócimy do domu. – Wes puścił do mnie oko. Puścił. Do. Mnie. Oko. Oj, z pewnością mu się dostanie. Udawał, że z nas dwojga tylko ja jestem napalona. Przyłożyłam zimną szklankę cydru do policzka, żeby się trochę ochłodzić, a Alex zaczął mówić dalej. – Okazało się, że nienawidzę pracy z liczbami, chyba że z jakimiś czekami. Za to uwielbiam pracę z ludźmi, zawieranie nowych znajomości i zapragnąłem mieć miejsce, w którym klienci będą się dobrze czuli. Stary, ten stres i napięcie zaczęły mi bardzo doskwierać. Więc się stamtąd wyrwałem. Wes zakrztusił się piwem. – Rzuciłeś tę robotę? Ale przecież naprawdę nieźle w niej zarabiałeś, prawda? Alex wyszczerzył zęby. – Taa. Na tyle dobrze, że kupiłem ten bar od właściciela, zainwestowałem trochę gotówki i teraz z radością oddycham czystym i rześkim powietrzem. Codziennie. Kocham moje życie. – A masz jakąś kobietę? – spytał Wes. Alex zwiesił ramiona. U mężczyzny jego postury wyglądało to tak, jakby rzucił na podłogę kilka worków z piaskiem. – Pewnego dnia – powiedział takim tonem, że od razu w to uwierzyłam.

Wes położył dłoń na jego przedramieniu i je ścisnął. – Ale cieszę się waszym szczęściem. – Alex spojrzał na mnie i uśmiechnął się złośliwie. – Bardzo się cieszę. – No cóż, nie mogę narzekać. – Wes objął mnie i przytulił do piersi. *** Gdy skończyliśmy pierwszą kolejkę, Wes zamówił kolejną. Zanim zdołałam się zorientować, ktoś pukał mnie w ramię. – Przepraszam… pani Mia Saunders? – spytał za mną jakiś głęboki głos. Obróciłam krzesło, a potem spojrzałam w górę. I jeszcze bardziej w górę. Wreszcie udało mi się dostrzec twarz mężczyzny o gęstych włosach wpadających mu do oczu. Jego kwadratowa szczęka była dokładnie ogolona i miał mały dołeczek w policzku, który pewnie sprawiał, że podczas pocałunku kobieta miała ochotę położyć na nim kciuk. No dobrze, przynajmniej ja miałabym na to ochotę, gdybym była trzydzieści lat starsza i potrzebowała przystojnego faceta. Nosił bluzę termiczną i prostą koszulę rozpiętą pod szyją. Widocznie tutaj obowiązywał styl „na drwala”, ponieważ Alex był podobnie ubrany, a przecież był jakieś ćwierć wieku młodszy. – Oczywiście, że to pani jest Mia. Jego oczy prześlizgiwały się powoli po mojej twarzy. Potem pobieżnie przyjrzał się moim włosom i sylwetce. Najdłużej patrzył mi w oczy, przez co poczułam, jak po plecach przebiega mi dreszcz niepokoju. Wes podniósł się z krzesła i stanął przede mną, jak zwykle chcąc mnie chronić. Tym razem bardzo się z tego cieszyłam, bo ten facet patrzył na mnie, jakby mnie znał, co było dość niepokojące. – Pan jest Kent? – spytał Wes. – Kent Banks. – Wyciągnął rękę. – To przeze mnie tutaj jesteście – odparł automatycznie. Wes uścisnął jego dłoń i się przedstawił. Ja uczyniłam to samo. Kent machnął ręką w stronę stolika na uboczu. – Usiądziecie ze mną na chwilę? – Jasne. Dzięki – powiedziałam i wzięłam swój cydr. Wes zabrał niemal pełnego guinnessa. Kent wybrał stolik pod ścianą, wokół którego nie było aż tak głośno. Rozpoczęła się trzecia część meczu i zapanowała wrzawa. Tłum ludzi zdawał się nie mieć żadnych preferencji co do wybranego zespołu, niemal każde zagranie było przyjmowane z radością, ludzie klaskali i komentowali mecz. Byłam do tego przyzwyczajona, ostatecznie wychowałam się w Vegas, a przez większość czasu pracowałam w barach. Hałas mi nie przeszkadzał, bez trudu go ignorowałam. Usiedliśmy, a ja od razu przeszłam do rzeczy. – No dobrze, panie Banks, proszę mi wyjaśnić, dlaczego zapłacił pan dużo pieniędzy, żebym przyjechała tutaj i zrobiła program na temat miejscowych artystów, do których należy również pańska żona? Kent zmarszczył czoło. – Nie zapłaciłem ani jednego złamanego centa, żeby panią tutaj ściągnąć. – Spojrzał na mnie szyderczo i skrzyżował ręce na piersi. Popatrzyłam na Wesa. Wyglądał na tak samo zmieszanego jak ja. – Asystentka mojego szefa powiedziała, że przekazał pan pieniądze na cele charytatywne tylko po to, żebym osobiście przeprowadziła wywiad z pańską żoną.

– To nieprawda. – Pokręcił głową. – W takim razie doszło do nieporozumienia. Nie chciał pan, żebym przyjechała? – spytałam niepewnie. Jeśli rzeczywiście tak było, to dlaczego się tutaj znalazłam? Po co spotkaliśmy się w miejscowej knajpie? – Owszem, chciałem, żeby pani przyjechała, ale wyglądało to zupełnie inaczej. Wes wyciągnął rękę w moją stronę w chwili, w której już otwierałam usta, żeby rozpocząć kłótnię. Słowa tego faceta nie miały najmniejszego sensu, coś ściemniał. A ja tego nienawidziłam. Czułam się wtedy jak idiotka. – Panie Banks, ja i moja narzeczona próbujemy się dowiedzieć, dlaczego ją pan tutaj ściągnął. Akurat ją. Kent zaczął się bawić tekturową podkładką pod piwo. – Pomyślałem sobie, że będzie to świetna reklama dla mojej żony. Jej prace są naprawdę niezłe, a pani program opowiada o ludziach, którzy tworzą piękno. Przychodzi to pani z ogromną łatwością, prawdopodobnie dlatego, że sama jest pani taka piękna. Moja żona… eee… zobaczyła pani program i bardzo jej się spodobał. – Rozejrzał się po sali. Coś ukrywał. W Vegas nauczyłam się, w jaki sposób po wyrazie twarzy rozpoznać, czy ktoś blefuje, czy nie. Kent Banks ewidentnie nie mówił nam całej prawdy. – Spodobał jej się? – spytałam. – Tak. A jej rzadko coś się podoba. Gdy zobaczyła panią na ekranie, to ja… eee… wiedziałem, że muszę namówić panią na przyjazd. Pokręciłam głową ze zdziwieniem. – Dlaczego akurat mnie? Jego oczy po raz kolejny zdawały się rejestrować każdy szczegół mojej twarzy. To było niepokojące. Zaczęłam czuć się niepewnie. Chciałam wiedzieć, czy to, co widział, mu odpowiadało. Zazwyczaj mnie to nie obchodziło. Z reguły byłam pewna siebie, ale pod wpływem spojrzenia tego wielkiego faceta poczułam się… mała. – To wcale nie musiała być pani. To mógł być ktoś inny. Próbował mówić swobodnie, wiedziałam jednak, że ściemnia. Wielu facetów już mi ściemniało, łącznie z ojcem i Blaine’em. Ten był wyjątkowo trudny do wyczucia i nie wiedziałam dlaczego. – Proszę mi o sobie opowiedzieć – poprosiłam. Musiałam się dowiedzieć czegoś więcej o osobie, która mnie tutaj ściągnęła, zanim zadzwonię do Shandi i zrobię jej z tyłka jesień średniowiecza. Coraz bardziej wyglądało mi na to, że ta małpa mnie w coś wrobiła. Prawdopodobnie chciała się mnie pozbyć na jakiś czas, by móc mieć doktora Hoffmana tylko dla siebie. Wredna zdzira. On szalał za swoją młodą piękną żoną, a mimo to jego asystentka robiła wszystko, żeby trzymać mnie od niego z daleka. Wiedziała, że jestem szaleńczo zakochana w Wesie, a nadal starała się mi przydzielić jak najwięcej zadań, bym jak najrzadziej jeździła do studia. A teraz jeszcze ten dziwny facet z gór i jego niewiarygodna historyjka. To wszystko mi nie pasowało. Za cholerę. A tata zawsze powtarzał: „Gdy coś ci nie pasuje, kop głębiej”. Ponieważ Kent mnie tutaj ściągnął, coś musiało się za tym kryć. Czegoś nie zauważyłam. Kent machnął na kelnerkę i zamówił coorsa. Gdy odeszła

po zamówienie, westchnął. – Teraz jestem emerytowanym weteranem. Służyłem w wojsku. Później zrobiłem dyplom z architektury i wykorzystałem kontakty w rządzie, żeby dostać większe zlecenia. Projektuję od piętnastu lat, dzięki czemu żyję tak, jak chcę. Mam świetną kobietę, pieniądze na koncie w banku, wspaniały dom i ziemię. Spełnił się mój amerykański sen. Zawsze tego pragnąłem. – A dzieci? – spytałam. Zmrużył oczy. – Nie. Zawsze chciałem mieć dzieci, ale ich nie mam. – Dlaczego? – Ciągle miałem wrażenie, że jeszcze będzie na to czas. Służyłem w wojsku do trzydziestego piątego roku życia. Spotkałem swoją kobietę, gdy miałem lat czterdzieści. Nie chciała mieć dzieci. – Pańska żona jest miejscową artystką? – zapytałam i napiłam się cydru. Pokiwał głową. – Ma galerię na głównej ulicy, zwaną Cztery M. – Cztery M, cyfra i litera? – upewniłam się, dokąd mam się udać następnego dnia. – Tak. – Co to znaczy? Czwórka i litera M? Pokręcił głową i zrobił ponurą minę. – Nie wiem. Kiedyś powiedziała, że to oznacza coś bardzo ważnego, coś, co zostawiła za sobą. Wes dopił swojego guinnessa i odstawił szklankę na stolik. – No cóż, to wszystko nie jest zbyt zabawne. Panie Banks, niech pan posłucha. Z pewnością jest pan miłym facetem, przynajmniej na takiego pan wygląda. Ale Mia nie będzie pracowała w takich podejrzanych okolicznościach. – Co to oznacza? – spytał Kent nagle szorstkim, niemal ostrym głosem. – To oznacza, że nie pozwolę, by jakaś niedojrzała i kiepsko poinformowana asystentka wysyłała moją przyszłą żonę na takie wyprawy. Mia, kochanie, jestem pewien, że jeśli zadzwonisz do doktora Hoffmana, wyjaśnimy całą tę sprawę i wrócimy do Malibu jeszcze przed świętami. – Malibu. To stamtąd pani pochodzi? – Wyglądał na zaskoczonego, tak jakby się spodziewał, że mieszkam gdzie indziej. – Tak – odparłam, żałując zmarnowanej szansy na białe święta. Nie chciałam stąd wyjeżdżać. – No cóż, jesteście bardzo daleko od domu i szkoda byłoby, żebyście nie nakręcili materiału, po który tutaj przyjechaliście. Moja żona jest bardzo utalentowana. Uważam, że jeśli odwiedzicie jej galerię i galerie pozostałych miejscowych artystów, znajdziecie coś, czego od dawna szukaliście. Kawałek siebie – dodał tajemniczo. – Sztuka właśnie taka jest. Otwiera duszę i wpuszcza światło tam, gdzie wcześniej był tylko mrok. Spojrzałam na niego ostro. – Czy pan sugeruje, że mam mroczną duszę? Zamrugał powoli. – Nie. Dlaczego doszła pani do takiego wniosku? – spytał, odwracając kota ogonem. – Wydaje mi się, że na nas już pora. Panie Banks, dziękujemy za spotkanie. Cała ta sprawa jest… nie wiem… – pokręciłam głową i odrzuciłam włosy z ramion – jakaś dziwna.

Wstał, wsadził ręce do kieszeni i zaczął się na mnie gapić. Znowu się we mnie wpatrywał, tym razem jednak nie poczułam dreszczy. Wyglądał, jakby zobaczył kogoś, kto przypominał mu jakiegoś znajomego, jakby zobaczył czyjegoś sobowtóra. Maddy mi kiedyś powiedziała, że ponoć każdy ma swojego sobowtóra. – Mam nadzieję, że mimo wszystko postanowicie zostać. Mam dobre przeczucia, wydaje mi się, że znajdziecie tutaj coś, czego się nie spodziewaliście. – A co, jest pan jasnowidzem czy kimś w tym stylu? – Roześmiałam się. – Nie. – Uśmiechnął się złośliwie. – Po prostu jestem mądrym starcem. – Starcem? Przecież ma pan najwyżej pięćdziesiąt lat. – Pięćdziesiąt pięć. – To i tak niewiele. Za to z pewnością ma pan młode serce. – Wydaje mi się, że w ten czy inny sposób każdy z nas kieruje się sercem. – Znowu zaczął pleść banialuki, co, szczerze mówiąc, wydawało się dziwne jak na emerytowanego weterana czy architekta. – Mam nadzieję, że tu zostaniecie. Jeśli zdecydujecie się odwiedzić galerie, dostąpicie osobistego błogosławieństwa. Błogosławieństwa. Cóż za niespotykany dobór słów. Wes pomógł mi włożyć kurtkę. – Zobaczymy. – Tak, wydaje mi się, że w ciągu kolejnego dnia czy dwóch otworzy się wiele oczu. Wydęłam usta. – W po… w porządku – wykrztusiłam. Wes objął mnie ramieniem. Odwróciłam się i pomachałam do tego wielkiego mężczyzny. Podniósł rękę i powoli poruszył palcami, jak gdyby nie chciał się jeszcze żegnać. Wes szybko zaprowadził mnie do samochodu i pomógł mi wsiąść. Po chwili sam usiadł w fotelu obok, a potem na mnie popatrzył. – Nie wiem, co sądzić o tym facecie. – Był niegroźny. Ale dam popalić Shandi za to, że nas tutaj przysłała. To świństwo z jej strony. – Owszem. Ale co chcesz teraz zrobić? Ekipa przyjeżdża jutro wieczorem. Pod koniec tygodnia będzie tutaj nasza rodzina, która zostanie na święta. Chcesz to odwołać i wracać do domu? Spędzić Boże Narodzenie na plaży? – Spojrzał na mnie znacząco. Wydęłam usta i na niego popatrzyłam, a następnie wolno zamrugałam. Zwiesił ramiona i spytał: – Białe święta? Uśmiechnęłam się szeroko i odpowiedziałam: – Białe święta. – No dobrze, kochanie, w takim razie tak właśnie będzie. Chcesz nakręcić ten program? – próbował ustalić. Zaczęłam się zastanawiać, w jaki sposób mogłabym się od tego wymigać. Z reguły wykorzystywałam własne pomysły, ale robienie wywiadów z miejscowymi artystami wcale nie było takie złe. Widzom z pewnością się to spodoba, zwłaszcza o tej porze roku, gdy ludzie otwierali swoje serca. – Wydaje mi się, że powinniśmy to zrobić – zaczął mnie przekonywać. – To będzie proste. Pochodzimy po galeriach, przeprowadzimy wywiady

z kilkoma artystami i z głowy. To będzie idealny program na tę porę roku. – Prawda. Poza tym chcę poznać żonę tego faceta. A ty? Pokręcił głową. – Nie bardzo. Miałem wrażenie, jakby ten człowiek chciał rzucić na nas zły urok. – Zły urok? – prychnęłam. – Tak. No wiesz, coś jak… – walnął dłonią w deskę rozdzielczą samochodu. – Przeklinam cię! – ryknął. – Jesteś jebnięty – wypaliłam chichocząc. – To moja kwestia! – Już nie. Właśnie przekazałeś mi to trofeum. Podniósł ręce, tak jakby niósł w nich ciężką złotą statuetkę. – Nagrodę tę dedykuję mojej pięknej żonie, Mii, której pojebanie nie zna granic, która świetnie radzi sobie z jebniętymi, która… lubi się jebać… Machnęłam ręką między jego rękami. – Oddawaj moje trofeum! Resztę drogi spędziliśmy na żartach o jebaniu. Na wszystkie możliwe sposoby. W szalonych nastrojach wróciliśmy do domu.

ROZDZIAŁ TRZECI

Leżące obok mnie ciało cały czas poruszało się niespokojnie. Wes przebierał

nogami pod kołdrą. Mruczał coś cicho, ale nie słyszałam co. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego piersi. Natychmiast się uspokoił. Pod wpływem jednego dotyku. To udowadniało, jak silna więź nas łączyła. – Mia, moja Mia – wyszeptał. Potem znowu zaczął wypowiadać jakieś bezsensowne zdania. Przez okno widziałam, że właśnie zaczęło wschodzić słońce. Zostawiłam odsłonięte zasłony, by od razu po przebudzeniu zobaczyć ścianę nieskazitelnie białych gór. Ten widok tak bardzo różnił się od centrum Vegas czy oceanu w Malibu. Uwielbiałam go. Doceniałam, że Bóg dał nam tyle darów w postaci różnych krajobrazów. Ten był wyjątkowo piękny. Zastanawiałam się, jak tutaj wygląda wiosna. Wszystko będzie zielone i kwitnące, ludzie będą jeździli na rowerach i urządzali sobie wędrówki po górach. Spytam Wesa, czy moglibyśmy tutaj przyjechać, jak się ociepli. – Mio, proszę… po prostu… proszę. – Mówił szeptem, jednak słyszałam każde słowo. „Proszę” co? Usiadłam i zaczęłam mu się przyglądać. Widziałam jego nagą pierś, twarde i wyraźnie zarysowane mięśnie. Od czasu wyswobodzenia udało mu się trochę przytyć. Ćwiczył w domowej siłowni i surfował, żeby jego mięśnie stały się silniejsze i bardziej widoczne. Poczułam, jak przepływa przeze mnie fala pożądania od samego patrzenia na Wesa. Jego ciało stanowiło ucztę dla oczu. Natychmiast zwilgotniałam między udami. Nie mogąc się powstrzymać, przejechałam palcem po piersi Wesa. Jęknął i odwrócił głowę na bok, tak jakby nawet we śnie próbował się do mnie zbliżyć. Odsunęłam kołdrę i zobaczyłam, że jego penis jest już na wpół twardy. Poczułam, jak ślina napływa mi do ust. Ten kutas był mój. Cały mój. Nigdy żadna kobieta nie będzie mogła go dotknąć, ssać ani pieprzyć. Był moją własnością. Do Wesa natomiast należała każda część mojego ciała. To nie był zbyt sprawiedliwy interes. Przecież mogłam teraz zrobić z nim, co chciałam, a on musiał mi się poddać. Całkowicie. Bez wyjątku. Bez skrupułów. Podniecający był już sam fakt, że miałam władzę nad pragnieniami drugiej osoby, że mogłam sprawić jej przyjemność, jeśli tylko chciałam. Ściągnęłam kołdrę, pogłaskałam ciało Wesa i opuściłam głowę. Przyłożyłam nos do nagiego penisa i zaczęłam wdychać jego zapach. Poczułam piżmo i męskość, zacisnęłam dłonie w pięści. Wes. Tylko jeden mężczyzna tak pachniał i moje ciało doskonale znało ten zapach. Było z nim połączone na pierwotnym poziomie instynktów, wiedziało, że Wes do niego pasuje. Delikatnie dotknęłam najgrubszej części jego męskości. Na moich kubkach smakowych eksplodował słony bogaty smak, poczułam skurcz między udami. Poruszyłam gwałtownie biodrami i zacisnęłam cipkę. Pragnęłam mieć go głęboko między nogami… ale to później. Wypuściłam powietrze prosto w jego penisa. Lekko się poruszył, Wes jęknął, a po chwili kutas zaczął twardnieć na moich oczach. Obserwowanie

magii męskiego ciała było niesamowitym przeżyciem. Patrzyłam, jak podniecenie płynęło przez najmilszą część jego ciała z gwałtownością, jakiej nie dałoby się podrobić gdzie indziej. Byłam zafascynowana jego pięknem. Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że penis mógłby być piękny, ale penis Wesa taki właśnie był. Miękki miał kilka cali, co i tak było dużym osiągnięciem. Skórę wokół niego porastały równe włosy. Ale w stanie erekcji sprawiał, że śliniłam się na jego widok. Moim zdaniem był tak długi tylko po to, by mnie zadowolić. Na samą myśl o pieprzeniu mnie stawał się długi, gruby i twardy jak skała. Uwielbiałam to. Czasami rozgrzanie się zajmowało mężczyznom trochę czasu. Ale nie Wesowi. Na samo wspomnienie o seksie ten facet gotów był przybić mnie do najbliższej ściany. Miał taki sam apetyt na seks jak ja. Idealnie do siebie pasowaliśmy. Zaczęłam lizać penisa od nasady aż do czubka. Ciało Wesa się spięło, mięśnie brzucha uwypukliły się, złapał mnie za głowę. Nie przestałam. Spał czy nie, uwielbiał, jak brałam go do ust, a w owej chwili pragnęłam tego najbardziej na świecie. Zaczęłam ssać czubeczek i spojrzałam w górę. Wes mrugał powoli zaspanymi oczami. Zakręciłam językiem, rozkoszując się smakiem przezroczystej kropelki, która ukazała się na samej górze. Jęknęłam, kiedy poczułam słony smak. – Jesteś boginią. Nigdy nie porzuciłbym takiej miłości – jęknął Wes przez zaciśnięte zęby. Zamruczałam, a potem wzięłam jego penisa w gardło najgłębiej, jak to możliwe. To, czego nie mogłam objąć ustami, złapałam ręką. Wes odrzucił głowę do tyłu, złapał mnie za włosy. Wiedziałam, że ma ochotę pchnąć biodrami, ale się powstrzymuje. Za ten wysiłek jeszcze bardziej go kochałam. W odwrotnej sytuacji ja z pewnością przyciskałabym do siebie jego głowę. Uwielbiał to. Położyłam się na jego nogach i zaczęłam się ocierać o jego biodro. Skurcze w łechtaczce kontrolowały mój ruch. Gdy Wes poczuł moją wilgoć na skórze, wciągnął powietrze przez zęby. – Kochanie, odwróć się i przyłóż cipkę do mojej twarzy. Natychmiast. Pokręciłam głową i kilka razy polizałam całego penisa. – Robię to dla ciebie, nie dla siebie. Złapał mnie mocno za włosy i podniósł moją głowę. – Jeśli to ma być dla mnie, to odwróć się i daj mi swoją cipkę. Kiedy będę dochodził, chcę czuć na języku twój miód. A teraz. Odwróć się – mruknął cicho. Zatracona w całej tej sytuacji oparłam kolana na poduszkach i usiadłam okrakiem na jego twarzy. Powoli przejechał palcami po moim mokrym wnętrzu. – Jezu Chryste. Czy ty już doszłaś? Pokręciłam tylko głową, bo nie byłam w stanie mówić, czując w środku jego palce. – Cholera, Mio, jesteś cała mokra. Skoro potrzebujesz mnie aż tak bardzo, bierz, co twoje. Powiedz mi tylko, czego chcesz – powiedział, trzymając usta kilka centymetrów od mojej cipki. Nabrałam gwałtownie powietrza. – Chcę dojść – przyznałam bezwstydnie. – No to dojdziesz. – Przyciągnął moją głowę. – Z moim kutasem w gardle.

Nie zwlekając już ani sekundy dłużej, zaczęłam obcałowywać jego penisa. Gdy dotarłam do czubka, był mokry od preejakulatu. Jęknęłam. I właśnie w tej chwili Wes wziął mnie do ust i zaczął ssać moją łechtaczkę. Jednocześnie przycisnął bliżej siebie moją głowę. Zaczęłam się krztusić, kiedy pchnął biodrami i poczułam go głęboko w gardle, a jego palce znalazły się we mnie. Moje ciało wystartowało niczym rakieta, kurcząc się w orgazmie. Czułam się jak ryba na haczyku. Przenikała mnie rozkosz, a jednocześnie dławiłam się jego penisem. Uświadomił sobie mój problem i podciągnął moją głowę do góry za włosy. Poczułam, jak wzbiera we mnie kolejny orgazm, na który składały się nowy ból przy skórze głowy, palec wściekle pieprzący moją pochwę i gwałtowne ssanie łechtaczki. – Mio, kochanie, twoje usta. Przyłóż je tam, gdzie powinnaś. Zacznij mnie ssać, a ja znowu zabiorę cię do nieba. Potrząsnęłam głową, jakby próbując otrząsnąć się ze snu, i zabrałam się do pracy. Każde długie liźnięcie jego penisa oznaczało długie liźnięcie mojej łechtaczki. Gdy go ssałam, on ssał mnie. Brałam go głęboko do gardła. A on w tym czasie wkładał mi głęboko język. W pewnej chwili złapał mnie za pośladki i rozszerzył mnie jeszcze bardziej. Zawirował językiem wokół zakazanej dziurki i z powrotem przejechał nim do mojej mokrej łechtaczki. Opadłam mu na twarz, szukając jeszcze większej przyjemności. Natychmiast mi ją dał. Złapałam penisa u nasady, hamując jego orgazm. – Co jest? – ryknął, a ja zeszłam z jego twarzy. Zanim zdążył się zdenerwować, przysunęłam się do jego kutasa i gwałtownie na nim usiadłam. Oboje krzyknęliśmy z rozkoszy. Wes złapał mnie za biodra i mocno trzymał, podczas gdy ujeżdżałam go tyłem. Doznania w tej pozycji były bardzo silne. Każde uderzenie było jednocześnie brutalne i cudowne. Dla równowagi złapałam Wesa za nogi. – Jezu Chryste – jęknął. Jeszcze mocniej wbił palce w moje biodra. Pochyliłam się do przodu, a jego penis wbił się we mnie tak mocno, że ledwo oddychałam. – Kurwa – wycedził przez zaciśnięte usta. Na kilka chwil przestałam się ruszać i poczekałam, aż moje ciało przyzwyczai się do nowego uczucia. Byłam zupełnie nieprzygotowana na to, jak głęboko wszedł we mnie jego penis. Miałam wrażenie, że gdybym odchyliła się do tyłu, znalazłby się w moim brzuchu. Wstałam z kolan i zaczęłam ślizgać się po jego kutasie, rozkoszując się nowym doznaniem. Czułam napięcie w każdym zakończeniu nerwowym. – Wes – wydusiłam z siebie i zaczęłam nabierać tempa. Musiałam poczuć go jak najgłębiej. – Tak, kochanie, weź mnie głęboko. Jeszcze mocniej. Potrafisz zrobić to jeszcze mocniej – jęknął. Zobaczyłam, jak zgina palce u stóp. Gdy już przyzwyczaiłam się do nowego odczucia, palcami jednej dłoni zaczął rozsmarowywać wilgoć na mojej zakazanej rozetce. Delikatnie krążył wokół niej palcem. Zatracona w tym wszystkim, kręciłam biodrami, ściskając w środku jego penisa. Kiedy się podniosłam, kciuk Wesa zaczął we mnie wchodzić. Kiedy się opuściłam, jego palec we mnie zanurkował. – O mój Boże. Nie wiem, czy dam radę to wytrzymać. – Spróbowałam się odsunąć, ale Wes na to nie pozwolił.

– Mio, weźmiesz wszystko, co mam ci do zaoferowania. – Wkładał i wyjmował ze mnie kciuk, podczas gdy ja bezmyślnie go ujeżdżałam, zatracona w nieskończonej, brutalnej stymulacji. – Pewnego dnia wezmę to wszystko. Wezmę wszystko, co dla mnie masz, i sprawię, że będziesz bezpieczna. Będę cię chronił całym sobą – powiedział głosem pełnym emocji albo pożądania, albo i jednego, i drugiego. Nie wiedziałam. Wiedziałam tylko, że całkowicie mnie wypełniał, że był całym moim światem. – Boże, jak ja cię kocham – powiedziałam, podniosłam się i na niego opadłam, odrzuciłam głowę do tyłu i doszłam. Cały czas poruszał kciukiem, wciskał się we mnie, podkręcał mój orgazm do tego stopnia, że traciłam oddech. – Och, twoja cipka to najwspanialszy uścisk śmierci – powiedział, złapał mnie oburącz za biodra, uniósł się i zaczął we mnie uderzać, wchodząc najgłębiej, jak się dało. Tego było już dla mnie za wiele. Za dużo doznań. Za dużo miłości. Po… prostu… za dużo. Straciłam przytomność. *** Gdy się ocknęłam, przeczesywał palcami moje włosy. Leżałam na jego nagiej piersi. Wyprostowałam palce u stóp i poczułam ból w mięśniach brzucha, pleców i intymnych częściach ciała. Miałam wrażenie, jakbym ujeżdżała młodego konia i z niego spadła. Wiedziałam jednak, że i tak wygrałam. – Och, wróciłaś wreszcie. Na chwilę cię straciłem. – Na jak długo straciłam przytomność? – wymamrotałam, nie chcąc poruszać już żadnymi mięśniami. Zachichotał. – Na tyle długo, bym zdążył zdjąć cię z mojego kutasa, obrócić i przytulić. Nie wierzę, że zemdlałaś. – No cóż, doznania były bardzo intensywne – powiedziałam, całując jego pierś. Cały czas gładził mnie po włosach i plecach. – Owszem. Dlaczego postanowiłaś wypróbować akurat tę pozycję? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Jeszcze nigdy tego nie robiłam, a gdy doprowadziłeś mnie do szaleństwa, natychmiast musiałam poczuć cię w sobie. Nie zdążyłam się nad tym nawet zastanowić. Zaczął mruczeć. – Prawda. I zdecydowanie ci się udało. Uwielbiam patrzeć, jak twój tyłeczek porusza się na mnie w dół i w górę. Poza tym widzę wtedy, jak mój kutas się w ciebie wbija. Bardzo mi się to podoba. – Zbereźnik! – oburzyłam się, ale się uśmiechnęłam. Delikatnie ugryzłam go w pierś, a po chwili pocałowałam w tym samym miejscu. – Ej, jeszcze raz tak zrobisz, a sprawię, że jutro nie będziesz w stanie chodzić – ostrzegł mnie. Podniosłam głowę, a on wyszczerzył zęby. – Serio? – wymamrotałam, a potem wróciłam do pieszczot. Gładziłam dłońmi pierś, pieściłam w taki sam sposób, w jaki głaskałabym zwierzę, ale Wes nie miał sierści, pomijając ścieżkę z jasnych włosów, prowadzących do jego penisa.

