Dziedzictwo Ognia Szklany tron Tom 3 Sarah J Maas

Sarah J. Maas

DZIEDZICTWO OGNIA przełożył Marcin Mortka

Tytuł oryginału: Heir of Fire Text copyright © 2014 by Sarah J. Maas

Map copyright © 2012 by Kelly de Groot Cover illustration © Alex Taini Copyright for the Polish edition © by Grupa Wydawnicza Foksal MMXV Copyright © for the Polish translation by Marcin Mortka, Warszawa MMXV Wydanie I Warszawa, MMXV

Spis treści

Dedykacja Mapa Część pierwsza. Dziedzictwo popiołów 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18.

19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. 31. 32. 33. 34. 35. Część druga. Dziedzictwo ognia 36. 37. 38. 39. 40. 41.

42. 43. 44. 45. 46. 47. 48. 49. 50. 51. 52. 53. 54. 55. 56. 57. 58. 59. 60. 61. 62. 63. 64. 65.

66. 67. 68.

Po raz kolejny chciałam zadedykować powieść Susanie. Dzięki Twej przyjaźni moje życie stało się lepsze, a książka zyskała prawdziwe serce.

Część pierwsza

Dziedzictwo popiołów

1.

Na

bogów, w tej żałosnej imitacji królestwa jest piekielnie gorąco!” – pomyślała Celaena

Sardothien. A może tak jej się tylko wydawało, ponieważ od rana leżała na skraju dachu z terakoty, osłaniając oczy ramieniem i powoli prażąc się w słońcu niczym bochenki płaskiego chleba, które miejscowa biedota układała na parapetach, gdyż nikogo nie było stać na piec z cegły. Chleb nazywał się teggya i dziewczyna miała go dosyć. Nienawidziła smaku tego chrupkiego, czosnkowego pieczywa, którego nie mógł usunąć z podniebienia nawet kubek wody. Marzyła, aby już nigdy w życiu nie musieć go jeść. Zapewne czuła tak, ponieważ od chwili przybycia do Wendlyn dwa tygodnie temu na nic innego nie było jej stać. Zgodnie z rozkazem Jego Królewskiej Mości Władcy Całej Ziemi króla Adarlanu dotarła do stolicy królestwa, zwanej Varese, a gdy skończyły jej się pieniądze, musiała uciekać się do kradzieży chlebków teggya i wina z wozów kupieckich. Podjęła taką decyzję po tym, jak przyjrzała się ufortyfikowanemu zamczysku, znakomicie wyszkolonym strażnikom, kobaltowym proporcom powiewającym z dumą na suchym, gorącym wietrze i uznała, że nie zabije wyznaczonych jej osób.

Od tej pory kradła teggya oraz… wino. Było to kwaśne czerwone wino pochodzące z winnic ciągnących się wzdłuż łagodnych, niewysokich wzgórz wyrastających wokół stolicy. Z początku nie mogła go przełknąć, ale obecnie bardzo jej smakowało. Tym bardziej że od dłuższego czasu i tak na niczym jej nie zależało. Wyciągnęła rękę, szukając glinianego dzbana, który zabrała ze sobą na dach, ale jej dłoń natrafiła na pustkę. Zaklęła. Co się, u licha, stało z winem? Świat gwałtownie przechylił się i rozbłysnął tysiącem gwiazd, gdy przewróciła się na plecy.

Wysoko nad nią krążyły ptaki, utrzymujące należyty dystans od jastrzębia, który od samego rana siedział na czubku pobliskiego komina, czekając na kolejną zdobycz. Poniżej ulice targowe tętniły życiem, oślepiały kolorami i ogłuszały wrzawą. Celaena widziała ryczące osły, kupców zachwalających towary, ubrania – zarówno zamorskie, jak i dobrze jej znane, wozy toczące się z turkotem po bruku. Ale gdzie był jej… O, tutaj. Dzban stał schowany za ciężką, czerwoną dachówką, tak by wino się nie zagrzało. Zabójczyni ustawiła go tam kilka godzin temu, gdy wspięła się na dach, aby przyjrzeć się murom zamkowym. Przynajmniej taki miała zamiar, nim uświadomiła sobie, że o wiele bardziej wolałaby zgubić się wśród cieni. Cieni, które zdążyły się już znacznie wydłużyć, od kiedy zostały wypalone przez bezlitosne słońce Wendlyn. Wszelkie ambitne

zamiary szybko nikły w takiej temperaturze. Celaena spróbowała pociągnąć z dzbana, ale uświadomiła sobie, że był pusty. I całe

szczęście, bo już kręciło jej się w głowie. Potrzebowała wody i więcej teggya. Przydałoby się też coś na obolałą, rozbitą wargę i otartą kość policzkową – pamiątkę po wizycie w jednej z miejskich tawern wczoraj w nocy. Dziewczyna z jękiem przewróciła się na brzuch i przyjrzała ulicom, znajdującym się kilkanaście metrów pod nią. Wiedziała, że są patrolowane przez straż. Rozpoznawała już żołnierzy i była opatrzona z ich uzbrojeniem. Poznała rutynę straży oraz mechanizm otwierania trzech ogromnych bram prowadzących do zamku. Wyglądało na to, że ród Ashryverów podchodził do kwestii bezpieczeństwa bardzo, bardzo poważnie. Minęło już dziesięć dni od przybycia dziewczyny do Varese. Podróżowała w pośpiechu, choć nie miała

ochoty zabijać wyznaczonych jej ofiar. Miasto było przeogromne, więc Celaena uznała, że tak pospieszna podróż to najlepszy sposób na uniknięcie spotkania z urzędnikami imigracyjnymi. Wolała wymknąć się im aniżeli zostać wcieloną do tutejszego przewspaniałego systemu pracy. Poza tym po długich tygodniach spędzonych na morzu, gdzie mogła jedynie leżeć na wąskiej koi bądź z niemalże religijnym zapałem ostrzyć broń, potrzebowała jakiegoś urozmaicenia. „Jesteś tchórzem. Tylko i wyłącznie tchórzem” – powiedziała do niej Nehemia. Słowa te rozbrzmiewały w każdym zgrzytnięciu osełki i wlokły się za nią przez wszystkie mile morskie. Tchórz, tchórz, tchórz. Celaena poprzysięgła, że wyzwoli Eyllwe. W chwilach rozpaczy, żalu oraz wściekłości, gdy odsunęła na bok rozmyślania na temat Chaola, Kluczy Wyrda i wszystkiego, co porzuciła i straciła, zdołała ułożyć plan działania. Był on nieprawdopodobny i wręcz szalony, ale miał na celu zwrócenie wolności zniewolonemu królestwu. Dziewczyna pragnęła odnaleźć i zniszczyć Klucze Wyrda, z których pomocy skorzystał król Adarlanu, budując swe przeklęte imperium. Była gotowa poświęcić własne życie, aby zrealizować ten cel. Ona jedna przeciwko królowi. Tak to powinno wyglądać. Nikt

oprócz niej nie może znaleźć się w niebezpieczeństwie, nikt nie może ucierpieć oprócz niej samej. Tylko potwór mógł zniszczyć innego potwora. Skoro już znalazła się tutaj za sprawą Chaola, który chciał dla niej dobrze, ale popełnił błąd, przynajmniej mogła zdobyć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. W całej Erilei żyła tylko jedna osoba tak stara jak Klucze Wyrda. Były one dziełem wojowniczej rasy demonów, która nadała tym trzem przedmiotom tak wielką moc, że ukrywano je od tysięcy lat i niemalże wymazano z ludzkiej pamięci. Osobą tą była królowa Maeve, władczyni istot Fae. Maeve wiedziała o wszystkim i nie było się czemu dziwić – stąpała po ziemi od zarania dziejów. Pierwszym elementem niemądrego, idiotycznego planu Celaeny było więc

odnalezienie Maeve, zdobycie wiedzy o sposobach zniszczenia Kluczy Wyrda i powrót do Adarlanu. Przynajmniej tyle mogła zrobić dla Nehemii i… i dla wielu innych ludzi. W niej samej ziała bowiem pustka. Pozostały jedynie popioły, czeluść i żelazna przysięga, wyryta w jej sercu, przysięga złożona przyjaciółce, która naprawdę dobrze ją znała. Gdy statek wszedł do największego portu Wendlyn, zabójczyni z podziwem przyglądała się ostrożnym działaniom załogi. Marynarze zaczekali bowiem na bezksiężycową noc, a następnie zaprowadzili Celaenę i inne uchodźczynie z Adarlanu na galerę, która prześlizgnęła się przez tajemne wyrwy w rafie koralowej. Rafa stanowiła główny system zabezpieczeń przed inwazją legionów Adarlanu. Rozpracowanie go było jednym z celów misji Celaeny jako Królewskiej Obrończyni. Dziewczyna nie przestawała myśleć o tym, jak uchronić Chaola oraz rodzinę Nehemii przed śmiercią z ręki króla. Władca Adarlanu poprzysiągł bowiem, że uczyni to, jeśli zabójczyni nie zdobędzie tajnych planów obrony morskiej Wendlyn oraz nie zamorduje króla wraz z następcą tronu podczas dorocznego balu z okazji przesilenia letniego. Dziewczyna odepchnęła od siebie ponure myśli, gdy wraz

z pozostałymi uciekinierkami dotarły na brzeg i zostały postawione przed obliczem władz portowych. Wiele kobiet nosiło rany zarówno na ciele, jak i na duszy. Ich oczy nadal błyszczały koszmarami, które przypadły im w udziale w Adarlanie. Celaenie udało się zniknąć podczas zamieszania związanego ze schodzeniem na brzeg, ale mimo to przyczaiła się na dachu i odprowadziła wzrokiem uchodźczynie wchodzące do budynku, w którym spodziewały się otrzymać nowe domy oraz zatrudnienie. Zabójczyni wiedziała, że urzędnicy mogą je

później zabrać w odludne miejsce i zrobić z nimi to, co im się żywnie podoba. Mogli je sprzedać lub w inny sposób skrzywdzić. Były tylko niechcianymi, pozbawionymi wszelkich praw uciekinierkami. Nie mogły się niczemu sprzeciwić. Celaeną nie kierowały tylko jej własne obsesje. Nehemia na pewno zostałaby do końca, aby się przekonać, że kobietom nic się nie stało. Zabójczyni wiedziała o tym i wyruszyła w drogę do stolicy dopiero wtedy, gdy nabrała takiej pewności. Nie miała pojęcia, jak wprowadzić w życie pierwszy etap swojego planu, więc dla zabicia czasu postanowiła poszukać sposobu na wdarcie się do zamku. Dzięki temu może przestanie myśleć o Nehemii…

Na razie szło jej nieźle. Ukrywając się w niewielkich lasach i stodołach, przemykała niczym cień przez wiejskie tereny. Wendlyn. Kraj mitów i potworów, legend i ucieleśnionych koszmarów. Podczas wędrówki Celaena natrafiała na gorące, kamieniste pustynie oraz gęste lasy,

które w miarę jak podnosił się teren, zieleniały coraz intensywniej. Wybrzeże oraz okolice głównego portu były suche, jakby promienie słońca wypaliły tam wszelką roślinność. Bardzo

się różniły od wilgotnego, zamarzniętego zimą imperium, które pozostawiła za sobą. Wendlyn bez wątpienia był krainą obfitości oraz możliwości, w której ludzie nie zagarniali dla siebie wszystkiego, na co mieli ochotę, w której nie zamykano na noc drzwi, a nieznajomych na ulicy obdarzano uśmiechem. Celaena jednakże nie dbała o to, czy ktoś się do niej uśmiechał, czy też nie. Wraz z upływem czasu przestawało jej zależeć na czymkolwiek. Determinacja, wściekłość oraz inne uczucia, z którymi opuściła Adarlan, powoli gasły, pożerane przez drążącą ją pustkę. Po czterech dniach podróży zabójczyni ujrzała wreszcie ogromną stolicę wzniesioną u stóp wzgórz. Miała przed sobą Varese, miejsce narodzin jej matki, tętniące życiem serce

królestwa. Varese było miastem czystszym od Rifthold, a klasa średnia była tu liczna i zamożna, ale nadal pozostawało taką samą stolicą jak inne, ze slumsami, ciemnymi zaułkami, dziwkami oraz hazardzistami. Odnalezienie przestępczego światka nie zabrało dziewczynie wiele czasu. Na ulicy poniżej trzech strażników zatrzymało się na pogawędkę. Celaena oparła podbródek na dłoniach. Podobnie jak inni strażnicy mężczyźni mieli na sobie lekkie zbroje i nosili sporo broni. Jeśli wierzyć plotkom, Wendlyńczycy byli szkoleni przez Fae, aby walczyć bez litości, szybko i podstępnie. Celaena nie chciała tego sprawdzać z wielu powodów.

Miejscowi wydawali się o wiele czujniejsi niż typowi strażnicy z Rifthold, mimo że nie zauważyli czyhającej nad nimi zabójczyni, ale dziewczyna wiedziała, że na razie stanowi zagrożenie wyłącznie dla siebie. Nawet prażąc się na dachach kamienic i myjąc ukradkiem w którejś z licznych miejskich fontann, nadal czuła krew Archera Finna ściekającą na jej włosy i skórę. Pomimo nigdy niemilknącej wrzawy Varese nadal słyszała jęki Archera, którego zadźgała w tunelu pod zamkiem. Pomimo upału i wypijanego wina nadal widziała przerażenie na twarzy Chaola, gdy dowiedział się o jej powiązaniach z Fae oraz ogromnej,

mrocznej mocy, która mogła ją zniszczyć. Często zastanawiała się, czy kapitan rozwiązał zagadkę, którą zadała mu w dokach Rifthold. A jeśli odkrył prawdę? Cóż, nie pozwalała sobie brnąć w tego typu rozważania. Nie był to odpowiedni moment na myślenie o Chaolu, prawdzie czy jakiejkolwiek innej kwestii, która rozrywała jej duszę na strzępy. Delikatnie dotknęła pękniętej wargi i skrzywiła się, spoglądając na strażników. Grymas ust sprawił, że zabolało ją jeszcze bardziej. Zasłużyła sobie na ten cios w bójce, którą sprowokowała zeszłej nocy. Przecież wbiła tamtemu facetowi jądra w żołądek. Nic dziwnego, że się wściekł, gdy wreszcie złapał oddech. Wściekł się? Mało powiedziane. Celaena odsunęła dłoń od ust i przez chwilę przyglądała się straży. Nie przyjmowali łapówek

od kupców, nikogo nie straszyli grzywnami, nad nikim się nie znęcali jak ich koledzy z Rifthold. Każdy urzędnik czy żołnierz, którego tu widziała, wydawał się taki… dobry.

Równie dobry jak Galan Ashryver, następca tronu Wendlyn. Rozdrażniona Celaena pokazała język strażnikom, rynkowi, jastrzębiowi na pobliskim kominie, zamkowi i mieszkającemu w nim księciu. Żałowała, że tak szybko skończyło jej się wino. Sposób na wkradnięcie się do zamku odkryła dziesięć dni temu. Trzy dni po przybyciu do Varese. Tydzień od owego okropnego dnia, kiedy to wszystkie jej plany legły w gruzach. Owionął ją ożywczy wiatr, niosący aromat przypraw znad straganów stojących wzdłuż sąsiedniej ulicy. Rozpoznała tymianek, gałkę muszkatołową i kminek. Wciągnęła powietrze głęboko w płuca, chcąc, by rozjaśniło jej w głowie. Z jednego z okolicznych górskich miast

przypłynęło echo dzwonów, a gdzieś na placu grupa minstreli zaczęła grać wesołą melodię. Nehemii bardzo by się tu podobało. Świat niespodziewanie zadygotał i znikł w głębi, która wyrosła w sercu dziewczyny. Nehemia nigdy nie ujrzy Wendlyn. Nigdy nie usłyszy górskich dzwonów ani nie będzie

spacerować po targu przypraw. Celaenie zrobiło się ciężko na sercu. Wydawało jej się, że ułożyła świetny plan. Spędziła wiele czasu na rozgryzaniu fortyfikacji zamkowych i wymyślaniu sposobu na dotarcie do Maeve, od której miała wydobyć prawdę o Kluczach. Wszystko układało się idealnie aż do tego przeklętego przez bogów dnia, gdy uświadomiła sobie, że straż codziennie o drugiej po południu zostawia lukę w południowym odcinku systemu obronnego. Poznała wówczas system otwierania bram i wkrótce zakradła się na dach kamienicy jakiegoś arystokraty, aby obserwować wyjazd Galana Ashryvera. Zobaczyła jego oliwkową skórę i ciemne włosy, dostrzegła nawet turkusowe oczy, identyczne jak jej, przez co na ulicach nosiła kaptur, ale krew w żyłach zmroziły jej dopiero wiwaty ludzi. Witali jego, swego księcia. Adorowali go, uwielbiali jego śmiały uśmiech i lekką zbroję błyszczącą w niekończącym się słońcu. Krzyczeli z radością, gdy wyjeżdżał na czele

oddziału na północne wybrzeże, by kontynuować łamanie blokady. Łamanie blokady… Książę – wyznaczony jej cel – łamał blokadę nałożoną przez Adarlan, a ludzie wysławiali go i uwielbiali! Przeskakując z dachu na dach, śledziła następcę tronu i jego ludzi przejeżdżających przez ulice miasta. Wystarczyłaby jedna strzała posłana między te turkusowe oczy i nigdy by już nie wstał. Niemniej jednak wiwaty stawały się coraz głośniejsze, a ludzie rzucali kwiaty, promieniejąc dumą ze swego idealnego, wspaniałego księcia… Celaena dotarła do bram, w chwili gdy je otwierano, aby wypuścić oddział. Galan Ashryver wyjeżdżał, aby zdobywać chwałę i walczyć o dobro oraz wolność swego królestwa.

Dziewczyna stała na dachu dopóty, dopóki następca tronu nie stał się jedynie plamką na horyzoncie. Potem weszła do najbliższej tawerny i wszczęła najkrwawszą bijatykę w swoim

życiu. Znikła na sekundę przed pojawieniem się straży miejskiej. Chwilę później, wycierając nos w brudną od krwi koszulę i plując krwią na bruk, uznała, że nie ma zamiaru kiwnąć palcem w żadnej sprawie. Jej plany były nic niewarte. Galan i Nehemia powiedliby świat ku wolności i wspólnie zwyciężyliby króla Adarlanu. Nehemia jednakże nie żyła, a złożona przez Celaenę przysięga, idiotyczna i żałosna, była warta tyle co błoto na ulicy. Sam Galan nie miał szans w starciu z Adarlanem, choć miał całą armadę na swe rozkazy. Skoro Nehemia nie była już w stanie powstrzymać króla, plan odnalezienia Maeve nie miał sensu. Na szczęście zabójczyni nie natknęła się jeszcze na żadną z istot Fae i nigdzie nie

spostrzegła nawet pobłysku magii. Cieszyło ją to, gdyż robiła, co w jej mocy, aby tego uniknąć. Jeszcze przed ujrzeniem Galana trzymała się z dala od straganów, na których sprzedawano wszystko, od błyskotek po eliksiry, i rynków, na których występowali uliczni artyści i handlowali rzemieślnicy. Szybko dowiedziała się, w których tawernach spotykają się czarodzieje, i omijała je szerokim łukiem. Czyniła to dlatego, że czasami, gdy znalazła się w zasięgu czyjejś mocy, budziła się w niej mrowiąca, wijąca się istota. Minął tydzień od chwili, gdy porzuciła swój plan i przestało jej na czymkolwiek zależeć. Podejrzewała, że upłynie wiele czasu, nim uzna, że naprawdę ma dość smaku teggya, wszczynania bójek co wieczór i picia kwaśnego wina na dachach. Miała wyschnięte gardło, a w brzuchu jej burczało. Zsunęła się z dachu powoli i ostrożnie, bynajmniej nie ze względu na czujnych strażników, ale dlatego, że kręciło jej się w głowie.

Czuła, że nieźle by się poobijała, gdyby próbowała zeskoczyć. Z niechęcią spojrzała na wąską bliznę na dłoni. Była to nędzna pamiątka żałosnej przysięgi, którą złożyła nad zamarzniętym grobem Nehemii jakiś miesiąc temu, a także pamiątka wszystkich innych rzeczy, które jej nie wyszły, i osób, które zawiodła. Wciąż miała pierścień z ametystem otrzymany od Chaola. Co noc grała o niego, traciła go i odzyskiwała przed wschodem słońca. Pomimo tego, co się wydarzyło, pomimo częściowego udziału kapitana w śmierci Nehemii, pomimo przerwania tego, co było między nimi, nie potrafiła pozbyć się pamiątki. Trzykrotnie przegrała pierścień w karty, ale odzyskiwała go za każdym razem, nie przebierając w środkach. Sztylet wbity między żebra zazwyczaj okazywał się o wiele bardziej przekonujący niż tysiące słów.

Jakimś cudem Celaenie udało się zleźć na ulicę, gdzie natychmiast oślepiły ją cienie. Oparła się o chłodny, kamienny mur i czekała, aż jej wzrok przyzwyczai się, a w głowie przestanie wirować. Ależ się stoczyła… Jak długo potrwa, zanim znajdzie się na samym dnie?

Najpierw poczuła smród obcej kobiety, a dopiero potem zobaczyła jej wielkie, pożółkłe oczy i zeschnięte, rozchylone wargi. – Won, kocmołuchu! Nie chciałabym znaleźć się w twojej skórze, jak cię jeszcze raz dorwę przed moimi drzwiami! Celaena cofnęła się, mrugając oczami. Owe drzwi były zaledwie dziurą w ścianie, wypełnioną najrozmaitszymi odpadkami i workami z dobytkiem. Kobieta zaś okazała się zgarbioną staruszką z tłustymi włosami i zepsutymi zębami. Dziewczyna zamrugała i obraz

stał się wyraźniejszy. Staruszka była rozjuszona, na wpół szalona i brudna. Zabójczyni uniosła dłonie i cofnęła się o kilka kroków. – Przepraszam! Kobieta splunęła. Flegma wylądowała na bruku tuż obok zakurzonych butów dziewczyny. Celaena nie miała siły, aby wzbudzić w sobie obrzydzenie lub wściekłość. Odeszłaby bez słowa, gdyby nie to, co właśnie ujrzała. A patrzyła na swoje ubranie, brudne, poplamione i podarte. Cuchnęła straszliwie, a owa żyjąca na ulicy starucha właśnie uznała, że jest kimś takim jak ona sama, inną żebraczką walczącą o miejsce. Cóż. Czyż to nie wspaniałe? Chyba właśnie sięgnęła dna. Pewnie któregoś dnia będzie się z tego śmiać, o ile zdoła zapamiętać ten incydent. Zresztą nie mogła sobie przypomnieć, kiedy śmiała się po raz ostatni. Przynajmniej mogła teraz pocieszyć się tym, że gorzej już nie będzie. Wtedy usłyszała jednak niski męski śmiech dobiegający z cieni za jej plecami.

2.

Mężczyzna był Fae.

Po dziesięciu latach egzekucji, spaleń i prześladowań Celaena patrzyła na mężczyznę Fae idącego w jej kierunku. Fae czystej krwi. Znalazł się tak blisko, że o ucieczce nie było mowy. Żebraczka i pozostali ludzie na ulicy zamilkli. Zapadła cisza tak głęboka, że słychać było

dzwony bijące w odległych górach. Nieznajomy był wysokim, barczystym, muskularnym mężczyną, który aż emanował energią. Zatrzymał się w strumieniu światła słonecznego. Jego srebrne włosy lśniły. Lekko spiczaste uszy i nieco przedłużone kły wystarczyłyby, aby przerazić wszystkich w uliczce, łącznie ze skamlącą teraz szaloną żebraczką. Serce Celaeny zmroził jednak tatuaż ciągnący się wzdłuż lewej strony surowej, ogorzałej od słońca twarzy. Szereg znaków można by uznać za ornament, ale dziewczyna pamiętała język Fae na tyle, by wiedzieć, że to słowa zaczynające się na wysokości skroni, które spływały w dół po szczęce oraz szyi i nikły za połą jasnego kaftana. Zabójczyni miała przeczucie, że tatuaże ciągną się po całym ciele nieznajomego, a jego strój kryje wiele sztuk broni. Sięgając po sztylet schowany pod płaszczem, pomyślała, że Fae mógłby uchodzić za przystojnego, gdyby w jego zielonych

oczach nie kryła się agresja. Nazwanie go młodzieńcem byłoby błędem. Zlekceważenie go byłoby jeszcze większą pomyłką, nawet gdyby nie nosił miecza przytroczonego do pleców i paskudnie wyglądających noży przy pasie. Poruszał się ze śmiercionośną gracją i rozglądał się, jakby właśnie wkroczył na arenę. Rękojeść sztyletu była ciepła. Celaena przybrała odpowiednią pozycję, z zaskoczeniem łapiąc się na tym, że odczuwa lęk. Dobrze przynajmniej, że strach obudził w niej zmysły,

uśpione od trzech tygodni. Wojownik Fae szedł powoli ulicą. Jego skórzane, sięgające kolan buty nie wydawały żadnych dźwięków. Ulicznicy i żebracy cofali się w cień, umykali ku zalanym słońcem ulicom lub chowali się gdzie popadnie. Robili wszystko, by zejść mu z drogi. Celaena od razu wiedziała, że przyszedł tu po nią. Wiedziała też, kto go przysłał. Sięgnęła po Oko i z przerażeniem odkryła, że już go nie ma. Oddała amulet Chaolowi, gdyż był to jedyny sposób, w jaki mogła zapewnić mu ochronę. Pewnie go wyrzucił zaraz po tym, jak uzmysłowił sobie prawdę i mógł teraz bez wyrzutów sumienia ogłosić się jej wrogiem. A może powiedział o wszystkim Dorianowi. Instynkt podszeptywał Celaenie, by wskoczyła na dach po rynnie, ale przypomniała sobie

o swoim porzuconym planie. Czyżby któryś z bogów zlitował się i rzucił jej kość na zachętę? Musiała się przecież spotkać z Maeve, a miała przed sobą jednego z elity jej wojowników.

Nieznajomy był gotów do walki, ale emanująca z niego silna aura wskazywała, że nie jest z tego do końca zadowolony. Na uliczce panowała cisza jak na cmentarzu. Fae taksował ją wzrokiem. Jego nozdrza poruszały się delikatnie, jak gdyby… Jak gdyby próbował pochwycić jej zapach. Celaena przypomniała sobie ze złośliwą satysfakcją, że okropnie śmierdzi, ale po chwili doszła do wniosku, że obcemu nie zależało na zapachu jej ciała. Nie, on próbował odkryć jej właściwy zapach, wskazujący na jej ród i pochodzenie. Gdyby wypowiedział jej imię na głos przed tymi ludźmi… Cóż, Celaena nie miała wątpliwości, że Galan Ashryver pospiesznie powróciłby do domu i nakazałby strażom zachować szczególną ostrożność, a przecież nie o to jej

chodziło. Tymczasem ów drań wyglądał na takiego, który chętnie by tak uczynił, choćby po to, by udowodnić, że to on panuje nad sytuacją. Dziewczyna skoncentrowała się więc, zebrała wszystkie siły i podeszła ostrożnie do niego, próbując sobie przypomnieć, jak zachowałaby się w tej sytuacji kilka miesięcy temu, zanim jej świat runął.

– Miłe spotkanie, przyjacielu – prychnęła niczym kotka. – W istocie, miłe. Nie zważała na szok na twarzach gapiów. Skupiła się tylko na ocenianiu możliwości przeciwnika. Trwał naprzeciwko niej nieruchomo, ze spokojem, który nosili w sobie wyłącznie nieśmiertelni. Celaena uspokoiła bicie serca i wyciszyła oddech. Wojownik zapewne słyszał jedno i drugie, a do tego umiał wyczuć wszystkie jej emocje. Nigdy w życiu nie zdołałaby go zmylić brawurą. Istotę, która chodziła po ziemi od wielu wieków, trudno było czymkolwiek zaskoczyć. O pokonaniu jej również nie miała co marzyć. Była Celaeną Sardothien, ale teraz miała naprzeciwko siebie doświadczonego wojownika Fae. Zatrzymała się więc w odległości dwóch metrów od niego. Na bogów, ależ był potężny! – Cóż za miła niespodzianka – powiedziała głośno, by wszyscy ją usłyszeli. Kiedy po raz

ostatni mówiła cokolwiek z życzliwością? Ba, nie mogła sobie przypomnieć swego ostatniego pełnego zdania. – Sądziłam, że mamy się spotkać przy bramie miasta. Na szczęście nie ukłonił się jej. Jego surowa twarz nawet nie drgnęła. Niech sobie myśli, co chce. Była pewna, że jej wygląd całkiem go zaskoczył. Cóż, bez wątpienia wybuchł śmiechem, gdy żebraczka wzięła ją za jedną ze swoich. – Chodźmy – rzekł. Jego niski głos, w którym zabrzmiała nuda, odbił się echem od kamiennych ścian. Fae odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia z uliczki. Celaena gotowa była postawić wszystkie pieniądze, że skórzane karwasze na jego przedramionach skrywały ostrza. Szykowała jakąś

złośliwą ripostę, choćby po to, by wyczuć jego nastrój, ale ludzie nadal przyglądali się zajściu, Fae zaś szedł przed siebie, nie spojrzawszy na nikogo. Nie miała pojęcia, czy zrobiła na nim

wrażenie, czy może czuł do niej obrzydzenie. Wyszła w ślad za wojownikiem na zalaną słońcem ulicę i razem ruszyli przez tłum. Mężczyzna ignorował ludzi, którzy przerywali pracę i tłoczyli się dookoła, by im się przyjrzeć. Nie oglądając się na towarzyszkę, podszedł do pary zwyczajnych koni uwiązanych przy korycie przy jednym z placów. Celaenie zawsze się wydawało, że Fae wybierali szlachetniejsze rumaki. Przypuszczalnie wojownik przybył tu na innym wierzchowcu, a na miejscu nabył pośledniejsze. Wszyscy Fae dysponowali zwierzęcą formą. Dziewczyna akurat znajdowała się w swojej, gdyż dla Fae śmiertelny człowiek był zwierzęciem w tym samym stopniu co ptaki krążące im

nad głowami. Ciekawe, w co on mógł się zmienić? Uznała, że pasuje do niego wilk. Kaftan Fae spływał bowiem niczym wilcza sierść, a jego kroki były niebywale ciche. A może górski kot? W jego ruchach kryła się przecież drapieżna gracja. Fae wskoczył na większą z klaczy, pozostawiając jej srokate zwierzę, które wydawało się bardziej zainteresowane znalezieniem czegoś do jedzenia niż dłuższą wędrówką. Przynajmniej pasowali do siebie. Dziewczyna nie oczekiwała żadnych wyjaśnień. Wsunęła swe zawiniątko do juków i obciągnęła rękawy, by zasłaniały wąskie blizny na nadgarstkach – pamiątki po ciężkich kajdanach i pobycie w kopalni soli. Jej przeszłość nie powinna nikogo interesować. Maeve również. Im mniej o niej wiedzieli, tym mniej faktów mogli użyć przeciwko niej. – Poznałam w życiu paru ponurych, pogrążonych w myślach wojowników, ale ty chyba

przebijasz ich wszystkich. Fae odwrócił się ku niej, a Celaena ciągnęła: – O, jesteś tu. Fajnie. Myślę, że wiesz, z kim masz do czynienia, a więc nie będę zawracać sobie głowy przedstawianiem się, ale zanim mnie wywieziesz bogowie wiedzą dokąd,

chciałabym poznać twoje imię. Wojownik zacisnął usta i rozejrzał się po placyku. Każdy z gapiących się na nich ludzi natychmiast znalazł sobie coś do pracy. Gdy tłum się rozproszył, powiedział: – Zauważyłaś już tyle, że bez trudu dojdziesz do tego, kim jestem. Mówił wspólną mową z subtelnym akcentem. Gdyby Celaena była w lepszym nastroju, zapewne uznałaby, że jest miły dla ucha. – No dobra. Ale jak mam cię nazywać? – Dziewczyna złapała łęk siodła, ale nie wskoczyła na klacz. – Rowan.

Jego tatuaż zdawał się pochłaniać blask słońca. Był bardzo ciemny, jakby został przed chwilą wykonany.

– A więc dobrze, Rowan… Ups, nie spodobał mu się jej ton. Fae zmrużył lekko oczy, jakby ją ostrzegał, ale dziewczyna ciągnęła: – Czy wolno mi spytać, dokąd jedziemy? Wciąż była pijana albo właśnie osiągnęła kolejny poziom apatii. Nikt przy zdrowych

zmysłach nie zwracał się w ten sposób do Fae. Nic nie mogło jej jednak powstrzymać. Czuła, jakby bogowie, Wyrd albo nici przeznaczenia ze wszystkich sił usiłowali wepchnąć ją z powrotem na obraną przez nią wcześniej ścieżkę. – Zabieram cię tam, gdzie zostałaś wezwana. Jeśli w istocie miała niebawem ujrzeć Maeve i zadać jej kilka pytań, nie przejmowała się

tym, w jaki sposób dostanie się do Doranelle i w czyim towarzystwie. „Zrób to, co należy” – przykazała jej Elena. Jak zwykle pominęła wszelkie szczegóły i nie powiedziała jej, co takiego właściwie należy zrobić po dotarciu do Wendlyn, ale podróż wydawała się ciekawszym obrotem wydarzeń od jedzenia czosnkowego chleba, picia kradzionego wina oraz uchodzenia za żebraczkę. Niewykluczone, że za trzy tygodnie wejdzie na statek i popłynie do Adarlanu z gotowym rozwiązaniem.

Takie myśli powinny dodać jej energii, ale tak się nie stało. Celaena bez słowa dosiadła konia. Nie chciało jej się mówić. Wystarczyła chwila rozmowy, aby całkiem ją zniechęcić do kolejnych. Dobrze, że Rowan również nie miał ochoty się odzywać. Wyjechali z miasta

żegnani przez machających do nich żołnierzy. Podczas jazdy wojownik nie pytał, dlaczego znalazła się w Wendlyn ani co robiła przez ostatnich dziesięć lat, odkąd świat trafił szlag. Jechał przed siebie z kapturem nasuniętym na srebrne włosy, lecz nadal na pierwszy rzut oka było widać, że nie jest człowiekiem. Był

jednocześnie wcieleniem wojownika i prawa. Jeśli w istocie był tak stary, jak sądziła, spodziewała się, że wiek jakoś odznaczy się na jego wyglądzie. Podświadomie oczekiwała, że usłyszy syk wypalającej się powoli energii nieśmiertelności. Mimo to wiedziała, iż zapewne mógłby ją zabić bez wahania i zająć się kolejnym zadaniem, wolny od wszelkich wyrzutów sumienia. Nie poruszyło jej to tak bardzo, jak powinno.

3.

O d jakiegoś miesiąca Chaola prześladował ten sam sen. Pojawiał się co noc i nie znikał aż do przebudzenia. Archer Finn jęczał, gdy Celaena wbijała mu sztylet w serce. Dziewczyna obejmowała przystojnego kawalera do towarzystwa niczym kochanka, ale gdy spojrzała ponad jego ramieniem, jej oczy były martwe. Puste.

Potem sen się zmieniał. Chaol, nie mogąc powiedzieć ani słowa ani poruszyć się, stał

i patrzył, jak złocisto-brązowe włosy Archera ciemnieją, a wykrzywiona grymasem bólu twarz staje się obliczem Doriana.

Następca tronu drgnął i dziewczyna przytrzymała go mocniej, raz jeszcze obracając sztylet w ranie, a potem pozwoliła Dorianowi osunąć się na szare kamienie podziemnego korytarza. Krew zbierała się szybko, za szybko, lecz Chaol nadal nie mógł się poruszyć. Nie mógł podejść ani do przyjaciela, ani do kobiety, którą kochał. Pojawiały się kolejne rany, płynęła krew, coraz więcej krwi. Znał te obrażenia. Nigdy nie widział ciała, ale czytał raporty i wiedział, co Celaena zrobiła z zabójcą o imieniu Grób. Wypatroszyła go w zemście za zabicie Nehemii. Dziewczyna opuściła sztylet. Krople krwi ściekały do czerwonej kałuży wokół ciała Doriana, tworząc symetryczne kręgi. Odchyliła głowę, oddychając głęboko, wdychając zapach śmierci, wchłaniając ją w głąb swej duszy. Rozkoszowała się zemstą na wrogu, na swym prawdziwym wrogu, na Imperium Havilliardów. Sen znowu się zmienił. Tym razem to Chaol leżał, a Celaena wiła się nad nim. Głowę miała odrzuconą do tyłu, a na zbryzganej krwią twarzy widniała ta sama ekstaza. Wróg. Ukochana. Królowa. ***

Wspomnienie snu umknęło, gdy Chaol zamrugał oczami i spojrzał na Doriana, który siedział obok niego przy ich starym stole w Wielkiej Sali Jadalnej. Czekał na jego odpowiedź. Westfall uśmiechnął się do niego przepraszająco, ale książę nie odpowiedział tym samym. – Myślałeś o niej? – spytał cicho. Zapytany wziął do ust kęs potrawki z jagnięciny, ale nie czuł jej smaku. Dorian był zbyt spostrzegawczy, a Chaol nie miał ochoty na rozmowę o Celaenie ani z nim, ani z nikim innym. Prawda o niej mogłaby narazić nie tylko ją, ale również wielu innych ludzi na śmierć.

– Myślałem o moim ojcu – skłamał. – Za kilka tygodni wraca do Anielle. Mam udać się z nim.

Była to cena za wysłanie Celaeny do bezpiecznego Wendlyn. Ojciec zdecydował się poprzeć jego pomysł, jeśli Chaol pojedzie nad Srebrne Jezioro i powróci do godności dziedzica Anielle. Przyjął tę propozycję. Byłby zresztą gotów na każdą możliwą ofiarę, byleby tylko dziewczyna i jej tajemnice były bezpieczne, nawet teraz, gdy wiedział, kim, a raczej czym była naprawdę. Nawet po tym, jak powiedziała mu o królu oraz Kluczach Wyrda. Jeśli taką cenę miał zapłacić, godził się na to bez sprzeciwu. Dorian zerknął w stronę największego stołu, za którym posilali się król oraz ojciec Chaola. Jako następca tronu powinien siedzieć wraz z nimi, ale wolał dołączyć do przyjaciela. Zrobił to po raz pierwszy od dawna – po raz pierwszy od trudnej, nerwowej rozmowy, która miała miejsce po podjęciu decyzji o wysłaniu Celaeny do Wendlyn. Książę zrozumiałby wszystko, gdyby poznał prawdę, ale nie mógł się dowiedzieć, kim i czym była zabójczyni oraz co naprawdę zamierzał król. Istniało zbyt wielkie ryzyko, a sekrety samego Doriana były już wystarczająco niebezpieczne. – Słyszałem o tym, że szykujesz się do wyjazdu – rzekł ostrożnie książę. – Nie wiedziałem jednak, że te plotki są prawdziwe. Chaol pokiwał głową. Chciał coś powiedzieć przyjacielowi, ale nie miał pojęcia co. Nigdy nie rozmawiali o zdarzeniach, które miały miejsce w tunelach owej pamiętnej

nocy. Kapitan nie chciał rozmawiać o tym, że Dorian włada magią. Gdyby król postanowił go przesłuchać, miał nadzieję, że uda mu się jakoś wytrzymać tortury i nie zdradzić tajemnicy. Wiedział ponadto, że władca dysponuje o wiele mroczniejszymi metodami wydobywania informacji niż tortury. Nie pytał więc o nic i nie rzekł ani słowa. Dorian również milczał. Westfall spojrzał na księcia. W jego spojrzeniu nie było nic życzliwego, ale Dorian rzekł: – Ja robię, co mogę, Chaol. Próbuję. Stosunki między nimi uległy ochłodzeniu przez to, że kapitan nie omówił z księciem

pomysłu wyprawienia Celaeny z Adarlanu. Chaol wiedział, że nadużył zaufania Doriana. Był również świadom, że to dla niego powód do wstydu, choć o tym księciu również nie mógł powiedzieć. – Wiem. – Pomimo tego, co się wydarzyło, wierzę, że nie jesteśmy wrogami. – Dorian uśmiechnął się lekko. „Zawsze będziesz moim wrogiem!” – wywrzeszczała Celaena tej nocy, gdy zginęła Nehemia. W jej krzyku pobrzmiewało dziesięć lat tłumionej nienawiści. Przez dziesięć lat skrywała największy sekret ludzkości z takim przekonaniem, że stała się całkowicie inną

osobą. Celaena była bowiem Aelin Ashryver Galathynius, prawowitą dziedziczką tronu Terrasenu. Z tego względu była jego śmiertelnym wrogiem. Z tego względu była również

wrogiem Doriana. Chaol nadal nie wiedział, co z tą wiedzą począć i jakie to miało dla nich znaczenie. Wiedział tylko tyle, że przyszłość, którą sobie kiedyś wymarzył, legła w gruzach. Widział śmierć w oczach dziewczyny tej nocy w tunelu, widział towarzyszące jej gniew, wyczerpanie i smutek. Widział jej szaleństwo po śmierci Nehemii i wiedział, w jaki sposób zemściła się na Grobie. Ani przez moment nie wątpił, że Celaena kiedyś może ponownie stracić panowanie nad sobą. Dostrzegał w niej migotliwą ciemność, bezdenne pęknięcie przecinające jej duszę. Śmierć Nehemii wstrząsnęła nią do głębi. Jego udział w śmierci księżniczki okazał się równie potężnym wstrząsem. Był tego świadom. Modlił się tylko, aby zdołała się jakoś pozbierać. Zrozpaczona, nieprzewidywalna zabójczyni to jedno, a zrozpaczona, nieprzewidywalna królowa to coś zupełnie innego. – Wyglądasz, jakbyś chciał zwymiotować. – Dorian wsparł ramiona o blat stołu. – Powiedz mi, co cię gnębi.

Chaol znów patrzył tępo przed siebie. Przez jedno uderzenie serca ciężar tych wszystkich przemyśleń dokuczał mu tak bardzo, że już otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale niespodziewanie z korytarza dobiegł łoskot mieczy uderzających w salucie o tarcze. Do Wielkiej Sali Jadalnej wszedł Aedion Ashryver, owiany złą sławą generał wojsk północnych króla Adarlanu i kuzyn Aelin Galathynius. Zapadła cisza, umilkli nawet król i baron Anielle. Zanim Aedion pokonał połowę drogi, Chaol wyrósł przy podwyższeniu zajmowanym przez władcę. Bynajmniej nie chodziło o to, że młody generał stanowił zagrożenie. Większe niebezpieczeństwo kryło się w jego pozie. Kroczył z gracją, uśmiechał się do wszystkich, a jego złociste, sięgające ramion włosy mieniły się w blasku pochodni. Słowo „przystojny” nie oddawało w żaden sposób urody Aediona. Bardziej pasował przymiotnik: „przytłaczający”.

Plotki nie kłamały – wysoki, muskularny generał w istocie okazał się takim wojownikiem, jakiego spodziewano się ujrzeć. Choć przywdział uroczysty strój podkreślający jego funkcję, Chaol od razu zauważył, że skóra jego lekkiej zbroi została dobrze wykonana i pięknie wykończona. Przez szeroką pierś przewiesił skórę białego wilka, a do pleców przytroczył okrągłą tarczę oraz wyglądający na starożytny miecz. Lecz jego twarz, jego oczy… Na

bogów! Kapitan położył dłoń na rękojeści miecza i narzucił swej twarzy całkowitą obojętność. Udawałby brak zainteresowania, nawet gdyby Wilk Północy rzucił się na niego, aby go zabić. Aedion miał oczy Celaeny. Oczy Ashryverów. Oszałamiające, turkusowe oczy z plamkami

złota w środku, równie jasnymi jak jej włosy. A same włosy? Nawet odcień się zgadzał. Gdyby Aedion nie miał dwudziestu czterech lat, a jego skóra nie pociemniała po latach walk w górach Terrasenu, mogliby wręcz uchodzić za bliźnięta! Dlaczego władca wiele lat temu postanowił zachować mężczyznę przy życiu? Dlaczego chciało mu się wyszkolić go na jednego z najlepszych generałów? Aedion był księciem z rodu Ashryverów, wychowanym na dworze Galathyniusów, a mimo to służył królowi. Nie przestając się uśmiechać, podszedł teraz do stołu swojego władcy i złożył mu ukłon tak płytki, że Chaol nie mógł otrząsnąć się ze zdumienia. – Wasza Wysokość – oznajmił. Jego oczy lśniły oszałamiająco i kapitan rozejrzał się ukradkiem, aby sprawdzić, czy król bądź ktokolwiek inny dostrzega podobieństwo, które mogłoby skazać nie tylko samego Aediona, ale również Chaola, Doriana i wszystkich, na kim mu zależało. Dostrzegł jednakże tylko lekki, pełen satysfakcji uśmiech ojca. Król zmarszczył brwi. – Oczekiwałem cię tu jakiś miesiąc temu. Aedion wzruszył ramionami.

„Cóż za tupet” – pomyślał Chaol. – Proszę o wybaczenie. Jelenie Rogi zostały odcięte przez ostatnie zimowe burze. Wyjechaliśmy w pierwszej dogodnej chwili. Wszyscy obecni wzruszyli ramionami. Temperament i bezczelność Aediona były wręcz

legendarne, co między innymi zadecydowało o przydzieleniu mu placówki na dalekiej północy. Chaol zawsze uważał, że trzymanie go z daleka od Rifthold to mądry pomysł, tym bardziej że Aedion wydawał się dwulicowym draniem, a jego legion zwany Zgubą słynął z doświadczenia oraz brutalności. Po co król wezwał go do stolicy? Władca uniósł kielich i zakręcił winem. – Nie słyszałem, by twój legion dotarł do Rifthold. – Bo nie dotarł.

Chaol przygotował się w duchu na rozkaz stracenia Aediona, modląc się, aby to nie jemu przypadło to zadanie. – Kazałem ci przyprowadzić twoich żołnierzy, generale – zagrzmiał król. – A ja jak głupi myślałem, że stęskniliście się za mną, panie! – odparł mężczyzna. Władca warknął głucho, a wtedy Aedion dodał: – Będą tu za jakiś tydzień. Nie chciałem przegapić

ani chwili zabawy. – Ponownie wzruszył szerokimi ramionami i rzucił: – Przynajmniej nie przyjechałem z pustymi rękami. – Strzelił palcami i pojawił się giermek niosący spore zawiniątko. – Dary z Północy, panie. Wyrazy uznania z ostatniego splądrowanego przez nas obozu rebeliantów. Spodobają ci się.

Król przewrócił oczami i machnął ręką na giermka. – Zanieś je do moich komnat. Twe tak zwane dary, Aedionie, obrażają kulturalne

towarzystwo. Generał oraz kilka osób siedzących przy królewskim stole parsknęło cichym śmiechem. Cóż, dowódca Zguby bez wątpienia stąpał po cienkim lodzie. Przynajmniej Celaena miała na tyle zdrowego rozsądku, by nie odzywać się w obecności króla. Zważywszy na trofea, które władca otrzymywał od dziewczyny, gdy pełniła funkcję

Królewskiej Obrończyni, w zawiniątku z całą pewnością nie było złota czy diamentów. To, że Aedion miałby odrąbywać głowy i inne części ciała własnych rodaków, rodaków Celaeny, było nie do pomyślenia. – Zarządziłem na jutro spotkanie rady, generale. Chcę, abyś się tam pojawił – rzekł król. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, Wasza Wysokość. – Aedion położył sobie dłoń na

piersi. Chaol ze zgrozą zauważył, że na palcu generała połyskuje czarny pierścień, dokładnie taki sam, jaki nosił król, Perrington oraz pozostali ludzie pod kontrolą władcy. To by wyjaśniało, dlaczego król tolerował bezczelne zachowanie generała. W gruncie rzeczy wszystkie jego życzenia w istocie stawały się dla Aediona rozkazem. Król odprawił Chaola skinieniem. Kapitan ukłonił się, nie okazując żadnych emocji. Miał ogromną ochotę odejść jak najdalej od stołu i od władcy, człowieka, który dzierżył losy całego świata w swoich zakrwawionych rękach. Jak najdalej od ojca, który widział zbyt wiele. Jak najdalej od generała, który obchodził teraz salę, poklepywał mężczyzn po plecach i mrugał do kobiet.

Wrócił na swoje miejsce, opanowując wzburzenie i lęk. Usiadł obok Doriana i zauważył, że ten marszczy brwi. – Dary – prychnął. – Na bogów, on jest nie do zniesienia. Chaol nie mógł się z tym nie zgodzić. Aedion nosił pierścień króla, ale bez wątpienia nadal

miał własny rozum i poza polem bitwy okazywał to samo szaleństwo co na nim. Jego rozrywki były tak wyrafinowane, że Dorian w porównaniu z nim wychodził na ascetę. Chaol nigdy nie spędził z generałem wiele czasu i nie miał na to ochoty, ale książę znał go dobrze od wielu lat. Poznali się, gdy byli dziećmi, jeszcze w czasach pokoju, kiedy Dorian wraz z ojcem odwiedzali Terrasen. Młody książę poznał wówczas Aelin, czyli Celaenę. Dobrze, że nie było jej teraz na dworze, bynajmniej nie ze względu na pierścień, ale zbrodnie, które Aedion popełniał na własnych rodakach. Generał opadł na ławkę obok nich, niczym drapieżnik oceniający zdobycz.

– Podczas mojej ostatniej wizyty siedzieliście we dwóch na tych samych miejscach. Dobrze, że niektóre rzeczy się nie zmieniają – oznajmił. Na bogów, ta twarz! To było oblicze Celaeny, druga strona medalu. Ta sama arogancja, ten sam płonący gniew, ale w przeciwieństwie do dziewczyny, która skrzyła i mieniła się, Aedion zdawał się pulsować i tętnić. Co więcej, w jego twarzy kryło się coś o wiele paskudniejszego, o wiele bardziej gorzkiego. Dorian znów oparł ramiona na stole i uśmiechnął się leniwie. – Cześć, Aedion. Generał zignorował jego słowa i sięgnął po pieczone udo jagnięce. Jego czarny pierścień migotał. – Podoba mi się twoja nowa blizna, kapitanie. – Mężczyzna wskazał ruchem głowy cienką

białą linię biegnącą wzdłuż policzka Chaola. Pozostawiła ją Celaena owej nocy, gdy zginęła Nehemia i dziewczyna zapragnęła go zabić. Była to pamiątka po tym, co utracił na zawsze. – Wygląda na to, że wreszcie zmężniałeś. No i dali ci nowy, fajny miecz, jak przystało na tak dużego chłopaka. – Cieszę się, że burze nie stępiły twego poczucia humoru – rzekł Dorian. – Całe tygodnie pod dachem, gdzie nie miałem nic do roboty poza ćwiczeniem i zaciąganiem kobiet do łóżka. Cud, że w ogóle chciało mi się opuścić góry. – Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że w ogóle masz ochotę na coś, co nie służy twoim

interesom. – A to ci czarujący duch Havilliardów – zaśmiał się Aedion i zaczął jeść. Chaol zaczął się zastanawiać, czy istnieje jakiś powód, dla którego generał wciąż z nimi siedzi, poza tym, że uwielbiał się z nimi drażnić, gdy król nie patrzył. Niespodziewanie spostrzegł jednak, że Dorian przygląda się przybyszowi badawczo. Nie spoglądał jednakże na jego pancerz czy ramiona, ale na twarz i oczy. – Nie powinieneś być teraz na jakimś przyjęciu? – zwrócił się Chaol do Aediona. – Jestem zaskoczony tym, że marnujesz tu czas, podczas gdy w mieście czekają twoje ulubione rozrywki. – Czy w ten oto dworski sposób sugerujesz, abym cię zaprosił na moje jutrzejsze spotkanie z przyjaciółmi, kapitanie? Ciekawe. Zawsze dawałeś mi do zrozumienia, że moje towarzystwo jest poniżej twojej godności. – Aedion zwęził turkusowe oczy i uśmiechnął się

przebiegle do Doriana. – Tobie jednakże bardzo podobało się na moim ostatnim przyjęciu. Rudowłose bliźniaczki, o ile dobrze pamiętam. – Nie chcę cię rozczarować, ale wzniosłem się ponad takie rozrywki – odparł książę. Aedion powrócił do posiłku.

– No to będzie więcej dla mnie. Chaol zacisnął pięści pod stołem. Celaena nie była uosobieniem cnót, ale nigdy nie zabiła

rodaka z Terrasenu. Ba, nie zgadzała się na to! Aedion zawsze był przeklętym łajdakiem, ale to, czego się dopuszczał… Czy on wiedział, co nosi na palcu? Czy zdawał sobie sprawę, że jego arogancja, pycha i bezczelność nic by nie znaczyły, gdyby król postanowił go do czegoś zmusić? Generał był niewolnikiem jego woli! Ostrzeganie Aediona nie miało jednak sensu. Gdyby się okazało, że mężczyzna jest w istocie wiernym poplecznikiem władcy, Chaol mógłby zostać stracony. – Co słychać w Terrasenie? – spytał Westfall, gdyż Dorian znów przyglądał się generałowi. – A dlaczego o to pytasz? Chcesz się upewnić, czy jesteśmy dobrze odżywieni po ciężkiej zimie, czy wielu ludzi zmarło z powodu chorób? – parsknął Aedion.

– Sądziłem, że polowanie na buntowników to zawsze mnóstwo uciechy, jeśli ktoś ma do

tego smykałkę. Mam nadzieję, że Jego Wysokość wezwał Zgubę na południe, by wreszcie dać im się wykazać w prawdziwej walce. Aedion sięgnął po puchar z wodą. Chaol przyjrzał się wówczas rękojeści jego miecza.

Matowy metal poznaczony był zadrapaniami, a jej zwieńczenie wykonano z gładkiego, spękanego rogu. Taki zwykły miecz dla jednego z najwybitniejszych wojowników Erilei? – To Miecz Orynthu – powiedział powoli generał. – Nagroda wręczona mi przez Jego Wysokość po mojej pierwszej zwycięskiej bitwie. Wszyscy znali ten miecz. Był on dziedzictwem rodziny królewskiej Terrasenu, przekazywany kolejnym władcom krainy. Wedle prawa powinien należeć do Celaeny, gdyż stanowił własność jej ojca. To, że władał nim teraz Aedion i odbierał nim życie jej rodakom,

było policzkiem dla niej i jej rodziny. – Nie wiedziałem, że obchodzą cię takie sentymentalne błahostki – rzekł Dorian. – Symbole kryją w sobie moc, książę. – Aedion przygwoździł go spojrzeniem. Było to spojrzenie Celaeny, nieubłagane, skrzące, wyzywające. – Byłbyś zdziwiony, jaką moc ma

nadal na Północy. Przekonał wielu ludzi, by porzucili swe idiotyczne plany. Być może umiejętności Celaeny oraz jej spryt były typowe dla jej rodu, ale Aedion należał do Ashryverów. Nie był Galathyniusem, co oznaczało, że jego prababką była Mab, jedna z trzech Królowych Fae, niedawno mianowana boginią i czczona pod imieniem Deanny, Pani Łowów. Chaol przełknął ślinę. Zapadła cisza napięta niczym cięciwa. – Pokłóciliście się? – spytał Aedion, wgryzając się w mięso. – Niech no zgadnę. Pewnie o kobietę, co? Może o Królewską Obrończynię? Plotki głoszą, że to ciekawa osóbka. To dla niej wzniosłeś się ponad moje rozrywki, książątko? – Rozejrzał się. – Chyba chętnie bym ją poznał.

Chaol zwalczył pokusę pochwycenia za miecz. – Wyjechała.

Aedion obdarzył Doriana okrutnym uśmiechem. – Szkoda. Może i mnie przekonałaby, że pora się ustatkować. – Bacz na słowa! – warknął kapitan. Wyśmiałby go, ale nagle ogarnęła go przemożna ochota, aby złapać generała za gardło i zadusić go. Dorian bębnił palcami po blacie. – I okaż nieco szacunku! – dodał.

Aedion zachichotał i odgryzł ostatni kęs mięsa. – Jestem lojalnym sługą Waszej Wysokości i zawsze nim byłem – powiedział. Jego niebieskie oczy Ashryverów raz jeszcze omiotły Doriana. – Może więc kiedyś i ja stanę się twą dziwką? – Wątpię, byś dożył tych czasów – prychnął książę. Aedion nadal jadł, ale Chaol wyczuwał, że bezlitosny generał jeszcze z nim nie skończył. – Plotki mówią, że niedawno zabito tu Matronę klanu wiedźm – rzucił od niechcenia. – Znikła, ale wygląda na to, że stoczyła najpierw zaciętą walkę. Pozostawiła niezłe pobojowisko. – A co ci do tego? – spytał ostro Dorian. – A to, że lubię wiedzieć, gdzie giną ludzie obdarzeni magią. Po plecach Chaola spłynął dreszcz. Nie wiedział wiele o wiedźmach. Celaena opowiedziała mu kilka historii i zawsze miał nadzieję, że są wyolbrzymione i przesadzone. Tymczasem w oczach Doriana zamigotał strach. Chaol pochylił się ku gościowi. – To nie twoja sprawa.

Aedion znów go zignorował i mrugnął do księcia. Dorian rozchylił nozdrza, co było jedyną oznaką narastającej w nim wściekłości. Co więcej, powietrze wokół niego zmieniło konsystencję i stało się żywsze. Magia. Chaol położył dłoń na ramieniu przyjaciela. – Chodź, spóźnimy się – skłamał. Musiał jakoś go stąd wydostać i rozładować napięcie, które narastało między dwoma mężczyznami. Ich kłótnia miałaby opłakane skutki. Książę na szczęście wykorzystał sytuację. – Miłego pobytu w stolicy, Aedionie – rzekł Chaol. Dorian nie odezwał się ani słowem, a jego szafirowe oczy były lodowato zimne.

– Jeśli masz ochotę wrócić na moment do dawnych czasów, książę, przyjęcie jest jutro w Rifthold. – Generał uśmiechnął się. Doskonale wiedział, którą strunę trącić, i nie dbał o to, że wywołuje zamęt i psuje atmosferę. To sprawiało, że był śmiertelnie niebezpiecznym przeciwnikiem, zwłaszcza dla Doriana i jego talentu magicznego. Chaol zmusił się, by

pożegnać się z kilkoma podwładnymi, nim wyszedł z sali. Robił wszystko, aby wyglądać na człowieka beztroskiego i niedręczonego żadnymi zmartwieniami.

Oto do Ritfhold przybył Aedion Ashryver, cudem rozmijając się ze swą dawno zaginioną kuzynką. Co by zrobił, gdyby się dowiedział, że Aelin nadal żyje? Co by zrobił, gdyby wiedział, kim i czym się stała? Jak by zareagował na to, że poznała sekret królewskiej mocy? Stanąłby po jej stronie czy może próbowałby ją zniszczyć? Zważywszy na jego reputację oraz noszony przezeń pierścień… Nie, Chaol nie życzył sobie, aby dziewczyna w ogóle zbliżała się

do generała. Nie chciał też, by ten kiedykolwiek wrócił do Terrasenu. Zastanawiał się, ile krwi spłynie, gdy Celaena dowie się o poczynaniach kuzyna. Chaol i Dorian szli w milczeniu do wieży księcia. Gdy skręcili w boczny korytarz i nabrali pewności, że nikt ich nie podsłuchuje, Dorian rzekł: – Nie musiałeś się wtrącać. – Aedion to świnia – warknął kapitan. Ich rozmowa mogła zakończyć się w tym momencie i nawet chciał, żeby tak było, mimo to dodał: – Bałem się, że wybuchniesz. Jak wtedy, w tunelach. – Wypuścił powietrze. – Panujesz nad sobą?

– Czasami jest lepiej, czasami gorzej. Złość czy strach w istocie nie pomagają. Weszli w korytarz, który kończył się zwieńczonymi łukiem drewnianymi drzwiami. Chaol pochwycił przyjaciela za ramię. – Nie interesują mnie żadne szczegóły – szepnął, tak by nie usłyszeli ich strażnicy pilnujący wejścia do wieży – bo nie chcę, by moja wiedza została kiedyś wykorzystana przeciwko tobie. Wiesz, że popełniałem błędy, Dorianie. Wierz mi, wiem o tym. Zawsze jednak najważniejsze dla mnie było twoje bezpieczeństwo i dalej tak jest.

Książę wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę, przechyliwszy nieco głowę. Chaol zapewne wyglądał równie kiepsko, jak się czuł, bo następne słowa Doriana były ciche, niemalże łagodne: – Dlaczego tak naprawdę wysłałeś ją do Wendlyn? Serce kapitana przeszył nagły, ostry ból. Pragnął powiedzieć księciu wszystko o Celaenie, marzył o tym, by znaleźć powiernika tajemnic, by było mu lżej na duszy, ale nie mógł. – Wysłałem ją, żeby zrobiła to, co należy – rzekł, po czym odwrócił się i odszedł. Dorian nie zawołał za nim.

4.

Manon otuliła się ciaśniej krwistoczerwonym płaszczem i zaszyła się głębiej w mroku szafy,

słuchając trzech mężczyzn, którzy włamali się do jej chatki. Wiatr przynosił posmak narastającego strachu i wściekłości, więc Manon spędziła całe popołudnie na przygotowaniach. Siedziała właśnie na pokrytym strzechą dachu swej białej chatki, gdy zauważyła pochodnie unoszące się nad wysokimi trawami równiny. Wieśniacy nie próbowali zatrzymać przybyszów, ale przynajmniej żaden z nich się do nich nie przyłączył.

Wiedźma przybyła do zielonej doliny leżącej na północ od Fenharrow kilka tygodni temu. Wiodła tu nędzne życie, przeświadczona, że ta noc kiedyś nastąpi. W każdej wiosce, w której mieszkała bądź którą odwiedziła, rozgrywał się ten sam scenariusz. Wstrzymała oddech i znieruchomiała, gdy jeden z mężczyzn, ogromny, barczysty chłop o dłoniach jak bochny, wkroczył do jej sypialni. Nawet schowana w szafie czuła, że jego oddech śmierdział piwem. Czuła też jego żądzę krwi. Och, wieśniacy doskonale wiedzieli, co należy zrobić z wiedźmą, która sprzedaje eliksiry i talizmany oraz potrafi przewidzieć płeć dziecka. Była zresztą zaskoczona, że trwało to tak długo, nim wreszcie zebrali się na odwagę i przybyli tu, by torturować i wreszcie zabić tę, która ich przerażała. Chłop zatrzymał się na samym środku pomieszczenia. – Wiemy, że tu jesteś! – zawołał, podchodząc do łóżka. Zaglądał w każdy kąt. – Chcemy tylko porozmawiać. Wiesz, niektórzy z naszych są przestraszeni. Założę się, że boją się ciebie

bardziej niż ty ich. Wiedźma wiedziała, że nie wolno jej się odzywać, tym bardziej że za jego plecami błysnął sztylet. Mężczyzna pochylił się i zajrzał pod łóżko. Zawsze to samo. W każdej zapuszczonej wsi, w każdym zapomnianym miasteczku zachowywali się dokładnie tak samo. Gdy nieznajomy się wyprostował, Manon wyślizgnęła się z szafy i wtopiła się w ciemność za drzwiami sypialni. Stłumione brzęknięcia i tąpnięcia zdradziły, że pozostali dwaj są nie tyle zajęci szukaniem jej, ile próbują ukraść, ile się da. Wielkiego wyboru nie mieli. Chatka była już umeblowana i wyposażona, gdy Manon się do niej wprowadzała, a cały swój dobytek spakowała do worka, który włożyła do opuszczonej właśnie szafy. Tak nakazywały instynkt oraz doświadczenie. Niczego ze sobą nie bierz i niczego nie zostawiaj za sobą. – My tylko chcemy porozmawiać, wiedźmo. – Mężczyzna odwrócił się od łóżka i wreszcie zauważył szafę. Uśmiechnął się tryumfalnie, wyobrażając sobie zapewne ciąg dalszy.

Manon zręcznie zamknęła drzwi do sypialni. Zrobiła to tak cicho, że mężczyzna nawet tego nie zarejestrował. Zawczasu naoliwiła wszystkie zawiasy w chatce.

Ogromna ręka intruza opadła na gałkę zamkniętej szafy. Nie wypuszczał sztyletu. – No, wyłaź, mała Crochan – zagruchał. Manon podkradła się do niego od tyłu, cicha niczym śmierć. Głupiec zdał sobie sprawę z jej obecności dopiero, gdy szepnęła mu do ucha: – Naszliście niewłaściwą wiedźmę.

Mężczyzna odwrócił się pospiesznie i uderzył w drzwi szafy. Oddychając szybko, uniósł sztylet, ale Manon tylko się uśmiechnęła. Jej srebrnobiałe włosy zalśniły w blasku księżyca. Obcy zauważył, że drzwi są zamknięte, i nabrał tchu, aby zawołać kamratów. Manon uśmiechnęła się jednak szerzej. Z jej dziąseł wysunęły się żelazne zęby, ostre niczym sztylety. Wiedźma kłapnęła kłami, a mężczyzna cofnął się gwałtownie, ponownie uderzając plecami o szafę. Błysnęły białka wytrzeszczonych oczu. Sztylet z trzaskiem upadł na drewnianą podłogę, a wiedźma machnęła dłońmi w powietrzu. Z jej palców wysunęły się lśniące żelazne szpony. Chciała go przerazić tak bardzo, by nie wytrzymał i sfajdał się w spodnie. Mężczyzna zaczął szeptać błagalną modlitwę do swoich życzliwych bogów, a Manon pozwoliła mu cofnąć się w stronę jedynego okna w pomieszczeniu. „Niech sądzi, że ma szansę” – pomyślała, skradając się ku niemu, nadal uśmiechnięta.

Nawet nie wrzasnął, gdy rozpruła mu gardło. Uporawszy się z pierwszym napastnikiem, prześlizgnęła się przez drzwi do sypialni. Pozostali dwaj nadal szukali czegoś wartościowego, wierząc, że przedmioty należały do niej. Tymczasem chata stała długo opuszczona – poprzedni właściciele umarli lub mieli na tyle zdrowego rozsądku, aby w porę opuścić to gnijące miejsce. Drugi z intruzów również nie zdążył nawet krzyknąć, gdyż wiedźma wypatroszyła go dwoma szybkimi chlaśnięciami. Trzeci jednak chciał sprawdzić, co robią jego towarzysze. Gdy ujrzał, jak wiedźma wbija

pazurzastą dłoń we wnętrzności jego przyjaciela, a drugą trzyma go za rozszarpywane kłami gardło, rzucił się do ucieczki. „Nic szczególnego – pomyślała Manon, spluwając na podłogę. – Zwykły człowiek z wodnistą posoką, smakującą strachem i zamiłowaniem do agresji”. Nie zawracała sobie głowy wycieraniem krwi ściekającej jej po podbródku. Pozwoliła, by trzeci z uciekinierów odbiegł kawałek ku wysokiej, sięgającej mu ponad głowę trawie. Policzyła do dziesięciu. Lubiła polować od chwili, gdy rozerwała łono matki i rycząc, wyczołgała się na świat. Nazywała się Manon Czarnodzioba i pochodziła z klanu Czarnodziobych. Spędziła tu kilka tygodni, podszywając się pod Crochan, w nadziei, że uda

jej się którąś z nich zwabić. One wciąż gdzieś tu były, przeświadczone o swej wyjątkowości, nieznośne, obrzydliwe Crochan! Udawały uzdrowicielki i wioskowe wiedzące. Pierwszą zabitą przez nią przeciwniczką była młoda Crochan, mająca nie więcej niż szesnaście lat, tyle samo co Manon. Ciemnowłosa wiedźma nosiła czerwony płaszcz, który wszystkie Crochan otrzymują w dniu swego pierwszego krwawienia i który znakomicie naznaczał je jako ofiary. Manon przejęła płaszcz i nosiła go jako trofeum przez ponad sto lat, odkąd pozostawiła za sobą trupa Crochan na zaśnieżonej górskiej przełęczy. Żadna inna Żelaznozębna nie miała do tego prawa. Noszenie barw odwiecznego wroga wzbudziłoby straszliwy gniew trzech Matron, ale polowanie na Crochan było świętym obowiązkiem Manon od chwili, gdy wkroczyła do Twierdzy Czarnodziobych i wręczyła babce serce Crochan w pudełku. Miała je

tępić, aż wygubi je wszystkie. Sześć miesięcy w Fenharrow było jej najnowszym przydziałem. Reszta jej sabatu zaszyła się w Melisande i północnych rejonach Eyllwe z podobnymi rozkazami. Manon przez cały ten czas przemieszczała się z wsi do wsi, ale nie natknęła się na ani jedną Crochan. Ci chłopi byli pierwszą rozrywką, jaka przytrafiła się jej od kilku tygodni. Miała z tego uciechę, a jakże. Weszła w trawy, zlizując krew ze szponów. Prześlizgiwała się przez zarośla niczym cień i mgła. Odnalazła mężczyznę zagubionego pośrodku pola, łkającego cicho ze strachu. Gdy się odwrócił i ujrzał wiedźmę z żelaznymi kłami i okrutnym uśmiechem na ustach, zmoczył się ze strachu i z wrzaskiem rzucił się do ucieczki. Manon nie miała nic przeciwko.

5.

Celaena i Rowan

jechali zakurzonym traktem wijącym się wśród usianej głazami równiny.

Zmierzali ku wzgórzom na południu. Zabójczyni pamiętała nieco mapę Wendlyn i wiedziała, że powinni przeciąć łańcuch wzgórz, a potem pokonać Góry Kambryjskie, stanowiące granicę między rządzonym przez śmiertelników Wendlyn i nieśmiertelnymi ziemiami królowej Maeve. Słońce zachodziło, gdy zbliżali się ku wzgórzom. Trakt stawał się coraz bardziej kamienisty, a po jednej stronie ciągnęły się groźne szczeliny. Przez ostatnie półtora kilometra

Celaena zastanawiała się, czy nie spytać Rowana, gdzie chce się zatrzymać na noc, ale milczała. Była zmęczona, lecz nie od wina czy jazdy. Czuła znużenie w kościach, we krwi, w oddechu i w duszy. Była wyczerpana. Rozmowa mogłaby być dla niej zbyt męcząca, więc Rowan okazał się idealnym towarzyszem. Przez całą podróż nie odezwał się ani słowem. Gdy nadciągnął zmierzch, po obu stronach drogi pojawił się gęsty las, ciągnący się aż po wyższe partie gór. Cyprysy ustąpiły miejsca dębom, z początku szczupłym, ale z każdą chwilą coraz potężniejszym i dumniejszym. Tu i ówdzie widać było zagajniki bądź porośnięte mchem głazy. Choć zapadały ciemności, Celaena miała wrażenie, że las oddycha. Ciepłe

powietrze drżało, a na języku czuła metaliczny posmak. Gdzieś za nimi grzmiała burza. Czyż to nie cudowne? Tym bardziej że Rowan wreszcie zatrzymał się i zsiadł z konia. Szkoda tylko, że jego juki najwyraźniej nie zawierały namiotu ani nawet koców. Może należało wreszcie pogodzić się z tym, że wizyta u Maeve nie będzie należała do przyjemnych. Nie odzywając się ani słowem, zaprowadzili konie w głąb lasu. Oddalili się od drogi na tyle, by nie dostrzegli ich inni podróżni. Rowan zrzucił potrzebne przedmioty w wybranym

miejscu, a potem zaprowadził klacz do pobliskiego strumyka, który zapewne usłyszał dzięki swoim spiczastym uszom. Było ciemno, a mimo to nie potknął się ani razu. Celaena dla odmiany kilkakrotnie uderzyła stopą o kamień czy korzeń. Jej przewodnik miał znakomity wzrok, co było kolejną cechą wyróżniającą Fae. Też mogłaby się tym poszczycić, gdyby… Nie, nie miała zamiaru o tym nawet myśleć. Nie po tym, co się wydarzyło po drugiej stronie portalu. Przeszła wówczas przemianę, która była doświadczeniem na tyle okropnym, że dziewczyna bynajmniej nie chciała go powtarzać. Konie ugasiły pragnienie, a Rowan, nie czekając na nią, zaprowadził je do obozowiska. Caleana wykorzystała chwilę, aby załatwić własne potrzeby, a potem uklękła na trawiastym brzegu i również się napiła. Na bogów, woda była wyborna! Smakowała wyjątkowo, znać było

w niej potęgę oraz wiek. Zabójczyni piła tak długo, aż uświadomiła sobie, że ból brzucha może po prostu oznaczać

głód. Zataczając się, wróciła do obozu, który odnalazła dzięki blaskowi srebrnych włosów Rowana. Bez słowa podał jej kawałek chleba z serem i znów zajął się końmi. Dziewczyna podziękowała burknięciem i usiadła pod wysokim dębem, nie proponując pomocy. Wkrótce zaspokoiła pierwszy głód i brzuch przestał ją tak boleć. Pochłonęła też jabłko, które Rowan rzucił jej podczas karmienia koni. Zawstydzona nieco swoim głośnym mlaskaniem, zebrała się na odwagę i spytała: – Czy w Wendlyn czyha tyle niebezpieczeństw, że nie powinniśmy palić ognia? Fae usiadł pod drzewem, wyciągnął nogi i skrzyżował je na wysokości kostek. – Śmiertelnicy nie są groźni – odparł.

Były to pierwsze słowa, jakie padły z jego ust od wyjazdu z miasta. Może próbował ją

wystraszyć. Na wszelki wypadek przejrzała w myślach cały swój arsenał. O nic więcej nie pytała. Wolała nie wiedzieć, jakie istoty mają w zwyczaju przypełzać do ognia. Ze wszystkich stron otaczała ich plątanina pni, mchów oraz kamieni. Słychać było tylko szelest ciężkich liści, szemranie wezbranego strumyka oraz łopot pierzastych skrzydeł. Tuż nad krawędzią najbliższego głazu ukazały się nagle trzy pary małych, lśniących oczu. Celaena w mgnieniu oka pochwyciła sztylet, ale istoty nawet nie drgnęły. Wpatrywały się w nią bez ruchu. Rowan najwyraźniej niczego nie zauważył i oparł głowę o pień dębu.

Znali ją od zawsze. Zwano ich Małymi Ludźmi lub po prostu elfami. Nawet gdy na cały kontynent padł cień Adarlanu, nadal ją odnajdowali. Pozostawiali jej drobne podarunki w obozowiskach – czasem była to świeża ryba, czasem liść pełen jagód lub wianek z kwiatów. Ignorowała ich jednakże i trzymała się możliwie najdalej od Dębowej Puszczy. Mali Ludzie nie spuszczali jej z oczu, nie mrugali. Celaena żałowała teraz, że pochłonęła posiłek tak łapczywie. Wpatrywała się w nich, gotowa w każdej chwili zerwać się i przybrać pozycję obronną. Rowan wciąż ani drgnął.

W Terrasenie leśne elfy trzymały się starożytnych przysiąg, ale tutaj sytuacja mogła wyglądać inaczej. W każdej chwili pojawiały się kolejne pary oczu. Przybywali następni niemi świadkowie jej przyjazdu. Celaena była Fae, a może raczej mieszańcem. Jej prababką była siostra Maeve, którą po śmierci uznano za boginię. Żałosne, doprawdy. Mab zachowała się przecież jak zwykła śmiertelniczka, gdy związała się z ludzkim księciem, który tak bardzo ją kochał. Ciekawe, ile te małe leśne istoty wiedziały o wojnach, które doprowadziły do zniszczenia jej ojczyzny, o polowaniach na Fae i elfy, o paleniu starożytnych lasów i mordowaniu świętych jeleni Terrasenu. Ciekawe, czy kiedykolwiek dowiedziały się o tym, co się stało z ich

braćmi na Zachodzie. Celaena nie wiedziała sama, dlaczego teraz zaczęła się tym przejmować, ale elfy

wydawały się takie zaintrygowane. Zaskakując samą siebie, wyszeptała w mruczącą noc: – One wciąż żyją. Wszystkie oczka znikły. Dziewczyna zerknęła na Rowana, ale ten nawet nie rozchylił powiek. Miała jednak wrażenie, że wojownik jest świadom wszystkiego, co się dzieje dookoła.

6.

Dorian

Havilliard stał przed stołem śniadaniowym swego ojca. Ręce splótł z tyłu. Król

przyszedł chwilę wcześniej, ale jeszcze nie kazał mu usiąść. Kiedyś książę zwróciłby mu na to uwagę, ale to, że odkrył w sobie magię, dał się wciągnąć w problemy Celaeny i ujrzał inny świat w tajnych tunelach, zmieniło praktycznie wszystko. Teraz wolał się nie wyróżniać i nie ściągać na siebie uwagi. Nie chciał, aby ojciec przyglądał mu się zbyt bacznie. Stał więc przed stołem i czekał. Król Adarlanu uporał się ze swą pieczenią i napił się z krwistoczerwonego kielicha.

– Cichy dziś jesteś, książę – rzekł i sięgnął po talerz z wędzoną rybą. – Czekałem, aż się do mnie odezwiesz, ojcze. Ciemne niczym noc oczy władcy skupiły się na młodzieńcu. – To do ciebie niepodobne. Dorian napiął mięśnie. Tylko Chaol i Celaena wiedzieli o jego magicznym talencie, ale

Chaol wyparł się wiedzy na ten temat tak przekonująco, że książę nawet nie próbował mu niczego tłumaczyć. Zresztą w zamku roiło się od szpiegów i intrygantów, którzy byliby gotowi wykorzystać każdą informację, aby poprawić swój status. Byliby gotowi nawet wydać

następcę tronu. Któż mógł wiedzieć, czy nikt nie widział go na korytarzach lub w bibliotece. A może ktoś natrafił na stosy książek ukryte w pokoju Celaeny. Dorian przeniósł je do grobowca, który odwiedzał co noc. Nie szukał tam bynajmniej odpowiedzi na prześladujące go pytania, ale chciał po prostu przez całą godzinę cieszyć się niezmąconą ciszą. Ojciec wrócił do jedzenia. Dorian zaledwie kilka razy odwiedził prywatne komnaty króla, które, wraz z biblioteką, jadalnią i salą narad, mogłyby być posiadłością samą w sobie. Zajmowały całe skrzydło szklanego zamku, przeciwległe do tego, w którym rezydowała jego matka. Rodzice nigdy nie dzielili łoża, a książę nie chciał poznawać żadnych szczegółów tej sprawy. Odkrył, że ojciec się mu przygląda. Promienie słońca, przebijające się przez krzywizny szklanych ścian, sprawiały, że wszystkie blizny i szramy na królewskiej twarzy wydawały się jeszcze bardziej okropne. – Masz dziś dotrzymać towarzystwa Aedionowi Ashryverowi. Dorian ukrył niechęć najlepiej, jak umiał. – Czy mogę wiedzieć dlaczego? – Generał Ashryver nie przyprowadził swych ludzi. Wygląda na to, że przed przybyciem Zguby będzie miał trochę czasu. Dobrze by było, gdybyście się lepiej poznali, tym bardziej że

ostatnio dobierasz sobie dość poślednich znajomych. Magia księcia, zimna i przepełniona furią, wspinała się powoli po kręgosłupie.

– Z całym szacunkiem, ojcze, ale muszę się przygotować do dwóch spotkań i… – Ta kwestia nie podlega dyskusji. – Ojciec nie przerywał jedzenia. – Generał Ashryver został powiadomiony. Spotkacie się przed twoimi komnatami po południu. Dorian wiedział, że powinien zachować milczenie, ale wyrwało mu się: – Dlaczego tolerujesz Aediona? Dlaczego pozwoliłeś mu żyć? Dlaczego mianowałeś go

generałem? Myśli te całkiem go zaprzątały od chwili jego przyjazdu. Ojciec obdarzył go lekkim uśmiechem. – Ponieważ furia Aediona to użyteczne ostrze, a ponadto potrafi utrzymywać ludzi w ryzach. Wiele już stracił i nie zaryzykuje kolejnej masowej rzezi swoich rodaków. Z obawy przed tym stłumił na Północy wiele niedoszłych rebelii, bo dobrze wie, że to cywile ucierpią jako pierwsi. Dorian nie mógł uwierzyć w to, że jest synem tak wyrachowanego człowieka.

– Dziwi mnie to, że traktujesz generała niemalże jak jeńca, wręcz jak niewolnika. Kontrolowanie go za pomocą strachu wydaje się dość ryzykowne. W rzeczy samej zastanawiał się, czy ojciec powiedział Aedionowi o wyprawie Celaeny do Wendlyn, krainy, z której wywodził się królewski ród generała, gdzie nadal rządzili jego

kuzyni Ashryverowie. Z kolei młodzieniec bez przerwy przechwalał się kolejnymi zwycięstwami nad buntownikami i zachowywał się, jakby zawładnął połową imperium. Czy w ogóle pamiętał o swoich krewnych żyjących po drugiej stronie morza? – Mam własne sposoby na okiełznanie Aediona, jeśli się to okaże konieczne – rzekł król. – Na razie jego bezczelna krnąbrność mnie bawi. – Wskazał ruchem głowy drzwi. – Na pewno nie będę jednak rozbawiony, gdy się okaże, że mnie nie posłuchałeś. I tak oto ojciec rzucił Doriana na pożarcie Wilkowi. *** Książę zaproponował Aedionowi zwiedzenie menażerii, psiarni, stajni, a nawet przeklętej biblioteki, ale generałowi zależało wyłącznie na spacerze po ogrodach. Utrzymywał, że po wieczornym obżarstwie czuje się ociężały, ale jego uśmiech wskazywał, że chodzi mu o coś

innego. Na rozmowie również mu nie zależało. Był bowiem zbyt zaabsorbowany nuceniem sprośnych piosenek i przyglądaniem się mijanym kobietom. Porzucił swą na pół cywilizowaną pozę tylko raz, gdy znaleźli się na wąskiej ścieżce porośniętej z obu stron bujnymi krzakami

róży, oszałamiającymi w lecie, ale martwymi w okresie zimowym. Straż pozostawała jeszcze

za zakrętem i przez moment nikt ich nie widział. Aedion wykorzystał sposobność, by

popchnąć Doriana na róże, nie przestając nucić świńskiej przyśpiewki. Książę w ostatniej chwili uchronił się przed upadkiem na twarz w kolczasty krzak, ale rozdarł mu się płaszcz i pokłuł się w dłonie. Nie chcąc dać generałowi powodu do zadowolenia, stłumił syk złości i wepchnął podrapane ręce w kieszenie. W tej samej chwili zza rogu wyszli gwardziści. Aedion zatrzymał się przy fontannie, oparł poznaczone bliznami dłonie na biodrach i rozejrzał się bacznie po ogrodzie, jakby znajdowali się na polu bitwy. Uśmiechnął się, widząc sześciu strażników czających się w pobliżu. – Nie mogę uwierzyć w to, że książę potrzebuje eskorty we własnym pałacu – rzekł. – Naprawdę sądzisz, że wystarczyłoby sześciu gwardzistów, by cię przede mną ochronić? Czuję się urażony! – Dałbyś radę sześciu ludziom, tak? Wilk roześmiał się cicho i wzruszył ramionami. Pokryta draśnięciami i rysami rękojeść Miecza Orynthu błysnęła w słońcu. – Chyba nie mogę ci tego zademonstrować. Nie chcę, by twój ojciec kiedyś uznał, że mam zbyt wielki temperament, by nadal być użytecznym. Kilku strażników zaczęło szeptać między sobą, ale Dorian powiedział tylko:

– Pewnie masz rację. Aedion nie odezwał się już ani słowem aż do końca chłodnego, nieprzyjemnego spaceru. W końcu uśmiechnął się krzywo i rzekł: – Każ komuś to obejrzeć. Wtedy Dorian uświadomił sobie, że jego prawa ręka nadal krwawiła. Aedion już się odwrócił. – Dzięki za spacer, książę – rzucił przez ramię. Jego słowa zabrzmiały jak groźba.

Aedion nigdy nie działał bez powodu. Może to on wymógł na jego ojcu, by ten zmusił Doriana do wspólnego spaceru po ogrodzie. Książę nie miał jednak pojęcia, co mogłoby nim kierować. Być może generał chciał się dowiedzieć, jakim człowiekiem jest królewski syn i czy będzie chciał wziąć udział w jego gierkach. Może zamierzał sprawdzić, czy Dorian jest jego potencjalnym sojusznikiem, czy wrogiem. Aedion, choć arogancki i bezczelny, był sprytny i przebiegły. Jego zdaniem dworskie życie stanowiło inny rodzaj bitwy. Dorian pozwolił, aby strażnicy osobiście wybrani przez Chaola odprowadzili go do zamku, w którym panowało rozkoszne wprost ciepło, a potem odprawił ich skinieniem głowy. Sam kapitan nie pojawił się dziś i książę czuł ulgę z tego powodu. Po ich rozmowie na temat

magii, po tym, jak Chaol nie chciał powiedzieć ani słowa w kwestii Celaeny, nie był pewien, czy mieli jeszcze o czym rozmawiać. Ani przez chwilę nie wierzył w to, że Westfall będzie

popierał mordowanie niewinnych ludzi, bez względu na to, czy byli przyjaciółmi, czy wrogami. Kapitan musiał zatem wiedzieć, że Celaena z jakichś powodów nie pozabija Ashryverów, ale skoro sam skrywał jakieś tajemnice, rozmowa z nim nie miała sensu. Przez moment Dorian rozmyślał o zagadkowych słowach przyjaciela, a potem wszedł do katakumb uzdrowicieli, gdzie owionął go zapach rozmarynu oraz mięty. Trzymano tu rozmaite lekarstwa i badano pacjentów z dala od ciekawskich oczu mieszkańców zamku. Wysoko nad nimi znajdował się jeszcze jeden oddział, przeznaczony dla tych, którym nie chciało się schodzić na dół, ale to właśnie tu uprawiali swą sztukę najlepsi uzdrowiciele Rifthold i całego Adarlanu. Blade kamienie w ścianach zdawały się oddychać mocą suszonych przez

stulecia ziół, przez co w podziemnych korytarzach panowała przyjemna, miła atmosfera. Dorian odnalazł niewielką pracownię, w której młoda dziewczyna nachylała się nad wielkim dębowym stołem zastawionym najróżniejszymi słojami, wagami i miseczkami z moździerzami. Były tam również stojaki z fiolkami, pęki ziół oraz bulgoczące rondelki. Sztuka leczenia była jedną z nielicznych, których ojciec nie wyjął spod prawa dziesięć lat temu, choć kiedyś uzdrowiciele byli rzekomo o wiele potężniejsi. Używali wówczas magii, by leczyć i ratować przed śmiercią, a teraz pozostawało im tylko to, co oferowała natura. Dorian wszedł do pomieszczenia, a młoda kobieta uniosła głowę znad czytanej właśnie

książki, przytrzymując palcem stronę. Nie była pięknością, ale urody nie można jej było odmówić. Miała ładne rysy twarzy, kasztanowe włosy splecione w warkocz oraz złocisty odcień skóry, sugerujący, że przynajmniej jeden z członków jej rodziny pochodził z Eyllwe. – Czym mogę… – zaczęła, ale wtedy dostrzegła, kto do niej zawitał, i natychmiast złożyła głęboki ukłon. – Wasza Wysokość! – odezwała się zarumieniona. Dorian uniósł zakrwawioną dłoń. – Kolczasty krzak – rzekł. Wolał nie mówić „różany krzak”, bo zabrzmiałoby to żałośnie.

Dziewczyna nadal nie odważyła się na niego spojrzeć. Stała i przygryzała wargę. – Oczywiście – bąknęła i wskazała smukłą dłonią drewniane krzesło przy stole. – Proszę. Chyba że… Chyba że wolałbyś, panie, udać się do komnaty, w której zajmują się tylko pacjentami? Dorian na ogół nie przepadał za jąkającymi się, niepotrafiącymi się wysłowić ludźmi, ale zarumieniona młoda uzdrowicielka była tak przejęta, że usiadł i powiedział: – W porządku. W komnacie zapadła ciężka cisza. Dziewczyna pospiesznie zdjęła brudny biały fartuch, przez ponad minutę myła dłonie, potem zebrała mnóstwo bandaży i puszek z maściami.

Przyniosła też miskę gorącej wody oraz czyste szmatki i wreszcie przysunęła krzesło, aby usiąść naprzeciwko księcia.

Nie mówiąc ani słowa, starannie umyła, a potem zbadała jego dłoń. Dorian złapał się na tym, że spogląda w jej brązowe oczy i patrzy na rumieniec, który nie ustąpił z jej twarzy ani szyi. – Ręka jest… jest bardzo skomplikowaną częścią ciała – wyszeptała w końcu dziewczyna, przyglądając się rankom. – Musiałam mieć pewność, że wszystkie kolce wyszły z ciała. Wasza Wysokość! – dodała pospiesznie. – Myślę, że nie jest tak źle, jak wygląda – rzekł Dorian. Jej dotyk był jak muśnięcie pióra, gdy rozsmarowywała mętną maść na jego dłoni, a on, jak ostatni idiota, skrzywił się i syknął.

– Przepraszam – wymamrotała uzdrowicielka. – Muszę zdezynfekować ranę. Na wszelki

wypadek. Skuliła się, jakby się bała, że każe ją za to powiesić. Dorian przez moment szukał odpowiednich słów, aż wreszcie rzekł: – Obrywałem już gorzej. Zdanie zabrzmiało głupio, a dziewczyna zawahała się, sięgnęła po bandaże i powiedziała: – Wiem. Zerknęła przy tym na księcia. „A niech mnie – pomyślał Dorian. – Ma oszałamiające oczy”. Uzdrowicielka pospiesznie spojrzała w dół i delikatnie owinęła jego dłoń. – Na ogół pracuję w południowym skrzydle zamku i często pełnię nocny dyżur – dodała.

Cóż, to wyjaśniało, dlaczego wyglądała tak znajomo. Pewnej nocy miesiąc temu opatrzyła nie tylko jego, ale też Celaenę, Chaola, Strzałę… Przez ostatnie siedem miesięcy zajmowała się obrażeniami ich wszystkich. – Przepraszam, ale nie pamiętam twego imienia.

– Sorscha – odparła, ale w jej głosie nie było urazy. A przecież powinna być! Rozpieszczony książę i jego utytułowani przyjaciele byli tak pochłonięci swymi sprawami, że żaden z nich nawet nie zadał sobie trudu, aby zapamiętać imię uzdrowicielki, która ich bez przerwy łatała. – Chciałem ci serdecznie podziękować, jeśli nie robiłem tego wystarczająco często – rzekł, gdy skończyła zakładać opatrunek. Brązowe, upstrzone zielonymi plamkami oczy znów uniosły się ku niemu, a na ustach pojawił się delikatny uśmiech. – To dla mnie zaszczyt, książę.

Zaczęła zbierać swój sprzęt, co Dorian odebrał jako znak zakończonej wizyty. Wstał i zgiął palce. – Nie czuję wielkiego bólu – oznajmił. – To powierzchowne rany, ale proszę bacznie się im przyglądać. – Sorscha wylała czerwoną od krwi wodę do zlewu. – A następnym razem Wasza Wysokość nie musi iść na sam dół. Proszę… Proszę po nas posłać, Wasza Wysokość. Z radością pomożemy. Ukłoniła się nisko z gracją tancerki. – Wciąż jesteś odpowiedzialna za południowe skrzydło? – spytał, choć jego pytanie zawierało w sobie inne: „Czy widziałaś wszystko? Każdą niewytłumaczalną ranę?”. – Prowadzimy rejestr pacjentów – odparła cicho Sorscha, tak cicho, by nie usłyszał jej nikt przechodzący korytarzem. – Ale czasem zapominamy coś zapisać.

A więc nie powiedziała nikomu o tym, co widziała, o wszystkich rzeczach, które do

niczego nie pasowały. Dorian ukłonił się lekko z wdzięcznością i wyszedł z komnaty. Ilu jeszcze widziało więcej, niż zdradzali? Nie chciał tego wiedzieć.

*** Palce Sorschy na szczęście szybko przestały drżeć. Dzięki łasce Silby, bogini uzdrowicieli, tej, która przynosiła pokój i zsyłała łagodną śmierć, udało jej się opanować drżenie na czas zakładania opatrunku. Oparła się o blat i wypuściła powietrze. Takie skaleczenia nie zasługiwały na bandaż, ale dała się namówić głupim, egoistycznym podszeptom. Chciała zatrzymać pięknego księcia na krześle tak długo, jak to było możliwe. A przecież on nawet nie wiedział, kim była.

Zdobyła godność uzdrowicielki rok temu i wielokrotnie wzywano ją, by zajęła się ranami księcia, kapitana oraz ich przyjaciółki. Tymczasem następca tronu nadal nie miał pojęcia, że istnieje. Nie okłamała go. W istocie nie zapisywała wszystkiego, ale pamiętała każde zdarzenie. Zwłaszcza tę noc miesiąc temu, kiedy cała trójka była zakrwawiona i brudna. Nawet pies tej dziewczyny odniósł obrażenia. Nikt niczego jej nie wytłumaczył, nikt nie wszczął alarmu. A ta dziewczyna, ich przyjaciółka… Królewska Obrończyni. Tak, to była ona. Wyglądało na to, że była kochanką księcia albo jego kapitana, może nawet obu. Sorscha pomagała Amithy zajmować się obrażeniami dziewczyny po owym brutalnym pojedynku, w którym zdobyła swój tytuł. Czasami zaglądała do niej i zastawała księcia przy jej łóżku, trzymającego jej dłoń. Udawała, że to nie ma znaczenia, tym bardziej że następcę tronu otaczała sława

niecnego uwodziciela, ale nie mogła powstrzymać bólu pojawiającego się w sercu. Potem

wszystko się zmieniło, a gdy dziewczynę otruto gloriellą, siedział przy niej kapitan, który zachowywał się jak dzikie zwierzę w klatce i krążył po jej sypialni, aż Sorscha miała nerwy w strzępach. Nie było się więc czemu dziwić, że służąca dziewczyny Philippa przyszła kilka tygodni później do Sorschy po środki zapobiegające ciąży. Nie powiedziała, kto ich potrzebuje, ale uzdrowicielka domyśliła się od razu. Tydzień później musiała zająć się kapitanem, który miał cztery paskudne szramy na policzku i martwą pustkę w oczach. Dopowiedziała sobie wówczas kolejne szczegóły, a wszystkie fakty ułożyły się w logiczną całość, gdy książę, kapitan, dziewczyna i jej pies wyszli zakrwawieni z podziemi. Uzdrowicielka odkryła, że pękły wszystkie łączące ich więzi. W szczególności dotyczyło to dziewczyny. Podsłuchała przez przypadek – rozmawiający mężczyźni myśleli, że wyszła z pokoju – że nazywają ją Celaeną. Celaena Sardothien. Największa zabójczyni świata, a teraz Królewska Obrończyni. Kolejny sekret, który Sorscha bez ich wiedzy zatrzymała dla siebie. Była niewidzialna i na ogół się z tego cieszyła.

Zmarszczyła brwi, patrząc na stół z medykamentami. Przed obiadem musiała jeszcze stworzyć pół tuzina wywarów i maści, z których wszystkie wymagały wiele pracy. Zajęcie zrzuciła na nią oczywiście Amithy, która wykorzystywała każdą okazję, by się obijać. Co więcej, Sorscha musiała jeszcze napisać cotygodniowy list do przyjaciela, który chciał poznać każdy szczegół pałacu. Na samą myśl o takiej ilości pracy bolała ją głowa. Gdyby odwiedził ją ktoś inny, a nie książę, kazałaby mu pójść do drugiego uzdrowiciela. Wróciła do swoich zajęć. Była pewna, że Dorian zapomniał jej imię z chwilą wyjścia

z katakumb. Był następcą tronu największego imperium w dziejach świata, a ona zaledwie córką dwojga nieżyjących przybyszów ze spalonej do cna wioski w Fenharrow, której nazwy nikt nie mógł spamiętać. Ale mimo to nadal go kochała, w tajemnicy i po cichu, nieprzerwanie, odkąd ujrzała go po raz pierwszy sześć lat temu.

7.

Podczas

pierwszej nocy nikt nie zbliżył się do Celaeny oraz Rowana. Fae ani słowem nie

skomentował pojawienia się elfów, nie zaproponował również dziewczynie ani płaszcza, ani jakiegokolwiek okrycia, które mogłoby ją ochronić przed chłodem nocy. Spała zwinięta w kłębek i obracała się co chwila, gdy jakiś kamień bądź korzeń wbijał jej się w plecy. Bez przerwy rozlegały się dzikie wrzaski sów lub czegoś gorszego, co również wyrywało ją ze snu. Gdy zaczęło szarzeć i między drzewami pojawiła się mgła, Celaena czuła się jeszcze bardziej wyczerpana niż noc wcześniej. W milczeniu zjedli śniadanie składające się z chleba,

sera i jabłek i ruszyli traktem ciągnącym się po porośniętych borem wzgórzach. Dziewczyna drzemała na grzbiecie swej klaczy. Minęli niewielu wędrowców, głównie ludzi prowadzących wozy na targ. Wszyscy zerkali na Rowana i schodzili mu z drogi, niektórzy nawet modlili się półgłosem o łaskę. Dziewczyna sądziła zawsze, że Fae żyją w pokojowych stosunkach z ludźmi zamieszkującymi Wendlyn, i doszła do wniosku, że to sam Rowan wzbudza ich lęk. Jego tatuaż w niczym nie pomagał. Zastanawiała się, czy nie zapytać go o znaczenie tych słów, ale to oznaczałoby rozmowę. Rozmowa z kolei budowała jakąś więź, a ona miała już dosyć przyjaciół. Miała dość tego, że giną. Nie odezwała się więc ani słowem przez cały dzień. Jechali ku Górom Kambryjskim, a las naokoło stawał się coraz bardziej bujny i zielony. Im wyżej byli, tym gęstsze stawały się mgły. Szare pasma przepływały tuż przed nimi, muskały ich po twarzach i szyjach. Drugą noc, równie zimną i niewygodną, spędzili przy trakcie i wyruszyli w dalszą drogę przed świtem, ale mgła zdążyła już przemoczyć ich ubrania i chłód przenikał do kości. Podczas trzeciego noclegu dziewczyna pogodziła się z tym, że nie będzie ognia. Pogodziła

się z chłodem, twardymi korzeniami oraz głodem, którego w żaden sposób nie mogła złagodzić, jedząc chleb i ser. Ból stawał się dla niej kojący. Nie przynosił ulgi, ale odwodził ją od rozmyślań. Cieszyła się z niego. Wiedziała, że sobie na niego zasłużyła. Nie chciała wiedzieć, co oznaczają takie wnioski. Nie miała ochoty wnikać we własne wnętrze i zastanawiać się nad sobą. O mały włos, a zaczęłaby się nad sobą rozczulać tamtego dnia, gdy ujrzała księcia Galana. Nie miała ochoty na powtórkę. Późnym popołudniem zjechali z traktu i ruszyli na przełaj przez porośniętą mchem równinę, która tłumiła każde uderzenie kopyta. Od paru dni nie widzieli ludzkiej osady, a na napotykanych po drodze głazach widniały dziwne znaki. Przypuszczalnie ostrzeżenia dla ludzi, by trzymali się jak najdalej.

