Ian Fleming James Bond 09 Operacja Piorun

Ian Fleming

JAMES BOND

PRZEŁOŻYŁ I OBJAŚNIENIAMI OPATRZYŁ ROBERT STILLER

Przedsiębiorstwo Wydawnicze Rzeczpospolita SA

Tytuł oryginału Thunderball Redakcja Anna Kaniewska Korekta Aleksandra Aleksandrowicz, Maria Kaniewska Projekt okładki i strony tytułowej Marcin Kulesza/Fabryka Wyobraźni Skład i łamanie Akapit, Jakub Nikodem Druk Opolgraf S.A. Copyright © Glidrose Productions Ltd 1961 Copyright © for the Polish translation by Robert Stiller, Józefów 2008 Copyright © for the Polish edition Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” S.A. Warszawa 2008 Wydanie I Warszawa 2008 ISBN 978-83-61565-08-6 Przedsiębiorstwo Wydawnicze Rzeczpospolita SA Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita” S.A. Al. Jerozolimskie 107 02-011 Warszawa www.pwrsa.pl [email protected] Infolinia 0-800-777-778

Dla Ernesta Cuneo Muse

I Spokojnie, panie Bond! Zdarzyło się to któregoś z tych dni, kiedy James Bond odnosił wrażenie, że cale życie, wedle czyjegoś tam określenia, sprowadza się przeważnie do czterech za i sześciu przeciw. Przede wszystkim wstydził się za siebie: rzadki stan umysłu. Miał kaca, i to ciężkiego, z bólem głowy i sztywnością w stawach. Kiedy zakaszlał - nadmiar kopcenia zwykł towarzyszyć nadmiernemu piciu i podwajać kaca - w polu widzenia ukazywały mu się drobne, czarno świecące plamki, jak ameby w wodzie ze stawu. Gdy wypija się o jednego za dużo, sygnał tego jest nieomylny. Jego ostatnia whisky z sodą w luksusowym mieszkaniu na Park Lane nie różniła się od dziesięciu poprzednich, mimo to przełknął ją niechętnie - zostawiła po sobie gorzkawy posmak oraz niemiłe poczucie nadmiaru. I chociaż odebrał ten sygnał, jednak zgodził się zagrać jeszcze tylko jednego robra. Skoro już ostatni, to pięć funtów za punkt? Zgodził się. I rozegrał go jak idiota. Do tej pory miał przed oczyma tę damę pikową, z głupawym uśmieszkiem Mony Lizy na tłustej twarzy, jak triumfalnie wali w jego waleta - damę, tak ewidentnie na czwartym ręku - jak wypomniał mu ostro jego partner która rozstrzygnęła o różnicy pomiędzy szlemem z rekontrą (zalicytowaną po pijanemu) na jego korzyść a czterystoma punktami nad kreską dla przeciwników. W końcu wynikł z tego rober za dwadzieścia punktów, czyli sto funtów przegranej: całkiem spore pieniądze. Bond znów poszturchał się zakrwawioną pałeczką ałunu w rozcięty podbródek, z obrzydzeniem patrząc na twarz, posępnie gapiącą się na niego z lustra nad umywalką. Głupi, ciemny sukinsyn!

Wszystko przez to, że nie ma nic lepszego do roboty. Ponad miesiąc grzebania się w papierkach - odfajkowywania swego numeru na głupich etykietach, gryzmolenia notatek, które z upływem tygodni robiły się coraz bardziej uszczypliwe - i opryskliwych odzywek do telefonu, gdy jakiś Bogu ducha winny oficer z którejś sekcji próbował z nim dyskutować. Po czym jego sekretarka położyła się z grypą, a jemu dali jakąś głupią - co gorsza, brzydką - smarkulę z rezerwy, która tytułowała go „sir” i gadała z nim sztywno, jak gdyby w ustach miała pestki po owocach. I oto znowu poniedziałek rano. Początek kolejnego tygodnia. Majowy deszcz siekł po oknach. Bond łyknął dwie tabletki Phensic i sięgnął po Enos. W sypialni rozdzwonił się telefon. Był to donośny sygnał bezpośredniej linii z kwatery głównej. James Bond, z sercem bijącym szybciej niż powinno mimo biegu przez Londyn i niespokojnego wyczekiwania, kiedy pojawi się winda na ósme piętro, wyciągnął krzesło, usiadł i wpatrzył się przez biurko w spokojne, szare, cholernie jasno patrzące oczy, tak dobrze mu znane. Co tym razem da się z nich wyczytać? - Dzień dobry, James. Wybacz, że ściągnąłem cię tak wczesnym rankiem. Mam ten dzień bardzo wypełniony. Chciałem cię wprowadzić, nim zacznie się urwanie głowy. Podniecenie Bonda trochę osłabło. Nie był to dobry znak, ilekroć M zwracał się do niego po imieniu zamiast numeru. Nie wyglądało to na robotę; prędzej na coś osobistego. W głosie M nie było tego napięcia, jakie zwykło zapowiadać coś dużego i podniecającego. Wyraz twarzy szefa był zaciekawiony, przyjazny, nieomal dobrotliwy. Zatem i odpowiedział mu jakoś zdawkowo. - Mało cię ostatnio widywałem, James. Co tam u ciebie? To znaczy jak ze zdrowiem. - M sięgnął po leżący na biurku papier,

wyglądający na formularz, i podniósł, jak gdyby chcąc go przeczytać. Podejrzliwie, usiłując odgadnąć, co ten papier zawiera, Bond odpowiedział: - W zupełnym porządku, sir. M odezwał się łagodnie: - Lekarz tak nie uważa, James. Miałeś dopiero co badanie lekarskie. Powinieneś chyba usłyszeć, jak wypadły jego wyniki. Bond popatrzył ze złością na odwrotną stronę dokumentu. Co u diabła! Zapanował nad sobą: - Jak pan uważa, sir. M przyjrzał mu się uważnie, oceniająco. Przysunął sobie papier bliżej oczu. Przeczytał: - Oficer ten jest zasadniczo w dobrym stanie fizycznym. Jednakowoż tryb jego życia sprawia, że nie wydaje się prawdopodobne, aby mógł zachować ów dobry stan zdrowia. Przyznaje, że pomimo wielu udzielanych mu dotąd przestróg wypala po sześćdziesiąt papierosów dziennie. Są one bałkańskiego typu i mają wyższą zawartość nikotyny niżeli tańsze rodzaje. Jeżeli nie pochłaniają go wyczerpujące obowiązki, badany codziennie spożywa przeciętnie około pół butelki alkoholu objętości trzech czwartych litra o mocy trzydziestu do trzydziestu pięciu procent. Badanie nadal wykazuje niewiele wyraźnych objawów pogorszenia. Język jest obłożony. Ciśnienie krwi nieco podwyższone do 160/90. Wątroba niewyczuwalna. Jednak pod naciskiem badany przyznaje, że często miewa potyliczne bóle głowy, wyczuwalne są także skurcz mięśni czworobocznych oraz tak zwane guzki gośćca mięśniowo-ścięgnistego. Uważam, że objawy te wynikają z jego trybu życia. Nie przyjmuje sugestii, że nadużywanie tego rodzaju nie zapobiega napięciom wynikającym z jego zawodu i prowadzić moż jedynie do stanu zatrucia, powodującego w końcu

obniżenie jego sprawności w wykonywaniu obowiązków służbowych. Wedle mojego zalecenia agent zero zero siedem powinien na okres dwóch do trzech tygodni odpocząć i przestrzegać bardziej powściągliwego trybu życia, dzięki czemu, jak sądzę, mógłby całkowicie powrócić do poprzedniego, nieprzeciętnie znakomitego stanu sprawności fizycznej”. M wyciągnął rękę i umieścił raport w przegródce dla spraw wychodzących. Położył przed sobą dłonie płasko na biurku i popatrzył surowo na Bonda. Przemówił: - Brzmi to niezbyt zadowalająco, nieprawdaż, James? Bond usiłował, aby w głosie jego nie ujawniło się zniecierpliwienie. Odpowiedział: - Jestem w doskonałej formie, sir. Każdemu zdarzy się niekiedy ból głowy. Te objawy mięśniowe miewa większość ludzi, którzy w końcu tygodnia grają w golfa. Dostaje się tego, kiedy człowiek się spoci, a potem siedzi w przeciągu. Aspiryna i nacieranie ciała usuwają dolegliwości. W gruncie rzeczy nie ma to najmniejszego znaczenia, sir. - Tutaj właśnie się grubo mylisz, James. - M zaczął kazanie. Zażywanie leków wyłącznie tłumi te objawy. Medycyna nie dociera do korzeni tych niedomagań. Ona je tylko skrywa. Wynikiem tego jest stan jeszcze większego zatrucia, które może przerodzić się w stan chroniczny. Wszystkie środki są szkodliwe dla organizmu. To samo się odnosi do większości spożywanych przez nas pokarmów: białego chleba, z którego usunięto cały błonnik, rafinowanego cukru, mechanicznie pozbawionego wszystkiego, co dobre, pasteryzowanego mleka, w którym przez gotowanie zabito większość witamin, wszystko to jest za bardzo przegotowane i pozbawione naturalności. A wiesz - M wyciągnął z kieszeni notes i zajrzał do niego - co nasz chleb zawiera oprócz trochę zanadto przemielonej mąki? - Popatrzył

oskarżycielsko na Bonda. - Duże ilości wapnia, nadtlenek benzenu w proszku, gaz chlorynowy, salmiak i ałun. - M schował notes do kieszeni. - Jak ci się to podoba? Bond, niewiele z tego pojmując, odezwał się defensywnie: - Ja nie jadam aż tyle chleba, sir. - Być może - zniecierpliwił się M. - A ile jadasz ziarna pszenicy zmielonego w całości na żarnach? Ile jogurtu? Surowych jarzyn, orzechów, świeżych owoców? Bond uśmiechnął się. - Tyle co nic, sir. - Nie ma w tym nic śmiesznego. - M postukał palcem w biurko dla większego nacisku. - Zapamiętaj moje słowa. Nie ma innego sposobu na zachowanie zdrowia niż naturalne jedzenie. Wszystkie twoje kłopoty - Bond otworzył usta, by zaprotestować, lecz M podniósł dłoń - i dogłębna toksemia, którą wykryło u ciebie badanie lekarskie, to skutek z gruntu nienaturalnego trybu życia. Czy słyszałeś na przykład o kimś takim jak Bircher-Brenner? Albo Kneipp, Preissnitz, Rikli, Schroth, Gossmann, Bilz? - Nie, sir. - Otóż to. Czyli nazwiska, z którymi powinieneś się dokładnie zapoznać. Czołowi specjaliści od leczenia siłami natury. Ludzie, których odkrycia są ciągle po kretyńsku ignorowane. Na szczęście tu oczy M zalśniły entuzjastycznie - pewna liczba ich uczniów praktykuje w Anglii. Leczenie naturalne nie jest niedostępne. James Bond spojrzał dziwnym okiem na M. Co u diabła wstąpiło w starego? Czy to pierwsze oznaki starczej demencji? Jednak M czynił wrażenie sprawniejszego niż kiedykolwiek. Zimne szare oczy jasne jak kryształ, skóra na twardej, pokreślonej twarzy lśniła zdrowiem. Nawet siwe włosy jak gdyby nabrały świeżego życia. Cóż to więc za wariactwo?

M sięgnął do korespondencji przychodzącej i przysunął sobie tacę we wstępnym geście odprawy. Przemówił wesoło: - To wszystko, James. Panna Moneypenny załatwiła rezerwację. Dwa tygodnie powinny ci aż nadto wystarczyć, żebyś wrócił do formy. Sam siebie nie poznasz, kiedy stamtąd wyjdziesz. Będziesz jak nowy. Bond ze zgrozą popatrzył na M. Zapytał zdławionym głosem: - Skąd wyjdę, sir? - Z miejsca zwanego Shrublands. Prowadzi je człowiek będący sławą w swojej dziedzinie: Wain, Joshua Wain. Niezwykły facet. Lat sześćdziesiąt pięć. Wygląda, jakby nie miał ani dnia powyżej czterdziestki. On zajmie się tobą jak należy. Bardzo nowoczesne wyposażenie, a do tego nawet własna hodowla ziół. Wyjątkowo przyjemna okolica. Niedaleko od Washington w Sussex. I nie przejmuj się swoją pracą. Wyrzuć ją z myśli na te parę tygodni. Powiem, żeby sekcją zajął się zero zero dziewięć. Bond nie dowierzał własnym uszom. Wykrztusił: - Ależ, sir. To znaczy... Przecież mnie nic nie brakuje. Czy jest pan pewien? Chciałem powiedzieć... czy to naprawdę potrzebne? - Nie - uśmiechnął się lodowato M. - Niepotrzebne. Ale istotne. To znaczy, jeżeli chcesz pozostać w sekcji zero zero. Nie mogę sobie pozwolić w tej sekcji na oficera, który nie byłby sprawny na sto procent. - M opuścił wzrok na stojący przed nim koszyk papierów i wyjął teczkę z depeszami. - To wszystko, zero zero siedem. - Nie podniósł oczu. Ton jego głosu informował, że sprawa jest zakończona. Bond powstał. Już się nie odezwał. Przeszedł do drzwi, otworzył i wyszedł, nadzwyczaj cicho zamykając je za sobą.

Za drzwiami spojrzała nań słodko panna Moneypenny. Bond podszedł do jej biurka i grzmotnął w nie pięścią, aż podskoczyła maszyna do pisania. Odezwał się z wściekłością: - Co jest do diabła, Penny? Czy staremu odbiło? Co za cholerny nonsens? Niech mnie szlag trafi, jeżeli pojadę. Zupełnie zbzikował. Panna Moneypenny uśmiechnęła się radośnie. - Dyrektor był niezwykle uczynny i sympatyczny. Obiecał, że da ci pokój Mirtu w oficynie. Że to ładny pokój, wychodzący na ogród ziołowy. Bo wiesz, oni mają własną hodowlę ziół. - Wszystko już wiem o ich pieprzonych ziółkach. Posłuchaj, Penny - rzekł błagalnie Bond. - Bądź kochaną dziewczynką i powiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi. Co go ugryzło? Panna Moneypenny, nieraz beznadziejnie śniąca o Bondzie, zlitowała się nad nim. Konspiracyjnie zniżyła głos. - Myślę, że to przejściowe. Chyba jednak miałeś pecha, że trafiłeś na to akurat, zanim przeszło. Wiesz, że jest nieustannie przeczulony na punkcie sprawności służby. Swego czasu wszyscy musieliśmy przechodzić kurs ćwiczeń fizycznych. Później sprowadził tego speca od czubków, psychoanalityka - ciebie to ominęło - byłeś gdzieś za granicą. Wszyscy szefowie sekcji musieli opowiadać mu swoje sny. Ale długo tu nie zagrzał miejsca. Niektóre ze snów go wystraszyły, czy coś takiego. Otóż w ubiegłym miesiącu M dostał lumbago i ktoś z jego przyjaciół w klubie Blades, pewnie jeden z tych tłuściochów, pijaczków - pannie Moneypenny wygięły się w dół jej kuszące usta - opowiedział mu o tym zakładzie na prowincji. Nie miał dla niego słów. Wygłosił do M tyradę, porównując nas do samochodów, które od czasu do czasu należałoby odstawiać do garażu. Że on sam przebywa tam raz do roku. Za jedyne dwadzieścia gwinei tygodniowo, czyli mniej, niż traci jednego dnia w Blades, i że potem

czuje się cudownie. A wiesz, jak M lubi wypróbować każdą nowość, więc pojechał tam na dziesięć dni i wrócił po prostu wniebowzięty. Wczoraj zrobił mi o tym wielki wykład, a dziś rano dostałam pocztą całą paczkę puszek z melasą, z kiełkami pszenicy i Bóg raczy wiedzieć, z czym jeszcze. Nie mam pojęcia, co z tym robić. Obawiam się, że mój nieszczęsny pudel będzie się tym żywić. W każdym razie M chodzi właśnie o to i muszę przyznać, że nie widziałam go jeszcze w tak dobrej formie. Zupełnie odmłodzony. - Wygląda jak ten gość na starych reklamach Kruschen Saltz. Ale czemu akurat mnie wysyła do tego wariatkowa? Panna Moneypenny uśmiechnęła się tajemniczo. - Wiesz, że uważa cię za ósmy cud świata... a może nie wiesz? W każdym razie ledwie zobaczył wyniki twojego badania, od razu kazał mi cię tam zapisać. - Panna Moneypenny skrzywiła nos. - Ale czy ty, James, naprawdę aż tyle pijesz i palisz? Bo wiesz, to nie może być dla ciebie dobre. - Ogarnęła go matczynym wzrokiem. Bond zapanował nad sobą. Desperacko siląc się na nonszalancję, rzucił na odczepnego: - Po prostu wolę umrzeć z przepicia niżeli z pragnienia. A co do papierosów, to naprawdę tylko dlatego, że nie wiem, co robić z rękoma. - Słyszał te wyświechtane na kacu frazesy nie wiadomo ile razy. Dość już tego mazgajstwa! Potrzebne ci, chłopie, głębsze brandy z wodą sodową. Ciepłe usta panny Moneypenny wydęły się z dezaprobatą. - Tego z rękoma jeszcze nie słyszałam. - Tylko ty ze mną nie zaczynaj, Penny. - Bond gniewnie ruszył do drzwi. Odwrócił się. - Jeszcze raz mnie spróbujesz ochrzaniać, a jak wydostanę się z tego przybytku, to ci tak nakładę, że będziesz

musiała pisać na maszynie, siedząc na materacu z gumy piankowej. Panna Moneypenny słodko uśmiechnęła się do niego. - Obawiam się, James, że nikomu już nie będziesz potrafił nakłaść, jak pożyjesz dwa tygodnie na orzechach i soku z cytryn. Bond wydał odgłos pośredni między chrząknięciem a warknięciem i wypadł z pokoju.

II Shrublands James Bond rzucił walizkę na tył starej taksówki marki Austin w kolorze czekoladowym i zasiadł obok młodzieńca z pryszczami na lisiej twarzy, w czarnej skórzanej wiatrówce. Młodzian wyjął grzebień z kieszeni na piersi, przeciągnął nim starannie po obu stronach swej fryzury w kaczy kuper, schował grzebień do kieszeni, nachylił się i przycisnął rozrusznik. Zagranie z grzebieniem służyło temu, jak się domyślił Bond, aby go upewnić, że kierowca w gruncie rzeczy bierze pasażera i jego pieniądze tylko z łaski. Od czasu wojny tego rodzaju tanie manifestacje pewności siebie stały się typowe dla młodych pracowników. Te pętaki, pomyślał Bond, zarabiają około dwudziestu funtów na tydzień, mają w pogardzie swych rodziców i starają się być jak Tommy Steele. Nie jego wina. Urodził się w państwie dobrobytu i w czasach bomby atomowej oraz lotów kosmicznych. Dla niego życie jest łatwe i pozbawione znaczenia. - Jak daleko do Shrublands? - zapytał. Młodzieniec wykonał gwałtowną zmianę biegów wokół wysepki i znów je zmienił. - Jakieś pół godziny. - Wcisnął gaz do dechy i gładko, choć trochę ryzykownie, wyprzedził ciężarówkę na skrzyżowaniu.

- Ale pan wyciskasz, co się da, ze swego bluebirda. Młodzian zerknął z ukosa, by sprawdzić, czy z niego nie kpią. Uznał, że jednak nie. Odprężył się odrobinę. - Tato mi nie da nic lepszego. Mówi, że skoro ten grat jemu przez dwadzieścia lat pasował, to i dla mnie nada się na drugie dwadzieścia. Więc odkładam forsę na własny. Połowę już uzbierałem. Bond uznał, że ta gierka z grzebykiem nastawiła go zbyt krytycznie. - A co pan zamierza kupić? - zainteresował się. - Minibus Volkswagena. Na wyścigi w Brighton. - Niezły pomysł. Brighton to kupa forsy. - Jasne. - Młodzieniec okazał nieco entuzjazmu. - Tylko raz byłem w Brighton i dwaj bukmacherzy kazali mi się z dwiema dziwkami odwieźć do Londynu. Dycha funciaków i piątal na piwo. Nieźle. - Pewnie. Ale w Brighton bywa też na odwrót. Trzeba uważać. Tam jest baza kilku twardych gangów. A co aktualnie słychać w Kuble Krwi? - Po tamtej sprawie już go nie otworzyli. Co to było we wszystkich gazetach. - Młody człowiek przyłapał się na tym, że mówi jak do równego. Zerknął z ukosa, ze świeżym zaciekawieniem przyjrzał się Bondowi od stóp do głów. - Pan do Scrubs czy tylko z wizytą? - Scrubs? - No, Shrublands - że niby Woormwood Scrubs - czyli Scrubs zwięźle wyjaśnił młodzian. - Pan nie z takich, co ich tam zwykle wożę. Przeważnie tłuste babska i starych pryków, co mówią, żebym nie jechał tak prędko, bo się im roztrzęsie ta rwa kulszowa, czy coś tam. Bond roześmiał się.

- Wpakowali mnie na dwa tygodnie i kropka. Doktor mówi, że dobrze mi to zrobi. Mam się nie przejmować. A jak to widzą tu w okolicy? Młody człowiek skręcił z drogi wiodącej na Brighton i pojechał na zachód, pod wzgórzami Downs, przez Poynings i Fulking. Jego austin z cichym wyciem pokonywał nietrudny teren. - Że to kupa stukniętych i tyle. Nie lubią tego miejsca. Tylu bogaczy i nie dadzą nikomu zarobić. Chyba że w herbaciarni, na takich, co kantują. - Popatrzył na Bonda. - Nie zgadłby pan. Dorośli ludzie, nieraz duże ważniaki w City i tak dalej, rozjeżdżają się w tych bentleyach z pustym brzuchem i jak zobaczą gdzieś herbaciarnię, to wpadają na łyk herbatki. Bo tylko to im wolno. I jak zobaczą przy sąsiednim stoliku, że facet je grzanki z masłem i słodkie ciasto, to nie mogą wytrzymać. Zamawiają całe góry tego żarcia i opychają się tym wszystkim, po prostu jak szczeniaki, co zakradły się do spiżarki... tylko się przez cały czas oglądają, czy ich ktoś nie podejrzał. Myślałby kto, że jeden z drugim będzie się chociaż sam przed sobą wstydzić. - Chyba jakaś głupota, skoro płacą ciężkie pieniądze za te kuracje, czy co tam oni mają robić. - No i jeszcze jedno - głos młodzieńca zionął pogardą. - Jeszcze rozumiem, brać dwadzieścia funtów na tydzień i dawać za to trzy solidne posiłki na dzień. Ale jak to można wykręcić, żeby zgarniać dwadzieścia funtów i karmić ludzi tylko gorącą wodą? Coś tu nie gra. - Może chodzi o to leczenie. Musi być tego warte, skoro ludzie dochodzą do zdrowia. - Chyba że tak - rzekł młodzian z powątpiewaniem. - Niektórzy, owszem, wyglądają trochę inaczej, kiedy przyjeżdżam zabrać ich na dworzec. - Zachichotał. - A z niektórych robią

się naprawdę stare kozły po tygodniu takiego życia na orzechach i tak dalej. Może kiedyś bym to nawet sam wypróbował. - Co pan ma na myśli? Młodzieniec popatrzył na Bonda. Upewniwszy się tak i wspomniawszy jego dość przyziemne wzmianki na temat Brighton, powiedział: - No, mamy tu w Washington jedną dziewczynę. Cizia jak się patrzy. Taka jakby miejscowa dziwka, pan rozumie. Kelnerka w lokalu zwanym Herbaciarnia pod Miodową Pszczółką... a raczej była. Ona większość nas wprowadzała w życie, pan rozumie. Po funcie od jednego razu, a zna różne francuskie sztuczki. Fajna dziewucha. No i w tym roku wiadomość o niej się rozeszła po tym Scrubs i jak te stare kozły wzięły się korzystać z naszej Polly... ona się nazywa Polly Grace. Zabierali ją do swoich bentleyów i zabawiali się w porzuconych kamieniołomach, tam w górze na Downs. Od lat nie miała takiego powodzenia. Tylko że płacili jej po pięć, dziesięć funtów... i stała się za dobra dla takich jak my. Przepłacili ją, można powiedzieć, i wyłączyli z rynku. Taka jakby inflacja. No i miesiąc temu rzuciła tę robotę pod Miodową Pszczółką, i co pan powiesz? - Głos młodzieńca nasilił się z oburzenia. - Kupiła sobie starego austina metropolitan za paręset funtów i uruchomiła się. Jak te dziwki w Londynie na Curzon Street, o których piszą w gazetach. Teraz jeździ do Brighton, do Lewes - gdzie tylko znajdzie klientów a w przerwach zatrudnia się w kamieniołomach z tymi starymi kozłami ze Scrubs! Dasz pan wiarę? - Młodzieniec wściekle zatrąbił na jakąś parę, niewinnie pedałującą na tandemie. Bond rzekł z powagą: - To fatalnie. Nigdy bym nie przypuścił, że coś takiego może ich rajcować, kiedy są na diecie z orzechowych kotletów i wina z mniszków, czy co tam oni mają do jedzenia.

- Akurat pan dużo wie! - Młodzieniec prychnął. - To znaczy, chciałem powiedzieć - poczuł, że może trochę przeholował - że nam wszystkim się tak wydawało. Tymczasem jeden z moich kumpli, on jest synem tutejszego doktora, obgadał tę sprawę ze swoim tatą - nie wprost - ale ogólnie. I tata mu powiedział, że akurat! Powiedział, że taka dieta i żadnego alkoholu, i masę odpoczynku, a jeszcze te masaże, i gorące, i zimne nasiadówki, i co tam jeszcze - że wszystko to czyści krew i podciąga cały organizm, pan rozumie. Pobudza tych starych kozłów i sprawia, że znowu im się chce. Bond się roześmiał. Powiedział: - No, no, no. Może to miejsce jednak ma pewne zalety. Po prawej stronie szosy ukazał się znak: Shrublands. Droga do zdrowia. Pierwsza na prawo. Prosimy o ciszę. Droga biegła przez szerokie pasmo jodeł i różnych iglaków między wzgórzami Downs. Pojawił się wysoki mur, a potem imponująca niby ufortyfikowana brama z wiktoriańską kordegardą, z której unosiła się cienka smużka dymu prosto w niebo wśród spokojnie stojących drzew. Młodzieniec skręcił na wyżwirowany podjazd pośród gęstych krzewów laurowych. Na wrzask jego klaksonu usunęła się na pobocze idąca drogą para w podeszłym wieku, po czym z prawej ukazały się rozległe trawniki, starannie utrzymane rabatki kwiatowe oraz tu i ówdzie poruszające się postacie, samotne albo parami, a za nimi wiktoriańska potworność z czerwonej cegły z długą oszkloną werandą ciągnącą się aż po skraj trawników. Młodzieniec zajechał pod zwalisty, uwieńczony blankami portyk. Przy lakierowanych, nabijanych żelaznymi ćwiekami drzwiach stała wysoka, oszklona urna i nad nią napis: W budynku się nie pali. Papierosy proszę tu wrzucać.

Bond wysiadł i wyciągnął z tylnego siedzenia swą walizkę. Dał młodzieńcowi dziesięć szylingów napiwku. Młodzian przyjął je jako co najmniej należne. Powiedział: - Dzięki. Jakby panu przyszła chętka na wypad, proszę do mnie zadzwonić. Oprócz Polly są tu jeszcze inne dziewuszki. A w herbaciarni na drodze do Brighton nie brakuje bułeczek z masłem. To na razie. - Wrzucił z łupnięciem bieg L odjechał ze zgrzytem, skąd przybył. Bond wziął walizkę i wszedł, zrezygnowany, po stopniach i przez ciężkie drzwi do środka. Wewnątrz było ciepło i cicho. W ogromnym holu, wyłożonym dębową boazerią, bystro powitała go siedząca w recepcji uderzająco ładna dziewczyna. Kiedy wpisał się do księgi, poprowadziła go przez szereg posępnie umeblowanych pokoi wspólnego użytku i obojętnie pachnącym białym korytarzem na tyły budynku, a następnie przez wewnętrzne drzwi do oficyny, długiej i dosyć tandetnej budowli z pokojami po dwóch stronach korytarza. Na drzwiach widniały nazwy różnych kwiatów i krzewów. Zaprowadziła go do Mirtu, oznajmiła, że „szef” przyjmie go za godzinę, czyli o szóstej, i odeszła. Był to zwyczajny pokój pensjonatowy z ładnymi firankami. Łóżko zaopatrzone w elektryczny koc. Przy łóżku wazon z trzema nagietkami oraz książka Na czym polega naturalne leczenie Alana Moyle'a, MBNA. Otworzywszy ją, Bond przekonał się, że inicjały te oznaczają Member: British Naturopathic Association. Wyłączył centralne ogrzewanie i otworzył na oścież okno, przez które uśmiechnął się doń ogród zielarski, złożony z niezliczonych rządków anonimowych roślinek wokół zegara słonecznego. Rozpakował się, zasiadł w jedynym fotelu i zajął się lekturą na temat usuwania produktów rozkładu z ciała. Dowiedział się mnóstwa rzeczy o

potrawach, o których w życiu nie słyszał, takich jak bulion potasowy, orzechowa mielonka i tajemniczy wiąz odsłodowiony na ślisko. Doszedł do rozdziału o masażu i zastanawiał się nad wnioskami z faktu, że w sztuce tej należy wyróżnić muskanie, głaskanie, tarcie, ugniatanie, miętoszenie, poklepywanie i wibracje, gdy zadzwonił telefon. Dziewczęcy głos oznajmił, że pan Wain chciałby go ujrzeć w gabinecie za pięć minut. Pan Joshua Wain miał krzepki, suchy uścisk dłoni oraz dźwięczne, zachęcające brzmienie głosu, gęstwinę siwych włosów ponad czołem wolnym od zmarszczek, łagodne i jasne, piwne oczy i serdeczny, chrześcijański uśmiech. Zdawał się szczerze uradowany, że poznał Bonda, i żywo nim zainteresowany. Miał na sobie nieskazitelnie czysty jakby fartuch z krótkimi rękawami, z których luźno zwisały krzepkie, owłosione ramiona. Poniżej tego nie całkiem pasujące spodnie w jodełkę. Na tradycyjnie szarych skarpetkach miał sandały, a gdy przeszedł po gabinecie, okazało się, że ma krok długi i sprężysty. Poprosił Bonda o całkowite rozebranie się, z wyjątkiem spodenek. Na widok licznych blizn zauważył uprzejmie: - Słowo daję, panie Bond, pan doprawdy chyba się nawojował. Bond rzekł obojętnie: - Bliskie trafienie. Podczas wojny. - Ach tak! Wojna między ludźmi to coś strasznego. A teraz proszę o głęboki wdech. - Pan Wain osłuchał Bondowi plecy i klatkę piersiową, zmierzył mu ciśnienie, zważył go, zanotował wzrost i poprosiwszy, aby się położył na brzuchu, zbadał mu łagodnie dociekliwymi palcami stawy i kręgosłup. Kiedy Bond się ubierał, pan Wain pilnie coś pisał przy biurku. Po czym odchylił się na oparcie.

- No cóż, panie Bond, nie widzę większych powodów do zmartwień. Trochę podwyższone ciśnienie krwi, drobne osteopatyczne zmiany w górnych kręgach - prawdopodobnie stąd pochodzą pańskie napięcia i bóle głowy - i lekkie odkształcenie krzyżowo-biodrowe z prawą kością biodrową przesuniętą nieco do tyłu. Z pewnością po jakimś ciężkim upadku. - Pan Wain pytająco wzniósł oczy, spodziewając się potwierdzenia. - Możliwe - rzekł Bond. Pomyślał sobie, że „ciężki upadek” to chyba wówczas, kiedy musiał wyskoczyć z pędzącego ekspresu po tym, jak Heinkel i jego kumple dopadli go w czasie powstania na Węgrzech w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym szóstym roku. - A zatem... - Pan Wain przysunął sobie drukowany formularz i uważnie odznaczał punkty na liście. - Tydzień surowej diety w celu usunięcia toksyn z krwiobiegu. Masaże wzmacniające, irygacje, gorące i zimne nasiadówki, leczenie osteopatyczne i krótki kurs rozciągania, aby zlikwidować urazy. To powinno wszystko naprawić. I oczywiście całkowity odpoczynek. W ogóle nie przejmować się, panie Bond. Rozumiem, że pracuje pan w urzędzie. Dobrze panu zrobi pozbycie się na jakiś czas całej tej udręki z papierkową robotą. - Powstał i wręczył Bondowi formularz. - W pokojach zabiegowych za pół godziny, panie Bond. Nie ma co czekać z rozpoczęciem. - Dziękuję. - Bond wziął formularz i rzucił nań okiem. - A nawiasem mówiąc: co to jest rozciąganie? - Takie medyczne urządzenie do rozciągania kręgosłupa. Bardzo dobroczynne. - Pan Wain uśmiechnął się wyrozumiale. - Proszę nie słuchać, co o tym mówią niektórzy z pacjentów. Nazywają to „kołem tortur”. Pan wie, jacy niektórzy są dowcipni. - Owszem.

Bond wyszedł i ruszył pomalowanym na biało korytarzem. Przesiadujący tu i ówdzie w pomieszczeniach wspólnego użytku czytali albo gawędzili przyciszonym głosem. Wszyscy w starszym wieku, z klasy średniej, przeważnie kobiety, często w brzydkich, pikowanych szlafrokach. Ciepłe, duszne powietrze i te niewiasty w złym guście, wszystko to powodowało u Bonda klaustrofobię. Udał się przez hol do głównego wejścia i wyszedł na cudownie świeże powietrze. W zamyśleniu szedł po starannie utrzymanym, wąskim podjeździe i wdychał stęchłą woń wawrzynów i złotokapu. Czy to wytrzyma? Czy z tej piekielnej dziury można by się jakoś wydostać, nie rezygnując ze służby? Pogrążony w myślach, omal nie zderzył się z dziewczyną w bieli, spieszącą po ostrym zakręcie podjazdu obsadzonego gęstym żywopłotem. W tym samym momencie, kiedy uchyliła się przed nim, rzuciwszy mu rozbawiony uśmiech, liliowy bentley wpadł na nią, zbyt szybko wziąwszy zakręt. W jednej chwili była niemalże pod jego kołami, a w następnej Bond jednym prędkim ruchem zgarnął ją, chwyciwszy w pasie i wykonawszy całkiem znośny unik jak w walce byków, kiedy matador zwodzi szarżującą bestię ruchem płaszcza, nie ruszając się z miejsca. W nagłym obrocie porwał jej ciało dosłownie z maski samochodu. Postawił ją na nogi, podczas gdy bentley zatrzymał się w poślizgu na żwirze. W prawej dłoni pozostało wspomnienie o pięknej piersi. Dziewczyna westchnęła: - Och! - i spojrzała mu z dołu w oczy z wyrazem zakłopotanego zdumienia. Po czym dotarło do niej, co się stało, i powiedziała bez tchu: - Och, dziękuję. - Odwróciła się w stronę samochodu. Zza kierownicy, nie spiesząc się, wysiadł mężczyzna. Odezwał się łagodnie:

- Tak mi przykro. Nic się pani nie stało? - Nagle uśmiech rozjaśnił mu twarz, gdy rozpoznał dziewczynę. - Ależ to moja przyjaciółka Patricia! Co z tobą, Pat? Jesteś gotowa się mną zająć? Mężczyzna był nadzwyczaj przystojny. Ciemny, opalony na brąz z ładnym wąsem nad bezlitosnymi ustami, jakie kobietom zdarza się całować we snach. Regularne rysy kojarzące się z krwią hiszpańską lub latynoamerykańską i twarde, zuchwałe, brązowe oczy, o dziwnie - kobieta by powiedziała: intrygująco - zagiętych kącikach powiek. Atletyczny z wyglądu, ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, w takim od niechcenia dobrze skrojonym beżowym samodziale w jodełkę. Biała jedwabna koszula i bordowy krawat w groszki, miękki ciemnobrązowy sweter z trójkątnym wycięciem pod szyją. Bond podsumował go sobie jako przystojnego drania, który ma każdą kobietę, jaką zechce, i prawdopodobnie z tego się utrzymuje; i to na wysokim poziomie. Dziewczyna powróciła do równowagi. Przemówiła surowo: - Doprawdy powinien pan bardziej uważać, hrabio Lippe. Pan wie, że pacjenci i personel ciągle chodzą po tym podjeździe. Gdyby nie ten pan - uśmiechnęła się do Bonda - zostałabym przejechana. Przecież umieszczono tu wielką tablicę z prośbą, żeby kierowcy uważali. - Tak mi przykro, kochana. Spieszyłem się. Spóźniam się na umówione spotkanie z poczciwym panem Wainem. Jak zwykle potrzebuję dekarbonizacji: tym razem po dwóch tygodniach spędzonych w Paryżu. - Zwrócił się do Bonda z lekkim odcieniem wyższości: - Dziękuję drogiemu panu. Ma pan refleks. A teraz państwo wybaczą - uniósł dłoń, wsiadł na powrót do bentleya i z cichym pyrkotaniem silnika oddalił się wzdłuż podjazdu. - Muszę się naprawdę spieszyć. Jestem okropnie spóźniona. Dziewczyna zerwała się.

Oboje zawrócili i poszli w ślad za bentleyem. Bond rozpytywał ją. - Pani tu pracuje? - Tak. Od trzech lat. Podoba jej się w Shrublands. A on jak długo tu pozostanie? Tak rozwijała się ich towarzyska pogawędka. Dziewczyna była w typie atletycznym, który Bondowi kojarzył się z tenisem, jazdą na łyżwach albo konną i skokami przez przeszkody. Ten rodzaj mocnej, zwartej w sobie figury, zawsze go pociągał, i świeży typ urody rozkwitającej na świeżym powietrzu, która byłaby może pospolita, gdyby nie szerokie, dosyć namiętne usta i prowokujący mężczyzn odcień stanowczości. Miała na sobie kobiecą wersję białego ubioru, jaki nosił pan Wain, a jawne wypukłości piersi i bioder zdradzały, że niewiele ma pod spodem. Bond zapytał, czyjej się tu nie nudzi. Jak spędza czas wolny od pracy? Skwitowała tę zagrywkę uśmiechem i szybkim, aprobującym rzutem oka. - Mam mały samochodzik. Mnóstwo jeżdżę nim po okolicach. Wspaniale się też spaceruje. I ciągle spotyka nowych ludzi. Czasami bardzo interesujących. Jak ten hrabia Lippe w samochodzie. Przyjeżdża tutaj co roku. Opowiada mi fascynujące rzeczy o Dalekim Wschodzie, o Chinach i tak dalej. Prowadzi jakieś interesy w miejscowości, która się nazywa Makao. To w pobliżu Hongkongu, prawda? - Tak, owszem. - Więc te kąciki oczu to domieszka chińskich wpływów. Warto by poznać jego tło. Zapewne portugalskie. Tak podeszli do wejścia. W ciepłym holu dziewczyna oznajmiła: - Muszę lecieć. Jeszcze raz dziękuję. - Przesłała mu uśmiech, kompletnie neutralny ze względu na przyglądającą się recepcjonistkę. - Mam nadzieję, że pobyt będzie udany. - Pospieszyła w stronę gabinetów zabiegowych. Bond skierował się za nią, nie odrywając oczu

od sprężystej krągłości jej bioder. Spojrzał na zegarek i także zszedł po schodach do nieskazitelnie białych suteren, z lekka pachnących oliwą i preparatem dezynfekcyjnym. Za drzwiami z napisem „Zabiegi dla panów” dostał się w gumowe ręce masażysty ubranego w spodnie i podkoszulek. Rozebrał się i z ręcznikiem na biodrach udał za nim w głąb długiej sali, podzielonej plastikowymi zasłonami na kabinki. W pierwszej z nich leżeli obok siebie dwaj mężczyźni w podeszłym wieku, z ociekającymi potem twarzami jak truskawki, w kąpieli z elektrycznych koców. W następnej znajdowały się dwa stoły do masażu. Na jednym spoczywało blade, piegowate cielsko dość młodego, lecz potwornie tłustego mężczyzny, obrzydliwie trzęsące się pod okładającymi je pięściami masażysty. Bond, wzdrygnąwszy się w głębi na sam ten odrażający widok, zdjął ręcznik i położył się plecami do góry, poddając się tak brutalnemu i dogłębnemu masażowi, jakiego nigdy w życiu jeszcze nie doświadczył. Poprzez wzdrygające się nerwy, ból mięśni i ścięgien słyszał niejasno, jak tłuścioch złazi ze stołu i niebawem inny pacjent zajmuje miejsce po tamtym. Dotarł doń głos masażysty: - Obawiam się, sir, że trzeba będzie zdjąć zegarek. Uprzejmy, jedwabisty głos, który Bond natychmiast rozpoznał, odparł stanowczo: - Bzdury, mój drogi. Przyjeżdżam tu co roku i zawsze pozwalano mi go nie zdejmować. Wolę go mieć na ręku, jeżeli nie macie nic przeciwko temu. - Niestety, sir. - Masażysta był grzeczny, ale stanowczy. - Widocznie kto inny się panem zajmował. Będzie to zakłócać krążenie krwi, kiedy dojdziemy do ręki i dłoni. Proszę o zdjęcie zegarka, sir, jeżeli pan nie ma nic przeciwko temu. Chwila ciszy. Bond niemal wyczuwał, jak hrabia Lippe usiłuje

się opanować. Wreszcie odezwał się, wypluwając słowa tak gwałtownie, aż Bonda to rozśmieszyło. - No to zdjąć. - Obeszło się bez końcowego: - I niech cię diabli. - Zakończenie to zawisło w powietrzu. - Dziękuję, sir. - Po chwili zaczął się masaż. Bonda zdziwił ten drobny incydent. Przecież to oczywiste, że do masażu trzeba zdjąć zegarek. Czemu facet koniecznie chciał go zachować? Wydawało się to jakieś dziecinne. - Proszę się obrócić na plecy, sir. Bond usłuchał. Teraz mógł poruszyć twarzą. Spojrzał od niechcenia na prawo. Hrabia Lippe miał twarz odwróconą od niego. Lewe ramię zwisało do podłogi. Tam, gdzie kończyła się opalenizna, widniała na przegubie bransoletka niemalże białej skóry. Na kółku, gdzie znajdował się zegarek, widać było jakiś czerwony znak wytatuowany na skórze. Jak gdyby mały zygzak z dwiema przecinającymi go pionowymi kreskami. A więc hrabiemu Lippe zależało, aby nikt nie zobaczył tego znaku! Ciekawie będzie zadzwonić do archiwum i dowiedzieć się, czy coś wiadomo na temat ludzi noszących pod zegarkiem na przegubie taki mały, tajemniczy znak rozpoznawczy.

III Na kole tortur Z końcem godzinnego zabiegu Bond czuł się, jakby go wypatroszono i następnie przepuszczono przez wyżymaczkę. Ubrał się i przeklinając M, ostatkiem sił wdrapał po schodach tam, gdzie w porównaniu z sutereną, tym światem nagości i upokorzeń, otoczenie można było uznać za cywilizowane. U wejścia do głównego salonu

znajdowały się dwie budki telefoniczne. Centrala połączyła go z jedynym numerem kwatery głównej, na który wolno dzwonić z linii zewnętrznych. Wiedział, że wszystkie telefony przychodzące z zewnątrz są monitorowane. Gdy poprosił o połączenie z archiwum, rozpoznał głuchą ciszę w słuchawce, oznaczającą, że linia jest na podsłuchu. Podał szefowi archiwum swój numer i zadał pytanie, dodając, że obiekt jest człowiekiem Wschodu, pochodzenia zapewne portugalskiego. Po dziesięciu minutach odezwał się szef archiwum. - To znak tongu. - W głosie jego brzmiało zainteresowanie. Tong Czerwonego Pioruna. To niezwykłe, żeby wśród jego członków pojawił się ktoś niebędący czystej krwi Chińczykiem. A organizacja ta nie ma, jak na ogół, charakteru na wpół religijnego. Jest całkowicie kryminalna. Stacja H miała z nią kiedyś do czynienia. Działa także w Hongkongu, ale bazę ma po drugiej stronie zatoki, w Makao. Stacja H zapłaciła im ciężkie pieniądze za usługi kurierskie do Pekinu. Funkcjonowały znakomicie, więc powierzono im na próbę coś poważniejszego. I z miejsca gruba wpadka. Stracili paru ze swych najlepszych ludzi. To była podpucha. Okazało się, że czerwoni mają z nimi jakiś układ. Piekielna afera. Później wypływali od czasu do czasu, jak nie w narkotykach, to w przemycie złota do Indii, a także w czołówce handlu białym żywym towarem. Duża firma. Bylibyśmy zainteresowani, jeżeli pan ma na nich jakiś namiar. Bond odrzekł: - Dziękuję, szefie. Nie, jeszcze nic konkretnego. Pierwsze słyszę o tym Czerwonym Piorunie. Dam znać, gdyby się coś okazało. To na razie. W zadumie odłożył słuchawkę. A to ciekawe! Co ten facet, u diabła, ma do roboty w Shrublands? Bond wyszedł z budki. Zauważył jakiś ruch w sąsiedniej kabinie. To hrabia Lippe, odwrócony do

niego plecami, właśnie podniósł słuchawkę. Dawno tam był? Czy słyszał, o co Bond pytał? Albo jego komentarz? Bond poczuł tak dobrze znany sobie dreszczyk w głębi żołądka: sygnał, że prawdopodobnie popełnił niebezpieczny i głupi błąd. Spojrzał na zegarek. Siódma trzydzieści. Przeszedł przez salon na oszkloną werandę, gdzie podawano „kolację”. Podał swe nazwisko starszej kobiecie z twarzą strażniczki więziennej, siedzącej przy długim kontuarze. Popatrzyła na listę i zaczerpnęła mu gorącej zupy jarzynowej do plastikowego kubka. Bond wziął kubek. - To wszystko? - spytał z niepokojem. Nie zaszczyciła go uśmiechem. Odparła surowo: - Ma pan szczęście. Na głodówce by pan tyle nie dostał. Do tego przysługuje panu zupa w południe i dwie filiżanki herbaty o czwartej. Przesłał jej wymuszony uśmiech. Wziął ten ohydny kubek i usiadł przy jednym z kawiarnianych stolików pod oknem wychodzącym na ciemny trawnik, sącząc rzadką zupkę i popatrując, jak kilku towarzyszy jego niedoli błąka się anemicznie i bez celu po sali. Wreszcie wykrzesał odrobinę współczucia dla nieszczęśników. Teraz już i on się do nich zaliczał. Jeden z wtajemniczonych. Wypił zupkę do ostatniego skrawka marchewki, po czym bez wyraźnego celu odszedł do swego pokoju, w myślach mając i hrabiego Lippe, i nadzieję na sen, i pustkę w żołądku. Na czymś takim zeszły dwa dni. Czuł się okropnie. Wciąż doskwierał mu lekki ból głowy. Białka oczu stały się żółtawe. Język był mocno obłożony. Masażysta zapewniał go, że nie ma się czym przejmować. Tak być powinno. Znaczy to, że zatrucia uchodzą mu z ciała. Teraz już był permanentnie znużony. Ale się nie sprzeciwiał. Jakby nic się już nie liczyło prócz pomarańczy i gorącej wody na śniadanie, kubków gorącej zupki oraz filiżanek herbaty, do

której wsypywał sobie łyżkami brązowy cukier, jedyny, na jaki pan Wain pozwalał. Na trzeci dzień, po masażu i szokującej nasiadówce, w programie Bonda pojawiły się „zabiegi i rozciąganie osteopatyczne”. Skierowano go do innej części podziemia, odosobnionej i cichej. Gdy otwierał wskazane mu drzwi, spodziewał się ujrzeć jakiegoś włochatego siłacza, który oczekuje go, prężąc mięśnie. Stanął jak wryty. Przy łóżku zabiegowym stała znajoma dziewczyna, Patricia jakaś tam, której od pierwszego dnia już nie uświadczył. Zamknął za sobą drzwi i przemówił: - Jak Boga kocham! Więc pani się tym zajmuje? Najwidoczniej przywykła do takiej reakcji swych męskich pacjentów i była na to uczulona. Nawet się nie uśmiechnęła. Oznajmiła rzeczowo: - Kobiety stanowią blisko dwadzieścia procent osteopatów. Proszę się rozebrać. Ze wszystkiego z wyjątkiem spodenek. - Kiedy Bond z rozbawieniem spełnił jej polecenie, kazała mu stanąć przed sobą. Obeszła go w kółko, a w jej oczach nie było nic oprócz profesjonalnego podejścia. Nie wypowiadając się na temat jego blizn, kazała mu się położyć na brzuchu i przystąpiła do zawodowych manipulacji, z pomocą chwytów bardzo mocnych, dokładnych i gruntownie przećwiczonych. Bond, usłyszawszy chrupanie w stawach, niebawem przekonał się, że dziewczyna jest nadzwyczaj silna. Jego muskularne ciało, wprawdzie niestawiające oporu, nie sprawiało jej najmniejszych kłopotów. Czuł się jakby trochę urażony, że ten stosunek atrakcyjnej dziewczyny do półnagiego mężczyzny jest taki obojętny. Kończąc zabieg, poleciła mu wstać i złączyć dłonie na jej karku. Oczy jej, o

centymetry od jego oczu, nie wyrażały nic oprócz zawodowego skupienia. Po czym mocno odchyliła się od niego wstecz, zapewne w celu rozluźnienia jego kręgów. Tego już Bondowi było za dużo. Gdy na koniec kazała mu dłonie rozłączyć, nie posłuchał. Tylko wzmocnił uchwyt, nagle przyciągnął do siebie jej głowę i mocno pocałował ją w usta. Wymknęła mu się z objęć szybkim przysiadem i wyprostowała z zaczerwienionymi policzkami i oczyma błyszczącymi od gniewu. Bond uśmiechnął się do niej, świadom, że nigdy jeszcze nie był tak bliski trzaśnięcia w twarz, i to bardzo mocnego. Powiedział: - Wszystko świetnie, ale po prostu musiałem. Z takimi ustami nie może pani być rehabilitantką. Złość w jej oczach odrobinę osłabła. - Ostatnim razem - rzekła - kiedy się coś takiego zdarzyło, facet musiał opuścić nasz zakład najbliższym pociągiem. Bond się roześmiał. Znów uczynił obiecujący ruch w jej stronę. - Gdybym się spodziewał, że jest jakaś nadzieja na wykopanie mnie z tego cholernego miejsca, znów bym cię pocałował. - Nie wygłupiaj się - odparła. - Weź swoje rzeczy. Teraz czeka cię pół godziny rozciągania. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Ręczę, że przy tym będziesz się zachowywał spokojnie. Bond odparł posępnie: - No, niech będzie. Ale pod warunkiem, że pozwolisz mi się gdzieś zabrać, kiedy najbliższym razem będziesz miała dzień wolny od zajęć. - Zobaczymy. Zależy, jak będziesz się zachowywał przy następnym zabiegu. - Otworzyła drzwi i stała, czekając. Bond zgarnął swe ubranie i wyszedł, omal nie zderzając się w przejściu z nadchodzącym po korytarzu. Był to hrabia Lippe, w

spodniach i kolorowej wiatrówce. Zignorował Bonda. Do dziewczyny odezwał się z uśmiechem i lekkim ukłonem: - Oto jagnię przyszło do rzeźnika. Mam nadzieję, że nie czujesz się dzisiaj zbyt silna. - Czarująco mrugnął oczyma. Dziewczyna żywo mu odrzekła: - Proszę się przygotować. Zaraz wracam, tylko położę pana Bonda na stole do rozciągania. - Odeszła korytarzem, a Bond za nią. Otworzyła drzwi do małej sionki, kazała Bondowi położyć swe rzeczy na krześle i rozsunęła plastikowe zasłony. Tuż za nimi stało dziwne urządzenie, jakby łóżko zabiegowe ze skóry i połyskliwego aluminium. Bondowi niezbyt się spodobało. Dziewczyna manipulowała przy pasach umocowanych do trzech wyściełanych segmentów, umieszczonych jak gdyby na rolkach, Bond przez ten czas podejrzliwie oglądał całą maszynerię. Pod kanapką znajdował się solidny elektryczny silnik z tabliczką informującą, że jest to zmotoryzowany stół do rozciągania Hercules. Od silnika do góry szedł napęd w formie rozczłonkowanych przegubowo drążków, zakończonych napinającymi śrubami i połączonych z trzema wyściełanymi segmentami kanapki, do których umocowane były trzy układy pasów. Przed jej podwyższoną częścią, na której miała spoczywać głowa pacjenta, mniej więcej na równi z jego twarzą, widniała duża tarcza wyskalowana w jednostkach ciśnienia do dwustu. Powyżej stu pięćdziesięciu cyfry były czerwone. Pod zagłówkiem znajdowały się uchwyty dla dłoni pacjenta. Bond z niechęcią zauważył, że skóra na uchwytach jest przyciemniona, zapewne od potu. - Proszę się położyć twarzą w dół. - Dziewczyna trzymała w pogotowiu skórzane pasy. Bond nieufnie oznajmił:

- Najpierw proszę mi objaśnić, do czego ta machina służy. Wcale mi się to nie podoba. Odrzekła lekko zniecierpliwiona: - To zwykłe urządzenie do rozciągania kręgosłupa. U pana wykazuje on lekkie uszkodzenia. Pomoże to w ich usunięciu. A u podstawy kręgosłupa ma pan z prawej odkształcenie krzyżowobiodrowe. Na to też pomoże. Przekona się pan, że to nic wielkiego. Po prostu wrażenie rozciągania. W gruncie rzeczy to nawet uspokaja. Wielu pacjentów przy tym usypia. - Ten pacjent nie uśnie - oznajmił stanowczo Bond. - Jaką siłę chce mi pani zaaplikować? Dlaczego te górne cyfry są czerwone? Czy na pewno mnie to nie rozerwie? Dziewczyna odparła już zirytowana: - Proszę się nie wygłupiać. Oczywiście, że przy nadmiernym napięciu mogłoby to być niebezpieczne. Ale na początek dam panu tylko dziewięćdziesiąt, a za kwadrans przyjdę sprawdzić, jak rzeczy się mają, i zapewne przełączę na sto dwadzieścia. Proszę się pospieszyć. Czeka już na mnie drugi pacjent. Bond niechętnie wlazł na kanapkę i ułożył się plecami do góry, z nosem i ustami w obszernym zagłębieniu podgłówka. Wymamrotał głosem stłumionym przez skórzaną tapicerkę: - Jeżeli mnie uśmiercisz, wniosę powództwo. Poczuł zaciskanie pasów na torsie, a potem na biodrach. Spódniczka dziewczyny musnęła go po twarzy, kiedy schyliła się, aby sięgnąć do dźwigni przy wielkiej tarczy. Silnik zajęczał. Pasy napięły się, poluzowały, znów napięły i poluzowały. Bond poczuł, jakby jego ciało rozciągały jakieś olbrzymie dłonie. Dziwne wrażenie, ale bynajmniej nie przykre. Z trudnością uniósł głowę. Na tarczy wskazówka stała na dziewięćdziesięciu. Maszyna wydawała teraz ciche,

metaliczne rżenie jak mechaniczny osioł, kiedy jej tryby na przemian chwytały i puszczały, powodując rytmiczne rozciąganie. - Dobrze się pan czuje? - Tak jest. - Usłyszał, jak dziewczyna przechodzi za plastikowe zasłony, a potem kliknięcie drzwi. Bond poddał się miękkiemu dotknięciu skóry na twarzy, powtarzającym się nieubłaganie targnięciom za kręgosłup i hipnotycznym odgłosom maszynerii. Rzeczywiście nic strasznego. Głupio było, że się tak denerwował. Po kwadransie drzwi znowu kliknęły i dobiegł szelest zasłon. - Czy wszystko w porządku? - Znakomicie. Dłoń dziewczyny ukazała się w polu widzenia i przesunęła dźwignię. Bond uniósł głowę. Wskazówka podeszła do stu dwudziestu. Teraz już pociągało naprawdę mocno i maszyna pracowała dużo głośniej. Dziewczyna pochyliła głowę ku niemu. Dla dodania otuchy położyła mu kojąco dłoń na ramieniu. Odezwała się, przekrzykując odgłosy trybów: - Jeszcze tylko kwadrans. - W porządku - zgodził się Bond. Wczuwał się we wzmożoną siłę potężnych uchwytów i pociągnięć w swym ciele. Szurnięcie zasłon. Tym razem kliknięcie drzwi zgubiło się w hałasie maszynerii. Bond znów rozluźnił się dzięki rytmicznym odgłosom. W jakieś pięć minut później lekkie poruszenie powietrza na twarzy sprawiło, że otworzył oczy. Czyjaś dłoń, męska dłoń tuż przed oczyma, ujęła po cichu dźwignię. Bond przyglądał się jej, najpierw jak urzeczony, a potem ze świtającym poczuciem grozy, kiedy dźwignię z wolna przesunięto do końca i pasy zaczęły wściekle targać

jego ciałem. Wykrzyknął - co? - sam nie wiedział. Całe ciało skręcał okropny ból. Rozpaczliwie podniósł głowę i znowu krzyknął. Wskazówka na tarczy dygotała przy dwustu. Głowa mu bezsilnie opadła. Przez mgłę zalewającego potu widział, jak dłoń bez pośpiechu zwalnia dźwignię. Zatrzymała się i obróciła z wolna, tak że przy samych oczach miał górną stronę przegubu. Na samym jego środku widniał mały czerwony zygzak z dwiema przecinającymi go kreskami. Cichy głos przemówił mu w samo ucho: - Już nie będziesz się wtrącał, koleżko. - A potem już tylko donośny jęk i postękiwanie maszynerii, pasy wgryzające się w ciało i niemal rozrywające go na pół. Bond zaczął krzyczeć słabym głosem, a pot lał się z niego i kapał ze skórzanych poduszek na podłogę. Po czym nagle zapadła ciemność.

IV Herbatka i nienawiść Całe szczęście, że ciało nie zapamiętuje bólu. Owszem, jakiś ropień czy złamana kość były bolesne, ale mózg i nerwy rychło zapominają, jak to bolało i jak bardzo. Inaczej niźli o przyjemnych doznaniach, takich jak zapach, smak, szczególne wrażenie pocałunku. Te można sobie niemal całkowicie przypomnieć. Ostrożnie badając swe doznania, w miarę jak życie napływało z powrotem do ciała, Bond zdumiewał się, że męczarnia, tak doszczętnie ogarniająca jego ciało, teraz się całkowicie ulotniła. Wprawdzie cały kręgosłup go bolał, jak gdyby go pobito, w każdy krąg z osobna, drewnianymi pałkami, ale ten ból dał się rozpoznać, już kiedyś go doświadczał, więc podlegał kontroli. Piekąca furia, która wdarła się w jego ciało

i całkowicie nim owładnęła, zastępując jego tożsamość własną, minęła. Jaka była? Do czego podobna? Bond nie mógł sobie przypomnieć, poza tym, że sprowadziła go w skali bytu do czegoś poniżej garstki trawy w szczękach tygrysa. Szmer głosów stał się wyraźniejszy. - Ale co pani najpierw uświadomiło, że coś jest nie w porządku, panno Fearing? - Ten hałas, hałas maszynerii. Właśnie skończyłam zabieg. I w parę minut później to usłyszałam. Nigdy nie było takie głośne. Pomyślałam, że widocznie drzwi nie zamknięto. Za bardzo się tym nie przejęłam, ale poszłam się upewnić. I proszę. Wskazówka stała na dwustu. Szarpnęłam dźwignię w dół, odpięłam pasy, pobiegłam do gabinetu, znalazłam koraminę i wstrzyknęłam dożylnie, jeden centymetr. Tętno było ledwie zauważalne. Potem zadzwoniłam do pana. - Chyba zrobiła pani wszystko, co możliwe, panno Fearing. I na pewno nie ponosi pani odpowiedzialności za ten okropny wypadek. W głosie pana Waina słychać było powątpiewanie. - To doprawdy coś fatalnego. Przypuszczam, że pacjent musiał jakoś pociągnąć za dźwignię. Może sobie tak eksperymentował. Mógł się zabić. Musimy powiadomić producenta i zażądać, żeby zainstalowali jakieś zabezpieczenie. Ostrożna dłoń wzięła Bonda za przegub, szukając pulsu. Bond uznał, że czas powrócić do świata. Musi szybko znaleźć sobie lekarza, prawdziwego lekarza, nie jakiegoś tam sprzedawcę tartej marchewki. Nagle zalał go przypływ gniewu. Wszystko to wina M. M to szaleniec. Rozliczy się z nim, kiedy wróci do kwatery głównej. Jeżeli będzie trzeba, uda się wyżej: do szefa kadr, do rady ministrów, do premiera. M to niebezpieczny wariat. Zagrożenie dla kraju. Bond musi ratować Anglię. Takie wątłe, histeryczne myśli kłębiły mu się

w mózgu, w pomieszaniu z włochatą dłonią hrabiego Lippe, z ustami Patricii Fearing, ze smakiem gorącej zupki jarzynowej i gdy na powrót wymykała mu się świadomość, z gasnącym głosem pana Waina: - Nie ma uszkodzeń strukturalnych. Tylko poważna abrazja zakończeń nerwowych. I oczywiście szok. Proszę osobiście zająć się tym przypadkiem, panno Fearing. Stosować odpoczynek, ciepło i muskanie. Czy wszystko zrozu...? Odpoczynek, ciepło i muskanie. Kiedy Bond znów doszedł do siebie, leżał twarzą w dół na swym łóżku i całe jego ciało ogarniało wspaniałe uczucie. Od spodu grzał go koc elektryczny, plecy miał rozgrzane od dwóch wielkich lamp jak słoneczka, a dwie dłonie ubrane w coś jakby szczególnie aksamitne futerko rytmicznie przesuwały się, jedna za drugą, w górę i w dół po całej długości jego ciała, od szyi aż po zgięcie pod kolanami. Było to doznanie jak najłagodniejsze i niemalże przenikliwie rozkoszne. Bond leżał i pławił się w nim. Po chwili odezwał się sennie: - Czy to się nazywa muskanie? Łagodny głos dziewczęcy odpowiedział: - Tak myślałam, że wracasz do przytomności. Całe napięcie twojej skóry nagle się zmieniło. Jak się czujesz? - Cudownie. Jeszcze lepiej bym się poczuł, gdybym dostał podwójną whisky z lodem. Dziewczyna parsknęła śmiechem: - Pan Wain powiedział, że najlepiej by ci zrobiła herbatka z mniszka. Ale pomyślałam sobie, że przydałoby się coś pobudzającego, zaznaczam, tylko ten jeden raz. Przyniosłam więc butelkę brandy. A lodu nie brakuje, bo niebawem potraktuję cię okładem z lodu.

Naprawdę chcesz się napić? Poczekaj, nakryję cię twoim szlafrokiem, a potem spróbujesz się odwrócić. Nie będę patrzeć. Bond posłyszał odsuwanie lamp. Ostrożnie przewrócił się na bok. Znów poczuł tępy ból, ale już malejący. Z wyczuciem przesunął nogi za brzeg łóżka i usiadł. Patricia Fearing stała przed nim, czysta, biała, podnosząca na duchu, pożądana. W jednej ręce miała parę grubych futrzanych rękawic z norek, ale z futrem we wnętrzu dłoni, a nie na grzbiecie. W drugiej szklankę. Pijąc i słysząc krzepiące pobrzękiwanie lodu, pomyślał: co za wspaniała dziewczyna. Dogadamy się z nią. Będzie muskała mnie przez cały dzień, a od czasu do czasu uraczy takim solidnym drinkiem jak ten. Co za piękne życie! Uśmiechnął się do niej i wyciągnąwszy przed siebie opróżnioną szklankę, poprosił: - Jeszcze. Roześmiała się, głównie z ulgą, że ożył. Wzięła szklankę i powiedziała: - No, jeszcze tylko jednego. Ale nie zapominaj, że to na pusty żołądek. Możesz się strasznie upić. - Przerwała, trzymając w ręku butelkę brandy. Nagle jej spojrzenie stało się zimne, badawcze. - A teraz postaraj się mi powiedzieć, co się stało. Czy niechcący poruszyłeś dźwignię, czy coś innego? Okropnie nas przeraziłeś. Nic podobnego się dotąd nie przydarzyło. Bo widzisz, stół do rozciągania naprawdę jest absolutnie bezpieczny. Bond popatrzył jej w oczy z całkowitą szczerością. Wyjaśnił, by ją uspokoić: - Oczywiście. Tylko próbowałem się wygodniej ułożyć. Podciągnąłem się i przypominam sobie, że dość mocno uderzyłem w coś dłonią. Chyba to musiała być ta dźwignia. Potem już nic nie pamiętam. Miałem chyba niezwykłe szczęście, że tak od razu przyszłaś.

Wręczyła mu świeżego drinka. - No, było i przeszło. Ale dzięki Bogu nic nie zostało poważnie naciągnięte. Jeszcze dwa dni zabiegów i będziesz jak nowo narodzony. - Przerwała. Popatrzyła nieco zakłopotana. - A pan Wain kazał zapytać, czy mógłbyś to wszystko, cały ten wypadek, zachować dla siebie. Żeby oszczędzić niepokoju innym pacjentom. Nie sądzę, pomyślał Bond. Już widział te nagłówki: PACJENT NIEMALŻE ROZERWANY NA KAWAŁKI W KLINICE NATURALNEJ TERAPII. MASZYNA DO TORTUR OSZALAŁA. SPRAWĄ ZAJĘŁO SIĘ MINISTERSTWO ZDROWIA. Odrzekł: - Oczywiście, że nic nie powiem. To był mój własny błąd. Dopił brandy, oddał jej szklankę i ostrożnie wyciągnął się znowu na łóżku. - To było naprawdę wspaniałe. Może by jeszcze trochę zabiegu tym futrem z norek? A nawiasem mówiąc: czy wyjdziesz za mnie? Jesteś jedyną znaną mi dziewczyną, która umie się należycie obchodzić z mężczyzną. - Nie bądź głupi. - Zachichotała. - I odwróć się twarzą w dół. Tego zabiegu potrzebują twoje plecy. - Skąd wiesz? Po dwóch dniach Bond znalazł się na powrót w świecie leczenia siłami natury. Wczesnym rankiem obowiązkowa szklanka gorącej wody i pomarańcza pocięta na symetryczne działki jakimś przyrządem, bez wątpienia w rękach więziennej strażniczki od przestrzegania diety, a następnie zabiegi, gorąca zupka, sjesta poobiednia i wreszcie jałowa, ślepa przechadzka lub jazda autobusem do najbliżej herbaciarni na nieocenione, dające mu siłę filiżanki herbaty pełnej brązowego cukru. Bond nie znosił herbaty i miał ją w pogardzie, to nijakie, wątłe, tylko stratę czasu niosące opium dla mas, lecz na jego

pusty żołądek i w jego stanie słodzony płyn działał niemal odurzająco. Trzy filiżanki wywoływały efekt nie tyle mocnego alkoholu, ile taki jak pół butelki szampana w wolnym świecie, w prawdziwym życiu. Poznał je wszystkie, te milutkie jaskinie opium - Różaną Chatkę, której unikał, odkąd baba policzyła mu dodatkowo za opróżnioną cukiernicę, Stodołę Pod Strzechą, która ubawiła go jako istna jaskinia nieprawości, gdzie na stołach kuszono go wielkimi tacami pocukrzonych ciast i przenikliwym zapachem słodkich babeczek prosto z pieca, Kawiarnię Transportową z czarną, mocną, indyjską herbatą i kierowcami ciężarówek, wnoszącymi woń potu, benzyny i wielkiego świata (Bond przekonał się, że wszystkie jego zmysły, zwłaszcza podniebienie i nos, wyostrzyły się do stanu cudownej wrażliwości) - i tuzin innych zakątków, gdzie starszawe małżeństwa gawędziły ściszonym głosem o dzieciach imieniem Len i Ron czy Pearl i Ethel, spożywając nieduże kąski czubkami zębów i bezszelestnie posługując się przyborami do herbaty. Cały ten świat koszmarnej dbałości i poprawności wywołałby w nim normalnie obrzydzenie. A teraz pusty, osłabły, wyzuty ze wszystkiego, co stanowiło o jego twardym, prędkim i zasadniczo brudnym życiu, w trakcie odchudzania się jak gdyby odzyskiwał coś z niewinności i czystości dzieciństwa. W tym stanie umysłu naiwność i całkowity brak ostrego smaku, zaskoczenia i podniecenia, ten świat miłej herbatki, domowych wypieków i jednego czy dwóch kawałków, były jak najbardziej do przyjęcia. Niezwykłe zaś było to, że nie pamiętał już, kiedy czuł się tak dobrze jak teraz: choć nie jest silny, ale nic go nie boli, na nic nie cierpi, wzrok i skóra są czyste, sypia dziesięć godzin na dobę, a przede wszystkim nie ma każdego ranka poczucia winy, że stopniowo niszczy swój organizm. To doprawdy niepokojące. Czyżby zmieniała mu się osobowość? Czy traci swój pazur? Czyżby zniknęły przywary,

stanowiące tak istotną, bezlitosną i okrutną część fundamentalnie twardego charakteru? Kimże się staje? Miękkim, rozmarzonym, łagodnym idealistą, któremu siłą rzeczy wypadłoby zrezygnować ze służby, zająć się odwiedzaniem więzień, klubami młodzieży, brać udział w marszach przeciwko bombie wodorowej, żywić się kotletami z orzechów, naprawiać świat? James Bond czułby się jeszcze bardziej zaniepokojony działaniem kuracji, gdyby nie trzy uczucia, pozostałe najwyraźniej z dotychczasowego sposobu życia i wcale go nie opuszczające: namiętne pragnienie, aby zjeść potężne spaghetti bolognese z drobno siekanym czosnkiem (którego ostrości domagało się jego zgłodniałe podniebienie), popijając je całą butelką najtańszego, prostackiego chianti (w objętości, która zaspokoiłaby jego pusty żołądek). Ponadto przemożna żądza mocnego, gładkiego ciała Patricii Fearing. Oraz koncentracja na sposobach i środkach, jakimi dałoby się wypruć flaki z hrabiego Lippe. Pierwsze dwa będą musiały zaczekać, choć poważną część jego myśli pochłaniały natrętne pomysły, jak skonsumować je w dniu wyzwolenia ze Shrublands. Co się tyczy hrabiego Lippe, Bond zaczął znów pracować nad tym projektem od momentu, gdy tylko powrócił do codziennej rutyny swej kuracji. Z chłodną zawziętością, z jaką by obstawiał na przykład podczas wojny wrogiego agenta w jakimś hotelu w Sztokholmie albo Lizbonie, zajął się tropieniem swej ofiary. Stał się gadatliwy i dociekliwy, gawędząc z Patricia Fearing o tym, jakie to rutynowe zabiegi są oferowane w Shrublands. - Ale kiedy personel znajduje czas na lunch? - Ten Lippe jest chyba w doskonałej formie. Ach tak, martwi się o swój obwód w pasie! A nie pomaga na to wypocenie się pod kocem elektrycznym?