– Myślisz, że zawsze będzie tak dobrze? – spytałam, wiedząc, że tak dobrze jeszcze nigdy nie było. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z facetem, który potrafiłby mnie doprowadzić do takiego szaleństwa. Chciałam spędzić z nim całe życie. Dzień i noc. Pragnęłam go spoconego po ćwiczeniach, zapiaszczonego i słonego po surfowaniu, pragnęłam go w każdej postaci. To chyba nie było normalne. Złapał mnie pod brodę, bym spojrzała mu w oczy. – Wydaje mi się, że gdy jest się zakochanym, to zawsze będzie dobrze. Nasze ciała w sposób fizyczny ukazują nasze uczucia. Gdy coś jest szczere i prawdziwe, skutki są nieważne. Chodzi o tę fizyczną i duchową więź, dzięki której upewniamy się, że nadal jesteśmy jednością. Uśmiechnęłam się, podciągnęłam się na rękach i mocno go pocałowałam. – Chcę, żeby było tak już zawsze. – Wypowiedziałam te słowa niczym jakąś obietnicę, wierząc, że zrobię wszystko, żeby zachować nasze uczucie. Wplótł palce w moje włosy. – Kochanie, zawsze będzie nas łączyć taka miłość. Za rok, dziesięć, a nawet pięćdziesiąt lat. Od razu wiedziałem, że jesteś moją drugą połową. Nic nie powstrzyma mnie, żebyś była moja na zawsze. Za kilka tygodni staniesz się moja pod względem prawnym, ale to nie zmienia faktu, że jesteś moja tutaj. – Wskazał swoje serce. Poczułam łzy pod powiekami, ale cały czas słuchałam jego wyznań i karmiłam się jego pewnością co do naszej wspólnej przyszłości. – Nie, nie zmienia. Jestem twoja. Na zawsze. – Wtuliłam się w jego pierś i zaczęłam myśleć o przyszłości. Do tej pory rozmawialiśmy głównie o byciu razem, o mojej przeprowadzce do domu w Malibu i o pracy z doktorem Hoffmanem. – Wes, jak twoim zdaniem będzie wyglądała nasza przyszłość? – spytałam podekscytowana i trochę zdenerwowana. Większość par przeprowadzała takie rozmowy przed podjęciem decyzji o ślubie. A u nas za dwa tygodnie nie będzie już odwrotu. Nie chodziło o to, że nagle obleciał mnie strach. Wiedziałam, że chcę spędzić życie u jego boku, ale w jakiej roli? Żony, to oczywiste. Z pewnością przyjaciółki, ale czego on jeszcze pragnął? Zaczął sobie nucić. – Czy ty mnie pytasz, gdzie widzę nas za pięć lat? Coś jak robienie planów po skończeniu studiów? – Nigdy nie studiowałam. – Zmarszczyłam czoło. – Ale tak, chodzi mi właśnie o coś takiego. Czego pragniesz od przyszłości i gdzie widzisz mnie w swoim życiu? Objął mnie mocniej. Poczułam na sobie jego ciepło. Czułam się bezpiecznie jak w jakimś Disneylandzie. Jego pierś była najszczęśliwszym miejscem na ziemi. – No cóż, spodziewam się, że za rok zrobisz wielką karierę u boku doktora Hoffmana – powiedział z pełnym przekonaniem. – Mówię poważnie. Wydaje mi się, że widzowie naprawdę cię pokochali, a szefowie Century właśnie się zorientowali, jaki klejnot im się trafił. Nie będą chcieli dać ci odejść. Będziemy więc musieli jakoś sobie z tym poradzić. Położyłam się z powrotem na jego piersi i słuchałam dalej. – Chcę robić rzeczy, jakie robią zwykłe małżeństwa. Latem urządzać grilla i zapraszać przyjaciół, razem gotować, surfować. – Wyszczerzył zęby,

a ja pocałowałam jego twardą brodawkę. – Ty będziesz pracowała, a ja… no cóż, nie wiem jeszcze, co będę robił. – Westchnął. Nie patrząc na niego, zadałam pytanie za milion dolarów – a może powinnam powiedzieć za sto milionów – które wisiało między nami od czasu jego powrotu z Indonezji. – A co z filmem? Natychmiast wbił palce w moją skórę, jednak na tyle delikatnie, żeby mnie to nie bolało. Ale na tyle mocno, żeby dać mi do zrozumienia, że ta sprawa niezmiernie mu ciążyła. Poruszył się, usłyszałam, jak przesuwa głowę na poduszkę. – To trudne. Nie wiem, co powinienem z tym zrobić. Z jednej strony może powinniśmy dokończyć ten projekt, żeby okazać szacunek wszystkim, którzy zginęli? Ale z drugiej strony… oni zginęli właśnie podczas kręcenia tego filmu. Czy niedokończenie go to okazanie braku szacunku? Pieniądze, jakie zarobi ten film, ustawiłyby ich rodziny na długie lata. Wielu z tych ludzi miało dzieci. Pewnie byli ubezpieczeni na życie, a ich firma z pewnością była ubezpieczona na wypadek śmierci pracownika w miejscu pracy, ale przecież nic nie może zastąpić ukochanych osób. – Szybko nabrał powietrza. Po chwili zaczął mówić łamiącym się głosem. – Nie możemy o nich zapomnieć. Ja nigdy o nich nie zapomnę. Podniosłam głowę akurat w chwili, w której po jego policzku spłynęła łza. Przerzuciłam nogę przez jego ciało, pogłaskałam go w pasie i pogładziłam po policzkach, żeby zetrzeć łzy. Scałowałam je, przyjęłam z nadzieją, że uda mi się unieść ten olbrzymi ciężar razem z nim. – Chcesz znać moje zdanie? – spytałam. Jedną z rzeczy, jakich Wes nie znosił, były niechciane rady. Jeśli chciał, mogłam mu powiedzieć, co myślę, ale jeśli nie, wiedziałam, że tylko dołożę mu ciężaru. Odchrząknął. – Tak. – Jeśli możesz, dokończ ten film. Zyski, łącznie ze swoimi, przekażcie albo rodzinom ofiar, albo załóżcie organizację charytatywną, która będzie pomagała ludziom. Wydaje mi się, że po części problem polega na tym, że nie chcesz czerpać zysków z projektu, w którym oni stracili życie, prawda? Zamknął oczy. Po jego policzkach popłynęły kolejne łzy. Szybko kiwnął głową. – W porządku, musisz więc sprawić, żeby ich śmierć zyskała jakieś znaczenie. Zaczął ciężko oddychać, jego pierś gwałtownie się unosiła i opadała. Widziałam, że to dla niego bardzo trudne. Tak naprawdę fakt, że mnie nie odepchnął ani ostro nie przeleciał, żeby pozbyć się części napięcia, ale postanowił rozmawiać na temat swojego bólu i uczuć, był dobrym znakiem. To oznaczało, że pokonał kolejny fragment drogi ku wyleczeniu. – Podoba mi się ten pomysł. Moglibyśmy założyć fundację albo przekazać pieniądze na cele charytatywne, by każde utracone życie coś znaczyło. Porozmawiam z reżyserem i sponsorami. Zobaczę, co oni myślą na ten temat. Wszyscy czekają, aż zajmę jakieś stanowisko, a ja, szczerze mówiąc, nie wiem, co mam zrobić. Uśmiechnęłam się i pogładziłam opuszkami palców jego usta. – Ukrywanie się i próba poradzenia sobie ze swoimi uczuciami to nic

złego. Ale ukrycie się na zawsze i niezatroszczenie się o to, co utracone, to błąd. Wydaje mi się, że wiesz, co powinieneś zrobić. Kiwnął głową i położył dłoń na moim policzku – Jesteś moim światełkiem w mroku. Wiesz o tym, prawda? Położyłam dłoń na jego dłoni. – Będę ci oświetlała drogę za dnia i w nocy, codziennie. – Mio, to światło prowadzi do ciebie. – Ton jego głosu stał się łagodny i wymowny. – Zawsze tak będzie. Ale teraz powiedz mi, co zrobisz po dokończeniu tego filmu? Wrócisz do pracy? Gwałtownie pokręcił głową. – Nie. Przynajmniej nie od razu. Wrócę do czegoś, co dobrze znam i w czym dobrze się czuję. – Do pisania? – Uśmiechnęłam się z nadzieją. W jego oczach pojawiły się jasnozielone iskry. – Do pisania. Mam już kilka pomysłów. Niemających nic wspólnego z wojną ani walką. Położyłam się z powrotem i przytuliłam głowę do jego brody. – Tak? Na przykład? – Jedna z historii jest o pewnej dziewczynie. – Mocno mnie przytulił, a następnie położył dłonie w dolnej części moich pleców. – O jakiej dziewczynie? – Pięknej. O ciele jak ze snów. I złotym sercu. – Hmmm… No i co z tą dziewczyną? – spytałam. Zaczął jeździć palcami po moim kręgosłupie, tak jakby chciał coś namalować. – Podejmuje pracę jako dziewczyna do towarzystwa. Wyszczerzyłam zęby. – Och, i co dalej? – I spotyka się z kilkoma facetami – odparł ochryple, najwyraźniej niezbyt zachwycony tą częścią scenariusza. Zaśmiałam mu się prosto w szyję. – Spotyka się? – Mhm. Ale zakochuje się tylko w jednym z nich. Bo widzisz, to była miłość od pierwszego wejrzenia. – Doprawdy? Skoro chodzi o dziewczynę do towarzystwa, to pewnie mowa o pożądaniu od pierwszego wejrzenia. Złapał mnie za tyłek i ścisnął. Poczułam, jak jego penis znowu sztywnieje. – Nie. Wiesz, ta kobieta była wyjątkowa. Nie tylko piękna. Miała cudowne ciało i złote serce, ale też miała pewien dar. – Jaki dar? – spytałam zaciekawiona. – No cóż, ten dar nie był namacalny. Chodzi o dar miłości. Jeśli da go któremuś z mężczyzn, ów mężczyzna będzie szczęśliwy przez resztę swojego życia. Podniosłam głowę, by pocałować Wesa w szczękę, a potem spytałam: – I komu daje ten swój dar? – Jeszcze się nie domyśliłaś? Odwrócił kota ogonem i poczułam się trochę niepewnie. – Chyba jednak się domyśliłam. Zaśmiał się, pocałował mnie w skroń, a potem dokończył swoją

opowieść. – Odrobinę swojego daru daje każdemu, na kim jej zależy, i każdy z tych mężczyzn odrobinę się w niej zakochuje. Prychnęłam mu w brodę. – Ale co z jej prawdziwą miłością? Jak może kochać kogoś od pierwszego wejrzenia, skoro daje kawałek siebie każdemu z tych mężczyzn? – Jest tylko jeden mężczyzna, który oddaje jej cały swój dar miłości. Chce jej dać wszystko. Ostatecznie świat wokół niej staje się lepszy, ponieważ wiele osób otrzymało odrobinę jej daru. Każda z tych osób roztacza wokół siebie radość i miłość. Jego pomysł wydawał mi się jakiś taki ostateczny i trochę smutny. Może i kochałam wiele osób – z całą pewnością było ich więcej niż na początku mojej podróży – nie sądzę jednak, żeby ten dar jej miłości zastąpił im jakąś inną miłość. – Piękna historia – skomentowałam niepewnie. – O co chodzi? Myślisz, że jest nieprawdziwa? Pokręciłam głową. – Do pewnego stopnia wszystko się zgadza. Pomysł, że każdy z nas ma jakąś ilość miłości do rozdania, jest bardzo intrygujący, ale to chyba nie działa w ten sposób. Uważam, że miłość rośnie w każdym człowieku, któremu ją podarujesz. To jak zasianie ziarna. Im bardziej je podlewasz i nawozisz, tym większe prawdopodobieństwo, że wyrośnie z niego piękne drzewo. Z tego drzewa wyrosną gałęzie, a potem spadną z nich liście, ale wiosną pojawią się nowe liście i gałęzie. Tak samo jest z miłością. – W takim razie chyba powinienem nadać tej opowieści tytuł „Drzewo miłości”. Uśmiechnęłam się i odwróciłam jego twarz w swoim kierunku, by go pocałować. – Tak, bardzo podoba mi się twoja opowieść.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wes

podjechał do krawężnika przed dwukondygnacyjnym budynkiem z cegły. Do galerii Aspen Grove Fine Arts prowadziło kilka schodków. Kathy, ja i Wes wysiedliśmy na chodnik. Reszta ekipy, jeżdżąca wynajętym vanem, zaparkowała obok nas i zaczęła rozpakowywać sprzęt. – To pierwszy z czterech przystanków. Potwierdziłam u menedżera galerii spotkanie z miejscową rzeźbiarką. Są strasznie podekscytowani, że robimy z nimi wywiad – rzekła Kathy, gdy wchodziliśmy po schodach. Przywitał nas mężczyzna w garniturze. Przedstawił się jako Brice. Pokazał nam galerię i zaczął omawiać różne dzieła miejscowych artystów, gdy do środka wpadła jakaś kobieta. Była wysoka i chuda, spod zielonego beretu wystawały jej rude kręcone włosy. Miała oczy jasnobłękitne jak bezchmurne niebo w piękny dzień w Kalifornii. Nosiła gruby kremowy sweter, kolorową apaszkę, legginsy w tureckie wzory i modne kozaki do kolan. Gdy wyciągnęła rękę, żeby się ze mną przywitać, na jej nadgarstku zadzwoniło jakieś pięćdziesiąt bransoletek. – Cześć, jestem Esmeralda McKinney, rzeźbiarka. Bardzo dziękuję, że dzisiaj przyszliście. – Uśmiechnęła się szeroko i pięknie. Samo spojrzenie na tę kobietę mogło rozjaśnić mroczny, ponury dzień. – Bardzo się cieszę, że tutaj przyjechałam. Może zacznijmy od tego, że pokażesz nam swoje dzieła? Moi chłopcy włączą sprzęt, a ja zadam ci kilka pytań. Co ty na to? – spytałam. Twarz Esmeraldy rozjaśniła się tak, że miało się wrażenie, że słońce pada tylko na tę kobietę. – Oczywiście! Zaprowadziła mnie do cokołu, na którym stało kobiece popiersie wykonane z cieniutkich metalowych pasków. Rzeźba była niespotykana i bardzo interesująca. – To jedno z moich dzieł. Zatytułowałam je „Powiew”. – Esmeralda dotknęła pasków metalu ukształtowanych tak, jakby wiatr rozwiewał włosy rzeźby. Kamery wszystko nagrywały, a mnie było trudno nie ulec zachwytowi nad tym dziełem sztuki. Kształt oczu, ust i nosa był zaskakująco precyzyjny, biorąc pod uwagę fakt, że wszystko wykonano z metalu. – Niesamowicie misterna rzeźba. W jaki sposób zabierasz się do pracy? – spytałam. – Biorę arkusze metalu i tnę je na mniejsze kawałki, każdy o innej wielkości i kształcie. Zabawa polega na tym, że z pozornie dowolnych kawałków metalu może powstać coś wyjątkowego. Gdy je rozgrzewam i zaczynam układać, przybierają konkretny kształt. Dotknęłam krawędzi cokołu, bo nie śmiałam dzieła. – Czy to znaczy, że gdy zaczynasz jakiś projekt, nie wiesz, co z niego wyjdzie? – To prawda, nie wiem. Wydaje mi się, że to trochę tak jak z pisarzem, który siedzi przed pustą kartką i czeka na natchnienie. Po prostu pozwalam, by metal powiedział mi, co mam stworzyć. Gdy dodaję kolejne kawałki,

kształt powstaje niemal sam, a ja za tym podążam. – Klasnęła w dłonie. – To tak jakby to, co ma powstać, było z góry określone. Tak jak życie. Nie da się zaplanować wszystkiego, co piękne. Czasami piękno powstaje na naszych oczach. Esmeralda miała rację. Później przekonałam się na własnej skórze, że piękno objawia się w sposób, jakiego wcześniej sobie nie wyobrażałam. *** Następnie udaliśmy się do Baldwin Gallery. Właścicielką galerii była Jonalyn Baldwin, miejscowa fotografka. Galerię – wielką białą prostokątną bryłę – zbudowano obok innego budynku z cegły. To miejsce nie cieszyło się zbytnią popularnością. Przed galerię wyszła do nas drobna Azjatka z długimi, czarnymi, jedwabistymi włosami spiętymi w koński ogon i oczami koloru onyksu. – Cześć, ty pewnie jesteś Mia Saunders. Nazywam się Jonalyn Baldwin. Witam w mojej galerii. Skóra fotografki miała piękny brązowawy odcień, a nieskazitelną cerę psuły jedynie piegi na nosie i policzkach. Pomalowała usta na jasnoróżowy kolor, co w połączeniu z ciepłą karnacją sprawiało, że wyglądała kwitnąco. Włożyła bordową tunikę i dopasowane kolorystycznie legginsy. Na szyi kobiety wisiał gruby złoty łańcuch, od którego odbijało się światło. Prosta elegancja. – Jonalyn, dziękuję, że zgodziłaś się z nami porozmawiać. Bardzo chcieliśmy zobaczyć twoją twórczość. – W takim razie zapraszam do środka. W otwartej przestrzeni wisiały zdjęcia o różnych rozmiarach. Na środku stały ściany, które można było obejść, żeby obejrzeć wszystkie fotografie. Zaprowadziła nas do wielkiego zdjęcia. Przedstawiało ono połowę kobiecej twarzy z policzkiem zakrytym dłonią. Było zniekształcone, tak jakby fotografię zrobiono przez pęknięte szkło. – Co możesz powiedzieć na temat tego zdjęcia? – spytałam, skupiając się na dziele sztuki. Jonalyn wskazała jedną z części zdjęcia. – Widzisz te linie? Właśnie w tym miejscu złapałam ostrość. Zmrużyłam oczy i skupiłam się na pęknięciach na zdjęciu. – Po drugiej stronie obiektywu znajdowała się przepiękna kobieta we wspaniałym stroju. Kazałam jej się przechylić przez ladę i patrzeć przez oszkloną gablotkę. Następnie zakryłam obiektyw popękaną szybą i uchwyciłam piękno modelki z innej perspektywy. Jak widzisz, kobieta nadal wygląda olśniewająco, chociaż nie wiemy, kim jest ani jaka jest jej historia. Być może piękno, które widzimy, to tylko maska? – Jonalyn wytłumaczyła mi, co widziała, i dlaczego uchwyciła to ujęcie akurat w ten sposób. Skupiłam się na zdjęciu, próbując zobaczyć jej sposób widzenia. Przekrzywiłam głowę i spojrzałam na fotografię z innej perspektywy. Zobaczyłam, że modelka miała idealnie wykrojone czerwone usta, czerwone paznokcie i piękną skórę. Ale przez popękane szkła widać było również niedoskonałości, jakich być może nie dostrzegłabym przez sam obiektyw. – Zatytułowałam to zdjęcie „Odkryte piękno” – rzekła Jonalyn, najwyraźniej dumna ze swojego dzieła. Zafascynowana chodziłam za kobietą po galerii. Sposób, w jaki potrafiła

uchwycić daną scenę i zmienić ją w coś zupełnie innego, był wręcz genialny. Najbardziej podobał mi się jeden zbiór zdjęć. Kazałam kamerzyście skupić się na dwóch wiszących obok siebie fotografiach. Pierwsza przedstawiała bezdomną kobietę stojącą pod jakimś budynkiem. Jedną nogę miała zgiętą w kolanie i opartą o ścianę. Obok kobiety stał biały worek na śmieci, prawdopodobnie zawierający cały jej dobytek. Miała brudne i rzadkie długie, ciemne włosy. Pewnie nie myła ich przez wiele tygodni. Kobieta patrzyła w bok. Jej twarz była poorana wyraźnymi zmarszczkami, w oczach widniał smutek, którego nie da się zapomnieć. Najwyraźniej nie miała żadnych środków do życia i być może nie miała już na nic nadziei. Kolejne zdjęcie zostało zrobione przez wypaczoną szybkę z bąbelkami. Przedstawiało tę samą kobietę, ale zdjęcie było zupełnie inne. Miała łagodne rysy twarzy, jej włosy nie były już brudne i skołtunione, pięknie się kręciły. Stojący obok worek, przypominający teraz lśniącą kulę jasnego światła, zdawał się rozświetlać jej postać, sprawiał, że jej skóra połyskiwała. – Gdy złagodzisz szorstką rzeczywistość, pod spodem znajdziesz coś… wyjątkowego. – Jonalyn skrzyżowała ręce na piersi i podziwiała własne dzieło. Zdecydowanie należał mu się podziw. Podniosłam rękę w stronę zdjęć, zapragnęłam podejść do nich bliżej. – Widzisz różne rzeczy w niesamowity sposób. – Wszyscy powinniśmy je tak widzieć. – Uśmiechnęła się łagodnie. – Piękna kobieta może wydawać się idealna, gdy jednak spojrzysz na nią na nowo, zobaczysz skazę. Nie ma ludzi idealnych. A ją – wskazała smutną kobietę – możesz uznać za bezdomną, brudną i zmęczoną życiem, ale i tak przekonasz się, że nawet ona ma swoją piękniejszą i łagodniejszą stronę. Życie i nasze doświadczenia zmieniają sposób, w jaki wyglądamy z zewnątrz, nigdy jednak całkowicie nie zmieniają tego, kim jesteśmy w środku. Rozmawiałam z Jonalyn o wiele dłużej niż powinnam. Gdy tak sobie gawędziłyśmy, siedząc na sofach w kącie sali, podszedł do nas Wes. Położył dłonie na moich ramionach, pomasował je, a następnie pochylił się nade mną. – Mio, jeśli chcesz nagrać dzisiaj rozmowy we wszystkich czterech galeriach, to musimy ruszać dalej. Zaczyna śnieżyć. Spojrzałam na niego i się uśmiechnęłam. Pocałował mnie w czoło. Nagle rozległ się trzask migawki. Policzki Jonalyn się zaróżowiły, gdy odsunęła aparat od twarzy. Wiedziałam, że leżał na stole przed nami, nie myślałam jednak, że będzie robić nim teraz zdjęcia. – Przepraszam, ale gdy widzę coś, co jest warte uchwycenia, nie mogę się powstrzymać. Uśmiechnęłam się, bo w ogóle mi to nie przeszkadzało. – Ale przecież nie masz żadnej popękanej szyby. – Nie potrzebowałam jej. – Prychnęła. – To ujęcie było wyjątkowo prawdziwe, niezależnie od tego, w jaki sposób bym je uchwyciła. Prześlę ci je mailem, żebyś mogła osobiście się o tym przekonać. Wes wziął mnie za rękę i pomógł mi wstać. – Bardzo podoba mi się ten pomysł. Cudownie mi się z tobą rozmawiało, tworzysz przepiękną sztukę i rewelacyjnie opowiadasz o swojej pracy. Obiecuję, że ukażemy cię w programie jak najlepiej. – Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości i będę zaszczycona.

Dziękuję, Mio. – Złapała mnie za ręce. Klasa sama w sobie. *** Zamiast jechać do następnej galerii, Wes zabrał nas na lunch do historycznej restauracji Red Onion. – Założono ją w tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym drugim roku. Robią tutaj najlepszą zupę cebulową i krabowe kulki kukurydziane – krzyknął, niemal wyskakując z butów, po czym szybko popędził mnie w stronę drzwi wejściowych. Restauracja była pełna ludzi. Ściany zostały pomalowane na głęboki szkarłatny odcień, dzięki któremu czułam się jak otoczona ciepłym kokonem. Klienci mieli wrażenie, że są tutaj mile widziani i powinni wpadać częściej. Natychmiast poczułam się jak w domu. Przez wielkie otwory wentylacyjne wpadało ciepłe powietrze, mój lodowaty nos zaczął odmarzać. Wcześniej Wes zarezerwował stolik dla sześciu osób. Moja podstawowa ekipa składała się z oświetleniowca, dźwiękowca i kamerzysty, pracowałam już z nimi w Nowym Jorku. Odwalili kawał dobrej roboty, Century Production było z nich zadowolone. Jedyne, czego jeszcze potrzebowałam, to asystentki na stałe – chciałam Kathy. Gdy już usiedliśmy i zamówiliśmy kulki krabowe, gorący sos szpinakowo-karczochowy z grillowanym chlebkiem pita i dania główne, nabrałam odwagi, żeby omówić tę kwestię z Kathy. – I jak sądzisz, Kathy, jak nam idzie? – spytałam tajemniczo, bawiąc się słomką do napoju. – Naprawdę nieźle. – Kathy poprawiła okulary à la Woody Allen. – Wyglądało na to, że fotografie pani Baldwin rzeczywiście panią oczarowały. Będzie to widać w telewizji. Pani entuzjazm był autentyczny. – Spojrzała w dół i oblała się rumieńcem. – Zgadza się. – Kiwnęłam głową. – Twórczość tej kobiety jest wyjątkowa i ukazuje ważną część piękna w sposób, który moim zdaniem trafi do większości naszych widzów. Ale pytając, jak nam idzie, nie miałam na myśli sztuki Jonalyn. Kathy ściągnęła brwi i zmarszczyła czoło. – Pani Saunders, chyba nie do końca rozumiem. – Za dwa tygodnie to będzie już pani Channing! – przerwał jej Wes i objął mnie zaborczym gestem. Kathy uśmiechnęła się szeroko. – Bierzecie ślub? – Tak. – Pokiwałam radośnie głową. – Po powrocie z Aspen złożymy sobie przysięgę w Malibu. W Nowy Rok. Położyła dłonie na wysokości serca i westchnęła. – To cudownie! Idealnie do siebie pasujecie. Wesowi bardzo spodobały się jej słowa. Jeszcze mocniej ścisnął moje ramię, a potem przejechał nosem po mojej brodzie. – Kathy, nie mógłbym się bardziej z tobą zgadzać – rzekł i pocałował mnie w policzek, ucho i szyję. Zaśmiałam się i odepchnęłam jego głowę, chcąc wrócić do tematu, który poruszyłam, zanim wtrącił się obcesowo w naszą rozmowę. – Kathy, wyłożę kawę na ławę, a ty niestety będziesz miała bardzo mało

czasu na podjęcie decyzji. Na jej twarzy natychmiast pojawiła się troska. – W porządku. Zamieniam się w słuch. – Chcę, żebyś została moją asystentką – wydukałam. Spojrzała w bok, a potem z powrotem na mnie. – Myślałam, że nią jestem. Westchnęłam, kiwnęłam głową i napiłam się mrożonej herbaty. – Tak. Ale chodzi mi o to, żebyś była nią od teraz. – Widać było wyraźnie, kiedy to do niej dotarło. Cała jej twarz się rozpromieniła, usta rozchyliły się w delikatnym uśmiechu. – To znaczy na dobre. Chcę, żebyś była moją asystentką produkcji, dopóki pracuję przy programie doktora Hoffmana. Żebyś mi pomagała planować poszczególne odcinki i tak dalej. Świetnie się na tym znasz, a ja wiem tylko, jakim tematem chcę się zająć i w jaki sposób mam coś przedstawić przed kamerami. Potrzebuję kogoś zaufanego, kto pomoże mi wycisnąć z tych programów jak najwięcej, dopilnuje, żeby widzowie otrzymali odpowiednią historię. Kathy zaczęła kiwać głową, zanim skończyłam mówić. – O rety, ale trafiła mi się okazja! – Ściągnęła brwi. – Ale przecież mieszkam w Nowym Jorku. – Tak, mam tego świadomość. Z początku będziemy pracowały zdalnie, tak jak teraz, ale nie na długo. Twórcy programu powinni pokryć koszty twojej przeprowadzki. Mogłabyś przyjechać na początku stycznia i znaleźć sobie jakieś mieszkanie. Pod koniec stycznia będę cię potrzebowała w Kalifornii. – Nie rozumiem. – Kathy pokręciła głową. – Dlaczego ja? Przecież jestem nikim. – Nikim? – Skrzywiłam się. – Potrafisz wszystko idealnie dograć. Doskonale rozumiesz to, co chcę osiągnąć. Z łatwością nawiązujesz kontakt z ludźmi, z którymi musimy przeprowadzić wywiad. Moim zdaniem jesteś idealną kandydatką na to stanowisko. – Ale asystentka doktora Hoffmana mnie nienawidzi… Przerwałam jej. – Poradzę sobie z nią, poza tym to nie ona podejmuje takie decyzje. Robią to jej szef i Leona. Już to z nimi ustaliłam. Dali mi wolną rękę, mogę sobie zatrudnić, kogo tylko chcę, a chcę ciebie. Zrozumiem, jeśli będziesz potrzebowała trochę czasu, żeby to przemy… – Nie będę potrzebowała. Chcę tę pracę. – Jej głos był stanowczy i pewny siebie. Wyszczerzyłam zęby. – Nawet jeśli będziesz musiała się przeprowadzić? – Zimy w Nowym Jorku zawsze są zbyt ostre, poza tym moja rodzina jest porozrzucana po całym kraju. No i mam szansę brać udział w nagraniach regularnego programu, podejmować decyzje na wyższym szczeblu i pracować z ludźmi, których naprawdę lubię. Bardzo nie podobało mi się to, że cały czas przerzucano mnie z miejsca na miejsce. Chcę wreszcie osiąść gdzieś na stałe i tam ułożyć sobie życie. A praca z panią i panem Channingiem to na razie najprzyjemniejsza część mojej kariery – powiedziała podekscytowana. Jeszcze jej takiej nie widziałam. Odchrząknęłam, gdy kelner przyniósł nam przystawki. Wes wsadził sobie do ust kulkę kukurydzianą tak szybko, że bałam się, że się udławi.