Od Doranelle dzielił ich zapewne tydzień drogi, ale Rowan, miast próbować przekroczyć góry, wiódł ich wzdłuż łańcucha. Teren wciąż się podnosił, a dwoje wędrowców co rusz

natrafiało na płaskowyże bądź łąki porośnięte dzikimi kwiatami. Celaena nie miała pojęcia, gdzie się znajdowali ani też jak wysoko się wspięli. Otaczał ich bezkresny las, przed sobą mieli niekończącą się wspinaczkę i osaczała ich mgła bez granic. Najpierw wyczuła dym, a potem ujrzała światła, bynajmniej nie ognie obozowe, ale światła z okien twierdzy stojącej wśród drzew porastających stok górski. Kamienie, z których ją wzniesiono, były ciemne i stare, wycięte z czegoś innego niż zalegający wszędzie granit. Dziewczyna wytężyła wzrok i dostrzegła wśród drzew krąg wysokich głazów otaczający budowlę. Po chwili przejechali między dwoma z nich. Były to potężne megality, które nachylały się ku sobie niczym rogi gigantycznej bestii. Celaenę przeszedł dreszcz. Magiczne runy! Poczuła skurcz w żołądku. Najwyraźniej nie powstrzymywały

przybyszów, a więc na pewno służyły jako alarm. Oznaczało to, że troje strażników na każdej z trzech wież, sześcioro na murze i troje przy drewnianych bramach wiedziało już o ich nadejściu. Mężczyźni i kobiety w lekkich skórzanych zbrojach, uzbrojeni w miecze, sztylety

i łuki, przyglądali im się bacznie. – Chyba wolę pozostać w lesie – powiedziała. Były to jej pierwsze słowa tego dnia. Rowan ją zignorował. Nie podniósł nawet ręki, aby przywitać się z wartownikami. Musiał dobrze znać to miejsce, skoro nie chciało mu się nawet nikogo pozdrowić. Gdy podjechali do starej fortecy, z bliska niepozornej i porośniętej mchem, Celaena dokonała szybkiej oceny sytuacji. Z pewnością mieli przed sobą posterunek graniczny między światem śmiertelników a Doranelle. Być może otrzyma tam ciepłe miejsce do spania, choćby na jedną noc. Strażnicy salutowali Rowanowi, który nawet na nich nie spojrzał. Wszyscy nosili kaptury maskujące ich twarze. Czyżby byli Fae? Wojownik nie odezwał się do niej przez większość podróży – była dla niego równie obojętna jak wyschnięte łajno na środku traktu – ale gdyby zatrzymali się wśród Fae, być może musiałaby odpowiadać na ich pytania. Przyglądała się szczegółom, szukała słabych punktów i ewentualnych dróg ucieczki. Wjechali na spory dziedziniec, gdzie podbiegło do nich dwóch parobków, wyglądających raczej na śmiertelników, aby pomóc im zsiąść. Wokół panował niezwykły bezruch, jakby wszyscy i wszystko, nawet kamienie, wstrzymali oddech. Jakby czekali. Wrażenie nabrało mocy, gdy Rowan bez słowa poprowadził dziewczynę po wąskich kamiennych schodach do komnaty we wnętrzu budynku. Ujrzała meble z dębowego drewna, spłowiałe zielone zasłony i ogień w kominku, ale to nie one sprawiły, że stanęła jak wryta. Powodem była ciemnowłosa kobieta siedząca za biurkiem. Maeve, królowa Fae.

Jej ciotka. A potem usłyszała słowa, których się obawiała od dziesięciu lat: – Witaj, Aelin Galathynius.

8.

Celaena cofnęła

się, doskonale wiedząc, ile kroków dzieli ją od korytarza, ale zderzyła się

z twardym ciałem wojownika, który nie miał zamiaru ustąpić jej z drogi. Zatrzasnął za nimi drzwi. Ręce dziewczyny trzęsły się tak bardzo, że nie było sensu sięgać po broń swoją czy Rowana. Wiedziała, że Fae zabije ją, gdy tylko Maeve wypowie jedno słowo. Krew uderzyła jej do głowy. Zmusiła się do zaczerpnięcia tchu raz, potem drugi, aż

wreszcie powiedziała cicho: – Aelin Galathynius nie żyje.

Samo wypowiedzenie przeklętego imienia, którego się bała, nienawidziła i które próbowała zapomnieć, było dla niej ciężkim przeżyciem, ale Maeve uśmiechnęła się tylko, odsłaniając ostre, krótkie kły. – Nie zawracajmy sobie głowy kłamstwami – odparła. To nie było kłamstwo. Ta dziewczynka, ta księżniczka umarła w rzece dziesięć lat temu. Celaena nie była ani Aelin Galathynius, ani nikim innym. W pokoju było zbyt duszno, zbyt ciasno, a za jej plecami stał Rowan. Nie miała czasu, by zebrać myśli, przygotować wymówki czy półprawdy. Mogła się tym

zajmować przez ostatnich kilka dni, ale wolała zapaść w ciszę. Przyszło jej stanąć przed obliczem królowej Fae w takich okolicznościach, w jakich chciała tego Maeve, w zapomnianej fortecy, która wydawała się o wiele zbyt prymitywna jak na czarnowłosą piękność przyglądającą się jej ciemnymi, bezdennymi oczami. „Na bogów. Na bogów!”. Perfekcja Maeve była przerażająca. Królowa, ciemna siostra jasnowłosej Mab, siedziała całkowicie nieruchomo i emanowała wiecznym spokojem oraz starożytnym wdziękiem.

„Czy ja naprawdę sądziłam, że to będzie łatwe? – pomyślała Celaena. – Ale ze mnie idiotka”. Ciało Rowana było twarde niczym niezniszczalny mur, stare niczym runiczne kamienie otaczające twierdzę. Po chwili wojownik odsunął się od niej i oparł się o drzwi. Nie było mowy, aby Celaena wyszła stąd bez zgody królowej. Maeve milczała. Jej długie palce, blade niczym światło księżyca, splatały się na kolanie fioletowej szaty, a na jej krześle przysiadła biała sowa. Maeve nie miała korony, ale Celaena przypuszczała, że nie jest jej ona potrzebna. Wszystkie stworzenia na ziemi wiedziały, kim i czym jest, nawet te ślepe i głuche. Maeve, twarz z tysięcy legend i koszmarów. Pisano o niej wiersze, piosenki i poematy, których powstało tyle, że wielu ludzi uważało ją za legendę.

Tymczasem legenda okazała się rzeczywistością. Celaena stała przed żywym, przerażającym ucieleśnieniem marzeń wielu ludzi.

„Możesz to wykorzystać! Możesz zdobyć odpowiedzi na swoje pytania i za parę dni wrócić do Adarlanu. Oddychaj, tylko oddychaj…”. Oddychanie okazało się jednak sporym wyzwaniem w obliczu królowej, która słynęła z zamiłowania do doprowadzania ludzi do szaleństwa dla zabawy, a teraz wpatrywała się w pulsowanie żył na jej szyi. Kim była sowa na krześle, która również na nią patrzyła? Czy to była Fae, czy prawdziwy ptak? Jej szpony, zaciśnięte na oparciu krzesła, wbijały się w drewno. To, że Maeve przyjmowała gościa w zaniedbanym pokoju, siedząc przy biurku poplamionym Wyrd jeden wie czym, wydawało się niedorzeczne. Na bogów, sam fakt, że

siedziała przy biurku! Powinna rezydować na jakiejś eterycznej polanie, otoczona unoszącymi się w powietrzu ognikami i dziewicami tańczącymi do dźwięków lutni oraz harf, a nie tutaj. Celaena ukłoniła się nisko. Wydawało jej się, że powinna paść na kolana, ale w niczym nie

zmieniłoby to jej sytuacji. I tak cuchnęła okropnie, a jej twarz przypuszczalnie nadal była posiniaczona po bójkach w Varese. Gdy się wyprostowała, Maeve nadal lekko się uśmiechała, zupełnie jak pająk z muchą w sieci. – Myślę, że po odpowiedniej kąpieli będziesz bardziej przypominać matkę. Królowa nie traciła więc czasu na wymianę uprzejmości i zmierzała prosto do celu. Celaenie nie przeszkadzało to specjalnie. Potrafiła znieść ból i strach, jeśli jej na czymś zależało. Uśmiechnęła się więc blado i rzekła: – Gdybym wiedziała, kogo przyjdzie mi ujrzeć, poprosiłabym mego przewodnika o chwilę na doprowadzenie się do porządku. Ani przez moment nie miała skrupułów, by rzucić Rowana na pożarcie. Obsydianowe oczy Maeve skierowały się na wojownika, nadal opartego o drzwi. Celaena

mogłaby przysiąc, że w uśmiechu królowej kryje się aprobata, zupełnie jakby ciężka podróż była jej celem. Ale czemu? – Obawiam się, że to ja ponoszę winę za tak szybkie tempo – rzekła. – Choć przypuszczam, że mógł zatrzymać się przy jakimś jeziorze, abyś mogła się wykąpać. – Królowa Fae uniosła elegancką dłoń i wskazała wojownika. – Książę Rowan…

„Książę?” – Celaena poskromiła nagłą ochotę, aby odwrócić się ku niemu. – …pochodzi z rodu mojej siostry Mory. To mój siostrzeniec i członek mego dworu, a twój niezwykle odległy krewny. Łączy was bardzo dawne pokrewieństwo. Kolejna próba wytrącenia jej z równowagi.

– Coś takiego. Przypuszczalnie

nie

była

to

najlepsza

odpowiedź.

Celaena

wiedziała,

że

najprawdopodobniej powinna leżeć na podłodze i błagać o informacje. Czuła, że już niebawem do tego dojdzie. Ale… – Pewnie zastanawiasz się, z jakiego powodu poprosiłam księcia Rowana, by cię tu sprowadził. Celaena musiała ciągnąć tę grę dla Nehemii. Przygryzła więc język i poprzysięgła w duchu, że nie pozwoli, aby jej przeklęta bezczelność znów doszła do głosu. Maeve ułożyła białe dłonie na biurku. – Od bardzo dawna pragnęłam cię poznać, ale było to wykluczone, gdyż nie opuszczam tych ziem. Przynajmniej nie w formie fizycznej.

Długie paznokcie królowej połyskiwały w świetle. Nocą przy ogniskach opowiadano szeptem historie o innym kształcie przybieranym przez Maeve. Nikt nie wiedział, co to jest. Mówiono jedynie o cieniach, szponach i ciemności pragnącej pożerać dusze. – Oni złamali moje zasady. Nie posłuchali mnie i uciekli. Nie powinno się mieszać krwi tych rodów, gdyż to wybuchowa mieszanka. Twoja matka jednak obiecała, że pozwoli mi cię obejrzeć po urodzeniu. – Maeve przechyliła głowę. Wydawała się teraz bardzo podobna do sowy siedzącej za nią. – Wygląda jednak na to, że przez osiem lat po twoim urodzeniu była zbyt zajęta, by dotrzymać słowa. Na pewno istniał jakiś cholernie dobry powód, dla którego matka złamała obietnicę i trzymała ją z dala od Maeve. Celaenie naraz wydało się, że chyba wie, dlaczego tak się

stało, ale wspomnienie było rozmyte i zamazane. – Ale w końcu tu dotarłaś. – Maeve wydawała się coraz bliżej, choć nie wstała z krzesła. – I to jako dorosła kobieta. Moi szpiedzy po drugiej stronie morza przynieśli mi dziwne, przerażające opowieści o tobie. Twe blizny oraz broń sprawiają, że zaczynam w niektóre

wierzyć, jak choćby w tę, że rogaty władca Północy zauważył zabójczynię z oczami Ashryverów w wozie jadącym do… – Dość. – Celaena zerknęła na Rowana. Ten słuchał uważnie, jakby nie miał o niczym pojęcia. Nie chciała, aby dowiedział się o Endovier. Nie zależało jej na współczuciu. – Znam historię swego życia. Zmierzyła wojownika groźnym spojrzeniem. Nie chciała, aby interesował się jej sprawami, ale on po prostu odwrócił głowę, znudzony. Celaena spojrzała na królową i wsunęła dłonie do kieszeni. – Tak, jestem zabójczynią.

Za jej plecami rozległo się pogardliwe parsknięcie, ale dziewczyna nie odważyła się odwrócić spojrzenia od Maeve.

– A masz jakieś inne talenty? – Królowa rozchyliła nozdrza, węsząc. – Co się z nimi stało? – Podobnie jak wszyscy inni na moim kontynencie nie miałam możliwości ich poznać. Oczy Maeve zamigotały. Celaena odgadła, że królowa wywęszyła półprawdę. – Ale nie jesteś już na swoim kontynencie – prychnęła. Instynkt dziewczyny wrzeszczał i nakłaniał ją do ucieczki. Żałowała teraz, że nie wzięła

ze sobą Oka Eleny. Żałowała, że nie może wezwać zmarłej królowej na pomoc. Rowan nadal pilnował drzwi, ale mogła go chyba jakoś zaskoczyć, przechytrzyć, prześcignąć… Nawołujący do ucieczki instynkt uwolnił niespodziewanie krótkie wspomnienie, jasne, wręcz oślepiające. Pomimo swego pochodzenia jej matka rzadko zapraszała Fae do ich domu. Mieszkało z nimi kilka zaufanych istot, ale z innych Fae nie spuszczano oka, a na czas ich wizyty Celaena była trzymana w prywatnych komnatach. Zawsze sądziła, że to przejaw nadmiernej opiekuńczości, ale teraz… – Pokaż mi, co umiesz – szepnęła Maeve z pajęczym uśmiechem.

„Uciekaj, uciekaj!”. Nadal czuła żar błękitnego płomienia, którym eksplodowała w królestwie demonów. Nadal widziała twarz Chaola, w chwili gdy straciła nad sobą kontrolę. Wystarczyłby jeden fałszywy krok, jeden niewłaściwy oddech, a zabiłaby zarówno jego, jak i Strzałę. Sowa poruszyła skrzydłami z szelestem, zatrzeszczało przebijane szponami drewno, a ciemność w oczach Maeve zaczęła się rozprzestrzeniać. W powietrzu znać było ciche pulsowanie, jakby ktoś lub coś próbowało wniknąć w jej krew. Dziewczyna poczuła gwałtowne wtargnięcie do umysłu, zupełnie jakby Maeve rozszczepiła jej czaszkę i zajrzała do środka. Napierała, sprawdzała, testowała… Celaena walczyła o to, by utrzymać równy oddech. Jej dłonie ostrożnie przesunęły się w okolice broni, a ona sama odepchnęła szpony wbijające się w jej umysł. Maeve zaśmiała się

cicho, ale napór zelżał. – Matka ukrywała cię przede mną przez całe lata – rzekła. – Twój ojciec zawsze miał niewiarygodny talent do wykrywania moich szpiegów. Masz doprawdy rzadki dar. Potrafisz wzywać i kontrolować płomienie. Tak niewielu posiadło tę moc choć w szczątkowym stopniu, a jeszcze mniej nauczyło się kontrolować jej dziki potencjał. Mimo to matka pragnęła, byś ją stłumiła, choć wiedziała, że ja tylko chcę ją obejrzeć. Oddech Celaeny palił ją w gardło. Naszło ją kolejne wspomnienie, lekcji gaszenia płomieni. – No i widzisz, czym to się dla nich skończyło – ciągnęła Maeve. Krew dziewczyny zamieniła się w lód. Momentalnie zapomniała o wszelkich zasadach

ostrożności. – A gdzie ty byłaś dziesięć lat temu? – spytała cicho. Jej słowa nadpłynęły z tak odległej głębi jej poszarpanej duszy, że okazały się zaledwie stłumionym warknięciem. Maeve przechyliła lekko głowę. – Nie przepadam za tym, jak ktoś mnie okłamuje. Wściekły grymas na twarzy Celaeny rozpłynął się. Naraz wszystko zrozumiała. Fae czy Wendlyn nigdy nie przyszli Terrasenowi z pomocą, a powodem było to, że… że… – Nie mam dla ciebie więcej czasu – rzekła Maeve. – A więc krótko i zwięźle. Moi szpiedzy donieśli, że masz pytania, których żaden śmiertelnik nie ma prawa zadać. Pytania o Klucze. Legendy głosiły, że królowa potrafiła komunikować się ze światem duchów. Czyżby powiedziały jej o tym Elena lub Nehemia? Celaena otworzyła usta, ale Maeve uniosła dłoń. – Otrzymasz odpowiedzi. Możesz przybyć do mnie do Doranelle, aby je otrzymać. – A dlaczego nie… Przerwało jej ostrzegawcze warknięcie Rowana. – Ponieważ te odpowiedzi wymagają czasu – rzekła królowa, a potem dodała powoli, jakby

smakowała każde słowo: – Ponieważ niełatwo je zdobyć. – Powiedz mi, co mam zrobić, aby ci pomóc, a zrobię to. „Idiotka. Ale ze mnie za idiotka”. – Niebezpiecznie jest zgłaszać własną gotowość bez poznania ceny.

– Chcesz poznać mą magię? Pokażę ci ją, ale nie tu… Nie… – Nie mam ochoty patrzeć, jak ciskasz mi moc do stóp niczym worek z ziarnem. Chcę zobaczyć to, co tak naprawdę możesz z nią uczynić, Aelin Galathynius, choć obawiam się, że na razie raczej niewiele. Żołądek Celaeny ścisnął się, gdy usłyszała to przeklęte miano. – Chcę zobaczyć, czym się staniesz w sprzyjających okolicznościach. – Ja nie…

– Nie pozwalam śmiertelnikom ani mieszańcom na wejście do Doranelle. Jeśli jakiś mieszaniec ma takie życzenie, musi najpierw okazać, że jest tego wart. Ta forteca zwie się Mistward i jest jednym z kilku miejsc, gdzie odbywają się testy. Ci, którzy ich nie zdadzą, zostają tu do końca życia. Strach Celaeny narastał, mimo to poczuła niesmak. Mieszaniec. Maeve wymówiła to słowo ze skrajną pogardą. – A jakich testów mam się spodziewać, jeśli chcę się okazać godna? Maeve skinęła na wojownika, nadal stojącego przy drzwiach. – Możesz przybyć do mnie, w chwili gdy książę Rowan uzna, że opanowałaś swój talent.

Wcześniej nie postawisz stopy w Doranelle. Po wszystkich perypetiach w szklanym zamku, po zamieszaniu z demonami, wiedźmami i królem trening pod okiem Rowana, nawet jeśli miał rozbudzić w niej magię, wydawał się mało intrygującym wyzwaniem. Ale… Ale mógł potrwać całe tygodnie, miesiące, a nawet lata! Znów zawładnęła nią znajoma ogłuszająca obojętność gotowa pochłonąć jej entuzjazm. Odepchnęła ją na moment, by powiedzieć:

– Ale ja nie mam czasu, by czekać… – Szukasz odpowiedzi dotyczących Kluczy, dziedziczko Terrasenu? Będą czekać na ciebie w Doranelle. Reszta zależy od ciebie. – Zależy mi na prawdzie! – wyrwało się Celaenie. – Odpowiedzi muszą być prawdziwe. Nie próbuj mnie oszukać. Uśmiech Maeve nie miał nic wspólnego z pięknem. – Nie zapomniałaś więc wszystkich naszych zwyczajów – rzekła, a po chwili, nie słysząc reakcji dziewczyny, dodała: – Wszystkie odpowiedzi będą zgodne z prawdą.

Łatwiej byłoby odejść i odnaleźć inną starożytną istotę, od której można by wyciągnąć prawdę. Celaena oddychała rytmicznie. Cóż, Maeve była na wyciągnięcie ręki, a przecież stąpała po tym świecie od czasów wojen z Valgami. Trzymała Klucze Wyrda w ręku. Wiedziała, jak wyglądają, czuła je, być może nawet znała miejsca, w których zostały ukryte

przez Brannona, zwłaszcza ostatni, który nie nosił imienia. Gdyby Celaena znalazła sposób na wykradnięcie ich królowi, zniszczenie go, powstrzymanie jego armii i ocalenie Eyllwe, gdyby udało jej się znaleźć choćby jeden Klucz Wyrda… – Na czym będzie polegało szkolenie? – Książę Rowan przedstawi ci szczegóły. Najpierw jednak zostaniesz odprowadzona do komnat, aby odpocząć. Celaena spojrzała Maeve prosto w jej niosące śmierć oczy. – Przysięgasz, że powiesz mi wszystko, co chcę usłyszeć? – Nie łamię przysiąg. Mam też wrażenie, że i ty w tej kwestii nie idziesz w ślady matki. Suka. Suka! Celaena chciała wysyczeć obraźliwe miano, ale w tej samej chwili oczy Maeve odnalazły szramę na prawej dłoni dziewczyny. Królowa wiedziała o wszystkim. Celaena nie miała pojęcia, czy wykorzystała szpiegów, magię, czy może siłę dedukcji, ale wiedziała o wszystkim, łącznie z przysięgą złożoną Nehemii. – A po co w ogóle to wszystko? – spytała cicho. Gniew i strach powoli przeistaczały się w znużenie, przed którym nie było ucieczki. – Chcesz mnie szkolić tylko po to, żebym pokazała ci, co potrafię?

Maeve musnęła białym palcem główkę sowy. – Chcę, abyś stała się tym, kim było ci pisane zostać. Chcę, abyś została królową. *** „Chcę, abyś została królową”. Słowa te prześladowały Celaenę przez całą noc. Nie mogła spać, choć czuła się tak wyczerpana, że gotowa była błagać z płaczem ciemnooką Silbę, by wyzwoliła ją z niedoli. Królowa. Słowo to tętniło i pulsowało w niej w tym samym rytmie co rozbita warga, nie pozwalając się wyspać. Mogła być za to wdzięczna Rowanowi. Po ostatnim poleceniu Maeve Celaena wyszła, nie zawracając sobie głowy pożegnaniami. Rowan zszedł jej z drogi, zachęcony skinieniem królowej, i udał się z dziewczyną wąskim

korytarzem, z którego dobiegał zapach pieczonego mięsa oraz czosnku. Celaenie burczało w brzuchu, ale wiedziała, że najpewniej natychmiast zwróciłaby wszystko po przełknięciu. Szła więc przed siebie, a żelazna samokontrola walczyła w jej sercu z narastającą furią. Lewa noga. Nehemia. Prawa. Złożyłaś przysięgę i dotrzymasz jej bez względu na wszystko. Lewa. Trening. Królowa. Prawa. Suka. Sadystyczna manipulatorka, suka z kawałkiem lodu zamiast serca. Kroki idącego przodem Rowana były równie ciche jak ciemne kamienie, z których

wykonano ściany. Jeszcze nie zapalono pochodni i jego postać nikła w półmroku. Celaena wiedziała jednak, że tam jest, gdyż niemalże wyczuwała bijący od niego gniew. Dobrze. Cieszyła się, że układ narzucony przez królową wyprowadził choć jedną osobę z równowagi. Trening. Trening… Całe jej życie, od chwili narodzin, wypełniały ćwiczenia. Rowan może ją trenować, aż zsinieje, a ona będzie spokojnie to znosić, o ile w ten sposób zdoła się zbliżyć do rozwiązania zagadki Kluczy Wyrda. Nie oznaczało to jednak, że musi zrobić wszystko, co jej każą. Nie

miała bowiem najmniejszej ochoty zasiąść na swym tronie. Ba, przecież ona nawet nie miała tronu. Nie miała też korony i nie miała dworu. Co więcej, nie chciała żadnej z tych rzeczy. Przecież mogła pokonać króla jako Celaena Sardothien. Nie, dzięki za zaszczyty. Zacisnęła pięści. Nie napotykając nikogo, wspięli się po krętych schodach i weszli w następny korytarz. Czy mieszkańcy tej twierdzy – jak ją nazwała Maeve? Mistward? – wiedzieli, kto ich odwiedził? Królowa zapewne przeraziła ich wszystkich do granic. Może dzięki jakimś umowom czy układom uwięziła tu całą załogę. Nazywała ich mieszańcami. Obrzydliwe. To doprawdy

obrzydliwe, że trzymała ich tu ze względu na mieszaną krew. Przecież to nie ich wina! W końcu dziewczyna otworzyła usta i rzekła:

– Musisz być kimś niezwykle szczególnym dla Jej Nieśmiertelnej Mości, skoro przydzieliła ci pracę niańki. – Ona zna twą historię i wie, że tylko najlepszy z jej podwładnych zdoła nad tobą zapanować. Och, książę miał ochotę na sprzeczkę. Niby nadal nad sobą panował, ale wyglądało na to, że droga do twierdzy całkiem zszarpała mu nerwy. Dobrze. – Zabawa w wojownika w głębi puszczy nie zawsze jest wyznacznikiem talentu. – Walczyłem na polach bitew na długo przed urodzeniem twoich dziadków. Celaena najeżyła się, co zapewne było jego zamiarem.

– A z kim tu walczyłeś? Z ptakami i zwierzętami? Milczał przez moment, a potem rzekł: – Ten świat jest o wiele większym i bardziej niebezpiecznym miejscem, niż sobie wyobrażasz, dziewczę. Ciesz się z tego, że otrzymałaś już szkolenie i masz szansę, aby się wykazać. – Widziałam całkiem spory szmat tego wielkiego, niebezpiecznego świata, książątko. Rowan zaśmiał się chrapliwie. – Tylko poczekaj, Aelin. Kolejny prztyczek. Co gorsza, sama go sprowokowała. – Nie nazywaj mnie tak. – Tak masz na imię i tak cię będę nazywał.

Zatrzymała się tuż przed nim, tuż przed jego ostrymi kłami. – Nikt nie może wiedzieć, kim jestem. Rozumiesz? Jego zielone oczy zalśniły w ciemnościach niczym ślepia zwierzęcia. – Najwyraźniej moja ciotka dała mi trudniejsze zadanie, niż jej się wydaje.

„Moja ciotka. Nie nasza”. Wtedy Celaena powiedziała jedną z najpaskudniejszych rzeczy w swoim życiu, rozkoszując się czystą nienawiścią, którą nasączyła to zdanie: – Dzięki Fae takim jak ty rozumiem działania króla Adarlanu nieco lepiej. Uderzył ją tak szybko, że zupełnie tego nie zauważyła, szybciej, niż to było możliwe. Udało jej się przechylić głowę na tyle, by nie zmiażdżył jej nosa, ale cios trafił w usta. Zatoczyła się, uderzyła głową w ścianę, poczuła smak krwi. Dobrze. Uderzył ją raz jeszcze z oszałamiającą prędkością właściwą nieśmiertelnym i byłby zgruchotał jej szczękę, ale Celaena zatrzymała jego cios z tą samą niezwykłą zręcznością.

Oddychając chrapliwie, rzuciła mu w twarz: – No dalej!

Widać było, że Rowan ma ochotę rozszarpać jej gardło, ale pomimo gniewu trzymał się granic, które sam wytyczył. – Dlaczego niby miałbym spełniać twoje życzenia? – Jesteś równie bezużyteczny jak reszta twego rodu. Z jego ust wyrwał się cichy, złowróżbny śmiech, który tylko podsycił jej gniew.

– Jeśli masz tak wielką ochotę robić problemy, proszę bardzo. Pozwolę ci zadać kolejny cios. Wiedziała, że powinna posłuchać zdrowego rozsądku, ale jej krew huczała tak głośno, że nie była już w stanie myśleć, widzieć ani nawet oddychać. Posłała więc myśli o konsekwencjach do diabła i zamachnęła się. Jej dłoń przeszyła powietrze. Rowan pojawił się w innym miejscu, skutecznie podłożył jej nogę i posłał ją ponownie na ścianę. To niemożliwe! Przewrócił ją, jakby była nowicjuszką! Stał kilka kroków dalej z założonymi ramionami. Dziewczyna splunęła krwią i zaklęła, a Fae się uśmiechnął. To wystarczyło, aby rzuciła się na niego ponownie. Nie wiedziała, czy chce go uderzyć, powalić na ziemię, czy udusić. Wyczuła, że szykuje się do zwodu. W ostatniej chwili zmieniła kierunek natarcia, żeby go zaskoczyć, ale Rowan uskoczył z taką szybkością, że pomimo wielu lat ćwiczeń dziewczyna uderzyła w ciemny piecyk stojący za

nim. Rozległ się brzęk przewracanego sprzętu, a Celaena padła na kamienną podłogę, aż jej zęby zadzwoniły. – Jak już mówiłem – zaszydził Rowan gdzieś za jej plecami – musisz się wiele nauczyć. Mniej więcej wszystkiego. Jej warga już puchła. Celaena powiedziała mu, co może ze sobą teraz zrobić. – Jeśli raz jeszcze powiesz coś takiego – wojownik odchodził korytarzem, nie patrząc nawet na nią – przez miesiąc będziesz rąbać drewno.

Celaena, kipiąc z gniewu i wstydu, dźwignęła się na nogi. Pozostawił ją w niewielkim, zimnym pokoiku, który przypominał celę więzienną. Ledwie mogła w nim zrobić dwa kroki. Nim wyszedł, rzucił: – Oddaj mi swą broń. – Co takiego? Nie.

Nie było mowy, aby oddała mu sztylety. Rowan płynnym ruchem złapał stojące obok niej wiadro wody i wylał jego zawartość na korytarz. Potem wyciągnął je ku niej. – Wrzuć tu broń. Trenowanie z nim zanosiło się na wspaniałe doświadczenie.

– A niby dlaczego? – Nie będę się przed tobą tłumaczył.

– A więc czeka nas kolejna bójka. W słabo oświetlonym korytarzu jego tatuaż wydawał się o wiele ciemniejszy. Rowan zmarszczył brwi i wpatrywał się w nią, jakby chciał powiedzieć: „To była bójka twoim zdaniem?”. – Od jutrzejszego ranka zaczniesz zarabiać na siebie w kuchni – warknął zamiast tego. –

Nie potrzebujesz broni, chyba że zamierzasz wymordować wszystkich w twierdzy. Nie musisz też być uzbrojona podczas naszych treningów. Zatrzymam twe sztylety do chwili, gdy zasłużysz sobie, by je nosić. Kiedyś już słyszała coś podobnego. – W kuchni? Rowan odsłonił zęby w krzywym uśmiechu. – Każdy ma tu przydział obowiązków. Księżniczki też. Wysokie urodzenie nikogo nie zwolni od ciężkiej pracy, a już na pewno nie ciebie.

Celaena miała wiele blizn, którymi mogła udowodnić, że w życiu pracowała naprawdę ciężko, ale nie powiedziała ani słowa. Nie miałaby pojęcia, co ze sobą począć, gdyby dowiedział się o jej pobycie w Endovier i zaczął się z niej natrząsać bądź jej współczuć. – A więc moje szkolenie polega na myciu garów. – Częściowo – odparł. Celaena mogłaby przysiąc, że wyczytała w jego oczach niewypowiedziane zdanie: „A ja będę się cieszył każdą sekundą twej udręki”. – Tak stary łajdak jak ty powinien na pewnym etapie nauczyć się dobrych manier – powiedziała. Mniejsza o to, że wyglądał, jakby nie ukończył trzydziestu lat. – Dlaczego mam strzępić sobie język i obsypywać pochlebstwami dziecko, które jest zakochane w sobie?

– Jesteśmy spokrewnieni, wiesz? – Łączy nas tyle co mnie z chłopakiem, który sprząta tu chlewik. Celaena rozchyliła nozdrza, a Rowan pchnął ją wiadrem w twarz. Miała ochotę je odepchnąć, ale uznała, że nie zależy jej na złamanym nosie. Zaczęła zdejmować broń. Wojownik liczył każdą oddaną mu sztukę, jakby z góry wiedział, ile ich ma, łącznie z tymi, które ukryła. Potem wsadził wiadro pod pachę i bez słowa zatrzasnął drzwi. – Bądź gotowa do pracy o świcie – rzucił na odchodnym. – Drań. Stary, cuchnący drań – wymamrotała Celaena, rozglądając się po pokoju. Łóżko, nocnik i miska z lodowato zimną wodą. Zastanawiała, czy się nie wykąpać, ale ostatecznie

wypłukała usta i zajęła się swoją wargą. Umierała z głodu, ale szukanie jedzenia oznaczało wejście między ludzi. Otarła więc skaleczenie, ułożyła się w łóżku, nie zważając na to, że nadal ma na sobie cuchnące ciuchy, i leżała w nim przez kilka godzin. W pokoju było tylko jedno okno pozbawione zasłon. Dziewczyna obróciła się, by móc spoglądać na gwiazdy rozsypane na niebie nad lasem otaczającym twierdzę. Rzuciła się na Rowana, obraziła go, usiłowała z nim walczyć… Cóż, zasłużyła sobie na ten cios, i to bardzo. Szczerze powiedziawszy, trudno było ostatnio z nią wytrzymać. Dotknęła rozbitej wargi i skrzywiła się. Przyjrzała się nocnemu niebu i odnalazła Jelenia, Władcę Północy. Nieruchoma gwiazda nad głową zwierzęcia, jego wieczna korona, wskazywała drogę do Terrasenu. Celaena słyszała, że wielcy przywódcy jej ojczyzny zamieniali się w gwiazdy, by ich rodacy nigdy nie

byli sami i zawsze potrafili odnaleźć drogę do domu. Ona nie odwiedziła Terrasenu od dziesięciu lat. Dopóki należała do gildii zabójców, dopóty nie pozwalał jej na to Arobynn, a potem nigdy się nie odważyła. Owego dnia nad grobem Nehemii wyszeptała prawdę. Uciekała już tak długo, że zdążyła

zapomnieć, czym jest walka. Wypuściła powietrze z płuc i przetarła oczy. Maeve nie rozumiała, jak bardzo mała księżniczka z Terrasenu przeklęła ich dziesięć lat temu, i nie miała szans tego pojąć. Celaena przeklęła ich wszystkich, a potem porzuciła świat, by zamienić się w pył i popiół. Odwróciła się od gwiazd, ułożyła pod cieniutkim kocem, szukając ochrony przed zimnem, i zamknęła oczy, próbując marzyć o innym świecie. O świecie, w którym nie byłaby nikim ważnym.

9.

Manon

Czarnodzioba stała na klifie. U jej stóp płynęła rzeka, wezbrana od topniejących

śniegów, a wilgotny wiatr kąsał ją w policzki. Wycie wichru było jednym z nielicznych odgłosów, który podobał jej się bardziej od jęku umierających ludzi. Ostre tchnienie przypominało jej latanie, którego nie zaznała od dawna. Czasami zdarzało się, że we śnie szybowała wśród obłoków, a jej miotła z żelaznego drewna znów miała moc. W rzeczywistości jednak była bezużytecznym rupieciem, wrzuconym do szafy w jej pokoju w Twierdzy Czarnodziobych. Minęło dziesięć lat, odkąd wiedźma po raz ostatni smakowała mgieł oraz chmur i ścigała się z wiatrem. Dziś byłby wspaniały dzień na latanie, gdyż wicher był ostry i porywisty. Dziś wzniosłaby się wysoko. Za jej plecami Matka Czarnodzioba nadal rozmawiała z ogromnym człowiekiem z karawany, który nazywał siebie księciem. Cóż za zbieg okoliczności, że tuż po opuszczeniu nasiąkniętego krwią pola w Fenharrow otrzymała wezwanie od babki. Jeszcze większym

zbiegiem okoliczności było to, że znajdowała się trochę ponad sześćdziesiąt kilometrów od wyznaczonego punktu tuż na granicy z Adarlanem. Manon pełniła straż, podczas gdy babka, Najwyższa Wiedźma klanu Czarnodziobych,

rozmawiała z księciem nad brzegiem rzeki Akant. Wokół czaiły się pozostałe wiedźmy z jej sabatu, które razem pilnowały niewielkiego obozowiska. Było ich dwanaście, wszystkie w mniej więcej tym samym wieku co Manon, wszystkie wychowane i szkolone razem. Żadna z nich nie miała broni, ale wyglądało na to, że książę wie, z kim ma do czynienia. Wiedźmy nie potrzebowały broni, by być śmiertelnie niebezpieczne. Nie potrzebuje broni ten, który sam nią jest, zwłaszcza jeśli należał do Trzynastki Manon. Latała i walczyła z nimi przez ostatnie sto lat. Często wystarczała sama nazwa ich sabatu, by wrogowie rzucali się do ucieczki. Trzynastka słynęła z bezwzględności oraz z tego, że nie popełniała błędów. Fakt, że Najwyższa Wiedźma wybrała jej sabat, był wielkim zaszczytem. Nie wezwała innych grup, ale tam, gdzie straż pełniła Trzynastka, nie było to potrzebne. Manon skupiła się więc na strażnikach karawany. Najbliższy śmierdział potem, strachem i wyczerpaniem. Zarówno ich zapach, jak i wygląd sugerowały, że podróżują od wielu tygodni. Przywiedli dwa wozy więzienne. Z jednego dobiegał bardzo wyraźny męski zapach z odrobiną perfum, a z drugiego kobiecy. Oboje śmierdzieli niewłaściwie. Babka powiedziała Manon, że urodziła się bez duszy, co było typowe dla Czarnodziobych. Była istotą złą do szpiku kości, ale zarówno książę, jak i ludzie w wozach pachnieli nie tak,

jak należy. Byli odmienni. Obcy. Najbliższy strażnik przestąpił z nogi na nogę. Manon uśmiechnęła się do niego,

w odpowiedzi na co człowiek zacisnął dłoń na rękojeści miecza. Zaczynała się nudzić, więc rozchyliła usta i z trzaskiem uwolniła żelazne zęby. Strażnik cofnął się o krok i zaczął szybciej oddychać, a cierpki zapach jego strachu wzmógł się. Włosy jasne jak księżyc, alabastrowa skóra i złote oczy sprawiały, że Manon wyglądała jak królowa Fae. Tak przynajmniej mówili jej mężczyźni, którzy dopiero w ostatniej chwili uświadamiali sobie, że jej uroda jest tylko kolejną bronią w arsenale. Dzięki temu miała znakomitą zabawę. Śnieg i zeschła trawa zachrzęściły pod czyimiś stopami. Manon odwróciła się od drżącego ze strachu strażnika i ryczącej rzeki. Nadchodziła ku niej babka. Z chwilą zniknięcia magii wiedźmy zaczęły się starzeć. Manon miała ponad sto lat, ale jeszcze dziesięć lat temu wyglądała na szesnastolatkę. W chwili obecnej sprawiała wrażenie dwudziestokilkuletniej dziewczyny. Wiedźmy z paniką uświadamiały sobie, że starzały się jak śmiertelniczki, a jej babka… Obszerne, czarne szaty Matki Czarnodziobej falowały na wietrze. Twarz babki poznaczyły już pierwsze zmarszczki, a wśród hebanowych włosów pojawiły się srebrne akcenty. Najwyższa Wiedźma klanu Czarnodziobych nie była po prostu piękna. Odpowiedniejszym terminem byłoby „zniewalająca”. Ostatnie dziesięć lat odcisnęło wprawdzie swe piętno na jej zdumiewająco białej skórze, ale Matrona nadal powalała urodą.

– Wyjeżdżamy – powiedziała, idąc wzdłuż rzeki na północ. Za nimi ludzie księcia zacieśnili szereg wokół obozowiska. W sumie niezły pomysł. Śmiertelnicy powinni mieć się na baczności, gdy Trzynastka była w pobliżu, a do tego zaczynała się nudzić. Manon poruszyła lekko głową. Ów oszczędny gest wystarczył, by wiedźmy błyskawicznie ustawiły się w szeregu. Ruszyły w ślad za Manon i jej babką, zachowując należytą odległość. Ich kroki na zamarzniętej trawie były niemalże bezdźwięczne.

Żadna z nich nie znalazła ani jednej Crochan, choć od miesięcy przetrząsały osadę za osadą. Manon oczekiwała za to jakiejś kary, chłosty, może kilku złamanych palców, nic trwałego, ale za to efektownego. W ten właśnie sposób babka karała swe podwładne. Liczyło się dla niej tylko upokorzenie. Tymczasem poznaczone złotymi plamkami czarne oczy babki, oznaka najczystszej krwi klanu Czarnodziobych, skierowane były na północ, ku Dębowej Puszczy i górującym nad nią Białym Kłom. Z powodu, którego Manon nigdy nie chciała poznać, czarno-złote oczy były najcenniejszą cechą w ich klanie. Gdy Matrona ujrzała czyste, ciemne złoto w źrenicach nowo narodzonej Manon, uniosła ją znad stygnącego ciała córki i ogłosiła ją

niekwestionowaną dziedziczką. Babka szła naprzód. Manon nie zadawała żadnych pytań. Nie chciała, by wyrwano jej

język z ust. – Ruszymy na północ – powtórzyła Matrona, gdy wzgórza zasłoniły obozowisko. – Wyślij po jednej ze swoich na południe, wschód i zachód. Mają odszukać nasze krewne i kazać im zgromadzić się na Elfiej Przełęczy. Każda ma się stawić. Nie wolno pominąć ani jednej wiedźmy z naszego klanu. Od chwili upadku ich zachodniego królestwa, gdy wiedźmy zmuszone zostały do zaciętej walki o przetrwanie, wszystkie członkinie Czarnodziobych, Żółtonogich czy Błękitnokrwistych musiały w każdej chwili być gotowe ruszyć do boju, by odzyskać dawne ziemie bądź bronić klanu. Sama Manon nigdy nie odwiedziła byłego Wiedźmiego Królestwa, ciągnącego się aż do zachodniego morza. Nie zapuściła się tam też żadna z Trzynastki. Klątwa ostatniej królowej Crochan, wykrwawiającej się na legendarnym polu bitwy, skazała je wszystkie na wygnanie. Matrona nadal wpatrywała się w góry. – Gdyby zaś któraś z twych podwładnych natknęła się na członkinie innych klanów, mają je poinformować o spotkaniu na przełęczy. Nie zezwalam na żadną walkę ani też inne prowokacje. Przekażcie wiadomość, i tyle. Żelazne zęby babki błysnęły w popołudniowym słońcu. Podobnie jak większość naprawdę

starych wiedźm, które przyszły na świat w Wiedźmim Królestwie i walczyły w Żelaznozębnym Sojuszu, by zerwać łańcuchy Królowych Crochan, Najwyższa Matka Czarnodziobych nigdy nie chowała żelaznych zębów. Manon nie widziała, żeby kiedykolwiek to zrobiła. Teraz zdusiła ochotę, by zadać pytanie. Elfia Przełęcz była niegościnnym, przeklętym skrawkiem lądu między Białymi Kłami i Górami Ruhnn, jednym z nielicznych przejść między żyznymi ziemiami na wschodzie i Zachodnimi Pustkowiami.

Manon raz pieszo pokonała ów zamarznięty, zasypany śniegiem labirynt jaskiń i wąwozów tuż po zniknięciu magii. Trzynastka i członkinie dwóch innych sabatów były niemalże ślepe, głuche i oszalałe z bólu po odkryciu, że utraciły umiejętność latania. Połowa z nich nie zdołała pokonać Przełęczy. Trzynastka dokonała tej sztuki z największym trudem, a Manon nieomal utraciła ramię po tym, jak zapadła się pod nią pokrywa lodowa. Ocaliła je tylko dzięki błyskawicznej reakcji Asterin, swej pierwszej zastępczyni, oraz brutalnej sile Sorrel, która pełniła funkcję drugiej zastępczyni. Manon nie powróciła od tego czasu na Elfią Przełęcz. Od wielu miesięcy za to docierały do niej pogłoski o istotach o wiele mroczniejszych niż wiedźmy, które się tam gnieździły.

– Baba Żółtonoga nie żyje – oznajmiła Matrona. Manon spojrzała na nią. Babka uśmiechała się lekko.

– Została zabita w Rifthold. Książę nie wie, kto ją zabił ani dlaczego. – Crochan? – Być może. – Matka Czarnodzioba uśmiechnęła się szerzej, odsłaniając pordzewiałe, żelazne zęby. – Król Adarlanu zaprosił nas na spotkanie na Przełęczy. Mówi, że ma dla nas dar.

Manon próbowała sobie przypomnieć to, co wiedziała na temat podstępnego, niosącego śmierć władcy, który był gotów na wszystko, aby podbić cały świat. Jej obowiązkiem jako przywódczyni sabatu i spadkobierczyni babki było chronić ją za wszelką cenę. Instynktownie więc pakowała się w każdą możliwą pułapkę i sprawdzała każde potencjalne zagrożenie. – To może być zasadzka. Król chce zebrać nas w jednym miejscu, a potem zniszczyć.

Może dogadał się z Crochan albo z Błękitnokrwistymi? Zawsze chciały objąć przywództwo nad wszystkimi klanami Żelaznozębnych. – Och, nie sądzę – prychnęła Najwyższa Matka Czarnodziobych. Jej bezdenne czarne oczy migotały. – Król ma dla nas propozycję. Dla wszystkich Żelaznozębnych. Manon czekała, choć w innej sytuacji byłaby gotowa wypatroszyć każdego, kto wystawiłby jej cierpliwość na próbę. – Król potrzebuje jeźdźców. – Babka nadal wpatrywała się w horyzont. – Jeźdźców

wywern. Chce utworzyć powietrzną kawalerię. Od wielu lat hoduje je na Przełęczy. Minęło już wiele czasu – o wiele za dużo – ale Manon czuła, jak oplatają ich ciasno nici przeznaczenia. – A po wszystkim, gdy wykonamy nasze zadanie, pozwoli nam zatrzymać wywerny. Odbijemy nasze ziemie z rąk śmiertelnych świń, które je teraz zamieszkują. Serce Manon przeszył dziki entuzjazm, ostry niczym nóż. Spojrzała w tym samym kierunku co Matrona, ku pokrytym śniegiem górom przesłaniającym horyzont. Ach, raz jeszcze wznieść się w niebiosa, przemykać nad górskimi przełęczami, polować na zdobycz tak, jak należy, jak było im pisane… Wywerny nie były co prawda zaklętymi miotłami z żelaznego drewna, ale nadawały się idealnie.

10.

Po

ciężkim dniu, który wypełniło mu trenowanie nowych rekrutów, unikanie Doriana

i trzymanie się z dala od czujnego króla, Chaol ruszył w stronę sypialni, marząc o położeniu się do łóżka. Zauważył jednak, że brakuje dwóch ludzi, których postawił na straży przed Wielką Salą Jadalną. Pozostali dwaj skrzywili się, gdy zatrzymał się przed nimi.

Zdarzało się, że wartownicy czasami przegapiali zmianę. Zdarzało się, że znienacka

zapadali na jakąś chorobę bądź przeżywali rodzinną tragedię, ale w takich sytuacjach Chaol od razu znajdował dla nich zastępstwo. Ale teraz brakowało aż dwóch, a zastępstwa ani widu, ani słychu. – Słucham! – warknął. – Proszę mi to wyjaśnić. Jeden z wartowników, młodszy mężczyzna, który ukończył szkolenie zaledwie trzy miesiące temu, odkaszlnął. Jego partner również miał krótki staż, co było powodem, dla którego obaj pełnili nocną straż przed pustą o tej porze Wielką Salą Jadalną. Kapitan przydzielił im jednak dwóch innych strażników do towarzystwa, ludzi odpowiedzialnych i czujnych, którzy służyli mu od lat! Mężczyzna, który odkaszlnął, poczerwieniał i rzekł:

– Chodzi o to, że… No, powiedzieli… Cóż, kapitanie, powiedzieli, że nikt nie zauważy ich nieobecności, bo Wielka Sala Jadalna i tak jest pusta i… No… – Wyrażaj się precyzyjnie – warknął Chaol. Miał zamiar zamordować obu dezerterów. – Chodzi o zabawę u generała Ashryvera, kapitanie – rzekł drugi. – Generał zatrzymał się tu i zaprosił obu. Powiedział, że nie będzie pan robił problemów, to poszli. No jasne. Aedion. Chaol zacisnął z furią zęby. – A wy co? – warknął. – Nie przyszło wam do głowy, by komuś o tym zameldować?

– Z całym szacunkiem, sir – odezwał się drugi. – Ale nie chcieliśmy, by koledzy uznali nas za kapusiów. A to tylko Wielka Sala Jadalna… – I tu się mylisz – parsknął Chaol. – Od jutra przez miesiąc pełnicie podwójne dyżury w ogrodach. – Na dworze nadal panowało zimno. – Zawieszam wam wolny czas. Jeśli choć raz jeszcze nie zameldujecie o tym, że brakuje jakiegoś strażnika na posterunku, obaj wylatujecie ze służby. Zrozumiano? Obaj wartownicy wymamrotali, że dobrze go rozumieją. Chaol odwrócił się i wyszedł przed główną bramę zamku. Nie miał już najmniejszego zamiaru kłaść się spać. Musiał odnaleźć dwóch brakujących strażników oraz pewnego generała, któremu należało powiedzieć parę słów do słuchu.

*** Aedion wynajął całą tawernę. Ochroniarze przed drzwiami mieli zatrzymywać

nieproszonych gości, ale wystarczyło jedno wściekłe spojrzenie Chaola i rzut oka na rękojeść w kształcie orła, by natychmiast wpuścili go do środka. W tawernie roiło się od arystokracji i kobiet, które mogły być kurtyzanami bądź dwórkami. Przeważali jednakże mężczyźni, pijani i głośni, którzy grali w karty i kości lub śpiewali sprośne piosenki do muzyki kwintetu grającego przy huczącym ogniu. Wokół lało się piwo i migotały butelki wina. Czy Aedion chciał za to zapłacić własnymi, zrabowanymi pieniędzmi, czy może zamierzał obciążyć kosztami króla? Chaol dostrzegł dwóch brakujących strażników oraz pół tuzina innych, grających w karty, śmiejących się jak szaleni i obściskujących kobiety siedzące im na kolanach. Ich radość

skończyła się w okamgnieniu, gdy go zauważyli. Bez wahania wygonił skruszonych winowajców do zamku, gdzie kazał im się spakować. Obiecał, że rozmówi się z nimi następnego dnia. Nie był pewien, czy powinni zostać wykluczeni ze służby, gdyż Aedion ich okłamał, a nie lubił podejmować decyzji, jeśli wcześniej dobrze się nie zastanowił. Strażnicy umknęli w zimną noc, a Chaol zaczął szukać generała. Nikt jednak nie wiedział, gdzie go znaleźć. Najpierw ktoś wysłał kapitana na górę do jednej z sypialni. W istocie zastał tam obie kobiety, z którymi Aedion udał się w ustronne

miejsce, ale między nimi był już inny mężczyzna. Chaol zapytał, dokąd wybrał się generał, a kobiety powiedziały, że grał w kości z kilkoma znaczącymi arystokratami. Kapitan popędził na dół i w istocie zastał tam kilku ludzi w maskach. Udawali zwykłych uczestników zabawy, ale Chaol i tak ich rozpoznał, choć nie zwrócił się do żadnego po imieniu. Utrzymywali, że Aedion grał na skrzypcach w głównej izbie. Kapitan wrócił na górę. Generał z całą pewnością nie grał na skrzypcach ani też na bębnie, lutni czy dudach. Wyglądało na to, że Aediona Ashryvera nie było na jego własnym

przyjęciu. Jedna z kurtyzan usiłowała zainteresować go swymi wdziękami. Chaol w pierwszej chwili zareagował wrogim grymasem, ale zreflektował się i zaproponował jej srebrną monetę za informację o generale. Poinformowała go, że widziała, jak Aedion wyszedł godzinę wcześniej, wspierając się na jednej z jej rywalek. Mieli się udać w bardziej zaciszne miejsce, ale nie sprecyzował dokąd. Skoro generała nie było w tawernie, Chaol wrócił do zamku. Usłyszał jednakże jedną intrygującą informację. Ludzie mówili, że nadciąga Zguba, a legioniści rzekomo obiecywali, że pokażą miastu, jak się świętuje. Wyglądało na to, że wszyscy strażnicy Chaola byli zaproszeni na zabawę.

Ostatnią rzeczą, której potrzebował, był cały legion śmiertelnie niebezpiecznych wojowników demolujących miasto i rozpraszających jego ludzi. Gdyby do tego doszło, król na pewno zainteresowałby się Chaolem. Może chciałby się dowiedzieć, gdzie czasem znikał. Musiał poważnie rozmówić się z Aedionem. Należało znaleźć jakiś sposób, by zaszachować generała i wymóc na nim obietnicę, że będzie trzymał Zgubę w karbach. Postanowił, że następnego dnia wieczorem uda się na zabawę urządzaną przez Aediona. Tam zaś postara się znaleźć na niego haka.

11.

Przemarznięta, obolała Celaena przebudziła się

przed świtem w swym żałośnie skromnym

pokoiku i ujrzała miseczkę z kości tuż przed drzwiami. Wypełniona była maścią pachnącą rozmarynem i miętą. Obok niej leżała kartka, na której ktoś napisał starannie, ciasno stawiając litery: „Zasłużyłaś sobie na to. Maeve przesyła życzenia szybkiego powrotu do zdrowia”. „Rowan musiał wysłuchać niezłego kazania – parsknęła w myślach Celaena. – Sam fakt, że był zmuszony przynieść mi maść, musiał być dla niego niezłym ciosem”. Dziewczyna wsmarowała specyfik we wciąż opuchniętą wargę. Obejrzała się w poplamionym lustrze stojącym na komodzie i doszła do wniosku, że bywało z nią lepiej. „Nigdy więcej nie tknę ani wina, ani teggya – obiecała sobie. – Nie ma też mowy, bym choć raz poszła spać bez wykąpania się”. Rowan najwidoczniej był tego samego zdania, bo zostawił jej kilka dzbanów wody, trochę

mydła, białą bieliznę, luźną koszulę, a także tunikę i płaszcz podobne do tych, które sam nosił poprzedniego dnia. Ubrania były niewyszukane, ale tkanina okazała się mocna i dobrej jakości. Celaena umyła się najlepiej, jak umiała, drżąc od zimna, które przenikało z zamglonego lasu. Niespodziewanie zatęskniła za ogromną łaźnią w pałacu. Szybko wytarła się i włożyła ubranie, ciesząc się z tego, że ma do dyspozycji kilka warstw. Szczękała zębami przez całą noc i nic nie wskazywało na to, aby wkrótce przestała, tym bardziej że miała mokre włosy. Splotła je w warkocz w nadziei, że w czymś jej to pomoże, a potem wsunęła skórzane buty sięgające kolan i tak mocno zawiązała grubą czerwoną szarfę wokół talii, że obawiała się, czy będzie mogła chodzić. Spojrzała krzywo w lustro. Schudła tak bardzo, że jej policzki wydawały się teraz

zapadnięte, nawet włosy straciły swój blask. Maść pomogła zredukować obrzęk, ale kolor pozostał. Przynajmniej zdołała się umyć. Wciąż była przemarznięta, a co gorsza, właśnie sobie uświadomiła, że ubrała się zbyt grubo jak na pracę w kuchni. Z westchnieniem zdjęła szarfę i strząsnęła płaszcz. Obie rzeczy odrzuciła na łóżko. Na bogów, miała tak zimne ręce, że pierścień na jej palcu przesuwał się swobodnie. Wiedziała, że to błąd, ale mimo to przyjrzała się ametystowi, ciemnemu w blasku wczesnego poranka. Co by sobie Chaol o tym pomyślał? Trafiła do Wendlyn przez niego. Również przez niego trwała w stanie nieskończonego wyczerpania i nie mogła się pozbyć ciągłego bólu w sercu. Śmierć Nehemii nie była jego winą, tym bardziej że księżniczka sama wszystko zaaranżowała. Niemniej jednak ukrył przed nią informację. Wybrał służbę dla króla. Nawet

jeśli utrzymywał, że ją kocha, nadal lojalnie służył temu potworowi. Może Celaena postąpiła jak idiotka, wpuszczając go do swego serca. Może była głupia, że marzyła o świecie, w którym

będzie mogła zignorować to, że człowiek wydający rozkazy kapitanowi kilkakrotnie zniszczył jej życie. Ból w klatce piersiowej stał się tak intensywny, że trudno jej było oddychać. Stała przez moment i usiłowała go odepchnąć, chciała, by utonął we mgle, która opanowała jej duszę, a potem wyszła na zewnątrz. Jedyny plus pracy pomywaczki stanowiło to, że w kuchni było ciepło, a nawet gorąco. W wielkim ceglanym piecu oraz w palenisku ogień aż huczał, odpędzając poranną mgłę wijącą się między drzewami. Widać ją było dobrze przez okna nad miedzianymi zlewami. W kuchni oprócz dziewczyny były jeszcze tylko dwie osoby – garbaty staruszek, który zajmował się garnkami bulgoczącymi nad paleniskiem, oraz młodzieniec przy wielkim drewnianym stole przecinającym kuchnię na pół. Siekał cebulę i nadzorował pieczenie czegoś, co pachniało jak chleb. Na Wyrda, ależ była głodna! Chleb pachniał niebiańsko. Ciekawe, co znajdowało się w garnkach.

Pomimo nieludzko wczesnej pory młodzieniec nie przestawał wesoło gawędzić. Jego słowa odbijały się echem od kamiennych schodów, ale gdy do kuchni wszedł Rowan, umilkł natychmiast. Obaj mężczyźni przerwali wówczas pracę. Książę Fae czekał na Celaenę w korytarzu z ramionami założonymi na piersi. Już wyglądał na znudzonego, ale jego

zwierzęce, błyszczące oczy zwęziły się lekko, jakby miał nadzieję, że dziewczyna zaśpi i będzie miał powód, by ją ukarać. Jako nieśmiertelny zapewne dysponował nieskończoną cierpliwością i ogromną pomysłowością, gdy chodziło o wymyślanie kar. Rowan stał nieprawdopodobnie nieruchomo i Celaena zaczęła się zastanawiać, czy wypracował tę umiejętność, czy może przyszedł z nią na świat. – Oto wasza nowa pomywaczka na poranną zmianę. – Książę zwrócił się do staruszka stojącego przy palenisku. – Po śniadaniu przejmę ją na resztę dnia.

Wyglądało na to, że Rowan nie ma w zwyczaju witać się z nikim. Przyglądał się jej teraz z uniesionymi brwiami, a dziewczyna wyczytała kryjące się w nich słowa równie wyraźnie, jakby je wypowiedział: „Jeśli nie chcesz, by poznali twe miano, księżniczko, proszę bardzo, przedstaw się dowolnym imieniem”. Przynajmniej słuchał jej zeszłej nocy. – Elentiya – wykrztusiła. Czuła ucisk w żołądku. – Mam na imię Elentiya. Dzięki bogom, że Rowan nie parsknął przy tych słowach. Była gotowa go wypatroszyć – a przynajmniej spróbować – gdyby chciał zadrwić z imienia nadanego jej przez Nehemię. Staruszek pokuśtykał do przodu, wycierając sękate dłonie w śnieżnobiały fartuch. Miał na

sobie brunatne ubranie, zwyczajne i zużyte, miejscami wręcz wyświechtane. Utykał lekko na lewe kolano, ale siwe włosy związał zgrabnie z tyłu głowy. Ukłonił się sztywno.

– Dziękuję, że znalazłeś nam dodatkową pomoc, książę – rzekł i przyjrzał się uważnie dziewczynie. – Pracowałaś kiedyś w kuchni? Celaena robiła w życiu wiele rzeczy, była w wielu miejscach i widziała wielu ludzi, ale musiała zaprzeczyć. – Cóż, mam nadzieję, że się szybko uczysz i potrafisz się błyskawicznie poruszać – rzekł staruszek. – Dam z siebie wszystko. Najwidoczniej to było to, co Rowan chciał usłyszeć. Odszedł bezgłośnie. Każdy jego ruch był płynny i emanował mocą. Patrząc na niego, Celaena wiedziała, że powstrzymał się zeszłej

nocy. Gdyby chciał, mógłby bez trudu zgruchotać jej szczękę. – Nazywam się Emrys – rzekł staruszek. Podbiegł do pieca, złapał szeroką drewnianą łopatę, która stała oparta o ścianę, i wyciągnął okrągły bochen. A więc przedstawianie się dobiegło końca. Dobrze. Obyło się bez czczej gadaniny, uśmiechów i innych takich. Lecz jego uszy… „Mieszańce”. Uszy Emrysa, sterczące pomiędzy jego białymi włosami, wskazywały na pochodzenie od Fae.

– A oto Luca. – Staruszek wskazał młodzieńca przy stole. Częściowo przesłaniał go rząd żelaznych garnków oraz patelni zawieszonych na suficie, ale uśmiechnął się szeroko do dziewczyny. Miał zmierzwioną grzywę żółtobrązowych loków. Był przynajmniej kilka lat

młodszy od niej i nie zdążył jeszcze dorosnąć. Nie przydzielono mu również odpowiedniego ubrania, gdyż rękawy jego koszuli były żałośnie przykrótkie. – Obawiam się, że czeka was sporo mycia. – Och, to doprawdy koszmar! – zaćwierkał Luca, głośno wdychając zapach krojonego czosnku. – Przyzwyczaisz się jednak. Najgorsze, rzecz jasna, jest wstawanie przed świtem. Emrys obrzucił młodego człowieka surowym spojrzeniem, a Luca poprawił się: – No, ale przynajmniej towarzystwo jest dobre. Celaena pozdrowiła go najbardziej uprzejmym skinieniem, na jakie było ją stać, i raz jeszcze rozejrzała się po kuchni. Za chłopakiem pięły się kolejne kamienne schody, które

skręcały i nikły za rogiem. Dwa potężne kredensy, wznoszące się po obu stronach pomieszczenia, były wypchane starymi, być może nawet popękanymi naczyniami. Górna część drewnianych drzwi była otwarta na oścież. Widać było za nimi trawę, a dalej ścianę lasu przetykaną mgłą. Między drzewami wznosiły się ogromne megality niczym wieczni

strażnicy tego miejsca. Celaena przyłapała Emrysa na przyglądaniu się jej dłoniom. Uniosła je i pokazała mu

blizny. – Już zostały pokaleczone. Nie będę narzekać na połamane paznokcie. – Niech mnie matka uchowa! Co się stało? – spytał starzec, ale dziewczyna wiedziała, że już układa sobie fakty, analizuje jej akcent i przygląda się rozbitej wardze oraz cieniom pod oczami.

– To dzieło Adarlanu – odpowiedziała. Nóż Luki stuknął o stół, ale zabójczyni nie spuszczała oczu ze starca. – Daj mi coś do roboty. Obojętnie co. Niech Rowan sobie myśli, że jest rozpieszczona i samolubna. Nie mylił się, rzecz jasna, ale mimo to dziewczyna marzyła o obolałych mięśniach i dłoniach pokrytych pęcherzami. Chciała położyć się do łóżka tak zmęczona, by nie mogła śnić, myśleć i czuć absolutnie niczego. Emrys zacmokał. W jego ciemnobrązowych oczach pojawiło się tyle współczucia, że przez moment Celaena chciała odgryźć mu głowę.

– Dokończ cebule – rzekł starzec po chwili. – Luca, pilnuj chleba. Ja muszę zająć się zapiekankami. Zabójczyni zajęła miejsce zwolnione przez chłopaka na końcu stołu. Minęła po drodze ogromne palenisko ułożone ze starożytnych kamieni, na których wyryto dziwne symbole

i oblicza. Nawet nogi piecyka uformowane były na podobieństwo stojących sylwetek, a na półce nad kominkiem znajdowało się dziewięć żelaznych figurek bogów i bogiń. Celaena szybko odwróciła wzrok od tych umieszczonych w środku. Jedna z nich miała koronę z gwiazdą i była uzbrojona w łuk i kołczan. Druga w uniesionych dłoniach trzymała wypolerowany dysk z brązu. Dziewczyna mogłaby przysiąc, że na nią patrzą. ***

Śniadanie okazało się istnym szaleństwem. Gdy przez okna wpadło złociste światło świtu, do kuchni zstąpił chaos. Ludzie wbiegali i wybiegali. Nie było wśród nich żadnych służących – Celaena widziała tylko zahartowanych, twardych ludzi, którzy wykonywali swoje obowiązki i nawet pomagali sobie nawzajem. Wielkie miski z jajkami, ziemniakami i warzywami zostały pospiesznie zaniesione na górę do miejsca, które musiało być jadalnią. Zabrano również dzbany z mlekiem, wodą i bogowie jedni wiedzieli czym jeszcze. Dziewczynie przedstawiono pospiesznie kilka osób, ale większość z nich w ogóle się nią nie zainteresowała. Cóż za miła odmiana po spojrzeniach spode łba i przestraszonych szeptach, które

towarzyszyły jej od dziesięciu lat. Czuła, że Rowan nikomu nie zdradzi jej tożsamości,

choćby tylko dlatego, że najwyraźniej nie przepadał za rozmowami w tym samym stopniu co

ona. Tu, w kuchni, zajęta krojeniem warzyw i myciem garów, była absolutnie nikim i cieszyła się każdą chwilą. Jej tępy nóż okazał się koszmarem, gdy przyszło do krojenia grzybów, cebulek i niezliczonej ilości ziemniaków. Nikt, być może z wyjątkiem bystrego Emrysa, nie zauważył perfekcji, z jaką to robiła. Ktoś po prostu zbierał je, wrzucał do garnka i kazał kroić coś innego. I nagle nastała cisza. Wszyscy znikli na górze i pozostała sama z dwójką mężczyzn. Z góry dobiegały senne śmiechy, marudzenie i pobrzękiwanie naczyń. Wygłodzona Celaena z tęsknotą spojrzała na jedzenie pozostawione na stole. Wtedy uświadomiła sobie, że Luca patrzy na nią. – Nie krępuj się – powiedział z uśmiechem, a sam podszedł do Emrysa i pomógł mu zawlec

ogromny żelazny kocioł do zlewu. Choć przez ostatnią godzinę w kuchni panowało szaleństwo, chłopak zagadywał niemalże do każdego, kto się tam pojawiał. Jego głos i śmiech unosiły się nad pobrzękiwaniem naczyń i wykrzykiwanymi poleceniami. – Umycie naczyń zajmie dobrą chwilę – dodał. – Równie dobrze możesz teraz coś zjeść. W istocie, przy zlewach piętrzyły się już stosy brudnych półmisków i garnków. Szorowanie samego kotła mogło długo potrwać. Celaena przypadła więc do stołu, wybrała kilka jajek i pomidorów, nalała sobie herbaty i przystąpiła do jedzenia. Lepszym określeniem byłoby pożeranie. Na bogów, ależ to było pyszne! Błyskawicznie pochłonęła dwie grzanki obłożone jajkami, a potem zabrała się do smażonych ziemniaków. Zrezygnowała też po chwili z herbaty na rzecz szklanki najsmaczniejszego mleka, jakie

kiedykolwiek piła. Co prawda rzadko w ogóle pijała mleko, bo w Rifthold miała szeroki wybór egzotycznych soków, ale tak czy owak, było przepyszne. Gdy uniosła głowę znad talerza, ujrzała, że Emrys i Luca wpatrują się w nią. – Na bogów – odezwał się staruszek, siadając przy stole. – Kiedy ty ostatni raz jadłaś? Coś tak dobrego? Dawno. Poza tym niebawem miał powrócić Rowan, a Celaena nie miała zamiaru słaniać się z głodu. Musiała mieć siłę, by trenować. Przecież chodziło o magię. Zapowiadała się koszmarna przeprawa, ale należało się wywiązać z zadania. Musiała spełnić wymogi narzucone przez Maeve i uszanować przysięgę złożoną Nehemii. Nagle głód ją opuścił i odłożyła widelec.

– Przepraszam – rzuciła. – Ech, jedz, ile chcesz – rzekł Emrys. – Mało rzeczy tak cieszy kucharza jak widok człowieka, któremu smakuje jego kuchnia. Powiedział to z takim humorem i życzliwością, że Celaenie zrobiło się przykro. Co by o niej

pomyśleli, gdyby znali jej przeszłość? Co poczęliby, gdyby wiedzieli o rozlanej przez nią krwi, torturach zadanych Grobowi i wypatroszonym Archerze? Gdyby wiedzieli o przyjaciółce,

którą zawiodła? O wielu innych ludziach, których rozczarowała? Siedzieli obok niej w ciszy i nie zadawali żadnych pytań. Cieszyło ją to, bo nie miała ochoty na rozmowę. Wiedziała, że nie spędzi tu wiele czasu. Emrys i Luca rozmawiali między sobą o ćwiczeniach, które czekały młodzieńca na murach tego dnia, o ciastach z nadzieniem na drugie śniadanie oraz o wiosennych deszczach, które mogą zrujnować festiwal Beltane podobnie jak w zeszłym roku. Cóż za codzienne, zwykłe zmartwienia! Rozmawiali ze sobą z taką swobodą, zupełnie jakby byli rodziną. Nie spaczyło ich złe imperium, nie wpłynęły na nich lata brutalnych rządów i niewoli, nie byli świadkami rozlewu krwi. Dziewczyna niemalże widziała trzy dusze w pomieszczeniu, ich jasne i świecące oraz jej, migoczącą czarnym płomieniem. „Nie pozwól, aby to światło zgasło” – powiedziała do niej Nehemia owej nocy w tunelach. Celaena trącała jedzenie na talerzu. Nigdy nie spotkała ludzi, na których życie nie padłby cień Adarlanu. Ledwie pamiętała dzieciństwo we wciąż wolnym Terrasenie. Nie mogła sobie przypomnieć, na czym polegała wolność. Pod jej stopami otworzyła się przepaść tak bezdenna, że musiała się poruszyć. W przeciwnym razie zostałaby przez nią pochłonięta. Już miała się zabrać do zmywania, gdy odezwał się Luca: – Skoro trenuje cię sam Rowan, musisz mieć ogromnego pecha albo być bardzo ważna. Bardziej pasowałoby określenie „przeklęta”, ale zachowała tę uwagę dla siebie. Emrys przyglądał im się z zaintrygowaniem. – Bo chodzi ci o dostanie się do Doranelle, tak? – Myślałam, że wszyscy jesteśmy tu w tym celu. – W jej słowach było mniej emocji, niż sądziła. – Tak, ale upłynie wiele lat, nim spełnię ich wymogi.

Wiele lat. Lat? Nie, Maeve na pewno nie chciała, by Celaena spędziła tu aż tyle czasu. Zerknęła na Emrysa. – A ty od jak dawna ćwiczysz? – Przybyłem tu, gdy miałem piętnaście lat – parsknął starzec. – Starałem się przez kolejne dziesięć, ale nigdy nie okazałem się godzien. Byłem zbyt przeciętny. Potem uznałem, że

wolę mieć tu własny kąt oraz kuchnię niż snuć się po Doranelle, gdzie wszyscy po kres życia patrzyliby na mnie z góry. Na szczęście mój towarzysz życia myślał podobnie. Wkrótce go poznasz. Zawsze wpada tu, by kraść jedzenie dla siebie i swych ludzi. Zachichotał, a Luca uśmiechnął się szeroko.

Towarzysz życia – a nie mąż. Fae mieli towarzyszy, z którymi tworzyli nierozerwalne związki, silniejsze od małżeństwa, wykraczające poza ich śmiertelne życie.

– A więc wszyscy jesteście mieszańcami? – spytała Celaena. Luca zesztywniał, ale uśmiechnął się szeroko. – Tak nazywają nas jedynie Fae czystej krwi. My wolimy określenie pół-Fae, ale odpowiedź na twe pytanie brzmi: tak. Większość z nas została zrodzona ze śmiertelnych matek, a ojcowie nie zdawali sobie z tego sprawy. Ci uzdolnieni zazwyczaj idą do Doranelle, lecz

reszta trafia tu, do Mistward lub do innych twierdz granicznych. Nie mamy wyboru, bo zwykli ludzie też nie czują się wśród nas pewnie. Mało komu udaje się zdobyć zgodę na wyprawę do Doranelle i kończy się na tym, że po prostu żyjemy wśród swoich. – Luca przyjrzał się jej uszom. – Widać, że masz w sobie więcej człowieka niż Fae. – Bo nie jestem półkrwi – rzekła. Nie chciała się dzielić kolejnymi szczegółami. – A umiesz się zmieniać? – spytał chłopak. Emrys obrzucił go ostrzegawczym spojrzeniem. – A ty? – rzekła w odpowiedzi.

– Nikt z nas tego nie potrafi. Gdybyśmy poznali tę sztukę, pewnie trafilibyśmy do Doranelle wraz z innymi utalentowanymi, których Maeve lubi zbierać. – Uważaj na to, co mówisz, Luca – warknął Emrys. – Sama Maeve temu nie przeczy, a więc niby czemu ja mam to robić? Bas i inni też to potwierdzają. Cóż, jest wśród nas paru, którzy mają drugą formę, jak choćby Malakai, towarzysz Emrysa. Są tu jednak, ponieważ tego chcą. Celaena nie była zdziwiona tym, że Maeve interesowali utalentowani ludzie, a resztę

trzymała z dala od siebie. – A wy macie jakieś eee… dary? – Masz na myśli magię? – spytał chłopak, uśmiechając się krzywo. – Och, nie, żaden z nas dwóch nie nosi w sobie ani śladu magii. Słyszałem, że na twoim kontynencie zawsze było więcej użytkowników magii niż u nas. Mieli też bardziej różnorodne talenty. Czy to prawda, że wszystko u was znikło? Dziewczyna przytaknęła. Luca gwizdnął cicho. Otworzył usta, by zadać kolejne pytanie, ale Celaena nie miała nastroju na wyjaśnienia. – Czy ktoś w twierdzy włada magią? – spytała zamiast tego.

Może będą w stanie powiedzieć jej, czego ma się spodziewać po Rowanie i Maeve. Chłopak jednakże wzruszył ramionami. – Niektórzy, ale to raczej banalne dary typu nakłanianie roślin do szybszego rośnięcia, odnajdowanie ujęć wody czy przywoływanie deszczu. Choć przydają się, trzeba przyznać.

A więc nie mogła liczyć na pomoc. Cudownie. – Ale – ciągnął Luca – nikt z nas tutaj nie ma żadnych rzadkich bądź spektakularnych

talentów, takich jak zmiana postaci, kontrolowanie ognia – żołądek Celaeny ścisnął się przy tych słowach – czy widzenie przyszłości. Jakieś dwa lata temu przybyła do nas pewna kobieta, która władała surową magią. Była w stanie robić wszystko, co jej przyszło do głowy. Umiała przywołać każdy żywioł. Po jakimś tygodniu Maeve wezwała ją do Doranelle i nigdy więcej jej nie zobaczyliśmy. Szkoda, bo ładna z niej była dziewczyna. Sytuacja u nas wygląda jednak z grubsza tak jak wszędzie indziej. Od czasu do czasu zdarzają się ludzie z jakimś żałosnym talentem, którym są w stanie rozbawić paru wieśniaków, i tyle. Emrys znów cmoknął. – Módl się lepiej, by któryś z bogów nie zdzielił cię błyskawicą za to, co wygadujesz. Luca jęknął i przewrócił oczami, ale staruszek ciągnął swój wywód, wskazując młodzieńca

filiżanką: – Owe moce zostały nam podarowane dawno temu, gdyż potrzebowaliśmy ich, by przeżyć. Przechodziły z pokolenia na pokolenie. Nic więc dziwnego, że z czasem uległy rozrzedzeniu i osłabieniu. Celaena spojrzała na żelazne figurki. Zastanawiała się, czy nie powiedzieć im, że zdaniem wielu ludzi w dawnych czasach bogowie płodzili z ludźmi dzieci, które dziedziczyły część boskiej mocy, ale nie miała ochoty na dłuższe wywody. Przechyliła więc lekko głowę. – Co wiecie o Rowanie? Ile on ma lat? Im więcej wiedziała, tym lepiej. Emrys objął filiżankę pomarszczonymi dłońmi.

– To jeden z nielicznych Fae, których widujemy w Mistward. Zatrzymuje się tu czasami, by odbierać raporty dla Maeve, ale z nikim nie rozmawia. Nigdy nie spędza tu nocy. Bywa, że przybywa z innymi podobnymi sobie. Sześciu z nich służy królowej jako szpiedzy i przywódcy wojenni. Nigdy z nami nie rozmawiają i jedynie plotki zdradzają nam, dokąd się

udają i co robią. Rowana widuję, odkąd tu przybyłem, choć oczywiście nigdy nie poznałem go bliżej. Czasami nie odwiedza nas przez całe lata, pochłonięty służbą dla Jej Wysokości. Chyba nikt nie wie, ile ma lat. Gdy miałem piętnaście lat, rozmawiałem z najstarszymi mieszkańcami twierdzy, którzy znali go od dzieciństwa. Tak, Rowan jest bardzo, bardzo stary. – I zły jak żmija – mruknął Luca. Emrys obrzucił go ostrzegawczym spojrzeniem. – Lepiej bacz na słowa. – Zerknął ku drzwiom, jakby obawiał się, że Rowan kryje się za nimi. Gdy znów spojrzał na Celaenę, w jego oczach znać było ostrożność. –

Najprawdopodobniej czeka cię niezła przeprawa. – Emrysowi chodzi o to, że Rowan to zimnokrwisty morderca i sadysta – dodał Luca. –

Mówią, że to najpaskudniejszy i najwredniejszy wojownik Maeve. Cóż, nie zaskoczyło jej to wcale, ale fakt, że istniało jeszcze pięciu takich jak on, był nieprzyjemną niespodzianką. – Dam sobie radę – powiedziała cicho. – Nie wolno się nam uczyć Starej Mowy przed wejściem do Doranelle – rzekł Luca – ale słyszałem, że jego tatuaż to lista zamordowanych ludzi. – Cicho bądź – napomniał go Emrys. – Na każdym kroku daje to do zrozumienia. – Chłopak zmarszczył brwi, patrząc na Celaenę. – Może lepiej się zastanów, czy Doranelle jest tego warte. Tu nie jest tak źle. Dziewczyna miała już dosyć rozmowy. – Dam sobie z nim radę – powtórzyła. Przecież Maeve na pewno nie chciała trzymać jej tu przez długie lata, a jeśli zacznie się na to zanosić, Celaena wyjedzie i poszuka innego sposobu na powstrzymanie króla.

Luca otworzył usta, ale Emrys znów go uciszył. Spojrzał na pokryte bliznami dłonie dziewczyny i rzekł: – Daj jej spokój. Niech robi to, na co ma ochotę. Chłopak zaczął mówić o pogodzie, a Celaena skierowała się ku stosom naczyń. Myjąc je, szybko wpadła w trans, podobnie jak na statku, gdy czyściła broń. Wkrótce przestała słyszeć odgłosy kuchenne i pogrążyła się w gorzkich myślach, spośród których na pierwszy plan wybijała się ta jedna najgorsza. Nie pamiętała, czym jest wolność.

12.

Klan

Czarnodziobych zebrał się jako ostatni na Elfiej Przełęczy, przez co otrzymał

najmniejsze i najdalej położone izby w kompleksie wyrytym w zboczu Omegi. Był to ostatni szczyt Gór Ruhnn, wysunięty najdalej na północ spośród szczytów otaczających zasypaną śniegiem przełęcz. Po drugiej stronie wznosił się Północny Kieł, ostatni z Białych Kłów, w tej chwili zajęty przez ludzi króla, posępnych drabów, którzy nawet nie wiedzieli, co myśleć o kręcących się wszędzie wiedźmach. Czarnodziobe spędziły tu już cały dzień, a Manon wciąż nie widziała obiecanych przez

króla wywern. Słyszała je natomiast, choć były trzymane po drugiej stronie przełęczy w Północnym Kle. Ich wibrujące wrzaski i ryki docierały nawet do najgłębszych poziomów Omegi. Powietrze aż drżało od łopotu ich skórzastych skrzydeł, a darte pazurami podłogi zgrzytały. Wszystkie trzy klany wiedźm zebrały się po raz pierwszy od pięciuset lat. Swego czasu było ich dwadzieścia tysięcy, ale przetrwało zaledwie trzy tysiące. Tylko tyle pozostało z ongiś potężnego królestwa. Mimo to korytarze Omegi były niebezpiecznym miejscem. Manon już musiała rozdzielić

Asterin i jedną sukę z Żółtonogich, która jeszcze się nie nauczyła, że Czarnodziobe, a zwłaszcza członkinie Trzynastki, nie lubią być wyzywane od mięczaków. Twarze obu wiedźm obryzgane były błękitną krwią i choć Manon z zadowoleniem zauważyła, że większość ran została zadana przez piękną, bezczelną Asterin, musiała ukarać swą zastępczynię. Wymierzyła jej trzy ciosy – jeden w brzuch, by wiedźma poczuła swą bezsilność, drugi w żebra, by zastanowiła się nad swoimi decyzjami za każdym razem, gdy nabiera tchu, a trzeci w twarz, by złamany nos przypominał jej, że kara mogła być o wiele surowsza. Asterin przyjęła wyrok bez jęku, krzyku czy słowa skargi. Tak postąpiłaby każda z Trzynastki. Dziś rano, gdy zasiadły do nędznego śniadania składającego się z gotowanej owsianki, opuchnięta, posiniaczona Asterin obdarzyła przywódczynię hardym uśmiechem. Gdyby była to jakaś inna wiedźma, Manon wywlekłaby ją za kark z pomieszczenia i ukarała za bezczelność, ale Asterin… Były kuzynkami, ale nie łączyła ich przyjaźń. Manon nie miała przyjaciół. Żadna wiedźma, a już zwłaszcza ta należąca do Trzynastki, nie miała przyjaciół. Asterin jednakże strzegła jej tyłów od ponad stu lat i ów uśmiech oznaczał, że podczas następnej bitwy nie wbije Manon sztyletu w plecy. Nie, wręcz przeciwnie. Szalona Asterin była gotowa obnosić

się z opuchniętym nosem niczym z honorowym wyróżnieniem i uwielbiać go do końca swego już śmiertelnego życia.

Przywódczyni Żółtonogich, wyniosła, potężna wiedźma o imieniu Iskra, poprzestała na zbesztaniu swojej podwładnej, a potem odesłała ją do lazaretu we wnętrzu góry. Co za idiotka… Przywódczynie wszystkich sabatów otrzymały surowe rozkazy, by narzucić swym podwładnym dyscyplinę i unikać wszelkich walk między klanami. Te, które łamały rozejm,

narażały się samym Matronom. Jeśli Iskra nie ukarze swej podwładnej na oczach wszystkich, krnąbrna wiedźma będzie nadal obrażać pozostałe, aż wreszcie zostanie powieszona za palce przez nową Najwyższą Wiedźmę Żółtonogich. Zeszłej nocy odprawiły rytuał ku pamięci Baby Żółtonogiej w ogromnej podziemnej jadalni. Zapaliły wszystkie dostępne świece zamiast nakazanych tradycją czarnych, założyły kaptury, o ile udało im się jakieś znaleźć, i odmówiły Święte Słowa ku czci Bogini o Trzech Twarzach bez zaangażowania, zupełnie jakby recytowały przepis kulinarny. Uroczystość wypadła beznadziejnie.

Manon nigdy nie spotkała Baby Żółtonogiej i mało przejęła się tym, że zginęła. Bardziej ciekawiło ją to, kto ją zabił i z jakich powodów. Pozostałe wiedźmy również były tym zaintrygowane i tego typu pytania pojawiły się wśród kondolencji i słów współczucia. Jak zwykle mówiły głównie Asterin oraz Vesta, które zagadywały inne wiedźmy, a Manon

nasłuchiwała z oddali. Nikt jednak niczego nie wiedział. Nawet jej dwa znakomicie wyszkolone Cienie, które ukrywały się w ciemnych kątach jadalni, nie usłyszały niczego ważnego. Brak informacji sprawił, że na spotkanie z Matronami i przywódczyniami sabatów Manon ruszyła spięta. Szła pnącym się w górę korytarzem, a Czarnodziobe i Żółtonogie ustępowały jej z drogi. Nienawidziła sytuacji, gdy nie wiedziała czegoś istotnego, co mogłoby dać przewagę Trzynastce i Czarnodziobym. Oczywiście Błękitnokrwistych nigdzie nie było widać. Wiedźmy pustelniczki przybyły jako pierwsze i zajęły najwyższe poziomy Omegi, twierdząc, że potrzebują górskiego wichru, by przeprowadzać swe codzienne rytuały. Matka Czarnodzioba zawsze nazywała je węszącymi wiatr religijnymi fanatyczkami, ale to ich szaleńcze oddanie Bogini o Trzech Twarzach oraz ich wizja Wiedźmiego Królestwa rządzonego przez Żelaznozębny Sojusz zjednoczyły klany pięćset lat temu, nawet jeśli bitwę za nie stoczyły Czarnodziobe. Manon traktowała swoje ciało jak broń – myła je, pielęgnowała i utrzymywała w gotowości, by w każdej chwili bronić się bądź niszczyć. Droga na atrium przy czarnym moście, łączącym Omegę z Północnym Kłem, była jednak wyczerpująca i pomimo surowego

treningu wiedźma była zdyszana. Most od razu jej się nie spodobał. Co więcej, źle pachniał. Pachniał tak jak dwoje więźniów, których widziała wraz z księciem. Ba, wszystko tu tak cuchnęło! To nie był naturalny zapach, z pewnością nie należał do tego świata. Około pięćdziesięciu wiedźm, najwyższych rangą przywódczyń sabatów w każdym klanie, zgromadziło się przy ogromnej jamie w zboczu góry. Manon natychmiast wypatrzyła swą babkę, która stała przy wejściu na most z dwiema innymi wiedźmami, przypuszczalnie Matronami Błękitno-krwistych i Żółtonogich.

Nowa Matrona Żółtonogich zapewne była przyrodnią siostrą Baby i bez wątpienia przypominała ją z wyglądu. Miała na sobie brązowe szaty, spod których wystawały szafranowe kostki. Jej siwe, zaplecione w warkocz włosy odsłaniały pomarszczoną, brutalną twarz. Zgodnie z tradycją wszystkie Żółtonogie nigdy nie chowały żelaznych pazurów i zębów. Okrutna broń nowej Najwyższej Wiedźmy mieniła się w blasku poranka. Matrona Błękitnokrwistych, co nie wzbudziło zdziwienia Manon, była smukła i wysoka. Bardziej przypominała kapłankę niż wojownika. Nosiła tradycyjne ciemnoniebieskie szaty, a czoło zwieńczyła diademem z żelaznymi gwiazdami. Gdy Manon podeszła bliżej, zauważyła, że każda gwiazda jest ozdobiona ostrymi zakończeniami. To też jej nie zdziwiło. Wedle legendy wszystkie wiedźmy zostały obdarzone przez Boginię o Trzech Twarzach żelaznymi zębami i szponami, by mogły się przytrzymać świata i nie ulec magii, która próbowała je pochłonąć. Żelazna korona przypuszczalnie była dowodem na to, że wśród

Błękitnokrwistych magia była tak silna, iż przywódca potrzebował czegoś więcej – żelaza i bólu! – by nie dać się jej porwać. Nonsens, tym bardziej że magia znikła dziesięć lat temu. Manon słyszała jednak pogłoski o rytuałach przeprowadzanych przez Błękitnokrwiste w ich lasach i jaskiniach. Wykorzystywały w nich ból, by otworzyć się na inne poznanie i odnaleźć magię. Stawały się wróżbitkami i mistyczkami. Manon przeszła obok przywódczyń sabatów Czarnodziobych. Było ich dwadzieścia,

a Manon, przywódczyni Trzynastki, stała na ich czele. Każda z przywódczyń oddała jej cześć, dotykając czoła dwoma palcami. Zignorowała je i stanęła na czele zgromadzenia. Babka zauważyła ją i skinęła z aprobatą. To, że Najwyższa Wiedźma osobiście ją powitała, było wielkim zaszczytem. Manon opuściła głowę i przytknęła dwa palce do czoła. Posłuszeństwo, dyscyplina i bezwzględność były najważniejszymi hasłami w klanie Czarnodziobych. Wszelkie inne pojęcia należało bez wahania zniszczyć i zapomnieć. Manon dostrzegła pozostałe Matrony, przyglądające się jej z uwagą. Uniosła wysoko głowę i splotła dłonie za plecami. Dziedziczka Błękitnokrwistych, Petrah, stała najbliżej Najwyższych Wiedźm. Jej grupa

zajęła pozycję w centrum zgromadzenia. Manon zesztywniała, ale wbiła w nią wzrok. Jej piegowata skóra była równie blada jak skóra Manon, a splecione w warkocz włosy równie złociste jak u Asterin. Był to ciemny, miedziany kolor, który odbijał szare światło. Petrah, podobnie jak wiele innych wiedźm, olśniewała urodą, ale zachowywała śmiertelną powagę. Jej czoło zamiast żelaznej korony wieńczyła stara skórzana opaska. Trudno było ocenić jej wiek, ale skoro tak wyglądała po zniknięciu magii, na pewno nie była o wiele starsza od Manon. Nie było w niej agresji, ale też się nie uśmiechała. Uśmiechy wśród wiedźm należały do rzadkości, chyba że uczestniczyły w polowaniu bądź w masakrze. Ale dziedziczka Żółtonogich uśmiechała się do niej bezczelnie. Widać było, że usiłuje ją sprowokować, a Manon odkryła, że z przyjemnością dałaby jej tę satysfakcję. Najwyraźniej Iskra nie zapomniała o wczorajszej bójce między ich podwładnymi. Błysk w brązowych oczach Iskry

sugerował, że tamta sprzeczka była jedynie wstępem. Manon zaczęła się zastanawiać, co by się stało, gdyby rozszarpała gardło dziedziczce Żółtonogich. Czy wpadłaby w wielkie tarapaty? Na pewno położyłaby w ten sposób kres bójkom między innymi wiedźmami. Jeśli atak nie byłby niczym uzasadniony, Manon zostałaby jednak stracona. Sprawiedliwość wśród wiedźm działała błyskawicznie. Starcia o dominację mogły się zakończyć utratą życia, ale należało wcześniej rzucić wyzwanie. Bez formalnej prowokacji ze strony Iskry Manon miała związane ręce. – Skoro jesteśmy tu wszystkie – odezwała się Cresseida, Matrona Błękitnokrwistych – czy chciałybyście zobaczyć, po co nas tu skrzyknięto? Matka Czarnodzioba machnęła dłonią w kierunku mostu. Jej czarne szaty łopotały na lodowatym wietrze. – Ruszamy ku niebiosom, wiedźmy.

*** Przejście po czarnym moście okazało się trudniejszym doświadczeniem, niż Manon była

gotowa przyznać. Kamienie pulsowały pod jej stopami, wydzielając smród, którego nikt inny najwidoczniej nie czuł. Przenikliwy, wyjący wiatr uderzał w wiedźmy raz za razem, próbując zepchnąć je za kamienną balustradę. Nie widziały nawet dna rozpadliny, gdyż tuż pod mostem kłębiły się mgły, nieniknące nawet za dnia. Manon przypuszczała, że to sztuczka króla. Ich widok rodził kolejne pytania, których jednak nie miała ochoty zadać na

głos. Nie zależało jej aż tak bardzo na odpowiedziach. Do ogromnego atrium Północnego Kła Manon dotarła ze zlodowaciałą twarzą i przemarzniętymi uszami. Latała na różnych wysokościach podczas najgorszej pogody, ale jej loty nigdy nie trwały długo. Zawczasu napełniała też brzuch świeżym mięsem, dzięki

czemu było jej ciepło.

Wytarła cieknący nos w czerwony płaszcz. Zauważyła, że przywódczynie pozostałych

sabatów jak zwykle nie spuszczają wzroku z karmazynowego materiału. Patrzą na nią z zazdrością i pogardą. Najdłuższe i najbardziej szydercze spojrzenia należały do Iskry. Dobrze by było zedrzeć jej kiedyś skórę z twarzy. Cholernie dobrze. Dotarli do ogromnej bramy prowadzącej w górne partie Północnego Kła. Kamienie były tu spękane i żłobione, zbryzgane Bogini wiedziała czym. Śmierdziało tu krwią. Ludzką krwią.

Pięciu ponurych mężczyzn, którzy sami wyglądali, jakby wyciosano ich ze skały, powitało Matrony skinieniami głowy. Manon szła krok za babką, to przyglądając się ludziom, to taksując otoczenie. Pozostałe dziedziczki czyniły to samo. Przynajmniej co do tego się zgadzały – najważniejszym zadaniem całej trójki była troska o bezpieczeństwo Najwyższych Wiedźm nawet za cenę własnego życia. Manon zerknęła na Matronę Żółtonogich, która kroczyła równie dumnie jak pozostałe. Wszystkie zmierzały ku cieniom góry. Manon jednakże ani na moment nie wypuszczała z dłoni swego ulubionego ostrza, Tnącego Wiatr. Wrzaski, uderzenia skrzydeł i brzęk metalu były tu o wiele głośniejsze. – Hodujemy je tu i szkolimy, aż urosną na tyle, by przejść do Omegi – rzekł jeden z ludzi, wskazując serię pomniejszych jaskiń w ścianach ogromnej pieczary. – Wylęgarnie znajdują się w sercu góry, jeden poziom nad kuźniami. Chodzi o to, by jajom było ciepło, rozumiecie? Poziom wyżej znajdują się zagrody. Dzielimy wywerny ze względu na typ i płeć. Byki są trzymane w osobnych zagrodach, chyba że chcemy je rozmnożyć. Zabijają bowiem wszystko, co znajdzie się w ich zasięgu. Uczyliśmy się tego na błędach. Mężczyzna zachichotał, ale wiedźmy zachowały powagę. Następnie opisał poszczególne

rodzaje wywern. Byki były najzajadlejsze, ale samice dorównywały im walecznością, a do tego okazywały się dwa razy sprytniejsze. Mniejsze wywerny doskonale nadawały się do misji dywersyjnych. Wyhodowano dwa typy – idealnie czarne, które stawały się niewidzialne na tle nocnego nieba, oraz bladoniebieskie, nadające się do patroli w świetle dnia. Kolory średnich wywern nie miały tak wielkiego znaczenia, gdyż te potwory hodowano po to, by ludzie padali trupem ze strachu na ich widok. Mężczyzna opowiadał i prowadził wiedźmy po kamiennych schodach w głąb góry. Smród krwi i odchodów był przytłaczający, a ryki bestii, trzepoty skrzydeł i łoskot ich ciał tak głośne, że niemalże zagłuszały słowa dozorcy. Manon nie przestawała jednakże strzec babki i przyglądać się pozostałym idącym obok niej. Wiedziała, że Asterin, podążająca krok za nią, robi dokładnie to samo. Mężczyzna zaprowadził je na balkon, z którego rozciągał się widok na całą ogromną jaskinię. Podłoże znajdowało się kilkanaście metrów pod nimi. Jedna ze ścian otwierała się na klif, a w drugą wstawiono żelazne drzwi.

– Trenujemy je między innymi tutaj – wyjaśnił przewodnik. – Łatwo wyodrębnić urodzonych morderców, ale wiele z nich wykazuje mnóstwo determinacji podczas walk

ćwiczebnych. Zapewniam, drogie panie – zrobił wszystko, by stłumić grymas przy tych słowach – wystarczy spojrzeć na jednego z drugim, a zjawią się natychmiast, gotowe do walki. – A kiedy – Matka Czarnodzioba wbiła w niego wzrok – będziemy mogły wybrać dla siebie wierzchowce? Mężczyzna przełknął ślinę. – Wyhodowaliśmy szczep łagodniejszych, lepiej usposobionych wywern, by nauczyć was podstaw. Iskra warknęła głucho. Manon była gotowa uczynić to samo, dotknięta słowami człowieka, ale przerwała jej Matrona Błękitnokrwistych: – Nikt nie uczy się jeździć konno, wskakując na wojennego rumaka. Człowiek odetchnął z ulgą. – Gdy oswoicie się z lataniem…

– My urodziłyśmy się na wietrze! – odezwała się jedna z przywódczyń sabatów. Zawtórowały jej pomruki aprobaty. Manon milczała, podobnie jak inne przywódczynie sabatów Czarnodziobych. Posłuszeństwo. Dyscyplina. Bezwzględność. Przechwalanie się było poniżej ich godności.

Mężczyzna przestępował z nogi na nogę i wpatrywał się w Cresseidę, jakby pomimo kolczastej korony była jedyną, która nie stanowiła zagrożenia. Idiota. Manon czasami myślała, że wiedźmy Błękitnokrwiste były najbardziej niebezpieczne spośród ich grona. – Gdy będziecie gotowe, rozpoczniemy proces doboru. Przydzielimy wam wierzchowce i przystąpimy do szkolenia. Manon na sekundę odwróciła spojrzenie od babki, by przyjrzeć się wnętrzu jaskini. Widziała potężne łańcuchy przytwierdzone do jednej ze ścian oraz ogromne plamy

zaschniętej ciemnej krwi na kamieniach, jakby rozszarpano tam jedną z bestii. Na podłodze rozciągała się wielka pajęczyna pęknięć. Cokolwiek uderzyło w to miejsce, zrobiło to z ogromnym impetem. – Po co te łańcuchy? – Manon usłyszała własny głos. Babka spojrzała nań ostrzegawczo, ale wiedźma wpatrywała się w dozorcę. Ten wybałuszył oczy, olśniony jej urodą, a potem otworzył je jeszcze szerzej, gdy wyczuł śmierć w jej spojrzeniu. Typowa reakcja. – Przywiązujemy do nich przynętę – odparł. – To ranne bądź niewyrośnięte wywerny, na których inne uczą się walki. Mamy surowy zakaz zabijania bestii, a więc znajdujemy dla cherlaków inne zastosowanie.