Nie, nie widziałem gabinetu łaźni tureckiej. Powinienem ją kiedyś obejrzeć. - Albo ze swoim masażystą: - Od dawna nie widziałem tego potężnego faceta, hrabiego jak mu tam - Ripper? Hipper? Ach tak, Lippe. Tak, co dzień w południe? Muszę i ja spróbować o tej porze. Przydałoby się trochę swobody na resztę dnia. Chciałbym także skorzystać z łaźni tureckiej, kiedy pan skończy masaż. Muszę się porządnie wypocić. - Całkiem niewinnie, po troszeczku, Bond wypracował sobie plan akcji, która pozostawi go sam na sam z hrabią Lippe wśród maszynerii dźwiękoszczelnych gabinetów. Bo innej sposobności nie będzie. Hrabia Lippe nie opuszcza swego pokoju w głównym budynku do południa, kiedy przychodzi na zabieg. Po południu ulatnia się w liliowym bentleyu - chyba do Bournemouth - ma tam „interes”. Nocny portier wpuszcza go co noc około jedenastej. Któregoś popołudnia - w porze sjesty - Bond pokonał zamek w drzwiach pokoju hrabiego Lippe za pomocą kawałka plastiku, który uciął, nabywszy do tego celu w Washington dziecięcy samolocik. Drobiazgowo zrewidował pokój i nic nie znalazł. Dowiedział się tylko - dzięki ubraniom - że hrabia mnóstwo podróżuje: koszule od Charveta, krawaty od Triplera, Diora i Hardy'ego Amiesa, obuwie od Peela i piżama z surowego jedwabiu z Hongkongu. Walizka z bordowego marokinu od Marka Crossa mogłaby ujawnić jakiś sekret, więc Bond przyglądał się jedwabnej podszewce i bawił brzytwą hrabiego. Ale nie! Lepiej, ażeby zemsta, jeśli zdoła ją opracować, spadła jak grom z jasnego nieba. Tegoż popołudnia, pijąc herbatę z melasą, Bond zebrał do kupy wątłe strzępki wiadomości, jakie zdobył na temat hrabiego Lippe. Około trzydziestki, atrakcyjny dla kobiet i jeśli wnosić z nagiego

ciała, które Bondowi dane było zobaczyć, bardzo silny. Pochodzenie portugalskie z domieszką chińskiej krwi i wyglądający na bogatego. Czym się zajmuje? Jaki ma zawód? Na pierwszy rzut oka Bond mógłby go uznać za twardego maquereau z baru Ritza w Paryżu, z Palace w St Moritz, z Carltona w Cannes - dobrego w tryk-traka, w polo, w nartach wodnych - lecz podszytego tchórzem, jak zwykle u cwaniaka żyjącego z kobiet. Jednak dość mu było usłyszeć, że Bond zasięga o nim wiadomości, aby porwać się na akt przemocy: zaimprowizować go i szybko, chłodno przeprowadzić, natychmiast po zabiegach u Patricii Fearing, dowiedziawszy się od niej, że Bond znajdzie się sam na stole do rozciągania. Ten akt przemocy mógł być zamierzony tylko dla ostrzeżenia, gdyby Lippe jedynie zgadywał skutki, jakie ciśnienie maszyny będzie miało dla kręgosłupa; ale mógł także oznaczać, że chciał zabić. Dlaczego? Kim jest ten człowiek, mający tak wiele do ukrycia? Bond przelał resztkę swej herbatki na kupkę brązowego cukru. Jedno nie ulega wątpliwości: że to bardzo poważne sekrety. Bond nigdy nie brał poważnie możliwości doniesienia kwaterze głównej o Lippem i jego zamachu. Cała ta sprawa, na tle Shrublands, wyglądała zbyt nieprawdopodobnie i nadzwyczaj śmiesznie. A sam Bond, człowiek czynu i twardego charakteru, wyszedłby na jakiegoś matołka. Osłabiony dietą z gorącej wody i zupki jarzynowej as Secret Service przywiązany został do jakiegoś koła tortur, po czym ktoś przyszedł i zwyczajnie przesunął dźwignię o parę kresek, zamieniając bohatera stu walk w trzęsącą się galaretę. Nie! Pozostaje tylko jedno rozwiązanie: prywatne, jak mężczyzna z mężczyzną. Może później, dla zaspokojenia ciekawości, zabawnie będzie prześledzić należycie trop hrabiego Lippe: w archiwum SIS, w

CID, na placówce w Hongkongu. Na razie Bond wolał zachować spokój, schodzić z drogi hrabiemu i starannie przygotować stosowną ripostę. Nim zaświtał ostatni dzień pobytu, czternasty, Bond wszystko już miał przygotowane: czas, miejsce i sposób. O godzinie dziesiątej pan Joshua Wain przyjął go na końcowy przegląd. Kiedy Bond wszedł do jego gabinetu, pan Wain stał przy otwartym oknie, wykonując ćwiczenia głębokiego oddychania. Z końcowym wydechem przez nos odwrócił się, aby pozdrowić Bonda z wyrazem: „A! Jesteś!” na zdrowo zarumienionej twarzy i przyjacielskim uśmiechem. - I jakże tam świat pana traktuje, panie Bond? Żadnych złych efektów po tym nieszczęsnym drobnym incydencie? Nie. No właśnie. Ciało to przedziwny mechanizm. Niezwykła zdolność regeneracji. No to prosiłbym zdjąć koszulę i zobaczymy, co nasze Shrublands potrafiło dla pana uczynić. Po dziesięciu minutach Bond, z ciśnieniem sprowadzonym do 132/84, wagą zmniejszoną o pięć kilogramów, wyleczony z osteopatycznych urazów, z czystymi oczyma i językiem, zmierzał już do suteren na swój ostatni zabieg. W białych korytarzach i pokojach, jak zwykle, panowały cisza i obojętny zapach. Z przegródek dolatywała niekiedy stłumiona wymiana zdań między pacjentem a personelem na tle sporadycznych odgłosów kanalizacji. Nieustanny szum wentylacji przypominał głębokie wnętrze transatlantyku w ciszy morskiej. Dochodziła dwunasta trzydzieści. Bond położył się twarzą w dół na stole do masażu i nasłuchiwał stanowczego głosu i szybkiego plaskania bosych stóp swojej zdobyczy. Drzwi na końcu korytarza westchnęły, otwierając się i zamykając.

- Dzień dobry, Beresford. Wszystko dla mnie gotowe? Dziś ma być fest gorąco. Ostatni zabieg. Jeszcze dziesięć deko do zrzucenia. Jasne? - Tak jest, sir. - Słychać było, jak pantofle gimnastyczne głównego asystenta, a po nich bose stopy, przeszły korytarzem za plastikową zasłoną gabinetu masażu do ostatniego pokoju, gdzie mieściła się elektryczna łaźnia turecka. Drzwi znów westchnęły po kilku minutach, kiedy asystent, urządziwszy już hrabiego Lippe, powracał korytarzem. Przeszło dwadzieścia minut. Dwadzieścia pięć. Bond sturlał się ze stołu. - Dziękuję, Sam. Zrobiłeś dla mnie wiele dobrego. Myślę, że któregoś dnia jeszcze do ciebie wrócę. Na razie pójdę jeszcze raz natrzeć się solą i wziąć nasiadówkę. A ty ruszaj na swoje kotlety z marchwi. Mną się nie przejmuj. Jak skończę, to sam się wypuszczę. Bond owinął się w pasie ręcznikiem i odszedł korytarzem. Ogólne poruszenie i głosy. To asystenci pozbywali się swych pacjentów i drzwiami dla personelu udawali na przerwę obiadową. Ostatni z pacjentów, nawrócony alkoholik, odwrócił się we drzwiach i zawołał: - Szczęść Boże, Irygatorze! - Ktoś się roześmiał. Wzdłuż korytarza rozległ się podoficerski głos Beresforda, upewniającego się, czy wszystko jest zapięte na ostatni guzik: - Okna, Bill? Dobrze. Następny jest u ciebie pan Dunbar, punktualnie o drugiej. Len, powiedz w pralni, że po lunchu będziemy potrzebowali więcej ręczników. Ted... Ted. Jesteś tam, Ted? W takim razie ty, Sam, zajmij się hrabią Lippe, dobrze? W łaźni tureckiej. Bond wysłuchiwał tej rutyny przez cały tydzień, zapamiętując, którzy pracownicy wymykają się kilka minut wcześniej idąc na lunch, a którzy zostają aż do końca. Teraz, przez otwarte drzwi od

natrysków, zawołał, naśladując niski głos Sama: - Okej, panie Beresford! - i poczekał, aż gimnastyczne pantofle tamtego zaskrzypią żywo na linoleum. Już słychać! Krótka przerwa w połowie długości korytarza. Podwójne westchnienie, z jakim otworzyły się i zamknęły drzwi dla personelu. Teraz już głucha cisza. Oprócz szumu wentylatorów. Wszystkie gabinety zabiegowe opustoszały. Pozostali tylko James Bond i hrabia Lippe. Bond chwilę odczekał, po czym wyszedł z natrysków i delikatnie otworzył drzwi do łaźni tureckiej. Wcześniej odbył tam jedno posiedzenie, aby poznać i zapamiętać jej rozkład. Wszystko było dokładnie tak, jak zapamiętał. Biały pokoik zabiegowy jak inne, tyle że całe urządzenie stanowiło wielkie kremowe pudło z metalu i plastiku, wysokie na jakieś półtora metra, z kwadratową podstawą o boku metr dwadzieścia. Zamknięte ze wszystkich stron, z otworem u góry. Tylko przednia ściana tej kabiny otwierała się na zawiasach, aby pacjent mógł wejść do niej i usiąść. Przez otwór w górnej powierzchni, zaopatrzony w podparcie z gumy piankowej dla karku i podbródka, wystawała głowa pacjenta. Reszta ciała znosiła gorąco dostarczane przez liczne szeregi gołych żarówek wewnątrz kabiny, temperaturę wnętrza zaś regulował termostat podług ustawienia na tarczy umieszczonej z tyłu kabiny. Zwykła skrzynia, w której zamknięty pacjent oblewa się potem, zaprojektowana, jak Bond wyczytał w czasie swych poprzednich odwiedzin, w bawarskim Ulm przez Medikalischer Maschinenbau GmbH, Franziskanerstraße 44. Głowa siedzącego w pudle odwrócona była tyłem do wyjścia. Usłyszawszy syk hydraulicznego zamknięcia, hrabia Lippe burknął gniewnie:

- A niech to diabli, Beresford. Wypuść mnie. Pocę się tu jak świnia. - Chciał pan, żeby było gorąco, sir. - Ugrzeczniona odpowiedź Bonda nieźle udawała głos asystenta. - Nie dyskutuj, do cholery. Wypuść mnie stąd. - Pan sobie chyba nie uświadamia, jakie zalety ma gorąco w tej kuracji zdrowotnej, sir. Gorąco rozpuszcza wiele toksyn w obiegu krwi, a nawiasem mówiąc, także i w tkance mięśniowej. Dla pacjenta w stanie daleko posuniętej toksemii, tak jak u pana, takie potraktowanie gorącem jest bardzo korzystne. - Bond przekonał się, jak płynnie dobywa się z jego ust żargon leczenia siłami natury. Nie przejmował się tym, jakie będą konsekwencje dla Beresforda. Posiłek w kantynie dla personelu zapewni mu aż nadto wystarczające alibi. - Nie opowiadaj mi tych bredni. Mówię ci, żebyś natychmiast mnie stąd wypuścił. Bond przyjrzał się tarczy z tyłu maszyny. Wskazówka stała na czterdziestu ośmiu stopniach. Ile mu dać? Tarcza sięgała dziewięćdziesięciu. Wtedy mógłby się już usmażyć żywcem. A to ma być kara, nie morderstwo. Może osiemdziesiąt będzie godziwą zapłatą. Bond poprztykał gałką na osiemdziesiąt. Odezwał się: - Myślę, że pół godziny wystarczy, aby przynieść panu ogromną korzyść, sir. - Przestał naśladować cudzy głos. Dorzucił ostro: - A jak się zapalisz, to możesz wystąpić o zadośćuczynienie. Ociekająca potem głowa usiłowała się odwrócić, nie wyszło. Bond ruszył do drzwi. Hrabia Lippe teraz już mówił innym głosem, choć opanowanym, lecz rozpaczliwym. Rozpoznał go i dusząc się z nienawiści, sapał:

- Zapłacę panu tysiąc funtów i kwita. - Usłyszał syk otwierających się drzwi. - Dziesięć tysięcy. Dobrze, niech będzie pięćdziesiąt. Bond stanowczo zamknął za sobą drzwi i odszedł korytarzem, aby ubrać się i zniknąć. Poza nim rozległ się, bardzo stłumiony, pierwszy krzyk o pomoc. Nie słuchał. Nic takiego mu nie będzie, czego by nie wyleczył tydzień w szpitalu oraz duża ilość gencjany i galaretki z kwasu taninowego. Przemknęło mu jednak przez myśl, że facet, którego stać na zaproponowanie łapówki w wysokości pięćdziesięciu tysięcy funtów, musi być albo nadzwyczaj bogaty, albo w gwałtownej potrzebie. Niewątpliwie jest to za duża suma na to, aby ją zapłacić po prostu za uniknięcie bólu. James Bond się nie mylił. Skutkiem tej poniekąd dziecinnej próby sił pomiędzy dwoma skrajnie twardymi i nieznającymi litości mężczyznami, w dziwacznym otoczeniu naturopatycznej kliniki w hrabstwie Sussex, było pokrzyżowanie, choćby tylko w niewielkiej części, dokładnie wyliczonych w czasie mechanizmów intrygi, mającej wstrząsnąć rządami świata zachodniego.

V SPECTRE Boulevard Haussmann w Ósmej i Dziewiątej Dzielnicy ciągnie się od Rue du Faubourg St Honoré do Opery. Bardzo długi i okropnie nudny, jest mimo to chyba najszacowniejszą ulicą w całym Paryżu. Nie najbogatszą - ten zaszczyt przysługuje Avenue d'Iéna - ale bogacze niekoniecznie muszą być ludźmi szacownymi, a nazbyt wielu posiadaczy przy Avenue d'Iéna ma nazwiska kończące się na

-escu, -ovitch, -ski albo -stein, które nie zawsze są końcówkami nazwisk budzących szacunek. Co więcej, Avenue d'Iéna jest niemal w całości ulicą prywatnych rezydencji. Dyskretnie pojawiająca się tu i ówdzie mosiężna tabliczka z nazwą holdingu gdzieś w Liechtensteinie, na Bahamach albo w szwajcarskim kantonie Vaud ma cel wyłącznie podatkowy: kryją się pod tym rodowe fortuny, szukające ucieczki przed karzącą presją urzędu skarbowego, czyli mówiąc po prostu: uchylające się od płacenia podatków. Boulevard Haussmann nie zalicza się do nich. Masywne budowle z przełomu stulecia, bękarty Drugiego Cesarstwa, obficie zdobione cegłą i stiukami, to siedziby poważnego biznesu. Tu mają swe centralne biura wielcy przemysłowcy z Lille, Lyonu, Bordeaux, Clermont Ferrand, grube ryby od bawełny, sztucznego jedwabiu, węgla, wina, stali oraz żeglugi. Jeżeli trafiają się pośród nich kombinatorzy ukrywający pod dobrym adresem brak poważnego kapitału - des fonds sérieux - to wypada jedynie przyznać, że takie papierowe figury znajdą się nawet za jeszcze bardziej imponującymi frontonami na Lombard Street i Wall Street. W tym nadzwyczaj szacownym towarzystwie stałych mieszkańców, odpowiednio zróżnicowanym wedle paru kościołów, niewielkiego muzeum i Francuskiego Towarzystwa Szekspirowskiego, znajdują się także centrale towarzystw dobroczynnych. Na przykład pod numerem 136 bis dyskretnie połyskująca mosiężna tabliczka oznajmiająca: Międzynarodowe Braterstwo Przeciw Przemocy (FIRCO). Gdyby zainteresowała cię ta organizacja, czy jako idealistę, czy jako sprzedawcę, dajmy na to, wyposażenia biurowego, i nacisnąłbyś bardzo czysty porcelanowy guzik dzwonka, drzwi otworzyłby po pewnym czasie typowy francuski odźwierny. Gdyby się okazało, że masz interes poważny i niewątpliwie rzetelny, odźwierny

przeprowadziłby cię przez nieco zakurzony hol do wysokich, podwójnych drzwi udających styl Dyrektoriatu, ku nadmiernie ozdobnej klatce chwiejnie wyglądającej windy. Tam za drzwiami powitałby cię - zgodnie z oczekiwaniem - ogromny, zapuszczony pokój, domagający się na gwałt odmalowania, gdzie pół tuzina mężczyzn siedzi przy tanich biurkach, pisząc na maszynie lub ręcznie w biurze: wokół zobaczysz koszyki na korespondencję przychodzącą i wychodzącą, telefony - staromodne, typowe dla takich biur w tej części Paryża - i metalowe ciemnozielone szafki na kartoteki z powysuwanymi szufladami. Gdybyś był wyczulony na drobne szczegóły, mógłbyś zauważyć, że wszyscy ci mężczyźni są mniej więcej w tym samym wieku, pomiędzy trzydziestką a czterdziestką, i że w biurze, gdzie spodziewałbyś się ujrzeć jakieś sekretarki, nie ma ani jednej. Za wysokimi drzwiami przyjęto by cię nieco powściągliwie, jak to w zapracowanej firmie, liczącej się ze zwykłą proporcją dziwaków i natrętów, lecz w odpowiedzi na poważne zainteresowanie twarz człowieka za biurkiem w pobliżu drzwi rozjaśniłaby ostrożna gotowość do pomocy. Cele Braterstwa? Jesteśmy tu po to, monsieur, by zachowywać ideały, które podczas ubiegłej wojny rozkwitły w świadomości wszystkich grup oporu. Nie, monsieur, jesteśmy całkowicie apolityczni. Skąd bierzemy fundusze? Ze skromnych składek członkowskich i od pewnych osób, które popierają nasz program. Może ktoś z pana krewnych należał do ruchu oporu i poszukuje pan miejsca jego pobytu? Oczywiście, monsieur. Nazwisko? Grzegorz Karlski, wedle ostatnich wiadomości u Michajłowicza w lecie tysiąc dziewięćset czterdziestego trzeciego roku. Jules! (Mógłby zawołać, zwracając się do któregoś z kolegów.) Karlski, Grzegorz. Michajłowicz, tysiąc dziewięćset czterdzieści trzy. Jules zajrzy

do kartotek. Może to chwilkę potrwać. Jest odpowiedź. Nie żyje. Zginął w bombardowaniu kwatery generała, dwudziestego pierwszego października tysiąc dziewięćset czterdziestego trzeciego roku. Współczuję panu, monsieur. Czy mogę dla pana jeszcze coś zrobić? Może przyda się panu coś z naszych publikacji. Proszę mi wybaczyć, że nie mam czasu, aby osobiście podać panu więcej szczegółów na temat naszego stowarzyszenia. Ale znajdzie pan wszystko w tej publikacji. Mamy dziś akurat wyjątkowo dużo roboty. Bo jest Międzynarodowy Dzień Uciekinierów i dostajemy z całego świata mnóstwo takich zapytań jak pańskie. Do widzenia, monsieur. Pas de quoi. Tak by się to mniej więcej odbyło i wyszedłbyś na Boulevard Haussmann zadowolony, a nawet pod wrażeniem, jak sprawnie i z jakim poświęceniem ta organizacja wykonuje swe szlachetne, choć nie całkiem określone zadania. Następnego dnia po zakończeniu swej kuracji Bond wyjechał do Londynu, zaliczywszy poprzedniej nocy, w sposób jak najbardziej satysfakcjonujący, zarówno spaghetti bolognese z butelką chianti w restauracji w Brighton, jak i pannę Patricię Fearing na miękkich siedzeniach jej samochodziku wysoko na wzgórzach Downs. Tegoż wieczora zwołano nagłe posiedzenie zarządu FIRCO na godzinę siódmą. Jego członkowie, a byli to sami mężczyźni, zjechali się z całej Europy pociągami, samochodami lub samolotami, przez całe popołudnie i wieczór schodząc się z przerwami pod numer 136 bis, pojedynczo albo po dwóch, jedni drzwiami od frontu, inni od tyłu. Każdy miał swój wyznaczony czas przybycia na te spotkania - tyle a tyle minut, do dwóch godzin, przed godziną zero - i każdy ze spotkania na spotkanie zmieniał drzwi, przez które wchodził, z frontowych na tylne lub na odwrót. Teraz przypadało już po dwóch „odźwiernych” na każde drzwi, nie licząc innych, mniej rzucających

się w oczy środków bezpieczeństwa, takich jak systemy ostrzegawcze, wewnętrzne obwody telewizyjne przy dwóch wejściach oraz komplety fikcyjnych protokołów z tego zebrania FIRCO w stu procentach udokumentowane w bieżącej działalności organizacji na parterze. Dzięki temu w razie potrzeby obrady „członków zarządu” można było przestawić, w ciągu sekund, z potajemnych na jawne. Punktualnie o siódmej dwudziestu mężczyzn, składających się na tę organizację, wkroczyło, wślizgnęło się albo wemknęło, każdy zależnie od swego charakteru, do starannie urządzonej sali konferencyjnej na trzecim piętrze. Przewodniczący już siedział na swoim miejscu. Obeszło się bez przywitań. Szef uważał je za zbędne i obłudne w takiej organizacji. Przybysze obchodzili stół i siadali na miejscach oznaczonych numerami od jednego do dwudziestu jeden, zastępującymi ich nazwiska i przesuwającymi się kolejno, w celu zachowania ostrożności, o dwie cyfry z wybiciem północy w pierwszym dniu każdego miesiąca. Nikt nie palił - picie było zabronione, a palenie źle widziane - i nikt okiem nawet nie rzucił na fikcyjny porządek dzienny FIRCO wyłożony przed nim na stole. Siedzieli w milczeniu i patrzyli wzdłuż stołu na przewodniczącego z wyrazem najwyższego przejęcia, które u nie tak znaczących ludzi byłoby oznaką służalczego szacunku. Każdy, kto widział Numer dwa, bo taki miał numer na ten miesiąc, choćby i po raz pierwszy, patrzyłby nań z pewną dozą tegoż respektu, ponieważ był on jednym z tych ludzi - spotykanych może dwa lub trzy razy w życiu - którzy jakby wysysali ci oczy z głowy. Ci wyjątkowi ludzie zwykli miewać trzy podstawowe przymioty: postać niezwykłą fizycznie, swoisty luz wewnętrznej pewności siebie i emanujący potężny zwierzęcy magnetyzm. Stado zawsze wyczuwa te zjawiska, jakby nie z tego świata, i okazuje się, że u

prymitywnych plemion każdy wyróżniony tak przez naturę zostaje obrany wodzem plemienia. Posiadali te cechy niektórzy wielcy ludzie w historii, z polityków Czyngis-chan, Aleksander Wielki, Napoleon. Może wyjaśniałoby to nawet hipnotyczny wpływ, niedający się inaczej wytłumaczyć, jaki - nieporównanie lichsza postać - Adolf Hitler, wywierał na osiemdziesiąt milionów przedstawicieli najzdolniejszego narodu w Europie. Numer dwa niewątpliwie posiadał te właściwości - i odczułby je pierwszy lepszy człowiek z ulicy - a cóż dopiero tych dwudziestu wybranych. Dla nich, mimo głębokiego cynizmu nieodłącznie tkwiącego w ich takim czy innym powołaniu, mimo ich podstawowej niewrażliwości na człowieczeństwo, stanowił on - choćby i niechętnie odbieranego - najwyższego dowódcę, niemalże bóstwo. Nazywał się Ernst Stavro Biofeld. Urodzony dwudziestego ósmego maja tysiąc dziewięćset ósmego roku w Gdyni z ojca Polaka i matki Greczynki. Rozpocząwszy studia w zakresie ekonomii i historii politycznej na Uniwersytecie Warszawskim, studiował następnie inżynierię i elektronikę na Politechnice Warszawskiej i w wieku dwudziestu pięciu lat objął skromną posadę w centralnej administracji Ministerstwa Poczt i Telegrafów. Mogło to wyglądać na dziwny wybór u tak nieprzeciętnie uzdolnionego młodzieńca, jednakże Blofeld doszedł do ciekawych wniosków na temat przyszłości świata. Uznał, że w kurczącym się świecie szybka i niezawodna komunikacja jest sednem potęgi, a poznanie prawdy wcześniej, niż uczyni to ktokolwiek inny, w czasie pokoju czy wojny, jest warunkiem każdej trafnej decyzji w dziejach i źródłem sławy. Teoria ta doskonale mu się sprawdzała, kiedy badał depesze i radiogramy przechodzące przez jego ręce na Poczcie

Głównej, po czym kupował lub sprzedawał na poboczu warszawskiej giełdy - tylko z rzadka, kiedy miał absolutną pewność, ale wtedy już na ogromną skalę - gdy zmienił się charakter przesyłek pocztowych. Polska szykowała się wówczas do wojny i w jego wydziale nasilił się przepływ zamówień zbrojeniowych i wiadomości dyplomatycznych. Blofeld zmienił swą taktykę. Był to cenny materiał, dla niego nic nieznaczący, lecz bezcenny dla wroga. Z początku niezręcznie, a potem już fachowo sporządzał kopie depesz, wybierając jako że treść była zaszyfrowana i jemu niedostępna - tylko te oznaczone jako BARDZO PILNE lub TAJNE. Po czym starannie opracował w głowie sieć fikcyjnych agentów. Były to rzeczywiste, lecz niewiele znaczące osoby w różnych ambasadach i firmach zbrojeniowych, do których adresowano większość przesyłek - młodszy szyfrant w ambasadzie brytyjskiej, tłumacz pracujący dla Francuzów, sekretarki osobiste - prawdziwe - w dużych firmach. Nazwiska ich łatwo było uzyskać z wykazów służby dyplomatycznej, dzwoniąc do jakiejś firmy i pytając w centrali o nazwisko sekretarki prezesa. Występował na przykład jako przedstawiciel Czerwonego Krzyża, chcący porozmawiać z prezesem na temat darowizny. Kiedy już ustalił wszystkie nazwiska, nazwał swoją sieć TARTAR i dyskretnie porozumiał się z niemieckim attache wojskowym, dostarczając mu kilku próbek swej działalności. Niebawem uzyskał kontakt z Amt IV Abwehry, a reszta poszła już łatwo. Gdy kociołek raźno zabulgotał i pieniądze (nie przyjmował innych płatności niż w dolarach amerykańskich) zaczęły napływać (i to szybko, bo wyjaśnił, że musi opłacać wielu agentów), rozszerzył rynek swych usług. Brał pod uwagę Rosjan i Czechów, ale zrezygnował z nich jako niewypłacalnych lub płacących ze zwłoką. Kiedy zamiast nich wybrał Amerykanów i Szwedów, chlusnęła ulewa pieniędzy. Niebawem

stwierdził - był bowiem wrażliwy jak mimoza na sprawy bezpieczeństwa - że nie da się utrzymać takiego tempa. Gdzieś nastąpi przeciek: może na styku tajnych służb Niemiec i Szwecji, o których wiedział - bo w kontaktach z ich szpiegami wyłapywał plotki dotyczące swej nowej specjalności - że blisko współpracują na niektórych terenach; a może przez kontrwywiad aliantów lub ich służby kryptograficzne; albo któryś z jego narodowych agentów umrze lub zostanie bez jego wiedzy przeniesiony, on zaś nadal będzie używał jego nazwiska jako źródła. Bądź co bądź miał już dwieście tysięcy dolarów, a za dodatkowy bodziec posłużyło przeczucie, iż wojna staje się niepokojąco bliska. Dla niego był więc to już najwyższy czas, aby przenieść się w jakieś miejsce na szerokim świecie, do któregoś bezpiecznego zakątka. Swoje wycofanie Blofeld przeprowadził nader fachowo. Przede wszystkim z wolna wyłączył się z obiegu. Wyjaśnił, że Anglicy i Francuzi zacieśnili swój system bezpieczeństwa. Może był jakiś przeciek - spojrzał z łagodnym wyrzutem w oczy swojemu kontaktowi - ale tej sekretarce się odechciało, a tamta domagała się za dużo pieniędzy. Następnie poprzez pewnego przyjaciela z giełdy, zamknąwszy mu usta tysiącem dolarów, zainwestował całe swoje fundusze w akcje na okaziciela firmy Shell w Amsterdamie, a stamtąd przeniósł je do sejfu numerowego w Diskonto Banku w Zurychu. Nim uczynił ostatni krok, mówiąc swoim kontaktom, że jest spalony i że polska Dwójka mu depcze po piętach, pojechał do Gdyni, udał się do Urzędu Stanu Cywilnego i do kościoła, w którym go chrzczono, i pod pretekstem sprawdzania szczegółów dotyczących wymyślonego przyjaciela, precyzyjnie wyciął strony z własnym nazwiskiem i świadectwem urodzenia. Wtedy pozostało mu już tylko znaleźć wytwórnię paszportów, działającą w każdym dużym porcie, i

kupić za dwa tysiące dolarów kanadyjski paszport marynarski. Najbliższym statkiem odpłynął do Szwecji. Zatrzymał się w Sztokholmie, aby się rozejrzeć bacznie po świecie i chłodno rozważyć prawdopodobny przebieg wojny, po czym legitymując się swym dawnym polskim paszportem, poleciał do Turcji, przelał pieniądze ze Szwajcarii do Ottoman Bank w Stambule i czekał na upadek Polski. Kiedy to nastąpiło, wystąpił o prawo pobytu w Turcji jako uchodźca i rozdał trochę pieniędzy właściwym urzędnikom, aby je sobie zapewnić. Po czym osiedlił się na dobre. Radio Ankara chętnie skorzystało z jego profesjonalnych usług, on zaś uruchomił RAHIR, kolejne przedsiębiorstwo szpiegowskie na takich zasadach jak TARTAR, tylko że solidniejsze. Zanim przystąpił do sprzedaży swego towaru, najpierw się roztropnie upewnił, kto zwycięży, i dopiero gdy Rommla wykopano z Afryki, zdecydował się na aliantów. Zakończył wojnę w blasku chwały i bogactwa, odznaczany i noszony na rękach przez Brytyjczyków, Amerykanów i Francuzów. Po czym, mając pół miliona dolarów w bankach szwajcarskich i szwedzki paszport na nazwisko Serge Angström, wymknął się do Ameryki Południowej na odpoczynek, trochę dobrego jadła i dalsze przemyślenia. A teraz Ernst Blofeld, uznawszy, że już może całkiem bezpiecznie powrócić do tego nazwiska, siedział w uciszonym pokoju przy Boulevard Haussmann i oglądał z wolna twarze swoich dwudziestu ludzi, szukając takich oczu, które unikałyby jego spojrzenia. Oczy Blofelda przedstawiały się jak czarne, głębokie studnie, otoczone - jak u Mussoliniego - przez jasne białka. Sztuczny efekt tej niezwykłej symetrii dodatkowo wzmagały długie, jedwabiste, czarne rzęsy, jakie mogłaby mieć kobieta. Spojrzenie tych miękkich oczu, jak u lalki, było najzupełniej zrelaksowane, one same zaś rzadko

miewały wyraz mocniejszy niż łagodne zaciekawienie przedmiotem, na którym były skupione. Przekazywały spokojną pewność swego właściciela i rozeznania tego, na co patrzą. Niewinnych napawały ufnością, dzięki której oglądany mógł spocząć i rozluźnić się, wiedząc, że jest w łagodnych rękach, na których może polegać. Winnego zaś obdzierały z fałszu i sprawiały, że czuł się przezroczysty - jak szklana kula z rybkami, wskroś której Blofeld ogląda, z jakże niedbałą ciekawością, te kilka prawdziwych rybek, jak ziarenka prawdy, zawieszone w przejrzystości kłamstwa i wysiłku, żeby je zaćmić. Wzrok Blofelda był jak mikroskop, okno na świat idealnie jasnego mózgu, wyostrzonego przez trzydzieści lat zagrożeń wyprzedzanych zawsze o jeden krok i pełnego wewnętrznej pewności siebie, czerpanej z powodzenia we wszystkim, czegokolwiek się dotknął. Skóra pod oczyma, łagodnie i powoli oglądającymi teraz kolegów, była gładka, bez śladu worków. Ani śladu także rozpusty, choroby czy starości na dużej, białej, pozbawionej wyrazu twarzy pod czarnymi, sterczącymi włosami, równo strzyżonymi najeża. Zarys szczęki, z lekka otłuszczonej, jak przystało na wiek średni, wyrażał stanowczość i niezależność. Tylko usta pod grubym nosem szpeciły to, co można by wziąć za twarz filozofa lub naukowca. Dufne i cienkie, jak źle zagojona rana, ciemne i zaciśnięte, zdolne tylko do fałszywych, brzydkich uśmieszków, zdradzały pogardę, agresywną butę, okrucieństwo. Ważyć mógł ze sto trzydzieści kilo. Niegdyś były to same mięśnie - za młodu po amatorsku podnosił ciężary - ale przez ostatnie dziesięć lat wszystko zwiotczało i zostało brzuszysko, ukrywane w luźnych spodniach i dobrze skrojonych garniturach dwurzędowych, szytych na miarę, tego wieczora z beżowej wełenki. Dłonie i stopy miał długie, spiczaste, szybkie w ruchu, kiedy zechciał, lecz na ogół

rozluźnione i niespieszne, jak teraz. Poza tym nie palił, nie pił i nie było najmniejszych oznak, aby kiedykolwiek spał z osobą jednej czy drugiej płci. Nawet i jadał niewiele. Jeśli chodzi o nałogi lub słabości fizyczne, Blofeld zawsze pozostawał zagadką dla wszystkich, którzy go znali. A dwudziestu mężczyzn, którzy siedzieli, spoglądając nań wzdłuż długiego stołu i cierpliwie czekając, aż się odezwie, stanowiło dziwną mieszankę typów narodowych. Mieli jednak coś wspólnego ze sobą. Wszyscy w wieku od trzydziestki do czterdziestki, wszyscy bardzo sprawni z wyglądu i prawie wszyscy - z dwoma wyjątkami - mieli bystre, twarde, drapieżne oczy, jak u wilków i jastrzębi łupiących trzodę. Dwaj odróżniający się byli naukowcami z oczyma nie z tego świata, jak to u naukowców: Kotze, fizyk z NRD, który pięć lat temu przeszedł na Zachód i sprzedał swoje sekrety za skromną pensyjkę i emeryturę w Szwajcarii, oraz Masłow, poprzednio Kandyński, polski specjalista od elektroniki, który w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym szóstym roku zrezygnował z wydziału badań radiowych u Philipsa AG w Eindhoven i gdzieś przepadł. Na pozostałych osiemnastu składały się trzyosobowe komórki (ze względów bezpieczeństwa Blofeld stosował komunistyczny system trójek) z sześciu grup narodowych, mianowicie z szóstki wielkich światowych organizacji przestępczych i wywrotowych. A więc było trzech Sycylijczyków z czołówki Unione Siciliana, czyli mafii; trzech Francuzów z Korsyki, z tajnej organizacji Związek Korsykański, istniejącej tak dawno jak mafia i całkiem podobnej, która kieruje prawie całą zorganizowaną przestępczością we Francji; trzej dawni członkowie Smierszu, organizacji zajmującej się mordowaniem szpiegów i wrogów Związku Radzieckiego, rozwiązanej w roku tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym ósmym na rozkaz Chruszczowa i

zastąpionej Specjalnym Wydziałem Wykonawczym MWD; trzej z czołówki pozostałych przy życiu członków dawnego Sonderdienstu gestapo; trzech jugosłowiańskich twardzieli, którzy wystąpili z tajnej policji marszałka Tito; i trzech górskich Turków (bo Turkowie z równin są do luftu), dawniej należących do grupy Blofelda RAHIR, a później odpowiedzialnych za KRYSTAL, ważną linię przemytu heroiny na Środkowym Wschodzie, wiodącą do Bejrutu. Tych osiemnastu ludzi, wszystkich wyspecjalizowanych w konspiracji, w czołówce tajnych powiązań i działań, a przede wszystkim milczenia, wyróżniała też jedna podstawowa zaleta: każdy z nich był solidnie kryty. Każdy posiadał ważny paszport z aktualnymi wizami wszystkich najpotężniejszych krajów świata i najzupełniej czyste konto w Interpolu, jak również w siłach policyjnych swojego kraju. Ten czynnik, jakim jest czyste konto, mimo że całe życie spędziło się w świecie wielkiej zbrodni, był najwyższą kwalifikacją dla członków SPECTRE: Special Executive for Counterintelligence, Terrorism, Revenge and Extortion. Założycielem i przewodniczącym tego prywatnego przedsiębiorstwa dla prywatnego zysku był Ernst Stavro Blofeld.

VI Fiołkowe tchnienie Blofeld dokonał przeglądu twarzy zgromadzonych. Tak jak przewidywał, tylko jedna para oczu umykała przed jego spojrzeniem. Wiedział, że się nie myli. Podwójnie sprawdzone raporty miały charakter wyłącznie poszlakowy, ale przypieczętować sprawę musiały jego własne oczy oraz intuicja. Z wolna przeniósł

obie dłonie pod stół. Jedną złożył na płask na udzie. Drugą wsunął do bocznej kieszeni, z której wyjął cienkie złote puzderko i położył je przed sobą na stole. Paznokciem u kciuka podważył wieczko, wyjął pastylkę o fiołkowym zapachu i wziął do ust. Miał zwyczaj tak odświeżać sobie oddech, kiedy przychodziło mu powiedzieć coś przykrego. Wsunął pastylkę pod język i zaczął mówić miękkim, dźwięcznym, bardzo pięknie modulowanym głosem. - Mam do przedstawienia członkom raport dotyczący Wielkiego Przedsięwzięcia, czyli Planu Omega. - (Blofeld nigdy nie zaczynał od jakiegoś „Panowie”, „Przyjaciele”, „Koledzy” i tym podobnych frazesów. Byłoby to pretensjonalne). - Ale zanim przejdę do tej sprawy, chcę dla bezpieczeństwa poruszyć inny temat. - Łagodnym spojrzeniem obiegł cały stół. Ta sama para oczu co przedtem unikała jego spojrzenia. Podjął tonem jakby opowieści. - Egzekutywa zgodzi się co do tego, że pierwsze trzy lata naszej działalności były udane. Po części dzięki naszej sekcji niemieckiej udało się w całkowitej tajemnicy wydobyć z jeziora Mondsee klejnoty Himmlera i upłynnić je przez naszą sekcję turecką w Bejrucie. Dochód: siedemset pięćdziesiąt tysięcy funtów. Zaginięcie sejfu z całą zawartością z centrali MWD w Berlinie Wschodnim nigdy nie zostało wyśledzone jako dzieło naszej sekcji rosyjskiej, po czym jego sprzedaż Centralnej Agencji Wywiadowczej przyniosła pięćset tysięcy dolarów. Przechwycenie trzydziestu kilogramów heroiny w Neapolu, należących do siatki Pastori, i sprzedanie ich grupie Firpone w Los Angeles dało nam osiemset tysięcy dolarów. Brytyjska Secret Service zapłaciła nam sto tysięcy funtów za czeskie fiolki z bronią bakteriologiczną z zakładów chemicznych w Pilznie. Były Gruppenführer SS Sonntag

żyjący w Hawanie pod nazwiskiem Santos w wyniku udanego szantażu zapłacił nam skromne sto tysięcy dolarów - stanowiące niestety cały jego majątek - a zabójstwo francuskiego specjalisty od ciężkiej wody Peringue'a, który przez Berlin przeszedł na stronę komunistów, dało - ze względu na jego wybitną znajomość tego przedmiotu i na to, że dopadliśmy go, nim zaczął mówić - miliard franków od Deuxième Bureau. W okrągłych liczbach, jak wiadomo Specjalnej Egzekutywie z naszych rachunków, całkowity dochód na dzisiaj nie licząc ostatniej i jeszcze niepodzielonej dywidendy - wyniósł około półtora miliona funtów szterlingów we frankach szwajcarskich i boliwarach wenezuelskich, na które dla ostrożności przeliczamy wszystkie nasze zyski, jako że nadal są to najpewniejsze waluty świata. Ten dochód, jak wiadomo Specjalnej Egzekutywie, zgodnie z naszą umową, odliczającą dziesięć procent na koszty ogólne i dziesięć procent dla mnie, podzielono w równych częściach po cztery procent pomiędzy członków, co przyniosło każdemu z nich dochód około sześćdziesięciu tysięcy funtów. Suma ta w moim przekonaniu stanowi z ledwością wystarczającą zapłatę za usługi świadczone przez członków - bo dwadzieścia tysięcy funtów rocznie to kwota niespełniająca naszych oczekiwań - lecz jesteście chyba świadomi, że Plan Omega przyniesie wystarczający dochód, aby zapewnić każdemu z nas pokaźną fortunę, i pozwoli - jeżeli zechcemy - rozwiązać naszą organizację i energię każdego z nas przerzucić na inne cele. Blofeld omiótł spojrzeniem cały stół i zapytał uprzejmie: - Czy są jakieś pytania? Dwadzieścia par oczu, tym razem wszystkie bez wyjątku, spokojnie i beznamiętnie odpowiedziało na spojrzenie przewodniczącego. Każdy dokonał już własnych obliczeń i wiedział, co o tym myśleć.

Nie trzeba było dociekać komentarzy ze strony tych sprawnych, mimo że ograniczonych umysłów. Byli zadowoleni, lecz dawanie temu wyrazu nie leżało w charakterze tych srogich osobowości. Przewodniczący mówił o sprawach wiadomych. Teraz pora na niewiadome. Blofeld wsunął sobie do ust drugą pastylkę, umieścił ją pod językiem i podjął wypowiedź. - No dobrze. A teraz ostatnia operacja, zakończona miesiąc temu z zyskiem wynoszącym milion dolarów. - Wzrok Blofelda przesunął się po lewym szeregu siedzących aż do końca. Odezwał się cicho: - Numer siedem. Proszę powstać. Marius Domingue ze Związku Korsykańskiego, dumny i krępy mężczyzna o powolnym spojrzeniu, ubrany w dość elegancki garnitur, podniósł się bez pośpiechu. Popatrzył wzdłuż stołu na Blofelda. Jego wielkie, szorstkie dłonie zwisały swobodnie przy szwach spodni. Blofeld niby patrzył mu w oczy, ale faktycznie obserwował reakcje sąsiadującego z Numerem siedem Korsykanina Numer dwanaście, Pierre'a Borrauda, siedzącego na wprost Blofelda na końcu długiego stołu. To jego spojrzenie umykało podczas tego zebrania. Teraz już nie. Stało się swobodne, pewne siebie. Czegokolwiek te oczy się obawiały, już minęło. Blofeld zwrócił się do zebranych. - Operacja ta, jak sobie przypominacie, polegała na uprowadzeniu siedemnastoletniej córki Magnusa Blomberga, właściciela hotelu Principality w Las Vegas i wspólnika innych amerykańskich firm za pośrednictwem Purpurowego Gangu z Detroit. Dziewczyna została uprowadzona z apartamentu ojca w Hotel de Paris w Monte Cario i przewieziona drogą morską na Korsykę. Ta część operacji wykonana była przez sekcję korsykańską. Zażądano okupu w wysokości miliona

dolarów. Pan Blomberg zgodził się na to i stosownie do instrukcji otrzymanej ze SPECTRE pieniądze umieszczone zostały o zmroku w nadmuchiwanej tratwie ratunkowej, spuszczonej na wodę u wybrzeży włoskich w pobliżu San Remo. Z zapadnięciem nocy tratwę odebrał statek z naszej sekcji sycylijskiej. Sekcja ta zasługuje na uznanie, ponieważ wykryła nadajnik radiowy na tranzystorach, ukryty w tratwie, który miał naprowadzić jednostkę floty francuskiej na nasz statek i przechwycić go. Po otrzymaniu sumy okupu i zgodnie z naszymi warunkami dziewczyna została oddana rodzicom, na pozór bez jakiegokolwiek uszczerbku z wyjątkiem przefarbowania włosów, co było konieczne, aby przenieść ją z Korsyki do wagonu sypialnego w pociągu z Marsylii. Powiedziałem „na pozór”. Teraz dowiaduję się ze źródła w komisariacie policji w Nicei, że w czasie przymusowego pobytu na Korsyce dziewczyna została zgwałcona. Blofeld przerwał, aby dotarło to należycie do świadomości obecnych. Mówił dalej: - To jej rodzice uważają, że została zgwałcona. Możliwe, że doszło do stosunku płciowego za jej zgodą. To nieistotne. Organizacja nasza zobowiązała się zwrócić dziewczynę w stanie nieuszkodzonym. Bez względu na wpływ, jaki mogło wywrzeć na nią uświadomienie seksualne, jestem zdania, że niezależnie od tego, czy ów stosunek dokonał się za zgodą dziewczyny, czy bez niej, zwrócono ją rodzicom w stanie uszkodzonym, co najmniej zaś używanym. - Blofeld rzadko używał gestów. Teraz otworzył z wolna dłoń leżącą na stole i powiedział tak samo równym głosem: - Jesteśmy wielką i bardzo potężną organizacją. Nie obchodzi mnie moralność czy etyka, członkowie chyba uświadamiają sobie, że wymagam - i jak najsurowiej zalecam - aby SPECTRE przestrzegała najwyższych reguł postępowania. U nas nie ma żadnej dyscypliny poza obowiązującą nas samodyscypliną. Jesteśmy odpowiedzialnym

bractwem, którego siła polega bez reszty na sile każdego z członków. Słabość jednego członka to złowróżbny kornik w strukturze całości. Znacie moje poglądy w tej kwestii i gdy należało interweniować, akceptowaliście stosowane przeze mnie środki. W tym przypadku już uczyniłem to, co uważałem za konieczne w stosunku do rodziny poszkodowanej. Zwróciłem im pół miliona dolarów z pismem zawierającym stosowne przeprosiny. Niezależnie od nadajnika radiowego, który stanowił naruszenie umowy przez jej rodzinę. Zakładam, że nie wiedzieli o tym podstępie. Było to zachowanie typowe dla policji: spodziewałem się tego. Dywidenda przypadająca nam wszystkim z tej operacji będzie odpowiednio zmniejszona. W tej sytuacji zdecydowałem się na podjęcie stosownych środków. Blofeld popatrzył wzdłuż stołu. Oczy jego skupiły się na stojącym Numerze siedem. Korsykanin Marius Domingue odpowiedział mu niewzruszonym spojrzeniem. Wiedział, że jest niewinny. Wiedział, kto jest winien. Jego ciało znieruchomiało w napięciu. Lecz nie ze strachu. Jak wszyscy, tak i on ufał słuszności Blofelda, tylko nie rozumiał, dlaczego uczyniono zeń cel dla wszystkich spojrzeń, teraz na nim spoczywających, ale Blofeld tak zdecydował, a on zawsze ma słuszność. Blofeld widział jego odwagę i wyczuwał, skąd się ona bierze. Dostrzegał też błyszczącą od potu twarz Numeru dwanaście, siedzącego samotnie na końcu stołu. Dobrze! Pot zapewni tym lepszy kontakt. Prawa dłoń Blofelda pod stołem uniosła się z uda, znalazła guzik i uruchomiła wyłącznik. Pierre Borraud, uchwycony w fotelu żelazną pięścią trzech tysięcy woltów, wygiął się w łuk, jakby kopnięty w plecy. Szorstka mata z czarnych włosów zjeżyła mu się na głowie i tak pozostała, jak u

szmacianego Murzynka, nad wykrzywioną, rozsadzaną od wewnątrz twarzą. Oczy rozjarzyły się dziko i zgasły. Poczerniały język z wolna wypełznął spomiędzy wyszczerzonych zębów i tak został, obrzydliwie wyciągnięty. Cienkie smużki dymu uniosły się spod dłoni, ze środka pleców i spod ud, gdzie dopadły go ukryte w fotelu elektrody. Blofeld cofnął przełącznik. Światła w pokoju, chwilowo przyćmione do barwy pomarańczowej, odzyskały swą jasność. Z wolna rozchodziła się woń przypieczonego mięsa i spalonych tkanin. Ciało Numeru dwanaście skurczyło się okropnie. Z ostrym stuknięciem podbródek uderzył o brzeg stołu. Już po wszystkim. Przyciszony, równy głos Blofelda przerwał milczenie. Popatrzył wzdłuż stołu na Numer siedem. Zauważył, że w jego twardej, niewzruszonej postawie nic nie drgnęło. Mocny człowiek o mocnych nerwach. Blofeld powiedział: - Proszę usiąść, Numer siedem. Jestem zadowolony z pańskiego zachowania. - (Był to najwyższy u Blofelda wyraz pochwały). Trzeba było odwrócić uwagę Numeru dwanaście. Wiedział, że się go podejrzewa. Mogłoby dojść do niestosownej sceny. Niektórzy z siedzących wokół stołu kiwnęli ze zrozumieniem głowami. Jak zwykle, rozumowanie Blofelda było sensowne. Nikogo z członków za nadto nie poruszyło i nie zaskoczyło to, czego byli świadkami. Blofeld zawsze egzekwował swój autorytet, wymierzał sprawiedliwość, niczego przed nimi nie skrywając. Coś takiego zdarzyło się już dwukrotnie, w obu przypadkach na podobnym zebraniu i w obu ze względów bezpieczeństwa i dyscypliny, istotnych dla spójności, dla siły wewnętrznej całego zespołu. W jednym przypadku Blofeld zabił winnego grubą igłą wystrzeloną mu w serce z pistoletu na sprężone powietrze: nie lada wyczyn z odległości około dwunastu kroków. Za drugim razem winny siedział

po lewej obok Blofelda i został uduszony drucianą pętlą, zarzuconą mu od niechcenia przez głowę i ściągniętą przez oparcie fotela. Te dwa zabójstwa były słuszne i konieczne. Jak i to trzecie. Przeto członkowie, nie zwracając już uwagi na trupa zwalonego u końca stołu, usadowili się w swych fotelach. Czas powrócić do rzeczy. Blofeld zatrzasnął złote puzderko i wsunął je do kieszeni kamizelki. - Sekcja korsykańska - przemówił z cicha - zgłosi kandydatury na miejsce Numeru dwanaście. Ale możemy z tym zaczekać do czasu, gdy wykonany będzie Plan Omega. W tej kwestii należy omówić pewne szczegóły. Pozyskany przez sekcję niemiecką podwykonawca G dopuścił się błędu, poważnego błędu, w zasadniczy sposób zmieniającego nasz harmonogram. Temu człowiekowi, należącemu do tongu Czerwonego Pioruna w Makao, co powinno było gwarantować fachowe umiejętności w zakresie konspiracji, polecono założyć swą kwaterę główną w pewnej klinice na południu Anglii, będącej świetnym miejscem do tego celu. Nakazano mu kontaktować się dorywczo z lotnikiem Petacchim na niedalekim lotnisku w Boscombe Down, gdzie szkoli się dywizjon bombowców. Miał w pewnych odstępach czasu składać raporty na temat sprawności tego pilota i jego morale. Dostarczane przezeń raporty były zadowalające, a lotnik, nawiasem mówiąc, wciąż pozostaje chętny. Podwykonawcy G zlecono również wysłanie Listu D Plus Jeden, czyli za trzy dni od dzisiaj. Jednakże ten głupiec, niestety, wdał się pochopnie w konflikt z jakimś pacjentem tejże kliniki, wskutek czego - mniejsza o szczegóły - przebywa obecnie w Centralnym Szpitalu w Brighton z oparzeniami drugiego stopnia. Został więc przynajmniej na tydzień

wyłączony z akcji. Skutkiem tego będzie irytujące, choć na szczęście niewielkie, opóźnienie w realizacji Planu Omega. Sporządzono już nowe instrukcje. Lotnika Petacchiego zaopatrzono w fiolkę wirusa grypy, dostatecznie silnego, aby znalazł się na liście chorych na tydzień, przez który nie będzie mógł podjąć się swego lotu ćwiczebnego. Wykona pierwszy lot, kiedy powróci do zdrowia, i odpowiednio nas powiadomi. Data lotu zostanie przekazana podwykonawcy G, który do tego czasu również wyzdrowieje i wyśle List zgodnie z planem. Specjalna Egzekutywa - tu Blofeld rozejrzał się wokół stołu - dostosuje swój rozkład lotów na teren Strefy Zeta odpowiednio do nowego rozkładu operacji. Co się zaś tyczy podwykonawcy G - tu Blofeld przyjrzał się kolejno, jednemu po drugim, trójce byłych gestapowców - ten agent nie jest wiarygodny. Sekcja niemiecka przygotuje się do jego eliminacji w ciągu dwudziestu czterech godzin od chwili wysłania Listu. Zrozumiano? Trzy niemieckie twarze jednogłośnie stanęły na baczność. - Tak jest, sir. - Co do reszty - podjął Blofeld - wszystko w porządku. Numer jeden już ma solidnie zapewnioną tożsamość w Strefie Zeta. Legenda z poszukiwaniem skarbu rozwija się i zyskała już pełną wiarygodność. Załoga jachtu, składająca się w całości ze starannie dobranych podwykonawców, przestrzega zarządzeń w kwestiach dyscypliny i bezpieczeństwa lepiej, niż można się było spodziewać. Zagwarantowano odpowiednią bazę na lądzie. Jest odległa i trudno dostępna. Należy do ekscentrycznego Anglika, którego otoczenie i osobiste nawyki są takie, że domagają się odosobnienia. Wasze przybycie do Strefy Zeta jest w dalszym ciągu drobiazgowo planowane. Zestaw ubrań już oczekuje was w Strefach F i D, stosownie

do waszych planów przelotu. Garderoba ta będzie w najdrobniejszych szczegółach dostosowana do tożsamości każdego z was jako sponsora poszukiwania skarbu, który zażyczył sobie, ażeby się tam znaleźć i uczestniczyć w przygodzie. Nie należycie do łatwowiernych milionerów. Jesteście w typie bogatych rentierów i biznesmenów klasy średniej, którzy mogliby się załapać na taki projekt. Wszyscy jesteście sprytni, więc przyjechaliście, aby czuwać nad swą inwestycją i mieć pewność, że ani jeden dublon się nie ulotni. - (Żaden się nie uśmiechnął). - Wszyscy jesteście świadomi roli, jaką macie do odegrania, i spodziewam się, że każdy z was bardzo dokładnie przestudiował zadania, jakie mu wyznaczono. Wokół stołu bacznie pokiwano głowami. Każdy był przekonany, że co do fałszywej tożsamości nie wymaga się od niego zbyt wiele. Ten ma uchodzić za bogatego właściciela kawiarni w Marsylii. (Był nim rzeczywiście. Może o tym rozmawiać z kimkolwiek). Tamten ma winnice w Jugosławii. (Wychował się w Bied. O winobraniu i środkach do spryskiwania rozmawiać może choćby i z Calvetem z Bordeaux). Następny przemycał papierosy z Tangeru. (Robił to rzeczywiście i będzie odpowiednio dyskretny). Każdemu z nich przypisano tożsamość, która wytrzyma dochodzenie choćby drugiego stopnia. - Teraz co do wyników treningu w akwalungach - podjął Blofeld. - Proszę o raporty ze wszystkich sekcji. - Spojrzał na Jugosłowian po swojej lewej ręce. - Zadowalające. - Zadowalające - odparła jak echo sekcja niemiecka i słowo to powtarzało się wokół stołu. - We wszystkich operacjach podwodnych podstawowa sprawa to bezpieczeństwo - skomentował Blofeld. - Czy ten czynnik jest należycie uwzględniony we wszystkich rozkładach zajęć? - Potwierdzono.

- A ćwiczenia z nową bronią podwodną na dwutlenek węgla? - Znów pozytywne odpowiedzi ze wszystkich sekcji. - A teraz - podjął Blofeld - chciałbym usłyszeć raport sekcji sycylijskiej o przygotowaniach do zrzutu złota. Fidelio Sciacca, wychudzony Sycylijczyk o zamkniętym w sobie wyrazie twarzy, mógłby być - i był - belfrem o komunistycznych skłonnościach. Zabierał głos w imieniu sekcji, bo najlepiej wypowiadał się po angielsku, który to język obowiązywał w Specjalnej Egzekutywie. Przemówił starannym tonem, jak wykładowca: - Wybrany teren został dokładnie sprawdzony. Jest odpowiedni. Mam tutaj - dotknął trzymanej na kolanach teczki - plany i szczegółowy rozkład w czasie do wiadomości przewodniczącego i członków. Skrótowo mówiąc, wyznaczony obszar, Strefa T, leży na północno-zachodnich zboczach Etny, powyżej linii drzew, czyli na wysokościach od dwóch do trzech tysięcy metrów. Jest to niezamieszkany i nieuprawny obszar czarnej lawy na górnych zboczach wulkanu, w przybliżeniu powyżej miasteczka Bronte. Jako miejsce zrzutu oznakowany będzie, za pomocą latarek zespołu odbierającego, obszar wielkości około dwóch kilometrów kwadratowych. Pośrodku tego obszaru zostanie umieszczony sygnalizator naprowadzający dla samolotów Decca, jako dodatkowa pomoc dla nawigacji. Grupa samolotów wiozących złoto, która według moich oszczędnych obliczeń powinna składać się z pięciu transportowców Comet Mark IV, dokona podejścia na wysokości trzech tysięcy metrów z szybkością pięciuset kilometrów na godzinę. Ze względu na ciężar każdego ładunku potrzebna będzie większa liczba spadochronów, a ze względu na trudny teren wymagane będzie bardzo staranne opakowanie w gumę piankową. Spadochrony i opakowania muszą być pokryte

fosforyzującą farbą, by ułatwić odnalezienie. Niewątpliwie - tu rozłożył ręce - instrukcje SPECTRE co do warunków zrzutu będą zawierać również te i inne szczegóły, lecz ze strony osób odpowiedzialnych za ten lot konieczne jest bardzo staranne zaplanowanie i koordynacja. - A zespół odbierający? - Głos Blofelda był spokojny, lecz ostro i wyraziście dociekliwy. - Capo mafioso w tym okręgu jest moim wujem. Ma ośmioro wnucząt, które uwielbia. Wyjaśniłem mu niedwuznacznie, że miejsce pobytu tych dzieci jest znane moim współpracownikom. Zrozumiał to. Równocześnie, wedle instrukcji, zaproponowałem mu milion funtów za odebranie przesyłki w całości i bezpieczne dostarczenie jej do składnicy w Katanii; dla funduszów Unione to bardzo poważna suma. Zgodził się na te warunki. W jego przekonaniu chodzi tu o rabunek z banku. Nie chce wiedzieć nic więcej. Przewidywana zwłoka nie wpłynie na te ustalenia. Tak czy inaczej odbędzie się to w czasie pełni księżyca. Podwykonawca Numer pięćdziesiąt dwa to człowiek bardzo zdolny. Zaopatrzono go w dostarczony mi w tym celu odbiornik krótkofalowy. Na razie pozostaje w kontakcie z capo mafioso, z którym jest spowinowacony przez małżeństwo. Blofeld milczał przez całe dwie minuty. Wreszcie skinął głową. - Jestem zadowolony. Co do następnego posunięcia, mianowicie dysponowania złotem, zajmie się tym podwykonawca dwieście jeden, całkowicie już przez nas wypróbowany. Można mu zaufać. Będzie załadowane w Katanii na SM Mercurial i popłynie przez Kanał Sueski do Goa w Indiach Portugalskich. Po drodze spotka się w wyznaczonym miejscu, w Zatoce Arabskiej, ze statkiem handlowym należącym do głównej firmy pośredniczącej w handlu złotem

w Bombaju. Zostanie ono przeniesione na ten statek w zamian za równowartość, w aktualnym przeliczeniu, w używanych frankach szwajcarskich, dolarach i boliwarach. Ta ogromna ilość gotówki podzielona będzie na ustalone części i następnie przewieziona z Goa wynajętym samolotem do dwudziestu dwóch różnych szwajcarskich banków w Zurychu, gdzie trafi do kaset w depozycie. Klucze do nich członkowie otrzymają po tym zebraniu. Od tego momentu - oczywiście z zastrzeżeniem zwykłych zasad bezpieczeństwa co do nieroztropnego wydawania i demonstrowania posiadanych pieniędzy zdeponowane tam sumy będą już całkowicie do dyspozycji członków. - Spokojnie i bez pośpiechu oczy Blofelda ogarnęły zebranych. - Czy ta procedura jest zadowalająca? Powściągliwe skinienia głowami. Odezwał się Numer osiemnaście, Kandyński, polski spec od elektroniki, nie krępując się. W tym towarzystwie nikt się nie krępował. - To nie moja specjalność - oświadczył. - Ale czy nie ma zagrożenia, że okręt jakiejś floty przechwyci ten statek, czyli Mercurial, i zabierze złoto? Dla mocarstw zachodnich będzie oczywiste, że złoto musi być wywiezione z Sycylii. To nic trudnego zorganizować rozmaite patrole morskie i powietrzne. - Zapomina pan - wyjaśnił cierpliwie Blofeld - że ani pierwsza, ani w razie potrzeby druga bomba nie zostanie zabezpieczona, dopóki pieniądze nie znajdą się w bankach szwajcarskich. Nie ma więc takiego ryzyka. Ani też - druga możliwość, którą wziąłem pod uwagę - nie jest prawdopodobne, aby nasz statek został napadnięty na pełnym morzu przez jakichkolwiek niezależnych piratów. Przewiduję bowiem, że mocarstwa zachodnie utrzymają sprawę w kompletnej

tajemnicy. Wszelki przeciek spowodowałby panikę. Czy są dalsze pytania? Bruno Bayer z sekcji niemieckiej przemówił sztywno: - Wynika z tego, że Numer jeden ma bezpośrednio zarządzać w Strefie Zeta. Czy zatem pan mu przekaże pełnię władzy? Czy oznacza to, iż stałby się on, że tak powiem, najwyższym dowódcą w terenie? Jakież to typowe, pomyślał Blofeld. Niemcy zawsze będą słuchać rozkazów, ale chcą mieć całkowitą jasność co do tego, kto ma najwyższą władzę. Niemieccy generałowie byliby posłuszni najwyższemu dowództwu tylko wówczas, gdyby wiedzieli, że Hitler akceptuje najwyższe dowództwo. Odparł stanowczo: - Powiedziałem to jasno Specjalnej Egzekutywie i powtarzam: Numer jeden już jest, zgodnie z waszą jednogłośną decyzją, moim następcą w przypadku mojej śmierci lub niezdolności. Co się tyczy Planu Omega, jest on zastępcą najwyższego dowódcy SPECTRE, a ponieważ ja pozostanę w kwaterze głównej, aby kontrolować reakcje na List, w terenie Numer jeden będzie najwyższym dowódcą. Obowiązuje posłuszeństwo jego rozkazom, jak gdyby to były moje własne. Mam nadzieję, że w tej kwestii zgadzamy się całkowicie. - Spojrzenie Blofelda, ostre, skupione, obiegło zebranych. Każdy potwierdził, że się zgadza. - A więc - rzekł Blofeld. - Zebranie jest zakończone. Porządkowym zlecę usunięcie resztek Numeru dwanaście. Numer osiemnaście - proszę połączyć mnie z Numerem jeden - na częstotliwości dwudziestu megacykli. Tego pasma francuska poczta nie używa po godzinie ósmej.

VII Zapnij pasy James Bond wyskrobał resztki jogurtu z dna kartonu z napisem: Kultura koziego mleka. Z własnej farmy koziej w Stanway, Glos. Z samego serca Cotswolds. Według oryginalnej bułgarskiej receptury. Sięgnął po bułkę z grubo mielonych ziaren, starannie ją przekroił mają skłonność do kruszenia się - i sięgnął po czarny syrop z melasy. Każdy kęs przeżuwał dokładnie. W ślinie jest ptialina. Dokładne żucie wytwarza ptialinę, która pomaga przetwarzać skrobię w cukier dostarczający ciału energii. Ptialina to enzym. Innymi enzymami są pepsyna występująca w żołądku oraz trypsyna i krepsyna w jelitach. Te oraz inne enzymy to substancje chemiczne rozkładające pokarm w trakcie przechodzenia przez usta, żołądek i przewód pokarmowy, pomocne w przyswajaniu go bezpośrednio do krwiobiegu. Wszystkie te podstawowe fakty James Bond miał już teraz opanowane. Nie rozumiał, dlaczego nikt wcześniej mu o tym nie powiedział. Odkąd przed dziesięcioma dniami pożegnał Shrublands, czuł się tak świetnie, jak przedtem nigdy w życiu. Miał dwa razy więcej energii. Nawet papierkowa robota, którą zawsze uważał za harówkę nie do zniesienia, obecnie sprawiała mu niemal przyjemność. W lot ją pochłaniał. Poszczególne sekcje, przez jakiś czas tylko dziwiące się, teraz już zaczynały się z lekka irytować w zetknięciu z dobitnymi, klarownymi protokołami, sypiącymi się z sekcji podwójnych zer. Bond budził się tak rano i tak pełen energii, że zaczął wcześnie pojawiać się w biurze i późno je opuszczać, raczej ku irytacji swej sekretarki, uroczej Loelii Ponsonby. W jej zachowaniu pojawiły się zdenerwowanie i napięcie. Zdobyła się nawet na prywatną rozmowę z panną Moneypenny, sekretarką M i swoją najlepszą przyjaciółką w

tym budynku. Panna Moneypenny, przełknąwszy swą zazdrość o Loelię Ponsonby, dodawała jej otuchy. - Wszystko w porządku, Lil - uspokoiła ją przy kawie w kantynie. - Stary był taki przez parę tygodni od powrotu z tej cholernej kliniki naturalnego lecznictwa, niczym Gandhi. Potem przyszło parę ciężkich spraw, które nim zatrzęsły, i pewnego wieczora, który spędził w Blades - chyba dla oderwania się od tych myśli - nazajutrz poczuł się okropnie, tak też wyglądał, i od tej pory już znowu się zrobił normalny. Pewnie wrócił do kuracji szampanem, czy jakoś tam. Dla mężczyzn to jednak najlepsze. Robią się od tego okropni, ale przynajmniej tak po ludzku. Jak zaczynają się robić na bosko, dopiero nie można z nimi wytrzymać. May, starszawa gosposia Bonda rodem ze Szkocji, weszła, żeby uprzątnąć po śniadaniu. Bond zapalił długiego papierosa z filtrem, któremu miarodajny amerykański Związek Konsumentów przypisuje najmniejszą zawartość substancji smolistych i nikotyny. Przerzucił się na tę markę z wonnej, lecz mocnej bałkańskiej mieszanki morlandów z trzema złotymi kółkami na papierku, którym hołdował już jako nastolatek. Te papierosy prawie w ogóle nie miały smaku, ale były przynajmniej lepsze od vanguardów, nowych „beztytoniowych” papierosów z Ameryki, które mimo swych zalet zdrowotnych wypełniały pokój lekką wonią palonych liści. Sprawiała ona, że odwiedzający go w biurze pytali, czy „coś tu się przypadkiem nie pali?”. May guzdrała się z zastawą po śniadaniu, co zwykło znaczyć, że chciałaby coś powiedzieć. Bond podniósł oczy sponad kolumny wiadomości w „Timesie”. - Coś cię dręczy, May? Na surowych rysach May pojawił się rumieniec. Odezwała się przepraszająco:

- Mnie chodzi o to. - Spojrzała wprost na Bonda. W dłoni trzymała karton po jogurcie. Zgniotła go w mocnych palcach i upuściła między śniadaniowe pozostałości na tacy. - Nie moja rzecz o tern mówić, mister James, ale pan się truje. - Wiem o tym, May. Masz rację. Ale ograniczam je do dziesięciu dziennie - odpowiedział wesoło Bond. - Nie rozchodzi się o te papieroski. Ale o to - wskazała na tacę o tę paciajkę. - Wypluła to słowo z pogardą. Zrzuciwszy zgryzotę nareszcie z serca, nabrała rozpędu. - Jak chłop może wcinać takie jedzonko dla dzieciaków i kleik i temu podobnież? Pan się nie pogniewa, że to powiem, ale ja chiba wiem o pana życiu więcej, niżeli pan by chciał. Jak pana przywozili ze szpitala i gadali, że wypadek drogowy czy co tam. A ja nie jestem ta głupia babulka, co się panu widzi, mister James. Od wypadku drogowego nie robią się małe dziurki na ręce, w nodze czy gdzie tam - ach, pan się nie śmiecha, dosyć żem widziała - ino takie od kul. A te leworwery i noże, i co pan przy sobie nasza, jak wyjeżdża gdzie za granicę. Ech! - May wzięła się pod boki. Oczy jej błyszczały wyzywająco. - Pan mi powie, że patrzaj swojego nosa i zabieraj się do swojego Glen Orchy, ale zaczem wyjadę, jeszcze powiem panu, mister James, że jak pan się na drugi raz wpuści w jaką harataninę i w żądołku będzie miał ino takie świństwa, to przywiezą go do domu w trumnie. Tak właśnie będzie. Niegdyś James Bond powiedziałby May, żeby się zabierała do diabła i dała mu spokój. Ale teraz, z bezgraniczną cierpliwością i humorem, przedstawił jej pokrótce zasady odróżniania „żywych” od „martwych” pokarmów. - Bo widzisz, May - wyjaśnił rzeczowo - wszystkie te wynaturzone pokarmy - biała mąka, biały cukier, biały ryż, biała sól, białka jajek - to są martwe pokarmy. Albo w ogóle martwe, jak białko w

jajach, albo wyczyszczono z nich wszystko, co pożywne. Są to powolne trucizny, jak wszystko co smażone i ciastka, i kawa, i Bóg wie ile z tych rzeczy, które jadałem. A zresztą popatrz, w jak świetnym stanie teraz jestem. Czuję się zupełnie jak odnowiony, kiedy zacząłem jeść to, co należy, a przestałem pić i tak dalej. Dwa razy lepiej sypiam. Mam dwa razy tyle energii. Żadnych tam bólów głowy. Ani w mięśniach. Ani kaca. Popatrz, jeszcze miesiąc temu nie było tygodnia, żebym przynajmniej w jednym dniu nie mógł niczego przełknąć na śniadanie oprócz paru aspiryn i ostrygi. A wiesz doskonale, jak wtedy gdakałaś i kwoktałaś po całym domu, jak stara kwoka. No - Bond przyjaźnie uniósł brwi - i co na to powiesz? To załatwiło May. Podniosła tacę i sztywno ruszyła do drzwi. Przystanęła na progu i odwróciła się. W oczach jej zalśniły łzy z gniewu. - No, mogę ino tyle odpowiedzieć, mister James, że może pan ma rację, a może nie ma. Tylko zamartwia mnie na śmierć, że pan już nie jesteś sobą. - Wyszła i trzasnęła drzwiami. Bond westchnąwszy, sięgnął znów po gazetę. Przypomniał sobie znane powiedzonko - gdy baba w średnim wieku urządza scenę - o zmianie sposobu życia, i powrócił do lektury. Telefon, ten czerwony, mający bezpośrednie połączenie z kwaterą główną, głośno i charakterystycznie zabrzęczał. Nie odrywając oczu od kolumny, Bond wyciągnął rękę. To już nie to co dawniej, za poważnych gróźb zimnej wojny. Pewnie nic podniecającego. Może odwołują zapowiedziane na popołudnie w Bisley strzelanie z nowego karabinu. - Tutaj Bond. Słucham. Mówił szef kadr. Bond upuścił gazetę na podłogę. Przycisnął słuchawkę do ucha, starając się, jak za dawnych czasów, wyczytać coś spoza wypowiadanych słów.