– No co? – spytał z pełnymi ustami. Roześmiałam się. – W każdym razie musisz spełnić jeden warunek. – Ściągnęłam brwi, a Kathy przygotowała się na atak. Wyprostowała się, uniosła brodę i patrzyła na mnie ze skupieniem. Z trudem powstrzymałam się od śmiechu, udało mi się jednak popatrzeć jej poważnie w oczy i wyłożyć kawę na ławę. – Musisz zacząć mówić mi po imieniu. Gdy zwracasz się do mnie per pani, czuję się staro. – Zachowałam powagę tak długo, jak tylko dałam radę, a następnie zaczęłam rechotać. Po chwili ze śmiechu ryczeli już wszyscy przy naszym stoliku. Poinformowałam resztę ekipy, że rezerwuję ich sobie na cały czas mojej pracy przy programie, i wszyscy wyglądali na zadowolonych z faktu, że w przyszłości będą mogli ze sobą jeszcze współpracować. *** Po lunchu pojechaliśmy do trzeciej galerii i spotkaliśmy się z mężczyzną, który nazywał siebie Bobem Drwalem. Rzeźbił w drewnie, siedząc w fotelu na biegunach, który sam sobie zrobił. Fotel ten stał w rogu galerii przy oknie. Bob miał siedemdziesiąt lat i bardzo lubił otaczać się sztuką i spotykać nowych ludzi. Jego galerię często odwiedzali turyści, a ponieważ Bob rzeźbił swoje dzieła na ich oczach, sprzedaż skoczyła o trzydzieści procent. Mężczyzna siedział w swoim fotelu i strugał niewielkie przedmioty, które turyści mogli kupować od ręki albo które trafiały do innych galerii sztuki, sprzedających od rzeźb po obrazy i wiele więcej. Podczas wywiadu z Bobem dowiedziałam się, że od 1965 roku dwa razy służył w Wietnamie. Podczas wielogodzinnego oczekiwania na rozpoczęcie działań wojennych rzeźbił w gałęziach drzew, tworzył małe totemy i figurki. Rozdawał je potem swoim towarzyszom, którzy wysyłali je rodzinom, by je zapewnić, że o nich pamiętają. Na początku lat siedemdziesiątych został zwolniony ze służby z powodu trzech ran: dwa razy postrzelono go w nogę i raz w biodro. Noga nie zagoiła się tak, jak chcieliby tego lekarze. Bob Drwal wystrugał więc sobie bujany fotel i zamienił dotychczasową rozrywkę w pracę. Był bardzo zadowolony z tego, że może rozmawiać z rodziną, przyjaciółmi i obcymi ludźmi i że nie musi pracować od dziewiątej do siedemnastej. Wreszcie udało mu się znaleźć zajęcie, które kochał i na którym zarabiał. Jego historia była inspirująca i bardzo podnosząca na duchu, zwłaszcza w tych czasach, gdy na całym świecie panowały konflikty i toczyły się wojny, a jedyne, czego pragnęli ludzie, to pokój. Historia Boba dawała trochę nadziei naszym poranionym weteranom, którzy z pewnością potrzebowali odrobiny optymizmu. Niełatwo słuchało się jego historii. Został ranny, gdy bronił wolności, ale siedząc w oknie galerii w Aspen w Kolorado, nie żałował ani jednego dnia spędzonego w wojsku. Cudowny bohater wojenny rzeźbił interesujące przedmioty, ale to nie jego historia czyniła z niego kogoś tak wyjątkowego, lecz doświadczenie życiowe, którym dzielił się z każdą napotkaną osobą. Podczas naszej rozmowy wyrzeźbił małe drewniane serce otoczone falami oceanu. – To prezent ślubny – powiedział i mi je wręczył. Miało może dziesięć

na dziesięć centymetrów wielkości. I spłaszczony dół, żeby można je było postawić. – Skąd pan o tym wie? – sapnęłam. Machnął ręką. – Stary mężczyzna potrafi rozpoznać zakochaną kobietę. Poza tym ten pierścionek błyszczy tak, że niemal mnie oślepił! – Zachichotał. Po chwili śmialiśmy się już oboje, a właściciel galerii owinął mój prezent w ozdobny papier, włożył do torebki i wręczył go Wesowi. Wychodząc, przytuliłam na pożegnanie starszego mężczyznę. – Dziękuję, że podzieliłeś się ze mną swoją historią. Ani ja, ani widzowie z pewnością o niej nie zapomnimy. – Moja droga, ludzie tacy jak ty sprawiają, że warto podejmować to ryzyko – powiedział i pomachał do mnie, podczas gdy Wes wziął mnie pod ramię i wyszliśmy na chłód. Warto podejmować ryzyko. *** Gdy pożegnaliśmy się z Bobem Drwalem i dotarliśmy do galerii 4M, nadal byłam pod wrażeniem tego, co usłyszałam. Bob powiedział, że warto dla mnie zaryzykować. Wiedziałam, że chodziło mu o walkę na wojnie. Żołnierze walczyli i dawali z siebie coś, czego cywile prawdopodobnie nigdy nie zrozumieją. Trzeba być wyjątkową osobą, żeby każdego dnia ryzykować życie dla trzystu milionów obcych osób. Duma. Służba. To pojęcia wiele warte dla Boba, warte dla każdego. Po tym spotkaniu doszłam do wniosku, że wszystko, co warto mieć w swoim życiu, jest również warte wszelkiego ryzyka. Ale nie każdy jest gotowy na podjęcie ryzyka, żeby osiągnąć to, czego pragnie. Gdy człowiek się nad tym zastanowi, dojdzie do wniosku, że to naprawdę smutne. Po wejściu do galerii 4M powalił mnie zapach cytryny, mięty i jaśminu. Stanęłam w drzwiach i pozwoliłam, by przeniknęła mnie znajoma woń. Nie czułam jej od wielu lat. Dokładnie rzecz biorąc, od piętnastu. Moje serce zaczęło walić jak głupie, zrobiło mi się sucho w ustach. Po drugiej stronie sali stała wysoka kobieta o czarnych lokach sięgających ramion. Była ubrana na czarno, wieszała obraz na ścianie naprzeciwko mnie. Nie mogłam się ruszyć. Stała tyłem do mnie, ale po sylwetce, po płynnych ruchach rąk – jak u tancerki – nie tylko ją rozpoznałam, ja po prostu wiedziałam. Miałam wrażenie, że zobaczyłam ducha. Kobieta odwróciła się, złożyła dłonie i podeszła bliżej. Zmrużyła jasnozielone oczy, założyła okulary w cienkiej srebrnej oprawie, wiszące na dekolcie bluzki z długim rękawem. Założyła je i zamarła, jakby ktoś przykleił ją do podłogi. Ja również się nie poruszałam, wpatrując się w stojącą przede mną postać. Przez piętnaście lat bardzo się zmieniła, jednak nie na tyle, żebym nie mogła jej od razu rozpoznać. – Mia – jęknęła. Wes objął mnie mocniej. Jedyne, do czego byłam w tej chwili zdolna, to maksymalne ściśnięcie jego dłoni – Dzień dobry, pani…? – spytał. – Banks – odparła. Wzdrygnęłam się i jeszcze raz ścisnęłam jego rękę. Nie puścił jej, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. Gdybym nie poczuła tego fizycznego bodźca, z pewnością bym zemdlała, wybiegła

z krzykiem albo jedno i drugie. – Pani Banks, nazywam się Weston Channing, przyszliśmy tutaj, żeby przeprowadzić z panią wywiad na temat pani sztuki i galerii. Wygląda mi jednak na to, że pani i Mia już się znacie. Jak pani zapewne widzi, Mia jest trochę zbita z tropu, więc jeśli mogłaby mi pani wyjaśnić, co się tutaj dzieje, byłbym dozgonnie wdzięczny. Mój Wes. Rozjemca. Nie wiedział jednak, że nic nie mogło wyjaśnić tego, co się tutaj działo. Piętnaście lat porzucenia nie mogło zniknąć pod wpływem jakiegoś prostego wyjaśnienia. Już się o tym przekonałam. Przez tyle lat próbowałam rozwiązać tajemnicę, dowiedzieć się, dlaczego kobieta, która dała mi życie, zniszczyła mój świat, gdy byłam dziesięcioletnią dziewczynką. – Mio, wszędzie bym cię rozpoznała – powiedziała drżącym głosem. Brzmiał trochę inaczej, był jakby spokojniejszy. Oblizała usta, a ja patrzyłam zafascynowana, jak kobieta, która miała być dla mnie stracona na zawsze, stoi przede mną i wygląda lepiej niż kiedykolwiek. Lepiej, niż miała do tego prawo. – Kochanie, minęło tyle czasu… – Jej słowa były dla mnie niczym umoczony w truciźnie nóż wbity w najbardziej wrażliwe miejsce mojego ciała. W głosie matki słyszałam napięcie, emocje i coś jeszcze, ale jej słowa odbiły się od otaczającej moje serce marmurowej ściany, którą wiele lat temu zbudowałam, by chronić się przed tą kobietą i pamięcią o niej. Nie wiedząc, co robić, wypowiedziałam jedyne słowa, jakie przyszły mi do głowy. – Cześć, mamo.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wes ścisnął moją dłoń tak mocno, że poczułam ból. Wyrwałam mu się

i zachwiałam. Natychmiast mnie podtrzymał i delikatnie do siebie przyciągnął. Do środka wreszcie weszła Kathy, strzepnęła śnieg z kurtki i wyciągnęła rękę do mojej matki. – Dzień dobry, jestem Kathy, a to są Mia Saunders i jej narzeczony Weston Channing. Dziękujemy, że zgodziła się pani udzielić nam wywiadu. Przepraszamy za spóźnienie. – Narzeczony? – wydyszała matka, przyglądając się mojemu przyszłemu mężowi. – Eee… w takim razie gratuluję. – Jej próba sztucznego podtrzymania rozmowy w ogóle nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. – Jakie są szanse na to, że wejdę do danej galerii i będę musiała przeprowadzić wywiad z kobietą, która piętnaście lat temu zniszczyła moje życie? – spytałam tak ostro, że mogłabym głosem ciąć szkło. I rzeczywiście, miałam nadzieję, że moje słowa rozerwą jej serce. Nabrała ostro powietrza, Kathy zrobiła tak samo. W galerii zapanowała idealna cisza. Kathy zaczęła przestępować z nogi na nogę, spojrzała na mnie, potem na matkę, a na końcu na Wesa. – Eee… jak mniemam, skończyliśmy już pracę na dzisiaj? – Kathy, ty i reszta ekipy możecie wracać do domu. Z historii trojga artystów z pewnością uda nam się zmontować ciekawy program. Zacznijcie robić kolację, niedługo do was dołączymy z Mią. – Wes jak zwykle wkroczył do akcji i uratował sytuację. Kathy podeszła do mnie i wzięła mnie za rękę. Ścisnęła ją, próbując dodać mi otuchy. – Mio, jeśli będziesz chciała pogadać, to daj znać. – O, proszę, zwróciła się do mnie po imieniu. Nareszcie. Jej słowa znaczyły dla mnie więcej, niż mogła sobie wyobrazić, ale jedyne, co byłam w stanie zrobić, to kiwnąć głową. Po chwili zebrała całą ekipę i wszyscy wyszli z galerii. Zostaliśmy we troje. Matka ponownie oblizała usta i rozejrzała się wokół. Prawdopodobnie chciała sprawdzić, czy na zewnątrz ktoś czeka, wejdzie do środka i wyzwoli ją z tego koszmaru. Bo ta sytuacja była jednym wielkim koszmarem. Pogodziłam się z faktem, że już nigdy nie zobaczę tej kobiety i że nigdy się nie dowiem, dlaczego – i jakim cudem – była w stanie porzucić swoje dzieci w taki sposób. – E… może usiądziemy i porozmawiamy? – Jej głos i ręce drżały, gdy machnęła w stronę kącika z kanapami. A ja? A ja podeszłam prosto do matki, spojrzałam jej w twarz, patrzyłam, jak do jej oczu napływają łzy. W chwili słabości podniosłam rękę i z całej siły uderzyłam ją w twarz. Po moich policzkach płynęły łzy, ale w ogóle tego nie zauważyłam. Matka krzyknęła i złapała się za policzek. Jej łzy lały się niczym wielkie mokre kłamstwa, w które nie wierzyłam ani przez chwilę. Po jakimś czasie powiedziała zduszonym głosem:

– No-no cóż, chyba sobie na to zasłużyłam… – Zasługujesz na coś o wiele gorszego. O wiele gorszego – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. Odchrząknęła i odrzuciła włosy do tyłu. – Mio, proszę, daj mi wyjaśnić… – Wyjaśnić? – Skrzywiłam się. – Patrzcie ją, chciałaby wyjaśnić… – Miałam wrażenie, że ryknęłam, ale prawdopodobnie byłam w stanie wydobyć z siebie tylko szept. – Co mi chcesz wyjaśnić… mamo? – zaczęłam drwić. – Dlaczego zostawiłaś samą swoją dziesięcioletnią córkę? A może dlaczego zostawiłaś samą swoją pięcioletnią córkę? A nie, chwileczkę. – Zrobiłam krok naprzód. Już miałam po raz drugi uderzyć tę nikczemną kobietę, gdy Wes złapał mnie za rękę, przyciągnął do siebie i cofnął się razem ze mną o kilka kroków. Widać było, że się załamała. – Nic nie rozumiesz! – krzyknęła. – Nie chciałam odejść. Prychnęłam. – Nie masz pojęcia, jakie piekło zgotowałaś mnie i Maddy. Po twoim odejściu ojciec się rozpił. W wieku dziesięciu lat musiałam opiekować się i nim, i moją młodszą siostrą! Otworzyła szeroko oczy. – O, tak. Założę się, że na to nie wpadłaś. Kiedy nas porzuciłaś, ojciec ruszył w tango. Przez połowę czasu nie pamiętał, że w ogóle ma jakieś dzieci! Maddy i ja całymi dniami chodziłyśmy głodne. Całymi dniami! – Wes złapał mnie jeszcze mocniej. Nie wiedziałam, czy w ten sposób chciał okazać mi wsparcie, czy upewnić się, że nie wydrapię tej zołzie oczu. Tak czy siak, mocno mnie trzymał. – Musiałam kraść po kasynach i grzebać w śmietnikach, żebyśmy nie umarły z głodu! – warczałam. – Nie masz pojęcia, jaką krzywdę nam wyrządziłaś! Matka zaczęła zanosić się szlochem i padła na kolana. Przycisnęła obie dłonie do piersi. – Mia, mój Boże, kochanie, tak bardzo przepraszam. Tak strasznie mi przykro. Myślałam, że postępuję słusznie. Nie wiedziałam! – Jej ciałem wstrząsał szloch. Dało się wyczuć, że ma poczucie winy. – Przykro ci? – Pokręciłam głową. – Przykro ci, że odeszłaś, czy przykro ci, że nie zrobiłaś tego wcześniej? – spytałam zjadliwie ochrypniętym głosem. – Nie, nigdy nie chciałam odejść. Musiałam. Tak było dla was najlepiej. Chciałam, żebyście były bezpieczne! – Zakryła twarz dłońmi i zapłakała. – Bezpieczne? – zaczęłam drwić. – Bezpieczne byłybyśmy wtedy, gdybyśmy miały matkę dbającą o to, żeby jej dzieci miały co jeść, mogły myć się w ciepłej wodzie i miały się w co ubrać. – Mój głos był zduszony od emocji, ale miałam to gdzieś. – Boże! Nigdy bym nie pomyślała, że on tak bardzo przeżyje moje odejście. Kochałam Michaela. Chciałam, żeby poszedł do przodu. Zaśmiałam się gorzko i ponownie rzuciłam się w stronę załamanej kobiety. Wes trzymał mnie mocno. – Skarbie. – Jego głos był stanowczy, ale łagodny. – Rozumiem, że jesteś wściekła, ale przemoc fizyczna nigdy nie jest właściwym rozwiązaniem. Powiedz jej, co masz do powiedzenia, i wychodzimy. – W jego zielonych oczach widać było złość, że muszę przez to przechodzić. Kiwnęłam głową i przykucnęłam, żeby znaleźć się z matką twarzą

w twarz. – Dla mojego ojca byłaś wszystkim. Słońcem, księżycem, ziemią, po której chodził. My byłyśmy jedynie marnymi podróbkami ciebie. – Nie, nie, nie, nie – powtarzała i kręciła głową. – To nie tak miało być. – Jej ciałem znowu zaczęły wstrząsać spazmy. – A czego się spodziewałaś? Że zareaguje tak, jak zareagował Jackson Cunningham? Natychmiast podniosła głowę. – Znalazłaś Jacksona? – wydyszała. – Jackson nie żyje – odparłam beznamiętnie. Jej ciało zwiotczało, tak jakby została postrzelona w pierś. – Co? – Zmarł kilka lat temu. Ale pozostawił wskazówkę. Pieniądze, moje nazwisko w swoim testamencie. Wyobraź sobie moje zdziwienie, gdy skontaktował się ze mną mój brat, Maxwell Cunningham. – Max… – szepnęła, a na jej twarzy pojawił się nieopisany ból. Kiwnęłam głową. – Tak, wiem o Maxwellu… o moim bracie. Wiemy też, że Maddy jest córką Jacksona. Uniosła brwi. – To nieprawda! – zaprzeczyła gwałtownie. – Myślisz, że tego nie sprawdziliśmy? Madison nie jest biologiczną córką Michaela Saundersa. Jest córką Jacksona. Przeprowadziliśmy badania na ojcostwo. – Zgrzytnęłam zębami. – Myślisz, że uwierzę w twoje zaskoczenie? Nieraz zdradziłaś mojego ojca. Pamiętam, że jako dziecko spotkałam się już z Maxwellem. Zaczęła kręcić głową, przycisnęła obie dłonie do skroni. – Nie, nie, nie, nie, nie. Nie rozumiem. Nic z tego nie pamiętam! – krzyknęła. – Gówno prawda! – wrzasnęłam tak głośno, że jeszcze bardziej się skuliła. Wes złapał mnie pod pachy i pociągnął do góry. Nagle za nami rozległo się głośne trzaśnięcie, tak jakby ktoś zamknął drzwi. Do środka wpadł Kent Banks. Na widok siedzącej na ziemi matki upadł na kolana i wziął ją w swoje silne ramiona. – Co tu się, u diabła, dzieje? – ryknął. – Ty mi powiedz! To ty nas tutaj ściągnąłeś! Na pewno wiesz, że to moja matka! Spojrzał mi w oczy. Jego nozdrza zaczęły się gwałtownie poruszać, z ust wydobył się wściekły ryk. – Tak, wiedziałem, że jesteś jej córką. Powiedziała mi o tym, gdy zobaczyła cię w telewizji. Opowiedziała mi też o twojej siostrze i twoim bracie. Myślałem, że robię coś dobrego. Że po tylu latach uda mi się połączyć rodzinę. – Oszalałeś? – prychnęłam. – Ta kobieta porzuciła mnie i moje rodzeństwo. Jeszcze kilka miesięcy temu ja i moja siostra nie miałyśmy nawet pojęcia o istnieniu naszego brata! Miło byłoby się o tym dowiedzieć od własnej matki! – zaczęłam drwić. – Wynocha! – wrzasnął Kent. Na dźwięk jego głosu Wes stanął przede mną. – Nie wiem, czy moja narzeczona skończyła już rozmowę ze swoją

matką. Ta wymamrotała coś pod nosem i wtuliła się w Kenta. Wziął ją na ręce. – Wydaje mi się, że dość już zrobiliście. Najwyraźniej nie macie pojęcia o wielu sprawach. Później do was zadzwonię. – Nie wysilaj się – prychnęłam. – Nie mam już nic do powiedzenia tej żałosnej podróbce człowieka. Odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z galerii. Wes szybko mnie dogonił. Idąc ulicą, gotowałam się z wściekłości, która popychała mnie do przodu. Z trudem oddychałam, na zimnym powietrzu mój oddech zamieniał się w parę. Gdy zwolniłam i wreszcie się zatrzymałam, nie wiedziałam, gdzie jestem ani co tutaj robię. Wiedziałam tylko, że jest mi zimno i że jestem sama. Zdusiłam szloch i poczułam, że tracę równowagę, na szczęście podtrzymała mnie para silnych rąk. – Skarbie, jestem przy tobie. Jestem. Jedziemy do domu. – Nie dam rady z nikim rozmawiać. – Wtuliłam się w niego i zaczęłam płakać. Ból w mojej piersi stał się nie do zniesienia, tak jakby serce miało mi pęknąć na pół. – Nie musisz. Dopilnuję tego. Po prostu pozwól mi się sobą zająć – szepnął Wes i zaniósł mnie do samochodu. Straciłam poczucie czasu, czułam tylko, że ktoś wnosi mnie po schodach, rozbiera i kładzie na ciepłej chmurze. Ciepło na plecach mnie zaskoczyło, ale po chwili je rozpoznałam. Wszędzie bym je rozpoznała. Wtuliłam się w Wesa Channinga. Uczepiłam się jego, naszego życia i wszystkiego, dzięki czemu czułam się bezpiecznie. Mocno mnie przytulał. Leżąc w jego ramionach, otulona jego miłością, zamknęłam oczy. *** Gdy obudziłam się następnego dnia, Wes nadal był przy mnie. Trzymał mnie w ramionach przez całą noc, nie wypuścił ani na chwilę. Zamrugałam kilka razy, a potem zobaczyłam tuż obok jego twarz. Poczułam na sobie jego delikatny oddech. Podniosłam rękę i przejechałam palcem po jego nosie. Poruszył się i leniwie otworzył oczy. Nikt nie miał takich oczu jak on. Jasnozielonych niczym świeżo skoszona trawa. Uśmiechnął się łagodnie, przysunął do mnie kilka centymetrów i pocałował mnie w nos. – Jak się masz? – spytał głębokim głosem, który przeniknął mnie aż do czubków palców u stóp. Mogłabym skłamać i powiedzieć, że w porządku, jednak z pewnością by się zorientował, że nie mówię prawdy. Ale nie dałby tego po sobie poznać. Takim był człowiekiem. A ja przestałam już ukrywać swoje uczucia, udawać, że mojego serca nie otacza żaden mur. Jedyną osobą, która zasługiwała na takie traktowanie, była moja żałosna matka. To jednak nie zmieniło faktu, że chciałabym, żeby wszystko potoczyło się inaczej. Pragnęłam tego z całego serca. Dorastająca dziewczynka potrzebowała matki. Kogoś, kto by ją pocieszał, sklejał serce złamane przez chłopaka, uczył, jak stać się kobietą, z której świat byłby dumny, a co najważniejsze, przekazywał, jak być matką, jak zajmować się kimś innym bardziej niż sobą. – Kiepsko – przyznałam. Odsłonięcie się kosztowało mnie bardzo dużo, ale Wes był jedyną osobą

na świecie, która kochała mnie mocniej niż samego siebie. Doskonale o tym wiedziałam. – Tak właśnie myślałem. Co się tutaj dzieje? – Wskazał moje czoło. Zamknęłam oczy i skupiłam się na tym prostym geście. Dla mnie to coś o wiele więcej niż zwykły gest. To była prawdziwa więź. Coś, czego mogłam się uchwycić, gdy wszystko wokół mnie rozpadało się w drobny mak. – Zobaczyłam ją w jej galerii. Świetnie wygląda. Jest zdrowa. – Pokręciłam głową i złapałam go za rękę. – Boli mnie, że zaczęła nowe życie. Że wiodła dobre życie, podczas gdy ty i twoje rodzeństwo tak strasznie cierpieliście z powodu jej odejścia. Zwłaszcza ty i Madison. Kochanie, doskonale cię rozumiem. – Jego głos był łagodny i pełen zrozumienia. Podniosłam jego dłoń do ust i pocałowałam każdą kosteczkę. – Dlaczego to sprawia mi taki straszny ból? – Poczułam łzy spływające mi po policzkach. – Bo niezależnie od tego, co zrobiła i jak bardzo cię zraniła, nadal jest twoją matką. Kochasz ją. Nabrałam głęboko powietrza. – Nie można kochać ducha. – Och, kochanie, oczywiście, że można. I tak właśnie jest. Masz to wypisane na twarzy i wiesz co? – No co? – Pociągnęłam nosem. Nie chciałam zmarnować na tę kobietę ani jednej łzy więcej. – To nic złego, że ją kochasz. Nawet jeśli tak straszliwie cię zraniła. Pojawiło się jeszcze więcej łez. Nie potrafiłam ich powstrzymać, nie potrafiłam już jak zawsze odgrywać silnej Mii. – Tak? To w porządku kochać kobietę, przez którą jako dziesięciolatka musiałam zajmować się sobą i swoją młodszą siostrą? – Kochanie, twój tata też się do tego przyłożył. Zrzuciłaś całą winę na nią, a przecież to była również jego wina. Prychnęłam. – Bo ona go zniszczyła. – Pokręciłam głową. – Powinieneś go poznać przed jej odejściem. Oddany ojciec i mąż. Całował ziemię, po której ta kobieta stąpała. I po co? I tak go zostawiła, porzuciła jak najgorszego śmiecia. Zniszczyła naszą rodzinę. I nie tylko to… zniszczyła również rodzinę Maksa. – Stłumiłam szloch. Wes opuścił głowę. – To chyba nie do końca prawda. Max jest jednym z najbardziej kochanych ludzi, jakich znam. Tak, na pewno. Bez wahania przyjął do swojej rodziny ciebie i Madison, gdy tylko się dowiedział, że jesteście spokrewnieni. To mówi wiele o tym, jakim człowiekiem był Jackson Cunningham. Dał swojemu synowi wszystko, co mógł, chociaż nie był w stanie zastąpić mu matki. Kochał go. Nauczył go miłości. Max ma w sobie tę wiedzę. Kocha swoją żonę, dzieci i siostry. Może i brakowało mu matki, ale jego życie z pewnością nie zostało zniszczone. Zaczęłam się zastanawiać nad słowami Wesa. Oczywiście miał rację. Jackson Cunningham z pewnością bardzo kochał moją matkę i jej odejście ogromnie go zraniło, ale jakoś sobie z tym poradził. Zajął się synem, nauczył go być mężczyzną. I dobrym człowiekiem. Najlepszym. Pokazał mu, że rodzina jest najważniejsza.