Zupełnie jak podczas walk psów. Wiedźma spojrzała na rozbryzg i pęknięcia. Większa sztuka zapewne oderwała pobratymca pełniącego funkcję przynęty i cisnęła nim z całej siły.

Skoro dysponowały taką mocą, byłyby niepokonane w starciu z ludźmi. Serce zabiło jej żywiej, tym bardziej że mężczyzna powiedział: – Chcecie zobaczyć byka? Zamigotały żelazne szpony Cresseidy, która zachęciła mężczyznę eleganckim gestem. Dozorca gwizdnął głośno. Zadźwięczały łańcuchy, strzelił bicz, zazgrzytała unoszona żelazna brama. Potem pojawiła się wywerna otoczona ludźmi z biczami i włóczniami. Wstrząśnięte wiedźmy, a wśród nich Manon, wciągnęły powietrze. – Tytus jest jedną z naszych najlepszych bestii – rzekł mężczyzna z dumą. Manon nie mogła oderwać spojrzenia od przepięknej wywerny. Miała szary, skórzasty pancerz, masywne tylne łapy uzbrojone w szpony grubości jej ramienia oraz gigantyczne skrzydła, zwieńczone pazurem, dzięki któremu mogła pełznąć po ziemi. Trójkątna głowa odwracała się to w jedną stronę, to w drugą, a w ociekającej śliną paszczy połyskiwały zakrzywione żółte kły. – Ogon jest zakończony kolcem jadowym – oznajmił dozorca, gdy bestia wynurzyła się z jamy, parskając na otaczających ją ludzi. Echo wydawanych przez nią dźwięków wprawiało ściany w wibracje, które docierały prosto do serca Manon.

Do tylnej łapy wywerny przymocowano łańcuch, zapewne po to, by uniemożliwić jej odlot. Ogon długości całego ciała, zaopatrzony w dwa szpony, wił się wściekle niczym koci. – Są w stanie pokonać setki kilometrów dziennie i nadal będą gotowe do walki – mówił dozorca. Wiedźmy syczały z zachwytu. Taka szybkość, taka wytrwałość… – A co jedzą? – spytała Petrah, nadal spokojna i poważna. Mężczyzna potarł kark.

– Cokolwiek, byleby było świeże. – To tak jak my – odezwała się Iskra, szczerząc zęby. Gdyby powiedział to ktoś inny, a nie dziedziczka Żółtonogich, Manon również uśmiechnęłaby się z satysfakcją. Tytus szarpnął wściekle, skacząc na najbliższego dozorcę. Błyskawicznie uniósł przepiękny ogon, by odtrącić wzniesione włócznie. Strzelił bicz, ale było już za późno. Krew, wrzaski, chrzęst łamanych kości. Oderwana głowa oraz nogi nieszczęśnika spadły na podłoże, a korpus został pochłonięty jednym kęsem. W powietrzu poniósł się zapach krwi. Żelaznozębne westchnęły głęboko. Mężczyzna się cofnął.

Byk na dole wpatrywał się w nie, nadal tłukąc ogonem o podłoże. Magia znikła, ale tworzenie wspaniałych bestii nadal było możliwe. Magia znikła, ale Manon poczuła niezbitą

pewność, że patrzyła na swoje przeznaczenie. Tytus był jej pisany. On i tylko on. Stworzenie, którego miała dosiąść, musiało być bowiem najzacieklejsze ze wszystkich, o naturze równie mrocznej jak jej własna. Spojrzała w bezdenny mrok czający się w oczach Tytusa i uśmiechnęła się. Była pewna, że wywerna odpowiedziała jej tym samym.

13.

Dopiero gdy ucichły wszystkie odgłosy – ciche podśpiewywanie Emrysa, szuranie deski, na

której ugniatał ciasto, stukot noża Luki i jego nieustanna gadanina – Celaena zdała sobie sprawę z własnego wyczerpania. Co więcej, wiedziała, co ujrzy, gdy odwróci się ku schodom. Jej dłonie były otarte, palce bolały, a w karku pulsowało, ale… Rowan opierał się o kamienną

framugę z założonymi ramionami, a w jego pozbawionych życia oczach wyczytała brak litości. – Za mną – powiedział. Na jego twarzy nie było żadnych emocji, ale dziewczyna miała przemożne wrażenie, że jest wyprowadzony z równowagi. Złościło go to, że nie kuli się w kącie z płaczem, ubolewając nad stanem własnych paznokci. – Powodzenia! – szepnął Luca. Rowan przeprowadził Celaenę przez niewielkie podwórze pełne wartowników, którzy

udawali, że nie śledzą ich każdego ruchu. Weszli do lasu. Magia ochronna rozpięta między megalitami drażniła lekko skórę dziewczyny, poczuła również nudności. Przyzwyczajona do ciepła panującego w kuchni, z każdym krokiem czuła coraz większe zimno. Gdy minęli pierwsze omszałe drzewa, była już przemarznięta, ale nie zważała na to. Wojownik szedł po skalistym zboczu ku najwyżej położonej części lasu, wciąż spowitej we mgle. Celaena zatrzymała się na moment, by spojrzeć na wzgórza i równiny w dole, zielone, pełne życia, nadal wolne od Adarlanu. Rowan nie powiedział ani słowa, aż dotarli do zniszczonych przez żywioły ruin świątyni. Pozostała z niej jedynie kamienna podłoga oraz kilka kolumn z rytami zatartymi przez wiatr i deszcz. Po lewej rozciągał się Wendlyn, wzgórza, równiny oraz pokój. Po prawej miała ścianę Gór Kambryjskich, które zasłaniały

ziemie nieśmiertelnych przed wzrokiem postronnego obserwatora. Daleko w dole wciąż widać było fortecę leżącą wśród skał. Rowan przeszedł po spękanych kamieniach podłogi. Ostry, wilgotny wiatr szarpał jego srebrnymi włosami. Celaena odruchowo rozluźniła mięśnie rąk. Fae był uzbrojony po zęby, a na jego twarzy malowało się nieubłagane okrucieństwo. Dziewczyna zmusiła się do lekkiego uśmiechu. Usiłowała udawać posłuszną i gotową do działania. – No, daj z siebie wszystko. Wojownik otaksował ją uważnie od stóp do głów. Przyjrzał się przemoczonej przez mgłę koszuli, teraz lodowato zimnej i przylegającej do pomarszczonej skóry, jej spodniom, równie

mokrym i poplamionym, a na koniec ułożeniu jej stóp. – Zetrzyj ten kłamliwy uśmieszek z twarzy – rzekł.

Jego głos był równie martwy jak oczy, ale kąsał do żywego. Celaena nie przestawała się uśmiechać. – Nie wiem, o czym mówisz. Podszedł do niej, odsłaniając tym razem kły. – Oto pierwsza lekcja, dziewczyno. Nie zgrywaj się. Nie mam ochoty znosić twoich

humorków i przypuszczalnie jako jedyny mam głęboko gdzieś to, jaka jesteś zła, nienawistna i paskudna w głębi serca. – Mam wrażenie, że nie masz ochoty dowiedzieć się, jaka jestem zła, nienawistna i paskudna.

– Rób, co chcesz, księżniczko. Pamiętaj tylko o tym, że byłem dziesięć razy paskudniejszy

od ciebie, i to dziesięciokrotnie dłużej, niż ty żyjesz. Nie odpowiedziała, bo Rowan nie miał bladego pojęcia, co tak naprawdę kryło się w jej sercu i rozszarpywało ją od środka. Postanowiła jednak, że nie będzie już silić się na żadne miny. Odsłoniła zęby. – Dobrze. Zmień postać. – Nie umiem nad tym panować – odparła, nie kryjąc niechęci. – Jeśli będą mi potrzebne wymówki, sam o nie zapytam. Zmień postać.

Nie miała pojęcia, jak to się robi. Nie opanowała tej sztuki jako dziecko, a przez ostatnie dziesięć lat nie natrafiła na żadną okazję, by się tego nauczyć. – Mam nadzieję, że przyniosłeś coś do jedzenia, bo jeśli przebieg dzisiejszej lekcji zależy od moich przemian, możemy tu spędzić naprawdę sporo czasu. – Serio doprowadzisz do tego, że szkolenie cię zacznie sprawiać mi przyjemność. Celaena miała wrażenie, iż zamiast „szkolenie” mógłby powiedzieć „pożarcie cię żywcem”. – Uczestniczyłam już w wielu szkoleniach i miałam wielu mistrzów, więc może ty też przestaniesz się zgrywać, co? Jego uśmiech nieco przybladł, ale jednocześnie stał się bardziej złowieszczy. – Zamknij gębę i zmieniaj się. Przeszył ją nagły impuls niczym błyskawica z najciemniejszej głębi.

– Nie. I wtedy ją zaatakował. Przez cały ranek rozmyślała nad jego ciosami, nad sposobem poruszania się, nad jego szybkością i kątem uderzeń. Uskoczyła więc w porę przed pierwszym ciosem pięści,

a kosmyki jej włosów załopotały na wietrze. Obróciła się nawet wystarczająco, by uniknąć drugiego uderzenia, ale Rowan był tak szybki, że ledwie zauważała jego ruchy. Nie miała

szansy, by przewidzieć trzeci cios bądź uniknąć go. Fae bowiem, podobnie jak zeszłej nocy, zaatakował jej nogi. Wystarczyło jedno uderzenie, by runęła na ziemię. Obróciła się, by zamortyzować upadek, ale była zbyt wolna i grzmotnęła czołem o kamień wypolerowany przez niejeden wicher. Odwróciła się i spojrzała na szare niebo. Próbowała oddychać rytmicznie, choć w czaszce

nadal huczało jej od ciosu. Rowan doskoczył do niej z gracją i przygniótł kolanami jej klatkę piersiową. Celaena nie mogła oddychać. Kręciło jej się w głowie, a mięśnie drżały po porannej harówce i wielu dniach niedożywienia. Nie była w stanie go zrzucić. Nie była w stanie zrobić niczego. Była za lekka, za słaba i po raz pierwszy w swoim życiu natknęła się na przeciwnika, który przewyższał ją we wszystkim. – Zmieniaj się – syknął. Roześmiała mu się w twarz. Nawet w jej własnych uszach był to martwy, udręczony odgłos.

– Nieźle. Na bogów, ależ ją bolało. Po prawej skroni ściekała strużka krwi, a Fae siedział na niej okrakiem. Roześmiała się ponownie, choć nie mogła złapać tchu. – Myślisz, że uda ci się skłonić mnie do przemiany przez to, że mnie wkurzysz? Rowan warknął, ale jego oblicze zasłoniły migotliwe gwiazdki. Dziewczyna nie mogła się skupić. Ból nie ustawał i czuła, że będzie miała największego siniaka w życiu. – Posłuchaj, mam pomysł – powiedziała, chcąc zagłuszyć dudnienie w głowie. – Jestem nieziemsko bogata. Może będziemy przez jakiś tydzień udawać, że ćwiczymy, a ty powiesz Maeve, że się nadaję do wejścia do Doranelle. Ja wówczas dam ci tyle złota, ile będziesz chciał. Wyszczerzył kły i pochylił się tak nisko nad jej szyją, że przez moment sądziła, iż

rozszarpie jej gardło. – Ja też mam pomysł – warknął. – Nie wiem, czym się zajmowałaś przez ostatnie dziesięć lat poza strojeniem fochów i nazywaniem się zabójczynią, ale najwidoczniej przyzwyczaiłaś się do tego, że zawsze stawiasz na swoim. Myślę, że zupełnie nad sobą nie panujesz. Nie masz żadnej samokontroli. Jesteś dzieckiem, i to rozpieszczonym. A do tego – w jego zielonych oczach malowała się bezgraniczna pogarda – straszny z ciebie tchórz. Gdyby nie przygwoździł jej ramion, wydrapałaby mu oczy. Usiłowała się uwolnić, wypróbowując każdą znaną sobie technikę, ale nawet nie drgnął. Parsknął jedynie nieprzyjemnym śmiechem.

– Nie spodobało ci się to słowo? – Rowan pochylił się jeszcze niżej. Świat w oczach Celaeny był rozmyty i jego tatuaż zdawał się pływać. – Tchórz. Jesteś tchórzem, który chowa się od

dziesięciu lat, podczas gdy niewinni ludzie są paleni, mordowani i… Przestała go słyszeć. Po prostu przestała. Miała wrażenie, że znów znalazła się pod wodą. Jak wtedy, gdy wpadła do sypialni Nehemii i ujrzała zmasakrowane ciało pięknej przyjaciółki. Jak wtedy, gdy ujrzała Galana Ashryvera, odważnego i ukochanego, odjeżdżającego ku zachodzącemu słońcu wśród wiwatów poddanych. Leżała nieruchomo i wpatrywała się w chmurę. Czekała, aż wojownik zakończy zdanie, którego nie słyszała, aż znów zada jej cios, którego najprawdopodobniej nawet nie poczuje. – Wstawaj – rzucił nagle. Podniósł się, a świat odzyskał kolory. – Wstawaj, mówię. „Wstawaj”. Chaol też jej to kiedyś powiedział, gdy ból, strach i żal zepchnęły ją w otchłań rozpaczy. Później zdarzały się jednak gorsze momenty, jak owej nocy, gdy umarła Nehemia, gdy wypatroszyła Archera, gdy wyznała Chaolowi okrutną prawdę… Chaol jej pomagał, ale Celaena wciąż spadała w głąb przepaści. Nie mogła wstać, gdyż nie sięgnęła jeszcze dna. Ba, jej przepaść nie miała dna. Mocne, twarde dłonie ujęły ją pod ramiona. Świat przechylił się i zawirował, a potem przesłoniła go wytatuowana wykrzywiona twarz. Niech robi, co chce. Niech jej złamie kark. – Żałosna – parsknął, wypuszczając ją. – Żałosna jesteś i nic w sobie nie masz. Musiała spróbować. Dla Nehemii. Musiała… Gdy jednak sięgnęła w głąb siebie, szukając czającego się tam potwora, odnalazła jedynie

pajęczyny i popioły.

*** Celaenie wciąż kręciło się w głowie, a krew zasychała jej na twarzy. Nie miała ochoty jej

ścierać, nie przejmowała się siniakiem, który z pewnością pojawił się w trakcie długiej wędrówki. Opuścili bowiem ruiny świątyni i zapuścili się między zalesione wzgórza. Nie wracali do Mistward. Zabójczyni słaniała się już na nogach, gdy Rowan wyciągnął miecz oraz sztylet i zatrzymał się na skraju trawiastej równiny upstrzonej tu i ówdzie niewielkimi pagórkami. Nie, nie pagórkami. Mieli przed sobą kurhany kryjące ciała nieżyjących od dawna panów i władców. Były ich dziesiątki, a każdy miał kamienny próg oraz zapieczętowane żelazne drzwi. Celaena niewiele widziała, a ból głowy bynajmniej nie zelżał, ale niespodziewanie odkryła, że przeszywają ją dreszcze. Trawiaste kurhany zdawały się bowiem oddychać.

Wydawały się pogrążone w głębokim śnie. Żelazne drzwi zapewne zatrzymywały w środku upiory, które zakradły się do kurhanów w poszukiwaniu skarbów. Czaiły się w nich od

eonów, karmiąc się nieświadomymi, niemądrymi rabusiami. Rowan wskazał je głową. – Zamierzałem zaczekać, aż okiełznasz swą moc. Chciałem przyprowadzić cię tu w nocy, kiedy upiory z kurhanów naprawdę potrafią być straszne, ale poczytaj to za wyraz dobrej woli z mojej strony. Mało który jest bowiem gotów opuścić kurhan za dnia. Przejdziemy

między nimi. Jeśli stawisz upiorom czoło i dotrzesz na skraj równiny, Aelin, udamy się do Doranelle, kiedy sobie zażyczysz. Była to pułapka i Celaena doskonale o tym wiedziała. Rowan miał do dyspozycji całą wieczność i mógł uprawiać gry trwające stulecia. Dziewczyna stała na straconej pozycji. Była śmiertelniczką, a do tego osobą niecierpliwą. Każde uderzenie serca przybliżało ją do śmierci. Miała stawić czoło upiorom? Ostrza Rowana mieniły się. Fae wzruszył barczystymi ramionami i rzekł: – Możesz wejść, tak jak stoisz, bądź zaczekać, aż odzyskasz własną broń. Dziewczyna poczuła, jak budzi się jej gniew. – Moje dłonie to wystarczająco niebezpieczna broń. Wojownik uśmiechnął się drwiąco i ruszył spokojnym krokiem między wzgórza. Dziewczyna szła tuż za nim, wiedząc, że jeśli pozostanie za bardzo z tyłu, Rowan

z czystej złośliwości zwiększy między nimi dystans. Żelazne drzwi nie nosiły ani śladu ornamentów, a gwoździe, którymi osadzono je w kamiennych futrynach, wydawały się starsze od samego Wendlyn. Dobiegały zza nich rytmiczne oddechy i ziewnięcia budzących

się istot. Zmarznięta trawa chrzęściła pod jej stopami. Dookoła nie było słychać nawet ptaków czy owadów. Dwoje wędrowców dotarło do niewielkiej dolinki, którą porastała zwiędła trawa. Na środku wznosił się najbardziej zaniedbany, zrujnowany kurhan. W przeciwieństwie do pozostałych, niemalże idealnie okrągłych, ten wyglądał, jakby nadepnął na niego starożytny bóg. Jego zapadnięty dach przebijały poskręcane korzenie krzaków. Trzy ogromne głazy tworzące próg były spękane i powykrzywiane. Żelazne drzwi znikły. W środku widać było jedynie ciemność, prastarą, oddychającą ciemność. Serce Celaeny biło jak szalone. Mrok wabił ją.

– Zostawię cię tu – rzekł Rowan, który nie zrobił nawet kroku ku wnętrzu kręgu. Jego uśmiech stał się mroczny. – Spotkamy się po drugiej stronie równiny. Spodziewał się, że dziewczyna rzuci się biegiem niczym zając. Na bogów, marzyła o tym! To przeklęte miejsce przerażało ją. Chciała biec i biec jak szalona, aż dotarłaby do miejsca,

gdzie słońce nigdy nie przestawało świecić. Ale jeśli sprosta wyzwaniu, uda się jutro do Doranelle. A te czekające na nią upiory? Nie mogą być gorsze od tego, co już widziała, od tego, z czym walczyła, od tego, co żyło na świecie i w jej sercu. Skinęła więc głową Rowanowi i wkroczyła na pole śmierci.

14.

Z

każdym krokiem w kierunku kurhanu krew Celaeny huczała coraz głośniej. Ciemność

między prastarymi kamieniami gęstniała i wirowała. Robiło się też coraz zimniej. Zimniej oraz bardziej sucho. Nie miała zamiaru się zatrzymywać. Przecież Rowan wciąż patrzył, a ona miała tyle do zrobienia. Nie ośmielała się jednak przyglądać zbyt długo wejściu do kurhanu i temu, co czaiło się we wnętrzu. Resztka głupiej ludzkiej dumy powstrzymywała ją przed rzuceniem się do biegu. Przypomniała sobie zresztą, że gwałtowne ruchy przyciągają uwagę niektórych drapieżników. Szła więc powoli, przywołując wszystkie elementy swych szkoleń, choć upiór zaczaił się tuż za progiem. Był uosobieniem straszliwego głodu strojnym w szmaty i łachmany. Nie wyskoczył jednak z kurhanu, choć Celaena przechodziła tak blisko, że mógłby ją złapać i wciągnąć do środka. Zachowywał się, jakby się wahał. Mijała już kurhan, gdy uderzyła w nią wibrująca fala stęchłego powietrza. Skoro jedyną bronią przeciwko upiorom była magia, jej dłonie okazałyby się bezużyteczne, a mimo to upiór nie opuszczał swojego schronienia.

Nieprzyjemne, martwe powietrze znów na nią buchnęło, a w głowę wdarło się przeraźliwe dzwonienie. Przyspieszyła, rozglądając się i szykując na atak z każdej strony. Wierzchołki drzew kołysały się wśród mglistych wiatrów po drugiej stronie równiny. Koniec był niedaleko. Celaena zacisnęła zęby, próbując stłumić dzwonienie, które z każdym krokiem okazywało się dotkliwsze. Nie urwało się nawet, gdy upiór skrył się, a kurhan został z tyłu. Potwór bynajmniej nie wahał się z jej powodu czy przez wzgląd na Rowana. Krąg zeschłej trawy kończył się kilka kroków dalej. Kilka kroków. Musiała pokonać ów króciutki odcinek, a potem mogła rzucić się do ucieczki i umknąć przed tym, co wystraszyło samego upiora. I wtedy go ujrzała. Za kurhanem stał mężczyzna. Nie był upiorem. Celaena zauważyła, że ma jasną skórę i ciemne włosy, a do tego jest niezwykle piękny. Na muskularnej szyi nosił tork z onyksem oraz… Niespodziewanie runęła na nią fala ciemności. Nie była to nagła utrata świadomości, ale najprawdziwszy mrok, jakby ktoś zarzucił na nią ogromny koc. Czuła, że stoi na trawie, ale jej nie widziała. Niczego nie widziała. Rozglądała się, ale wciąż nic, tylko wirująca ciemność.

Zdusiła przekleństwo i ukucnęła, próbując przeniknąć tę ciemność wzrokiem. Ów

nieznajomy człowiek na pewno nie był śmiertelnikiem. Nie było nic ludzkiego w jego perfekcji, w jego bezdennych oczach. Z nosa pociekła jej krew. Łomot w głowie zagłuszał wszystko inne, każdą jej myśl, wszelkie plany, zupełnie jakby jej ciało znienawidziło esencję owej istoty. Mrok jednakże nie cofał się, nieprzenikniony i nieskończony. „Zatrzymaj się. Oddychaj”. Ktoś oddychał za jej plecami. Ów nieznajomy czy coś innego? Oddech stawał się coraz głośniejszy, przybliżał się. Jednocześnie jej nos, usta i skórę owionął chłód. Ucieczka… Tak, ucieczka była lepszym pomysłem od biernego oczekiwania na rozwój wypadków. Zrobiła kilka kroków, które powinny zaprowadzić ją na skraj równiny, ale… Nic. Jedynie nieskończony mrok i owa oddychająca, przybliżająca się istota, śmierdząca

kurzem, padliną i czymś innym, czymś, czego nie czuła od lat, ale za nic w świecie nie mogła zapomnieć. Przecież ów zapach powlekał kiedyś niczym farba całe pomieszczenie, w którym przebywała. Och, na bogów! Czuła już oddech na karku prześlizgujący się w kierunku jej ucha. Zawróciła z furią i wciągnęła powietrze, wiedząc, że być może robi to po raz ostatni. Świat rozbłysnął, bynajmniej nie światłem słonecznym ani żółcią zeschłej trawy. Nie ujrzała księcia Fae. Owo pomieszczenie…

To pomieszczenie… Służąca wrzeszczała. Jej głos był przenikliwy niczym gwizdek czajnika. Przed oknami widać było kałuże. Przed tymi samymi oknami, które Celaena starannie zamknęła poprzedniej nocy, gdyż trzaskały na wietrze. W pierwszej chwili uznała, że łóżko jest mokre ze względu na deszcz. Wślizgnęła się do niego, bo w ryku burzy usłyszała straszliwe rzeczy i nabrała przekonania, że coś jest nie w porządku, że ktoś stoi w rogu pokoju. Tymczasem to nie deszcz zmoczył łóżko w tym eleganckim pokoju w wiejskiej posiadłości. To nie deszcz na niej wysychał, to nie deszcz przylgnął do jej skóry, to nie deszcz wybrudził jej koszulę nocną. A ów zapach… To nie była krew. To było coś jeszcze… – To się nie dzieje naprawdę – oznajmiła na głos, cofając się od łóżka. – To się nie dzieje naprawdę!

Na łóżku leżeli jej rodzice z gardłami rozciętymi od ucha do ucha. Skóra jej ojca, barczystego i przystojnego człowieka, już poszarzała. Złociste włosy matki były brudne od krwi, a jej twarz… Jej twarz… Zarżnięto ich jak zwierzęta. Rany były tak brutalne, tak głębokie i rozległe, że wyglądali

jak… Jak… Celaena zwymiotowała. Opadła na kolana i popuściła na moment przed tym, jak zwróciła zawartość żołądka po raz drugi. – To się nie dzieje naprawdę, to się nie dzieje naprawdę – szeptała drżącym głosem. Nie mogła oddychać, nie mogła, nic nie mogła. Niespodziewanie zerwała się na równe nogi i rzuciła się do biegu. Pędziła prosto na drewnianą boazerię ścian, przemknęła przez nią niczym upiór aż…

Kolejna sypialnia, kolejne ciało. Ciało Nehemii. Pocięte, okaleczone, poszarpane, zeszpecone. Owa istota za nią otoczyła ramieniem jej talię i pociągnęła ją do tyłu z łagodnością kochanka. W sercu Celaeny wezbrała panika. Odruchowo uderzyła łokciem za siebie,

trafiając w coś, co na pewno miało kości i ciało. Istota zasyczała i wypuściła ją, a dziewczynie właśnie na tym zależało. Rzuciła się do biegu. Przemknęła przez iluzję trupa przyjaciółki, a wtedy… Rozmyte światło słoneczne, zeschła trawa i uzbrojony po zęby wojownik ze srebrnymi włosami. Pędziła ku niemu, nie zważając na wymiociny na bluzce ani mokre od moczu spodnie. Z jej ust wydobywał się obrzydliwy, ochrypły wrzask. Przypadła do mężczyzny i osunęła się na zieloną trawę. Szarpała za źdźbła, darła je i wymiotowała, póki nie zwróciła resztek żółci. Nie wiedziała, czy wrzeszczy, płacze, czy może nie wydaje z siebie żadnego odgłosu. Potem poczuła w sobie gwałtowną zmianę. Tuż pod jej żołądkiem otworzyła się przepaść, w której zapłonął bezlitosny ogień.

Nie, nie… Przeszył ją wściekły ból. W jednej chwili widziała świat czysto i wyraźnie, a w drugiej jej wzrok przyćmiewały ograniczone możliwości śmiertelników. Dziąsła piekły i płonęły, gdy jej kły wysuwały się i cofały. Miotała się między śmiertelnością i nieśmiertelnością równie szybko, jak koliber trzepocze skrzydełkami. Z każdą przemianą przepaść robiła się coraz głębsza, ognie sięgały wyżej i wyżej. Złapała się na tym, że wrzeszczy, gdyż zapiekło ją w gardle. A może to magia wyrywała się na zewnątrz, wreszcie uwolniona? Magia?

*** Celaena obudziła się pod koronami drzew w środku lasu. Wciąż trwał dzień, a brud na jej koszuli, spodniach i butach sugerował, że Rowan odciągnął ją od kurhanów.

Zauważyła ślady wymiocin, a potem… No tak. Popuściła. Natychmiast zalał ją gorący rumieniec, ale pospiesznie odepchnęła od

siebie myśli o tym, dlaczego to zrobiła i dlaczego zwróciła zawartość żołądka… – Brak dyscypliny. Brak kontroli. Brak odwagi – usłyszała głuche warknięcie. Potwornie bolała ją głowa. Rowan siedział na kamieniu, otaczając kolana muskularnymi ramionami. W lewej dłoni miał sztylet i wyglądał, jakby się nim bawił, podczas gdy ona leżała we własnych nieczystościach. – Poniosłaś porażkę – powiedział bez emocji. – Dotarłaś co prawda na drugą stronę, ale ja kazałem ci stawić czoło upiorom, a nie urządzać przedstawienie! – Zabiję cię – wychrypiała, oddychając ciężko. – Jak śmiesz… – To nie był upiór, księżniczko. Spojrzał na drzewa za nią. Celaena miała ochotę ryknąć na niego za to, że próbuje się

wykręcić od umowy, którą sam zaproponował, ale gdy znów spojrzała mu w oczy, zrozumiała, o czym myśli. „Tej istoty za tobą w ogóle nie powinno tam być”. „A więc cóż to, do cholery, było, ty głupi draniu?!” – krzyknęła w myślach. Rowan zacisnął szczęki i rzekł: – Nie wiem. Od tygodni widujemy skórozdzierców, którzy wędrują po wzgórzach w poszukiwaniu ludzkich skór, ale to… To było coś zupełnie innego. Nigdy nie natknąłem się

na coś podobnego ani w tej krainie, ani nigdzie indziej. Musiałem cię od tego odciągnąć, a więc zapewne już go nie zobaczę. – Przyjrzał jej się wymownie. – Znikł, gdy dotarłem na miejsce. Opowiedz mi o tym, co się wydarzyło. Ja ujrzałem jedynie ciemność, z której się

wyłoniłaś, ale… Ale wyglądałaś już inaczej. Dziewczyna zebrała się na odwagę i przyjrzała się sobie. Miała białą skórę, zupełnie jakby skromna opalenizna nabyta na dachach Varese została z niej wyssana, nie tylko przez strach i chorobę.

– Nic ci nie powiem – rzekła. – I niech cię szlag trafi. – Być może uratujesz w ten sposób innych ludzi. – Chcę wrócić do fortecy – szepnęła. Nie chciała słuchać o upiorach, skórozdziercach ani innych rzeczach. Każde słowo było dla niej wielkim wysiłkiem. – I to natychmiast. – Skończymy, kiedy ja o tym zadecyduję. – Możesz mnie zabić, torturować albo zrzucić z klifu, ale ja mam na dziś dość. W tym mroku ujrzałam rzeczy, których nikt nie powinien oglądać. Musiałam na nowo przejść przez wspomnienia, te najgorsze z możliwych. Wystarczy ci? Rowan parsknął, ale podniósł się i ruszył przed siebie. Celaena podążyła za nim, potykając

się i zataczając. Jej kolana drżały, ale zdołała dotrzeć w ślad za nim do Mistward, gdzie przemykała między ludźmi tak, by nikt nie widział jej brudnych ubrań. Nie była jednak

w stanie ukryć twarzy. Skupiła uwagę na księciu, aż ten otworzył przed nią jakieś drewniane drzwi. Ze środka buchnęła para. – To kobiece łaźnie. Twój pokój jest piętro wyżej. Jutro rano masz być w kuchni – rzekł i wyszedł. Celaena wkroczyła do zaparowanej sali, nie przejmując się tym, kto był w środku. Zrzuciła ubranie, rozsiadła się w kamiennej wannie i nie ruszała się przez długą, bardzo długą chwilę.

15.

Chaol nie był w ogóle zdziwiony tym, że ojciec spóźnił się dwadzieścia minut na spotkanie. Nie zdumiał go również fakt, że mężczyzna wkroczył do gabinetu i rozsiadł się na krześle naprzeciwko jego biurka, nie tłumacząc się ze swojego spóźnienia. Z wyrachowanym chłodem i niesmakiem ojciec rozejrzał się wokół po pozbawionym okien pomieszczeniu z wytartym dywanem i otwartym kufrem pełnym broni, której Chaol nigdy nie miał czasu naprawić czy wypolerować. Przynajmniej jego praca była dobrze zorganizowana. Nieliczne papiery leżące na biurku

były starannie posegregowane, szklane pióra tkwiły w odpowiednich uchwytach, a zbroja, którą rzadko zakładał, lśniła na stojaku w kącie pokoju. – To wszystko, czym nasz oświecony monarcha obdarowuje swego kapitana gwardii? Chaol wzruszył ramionami, a ojciec przyjrzał się ciężkiemu dębowemu biurku. Kapitan odziedziczył je po swoim poprzedniku. Kiedyś ułożył na nim Celaenę i…

Odepchnął wspomnienie, żeby nie zagotowała mu się krew. Uśmiechnął się do gościa. – Mogłem zająć większe biuro w szklanej części zamku, ale chciałem być w każdej chwili do dyspozycji moich ludzi. Chciał też trzymać się jak najdalej od administracyjnego skrzydła, w którym roiło się od dworzan i doradców. – Mądra decyzja. – Ojciec rozparł się na starym krześle. – Obudził się w tobie instynkt przywódcy.

Chaol przygwoździł go długim spojrzeniem. – Już się zgodziłem na powrót do Anielle z tobą. Dziwię się, że jeszcze tracisz czas na pochlebstwa.

– Naprawdę? Z tego, co widzę, nie zrobiłeś jak dotąd nic, aby się przygotować do tego tak zwanego powrotu. Nie zacząłeś nawet szukać dla siebie zastępcy. – Wiem, że nie darzysz mojego stanowiska szczególnym szacunkiem, ale ja podchodzę do obowiązków bardzo poważnie i nie pozwolę, aby przejął je byle kto. – Nie powiadomiłeś nawet Jego Wysokości o swoich zamiarach. – Z twarzy ojca nie schodził obojętny uśmiech. – Gdy poprosiłem o możliwość wyjazdu w przyszłym tygodniu, król ani słowem się nie zająknął, jakobyś miał mi towarzyszyć. Nie chciałem, byś miał nieprzyjemności, chłopcze, więc powstrzymałem się od wszelkich komentarzy. Twarz Chaola nie wyrażała żadnych emocji. – Powtórzę. Nie wyjadę, póki nie znajdę odpowiedniego człowieka do przejęcia moich

obowiązków. To z tego powodu chciałem się z tobą spotkać. Potrzebuję więcej czasu. Była to prawda. Przynajmniej częściowo.

Co noc Chaol szukał Aediona. Trafiał do kolejnych tawern, coraz droższych i bardziej zatłoczonych, ale samego generała nigdzie nie mógł znaleźć. Jakimś cudem wszyscy uznawali, że Aedion jest obecny wśród nich. Nawet kurtyzana, z którą wyszedł pierwszej nocy, powiedziała, że mężczyzna obdarował ją złotą monetą i udał się na poszukiwanie wina, nie korzystając z jej wdzięków.

Chaol stał przez moment na rogu ulicy, gdzie Aedion porzucił kurtyzanę, ale niczego nie znalazł. A poza tym czyż nie było zadziwiające, że nikt tak naprawdę nie wiedział, kiedy nadejdzie Zguba ani też gdzie w tej chwili obozuje? Wiedziano tylko tyle, że legion był w drodze. Za dnia kapitan miał zbyt wiele pracy, aby uganiać się za Aedionem, a podczas rozmaitych spotkań króla nie miał szans na rozmowę z generałem na osobności. Zaplanował jednak, że tego wieczoru przybędzie na przyjęcie na tyle wcześnie, żeby być świadkiem nadejścia Aediona, a potem wymknie się w ślad za nim. Im prędzej pozna jego tajemnicę, tym szybciej rozwiąże tę idiotyczną sprawę i będzie mógł wręczyć królowi rezygnację, nie przyciągając przy tym jego uwagi. Zaprosił ojca na spotkanie z powodu pewnej myśli, która wpadła mu do głowy w środku nocy. Był to nieco szalony, bardzo niebezpieczny plan, który mógł się bardzo źle dla niego skończyć, a niekoniecznie przynieść cokolwiek dobrego. Przejrzał wszystkie zebrane przez Celaenę księgi o magii i nie znalazł żadnego sposobu na to, jak pomóc Dorianowi czy dziewczynie. Przypomniał sobie jednak to, co zabójczyni opowiedziała mu o grupie buntowników dowodzonej przez Archera i Nehemię. Po pierwsze, rzekomo znali miejsce

pobytu Aelin Galathynius, a po drugie, byli blisko odnalezienia sposobu na odebranie królowi tajemniczej mocy, dzięki której sprawował władzę nad kontynentem. Pierwsza rzecz oczywiście była kłamstwem, ale jeśli istniał choć cień szansy, że buntownicy wiedzą, jak uwolnić magię, musiał podjąć ryzyko. I tak już uganiał się za Aedionem, a że znał wszystkie notatki Celaeny na temat kryjówek buntowników, wiedział mniej więcej, gdzie można się na nich natknąć. Wiedział też, że trzeba będzie rozegrać ten plan ostrożnie, a ponadto potrzebował jak najwięcej czasu. Uśmiech ojca przybladł. W jego oczach błysnęła stal, polerowana przez wiele lat sprawowania rządów nad Anielle. – Plotki głoszą, że uważasz się za człowieka honoru. Ja jednakże zastanawiam się, kim ty naprawdę jesteś, skoro nie szanujesz danego słowa. Zastanawiam się... – Władca Anielle przygryzł demonstracyjnie dolną wargę. – Zastanawiam się, co tobą kierowało, gdy wysyłałeś ową kobietę do Wendlyn.

Chaol w ostatniej chwili opanował potrzebę napięcia mięśni. – Szlachetny kapitan Westfall bez wątpienia pragnąłby, aby Królewska Obrończyni

rozprawiła się z naszymi zamorskimi wrogami. Jednakże kłamca i krzywoprzysięzca… – Nie łamię danego ci słowa – odparł szczerze Chaol. – Zamierzam udać się do Anielle. Jeśli chcesz, powtórzę przysięgę w świątyni, przed obojętnie którym bogiem. Wyjadę jednak dopiero po wybraniu następcy. – Obiecałeś mi miesiąc – warknął ojciec.

– Będziesz mnie miał przy sobie do końca mego przeklętego życia. Jakie znaczenie mają miesiąc czy dwa? Jego gość rozchylił nozdrza z gniewu. O co mu chodziło? Dlaczego zależało mu na tak szybkim powrocie? Już miał ochotę zadać to pytanie i sprawić, by i ojciec zaczął się nieco

wić, gdy niespodziewanie na jego biurku wylądowała koperta. Choć upłynęło wiele, wiele lat, wciąż pamiętał elegancki charakter pisma, którym ktoś napisał jego imię. Był to list od matki. – Co to takiego? – Twoja matka kazała to przekazać. Przypuszczam, że wyraża radość z powodu twego

rychłego powrotu. Chaol nie tknął koperty. – Nie przeczytasz? – Nie mam jej nic do powiedzenia i nie interesuje mnie nic, co ona mogłaby mi powiedzieć – skłamał. Kolejna pułapka, kolejny sposób, aby go wyprowadzić z równowagi. Tymczasem miał tu tyle do zrobienia, tyle rzeczy, których musiał się nauczyć bądź które musiał odkryć. To nie

był dobry moment, aby wypełnić przysięgę. Mężczyzna wyrwał mu list i wsunął go sobie za pas. – Twoje słowa złamią jej serce. Kapitan znał swego ojca dobrze i wiedział, że ten, choć przejrzał kłamstwo syna,

dokładnie powtórzy żonie jego słowa. Przez krótką chwilę krew huczała mu w uszach, jak zawsze wtedy, gdy ojciec upokarzał matkę, strofował ją bądź ignorował. Nabrał tchu, aby się uspokoić. – Daj mi cztery miesiące. Ustalmy dzień, a pojawię się w Anielle. – Dwa miesiące. – Trzy. Ojciec uśmiechnął się powoli. – Zamiast czekać tyle czasu, mógłbym udać się do króla i poprosić go, aby cię zwolnił. – Czego chcesz? – Chaol zacisnął zęby.

– Niczego. Ale podoba mi się sama świadomość, że jesteś mi winien przysługę. – Uśmiech powrócił na jego oblicze. – Tak, nawet bardzo mi się to podoba. Dwa miesiące, chłopcze. Rozstali się bez pożegnania.

*** Gdy Sorscha została wezwana do następcy tronu, przygotowywała właśnie uspokajający wywar dla przepracowanej kucharki. Co prawda nie chciała się ośmieszyć ani też wyjść na nazbyt gorliwą, ale niezwykle sprawnie i pospiesznie zrzuciła obowiązek na uzdrowicielkę o krótszym stażu i wyruszyła do komnat księcia. Nigdy tam nie była, ale znała drogę. Wszyscy uzdrowiciele ją znali, na wszelki wypadek. Strażnicy przepuścili ją bez zbytnich ceregieli, a gdy dotarła na górę po spiralnych schodach,

drzwi do komnat księcia stały już otworem. W środku ujrzała niezmierzony bałagan. Wszędzie zalegały księgi, papiery i porzucona broń. Przy stole, otoczony zewsząd nieporządkiem, siedział Dorian, który wydawał się nieco zawstydzony. Nie wiedziała, czy powodem był stan pokoju, czy może rozbita warga. Sorscha zdołała się ukłonić, choć jej szyję i policzki zalał już zdradziecki rumieniec. – Czy Wasza Wysokość mnie wzywał? Dorian odkaszlnął. – Ja… Tak. Myślę, że na pierwszy rzut oka widać, czym trzeba się zająć.

Kolejne skaleczenie w rękę. Chyba efekt walk ćwiczebnych. Ale warga… Podejście tak blisko będzie wymagało pokonania wielkiego oporu. Lepiej najpierw zająć się dłonią. Musi się na czymś skupić. Odstawiła koszyk z medykamentami i zajęła się przygotowywaniem maści i bandaży. Wyczuwała silny zapach aromatycznego mydła, na tyle silny, aby mieć pewność, że Dorian się właśnie wykąpał. Sekundę później uzmysłowiła sobie, że to okropna myśl. Przecież była profesjonalną uzdrowicielką i wyobrażanie sobie własnych pacjentów nago było…

– Nie spytasz, co się stało? – rzucił książę, zerkając na nią. – Nie wypada o to pytać. Jeśli nie ma to związku z raną, nie muszę tego wiedzieć. Słowa zabrzmiały chłodniej i surowiej, niż chciała, ale taka była prawda. Sprawnie opatrzyła skaleczenie. Nie przeszkadzała jej cisza. Czasami spędzała całe dnie w katakumbach, nie odzywając się do nikogo. Przed śmiercią rodziców uchodziła za bardzo ciche dziecko, a po masakrze na rynku miejskim stała się jeszcze bardziej małomówna. Dopiero w zamku znalazła przyjaciół i odkryła, że czasami lubi z kimś porozmawiać. Ale teraz, z nim… Cóż, wyglądało na to, że książę nie przepada za ciszą, bo zerkał na nią co chwila, aż w końcu rzekł:

– Skąd jesteś? Niełatwo było odpowiedzieć na to pytanie. O tym, jak i dlaczego dotarła do zamku,

zadecydowały bowiem działania jego ojca. – Z Fenharrow – odparła z nadzieją, że Dorian poprzestanie na tym. – A skąd dokładnie? Niemalże się skuliła, ale po pięciu latach zajmowania się okropnymi ranami potrafiła nad sobą panować. Wiedziała też, że wystarczy choć cień obrzydzenia bądź strachu na jej twarzy, aby pacjent wpadł w rozpacz. – Z małej wioski na południu. Mało kto o niej słyszał. – Fenharrow to piękne miejsce – odparł książę. – Pełne otwartych przestrzeni ciągnących się po horyzont.

Nie pamiętała ojczyzny na tyle dobrze, aby jej się to podobało. – Zawsze chciałaś być uzdrowicielką? – Tak – odparła. Jej zadaniem była opieka nad następcą tronu, w związku z czym w odpowiedzi musiała

zabrzmieć absolutna pewność. – Nie mówisz prawdy. – Dorian uśmiechnął się. Wbrew własnej woli uniosła głowę i spojrzała w te szafirowe oczy, jakże jasne w blasku popołudniowego słońca wpadającego przez niewielkie okienko.

– Nie chciałam w niczym urazić Waszej… – Nie, to ja jestem wścibski. – Książę przyjrzał się bandażom. – Próbuję na czymś się skupić.

Pokiwała głową, bo nie wiedziała, co odpowiedzieć, a nic ciekawego i tak nie przychodziło jej na myśl. Wyciągnęła puszkę z maścią dezynfekującą. – To na waszą wargę, Wasza Wysokość, jeśli to nie problem. Muszę się upewnić, czy do skaleczenia nie wniknął jakiś brud bądź coś innego, by… – Sorscha… Uzdrowicielka zrobiła wszystko, co było w jej mocy, aby nie pokazać, jakie wrażenie to na niej zrobiło. Książę zapamiętał jej imię. – Zrób, co do ciebie należy – dokończył. Przygryzła wargę – nie mogła się pozbyć tego głupiego, nerwowego przyzwyczajenia! – i przechyliła lekko jego głowę, żeby lepiej przyjrzeć się ustom. Jakże ciepłą miał skórę! Dotknęła skaleczenia, a Dorian syknął. Jego oddech musnął jej palce, ale nie cofnął się, nie ofuknął jej ani nie uderzył. Niektórzy dworzanie się nie krępowali. Nałożyła maść najszybciej, jak się dało. Na bogów, ależ miał miękkie usta!

Gdy go ujrzała po raz pierwszy, szedł przez ogród w towarzystwie kapitana. Nie wiedziała wówczas, że jest księciem. Obaj byli bardzo młodzi, a ona stawiała pierwsze kroki w swoim

fachu, głównie pomagając starszym kolegom. Mimo to Dorian spojrzał na nią i uśmiechnął się. Zauważył ją w przeciwieństwie do wielu, wielu innych ludzi, którzy widywali ją od dawna. Zaczęła więc wyszukiwać sobie powody, by trafić na wyższe poziomy zamku. Płakała jednak przez miesiąc po tym, jak natrafiła na niego ponownie, a potem podsłuchała rozmowę dwóch koleżanek o tym, jak przystojny był książę Dorian, następca tronu. Cóż za idiotyczne zauroczenie. Doprawdy idiotyczne, bo gdy po latach wreszcie ujrzała go znów, pomagając Amithy przy pacjencie, książę nawet na nią nie spojrzał. Stała się niewidzialna jak wielu innych uzdrowicieli. Niewidzialna, tak jak zawsze tego pragnęła. – Sorscha?

Jej przerażenie osiągnęło kolejny poziom, gdy uświadomiła sobie, że wpatruje się w jego

usta, nie wyjąwszy palców z puszki z maścią. – Przepraszam – bąknęła, zastanawiając się, czy nie powinna właśnie rzucić się z wieży i zakończyć w ten sposób swe upokorzenie. – To był długi dzień – dodała.

Zachowywała się jak idiotka. Znalazła się już raz w intymnej sytuacji z mężczyzną, tylko raz, ale na tyle długo, by postanowić, że nie pozwoli już innym na to, aby jej dotykali. Ale teraz, gdy stali tak blisko, a jego nogi ocierały się o jej suknię… – Dlaczego nikomu nie powiedziałaś? – spytał książę cicho. – O mnie i o moich przyjaciołach? Uzdrowicielka cofnęła się o krok, ale wytrzymała jego spojrzenie, choć odruchy i polecenia przekazane podczas szkoleń nakazywały odwrócić głowę.

– Bo nigdy nie traktujesz uzdrowicieli źle, Wasza Wysokość. Nikogo nie traktujesz źle. Wierzę w to, że ten świat potrzebuje… Powiedziała zbyt dużo. Przecież ten świat należał do jego ojca. – Potrzebuje lepszych ludzi – dokończył za nią, wstając. – A ty sądzisz, że mój ojciec mógłby wykorzystać twą wiedzę o nas przeciwko nam? A więc wiedział o tym, że Amithy donosi o wszystkich niecodziennych spostrzeżeniach. Kazała Sorschy robić to samo, ponieważ tak było dla niej najlepiej. – Nie mam zamiaru sugerować, że Jego Wysokość mógłby… – Czy twa rodzinna wioska nadal stoi? Twoi rodzice żyją?

Choć minęło tyle lat, nadal nie mogła pozbyć się bólu ze swego głosu. – Nie i nie. Wieś uległa spaleniu, a rodzice przywieźli mnie do Rifthold, a potem zostali zabici podczas rzezi imigrantów. Jego wzrok przesłonił cień żalu i przerażenia.

– A więc dlaczego chciałaś tu pracować? Sorscha zebrała medykamenty.

– Bo nie miałam dokąd pójść. Na twarzy księcia pojawił się gniew. – Wasza Wysokość, czy ja… Wpatrywał się w nią, jakby wszystko rozumiał. – Przykro mi.

– To nie była twoja decyzja, Wasza Wysokość. Ani też twoich żołnierzy, którzy przyszli po moich ludzi. Dorian patrzył na nią przez chwilę, a potem podziękował jej. Uprzejmy sposób na odprawienie uzdrowicielki. Wychodząc z zagraconej komnaty, dziewczyna żałowała, że w ogóle otwierała usta. Wystarczy, aby książę przypomniał sobie niezręczność tej sytuacji, a nigdy już jej nie wezwie. Pewnie nie zostanie wydalona, bo Dorian nie jest aż taki okrutny, ale jeśli zrezygnuje z jej usług, ktoś może się zastanawiać, dlaczego tak się stało. Tej nocy, leżąc w swoim niewielkim łóżku, Sorscha postanowiła, że znajdzie sposób, aby go przeprosić. A może trzeba było wymyślić coś, by książę już nigdy jej nie wezwał. Jutro. Jutro podejmie decyzję. Następnego dnia tuż po śniadaniu odwiedził ją posłaniec, który spytał, jaką nazwę nosiła jej wioska. Zaskoczona dziewczyna zawahała się, ale lokaj oznajmił, że to książę Dorian chce poznać prawdę. Chce wiedzieć, gdzie leży jej wioska. Zapewne pragnie umieścić ją na własnej mapie kontynentu.

16.

Ze wszystkich miejsc w Omedze najbardziej niebezpieczna była jadalnia.

Trzy klany Żelaznozębnych zostały podzielone na zmiany, dzięki czemu przez większość czasu trzymały się z dala od siebie. Najpierw trenowały z wywernami, potem ćwiczyły w zbrojowni, a na końcu zajmowały się doskonaleniem sztuki wojennej śmiertelników. Zdaniem Manon rozdzielenie klanów okazało się dobrym pomysłem, bo napięcie było trudne do zniesienia i nic nie wskazywało na to, aby do chwili przydziału wywern miało zelżeć. Wszystkie wiedźmy chciały byka. Sama Manon nie spodziewała się niczego innego – wciąż

miała nadzieję na Tytusa – ale była gotowa grzmotnąć w zęby każdą, która choćby szepnęła o byku dla siebie. Każda ze zmian trwała trzy godziny i miejscami nachodziły na siebie. Przywódczynie sabatów robiły wówczas wszystko, aby się unikać. Przynajmniej tak postępowała Manon. Chodziła spięta jak nigdy wcześniej i wystarczyłoby jedno szyderstwo Żółtonogiej, aby doszło do rozlewu krwi. Członkinie Trzynastki były w podobnym stanie, a dwie spośród nich, zielonookie bliźniaczki Faline i Fallon, bardziej demony aniżeli wiedźmy, wdały się w bójkę z jakimiś Żółtonogimi idiotkami. Ukarała je w ten sam sposób co wcześniej Asterin –

wymierzyła każdej z nich po trzy upokarzające ciosy w obecności wszystkich. Niemniej jednak walki nadal wybuchały wszędzie tam, gdzie sabaty znalazły się blisko siebie. Z tego właśnie powodu sala jadalna była tak niebezpiecznym miejscem. Wszystkie wiedźmy spotykały się tu dwa razy dziennie w czasie posiłków i choć siedziały przy stołach, atmosfera była tak gęsta, że można by ją kroić nożem. Manon stała w kolejce po miskę pomyj, co było najlepszą nazwą na serwowaną tu zakalcowatą maź. Osłaniała ją Asterin, a przed sobą miały ostatnią wiedźmę

Błękitnokrwistych. Z jakiegoś powodu Błękitnokrwiste zawsze były wszędzie pierwsze. Jako pierwsze ustawiały się po jedzenie, jako pierwsze dosiadły wywern – Trzynastka musiała jeszcze czekać na pierwszy lot – i przypuszczalnie jako pierwsze miały też wybrać dla siebie bestie. Manon warknęła głucho, ale przesunęła tacę po stole, przyglądając się, jak pobladły kuchcik nakłada sterty szarawobiałego jedzenia na miskę stojącej przed nią rywalki. Przyjrzała się kuchcikowi i dostrzegła grubą żyłę pulsującą mu na szyi. Wiedźmy nie potrzebowały krwi do życia, ale traktowały ją jak wykwintny trunek. Błękitnokrwiste były bardzo wybredne w tej kwestii – preferowały krew dziewic, młodych mężczyzn i pięknych dziewcząt – ale Czarnodziobe nie uznawały takich ograniczeń. Chochla w dłoniach kuchcika zaczęła drżeć, stukając cichutko o brzeg kotła.

– Zasady to zasady – rzucił przeciągłym głosem ktoś po lewej. Asterin warknęła ostrzegawczo. Manon nie musiała się odwracać, aby wiedzieć, że

powiedziała to Żółtonoga Iskra. – Nie wolno jeść motłochu! – dodała czarnowłosa wiedźma i podsunęła kuchcikowi własną miskę pod nos, wyprzedzając Manon. Ta schowała żelazne szpony i kły, wpatrując się w mocną, szorstką dłoń przed sobą. – Dobrze wiedzieć. Bo przyznam, że zastanawiałam się, dlaczego nikt cię nie zjadł – rzekła. Iskra wepchnęła się przed nią. Manon czuła, że wszyscy obecni w sali wpatrują się teraz w nią, ale poskromiła swój temperament i pozwoliła rywalce na zniewagę. Pokazy w jadalni do niczego nie prowadziły. – Słyszałam, że ty i twoja Trzynastka wzbijacie się dziś w powietrze – rzekła dziedziczka

Żółtonogich, gdy Manon odebrała swą porcję. – A co cię to obchodzi? Iskra wzruszyła ramionami.

– Mówią, że byłaś najlepsza w lataniu we wszystkich trzech klanach. Byłabym rozczarowana, gdyby się okazało, że to tylko plotki. To była prawda. W pełni zasłużyła sobie na pozycję przywódczyni sabatu. Iskra mówiła dalej, podsuwając talerz kolejnemu kuchcikowi, który nałożył jej jakieś blade warzywa: – Słyszałam nawet, że mamy na moment odejść od systemu zmianowego, aby wspólnie przyglądać się, jak legendarna Trzynastka wzbija się w niebiosa po raz pierwszy od dziesięciu

lat. Manon cmoknęła, udając zadumę. – Ja z kolei słyszałam, że Żółtonogie kompletnie sobie nie radzą na salach treningowych. Przypuszczam jednakże, że to nie problem. Przecież każda armia potrzebuje woźniców. Asterin zaśmiała się cicho. W brązowych oczach Iskry błysnął gniew. Dotarły już do końca stołu, gdzie Żółtonoga wreszcie zwróciła się ku Manon. Obie trzymały tace, przez co żadna z nich nie mogła sięgnąć po broń. W sali zapadła cisza – wszędzie z wyjątkiem stołu, za którym siedziały trzy Matrony. Dziąsła Manon zapiekły, gdy jej żelazne zęby wysunęły się z trzaskiem.

– Jeśli będziesz potrzebować dodatkowych lekcji w walce wręcz, daj mi znać, Iskra – powiedziała cicho, ale na tyle głośno, żeby usłyszeli ją wszyscy dookoła. – Z chęcią pokażę ci to i owo. Zanim Żółtonoga zdołała odpowiedzieć, Manon ruszyła przed siebie. Asterin pożegnała

Iskrę szyderczym ukłonem. Pozostałe członkinie Trzynastki uczyniły to samo, ale Iskra nadal wpatrywała się w Manon. Ta usiadła na swoim miejscu przy stole i ujrzała, że babka uśmiecha się lekko. Gdy reszta Trzynastki rozsiadła się dookoła, Manon również pozwoliła sobie na uśmiech. Dziś miały wzbić się w niebiosa.

*** Wystarczyła bliskość krawędzi klifu, aby oba sabaty Czarnodziobych zaczęły nerwowo przebierać nogami w miejscu. Na widok dwudziestu sześciu rozzłoszczonych wywern stłoczonych na ciasnej przestrzeni nawet Manon poczuła niepokój. Nie okazując lęku, zbliżyła się do potwora stojącego w samym centrum.

Wywerny rozstawiono w dwóch rzędach po trzynaście bestii, skrępowano łańcuchami

i przygotowano. Trzynastka podeszła jako pierwsza. Strój do latania okazał się ciężki i nieporęczny – Manon miała na sobie skóry i futra, a na nich stalowe naramienniki oraz skórzane karwasze. Na ogół ograniczała się do lżejszych ubrań oraz czerwonego płaszcza. Od dwóch dni ćwiczyły siodłanie bestii, choć na ogół czuwali przy nich dozorcy, gotowi je wyręczyć. Tego dnia Manon przypadła w udziale niewielka samica, która leżała spokojnie na brzuchu. Wiedźma bez trudu wspięła się po jej tylnej nodze i wskoczyła w siodło, założone w miejscu, gdzie długa szyja spotykała się z masywnymi barkami bestii. Jeden z mężczyzn

podszedł bliżej, żeby poprawić jej strzemiona, ale Manon pochyliła się, aby zrobić to samodzielnie. Wystarczyło jej zajście podczas śniadania. Nie życzyła sobie, aby zbliżał się do niej jakikolwiek człowiek. Na widok kolejnego gardła mogłaby przestać nad sobą panować. Wywerna poruszyła się. Jej ciało przyjemnie grzało zmarznięte nogi wiedźmy. Manon zacisnęła dłonie w rękawiczkach na lejcach. Jej podwładne dosiadały kolejnych latających bestii. Asterin oczywiście była już gotowa. Złote włosy kuzynki zostały splecione w gęsty warkocz, a wiatr targał jej futrzany kołnierz. Uśmiechnęła się szeroko do Manon, a jej ciemne, poznaczone złotymi plamkami oczy rozbłysły. Nie było w nich ani cienia strachu, jedynie ekscytacja. Dozorcy zapewniali, że wywerny wiedzą, co do nich należy. Potrafiły instynktownie umożliwić Przejście, jak nazywano ostre zejście w dół między dwoma szczytami górskimi, ostateczną próbę dla jeźdźca oraz wierzchowca. Gdyby wywerna nie podołała, roztrzaskałaby się o ostre kamienie w dole przepaści. Razem ze swym jeźdźcem. Na płaską skałę służącą jako punkt widokowy wyległ cały sabat dziedziczki Żółtonogiej. Wszystkie wiedźmy z rywalizującego klanu były uśmiechnięte równie szeroko jak Iskra. – Suka! – mruknęła Asterin.

Jakby tego było mało, na przeciwległej skale stała już Matka Czarnodzioba w towarzystwie dwóch pozostałych Najwyższych Wiedźm. Manon uniosła podbródek i spojrzała w dół przepaści. – Pamiętajcie o tym, co ćwiczyliśmy – rzekł ich nauczyciel, który dołączył do trzech Matron. – Kopnięcie w bok sprawi, że wywerna zerwie się do lotu. Pozwólcie, aby dokonały Przejścia samodzielnie. Po prostu trzymajcie się mocno i cieszcie się każdą chwilą. Wśród członkiń drugiego sabatu rozległo się kilka nerwowych chichotów, ale Trzynastka

zachowała ciszę. Wiedźmy czekały, zupełnie jakby zanosiło się na starcie z wrogą armią. Manon zamrugała, opuszczając przejrzystą błonkę, która chroniła jej złociste oczy przed wiatrem. Przez krótką chwilę regulowała grubość dodatkowych powiek. Bez nich latały jak śmiertelnicy, łzawiąc i mrużąc oczy. – Czekamy na twój rozkaz, pani! – zawołał mężczyzna. Manon raz jeszcze spojrzała w przepaść, na ledwie widoczny most nad nią, na szare chmury oraz mgłę. Zerknęła na towarzyszki zgromadzone po obu stronach, a potem zwróciła się ku przepaści i światu czekającemu za nią.

– Jesteśmy Trzynastką, aż sięgnie po nas Mrok – powiedziała cicho, ale wiedziała, że wszystkie ją słyszą. – Przypomnijmy im naszą legendę. Kopnęła wierzchowca. Wywerna wykonała trzy susy, aż zagrzmiała ziemia. Pędziła naprzód, coraz szybciej, aż wystrzeliła w mroźne powietrze, ku chmurom, mostowi, śniegom

i przepaści. Żołądek natychmiast podszedł Manon do gardła, gdy wywerna runęła w dół ze złożonymi skrzydłami. Zgodnie z wytycznymi wiedźma pochyliła się nad karkiem potwora, trzymając twarz jak najbliżej jego skóry. Wiatr wył wokół. Powietrze łopotało. Pozostałe wiedźmy mknęły obok niej. Mijając skały oraz śnieg, pędziły ku ziemi. Manon zacisnęła zęby. Skały zlewały się w jedność, opadła ją mgła, wyrwane z warkocza włosy łopotały niczym biały proporzec. Mgły naraz rozstąpiły się. Niech ją Mrok pochłonie, dno przepaści! Tak blisko, tak… Wiedźma kurczowo trzymała się siodła, wodzy i ostatnich logicznych myśli, gdy huknęły rozrzucane skrzydła wywerny. Świat przechylił się gwałtownie, a jej rumak pomknął w górę wzdłuż zbocza Północnego Kła.

Z góry i z dołu dobiegały tryumfalne wrzaski. Wywerna mknęła ku górze szybciej, niż Manon kiedykolwiek leciała na swej miotle. Przemknęła obok mostu i wystrzeliła ku otwartemu niebu. Znów znalazła się wysoko. Bezchmurne, bezkresne, wieczne niebo znów ją objęło i przytuliło. Najpierw do Manon dołączyła Asterin, po niej Sorrel i Vesta, a na końcu

reszta Trzynastki. Na twarzy przywódczyni pojawiła się chłodna satysfakcja. Lecąca po jej prawicy Asterin promieniała, a jej żelazne zęby lśniły niczym srebro. Rudowłosa Vesta po lewej kręciła głową, wpatrując się w góry. Sorrel zachowała kamienną twarz, podobnie jak Manon, ale jej czarne oczy lśniły. Trzynastka znów cięła niebiosa. U ich stóp rozciągał się cały świat, a daleko, na Zachodzie, znajdował się kraj, który kiedyś miały odzyskać. Ale teraz… Teraz… Wiatr pieścił ją, śpiewał jej, opowiadał o swych prądach. Był to bardziej instynkt niż magiczny dar, instynkt, który sprawiał, że nikt w trzech klanach nie latał lepiej od niej. – Co teraz?! – zawołała Asterin. Manon nigdy nie widziała, by którakolwiek z Trzynastki płakała, ale przysięgłaby, że w kącikach oczu kuzynki błysnęły łzy.

– Sprawdźmy, na co je stać! – krzyknęła, czując, jak rozpiera ją entuzjazm. Zwróciła wierzchowca ku pierwszemu kanionowi i popędziła ku niemu. Dzikie okrzyki i chichoty niesionej powietrznym prądem Trzynastki były piękniejsze od muzyki śmiertelników. *** Manon stała na baczność w niewielkiej komnacie swej babki, wpatrując się w kamienną ścianę i czekając, aż będzie jej wolno się odezwać. Matka Czarnodzioba siedziała przy biurku, odwrócona plecami do wnuczki, pogrążona w lekturze jakiegoś listu bądź dokumentu. – Dobrze się dziś spisałaś, Manon – odezwała się w końcu.

Dziedziczka dotknęła dwoma palcami czoła. Babka nadal czytała. Nauczyciel latania powiedział, że nigdy nie widział lepszego Przejścia, ale Manon nie była tym szczególnie zdziwiona. Skała, na której zgromadziły się Żółtonogie, była pusta. Rzekomo ulotniły się natychmiast, gdy okazało się, że wiedźma nie roztrzaskała się o ziemię. – Twoja Trzynastka i wszystkie sabaty Czarnodziobych pokazały dziś klasę – ciągnęła babka. – Wykonałaś świetną robotę, utrzymując wśród nich dyscyplinę przez tyle lat. Pierś Manon wezbrała dumą, ale powiedziała jedynie: – Służba dla ciebie jest zaszczytem, babko. Najwyższa Wiedźma coś napisała. – Chcę, abyś została Przywódczynią Skrzydła. Masz stanąć na czele wszystkich klanów. – Z tymi słowami odwróciła się, by spojrzeć na Manon. Jej twarz była nieprzenikniona. – Musimy być gotowe na dziesiątki intryg i gier, które mają wyłonić nową hierarchię. Nie wiem, jak tego dokonasz, ale chcę cię ukoronować jako zwyciężczynię.

Manon nie musiała pytać o powody. Babka spojrzała na czerwony płaszcz wiedźmy i uśmiechnęła się lekko.

– Jeszcze nie wiemy, kim będą nasi przeciwnicy, ale gdy już uporamy się z wojną króla i odzyskamy nasze ziemie, nie życzę sobie, aby na tronie Żelaznozębnych zasiadła Żółtonoga czy Błękitnokrwista. Rozumiemy się? Miała zostać Przywódczynią Skrzydła, objąć komendę nad armiami Żelaznozębnych i utrzymać nad nimi kontrolę do czasu, gdy Matrony wreszcie zwrócą się przeciwko sobie.

Pokiwała głową. Zadanie było wykonalne. – Przypuszczam, że pozostałe Matrony wydały identyczne rozkazy swoim dziedziczkom. Nigdzie nie chodź bez obstawy. Asterin stała za drzwiami, ale Manon rzekła: – Umiem się o siebie zatroszczyć. – Baba Żółtonoga miała siedemset lat! – syknęła jej babka. – Gołymi rękami rozdzierała mury stolicy Crochan, a mimo to ktoś wdarł się do jej wozu i zamordował ją. Wątpię, czy stałabyś się kimś w połowie tak wybitnym jak ona, nawet gdybyś dożyła tysiąca lat. Manon uniosła wysoko podbródek. – Uważaj na siebie. Nie będę zadowolona, gdy przyjdzie mi szukać kolejnej dziedziczki. Wiedźma ukłoniła się. – Jak każesz, babko.

17.

Celaena przebudziła się przemarznięta i jęknęła, gdy znów poczuła nieubłagany ból głowy. Pamiętała, skąd się wziął. Uderzyła o kamienne stopnie świątyni. Usiadła z sykiem. Każdy centymetr jej ciała eksplodował bólem. Czuła, jakby obtłukło ją tysiące żelaznych pięści, a potem porzucono ją, by zgniła na mrozie. Powodem była wczorajsza seria niekontrolowanych przemian. Tylko bogowie wiedzieli, ile razy zmieniała formę. Obolałe mięśnie wskazywały na to, że przemian musiało być bardzo wiele. Wstała, chwytając się wysłużonego słupka łóżka, i przypomniała sobie, że przynajmniej nie

straciła kontroli nad własną magią. Zawiązała szatę ciaśniej i poczłapała w stronę komody i umywalki. Po wczorajszej kąpieli uświadomiła sobie, że nie ma w co się ubrać, i ukradła jedną z wielu wiszących tam szat, pozostawiając swe brudne, cuchnące rzeczy przy drzwiach. Z trudem dotarła do sypialni, zwaliła się na łóżko, naciągnęła na siebie nędzny koc i natychmiast zasnęła. I spała. Spała, spała i spała. Nie miała ochoty na rozmowę z nikim, nikt też do niej nie przyszedł. Celaena oparła dłonie na komodzie i uśmiechnęła się krzywo do swego odbicia. Wyglądała

beznadziejnie. Naprawdę beznadziejnie. Wydawała się jeszcze bardziej ponura i wychudzona niż wczoraj. Wzięła puszkę z maścią od Rowana, ale postanowiła, że najpierw Fae powinien zobaczyć, co narobił. Gorzej wyglądała tylko dwa lata temu, gdy Arobynn pobił ją bez litości za to, że złamała jego rozkaz. Wtedy to dopiero wyglądała beznadziejnie. Otworzyła drzwi i ujrzała, że ktoś zostawił tam jej ubrania – te same co wczoraj, ale odświeżone. Jej buty również zostały wyczyszczone z błota. Niewykluczone, że przyniósł je Rowan albo ktoś inny, kto zobaczył, że dziewczyna znalazła się w potrzebie. Na bogów,

popuściła w spodnie. Na jego oczach. Nie miała jednak zamiaru pławić się w upokorzeniu. Ubrała się i ruszyła do kuchni. Do świtu brakowało jeszcze kilku chwil i w korytarzu panował półmrok. Z oddali słyszała Lucę, który gadał coś o nożu do walki, pożyczonym mu przez jednego ze strażników. Najwyraźniej wyglądała o wiele gorzej, niż sądziła, bo na jej widok chłopak urwał w pół zdania. Emrys odwrócił się, spojrzał na nią i upuścił glinianą miskę na podłogę. – Na Wielką Matkę i wszystkie jej dzieci! Celaena podeszła do stosu ząbków czosnku na stole i podniosła nóż. – Wygląda kiepsko, ale nie boli. Skłamała. W głowie nadal jej dudniło od rozcięcia na czole, a oko było mocno

podsiniaczone. – Mam maść w pokoju…

Luca już chciał porzucić mycie naczyń, ale dziewczyna przygwoździła go długim spojrzeniem. Zabrała się do obierania czosnku. Jej palce natychmiast stały się lepkie. Obaj mężczyźni nadal się jej przyglądali, a więc powiedziała cicho: – To nie wasza sprawa. Emrys pochylił się i pozbierał skorupy miski z kamieni paleniska. W jego jasnych, mądrych oczach tańczył gniew. – W chwili gdy wchodzisz do kuchni, zaczyna to być moja sprawa. – Bywało gorzej – szepnęła. – Co masz na myśli? – spytał Luca. Przyjrzał się jej okaleczonym dłoniom, podbitemu oku

oraz bliznom dookoła szyi, pamiątce po Babie Żółtonogiej. Nie powiedziała ani słowa, chcąc, by sam doszedł do właściwych wniosków. Oto, jak wyglądało życie kobiety z krwią Fae w Adarlanie. Chłopak pobladł. – Daj spokój, Luca – rzekł po chwili Emrys i powrócił do zbierania skorup. Celaena zajęła się czosnkiem. Chłopak był zauważalnie cichszy niż dotychczas. Śniadanie zostało przygotowane i wyniesione na górę w tym samym gwarze i zamieszaniu co poprzednio, ale dziś zauważyło ją kilku pół-Fae. Zignorowała ich bądź zmusiła spojrzeniami, aby przestali się nią interesować. Wielu miało ostro zakończone uszy, ale

wyglądali jak ludzie. Niektórzy nosili tuniki i zwykłe szaty, a wartownicy mieli na sobie lekkie zbroje skórzane, ciężkie szare płaszcze oraz cały arsenał nierzadko wysłużonej broni. Najczęściej spoglądali na nią wojownicy, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, a w ich wzroku czujność mieszała się z zaciekawieniem. Szorowała właśnie miedziany gar, gdy ktoś gwizdnął z uznaniem. – No, no! Toż to najpiękniejszy siniak pod okiem, jaki w życiu widziałem! Wysoki wojownik, wciąż przystojny, choć już w wieku Emrysa, szedł przez kuchnię

z pustą tacą w rękach. – Ty też daj jej spokój, Malakai – odezwał się Emrys znad paleniska. Był to jego partner. Towarzysz. Wojownik uśmiechnął się szeroko i położył tacę na blacie obok Celaeny. – Rowan się nie cacka, co? – Jego włosy były na tyle krótkie, że odsłaniały przedłużone uszy, ale pobrużdżona twarz wyglądała na ludzką. – Ty zaś najwyraźniej nie przepadasz za maściami leczniczymi. Dziewczyna wytrzymała jego wzrok, ale nie odpowiedziała. Uśmiech Malakaiego przygasł. – Mój towarzysz pracuje za dużo. Nie dokładaj mu obowiązków, co? Emrys wywarczał jego imię, ale Celaena wzruszyła ramionami.

– Nie zamierzam zaprzątać niczyjej uwagi. Twojej również. Malakai wychwycił niewypowiedziane ostrzeżenie w jej głosie: „A więc nawet nie próbuj

ze mną zadzierać!”. Skinął jej głową i odszedł. Celaena ujrzała kątem oka i usłyszała, jak podchodzi do Emrysa i całuje go. Wymienili półgłosem kilka szorstkich, stanowczych słów, a potem Malakai wyszedł. – Nawet pół-Fae płci męskiej przesadzają z nadopiekuńczością – rzekł Emrys z wymuszoną swobodą. – Mamy to we krwi. – Luca uniósł podbródek. – Opieka nad naszymi rodzinami to dla nas obowiązek, zaszczyt i życiowa misja, a nasi towarzysze stoją dla nas na pierwszym miejscu. – Przez co stajemy się cierniami w boku. – Emrys zachichotał. – Zaborczymi, terytorialnymi potworami. Podszedł do zlewu i napełnił czajnik dla Celaeny. – Mój towarzysz nie chciał powiedzieć nic złego, dziewczę. Jesteś jednak dla nas kimś obcym, a do tego przybywasz z Adarlanu. Jakby tego było mało, ćwiczysz z kimś, kogo… Kogo nikt z nas do końca nie rozumie. Celaena odstawiła czajnik do zlewu. – Mam to gdzieś – odparła. Nie żartowała.

*** Trening tego dnia był okropny, nie tylko dlatego, że Rowan spytał, czy znów ma zamiar wymiotować bądź popuścić w spodnie, lecz także przez to, że kazał jej siedzieć przez długie godziny wśród ruin świątyni twarzą do mglistego wiatru. Chciał, by zmieniła postać. Nie zależało mu na niczym innym. Celaena pragnęła się dowiedzieć, dlaczego nie może nauczyć jej korzystania z magii bez przemiany, ale usłyszała to samo co wcześniej. Nie ma przemiany, nie ma magii. Dziewczyna

nie miała jednak pojęcia, jak spełnić jego życzenie. Rowan mógł równie dobrze chwycić za sztylet i przyciąć jej uszy tak, by przypominały jego własne. Podjęła raz próbę zmiany postaci, gdy Fae odszedł do lasu za potrzebą. Skupiła się i ze wszelkich sił próbowała wyzwolić w sobie cokolwiek, ale nic się nie stało. Nie było rozbłysku, nie było bólu. Siedzieli więc na zboczu. Celaena była przemarznięta do szpiku kości. Cieszyła się

przynajmniej z tego, że nie straciła panowania nad sobą, gdy Rowan obrzucał ją wyzwiskami lub mierzył złowrogimi spojrzeniami, których znaczenie doskonale rozumiała. Spytała go, dlaczego nie ściga owej istoty, która zaatakowała ją wśród kurhanów, ale odparł, że się tym zajmuje, a szczegóły nie są jej zmartwieniem.

Późnym popołudniem na niebie zebrały się burzowe chmury. Rowan zmusił ją, by przesiedziała całą burzę, choć szczękała zębami, a jej krew zamieniła się w lód. W końcu kazał jej wrócić do fortecy. Zostawił ją przy łaźni i odszedł. Jego oczy jaśniały niewysłowioną obietnicą, że następny dzień będzie jeszcze gorszy. Gdy wreszcie dotarła do swego pokoju, zastała w nim suche ubranie złożone z taką starannością, że zaczęła się zastanawiać, czy nie ma przypadkiem niewidzialnego służącego, który nie odstępuje jej ani na krok. Z całą pewnością nieśmiertelna istota taka jak Rowan nie

zniżyłaby się do tego, aby zrobić aż tyle dla człowieka. Zastanawiała się, czy nie spędzić tu reszty wieczoru, tym bardziej że o okna walił deszcz, a drzewa były opromieniane przez błyskawice, ale burczało jej w żołądku. Znów kręciło jej się w głowie i wiedziała, że jeszcze nie wróciła do pełni sił. Powinna się dobrze odżywiać, nawet jeśli oznaczało to wędrówkę do kuchni. Zaczekała, aż wszyscy udadzą się na górę. Skoro po śniadaniu zawsze zostawały jakieś resztki, po kolacji również powinno coś być. Na bogów, ależ była zmęczona! Wszystko bolało ją jeszcze bardziej niż rano. Na długo zanim zbliżyła się do drzwi kuchni, usłyszała dobiegające ze środka głosy. Już miała się cofnąć, ale skoro nikt z wyjątkiem Malakaiego nie odezwał się do niej podczas śniadania, być może teraz też ją zignorują. Założyła, że w środku ujrzy kilka osób, ale było ich znacznie więcej, niż sądziła. Przyniesiono krzesła i poduszki, które ustawiono wokół paleniska. Przed nim siedzieli Emrys i Malakai pogrążeni w rozmowie z uczestnikami spotkania. Wszędzie stało jedzenie, zupełnie jakby to tu spożywano kolację. Celaena zaczaiła się wśród cieni na schodach i rozejrzała się uważnie. Jadalnia była

pomieszczeniem większym, choć nieco chłodniejszym. W jakim celu wszyscy mieliby się skupić wokół paleniska kuchni? Z chwilą, gdy zobaczyła jedzenie, wszelkie dylematy przestały mieć znaczenie. Z wyćwiczoną sprawnością przemknęła między zebranymi i napełniła swój talerz smażonym

kurczakiem, ziemniakami (na bogów, zaczynała mieć ich dosyć!) i gorącym chlebem. Wszyscy nadal rozmawiali, a ci, którzy nie mieli miejsc, opierali się o blaty i ściany. Zebrani śmiali się i popijali piwo z kufli. Górna część drzwi została uchylona, by wpuścić do środka świeże powietrze. Deszcz szumiał miarowo. Dziewczyna zarejestrowała jakiś ruch na zewnątrz, ale gdy przyjrzała się bliżej, niczego nie dostrzegła. Już miała pomknąć po schodach na górę, gdy Malakai klasnął w dłonie i wszyscy ucichli, uśmiechając się. Celaena ponownie zamarła w cieniu rzucanym przez schody. Na podłodze przed krzesłem Emrysa siedział Luca, a obok niego młoda, ładna dziewczyna. Młodzieniec

otoczył ręką jej ramiona. Ów gest, pozornie luźny i swobodny, był wyraźnym sygnałem dla wszystkich zebranych, że dziewczę należy do niego. Celaena przewróciła oczami. Nie było się czemu dziwić. Dostrzegła jednak figlarne, skrzące spojrzenia, którymi Luca obrzucał swoją wybrankę, i poczuła ukłucie zazdrości. Kiedyś tak samo spoglądała na Chaola, ale ich związek nigdy nie był tak beztroski i nigdy by się taki nie stał, nawet gdyby z nim nie zerwała. Pierścionek na palcu ciążył jej.

Na zewnątrz mignęła błyskawica, na moment zalewając światłem trawę i las. Sekundę później uderzył piorun, wywołując kilka okrzyków, a potem śmiech. Emrys odkaszlnął i wszyscy zebrani spojrzeli na jego poznaczoną zmarszczkami twarz. Ogień w prastarym palenisku opromieniał jego srebrne włosy i rzucał cienie na ściany pokoju. – Dawno temu – głos Emrysa dołączył do szumu deszczu i trzasku płomieni – gdy na

tronie Wendlyn nie zasiadał jeszcze śmiertelnik, elfy wędrowały wśród ludzi. Niektóre z nich były dobre i sprawiedliwe, innym zdarzały się psoty, ale istniały też takie, których serca były ciemniejsze od najczarniejszej nocy.

Celaena przełknęła ślinę. Od tysięcy lat w kuchniach takich jak ta, przed paleniskami takimi jak to słychać były słowa takie jak te. Tradycja. – To właśnie owe złe elfy – słowa Emrysa odbijały się echem od spękanych ścian – sprawiały, że człowiek zawsze musiał zachowywać ostrożność na starożytnych drogach, w głębi puszczy lub podczas takich nocy, kiedy wiatr jęczy twe imię. – Och, tylko nie ta historia – westchnął Luca, udając przestrach. Kilka osób roześmiało się, choć niektórzy cokolwiek nerwowo.

– Znowu nie będę mógł spać przez tydzień – zaprotestował ktoś inny. Celaena oparła się o kamienną ścianę i zajadała, a starszy mężczyzna snuł opowieść. Jego historia sprawiła, że po plecach co rusz spływały jej dreszcze i widziała każdy przerażający szczegół tak wyraźnie, jakby sama ją przeżyła. Gdy Emrys zakończył opowieść, rozległ się grzmot pioruna i nawet Celaena podskoczyła, niemalże upuszczając pusty talerz. Tu i ówdzie rozbrzmiały ostrożne śmiechy bądź drwiny pełne niedowierzania. Dziewczyna zmarszczyła brwi. Gdyby usłyszała historię o istotach, które uwielbiały szycie ubrań z ludzkich skór i zajadanie ich kości przed przybyciem do Mistward, nigdy w życiu nie udałaby się nigdzie w ślad za Rowanem. Za nic w świecie. Przecież Rowan ani razu nie zapalił ognia po drodze. Nie chciał przyciągać uwagi. Czyjej? Tych stworów z opowieści? Sam nie wiedział, czym była ta istota z kurhanów, a skoro stanowiło to zagadkę nawet dla nieśmiertelnego… Dziewczyna zaczęła oddychać miarowo, by uspokoić bijące szybko serce. Będzie miała szczęście, jeśli uda jej się zasnąć.

Wszyscy najwyraźniej czekali na kolejną opowieść, ale Celaena wstała. Odwróciła się, by wyjść, i znów zerknęła na otwarte do połowy drzwi kuchenne, aby mieć pewność, że nic nie

kryje się na zewnątrz. Wśród ciemności nie było jednak potworów. Czekał tam tylko wielki jastrząb z białym ogonem. Siedział całkowicie nieruchomo. Ale jego oczy… Było w nich coś dziwnego. Dziewczyna widziała już tego ptaka. Przyglądał się jej całymi dniami, gdy leżała na dachach w Varese. Patrzył, jak się upija, kradnie i wdaje w bójki. Przynajmniej dowiedziała się, jaką formę może przyjąć Rowan. Nie wiedziała jedynie, dlaczego chciało mu się słuchać tych opowieści. – Elentiya. – Emrys wyciągnął ku niej dłoń, nie wstając z miejsca. – Czy opowiedziałabyś nam jakąś historię ze swoich rodzinnych stron? Chętnie byśmy jej posłuchali, o ile uczynisz nam ten zaszczyt. Celaena wpatrywała się w starszego mężczyznę. Wszyscy odwrócili się ku niej, choć nikt nie zachęcił jej nawet słowem. Jedynie Luca zawołał: – No dalej!

Nie miała prawa opowiadać tych historii. Przecież nie należały do niej. Co więcej, nie pamiętała ich dokładnie, nie słyszała ich od czasów dzieciństwa. Uczepiła się tej myśli i powiedziała spokojnie: – Nie, dziękuję. Następnie wstała i odeszła. Nikt za nią nie pobiegł. Zdanie Rowana na temat tego zajścia wcale jej nie obchodziło. Z każdym krokiem szepty na dole cichły, ale odetchnęła z ulgą, dopiero gdy zatrzasnęła

za sobą drzwi swego przeraźliwie zimnego pokoju i wsunęła się pod koc. Przestało padać, rześki wiatr rozegnał chmury, a nad widocznymi przez okno drzewami zamigotała garść gwiazdek. Nie pamiętała żadnych historii. Nie pamiętała żadnej legendy z Terrasenu, pozostały jedynie strzępy opowieści, rozsiane wśród jej wspomnień niczym okruchy gruzu. Naciągnęła koc wyżej i zasłoniła łokciem oczy, by nie widzieć przyglądających się jej gwiazd.

18.

Na

szczęście Dorian nie musiał już więcej zabawiać Aediona i widywał go głównie na

państwowych obiadach i spotkaniach, podczas których generał udawał, że książę nie istnieje. Nie widywał również Chaola, co stanowiło dla niego ulgę, gdyż ich rozmowy przybierały ostatnio niezręczny obrót. Rozpoczął poranne ćwiczenia szermiercze ze strażą.

Było to równie przyjemne jak wylegiwanie się na łóżku najeżonym rozżarzonymi gwoździami, ale mógł przynajmniej spalić mnóstwo niespożytej energii, która nie dawała mu spokoju zarówno za dnia, jak i w nocy. Ponadto skaleczenia, otarcia i naciągnięte mięśnie stanowiły powód, aby odwiedzać katakumby uzdrowicieli. Miał wrażenie, że Sorscha zna już rytm jego ćwiczeń, i jej drzwi zawsze stały przed nim otworem. Nieustannie myślał o tym, co mu powiedziała w jego komnacie. Zastanawiał się, jak to możliwe, że ktoś, kto utracił wszystko, był gotów poświęcić całe życie, służąc rodzinie człowieka, który mu to odebrał. A kiedy powiedziała: „Bo nie miałam dokąd pójść”, przez chwilę miał wrażenie, że nie patrzy na Sorschę, ale na Celaenę, owładniętą smutkiem, rozpaczą i wściekłością, przychodzącą do jego pokoju, bo nie miała do kogo się zwrócić. Nigdy nie poznał takiego uczucia. Nigdy nie dowiedział się, czym jest podobna strata, ale życzliwość Sorschy, której okazał wielką niewdzięczność, była dla niego niczym cios kamieniem w głowę. Wszedł do jej komnaty. Dziewczyna uniosła głowę i obdarzyła go szerokim, pięknym uśmiechem. Cóż, czyż nie był to powód, dla którego szukał wymówek, aby odwiedzać ją

codziennie? Uniósł nadgarstek, już sztywny i pulsujący. – Przewróciłem się na niego – powiedział na wejściu. Uzdrowicielka obeszła stół. Miał okazję przyjrzeć się jej wysokiej sylwetce obleczonej

w prostą szatę. Poruszała się płynnie niczym przelewająca się woda, a Dorian nie mógł przestać zachwycać się zręcznością jej palców. – Niewiele na to pomogę – rzekła, zbadawszy nadgarstek. – Mam jednak wywar na uśmierzenie bólu. Mogę też przygotować temblak… – Na bogów, skądże! Żadnych temblaków. Straż nigdy nie przestałaby się ze mnie śmiać! Jej oczy zamigotały jak zawsze, gdy była rozbawiona i usiłowała nie dać tego po sobie poznać. Niemniej jednak, odrzucając temblak, tracił powód, by dalej tu przebywać. Za godzinę miał spotkanie rady i wciąż musiał się wykąpać… Wstał. – Nad czym pracujesz? Sorscha, jak zwykle ostrożna, cofnęła się o krok.

– Cóż, muszę przygotować kilka wywarów oraz maści dla służących i strażników. Muszą mieć nowe na zapas. Dorian wiedział, że nie powinien tego robić, ale zerknął ponad jej szczupłym ramieniem na stół zastawiony miskami, fiolkami i dzbankami. Uzdrowicielka chciała zaprotestować, ale książę poskromił uśmiech i pochylił się niżej. – To zadanie dla zwykłych adeptów, jednak są dziś tak zajęci, że zaproponowałam, iż z chęcią przejmę część ich obowiązków.

Paplała tak tylko wtedy, gdy była zdenerwowana. Dorian zauważył z pewną satysfakcją, że działo się to wówczas, gdy podchodził do niej bliżej. Nie miała chyba nic przeciwko. Gdyby wyczuł, że jej to przeszkadza, zachowałby dystans. Teraz była tylko zakłopotana. Lubił to.

– Ale – ciągnęła, próbując się odsunąć – przygotuję natychmiast wywar dla Waszej

Wysokości. Posunął się, aby Sorscha mogła wrócić do stołu. Zrobiła to z właściwą sobie gracją. Sprawnymi ruchami odmierzała proszki i ucierała zeschłe liście. Była taka pewna siebie, taka spokojna. Dorian uświadomił sobie, że gapi się na nią, ale w tej samej chwili dziewczyna odezwała się do niego: – Ta wasza… wasza przyjaciółka. Królewska Obrończyni. Czy wszystko u niej dobrze? Misja w Wendlyn była utrzymywana w tajemnicy, ale książę i tak się o niej dowiedział. – Ojciec zlecił jej zadanie na najbliższych kilka miesięcy. Mam oczywiście nadzieję, że wszystko u niej gra, choć jestem pewien, że potrafi o siebie zadbać. – A jej pies?

– Strzała? Och, wszystko w jak najlepszym porządku. Jej łapa bardzo szybko się zagoiła. – Suczka oczywiście spała teraz w jego łóżku i bez przerwy domagała się smakołyków, ale dobrze było mieć przy sobie pamiątkę po nieobecnej przyjaciółce. – To twoja zasługa – dodał. Sorscha skinęła głową, odmierzając i przelewając jakąś zieloną ciecz. Dorian miał wielką

nadzieję, że nie będzie musiał tego wypić. – Mówią… – Dziewczyna spuściła wzrok i ukryła na chwilę swe przepiękne oczy. – Mówią, że kilka miesięcy temu po korytarzach zamku włóczyła się jakaś dzika bestia. To ona rzekomo rozszarpywała ludzi przed Yulemas. Nie mam pojęcia, czy została złapana, ale… Ale pies waszej przyjaciółki wyglądał, jakby został zaatakowany. Dorian narzucił sobie spokój. Uzdrowicielka najwyraźniej rzeczywiście poukładała sobie kilka faktów i nikomu nic nie powiedziała. – Zapytaj wprost, Sorscha. Słowa uwięzły jej w gardle, a dłonie drżały, wystarczająco mocno, by zapragnął je

pochwycić i przykryć swoimi. Nie mógł się jednak poruszyć. Trwał nieruchomo, aż się odezwała:

– A co to było? – wyszeptała. – Jaką odpowiedź chcesz usłyszeć? Taką, po której zaśniesz, czy może taką, po której już nigdy nie zmrużysz oka? Uzdrowicielka spojrzała na niego i książę zrozumiał, że chce usłyszeć prawdę. Odetchnął więc głęboko i rzekł: – Były dwa… Dwa stworzenia. Królewska Obrończyni załatwiła pierwsze, ale nie powiedziała o tym nikomu ani słowa. Dowiedzieliśmy się o wszystkim, gdy przyszło nam stawić czoło drugiemu. – Wciąż pamiętał ryk potwora w tunelu, wciąż widział, jak naciera na Chaola. Bestia wciąż pojawiała się w jego nocnych koszmarach. – Reszty w sumie nie rozumiem. Nie kłamał. Było tyle rzeczy, których nie wiedział i nigdy nie chciał się dowiedzieć. – Czy Jego Królewska Mość ukarałby cię za to? – Sorscha zadała ciche, niebezpieczne pytanie.

– Tak. Sama myśl o tym mroziła mu krew w żyłach. Gdyby jego ojciec dowiedział się, że Celaena jakimś cudem otworzyła portal… Dorian nie mógł opanować uczucia grozy. Sorscha zatarła dłonie i spojrzała na ogień.

„Cholera, muszę już iść – pomyślał książę. – I to natychmiast!”. – Zabiłby ją, prawda? To dlatego nic nie powiedziałeś – rzekła dziewczyna. Dorian zaczął się powoli wycofywać, zmagając się ze spanikowaną, dziką istotą w jego

duszy. Nie mógł powstrzymać ogarniającego go zimna, nie wiedział nawet, skąd ono pochodzi, ale nadal widział potwora w tunelach, nadal słyszał bolesne skamlenie Strzały, patrzył, jak Chaol poświęca się, by pozostali mogli uciec… Sorscha pogładziła swój długi, ciemny warkocz. – I… I zapewne zabiłby też kapitana. Wtedy magia Doriana eksplodowała.

*** Sorscha musiała czekać w ciasnym kantorku długie dwadzieścia minut, aż wreszcie

wkroczyła Amithy. Jej ciasny kok sprawiał, że surowa twarz uzdrowicielki wydawała się jeszcze chłodniejsza. – Sorscha – zaczęła, siadając za biurkiem. Miała zmarszczone czoło. – I co ja mam z tobą począć? Jaki to daje przykład uczennicom?

Dziewczyna spuściła głowę. Wiedziała, że czekała tylko po to, aby przełożona mogła na nią nakrzyczeć za to, co zrobiła – za przypadkowe przewrócenie całego stołu i zniszczenie nie

tylko dorobku wielu, wielu godzin pracy, lecz także cennych narzędzi i pojemników. – Poślizgnęłam się. Wylałam wcześniej nieco oleju i zapomniałam go wytrzeć. – Czystość to jedna z naszych największych zalet, Sorscha! – Amithy cmoknęła. – Jeśli nie potrafisz zachować czystości w swej izbie, jak możemy oddać ci pacjentów pod opiekę? Jak możesz zajmować się Jego Wysokością, który był świadkiem pokazu tak wielkiego braku profesjonalizmu? Pozwoliłam sobie osobiście go przeprosić i zaproponowałam, że w przyszłości to ja będę się troszczyć o jego zdrowie, ale… – Amithy zmrużyła oczy. – Ale powiedział, że zapłaci za straty, a do tego chce, byś dalej mu służyła. Sorscha zarumieniła się. To wszystko wydarzyło się tak szybko… Miała wrażenie, że

uderzył w nią podmuch lodowatego wiatru, ale było w nim coś jeszcze. Wrzask dziewczyny został przecięty trzaskiem zamykających się drzwi, co zapewne uratowało im życie, ale nadal myślała tylko o tym, by się schować. Wpełzła pod stół, skuliła się i zaczęła modlić. Byłaby gotowa uznać to wszystko za gwałtowny przeciąg i wyśmiać swój strach, gdyby nie

to, że tuż przed podmuchem oczy księcia zajaśniały dziko, wszystkie naczynia na stole zostały strzaskane, a podłogę pokrył lód. To niemożliwe. Książę… Potem usłyszała okropny odgłos dławienia się i Dorian wylądował na kolanach, zajrzał pod stół i zawołał jej imię. Ona zaś wpatrywała się w niego i nie umiała odnaleźć w sobie ani słowa. Amithy bębniła długimi, kościstymi palcami po drewnianym biurku. – Wybacz mi niedelikatność – rzekła, choć Sorscha wiedziała, że jej przełożona nie dba o konwenanse. – Muszę ci jednak przypomnieć, że interakcje z pacjentami w trakcie wykonywania obowiązków są zakazane. Nie mógł przecież istnieć inny powód, dla którego książę Dorian wolał, by zajmowała się nim Sorscha, a nie Amithy. Młoda uzdrowicielka wpatrywała się w zaciśnięte dłonie na

swym kolanie, wciąż pokaleczone odłamkami szkła. – Nie musisz się o nic bać, Amithy. – Dobrze. Nie chciałabym, by coś zaszkodziło twej pozycji. Jego Wysokość to znany kobieciarz. – Uzdrowicielka uśmiechnęła się przebiegle. – A na dworze aż roi się od pięknych kobiet. „A ty nie jesteś jedną z nich” – brzmiała niedokończona myśl. Sorscha skinęła głową, jak zwykle nie reagując na zniewagę. To w ten sposób udało jej się przetrwać. Dzięki temu zdołała pozostać niewidzialna tak długo. To właśnie obiecała księciu kilka minut po jego wybuchu, gdy przestała się trząść i ujrzała go takim, jakim był naprawdę.

Nie zobaczyła magii, ale panikę, strach i ból w jego oczach. Nie był wrogiem z przerażającymi mocami, ale młodym człowiekiem, który potrzebował pomocy. Jej pomocy. Nie mogła się od niego odwrócić, nie mogła powiedzieć nikomu o tym, czego była świadkiem. Zrobiłaby to dla każdego człowieka. Spokojnym, chłodnym głosem, zarezerwowanym dla najciężej rannych pacjentów, odparła: – Nikomu o tym nie powiem. Na razie będziesz jednak musiał pomóc mi odwrócić ten stół, a potem posprzątać cały bałagan. Przez moment tylko patrzył na nią. Sorscha wstała i wtedy zauważyła cienkie rozcięcia na skórze dłoni, które już zaczęły piec. – Nikomu o niczym nie powiem – powtórzyła i pochwyciła za róg stołu. Dorian bez słowa podszedł do drugiego końca i odwrócili go razem, zrzucając resztę szklanych

i ceramicznych naczyń na podłogę. Każdy postronny obserwator uznałby to za wypadek, a Sorscha podeszła do kąta i wzięła miotłę. – Gdy otworzę drzwi – mówiła nadal cichym, spokojnym głosem, który zupełnie do niej nie pasował – będziemy udawać, że doszło do wypadku. Ale po tym wszystkim… Dorian stał nieruchomo, jakby czekał na cios. – Po tym wszystkim – ciągnęła – jeśli nie masz nic przeciwko, musimy znaleźć sposób na to, aby zaradzić podobnym zdarzeniom. Może istnieje jakiś wywar, który to załagodzi? Książę nadal był blady.

– Przepraszam cię – powiedział, a ona wiedziała, że naprawdę tak myśli. Podeszła do drzwi i uśmiechnęła się do niego ponuro. – Rozpocznę badania jeszcze dziś. Jeśli coś znajdę, dam znać. Ale może nie teraz, lecz kiedy indziej, jeśli Jego Wysokość będzie miał ochotę, chętnie dowiem się o tym, jak do tego dochodzi. To mogłoby mi pomóc. – Nie dała mu czasu na wyrażenie zgody. Zamiast tego oznajmiła głośno: – Bardzo, bardzo mi przykro, Wasza Wysokość. Chyba coś było rozlane na podłodze, poślizgnęłam się i… Od tej pory poszło już jak z płatka. Zaciekawieni uzdrowiciele zbiegli się, by się przekonać, co się wydarzyło, a jeden pobiegł powiadomić Amithy. Książę odszedł, a jej kazano zaczekać. Amithy oparła przedramiona na biurku. – Jego Wysokość jest niezwykle hojny, Sorscha. Potraktuj to jako lekcję dla siebie. Masz wielkie szczęście, że nie zrobiłaś sobie krzywdy. – Dziś złożę Silbie ofiarę – skłamała dziewczyna i wyszła.

*** Chaol wcisnął się do zalanego cieniami kąta w ścianie budynku i wstrzymał oddech.

Patrzył na Aediona, który podchodzi do postaci w płaszczu z kapturem. Spodziewał się, że opuszczający zabawę generał uda się gdzieś, ale nigdy nie przyszło mu do głowy, iż

zawędruje do slumsów. Aedion bardzo realistycznie odegrał rolę hojnego, upojonego gospodarza. Stawiał wino, pozdrawiał gości, robił wszystko, by każdy go widział. W chwili gdy nikt mu się nie przyglądał, wyszedł na zewnątrz, jakby był zbyt leniwy, aby udać się do wychodka w środku. Zataczał się, emanował arogancją, beztroską i wyniosłością.