- Proszę jak najszybciej, James. Do M. - Coś dla mnie? - Dla wszystkich. Alarm i pełna cisza. Jeżeli się poumawiałeś na najbliższe tygodnie, wszystko odwołaj. Dziś wieczorem jedziesz. Do zobaczenia. - Wyłączył się. Bond miał najbardziej ekscentryczny samochód w Anglii. Mark II Continental Bentley, którego jakiś bogaty kretyn rozbił na słupie telegraficznym. Bond kupił jego resztki za półtora tysiąca funtów, a Rolls wyprostował mu zgięte podwozie i dorobił nowy silnik. Po czym Bond udał się z trzema tysiącami funtów, które stanowiły połowę jego kapitału, do firmy Mulliners, gdzie odpiłowano mu starą karoserię sportowego sedana i zbudowano na tym zgrabny, raczej kanciasty, dwumiejscowy kabriolet z mechanicznie składanym dachem i tylko dwoma fotelami z czarnej skóry. Resztę aż do tyłu zajmował też kanciasty i nieładny bagażnik. Maszyna chodziła jak złoto, a Bond kochał ją bardziej od wszystkich kobiet obecnych teraz w jego życiu, razem wziętych, gdyby coś takiego było możliwe. Żadnemu samochodowi Bond nie oddałby się jednak na własność. Samochód, choćby najświetniejszy, to środek lokomocji (o swym continentalu mówił: „lokomotywa”: zabiorę cię moją lokomotywą) i ma być w każdej chwili gotów do użytku; żadnego tam łamania paznokci na drzwiach garażu czy dopieszczania przez mechaników prócz szybkiego przeglądu raz na miesiąc. „Lokomotywa” sypiała na dworze, u drzwi jego mieszkania, i obowiązana była z miejsca zapalać, bez względu na pogodę, a potem jechać i basta. Podwójny wydech (Bond zażyczył sobie rur dwucalowych; nie znosił starczego, stłumionego pyrkotu tej marki) warknął solidnie, gdy długi szary nos z dużym, srebrnym, ośmiokątnym bełtem z małego placyku na Chelsea wyjrzał na Bung's Road. Była dziewiąta,

jeszcze przed nasileniem ruchu, więc Bond pognał po Sloane Street i do parku. Skoro było jeszcze za wcześnie też na policję ruchu, pojechał nieco szybciej i za trzy minuty był pod Marble Arch. Dalej powolny objazd w Baker Street i oto Regents Park. W dziesięć minut od pilnego telefonu już jechał windą na ósme, najwyższe piętro w ogromnym, kwadratowym budynku. Idąc po wyściełanym korytarzu, z miejsca wyczuł stan wyjątkowy. Na tym piętrze przy biurach M znajdowała się łączność i spoza jej szarych zamkniętych drzwi dobiegał nieustanny brzęk i terkot ustawionych w szeregi przekaźników i klekot szyfratorów, jak karabiny maszynowe. Bondowi przemknęło przez myśl, że to powszechny alarm. Co u diabła się wydarzyło? Szef kadr stał nad panną Moneypenny. Wręczał jej depesze z grubego pliku i podawał instrukcje nadawcze. - CIA Waszyngton, Dulles do rąk własnych. Szyfr potrójne X dalekopisem. Mathis. Deuxième Bureau. Ten sam prefiks i kanał. Stacja F dla szefa wywiadu NATO. Normalnie przez kierownika sekcji. A to utajnione do szefa MI 5, do rąk własnych, z kopią dla komisarza policji, do rąk własnych. A te - wręczył gruby plik - przekazać szefom stacji do rąk własnych od M. Szyfr podwójne X przez Whitehall Radio i Portishead. W porządku? Powysyłaj to jak najszybciej, kochana. Będzie tego więcej. Czeka nas trudny dzień. Panna Moneypenny uśmiechnęła się radośnie. Lubiła takie dni, jak je nazywała, bojowe. Przypominały jej początki w służbie jako młodej szyfrantki. Nachyliwszy się, przycisnęła guzik na interkomie: - Przybył zero zero siedem, sir. - Spojrzała na Bonda. - Ruszaj. - Szef kadr błysnął zębami i rzekł: - Zapnij pasy. - Ponad drzwiami M zapaliło się czerwone światełko. Bond wszedł.

Tu panował zupełny spokój. M siedział rozluźniony, bokiem do biurka, patrząc na odległy, rozmigotany horyzont świateł Londynu za szerokim oknem. Podniósł oczy. - Siadaj, zero zero siedem. Spójrz na to. - Wyciągnął rękę i podsunął kilka fotokopii w dużym formacie. - Nie spiesz się. - Wziął fajkę i zaczął ją nabijać, w roztargnieniu zanurzając palce w stojącym u łokcia pojemniku na tytoń z łuski pocisku. Bond wziął fotokopię leżącą na wierzchu. Ukazywała przód i tył zaadresowanej koperty, opylony w celu pokazania odcisków palców, które pokrywały całą powierzchnię. M spojrzał z ukosa. - Możesz palić. - Dziękuję, sir - rzekł Bond. - Staram się odzwyczajać. M odparł: - Hmf - włożył fajkę do ust, prztyknął zapałką i głęboko nabrał dymu w płuca. Usiadł głębiej w fotelu. Szare oczy marynarza patrzyły w okno, do wnętrza, nic nie widząc. Koperta z nagłówkiem DO RĄK WŁASNYCH I NADZWYCZAJ PILNE adresowana była do premiera, po nazwisku, na 10 Downing Street, Whitehall, London SW1. Każdy szczegół w adresie był poprawny, aż po końcowe PC znaczące, że premier jest członkiem Tajnej Rady Królewskiej (Privy Councillor). Staranna interpunkcja. Stempel z napisem: Brighton, 8.30, 3 czerwca. Bondowi przemknęło przez myśl, że wobec tego list mógł być nadany pod osłoną nocy i prawdopodobnie dostarczony tego samego dnia po południu, czyli wczoraj. Pisany na maszynie z pogrubioną, dość elegancką czcionką. Wszystko to wraz ze sporą kopertą formatu trzynaście na dwadzieścia centymetrów oraz rozmieszczeniem i stylem adresu sprawiało wrażenie solidne i rzeczowe. Tylna strona koperty niezalakowana i pusta, tylko z odciskami palców.

List, tak samo poprawny i staranny w układzie, brzmiał następująco: Szanowny Panie Premierze, Powinien Pan wiedzieć, albo dowie się Pan, jeśli porozumie się Pan z szefem Sztabu Sił Powietrznych, że mniej więcej od godziny 22.00 dnia wczorajszego, czyli 2 czerwca, nie powrócił z ćwiczebnego lotu brytyjski samolot z dwiema bombami atomowymi na pokładzie. Jest to samolot typu Villiers Vindicator O/NBR z Eksperymentalnego Dywizjonu RAF nr 5 stacjonującego w Boscombe Down. Na bombach umieszczone są numery identyfikacyjne MOS/bd/654/MK V i MOS/bd/655/MK V Ministerstwa Zaopatrzenia. Widnieją na nich również numery identyfikacyjne USAF tak liczne i rozwlekłe, że nie będę Pana nimi zaprzątał. Samolot odbywał lot ćwiczebny z załogą liczącą pięciu ludzi i z jednym obserwatorem. Miał wystarczającą ilość paliwa na dziesięć godzin lotu z szybkością tysiąca kilometrów na godzinę i na przeciętnej wysokości dwunastu tysięcy metrów. Samolot ten, wraz z dwiema bombami atomowymi, znajduje się obecnie w posiadaniu naszej organizacji. Załoga i obserwator nie żyją. Upoważniamy Pana do powiadomienia o tym ich krewnych, z informacją, że samolot się rozbił, przyczyniając się w ten sposób do zachowania tajemnicy w takim zakresie, jaki uzna Pan za stosowny, co i nam również będzie odpowiadało. Informacja o miejscu, w którym znajdują się ten samolot oraz dwie bomby atomowe, umożliwiająca ich odzyskanie, zostanie Panu przekazana w zamian za ekwiwalent wynoszący sto milionów funtów szterlingów w złocie próby tysiąca, lub nie niższej niż dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcznych czystego złota. Instrukcje co do sposobu dostarczenia złota zawarte są w załączonym memorandum.

Kolejnym warunkiem jest, że nie będą czynione żadne przeszkody w podjęciu tego złota i w rozporządzaniu nim i że osobistymi podpisami Pana oraz prezydenta Stanów Zjednoczonych zapewniona zostanie bezkarność dla niżej podpisanej organizacji oraz wszystkich jej członków. Nieprzyjęcie powyższych warunków w terminie siedmiu dni od godziny 17.00 czasu Greenwich dnia 3 czerwca 1959 roku, czyli najpóźniej do godziny 17.00 czasu Greenwich dnia 10 czerwca 1959 roku, będzie miało następujące konsekwencje. Natychmiast po upływie tego terminu zniszczona zostanie jakaś własność należąca do zachodnich mocarstw, o wartości nie mniejszej niż wyżej podana suma stu milionów funtów. Nastąpią przy tym również straty w ludziach. Jeżeli w ciągu czterdziestu ośmiu godzin po takim ostrzeżeniu nadal nie zostanie nam przekazana gotowość do przyjęcia naszych warunków, bez dalszego ostrzeżenia nastąpi zniszczenie któregoś z wielkich miast w nieoznaczonym kraju świata. Wiązać się z tym będą ogromne ofiary. Ponadto organizacja nasza zastrzega sobie, że między jednym a drugim z tych wydarzeń będzie miała prawo powiadomić świat o wyznaczonej granicy czterdziestu ośmiu godzin. Środek ten, który spowoduje powszechną panikę we wszystkich wielkich miastach, będzie miał na celu przyspieszenie waszej decyzji. Niniejszy list, Panie Premierze, stanowi jedyne i ostateczne powiadomienie. Będziemy oczekiwać Pańskiej odpowiedzi, o każdej okrągłej godzinie czasu Greenwich, na fali szesnastu megacykli. Podpisano SPECTRE Specjalna Egzekutywa ds. Kontrwywiadu, Terroryzmu, Zemsty i Wymuszenia

James Bond przeczytał ten list po raz drugi i starannie położył go przed sobą na biurku, po czym zajął się kolejną stroną, zawierającą szczegółowe memorandum w sprawie dostarczenia złota. „Południowo-Zachodnie zbocza Etny na Sycylii... sygnalizator naprowadzający Decca na częstotliwości... pełnia księżyca... od północy do pierwszej czasu Greenwich... pojedyncze ładunki ważące po ćwierć tony opakowane w gumę piankową grubości trzydziestu centymetrów... co najmniej trzy spadochrony przy każdym ładunku... typ samolotów i rozkład lotów mają być podane na częstotliwości szesnastu megacykli nie później niż na dwadzieścia cztery godziny przed rozpoczęciem operacji... Jakiekolwiek przeciwdziałanie będzie traktowane jako złamanie umowy i spowoduje zdetonowanie bomby atomowej numer jeden albo numer dwa, zależnie od okoliczności”. Taki sam podpis na maszynie. Na obu stronach umieszczona końcowa linijka: „Kopia zostaje równocześnie wysłana listem poleconym, pocztą lotniczą, do prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej”. Bond spokojnie odłożył fotokopię na poprzednie. Sięgnął do tylnej kieszeni po spiżową papierośnicę, zawierającą już tylko dziewięć papierosów, wyjął jednego i zapalił go, wciągając głęboko dym w płuca i wypuszczając go z namysłem i przeciągłym sykiem. M obrócił się z krzesłem, tak że znaleźli się twarzą w twarz. - No i co? Bond spostrzegł, że oczy M, trzy tygodnie temu tak jasne i pełne życia, są teraz przekrwione i zmęczone. Nic dziwnego! Przemówił: - Jeżeli ten samolot i te bomby rzeczywiście zniknęły, to myślę, że sprawa się potwierdza, sir. Chyba podchodzą do tego poważnie. Uważam, że ten rachunek nie jest wzięty z powietrza.

M powiedział: - Rada Wojskowa też tak sądzi. Ja również. - Zamilkł na chwilę. - Owszem, samolot z bombami przepadł. A numery na bombach są zgodne z rzeczywistością.

VIII Duże pchły mają małe pchły - Czy mamy jakiś trop, sir? - zapytał Bond. -

Cholernie mało, w praktyce żadnego. Nikt nie słyszał o żad-

nym SPECTRE. Wiemy, że w Europie działa jakaś niezależna jednostka - coś tam kupowaliśmy od nich - Amerykanie też, a Mathis się teraz przyznał, że Goltz, ten francuski naukowiec od ciężkiej wody, który w zeszłym roku przeszedł na drugą stronę, został przez nich zabity, za grube pieniądze, w ramach jakiejś nieoczekiwanej transakcji. Nie padły żadne nazwiska. Wszystko załatwione przez radio, też na szesnastu megacyklach, jak w liście. Zwrócili się do łączności Deuxième. Na wszelki wypadek Mathis się zgodził. I załatwili to jak należy. Mathis zapłacił: walizka forsy zostawiona pod znakiem Michelina przy autostradzie N1. Ale nikt nie zdołał ich powiązać ze SPECTRE. Kiedy my i Amerykanie załatwialiśmy coś, to w ciągłej konspiracji, doprawdy profesjonalnej, ale nam szło bardziej o efekt, a nie o to, kto go wywiera. I my, i oni płaciliśmy za to kupę forsy, ale się opłacało. Jeżeli to robi ta sama grupa, sprawa jest poważna i tak powiedziałem premierowi. Ale nie o to chodzi. Samolot przepadł i dwie bomby też, jak w liście. Wszystkie szczegóły się zgadzają. Vindicator odbywał ćwiczebny lot na południe od Irlandii i nad Atlantyk. - M sięgnął po grubą teczkę i przerzucił trochę kartek.

- Tak, miał to być sześciogodzinny lot z Boscombe Down o ósmej wieczór i powrót o drugiej nad ranem. Pięciu ludzi załogi z RAF i obserwator z NATO, Włoch nazwiskiem Petacchi, Giuseppe Petacchi, dowódca dywizjonu z włoskich sił powietrznych, odkomenderowany do NATO. Podobno dobry lotnik, ale teraz go właśnie sprawdzamy. Przysłano go do nas w normalnym trybie. Najlepsi piloci z NATO przybywają tu już od miesięcy, żeby poznać Vindicatora i procedury rzucania bomb. Ten samolot będzie chyba używany w NATO do ataków na duże odległości. W każdym razie M przewrócił kartkę - obserwowano go na ekranie, jak zwykle, i wszystko było w porządku, aż znalazł się na zachód od Irlandii na wysokości około dwunastu tysięcy metrów. A potem wbrew temu, co planowano, zniżył się na dziewięć tysięcy metrów i zapodział w ruchu pasażerskim nad Atlantykiem. Dowództwo próbowało się z nim połączyć, ale radio nie mogło czy nie chciało odpowiadać. Najpierw uznano, że Vindicator zderzył się z jakimś samolotem pasażerskim, i wszyscy wpadli w popłoch. Ale żadna linia nie dała znać o wypadku, ani żeby go chociaż widzieli. - M popatrzył na Bonda. - I na tym koniec. Samolot po prostu zniknął. - A nie wyłapał go amerykański system DEW? Wczesnego ostrzegania na odległość? - zdziwił się Bond. - Właśnie to jest pytanie. Jedyny ślad, jaki mamy. Podobno osiemset kilometrów na wschód od Bostonu pojawił się sygnał, że jakiś samolot zboczył z trasy na Idlewild i skierował się na południe. Ale to znowu wielka trasa pasażerska, północna, z Montrealu i Gander na Bermudy i Bahamy, aż do Ameryki Południowej. Operatorzy z DEW uznali go więc za samolot z BOAC albo Trans-Canada.

- Rzeczywiście wygląda, jakby mieli to dobrze rozpracowane, krycie się w trasach pasażerskich. A czy ten samolot nie mógł na środku Atlantyku zawrócić i skierować się do Rosji? - Mógł. Albo na południe. Tam jest duża przestrzeń, po jakieś osiemset kilometrów od jednego i drugiego brzegu, gdzie radar nie sięga. Mało tego! Mógł po prostu zawrócić i tą samą trasą wrócić do Europy albo na którąś z dwóch lub trzech innych tras. W gruncie rzeczy teraz może się już znajdować niemalże w dowolnym miejscu na świecie. I właśnie w tym cały problem. - Ale to ogromny samolot. Na pewno wymaga specjalnych pasów startowych i tak dalej. Gdzieś musiał wylądować. Tak wielkiej maszyny nie można po prostu schować. - No właśnie. Wszystko to jest oczywiste. Przed północą RAF posprawdzał wszystkie lotniska, co do jednego, gdzie tylko na świecie mogliby wylądować. I nic. Ale powiadają, że mogli też przymusowo wylądować chociażby na Saharze albo innej pustyni, albo w morzu gdzieś na mieliznach. - A czy bomby wtedy by nie wybuchły? - Nie. Są całkowicie bezpieczne, dopóki się ich nie uzbroi. Nawet zwyczajny upadek, jak wtedy z B-47 nad Karoliną Północną w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym ósmym roku, spowodowałby tylko wybuch zapalnika trotylowego. Ale nie plutonu w samej bombie. - Jak więc mieliby spowodować wybuch ci ze SPECTRE? M rozłożył dłonie. - Wyjaśniali to wszystko na posiedzeniu Rady Wojskowej. Nie wszystko zrozumiałem, ale chodzi o to, że bomba atomowa wygląda jak każda inna. A działa w ten sposób, że z przodu zawiera zwyczajny trotyl, a z tyłu pluton. Między nimi jest puste miejsce, gdzie

umieszcza się jakiś zapalnik, rodzaj wtyczki. Przy uderzeniu trotyl uruchamia zapalnik, a od tego wybucha pluton. - Czyli musieliby tę bombę zrzucić, aby wybuchła? - Okazuje się, że nie. Potrzebny jest tylko specjalista od fizyki, który się na tym zna, a wtedy już wystarczy odkręcić czubek bomby - zwykły detonator, który odpala trotyl - i zamontować jakiś zapalnik czasowy, który odpali trotyl bez rzucania bomby. I wtedy już wybuchnie. A nie jest to wielkie urządzenie. Zmieściłoby się w czymś dwa razy większym od torby do golfa. Tylko że bardzo ciężkie. Ale można by je umieścić na przykład z tyłu w dużym samochodzie, po prostu wjechać nim do miasta i zostawić gdzieś zaparkowany z włączonym zapalnikiem na czas. Dać sobie parę godzin, żeby wyjechać z zasięgu eksplozji - przynajmniej jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów - i to wszystko. Bond sięgnął do kieszeni po następnego papierosa. Niemożliwe, a jednak. Tego właśnie spodziewały się Secret Service i wszystkie inne tajne służby na świecie. Jakiś tam nieznany człeczyna w prochowcu, z ciężką walizką, a choćby i z torbą do golfa. Przechowalnia bagażu, zaparkowany samochód, kępa krzaków w centralnym parku jakiegoś dużego miasta. I nie ma na to sposobu. Za kilka lat, jeżeli specjaliści się nie mylą, jeszcze trudniej będzie temu zaradzić. Pierwszy lepszy kraik będzie sobie wytwarzał, rzec by można, gdzieś na zapleczu bomby atomowe. Już nie ma w tym żadnego sekretu. Trudno było zrobić tylko ich prototypy - jak pierwszej broni palnej - albo karabinu maszynowego lub czołgu. Teraz każdy już ma taki łuk i strzały. Jutro czy pojutrze tym łukiem i strzałami okaże się bomba atomowa. A oto pierwszy przypadek szantażu. Jeżeli nie powstrzymamy SPECTRE, to wieść się rozejdzie i za chwilę będzie to robił każdy zbrodniczy naukowiec zaopatrzony w chemię i trochę

złomu. Jeżeli w porę nie da się im odprawy, to pozostanie już tylko płacić. Tak się wyraził Bond. - Coś w tym rodzaju - skomentował M. - Z każdego punktu widzenia, nie wyłączając polityków, chociaż oni tu niewiele znaczą. Tylko że ani premier, ani prezydent nie przetrwaliby pięciu minut, gdyby się wydarzyło coś złego. Ale czy zapłacimy, czy nie zapłacimy, to się nie skończy... i skutki będą fatalne. Dlatego trzeba zrobić absolutnie wszystko, żeby tych drani dopaść, znaleźć samolot i w porę wszystkiemu zapobiec. Premier i prezydent są całkowicie zgodni. Każdy pracownik wywiadu na całym świecie, który jest po naszej stronie, zostaje włączony w tę operację: nazywa się to operacja Piorun. Samoloty, okręty, łodzie podwodne... i oczywiście pieniądze nie grają roli. Dostaniemy wszystko, kiedy tylko zechcemy. Rada Ministrów już powołała specjalny sztab i centralę. Trafi tam każdy strzępek informacji. Amerykanie zrobili to samo. Nie obejdzie się bez jakiegoś przecieku. Więc ogłasza się, że cały ten popłoch - a jest popłoch - wynika ze straty Vindicatora, i to z bombami, bez względu na rejwach, jaki to wywoła w polityce. Tylko list będzie utrzymany w absolutnej tajemnicy. Całą zwykłą robotę policyjną odciski palców, Brighton, papier z listu - biorą na siebie Scotland Yard, FBI i Interpol, a wszystkie komórki wywiadu NATO pomagają, w czym tylko mogą. Wykorzystywany będzie tylko fragment papieru i pisma maszynowego: kilka nic nieznaczących słów. Całkiem niezależnie od poszukiwania samolotu. Będzie to traktowane jak najpoważniejsza z afer szpiegowskich. Nikomu nie wolno łączyć tych dwóch śledztw. MI 5 ma badać tło wszystkich członków załogi i tego włoskiego obserwatora. Należy to siłą rzeczy do poszukiwania samolotu. Co do naszej służby, jej działania są wspólne z CIA w

skali całego świata. Allen Dulles włącza każdego człowieka, jakim rozporządza, i ja również. Właśnie rozesłałem powszechny alarm. Teraz już możemy tylko usiąść i czekać. Bond zapalił kolejnego papierosa, trzecie wykroczenie w ciągu jednej godziny. Odezwał się, narzucając sobie obojętny ton głosu: - A jaki w tym jest mój udział, sir? M popatrzył na Bonda w nieokreślony sposób, jakby ujrzał go po raz pierwszy. Po czym obrócił się z fotelem i znów zapatrzył przez okno w pustkę. Wreszcie przemówił swobodnym tonem głosu: - Mówiąc ci o tym wszystkim, zero zero siedem, nadużyłem zaufania premiera, bo złożyłem przysięgę, że nikomu nie powiem tego, co ci właśnie powiedziałem. Zdecydowałem się na to, ponieważ mam pewne podejrzenie, jakby przeczucie, i chcę, ażeby je sprawdził ktoś - tu zawahał się - ktoś odpowiedzialny. Wydało mi się, że jedyny cień ewentualnego świadectwa w tej sprawie to odczyt radaru DEW co do samolotu - przyznaję, że wątpliwy - który nad Atlantykiem porzucił trasę wschód-zachód i skierował się na południe w kierunku Bermudów i Bahamów. Postanowiłem uwzględnić to świadectwo, choć nikogo więcej ono raczej nie zainteresowało. Wobec tego badałem przez jakiś czas ogólną i lokalne mapy zachodniego Atlantyku, usiłując tak myśleć jak ci ze SPECTRE, a raczej ich szef, bo nie ulega wątpliwości, że za tym wszystkim kryje się jeden wiodący umysł: mój przeciwnik, że się tak wyrażę. I doszedłem do pewnych wniosków. Uznałem, że najwłaściwszy cel dla bomby numer jeden, a także numer dwa, gdyby do tego doszło, znajduje się raczej w Ameryce niż w Europie. Przede wszystkim Amerykanie są bardziej uczuleni na bombę niż my w Europie, więc bardziej podatni na perswazje, gdyby już doszło do posłużenia się bombą

numer dwa. Cenniejsze obiekty, a tym samym cele dla bomby numer jeden, znajdują się raczej w Ameryce niż w Europie. I wreszcie zakładając, że SPECTRE jest organizacją europejską, co wynika ze stylu tego listu i papieru, na jakim został napisany - nawiasem mówiąc, holenderski - i wreszcie z tego, jak bezlitosne jest to przedsięwzięcie, wydało mi się co najmniej możliwe, że obrano cel raczej w Ameryce niż w Europie. Tak czy owak, wychodząc z tych założeń i zakładając, że samolot nie mógł wylądować w samej Ameryce ani u jej wybrzeży - bo za dobra tam jest sieć przybrzeżnego radaru - szukałem odpowiedniego miejsca gdzieś w sąsiedztwie. No i - M znów się obejrzał na Bonda, po czym odwrócił oczy - zdecydowałem się na Bahamy. Bo na tym archipelagu jest wiele wysp niezamieszkanych, przeważnie otoczonych piaszczystymi mieliznami, a znajduje się tam tylko jedna stacja radaru, w dodatku prosta i zajmująca się tylko lokalnym ruchem samolotów pasażerskich, obsadzona przez miejscowy personel cywilny. Na południe, w stronę Kuby, Jamajki i Karaibów, nie ma celów godnych uwagi. Poza tym zbyt daleko do brzegów Ameryki. Te same wady ma kierunek północny na Bermudy. Tymczasem najbliższa wyspa na Bahamach oddalona jest zaledwie o trzysta kilometrów - sześć albo siedem godzin szybką motorówką czy jachtem - od brzegów Ameryki. Bond się wtrącił: - Ale w takim razie, sir, dlaczego SPECTRE nie wysłała listu do ich prezydenta zamiast naszego premiera? - Żeby zaciemnić sprawę. Żebyśmy robili to właśnie, co robimy: szukali po całym świecie, a nie tylko w jego ograniczonej części. I dla tym większego efektu. Uświadamiali sobie, że nadejście tego listu zaraz po utracie bombowca trafi nas prosto w splot słoneczny. Mogłoby nawet - tak by rozumowali - wydusić z nas pieniądze bez

dalszego wysiłku. Bo następny etap ich operacji, uderzenie w cel numer jeden, będzie bardzo niebezpieczny. W znacznej mierze zdemaskuje ich miejsce pobytu. Chcieliby jak najszybciej zgarnąć forsę i na tym poprzestać. Na to musimy stawiać. Trzeba ich doprowadzić tak blisko do posłużenia się bombą numer jeden, jak tylko się odważymy, w nadziei że przez te sześć i trzy czwarte doby coś ich zdradzi. To wątła szansa. Ja bym stawiał raczej na moje domysły - M obrócił fotel w stronę biurka - i na ciebie. No - popatrzył twardo na Bonda. - Masz coś do powiedzenia? Jeżeli nie masz, to się zbieraj. Masz zabukowane miejsca na wszystkie samoloty do Nowego Jorku od teraz aż do północy. A potem na BOAC. Myślałem, czy się nie posłużyć Canberra z RAF, ale nie chcę, żeby twoje przybycie zwróciło czyjąś uwagę. Będziesz młodym bogaczem, rozglądającym się za jakąś posiadłością na wyspach. To ci da powód, żeby szperać gdzie tylko zechcesz. No więc? - Dobrze, sir. - Bond powstał. - Może wolałbym coś ciekawszego, choćby za żelazną kurtyną. Nie mogę się opędzić wrażeniu, że to za duża operacja dla jakiejś małej grupy. Ja bym tu stawiał raczej na robotę Rosjan. Zgarnęli doświadczalny samolot i bomby oczywiście, że chcą je mieć - i mydlą nam oczy jakąś tam SPECTRE. Gdyby z interesu nie wypadł Smiersz, to bym powiedział, że w tym widać ich rękę. To w ich stylu. Ale może wschodnie sekcje coś z tego wyłapią, gdyby tak było. Czy to już wszystko, sir? Z kim będę współpracował w Nassau? - Gubernator wie, że przyjedziesz. Mają dobrze wyszkoloną policję. O ile wiem, CIA wysyła tam kogoś zaufanego. Z wyposażeniem do łączności. Tych urządzeń mają więcej niż my. Weź ze sobą szyfrator ustawiony na potrójne X. Przekazuj mi każdy szczegół, na jaki trafisz. Do rąk własnych. W porządku?

- W porządku, sir. - Bond zamknął za sobą drzwi. Nic więcej nie było do powiedzenia. Zakrawało to na największą robotę, jaka kiedykolwiek przypadła tajnej służbie, a Bond uważał się za odstawionego do tylnych rzędów chóru, bo zgadywankom M nie dowierzał. Ale niech będzie. Przynajmniej się dobrze opali, a widowisko będzie oglądał z boku. Kiedy wychodził z budynku, niosąc szyfrator w porządnym skórzanym futerale - może drogą kamerę filmową? - na pasku przerzuconym przez ramię, mężczyzna w beżowym volkswagenie przestał się drapać pod koszulą w bliznę po oparzeniu, po raz dziesiąty obluzował w kaburze pod pachą czterdziestkę piątkę z długą lufą, zapalił silnik i wrzucił bieg. Znajdował się o dwadzieścia metrów za parkującym bentleyem Bonda. Nie miał pojęcia, co to za wielki budynek. Po prostu wziął domowy adres Bonda od recepcjonistki w Shrublands i starannie śledził go od momentu, kiedy wyszedł ze szpitala w Brighton. Samochód wynajął pod przybranym nazwiskiem. Kiedy zrobi to, co musi zrobić, pojedzie prosto na lotnisko i wsiądzie do pierwszego samolotu odlatującego na kontynent. Hrabia Lippe był sangwinikiem. Prywatny rachunek, który ma do wyrównania, nie stanowił dla niego problemu. Mściwy i bezlitosny, zlikwidował już niejednego w życiu napastliwego i może niebezpiecznego osobnika. Był przekonany, że jeśli SPECTRE się kiedyś o tym dowie, to nie będą nic mieli przeciw temu. Podsłuchana pierwszego dnia w klinice rozmowa telefoniczna wskazywała, że jego przebranie zostało lekko odsłonięte i może dałoby się z biedą wykryć, przez tong Czerwonego Pioruna, kim jest. Wprawdzie stąd jeszcze daleko do SPECTRE, ale podwykonawca G wiedział, że kiedy w przebraniu raz się zrobi oczko, to już poleci, jak w starej pończosze. A poza tym facetowi trzeba się odpłacić.

Hrabia Lippe musiał z nim wyrównać rachunki. Bond wsiadał do samochodu. Zatrzasnął drzwi. Podwykonawca G widział, jak niebieski dymek skręca się u podwójnego wylotu rury wydechowej. Sam także ruszył. Po drugiej stronie ulicy, sto metrów za volkswagenem, SPECTRE Numer sześć ściągnął gogle na oczy, wrzucił bieg swego 500-centymetrowego triumpha i przyspieszył. Gładko lawirując, przemknął wśród samochodów - objeżdżał kiedyś motocykle DKW w swojej karierze powojennej - i uplasował się dziesięć metrów za tylnym kołem volkswagena, nieco w bok i tuż za polem widzenia kierowcy w lusterku wstecznym. Nie miał pojęcia, dlaczego podwykonawca G trzyma się bentleya i czyj jest bentley. Miał po prostu zabić kierowcę volkswagena. Wsunął dłoń do skórzanej torebki, zawieszonej na ramieniu, wyjął z niej ciężki granat - dwa razy większy od zwykłych wojskowych - i wypatrywał przed sobą w ruchu odpowiedniego układu, który mu pozwoli uciec. Podwykonawca G wypatrywał czegoś podobnego. Też zwracał uwagę, jak rozstawione są na chodniku latarnie, na wypadek gdyby został przyblokowany i musiał uciekać z jezdni. Akurat przed nim samochodów było niewiele. Wcisnął gaz do dechy i prowadząc lewą ręką, prawą wyciągnął colta. Zrównał się z tylnym zderzakiem bentleya. A teraz już z całym samochodem. Ciemny profil stanowił wyborny cel. Jeszcze raz szybko spojrzał przed siebie i podniósł rewolwer. Natrętny metaliczny terkot chłodzonego powietrzem silnika w volkswagenie sprawił, że Bond odwrócił głowę, i to minimalne zwężenie celu ocaliło mu szczękę. Gdyby wtedy przyspieszył, druga kula by go trafiła, ale jakiś błogosławiony instynkt kazał mu przydepnąć hamulec w momencie, gdy schylił głowę tak gwałtownie, że

podbródkiem uderzył w klakson, omal nie tracąc przytomności. Niemal w tej samej chwili, zamiast trzeciego wystrzału, rozległ się grzmot eksplozji. Resztki przedniej szyby, już roztrzaskanej, posypały się wokół niego. Bentley zatrzymał się, zgasł mu silnik. Pisk hamulców. Krzyki. Paniczna wrzawa klaksonów. Bond potrząsnął głową i ostrożnie ją podniósł. Volkswagen, z jednym kręcącym się jeszcze kołem, leżał na boku przed bentleyem, tarasując mu drogę. Większość jego dachu była zerwana. W środku, a częściowo na jezdni, widniała jakaś okropna masa czegoś tu i ówdzie połyskliwego. Płomienie lizały pokrywającą się pęcherzami farbę. Gromadził się tłum. Bond zebrał się w sobie i szybko wysiadł z bentleya. Zawołał: - Cofnąć się! Zbiornik wybuchnie! Ledwie to powiedział, huknęło głucho i buchnęła chmura czarnego dymu. Strzeliły płomienie. Z daleka zawyły syreny. Bond przepchał się przez tłum i czym prędzej poszedł z powrotem do swojej kwatery głównej, z niespokojnymi myślami. Przesłuchanie sprawiło, że stracił dwa loty do Nowego Jorku. Nim policja zgasiła pożar i odwiozła do kostnicy resztki człowieka, pozostałości maszynerii oraz bomby, stało się jasne, że nie ma żadnych punktów zaczepienia dla ewentualnego śledztwa prócz butów nieboszczyka, numeru na jego broni, garstki włókien oraz strzępów odzieży i samochodu. W firmie wynajmującej niczego nie pamiętano poza mężczyzną w ciemnych okularach, z prawem jazdy na nazwisko Johnston i garścią pięciofuntowych banknotów. Samochód wynajęto trzy dni wcześniej, na tydzień. Motocyklistę pamiętało wiele osób, ale chyba nie miał tylnego numeru. Pognał jak szatan w kierunku Baker Street. Na twarzy miał gogle. Średniego wzrostu i budowy. Nic poza tym.

Bond nie potrafił pomóc. Kierowcy volkswagena nie widział. Dach pojazdu napastnika był za niski. Tylko dłoń i błysk broni. Secret Service poprosiła o kopię policyjnego raportu i M kazał go przesłać do sztabu operacji Piorun. Znów zobaczył się przelotnie z Bondem, raczej zniecierpliwiony, jak gdyby to Bond zawinił. Po czym kazał mu nie zajmować się tym - uznał, że to pewnie coś związanego z którąś z dawniejszych spraw. Policja ją w końcu rozwikła. Najważniejsza jest operacja Piorun. Niech więc nie zwleka. Kiedy po raz drugi Bond wyszedł z budynku, zaczęło padać. Któryś mechanik ze służbowych garaży na tyłach kwatery głównej zrobił co mógł, usuwając resztki przedniej szyby z bentleya i szczątki z wnętrza, ale kiedy Bond w południe dotarł do domu, przemókł do suchej nitki. Samochód zostawił w pobliskim garażu, zatelefonował do Rollsa i swojej agencji ubezpieczeniowej (podjechał za blisko do ciężarówki wiozącej stalowe pręty, chyba do żelbetonu. Nie, nie zapisał jej numeru. Przepraszam, ale wiecie, jak to jest, kiedy nagle zdarzy się coś takiego) i wrócił do domu, wykąpał się, przebrał w granatowy garnitur z tropiku. Spakował się starannie - jedna duża walizka i spora torba przyborów do nurkowania - po czym przeszedł do kuchni. May wyglądała raczej na skruszoną. Jakby chciała wygłosić kolejne przemówienie. Bond powstrzymał ją uniesioną dłonią. - Nic nie mów, May. Miałaś rację. Mojej roboty nie da się wykonywać na soku z marchwi. Za godzinę wyjeżdżam i zjadłbym coś solidnego. Bądź aniołem i zrób mi po swojemu jajecznicę. Z czterech jajek. Na czterech plasterkach tego amerykańskiego bekonu, wędzonego na hikorze, jeżeli ci jeszcze został. Gorące tosty z masłem - z tych twoich, nie z razowca - i duży dzbanek kawy, podwójnie

mocnej. Oraz tacę z trunkiem. May popatrzyła na niego z ulgą, choć w osłupieniu. - Co takiego się stało, mister James? Bond roześmiał się, widząc wyraz jej twarzy. - Nic takiego, May. Po prostu przyszło mi do głowy, że życie jest za krótkie. Będzie aż nadto czasu myśleć o kaloriach, jak pójdziemy do nieba. Zostawiwszy May cmokającą z przyganą wobec tej bezbożności, poszedł przygotować swe uzbrojenie.

IX Requiem dla wielu Z punktu widzenia SPECTRE Plan Omega rozwijał się dokładnie tak, jak to przewidział Blofeld, wobec tego stadia od pierwszego do trzeciego przeprowadzone zostały bez potknięcia i zgodnie z rozkładem. Giuseppe Petacchi, świętej pamięci Giuseppe Petacchi, został dobrze wybrany. W wieku lat osiemnastu był drugim pilotem Focke Wulfa 200 w patrolu tropiącym na Adriatyku łodzie podwodne, jednym z niewielu starannie wyselekcjonowanych pilotów włoskich, których dopuszczono do prowadzenia tego typu niemieckich samolotów. Jego grupa wyposażona została w najnowsze niemieckie miny głębinowe z ładunkiem heksogenu, niedawno wynalezionego materiału wybuchowego, akurat w czasie gdy odwróciły się losy bitwy, wiodącej aliantów po kręgosłupie Włoch. Petacchi pojął, co mu jest przeznaczone, i wybrał własny interes. Podczas rutynowego lotu patrolującego zastrzelił pilota i nawigatora, bardzo precyzyjnie, po

jednej kuli kalibru .38 w tył głowy, i doprowadził ten wielki samolot, tuż ponad falami, by uniknąć artylerii przeciwlotniczej, do portu w Bari. Tam wywiesił z kokpitu koszulę na znak poddania się i poczekał na motorówkę z RAF. Otrzymał za ten wyczyn brytyjskie i amerykańskie odznaczenia oraz dziesięć tysięcy funtów nagrody ze specjalnego funduszu za dostarczenie aliantom swej miny głębinowej. Funkcjonariuszom z wywiadu opowiedział barwną historię, jak to był jednoosobowym ruchem oporu od momentu, kiedy na tyle dorósł, aby wstąpić do włoskich sił powietrznych, i zakończył wojnę jako jeden z najdzielniejszych bohaterów włoskiego ruchu oporu. Od tej pory wiódł lekkie życie jako pilot, a następnie kapitan, we włoskich liniach Alitalia, kiedy znów je uruchomiono, a później pułkownik nowych sił lotniczych. Oddelegowany do NATO, stał się jednym z sześciu Włochów wybranych do jego sił uderzeniowych. Ale miał już trzydzieści cztery lata i uznał, że ma dosyć latania. W szczególności nie palił się do udziału w czołówce sił zbrojnych NATO. Pora, żeby młodsi przejęli rolę bohaterów. A przez całe życie pasjonowało go posiadanie na własność rzeczy pięknych, podniecających, kosztownych. Dorobił się większości przedmiotów, których pożądał, takich jak złote papierośnice, solidny złoty zegarek Rolex Royal Oyster Perpetual Chronometer na giętkiej złotej bransolecie, biały kabriolet Lancia Gran Turismo, mnóstwo eleganckich ubrań i wszystkie dziewczęta, jakich zapragnął (raz się na krótko ożenił, ale mu nie wyszło). Teraz chciał dostać - a przeważnie dostawał to, czego chciał - Maserati 3500 GT z karoserią Ghia, które widział na targach samochodowych w Mediolanie. Poza tym wolałby wydostać się z zielonkawych korytarzy NATO i z sił lotniczych do nowego życia pod nowym nazwiskiem. A to wymagało nowego paszportu,

mnóstwa pieniędzy i organismo: podstawowego w tym przypadku organismo. Otóż pojawiło się organismo, niosąc te właśnie dary, za którymi Petacchi się tak rozglądał. Pojawiło się w postaci Włocha nazwiskiem Fonda, który był podówczas Numerem cztery w SPECTRE i penetrował personel NATO za pośrednictwem klubów nocnych i restauracji w Paryżu i Wersalu, szukając akurat kogoś takiego. Cały miesiąc zajęło mu bardzo staranne szykowanie przynęty i ostrożne podsuwanie jej rybce, a kiedy ją wreszcie pokazano, Numer cztery omal nie spłoszył się, widząc, jak łapczywie rybka ją łyknęła. Sprawa się nieco przeciągnęła, gdy ze strony SPECTRE sprawdzano, czy to aby nie podstawiony agent, aż wreszcie zapaliły się wszystkie zielone światła i przedstawiono całą propozycję. Petacchi ma się dostać na kurs szkoleniowy i porwać Vindicatora. (Nie wspomniano w ogóle o broni atomowej. Tylko że rewolucyjne ugrupowanie kubańskie pragnie zwrócić na siebie uwagę i zareklamować się w tak dramatycznej formie. Petacchi nawet nie słuchał tej fałszywki. Było mu kompletnie obojętne, komu potrzebny ten samolot, jeżeli mu zapłacą). Petacchi dostanie za to milion dolarów, nowy paszport na dowolnie wybrane nazwisko i narodowość oraz natychmiastowe przewiezienie do Rio de Janeiro. Omówiono i udoskonalono wiele szczegółów, tak że gdy o ósmej wieczorem drugiego czerwca Vindicator z rykiem wystartował i przeleciał nad przylądkiem St Alban's, Petacchi odczuwał tyleż napięcia, ile pewności siebie. Na loty ćwiczebne zainstalowano w obszernym kadłubie tuż za wielkim kokpitem dwa zwykłe fotele, jak w samolotach pasażerskich, i Petacchi przesiedział tam spokojnie całą godzinę, przyglądając się, jak pięciu lotników pracuje przy niezliczonych wskaźnikach i różnych instrumentach. Gdy przyszła jego kolej na prowadzenie

samolotu, miał już pewność, że obejdzie się bez wszystkich pięciu. Po włączeniu automatycznego pilota pozostanie mu tylko nie zasnąć i od czasu do czasu sprawdzać, czy utrzymuje się dokładnie na wysokości dziesięciu tysięcy metrów, tuż nad kanałem powietrznym przez Atlantyk. Trudny moment nastąpi, kiedy przyjdzie mu skręcić z kanału wschód-zachód na kanał północ-południe, wiodący na Bahamy, ale to miał najdokładniej rozpracowane i każdy ruch, jaki mu przyjdzie wykonać, zapisany w notesie umieszczonym w kieszeni na piersi. Lądowanie będzie wymagało żelaznych nerwów, ale za milion dolarów można się było uspokoić. Po raz dziesiąty Petacchi spojrzał na swojego roleksa. Już! Wydobył i sprawdził maskę tlenową, położył ją obok siebie w pogotowiu, następnie wyjął z kieszeni nieduży cylinder, oznaczony czerwonymi paskami, i starannie powtórzył sobie w pamięci, ile obrotów ma wykonać, żeby otworzyć zawór. Schował go znów do kieszeni i przeszedł do kokpitu. - Hej, Seppy. Dobrze ci się leci? - Pilot lubił tego makaroniarza. Kilka razy wypuszczali się wspólnie na przygody do Bournemouth. - Pewnie, pewnie. - Petacchi zadał kilka pytań, sprawdził ustawienie kursu na pilocie automatycznym, szybkość lotu oraz wysokość. W kokpicie wszyscy byli teraz na luzie, niemalże senni. Przed nimi jeszcze pięć godzin. Szkoda, że nie zobaczą Północ, północny zachód w Odeonie. Ale nadrobią to jeszcze w Southampton. Petacchi stał plecami do metalowej kratki zawierającej mapy i książkę lotów. Wsunął prawą dłoń do kieszeni, wymacał zawór i wykonał trzy pełne obroty. Wyjął cylinder z kieszeni, kryjąc go za plecami, wsunął poza mapy i książki. Przeciągnął się i ziewnął.

- Czas na małe zizz - rzucił po przyjacielsku. Podchwycił ten slangowy zwrot i teraz mu się przydał. - Jak to będzie po włosku: zizzo? - roześmiał się głośno nawigator. Petacchi wesoło pokazał zęby. Wrócił przez otwarty właz na swój fotel, nałożył maskę tlenową i nastawił regulator na stuprocentowe podawanie tlenu, aby uniemożliwić przesączanie się powietrza z zewnątrz. Po czym rozsiadł się wygodnie i patrzył. Powiedziano mu, że nie zajmie to nawet pięciu minut. Rzeczywiście po upływie około dwóch minut siedzący najbliżej kratki z mapami nawigator złapał się nagle za gardło i upadł do przodu, okropnie rzężąc. Radiooperator, rzuciwszy słuchawki, postąpił naprzód, ale przy drugim kroku już upadł na kolana, przechylił się na bok i runął. Trzej dalsi zaczęli krótko, rozpaczliwie, walczyć o nabranie tchu. Drugi pilot i mechanik, skręcając się, razem spadli ze swoich miejsc, jak gdyby czepiając się jeden drugiego, aż legli rozkrzyżowani. Pilot jakby próbował sięgnąć po mikrofon nad głową, powiedział coś niewyraźnie, na wpół dźwignął się i obrócił z wolna, tak że jego wybałuszone oczy, już martwe, zdawały się wpatrywać poprzez właz w oczy zabójcy, i zwalił się z łoskotem na ciało drugiego pilota. Petacchi spojrzał na zegarek. Równo pięć minut. Dać im jeszcze minutę. Kiedy upłynęła, wyjął z kieszeni gumowe rękawiczki, naciągnął je i przyciskając sobie ściśle do twarzy maskę tlenową, giętką rurkę wlokąc za sobą, przeszedł do przodu, sięgnął do kratki z mapami, zakręcił zawór na butli z cyjankiem. Sprawdził automatycznego pilota i tak wyregulował ciśnienie w kabinie, aby przyspieszyć usuwanie z niej trującego gazu. Po czym wrócił na swoje miejsce, by odczekać piętnaście minut.

Powiedziano mu, że piętnaście wystarczy, ale w ostatniej chwili dodał jeszcze dziesięć i wciąż nie zdejmując maski tlenowej, znów przeszedł do przodu i zaczął z wolna, bo od tlenu trochę brakowało mu tchu, przeciągać zwłoki z kabiny na tył kadłuba. Opróżniwszy kokpit, wyjął z kieszeni w spodniach mały flakonik kryształków, odkorkował go i posypał nimi podłogę w kabinie. Ukląkł i przyglądał się kryształkom. Zachowały swój biały kolor. Odchylił nieco maskę i ostrożnie wciągnął troszkę powietrza. Nie miało zapachu. Mimo to, przejąwszy stery i zaczynając opuszczać samolot na dziesięć tysięcy metrów, a potem kierując go trochę bardziej na północzachód-zachód, aby trafić w korytarz powietrzny, nadal nie zdejmował maski. Olbrzymi samolot delikatnie sunął po nocnym niebie. W kokpicie, rozjaśnionym żółtymi oczyma wskaźników, było cicho i ciepło. W tłumiącym wszystko milczeniu kabiny wielkiego odrzutowca w locie pobzykiwał tylko z cicha wtryskiwacz. Kiedy pilot sprawdzał wskaźniki, pstryknięcie każdego z nich wydawało się głośne jak wystrzał z małego pistoletu. Petacchi znowu skontrolował automatycznego pilota za pomocą żyroskopu i wszystkie zbiorniki paliwa. Jedna z pomp paliwowych wymagała regulacji. Rury wylotowe nie wykazywały przegrzania. Petacchi, zadowolony, usadowił się wygodnie na miejscu pilota, łyknął tabletkę benzedryny i oddał się rozmyślaniu o przyszłości. Jedna z porzuconych na podłodze słuchawek głośno zaćwierkała. Spojrzał na zegarek. Oczywiście! Kontrola lotów z Boscombe usiłowała połączyć się z Vindicatorem. Przegapił trzecie z wezwań nadawanych co pół godziny. Jak długo jeszcze poczekają, nim zaalarmują Morskie Ratownictwo Lotnicze, Dowództwo Bombowców i Ministerstwo Lotnictwa? Najpierw będą dwukrotnie sprawdzać w

Południowym Ośrodku Ratownictwa. Powinno to zająć im jeszcze pół godziny, a wtedy on będzie już daleko nad Atlantykiem. Ćwierkanie słuchawek ucichło. Petacchi wstał z fotela i popatrzył na ekran radaru. Przyglądał mu się przez chwilę, spostrzegając od czasu do czasu pod sobą, jako pulsujący punkt, samoloty, które przeganiał. Czy go dostrzegą, kiedy tak szybko przelatuje nad nimi i nad korytarzem powietrznym? To mało prawdopodobne. Ich pole widzenia jest ograniczone do stożka przed nimi. Prawie na pewno nie zauważą go, dopóki nie przetnie linii DEW, a wczesne ostrzeganie na odległość prawdopodobnie uzna go za pasażerski odrzutowiec, który wychylił się ponad swój zwykły kanał. Wrócił na fotel pilota i jeszcze raz dokładnie posprawdzał wszystkie wskaźniki. Zakołysał z lekka samolotem, ażeby wyczuć układ sterowania. Poza nim trupy na podłodze poruszyły się ociężale. Samolot reagował bez zarzutu. Całkiem jak gdyby prowadził piękny, cichy samochód. Na moment pojawił mu się wymarzony maserati. Jakiej barwy? Może nie białej, jak to zwykle u niego, i mniej rzucającej się w oczy. Granatowy z cienką czerwoną linią wzdłuż karoserii. Coś spokojnego i szacownego, co będzie pasować do jego nowej, spokojnej tożsamości. Mile byłoby uczestniczyć nim w różnych próbach i wyścigach ulicznych - choćby w meksykańskich „2000” - ale to niebezpieczne. Bo przypuśćmy, że wygra i jego zdjęcie trafi do gazet! Nie. Trzeba będzie wyrzec się już takich efektów. Tak naprawdę szybko będzie już gnał, tylko podrywając jakąś dziewczynę. One miękną w szybkim samochodzie. Dlaczego? Czyżby poddawały się tej maszynie, temu mężczyźnie, jego mocnym, ogorzałym dłoniom na kierownicy? Ale tak jest zawsze. Po dziesięciu minutach jazdy z szybkością powyżej dwustu skręca do lasu i

musi niemalże wynosić dziewczynę z samochodu, żeby ją położyć na mchu, tak jej członki są już rozdygotane i tak uległe. Petacchi otrząsnął się z tych snów na jawie. Popatrzył na zegarek. Już cztery godziny w locie. Tysiąc kilometrów na godzinę, to doprawdy tempo! Na ekranie już powinny się ukazać brzegi Ameryki. Wstał i popatrzył. Owszem, jest, o jakieś osiemset kilometrów już są widoczne te wybrzeża w dużej rozdzielczości, małe wybrzuszenie to Boston, i srebrzysty strumyczek rzeki Hudson. Nie musi sprawdzać swej pozycji z pomocą statków Delta lub Echo, znajdujących się pewnie gdzieś pod nim. Trzyma się najdokładniej kursu i niebawem już będzie pora na to, aby skręcić na linię wschód-zachód. Petacchi wrócił na swoje miejsce, pogryzł jeszcze jedną tabletkę benzedryny i przyjrzał się mapie. Położył dłonie na przyrządach i patrzył na widmową poświatę żyrokompasu. Już! Obrócił z wolna stery, wykonując dość ostry zakręt, po czym znów wyprostował kurs i precyzyjnie wprowadził samolot na nowy, przestawił automatycznego pilota. Teraz już leciał na południe, już był na końcowym odcinku, przed sobą mając trzy godziny lotu. Czas zatroszczyć się o lądowanie. Wyjął swój notesik. „Uważaj na światła Grand Bahama po lewej i Palm Beach po prawej. Bądź gotów odebrać sygnały nawigacyjne z jachtu Numeru jeden, kropka-kropka-kreska, kropka-kropka-kreska; pozbyć się paliwa; zniżyć się na ostatni kwadrans mniej więcej do trzystu metrów; zmniejszyć szybkość za pomocą hamulców aerodynamicznych; dalej tracić wysokość. Wypatrzyć czerwono migające światło kierunkowe i przygotować się do końcowego podejścia. Klapy opuścić dopiero na ustalonej wysokości przy szybkości około

stu czterdziestu węzłów. Głębokość wody wyniesie trzynaście metrów. Będzie dosyć czasu na wyjście przez luk ratunkowy. Zabiorą cię na jacht Numeru jeden. Nazajutrz masz o ósmej trzydzieści rano lot Bahama Airways do Miami, a potem Braniff, czyli Real Airlines na resztę drogi. Numer jeden przekaże ci pieniądze wedle życzenia w banknotach po tysiąc dolarów albo w czekach podróżnych. Będzie miał przy sobie jedne i drugie oraz paszport na nazwisko dyrektora spółki Enrico Valli”. Petacchi sprawdził pozycję, kurs i szybkość. Jeszcze tylko godzina. Teraz jest trzecia rano według czasu Greenwich, dziewiąta wieczorem w Nassau. Wschodzi księżyc w pełni. Warstwa chmur o trzy tysiące metrów niżej wygląda jak pole śnieżne. Petacchi wygasił światła pozycyjne na czubkach skrzydeł i na kadłubie. Sprawdził paliwo: dwa tysiące galonów łącznie z rezerwą. Będzie potrzebował pięciuset galonów na ostatnie sześćset mil. Otworzył zawór zbiorników rezerwowych i pozbył się tysiąca galonów. Po utracie wagi samolot zaczął się z wolna wznosić. Wyrównał na dziesięciu tysiącach metrów. Jeszcze dwadzieścia minut: czas rozpocząć powolne zniżanie... Jeszcze chwila zniżania się przez podstawę chmur, a potem daleko w dole skąpe światła północnego i południowego Bimini zamigotały blado w srebrzystej poświacie księżyca na spokojnym morzu. Bez śladu białych grzyw. Komunikat meteorologiczny, który odebrał z Vero Beach na kontynencie amerykańskim, okazał się bezbłędny: „Cisza morska, lekki powiew z północnego wschodu, dobra widoczność, nic nie wskazuje na szybką zmianę pogody”. Słabiej odbierane radio z Nassau potwierdziło. Morze gładkie i nieruchome jak stal. Wszystko w porządku. Petacchi wybrał kanał sześćdziesiąty siódmy

na module pilotażowym, aby złapać sygnał nawigacyjny od Numeru jeden. Przeżył moment popłochu, gdy tamten nie od razu się odezwał, ale już złapał go, słaby, lecz wyraźny: kropka-kropka-kreska, kropka-kropka-kreska. Pora obniżać lot. Petacchi zaczął wytracać szybkość za pomocą hamulców aerodynamicznych i zredukował moc czterech silników odrzutowych. Wielki samolot przeszedł w płaski lot nurkowy. Wysokościomierz radiowy odezwał się z pogróżką. Petacchi przyglądał mu się oraz morzu pod sobą, wyglądającemu jak rtęć. Znów ten moment, kiedy horyzont przepadł. Tyle odblasku na wodzie świecącej od księżyca! Potem znalazł się nad małą ciemną wysepką. Przywróciło mu to wiarę w sześćset metrów pokazywanych przez wysokościomierz. Wyrównał z płaskiego lotu nurkowego i utrzymywał samolot na równym poziomie. Sygnał od Numeru jeden dochodził teraz głośno i wyraźnie. Za chwilę ujrzy błyskające czerwone światło. Jest! Może z osiem kilometrów na wprost. Petacchi znów pochylił odrobinę wielki dziób samolotu. Teraz już lada moment! Nic trudnego! Jego palce dotykały przyrządów tak delikatnie, jakby to były miejsca erotycznych sygnałów na ciele kobiety. Sto metrów, sześćdziesiąt, trzydzieści, dziesięć... blada sylwetka jachtu z wygaszonymi światłami. Leciał dokładnie na czerwone światło. Czy uderzy w nie? Mniejsza o to. Leciutko w dół, w dół, w dół. Bądź gotów od razu wyłączyć silnik. Cios w podbrzusze samolotu. Dziób w górę! Łup! Podskok w powietrze i... znów łup! Petacchi oderwał zdrętwiałe palce od przyrządów i tępo zapatrzył się w pianę i drobne falki za oknem. Na Boga, zrobił to! On, Giuseppe Petacchi! A teraz brawa! I nagroda!

Samolot uspokajał się z wolna i rozległ się syk pary od zanurzających się dysz odrzutowego silnika. Z tyłu dobiegł zgrzyt i trzask rozrywanego metalu, gdy ogonowa część kadłuba rozwarła się w miejscu przełamania. Petacchi ruszył w głąb kadłuba. Woda mu się skłębiła u stóp. Przesączające się światło księżyca zalśniło bielą na obróconej do góry twarzy jednego z trupów unoszących się teraz z pluskiem w tylnej części samolotu. Petacchi rozbił tworzywo osłaniające dźwignię luku ratunkowego po lewej stronie i szarpnął ją w dół. Drzwi wypadły na zewnątrz, wydostał się przez nie i powędrował wzdłuż po skrzydle. Duża szalupa niemalże zrównała się z samolotem. Było w niej sześciu mężczyzn. Petacchi radośnie do nich pomachał i krzyknął. Jeden z nich podniósł dłoń w odpowiedzi. Mlecznobiałe w świetle księżyca twarze popatrzyły nań z dołu milczące, zaciekawione. Petacchi pomyślał: bardzo poważni ludzie, bardzo rzeczowi. Tak być powinno. Przełknął swój triumf i też przybrał poważny wygląd. Łódź przybiła do skrzydła, teraz już niemal zalewanego przez wodę. Jeden z mężczyzn wspiął się na skrzydło i ruszył w jego stronę. Niski, krępy mężczyzna, uważnie patrzący przed siebie. Szedł ostrożnie, na szeroko rozstawionych stopach i kolanach ugiętych dla zachowania równowagi. Lewą dłoń miał wetkniętą za pas. Petacchi odezwał się radośnie: - Dobry wieczór. Dobry wieczór. Dostarczyłem samolot w doskonałym stanie. - (Wymyślił ten żarcik o wiele wcześniej). - Proszę tu pokwitować. - Wyciągnął dłoń. Mężczyzna z szalupy ujął podaną dłoń w krzepki uchwyt, zaparł się i mocno szarpnął. Petacchiemu głowę rzuciło w tył od nagłego targnięcia i patrzył księżycowi prosto w oczy, kiedy wzwyż błysnął

sztylet wbijający się przez zadarty podbródek, przez podniebienie, w mózg. Poczuł jedynie moment zaskoczenia, dreszcz bólu i błysk światła. Zabójca na moment wstrzymał rękę, grzbietem dłoni czując szczecinę na policzku pilota, po czym opuścił jego ciało na skrzydło i wyciągnął nóż. Starannie opłukał go w wodzie morskiej, wytarł ostrze o plecy zabitego i schował nóż. Następnie dźwignął ciało i postąpiwszy parę kroków, zepchnął je pod wodę przy luku ratunkowym. Przeszedł po skrzydle unoszącym się na wodzie do czekającej szalupy i lakonicznie podniósł kciuk. Tymczasem czterej mężczyźni już nałożyli akwalungi. Jeden po drugim, poprawiwszy sobie na koniec ustniki, przeleźli niezgrabnie przez burtę kołyszącej się szalupy i zapadli się w pianę drobnych bąbelków. Kiedy ostatni znikł pod wodą, mechanik przy silniku łodzi starannie opuścił za burtę ogromny podwodny reflektor i podał za nim więcej kabla. Po chwili włączył światło i morze oraz wielki, zapadający się w nie kadłub samolotu oświetliła mglista poświata. Mechanik wrzucił bieg pracującego na luzie silnika i cofnął się łodzią, wypuszczając przy tym coraz więcej kabla. W odległości dwudziestu metrów, oddaliwszy się już poza niebezpieczny zasięg tonącego samolotu, zatrzymał się i wyłączył silnik. Sięgnął w głąb swego kombinezonu i wyjął paczkę cameli. Poczęstował nimi zabójcę, który wziął papierosa, przełamał go starannie na dwie części, włożył sobie jedną połówkę za ucho, a drugą zapalił. Zabójca niewątpliwie zaliczał się do ludzi panujących nad swymi słabostkami.

X Disco Volante Na pokładzie jachtu Numer jeden opuścił lornetkę, wyjął chustkę z kieszeni na piersiach białej kurtki ze skóry rekina i delikatnie osuszył sobie czoło i skronie. Samopoczucie poprawiał mu piżmowy zapach Schiaparelli Snuff, przypominający o milszych stronach życia, takich jak Dominette, pewnie zasiadająca teraz do późnego obiadu - w Nassau powszechnie przestrzega się hiszpańskiego rozkładu dnia i koktajle nie kończą się przed dziesiątą - w nieco podejrzanym, lecz wesołym towarzystwie; jak wcześnie rozpoczynające się gry w kasynie, niewątpliwie już w pełnym toku; jak kalipso rozlegające się donośnie z barów i klubów nocnych przy Bay Street. Schował znów chustkę do kieszeni. Ale i to też dobre: ta cudowna operacja! Jak w zegarku! Dokładnie o dziesiątej piętnaście. Samolot spóźnił się zaledwie o pół godziny - dręczącego wyczekiwania - lecz wylądował idealnie. Vargas ładnie i prędziutko uporał się z włoskim pilotem - jak mu tam było? - więc opóźnienie zredukowało się do piętnastu minut. Jeśli grupa przejmująca towar nie będzie musiała użyć cięcia tlenowo-acetylenowego, żeby wydobyć bomby, to resztę spóźnienia również się nadrobi. Chociaż trudno się spodziewać, żeby wszystko szło jak po maśle. Ciemność potrwa jeszcze osiem godzin z okładem. Więc spokojnie, metodycznie, sprawnie, w takim porządku. Spokojnie, metodycznie, sprawnie. Numer jeden schylił się i przeszedł z mostku w dół do kabiny z radiem. Tu dawały się wyczuć pot i napięcie. Coś z wieży kontrolnej w Nassau? O nisko lecącym samolocie? Że mógł spaść w morze koło Bimini? Uważać i łączyć z Numerem dwa. Szybko. To krytyczny moment.

Numer jeden zapalił papierosa i przyglądał się, jak centralny mózg jachtu budzi się do życia, szuka w eterze, nasłuchuje, śledzi. Operator grał na oprzyrządowaniu i wskaźnikach owadzimi palcami, zatrzymując się, sprawdzając, przebiegając po falach odgłosów z całego świata. Wtem zatrzymał się, zbadał, precyzyjnie wyregulował natężenie. Podniósł kciuk. Numer jeden przemówił do małego kłębka siateczki z drutu, sterczącego mu przy ustach od spodu słuchawki. - Tu Numer jeden. - Numer dwa słucha. - Głos brzmiał głucho. Słowa nasilały się i słabły. Ale to z pewnością Blofeld. Numer jeden pamiętał ten głos lepiej niż głos rodzonego ojca. - Powiodło się. Dziesiąta piętnaście. Następna faza dziesiąta czterdzieści pięć. Robi się. Over. - Dziękuję. Out. Fale dźwięku zamarły. Rozmowa trwała czterdzieści pięć sekund. Nie ma obawy, żadnej szansy przechwycenia w tak krótkim czasie, na tej częstotliwości. Przez swoją wielką kabinę Numer jeden przeszedł jeszcze w dół, do ładowni. Czterej mężczyźni z zespołu B siedzieli paląc, obok leżały ich akwalungi. Szeroki właz podwodny tuż nad stępką jachtu stał otworem. Przez dwa metry wody przezierało do ładowni światło księżyca odbite od białego dna pod statkiem. Na kracie obok siedzących widniał poskładany stos brezentu w kolorze bladej kawy z mlekiem, upstrzonego nieregularnymi plamami brązu i ciemnej zieleni. Numer jeden odezwał się: - Wszystko idzie wybornie. Grupa przejmująca robi swoje. Długo to już nie potrwa. Co z wózkiem i sankami? Jeden z mężczyzn pokazał kciukiem w dół. - Są tam na dnie. Na piasku. Tak będzie szybciej.

- Słusznie. - Numer jeden wskazał na urządzenie podobne do dźwigu, zamocowane do grodzi nad ładownią. - Żuraw wytrzymał? - Ten łańcuch utrzymałby dwa razy tyle. - A pompy? - W porządku. Opróżnią ładownię w siedem minut. - Dobrze. Tylko spokojnie. Przed nami długa noc. - Numer jeden wdrapał się po żelaznej drabince z ładowni i dalej na pokład. Nie potrzebował swej nocnej lornetki. Na dwieście metrów od prawej burty morze było puste z wyjątkiem szalupy zakotwiczonej nad złotawą poświatą w głębi morza. Czerwone światło przeniesiono do łodzi. Głośno terkotał mały generator wytwarzający prąd dla wielkiego reflektora. Po spokojnym morzu odgłos niósł się daleko. Lecz akumulatory byłyby za duże i mogłyby się wyczerpać przed zakończeniem roboty. Generator to konieczne ryzyko, a przy tym niewielkie. Najbliższa wyspa leży w odległości ośmiu kilometrów i jest bezludna, chyba żeby ktoś urządził tam sobie nocny piknik. Jacht po drodze przybił tam i przeszukano wysepkę. Zrobiono wszystko, co się da, nie zaniedbano żadnej ostrożności. Cudowna maszyneria działa po cichu i bez świadków. Pozostaje tylko zatroszczyć się o następne posunięcie. Numer jeden wszedł przez właz na zamknięty mostek i pochylił się nad oświetlonym stołem z mapami. Emilio Largo, czyli Numer jeden, był potężnym, uderzająco przystojnym mężczyzną około czterdziestki. Rzymianin o posturze senatora ze starożytnych monet. Miał wielką, pociągłą twarz opaloną na ciemny mahoń, światło odbijało mu się od mocnego, orlego nosa i stanowczej, wydatnej szczęki, starannie wygolonej przed wyjściem tego wieczora. W kontraście do twardych, bez pośpiechu zwracających się oczu jego usta, o grubych, cokolwiek w dół wygiętych

wargach, były ustami satyra. Uszy, które widziane całkiem z przodu wydawały się prawie spiczaste, dodawały mu zwierzęcości, nieodparcie pociągającej dla kobiet. Cała słabość tej pięknej twarzy centuriona ograniczała się do zbyt długich baczków i nazbyt pieczołowicie sfalowanych włosów, tak nabłyszczonych pomadą, że można by je nieomal wziąć za namalowane na czaszce. Na grubokościstej figurze ani odrobiny tłuszczu - reprezentował Włochy w olimpijskim florecie, w australijskim kraulu miał klasę niemal olimpijską i zdobył w Nassau mistrzostwo seniorów w nartach wodnych - mięśnie wybijały mu się pod świetnie skrojoną kurtką z białej skóry rekina. Do jego atletycznej sprawności przyczyniały się dłonie. Prawie dwa razy większe niż zwykle nawet u mężczyzny jego postury, wyglądały teraz - gdy wędrowały po mapie z linijką i cyrklem, wystające z białych rękawów i leżące na białej karcie - niemal jak dwa duże zwierzątka o brązowym futerku, niezależne od swego właściciela. Largo był awanturnikiem, drapieżcą żerującym na trzodzie. O dwieście lat wcześniej byłby piratem - nie z tych powieściowych wesołków, tylko krwawym i podrzynającym gardła, zostawiającym za sobą trupy na drodze do złota, choć jego poczynania zawsze wyróżniały chłodny mózg i absolutna finezja, które chroniły go przed zemstą trzody: od powojennych początków jako przywódcy czarnego rynku w Neapolu, przez lukratywne pięć lat przemytu z Tangeru, następne pięć kierowania wielką grabieżą klejnotów na francuskiej Riwierze i wreszcie ostatnie pięć w składzie SPECTRE. Zawsze wychodził cało. Zawsze umiał przewidzieć ostatnie posunięcie, skryte przed oczyma pomniejszych graczy. Był uosobieniem dżentelmena przestępcy - światowiec, wielki kobieciarz, używający życia, zadomowiony w kawiarnianej elicie czterech kontynentów i ostatni

z potomków - jakież to wygodne! - znakomitego niegdyś rodu rzymskiego, po którym, jak utrzymywał, odziedziczył swoją fortunę. Czerpał również wielkie korzyści z tego, że nie ma żony, ma natomiast nieskazitelną kartotekę w policji, nerwy ze stali, serce z lodu i bezlitosny charakter godny Himmlera. Idealny człowiek dla SPECTRE i tak samo idealny jako bogaty playboy z Nassau i pod każdym względem, jako najwyższy dowódca Planu Omega. Jeden z załogi zastukał we właz i wszedł. - Przesłali sygnał. Wózek i sanki już są w drodze. - Dziękuję. - W ogniu i rozgardiaszu dowolnej operacji Largo zawsze tchnął spokojem. Choćby gra szła o największą stawkę, choćby pojawiło się największe zagrożenie, najpilniejsza potrzeba szybkości lub nagłych decyzji, jego fetyszem zawsze był spokój, wyczekanie, moment bezruchu niemalże jak w dżudo. Wyćwiczył w sobie taki akt woli. Odkrył, że wywiera to niezwykły wpływ na wspólników. Przykuwa ich do niego, wzbudza posłuszeństwo i lojalność bardziej niż jakikolwiek inny czynnik przywództwa. Jeśli on, tak bystry i przebiegły, zachowuje obojętność choćby w najgorszej albo - tak jak teraz - najlepszej sytuacji, to znaczy, że z góry wiedział, iż nastąpi to, co nastąpiło. Konsekwencje dla niego zawsze są z góry przewidziane. Można na nim polegać. On nigdy nie traci równowagi. Tak i teraz, po tej świetnej wiadomości, Largo z rozmysłem ujął znowu cyrkiel i wytyczył na mapie fikcyjną linię na użytek członka załogi. Po czym odłożył cyrkiel i niedbale wyszedł z klimatyzowanego pomieszczenia w ciepłą noc. Drobny robaczek podwodnego światła podpełzał do szalupy. Lekki wózek ciężarowy na czterech kołach, z miejscami dla dwóch ludzi z tyłu za skrzynią, identyczny z tymi, których Włosi używali podczas wojny, kupiony w ulepszonej wersji od firmy Ansaldo, tej samej, która wymyśliła jednoosobową łódź podwodną. Wózek ciągnął

za sobą podwodne sanie, rodzaj platformy z zaostrzonym dziobem i unoszącym ją zbiornikiem powietrznym, służącej do wydobywania i podmorskiego transportu ciężkich przedmiotów. Świetlny robaczek stopił się z poświatą reflektora i po kilku minutach znów się pojawił, zmierzając do statku. Byłoby czymś naturalnym, gdyby Largo zszedł do ładowni, kiedy przywieziono dwie bomby atomowe. Ale co dla niego typowe, nie zrobił tego. Wreszcie ukazało się małe światło przednie, znów na tym samym kursie. Teraz na sanie załadowana będzie olbrzymia płachta, stapiająca się jako kamuflaż z tą częścią podwodnego terenu, z jego białym piaskiem i grupami koralowców. Po rozpostarciu zakryje każdy cal utopionego samolotu i zamocowana będzie na całym obwodzie skręconymi w korkociąg stalowymi prętami, których nie ruszy z miejsca choćby najmocniejszy przypływ albo sztorm na powierzchni. Largo widział teraz oczyma wyobraźni każdy ruch ośmiu ludzi, pracujących głęboko pod powierzchnią nad realizacją tego, co tak starannie ćwiczono przedtem na atrapach. Podziwiał ten wysiłek, tę niewiarygodną pomysłowość, jakie włożono w Plan Omega. Teraz mają się odpłacić wszystkie miesiące przygotowań, udręk i trudów. Jasny błysk światła na powierzchni w pobliżu szalupy, potem następny i następny. Ludzie wynurzali się. Księżyc odbijał się w szkle ich masek. Podpłynęli do łodzi - Largo upewnił się, że wszystkich ośmiu - i wspięli się niezgrabnie po krótkiej drabince i przez burtę. Mechanik oraz Brandt, niemiecki zabójca, pomogli im zdjąć wyposażenie, zgaszono i wciągnięto do łodzi podwodny reflektor, zamiast terkotu generatora odezwał się stłumiony warkot podwójnych silników. Łódź podpłynęła do jachtu i do czekających na nią ramion żurawia. Umocowano i sprawdzono złącza, zawył napęd elektryczny i łódź, razem z pasażerami, została podniesiona i przeniesiona przez burtę.

Kapitan podszedł i stanął obok Larga. Był to wielki, posępny, kościsty drab, wyrzucony z floty kanadyjskiej za pijaństwo i niesubordynację. Largo miał w nim swego niewolnika, odkąd wezwał go kiedyś do swej wielkiej kabiny i połamał mu na łbie krzesło za to, że zakwestionował jego rozkaz. Ten rodzaj dyscypliny zrozumiał. Teraz zameldował: - Ładownia klar. Czy można odpływać? - Czy obydwa zespoły zadowolone? - Tak mówią. Bez zastrzeżeń. - Najpierw dopilnuj, żeby każdy dostał po szklance whisky. Potem niech odpoczną. Mniej więcej za godzinę znów czeka ich robota. Powiedz, żeby tu przyszedł Kotze. Bądź gotów wypłynąć za pięć minut. - Okej. Oczy fizyka nazwiskiem Kotze świeciły w blasku księżyca. Largo spostrzegł, że dygoce z lekka, jakby w gorączce. Postarał się tchnąć w niego spokój. - No, przyjacielu. Zadowolony ze swych zabawek? Sklep ci przysłał wszystko, co chciałeś? - odezwał się radośnie, Kotzemu wargi się trzęsły. Z podniecenia był bliski łez. Odpowiedział wysokim głosem: - Coś niebywałego! Pan nie ma pojęcia. O takiej broni nawet mi się nie śniło. I co za prostota! Jaka bezpieczna! Dziecko mogłoby się tym spokojnie posłużyć. - Kołyski nie były za ciasne? Czy dość miejsca do pracy? - Tak, tak. - Kotze o mało nie klaskał w dłonie z zachwytu. Bez problemów, ani za grosz. Zapalniki wyjmę od ręki. Nic prostszego niż umieścić je tam z powrotem, z ustawieniem na czas. Masłow już pracuje nad dopasowaniem gwintów. Używam śrub z ołowiu, są łatwiejsze do obróbki.