– Muszę porozmawiać z Maxem i Maddy. Wes odwrócił się i przytulił mnie do swojej piersi. – Będą tutaj za dwa dni. Naprawdę chcesz ich teraz tym denerwować? – Max się wścieknie, jeśli się dowie, że go nie poinformowałam. Wes wyszczerzył zęby. – Co racja, to racja. Ma świra na punkcie twoim i Maddy. I co mu powiesz? – Nie wiem. – Pokręciłam głową i mocno się do niego przytuliłam. – Prawdę. Zasługuje na to. A potem sam zdecyduje, co z tym zrobić. – A co z twoją matką? – Co z nią? – Wzdrygnęłam się. – Będziesz chciała jeszcze raz z nią rozmawiać? Podczas waszej kłótni coś mi nie pasowało. Twój widok bardzo ją zaskoczył, wyglądała na skruszoną, cały czas mówiła, że nie wiesz wszystkiego. – Pewnie dlatego, że nie spodobało jej się to, że musi się z tym zmierzyć. – Być może. – Westchnął. – Nie wiem. Ale dość szybko upadła na podłogę. Wyglądała na bardzo załamaną, a rzadko się widuje osoby w takim stanie, nawet po tak trudnej konfrontacji. – Kto wie? Może próbuje sobie wmówić, że miała ważny powód, żeby nas zostawić. Wszystkich. I od razu cię uprzedzam, że nie mam zamiaru tego kupić. Nie ma możliwości, żebym wybaczyła jej to, co musiałyśmy przez nią przejść. Żadnej. *** Telefon dzwonił cztery razy, jak na Maxa to było coś niezwykłego. Zawsze przecież nosił komórkę w tylnej kieszeni spodni, poza tym wiedziałam, że w tej chwili nie pracował. Wreszcie, po piątym sygnale, odebrał. W tle usłyszałam głośny płacz dziecka. – Poczekaj, poczekaj chwilę, twój bratanek właśnie próbuje postawić na nogi całą okolicę. Usrał się po pachy. Poczekaj, siostra. Nie po pachy, po włosy. Jak on to, u diabła, zrobił? – krzyknął Max. Szybko się zorientowałam, że przerzucił mnie na tryb głośnomówiący, i czekałam, aż Max przekaże małego Cyndi. Jednym słowem zrobił jej świństwo. Uśmiechnęłam się po raz pierwszy od spotkania z matką. – Obsrał sobie całe plecy! – powtórzył. – I co ja mam w związku z tym zrobić? Musisz umyć swojego syna i tyle! – odparowała Cyndi, a ja zaczęłam się śmiać. – Cyndi, miłości mojego życia, zapłacę ci milion dolarów za wykąpanie naszego syna – zaczął błagać Max. – Twoja forsa to moja forsa, czyżbyś już o tym zapomniał? – odparła ostro. Była wyraźnie poirytowana. Rozpoczynała się rodzinna kłótnia, w której nie musiałam ani nie chciałam brać udziału. – Kochani, wiecie co, po prostu do mnie oddzwońcie. – Mia, skarbie, czy to ty? – spytała Cyndi. – Tak, cześć! Przepraszam, że wam przeszkodziłam. Muszę porozmawiać z Maxem o czymś eee… dość ważnym. Niech do mnie oddzwoni, gdy już opanuje sytuację z małym Jackiem. Usłyszałam jej westchnięcie. – Nie, nie. W porządku. Max, wezmę teraz naszego syna, ale ty będziesz

miał dyżur pieluszkowy przez dwa dni bez przerwy! – powiedziała. Rozległo się kilka trzasków i usłyszałam głos Maxa. Pewnie wyłączył głośnik. – Kochana, lepiej, żebyś miała jakiś ważny powód. Dyżur pieluszkowy z maluchem takim jak Jackson to… koszmar. Za każdym razem, gdy muszę zmienić mu pieluchę, mam wrażenie, że w jego kupie znajduje się coś, co zaczęło gnić wiele godzin temu. To okropne. Nie chciałam, żeby musiał dłużej czekać, poza tym czułam, że jeszcze chwila, a wybuchnę, więc wydukałam to, co miałam mu do powiedzenia. – Znalazłam naszą matkę. Po drugiej stronie na długą chwilę zapadła cisza. – Rozmawiałaś nią? – Jeśli przez rozmowę rozumiemy wrzaski, krytykę i spoliczkowanie jej, to tak, rozmawiałam. – Gdzie ją znalazłaś? – spytał. Zaśmiałam się drwiąco, bo cała ta sytuacja była osłabiająca. – Wyobraź sobie, że jest jedną z miejscowych artystek, z którymi miałam przeprowadzić wywiad w Kolorado. – Ona jest w Kolorado? – W tym samym mieście co ja. Tak. – Jezu Chryste – szepnął. – Właśnie – wypuściłam gwałtownie powietrze. – Wszystko w porządku? – W głosie Maxa słychać było prawdziwą troskę. Kochałam go za to jeszcze bardziej. Zaczęłam się zastanawiać, czy go nie okłamać i nie powiedzieć, że w porządku, tak samo jak chciałam powiedzieć coś takiego Wesowi. Ale przecież nie mogłam mu tego zrobić. Zasługiwał na o wiele więcej. Zasługiwał na szczerość. – Nie. Nie wiem, jak mam sobie z tym poradzić. Przecież minęło już piętnaście lat. – Pomyśl, że u mnie minęło trzydzieści – zauważył gorzko. – Przykro mi, Max. Musimy sobie z tym jakoś razem poradzić. Gdy przyjedziecie na weekend, porozmawiamy i zastanowimy się, co z tym wszystkim zrobić. – Myślisz, że zostawię cię z tym samą? Będę tam najpóźniej jutro. Spakujemy się i przyjedziemy wcześniej. – Max, to naprawdę może poczekać. – Próbowałam podejść do tego racjonalnie, chociaż bardzo chciałam, żeby już przyjechał. – Cierpisz? – spytał. Westchnęłam. – Max, przecież wiesz, że tak. To był zupełnie niespodziewany cios. – No, to przyjeżdżam. Postanowione. Teraz jeszcze tylko muszę porozmawiać z żoną i się spakować. Możemy już zatrzymać się u was, czy lepiej, żebyśmy na razie pojechali do hotelu? Nagle poczułam olbrzymią ulgę. – Kocham cię, Max. Naprawdę. – Ja ciebie też kocham, przecież wiesz. To sprawa rodzinna, a skoro jedno z nas przechodzi ciężki okres, to reszta musi mu pomóc. A teraz powiedz mi, kochana, czy mamy jechać do was, czy do hotelu? Przełknęłam gulę w gardle, która powstała ze stresu. – Wszystko gotowe, możecie przyjeżdżać. Wes zamówił nawet łóżeczko

dla Jacka. I opiekunkę w razie czego. Dla Isabel jest rozkładane łóżko. – Rewelacja. Mio, tylko już się tym nie martw. Jutro przyjeżdżam. Sprawami rodzinnymi zajmujemy się razem, dobrze, siostra? – Sprawami rodzinnymi zajmujemy się razem. Rozumiem, Maximusie – odparłam, szczerze wierząc w każde słowo. – W porządku. – Zachichotał. – Zadzwoń do Maddy i dowiedz się, czy też chce wcześniej przyjechać. Jeśli tak, mój samolot wyląduje w Vegas, a dopiero potem poleci do Kolorado. To oczywiste, że w tej sytuacji Max będzie głosem rozsądku. Idąc za jego radą, zadzwoniłam do Maddy i opowiedziałam, co się wydarzyło. Była tak samo zszokowana jak ja. Postanowili z Mattem wziąć kilka dni wolnego ze szkoły i przyjechać wcześniej, bo później i tak była przerwa świąteczna. Poprosiłam, żeby zadzwoniła do Maxa i ustaliła z nim, o której odbierze ich z lotniska. A potem zaczęłam szukać własnego zdrowego rozsądku w postaci surfującego producenta filmowego, który nagle zamienił się w chłopaka z gór. Znalazłam go w kuchni szykującego śniadanie. – Co chcesz dzisiaj robić? – spytał, przekładając naleśniki na talerz. – Chodźmy na stok – poprosiłam, bo potrzebowałam przestrzeni, wiatru we włosach, chłodu na twarzy i prędkości. Narty byłyby idealne. Moja rodzina już do mnie jechała i razem z pewnością uda nam się poradzić sobie z kobietą, która zraniła każde z nas w sposób, którego nigdy nie będzie można naprawić ani zapomnieć.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Powiesz

mi, czego szukamy po lasach obok domu, brnąc po kolana w śniegu? – spytałam, naciągając czapkę na uszy. Spięłam włosy na karku. Zwisały z jednej strony szyi, w przeciwnym razie moja czapka już dawno by spadła. Włosy takie jak moje nie lubiły być przykrywane ani ujarzmiane. Wes uśmiechnął się, wziął mnie za rękę i pociągnął na skrzący się śnieg. W drugiej ręce trzymał sznurek sań, na których leżał brązowy worek. – O której mają przyjechać Madison i Max? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Przeszliśmy nad pniem zwalonego drzewa. – Dzisiaj wieczorem około szóstej. Dlaczego pytasz? – No cóż, skoro przyjeżdżają na Boże Narodzenie, to czy nie sądzisz, że powinniśmy mieć odpowiednią choinkę? – Oddychał ciężko, puścił moją rękę i sanie, po czym wbiegł na niewielką górkę. Choinka. Prawdziwa choinka. Odkąd sięgam pamięcią, nie mieliśmy takiej w domu. Nie wiedziałam, czy Maddy w ogóle kiedykolwiek miała choinkę na święta. Rodzina, w której zawsze brakowało pieniędzy, nie przejmowała się takimi sprawami. A z uwagi na okoliczności nigdy się tego nie domagałyśmy. Bardziej obchodziło nas, czy zjemy kolację, niż czy będziemy miały choinkę. Do diabła, przecież musiałam uświadomić pięcioletnią Maddy, że Święty Mikołaj rzeczywiście nie istnieje. Pod naszą nieistniejącą choinką nie było żadnych prezentów ani smakołyków dla radosnego grubaska. Maddy i ja zaczęłyśmy same robić dla siebie prezenty. A gdy trochę podrosłyśmy, czasami udawało nam się coś skołować, wymienić się prezentem czy dwoma, ale niczym wyjątkowym. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – spytał Wes ze zmartwieniem. Wzruszyłam ramionami. – Bo nigdy wcześniej nie mieliśmy w domu choinki. – Nigdy nie mieliście choinki? – Był tak zszokowany, że rozdziawił usta, a wokół niego zaczęła się unosić zamarznięta para wodna. Kiwnął krótko głową. – Przypomnij mi, żebym strzelił twojego ojca w pysk, gdy tylko dojdzie do siebie i zacznie chodzić – powiedział wściekle. A potem szybko zbiegł na dół, złapał mnie za rękę, pomógł mi wejść na górę i wskazał coś w oddali. – Widzisz je? Któraś z nich z pewnością będzie idealna na bożonarodzeniową choinkę. Za polanką rosły mniejsze sosny. Wyglądało to tak, jakby Channingowie mieli tutaj własną szkółkę drzewek na święta. – Jak twoim zdaniem powinniśmy wyrwać ją z ziemi? Zaśmiał się. – Zetniemy ją, skarbie. No chodź. – Złapał sznurek sań i razem szliśmy po lesie, przyglądając się drzewom. Każde z nich miało co najmniej dwa metry wysokości. – No, nie wiem. Zabijanie drzewka na potrzeby dekoracji świątecznej wydaje mi się nie w porządku. Może powinniśmy kupić sztuczną? – Bzdury. To nasze pierwsze wspólne święta. Twoje pierwsze z bratem i z moją rodziną. Razem sprawimy, że będą wyjątkowe, a do tego potrzebujemy odpowiedniego drzewka. Musisz więc wybrać jedno z nich. –

Rozłożył szeroko ręce. Miał rację. Jeszcze nigdy nie miałam choinki, a przynajmniej żadnej nie pamiętałam. I my jako para, i nasza powiększona rodzina będziemy mieli wspaniałe wspomnienia. Podekscytowało mnie to i sprawiło, że pozbyłam się jakichkolwiek trosk o środowisko naturalne i ścięcie jednego drzewka w lesie, w którym rosły ich tysiące. Przez kilka minut chodziłam wśród drzew. Dopiero gdy dokładnie obejrzałam z dziesięć sztuk, znalazłam choinkę idealną. Była wielka, zielona i pachniała żywicą. Miała odpowiednio gęste gałęzie, na których ozdoby będą przepięknie wyglądały. Drzewko przykuło moją uwagę, wpatrywałam się w nie, wyobrażając sobie kolorowe bombki, światełka i całą świąteczną atmosferę. Wes do mnie podszedł i mnie objął. – To jest ta wybrana? Uśmiechnęłam się do niego i kiwnęłam głową. – Tak. Pocałował mnie w policzek. Zanim zdążył się cofnąć, złapałam go za głowę i głośno pocałowałam w usta. Był to długi, głęboki i bardzo mokry pocałunek. Język mojego ukochanego tańczył z moim językiem, dawał mi tyle samo, co brał. Lizał mnie, wzbudzając we mnie pożądanie, które zgasło po spotkaniu z matką. Moje podniecenie wróciło ze zdwojoną siłą dzięki miłości tego mężczyzny. – Kocham cię – powiedziałam, gdy nasze usta nadal się dotykały. Uśmiechnął się. Czułam, jak jego policzki się poruszają, gdy odparł: – Ja ciebie bardziej. A teraz zetnijmy nasze drzewko, dobrze? – W jaki sposób? – Spojrzałam na sanki. Wes podszedł do torby, otworzył ją i wyjął siekierę. Zdjął z ostrza ochronny plastik i wrzucił go z powrotem do torby. – Ty naprawdę masz zamiar to zrobić. – A co? – Zmarszczył brwi. – Myślisz, że nie potrafię? – Och, jestem przekonana, że potrafisz. Tyle że wydaje mi się to bardzo pracochłonne. – Mio, kochanie moje, wszystko, co jest warte posiadania, jest warte zachodu. To powiedziawszy, zamachnął się siekierą i wbił ją prosto w pień drzewa, które zaczęło się trząść, z każdym nowym uderzeniem zrzucając igły i śnieg. Gdy Wes ścinał choinkę, wyjęłam telefon i zrobiłam mu zdjęcie. A potem wysłałam je Ginelle. Do: Zdzira Od: Mia Saunders Bardzo proszę, oto mój drwal w akcji. Otrzymałam odpowiedź w ciągu kilku sekund. Do: Mia Saunders Od: Zdzira A jaki ma pień, bo nie bardzo widzę? Jeśli chodzi o pień samoański, to obstawiam około 20. Do: Zdzira

Od: Mia Saunders 20 czego? Do: Mia Saunders Od: Zdzira Centymetrów, głupolu. Czyżby od tego śniegu zamarzł ci mózg? Do: Zdzira Od: Mia Saunders Ty stara zbereźnico. Do: Mia Saunders Od: Zdzira Szybko się zorientowałaś. Poza tym to ty wysłałaś mi zdjęcie faceta obrabiającego drzewo: –) Prychnęłam. Ależ ona była wkurzająca. Pokręciłam głową i zaczęłam się śmiać. Niezły był z niej charakterek. Przypomniałam sobie, że wciąż nie poinformowałam jej o sprawie z matką. Wkurzy się i z pewnością powie mnóstwo nieparlamentarnych słów. To pewnie dlatego jeszcze do niej nie zadzwoniłam. Ale zadzwonię. Później. Czyli kiedy? Nie wiedziałam. Stwierdziłam, że odpowiedź nadejdzie we właściwej chwili. Potem będzie się na mnie wściekała. Ale Gin, nawet bardzo wkurzona, i tak kiedyś mi wybaczy, zrozumie i nadal będzie mnie kochała. To właśnie robią najlepsze przyjaciółki. Wiedziała o mnie wszystkie najgorsze rzeczy, a i tak mnie kochała. Tak samo jak ja ją. – Z czego się śmiejesz? – spytał Wes. Oddychał z trudem. Po jego brwi i skroni spływał pot. Ciężko pracował. Dla mnie. Chciał sprawić, żeby te święta były niezapomniane. Pokręciłam głową. – Z niczego. To tylko Gin. – Wszystko u niej w porządku? Wyszczerzyłam zęby, myśląc sobie, że u kogo jak u kogo, ale u niej ostatnio wszystko było naprawdę w najlepszym porządku. Zastanawiałam się, co się wydarzy, gdy Tao wróci na Hawaje. Czy pojedzie za nim? Znając ją, nie będzie chciała tak szybko opuszczać Malibu, gdzie załatwiliśmy jej pracę i mieszkanie, nie oznaczało to jednak, że tego nie rozważała. Będę musiała z nią o tym porozmawiać… między innymi. – W porządku, w porządku. Jest z Tao, pamiętasz? Zmarszczył brwi. – Przypomnij mi, kim jest Tao? – Bratem mojego przyjaciela Taia. Spotkała go na Hawajach. Wes podniósł siekierę i wbił ją w sam środek wyrwy w pniu, który zdołał już wyciosać. – Masz na myśli klienta numer pięć. – Jego głos był teraz kompletnie pozbawiony emocji. Poczułam, jak włoski na karku stają mi dęba. – Tak. Tai Niko. Mój przyjaciel – zaakcentowałam ostatnie słowo, chociaż Wes doskonale wiedział, na czym kiedyś polegała nasza przyjaźń. – Ten, którego pieprzyłaś przez calutki miesiąc, podczas gdy ja cierpiałem po utracie ciebie? – Ponownie walnął w pień drzewa. Pod

wpływem uderzenia posypały się drzazgi. – To nie w porządku i doskonale o tym wiesz – sapnęłam. – Z tego, co pamiętam, byłeś wtedy z Giną. – Tak. – Pokiwał głową. – To była najgorsza decyzja w moim życiu – odparł i się skrzywił. Nie miałam zamiaru się z nim zgadzać. Gina była dla mnie drażliwym tematem, ale poradziłam sobie z tym, że ze sobą sypiali. No dobrze… kłamię. Zaakceptowałam fakt, że teraz się wspierają, a Wes musiał zaakceptować Taia, ponieważ olbrzymi Samoańczyk był jednym z moich najlepszych przyjaciół. – Teraz tak mówisz. W każdym razie skoro ja poradziłam sobie z Giną, to ty musisz sobie poradzić z Taiem. Będzie na naszym ślubie. Walnął w drzewo, cofnął się i podniósł głowę. – Co? Nie wspominałaś mi o tym. – Złapał siekierę, a jego kostki pobielały tak jak otaczający nas śnieg. – On i jego narzeczona Amy należą do grona dwudziestu pięciu osób, które zaprosiłam. A latem jedziemy na Hawaje na ich ślub. – To oni mają się latem pobrać? – Tak, Wes – westchnęłam. – To oni. Mój przyjaciel Tai. Ten sam, który w czerwcu wsiadł w pierwszy lepszy samolot i pomógł mi wrócić do zdrowia po tym, jak zostałam zaatakowana. On i Mason. – To powinienem być ja! – Odwrócił się i z całych sił walnął siekierą w pień, który wreszcie został ostatecznie ścięty. Drzewko przewróciło się do przodu. Gdy spadło na ziemię, miałam wrażenie, że powietrze wokół nas zadrżało. – Skończyłeś? – spytałam, oparłam dłonie na biodrach i przekrzywiłam głowę ze złości. Do tej pory doskonale poznał już tę postawę. – Nie podoba mi się fakt, że zajmowali się tobą inni mężczyźni. – Zwiesił ramiona. – Rozumiesz? – Wiem. Rozumiem. A mnie nie podoba się fakt, że zabawiałeś się z Giną. Ale to już przeszłość. Poza tym ci ludzie nadal dużo dla mnie znaczą, ale na innym poziomie niż kiedyś. I doskonale o tym wiesz. – Mówisz, że przylatuje także jego narzeczona? – spytał cicho. Podeszłam do niego, położyłam dłoń na jego ramieniu. Popatrzył na przewrócone drzewko. – Tak, kochanie, jego narzeczona, Amy, cudowna istota. Wie, że kiedyś coś nas łączyło, i świetnie sobie z tym radzi. Tai i ja byliśmy dla siebie ważni przez miesiąc. W chwili, w której pod koniec maja wsiadłam w samolot, wszystko się skończyło. Ja za kilka tygodni wychodzę za ciebie za mąż. A ona za pół roku wychodzi za Taia. Jesteśmy przyjaciółmi. Zależy nam na sobie. To wszystko. – Zrobiłam, co mogłam, żeby wyjaśnić mu moje uczucia do Taia. Ostatnie, czego teraz potrzebowałam, to żeby Wes był zazdrosny o kolejnego faceta w moim życiu. Miałam już tego dość. – Przepraszam. Na samą myśl o tym, że byłaś z kimś innym niż ja, zaczynam widzieć na czerwono. To nie w porządku, ale masz rację. Oboje mamy swoją przeszłość, a ty zachowałaś się rewelacyjnie, gdy pomagałem Ginie poradzić sobie z traumą. Przepraszam. Wybaczysz mi? – Odwrócił się do mnie i objął mnie w talii. – Zawsze będę ci wybaczała. Pokażę ci, jak bardzo, gdy przewieziemy drzewko do domu i weźmiemy gorący prysznic. – Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się znacząco. – Co ty na to?

Błyskawicznie znalazłam się w jego ramionach, moje nogi zamachały w powietrzu. Wes mocno mnie pocałował. Znalazłam się tam, gdzie już zawsze chciałam być. Po chwili rozległo się głośne mlaśnięcie, Wes odsunął się ode mnie, a moje nogi znowu miały oparcie. – Czy ty sugerujesz seks na zgodę? – O tak! – Zachichotałam, a on pocałował mnie raz jeszcze. – Zgadzam się! A teraz przytrzymaj sanki, a ja spróbuję wciągnąć na nie naszą pierwszą rodzinną choinkę. *** Przetransportowanie drzewka do domu, wciągnięcie go po schodach i na patio, gdzie Wes przez długi czas je wytrząsał, zajęło nam dobrą godzinę. Najwyraźniej prawdziwym drzewkiem trzeba było długo potrząsać, żeby pozbyć się niechcianych mieszkańców, igieł i pozostałego śniegu. A potem – nie żartuję – Wes wyjął dmuchawę do liści, ustawił ją na najniższy bieg i wysuszył choinkę. Tak jak suszy się włosy. Cały ten proces był od początku do końca fascynujący. Następnie spędziliśmy godzinę pod prysznicem na godzeniu się. Było to o wiele przyjemniejsze niż poszukiwanie drzewka, ale zachowałam tę opinię dla siebie. A teraz siedziałam na kanapie i rozpakowywałam pudełka z ozdobami choinkowymi, światłami i świątecznymi dekoracjami nie z jednego, nie z dwóch, ale z czterech wielkich pudeł. Najwyraźniej Channingowie, mimo że niezbyt często tutaj przyjeżdżali, chcieli czuć się w tym domu jak u siebie. Udekorowałam już kominek, w którym Wes wcześniej napalił. Zielone gałęzie ze sztuczną gwiazdą betlejemską zdobiły srebrne świeczniki, które, jak powiedział mi Wes, były prezentem ślubnym od jego dziadków dla jego rodziców. Podkreśliłam piękno tych bezcennych pamiątek i zapaliłam kilka ciemnoczerwonych świec, by wszystko wyglądało jeszcze bardziej odświętnie. Razem z Wesem zawiesiliśmy na choince światła i ozdoby. Obok kupnych dekoracji znalazłam również pudełko z ręcznie robionymi ozdobami. Z tyłu znajdowały się imiona Wesa i Jeananny. Gdy wyjęłam odlew małej rączki, Wes się uśmiechnął. Każdy palec był pomalowany na inny kolor, a następnie posypany złotym brokatem. Z tyłu matka Wesa napisała równymi literami jego imię i wiek, pięć lat. – Gdy byliśmy mali, mama zajmowała nas, każąc nam robić świąteczne dekoracje. Potem je tutaj zostawiała do późniejszego wykorzystania. Cudowna tradycja. Podniosłam małą rączkę i się uśmiechnęłam. – Moglibyśmy zrobić coś takiego dla Isabel. Niech przygotuje taką ozdobę i dołoży ją do pudełka – zaproponowałam. Wes usiadł na kanapie obok mnie. – No i pewnego dnia będziemy mieli własne dzieci. Dzieci. Trochę już o tym rozmawialiśmy, ale nasza rozmowa polegała głównie na tym, że zgodziliśmy się, że kiedyś chcemy je mieć. – Wes, kiedy chcesz założyć ze mną rodzinę? – spytałam ze zdenerwowaniem. Wziął moją rękę i delikatnie pocałował każdą kosteczkę. Często tak robiliśmy. To była taka nasza wspólna pieszczota. – To zależy od tego, kiedy ty będziesz chciała. Ja mógłbym zacząć

od razu, w tym roku będę miał trzydzieści jeden lat. Ale ty masz dopiero dwadzieścia pięć i całą karierę przed sobą. Nie, żebyś musiała pracować… – przypomniał mi. – A może zróbmy sobie rok tylko dla siebie, a potem wrócimy do tego tematu o tej samej porze, tyle że w przyszłym roku? – Dobrze, kochanie – zgodził się bez problemu. Boże, ten facet był naprawdę niesamowity. – No cóż, łatwo poszło – zażartowałam. – A dlaczego miałoby nie pójść? Przecież małżeństwo nie polega na tym, że tylko jedna osoba dostaje to, czego chce. Moi rodzice zawsze dochodzili do jakiegoś kompromisu. Chyba właśnie o to chodzi. I o szczerość. Jeśli będę odczuwał silną potrzebę posiadania dzieci, to o tym z tobą porozmawiam. Upewnię się, że oboje jesteśmy na to gotowi. To chyba najlepszy sposób na radzenie sobie ze wszystkim, co nas czeka. Nie sądzisz? – spytał. Przez chwilę się nad tym zastanawiałam, obracając w dłoni kolejną ozdobę. – Tak, chyba masz rację. Jeśli będziemy szczerzy i skorzy do kompromisów, to powinniśmy sobie poradzić. Uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek. – Z pewnością sobie poradzimy. Dopóki będę mężem kobiety z moich snów, z pewnością nie pojawi się problem, którego nie będziemy w stanie rozwiązać. Po jego słowach poczułam ogromne ciepło i radość w sercu. Odwróciłam się do mojego mężczyzny i pocałowałam go. Potem jeszcze trochę obściskiwaliśmy się na kanapie, aż wreszcie dokończyliśmy ubieranie choinki. Gdy gładziłam Wesa po podbrzuszu, a on pieścił moje piersi, usłyszeliśmy głośny dzwonek, który odbił się echem po całym wielkim salonie. – Co to było? – zamarłam z rękami pod jego swetrem. Pocałował mnie w szyję. – Dzwonek do drzwi. Przyjechała twoja rodzina. – Przyjechała moja rodzina – powtórzyłam, nadal trochę nieprzytomna. A potem zrozumiałam. Przyjechała moja rodzina. – O rety! – Zerwałam się na równe nogi. – Przyjechała moja rodzina. Już tutaj są! – wrzasnęłam i pobiegłam w skarpetkach ze Świętym Mikołajem do wielkich podwójnych drzwi. Otworzyłam je i zobaczyłam skrzywioną twarz Maxa. – Jezu Chryste, kochana. Można zamarznąć! Na nasze pierwsze wspólne święta musiałaś wybrać takie zaśnieżone miejsce, prawda? Po prostu musiałaś! – zaczął narzekać, a ja podskoczyłam, zarzuciłam mu ręce na szyję i pocałowałam go w policzek. – No dobrze, chyba ci wybaczę. – Jego policzki odrobinę się zaróżowiły. Po chwili zaprosiłam ich do środka. – Mads – szepnęłam, ciesząc się na widok siostry. – Mia! – Objęła mnie swoimi długimi rękami i ścisnęła tak mocno, że straciłam oddech. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. – W jej głosie słychać było mnóstwo emocji. – Nie wierzę, że jesteśmy w Kolorado! Rewelka! – Rewelka to najwłaściwsze słowo – dorzucił Matt i objął mnie jedną ręką. – Mio, dziękujemy, że nas zaprosiłaś. – Matt, dziękuję, że przyjechaliście. Max wyszedł na dwór i wrócił z przykrytym niebieskim kocem

fotelikiem samochodowym. Podał mi go. Miałam wrażenie, że waży z tonę. Czym oni, u diabła, karmią mojego bratanka? Koc się poruszył, zajrzałam pod spód. Jackson się uśmiechał i obgryzał swoją łapkę. Wniosłam dziecko do ciepłego salonu i postawiłam fotelik na podłodze obok choinki. Ściągnęłam koc, żeby mały mógł sobie patrzyć na światełka, a następnie wróciłam do drzwi, żeby pomóc im się rozpakować. Gdy już wszyscy siedzieli w salonie i dostali ciepłe napoje, razem dokończyliśmy dekorowanie choinki. Tak jak się spodziewałam, Maddy oszalała na punkcie drzewka. Patrzyła na nie wielkimi oczami. Objęłam ją w pasie i oparłam głowę o jej ramię. – Piękna, prawda? – Tak, Mio. Jest taka piękna. Dziękuję. Za to, że nas tutaj zebrałaś. To jest… nie wiem. Bardzo dużo. – Owszem. I wszyscy będziemy się tym cieszyć – obiecałam. Nagle Max wcisnął się między nas, tak że mogłyśmy oprzeć głowy na jego wielkich ramionach. Właśnie taka miejscówka odpowiadała mu najbardziej. W otoczeniu rodziny. Przytulił nas obie. – Jutro o niej porozmawiamy – rzekłam do nich. – Nie dzisiaj. Dzisiaj świętujemy fakt bycia rodziną, wspólny posiłek i dzielimy się magią tych świąt. – Zgoda – powiedziała Maddy zachrypniętym głosem. – Ja też się zgadzam. Rodzina zawsze opiekuje się swoją rodziną. – Max jeszcze mocniej nas przytulił. Westchnęłam i próbowałam nacieszyć się widokiem pierwszej choinki i pierwszymi świętami spędzonymi wspólnie z bratem i siostrą. Nawet jeśli cały czas wisiała nad nami kwestia mojej matki, to nadal mieliśmy to. Rodzinę. Która będzie zawsze. Dzięki temu, co przeszliśmy, staliśmy się jeszcze silniejsi. Nauczyliśmy się jeszcze bardziej doceniać to, co mamy. Dni takie jak ten były dla mnie źródłem nowych, cudownych wspomnień, które będą mi towarzyszyły aż do śmierci.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Wes i Cyndi sprzątali w kuchni po śniadaniu. Matt bawił się z Isabel, która

zaczęła już mówić do niego per „wujek Matt”, co, jak powiedziała mi Maddy, szalenie mu się podobało. Był jedynakiem, więc posiadanie bratanka i bratanicy najwyraźniej bardzo mu odpowiadało. A w moich oczach stał się przez to jeszcze sympatyczniejszy. Doceniał wartość rodziny. Lepiej jednak, żeby wybił sobie z głowy zbyt szybkie zapłodnienie mojej siostry. Max, Maddy i ja siedzieliśmy na kanapie przed kominkiem. Ja po turecku, Maddy skrzyżowała swoje długie nogi w kostkach, natomiast Max przyjął pozycję służbową. Był wyprostowany, łokcie miał oparte na kolanach, dłonie złożone. – No dobrze, dziewczęta, musimy postanowić, jak podejść do sprawy naszej matki. Teraz już żadnych wykrętów. Mio, streść nam, co dokładnie wydarzyło się w galerii. Opowiedziałam tyle, ile pamiętałam, łącznie z tym, że uderzyłam matkę, z czego oczywiście nie byłam zbyt dumna. Opisałam też jej żałosne zapewnienia o tym, że nie wiedziała, że biologicznym ojcem Maddy był Jackson. Że twierdziła, że niczego nie pamięta, łącznie z tym, jak zabierała mnie do kasyna, żeby móc kontynuować długoletni romans z ojcem Maxa. Powiedziałam im nawet to, że odeszła, żeby rzekomo nas chronić, i że niby nie mam pojęcia o tym, co tak naprawdę się wydarzyło, tak jakby mogło istnieć coś, dzięki czemu cała nasza trójka mogłaby wybaczyć jej odejście. Po moim trupie. Max zasłonił usta pięścią. – Chcę ją zobaczyć. Wszystko jej wygarnąć. Wydaje mi się, że dobrze byłoby, gdybyśmy poszli do niej we troje. Wysłuchali jej i dopilnowali, żeby wysłuchała nas. Co wy na to? – Naprawdę sądzisz, że ją to obchodzi? – Skrzywiłam się. – Nie wiem i mało mnie to interesuje. – Wzruszył ramionami. – Nie chodzi tylko o nią. Chodzi o nas, o to, co przeszliśmy. Mamy prawo powiedzieć jej prosto w twarz, jak bardzo nas zawiodła. Maddy? Maddy złapała mnie za rękę, splotłam palce z jej palcami, próbując w ten sposób dodać jej odwagi. Solidarność sióstr. Zawsze i ze wszystkim tak sobie radziłyśmy. Teraz jednak miałyśmy brata i musiałyśmy wpuścić go do naszego zespołu. Tak naprawdę nie chodziło już tylko o nas dwie. Teraz miałyśmy jeszcze Maksa, jego rodzinę, Wesa, Matta… Wszyscy ci ludzie mieli swój wkład w nasze zjednoczenie po latach. I bardzo nas kochali. Maddy głęboko westchnęła. – Jestem przerażona. Nie mam pojęcia, co miałabym powiedzieć osobie, której nawet nie pamiętam – mówiła tak cicho, że prawie nie było jej słychać. – Racja. – Max pokiwał głową. – Mio, jak myślisz, czy powiedziałaś jej już wszystko, co miałaś do powiedzenia? – Nie wiem. – Skrzywiłam się. – To może zróbmy tak. Pójdziecie ze mną i będziecie mnie wspierać, żebym mógł powiedzieć naszej matce to, co mam jej do powiedzenia. – Jego