Chaol prawie dał się nabrać. Prawie, bo nagle generał zarzucił kaptur na głowę i ruszył w noc, trzeźwy i przytomny, jakby nie wypił ani łyka. Kapitan wyłonił się z cieni i podążył w ślad za Aedionem, który opuścił bogatsze dzielnice i wkroczył do slumsów. Zdecydowanym krokiem szedł ulicami o szemranej reputacji. Bez trudu mógłby uchodzić za bogatego mężczyznę, szukającego odpowiedniego rodzaju kobiet. Gdy zatrzymał się przed rzeczonym budynkiem, wyszedł do niego zamaskowany człowiek z dwoma mieczami. Chaol nie słyszał ani słowa z ich rozmowy, ale ich ciała wskazywały, że przebiegała w napiętej atmosferze. Po chwili Aedion udał się za przybyszem, ale najpierw uważnie się rozejrzał dookoła i po dachach. Kapitan zachowywał dystans. Gdyby przyłapał mężczyznę na kupowaniu nielegalnych substancji, mógłby to wykorzystać, by zmusić go do zmiany hulaszczego trybu życia oraz

narzucenia Zgubie ścisłej dyscypliny. Szedł ostrożnie, zwracając uwagę na każdego przyglądającego mu się człowieka – żebraków, sieroty i pijaczków. Śledzeni przez niego mężczyźni dotarli na zapomnianą uliczkę przy dokach nad Avery, gdzie obaj wślizgnęli się

do rozpadającego się budynku. Z pewnością nie było to zwykłe miejsce, o czym świadczyła obecność zamaskowanych wartowników na każdym rogu, przy drzwiach, na dachu, a nawet na ulicy. Nie byli to żołnierze ani straż królewska. Nie było to też miejsce, w którym można by kupić narkotyki bądź ciała. Chaol zapamiętał informacje na temat buntowników przekazane mu przez Celaenę. Śledził ich równie często jak Aediona, ale zazwyczaj bez skutku. Zabójczyni powiedziała mu, że szukają sposobu na obalenie króla. Gdyby odrzuciwszy na bok konsekwencje, przed wyjazdem do Anielle udało mu się dowiedzieć, w jaki sposób król zdołał zdusić magię i jak można ponownie ją uwolnić, sekret Doriana nie stawiałby go w takim niebezpieczeństwie. Chaol był zawsze gotów pomóc swemu księciu i przyjacielowi. Nie mógł opanować dreszczu, gdy dotknął Oka Eleny i uzmysłowił sobie, że ów zrujnowany, ale pilnie strzeżony budynek musi być siedzibą buntowników. A więc może nie trafił tu przypadkiem?

Narzucił sobie spokój. Był tym tak pochłonięty, że nawet nie zdołał zareagować, gdy ktoś ukłuł go sztyletem w bok.

19.

Chaol

nie stawiał oporu, choć wiedział, że ma równie wielkie szanse na uzyskanie

odpowiedzi jak na to, że wyjdzie stąd żywy. Rozpoznał wartowników po ich wysłużonej broni oraz płynnych, precyzyjnych ruchach. Wiedział, że nigdy nie zapomni tych szczegółów. Spędził przecież cały dzień w niewoli u buntowników i patrzył, jak Celaena idzie przez ich szeregi niczym burza, tnąc i zabijając. Nigdy się nie dowiedzieli, że zostali zdziesiątkowani przez swą zaginioną królową. Strażnicy zmusili go, aby uklęknął w pustym pomieszczeniu pachnącym starym sianem. Stali tam również Aedion oraz znajomy starzec, którzy przyglądali mu się uważnie. Stary mężczyzna nie wyróżniał się niczym szczególnym. Miał na sobie zwykłe, znoszone szaty, a jego ciało było szczupłe, lecz nie pomarszczone ani wysuszone. Dołączył do nich trzeci człowiek, młodzieniec, którego Chaol rozpoznał po cichym, złośliwym śmiechu. To on go drażnił, gdy trafił do niewoli. Miał ciemne włosy do ramion i stosunkowo przystojną, ale okrutną twarz, zwłaszcza teraz, gdy przecinała ją okropna blizna biegnąca od łuku brwiowego przez cały policzek. Odprawił resztę straży ruchem głowy. – No, no – rzekł Aedion, okrążając Chaola. Wyciągnął miecz, którego klinga połyskiwała w mętnym świetle. – Kapitan gwardii, następca tronu Anielle i szpieg? A może to twoja kochanka wtajemniczyła cię w sekrety swej profesji? – Skoro wyprawiasz przyjęcia i ściągasz na nie moich ludzi na służbie, a potem sam z owych przyjęć znikasz, muszę poznać przyczyny, Aedionie.

Pokryty bliznami mężczyzna z dwoma ostrzami dołączył do generała. Dwaj drapieżcy przyglądający się zdobyczy, przypuszczalnie gotowi walczyć o trupa. – Szkoda, że nie ma tu twej Obrończyni – rzekł cicho człowiek z blizną. – I kto cię teraz

uratuje? – Szkoda, że sam nie rzuciłeś się na ratunek Archerowi Finnowi – odparł Chaol. Wojownik rozszerzył nozdrza, a w jego przebiegłych brązowych oczach błysnął gniew. Ucichł jednak, gdy starzec uniósł dłoń. – Król cię nasłał? – Przybyłem tu ze względu na niego. – Chaol wskazał Aediona. – Ale was dwóch oraz całej waszej grupki również szukałem. Jesteście w niebezpieczeństwie. Bez względu na to, czego Aedion chce i co wam oferuje, wiedzcie, że król trzyma go krótko na smyczy. Liczył na to, że odrobina szczerości pozwoli mu zdobyć ich zaufanie oraz informacje. Generał parsknął śmiechem.

– Co takiego? Towarzysze odwrócili się ku niemu z uniesionymi brwiami. Chaol zerknął na pierścień na

palcu generała. Nie pomylił się. Identyczne nosili król, Perrington oraz inni. Aedion dostrzegł wzrok Chaola i zatrzymał się. Przez moment wpatrywał się w niego, a na jego opalonej twarzy mieniło się zaintrygowanie oraz rozbawienie. – Okazuje się, że jesteś o wiele ciekawszym człowiekiem, niż sądziłem, kapitanie. – Wyjaśnij nam to, Aedionie – powiedział starzec cicho, ale bynajmniej nie słabym głosem.

Generał uśmiechnął się szeroko i zerwał pierścień z palca. – W dniu, gdy król podarował mi Miecz Orynthu, otrzymałem od niego również pierścień. Dzięki memu dziedzictwu mam nieco wyostrzone zmysły. Uznałem, że pierścień dziwnie pachnie, i wiedziałem, że tylko idiota przyjąłby od władcy taki dar. Kazałem więc wykonać

replikę, a prawdziwy wyrzuciłem do morza. Niemniej jednak zawsze się zastanawiałem, co on właściwie daje. – Zamyślił się, podrzucając klejnot. – Wygląda na to, że kapitan gwardii wie, ale nie podoba mu się to. Mężczyzna z dwoma mieczami zatrzymał się i obrzucił Chaola niebezpiecznym uśmiechem. – Masz rację, Aedionie – rzekł, nie spuszczając wzroku z kapitana. – On rzeczywiście jest o wiele ciekawszy, niż się wydaje. Generał bezceremonialnie wsunął pierścień do kieszeni, jakby w istocie nie był prawdziwy,

a Chaol uświadomił sobie, że dokonał o wiele większego odkrycia, niż planował. Aedion znów zaczął go okrążać, a pokryty bliznami młodzieniec ruszył za nim, naśladując jego pełne wdzięku ruchy. – Magiczna smycz w czasach, kiedy nie ma już magii – zastanawiał się na głos generał. – A ty mimo wszystko mnie śledzisz, przeświadczony, że król rzucił na mnie czar. Sądziłeś, że możesz to wykorzystać, by zdobyć zaufanie buntowników? Fascynujące. Chaol nie odzywał się. Już i tak powiedział zbyt wiele.

– Ci dwaj twierdzą, że twoja przyjaciółka zabójczyni sympatyzowała z ruchem buntowników – ciągnął. – Rzekomo bez namysłu przekazywała informacje Archerowi Finnowi. Rzekomo darowała życie ludziom, których miała zabić. To ona opowiedziała ci o pierścieniach czy sam się tego domyśliłeś? Co się tak naprawdę dzieje w szklanym zamku, gdy król nie patrzy? Westfall milczał tak długo, że Aedion w końcu pokręcił głową. – Wiesz, jak to wszystko musi się zakończyć – rzekł, ale tym razem zamiast kpiny w jego głosie pojawiło się wyrachowanie. Objawiła się prawdziwa twarz Wilka Północy. – Ja widzę to w ten sposób. W chwili gdy postanowiłeś mnie śledzić, podpisałeś na siebie wyrok śmierci,

a teraz, gdy wiesz tak dużo… Pozostają ci dwie opcje, kapitanie. Możemy cię torturować i w ten sposób wszystko z ciebie wyciągnąć, a potem cię zabić. Możesz też powiedzieć nam

wszystko, co wiesz, a wtedy zabijemy cię szybko i w możliwie jak najmniej bolesny sposób. Przysięgam na honor. Obaj zatrzymali się. W ciągu kilku ostatnich miesięcy Chaol parokrotnie stanął w obliczu śmierci i udało mu się jej wymknąć. Na taką śmierć nie był jednak gotów. Nie chciał, aby Celaena, Dorian i jego matka nigdy nie dowiedzieli się, co się z nim stało. Sama myśl o tym budziła w nim żal, sprzeciw i wściekłość. Aedion podszedł bliżej do klęczącego mężczyzny. Kapitan myślał gorączkowo. Z tym wojownikiem z bliznami dałby sobie radę, a potem

może udałoby mu się stawić czoło generałowi lub przynajmniej uciec. Musiał ruszyć do walki. Był to jedyny sposób na pogodzenie się z taką śmiercią. Aedion trzymał w pogotowiu swój miecz, który był dziedzictwem Celaeny. W oczach Chaola generał był dwulicowym rzeźnikiem. Zdradził, ale nie Terrasen. Od chwili przybycia

do stolicy prowadził bardzo niebezpieczną grę i z pewnością był gotów zabić, by utrzymać w tajemnicy oszustwo związane z pierścieniem. Istniała jednak informacja, którą Westfall mógł być może wykorzystać, by wydostać się z matni. Celaena wyjechała zdruzgotana, ale była za to bezpieczna, z dala od Adarlanu. Dorian, który usiłował ukryć swój magiczny talent, wciąż znajdował się w niebezpieczeństwie. Chronienie Doriana było ostatnią misją Chaola, jedyną rzeczą, która miała naprawdę znaczenie. Jeśli ci rebelianci wiedzieli coś – cokolwiek! – o magii, co mogłoby pomóc ją uwolnić, gdyby mógł jakoś skłonić Aediona, by zdobył tę informację… Był o krok od najbardziej ryzykownego zagrania w życiu. Generał uniósł miecz. Modląc się w duchu o wybaczenie, Chaol spojrzał prosto na Aediona i rzekł: – Aelin żyje.

*** Aediona Ashryvera zwano Wilkiem, generałem, księciem, zdrajcą i mordercą. Był każdą z tych osób, a do tego wieloma innymi. Najbardziej lubił jednak stawać się kłamcą, oszustem i manipulatorem, o czym wiedzieli tylko ci, którzy byli mu najbliżsi.

Ci, którzy go nie znali, nazywali go Dziwką Adarlanu. Było w tym określeniu wiele prawdy, tak wiele, że Aedion nigdy się mu nie sprzeciwiał. Dzięki swej dwulicowości był w stanie utrzymać kontrolę nad Północą i ograniczyć rozlew krwi do minimum. Jego legion w połowie składał się z buntowników, a w drugiej z cichych sympatyków rebelii, dzięki

czemu wiele ze słynnych bitew na Północy zostało zaaranżowanych. Liczba ofiar została wyssana z palca, a zabici po nastaniu ciemności podnosili się i wracali do domu. Dziwka

Adarlanu. Cóż, Aedion naprawdę nie miał nic przeciwko. Aż do tej pory. Jego ulubionym tytułem był „kuzyn”. Kuzyn, krewniak, obrońca i inne tajne miana, które skrywał w głębi duszy, imiona, które szeptał do siebie, gdy wiatr wył między szczytami Jelenich Rogów. Czasami świst wichru brzmiał jak wrzaski ludu Aediona wiedzionego na pieniek katowski. Czasami brzmiał jak imię „Aelin”, którą generał kochał z całego serca, która powinna była zostać jego królową i której kiedyś chciał złożyć przysięgę na honor i życie. Stał teraz na gnijących deskach pustego magazynu w slumsach i wpatrywał się w Avery. Kapitan stał obok niego i pluł krwią do wody po laniu, które sprawił mu Ren Allsbrook. Ren był nowym sojusznikiem Aediona, a przy tym kolejnym człowiekiem, którego uważano za zmarłego. Jako dziedzic i władca Allsbrook w dzieciństwie trenował z Aedionem, a nawet był jego rywalem. Dziesięć lat temu wraz z dziadkiem Murtaughem umknęli królewskim oprawcom wyłącznie dzięki odwadze rodziców chłopaka, którzy nie zdołali ujść z życiem. Pamiątką po tych strasznych chwilach była paskudna blizna na obliczu Rena. Aedion nie miał o tym pojęcia. Był przekonany, że Ren nie żyje, i nie mógł się nadziwić, gdy okazało się, że obaj z dziadkiem należą do tajnej grupy buntowników wytropionej przez niego po dotarciu do Rifthold. Usłyszał, że tutejsi buntownicy rozprowadzają wieści o Aelin – rzekomo zbierającej armię na północy. Postanowił odszukać kłamców oraz wybić ich jednego po drugim. Wezwanie króla dało mu ku temu wygodny powód. Ren i Murtaugh natychmiast przyznali, że owe pogłoski były rozpowszechniane przez byłego członka ich grupy, a sami nigdy nie nawiązali żadnego kontaktu z nieżyjącą królową.

Na widok ich obu Aedion zaczął się zastanawiać, czy ktoś jeszcze nie przeżył. Może sama Aelin żyła? Nigdy nie pozwolił sobie jednak na takie nadzieje. Teraz oparł miecz o drewnianą barierkę i musnął go palcami, badając każde nacięcie, każdą szczerbę, pamiątki po legendarnych bitwach i wspaniałych władcach. Ten miecz był ostatnim dowodem na to, że na Północy istniało niegdyś wielkie, potężne królestwo. Nie uważał oręża za własny. Podczas pierwszych zwycięskich bitew król Adarlanu wyszarpnął go z ręki umierającego Rhoe Galathyniusa i przywiózł do Rifthold. Miecz, który powinien należeć do Aelin, leżał w stolicy przez lata. Aedion zaś walczył w niezliczonych starciach, by udowodnić królowi swą lojalność i użyteczność. Zniósł każdą wyrządzoną mu krzywdę. Gdy Zguba odniosła zwycięstwo w pierwszej bitwie, król określił go mianem Wilka Północy i zaproponował mu wynagrodzenie. Aedion poprosił wówczas o miecz. Władca Adarlanu poczytał to za wyraz młodzieńczego romantyzmu – generał miał wówczas zaledwie osiemnaście lat – a Aedion

przechwalał się swoim zwycięstwem do tego stopnia, że wszyscy uwierzyli, iż jest zdrajcą, rzeźnikiem i prześmiewcą, który hańbił legendarny miecz samym dotykiem. Generał odzyskał w ten sposób symbol Terrasenu, ale nie mógł wymazać popełnionych wcześniej błędów. Choć miał wówczas zaledwie trzynaście lat i przebywał w Orynth, ponad sześćdziesiąt kilometrów od miejsca, w którym zabito Aelin, wiedział, że powinien był jakoś temu zapobiec. Po śmierci matki został wysłany do jej posiadłości, by stać się dla kuzynki mieczem i tarczą,

by służyć na przyszłym dworze dziecka królów. Powinien wyjechać z zamku, gdy tylko pojawiły się wieści o morderstwie Orlona Galathyniusa. Nim się ktokolwiek zorientował, Rhoe, Evalin oraz Aelin również nie żyli. Nigdy o tym nie zapomniał. Zawsze pamiętał, do kogo należy oręż oraz komu go zwróci, gdy zaczerpnie tchu po raz ostatni. Teraz jednakże miecz, ów ciężar, który nosił od tylu lat, wydawał mu się lżejszy, ostrzejszy, o wiele bardziej delikatny, wprost niezwykle cenny. Świat usunął się Aedionowi spod stóp. Nikt nie odezwał się ani słowem po tym, jak kapitan gwardii zdradził im, że Aelin żyje. Potem oznajmił, że będzie rozmawiać o tym jedynie z Aedionem. Aby pokazać, że naprawdę są gotowi poddać go torturom, Ren obił kapitana z zimną precyzją, której generał pozazdrościł mu w duchu. Chaol jednakże zniósł wszystkie ciosy bez mrugnięcia powieką. Murtaugh przyglądał się temu z niezadowoleniem. Młody lord nie

ustawał, ale kapitan upierał się przy swoim. Wkrótce stało się jasne, że woli umrzeć niż zmienić zdanie, więc starzec nakazał Renowi przestać. Dziedzic Allsbrook najeżył się, ale Aedion radził sobie z dziesiątkami młodych, ambitnych wojowników takich jak on.

Wystarczało długie, twarde spojrzenie, a każdy z nich pochylał głowę i wracał do szeregu. Ren nie był wyjątkiem. I tak oto znaleźli się w tym miejscu. Chaol wycierał sobie twarz kawałkiem koszuli i opowiadał Aedionowi najbardziej nieprawdopodobną historię, jaką ten kiedykolwiek usłyszał – opowieść o Celaenie Sardothien, owianej złą sławą zabójczyni trenowanej przez Arobynna Hamela. Opowiadał o jej upadku, roku spędzonym w Endovier i uczestnictwie w idiotycznym turnieju o godność Królewskiej Obrończyni. Generał nie mógł uwierzyć, że Aelin, jego królowa, znalazła się najpierw w obozie pracy, a potem służyła jego wrogowi. Oparł dłonie o barierkę. Nie, to nie mogła być prawda. Po dziesięciu latach bez nadziei, bez dowodów… – Ma takie same oczy jak ty – dodał Chaol, poruszając szczęką. Jeśli ta zabójczyni – na bogów, zabójczyni! – w istocie była Aelin, służyła królowi jako Obrończyni, a to zaś oznaczało, że ona i kapitan…

– Wysłałeś ją do Wendlyn – powiedział ochrypłym głosem generał. Czas na łzy miał nadejść później. Na razie czuł się pusty w środku, wręcz wypatroszony. Wszystkie kłamstwa, przekręty, plotki, zabawy, wszystkie bitwy, zarówno prawdziwe, jak i fałszywe, każde życie, które odebrał, by żyć mogli inni… Jak jej to wyjaśni? Był Dziwką Adarlanu. – Nie wiedziałem, kim ona naprawdę jest. Sądziłem, że tam będzie bezpieczniejsza. – Zdajesz sobie sprawę z tego, że dałeś mi tylko kolejny powód, aby cię zabić? – Aedion zacisnął zęby. – Czy ty wiesz, jak wielkie ryzyko podjąłeś, opowiadając mi o wszystkim? Przecież mogłem pracować dla króla! Przecież byłeś o tym przekonany, a jedynym dowodem na to, że sprawa ma się inaczej, była moja historyjka. Mogłeś ją zabić własnym gadulstwem! Co za głupiec… Nierozważny idiota! Niemniej jednak kapitan mógł się okazać ważnym

atutem. Niby dzielnie służył królowi, a tymczasem był na krawędzi zdrady. Zastanawiał się już nad jego lojalnością, gdy Ren opowiedział mu o starciu buntowników z Królewską Obrończynią, ale… A niech to, Aelin. Przecież to Aelin była Królewską Obrończynią! To ona pomagała buntownikom i wypatroszyła Archera Finna. Pod Aedionem ugięły się kolana, ale opanował wstrząs i zgrozę. – Wiem, że podjąłem ryzyko – rzekł kapitan. – Ale w oczach ludzi, którzy mają owe pierścienie, zachodzą zmiany. Widać w nich ciemność. U ciebie nigdy czegoś takiego nie zauważyłem. Nigdy też się nie zdarzyło, aby ktoś wyprawiał tyle zabaw, ale spędzał na

każdej zaledwie kilka minut. Nie zadałbyś sobie tyle trudu z ukrywaniem własnej działalności, gdybyś nadal służył królowi, tym bardziej że Zguba jeszcze nie nadeszła pomimo twoich zapewnień, że wkrótce się zjawi. To wszystko nie trzymało się kupy. – Westfall wytrzymał spojrzenie Aediona. Być może nie był aż takim głupcem. – Myślę, że ona by chciała, abyś znał prawdę. Generał spojrzał na rzekę płynącą ku morzu. W powietrzu unosił się brzydki zapach. W życiu obcował już z o wiele większym smrodem w obozach wojskowych, ale slumsy

Renarilu przebijały wiele z nich. Stolica Terrasenu, Orynth, wraz ze swoją ongiś legendarną lśniącą wieżą, teraz już tylko budowlą z brudnego białego kamienia, chyliła się również ku otchłani biedoty i rozpaczy, ale może kiedyś uda się to powstrzymać. Aelin żyła. Żyła, zabijała równie skutecznie jak on, a do tego pracowała dla tego samego człowieka. – Czy książę o tym wie? Za każdym razem, gdy rozmawiał z Dorianem, przypominał sobie czasy przed upadkiem Terrasenu. Nigdy nie potrafił ukryć swej nienawiści do niego. – Nie. Nie wie nawet, dlaczego wysłałem ją do Wendlyn. Ani tego, że ona… Że wy oboje…

Że jesteście Fae. Aedion nigdy nie posiadał nawet cząstki mocy, która buzowała w żyłach Aelin. Na kilka

miesięcy przed zagładą Terrasenu dziewczyna wzbudziła taki niepokój, że zastanawiano się, czy nie posłać jej gdzieś, gdzie mogłaby się nauczyć panować nad swoją mocą. Generał podsłuchiwał rozmowy o rozmaitych akademiach czy nauczycielach w różnych odległych krajach, ale imię ciotki Maeve, która czyhała niczym pająk w sieci, by dowiedzieć się, kim stała się jej siostrzenica, nie padło ani razu. Mimo to dziewczyna trafiła do Wendlyn, prosto na próg jej dominium. Maeve albo nie wiedziała, albo zupełnie nie dbała o odziedziczone przez niego dary. Tak naprawdę Aedion dysponował jedynie fizycznymi przewagami, typowymi dla jego nieśmiertelnych krewnych. Był silny, bardzo szybki, miał doskonały słuch i znakomity wzrok,

dzięki czemu stawał się śmiertelnie groźnym przeciwnikiem na polu bitwy i wielokrotnie uszedł z życiem z opresji. Jeśli kapitan miał rację co do owych pierścieni, zapewne dzięki temu również ocalił swą duszę. – Czy ona kiedyś wróci? – spytał cicho. Było to pierwsze z wielu, bardzo wielu pytań do kapitana, który nagle w jego oczach stał się kimś więcej niż tylko bezużytecznym sługą króla. W oczach Chaola pojawiło się tyle bólu, że generał natychmiast zrozumiał, iż ten darzy dziewczynę uczuciem. Poczuł ukłucie zazdrości, choćby przez to, że Westfall poznał ją tak dobrze. – Nie wiem – przyznał mężczyzna. Gdyby kapitan nie był jego wrogiem, Aedion podziwiałby go za ofiarę, którą poniósł. Ale Aelin musiała powrócić. Nie było co do tego dwóch zdań. Musiała powrócić, chyba że

w Adarlanie czekałaby ją egzekucja. Generał postanowił, że później uporządkuje wszystkie dzikie myśli. Teraz pochwycił mocniej wilgotną barierkę, walcząc z pokusą, aby zadać kolejne pytanie. Wzrok kapitana sugerował jednak, że ten doskonale wie, co się dzieje w sercu Aediona. Przez moment generał miał ochotę złapać za sztylet, wbić go Chaolowi w serce i zrzucić jego trupa do Avery bez względu na to, iloma informacjami jeszcze dysponował. Mężczyzna spojrzał na jego broń, zupełnie jakby myślał o tym samym i żałował, że zdradził mu prawdę. Ba, bez wątpienia tego żałował i wyrzucał sobie w myślach własną głupotę. – Dlaczego śledziłeś buntowników? – spytał Aedion. – Bo sądziłem, że być może dysponują ważnymi informacjami. W istocie musiał szukać czegoś ważnego. W przeciwnym razie nie ujawniłby, iż zdradza króla. Generał miał wielką ochotę poddać mężczyznę torturom, a nawet go zabić. Miał na

koncie o wiele podlejsze czyny. Niemniej jednak znęcanie się nad kochankiem swojej królowej, a już na pewno zabicie go, bez wątpienia nie mogło się dla niego dobrze skończyć. Przecież ona musiała powrócić. Co więcej, Aedion chciał dowiedzieć się więcej o Aelin, o jej planach, o tym, kim była i gdzie można było jej szukać. Chciał wiedzieć wszystko, a zwłaszcza to, jaką rolę odgrywał w tym wszystkim kapitan i co wiedział na temat króla. – Opowiedz mi o tych pierścieniach – rzekł, ale rozmówca potrząsnął tylko głową. – Najpierw musimy zawrzeć układ – odpowiedział.

20.

Podbite

oko wciąż wyglądało okropnie, ale w ciągu następnego tygodnia zaczęło się goić.

Celaena nadal pracowała w kuchni, ćwiczyła pod okiem Rowana, ponosiła kolejne porażki podczas prób przemiany i na ogół unikała wszystkich. Wiosenne deszcze nie opuszczały ich, a co wieczór kuchnię wypełniali miłośnicy opowieści. Dziewczyna zaczęła się tam zjawiać tuż przed Strażnikiem Opowieści i jadła obiad w cieniu schodów. Strażnikiem Opowieści był Emrys. Tytuł ów uznawany był zarówno wśród Fae, jak i ludzi zamieszkujących Wendlyn, i cieszył się wielkim uznaniem. Gdy rozpoczynał opowieść, wszyscy słuchacze musieli usiąść i zamilknąć. Strażnik był chodzącą skarbnicą legend oraz mitów królestwa. Celaena znała już z widzenia większość mieszkańców twierdzy i pamiętała ich imiona. Zadziałał w tym przypadku jej instynkt, który nakazywał obserwować otoczenie, wyszukiwać potencjalnych wrogów i wyczuwać zagrożenia. Wiedziała, że oni również się jej przyglądają, gdy sądzili, że nie zwraca na nich uwagi. Nie żałowała tego, że nie próbowała się z nikim zaprzyjaźnić, gdyż i oni nie mieli ochoty na zawarcie z nią znajomości. Wyjątkiem był Luca, który nadal zasypywał Celaenę pytaniami, opowiadał o swoim

szkoleniu, dzielił się z nią plotkami, a nawet ględził o pogodzie. Tylko raz odezwał się do niej poważnym tonem. Było to owego poranka, kiedy wygrzebanie się z łóżka okazało się dla dziewczyny problemem niemalże nie do pokonania i tylko blizna na dłoni sprawiła, że postawiła stopy na lodowatej podłodze. Szorowała naczynia po śniadaniu, patrząc na

zewnątrz niewidzącym wzrokiem, ociężała i odrętwiała, gdy Luca wrzucił swój garnek do zlewu i rzekł cicho: – Długo nie mogłem z nikim porozmawiać o tym, co mi się przytrafiło, nim tu dotarłem.

Bywały dnie, kiedy nie umiałem się do nikogo odezwać. Z łóżka też nie potrafiłem się zwlec. Ale… Ale gdybyś chciała pogadać… Przygwoździła go długim spojrzeniem i od tej pory nie powiedział już nic podobnego. Emrys na szczęście pozostawiał jej sporo przestrzeni, zwłaszcza po tym, jak Malakai zjawił się z rana podczas śniadania, by upewnić się, czy Celaena nie będzie sprawiać kłopotów. Dziewczyna unikała przyglądania się innym parom w twierdzy, ale miejsce było niewielkie, przez co szybko zaczęła nienawidzić ich bliskości. Nie znosiła błysku w oczach Malakaiego, gdy widział Emrysa. Nienawidziła tego tak bardzo, że zaczynała się tym dławić. Nigdy nie spytała Rowana, dlaczego i on przybywał, by słuchać historii Strażnika. Przecież dla Fae liczył się tylko trening i inni ludzie mogliby nie istnieć.

„Trening” zresztą nie był najszczęśliwszym terminem, bo jak dotąd Celaena niczego nie osiągnęła. Nie zmieniła formy ani razu. Rowan parskał, syczał i szydził, ale nic to nie dawało.

Dziewczyna nie była w stanie tego dokonać i już. Codziennie, gdy znikał na chwilę, podejmowała próbę, ale na próżno. Wojownik zagroził, że znów zawlecze ją do kurhanów, gdyż było to jedyne miejsce, które wywołało jakąkolwiek reakcję z jej strony, ale ku jej zdumieniu zaprzestał, gdy obiecała mu, że prędzej poderżnie sobie gardło, niż ponownie tam wejdzie. Przeklinali więc siebie nawzajem, siedzieli w milczeniu wśród ruin i od czasu do czasu rozgrywali wściekłe pojedynki na spojrzenia. Gdy Celaena była w szczególnie paskudnym nastroju, Rowan kazał jej rąbać drewno. Rozłupywała więc szczapę za szczapą z taką furią, aż jej dłonie pokrywały pęcherze i nie była w stanie podnieść siekiery. Fae powiedział jej, że skoro chce się złościć na cały przeklęty świat i odmawiać zmiany formy,

szkoda, aby jej czas całkiem poszedł na marne. Czekali i czekali na jej przemianę, a Celaenę przeszywał lęk na samą myśl o tym. Ósmego dnia po jej przybyciu, gdy jedyną pamiątką po porannym szorowaniu garnków oraz patelni był tylko ból pleców, zatrzymała się w połowie drogi wśród znajomych już skał.

– Mam prośbę – odezwała się. Nigdy nie zwracała się do niego, jeśli nie było absolutnej potrzeby, robiła to głównie, aby obrzucać go wyzwiskami. – Chciałabym zobaczyć, jak ty się przemieniasz. Rowan zamrugał oczami. – Nie ty tu wydajesz polecenia. – Pokaż mi, jak to robisz. Nie pamiętała dobrze Fae z Terrasenu, zupełnie jakby ktoś pochlapał jej wspomnienia

błotem. Nie przypominała sobie żadnej przemiany. Nie widziała, jak to robią, nie miała pojęcia, ile czasu to trwa i co się dzieje z ich ubraniami. Rowan wbił w nią wzrok, jakby chciał powiedzieć: „Tylko raz, więcej już tego nie ujrzysz”. Niespodziewanie… Rozbłysło światło, zafalowały barwy i pojawił się trzepoczący skrzydłami jastrząb. Ptak wylądował na najbliższej gałęzi. Umościł się z gracją i kłapnął dziobem. Dziewczyna rozejrzała się dookoła. Nie było ani śladu ubrań, broni, niczego. Wszystko trwało zaledwie kilka uderzeń serca. Jastrząb wrzasnął przeraźliwie i runął, celując pazurami w jej oczy. Celaena uskoczyła za drzewo, gdy znów pojawił się błysk. Rowan stał przed nią ubrany i uzbrojony. – Twoja kolej – warknął. Nie chciała, aby widział, że drży. Jego przemiana była czymś nieprawdopodobnym. Nigdy wcześniej nie widziała niczego równie pięknego.

– Co się dzieje z twoimi rzeczami? – Gdzieś tam są. Nigdy się tym nie przejmowałem.

Miał martwe, pozbawione radości oczy. Celaena podejrzewała, że ona wygląda podobnie. Z pewnością zaś wyglądała tak, w chwili gdy Chaol ujrzał, jak zabija Archera w tunelu. Dlaczego Rowan wydawał się tak bezduszny? Obnażył zęby, ale nie spełniła jego prośby. Nieraz widywała wojowników pół-Fae w twierdzy, którzy bez powodu warczeli i pokazywali zęby. Nie byli eterycznymi, łagodnymi istotami z legend, które mgliście pamiętała z Terrasenu. Nie trzymali się za ręce i nie tańczyli wokół słupa z kwiatami wplecionymi we włosy. Byli drapieżnikami. Wiele kobiet okazywało się równie agresywnych jak mężczyźni i parskało w każdej sytuacji, nawet gdy były rozdrażnione lub po prostu głodne. Celaena przypuszczała, że zapewne sama zaczęłaby się tak zachowywać, gdyby jej na tym zależało. Wciąż patrząc Rowanowi w oczy, dziewczyna uspokoiła oddech. Wyobraziła sobie widmowe palce, które sięgają w głąb jej duszy i wyciągają z niej Fae. Wyobraziła sobie fale kolorów i światła. Odepchnęła się od śmiertelnego ciała, ale… Wciąż nic.

– Czasem się zastanawiam, czy nie jestem twoją karą – wycedziła między zębami. – Ale cóż takiego można zrobić, aby zdenerwować jej Nieśmiertelną Wysokość? – Nie mów o niej tym tonem. – Och, mogę o niej mówić, jak tylko zapragnę. A ty możesz ze mnie szydzić, warczeć na mnie i kazać mi rąbać drewno całymi dniami, ale musiałbyś mi wyrwać język, by… Jego dłoń wystrzeliła szybciej niż błyskawica. Dziewczyna zakrztusiła się, gdy Rowan złapał jej język między palce. Zagryzła z całej siły, ale nie puszczał.

– Powtórz to – mruknął. Celaena dławiła się, aż sięgnęła po sztylety i jednocześnie grzmotnęła go kolanem między nogi, ale Rowan odepchnął ją. Jego ciało było murem żelaznych mięśni, uformowanych w trakcie wielu wieków ćwiczeń. Jej umiejętności wydawały się kpiną w porównaniu z możliwościami księcia Fae. Kpiną! Wojownik wypuścił jej język i Celaena łapczywie nabrała tchu. Obrzuciła go plugawym przekleństwem i splunęła pod jego stopy. Wtedy ją ugryzł. Wrzasnęła, gdy jego długie kły przebiły skórę między jej szyją a ramieniem. Był to akt

pierwotnej przemocy. Ugryzienie okazało się tak silne i gwałtowne, że oszołomiona dziewczyna nie była w stanie się poruszyć. Rowan przygwoździł ją do drzewa i wgryzł się jeszcze głębiej. Krew ciekła jej na koszulę. Była przyparta do muru niczym ofiara losu, słaba, bezradna sierota. Ale przecież taka właśnie się stała, prawda? Czyż nie była bezużyteczna

i żałosna? Celaena warknęła bardziej niczym zwierzę niż rozumna istota. I popchnęła go.

Rowan zatoczył się, a jego kły rozerwały jej skórę. Nie poczuła bólu, nie zwróciła uwagi na krew ani błysk światła. Nie. Myślała tylko o tym, żeby rozerwać mu gardło długimi zębami, które obnażyła z rykiem po zakończonej przemianie.

21.

Rowan uśmiechnął się szeroko.

– No, proszę! Na jego zębach, ustach i podbródku widać było krew, jej własną krew. Martwe oczy Fae zajaśniały, gdy spluwał na ziemię. Zapewne według niego smakowała jak ścieki.

Celaena usłyszała własny wrzask i ruszyła do ataku. Niespodziewanie zatrzymała się, gdy

świat nabrał dla niej oszałamiającej jasności. Wąchała go i smakowała niczym najlepsze wino. Na bogów, to miejsce, to królestwo pachniało wprost niebiańsko, niczym…

Dokonała przemiany! Sapała, choć wiedziała, że nie brakuje jej tchu. Jej szyja mrowiła, co oznaczało, że zrasta się błyskawicznie. W tej formie szybko goiła rany. Magia pomagała. „Oddychaj, oddychaj”. Czuła, jak coś się w niej podnosi, jak dziki ogień skwierczy w jej żyłach, jak dociera do koniuszków palców, las dookoła iskrzył… Nie… Pchnęła ze wszystkich sił. Wchłonęła swój strach i wykorzystała go niczym taran, zaczęła spychać swą moc, dusić ją, stłaczać. Rowan podszedł bliżej. – Nie walcz z tym. Wypuść ją. Naraz musnęła ją inna moc, wibrująca, napierająca, szczypiąca, pachnąca śniegiem i sosną. Moc wojownika, przywołująca na myśl lód i wiatr, wabiła jej własną. Chłodne

szarpnięcie za ramię sprawiło, że wpadła plecami na drzewo. Magia ukąsiła ją w policzek. Nie odstępowała, atakowała. Niespodziewanie pojawiła się ściana błękitnego ognia, która ruszyła na Rowana,

pochłaniając drzewa, świat, ją samą, aż… Aż znikła, wessana w nicość, wraz z powietrzem, którym oddychała. Celaena opadła na kolana. Nie było nic, nie było czym oddychać. Darła palcami skórę szyi, dusząc się, gdy niespodziewanie pojawiły się przed nią buty wojownika. To on usunął powietrze i zdławił jej ogień. Cóż za potęga… A więc Maeve przydzieliła jej nauczyciela, którego moc mogła przeciwstawić się jej talentowi, Fae, który mógł bez wahania stłumić jej magię, gdyby dziewczyna stała się zagrożeniem. Zaczerpnęła łapczywie tchu, ledwie rejestrując ból, z jakim powracała do swej dawnej postaci. Świat znów stał się cichy i jałowy. – Czy twój kochanek wie, czym się stałaś? – zadał pytanie zimnym tonem.

Dziewczyna uniosła głowę, nie dbając o to, jak się o wszystkim dowiedział. – Wie.

Nie była to do końca prawda. Jego oczy zamigotały, ale nie umiała odczytać emocji. – Już cię nie ugryzę – rzekł. Dziewczyna zadała sobie pytanie, co tak naprawdę wyczuł w jej krwi. Warknęła, lecz tym razem bezgłośnie, bez pokazywania kłów.

– Nawet jeśli to jedyny sposób, by sprowokować przemianę? Rowan ruszył pod górę. – Nie wolno gryźć kobiet innych mężczyzn. – Nie jesteśmy… Nie jesteśmy już razem – odparła. Coś w jej głosie umarło, gdy wyrzekła

te słowa. – Pozwoliłam mu odejść przed wyjazdem do Wendlyn. Fae spojrzał na nią przez ramię. – Dlaczego? Znów był znudzony, wyprany z emocji, ale chyba też nieco zainteresowany.

Czy coś by się stało, gdyby się dowiedział? Celaena zacisnęła dłoń w pięść, aż pobielały jej kłykcie. Za każdym razem, gdy zerkała na pierścień, pocierała go lub widziała, jak błyszczy, czuła przenikliwy ból w sercu. Powinna go ściągnąć, ale wiedziała, że tego nie zrobi, choćby dlatego, że zasłużyła sobie na ów niekończący się, trudny do zniesienia ból. – Ponieważ jest bezpieczniejszy, gdy nienawidzi mnie równie mocno jak ty. – Przynajmniej to jedno pojęłaś – odparł Rowan. Celaena przechyliła głowę, a wtedy wyjaśnił:

– Ludzie, których kochasz, to broń, która zostanie wykorzystana przeciwko tobie. Nie chciała wspominać, w jaki sposób wykorzystano przeciwko niej Nehemię. Pragnęła dalej udawać, że pamięta jej twarz. Że nie zaczyna zapominać jej wyglądu. – Zmień się ponownie – nakazał jej Rowan. – Teraz spróbuj…

Tak, zaczynała już zapominać, jak wyglądała Nehemia. Nie pamiętała cieni pod jej oczami, jej okrągłych ust, jej zapachu. Nie pamiętała jej śmiechu. Ryk w jej głowie cichł, wygłuszany przez znajomą nicość. „Nie pozwól, aby to światło zgasło”. Nie wiedziała, jak to powstrzymać. Jedyna osoba, która znałaby odpowiedź, która by ją zrozumiała, została pochowana w prostym grobie, tak daleko od słonecznych krain, które ukochała. Rowan szarpnął ją za ramię. – Słuchasz mnie?

Dziewczyna spojrzała na niego ze znudzeniem, choć jego palce wbijały się jej w skórę. – A może znów mnie ugryziesz?

– A może cię wychłostam, co? Od dawna na to zasługujesz! Wyglądało na to, że nie żartuje. Celaena mrugnęła. – Podnieś bat, a obedrę cię ze skóry. Cofnął się i zaczął ją okrążać niczym drapieżca oceniający zdobycz. – Jeśli znów się nie przemienisz, wylądujesz w kuchni na podwójny dyżur na cały

tydzień. – W porządku. Przynajmniej praca w kuchni przynosiła jakieś rezultaty. Tam wiedziała, co robi, i potrafiła dokończyć to, co zaczęła, a treningi z Rowanem… Po co składała obietnicę Maeve? Po co zawierała z nią umowę? Ależ z niej idiotka. Wojownik zatrzymał się. – Jesteś bezwartościowa. – Wiem. Powtarzasz się.

– Przydałabyś się temu światu o wiele bardziej, gdybyś naprawdę zginęła dziesięć lat temu. Spojrzała mu w oczy i rzekła: – Wyjeżdżam. *** Rowan nie zatrzymywał jej, gdy wróciła do twierdzy i zaczęła się pakować. Zebranie

wszystkiego, co do niej należało, potrwało niecałą minutę. Nie rozpakowała przecież nawet swego zawiniątka, a ponadto nie miała żadnej broni. Pewnie byłaby w stanie rozebrać całą fortecę na kawałki i odnaleźć ostrza ukryte przez Rowana. Mogła też ukraść kilka sztuk broni należącej do wojowników pół-Fae, ale wymagałoby to czasu i ściągnęłaby na siebie zbyt wiele uwagi, a przecież nie chciała z nikim rozmawiać. Z pewnością istniał jakiś inny sposób, aby poznać prawdę o Kluczach Wyrda, zniszczyć króla i uwolnić Eyllwe. Jeśli spędzi tu choć chwilę dłużej, niedługo nie będzie miała serca, aby walczyć o cokolwiek. Zapamiętała sobie ścieżki, którymi prowadzono ją do fortecy, ale gdy znalazła się na zalesionym stoku, zmuszona była opierać się głównie na pozycji zasnutego mgłami słońca. Obiecała sobie, że odnajdzie drogę powrotną, zdobędzie coś do jedzenia i wymyśli inny sposób, aby kontynuować walkę. Próba dostania się do Doranelle od początku do końca skazana była na niepowodzenie. Przynajmniej nie zmarnowała wiele czasu, choć teraz

musiała się naprawdę pospieszyć.

– A więc tak postępujesz? Uciekasz, gdy pojawiają się trudności? – spytał Rowan, który stał

między dwoma drzewami dokładnie na jej drodze. Z pewnością przyleciał tu pod postacią jastrzębia. Wyminęła go. Łydki bolały ją od schodzenia w dół. – Nie musisz już mnie trenować. Nie mam ci nic do powiedzenia i ty mnie również. Wyświadcz więc nam obojgu przysługę i idź w cholerę. – Czy zdarzyło się kiedykolwiek, że musiałaś walczyć o coś więcej niż własne życie? – warknął Fae. Celaena roześmiała się gorzko i przyspieszyła kroku, kierując się na zachód. Nie dbała o kierunek, chciała tylko jak najszybciej oddalić się od niego. Rowan utrzymywał jednakże jej tempo. Jego długie, muskularne nogi bez trudu przemierzały połacie mchu. – Z każdym kolejnym krokiem potwierdzasz, że mam rację. – Mam to gdzieś. – Nie wiem, czego chcesz od Maeve. Nie wiem, jakich odpowiedzi szukasz, ale ty…

– Nie wiesz, czego od niej chcę?! – Był to bardziej okrzyk aniżeli zapytanie. – Nie przyszło ci do głowy, że chcę uwolnić świat od króla Adarlanu? – A czemu ci w ogóle na tym zależy? Może tego świata nie ma po co ratować? Wiedziała, że mówił poważnie. Jego pozbawione życia oczy były wystarczającym dowodem. – Bo złożyłam przysięgę. Obiecałam przyjaciółce, iż dołożę wszelkich starań, żeby jej ojczyzna została wyzwolona. – Celaena wycelowała pobliźnioną dłoń prosto w twarz Fae. – Złożyłam przysięgę, której złamać nie można, a ty i Maeve, przeklęci dranie, stoicie mi na drodze! Znów ruszyła w dół zbocza, a Rowan podążał za nią. – A twoi rodacy? Twoje królestwo?

– Jak sam powiedziałeś, lepiej im beze mnie. Tatuaż wojownika wykrzywił się, gdy warknął głucho. – A więc wolisz ocalić inną krainę zamiast własnej. Czy ta twoja przyjaciółka nie mogłaby zbawić własnej ojczyzny? – Ona nie żyje! – wrzasnęła Celaena tak głośno, że aż ją gardło zapiekło. – Nie żyje, a ja wciąż muszę wieść swe bezwartościowe życie! Rowan wpatrywał się w nią, nadal nieruchomy niczym zwierzę. Gdy odchodziła, nie podążył za nią.

*** Nie miała pojęcia, jak daleko zaszła i w jakim kierunku wędrowała. Nie przeszkadzało jej to

jednak. Nie wypowiedziała słów: „Ona nie żyje!” od chwili, gdy Nehemia została jej odebrana. Nie żyła, to pozostawało faktem, a Celaena bardzo za nią tęskniła. Niebo zasnuwały chmury, przez co noc nadeszła szybciej. Temperatura spadała, gdzieś na horyzoncie mruczał piorun. Po drodze dziewczyna sporządziła sobie broń. Nazbierała długie kije i zaostrzyła ich końce ostrym kamieniem. Najdłuższy służył jej jako laska, a dwa krótsze nazwała sztyletami. Były to tylko kije, ale zawsze coś. Każdy kolejny krok okazywał się trudniejszy od poprzedniego, a instynkt przetrwania podpowiadał jej, że najwyższy czas poszukać schronienia na noc. Było już ciemno, gdy znalazła odpowiednie miejsce – płytką jamę wyżłobioną w ścianie granitu. Szybko zebrała chrust i uświadomiła sobie ironię sytuacji. Gdyby kontrolowała własną

magię… Zdusiła tę myśl, nim zdążyła ją zakończyć. Nie rozpalała ogniska od lat i chwilę potrwało, zanim się jej powiodło. Ogień zapłonął, gdy tuż nad jaskinią błysnął piorun i lunął deszcz. Celaena była głodna, ale na szczęście znalazła kilka jabłek na dnie zawiniątka. Był tam też kawałek teggya z Varese, wciąż jadalny, choć twardy. Zjadła tyle, ile się dało, a potem otuliła się płaszczem i wcisnęła w kąt jaskini. Od razu zauważyła malutkie, jasne oczka, które spoglądały na nią znad głazów i zza pni drzew. Elfy nie niepokoiły jej od czasu pierwszego noclegu w lesie, żaden z nich nie odważył się też podejść bliżej. Jej instynkt, choć stłumiony w trakcie ostatnich tygodni, nie wyczuwał jednak powodów do niepokoju. Nie kazała im odejść. Nie miała właściwie nic przeciwko ich obecności.

Trzask ognia i szum deszczu sprawiły, że w jaskini zrobiło się niemal przytulnie. Celaena wolała to miejsce od swego zimnego pokoju. Była wyczerpana, ale wśród jej myśli wreszcie zapanował porządek. Znów czuła się niemalże sobą. Słusznie postąpiła. Elena radziła jej przecież, by robiła to, co należy. Cóż, musiała wyjechać, zanim Rowan rozszarpałby ją na tyle kawałków, że nigdy już nie stanęłaby na nogi. Jutro zacznie wszystko od początku. Natknęła się na zniszczoną, zapomnianą drogę, która wiodła ku nizinom. Podążając w dół, z pewnością dotrze do wybrzeża, a po drodze wymyśli jakiś nowy plan. Dobrze zrobiła, że opuściła Mistward. Była tak wyczerpana, że osunęła się na ziemię, nie wypuszczając z ręki włóczni. Przypuszczalnie spałaby do rana, gdyby niespodziewanie nie przebudziła jej gwałtowna cisza.

22.

O gień rozpalony przez Celaenę nadal trzaskał, a na zewnątrz jaskini dudnił deszcz. W lesie

jednakże zapadła cisza. Bacznie przyglądające się jej oczka znikły. Dziewczyna zerwała się na równe nogi, trzymając włócznię w jednym ręku, a krótszy zaostrzony kij w drugim. Podpełzła do wyjścia. Oślepiona blaskiem ognia, nie zobaczyła

niczego na zewnątrz, ale po jej plecach przeszły ciarki. Czuła coraz intensywniejszy smród dobiegający z lasu, odór skóry i padliny, odmienny od tego, który wyczuła wśród kurhanów. Był starszy, czuć go było ziemią i głodem. Nagle rozpalone ognisko wydało się Celaenie najbardziej idiotycznym pomysłem pod słońcem. Żadnych ognisk. Tak brzmiała jedyna zasada, której przestrzegał Rowan podczas wędrówki do twierdzy. Trzymali się też z dala od zapomnianych, zarośniętych traktów, takich, jaki sama wyszukała. Cisza pogłębiała się. Celaena weszła między mokre drzewa i brnęła, potykając się o korzenie i skały. Jej oczy wolno przyzwyczajały się do mroku. Szła naprzód, manewrując i oddalając się od starożytnego traktu, aż jaskinia stała się tylko ognikiem między drzewami. Przeklętą przynętą. Ujęła ostre kije, gotowa podjąć wędrówkę, gdy niebo rozjaśniła błyskawica. Przez ułamek sekundy widziała trzy wysokie, wychudłe postacie stojące przed jaskinią. Przypominały ludzi, ale skądś wiedziała, że nimi nie są. Nie byli także Fae. Przywołała lata doświadczeń i bezszelestnie pomknęła przed siebie. Obcy dalej stali przed jaskinią, wyżsi od ludzi, nie wiadomo – mężczyźni czy kobiety. „Od tygodni widujemy skórozdzierców, którzy wędrują po wzgórzach w poszukiwaniu

ludzkich skór” – ostrzegł ją Rowan pierwszego dnia ich wspólnych treningów. Była wówczas zbyt oszołomiona i odurzona, aby go słuchać. Teraz przyjdzie jej zapłacić za tę beztroskę. Zginie obdarta ze skóry. Wendlyn. Kraina żywych koszmarów, gdzie legendy nadal stąpały po ziemi. Pomimo wielu lat treningu Celaena miała wrażenie, że każdy jej krok niesie się echem, a każdy oddech staje się zbyt głośny. Zagrzmiał piorun i dziewczyna wykorzystała chwilę, żeby zrobić parę kroków. Zatrzymała się za kolejnym drzewem, oddychając najciszej, jak umiała, i wyjrzała na zewnątrz. Znów zajaśniała błyskawica. Trzy postacie znikły, ale w powietrzu nadal unosił się zapach skór. Ludzkich skór.

Zabójczyni przyjrzała się drzewu, za którym się schroniła. Było porośnięte śliskim mchem i mokre od deszczu. Trudno by się było po nim wspiąć, a gałęzie wyrastały zbyt wysoko. Na

okoliczne drzewa również ciężko byłoby się wdrapać. Czy łażenie po drzewach podczas burzy z piorunami było w ogóle dobrym pomysłem? Celaena skoczyła w stronę kolejnego drzewa, unikając liści i gałęzi, przeklinając w duchu swą powolność. „Niech to wszystko trafi szlag!”.

Zerwała się do biegu po ziemi zdradziecko miękkiej od mchów. Widziała obrys drzew i większych głazów, ale stok był stromy. Za nią rozległo się dudnienie coraz szybszych kroków. Pędziła w dół, skupiona na drzewach, rozpaczliwie pragnąc znaleźć się na równej

przestrzeni. Może ich terytorium łowieckie gdzieś się kończyło, może udałoby jej się zmylić pogoń. Skręciła na wschód, nadal biegnąc w dół. Złapała się jakiegoś drzewa, by wykonać ciaśniejszy skręt, i niemalże straciła równowagę, gdy wpadła na coś twardego i niezniszczalnego. Zamachnęła się kijem, ale uwiązł w ogromnej dłoni. Z drugim stało się to samo. Napierała ze wszystkich sił, ale broń ani drgnęła. Odwróciła się, żeby wymierzyć napastnikowi kopnięcie, gdy ujrzała przed sobą błysk kłów. Nie, nie kłów. Zębów. Potem dostrzegła srebrne włosy, lśniące od deszczu.

Rowan, skryty w wydrążonym pniu, przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna usiłowała opanować ciężkie sapanie, a książę bynajmniej jej tego nie ułatwił. Złapał ją za ramiona, szarpnął mocno i przysunął usta do jej ucha. Ciężkie kroki na zewnątrz ucichły. – Zrobisz wszystko, co ci powiem. – Głos Rowana był cichszy od szelestu deszczu na zewnątrz. – W przeciwnym razie nie przeżyjesz tej nocy. Rozumiesz mnie? Dziewczyna pokiwała głową. Fae wypuścił ją, żeby wyciągnąć miecz oraz nieprzyjemnie

wyglądający topór. – To, czy przeżyjesz, zależy wyłącznie od ciebie. Smród znów przybierał na sile. – Musisz się przemienić. Jako śmiertelniczka jesteś zbyt wolna. Zesztywniała, ale sięgnęła w głąb siebie, szukając jakiejś nici mocy. Niczego nie odnalazła.

Przecież musiało być coś, co wyzwalało przemianę, jakiś sposób, aby narzucić posłuszeństwo własnej formie… Przez szum deszczu przebił się powolny zgrzyt metalu o kamień. Potem kolejny i jeszcze jeden. Ostrzyli broń. – A twoja magia?

– Oni nie oddychają, a więc nie można odciąć im dopływu powietrza. Lód ich spowolni, ale nie zatrzyma. Mój wiatr na razie przegania nasz zapach, ale to nie potrwa długo.

Zmieniaj się, Aelin. Aelin. To nie był test ani sztuczka. Skórozdziercy nie potrzebowali powietrza. Tatuaż Rowana zalśnił, gdy kolejna błyskawica przecięła niebo, a jej blask zalał ich kryjówkę. – Będziemy musieli uciekać, a przybrany przez nas kształt zadecyduje o tym, czy zdołamy przeżyć. Zaczerpnij tchu i przemień się. Jej instynkt odradzał jej to, wył, wrzeszczał i protestował, ale zamknęła oczy, nabrała tchu raz, a potem ponownie. Jej płuca rozszerzyły się, wypełnione chłodnym, kojącym powietrzem. Zastanawiała się, czy Rowan pomaga jej w tym. Och, pomagał. Co więcej, zdobył się na to, aby stanąć w obliczu śmierci, żeby jej pomóc.

Nie porzucił jej. Nie była sama. Naraz usłyszała stłumione przekleństwo, a wojownik naparł na nią własnym ciałem, jakby chciał ją zasłonić. Nie, nie zasłonić. Zakryć ją, bo znów pojawił się błysk. Ledwie zarejestrowała ból, bowiem zmysły Fae natychmiast zastąpiły jej własne i musiała

zacisnąć dłoń na ustach, aby powstrzymać się od wymiotów. Och, na bogów, ależ oni śmierdzieli! Nigdy w życiu nie natrafiła na nic tak cuchnącego, a przecież widziała tyle trupów. Jej delikatnie zaostrzone uszy wychwytywały teraz każdy krok trojga skórozdzierców,

którzy schodzili w dół zbocza i skrupulatnie przetrząsali teren. Rozmawiali dziwnymi, cichymi głosami, zarówno męskimi, jak i żeńskimi, wygłodniałymi i żarłocznymi. – Jest ich dwoje – syknął jeden z nich. Celaena nie chciała wiedzieć, w jaki sposób artykułował słowa, skoro nie miał tchawicy. – Mężczyzna Fae dołączył do kobiety. Ma być mój. Pachnie burzą i stalą. Dziewczyna dławiła się od smrodu. – Kobietę zabierzemy ze sobą. Nadchodzi świt. Chcę się nacieszyć obłupianiem jej ze

skóry. Rowan cofnął rękę. – Kilkaset kroków na wschód, u podnóża wielkiego klifu płynie wartka rzeka – szepnął, przyglądając się okolicy. Nie patrząc na nią, wyciągnął dwa długie sztylety. Celaena odrzuciła swą zaimprowizowaną broń i bez słowa ujęła rękojeści z kości słoniowej. – Na mój znak pędź jak szalona. Biegnij tuż za mną i nie oglądaj się za siebie. Jeśli zostaniemy rozdzieleni, kieruj się ku rzece. Usłyszysz ją. – Jego słowa przypominały rozkazy. Rowan zachowywał się teraz jak dowódca na polu bitwy, był konkretny i precyzyjny. Wyjrzał zza drzewa. Smród dobiegał zewsząd i był nie do opanowania. – Nie można ich zabić, a już na

pewno nie bronią śmiertelników. Jeśli cię złapią, walcz i próbuj się uwolnić. Rozumiesz? Celaena skinęła głową. Oddychanie znów stało się trudne, a deszcz przerodził się w ulewę. – Na mój sygnał – szepnął Rowan, który słyszał i czuł rzeczy nieuchwytne dla niej nawet teraz. – Przygotuj się. Oboje przykucnęli. – Wychodźcie, wychodźcie – syknął jeden ze skórozdzierców tak głośno, że zdawał się

stać tuż za drzewem. Coś zaszeleściło w krzakach po zachodniej stronie, jakby przedzierało się przez nie dwoje ludzi. Smród natychmiast zelżał, gdyż skórozdziercy pomknęli w kierunku dźwięku, bez wątpienia wywołanego wiatrem Rowana.

– Teraz! – syknął Fae i wyskoczył na zewnątrz. Celaena rzuciła się do biegu, ale nie było to łatwe zadanie. Nawet pomimo wyostrzonych zmysłów krzaki, kamienie i drzewa okazywały się przeszkodami. Rowan gnał w kierunku coraz głośniejszej, ryczącej rzeki, nabrzmiałej od wiosennych deszczów. Nie biegł tak szybko, jak tego oczekiwała, ale z pewnością zwolnił ze względu na nią. Ciało Fae było nieco inne i Celaenie trudno się było do niego przyzwyczaić. Potknęła się, ale czyjaś dłoń złapała ją za łokieć i powstrzymała upadek. – Szybciej – rzucił wojownik.

Dziewczyna błyskawicznie odzyskała równowagę, a Rowan skoczył naprzód, przemykając między drzewami niczym górski kot. Po około minucie znów owionął ich potworny smród, a za sobą usłyszeli trzask łamanych gałęzi. Celaena nie spuszczała wzroku z księcia, dostrzegała już jaśniejszy skraj lasu. Za moment będą mogli spiąć się do skoku i… Czwarty skórozdzierca wyłonił się z zasadzki w poszyciu leśnym i rzucił się na Rowana. Mignęły jego długie kończyny poznaczone niezliczonymi bliznami. Nie, nie bliznami. Szwami! Ściegami łączącymi poszczególne kawałki skóry!

Celaena krzyknęła, ale książę nawet nie zwolnił. Pochylił się i obrócił z nieludzką prędkością. Miecz i topór śmignęły w powietrzu i jednocześnie odrąbały potworowi głowę oraz ramię. Nie było czasu, aby zwolnić i podziwiać jego mistrzostwo. Fae nie zatrzymywał się ani na sekundę i dziewczyna popędziła za nim, obrzucając szczątki potwora pojedynczym spojrzeniem. Płachty skóry leżały na mokrych liściach, przypominając porzucone ubrania, ale wiły się i szeleściły, jakby czekały, aż ktoś je pozszywa. Celaena przyspieszyła. Wrzeszczący z furią skórozdziercy przybliżali się, aż nagle zamilkli. – Myślisz, że rzeka was ocali? – sapnął jeden z nich, a potem zaśmiał się przeraźliwie. –

Myślisz, że rozpadniemy się z wilgoci? Nosiłem skóry ryb, gdy śmiertelników było jeszcze niewielu, samico!

Dziewczyna wyobraziła sobie chaos, który czekał na nią w rzece – wiry, huk, szaleństwo, brak powietrza i coś ciągnącego ją w dół, coraz głębiej, w stronę dna. – Rowan! – szepnęła, ale wojownik zeskakiwał już z klifu. Nie mogli powstrzymać pościgu. Zabójczyni wiedziała, że skórozdziercy skoczą w ślad za nimi, a oni nie mają żadnego sposobu, żeby ich pozabijać. W jej duszy powstała studnia, ogromna i przerażająca. Nie można ich zabić bronią śmiertelników, tak? A bronią nieśmiertelnych? Celaena przebiegła między ostatnimi drzewami i skierowała się w stronę skraju urwiska. Widziała już granitową skałę, skupiła się, zebrała wszystkie siły i skoczyła. Lecąc w dół, obróciła się w powietrzu, aby ich zobaczyć. Byli tam, trzy wychudłe ciała na

tle deszczowej nocy. Powietrze przeszył tryumfalny, pierwotny wrzask, w którym wibrował głód i nadzieja na rychłą ucztę. – Przemiana! – rzuciła do Rowana. Na kolejne ostrzeżenia nie było czasu. Zrozumiał ją. Rozbłysło światło. Wtedy Celaena, wciąż spadając z włosami szarpanymi przez wiatr, skupiła się, wycelowała dłonie ku skórozdziercom i wyrzuciła wszystko z owej bezdennej studni. – Niespodzianka! – syknęła. Świat eksplodował błękitnymi płomieniami.

***

Celaena drżała na brzegu rzeki. Była przemarznięta, wyczerpana i nadal przerażona zarówno skórozdziercami, jak i tym, co z nimi zrobiła. Rowan, który zmienił się w porę i dzięki temu miał na sobie suche ubranie, stał kilka kroków dalej i przyglądał się dymiącej ścianie klifu nad nurtem rzeki. Celaena spaliła całą

trójkę. Nie zdołali nawet wrzasnąć. Dziewczyna kucała zgarbiona i otulała ramionami kolana. Po obu stronach rzeki płonął las. Nie miała odwagi, aby choć spróbować uzmysłowić sobie zasięg własnej mocy. Dysponowała wielką, ogromną potęgą, inną niż ostrza, strzały czy dłonie. Była przeklęta. – Możesz to ugasić? – wykrztusiła po kilku próbach. – Sama mogłabyś to zrobić – odparł. – Spróbuj. – Nie odpowiadała przez moment i Rowan dodał: – W porządku, nie wysilaj się. Już prawie skończyłem. Po chwili płomienie przy klifie zgasły. Ile czasu mu to zajęło? – Nie chcemy, aby pożar zwabił tu jeszcze kogoś.

Chciała odpowiedzieć, ale była zbyt zziębnięta i zmęczona. Świat wypełnił deszcz i znów rządziła cisza. – Dlaczego tak bardzo zależało ci na moich przemianach? – spytała w końcu. – Bo cię przerażają – odparł. – Jeśli nie nauczysz się przemieniać, nigdy nie opanujesz własnej mocy, a bez tego łatwo się wypalisz. – Co masz na myśli? Rowan znów zmierzył ją pochmurnym spojrzeniem. – Co czujesz, gdy sięgasz po swą moc? Dziewczyna zastanowiła się. – Mam wrażenie, że sięgam w głąb studni – odparła. – Tak, magia przypomina mi studnię. – Dotarłaś kiedyś do dna?

– A jest jakieś dno? Miała nadzieję, że jest. – Każda magia ma swój kres, swój punkt krytyczny. Ten, kto ma słabszy dar, szybko wyczerpuje swą moc, ale łatwo ją odnawia. Może wykorzystać też całą moc naraz. Ci, którzy mają silniejszy dar, mogą długo szukać dna, żeby przywołać pełnię swej mocy. – Ile czasu zabiera to tobie? – Cały dzień. Celaena aż podskoczyła.

– Wykorzystuję ten czas przed bitwą, aby zyskać jak największą przewagę. Możesz wówczas zajmować się innymi rzeczami, ale twój umysł drąży dziurę, pobiera coraz więcej mocy, aż w końcu dociera do dna. – A potem uwalniasz ją naraz niczym gigantyczną falę? – Jeśli tego chcę. Mogę również uwalniać ją w mniejszych dawkach, ale bywa, że ciężko ją utrzymać. Kontrolując tak wielką dawkę mocy, czasami nie wiem, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem.

Celaena poznała to uczucie kilka miesięcy temu, gdy uwolniła swą moc po drugiej stronie portalu. Było jej obojętne, czy skrzywdzi Chaola, czy też demona, z którym walczył. – Jak długo dochodzisz do siebie? – Całymi dniami. Bywa, że trwa to nawet tydzień. Wszystko zależy od tego, jak wykorzystałem moją moc i czy coś mi pozostało. Niektórzy pobierają jej więcej, niż powinni,

lub przetrzymują ją zbyt długo. Ich umysły, a czasem nawet ciała ulegają spaleniu. Trzęsiesz się nie tylko ze względu na zimną wodę. To twoje ciało napomina cię, abyś już nigdy tego nie robiła. – Bo żelazo w naszej krwi odpycha magię?

– W ten sposób nasi wrogowie czasami próbują z nami walczyć, jeśli sami nie dysponują mocą. Wszystko otaczają żelazem. – Zapewne ujrzał, jak unosi brwi, gdyż dodał: – Raz

trafiłem do niewoli podczas kampanii na wschodzie, w królestwie, które już nie istnieje. Byłem zakuty od stóp do głów w łańcuchy, żebym nie powyrywał im oddechów z płuc. Celaena gwizdnęła cicho. – Torturowano cię? – Spędziłem dwa tygodnie na ich stołach, aż uratowali mnie moi ludzie. – Rowan odsunął rękaw i pokazał jej grubą, paskudnie wyglądającą bliznę dookoła przedramienia i łokcia. – Cięto mnie kawałek po kawałku, potem wyciągnięto mi kilka kości i… – Znam ten scenariusz – powiedziała ze ściśniętym żołądkiem. – Wiem, jak to się odbywa. Przypomniał jej się Sam, przywiązany do stołu, pokrojony i zabity przez najbardziej sadystycznych zabójców, jakich kiedykolwiek poznała. – To ty byłaś ofiarą czy ktoś inny? – spytał Rowan cicho, ale nie łagodnym tonem. – Spóźniłam się. Nie przeżył. Znów zapadła cisza. Celaena przeklęła się za to, że wyznała mu prawdę.

– Dzięki za ocalenie mi życia – dodała ochryple. Ledwie zauważalnie wzruszył ramionami, jakby wdzięczność była dlań trudniejsza do zniesienia niż jej nienawiść i szorstkość. – Wiąże mnie święta przysięga posłuszeństwa wobec królowej. Nie miałem wyboru. Musiałem uratować cię przed śmiercią. Celaena poczuła, jak ogarnia ją ta sama ociężałość co wcześniej. – Choć nie pozwoliłbym, aby ktokolwiek padł ofiarą skórozdzierców.

– Szkoda więc, że mnie nie ostrzegłeś. – Jakiś czas temu powiedziałem ci, że polują, a gdybym dziś przypomniał ci o tym, i tak byś nie posłuchała. Nie pomylił się. Znów przeszły ją dreszcze, tym razem tak silne, że pojawił się blask, eksplodował ból, a jej ciało powróciło do ludzkiej formy. W tym ciele chłód był o wiele bardziej dokuczliwy. – Co wywołało twą wcześniejszą przemianę? – zapytał, jak gdyby huk rzeki mógł zagłuszyć ich słowa, tak by nie dotarły do bogów. Dziewczyna potarła dłonie, desperacko szukając choć odrobiny ciepła.

– Nic takiego. Rowan milczał, co oznaczało, że nadszedł czas na wyznanie ze strony Celaeny. Sekret za sekret, sprawiedliwy układ. Westchnęła. – Powiedzmy, że wywołały ją strach, konieczność i niezwykle głęboko zakorzeniony

instynkt przetrwania. – Nie utraciłaś kontroli zaraz po przemianie. Gdy sięgnęłaś po magię, twe ubranie i włosy

nie spłonęły, a sztylety nie stopiły się. Wstał i odebrał jej broń, zupełnie jakby nagle sobie o niej przypomniał. Miał rację. Magia nie pochłonęła jej w chwili przemiany i choć strzeliła w każdym kierunku, Celaena nadal panowała nad sobą na tyle, aby uchronić własne życie. Nie spłonął ani jeden jej włos. – Dlaczego tym razem było inaczej? – naciskał wojownik. – Bo nie chciałam, żebyś zginął, próbując mnie uratować. – A zmieniłabyś się, aby ocalić własne życie? – Twoja opinia na mój temat niewiele się różni od tego, co sama o sobie myślę. Znasz więc

odpowiedź. Milczał tak długo, że dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy nie próbuje jej rozgryźć. W końcu wstał i skrzyżował ramiona na piersi. – Nigdzie nie wyjeżdżasz – powiedział. – Nie zwalniam cię z podwójnych dyżurów w kuchni, ale nigdzie nie wyjeżdżasz. – Dlaczego? Rowan odpiął płaszcz. – Bo tak zdecydowałem.

Mogła mu odpowiedzieć, że to najbardziej beznadziejny powód, jaki słyszała w życiu. Mogła też wyzwać go od aroganckich drani, gdyby nie rzucił jej ciepłego, suchego płaszcza. Potem oddał jej jeszcze kurtkę i ruszył w stronę twierdzy. Dziewczyna udała się w ślad za nim.

23.

Przez ostatni tydzień życie Manon z Czarnodziobych niespecjalnie się zmieniło. Codziennie

latały, aby opanować sztukę kontrolowania wywern, i jak dotąd udało im się uniknąć otwartej wojny w jadalni. Dziedziczka Żółtonogich robiła wszystko, co w jej mocy, żeby rozdrażnić Manon, ale ta ignorowała ją jak natarczywego owada bzyczącego nad głową. Wszystko zmieniło się w dniu, kiedy dziedziczki oraz ich sabaty miały wybrać dla siebie

wywerny. Razem z trzema Matronami w hali treningowej w Północnym Kle zgromadziły się czterdzieści dwie wiedźmy. Spod platform widokowych wybiegli dozorcy, którzy mieli wywabiać jedną wywernę po drugiej i prezentować ich możliwości. Podobnie jak inne wiedźmy Manon codziennie zakradała się w okolice klatek. Wciąż chciała dosiąść Tytusa. „Chciała”… Cóż za poślednie słowo… Tytus należał do niej! Gotowa była wyszarpnąć bebechy każdej wiedźmie, która stanęłaby jej na drodze. W oczekiwaniu na tę chwilę naostrzyła porządnie szpony. Reszta Trzynastki uczyniła to samo.

Wszelkie dysputy miały jednak zostać rozstrzygnięte w cywilizowany sposób. Jeśli więcej niż jedna wiedźma rościła sobie prawo do danej wywerny, Matrony miały wyłonić zwyciężczynię, ciągnąc słomki. Manon dobrze wiedziała, że jej rywalkami będą Iskra, dziedziczka Żółtonogich, oraz Petrah, dziedziczka Błękitnokrwistych. Widziała, jak obie wpatrują się w wywernę pożądliwie. Gdyby Manon zdobyła prawo do wierzchowca, z pewnością wyzwałyby ją na pojedynek. Podzieliła się tą myślą z babką, ale usłyszała, że nie powinna wszczynać niepotrzebnych bójek. Wszystko miało rozstrzygnąć losowanie. Nie spodobało się to Manon, która stała teraz na skraju platformy, osłaniana przez Asterin. Jej napięcie wzrosło, gdy uniesiono ciężką kratę, aby uwolnić potwora. Do zbryzganej krwią ściany przymocowano już ranną, pokrytą bliznami wywernę przeznaczoną na przynętę.

Skrzydła niewielkiej bestii zostały ciasno związane. Z wysokości platformy Manon widziała, że kolce jadowe ofiary zostały spiłowane, tak by nie zadrapały bezcennych rumaków. Przywiązana wywerna opuściła łeb, gdy pobledli dozorcy wyprowadzili na zewnątrz pierwszego potwora i rozpierzchli się, unikając jego zabójczego ogona. Krata opadła za nim. Manon wypuściła powietrze z płuc. To nie był Tytus, ale jeden z byków średniej wielkości. Wystąpiły trzy wiedźmy, domagając się byka dla siebie, ale Matrona Błękitnokrwistych uniosła dłoń i zawołała: – Zobaczmy najpierw, co on potrafi! Jeden z dozorców gwizdnął przeraźliwie. Wywerna rzuciła się na przynętę. Zęby, pazury i łuska błysnęły w takim tempie, że Manon wstrzymała dech. Przymocowana

łańcuchami bestia nie miała najmniejszych szans. Wystarczyła sekunda, by ogromne szczęki napastnika zacisnęły się na karku przynęty. Wystarczyłby jeden rozkaz, a wywerna zmiażdżyłaby przeciwnikowi kark. Dozorca jednakże wydał inny gwizd, nieco niższy, i byk się cofnął. Po kolejnym przysiadł. Do zainteresowanych wiedźm dołączyły dwie kolejne, powiększając liczbę do pięciu. Cresseida rozdała im gałązki. Rumak przypadł wiedźmie z Błękitnokrwistych, która wyszczerzyła zęby do pozostałych, a potem spojrzała na swoją wywernę, wprowadzaną właśnie do tunelu. Zakrwawiony potwór wybrany na przynętę przykucnął wśród cieni, czekając na kolejnego napastnika. Wyprowadzano kolejne wierzchowce. Każdy z nich demonstrował swą szybkość i brutalną siłę, a wiedźmy zgłaszały swoje zainteresowanie. Na razie nie przyprowadzono Tytusa. Manon miała wrażenie, że to celowy zamysł Matron, zupełnie jakby chciały przetestować swe dziedziczki i sprawdzić, czy potrafią nad sobą panować. Manon jednym okiem śledziła pojawiające się potwory, a drugiego nie spuszczała z pozostałych dziedziczek. Petrah wystąpiła jednak na widok pierwszej, ogromnej wprost samicy. Wywerna

dorównywała rozmiarami Tytusowi i wyrwała pokaźny kęs z boku przynęty, zanim dozorcy zdołali ją powstrzymać. Stworzenie było dzikie, nieprzewidywalne i śmiertelnie niebezpiecznie. Po prostu piękne. Nikt nie rzucił wyzwania dziedziczce Błękitnokrwistych. Matka Petrah skinęła głową,

jakby od dawna wiedziała, o jakim rumaku marzy wiedźma. Asterin wybrała dla siebie najdzikszy okaz z tych, które przygotowywano do ról zwiadowców – samicę o przebiegłym spojrzeniu. Kuzynka Manon od zawsze była mistrzynią rozpoznania i po długiej rozmowie w nocy cała Trzynastka ustaliła, że nadal będzie pełnić tę funkcję. Gdy dozorcy wyprowadzili jasnoniebieską samicę, Asterin natychmiast się po nią zgłosiła. Jej oczy błyszczały obietnicą niewyobrażalnego okrucieństwa i żadna inna wiedźma nie odważyła się okazać swojego zainteresowania tym okazem.

Manon nadal wpatrywała się w wyjście z tunelu, gdy poczuła zapach mirry i rozmarynu. Obok niej stanęła dziedziczka Błękitnokrwistych. Asterin warknęła cicho. – Czekasz na Tytusa, co? – szepnęła Petrah, również wpatrzona w wyjście. – A jeśli tak, to co z tego? – Wolałabym, abyś to ty go dostała, a nie Iskra.

Spokojne oblicze Petrah było nieprzeniknione. – Ja też sobie tego życzę. Manon nie miała pewności, ale przeczuwała, że ta rozmowa ma jakieś znaczenie. Pozostałe wiedźmy przyglądające się ich cichej wymianie zdań również doszły do tego

wniosku, zwłaszcza Iskra, która zbliżyła się do Manon od drugiej strony. – Już knujecie?

– Myślę, że Tytus będzie dobrym rumakiem dla Manon. – Petrah zadarła głowę. „Właśnie nakreśliła linię na piasku – pomyślała dziedziczka Czarnodziobych. – Cóż takiego powiedziała jej Matrona na mój temat? Cóż ona sobie wymyśliła?”. Iskra skrzywiła się. – Zobaczymy, co Bogini o Trzech Twarzach ma w tej sprawie do powiedzenia.

Manon była gotowa zrewanżować się ostrą ripostą, ale wtedy wkroczył Tytus. Jego rozmiary oraz siła jak zawsze zaparły jej dech w piersiach. Dozorcy odskoczyli w ostatniej chwili, gdy wywerna smagnęła ich ogonem. Manon dowiedziała się niedawno, że jak dotąd udało się go zmusić do posłuszeństwa zaledwie kilka razy, ale była pewna, że ugnie się pod odpowiednim jeźdźcem. Tytus nie czekał na gwizdek. Smagnął przynętę kolczastym ogonem. Uwięziona wywerna uchyliła się z zaskakującą prędkością, jakby wyczuła atak większego byka. Ogon Tytusa uwiązł w skale.

Potwór wyszarpnął go natychmiast, obsypując przynętę kamiennymi okruchami. Uderzył znów, a potem jeszcze raz. Przymocowana łańcuchami mniejsza wywerna nie była w stanie się bronić. Dozorcy gwizdali, ale Tytus nic sobie z tego nie robił. Poruszał się z gracją nieujarzmionego, dzikiego stworzenia. Uwięziona wywerna zaskamlała. Manon gotowa była przysiąc, że dziedziczka Błękitnokrwistych drgnęła. Żaden z potworów nie wydał jak dotąd jęku bólu, ale gdy Tytus przysiadł, wiedźma ujrzała, gdzie ugodził przynętę – zatopił kły dokładnie tam, gdzie bestia

Petrah wyrwała już kawał mięsa. Zupełnie jakby wiedział, gdzie uderzyć, żeby najbardziej zabolało. Manon była przekonana o inteligencji wywern, ale nie miała pojęcia, jak w istocie były mądre. Dozorca gwizdnął ponownie, a potem strzelił z bicza. Tytus jednakże nadal kroczył przed uwięzionym pobratymcem i zastanawiał się nad kolejnym uderzeniem. Z pewnością nie chodziło mu o strategię. Nie, chciał się tym nacieszyć. Chciał napawać się bólem. Po plecach Manon spłynął dreszcz zachwytu. Wspaniale byłoby dosiąść tak dostojnego potwora i rozszarpywać wrogów wraz z nim… – Skoro pragniesz go tak bardzo – szepnęła Iskra, a Manon uświadomiła sobie, że Żółtonoga stoi tuż przy niej – to może pójdziesz po niego, co? Zanim wiedźma zdołała choć drgnąć, zanim ktokolwiek zdołał oderwać wzrok od wspaniałego potwora, żelazne szpony wbiły się w jej plecy. Krzyk kuzynki odbił się echem od ścian, ale Manon wciąż spadała. Obróciła się

w powietrzu i odbiła od skalnego występu, co spowolniło upadek i uratowało jej życie, ale nadal mknęła ku kamiennej podłodze.

Uderzyła w nią z całej siły. Z góry dobiegły krzyki, ale wiedźma nawet tam nie spojrzała. Gdyby uniosła głowę, ujrzałaby, jak Asterin zmaga się z Iskrą, obnażywszy żelazne zęby i szpony. Ujrzałaby swą babkę, która zakazuje komukolwiek zeskakiwać na dół. Manon jednakże nie spojrzała w tamtą stronę. Tytus odwrócił ku niej łeb.

Wywerna stała między nią a bramą, przy której kręcili się dozorcy, jakby nie mogli zdecydować, czy powinni ją ratować, czy może zaczekać, aż zamieni się w padlinę. Tytus trzaskał ogonem i wbijał w nią spojrzenie czarnych ślepi. Manon wyciągnęła Tnącego Wiatr, który w zestawieniu z masą bestii wydawał się zwykłym nożykiem. Musiała przedostać się do bramy. Wbiła wzrok w potwora. Tytus przysiadł na zadzie, szykując się do ataku. Dobrze wiedział, gdzie jest brama i jakie ma znaczenie dla wiedźmy. Była jego zdobyczą.

Nie władczynią czy jeźdźcem, ale zdobyczą. Wiedźmy zamilkły, dozorcy również. Manon zatoczyła łuk mieczem. Tytus ruszył do ataku. Musiała się odtoczyć, aby uniknąć jego szczęk, ale zerwała się w ułamku sekundy

i popędziła do bramy. Nadwerężona kostka pulsowała bólem i wiedźma utykała, dusząc w sobie krzyk. Tytus odwrócił się, szybki niczym strumień pędzący po zboczu, ujrzał rozpędzoną Manon i chlasnął ją ogonem. W ostatniej chwili zawirowała, unikając trujących kolców, ale koniec ogona uderzył ją w bok. Przewróciła się, wypuszczając miecz. Uderzyła o ziemię przy ścianie i przetoczyła się, kalecząc sobie twarz. Żebra bolały ją jak nigdy wcześniej, ale zdołała usiąść i ocenić odległość dzielącą ją od miecza i Tytusa. Wywerna jednakże zawahała się. Patrzyła teraz gdzieś za nią, nad nią, na…

Na Mrok! Zapomniała o przykutym do ściany potworze przynęcie, który był tuż za nią, tak blisko, że czuła smród jego oddechu. Spojrzenie Tytusa nakazywało mu cofnięcie się. Chciał pożreć Manon samodzielnie. Wiedźma odważyła się zerknąć przez ramię i dojrzała swój miecz, leżący tuż przy potworze przykutym do ściany. Gdyby nie wywerna, zaryzykowałaby i skoczyła po niego, ale bestia patrzyła na nią, jakby była jej… Cóż, na pewno nie zdobyczą. Tytus warknął ostrzegawczo, tak głośno, że wibracje przeszyły jej ciało. Mniejsze stworzenie jednakże nie zlękło się. Nadal wpatrywało się w wiedźmę z wściekłością

i determinacją. Było głodne, ale nie chodziło mu o jej ciało. Jego czarne ślepia wyrażały jakieś emocje.

Gdy uniosło wzrok i spojrzało na Tytusa, warcząc w odpowiedzi, wiedźma wszystko zrozumiała. Warknięcie wcale nie wyrażało uległości. Była w nim groźba, wręcz obietnica. Bestia chciała stawić czoło Tytusowi. Przez moment mieli być sojusznikami. Manon znów poczuła falującą esencję świata, ów niewidzialny prąd, który przez jednych był zwany Przeznaczeniem, a przez innych tkaniną Bogini o Trzech Twarzach. Tytus wyryczał ostatecznie wyzwanie. Wiedźma zerwała się na równe nogi i rzuciła do ucieczki. Każdy krok wywoływał eksplozję bólu. Ziemia zadygotała, gdy byk rzucił się w pościg za

nią, gotów rozszarpać uwięzioną wywernę, aby tylko ją dorwać. W biegu Manon pochwyciła miecz, zawirowała i z całej siły spuściła go na gruby, zardzewiały łańcuch. Jej ostrze jak dotąd zwało się Tnący Wiatr, ale w tym momencie zasłużyło na miano Tnącego Żelazo. Łańcuch pękł, w chwili gdy Tytus odbił się i skoczył. Potwór nie wiedział, na co się zanosi. W jego ślepiach pojawił się szok, gdy mniejsza od niego, poraniona wywerna uderzyła go w bok. Obie bestie przetoczyły się po ziemi. Tytus był dwa razy większy i w pełni sił. Manon nie była zainteresowana wynikiem starcia. Zmierzała w stronę tunelu, gdzie dozorcy pospiesznie podnosili już kratę. Niespodziewanie

rozległ się łoskot, a z góry dobiegły westchnienia zaskoczonych wiedźm. Manon zaryzykowała spojrzenie do tyłu i ujrzała, że oba potwory odskoczyły od siebie, a mniejszy z przeciwników rzuca się do ataku. Uderzenie pokrytego bliznami, pozbawionego kolców jadowych ogona było tak potężne, że Tytus się przewrócił. Ogromny byk natychmiast się zerwał, a wtedy jego przeciwnik zamarkował kolejny cios ogonem i jednocześnie zaskoczył Tytusa kłapnięciem zębatych szczęk. Ogromna wywerna ryknęła z bólu.

Manon zamarła w odległości zaledwie kilku kroków od bramy. Wywerny okrążały się nawzajem, szurając wleczonymi po ziemi skrzydłami. Tytus powinien był rozprawić się z przynętą w okamgnieniu, ale mniejszy potwór nie ustępował pomimo ran i kalectwa. Niespodziewanie byk rzucił się prosto na gardło przeciwnika. Mniejsza wywerna zdzieliła go ogonem po łbie. Zatoczył się, ale odzyskał równowagę i znów rzucił się naprzód, kłapiąc szczękami i wznosząc ogon. Wystarczyłby jeden cios kolca jadowego, aby mniejsza bestia padła trupem. Ta zaś odbiła ogon Tytusa własnym, ale jego zębatych szczęk nie była w stanie uniknąć.

Koniec. Już po wszystkim. Mniejsza wywerna wiła się i szalała, ale nie mogła się uwolnić. Manon wiedziała, że

powinna rzucić się do ucieczki. Inne wiedźmy wrzeszczały. Przecież każda z nich przyszła na świat pozbawiona współczucia, uprzejmości czy miłosierdzia. Nie powinno jej interesować, która z bestii przeżyje starcie. Trzeba było uciekać i tyle, ale ów prąd wciąż płynął i pchał ją w kierunku starcia. Była coś winna mniejszej wywernie. I tak oto Manon zrobiła najgłupszą rzecz w swoim długim, podłym życiu. Podbiegła do Tytusa, wzniosła Tnącego Wiatr i przerąbała mu ogon. Ogromna wywerna zaryczała i wypuściła zdobycz. Kikut ogona uderzył Manon prosto w brzuch i wybił jej powietrze z płuc. Wiedźma padła na ziemię. Gdy podniosła się, ujrzała ostatnią fazę walki. Ryczący z bólu byk odsłonił gardło, pozwalając mniejszej wywernie zacisnąć na nim zęby.

Szarpnął się raz jeszcze, próbując się uwolnić, ale przeciwnik trzymał go mocno, jakby czekał na tę chwilę przez długie tygodnie, miesiące czy lata. Zacisnął szczęki i oderwał Tytusowi łeb. Zapadła cisza, zupełnie jakby cały świat znieruchomiał, gdy ciało byka osunęło się na

ziemię. Wszędzie rozlała się czarna krew. Manon stała nieruchomo. Wywerna, która jeszcze przed chwilą była przynętą, uniosła łeb znad trupa. Z pyska ściekała jej czarna krew. Patrzyły sobie w oczy. Ludzie krzyczeli, nakłaniali ją do ucieczki, zgrzytnęła otwierana brama, ale Manon stała i patrzyła potworowi prosto w czarne ślepia. Jedno z nich było otoczone bliznami, ale nie zostało uszkodzone. Bestia zrobiła ku niej krok. Potem kolejny. Manon stała bez ruchu. To było niemożliwe. Niemożliwe! Tytus był dwa razy większy

i dwukrotnie cięższy, a ponadto szkolono go od lat. Tymczasem wygrała mniejsza wywerna, nie ze względu na swą siłę czy rozmiary, ale dlatego, że bardziej jej zależało. Tytus był brutalnym zabójcą, ale to jego pogromca okazał się prawdziwym wojownikiem. Zewsząd nadbiegali dozorcy z włóczniami, mieczami i biczami, a mała wywerna zawarczała. Manon uniosła dłoń i świat znów zamarł. Wciąż patrząc na bestię, oznajmiła: – Jest moja. Stworzenie uratowało jej życie. Nie był to zbieg okoliczności, ale wybór. Wiedźma czuła prąd między nimi, narastającą więź.

– Co takiego?! – warknęła jej babka. Manon uświadomiła sobie, że idzie w kierunku wywerny. Zatrzymała się kilka kroków przed nią. – Jest moja – powtórzyła, przyglądając się bliznom i życiu, które płonęło w ślepiach

potwora. Wiedźma i wywerna spoglądały na siebie przez chwilę, która trwała wieczność. – Jesteś moja – powiedziała raz jeszcze.

Wywerna mrugnęła do niej. Spomiędzy jej popękanych kłów nadal ściekała krew. Manon miała wrażenie, że bestia podjęła tę samą decyzję. Może wiedziała o tym dużo wcześniej, a przeciwko Tytusowi walczyła nie o przeżycie, ale o prawo do Manon. Chciała, żeby stała się jej jeźdźcem. Jej panią. By była jej. *** Manon nazwała wywernę Abraxos na pamiątkę starożytnego potwora, który na życzenie Bogini o Trzech Twarzach oplótł cały świat. Była to jedyna przyjemna rzecz, która wydarzyła się tego dnia. Po tym, jak blisko trzydziestu dozorców wywlekło trupa Tytusa, a potem odprowadzono Abraxosa, żeby opatrzyć mu rany, Manon wróciła na górę i smagnęła wzrokiem każdą wiedźmę, która ośmieliła się na nią spojrzeć. Żółtonoga była przytrzymywana przez Asterin przed obliczem trójki Matron. Dziedziczka Czarnodziobych wpatrywała się w nią przez moment, a potem rzekła:

– Cóż, chyba się poślizgnęłam. Wściekłej Iskrze aż buchnęła para z uszu, ale Manon wzruszyła ramionami, otarła krew z twarzy i utykając, wróciła do Omegi. Nie mogła dać rywalce satysfakcji i oznajmić, iż ta o mały włos by ją zabiła. Zresztą nie byłaby w stanie stoczyć pojedynku. Bez względu na przyczyny, dla których Manon spadła, matka Czarnodzioba ukarała tej nocy Asterin za to, że do tego dopuściła. Manon poprosiła, aby to ona mogła wymierzyć chłostę, ale babka ją zignorowała. Pozwoliła za to, aby zajęła się tym Żółtonoga. Skoro Asterin zawiodła na oczach

wszystkich Matron i dziedziczek, kara miała się odbyć publicznie. Manon stała i uważnie przyglądała się każdemu z dziesięciu brutalnych uderzeń. Asterin nie krzyknęła ani razu, co przyniosło jej wieczną chwałę. Dziedziczka zaś ze wszystkich sił walczyła z ochotą, aby złapać za bicz i udusić nim Iskrę. Potem musiała odbyć rozmowę z babką. Cóż, rozmowa nie była odpowiednim terminem. Matrona najpierw uderzyła ją w twarz, a potem zwymyślała ją tak, że następnego dnia Manon nadal dzwoniło w uszach. – Upokorzyłaś mnie i każdą wiedźmę z naszego rodu, wybierając tę cherlawą szkapę! – wrzeszczała. – I co z tego, że wygrała z Tytusem?! Miała szczęście, i tyle! Ten Abraxos to

najmniejsza z wywern i z tego powodu ani jednego dnia nie spędziła w powietrzu, bo ani razu nie wypuszczono jej z nor! Dozorcy nawet nie wiedzieli, czy Abraxos w ogóle potrafi latać, gdyż jego skrzydła bardzo ucierpiały podczas ataków innych wywern. Utrzymywali, że podczas Przejścia zapewne

roztrzaska siebie i wiedźmę o skały, a jeśli przeżyje, inne wywerny nigdy nie uznają go za Przywódcę Skrzydła. Manon zrujnowała więc wszystkie nadzieje babki.

Wywrzaskiwała to wszystko raz za razem. Wiedźma wiedziała, że gdyby nawet zechciała zmienić wierzchowca, babka zmusiłaby ją, aby zatrzymała Abraxosa, żeby ją upokorzyć, nawet gdyby dziedziczka miała z tego powodu zginąć. Cóż, jej babka nie była z nią na dole. Nie patrzyła wywernie w ślepia i nie dostrzegła bijącego w niej serca wojownika. Nie zauważyła, że walczyła sprytniej i zacieklej od wszystkich pozostałych. Stała więc dzielnie, przyjęła policzek, zniosła kazanie i wytrzymała wieńczący je kolejny cios w twarz. Z piekącym policzkiem zeszła do jamy, która stała się teraz domem Abraxosa. Potwór zwinął się w kłębek i leżał nieruchomy i milczący, podczas gdy wiele innych miotało się,

wrzeszczało i warczało. Towarzyszący jej nadzorca zerknął przez kraty. Asterin kryła się za nimi w ciemnościach. Po otrzymanej chłoście nie zamierzała spuścić przywódczyni z oka ani na chwilę. Manon nie przeprosiła jej za chłostę. Zasady były zasadami i kuzynka nie sprostała obowiązkom. Zasłużyła sobie na karę, tak jak Manon na obolały policzek. – Czemu się tak zwinął? – spytała. – Pewnie dlatego, że nigdy nie miał własnej zagrody, a już na pewno nie tak wielkiej. Wiedźma przyjrzała się jaskini, w której ścianach wydrążono wiele zagród dla bestii.

– Gdzie go wcześniej trzymano? – Z innymi przynętami w chlewie. To najstarsza z nich. Przeżyła zarówno chlew, jak i jamę treningową, ale to nie oznacza, że jest dla ciebie odpowiednia.

– Jeśli będę potrzebować twej opinii, poproszę o nią – powiedziała Manon i nie spuszczając oczu z Abraxosa, podeszła do krat. – Ile czasu potrwa, zanim będzie mógł się poderwać do lotu? Nadzorca potarł czoło. – Może parę dni. Może kilka tygodni bądź nawet miesięcy. Może nigdy nie będzie w stanie. – Zaczynamy szkolenie dziś po południu. – To niemożliwe. Manon uniosła brwi.

– Trzeba najpierw przeszkolić jego samego. Przydzielę mu najlepszych trenerów, a ty w międzyczasie będziesz mogła dosiąść innego… – Po pierwsze, śmiertelniku – przerwała wiedźma – nie wydawaj mi poleceń. – Jej żelazne zęby wysunęły się z trzaskiem i mężczyzna drgnął. – Po drugie, nie mam zamiaru trenować

z inną wywerną. Dosiądę tylko tej. Nadzorca pobladł jak ściana.

– Zaatakują go wszystkie inne wywerny! Co więcej, pierwszy lot przerazi go do granic! Jeśli nie chcesz, żeby twoje podwładne oraz ich wierzchowce zaczęły ze sobą walczyć, sugeruję, abyś trenowała sama… pani – dodał, drżąc. Wywerna przyglądała się im. Czekała. – Rozumieją nas?

– Nie. Rozpoznają niektóre słowa i gwizdy, ale nie są mądrzejsze od psów. Manon nie uwierzyła w jego słowa i wcale nie chodziło o to, że kłamał. Ów człowiek po prostu nie wiedział wszystkiego. A może to Abraxos był inny? Obiecała sobie, że wykorzysta każdą chwilę aż do Gier Wojennych na treningi z nowym rumakiem. Wraz ze swą Trzynastką odniesie zwycięstwo, a wtedy każda wiedźma, która skrytykowała jej wybór, z babką na czele, gorzko tego pożałuje. Nazywała się przecież Manon Czarnodzioba i nigdy nie poniosła klęski. Nie mogła sobie też wyobrazić niczego przyjemniejszego od chwili, gdy Abraxos odgryzie Iskrze głowę na polu bitwy.

24.

O kłamanie podkomendnych w kwestii skaleczeń i siniaków okazało się o wiele za proste. Po

powrocie do zamku Chaol opowiedział o niefortunnej bójce z pijanym włóczęgą w Rifthold. Kłamstwa i ból ran były do wytrzymania. Najważniejsze, że uszedł z życiem. Teraz musiał wywiązać się z układu zawartego z Aedionem i buntownikami. Był im winien informacje za informacje. Obiecał, że zdradzi im więcej o ich królowej oraz czarnych pierścieniach króla w zamian za wszystko, co wiedzieli o mocy władcy. Stał się dla nich użyteczny i dlatego przeżył, choć

każdego dnia tylko czekał, aż zmienią zdanie i przyjdą po niego. Nic takiego się jednak nie stało i wkrótce nadeszła noc, kiedy wraz z Aedionem wślizgnęli się do dawnej sypialni Celaeny. Nie odważył się wrócić do krypty od czasu, gdy zapuścił się tu z Celaeną i Dorianem. Uformowana na podobieństwo czaszki kołatka z brązu o imieniu Mort nie odezwała się ani nie poruszyła. Choć Chaol nadal nosił Oko Eleny na szyi, kołatka ani drgnęła. Być może odzywała się tylko do ludzi, którzy mieli krew Brannona Galathyniusa w żyłach. Wraz z generałem przeczesali grobowiec w poszukiwaniu śladu szpiegów bądź ukrytych

przejść. Gdy doszli do wniosku, że nikt nie jest w stanie ich podsłuchać, Aedion rzekł: – Powiedz mi, co ja właściwie tu robię, kapitanie. Generał nie był oszołomiony ani zaskoczony, gdy Chaol pokazał mu miejsce spoczynku Eleny i Gavina, choć otworzył szerzej oczy na widok Damaris. Nie zdradził jednak ani słowem, czy wie, co to jest. Był człowiekiem chełpliwym, hałaśliwym i aroganckim, ale kapitan przeczuwał, iż ma wiele, wiele sekretów, które po mistrzowsku ukrywa. Był to zresztą kolejny powód, dla którego zaproponował układ Aedionowi oraz jego

sojusznikom. Gdyby magiczny talent księcia wyszedł na jaw, Dorian musiałby się gdzieś ukryć, a gdyby Chaol zginął, ktoś inny musiałby się zatroszczyć o jego bezpieczeństwo. – Czy jesteś gotów podzielić się informacjami, które otrzymałeś od swoich sojuszników? – spytał kapitan. Aedion uśmiechnął się leniwie. – O ile ty jesteś skłonny podzielić się swoimi. Modląc się do wszystkich bogów, by przypadkiem nie popełnił kolejnego błędu, Chaol wyciągnął Oko Eleny zza tuniki. – Twoja królowa podarowała mi ten naszyjnik przed wyjazdem do Wendlyn. Dostała go od swego przodka, który wezwał ją tu między innymi w tym celu.

Aedion zmrużył oczy i przyjrzał się amuletowi. Błękitny kamień mienił się w blasku księżyca. – To, co ode mnie usłyszysz – ciągnął Chaol – zmieni wszystko.