- A te dwie wtyczki? Te zapalniki, o których mówiłeś? Czy są bezpieczne? Gdzie nurkowie je znaleźli? - W ołowianym pudle pod fotelem pilota. Sprawdziłem je. Całkiem proste w użyciu, kiedy będzie potrzeba. Oczywiście trzeba je schować osobno. Gumowe torby są znakomite. Właśnie to nam było potrzebne. Sprawdziłem, że są kompletnie wodoszczelne. - A nie grozi radioaktywność? - Już nie. Wszystko w ołowianych pojemnikach. - Kotze wzruszył ramionami. - Może trochę bym załapał, kiedy pracowałem przy tych potworach, ale miałem na sobie zabezpieczenie. Zwrócę też uwagę na objawy. Znam się na tym. - Dzielny z ciebie facet, Kotze. Ja bym do tego draństwa nie podszedł, chyba że bym musiał. Za bardzo cenię sobie życie seksualne. Więc jesteś ze wszystkiego zadowolony? Żadnych problemów? A w samolocie nic nie pozostawiono? Kotze wziął się w garść. Rozsadzały go te wiadomości i poczucie ulgi, że opanował problemy techniczne. Teraz poczuł się pusty, znużony. Pozbył się napięć, nieodstępujących go od wielu tygodni. Skończyło się całe to planowanie, te zagrożenia, że a nuż jego wiedza okaże się niedostateczna! A nuż ci cholerni Anglicy wymyślili jakieś nowe zabezpieczenie, jakiś ukryty sposób kontrolowania, o którym on nie wie! Ale gdy nadeszła ta chwila, kiedy odwinął warstwy osłaniające i wziął się do roboty za pomocą swych jubilerskich narzędzi, zalało go poczucie triumfu i wdzięczności. Nie, już nie ma żadnych problemów. Wszystko w porządku. Pozostała tylko rutyna. - Nie. Żadnych problemów. Wszystko na miejscu. Pójdę i dokończę robotę - odrzekł nieoczekiwanie spokojnie. Largo patrzył w ślad za chudą figurą, jak człapie przez pokład.

Dziwadła z tych naukowców. Nic nie widzą prócz swojej nauki. Kotze nie umiałby sobie nawet wyobrazić, z jakim ryzykiem trzeba będzie się jeszcze uporać. Dla niego dokręcenie paru śrub to koniec roboty. Później będzie już tylko bezużytecznym nadzorcą. Najlepiej byłoby się go pozbyć. Ale jeszcze nie teraz. Trzeba go zachować do czasu na wypadek, gdyby przyszło użyć tej broni. Ale rozpaczliwy z niego człowieczek i prawie że histeryk. Largo nie lubił takich mieć przy sobie. Pogarszają mu nastrój. Pachną niepowodzeniem. Trzeba będzie znaleźć mu jakąś robotę w maszynowni, gdzie będzie mógł się czymś zająć, a przede wszystkim żeby nie mieć go na widoku. Largo przeszedł do kokpitu na mostku. Kapitan siedział przy kole sterowym, właściwie stanowiącym tylko dolne półkole z lekkiego aluminium. Largo rzekł: - Dobrze. Ruszajmy. - Kapitan sięgnął do zestawu guzików obok siebie i przycisnął oznaczony: Start Obydwa. Ze śródokręcia rozległ się niski, głuchy warkot. Na tablicy zabłysło światełko pokazujące, że oba silniki zapaliły jak należy. Następnie przesunął elektromagnetyczną dźwignię na: Wolno Naprzód Obydwa i jacht ruszył z miejsca. Po chwili przestawił na: Cała Naprzód Obydwa i jacht zadygotał, osiadł cokolwiek rufą. Kapitan obserwował wskaźnik obrotów, dłoń trzymając na krótkiej dźwigni u swego boku. Przy dwudziestu węzłach obroty wzrosły do pięciu tysięcy. Kapitan nieco cofnął dźwignię opuszczającą wielką stalową turbinę pod kadłubem. Obroty się nie zmieniły, lecz palec szybkościomierza popełznął po obwodzie tarczy i sięgnął czterdziestu węzłów. Teraz już jacht na wpół leciał, na wpół szybował po lśniącym zwierciadle spokojnej wody, z kadłubem wyniesionym przeszło metr nad powierzchnię na szerokiej, metalowej, lekko zadartej płozie, mając zanurzone tylko nieco ponad pół metra rufy i pod nią dwie wielkie śruby. Było to wspaniałe uczucie, którym Largo napawał się, jak

zwykle, z dreszczem emocji. Motorowy jacht Disco Volante był wodolotem, zbudowanym dla niego na koszt SPECTRE przez włoskiego konstruktora w Mesynie, w jedynej na świecie ñrmie, która zdołała przystosować system Shertel-Sachsenberg do praktycznego użytku. Dzięki kadłubowi ze stopu aluminium i magnezu i dwóm czterotaktowym silnikom Diesla firmy Daimler-Benz zaopatrzonym w bliźniacze turbodopalacze Disco Volante zdolny był poruszać swoje sto ton z szybkością około pięćdziesięciu węzłów w zasięgu mniej więcej sześciuset kilometrów na tejże szybkości. Kosztował dwieście tysięcy funtów, ale był jedynym na świecie statkiem o takiej szybkości, mającym tyle miejsca dla ładunku i pasażerów oraz tak płytkie zanurzenie, istotne ze względu na zadania, jakie postawiono mu w wodach archipelagu Bahamów. Konstruktorzy twierdzą, iż ten rodzaj statku mógł się pochwalić szczególnymi zaletami, które SPECTRE potrafiła docenić. Ze względu na dużą stabilność i małe zanurzenie te aliscafo, jak we Włoszech nazywa się wodoloty, nie powodują zmian w polu magnetycznym ani fal ciśnieniowych, co jest ich nader pożądaną właściwością w przypadku, gdyby Disco Volante pragnął kiedyś uniknąć wykrycia. Sześć miesięcy temu Disco wyprawiony został przez południowy Atlantyk na Florida Keys. Okazał się sensacją na tamtejszych wodach i na Bahamach, walnie przyczyniając się do tego, że Largo stał się najbardziej popularnym „milionerem” w tym zakątku świata, rojącym się od milionerów, którzy „mają wszystko”. A jego szybkie i tajemnicze podróże na Disco z udziałem wielu pływaków podwodnych i niekiedy również dwumiejscowej amfibii o składanych skrzydłach z silnikiem, umieszczonej na dachu opływowej nadbudówki, wzbudzały akurat tyle sensacji oraz komentarzy, ile potrzeba. Largo

zaś po trochu, z upływem czasu, zaczął ujawniać swój sekret - tyleż we własnych napomknięciach podczas kolacji oraz koktajli - ile za pośrednictwem starannie przygotowanych niedyskrecji członków swej załogi w barach przy Bay Street. Otóż idzie tu o poszukiwanie skarbu, i to bardzo poważne. Istnieje bowiem piracka mapa i zatopiony galeon, gęsto porośnięty przez koralowce. Wrak został zlokalizowany. Largo czeka jedynie na zakończenie zimowego sezonu turystycznego i na cisze morskie wczesnego lata, po czym jego udziałowcy przybędą z Europy i rozpoczną się poważne prace. Dwa dni temu zaś ci udziałowcy, w liczbie dziewiętnastu, faktycznie chyłkiem pojawili się w Nassau różnymi drogami: z Bermudów, z Nowego Jorku, z Miami. Wszyscy dosyć nieciekawi z wyglądu, owszem, ten właśnie rodzaj wyrachowanych, pracowitych biznesmenów, których bawi taka forma przygody, parę tygodni miłego hazardu na urlopie w słonecznym Nassau, żeby coś z tego mieć, gdyby jednak się okazało, że we wraku nie ma żadnych skarbów. I tego wieczora, ze wszystkimi udziałowcami na pokładzie, silniki Disco Volante zamamrotały - jak uznali bywalcy z portu - właśnie kiedy należało, właśnie kiedy ściemniało się, i piękny granatowobiały jacht wymknął się z przystani. Kiedy znalazł się na pełnym morzu, silniki przeszły na swój niski poryk, stopniowo zanikający gdzieś w kierunku południowo-wschodnim, w kierunku - co do tego zgodzili się nasłuchujący - jak najwłaściwszym dla takich poszukiwań. Kurs na południe uznano za odpowiedni, ponieważ to na południowych Bahamach, jak wieść gminna niesie, mogą znajdować się kryjówki wielkich skarbów. To w cieśninach między tymi wyspami Crooked Island, Mayaguana i cieśniny Caico - hiszpańskie statki, płynące do kraju ze skarbami, próbowały się kryć przed piratami oraz flotą brytyjską i francuską. Tu, jak się uważa, spoczywają

szczątki Porto Pedro, zatopionego w tysiąc sześćset sześćdziesiątym ósmym roku, z milionem funtów złota na pokładzie. Stracony w tysiąc sześćset dziewięćdziesiątym czwartym Santa Cruz przewoził dwa razy tyle, a El Capitan i San Pedro, obydwa zatopione w tysiąc siedemset dziewiętnastym roku, wiozły kolejno jeden milion i półtora miliona. Co roku prowadzone są na południowych Bahamach poszukiwania skarbów z tych oraz innych statków. Nikt nie zgadnie, ile z tego - i czy cokolwiek - odnaleziono, ale każdy w Nassau wie o sztabie srebra ważącej ponad trzydzieści kilogramów, wydobytej w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym roku opodal Gorda Cay przez dwóch biznesmenów i ofiarowanej Zarządowi Rozwoju Nassau, w którego biurach można ją stale oglądać. Toteż wszystkim na Bahamach wiadomo, że skarby tam są i wystarczy je odnaleźć, kiedy więc w porcie Nassau usłyszano niski ryk silników Disco Volante, zamierający gdzieś na południu, pokiwano znacząco głowami. Ale gdy tylko statek się należycie oddalił, a księżyc jeszcze nie wzeszedł, Disco z wygaszonymi światłami szerokim kręgiem zmienił kurs na zachodni, kierując się na miejsce spotkania, które teraz opuszczał. Był już w odległości stu mil, dwóch godzin od Nassau. Lecz dopiero przed samym świtem, po kolejnym ważnym połączeniu radiowym, w Nassau znów usłyszą ten ryk silników, dobiegający fałszywie z południa. Largo wstał i pochylił się nad stołem z mapami. Przebywali tę drogę już wielokrotnie i przy najróżniejszej pogodzie. To żaden problem. Ale pierwszy i drugi etap poszły tak znakomicie, że trzeci wymagał szczególnej ostrożności. Owszem, wszystko świetnie. Są dokładnie na kursie. Jeszcze pięćdziesiąt mil. Będą tam za godzinę. Polecił kapitanowi trzymać się kursu i zszedł do radia. Dochodziła

jedenasta piętnaście. Czas na połączenie. Malutka wysepka Dog Island nie była większa niż dwa korty tenisowe. Bryła martwego koralowca, na niej parę krzaków morskiej winorośli oraz drzewek śrubowca, wyrosłych na odrobinie piasku i słonawej wody deszczowej w zagłębieniach. Po prostu miejsce, gdzie trochę wystaje nad powierzchnię ławica Dog Shoal, znana jako zagrożenie dla żeglugi, od którego nawet łodzie rybackie trzymają się na odległość. Przy dziennym świetle widać stamtąd na wschód wyspę Andros, ale w nocy nie może być bezpieczniejszego miejsca. Disco szybko podpłynął i z wolna osiadł na powierzchni wody, podszedł na odległość dwustu metrów od skały. Zapluskały o nią i zacmokały drobne falki od jego kadłuba i ucichły. Kotwica opuściła się na piętnaście metrów i chwyciła. Na dole w ładowni Largo i grupa czterech ludzi czekali na otwarcie podwodnego włazu. Cała piątka miała na sobie akwalungi. Largo trzymał tylko potężną latarkę podwodną. Czterech pozostałych tworzyło dwie pary. Ze zwisającymi stopami w płetwach siedzieli na brzegu żelaznej kraty, połączeni siatką, i czekali, kiedy wpadnie i uniesie ich skłębiona woda. Na siatce, pomiędzy każdą parą, spoczywał prawie dwumetrowy, zwężający się u szczytu przedmiot w pokrowcu z szarej gumy o obscenicznych kształtach. Woda przesączyła się, zakłębiła i wpadła do ładowni, zalewając pięciu mężczyzn. Zsunęli się ze swych miejsc i wydostali przez otwarty właz, Largo jako pierwszy, a dwie pary za nim w ściśle ustalonych odstępach. Largo nie od razu włączył latarkę. Nie było to konieczne, a zwabiłoby głupie, oślepione i przeszkadzające ryby. Mogłoby nawet ściągnąć rekina czy barakudę, niegroźne, tylko namolne, i któryś z ludzi, mimo zapewnień, jakich udzielił im Largo, mógłby się zdenerwować.

Popłynęli w miękką, księżycową mgłę morza. Początkowo nie mieli pod sobą nic oprócz mlecznej pustki, później ukazała się koralowa podstawa wyspy, stromo pnąca się ku powierzchni. Łagodnie falowały ku nim gorgony, w świetle księżyca blado ażurowe, szare i zagadkowe pojawiały się bryły i drzewa koralowców. Dlatego właśnie, ze względu na nieszkodliwe, lecz tajemniczo majaczące zjawy podmorskie, od których niedoświadczonym skóra cierpnie, Largo postanowił osobiście poprowadzić zespół ukrywający zdobycz. Na otwartej przestrzeni, gdzie zatonął samolot, oko wielkiego reflektora i znajomy przedmiot w postaci samolotu sprawiały, że świat podwodny nieco przypominał coś na kształt wielkiego pomieszczenia. A tutaj co innego. Ten szaro-białawy świat wymagał lekceważenia ze strony pływaka, który już tysiąc razy doświadczał tych widmowych straszydeł. To był główny powód, dla którego Largo sam tu przewodził. Chciał też dokładnie wiedzieć, jak umieszczone będą dwie szare kiełbasy. Bo może się zdarzyć, gdyby sprawy się źle potoczyły, że będzie musiał sam je wydobyć. Dolną część wysepki fale tak wyżłobiły, że patrzącemu z dołu przypominała ona potężny grzyb. Pod parasolem z koralowca znajdowało się obszerne wydrążenie, jak gdyby boczna rana w jego trzonie. Tam skierował się Largo i kiedy znalazł się już blisko, włączył latarkę. Pod koralowym parasolem było ciemno. Żółte światło latarki ukazało drobne życie wewnętrznej wspólnoty w koralowcu: blade pieniążkowce i pokryte groźnymi czarnymi kolcami jeżowce, ruchome podłoże glonów, langusty szukające żółtymi i niebieskimi czułkami, rybie motyle i aniołki trzepotliwe w świetle jak barwne owady, krągły trepang, kilka pokrętnych gąsienic morskich i czarny z zielonym, galaretowaty zając morski.

Largo opuścił w dół czarne płetwy, które miał na stopach, zachował równowagę na rafie i rozejrzał się, przyświecając latarką, ażeby jego ludzie mogli znaleźć pewne oparcie dla nóg. Po chwili skierował ich gestem ku szerokiej, gładkiej szczelinie skalnej, w której odległym końcu prześwitywał blask księżyca. Ta podwodna jaskinia miała z dziesięć metrów długości. Largo poprowadził jedną, a potem drugą parę w głąb, gdzie nieduży zakątek mógł stanowić kiedyś znakomitą kryjówkę dla innego rodzaju skarbów. Z tego zagłębienia wąska szczelina wychodziła wzwyż na powietrze, tworząc świetne ujście w razie sztormu, choć nie było prawdopodobne, ażeby w czasie sztormu jakiś rybak znalazł się na tyle blisko Dog Shoal, by spostrzec wodę tryskającą na środku wysepki. Ponad obecną linią wody w tej skalnej komórce Largo kazał swym ludziom wbić w skałę pręty, tworzące jakby dwie kołyski, w których umieszczono dwie bomby atomowe w gumowym opakowaniu, kolejno podnosząc je i tak mocno przytwierdzając rzemieniami do stalowych prętów, aby nie drgnęły nawet w razie burzy. Largo sprawdził ich robotę i był z niej zadowolony. Teraz bomby poczekają tu, aż będzie ich potrzebował. Przez ten czas, choćby dobywało się z nich jakieś promieniowanie, będzie ukryte w tej niedużej skale odległej prawie dwieście kilometrów od Nassau, a jego ludzie i statek zachowają po prostu śnieżną czystość i niewinność. Cała piątka powróciła spokojnie do statku i przez podwodny właz do ładowni. Przy wtórze huczących silników Disco Volante z wolna uniósł się ponad wodę i nad jej powierzchnią pomknął ten piękny statek, opływowy raczej niby gondola jakiejś maszyny powietrznej niżeli morskiej, w podróż z powrotem do portu. Largo zdjął swe wyposażenie, owinął się w szczupłym pasie ręcznikiem i poszedł do kabiny radiowej. Nie miał czasu na połączenie się o północy. Teraz była już pierwsza piętnaście: dla Blofelda

piętnaście po siódmej rano. Largo pomyślał sobie o tym, kiedy nawiązywano łączność. Blofeld zapewne siedzi teraz, może niewyspany, chyba nieogolony. Przy nim stoi z pewnością kawa, jedna z niezliczonych w ciągu tej nocy. Largo czuł jej zapach. Teraz już Blofeld będzie mógł wziąć taksówkę do jednej z łaźni tureckich przy Rue Aubert, co zwykł czynić, ilekroć potrzebował uwolnić się od napięcia. I tam wreszcie będzie mógł zasnąć. - Mówi Numer jeden. - Tu Numer dwa. Słucham. - Etap trzeci wykonany. Etap trzeci wykonany. Z pełnym powodzeniem. Wyłączam się. - Jestem zadowolony. Largo zdjął słuchawki. Pomyślał: Ja również. Jesteśmy w trzech czwartych u celu. Tylko sam diabeł może nam przeszkodzić. Udał się do swej kabiny i starannie zrobił sobie wysoką szklankę ulubionego trunku: crème de menthe frappé z wiśnią dobytą z maraschino na wierzchu. Wysączył go delikatnie do dna i zjadł wiśnię. Potem wyjął z butelki jeszcze drugą wiśnię, włożył ją sobie do ust i wspiął się na mostek.

X Domino Dziewczyna w szafirowym dwuosobowym MG, pędząca z pochyłości Parliament Street, wykonała na skrzyżowaniu z Bay Street podziwu godną zmianę biegu przez trójkę na dwójkę. Krótkim rzutem oka na prawo bezbłędnie oceniła konia w słomianym kapeluszu,

idącego truchtem w dyszlach rozchwierutanej dorożki zdobnej w barwne frędzle, i skręciła z bocznej ulicy w lewo. Koń z oburzeniem podrzucił łbem, a woźnica tupnął z wysoka w duży bermudzki dzwonek. Wyposażone w ten piękny, głęboki dźwięk pojazdy na Bermudach mają tę słabość, że ich ding-dong, ding-dong w żaden sposób nie może zabrzmieć gniewnie, choćby nie wiem jak gniewnie zadzwonić. Dziewczyna wesoło zbyła to machnięciem opalonej dłoni, popędziła ulicą na dwójce i zatrzymała się pod znakiem fajki pokoju, w Nassau będącej odpowiednikiem Dunhilla. Nawet nie otwierając niskich drzwiczek swojego MG, przerzuciła ponad nimi brązową nogę, a potem drugą, pokazując niemal do pasa uda pod plisowaną spódniczką z kremowej bawełny, i ześliznęła się na chodnik. Dorożka już się zrównała z jej samochodem. Woźnica ściągnął lejce. Nieco udobruchany wesołością i urodą dziewczyny zawołał: - Mało co nie zgoliła panienka wąsów mojej kobyle, tej starej gapie. Trzeba trochę bardziej uważać. Dziewczyna wzięła się pod boki. Nie lubiła, żeby jej ktokolwiek cokolwiek mówił. Odparła mu ostro: - Sam jesteś stara gapa. Niektórzy tu pracują! Lepiej, żebyście oboje poszli na trawkę, a nie zawadzali wszystkim na ulicach. Stary Murzyn rozdziawił usta, rozmyślił się i rzekł pojednawczo: - Okej, panienko, okej. - Cmoknął na konia i odjechał, coś mamrocząc pod nosem. Obrócił się na siedzeniu, żeby spojrzeć jeszcze raz na tę diablicę, ale już znikła w sklepie. - Fajny kawał dzieuchy - mruknął i odjechał powolnym truchtem. Z odległości dwudziestu metrów James Bond obserwował tę scenę. Zareagował podobnie jak dorożkarz. Ale wiedział, co to za jedna. Przyspieszył kroku i wszedł przez pasiastą zasłonę w błogosławiony

chłód sklepu tytoniowego. Dziewczyna stała przy ladzie, wykłócając się z jednym ze sprzedawców. - Przecież mówię, że nie chcę Senior Service. Powiedziałam, że chcę jakieś papierosy tak obrzydliwe, żeby mi się nie chciało ich palić. Nie macie takich, żeby klient rzucił palenie? A co to wszystko jest? - Machnęła ręką na wypełnione półki. - Tylko nie wmawiać mi, że nic z tego nie smakuje ohydnie. Sprzedawca przywykł do zwariowanych turystów, a poza tym ci z Nassau się nie podniecają. Odrzekł: - Noo, proszę pani... - i odwróciwszy się, popatrzył ospale na półki. Bond przemówił do niej poważnie: - Jeżeli chce pani mniej palić, to są dwa gatunki do wyboru. Spojrzała nań ostro. - A pan co za jeden? - Nazywam się Bond, James Bond. Jestem światowym autorytetem w kwestii odzwyczajania się od palenia. Robię to bez przerwy. Ma pani szczęście, że znalazłem się pod ręką. Dziewczyna popatrzyła nań od stóp do głów. Tego człowieka jeszcze nie widziała w Nassau. Jakieś metr osiemdziesiąt wzrostu i chyba w połowie trzydziestki. Przystojny, smagły, dość okrutny z wyglądu z jasnymi, szaroniebieskimi oczyma, ironicznie patrzącymi, jak ona mu się przygląda. Blizna na prawym policzku zaznaczała się blado na opaleniźnie tak łagodnej, że musiał dopiero co przybyć na wyspę. Granatowy, lekki, jednorzędowy garnitur na koszuli z kremowego jedwabiu i czarny, pleciony, jedwabny krawat. Pomimo upału wygląd miał chłodny i czysty, a jedynym ustępstwem na rzecz tropików wydawały się czarne, grubo szyte sandały na bosych stopach.

Oczywista próba podrywu. Frapująca twarz i stanowczość zachowania. Zdecydowała się iść na to. Ale żadnych ułatwień. Odparła mu chłodno: - Proszę. Słucham. - Jedyny sposób na to, aby rzucić palenie, to przestać i już nie zaczynać. Jeżeli pani chce udawać przez tydzień czy dwa, że porzuca palenie, to ograniczanie się nic nie da. Tyle że zanudza się innych i ciągle o tym myśli. No i chwyta się tego papierosa z wybiciem godziny, czy jakie tam przerwy sobie narzuci. Ta łapczywość. Nic przyjemnego. A drugi sposób to mieć papierosy za słabe albo za mocne. Dla pani chyba najlepsze wyjście to słabe. - Bond zwrócił się do sprzedawcy. - Karton duke'ów, długich i z filtrem. - Bond wręczył je dziewczynie. - Proszę tych spróbować. Z pozdrowieniami od doktora Fausta. - Och, przecież nie mogę. To znaczy... Ale Bond już zapłacił za karton i za paczkę chesterfieldów dla siebie. Odebrał resztę i wyszedł za nią ze sklepu. Stali razem pod pasiastą markizą. Był okropny upał. Białe światło na zakurzonej jezdni, oślepiający blask odbity od wystaw po drugiej stronie ulicy i od ścian domów z jarzącego się wapienia zmuszały ich do mrużenia oczu. - Obawiam się, że nie ma palenia bez picia. Zamierza pani zrezygnować z obojga naraz czy po kolei? - zagadnął uprzejmie Bond. Popatrzyła na niego krytycznie. - To bardzo śmiała propozycja panie – ee... - Bond. No dobrze. Ale gdzieś poza miastem. Tu za gorąco. Zna pan przystań za fortem Montague? - Bond zauważył, że spojrzała pośpiesznie w górę i w dół ulicy. - Tam jest nieźle. Chodźmy. Zawiozę pana. Ostrożnie z metalem. Porobią się pęcherze. Nawet biała skóra tapicerki parzyła go przez ubranie w uda. Ale

niechby i zapalił się na nim garnitur. Pierwszy raz powąchał miasta i już złapał tę świetną dziewczynę. Bond chwycił się za obciągnięty skórą uchwyt na przedniej desce, tak ostro zawróciła we Frederick Street i potem na Shirley. Usadowił się bokiem, tak żeby mógł ją widzieć. Miała na głowie słomkowy kapelusz gondoliera o szerokim rondzie, ściągnięty beztrosko na sam nos. Jego błękitne wstążki powiewały z tyłu jak ogon. Z przodu widniał na wstążce złoty nadruk: MÓJ DISCO VOLANTE. Jedwabna koszula z krótkimi rękawami w białe i błękitne pionowe paski szerokości centymetra, w połączeniu z plisowaną kremową spódniczką, mgliście przypominały Bondowi jakiś słoneczny dzień na regatach w Henley. Żadnych pierścionków ani biżuterii oprócz kwadratowego, złotego z czarną tarczą, raczej męskiego zegarka na przegubie. Sandały z irchy na płaskim obcasie. Pasujące do szerokiego paska, też z białej irchy, i praktycznej torebki, leżącej wraz z jedwabnym szalikiem w czarne i białe pasy na siedzeniu pomiędzy nimi. Bond sporo już o niej wiedział z formularza imigracyjnego, który dziś rano przestudiował oprócz stu innych. Nazywa się Dominetta Vitali. Urodzona w Bolzano we włoskim Tyrolu, więc ma zapewne tyleż krwi austriackiej co włoskiej. Lat dwadzieścia dziewięć, przy zawodzie wpisane „aktorka”. Przybyła tu sześć miesięcy temu na Disco i nie ulegało wątpliwości, że jest kochanką właściciela jachtu, Włocha nazwiskiem Emilio Largo. „Kurwa”, „dziwka” i „prostytutka” to nie były wyrazy, których Bond używałby w stosunku do kobiet, chyba że uprawiających swój zawód na ulicy albo w burdelu, i kiedy komisarz policji Harling oraz szef od imigracji i służby celnej Pitman określali ją mianem „włoskiej dziwki”, Bond potraktował to z rezerwą. Teraz już wiedział, że słusznie. To po prostu niezależna dziewczyna, stanowcza i z charakterem. Może

odpowiada jej bogate, wesołe życie, ale jeśli chodzi o Bonda, to dziewczyna właściwego rodzaju. Może sypia z mężczyznami, robi to niewątpliwie, lecz na warunkach podyktowanych przez siebie, a nie przez nich. Kobiety w roli kierowców często bywają uważne i bezpieczne, ale rzadko najwyższej klasy. Bond na ogół uważał je za coś umiarkowanie ryzykownego, na jezdni omijając z daleka i zawsze gotów na coś niedającego się przewidzieć. Cztery kobiety w jednym samochodzie traktował jako szczyt możliwych zagrożeń, a dwie za nieomal równie zabójcze. Kobiety w samochodzie nie potrafią milczeć, a rozmawiające kobiety nie mogą nie patrzeć sobie w twarz. Wymiana słów im nie wystarcza. Muszą widzieć wyraz twarzy tej drugiej, być może po to, aby czytać, co się kryje za jej słowami, lub dociekać reakcji na ich własne. Toteż dwie kobiety na przednim siedzeniu samochodu ciągle odwracają wzajemnie swą uwagę od leżącej przed nimi drogi, a cztery stanowią zagrożenie więcej niźli podwójne, bo prowadząca musi słyszeć i widzieć nie tylko to, co mówi jej towarzyszka, lecz także to - ponieważ takie już są kobiety o czym rozmawiają te dwie siedzące z tyłu. Ale ta dziewczyna prowadzi jak mężczyzna. Całkowicie skupiona na drodze przed sobą i na tym, co widać w lusterku wstecznym, rzadko używanym przez kobiety do czegokolwiek prócz kosmetyki. A poza tym, co u kobiet równie rzadkie, czerpie męską przyjemność z wyczuwania swojej maszyny, z odpowiednio wyważonej w czasie zmiany biegów i ze stosowania hamulców. Nie odzywała się do Bonda i jakby go nie zauważała, co pozwalało mu na dalsze swobodne przyglądanie się. Jej wesoła twarz z wyrazem jakiegoś a-co-mi tam, pomyślał Bond, w namiętności byłaby aż zwierzęca. W łóżku zapewne by walczyła, gryzła, a potem

nagle stopniała w gorącym oddaniu się. Widział nieomal, jak te dumne, zmysłowe usta ukazują równe, białe zęby w pożądliwym chrapnięciu, a potem, już po fakcie, rozluźniają się w lekkim odęciu miłosnego poddania się. Z profilu oczy miała niby miękkie węgliste szparki, jak u niektórych ptaków, ale w sklepie Bond widział je na wprost. Były zawzięte i rozwarte, ze złocistym migotem w ciemnym brązie, o niemalże tym samym przesłaniu co usta. Jej profil, prosty, odrobinę zadarty nosek, stanowczy układ podbródka i wyrazisty zarys szczęk były tak dobitne niczym królewski rozkaz, i tak samo władcze jak osadzenie głowy na szyi, postawa kojarząca się z wyobrażeniem księżniczek. Dwa rysy naruszały tę wyrazistą czystość linii: miękka, nieco zburzona fryzura w stylu Brigitte Bardot wymykająca się spod słomkowego kapelusza w uroczym nieporządku i dwa głębokie, lecz miękkie dołki, jakie musiał wyżłobić słodki, choć lekko ironiczny uśmieszek, którego Bond jeszcze nie widział. Opalenizna nie przesadna i cera bez tego wymęczonego, suchego połysku, który potrafi powierzchnię choćby najmłodszej skóry upodobnić trochę do pergaminu. Pod tą pozłotą wyczuwało się przyziemne ciepło policzków, sugerujące zdrową, dobrą wiejską krew z Alp włoskich, i z tejże rasy wiodły się jej piersi, wysokie i z głębokim wcięciem. Ogólnie biorąc, uznał Bond, jest to niepokorna dziewczyna o dużym i zmysłowym temperamencie, piękna klacz arabska, która pozwoli się dosiąść tylko jeźdźcowi o stalowych udach i aksamitnych dłoniach - a i wtedy jedynie z ostrym wędzidłem - i dopiero gdy ujeździ ją pod uzdę i siodło. Pomyślał, że chętnie sprawdziłby swoją siłę przeciw jej sile. Ale to już na pewno kiedy indziej. Na razie inny mężczyzna jej dosiada. Najpierw trzeba by go wysadzić z siodła. A w ogóle dlaczego on, u diabła, zaprząta się takimi sprawami? Ma do wykonania robotę. Piekielnie ciężką robotę.

MG wypadł z Shirley Street na Eastern Road i popędził wzdłuż wybrzeża. Rozległe wejście do przystani przecinały szmaragdowe i turkusowe ławice wyspy Athol. Właśnie przepływała nad nimi pełnomorska łódź rybacka o dwóch wysokich czułkach swych ponad trzymetrowych masztów z linami ciągnącymi się od nich ku rufie. Niedaleko brzegu przemknęła, dudniąc, szybka motorówka, za którą narciarz wodny wykonywał na linie wąski slalom na sfalowanym kilwaterze. Był roziskrzony, piękny dzień i Bondowi serce na moment wzbiło się ponad zwątpienia i niepewności, w jakie wtrącała go ta misja, zwłaszcza odkąd przybył tu o poranku tego dnia, coraz bardziej wyglądająca na jałowe tracenie czasu. Bahamy to łańcuch tysiąca wysp ciągnący się przez osiemset kilometrów na południowy wschód niemalże od wschodnich brzegów Florydy do północnego wybrzeża Kuby, od szerokości dwudziestego siódmego do dwudziestego pierwszego stopnia. Przez większą część trzech stuleci było to ulubione miejsce wszystkich sławnych piratów zachodniego Atlantyku i dzisiejsza turystyka w pełni wykorzystuje tę romantyczną mitologię. Jeden drogowskaz brzmiał: Wieża Czarnobrodego. 1 mila. A drugi: Przystań Prochowa. Morskie jadło. Tubylcze Trunki. Cienisty Ogród. Pierwsza na lewo. Po lewej ukazała się piaszczysta droga. Dziewczyna skręciła w nią i zatrzymała się przed ruiną kamiennego magazynu, o którą wsparty był różowy dom oszalowany deskami z oknami o białych ramach i białym wejściem w stylu Adama, ponad którym wisiał kolorowo pomalowany szyld gospody w formie baryłki prochu zdobnej w czaszkę i skrzyżowane piszczele. Wprowadziła samochód w cień pod kępą drzew kazuaryny, wysiedli z niego i weszli do niedużej jadalni z obrusami w czerwoną i białą kratę, a stamtąd na taras

zbudowany na resztkach kamiennego nabrzeża. Ocieniały go morskie migdałowce przystrzyżone w parasol. Prowadzeni przez człapiącego czarnego kelnera w poplamionym zupą białym fartuchu wybrali sobie chłodny stolik na skraju tarasu, z widokiem na wodę. Bond spojrzał na zegarek. Zagadnął dziewczynę: - Jest punkt południe. Wypijesz mocne czy słabe? - Słabe. Podwójną Krwawą Mary z dużym dodatkiem sosu Worcester - odpowiedziała. - A co nazywasz mocnym? Bo ja wezmę wódkę z tonikiem i psiuknięciem gorzkiej. - Jas se - mruknął kelner i odczłapał. - Mocną nazywam wódkę z lodem. A z tym sokiem pomidorowym to już słabe. - Przyciągnęła sobie stopą krzesło i wyciągnęła na nim nogi tak, żeby leżały na słońcu. Okazało się to niezbyt wygodne. Zrzuciła ze stóp sandały i oparła się, już zadowolona. Spytała: Kiedy przyjechałeś? Nie widziałam cię tutaj. Pod koniec sezonu, jak teraz, człowiek zna z widzenia już większość twarzy. - Dzisiaj rano. Z Nowego Jorku. Przyjechałem rozejrzeć się za jakąś nieruchomością. Pomyślałem sobie, że lepiej teraz niż w sezonie. Kiedy zjadą się tu wszyscy ci milionerzy, ceny robią się beznadziejne. Może trochę spadną, kiedy się rozjechali. A ty dawno tu jesteś? - Około sześciu miesięcy. Przypłynęłam na jachcie Disco Volante. Może go widziałeś. Kotwiczy tam dalej u wybrzeża. Pewnie przelatywałeś nad nim, żeby wylądować na Windsor Field. - Taki długi, opływowy? To twój? Ma piękną linię. - Krewnego. - Przyglądała się twarzy Bonda. - Mieszkasz na pokładzie? - Nie, skądże. Mamy dom na plaży. A raczej wynajmujemy go. Posiadłość Palmyra. Naprzeciwko miejsca, gdzie kotwiczy nasz

jacht. Własność pewnego Anglika. Myślę, że chce go sprzedać. Piękny dom. I daleko od turystów. Nazywa się Lyford Key. - Chyba za czymś takim się rozglądam. - A my odjeżdżamy chyba za tydzień. - Och. - Bond popatrzył jej w oczy. - A to szkoda. - Jeżeli chcesz flirtować, to nie tak obcesowo. - Nagle roześmiała się, jakby ze skruchą, ale dołki na twarzy nie znikły. - Właściwie - nie to miałam na myśli - tak mi wyszło. Ale przez sześć miesięcy nasłuchałam się takich rzeczy od tych głupich, starych, bogatych kozłów i nie ma sposobu, żeby zamknąć jednemu z drugim gębę, tylko po chamsku. Nie znaczy, żebym zadzierała nosa. Ale tu nie bywają goście poniżej sześćdziesiątki. Młodszych na to nie stać. Rzucą się na każdą kobietę, byle nie miała zajęczej wargi albo wąsów - nie - chyba nawet wąsy by ich nie odstraszały. Pewnie by się im podobały. No, więc na widok jakiejkolwiek dziewczyny bez wyjątku tym starym kozłom ich dwuogniskowe okulary zachodzą mgłą. - Znowu się roześmiała. Jej styl robił się przyjacielski. - Przypuszczam, że ty byś sprawiał takie samo wrażenie na tych starych babsztylach z pince-nez i niebieską płukanką do włosów. - I gotowane warzywa na obiad? - Owszem, a piją sok z marchwi albo śliwek. - No to nie dogadamy się. Nie zszedłbym poniżej zupy ze ślimaków. Spojrzała na niego zaciekawiona. - Zdaje się, że sporo wiesz o Nassau. - Chcesz powiedzieć, że te ślimaki to afrodyzjak? Wpadli na to nie tylko w Nassau. Stosuje się je na całym świecie, gdziekolwiek te rodzaje ślimaków są dostępne. - A to prawda?

- Wyspiarze spożywają je w noc poślubną. Na sobie nie stwierdziłem, żeby to wywierało jakiś skutek. - Dlaczego? - Spojrzała przekornie. - Jesteś żonaty? - Nie - Bond uśmiechnął się jej prosto w oczy. - A ty jesteś mężatką? - Nie. - Więc moglibyśmy kiedyś we dwoje spróbować zupy ze ślimaków i zobaczyć, co z tego wyniknie. - To zaledwie trochę powyżej milionerów. Postaraj się lepiej. Podano drinki. Dziewczyna zamieszała swój palcem, aby poruszyć brązowy osad z sosu Worcester, i wypiła połowę. Sięgnęła po karton papierosów, otworzyła go, wzięła paczkę i rozdarła ją paznokciem kciuka. Wyjęła papierosa, ostrożnie powąchała go i posłużyła się zapalniczką Bonda. Zaciągnęła się głęboko i wydmuchnęła długie pióro dymu. Odezwała się z powątpiewaniem: - Niezłe. Przynajmniej dym wygląda jak dym. Dlaczego powiedziałeś, że z ciebie taki ekspert, jeśli chodzi o rzucanie palenia? - Bo tak często je rzucałem. - Bond uznał, że pora już skończyć z tą zdawkową gadaniną. - Skąd tak dobrze mówisz po angielsku? Akcent masz jakby wioski. - Tak, nazywam się Dominetta Vitali. Ale posłano mnie do szkoły w Anglii. Do Cheltenham Ladies' College. Później uczyłam się aktorstwa. Angielskiego rodzaju aktorstwa. Moi rodzice uważali, że tak powinno się być wychowaną na damę. Po czym oboje zginęli w katastrofie kolejowej. Wróciłam do Włoch, żeby zarabiać na życie. Angielski mi pozostał, ale - roześmiała się bez cienia goryczy poza tym wkrótce zapomniałam prawie wszystkiego. We włoskim teatrze niedaleko się zajdzie z umiejętnością chodzenia z książką położoną na głowie.

- A ten krewny z jachtem? - Bond popatrzył na morze. - Czy nie mógł się o ciebie zatroszczyć? - Nie. - Odpowiedź była zwięzła i krótka. Kiedy Bond jej nie skomentował, dodała: - Właściwie to żaden krewny, nie z tych bliskich. Raczej przyjaciel. Opiekun. - Ach tak. - Musisz nas odwiedzić na jachcie. - Wyczuła, że potrzeba coś więcej. - Nazywa się Largo, Emilio Largo. Chyba słyszałeś o nim. Przyjechał tu na takie jakby poszukiwanie skarbów. - Naprawdę? - Teraz Bond wyczuł, że należy coś dodać. - To brzmi nawet ciekawie. Naturalnie, że chciałbym go poznać. Na czym to polega? Czy to coś poważnego? - Bóg raczy wiedzieć. W tej sprawie jest bardzo tajemniczy. Zdaje się, że ma jakąś mapę. Ale nie pozwala mi jej obejrzeć, a kiedy wyrusza na poszukiwania, czy co tam on robi, muszę zostać na brzegu. Mnóstwo ludzi włożyło w to pieniądze, tak jakby udziałowcy. Dopiero co wszyscy się tu zjechali. A ponieważ mniej więcej za tydzień odpływamy, więc przypuszczam, że wszystko już gotowe i lada chwila zaczną się prawdziwe poszukiwania. - A co to za udziałowcy? Czy wyglądają na poważnych? Bo na ogół z poszukiwaniem skarbów jest taki kłopot, że albo już ktoś tam się zakradł i uciekł ze skarbami, albo statek leży tak głęboko w koralowcach, że nie sposób się do niego dostać. - Wygląda na to, że oni są w porządku. Bardzo nudni i bogaci. Traktują ze straszliwą powagą coś tak romantycznego jak poszukiwanie skarbów. Bez przerwy siedzą u Larga. Chyba obmyślają coś i planują. Zdaje się, że nigdy nie wychodzą na słońce, wykąpać się czy coś tam. Jak gdyby zależało im, żeby się nie opalić. Przypuszczam, że ani jeden z nich dotąd nie był w tropikach. Typowa banda

nadętych biznesmenów i tyle. Są chyba ponad to. Mało ich widywałam. Largo dzisiejszej nocy wydaje dla nich przyjęcie w kasynie. - A ty co porabiasz przez cały dzień? - A, tak się obijam. Robię trochę zakupów dla jachtu. Jeżdżę samochodem. Kąpię się na cudzych plażach, kiedy widzę, że domy są puste. Lubię pływać pod wodą. Mam akwalung i zabieram ze sobą kogoś z załogi albo jakiegoś rybaka. Ci z załogi są lepsi. Umieją nurkować. - Ja też trochę pływałem pod wodą. Przywiozłem swoje wyposażenie. Pokażesz mi jakieś ładne kawałki raf? Dziewczyna znacząco popatrzyła na zegarek. - Być może. Muszę już iść. - Wstała. - Dziękuję za drinka. Niestety nie mogę cię odwieźć. Jadę w przeciwną stronę. Tutaj sprowadzą ci taksówkę. - Wsunęła stopy w sandały. Bond odprowadził ją przez restaurację do samochodu. Wsiadła i nacisnęła rozrusznik. Postanowił zaryzykować kolejną odprawę. Powiedział: - Może zobaczymy się tej nocy w kasynie, Dominetto. - Może. - Ostentacyjnie wrzuciła bieg. Jeszcze raz popatrzyła na niego i uznała, że owszem, chciałaby go znowu zobaczyć. - Tylko na Boga, nie nazywaj mnie Dominettą. Nikt się do mnie tak nie odzywa. Ludzie nazywają mnie Domino. - Przesłała mu krótki uśmiech, ale był to uśmiech wprost w oczy. Uniosła dłoń. Tylne koła bluznęły piaskiem i żwirem i niebieski samochodzik wypadł z obrotem na drogę dojazdową ku szosie. Przystanął na skrzyżowaniu i na oczach patrzącego za nim Bonda skręcił na prawo do Nassau. Bond się tylko uśmiechnął. - A to bestia - szepnął i skierował się z powrotem do restauracji, żeby zapłacić rachunek i wezwać taksówkę.

XII Człowiek z CIA Taksówka zawiozła Bonda na lotnisko na drugim końcu wyspy. Funkcjonariusz z Centralnej Agencji Wywiadowczej miał przybyć o jedenastej piętnaście samolotem Pan American Airlines. Nazywał się Larkin, F. Larkin. Bond miał nadzieję, że nie będzie to mięśniak po college'u, ostrzyżony na jeża i usiłujący wykazać nieudolność Brytyjczyków, zacofanie ich małej kolonii oraz bezradne niedołęstwo Bonda, żeby przysłużyć się swojemu szefowi w Waszyngtonie. Spodziewał się przynajmniej, że gość przywiezie ze sobą wyposażenie, o które przed wyjazdem z Londynu prosił za pośrednictwem Sekcji A, zajmującej się kontaktami z CIA. Miały to być najnowszy aparat nadawczy i odbiorczy dla agentów w terenie, żeby obydwaj byli niezależni od swoich biur łączności i mogli się natychmiast porozumieć z Londynem i Waszyngtonem, oraz najnowsze przenośne liczniki Geigera, działające na lądzie i pod wodą. Jedną z głównych zalet CIA w ocenie Bonda było ich znakomite wyposażenie i bez fałszywej dumy pragnął je wypożyczyć. Wyspa New Providence, na której znajduje się Nassau, stolica Bahamów, to nudny kawałek ziemi otoczony jednymi z najpiękniejszych plaż na świecie. Ale wnętrze to nijakie pustkowie, gdzie pienią się tylko niskie zarośla, kazuaryna, mastyks i wieprzowa guma, z dużym słonawym jeziorem u zachodniego krańca. W pięknych ogrodach milionerów wokół wybrzeża nie brakuje ptactwa, tropikalnych kwiatów i palm, które całkowicie wyrośnięte przywieziono z Florydy, ale we wnętrzu wyspy po prostu nie ma na co spojrzeć oprócz pomp napędzanych przez wiatraki sterczących nad sosnowym pustkowiem,

jak palce kościotrupów, tak iż Bond spędził ten przejazd na lotnisko na roztrząsaniu w myślach tego, jak mu przebiegł miniony poranek. Przyleciał o siódmej rano i powitał go - taki drobny błąd w sprawach bezpieczeństwa! - adiutant gubernatora, który zawiózł go do Royal Bahamian, wielkiego i staroświeckiego hotelu z odrobiną współczesnego lukru i tandetnych drobnostek na cześć turystów: stojąca w pokoju woda z lodem, owinięty w celofan koszyk niemytych owoców „z ukłonami od dyrektora” i pasek „odkażonego” papieru na desce klozetowej. Wziąwszy prysznic i zjadłszy ciepławe, jak to dla turysty, śniadanko na balkonie wychodzącym na piękną plażę, udał się na godzinę dziewiątą na spotkanie z komisarzem policji, szefem od ceł oraz imigracji i zastępcą gubernatora. Wszystko dokładnie tak, jak się spodziewał. Formułki NADZWYCZAJ PILNE i ŚCIŚLE TAJNE pozornie zrobiły swoje i obiecano najdalej idącą współpracę w każdym aspekcie powierzonej mu misji, cała sprawa została jednak najwyraźniej zaliczona do panicznych wygłupów, które nie mogą zakłócać zwykłej rutyny w zarządzaniu małą, senną kolonią ani też wygody i szczęśliwości turystów. Zastępca gubernatora Roddick, powściągliwy mężczyzna z rudym wąsem i w połyskliwych binoklach, sprowadził całą sprawę do rozsądnych wymiarów. - Bo widzi pan, komandorze Bond, naszym zdaniem - a rozważyliśmy jak najstaranniej wszelkie możliwości, pod każdym... ee... kątem, jak powiedzieliby nasi przyjaciele z Ameryki - nie do pomyślenia jest, aby wielki czterosilnikowy samolot można było ukryć gdzieś na obszarze tej kolonii. Jedyne lotnisko, gdzie taka maszyna mogłaby wylądować - czy dobrze mówię, Harling? - to u nas w Nassau. Co się tyczy lądowania na morzu - to się chyba nazywa... ee... wodowania - nawiązaliśmy kontakt radiowy z władzami wszystkich większych wysp i wszystkie odpowiedzi są negatywne. Obsługa

radaru na stacji meteorologicznej... Tu Bond przerwał. - Chciałbym zapytać, czy radar jest obsługiwany przez całą dobę na okrągło? Odnoszę wrażenie, że na tutejszym lotnisku panuje duży ruch w ciągu dnia, ale w nocy bardzo niewielki. Czy nie jest możliwe, że w nocy radaru nie obserwuje się tak uważnie? Komisarz policji, miły mężczyzna po czterdziestce o wyglądzie wojskowego, na którego granatowym mundurze guziki tak błyszczały, jakby zajmowali się nimi liczni ordynarni oficera, odpowiedział z rozwagą: - Myślę, że spostrzeżenie komandora jest trafne, sir. Komendant lotniska przyznaje, że pojawia się trochę luzu, kiedy nie ma nic w rozkładzie. Nie ma za dużo personelu, a jego większość to naturalnie miejscowi, sir. Całkiem nieźli, ale raczej nie na poziomie tych z lotniska w Londynie. A radar na stacji meteorologicznej to tylko GCA o niskim horyzoncie i zasięgu, głównie dla statków. - Owszem, owszem. - Zastępca gubernatora nie miał ochoty, aby go wciągnięto w dyskusję o systemach radaru lub jakości pracowników z Nassau. - Coś w tym jest. Niewątpliwie komandor Bond przeprowadzi tu własne badania. A poza tym sekretarz stanu prosi o szczegóły i uwagi dotyczące osób świeżo przybyłych na wyspę, podejrzanych i tym podobne. Panie Pitman? Szefem od ceł oraz imigracji był ugładzony i uprzedzająco grzeczny mężczyzna rodem z Nassau o bystrych brązowych oczach. Uśmiechnął się sympatycznie. - Nic szczególnego, sir. Zwykła mieszanka turystów, biznesmenów i tutejszych powracających z podróży. Poproszono nas o zestawienie szczegółów z dwóch ubiegłych tygodni, sir. - Dotknął teczki, którą miał na kolanach. - Mam tu wszystkie formularze imigracyjne, sir. Może komandor Bond zechciałby je przejrzeć wraz

ze mną. - Brązowe oczy przeskoczyły na Bonda i z powrotem. Większe hotele zatrudniają własnych detektywów. Chyba mógłbym dostarczyć dalszych szczegółów o każdym nazwisku z osobna. Wszystkie paszporty zostały normalnie sprawdzone. Nie wywołały żadnych zastrzeżeń i żadna z tych osób nie figuruje na liście poszukiwanych. - Czy mogę o coś zapytać? - wtrącił się Bond. Zastępca gubernatora wylewnie przytaknął. - Naturalnie. Naturalnie. Cokolwiek pan sobie życzy. Wszyscy tu jesteśmy po to, ażeby udzielać panu pomocy. - Poszukuję całej grupy osób. Zapewne dziesięciu lub więcej. Raczej dużo ze sobą przebywających. Może nawet dwudziestu lub trzydziestu. Chyba Europejczyków. Prawdopodobnie mają statek albo samolot. Mogli tutaj przebywać od miesięcy albo od kilku dni. Domyślam się, że mają najrozmaitsze uzasadnienia swego przyjazdu do Nassau: handlowcy, organizacje turystyczne, ugrupowania religijne i Bóg raczy wiedzieć co jeszcze. Wynajmują zapewne szereg pokoi w którymś hotelu, spotykając się mniej więcej od tygodnia. Czy jest jakaś grupa odpowiadająca temu opisowi? - Panie Pitman? - Oczywiście mamy sporo tego rodzaju grup. Komisja do spraw turystyki bardzo je sobie ceni. - Szef imigracji uśmiechnął się konspiracyjnie do Bonda, jak gdyby wyjawił ściśle strzeżony sekret. Ale w ciągu ostatnich dwóch tygodni gościliśmy tylko Grupę Uzbrojenia Moralnego w Szmaragdowej Fali oraz tych od Najlepszego Biszkopta w Royal Bahamian. Teraz już wyjechali. Jak to w podobnych zjazdach. Wszyscy bardzo szacowni. - Otóż to, panie Pitman. Ci, których szukam i którzy mogli zorganizować kradzież samolotu, niewątpliwie dołożyliby starań, aby wyglądać jak najszacowniej i zachowywać się w sposób jak najbardziej

stosowny. Nie szukamy bandy rzucających się w oczy rzezimieszków. Wedle naszego przekonania muszą to być ludzie doprawdy nadzwyczaj poważni. A zatem czy jest na wyspie coś takiego? Grupa złożona z takich właśnie osób? - No cóż - szef od imigracji szeroko się uśmiechnął. - Oczywiście, właśnie teraz odbywa się nasze doroczne poszukiwanie skarbów. Zastępca gubernatora wyrzucił z siebie krótko urwany, lekceważący śmiech. - Bez nerwów, panie Pitman. Przecież nie będziemy ich mieszać w takie historie, bo jeden Bóg raczy wiedzieć, do czego byśmy doszli. Nie sądzę, żeby komandor Bond chciał sobie zawracać głowę jakąś tam gromadką bogatych amatorów zbieraczy morskich osobliwości. Komisarz policji odezwał się z powątpiewaniem: - Chodzi jedynie o to, sir, że oni faktycznie mają jacht i mały samolot. I słyszałem, że ostatnio zjechała się tu cała gromada uczestniczących w tym szwindlu. Te punkty akurat pasują do tego, o co pytał komandor. Zgadzam się, że to śmieszne, ale pan Largo jest wystarczająco szacowny jak na to, czego wymagałby komandor Bond, a jego ludzie nigdy nie sprawili nam najmniejszego kłopotu. To coś niezwykłego, żeby w załodze statku przez sześć miesięcy nie zdarzył się choćby jeden przypadek pijaństwa. Bond uchwycił się tej wątłej nitki i podążał za nią przez następne dwie godziny - w siedzibie urzędu ceł i w biurze komisarza - i w rezultacie poszedł przejść się po mieście, aby zobaczyć, czy nie mógłby rzucić okiem na tego Larga albo na kogokolwiek z jego towarzystwa lub też wyłapać jakichś strzępków plotek. I w rezultacie przyjrzał się dobrze pannie Domino Vitali.

A teraz? Taksówka zajechała na lotnisko. Bond polecił kierowcy zaczekać i wszedł do długiej, niskiej sali przylotów akurat w momencie, gdy przez głośniki zapowiedziano przybycie samolotu wiozącego Larkina. Wiedział, że teraz nastąpi zwłoka spowodowana przez cła oraz imigrację. Poszedł do kiosku z pamiątkami i kupił „New York Timesa”. Jego dyskretne jak zwykle nagłówki wciąż jeszcze anonsowały na początek sprawę zaginionego Vindicatora. Może wiedziano też o zaginięciu bomb atomowych, ponieważ Arthur Krock na pierwszej stronie poświęcił całą kolumnę sprawom bezpieczeństwa w NATO. Bond zdążył to przeczytać do połowy, kiedy ściszony głos przemówił mu do ucha: - Zero zero siedem? Zgłasza się zero zero zero. Odwrócił się gwałtownie. Ależ tak! Przecież to Felix Leiter, jego towarzysz z CIA w kilku najbardziej ekscytujących sprawach w całej karierze Bonda, pokazał w uśmiechu zęby i wsadził stalowy hak stanowiący protezę jego prawej dłoni pod ramię Bonda. - Tylko spokojnie, przyjacielu. Dick Tracy wszystko wytłumaczy, kiedy się stąd wydostaniemy. Walizki już poszły. My też chodźmy. - A niech to diabli! Ty stary taki-nie-taki! Wiedziałeś, że to ja będę? - Bond nie posiadał się ze zdumienia. - Jasne. CIA wie wszystko. U wyjścia Leiter kazał załadować swój pokaźny bagaż do taksówki Bonda i jechać do hotelu Royal Bahamian. W pobliżu stał niepozorny z wyglądu czarny sedan ford consul i przy nim mężczyzna, który podszedł i spytał: - Pan Larkin? Jestem z firmy Hertz. To samochód, który pan zamówił. Mamy nadzieję, że będzie panu odpowiadał. Zamówił pan coś nierzucającego się w oczy.

Leiter rzucił okiem na samochód. - Chyba w sam raz. Byle jeździł. A nie taki na pokaz, gdzie mieści się tylko blondyneczka i jej kosmetyczka. Będę tu pracował, a nie zadawał szyku. - Czy mógłbym zobaczyć pańskie prawo jazdy z Nowego Jorku, sir? W porządku. Zechce pan tu podpisać... i jeszcze zanotuję numer pańskiej karty płatniczej. Wyjeżdżając, proszę zostawić samochód, gdziekolwiek się panu spodoba, i tylko powiadomić nas. My go już zabierzemy. Przyjemnych wakacji, sir. Wsiedli do samochodu. Bond usiadł przy kierownicy. Leiter oznajmił, że będzie musiał trochę poćwiczyć to „angolskie południowe łapsko” w ruchu lewostronnym, poza tym chciałby sprawdzić, czy Bond poprawił się w braniu zakrętów od czasu, gdy ostatni raz jechali razem. Kiedy wyjechali z lotniska, Bond przemówił: - A teraz gadaj. Wtedy byłeś u Pinkertonów. Co się dzieje? - Z poboru. Zwyczajnie wzięli mnie, cholera, i zgarnęli z poboru. Myślałby kto, że mamy wojnę. Bo widzisz, James, jak się raz było w CIA, to automatycznie trafia się do oficerskiej rezerwy. Chyba że cię na przykład zdegradowali, bo pod ostrzałem nie zjadłeś książki szyfrów, czy coś takiego. I widocznie mój dawny szef, czyli Allen Dulles, odczuł brak ludzi, gdy prezydent zadzwonił na alarm. Dostaliśmy więc po prostu wezwanie, ja i jeszcze ze dwudziestu takich facetów: wszystko rzucić i masz dwadzieścia cztery godziny na zgłoszenie się. Cholera! Myślałem, że Rosjanie u nas wylądowali. A ci mówią, co i jak, że mam brać kąpielówki, wiaderko z łopatką i do Nassau. Wkurzyło mnie to i pytam się ich, czy mam sobie odkurzyć grę w kanastę i wziąć parę lekcji cza-czy. To już poluzowali trochę i mówią, że będę tu z tobą współpracować, więc pomyślałem,

że ten stary wasz skurwiel, N czy M, czy jak tam go nazywacie, przysłał cię tu z tym twoim gnatem, czyli że coś może się jednak szykuje. Więc zgarnąłem to wyposażenie, o które prosiliście w naszym biurze, a zamiast wiaderka i łopatki wziąłem łuk i strzały, no i jestem. To wszystko. A teraz ty gadaj, stary sukinsynu. Kurczę blade, miło cię znów zobaczyć. Bond wprowadził Leitera w całą historię, punkt po punkcie, od momentu, gdy wczorajszego poranka M go wezwał do siebie. Kiedy doszedł do strzelaniny pod kwaterą, Leiter mu przerwał: - No i jak ty to widzisz, James? Po mojemu to dziwny zbieg okoliczności. Podrywałeś ostatnio cudzą żonę? - To się nie trzyma kupy ani dla mnie, ani dla nikogo - odparł poważnie Bond. - Jedyny facet, który mógłby aż tak być na mnie napalony, oczywiście na świeżo, to jeden taki stuknięty skurwysyn, co go spotkałem w takiej niby klinice, gdzie wpakowano mnie z jakichś tam podziobanych przyczyn niby zdrowotnych. - Leiter z uciechą wysłuchał, kiedy Bond nie bez żenady opisywał mu swoje „kuracje” w Shrublands. - Przewąchałem, że należy do chińskiego tongu, jednego z ich tajnych stowarzyszeń, tongu Czerwonego Pioruna. Musiał podsłuchać, jak ściągałem z naszego archiwum informacje o jego bandzie, na otwartej linii, z tamtejszej budki telefonicznej. I zaraz po tym omal nie udało mu się mnie zamordować. Więc ja dla samej draki, i żeby wyrównać rachunki, postarałem się go żywcem usmażyć. - Bond opowiedział to ze szczegółami. - Takie miłe, spokojne miejsce, to Shrublands. Zdziwiłbyś się, jak sok z marchewki wpływa na ludzi. - Gdzie był ten dom wariatów? - Miejscowość nazywa się Washington. W porównaniu z waszym takie małe, skromne miasteczko. W pobliżu Brighton.

- A list wysłano z Brighton. - To piekielnie wątła poszlaka. - A co powiesz o drugiej? Inny szczegół, na który nasi ludzie zwrócili uwagę, to że jeśli ktoś planuje ukraść w nocy samolot i w nocy wylądować, to akurat pełnia księżyca cholernie by pasowała, co? A samolot buchnęli w pięć dni po tym, jak była pełnia. Przypuśćmy więc, że twoje kurczę pieczone było nadawcą tego listu. I przypuśćmy, że twoja próba usmażenia go spowodowała, że musiał spóźnić się z jego nadaniem, bo się kurował. To jego pracodawcy by się wkurzyli, nie uważasz? - Pewnie tak. - No i przypuśćmy, że kazali go sprzątnąć za to niedołęstwo. I że wykonawca dopadł go akurat w momencie, kiedy ten chciał załatwić swoje prywatne porachunki. Z tego, co mi opowiedziałeś, facet raczej nie puściłby ci płazem tego, co mu zrobiłeś. Powiedzmy, że tak się to ułożyło. Wszystko trzyma się kupy, nie uważasz? Bond roześmiał się, nie bez domieszki podziwu. - Nie zażyłeś aby meskaliny czy co? To całkiem niezła fabuła dla komiksu. Ale coś takiego nie zdarza się w prawdziwym życiu. - W prawdziwym życiu ludzie nie kradną samolotów z bombą atomową. Coś jakby ci się popsuło w myśleniu, James. Tracisz tempo czy jak? A kto by uwierzył w niektóre ze spraw, jakie ty i ja razem przeszliśmy? Ty mi tu nie pieprz o prawdziwym życiu. Nie ma takiego zwierzęcia. - Posłuchaj, Felix. Powiem ci, co zrobię. Twoja opowieść może zawierać tyle sensu, że wpuszczę ją tej nocy na maszynę do M i zobaczymy, czy w Yardzie coś z niej wyduszą. Mogą posprawdzać w klinice i w szpitalu w Brighton, jeżeli tam go zabrano, i dalej po tym tropie. Ale kłopot polega na tym, że gdziekolwiek ich doprowadzi, to

z faceta nie zostało nic prócz obuwia, i też wątpię, czy dopadną tego na motocyklu. Wygląda mi to na bardzo profesjonalną robotę. - Czemu nie? Ci porywacze wyglądają na zawodowców. I całość zaplanowana profesjonalnie. Wszystko pasuje. Proszę bardzo, puszczaj to na antenę i nie wstydź się powiedzieć, że to mój pomysł. Moja kolekcja odznaczeń trochę schudła, odkąd rzuciłem służbę. Zajechali pod fronton hotelu Royal Bahamian i Bond wręczył kluczyki nadzorcy parkingu. Leiter zameldował się i poszli na górę, zamówili dwa podwójne martini dry z lodem oraz jadłospis. Z pretensjonalnych dań „Polecanych szczególnej uwadze Państwa”, wydrukowanych ozdobnym gotykiem, Bond wybrał miejscowy koktajl z doborowych owoców morza i następnie kurczę domowe sauté au Cresson, opisane bliżej kursywą jako „delikatne kurczę domowego chowu wiejskiego, upieczone na bogaty brąz i podlane masłem śmietankowym, rozebrane na części dla Twej wygody”. Felix Leiter dał pierwszeństwo bałtyckiemu śledziowi w kwaśnej śmietanie, po którym nastąpić miała „siekana polędwica wołowa z krążkami cebuli francuskiej (nasza słynna wołowina jest wybierana przez szefa kuchni z najlepszego na Środkowym Zachodzie bydła wykarmionego kukurydzą do idealnego wieku zapewniającego najlepszą jakość)”. Kiedy już obaj cierpko i obszernie skomentowali nadętą bujdę hotelowego wyżywienia dla turystów i w szczególności oszukańcze nadużywanie mowy angielskiej w opisach substancji, które niewątpliwie przeleżały co najmniej sześć miesięcy w rozmaitych stadiach głębokiego zamrożenia, usadowili się na balkonie, aby przedyskutować odkrycia Bonda z dzisiejszego poranka. Po upływie pół godziny i jeszcze dwóch podwójnych martini

pojawił się ich lunch. Sprowadzał się on do kiepsko przyrządzonego świństwa za pięć szylingów. Spożyli je w nastroju roztargnionej irytacji, nie odzywając się. Wreszcie Leiter rzucił nóż i widelec. - Hamburger, i to marny hamburger. Francuskie krążki nie widziały na oczy Francji, a w dodatku - tu dziabnął w resztki widelcem to nawet nie krążki. Bo są owalne. - Spojrzał wojowniczo na Bonda. - No dobrze, Hawkshaw. I co dalej? - Podstawowa decyzja: odtąd jadać na mieście. I następna: wybrać się niezwłocznie na Disco. Bond wstał od stołu. - Kiedy to zrobimy, postaramy się zbadać, po jakież to skarby wyprawili się ci ludzie. Po czym wyślemy raport o dokonanych postępach. - Wskazał gestem na skrzynki w kącie pokoju. - Wypożyczono mi tu dwa pokoje na najwyższym piętrze w policji. Komisarz to solidny facet i gotów do współpracy. Ta policja kolonialna jest w ogóle dobra, a ten jeszcze o jedno oczko lepszy. Możemy zainstalować tam radio i wieczorem nawiązać kontakt. Później mamy przyjęcie w kasynie. Pójdziemy na nie i przyjrzymy się, czy któraś z twarzy tobie albo mnie czegoś nie powie. Pierwsza rzecz to sprawdzenie, czy jacht okaże się czysty, czy wprost przeciwnie. Mógłbyś rozpakować tego Geigera? - Już się robi. A to istne cudo. - Leiter podszedł do skrzynek, wybrał jedną z nich i otworzył. Przyniósł coś wyglądającego jak kamera w przenośnym skórzanym futerale. - Pomóż mi. - Zdjął z ręki zegarek i nałożył urządzenie przypominające inny zegarek. Przewiesił sobie „kamerę” na pasku przez lewe ramię. - A teraz przeciągnij mi te druty od zegarka przez rękaw i w dół pod marynarką. Dobrze. Te dwie małe wtyczki przechodzą przez dziurki w kieszeni marynarki i trzeba je wetknąć w otwory w pudle. Kapujesz? Jesteśmy

gotowi. - Leiter cofnął się i przybrał pozę. - Facet z kamerą i zegarkiem na ręku. - Odpiął klapę na futerale kamery. - Widzisz? Soczewki bez zarzutu i wszystko jak trzeba. Nawet guzik do przyciśnięcia, jakbyś musiał udawać, że robisz zdjęcie. Ale z tyłu na tej atrapie jest metalowa zasuwka, obwód i baterie. A teraz popatrz na zegarek. - Podsunął go Bondowi pod oczy. - Cała różnica, że mechanizm zegarka jest malutki, a sekundnik wskazuje radioaktywność. Te druty w rękawie podłączają go do maszyny. I popatrz. Ciągle nosisz ten swój stary zegarek z wielkimi fosforyzującymi cyframi. Pochodzę chwilę po pokoju, żeby ustalić promieniotwórcze tło. To jest podstawa. Każda rzecz wydziela jakieś promieniowanie. Więc ja zerkam czasami na zegarek - taki ze mnie nerwus - i jestem gdzieś umówiony. A tutaj, przy łazience, cały ten metal trochę promieniuje, ale bardzo niewiele. I nic innego w tym pokoju. Ustaliłem już, jakie są zakłócenia w tle, które trzeba odliczyć, kiedy się coś zacznie. A teraz podchodzę do ciebie i moja kamera się przybliża do twojej dłoni. No i popatrz. Przysuń zegarek do licznika. Widzisz? Sekundnik się podnieca. Odsuń zegarek, a on się uspokoi. To przez twoje nafosforyzowane cyfry. Przypominasz sobie, jak dopiero co jedna z firm wycofała ze sprzedaży zegarek przeznaczony dla pilotów, bo ci od energii atomowej zaczęli się awanturować? Ta sama sprawa. Uznali, że ten konkretny zegarek, mający duże nafosforyzowane cyfry, wydziela zbyt silne promieniowanie, szkodliwe dla użytkownika. Oczywiście - Leiter poklepał kamerę po futerale - to specjalny wyrób. Większość typów wydaje klikający odgłos i jeżeli ktoś szuka uranu, którego rynek bardzo potrzebuje dla tych urządzeń, to nosi słuchawki umożliwiające wykrycie go pod ziemią. Do tej roboty nie potrzebujemy aż tak czułego urządzenia. Jeżeli zbliżymy się do miejsca, gdzie schowano bomby, wówczas ta cholerna wskazówka

i tak o mało nie wyskoczy z cyferblatu. Więc chodźmy wynająć sobie rzygadło za sześć pensów i odwiedzić tego charta oceanów.