głos był spokojny, można jednak było wyczuć w nim zdenerwowanie. Max nie lubił prosić o pomoc. W normalnych okolicznościach pewnie by tego nie zrobił. Usłyszawszy jego propozycję, miałam wrażenie, jakby dwutonowy samochód najpierw po mnie przejechał, a potem jeszcze cofnął. – Max. – Emocje ścisnęły mi gardło. Pokręcił głową. – Wiem, że zostałyście porzucone i że straszliwie was zraniła. Mnie zrobiła to samo. Nie została ze mną choćby do wyrżnięcia się pierwszego zęba. Do diabła, zmyła się jeszcze przed moimi pierwszymi postrzyżynami! Chciałbym ją zobaczyć. Chcę wiedzieć, jak wygląda kobieta, którą do tej pory znałem jedynie z imienia. I bardzo przydałyby mi się moje siostry. Dające mi wsparcie. Wstałam, podeszłam do niego i go objęłam. – Przepraszam. Byłam samolubna. Przecież nie chodzi tylko o mnie. Chodzi o nas wszystkich. Ty też zostałeś zraniony. Poza tym masz rację. Musimy pójść tam jak zgrany zespół. Bo właśnie tym teraz jesteśmy. Zespołem. Rodziną. Prawda? – Oczywiście! – Jego głos był tak ostry, że mógłby ciąć szkło. Maddy zwinęła się na kanapie i przytuliła do Maxa. – Chcę cię wspierać. Ty mnie wspierasz, więc ja chcę zrobić to samo dla ciebie. Dobrze? Popatrzył na nią smutno szklistymi oczami. Pojawiły się w nich błyski. – No to mamy to ustalone. Zadzwonię do Kenta Banksa i umówię spotkanie – powiedział Max, a po chwili wszyscy siedzieliśmy zamyśleni i wpatrzeni w ogień w kominku. *** Kent Banks bardzo chciał się z nami zobaczyć. Powiedział, że zanim zgodzi się na nasze spotkanie z matką, musi powiedzieć nam o kilku sprawach. Skończyliśmy więc z powrotem w Zane’s Tavern, my przy stoliku, a Wes i Matt przy barze, gdzie gawędzili z Alexem. Byli na tyle blisko, żeby kontrolować sytuację, a jednocześnie na tyle daleko, żeby zapewnić nam pozory intymnej rozmowy. Ja spotkałam się z Kentem już wcześniej. Dziwny koleś, ale nieszkodliwy, chociaż bardzo starał się chronić swoją żonę. A przecież tak naprawdę nawet nie był jej mężem. Zastanawiałam się, czy w ogóle o tym wiedział. Przez te wszystkie lata nigdy nie zadała sobie tyle trudu, żeby rozwieść się z moim ojcem. Ojciec. Westchnęłam głęboko. Kolejne rozczarowanie. Ignorował telefony ode mnie od czasu mojego wyjazdu z Vegas po tym, jak pomogłyśmy mu wrócić do domu i wynajęłyśmy pielęgniarki do opieki. Pielęgniarki mówiły, że ojciec dobrze reaguje na leczenie, ale znowu zaczyna się nad sobą użalać. Wierzyłam, że będzie silny, że wyrwie się z tej niekończącej się spirali nienawiści do samego siebie, ale być może oczekiwałam zbyt wiele. Na tym etapie modliłam się już tylko, żeby trzymał się z daleka od alkoholu i nie przerywał leczenia. I tak przez ostatni rok uczyniłam więcej, niż powinnam, a już na pewno więcej, niż na to zasłużył. Teraz wszystko zależało od niego. W tym czasie nauczyłam się czegoś bardzo cennego. Miłość nie zawsze była dobra. Mogła być bezwzględna, surowa i pełna strachu, nie oznaczało to jednak, że znikała. Powoli sobie z tym radziłam, a Wes pomagał

mi zaleczyć rany emocjonalne pozostawione przez kobietę, która mnie porzuciła. Gdy Kent wszedł do lokalu, poczułam uderzenie chłodu. Od razu ruszył w naszą stronę. Usiadł na pustym miejscu, które pozostawiliśmy na skraju stołu. Żadne z nas nie chciało siedzieć obok niego, więc Maddy i ja usiadłyśmy po jednej stronie, a Max rozsiadł się po drugiej. Jeśli Kent zorientował się w naszej taktyce, to nie dał tego po sobie poznać. Potarł dłonie, próbując je rozgrzać. – Dziękuję, że przyszliście. Max, samiec alfa przy stoliku i człowiek, który z nas trojga najbardziej chciał zobaczyć matkę, przemówił pierwszy. Wyciągnął rękę na powitanie. – Jestem Maxwell Cunningham. Poznał pan już moją siostrę Mię Saunders. A to nasza najmłodsza siostra, Madison Saunders. Obie lekko się uśmiechnęłyśmy, ale nie podałyśmy mu dłoni. – Jestem pewien, że chcecie, żebym od razu przeszedł do rzeczy. Aby to zrobić, muszę zacząć od początku. – Kent mówił cichym i spokojnym głosem. Max kiwnął głową i wskazał gestem, żeby kontynuował. Maddy i ja siedziałyśmy cicho. Kent nabrał powietrza i zaczął mówić. – Gdy poznałem Meryl, była zagubiona, jeździła po jakiejś wsi samochodem na rezerwie. Była potwornie brudna, nie myła się od wielu dni, może nawet tygodni. Później dowiedziałem się, że miała bardzo mało ubrań i w ogóle rzeczy osobistych. Stwierdziłem, że pewnie uciekła od brutalnego partnera, a ponieważ wtedy jeszcze niczemu nie zaprzeczała, podejrzewałem najgorsze. Wywróciłam oczami i wydęłam usta. Spojrzał na mnie i mówił dalej. – Spotkałem ją w miejscowej bibliotece. Miałem odebrać książkę, której szukałem do szkoły. A ona po prostu chciała się tam ogrzać. Maddy złapała mnie pod stołem za rękę. Ona o wiele bardziej przeżywała fakt, że ktoś cierpiał tak jak my. Teraz jednak to wszystko było nieuzasadnione. Nasza matka miała ciepły dom, do którego mogła wrócić. Sama postanowiła go porzucić, więc z mojej strony nie mogła spodziewać się ani odrobiny współczucia. – Zacząłem widywać ją tam regularnie. Po tygodniu zorientowałem się, że cały czas była w tych samych ubraniach, miała tak samo brudne włosy i, mówiąc szczerze, po prostu śmierdziała. Ale w jej oczach było to coś. Jakaś iskra, która mnie oczarowała. Pewnego dnia zaproponowałem, żeby poszła ze mną do domu. Chciałem jej pomóc odbić się od dna, niezależnie od tego, o co tak naprawdę chodziło. Nadal nie powiedziała, co się wydarzyło, więc po prostu ją umyłem, nakarmiłem i zapewniłem jej dach nad głową. Mijały kolejne dni i tygodnie, jej obecność zaczęła sprawiać mi przyjemność. Meryl pomagała mi w nauce, sprzątała w domu, gotowała, no i ciągnęło ją do sztuki. – Panie Banks, do czego pan zmierza? Z tego, co nam pan mówi, wynika, że okłamała pana tak samo jak nas. W żadnym razie nie była bezdomna. Chyba że z wyboru. A jej mąż, a mój ojciec, nigdy nawet nie tknął jej palcem. Nigdy. To ona go zniszczyła i pana też zniszczy – powiedziałam tonem ociekającym jadem. – Nie, proszę. – Gwałtownie pokręcił głową. – Posłuchajcie mnie. O niektórych rzeczach po prostu nie macie pojęcia.

Max pochylił się do przodu i powiedział ostro: – No, to do rzeczy. Szybko. Kent podniósł błagalnie ręce. – Po kilku miesiącach zauważyłem, że zaczęła robić dziwne rzeczy. Wręcz irracjonalne. Przychodziłem do domu i zastawałem zasypaną mąką całą podłogę w kuchni, a wasza matka tańczyła po niej jak balerina. Normalni ludzie się tak nie zachowują. A Meryl robiła takie rzeczy regularnie. Innym razem polała drewnianą podłogę żelem Palmolive i się po niej ślizgała. – Tak, tak właśnie zachowywała się nasza matka. Cały czas. Dawała nam lody na kolację. Zabierała nas na zewnątrz, żebyśmy tańczyły w lodowatym deszczu podczas burzy. Wtedy tata bardzo dużo pracował, żeby zapewnić jej wszystko, czego tylko pragnęła, więc niewiele z tego widział. Gdy on wracał do domu, ona często szła do kasyna i tańczyła. Przez wiele lat głównie się mijali. Kent pokiwał głową. – Czyli to widziałyście. To jej dziwne zachowanie. Bardziej niż dziwne, wręcz maniakalne. Tak jakby ktoś jej nagle poluzował śrubki w głowie. Raz była strasznie podekscytowana i szczęśliwa, do tego stopnia, że podejrzewałem, że bierze narkotyki, innym razem wpadała w taką depresję, że nie byłem w stanie wyciągnąć jej z łóżka. – Łagodnie pan to ujął, panie Banks. Pamiętałam mnóstwo sytuacji, w których matka zachowywała się jak szalona zamiast zachowywać się po prostu jak matka. Ale dla nas nie miało to większego znaczenia, bo ją kochaliśmy. – Ale co to ma wspólnego z jej obecnym życiem? – przerwał mu Max. – Wszystko. Musiałem ją bardzo długo namawiać, ale wreszcie udało mi się zaprowadzić ją na badania. Wiecie, że wasza matka ma ciężką odmianę choroby afektywnej dwubiegunowej? – spytał Kent. Przy naszym stoliku zapadła taka cisza, że słychać było, jak oddychamy. – To coś jak depresja? – spytał Max. Kent poważnie pokręcił głową. – Owszem, cierpi na depresję, ale to coś więcej. Ma wahania nastrojów. Tak gwałtowne, że aby sobie z tym poradzić, musi brać bardzo silne leki. Wtedy naprawdę świetnie się spisuje. Potrafi utrzymać pracę. Podczas procesu leczenia odkryliśmy, że jest utalentowaną malarką i może wieść szczęśliwe, spokojne życie. Tutaj w Aspen, ze mną. Nadal występują u niej wahania nastrojów, nadal cierpi na depresję, ale na lekach cykle chorobowe przebiegają łagodniej i rzadziej występują. Do pewnego stopnia udało się nad nimi zapanować. – Nabrał powietrza, próbując zebrać myśli, tak jakby wiedział, że kolejne jego słowa nam się nie spodobają. – Nie wiem, jak zachowywała się wcześniej, ale kobieta, którą była, gdy spotkałem ją w bibliotece, bez leków nigdy nie umiałaby wychować dziecka. Przez większość życia jej stan był bardzo ciężki, a nieleczony jeszcze się pogarszał. A w tej chorobie samoleczenie nie wchodzi w grę. Tak więc niektóre jej działania zupełnie mnie nie zaskoczyły. Zmrużyłam oczy. Kent ponownie uniósł ręce w obronnym geście. – Nie mówię, że to, co wam zrobiła, było w porządku. Próbuję tylko powiedzieć, że nieleczona choroba psychiczna mogła prowadzić do tego, że na przykład Meryl zabierała dzieci na zewnątrz, żeby tańczyły podczas

burzy. W stanie maniakalnym człowiek kieruje się własną logiką i wydaje mu się, że wie, co jest konieczne. I że ma to sens. I w ciągu tych lat, gdy kończyła się faza maniakalna, a zaczynała depresyjna, Meryl uświadamiała sobie, że jej dzieci są mokre, zmarznięte i głodne i że w najlepszym razie jest kiepską matką, a w najgorszym, że stanowi zagrożenie dla własnych córek. Codziennie niesie krzyż popełnionych przez siebie błędów. Kiedy nikt tego nie skomentował, pokręcił głową. Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć, bo w mojej głowie roiło się od myśli, uczuć i emocji, które przesłaniały mi właściwy osąd sytuacji. Potrzebowałam czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Żeby to przetrawić. – A teraz, chociaż bardzo przeżyła poprzednie spotkanie, nadal chce z tobą porozmawiać. Nie wie, że jesteście tutaj wszyscy, ale myślę, że będzie chciała spotkać się z całą trójką. Wyjaśnić wam to. Przeprosić. Teraz jednak jesteście już dorośli i patrzycie na to jak dorośli. Nie możecie zapomnieć o tym, co wydarzyło się w przeszłości, ale może będziecie umieli to zrozumieć. Dla mnie ona jest po pierwsze żoną. Od niemal czternastu lat… Przerwałam mu. – Ale ma pan świadomość, że oficjalnie nie jesteście małżeństwem? Nigdy nie rozwiodła się z moim ojcem – mówiłam cicho, ale zjadliwie. Pokiwał głową. – Wiem, że nasze małżeństwo jest nielegalne, ale nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Chroniłem tę kobietę przez bardzo długi czas i będę ją chronił do ostatniego tchu. Jeśli więc jedyne, czego pragniecie, to ją zniszczyć, najlepiej będzie, jeśli w tej chwili się rozejdziemy i każde z nas pójdzie swoją drogą. – Położył stanowczo ręce na blacie. Max wstał i wyciągnął do niego rękę. – Muszę porozmawiać z siostrami, omówimy to i skontaktujemy się z panem dzisiaj wieczorem. Kent wstał, uścisnął dłoń Maksa i zapiął kurtkę. – W takim razie czekam na wieści. Wiem, że wszyscy cierpicie i że to, co wam dzisiaj powiedziałem, jest dla was szokiem. Dla mnie też było to trudne, ale czasami życie się z nami nie patyczkuje. Sposób radzenia sobie z takimi sytuacjami definiuje nasz charakter. – Tymi słowami się z nami pożegnał. Po chwili odwrócił się i wyszedł z knajpy, nie obejrzawszy się ani razu. Max usiadł i ciężko westchnął. – I co o tym myślicie? – spytał. Uniosłam brwi. – Wes, kochanie, możesz nam zamówić rundkę tequili? – krzyknęłam. – Jasne! – odkrzyknął i złożył zamówienie. Taa, jasne i błyszczące niczym pierścionek zaręczynowy na moim palcu. Maddy prychnęła. – Ostatnim razem, gdy wypiłaś za dużo tequili, skończyłaś w pokoju obok na święcie seksu z samoańskim przystojniakiem i w ogóle się nie zorientowałaś, że wszystko słyszałam. – Radośnie przypomniała mi o tym, jak upiłam się na Hawajach i głośno uprawiałam seks z Taiem. Święto seksu. Tylko moja młodsza siostra potrafiłaby wymyślić tak niewinne określenie na lubieżny, dziki i brudny seks, który mógłby zostać nakręcony jako pornol. Odepchnęłam jej rękę.

– Ani mi się waż wspominać o tym przy Wesie – szepnęłam w jej włosy pachnące wiśniami i wanilią. Max uśmiechnął się i zamknął oczy. – No cóż, ja też niekoniecznie mam ochotę teraz o tym myśleć. Cieszę się, że na chwilę udało nam się zmienić temat, ale teraz interesuje mnie, co sądzicie o tym, co ten facet powiedział o naszej matce? Westchnęłam i mocniej przyciągnęłam Maddy do swojego boku, pragnąc jej wsparcia i podejrzewając, że może potrzebować mojego. – Szczerze mówiąc, nie jestem pewna. To, co nam powiedział, wiele wyjaśnia. Wszystko, co mówił na temat jej dziwnego zachowania, to prawda. Okresy ekscytacji i szczęścia były cudowne, ale dołki? Trudno było sobie z nimi poradzić, za to łatwo było w nie wpaść. Nigdy nie wiedziałyśmy, co nas czeka. Ogólnie rzecz biorąc, gdy nie była w, jak to określił, fazie maniakalnej ani depresyjnej, ciągle zmieniała pracę, wpadała w długi, zapominała o takich rzeczach jak odebranie nas ze szkoły albo przypalała jakieś danie, bo zapominała, że wstawiła je do piekarnika. Zachowania, jakie pamiętam, pasują do tego, co opisywał. – Czy to zmienia twój sposób myślenia o niej? – Być może. – Wzruszyłam ramionami. – Może trochę. Z pewnością pomogło mi to zrozumieć, dlaczego była taka, jaka była. Ale nie wyjaśnia powodów jej odejścia. Tego, dlaczego nie poszła do lekarza i nie opowiedziała mu o swoich problemach. Dlaczego nie zgłosiła się po pomoc. Gdy od nas odchodziła, była dobrze po trzydziestce. Jakim cudem tak poważna choroba mogła pozostawać niezauważona przez tak długi czas? Wolałabym tego nie mówić, ale ta wymówka wydaje mi się bardzo wygodna. – Mio, a może właśnie dlatego odeszła? – wtrąciła się Maddy. – Bo wiedziała, że coś z nią jest nie tak? Może wierzyła, że w ten sposób nas ratuje? Max zacisnął szczękę. – Ale to nie wyjaśnia, dlaczego mnie porzuciła jako niemowlę, a z waszym ojcem mieszkała przez dziesięć lat. – Nie, nie wyjaśnia. Chyba że twój ojciec dostrzegł coś, czego nie dostrzegł mój. Może chciał wysłać ją do lekarza, a ona się nie zgodziła. – No cóż, nie dowiemy się tego, dopóki z nią nie porozmawiamy. Zadzwonić do Kenta i ustalić termin spotkania? Chciałbym załatwić to przed świętami, zanim przyjedzie reszta rodziny. A co z rodziną Matta, kiedy mają przyjechać? Czy oni w ogóle przyjeżdżają? – spytał Maddy. – Nie. – Pokręciła głową. – Ponieważ Matt przyjechał tutaj ze mną i nie będzie sam, wybrali się w rejs, o którym od dawna marzyli. Nigdy nie chcieli, żeby Matt spędzał święta samotnie, teraz jednak nie będzie, spytali więc, czy mamy coś przeciwko temu, żeby popłynęli. Powiedziałam, że nie ma sprawy, niech się cieszą wycieczką, a my spędzimy nasze pierwsze święta razem. Ale w przyszłym roku będziemy pewnie chcieli mieć przy świątecznym stole całą rodzinę. Jeśli nie macie nic przeciwko. – Popatrzyła na mnie, a potem na Maxa. Uśmiechnęłam się, złapałam ją pod brodę i obróciłam jej głowę w swoją stronę. – Ej, rodzina Matta jest tak samo ważna jak rodzina Wesa i Cyndi. Rozumiesz? Zrobimy, co w naszej mocy, żeby spędzać święta razem. Poza tym przecież tutaj jest mnóstwo miejsca. A skoro Wes i Max planują

budowę dwóch rancz, w Teksasie też będzie mnóstwo miejsca. – Co planują? – Otworzyła szerzej oczy. – Wes chce kupić ode mnie jedną z farm i ziemię obok naszego domu. – Max wyszczerzył zęby. – Przeprowadzacie się do Teksasu? – Maddy zaczęła wiercić się w miejscu, jakby miała owsiki. – Eee… Nie. Tak. W pewnym sensie. Max, małpo jedna! – Wyciągnęłam oskarżycielsko palec w jego stronę. A on tylko wrednie się uśmiechnął. – Wes chce mieć gdzieś drugi dom. Chyba nie ma lepszego miejsca niż to, w którym mieszkają Max i jego rodzina? A ponieważ za kilka lat ty i Matt również przeprowadzicie się do Teksasu… – O rajuśku! Rewelacja! Będę miała w jednym miejscu i brata, i siostrę. – Maddy uśmiechnęła się tak szeroko, że w ciemnej sali zrobiło się dużo jaśniej. Wes podszedł do nas z tacą tequili. Nie z trzema kieliszkami, tylko z tacą. Pełną kieliszków. Postawił ją, przysunął sobie krzesło i usiadł. Matt usiadł obok Maxa. – Słyszałem, że trzeba się napić. Tak? – Wes wyszczerzył zęby. Kochałam ten uśmiech. Przypominał mi o beztrosce, spaniu na golasa i leniwych niedzielach, które mnie czekały. O nieskończonych dniach pełnych odwzajemnionej miłości. Tak właśnie będzie wyglądało moje życie, gdy Wes zostanie moim mężem. Nie mogłam się już doczekać. Każde z nas wzięło kieliszek. – Za przyszłość – powiedziałam. – Za nieskończone możliwości. – Maddy promieniała szczęściem. – Za rodzinę – dokończył Max. Cała nasza piątka popiła sobie i zjadła tony knajpowego jedzenia, aż wreszcie Matt stwierdził, że przestanie pić i odwiezie nas do domu. Pozostała czwórka zapijała informacje związane z naszą matką. Cóż innego nam pozostało? Musieliśmy żyć dniem dzisiejszym. I to właśnie robiliśmy. Przez całą noc. *** Kent wyznaczył datę spotkania z matką na dwa dni przed świętami. Tego dnia cała nasza trójka z ciężkimi sercami wsiadła do samochodu. Max podjechał żwirową alejką do wielkiego domu z bali, podobnego do tego, który kupiła rodzina Wesa. I nawet całkiem niedaleko się znajdował. Dotarcie do domu Kenta i Meryl Banksów – bo takie nazwisko teraz nosiła – zajęło nam pięć minut. Kent otworzył drzwi i zaprowadził nas do olbrzymiego salonu. Były w nim wielkie okna, ale nie zajmowały całej ściany tak jak u Wesa. Tutaj okna były okrągłe, tak jak na statku, ale o wiele większe. Miały co najmniej metr pięćdziesiąt średnicy, może nawet więcej. Dalej, za nowoczesną kuchnią, znajdowały się drzwi francuskie prowadzące na patio. W białej kuchni wisiały błękitne światła. Jedynym kolorem poza bielą były żyrandole i wyroby ceramiczne porozstawiane na granitowych blatach. Było tutaj bardzo nowocześnie, ale i przytulnie. Szarości i biel przełamywały delikatne kolorowe tkaniny. Najbardziej zaskakującym i jednocześnie najważniejszym elementem salonu był obraz wiszący nad wielkim kominkiem. Było to bardzo wierne przedstawienie rozpościerającego się za domem krajobrazu, tyle

że wiosennego, zielonego, tętniącego życiem. Artysta, który go namalował, miał prawdziwy talent i oko do szczegółów. W drugim końcu pokoju, na wielkiej kanapie, siedziała nasza matka. Miała na sobie czarne legginsy i gruby biały sweter. Jej czarne włosy mocno z nim kontrastowały. Z oddali miało się wrażenie, że były niemal granatowe. – Chodźcie, usiądźcie. – Kent wskazał na pozostałe sofy. Wszyscy troje wybraliśmy miejsca bezpośrednio naprzeciwko matki. Kent usiadł obok niej. Złapała go za rękę i ścisnęła ją, gdy tylko znalazł się obok. Zrobiła to tak mocno, że jego palce pobielały. Miałam wrażenie, że traktuje go jako swojego łącznika ze zdrowiem psychicznym. Być może tak właśnie było. Teraz, gdy wiedziałam, w jakim stanie się ona znajduje… – Mio, dziękuję, że przyjechałaś. Maxwellu… Madison. – Jej głos się załamał, zaczęła płakać. – Jak to dobrze was widzieć. Myślałam, że już nigdy was nie zobaczę. – Zaczęła szlochać. Kent podał jej chusteczkę, wytarła oczy i nos. – Wyglądacie tak… Boże, jesteście tak niewiarygodnie piękni – powiedziała z podziwem. Zerknęłam na Maddy, żeby sprawdzić, jak sobie radzi. Na jej policzki wystąpiły plamy, miała mokro w nosie. Wytarła go rękawem. A ja? Ja nie miałam już łez. Płakałam przez tę kobietę przez wiele lat – i przez ostatnie dni. Czułam się sucha… i pusta. – Dobrze wreszcie spotkać się twarzą w twarz z kobietą, która nas urodziła – rzekł Max i objął ramieniem Maddy. – Wiem, że dla mnie i Maddy to trochę jak pierwszy raz. Matka pokiwała głową, po jej twarzy popłynęły kolejne łzy. Odchrząknęła. – Wiem, że nie mogę powiedzieć niczego, co złagodziłoby ból, jaki spowodowałam. Zacisnęłam zęby, nie chcąc skupiać uwagi tylko na sobie, bo nie chodziło wyłącznie o mnie. Przecież porzuciła całą naszą trójkę. – Ale teraz czuję się lepiej i potrafię zrozumieć krzywdę, jaką wam wyrządziłam. Mio, wiem, że jesteś na mnie wściekła. Gdybym wiedziała, że moje odejście będzie dla was gorsze niż pozostanie, nigdy bym nie odeszła. – Dlaczego odeszłaś? – zadałam pytanie, które dręczyło mnie od piętnastu lat. Oblizała usta i się wyprostowała. – Nie potrafiłam wtedy jasno myśleć. Wielokrotnie łapałam się na tym, że stoję w kuchni i nie wiem, dlaczego robię to czy tamto. Coraz częściej dzwoniono ze szkoły, że dzieci znowu nie zostały odebrane na czas. Zapominałam, że muszę chodzić do pracy. Pewnego dnia otworzyłam oczy i zobaczyłam, że stoję na autostradzie i idę boso w stronę pustyni. W koszuli nocnej. Wasz ojciec pracował wtedy na nocną zmianę, a ja byłam między pracami w kasynie. Zostałyście same w domu, a ja nie miałam pojęcia, gdzie się znajduję. – To brzmi strasznie – rzekła Maddy, która zawsze pierwsza próbowała załagodzić sytuację. – Owszem – przytaknęła Meryl. – Takie zaniki pamięci kończyły się bardzo niebezpiecznie, a ja nie wiedziałam, jak mogę je powstrzymać. Miarka się przebrała, gdy byłam w takiej depresji, że wypiłam całą butelkę

whisky waszego ojca. Bo byłam pewna, że mnie zdradza. Skrzywiłam się. Spojrzała na mnie i oblała się rumieńcem. – Wiem, że to ja zdradzałam. No dobrze, tak do końca to o tym nie wiedziałam. Przez większość czasu zastanawiałam się, gdzie jestem i która jest godzina. Ale… tej ostatniej nocy wypiłam whisky, wsadziłam was do samochodu i wsiadłam za kierownicę. Max zacisnął szczękę i niemal słyszałam, jak zgrzyta zębami. – Jakimś cudem zjechałam z autostrady na pustynię. Ktoś to zobaczył, wezwał policję i za mną pojechał. Wreszcie nasz samochód się zatrzymał, zemdlałam za kierownicą. Przyjechała policja, was zabrała, a mnie zawieziono do izby wytrzeźwień. Wasz ojciec wpłacił za mnie kaucję, ale oskarżono mnie o narażenie was na utratę zdrowia i życia i prawdopodobnie poszłabym do więzienia. Tylko że… – Odeszłaś – dokończyłam zjadliwie, wbijając nóż w jej serce. – Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że jestem chora. Nikt o tym nie wiedział.

ROZDZIAŁ ÓSMY

A co ze mną? – spytał Max.

Też się nad tym głowiłam. Po chwili Max dodał: – Zostawiłaś mnie na pięć lat przed spotkaniem Michaela Saundersa. Nabrała powoli powietrza i wytarła nos. – Masz rację. Jackson był dobrym człowiekiem. Chciał się mną zająć, założyć rodzinę. Wtedy jednak nadal sądziłam, że zostanę słynną tancerką. Pamiętajcie, że w owym czasie moja choroba szalała. W mojej głowie panował chaos. Uważałam, że Jackson chce mnie zamknąć w złotej klatce. Zrobić mi dzieci i w ten sposób mnie do siebie przywiązać. – Przywiązać? – Max wydął usta. – Źle to zrozumiałeś. – Zaczęła jeszcze bardziej płakać. – Zaszłam z tobą w ciążę na samym początku naszej znajomości. Nie kontrolowałam swoich zaburzeń. Nikomu nie ufałam. Byłam zakochana w Jacksonie, ale go nie kochałam. Nie była to miłość na wieki. Z każdym dniem byłam coraz bardziej zdezorientowana. Nie wiedziałam, co się dzieje. Moja tutejsza terapeutka powiedziała, że to mógł być też baby blues z komplikacjami, wywołanymi ekstremalnie złożonym stanem psychicznym. Gdy szaleją hormony kobiety, a do tego ma ona zaburzenia dwubiegunowe, skutki mogą być naprawdę niszczycielskie. – Tak, powiedziałbym, że „niszczycielski” to właściwe słowo – rzekł obojętnie Max. – Ale Maxwellu, to nie oznacza, że mi na tobie nie zależało, że cię nie kochałam. Kochałam. I kocham! I to bardzo. Nie wiedziałam jednak, jak miałabym się tobą zajmować. W mojej głowie cały czas kłębiły się straszliwe myśli, chciałam zabić i siebie, i ciebie. Zrobiłam więc jedyną rzecz, jaką mogłam uczynić. – Po jej twarzy popłynęły kolejne łzy, lało jej się z nosa. – I odeszłaś – powiedział. Jej opowieść zrobiła na mnie spore wrażenie i sprawiła, że wściekła bestia w mojej głowie podniosła łeb i zaczęła zwracać uwagę na otoczenie. Matka pokiwała głową. – Wiedziałam, że Jackson ma pieniądze, siłę i wsparcie. I że zajmie się tobą, do chwili aż ja się ogarnę. Ale to nigdy nie nastąpiło. A potem, gdy spotkałam Michaela, był taki kochany i miły. Zajął się mną. Wielbił mnie. – Zaczęła szlochać, dostała czkawki. – Na początku oboje zachowywaliśmy się jak wariaci i się od siebie różniliśmy, ale bardzo mi się to podobało. Byliśmy my kontra reszta świata. A potem nagle, podczas jednej z moich maniakalnych faz, pobraliśmy się w kaplicy w Vegas. Wkrótce zaszłam w ciążę z Mią. A resztę… już znacie. – Wytarła twarz. – Dlaczego nigdy się z nami nie skontaktowałaś? – spytała cicho i smutno Maddy. – Och, kochanie, ile razy chciałam to zrobić… Każdego dnia. Ale tak się bałam… Bałam się tego, co powiecie. Bałam się tego, co powie Michael. Tego, że pójdę do więzienia. A potem jeszcze tego, że stracę Kenta. Ten jeden jedyny człowiek dostrzegł, co się dzieje, i wiedział, jak mi pomóc. – Czyli nie miałeś pojęcia o naszym istnieniu? – spytałam Kenta.