*** Dorian stał w cieniu schodów i słuchał. Wciąż nie mógł dojść do siebie po tym, jak ujrzał Chaola w towarzystwie Aediona Ashryvera. Zakradał się tu od tygodnia, od chwili swojego wybuchu w obecności Sorschy, i szukał odpowiedzi. Było to ważne zwłaszcza teraz, gdyż uzdrowicielka kłamała dla niego i ryzykowała wszystkim, aby uchronić jego tajemnicę i pomóc mu znaleźć sposób na opanowanie mocy. Przeraził się, gdy ujrzał uchylone drzwi. Wiedział, że nie powinien się tu zapuszczać, ale

zrobił to tak czy owak, układając po drodze listę kłamstw na wypadek, gdyby natknął się na kogoś nieżyczliwego. Potem usłyszał dwa głosy i o mały włos rzuciłby się do ucieczki. Rozpoznał jednak rozmawiających i zamarł.

Przecież Chaol i Aedion darzyli się nienawiścią, a mimo to byli tu obaj, w grobowcu Eleny. Zawiązali sojusz. To wystarczyło, aby wprawić go w zdumienie, ale wtedy dobiegły go ledwie słyszalne słowa Chaola: – Twoja królowa podarowała mi ten naszyjnik przed wyjazdem do Wendlyn.

To pomyłka. To musiała być pomyłka, gdyż… Klatka piersiowa księcia stała się zbyt ciasna, nie mógł oddychać. Pamiętał, co Celaena krzyczała do Chaola tej nocy, kiedy zginęła Nehemia. „Zawsze będziesz moim wrogiem”. Potem powiedziała, że utraciła ojczyznę i lud

dziesięć lat temu, ale… Ale. Książę ani drgnął, gdy Chaol rozpoczął kolejną opowieść, tym razem o ojcu Doriana i jego mocy. To Celaena ją odkryła, a teraz szukała sposobu, aby ją zniszczyć.

A więc to jego ojciec stworzył potwora, z którym walczyli w podziemiach pod biblioteką. Klucze Wyrda. Bramy Wyrda. Kamień Wyrda. Okłamywali go. Uznali, że nie można mu ufać. Celaena i Chaol nie chcieli mieć z nim do czynienia, choć Chaol przez cały czas wiedział, kim i czym Celaena była naprawdę. To dlatego wysłał ją do Wendlyn. To dlatego chciał, żeby opuściła zamek. Książę nadal stał jak sparaliżowany na schodach, gdy zaalarmowany czymś Aedion wyjął nagle miecz i wyślizgnął się z krypty. Na widok Doriana zaklął siarczyście. Jego oczy błyszczały w blasku pochodni. Takie same jak Celaeny.

Aedion miał oczy Aelin Ashryver Galathynius. Był jej kuzynem i pozostał wobec niej lojalny. Każdy jego czyn, każde słowo, każda bitwa

właśnie okazały się kłamstwem. Chaol wybiegł na korytarz i uniósł dłoń w błagalnym geście. – Dorian! Przez moment książę wpatrywał się w przyjaciela bez słowa. – Dlaczego? – wykrztusił w końcu z trudem.

Kapitan wypuścił powietrze z płuc. – Bo im mniej osób wie, tym lepiej dla ciebie. Dla niej. Dla wszystkich. Ci ludzie zaś mają informacje, które mogą ci pomóc. – Sądziłeś, że pójdę do ojca na skargę? – powiedział książę zduszonym głosem ledwie głośniejszym od szeptu. Temperatura w katakumbach spadała gwałtownie. Chaol stanął między Aedionem a Dorianem. Uniósł dłonie pojednawczo. – Nie miałem pewności, a nadzieja bywa matką głupich. Musiałem być ostrożny, nawet jeśli chodziło o ciebie.

– Od jak dawna to trwa? – spytał książę. Lód mroził mu zęby i pokrywał język. – Celaena opowiedziała mi o twoim ojcu przed odpłynięciem. Odkryłem jej prawdziwą tożsamość nieco później. – A teraz pracujesz z nim?

Oddech kapitana zamieniał się w mgiełkę. – Szukam sposobu na uwolnienie magii. Gdyby mi się udało, byłbyś ocalony. Buntownicy uważają, że wiedzą, w jaki sposób magia została zablokowana, i potrafią odwrócić ten proces, ale jeśli Aedion i jego sprzymierzeńcy zostaną złapani, a w ślad za nimi Celaena, wszyscy zginą. Twój ojciec skaże ich wszystkich na śmierć, a my, Dorianie, potrzebujemy ich pomocy. Książę odwrócił się do Aediona. – Planujecie zabicie mego ojca? – A czyż nie zasługuje na śmierć? – odparł generał. Dorian dostrzegł, że przez twarz Chaola przemyka dreszcz, bynajmniej nie z powodu odpowiedzi Aediona, ale ze względu na zimno. – Powiedziałeś mu o mnie? – warknął, patrząc na kapitana. – Nie – generał odpowiedział za Westfalla. – Choć jeśli nie nauczysz się panować nad

swoim darem, niedługo o twojej magii będą rozprawiać wszyscy aż po kres królestwa. – Przeniósł spojrzenie na kapitana. – A więc to dlatego tak bardzo chciałeś się wymienić tajemnicami – rzekł. – Szukałeś informacji, które pomogłyby ci go ocalić? Chaol skinął głową. Aedion uśmiechnął się do Doriana i spojrzał na pokryte lodem schody.

– Czy twój talent polega na tym, że umiesz tworzyć lód i śnieg, książątko? – spytał. – Podejdź bliżej i przekonaj się na własnej skórze – oznajmił Dorian z lekkim uśmiechem.

Miał nadzieję, że uda mu się cisnąć generałem przez cały korytarz. Rzut demonem wyszedł mu bardzo dobrze. – Aedion zasługuje na zaufanie – rzekł Chaol. – Nie znam człowieka bardziej dwulicowego od niego – odparł książę. – Jestem przekonany, że wyda nas bez wahania, jeśli będzie mógł dzięki temu coś zyskać.

– Wcale nie! – warknął Westfall, uprzedzając odpowiedź generała. Jego usta były sine z zimna. Dorian wiedział, że zadaje mu ból, ale nie przejmował się tym wcale. – Bo któregoś dnia chcesz zostać królem Aediona?

Z twarzy Chaola odpłynęły wszelkie kolory – trudno powiedzieć: z zimna czy ze strachu –

a generał parsknął śmiechem. – Moja królowa będzie wolała umrzeć bezdzietnie niż poślubić człowieka z Adarlanu. Kapitan usiłował ukryć fakt, jak bardzo zabolały go te słowa, ale Dorian znał go na tyle

dobrze, że od razu to zauważył. W duchu zadał sobie pytanie, co Celaena pomyślałaby o słowach Aediona. Celaena, która kłamała, której prawdziwe imię brzmiało Aelin, którą poznał dziesięć lat temu, gdy bawił się z nią w jej pięknym zamku. Nagle przypomniał mu się ów dzień w Endovier, kiedy ujrzał ją po raz pierwszy. Miał wówczas wrażenie, że jest w niej coś znajomego… Na bogów! Celaena była Aelin Galathynius! Była jego śmiertelnym wrogiem, a on tańczył z nią, całował ją, spał obok niej… „Wrócę dla ciebie” – powiedziała ostatniego dnia. Książę skądś wiedział, że za tymi słowami kryło się coś więcej. Może wróci,

ale nie jako Celaena? Wróci, żeby mu pomóc, czy może, żeby go zabić? Aelin Galathynius wiedziała o jego magii, a pragnęła zniszczyć jego ojca oraz królestwo. Wszystko, co kiedykolwiek powiedziała, wszystko, co zrobiła… Przecież przez cały ten czas była dziedziczką tronu Terrasenu! Czy to dlatego zaprzyjaźniła się z Nehemią? Przecież ona spędziła cały rok w Endovier… Aelin Galathynius harowała przez rok w obozie pracy. Królowa ich kontynentu stała się niewolnicą i będzie nosiła blizny po swej niewoli do końca życia. Sam ten fakt upoważniał ją, Aediona oraz Chaola, który ją kochał, aby spiskować przeciwko jego ojcu i zdradzić go. – Dorianie, proszę – odezwał się kapitan. – Robię to dla ciebie. Przysięgam! – Gdzieś to mam – odparł książę i smagnął go spojrzeniem, odchodząc. – Zabiorę twe sekrety do grobu! – zawołał za nim Chaol. – Ale nie chcę stać się ich częścią! Dorian ściągnął magię zimna z powietrza i wessał ją w głąb siebie, żeby otoczyć swe serce

lodowym pancerzem. *** Aedion wyszedł z zamku tajnym podziemnym przejściem. Powiedział Chaolowi, że woli nie wzbudzać niczyich podejrzeń i chce zgubić w ten sposób ewentualnego prześladowcę, ale wystarczyło jedno spojrzenie na kapitana, aby odgadnąć, że mężczyzna zna jego intencje. Generał powinien być przerażony, ale prawda wcale go nie zaskoczyła. Od chwili, gdy wiele lat temu otrzymał od króla pierścień, podejrzewał, że władca dysponuje jakimiś zabójczymi mocami. Zgadzało się to zresztą z meldunkami od szpiegów, które zbierał od lat. Matrona Żółtonogich nie trafiła do Rifthold przez przypadek. Aedion był gotów postawić

spore pieniądze na to, że wkrótce ujrzy każdą potworność i każdą broń tworzoną w sekrecie przez króla. Nie wykluczał też, że wiedźmy wezmą udział w jego przedsięwzięciu. Przecież nikt nie tworzył kolejnych armii bez planów rychłego wykorzystania ich w walce. Nikt nie rozdawałby też pierścieni kontrolujących umysły, jeśli nie zależało mu na całkowitej dominacji. Aedion miał jednak zamiar stawić czoło nadchodzącej próbie, tak jak poprzednim. Zamierzał działać precyzyjnie, bez litości i ze śmiertelną skutecznością. Zauważył dwie postacie czekające w cieniu rozpadającego się domu. Mgły znad Avery sprawiały, że wydawały się jedynie plamami ciemności.

– No i? – spytał Ren, gdy generał oparł się o wilgotny ceglany mur. Jego bliźniacze miecze były wyciągnięte z pochew. Dobra adarlańska stal, poznaczona szczerbami świadczącymi o częstym użyciu i należycie naolejowana. Młody lord dbał o swe miecze. Wyglądało na to, że to jedyne rzeczy na świecie, na których mu naprawdę zależało. Stan jego włosów oraz odzież pozostawiały za to wiele do życzenia. – Już ci mówiłem. Kapitanowi możemy zaufać. – Generał zerknął na Murtaugha. – Witaj, staruszku.

Twarz mężczyzny nikła w cieniu rzucanym przez kaptur. – Mam nadzieję, że informacje są warte podejmowanego ryzyka – odparł cicho. Aedion skrzywił się. Nie miał zamiaru dzielić się prawdą na temat Aelin. Wolał zaczekać do chwili, gdy stanie po jego stronie i sama o wszystkim powie. Ren podszedł bliżej. Poruszał się z pewnością siebie człowieka przyzwyczajonego do walki i wygrywania, ale generał był od niego wyższy i cięższy. Gdyby młodzieniec go zaatakował, znalazłby się na ziemi w mgnieniu oka. – Nie mam pojęcia, w co ty pogrywasz, Aedionie – rzekł. – Ale jak możemy ci zaufać, jeśli nie powiesz nam, gdzie jej szukać? Skąd wie o tym kapitan? A może to król ją ma?

– Nie – odparł generał. Nie było to kłamstwo, ale poczuł się, jakby właśnie powiedział nieprawdę. – Chcesz wiedzieć, co myślę, Ren? Otóż ty i twój dziadek macie bardzo niewiele

do zaoferowania mnie czy Aelin. Nie macie oddziałów ani ziemi, a kapitan opowiedział mi o waszych związkach z tym łajdakiem Archerem Finnem. Czy mam ci przypomnieć, co się przydarzyło Nehemii Ytger, gdy mieliście na nią oko? Niczego wam nie powiem. Otrzymacie ode mnie tylko niezbędne informacje. Ren zrobił krok, ale Murtaugh go zatrzymał. – Lepiej, jeśli niczego nie będziemy wiedzieć. Tak na wszelki wypadek. Mężczyzna nie chciał jednak się cofnąć. Krew Aediona zaczęła krążyć żywiej. – A więc co mamy powiedzieć członkom dworu? – spytał Ren. – Mamy im rzec, że to prawdziwa Aelin, a nie żadna oszustka, jak nam wcześniej wmawiano, ale mimo to nie powiesz nam, gdzie przebywa? – Otóż to – szepnął generał, zastanawiając się, jak bardzo mógłby poturbować młodzieńca, nie raniąc przy tym Murtaugha. – Właśnie to mają usłyszeć. O ile w ogóle kiedykolwiek znajdziecie ów dwór. Nastała cisza. Po chwili odezwał się Murtaugh: – Wiemy, że Ravi i Sol żyją. Przebywają w Surii. Aedion wiedział o tym. Układy handlowe ich rodziny były dla króla zbyt ważne, żeby skazać na śmierć oboje rodziców. Ich ojciec trafił więc na pieniek katowski, a matka została

przy życiu, aby rządzić Surią, ważnym portem handlowym. Jej synowie mieli odpowiednio dwadzieścia i dwadzieścia dwa lata, a po śmierci matki Sol został władcą Surii. Od chwili gdy Aedion dowodził Zgubą, nigdy nie postawił stopy w tym mieście. Nie chciał wiedzieć, co Ravi i Sol o nim myślą. W końcu był Dziwką Adarlanu. – Są gotowi do walki czy wolą złoto? Murtaugh westchnął. – Słyszałem, że Ravi ma gwałtowniejszy temperament. Może uda się go przekonać.

– Nie chcę, żeby dołączał do nas ktoś, kogo trzeba przekonywać – rzekł Aedion. – Ale potrzebujesz ludzi, którzy nie boją się ani Aelin, ani ciebie! – parsknął Murtaugh. – Potrzebujesz opanowanych, rozsądnych ludzi, którzy nie boją się zadawać trudnych pytań. Na lojalność trzeba sobie zapracować. Nie dostaje się jej w darze. – Ona nie musi nawet palcem kiwnąć, abyśmy jej wiernie służyli. Murtaugh pokręcił głową. – To dotyczy tylko niektórych z nas. Reszty nie przekonasz tak łatwo. Aelin musi się wytłumaczyć z dziesięciu lat nieobecności i ze zrujnowanego królestwa. – Była wówczas dzieckiem!

– Ale od pewnego czasu jest już dorosłą kobietą. Być może będzie umiała wszystko wyjaśnić, ale na razie, Aedionie, musisz zrozumieć, że nie wszyscy będą okazywać ten sam

zapał co ty. Innych z kolei trzeba będzie przekonywać również do ciebie. Będą chcieli wiedzieć, wobec kogo jesteś tak naprawdę lojalny. Generał miał ochotę wybić Murtaughowi zęby tylko dlatego, że miał rację. – Czy żyje ktoś jeszcze z wewnętrznego kręgu Orlona? Mężczyzna wymienił cztery osoby. – Ukrywają się od lat – dodał pospiesznie Ren. – Ciągle zmieniają miejsce pobytu, podobnie jak my. Niełatwo będzie ich znaleźć. Czterech. Aedion czuł narastające zwątpienie. – Tylko tylu? Nigdy nie szacował strat, nigdy nie chciał się dowiedzieć, kto przeżył masakrę bądź

poświęcił siebie, żeby ocalić dziecko, przyjaciela czy członka rodziny. W głębi duszy wiedział, że poległo bardzo wielu członków dworu Terrasenu, ale zawsze się łudził, że ocalało ich więcej.

– Przykro mi – rzekł cicho Murtaugh. – Umknęło kilku pomniejszych lordów, którym nawet udało się utrzymać swe ziemie. Aedion wiedział o nich i nienawidził większości. Egoistyczne świnie, myślące tylko o własnych interesach. – Przeżył Vernon Lochan – ciągnął Murtaugh – ale tylko dlatego, że był już królewską marionetką, a po egzekucji Cala odziedziczył po nim Perranth. Wiesz, co się stało z lady Marion, ale nigdy nie poznaliśmy losów Elide. Elide była córką oraz dziedziczką lorda Cala i lady Marion, młodszą o rok od Aelin. Miałaby dziś siedemnaście lat. – Wiele dzieci znikło podczas pierwszych tygodni wojny – zakończył starzec. Aedion nie chciał myśleć o małych mogiłach. Odwrócił na moment spojrzenie. Nawet Ren

milczał, szanując jego zadumę. – Wyślijcie paru ludzi do Raviego i Sola – powiedział po chwili generał. – Niech wybadają ich nastroje. Zostawmy pozostałych w spokoju, zwłaszcza drobniejszych lordów. Działajmy powoli, małymi krokami. – Zgoda – rzekł ku jego zdumieniu Ren.

Przez moment patrzyli sobie w oczy i Aedion zrozumiał, że obaj próbują ukryć te same przemyślenia. Przetrwali masakrę, choć zginęło tak wielu innych. Tylko ci, którzy sami utracili wielu bliskich, wiedzieli, jak trudno nosi się taki ciężar. Młody lord uciekł dzięki poświęceniu własnych rodziców. Stracił dom, tytuł, przyjaciół

i królestwo. Ukrywał się, ćwiczył i nie zapominał o swym dziedzictwie. Nigdy nie byli przyjaciółmi. Ojcu Rena nie podobało się, że to Aedion, a nie Ren miał złożyć przysięgę krwi Aelin. Była to święta przysięga całkowitego posłuszeństwa, mocą której Aedion na całe życie stawał się protektorem Aelin i jedyną osobą, której mogła całkowicie ufać. Wszystko, co posiadał, i wszystko, czym był, powinno należeć do niej. Teraz prawo do złożenia przysięgi krwi nie było już takie istotne. Musieli pomścić krzywdę i odbudować królestwo. Generał ruszył przed siebie, ale zatrzymał się i odwrócił głowę, żeby

spojrzeć na dwie postacie w płaszczach, jedną zgarbioną, drugą wysoką i uzbrojoną. Zalążek dworu Aelin, dworu, który miał zamiar wznieść, aby zerwać kajdany Adarlanu. Musiał kontynuować swą grę jeszcze przez jakiś czas. – Gdy Aelin powróci – powiedział cicho – rozpęta taką burzę, że masakra urządzona przez króla dziesięć lat temu wyda się niewinnym żartem. W głębi serca miał nadzieję, że się nie myli.

25.

Przez

następny tydzień nikt już nie próbował obedrzeć Celaeny ze skóry, co uznała za

sukces. Niestety nie poczyniła żadnych postępów w ćwiczeniu pod okiem Rowana. Wojownik dotrzymał słowa i ukarał ją podwójnymi dyżurami w kuchni. Jedyną zaletą owego stanu rzeczy było to, że kładła się do łóżka skrajnie wyczerpana i nie pamiętała później swoich

snów. Kolejnym plusem był fakt, że podczas szorowania garów wieczorem mogła słuchać opowieści Emrysa, o które zawsze prosił Luca. Pomimo pokonania skórozdzierców Celaena wcale nie była bliżej opanowania swego

talentu. Choć Rowan otulił ją płaszczem w nocy nad rzeką, następnego dnia okazał jej taką samą kąśliwość oraz niechęć jak wcześniej. Określenie jej uczuć do niego jako nienawiści byłoby zbyt mocnym stwierdzeniem, gdyż nie mogła nienawidzić kogoś, kto ocalił jej życie, ale niechęć pasowała idealnie. Nie interesowało jej szczególnie, jakimi uczuciami darzy ją wojownik, ale jego zgoda na wejście do Doranelle była bez wątpienia odległym celem. Każdego dnia Fae prowadził ją do ruin świątyni, która znajdowała się w takiej odległości, żeby Celaena nie spaliła nikogo w razie uwolnienia swego daru. Wszystko zależało od tego, czy uda jej się przemienić, ale wspomnienie magii wyrywającej się z niej, grożącej pochłonięciem zarówno jej samej, jak i całego świata, wciąż ją prześladowało we śnie i na jawie. Było to równie męczące jak siedzenie bez końca. Upłynęły dwie beznadziejne godziny. Celaena jęknęła i wstała, po czym zaczęła przechadzać się wśród ruin. Był niezwykle słoneczny dzień i jasne kamienie wydawały się

jaśnieć i mienić. Dziewczyna mogłaby przysiąc, że wyczuwała wibracje modlitw szeptanych przez wyznawców, którzy znikli stąd setki lat temu. Jej magia drżała w odpowiedzi, co było dziwną reakcją – przecież nadal przebywała w ludzkiej formie, w której magia z reguły była uśpiona. Rozglądając się, oparła dłonie na biodrach. Musiała czymś je zająć, by nie zacząć rwać sobie włosów z głowy. – Co to właściwie za miejsce? – spytała. Po świątyni pozostały bowiem głównie kamienne płyty. Dookoła leżało kilka podłużnych fragmentów kolumn, jakby roztrąciła je gigantyczna dłoń, a tkwiące w ziemi skupiska kamieni wskazywały na to, że biegła tamtędy droga. Rowan ruszył za nią. Dziewczyna zatrzymała się, żeby przyjrzeć się kilku białym kamieniom. – To świątynia Bogini Słońca.

Bogini Słońca nazywała się Mala, Pani Światła, Nauki i Ognia. – Przyprowadzasz mnie tutaj, bo myślisz, że to miejsce może mi pomóc w opanowaniu

mocy i sztuki przemiany? Rowan skinął lekko głową. Celaena położyła dłoń na jednym z głazów. Choć niechętnie się do tego przyznała, niemalże wyczuwała echa mocy, która mieszkała tu wiele lat temu. Jej dłoń przeszyło cudne ciepło, które popłynęło wyżej, po jej karku i plecach, jakby cząstka bogini nadal tu była. Nagle zrozumiała, dlaczego w słońcu świątynia wydała się innym

miejscem, a jej magia robiła się niespokojna. Mala, Słoneczna Bogini Przynosząca Światło, była siostrą i wieczną rywalką Deanny, Strażniczki Księżyca. – Mab stała się boginią dzięki Maeve – myślała Celaena na głos, muskając dłonią poszarpaną skałę. – Ale to miało miejsce pięćset lat temu. Księżyc był siostrą Mali, na długo nim Mab zajęła jej miejsce. – Prawdziwe imię jej siostry brzmiało Deanna, ale wy, ludzie, nadaliście jej kilka cech Mab, jak choćby zamiłowanie do polowania oraz ogary. – Może Deanna i Mala nie zawsze były rywalkami.

– Do czego zmierzasz? Dziewczyna wzruszyła ramionami i nadal gładziła kamień, wąchając go, próbując wyczuć. – Poznałeś kiedyś Mab?

Rowan milczał przez moment. Bez wątpienia zastanawiał się, czy jest sens odpowiadać na to pytanie. – Nie – powiedział w końcu. – Jestem stary, ale nie aż tak. Trudno, skoro nie chciał jej powiedzieć, ile naprawdę ma lat… – A czujesz się staro? Fae wpatrywał się w dal. – Wedle norm mego ludu wciąż jestem dość młody.

Nie odpowiedział na jej pytanie. – Kiedyś mi powiedziałeś, że uczestniczyłeś w kampanii przeciwko królestwu, które już nie istnieje. Wygląda na to, że wielokrotnie walczyłeś na wojnie i poznałeś świat. Takie rzeczy zmieniają człowieka. Sprawiają, że starzeje się w sercu. – A ty czujesz się stara? – Rowan nawet nie mrugnął. Niedawno sam nazwał ją dzieckiem. Była dla niego tylko dziewczyną. Nawet gdy się zestarzeje, wciąż będzie tylko dzieckiem w porównaniu z nim i doświadczeniami, które zebrał. Zależało jej na tym, aby patrzył na nią inaczej, ale odparła: – Od jakiegoś czasu cieszę się, że jestem śmiertelniczką i muszę przeżyć to życie tylko raz.

W ogóle ci nie zazdroszczę. – A jak było wcześniej?

Teraz to Celaena spojrzała na horyzont. – Kiedyś chciałam poznać cały świat i złościłam się, że nigdy nie będę miała na to szansy. Wyczuła, że chce jej zadać kolejne pytanie, więc wstała i ruszyła przed siebie, przyglądając się kamieniom. Zdmuchnęła z jednego z nich pył i niespodziewanie ujrzała jelenia z jaśniejącą gwiazdą między rogami, identycznego z tym, którego czczono w Terrasenie. Słyszała kiedyś opowieść Emrysa o słonecznych jeleniach, które między ogromnymi rogami niosły nieśmiertelny płomień, skradziony niegdyś ze świątyni gdzieś w tej krainie… – Czy to tu trzymano jelenie? Nim świątynia uległa zagładzie?

– Nie wiem. A świątynia nie została zniszczona, ale porzucona, gdy Fae przenieśli się do

Doranelle. Później rozprawiły się z nią żywioły. – Według opowieści Emrysa świątynię zniszczono. – Zadam to samo pytanie raz jeszcze: do czego zmierzasz?

Nie wiedziała. Pokręciła więc głową i rzekła: – Fae na moim kontynencie, w Terrasenie, w niczym ciebie nie przypominali. W każdym razie ja nie pamiętam, żeby byli tacy jak ty. Nie było ich wielu, ale… – Przełknęła ślinę. – Król Adarlanu ścigał ich i zabijał bez trudu. Gdy patrzę na ciebie, nie rozumiem, jak mu się to udało. Choć król miał Klucze Wyrda, Fae byli silniejsi i szybsi. Powinno przetrwać wielu z nich, nawet jeśli w chwili zniknięcia magii niektórzy zostali uwięzieni w zwierzęcej formie.

Celaena zerknęła na Rowana, nadal trzymając jedną dłoń na nagrzanej płaskorzeźbie. Na twarzy wojownika drgnął mięsień, ale odpowiedział: – Nigdy nie byłem na twoim kontynencie, ale słyszałem, że mieszkający tam Fae byli łagodniejsi, mniej agresywni i rzadko szkoleni w walce. Co więcej, opierali się głównie na magii, a gdy ta znikła, po prostu nie wiedzieli, jak stawić czoło wyszkolonym żołnierzom. – A Maeve mimo to nie wysłała pomocy. – Fae z twego kontynentu dawno przecięli wszystkie więzi łączące ich z Maeve – rzekł Rowan i znów urwał na moment. – Niemniej niektórzy mieszkańcy Doranelle byli za odsieczą. Skończyło się na tym, że moja królowa zaoferowała schronienie wszystkim, którym udało się tu dotrzeć. Celaena nie chciała wiedzieć nic więcej. Nie pytała, ilu Fae udało się dotrzeć i czy sam Rowan był za przyjściem z pomocą zachodnim braciom. Odeszła od emanującej ciepłem rzeźby mitycznego jelenia i po kilku krokach natychmiast zrobiło jej się zimno. Miała dziwne

wrażenie, że starożytna, osobliwa moc zareagowała smutkiem na jej odejście. *** Następnego dnia poranna zmiana w kuchni okazała się cięższym wyzwaniem niż dotychczas, gdyż nie zjawił się Luca. Oznaczało to, że dziewczyna musiała spędzić ranek na krojeniu składników, myciu naczyń i zanoszeniu jedzenia na górę. Po drodze minęła wartownika, który był przyjacielem Luki i częstym słuchaczem historii Emrysa – młodego,

szczupłego chłopaka bez śladu dziedzictwa Fae. Miał na imię Bas i przewodził grupie zwiadowców twierdzy. Luca ględził o nim bez końca. Celaena uśmiechnęła się lekko do niego i skinęła głową na powitanie. Ten zamrugał kilkakrotnie, uśmiechnął się niepewnie w odpowiedzi i ruszył dalej, przypuszczalnie do swych ludzi na murach. Dziewczyna zmarszczyła czoło. Przecież przywitała się już z większością mieszkańców, jak należało. Zastanawiając się nad dziwną reakcją Basa, dotarła do swego pokoju i narzuciła kurtkę. – Spóźniłaś się – powiedział stojący na progu Rowan. – Było więcej pracy – odparła Celaena i odwróciła się do niego, zaplatając warkocz. – Czy

uda nam się zrobić dziś coś pożytecznego, czy może będziemy siedzieć, patrzeć złowrogo i warczeć na siebie? A może od razu poślesz mnie do rąbania drewna? Rowan bez słowa ruszył przed siebie. Dziewczyna udała się w ślad za nim, nadal zaplatając włosy. Minęli dwóch innych wartowników. Tym razem Celaena spojrzała

każdemu w oczy i uśmiechnęła się do nich na powitanie. Obaj zamrugali, spojrzeli na siebie i spróbowali się uśmiechnąć w odpowiedzi. Czyżby w rzeczywistości stała się tak odpychająca, że zwykły uśmiech był zaskoczeniem? Na bogów, kiedy po raz ostatni uśmiechnęła się do kogoś? Kiedy coś ją rozbawiło? Skierowali się na południe, ku górom. Znaleźli się już w sporej odległości od twierdzy, gdy Rowan rzekł: – Trzymają się od ciebie z daleka ze względu na zapach, jaki roztaczasz. – Co takiego? – Celaena nie chciała wiedzieć, w jaki sposób odczytał jej myśli. Wojownik szedł między drzewami, oddychając równo, jakby wędrówka nie zrobiła na nim żadnego wrażenia. – Jest tu więcej mężczyzn niż kobiet, a od cywilizacji dzieli nas wiele dni drogi. Nigdy się nie zastanawiałaś, dlaczego nie zbliżają się do ciebie?

– Trzymają się z daleka ze względu na mój… mój zapach? – Dziewczyna nie sądziła, że coś jeszcze może ją zawstydzić, ale poczuła gorący rumieniec. – Twój zapach mówi, że nie chcesz, by ktoś się do ciebie zbliżał. Mężczyźni wyczuwają go lepiej od kobiet. Nic dziwnego, że nie podchodzą. Żaden nie chce, żebyś mu wydrapała

oczy.

Zdążyła już zapomnieć o pierwotnej naturze Fae, w której zapachy, kopulacja i terytorium

odgrywały ważne role. Cóż za osobliwy kontrast w zestawieniu z cywilizowanym światem za górami. – W porządku – powiedziała, choć wzburzył ją fakt, że jej emocje są tak łatwe do rozpoznania. Naraz uświadomiła sobie, że kłamstwa ani udawanie czegokolwiek nie mają sensu. – Nie jestem zainteresowana mężczyznami.

Jego tatuaż zdawał się wić i mienić w promieniach słońca przenikających korony drzew. Rowan patrzył na jej pierścień. – A co będzie, jak zostaniesz królową? Nie zgodzisz się na potencjalny sojusz, którego rękojmią będzie małżeństwo? Celaena poczuła, jak niewidzialna ręka zaciska się na jej gardle. Nigdy dotąd nie

rozważała takiej możliwości, bo na samą myśl o koronie i tronie czuła się, jakby zamykano ją w trumnie. Nie mogłaby znieść takiego małżeństwa. Nie mogłaby znieść czyjegoś ciała na sobie, ciała, które nie należało do Chaola… Odepchnęła tę myśl. Rowan jak zwykle próbował ją podpuścić. Nie miała najmniejszego zamiaru siadać na tronie wuja. Planowała jedynie zrobienie tego, co obiecała Nehemii. – Prawie mnie podszedłeś.

– Szybko się uczysz. – Rowan uśmiechnął się. Jego kły błysnęły w słońcu. – Ty też czasem dajesz się podpuścić, wiesz? Jego spojrzenie mówiło: „Jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś, dzieje się tak tylko wtedy, gdy

ci na to pozwalam. Nie jestem pierwszym z brzegu głupim śmiertelnikiem”. Celaena chciała zapytać dlaczego, ale ta uprzejmość wobec niego – ba, wobec wszystkich! – była już i tak wystarczająco dziwnym doświadczeniem. – A gdzie my właściwie dzisiaj idziemy? Nigdy nie kierujemy się na zachód. Jego uśmiech znikł. – Chcesz zrobić coś pożytecznego, tak? Oto twoja szansa.

*** Celaena nadal przebywała w ludzkiej formie, więc gdy dotarli na skraj sosnowego lasu,

dzwony w miasteczku wybiły już trzecią. Nie pytała, czego tu szukają. Gdyby Rowan chciał, dawno by jej to powiedział. Wojownik zwolnił i ruszył naprzód, kierując się znakami na drzewach i kamieniach. Dziewczyna w ciszy szła za nim. Była głodna, spragniona i kręciło jej się w głowie.

Okolica się zmieniła. Pod ich stopami chrzęściły igły sosnowe, a nad głowami pokrzykiwały mewy. Wybrzeże znajdowało się niedaleko. Celaena jęknęła, gdy chłodny podmuch wiatru,

pachnący solą, rybą i nagrzanymi kamieniami, owiał jej spoconą twarz. Dopiero gdy Rowan zatrzymał się przy strumieniu, poczuła odór, a po chwili również zarejestrowała panującą wokół ciszę. Po drugiej stronie strumienia poszycie leśne było porozrywane i zadeptane, ale wojownik skupił swą uwagę głównie na strumieniu, a raczej na tym, co utknęło między kamieniami. Celaena przeklęła. Było to ciało, ciało kobiety, sądząc po tym, co z niej zostało, oraz… Wyglądała, jakby po prostu odessano z niej życie. Nie miała ran, skaleczeń ani innych obrażeń, jedynie z jej nosa i uszu wyciekały strużki krwi. Jej skóra pozbawiona była wszelkich barw, zwiędła i zeschnięta, a na zapadłej twarzy nadal było widać zastygłe przerażenie.

Przerażenie oraz smutek. Zapach zaś… Nie był to smród zgnilizny, ale czegoś zbliżonego… – Kto jej to zrobił? – spytała dziewczyna, rozglądając się po cichym, niespokojnym lesie. Rowan uklęknął i przyjrzał się szczątkom. – Dlaczego po prostu nie wrzucono jej do morza? Wrzucenie jej do strumienia to głupota. Przecież winowajca pozostawił ślady, chyba że to, co widzimy, to ślady ludzi, którzy się na nią natknęli i uciekli. – Malakai zameldował mi o tym dziś rano, ale on i jego ludzie poruszają się bez pozostawiania śladów. Ale ten zapach… Jest inny.

Rowan podszedł do brzegu potoku. Celaena chciała go poprosić, aby się zatrzymał, ale ten nadal przyglądał się szczątkom, najpierw z góry, a potem przysiadł, żeby obejrzeć je od dołu. W jego oczach błysnęła furia.

– No to mów, zabójczyni. Chciałaś zrobić coś pożytecznego, tak? Dziewczyna najeżyła się, słysząc jego ton, ale przecież sprawa była poważna. Mieli przed sobą martwą kobietę. Nie chciała niczego wąchać, ale nachyliła się i wciągnęła powietrze w płuca. Natychmiast tego pożałowała. Dwukrotnie spotkała się z tą wonią – w zakrwawionej sypialni dziesięć lat temu oraz niedawno… – Powiedziałeś mi, że nie wiesz, czym była owa istota wśród kurhanów – wykrztusiła. Usta martwej kobiety były rozwarte do krzyku i widać było spękane, połamane zęby. Na wardze zaschła krew. Celaena dotknęła własnego nosa i skrzywiła się. – Myślę, że to jej dzieło. Rowan oparł dłonie na biodrach, ponownie wciągnął powietrze i odwrócił się ku strumieniowi. Najpierw spojrzał na zabójczynię, a potem na ciało. – Gdy wyszłaś z ciemności, wyglądałaś, jakby ktoś wyssał z ciebie życie. Twa skóra była bledsza, a po piegach nie było śladu.

– Ta istota zmusiła mnie, żebym przeżyła na nowo moje wspomnienia. Najgorsze z możliwych. – Kobieta, na której twarzy zastygły smutek oraz zgroza, wpatrywała się

w korony drzew. – Słyszałeś kiedyś o stworzeniu, które karmi się takimi rzeczami? Przez chwilę widziałam mężczyznę, przystojnego mężczyznę, bladoskórego i ciemnowłosego, z całkowicie czarnymi oczami. Nie był człowiekiem. To znaczy wyglądał na człowieka, ale jego oczy nie miały w sobie nic ludzkiego. Jej rodzice zostali zamordowani. Widziała ich rany. Zapach w ich pokoju był jednakże tak podobny… Potrząsnęła głową, żeby pozbyć się wspomnień i strząsnąć paskudne uczucie pełznące jej po plecach. – Nawet moja królowa nie zna wszystkich potworów, które włóczą się po tych ziemiach. Skoro skórozdziercy zeszli z gór, inne bestie mogły ruszyć w ślad za nimi. – Może ludzie w mieście coś wiedzą. Może widzieli tę istotę lub słyszeli plotki? Rowan najwyraźniej myślał o tym samym, gdyż potrząsnął głową z niesmakiem oraz, ku jej zdumieniu, ze smutkiem. – Nie mamy na to czasu. Zmarnowaliśmy go mnóstwo przez to, że nadal przebywasz

w ludzkiej formie. Nie wzięliśmy też żadnych zapasów. Za godzinę ruszamy z powrotem. Wykorzystaj ten czas. ***

Ścieżka prowadziła donikąd. Biegła na sam szczyt morskiego klifu, nie odbijając w stronę wąskiej plaży. Wokół nie widzieli ani śladu ludzkich siedzib. Rowan stanął na skraju klifu i skrzyżował ramiona, wpatrując się w jadeitową toń.

– To nie ma sensu – rzekł bardziej do siebie niż do niej. – Czwarte ciało w ciągu ostatnich kilku tygodni, a nikt nie zgłosił zaginięcia. Ukucnął i wytatuowanym palcem nakreślił linię na piasku. Celaena rozpoznała zarys wybrzeża Wendlyn.

– Znaleziono je tutaj. – Zaznaczył cztery punkty przy brzegu. – My jesteśmy tu. – Do punktów na mapie dołączył piąty. – A ty natrafiłaś na tę istotę wśród kurhanów – dodał i nakreślił krzyżyk w głębi lądu. – Nie znalazłem kolejnych śladów bytności tej istoty w tamtym miejscu, a upiory powróciły do swoich dawnych przyzwyczajeń. – Czy ciała wyglądają tak samo? – Każde z nich wygląda tak, jakby odessano z niego życie. Na twarzach ofiar zastygło przerażenie i nie ma śladu ran poza zaschniętą krwią pod nosem i uszami. Zaciśnięte mocno zęby oraz pobladła opalona skóra wskazywały na to, że duma nieśmiertelnego wojownika ucierpiała. Rowan był zirytowany tym, że nie wie nic

o złowieszczej istocie.

– Wszystkie porzucono w lesie, a nie przy morzu?

Wojownik skinął głową. – Ale niedaleko od wody? Ponownie przytaknął. – Gdyby ta istota była myślącym, utalentowanym zabójcą, ukrywałaby trupy lepiej albo wrzucała je do morza. – Celaena spojrzała na wodę skrzącą się promieniami popołudniowego

słońca. – Może więc za nic ma dyskrecję albo po prostu chce, żebyśmy wiedzieli, co robi. Zdarzało się, że… Że sama porzucałam trupy tak, by mogła je odnaleźć konkretna osoba lub by przesłać wyraźny sygnał. – Grób był ostatnim przykładem w jej karierze. – Czy ofiary mają coś ze sobą wspólnego? – Nie wiem – przyznał Fae. – Nie znamy nawet ich imion oraz miejsca pochodzenia. –

Wstał i otrzepał dłonie. – Musimy wracać do twierdzy. – Poczekaj. – Celaena złapała go za łokieć. – Uważnie przyjrzałeś się ciału? Rowan skinął głową. Ona również się napatrzyła i dobrze zapamiętała wszystkie szczegóły. – No to trzeba ją pochować. – Ziemia jest tu zbyt twarda. Dziewczyna ruszyła przez las, zostawiając Fae z tyłu. – Trzeba więc uciec się do dawnego sposobu! – zawołała.

Nie miała najmniejszego zamiaru pozostawić ciała, aby zgniło w strumieniu. Nigdy. Wyciągnęła więc lekkiego trupa z wody i ułożyła go na brązowych igłach sosnowych. Rowan nie powiedział ani słowa, gdy zbierała chrust i igliwie. Uklęknął, próbując nie patrzeć na

zeschłą skórę i przerażone oblicze. Nie śmiał się z niej, gdy dopiero za którymś razem udało jej się skrzesać ogień. Nie drwił, gdy igliwie wreszcie zatrzeszczało i zaczęło dymić niczym pradawne kadzidło na prostym, prymitywnym stosie pogrzebowym. Gdy Celaena wstała znad płomieni, podszedł do niej

i stanął za nią niczym skała. Owionęła ją emanująca od niego stabilność i ujarzmiona dzikość. Ciepły wiatr musnął jej twarz i włosy, podsycając przy tym ogień pożerający ciało. Nienawiść, którą czuła, nie miała nic wspólnego z jej przysięgą czy z Nehemią. Sięgnęła głęboko do studni w głębi swego serca, by choć raz spróbować z niej wywlec coś, co wywoływało przemianę. Chciała sprawić, aby skromny ogień buchnął żywiej, z większą

dumą. Nie udało się jednak – nadal stała uwięziona w ludzkim ciele. Rowan nie powiedział ani słowa, lecz przywołał wiatr, który podsycił płomienie tak, że zaczęły trawić ciało o wiele szybciej. Celaena i Fae przyglądali się temu w milczeniu, aż ze stosu pozostały jedynie popioły, które wiatr porwał nad korony drzew, ku otwartemu morzu.

26.

Po

nocnej rozmowie w podziemiach Chaol nie spotkał ani księcia, ani generała. Jego

podwładni donieśli mu, że Dorian spędza dużo czasu w katakumbach uzdrowicieli, gdzie zaleca się do jednej z dziewcząt. Kapitan znienawidził sam siebie za to, że na wieść o tym poczuł ulgę. Cieszył się, że książę przynajmniej z kimś rozmawia. Dobrze, że oddalili się od siebie. Tak było najlepiej dla Doriana, nawet jeśli nigdy już nie

miał mu wybaczyć, oraz dla Celaeny, nawet jeśli nie miała już nigdy powrócić. Tak, dobrze się stało.

Z Aedionem miał się spotkać za tydzień. Spodziewał się otrzymać od generała informacje, których nie zdążył mu przekazać, bo przeszkodził im Dorian. Skoro książę odnalazł ich z taką łatwością, grobowiec nie był najlepszym miejscem na rozmowy. Istniało na szczęście inne, w którym mogli się bezpiecznie naradzić. Celaena zapisała mu je w testamencie. Jej tajne mieszkanie nad magazynem było nietknięte, choć ktoś zadał sobie trud i zakrył wszystkie meble prześcieradłami. Ściągając jedno po drugim, Chaol miał wrażenie, że odkrywa, kim była Celaena przed zesłaniem do Endovier. W istocie miała niezły gust. Kiedyś powiedziała mu, że kupiła to miejsce, aby mieć własny kąt poza Twierdzą Zabójców. Włożyła

w nie prawie każdy zarobiony grosz, ale opłaciło się, bo mogła tu zaznać odrobinę swobody i wolności. Być może należało pozostawić prześcieradła na miejscu, ale Chaol był po prostu ciekaw. Mieszkanie składało się z dwóch pokojów z łazienkami oraz wielkiego salonu z miękką

kanapą stojącą przed marmurowym kominkiem i dwoma wielkimi aksamitnymi fotelami. Po drugiej stronie pokoju stał dębowy stół, przy którym zmieściłoby się osiem osób. Wciąż leżało na nim nakrycie. Chaol zerknął na talerze z porcelany i srebra, które dawno pokryła patyna.

Był to jedyny dowód na to, że mieszkania nikt nie odwiedzał, odkąd ktoś – przypuszczalnie Arobynn Hamel – kazał je zapieczętować. Arobynn Hamel, Król Zabójców. Chaol zacisnął zęby, wrzucając ostatnie z białych prześcieradeł do szafy w korytarzu. Ostatnio często myślał o dawnym mistrzu Celaeny. Arobynn był inteligentnym człowiekiem i mógł połączyć wieść o zaginięciu księżniczki Terrasenu w częściowo zamarzniętej rzece Florine z odnalezioną na jej brzegu przemarzniętą sierotą. Jeśli Arobynn wiedział o tym, kim była Celaena, a mimo to… Przecież nieraz wyrządził jej krzywdę. Chaol przypomniał sobie bliznę na nadgarstku dziewczyny, pamiątkę po złamanej przez niego ręce. Z pewnością miał na sumieniu dziesiątki innych brutalnych czynów, o których zabójczyni nie powiedziała mu ani słowa. A najgorsze było to, co Arobynn zrobił

z Samem Cortlandem, jej ukochanym sprzed Endovier. Kapitan zawsze się zastanawiał, dlaczego Celaena, zdobywszy tytuł Królewskiej Obrończyni, w pierwszej kolejności nie

wytropiła i nie pokroiła swego mistrza na kawałki. Przecież to on rozkazał, by Sama poddano torturom i zabito, a później zastawił na dziewczynę pułapkę, co skończyło się zesłaniem do Endovier. Skoro mieszkanie było nietknięte, Arobynn zapewne spodziewał się, że kiedyś ją odzyska. Być może chciał, żeby Endovier dało jej porządnie w kość. Uwolniłby ją wówczas i pozwolił, aby przypełzła do niego, obiecując, że będzie zawsze jego wiernym sługą. Chaol uważał, że Celaena miała święte prawo zadecydować, kiedy i jak zabije Arobynna. Aedion również miał do tego prawo. Nawet dwóch pozostałych lordów z Terrasenu miało większe prawo domagać się głowy Arobynna niż on. Kapitan wiedział jednak, że gdyby go spotkał, przypuszczalnie nie udałoby mu się opanować. Stare, rozchwiane schody przed drzwiami frontowymi zaskrzypiały. Chaol w okamgnieniu

wyciągnął miecz, ale odprężył się, gdy usłyszał dwa ciche gwizdnięcia. Sam również zagwizdał w umówiony sposób, ale nie schował ostrza, dopóki do środka nie wszedł Aedion, również z mieczem w dłoni. – Zastanawiałem się, czy będziesz tu sam, czy ze zbrojną bandą kryjącą się wśród cieni – rzekł generał na powitanie, chowając broń. Chaol wbił w niego nieprzyjazne spojrzenie. – Ja również.

Aedion rozejrzał się po mieszkaniu. Zawziętość szybko znikła z jego twarzy, a zastąpiły ją czujność, zdumienie oraz smutek. Kapitan nagle zdał sobie sprawę z tego, że mężczyzna po raz pierwszy natrafił na ślad po zaginionej kuzynce. Otaczały go jej rzeczy. Osobiście wybrała

każdą z nich, od figurek stojących na półce nad kominkiem po zielone serwetki i stary stół kuchenny, na którym widać było dziesiątki śladów po nożu. Aedion zatrzymał się na środku pokoju i rozejrzał się uważnie dookoła. Być może rzeczywiście szukał ukrytych napastników albo… Cóż, Chaol mruknął coś o konieczności skorzystania z toalety i pozostawił go samego. Ten najwyraźniej tego potrzebował.

*** To było jej mieszkanie. Bez względu na to, co Celaena sądziła o swej przeszłości, stół w jadalni przykryła zielono-srebrnym obrusem. Były to królewskie barwy Terrasenu. Na półce nad kominkiem stała ponadto figurka jelenia. Tylko te dwa szczegóły wskazywały na to, że dziewczyna mogła wciąż pamiętać i nadal mogło jej zależeć. Mieszkanie było wygodne, zaciszne i przytulne, jak gdyby istniało tylko po to, by można było się tu wylegiwać przez całą noc przy ogniu. Było w nim też mnóstwo książek, które stały

na półkach, piętrzyły się na stoliczku przy kanapie, leżały przy fotelu i wzdłuż zasłoniętego firanami wielkiego okna ciągnącego się na całą szerokość pokoju.

Celaena była mądra. Wykształcona. Kulturalna, jeśli sądzić po drobiazgach, którymi się otaczała. Pochodziły z różnych stron królestwa, jak gdyby przywoziła sobie coś z każdej podróży. Ten pokój był mapą jej przygód, mapą całkowicie innej osoby. Aelin żyła, robiła różne rzeczy i widziała różne rzeczy. Kuchnia była niewielka, ale przytulna i… Na bogów, ona miała lodówkę! Kapitan

wspominał, że była świetną zabójczynią, ale nigdy nie mówił o tym, że była bogata. Wszystko to kupiła za pieniądze stanowiące wynagrodzenie za zabójstwa. Wszystko to świadczyło o tym, co ona straciła, a czego on nie zdołał ocalić. Stała się morderczynią. Sądząc po wyposażeniu mieszkania, całkiem niezłą w swoim

fachu. Sypialnia okazała się jeszcze bardziej zbytkowna. Stało tam ogromne łóżko z baldachimem i materacem przypominającym kłębiastą chmurę. Pokój sąsiadował z wyłożoną marmurowymi płytkami łazienką z osobnym systemem hydraulicznym. Cóż, przynajmniej garderoba wyglądała tak jak kiedyś. Jego kuzynka uwielbiała piękne stroje. Aedion wyciągnął ciemnoniebieską tunikę. Złote nici oraz guziki mieniły się w blasku lamp. To były rzeczy młodej kobiety. Unoszący się w pomieszczeniu zapach również do niej należał. Był bardzo podobny do tego, który zapamiętał z dzieciństwa, ale tym razem wyczuwał w nim również tajemnice i sekretne uśmiechy. Wyostrzone zmysły Fae wychwyciły tę różnicę natychmiast. Generał oparł się o ścianę garderoby. Wpatrywał się w suknie i biżuterię, pokrytą teraz kurzem. Nie przejmował się tym, co się z nim działo w przeszłości. Nie myślał o ludziach,

którym zrujnował życie, i o polach bitew, które opuszczał zbryzgany cudzą krwią. On bowiem utracił wszystko w dniu, kiedy umarła Aelin. Zasługiwał na karę, ponieważ ją zawiódł, ale Aelin… Aedion przeczesał dłońmi włosy i wkroczył do salonu. Bez względu na to, w co wierzył kapitan, ona musiała wrócić z Wendlyn. Powróci, a wtedy… Z każdym oddechem jej zapach ciaśniej oplatał się wokół jego serca i duszy. Gdy Aelin wróci, nigdy już nie pozwoli jej odejść. ***

Generał rozsiadł się na fotelu przed ogniem płonącym w kominku. – Cóż, nie mogę się doczekać, aż opowiesz mi wszystko, co wiesz o magii – rzekł Chaol. – Mam nadzieję, że nie czekam na próżno. – Bez względu na to, co wiem, nie powinieneś opierać planu obrony na magii. Planu ataku

tym bardziej nie.

– Widziałem, jak twoja królowa wybija w ziemi przepaść mocą swego umysłu – rzekł

kapitan. – Jesteś pewien, że coś takiego nie przydałoby się na polu bitwy? Nie przydaliby ci się tacy jak ona? – Aelin będzie się trzymać daleko od moich bitew. – Aedion parsknął cicho. Chaol miał nadzieję, że generał ma rację, choć osobiście w to wątpił. Mężczyzna musiałby przywiązać Celaenę do tronu, by nie stanęła w pierwszej linii ataku. – Opowiedz mi o wszystkim. Aedion westchnął i wbił wzrok w płomienie, jakby spoglądał na odległy horyzont. – Egzekucje i spalenia zaczęły się już po wygaśnięciu magii. W dniu, gdy do tego doszło, ujrzałem chmary ptactwa, które, jak sądziłem, uciekają przed wojskami lub szukają jedzenia.

Z rozkazu króla zostałem zamknięty w jednej z wież. Przez większość czasu bałem się wyjrzeć przez okno. Nie chciałem wiedzieć, co się dzieje w mieście, ale ptaki robiły taki hałas, że wreszcie spojrzałem. – Pokręcił głową przy tych słowach. – Coś sprawiło, że najpierw leciały w jednym kierunku, a potem skręciły. Następnie rozległy się dzikie wrzaski. Słyszałem, że niektórzy ludzie padli trupem na miejscu, jakby coś poprzecinało im arterie. – Aedion rozłożył mapę na stoliczku między nimi i wskazał zrogowaciałym palcem Orynth. – Były dwie fale ptactwa. Pierwsza leciała na północ, północny zachód. Z wieży miałem dość dobry widok i ujrzałem, że wiele z nich nadleciało z południa. Druga fala posłała je wszystkie na północ oraz na wschód, jakby wypchnęła je jakaś siła w środkowej części kraju. Chaol wskazał Perranth, drugie co do wielkości miasto Terrasenu. – Stąd?

– Nie, skądś dalej. – Aedion odtrącił dłoń Westfalla. – Z Endovier albo jeszcze dalej. – Przecież aż tak daleko nie widziałeś. – Nie, ale wojownicy z mego dworu nauczyli mnie wszystkiego o ptakach z Dębowej Puszczy. Znałem ich okrzyki i sposoby walki. Rozpoznałem wiele gatunków spośród

nadlatujących stad. Liczyłem je, by się czymś zająć, gdy… – Urwał, nie chcąc dokończyć myśli. – Nie przypominam sobie ptactwa z trzech królestw na południu – zakończył. Chaol przedłużył linię nakreśloną przez Aediona. Jego palec minął Rifthold i dotarł do Elfiej Przełęczy. – Może coś wystrzeliło stąd. – Magia przestała działać po drugiej fali. – Generał uniósł brew. – A ty coś pamiętasz? – Byłem tutaj. Jeśli ktoś czuł ból, ukrywał to. Magia była nielegalna w Adarlanie od wielu lat. Jakie wnioski mam wyciągnąć, Aedionie? – Murtaugh i Ren mają podobne wspomnienia.

Generał opowiedział Chaolowi o tym, co usłyszał od współspiskowców. Obaj również byli świadkami szaleństwa, które zapanowało wśród zwierząt, i widzieli podwójną falę czegoś dziwnego w dniu, gdy magia ostatecznie znikła. Obaj jednakże przebywali w południowej części kontynentu, na brzegach Zatoki Czaszek. Dopiero sześć miesięcy temu, gdy rozprowadzane przez Archera Finna fałszywe plotki o pojawieniu się Aelin zwabiły ich do Rifthold, zaczęli poważnie rozmyślać o magii i sposobach na złamanie królewskiej potęgi. Porównali swe spostrzeżenia z obserwacjami innych buntowników i doszli do wniosku, że widzieli podobne zjawiska. Szukając pełnych sprawozdań, natknęli się na kupca z Opuszczonego Półwyspu, który zechciał z nimi porozmawiać. Był to mężczyzna z Xandrii, zaskakująco szczery i otwarty, zważywszy na to, że zajmował się kontrabandą. „Celaena ukradła asteriońską klacz władcy Xandrii”. Oczywiście dziewczyna dotarła kiedyś do tej krainy i napytała sobie tam biedy. Choć

wspomnienie obudziło ból w jego sercu, Chaol uśmiechnął się do siebie na myśl o tym. W międzyczasie Aedion zrelacjonował to, czego Murtaugh dowiedział się od przemytnika. Wśród bezmiarów pustyni znikły nie dwie fale magii, ale trzy. Pierwsza nadeszła z północy.

Kupiec przebywał podówczas w gościnie u władcy Xandrii w jego fortecy wysoko nad miastem i widział lekkie wstrząsy, które wzburzyły czerwone piaski. Druga fala nadeszła z południowego zachodu, niszcząca niczym burza piaskowa. Ostania nadciągnęła z mniej więcej tego samego miejsca, które zapamiętał Aedion. Chwilę potem magia przestała istnieć.

Ludzie krzyczeli na ulicach, a tydzień później władca Xandrii otrzymał rozkaz aresztowania wszystkich znanych bądź zarejestrowanych użytkowników magii. Wówczas wrzaski przybrały inny ton. – Murtaugh dowiedział się jednak czegoś więcej – dodał generał z przebiegłym uśmiechem. – Mamy się spotkać za trzy dni. Wtedy ci wszystko opowie. Chaol podniósł się z krzesła. – I to wszystko? Tylko tyle wiesz? Tym mnie zwodziłeś przez ostatnie tygodnie? – Sam masz jeszcze sporo do opowiedzenia. Nie krępuj się. – Przekazałem ci istotne informacje, które mogą zmienić losy świata – wycedził kapitan przez zęby. – W zamian usłyszałem bajeczkę. W oczach Aediona pojawił się śmiercionośny błysk. – Wierz mi, że będziesz chciał poznać rewelacje Rena i Murtaugha.

Chaol nie miał najmniejszej ochoty czekać tak długo, ale w międzyczasie musiał wziąć udział w uroczystym obiedzie oraz dwóch spotkaniach wagi państwowej. Miał nie tylko uczestniczyć w każdym z tych wydarzeń, lecz także przedstawić królowi szczegółowe scenariusze ochrony każdego z nich.

– Jak ty możesz dla niego pracować? – spytał Aedion po chwili. – Jak możesz udawać, że nie wiesz, co ten łajdak robi i ile krzywd wyrządził niewinnym ludziom? Jak możesz

udawać, że nie wiesz, co zrobił kobiecie, którą rzekomo kochasz? – Robię to, co muszę – odparł Chaol. Nie sądził, aby generał mógł go zrozumieć. – Powiedz mi, dlaczego kapitan gwardii, lord Adarlanu, pomaga swemu wrogowi. Tylko to chcę dziś od ciebie usłyszeć. Chaol miał ochotę odpowiedzieć, że zdradził mu już tyle, iż nie zasługuje na kolejne wyjaśnienia. Zamiast tego rzekł jednak: – Wychowałem się w przeświadczeniu, że przynosimy pokój oraz cywilizację. Dopiero niedawno uświadomiłem sobie, że to wszystko kłamstwo. – Ale wiedziałeś o obozach pracy. Wiedziałeś o masakrach. – Łatwo uwierzyć w kłamstwa, gdy nie znasz osobiście nikogo z tych ludzi. – Widział już

przecież blizny Celaeny. Słyszał o rzezi rodaków Nehemii. – Łatwo uwierzyć, gdy twój król mówi ci, że wszyscy ludzie trafili do Endovier, bo są złoczyńcami czy buntownikami podnoszącymi rękę na niewinne adarlańskie rodziny. – A ilu z twoich rodaków stanęłoby przeciwko królowi, gdyby oni również poznali prawdę? Gdyby sami zastanowili się, jak by się czuli, jeśli ich rodziny i sąsiedzi zostaliby wymordowani bądź wtrąceni do niewoli? Ilu z nich chwyciłoby za broń, gdyby wiedzieli, jaką mocą włada ich książę? Gdyby ich książę powstał, aby walczyć dla nas? Chaol nie znał odpowiedzi i nie wiedział, czy chce ją poznać. A co do Doriana… Nie mógł go o to prosić. Nie mógł tego od niego oczekiwać. Jego misją było zapewnienie mu bezpieczeństwa, nawet za cenę ich przyjaźni. Nie mógł go w nic wplątać. Za żadne skarby. *** Ostatni tydzień był dla Doriana zarówno przerażającym, jak i wspaniałym doświadczeniem. Przeraził go fakt, że kolejne dwie osoby poznały jego sekret, a on nadal nie

potrafił okiełznać swej mocy, która każdego dnia wydawała się coraz bardziej niebezpieczna i wybuchowa. Cudowne natomiast było to, że codziennie odwiedzał zapomnianą pracownię, którą Sorscha odkryła na niższych poziomach katakumb. Nikt ich tam nie mógł znaleźć. Dziewczyna przyniosła zdobyte w sekrecie księgi, zioła, rośliny, sole oraz proszki. Codziennie badali jego moc, eksperymentowali i się zastanawiali. Nie było wiele książek na temat tłumienia podobnych mocy. Zdaniem Sorschy wiele z nich zostało spalonych. Podchodziła jednakże do magii Doriana jak do choroby i usiłowała odnaleźć kanały, które należało zablokować, by moc znów nie zaczęła się manifestować. Gdyby się nie powiodło, utrzymywała, że może mu podać środki uśmierzające, które

złagodzą jego nastroje. Obojgu nie podobał się ten scenariusz, ale czuli ulgę na myśl o tym, że istniało jakieś dodatkowe wyjście z sytuacji.

Udawało im się poświęcić na poszukiwania jedynie godzinę dziennie. Dorian wiedział, że łamie wówczas wiele praw i zasad, ale przez cały ten czas czuł się znów sobą. Nie czaił się, nie tłumił torsji, nie potykał się w mroku. Stał mocno na ziemi. Był spokojny i zrównoważony, a Sorscha, bez względu na to, co od niego usłyszała, nie osądzała go i nie zamierzała zdradzić. Kiedyś tę rolę odgrywał w jego życiu Chaol, ale sytuacja się zmieniła. Nadal widział w oczach kapitana lęk i obrzydzenie, gdy poruszano temat magii. – Czy wiedziałeś, że przed zniknięciem magii istniały sposoby stłumienia mocy szczególnie utalentowanych więźniów? – spytała Sorscha, która siedziała na swoim zwyczajowym miejscu przy stole. Dorian uniósł głowę znad własnej książki, która zawierała opisy raczej nieprzydatnych

leków ogrodowych. Przed zniknięciem magii, co było sprawką jego ojca oraz Kluczy Wyrda. Poczuł ucisk w żołądku. – Ponieważ mogliby wykorzystać magię i wyrwać się dzięki niej na wolność?

Sorscha ponownie zatopiła się w lekturze. – To dlatego w starych więzieniach wykorzystuje się tyle żelaza. Żelazo jest odporne na magię. – Wiem – odrzekł. Uzdrowicielka uniosła brew. Powoli zaczynała zachowywać się przy nim swobodnie, choć on również coraz lepiej odczytywał jej subtelne sygnały. – Gdy moja moc objawiła się po raz pierwszy, usiłowałem wykorzystać ją na żelaznych drzwiach i nie poszło najlepiej.

– Hmm. – Sorscha przygryzła wargę. Był to zaskakująco rozpraszający odruch. – Ale przecież w krwi każdego człowieka jest sporo żelaza. Jak to działa? – Myślę, że to sprawka bogów. W ten oto sposób sprawili, że nie stajemy się zbyt potężni. Jeśli utrzymujemy zbyt długo kontakt z magią i pozwalamy jej płynąć przez nasze ciała, mdlejemy. Bywa, że dzieją się gorsze rzeczy. – Ciekawe, co by się stało, gdybyśmy zwiększyli zawartość żelaza w twojej diecie. Można by dodać sporą ilość syropu do twego jedzenia. Leczymy w ten sposób ludzi cierpiących na anemię. Gdybyś otrzymał skondensowaną dawkę… Cóż, smakowałoby paskudnie i być może okazałoby się niebezpieczne, ale…

– Ale gdy zgromadzę zapas w ciele, a magia nagle zacznie we mnie wzbierać… – Książę skrzywił się. Doskonale pamiętał, że próba zamknięcia żelaznych drzwi skończyła się dla niego boleśnie, ale nie potrafił wyznać tego dziewczynie. – Masz tu jakiś zapas? Wystarczy odrobina, by wypić z wodą.

Sorscha nie miała niczego pod ręką, ale przyniosła niewielki zapas z góry. Upłynął kwadrans. Dorian odmówił modlitwę do Silby i przełknął wywar, krzywiąc się od nadmiernej słodyczy. Nic. Żadnej reakcji. Dziewczyna zerkała na zegarek trzymany w ręku. Odliczała czas i czekała na efekty uboczne. Minęła minuta, dwie, w końcu dziesięć. Oboje musieli już wracać do swoich obowiązków, ale uzdrowicielka przemogła się i szepnęła: – Podejmij próbę. Spróbuj ją przywołać. W twojej krwi jest teraz sporo żelaza. Dorian zamknął oczy, a Sorscha dodała: – Magia wyzwala się, gdy jesteś wzburzony, rozgniewany, wystraszony bądź smutny. Pomyśl o czymś, co wyzwala którąś z tych emocji. Ryzykowała stanowisko, życie, wszystko, co miała. Robiła to dla niego, syna człowieka,

którego ludzie zniszczyli jej wieś, a potem zabili jej rodziców. Nie zasługiwał na tyle dobra. Wciągnął powietrze i wypuścił je. Ona również nie zasługiwała na kłopoty, w które ją pakował za każdym razem, gdy przestępował próg jej pracowni. Wiedział, kiedy podoba się kobietom. Od samego początku był świadom, że Sorscha uważa go za atrakcyjnego. Miał nadzieję, że jej opinia nie uległa zmianie. „Pomyśl o czymś, co cię wyprowadza z równowagi”. Wszystko wyprowadzało go z równowagi. Martwiło go to, że ryzykowała własne życie, a on musiał ją narażać. Nawet gdyby posunął się o krok dalej i poszedł z nią do łóżka, czego pragnął tak bardzo, nadal byłby następcą tronu. Celaena powiedziała kiedyś komuś, że zawsze będzie jej wrogiem… Nie był w stanie uciec przed swą koroną. Nie potrafił też umknąć przed ojcem, który byłby gotów ściąć Sorschę, spalić jej ciało i rozrzucić szczątki na cztery wiatry, gdyby się dowiedział, że mu pomagała. Przed ojcem, którego jego przyjaciele próbowali teraz zniszczyć. Oddani swej sprawie, okłamywali go i ignorowali. Był przecież dla nich zagrożeniem. Dla nich, dla Sorschy oraz…

Gwałtowny ból napłynął z jego wnętrza i wdarł mu się do gardła. Dorian zaczął się dławić. Nadeszła kolejna fala. Chłodny wiatr próbował ostudzić jego twarz, ale rozproszył się niczym mgła w promieniach słońca. Ból nadal wstrząsał jego ciałem. Książę pochylił się i zacisnął powieki, znosząc cierpienie i nudności atakujące go raz za razem. Nagle wszystko ucichło. Dorian otworzył oczy i ujrzał Sorschę, mądrą, opanowaną, cudowną Sorschę, która nadal przygryzała wargę. Zrobiła krok ku niemu – nie do tyłu, jak najdalej od niego, lecz ku niemu. – Czy… Książę zerwał się tak gwałtownie, że krzesło za nim zakołysało się. Ujął jej twarz w dłonie.

– Tak – szepnął i pocałował ją. Był to szybki, przelotny pocałunek, ale Sorscha zarumieniła się. Gdy się cofnął, miała

szeroko otwarte oczy. Na bogów, jego z pewnością wyglądały podobnie. Wciąż muskał kciukiem jej delikatny policzek. Chciał więcej, ale uzdrowicielka odsunęła się i wróciła do pracy, jak gdyby… Jak gdyby do niczego nie doszło. – Jutro? – szepnęła, nie patrząc na niego. Z trudem zdołał wykrztusić „tak” i wyszedł z komnaty, zataczając się. Sorscha wyglądała na zaskoczoną. Musiał wyjść, bo w przeciwnym razie nie zdołałby się powstrzymać i musiałby znów ją pocałować. A ona być może nie miała na to ochoty.

27.

Manon

stała na platformie widokowej i przyglądała się, jak pierwszy sabat Żółtonogich

szykuje się do Przejścia. Nurkowanie zakończone ostrym wyjściem w górę było oszałamiającym doświadczeniem, nawet gdy przypadało w udziale Żółtonogim. Na czele eskadry mknącej wzdłuż ściany Północnego Kła pędziła Iskra. Jej byk, ogromna bestia o imieniu Fendir, stanowił uosobienie sił natury. Choć mniejszy od Tytusa, był od niego dwakroć paskudniejszy. – Pasują do siebie – powiedziała Asterin stojąca obok Manon. Reszta sabatu przebywała

w sali treningowej, gdzie szkoliły inne wiedźmy w walce wręcz. Faline i Fallon, zielonookie, demoniczne bliźniaczki, zapewne z przyjemnością wyżywały się na najmłodszych. Lubiły znęcać się nad innymi. Fendir z Iskrą na grzbiecie przeleciał nad najwyższym szczytem Północnego Kła i znikł w chmurach. Pozostałe wiedźmy podążyły za nimi. Zimny wiatr smagał Manon po twarzy i wabił ją. Zmierzała akurat do Abraxosa, ale najpierw chciała przyjrzeć się Przejściu Żółtonogich. Musiała mieć pewność, że rzeczywiście znikną na następne trzy godziny. Spojrzała wzdłuż mostu na ogromne wejście do Kła, skąd dobiegały wzmocnione echem

wrzaski i ryki. – Daj Trzynastce coś do roboty na resztę dnia – powiedziała do przybocznej. Jako jej zastępczyni Asterin była jedyną, która miała prawo do kwestionowania rozkazów, choć musiała oszczędnie z niego korzystać. – Chcesz z nim ćwiczyć? Manon pokiwała głową. – Babka powiedziała, że mnie wypatroszy, jak jeszcze raz spuszczę cię z oczu. – Na

oszpeconej złamanym nosem twarzy Asterin, przesłanianej co rusz złotymi lokami, malowała się troska. – Będziesz musiała zadecydować – rzekła Manon. Nie chciało jej się odsłaniać żelaznych zębów. – Jesteś jej szpiegiem czy moją zastępczynią? Asterin nie okazała lęku, bólu czy urazy, jedynie zmrużyła lekko oczy. – Służę tobie. – Ale ona jest Matroną. – Służę tobie. Przez jedno uderzenie serca Manon zastanawiała się, kiedy zasłużyła sobie na taką

lojalność. Nie były przyjaciółkami, a przynajmniej nie w ludzkim znaczeniu tego słowa.

Każda wiedźma z Czarnodziobych winna jej była posłuszeństwo, gdyż była dziedziczką, ale Asterin przebijała je wszystkie. Manon nigdy nie przedstawiała planów ani zamiarów nikomu

oprócz babki, ale nagle usłyszała swój głos: – Nadal chcę zostać Przywódczynią Skrzydła. Asterin uśmiechnęła się. Jej żelazne zęby błyszczały niczym rtęć w porannym słońcu. – Wiemy. – Chcę, aby Trzynastka opanowała sztukę upadków. Gdy przejmiesz kontrolę nad swą

wywerną, masz wzbić się w niebiosa i lecieć w ślad za Żółtonogimi. Chcę wiedzieć, gdzie latają, jak im to wychodzi i co robią. Asterin pokiwała głową. – Nasze Cienie już śledzą Żółtonogie w korytarzach – rzekła. W jej zdobnych złotymi akcentami oczach błysnęła furia i żądza krwi. Gdy Manon uniosła brew, Asterin dodała: – Nie sądziłaś chyba, że tak szybko odpuszczę Iskrze, co? Manon nadal czuła końce ostrych żelaznych pazurów wbijających się w jej plecy i spychających ją w przepaść. Kostka nadal była obolała i sztywna po upadku, a żebra miała posiniaczone po uderzeniach ogona Tytusa. – Trzymaj je krótko, chyba że marzy ci się nos złamany po raz drugi. Asterin uśmiechnęła się promiennie. – Nie ruszamy bez twego rozkazu, pani!

*** Manon chciała jak najszybciej pozbyć się z zagrody nadzorcy oraz trzech parobków

z włóczniami i biczami. Mogła wymienić trzy powody. Po pierwsze, chciała być sama z Abraxosem, który przykucnął przy tylnej ścianie, czyhając i rozglądając się. Po drugie, rozpraszały ją zapach ludzi oraz dudnienie krwi w ich żyłach. Nienawidziła zapachu ich lęku. Zastanawiała się przez moment, czy nie wypatroszyć któregoś z nich choćby po to, by się przekonać, co zrobi reszta. Już zaginęło kilku ludzi z Kła. Ponoć przeszli przez most do Omegi i nigdy nie wrócili. Manon nie zabiła żadnego z nich, ale z każdą chwilą pokusa stawała się coraz większa. Po trzecie i najważniejsze, Abraxos nienawidził ludzi. Nienawidził ich obecności, nie znosił biczów i włóczni. Nie ruszał się z miejsca, choćby strzelali z batów jak szaleni.

Nienawidził batów. Nie bał się ich, ale po prostu ich nienawidził. Słysząc ich trzaski, najeżał się i obnażał kły. Minęło dziesięć minut, podczas których ludzie nie zdołali go spętać i osiodłać. Pozostawało jej coraz mniej czasu. Manon musiała udać się do Omegi przed powrotem

Żółtonogich.

– Nigdy nie zakładaliśmy mu siodła – rzekł nadzorca. – Chyba nie chce.

Wiedźma usłyszała niewypowiedziane słowa: „Nie mam zamiaru ryzykować życia moich ludzi. Jesteś nadęta i uparta. Powinnaś wybrać sobie innego wierzchowca”. Błysnęła ostrymi żelaznymi zębami, unosząc górną wargę. Nadzorca zrozumiał ostrzeżenie i cofnął się o krok. Jego bicz opadł. Okaleczony ogon Abraxosa tłukł o ziemię. Wywerna ani na moment nie spuszczała wzroku z trzech ludzi.

Jeden z nich strzelił z bicza tak blisko bestii, że ta drgnęła i odskoczyła. Inny strzelił dwukrotnie niedaleko ogona. Wywerna nie wytrzymała i ruszyła do ataku. Mężczyźni uskoczyli, w ostatniej chwili unikając kłapiących szczęk. Dość tego. – Twoi ludzie mają serca tchórzy – oznajmiła Manon i obrzuciła nadzorcę paraliżującym spojrzeniem. Ruszyła ku niemu, stąpając po brudnej podłodze. Mężczyzna chciał ją zatrzymać, ale wiedźma chlasnęła żelaznymi szponami, rozcinając mu dłoń. Zaklął, a Manon szła dalej przed siebie, zlizując krew z pazurów. Niemalże wypluła ją z niesmakiem. Smakowała podle, jakby od jakiegoś czasu gniła w ciele trupa. Przyjrzała się krwi na dłoni. Była zbyt ciemna jak na ludzką. Skoro wiedźmy w istocie zabijały ludzi z Północnego Kła, dlaczego żadna z nich jeszcze o tym nie zameldowała? Manon zdusiła jednak pytania. Uznała, że kiedy indziej się nad tym zastanowi. Może zawlecze tego nadzorcę w jakiś ciemny kąt i rozpruje go, aby przekonać się, co gnije w jego wnętrzu. Teraz jednak liczyło się

coś innego. Mężczyźni umilkli. Manon z każdym krokiem była bliżej Abraxosa. Podchodziła do wyrysowanej na ziemi linii oznaczającej maksymalny zasięg łańcuchów. Przekroczyła linię

i zrobiła trzy kroki na cześć każdej z twarzy Bogini: Dziewicy, Matki i Staruchy. Abraxos przykucnął i napiął potężne mięśnie, gotów do skoku. – Wiesz, kim jestem – powiedziała, patrząc w bezdenne czarne ślepia. Nie było w niej ani śladu lęku czy wątpliwości. – Jestem Manon z Czarnodziobych, dziedziczka klanu Czarnodziobych, a ty należysz do mnie. Rozumiesz mnie? Jeden z mężczyzn parsknął. Wiedźma już chciała odwrócić się i wyrwać mu język, gdy wywerna pochyliła lekko łeb, jakby ją zrozumiała. – Ty jesteś Abraxos – ciągnęła, a po jej plecach spływały dreszcze. – Nazwałam cię tak, gdyż Abraxos był Wielką Bestią, żmiją oplatającą świat, gotową pożreć go na rozkaz Bogini o Trzech Twarzach. Jesteś Abraxos – powtórzyła. – I jesteś mój. Wywerna mrugnęła raz, potem drugi i podeszła bliżej. Jeden z dozorców tak mocno zaciskał dłoń na rękojeści bata, że wiedźma słyszała skrzypienie skóry. Nie wycofała się jednak i uniosła dłoń ku bestii.

– Abraxosie. Potwór przybliżył do niej głowę. Ślepia przypominające jeziora płynnej nocy wpatrywały się

w jej oczy. Wiedźma nie cofała ręki zakończonej zbroczonymi krwią pazurami. Wywerna musnęła jej dłoń pyskiem i sapnęła. Szara skóra była ciepła i zaskakująco delikatna, twarda, ale elastyczna. Z bliska widać było jej rozliczne kolory, nie tylko szarość, ale również ciemną zieleń, brąz i czerń. Tu i ówdzie przecinały ją grube szramy i blizny, tak liczne, że przypominały wręcz pręgi leśnego kota. Kły Abraxosa, żółte i popękane, lśniły w blasku

pochodni. Brakowało niektórych, ale pozostałe były długości ludzkiego palca i grubości dwóch. Jego gorący oddech cuchnął, przypuszczalnie na skutek złej diety bądź gnijącego uzębienia. Każda z blizn, każdy ukruszony ząb czy złamany szpon, a nawet okaleczony ogon nie były śladami porażek. Och, wręcz przeciwnie. Były to trofea zwycięzcy. Abraxos był wojownikiem, który zawsze miał przeciwko sobie rywali z wielką przewagą, ale zdołał przeżyć. Uczył się z każdą walką i tryumfował. – Wynoście się – powiedziała Manon, nie odwracając się nawet do dozorców. Nadal wpatrywała się w czarne oczy wywerny. – Zostawcie siodło i won. Jeśli któryś z was przyniesie tu kiedyś bat, zabiorę mu go i sama go nim wychłostam. – Ale… – Won!

Mężczyźni wyszli, powłócząc nogami, mrucząc do siebie i cmokając. Gdy zostali sami, Manon pogładziła ogromny pysk bestii. Nie miała pojęcia, w jaki sposób król je wyhodował, ale Abraxos był inny, mniejszy, ale sprytniejszy. Może większe okazy po prostu nie musiały myśleć? Troszczono się o nie i szkolono je, ale uczyły się robić tylko to, co im kazano. Abraxos jednakże walczył o przetrwanie i być może to otworzyło mu umysł. Rozumiał jej słowa, odczytywał wyraz jej twarzy, a skoro posiadł taką umiejętność, być może mógł tego nauczyć rumaki pozostałych wiedźm z Trzynastki. Dzięki tej przewadze Manon mogłaby zostać

Przywódczynią Skrzydła i rozgnieść wrogów króla. – Założę ci siodło – powiedziała, wciąż trzymając pysk bestii. Wywerna poruszyła się, ale wiedźma zmusiła ją, aby na nią spojrzała. – Chcesz się wyrwać z tego szamba? To pozwól, bym ci założyła siodło i sprawdziła, czy pasuje. Potem obejrzę twój ogon. Te ludzkie łajdaki odcięły ci kolce, a więc założę ci nowe, z żelaza. Takie jak moje. – Pokazała rumakowi swe szpony. – Dostaniesz też nowe kły. – Odsłoniła własne uzębienie. – Będzie cię bolało i będziesz chciał pozabijać tych, którzy będą je zakładać, ale nie zrobisz tego, bo wtedy zgnijesz w tym lochu. Zrozumiano? – Długie, gorące sapnięcie w jej dłonie. – A gdy będzie już po wszystkim – ciągnęła, uśmiechając się lekko do wywerny – nauczymy się latać.

A później skąpiemy to królestwo we krwi. *** Abraxos zrobił wszystko, o co go prosiła, choć warczał na dozorców, którzy go badali, szturchali i obmacywali. O mały włos odgryzłby też ramię lekarzowi, który musiał mu powyrywać zgniłe zęby, by na ich miejsce wstawić żelazne. Wszystko to zabrało łącznie pięć dni.

Gdy zamocowano mu żelazne kolce na ogonie, o mały włos nie zburzył muru, ale Manon była przy nim przez cały czas i opowiadała mu o tym, jak kiedyś latały wraz z Trzynastką na miotłach z żelaznego drewna i polowały na wiedźmy Crochan. Wspominała dawne dzieje nie po to, aby zająć czymś wywernę, lecz by wstrząsnąć zajmującymi się nią ludźmi. Chciała, żeby wiedzieli, że jeśli skrzywdzą jej rumaka, zemsta będzie długa, krwawa i bolesna. Nikt nie popełnił błędu. Bardzo jej brakowało lekcji latania z Trzynastką, a z każdym dniem szansa na poderwanie Abraxosa w niebiosa była coraz mniejsza. ***

Manon stała z Asterin oraz Sorrel w sali treningowej i przyglądała się dobiegającym końca ćwiczeniom. Sorrel pracowała z najmłodszym sabatem Czarnodziobych. Żadna z wiedźm nie ukończyła jeszcze siedemdziesiątego roku życia i mało która miała doświadczenie. – Jest źle? – Manon założyła ramiona na piersi. Sorrel, drobna i ciemnowłosa, uczyniła to samo. – Nie tak źle, jak się obawiałyśmy, ale wciąż rozgryzają taktykę sabatu, a ich przywódczyni… – Sorrel zmarszczyła brwi, patrząc, jak niepozornie wyglądająca wiedźma właśnie została rzucona na ziemię przez uczennicę. – Sądzę, że jej sabat powinien zadecydować, co z nią zrobić, lub po prostu wybrać nową przywódczynię. Wystarczy jeden słaby sabat i przegramy Gry Wojenne. Przywódczyni leżała na twardej kamiennej podłodze i oddychała ciężko. Z jej nosa ciekła błękitna krew. Manon zgrzytnęła zębami. – Daj jej dwa dni. Może jakoś się pozbiera. – Nie mogły dopuścić do tego, by rozniosły się plotki o słabych sabatach. – Przydziel ją jednak na wieczór do Vesty – dodała, zerkając na rudowłosą wiedźmę wiodącą kolejny sabat na ćwiczenia ze strzelania z łuku. – Wiem, że wybiera się gdzieś do Północnego Kła, żeby dręczyć mężczyzn. Przyda jej się towarzystwo. Sorrel uniosła gęste brwi, udając niewinne zdumienie. Manon przewróciła oczami. – Udajesz jeszcze gorzej od Vesty. Myślisz, że nie zauważyłam mężczyzn, którzy przez

cały dzień szczerzą do niej kły? Widziałam ślady po ugryzieniach na ich szyjach. Tylko niech ograniczą mordowanie. Mamy już wystarczająco dużo zmartwień. Nie potrzeba nam jeszcze buntu śmiertelników. Asterin parsknęła, ale gdy Manon zmierzyła ją bacznym wzrokiem, przybrała niewinną minę i spojrzała w dal. Skoro Vesta zaciągała mężczyzn do łóżka i wykrwawiała ich, Asterin oczywiście w tym uczestniczyła. Żadna z nich nie wspomniała jednak o dziwnym smaku ich krwi.

– Jak sobie życzysz, pani – rzekła Sorrel. Na jej ogorzałych policzkach nie było ani śladu rumieńca. Jeśli Manon miała serce z lodu, a Asterin z ognia, serce Sorrel było z kamienia. Babka nieraz powtarzała, że to Sorrel powinna zostać zastępczynią, gdyż lód i kamień były do siebie bardzo podobne. Ale bez ognistej Asterin, w każdej chwili gotowej rozszarpać gardło wszystkim, którzy zechcieliby rzucić Manon wyzwanie, nie dowodziłaby Trzynastką z takim powodzeniem. Sorrel stąpała na tyle mocno po ziemi, że równoważyła ich temperament. Była idealną drugą zastępczynią. – Jedynymi, które teraz dobrze się bawią, są nasze zielonookie demoniczne bliźniaczki –

rzekła Asterin. W istocie, kruczowłose Faline i Fallon zanosiły się maniakalnym chichotem, wiodąc trzy sabaty na ćwiczenia w rzucaniu nożem. Najbardziej niezdarne wiedźmy miały służyć jako cel. Manon pokręciła tylko głową. Należało wykorzystać każdą możliwą metodę, by jak najlepiej przygotować wojowniczki z klanu Czarnodziobych. – A moje Cienie? – spytała swoją zastępczynię. – Jak sobie radzą? Eddę i Briar, dwie kuzynki bliskie sobie jak siostry, od dzieciństwa trenowano w trudnej sztuce krycia się w mroku i nasłuchiwania. Nigdzie nie było ich widać, co oznaczało, że doskonale wypełniały rozkazy. – Wieczorem przedstawią raport – rzekła Asterin. Oba Cienie, które były dalekimi kuzynkami Manon, miały identyczne, księżycowobiałe

włosy, ale osiemdziesiąt lat temu doszły do wniosku, że przyciągają przez nie zbyt wiele uwagi i ufarbowały je na czarno. Rzadko się odzywały, nigdy się nie śmiały i bywało, że sama Asterin nie zdawała sobie sprawy z ich obecności, póki nie stanęły tuż za nią. Podkradanie się znienacka do innych ludzi było ich jedyną rozrywką, choć nigdy nie ośmieliłyby zadrwić sobie w ten sposób z Manon. Nic dziwnego, że wybrały dla siebie onyksowe wywerny.

Manon zmierzyła obie przyboczne badawczym spojrzeniem. – Chcę, żebyście były obecne podczas składania meldunku. – Lin i Vesta będą pełnić wartę – rzekła Asterin. Obie były znakomitymi wojowniczkami. Vesta słynęła z rozbrajających uśmiechów, a Lin,

którą nazbyt łagodna matka nazywała Linneą, póki jej własna rodzicielka nie wyszarpała jej serca, nie miała litości dla nikogo, kto nazywał ją pełnym imieniem. Winowajca w najlepszym razie tracił zęby, a w najgorszym całą twarz. Manon już miała się odwrócić, gdy zauważyła, że obie zastępczynie się jej przyglądają. Wiedziała, że duszą w sobie pytanie, którego nie mają odwagi zadać. – Za tydzień będę latać na Abraxosie. Znów będziemy razem. Kłamała, ale i tak jej uwierzyły.

28.

Mijały kolejne

dni. Nie wszystkie były złe. Ni z tego, ni z owego Rowan postanowił zabrać

Celaenę do społeczności uzdrowicieli, która mieszkała w odległości dwudziestu kilometrów od twierdzy. Spotykali się tam najlepsi specjaliści, by uczyć się, dzielić wiedzą i pracować. Osada znajdowała się na pograniczu świata Fae oraz śmiertelników, dzięki czemu uzdrowiciele byli dostępni dla wszystkich, którzy byli w stanie do nich dotrzeć. Był to jeden z nielicznych dobrych pomysłów Maeve. Jako dziecko Celaena często prosiła matkę, by ją tam zabrała, ale odpowiedź zawsze

brzmiała „nie”. Po niej pojawiała się mglista obietnica, że któregoś dnia wybiorą się na wycieczkę do Torre Cesme na południowym kontynencie, gdzie wielu nauczycieli pobierało nauki od Fae. Matka robiła wszystko, aby trzymać córkę z dala od szponów Maeve. Cóż, okazuje się, że los chciał inaczej, i do uzdrowicieli zabrał ją Rowan. Dziewczyna mogłaby spędzić cały dzień – ba, cały miesiąc! – włócząc się po osadzie pod

opieką mądrego, dobrodusznego Zwierzchnika, ale nie miała aż tyle czasu. Rowan chciał wrócić wieczorem do Mistward. Spokojne życie mieszkającej nad brzegiem rzeki społeczności podobało się Celaenie tak bardzo, że zaczęła się zastanawiać, czy Rowan nie przywiódł jej tu tylko po to, aby zaczęła żałować tego, które przypadło jej w udziale. Milczała podczas długiej drogi powrotnej, a Fae nie dał jej ani chwili wytchnienia, gdyż na następny poranek planował już kolejną wyprawę, mającą potrwać dwa dni. Nie zdradził jednakże, dokąd się wybierali. Cudownie. Zajęty wypiekiem chleba Emrys tylko uśmiechnął się pod nosem, gdy dziewczyna wpadła rano do kuchni, pochłonęła posiłek, wypiła pospiesznie herbatę i wybiegła na zewnątrz. Rowan, oczekujący już przy jej komnacie, podał jej otwartą paczkę.

– To ubranie – powiedział. Zabójczyni upchnęła dodatkową koszulę oraz bieliznę w swojej sakwie. Wojownik zarzucił ją sobie na plecy, co Celaena uznała za oznakę dobrego nastroju, gdyż oczekiwała, że to ona odegra rolę muła jucznego. Nie powiedział ani słowa do chwili, gdy znaleźli się wśród otulonych mgłą drzew. Znów kierowali się na zachód. Gdy mury twierdzy znikły, a dziewczyna znów poczuła pożegnalne mrowienie kamieni granicznych, Rowan zatrzymał się w końcu i zarzucił kaptur na głowę. Zrobiła to samo, bo chłód kąsał już jej rozgrzane policzki. – Zmień postać i ruszamy – rzekł. Było to drugie zdanie, które do niej powiedział tego poranka.

– A ja już sądziłam, że zostaniemy przyjaciółmi. Fae uniósł brew i nakazał Celaenie gestem, aby się przemieniła.

– To trzydzieści kilometrów stąd – rzucił na zachętę i uśmiechnął się krzywo. – Czeka nas bieg w obie strony. Na samą myśl o takim wysiłku pod dziewczyną ugięły się kolana. Oczywiście Rowan nie byłby sobą, gdyby nie zamienił wyprawy w torturę. – A dokąd się wybieramy?

Wojownik zacisnął zęby. Jego tatuaż rozciągnął się. – Znaleziono kolejne ciało. Pół-Fae z sąsiedniej twierdzy. Trup został porzucony tak samo jak poprzednie. Chcę się udać do osady i przesłuchać ludzi, ale… – Skrzywił się i pokręcił głową, najwyraźniej odbywszy krótką rozmowę ze sobą w myślach. – Ale będę potrzebował twej pomocy – zakończył. – Śmiertelnikom przyjdzie łatwiej rozmowa z tobą. – To komplement? Rowan przewrócił oczami. Może wczorajsza wyprawa do osady uzdrowicieli nie była złośliwością z jego strony. Może naprawdę chciał być dla niej miły. – Zmień się albo wszystko potrwa dwa razy dłużej. – Nie mogę. Nie umiem. Wiesz, że to tak nie działa, prawda? – Nie chcesz się przekonać, jak szybko umiesz biec?

– I tak nie mogę zmienić formy w Adarlanie, a więc po co to wszystko? Był to zaledwie wstęp do nurtującego ją problemu, którego nie zdołała jeszcze dobrze przemyśleć. – Na razie jesteś tu i teraz, a nawet nie wiesz, na co cię stać. Miał rację. Celaena nie miała pojęcia, na co było ją stać. – Znaleziono kolejne ciało, co moim zdaniem jest nie do przyjęcia. Kolejne ciało. Kolejna ofiara owej bestii. Okropna śmierć. Rowan miał rację. To w istocie

było nie do przyjęcia. Fae szarpnął ją mocno. – A może ty się boisz? Celaena rozchyliła nozdrza. – Boję się tylko tego, jak bardzo chcę cię udusić.

Przede wszystkim chciała jednak znaleźć ową istotę i ukarać ją za to, że morduje niewinnych i zmusza ją samą do wysiłku. Postanowiła, że zabije ją powoli, bardzo powoli. W jej sercu robiło się coraz goręcej. – Pielęgnuj swój gniew – mruknął Rowan.

Czy to dlatego powiedział jej o trupie? Cóż za łajdak! Jak mógł nią tak manipulować! – Spraw, by gniew stał się twoim mieczem, Aelin. – Twarz wojownika była

nieprzenikniona. – Jeśli nie możesz odnaleźć w sobie pokoju, spraw, by gniew wywołał twą przemianę. Oswój go, okiełznaj. To nie twój wróg. Arobynn zrobił wszystko, co mógł, by znienawidziła swe dziedzictwo i nauczyła się go bać. To wszystko było jego sprawką. – To się źle skończy – szepnęła.

Nie cofnął się. – Odnajdź to, czego chcesz, Aelin, i złap to. Nie proś o nic, nie módl się, nie marz. Po prostu wyszarpnij. – Jestem przekonana, że typowy nauczyciel magii nie zarekomendowałby tej metody pierwszemu lepszemu człowiekowi. – Nie jesteś pierwszym lepszym człowiekiem i myślę, że ci się to podoba. Skoro w przemianie na życzenie pomagają ci mroczniejsze emocje, skorzystajmy z nich. Któregoś dnia może się okazać, że gniew już nie wystarcza, ale tymczasem… – Fae przyjrzał jej się

z namysłem. – Jak dotąd w każdej udanej przemianie pomagał ci gniew. Nie krępuj się więc. Miał rację i Celaena nie chciała już tego roztrząsać. Nie zamierzała pozwolić sobie na ataki furii – o wiele za długo pielęgnowała w sobie gniew – ale tymczasem… Nabrała tchu raz, potem drugi. Uwolniła swój gniew, który jak nóż przeciął jej wahania, wątpliwości i pustkę. Otarła się o dobrze znany mur w swym wnętrzu, który tym razem okazał się zaledwie lekko migoczącą zasłoną. Do tej pory myślała, że sięgała w dół, by zaczerpnąć mocy, ale tak naprawdę zanurzała się w głębi. Nie miała zamiaru artykułować

rozkazu czy wyrażać życzenia. Postanowiła, że po prostu się przemieni, ponieważ gdzieś w tej krainie polowała nikczemna istota, która musiała zapłacić za swe zbrodnie. Z cichym warknięciem przedarła się przez zasłonę, ignorując rozsadzający ją ból. Ujrzała zawzięty uśmiech Rowana i czające się w nim wyzwanie. Wojownik pomknął z taką prędkością, że ledwie mogła za nim nadążyć. Niespodziewanie wyrósł w innym miejscu i szarpnął Celaenę za warkocz. Odwróciła się, ale Fae już znikł. Stęknęła, gdy uszczypnął ją w bok. – Przestań! Stał teraz przed nią, a w jego oczach płonęło dzikie zaproszenie. Dziewczyna od dawna

przyglądała się jego sposobowi poruszania się, sztuczkom i cechom szczególnym. Wiedziała mniej więcej, na jakie reakcje z jej strony Rowan będzie gotów. Skrzyżowała więc ramiona, udając, że szykuje się do wybuchu złości, bo tego się właśnie spodziewał! Zaczekała, aż rzuci się w lewo, by ją szturchnąć lub uszczypnąć, zakręciła się, odtrąciła jego ramię łokciem

i trzepnęła go drugą ręką po głowie. Wojownik stanął jak wryty i zamrugał. Celaena uśmiechnęła się. Rowan obnażył złowieszczo kły. – Na twoim miejscu wziąłbym teraz nogi za pas. Rzuciła się do biegu, a Fae pomknął za nią.

*** Celaena podejrzewała, że przez pierwszych kilka minut Rowan zastosował wobec niej taryfę ulgową. Biegła szybciej niż zwykle, ale nie była przyzwyczajona do swego zmienionego ciała i z trudem przeskakiwała przez kamienie i przewrócone drzewa. Książę poinformował ją, że wybierają się na południowy zachód, więc tam właśnie pobiegła. Manewrowała między drzewami, a jej gniew przygasał, przeistaczając się w coś całkowicie innego. Rowan był teraz zaledwie srebrno-białym mgnieniem, które pojawiało się za nią lub obok niej. Za każdym razem, gdy zanadto się przybliżył, dziewczyna skręcała bądź uskakiwała. Przez cały czas wypróbowywała nowe zmysły, które informowały ją o mijanych drzewach. Nie musiała na

nie patrzeć, wystarczał zapach dębów, mchu i żywych istot. Co rusz owiewały ich chłodne mgły. Dotarli na płaskowyż, teren stał się równy. Szybciej, szybciej! Chciała sprawdzić, jak prędko jest w stanie biec i czy zdoła przegonić wiatr. Rowan zjawił się po jej lewej stronie.

Dziewczyna wytężała mięśnie rąk i nóg, ciesząc się każdym oddechem, zaintrygowana nowymi możliwościami. Więcej, więcej! Wciąż nie była zaspokojona. Nigdy w życiu nie biegła szybciej niż teraz. Drzewa zlewały się, jej nieśmiertelne ciało śpiewało, wreszcie pochwyciwszy odpowiedni rytm. Jej potężne płuca łapczywie pochłaniały mgliste powietrze, a Celaena smakowała cały świat. Prowadziły ją teraz instynkt oraz odruchy, podpowiadając, że może biec jeszcze szybciej, że może pokonać gliniastą, lepką ziemię ledwie kilkoma susami. Na bogów, och, na bogów…

Przeszyła ją gwałtowna ekstaza. Nie mogła się nadziwić cudnemu tworowi, jakim było jej ciało. Czuła, że lada moment wzbije się w powietrze i pomknie ku niebu. Rowan rzucił się ku niej z prawej, ale umknęła mu z taką łatwością, że nie powstrzymała tryumfalnego okrzyku. Z kocią zręcznością przeskoczyła nad dwiema niskimi gałęziami. Znów ją zaatakował i kłapnął w przelocie szczękami, ale dziewczyna zawirowała

i przeskoczyła nad kamieniem. Pozwoliła, by nawyki szkolone podczas treningu zabójczyni zlały się z odruchami Fae. Była zachwycona osiągniętą prędkością i mocą swych kości oraz mięśni. Dlaczego tak długo się powstrzymywała? Czego się bała? Nawet jej dusza czuła teraz wielką ulgę, zupełnie jakby przez długi czas przebywała w zamknięciu, a teraz wreszcie

zaczynała się uwalniać. Powoli wracała pamięcią do czasów, zanim przeżarły ją żal i rozpacz.

Rowan pędził przy niej, ale tym razem nie próbował jej złapać. Nie, dobrze się bawił. Czy to

możliwe? Spojrzał na nią, oddychając ciężko, ale równo. Być może przyczyną był blask słońca przebijający się między gałęziami, ale mogłaby przysiąc, że ujrzała w jego oczach taki sam błysk zadowolenia, jaki z całą pewnością widział u niej. Przysięgłaby, że Fae się uśmiecha.

*** Nigdy w życiu nie pokonała trzydziestu kilometrów w takim tempie. Ostatni odcinek przebiegli już wolniej, a gdy Rowan kazał jej się zatrzymać, oboje ciężko sapali. Dopiero gdy spojrzeli na siebie poprzez pnie drzew, dziewczyna uświadomiła sobie, że jej moc nie dała

o sobie znać ani razu. Magia nie próbowała eksplodować w niej ani nią zawładnąć. Czuła jej obecność i wiedziała, że czeka, ciepła, ale spokojna, wręcz uśpiona. Otarła pot z czoła, szyi i twarzy. Oddychała ciężko, ale wiedziała, że mogłaby biec o wiele, wiele dłużej. Na bogów, gdyby mogła rozwinąć tę samą prędkość owej nocy, gdy zginęła Nehemia… Nie, nic by to nie dało. Księżniczka dokładnie zaplanowała własną śmierć. Gdyby jej plan się nie powiódł, z pewnością znalazłaby inny sposób, a powzięła tę myśl tylko dlatego, że Celaena nie chciała jej pomóc. To wspaniałe ciało Fae nie wpłynęłoby na nic.