XIII Nazywam się Emilio Largo Rzygadłem za sześć pensów Leiter nazywał hotelową motorówkę, elegancką łódź wyścigową z silnikiem Chryslera i napisem, że kosztuje dwadzieścia dolarów za godzinę. Wypłynęli z przystani na zachód, minęli Silver Key, Long Key i Balmoral Island, okrążyli przylądek Delaporte, upłynąwszy pięć mil wybrzeża, wysadzanego niczym klejnot olśniewającymi rezydencjami, których cena - jak poinformował ich przewoźnik - wynosi po czterysta funtów za pół metra długości, skręcili za przylądek Old Port i ujrzeli połyskliwy, biało-granatowy jacht stojący na dwóch kotwicach, na głębokiej wodzie, tuż poza rafą. Leiter aż zagwizdał i powiedział głosem niekryjącym najwyższego podziwu: - Chłopie, ależ to jest kawałek statku! Chciałbym taki mieć do zabawy w łazience. - To włoski statek - wyjaśnił Bond. - Zbudowała go firma Rodrigues w Mesynie. Nazywają to aliscafo. Ma pod kadłubem hydropłat i kiedy się rozpędzi, opuszcza to urządzenie do wody, statek się unosi na tym i w praktyce leci. W wodzie pozostają tylko śruby i mały kawałek rufy. Komisarz policji twierdzi, że na spokojnej wodzie takie statki mogą osiągać do pięćdziesięciu węzłów. Oczywiście nadają się tylko na wody śródlądowe, ale zabierają ponad stu pasażerów, jeśli zaprojektowane zostały w roli szybkiego promu. Ten przewidziano mniej więcej dla czterdziestu. Resztę miejsca zajmują apartamenty właściciela i ładownia. To cholerstwo

musiało kosztować jakieś ćwierć miliona. Przewoźnik wpadł mu w słowo: - Na Bay Street mówią, że w najbliższych dniach ma wypłynąć po skarby. Wszyscy udziałowcy do tego złota zjechali tu kilka dni temu. Potem na całą noc wypuścili się na końcową przymiarkę. Podobno jak nie na Exhuma, to koło wyspy Watlings. Chyba wiecie, że tam Kolumb lądował pierwszy raz po tej stronie Atlantyku. Tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt z czymś. Ale mógł to zrobić byle gdzie w tamtym kierunku. Zawsze gadało się o skarbie gdzieś tam pośród Ragged Islands, jeśli nie aż na Crooked Island. Fakt, że wypływali na południe. Sam to słyszałem, dopóki maszyny nie ucichły. - Przewoźnik dyskretnie splunął za burtę. - Ten skarb to musi być straszna kupa szmalu, że opłaca im się koszt tego statku i cała forsa, jaką w to jeszcze ładują. Mówi się, że ile razy by przypłynęli na smarowanie, rachunek wynosi pięćset funtów. Bond spytał mimochodem: - A której nocy wypuścili się na tę ostatnią przymiarkę? - Zaraz po smarowaniu. Jakieś dwie noce temu. Wypłynęli około szóstej wieczór. Puste iluminatory jachtu przypatrywały się im, gdy podchodzili. Marynarz polerujący mosiężne części na zaokrągleniu kopułki, stanowiącej mostek, wszedł do środka i Bond widział, jak mówi do mikrofonu. Na pokładzie pojawił się wysoki mężczyzna w spodniach z białego drelichu i bardzo luźnym siatkowym podkoszulku i przyjrzał im się przez lornetkę. Zawołał coś do marynarza, który podszedł i stanął u szczytu trapu po prawej burcie. Kiedy ich motorówka podpłynęła, przyłożył dłonie do ust i krzyknął z góry: - Czego panowie sobie życzą? Jesteście umówieni? Bond mu odkrzyknął:

- Tu pan Bond, pan James Bond. Z Nowego Jorku. Z adwokatem. Interesuje nas Palmyra, dom pana Larga. - Chwileczkę. - Marynarz oddalił się i wrócił w towarzystwie tamtego w białych spodniach i podkoszulku. Bond rozpoznał go z opisu podanego na policji. Zawołał wesoło: - Proszę, zapraszam na pokład! - Wskazał gestem, że marynarz ma zejść i pomóc motorówce w przybiciu. Bond i Leiter wysiedli z niej i wdrapali się po trapie. Largo wyciągnął dłoń. - Nazywam się Emilio Largo. Pan Bond? Oraz pan... - Pan Larkin, mój pełnomocnik z Nowego Jorku. Jestem Anglikiem, ale mam posiadłość w Ameryce. - Podali sobie dłonie. - Pan wybaczy, że przeszkadzam, panie Largo, ale interesuje mnie Palmyra, którą pan bodajże wynajmuje od pana Keya. - Tak, oczywiście. - Piękne zęby zabłysły w serdecznym powitaniu. - Panowie pozwolą na dół, do mojego salonu. Przepraszam, że nie jestem odpowiednio ubrany. - Wielkimi brązowymi dłońmi potarł się pieszczotliwie po bokach, szerokie usta wygięły się przepraszająco. - Moi goście zwykle zapowiadają się drogą radiową. Ale jeśli panowie wybaczą tę nieformalność... - Pozwolił, aby zdanie to zamarło w powietrzu i sprowadził ich przez niski właz, po kilku aluminiowych schodkach, do głównej kabiny. Uszczelniony gumą aluminiowy właz syknął, zamykając się za nim. Piękna duża kabina miała boazerię z mahoniu, ciemnoczerwony dywan i wygodne, granatową skórą kryte klubowce. Słońce wpadające przez szpary w weneckich żaluzjach na szerokich, prostokątnych oknach rzucało nieco rozweselającego blasku na ciemnawe skądinąd i męskie wnętrze, na stojący pośrodku długi stół zarzucony papierami i mapami, na oszklone szafy z wyposażeniem wędkarskim

i rozmaitą bronią palną, a także na czarny gumowy strój do nurkowania i akwalungi zawieszone, prawie jak szkielety w jaskini czarownika, w kącie na stojaku. Klimatyzacja zapewniała w pomieszczeniu rozkoszny chłód i Bond czuł, jak wilgotna koszula po trochu przestaje mu lgnąć do ciała. - Proszę siadać, panowie. - Largo niedbale odsunął papiery i mapy, jakby nie miały one żadnego znaczenia. - Papierosy? - Postawił między nimi dużą srebrną szkatułkę. - Co mogę zaproponować do picia? - Podszedł do wypełnionego barku. - Może coś chłodnego, a nie za mocnego? Planter's Puch? To jest dżin z tonikiem. Mamy też rozmaite piwa. W tej odkrytej motorówce musiało być gorąco. Wysłałbym po panów swoją łódź, gdybym wiedział o tej wizycie. Obaj poprosili o czysty tonik. - Bardzo mi przykro - rzekł Bond - że pana tak nachodzę, panie Largo. Nie wiedziałem, że jest pan osiągalny telefonicznie. Przylecieliśmy dopiero dziś rano, a ponieważ mam nie więcej niż kilka dni, nie mogę zwlekać. Chodzi o to, że rozglądam się tu za jakąś posiadłością. - Ach tak? - Largo przyniósł na stół szklanki i butelki z tonikiem, usiadł tak, że utworzyli dogodną grupę. - Świetny pomysł. Cudowne miejsce. Spędziłem tu sześć miesięcy i już chciałbym pozostać na zawsze. Ale te ceny, jakich oni żądają! - Largo uniósł ręce do góry. - Ci piraci z Bay Street. A milionerzy jeszcze gorsi. Ale mądrze pan zrobił, przybywając pod koniec sezonu. Niektórzy z właścicieli mogą być rozczarowani, że nie znaleźli nabywców. Może nie będą tak szeroko rozdziawiać paszczy. - Tak właśnie myślałem. - Bond rozsiadł się wygodnie i zapalił papierosa. - A właściwie to mi doradził mój adwokat, pan Larkin. Leiter pesymistycznie potrząsnął głową. - Zbadał sytuację i twierdzi,

że ceny tu zupełnie poszalały. - Bond zwrócił się uprzejmie do Leitera, żeby go włączyć do rozmowy. - Czy nie tak? - Wariackie, panie Largo, całkiem wariackie. Gorzej niż na Florydzie. Nie z tej ziemi. Nie doradzałbym żadnemu z moich klientów inwestycji przy takich kosztach. - No właśnie. - Largo najwyraźniej nie miał ochoty nazbyt się w to zagłębiać. - Wspomniał pan o Palmyrze. Czy mógłbym coś uczynić, aby pomóc w tej sprawie? Bond rzekł: - Rozumiem, że pan wynajmuje tę posiadłość, panie Largo. I krążą pogłoski, że niedługo może ją pan opuścić. Oczywiście to tylko plotki. Pan wie, jak to bywa na małych wyspach. Ale coś mi na to wygląda, że właśnie czegoś takiego mógłbym szukać i że właściciel, ten Anglik, mógłby ją sprzedać za odpowiednią cenę. Otóż chciałem pana zapytać - Bond zachował się przepraszająco - czy moglibyśmy pojechać i obejrzeć to miejsce. Naturalnie wówczas, gdy pana tam nie będzie. Kiedykolwiek by to panu odpowiadało. Largo błysnął ciepło zębami. Rozłożył dłonie. - Ależ oczywiście, oczywiście, mój drogi. Kiedy tylko pan zechce. Tam nie ma nikogo prócz mojej siostrzenicy i kilkorga służby. A jej przeważnie też nie ma. Po prostu niech pan do niej zatelefonuje. Uprzedzę ją. To naprawdę urocza posiadłość. Taka z wyobraźnią. Pięknie zaprojektowana. Żeby tylko wszyscy bogacze mieli tak dobry gust. Bond powstał i Leiter za nim. - To nadzwyczaj miłe z pańskiej strony, panie Largo. A teraz damy już panu spokój. Może jeszcze spotkamy się w mieście. Musi pan przyjść na obiad. Chociaż - tu Bond przepoił swój głos podziwem i pochlebstwem - mając taki jacht, pan chyba w ogóle nie ma chęci wychodzić na brzeg. To z pewnością jedyny taki statek po tej

stronie Atlantyku. Czy podobny aby nie kursował między Wenecją a Triestem? Zdaje się, że gdzieś o tym czytałem. Largo wyszczerzył zęby z satysfakcji. - Owszem, to prawda, jak najbardziej. Pływają też po włoskich jeziorach. W ruchu pasażerskim. A teraz je kupują w Ameryce Południowej. Wspaniale zaprojektowane dla wód przybrzeżnych. Kiedy działa hydropłat, zanurza się tylko na metr dwadzieścia. - Ale chyba ma mało miejsca dla ludzi? Każdy mężczyzna, choć nie każda kobieta, ma tę słabostkę, że kocha swoje dobra materialne. Largo z odcieniem urażonej próżności odparł: - A skądże. Przekona się pan, że tak nie jest. Można zabrać panu pięć minut? Akurat panuje u nas duży tłok. Zapewne słyszał pan, że poszukujemy skarbu? - Popatrzył na nich wyzywająco, jakby z góry licząc się ze śmiesznością. - Ale nie będziemy o tym dyskutować. Panowie na pewno w to nie wierzą. Moi wspólnicy wszyscy są na pokładzie. Razem z załogą to czterdziestu ludzi. Zobaczy pan, że wcale nie jest nam ciasno. Zechce pan? - Largo wskazał na drzwi w głębi salonu. Felix Leiter okazał niechęć. - Pan nie zapomina, panie Bond, o umówionym spotkaniu? Pan Harold Christie oczekuje nas o piątej. Bond zbył jego sprzeciw machnięciem ręki. - Pan Christie to miły jegomość. Nic się nie stanie, jak spóźnimy się o kilka minut. Chętnie obejrzałbym ten statek, jeżeli pan naprawdę może poświęcić nam jeszcze trochę czasu, panie Largo. - Chodźmy - odpowiedział Largo. - Nie zajmie to więcej niż kilka minut. Znakomity pan Christie to mój przyjaciel. Zrozumie. Podszedł do drzwi i otworzył je.

Bond oczekiwał tej grzeczności. Ale kolidowałoby to z aparaturą Leitera. Odpowiedział stanowczo: - Proszę iść pierwszy, panie Largo. Powie nam pan, gdzie pochylić się, żeby nie rozbić głowy. Po dalszych uprzejmościach Largo ruszył przodem. Statki, choćby najbardziej nowoczesne, wykazują duże podobieństwo: korytarze po lewej i prawej burcie od maszynowni, szeregi drzwi do kabin - zamieszkanych, jak wyjaśnił Largo - duże wspólne łazienki; kubryk, gdzie dwaj weseli kucharze włoscy w białych fartuchach zaśmiewali się, gdy Largo żartował na temat potraw i chyba cieszyli się z zainteresowania gości; ogromna maszynownia, gdzie główny mechanik i jego zastępca, bodajże Niemcy, wychwalali potężne bliźniacze diesle i objaśniali hydraulikę depresora - wszystko jak przy zwiedzaniu każdego statku, z wygłaszaniem właściwych uwag do załogi i należytych superlatywów wobec właściciela. Krótką przestrzeń na tylnym pokładzie zajmowała dwumiejscowa amfibia, pomalowana granatowo i biało zgodnie z barwami jachtu, o złożonych obecnie skrzydłach i silniku okrytym od słońca; wielka szalupa mieszcząca ze dwudziestu ludzi; i elektryczny żuraw do wynoszenia ich obu za burtę i wyciągania na powrót. Oceniając wyporność statku i wysokość jego wolnej burty, Bond spytał od niechcenia: - A ładownia? Też zamieszkana? - Tylko magazyn. I oczywiście zbiorniki paliwa. Napędzanie dużo kosztuje. Spalamy po kilka ton. W tych statkach istotną sprawą jest balast. Kiedy dziób się podnosi, paliwo spływa ku rufie. Do wyrównania potrzebne są więc duże boczne zbiorniki. - Fachowo i płynnie objaśniając, Largo poprowadził ich na powrót korytarzem u prawej burty. Właśnie mijali kabinę radiową, kiedy Bond się odezwał:

- Wspominał pan, że macie połączenie radiowe z lądem. I co jeszcze? Pewnie zwykłe łącza Marconiego na krótkich i długich falach. Czy mógłbym je zobaczyć? Radio zawsze mnie fascynowało. Largo odpowiedział grzecznie: - To innym razem, jeśli pan pozwoli. Mój operator wciąż pilnuje komunikatów o stanie pogody. W tym momencie są dla nas szczególnie ważne. - Oczywiście. Wspięli się pod zamkniętą kopułę mostku, gdzie Largo pokrótce objaśnił im urządzenia sterownicze, po czym wyprowadził gości na wąską przestrzeń pokładu. - No i proszę - rzekł Largo. - Oto nasz Disco Volante: Latający Talerz. I zapewniam, że naprawdę lata. Mam nadzieję, że obaj panowie znajdą chwilę w najbliższych dniach, by się na nim kawałek przejechać. Bo na razie - uśmiechnął się porozumiewawczo, jak gdyby mieli wspólny sekret - zapewne słyszeli panowie, że jesteśmy dosyć zajęci. - To bardzo podniecające, ta historia ze skarbem. Sądzi pan, że macie naprawdę szanse? - Chcielibyśmy to wiedzieć - sapnął Largo jakby lekceważąco. Pragnąłbym już powiedzieć panom coś więcej - machnął przepraszająco dłonią. - Niestety, jak to mówią, mam wargi zapieczętowane. Spodziewam się, że panowie to rozumieją. - Tak, oczywiście. Musi pan liczyć się ze swymi udziałowcami. Pragnąłbym co najwyżej być jednym z nich, ażebym mógł się z wami zabrać. Chyba już nie ma miejsca dla dodatkowego inwestora? - Niestety. Jak to mówią, emisja jest już całkowicie pokryta. Z przyjemnością widziałbym wśród nas także i pana. - Largo wyciągnął dłoń. - No cóż, widzę, że podczas naszej krótkiej prezentacji pan Larkin niecierpliwie spoglądał na zegarek. Pan Christie nie może

dłużej czekać. Było mi bardzo miło poznać pana, panie Bond. I pana, panie Larkin. Nadal wymieniając grzeczności, zeszli po trapie do czekającej motorówki. Odbili. Largo jeszcze raz pomachał im dłonią i znikł w wejściu na mostek. Usiedli na rufie, dalej od przewoźnika. Leiter potrząsnął głową. - Wynik absolutnie negatywny. Reakcja koło maszynowni i radia, ale to normalne. Wszystko normalne, cholernie normalne. Jak ci się podobało? On i to wszystko? - Tak jak tobie: cholernie normalne. Podaje się za coś i tak wygląda, i tak się zachowuje. Mało załogi, ale ci, których widzieliśmy, to albo całkiem zwykła załoga, albo świetne aktorstwo. Tylko dwa drobiazgi mnie uderzyły. Nigdzie nie wypatrzyłem zejścia do ładowni, ale oczywiście mógł to być właz pod chodnikiem. Ale jak tam dostarczać to wszystko, o czym mówił? A choć mało wiem o architekturze okrętowej, przecież w ładowni musi być mnóstwo miejsca. Przez ludzi z urzędu celnego sprawdzę w tej przystani, gdzie ich smarują, i dowiem się też, ile biorą paliwa. Poza tym dziwne, że nie widzieliśmy żadnego z tych udziałowców. Weszliśmy na statek około trzeciej i większość z nich mogła odbywać sjestę. Ale nie wszystkich dziewiętnastu. I cóż oni porabiają przez cały czas w kabinach? Jeszcze jeden drobiazg. Czy zauważyłeś, że Largo nie pali i nigdzie na całym statku nie czuć tytoniu? To dziwne. Około czterdziestu mężczyzn i wśród nich żadnego palacza? Gdyby to była jakaś inna poszlaka, rzec by można, że to nie przypadek, lecz dyscyplina. Prawdziwi zawodowcy nie piją i nie palą. Ale muszę przyznać, że to już mocno naciągane. Zauważyłeś nawigator Decca i echosondę? To bardzo drogie urządzenia. Na dużym jachcie oczywiście normalne, ale myślałbym, że Largo się tym pochwali, kiedy

oprowadzał nas po mostku. Bogacze są dumni ze swych zabawek. Jednak to zwykłe czepianie się. Powiedziałbym, że wszystko jest czyste jak szkło, gdyby nie tak dużo miejsca, którego nam nie pokazano. To paliwo i balast wyglądały mi na zagadywanie. Jak sądzisz? - Tak samo jak ty. Co najmniej połowy tego statku nie widzieliśmy. Ale i na to jest odpowiedź. Może mieć tam na dole cały stos przyborów do szukania skarbu, których nie chce nikomu pokazać. Pamiętasz z wojny ten frachtowiec koło Gibraltaru, który był bazą włoskich płetwonurków? Z dużym włazem wyciętym w kadłubie poniżej linii wodnej? Chyba on nie ma czegoś podobnego? Bond spojrzał uważnie na Leitera. - Olterra. Jedna z najgorszych plam, jaką dał nasz wywiad w całej tej wojnie. Disco był zakotwiczony na głębokości kilkunastu metrów. A gdyby mieli bomby zagrzebane w piasku pod statkiem? Czy twój Geiger by zareagował? - Wątpię. Mam model podwodny i moglibyśmy trochę powęszyć, kiedy się ściemni. Ale doprawdy, James - Leiter zmarszczył się niecierpliwie - czy nam trochę już nie odbiło, że szukamy włamywaczy pod łóżkiem? Niby wszystko się zgadza. Largo to potężny z wyglądu facet w typie pirata, pewnie trochę pies na kobiety. Ale cóż my, u diabła, na niego mamy? Czy zgłosiłeś, żeby go prześwietlić, jego i tych udziałowców, i członków załogi? - Owszem. Wszystko to zgłosiłem przez radio jako pilne. Do wieczora powinniśmy już dostać odpowiedź. Ale posłuchaj, Felix w głosie Bonda brzmiał upór - oto mamy cholernie szybki statek z samolotem i czterdziestoma facetami, o których nic nie wiadomo. Nigdzie w okolicy nie ma drugiej grupy ani nawet pojedynczego typa, żeby wyglądali choć trochę obiecująco. No dobrze, więc robią dobre wrażenie i ich opowieść też trzyma się kupy. Ale gdybyśmy

przypuścili, że wszystko to lipa - oczywiście świetnie wymyślona ale jaka ma być przy tak wysokiej stawce? Spójrz na to jeszcze raz. Ci tak zwani współudziałowcy wszyscy przyjeżdżają w samą porę na trzeciego czerwca. Tej nocy Disco wychodzi w morze i nie wraca do rana. Przypuśćmy, że umówili się na spotkanie z tym samolotem gdzieś na płyciźnie. Przypuśćmy, że zabrali bomby i gdzieś je schowali: niech ci będzie, że w piasku pod statkiem. Ale na pewno w miejscu dogodnym i dobrze ukrytym. Po prostu zbierz do kupy wszystkie te przypuszczenia i co widzisz? - Jakieś drugorzędne filmidło, James. - Leiter z rezygnacją wzruszył ramionami. - Chyba w sam raz wystarczy jako poszlaka. Roześmiał się ironicznie. - Ale prędzej bym w łeb sobie strzelił, niż umieścił to w wieczornym raporcie. Jeżeli mamy się wygłupić, to lepiej, żeby tego nie widzieli i nie słyszeli nasi szefowie. Więc gadaj: co ci chodzi po głowie? Co robimy? - Ty puszczasz w ruch nasze połączenia, a ja idę sprawdzić w porcie, gdzie ich smarują. Potem dzwonimy do dziewczyny, do tej Domino, żeby nas zaprosiła na drinka i szybkie obejrzenie lądowej bazy Larga na brzegu, w tej Palmyrze. Potem idziemy do kasyna obejrzeć całą jego grupę. - A później - Bond posłał Leiterowi spojrzenie pełne uporu - idę do komisarza policji, żeby mi wypożyczył dobrego faceta, nakładam akwalung i ruszam powęszyć koło Disco z twoim drugim Geigerem. - Dobra, wchodzę do tej gry, James. Ze względu na stare dobre czasy - odparł Leiter. - Tylko żebym nie uszkodził sobie palucha na jeżowcu albo czymś takim. Widzę, że jutro będą darmowe lekcje tańca cza-cza w sali balowej Royal Bahamian. Powinniśmy być do tego czasu w formie. Podejrzewam, że w tej podróży nie wydarzy się nic innego, co warto by wpisać do moich wspomnień.

W hotelu oczekiwał Bonda kurier. Dziarsko zasalutował, wręczył mu kopertę z nagłówkiem Jej Królewskiej Mości, biorąc w zamian pokwitowanie. Była to depesza z Urzędu Kolonii „Osobiście do gubernatora” zaopatrzona w prefiks PROBOND, następującej treści: WASZE ARCHIWUM 1107 NIE ZAWIERA NIC POWTARZAM NIC O TYCH NAZWISKACH STOP DO WIADOMOŚCI RAPORTY NA TEMAT OPERACJI PIORUN ZE WSZYSTKICH PLACÓWEK RÓWNIEŻ NEGATYWNE STOP A CO WY MACIE ZNAK ZAPYTANIA. Podpisano PRISM, czyli potwierdzone przez M. Bond wręczył depeszę Leiterowi. Leiter przeczytał ją. Skomentował: - Widzisz, co miałem na myśli? To fałszywy trop. Nie mamy tu nic do roboty. Zobaczymy się w Pineapple Bar na martini, które będzie się składać w połowie z olbrzymiej oliwki. Pójdę wysłać pocztówkę do Waszyngtonu z prośbą o podrzucenie nam paru panienek. Będziemy mieć dużo wolnego czasu.

XIV Martini na kwaśno Okazało się, że z pierwszej połowy programu, jaki Bond przewidział dla siebie na ten wieczór, nic nie wyszło. Domino Vitali stwierdziła, że oglądanie domu tego wieczora jej nie pasuje. Opiekun i niektórzy z jego przyjaciół wybierają się na brzeg. Natomiast niewykluczone, że będą mogli spotkać się tego wieczora w kasynie. Ona zje obiad na pokładzie, po czym Disco przypłynie i zakotwiczy w pobliżu kasyna. Ale jak go rozpozna w kasynie? Ma bardzo złą

pamięć do twarzy. Czy mógłby mieć jakiś kwiat w butonierce albo coś takiego? Bond roześmiał się. Zapewnił, że jakoś to będzie. Zapamiętał jej piękne niebieskie oczy. Nie da się ich zapomnieć. I pasującej do nich niebieskiej płukanki. Odłożył słuchawkę w połowie jej rozbawionego, seksownego śmiechu. Nagle znów bardzo mu się zachciało ją zobaczyć. Fakt, że statek zmieni miejsce postoju, sprzyjał jego planom. W przystani dużo łatwiej będzie go zbadać. Bliżej do przepłynięcia, a do wody można zejść pod osłoną policji portowej. Również i miejsce kotwiczenia tym łatwiej będzie sprawdzić, kiedy zostanie puste. Ale skoro Largo tak beztrosko zmienia miejsce postoju, czy prawdopodobne, że bomby - gdyby tam były - ukryto w miejscu zakotwiczenia? Jeżeli tak, to przecież Disco by ich pilnował. Bond postanowił odłożyć decyzję na później, kiedy będzie miał więcej dokładnych informacji o kadłubie statku. Usiadł w swym pokoju i napisał negatywny raport dla M. Odczytał go. Z pewnością rozczaruje adresata. Czy ma wspomnieć o tej odrobinie poszlak, nad którymi pracuje? Nie. Póki nie zdobędzie czegoś solidniejszego. Chęć przypodobania się adresatowi lub upewnienia go to najbardziej niebezpieczne podejście w dziedzinie tajnych informacji. Bond potrafił wyobrazić sobie reakcje dowództwa operacji Piorun, które byłoby gotowe i chętne, aby chwycić się byle słomki. M sformułowałby to ostrożnie: „Sądzę, że możliwa byłaby jakaś poszlaka na Bahamach. Absolutnie nic uchwytnego, ale nasz człowiek, o którego tu chodzi, rzadko myli się w takich sprawach. Tak, oczywiście, że sprawdzę i zobaczymy, czy coś z tego mogłoby wynikać”. I od razu podniósłby się szum: „M na coś wpadł. Jego agent przypuszcza, że ma jakieś poszlaki. Na Bahamach. Tak,

chyba należałoby o tym powiedzieć premierowi”. Bondem aż zatrzęsło. Zasypano by go pismami z nagłówkiem: NADZWYCZAJ PILNE. „Wyjaśnić wasz raport 1806”. „Natychmiast przekazać wszelkie szczegóły”. „Premier żąda szczegółowego uzasadnienia raportu 1806”. Niekończąca się powódź. Leiter miałby to samo z CIA. Wszystko by zakipiało. A potem, w odpowiedzi na wyciągnięte z Bonda kawalątka plotek i domysłów, nadeszłoby jadowite oznajmienie: „To zaskakujące, że poważnie potraktowano tak wątłe świadectwo. Na przyszłość proszę się ograniczać do faktów”. I ostateczna degradacja: „Ze względu na raport 1806 oparty wyłącznie na domysłach i jego efekty wymagane - powtarzam - wymagane jest, aby przedstawiciel CIA weryfikował dalsze doniesienia”. Bond otarł pot z czoła. Otworzył skrzynkę zawierającą jego szyfrator, przetransponował swój tekst, ponownie go sprawdził i udał się do kwatery głównej policji, gdzie Leiter pocił się przy swojej klawiaturze. Po dziesięciu minutach Leiter zdjął słuchawki i przekazał je Bondowi. Następnie osuszył sobie twarz przemoczoną już na wylot chustką i przemówił: - Najpierw były plamy na słońcu i musiałem przełączyć na fale zastrzeżone dla nagłych przypadków. Potem okazało się, że na tamtym końcu jest baran, wiesz, jeden z tych, co napiszą ci całego Szekspira, jeżeli dasz im na to czas. - Pomachał ze złością kilkoma stronicami zgrupowanych cyfr. - Teraz muszę wszystko to odszyfrować. Siadł przy stole i zaczął trzaskać na swej maszynce. Bond szybko przekazał raport. Już widział, jak staje się on podziurkowaną taśmą w jednym z tych pracowitych pokoi na ósmym piętrze, trafia do kontrolera, oznaczony zostaje: „Do rąk własnych M z kopią dla sekcji zero zero i do archiwum”, po czym inna dziewczyna

spieszy korytarzem z formularzami na cienkim żółtym papierze. Zapytał, czy nic dla niego nie przyszło, i wyniósł się. Porzucił Leitera i zszedł do pokoju komisarza. Harling siedział przy biurku bez marynarki, dyktując sierżantowi. Odprawił go, podsunął Bondowi przez biurko pudło papierosów i sam zapalił. Uśmiechnął się pytająco: - Jakieś postępy? Bond powiedział, że wynik sprawdzania grupy Larga jest negatywny; że odwiedzili go i obeszli statek z licznikiem Geigera. Z wynikiem też negatywnym. Że to go jeszcze nie zadowala. Wyjaśnił komisarzowi, czego chciałby się dowiedzieć o ilości zabieranego na Disco paliwa i gdzie dokładnie znajdują się jego zbiorniki. Komisarz skinął życzliwie głową i sięgnął po telefon. Poprosił sierżanta Molony'ego z policji portowej. Odłożył słuchawkę i wyjaśnił: - Kontrolujemy każde pobieranie paliwa. To ciasna przystań, pełna małych jednostek, pełnomorskich statków rybackich i tak dalej. Istnieje duże zagrożenie pożarowe, gdyby się coś zdarzyło. Staramy się wiedzieć, co który ze statków pobiera i gdzie to się mieści, na wypadek gdyby doszło do gaszenia pożaru albo gdyby któryś statek musiał czym prędzej opuścić strefę zagrożenia. - Wrócił do telefonu. - Sierżant Molony? - Powtórzył pytania Bonda, wysłuchał, podziękował i odłożył słuchawkę. - Zabiera co najwyżej pięćset galonów ropy. Tyle właśnie zatankował po południu drugiego czerwca. Oprócz tego zabiera około czterdziestu galonów oleju do smarowania i sto galonów wody pitnej, wszystko umieszczone na śródokręciu tuż przed maszynownią. Tego pan potrzebował? A zatem Largo bredził, mówiąc o bocznych zbiornikach, o problemach z balastem i tak dalej.

Oczywiście możliwe, że chciał ukryć przed wzrokiem gości jakieś tajemnicze wyposażenie dla poszukiwaczy skarbów, bądź co bądź jednak było na pokładzie coś takiego, co pragnął zataić, i mimo wszystkich pozorów otwartości stało się już wiadome, że pan Largo może być bogatym łowcą skarbów, lecz jako świadek nie jest wiarygodny. Wobec tego Bond się zdecydował. Chce obejrzeć sobie kadłub tego statku. Wspomniana przez Leitera Olterra może być wątłą poszlaką, ale kto wie? Bond podzielił się z komisarzem swymi przypuszczeniami w powściągliwej wersji. Powiedział mu, gdzie Disco będzie kotwiczyć tej nocy. Czy jest w policji ktoś bezwzględnie wiarygodny, kto mógłby pomóc mu w podwodnych poszukiwaniach, i czy mają tu w pełni naładowane, zdatne do użytku akwalungi? Harling łagodnie spytał, czy to roztropne. Przyznał, że nie zna aż tak dokładnie przepisów o nietykalności, ale że to chyba porządni obywatele i na pewno przynoszący dochód. Largo cieszy się ogólną popularnością. Wszelkiego rodzaju skandal, zwłaszcza przy współudziale policji, spowodowałby w kolonii dużo smrodu. Bond odparł stanowczo: - Niestety, panie komisarzu. Rozumiem pański punkt widzenia. Ale tego ryzyka nie da się uniknąć, a ja mam zadanie do wykonania. Instrukcje od sekretarza stanu są jak najbardziej wiążące - tu poszedł na całość - i mógłbym dostać od niego, albo i od premiera, całkiem konkretne rozkazy w ciągu godziny, jeśli pan uważa to za potrzebne. Komisarz potrząsnął głową. Uśmiechnął się. - Nie ma potrzeby wytaczać wielkich armat, komandorze. Oczywiście, że dostanie pan, co potrzebne. Mówiłem tylko o lokalnych reakcjach. Z pewnością gubernator tak samo by pana ostrzegł. Żyjemy tu w niewielkiej kałuży. Nie przywykliśmy do gwałtownych

poczynań ze strony władz. Ale z pewnością przyzwyczaimy się, gdyby ta panika miała dłużej potrwać. Owszem, mamy wszystko, co panu potrzebne. Dwudziestu ludzi w oddziale ratownictwa portowego. To konieczne. Zdziwiłby się pan, jak często małym stateczkom przytrafia się coś złego na torze wodnym, właśnie tam, gdzie zakotwiczyć ma duży liniowiec. I naturalnie trup także się zdarza. Przydzielę panu konstabla nazwiskiem Santos. To świetny facet. Pochodzi z Eleuthery, gdzie wygrywał wszystkie zawody w pływaniu. Będzie miał potrzebne panu wyposażenie, gdzie tylko pan sobie zażyczy. Proszę o bliższe dane... Wróciwszy do hotelu, Bond wziął prysznic, łyknął podwójnego burbona i rzucił się na łóżko. Czuł się wykończony - podróż samolotem, upał, dręczące poczucie, że robi z siebie durnia wobec komisarza, wobec Leitera, wobec samego siebie - a do tego jeszcze niebezpieczeństwa planowanej nocnej wyprawy, chyba do niczego nieprowadzące - wszystko to wprawiło go w takie napięcie, że ulżyć mogły mu już tylko sen i samotność. Zapadł w sen i przyśniła mu się Domino ścigana przez rekina z olśniewająco białymi zębami, którym nagle okazał się Largo, i Largo rzucił się na niego ze swymi ogromnymi dłońmi. Były coraz bliżej, już z wolna sięgały po niego, chwyciły go za ramiona - po czym rozległ się dzwonek na koniec rundy - i dalej dzwonił. Bond wyciągnął jakby odurzoną dłoń po słuchawkę. Odezwał się Leiter. Chciał tego martini z olbrzymią oliwką. Godzina dziewiąta. Co u diabła Bond robi? Czy pomóc mu w zapięciu suwaka? Pineapple Bar miał ściany pokryte bambusem, starannie polakierowanym w celu ochrony przed termitami. Ananasy z kutego żelaza na stołach i na ścianach mieściły w sobie kawałki grubych czerwonych świec, dodatkowe światło płynęło z oświetlonych akwariów

w ścianach i z rozmieszczonych na suficie lamp w różowych szklanych rozgwiazdach. Winylowe ławeczki u ścian były kremowe, a dwaj kelnerzy ubrani w koszule ze szkarłatnej satyny do czarnych spodni. Bond przysiadł się do Leitera u narożnego stolika. Obaj mieli białe wieczorowe marynarki do frakowych spodni. Bond zaznaczył swój status bogacza szukającego posiadłości smokingową szarfą koloru bordo. Leiter wybuchnął śmiechem. - Ja na wypadek rozróby omal nie przepasałem się pozłacanym łańcuchem rowerowym, ale w porę przypomniałem sobie, że ze mnie spokojny adwokat. Chyba słuszne byłoby zaopatrywanie nas do takiej misji w dziewuchy. A ja tylko stoję w pogotowiu i załatwiam najpierw umowę małżeńską, a potem alimenty. Kelner! Leiter zamówił dwa martini dry. - Teraz uważaj! - zapowiedział kwaśno. Podano martini. Leiter tylko spojrzał i kazał kelnerowi wezwać barmana. Kiedy ten przybył, wyglądając na urażonego, Leiter przemówił do niego: - Przyjacielu, prosiłem o martini, a nie o namoczoną oliwkę. Wydobył oliwkę z kieliszka za pomocą szpikulca. Kieliszek, napełniony w trzech czwartych, okazał się teraz nalany do połowy. Leiter kontynuował łagodnie: - Tak mnie traktowano, kiedy jedynym drinkiem, jaki znałem, było mleko. Podstaw ekonomicznych waszej branży nauczyłem się, kiedy ty awansowałeś do coca-coli. Jedna butelka dżinu Gordona zawiera szesnaście prawdziwych miarek czyli podwójnych - innych nie piję. Rozprowadź dżin trzema uncjami wody i zrobią się dwadzieścia dwie miarki. Weź kieliszek z dużym wybrzuszeniem na dnie i słoik tych grubych oliwek i masz jakieś dwadzieścia osiem miarek. Butelka dżinu kosztuje raptem

dwa dolary w detalu, a w hurcie - powiedzmy - dolara sześćdziesiąt. Wy liczycie osiemdziesiąt centów za jedno martini, a za podwójne dolara sześćdziesiąt. Tyle co za całą butelkę dżinu. W przeliczeniu na wasze dwadzieścia osiem miarek w butelce pozostaje wam jeszcze dwadzieścia sześć. Czyli że na jednej butelce macie niezły zysk, mniej więcej dwadzieścia jeden dolarów. Odejmując dolara na koszt oliwek i tej kropelki wermutu, zgarniacie dwadzieścia dolarów zysku na czysto. A to jest, przyjacielu, za duży zysk, więc gdybym się pofatygował i zaniósł to martini do dyrekcji, a potem do Wydziału Turystyki, mielibyście spore kłopoty. Więc bądź grzecznym chłopcem i zrób nam dwa duże martini dry bez oliwek, z paroma skrawkami skórki cytrynowej osobno. Dobrze? No, to znowu jesteśmy przyjaciółmi. Twarz barmana zmieniała się od obrażonej przez pełną respektu, aż do posępnego poczucia winy i lęku. Ułaskawiony już, chwytając się resztek profesjonalnej godności, strzelił palcami na kelnera, żeby zabrał kieliszki. - Dobrze, sir. Jak pan sobie życzy. Ale mamy tu wysokie koszty ogólne i większość klientów się nie uskarża. Leiter odparł: - No, a tu macie jednego oblatanego. Dobry barman powinien się nauczyć i odróżniać wśród pijących klientów tych poważnych od łapserdaków, co tylko zadają szyku, żeby się pokazać w waszym wytwornym barze. - Ta jes, proszpana. - Barman oddalił się z typowo murzyńską godnością. Bond zapytał: - Czy te liczby są dokładne, Felix? Zawsze wiedziałem, że jesteśmy oskubywani - ale myślałem, że może na sto procent - a nie na czterysta czy pięćset.

- Młodzieńcze, odkąd awansowałem z rządowej służby do Pinkertonów, łuski mi spadły z oczu. Te oszustwa, które odchodzą w hotelach i restauracjach, to coś bardziej grzesznego niżeli wszystkie inne grzechy na świecie. Każdy facet przebrany w smoking przed siódmą wieczór to krokodyl, i jakby nie mógł chapnąć kawałka twego portfela, to chapnąłby kawał twojego ucha. To samo robią we wszystkich zakładach, nawet jak nie ubierają się do tego w smoking. Czasami już naprawdę mnie wkurza, że muszę jeść i pić to świństwo, które nam dają, a potem jeszcze patrzeć, jak nas obdzierają ze skóry. Popatrz na ten cholerny dzisiejszy lunch. Sześć do siedmiu dolców i do tego piętnaście procent za tak zwaną obsługę. A potem kelner czeka jeszcze na pięćdziesiąt centów, że raczył wjechać z tym windą. Cholera ciężka - Leiter gniewnie przegarnął sobie dłonią słomianą czuprynę - już lepiej nie mówmy o tym. Po prostu kiszki mi rozsadza, jak o tym myślę. Przyszły drinki. Tym razem znakomite. Leiter złagodniał, zamówił drugi rzut. - A teraz powściekajmy się na coś innego - zaproponował i zaśmiał się krótko. - Chyba po prostu mierzi mnie, że jestem znowu w służbie rządowej i widzę, jak pieniądze podatników idą w kanał na to polowanie na dzikie gęsi. Zauważ, James - ton głosu Leitera był przepraszający - ja nie mówię, że cała ta operacja nie jest poważna, bo naprawdę to piekielna rozróba, tylko co mnie wkurza, to że my dwaj akurat zostaliśmy wpakowani, jak te ostatnie dupki z komisariatu, do tej piaskownicy, kiedy innych skierowano w gorące miejsca - no wiesz, gdzie może naprawdę się coś dzieje - albo przynajmniej może się wydarzyć. Szczerze ci powiem, że dzisiaj po południu czułem się jak idiota, węsząc po jachcie tego faceta z moim Geigerem. Popatrzył bystro na Bonda. - Nie wydaje ci się, że wyrosłeś już z

takich zabaw? Oczywiście co innego, kiedy jest wojna. Ale w czasie pokoju to chyba dziecinne puszczać się na takie historie. Bond odrzekł z powątpiewaniem: - Oczywiście wiem, co masz na myśli, Felix. Może chodzi po prostu o to, że my w Anglii nie czujemy się tak bezpieczni jak wy w Ameryce. Dla nas wojna się jakby nie skończyła - Berlin, Cypr, Kenia, Suez - nie mówiąc już o takim draństwie jak Smiersz, w które nieraz byłem wplątany. Ciągle się jak gdyby coś gdzieś szykuje. A teraz ta cholerna historia. Niech ci będzie, że biorę to zbyt poważnie, ale dzieje się tu coś podejrzanego. Sprawdziłem, co z tym paliwem, i okazało się, że Largo niewątpliwie nas okłamywał. - Bond przedstawił szczegóły, które wykrył w komendzie policji. - Czuję, że tej nocy powinienem się upewnić. Uświadamiasz sobie, że pozostało nam tylko jakieś siedemdziesiąt godzin? Jeżeli cokolwiek znajdę, to uważam, że powinniśmy jutro wziąć mały samolot i naprawdę przebadać taki obszar, jaki tylko zdołamy. Ten samolot jest za duży na to, aby ukryć go choćby pod wodą. Czy masz jeszcze swoją licencję? - No pewnie. - Leiter wzruszył ramionami. - Będę z tobą. To jasne. Gdybyśmy coś znaleźli, to depesza, którą dostałem dziś wieczór, może nie okaże się aż taka głupia. Więc dlatego Leiter jest taki skwaszony! Bond zapytał: - Co za depesza? Leiter sięgnął po drinka i posępnie zapatrzył się w kieliszek. - No, ja tam uważam, że te opętane władzą szychy w Pentagonie najzwyczajniej pozują. Ale ten plik papierzysk, którym wymachiwałem, rozesłano do wszystkich naszych ludzi z oznajmieniem, że armia, marynarka wojenna i lotnictwo są gotowe użyczyć pełnego wsparcia dla CIA, gdyby się coś kroiło. Tylko pomyśl, cholera ciężka!

- Leiter gniewnie popatrzył na Bonda. - Całe to marnotrawstwo paliwa i siły ludzkiej, jakie teraz musi odchodzić na całym świecie, żeby trzymać wszystkie siły w pogotowiu! Żeby ci dać o tym pojęcie: wiesz, co mi przyznano w charakterze sił uderzeniowych? Leiter pogardliwie zarechotał ze śmiechu. - Pół dywizjonu myśliwców bombardujących Super Sabre z Pensacoli oraz - tu dźgnął Bonda twardym palcem w przedramię. - Oraz, przyjacielu mój, Mantę! Tak jest! Nasz najnowszy atomowy okręt podwodny Manta! - Kiedy Bond zbył cały ten wybuch uśmiechem, Leiter podjął już bardziej powściągliwie: - Zauważ, to nie jest aż tak idiotyczne, jak by się wydawało. Tak czy owak te myśliwce ciągle patrolują w poszukiwaniu łodzi podwodnych. Z bombami głębinowymi. Muszą być w pogotowiu. A przypadkowo Manta i tak jest w jakimś ćwiczebnym rejsie w tych okolicach, pewnie szykując się, aby dla odmiany przepłynąć pod biegunem południowym, albo do jakiejś innej akcji promującej finansowanie marynarki wojennej. Ale wyobraź sobie! Całe to wyposażenie za miliony dolarów czeka na skinienie chorążego Leitera, dowodzącego pokojem dwieście jeden w hotelu Royal Bahamian. Niezłe, co? Bond wzruszył ramionami. - Zdaje się, że wasz prezydent nieco poważniej traktuje to wszystko niżeli jego przedstawiciel w Nassau. Przypuszczam, że nasi szefowie kadr po drugiej stronie Atlantyku też dołożyli swoje. W każdym razie nie zawadzi mieć pod ręką potężne bataliony na wypadek, gdyby akurat kasyno w Nassau okazało się celem numer jeden. Nawiasem mówiąc, a co wy myślicie o tych celach? Co takiego macie w tej części świata, żeby pasowało do listu od SPECTRE? Bo my tylko wspólną bazę rakietową na jakiejś North-West Key u wschodniego krańca Grand Bahama. To jakieś dwieście pięćdziesiąt

kilometrów stąd na północ. Nasze i wasze wspólne wyposażenie i prototypy, jakie tam są, lekko byłyby warte sto milionów funtów. - Mnie podano jako jedyne możliwe cele przylądek Canaveral, bazę morską Pensacola, a gdyby ten bal faktycznie miał się odbyć w naszych okolicach, to Miami jako cel numer dwa i może Tampa na drugiej pozycji. W liście od SPECTRE napisano: „jakaś własność należąca do zachodnich mocarstw”. Dla mnie to brzmi jak obiekt przemysłowy albo wojskowy, na przykład kopalnie uranu w Kongo. Ale baza rakietowa także by pasowała. Jeśli mamy rzecz traktować poważnie, to stawiałbym na Canaveral albo na Grand Bahama. Jednego tylko nie rozumiem: jeżeli mają te bomby, to w jaki sposób mieliby je dostarczyć do celu i odpalić? - Mogłaby to zrobić łódź podwodna. Po prostu umieścić jedną z bomb u brzegu przez wyrzutnię torped. A choćby i nadymany ponton pod żaglem. Ich odpalenie chyba nie stanowi problemu, jeśli wydobyli wszystkie części z samolotu. Bodajże wystarczy umieścić jakiś rodzaj zapalnika pomiędzy trotylem a plutonem, odkręcić zapalnik uderzeniowy i wkręcić na to miejsce czasowy, żeby zdążyli się oddalić o dwieście kilometrów. - Bond mimochodem dorzucił: Oczywiście muszą mieć eksperta, znającego się na tym wszystkim, ale dojazd to żaden problem, na przykład dla Disco Volante. Mogliby o północy zostawić bombę na Grand Bahama i na śniadanie już zakotwiczyć przy Palmyrze. - Akurat - zwięźle odparł Leiter. - Musisz się lepiej postarać, jeśli chcesz podwyższyć mi ciśnienie krwi. A zresztą zabierajmy się stąd do diabła i zjedzmy jajka na bekonie w którejś z tych przydrożnych knajp na Bay Street. Będzie nas to kosztować dwadzieścia dolców plus podatek, ale Manta prawdopodobnie tyle spala z każdym

pełnym obrotem śruby. A potem udamy się do kasyna i sprawdzimy, czy Herr Fuchs albo signor Pontecorvo siedzą z Largiem przy jednym stole gry w oczko.

XV Bohater z kartonu Kasyno w Nassau było jedynym legalnym kasynem gry na ziemiach brytyjskich. Czym się to tłumaczyło w systemie prawnym Wspólnoty Brytyjskiej, nikt właściwie nie potrafił sobie wyobrazić. Z roku na rok wynajmowane kanadyjskiemu syndykatowi od hazardu, w eleganckim sezonie zimowym przynosi bieżące zyski oceniane przeciętnie na sto tysięcy dolarów. Gra się tam jedynie w ruletkę, z dwoma zerami zamiast jednego, co zwiększa zyski zakładu z europejskich trzech i sześciu dziesiętnych do ładnych pięciu i sześciu dziesiętnych procent; w oczko, czyli dwadzieścia jeden, na czym przedsiębiorstwo zarabia od sześciu do siedmiu procent; i przy jednym stole w szmendefera, którego pula przynosi skromne pięć procent. Firma prowadzona jest jako klub w ślicznym prywatnym budynku przy West Bay Street, w którym nie brakuje też miłej sali tanecznej i jadalnej, gdzie trzyosobowy zespół bardzo rytmicznie gra ulubione stare przeboje, oraz komfortowej sali barowej. Dobrze prowadzony, elegancki lokal, w pełni zasługujący na czerpane stąd zyski. Adiutant gubernatora sprezentował Bondowi i Leiterowi karty członkowskie. Wypiwszy kawę i whisky z wodą sodową, rozdzielili się i poszli do stołów. Largo grał w szmendefera. Miał przed sobą duży stos żetonów po sto dolarów i pół tuzina wielkich, żółtych biszkoptów po tysiąc.

Domino Vitali siedziała za nim, paląc papierosa za papierosem i przyglądając się grze, którą Bond obserwował z odległości. Largo grał va banque, ile tylko się dało, a sam trzymając bank, nie sprzedawał go. Wciąż wygrywał, lecz bardzo kurtuazyjnie, a ze sposobu, w jaki żartowano z nim i podziwiano jego zagrania, widać było, że jest ogromnie popularny w kasynie. Domino, cała w czerni z kwadratowym dekoltem i jednym dużym brylantem pod szyją na cienkim łańcuszku, miała wygląd posępny i znudzony. Niewiasta na prawo od Larga, trzy razy zagrawszy va banque i przegrawszy, wstała od stołu. Bond szybko przeciął salę i wsunął się na zwolnione miejsce. Bank zawierał osiemset dolarów; okrągła suma czekająca na Larga, który zgarniał swoje po każdej rozgrywce. Dla trzymającego bank jest korzystne, kiedy ma za sobą trzecią z rzędu wygraną. Częstokroć znaczy to, że bank jeszcze urośnie. Bond był tego świadom. I był boleśnie świadom tego, że jego cały kapitał wynosi tysiąc dolarów. Lecz ośmieliło go, że wszyscy się tak trzęsą nad tym, jakie Largo ma szczęście. A stół w końcu nie ma pamięci. Szczęście, powiedział sobie, to dobre dla idiotów. I rzekł: - Banco. - Ach, mój przyjaciel pan Bond. - Largo wyciągnął do niego rękę. - Duże pieniądze pojawiły się przy naszym stole. Może czas już, abym sprzedał ten bank. Anglicy potrafią grać nawet w pociągu. Jednakże - uśmiechnął się czarująco - jeżeli miałbym przegrać, to stanowczo wolę przegrać do pana Bonda. Wielka brązowa dłoń lekko uderzyła po skrzynce. Largo wyciągnął różowy język karty i posunął go po suknie w stronę Bonda. Sobie także wziął jedną kartę, a potem jeszcze po jednej dla każdego z nich. Bond sięgnął po pierwszą kartę i rzucił ją, odkrytą, na środek stołu. Dziewiątka, dziewiątka karo. Bond zerknął z ukosa na Largo.

Powiedział: - Zawsze to niezły początek. Nawet taki dobry, że spojrzę i na drugą kartę. - Od niechcenia rzucił ją w stronę dziewiątki. Karta obróciła się w powietrzu i upadła przy tamtej. Wspaniała dziesiątka, dziesiątka pik. Jeżeli dwie karty Larga nie dadzą dziewięciu lub dziewiętnastu, to Bond wygrał. Largo zaśmiał się, ale w jego śmiechu zabrzmiało coś ostrego. - Skoro tak, to muszę spróbować - odezwał się wesoło. Rzucił swe karty za tamtymi. Ósemka kier i król treflowy. Przegrał o jedno oczko. Dwie naturalne, ale jedna odrobinę lepsza: najbardziej okrutna z przegranych. Largo potężnie się roześmiał. - Ktoś musiał być drugi - przemówił do całego stołu. - A co mówiłem? Anglik ze skrzynki wyciągnie, co zechce. Krupier przesunął żetony w stronę Bonda. Bond ułożył je w mały stosik. Wskazał gestem na to, co przed sobą miał Largo: - Wygląda mi na to, że Włosi również. A mówiłem panu dziś po południu, że powinniśmy zawiązać spółkę. Largo roześmiał się, zachwycony. - W takim razie spróbujmy jeszcze raz. Niech pan postawi to, co wygrał, a my z panem Snow, który siedzi po pańskiej prawej ręce, wyrównamy. Zgoda, panie Snow? Pan Snow, twardy z wyglądu Europejczyk i jeden - jak zapamiętał Bond - z udziałowców, zgodził się. Bond położył osiemset dolarów, a oni po czterysta. I znów Bond wygrał, tym razem sześcioma punktami przeciw pięciu dla stołu: znowu o jedno oczko. Largo żałośnie potrząsnął głową. -

Doprawdy ukazała nam się dłoń pisząca na ścianie! Panie

Snow, będzie pan dalej sam rozgrywał. A pan Bond ma do mnie szczęśliwą rękę. Poddaję się.

Teraz już Largo uśmiechał się tylko ustami. Snow pociągnął grę dalej i przesunął tysiąc sześćset dolarów, aby wyrównać stawkę Bonda. Bond pomyślał: W dwóch posunięciach wygrałem tysiąc sześćset dolarów, ponad pięćset funtów. Teraz byłoby zabawnie sprzedać bank i żeby w następnym podejściu ten bank został rozbity. Wycofał swoje pieniądze i rzekł: - La main passe. Wokół aż zaszumiało. Largo przemówił dramatycznie: - Proszę mi tego nie robić! Żeby teraz sprzedawać bank! Ja się zastrzelę. Dobrze, dobrze, kupuję bank pana Bonda i zobaczymy. Rzucił na stół kilka żetonów o łącznej wartości tysiąca sześciuset dolarów. I wtedy Bond usłyszał własny głos: - Banco. - Zagrał o swój tylko co sprzedany bank, pokazując temu Largowi, że zrobił mu to raz, potem dwa razy, a teraz kolejny raz mu nie odpuści! Largo zwrócił się twarzą do Bonda. Uśmiechając się ustami, zaintrygowany zmrużył powieki i bacznie wpatrywał mu się w twarz. Odezwał się z cicha: - Ależ pan mnie zaszczuwa, mój drogi. Pan mnie prześladuje. Co jest? Vendetta? Bond pomyślał: Zobaczymy, czy słowa mu się skojarzą i jak to na niego podziała. Powiedział: - Kiedy podchodziłem do stolika, ujrzałem widmo. - Od niechcenia wymówił to słowo: spectre, bez najmniejszego cienia dwuznaczności. Tamtemu znikł z twarzy uśmiech, jakby dostał w policzek. I znów się od razu włączył, ale teraz już cała twarz była spięta, natężona, a spojrzenie stało się czujne i bardzo twarde. Język pojawił się i dotknął warg.

- Naprawdę? Co pan ma na myśli? Bond odparł mu lekko: - Widmo klęski. Pomyślałem, że szczęście się od pana odwróci. Mogłem się mylić. - Wskazał na skrzynkę z kartami. - Zobaczymy. Przy stole zapadła cisza. Gracze i kibice wyczuli, że między tymi dwoma powstało napięcie. Nagle zapachniało wrogością, choć dotąd się tylko żartowało. Rzucono rękawicę, zrobił to Anglik. Czy chodzi o dziewczynę? Prawdopodobnie. Tłum zaszumiał. Largo zaśmiał się ostro. Znowu przybrał pozę wesołości i brawury. - Oho! - W głosie znów pojawiła się chełpliwość. - Mój przyjaciel chce rzucić złe oko na moje karty. Ale mamy na to sposób tam, skąd pochodzę. - Podniósł dłoń i wyprostowawszy tylko wskazujący i mały palec, jak widełki, dźgnął nimi jeden raz, jakby wąż uderzał, ku twarzy Bonda. Dla widowni było to żartobliwie teatralne, ale Bond w silnej aurze zwierzęcego magnetyzmu tego człowieka wyczuł złość i wrogość w starym geście mafii. Bond roześmiał się dobrodusznie. - To z pewnością rzuciło na mnie urok. Ale czy na karty również? No, bierzmy się do rzeczy! Pańskie widmo przeciw mojemu widmu! I znów na twarzy Larga mignęła wątpliwość. Skąd znowu to słowo: spectre? Mocno uderzył po skrzynce. - Niech będzie, przyjacielu. Trzecia runda naszych zmagań będzie najlepsza. Otóż i ona. Jego dwa palce szybkim liźnięciem wydobyły cztery karty. Wokół stołu zapadła cisza. Bond popatrzył na dwie karty w swoim ręku. Miał w sumie piętnaście oczek: dziesiątka trefl i piątka kier. Pięć to liczba obojętna. Można dobierać albo nie. Położył karty na stole grzbietem do góry.

Powiedział z pewnym siebie wyrazem takiego, który ma szóstkę albo siódemkę: - Dziękuję, nie dobieram. Largo zwężonymi oczyma próbował coś wyczytać z twarzy Bonda. Odwrócił swe karty, rzucił je z niesmakiem na środek stołu. Również miał pięć. I co teraz ma zrobić? Ciągnąć czy nie ciągnąć? Zerknął jeszcze raz na spokojny, pewny siebie uśmiech na twarzy Bonda i pociągnął. Dostał dziewiątkę pik. Zamiast zostać przy swoich pięciu i trzymać równo z Bondem, pociągnął inną kartę i teraz miał cztery na jego pięć. Bond obojętnie odwrócił swe karty. Powiedział: - Obawiam się, że powinien był pan zabić złe oko w talii, a nie we mnie. Wokół stołu zaszumiało od komentarzy. - Ale gdyby Włoch został przy swoich pięciu... - Ja przy pięciu zawsze dobieram. - A ja nigdy. - Miał pecha. - Nie, po prostu źle zagrał. Teraz już Largo musiał wysilić się, aby jego twarz nie wyrażała złego warknięcia. Jednakże dał radę, wymuszony uśmiech już nie skręcał mu warg, zaciśnięte pięści się rozluźniły. Zaczerpnął głęboko tchu i wyciągnął dłoń do Bonda. Bond ją przyjął, z kciukiem do wewnątrz na wszelki wypadek, gdyby Largo chciał mu skruszyć kości w potężnej maszynie swej dłoni. Ale był to mocny uścisk i nic poza tym. Largo przemówił: - Teraz muszę zaczekać, aż znowu skrzynka do mnie powróci. Zgarnął pan wszystko, co wygrałem. Czeka mnie cały wieczór ciężkiej pracy, kiedy akurat miałem zabrać siostrzenicę na drinka i tańce. - Zwrócił się do Domino. - Moja droga, chyba nie znasz pana Bonda, słyszałaś go tylko przez telefon. Obawiam się, że właśnie pokrzyżował

mi plany. Musisz znaleźć sobie kogoś innego do towarzystwa. - Bardzo mi miło. Czy aby nie spotkaliśmy się dziś rano w sklepie tytoniowym? - odezwał się Bond. Dziewczyna zmrużyła oczy. Odrzekła obojętnie: - Tak? Możliwe. Nie mam pamięci do twarzy. - Wobec tego czy mogę zaprosić panią na drinka? Teraz dzięki szczodrości pana Largo stać mnie już nawet na drinka w Nassau. A tu skończyłem. Coś takiego nie może długo potrwać. Nie chcę kusić swojego szczęścia. Dziewczyna wstała. Odezwała się nieuprzejmie: - Skoro pan nie ma nic lepszego do roboty. - Zwróciła się do Larga: - Emilio, może jak zabiorę tego pana Bonda, to i szczęście znowu ci się odwróci. Będę tu na kolacji z kawiorem i szampanem. Postarajmy się odzyskać dla rodziny jak najwięcej z twoich funduszów. Largo zarechotał. Wrócił mu dobry humor. Powiedział: - No i widzi pan, panie Bond, wpadł pan z deszczu pod rynnę. Jak dostanie się pan w ręce Dominetty, może nie pójdzie panu tak dobrze jak w moich. Do zobaczenia, drogi panie. Muszę wracać do tej katorgi, na którą pan mnie skazał. - Cóż, dziękuję za grę - rzekł Bond. - Zamówię szampana i kawior dla trojga. Moje widmo też zasłużyło sobie na nagrodę. - Znów zastanawiając się, czy cień, jaki mignął w oczach Larga na słowo: spectre, oznacza coś więcej niż włoski przesąd, wstał i poszedł za dziewczyną między zatłoczonymi stolikami do sali restauracyjnej. Domino skierowała się do zacienionego stolika w najdalszym kącie. Idący za nią Bond po raz pierwszy zauważył, że dziewczyna prawie niedostrzegalnie utyka. Odebrał to jako coś wdzięcznego, jakby dziecięcą słodycz pod stanowczością i uderzającym powabem płci u dziewczyny, której skłonny był przyznać ten najwyższy, choć

najsurowszy, francuski tytuł: la courtisane de marque. Gdy podano Cliquot rosé i kawior z bieługi za pięćdziesiąt dolarów - uświadomił ją, że tańsza byłaby jedna łyżka - spytał o utykanie. - Czy pływając, zrobiłaś sobie dzisiaj coś w nogę? Spojrzała na niego poważnie. - Nie. Tylko jedną nogę mam trochę krótszą. Nie podoba ci się? - Skądże. To ładne. Przydaje ci to coś dziecięcego. - A nie coś ze starej, zatwardziałej utrzymanki. Tak? - Popatrzyła na niego wyzywająco. - Za taką się uważasz? - To chyba oczywiste, nie? W każdym razie tak myślą wszyscy tu w Nassau. - Popatrzyła mu prosto w oczy, ale przy tym jakby troszkę błagalnie. - Nikt mi tego nie powiedział. I tak mam własne zdanie o mężczyznach i kobietach. Co są warte cudze opinie? Zwierzęta nie zasięgają cudzej rady o innych zwierzętach. Patrzą, wąchają, czują. To jedyne, co się liczy w miłości czy w nienawiści, we wszystkim, co pomiędzy jednym a drugim. A ludzie nie są pewni swoich instynktów. Chcą potwierdzenia. Więc pytają się kogoś innego, czy daną osobę należy lubić, czy nie. A ponieważ świat lubi złe wiadomości, odpowiedź jest prawie zawsze zła. A co najmniej pełna zastrzeżeń. Chciałabyś usłyszeć, co o tobie myślę? Uśmiechnęła się. - Każda kobieta chce słyszeć o sobie. Powiedz, ale postaraj się, żeby to zabrzmiało prawdziwie, bo w przeciwnym razie przestanę słuchać. - Myślę, że jesteś młodą dziewczyną, młodszą, niż udajesz, młodszą, niż się ubierasz. Myślę, że zostałaś starannie wychowana że tak powiem, na czerwonym dywanie - a potem nagle wyszarpnięto

ci ten dywan spod nóg i mniej czy bardziej wyrzucono cię na ulicę. Więc pozbierałaś się i wzięłaś do roboty, żeby wrócić na ten czerwony dywan, do którego przywykłaś. Przypuszczam, że byłaś w tym raczej bezwzględna. Bo musiałaś. Nie miałaś innej broni oprócz kobiecych sztuczek i prawdopodobnie używałaś ich dosyć zimno. Sądzę, że posługiwałaś się swoim ciałem. Stanowiło ono twój wspaniały atut. Ale używając go, żeby dostać to, czego ci trzeba, musiałaś różne wrażliwości odłożyć na bok. Nie sądzę, żeby pogrzebane zostały zbyt głęboko. Na pewno nie zanikły. Po prostu nie dochodziły do głosu, bo nie chciałaś ich słuchać. Nie mogłaś sobie pozwolić na słuchanie ich, jeśli miałaś wrócić na czerwony dywan i dostać to, czego ci potrzeba. No i dostałaś. - Bond dotknął jej dłoni spoczywającej między nimi na kanapce. - I możliwe, że masz ich prawie powyżej uszu. - Roześmiał się. - Ale nie chcę być za poważny. Nie w tych drobniejszych sprawach. O tych sama wiesz wszystko, co trzeba, więc tylko dla porządku powiem, że jesteś piękna, seksowna, wyzywająca, niezależna, samowolna, porywcza i okrutna. Popatrzyła na niego z zastanowieniem. - Nie było w tym nic szczególnie odkrywczego. Większość sama ci powiedziałam. Wiesz coś niecoś o kobietach włoskich. Ale dlaczego mówisz, że jestem okrutna? - Gdybym się tak hazardował i tak dostał po tyłku jak Largo, a moja kobieta, siedząca przy mnie i przyglądająca się temu, nie zdobyła się na jedno słówko pociechy lub zachęty, to powiedziałbym, że jest okrutna. Mężczyźni nie lubią przegrywać w oczach swoich kobiet. Odparła mu niecierpliwie: - Już za często musiałam tam wysiadywać i patrzeć, jak się popisuje. Pragnęłam, żebyś wygrał. Nie potrafię udawać. Nie wspomniałeś o jedynej cnocie, jaką posiadam. To uczciwość. Kocham

równie mocno jak nienawidzę. A co do Emilia, jestem w połowie drogi. Jeśli przedtem byliśmy kochankami, to teraz jesteśmy dobrymi i rozumiejącymi się przyjaciółmi. Kiedy ci powiedziałam, że to mój opiekun, dopuściłam się niewinnego kłamstwa. Jestem jego utrzymanką. Takim ptaszkiem w pozłacanej klatce. Ale obrzydła mi ta klatka i ten handel. - Popatrzyła defensywnie na Bonda. Owszem, w stosunku do Emilia to jest okrutne. Ale też i ludzkie. Można kupić to, co w ciele jest na wierzchu, ale nie da się kupić tego, co w środku. Co ludzie nazywają sercem i duszą. Emilio wie o tym. Jemu kobiety są potrzebne do użytku. Nie do miłości. Takich miał tysiące. Dobrze wie, na czym oboje stoimy. To realista. Tylko że mnie coraz trudniej przychodzi dotrzymywać mojej strony tego interesu - żeby, żeby, powiedzmy sobie - śpiewać za to, że mi dadzą kolację. Urwała raptownie. - Nalej mi jeszcze szampana. Zachciało mi się pić od tej głupiej gadaniny. I chciałabym paczkę playersów - zaśmiała się. - Please, jak to mówią w reklamach. Mam już dość tego palenia dla palenia. Chcę dostać mojego bohatera. Bond kupił paczkę od dziewczyny z papierosami. - O co chodzi z tym bohaterem? - zapytał. Jakby całkiem ją przeobraziło. Znikła jej gorycz, a z twarzy linie napięcia. Złagodniała. Nagle wyszła z niej dziewczyna na miły wieczór. - Ach, bo ty nie wiesz! To moja jedyna prawdziwa miłość. Mężczyzna z moich snów. Ten marynarz z paczki playersów. Nigdy byś tak nie pomyślał o nim, jak ja. - Przybliżyła się do niego na kanapce i podsunęła mu paczkę pod oczy. - Nie rozumiesz, jaki romantyczny jest ten cudowny obrazek - jedno z największych arcydzieł świata! Ten mężczyzna - wskazała palcem - to pierwszy, z

jakim zgrzeszyłam. Zabierałam go do lasu, kochałam się z nim w naszej zbiorowej sypialni, wydawałam na niego prawie całe moje kieszonkowe. On za to wprowadzał mnie w wielki świat, leżący poza Cheltenham Ladies' College. Uczynił mnie dorosłą. Dzięki niemu radziłam sobie z chłopcami w moim wieku. Dotrzymywał mi towarzystwa, kiedy czułam się samotna albo wylękniona, że jestem taka młoda. Podnosił mnie na duchu, dawał mi pewność siebie. Czy nigdy nie pomyślałeś, ile romantyzmu kryje się za tym obrazkiem? Nic nie widzisz, a za tym jest cała Anglia! Posłuchaj - uścisnęła go żarliwie za ramię - to jest opowieść o bohaterze, to imię na otoku jego czapki. Najpierw to był jeszcze młody chłopak, taki majtek na tym żaglowcu, który widać za jego lewym uchem. To były dla niego trudne czasy. Wołki zbożowe w sucharach, którymi się żywił, był bity marszpiklem i końcem liny, i czym popadnie, wysyłany na sam czubek takielunku, tam gdzie łopocze flaga. Ale wytrzymał. Zaczął sobie zapuszczać wąsy. Jasnowłosy i trochę zbyt ładny - zachichotała - może nawet przychodziło mu walczyć o swoją cnotę, czy jak to się nazywa u mężczyzn, pomiędzy hamakami. Ale widać po twarzy o czym świadczy ta skupiona zmarszczka między oczyma - i po tej pięknej głowie, że był z niego mężczyzna jak się patrzy. - Tu przerwała i wychyliła kieliszek szampana. Pogłębiły się dołki w jej policzkach. - Słuchasz mnie? Czy nie zanudzam cię tą opowieścią o moim bohaterze? - Tylko mu zazdroszczę. Mów dalej. - Więc żeglował po całym świecie. Indie, Chiny, Japonia, Ameryka. Miał dużo dziewczyn i dużo się bił, na kordelasy i na pięści. Regularnie pisywał do domu: do matki i do zamężnej siostry, żyjącej w Dover. Chciały, żeby wrócił do kraju, poznał dobrą dziewczynę i ożenił się. Ale on nie chciał. Bo widzisz, czekał na wymarzoną dziewczynę, z wyglądu podobną do mnie. A potem - roześmiała się -

pojawiły się pierwsze parowce i przeniesiono go na pancernik, który widzimy po prawej. Ale był już bosmanem, cokolwiek to znaczy, i kimś ważnym. I odkładał ze swojej pensji, i zamiast wyprawiać się tylko na bójki i na dziewczęta, zapuścił tę śliczną brodę, żeby wyglądać na starszego i poważniejszego, i wreszcie zabrał się do tego, żeby igłą i kolorowymi nićmi wyszyć swój portret. Widzisz, jak świetnie to wykonał: jego pierwszy kliper i ostatni pancernik, a jako rama służy koło ratunkowe. Już prawie skończył to, kiedy zdecydował się porzucić flotę wojenną. Bo w gruncie rzeczy nigdy nie lubił parowców. W kwiecie wieku, nie uważasz? I akurat wtedy zabrakło mu złotej nitki, żeby dokończyć tę linę na kole ratunkowym, więc musiał ją zredukować. Widzisz, o tutaj, gdzie lina przecina niebieską kreskę. Więc wrócił do domu w któryś piękny, złoty wieczór, spędziwszy cudowny kawał życia we flocie, i to było takie smutne i piękne, i romantyczne, że postanowił ten piękny wieczór utrwalić na innym obrazku. Więc za swoje oszczędności kupił knajpę w Bristolu i rankami, przed jej otwarciem, pracował nad tym, aż skończył, i tam widzisz mały żaglowiec, który go przywiózł do domu z Suezu z workiem żeglarskim pełnym jedwabiów i muszli morskich, i pamiątek wyrzeźbionych z drewna. A tutaj latarnia morska w Needles mruga na niego, zapraszając do portu w ten piękny, spokojny wieczór. Zaznaczam - zmarszczyła czoło - że mnie się to nie podoba, co ma na głowie, i chciałabym, żeby przed słowem Hero napisane było HMS, ale sam widzisz, że wyglądałoby to nierówno i nie zmieściłby całego wyrazu Hero. Jednak musisz przyznać, że to strasznie romantyczny obrazek. Wycięłam go z pierwszej paczki, kiedy zapaliłam jednego w klozecie i okropnie mnie zemdliło, i przechowywałam to, aż się rozpadło na kawałki. Wtedy wycięłam nowe i zawsze go nosiłam przy sobie, aż wszystko się pogmatwało i musiałam wracać do

Włoch. Nie mogłam już sobie pozwolić na playersy. We Włoszech są za drogie i musiałam przejść na palenie czegoś, co nazywało się Nazionales. Bond pragnął ją utrzymać w tym nastroju. Zapytał: - Ale co się stało z tymi wizerunkami bohatera? Skąd je wzięli ci od papierosów? - No cóż, pewnego dnia przyszedł do jego knajpy facet w kapeluszu jak rura od pieca i w surducie, z dwoma chłopczykami. Tutaj obróciła paczkę bokiem - są ich nazwiska: John Player & Sons. Bo widzisz, teraz firmę prowadzą ich spadkobiercy. Otóż mieli oni jeden z pierwszych samochodów, rolls-royce'a, i zepsuł im się pod knajpą bohatera. Ten w kapeluszu jak rura od pieca oczywiście nie pił, tacy nie piją, ci przyzwoici kupcy spod Bristolu. Poprosił więc o piwo imbirowe i chleb z serem, kiedy szofer naprawiał samochód. Bohater je podał. John Player zaś i chłopcy podziwiali dwa piękne obrazy na ścianach knajpy. Otóż pan John Player działał w branży tytoniu i tabaki, a dopiero co wynaleziono papierosy i chciał przystąpić do ich produkcji. Tylko nie miał pojęcia, jak je nazwać i co umieścić na opakowaniu. I nagle wpadł na wspaniały pomysł. Kiedy wrócił do fabryki, pogadał ze swoim dyrektorem, a ten udał się do knajpy naszego bohatera i zaproponował mu sto funtów za pozwolenie, ażeby jego dwa obrazy skopiować na opakowania papierosów. A bohater nic nie miał przeciwko temu, zresztą potrzebował akurat stu funtów na koszta ślubu, ponieważ się żenił. Przerwała. Spojrzenie miała jakby nieobecne. - A ona była, nawiasem mówiąc, bardzo sympatyczna i miała dopiero trzydzieści lat, była prostą, ale dobrą kucharką i jej młode ciało grzało go w łóżku, aż umarł wiele lat później. I urodziła mu dwoje dzieci, chłopca i dziewczynkę. I chłopiec poszedł do floty wojennej, tak jak ojciec. W każdym razie pan Player chciał mieć

po jednej stronie paczki bohatera w kole ratunkowym, a po drugiej ten piękny wieczór. Ale dyrektor mu zwrócił uwagę, że wtedy nie zostałoby miejsca na to wszystko - tu odwróciła paczkę - że one są „mocne, rześkie” i „tytoń cięty po marynarsku”, i jeszcze ten niezwykły znak fabryczny: domek dla lalek pływający w masie czekoladowej, a pod tym napis „Nottingham Castle”. Więc pan Player oznajmił: „Dobrze, w takim razie umieścimy jedno nad drugim”. I tak zrobili, i muszę powiedzieć, że według mnie to świetnie pasuje, nie uważasz? Choć podejrzewam, że bohater mógł się zirytować, kiedy zobaczył, że usunięto syrenę. - Syrenę? - No tak. Bo poniżej pasa ratunkowego, tam gdzie się zanurza w morzu, bohater umieścił małą syrenkę, która jedną dłonią czesze sobie włosy, a drugą kiwa na niego, żeby wracał do domu. To miała być właśnie ta dziewczyna, którą chciał znaleźć i poślubić. Ale widzisz, że nie było już miejsca, poza tym ona miała odsłonięte piersi, a pan Player, będący surowym kwakrem, uważał to za nieprzyzwoite. Ale w końcu wynagrodził to naszemu bohaterowi. - Tak? W jaki sposób? - Bo te papierosy miały ogromne powodzenie. W gruncie rzeczy z powodu obrazka. Ludzie uznali, że wyrób z takim cudownym obrazkiem musi być dobry, i pan Player zrobił na tym majątek, i chyba jego spadkobiercy również. Kiedy więc bohater się postarzał i miał już niedługo pożyć, pan Player zamówił u najlepszego w tych czasach artysty kopię tego obrazka w kole ratunkowym. Taką samą jak jego własny, tylko że nie w kolorach i bohater już był dużo starszy. I obiecał bohaterowi, że ten obrazek już zawsze będzie też na opakowaniu papierosów, nie na wierzchu, ale wewnątrz. Proszę. Wypchnęła kartonowy pojemnik. - Widzisz, jak staro już wygląda?