– Nie. – Pokręcił głową. – Meryl pękła dopiero wtedy, gdy po raz pierwszy zobaczyła cię w programie doktora Hoffmana. I wtedy wszystko się z niej wylało. Cała prawda. Wtedy skontaktowałem się z producentami programu. Powiedziałem im, że jestem twoim ojczymem i że wiem, gdzie przebywa twoja zaginiona matka i chcę was wszystkich połączyć. Westchnęłam i wypuściłam powietrze z ust. Pieprzona Shandi. Mogła nas o tym wszystkim uprzedzić. Nie mogłam się doczekać, aż zacisnę palce na jej chudej szyjce. – I co chciałaś dzięki temu zyskać? – spytałam siedzącą naprzeciwko załamaną kobietę. Bestia w mojej głowie miała gdzieś fakt, że matka naprawdę cierpi. Cała nasza trójka cierpiała wiele lat, podczas gdy ona siedziała sobie w lesie, malowała obrazki, spędzała dnie na byciu przykładną żoną i artystką i nie poniosła żadnych konsekwencji swoich czynów. A przecież miała wobec nas obowiązki. Których starała się uniknąć od samego początku. – Eee... – Przejechała dłonią po udzie. – Nie sięgałam myślami aż tak daleko. Najbardziej skupiłam się na tym, żeby zrzucić z piersi ciężar, który gniecie mnie od piętnastu lat. I przysięgam, Madison, że nie miałam pojęcia, kto jest twoim ojcem. W owych dniach piłam dużo alkoholu. Żeby pozbyć się bólu. Jackson przyjeżdżał do Vegas w interesach i często próbował namówić mnie na powrót do Teksasu, ale nie chciałam. Mówiłam, że wyszłam za kogoś innego. Że mam Mię. Lubił Mię. – Uśmiechnęła się do mnie łagodnie. – Jego wizyty były okresami zalewanych alkoholem wzlotów i upadków. Mało z tego pamiętałam. Maddy kiwnęła głową i zaczęła się bawić swoim pierścionkiem zaręczynowym. – Ale chyba powinnam była się domyślić. Gdy teraz widzę was razem… jesteś niesamowicie podobna do Jacksona. Madison, byłby z ciebie niesamowicie dumny. Maddy kiwnęła głową, a potem jej ramiona zaczęły się trząść. Max natychmiast ją przytulił, a ona schowała głowę i zaczęła płakać. – Widzisz to? – Wskazałam na nich palcem. Przerażone oczy matki otworzyły się jeszcze szerzej. – To po sobie pozostawiłaś. Nie wiem, w jaki sposób po tym wszystkim mielibyśmy zaakceptować to, co się wydarzyło. – Widzę. – Oblizała usta i przygryzła dolną wargę. – Moim największym marzeniem jest to, żebyśmy mogli zacząć od początku. Wiem, że nigdy nie będę matką, jakiej pragnęliście i na jaką zasługujecie, ale mimo wszystko jestem waszą matką i chciałabym spróbować was poznać. Jeśli mi na to pozwolicie. Wzruszyłam ramionami. Nie miałam pojęcia, co na to odpowiedzieć. Przez bardzo długi czas nienawidziłam tej kobiety, miałam do niej tak ogromny żal za to, że nas porzuciła, że niezwykle trudno mi było zaakceptować tę sytuację i zaczynać wszystko od nowa. Zrozumiałam, że matka była chora psychicznie. Logiczne więc, że wiele z tego, co zrobiła, nie było jej winą. Ale to nie zmieniało faktu, że przez wiele lat cierpiałyśmy i zanim będę mogła poczuć dla niej współczucie i nawiązać z nią jakikolwiek kontakt, najpierw muszę sobie z tym wszystkim poradzić. – Ja chciałbym spróbować – powiedział Max szorstkim i chrapliwym głosem. Meryl zamrugała i się uśmiechnęła.

No pewnie, że by chciał. Przecież rodzina była dla niego najważniejsza, była wszystkim. Błyskawicznie wybaczał, a jeszcze szybciej obdarzał uczuciem. To był jego największy dar i jednocześnie najsłabsza strona. Chciałabym być taka jak on. – Ja i moja żona Cyndi mamy dwoje dzieci. Isabel ma pięć lat, a Jackson dwa miesiące. Chciałbym, żeby poznali swoją babcię. Meryl zasłoniła usta dłonią. Znowu zaczęła płakać. – Wnuki. Mój Boże, Kent, mamy wnuki! – powiedziała z entuzjazmem i ogromnym szczęściem. Max dumnie się wyprostował. Zamknęłam oczy i czekałam, co będzie dalej. Po chwili usłyszałam drżący głos Maddy. – Ja też. Chcę spróbować. Ale będzie ciężko. W ogóle cię nie znam. Ach, i eee… ja i mój narzeczony mieszkamy w Vegas. Mia w Malibu, a Max w Teksasie. – W porządku. – Głos Meryl drżał z emocji i nadziei. – Możemy zacząć od rozmów przez telefon i maili. A potem może uda nam się z Kentem wyjechać. Zaoszczędziłam trochę pieniędzy z prowadzenia galerii, będziemy mieli na bilety lotnicze. – Meryl, jeśli chcesz widywać swoje dzieci i wnuki, to nie ma problemu. Masz mnóstwo czasu, żeby im to wszystko zadośćuczynić. – Kent pogładził ją po ramieniu. Bardzo chciałam go nie lubić. Ale Kent okazał się miłym, oddanym i cierpliwym człowiekiem. Będzie idealnym dziadkiem dla dzieci Maxa. I nagle wszystkie spojrzenia skierowały się na mnie. Zamknęłam oczy, nie chcąc, by ktokolwiek osądzał mnie za to, co czuję. Miałam kilka lat, żeby kochać tę kobietę, ale jeszcze więcej, żeby za nią tęsknić, a w końcu ją znienawidzić. – Mio? – odezwała się nasza matka. – A ty? Czy chociaż cząstka ciebie za mną tęskni i pragnie, żeby sprawy potoczyły się inaczej? – Jej głos znowu się załamał, zaczęła szlochać. Zacisnęłam dłonie w pięści, wbiłam sobie paznokcie w skórę. – Przez wiele lat codziennie za tobą tęskniłam. Za każdym razem, gdy zranił mnie chłopak, tęskniłam za mamą. Za każdym razem, gdy ojciec zapomniał kupić nam jedzenie, tęskniłam za mamą. Za każdym razem, gdy ojciec leżał w domu pijany w trupa, tęskniłam za mamą. Życie bardzo ciężko nas doświadczyło. Musiałam opiekować się ojcem, a jednocześnie być matką i siostrą dla Maddy. Przez ciebie musiałam kraść, wiele razy chodziłam głodna i kłamałam każdemu psychologowi szkolnemu na temat tego, co działo się u nas w domu. – Tak strasznie mi przykro – wykrztusiła Meryl. – Nie wątpię. A mnie jest przykro, że musiałam kraść jako dziecko. Że w wieku lat dwunastu musiałam prać nasze ubrania w zlewie w płynie do mycia naczyń. Że ja i moja siostra nigdy nie miałyśmy prawdziwych świąt Bożego Narodzenia ani urodzin, podczas których nasza matka rozpieszczałaby swoje małe dziewczynki tak, jak robiły to matki naszych koleżanek. Ale najbardziej jest mi przykro, matko – wycedziłam to słowo przez zaciśnięte zęby – że nie byłyśmy dla ciebie dostatecznym powodem, żeby pójść po pomoc. Że ojciec nie potrafił zachować się jak mężczyzna i nie zmusił cię do pójścia do lekarza. Nie tylko dla ciebie i dla niego, ale też dla nas. Dla mnie i dla Maddy. Nie jestem nawet w stanie opisać tego, co czułam, gdy się dowiedziałam, że mam o pięć lat starszego brata. Matko,

dwadzieścia pięć lat! – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Mogłam go mieć przez dwadzieścia pięć lat. Masz pomysł, o ile lepsze byłoby nasze życie, gdybyśmy wiedziały o jego istnieniu? Jest teraz dla nas wszystkim! A ty… ty go przed nami ukrywałaś. Chora czy nie, doskonale wiedziałaś, że masz syna, i nie pisnęłaś o tym ani słówkiem. Już za samo to nie wiem, czy będę potrafiła ci wybaczyć, czy w moim sercu w ogóle znajdzie się na to miejsce. Może w przyszłości, ale z pewnością nie dzisiaj. Wstałam. Cała się trzęsłam. – Poczekam w samochodzie – powiedziałam do Maxa, który natychmiast zerwał się z miejsca tak jak Maddy. Pewnie chciał mnie powstrzymać, gdybym znowu próbowała uderzyć matkę. Miałam na to ogromną ochotę. Och, ogromną, wiedziałam jednak, że w ten sposób nie pozbędę się bólu w sercu. Nie zalepię olbrzymiej dziury, która powstała przez wszystkie te lata. Tylko czas mógłby wyleczyć te rany. – Przepraszam! – wyła matka za moimi plecami. Ale ja się już nie odwróciłam. Zamiast tego pęknięcia w murze wokół mojego serca ponownie zalałam betonem. Objęłam się ochronnym gestem. Nie przebije tego muru. Jeszcze nie. Skoro już przyszło co do czego, to niezależnie od jej choroby i zaburzeń chciałam, żeby zależało jej bardziej na mnie niż na niej samej. Wiedziałam, że może to być dla niej bardzo trudne, ale chciałam otaczać się ludźmi silnej woli, którzy potrafili poświęcać się dla innych. W tamtej chwili nie miałam w sercu miejsca dla kobiety, która potrafiła jedynie zostawić mnie na lodzie. *** Gdy szłam w milczeniu do domku i swojego pokoju, wciąż się trzęsłam. Rozebrałam się i zostałam tylko w topie i męskich szortach, które miałam pod spodem. Odwinęłam grubą kołdrę i weszłam do łóżka. Złapałam poduszkę Wesa i zanurzyłam się w jego zapachu. Zanim się zorientowałam, objęło mnie jakieś ciepłe ciało. – Chcesz o tym porozmawiać? – spytał Wes. Podniosłam jego dłoń i zaczęłam całować każdy palec po kolei. – Nie bardzo. – A chcesz się pieprzyć? – spytał, dowcipniś jeden. Z każdym dniem wracał do mnie stary Wes. Byłam niezmiernie wdzięczna za ten medyczny cud. – Nie bardzo. – Nie bardzo. – Wtulił ciepły nos w moją szyję. – Będziesz dzisiaj odpowiadać tak na każdą propozycję? – Być może. – Wzruszyłam ramionami. – Skarbie, ale ty musisz o tym rozmawiać. Powiedz mi, co się dzieje w tej pięknej główce. – Zaczął masować moją skroń. Właśnie tego potrzebowałam, żeby pozbyć się stresu, który powstał wskutek spotkania z Meryl. – Jestem złym człowiekiem – przyznałam wreszcie. Natychmiast przestał masować, ale po chwili znowu zaczął wykonywać koliste ruchy. – Nieprawda. Powiedz mi, kto podsunął ci taki pomysł, żebym mógł go znaleźć i pobić. Parsknęłam śmiechem. Zawsze starał się mnie chronić. – No cóż, nie będziesz musiał zbyt daleko szukać, bo tą osobą jestem ja.

Przejechał palcami po całej długości moich włosów. – No dobrze, w takim razie wyjaśnij mi, dlaczego kobieta, którą kocham, wielbię i czczę, ma o sobie takie złe zdanie? Boże, jak ja go kochałam. Nawet w takim trudnym czasie, gdy normalnie bym się schowała i całkowicie wycofała z życia towarzyskiego, potrafił podnieść mnie na duchu. Podczas drogi powrotnej Maddy i Max próbowali ze mną rozmawiać, zrozumieć, co czuję, ale ich zbyłam. Tak naprawdę to byłam dla nich niegrzeczna i kazałam im zostawić się w spokoju. Nie byłam z tego zbyt dumna. Ponownie zaczęłam całować Wesa po palcach. – Max i Maddy chcą wpuścić Meryl do swojego życia. – A ty jesteś złym człowiekiem, bo…? – Urwał, czekając, aż dokończę. – Bo nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Nadal jestem wściekła jak cholera. Teraz jeszcze bardziej niż wcześniej. To znaczy rozumiem, że nie zawsze potrafiła się kontrolować, ale co z okresami, gdy myślała logicznie? Gdy miała jasny umysł? Mogła się z nami skontaktować, zadzwonić, sprawdzić, co u swoich dzieci. Rozwieść się z tatą, żeby mógł iść dalej. W domu Saundersów zostawiła olbrzymią dziurę, której nic nie będzie mogło zapełnić. I, co gorsza, nie wiem, czy ona w ogóle się tym przejmuje. Cały czas wychodzi na to, że zostawiła nas z powodu choroby, a przecież chodzi o coś o wiele poważniejszego. – Masz prawo się wściekać. Kochanie, jestem wściekły razem z tobą. Ale wreszcie ten gniew zniknie, a wtedy kto wie? – A co z tym, że nigdy nie powiedziała nam o istnieniu Maxwella? Moim zdaniem to niewybaczalne. Gdyby Jackson Cunningham nie umieścił mojego nazwiska w swoim testamencie, nigdy nie poznałybyśmy Maxa. Nie byłoby szczęśliwego zjednoczenia rodziny, nie miałabym bratanicy ani bratanka. Żadnego drugiego domu na ranczu w Teksasie. Jęknął i pocałował mnie w szyję. – Rozumiem cię i masz rację. Moim zdaniem, gdyby się postarała, mogłaby jakoś załatwić tę sprawę. A skoro przez większość czasu spędzonego z Kentem przyjmowała odpowiednie leki, to musiała trzeźwo myśleć. Dlaczego wtedy się z wami nie skontaktowała? Opowiedziałam mu o jeździe pod wpływem alkoholu i oskarżeniu o narażenie życia dzieci, ale sama nie bardzo w to wierzyłam. Nie poniosłaby żadnych konsekwencji. Prawdopodobieństwo tego, że tuż po incydencie stan Nevada wsadziłby za kratki kobietę z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, było równe niemal zeru. Poza tym znałam kilka osób, które prowadziły pod wpływem alkoholu, zostały przyłapane i nie spędziły w więzieniu ani jednego dnia. Pewnie, jeśli dodamy dwoje dzieci siedzących z tyłu, oskarżenia mogłyby być poważniejsze i pewnie przez jakiś czas nie mogłaby się z nami widywać, ale przynajmniej byśmy wiedziały, że gdzieś tam jest. I wiedziałybyśmy o Maxie. Tata by nie wpadł w alkoholizm. Być może. – Mio, posłuchaj, nie możesz winić siebie za to, co czujesz. Widziałaś więcej i przeszłaś piekło, ponieważ jej odejście odbiło się w głównej mierze na tobie. Potrzebujesz trochę czasu, żeby przetrawić tę informację. – Ponownie zaczął masować mi skronie, a ja jęknęłam. – Odpocznij od tego, dobrze? I tak masz mnóstwo na głowie. W ciągu ostatnich miesięcy wiele się wydarzyło. Kiwnęłam głową, odwróciłam się i wtuliłam głowę w jego pierś.

Pachniał klejem i krakersami. Jeszcze raz nabrałam powietrza. – Dlaczego pachniesz jak pięciolatek, który właśnie wrócił z przedszkola? Uśmiechnął się szeroko. – Bo Cyndi, Matt i ja robiliśmy z Isabel ozdoby choinkowe. Masz ochotę zrobić pierwszą ozdobę na nasze pierwsze drzewko? – Znów się uśmiechnął, a ja pochyliłam się i scałowałam ten uśmiech z jego ust. Nasz pocałunek natychmiast się pogłębił, ale po chwili się odsunęłam. – Nowe wspomnienia? – Uniosłam jedną brew. Uśmiechnął się i pokiwał głową. – Tak. I to bardzo miłe. – A zrobisz mi gorące kakao? – Wydęłam wargi. Gdy tak robiłam, nie potrafił mi się oprzeć. Niedawno odkrył moją słabość do gorącego kakao z piankami. Kiedy tego ranka robiłam kawę, znalazłam w szafce pudełko pianek i nie mogłam się powstrzymać. – Zrobię wszystko, żebyś znowu zaczęła się uśmiechać i poczuła w sercu świąteczną atmosferę. – Kocham cię. Wiesz o tym, prawda? Odgarnął pasemko moich włosów. – Nie wiem, czy dałabym sobie z tym radę bez twojej pomocy. Dzięki tobie wszystko jest o wiele łatwiejsze. Dopóki mam cię u swego boku, dam sobie radę z każdym problemem. – I tak właśnie powinno być. – Pocałował mnie w czubek nosa. – A jak myślisz, kto ocalił mój tyłek po powrocie z Indonezji? – Jego oczy zrobiły się ciemnozielone. Spojrzał na mnie spod na wpół przymkniętych powiek. – Boże, Mio, gdyby nie ty, pewnie skończyłbym w domu wariatów. Ale ty zrobiłaś wszystko, żeby mnie z tego wyciągnąć. To, na co mi pozwoliłaś… To dzięki temu wróciłem do życia. Jestem ci winien wszystko, co mam. – Nie masz wobec mnie żadnego długu. Pamiętaj, że ja daję i ty dajesz. Dopóki jesteśmy razem, zawsze będziemy mieć to, czego potrzebujemy. – Uśmiechnęłam się i potarłam swoim nosem o jego nos. – A jedyne, czego teraz potrzebuję, to wielki parujący kubek kakao, bożonarodzeniowe skarpety, kolędy, dziecięcy śmiech i moja rodzina. Jesteś przygotowany, by mi to dać? – spytałam wyzywająco. Szybko przeszedł do działania, podniósł mnie i posadził na skraju łóżka. Podszedł do komody, wyjął spodnie od dresu i rzucił nimi we mnie. A potem otworzył moją szufladę z kolorowymi skarpetami, wyjął czerwono-zielone nakrapiane podkolanówki z brązowymi palcami. Nad palcami znajdowały się czarne oczy i wielki czerwony nos. Nie dało się włożyć tych skarpetek do butów, ale i tak były cudne. Kupiła mi je Ginelle, która kazała mi „zaszaleć z Rudolfem”. Wes pomógł mi wciągnąć skarpetki i podał jedną ze swoich termicznych koszulek z długim rękawem, którą włożyłam na koszulkę. – Możesz w tym jeść – mruknął. Spojrzałam na siebie i prychnęłam. Nie miałam pojęcia, jak on mógł kochać taką idiotkę, ale byłam mu za to niezmiernie wdzięczna. Złapał mnie za rękę, wyszliśmy z pokoju i ruszyliśmy do salonu. Maddy i Matt siedzieli wtuleni w siebie na kanapie i wpatrywali się w ogień w kominku. Z boku Cyndi bawiła się z maluchem i coś do niego

mówiła. Isabel była bardzo zajęta robieniem kolejnych ozdób choinkowych razem z Maxem. Gdy weszliśmy do salonu, wszystkie oczy skierowały się na mnie. Musiałam jakoś odnaleźć się wśród tych ludzi, którzy mnie kochali i mieli nadzieję, że zniosę tę sytuację. – W porządku. Skończyłam ze złym humorem. Nadal jestem wściekła na naszą matkę. Nie jestem gotowa na to, by mieć z nią kontakt w życiu codziennym, ale bardzo potrzebuję was wszystkich. Jeśli więc wybaczycie mi moje fochy i ostre słowa, to przeproszę was z nadzieją, że możemy zapomnieć o tej całej sytuacji. Max uśmiechnął się szeroko. – Ej, siostra, chcesz porobić z nami ozdoby choinkowe? Bell wybrała jedną tylko dla cioci Mii. Spojrzałam na Maddy, która uśmiechała się szeroko. – Najładniejsza dziewczyna na świecie – powiedziałam z dumą i pomyślałam, jak bardzo kocham ją i Maxa za to, że funkcjonowali dalej jak gdyby nigdy nic. – Ale tylko gdy się uśmiecha! – krzyknęła Isabel zza stołu. – Znam to. Tatuś zawsze mi to mówi! Podeszłam do niej i pocałowałam ją w złotowłosą główkę. – Tak? – spytałam, patrząc na Maxa. – Tak. Nauczyła mnie tego pewna bardzo mądra kobieta – przyznał. Świadomość, że mój brat przejmuje ode mnie powiedzonka i powtarza je swojej córce, ogrzała moje serce w sposób, jakiego potrzebowałam. Wkrótce włączyliśmy kolędy i zaczęliśmy je śpiewać. Niedługo później ktoś postawił przede mną olbrzymi parujący kubek gorącej czekolady. – Dla mojej królowej – mruknął Wes. – O rety! – wrzasnęła Isabel. – Ciociu, mam dla ciebie koronę do udekorowania. Ta jest dla ciebie, ta dla cioci Maddy, a ta dla mojej mamusi. W te święta wszystkie możemy być królowymi i księżniczkami! – na wpół piszczała z radości, na wpół chichotała. Uśmiechnęłam się i wzięłam do ręki małą piankową koronę. Wokół Isabel leżały brokatowe flamastry, klej, ozdobne kamyczki i mnóstwo innych błyskotek. Wszystko, czego prawdziwy rzemieślnik potrzebuje do stworzenia wspaniałej rodzinnej atmosfery. Mała dziewczynka była w siódmym niebie. Ja natomiast nie miałam najmniejszego pojęcia, co powinnam zrobić. Usiadłam więc obok bratanicy i pozwoliłam, żeby pięciolatka nauczyła mnie robienia domowych ozdób choinkowych. Pomijając sytuację z matką, były to moje najlepsze święta Bożego Narodzenia, a fakt, że jutro miała dojechać rodzina Wesa, sprawiał, że mogło być już tylko lepiej. Zaplanowaliśmy ucztę. Cyndi zamierzała upiec nadziewanego indyka, ja natomiast nie miałam ochoty dotykać zwłok żadnego ptaka. Zjem go później ze smakiem, ale na samą myśl o jego przygotowaniu miałam ciarki. Chciałyśmy za to z Maddy upiec kilka pysznych ciast. Umiałyśmy upiec niemal wszystko. Być może to dar odziedziczony po pewnej rozsypującej mąkę po podłodze balerinie. To chyba jedyna cecha przekazana nam przez kobietę, która nas urodziła. Może i wyglądałam jak matka, ale byłam zupełnie inna niż ona. Niezależnie od tego, co się wydarzy, nigdy nie stanę się osobą, na którą nie będzie można liczyć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Pada śnieg, pada śnieg, dzwonią dzwonki sań! A naszego Mikołaja goni

FBI, hej! – wrzeszczała na całe gardło Isabel, waląc w każde drzwi na korytarzu. Jęknęłam, przewróciłam się na drugi bok i usiadłam. – Nigdy nie będziemy mieli dzieci. Wes zaczął się śmiać, złapał mnie w pasie i wtulił się w moje plecy. Raju, jaki on był cudownie ciepły. I dźgał mnie w tyłek wielką poranną erekcją. Uśmiechnęłam się wrednie i wyskoczyłam z łóżka. – Nie ma szans! Nie-e. Zostawiamy to na jutrzejszy wieczór. Mam specjalny świąteczny strój i nie mogę się doczekać, kiedy ci się w nim zaprezentuję. – Ale to nie oznacza, że nie mogę cię przelecieć już teraz, prawda? – Ściągnął brwi. Zaczęłam skakać dookoła i wyciągać ubrania, które chciałam włożyć tego dnia. Ciemne obcisłe dżinsy, beżowe kozaki Ugg i kremowy sweter z dekoltem w kształcie litery V. Był to prosty, a zarazem wygodny strój, w którym będę mogła spędzić święta z przyszłymi teściami. – Ale chcę to zachować na później. – Westchnęłam. – A teraz jazda, wyskakuj z łóżka. Bierzemy prysznic i idziemy pomóc w kuchni. Twoja rodzina będzie tutaj za kilka godzin, chcę, żeby dom wyglądał idealnie. Wes wygramolił się z łóżka. Miał na sobie tylko bordowe bokserki uwydatniające jego sztywną męskość. Boże, ten facet był chodzącym seksem. Gdy przyłapał mnie na tym, że się na niego gapię i oblizuję, jedną ręką podniósł przez bieliznę swojego penisa i ciężkie jądra. Jestem pewna, że z kącika moich ust zaczęła kapać ślina. – Szybki numerek pod prysznicem? – spytał, ściągając mi koszulkę przez głowę. – Och, tak. – Głośno przełknęłam ślinę. – Szybki numerek pod prysznicem. – Pod taką presją musiałam się poddać. Prychnął i popchnął mnie w stronę łazienki. *** Kolędy świąteczne. Do odhaczenia. Ozdoby świąteczne. Do odhaczenia. Pyszności na stole. Do odhaczenia. Studzące się wypieki. Do odhaczenia. – Jak tam indyk i cała reszta? – spytałam Cyndi, która właśnie polewała wielkiego złotego ptaka jakimś sokiem. – Wszystko będzie na czas, czyli za kilka godzin. Bliżej obiadu zrobimy zapiekankę ziemniaczaną z zielonym groszkiem i upieczemy bułeczki. Spojrzałam na choinkę i zaczęłam poprawiać niektóre ozdoby, pragnąc, by dekoracje wyglądały idealnie. – Kochanie, wyluzuj. Mamie z pewnością wszystko się spodoba – rzekł Wes, widząc, że strasznie się denerwuję. A przecież takie sytuacje bardzo rzadko mnie stresują. Boże, miałam

nadzieję, że jego rodzina uważa mnie za opanowaną. Claire Channing może i była bogata, może i była duszą towarzystwa w niektórych kręgach, ale przecież była też matką. Wpoiła swoim dzieciom zasady moralne, wartości i chęć do ciężkiej pracy. Umiała też świetnie gotować, dlatego to Cyndi się tym zajęła. Ja chciałam podbić serce przyszłej teściowej deserami. – Po prostu chcę, żeby wszystko było idealne – powiedziałam ściszonym tonem. Wes objął mnie od tyłu i położył głowę na moim ramieniu. Oboje zaczęliśmy patrzeć na choinkę. Musiałam przyznać, że błyszczała tak, jakby pochodziła prosto z katalogu wnętrzarskiego. Tak przynajmniej uważałam. Idealna mieszanka domowych i pięknych tradycyjnych ozdób, które Channingowie przechowywali przez tyle lat. – Mio, jest idealnie. Mojej mamie zależy, żeby podczas świąt być ze swoją rodziną. Cała reszta – wskazał choinkę, dekorację i pyszności na stole – to tylko bonus. Powoli zrobiłam wdech i wydech. – Skoro tak twierdzisz... Chcę tylko, żeby nabrała przekonania, że potrafię zapewnić ci dobre życie. Że nasze święta zawsze będą rodzinne i piękne. Zaśmiał mi się prosto w ramię i pocałował mnie w szyję. – Na pewno takie będą. Odwaliłaś kawał wspaniałej roboty. Złapałam go za ręce i mocno ścisnęłam, słysząc odgłos otwierających się drzwi i kroków. – Już są. – Wes uśmiechnął się, pocałował mnie w szyję, a potem zaczął gonić po korytarzu pięcioletnią blondyneczkę, która rzuciła się do drzwi, żeby przywitać jego rodzinę. Przez kilka minut po raz kolejny poprawiałam dekoracje na stoliku. Aż wreszcie wszyscy pojawili się w salonie. Charles wszedł pierwszy, rozłożył ramiona i mocno mnie przytulił. – Wesołych świąt, Mio! Gdzie mamy alkohol? Po tym lądowaniu muszę się napić. Przysięgam na Boga, że pilot musiał załatwić sobie licencję na lewo. To, co przeżyliśmy podczas turbulencji, nie może równać się z niczym innym! Kretyn. Max podniósł butelkę wina i piwa. – Panie Channing, mamy odpowiednie zapasy! – krzyknął z oddali. – To moje słowa – powiedział mój przyszły teść, ucałował mnie w policzki i ruszył, żeby poznać mojego brata. Nie musiałam ich sobie przedstawiać, Max od razu przeszedł do rzeczy. Świetnie sobie radził. Do salonu weszła Claire, poprawiająca jasne włosy. – Mio, jak cudownie cię widzieć! – Mocno mnie przytuliła. Jej włosy nadal były chłodne, zaczęłam wdychać znajomy zapach brzoskwini, moreli, róży i piżma. Później dowiedziałam się, że ta kombinacja zapachowa nazywa się Tresor. Gdy się ode mnie odsunęła, otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia i zaczęła powoli chodzić po pokoju. Jej delikatne palce dotykały ozdób, girlandy na kominku, aż wreszcie stanęła jak wryta przed choinką. – Niewiarygodne. Nie wyglądała tak radośnie od wielu lat. Jak znalazłaś czas na to wszystko? – spytała. Nerwowe napięcie, które odczuwałam od rana, natychmiast zniknęło, gdy zaczęłam jej opowiadać o tym, jak Wes zabrał mnie na poszukiwania mojej pierwszej choinki.