Dziewczyna zamrugała i uświadomiła sobie, że gapi się na Rowana. Zadowolenie znikło z jej twarzy i ustąpiło miejsca lodowatej powadze. Fae rzucił jej koszulę, którą trzymał przez cały czas.

– Przebieraj się. Sam również odwrócił się i ściągnął koszulę. Plecy miał opalone i pokryte bliznami w tym samym stopniu co resztę ciała, mimo to Celaena nie miała najmniejszej ochoty pokazywać mu własnych blizn. Znalazła ustronne miejsce między drzewami, gdzie na pewno nie był w stanie jej dojrzeć, i tam się przebrała. Gdy wróciła tam, gdzie zrzucili plecaki, Rowan podał jej bukłak z wodą. Napiła się chciwie. Czuła smak wszystkich minerałów w wodzie oraz zapach skóry. Gdy weszli między zwieńczone czerwonymi dachami domy miasteczka, znów mogła normalnie oddychać. Szybko się przekonali, że nakłonienie kogokolwiek do rozmowy z dwójką Fae graniczy z cudem. Celaena zaczęła się zastanawiać, czy nie powrócić do swojej ludzkiej formy, ale wiedziała, że jej nastrój na pewno się wówczas pogorszy, a poza tym zdradzi ją akcent. Nie wydawało jej się, aby miejscowi przyjęli przybyszkę z Adarlanu lepiej od Fae. Na ich widok

zatrzaskiwano okna, przypuszczalnie ze względu na Rowana, który wyglądał jak ucieleśnienie śmierci. Tych ludzi, którzy odważyli się do nich zbliżyć, traktował jednakże

z zaskakującym spokojem. Nie podnosił głosu, nie warczał, nie groził im. Nie uśmiechał się wprawdzie, ale jak na siebie wręcz tryskał radością. Niestety, nie dowiedzieli się niczego. Miejscowi nic nie wiedzieli o zaginionej pół-Fae ani też o innych ofiarach. Nie zauważyli żadnych dziwnych istot w okolicy. Nie ginęło im bydło, ale kilka wsi dalej mieszkał złodziej kur. Twierdzili zgodnym chórem, że są bezpieczni i należycie chronieni przez Wendlyn. Nie życzyli sobie, aby Fae czy pół-Fae mieszali się w ich sprawy. Celaena w końcu zniechęciła się do rozmowy z dziobatym chłopcem stajennym, który gapił się na jej uszy i kły, jakby lada moment miała się na niego rzucić i pożreć go żywcem.

Ruszyła powoli przez główną ulicę miasteczka, głodna i zmęczona. Jak na złość, właściciel miejscowej gospody powiedział im, że nie ma wolnych pokojów, co oznaczało, że przyjdzie im spać na kocach. Rowan zrównał się z nią. Jego pochmurne spojrzenie mówiło, że rozmowa z barmanką również niczego nie wniosła do sprawy. – Uwierzyłabym, że mamy do czynienia z dziką bestią, gdyby znikł ktoś spośród miejscowych – myślała głośno Celaena. – Tymczasem nasz oprawca konsekwentnie wybiera tych, których nikt nie zauważa bądź za nimi nie tęskni. To stworzenie rozumne, które wie, kogo obrać za cel. Owa pół-Fae to z pewnością sygnał. Ale jak go odczytać? Czy to ostrzeżenie, abyśmy trzymali się z daleka? Po co więc w ogóle porzuca ciała? Dziewczyna szarpnęła za jeden ze swych warkoczy i zatrzymała się przed sklepem z ubraniami. Na wystawie wisiała prosta, ładnie wycięta suknia, niemająca nic wspólnego z elegancką, strojną modą z Rifthold. Nagle Celaena zauważyła szeroko otwarte oczy pobladłej ze strachu sklepikarki, która w pośpiechu zaciągnęła zasłony. Cóż. Rowan parsknął. – Pewnie jesteś do tego przyzwyczajony, co? – spytała.

– Wielu Fae, którzy zapuścili się do krain śmiertelników, było znanych z tego, że brało wszystko, na co miało ochotę. Trwało to przez wiele lat. Obecnie nasze prawa są surowsze, ale lęk pozostał. Czyżby właśnie skrytykował Maeve? – A kto dba o przestrzeganie tych praw? Na twarzy Rowana pojawił się mroczny uśmiech. – Ja. Gdy nie jestem zajęty działaniami wojennymi, ciotka każe mi ścigać złoczyńców. – I co się z nimi dzieje? Zabijasz ich? – Jeśli sytuacja tego wymaga. – Nie przestawał się uśmiechać. – Czasami zaciągam ich po

prostu do Doranelle, aby Maeve zadecydowała, co z nimi zrobić. – Chyba wolałabym śmierć z twojej ręki niż z ręki Maeve.

– Niewykluczone, że to pierwsza mądra rzecz, którą przy mnie powiedziałaś. – Słyszałam, że towarzyszy ci pięciu innych wojowników. Polują wraz z tobą? Jak często ich widujesz? – Spotykamy się, gdy sytuacja tego wymaga. Maeve dysponuje nimi wedle własnego uznania. Przynależność do jej osobistej eskorty to wielki zaszczyt dla wojownika. Celaena była o tym przekonana, ale zadała sobie w myślach pytanie, dlaczego Rowan tak bardzo chciał to podkreślić. Ulica wokół nich opustoszała, porzucono nawet wozy z jedzeniem. Dziewczyna wciągnęła głęboko powietrze. Czyżby wyczuwała czekoladę? – Masz jakieś pieniądze? Rowan uniósł brew z wahaniem. – Tak, ale oni nie przyjmą od nas łapówek. – Tym lepiej. – Wskazała piękny szyld, kołyszący się na wietrze płynącym znad morza.

Cukiernia. – Skoro nie jesteśmy w stanie ich zjednać słowami, możemy spróbować ubić z nimi interes. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Celaena jednakże już podeszła do sklepu, z którego dolatywały niebiańskie zapachy. Na

półkach leżało mnóstwo tabliczek czekolady, cukierków oraz – och, na bogów! – trufle z orzechami. Sprzedawczyni pobladła na ich widok, ale dziewczyna obdarzyła ją najszczerszym uśmiechem.

Nie miała najmniejszego zamiaru pozwolić na to, aby ci ludzie zaciągali przed nią zasłony. Przecież nie przyszła tu po to, żeby kogoś obrabować. Nehemia nigdy nie pozwoliła na to, aby ci pyszni, dwulicowi idioci z Rifthold zamykali przed nią sklepy, jadalnie czy domostwa. Celaena miała przeczucie, że przyjaciółka byłaby z niej dumna, gdyby zobaczyła ją tego popołudnia, jak chodziła od sklepu do sklepu z wysoko uniesioną głową i oczarowywała jednego człowieka za drugim.

*** Gdy rozniosła się wieść o tym, że dwoje Fae wydaje srebro na czekoladę, książki, świeży

chleb i mięso, na ulicach znów pojawili się ludzie. Kupcy sprzedający wszystko, od jabłek po przyprawy i zegarki kieszonkowe, nagle nabrali chęci na rozmowę, o ile w jej trakcie mieliby okazję coś sprzedać. Gdy Celaena weszła do ciasnego biura gildii posłańców, aby nadać list, udało jej się

wypytać kilku pracowników, czy ostatnio zatrudniał ich ktoś godny uwagi. Żaden z nich nie

miał nic ciekawego do przekazania, ale dziewczyna i tak obdarzyła ich hojnymi napiwkami. Rowan posłusznie taszczył za nią wszystkie torby oraz opakowania z wyjątkiem pudełka z czekoladkami, którymi zajadała się po drodze. Oczywiście poczęstowała go, ale odpowiedział, że nie jada słodyczy. Za nic w świecie. Nie była zaskoczona. Mieszkańcy miasteczka nie mieli o niczym pojęcia, z czego w sumie należało się cieszyć,

bo oznaczało to, że nie kłamią, ale sprzedawca krabów wyznał, że znalazł w sieciach kilka wyrzuconych noży, małych i nieprawdopodobnie ostrych. Wrzucił je z powrotem do wody jako ofiarę dla Boga Morza. Złowroga istota jednakże wysysała ludzi, a nie cięła ich na kawałki, więc wyglądało na to, że broń została zgubiona przez wendlyńskich żołnierzy

podczas burzy. O zachodzie słońca podszedł do nich karczmarz i powiedział, że niespodziewanie zwolnił mu się pokój, najlepszy w całym miasteczku, jak zapewniał. Celaena zaczęła się jednak zastanawiać, czy aby nie przyciągają zbyt wiele uwagi, a nie miała ochoty patrzeć, jak Rowan

wypatrasza jakiegoś złodzieja, więc odmówiła uprzejmie i ruszyli przed siebie opromienieni złocistym blaskiem zachodzącego słońca. „To nie był w sumie zły dzień – uświadomiła sobie, gdy niebo przysłoniły gałęzie drzew. – Wcale nie taki zły”.

Matka zwała ją Ognistym Sercem.

***

Dla jej dworu i poddanych miała jednak pewnego dnia stać się Królową. Dla nich była potomkinią dwóch potężnych rodów i spadkobierczynią ogromnej mocy, która miała zapewnić wszystkim bezpieczeństwo i przydać ich królestwu jeszcze więcej blasku. Mocy, która była darem, ale też bronią. Przez pierwszych osiem lat jej życia stanowiło to temat niekończących się debat. Gdy dorosła

i okazało się, że odziedziczyła wygląd matki oraz wybuchowy, gwałtowny, wręcz dziki charakter ojca, ostrożne pytania, zadawane przez władców okolicznych królestw, stały się coraz głośniejsze. I wiedziała, że wszyscy dowiedzą się o tym, co się stało. Ubrano ją w jej ulubioną jedwabną koszulę nocną i położono do łóżka. Rodzice powiedzieli jej, że wszystko jest w najlepszym porządku, ale wiedziała, że byli wyczerpani i spięci. Dostrzegła dziwne zachowanie członków dworu i widziała, jak wuj delikatnie położył dłoń na ramieniu ojca i polecił mu, aby ułożył córkę do snu. Nie mogła jednak zasnąć. Drzwi były uchylone i słyszała głosy rodziców dobiegające z górnych pięter ich białego zamku. Zapewne sądzili, że prowadzą cichą rozmowę, ale leżąca w niemal

całkowitych ciemnościach dziewczyna wszystko słyszała dzięki właściwemu nieśmiertelnym doskonałemu słuchowi.

– Nie wiem, czego się po mnie spodziewasz, Evalin – mówił jej ojciec. Niemalże słyszała, jak kroczy przed ogromnym łożem, w którym przyszła na świat. – Co się stało, to się nie odstanie. – Powiedz im, że fakty zostały nadmiernie rozdmuchane – syknęła jej matka. – Powiedz, że bibliotekarze robią z igły widły. Puść plotkę, że to dzieło kogoś innego. Zrzuć winę na nią. – A więc to wszystko przez Maeve? – To wszystko przez to, że ona będzie ścigana, Rhoe. Przez całe życie. Maeve i inni będą usiłowali ją pojmać ze względu na jej moc… – A ty sądzisz, że powinniśmy zgodzić się, aby te małe dranie zakazały jej wstępu do biblioteki? Myślisz, że to w czymś pomoże? Że uchroni ją przed tym losem? Powiedz mi prawdę. Dlaczego nasza córka tak bardzo lubi czytać? – To nie ma żadnego związku. – Powiedz mi. Matka nie odpowiedziała.

– Ona ma osiem lat – warknął ojciec. – Powiedziała mi, że jej najbliższymi przyjaciółmi są bohaterowie z książek. – Ma Aediona. – Ma Aediona, bo to jedyne dziecko w całym zamku, które nie ucieka ze strachu na jej widok. Jedyne, którego nie trzymano z dala od niej, ponieważ nie zajęliśmy się jej szkoleniem. Ją trzeba wyszkolić, Ev. Wyszkolić! Potrzebuje też przyjaciół. Jeśli nie będzie miała ani jednego, ani drugiego, stanie się tym, czego się obawiamy. Cisza, przerwana w końcu sapnięciem tuż przy jej łóżku. – Nie jestem dzieckiem – syknął Aedion, który siedział na krześle z założonymi ramionami. Wślizgnął się do jej sypialni po wyjściu rodziców, żeby porozmawiać z nią cicho, co często robił, gdy była wzburzona. – Co więcej, nie rozumiem, co w tym złego, że jestem twoim jedynym przyjacielem. – Cicho bądź! – mruknęła w odpowiedzi. Aedion nie potrafił zmieniać postaci, ale dzięki mieszanej krwi miał doskonały słuch, o wiele lepszy od niej. Był pięć lat starszy i naprawdę nie miała poza nim żadnych przyjaciół. Uwielbiała swój dwór, to prawda. Uwielbiała dorosłych, którzy ją rozpieszczali i tulili. Nieliczne dzieci w zamku były jednak trzymane z daleka pomimo nalegań jej rodziców. Czasem w myślach porównywała je do psów. Potrafiły wywęszyć różnicę między nimi. – Jej potrzeba przyjaciół w tym samym wieku – ciągnął ojciec. – Może powinniśmy posłać ją do szkoły. Cal i Marion mówią o wysłaniu Elide w przyszłym roku do... – Żadnych szkół. A już tym bardziej nie ma mowy o tych tak zwanych szkołach magicznych. Są

zbyt blisko granicy, a my nadal nie wiemy, co planuje Adarlan. Aedion wypuścił powietrze z płuc i oparł stopy o materac. Nachylił opaloną twarz ku uchylonym

drzwiom. Jego złociste włosy mieniły się lekko, ale na czole pojawiła się bruzda. Obojgu nie podobało się oddzielenie od innych dzieci. Jeden z chłopców naigrywał się z tego powodu z Aediona, po czym ten musiał przez miesiąc wywozić końskie łajno za zbicie go na kwaśne jabłko. Ojciec westchnął. – Ev, nie krzycz, proszę, ale niczego nie ułatwiasz. Przecież tu chodzi o nas i o nią. Matka milczała, aż wreszcie szepnęła: – Wiem, wiem. Potem rozległ się szelest tkaniny, a reszta rozmowy okazała się za cicha nawet dla wyczulonych zmysłów dziewczyny.

Aedion warknął ponownie. Jego oczy, identyczne z jej oczyma, rozbłysły w mroku. – Nie wiem, o co tu chodzi. Spaliłaś kilka książek. No i co z tego? Ci bibliotekarze zasłużyli sobie na to. Jak podrośniemy, spalimy wszystko do gołej ziemi. Wiedziała, że nie żartuje. Spaliłby bibliotekę, miasto, a nawet cały świat, gdyby go o to poprosiła. Na tym właśnie polegała ich więź, scementowana krwią, zapachem i czymś innym, czego nie potrafiła nazwać, równie mocna jak ta, która łączyła jej rodziców, a pod pewnymi względami jeszcze silniejsza. Nie zdążyła mu odpowiedzieć. Niespodziewanie skrzypnęły drzwi i nim Aedion zdołał się schować, pokój zalała fala światła z korytarza. Jej matka skrzyżowała ramiona, ale ojciec zaśmiał się cicho. Jego włosy opromieniało światło, ale twarz nikła w cieniach. – Czemu mnie to nie dziwi? – rzekł i odsunął się, żeby Aedion mógł wyjść. – Czy ty aby nie powinieneś wyskoczyć z łóżka bladym świtem, aby trenować z Quinnem? Tego ranka spóźniłeś się pięć minut. Zrób to po raz drugi, a spędzisz tydzień, pracując w stajni. Znowu. Aedion zerwał się i znikł w okamgnieniu. Została sam na sam z rodzicami, żałując, że nie potrafi udawać pogrążonej we śnie. – Nie chcę wyjeżdżać do szkoły. Ojciec podszedł do łóżka. Był w każdym calu tym wojownikiem, którym Aedion chciał zostać. Słyszała, jak nazywano go księciem wojownikiem i mówiono, że któregoś dnia zostanie wspaniałym królem, ale miała wrażenie, że ojciec nie ma na to wielkiej ochoty, zwłaszcza wtedy, gdy brał ją na wycieczki do Jelenich Rogów czy pozwalał jej wędrować po Dębowej Puszczy w poszukiwaniu Władcy Lasu. Wydawał się wówczas niewiarygodnie szczęśliwy i zawsze był smutny, gdy trzeba było wracać do Orynthu. – Nigdzie nie jedziesz – rzekł i spojrzał przez szerokie ramię na matkę, która nadal stała na

progu, skąpana w cieniach. – Czy rozumiesz, dlaczego bibliotekarze zachowali się dziś w ten sposób? Oczywiście, że wiedziała. Było jej niezmiernie przykro, że spaliła książki. To był wypadek i czuła, że ojciec jej wierzy. – Przepraszam. – Pokiwała głową. – Nie masz za co przepraszać – warknął cicho ojciec. – Chciałabym być taka jak inne dzieci. Matka milczała, ale ojciec chwycił ją za rękę. – Wiem, kochanie, ale nawet gdybyś nie miała daru, nadal byłabyś naszą córką. Byłabyś Galathynius, a któregoś dnia zostałabyś królową. – Nie chcę być królową.

Ojciec westchnął. Odbyli już kiedyś tę rozmowę. – Wiem – powtórzył, gładząc ją po włosach. – Zaśnij już. Pogadamy o tym rano. Wiedziała jednak, że do tego nie dojdzie. Nie mogła uciec przed swoim przeznaczeniem, choć czasami modliła się do bogów, by było to wykonalne. Posłuchała ojca i położyła się, a on ucałował ją w czoło i wyszeptał: – Śpij dobrze. Matka nadal nic nie mówiła, ale stała na progu przez chwilę po wyjściu ojca. Przyglądała się jej. Zapadając powoli w sen, Aelin miała wrażenie, że na jej bladych policzkach błyszczą łzy. *** Celaena przebudziła się gwałtownie. Nie mogła się poruszyć ani myśleć logicznie. Była

przekonana, że to smród bijący od owego przeklętego trupa wyzwolił tak wyraźny sen. Widok twarzy rodziców oraz Aediona sprawił jej ból. Zamrugała i skupiła się na oddychaniu, aż jej piękny, cukierkowy pokój z dzieciństwa zniknął bez powrotu, a wraz z nim zapach sosen i śniegu niesiony przez północny wiatr. Znów widziała mgłę wśród drzew nad głową, znów doznawała zimnej wilgoci bijącej od mchów, przenikającej jej ubranie, znów czuła słony posmak pobliskiego morza w powietrzu. Uniosła rękę, aby obejrzeć długą bliznę na dłoni. – Chcesz coś zjeść? – spytał Rowan, kucający nad zebranym zawczasu chrustem. Pokiwała głową i przetarła oczy. – No to rozpal ogień. – Chyba żartujesz. Nie odpowiedział. Celaena z jękiem obróciła się na kocu i usiadła po turecku, wpatrując się w drewno. Wyciągnęła dłoń w kierunku stosiku. – To zbędne. Możesz się posłużyć umysłem.

– A może lubię teatralne efekty, co? Spojrzenie, którym ją obrzucił, mówiło: „Rozpal ogień. W tej chwili”. Dziewczyna raz

jeszcze przetarła oczy i skupiła się na chruście. – Powoli – rzekł Rowan. Wydawało jej się, że w jego głosie słyszy aprobatę, gdy spomiędzy gałązek buchnął dym. – Pamiętaj, jesteś nożem. Panujesz nad sytuacją. Nóż wycinający drobne skrawki magii. Z pewnością mogła podołać. Trzeba było tylko rozpalić małe ognisko. Na bogów, ależ była ociężała. Wszystko przez ten głupi sen. Czekał ją trudny dzień. W jej duszy otworzyła się jama, z której niespodziewanie trysnęła magia. Nie zdołała nawet nikogo ostrzec. Wypaliła cały obszar dookoła nich. Płomienie i dym przygasły w końcu, przegnane przez wiatr Rowana, który westchnął i rzucił:

– Przynajmniej nie spanikowałaś i nie wróciłaś do ludzkiej formy. Celaena uznała jego słowa za pochwałę. Dobrze było uwolnić magię, napięcie pod jej skórą nieco zelżało. Pokiwała więc tylko głową, ale miała wrażenie, że ponowna zmiana postaci była teraz najmniejszym spośród jej problemów.

29.

To był tylko pocałunek, Sorscha powtarzała to sobie codziennie. Szybki, przelotny pocałunek,

który sprawił, że cały świat zawirował. Żelazo zawarte w syropie zadziałało, co zaintrygowało Doriana do tego stopnia, że zajęli się kwestią dawkowania remedium oraz szukaniem sposobów na zamaskowanie nowego obyczaju księcia. Gdyby przyłapano go na regularnym piciu syropu, pojawiłyby się pytania, więc postanowili udawać, że jest to środek antykoncepcyjny. Zważywszy na reputację Doriana, nikt nie powinien się temu dziwić. Próbując sobie wmówić, że pocałunek był jedynie sposobem na wyrażenie jej wdzięczności, Sorscha zapukała do drzwi w wieży. W ręku trzymała dzienną dawkę wywaru. Książę zawołał ze środka, żeby weszła. Pies zabójczyni leżał na jego łóżku, a sam Dorian siedział rozparty na kanapie. Na widok uzdrowicielki wstał i uśmiechnął się. – Wymyśliłam lepsze połączenie. Mięta będzie łatwiejsza do przełknięcia od szałwii – powiedziała, pokazując mu pucharek z czerwonawym płynem.

Książę podszedł do niej. Coś w jego sposobie poruszania się sprawiło, że aż się wyprostowała. Przypominał jej drapieżnika, zwłaszcza gdy odstawił pucharek i wbił w nią długie, poważne spojrzenie. – Co się dzieje? – szepnęła, cofając się o krok. Złapał ją za rękę, wystarczająco mocno, aby ją skutecznie zatrzymać, ale przy okazji nie skrzywdzić. – Wiesz, czym ryzykujesz, a mimo to mi pomagasz. Dlaczego? – Bo tak trzeba. – Prawa ustanowione przez mojego ojca mówią coś innego. Dziewczynę zalał gorący rumieniec.

– Nie wiem, co chcesz ode mnie usłyszeć. Jego chłodne dłonie musnęły jej policzki. – Chciałem ci podziękować – szepnął, zbliżając się do niej. – Za to, że zobaczyłaś prawdziwego mnie i nie uciekłaś. – Ja… Sorscha płonęła od środka. Szarpnęła na tyle mocno, że ją puścił. Amithy bywała złośliwa, miała jednak rację. W zamku rzeczywiście przebywało mnóstwo pięknych kobiet, a wszystko, co wykraczało poza ramy flirtu, źle by się dla niej skończyło. Dorian był następcą tronu, ona zaś była nikim. Wskazała pucharek. – Jeśli to nie problem, Wasza Wysokość – skrzywiła się lekko przy tych słowach –

poprosiłabym o informację, jak ten specyfik zadziałał. Nie wygłosiła żadnej formułki pożegnalnej, nie ośmieliła się. Chciała umknąć z wieży

najszybciej, jak się dało, a Dorian nie powstrzymywał jej. Wyszła i zamknęła za sobą drzwi. Oparła się o kamienny mur i przykryła dłonią bijące mocno serce. Dobrze postąpiła, mądrze. Przeżyje tylko wtedy, gdy nikt nie będzie jej dostrzegał. Musiała działać cicho i dyskretnie, a do tego nie popełniać błędów. Ale przecież nie chciała pozostać niezauważona. Chciała, by książę ją widział. Przy nim Sorscha miała ochotę śmiać się i śpiewać. Nagle drzwi otworzyły się, a na progu stanął Dorian, poważny i czujny. Może nie miało to sensu, może nie było w tym przyszłości, ale na jego widok dziewczyna miała ochotę porzucić resztki zdrowego rozsądku, stać się samolubną, dziką i szaloną. Naraz pomyślała, że martwić

będzie się jutro. Dziś chciała tylko wiedzieć, jak to jest, gdy choć przez chwilę należy się do kogoś, gdy jest się pożądaną, gdy czuje się czyjąś opiekę. Książę ani drgnął. Stał i patrzył. Patrzył na nią dokładnie w taki sam sposób jak ona na niego. Nagle uzdrowicielka złapała go za materiał tuniki, przyciągnęła do siebie i pocałowała żarliwie.

*** Przez ostatnich kilka dni Chaol miał problemy ze skupieniem uwagi na czymkolwiek.

Spotkanie z Renem i Murtaughem, pierwsze od czasu, gdy poznali się w slumsach, zbliżało się wielkimi krokami. Dopracowanie szczegółów zabrało więcej czasu, niż początkowo zakładano – kapitan czekał na noc wolną od służby, a Aedion szukał bezpiecznego miejsca.

Musieli też skoordynować szczegóły z dwoma lordami z Terrasenu. Kapitan i generał opuścili zamek niezależnie od siebie, a Chaol, zapytany o zamiary, musiał okłamać swoich ludzi. Nie przyszło mu to łatwo, zwłaszcza że życzyli mu dobrej zabawy. Ufali mu, a on wybierał się na spotkanie z ich śmiertelnymi wrogami. Odepchnął te myśli od siebie i ruszył w stronę ciemnej uliczki prowadzącej do rozpadającej się ruiny, w której mieli się spotkać. Założył ciężki płaszcz z kapturem i zabrał więcej broni niż zwykle. Każdy kolejny oddech wydawał mu się zbyt płytki. Usłyszał gwizd z drugiego końca uliczki i powtórzył go. Spośród mgieł nadpływających znad Avery wyłonił się Aedion. Jego twarz również zakrywał kaptur. Nie miał przy sobie Miecza Orynthu, który zastąpił sporym arsenałem noży i sztyletów. Wyglądał na człowieka, który jest w stanie wejść do piekła i wyjść stamtąd z uśmiechem na twarzy. – Gdzie reszta? – spytał cicho Chaol.

W slumsach tej nocy panowała cisza, zbyt głęboka jak na jego gust. Jego ubiór i wygląd zapewne odstraszały większość włóczęgów, choć wędrówka po ciemnych uliczkach była dla

niego poruszającym doświadczeniem. Wszędzie naokoło widział ogromną biedę i wyczuwał rozpacz, wręcz desperację. Wiedział, że w takich okolicznościach ludzie stają się niebezpieczni, gotowi zaryzykować wszystko, aby móc przeżyć kolejny dzień. Aedion oparł się o pokruszoną ścianę za jego plecami. – Nie denerwuj się. Niedługo się zjawią. – Długo czekałem, żeby poznać prawdę. – No to po co teraz ten pośpiech? – spytał przeciągle Aedion, rozglądając się po uliczce. – Za kilka tygodni wyjeżdżam do Anielle. Opuszczam Rifthold na dobre. Chaol czuł na sobie ciężki wzrok generała, którego twarz nadal skrywał kaptur.

– Wyłgaj się z tego. Powiedz, że jesteś zajęty. – Złożyłem obietnicę – rzekł kapitan. – Wytargowałem nieco więcej czasu, ale będę musiał eee… zrobić coś dla księcia przed wyjazdem. Aedion odwrócił się ku niemu. – Słyszałem, że nie żyjesz w zgodzie z ojcem. Skąd ta nagła zmiana? Łatwiej byłoby go teraz okłamać, ale Chaol oznajmił: – Mój ojciec to potężny człowiek. Potrafi wpłynąć na wielu znaczących członków dworu i należy do rady królewskiej. – Nieraz się z nim starłem podczas kilku narad wojennych. – Aedion zaśmiał się cicho. Chaol sporo by zapłacił, by być tego świadkiem. – Pomógł mi wysłać ją do Wendlyn – powiedział bez uśmiechu. – Nie było innego sposobu.

Szybko opisał układ, który zawarł z ojcem. Generał wypuścił powietrze z płuc, gdy mężczyzna skończył mówić. – Cholera – oznajmił i pokręcił głową. – Nie wiedziałem, że w Adarlanie można jeszcze spotkać tak honorowych ludzi.

Trudno było o większy komplement z jego ust. – A co z twoim ojcem? – spytał Chaol, pragnąc ze wszystkich sił zmienić temat rozmowy. Znów poczuł ból w sercu. – Wiem, że twoja matka była z nią spokrewniona, a ojciec? – Matka nigdy nie zdradziła mi imienia ojca – odparł Aedion obojętnie. – Nie zdradziła go nawet na łożu śmierci. Nie wiem, czy się wstydziła, nie znała go, czy po prostu chciała mnie ochronić, ale po tym, jak tu trafiłem, przestało mi zależeć. Wolałbym jednakże nie mieć żadnego ojca niż mieć takiego jak ty. Kapitan zaśmiał się i już chciał zadać kolejne pytanie, ale usłyszeli czyjeś kroki, a potem chrapliwy oddech. Aedion błyskawicznie wyciągnął dwa noże, a Chaol miecz – zwykłe

ostrze, które zwędził z koszar. Ich oczom ukazał się zataczający się mężczyzna. Jedną dłonią trzymał się za bok, a drugą opierał o ścianę opuszczonego budynku. Generał wsunął broń do pochew i podbiegł do niego. – Ren? – szepnął. Usłyszawszy znajome imię, Chaol dołączył do Aediona. W blasku księżyca widać było migotliwą plamę krwi na tunice spiskowca. – Gdzie jest Murtaugh? – spytał generał, wsuwając mężczyźnie rękę pod pachę.

– Nic mu się nie stało – wyszeptał Ren, blady jak ściana. Kapitan rozejrzał się uważnie dookoła. – Śledzono nas… Próbowaliśmy ich zgubić. – Skrzywił się ledwie zauważalnie. – Otoczyli mnie. – Ilu? – spytał cicho generał, choć Chaol niemalże wyczuwał emanującą od niego

wściekłość. – Ośmiu. – Młody lord zasyczał z bólu. – Zabiłem dwóch i wymknąłem się. Reszta mnie ściga. Sześciu. Jeśli nie odnieśli ran, zapewne byli blisko. Kapitan przyjrzał się uliczce za plecami Rena. Nie widział śladów krwi na bruku, co oznaczało, że rana raczej nie była głęboka, ale mężczyzna z pewnością umierał z bólu. Co więcej, jeśli został ugodzony we wrażliwe miejsce, rana mogła okazać się śmiertelna. Aedion naraz zesztywniał, usłyszawszy coś, czego Chaol nie wychwycił. Cicho, ostrożnie

przekazał słabnącego mężczyznę w ramiona kapitana. – Dziesięć kroków stąd stoją trzy beczki – rzekł ze śmiertelnym spokojem w głosie. – Schowajcie się za nimi i bądźcie cicho.

Chaol nie potrzebował dalszej zachęty. Wciągnął Rena za beczki i położył go na ziemi. Spiskowiec stłumił jęk bólu i milczał. Między dwiema beczkami znajdowała się luka, przez którą widać było uliczkę. Kapitan dostrzegł żołnierzy kroczących niemalże ramię w ramię. Widział tylko ich ciemne tuniki oraz płaszcze.

Zatrzymali się na widok zakapturzonego Aediona blokującego im przejście. Generał wyciągnął noże. – Nikt z was nie ujdzie stąd żywy – mruknął. ***

Dotrzymał słowa. Chaol nie mógł się nadziwić jego umiejętnościom. Szybkość i zręczność Aediona oraz jego bezgraniczna wiara we własne siły wynosiły walkę do poziomu brutalnego, bezlitosnego tańca. Potyczka zakończyła się, zanim naprawdę się rozpoczęła. Napastnicy wydawali się

doświadczonymi wojownikami, ale w walce z szermierzem z krwią Fae tętniącą w żyłach byli tylko amatorami.

Nic dziwnego, że Aedion tak szybko osiągnął tak wysoką rangę. Chaol nigdy nie widział kogoś, kto walczyłby w ten sposób. Tylko… tylko Celaena mogła się z nim równać. Nie miał pojęcia, kto wyszedłby zwycięsko z pojedynku między nimi dwojgiem, ale gdyby połączyli siły… Kapitanowi zrobiło się zimno na samą myśl. Sześciu ludzi zabitych w ciągu chwili. Sześciu! Aedion wrócił do Chaola. Bez uśmiechu na twarzy rzucił kawałek materiału na ziemię. Nawet Ren, oddychający z trudem przez zaciśnięte zęby, zwrócił na niego uwagę. Był to ciężki, czarny materiał, na którym ciemną nicią wyszyto wywernę, przez co widać ją było jedynie w blasku księżyca. Królewski znak.

– Nie znam tych ludzi – szepnął Chaol do siebie. Nawet nie przyszło mu do głowy, aby

bronić własnej niewinności. – Nigdy nie widziałem takich płaszczy. – Z tego, co słyszę – Aedion, wciąż kipiąc ze złości, odwrócił głowę w kierunku odgłosów, których ludzkie ucho Chaola nie było w stanie wychwycić – jest ich tu więcej. Przeczesują slumsy w poszukiwaniu Rena. Musimy się ukryć. Mężczyzna był jeszcze na tyle przytomny, by rzec: – Wiem gdzie.

30.

Chaol wstrzymywał oddech przez całą drogę. Wraz z Aedionem prowadzili półprzytomnego Rena, chwiejąc się i zataczając niczym pijacy szukający rozrywek w slumsach. Pomimo późnej godziny na ulicach kwitło życie. Jedna z mijanych kobiet złapała generała za tunikę i wyszeptała nieprzyzwoitą propozycję, ale uwolnił się od niej delikatnie i rzekł: – Nie płacę za to, co mogę dostać za darmo. Z jakiegoś powodu zabrzmiało to jak kłamstwo, bo Chaol nie widział ani nie słyszał, żeby Aedion przez ostatnich kilka tygodni wylądował z kobietą w łóżku. Być może świadomość, że Aelin żyje, zmieniła jego priorytety. Dotarli do palarni opium wskazanej przez tracącego co chwila przytomność Rena w chwili, gdy rozległy się krzyki żołnierzy wdzierających się do kamienic, gospód i tawern. Chaol nie chciał wiedzieć, kim byli. Pchnął drzwi. W jego nozdrza uderzył odór niemytych ciał, odchodów i słodkiego dymu. Nawet Aedion zakaszlał i obrzucił Rena nieprzychylnym spojrzeniem. Wtedy na spotkanie wybiegła im starzejąca się burdelmama. Jej długa tunika i płaszcz unosiły się, jakby podrywał je niewidzialny wiatr. Krocząc cicho po wydeptanych kolorowych

dywanikach, poprowadziła ich korytarzem o ścianach krytych boazerią. Zaczęła opowiadać o cenach i specjalnych ofertach na tę noc, ale Chaolowi wystarczyło jedno spojrzenie jej sprytnych zielonych oczu, aby wiedzieć, że dobrze znała Rena. Sprawiała wrażenie doświadczonej osoby, która zbudowała sobie w sercu Rifthold własne imperium.

Umieściła ich w zadymionym pokoiku wyścielonym starymi jedwabnymi poduszkami. Zerknęła na Chaola i uniosła brew, a kapitan prawidłowo odczytał sygnał i wręczył jej trzy sztuki złota. Ren, leżący między Aedionem i Chaolem, jęknął głośno, ale nim kapitan zdążył powiedzieć choć słowo, szefowa przybytku powróciła z jakimś zawiniątkiem. – Są w sąsiednim budynku – powiedziała z miłym, choć osobliwym akcentem. – Pospieszcie się. W zawiniątku kryła się tunika. Aedion szybko rozebrał Rena, którego twarz była śmiertelnie blada, a usta sine. Zaklął, przyjrzawszy się ranie. Było to głębokie cięcie biegnące przez podbrzusze. – Gdyby chlaśnięto go choć odrobinę mocniej, wnętrzności wyleciałyby na zewnątrz – oznajmił. Wziął kawałek czystego płótna i obwiązał muskularny brzuch młodego lorda, poznaczony już wieloma innymi, niekiedy strasznymi bliznami. Wyglądało na to, że Ren wychodził już

z o wiele gorszych opresji. Trzeba było mieć nadzieję, że i tym razem mu się uda. Szefowa uklękła przed Chaolem i otworzyła małe pudełko. Ułożyła na niskim stoliczku

trzy fajki. – Musicie odegrać swoje role – szepnęła i zerknęła na grubą, ciemną zasłonę, oddzielającą ich od korytarza. Bez wątpienia zastanawiała się, ile czasu jeszcze im pozostało. Chaol nie zaprotestował, gdy zaczęła wcierać róż w skórę wokół jego oczu oraz zatarła mu rumieńce pudrem. Potem rozpięła kilka guzików i zmierzwiła mu włosy.

– Ułóż się z fajką w ręku. Rozluźnij się. Pociągnij sobie, jeśli jesteś zdenerwowany. Następnie przypadła do Aediona, który już skończył ubieranie Rena w czyste rzeczy. Po chwili cała trójka spoczywała na cuchnących poduszkach, a szefowa wyszła pospiesznie z zakrwawioną tuniką mężczyzny.

Lord oddychał z wysiłkiem, nierówno. Chaol z trudem opanował drżenie rąk, gdy drzwi

lokalu otwarły się z hukiem. Burdelmama pospieszyła, by powitać przybyszów. Westfall wytężał słuch, ale Aedion słyszał wszystko bez najmniejszych trudności. – A więc jest was pięciu? – szczebiotała szefowa. – Szukamy zbiega – padła chrapliwa odpowiedź. – Z drogi. – Ależ na pewno chcielibyście sobie odpocząć! Mamy osobne pokoje dla całych grup, a wy przecież jesteście tak potężnymi mężczyznami! – Każde słowo aż ociekało zmysłowością. – Muszę jednak potrącić coś ekstra za to, że przynieśliście miecze i sztylety. To problem, zrozumcie, gdyż pod wpływem narkotyku… – Dość tego, kobieto! – warknął żołnierz. Po lokalu poniósł się odgłos dartych zasłon, gdy zbrojni przeszukiwali jeden pokój za drugim. Serce Chaola waliło jak szalone, ale nadal leżał rozluźniony, choć miał ochotę sięgnąć po jakąś broń. – A więc róbcie to, co do was należy – powiedziała spokojnie gospodyni. Ren był tak oszołomiony, że w istocie wyglądał, jakby uległ działaniu narkotyku. Kapitan

miał nadzieję, że sam wywiera równie przekonujące wrażenie. Żołnierze zerwali zasłonę. – Czyżby to winko? – wybełkotał Aedion, patrząc na przybysza przymrużonymi oczami. Na jego twarzy zastygł głupkowaty uśmiech. Trudno byłoby rozpoznać w nim słynnego generała. – Czekamy chyba z dwadzieścia minut. Chaol obdarzył żołnierzy niemądrym uśmiechem. Wszyscy mieli ciemne, nieznane mu

mundury. Kim oni byli, do ciężkiej cholery? Dlaczego wzięli Rena na celownik? – Winka! – warknął Aedion, wypisz wymaluj rozpieszczony syn bogatego kupca. – I to w tej chwili! Żołnierze zaklęli i powrócili do poszukiwań. Pięć minut później znikli.

*** Palarnia była zapewne punktem zbornym, gdyż Murtaugh odnalazł ich godzinę później.

Gospodyni zaprowadziła wszystkich do kantorka, gdzie zaskakująco fachowo zajęła się obrażeniami Rena. Mężczyźni unieruchomili go na starej kanapie, a starsza pani zdezynfekowała, zaszyła i opatrzyła paskudną ranę. Oznajmiła, że jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo, ale stracił wiele krwi, przez co minie sporo czasu, nim wróci do pełni sił. Murtaugh chodził przez cały czas po pomieszczeniu, aż Ren zapadł w sen po wypiciu wywaru podanego mu przez szefową przybytku. Chaol i Aedion siedzieli przy niewielkim stoliku, cudem wciśniętym między skrzynie opium ustawione przy ścianie. Żaden z nich nie chciał wiedzieć, co znajdowało się w wywarze wypitym przez Rena. Generał wpatrywał się w zamknięte drzwi z przechyloną

głową, jakby słuchał odgłosów dobiegających z palarni, aż wreszcie odezwał się do Murtaugha: – Dlaczego was śledzono? Kim są ci ludzie? Starzec nie przestawał chodzić po pokoju. – Nie wiem. Skądś jednak wiedzieli, gdzie znaleźć nas obu. Ren dysponuje siatką informatorów w całym mieście. Jeden z nich mógł nas zdradzić. Aedion nadal wpatrywał się w drzwi. Jego dłoń opadła na nóż. – Nosili płaszcze z królewskim znakiem, ale nawet kapitan ich nie rozpoznał. Musicie się ukrywać przez jakiś czas. Trudno było wytrzymać milczenie Murtaugha. – Gdzie go zaniesiemy, gdy wydobrzeje? – spytał cicho Chaol. Starzec zatrzymał się. W jego oczach błysnął żal. – Nie ma takiego miejsca. Nie mamy domu. Aedion smagnął go ostrym spojrzeniem. – A gdzie mieszkacie?

– Tu i tam. Koczujemy w opuszczonych budynkach. Gdy możemy, podejmujemy pracę w gospodach, ale teraz… Chaol uświadomił sobie, że ukrywają się od wielu lat i nie mają dostępu do skarbca Allsbrooków. Nie potrafił sobie jednak wyobrazić doli człowieka bezdomnego… Na twarzy Aediona malowała się obojętność. – I nie macie w Rifthold miejsca na tyle bezpiecznego, aby mógł tam dojść do siebie. Nie było to pytanie, ale Murtaugh pokiwał głową. Generał przyjrzał się Renowi leżącemu na kanapie pod przeciwną ścianą. Grdyka uniosła mu się i opadła, a po chwili rzekł: – Opowiedz kapitanowi o swej teorii na temat magii.

*** Upłynęło wiele czasu, zanim Ren odzyskał siły na tyle, aby można go było przenieść

w inne miejsce. Murtaugh wykorzystał więc te chwile i przekazał im wszystko, co wiedział. Jego historia, miejscami opowiadana szeptem, okazała się długa. Starzec nie szczędził szczegółów. Mówił o koszmarach, których doświadczyli podczas ucieczki, i o każdej z blizn Rena. Chaol zrozumiał, dlaczego młody buntownik był tak oszczędny w słowach. Zdołali przeżyć tylko dzięki temu, że na każdym kroku pamiętali o konspiracji. Udało im się ustalić, że fale, które pojawiły się w dniu zniknięcia magii, uformowały trójkąt. Jeden z boków tworzyła linia biegnąca od Rifthold po Lodowe Pustkowia. Druga wybiegała od Pustkowi i kończyła się na Opuszczonym Półwyspie, a trzecia prowadziła stamtąd do stolicy. Murtaugh wierzył, że owe siły wyzwolił jakiś czar.

Aedion wyciągnął mapę i raz za razem bezwiednie zakreślał na niej trójkąt, jakby obmyślał

strategię bitewną. – Czar wysłany z konkretnych miejsc. Chaol uderzył kłykciami o stół.

– Czy istnieje jakiś sposób, aby to odwrócić? Murtaugh westchnął. – Zamieszanie z Archerem utrudniło nam pracę. Wielu ludzi, którzy dostarczali nam wieści, uciekło z miasta ze strachu o własne życie. Ale musi istnieć jakiś sposób.

– Gdzie rozpoczynamy poszukiwania? – spytał Aedion. – Nie ma najmniejszych szans na to, że król pozostawił jakieś wskazówki. Murtaugh pokiwał głową.

– Potrzebujemy naocznych świadków, aby potwierdzić nasze podejrzenia, ale wydaje nam się, że czar został rzucony w miejscach zajętych przez siły króla. Czekamy na informacje. – Teraz już się nie dziwię, że kazałeś Renowi być dla mnie miłym. – Aedion uśmiechnął się leniwie. Ten niespodziewanie jęknął, jakby usiłował odzyskać przytomność. Czy młody buntownik choć raz czuł się bezpiecznie przez ostatnich dziesięć lat? To wyjaśniałoby gniew, niespokojny gniew w sercach wszystkich młodych ludzi, których dotknął upadek Terrasenu. Celaena była jedną z tych osób. – Jest takie mieszkanie nad magazynem w slumsach. Bezpieczne i zaopatrzone we wszelkie udogodnienia. Możecie tam zostać, jak długo chcecie. Kapitan czuł na sobie wzrok Aediona. Murtaugh zmarszczył brwi. – To hojna propozycja, ale nie mogę się zgodzić na to, aby mieszkać w twoim domu!

– To nie mój dom – odparł Chaol. – A jego właściciel nie będzie miał nic przeciwko, uwierz mi.

31.

Jedz – powiedziała Manon i podała surowe baranie udo Abraxosowi.

Trwał piękny dzień, ale wiatr znad śnieżnych szczytów Kłów nadal był morderczo zimny. Często wychodzili na zewnątrz góry, aby wywerna mogła rozprostować łapy. Wykorzystywali tylne wyjście, otwierające się na wąską drogę wiodącą ku szczytom. Wiedźma prowadziła bestię na grubym łańcuchu, choć dobrze wiedziała, że nie zdołałaby jej powstrzymać, gdyby ta postanowiła wzbić się w powietrze. Razem wspinały się po ostrym zboczu na łąkę porastającą płaskowyż. – No, jedz – powtórzyła Manon, machając zimnym kawałkiem mięsa przed nosem Abraxosa, który leżał na brzuchu na łące i obwąchiwał pierwsze kwiaty przebijające się przez śnieżną pokrywę. – To twoja nagroda – wycedziła przez zęby. – Zasłużyłeś sobie. Wierzchowiec dmuchnął na kępę fioletowych kwiatów, a potem zerknął na nią. „Żadnego mięsa” – wydawał się mówić.

– Ale to dobre! – rzekła wiedźma, lecz wywerna powróciła do wąchania fiołków czy jak się te kwiaty nazywały. Dla Manon zapamiętywanie nazw roślin, a zwłaszcza dzikich kwiatów, nie miało sensu,

chyba że można było za ich pomocą kogoś otruć, uzdrowić lub uratować się przed śmiercią głodową. Rzuciła udko przed ogromny pysk stwora i wsunęła dłonie w fałdy czerwonego płaszcza. Wywerna rozchyliła pysk, aż nowe, żelazne zęby zabłysły w blasku słońca, i dmuchnęła na nią, a potem wyciągnęła pazurzaste skrzydło i… I odepchnęła mięso. Manon nie mogła uwierzyć własnym oczom. – Jest zepsute?

Bestia powróciła do obwąchiwania biało-żółtych kwiatów. To był jakiś koszmar. Istny koszmar. – Czy to możliwe, żebyś lubił kwiaty? Ciemne oczy Abraxosa zwróciły się na nią. Mrugnął, jakby chciał powiedzieć: „Owszem, lubię”. Wiedźma rozrzuciła ramiona. – Ale do wczoraj nie wiedziałeś, co to w ogóle jest! Nagle przestało cię interesować mięso? Abraxos musiał jeść. Musiał jeść jak najwięcej, aby odbudować brakujące mięśnie, ale zamiast tego uparcie wracał do delikatnego obwąchiwania kwiatów niczym nieznośny, bezużyteczny, wielki robak. Wiedźma podniosła wysoko baranie udo.

– Jeśli tego nie zjesz – warknęła, uwalniając własne kły – sama to zrobię. Bestia przyglądała się Manon z rozbawieniem, gdy ta wbiła zęby w zimne mięso, a potem

zaczęła pluć naokoło. – Na mroczny cień Matki, a cóż to znowu…? Powąchała mięso. Nie było zgniłe, ale wydawało się zepsute, podobnie jak ludzie w Kle. Owce hodowano we wnętrzu góry. Może miejscowe ujęcie wody było zatrute? Postanowiła, że po powrocie przykaże Trzynastce, aby nie ruszały tutejszych ludzi, przynajmniej do czasu, gdy odkryje, skąd się bierze ich smak i zapach. Abraxos musiał jeść, aby nabrać sił, a Manon musiała zostać Przywódczynią Skrzydła i ujrzeć minę Iskry, w chwili gdy będzie rozrywać ją na strzępy podczas Gier Wojennych. Wyglądało na to, że istnieje tylko jeden sposób na to, aby zmusić bestię do jedzenia.

– Dobra – powiedziała, wyrzucając baraninę. – Chcesz coś świeżego? – Rozejrzała się po

górach. – A więc czeka nas polowanie.

***

– Śmierdzisz krwią i gównem. – Babka nawet nie odwróciła się od biurka. Manon spokojnie zniosła obelgę, gdyż Matrona miała rację. Była brudna jak nieszczęście. Zawdzięczała to Abraxosowi, rozkochanemu w kwiatkach robalowi, który przyglądał się beznamiętnie, gdy wspinała się na zbocze, żeby przynieść mu ryczącą głośno kozicę.

„Przynieść – pomyślała wiedźma. – Łagodnie powiedziane”. O mało nie zamarzła na śmierć, czając się na kozice podczas ryzykownej wspinaczki po zdradliwym zboczu, a potem, gdy w końcu dojrzała jedną z nich, popisowo poślizgnęła się na jej łajnie. Próbując uciec, zwierzę najpierw na nią napaskudziło, a potem wyrwało się i stoczyło w dół, roztrzaskując sobie czaszkę na skałach. Manon o mały włos poleciałaby w ślad za nim, ale w porę złapała się jakiegoś korzenia. Gdy wróciła zakrwawiona, taszcząc zdechłą kozicę, Abraxos nadal leżał na brzuchu i wąchał kwiaty.

Pochłonął mięso dwoma kłapnięciami potężnych szczęk, a potem na powrót zajął się łąką. Przynajmniej coś zjadł. Cóż, ale zaprowadzenie go z powrotem do Północnego Kła okazało się ciężką próbą. Wywerna nie skrzywdziła jej ani nie uciekła, ale szarpała za łańcuch i potrząsała łbem. Im bliżej była ogromnych drzwi, zza których dobiegały odgłosy wydawane przez ludzi i bestie, tym większy stawiała opór, ale w końcu weszła do środka, warcząc i próbując pogryźć dozorców. Z jakiegoś powodu wiedźma nie mogła przestać myśleć o niechęci stworzenia do powrotu. Przez cały czas Abraxos spoglądał na nią z milczącym błaganiem. Nie współczuła mu, gdyż nie była do tego zdolna, ale wciąż zaprzątało to jej myśli.

– Wzywałaś mnie – rzekła teraz z wysoko uniesioną głową. – Nie chciałam, abyś za długo czekała. – Bo w istocie czekam za długo, Manon. – Wiedźma odwróciła się. W jej oczach połyskiwały śmierć i obietnice niekończącego się cierpienia. – Minęło kilka tygodni, a ty i twoja Trzynastka wciąż nie wzbiłyście się w niebiosa! Żółtonogie latają od trzech dni! Od trzech dni! A ty nadal głaszczesz tego swojego zdechlaka. Manon nie okazywała żadnych emocji. Wiedziała, że przeprosiny czy wymówki jedynie pogorszą sytuację. – Daj mi rozkaz, a go wypełnię. – Macie się wzbić w powietrze jutro wieczorem. Nie wracaj tu, jeśli ci się nie uda. ***

– Nienawidzę cię – sapnęła Manon przez żelazne zęby, gdy wraz z Abraxosem dotarła na szczyt góry po długiej i wyczerpującej wędrówce. Droga zabrała im pół dnia. Gdyby jej wysiłki spełzły na niczym, wróciłaby do Omegi dopiero wieczorem, i to tylko po to, aby spakować swój dobytek. Abraxos zwinął się niczym kot na wąskiej półce skalnej. – Ty kapryśny, leniwy robalu! Wywerna nawet nie mrugnęła. Nadzorca, który pomagał wiedźmie osiodłać wierzchowca,

radził, by wzbili się do lotu nad wschodnim zboczem. Wykorzystywali to wzniesienie do treningu świeżo wyklutych wywern oraz tych, które nie kwapiły się do latania. Manon podeszła do krawędzi i spojrzała w dół. Jej oczom ukazało się strome zbocze o wysokości około sześciu metrów. Abraxos mógł się rozpędzić, odbić od skraju, rozłożyć skrzydła i spróbować zanurkować. Gdyby mu się nie udało… Cóż, spadek nie był aż taki ostry, a na dole znajdowały się gładkie, wyślizgane przez wiatr skały. Raczej uszliby z tego z życiem. Śmierć czyhała za to po zachodniej stronie góry. Manon spojrzała spode łba na Abraxosa,

który lizał swe nowe żelazne szpony, podeszła do przeciwległej krawędzi i wbrew sobie skrzywiła się, gdy wiatr uderzył ją w twarz. Po zachodniej stronie ciągnęła się bowiem bezdenna przepaść, a na dole sterczały ostre, bezlitosne skały. Potrzeba by było wielu ludzi, aby zeskrobać stamtąd jej szczątki. Lepiej zacząć po wschodniej stronie. Wiedźma zawiązała ciaśniej warkocz i opuściła trzecią powiekę. – No, ruszamy. Abraxos uniósł potężną głowę, jakby chciał powiedzieć: „Ale przecież dopiero co tu dotarliśmy!”.

Manon wskazała wschodnie zbocze. – Do lotu. Natychmiast.

Wywerna sapnęła i odwróciła się do niej grzbietem. Siodło błysnęło w promieniach słońca. – Chyba kpisz! – warknęła wiedźma i obeszła bestię, żeby stanąć przed jej pyskiem. – Będziemy latać, ty przeklęty tchórzu! – Wskazała krawędź urwiska, ale wywerna wsunęła łeb pod brzuch i otoczyła ciało ogonem. Udawała, że jej nie słyszy. Wiedziała, że może tego nie przeżyć, ale złapała bestię za nozdrza i szarpnęła tak mocno, że wywerna rozwarła ślepia. – Twoje skrzydła działają. Ludzie stwierdzili, że nic im nie dolega! Jesteś w stanie latać i zrobisz to, bo tak brzmi mój rozkaz. Przyniosłam ci cały stos kozic do zeżarcia i jeśli mnie upokorzysz, zrobię sobie płaszcz z twojej skóry. – Zaszeleściła połami podartego, poplamionego karmazynowego płaszcza. – Ta szmata już do niczego się nie nadaje przez te

twoje cholerne kozice. Wywerna cofnęła się i wiedźma musiała ją puścić, nie chcąc, by wyrzuciła ją w powietrze. Bestia opuściła łeb i zamknęła ślepia. Manon wiedziała, że to kara, choć nie miała pojęcia za co. Może za głupotę, która kazała jej wybrać przynętę na wierzchowca. Syknęła na siebie i spojrzała na siodło. Nie, nie uda się. A tymczasem musiała wznieść się w powietrze, jeśli nie chciała, żeby babka rozpędziła Trzynastkę na cztery wiatry. Abraxos nadal leżał w słońcu, leniwy niczym kot. – Ale z ciebie wojownik.

Wiedźma przyjrzała się wschodniemu zboczu, siodłu, zwisającym lejcom. Gdy pierwszy raz zakładano bestii uprząż, miotała się i protestowała, ale już się przyzwyczaiła, przynajmniej na tyle, że dziś tylko raz spróbowała odgryźć głowę jakiemuś dozorcy. Słońce nadal pięło się w stronę zenitu, zbliżało się południe, a wraz z nim porażka Manon. Nie, nie mogła się z tym pogodzić. Nie ma mowy. – Sam się o to prosiłeś! – syknęła, rozpędziła się i wskoczyła na biodro wierzchowca. Wspięła się na siodło tak szybko, że wywerna zdołała ledwie unieść łeb. Poderwała się

sztywno, gdy wiedźma wsunęła stopy w strzemiona i szarpnęła za wodze. – Polatamy sobie, i to teraz! – Wbiła ostrogi w boki potwora, co go zaskoczyło bądź sprawiło mu niespodziewany ból, gdyż zaryczał i stanął dęba. Manon z całej siły ściągnęła wodze. – Dosyć! – warknęła i szarpnęła jedną ręką, aby nakierować go na wschodnie zbocze. – Dość tego, Abraxos! Wierzchowiec nadal się miotał. Wiedźma zacisnęła kolana, żeby nie wypaść z siodła. Pochylała się przy każdym wierzgnięciu wywerny, uporczywie trzymając się grzbietu, aż Abraxos uznał, że pora zmienić taktykę. Rozłożył skrzydła, jakby chciał ją strącić. – Ani się waż! – warknęła, ale bestia już się wiła i ryczała, wznosząc skrzydła. – Przestań! Targana bez litości wiedźma klekotała zębami z taką siłą, że musiała je schować, by nie

zrobić sobie krzywdy. Wywerna jednakże nadal szalała, a co gorsza, zbliżała się do zachodniego zbocza. – Zatrzymaj się! Bestia była coraz bliżej. Coraz bliżej śmierci na skałach. Wywernę ogarnęła skrajna panika przemieszana z furią. Krzyk Manon wydawał się jedynie szelestem liścia niesionego wiatrem. Ujrzała przepaść po prawej, potem po lewej stronie – migała między łopoczącymi, opadającymi skrzydłami. Kamienie kruszyły się i pękały

pod ogromnymi pazurami rumaka, który przybliżał się do urwiska. – Abraxos! Łapa potwora niespodziewanie się osunęła i świat Manon zawirował. Oboje pomknęli w dół.

32.

Manon

nie miała czasu nawet uzmysłowić sobie, że mknie śmierci na spotkanie. Trzymała

się kurczowo siodła, świat wirował i przewracał się, a wiatr wył. A może to nie był wiatr, lecz Abraxos? Dno przepaści było coraz bliżej. Jej mięśnie drżały, ale nie puściła siodła, gdyż tylko ono chroniło ją teraz przed śmiercią, coraz bliższą z każdym niekontrolowanym obrotem kalekiego ciała wierzchowca. Drzewa nabierały kształtu, między nimi pojawiły się ostre, wyciosane wiatrem skały. Spadali coraz szybciej, a klif zlał się w plamy szarości i bieli. Może ciało Abraxosa załagodzi upadek i Manon

zdoła przeżyć. Może skały rozszarpią ich oboje. Może obrócą się, i to ona zginie jako pierwsza. Miała nadzieję, że nie przyjdzie jej cierpieć. Nie chciała wiedzieć, która część jej ciała oberwie najmocniej. Między skałami wiła się rzeczka. Od dołu uderzył w nich podmuch wiatru, który zakołysał wywerną, ale mimo to wciąż mknęli w dół, wirując. – Rozłóż skrzydła! – wrzeszczała wiedźma, chcąc przekrzyczeć ryk wiatru i łomot własnego serca. Nawet nie drgnęły. – Rozłóż skrzydła i wzbij się do lotu! – darła się, gdy ujrzała nurt strumienia. Wiedziała już, że nie ma najmniejszej ochoty na objęcie Ciemności, a nic nie uratuje jej przed zderzeniem z ziemią… Dostrzegała już pojedyncze szyszki na drzewach. – Rozkładaj! – krzyknęła po raz ostatni. Był to okrzyk wojenny wiedźmy stającej do walki z Ciemnością. Niespodziewanie odpowiedział jej przeraźliwy wrzask Abraxosa, który rozrzucił skrzydła, pochwycił prąd powietrzny i pomknął ku niebu. Manon miała wrażenie, że żołądek, który przed momentem podszedł jej do gardła, przesunął się w przeciwną część ciała. Wywerna wznosiła się, a jej skrzydła pracowały rytmicznie. Każde uderzenie było najpiękniejszym dźwiękiem, jaki wiedźma słyszała

w swym długim, nieszczęsnym życiu. Bestia wzbijała się coraz wyżej, podkurczając łapy. Manon pochyliła się w siodle i przywarła do ciepłej skóry wierzchowca, gdy ten wzlatywał w stronę zbocza pobliskiej góry. Wierzchołek czekał na nich niczym uniesione dłonie, ale Abraxos przemknął obok niego, mocno bijąc skrzydłami. Wiedźma wznosiła się i opadała razem z nim. Oddech zastygł jej w piersiach, gdy przelatywali obok najwyższego, pokrytego śniegiem szczytu. Wierzchowiec, porwany radością, furią, a może innym uczuciem, nabierał pazurzastymi łapami śnieg i rozrzucał go niczym gwiazdki, opromienione blaskiem słońca. Wkrótce wzbili się tak wysoko, że wokół nie widać było nic poza chmurami, równie wielkimi i masywnymi jak ciągnące się pod nimi szczyty. Przypominały zamki bądź pałace utkane z bieli, purpury i błękitu. Słońce było oślepiające.

Wtedy Abraxos wyrównał lot, złapał szybki jak myśl prąd powietrzny i wydał przeraźliwy wrzask tryumfu. Manon nie rozumiała wcześniej cierpienia wywerny, która przez całe życie była przykuta łańcuchami do ściany lochu, bita i okaleczana. Pojęła tę mękę dopiero w tej chwili, gdy usłyszała krzyk pełen czystej, niczym nieskażonej radości. Przechyliła głowę w tył i powtórzyła wrzask za bestią. Płynęły przez morze chmur. Abraxos rozpędzał je pazurami, a potem przewracał się i ścigał z wiatrem. Lecieli coraz wyżej, aż

wywerna osiągnęła maksymalny pułap. Wtedy rozłożyła skrzydła w rozrzedzonym, potwornie zimnym powietrzu, a świat zamarł na jedno uderzenie serca. Nikt ich nie widział i nie było czym się przejmować. Manon rozrzuciła ramiona w ślad za wywerną i wraz z nią cieszyła się ostrym pikowaniem. Wiatr śpiewał jej do uszu. *** Szare niebo wypełniło się światłem, gdy słońce wyjrzało zza horyzontu za ich plecami. Otulona w czerwony płaszcz Manon siedziała na grzbiecie Abraxosa. Świat był nadal nieco mętny, gdyż dodatkowe powieki już przysłoniły jej oczy, ale uważnie przyjrzała się gotowej do startu Trzynastce. Wiedźmy ustawiły się w dwóch szeregach, po sześć wywern w każdym. Niebieskawy wierzchowiec przewodzącej pierwszemu szeregowi Asterin stał bezpośrednio za Manon, a Sorrel czekała w środku drugiego szeregu. Wiedźmy były czujne i gotowe do działania, ale nieco oszołomione. Uszkodzone skrzydła Abraxosa nie pozwalały mu jeszcze na ciasne, niebezpieczne Przejście i wiedźmy spotkały się przy tylnym wyjściu, skąd poprowadziły swoje

wywerny pieszo przez trzy kilometry. Szły w ciszy i równym szyku. Wyjście z kanionu było na tyle szerokie, że Abraxos mógł zeskoczyć i wystartować z lotu ślizgowego. Starty były dla niego problematyczne ze względu na poszarpane mięśnie i słabe fragmenty skrzydeł. Odniósł zbyt wiele ran w walkach i istniało ryzyko, że nigdy nie wróci do pełni sił. Manon nie tłumaczyła jednak niczego Trzynastce. Jej zmartwienia nie były ich zafajdanym interesem. – Począwszy od tego dnia aż do Gier Wojennych – powiedziała, spoglądając na ciągnący się przez kanion labirynt wyrzeźbionych wiatrem wąwozów i łukowatych zwieńczeń – będziemy się tu spotykać co rano i ćwiczyć aż do śniadania. Po południu będziemy szkolić inne sabaty. Nikt nie ma prawa o tym wiedzieć. – Jedynym problemem było to, że sama musiała wymknąć się wcześniej i podnieść Abraxosa w powietrze, podczas gdy pozostałe wiedźmy będą wykonywać Przejście. – Chcę ćwiczyć loty w zwartym szyku. Nic mnie nie

obchodzą nakazy mężczyzn, którzy nalegają, byśmy trzymali wywerny z dala od siebie. Niech się biją o przywództwo, jeśli chcą, ale będą latać w ciasnym szyku. Nie chcę widzieć

żadnych luk w formacji. Nie interesują mnie sprzeczki czy walka o osobistą przestrzeń. Gdzieś to mam. Albo lecimy razem, albo wcale. – Spojrzała każdej wiedźmie i każdej wywernie w oczy. Abraxos, ku jej zdumieniu, zrobił to samo. Ustępował innym rozmiarami, ale nadrabiał braki zaciekłością, szybkością i zręcznością. Wyczuwał prądy powietrzne na długo przed Manon. – Jeśli to przeżyjemy, przegrupujemy się na drugim końcu tunelu i powtórzymy przelot. Będziemy wykonywać go raz za razem, aż osiągniemy perfekcję. Nasze wywerny muszą nauczyć się ufać sobie nawzajem i słuchać poleceń. Wiatr całował jej policzki. – Postarajcie się nadążyć – dodała. Abraxos runął w kanion.

33.

Przez

następny tydzień nie było kolejnych ofiar. Nie natrafili również na ślad istoty, która

wysysała z ludzi życie, choć Celaena złapała się na tym, że wciąż roztrząsa szczegóły zabójstw, gdy Rowan zmuszał ją do zapalania świeczek w ruinach świątyni Bogini Słońca. Skoro nauczyła się już bez problemów zmieniać postać, jej nowym zadaniem było zapalanie świeczek, tak by nie spustoszyć przy tym całej okolicy. Ponosiła jednak porażkę za porażką. Podpalała swój płaszcz, niszczyła kamienie, wypalała las dookoła, ale Rowan miał przy sobie nieskończony zapas świeczek. Wpatrywała się w nie dzień za dniem, aż zaczynała zezować.

Bywało, że przez długie godziny pociła się i skupiała na szlifowaniu swego gniewu oraz innych bzdurach, a knot nawet nie zaskwierczał. Jedynym rezultatem owych ćwiczeń był apetyt nie do zaspokojenia. Celaena jadła wszystko, co się dało, bez względu na porę dnia, gdyż magia pochłaniała mnóstwo jej energii. Powrócił deszcz, a wraz z nim tłum wielbicieli opowieści Emrysa. Dziewczyna przysłuchiwała się im podczas zmywania naczyń po kolacji. Poznawała historie o tarczowniczkach, zaklętych zwierzętach i przebiegłych czarodziejach. Poznawała wszystkie legendy Wendlyn. Rowan wciąż pojawiał się pod postacią jastrzębia. Zdarzało się, że siadała bliżej tylnych drzwi, a on również zmniejszał nieco dystans. Stała właśnie przy zlewie. Plecy ją bolały i dręczył ją wściekły głód, ale uparcie szorowała ostatni miedziany kocioł, słuchając opowieści Emrysa o sprytnym wilku i magicznym ognioptaku. Nastała chwila ciszy, po której pojawiły się prośby o inne stare historie.

– A czy znasz jakąś opowieść o królowej Maeve? – spytała niespodziewanie dziewczyna, nie przejmując się tym, że wszyscy obecni zwrócili na nią uwagę. Zapadła martwa cisza. Emrys otworzył szeroko oczy, ale uśmiechnął się lekko i rzekł:

– Wiele. Którą chciałabyś usłyszeć? – Najstarsze, które znasz. I to wszystkie. Skoro Celaena miała jeszcze kiedyś stanąć przed obliczem ciotki, powinna wiedzieć o niej możliwie najwięcej. Być może Emrys znał historie, które nie dotarły jeszcze do jej ojczystych krain. Jeśli opowieści o skórozdziercach okazały się prawdą, skoro nieśmiertelne jelenie istniały w rzeczywistości, niewykluczone, że dowie się czegoś istotnego. Niektórzy z obecnych spojrzeli po sobie nerwowo, ale w końcu Emrys rzekł: – Dobrze. A więc rozpocznę od samego początku. Celaena pokiwała głową i usiadła tam gdzie zwykle, opierając się plecami o tylne drzwi niedaleko bystrookiego jastrzębia. Rowan kłapnął dziobem, ale nie ośmieliła się spojrzeć na

niego przez ramię. Zamiast tego zaczęła ogryzać bochenek chleba. – Wiele lat temu, gdy na tronie Wendlyn nie było jeszcze śmiertelnego króla, elfy żyły

wśród nas. Niektóre były dobre i uczciwe, inne skłonne do psot, a jeszcze inne paskudniejsze i mroczniejsze od najciemniejszej nocy. Wszystkimi rządziła Maeve oraz jej dwie siostry, noszące imiona Mora i Mab. Przebiegła Mora, która potrafiła zmieniać się w wielkiego jastrzębia… „To ród Rowana” – przypomniała sobie dziewczyna.

– …piękna Mab zmieniająca się w łabędzia oraz mroczna Maeve, której dzikości nie sposób było ująć w jednej formie. Celaena mniej więcej znała tę historię. Mora i Mab zakochały się w śmiertelnikach i zrzekły się nieśmiertelności. Niektórzy twierdzili, że Maeve zmusiła je, aby za karę oddały swe wieczne życie. Inni mówili, że same tego chciały, żeby tylko uciec od siostry. Dziewczyna, ku zgrozie słuchaczy, zapytała, czy Maeve kiedykolwiek znalazła sobie towarzysza. Emrys odparł, że nigdy do tego nie doszło, choć raz było blisko. Legendy głosiły, że u zarania dziejów pewien wojownik o czystej duszy i bystrym umyśle skradł jej serce, ale

zginął na jakiejś dawno zapomnianej wojnie i zgubił pierścień, który zamierzał jej wręczyć. Od tego czasu Maeve darzyła wojowników szczególną sympatią, a ci kochali ją za to. Uczynili z niej potężną królową, której nikt nie ośmielił się rzucić wyzwania. Celaena spodziewała się, że Rowan nastroszy piórka, słysząc te słowa, ale jastrząb siedział cicho i nawet nie drgnął. Emrys długo opowiadał o królowej Fae. Kreślił obraz nieprzejednanej, przebiegłej władczyni, która mogłaby podbić świat, gdyby tylko zechciała, ale miast tego zamieszkała

w leśnym królestwie Doranelle, gdzie wzniosła kamienne miasto w ogromnej dolinie rzeki. Celaena wychwytywała i zapamiętywała każdy szczegół opowieści, próbując nie myśleć o księciu, siedzącym ledwie metr od niej, który z ochotą złożył przysięgę krwi nieśmiertelnemu potworowi, mieszkającemu za górami. Chciała poprosić o kolejną opowieść, gdy jej uwagę przykuł ruch wśród drzew. Prawie udławiła się kęsem zajadanego właśnie ciasta jagodowego, gdy z lasu wyłonił się ogromny górski kot. Przebiegł po mokrej od deszczu trawie, kierując się ku drzwiom. Deszcz sprawił, że jego złociste futro wydawało się ciemniejsze, a ślepia połyskiwały w blasku pochodni. Jak to możliwe, że strażnicy go nie usłyszeli? Malakai słuchał swego towarzysza

z wielką uwagą. Dziewczyna otworzyła usta, by wykrzyczeć ostrzeżenie, ale zamarła. Nie, strażnicy wszystko widzieli. Nie strzelali, bo to nie był górski kot, ale… W rozbłysku, którego źródłem mogła być odległa błyskawica, górski kot przeobraził się w wysokiego, barczystego mężczyznę, który szedł w stronę drzwi. Rowan zerwał się do lotu,

zmienił postać i miękko wylądował wśród strug deszczu. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie i poklepali się po plecach. Przez szum deszczu i opowieść

Emrysa trudno było usłyszeć ich rozmowę i dziewczyna przeklęła zmysły śmiertelnika, wytężając słuch. – Szukam cię od sześciu tygodni – rzekł złotowłosy nieznajomy głosem, w którym pobrzmiewały irytacja i znużenie. – Vaughan powiedział, że jesteś gdzieś na wschodniej granicy, a Lorcan utrzymywał, że prowadzisz przegląd floty. Następnie usłyszałem od

bliźniaków, że ponoć królowa przybyła z tobą do Mistward i wróciła sama. Postanowiłem więc posłuchać intuicji… Mówił jak najęty. Gadatliwość stanowiła osobliwy kontrast z twardymi mięśniami i uzbrojeniem. Był wojownikiem jak Rowan, ale miał zaskakująco łagodną twarz, na której nie było ani śladu surowości typowej dla księcia. Rowan położył mu rękę na ramieniu. – Słyszałem, co się stało, Gavriel. Czyżby był jednym z tajemniczych kompanów Rowana? Celaena żałowała, że Emrys nie

może jej powiedzieć nic na jego temat. Książę nie wspominał nigdy o swoich przyjaciołach, ale widać było, że tych dwóch wojowników łączy bliska więź. Dziewczyna czasami zapominała, że Rowan miał własne życie za murami twierdzy. Dotąd w ogóle jej to nie przeszkadzało i nie miała pojęcia, dlaczego teraz, gdy sobie to uświadomiła, poczuła ciężar na sercu. Dlaczego przeszkadzało jej to, że wojownik w ogóle nie wspomniał o jej obecności? Gavriel podrapał się po policzku. Mięśnie pleców rozciągnęły się, gdy nabrał tchu. – Wiem, że pewnie nie chcesz…

– Powiedz mi, czego ci trzeba, a zajmę się tym. Gavriel skurczył się i pochylił głowę, a Rowan poprowadził go ku innym drzwiom. Poruszali się z tak nieziemską gracją, że chyba nawet krople deszczu skręcały, aby ich przepuścić. Książę nawet nie spojrzał na Celaenę na odchodnym. *** Rowan nie wrócił przez resztę wieczoru. Wiedziona ciekawością – bynajmniej nie uprzejmością – Celaena uświadomiła sobie, że jego przyjaciel zapewne nie jadł obiadu. Nikt nie wyniósł dla niego nic z kuchni, a książę niczego nie zamawiał. Może więc powinna

przynieść im nieco potrawki i chleba? Oparłszy ciężką, niewygodną tacę o biodro, zastukała do drzwi. Szepty w środku ucichły i na moment zmroziła ją myśl, że Gavriel mógł przybyć do twierdzy z bardziej intymnych względów. Potem ktoś warknął:

– Czego?! Celaena otworzyła drzwi i zajrzała do środka.

– Pomyślałam sobie, że pewnie jesteś głodny i… Cóż, nieznajomy był częściowo nagi i leżał na blacie stołu Rowana, ale siedzący przy nim książę był ubrany i wyglądał na rozwścieczonego. Tak, zdecydowanie przerwała im w jakimś osobistym momencie. Uderzenie serca później dziewczyna zarejestrowała igły, niewielkie miseczki z ciemnym atramentem oraz szmatę nasączoną krwią i barwnikiem. Na ciele przybysza wił się zarys tatuażu sięgający od żeber aż po kość biodrową. – Wynoś się! – warknął Rowan i opuścił igłę. Gavriel uniósł głowę. W blasku świec dziewczyna ujrzała jego brązowe oczy zaszklone bólem, niekoniecznie wywołanym przez

ukłucia igły. Widziała słowa w Starej Mowie, podobnie jak u Rowana. Na ciele przybysza było ich już bardzo wiele, większość z nich wydawała się stara i pocięta licznymi bliznami. – Chcesz coś zjeść? – spytała zabójczyni, wpatrując się w tatuaż, krew, żelazną miseczkę z atramentem i księcia, który wydawał się posługiwać igłą z tą samą wprawą co bronią. Czyżby własny tatuaż również wykonał samodzielnie? – Zostaw to tu – powiedział. Wiedziała, że nieźle się jej za to oberwie. Przybrała obojętny wyraz twarzy, postawiła tacę na łóżku i podeszła do drzwi.

– Przepraszam, że wam przeszkodziłam. – Nie miała pojęcia, do czego służą owe tatuaże, ale wiedziała, że nie miała prawa zaglądać do jego pokoju. Ból w oczach przybysza był nader czytelnym sygnałem. Sama widziała podobne spojrzenie, gdy patrzyła w lustro. Gavriel rozchylił nozdrza. Wyczuwał jej zapach. Tak, trzeba było się stąd wynosić. – Przepraszam – powtórzyła i zamknęła za sobą drzwi. ***

Zeszła zaledwie dwa stopnie w dół, gdy musiała się zatrzymać i oprzeć o zimną kamienną ścianę. Otarła twarz. Ależ była głupia. Po co w ogóle interesowała się czymkolwiek, co nie miało związku z jej szkoleniem? Dlaczego Rowan miałby dzielić się z nią osobistymi informacjami? To, że odsunął ją od siebie bez słowa, zabolało ją jednak bardziej, niż miała sama odwagę przyznać. Już chciała poczłapać do swego pokoju, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i na zewnątrz wypadł książę. Aż tętnił furią. Na widok wściekłego grymasu na jego twarzy w Celaenie niespodziewanie przebudziła się nieostrożna, przekorna brawura. Łatwiej jej było wyzwolić gniew niż ulec cichemu mrokowi, który ciągnął ją głęboko, coraz głębiej w dół. Nim wojownik

zdołał cokolwiek wykrzyczeć, zapytała: – Robisz to dla pieniędzy?

Rowan błysnął kłami. – Po pierwsze, nic ci do tego. Po drugie, nigdy bym się tak nie stoczył. Jego spojrzenie jasno mówiło, co sądzi o jej profesji. – Wiesz co? Byłoby lepiej, gdybyś zamiast tego uderzył mnie w twarz. – Zamiast czego?

– Zamiast przypominać mi bez przerwy, że jestem bezwartościowym, beznadziejnym tchórzem. Wierz mi, sama sobie również dam radę. A więc walnij mnie w twarz, bo mam już naprawdę dosyć obrzucania się obelgami. I wiesz co? Nie chciało ci się nawet powiedzieć mi, bym do ciebie nie zaglądała. Gdybyś powiedział choć słowo, nigdy bym tu nie przyszła.

Żałuję, że to zrobiłam, ale po prostu mnie zostawiłeś. – Mówiąc te słowa, poczuła, jak narasta w niej panika. Ból zaraz odbierze jej mowę. – Zostawiłeś mnie – powtórzyła. Może wywołał to blady strach przed otchłanią, która mogła się znów otworzyć, aby ją pochłonąć, ale szepnęła: – Nie mam nikogo. Nikogo. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo prawdziwe są te słowa. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że nie chce, żeby były prawdą. Na obliczu Rowana pojawiła się niechęć. – Nie mam nic, czym mógłbym cię obdarować. Ba, nie mam nic, co chciałbym ci dać. Nie

będę ci tłumaczył, czym się zajmuję poza naszymi treningami. Gdzieś mam to, przez co przeszłaś, i to, co chcesz ze sobą począć. Im prędzej przestaniesz się użalać nad sobą i weźmiesz się w garść, tym szybciej będę mógł się od ciebie uwolnić. Jesteś dla mnie niczym. Gdzieś mam twoje problemy. W uszach Celaeny rozległo się dzwonienie, które przeobraziło się w ogłuszający ryk. Pod nim rozlewała się fala odrętwienia, a wraz z nią zamierały zmysły. Nie widziała, nie słyszała, niczego nie czuła. Nie wiedziała, skąd to się bierze, bo przecież nienawidziła Rowana tak bardzo, ale… Ale fajnie by było mieć choć jedną osobę, która znałaby całą prawdę o niej i nie musiała jej nienawidzić. Naprawdę byłoby dobrze. Odeszła bez słowa. Z każdym krokiem światełko w jej sercu przygasało, aż wreszcie znikło.

34.

Celaena

nie pamiętała chwili, gdy zwinęła się w kłębek na łóżku, nie ściągnąwszy nawet

butów. Nie pamiętała swych snów, nie czuła też głodu ani pragnienia po przebudzeniu. Nie chciało jej się odzywać do nikogo, gdy szła do kuchni, żeby pomóc w szykowaniu śniadania. Świat był spowity w szare barwy, a dźwięki przerodziły się w szepty. Była spokojna, nieporuszona niczym kamień w strumieniu. Minęło śniadanie i w kuchni zapadła cisza. Dźwięki stały się wreszcie głosami. Wiedziała, że szept należy do Malakaiego, a śmiech do Emrysa.

– Spójrz tylko na to! – Mężczyzna podszedł do Celaeny stojącej przy zlewie i wpatrującej się w przestrzeń. – Popatrz, co kupił mi Malakai. Ujrzała błysk złotej rękojeści i zrozumiała, że Emrys pokazuje jej nóż. To był chyba jakiś żart. Bogowie z pewnością stroili sobie z niej żarty albo jej naprawdę, naprawdę nienawidzili. Na rękojeści wyrzeźbiono kwiaty, a wzdłuż krawędzi wił się szlaczek lazurytu przypominający falę rzeki. Emrys uśmiechał się, a jego oczy skrzyły. Ten nóż, wypolerowane, jasne złoto… – Kupiłem go od kupca z południowego kontynentu – rzekł z satysfakcją siedzący za

stołem Malakai. – Przywieziono go aż z Eyllwe. Jej odrętwienie znikło. Ba, pękło z hukiem. Była zdziwiona, że niczego nie usłyszeli. W jego miejsce pojawił się przeszywający wrzask, głośny niczym wycie burzy, przeraźliwy jak krzyk pokojówki, która weszła do sypialni rodziców Celaeny i ujrzała ich trupy, a wśród nich małe dziecko, tak głośny, że ledwie usłyszała własne słowa: – Mam to gdzieś!!! – Nie słyszała nic oprócz owego niemego wrzasku. Podniosła więc jeszcze głos: – Mam! To! Gdzieś! – wykrzyczała, oddychając coraz szybciej.

W kuchni zapadła cisza. – Elentiya, nie zachowuj się tak – rzekł ostrożnie Luca. Elentiya. Elentiya. Duch, którego nie można złamać. Kłamstwa, kłamstwa i jeszcze raz kłamstwa. Nehemia okłamywała ją na każdym kroku. Nadała jej jakieś głupie imię, bredziła o wielkich planach, kłamała odnośnie do każdej przeklętej sprawy! A potem zginęła, a Celaenie pozostały jedynie wspominki i pamiątki, takie jak choćby broń, którą księżniczka nosiła z tak wielką dumą. Nehemia nie żyła, a jej nic już nie pozostało. Drżała gwałtownie. Zaczynała się bać, że zaraz rozsypie się na kawałki. – Mam gdzieś was wszystkich – wysyczała do Luki, Emrysa i Malakaiego. – Nie interesuje

mnie twój nóż. Nie interesują mnie wasze historie i wasze królestwo. Wbiła ostre spojrzenie w Emrysa. Malakai i Luca natychmiast zasłonili starszego mężczyznę i obnażyli kły. Dobrze. Powinni się bać. – Zostawcie mnie w spokoju. Niech każdy z was żyje własnym cholernym życiem i nie miesza się do mojego! Krzyczała teraz, ale nie mogła uwolnić się od owego wrzasku, nie mogła przekuć swej wściekłości w nic sensownego, nie wiedziała, gdzie jest góra, a gdzie dół. Wiedziała tylko tyle, że Nehemia okłamała ją w każdej możliwej sprawie, a przecież przysięgła, że nigdy tego nie zrobi. Złożyła jej przysięgę, a potem ją złamała, tak jak złamała serce Celaenie w dniu, gdy sama skazała się na śmierć. Wtedy ujrzała łzy w oczach Emrysa. Nie wiedziała, czy to smutek, współczucie, czy złość,

ale nie interesowało jej to. Luca i Malakai nadal go zasłaniali, warcząc cicho. Byli rodziną i trzymali się blisko. Rozszarpaliby ją na strzępy, gdyby skrzywdziła któregoś z nich. Dziewczyna wpatrywała się w nich, a z jej ust wyrwał się cichy, pozbawiony wesołości śmiech. Emrys otworzył usta, żeby jakoś załagodzić sytuację, ale wtedy Celaena roześmiała się po raz drugi i wyszła.

*** Rowan spędził całą noc na tatuowaniu imion zabitych na ciele Gavriela i słuchał

opowieści o tych, których stracił w boju. W końcu odesłał przyjaciela i udał się do kuchni. Jedyną osobą w pomieszczeniu był Emrys, który siedział przy pustym blacie, oplatając dłońmi kubek. Uniósł głowę. Jego oczy błyszczały żalem.

Nigdzie nie było widać dziewczyny. Przez krótką chwilę wojownik miał nadzieję, że znów uciekła i nie będzie musiał stanąć przed nią po tym, co powiedział jej w nocy. Drzwi na zewnątrz były otwarte tak szeroko, jakby ktoś wybiegł przez nie i ich nie zamknął. A więc to tędy wyszła. Rowan pokiwał głową i zrobił krok w stronę drzwi, gdy starszy mężczyzna spojrzał na niego i rzekł cicho: – Co ty wyrabiasz? – Co takiego? – Co ty robisz tej dziewczynie? – Emrys nie podniósł głosu. – Dlaczego ona wraca tutaj z taką pustką w oczach? – To nie twoja sprawa. Mężczyzna zacisnął mocno usta. – Co widzisz, gdy patrzysz na nią, książę?

Rowan nie miał pojęcia. Ostatnio wiedział coraz mniej. – To również nie jest twoja sprawa.

Emrys musnął dłonią swą pobrużdżoną twarz. – Widzę, jak traci nad sobą kontrolę. Zapada się w głąb siebie krok po kroku, ponieważ odpychasz ją, w chwili gdy desperacko potrzebuje pomocy. – Nie wiem, dlaczego miałbym niby przydać się… – Wiedziałeś, że przyjaźniłem się kiedyś z Evalin Ashryver? Pracowała w tej kuchni przez

prawie rok. Mieszkała wśród nas i ze wszystkich sił próbowała przekonać twą królową, że półFae zasługują na miejsce w twoim królestwie. Walczyła o nasze prawa, aż pewnego dnia wyjechała. Wiele lat później została zamordowana przez te potwory za morzem. Wiem więc o wszystkim. Rozpoznałem jej córkę, w chwili gdy ją tu przyprowadzono. Poznali ją wszyscy, którzy byli tu dwadzieścia pięć lat temu. Rowan rzadko bywał tak zaskoczony. Stał i wpatrywał się w starca. – Ona nie ma żadnej nadziei, książę. Nie ma w niej nic. Pomóż jej. Zrób to. Jeśli nie dla niej, to przynajmniej dla tego, czym jest. Dla tego, co ona może dać nam wszystkim. – A cóż to takiego? – wojownik ośmielił się spytać. Emrys spojrzał w jego oczy bez lęku. – Lepszy świat – szepnął.

*** Celaena szła przed siebie, aż dotarła na brzeg leśnego jeziorka, lśniącego w blasku słońca. Szybko doszła do wniosku, że to miejsce jest równie dobre jak każde inne. Opadła na mech,

oplotła ramionami kolana i oparła o nie czoło. Nikt nie mógł jej pomóc. Była… Była… Zaczęła szlochać. Jej usta drżały tak bardzo, że musiała zacisnąć na nich dłoń, aby nie przerwać ciszy. Szloch zbierał się jednak w jej płucach i gardle. Wyrwał się, gdy zaczerpnęła tchu. Świat się zachwiał. Płakała rozpaczliwie, aż rozbolało ją całe ciało. Nie zwracała uwagi na to, że słońce wędruje i światło się zmienia. Ledwie czuła westchnienia ciepłego wiatru gładzącego jej wilgotne policzki. Wtedy usłyszała kobiecy szept, z początku tak cichy, że wydawał się snem. – Dlaczego płaczesz, Ogniste Serce? Minęło dziesięć długich lat od chwili, gdy po raz ostatni słyszała głos matki. Przebijał się teraz przez jej szloch, wyraźny, jakby Evalin klęczała tuż przy niej. – Dlaczego płaczesz? – Bo zabłądziłam – szepnęła do ziemi. – I nie znam drogi. Nigdy nie potrafiła powiedzieć tego Nehemii. Nigdy nie umiała wyznać jej, że przez

dziesięć lat nie wiedziała, jak odnaleźć drogę do domu. Głównie dlatego, że jej dom już nie istniał.

Naraz owionął ją lodowaty wiatr. Uniosła głowę i ujrzała Rowana obok siebie. Fae siedział wygodnie na mchu, wyciągnąwszy przed siebie nogi. Celaena wbiła wzrok w migoczące jezioro, nie ocierając twarzy z łez. – Chcesz pogadać? – spytał. – Nie. – Przełknęła ślinę, wyjęła z kieszeni chusteczkę i wydmuchała nos. Z każdym kolejnym oddechem wśród jej myśli pojawiał się coraz większy porządek. Siedzieli w milczeniu. Jedynymi odgłosami był szelest wiatru oraz cichy plusk fal jeziora. – To dobrze – rzekł Rowan. – Bo czas wyruszyć w drogę. Łajdak. Dziewczyna cisnęła mu obelgę w twarz i spytała: – A niby dokąd? Fae uśmiechnął się ponuro. – Chyba zacząłem cię rozgryzać, Aelin Galathynius.

*** – Co my tu robimy, na wszystkie kręgi piekieł? – sapnęła Celaena, wpatrując się w wejście do jaskini. Przeszli jakieś osiem kilometrów pod górę, a ona tego dnia nic nie jadła.

Drzewa wyrastały spomiędzy szarych kamieni. Wyżej ciągnęły się skały pokryte porostami, a jeszcze dalej wznosił się kryty śniegiem szczyt, który wyznaczał granicę między Wendlyn i Doranelle. Z jakiegoś powodu widok potężnej góry sprawił, że po plecach dziewczyny

spłynął zimny dreszcz, który nie miał nic wspólnego z lodowatym wiatrem. Rowan stanął w ciemnym wejściu do jaskini, przypominającym rozdziawiony pysk potwora. Jego szary płaszcz łopotał za nim. – Pospiesz się.

Celaena opatuliła się szczelniej własnym płaszczem i niepewnie ruszyła w ślad za Fae. To był zły znak. Ba, fatalny znak, bo nie miała pojęcia, co ich czeka w środku. Szła za Rowanem, kierując się blaskiem jego włosów. Czekała, aż jej oczy przyzwyczają się do ciemności. Podłoże było kamieniste, ale kamienie wydawały się małe i obłe. Tu i ówdzie dostrzegała zardzewiałą broń, pancerze, czasem ubrania, ale żadnych szkieletów. Na bogów,

było tak zimno, że widziała własny oddech. Ujrzała też… – Powiedz mi, że to nie złudzenie. Wojownik zatrzymał się na skraju ogromnego, zamarzniętego jeziora, którego przeciwległy brzeg niknął w mroku. Na samym środku jeziora na kocu siedział Luca. Jego nadgarstki

więziły łańcuchy niknące w lodzie. Ogniwa szczęknęły, gdy chłopak uniósł dłoń na powitanie.

– Już myślałem, że nigdy tu nie przyjdziecie. Zaraz zamarznę! – zawołał i schował dłonie pod pachami. Odgłos poniósł się echem. Lód był tak czysty i przejrzysty, że Celaena widziała pod nim wodę oraz dno, pokryte jasnymi kamieniami i wijącymi się, starymi korzeniami. Żadnych śladów życia, ale za to dostrzegła porzucone miecze, sztylety i włócznie. – Co to za miejsce? – Idź po niego – odpowiedział Rowan. – Odbiło ci? Uśmiech Fae mówił, że niezbyt się pomyliła. Wkroczyła na lód, ale książę zatrzymał ją

muskularnym ramieniem. – W drugiej postaci. Luca przechylił głowę, jakby próbował ich podsłuchać. – Ale on nie wie, czym ja jestem – szepnęła.

– Mieszkasz w twierdzy pełnej pół-Fae. Nie zrobi to na nim wrażenia. Tak czy owak, było to najmniejsze z jej zmartwień. – Jak śmiesz wciągać go w to wszystko? – Sama go w to wciągnęłaś, gdy obraziłaś jego i Emrysa. Zrób więc coś dla niego i wyciągnij

go. Z tymi słowy Rowan dmuchnął w stronę jeziora. Lód roztopił się przy brzegu, ale natychmiast stwardniał. Na bogów… On zamroził całe cholerne jezioro! Czyżby był aż tak potężny? – Mam nadzieję, że przynieśliście coś do jedzenia! – odezwał się Luca. – Umieram z głodu. Pospiesz się, Elentiya. Rowan powiedział, że to część twego treningu, ale… Nie przestawał gadać.

– Jaki to wszystko ma sens? Chcesz mnie ukarać za to, że zachowałam się jak idiotka? – Jesteś w stanie kontrolować swą moc w ludzkiej postaci. Udaje ci się ją uśpić. Niemniej jednak w chwili przemiany, gdy się zdenerwujesz, rozzłościsz bądź wystraszysz, magia wyrywa się, aby cię ochronić. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy uświadamiasz sobie, jak bardzo się boisz swojej mocy. Magia nie rozumie, że to nie jest zewnętrzne zagrożenie, że to

ty sama jesteś źródłem tych uczuć. Gdy pojawia się jakieś realne niebezpieczeństwo lub zapominasz, że boisz się swej mocy, jesteś w stanie nad nią zapanować. Przynajmniej do pewnego stopnia. – Wskazał lód, na którym siedział Luca. – A więc uwolnij go. Gdyby straciła nad sobą panowanie, a ogień wyrwał się na zewnątrz… Cóż, ogień i lód nie

byli przyjaciółmi, prawda? – Co się z nim stanie, jeśli mi się nie uda?

– Przemoczy się, przemarznie i być może umrze. Uśmiech wojownika sugerował, że pozwoliłby chłopakowi utonąć wraz z nią. – Czy te łańcuchy są rzeczywiście potrzebne? On pójdzie na dno! – Czuła, jak jej żyły wypełnia głupia owcza panika. – Daj mi klucz do tych kajdan – powiedziała, wyciągając dłoń, ale Rowan pokręcił głową. – To twoja samokontrola jest tu kluczem. Skup się, przejdź po lodzie i wymyśl, jak go ocalić i samej przy tym nie utonąć. – Wypchaj się z tymi lekcjami rodem z bajek o mistrzach, co wszystkie rozumy zeżarli! Nigdy w życiu nie zrobiłam niczego równie głupiego!

– Pospiesz się! – rzekł Rowan z wilczym uśmiechem. W tej samej chwili lód głośno stęknął, jakby już topniał. Coś mówiło Celaenie, że Fae nie pozwoliłby chłopakowi utopić się, ale nie mogła mu ufać. Nie po tym, co miało miejsce zeszłej nocy. Zrobiła krok w stronę lodu. – Jesteś łajdakiem. Obiecała sobie, że gdy Luca wróci bezpiecznie do domu, wymyśli sposób na to, by zamienić życie Rowana w piekło na ziemi. Przebiła się przez wewnętrzną zasłonę, ledwie zauważając ból, który towarzyszył przemianie. – Och, nie mogłem się doczekać, aż cię ujrzę w formie Fae! – zawołał chłopak. – Zakładaliśmy się nawet, kiedy…

Nie mógł przestać gadać. Celaena spojrzała krzywo na Rowana. Teraz gdy spoglądała na niego wzrokiem Fae, jego tatuaż wydawał się jeszcze bardziej szczegółowy i urozmaicony. – Cieszę się, że na takich jak ty czeka specjalne miejsce w piekle.

– Chciałaś mnie tym zaskoczyć? Dziewczyna pożegnała się z nim obelżywym gestem i wkroczyła na lód. Z początku szła ostrożnie, małymi kroczkami. Widziała, jak dno jezioro opada i zakrywa je ciemność, pochłaniając porzuconą broń. Luca wreszcie przestał gadać. W pewnym momencie Celaena przeszła nad ostatnią widoczną krawędzią skalną i pod jej stopami roztoczył się absolutny mrok. Oddech uwiązł jej w piersi. Przesunęła stopę, a lód zaskrzypiał. Co gorsza, dostrzegła również pęknięcia, rozbiegające się niczym pajęczyny. Przez moment stała nieruchomo i wpatrywała się jak ostatnia idiotka w coraz szersze szczeliny, zanim znów ruszyła naprzód. Kolejne pęknięcie. Czyżby lód zaczął się ruszać?

– Przestań! – syknęła do Rowana, ale nie ośmieliła się spojrzeć za siebie. Jej magia przebudziła się niespodziewanie. Błyskawicznie wyciszyła wszystkie emocje.

„Nie!”. Mimo to nadal czuła, jak moc wypełnia jej wnętrze. Lód znów skrzypnął przeciągle, co oznaczało, że zaraz czeka ją mokra, zimna niespodzianka. Zrobiła krok naprzód. Gdyby się cofnęła, lód na pewno załamałby się pod jej ciężarem. Była spocona. Jej magiczny ogień rozgrzewał ją od środka. – Elentiya? – odezwał się Luca. Wyciągnęła ku niemu dłoń, żeby przestał wreszcie gadać, a sama zamknęła oczy i oddychała, oddychała powoli, wyobrażając sobie, jak zimne powietrze wdziera się do jej płuc i zamarza wokół studni ognia. Magia. Magia, bez wątpienia. W Adarlanie zostałaby skazana za to na śmierć. Zacisnęła pięści. Tutaj nic jej nie groziło. W tej krainie mogła czarować i przybierać każdą postać, jaką sobie zażyczyła. Lód przestał trzeszczeć, ale pokrywa dookoła niej była cieńsza i bardziej zamglona. Zaczęła przesuwać stopy. Szła naprzód najpłynniej, jak umiała, i nuciła

pewną melodię, fragment symfonii, która kiedyś ją uspokajała. Pozwoliła, aby rytm wkradł się do jej serca, narzucił jej dyscyplinę i stłumił przerażenie. Magia skurczyła się i z ognia przekształciła się w żarzące węgle, pulsujące z każdym jej oddechem. „Nic mi nie grozi – powiedziała do niej. – Prawie nic”. Jeśli Rowan miał rację i magia w istocie reagowała, aby chronić ją przed wrogiem… Cóż, ogień był powodem, dla którego zakazano jej wstępu do Biblioteki Orynthu, gdy miała osiem

lat. Przypadkowo spaliła wówczas całą szafę z prastarymi manuskryptami, rozdrażniona przez głównego bibliotekarza, który pouczał ją w kwestii dobrych manier. Cudownie było się obudzić kilka miesięcy później i przekonać się, że magia znikła. Mogła wreszcie brać do ręki książki, które kochała ponad życie, i nie martwić się, że staną w płomieniach, gdy się czymś przejmie lub coś ją wystraszy. Celaena Sardothien, niosąca śmierć Celaena, nigdy nie musiała się martwić tym, że przez przypadek podpali jakiegoś towarzysza czy też przytrafi jej się koszmar, po którym spłonie cała sypialnia. Albo Orynth. Celaena była wszystkim tym, czym nie była Aelin. Cieszyła się życiem, nawet jeśli jej jedynymi osiągnięciami były śmierć, tortury i ból.