I poza tym, kiedy się przyjrzysz, flagi na obydwu statkach wiszą w pół masztu. To przemiłe ze strony Playera, że poprosił artystę o taki szczegół, nie sądzisz? Czyli że pierwszy i ostatni okręt bohatera wspominają go. A pan Player i jego dwaj synowie przyjechali mu to pokazać niedługo przedtem, zanim umarł. Chyba dużo łatwiej mu się przez to umierało, nie uważasz? - Na pewno. Ten Player to musiał być człowiek bardzo myślący. Dziewczyna z wolna powracała ze swej krainy snów. Odezwała się już innym, surowszym głosem: - W każdym razie dziękuję, że wysłuchałeś. Wiem, że wszystko to bajka. Tak przypuszczam. Ale właśnie taka jest dziecięca głupota. Dzieci lubią coś trzymać pod poduszką, dopóki całkiem nie dorosną: szmacianą lalkę, jakąś zabaweczkę albo coś podobnego. Wiem, że chłopcy tak samo. Mój brat przechowywał mały metalowy wisiorek, który dostał od niani, dopóki nie skończył lat dziewiętnastu. A potem go zgubił. Nigdy nie zapomnę scen, jakie wtedy urządzał. Chociaż był już w lotnictwie i w środku wojny. Mówił, że to mu przynosi szczęście. Wzruszyła ramionami. W jej głosie był sarkazm, kiedy podjęła: - Wcale nie miał powodu się martwić. Powiodło mu się. Był dużo starszy ode mnie, ale go uwielbiałam. I wciąż uwielbiam. Dziewczęta zawsze kochają łobuzów, zwłaszcza gdy to ich brat. Tak świetnie mu się powodziło, że mógłby coś dla mnie zrobić. Ale nigdy nie zrobił. Mówił, że w życiu każdy musi liczyć na siebie. Że jego dziadek był tak sławny w Dolomitach jako kłusownik i przemytnik, aż dorobił się na cmentarzu w Bolzano najbardziej wytwornego nagrobka ze wszystkich Petacchich. Brat mówił, że on będzie miał jeszcze piękniejszy i że zarobi na niego w taki sam sposób.

Bondowi zamarł papieros w ręku. Zaciągnął się głęboko i wypuścił dym z cichym sykiem. - Więc twoje nazwisko rodowe brzmi Petacchi? - Tak. Vitali to był pseudonim sceniczny. Zmieniłam nazwisko na lepiej brzmiące. Tamtego nikt nie zna. Sama już o nim prawie zapomniałam. Nazywam się Vitali, odkąd wróciłam do Włoch. Zależało mi na tym, żeby wszystko zmienić. - A co z twoim bratem? Jak miał na imię? - Giuseppe. Zszedł na złą drogę pod różnymi względami. Ale był znakomitym lotnikiem. Kiedy ostatni raz o nim słyszałam, dostał jakieś ważne stanowisko w Paryżu. Może dzięki temu się ustatkuje. Modlę się o to co wieczór. Mam tylko jego na świecie. Kocham go mimo wszystko. Czy to rozumiesz? Bond zdusił papierosa w popielniczce. Kazał sobie podać rachunek. Odpowiedział: - Owszem, rozumiem.

XVI Rękawica rzucona wpław Mroczna woda w policyjnej przystani cmoktała i całowała pordzewiałe żelazne wsporniki. W kraciastym cieniu kutego parkanu, rzucanym przez księżyc w trzeciej kwadrze, konstabl Santos dźwignął pojedynczy cylinder akwalungu na plecy Bonda, który zapiął sobie jego parcianą taśmę w pasie tak, by nie splątała się z zamocowaniem drugiego licznika Geigera, jakich dostarczył Leiter, tego do użytku pod wodą. Ułożył sobie w zębach gumowy ustnik i ustawił zawór na odpowiednią ilość dostarczanego powietrza. Z klubu nocnego Junkaboo dobiegała nad wodą wesoła muzyka,

wykonywana przez zespół karaibskich blaszanych bębnów. Brzmiało to, jakby ogromny pająk tańczył na tenorowym ksylofonie. Kolorowy olbrzym, jakim okazał się Santos, nagi z wyjątkiem kąpielówek, mięśnie piersi miał wielkie jak talerze. - Co mogę napotkać w nocy o tej porze? Jakieś wielkie ryby? Santos błysnął zębami w uśmiechu. Miał murzyński akcent. - Jak to w przystani, sir. Może jedną czy drugą barakudę. Może rekina. Ale są leniwe, bo przekarmione odpadkami i świństwem ze ścieków. Nie będą zaczepne - chyba żeby pan krwawił. Na dnie będzie to, co łazi po nocy - homary, kraby, może parę małych ośmiorniczek. Dno to przeważnie wodorosty na kawałkach żelastwa z wraków, mnóstwo butelek i tak dalej. Odpadki, pan rozumie, sir. Ale woda jest czysta i żadnych trudności przy tym księżycu i jeszcze światłach z Disco. Zajmie panu ze dwanaście, piętnaście minut, uważam. Ciekawe. Przyglądam się już od godziny i nie ma żadnej wachty na pokładzie ani w sterówce. A że troszkę wieje, więc nie będzie widać bąbelków. Chciałem panu dać aparat tlenowy o zamkniętym obiegu, ale ja ich nie lubię. Są niebezpieczne. - No dobrze, to jazda. Zobaczymy się za jakieś pół godziny. Bond sprawdził ręką nóż u pasa, przesunął zapięcie i ujął w zęby ustnik. Włączył powietrze i klapiąc płetwami po błotnistym piasku, wszedł do wody. Tam nachylił się, splunął do maski, żeby nie zaparowała, przepłukał ją i dopasował. Po chwili z wolna wszedł głębiej, przyzwyczajając się do oddychania. U końca przystani miał już wodę po uszy. Cicho zanurzył się i popłynął swobodnym kraulem, tylko nogami, z rękoma u boków. Błotniste dno pochylało się stromo i Bond skierował się w głąb, aż na głębokości może piętnastu metrów znalazł się tuż nad nim.

Spojrzał na świecące na swym zegarku cyfry: dwunasta dziesięć. Rozprężył się i wprawił nogi w swobodny, niewysilony rytm. Drobne fale tworzyły nad nim dach, przez który blade światło księżyca migotało na szarym dnie i odpadki - opony, blaszane puszki, butelki - rzucały czarne cienie. Mała ośmiornica poczuła uderzenie wody, jakie wzbudził, i zmieniła barwę z ciemnobrązowej na bladoszarą, wciskając się łagodnie z powrotem do beczki po ropie, która stanowiła jej dom. Kwiaty morskie, galaretowate polipy, nocą wychylające się z piasku, śmigały z powrotem do swoich dziur, kiedy ich dotknął czarny cień Bonda. Inne drobne stworzonka nocne, czując wibracje płynącego, wydmuchiwały ze swych drobnych wulkanów w błocku cienkie strumyczki szlamu, czasami jakiś krab pustelnik cofnął się gwałtownie do pożyczonej muszli. Jakby wędrował przez księżycowy krajobraz, w którym i pod którym wiodło swe żywociki mnóstwo tajemniczych istot. Bond przyglądał się bacznie temu wszystkiemu, jak podwodny przyrodnik. Wiedział, że tym sposobem trzyma się nerwy na wodzy w głębinie morskiej skupiając się na zamieszkujących je żyjątkach - a nie usiłując przeniknąć posępne, szare ściany wodnej mgły w poszukiwaniu wymyślonych potworów. Rytm, w jakim posuwał się naprzód, stał się wnet automatyczny, i kiedy tak trzymał się kursu, pilnując, aby księżyc zawsze mieć u prawego ramienia, w myślach znów pojawiła mu się Domino. Jest więc siostrą tego, który zapewne porwał samolot! O tym chyba nie wie nawet Largo, jeżeli to Largo jest faktycznie zamieszany w tę sprawę. Jak to się ma jedno do drugiego? Przypadek. Z pewnością nic poza tym. Całe jej podejście tchnie tak absolutną niewinnością. A przecież to kolejna wątła słomka, jaką trzeba dorzucić do niedużej garstki składających się, w jakiś nieokreślony sposób, na udział

Larga w tej aferze. I jego reakcja na słowo spectre. Można ją przypisać włoskim przesądom... albo nie. Bond miał głębokie poczucie, że wszystkie te drobnostki składają się na czubek góry lodowej: odrobina sterczącego wierzchołka, a pod nim tysiąc ton lodu. Umieszczać to w raporcie? Czy nie? W myśli kłębiła mu się niepewność. Jak to ująć? Jak wyważyć te informacje, ażeby zaznaczyć swe wątpliwości? Ile powiedzieć, a ile przemilczeć? Pozazmysłowe czułki ludzkiego ciała, zmysły pozostałe mu z życia w dżungli przed milionem lat, wyostrzają się nieświadomie, gdy człowiek poczuje się zagrożony. Umysł Bonda skupiał się na czymś odległym od doraźnych zagrożeń, lecz pod warstwą świadomego myślenia zmysły jego śledziły, czy nie ma wrogów. Teraz jakiś ukryty nerw nagle przesłał mu sygnał: „Niebezpieczeństwo!”. Jego ciało sprężyło się. Dłoń sięgnęła do noża i głowa obróciła się raptem w prawo: nie w lewo i nie do tyłu! Zmysły kazały mu spojrzeć na prawo. Wielka barakuda, jeśli waży dziesięć kilo albo więcej, to najstraszniejsza z ryb morskich. Czysta, prosta i zła, cała stanowi jedną wrogą broń, od długich wyszczerzonych szczęk w okrutnym pysku, który potrafi otworzyć się, jak u grzechotnika, pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, przez całą długość stalowego, błękitno-srebrnego ciała, aż po niespieszną siłę płetwy ogonowej, która czyni tę rybę jedną z najszybszych w morzu. Ta barakuda, płynąca równolegle do Bonda w odległości dziesięciu metrów tuż przed ścianą szarawej mgły, będącej granicą jego widzenia, dawała oznaki zagrożenia. Szerokie boczne pasma ukazywały wyraźnie, że ryba poluje - dowodziły tego zwrócone na niego tygrysie, złote i czarne oczy, baczne, niezaciekawione, a długi pysk rozchylony był na centymetr, tak iż

światło księżyca połyskiwało na zębach najostrzejszych w całym oceanie - zębach, które nie gryzą mięsa, tylko wyrywają kęs i łyknąwszy go, znów uderzają i tną. Lęk zamrowił Bondowi w żołądku, poczuł napięcie w kroczu. Spojrzał ostrożnie na zegarek. Jeszcze trzy minuty do zrównania się z Disco Volante. Skręcił raptem i rzucił się ku wielkiej rybie, błyskając nożem w szybkich, zajadłych dźgnięciach. Olbrzymia barakuda kilka razy ospale machnęła ogonem i kiedy Bond powrócił na dotychczasowy kurs, ona także skręciła i podjęła swój powolny, szyderczy ciąg, oceniając go, zastanawiając się, co najpierw ukąsić: ramię, pośladek, stopę? Bond usiłował sobie przypomnieć, co wie o wielkich drapieżnych rybach, jakie miał z nimi doświadczenia. Pierwszą zasadą było: nie bać się, nie panikować. Strach się udziela, ryby wyczuwają go, tak samo jak psy i konie. Należy przyjąć wzór spokojnego zachowania się i nie zmieniać go. Nie okazywać pomieszania, nie działać chaotycznie. W morzu objawy nieporządku, nierówna szarpanina, oznaczają, że potencjalna ofiara straciła panowanie nad sobą, jest bezradna. Należy trzymać się rytmu. Miotająca się ryba to łup dla wszystkich. Krab albo muszla przewrócone od fali spodem do góry podkładają się setkom wrogów. Ryba na boku to martwa ryba. Bond równo parł naprzód, czyniąc wrażenie odpornego na wszystko i wszystkich. Blady krajobraz księżycowy zmieniał się. Z przodu pokazała się łąka miękkich wodorostów. W głębokich, powolnych prądach falowała ospale, jak grube futro. Ten hipnotyczny ruch działał na Bonda trochę mdląco. Skąpo rozsiane w wodoroślach widniały duże, czarne piłki futbolowe martwych gąbek wyrastające z piasku jak olbrzymie puszki do pudru - jedyny produkt eksportowy z Nassau, póki nie

dobrał się do nich pewien grzyb, który uśmiercił całe żniwa gąbek. Czarny cień Bonda migotał na tym oddychającym trawniku jak niezgrabny nietoperz. Na prawo od jego cienia poruszała się ze spokojną precyzją czarna włócznia, cień barakudy. Z przodu pokazała się gęsta ciżba drobnych srebrnych rybek, zawieszonych pośrodku nurtu, niby zabutelkowanych w galarecie. Gdy zbliżyły się do nich dwa równolegle płynące ciała, nastąpił ostry podział tej ciżby, pozostawiając dla dwojga wrogów szerokie korytarze, a potem zwierając się za nimi w falangę, dającą im złudzenie ochrony. Poprzez chmurę rybek Bond przyglądał się barakudzie. Parła majestatycznie do przodu, ignorując otaczające ją pożywienie, jak lis podkradający się do kurcząt mógłby ignorować króliki w klatkach. Bond opancerzył się w swym rytmie, dając barakudzie do poznania, że jest większą i groźniejszą rybą, ażeby nie dała się zwieść białością jego mięsa. Wśród falującej roślinności pojawił się czarny zadzior kotwicy jak drugi wróg. Łańcuch ciągnął się od dna i znikał w górnym zamgleniu. Bond popłynął wzdłuż niego do góry, zapominając o barakudzie w poczuciu ulgi, że dotarł do celu, i w podnieceniu, co może znaleźć. Płynął teraz bardzo powoli, obserwując, jak biały rozbryzg księżyca na powierzchni staje się wyraźniejszy. Raz jeden popatrzył w dół. Ani śladu barakudy. Może kotwica i łańcuch wydały jej się wrogie. Z górnego zamglenia wyłonił się długi kadłub statku, przybrał kształt wielkiego cygara w wodzie. Złożony mechanizm wodopłatu przedstawiał się niezgrabnie, jak coś obcego. Bond przytrzymał się na chwilę jego prawej krawędzi, aby się zorientować. Daleko w dole po lewej dwie ogromne, bliźniacze śruby, połyskujące w świetle

księżyca, trwały w zawieszeniu, nieruchome, ale jakby naładowane skłębioną prędkością. Bond z wolna popłynął ku nim wzdłuż kadłuba, wypatrując nad sobą tego, co chciał znaleźć. Aż go zatchnęło. Owszem, jest! Krawędź szerokiego włazu pod linią wodną. Bond wymierzył go, dotykając dłońmi. Kwadrat wielki prawie na cztery metry, podzielony przez środek. Bond zatrzymał się na chwilę, zastanawiając się, co może się kryć za tymi zamkniętymi drzwiami. Wcisnął wyłącznik na liczniku Geigera i przyłożył maszynę do stalowych płyt. Przyglądał się tarczy wskaźnika na lewym przegubie. Urządzenie zadygotało, pokazując, że mechanizm działa, lecz zasygnalizowało tylko tę odrobinę, jak mu zapowiedział Leiter, której można się spodziewać po samym kadłubie. Bond wyłączył urządzenie. Już po wszystkim. Czas wracać. Brzęknięcie przy uchu i mocne uderzenie w lewe ramię były równoczesne. Bond odruchowo odskoczył od kadłuba. Pod nim błyszczące ostrze włóczni, falując z wolna, zapadało się w głąb. Bond gwałtownie się odwrócił. Mężczyzna w czarnym gumowym kombinezonie, połyskującym w księżycu jak pancerz, pedałował zajadle w wodzie, wpychając następną włócznię w lufę kuszy na dwutlenek węgla. Bond rzucił się na niego, tłukąc wodę płetwami. Tamten odciągnął dźwignię ładowania i pochylił lufę. Bond wiedział, że nie zdąży. Brakowało mu sześciu ruchów. Zatrzymał się nagle, schylił głowę i złożył się w pasie. Poczuł nieduże uderzenie fali od bezgłośnej eksplozji gazu i coś uderzyło go w stopę. Teraz! Poderwał się wzwyż pod strzelającym i zamachnął w górę nożem. Ostrze weszło. Poczuł na dłoni czarną gumę. Potem kolba uderzyła go za uchem i biała dłoń wyciągnęła się z góry, szukając jego przewodu powietrznego. Bond chlasnął wściekle nożem, dłonią strasznie powolną wskutek oporu wody. Ostrze coś rozdarło. Dłoń puściła

jego maskę, ale znowu nic nie widział. Kolba drugi raz rąbnęła go w głowę. Woda była teraz pełna czarnego dymu, ciężkiego i ciągnącego się, który kleił się do szkła jego maski. Bond z wysiłkiem, powoli, odstąpił, dłońmi łapiąc się za szkło. Wreszcie przejrzał. Czarny dym buchał z tego faceta, z jego brzucha. Ale broń znowu się z wolna podnosiła, złowieszczo, jakby ważyła tonę, i jasne żądło włóczni połyskiwało u wylotu jej lufy. Stopy z płetwami już się prawie nie poruszały, lecz mężczyzna opadał z wolna, równając się z Bondem. Zawieszony pionowo w wodzie miał wygląd figurki z tworzywa. Bond nie mógł zmusić do posłuszeństwa swych kończyn. Były jak z ołowiu. Potrząsał głową, żeby oprzytomnieć, ale jego dłonie i płetwy ciągle poruszały się na wpół bezwolnie i ślamazarnie. Już widział wyszczerzone zęby tamtego wokół gumowego ustnika. Lufę teraz miał przy głowie, przy gardle, przy sercu. Dłonie Bonda popełzły w górę, a płetwy poruszały się pod nim ślimaczo, jak połamane skrzydła. I wtedy, nagle, przeciwnikiem rzuciło w stronę Bonda, jak gdyby kopnięto go z tyłu. Ramiona rozpostarły się w dziwacznym geście, jakby pragnął Bonda uściskać, a strzelba osunęła się, spadając pomiędzy nimi i przepadła gdzieś w dole. Kłąb czarnej krwi rozpłynął się spoza pleców tamtego, a jego dłonie chwiejnie poszły na boki i w górę, trochę jak gdyby się poddawał, głowa zaś odwróciła się w ramionach, jakby chciała zobaczyć, kto i co tam robi. I oto, kilka metrów poza nim, strzępy czarnej gumy zwisające ze szczęk. Bond ujrzał. To barakuda. Nieruchomo zwrócona do nich bokiem, srebrna i błękitna, ponad dwumetrowa torpeda, w rozchodzącej się wokół szczęk mgiełce krwi, której posmak w wodzie skłonił ją do ataku.

Wielkie tygrysie oko popatrzyło teraz zimno na Bonda, a potem w dół na opadającego z wolna człowieka. Ryba rozdziawiła się w okropnym hauście, aby pozbyć się strzępów gumy, obróciła się leniwie, zadygotała na całej długości i rzuciła w dół jak biały, świetlisty piorun. Uderzyła tamtego rozdziawionymi szczękami w prawe ramię, wściekle potrząsnęła nim, jeden raz, jak pies szczurem, i cofnęła się. Bond poczuł wymioty, wzbierające mu w gardle jak roztopiona lawa. Przełknął i powoli, jak we śnie, ociężałymi, sennymi ruchami popłynął, aby dalej od tej sceny. Jeszcze nie oddalił się o wiele metrów, kiedy po jego lewej stronie coś uderzyło w powierzchnię wody i światło księżyca zalśniło jakby na srebrzystym jajku, które tonąc, obracało się wciąż leniwie. Bond nawet nie pomyślał, co to takiego, ale chwilę później doznał potężnego uderzenia w żołądek, które rzuciło go na bok. Przywróciło mu też rozsądek, tak iż popłynął szybciej i w kierunku dna. Dopadło go jeszcze kilka dalszych eksplozji, ale granaty skupiały się wokół plamy krwi w pobliżu statku i fale uderzeniowe od wybuchów osłabły. Ukazało się dno: przyjazny, falujący gąszcz wodorostów, wielkie czarne muchomory martwych gąbek i prędkie ławice drobnych rybek, tak jak Bond uciekających od eksplozji. Teraz już płynął ze wszystkich sił. Lada chwila ze statku spuszczą łódź i do wody zejdzie następny płetwonurek. Można się spodziewać, że nie trafi na żaden ślad Bonda i dojdzie do wniosku, że podwodnego wartownika uśmiercił rekin albo barakuda. Ciekawe, jak Largo przedstawi ten wypadek policji portowej! Trudno mu będzie wyjaśnić, po co był potrzebny uzbrojony podwodny strażnik jachtowi, zażywającemu wczasów w spokojnej przystani!

Bond płynął bez pośpiechu nad ruchomą gęstwą wodorostów. Głowa go wściekle bolała. Ostrożnie sięgnął dłonią i wymacał dwa ogromne guzy. Skóra nie była uszkodzona, ale gdyby nie łagodząca ciosy poduszka wody, dwa uderzenia kolbą na pewno pozbawiłyby go przytomności. Mimo to czuł się na wpół ogłuszony, a kiedy skończyły się wodorosty i pozostał tylko biały księżycowy krajobraz, gdzie od czasu do czasu wybuchały malutkie wulkany podmorskiego robactwa, poczuł się bliski obłędu. Z połowicznego transu wyrwał go jakiś zamęt na skraju pola widzenia. Obok niego przepływała ogromna barakuda. Jak gdyby oszalała. Płynąc wężowym ruchem, gryzła się w ogon, jej długie ciało skręcało się i prostowało nagle, pysk rozdziawiał się i kłapał spazmatycznie. Bond przyglądał się, jak znika w szarawej mgle. Aż zrobiło mu się trochę żal, kiedy zobaczył tę królową mórz zamienioną w miotający się brzydko automat. Było w tym coś tak obrzydliwego jak na oślep wymachujący pięściami bokser, już nieświadom, co robi, na chwilę przed upadkiem na matę. Któraś z eksplozji musiała uszkodzić jakiś ośrodek nerwowy, naruszyć precyzyjny mechanizm w mózgu tej ryby. Długo to nie potrwa. Większy od niej drapieżnik, rekin, dostrzeże te objawy, tę utratę symetrii, która w morzach jest samobójcza. Będzie płynął za nią przez jakiś czas, dopóki spazmy nie osłabną. Potem wykona krótki wypad. Ospała reakcja barakudy będzie jej końcem; trzy wielkie chapnięcia; pierwsze za głowę i dalsze za drgający jeszcze tułów. Po czym rekin spokojnie odpłynie, ze zwisającymi z sierpowatej paszczy resztkami dla ryb pilotów, towarzyszących mu poniżej szczęk, a może i dla jednej czy drugiej remory i dla pasożytów, które podróżują wraz z wielkim gospodarzem i dłubią mu w zębach, kiedy rekin przysypia i szczęki ma rozluźnione.

A teraz jeszcze pokryte szarym szlamem opony, butelki, blaszane puszki i rusztowania przystani. Bond przesunął się nad idącym pod górę piaszczystym dnem i ukląkł na mieliźnie, zwiesiwszy głowę, nie mogąc już wnieść na plażę ciężkiego wyposażenia, niczym wyczerpane do ostatka zwierzę, gotowe upaść.

XVII

Czerwone ślepia w kata-

kumbie Nakładając ubranie, Bond zbywał komentarze, jakimi raczył go konstabl Santos. Zauważono podwodne eksplozje, z wybuchami na powierzchni, po prawej burcie jachtu. Na pokładzie pojawiło się trochę ludzi i zrobiło się jakieś zamieszanie. Z lewej burty spuszczono łódź, czego z lądu nie było widać. Bond oznajmił, że nic mu o tym nie wiadomo. Walnął się głową o kadłub statku. Bardzo to głupio z jego strony. Zobaczył, co chciał zobaczyć, i popłynął z powrotem. Wszystko powiodło się jak najlepiej. Konstabl ogromnie dużo mu dopomógł: - Wielkie dzięki i życzę dobrej nocy. - Bond spotka się rano z komisarzem. Pilnując się, aby pewnie stąpać, Bond poszedł w boczną uliczkę, gdzie zaparkował forda Leitera. Dotarł do hotelu, zatelefonował do pokoju Leitera i razem pojechali na policję. Bond opisał, co się wydarzyło i co odkrył. Teraz już nie dbał o ewentualne konsekwencje. Sporządzi raport. W Londynie jest ósma rano i do godziny zero pozostało niecałe czterdzieści godzin. Podejrzenia kipiały w nim jak w szybkowarze pod ciśnieniem. Nie można dłużej siedzieć na jego pokrywie.

Leiter rzekł stanowczo: - Tak właśnie zrób. A ja prześlę kopię do CIA z potwierdzeniem od siebie. A w dodatku połączę się z Mantą i powiem, że natychmiast mają się tu pojawić. - Zrobisz to? - Bonda zdumiała ta zmiana podejścia. - Co w ciebie tak nagle wstąpiło? - Otóż kręciłem się po kasynie, uważnie przyglądając się każdemu, kto mi wyglądał na współudziałowca albo na łowcę skarbów. Stali przeważnie w grupkach i próbowali udawać, że świetnie się bawią, wakacje na słońcu i tym podobne. Ale bez powodzenia. Całą robotę za nich odwalał Largo, radosny i chłopięcy. Reszta wyglądała jak prywatne łapiduchy albo to, co zostało z gangu Torrio po masakrze w walentynki. W życiu nie widziałem takiej gromady zbirów tylko że ubranych w smokingi, przy cygarach, szampanie i tak dalej ale nie więcej niż kieliszek czy dwa, byle podkreślić nastrój. Przypuszczam, że nawet pili według rozkazu. A za wszystkimi ciągnie się ten zapaszek, który człowiek uczy się rozpoznawać w służbie, a choćby i u Pinkertonów. Wiesz, ten rodzaj wyglądu, jaki mają zawodowcy; osobnik zimny jak ryba i myślący o czymś innym. Żadna z twarzy nic mi nie mówiła, aż nadziałem się na małego człowieczka o pomarszczonym czole, z wielką jajowatą głową i w kryształowych okularkach; wyglądał jak mormon, który przez pomyłkę trafił do burdelu. Rozglądał się nerwowo i za każdym razem, kiedy odezwał się do niego któryś z tamtych, rumienił się i mówił, jakie to cudowne miejsce i jak świetnie się tutaj bawi. Byłem na tyle blisko, że słyszałem, jak powtarza to samo do dwóch różnych facetów. Przez resztę czasu tylko się pałętał, taki bezradny i zagubiony. Otóż ta jedna twarz nie była mi obca. Musiałem ją gdzieś widzieć. Wiesz, jak to bywa. Więc pomęczywszy się trochę, poszedłem do recepcji i

zwierzyłem się tak na wesoło facetowi za kontuarem, że chyba spotkałem dawnego kolegę z klasy, który wyemigrował do Europy, ale za cholerę nie mogę przypomnieć sobie jego nazwiska. To krępujące, bo on też mnie chyba rozpoznał. Czy może mi pomóc? Poszedł ze mną i pokazałem mu tego faceta, a portier wrócił do biurka, przejrzał karty członkowskie i wyłowił tę, o którą chodziło. Okazuje się, że facet nazywa się Traut, Emil Traut. Paszport szwajcarski. Z grupy pana Larga, tych z jachtu. - Leiter przerwał. - Otóż podziałał chyba ten szwajcarski paszport. - Obrócił się do Bonda. - Pamiętasz takiego Kotze, fizyka z NRD? Jakieś pięć lat temu przeszedł na Zachód i wyśpiewał wszystko, co wiedział, chłopakom z Połączonego Wywiadu Naukowego. A potem się zmył, bo dobrze mu zapłacono za te informacje, i przytaił się w Szwajcarii. Otóż, James, uwierz mi na słowo! To ten sam facet. Jego akta przeszły mi przez ręce, kiedy jeszcze w Waszyngtonie zajmowałem się w CIA pracą biurową. Wszystko to mi się przypomniało. Wtedy była to duża sensacja. Widziałem tylko jego gębę w aktach, ale nie mam cienia wątpliwości. To ten Kotze. I co teraz, u diabła, czołowy fizyk ma do roboty na Disco? Pasuje, nie? Zajechali pod centralę policji. Świeciło się tylko na parterze. Bond odczekał, aż zgłosili się u dyżurnego sierżanta i wjechali na górę do swego pokoju, zanim się znów odezwał. Stanął na środku pokoju i poważnie zwrócił się do Leitera: - To zamyka sprawę, Felix. Co robimy? - Gdyby dodać twoje doświadczenia z tego wieczora, zamknąłbym ich wszystkich jako podejrzanych. Szkoda gadać. - Podejrzanych o co? Largo zawoła swego adwokata i za pięć minut wyjdą. Demokratyczna procedura prawna i tak dalej. A czy mamy choć jeden fakt, od którego Largo nie mógłby się wymigać?

No dobrze, Traut to Kotze., Szukamy skarbów, panowie, i potrzebujemy dobrego mineraloga. Zaproponował nam swoje usługi. Powiedział, że nazywa się Traut. Zapewne wciąż jeszcze obawia się, że Sowieci go dopadną. Kolejne pytanie? Owszem, mamy podwodną komorę na Disco. Tamtędy będziemy szukać skarbu. Chcecie ją zbadać? Jeżeli musicie, to proszę bardzo. No i proszę, panowie: wyposażenie do nurkowania, płozy, może nawet mały batyskaf. Strażnik podwodny? Oczywiście. Od sześciu miesięcy różni ludzie próbują wywąchać, czego szukamy i jak to chcemy wydobyć. Proszę panów, my jesteśmy zawodowcy. Wolimy nie ujawniać naszych sekretów. A w ogóle co ten pan Bond, niby bogacz rozglądający się za posiadłością w Nassau, robił w środku nocy pod moim statkiem? Petacchi? Nigdy o takim nie słyszałem. Nie obchodzi mnie, jak się nazywała po ojcu panna Vitali... Ja zawsze znałem ją pod nazwiskiem Vitali. Bond wykonał dłonią gest, jakby coś odrzucał. - Widzisz, o co mi chodzi? Ten pretekst z poszukiwaniem skarbów jest bezbłędny. Wszystko tłumaczy. I z czym zostajemy? Largo prostuje się na całą wysokość i powiada: „Dziękuję panom. Mogę już iść? Wobec tego za godzinę poszukam sobie innej bazy, a wy usłyszycie coś od mojego adwokata: bezprawne zatrzymanie i naruszenie własności. Oraz życzę powodzenia waszym przedsięwzięciom turystycznym”. - Tu Bond uśmiechnął się posępnie. - Rozumiesz, co mam na myśli? Leiter zniecierpliwił się. - Więc co robimy? Mina magnetyczna? Ażeby poszli na dno przez pomyłkę - że się tak wyrażę? - Nie. Poczekamy. - Widząc wyraz twarzy Leitera, Bond uniósł dłoń. - Wyślemy nasz raport, starannie i powściągliwie sformułowany, żeby na tutejszym lotnisku nie wylądowała powietrzna dywizja

desantowa. I damy znać, że jest nam potrzebna tylko Manta. I tak właśnie jest. Wystarczy nam, żeby całkowicie mieć na oku Disco Volante. A my, nie ujawniając się, będziemy z ukrycia pilnować jachtu i wiedzieć, co się dzieje. Na razie nas nie podejrzewają. Jeśli Largo ma jakiś plan - a pamiętaj, że ta historia z poszukiwaniem skarbu wciąż jeszcze doskonale wszystko tłumaczy - rozwija się on jak należy. Wystarczy, żeby zabrał te bomby i ruszył na cel numer jeden w gotowości do godziny zero, za jakieś trzydzieści godzin. Absolutnie nic mu nie możemy zrobić, aż weźmie na pokład jedną z tych bomb, czy też obie, albo przyłapiemy go w miejscu ich ukrycia. A musi ono być niedaleko. Tak jak i Vindicator, jeżeli gdzieś tu jest, jutro weźmiemy tę czekającą na nas amfibię i przetrząśniemy okolicę w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów. Będziemy szukać w morzu, a nie na lądzie. Samolot musi gdzieś leżeć na mieliźnie, dobrze ukryty. Przy tej spokojnej pogodzie powinniśmy go znaleźć, jeśli tu w ogóle jest. No, dawaj! Trzeba wysłać te raporty i trochę się przespać. I powiedz, że przez dziesięć godzin nie będzie z nami kontaktu. Gdy wrócisz do swego pokoju, wyłącz telefon. Choćbyśmy byli nie wiem jak ostrożni, ta depesza wywoła alarm pożarowy i nad Potomakiem, i nad Tamizą. Sześć godzin później, w krystalicznym świetle wczesnego poranka, byli już na lotnisku i załoga naziemna wyciągała dżipem z hangaru małą amfibię Grumman. Wsiedli do niej i Leiter właśnie zapalał silniki, gdy na płycie lotniska pojawił się umundurowany łącznik na motocyklu, niepewnie zmierzający w ich kierunku. Bond rozkazał: - Ruszaj! Prędko! Idzie papierkowa robota. Leiter zwolnił hamulce i szybko pokołował na pojedynczy pas startowy północ-południe. Radio zatrzeszczało gniewnie. Leiter

uważnie rozejrzał się po niebie. Było puste. Przygiął powoli drążek i mały samolot ruszył po betonie, nabierając szybkości, aby z końcowym łupnięciem wzbić się ponad niskie krzaki. Radio ciągle trzeszczało. Leiter wyciągnął rękę i wyłączył je. Bond siedział z mapą admiralicji na kolanach. Lecieli na północ. Postanowili zacząć od Grand Bahama i przejrzeć na początek rejon możliwego celu numer jeden. Lecieli na trzystu metrach. Pod nimi wyspy Berry tworzyły naszyjnik brązowych kropek na kremowym, szmaragdowym i turkusowym tle. - Widzisz, o co mi chodzi? - pokazał w dół Bond. - Zobaczysz stąd pod wodą każdy większy obiekt na głębokość do kilkunastu metrów. Na trasach przelotowych coś tak dużego jak Vindicator wypatrzyłoby się w każdym miejscu, dlatego pozaznaczałem rejony, gdzie ruch jest najmniejszy. Oni by wodowali gdzieś na uboczu. Zakładając - a jest to jedynie domysł - że kiedy w nocy trzeciego czerwca Disco popłynął na południowy wschód, była to zmyłka, rozsądek kazałby szukać na północ i na zachód. Nie było go przez osiem godzin. Z tego dwie spędziłby na kotwicy, zajmując się wydobyciem. Pozostaje sześć godzin żeglugi z szybkością trzydziestu węzłów. Odejmij godzinę na fałszywy trop i zostaje pięć. Zaznaczyłem obszar od Grand Bahama do Bimini. To by pasowało - jeżeli tu cokolwiek pasuje. - Porozumiałeś się z komisarzem? - Tak. Paru z jego najlepszych ludzi z lornetkami na dzień i noc będzie mieć oko na Disco Volante. Jeżeli wypłyną z zakotwiczenia przy Palmyrze, gdzie powinni wrócić w południe, i jeśli my do tego czasu nie wrócimy, będzie ich śledził wynajęty samolot z Bahama Airways. Bardzo zaniepokoiło go te parę strzępków informacji, które ode mnie dostał. Chciał z tym od razu iść do gubernatora. Powiedziałem, żeby jeszcze tego nie robił. To porządny facet, tylko nie

chce brać za dużej odpowiedzialności, jeżeli się go nie upoważni. Powołałem się na premiera, żeby milczał, dopóki nie wrócimy. Pójdzie na rękę. Jak szybko według ciebie będzie tu Manta? - Myślę, że pod wieczór. - W jego głosie brzmiało zakłopotanie. - Chyba wczoraj byłem pijany, że ją wezwałem. Jezusie, aleśmy narobili rabanu, James! Przy dziennym świetle to nie za dobrze wygląda. Ale co tam, u diabła? Otóż i Grand Bahama wprost przed nami. Mam bzyknąć do bazy rakietowej? Tu nie wolno latać, ale skorośmy się już wpakowali, to idźmy na całość. Tylko posłuchaj, co za opierdol dostaniemy za minutę czy dwie. - Wyciągnął rękę i włączył radio. Lecieli w kierunku wschodnim, wzdłuż osiemdziesięciu kilometrów pięknego wybrzeża, ku czemuś wyglądającemu jak miasteczko aluminiowych baraków, pośród których sterczały czerwone, białe i srebrne budowle niczym małe drapacze chmur ponad niskimi dachami. - To jest to - rzekł Leiter. - Widzisz te ostrzegawcze żółte balony na rogach bazy? Ostrzeżenie dla samolotów i rybaków. Na dzisiaj rano przewidziany jest próbny lot. Lepiej oddalić się trochę bardziej nad morze i na południe. Jeżeli to pełna próba, to wystrzelą w stronę Wyspy Wniebowstąpienia - jakieś osiem tysięcy kilometrów na wschód - u wybrzeży Afryki. Nie chciałbym dostać w dupę rakietą Atlas. Popatrz tam na lewo - sterczy jak ołówek przy tym czerwonym i białym dźwigu! Atlas albo Titan - transkontynentalne. A może prototyp Polaris. A przy tych innych dźwigach stoją pewnie Matador i Snark albo wasz Thunderbird. A to coś dużego, jak haubica, to kamera śledząca lot. Dwa reflektory jak spodki to radar. Boziu! Jeden z nich obraca się na nas. Za chwilę urządzą nam piekło. A ten pas betonu przez środek wyspy służy do ładowana pociskom, które

można odzyskać. Ale nie widzę centrali prowadzącej zdalne namierzanie, prowadzenie i niszczenie tego, co wymknie się spod kontroli. Chyba jest pod ziemią - to któryś z tych przysadzistych bloków. Jakiś ważniak siedzi tam ze swym personelem, szykując się do odliczania, czy co to ma być, i właśnie mówi komuś, żeby zrobić porządek z tym cholernym samolocikiem, który im psuje robotę. Radio nad ich głowami zatrzeszczało. Metaliczny głos przemówił: - N/AKOI, N/AKOI. Znajdujecie się w strefie zabronionej. Słyszycie mnie? Zmienić natychmiast kurs na południowy. N/AKOI. Tu baza rakietowa na Grand Bahama. Oddalić się. Oddalić się. Leiter powiedział: - A niech to diabli! Nie wolno zakłócać światowego postępu. Zresztą już widzieliśmy wszystko, co trzeba. Tego jeszcze kłopotu nam brakowało, żebyśmy trafili do raportu z lotniska. - Ostro zawrócił ich samolocik. - Ale teraz widzisz, o co mi chodzi? Jeżeli ta kupka żelastwa nie jest warta ćwierć miliarda dolarów, to nazywam się K. Utas. A leży właśnie o jakieś sto pięćdziesiąt kilometrów od Nassau. Idealny cel dla Disco Volante. Radio znowu się odezwało: - N/AKOI, N/AKOI. Zostaniecie podani do raportu za naruszenie strefy zabronionej i za brak potwierdzenia odbioru. Proszę lecieć dalej w kierunku południowym i przygotować się na małe turbulencje. Over. Radio umilkło. - To znaczy, że będzie próbne odpalenie - wyjaśnił Leiter. Uważaj na nich i powiedz mi, jak zobaczysz. Zmniejszę obroty. Nie zawadzi popatrzeć sobie, jak się puszcza z dymem dziesięć milionów dolców z kieszeni podatnika. Popatrz!

Skaner radaru znowu się obrócił na wschód. Tym razem ćwiczą w tym bunkrze na ostre. Widziałem ich przy takiej robocie. Światełka tylko błyskają na całej takiej ogromnej tablicy, tam pod ziemią. A kibice siedzą przy swoich peryskopach. Z urządzenia głośnikowego rozlega się: „Jest kontakt nawigacyjny... Ostrzegawcze balony poszły... Jest kontakt telemetryczny... Ciśnienie w zbiornikach OK... Żyroskopy OK... Ciśnienie w zbiorniku rakiety właściwe... Rakieta gotowa... Rejestracja włączona... Wszystkie światła zielone... Dziesięć, dziewięć, osiem, siedem, sześć... Start!”. Mimo że Leiter tak obrazowo odliczał, nic nie nastąpiło, a później Bond przez lornetkę dostrzegł smużkę pary wydobywającą się z podstawy rakiety. Potem ukazała się wielka chmura pary i dymu, i jasny błysk światła, który się zamienił w czerwony. Bez tchu, bo działo się tam coś strasznego, Bond przekazywał raz po raz Leiterowi: - Pomału się unosi z podstawy. Wystrzelił płomień. Jakby siedziała na nim. Teraz rusza do góry jak winda. Teraz poszła! Boże, co za szybkość! Już tylko iskierka ognia na niebie. Znikło. Fiuu! - Bond osuszył spocone czoło. - Pamiętasz Moonrakera, tę moją robotę sprzed paru lat? Ciekawie teraz popatrzeć okiem widza. - Tak. Miałeś szczęście, że wyszedłeś cało z tej patelni. -Leiter zbył wspominki Bonda. - Czas na następny przystanek, te pryszcze na oceanie na północ od Bimini, a potem niezła przejażdżka po całej grupie Bimini. Jakieś sto dziesięć kilometrów na południowy zachód. Tylko żebyś dobrze wypatrywał. Jakbyśmy nie zauważyli tych kropek, to skończymy na Fountain Blue w Miami. Po kwadransie ukazał się naszyjnik drobnych wysepek. Niewiele wystawały ponad powierzchnię wody i obfitowały w mielizny. Wyglądało to na idealne miejsce do ukrycia samolotu.

Zniżyli się na trzydzieści metrów i z wolna oblatywali, zygzakując, ich ciągnący się szereg. Woda była tak przejrzysta, że Bond dostrzegał duże ryby, kręcące się pośród ciemnych brył koralowca i wodorośli na jarzącym się piasku. Wielka romboidalna płaszczka przyczaiła się i zagrzebała w piasku, gdy pogonił ją i prześcignął czarny cień samolotu. Nic więcej i żadnej możliwości ukrycia. Zielone wody na płyciznach były czyste i niewinne jak otwarta pustynia. Samolot przeleciał dalej na południe ku północnemu Bimini. Tu było już trochę domów i kilka hotelików rybackich. Z portów wypływały kosztowne z wyglądu, pełnomorskie łodzie rybackie o strzelistych drzewcach. Weseli ludzie na niskich pokładach machali do małego samolotu. Dziewczyna opalająca się nago na dachu nadbudówki eleganckiego jachtu chwyciła za ręcznik. - Prawdziwa blondynka! - skomentował Leiter. Lecieli dalej na południe do Cat Cays, ciągnących się w kierunku południowym od Bimini. Tu zdarzała się jeszcze niekiedy łódź rybacka. Leiter wystękał: - I po co to? Ci rybacy już dawno by go znaleźli, gdyby tam był. - Bond kazał mu wciąż lecieć na południe. Po pięćdziesięciu kilometrach mapa admiralicji ukazywała drobne plamki, nawet bez nazwy. Niebawem ciemnoniebieska woda zaczęła znów prześwitywać zielenią płycizn. Przelecieli nad trzema krążącymi bez celu rekinami. Potem już nie widzieli nic prócz oślepiającego piasku pod szklistą powierzchnią i gdzieniegdzie spłachciami koralowca. Zniżyli się czujnie tam, gdzie woda znowu przybierała barwę niebieską. Leiter stwierdził niechętnie: - Chyba wystarczy. Osiemdziesiąt kilometrów dalej będzie już Andros. Za dużo ludzi. Ktoś by usłyszał samolot... jeżeli był jakiś samolot. - Spojrzał na zegarek. - Jedenasta trzydzieści. Co dalej,

detektywie Hawkshaw? Mam już paliwa tylko na dwie godziny. Bondowi ćmiło coś w głębi umysłu. Coś mu nie dawało spokoju, jakiś szczegół, drobny znak zapytania. Co takiego? Ach, te rekiny! Na głębokości może piętnastu metrów. Krążące na powierzchni! Co tam robiły? Trzy sztuki. Coś tam musiało być coś martwego - co zwabiło je akurat na ten kawałek piasku i koralowca. Bond poprosił: - Zawróć jeszcze raz, Felix. Nad płycizny. Tam coś było... Samolocik zawrócił. Felix zredukował obroty i trzymał się na dolnej granicy lotności jakieś piętnaście metrów nad powierzchnią. Bond otworzył drzwiczki, wychylił się z lornetką ustawioną na mały dystans. Owszem, kręcą się tu rekiny, dwa na powierzchni, z wystającymi płetwami grzbietowymi, a jeden w głębi. Coś węszący. Wbił w coś zęby i ciągnie. Pośród ciemnych i bladych plam pojawiła się na dnie cienka linia prosta. Bond zawołał: - Jeszcze raz zawróć! - Samolot śmignął w kółko i z powrotem. - Jezu! Nie można wolniej? - Ale tym razem Bond już wypatrzył na dnie drugą linię prostą, pod kątem dziewięćdziesięciu stopni od tamtej. Opadł na fotel i zatrzasnął drzwiczki. - Woduj nad tymi rekinami, Felix. Chyba znaleźliśmy - odezwał się spokojnie. Leiter szybko spojrzał na twarz Bonda. Rzekł: - Jezu! - A potem: - Mam nadzieję, że mi się uda. Cholernie trudno tu wypatrzyć prawdziwy horyzont. Na tej wodzie jak szkło. Poleciał dalej, zawrócił i z wolna pochylił dziób. Nastąpiło lekkie szarpnięcie, a potem usłyszeli syk wody pod pływakami. Leiter wyłączył silnik i samolot prędko się zatrzymał, kołysząc się na wodzie o jakieś dziesięć metrów od miejsca wskazanego przez Bonda. Dwa

rekiny na powierzchni nie zwróciły na to uwagi. Zatoczyły krąg i zawróciły z wolna. Przepłynęły tak blisko samolotu, że Bond widział różowe guziczki ich oczu. Popatrzył w dół przez drobne zmarszczki na wodzie, rozchodzące się od ich płetw grzbietowych. Tak! Te „skały” na dnie to lipa. Plamy są namalowane. Jak również kawałki „piasku”. Teraz już Bond wyraźnie widział proste brzegi olbrzymiej płachty. Trzeci rekin odchylił nosem spory kawał. A teraz rył płaskim łbem, usiłując wleźć pod spód. Bond oparł się w fotelu i zwrócił do Leitera. Skinął głową. - To jest to. Ogromna kryjąca go płachta. Popatrz. Podczas gdy Leiter pochylił się przez Bonda i wpatrzył w głąb, myśli Bonda kłębiły się wściekle. Wywołać komisarza przez radio na fali policyjnej i zawiadomić go? Żeby zadepeszował do Londynu? Nie! Jeżeli operator na Disco robi, co do niego należy, to powinien mieć oko na policyjną częstotliwość. Trzeba raczej zejść na dół i popatrzeć. Zobaczyć, czy bomby jeszcze tam są. Wydobyć jakiś kawałek na dowód. Rekiny? Zabić jednego, a tamte zajmą się jego trupem. Leiter oparł się, w twarzy paliło mu się podniecenie. - No, niech mnie diabli porwą! Chłopie! - Klepnął Bonda po plecach. - Znaleźliśmy! Znaleźliśmy ten cholerny samolot. Co ty na to? Jezu Chryste! Bond sięgnął po walthera. Sprawdził, czy w komorze jest nabój, oparł broń na lewym przedramieniu i czekał, żeby dwa rekiny znów podpłynęły. Pierwszy z nich był większy, ryba młot, prawie cztery metry długości. Dziwaczny łeb poruszał się z wolna z boku na bok, kiedy parł pyskiem przez wodę, wypatrując, co się dzieje na dole, czekając na sygnał, że tam jest mięso. Bond wymierzył w podstawę płetwy grzbietowej, prującej wodę jak ciemny żagiel. Sterczała

całkiem pionowo, na znak, że wielka ryba jest napięta i baczna. Tuż poniżej znajdował się kręgosłup, niedostępny, chyba że dla niklowanego pocisku. Pociągnął za spust. Pocisk z cichym sapnięciem trafił w powierzchnię wody troszkę za płetwą grzbietową. Huk wystrzału z ciężkiej broni poszedł po morzu. Rekin jakby tego nie zauważył. Bond ponownie wystrzelił. Woda spieniła się, gdy ryba wyskoczyła nad powierzchnię, płytko zanurkowała i wynurzyła się, tłukąc w bok jak przetrącony wąż. Woda wokół się zapieniła. Kula musiała przerwać rdzeń pacierzowy. Teraz wielki brązowy zwierz zaczął niezdarnie krążyć w kółko, po coraz większym kręgu. Ohydny pysk wynurzył się na chwilę z wody, ukazując rozdziawioną, sierpowatą paszczę. Na chwilę potwór przewrócił się na grzbiet, pokazując słońcu białe podbrzusze. Po czym wyrównał i prawdopodobnie już martwy, niezbornie, mechanicznie popłynął dalej. Podążający za nim rekin przyglądał się temu. Wreszcie zbliżył się ostrożnie. Wykonał krótkie, kłapiące podejście i umknął w bok. Czując się już bezpiecznie, znów dopadł zdychającego rybska i jak gdyby szturchnął je nosem, po czym uniósł pysk nad powierzchnię i z całej mocy doskoczył z góry, wgryzając się w bok rekina młota. Uchwycił, ale mięso nie dawało się rozerwać. Potrząsał swym wielkim brązowym łbem jak pies, szamocący się z kęsem, wreszcie oderwał się. Po morzu rozlała się plama krwi. Teraz i drugi rekin pojawił się z dołu i obydwie ryby gorączkowo rwały wciąż jeszcze poruszający się kadłub, którego układ nerwowy nie chciał umrzeć. Straszliwa uczta oddaliła się z prądem i wkrótce pozostał z niej tylko odległy plusk na powierzchni spokojnego morza. Bond wręczył Leiterowi pistolet. - Schodzę na dół. Ta robota może dość długo potrwać. Rekinom

wystarczy zajęcia na dobre pół godziny, ale gdyby wróciły, rąbnij jednego z nich. A gdybyś mnie z jakiegoś powodu chciał ujrzeć znów na powierzchni, strzelaj prosto w wodę i nie przestawaj. Fala uderzeniowa powinna do mnie jednak dotrzeć. Bond zaczął się pozbywać ubrania i z pomocą Leitera wkładać na siebie akwalung. W ciasnym kokpicie było to utrudnione i niewygodne. Jeszcze trudniej będzie wgramolić się z powrotem do samolotu i Bond pomyślał, że kto wie, czy nie będzie zmuszony porzucić ekwipunku do nurkowania. Leiter odezwał się z irytacją: - Cały kłopot z tym przeklętym hakiem, on po prostu nie nadaje się do pływania tak jak ręka. Muszę skombinować jakąś gumową płetwę. Jak dotąd nigdy mi to nie przyszło do głowy. - Musisz trzymać to pudło na chodzie - zakomenderował Bond. - Już zniosło nas o jakieś sto metrów. Bądź tak dobry i przesuń je tam, gdzie było. Nie wiadomo, kto się oprócz mnie znajdzie w tym wraku. Upłynęło już pięć dni z okładem i przede mną mogli się wprowadzić inni goście. Leiter nacisnął rozrusznik i podpłynął znów na właściwe miejsce. Zapytał: - Znasz rozkład Vindicatora? Czy wiesz, gdzie szukać bomb i tych zapalników, którymi rozporządza pilot? - Wiem. Wyłożyli mi to szczegółowo w Londynie. Powiedz mamusi, że umarłem jak mężczyzna! - Bond wygramolił się na skraj kokpitu i skoczył. Pochylił głowę i nie spiesząc się, popłynął w dół przez świetlistą wodę. Teraz już widział, że cała przestrzeń aż roi się od drapieżnych ryb - pod nim kłębiły się dziuboryby, małe barakudy, przeróżne rodzaje szczupaczków.

Rozstąpiły się niechętnie, robiąc miejsce dla wielkiego, bladego konkurenta. Bond dotknął dna i skierował się do brzegu płachty, który naruszył rekin. Wyciągnął dwa długie, skręcone w korkociąg pręty, mocujące ją do piaszczystego dna, zapalił swą wodoszczelną latarkę i nie zdejmując drugiej ręki z noża, prześliznął się pod krawędzią. Spodziewał się tego, ale zgnilizna wody wywołała odruch wymiotny. Zacisnął mocniej wargi na ustniku i doczołgał się aż tam, gdzie kadłub samolotu wzdymał płachtę w sklepiony namiot. Wstał na nogi. Światło latarki zamigotało na dolnej powierzchni wypolerowanego skrzydła, a następnie, pod nim, na czymś leżącym pod kłębiącą się masą krabów, langust, gąsienic morskich i rozgwiazd. Na to również był przygotowany. Przyklęknął do swej obrzydliwej roboty. Nie zajęła mu wiele czasu. Odczepił złoty krążek identyfikatora, zdjął złoty zegarek ze spuchniętego przegubu i zauważył pod brodą ziejącą ranę, której nie mogły spowodować morskie stworzenia. Skierował latarkę na złoty krążek. Odczytał: „Giuseppe Petacchi. Nr 15932”. Nałożył oba dowody rzeczowe na własny przegub i ruszył w stronę kadłuba, piętrzącego się w ciemności jak olbrzymia srebrna łódź podwodna. Obejrzał go z zewnątrz, zauważył rozprucie w miejscu, gdzie kadłub pękł przy uderzeniu. Przez otwartą klapę wspiął się do środka. W środku jego latarka, gdziekolwiek ją skierował, świeciła w czerwone oczy, jarzące się jak rubiny w ciemności, coś poruszało się miękko i dreptało. Omiótł światłem wnętrze kadłuba, w górę i w dół. Wszędzie te ośmiornice, nieduże, ale chyba ze sto. Chwiały się na czubkach swych macek, umykały po cichu, kryjąc się w cieniach, zmieniały nerwowo barwy ochronne z brązowych na blado fosforyzujące, wątle połyskujące w ciemnych zakątkach. Jakby cały kadłub

roił się od nich i wszystko w nim pełzało, złe, okropne, a gdy Bond poświecił do góry, widok okazał się jeszcze gorszy. Wisiał tam, z lekka obijając się w słabych poruszeniach wody, trup jednego z członków załogi. Rozkład wyniósł go z podłogi pod sufit, a ośmiornice, dotąd zwisające z niego jak nietoperze, odpadały teraz i śmigały, napędzane przez odrzut wyrzucanej z siebie wody, tam i z powrotem po wnętrzu samolotu - straszne, migotliwe komety o czerwonych ślepiach, wpychające się w ciemne zakątki, lgnące i wciskające się ukradkiem w szpary i pod siedzenia. Bond wzdrygnął się w myśli na ten ohydny koszmar i poruszając przed sobą latarką, ruszył na dalsze poszukiwania. Znalazł pojemnik cyjanku w czerwone paski, wetknął go sobie za pas. Policzył trupy, zwrócił uwagę na otwarty właz do komory bombowej i przekonał się, że bomby znikły. Zajrzał do otwartego pojemnika pod siedzeniem pilota i przeszukał miejsca, gdzie mogłyby się znajdować tak istotne zapalniki do bomb. Ale też ich nie było. Wreszcie, kiedy kilkanaście razy przyszło mu strącać z gołych nóg obmacujące go odnóża, poczuł, że nerwy go już trochę zawodzą. Wiele rzeczy powinien był pozabierać, identyfikatory załogi, rozmiękły dziennik pokładowy niezawierający niczego prócz rutynowych szczegółów lotu i najmniejszej wzmianki o jakimś zagrożeniu, odczyty z tablicy przyrządów, ale nie mógł już ani przez chwilę dłużej wytrzymać w tej ciemności pełnej czerwonych oczu. Wymknął się przez właz ratunkowy i popłynął niemalże histerycznie ku cienkiej linii światła, oznaczającej krawędź płachty. Desperacko wygrzebał się spod niej, zaplątał w fałdach cylindrem na plecach i musiał znów cofnąć się na leżąco, by się uwolnić. A potem wydostał się i znowu był w pięknej, krystalicznej wodzie, pędząc w górę ku jej powierzchni. Na głębokości siedmiu metrów ból w uszach przypomniał mu, że

trzeba się zatrzymać dla dekompresji. Niecierpliwie, wypatrując nad sobą bezpiecznego kadłuba hydroplanu, czekał, kiedy ból ustąpi. Potem już był na wierzchu, uczepiwszy się pływaka i zdzierając z siebie wyposażenie, aby pozbyć się go i wraz z nim całego tego plugastwa. Rzucił wszystko i patrzył, jak obracając się z wolna, spada na piaszczyste dno. Przepłukał sobie usta czystą słoną wodą i podpłynął do wyciągniętej ręki Leitera.

XVIII Dziewczyna do spożycia Kiedy w drodze powrotnej zbliżali się już do Nassau, Bond poprosił Leitera, by rzucić jeszcze okiem na kotwiczący pod Palmyrą Disco Volante. Owszem, jacht był na swoim miejscu, tam gdzie i poprzedniego dnia. Z tą jedynie różnicą, teraz już niewiele znaczącą, że tylko na dziobowej kotwicy. Na pokładzie nic się nie poruszało. Bond myślał sobie, jak pięknie i całkiem nieszkodliwie wygląda jacht, którego wytworna sylwetka odbija się w zwierciadle morza, kiedy Leiter odezwał się podnieconym głosem: - James, popatrz na plażę. Ta szopa na łodzie przy strumyku. Czy widzisz te podwójne ślady idące ku niej od wody? Aż do bramy. Dziwnie mi to wygląda. Takie głębokie. Co mogło je zrobić? Bond nastawił lornetkę na ostrość. Ślady są równoległe. Coś ciężkiego przeciągano tu między szopą a wodą. Ależ to niemożliwe, nie do pomyślenia! - Szybko znikajmy stąd, Felix - zawołał. A potem, gdy już pędzili: - Niech mnie diabli, jeśli potrafię sobie wyobrazić, co by to

mogło być. A jeżeli mam rację, to u diabła, chyba zatarliby czym prędzej te ślady? Leiter rzekł lakonicznie: - Ludziom zdarza się popełniać błędy. Musimy przeszukać to miejsce. Trzeba było to już dawno zrobić. Niezła nora. Powinienem był już dawno skorzystać z zaproszenia pana Largo i wybrać się tam, jak mi zlecił mój szanowny klient, pan Rockefeller Bond. Zanim wrócili na lotnisko, była pierwsza. Wieża kontrolna już od godziny poszukiwała ich przez radio. Teraz musieli stawić czoło komendantowi lotniska i na szczęście, jak się okazało, także adiutantowi gubernatora, który przekazał im całkowite upoważnienie gubernatorskie w zakresie wszystkich popełnionych wykroczeń, po czym wręczył Bondowi grubą kopertę zawierającą depesze do nich obu. Zaczynało się od przewidywanego o.p.r, za przerwanie połączenia i od żądania dalszych wiadomości. (- Dostaną je! - skomentował Leiter, kiedy pędzili do Nassau na wygodnym tylnym siedzeniu gubernatorskiej limuzyny). Przewidywany czas przybycia Manty: dzisiaj o piątej po południu. Interpol i włoska policja potwierdziły, że Giuseppe Petacchi rzeczywiście był bratem Dominetty Vitali, której życiorys, jaki podała Bondowi, zgadzał się też pod każdym innym względem. Te same źródła potwierdziły, że Emilio Largo to awanturnik na wielką skalę i podejrzewany o działalność przestępczą, choć formalnie o nic nie oskarżony. Źródła jego bogactwa są niewiadome, jednak nie pochodzą z funduszów umieszczonych we Włoszech. Za jacht Disco Volante zapłacono we frankach szwajcarskich. Konstruktorzy potwierdzili, że jest wyposażony w przedział podwodny. Zawiera on elektryczny dźwig oraz urządzenia do spuszczania małej jednostki podwodnej, a także wyjście dla płetwonurków. Largo w specyfikacjach określił tę modyfikację kadłuba jako

potrzebną do badań podwodnych. Dalsze dochodzenia dotyczące „współudziałowców” nie dostarczyły dodatkowych danych z jednym znaczącym wyjątkiem: że ich początki osobiste i zawodowe nie sięgają wstecz dalej niżeli sześć lat. Nasuwa to możliwość, że ich tożsamość może być niedawno sfabrykowana i że, przynajmniej w teorii, mogłoby to wskazywać na ewentualną przynależność do SPECTRE, jeśli coś takiego rzeczywiście istnieje. Kotze wyjechał ze Szwajcarii w niewiadomym kierunku cztery tygodnie temu. Jego najświeższe zdjęcie wykonane zostało w południe na pokładzie samolotu linii Pan American. Mimo to sztab operacji Piorun musi traktować wersję, na którą powołuje się Largo, jako wiarygodną, chyba że pojawią się nowe dowody, aktualnie zaś nie zaprzestanie poszukiwań w skali światowej, chociaż pierwszeństwo ma rejon Bahamów. Ze względu na ten priorytet i skrajnie naglący czynnik czasowy brygadier Fairchild, brytyjski attache wojskowy w Waszyngtonie, oraz kontradmirał Carlson z marynarki amerykańskiej w stanie spoczynku przybędą o godzinie dziewiętnastej czasu strefowego wschodniego wybrzeża prezydenckim boeingiem 707, aby wspólnie objąć dowództwo nad dalszym ciągiem operacji. Wymagana jest pełna współpraca panów Bonda i Leitera oraz przekazywanie przez nich, aż do przybycia wyżej wymienionych oficerów, raz na godzinę wyczerpujących wspólnie podpisanych raportów o każdej pełnej godzinie drogą radiową do Londynu, z kopią do Waszyngtonu. Bond i Leiter popatrzyli na siebie bez słowa. - James, proponuję, abyśmy zignorowali ten ostatni kawałek. Wreszcie Leiter zabrał głos. - Straciliśmy już cztery godziny i radzę, żebyśmy nie spędzali reszty dnia przy radiu na wysmażaniu tych raportów. Po prostu mamy za dużo do zrobienia. Coś ci powiem.

Odwalę raport zawierający nasze najnowsze odkrycia i zapowiem, że wyłączamy się ze względu na najświeższy rozwój wypadków. Następnie pojedziemy zobaczyć, co słychać w Palmyrze, trzymając się naszej wersji. I chciałbym się bardzo dokładnie przyjrzeć tej szopie i zorientować co znaczą te ślady. Później o piątej spotkamy się z Mantą i przygotujemy do przechwycenia Disco Volante, jeżeli wypłynie. Co się zaś tyczy tych ważniaków ze specjalnego rozkazu prezydenckiego, to niech sobie do jutra rana pograją w bezika u gubernatora. Ta noc jest dzisiaj i nie możemy jej tak sobie zmarnować na procedury w rodzaju: „Ależ ty masz pierwszeństwo. Alfonsie!”. Zgoda? Bond zastanowił się. Wjeżdżali na przedmieścia Nassau przez rudery i slumsy, ukryte za milionerską fasadą nabrzeża. Wielu w życiu rozkazów już nie posłuchał, ale tym razem idzie o nieposłuszeństwo wobec premiera Anglii oraz prezydenta Stanów Zjednoczonych. Z obu stron potęga! Sytuacja rozwija się jednak o wiele za szybko. M powierzył mu ten obszar i słusznie czy niesłusznie, jednakże go poprze, jak zawsze popierał swoich ludzi, choćby sam przy tym nadstawiał karku. Bond odrzekł: - Zgadzam się, Felix. Mając już Mantę, damy radę sami to rozegrać. Podstawowa rzecz to dowiedzieć się, kiedy bomby znajdą się na pokładzie Disco. Mam co do tego pomysł. Może wyjdzie, może nie. Oznacza to trudną przeprawę dla panny Vitali, ale to postaram się jakoś załatwić. Podrzuć mnie do hotelu, to się zakrzątnę. Spotkamy się tu znów około czwartej trzydzieści. Zadzwonię do Harlinga, sprawdzę, czy ma jakieś wiadomości o Disco, i poproszę, żeby dał ci na górę znać, jeżeli się coś szykuje. Czy z samolotem wszystko już uregulowane na czysto? Dobrze. Ja na razie jeszcze zatrzymam identyfikator Petacchiego. Do zobaczenia.

Bond niemalże przebiegł po foyer hotelu. Kiedy odbierał klucz w recepcji, wręczono mu wiadomość telefoniczną. Przeczytał ją, wjeżdżając na górę windą. Wiadomość od Domino: „Zadzwoń jak najszybciej”. W swoim pokoju najpierw zamówił potrójną kanapkę i podwójnego burbona z lodem, a potem zadzwonił do komisarza policji. Disco udał się skoro świt do przystani na smarowanie i nabrał paliwa. Potem wrócił na miejsce kotwiczenia w Palmyrze. Pół godziny temu, dokładnie o pierwszej trzydzieści, spuszczono za burtę hydroplan, który odleciał na wschód z Largiem i drugim człowiekiem. Dowiedziawszy się o tym przez radio przenośne od swoich obserwatorów, połączył się z wieżą kontrolną na lotnisku i poprosił o śledzenie samolotu przez radar. Jednakże samolot leciał tak nisko, na wysokości około stu metrów, że zgubili go pośród wysp jakieś osiemdziesiąt kilometrów na południowy wschód. Nic więcej się nie wydarzyło poza tym, że władze portowe uprzedzono o spodziewanym przybyciu amerykańskiego okrętu podwodnego Manta, z napędem atomowym, około piątej po południu. I to wszystko. A czego Bond się dowiedział? Bond powściągliwie odrzekł, że o tym jeszcze za wcześnie mówić. Wygląda na to, że operacja nabiera rozpędu. Czy można prosić, aby obserwatorzy jak najszybciej dali znać, kiedy ukaże się hydroplan powracający na Disco? To bardzo istotne. Czy komisarz mógłby przekazać te wiadomości Leiterowi, będącemu w tej chwili w drodze do kabiny radiowej? I czy mogą wypożyczyć Bondowi samochód - jakikolwiek - który sam poprowadzi? Tak, może być landrover. Wszystko jedno, byle na czterech kołach. Po czym zatelefonował do Domino w Palmyrze. - Gdzie się podziewałeś przez cały ranek, James? - Pierwszy raz zwróciła się do niego po imieniu. - Chciałabym, żebyś po

południu przyszedł popływać. Kazano mi się spakować i wieczorem być na pokładzie. Emilio powiada, że tej nocy płyną po skarb. Czy to nie ładnie z jego strony, że mnie zabiera? Ale to absolutny sekret, więc nie mów nikomu, dobrze? A kiedy wrócimy, tego mi wyraźnie nie powiedział. Mówił coś o Miami. Pomyślałam sobie - zawahała się - że zanim wrócimy, ty już możesz wyjechać do Nowego Jorku. Tak mało się widywaliśmy. Wczoraj wieczorem nagle wyjechałeś. Co się stało? - Głowa mnie mocno rozbolała. Chyba od słońca. Miałem trudny dzień. Nie chciałem się ruszać. Bardzo chętnie przyjdę popływać. A gdzie? Wytłumaczyła mu dokładnie. Plaża półtora kilometra za Palmyrą. Boczna dróżka i chatka pod strzechą. Nie może jej przeoczyć. A plaża jest lepsza niżeli w Palmyrze, nurkowanie bez kombinezonu zaś dużo ciekawsze. I oczywiście bez tłumu ludzi. Rezydencja należy do jakiegoś szwedzkiego milionera, który wyjechał. Kiedy zdąży przyjechać? Za pół godziny? Dobrze. Będą mieć więcej czasu. Oczywiście na rafach. Przyniesiono mu drinka i kanapkę. Usiadł i spożył je, patrząc w ścianę, podniecony na myśl o tej dziewczynie, ale uświadamiając sobie, co uczyni tego popołudnia z jej życiem. Nieprzyjemna sprawa... a mogło być tak dobrze. Zapamiętał ją taką, jaką ujrzał ją po raz pierwszy, w zabawnym słomkowym kapeluszu ściągniętym na nos, z trzepocącymi błękitnymi wstążkami, kiedy pędziła po Bay Street. No cóż... Bond zawinął kąpielówki w ręcznik, nałożył wyrzuconą na spodnie granatową bawełnianą koszulę i na ramieniu zawiesił licznik Geigera, który dał mu Leiter. Spojrzał na siebie w lustrze. Wyglądał jak zwyczajny turysta z kamerą. Sprawdził w kieszeni spodni, czy ma bransoletkę z identyfikatorem, wyszedł i zjechał windą.

Landrover miał dobre opony, lecz pofałdowany asfalt i wyjeżdżone zakręty drogi przybrzeżnej w Nassau mimo to ciężko doświadczały resorów, a rozdygotane popołudniowe słońce było zabójcze. Gdy wreszcie znalazł skręcającą w bok piaszczystą dróżkę w krzewach i zaparkował na skraju plaży, pragnął już tylko zanurzyć się w morzu i nie wychodzić. Stojąca na plaży chatka z plecionego bambusa i śrubowca jak z Robinsona Crusoe miała strzechę z liści palmowych o szerokich okapach, rzucających czarny cień. W środku kryła dwie przebieralnie z napisami: DLA NIEGO i DLA NIEJ. W tej drugiej leżał stosik miękkiej odzieży i białe sandałki z irchy. Bond przebrał się i wyszedł na słońce. Niewielką plażę stanowił oślepiający półksiężyc białego piasku obramowany z obu stron przez skalne przylądki. Plaża szybko i stopniowo schodziła po mieliznach, a potem przez wierzchnią warstwę ciepłej jak krew wody w dół, w chłodną głębinę. Zanurkował w nią na tak długo, jak mógł, czując na skórze i we włosach cudowną pieszczotę chłodu. Potem wynurzył się i leniwym kraulem wypłynął w morze, spodziewając się, że za jednym z przylądków ujrzy nurkującą bez kombinezonu dziewczynę. Jednakże nie wypatrzył jej i po dziesięciu minutach zawrócił do brzegu, znalazł kawałek zwartego piasku i wyciągnął się na brzuchu, z twarzą w złożonych rękach. Upływały minuty i wtem coś kazało mu otworzyć oczy. Środkiem spokojnej zatoki zbliżała się ku niemu wątła smużka bąbelków. Kiedy dotarła z granatu do zieleni, Bond dostrzegł pojedynczy żółty cylinder zbiornika nurkowego i połysk maski z ciągnącym się za nią wachlarzem ciemnych włosów. Dziewczyna wypłynęła na mielizny. Uniosła się na łokciu i zawołała ostro: - Nie wyleguj się tam rozespany. Chodź tutaj i ratuj mnie. Bond powstał i przeszedł dzielące ich parę kroków. - Nie powinnaś sama wypuszczać się w akwalungu. Co się stało?

Rekin przyszedł się tobą pożywić? - Głupie dowcipy. Kolce jeżowca wlazły mi w stopę. Musisz jakoś mije wyciągnąć. Najpierw zdejmij ze mnie akwalung. Tak mnie boli, że nie mogę z tym ciężarem stanąć na nogi. - Sięgnęła sobie do klamry na brzuchu i rozpięła ją. - Teraz mi to zdejmij. Bond zrobił, co mu powiedziano, i zaniósł cylinder w cień drzew. Siedziała teraz w płytkiej wodzie, oglądając sobie podeszwę prawej stopy. Stwierdziła: - Tylko dwa. Ale trudno będzie je wyciągnąć. Bond podszedł i ukląkł przy niej. Dwa czarne punkty, jeden przy drugim, widniały prawie pod zgięciem środkowych palców. Wstał i wyciągnął rękę. - Chodź. Odejdziemy w cień. Trochę to potrwa. Tylko nie stawiaj stopy, bo wbijesz je sobie głębiej. Zaniosę cię. Podniosła twarz i zaśmiała się do niego. - Mój ty bohaterze! W porządku. - Wyciągnęła w górę obie ręce. Bond sięgnął w dół i wsunął jedną rękę pod jej kolana, drugą pod pachy. Jej ramiona objęły go za szyję. Podniósł ją bez wysiłku. Stał przez chwilę w pluszczącej wodzie i patrzył w jej uniesioną twarz. Błyszczące oczy mówiły: tak. Schylił głowę i pocałował ją mocno w półotwarte, wyczekujące usta. Miękkie wargi uchwyciły jego wargi, z wolna oderwały się od nich. - Nie powinieneś z góry odbierać swojej nagrody - wykrztusiła bez tchu. - To była dopiero zaliczka. - Bond zacisnął mocno dłoń na jej prawej piersi, wyszedł z wody i ruszył pod górę, w cień rzucany przez kazuaryny. Położył ją łagodnie na miękkim piasku. Podłożyła sobie dłonie pod głowę, osłaniając rozwichrzone włosy od piasku, i leżała wyczekująco, z oczyma na wpół skrytymi za ciemną siatką rzęs.