– Twojej pierwszej choinki? To chyba niemożliwe, żeby była to twoja pierwsza choinka? Przygryzłam usta i odwróciłam wzrok – nigdy nie wiedziałam, jak tłumaczyć ludziom, że miałam niezbyt udane dzieciństwo. Podeszła Maddy, objęła mnie i wyciągnęła drugą rękę. – W naszej rodzinie nie obchodziło się świąt, ale my je obchodzimy. Jestem Madison Saunders, siostra Mii. Słyszałam o pani tyle dobrego, pani Channing! Znowu mnie ocaliła! Objęłam ją w pasie i ścisnęłam, dziękując w ten sposób za zmianę tematu. Nie lubiłam rozmawiać o tym, czego nie miałyśmy w dzieciństwie, zwłaszcza z kimś, kto miał wszystko. Czułam się wtedy mała i nic nieznacząca, chociaż wiedziałam, że wcale nie powinno tak być. Tak naprawdę przecież nie miałam żadnego wyboru. Claire i Maddy wymieniły kilka zdań, aż wreszcie Claire zaczęła się przyglądać kominkowi. Przejechała palcami po srebrnych świecznikach. – Dobry Boże, to one były tutaj przez cały czas? – zdziwiła się. – Charles, pamiętasz je? – powiedziała na tyle głośno, żeby mąż mógł ją usłyszeć. Podszedł do żony i ją objął. – To prezent ślubny od moich rodziców. Zastanawiałem się, dlaczego tak dawno nie widziałem tych świeczników. Teraz sobie przypominam, że przywieźliśmy je tutaj, żeby świętować nasze pierwsze święta we czworo, pamiętasz? – O rety, faktycznie. – Zakryła usta dłonią. – Przez całe lata ich potem szukaliśmy, a one były tutaj! – Znalazłam je wraz z innymi dekoracjami w pudełku po tosterze – wyszczerzyłam zęby. – No cóż, to wiele wyjaśnia. – Spojrzała na męża i przewróciła oczami. – Kto by pomyślał, że bezcenne świeczniki będą leżały w starym pudle po tosterze? – Zaśmiała się i walnęła męża w ramię, najwyraźniej obwiniając go o tę sytuację. – Myślisz, że to ja je tam schowałem? – zaczął się śmiać, ale w jego głosie było słychać poczucie winy. – A kto jeszcze mógłby to zrobić? Dzieci były wtedy jeszcze za małe. – Pokręciła głową i skupiła się na świecznikach. – Niezależnie od tego, jak to się stało, cudownie, że je znalazłaś. – To może ich nie chowajcie? Skoro są dla was takie ważne i przypominają wam ważny dzień z ważnymi ludźmi, może niech zdobią wasz dom przez cały czas? – Wzruszyłam ramionami, a potem, gdy uświadomiłam sobie, co właśnie powiedziałam, natychmiast poczułam, jak oblewam się rumieńcem. Kuźwa. Znowu gadam, co mi ślina na język przyniesie. – To znaczy… Jeśli oczywiście chcecie. Zamknęłam oczy, czując gorąco na całej twarzy. – Masz rację. Charlie, przy wyjeździe zabieramy je ze sobą. Ustawimy je w domu na kominku – powiedziała do męża. – Jak sobie życzysz, kochanie. – Pocałował ją w skroń. Wow! Udało mi się. Claire odwróciła się i wzięła mnie pod rękę. – Jesteś bardzo mądrą dziewczyną. A powiedz mi, czy ta mądra dziewczyna może przynieść starej kobiecie kieliszek wina? Ten lot naprawdę był koszmarny. – Skrzywiła się.

Ale nawet skrzywiona była piękna. Pewnie dlatego, że zrobiła taką minę dla żartu. Wes miał rację. Martwiłam się tym, żeby zrobić na nich dobre wrażenie, ale to było zupełnie niepotrzebne. Oni chcieli poznać naszą rodzinę tak bardzo, jak my chcieliśmy się z nimi połączyć. *** Kilka godzin i kieliszków wina później podano kolację. Cyndi i Max przeszli samych siebie. Każde danie było pyszniejsze od poprzedniego. Indyk był soczysty, sos pieczeniowy wspaniały. Byłam pewna, że zjadłam tyle indyka, ile sama ważyłam. Przy stole panowała radosna wrzawa. Tak jak pragnęłam. Maddy siedziała z jednej strony, Wes z drugiej. Razem patrzyliśmy w zachwycie, jak to jest spędzać święta z ukochanymi ludźmi. – Mads, teraz mamy rodzinę – szepnęłam. Pochyliła się w moją stronę i powiedziała cicho: – Nigdy bym nie pomyślała, że czeka nas coś tak cudownego. Zawsze będę to doceniała. – Ja też. – Ścisnęłam jej dłoń. – Ej, co tam sobie tak szepczecie? – spytał zadziornie Wes. – Nic, nic. – Pokręciłam głową. – Po prostu cieszymy się tym wieczorem. Wes pochylił się do przodu i delikatnie mnie pocałował. Każdy jego pocałunek coś oznaczał. Ten jednak był chyba najcudowniejszy, bo podczas świątecznej kolacji, gdy po raz pierwszy połączyliśmy swoje rodziny. Peter, mąż Jeananny, odchrząknął głośno i wstał, podnosząc do góry kieliszek z winem. Delikatnie popukał nożem w kryształ. Wszyscy na niego popatrzyli. Odstawił kieliszek i objął Jeanannę ramieniem. – Mamy wam coś do powiedzenia. Oczy Claire natychmiast wypełniły się łzami. Jeananna uśmiechnęła się tak szeroko, że widziałam jej dziąsła. – No dalej – rzekła do męża, a po jej twarzy popłynęły łzy. – Spodziewamy się dziecka – wyrzucił z siebie Peter. Zanim skończył mówić słowo „dziecka”, zarówno Wes, jak i Claire, zerwali się od stołu. – To cudownie! – rzekła Maddy i uniosła kieliszek z szampanem. Stuknęłyśmy się kieliszkami i wypiłyśmy. – Wielkie gratulacje. To świetnie – powiedziałam. Wes objął siostrę ramieniem i mocno ją przytulił. – Ja i Mia bardzo się cieszymy! W tej chwili uświadomiłam sobie pełne znaczenie słów „ja i Mia”. Wes i ja nie byliśmy już tylko razem. Teraz staliśmy się jednością. Gdy weźmiemy ślub w przyszłym tygodniu, będzie się o nas mówić „Channingowie”. Takie rzeczy nigdy wcześniej nie miały dla mnie znaczenia. Musiałam też przyznać, że kiedy patrzyłam, jak Wes obejmuje swoją rodzinę, głaska siostrę po płaskim brzuchu, który niedługo się zaokrągli, a potem rodzina się powiększy, zrozumiałam, o co w tym wszystkim chodziło. Teraz już wiedziałam. Tego dnia, gdy byłam z Maxem i jego klanem, z Maddy i jej facetem, z rodziną Wesa, wszystko zrozumiałam. Nie pływałam już w niewielkim stawie z zaledwie kilkoma osobami, do których mogłam się zwrócić.

Znajdowałam się teraz w oceanie możliwości, w którym każda osoba chciała podać mi rękę i w razie konieczności rzucić koło ratunkowe. Byłam szczęśliwa. Prawdziwie, cudownie. *** Cała nasza dwunastka siedziała wokół choinki i patrzyła, jak Isabel traci nad sobą panowanie na widok góry prezentów. Prezenty kupiłyśmy zarówno ja i Maddy, jak i Claire i Jeananna. Były zachwycone, że mogą sprawić radość małej dziewczynce, a skoro już poszły na zakupy, to zaszalały. – Dzięki Bogu, Max, że masz prywatny samolot – zaczęłam żartować, patrząc, jak Isabel rozrywa kolejne pudła z akcesoriami dla Barbie i piszczy z radości na widok każdego kolejnego prezentu. – Masz rację, siostra. – Wypuścił powietrze. – Wypełnimy luk bagażowy samymi jej prezentami. A potem rozległ się przeraźliwy pisk. – Tatusiu! Dostałam prawdziwą koronę! Taką, jaką nosi księżniczka! – Isabel podbiegła do niego, żeby zademonstrować najnowszy nabytek. – Wow, Bell, wygląda cudownie. – Po chwili zmrużył oczy. – Chwileczkę, poczekaj. Wziął tiarę, nie koronę, ale dla pięciolatki nie stanowiło to żadnej różnicy. Podszedł do okna i przyjrzał się ozdobie. – Kochanie, kto ci to kupił? Pokręciłam głową, bo ode mnie dostała zestaw Barbie rockmanki. Maddy wskazała podróżny zestaw do rysowania i akwarele. Claire machnęła ręką w stronę nierozpakowanego jeszcze prezentu, Jeananna tak samo. – Pokaż, kochanie – powiedziałam i Isabel podała mi tiarę, skacząc w miejscu jak sprężyna. Tiara była wysadzana różnymi kryształami Zerknęłam na wewnętrzną stronę i zauważyłam nazwę firmy. Swarovski. O w mordę. To była prawdziwa kryształowa tiara. Taka, jakie zakładały dorosłe kobiety do ślubu albo na eleganckie bale, a nie taka, jaką nosi dziecko na bal przebierańców. – Kochanie, czyje imię było na opakowaniu? – spytałam. Isabel wzruszyła ramionami i założyła tiarę na główkę. Złote loki natychmiast otuliły cacko. Potem przycisnęła rączki do piersi i obróciła się jak prawdziwa księżniczka. Gdyby miała na sobie piękną balową suknię, sama bym uwierzyła w to, że jest księżniczką. Wes usiadł na oparciu sofy i wręczył mi kubek kawy. Wyglądał rewelacyjnie we flanelowych spodniach od piżamy i białej koszulce termicznej. Gdybym nie uprawiała z nim seksu zeszłej nocy, teraz pewnie bym się śliniła. Poczułam bolesny skurcz między udami na wspomnienie tego, jak było ostro, ale to nie powstrzymało mnie przed robieniem planów na dzisiaj. Może i udało mu się sprawić, bym skasowała bana na seks, który próbowałam nałożyć w oczekiwaniu na ten wieczór, ale dzisiaj z pewnością odniosę zwycięstwo. – Widzę, że odpakowałaś koronę ode mnie. Ślicznie ci w niej, Bell – powiedział do naszej bratanicy. Ja i Max natychmiast na niego spojrzeliśmy. Maddy zaczęła się śmiać i pokręciła głową. Claire uśmiechnęła się uroczo. – No co? – spytał Wes, kompletnie nieświadomy szoku, jaki wywołał swoim drogim prezentem. – Kupiłeś pięciolatce prawdziwą kryształową tiarę od Swarovskiego? –

spytałam. Popatrzył po wszystkich twarzach, ale nikt nie odezwał się ani słowem. – No cóż, tak. Przecież ona uwielbia przebierać się za księżniczkę. Księżniczka musi mieć właściwą koronę, a te sprzedawane w sklepach z zabawkami były okropne. Spod ozdób wystawał klej. Jubiler zapewnił mnie, że to – wskazał na lśniącą tiarę – się nie rozpadnie i zostało wykonane przez prawdziwego rzemieślnika. – Jesteś beznadziejny. – Pokręciłam głową i zaczęłam się śmiać. Mogłam się założyć, że ta korona kosztowała więcej niż bilet lotniczy do Europy. Wzruszył ramionami, nie mając pojęcia, o co mi chodzi. – Tylko na nią popatrz. Bardzo jej się podoba. Po prostu jesteś zazdrosna, bo kupiłem jej fajniejszy prezent niż tobie. Poklepałam go po udzie. – Masz rację, kochanie, jestem zazdrosna – powiedziałam, próbując go udobruchać. Wes wyszczerzył zęby, uklęknął i zaczął grzebać w prezentach. Znalazł resztę kupionych przez siebie podarków i rozdał każdemu po jednym. Myślałam, że tylko ja kupiłam prezenty, ale najwyraźniej się myliłam. Wes sam wybrał się na zakupy. Zapamiętać sobie: w przyszłym roku omówić kwestię prezentów z mężem, tak by nic się nie zdublowało. – Nie bądź zazdrosna. Tobie też kupiłem coś błyszczącego. Podniosłam lewą rękę, pokazując pierścionek zaręczynowy. – Mam już coś błyszczącego. – Ale to nie był prezent na święta. Chodź. Otwórz. Małe pudełeczko było owinięte w czerwono-złoty papier. Rozerwałam go i zobaczyłam pudełko od jubilera. Spojrzałam na Wesa i zmarszczyłam czoło. Wiedział, że nie noszę zbyt dużo biżuterii ani wcale jej nie pragnę. – Zaufaj mi. – Przejechał palcem po moim policzku i założył mi pasemko włosów za ucho. Często tak robił. Otworzyłam prezent i znalazłam w środku platynowe serce. Nie było to zwykłe serce – było trochę spłaszczone przy łańcuszku. Miało wycięty środek, by było widać przez nie skórę albo bluzkę. Przepiękne. – Odwróć je i przeczytaj napis. Jego nogi cały czas uginały się i prostowały. Był to objaw albo ekscytacji, albo zdenerwowania. Założę się, że tego pierwszego. Moje serce jest twoje. Ten napis znajdował się na całej szerokości serca. Wszystko było proste, ale miało o wiele głębsze znaczenie. Przełknęłam głośno ślinę, serce mi się ścisnęło. – Podoba ci się? – spytał. Zamknęłam oczy i starałam się nie rozpłakać. Nie chciałam, żeby reszta rodziny widziała mnie zaryczaną i usmarkaną. Zamiast tego wstałam, położyłam dłonie na jego policzkach i namiętnie go pocałowałam. Przez ładnych kilka minut całowaliśmy się w pokoju pełnym ludzi. Nie byli to zwykli ludzie – to były nasze rodziny. Stwierdziłam, że przyda im się taka praktyka, bo przecież będziemy sobie z Wesem okazywać uczucia przez całe życie. W takiej chwili nie byłam w stanie się pohamować. – Zostawcie to sobie na ślub! – jęknął Max na tyle głośno, żebym sobie przypomniała, gdzie się znajduję. Oderwałam się od Wesa, którego oczy były teraz jasnozielone. – Podoba jej się – szepnął.

Próbując opanować emocje, poprosiłam Isabel, żeby pomogła mi przeszukać górę świątecznych prezentów i znaleźć podarek dla Wesa. Po chwili podałam mu prezent ode mnie. Uśmiechnął się, widząc pudełko niewiele większe niż to, które dostałam od niego. Rozerwał papier w taki sam sposób, jak niedawno robiła to Isabel. Przy okazji dowiedziałam się o nim czegoś nowego – uwielbiał prezenty. Zapamiętałam to na przyszłość, planując już podarowanie mu mnóstwa podarków na urodziny. Otworzył pudełeczko. W środku znajdował się pozłacany białym złotem zegarek na grubym skórzanym pasku. – Mio, jest cudowny. Z pewnością będę go nosił – zaczął się zachwycać. – Odwróć go – powiedziałam. Z tyłu znajdował się dwulinijkowy napis. Ponieważ o mnie pamiętałeś… Jestem Twoja. Mia Przełknął ślinę tak wolno, że zwątpiłam. – Istnieje tylko jeden prezent, który kiedykolwiek podobał mi się bardziej od tego. – Nabrał powietrza i uniósł głowę. Jego oczy tryskały szczęściem. – Twoja miłość. Uśmiechnęłam się i ponownie go pocałowałam. *** Dużo później tego wieczoru otworzyłam drzwi do łazienki ubrana w ostatni świąteczny prezent od Wesa. Miałam na sobie czerwony aksamitny stanik push-up obszyty białym futerkiem. Do tego włożyłam wyjątkowo krótką spódniczkę, również obszytą białym futerkiem. Nawet nie zakrywała moich pośladków. Całości dopełniały czerwone pończochy i czarne szpilki. Te buty nie były przeznaczone do chodzenia, tylko do pieprzenia. Rozpuściłam włosy, które opadały mi w gęstych lokach aż do pasa. Do kompletu miałam jeszcze czapkę Świętego Mikołaja. Oparłam się o framugę drzwi, światło za mną padało na łóżko. Wes leżał już na łóżku całkiem nagi, jego penis był twardy i mokry. Kurwa! Miałam ochotę wylizać go od góry do dołu. Wpuścić do mojego ciała i pokazać mu, jak wiele znaczył dla mnie dzisiejszy dzień. Jak bardzo Wes zmienił moje życie na lepsze. Sprawić, by poczuł to z każdym pchnięciem i każdym dotykiem. Jedną ręką złapałam się w kroku, a drugą podłożyłam pod głowę i wygięłam się w seksowny łuk. – Chłopczyku, czy w tym roku byłeś grzeczny, czy niegrzeczny? – spytałam cicho, pilnując, by doskonale słyszał pożądanie w moim głosie. Na mój widok zaczął dyszeć. – O kurwa. – Czyliii… byłeś niegrzeczny? – Wyszczerzyłam zęby. Wyciągnął ręce w moim kierunku i zacisnął dłonie w pięści, jakby nie umiał się kontrolować. – Jedno i drugie! A teraz chodź tutaj i daj mi odpakować mój prezent! – jęknął i jedną ręką złapał się za grubego kutasa. Miałam ochotę podejść do niego na czworakach i właśnie to zrobiłam. Oszalał… a potem oszalałam ja. Okazało się, że mój facet był bardzo niegrzeczny, ale och… jakie to było przyjemne.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Moja najdroższa Mio,

przepraszam, że w ostatnim miesiącu nie odbierałem od Ciebie telefonów. Nie chcę, żeby moje problemy po raz kolejny wpłynęły na Twoje życie. Mio, jestem załamanym bankrutem. O tym, że mam problem z piciem, wiedziałem dużo wcześniej. Rozumiałem, że droga, którą podążam, mogła mnie zabić. W zeszłym roku było mi to zupełnie obojętne. Straciłem Waszą matkę, potem straciłem Was, bo Was odepchnąłem. Zakończenie tego wszystkiego było bardzo proste. Wiedziałem, że idę na łatwiznę. Ty i Madison nigdy nie powinnyście przechodzić przez to, na co was naraziłem. Na myśl o tym, że pracowałaś dla Millie, żeby uratować mi życie i spłacić moje długi, cierpnie mi skóra. Już nigdy nie chcę być takim ciężarem dla Ciebie i dla Twojej siostry. Na razie więc skupiłem się na tym, co powinienem zrobić w tej sytuacji. W jaki sposób mogę się zmienić i czy w ogóle mogę to uczynić. Gdy już coś wymyślę, to się z Tobą skontaktuję. A Ty żyj wreszcie własnym życiem. Nie martw się o mnie. Poprosiłbym, żebyś miała oko na swoją siostrę, ale byłaby to bardzo głupia prośba. Byłaś dla niej lepszym rodzicem niż ja czy Twoja matka. Mio, mam nadzieję, że ten mężczyzna i życie w Kalifornii sprawią, że będziesz szczęśliwa. Bardzo chcę tego dla Ciebie. Szczęścia. Najbardziej ze wszystkich osób to właśnie Ty zasługujesz na szczęśliwe zakończenie. Kocham Cię bardziej, niż kiedykolwiek będziesz w stanie to zrozumieć. Twój ojciec Gdy ponownie czytałam list, otrzymany kilka dni wcześniej, po moich policzkach płynęły łzy. Odczuwałam tyle skrajnych emocji. Jak mogłabym je wyłączyć i trochę odetchnąć? Po tylu latach opiekowania się tatą miałam teraz przestać i zająć się sobą? Zapomnieć o tym, że mam ojca? Może i to nie był taki zły pomysł. Powinnam teraz zrobić to, co zalecił mi w swoim liście. Żyć swoim życiem. Iść do przodu i nie zwracać na niego uwagi. Ale gdy zrobiłam tak ostatnim razem, skończył z milionowym długiem, a ja trafiłam do gabinetu ciotki i zaczęłam sprzedawać swoje towarzystwo bogaczom. Ale nie byłam już tą dziewczyną. I nigdy nią nie będę. Jutro wyjdę za Westona Charlesa Channinga Trzeciego. Mia Saunders przestanie istnieć. W jej miejsce pojawi się zamężna kobieta. Lepsza, ponieważ wspierana siłą miłości Wesa. Który pomoże mi w przyszłości poradzić sobie z moim ojcem. Im dłużej myślałam o jego słowach, tym bardziej się wściekałam. Jak on śmiał zbyć mnie listem! Było to jednocześnie komiczne i odpowiednie – przecież w ten sam sposób żegnałam się z większością moich klientów. Pewnie nauczyłam się takiego podejścia od mojego kochanego staruszka. Ale i tak byłam zirytowana. Jutro wychodzę za mąż. Wiedziałam, że podróżowanie może być dla taty trudne, spodziewałam się jednak, że odrobinę się wysili. Wes chciał wysłać po niego prywatny samolot i opłacić pielęgniarki na czas podróży, bym mogła mieć ojca na własnym ślubie. To był jeden jedyny dzień w moim życiu, gdy naprawdę go

potrzebowałam. Potrzebowałam, by zajął się bardziej mną niż sobą. Chciałam, żeby po raz pierwszy spędził ze mną ten jeden jedyny dzień, ale on nie potrafił uczynić nawet tego. Wiedział, że pierwszego stycznia wychodzę za mąż. Rozmawialiśmy przecież o tym, że być może nie będzie w stanie podróżować w tak krótkim czasie po wyjściu ze szpitala. Zaklinał się i przysięgał, że nic nie powstrzyma go przed zobaczeniem, jak jego córka wychodzi za mąż. A potem otrzymałam ten list. Stanęłam na balkonie w naszej sypialni i popatrzyłam na bezkresny ocean. Na plaży było dużo ludzi szykujących jutrzejszą uroczystość. Wzniesiono drewniany podest i altanę. Ponieważ Wes był właścicielem tej części plaży, kazaliśmy ułożyć do niej kamienną ścieżkę. Jutro zostaną rozstawione świeże kwiaty zdobiące miejsce, w którym odbędzie się nasza mała prywatna ceremonia. A w przyszłości postawimy w tym miejscu ławkę, żebyśmy mogli sobie na niej siadać i podziwiać ocean z miejsca, w którym się pobraliśmy. – Ej, małpiszonie, co tam porabiasz? Zerwałam się na równe nogi. – Jezu! Mogłabyś następnym razem wcześniej zdradzać swoją obecność? Ginelle usiadła naprzeciwko mnie. I od razu położyła nogi na balustradzie. – Czego się tak rzucasz? – Spojrzała na mnie znad lotniczych okularów przeciwsłonecznych. – Cykasz się? Uśmiechnęłam się złośliwie i się oparłam. – Dziewczyno, ja się niczego nie cykam. – Nie kupuję takich bajeczek. – Skrzywiła się. – Chyba o tym wiesz? Jedyne bajeczki, jakie kupuję, to te od seksownych, gotowych do zabawy facetów. Poza tym widzę, że coś jest nie halo, bo masz na sobie te cholernie brzydkie buty. Kto chciałby chodzić w takich kozakach, wyglądających, jakby nadawały się tylko do brodzenia po kostki w śniegu? – Odrzuciła do tyłu blond włosy. – Ja, a bo co? – Podniosłam stopę i przyjrzałam się butom Ugg. Na swój brzydki sposób były piękne. Ale gdyby nie były takie wygodne, nie włożyłabym ich nigdy w życiu. W chwili gdy wsunęłam w nie nogi, poczułam się, jakbym chodziła po puszystym obłoku, i po prostu przepadłam. – Powiedz mi w końcu, dlaczego patrzysz na mnie wilkiem? Gdy tutaj przyszłam, wyglądałaś, jakbyś czuła psie gówno, ale nie mogła zlokalizować źródła zapachu. Westchnęłam i podałam jej list. Szybko przeleciała go wzrokiem. Po chwili zacisnęła usta, które zrobiły się białe. – Samolubny skurwiel. – Nagle jej głos stał się o oktawę wyższy. – Nie wierzę, że zrobił ci to tuż przed twoim ślubem. Po tym wszystkim… – Pokręciła głową. – Tak. Własnoręcznie go zatłukę. Nie będzie tak traktował mojej najlepszej przyjaciółki po tym, co dla niego poświęciła. – Wstała i złapała się pod boki. – Wiesz co? Zadzwonię do niego. Powiem mu, że jest tchórzliwym, małym… Przerwałam Ginelle, łapiąc ją za rękę. – To nic nie da. W ten sposób osiągniesz tylko to, że jego samopoczucie pogorszy się jeszcze bardziej i ojciec wróci do picia. Podejrzewam, że i tak do niego wróci. Ton jego listu nie pozostawia mi zbyt wielkiej nadziei. Ale

wiesz co, Gin? Wydęła usta i usiadła z powrotem. – Mam to w dupie. Skończyłam z tym. Pewnie, że zawsze będę kochała mojego ojca. Ostatecznie jest moim ojcem. I nie zmienią tego ani dobre, ani gówniane uczynki z jego strony. W moim sercu nie ma w tym momencie miejsca na zmartwienia z nim związane, tak samo jak nie ma miejsca na matkę. Czy to boli? Tak, jak jasna cholera. Bardzo. Ale jutro będzie nowy dzień. – Pomyślałam o uśmiechu Wesa, o tym, jak mnie dotykał, jak patrzył na mnie z uwielbieniem. – Wes sprawia, że wszystko staje się piękne. Nawet ja. Mam zamiar się na tym skupić i spędzić życie w pięknie, czerpanym z naszego małżeństwa. Pokiwała głową. – Po pierwsze, zawsze byłaś piękna. Zajebiście piękna. Po drugie, wiem, co masz na myśli, chociaż tego nie rozumiem, bo ja mam ochotę kopnąć twojego starego w jaja. Widzę jednak, że chcesz pójść do przodu. Najwyższa pora. Poza tym wszyscy idziemy do przodu. – Spojrzała w dal, na fale na oceanie. Mogłam się rozkoszować tym widokiem przez cały czas. Miałam olbrzymie szczęście i nadeszła pora, żebym wreszcie przestała się nad sobą użalać i zaczęła doceniać to, co mam. Ale pierwsze, czym powinnam się zająć, to słowa Ginelle. – Czy ty sugerujesz, że też idziesz do przodu… na przykład na Hawaje? – Nie. – Uśmiechnęła się smutno. – Na jakiś czas tutaj zostanę. Jeśli oczywiście nie macie nic przeciwko temu, żebym pomieszkała sobie jeszcze w domku dla gości. – Pewnie, że nie. Zostań tak długo, jak chcesz. Nawet na zawsze. Przecież już ci mówiłam, że chcę cię tutaj mieć. Że cię potrzebuję. Skoro mam się ustatkować, to muszę mieć przy sobie swoją najlepszą przyjaciółkę. Ale trochę mnie zaskoczyłaś. Przecież tobie i Tao zaczęło wychodzić, prawda? – Tak. – Pokiwała głową. – Tao jest moim ideałem faceta. Tylko że mnie nie chce. No cóż… – Uśmiechnęła się złośliwie, ale jej oczy pozostały smutne. – No dobrze, chce mieć kilka części mojego ciała. – Przestań robić sobie jaja. – Walnęłam ją w rękę. – Co masz na myśli? Wzruszyła ramionami i skrzyżowała ręce na piersi w obronnym geście. – Lubi spędzać ze mną czas, wygłupiać się i uprawiać seks, który jest po prostu rewelacyjny. – Brzmi świetnie – przerwałam, nie chcąc, by wdawała się w szczegóły. Gdy chodziło o seks, moja przyjaciółka nie wykazywała ani krzty skrępowania. Uwielbiała dzielić się ze mną wszystkimi najintymniejszymi szczegółami i owszem, czasami lubiłam ich słuchać, ale nie tuż przed ślubem. W ten sposób chciałam uczcić to wielkie wydarzenie. Przekrzywiła głowę i spojrzała w niebo. – On szuka żony i matki dla swoich przyszłych dzieci. Kobiety, którą będzie mógł się zająć, a nie kobiety, która chce pracować. A ja poświęciłam wiele lat na rozwój. Ostatnio naprawdę nieźle mi idzie. A gdy już z tym skończę, chciałabym otworzyć studio tańca dla dzieci. Gdyby się okazało, że zostanę matką, mogłabym jednocześnie opiekować się własnymi dziećmi, wszystko na moich zasadach, chcę być niezależna. Wiele lat temu tak właśnie robiła moja nauczycielka tańca. Prowadziła zajęcia, a obok w kojcu bawiły się jej dzieci. Może i brała mniej za lekcje, bo od czasu do czasu