– Elentiya? Stała i wpatrywała się w lód. Jej magia znów zamigotała. Spalenie całego miasta. To tego dotyczyła podsłuchana przez nią rozmowa między wysłannikiem z Melisande a jej rodzicami i wujem. Powiedziano jej, że przybył do Terrasenu

w sprawie sojuszu, ale później zrozumiała, że zbierał informacje na jej temat. Na tronie Melisande siedziała młoda królowa, która chciała się dowiedzieć, czy należy się bać

Terrasenu, gdy Aelin dojdzie do władzy. Chciała wiedzieć, czy Aelin Galathynius stanie się bronią. Lód znów zmętniał, a powietrze rozdarł głośny trzask. Pulsująca magia usiłowała się wyrwać i kłapała szczękami za każdym razem, gdy dziewczyna nabierała tchu. – To ty panujesz nad sytuacją – powiedział Rowan z brzegu. – To ty jesteś władczynią

magii. Ty rządzisz, a nie ona. Pokonała połowę drogi. Zrobiła następny krok w stronę Luki, gdy lód ponownie zaskrzypiał. Łańcuchy zabrzęczały. Ze strachu czy z niecierpliwości? Przecież ona nigdy nie panowała nad swą mocą, nawet jako Celaena. Kto inny trzymał cugle. – Jesteś panią własnego losu – rzekł cicho stojący na brzegu wojownik, jakby dokładnie

wiedział, o czym myślała. Znów zaczęła nucić, a muzyka, wijąc się, wypływała z otchłani jej pamięci. Płomienie jakimś cudem przycichły. Zrobiła kolejny krok, a potem następny. Moc buzująca w jej żyłach miała już zawsze jej towarzyszyć. Jeśli jej nie opanuje, wyrządzi kiedyś komuś krzywdę. Przez ramię spojrzała krzywo na Rowana, który kroczył wzdłuż brzegu i przyglądał się upuszczonym do wody ostrzom. W jego zazwyczaj martwych oczach zalśnił ledwie zauważalny tryumf, ale odwrócił się i podszedł do szczeliny w ścianie jaskini, szukając

czegoś, co znajdowało się w środku. Celaena szła przed siebie, a otchłań pod nią stawała się coraz głębsza. Jako zabójczyni doprowadziła kontrolę nad swym śmiertelnym ciałem do perfekcji. Opanowanie nieśmiertelnej mocy było po prostu kolejnym zadaniem. Luca miał szeroko otwarte oczy, gdy wreszcie do niego podeszła. – Nie musisz się ukrywać, wiesz? – powiedział. – I tak wiemy, że potrafisz zmieniać postać. Jeśli poczujesz się przez to lepiej, wiedz, że zwierzęca forma Stena to świnia. Nie zmieni się za nic w świecie. Wybuchnęłaby śmiechem – jej wnętrzności ścisnęły się nawet, gotowe wydać odgłos, który był pogrzebany od wielu miesięcy – ale przypomniała sobie o łańcuchach. Magia ucichła, ale teraz musiała podjąć decyzję. Rozgrzać łańcuchy i stopić je? A może rozgrzać lód i wyszarpnąć łańcuchy na zewnątrz? Gdyby stopiła lód, mogliby oboje pójść na dno.

Gdyby zabrała się za łańcuchy, mogłaby utracić kontrolę i zatonąć wraz z Lucą albo go spalić! W najlepszym razie do końca życia nosiłby blizny w miejscu, gdzie kajdany dotykały skóry. W najgorszym spaliłaby jego kości. Nie, lepiej chyba spróbować wytopić łańcuchy z lodu.

– Eee, posłuchaj – odezwał się chłopak. – Wybaczę ci wszystkie okropne rzeczy, które powiedziałaś, jeśli pójdziemy teraz coś zjeść. Okropnie tu śmierdzi.

Najwyraźniej miał bardziej wrażliwe zmysły od niej. Sama wyczuwała ledwie nieco rdzy, pleśni i zgnilizny. – Nie ruszaj się i przestań gadać – powiedziała ostrzej, niż chciała. Luca zamilkł, a dziewczyna uklęknęła ostrożnie i przesunęła dłoń po lodzie, przyglądając się miejscu, w którym Rowan zamroził łańcuchy. Widziała, jak kołyszą się w wodzie pod pokrywą lodową. Kołyszą się – a więc wody jeziora przecinał prąd. To zaś oznaczało, że książę bezustannie odnawia pokrywę lodową. Zimno kłuło ją w dłoń. Zerknęła na Lucę siedzącego na grubym futrze i znów skupiła się na łańcuchu. Gdy lód puści, będzie musiała go pochwycić.

Rowanowi odbiło. Parokrotnie nabrała tchu, narzucając swojej mocy spokój. Potem położyła dłoń na lodzie, przywołała odrobinę magii i uformowała z niej cienką, płonącą nić, która spłynęła po jej ramieniu oraz nadgarstku i rozlała się po dłoni, rozgrzewając skórę. Lód niespodziewanie

zapłonął czerwienią. Luca krzyknął, gdy zaczął pękać. – Panuj nad sobą! – warknął Rowan z brzegu. Fae wyciągał właśnie porzucony miecz, zatknięty w niewielkiej szczelinie w ścianie. Jego złota rękojeść migotała. Celaena zdusiła magię z taką zaciekłością, że aż zabrakło jej powietrza. W miejscu, którego dotykała jej dłoń, pojawiła się niewielka, ale płytka dziura. Zbyt płytka, żeby wyszarpnąć łańcuch. Musiała zapanować nad swą mocą. Studnia w jej umyśle znów się wypełniła i dziewczyna skupiła się, ponownie formując myśl, aby przepchnąć ją przez lód. Chciała, by pełzła niczym robak i pożerała zimno… Naraz rozległ się szczęk metalu, potem syk i wreszcie… – Och, bogom niech będą dzięki! – jęknął Luca i wyjął cały łańcuch z zagłębienia. Dziewczyna wciągnęła nić mocy w głąb siebie i nagle zrobiło jej się zimno.

– Proszę, powiedz mi, że przynieśliście coś do jedzenia – rzekł chłopak. – To dlatego się zgodziłeś? Bo Rowan obiecał ci jakiś przysmak? – Już nie jestem młody i głupi – skrzywił się Luca, spoglądając na wojownika. – A jemu się nie odmawia. Zgadza się. Nikt nie był w stanie sprzeciwić się Rowanowi i przypuszczalnie dlatego uznał,

że jego pomysł jest wykonalny. Celaena westchnęła i przyjrzała się niewielkiej dziurce, którą wydrążyła w lodzie. Niezły wyczyn, a właściwie to cud. Już miała wstać i pomóc chłopakowi dojść na brzeg, gdy raz jeszcze zerknęła na lód, a właściwie na wodę pod nim. Patrzyło na nią ogromne, czerwone oko.

35.

Kolejne słowa, które wyrwały się z ust Celaeny, były tak wulgarne, że Luca aż się zachłysnął. Dziewczyna nawet nie drgnęła, gdy w niepokojącej odległości od czerwonego oka zarysowała się gruba, biała, poszarpana linia. – Zejdź z lodu – szepnęła do Luki. – Natychmiast! Nie miała bowiem wątpliwości, że na ową poszarpaną, białą linię składają się zęby, ostre

zęby, zdolne wyrwać ramię jednym kłapnięciem. Płynęły przez głębiny w kierunku wydrążonej przez nią dziury. To dlatego w jaskini nie było żadnych szkieletów, a jedynie broń, która zawiodła głupców gotowych rzucić wyzwanie jej mieszkańcowi. – Na bogów! – Stojący za Celaeną chłopak spojrzał dół. – Co to jest? – Zamknij się i uciekaj – syknęła. Czekający na brzegu Rowan miał szeroko otwarte oczy, a na jego twarzy malowało się napięcie. Nie zdawał sobie sprawy, że jezioro było zamieszkane.

– Szybciej, Luca! – warknął, wyszarpując miecz. W drugiej ręce trzymał broń znalezioną w szczelinie. Stworzenie płynęło ku nim leniwie. Wydawało się zaciekawione. Gdy było już blisko,

dziewczyna ujrzała wijące się wężowate cielsko równie blade jak kamienie na dnie jeziora. Nigdy dotąd nie widziała niczego tak wielkiego ani tak starożytnego, a dzieliła ją od tego zaledwie cienka warstewka lodu. Pobladły Luca zaczął się trząść. Celaena skoczyła ku niemu, aż lód zaskrzypiał.

– Nie patrz w dół! – zawołała, łapiąc go za łokieć. Lód zaczął twardnieć pod ich stopami, formując ścieżkę prowadzącą w stronę brzegu. – Biegnij! – przykazała chłopakowi i popchnęła go lekko. Ten rzucił się do biegu, ślizgając się i potykając. Pozwoliła, aby

wysforował się przed nią, tak by mogła go osłaniać. Wycofując się, znów zerknęła w dół i stłumiła okrzyk przestrachu, gdy łuskowaty łeb pojawił się tuż pod nią. Nie był to smok ani wywerna, wąż ani ryba, ale stworzenie, które łączyło cechy ich wszystkich. Brakowało mu jednego ślepia, ale oczodół już dawno zarósł i zabliźnił się. Co mogło zadać mu taką ranę? Czyżby pod górami żyły jeszcze straszniejsze istoty? A ona, oczywiście, stała nieuzbrojona nad jeziorem pełnym broni. – Szybciej! – warknął Rowan. Luca pokonał już połowę drogi do brzegu. Celaena popędziła w ślad za nim, ślizgając się niczym łyżwiarka, mając nadzieję, że nie przewróci się w kluczowym momencie. Nie zdążyła jednak zrobić czwartego kroku, gdy z głębin wystrzelił biały ogon, który zgiął się

niczym atakująca żmija i grzmotnął o lód. Świat podskoczył. Dziewczyna wyleciała w powietrze, wyrzucona przez łamiącą się taflę, i spadła na dłonie i kolana. Odepchnęła

magię, kotłującą się, by chronić ją, palić i kaleczyć. Uskoczyła, gdy łuskowaty, rogaty łeb potwora grzmotnął w lód tuż obok niej. Powierzchnia znów zadygotała. Lód łamał się i kruszył, szczelina biegła ku niej, ale zabójczyni miała wrażenie, że Rowan skupia całą swą uwagę na utrzymaniu wąskiego mostu między nią a brzegiem. – Broń! – sapnęła, ani na moment nie spuszczając oczu z przeciwnika. – Szybko! – warknął Fae. Celaena podniosła głowę na ułamek sekundy. To wystarczyło, aby spostrzec, że wojownik popycha ku niej po lodzie znalezione ostrze. Szybki powiew wiatru przesunął broń w jej stronę. Podniosła obracający się miecz i pognała za uciekającym Lucą, który porzucił swój

koc. Oręż miał złotą rękojeść zwieńczoną rubinem rozmiarów kurzego jaja, a choć pochwa wydawała się stara i zużyta, wyszarpnięte z niej ostrze wyglądało, jakby zostało przed momentem wypolerowane. Coś wypadło z futerału i ze stukotem potoczyło się po lodzie. Był to zwykły złoty pierścień. Dziewczyna złapała go i przyspieszyła. Rozległ się ponowny trzask i lód znów się uniósł, rozłupany przerażającym ogonem. Tym razem Celaena zdołała zachować równowagę i nie wypuściła miecza. Choć była skupiona na przetrwaniu, nie mogła nie zauważyć piękna i doskonałego wyważenia swej nowej broni. Wtem jej uwagę przykuło coś innego – Luca poślizgnął się i znikł w wodzie. Przypadła do

niego w kilka sekund, złapała go za tył tuniki i trzymała mocno, podczas gdy lód unosił się i kołysał. Minęli już ostry spadek, który zauważyła, idąc w przeciwnym kierunku. Niemal westchnęła z ulgi na widok jasnych kamieni na dnie. Nagle lód za nimi eksplodował, obryzgała ich lodowata woda i… Dziewczyna nie zatrzymywała się. Zignorowała ogromne, rozszerzające się nozdrza i nadal ciągnęła Lucę w stronę Rowana, spoconego z wysiłku. Ogromne pazury mieszkańca głębin rozorały lód, pozostawiając cztery głębokie szramy.

Jeszcze dziesięć kroków, pięć i wreszcie wywlekła chłopaka na brzeg. Drżący z wysiłku Rowan odetchnął głęboko, a Celaena odwróciła się, by zmierzyć się z koszmarem próbującym wypełznąć na lód. Jego pojedyncze czerwone ślepie lśniło z głodu, a potężne kły obiecywały brutalną śmierć. Z chwilą gdy Rowan wypuścił resztę powietrza z płuc, lód zaczął topnieć. Stojąc już na twardym gruncie, dziewczyna nagle zrozumiała, że lód częściowo

ograniczał ruchy potwora. Złapała ponownie Lucę, któremu zebrało się na mdłości, i popędziła w stronę wyjścia z jaskini. Nic nie mogło powstrzymać bestii przed wypełznięciem z wody, a miecz w walce z czymś takim był równie użyteczny jak wykałaczka. Któż mógł wiedzieć, jak szybko taki stwór przemieszcza się po lądzie?

Luca nie przestawał się modlić do wszystkich znanych sobie bogów, gdy Celaena bez mała wyrzuciła go na kamienną ścieżkę zalaną blaskiem popołudniowego słońca. Potykając się,

niemalże oślepieni z trudem dotarli do ciemnego lasu, szczęśliwie nie wpadając na mijane drzewa. Biegli coraz szybciej na dół, aż niespodziewanie poniósł się za nimi ryk tak potężny, że aż zadrżała ziemia, zaszeleściły liście, a ptaki zerwały się do lotu. Był to jednak ryk wściekłości i głodu, a nie tryumfu, zupełnie jakby potwór dotarł na skraj jaskini i po tysiącleciach spędzonych w jej czeluściach nie był w stanie znieść blasku słońca. Celaena nie

miała jednak ochoty zastanawiać się nad tym, co by było, gdyby właśnie trwała noc, ani też co może się stać o zmierzchu. Po chwili wyczuli za sobą obecność Rowana, ale zabójczyni przejmowała się tylko Lucą, który sapał i przeklinał przez całą drogę do twierdzy. ***

Gdy ujrzeli Mistward, Celaena przykazała Luce, aby nikomu nie mówił ani słowa o tym, co się wydarzyło w jaskini, a potem popchnęła go naprzód. Gdy szelest jego kroków ucichł, dziewczyna odwróciła się.

Rowan stał i oddychał ciężko. Miecz wsunął zawczasu do pochwy. Celaena zrzuciła własny oręż na ziemię. Rubin błysnął w promieniach słońca. – Zabiję cię – warknęła i rzuciła się na niego. Nawet gdy przebywała w formie Fae, Rowan wciąż był szybszy i silniejszy od niej. Uniknął jej ciosu z płynną gracją i dziewczyna uderzyła twarzą w drzewo. Cóż, zawsze lepsze to od zderzenia z kamiennym murem twierdzy, ale zęby i tak jej zadzwoniły. Odwróciła się błyskawicznie i rzuciła się na księcia, który stał blisko niej, szczerząc kły. Tym razem nie

zdołał jej uniknąć – zabójczyni złapała go za kaftan i grzmotnęła w twarz. Och, nie spodziewała się, że sprawi jej to tyle przyjemności, choć jej dłoń natychmiast przeszył ból. Wojownik warknął i rzucił ją na ziemię, wybijając jej powietrze z płuc. Krew cieknąca jej

z nosa popłynęła do gardła. Rowan chciał ją przygnieść, ale dziewczyna złapała go nogami i unieruchomiła za pomocą wszystkich sił, które oferowało jej nieśmiertelne ciało. W jego szeroko otwartych oczach pojawiły się zdziwienie i wściekłość. Uderzyła go ponownie, a jej kłykcie przeszył wściekły ból. – Jeśli jeszcze raz wciągniesz w to kogoś innego – wysapała, tłukąc wojownika po owym przeklętym tatuażu. – Jeśli raz jeszcze narazisz czyjeś życie tak jak dzisiaj… – Krew z jej nosa kapała mu na twarz. Celaena z satysfakcją zauważyła, że wnika w rany, które sama mu zadała. – Wtedy cię zabiję! – Rąbnęła go jeszcze raz i wtedy niespodziewanie uświadomiła sobie, że Rowan znieruchomiał. Leżał i czekał na uderzenie. – Rozszarpię ci gardło! –

warknęła, odsłaniając kły. – Rozumiesz mnie? Wojownik odwrócił głowę, by wypluć krew.

Jej krew dudniła tak dziko, że runęły wszystkie bariery i ograniczenia, które sobie narzuciła. Skupiła się, próbując opanować furię, i nagle straciła przewagę. Książę szarpnął się i w okamgnieniu przygwoździł ją. Nie wydawał się szczególnie przejęty tym, że obiła mu twarz. – Będę robić to, na co mam ochotę – warknął.

– Nie mieszaj innych ludzi w nasze sprawy! – wrzasnęła tak głośno, że ptaki przestały śpiewać. Zaczęła się miotać i szarpać jego nadgarstki. – Nikogo! – A niby dlaczego, Aelin? Przeklęte, cholerne imię… Celaena wbiła paznokcie w jego ręce. – Bo mam tego dosyć! Łapczywie chwytała powietrze. Wszystko to, co próbowała stłumić od śmierci Nehemii, wreszcie się uwalniało. – Powiedziałam jej, że jej nie pomogę, to zorganizowała własną śmierć! Bo sądziła… – Słowa dziewczyny przerwał straszliwy, dziki śmiech. – Bo sądziła, że jej śmierć popchnie mnie do działania! Myślała, że ja jestem w stanie zdziałać więcej od niej! Że martwa była więcej warta niż żywa. I kłamała! Okłamała mnie w każdej sprawie! Kłamała, bo byłam tchórzem, i nienawidzę jej za to. Nienawidzę jej za to, że mnie porzuciła! Rowan nadal ją przygniatał, a jego ciepła krew kapała jej na twarz. Powiedziała to wszystko. Wyrzuciła z siebie słowa, które dusiła od wielu tygodni. Furia wyciekła z niej niczym fala oddalająca się od brzegu. Puściła jego nadgarstki.

– Proszę – wyrzęziła, nie przejmując się tym, że zaczęła go błagać. – Proszę, nie wciągaj w to już nikogo. Zrobię wszystko, co chcesz, ale taki jest mój warunek. Oczy Rowana były zasnute mgłą, gdy wreszcie ją puścił. Celaena spojrzała na korony drzew. Za żadne skarby nie rozpłacze się przed nim. Nie, nigdy więcej.

Wojownik cofnął się. – Jak umarła? Dziewczyna powstrzymała łzy. – Przekonała naszego wspólnego znajomego, że trzeba ją zabić, by mógł dalej realizować swe plany. Wynajął więc zabójcę, upewnił się, że nie będzie mnie w pobliżu, i zlecił morderstwo. „Och, Nehemia…”. Kierowała nią próżna nadzieja. Nie zdawała sobie sprawy, że jej śmierć niczego nie zmieni. Mogła się sprzymierzyć z Galanem Ashryverem, bohaterem bez skazy, i ocalić świat.

– Co się stało z tymi dwoma mężczyznami? – spytał Rowan beznamiętnym głosem. – Zabójcę wytropiłam i zaszlachtowałam. A człowieka, który go wynajął…

Przypomniała sobie krew na dłoniach, włosach i ubraniu oraz przerażone spojrzenie Chaola. – Cóż, wypatroszyłam go i wrzuciłam jego ciało do rynsztoka. Były to dwa najgorsze występki w jej życiu, zabójstwa podyktowane czystą nienawiścią, furią oraz chęcią zemsty. Czekała na długie przemówienie, ale Rowan rzekł jedynie: – No i dobrze. Była tak zaskoczona, że spojrzała na niego i ujrzała wówczas, co mu zrobiła. Nie dość, że miał posiniaczoną, krwawiącą twarz i podarte, brudne od błota ubranie, to jeszcze dotykiem poparzyła mu nadgarstki. Tam gdzie zaciskała dłonie, widniały teraz czerwone obrzęki.

Zauważyła, że poparzenia przerwały tatuaż na lewym ręku. W okamgnieniu zerwała się na równe nogi, zastanawiając się, czy nie powinna paść mu do stóp i poprosić o przebaczenie. Przecież musiało go boleć jak diabli! Tymczasem zniósł wszystko bez słowa skargi i wysłuchał jej wściekłego krzyku. – Ja… Ja przepraszam, ja… – zaczęła, ale Rowan uniósł dłoń, aby jej przerwać. – Nie możesz przepraszać za to, że chroniłaś ludzi, na których ci zależy – rzekł. Dziewczyna uznała, że na inne przeprosiny z jego strony nie ma co liczyć. Skinęła głową, a wojownik uznał to za wystarczającą odpowiedź.

– Zatrzymam ten miecz – powiedziała i podniosła oręż z ziemi. Nawet gdyby przetrząsnęła wiele krain, nie znalazłaby lepszego. – Nie zasłużyłaś sobie na niego – odparł Rowan, ale zamilkł. Po chwili dodał: – Ale uznaj to za akt dobrej woli. Zostawiaj go w komnacie na czas treningu. Celaena miała ochotę się spierać, ale postanowiła przystać na kompromis. „Ciekawe, czy przez ostatnie stulecie zdarzyło mu się zaproponować choć jeden” – pomyślała.

– Co zrobimy, jeśli potwór odnajdzie nasze ślady po zapadnięciu zmroku i podąży za nami do fortecy? – Nie przepuszczą go kamienie strażnicze. Dziewczyna uniosła brwi i wojownik pospieszył z wyjaśnieniami: – W krąg kamieni wpleciono czar, który powstrzymuje naszych przeciwników. Nawet magia się od niego odbija. – Aha. Zapadła cisza, spokojna, wręcz przyjemna. Oboje szli w stronę Mistward. – Wiesz co? – odezwała się Celaena nieco zaczepnym tonem. – Już drugi raz pomieszałeś

mój trening ze swoimi prywatnymi sprawami. Mam wrażenie, że jesteś najgorszym instruktorem, jakiego kiedykolwiek miałam. Rowan spojrzał na nią z ukosa. – Dziwię się, że dopiero teraz zwróciłaś na to uwagę. Dziewczyna parsknęła. Widać już było świece w oknach oraz pochodnie na murach twierdzy. Oboje mieli wrażenie, że Mistward ich wita.

*** – Nigdy nie widziałem nikogo w bardziej opłakanym stanie! – syknął Emrys, gdy Rowan i Celaena weszli do kuchni. – Krew, błoto, liście i nie wiadomo, co jeszcze! W istocie było na co patrzeć. Oboje byli posiniaczeni, pokaleczeni i pokryci zaschniętą

krwią, mieli potargane włosy, a dziewczyna lekko utykała. Miała rozcięte dwa palce na kłykciach, a kolano bolało ją po jakimś uderzeniu, którego nie mogła sobie przypomnieć. – Wyglądacie jak dwa bezdomne koty, które tłukły się przez całą dobę – dodał mężczyzna, stawiając przed nimi miski z gulaszem. – Najedzcie się, a potem się umyjcie. Elentiya, jesteś zwolniona z dyżuru dziś i jutro. Celaena otworzyła usta, aby zaprotestować, ale starszy mężczyzna uniósł dłoń. – Nie chcę, żebyś mi coś wybrudziła krwią. Już wystarczająco dużo mam z tobą problemów.

Krzywiąc się, dziewczyna opadła na ławkę obok Rowana i zaklęła siarczyście, gdy odezwał się ból w nodze, ramieniu i twarzy. Nie omieszkała też obrzucić obelgą Fae. – Swój język też doprowadź do porządku – parsknął Emrys. Kulący się przy ogniu Luca, który nadal miał szeroko otwarte oczy, musnął palcem szyję, jakby chciał ostrzec przed czymś Celaenę. Nawet Malakai, siedzący po drugiej stronie stołu z dwoma doświadczonymi, zahartowanymi wartownikami, miał wysoko uniesione brwi i nie spuszczał z niej oczu.

Rowan pochylił się nad miską i zaczął jeść. Dziewczyna spojrzała na Lucę, który pokazywał na swoje uszy. No tak, zapomniała zmienić postać na ludzką. Cóż, a więc wszyscy już wiedzieli. Malakai patrzył jej prosto w oczy. Wbiła w niego wzrok, wyzywając go, by coś powiedział, ale tylko wzruszył ramionami i powrócił do jedzenia. A więc nie było to dla nich aż tak wielkim zaskoczeniem. Wsunęła łyżkę do ust i stłumiła jęk rozkoszy. Czyżby to jej zmysły Fae, czy w istocie jedzenie dziś wieczór było smaczniejsze? Emrys przyglądał się jej znad paleniska. Celaena obrzuciła go wyzywającym spojrzeniem. Przebiła się z powrotem przez zasłonę w umyśle, co okazało się równie bolesne, i powróciła do ludzkiej postaci. Starszy mężczyzna przyniósł im bochenek chleba i powiedział:

– Kształt twoich zębów czy uszu w ogóle mnie nie interesuje. Ale – zerknął na Rowana – muszę przyznać, iż cieszę się, że i ty parę razy zarobiłeś w zęby.

Fae uniósł gwałtownie głowę znad miski, a Emrys wycelował w niego łyżką. – Nie sądzisz, że dosyć już okładania się po gębach? Malakai zesztywniał, ale mężczyzna ciągnął: – Do czego to ma niby prowadzić? Jedynym efektem twoich praktyk jest to, że na widok twarzy dziewczyny pomagającej mi w kuchni ludzie uciekają ze strachem. Myślisz, że

podoba nam się, jak co wieczór wrzeszczycie na siebie i przeklinacie? Od obelg, którymi się okładacie, mogłoby skisnąć całe mleko w Wendlyn. Rowan opuścił głowę i wymamrotał coś do miski. Po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna Celaena poczuła, jak kąciki jej ust unoszą się w uśmiechu. Wstała, podeszła do

starszego mężczyzny i osunęła się przed nim na kolana. Przeprosiła wszystkich serdecznie – Emrysa, Lucę, Malakaiego. Zrobiła to, gdyż na to zasługiwali. Każdy z nich przyjął przeprosiny, ale starszy mężczyzna nadal wydawał się nieprzekonany, a nawet zraniony. Nic dziwnego. Wiedziała, że musi minąć trochę czasu, aby to, co od niej usłyszał, przestało boleć. Nie była zdziwiona, gdy Emrys przyznał, że dobrze wiedzą, kim jest, lecz mimo wszystko na wieść o tym zakręciło jej się w głowie i poczuła, że pocą jej się dłonie. Nie padło żadne imię, ale zebrani opowiedzieli dziewczynie, że jej matka jakiś czas z nimi pracowała. Najbardziej zaskoczyło ją to, że po kolacji Rowan zajął jej miejsce przy zlewie i pomógł jej

pozmywać naczynia. Pracowali w ciszy, która im nie przeszkadzała. Nadal istniały tajemnice, którymi się z nimi nie podzieliła. Nadal nosiła ciemne plamy na duszy, o których nie umiała mówić. Niemniej jednak może… Może Rowan nie opuści jej, gdy Celaena znajdzie w sobie odwagę, by o tym opowiedzieć. Siedzący przy stole Luca uśmiechał się szeroko. To wystarczyło, by dziewczyna uwierzyła, że wydarzenia tego dnia nie naznaczyły go na wieczność. Spojrzała na Emrysa i rzuciła:

– Mieliśmy dziś przygodę. Malakai odłożył łyżkę i rzekł: – Niech no zgadnę. Czy miało to jakiś związek z tym rykiem, po którym nasze bydło długo nie mogło dojść do siebie? Celaena zachowała powagę, ale jej oczy zaiskrzyły. – Co wiesz o stworzeniu, które mieszka w jeziorze pod… Zerknęła przy tych słowach na Rowana. – Łysą Górą – pomógł jej Fae. – Ale on nie zna tej historii. Nikt o tym nie słyszał. – Jestem Strażnikiem Opowieści. – Emrys wpatrywał się w niego z gniewem. – To zaś

oznacza, że zbierane przeze mnie historie pochodzą nie tylko od ludzi czy Fae. – Usiadł przy stole i splótł palce. – Wiele lat temu rozmawiałem z pewnym głupcem, który sądził, że może

przebyć Góry Kambryjskie i wkroczyć do królestwa Maeve bez zaproszenia. Z trudem uszedł z życiem, gdy zaatakowały go dzikie wilki Maeve na przełęczach. Udzieliliśmy mu schronienia i posłaliśmy po uzdrowicieli. – A ty oczywiście nie dałeś mu ani chwili spokoju – mruknął Malakai, ale jego oczy zamigotały. Emrys uśmiechnął się do niego krzywo. – Cierpiał na ostrą infekcję, więc z początku sądziłem, że po prostu majaczy, ale potem powiedział mi, że w istocie obozował pod Łysą Górą. Padało i było zimno, więc schronił się w jaskini i obiecał sobie, że wyruszy w drogę o świcie. Miał jednak wrażenie, że coś mu się przygląda z jeziora. Zasnął po jakimś czasie, ale obudził go plusk. Jego ognisko dawało nieco światła i wtedy dostrzegł jakiś kształt poruszający się w wodzie. Nigdy nie widział czegoś równie wielkiego. – Okropne to było – odezwał się Luca. – A mi powiedziałeś, że wraz z Basem i resztą patrolujesz obrzeża – warknął Emrys

i obrzucił Rowana spojrzeniem, które ostrzegało, by następnym razem sprawdził, czy jego posiłek nie jest zatruty. Odkaszlnął i przez moment wpatrywał się w stół, zagubiony w myślach. – Ów głupiec dowiedział się tamtej nocy, że stworzenie z głębin jest niemalże tak stare jak same góry. Ponoć zostało zrodzone w innym świecie, ale wślizgnęło się do naszego,

gdy bogowie spoglądali gdzieś indziej. Polowało na ludzi i Fae, aż potężny wojownik Fae rzucił mu wyzwanie. Ponoć wydziobał mu przy tym oko dla zabawy bądź ze złośliwości i rzucił na nie klątwę. Odtąd musiało żyć pod górą, dopóty ta stoi. Potwór z innego świata. Czyżby został wpuszczony do ich rzeczywistości podczas wojen z Valgami, kiedy to demony otwierały i zamykały bramy między wymiarami zgodnie z własnymi potrzebami? Ile paskudnych istot, które nadal żyły w tej krainie, zjawiło się tu tylko i wyłącznie w wyniku dawnych wojen o Klucze Wyrda?

– Potwór zamieszkał więc w labiryncie podwodnych jaskiń w trzewiach góry. Nie ma imienia, gdyż już dawno je zapomniał, a ci, którzy na niego natrafiają, nie wracają już do domów. Celaena potarła dłońmi ramiona i skrzywiła się, gdy zapiekły ją skaleczenia na kłykciach. Rowan wpatrywał się w Emrysa, przechyliwszy lekko głowę. Zerknął na nią teraz, jakby chciał się upewnić, czy również słucha, a potem spytał: – Jak się nazywał ów wojownik, który wyciął mu oko? – Ów głupiec nie miał pojęcia. Potwór również. Ale na pewno władał językiem Fae, archaiczną formą Starej Mowy, niemalże niezrozumiałą. Potwór zapamiętał złoty pierścień,

który nosił, choć nie wiedział już, jak ów wojownik wyglądał. Celaena ze wszystkich sił powstrzymała odruch sięgnięcia do kieszeni po znaleziony na

lodzie pierścień. Chciała też przypaść do miecza, pozostawionego przy drzwiach, i dokładnie mu się przyjrzeć. Nie, to niemożliwe. Zbyt duży zbieg okoliczności. Być może uległaby pokusie, gdyby Rowan nie sięgnął po kubek z wodą. Dobrze to maskował i przypuszczalnie nikt poza nią niczego nie zauważył, ale rękaw jego kurtki przesunął się nieco i Fae skrzywił się lekko. To przez poparzone nadgarstki. Musiał umierać z bólu. Emrys przygwoździł księcia spojrzeniem. – Żadnych więcej przygód. Rowan zerknął na Lucę, który udawał, że aż kipi oburzeniem.

– Zgoda. Emrys nie spuszczał wzroku z wojownika. – I żadnych bójek. Fae spojrzał na Celaenę, ale jego spojrzenie niczego nie zdradzało. – Spróbujemy. Nawet Emrys uznał taką odpowiedź za satysfakcjonującą. ***

Celaena była skrajnie wyczerpana, a mimo to nawet nie zmrużyła oka. Myślała o potworze, mieczu oraz pierścieniu, który oglądała przez prawie godzinę, ale niczego się o nim nie dowiedziała. Jej myśli powracały również do chwiejnej kontroli, którą zyskała nad swą mocą na lodzie, i do Rowana, któremu zadała tyle cierpienia. „On musi mieć niezwykle wysoki próg bólu – mówiła sobie, przewracając się na swoim łóżku, skulona i przykryta kocem. Wtem dostrzegła pudełko z maścią. – Powinien był udać się do uzdrowicieli”.

Rzucała się na łóżku jeszcze przez dłuższą chwilę, po czym wstała, naciągnęła buty i wyszła. Czuła, że Fae znów zmyje jej za to głowę, ale poczucie winy nie pozwoliło jej zmrużyć oka. Na bogów, czuła się bardzo winna. Zapukała cicho, mając skrytą nadzieję, że nie ma go w pokoju, ale wtedy usłyszała: – Czego?

Skrzywiła się i weszła do środka. W jego pokoju było ciepło, choć wnętrze sprawiało wrażenie nieco zaniedbanego. Kamienną podłogę pokrywały wytarte dywany, a większą część pomieszczenia zajmowało wielkie łóżko, wciąż posłane i puste. Nagi do pasa Rowan siedział przy stole przed kominkiem

i studiował mapę, na której zaznaczono lokalizację znalezionych ciał. W jego oczach błysnęło rozdrażnienie, ale dziewczyna zignorowała go. Skupiła uwagę na ogromnym tatuażu, który biegł od jego twarzy przez szyję i bark, zakrywał całe ramię i sięgał aż do palców. Po raz pierwszy miała okazję, by przyjrzeć się pięknym, smukłym liniom, przerwanym dopiero przez poparzenia na obu nadgarstkach. – Czego chcesz? Nigdy wcześniej nie przyglądała się ciału księcia z tak bliska. Jego klatka piersiowa była

opalona, co sugerowało, że spędzał mnóstwo czasu bez koszuli. Muskuły przecinały grube blizny, pamiątki po walkach, bitwach i bogowie wiedzieli czym jeszcze. Tak wyglądał wojownik, który miał na koncie setki lat doświadczeń. Rzuciła mu puszkę z maścią. – Uznałam, że ci się przyda. Złapał ją jedną ręką, ale nie spuścił z niej wzroku. – Zasłużyłem na to, abyś mi udzieliła lekcji. – Co nie oznacza, że nie powinnam mieć wyrzutów sumienia.

Rowan obracał puszkę w palcach. Przez jego prawą pierś biegła szczególnie długa, paskudna blizna. Skąd ona się wzięła? – Chcesz mnie przekupić? – Jeśli dalej chcesz być takim dupkiem, to lepiej ją oddaj. – Celaena wyciągnęła rękę, ale Fae zacisnął dłoń na puszce i odstawił ją na stół. – Wiesz, że potrafisz się sama uzdrowić? Mnie też możesz uleczyć. Masz taki dar. Dziewczyna zdawała sobie z tego sprawę. Dzięki swej magii nierzadko nieświadomie

leczyła swe rany. – To kropla krwi, którą odziedziczyłam po Mab. – Ogień był darem od ojca. – Matka… – Z trudem wymówiła to słowo, ale miała powód, by o niej wspomnieć. – Moja matka mówiła, że ta jedna jedyna kropla krwi będzie dla mnie zbawienna. To ona da mi chęć przetrwania.

Rowan skinął głową. – Chciałam wykorzystać ów dar jak inni uzdrowiciele. Wiesz, dawno temu, gdy byłam mała, ale nie pozwolono mi na to. Usłyszałam, że… Że nie na wiele się przydam, bo mój talent jest raczej skromny, a poza tym królowe nie zostają uzdrowicielkami. Wiedziała, że powinna przestać gadać. Z jakiegoś powodu poczuła wielki żal, gdy Rowan rzekł: – Wracaj do łóżka. Skoro nie masz jutro obowiązków w kuchni, rozpoczniemy trening o świcie. Cóż, porządnie go poparzyła, a więc nie miał powodów, aby się z nią cackać. Odwróciła się

i ruszyła ku drzwiom. Być może wyglądała równie żałośnie, jak się czuła, gdyż wojownik powiedział nagle:

– Zaczekaj. Zamknij drzwi. Posłuchała go. Nie zaprosił jej, by usiadła, więc oparła się o drewniane drzwi i czekała. Rowan nie odwracał się ku niej. Potężne mięśnie jego pleców napięły się, gdy nabrał głęboko tchu, a potem jeszcze raz… – Gdy umarła moja towarzyszka, długo, bardzo długo dochodziłem do siebie. Celaena przez moment nie wiedziała, co powiedzieć. – Kiedy to nastąpiło? – Dwieście trzy lata i dwadzieścia siedem dni temu – odparł i wskazał swój tatuaż. – Te słowa opisują to zdarzenie. Mówią o hańbie, z którą będę się zmagał aż do śmierci.

Ów wojownik, który przybył tu kilka dni temu, miał takie puste oczy… – Inni przychodzą do ciebie, żebyś tatuował im własny żal i wstyd na ciele. – Gavriel stracił trzech żołnierzy w zasadzce w południowych górach. Zostali zamordowani, a on przeżył. Odkąd służy królowej jako wojownik, ryje sobie na skórze imiona tych, którzy zginęli pod jego dowództwem. To, czy rzeczywiście ponosi winę za ich śmierć, nie ma najmniejszego znaczenia. – A ty ponosisz winę za swą stratę? Odwrócił się powoli, nie całkiem, na tyle, aby móc na nią spojrzeć. – Tak. Jako młody człowiek robiłem wszystko, by zdobyć chwałę dla siebie i mego rodu. Absolutnie wszystko. Bez szemrania udawałem się na każdą wyprawę wojenną. Podczas jednej z nich poznałem kobietę Fae. Miała na imię Lyria – Wymówił to imię niemalże z czcią.

– Sprzedawała kwiaty na rynku w Doranelle. Maeve nie była przychylna temu związkowi, ale gdy natrafisz na właściwą towarzyszkę, nic tego nie zmieni. Była moja i nikt nie mógł mi jej odebrać. Mój wybór sprawił, że wypadłem z łask Maeve, ale ze wszystkich sił pragnąłem do nich powrócić. Gdy nadeszła kolejna wojna, królowa zaoferowała mi szansę na odkupienie

win. Podjąłem wyzwanie. Lyria błagała mnie, bym nigdzie nie wyjeżdżał, ale byłem arogancki i zaślepiony. Zostawiłem ją w naszym domu w górach. Zostawiłem ją – powtórzył i znów spojrzał na Celaenę. „Zostawiłeś mnie” – powiedziała do niego kilka dni temu. Wtedy stracił cierpliwość. Rany zadane mu wieki temu znów zapiekły, a ból zagroził, że pochłonie go całego tak jak ją samą. – Walczyłem długie miesiące, zdobywając chwałę, której pragnąłem jak ostatni idiota. Wtedy dotarły do nas wieści, że nasi wrogowie próbowali w tajemnicy przedrzeć się do Doranelle przez górskie przełęcze. Celaenie zrobiło się nagle zimno. Rowan przeczesał dłonią włosy.

– Pognałem do domu. Najszybciej, jak umiałem. Gdy dotarłem na miejsce, okazało się, że była w ciąży, a mimo to i tak została zamordowana. Nasz dom spłonął do fundamentów. Gdy ktoś traci towarzysza, nie można… – Książę potrząsnął głową. – Utraciłam świadomość tego, kim jestem. Nie wiedziałem, czym jest czas i miejsce. Dopadłem każdego, kto ją skrzywdził. Zabijałem ich długo. Była w ciąży, a mną tak bardzo zawładnęła nadzieja na powrót do łask królowej, że w ogóle tego nie wywęszyłem. Zostawiłem moją ciężarną towarzyszkę samą. Głos dziewczyny załamał się, ale udało jej się wykrztusić: – A co robiłeś później? Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Patrzył gdzieś w dal. – Przez dziesięć lat nie robiłem nic. Zniknąłem. Oszalałem. Ba, chyba nawet więcej, niż

oszalałem. Nie czułem zupełnie niczego. Wędrowałem przed siebie w obu formach, ledwie zauważając zmianę pór roku. Jadłem wtedy, gdy mój instynkt jastrzębia podpowiadał, że zaraz czeka mnie śmierć z głodu. Pozwoliłbym sobie na śmierć, ale… Ale nie mogłem się zmusić. – Jego głos ucichł. Rowan odkaszlnął. – Włóczyłbym się przez wieczność, ale

wytropiła mnie Maeve. Powiedziała, że moja żałoba trwa zbyt długo, a ja mam wrócić do niej na służbę. Moim zadaniem miało być od tej pory chronienie granic królestwa wraz z garstką innych wojowników. Była to moja pierwsza rozmowa z kimkolwiek od chwili, gdy znalazłem Lyrię. Po raz pierwszy usłyszałem swe imię i przypomniałem je sobie. – Zgodziłeś się więc? – Nie miałem nic innego do roboty. Nie miałem nikogo. Nic. W pewnym momencie uznałem, że być może służąc Maeve, zostanę zabity i będę mógł znów spotkać się z Lyrią. Wróciłem więc do Doranelle, wypisałem historię mej hańby na skórze i złożyłem przysięgę krwi Maeve. Od tej pory jej służę. – Jak doszedłeś do siebie po takiej stracie? – Nigdy nie doszedłem do siebie. Myślę, że być może… Że być może nigdy to nie nastąpi. Celaena pokiwała głową i spojrzała w okno z mocno zaciśniętymi ustami. – Ale może – odezwał się na tyle cicho, że znów na niego spojrzała. Nie uśmiechał się, ale przyglądał się jej badawczo. – Ale może razem znajdziemy na to sposób. Wiedziała, że nie przeprosi jej ani za to, co wydarzyło się dziś, ani za to, co miało miejsce wczoraj. Nie chciała go o to prosić, bo rozumiała już, że nie ma między nimi różnicy. Patrząc na niego, spoglądała na własne odbicie. Nic dziwnego, że go znienawidziła. – Chyba tak – powiedziała równie cicho. – Bardzo bym tego chciała. Wyciągnął rękę. – A więc razem.

Dziewczyna spojrzała na pokrytą bliznami, stwardniałą dłoń, a potem na wytatuowaną twarz, na której pojawiła się ponura nadzieja. Patrzyła na kogoś, kto dobrze znał ból zadany w samo serce, kto wciąż wyczołgiwał się z otchłani. Być może nigdy nie dojdą do siebie, ale warto było spróbować. – Razem – odparła i złapała go za rękę. Gdzieś głęboko w jej wnętrzu zapłonął żar.

Część druga

Dziedzictwo ognia

36.

Aedion

i Ren siedzieli na skraju dachu mieszkania nad magazynem, gdy młodzieniec

zapytał: – Gotów na dzisiejsze spotkanie z kapitanem Westfallem? Generał mógłby przysiąc, że Ren najeżył się, wymawiając to nazwisko. Przez moment

zastanawiał się nad tonem jego wypowiedzi, ale uznał, że nie ma powodu, aby go skarcić. Kiwnął głową i powrócił do czyszczenia paznokci sztyletem. Lord powoli odzyskiwał siły. Kapitan umieścił go w pokoju gościnnym, a Murtaugh, który nie zgodził się zająć głównej sypialni, zadowolił się kanapą. Aedion przez cały czas zastanawiał się, co starzec pomyślał sobie po przybyciu do mieszkania. Jeśli nawet odgadł, kto jest jego właścicielem, nie dał tego po sobie poznać. Generał nie widział się z Renem od czasu niebezpiecznej przygody w palarni opium i nie wiedział, dlaczego mężczyzna go odwiedził. – Stworzyłeś niezłą siatkę w światku przestępczym. Przeszedłeś daleką drogę od wyniosłych wież zamku Allsbrooków. – Ty również daleko zawędrowałeś od białych wież Orynthu. – Ren zacisnął szczęki. –

Podobnie jak my wszyscy. – Podmuch wiatru zmierzwił mu włosy. – Dziękuję ci. Wiesz, za pomoc tamtej nocy. – Drobiazg – rzucił spokojnie Aedion i uśmiechnął się leniwie. – Zabijałeś za mnie, a potem mnie ukryłeś. To nie był drobiazg. Jestem twoim dłużnikiem.

Generał był przyzwyczajony do tego, że podkomendni dziękowali mu za ocalenie życia, ale teraz się zdenerwował. – Powinieneś był mi powiedzieć! – Z jego twarzy znikł uśmiech, gdy spoglądał na

migoczące światła miasta. – Powinieneś był mi powiedzieć, że nie macie gdzie mieszkać. Lub że nie mają pieniędzy. Nic dziwnego, że Ren nosił takie łachmany. Aedion wciąż zmagał się ze wstydem, który spadł na niego tamtej nocy. Gniew w jego sercu płonął żywo. Próbował pokonać emocje, ćwicząc szermierkę ze strażą zamkową, ale krzyżowanie mieczy z ludźmi, którzy bronili króla, tylko podsycało jego wzburzenie. – To nie ma żadnego związku ze sprawą – wycedził Ren. Aedion dobrze wiedział, czym jest duma, i rozumiał, że dla młodego wojownika przyznanie się do ubóstwa było równie trudne jak dla niego przyjęcie jego wdzięczności. – Jeśli dowiesz się, jak złamać czar wiążący magię, zrobisz to, prawda? – spytał lord. – Tak. Będzie to miało znaczenie podczas czekających nas bitew.

– Dziesięć lat temu w niczym nie pomogło. Głos Rena był zimny jak lód. Generał niespodziewanie przypomniał sobie, że choć

młodzieniec nie miał w sobie ani odrobiny mocy, w chwili gdy świat się zawalił, jego dwie siostry przebywały w górskiej szkole i szkoliły się na czarodziejki. – Gdy wleczono nas na pieńki katowskie, żołnierze żartowali sobie z tego – powiedział Ren, jakby czytał w jego myślach. – Szydzili z moich rodziców, bo szkoła okazała się bezbronna, choć było w niej tylu czarodziejów. Nie byli w stanie zatrzymać dziesięciu tysięcy żołnierzy. – Przykro mi – rzekł Aedion. Do chwili powrotu Aelin nie mógł zaoferować nic więcej. Ren spojrzał prosto na niego. – Powrót do Terrasenu będzie… Będzie trudnym przeżyciem. Zarówno dla mnie, jak i dla

mego dziadka. – Wyglądało na to, że zmaga się ze słowami, jakby podzielenie się tą myślą z kimkolwiek przychodziło mu z wielkim trudem, ale generał nie poganiał go. W końcu młodzieniec dodał: – Wydaje mi się, że zdziczałem i nie nadaję się już do tego. Nie wiem, czy nadal mógłbym być lordem. Nie wiem, czy moi poddani będą mnie chcieli. Mój dziadek

lepiej się nadaje, ale on jedynie wżenił się w ród i sam twierdzi, że nie chce rządzić. A więc to tak… Aedion zastanawiał się nad usłyszanymi słowami. Wiedział, że jedno nieostrożne sformułowanie, jedna niewłaściwa reakcja i Ren zamilknie na zawsze. O dziwo, miało to dla niego znaczenie. – Przez ostatnie dziesięć lat na moje życie składa się jedynie śmierć i wojna. Przez następnych kilka lat sytuacja zapewne nie ulegnie wielkiej zmianie. Ale jeśli kiedykolwiek mają nastać czasy pokoju… – Na bogów, jakże pięknie brzmiało to słowo… – Cóż, będzie to

dziwna zmiana dla nas wszystkich. Niemniej jednak nie mam pojęcia, dlaczego poddani Allsbrooków mieliby odtrącić lorda, który przez wiele lat usiłował zrzucić jarzmo Adarlanu, lorda, który żył w ubóstwie, by spełnić swe marzenie. – Ale… Ale ja mam wiele na sumieniu – rzekł Ren. – Wiele złych rzeczy. Aedion był tego pewien od chwili, gdy mężczyzna podał mu adres palarni opium. – Wszyscy mamy złe czyny na sumieniu – odparł. Chciał powiedzieć, że Aelin wcale nie jest wyjątkiem, ale Ren i Murtaugh nie powinni wiedzieć nic na jej temat. Jeśli będzie chciała, sama im o tym opowie. Czuł, że rozmowa zmierza w złym kierunku, gdy lord spytał z napięciem: – Co planujesz w kwestii kapitana Westfalla? Mówił cicho, zbyt cicho. – Na razie kapitan Westfall jest użyteczny zarówno dla mnie, jak i dla królowej. – A więc kiedy jego użyteczność się skończy…

– Sam podejmę decyzję, kiedy nadejdzie odpowiedni moment. Trzeba będzie się zastanowić, czy nam nie zagraża.

Ren otworzył usta, ale Aedion dodał: – Tak będzie i koniec. To mój sposób działania. Fakt, że kapitan pomógł uratować młodego lorda i udzielił mu schronienia, nie liczył się. – Ciekaw jestem, co nasza królowa pomyśli o twoim sposobie działania. Generał obrzucił go spojrzeniem, po którym ludzie brali nogi za pas, ale Ren nie bał się go.

Po tym, co widział i przeżył, bał się niewielu rzeczy, a Aedion zabijał w jego imieniu. – Jeśli jest mądra, pozwoli mi robić to, co należy – odparł. – Wykorzysta mnie jako broń. – A może będzie chciała być twoją przyjaciółką? Tego też jej odmówisz? – Niczego jej nie odmówię. – A jeśli poprosi cię, abyś został jej królem? Aedion odsłonił zęby. – Dość tego. – A chcesz być królem?

Generał wstał. – Chcę tylko tego, aby nasi rodacy stali się wolni, a moja królowa zasiadła na swym tronie – warknął. – Ale tron z rogów został spalony, Aedionie. Królowa nie będzie miała gdzie zasiąść. – A więc zbuduję jej nowy, z kości jej wrogów. Ren skrzywił się, wstając. Bez wątpienia rany nadal mu dokuczały. Trzymał się w stosownej odległości od generała – nie bał się go, ale nie był głupcem. – Odpowiedz mi na pytanie. Chcesz zostać królem? – Gdyby mnie o to poprosiła, nie odmówiłbym jej. Tak brzmiała prawda. – To nie jest odpowiedź.

Aedion wiedział, skąd się wzięło pytanie Rena. Sam był świadom tego, że mógłby sięgnąć po koronę. Dowództwo nad całym legionem oraz więzi z Ashryverami stanowiły spory atut. Słynął ponadto jako wielki wojownik, co z pewnością dałoby do myślenia jego potencjalnym wrogom. Jeszcze przed upadkiem królestwa słyszał niejedną plotkę na ten temat. – Marzę tylko o tym – warknął, patrząc mężczyźnie w oczy – by ją jeszcze ujrzeć. Choć

raz, jeśli bogowie nie będą łaskawi. Jeśli zaś okażą mi łaskę, będę im wdzięczny każdego dnia aż po kres mego nieszczęsnego, przeklętego życia. Skupiam wszystkie swe wysiłki na tym, aby znów móc ją zobaczyć, aby się przekonać, że naprawdę udało jej się przetrwać. Reszta to nie twoje zmartwienie.

Odprowadzany spojrzeniem Rena, zszedł na dół do mieszkania. *** Tawerna była wypełniona po brzegi żołnierzami, którzy właśnie zakończyli swą turę i wrócili do Adarlanu. Gorąco i odór męskich ciał były przytłaczające i Chaol żałował, że Aedion nie wybrał bardziej ustronnego miejsca. Wszyscy już wiedzieli, że kapitan i generał stali się kumplami od kielicha, gdyż hałaśliwe zachowanie Aediona co chwila wywoływało chóralne wiwaty żołnierzy. – Naprawdę chciałbyś udawać, że się nie znamy? Przecież najciemniej jest pod latarnią – mruknął generał do Chaola, gdy na ich mokrym, poplamionym stole pojawił się kolejny kufel, postawiony przez żołnierza, który ukłonił się Aedionowi.

„Naprawdę się ukłonił” – pomyślał zaskoczony kapitan. – Twe zdrowie, Wilku! – zawołał pokryty bliznami, ogorzały weteran i powrócił do swojego stołu. Generał oddał salut kuflem, co znów wywołało głośne wiwaty. Złowieszczy uśmiech

mężczyzny wcale nie był udawany. Szybko odnalazł żołnierzy, których zdaniem Murtaugha należałoby przesłuchać, gdyż stacjonowali w miejscu, z którego przypuszczalnie wyszedł czar. Podczas gdy Aedion rozglądał się za odpowiednią grupą, Chaol zajmował się swoimi obowiązkami – między innymi szukaniem zastępcy dla siebie – i pakowaniem swego dobytku przed wyjazdem do Anielle. Udał się do Rifthold pod pretekstem odnalezienia firmy przewozowej, której chciał powierzyć swe kufry, choć po prawdzie już takową znalazł. Nie chciał nawet zastanawiać się nad tym, co zrobi jego matka, gdy jego kufry z książkami dotrą do Anielle. – Rób, co do ciebie należy – rzekł, nawet nie udając zadowolenia. Aedion wstał i uniósł kufel. Zebrani w tawernie ludzie natychmiast ucichli, jakby przez cały czas nie spuszczali z niego oczu.

– Żołnierze – rzekł. Jego głos był donośny, ale zarazem łagodny, poważny i pełen szacunku. Odwrócił się, wznosząc kufel. – Za waszą krew. Za wasze blizny. Za każde nacięcie na waszych tarczach i każdą szczerbę w waszych klingach! Za każdego nieżyjącego przyjaciela i każdego zabitego wroga! – Uniósł kufel jeszcze wyżej i pochylił głowę. Jego złociste włosy mieniły się w świetle. – Za wszystko, co poświęciliście i co jeszcze poświęcicie. Oddaję wam cześć! Tawerna zagrzmiała od dzikich ryków i wiwatów. W tej chwili Chaol zobaczył na własne oczy, dlaczego Aedion był prawdziwym zagrożeniem. Zrozumiał, czemu ci ludzie uważali go za boga, a król tolerował jego bezczelność. Nie był on bowiem zamkowym arystokratą, który

popijał wino. On wiedział, czym jest brzęk metalu o metal, i znał smak potu, siedział w brudnej tawernie i pił piwo z żołnierzami, a oni wierzyli, że dba o nich oraz ich słucha. Cieszyli się, gdy pamiętał ich imiona oraz imiona ich żon oraz sióstr. Spali dobrze, wiedząc, że uważa ich za swoich braci. Aedion potrafił ich przekonać, że jest gotów walczyć i ginąć za nich, a więc sami również walczyli i ginęli za niego. A Chaol bał się, ale nie o siebie. Bał się tego, co nastąpi, gdy Aedion i Aelin połączą siły. Widział w niej bowiem ten sam żar, który sprawiał, że ludzie patrzyli i słuchali. Widział to, gdy wkroczyła do sali narad, niosąc głowę Mullisona, uśmiechając się do króla Adarlanu. Patrzył wówczas na twarze zebranych, przerażonych mrokiem czającym się w jej duszy. Oboje byli śmiertelnie niebezpieczni. Gdyby stworzyli armię i poderwali ludzi do działania… Chaol bał się o los tego królestwa.

Ponieważ to nadal było jego królestwo. Pracował dla Doriana, a nie dla Aelin i Aediona.

I nadal nie miał pojęcia, jak skończy.

***

– Zawody! – krzyknął Aedion, stając na ławie. Chaol nawet nie drgnął podczas długiej, nieprawdopodobnie długiej godziny, w trakcie której niemal każdy z zebranych wstawał, salutował generałowi i opowiadał swą historię. Kapitan widział w oczach mężczyzny, że dość ma już pochwał z ust wrogów. Nienawidził ich wszystkich z całego serca, ale cieszyło go to, że jedzą mu z ręki. Tu i ówdzie rozległy się zachęty do zawodów w piciu, ale Aedion znów podniósł kufel i zapadła cisza. – Ten, który dotarł najdalej, będzie pił za darmo! Na nowo poniosły się krzyki – Banjali, Orynth, Melisande, Anielle, Endovier – ale wtedy gwar przekrzyczał ktoś inny: – Cicho tam! – zawołał starszy, siwowłosy żołnierz, wstając. – Pokonam was wszystkich! Wzniósł toast do generała i wyciągnął zwój zza kamizelki. Było to poświadczenie zakończonej służby. – Ja właśnie spędziłem pięć lat w Noll! Strzał w dziesiątkę. Aedion uderzył dłonią w puste krzesło stojące przy stole. – A więc pijesz ze mną, przyjacielu! Znów rozległy się wiwaty. Noll leżał na najdalszym skraju Opuszczonego Półwyspu. Stary weteran usiadł przy generale. Zanim Aedion zdążył skinąć na barmana, już postawiono przed nim pełny kufel.

– A więc Noll, co? – zagaił. – Jestem pułkownik Jensen z dwudziestego czwartego legionu, sir.

– Ilu ludzi pod tobą służyło, pułkowniku? – Dwa tysiące. Zwolniono nas w zeszłym miesiącu. – Jensen upił długi łyk. – Pięć lat służby i na bruk. – Strzelił pokrytymi bliznami, grubymi palcami. – Rozumiem, że Jego Wysokość wcale was nie ostrzegł? – Z całym szacunkiem, panie generale, ale gówno nam powiedział. Dowiedzieliśmy się, że mamy się zwijać, bo nadchodzą świeże siły i tyle. Staliśmy się zbędni. Chaol słuchał w milczeniu, tak jak nakazał mu Aedion. – Ale dlaczego? Czyżbyście mieli dołączyć do innego legionu? – Niczego nie wiemy. Nie powiedziano nam nawet, kto zajmie nasze miejsce.

– Przynajmniej wróciliście z Noll. – Generał się uśmiechnął. Jensen zajrzał w głąb swego kufla, ale Chaol zdołał dostrzec cień w jego spojrzeniu. – Jak tam było? – spytał Aedion. – To oczywiście nieoficjalne pytanie. Uśmiech pułkownika przygasł, a gdy uniósł głowę, w jego oczach nie było już blasku.

– Wulkany są czynne, a więc jest tam cały czas ciemno, bo wszystko zakrywa popiół. Wyziewy zaś sprawiają, że człowiek bez przerwy ma zawroty głowy. Bywało, że ludzie tracili przez to rozum. Zdarzały się też często krwotoki z nosa. Jedzenie dostarczano raz w miesiącu, czasami rzadziej ze względu na porę roku. Miejscowi zaś nie mieli najmniejszej ochoty na wyprawę przez piaski, choć groziliśmy im i próbowaliśmy ich przekupić. – Czemu? Tacy są leniwi? – Noll to zwykła dziura: tylko wieża i miasteczko zbudowane dookoła niej. Ale wulkany są

święte, a jakieś dziesięć lat temu, no, może więcej, zrobiliśmy coś… Nie moi ludzie, bo mnie tam jeszcze nie było, ale plotka głosi, że król poprowadził legion między wulkany i splądrował świątynię. – Jensen pokręcił głową. – Miejscowi spluwają na nas, nawet na tych, którzy nie uczestniczyli w grabieży. Potem wzniesiono wieżę w Noll i miejscowi również ją przeklęli. Od tej pory zawsze już tak było. – Wieżę? – spytał cicho Chaol, a Aedion zmarszczył gniewnie czoło na znak, żeby zamilkł. Jensen pociągnął łyk. – Nigdy nas do niej nie wpuszczono. – Ci, którzy stracili rozum… – zaczął generał. Jego uśmiech przygasł. – Co się właściwie

z nimi stało? W oczach starego żołnierza znów pojawiły się cienie. Jensen rozejrzał się, jakby chciał przerwać rozmowę, ale w końcu spojrzał na Aediona i rzekł: – Z naszych raportów wyczyta pan, że ich pozabijaliśmy. Czysto i gładko, strzałą w gardło.

Ale po prawdzie… – To, co powiesz, zostanie przy tym stole. – Generał pochylił się ku Jensenowi, który skinął

lekko głową. – Ale po prawdzie, nim uszykowaliśmy łuczników, szaleńcy już nie żyli. Tłukli głowami w ściany, aż się pozabijali. Zupełnie jakby chcieli uwolnić się od uporczywego bólu. Celaena mówiła, że Kaltain i Roland narzekali na bóle głowy, które były wynikiem wykorzystania wobec nich przerażającej mocy króla. Sama skarżyła się na uporczywy ból głowy po zbadaniu tajnych lochów pod zamkiem, które prowadziły do… – A więc nigdy was nie wpuszczono do tej wieży? – Chaol zignorował ostrzegawcze spojrzenie Aediona. – Nie wyposażono jej w żadne drzwi. Zawsze wydawała się tylko ozdobą, ale

nienawidziłem jej, podobnie jak my wszyscy. Sytuacja z wieżą zegarową w szklanym zamku przedstawiała się podobnie. Wybudowano ją mniej więcej w tym samym czasie, jeśli nie kilka lat wcześniej. – Po co w ogóle ją zbudowano? – Aedion przeciągnął pytanie. – Moim zdaniem to tylko i wyłącznie strata materiałów. W oczach weterana kłębiło się wiele cieni. Znał tyle opowieści, o które Chaol bał się zapytać. Pułkownik osuszył kufel i wstał. – Nie wiem, o co im chodziło z wieżą w Noll czy w Amaroth. Bywało, że przesyłaliśmy wiadomości między portami i stąd wiedzieliśmy, że tam mają podobną. Nikt nie miał pojęcia, co tam się tak naprawdę wyrabia. Nie wiedzieliśmy też, po co tam stacjonujemy, skoro nikt i tak nie kwapił się do walki.

Amaroth. Drugi z wymienionych przez Murtaugha możliwych punktów, z których wypuszczono czar. Port ten znajdował się dokładnie na północ od Noll, a oba miasta leżały w tej samej odległości od Rifthold. Trzy wieże z czarnego kamienia tworzące idealny trójkąt równoboczny. Z pewnością był elementem zaklęcia.

Chaol musnął palcem krawędź kufla. Przysięgał, że będzie trzymał Doriana z dala od tego wszystkiego. Obiecał sobie, że da mu spokój. Nie było sposobu na przetestowanie jego hipotezy, a on sam nie chciał znaleźć się w promieniu mniejszym niż dziesięć kroków od wieży zegarowej, ale być może udałoby się sprawdzić jego teorię na niewielką skalę, tak by przekonać się, czy się aby nie mylą. To jednakże oznaczało, że musiał wciągnąć Doriana do planu.

37.

Manon

trenowała ze swoją Trzynastką od dwóch tygodni. Wiedźmy codziennie wstawały

o świcie i leciały przez kanion, aby doskonalić umiejętności działania w zespole. Przez dwa tygodnie zyskiwały kolejne zadrapania i kontuzje kończyn oraz ryzykowały śmiercią na skutek upadków, starć między wywernami czy po prostu własnych błędów. Każda z nich

powoli wyrabiała sobie jednak odpowiednie odruchy i stopniowo przekształcały się w sprawnie działającą jednostkę. Manon nie podobało się to, że ich rumaki zmuszane są do jedzenia paskudnego mięsa z wnętrza góry, więc dwa razy dziennie wiedźmy polowały na kozice i chwytały je prosto ze zboczy. Niedługo dołączyły do swoich wierzchowców i zaczęły rozpalać ogniska na przełęczach, aby smażyć na nich mięso. Manon nie życzyła sobie, aby którakolwiek z nich brała do ust choćby kęs z jedzenia serwowanego przez ludzi króla. Nie pozwalała też, aby ich pożerały. Skoro źle pachnieli i smakowali, coś na pewno było z nimi nie w porządku. Nie wiedziała, czy przyczyną było świeże mięso, czy może dodatkowe treningi, ale Trzynastka wkrótce zostawiła w tyle pozostałe sabaty do tego stopnia, że Manon przerywała ćwiczenia za każdym razem, gdy Żółtonogie zbierały się, aby przyglądać się ich lotom.

Abraxos nadal stanowił problem. Manon nie odważyła się jeszcze dokonać Przejścia na jego grzbiecie, gdyż skrzydła wywerny, choć już nieco mocniejsze, wciąż się do tego nie nadawały. Ostre zejście w dół wąskiej przełęczy było nie do pomyślenia. Wiedźma zastanawiała się nad tym za każdym razem, gdy Trzynastka spotykała się w jej komnacie,

aby wymieniać się uwagami odnośnie do lotów. Ich żelazne pazury migotały, gdy pokazywały sobie nawzajem, jak uczyły wywerny ostrych skrętów, wznoszenia się i innych manewrów.

Wszystkie wiedźmy były podekscytowane, ale i wyczerpane. Nawet wyniosłe Błękitnokrwiste miały nerwy na postronkach, a Manon wzywano bez przerwy, by kładła kres bójkom. Swój wolny czas spędzała z Abraxosem. Sprawdzała jego żelazne kły oraz szpony i zabierała go na dodatkowe loty, gdy wszystkie wiedźmy już spały. Potrzebował ćwiczeń w każdej wolnej chwili, a Manon podobało się, gdy w ciszy nocy pod brzuchem wywerny srebrzyły się ośnieżone szczyty gór, a nad jej głową migotała rzeka gwiazd, nawet jeśli pobudka następnego dnia była trudna. Wiedźmie udało się wynegocjować u babki dwa dni odpoczynku dla Czarnodziobych. Wiele ryzykowała, bo Matrona łatwo wpadała w gniew, ale przekonała ją, że jeśli nie odpoczną, dojdzie do wielkiej rozróby w sali jadalnej i król straci swą powietrzną kawalerię.

Otrzymała dwa dni, aby wiedźmy mogły się wyspać, odpocząć i najeść, a ludzie z góry mieli zająć się ich wszelkimi potrzebami. Czarnodziobe dobrze wiedziały, jak wykorzystać tę możliwość – Vesta, Lin, Asterin i demoniczne bliźniaczki natychmiast ruszyły przez most. Manon jednakże nawet nie myślała o śnie, jedzeniu czy mężczyznach. Nie. Zamierzała zabrać Abraxosa w Góry Ruhnn. Wywerna była już osiodłana, a Manon, dosiadając rumaka, upewniła się, czy Tnący Wiatr został należycie przymocowany do jej pleców. Juki okazały się zaskakującym ciężarem

i wiedźma zapamiętała sobie, by zacząć obciążać Trzynastkę i pozostałe sabaty podczas lotów treningowych. Przecież jako zbrojne oddziały powinny być przygotowane na wożenie własnych zapasów. Poza tym, gdy nauczą się latać z obciążeniem, zyskają niespodziewaną dodatkową prędkość, gdy się go pozbędą. – Jesteś pewna, że tego chcesz? – spytał nadzorca. – Znasz opowieści równie dobrze jak ja

i wiesz, że przyjdzie ci za to zapłacić. – Jego skrzydła są słabe i jak dotąd nie udało nam się znaleźć sposobu, aby je wzmocnić – odparła. – Przypuszczam, że to jedyny materiał, którym można je załatać i stawić czoła wiatrom. Jakoś nie widzę dookoła żadnego rynku, a więc trzeba będzie polecieć i poszukać go u źródła. Nadzorca zmarszczył brwi, patrząc na szare niebo. – To kiepski dzień na latanie. Nadciąga burza. – Nie mam wyboru – rzekła Manon i natychmiast pożałowała, że nie może zabrać Trzynastki w niebiosa i potrenować latania podczas burzy. – Bądź ostrożna i przemyśl dobrze ofertę, którą ci przedstawią.

– Gdybym potrzebowała twojej rady, śmiertelniku, poprosiłabym o nią – odparła, ale wiedziała, że człowiek ma rację. Mimo to wyprowadziła Abraxosa przez bramę. Zatrzymali się w miejscu, z którego zazwyczaj startowali. Czekał ich długi lot na skraj Gór Ruhnn. Wiedźma musiała znaleźć pajęczy jedwab oraz tkające go legendarne pająki stygijskie, wielkie jak konie i groźniejsze od trucizny.

*** Burza rozpętała się, w chwili gdy Manon i Abraxos krążyli nad wysuniętym najdalej na

zachód masywem Gór Ruhnn. Lodowaty deszcz ciął w twarz i przenikał przez jej ubranie. Wiedźma spostrzegła gęste kłęby nisko wiszących mgieł, które zasłaniały skalny labirynt. Wiatr stawał się coraz silniejszy, a naokoło migotały błyskawice, więc Manon posadziła Abraxosa na jedynym płaskim fragmencie terenu, jaki dostrzegła. Musiała zaczekać, aż

sztorm wytraci swą siłę, aby znów wzbić się w niebiosa. Będzie krążyć, aż natrafi na pająki lub przynajmniej wskazówki, gdzie należy ich szukać. Przypuszczała, że najlepszym

drogowskazem będą stosy kości. Burza jednak trwała i choć wraz z wywerną wtuliły się w ścianę niewysokiego klifu, nie zaznały ulgi. Manon wolała śnieg od deszczu, który okazał się tak gwałtowny, że nie mogła rozpalić ognia. Noc zapadła błyskawicznie i wiedźma musiała schować żelazne zęby, gdyż szczękając nimi, mogła poranić sobie usta. Przemoczony kaptur w niczym jej nie pomagał. Abraxos zwinął się w kłębek i nie mogła się za nim schować. Głupi, beznadziejny pomysł. Wyciągnęła baranie udo z juków i rzuciła je rumakowi, który wysunął pysk, by je pożreć, a potem znów się ułożył. Przeklinając własną głupotę, wiedźma zjadła kromkę mokrego chleba oraz zimne jabłko, a później schrupała kawałek sera. Ech, mimo wszystko warto było. Jedna noc na

deszczu to przecież niewysoka cena, jeśli uda jej się dzięki temu zapewnić zwycięstwo Trzynastce i pozycję Przywódczyni Skrzydła sobie. Bywała w o wiele gorszych tarapatach, zabłąkana na zasypanych śniegiem górskich przełęczach w cienkim ubraniu, bez jedzenia i nadziei na znalezienie drogi. Przetrwała burze, po których wiele wiedźm już się nie przebudziło. Mimo to wolała śnieg od deszczu. Przyjrzała się otaczającym ich skałom. Czuła, że obserwują ją jakieś oczy, ale żadne stworzenie nie odważyło się podejść bliżej. Po chwili zwinęła się w kłębek tak jak Abraxos, otulona własnymi ramionami i zwrócona twarzą w stronę ściany klifu.

Na szczęście w nocy ustał deszcz albo wiatr zmienił swój kierunek na tyle, że ulewa przestała im tak dokuczać. Wiedźma spała nieco lepiej i było jej też odrobinę cieplej, ale nadal trzęsła się z zimna. Po przebudzeniu się zrozumiała, że gdyby nie cieplejsze powiewy

powietrza, przypuszczalnie zamarzłaby na śmierć bądź rozchorowała się. Gdy otworzyła oczy, zdała sobie sprawę, że pada na nią suchy, ciepły cień. Uświadomiła sobie, że to Abraxos osłania ją przed furią żywiołów swymi ogromnymi skrzydłami, a jego oddech ogrzewa powietrze. Wywerna była nadal pogrążona w głębokim, mocnym śnie. Obudziła się, dopiero gdy Manon zaczęła strząsać kryształki lodu z jej skrzydeł.

*** Burza minęła, a niebo było nieskazitelnie błękitne. Wystarczyło, by wzbili się w powietrze, a Manon natychmiast odnalazła to, czego szukała – nie kości, ale drzewa obwieszone

szarymi tkaninami przypominającymi płaczące wdowy. Gdy Abraxos obniżył lot i przemknął nad koronami, spostrzegła, że to nie pajęczy jedwab, a zwykłe pajęczyny. O ile pajęczyny oblepiające cały górski las można było nazwać zwykłymi. Abraxos powarkiwał co chwila na coś, co przesuwało się pod nimi. Manon nie wiedziała,

czy to cienie, czy może szepty, ale dostrzegła pająki najrozmaitszych kształtów i rozmiarów siedzące na gałęziach. Wyglądały, jakby zostały przyzwane, aby żyć pod opieką ich

ogromnych kuzynów. Przez kilka godzin szukali jaskiń leżących nad oblepionym sieciami lasem i ziemią pokrytą stosami kości. Wywerna zatoczyła kilka kręgów, aż wreszcie przysiadła na występie skalnym przy jednym z wejść. Tuż za nim otwierała się przepaść. Skalna ściana opadała ostro w dół i kończyła się wąską szczeliną. Abraxos kroczył niczym górski kot i tłukł naokoło ogonem, nie spuszczając wzroku z jaskini. Wiedźma wskazała mu skraj klifu. – Dość. Siadaj i przestań się wiercić. Wiesz, po co tu przybyliśmy, więc nie zepsuj wszystkiego.

Wywerna sapnęła, ale opadła ciężko, aż szarawy kurz buchnął w powietrze. Ułożyła długi

ogon wzdłuż krawędzi klifu, wyznaczając fizyczną granicę między Manon a przepaścią. Wiedźma zmierzyła bestię przeciągłym spojrzeniem, ale przerwał jej nieziemski, kobiecy śmiech, który dobiegł z jaskini.

– Oto stworzenie, którego długo nie widzieliśmy. Oblicze Manon nawet nie drgnęło. Było już stosunkowo jasno i wiedźma widziała wiele prastarych, bezlitosnych par oczu wpatrujących się w nią w mroku jaskini. W ciemności czyhały trzy bestie. – Tyle samo czasu upłynęło od chwili, gdy zawitała tu Żelaznozębna – powiedział ten sam głos, już bliżej. Rytmicznie zaszczękały kleszcze.

– Świat się zmienia, siostro – odparła Manon, nie ośmielając się chwycić za Tnącego Wiatr. – Siostro… – zamyśliła się pajęczyca. – W istocie, myślę, że jesteśmy siostrami. Dwoma stronami tej samej ciemnej monety, uformowanej przez tego samego mrocznego stwórcę. Choć różnimy się ciałami, jesteśmy duchowymi siostrami. Wtedy wyszła na światło dzienne, gnając przed sobą kłęby mgieł niczym gromadę widmowych dusz. Była szaro-czarna, a jej rozmiary sprawiły, że Manon zaschło w gardle. Pomimo swego ogromu pajęczyca była proporcjonalnie zbudowana. Miała długie, gładkie nogi, a korpus opływowy i lśniący. Była piękna. Abraxos warknął cicho, ale wiedźma uniosła dłoń, aby go uciszyć. – Już wiem – powiedziała cicho – dlaczego me siostry z Błękitnokrwistych nadal was czczą. – Naprawdę to czynią? – Pajęczyca ani drgnęła, ale trzy inne podpełzły bliżej, przyglądając się wiedźmie dziesiątkami par ciemnych oczu. – Nie pamiętamy, kiedy po raz

ostatni kapłanki Błękitnokrwistych przyszły złożyć nam ofiarę u stóp wzgórz. Tęsknimy za nimi.

Manon uśmiechnęła się lekko. – Znam kilka, które chętnie bym tu przysłała. Pajęczyca zaśmiała się cicho, złośliwie. – A więc z pewnością należysz do Czarnodziobych. – Osiem ogromnych ślepi wpatrywało się w wiedźmę i pożerało ją w całości. – Twe włosy przywodzą na myśl nasz jedwab. – Potraktuję to jako komplement. – Zdradź mi swe imię, wiedźmo z Czarnodziobych. – Me imię nie ma znaczenia – rzekła Manon. – Chciałabym zawrzeć z wami umowę. – A po co wiedźmie z Czarnodziobych nasz cenny jedwab?

Manon odwróciła się w stronę czujnego Abraxosa, który nie spuszczał oczu z potężnego

pająka. Całe jego ciało, od nosa aż po zwieńczony żelazem ogon, było napięte. – Muszę wzmocnić jego skrzydła. Słyszałam różne legendy i zastanawiam się, czy wasz jedwab nie mógłby pomóc.

– Dobijaliśmy targu z kupcami, złodziejami i królami. Nasz jedwab wszywano w suknie, kotary i żagle, ale nigdy dotąd w skrzydła. – Potrzebuję dziesięciu metrów, o ile macie tyle. Pajęczyca zamarła. – Ludzie oddawali życie za metr. – Wymień cenę. – Dziesięć metrów… – Pajęczyca odwróciła się w kierunku trzech czekających za nią

mniejszych sztuk. Manon nie miała pojęcia, czy to jej dzieci, słudzy czy straż. – Przynieście jeden zwój. Przyjrzę mu się, a potem wyznaczę cenę. Dobrze. Wszystko szło dobrze. Zapadła cisza, gdy trzy pająki pomknęły do jaskini, a Manon trwała nieruchomo, usiłując

nie kopnąć żadnego z pomniejszych stworów włażących jej na buty. Starała się również nie patrzeć w kierunku jaskiń po drugiej stronie przełęczy. – Powiedz mi, wiedźmo z Czarnodziobych – odezwała się pajęczyca. – Jak zdobyłaś swego wierzchowca? – To dar od króla Adarlanu. Mamy wejść w skład jego armii, a po wypełnieniu zadania zabierzemy wywerny do domu, na Pustkowia. Tam odbudujemy nasze królestwo. – Ach. A czy klątwa została zniesiona? – Jeszcze nie, ale znajdziemy Crochan, która jest w stanie to zrobić. Manon nie mogła doczekać się chwili, gdy ją zabije.

– Cóż za paskudna klątwa. Zdobyłyście ziemie, ale podstępne Crochan przeklęły ją tak, byście nie mogły na nich zamieszkać. Widziałaś może ostatnio Pustkowia? – Nie – odparła wiedźma. – Dawno już nie odwiedziłam domu. – Kilka lat temu dotarł tu pewien kupiec, który twierdził, że objął tam rządy pewien śmiertelny król. Wiatr jednakże przywiał ostatnio wieść, iż zrzuciła go z tronu młoda kobieta o ogniście rudych włosach, która objęła rządy jako królowa. Manon najeżyła się. Królowa Pustkowi, też mi coś. Zabije ją jako pierwszą, gdy wrócą, by

odzyskać ziemię, gdy wreszcie ujrzy ją na własne oczy, wciągnie w nozdrza jej zapach i zachwyci się jej dzikim pięknem. – Pustkowia to zaiste dziwne miejsce – ciągnęła pajęczyca. – Ów kupiec też stamtąd pochodził. Był kiedyś zmiennokształtny, ale utracił swój dar tak jak wszyscy inni śmiertelnicy. Na szczęście utknął w ciele mężczyzny, ale nie zdawał sobie sprawy z tego, że gdy oddał mi dwadzieścia lat swego życia, przekazał mi również niektóre dary. Oczywiście nie mogę z nich skorzystać, ale zastanawiam się, jak wygląda świat widziany oczami śmiertelnika. Jak wygląda widziany twoimi pięknymi oczkami? Jak smakuje dotyk mężczyzny? Manon poczuła dreszcz spływający jej po plecach. – Przynieśliśmy przędzę – odezwał się inny pająk. Wraz z dwoma towarzyszami niósł belę powiewającego materiału, który przypominał rzekę światła i koloru. Jego piękno zaparło wiedźmie dech w piersiach. – Cudowne, nieprawdaż? Jedna z najwspanialszych przędz, jakie wykonałam. – Niezwykła – przyznała Manon. – Wymień cenę.

Pajęczyca wpatrywała się w nią dłuższą chwilę. – Czego mogłabym chcieć od długowiecznej wiedźmy? Przecież dwadzieścia lat twego życia to nic takiego, nawet jeśli po zniknięciu magii starzejesz się jak zwykła kobieta. A twe marzenia… Cóż, wiedźmo z Czarnodziobych, twe marzenia są zapewne mroczne i okropne. Nie mam chyba na nie ochoty. Pajęczyca podeszła bliżej. – A może twarz? Co byś powiedziała, gdybym zażądała twej twarzy? – Nie zdołałabym stąd odejść, gdybyś odebrała mi twarz. – Och, nie mam na myśli twej skóry i ciała. – Pajęczyca zaśmiała się. – Chodziło mi o kolor

skóry, złocisty blask oczu, połysk włosów odbijających światło. Tak, to mi się przyda. Dzięki swej urodzie mogłabyś kiedyś zostać królową. Może, gdy magia wróci, wykorzystam to w moim kobiecym ciele? Może sama znajdę dla siebie króla? Manon niespecjalnie zależało na własnej urodzie, choć wiedziała, że jest ona bronią. Nie

miała jednakże zamiaru powiedzieć tego na głos ani też zgodzić się bez targowania. – Najpierw chciałabym obejrzeć jedwab.

– Odetnijcie skrawek – poleciła pajęczyca trzem mniejszym stworzeniom, które delikatnie ułożyły zwój na ziemi. Jedno z nich ostrożnie wycięło kawałek tkaniny. Ludzie zabijali się o mniejsze fragmenty, a te pająki cięły to jak zwykły len! Manon próbowała nie myśleć o ogromnych szczypcach, które podały jej skrawek. Podeszła na skraj przepaści i uniosła go ku światłu.

„Niech mnie mrok pochłonie – pomyślała. – On się mieni…” Szarpnęła mocno. Materiał był elastyczny, ale mocny jak stal, nieprawdopodobnie lekki, ale… – O, widzę skazę. Reszta też tak beznadziejnie wygląda? Pajęczyca syknęła i ruszyła ku niej, aż ziemia zadrżała. Abraxos zatrzymał ją

ostrzegawczym warknięciem, które zaalarmowało i zwabiło trzy pozostałe pająki. A więc to jednak strażnicy! Manon stała, trzymając skrawek wysoko. – Spójrz tylko! – Pokazała kolorową żyłkę przecinającą materiał. – To przecież nie skaza! – warknęła pajęczyca w odpowiedzi. Abraxos otulił wiedźmę ogonem, osłaniając ją od pająków i przyciągając bliżej do siebie. Manon ponownie uniosła materiał ku słońcu.

– Przyjrzyj mu się w lepszym świetle. Sądzisz, że oddam me piękno za kawałek podrzędnej przędzy? – Podrzędnej? – Pajęczyca kipiała ze złości. Abraxos przyciągnął wiedźmę bliżej. – Cóż, chyba jednak się pomyliłam. – Manon opuściła ręce i uśmiechnęła się. – Chyba nie jestem dziś w nastroju do robienia interesów. Pająki stojące na skraju klifu nie miały nawet czasu na unik, gdy wywerna

niespodziewanie smagnęła je ogonem niczym gigantycznym biczem. Poleciały z wrzaskiem w dół przepaści, a wiedźma błyskawicznie upchnęła jedwab do juków. Wskoczyła na Abraxosa i wzbili się w powietrze. Zgodnie z jej oczekiwaniami skalny występ okazał się idealnym miejscem do startu. A także świetną pułapką na głupie prastare potwory.

38.

Manon podarowała skrawek pajęczego jedwabiu nadzorcy po tym, jak ten ostrożnie wprawił kilka fragmentów w skrzydła Abraxosa. Miała duży zapas tkaniny, na wypadek gdyby się wytarł lub zepsuł. Ukryła swój skarb w skrzyni z podwójnym dnem. Nie powiedziała nikomu, dokąd się udała ani dlaczego skrzydła jej wierzchowca niekiedy migotały w świetle. Asterin zamordowałaby ją za to, że podjęła tak wielkie ryzyko, a babka zabiłaby Asterin za to, że puściła Manon samą. Wiedźma nie miała ochoty szukać nowej przybocznej. Gdy Abraxos doszedł do siebie, zaprowadziła go do wyjścia z Północnego Kła, by spróbował podjąć się

Przejścia. Do tej pory jego skrzydła były zbyt słabe na takie wyczyny, ale wzmocniona pajęczym jedwabiem wywerna miała teraz większą szansę. Wciąż istniało jednak ryzyko, więc Manon towarzyszyły Asterin i Sorrel, które już dosiadły swych rumaków. Gdyby coś poszło nie tak – Abraxos nie zdołałby wyjść z lotu nurkowego bądź jedwab zawiódłby pokładane w nim nadzieje – wiedźma miała zeskoczyć. Gdyby dla jej wierzchowca nie było już szans, wywerna którejś z przybocznych mogłaby pochwycić ją w swe szpony. Manon nie podobał się ten plan, ale Asterin i Sorrel na nic innego nie chciały się zgodzić. Choć wiedźma była dziedziczką Czarnodziobych, wolałyby ją zatrzasnąć w zagrodzie niż pozwolić na Przejście bez podjęcia odpowiednich środków ostrożności. Sama Manon była gotowa wyzwać je od mięczaków i spuścić im lanie, ale plan nie był głupi. Napięcie narastało i nie mogła pozwolić, aby dziedziczka Żółtonogich wystraszyła Abraxosa podczas Przejścia. Skinęła głową, dając znać przybocznym, że jest gotowa, a potem podeszła do rumaka. Iskra stała na

platformie widokowej wraz z kilkoma innymi wiedźmami i uśmiechała się lekko. Manon po raz ostatni sprawdziła strzemiona, siodło oraz wodze. – Ruszamy – powiedziała i szarpnęła za cugle, żeby odprowadzić wierzchowca nieco dalej

i zdobyć wystarczającą przestrzeń, aby wygodnie go dosiąść. Miała mnóstwo miejsca, aby się rozpędzić, a nowe skrzydła Abraxosa dodawały jej wiary w sukces. Przecież już wykonywali ostre zejścia! Tymczasem wywerna ani drgnęła. – Ruszaj! – warknęła i szarpnęła ostro za wodze. Bestia obróciła łeb, spojrzała na nią lewym ślepiem i zaburczała. Wiedźma pacnęła go w skórzasty policzek. – I to już! – Wywerna wbiła pazury tylnich łap w ziemię i ciasno złożyła skrzydła. – Abraxos! – Wierzchowiec spojrzał na Przejście, a potem na nią. Jego ślepia były szeroko otwarte. Był sparaliżowany strachem. Cóż za głupie, bezwartościowe, tchórzliwe bydlę! – Przestań! – powiedziała i podeszła, aby wspiąć się na siodło. – Twoje skrzydła zostały naprawione. – Chciała wspiąć się po jego udzie, ale wywerna cofnęła się gwałtownie, aż ziemia zadrżała. Asterin i Sorrel szeptały do swoich wierzchowców, które kłapały szczękami

i usiłowały dosięgnąć to Abraxosa, to siebie nawzajem. Z platformy widokowej dobiegł cichy śmiech. Zęby Manon wysunęły się z trzaskiem. – Abraxos, uspokój się natychmiast! – Znów

chciała się wspiąć na siodło, ale wywerna odskoczyła i uderzyła w ścianę. Jeden z dozorców podbiegł z uniesionym biczem, ale Manon powstrzymała go gestem. – Ani kroku! – warknęła, wypuszczając żelazne szpony. Chłosta sprawiała, że Abraxos stawał się jeszcze trudniejszy do opanowania. Wiedźma zwróciła się do wierzchowca: – Posłuchaj mnie, ty zgniły tchórzu – syknęła, wskazując Przejście. – Wracaj natychmiast na miejsce. – Wywerna wytrzymała jej spojrzenie, ale nie chciała się cofnąć. – Wracaj natychmiast! – On cię nie rozumie – rzekła cicho Asterin. – A i owszem, to… – zaczęła Manon, ale zamilkła. Nie zdradziła jeszcze nikomu swej teorii. Odwróciła się do wywerny. – Jeśli nie wpuścisz mnie na siodło i nie wykonamy razem

Przejścia, wylądujesz w najciemniejszej, najmniejszej celi w całej tej cholernej górze. – Bestia odsłoniła kły. Wiedźma odpowiedziała tym samym. Pojedynek spojrzeń trwał przez całą upokarzającą i grożącą wybuchem furii minutę. – Dobra – parsknęła Manon i odwróciła się od wierzchowca. Marnowała tylko swój czas. – Zakujcie go w kajdany i wpakujcie do najciemniejszej dziury – rzuciła do nadzorcy. – Nie wyjdzie stamtąd, póki nie zdecyduje się na Przejście. Nadzorca rozdziawił usta. Manon pstryknęła palcami, dając znać Asterin i Sorrel, by zeszły na ziemię. Czuła, że to nigdy się nie skończy. Babka nie przestanie się z niej naigrywać, podobnie jak Żółtonogie. Iskra zresztą już schodziła ku nim. – Gdzie się wybierasz, Manon?! – zawołała. – Zostań, a ja pokażę twej wywernie, jak to się robi.

– Idź przed siebie – szepnęła Sorrel, ale ta nie potrzebowała napomnień. – Mówią, że problem leży po stronie jeźdźców, a nie wywern! – zawołała Iskra głośno. Manon nie odwróciła się. Nie chciała patrzeć, jak zabierają Abraxosa, aby wpakować go do celi. Głupie, bezwartościowe bydlę. – Choć – Iskra udała zadumę – może twój rumak potrzebuje jednak odrobiny dyscypliny. – Chodźmy. – Sorrel objęła mocno Manon. Asterin szła tuż za nią, chroniąc jej plecy. – Oddaj mi to! – Iskra warknęła na kogoś. – Tę wywernę trzeba po prosto odpowiednio zachęcić. Rozległ się trzask bicza, a potem ryk bólu i przerażenia. Manon zatrzymała się jak wryta. Abraxos wtulał się w ścianę, a Iskra stała przed nim. Bicz ociekał krwią, a na pysku wywerny malowała się czerwona pręga, która o mały włos zahaczyłaby o oko. Żelazne zęby wiedźmy zalśniły, gdy uśmiechnęła się do dziedziczki Czarnodziobych i uderzyła ponownie. Abraxos zaskowytał.

Asterin i Sorrel nie zdołały zatrzymać Manon, która zerwała się i skoczyła na Iskrę. Błysnęły szpony i kły. Obie wiedźmy przetoczyły się po brudnej podłodze, gryząc się

i szarpiąc. Manon miała wrażenie, że jej ryk rozsadza całą jaskinię, ale wtedy stopy Iskry uderzyły ją w pierś i wybiły jej powietrze z płuc. Upadła na ziemię, wypluła nieco błękitnej krwi i zerwała się w okamgnieniu na równe nogi. Dziedziczka Żółtonogich cięła ją żelaznymi pazurami. Cięcie przerąbałoby kości i ciało, ale Manon wykonała sprawny unik i pchnęła Iskrę na kamienie. Jej jęk przedarł się przez krzyki zbiegających się wiedźm. Manon przypadła do Iskry i rąbnęła ją w twarz. Jej kłykcie natychmiast zapłonęły żywym bólem, ale wiedźma z Czarnodziobych widziała jedynie wzniesiony bat, ból w oczach Abraxosa i jego strach. Iskra, usiłując zrzucić z siebie Manon, cięła ją przez twarz. Ta cofnęła się, a żelazne szpony przeciwniczki musnęły ją po szyi. Nie czuła ani piekącego bólu, ani ciepłej strużki krwi. Cofnęła pięść, wbiła kolano w klatkę piersiową Iskry i grzmotnęła ją w twarz. A potem ponownie. I jeszcze raz. Znów uniosła rękę, ale wówczas zewsząd pojawiły się dłonie, które złapały ją za nadgarstek i pod ramię. Odciągały ją, a Manon nadal się miotała, wciąż wrzeszczała, choć

z jej ust nie dobywał się żaden dźwięk. – Manon! – krzyknęła jej Sorrel do ucha, wbijając pazury w ramię przywódczyni, na tyle mocno, aby uświadomiła sobie, co czyni, aby zrozumiała, że zewsząd otaczają je wiedźmy. Asterin stała z wzniesionym mieczem między nią i Iskrą o zakrwawionej, obitej twarzy. Jej własna przyboczna również dobyła broni i była gotowa na starcie z Asterin. – Nic mu nie jest! – Sorrel zacisnęła rękę mocniej. – Abraxosowi nic się nie stało. Spójrz na niego. Spójrz i przekonaj się sama.

Nos Manon był zapchany krwią. Oddychając przez usta, odwróciła się i ujrzała wywernę wpatrującą się w nią szeroko otwartymi oczami. Jej rana powoli się zasklepiała. Iskra wciąż leżała tam, gdzie porzuciła ją dziedziczka Czarnodziobych. Asterin i przyboczna Żółtonogiej warczały jednak, gotowe wszcząć kolejną walkę, która rozsadziłaby całą górę. Dość tego. Manon strząsnęła mocną dłoń Sorrel. Wszystkie wiedźmy ucichły, gdy dziedziczka Czarnodziobych otarła zakrwawiony nos oraz usta. Iskra warczała na nią, krwawiąc ze złamanego nosa i rozciętej wargi. – Dotknij go raz jeszcze – powiedziała Manon – a wyssę ci szpik z kości.

*** Tego wieczoru Żółtonoga oberwała od swej matki na oczach wszystkich zgromadzonych

w jadalni. Dostała również dwie dodatkowe rózgi za zranienie Abraxosa. Zaproponowała, aby

ciosy wymierzyła Manon, ale ta wzruszyła ramionami, udając obojętność. W rzeczywistości ramię miała nadal obolałe i nie byłaby w stanie uderzyć tak, by zabolało. Gdy następnego dnia Manon w towarzystwie Asterin weszła do klatki Abraxosa, niespodziewanie pojawiła się dziedziczka Błękitnokrwistych oraz jej rudowłosa przyboczna. Manon, która miała nadal opuchniętą twarz i sińce pod oczami, skinęła jej zdawkowo. W pobliżu znajdowały się jeszcze inne klatki, choć nie zdarzyło się do tej pory, aby spotkały się tu dwie dziedziczki. Petrah zatrzymała się jednak przy kratach. Manon zauważyła, że jej przyboczna trzyma baranie udo. – Słyszałam, że ominęła mnie niezła walka – powiedziała dziedziczka Błękitnokrwistych, zachowując odpowiedni dystans wobec wiedźmy i otwartych drzwi klatki. Uśmiechnęła się blado. – Iskra wygląda gorzej. Manon uniosła brwi, choć natychmiast tego pożałowała, bo zapiekła ją cała twarz. Petrah skinęła na przyboczną, a ta przekazała jej mięso.

– Słyszałam też, że twoja Trzynastka oraz wasze wywerny jedzą tylko to, co złapią. Moja Keelie pochwyciła tę kozicę podczas porannego lotu. Chce się podzielić z Abraxosem. – Nie przyjmuję mięsa od rywalek. – A jesteśmy rywalkami? – spytała Petrah. – Sądziłam, że król Adarlanu przekonał nas, abyśmy znowu latały pod jednym sztandarem. Manon zaczerpnęła tchu. – Czego chcesz? Za kilka minut zaczynam trening.

Przyboczna Błękitnokrwistej najeżyła się, ale dziedziczka uśmiechnęła się tylko. – Już ci powiedziałam. Moja Keelie chce mu to dać. – Naprawdę? Sama ci to powiedziała? – zadrwiła Manon. Petrah przechyliła głowę.

– A twoja wywerna nie rozmawia z tobą? Abraxos przysłuchiwał się rozmowie z tym samym zainteresowaniem co inne wiedźmy. – One nie potrafią mówić. Dziedziczka Błękitnokrwistych wzruszyła ramionami i musnęła dłonią klatkę piersiową tuż nad sercem. – Czyżby? Zostawiła ochłap i odeszła w mrok. Manon wyrzuciła dar.

39.

O powiedz mi o tym, jak nauczyłeś się tatuowania.

– Nie. Minął dzień od ich spotkania ze stworzeniem z jeziora. Rowan i Celaena siedzieli przy drewnianym stole w pokoju wojownika. Dziewczyna uniosła głowę znad nadgarstka Fae i odsunęła nieco igłę. – Jeśli nie odpowiesz mi na pytanie, mogę popełnić błąd i… Przysunęła igłę do jego mięśnia. Rowan, ku jej zdumieniu, parsknął cicho, zupełnie jakby miał się roześmiać. To, że poprosił dziewczynę, by pomogła mu zacieniować fragmenty tatuażu, których sam nie był w stanie dosięgnąć, było zdaniem Celaeny dobrym znakiem. Teraz gdy oparzenia znikły, tatuaż dookoła jego nadgarstków musiał zostać odnowiony. – Nauczyłeś się tego od kogoś? Byłeś czeladnikiem, miałeś mistrza i tak dalej? Rowan spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Tak, byłem czeladnikiem, miałem mistrza i tak dalej. Służyłem kiedyś pod dowódcą, który miał w zwyczaju wypisywać sobie na skórze liczbę zabitych wrogów, a czasem całą historię bitwy. Wszyscy młodzi żołnierze byli tym zachwyceni, a ja w końcu przekonałem go, by mnie nauczył. – Jak mógłby się oprzeć twemu legendarnemu wdziękowi? Rowan wreszcie uśmiechnął się lekko. – Wypełnij te miejsca, w których…

Syknął, gdy Celaena ujęła igłę oraz niewielki młoteczek i wykonała kolejną ciemną plamkę. – Dobrze. To odpowiednia głębokość. Nieśmiertelne ciało księcia szybko się goiło, przez co do tatuażu należało dodać soli oraz

sproszkowanego żelaza, aby magia krążąca w krwi nie usunęła natychmiast wszystkich śladów. Tego dnia rano po przebudzeniu dziewczyna uświadomiła sobie, że ma porządek w głowie. Ból i żal nadal wiły się w jej wnętrzu, ale po raz pierwszy od dawna poczuła, że widzi wyraźnie i oddycha ze swobodą. Skupiła się na opanowaniu drżenia rąk i wykonała kolejne dwie plamki. – Opowiedz mi o swojej rodzinie. – Ty pierwsza – rzekł Rowan przez zaciśnięte zęby, przyglądając się jej pracy. Udzielił jej szczegółowych instrukcji, nim Celaena po raz pierwszy dotknęła igłą jego skóry. – W porządku. Twoi rodzice nadal żyją?

Zważywszy na to, co się stało z jego towarzyszką, było to głupie i niebezpieczne pytanie, ale wojownik pokręcił tylko bez emocji głową.