Wezbrany trójkąt bikini patrzył na Bonda, a dumne piersi w ciasno przylegających miseczkach były jak dodatkowa para oczu. Bond poczuł, że przestaje nad sobą panować. - Odwróć się - polecił surowo. Uczyniła, co kazał. Bond ukląkł i podniósł jej prawą stopę. Spoczywała w jego dłoni drobna i miękka, niczym schwytany ptaszek. Otarł z niej grudki piasku i rozchylił jej palce. Drobne różowe poduszeczki były jak pąki garstki kwiatów. Odginając je, schylił się i przyłożył wargi do miejsca, gdzie widniały ułamane końce czarnych kolców. Mocno ssał chyba przez minutę. Drobny kawałeczek jednego z kolców pozostał mu w ustach i wypluł go. Powiedział: - To długo potrwa, jeżeli nie zadam ci trochę bólu. Bez tego zajmie cały dzień, a nie mogę stracić tyle czasu na jedną stopę. Jesteś gotowa? Zobaczył, jak mięśnie jej tyłeczka sprężają się, aby znieść oczekiwany ból. Odpowiedziała rozmarzona: - Tak. Bond wbił zęby w ciało wokół kolców, ugryzł tak łagodnie, jak tylko mógł, i mocno possał. Stopa zaszamotała się, chcąc się wyrwać. Wstrzymał się, aby wypluć jeszcze parę kawałków. Ukazały się białe ślady od jego zębów i krwawe punkciki wokół dwóch małych dziurek. Zlizał je. Już prawie nic czarnego nie zostało pod skórą. - Pierwszy raz zdarzyło mi się jeść kobietę. To całkiem dobre rzucił wesoło. Skręciła się niecierpliwie i nie odpowiedziała. Bond wiedział, jak mocno ją to zaboli. -

W porządku, Domino - rzekł. - Dobrze się sprawdzasz. Jesz-

cze ostatni kąsek. - Pocałował ją dla otuchy w podeszwę, a potem, najłagodniej jak potrafił, znowu puścił w ruch zęby i wargi.

W parę minut później wypluł ostatni kawałek kolca. Powiedział, że już po wszystkim, i łagodnie położył jej stopę. Uprzedził: - Byle ci się tam piasek nie dostał. Chodź, jeszcze raz cię przetransportuję do chaty i będziesz mogła nałożyć sandały. Obróciła się. Czarne rzęsy zawilgły od łez tego niewielkiego bólu. Przetarła je dłonią. Powiedziała, spojrzawszy na niego poważnie: - Wiesz, jesteś pierwszym mężczyzną, który mnie doprowadził do płaczu. - Wyciągnęła ręce i oznaczało to już całkowite poddanie się. Bond nachylił się i podniósł ją. Tym razem nie pocałował wyczekujących ust. Zaniósł ją do drzwi chaty. DLA NIEGO czy DLA NIEJ? Wybrał DLA NIEGO i tam wszedł. Sięgnął po koszulę i szorty, rzucił je na podłogę, aby utworzyły coś odrobinę podobnego do łóżka. Opuścił ją łagodnie, tak aby stanęła na jego koszuli. Wciąż otaczała jego szyję ramionami, gdy odpinał jedyny guzik u stanika, a następnie rozplątywał tasiemki jej obcisłych spodenek. Sam wyskoczył ze swoich kąpielówek i odrzucił je ruchem stopy.

XIX Co przyjdzie po całusach Bond oparł się na łokciu i spoglądał z góry na piękną, wilgotną twarz, ociekającą potem pod oczyma i na skroniach. Szybko bijące tętno u nasady szyi. Miłość zmyła z niej, niczym gąbka, wszystko, co było stanowcze i wyzywające, twarz przybrała wyraz miękki, słodki, jakby pobity. Mokre rzęsy rozwarły się i płowe oczy, wielkie i odległe, szukały jego wzroku. Powściągliwie i badawczo skupiały się na nim, jak gdyby widziały go po raz pierwszy.

- Przepraszam. Nie powinienem był tego robić - zaczął nieśmiało. Te słowa ją rozbawiły. Dołki z obu stron ust pogłębiły się wzdłuż. Powiedziała: - Mówisz jak dziewczyna, którą spotkało to pierwszy raz w życiu. Teraz boisz się, że będziesz miał dziecko. Będziesz musiał przyznać się do tego mamusi. Bond nachylił się i pocałował ją. W oba kąciki warg, a potem w rozchylone usta. - Chodźmy popływać - zaproponował. - A potem będę musiał z tobą pogadać. - Podniósł się na nogi i wyciągnął ręce. Ujęła je z ociąganiem. Podniósł ją i przytulił. Jej ciało przywabiało go, wiedząc, że jest bezpieczne. Uśmiechnęła się do niego swawolnie i tym bardziej kusząco. Bond przycisnął ją do siebie tym namiętniej, że chciał położyć temu kres i wiedział, jak niewiele pozostało im chwil tego szczęścia. Odezwał się: - Już przestań, Domino. I chodźmy. Obejdziemy się bez ubrań. Piasek nie zaszkodzi twojej stopie. Ja tylko udawałem. - Ja też, kiedy wychodziłam z morza - odparła. - Od kolców mnie aż tak nie bolało. I poradziłabym sobie z nimi, gdybym zechciała. Tak jak rybacy. Znasz ten sposób? Roześmiał się. - Owszem, znam. Już, do morza! - Raz ją pocałował, odstąpił i popatrzył na jej ciało, aby je zapamiętać. Po czym odwrócił się nagle, pobiegł do morza i dał głębokiego nurka. Kiedy wrócił na brzeg, już wyszła i ubierała się. Bond wytarł się. Na jej ze śmiechem rzucane zza przepierzenia uwagi odpowiadał monosylabami. Wreszcie dotarło do niej, że coś się zmieniło. Zapytała: - Co z tobą, James? Coś nie tak?

- Owszem, kochanie. - Bond, naciągając spodnie, słyszał, jak złoty łańcuszek brząka o monety w jego kieszeni. - Już wyjdź. Muszę z tobą pogadać. - Przybrał poważny ton. Przez sentyment wybrał miejsce na piasku nie po tej stronie chaty, gdzie byli poprzednio. Ona też wyszła i stanęła przed nim. Uważnie przyjrzała się jego twarzy, usiłując z niej coś wyczytać. Bond unikał jej wzroku. Usiadł, objąwszy się ramionami za kolana, i patrzył w morze. Przykucnęła przy nim, ale już nie za blisko. Powiedziała: - Teraz mnie zranisz. Czy ty również wyjeżdżasz? Prędzej. Załatw to czysto, a się nie popłaczę. - Obawiam się, że to coś dużo gorszego, Domino. Nie chodzi o mnie. Chodzi o twego brata. Bond wyczuł, jak zesztywniała. Odezwała się ściszonym, napiętym głosem. - No już. Powiedz. Bond wyjął z kieszeni bransoletkę i wręczył jej bez jednego słowa. Wzięła ją. Prawie nie spojrzała. Trochę odwróciła się od Bonda. - Więc on nie żyje. Co mu się stało? - To niedobra sprawa, i bardzo poważna. Dotyczy również twego przyjaciela Larga. Wielki spisek. Przybyłem tu, aby wszystko to wybadać dla mego rządu. Naprawdę jestem kimś w rodzaju policjanta. Mówię ci o tym i resztę ci też powiem, bo umrą setki, a może tysiące ludzi, jeżeli nie pomożesz temu zapobiec. Dlatego musiałem ci pokazać tę bransoletkę i zranić cię, żebyś mi uwierzyła. Kiedy mówię ci o tym, łamię przysięgę. Cokolwiek się zdarzy, cokolwiek postanowisz zrobić, ufam ci, że nie powtórzysz tego, co ci zamierzam powiedzieć. - Więc dlatego się ze mną kochałeś! Żebym zrobiła to, co

zechcesz! A teraz mnie szantażujesz śmiercią mojego brata. - Słowa te wypowiadała przez zęby. Przemówiła cichym, zabójczym szeptem: - Nienawidzę cię, nienawidzę, nienawidzę. Bond odparł zimno i rzeczowo: - Twojego brata zabił Largo albo ktoś na jego polecenie. Przyszedłem tu, żeby ci o tym powiedzieć. Tylko że - zawahał się - byłaś tu, a ja cię kocham i pragnę. Kiedy się zaczęło między nami to, co się zaczęło, powinienem był znaleźć w sobie dość siły, żeby to powstrzymać. Nie znalazłem. Wiedziałem, że teraz albo nigdy. Wiedząc to, co wiem, zrobiłem coś okropnego. Ale wyglądałaś tak pięknie i szczęśliwie. Chciałem odwlec ten moment, kiedy będę musiał cię zranić. To jedyne moje usprawiedliwienie. - Bond zamilkł na chwilę. - Teraz posłuchaj, co ci muszę powiedzieć. Spróbuj zapomnieć o tym, że mnie nienawidzisz. Za chwilę przekonasz się, że ty i ja nic tutaj nie znaczymy. Ta sprawa jest od nas niezależna. Nie czekał na jej reakcję. Zaczął od początku i wyłożył całą sprawę powoli, szczegółowo, pominął tylko to, że niebawem pojawi się tu Manta, jedyne, co może jeszcze wpłynąć na Larga i pokrzyżować jego plany. Zakończył: - Jak widzisz, nic nie możemy na to poradzić, dopóki ta broń nie znajdzie się na pokładzie Disco Volante. Do tego czasu Largo ze swoją historią o poszukiwaniu skarbu ma niewzruszone alibi. Nic go nie łączy z utopionym samolotem ani ze SPECTRE. Gdybyśmy teraz ingerowali, zatrzymując statek pod jakimś pretekstem, biorąc go pod straż, nie pozwalając mu wypłynąć, w planie SPECTRE nastąpiłaby jedynie zwłoka i nic poza tym. Tylko Largo i jego ludzie wiedzą, gdzie te bomby są ukryte. Jeżeli poleciał po nie samolot, to będzie utrzymywał kontakt radiowy z Disco Volante. W razie jakiejkolwiek podejrzanej sytuacji może zostawić bomby w tej samej albo innej

kryjówce, porzucić je na dowolnej mieliźnie i wrócić po nie, kiedy nie będzie przeszkód. Nawet Disco można wyłączyć z tej roboty i użyć w tym celu jakiegoś innego statku czy samolotu w dowolnym czasie. Centrala SPECTRE, gdziekolwiek się znajduje, powiadomi premiera, że plany się zmieniły, albo w ogóle nic nie powie. I wreszcie, choćby po wielu tygodniach, przyśle kolejne pismo. A wtedy może się okazać, że zostawią tylko dwadzieścia cztery godziny na dostarczenie pieniędzy. A warunki będą jeszcze ostrzejsze. I będziemy zmuszeni je przyjąć. Zagrożenie będzie trwało tak długo, jak długo te bomby do nas nie wrócą. Czy rozumiesz? - Owszem. W takim razie co mamy zrobić? - Jej głos był chropawy. Oczy iskrzyły się wściekle, kiedy spoglądała na Bonda i przez niego na wskroś - na jakiś odległy cel - nie na wielkiego konspiratora Larga, pomyślał Bond, tylko na Larga, który zabił jej brata. - Musimy wiedzieć, kiedy te bomby znajdą się na pokładzie Disco Volante. Tylko tyle. Bo wtedy będziemy mogli użyć wszystkiego, czym rozporządzamy. A jeden bardzo ważny czynnik działa na naszą korzyść. Jesteśmy raczej pewni, że Largo czuje się całkowicie bezpieczny. On ciągle jest przekonany, że jego wspaniały plan - a plan jest naprawdę wspaniały - rozwija się dokładnie tak, jak to przewidziano. To nasza przewaga i zarazem nasza jedyna przewaga. Rozumiesz? - A jak się dowiecie, kiedy bomby znajdą się na pokładzie jachtu? - Ty nam musisz powiedzieć. - Tak. - Monosylaba głucha, obojętna. - Ale skąd mam wiedzieć? I jak was powiadomić? On nie jest głupi. Jest głupi tylko na tym punkcie, że koniecznie chce mieć swoją kochankę - wypluła to słowo - kiedy gra idzie o tak wysoką stawkę. - Zamilkła na moment.

- Oni źle sobie wybrali człowieka. Emilio nie umie żyć, nie mając kobiety pod ręką. Powinni byli o tym wiedzieć. - Kiedy Largo kazał ci wrócić na pokład? - O piątej. Mam być w Palmyrze i łódź mnie zabierze. Bond spojrzał na zegarek. - Teraz jest czwarta. Mam ze sobą licznik Geigera. Łatwy w użyciu. Od razu pokaże, kiedy bomby znajdą się na pokładzie. Weź go ze sobą. Kiedy zobaczysz na nim, że bomba już jest, daj mi znać światłem przez swój iluminator. Po prostu zapal i zgaś kilka razy światło w swojej kabinie. Nasi ludzie mają statek na oku. Poleci się im, żeby dali znać. Później pozbądź się licznika. Wyrzuć go za burtę. - To głupi plan - odparła pogardliwie. - Taka bzdura, o jakiej piszą w kryminałach. W życiu ludzie nie schodzą do kabin, żeby w dzień zapalać i gasić światło. Nie. Jeżeli bomby tam będą, ja po prostu wyjdę na pokład. Pokażę się waszym ludziom. To naturalne zachowanie. A jeśli bomb nie będzie, zostanę w kabinie. - Dobrze. Jak wolisz. Ale zrobisz to? - Oczywiście. Jeżeli zdołam się powstrzymać i nie zabiję Larga, kiedy go zobaczę. Ale pod warunkiem, że jak go złapiecie, dopilnujesz, żeby został zabity. - Powiedziała to jak najpoważniej. Popatrzyła na niego rzeczowo jak agentka biura podróży rezerwująca miejsce w pociągu. - To wątpliwe. Spodziewam się raczej, że każdy ze znajdujących się na jachcie skazany będzie na dożywotnie więzienie. Zastanowiła się. - Dobrze, wystarczy. To gorsze od śmierci. A teraz pokaż mi, jak działa to urządzenie. Wstała i postąpiła kilka kroków po plaży. Jakby przypomniała sobie coś. Popatrzyła na trzymaną w dłoni bransoletkę. Odwróciła

się i zeszła na brzeg morza, stała przez chwilę, patrząc na cichą wodę. Powiedziała coś, czego Bond nie dosłyszał. Po czym odchyliła się w tył i z całej siły rzuciła złoty łańcuszek w ciemnoniebieskie wody daleko poza mielizną. Łańcuszek przelotnie błysnął w palącym słońcu i dobiegło małe pluśnięcie. Popatrzyła, jak rozchodzą się drobne zmarszczki, i gdy rozbite lustro się wygładziło, odwróciła się i poszła w górę po piasku, a jej leciutkie utykanie pozostawiało ślady nierównej głębokości. Bond pokazał jej działanie Geigera. Wyłączył wskaźnik na tarczy zegarka i polecił, aby zważała tylko na charakterystyczne cykanie. - Obojętne, w którym miejscu to będzie na statku - wyjaśnił. Ale tym lepiej, im bliżej uda ci się podejść do ładowni. Powiedz, że chcesz mieć ujęcie z najniższej części pokładu, czy coś takiego. To jest tak zrobione, żeby wyglądało jak kamera. Ma wszystkie soczewki i co tam jeszcze z przodu, do naciśnięcia i tak dalej. Tylko bez filmu. Możesz powiedzieć, że chcesz uwiecznić na pożegnanie Nassau z jachtu, prawda? - Tak. - Uważnie słuchającą dziewczynę teraz jakby zajęło co innego. Wyciągnęła niepewnie dłoń i dotknęła jego ramienia. Dłoń jej opadła. Podniosła na niego wzrok i pospiesznie odwróciła spojrzenie. Powiedziała nieśmiało: - To co mówiłam, że cię nienawidzę. To nieprawda. Nie rozumiałam. Jak bym mogła... cała ta okropna historia? Ciągle trudno mi w to uwierzyć... uwierzyć, że Largo mógł coś takiego popełnić. Mieliśmy z nim romans na Capri. To atrakcyjny mężczyzna. Wszystkie na niego leciały. Dla mnie to było wyzwanie, żeby odebrać go tym eleganckim kobietom. Potem opowiedział mi o jachcie i o tej cudownej wyprawie w poszukiwaniu skarbu. Jak w bajce. Oczywiście zgodziłam się z nim popłynąć. Kto by się nie zgodził? Gotowa byłam za to zrobić wszystko, co robiłam. - Rzuciła mu krótkie spojrzenie i odwróciła wzrok. - Przykro mi. Ale tak już

jest. Kiedy przybyliśmy do Nassau i trzymał mnie na brzegu, nie wpuszczając na jacht, byłam zdziwiona, ale nie miałam pretensji. Te wyspy są piękne. Miałam się czym zająć. Ale to, co mi powiedziałeś, wyjaśnia mnóstwo drobiazgów. Nigdy nie wpuszczono mnie do kabiny radiowej. Załoga nie odzywała się i była niesympatyczna. Traktowali mnie jak kogoś niepożądanego na statku, a z Largiem byli w dziwacznych stosunkach, jakby równi, a nie jak opłacana załoga. Poza tym wszyscy byli wyjątkowo twardzi i lepiej wykształceni od zwykłych marynarzy. Więc wszystko się zgadza. Pamiętam nawet, że przez cały tydzień przed ostatnim czwartkiem Largo wciąż okropnie złościł się i denerwował. Mieliśmy już siebie nawzajem dosyć. Tak sobie to tłumaczyłam. Nawet zamierzałam już sama polecieć do domu. Ale przez ostatnie kilka dni był lepszy i kiedy polecił mi się spakować i poprosił, żebym była gotowa dzisiaj wieczór zabrać się na pokład, pomyślałam, że mogę to zrobić. I oczywiście bardzo podniecało mnie poszukiwanie skarbów. Pragnęłam zobaczyć, jak to jest. Ale wówczas - popatrzyła na morze - ty się pojawiłeś. I dzisiaj po południu, po tym, co zaszło, zdecydowałam się powiedzieć Largowi, że nie pojadę. Chciałam zostać tu i zobaczyć, gdzie ty się wybierasz, i zabrać się z tobą. - Pierwszy raz popatrzyła mu prosto w twarz i nie odwróciła oczu. - Czy pozwoliłbyś na to? Bond przyłożył dłoń do jej policzka. - Oczywiście. - A co teraz będzie? Kiedy cię znów zobaczę? Tego pytania się obawiał. Odsyłając ją na pokład, i do tego z licznikiem Geigera, wystawia dziewczynę na podwójne niebezpieczeństwo. Może ją zdemaskować Largo, co oznaczałoby natychmiastową śmierć. Jeżeli dojdzie do pościgu, co wygląda na prawie nieuniknione, Manta zatopi Disco Volante ostrzałem z działa lub

torpedą, zapewne bez ostrzeżenia. Podsumowawszy te czynniki, Bond wolał o tym nie myśleć. I nie myślał. Powiedział: - Kiedy będzie po wszystkim, znajdę cię, gdziekolwiek będziesz. Ale na razie może być niebezpiecznie. Wiesz o tym. Czy chcesz się tego podjąć? Spojrzała na zegarek. - Jest wpół do piątej. Muszę iść. Nie odprowadzaj mnie do samochodu. Tylko raz mnie pocałuj i zostań tu. Nie przejmuj się tym, co mam zrobić. Zrobię to dobrze. Albo to, albo sztylet mu w plecy. Wyciągnęła ramiona. - Chodź. Po kilku minutach Bond usłyszał, jak silnik MG zapalił. Odczekał, aż warkot oddalił się drogą przy zachodnim wybrzeżu, po czym wsiadł do landrovera i pojechał za nią. Dwa kilometry dalej, przy dwóch białych obeliskach wskazujących wjazd ku Palmyrze, kurz jeszcze wisiał nad podjazdem. Bond zbył szyderczym grymasem swój odruch, aby dogonić ją i powstrzymać od wejścia na jacht. O czym on myśli, u diabła? Pojechał szybko drogą do przylądka Starego Fortu, gdzie w garażu opuszczonej willi czuwali obserwatorzy z policji. Jeden na płóciennym krześle czytał książkę, drugi siedział przy lornecie na trójnogu, skierowanej na Disco przez szczelinę w żaluzjach bocznego okna. Przy nich na podłodze stał przenośny radiotelefon w barwie ochronnej. Bond podał im aktualne instrukcje, połączył się z komisarzem i potwierdził je. Tamten przekazał mu dwie wiadomości od Leitera. Jedna stwierdzała, że wizja w Palmyrze nic nie dała, tylko służący poinformował, że bagaż Domino przewieziono tego popołudnia na Disco. Szopa na łodzie okazała się całkiem niewinna. Zawierała tylko łódź z oszklonym dnem i rower wodny. To on pozostawił ślady widziane z powietrza. Druga wiadomość zapowiadała przybycie

okrętu za dwadzieścia minut. Bond proszony jest o spotkanie z Leiterem na przystani Księcia Jerzego, gdzie Manta przybije. Nadzwyczaj ostrożnie podpływająca kanałem Manta nie miała w sobie nic z elegancji charta, właściwej normalnym łodziom podwodnym. Była tępo zakończona, gruba i brzydka. Pękata jak metalowy ogórek, a jej zaokrąglony dziób w brezencie kryjącym przed mieszkańcami Nassau tajemnice radarowego skanera nawet nie sugerował prędkości, według Leitera wynoszącej w zanurzeniu około czterdziestu węzłów. - Nie powiedzą ci tego, James. To tajemnica wojskowa. Domyślam się, że kiedy wejdziemy na pokład, nawet papier w sraczu okaże się tajemnicą wojskową. Uważaj na tych facetów z floty. Zrobili się tacy małomówni, że nawet beknięcie zagraża bezpieczeństwu. - Co jeszcze wiesz o tym okręcie? - No, nie powiemy tego kapitanowi, ale w CIA oczywiście musieli nauczyć nas podstawowych rzeczy o atomowych okrętach podwodnych, żebyśmy mogli udzielać instrukcji agentom, na co mają zwracać uwagę i jakie szczegóły uwzględniać w raportach. Manta należy do tej samej klasy co George Washington, około czterech tysięcy ton, około stu ludzi załogi, koszt około stu milionów dolarów. Ma zasięg nieograniczony, dopóki nie zabraknie żarcia lub reaktor atomowy nie będzie wymagał dolewki, co następuje w przybliżeniu po stu tysiącach mil. Uzbrojenie ma takie jak George Washington, czyli szesnaście wyrzutni pionowego startu, w dwóch rzędach po osiem, dla rakiet Polaris na paliwo stałe. Mają zasięg około dwóch tysięcy kilometrów. Załoga nazywa je „lasem Sherwood”, ponieważ są pomalowane na zielono i przedział z nimi wygląda jak szeregi wielkich pni drzewnych. Rakiety wystrzeliwuje się głęboko spod wody. Okręt się zatrzymuje i stoi absolutnie bez ruchu. Jego

dokładna pozycja jest bez przerwy ustalana przez namiary radiowe i podług gwiazd śledzonych przez chytre urządzenie zwane peryskopem gwiezdnym. Wszystko to jest automatycznie wprowadzane do mózgu pocisków. Po czym główny artylerzysta naciska guzik i pocisk wylatuje przez wodę za pomocą sprężonego powietrza. Kiedy znajdzie się nad powierzchnią wody, odpala napęd rakietowy na paliwo stałe i prowadzi już pocisk przez resztę drogi. Rzeczywiście piekielna broń, kiedy człowiek o tym pomyśli. Wyobraź sobie to cholerstwo wyskakujące z morza w dowolnym miejscu na świecie i ścierające na proszek jakąś stolicę. Sześć takich mamy już gotowych i będzie ich więcej. Kiedy się nad tym zastanowić, można je uznać za niezły środek odstraszający. Nawet nie wiesz, gdzie są i kiedy. Nie to co bazy bombowców, wyrzutnie rakiet i tym podobne, które można wytropić i unieszkodliwić pierwszym rzutem swoich rakiet. - Znajdą jakiś sposób, żeby je wytropić - skomentował sucho Bond. - I można z góry zakładać, że atomowa bomba głębinowa na odpowiedniej głębokości spowoduje falę uderzeniową, która ogarnie setki mil wody i rozniesie w kawałki wszystko na ogromnym obszarze. A czy okręt dysponuje czymś mniejszym niż te pociski sterowane? Jeśli mamy do załatwienia Disco, to czym się będziemy posługiwać? - Ma sześć wyrzutni torpedowych z przodu i śmiem przypuszczać, że posiada też coś jeszcze mniejszego: karabiny maszynowe i tym podobne. Kłopot będzie tylko z dowódcą, który nie lubi się tym posługiwać. Jemu się nie spodoba strzelanie do nieuzbrojonego cywilnego jachtu na rozkaz paru tajniaków i co gorsza jednego Angola. Miejmy nadzieję, że rozkazy, jakie wydał mu Departament Floty, są równie stanowcze jak moje i twoje. Potężny okręt podwodny łagodnie stuknął o przystań.

Rzucono cumy i na brzeg przerzucono aluminiowy trap. Nierównymi okrzykami entuzjazmu powitał Mantę tłum widzów, powstrzymywanych przez kordon policji. Leiter powiedział: - No, ruszamy. I od razu marny początek. Nie mamy ani jednego kapelusza, żeby nim przywitać ważniaków na tylnym pokładzie. Ty dygniesz, a ja się ukłonię.

XX Czas na decyzje Wnętrze okrętu podwodnego okazało się niewiarygodnie przestronne i prowadziły do niego schody, a nie drabinka. Żadnego uczucia ciasnoty, wnętrza w dwóch tonach połyskliwej zieleni. Przewody o żywych kolorach wesoło kontrastowały z wystrojem niemalże szpitalnym. Młody oficer wachtowy w wieku lat może dwudziestu ośmiu sprowadził ich o dwa pokłady. Powietrze (dwadzieścia dwa stopnie i czterdzieści sześć procent wilgotności, jak wyjaśnił oficer) było rozkosznie świeże i chłodne. Na dole schodów skręcił w lewo i zapukał do drzwi z napisem: Komandor P. Pedersen, U.S. Navy. Kapitan wyglądał na lat około czterdzieści. Kwadratowa twarz w typie raczej skandynawskim z czarną czupryną ostrzyżoną na jeża i ledwie zaczynającą siwieć. Bystre, wesołe oczy, ale usta i szczęka niebezpieczne. Siedział za metalowym, uporządkowanym biurkiem, paląc fajkę. Przed nim pusta filiżanka po kawie i blok, na którym właśnie coś pisał. Wstał i powitał ich uściskiem dłoni, zaprosił gestem, by usiedli na dwóch krzesłach przed biurkiem, i polecił wachtowemu: - Proszę o kawę, Stanton, a to każ wysłać, dobrze? - Oderwał

górną kartkę z bloku i podał mu ją. - Bardzo pilne. Usiadł. - A więc, panowie, witam na pokładzie. Komandorze Bond, miło mi powitać gościa z Królewskiej Marynarki Wojennej. Był pan kiedyś na okręcie podwodnym? - Byłem - odrzekł Bond - ale tylko jako hmm... nadzorca ładunku. Pracowałem w Wydziale Specjalnym Ochotniczej Rezerwy Marynarki Królewskiej. Taki czekoladowy marynarz. Kapitan roześmiał się. - Dobre. A pan, panie Leiter? - Nie, kapitanie. Ale miałem własny. Operowało się nim za pomocą gruszki i rurki gumowej. Tylko że nigdy mi nie pozwalano mieć tyle wody w wannie, żebym sprawdził, co on potrafi. - Zupełnie jak w Departamencie Floty. Oni też mi nie pozwalają do końca wypróbować tego okrętu. Tylko raz udało się na pływaniu próbnym. Kiedy tylko chciałoby się tak naprawdę coś zrobić, od razu strzałka przekracza tę cholerną czerwoną kreskę, którą jakiś ważny urzędas wymalował na tarczy. I cóż, panowie - kapitan spojrzał na Leitera - co się dzieje? Takiego zalewu ściśle tajnych nadzwyczaj pilnych depesz nie miałem od czasów Korei. Wyznam otwarcie, że najświeższy telegram był od dowódcy Marynarki Wojennej, poufny. Oznajmiono mi, że mam być na rozkazy pańskie albo - w razie pańskiej śmierci lub niewydolności - na rozkazy komandora Bonda, do czasu, gdy o godzinie dziewiętnastej tego wieczora przybędzie admirał Carlson. Więc jak? Co tu się kroi? Wiem tylko tyle, że wszystkie depesze miały nagłówek: operacja Piorun. Co to za operacja? Bondowi bardzo przypadł do gustu komandor Pedersen. Podobały mu się jego swoboda i humor. Wpatrywał się teraz w jego twarz,

pełną spokoju i dobrego nastroju, podczas gdy Leiter relacjonował sprawę do momentu, kiedy o trzynastej trzydzieści amfibia Larga odleciała, i poinformował, jakie instrukcje od Bonda otrzymała Domino Vitali. W tle relacji Leitera mieszały się stłumione odgłosy - wysoki, ciągły pisk generatora i przyciszone dźwięki muzyki. Od czasu do czasu nad biurkiem kapitana potrzaskiwał i śpiewał operacyjnym szyfrem wewnętrzny system nagłaśniający: - Roberts do szefa łodzi pierwszy mechanik wzywa Oppenshaw - zespół niebieski do oddziału F - i dobiegało skądś cmokanie i bulgot czegoś w rodzaju pompy, odzywające się dokładnie co dwie minuty. Po dziesięciu minutach komandor Pedersen odchylił się na oparcie swego fotela. Sięgnął po fajkę i odruchowo wziął się do jej nabijania. - A to piekielna historia. - Uśmiechnął się: - I dziwna rzecz, ale uwierzyłbym w nią, nawet gdyby nie uprzedził mnie o tym Departament Floty. Zawsze podejrzewałem, że pewnego dnia zdarzy się coś takiego. Do diabła! Muszę wozić te pociski i dowodzę okrętem atomowym. Jednak ta sprawa mnie przeraża, tym bardziej że mam żonę i dwoje dzieci. Broń atomowa jest trochę zbyt niebezpieczna. Cholera, każda z tych piaszczystych wysepek mogłaby postawić pod murem całe Stany Zjednoczone, gdyby akurat miała jeden z moich pocisków wymierzony w Miami. A tymczasem ja, facet nazwiskiem Peter Pedersen, lat trzydzieści osiem, może wariat, a może nie wariat, obwożę tego szesnaście sztuk, co prawie wystarczyłoby, żeby zetrzeć z powierzchni ziemi całą Anglię. Ale - położył przed sobą dłonie na biurku - to tak nawiasem. I oto mamy właśnie mały problemik! Mały, ale wielki jak cały świat. Cóż więc robimy? Wygląda mi na to, że według panów ten Largo wróci tu lada chwila swoim samolotem, wioząc bomby z miejsca, w którym je ukrył. Jeżeli je ma

- a sądząc po tym, co usłyszałem, to jest bardzo prawdopodobne dziewczyna da nam cynk. My wtedy podjeżdżamy i zgarniamy jego statek albo wysadzamy go w powietrze. Tak? Ale przypuśćmy, że nie ma tych bomb na pokładzie albo że nie dostaniemy cynku, to co robimy? - Jedziemy za nim i siedzimy mu na karku, aż upłynie ten termin, czyli za jakieś dwadzieścia cztery godziny - spokojnie odparł Bond. - Tylko tyle możemy zrobić, nie powodując potwornego smrodu w aspekcie prawnym. Po upływie terminu możemy z powrotem przekazać cały problem naszym władzom i niech one się martwią, co dalej robić z Disco Volante i utopionym samolotem, i z całą resztą. A przez ten czas jakiś typek w motorówce, o którym w ogóle nie słyszeliśmy, może podłożyć jedną z bomb u brzegów Ameryki i wysadzić całe Miami w powietrze. Albo może nastąpić wielkie bum gdzieś indziej na świecie. Było aż nadto czasu, żeby zabrać bomby z samolotu i umieścić je o tysiące kilometrów od tego miejsca. A to byłoby już fatalne i oznaczałoby, że spieprzyliśmy sprawę. Ale na razie jesteśmy w sytuacji detektywa, który śledzi faceta zamierzającego popełnić morderstwo. Nie ma nawet pewności, czy posiada przy sobie spluwę, czy nie. Ten detektyw nie może zrobić nic innego, tylko iść za facetem i czekać, aż on faktycznie wyciągnie z kieszeni tę spluwę i wyceluje. Wtedy, i tylko wtedy, detektyw może zastrzelić faceta lub aresztować go. - Bond zwrócił się do Leitera. Czy nie tak się to przedstawia, Felix? - Na to wygląda, kapitanie. Przy czym komandor Bond i ja jesteśmy całkiem pewni, że nasz człowiek to Largo i że lada chwila popłynie do swego celu. Dlatego zdecydowaliśmy się podnieść alarm i zaprosić tu pana. Obstawiamy, że bombę umieści w nocy i że dzisiejsza noc jest ostatnią, jaka mu pozostała. A nawiasem mówiąc, kapitanie, jesteście pod parą czy jak to się u was atomowców nazywa?

- Jesteśmy i możemy wypłynąć za pięć minut. - Kapitan potrząsnął głową. - Ale mam dla panów jedną złą wiadomość. Po prostu nie wyobrażam sobie, jak moglibyśmy nie zgubić tego Disco Volante. - Jakże to? Szybkości wam nie brakuje, prawda? - Leiter przyłapał się na tym, że wymierzył groźnie swój stalowy hak w kapitana, i pospiesznie złożył go znów na kolanach. Kapitan uśmiechnął się. - Chyba tak. Na prostym kursie moglibyśmy ich pogonić, ale panowie chyba nie całkiem uświadamiają sobie problemy żeglugi w tej części oceanu. - Wskazał wiszącą na ścianie mapę brytyjskiej admiralicji. - Proszę spojrzeć. Widzieliście kiedyś mapę morską z tyloma cyferkami? Wygląda to jak rozgrzebane mrowisko. A są to, proszę panów, pomiary głębokości. I muszę powiedzieć, że jeśli Disco będzie się trzymać któregoś z kanałów głębokowodnych, wówczas damy radę, jak by powiedział komandor Bond. Cała reszta tego rejonu - machnął ręką - może mieć ten sam niebieski kolor na mapie, ale polatawszy sobie hydroplanem, przekonali się już panowie, że nie ma tej samej głębokości. Prawie cały ten obszar to ławice i mielizny, mające nad sobą od dziesięciu do trzydziestu metrów wody. Gdybym całkowicie zwariował i szukał przytulnej, miłej pracy na lądzie, mógłbym popłynąć w wynurzeniu na piętnastu metrach, i to pod warunkiem, że przekupiłbym nawigatora i ukrył przed załogą wskazania echosondy. Ale gdyby nawet mapa nam pokazywała piętnaście metrów na dłuższym odcinku drogi, trzeba pamiętać, że są to stare mapy, jeszcze z epoki żaglowców, a te ławice przesuwają się już ponad pięćdziesiąt lat od czasu, kiedy je zaznaczano. A poza tym są jeszcze pływy, doraźnie zmieniające głębokość ławic, oraz pagórki koralowców, których echosonda też nie wykazuje, póki nie usłyszycie, że łupnęły w kadłub albo w śrubę. - Kapitan odwrócił

się na powrót do biurka. - Nie, panowie. Ta włoska łajba została dobrze wybrana. Na swoim hydropłacie pewnie zanurza się nie głębiej niż na półtora metra. Jeżeli będzie się trzymać na płyciznach, to nie mamy żadnych szans. Sprawa jest jasna. - Kapitan popatrzył na obu mężczyzn. - Czy chcecie, żebym się połączył z Departamentem Floty i załatwił przejęcie sprawy przez Fort Lauderdale i jego bombardujące myśliwce, które też macie do dyspozycji, żeby przejęły to śledzenie? Tamci dwaj popatrzyli na siebie. - Jacht nie będzie pokazywać świateł - zaczął Bond. - Cholernie trudno byłoby go wypatrzyć nocą. Jak uważasz, Felix? Może warto ich wezwać, żeby przynajmniej trochę pilnowali amerykańskiego wybrzeża? A potem, jeżeli kapitan się zgodzi, popłynęlibyśmy na głębię, obstawiając jako cel numer jeden bazę rakietową na Grand Bahama? Felix Leiter poczochrał sobie lewą dłonią czuprynę koloru słomy. - Szlag by to trafił - rzekł ze złością. - No tak, do diabła, chyba tak. Wyszliśmy już na dostatecznych durniów, skoro wezwaliśmy tutaj Mantę. Po co tam jeszcze dywizjon myśliwców? Pewnie. Po prostu musimy trzymać się naszego wyczucia, że to Largo i Disco. No już, zmontujmy razem z kapitanem jakąś depeszę, która nie będzie wyglądała zbyt głupio, z kopią do CIA i do twojego szefa. Jak byś to ujął? - Admiralicja dla M, z nagłówkiem operacja Piorun. - Bond przetarł sobie twarz dłonią. - Boże, dopiero nawywijamy. - Spojrzał na duży metalowy zegar na ścianie. - Szósta. W Londynie to północ. Godzina w sam raz na taką depeszę. Wewnętrzny system na suficie odezwał się wyraźniej. - Oficer wachtowy do kapitana. Przybył policjant z pilną wiadomością dla komandora Bonda. - Kapitan nacisnął guzik i przemówił do mikrofonu na biurku. - Przyprowadzić go.

Przygotować się do odcumowania. Cała załoga gotowa do wypłynięcia. - Poczekał na potwierdzenie i zwolnił przycisk. Posłał im uśmiech. Spytał Bonda: - Jak się nazywa ta dziewczyna? Domino? No, Domino, powiedz nam coś dobrego. Drzwi się otworzyły. Kapral policji, zdjąwszy czapkę, trzasnął obcasami na baczność na stalowej podłodze i sztywno wyciągnął rękę. Bond wziął od niego brązową kopertę i otworzył ją. Przebiegł napisany ołówkiem komunikat z podpisem komisarza policji. Odczytał beznamiętnie: SAMOLOT

WRÓCIŁ

SIEDEMNASTA

TRZYDZIEŚCI

WCIĄGNIĘTY NA POKŁAD. DISCO ODPŁYNĄŁ SIEDEMNASTA PIĘĆDZIESIĄT PIĘĆ Z PEŁNĄ SZYBKOŚCIĄ KURS PÓŁNOCNO-ZACHODNI. STOP. DZIEWCZYNA NIE POWTARZAM NIE POKAZAŁA SIĘ NA POKŁADZIE PO TYM JAK WSIADŁA. Bond wziął od kapitana blankiet i napisał: MANTA SPRÓBUJE PODAZAC ZA DISCO PRZEZ NORTHWEST PROVIDENCE CHANNEL STOP POPROSIMY PRZEZ DEPARTAMENT FLOTY ABY DYWIZJON MYŚLIWCÓW BOMBARDUJĄCYCH UCZESTNICZYŁ W AKCJI W PROMIENIU DWUSTU MIL OD WYBRZEŻA FLORYDY STOP MANTA BĘDZIE UTRZYMYWAĆ KONTAKT PRZEZ KONTROLE LOTNISKA WINDSOR STOP DEPARTAMENT FLOTY I ADMIRALICJA ZOSTAŁY POINFORMOWANE STOP PROSZĘ POWIADOMIĆ GUBERNATORA ORAZ ADMIRAŁA CARLSONA I BRYGADIERA FAIRCHILDA PO ICH PRZYBYCIU Bond podpisał komunikat i przekazał go kapitanowi, który też podpisał, podobnie jak Leiter. Bond włożył go do koperty i wręczył

kapralowi, który dziarsko wykonał w tył zwrot i wyszedł z metalicznym brzękiem ciężkich butów. Kiedy drzwi się zamknęły, kapitan nacisnął guzik interkomu. Kazał odpłynąć, w wynurzeniu, kurs na północ, z szybkością dziesięciu węzłów, po czym wyłączył się. Zapadło krótkie milczenie, w tle pełne odgłosów, pisków i gwizdków bosmańskich, wysokiego jęku maszynerii, tupotu biegnących stóp. Okręt z lekka zadygotał. Kapitan rzekł spokojnie: - No, panowie, to tyle. Wolałbym, żeby ta zwierzyna była nie aż tak dzika i troszkę bardziej uchwytna. Ale jak dla was chętnie na nią zapoluję. A teraz wysyłamy depeszę. Tylko na wpół myśląc o tekście depeszy, Bond siedział zatroskany tym, co znaczy wiadomość od komisarza i co z Domino. Niedobrze to wyglądało. Jak gdyby samolot nie przywiózł albo dwóch bomb, albo jednej z nich. A wówczas mobilizacja Manty i myśliwców nie miałaby większego sensu. Całkiem możliwe, że strącony do morza Vindicator i zniknięcie bomb to dzieło jakiejś zupełnie innej grupy i że goniąc za Disco, pozostawiają wolne pole działania dla SPECTRE. Jednakże instynkt Bonda nie dopuszczał takiej możliwości. Jako przykrywka cała ta kombinacja z Largiem i Disco była w stu procentach niezawodna. Trudno jej cokolwiek zarzucić. Sam ten fakt wystarczał, żeby obudzić w Bondzie podejrzenia. Tak rozległa i zuchwała intryga musi być opracowana nienagannie i przemyślana w najdrobniejszych szczegółach. Largo mógł po prostu wyruszyć na swoje poszukiwania skarbu i wszystko, aż do ostatniej chwili rozpoznania, gdzie się znajduje, i czy w pobliżu nie kręcą się jakieś łodzie rybackie, pasowałoby do takiej możliwości. Albo mógł popłynąć, żeby podłożyć bombę, nastawić zapalnik choćby na kilka godzin po wyznaczonym terminie, aby mieć czas na jej odzyskanie i zniszczenie w przypadku, gdyby Anglia i Ameryka w ostatniej chwili zgodziły

się na zapłacenie okupu, oraz na takie oddalenie się od strefy zagrożenia, żeby uniknąć wybuchu i zapewnić sobie alibi. Ale gdzie jest bomba? Czyżby ją przywieziono samolotem na statek, a Domino z jakiegoś powodu nie mogła wyjść na pokład, aby to zasygnalizować? A może zostanie wzięta na statek dopiero w drodze do celu? Kierunek zachodni z Nassau pasuje do obu tych możliwości. Zatopiony samolot leży na zachód, a na południe od wysp Bimini, tak samo jak Miami oraz inne możliwe cele na brzegach Ameryki. Albo też, przepłynąwszy głęboki kanał, jakieś osiemdziesiąt kilometrów na zachód od Nassau, Disco może skręcić ostro na północ i przebywszy następne osiemdziesiąt kilometrów po płyciznach odstraszających pościg, zawrócić i ruszyć wprost na Grand Bahama i bazę rakietową. Dręczony tymi niepewnościami i obawą, czy on i Leiter nie wychodzą na kolosalnych durniów, Bond zmuszał się do spojrzenia w oczy jednej jedynej pewności: że on i Leiter, i Manta idą na obłąkańczy hazard. Jeżeli bomba jest na pokładzie, jeżeli Disco skręci na północ, na Grand Bahama i bazę rakietową, to Manta może jeszcze w porę go przechwycić. Ale jeżeli to by się sprawdziło, przy wszystkich możliwościach pomyłki, to dlaczego Domino nie dała sygnału? Co jej się przydarzyło?

XXI Bardzo łagodnie i powoli Jak ciemna torpeda pozostawiająca za sobą głęboki, krótko spieniony ślad. Disco Volante pędził po zwierciadle morza barwy indygo. W wielkiej kabinie panowała cisza z wyjątkiem głuchego dudnienia maszyn i lekkiego pobrzękiwania jakiegoś szkła na podręcznym kredensie. Na wszelki wypadek opuszczono sztormowe osłony na iluminatorach, a wnętrze rozjaśniało tylko pojedyncze światło pozycyjne z lewej burty, zawieszone na suficie. To przyćmione czerwone światło z ledwością ukazywało twarze dwudziestu mężczyzn siedzących wokół długiego stołu, a ich rysy, całe w czerwonych i czarnych cieniach, krzywiące się od lekkiego kołysania lampy, nadawały tej scenie charakter spisku w piekle. U szczytu stołu zaczął przemawiać Largo, z twarzą świecącą od potu, mimo że w kabinie była klimatyzacja. Głos miał tak napięty, aż zachrypły. - Zmuszony jestem powiadomić, że znaleźliśmy się w stanie zagrożenia. Pół godziny temu Numer siedemnaście zastał na dolnym pokładzie pannę Vitali, manipulującą przy aparacie fotograficznym. Kiedy podszedł, uniosła go i udawała, że fotografuje Palmyrę, mimo że na obiektywie znajdowała się pokrywka. Wzbudziło to jego podejrzenia. Dał mi znać. Zszedłem na dół i zabrałem ją do swojej kabiny. Zaczęła się ze mną szamotać. Całe jej zachowanie wydało mi się podejrzane. Byłem zmuszony brutalnie przywołać ją do porządku. Wziąłem kamerę i zbadałem ją. - Largo zawiesił głos. Kontynuował spokojnie: - Kamera okazała się atrapą. Był w niej ukryty licznik Geigera. Wykazywał pięćset milirentgenów, co jest naturalne. Przywróciłem moją przyjaciółkę do przytomności i przepytałem.

Nie chciała ze mną rozmawiać. W stosownym czasie zmuszę ją do tego, po czym zostanie usunięta. Na razie trzeba było odpływać. Znowu ogłuszyłem ją i starannie przywiązałem do koi. Następnie zwołałem nasze zebranie, aby powiadomić was o tej sprawie, którą przekazałem już do wiadomości Numeru dwa. Largo zamilkł. Wokół stołu rozległ się złowróżbny, wściekły pomruk. Numer czternaście, jeden z Niemców, odezwał się przez zęby: - I co, proszę Numeru jeden, powiedział na to Numer dwa? - Powiedział, że mamy dalej robić swoje. Że cały świat jest pełen szukających nas liczników Geigera. Zmobilizowano przeciwko nam tajne służby całego świata. Jakiemuś pracusiowi w Nassau, prawdopodobnie z policji, zapewne polecono sprawdzić radioaktywność wszystkich statków w tym porcie. Możliwe, że przekupiono pannę Vitali, aby wniosła licznik na pokład. Jednakże Numer dwa uznał, że kiedy umieścimy broń w strefie celu, nie będzie już powodu do obaw. Kazałem, żeby radiooperator prowadził nasłuch, czy pomiędzy Nassau a wybrzeżem nie są przekazywane jakieś komunikaty odchodzące od normy. Nasilenie jest całkiem normalne. Gdyby nas podejrzewano, Nassau przeżywałoby istną powódź wiadomości z Londynu i Waszyngtonu. Panuje jednak całkowity spokój. Tak więc operacja będzie przeprowadzona zgodnie z planem. Kiedy się należycie oddalimy od tego rejonu, pozbędziemy się ołowianego pojemnika od bomb. W pojemniku tym będzie się znajdować panna Vitali. Numer czternaście nalegał: - Ale czy przedtem wydobędzie pan prawdę z tej kobiety? W perspektywie naszych dalszych planów nieprzyjemnie byłoby sądzić, że możemy być podejrzewani. - Przesłuchanie rozpocznie się natychmiast po zakończeniu tego spotkania. Jeśli chcecie usłyszeć mój pogląd, to uważam, że

mogą w to być zamieszani dwaj ludzie - ten Bond i Larkin - którzy wczoraj byli na statku. Mogą to być tajni agenci. Tak zwany Larkin miał kamerę. Nie przyjrzałem się jej dokładnie, ale była podobna do tej, którą miała panna Vitali. Wyrzucam sobie, że z tymi dwoma nie byłem ostrożniejszy. Ale to, co mówili, było przekonujące. Kiedy jutro rano wrócimy do Nassau, trzeba uważać. Panna Vitali wypadła za burtę. Opracuję szczegóły tego wypadku. Będzie śledztwo u koronera. Irytujące, ale nic poważnego. Zeznania naszych świadków okażą się nie do podważenia. Rozsądnie będzie użyć monet jako dodatkowego alibi, gdzie spędziliśmy noc. Numer pięć, czy stan erozji tych monet jest zadowalający? Numer pięć, czyli fizyk Kotze, rzeki rozważnie: - Zaledwie znośny. Ale badanie zniosą, jeśli będzie pobieżne. To prawdziwe dublony i reale z początków siedemnastego wieku. Woda morska nie ma większego wpływu na złoto i srebro. Użyłem trochę kwasu, żeby je ponadżerać. Oczywiście trzeba je wręczyć koronerowi z deklaracją, że to znalezisko. Do ich oceny potrzebny byłby dużo lepszy specjalista niż on lub sędzia. Ujawnienie miejsca, gdzie znaleziono skarb, nie będzie konieczne. Może należałoby podać głębokość wody - powiedzmy, osiemnaście metrów - na bliżej nieokreślonej rafie. Nie wyobrażam sobie, w jaki sposób naszą wersję dałoby się podważyć. Do raf koralowych często przylega bardzo głęboka woda. Pannę Vitali mógł zawieść akwalung, tak że widziano, jak znika nad głębokim uskokiem, gdzie nasza echosonda podała głębokość stu osiemdziesięciu metrów. Staraliśmy się ją przekonać, że nie powinna brać udziału w tych poszukiwaniach. Ale była znakomitą pływaczką. Przekonała ją romantyczność tej przygody. Numer pięć rozłożył ręce. - Tego rodzaju wypadki są częste. Co roku wielu traci życie w ten sposób. Prowadzono intensywne poszukiwania,

ale pojawiły się rekiny. Przerwano poszukiwanie skarbu i natychmiast wróciliśmy do Nassau, żeby powiadomić o tej tragedii. - Numer pięć stanowczo potrząsnął głową. - Nie widzę powodu, żeby ten wypadek miał nas zniechęcić. Ale jestem za bardzo wnikliwym dochodzeniem. - Numer pięć grzecznie obrócił głowę do Larga. Znam pewne zastosowania elektryczności, którym ludzkie ciało nie potrafi się oprzeć. Gdybym mógł być pomocny... Largo odpowiedział mu nie mniej kurtuazyjnie. Jak gdyby omawiali leki dla pasażera cierpiącego na chorobę morską. - Dziękuję. Rozporządzam środkami perswazji, które dotąd bywały wystarczające. Ale na pewno zwrócę się do pana, gdybym napotkał szczególny opór. - Largo popatrzył na ocienione, rubinowe twarze wzdłuż stołu. - A teraz szybki przegląd pozostałych szczegółów. - Spojrzał na zegarek. - Jest północ. Mamy przed sobą dwie godziny światła księżycowego, poczynając od godziny trzeciej. Świt nastąpi trochę po ósmej. Pozostały więc dwie godziny na operację. Nasz kurs doprowadzi nas do West Endu od południa. To normalne podejście do tych wysp i choćby radar bazy rakietowej wykrył nasze zbliżanie się w rejon celu, uznają nas po prostu za jakiś jacht, który odrobinę zszedł z kursu. Zakotwiczymy dokładnie o trzeciej i grupa działająca wpław wyruszy na odległość ośmiuset metrów do miejsca podłożenia. Piętnastu z was będzie w tym uczestniczyć i popłyniecie, jak ustalono, w szyku trójkąta, nośnik i płozy mając w jego centrum. Szyku trzeba starannie przestrzegać, aby się nie pogubić. Jako namiar powinna wystarczyć niebieska latarka na moich plecach, ale gdyby ktokolwiek się zgubił, wraca prosto na statek. Wszystko jasne? Podstawowym obowiązkiem eskorty będzie uważanie na rekiny i barakudy. Jeszcze raz przypominam, że zasięg waszej broni wynosi niewiele ponad sześć metrów i ryba musi być trafiona w głowę albo

tuż za nią. Każdy, komu by przyszło strzelać, musi o tym uprzedzić sąsiada, który wtedy musi być gotów pomóc mu drugim strzałem, gdyby to się okazało potrzebne. Chociaż jedno trafienie powinno wystarczyć do uśmiercenia, jeżeli kurara, zgodnie z zapowiedzią, nie traci swych właściwości pod wpływem wody morskiej. Przede wszystkim zaś - Largo stanowczo położył dłonie przed sobą na stole - przed wystrzałem nie zapomnijcie usunąć z grota ochronnej pochewki. Wybaczcie, że powtarzam te szczegóły. Przećwiczyliśmy to wielokrotnie w podobnych warunkach i ufam, że wszystko nam dobrze pójdzie. Jednakże podwodny teren będzie wam nieznany, a efekt pigułek deksedryny, które płynący otrzymają po tym zebraniu, polega na uczuleniu systemu nerwowego i zwiększeniu wytrzymałości oraz odwagi. Musimy więc wszyscy być przygotowani na niespodzianki i umieć sobie z nimi poradzić. Czy są dalsze pytania? Wiele miesięcy temu w Paryżu, na etapie przygotowań, Blofeld ostrzegał Larga, że jeśliby ktoś z jego zespołu miał powodować kłopoty, to najprawdopodobniej dwaj Rosjanie, dawni członkowie Smierszu, Numer dziesięć i Numer jedenaście. - Oni mają we krwi konspirację - wyjaśniał Blofeld. - Ręka w rękę z konspiracją idzie podejrzliwość. Ci dwaj zawsze będą się zastanawiać, czy nie są przedmiotem jakichś dodatkowych intryg i spisków: żeby dać im najbardziej niebezpieczną robotę, żeby uczynić z nich ofiary dla policji, żeby ich zabić i ukraść należną im część zysków. Zawsze będą skłonni donosić na kolegów i zawsze będą mieć zastrzeżenia do uzgodnionych planów. Dla nich nawet oczywisty plan i trafny sposób przeprowadzenia czegoś są wynikiem odrębnej motywacji, którą się przed nimi ukrywa. Trzeba ich nieustannie upewniać, że niczego się przed nimi nie kryje, ale kiedy już przyjmą wydane sobie rozkazy, będą je wypełniać z drobiazgową starannością

i nie dbając o własne bezpieczeństwo. Mieć takich ludzi warto, niezależnie od ich specjalnych umiejętności. Ale nie zapominaj o tym, co powiedziałem, i gdyby powstały kłopoty, gdyby usiłowali szerzyć w zespole nieufność, musisz reagować natychmiast i w sposób skrajnie bezwzględny. Nie wolno dopuścić, aby w twoim zespole zalęgły się czerwie nieufności i nielojalności. Jest to wewnętrzny wróg, który potrafi zniszczyć rzecz choćby najstaranniej zaplanowaną. Teraz odezwał się Numer dziesięć, słynny niegdyś terrorysta ze Smierszu nazwiskiem Strielik. Siedział o dwa miejsca dalej niż Largo, po jego lewej stronie. Zwrócił się nie do przywódcy, lecz do zebranych. - Towarzysze, zastanawiam się nad ciekawymi sprawami, które przedstawił Numer jeden, i mówię sobie, że wszystko to zostało świetnie urządzone. Myślę, że ta operacja będzie znakomita i na pewno nie zajdzie potrzeba, żeby zastosować drugą broń w celu numer dwa. Posiadam trochę dokumentacji dotyczącej tych wysp i dowiaduję się z Yachtsman's (Numer dziesięć miał pewne trudności z wymówieniem tego słowa) Guide to the Bahamas, że o kilka mil od naszego celu znajduje się wielki, nowy hotel i wokół niego trochę już miejskich zabudowań. Oceniam więc, że eksplozja broni numer jeden zabije może dwa tysiące osób. Dwa tysiące to w moim kraju niedużo, a ich śmierć, w porównaniu ze zniszczeniem tej ważnej bazy rakietowej, w Związku Radzieckim nie miałaby wielkiego znaczenia. Myślę, że na Zachodzie byłoby inaczej, a zniszczenie tych ludzi i ratowanie pozostałych, którzy przeżyli, potraktowano by jako poważną sprawę, która zdecydowałaby o natychmiastowym przyjęciu naszych warunków dla uchronienia celu numer dwa przed zniszczeniem. A skoro tak, towarzysze - niski, pozbawiony głos ożywił się z lekka - to pomyślałem sobie, że w ciągu dwudziestu wyrazu czterech godzin nasze wysiłki dobiegłyby kresu i olbrzymia

nagroda byłaby już w naszym zasięgu. Zatem - czerwone i czarne cienie przeobraziły jego napięty uśmieszek w mroczny grymas skoro mamy tak ogromne pieniądze tuż pod ręką, przyszła mi do głowy przewrotna myśl. - (Largo wsunął dłoń do kieszeni marynarki i odbezpieczył małego colta kalibru .25). - I nie spełniłbym swej powinności wobec mego rosyjskiego towarzysza Numer jedenaście oraz innych członków naszego zespołu, gdybym nie podzielił się z wami tą myślą, prosząc równocześnie o wyrozumiałość dla tego, co może być bezpodstawnym podejrzeniem. W zgromadzeniu zapadła kompletna, złowróżbna cisza. Wszyscy byli tajnymi agentami lub konspiratorami. Zwęszyli ślad buntu, cień budzącej się nielojalności. Co takiego wie Numer dziesięć? Co chce ujawnić? Każdy z nich był gotów do natychmiastowej decyzji, w którą stronę skoczyć, kiedy niedźwiedź zostanie wypuszczony z klatki. Largo wydobył swój rewolwer z kieszeni i trzymał go przy udzie. - Zbliża się moment - podjął Numer dziesięć, patrząc po twarzach siedzących naprzeciwko i sprawdzając pospiesznie ich reakcje - bardzo już niedaleki, kiedy piętnastu z nas, pozostawiając na pokładzie tego statku pozostałych członków załogi, znajdzie się tam na zewnątrz - machnął dłonią ku ścianie kabiny - w ciemności, odpłynąwszy co najmniej o pół godziny od statku. A gdyby, towarzysze jego głos zabrzmiał wyzywająco - co by to było, gdyby ci pozostający na pokładzie odpłynęli statkiem, porzuciwszy nas w wodzie? Wokół stołu nastąpiło poruszenie i zamamrotano. Numer dziesięć uniósł dłoń. - Uważam, że do tego nie dojdzie, i zapewne wy również tak sądzicie, towarzysze. Ale jesteśmy wśród swoich. Znamy te niegodziwe popędy, jakie mogą się pojawić nawet u najlepszych przyjaciół

i towarzyszy, kiedy chodzi o wielką fortunę. I otóż, towarzysze, kiedy piętnastu z nas zabraknie, o ile większa fortuna przypadnie pozostałym, którzy opowiedzą Numerowi dwa straszną historię o wielkiej walce z rekinami i naszej śmierci. - Co zatem proponuje Numer dziesięć? - niemal szepnął Largo. Po raz pierwszy Numer dziesięć spojrzał na prawo. Nie mógł dojrzeć, jaki wyraz oczu ma Largo. Przemówił do wielkiej, czerwonej i czarnej masy jego twarzy. W głosie brzmiał upór. Powiedział: - Proponuję, ażeby jeden członek z każdej grupy narodowej pozostał na pokładzie i strzegł interesów pozostałych członków swej grupy. Zmniejszy to grupę płynących do dziesięciu. Dzięki temu podejmujący tę niebezpieczną akcję włożą w to więcej entuzjazmu, wiedząc, że nie może się przytrafić coś takiego, jak opisałem. Largo odpowiedział grzecznie, bez emocji. - Mam bardzo krótką i prostą odpowiedź na te sugestie, Numer dziesięć. - Błysnęło czerwone światło na metalowym kciuku sterczącym z jego wielkiej dłoni. Trzy pociski tak szybko uderzyły w twarz Rosjanina, że trzy eksplozje, trzy jasne rozbłyski zlały się niemal w jedno. Numer dziesięć podniósł dwie osłabłe dłonie, wnętrzem do przodu, jak gdyby chciał złapać następne kule, targnął się w przód z brzuchem wspartym o krawędź stołu i ciężko runął do tyłu, na podłogę, w trzasku łamiącego się krzesła. Largo uniósł do nosa wylot lufy i delikatnie go powąchał, niby jakiś rozkoszny flakonik perfum, ruszając tam i z powrotem pod nozdrzami. W milczeniu powiódł z wolna oczyma po jednym szeregu twarzy od siebie i po drugim na powrót. Wreszcie zarządził: - Na tym zakończymy zebranie. Wszystkich członków proszę, aby wrócili do swoich kabin i po raz ostatni sprawdzili ekwipunek. Jedzenie będzie od tej chwili gotowe w kambuzie. Również po

łyku alkoholu, gdyby ktoś zechciał. Przyślę dwóch członków załogi, aby zajęli się zmarłym. Dziękuję. Kiedy Largo pozostał sam, przeciągnął się z wielkim, przepastnym ziewnięciem, po czym zwrócił się do podręcznego kredensu, otworzył szufladę i wyjął z niej pudełko cygar Corona. Wybrał jedno i czyniąc gest niesmaku, zapalił. Po czym wziął zamknięty pojemnik z czerwonej gumy z kostkami lodu, wyszedł za drzwi i skierował się do kabiny Domino Vitali. Zamknął drzwi. Przekręcił w nich klucz. Tu również zwisała z sufitu czerwona lampka do czytania. Pod nią, na podwójnej koi, dziewczyna leżała rozpostarta jak rozgwiazda, kostki i przeguby mając przywiązane do czterech rogów żelaznego szkieletu pod materacem. Largo postawił pojemnik z lodem na komodzie i starannie zrównoważył obok niego cygaro, tak by jego żarzący się czubek nie uszkodził lakieru. Dziewczyna przyglądała mu się oczyma jak dwa migotliwe czerwone punkty w półmroku. - Moja droga, miałem dużo uciechy z twojego ciała, dużo rozkoszy. - Largo zaczął przemowę. - W zamian za to, jeżeli mi nie powiesz, kto ci dał to urządzenie, żebyś je wniosła na pokład, zmuszony będę zadać ci dużo bólu. Zrobię to za pomocą tych dwóch prostych narzędzi - podniósł cygaro i podmuchał na jego czubek, aż rozżarzył się jasno - tym na gorąco, a tymi kostkami lodu na zimno. Dzięki naukowemu zastosowaniu, a ja tak je będę stosował, sprawią one ten nieunikniony efekt, że kiedy przestaniesz wrzeszczeć, będziesz mówić, i to mówić prawdę. A zatem, od czego zaczniemy? Głos dziewczyny był pełen śmiertelnej nienawiści. - Zabiłeś mojego brata i teraz mnie zabijesz - syknęła. - No to jazda i baw się dobrze. Sam jesteś już o krok od śmierci. Kiedy

przyjdzie reszta, i to niedługo, będę się modliła do Boga, żebyś cierpiał milion razy więcej niż my oboje. Kiedy Largo się zaśmiał, było to krótkie, szorstkie szczeknięcie. Podszedł do koi. Odparł: - Doskonale, moja kochana. Zobaczymy, co uda się nam z tobą zrobić. Bardzo łagodnie i bardzo, bardzo powoli. Nachylił się i zaczepił palcami od góry za wycięcie jej koszuli oraz połączenie stanika między piersiami. Bardzo powoli, ale z wielką siłą, rozdarł je z góry na dół, na całą długość. Po czym odrzucił na bok rozerwane połówki i obnażył całą połyskującą długość jej ciała. Przyjrzał mu się uważnie, z namysłem, następnie podszedł do komody, wziął cygaro i miskę z kostkami lodu, wrócił i usadowił się wygodnie na brzegu koi. Po czym zaciągnął się i wypuścił dym z cygara, otrząsnął popiół na podłogę i pochylił się nad swą ofiarą.

XXII Tropiciele W centrali bojowej Manty panowała zupełna cisza. Komandor Pedersen, stojąc za dyżurnym przy echosondzie, wygłaszał niekiedy przez ramię komentarz skierowany do Bonda i Leitera, którym dano dwa krzesła z płóciennym oparciem, ustawione z dala od wskaźników głębokości i szybkości, tak osłoniętych, aby mógł je odczytać tylko zespół nawigacyjny. Ci trzej siedzieli obok siebie, na aluminiowych fotelach z piankowymi poduszkami krytymi czerwoną skórą, operując sterem oraz dziobowymi i rufowymi sterami głębokości, jak piloci samolotu pasażerskiego. Teraz kapitan, porzuciwszy

marynarza przy echosondzie, podszedł do Bonda i Leitera. Uśmiechnął się radośnie. - Pięćdziesiąt metrów i najbliższa wysepka o całą milę na zachód. Mamy wolną drogę aż do Grand Bahama. I szybkość też niezłą. Jeśli ją utrzymamy, to czekają nas jakieś cztery godziny drogi. Przy Grand Bahama znajdziemy się mniej więcej na godzinę przed świtem. Może by tak coś przekąsić i zdrzemnąć się? Przez godzinę nic nie pojawi się na radarze, a wyspy Berry będą nam zapełniały ekran, póki nie zostawimy ich za sobą. I wtedy ukaże się wielki znak zapytania. Jeśli je ominiemy, i zobaczymy, że najmniejsza z tych wysepek oderwała się i żegluje prędko na północ po kursie równoległym do naszego, będzie to Disco Volante. Wtedy się zanurzymy. Usłyszycie dzwonki alarmowe. Ale możecie się tylko przewrócić na drugi bok i jeszcze trochę pospać. Nic się nie wydarzy, dopóki nie będzie pewne, że jacht znalazł się w rejonie celu. A wtedy będziemy musieli się zastanowić. - Kapitan ruszył w stronę schodów. - Mogę iść przodem? Uważajcie, żebyście schylali głowy przy rurach. To jedyne miejsce na okręcie, gdzie może być nisko. Poszli za nim korytarzem do mesy, dobrze oświetlonej jadalni, wykończonej na kremowo, z panelami w barwach różowej i zielonej. Zajęli miejsca u szczytu jednego ze stołów pokrytych laminatem, w pewnej odległości od innych oficerów i marynarzy, z ciekawością patrzących na dwóch cywilów. Kapitan ruchem dłoni wskazał na ściany. - Trochę się to różni od szarości dawniejszych pancerników. Zdziwilibyście się, ilu jajogłowych zatrudniono do projektowania tych okrętów. To konieczne, jeżeli się chce, żeby załoga dobrze się czuła przy zanurzeniach trwających przez miesiąc albo dłużej bez przerwy. Projektanci stwierdzili, że trzeba wszędzie wprowadzić rozmaite i kontrastujące kolory, a nie jeden, bo w przeciwnym razie

to będzie dla oczu ludzkich zbyt przygnębiające. Tej sali używa się do pokazywania filmów, zamkniętej sieci telewizyjnej, rozgrywek w cribbage, bingo i Bóg raczy wiedzieć do czego jeszcze: byle w czasie wolnym od służby ludzie się nie zanudzili. I proszę zauważyć, że nigdzie nie czuć zapachów kuchni ani maszyn. Okręt jest pełen elektrostatycznych urządzeń do ich wytrącania. - Podszedł steward z jadłospisami. - No to zapraszam panów na kolację. Ja poproszę o pieczoną szynkę z Wirginii z sosem na whisky, szarlotkę z lodami i kawę z lodem. I nie żałować tej whisky, stewardzie. - Zwrócił się do Bonda. - Kiedy wypływam z portu, zawsze mam dobry apetyt. Bo widzi pan, to nie morza szyper nie znosi, tylko lądu. Bond zamówił jajka w koszulce z żytnią grzanką i kawę. Wdzięcznie przyjmował wesołą gadaninę kapitana, sam jednak nie miał apetytu. Doskwierało mu wewnętrzne napięcie, które nie ustąpi, dopóki nie zobaczą na radarze Disco Volante i staną w obliczu akcji. A w tle jego troski o całość operacji czaiło się zmartwienie: co z dziewczyną? Czy słusznie powierzył jej tak wiele prawdy? Czy zdradziła go? Czy ją złapano? Czy żyje? Wychylił szklankę wody z lodem i słuchał wyjaśnień kapitana, jak kostki lodu i woda uzyskiwane są w drodze destylacji z wody morskiej. Wreszcie zniecierpliwił go wesoły, równy ton konwersacji. Powiedział: - Proszę mi wybaczyć, kapitanie, ale czy mogę na chwilę przerwać i prosić o wyjaśnienie, co zrobimy, jeśli nie mylimy się w sprawie Disco Volante i dopadniemy go przy Grand Bahama? Nie całkiem wyobrażam sobie, co powinno wtedy nastąpić. Mam co do tego własne wyobrażenia, ale czy uważa pan, że spróbujemy przybić burtą i wedrzeć się na pokład, czy po prostu wysadzić go w powietrze? Szare oczy kapitana przybrały wyraz pytający. Odparł:

- Wszystko to pozostawiałem do waszego uznania. Departament Floty powiada, że jestem na wasze rozkazy. Jak szofer. Może byście mi powiedzieli, co macie na myśli, a ja chętnie posłucham waszych sugestii, dopóki nie będą zagrożeniem dla mego okrętu uśmiechnął się - to znaczy: zbyt wielkim zagrożeniem. W ostateczności, jeżeli brać poważnie to, co mówi Departament Floty - a na to wygląda, sądząc z waszej relacji - to można machnąć ręką nawet i na zagrożenie dla okrętu. Jak wam powiedziałem już na górze, w centrali bojowej, otrzymałem potwierdzenie naszej depeszy i pełną akceptację proponowanych akcji. Dla mnie to wystarczające. A teraz wy mi powiedzcie. Podano jedzenie. Bond podłubał w jajkach i odsunął je. Zapalił papierosa. Odezwał się, patrząc na Felixa Leitera: - No, nie wiem jak ty, ale ja tak sobie wyobrażam to, co możemy zastać o czwartej rano, że Disco popłynął ponad ławicami na północ, pod osłoną wysp Berry, i że skieruje się gdzieś ku brzegom Grand Bahama w pobliżu bazy rakietowej. Otóż przy takim założeniu, przyjrzawszy się dobrze mapom, skłonny jestem uważać, że jeśli zechce umieścić bombę jak najbliżej celu, to podpłynie i zakotwiczy o jakieś półtora kilometra od brzegu, na głębokości około dwudziestu metrów, i przeniesie bombę jeszcze z jakieś osiemset metrów bliżej celu, zostawi ją na głębokości może czterech metrów, włączy mechanizm czasowy i będzie spieprzać, ile tylko da radę. Ja bym tak zrobił. O świcie będzie już daleko, a wokół West Endu, jak mogłem się dowiedzieć, pływa mnóstwo jachtów. Oczywiście pojawi się na radarze bazy, ale potraktują go jak każdy inny jacht. Zakładając, że Largo nastawi bombę na te dwanaście godzin, które pozostają mu do upłynięcia terminu, wystarczy mu czasu, aby znaleźć się z powrotem w Nassau, albo dwa razy dalej, gdyby zechciał. Ja bym stawiał na

to, że wróci do Nassau ze swoją historyjką o poszukiwaniu skarbów i będzie czekał na kolejne rozkazy od SPECTRE. - Bond przerwał. Nie patrzył w oczy Leiterowi. - Jeżeli nie udało mu się wycisnąć informacji z dziewczyny. Leiter rzekł z przekonaniem: - Diabła tam, nie sądzę, żeby dziewczyna się wygadała. Ona jest twarda. A choćby nawet? Wystarczy, żeby ją wyrzucił za burtę z kawałkiem ołowiu na szyi i oznajmił, że jej akwalung nawalił przy poszukiwaniu skarbu, albo wymyślił jakąś podobną gadkę. Tak czy owak wróciłby do Nassau. Facet ma bardzo solidną legendę. - Pominąwszy to wszystko - przerwał kapitan - i powracając do samej operacji, komandorze Bond, jak on według pana ma wydostać tę bombę ze statku i przetransportować ją w rejon celu? Zgadzam się, że według map nie może bliżej podpłynąć jachtem, a gdyby podpłynął, to mógłby mieć kłopoty ze strażą nadmorską z bazy rakietowej. Z tego, co mi doniesiono, wynika, że mają tam jakąś łódź strażniczą do odpędzania rybaków i tym podobnych, kiedy im przychodzi ochota na ćwiczenia w strzelaniu. - Jestem pewien, że to właśnie prawdziwy cel podwodnego przedziału w Disco - odparł Bond stanowczo. - Mają tam podwodne sanie i zapewne elektryczną torpedę do holowania ich. Załadują bombę na sanie, przewiozą w grupie płetwonurków, położą i wrócą na statek. Po cóż innego mieliby to całe wyposażenie podwodne? Kapitan odrzekł powoli: - Może pan mieć słuszność, komandorze. To ma sens. Ale co pan chce, żebym z tym zrobił? Bond popatrzył mu w oczy. - Jest tylko jeden moment, żeby ich przygwoździć. Jeśli zdradzimy się zbyt szybko. Disco może uciec i tyle - wystarczy kilkaset metrów - i wyrzucić te bomby na głębokości stu piętnastu metrów.