musiała zrobić przerwę, ale ogólnie świetnie jej to wychodziło. Później dorastałam z tymi dziećmi i tańczyłam z nimi w różnych przedstawieniach. Czy ja naprawdę tak dużo wymagam? – Zmrużyła oczy, oparła łokcie na kolanach i schowała głowę w dłoniach. – Nie, to wcale nie jest tak dużo. Jeśli o tym marzysz, musisz o to walczyć, chyba że nadarzy się inna możliwość, która będzie ci bardziej odpowiadała. Rozmawiałaś o tym z Tao? – Tak. – Westchnęła. – I odpowiedział, że jego kobieta nie będzie pracowała, chyba że gdzieś z jego rodziną… – No cóż, oni są tancerzami, może mogłabyś… Przewróciła oczami i popatrzyła na mnie, tak jakbym właśnie stwierdziła, że przed naszymi drzwiami stoi Brad Pitt i proponuje nam usługi seksualne. – Jasne. To nie do końca twój styl tańca. – Za cholerę. – Skrzywiła się. – Ale… przecież Tao to twój ideał faceta. Może warto poświęcić jedno marzenie dla innego? Zamknęła oczy i nabrała powietrza. – Czy jeśli powiem, że nie, to wyjdę na zołzę? Nie, przynajmniej teraz, gdy mam dopiero dwadzieścia pięć lat. Za kilka lat może będę myślała inaczej, ale do tej pory… – On pójdzie dalej. Zaraz, już załapałam. Czyli ze sobą zerwaliście? Wydęła usta i się wyprostowała. – Wcale a wcale. Ale mam nadzieję, że to do niego dotrze. Roześmiałam się. – To znaczy, że dotrze do niego, zanim ponownie wsiądzie do samolotu, żeby przelecieć twój chudy tyłek? Machnęła palcem w stronę mojego nosa. – Bingo! Zwycięzca gotuje żarcie. Jęknęłam. – To moja ostatnia panieńska noc. – Ej, to nie moja wina, że tak mu się spodobałaś, że dał ci pierścionek! Sama jesteś sobie winna. A teraz wstawaj, kobieto, i rusz się do kuchni zrobić mi kanapkę. Pociągnęła mnie do góry. – I nie martw się już żadnymi bzdurami. Kolejne dwadzieścia cztery godziny będą najszczęśliwszym okresem w twoim życiu, a ja, jako druhna, mam zamiar tego dopilnować. – Zwinęła list od ojca w kulkę i rzuciła go przez ramię na plażę. Nawet nie spojrzałam, gdzie upadł. – Ale masz świadomość, że to Maddy jest moją druhną, prawda? – odparłam. Zakryła uszy dłońmi. – La la laaaa, lalala laaaa… Miałam nadzieję, że Maddy przemówi jej do rozsądku. *** Kołdra poruszyła się tak delikatnie, że nawet bym tego nie zauważyła, gdyby nie kolano, które poruszyło się razem z nią. Starałam się oddychać jak najspokojniej, by się nie zorientował, że nie śpię. Zapach mojego mężczyzny i oceanu pobudził moje zmysły, w moim ciele zaczęła szaleć fala pożądania. Nadal jednak udawałam, że śpię, ciekawa, w jaki sposób Wes

zaplanował ten atak z zaskoczenia. Mojego karku dotknęło coś chłodnego, ale nie zimnego i zjechało po moim kręgosłupie. Zadrżałam, nie mogłam nic na to poradzić. – Kochanie, wiem, że nie śpisz. – Jęknął, a potem ugryzł mnie w pośladek przez zwykłe bawełniane majtki. Nie spodziewałam się zobaczyć mojego narzeczonego w noc przed naszym ślubem, ponieważ ustaliliśmy, że będziemy przestrzegać tradycji i tę ostatnią noc spędzimy osobno. Z reguły miałam tradycję gdzieś, ale Claire Channing tak uroczo o to poprosiła… No i proszę, oto mój facet postanowił złamać zasady. – Nawet się jeszcze nie pobraliśmy, a ty już nie masz zamiaru przestrzegać tradycji? Delikatnie złapał mnie za boki majtek i ściągnął je w dół. Nadal leżałam na brzuchu z twarzą na bok i czekałam na jego następny ruch. Skoro chciał łamać zasady, to musiał zrobić wszystko. W razie czego będę mogła potem twierdzić, że byłam tylko bezsilną ofiarą, a nie pomysłodawcą całego zajścia. – Tak jakbyś się tym przejmowała. – Wydął wargi i chłodny przedmiot przejechał po moich pośladkach, a następnie między moimi udami. – Och! – Podskoczyłam, gdy dotknął warg sromowych. Potem przedmiot się odsunął i jedyne, co po nim pozostało, to silne pożądanie między udami i odgłos ciężkiego oddechu Wesa. – Róże zmieszane z miodem między twoimi udami. Kochanie, ślinię się na samą myśl o tym – powiedział, jęcząc. Podniosłam się i odwróciłam. Wąchał krwistoczerwoną różę. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, polizał krawędź płatka. Otworzyłam usta, wyobrażając sobie, jaki smak pozostawiłam na róży. – Przepyszne, ale to za mało. – Jego jabłko Adama się poruszyło, a oczy płonęły jaśniej niż ogień. Patrzyłam, jak siada na mnie okrakiem. Po tym, jak ściągnął mi majtki, miałam na sobie już tylko koszulkę. – Wes, nie powinno cię tu być – ostrzegłam bez przekonania. Poczułam, jak po moim podbrzuszu i udach rozlewa się fala pożądania. Sądząc po tym, jak Wes na mnie patrzył – jakbym była fontanną młodości, a on jakby umierał z pragnienia – postanowił wsadzić we mnie penisa i zostać tak długo, aż zazna rozkoszy. Oboje o tym wiedzieliśmy. To po cholerę z tym walczyłam? A, prawda. Chodziło o jego matkę. O jej sugestię, jakoby celibat w noc przed ślubem miał zapewnić szczęśliwe małżeństwo. I żeby pan młody nie zobaczył panny młodej wcześniej niż w kościele. Opowiedziała mi jeszcze o wielu durnych przesądach. Im dłużej Wes na mnie patrzył, a ja coraz bardziej byłam świadoma tego, co chce ze mną robić, tym szybciej każdy z tych przesądów stawał się nic nieznaczącym folklorem. Kiedy nade mną zawisł, jego ruchy stały się gwałtowne. Miał na sobie tylko bokserki i koszulkę. Jedną ręką ściągnął koszulkę przez głowę, odsłaniając pięknie rzeźbioną, twardą jak skała pierś. Tylko nie pierś. Tylko nie to. Nie mogłam wygrać z ochotą na lizanie i głaskanie skóry, która znalazła się przede mną. To niemożliwe. To już było, wiedziałam, że jestem z góry skazana na niepowodzenie. Gdy tylko dotknę ustami tej piersi, jednego jedynego twardego mięśnia na brzuchu… będzie po zawodach. Masz siłę woli wojownika, przypomniałam sobie. Usłyszałam to zdanie w jakiejś reklamie albo w czymś, co widziałam w telewizji. Zaczęłam

to sobie w myślach powtarzać. – Odmówisz mi wzięcia tego, co moje? – spytał, łapiąc mnie oburącz za koszulkę. Jego palce wbiły się w materiał. Jednym gwałtownym ruchem ją rozerwał. Oż kuźwa. Masz siłę woli wojownika. Pochylił się do przodu, a ja kręciłam głową, że się na to nie zgadzam. Nie byłam jednak w stanie wydusić z siebie ani słowa. Jego ciepłe usta objęły jeden twardy czubek i zaczęły mocno ssać. Masz siłę woli wojownika. – Wes. – Usłyszałam swój szept. – Powiedz mi, że tego nie chcesz, a stąd wyjdę. – Najpierw bawił się jedną brodawką, a potem zaczął gwałtownie lizać drugą, delikatnie ją podgryzając. Torturując jedną ustami, drugą pocierał i wyciągał palcami tak długo, aż moje biodra zaczęły poruszać się same z siebie, w poszukiwaniu tego, co przyniosłoby ulgę, co pozwoliłoby ukoić olbrzymi ból pożądania. – Eee… Nie mogę. – Westchnęłam, wygięłam się w łuk, żeby mógł objąć ustami więcej piersi. – Moja dziewczynka – jęknął. Zachęcałam go do działania. Pragnęłam, żeby nie przestawał, żeby był coraz ostrzejszy. Wsunął kolano między moje uda, odsunął najpierw prawą, potem lewą nogę i odpowiednio się usadowił. Po tylu miesiącach doświadczania różnych sposobów uprawiania miłości z moim mężczyzną byłam już przyzwyczajona do tego gestu. Dzisiaj chciał być blisko mnie, najbliżej, jak się da. Położył się na mnie, żebyśmy stykali się jak największą powierzchnią skóry. A potem bez zbędnej zwłoki podniósł moje biodra i zanurzył we mnie swojego grubego penisa aż po same jądra. Zaczęłam dyszeć, moja cipka ściskała go na całej długości. – O Boże – krzyknęłam, gdy się wycofał i ponownie we mnie wbił. – Mio, w ten sposób będę cię kochał przez całą wieczność. Wycofał się i uderzył. – Każdego dnia aż do śmierci. Wycofał się i wycelował. – Będziesz kochana… na zawsze – obiecał i zwiększył tempo. Mocno się w niego wczepiłam, szepcząc przysięgę dozgonnej miłości, całując jego szyję, usta, pierś, każde miejsce, jakiego tylko zdołałam dosięgnąć, aż wreszcie ciśnienie stało się nie do zniesienia. Poczułam pulsowanie w dolnej części kręgosłupa, fale gorąca dotarły do każdej kończyny, a każde zakończenie nerwowe stało się obolałe. Uderzył we mnie raz, drugi, trzeci, aż wreszcie rozpalony przez niego ogień wybuchnął, a ja spaliłam się w płomieniach tak jasnych, że zniknęło wszystko wokół. Nade mną ciało Wesa przypominało maszynę składającą się z mięśni i kości, każdy centymetr kwadratowy jego skóry szykował się na to, co miało nadejść, wpompowywał we mnie tyle rozkoszy, ile tylko zdołało przyjąć moje ciało. Przyjmowało ją i przyjmowało, aż wreszcie znowu zaczęłam krzyczeć. Podczas drugiego orgazmu zakrył moje usta swoimi, smakując moje pożądanie. Przygryzłam jego wargę i w tej samej chwili się naprężył i złapał mnie tak mocno, jakby miał odlecieć. Kilka szybkich, ostrych pchnięć i doszedł, uderzając przy tym w moją łechtaczkę, która po raz

ostatni posłała do mojego organizmu falę rozkoszy. Przez długą chwilę oboje ciężko oddychaliśmy. Zastanawiało mnie, dlaczego tak strasznie mnie teraz zapragnął. Gdy jego mama zasugerowała wcześniej abstynencję, nie zgłaszał większych sprzeciwów. Może po prostu w ogóle nie planował przestrzegania zasad? Odsunęłam jego twarz z mojej szyi i podniosłam jego brodę. Natychmiast na mnie spojrzał. – Wszystko w porządku? – spytałam chrapliwym głosem. – Tak. Oczywiście, że tak – odpowiedział. Prawidłowa kwestia, pomyślałam, a potem przesunęłam się o kilka centymetrów, by móc leniwie go pocałować. – Jest jakiś szczególny powód, dla którego złamaliśmy tradycję? Zaśmiał się, a potem na mnie popatrzył. W jego oczach błyskały psotne iskry. – Tak naprawdę to ja właśnie przestrzegam tradycji. Zmarszczyłam czoło. – Ale jak to? – No cóż, istnieje tradycja, zgodnie z którą jeśli chcesz być ze swoją miłością przez cały kolejny rok, musisz pocałować ją o północy. Spojrzałam na zegarek. Kwadrans po północy. – Ale przecież już jest po dwunastej. Uśmiechnął się szeroko. – Och, ale całowałem cię o właściwej porze. Gdy wybiła północ, ty akurat krzyczałaś podczas drugiego orgazmu, a ja scałowywałem go z twoich ust. Przełknąłem go. – Jesteś szurnięty. – Popchnęłam go, ale on położył się obok mnie. Gładził dłońmi moje ciało, tak jakby chciał na zawsze zapamiętać tę chwilę. – Jesteś gotowa na dzisiejszy dzień? – Jeszcze nigdy nie byłam na nic tak gotowa. Uśmiechnął się tak szeroko, że niemal poczułam ukłucie w sercu. – Czyżby to była prawdziwa przyczyna tego, dlaczego tutaj przyszedłeś? Żeby się upewnić, że nie zechcę się zabawić w uciekającą pannę młodą? – spytałam, przytulając się do niego. – Nie, jestem pewien naszej miłości. Po prostu nie chcę przebywać z dala od ciebie. Już dostatecznie dużo nocy spędziliśmy osobno, nie sądzisz? Pocałowałam skórę na jego sercu. – Masz rację. Zdecydowanie było ich już zbyt dużo. To nasza nowa tradycja: całowanie się o północy w Nowy Rok i spędzanie razem nocy przed ślubem. – Nie chciałbym być nigdzie indziej. A teraz idź spać. Jutro czeka nas bardzo pracowity dzień. – Mrugnął do mnie i pocałował mnie w czoło.

EPILOG WESTON

Uderza cię to w chwili, gdy patrzysz w oczy osoby, z którą spędzisz resztę

życia. To jest ostatnia kobieta, którą pocałujesz. Ostatnia, z którą będziesz tarzać się na łóżku. Kobieta, która spędzi z tobą wszystkie dni, jakie pozostały ci na tym świecie. Jest w tym coś niesamowicie ostatecznego. Tyle że wcale nie czujesz, żeby to było ostateczne. Odczuwasz ulgę. Tak jakbyś pracował milion dni z rzędu, a potem wreszcie uświadamiasz sobie, że osiągnąłeś cel. To właśnie jest cel. To jest twoje szczęśliwe zakończenie. Dla was obojga. Mia. Gdy wyszła na taras pod rękę z bratem, wszystko zniknęło. Szum fal na oceanie… zniknął. Goście patrzący na bosą piękność w białej sukni, schodzącą po schodach i idącą po kamieniach… zniknęli. Moja siostra stojąca u mego boku… zniknęła. Kaznodzieja… zniknął. Pozostała tylko Mia. I nigdy nie będzie nikogo poza Mią. To dla niej istnieję. Gdyby nie ona, nie byłoby mnie tutaj. Jej kroki były wyważone, w rytm muzyki, której i tak już nie słyszałem. Stawiała stopę za stopą. Miała prostą i elegancką sukienkę. Bardzo kobiecą. Cieniutkie paski, które tworzyły literę V przy jej piersiach, były zdobione kryształkami. Uwielbiałem jej figurę. Bujna klepsydra. Suknia podkreślała jej wąską talię i opadała rozwiewana przez wiatr. Tego najważniejszego dnia w naszym życiu pogoda w Malibu była piękna, słoneczne dwadzieścia pięć stopni. Mia miała nagie ramiona, ręce, nogi i bose stopy. Jedynymi kolorami były heban włosów, róż palców u stóp i czerwień jej soczystych ust. No i oczywiście te jej oczy. Moi przyjaciele żartowali, że poleciałem na ciało Mii, ale to nieprawda. Zakochałem się w jej oczach. Najjaśniejsza zieleń, gdybym musiał porównać ją do jakiegoś drogocennego kamienia, wybrałbym zielony ametyst. Miała nade mną władzę od samego początku, od chwili, w której zdjęła kask motocyklowy i słońce wpadło w jej pełne emocji oczy. Już wtedy wiedziałem, że to koniec. Nie wiedziałem jednak, że jednocześnie jest to początek i środek. Nie chciałem znać świata, w którym nie było Mii. Rozjaśniała mi mroczne dni, sprawiała, że wszystko stawało się proste i wspaniałe. Zrobiłbym wszystko dla kobiety, która właśnie szła w moim kierunku, gotowa wziąć mnie za męża. Mogłem mieć tylko nadzieję, że jestem wszystkim, czego potrzebowała. Teraz i w przyszłości. – Czy ty, Westonie Charlesie Channingu Trzeci… – Mia powtórzyła bezgłośnie „Trzeci”, a ja stłumiłem chichot i zacząłem udawać kaszel. Kaznodzieja mówił dalej.

– Zachowuj się – szepnąłem na tyle cicho, żeby tylko ona mnie usłyszała. Puściła do mnie oko, a kaznodzieja przeszedł do mojej przysięgi. Popatrzyłem mojej dziewczynie prosto w oczy i odpowiedziałem najszczerzej, jak potrafiłem: – Tak. Nagrodziła mnie za to jednym ze swoich najszerszych uśmiechów. Takim, którego nie da się zaplanować ani przemyśleć. Żyłem dla tych błogich, spontanicznych uśmiechów. – Czy ty, Mio Saunders… – Kaznodzieja wypowiedział słowa przysięgi, ale ja słyszałem tylko biały szum. Dopóki nie poruszyła ustami. – Tak – powiedziała, oblizała usta i przygryzła dolną wargę. Miałem ochotę pogonić kaznodzieję, żeby przeszedł do najważniejszej części. Takiej, w której Mia stanie się moja. Oficjalnie i legalnie. Tak jak sobie obiecaliśmy, wymieniliśmy się prostymi platynowymi obrączkami. Mia nie należała do kobiet, które pragnęły nosić brylanty. Nie, ona chciała żyć z wiatrem we włosach i prędkościomierzem wskazującym przerażające wartości. A ponieważ jestem facetem, który chce dać swojej kobiecie wszystko, czego ona pragnie, jej prawdziwy prezent ślubny stał już na podjeździe. Zaszalałem i kupiłem MV Augustę FCC, na widok której tak się śliniła. Tak, przeszukałem historię jej przeglądarki internetowej. Ta kobieta jest zabawna. Można by się spodziewać, że odwiedzała strony takie jak Victoria’s Secret czy strony wedding plannerów, ale nie, ona jest inna. Szukała głównie miejsc na podróż poślubną i stron poświęconych motocyklom. Gdy kaznodzieja nie przestawał gadać, wyszczerzyłem zęby. Ze zniecierpliwienia zaczęły mi się trząść palce, trzymałem jej dłonie, czekając, aż nasz związek zostanie przypieczętowany na całe życie. – Możesz pocałować pannę młodą. Ledwo wypowiedział te słowa, a ja już trzymałem dłonie na policzkach mojej żony i smakowałem jej usta. Poczułem miętę i szampana. Pycha. Przechyliłem jej głowę i włożyłem język do jej ust, zabrałem jej język na przejażdżkę. Jęknęła cicho i poddała się temu pocałunkowi, złapała mnie za ramiona i przyciągnęła jeszcze bliżej. Żyłem dla tej chwili, gdy łapała mnie jeszcze mocniej. Dzięki temu wiedziałem, że każdy jej pocałunek oznaczał tyle samo dla niej, co dla mnie. Nigdy jej nie opuszczę. W poślubianiu ukochanej kobiety najwspanialsza jest świadomość, że nigdy nie będę musiał jej opuścić. W ciągu ostatniego roku, u boku Mii i dzięki niej, ja również nauczyłem się, że muszę poddać się tej wyprawie. Tyle że nasza wyprawa nigdy się nie skończy. Każdy dzień będzie początkiem nowej wyprawy. Nowego życia. Z Mią, naszą rodziną i przyjaciółmi, których zyskaliśmy po drodze… nasza wyprawa dopiero się zaczęła. KONIEC W pewnym sensie. Ale czytaj dalej, żeby się dowiedzieć, co oni teraz robią. Bonus!

CO ONI TERAZ ROBIĄ? Alec

DuBois – słynny na całym świecie artysta i gadający bezeceństwa Francuzik mieszka we Francji, gdzie jego obrazy cieszą się największą renomą i uznaniem. Aktualnie Alec dzieli czas między dwie francuskie femme fatale, które twierdzą, że są z nim w ciąży. Hector i Tony Fasano – świetnie sobie radzą, spełniają swój amerykański sen. Pobrali się wkrótce po Mii oraz Wesie i zatrudnili młodą studentkę, która zgodziła się urodzić im dzieci. Podarowała dwa swoje jajeczka, by każdy z nich miał swoje biologiczne dziecko. Pomogli jej ukończyć szkołę, a potem dali pracę w głównej siedzibie swojej firmy. Marka żywności Fasano trafiła do branży mrożonek i pobiła mrożone dania innych firm, zgodnie ze sloganem „Pyszne mrożonki dla każdej kieszonki”. Każdy członek klanu Fasano jest teraz multimilionerem – łącznie z mamą Fasano. Mason i Rachel Murphy – Mason i Rachel wzięli ślub, tak jak planowali, mieli huczne wesele, nazwane w „People Magazine” weselem stulecia. Mia wystąpiła w charakterze jednego ze świadków pana młodego, włożyła smoking i rozwaliła system. Teraz Mace i Rachel mają troje dzieci. Rach się nimi zajmuje, podczas gdy jej mąż bije kolejne rekordy w baseballu, dla siebie i dla Red Soxów. Razem z żoną planuje, że pewnego dnia kupią całą drużynę. Tai i Amy Niko – mieli wystawne wesele na Hawajach, tańce ognia, hula i tradycyjne samoańskie stroje. Od tej pory Amy rodzi miniaturki Taia. Po czterech chłopcach los wreszcie nagrodził ją blondwłosą niebieskooką małą boginią, którą nazwali Natia – to samoańskie imię oznacza „ukryty skarb”. Warren i Kathleen Shipley – przeżywają drugą młodość i podróżują po świecie. Projekt Warrena zyskał wielkie uznanie, dzięki czemu udało się zapewnić zasoby dla krajów Trzeciego Świata i tych, w których toczy się wojna. Za działalność charytatywną Warren otrzymał od Amerykańskiego Czerwonego Krzyża nagrodę „Humanitarian of the Year”. Aaron Shipley – wkrótce po napaści na Mię Izba Reprezentantów postawiła go w stan oskarżenia, a Senat uznał go za winnego. Odcięty od pieniędzy ojca Aaron zdefraudował datki na kampanię wyborczą oraz obiecywał przysługi korporacjom w zamian za głosy w Senacie. Obecnie ma odsiadkę w prywatnym więzieniu o złagodzonym rygorze w Bakersfield w Kalifornii. Anton Santiago i Heather Renee – ostatnie dziesięć lat lądowali na szczycie każdej możliwej hip-hopowej listy przebojów. Teraz prowadzą firmę Lov-us Productions, produkującą nagrania dla branży hip-hopowej i popowej. Całe dnie i noce spędzają na pracy i wychowywaniu córki, której nadali stosowne imię Fate (los, przeznaczenie). Zawsze byli i będą najlepszymi przyjaciółmi, co ostatecznie doprowadziło do podjęcia decyzji o wspólnym dziecku, które miało się narodzić, zanim będą na to zbyt starzy. Dziecko przyszło na świat dzięki metodzie in vitro. Oboje cieszą się,

że mogą mieszkać z córką i na zmianę pracują i się nią opiekują. Maxwell i Cyndi Cunningham – mieszkają na tym samym ranczu w Teksasie. Razem z piątką dzieci. Max ogromnie żałuje, że Jackson jest jedynym chłopcem, a Cyndi odmówiła rodzenia kolejnych potomków. Jednej dziewczynce dali na drugie imię Mia, a innej – Madison. Piąte dziecko nazwali po matce Cyndi. Max zarządza firmą Cunningham Oil u boku swej najmłodszej siostry. Blaine Pintero i jego ekipa wesołych egzekutorów odbywają wyrok dziesięciokrotnego dożywocia w więzieniu o zaostrzonym rygorze w Nevadzie za podłożenie bomby, która zabiła dziesięć osób. Cała ta dziesiątka to byli dilerzy narkotykowi, alfonsi, osoby zajmujące się praniem brudnych pieniędzy i mordercy, którzy zostali wypuszczeni z więzienia. Czyli ta sytuacja miała same plusy. Michael Saunders – nigdy nie pogodził się z odejściem żony, która wreszcie, po piętnastu latach, się z nim rozwiodła. Został w Vegas i pracuje jako dozorca w miejscowej kręgielni. Przestał już parać się hazardem i pożyczać pieniądze, ale nadal większość dni spędza na spotkaniach grup AA. Mia i Madison mają z nim bardzo słaby kontakt. Doktor Drew Hoffman – nadal jest lekarzem gwiazd Hollywood w Kalifornii. Żenił się i rozwodził sześć razy. Kathy Rowlinski – wspięła się po szczeblach korporacyjnej kariery i teraz jest dyrektor zarządzającą Century Productions, ma wspaniałą rezydencję w Beverly Hills i wyszła za swojego seksownego asystenta. Kent i Meryl Banks – żyją tak jak wcześniej. Kent projektuje nowoczesne domy na całym świecie, a jego – teraz już zgodnie z prawem – żona Meryl maluje i prowadzi galerię. Regularnie latają do Teksasu i rozpuszczają swoje wnuki. Millie Colgrove, „Pani Milan” – cały czas prowadzi firmę Luksusowe Towarzyszki. Jej klienci należą do elity, a jej dziewczęta słyną z urody i dyskrecji. Millie „randkuje” z eleganckim dżentelmenem, który przyszedł do niej w poszukiwaniu dojrzalszej kobiety. Zamiast wybrać dziewczynę do towarzystwa, wybrał ją. Od kilku lat nieźle im się żyje. Millie nie chce nazywać go nikim więcej niż tylko partnerem, bo boi się zapeszyć. Ginelle aka Zdzira – prowadzi elitarną szkołę tańca dla celebrytów i przyszłych aktorów, którzy muszą nauczyć się tańczyć. Była w kilku lepszych i gorszych związkach, aż wreszcie trafiła na faceta, któremu nie potrafiła odmówić, od którego nie umiała uciec ani się przed nim schować. Jej życie to ciągłe zmiany i wahania. Ale jeszcze nigdy nie była tak szczęśliwa. Madison i Matt Rains – Madison uzyskała doktorat i jest głównym pracownikiem naukowym w Cunningham Oil. Matt i jego rodzice prowadzą Farmę Channing, Cunningham & Rains. Madison i jej mąż mają syna o imieniu Mitchell i właśnie czekają na narodziny kolejnego. Nie wybrano jeszcze imienia, bo cały czas się spierają, czy ma się zaczynać na literę „M”. Maddy chce utrzymać tradycję, a Matt pragnie wybrać imię na inną literę. Wes i Mia Channing – w roku szkolnym nasi bohaterowie wiodą szczęśliwe życie w Malibu, a sześciotygodniowe wakacje spędzają w Teksasie. Mają dwoje dzieci, syna Marshalla Jacksona i córkę Madilyn Claire. Razem piszą, produkują, obsadzają i reżyserują własne filmy. Ostatni ich film, Dziewczyna na miesiąc, od razu stał się przebojem i w ciągu

pierwszego tygodnia zarobił trzysta milionów dolarów. Para spędza dni na surfowaniu, zabawie z dziećmi i pracy nad kolejnym filmem. Nocami państwo Channing uprawiają seks przy odgłosach szumu oceanu. Poddali się wyprawie, która ich połączyła, i teraz idą ramię w ramię. PRAWDZIWY KONIEC… Przynajmniej na razie…

PODZIĘKOWANIA Chciałabym

podziękować Sarah Saunders, pierwowzorowi naszej Mii Saunders. W styczniu 2017 roku masz urodzić prawdziwą Mię Saunders – nie masz pojęcia, jaki to zaszczyt dla mnie, mojego pisania i tej całorocznej wyprawy. Mam nadzieję, że gdy twoja córka pewnego dnia przeczyta tę serię, pokocha Mię tak samo jak my. Jestem wdzięczna za to, że pojawiłaś się w moim życiu. Mojemu mężowi Ericowi za to, że przetrwał cały rok pisania niniejszej serii. Żadne ramię nie jest tak wygodne ani łatwo dostępne jak Twoje. Jesteś jedynym mężczyzną, z którym chcę spędzić każdy dzień mojego życia. Codziennie kocham Cię coraz bardziej. Do mojej redaktorki Ekatariny Sayanovej z Red Quill Editing, LLC. Żałuję, że nie spotkałam Cię na początku mojej podróży po świecie pisania. Ale może, gdyby nie wielu redaktorów, z którymi miałam do czynienia, nie dowiedziałabym się wtedy, co kocham i dlaczego jesteś tak wyjątkową osobą. Sprawiasz, że nie mogę się doczekać czytania tekstu po kolejnej redakcji – a wcześniej przy okazji czytania zredagowanych tekstów miałam jedynie ochotę zwinąć się w kłębek i umrzeć. Dziękuję. (www.redquillediting.net) Mojej wybitnie uzdolnionej osobistej asystentce Heather White (aka Bogini), podnosisz mnie, gdy upadam, dotrzymujesz mi towarzystwa, gdy cierpię, wściekasz się w moim imieniu, gdy czuję się urażona, oraz świętujesz ze mną każdy, nawet najmniejszy sukces. Dziękuję za to, że idziesz ze mną ramię w ramię nawet w najtrudniejszych chwilach. Kocham cię, dziewczynko. Autorka jest warta każdych pieniędzy, dopiero gdy pomagają jej twarde babki. Moje są najlepsze! Jeananna Goodall – kocham to, w jaki sposób postrzegasz moje pisanie – tak jakbyś widziała żywe, oddychające postacie. Dajesz mi nadzieję, że inni również będą podchodzić do moich książek w ten sam sposób. Dziękuję za to, że po drodze cały czas dodawałaś mi otuchy. BESOS Ginelle Blanch – to zaskakujące, że po tylu napisanych książkach nadal znajduje się te same błędy. Myślisz, że do tej pory nauczyłam się ich unikać? Dobrze, że mam Ciebie – osobę, która dba o mój wizerunek. Uwielbiam Cię i Twoje oddanie dla dzieła mojego życia. Jesteś cudowna. Anita Shofner – mam nadzieję, że polubiłaś swoją książkową imienniczkę. Po tym wszystkim, co dla mnie uczyniłaś, to minimum, jakie ja mogłam zrobić dla Ciebie. Dziękuję Ci, kochanie, za to, że byłaś dla mnie, że poświęciłaś mi swój czas, przekazałaś wiedzę i sprawiłaś, że moja historia nabrała dodatkowego blasku. #madlove Christine Benoit – gdyby nie Ty, mój francuski byłby na naprawdę kiepskim poziomie. Do tej pory ani jedna osoba nie poskarżyła się na błędy we francuskich zdaniach. Bardzo Ci dziękuję za to, że zawsze z chęcią mi pomagałaś. Rządzisz! Dziękuję kobietom z Give Me Books i Kylie McDermott za rozpowszechnienie tej książki w świecie społeczności wirtualnych! Muszę również podziękować mojemu rewelacyjnemu i wspaniałemu wydawcy, Waterhouse Press. Dziękuję za to, że jesteście nietradycyjną firmą z tradycjami!

Do Zespołu Szalonych Aniołów Audrey Carlan – razem możemy zmienić świat. Po jednej książce. BESOS-4-LIFE, drogie panie.