Ażeby przychwycić ich oraz bomby - przynajmniej pierwszą bombę - mamy jedyną okazję: kiedy zespół opuści statek i będzie w drodze do miejsca, gdzie chcą tę bombę umieścić. Ich podwodną grupę musi przechwycić nasza grupa podwodna. Druga bomba, jeżeli jest na pokładzie, nie ma znaczenia. Możemy zatopić jacht razem z nią. Kapitan popatrzył na swój talerz. Ułożył porządnie nóż i widelec, wyrównał łyżeczkę, ujął pozostałość kawy z lodem i zakręcił, tak że kawałki lodu zabrzęczały. Odstawił szklankę i popatrzył najpierw na Leitera, potem na Bonda. Odezwał się w zadumie: - Chyba pan rozsądnie mówi, komandorze. Mamy tu na pokładzie mnóstwo aparatów oddechowych o zamkniętym obiegu. Mamy też dziesięciu z najlepszych pływaków we flotylli atomowej. Ale do walki mają tylko noże. Mogę ich poprosić jedynie na ochotnika. Przerwał. - Kto ich poprowadzi? - Ja to zrobię - rzekł Bond. - Akurat nurkowanie to również moje hobby. Znam się też na rybach, na które uważać, a które są nieszkodliwe. Wyłożę to pańskim ludziom. Felix Leiter wpadł mu w słowo i oznajmił stanowczo: - Tylko nie wyobrażaj sobie, że ja tu zostanę nad szynką z Wirginii. Nakładam na to - podniósł błyszczący hak - dodatkową płetwę od stóp i w każdej chwili możemy się ścigać mimo sztywnej nogi. Zdziwiłbyś się, ile rzeczy człowiek sobie improwizuje, kiedy mu ktoś odgryzie rękę. Lekarze nazywają to kompensacją, gdybyś nie słyszał. Kapitan uśmiechnął się. Powstał. - Dobra, dobra. Zostawię tu was, bohaterowie, żebyście się wykłócili, kiedy będę gadał z ludźmi przez interkom. Potem trzeba będzie posiedzieć nad mapami, sprawdzić wyposażenie i tak dalej. Jednak nie będzie wam dane się wyspać. Dostaniecie ode mnie

porcję bojowych pigułek. Będą wam potrzebne. - Uniósł dłoń i poszedł. Leiter zwrócił się do Bonda. - Ty cholerny śmiałku. Myślałeś, że zostawisz starego kumpla, co? Boże, ale wy Angole jesteście zdrajcy! To prawda o perfidnym Albionie, szczera prawda. Bond roześmiał się. - A skąd ja, do cholery, miałem wiedzieć, że trafiłeś w ręce tych od rehabilitacji, terapii i co tam jeszcze? Nie miałem pojęcia, że podchodzisz do życia tak poważnie. Podejrzewam, że wymyśliłeś nawet sposób na intymne pieszczoty z tym swoim hakiem od mięsa. Leiter odparł enigmatycznie: - Zdziwiłbyś się. Złap tym dziewczynę za rękę i zgadnij, jaki wpływ hak wywiera na jej dobre postanowienia. Ale przejdźmy do rzeczy. W jakim szyku będziemy płynąć? Czy niektóre z tych noży dałoby się przerobić na dzidy? Jak odróżnić pod wodą, i do tego jeszcze w półmroku, swoich od wrogów? Musimy tę operację przeprowadzić raczej solidnie. Ten Pedersen to fajny gość. Nie chciałbym, żeby ktoś z jego ludzi zginął przez nasz głupi błąd czy zaniedbanie. W systemie nagłaśniającym rozległ się głos kapitana. - Posłuchajcie. Mówi wasz kapitan. Możliwe, że w trakcie tej operacji przyjdzie nam ryzykować. Wyjaśnię wam, na czym to polega. Departament Floty wybrał nasz okręt do przeprowadzenia ćwiczeń równoznacznych z działaniami wojennymi. Opowiem wam o tej sprawie, która pozostanie ściśle tajna aż do dalszych rozkazów. Wydarzyło się, co następuje... Śpiący w koi należącej do jednego z dyżurnych oficerów Bond zbudził się na dzwonek alarmowy. Żelazny głos w sieci rozkazywał: - Na posterunki do zanurzenia. Na posterunki do zanurzenia - i

prawie natychmiast jego koja przechyliła się z lekka, a odległy jęk maszyn zmienił wysokość. Bond uśmiechnął się do siebie posępnie. Zsunąwszy się z koi, poszedł do centrum bojowego. Leiter już tam był. Kapitan odwrócił się od mapy. W twarzy miał wyraz napięcia. - Wygląda na to - powiedział - że mieli panowie rację. Mamy ich. Jakieś pięć mil przed nami i o dwa punkty na prawo. Robi około trzydziestu węzłów. Żaden inny statek nie mógłby utrzymać takiej szybkości, a co najmniej to nieprawdopodobne. I płynie bez świateł. Chce pan zajrzeć w peryskop? Zostawia za sobą duży kilwater i mnóstwo fosforescencji. Księżyc jeszcze nie wstał, ale widać biały ślad, kiedy oczy się przyzwyczają do ciemności. Bond nachylił się do gumowych okularów. Po chwili wypatrzył biały kosmyk na widnokręgu łagodnej, miękko wezbranej fali. Odstąpił. - Jaki trzyma kurs? - Taki jak nasz: na zachodni kraniec Grand Bahama. Zejdziemy głębiej i zwiększymy szybkość. Mamy ich również na sonarze, więc nie zgubimy. Przejdziemy na równoległy kurs i zbliżymy się trochę później. Meteo zapowiada lekką zachodnią bryzę wczesnym rankiem. To nam pomoże. Nie chciałbym zbyt spokojnej wody, kiedy wypuścimy pływaków. Przy każdym powierzchnia się trochę skotłuje. To jest - zwrócił się do potężnie zbudowanego mężczyzny w spodniach z białego drelichu - podoficer Fallon. Dowodzi grupą pływaków, oczywiście pod rozkazami pana i Leitera. Wszyscy najlepsi pływacy zgłosili się na ochotnika. Wybrałem dziewięciu. Zwolniłem ich ze wszystkich obowiązków. Może panowie chcieliby się zapoznać ze swoim zespołem. Omówić porządek rzeczy. Sądzę, że potrzebna będzie ścisła dyscyplina, sygnały rozpoznawcze i tak dalej. W porządku? Sierżant od uzbrojenia już szykuje broń. -

Uśmiechnął się. - Skombinował tuzin noży sprężynowych. Miał trudności z przekonaniem ludzi, żeby je dali, ale udało mu się. Porobił na nich zadziory i wyostrzył prawie na igłę, a potem oprawił w kije od szczotek. Pewnie zechce, żebyście podpisali na to zamówienie, inaczej dopadnie go zaopatrzeniowiec, kiedy już akcja się skończy. No dobrze. Do zobaczenia. Mówcie, co tylko wam będzie potrzebne. - Wrócił do mapy. Bond i Leiter skierowali się za podoficerem Fallonem przez dolny pokład do maszynowni, a potem do warsztatu naprawczego. Po drodze minęli pomieszczenie reaktora. Urządzenie sterczało z pokładu pokrytego grubą warstwą ołowiu jak nieprzyzwoite wybrzuszenie do wysokości kolan. Kiedy mijali go, Leiter wyszeptał do Bonda: - Reaktor pośredni na ciekły sód marki B dla okrętów podwodnych. Bond kopnął tego potwora w przejściu brzegiem obuwia. - Z epoki parowozów. Nasza flota używa marki C. Warsztat naprawczy, długie niskie pomieszczenie wyposażone w mnóstwo precyzyjnych instrumentów, przedstawiał dziwny obraz. W jednym końcu stało dziewięciu pływaków, ubranych tylko w kąpielówki, a ich piękne ciała lśniły opalenizną. W drugim końcu dwaj mężczyźni w niezgrabnych szarych kombinezonach pracowali w półmroku i tylko punkty jaskrawego światła padały na wirujące tokarki, z których ostrza noży tryskały małymi snopami błękitnych i pomarańczowych iskier. Niektórzy z pływaków już mieli swoje dzidy. Bond wziął jedną z nich i obejrzał, gdy zakończono przedstawianie się. Była to śmiercionośna broń z klingą zaostrzoną niczym sztylet i z zaciętym niedaleko czubka zadziorem, solidnie przymocowana drutem do szczytu długiego, krzepkiego kija. Bond sprawdził

kciukiem stal ostrą jak igła i dotknął czubka. Nie oprze się temu nawet skóra rekina. A czym będzie rozporządzał wróg? Niewątpliwie strzelbami na dwutlenek węgla. Bond przyjrzał się uśmiechniętym, opalonym na brąz młodzieńcom. Nie obejdzie się bez zabitych może i wielu. Trzeba wszystko zrobić dla zaskoczenia. Jednak te złociste skóry i jego własna, i bledsza skóra Leitera, będą w blasku księżyca widoczne na sześć metrów - dla strzelb to żadna odległość ale daleko poza zasięgiem dzid. Bond zwrócił się do podoficera Fallona: - Chyba nie macie tu gumowych kostiumów? - Ależ mamy, panie komandorze. Są potrzebne w razie wypadku w zimniej szych wodach. - Uśmiechnął się. - Nie zawsze pływamy pośród gajów palmowych. - Wszyscy będziemy ich potrzebować. A możecie im wymalować na plecach wielkie numery, białe albo żółte? Dzięki temu będziemy się z grubsza orientować, kto jest kim. - Oczywiście. - Zawołał na swoich ludzi: - Ej, Fonda i Johnson. Idźcie do kwatermistrza i pobierzcie dla wszystkich gumowe kostiumy. Bracken, weź z magazynu kubeł farby rozprowadzonej z gumą. Wymaluj na plecach tych kostiumów numery. Na trzydzieści centymetrów wysokie. Od jednego do dwunastu. Ruszajcie się. Później, kiedy połyskliwe czarne kombinezony już wisiały na ścianie jak skóry olbrzymich nietoperzy, Bond zwołał ich wszystkich. - Chłopcy, czeka nas okrutna bitwa podwodna. Będą straty w ludziach. Kto chce się wycofać? - Wszystkie twarze wyszczerzyły się do niego w uśmiechu. - W porządku. Trzeba będzie przepłynąć na głębokości około trzech metrów może pięćset, może osiemset metrów. Przy dosyć jasnym świetle. Księżyc już wzejdzie, a na dnie jest biały piasek i trochę wodorostów. Popłyniemy spokojnie, w

szyku trójkątnym. Ja mam numer jeden i będę prowadził, za mną pan Leiter z numerem dwa i podoficer Fallon z numerem trzy. Potem szyk będzie się rozszerzać, podobnie do klucza lecących gęsi. Musicie się tylko trzymać za numerem, który was wyprzedza, dzięki temu nikt się nie zgubi. Uważajcie na pojedyncze wzgórki koralowca. Z mapy wynika, że nie ma tu prawdziwej rafy, tylko odosobnione kępy. Zacznie się akurat czas żerowania dla ryb, więc bądźcie czujni, czy nie podpływa coś dużego. Ale dajcie im spokój, jeżeli nie będą zbyt natrętne. W takim przypadku trzej z was załatwią rybę dzidami. Ale jest bardzo mało prawdopodobne, żeby jakaś ryba nas zaatakowała, bo wszyscy razem będziemy dla nich wyglądać jak jedna olbrzymia czarna ryba i pewnie będą nas omijać z daleka. Wystrzegajcie się jeżowców na koralu i uważajcie na dzidy. Trzymajcie je przy samym ostrzu. A przede wszystkim zachowujcie się jak najciszej. Musimy dołożyć starań, aby zaskoczenie było po naszej stronie. Wróg ma strzelby na dwutlenek węgla, ich zasięg wynosi około siedmiu metrów, ale ładowanie tej broni jest bardzo powolne. Jeżeli z takiej strzelby do was wycelują, postarajcie się stanowić jak najmniejszy cel. W wodzie trzymajcie się na płask. Nie opuszczajcie stóp, żeby stać się celem na całą długość: kiedy już wystrzeli, rzucajcie się na przeciwnika z dzidą wyciągniętą do przodu. Jedno dziabnięcie prawie w dowolne miejsce na głowie albo na ciele i facet jest załatwiony. Ranni muszą się troszczyć sami o siebie. Nie mamy sanitariuszy z noszami. Jeżeli cię zranią, wycofuj się z walki, uciekaj na bryłę koralową i tam spocznij. Albo płyń do brzegu i na płyciznę. Jeżeli ci wbiją dzidę, nie próbuj jej wyciągać. Tylko trzymaj ją w ranie, aż się tobą ktoś zajmie. Podoficer Fallon będzie miał jedną z flar sygnałowych. Wystrzeli ją na powierzchnię, kiedy tylko zacznie się walka, i wasz kapitan od razu się wynurzy i spuści ratunkowy

ponton z uzbrojonymi do pomocy i z lekarzem okrętowym. Czy są jakieś pytania? - Co mamy robić zaraz po opuszczeniu okrętu, sir? - Starajcie się jak najspokojniej zachowywać na powierzchni. Jak najszybciej nurkujcie na trzy metry i zajmujcie swoje miejsce w szyku. Prawdopodobnie pomoże nam lekka bryza, ale trochę zamętu na powierzchni na pewno wywołamy, więc starajcie się, żeby był jak najmniejszy. - A co z sygnałami pod wodą, sir? Przypuśćmy, że maska się popsuje czy coś takiego. - Kciuki w dół to znak krytycznej sytuacji. Ręce wyciągnięte na wprost to wielka ryba. Kciuki do góry to „Zrozumiałem” albo „Idę ci na pomoc”. Nic więcej nie będzie wam potrzebne. - Bond uśmiechnął się. - Nogi do góry znaczą, że jesteś załatwiony. Rozległy się śmiechy, niektóre trochę niepewne. Wtem odezwał się system nagłaśniający. - Zespół pływaków do luku ratunkowego. Powtarzam, zespół pływaków do luku ratunkowego. Nakładać ekwipunek. Nakładać ekwipunek. Komandor Bond proszony do centrali bojowej. Pisk maszyn zamarł w sieknięciu i zapadła cisza. Lekko stuknąwszy, Manta spoczęła na dnie.

XXIII Nagie zmagania Bond wystrzelił z luku ratunkowego wzwyż z podmuchem sprężonego powietrza. Daleko nad nim powierzchnia morza była rozmigotaną płytą rtęci, bulgocącą i kłębiącą się drobnymi falkami, których widok sprawiał Bondowi przyjemność. Obok niego przeleciał

w górę balon powietrza i widział, jak uderza w srebrny strop niby mała bomba. Poczuł dotkliwy ból w uszach. Ze względu na dekompresję przystopował płetwy i zwolnił, aby zawisnąć o trzy metry poniżej powierzchni. Pod nim długa czarna sylwetka Manty wyglądała ponuro i groźnie. Pomyślawszy, jak we wnętrzu jej palą się elektryczne światła i setka mężczyzn robi, co do nieb należy, poczuł się wręcz niesamowicie. Po chwili luk ratunkowy znów potężnie eksplodował, jak gdyby Manta wystrzeliła w niego, i wypadł stamtąd Leiter jak czarny pocisk w chmurze srebrnych bąbelków. Ustąpiwszy mu z drogi, Bond skierował się ku powierzchni. Ostrożnie popatrzył sponad lekko zmierzwionych fal. Może o kilometr po lewej stał Disco Volante, ciągle jeszcze bez żadnych świateł. Nic nie poruszało się na jego pokładzie. O półtora kilometra na północ majaczyła długa czarna sylwetka Grand Bahama za linią białego piasku i drobnych fal. Na oddzielających ją wodach biel przerywały nieduże bryły i wzgórki koralowca. Ponad wyspą, na szczytach wysokich dźwigów widocznych jako niewyraźne czarne szkielety, zapalały się i gasły czerwone światła ostrzegawcze dla samolotów. Bond rozeznał miejsce i spokojnie zgiąwszy się w pasie, znikł pod powierzchnią. Zawisł o jakieś trzy metry niżej i utrzymywał się w tym położeniu, niczym igła kompasu wskazująca kierunek, w jakim popłynie, z lekka tylko poruszając płetwami i czekając na resztę zespołu. Przed dziesięcioma minutami powściągliwy spokój komandora Pedersena zmienił się w podniecenie. - Jak byka kocham, wychodzi na to, co pan mówił! - zawołał, kiedy Bond wszedł do centrali bojowej. - Stanęli w dryfie jakieś dziesięć minut temu i w tej chwili sonar chwyta dziwne odgłosy pod wodą, właśnie takie, jakich można by się spodziewać, gdyby szykowali coś w tym swoim przedziale podwodnym. Brak innych poszlak,

ale te wystarczą. Myślę, że pan i chłopaki powinniście już wyruszać. Kiedy się odsuniecie, wypuszczę na powierzchnię antenę i połączę się z Departamentem Floty, wyślę im meldunek sytuacyjny i każę ostrzec bazę rakietową, żeby w razie czego była gotowa się ewakuować. Potem wypłynę na głębokość około sześciu metrów, załaduję dwie wyrzutnie i każę ich mieć na oku przez peryskop. Podoficera Fallona wysyłam z drugą flarą. Poleciłem mu unikać kłopotów, ile się da, ale ma być gotów do wystrzelenia drugiej flary, gdyby sprawy potoczyły się bardzo niekorzystnie dla naszej strony. To mało prawdopodobne, ale w tej sytuacji nie mogę ryzykować. Jeżeli zobaczymy drugą flarę, to zdecyduję się na zbliżenie. Ustrzelę z działka parę kawałków tego Disco i wejdziemy na pokład. A potem będziemy walczyć już całkiem na ostro, dopóki bomby nie będą odzyskane i zabezpieczone. - Kapitan z powątpiewaniem potrząsnął głową. Przeciągnął sobie dłonią po fryzurze na jeża jak po czarnych żelaznych opiłkach. - Co za piekielna sytuacja, komandorze. Po prostu trzeba rozgrywać na wyczucie. - Wyciągnął dłoń. - No. Ruszajcie. Powodzenia. Spodziewam się, że moje chłopaki nie przyniosą wstydu swej łajbie. Bond poczuł klepnięcie po ramieniu. To był Leiter. Błysnął zębami w uśmiechu wewnątrz maski. Wskazał do góry kciukiem. Bond szybko się obejrzał. Jego ludzie byli uszykowani z grubsza w klin, ich płetwy i dłonie wybijały w wodzie powolny rytm. Bond skinął głową i ruszył naprzód w powolnym, równym tempie, z jedną ręką u boku, a w drugiej trzymając przy piersi dzidę z dłonią tuż pod ostrzem. Za nim czarny klin rozpostarł się w szyk i popłynął przed siebie jak olbrzymia płaszczka ruszająca na łów.

W czarnym stroju było gorąco i lepko, a docierający przez ustnik tlen w zamkniętym obiegu smakował gumą, lecz Bond zapomniał o tych niewygodach, skupiając się na równym tempie i na tym, aby trzymać się dokładnie kierunku na sterczącą kępę koralowca o szczycie obmywanym przez fale, który obrał sobie za punkt orientacyjny dla pierwszego kontaktu z płycizną. Daleko w głębi, gdzie nie docierały tańczące cienie od księżyca, na równym dnie z białego piasku ciemniała tu i ówdzie plama zapewne wodorośli. Wokół rozciągała się pusta, blado rozświetlona przestrzeń nocnego morza, samotna i mglista, w której Bond, wbrew swej woli i rozeznaniu, spodziewał się lada chwila ujrzeć wyłaniającą się jak torpeda wielką rybę, z oczyma i zmysłami szukającymi rozedrganego kształtu czarnego intruza. Ale nic nie było, nic się nie pokazało, a plamy wodorośli robiły się stopniowo coraz bardziej widoczne i na piaszczystym dnie, podnoszącym się powoli z piętnastu na dwanaście i na dziesięć metrów, pojawiły się zmarszczki. Aby upewnić się, że wszystko w porządku, Bond rzucił szybkie spojrzenie przez ramię. W porządku, są wszyscy, owalne szybki jedenastu połyskujących masek, a za nimi trzepotliwe płetwy i lśniące w księżycu ostrza dzid. Na Boga, pomyślał Bond, żeby tylko udało nam się ich zaskoczyć! Co za przeraźliwa zasadzka czekająca w cieniach i w gąszczu raf! Na myśl o tym poczuł moment uniesienia, zgaszony od razu skrycie dręczącą, trwożną myślą o dziewczynie. A gdyby się okazało, że należy do zespołu wrogów! Przypuśćmy, że znalazłby się z nią twarzą w twarz. Czy przełamałby się, aby zrobić to... dzidą? Ale przecież to śmieszne. Ona jest na pokładzie, bezpieczna. Wkrótce znów ją zobaczy, kiedy tylko uporają się z tą robotą.

Z głębi wychynęła kępka koralu, skupiając na czym innym jego uwagę. Wpatrzył się uważnie przed siebie. Zauważył więcej takich kępek, atramentowe plamki jeżowców, mnóstwo małych, migotliwych rybek koralowych, drobny las wachlarzowatych gąściołów, kiwających się i falujących z odpływem i przypływem jak włosy topielic. Bond zwolnił i poczuł, jak Leiter i Fallon wpadli na jego płetwy. Wolną dłonią dał znak, żeby zwolnili. Podpełznął ostrożnie do przodu, wypatrując, gdzie fala srebrzyście obmywa szczyt koralowego wzgórka, na który się orientował. Jest, trochę na lewo. Zboczył co najmniej o sześć metrów. Skręcił w tym kierunku, dał znak, żeby się zatrzymać, i podpłynął z wolna do osłony. Nadzwyczaj ostrożnie uniósł głowę w mlaszczącej i marszczącej się wodzie. Spojrzał w stronę Disco. Owszem, jest, widać go teraz wyraźniej w pełnym świetle księżyca. Ani znaku życia. Przesuwał z wolna spojrzenie po dzielącej ich wodzie. Nic. Drobne falki na lustrzanej smudze księżycowego blasku. Przemknął na drugą stronę koralowca. Nic oprócz naruszonej tu i ówdzie powierzchni nad płycizną i w odległości może pięciuset metrów wyraźna linia brzegu i plaży. Wypatrywał na czystych przejściach jakiegoś szczególnego zmącenia wody, kształtu, jakiegokolwiek poruszenia. Co to? W odległości stu metrów, na skraju dużej połaci gładkiej wody między koralowcami, niemalże laguny, spod powierzchni wyjrzała na moment głowa, blada głowa z błyśnięciem maski, rozejrzała się i znikła natychmiast pod wodą. Bond wstrzymał oddech. Poczuł, jak zaskoczone serce tłucze mu się wewnątrz gumowego stroju. Aż mu zabrakło tchu, wyjął rurę z zębów i wypuścił oddech. Wchłonął pospiesznie kilka haustów świeżego powietrza, namierzył dokładnie pozycję, wpakował sobie na powrót rurę do oddychania w usta i osunął się w głąb.

Z tyłu wpatrywały się weń bez wyrazu maski, czekające na sygnał. Bond kilka razy dał znak kciukami. W najbliższych maskach odpowiedziało mu błyśniecie zębów. Przesunął uchwyt na drzewcu dzidy do pozycji ataku i ponad niskim koralowcem ruszył naprzód. Teraz to już wyłącznie kwestia szybkości i uważnego przemykania się wśród wyższych gdzieniegdzie koralowców. Ryby umykały mu z drogi i cała rafa jakby zbudziła się od uderzenia fali dwunastu spieszących ciał. Po pięćdziesięciu metrach Bond dał znak, aby zwolnić i rozsypać się w tyralierę do ataku. Znów popełznął do przodu, bolącymi i przekrwionymi z wytężenia oczyma wypatrując przed sobą poszarpanych form w bladej mgle. Jest! Mignęło białe ciało, i tam, i tam. Ręka Bonda dała sygnał do ataku. Rzucił się naprzód, z dzidą wyciągniętą przed siebie. Grupa Bonda uderzyła z boku. Był to błąd, co zauważył po chwili, bo ci ze SPECTRE jeszcze posuwali się naprzód, i to z szybkością zaskakującą dla Bonda, póki nie spostrzegł małych śmigiełek, jakie wirowały na plecach wrogów. Mieli dodające szybkości butle ze sprężonym powietrzem, spore cylindry przypasane między podwójnymi cylindrami akwalungów i napędzające śmigiełka. W połączeniu z płetwami dawało im to co najmniej podwójną szybkość, jaką by uzyskali w otwartych wodach, ale tutaj, pośród sterczących koralowców i przy powolnym manewrowaniu podwodnymi saniami za elektryczną torpedą, posuwali się może o jakiś węzeł szybciej niż ludzie Bonda, gnający teraz, aby przeciąć im drogę. Poza tym wrogów było mnóstwo. Po dwunastu Bond przestał ich liczyć. A większość miała strzelby na dwutlenek węgla z dodatkowymi włóczniami w kołczanach przypasanych do nóg. To niedobry stosunek sił. Żeby tylko zdążyć na dystans dzidy, zanim ich zauważą! Trzydzieści metrów. Dwadzieścia.

Bond obejrzał się. Sześciu swych ludzi miał prawie na odległość ramienia, reszta nienadążająca w nierównej linii. Maski tych od Larga wciąż patrzyły w przód. Jeszcze nie dostrzegli czarnych postaci zdążających ku nim przez koralowce. Ale oto, kiedy Bond zrównał się z ich strażą tylną, jego cień od księżyca padł na połać bladego piasku i jeden płetwonurek nagle się odwrócił, a potem drugi. Bond zaparł się stopą o bryłę koralu i ze zwiększonym przez to impetem rzucił naprzód. Tamten nie miał czasu się bronić. Dzida ugodziła go w bok i pchnęła na następnego w szeregu. Bond wbił ją i zabójczo szarpnął. Tamten upuścił broń i złapał się za bok. Bond wpadł w ciżbę nagich mężczyzn, rozpraszających się teraz na wszystkie strony, z przyspieszeniem od swych silniczków. Drugi osunął się przed nim, chwyciwszy się za twarz, kiedy udane pchnięcie Bonda rozbiło szkło jego maski. Jakieś ostrze rozdarło gumę osłaniającą brzuch Bonda i poczuł ból i wilgoć, mogącą być krwią albo wodą morską. Uchylił się od kolejnego błyśnięcia metalu i kolba uderzyła go w głowę, choć większość siły poszła na opór wody. Jednak oszołomiło go i przez chwilę trzymał się bryły koralu, żeby odzyskać orientację, podczas gdy czarna gromada jego ludzi śmignęła obok i w wodzie zaroiło się od pojedynczych zmagań i buchających kłębów czarnej krwi. Bitwa objęła teraz cały obszar czystej wody między kostropatymi koralowcami. Na jego przeciwległym krańcu Bond wypatrzył leżące teraz na dnie sanie i na nich coś wydłużonego, grubego, w gumowym pokrowcu; holującą je srebrną torpedę i zwartą grupę ludzi, a wśród nich ogromną, nie do pomylenia postać Larga. Wtopiwszy się w bryły koralu, Bond zniżył się aż do piasku i ostrożnie popłynął skrajem tej otwartej połaci wodnej, ale musiał zatrzymać się prawie natychmiast. W cieniach czaiła się przysadzista postać człowieka.

Starannie mierzył z uniesionej strzelby w Leitera, szamocącego się z innym, który go trzymał za gardło, podczas gdy Leiter, już bez płetwy na haku, dziargał go hakiem po plecach. Bond kopnął dwa razy mocno płetwami i rzucił z odległości dwóch metrów dzidą. Lekkie drzewce nie miało rozmachu, lecz ostrze wbiło się tamtemu w ramię akurat w momencie, kiedy z lufy wyleciały bąbelki gazu. Strzał poszedł daleko w bok, ale facet błyskawicznie odwrócił się i opróżnioną bronią pchnął w Bonda. Kątem oka Bond spostrzegł, że jego dzida z wolna odpływa ku powierzchni. Rzucił się facetowi do stóp, niezgrabnie blokując jak w rugby, i podciął mu nogi od dna. Po czym, gdy lufa strzelby uderzyła go w skroń, rozpaczliwie sięgnął do maski wroga i zerwał mu ją z twarzy. To wystarczyło. Odpłynął trochę w bok i patrzył, jak tamten, oślepiony słoną wodą, zmierza omackiem ku powierzchni. Poczuł szturchnięcie w ramię. To Leiter, który ściskał swoją rurę tlenową. Jego twarz w masce była konwulsyjnie wykrzywiona. Słabo pokazywał do góry. Bond zrozumiał. Chwycił Leitera w pasie i skoczył ku powierzchni, prawie pięć metrów nad nimi. Gdy przebili srebrne sklepienie, Leiter wyrwał sobie z ust rurę i zaczął kurczowo łapać powietrze. Bond podtrzymał go, póki trwał paroksyzm, i pociągnął do płytkiej kępy koralowej, a gdy Leiter go gniewnie odepchnął i burknął, żeby go u diabła zostawił i wracał na dół, podniósł kciuk i znowu dał nurka. Teraz już dobrze kryjąc się w koralowym lesie, znów tropił, gdzie jest Largo. Mignęły mu czasem jakieś pojedyncze zmagania, a raz przepłynął pod mężczyzną, jednym ze swoich ludzi z Manty, wpatrującym się w niego spod powierzchni. Ale twarz pod wodą, ujęta w rozrzucone włosy, nie miała maski ani rury tlenowej, tylko usta obrzydliwie rozdziawione przez śmierć. Na dnie, wśród koralowców, widniały porozrzucane szczątki po bitwie: butla tlenowa, podarte pasma czarnej

gumy, cały akwalung i kilka włóczni ze strzelb na dwutlenek węgla. Dwie z nich Bond podniósł. Znalazł się znów na skraju otwartej laguny, wód bitewnych. Sanie z leżącą na nich olbrzymią gumową kiełbasą ciągle stały w miejscu, pilnowane przez dwóch ludzi Larga, trzymających strzelby w pogotowiu. Ale gdzie Largo? Bond wpatrywał się w mglistą ścianę, przez którą światło księżyca, już bledsze, przesączało się na pomarszczony piasek, którego ładne wzory były teraz porysowane i zadeptane przez walczących. Gdzie naruszono powierzchnię piasku, tam roiły się rybki koralowe, wyłapując drobne fragmenty glonów czy innego pokarmu, jak to czynią mewy i gawrony po przejściu pługa. Nic innego nie było widać i nie było żadnego sposobu, żeby Bond mógł się zorientować w wynikach walki, rozbitej na tuzin staczanych w ruchu odrębnych pojedynków. A co się dzieje na powierzchni? Kiedy Bond wydobył tam Leitera, morze oświetlała czerwona flara. Czy ratunkowy ponton z Manty prędko pojawi się na widowni? Czy ma tu czekać i pilnować bomby? Decyzję, z przerażającą nagłością, podjęto za niego. Z mglistego tła po prawej wyskoczył połyskliwy kształt elektrycznej torpedy. W jej siodełku okrakiem siedział Largo. Pochylony za małą szybą z pleksiglasu, by zyskać na szybkości, w lewej dłoni trzymał dwie dzidy z Manty skierowane do przodu, a prawą kontrolował pojedynczy drążek sterowy. Gdy się pojawił, dwaj nurkowie upuścili strzelby na piasek i podnieśli złącze u sani. Largo zwolnił i podpłynął do nich. Jeden z ludzi chwycił torpedę za stery i usiłował przyciągnąć je do złącza u sań. Wydostaną się! Largo chce wyholować bombę przez rafy i zatopić ją na głębokiej wodzie albo zagrzebać! To samo uczyni z drugą bombą, znajdującą się na Disco. Kiedy zniknie materiał dowodowy. Largo oświadczy, że wpadł w zasadzkę konkurencji poszukującej skarbów. Skąd mógł wiedzieć, że oni są z amerykańskiego

okrętu podwodnego? Jego ludzie bronili się za pomocą strzelb używanych przeciw rekinom, ale tylko dlatego, że zostali bez powodu napadnięci. I znowu wszystko da się ukryć w poszukiwaniu skarbów. Tamci wciąż jeszcze szamotali się ze złączem. Largo niespokojnie się oglądał. Bond ocenił odległość i odepchnąwszy się potężnym kopnięciem od koralu, rzucił się naprzód. Largo odwrócił się w porę, aby poderwać rękę i odparować zadane przez Bonda pchnięcie włócznią z prawej ręki, a pchnięcie z lewej odbiło się nieszkodliwie od cylindrów z tlenem, które miał na plecach. Bond parł dalej, z dłońmi wyciągniętymi do przodu, aby wyrwać mu przewód tlenowy z ust. Largo poderwał ręce, aby temu zapobiec, i upuścił dwie dzidy trzymane w jednej dłoni, a prawą niechcący szarpnął za ściskany w niej drążek. Torpeda skoczyła w przód, porzucając strażników, i śmignęła ukośnie ku powierzchni, podczas gdy na jej grzbiecie trzymały się i walczyły ze sobą dwa ciała. Nie było mowy o wyuczonych zasadach. Szarpali się na oślep, po desperacku zaciskając zęby na gumowych ustnikach, od których zależało ich życie, jednak Largo mocno trzymał się kolanami torpedy, a Bond musiał jedną ręką czepiać się wyposażenia, żeby go nie zrzucono. Łokieć Larga raz po raz walił go w twarz, a Bond uchylał się z boku na bok, aby ciosy trafiały go w usta, nie w bezcenne szkło maski. Równocześnie Bond wolną dłonią grzmocił w jedyny dostępny mu cel, w nerki przeciwnika, pod brązowym prostokątem ciała, bo tylko tego mógł sięgnąć. Torpeda wyskoczyła na powierzchnię o pięćdziesiąt metrów dalej, w szerokim kanale prowadzącym na otwarte morze, i rwała opętańczo przed siebie, z nosem wystającym z wody pod kątem

czterdziestu pięciu stopni, bo przeważał ją na ogonie ciężar Bonda, który znajdował się połową ciała w jej spienionym kilwaterze. Było już kwestią minut, kiedy Largo zdoła się odwrócić i dorwać doń oburącz. Bond podjął decyzję. Puścił akwalung tamtego i ściskając nogami rufę torpedy, osunął się w tył, aż poczuł na plecach krawędź steru. Byle teraz uniknąć śruby! Sięgnął między nogami w dół, chwycił mocno za ster i rzucił się do tyłu, spadając z maszyny. W jego twarz, o centymetry od wirującej śruby, tłukła teraz kłębiąca się z tyłu woda, ale ciągnął ze wszystkich sił w dół i czuł, że rufa mu się poddaje. Jeszcze trochę i ta cholera stanie prawie pionowo. Wykręcił pióro steru w bok niemal pod kątem prostym, a potem, gdy od natężenia ramiona omal nie wyłamywały mu się ze stawów, nagle puścił. Nad nim i przed nim, gdy torpeda zarzuciła na prawo, ciało Larga, wytrącone z równowagi przez nagły zwrot, wpadło z pluskiem do wody, odwróciło się szybko i maska zaczęła się rozglądać za Bondem. Bond miał już dosyć, kompletnie wyczerpany. Pozostało mu tylko uciekać i pozostać jakoś przy życiu. Bomba unieruchomiona, torpeda przepadła, miotając się w kółko po morzu. Largo jest skończony. Bond zebrał resztkę sił i niemrawo zanurkował, szukając ucieczki w koralowcach, będących jego ostatnią nadzieją. Largo, którego siły pozostały nietknięte, ruszył za nim, płynąc zamaszystym, spokojnym kraulem. Bond skręcił pomiędzy koralowce. Ukazało się białe piaszczyste przejście i popłynął nim, a potem spostrzegł rozwidlenie. Polegając na niewielkiej, dodatkowej ochronie, jaką może mu dać gumowy kombinezon, wybrał ciaśniejsze przejście wśród ostrych koralowców. Ale czarny cień ukazał się teraz nad nim, nie odstępując go. Largo nie zadawał sobie fatygi zejścia w przepływ. Płynął ponad koralowcami, patrząc w dół, obserwując Bonda, nie spiesząc się. Bond spojrzał w górę. Zobaczył

błysk zębów wokół ustnika. Largo wiedział, że już go ma. Bond zginał palce, aby je pobudzić do życia. Jakie szanse ma, żeby pokonać te ogromne dłonie, te dłonie jak mechaniczne narzędzia? Wąski przepływ rozszerzył się. Z przodu zamigotał piaszczysty kanał. Zrobiło się za ciasno, żeby zawrócić. Pozostało mu tylko wpłynąć do otwartej pułapki. Bond zatrzymał się i stanął na nogach. Nie miał innego wyjścia. Largo złapał go jak szczura w pułapce, ale będzie musiał przynajmniej po niego zejść. Bond popatrzył w górę. Tak jest, wielkie połyskliwe ciało, a za nim sznurek srebrnych bąbelków, ostrożnie wychodzi na otwartą wodę. A teraz, szybkim ruchem, jak blada foka, dało nurka na twardy piasek i stanęło naprzeciw Bonda. Largo ruszył z wolna pomiędzy ścianami z koralu, wyciągając ogromne dłonie do pierwszego chwytu. Zatrzymał się o dziesięć kroków. Jego spojrzenie pobiegło w bok na kępę koralu. Prawą dłoń wyrzucił przed siebie i szarpnął. Znów się ukazała, cała wijąca się, miotało się na niej osiem dodatkowych palców. Trzymał przed sobą małą ośmiorniczkę, jak nieduży, rozkołysany kwiat. Zęby jego rozchyliły się na gumowym ustniku i na policzkach ukazały się fałdki uśmiechu. Uniósł jedną dłoń i znacząco postukał się w maskę. Bond schylił się i podniósł kamień porośnięty wodorostami. Cios kamieniem w jego maskę więcej sprawi szkody niż chlaśnięcie ośmiorniczką w maskę Bonda. Ośmiornicą się nie przejmował. Zaledwie wczoraj przebywał w towarzystwie setki takich zwierząt. Martwiło go tylko, że Largo ma dłuższe ręce. Largo dał krok do przodu. Potem następny. Bond skulił się, odstępując ostrożnie, żeby nie rozciąć sobie gumowej powłoki, w wąskie przejście. Largo ruszył za nim, powoli, z rozmysłem. Jeszcze dwa kroki i zaatakuje.

W otworze za jego plecami Bond uchwycił jakieś poruszenie. Ktoś z pomocą? Ale było to mignięcie białe, nie czarne. Jeden z nich! Largo skoczył do przodu. Bond wierzgnięciem odbił się od koralu i dał nura wprost w jego krocze, z ostrym kamieniem w ręku. Jednak Largo był na to przygotowany. Podrzutem kolana trafił go mocno w głowę i jego prawa dłoń równocześnie spadła, wlepiwszy ośmiorniczkę Bondowi w maskę. Po czym z góry obie dłonie sięgnęły w dół i złapały Bonda za szyję, podniosły go jak dziecko i trzymając na odległość ramienia, zaczęły dusić. Bond nic już nie widział. Mętnie wyczuwał śluzowate macki, jak obmacują mu twarz, chwytają za ustnik między zębami, ciągną. Krew mu huczała w głowie i już wiedział, że przepadł. Z wolna osunął się na kolana. Ale jak to, dlaczego upada? A co z dłońmi trzymającymi go za gardło? Jego powieki zaciśnięte w udręce rozwarły się i zobaczył światło. Ośmiornica, teraz na jego piersi, puściła i umknęła między koralowce. Przed nim Largo z dzidą okropnie sterczącą mu wskroś szyi, leżał, kopiąc resztką sił w piasek. Za nim nachylona i wpatrująca się z góry w jego ciało stała niewielka, blada postać, wkładając kolejną włócznię do podwodnej strzelby. Długie włosy w świetlistym morzu opływały jej głowę jak przejrzysta zasłona. Bond dźwignął się powoli na nogi. Dał krok do przodu. Wtem poczuł, że kolana się pod nim uginają. Fala czerni zaczęła mu kryć widzenie. Oparł się o koral, wargi rozluźniły mu się na ustniku dostarczającym tlenu. Woda przesączyła do ust. Nie! powiedział sobie. Nie! Nie możesz do tego dopuścić! Jakaś dłoń ujęła go za rękę. Oczy Domino wewnątrz maski były jednak nieobecne. Puste, zagubione. Ona jest chora! Co się z nią

dzieje? Bond nagle jakby się ocknął. Jego wzrok ogarnął krwawe plamy na jej kostiumie kąpielowym, okropne czerwone znaki na ciele prześwitującym przez strzępy bikini. Oboje umrą, stojąc tu, jeżeli on czegoś nie zrobi. Jego nogi, jakby z ołowiu, zaczęły poruszać czarnymi płetwami. Unosili się w górę. W końcu to nie aż takie trudne. A teraz, jakby niepostrzeżenie, jej płetwy też zaczęły mu pomagać. Oba ciała razem dotarły do powierzchni i legły, twarzą w dół, w płytkich bruzdach wyrytych przez fale. Światło poranka, mające barwę ostryg, z wolna zamieniało się w różowe. Będzie to piękny dzień.

XXIV Spokojnie, panie Bond! Felix Leiter wszedł do białego, antyseptycznego pokoju i konspiracyjnie zamknął za sobą drzwi. Stanął przy łóżku, w którym Bond spoczywał na pograniczu narkotycznego uśpienia. - Jak leci, chłopie? - Nie najgorzej. Tylko jestem jakiś odurzony. - Doktor zapowiedział, że nie wolno mi cię odwiedzać, ale pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć, co się zdarzyło. Chcesz? - Pewnie. - Bond usiłował się skupić. W gruncie rzeczy nic go nie obchodziło. Mógł myśleć tylko o dziewczynie. - No, to będę się streszczał. Doktor właśnie ma obchód i zrobi mi piekło, jeżeli mnie tu znajdzie. Odzyskali obydwie bomby, a Kotze - ten ich fizyk - śpiewa jak ptaszek. Zdaje się, że SPECTRE to kupa naprawdę wielkich bandziorów - dawniejsi ze Smierszu, z mafii, z gestapo - wszystkie największe firmy i draństwa. Ich centrala znajdowała się w Paryżu. Główny mâcher nazywa się Blofeld,

ale ten skurwysyn niestety uciekł, a przynajmniej, jak twierdzi CIA, jeszcze nie zdążyli go dopaść. Chyba ostrzegło go to, że Largo nie odzywa się przez radio. Musi to być nie lada geniusz. Kotze powiada, że SPECTRE zgarnęła miliony dolarów, odkąd pięć czy sześć lat temu rozkręcili interes. A to miał być ich końcowy urobek. Nie myliliśmy się co do Miami, miało być celem numer dwa. Nielicha operacja. Drugą bombę planowali umieścić w przystani jachtów. Bond uśmiechnął się słabo. - No to wszyscy są zadowoleni. - A pewnie. Tylko nie ja. Do tej pory nie mogę się odczepić od tego pieprzonego radia. Lampy nie wytrzymują. Na ciebie też czeka cała góra zaszyfrowanych wieści. M po prostu nie może się doczekać, kiedy się do tego zabierzesz. Całe szczęście, że największe ważniaki z CIA, a także zespół z twojej firmy, przylatują dziś wieczorem, żeby tym komenderować. Więc będziemy już mogli to przekazać i tylko patrzeć, jak nasze dwa rządy będą mieszać w tym wszystkim i jak wybrną z tego: co powiedzieć opinii publicznej, co zrobić z tymi ze SPECTRE, czy ciebie mianować lordem, czy księciem, jak mnie namówić, żebym kandydował na prezydenta... A potem wymkniemy się i urządzimy sobie gdzieś bal. Nie zabrałbyś na niego tej dziewczyny? Cholera, jak nie ona, to kto zasługuje na medal? Ale ma jaja! Założyli jej licznik Geigera. Bóg raczy wiedzieć, co jej zrobił ten skurwysyn Largo! Ale nie wyśpiewała... ani słówka! Kiedy ich zespół już wyruszył, jakoś się wydostała z kabiny przez okienko, z bronią i z akwalungiem, i poszła go załatwić. I załatwiła! A w dodatku tobie też uratowała życie! Przysięgam, że nigdy już nie powiem na żadną „słaba kobieta”. A na pewno nie na włoską dziewczynę. - Leiter nadstawił ucha. Ruszył czym prędzej do drzwi. - Cholera, ten pieprzony medyk skrada się po korytarzu! Do

zobaczenia, James. - Pospiesznie obrócił klamkę, przez chwilę nasłuchiwał, po czym się wymknął. Bond słabym głosem nagląco zawołał: - Felix! Zaczekaj! Felix! - Drzwi się jednak zamknęły. Opadł na łóżko i leżał wpatrzony w sufit. Po trochu wezbrały w nim gniew... i panika. Dlaczego nikt mu, do cholery, nie powiedział nic o dziewczynie? Co, u diabła, obchodzi go cała reszta? Czy ma się dobrze? Gdzie ona jest? Czy ona... Drzwi się otworzyły. Bond szarpnął się i usiadł na łóżku. Krzyknął wściekle do postaci w białym fartuchu: - Dziewczyna! Co z nią jest? Prędko! Chcę wiedzieć! Doktor Stengel, wzięty lekarz z Nassau, był nie tylko modnym, lecz i dobrym specjalistą. Należał do tych żydowskich uchodźców, którzy, gdyby nie Hitler, kierowaliby jakimś dużym szpitalem w mieście wielkości Dusseldorfu. Tymczasem wdzięczni i bogaci pacjenci zbudowali mu nowoczesną klinikę w Nassau, gdzie krajowców leczył za szylingi, a milionerów oraz ich małżonki po dziesięć gwinei za jedną wizytę. Bardziej przywykł do kuracji związanych z przedawkowaniem pigułek nasennych i chorób, jakie doskwierają bogaczom, niż do wielorakich obrażeń, zatruć kurarą i dziwnych ran, sprawiających raczej wrażenie, jakby zadawano je w epoce piratów. Ale takie były polecenia rządowe, w dodatku obwarowane przepisami o tajemnicy państwowej. Doktor Stengel nie zadawał pytań na temat swych pacjentów ani na temat szesnastu sekcji zwłok, jakie przyszło mu wykonać, sześciu na Amerykanach z wielkiego okrętu podwodnego i dziesięciu na pasażerach wytwornego jachtu, który przedtem tak długo przebywał w miejscowej przystani, w tym również na zwłokach jego właściciela. Teraz odpowiedział ostrożnie: - Panna Vitali powróci do zdrowia. Na razie cierpi w następstwie szoku. Potrzebuje spokoju.

- I co jeszcze? Co jej się stało? - Przepłynęła ogromny dystans. Stan jej zdrowia nie powinien pozwolić na taki wysiłek fizyczny. - Dlaczego? Doktor skierował się do drzwi. - A teraz pan też musi odpocząć. Wiele pan przeszedł. Będzie pan zażywał lek nasenny raz na sześć godzin. Potrzebuje pan mnóstwa snu. Wkrótce znowu pan stanie na nogi, ale przez jakiś czas musi pan dbać o siebie i zachowywać się spokojnie, panie Bond. Dbać o siebie. Zachowywać się spokojnie, panie Bond. Gdzie on wcześniej słyszał te idiotyzmy? Raptem ogarnęła go wściekłość. Wyskoczył z łóżka. Pomimo nagłego zawrotu głowy ruszył chwiejnie w stronę doktora. Potrząsnął mu pięścią pod ugrzecznioną twarzą: ugrzecznioną, ponieważ doktor był przyzwyczajony do emocjonalnych wybuchów u swych pacjentów i ponieważ wiedział, że za kilka minut silny środek nasenny wyłączy Bonda na wiele godzin. - Spokojnie! A niech was diabli! Co pan o tym wie, żeby się zachowywać spokojnie! Proszę mi powiedzieć, co z tą dziewczyną? Gdzie ona jest? Numer jej pokoju! - Ręce Bondowi obwisły bezwładnie u boków. Przemówił słabo: - Na litość boską, proszę mi powiedzieć, doktorze. Ja... ja muszę wiedzieć. Doktor Stengel odpowiedział mu cierpliwie, łagodnie: - Ktoś ją bardzo źle potraktował. Cierpi od oparzeń... mnóstwa oparzeń. Wciąż jeszcze sprawia jej to duży ból. Jednakże - machnął pocieszająco dłonią - wewnętrznie zdrowie jej nie odniosło szwanku. Leży w sąsiednim pokoju, numer cztery. Może ją pan zobaczyć, ale tylko przez minutę. Potem już będzie spała. I pan również. Dobrze? Przytrzymał mu drzwi otworem.

- Dziękuję. Dziękuję, panie doktorze. - Bond niepewnym krokiem wyszedł na korytarz. Cholerne nogi znów zaczęły się pod nim uginać. Lekarz przyglądał się, jak podchodzi do drzwi numer cztery, otwiera je i zamyka za sobą z przesadną starannością pijanego. Odszedł w głąb korytarza, myśląc: jemu to nie zaszkodzi, a jej może nawet pomóc. Właśnie tego potrzeba dziewczynie: trochę czułości. W małym pokoju żaluzje rzucały prążki światła i cienia na łóżko. Bond potykając się, podszedł do łóżka i ukląkł przy nim. Główka na poduszce obróciła się w jego stronę. Wysunęła się dłoń i wzięła go za włosy, jego głowę przyciągnęła bliżej do siebie. Jej chropawy głos się odezwał: - Masz tu zostać. Rozumiesz? Nie odchodź. Kiedy jej nie odpowiedział, poruszyła słabo jego głową tam i z powrotem. - Czy słyszysz mnie, James? Czy rozumiesz? - Poczuła, jak ciało Bonda osuwa się na podłogę. Kiedy puściła jego włosy, upadł bezwładnie na dywan przy jej łóżku. Zmieniła ostrożnie pozycję i spojrzała na niego z góry. Już spał z głową ułożoną w zgięciu ramienia. Dziewczyna przez chwilę przyglądała się jego śniadej, dosyć okrutnej twarzy. Po czym lekko westchnęła, przesunęła poduszkę na brzeg łóżka, tak że znalazła się tuż ponad nim, ułożyła na niej głowę w ten sposób, żeby mogła go zobaczyć, gdy tylko zechce, i zamknęła oczy.

Od tłumacza Powieść ta w dorobku Fleminga jest o tyle wyjątkiem, że sporne okazało się jej autorstwo i pierwszeństwo wersji filmowej. Ukazała się co prawda w roku 1961, a oparty na niej film nakręcono dopiero w 1965, jednakże przed powieścią istniał scenariusz telewizyjny, według którego nie udało się zrealizować filmu, a do którego współautorstwa rościli sobie prawa także Kevin McClory i Jack Whittingham. Postępowanie sądowe przeciwko Flemingowi zakończyło się polubownie, po czym film oparty już na jego powieści pobił rekordy popularności i osiągnął wysokie wpływy, a Fleming obronił definitywnie swe prawa do autorstwa książki, jednakże wymienieni twórcy uzyskali prawa do współautorstwa pomysłu, a niektóre aspekty prawne do dzisiaj pozostają przedmiotem sporu i toczącego się postępowania. Ponowna ekranizacja tej powieści z 1983 roku nosi tytuł Nigdy nie mów nigdy. Po raz pierwszy film o Bondzie zatytułowano inaczej niż powieść. Tytuł zaś wymyśliła druga żona Seana Connery'ego, ponieważ zagrał on znów Bonda po długiej przerwie, uprzednio zapowiedziawszy, że nigdy więcej nie podejmie się tej roli. abrazja: otarcie. Amt IV: niem. Urząd IV. Potoczna nazwa gestapo. banco: wł. bank. W międzynarodowej terminologii karcianej znaczy tyle co wywołanie: „Gram o cały bank”. Bentley: założona w 1919 roku angielska wytwórnia bardzo drogich, najbardziej luksusowych i najwyższej jakości samochodów. Wielki kryzys spowodował załamanie się popytu i sprzedanie Bentley Motors Ltd firmie Rolls-Royce, po czym łącznie odkupił je

w 1998 roku niemiecki Volkswagen. Jednakże nazwa i legendarna jakość bentleya przetrwały i samochody te przeżywają znów okres kolosalnej popularności. Przyczyniła się do tego również fama Jamesa Bonda, którego ukochanym samochodem był zawsze bentley. Bintini: grupka wysepek w archipelagu Bahamów, w tym północne Bimini i południowe Bimini, najbliższe wybrzeżom USA. Odległe o osiemdziesiąt kilometrów na wschód od Miami. Bircher-Bretmer Maximilian Oskar (1867-1939): szwajcarski wynalazca i propagator diety opartej głównie na ograniczeniu białek i na przewadze surowych pokarmów. Bisley: wieś w zachodniej części hrabstwa Surrey na południowy zachód od Londynu, od 1890 roku słynna jako sportowy i ćwiczebny ośrodek strzelania z broni palnej. Bied: znane z turystyki miasteczko w Słowenii. Bluebird: japoński samochód wyścigowy. Brighton: miasto liczące sto pięćdziesiąt tysięcy mieszkańców i kąpielisko nad kanałem La Manche, położone pięćdziesiąt kilometrów na południe od Londynu, jest bardzo żywym ośrodkiem wypoczynku, rozrywek, imprez kulturalnych. café-au-lait: fr. kawa z mlekiem. Caívet: znana hurtownia wina. Capo mafioso: po wł. ściślej capo di mafiosi: głowa (czyli szef) członków mafii. Cheltenham Ladies' College: ekskluzywna i droga szkoła dla dziewcząt w uzdrowisku Cheltenham, kształci ich około tysiąca. Założona w 1853 roku, odegrała rolę pionierską. CID, czyli Criminal Investigation Department: Wydział Śledczy do spraw Kryminalnych. Jest częścią Metropolitan Police (czyli policji londyńskiej) i zajmuje się wykrywaniem poważnych zbrodni. Jego funkcjonariusze nie używają mundurów. Połowa CID mieści się w Scotland Yardzie, a reszta jednostek rozrzucona jest po

Londynie. W razie potrzeby CID udziela pomocy także policji poza obszarem Londynu. Cliquât: szampan wysokiej marki. (la) courtisane de marque: fr. kurtyzana najwyższej klasy. crème de menthe frappé: koktajl oparty na słodkim zielonym likierze z mięty korsykańskiej. Cuneo Ernest (1906-1988): amerykański dziennikarz, prawnik i autor, pracował też dla wywiadu, blisko zaprzyjaźniony z Flemingiem. Wydaje się, że jego nowela dostarczyła pierwszego, cząstkowego pomysłu i bodźca do wszystkich dalszych wersji powieści Operacja Piorun i może również Goldfinger. Muse to żartobliwa aluzja do Cuneo w roli Muzy dostarczającej natchnienia. deksedryna: ang. dexedrine. Stosowany od lat dwudziestych lek o nie całkiem jednoznacznym i dość wielorakim działaniu, aż do uzależnienia włącznie (siarczan dekstroamfetaminy). Deuxième Bureau: Dwójka, francuska agencja rządowa zajmująca się m.in. sprawami wywiadu. Dick Tracy: twardy amerykański detektyw, bohater ukazującego się w prasie od 1931 roku sławnego komiksu, którego autorem był Chester Gould. W roku 1990 Warren Beatty wyreżyserował o nim pierwszy film z czołowymi aktorami, sam występując w roli tytułowej. Disco Volante: hiszp. nazwa tego jachtu oznacza Latający Talerz. Downs: rejon kredowych wzgórz w hrabstwie Sussex. Drugie Cesarstwo: styl architektury charakterystyczny dla trzeciej ćwierci XDÍ wieku. dublon: dawna moneta zawierająca ponad siedem gramów złota.

Dulles Allen (1893-1969): formalny lub faktyczny szef amerykańskiego wywiadu. Propaganda sowiecka wprowadziła ogromny zamęt wokół jego postaci, powodując m.in. mylenie go z bratem, którym był John Foster Dulles (1888-1959), czołowy polityk amerykański, za prezydenta Eisenhowera sekretarz stanu. Obaj zresztą skutecznie odgrywali istotną rolę w zwalczaniu komunizmu, także w Europie Wschodniej. Natomiast w ZSRR nagłośniono tzw. plan Dullesa, mający polegać m.in. na blokowaniu wszelkich działań rosyjskich również za pomocą tzw. piątej kolumny. Ten plan okazał się w całości skompromitowanym fałszerstwem sowieckiej propagandy, mimo to jest do dzisiaj przywoływany w Rosji jako uzasadnienie akcji przeciwko USA. Dunhill: luksusowa i droga marka papierosów. Duże pchły... itd. Obiegowe ang. porzekadło: Big fleas have little fleas... itd. Przekształcone z wiersza Jonathana Swifta (16671745) On Poetry. Znane też w mojej pol. wersji: Duże pchły mają małe pchły, choć ty wet i oszalej; małe pchły mają jeszcze mniejsze pchły i tak dalej. Dyrektoriat: neoklasyczny styl zdobnictwa mebli, charakterystyczny dla ostatnich lat XVIII wieku. enos: lek stosowany w rozmaitych niedomaganiach związanych z nadciśnieniem. Felix Leiter: amerykański agent i detektyw, przyjaciel Bonda od czasu powieści Casino Royale oraz Żyj i pozwól umrzeć. W tej ostatniej zbrodniarze rzucili go na pożarcie rekinowi, który ciężko okaleczył Leitera. Florida Keys: archipelag w postaci łańcucha tysiąca siedmiuset małych wysepek mających łącznie osiemdziesiąt tysięcy mieszkańców, należący do USA, rozciągający się pomiędzy czubkiem półwyspu Floryda a Kubą.

Fountain Blue: nazwa dzielnicy wypoczynkowej z licznymi plażami w Miami. Fuchs Klaus (1911-1988): niemiecki fizyk. Uczestniczył w pracach nad bombą atomową, prowadzonych w Wielkiej Brytanii, USA i Kanadzie, przekazując jednocześnie materiały do ZSRR. Kiedy go zdemaskował Igor Guzenko, odebrano mu obywatelstwo brytyjskie, odsiedział dziewięć lat w więzieniu i wyjechał do NRD. Nie jest pewne, w jakim stopniu przyczynił się do realizacji sowieckiego programu atomowego. gąścioły: ang. sea fans, łac. Gorgonaria, rząd jamochłonów, których kolonie mają postać giętkiej wachlarzowatej sieci, sterczącej z dna i osiągającej wysokość paru metrów. GCA: skrót od ground controlled approach: naziemna radiolokacyjna kontrola zbliżania się i lądowania. George Washington: pierwszy amerykański okręt podwodny z tej klasy. Glen Orchy: długa i piękna dolina w Szkocji. gorgona: łac. Gorgonocephalus, rodzaj szkarłupnia o silnie i gęsto rozgałęzionych od środka ramionach. Grand Bahama: ta wyspa, jedna z największych w archipelagu i z najważniejszym po Nassau miastem Freeport, ma rozmiar około sto pięćdziesiąt na trzydzieści kilometrów i spośród dużych wysp leży najbliżej brzegów Ameryki. Gruppenführer: generał w SS. Hawkshaw: nazwisko detektywa, który pojawił się w angielskiej sztuce Toma Taylora (1817-1880) The Ticket of Leave Man, granej z powodzeniem od 1863 roku w Londynie i Nowym Jorku. Było to pierwsze poważne pojawienie się postaci detektywa w teatrze i literaturze. Później wrócili do tej postaci Cecil Henry Bullivant (18821981) w angielskiej powieści z lat dwudziestych i trzydziestych oraz Gus Mager (1878-1956) w groteskowym komiksie amerykańskim z

lat 1913-1922 i 1931-1952. W rezultacie wyraz hawkshaw stał się pospolitym i obiegowym synonimem detektywa. hikora: lub orzesznik Carya, potężne drzewo rosnące w Ameryce. Himmler Heinrich (1900-1945): drugi człowiek po Hitlerze, dowódca SS i jeden z największych zbrodniarzy w dziejach ludzkości. Po wyjątkowo nikczemnych i nieudanych próbach uniknięcia kary popełnił samobójstwo. Wzmianka o jego skarbie ukrytym w jeziorze jest fikcją, chociaż podobne i autentyczne sprawy u innych zbrodniarzy wojennych i politycznych nie należały wcale do rzadkości. Jas se: niechlujnie murzyńskie Yes, sir. jeżowce: gromada niedużych szkarłupni, gęsto pokrytych kolcami, często ostrymi i jadowitymi. King's Road: główna ulica artystycznej dzielnicy Chelsea. Kneipp Sebastian (1821-1897): niemiecki prekursor medycyny naturalnej. Zwalczał leki chemiczne i używki. koramina: lek pobudzający oddychanie i układ krążenia. Kruschen Saltz: sól przeczyszczająca i moczopędna. Krwawa Mary: ang. Bloody Mary. Wódka z sokiem pomidorowym, w mniej pospolitej wersji również z dodatkiem przypraw i niedużej ilości soku cytrynowego. la main passe: fr. ręka pasuje. Lombard Street: czy chodzi o ulicę tej nazwy w San Francisco, w Londynie czy w Baltimore, zawsze jest to symbol głównego rynku finansowego i giełdowego, skupiającego ich najważniejsze instytucje podobnie jak nowojorska Wall Street. Makao albo Macau: dawna kolonia portugalska na wybrzeżu południowych Chin z półmilionowym miastem o tej samej nazwie. Od roku 1999 włączona do Chin, ale nadal w znacznej mierze autonomiczna.

Manta: wielki gatunek rai. Flota Stanów Zjednoczonych miała okręty tej nazwy, w tym jeden wcześniejszy okręt podwodny, ale opisana tu jednostka o napędzie atomowym jest fikcyjna. maquereau: fr. sutener, alfons. maraschino: wyszukany likier, produkowany głównie w Dalmacji. Jego podstawą jest pewien rodzaj czarnych wiśni. marszpikiel: stalowy rożek, długości około trzydziestu centymetrów, główne narzędzie do splatania lin i innych robót bosmańskich. martini: niezależnie od identycznej marki wina kalifornijskiego lub włoskiego wermutu, chodzi tu o koktajl, jeden z dwóch (obok Manhattanu) od schyłku XIX wieku najpopularniejszych na świecie. Składa się on z dżinu i wermutu zasadniczo w proporcji 2:1, która jednak zmienia się w kilku odmianach aż po 8:1. Ulubione przez Bonda martini dry, czyli wytrawne, ma proporcje 4:1. Maserati: włoska firma produkująca jedne z najbardziej luksusowych samochodów na świecie. mastyks: łac. Pistacia lentiscus. Żywica tego drzewa ma liczne zastosowania w przemyśle i medycynie. Mathis: przyjaciel Bonda z francuskiej policji. MBNA: Członek Brytyjskiego Towarzystwa Przyrodolecznictwa. Czyżby dowcip polegał na tym, że jest to przede wszystkim nazwa rozmaitych instytucji bankowych? MG: brytyjski samochód marki Morris Garage. Mulliners: stara brytyjska firma znana z produkcji indywidualnych i fabrycznych karoserii samochodowych. MWD: ros, skrót od Ministierstwo Wnutriennich Diet: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Nassau: stolica archipelagu Bahamów. Dwieście tysięcy jej mieszkańców to dwie trzecie ludności całego archipelagu. W mieście koncentruje się przemysł turystyczny, rozrywkowy, hazard itp.

naturopata: ang. naturopath osoba praktykująca leczenie naturopatią, czyli tzw. siłami natury. organismo: wł. aparat, organizacja. osteopata: kręgarz itp, specjalista od układu kostnego. ostryga prerii: ang. prairie oyster. Surowe jajko albo samo żółtko z dodatkiem przypraw, octu i ewentualnie odrobiną brandy połykane jako tradycyjne lekarstwo na kaca. Over i Out: powszechnie stosowane w komunikacji radiowej angielskie formuły kończące daną wypowiedź i całą rozmowę. Pas de quoi: fr. Nie ma za co! Pensacoła: miasto na Florydzie z wielką bazą amerykańskiego lotnictwa wojskowego. phensic: tabletki z aspiryną i kofeiną stosowane przy bólach głowy, gardła, zębów itd. pieniążkowce: nieduże tropikalne szkarłupnie spokrewnione z jeżowcami, ale o krótkich i delikatnych kolcach, przypominających w dotyku raczej futerko. Pinkerton: skrótowe określenie amerykańskiej, jednej z najstarszych na świecie i najsłynniejszej agencji detektywistycznej. Założyli ją w 1850 roku Allan Pinkerton i Edward Rucker. Po niezwykle barwnej historii oraz licznych reorganizacjach dopiero w 2003 roku utraciła swą nazwę. Players: popularna i specyficznie angielska marka papierosów, ściślej Player's Navy Cut, co oznacza marynarską czapkę. Na jej bardzo znanym kolistym logo widnieje popiersie marynarza z żaglowcami w tle. Firma John Player & Sons powstała w połowie XIX wieku w Nottingham i kwitnie do dzisiaj. Nazwa może się kojarzyć z ang. please - proszę.

Pontecorvo Bruno (1913-1993): wybitny wioski fizyk atomowy, od roku 1948 obywatel brytyjski. Pracował m.in. nad bombą atomową i w roku 1950 nagle i dobrowolnie przeniósł się wraz z rodziną do ZSRR, gdzie przyjęto go z ogromnymi honorami. Północ, północny zachód: sensacyjny film z 1959 roku w reżyserii Alfreda Hitchcocka. Agenci tajemniczej organizacji przestępczej ścigają bohatera po całych Stanach Zjednoczonych. północ-zachód-zachód: ang. north-west-by-west. W nawigacji przeważa jednak praktyka, zgodnie z którą nazwy szesnastych części róży kompasowej pozostawia się bez tłumaczenia z ang. Preissnitz Vincenz (1799-1851): niemiecki rolnik, który w początkach XIX wieku zapoczątkował metodę hydroterapii. remora: nazwa kilku rodzajów ryb. Mają one na głowie przyssawkę, którą przyczepiają się zwłaszcza do rekinów, podróżując z nimi i żywiąc się resztkami ich pokarmu. Rikli Arnold (1823-1906): szwajcarski lekarz, który propagował leczenie za pomocą światła i powietrza. Ripper: chyba ukryty dowcip, bo „Jack the Ripper” to ang. „Kuba Rozpruwacz”. rosé: fr. różowe. Osobna kategoria win pośrednich między białymi a czerwonymi. rybie motyle i aniołki: ang. butterfly fish i angel fish, najrozmaitsze gatunki ryb z raf koralowych, określane tak ze względu na efektowne ubarwienie, formy płetw itp. sauté au cresson: fr. smażone z rukwią. Schiaparelti Snuff: wytworna woda kolońska. Sea Island: popularny ośrodek wczasowy na niedużej wyspie u wybrzeży stanu Georgia.

SIS: ang. skrót Special Investigation Service, czyli Specjalna Służba Śledcza. Smiersz: często pisane wersalikami CMEPШ, potoczny i używany także przez Stalina skrót od ros, nazwy Cмepmь Шпионам, czyli Śmierć Szpiegom, oficjalnie Dziewiąty Oddział do spraw Terroru i Dywersji, stworzony podczas II wojny światowej nadzwyczaj groźny wydział sowieckiego kontrwywiadu, zajmujący się m.in. uśmiercaniem, porywaniem oraz innymi formami likwidacji wrogów ZSRR za granicą. Często spotykany w utworach lana Fleminga, który jednak go nie wymyślił, chociaż bywa o to posądzany. Nazwa bywała też rozumiana jako eufemiczny skrót od Sowietskij Mietod Razobłaczenija Szpionow: sowiecka metoda demaskowania szpiegów. Sonderdienst: niem. hitlerowska policja pomocnicza. Zaliczenie jej do gestapo to raczej błąd autora. SPECTRE: pisane też Spectre jako skrót od Spécial Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion, czyli Specjalna Egzekutywa ds. Kontrwywiadu, Terroryzmu, Zemsty i Wymuszenia. Nazwa ta znaczy dosłownie widmo. Międzynarodowa organizacja przestępcza i terrorystyczna, wymyślona przez Fleminga i grająca dużą rolę w jego utworach, niemająca odpowiednika w rzeczywistości, niezwiązana z żadnym krajem ani kierunkiem politycznym, choć kojarzona niekiedy m.in. z ZSRR, zbudowana zaś na schematach i stereotypach włoskiej mafii, amerykańskich gangów, chińskich tongów itp. Fleming wprowadził ją po raz pierwszy w powieści Operacja Piorun i odtąd powtarzał w dalszych, w filmie zaś pojawiła się najpierw w Doktorze No, choć nie było jej w powieści o tym samym tytule. Stanway: wioska w hrabstwie Gloucestershire, w pobliżu pięknych wzgórz Cotswolds.

Steele Tommy (ur. 1936): znany po wojnie jako muzyk i piosenkarz, pierwszy brytyjski idol nastolatków i rock'n'rolla. Próbował też sił pisząc, rzeźbiąc i jako aktor filmowy. Szczęść Boże, Irygatorze! ang. See you later (czyli dosłownie: do zobaczenia), Irrigator! zamiast równie żartobliwego i często używanego powiedzonka: See you later, Alligator! szmendefer: potoczna pol, nazwa hazardowej gry karcianej chemin de fer, po ang. zwanej także shemmy albo shimmy. śrubowiec: nieduże drzewko Pandanus spiralis, jeden z ponad 800 gatunków pandanu. toksemia: zatrucie z obecnością toksyn w krwi. tong albo tang: chińskie tajne stowarzyszenie, często o charakterze przestępczym, czasami tylko zawodowym. torpeda: tu pojazd podwodny zbliżony do torpedy, przypominający współczesny skuter nurkowy. Jego pionierami byli Włosi już w 1918 roku, kiedy dzięki temu pojazdowi zatopili dwa austriackie okręty wojenne, a w 1938 rozwinęli tę broń. Podczas II wojny światowej przejęto ten pomysł w Anglii, gdzie wyprodukowano kilka typów pod nazwą Chariot („rydwan”) i używano ich mniej czy bardziej skutecznie. Próby niemieckie pod nazwą Neger („Murzyn”) i rosyjskie nie dały poważniejszych efektów, a w Japonii stosowano ludzkie torpedy samobójcze. Fleming jako agent wywiadu floty fascynował się tą techniką, stąd motyw owych torped powraca w jego utworach. Torrio Johnny (1882-1957): amerykański gangster włoskiego pochodzenia. Jego następcą był Al Capone, na którego polecenie, w trakcie zawiłej wojny gangów w Chicago, dokonano słynnej masakry 14 lutego 1929 roku, w dzień św. Walentego. Z niewyjaśnionych

przyczyn siódemka zabitych ubrana była wieczorowo. trepangi: rozmaite rodzaje strzykw zwanych też ogórkami morskimi, duże szkarłupnie, cenione jako przysmak. wieprzowa lub świńska guma: ang. hog gum albo (Florida) poisonwood. Niedokładne nazwy pięknego, choć trującego drzewa Metopium toxiferum. Wydzielina z jego różnych części powoduje dotkliwe podrażnienia skóry i błon śluzowych. Wormwood Scrubs: potocznie The Scrubs, duży niezabudowany obszar na zachodzie Londynu, wielkości osiemdziesięciu hektarów, kojarzący się z położonym w pobliżu więzieniem. zając morski: łac. Aplysia, ogromny i ciekawy ślimak bez zewnętrznej muszli, zwany tak ze względu na długie czułki na głowie, umiejący nie tylko pełzać, lecz także pływać. zizz: w slangu ang. spanko. Dowcip polega na tym, że nie istnieje włoski wyraz zizzo.