– Byli bardzo starzy, gdy mnie poczęli – odparł. Dziewczyna wiedziała, że nie chodzi mu o wiek fizyczny. – Byłem ich jedynym dzieckiem, choć stanowili parę od tysiącleci. Nim ukończyłem dwadzieścia lat, odeszli do Zaświatów. Zanim Celaena zdążyła się zastanowić, co właściwie oznacza ów intrygujący, osobliwy sposób na opisanie śmierci, Rowan rzekł: – Ty nie masz żadnego rodzeństwa, prawda? Dziewczyna skupiła się na pracy, próbując odświeżyć wspomnienia. – Moja matka przez swą krew Fae trudno zniosła ciążę. Przestała oddychać podczas porodu. Podobno przeżyła tylko dzięki silnej woli ojca. Nie wiem, czy w ogóle mogłaby począć kolejne dziecko po tym wszystkim. Nie, nie mam rodzeństwa, ale… – Na bogów, powinna trzymać buzię na kłódkę. – Ale miałam kuzyna. Był pięć lat starszy ode mnie. Kłóciliśmy się i kochaliśmy, jakbyśmy byli rodzeństwem. – Aedion. Nie wymówiła tego imienia od dziesięciu lat, ale słyszała je i widziała w gazetach. Odłożyła igłę oraz młotek i rozprostowała

palce. – Nie wiem, co się tak naprawdę stało, ale jest teraz znaną osobą. Zdobywa sławę jako generał w królewskiej armii. Sprawiła Aedionowi zawód tak niewybaczalny, iż nie potrafiła go znienawidzić ani choćby winić za to, kim się stał. Unikała wszelkich wieści o tym, co się działo na północy. Jako młody chłopak Aedion był niezwykle lojalny wobec Terrasenu. Nie chciała wiedzieć, do czego go zmuszono lub co się stało, że doszło w nim do tak wielkiej zmiany. Nie wiedziała, czy to szczęście, przeznaczenie czy może coś innego sprawiło, że nigdy nie zawitał do Rifthold, gdy służyła jako Królewska Obrończyni. Bez wątpienia by ją rozpoznał, a gdyby się dowiedział, co zrobiła ze swym życiem, okazałby jej tyle nienawiści, że Rowan wydałby się przy nim całkiem miłym człowiekiem. Na twarzy Fae malowało się głębokie skupienie, gdy powiedziała:

– Myślę, że wolałabym stanąć przed obliczem króla niż spojrzeć kuzynowi w oczy. Dziewczyna nie miała pojęcia, co mogłaby mu powiedzieć lub jak odpokutować za to, czym się stała, podczas gdy jej królestwo popadło w ruinę, a ludzie zostali wyrżnięci lub pojmani w niewolę. – Rób swoje. – Rowan wskazał narzędzia do tatuażu leżące na jej kolanach. Po chwili znów syknął, czując następne nakłucie. – Czy twój kuzyn wolałby cię zabić czy ci pomóc? – spytał po chwili. – Armia, którą dowodzi, mogłaby zmienić przebieg każdej wojny. Po jej plecach przeszedł dreszcz. Wojna. – Nie wiem, co o mnie myśli ani wobec kogo jest lojalny. I nie chcę się tego dowiedzieć.

Nigdy. Mimo że mieli identyczne oczy, ich pokrewieństwo było na tyle odległe, że dziewczyna

nieraz słyszała, jak służący i dworzanie dyskutują na temat sensowności połączenia linii Ashryverów i Galathyniusów. Pomysł ten wydał jej się równie śmieszny teraz jak dziesięć lat temu. – A ty masz kuzynostwo? – zapytała. – Zbyt wielu. Linia Mory była zawsze najliczniejsza i moi wścibscy, rozkochani w plotkach kuzyni sprawiają, że wyprawy do Doranelle stają się cokolwiek męczące. Celaena uśmiechnęła się lekko na tę myśl. – Pewnie dobrze byś się porozumiała z moim kuzynostwem. Zwłaszcza z tymi, którzy lubią wścibiać nosy w nie swoje sprawy. Dziewczyna przerwała na moment pracę i ścisnęła jego dłoń tak mocno, że zabolałoby

każdego z wyjątkiem nieśmiertelnego Fae. – Tymczasem to ty dzisiaj dużo gadasz, książę. Ja nigdy w życiu nie zadałam tylu pytań. Nie była to do końca prawda, ale też nie przesadziła zanadto. Nikt bowiem nie zadał jej

akurat tych pytań. Nigdy też nikomu by na nie nie odpowiedziała. Wojownik odsłonił zęby, choć Celaena wiedziała, że wcale nie jest urażony, i spojrzał wymownie na swój nadgarstek. – Pospiesz się, księżniczko. Chciałbym ułożyć się do snu jeszcze przed świtem. Wolną lewą ręką wykonała obelżywy gest, ale Rowan złapał ją, nie chowając kłów. – Królowe się tak nie zachowują. – No to dobrze, że nie jestem królową, prawda?

Wojownik nie miał jednak zamiaru odpuścić. – Złożyłaś przysięgę, że wyzwolisz królestwo swej przyjaciółki i ocalisz świat, ale o własnej ojczyźnie nawet nie pomyślałaś. Dlaczego nie chcesz odzyskać tego, co jest twoje z racji urodzenia? Czego się boisz? Króla? Konieczności spojrzenia w oczy niedobitkom dworu? – Twarz Rowana znajdowała się tak blisko, że Celaena widziała plamki brązu w jego zielonych oczach. – Daj mi jeden sensowny powód, dla którego nie chcesz odzyskać swego tronu. Wystarczy jeden powód, a już nigdy się nie odezwę w tej sprawie. W głosie Fae zabrzmiała powaga. Dziewczyna zastanowiła się i odpowiedziała: – Bo jeśli uwolnię Eyllwe i zniszczę króla jako Celaena, będę mogła później udać się, dokąd zechcę. A korona… Cóż, to tylko inna para kajdan. Były to samolubne, okropne słowa, ale tak brzmiała prawda. Nehemia kiedyś powiedziała coś podobnego. Marzenie o tym, by być zwykłym człowiekiem, który nie musi uginać się pod ciężarem korony, było najbardziej samolubnym i żarliwym ze wszystkich, które pojawiły się

w jej sercu. Czy jej przyjaciółka wiedziała, jak głośnym echem w duszy Celaeny odbiły się tamte słowa?

Czekała, aż Rowan ją ofuknie. Widziała już, jak w jego oczach iskrzy gniew, ale Fae spytał jedynie cicho: – Inna para kajdan? Co chcesz przez to powiedzieć? Puścił ją i odsłonił cienkie blizny wokół jej nadgarstka. Zacisnął mocno usta. Celaena szarpnęła gwałtownie i uwolniła rękę. – Nic – powiedziała. – Arobynn, mój mistrz, lubił sobie na mnie czasami ćwiczyć. W istocie przykuł ją kiedyś łańcuchem do ściany, żeby nauczyła się uwalniać. Niemniej jednak kajdany w Endovier wykonano z myślą o ludziach takich jak ona. Uwolniła się, dopiero gdy Chaol je zdjął. Nie chciała, aby Rowan poznał tę historię. Mogła znieść nienawiść i gniew, ale współczucia

nie… Nie mogła też mówić o Chaolu. Nie potrafiła opowiadać, jak kapitan najpierw odbudował, a potem roztrzaskał na kawałki jej serce. Nie umiała mówić o Endovier, bo wiedziała, że będzie musiała opowiedzieć o tym, jak kiedyś tam pojedzie i uwolni ich

wszystkich. Każdego z nich, nawet gdyby musiała własnymi rękami zrywać kajdany. Celaena wróciła do pracy. Na twarzy Rowana nadal widniało napięcie, jakby potrafił wyczuć półprawdy. – Dlaczego zostałaś z Arobynnem? – Wiem, że chciałam dwóch rzeczy. Po pierwsze, musiałam zniknąć ze świata i schować się przed wrogami, ale… Trudno było spojrzeć mu w oczy.

– …ale tak naprawdę to chciałam się schować przed sobą samą. Przekonałam się, że powinnam zniknąć, bo moim drugim powodem była chęć, by nauczyć się… nauczyć się krzywdzić ludzi tak, jak mnie krzywdzono. Okazało się, że jestem w tym bardzo, bardzo dobra. Gdyby mnie wyrzucił, zginęłabym lub połączyłabym siły z buntownikami. Gdybym dorastała w ruchu oporu, przypuszczalnie zostałabym odnaleziona przez króla i zabita. Możliwe też, że miałabym w sobie tyle nienawiści, że zabijałabym żołnierzy Adarlanu od najmłodszych lat. Rowan uniósł brwi. Celaena cmoknęła. – Zdziwiony? Sądziłeś, że od razu opowiem ci całą historię mego życia? Jestem pewna, że

masz więcej do opowiedzenia ode mnie, a więc nie udawaj tak zaskoczonego. Może powinniśmy powrócić do bójek? W oczach Fae błysnęła drapieżność. – Nie ma mowy, księżniczko. Możesz mi opowiedzieć, co chcesz. Możesz to zrobić, kiedy

ci przyjdzie ochota, ale nie będziemy się cofać do tego, co było. Dziewczyna powróciła do pracy.

– Jestem przekonana, że inni twoi przyjaciele przepadają wprost za twoim towarzystwem. Rowan uśmiechnął się złowrogo i złapał ją za podbródek, na tyle mocno, by zwrócić jej twarz ku sobie. – Po pierwsze – warknął – nie jesteśmy przyjaciółmi. Nadal cię trenuję, a to oznacza, że wydaję ci polecenia.

W jej oczach musiał zabłysnąć ból, gdyż Rowan pochylił się jeszcze bardziej i mocniej zacisnął dłoń na jej szczęce. – Po drugie, sam jeszcze nie wiem, kim dla siebie jesteśmy. Jak zauważyłaś, zostawiam ci przestrzeń, byś sobie to poukładała, a więc bądź tak dobra i wyświadcz mi tę samą przysługę. Przyglądała mu się przez moment. Ich oddechy się mieszały. – Umowa stoi – odpowiedziała.

40.

O powiedz

mi o swoim największym marzeniu – szepnął Dorian we włosy Sorschy i splótł

swoje palce z jej, nie mogąc się nadziwić gładkości jej skóry. Jej dłonie był smukłe niczym gołębie skrzydła. Uzdrowicielka uśmiechnęła się, oparta o jego pierś. – Nie mam niczego takiego.

– Kłamczucha. – Książę ucałował jej włosy. – Mało kto kłamie tak jak ty. Odwróciła się w stronę okna sypialni. Poranne światło sprawiało, że jej ciemne włosy pojaśniały. Od ich pierwszego pocałunku upłynęły dwa tygodnie. Od dwóch tygodni wkradała się tutaj, gdy wszyscy ludzie w zamku udali się na spoczynek. Dzielili łóżko, choć wciąż nie tak, jak Dorian by sobie życzył. Nie podobały mu się też podkradanie i konieczność zachowania tajemnicy. Gdyby sprawa wyszła na jaw, Sorscha utraciłaby stanowisko. Książę był następcą tronu i mógłby ściągnąć na nią nie lada kłopoty, gdyby okazało się, że mają romans. Jego matka na pewno znalazłaby sposób, aby wysłać dziewczynę daleko od Rifthold. – Zdradź mi je – powtórzył i nachylił się, aby skraść jej pocałunek. – Zdradź mi je, a ja je zrealizuję.

Zawsze dobrze traktował swoje kochanki. Zazwyczaj obsypywał je podarunkami, by nie narzekały, gdy tracił nimi zainteresowanie, ale tym razem naprawdę pragnął czymś obdarować swoją wybrankę. Sorscha nie chciała jednak przyjąć od niego strojów czy biżuterii, a więc zaczął wręczać jej trudne do zdobycia zioła, księgi i narzędzia. Uzdrowicielka próbowała się sprzeciwiać, ale ucinał jej protesty pocałunkami. – A gdybym poprosiła o księżyc na sznurku? – Zacząłbym się wówczas modlić do Deanny.

Sorscha uśmiechnęła się, ale Dorian spoważniał. Deanna, Pani Łowów. Na ogół próbował nie myśleć o Celaenie, Aelin czy kimkolwiek ona właściwie była. Próbował nie myśleć o kłamstwach Chaola ani o zdradzie Aediona. Teraz gdy miał przy sobie Sorschę, nie myślał o nich wcale. Kiedyś, jak ostatni idiota, przysięgał, że rozerwie świat na strzępy dla Celaeny. Był zwykłym chłopcem zakochanym w dzikim ogniu. A może tylko wydawało mu się, że ją kocha? – Dorian? – Dziewczyna uniosła się, żeby spojrzeć mu w twarz. Patrzyła na niego tak, jak kiedyś Celaena spoglądała na Chaola. Ich pocałunek był miękki, łagodny i długi. Ich ciała stopiły się w jedno. Książę sycił się gładkością skóry Sorschy, wodząc dłonią po jej ramieniu. Nagle uzdrowicielka odsunęła się

od niego. – Muszę już iść. Jestem spóźniona.

Dorian jęknął. W istocie, zbliżała się pora śniadania i z każdą chwilą rosło ryzyko, że dziewczyna zostanie zauważona. Wyślizgnęła się z jego objęć i włożyła suknię. Książę pomógł jej zapiąć ubranie na plecach. Ze wszystkim musiał się ukrywać. Czy na tym polegało życie? Musiał trzymać w sekrecie ukochaną, magię, prawdziwe poglądy… Sorscha ucałowała go i po chwili była już przy drzwiach. Położyła dłoń na klamce. – Moim największym marzeniem jest poranek, który nie skończy się ucieczką o brzasku – rzuciła z nieśmiałym uśmiechem. Znikła, nim zdołał rzec choć słowo. I tak nie wiedziałby, co odpowiedzieć czy zrobić. Oboje mieli przecież swoje obowiązki i powinności. Gdyby zrezygnował z życia na dworze i zamieszkał z Sorschą, gdyby zwrócił się przeciwko ojcu albo gdyby jego magia została odkryta, następcą tronu zostałby jego brat, a na samą myśl o Hollinie u władzy robiło mu się zimno. Co Hollin zrobiłby z tym światem, gdyby miał sposobność i moc jego ojca? Nie, Dorian nie miał możliwości wyboru. Musiał zasiąść na tronie i rządzić po kres swych dni.

Rozległo się pukanie. Dorian uśmiechnął się, myśląc, że to Sorscha, lecz spoważniał, otworzywszy drzwi. – Musimy porozmawiać – oznajmił stojący w progu Chaol. Książę nie widział go od kilku tygodniu. Jego przyjaciel wydawał się starszy i wyglądał na wyczerpanego. – Tak po prostu, bez kręcenia i dworskich kłamstewek? – spytał Dorian, siadając na kanapie. – I tak byś to przejrzał. – Chaol zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie plecami. – No, spróbuj mi się jakoś przypochlebić. – Przykro mi, Dorian – rzekł cicho kapitan. – Bardziej, niż ci się wydaje. – Dlatego że kłamiąc, utraciłeś zarówno mnie, jak i ją? Czy byłoby ci przykro, gdybym cię

nie przyłapał? Chaol zacisnął mocno zęby. Książę był wobec niego bardzo niesprawiedliwy, ale nie przejmował się tym. – Naprawdę mi przykro – rzekł ponownie. – Ale… Ale próbuję to naprawić. – A co z Celaeną? Pracuje z Aedionem po to, by pomóc mnie czy sobie?

– I jedno, i drugie. – Nadal ją kochasz? – spytał Dorian. Nie wiedział, dlaczego w ogóle się tym przejmował. Kapitan przymknął oczy na moment. – Część mnie nigdy nie przestanie jej kochać, ale musiałem ją odesłać. Jej pobyt tutaj

stawał się zbyt ryzykowny, gdyż… Ze względu na to, czym się stawała. – Niczym się nie stawała. Zawsze była tym, kim była i mogła się stać. Po prostu wreszcie

zobaczyliśmy jej naturę w całej swej krasie. Ty zaś, ujrzawszy jej drugie oblicze, nie potrafiłeś wybrać, które z nich pokochać – mówił cicho Dorian. Dopiero teraz, gdy miał Sorschę, rozumiał dylematy przyjaciela. Naraz uświadomił sobie, że mu współczuje. Serce go bolało, gdy na niego patrzył, gdyż wiedział, z czym kapitan się zmagał przez ostatnie miesiące. – Ze mną masz ten sam problem. Nie wiesz, którą część mnie zaakceptować. – Ja nie… – Ależ owszem. Niemniej jednak klamka zapadła, Chaol. Nie jesteśmy w stanie powrócić do dawnych czasów, choćbyś stanął na głowie, aby tego dokonać. Myśl sobie, co chcesz, ale ty również odegrałeś w tym pewną rolę. Dzięki tobie znaleźliśmy się tam, gdzie teraz

jesteśmy. To ty pchnąłeś Celaenę na nową ścieżkę. Dzięki tobie dowiedziała się, kim jest. Dzięki tobie ma teraz prawo do podjęcia decyzji. – Myślisz, że tego chciałem? – Kapitan rozłożył ręce. – Gdybym mógł, cofnąłbym czas. Gdybym mógł, Celaena przestałaby być królową, a ty nie władałbyś magią.

– Oczywiście. Jasne. To magia stanowi dla ciebie problem. Nic dziwnego, że nie chcesz, aby Celaena była tym, kim jest. Bo ty się tak naprawdę nie boisz wszystkich tych rzeczy, co? Nie, ty się boisz tego, co one za sobą pociągają. Boisz się zmian. Posłuchaj – szepnął. Jego magia rozbłysła, ale zaczęła przygasać, pozostawiając po sobie ból. – Posłuchaj. Wszystko już

i tak się zmieniło. Zmieniło się dzięki tobie. Władam magią i nikt mi tego nie odbierze. A Celaena… – Ponownie zdusił moc, która aż buchnęła, gdy po raz pierwszy uświadomił sobie, z jakim ciężarem musi się zmagać zabójczyni. – A Celaena… – powtórzył. – Nie masz prawa żądać, by nie była tym, kim jest. Ty musisz jedynie podjąć decyzję, czy chcesz być jej wrogiem, czy przyjacielem. Dorian nie znał całej historii. Nie wiedział, co było prawdą, a co kłamstwem. Nie miał pojęcia, jak ciężko dziewczyna harowała w Endovier u boku swoich rodaków. Nie zdawał sobie sprawy, z jakim trudem kłaniała się człowiekowi, który wymordował jej rodzinę. Niemniej jednak czasami widywał przebłyski tego, kim była naprawdę, widywał prawdziwą ją, bez tytułu czy imienia. W głębi duszy wiedział też, że nie wstrząsnąłby nią widok jego magii. Zamiast tego próbowałaby raczej zrozumieć ciężar, który na nim spoczywał, i jego lęk. Nie odeszłaby, nie pragnęłaby, aby był kimś innym. „Wrócę dla ciebie”. Wpatrywał się dobitnie w przyjaciela, choć wiedział, że mężczyzna cierpiał i nie potrafił się odnaleźć.

– Podjąłem własną decyzję co do niej – rzekł. – Mam nadzieję, że gdy nadejdzie odpowiedni moment, bez względu na to, czy będziesz w Rifthold, czy w Anielle, zrobisz to samo co ja.

*** Aedion z wielką niechęcią musiał przyznać, że podziwia opanowanie kapitana. Czekali w ukrytym mieszkaniu na przybycie Murtaugha. Ren, który nie potrafił dłużej usiedzieć w jednym miejscu, choć jego rany wciąż się goiły, krążył po pokoju. Chaol jednakże siedział spokojnie przy ogniu, nie odzywał się zbyt często, ale przez cały czas nasłuchiwał i się rozglądał. Podczas kilku wcześniejszych spotkań Aedion uważnie przyglądał się kapitanowi i dobrze poznał jego odruchy. Dzięki temu tego wieczoru natychmiast zauważył w jego zachowaniu pewne zmiany. Westfall był czujniejszy niż zwykle, ale również bardziej spięty. Czyżby coś się wydarzyło? Dostał jakąś wiadomość? Murtaugh miał dziś powrócić z trwającej kilka tygodni wyprawy do Zatoki Czaszek. Ren

zaproponował, że uda się tam razem z nim, ale mężczyzna kazał wnukowi zostać i zbierać siły. Młody lord próbował to ukryć, ale pozostawiony sam sobie był pełen niepokoju, a nawet agresji. Aedion był szczerze zaskoczony, że nie zdemolował całego mieszkania. Gdyby stacjonowali w obozie wojskowym, wyzwałby go do walki i dałby mu możliwość zużycia nagromadzonej energii. Mógłby go również wysłać na jakąś misję lub po prostu kazać rąbać drewno przez kilka godzin. – A więc będziemy tak czekać przez całą noc? – Młodzieniec zatrzymał się przed stołem.

Chaol kiwnął głową, ale Aedion skrzyżował ramiona i uśmiechnął się leniwie. – A masz jakiś lepszy pomysł, Ren? Może pokrzyżowaliśmy ci plany wypadu do palarni opium? Był to cios poniżej pasa, ale kapitan zdołał już rozgryźć upodobania mężczyzny. Wiedział, że gdyby młody lord w istocie gustował w takich rozrywkach, Aedion nie pozwoliłby mu zbliżyć się na mniej niż sto kilometrów do Celaeny. Ren pokręcił głową i rzekł: – Ostatnio ciągle czekamy. Czekamy, aż Aelin prześle nam jakiś znak. Po co to wszystko? Marnujemy tylko czas. Założę się, że mój dziadek też niczego się nie dowiedział. Dziwię się,

że w ogóle jeszcze żyjemy. Dziwię się, że ci ludzie jeszcze mnie nie wytropili. – Wbił wzrok w ogień. W blasku płomieni jego blizna wydawała się jeszcze głębsza. – Znam kogoś, kto… – zaczął, ale urwał, zerknąwszy na Chaola. – Mogli się dowiedzieć czegoś na temat króla. – Nie ufam twoim źródłom – odezwał się kapitan. – Tym bardziej po tym, jak znaleźli cię

owi ludzie.

Wydał ich jeden z informatorów Rena, który został pochwycony i poddany torturom.

Choć nie zdradził wiele, Aedionowi również nie podobała się ta sytuacja, z czym bynajmniej się nie krył. Poparł Chaola, a młody lord napiął mięśnie i otworzył usta, już szykując się do przypuszczalnie głupiej i nieprzemyślanej riposty, gdy przerwał mu gwizd składający się z trzech dźwięków. Kapitan odpowiedział tym samym. Ren przypadł do drzwi i otworzył je szeroko. Aedion był odwrócony do nich plecami, a mimo to wyczuł ogromną ulgę młodzieńca na widok dziadka. Uściskali się serdecznie po całych tygodniach bez wiadomości. Murtaugh nie był już młodym człowiekiem i gdy odrzucił kaptur, wszystkim ukazała się blada, ponura twarz. – Na stole mamy butelkę brandy – rzekł Chaol, a generał w duchu raz jeszcze pogratulował kapitanowi spostrzegawczości, choć na głos nigdy by tego nie przyznał. Starzec skinął głową i wychylił szklankę. Potem odwrócił się do Aediona. – Powiedz mi prawdę, chłopcze. Wiesz, kim jest generał Narrok? Aedion powstał płynnym ruchem. Ren zbliżył się o kilka kroków, ale Murtaugh nawet nie

drgnął. Obserwował, jak Ashryver podchodzi do stołu i powoli, z rozmysłem, nalewa sobie brandy. – Nazwij mnie raz jeszcze chłopcem – powiedział ze złowieszczym spokojem, patrząc mu w oczy – a zaraz na powrót znajdziesz się w slumsach.

Murtaugh uniósł dłonie. – Gdy będziesz miał tyle lat co ja… – Przestań gadać głupoty. – Aedion na powrót usiadł na swym krześle. – Narrok działał na

południu. O ile dobrze pamiętam, prowadził armadę na Martwe Wyspy zajmowane przez piratów, ale to wszystko miało miejsce kilka miesięcy temu. Mówią nam jedynie to, co wiedzieć musimy. Dowiedziałem się o Martwych Wyspach tylko dlatego, że kilka okrętów Władcy Piratów zapuściło się na północ w poszukiwaniu kłopotów. Załogi opowiadały nam, że umykają przed flotą Narroka. Piraci rozpierzchli się. Władca Piratów Rolfe zabrał połowę z nich na południe, niektórzy uciekli na wschód, a inni popełnili fatalny błąd i udali się ku północnym brzegom Terrasenu. Murtaugh usiadł przy stole. – A ty, kapitanie? – Obawiam się, że wiem jeszcze mniej od Aediona – rzekł Chaol. Starszy mężczyzna potarł oczy, a Ren przysunął mu krzesło. Opadł na nie z cichym jękiem. „To prawdziwy cud, że ten worek kości jeszcze oddycha” – pomyślał generał, odpychając

od siebie poczucie żalu. Żałował swego zachowania. Wiedział, że nie powinien

zgrywać

aroganckiego,

zapalczywego drania. Rhoe byłby zawstydzony, gdyby usłyszał, jak zwraca się do starszej osoby, ale Rhoe nie żył. Wszyscy wojownicy, których kochał i podziwiał, byli martwi od dziesięciu lat, a świat sparszywiał. Aedion również sparszywiał. – Przybyłem tu najszybciej, jak się dało – westchnął Murtaugh. – Przez cały tydzień pozwoliłem sobie tylko na kilka godzin odpoczynku. Flota Narroka odpłynęła. Rolfe jest

ponownie Władcą Piratów z Zatoki Czaszek, choć na tym jego władza się kończy. Jego ludzie nie zapuszczają się na wschodnie Martwe Wyspy. Choć nadal trawił go wstyd, Aedion zazgrzytał zębami, z niecierpliwością czekając na pointę. – Dlaczego? – zapytał ostro. Zmarszczki Murtaugha pogłębiły się w blasku ognia. – Bo ludzie, którzy się tam zapuszczą, nigdy nie wracają. Nawet Rolfe przysięga, że podczas wietrznych nocy słyszeli dobiegające stamtąd ryki, niby ludzkie, ale nie całkiem.

Załogi, które ukryły się na wyspach podczas okupacji Narroka, twierdzą, że się uspokoiło, zupełnie jakby Narrok zabrał źródło owych wrzasków ze sobą. A Rolfe… – Murtaugh potarł nos. – Opowiedział mi, że podczas rejsu powrotnego zauważyli coś stojącego na skałach na skraju wschodniej wyspy. Coś przypominającego bladego człowieka, ale jednocześnie nim niebędące. Rolfe to zakochany w sobie narcyz, ale nie jest kłamcą. Mówił, że ów ktoś – a może owo coś? – przeszył go lękiem. Miał wrażenie, że istotę otacza krąg ciszy, co stało w sprzeczności ze słyszanymi na ogół rykami. Istota stała i patrzyła, jak płyną, a następnego

dnia już jej tam nie było. – Zawsze opowiadano legendy o dziwnych istotach zamieszkujących morza – rzekł kapitan. – Rolfe i jego ludzie przysięgają, że nie miało to nic wspólnego z legendami. Ich zdaniem owa istota została z r o b i o n a. – A skąd niby mieliby to wiedzieć? – spytał Aedion, wpatrując się w Chaola, który z jakiegoś powodu śmiertelnie pobladł. – Miała czarną obrożę, jak zwierzę. Zrobiła ku nim krok, jakby chciała wskoczyć do morza i rzucić się na nich, ale zatoczyła się w tył, jakby szarpnęła ją niewidzialna ręka trzymająca smycz. Ren zmarszczył pokryte bliznami czoło. – Władca piratów uważa, że na Martwych Wyspach grasują potwory? – Uważa, że są tam tworzone, a Narrok zabrał część z nich. Ja zaś mu wierzę.

– Dokąd udał się Narrok? – zapytał Chaol. – Do Wendlyn – odparł Murtaugh.

Serce Aediona przestało bić na moment. – Narrok zabrał całą flotę do Wendlyn, aby przypuścić atak z zaskoczenia – powtórzył starzec. – To niemożliwe! – Kapitan zerwał się na równe nogi. – Dlaczego? Dlaczego teraz? – Ponieważ ktoś przekonał króla, aby posłał swą Obrończynię, by wyrżnęła królewską rodzinę w pień – rzekł starzec głośniej i ostrzej niż kiedykolwiek wcześniej. – Czy istnieje lepsza chwila na uwolnienie owych istot niż teraz, gdy kraj pogrążony jest w chaosie? Chaol mocniej pochwycił oparcie krzesła. – Ona nikogo nie zabije. Nigdy. To… To był jedynie podstęp – rzekł.

Aedion przypuszczał, że ta informacja Allsbrookom wystarczy i niczego więcej nie powinni

wiedzieć. Zignorował czujne spojrzenie Rena, który bez wątpienia chciał wiedzieć, jak zareaguje na wiadomość o krewnych, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie, ale dla Aediona byli oni martwi od dziesięciu lat. Umarli w chwili, gdy nie zdecydowali się na przyjście Terrasenowi z pomocą. Za nic w świecie nie postawi stopy w Wendlyn. Był ciekaw, co Aelin o nich sądzi. Czy jej zdaniem udałoby się namówić Wendlyn do sojuszu, tym bardziej w chwili, gdy Adarlan szykował potężne uderzenie na ich granice? Może życzyłaby im wszystkim śmierci w płomieniach, takiej samej, jaka przypadła w udziale ludziom z Terrasenu. Sam nie miałby nic przeciwko. – To, czy zostaną zamordowani, czy nie, nie ma żadnego znaczenia – rzekł Murtaugh. – Gdy pojawią się owe istoty, cały świat się niebawem dowie, z czym mierzy się nasza królowa.

– Czy możemy ich ostrzec? – spytał Ren. – Czy Rolfe może dostarczyć wiadomość do Wendlyn? – Rolfe nie będzie się do niczego mieszał. Obiecałem mu złoto i ziemie po powrocie naszej królowej, ale nic go nie przekona. Odzyskał swe terytorium i nie zaryzykuje kolejnych strat. – A więc poszukajmy jakiegoś łamacza blokady – nalegał Ren. – Musimy jakoś przekazać wiadomość. Aedion zastanawiał się, czy powiedzieć Renowi, że Wendlyn nie pomogło Terrasenowi, ale nie miał szczególnej ochoty na etyczne dysputy. – Wysłałem kilka wiadomości – rzekł Murtaugh – ale nie pokładam w nich wielkich nadziei. Poza tym już może być za późno. – No to co robimy? Mężczyzna upił łyk brandy. – Nadal będziemy szukać sposobu na to, aby osiągnąć coś tutaj. Bo ani przez chwilę nie

uwierzyłem w to, że najnowsza niespodzianka Jego Wysokości jest hodowana wyłącznie na Martwych Wyspach.

Interesujące. Aedion pociągnął kolejny łyk, ale odstawił szklankę. Alkohol nie pomagał w snuciu planów. Zaczął przysłuchiwać się innym, a jego serce wybijało stały rytm, przy którym układał plany bitew i kampanii. *** Chaol przyglądał się, jak Aedion kroczy po mieszkaniu. Murtaugh i Ren wyszli, by zająć się własnymi sprawami. – Dlaczego wyglądasz, jakbyś miał ochotę zwymiotować? – Wiesz wszystko, co i ja wiem, a więc łatwo się domyślić – odparł kapitan. Nadal siedział w fotelu i zaciskał mocno zęby. Po kłótni z Dorianem nie miał szczególnej ochoty na powrót do zamku, choć musiał wraz z księciem przetestować teorię dotyczącą zaklęcia. Dorian miał rację co do Celaeny. Nie pomylił się, mówiąc, że Chaol nienawidzi jej mroku, zdolności oraz prawdziwej tożsamości, ale mężczyźnie w niczym to nie pomogło. Nadal czuł to, co czuł. – Wciąż nie do końca rozumiem, na czym polega twa rola, kapitanie – rzekł Aedion. – Nie zależy ci na Aelin. Nie zależy ci na Terrasenie. A więc o co ci chodzi? O większe dobro? O księcia? O to, po której stronie się znajdziesz? Jesteś zdrajcą? Buntownikiem? – Nie. – Chaolowi zrobiło się zimno na samą myśl o tym. – Nie jestem po żadnej stronie. Chcę tylko pomóc przyjacielowi przed wyjazdem do Anielle. Usta Aediona wykrzywił szyderczy grymas. – A więc może to stanowi twój problem, a nie opowiedzenie się po którejś ze stron. Może

po prostu musisz oznajmić ojcu, że łamiesz przysięgę. – Nie odwrócę się plecami ani do królestwa, ani do mojego księcia! – parsknął Chaol. – Nie będę walczył w twojej armii i mordował swoich rodaków. Nie mam też zamiaru złamać słowa danego ojcu.

Niewykluczone bowiem, że honor był jedyną rzeczą, która mu pozostała. – A jeśli książę przyłączy się do nas? – Wtedy będę walczył u jego boku. Nawet z Anielle. – A więc jesteś gotów walczyć wraz z nim, ale nie potrafisz rozpocząć walki o to, o co walczyć należy. Co się stało z twoją wolą? Nie masz własnego zdania? Czego ty sam pragniesz? – To, czego chcę, nie jest twoim zmartwieniem. A co do Doriana… Bez względu na to, jaką podejmie decyzję, nigdy nie pozwoli na zabijanie niewinnych ludzi. – Nie lubicie rozlewu krwi? – parsknął szyderczo Aedion.

Chaol zdusił narastający w nim gniew. Nie chciał dawać generałowi satysfakcji i wybuchnąć złością na jego oczach. – Myślę, że twoja królowa potępiłaby cię, gdybyś rozlał choć kroplę niewinnej krwi – rzekł. – Splunęłaby ci w twarz. W tym królestwie mieszka wielu dobrych ludzi i trzeba ich wziąć pod uwagę, podejmując jakiekolwiek działania. Aedion zerknął na bliznę na policzku Chaola. – Tak jak potępiła ciebie za śmierć przyjaciółki? – Na twarzy generała pojawił się powolny, złośliwy uśmiech, a potem, szybciej niż błyskawica, znalazł się nad kapitanem i oparł się o jego fotel. Mężczyźnie przeszło przez myśl, że Aedion chce go uderzyć albo nawet zabić, gdyż jego oblicze nigdy nie było tak drapieżne jak teraz. – Gdy ujrzysz ludzi ginących naokoło siebie – warknął, szczerząc kły – gdy zobaczysz pohańbione kobiety i grupki sierot ginących z głodu na ulicach twego miasta, wtedy możemy porozmawiać o ocaleniu życia niewinnym ludziom. Na razie jednak, kapitanie, fakt pozostaje faktem. Nie opowiedziałeś się po żadnej ze stron, bo jesteś nadal małym chłopcem i nadal się boisz. Nie tego, że zginą niewinni ludzie, ale tego, że rozwieją się twoje sny i marzenia. Twój książę pogodził się ze

sobą i rozpoczął nowe życie. Moja królowa również. Ty jednakże wciąż upierasz się przy swoich przekonaniach i słono cię to będzie kosztować. Chaol nie miał nic do powiedzenia. Pospiesznie wyszedł z mieszkania i wrócił do zamku. Prawie nie spał tej nocy. Leżał i wpatrywał się w spoczywający na biurku miecz. Gdy nastał świt, udał się do króla i opowiedział mu o swoich planach powrotu do Anielle.

41.

Kolejne dwa tygodnie ułożyły się w rutynę, która w pewnym momencie zaczęła przynosić

Celaenie spokój. Nie dochodziło do nieoczekiwanych zdarzeń. Nie było wielkich pomyłek, pułapek, śmierci, zdrad ani ucieleśnionych koszmarów. Rano i wieczorem pomagała w kuchni. Po porannym dyżurze pod okiem Rowana powoli, z wysiłkiem poznawała

mieszkającą w niej magię i ku swemu przerażeniu uświadamiała sobie, że jej moc nie ma dna. Wciąż z największym trudem przychodziło jej zajmowanie się najdrobniejszymi szczegółami – zapalaniem świec, gaszeniem palenisk czy otaczaniem palców wstążkami ognia. Ale Rowan nie ustawał i bez przerwy zaciągał ją w kolejne ruiny, gdzie mogła bez szkody dla siebie i innych tracić panowanie nad sobą. Na szczęście brał teraz jedzenie, gdyż dziewczyna była wciąż głodna i co godzinę musiała napełnić sobie czymś żołądek. Magia pożerała ogromne ilości energii i Celaena jadła dwa, a nawet trzy razy tyle co kiedyś. Czasami rozmawiali. Cóż, tak naprawdę to dziewczyna zmuszała księcia Fae do rozmowy, bo po tym, jak opowiedziała mu o Aedionie i swych egoistycznych marzeniach o wolności, uznała, że odzywanie się do innych nie jest w sumie niczym złym. Sama wciąż nie mogła się przemóc, aby opowiedzieć mu o wielu sprawach, ale lubiła słuchać jego historii. Zdołała przekonać go, aby opowiedział jej o swoich kampaniach wojennych i rozlicznych przygodach, z których każda okazywała się niebezpieczniejsza od poprzedniej. Na południowy wschód od Wendlyn znajdował się ogromny kontynent, a na nim królestwa

i imperia, o których niewiele wiedziała. Rowan był prawdziwym wojownikiem, który kroczył po niejednym polu bitwy, wiódł ludzi przez piekło, żeglował po szalejących morzach i widział odległe, dziwne krainy. Zazdrościła mu długiego życia i wszystkich związanych z nim przeżyć, ale w każdej opowieści wyczuwała gniew i żal. Śmierć towarzyszki prześladowała go zawsze, bez względu na to, jak daleko wyjechał, popłynął czy poleciał. Niewiele mówił o przyjaciołach, którzy czasami towarzyszyli mu podczas podróży. Celaena nie zazdrościła mu stoczonych bitew, wojen w odległych krajach czy krwawych lat spędzonych na długich oblężeniach miast z kamienia i piasku. Oczywiście nie zdradziła mu tego. Słuchała w milczeniu, a z każdą kolejną opowieścią coraz bardziej nie znosiła Maeve. Nienawidziła jej z całego serca i dlatego co wieczór prosiła Emrysa o następne opowieści o ciotce. Rowan nigdy nie zganił jej z tego powodu, nigdy też nie okazał niepokoju. Ku jej zaskoczeniu Emrys oznajmił pewnego dnia, że zbliża się Beltane i należy się przygotować do tańców i ucztowania. Beltane? A więc upłynęło już tyle czasu, a zdaniem

Rowana wciąż nie nadawała się, aby wejść do Doranelle, choć umiała już zmieniać postać. Na jej kontynencie zapewne trwała już wiosna. Wszędzie wzniesiono umajone słupy

i przystrojono krzaki głogu – na więcej nie pozwalał król. Nie było darów pozostawianych na skrzyżowaniach dla Małych Ludzi. Władca zgadzał się tylko na układanie nagich kości w ofierze dla bogów urodzaju. Nie wolno było wspominać o magii. Celaena wiedziała, że w całym królestwie zapłoną ogniska, a odważni młodzi ludzie będą skakać nad płomieniami, aby zdobyć szczęście, odegnać zło, zapewnić dobre zbiory i spełnić wszelkie inne marzenia. Gdy była dzieckiem, na polach wokół Orynthu płonęło tysiące ognisk, które przywodziły na myśl armię szykującą się do oblężenia. Biegała wśród nich jak szalona. Matka mówiła, że to jej noc – noc, kiedy dziecko noszące w sercu ogień nie ma się czego obawiać ani też co skrywać. „Aelin Ogniste Serce” szeptali ludzie, gdy przemykała obok nich, ciągnąc za sobą płomienną smugę. Aedion i kilku innych członków dworu, którzy tolerowali jej szaleństwo, nie odstępowali jej ani na krok. Aelin, Władczyni Dzikiego Ognia. Przez dwa dni Celaena pomagała Emrysowi w przygotowywaniu jedzenia (i podjadała, gdy nie patrzył). Miała nadzieję, że w dniu Beltane będzie miała chwilę wytchnienia, ale

Rowan zaciągnął ją na łąkę leżącą na górskim płaskowyżu. Dziewczyna wgryzła się w jabłko wyciągnięte z kieszeni i uniosła brwi, wpatrując się w wojownika, który stanął przed stosem drewna przygotowanego na ognisko. Po obu stronach wznosiły się dwa mniejsze. Kilku półFae bez przerwy dokładało kolejne szczapy do stosów, a inni rozstawiali stoły na jedzenie w pocie czoła przygotowywane przez Emrysa. Z innych twierdz przybyły całe grupy pół-Fae i wszędzie rozbrzmiewały śmiechy oraz dobroduszne żarty. Celaena, zajęta pomaganiem Emrysowi i ćwiczeniami z Rowanem, nie

miała czasu wcześniej im się przyjrzeć, choć miło jej się zrobiło, gdy dostrzegła kilka spojrzeń pełnych podziwu. Zauważyła też, że szybko odwracali wzrok, gdy dostrzegali Rowana u jej boku. Niektóre spośród nowo przybyłych kobiet przyglądały się księciu z żywym zainteresowaniem. Miała ochotę wydrapać im za to oczy. Gryzła jabłko i zerkała na wojownika. Jak zwykle miał na sobie jasnoszarą tunikę z szerokim pasem. Kaptur odrzucił do tyłu, a jego skórzane karwasze migotały w popołudniowym słońcu. Na bogów, Rowan nie interesował jej jako mężczyzna i nie miała wątpliwości, że nie chce zaciągnąć jej do łóżka. Może spędziła za dużo czasu w formie Fae, bo już zaczynała wytyczać wokół siebie terytorium, a oprócz tego stawała się kapryśna i złośliwa. Zeszłej nocy warknęła na dziewczynę, która nie spuszczała wzroku z księcia, a nawet zrobiła ku niemu krok, jakby chciała się przywitać. Celaena potrząsnęła głową, aby oczyścić umysł, bo ostatnio bez przerwy widywała wszędzie płomienie.

– Rozumiem, że sprowadziłeś mnie tu, żebym mogła poćwiczyć? Odrzuciła całkiem spory jeszcze ogryzek i potarła ramię. Poprzedniego dnia ćwiczyli całe

popołudnie, przez co w nocy dręczyła ją gorączka. Przebudziła się wyczerpana. – Rozpal te stosy i podtrzymuj płomienie przez całą noc. – Wszystkie trzy – oznajmiła Celaena. To nie było pytanie. – Płomienie na tych mniejszych powinny być niższe, tak by ludzie mogli skakać. Ten w środku niech osmoli chmury.

Dziewczyna pożałowała, że nie dokończyła jabłka. – To się może źle skończyć. Rowan uniósł dłoń i powiał wiatr. – Będę tu – powiedział po prostu. Jego oczy błysnęły arogancją pochodzącą z wielu stuleci

doświadczeń. – A jeśli mimo to zamienię kogoś w żywą pochodnię? – Wówczas będziemy się cieszyć, że uzdrowiciele również biorą udział w zabawie. Celaena obrzuciła Fae pochmurnym spojrzeniem i rozciągnęła mięśnie. – Kiedy chcesz zacząć? Poczuła ucisk w żołądku, gdy wojownik rzucił: – Teraz.

*** Ognie płonęły żywo, ale Celaena je kontrolowała. Słońce już zaszło i na łące pojawili się biesiadnicy. Na skraju lasu ustawili się muzykanci ze skrzypcami, fletami i bębnami. Ich

przepiękna prastara muzyka poruszyła serce dziewczyny do tego stopnia, że zgrała z nią ruchy płomieni i zamieniła je w rubiny, cytryny, tygrysie oczy oraz szafiry. Jej magia nie objawiała się już w formie dzikiego błękitnego ognia. Przez ostatnie tygodnie zmieniała się powoli i nabrzmiewała. Nikt jej nie widział, gdy stała tak na skraju światła rzucanego przez

ogień, choć wielu ludzi dziwiło się płomieniom, które nie pożerały drewna. Celaena była zlana potem – widok ludzi skaczących przez mniejsze ogniska wywoływał w niej przestrach. Niemniej jednak Rowan stał przy niej i szeptał, jakby była nerwowym koniem. Chciała mu powiedzieć, żeby sobie poszedł i może zajął się którąś z owych panien o sarnich oczach, które bez przerwy prosiły go do tańca, skupiła się jednak na kontroli nad płomieniami, choć krew zaczynała się w niej gotować. Czuła narastający ból w plecach i zmieniła postać. Na bogów, ależ była przepocona! – Ostrożnie! – rzekł Rowan, gdy płomienie buchnęły nieco wyżej. – Wiem – wycedziła. Muzyka była tak zachęcająca, taniec wokół płomieni tak radosny,

jedzenie pachniało tak cudownie, a ona stała na uboczu, z dala i płonęła. Burczało jej w brzuchu. – Kiedy mogę przestać? – Przestąpiła z nogi na nogę. Płomienie na największym

stosie drgnęły wraz z nią, ale nikt tego nie zauważył. – Kiedy ci pozwolę – odparł. Dziewczyna wiedziała, że Fae wykorzystuje ludzi dookoła nich. Bała się o nich, co gwarantowało im bezpieczeństwo. Musiała, chcąc nie chcąc, rozwijać swój talent. – Jestem mokra od potu, umieram z głodu i muszę zrobić sobie przerwę!

– Będziesz skamleć? – zadrwił, ale wtedy jej szyję owionął chłodny podmuch. Dziewczyna zamknęła oczy z jękiem. Czuła, że wojownik nie spuszcza z niej wzroku. Po chwili dodał: – Jeszcze chwilkę. O mały włos nie osunęła się na ziemię z ulgi, ale otworzyła oczy, aby się skupić. Jeszcze

chwilę wytrzyma, a potem będzie jeść, jeść i jeść. Może nawet zatańczy? Nie tańczyła od tak dawna… Może najpierw poćwiczy wśród cieni i sprawdzi, czy jej ciało jest jeszcze w stanie okazywać radość. Była jednak tak zgrzana, spocona i obolała, że wcale by się nie zdziwiła,

gdyby padła na ziemię i zasnęła w chwilę później. Muzyka była czarująca, wciągająca, a tancerze wyglądali jak wirujące cienie. Tutaj zabawa nie była strzeżona przez wojsko jak w Adarlanie i nikt nie szukał ludzi łamiących prawo, aby ich wydać i zarobić trochę grosza. Tu były tylko muzyka, taniec, jedzenie oraz

ogień. Jej ogień. Celaena zaczęła rytmicznie przytupywać i poruszać głową. Nie spuszczała wzroku z trzech stosów i otaczających je sylwetek. Och, miała wielką ochotę na taniec, bynajmniej nie z radości, ale dlatego, że czuła, jak ogień i muzyka zlewają się w niej w jedno

i pulsują w jej kościach. Muzyka była tkaniną utkaną ze światła, mroku i koloru, która zarzucała na jej serce coraz mocniejsze nici i rozlewała się po całym świecie, wiążąc ją z nim i łącząc wszystko wokół. Nagle zrozumiała, że Klucze Wyrda są po prostu sposobem, aby narzucić posłuszeństwo owym niciom i dowolnie je zaplatać. Dzięki magii można było zrobić to samo. Moc, wyobraźnia oraz siła woli Celaeny pozwalały jej na tworzenie rozmaitych rzeczy. – Powoli – powiedział Rowan, a potem dodał z odrobiną zaskoczenia: – Muzyka. Tego dnia na lodzie nuciłaś jakąś melodię. Znów wyczuła zimny podmuch na szyi, ale jej ciało pulsowało już w rytmie tańca. – Niech muzyka cię uspokoi. Na bogów, pragnęła być tak wolna… Płomienie wiły się i podrygiwały w rytm muzyki. – Spokojnie!

Ledwie go słyszała, fala dźwięków całkiem nią zawładnęła. Czuła mocną więź z ziemią, każdą nieskończoną nić. Przez ułamek sekundy żałowała, że nie potrafi zmieniać postaci –

z chęcią zrzuciłaby własną skórę i splotłaby się z muzyką bądź wiatrem, by pomknąć przed siebie. Oczy ją piekły, świat zamazywał się po wielu godzinach spoglądania w ogień, mięśnie pleców bolały. – Spokojnie! Nie miała pojęcia, o czym mówi książę. Płomienie były łagodne, piękne… Ciekawe, co by się stało, gdyby przez nie przeszła? Wibracja w jej głowie zdawała się powtarzać: „Zrób to, zrób to, zrób to”. – Dość na dziś. – Rowan złapał ją za ramię, ale syknął i puścił. – Dosyć! Powoli odwróciła się ku niemu. W jego szeroko otwartych oczach odbijał się błysk ognia, tak jasny, że wydawał się naprawdę płonąć. Ogień. Jej ogień. Powróciła do obserwacji ognisk, oddając się jej całkowicie. Radosny taniec trwał nadal. – Spójrz na mnie – rzekł wojownik, ale nie dotykał jej. – Spójrz na mnie! Ledwie go słyszała, jakby byli pod wodą. Czuła w sobie dudnienie, coraz boleśniejsze. Miała wrażenie, jakby w jej umysł i ciało rytmicznie wbijał się nóż. Nie mogła na niego spojrzeć. Nie mogła odwrócić wzroku od stosu. Nie ośmieliła się. – Niech płomienie zapłoną same z siebie – rozkazał Rowan. Mogłaby przysiąc, że usłyszała w jego głosie coś na kształt lęku. Nie było to łatwe, ale zmusiła się, aby spojrzeć na niego, choć jej szyję przeszył ból. Książę rozchylił nozdrza. – Aelin, przestań natychmiast. Chciała cos powiedzieć, ale gardło miała obolałe, surowe, odarte. Nie mogła się poruszyć.

– Chodźmy! Chciała mu przekazać, że nie potrafi, ale za bardzo bolało. Była kowadłem, a ból odgrywał rolę młota. Uderzał raz za razem. – Jeśli nie przestaniesz, przepalisz się! I nie będzie już magii? Po paru godzinach zajmowania się ogniskami? Cóż za ulga. Błogosławiona ulga, o ile mówił prawdę. – Zaraz się przepalisz! – warknął Rowan. Zamrugała. Oczy ją bolały, jakby miała pod nimi piasek. Po jej plecach spłynęła fala bólu tak oszałamiającego, że osunęła się na trawę. Wystrzeliło światło, nie od wojownika, ale od

strony ognisk. Ludzie krzyczeli, muzyka zawahała się, trawa buchnęła dymem spod jej palców. Sięgnęła w głąb jaźni, aby odszukać trzy nici łączące ją z ogniami. Znalazła się jednak w labiryncie, nici, które okazały się splątane i… – Przykro mi – syknął Rowan, zaklął ponownie, a powietrze znikło.

Próbowała jęknąć, poruszyć się, ale nie było czym odetchnąć. Nie było czym podsycać wewnętrznego płomienia. Zapanowała ciemność.

Zapomnienie. Niespodziewanie Celaena uświadomiła sobie, że znów oddycha, a ogniska trzeszczą i strzelają w naturalny sposób. Wojownik pochylał się nad nią. – Oddychaj, oddychaj. Choć zerwała swe więzi z płomieniami, nadal płonęła, nie na zewnątrz, bo nawet trawa

przestała już się tlić, ale od środka. Każdy oddech przesyłał ogień do płuc, a potem rozprowadzał go żyłami po całym ciele. Nie mogła poruszyć się ani odezwać. Najwidoczniej pokonała jakąś barierę – choć nie usłyszała żadnego ostrzeżenia – a teraz płonęła od środka. Jej ciałem wstrząsał szloch pełen przerażenia, choć z oczu nie płynęły łzy.

Bolało ją, a co gorsza nie było żadnego ciemnego miejsca, gdzie mogłaby się schronić przed płomieniami. Śmierć byłaby wybawieniem, chłodną, czarną przystanią. Nie wiedziała, że Rowan odszedł na chwilę. Uświadomiła to sobie, dopiero gdy wrócił biegiem, prowadząc dwie kobiety.

– Jesteś w stanie ją unieść? – spytała jedna z nich. – Nie ma tu żadnych stworzycieli wody, a trzeba ją wrzucić do wody! Szybko! Nie zarejestrowała już żadnych innych słów. Słyszała tylko łomot dobiegający z kuźni pod jej skórą. Rozległo się jakieś stęknięcie, potem syk i nagle znalazła się w ramionach Rowana. Odbijała się od jego piersi, gdy Fae biegł przez las. Z każdym krokiem jej ciało przeszywał impuls oślepiającego bólu. Jego ramiona były zimne i przez cały czas owiewał ich lodowaty wiatr, ona sama unosiła się na morzu ognia. Piekło. Tak właśnie wyglądała podziemna kraina mrocznego boga. Tam miała trafić, gdy wyzionie ducha. Myśl ta wydała jej się tak przerażająca, że natychmiast skupiła się na pierwszej rzeczy, którą mogła zarejestrować. Był nią zapach wojownika, zapach sosen i śniegu. Wciągnęła go w płuca najgłębiej, jak umiała, i trzymała się go mocno niczym liny rzuconej we wzburzoną toń. Nie wiedziała, ile upłynęło czasu, ale zapach stawał się coraz słabszy, rozmywany przez kolejne fale ognistego bólu. Dookoła niej było ciemno, ciemniej niż w lasach. Echo było głośniejsze, wiedziała, że schodzą po schodach, a potem ktoś powiedział: – Wsadźcie ją do wody. Znalazła się w kamiennej kadzi. Jej twarz owiała para. Ktoś zaklął. – Trzeba zamrozić wodę, książę – rozległ się drugi głos. – Szybko. Przez moment było jej przyjemnie chłodno, a potem buchnął ogień. – Wyciągnij ją!

Złapały ją silne ręce. Wydawało jej się, że słyszy bulgot. Zagotowała wodę w kadzi!

Prawie ugotowała samą siebie. Natychmiast znalazła się w kolejnej kadzi, w której również pojawił się lód. Natychmiast zaczął topnieć. – Oddychaj! – szepnął jej do ucha Rowan, klęczący przy jej głowie. – Wypuść ją. Odegnaj. Buchnęła para, ale Celaena nabrała tchu. – Dobrze – szepnął wojownik.

Znów pojawił się lód, ale zaczął topnieć. Dziewczyna pociła się, a gorąco dudniło o skórę rytmicznie. Nie chciała umrzeć w ten sposób. Ponownie nabrała tchu. Woda w kadzi to zamarzała, to wrzała. Za każdym razem proces ten zabierał nieco więcej czasu, a do jej ciała wdzierało się więcej zimna, odurzając ją i zmuszając, by się odprężyła. Lód i ogień. Mróz i żar. Dziewczyna znalazła się pośrodku zaciętej bitwy. Wyczuwała stalową wolę Rowana zderzającą się z jej magią, wolę, która nie pozwalała płomieniom spalić jej ciała na popiół. Czuła ból, ale był on już śmiertelny. Policzki nadal miała gorące, ale woda

ostygła, stała się letnia, ciepła i… I taka już pozostała. Ciepła, a nie gorąca. – Musimy ją rozebrać – powiedziała jedna z kobiet. Dziewczyna straciła poczucie czasu, gdy dwie pary drobnych dłoni uniosły jej głowę, a potem zdjęły z niej mokrą odzież. Bez swych rzeczy miała wrażenie, że zgoła nic nie waży. Nie obchodziło jej to, że Rowan wszystko widzi. Nie sądziła, aby kobiece ciało miało przed nim jakieś sekrety. Leżała z zamkniętymi oczami z głową przechyloną ku sufitowi. Po chwili książę Fae odezwał się: – Odpowiadaj „tak” lub „nie”. Tylko tyle od ciebie wymagam. Zdołała skinąć głową i skrzywiła się, gdy jej szyję i ramiona przeszył ból. – Czy masz wrażenie, że zaraz znów eksplodujesz?

Oddychała powoli, rytmicznie, serce jej biło mocno, gorąco tętniło w policzkach, nogach, całym ciele, ale jego napór stopniowo słabł. – Nie – szepnęła. Językiem wyczuwała gorąco oddechu. – Czujesz ból? W tym pytaniu zamiast współczucia słychać było rzeczowość dowódcy oceniającego stan podwładnego przed kolejną akcją. – Tak. Buchnęła z sykiem para. – Przygotujemy dla niej wywar – powiedziała kobieta. – Proszę dbać, żeby się nie zagrzała.

Szelest oddalających się stóp, skrzypnięcie zamykających się drzwi, plusk wody w wiadrze. Celaena westchnęła, gdy ktoś położył lodowato zimny ręcznik na jej czole.

Kolejny plusk, lecz tym razem zimna woda spryskała jej włosy i szyję. – Przesadziłaś – rzekł Rowan. – Powinnaś była mi powiedzieć, że zbliżasz się do kresu. Mówienie przychodziło jej z wielkim trudem. Otworzyła oczy i ujrzała, że klęczy przy kadzi z wiadrem wody i ręcznikiem, który wojownik maczał w wodzie i wyżymał nad jej głową. Woda była tak cudowna, że aż jęknęła. Kąpiel schładzała jej ciało, ale była ciepła, zbyt ciepła. – Gdybyś wytrwała w tym stanie choć chwilę dłużej, płomienie by cię zniszczyły. Musisz się nauczyć rozpoznawać symptomy. Musisz się nauczyć, jak się wycofać, nim będzie za późno. – Zdanie zabrzmiało jak rozkaz. – Moc rozsadzi cię od środka. Udawaj… – Rowan

pokręcił głową. – Udawaj, że nic się nie stało. Nie sięgaj po magię, dopóki nie wydobrzejesz, rozumiemy się? Uniosła głowę, prosząc go wzrokiem, aby znów schłodził jej twarz, ale książę zaczekał wymownie, aż Celaena pokiwa głową, zgadzając się na jego warunki. Schładzał ją jeszcze przez chwilę, a potem przewiesił ręcznik przez bok wiadra i wstał. – Sprawdzę, co z tym wywarem. Zaraz wracam. Wyszedł, dopiero gdy pokiwała głową, że rozumie. Gdyby go nie znała, byłaby gotowa pomyśleć, że się przejmuje. Ba, że jest zmartwiony! Nikt w Terrasenie nie zdążył nauczyć jej niczego na temat groźnej strony jej mocy. Odebrała niewiele nauk i nikt niczego jej nie wyjaśnił. Nie miała pojęcia, że przekracza niebezpieczną granicę. Niczego nie czuła. Atak nastąpił tak gwałtownie. Może jej studnia nie była tak głęboka, jak sądziła. Ucieszyłaby się, gdyby to było prawdą. Uniosła nogi. Ból mięśni sprawił, że z jej ust wyrwał się jęk. Pochyliła się, chcąc objąć rękami kolana. Na skraju kadzi stało kilka płonących świeczek. Wbiła wzrok w płomyki. Nienawidziła ich, choć przypuszczała, że są potrzebne w tym ciemnym pomieszczeniu. Oparła czoło o pokryte bliznami kolana. Jej skóra nadal płonęła. Zacisnęła powieki, na powrót składając strzaskaną świadomość do kupy. Otworzyły się drzwi. Rowan. Celaena nadal rozkoszowała się chłodną ciemnością, cieszyła się coraz zimniejszą wodą i cichnącym pulsowaniem pod skórą. Fae zatrzymał się nagle gdzieś w połowie drogi do kadzi. Wciągnął powietrze tak głęboko, że dziewczyna uniosła głowę, aby mu się przyjrzeć. Nie patrzył na jej twarz ani na wodę. Spoglądał na jej nagie plecy. Celaena była nachylona do przodu i odsłaniała całe plecy pocięte dziesiątkami blizn. – Kto ci to zrobił?

Mogłaby skłamać, ale była zbyt zmęczona, a on ocalił jej bezużyteczne ciało. – Wielu ludzi – odpowiedziała. – Spędziłam trochę czasu w kopalniach soli w Endovier.

Zapadła tak głęboka cisza, że dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy wojownik przestał oddychać. – Ile czasu? – spytał po chwili. Przygotowała się na współczucie, ale twarz Fae była niemalże całkowicie pozbawiona emocji. Nie, nieprawda. Dopiero po chwili dojrzała w niej starannie skrywaną nienawiść. – Rok. Wyszłam rok przed… A, to długa historia. Była zbyt wyczerpana, miała obolałe gardło i ledwie żyła. Dostrzegła jego zabandażowane ramiona. Spod koszuli wyłoniły się również bandaże obwodzące pierś. Znów go poparzyła, a mimo to nie upuścił jej. Przeniósł ją taki kawał i nie upuścił ani razu.

– Byłaś niewolnicą. Kiwnęła powoli głową. Otworzył usta, ale zamknął je i przełknął ślinę, a nienawiść w jego oczach wygasła, zupełnie jakby sobie przypomniał, z kim rozmawia i że ten ktoś zasługuje na o wiele większą karę. Odwrócił się i zamknął za sobą drzwi. Celaena żałowała, że nimi nie trzasnął. Rowan jednakże zamknął je cicho i już nie wrócił.

42.

Jej plecy.

Rowan wzbił się wysoko ponad drzewa, odnajdując wiatry, które mogłyby zanieść go wyżej, dalej, szybciej. W głowie miał taki zamęt, że nie słyszał ich ryku. Rozglądał się dookoła instynktownie, ale nie przyglądał się niczemu. Oczy jego duszy nadal spoglądały na zmasakrowane plecy migoczące w blasku świec. Widział wiele paskudnych ran. Sam zadał ich dziesiątki, zarówno przyjaciołom, jak i wrogom. Tak naprawdę to zdarzało mu się nieraz widzieć blizny o wiele gorsze od tych, ale

na widok pleców Celaeny jego serce na moment przestało bić, a w głowie pojawiła się przytłaczająca cisza. Gdy na nie patrzył, jego magia oraz instynkt wojownika zlały się w straszliwą broń, a on poczuł, że byłby gotów własnymi rękami rozszarpać tych, którzy za tym stali. Wyszedł z łaźni, zmienił postać i wzbił się w noc. Maeve kłamała albo po prostu to przemilczała, ale wiedziała. Wiedziała, przez co przeszła ta dziewczyna. Wiedziała, że była niewolnicą. A on raz zagroził jej nawet chłostą, na bogów… Wówczas straciła panowanie nad sobą. Sądził, że powodem jej reakcji był młody

wiek. Wyszedł na aroganckiego głupca. Powinien był się domyślić, że dziewczyna ma za sobą okropne przeżycia. Powinien był się domyślić, że skoro reaguje tak gwałtownie, musi nosić w sobie bardzo głębokie rany. A przecież ośmielił się mówić jej również inne rzeczy… Zbliżył się niemalże do Gór Kambryjskich. Była taka młoda, gdy ją skrzywdzono. Dlaczego nic mu nie powiedziała? Dlaczego Maeve to zataiła? Krzyknął przeraźliwie. Jego wrzask odbił się echem od szarych skał, a odpowiedziało mu nieziemskie wycie wilków Maeve strzegących górskich przełęczy. Nawet gdyby poleciał do

Doranelle, stanął przed królową i zażądał odpowiedzi, niczego by nie usłyszał. Przecież złożył jej przysięgę krwi. Mogłaby mu zakazać powrotu do Mistward. Pochwycił wiatr swą magią, zdusił jego prąd. Aelin… Aelin mu nie ufała. Zataiła wszystko przed nim, a teraz prawie spaliła się na popiół! Była bezbronna! Narastał w nim pierwotny gniew, a wraz z nim potężniała zaborczość i chęć obrony terytorium. Nie pragnął jej, ale musiał ją chronić. Na tym polegało jego zadanie i tego wymagał honor. Źle zareagował na to, czego się właśnie dowiedział. Skoro nie chciała opowiedzieć mu o swej niewoli, zapewne miała o nim złe zdanie, które przypuszczalnie ugruntował, wychodząc z łaźni. Nie spodobał mu się ten wniosek. Skierował się więc znów na północ i mocą swej magii zmusił wiatr, aby ułatwił mu powrót.

Kiedy indziej zażąda odpowiedzi od królowej. *** Uzdrowiciele podali jej wywar, a Celaena zapewniła ich, że nie ma już zamiaru próbować się spalić. Leżała w kadzi do chwili, gdy zaczęła szczękać zębami. Powrót do pokoju zajął jej trzy razy więcej czasu niż zwykle. Była tak przemarznięta i pozbawiona sił, że zapomniała o przebraniu się. Padła od razu na łóżko.

Nie chciała się zastanawiać nad tym, dlaczego Rowan po prostu wyszedł, ale mimo to wróciła myślami do jego nieoczekiwanej reakcji. Jej ciało przeszywały ból oraz skurcze. W końcu zapadła w niespokojny sen, w którym było jej potwornie zimno. Nie wiedziała, czy powodem jest temperatura w pomieszczeniu, czy może są nim skutki działania magii. W pewnym momencie obudziły ją śmiechy i śpiewy powracających biesiadników. Wkrótce nawet ci najbardziej pijani trafili do swoich – bądź cudzych – łóżek. Celaena zasnęłaby znów, szczękając zębami, gdyby wiatr z jękiem nie otworzył jej okna. Była tak obolała i przemarznięta, że nie miała siły wstać. Zatrzepotały skrzydła, błysnęło światło. Zanim dziewczyna zdążyła się odwrócić, Rowan podniósł ją z łóżka, wciąż nakrytą kocem. Gdyby tliła się w niej choć odrobina energii, sprzeciwiłaby się. Fae poniósł ją dwa piętra w górę, pokonał korytarz, aż znaleźli się w miejscu, gdzie huczał ogień i czekał na nią miękki materac z ciepłymi prześcieradłami.

Wojownik z zaskakującą łagodnością otulił ją grubą kołdrą. Ogień przygasł, zdławiony wiatrem znikąd. Zapadł półmrok. Materac ugiął się pod ciężarem drugiej osoby. Rowan ułożył się najdalej jak mógł od niej. – Zostaniesz u mnie – rzekł ochryple. – To tymczasowe rozwiązanie. Jutro otrzymasz własne łóżko. Masz po sobie sprzątać, bo wylądujesz z powrotem na dole. Celaena ułożyła się na poduszkach.

– W porządku. – Ogień przygasł, ale w pomieszczeniu nadal było przyjemnie. Od dawna nie kładła się spać do ciepłego łóżka. – Nie chcę twojego współczucia. – To nie współczucie. Maeve postanowiła, że nie opowie mi o tym, co się z tobą działo w przeszłości. Musisz wiedzieć, że ja… Ja nie byłem świadom, że… Przesunęła rękę, aby złapać jego dłoń. Wiedziała, że gdyby tylko chciała, mogłaby mu zadać ranę tak głęboką, że całkiem by go pogrążyła. – Wiem. Z początku bałam się, że jeśli ci o wszystkim opowiem, wyśmiejesz mnie, a wtedy będę musiała cię zabić. Potem nie chciałam, żebyś mi współczuł. A przede wszystkim zależało mi na tym, abyś nie uznał tego za wymówkę.

– Jak dobry żołnierz – stwierdził. Celaena musiała na moment odwrócić wzrok, aby Rowan nie ujrzał, jak bardzo przeżywa

ten moment. Fae nabrał głęboko tchu. – Opowiedz mi o tym, jak tam trafiłaś i jak się wydostałaś. Dziewczyna czuła ogromne zmęczenie, ale zebrała siły raz jeszcze i opowiedziała mu o latach spędzonych w Rifthold, o kradzieży asteriońskiej klaczy, o tańcach do rana z kurtyzanami i złodziejami oraz o wszystkich pięknych i straszliwych stworzeniach tego świata. Potem opowiedziała mu o tym, jak utraciła Sama, o pierwszej chłoście w Endovier, o tym, jak splunęła krwią w twarz Głównego Nadzorcy, i o wszystkim, co widziała i przeżyła przez ten rok. Opowiedziała mu o dniu, kiedy wstąpiło w nią szaleństwo i postanowiła uciec. Rowan sposępniał, gdy dziewczyna dotarła w swej opowieści do wieczoru, gdy w jej życie wkroczył kapitan Gwardii Królewskiej, a syn tyrana zaoferował jej uwolnienie. Opowiedziała wszystko o turnieju i o swym zwycięstwie, aż słowa zaczęły jej się plątać, a powieki w końcu się zamknęły. Będzie jeszcze czas, aby opowiedzieć mu o tym, co wydarzyło się później – o Kluczach

Wyrda, Elenie i Nehemii oraz o powodach, dla których upadła tak nisko. Ziewnęła, a Rowan potarł powieki jedną dłonią. W drugiej nadal trzymał jej rękę i nie puszczał. Gdy się przebudziła przed świtem, bezpieczna, rozgrzana i wypoczęta, wojownik nadal trzymał jej dłoń, przyciśniętą do piersi. Coś rozlało się w jej wnętrzu i wypełniło każdą szczelinę i każde pęknięcie, nie po to, by ranić i krzywdzić, lecz po to, by zespawać. By przekuwać.

43.

Rowan nie pozwolił jej podnieść się z łóżka. Przynosił tacę z jedzeniem i posunął się nawet

do tego, że osobiście sprawdził, czy zjadła całą mięsną potrawkę, pieczony chleb i wszystkie wiosenne jagody. Dopilnował również, aby wypiła herbatę imbirową do ostatniej kropli. Do jedzenia nie musiał jej zachęcać, bo dziewczyna umierała z głodu. Gdyby go nie znała, doszłaby zapewne do wniosku, że przesadza. Emrys i Luca wpadli do niej z wizytą, aby przekonać się, że żyje i ma się dobrze, ale spojrzeli na kamienną, zimną twarz Rowana, usłyszeli jego warkot i wyszli pospiesznie, mówiąc, że jest w dobrych rękach i że wrócą, gdy

poczuje się lepiej. – Wiesz co? – rzekła Celaena, rozparta w łóżku z czwartym kubkiem herbaty tego dnia. – Nie sądzę, aby ktoś chciał mnie zaatakować akurat teraz. Rowan, który znów ślęczał nad mapą z zaznaczonymi miejscami, w których odnaleziono ciała, nawet nie uniósł wzroku. – To nie podlega dyskusji. Wybuchnęłaby śmiechem, gdyby jej ciała nie przeszyła znów fala oślepiającego bólu. Zacisnęła dłonie na kubku i skupiła się na oddychaniu, co pomogło jej go znieść. To dlatego pozwalała wojownikowi, aby ją rozpieszczał. Po wczorajszym przedawkowaniu mocy bolał ją dosłownie każdy skrawek ciała. Ustawicznie czuła pulsowanie i pieczenie, w głowie wciąż ją łupało i widziała nieostro. Wystarczyło, że powiodła wzrokim po pomieszczeniu, a natychmiast zalewały ją iskry bólu. – Chcesz mi zatem powiedzieć, że bliskość przedawkowania oprócz ogromnego bólu pociąga za sobą inne konsekwencje? Jeśli jesteś kobietą, mężczyznom wokół ciebie odbija na potęgę, tak?

Rowan odłożył pióro i odwrócił się do niej. – Mnie wcale nie odbiło. A ty potrafiłabyś się obronić, nawet gdybyś nie miała dostępu do magii. Kobiety Fae, wliczając nawet te uzbrojone i przeszkolone w walce, jeśli nie mogą sięgnąć po magię, stają się wrażliwe i bezbronne, zwłaszcza jeśli są wyczerpane. Z tego względu inni – tak, przed wszystkim mężczyźni – stają się nieco drażliwi. Słyszałem o takich, którzy potrafili zabić, choć nie wyczuwali żadnego zagrożenia. – O jakim zagrożeniu mówisz? Ziemie Maeve wydają się spokojne. – Celaena pochyliła się, aby odstawić kubek, ale Fae przypadł do niej i w okamgnieniu go przejął. Wyjął naczynie z jej rąk z zaskakującą delikatnością, upewnił się, czy wszystko wypiła, i uzupełnił jego zawartość. – Widzimy zagrożenia wszędzie. Są nimi mężczyźni, kobiety, inne stworzenia. Nie da się

tego wytłumaczyć na logikę. Nawet bez nakazów wynikających z naszej kultury nadal mielibyśmy instynkt nakazujący chronić bezbronnych, bez względu na to, czy to kobiety, czy mężczyźni, młodzi, czy dzieci. Podał jej kromkę chleba i miskę rosołu. – Zjedz to. – Mówię to z bólem, ale jeszcze jeden kęs czegokolwiek i zarzygam cały pokój. Och, zdecydowanie ją rozpieszczał i choć Celaena czuła dzięki temu ciepło w swoim

nieszczęsnym sercu, miała wrażenie, że Rowan staje się coraz bardziej irytujący. Niespodziewanie namaczał chleb w rosole i przysunął go jej do ust. – Musisz nabrać sił. Zbliżyłaś się do przedawkowania zapewne dlatego, że nie miałaś wystarczająco dużo jedzenia w żołądku. W porządku. Rosół pachniał tak wybornie, że nie mogła się oprzeć. Zabrała się do jedzenia,

a wojownik rozejrzał się po pokoju i upewnił się, czy spełnia jego oczekiwania. W kominku nadal buchał wysoko ogień, który utrzymywał w komnacie wysoką temperaturę, konieczną ze względu na jej dreszcze. Fae uchylił jedno okno i wpuszczał lekkie podmuchy wiatru, gdy

dziewczynę przeszywały fale gorąca. Drzwi były zamknięte na klucz, a na stole bulgotał kolejny czajnik z herbatą. Sprawdziwszy pokój, Rowan z równą skrupulatnością zbadał dziewczynę – jej skórę, wciąż jasną, ale błyszczącą po atakach gorąca, usta, spękane i blade, mięśnie, nadal wiotkie, i oczy, lśniące bólem i pełne irytacji. Znów zmarszczył brwi. Zabójczyni oddała mu pustą miskę, a potem potarła palcami czoło. Ból głowy stawał się dokuczliwy. – A więc tak to działa, gdy komuś kończy się magia? – spytała. – Człowiek przestaje ją czerpać albo się przepala? Rowan rozparł się na krześle. – Cóż, istnieje jeszcze carranam. To pochodzące ze Starej Mowy słowo pięknie zabrzmiało w jego ustach. Gdyby Celaena

miała ostatnie życzenie przed śmiercią, chętnie poprosiłaby, aby powiedział coś w pradawnym języku, by mogła się tym napawać. – Trudno to wyjaśnić – ciągnął Fae. – Widziałem to zaledwie kilka razy na polach bitwy. Gdy twoja moc się kończy, twój carranam może przekazać ci swoją, o ile wasze natury są zgodne i łączy was związek krwi. Dziewczyna przechyliła głowę. – Gdybyśmy byli carranam, a ja przekazałabym ci moją moc, nadal tworzyłbyś wiatr i lód, a nie mój ogień? Rowan pokiwał głową z powagą.

– Skąd wiesz, że masz z kimś zgodną naturę? – Nikt tego nie wie. Trzeba próbować, ale zdarza się to tak rzadko, że większość Fae nigdy

nie spotyka nikogo, kto ma zgodną z nimi naturę. Rzadko się też zdarza, że ufamy komuś na tyle, aby móc to sprawdzić. Zawsze istnieje ryzyko, że ktoś pobierze od ciebie za dużo, a jeśli zabraknie mu doświadczenia, będzie mógł rozszarpać ci umysł bądź przepalić cię do szczętu. Ciekawe. – A można ukraść komuś moc? – Kilku nieprzejednanych Fae kiedyś próbowało. Chcieli wygrywać bitwy i zwiększać własną moc, ale to nigdy nie zadziałało. Może parę razy im się udało, ale głównie dlatego, że przetrzymywany przez nich więzień przypadkiem okazał się mieć zgodną naturę. Maeve

wyjęła spod prawa narzucanie więzi siłą na długo przed moim narodzeniem, ale kilkakrotnie wysyłano mnie, abym rozprawił się z Fae przetrzymującymi swych carranam jak niewolników. Zazwczaj owi niewolnicy mieli zdruzgotane umysły i nie potrafiliby wrócić do zwykłego życia. Szybka śmierć była dla nich jedynym wybawieniem. Jego głos i wyraz twarzy nie zmieniły się, ale Celaena powiedziała cicho: – Musiało cię to kosztować więcej od wszystkich wojen i oblężeń. Surową twarz Rowana przesłonił cień. – Nieśmiertelność nie jest tak wielkim darem, jak sądzą śmiertelnicy. Przez nią powstają

potwory, o których nawet ty nie chciałabyś wiedzieć. Przypomnij sobie wszystkich sadystów, na których natrafiłaś, i wyobraź sobie, że mają tysiąclecia, by rozwijać swe obrzydliwe żądze i doskonalić umiejętności.

Dziewczyna zadrżała. – Wolałabym nie rozmawiać o takich rzeczach zaraz po jedzeniu – powiedziała i rozparła się na poduszce. – Powiedz mi lepiej, który z twoich przyjaciół jest najprzystojniejszy i czy mu się spodobam. Rowan aż się zakrztusił. – Na samą myśl o tobie z którymś z moich przyjaciół robi mi się zimno. – Są aż tak paskudni? Twój przyjaciel koteczek wyglądał na dość przyzwoitego człowieka. Fae uniósł wysoko brwi. – Nie wiem, czy mój przyjaciel koteczek wiedziałby, co z tobą zrobić. Pozostali również.

Przypuszczalnie doszłoby do rozlewu krwi. Dziewczyna nadal się uśmiechała i Rowan skrzyżował ramiona. – Pewnie nie zainteresowaliby się tobą, bo wkrótce się zestarzejesz i nie będziesz warta wysiłku, który należałoby włożyć w zdobycie cię.

Zabójczyni przewróciła oczami. – Wszystko psujesz.

Zapadła cisza. Celaena była przytomna, choć nadal wyczerpana i nieco drażliwa. Nie zdziwiła się, gdy Fae znów zerknął na jej nadgarstki, widoczne pomimo wielu narzuconych na nią koców. Nie rozmawiali o tym od zeszłej nocy, ale wiedziała, że szykuje się do tego. – Doświadczony uzdrowiciel zapewne usunąłby te blizny. Na pewno dałby sobie radę z tymi na nadgarstkach i z większością na plecach.

Zacisnęła zęby, ale po chwili wypuściła długi oddech. Wiedziała, że Rowan zrozumie ją bez żadnych objaśnień, ale mimo to rzekła: – Na najniższych poziomach kopalni znajdują się cele przeznaczone tylko i wyłącznie do karania więźniów. Jest tam tak ciemno, że po przebudzeniu masz wrażenie, że oślepłeś.

Zamykano mnie tam czasami. Raz spędziłam w takiej celi trzy tygodnie. Przetrwałam tylko i wyłącznie dlatego, że bez przerwy powtarzałam własne imię, w kółko, bezustannie. Powtarzałam: „Jestem Celaena Sardothien”. Rowan miał ściągniętą twarz. Dziewczyna kontynuowała: – Gdy wypuszczano mnie z celi, mój umysł był do tego stopnia pogrążony w ciemnościach, że w istocie pamiętałam tylko swoje imię. Celaena. Celaena Sardothien, arogancka i szybka. Celaena, nieznająca strachu ani rozpaczy. Celaena, broń uformowana przez Śmierć. – Przeczesała włosy drżącą ręką. – Rzadko wracam myślą do tej części mego pobytu w Endovier – przyznała. – Po uwolnieniu przez długie tygodnie budziłam się z przeświadczeniem, że wciąż tam jestem. Musiałam zapalać każdą świeczkę w pokoju, aby się przekonać, że jest inaczej. W kopalniach, zanim kogoś zabiją, niszczą go i łamią.

W Endovier nadal przebywa wiele tysięcy niewolników. Wielu z nich pochodzi z Terrasenu. Bez względu na to, jaką decyzję podejmę w sprawie mego dziedzictwa, znajdę kiedyś sposób na to, żeby ich uwolnić. A potem podaruję wolność niewolnikom z Calaculli. Nie mogę pozbyć się blizn, bo przypominają mi o tym, co mam do zrobienia. Nigdy nie powiedziała tego na głos, ale tak właśnie przedstawiała się prawda. Najpierw upora się z królem Adarlanu, bo być może jego obalenie pociągnie za sobą zamknięcie obu obozów. Jeśli to nic nie da, sama się tym zajmie. Rozbierze je kawałek po kawałku własnymi rękami, jeśli będzie trzeba. – Co się stało dziesięć lat temu, Aelin? – spytał Rowan. – Nie będziemy o tym rozmawiać. – Gdybyś włożyła na głowę koronę Terrasenu, wyzwolenie Endovier mogłoby stać się o wiele łatwiejsze niż… – Nie mogę o tym rozmawiać!

– Dlaczego? W jej pamięci ziała dziura. Gdyby kiedyś do niej wpadła, mogłaby się już nie wyczołgać.

Nie chodziło o śmierć rodziców. O tym potrafiłaby opowiedzieć w kilku słowach. Wciąż czuła ból po ich stracie, ale przebudzenie się między ich trupami wcale nie było tą chwilą, która zniszczyła wszystko, czym Aelin Galathynius była i mogła się stać. Nadal pamiętała głos innej kobiety, cudowny, piękny, a zarazem dziki. Głos kobiety, która… Celaena znów potarła czoło. – Mam w sobie wściekłość – powiedziała ochrypłym głosem. – Rozpacz, nienawiść i wściekłość żyją i oddychają we mnie. Nie mają nic wspólnego z poczytalnością czy z łagodnością. To potwór mieszkający pod moją skórą. Ciężko pracowałam przez ostatnie dziesięć lat, by go zdusić i utrzymać w ryzach. W chwili gdy mówię o śmierci rodziców, ów

potwór usiłuje się wydostać. Nie ręczę wówczas za siebie. To dlatego byłam w stanie stanąć w obliczu króla Adarlanu, zaprzyjaźnić się z jego synem i kapitanem oraz zamieszkać w zamku. Nie dałam tej nienawiści i tym wspomnieniom ani odrobiny swobody. W tej chwili zaś szukam narzędzi, które mogą zniszczyć mojego wroga. Nie mogę wypuścić potwora, bo zmusi mnie, abym użyła ich w walce z królem. Nie pozwoli mi ich odłożyć jak należy. Mogłabym wówczas zniszczyć cały świat z samej tylko złośliwości. Dlatego muszę pozostać Celaeną, a nie Aelin. Będąc Aelin, musiałabym zmierzyć się z ową wściekłością i musiałabym uwolnić tego potwora. Rozumiesz mnie?

– Jakoś nie wydaje mi się, byś była w stanie zniszczyć świat z czystej złośliwości. – Głos Rowana stwardniał. – Myślę natomiast, że lubisz cierpieć. Zbierasz blizny, bo potrzebujesz dowodu, że pokutujesz za popełnione grzechy. Wiem to dobrze, bo sam robię dokładnie to samo od dwustu lat. Jak myślisz? Trafisz do jakichś błogosławionych Zaświatów czy spodziewasz się wylądować w płonącym piekle? Masz nadzieję, że znajdziesz się w piekle, co? Tak myślę, bo jakże miałabyś spojrzeć w oczy wszystkim, którzy czekają na ciebie w Zaświatach? Lepiej cierpieć. Lepiej być przeklętą na całe stulecia i…

– Dość już – wyszeptała. Jej słowa zapewne zabrzmiały równie żałośnie, jak się czuła, bo Rowan odwrócił się do stołu. Celaena zamknęła oczy, ale jej serce nadal biło jak szalone. Nie wiedziała, ile czasu minęło. W pewnym momencie poczuła, jak materac ugina się ze skrzypnięciem, a potem przytula się do niej jakieś ciepłe ciało. Nie otworzyła oczu, ale poczuła zapach śniegu oraz sosen. Ból nieco osłabł. – Jeśli wybierasz się do piekła – odezwał się – przynajmniej trafimy tam razem. – Czuję, że jestem już wystarczająco zła, aby spodobać się mrocznemu bogu. Jego wielka dłoń musnęła jej włosy i Celaena niemalże mruknęła z rozkoszą. Nie zdawała

sobie sprawy z tego, jak bardzo brakowało jej dotyku, czyjegokolwiek dotyku, zarówno przyjaciela, jak i kochanka. – Czy mogę założyć, że gdy wrócę do pełni sił, nawrzeszczysz na mnie za to, że prawie się przepaliłam? Rowan zaśmiał się cicho, ale nie przestawał gładzić jej włosów. – I to jeszcze jak. Uśmiechnęła się, wtulona w poduszki. Jego dłoń zamarła na moment, a potem podjęła

pieszczotę. – Nie mam wątpliwości, że kiedyś uwolnisz niewolników z tych obozów pracy – szepnął po chwili. – Bez względu na to, jakie imię przybierzesz. Jej zakryte powiekami oczy zapiekły, lecz wtuliła się w jego ciało, a nawet posunęła się do

tego, że położyła dłoń na jego szerokiej piersi, rozkoszując się jego równym, rytmicznym oddechem. – Dziękuję, że się mną opiekujesz – powiedziała. Rowan mruknął coś, ale dziewczyna nie wiedziała, co to oznaczało. Przyjął podziękowania? A może je odrzucił? Ogarnęła ją senność i po chwili pogrążyła się w nieświadomości. ***

Rowan gościł ją w swoim pokoju jeszcze przez kilka dni i zmusił, aby pozostała w łóżku, nawet gdy mu powiedziała, że czuje się dobrze. Dziewczyna cieszyła się z tego, że ktoś się o nią troszczy, nawet jeśli był to wyniosły, opryskliwy wojownik Fae.

Nadszedł dzień jej dziewiętnastych urodzin – raczej nieciekawa okazja do świętowania – a jej jedynym prezentem było to, że wojownik zostawił ją samą na kilka godzin. Wrócił z wiadomością o kolejnej zabitej pół-Fae niedaleko wybrzeża. Celaena na własne oczy chciała zobaczyć ciało, ale Rowan zdecydowanie się sprzeciwił (choć słowo „warknął” byłoby bardziej na miejscu) i powiedział, że sam je dobrze obejrzał. Schemat był ten sam – zaschnięty krwotok z nosa i niedbale porzucone ciało. Wojownik odwiedził jeszcze miasteczko, gdzie powitano go z otwartymi ramionami, gdyż miał przy sobie srebro i złoto. Przyniósł Celaenie czekoladę, gdyż poczuł się urażony faktem, że uznała jego nieobecność za miły prezent urodzinowy. W podziękowaniu próbowała go objąć, ale nie pozwolił jej na to i głośno wyraził sprzeciw. Mimo to, gdy wieczorem wychodziła z pokoju łaziebnego, wślizgnęła się za jego krzesło i głośno pocałowała go w policzek. Odgonił ją machnięciem dłoni i z warknięciem otarł twarz, ale dziewczyna przypuszczała, że celowo jej na to pozwolił.

*** Celaena niepotrzebnie łudziła się, że wyjście z twierdzy okaże się miłym doświadczeniem.

Stała na porośniętej mchem polanie na lekko ugiętych kolanach. Dłonie miała rozluźnione, w każdej chwili gotowe, aby zewrzeć się w pięści. Przybrała tę pozycję instynktownie zaraz po tym, jak dojrzała nikły błysk w oczach Fae. Wiedziała już, że wygląda tak tylko wtedy, gdy chce zamienić jej życie w koszmar. Nie udali się do ruin świątyni, co przypuszczalnie oznaczało, że jego zdaniem opanowała

przynajmniej jeden element swej mocy pomimo wydarzeń na Beltane. Co za tym szło – musieli zająć się kolejnym. – Twej magii brakuje kształtu – rzekł Rowan. Stał tak nieruchomo, że Celaena zaczęła mu tego zazdrościć. – Nie ma formy, a więc trudno ci nad nią zapanować. Kula ognista czy ściana płomieni jest użyteczną formą ataku, zgadza się, ale będziesz musiała nauczyć się korzystać z magii w walce z doświadczonym przeciwnikiem, o ile oczywiście chcesz wykorzystywać swą moc. Dziewczyna jęknęła.

– Niemniej jednak – dodał wojownik ostrym głosem – masz pewną przewagę nad wieloma innymi użytkownikami magii. Już wiesz, jak posługiwać się bronią. – Najpierw czekoladki na urodziny, a teraz prawdziwy komplement? Rowan zmrużył oczy. Znów odbyli kolejną rozmowę bez słów. „Im więcej mówisz, tym więcej będzie cię to za moment kosztować”. Uśmiechnęła się lekko. „Wybacz, mistrzu. Czekam na polecenia”.

„Smarkula”. Rowan wskazał ją ruchem podbródka. – Twój ogień może mieć dowolną formę, która zależy tylko i wyłącznie od twojej wyobraźni. Zważywszy na twoje wyszkolenie, gdy będziesz musiała przystąpić do ataku… – Mam zrobić miecz z ognia? – Sztylety, strzały. To ty sterujesz swą mocą. Wyobraź ją sobie i wykorzystaj niczym śmiertelną broń. Dziewczyna przełknęła ślinę, a wojownik uśmiechnął się lekko. „Chcesz się pobawić ogniem, księżniczko?”. „Nie będziesz zadowolony, gdy podpalę ci brwi”. „Dalej, spróbuj”. – Co było pierwszą rzeczą, której nauczyłaś się podczas szkolenia na zabójczynię? – Jak się bronić.

Na twarzy Rowana pojawiło się rozbawienie. Zrozumiała, o co mu chodzi, gdy rzekł: – W porządku. *** Nadlatujące ku niej lodowe sztylety okazały się ciężką próbą. Rowan miotał jeden magiczny pocisk za drugim, a ognista tarcza, którą usiłowała stworzyć, nie działała. Jeśli już się pojawiła, zawsze znajdowała się w niewłaściwym miejscu. Rowan nie chciał ujrzeć ściany

ognia. Zależało mu na niewielkiej tarczy, którą można było kontrolować. Nie interesowało go to, że lodowe pociski kłuły dziewczynę w dłonie, ramiona czy twarz. Nie martwił się tym, że na jej policzkach zakrzepła krew. Oznajmił, że przestanie, gdy zabójczyni stworzy tarczę. Zdyszana, spocona Celaena zaczęła się już zastanawiać, czy nie powinna stanąć po prostu na drodze kolejnemu nadlatującemu sztyletowi i zakończyć w ten sposób męczarnię, gdy Rowan warknął: – Skup się! – Próbuję! – parsknęła i odtoczyła się, unikając dwóch lśniących lodowych sztyletów zmierzających prosto ku jej głowie. – Zachowujesz się, jakby lada moment groziło ci przepalenie. – Może tak jest. – Jeśli choć przez moment wydawało ci się, że jesteś blisko przepalenia po godzinie

ćwiczeń… – Na Beltane nie trzeba było długo czekać. – Ale to nie był kres twej mocy. – Kolejny sztylet przemknął obok jej głowy. – Wpadłaś w sidła magii i pozwoliłaś jej, żeby zrobiła wszystko, na co ma ochotę, a ona postanowiła cię pochłonąć. Gdybyś miała więcej siły woli, te ognie płonęłyby przez długie tygodnie, a nawet miesiące. – Nie – odparła. Nie było lepszej odpowiedzi.

Nozdrza Rowana rozchyliły się nieco. – Wiedziałem. Chcesz, by twoja magia okazała się słaba i mało istotna. Poczułaś ulgę na myśl, że wyczerpałaś wszystko, co jest do twojej dyspozycji. Bez ostrzeżenia cisnął w nią sztyletem, a potem kolejnymi. Uniosła ramię, jakby przytroczyła do niego tarczę, i wyobraziła sobie płomienie otaczające jej rękę, zatrzymujące sztylety, niszczące je, ale… Zaklęła tak głośno, że ptaki przestały ćwierkać. Ścisnęła mocno ramię. Krew ściekała i wnikała w tunikę. – Przestań już! Wiem, o co ci chodzi!

Nadleciał następny sztylet. Po nim kolejny. Celaena przypadała do ziemi, wiła się, robiła uniki, wznosiła zakrwawione ramię, zaciskała

zęby i przeklinała wojownika. Rowan rzucił w nią następnym sztyletem ze śmiertelną precyzją. Nie zdążyła uskoczyć, a cienkie ostrze rozorało jej kość policzkową. Syknęła z bólu. Miał rację. Jak zwykle miał rację i nienawidziła go za to. Równie mocno nienawidziła mocy, która zalewała jej ciało i robiła to, na co miała ochotę. To przecież ona miała nad nią panować, a nie na odwrót. Nie była niewolnikiem swej mocy. Nie była niczyim niewolnikiem. Jeśli Rowan rzuci kolejny przeklęty sztylet w jej twarz… Nie zawahał się. Lodowe ostrze znikło z sykiem pary nad jej wzniesionym przedramieniem. Celaena spojrzała na migotliwą krawędź skondensowanego czerwonego płomienia uformowanego na podobieństwo tarczy. Książę Fae uśmiechnął się powoli. – Na dzisiaj dosyć. Idź coś zjeść. Okrągła tarcza nie paliła, choć płomienie wirowały i skwierczały, dokładnie tak jak im kazała. Zadziałało. Dziewczyna spojrzała na wojownika. – Nie. Jeszcze raz.

*** Po całym tygodniu tworzenia tarcz o rozmaitych kształtach i temperaturach Celaena była w stanie otoczyć się kilkoma osłonami jednocześnie, a także w okamgnieniu rozciągnąć

barierę obejmującą całą polanę, aby zabezpieczyć się przed atakiem z zewnątrz. A pewnego dnia, gdy obudziła się przed świtem, wymknęła się z pokoju i udała ku kamieniom strażniczym. Drżała, ale powodem nie było tylko zimno poranka. Magia kamieni wywoływała mrowienie na jej skórze. Żaden ze strażników na murach nie kazał jej się zatrzymać. Dziewczyna szła przed siebie, aż znalazła nieco wolnej przestrzeni i zaczęła ćwiczyć.

44.

Szyk

Trzynastki był tak zwarty, że oddział przypominał jedno ciało. Wiedźmy Manon

niestrudzenie wiodły pozostałe sabaty Czarnodziobych ku chmurom. Latały w słońcu, deszczu i podczas wichury, aż ich twarze opaliły się, a policzki obsypały piegi. Abraxos co prawda nie wykonał jeszcze Przejścia, ale dzięki łatom z pajęczego jedwabiu w skrzydłach jego zwinność znacznie się poprawiła. Sytuacja z dnia na dzień stawała się coraz lepsza. Abraxos wszczął walkę o dominację z bykiem Lin i wyszedł z niej zwycięsko. Żadna inna wywerna nie rzuciła mu już wyzwania.

Gry Wojenne zbliżały się wielkimi krokami i choć Iskra nie sprawiała już kłopotów, od chwili kiedy Manon prawie ją zabiła, pozostałe wiedźmy strzegły jej czujnie. Pilnowały jej w łaźni oraz w każdym ciemnym zakamarku, a do tego dokładnie sprawdzały wszystkie sprzączki i rzemienie przed wskoczeniem w siodła. Tak, wszystko układało się bardzo dobrze, dopóki Manon nie została wezwana do komnaty babki. – Dowiedziałam się dzisiaj od Cresseidy, że twoja żałosna wywerna nie dokonała jeszcze Przejścia – warknęła Matrona w ramach powitania. – Wytłumacz mi, dlaczego muszę się

tego dowiadywać od cholernej Błękitnokrwistej? Trwa narada odnośnie do Gier Wojennych. Planuję wszystko tak, abyś to ty mogła je wygrać, a tu pozostałe Matrony mówią mi, że nie wolno ci wziąć w nich udziału, bo twój rumak nie wykonał Przejścia. Jak mam to rozumieć? Manon w ostatniej chwili dostrzegła pazury babki, które musnęły jej policzek. Nie pozostawią blizny, ale ranka będzie krwawić. – Wstyd mi za ciebie i za twą bestię – syknęła Matrona, kłapiąc żelaznymi kłami. – Pragnę tylko tego, byś zwyciężyła Gry Wojenne, byśmy mogły odebrać należny nam tytuł i stać się

królowymi. Królowymi Pustkowi, Manon! Ty tymczasem robisz wszystko, aby zaprzepaścić nasze szanse. Wiedźma wbiła wzrok w podłogę. Babka ukłuła ją szponem w pierś, przebijając czerwony płaszcz i skórę nad sercem. – Czy twe serce stopniało? – Nie. – Nie? – zadrwiła Matrona. – Jasne, nic tam nie może stopnieć. Przecież ty nie masz serca, Manon. Rodzimy się bez serc i jesteśmy z tego powodu szczęśliwe. – Wskazała kamienną podłogę. – Dlaczego więc dopiero dzisiaj zostałam poinformowana, że Iskra złapała przeklętą Crochan, która szpiegowała wśród nas? Dlaczego dowiaduję się jako ostatnia, że

trzymają ją w naszych lochach i przesłuchują od dwóch dni? Dziedziczka Czarnodziobych zamrugała kilkakrotnie, zaskoczona, ale zachowała

kamienny spokój. Babka zraniła ją ponownie, tym razem przecięła drugi policzek. – Jutro wykonasz Przejście, Manon. Jutro. Jest mi obojętne, czy się roztrzaskasz na skałach, czy nie. Jeśli przeżyjesz, lepiej módl się do Ciemności o zwycięstwo podczas Gier. Bo jeśli przegrasz… Matrona cięła ją tym razem po szyi. Ze skaleczenia popłynęła krew. Trudno o wyraźniejszą obietnicę.

*** Tym razem wszyscy przybyli, aby obejrzeć Przejście. Abraxos został osiodłany, a jego

uwagę całkowicie zaprzątnęły wyjście z jaskini i rozciągająca się przed nim noc. Asterin i Sorrel stały przy Manon, ale żadna z nich nie dosiadła swej wywerny. Babka w jakiś sposób dowiedziała się, że przyboczne na wszelki wypadek asekurują dziedziczkę i surowo im tego zakazała. Powiedziała, że Manon sama się wpakowała w tarapaty przez swą dumę oraz głupotę i sama musi się z nich wykaraskać. Wiedźmy zgromadziły się tłumnie na platformie widokowej, a z góry, z niewielkiego balkoniku, Przejściu przyglądały się Matrony oraz ich dziedziczki. Hałas był ogłuszający. Manon zerknęła na przyboczne, na pozór spokojne, ale spięte. – Trzymajcie swe wywerny daleko od Abraxosa, aby ich nie wystraszył – powiedziała. Towarzyszki pokiwały ponuro głowami. Od chwili wstawienia fragmentów pajęczego jedwabiu w skrzydła wierzchowca Manon

nie forsowała go, czekając, aż materiał zrośnie się z błoną. Przejście było jednak ostre i należało się spodziewać porywistych wiatrów. Jeśli jedwab nie wytrzyma, skrzydła jej rumaka mogły być w strzępkach w ciągu sekund. – Czekamy, Manon! – warknęła babka z góry i machnęła ręką w stronę wyjścia z jaskini. – Ale nie krępuj się. Chętnie poczekamy dłużej! Wiedźmy ryknęły śmiechem. Śmiały się Żółtonogie, Czarnodziobe, wszystkie. Jedynie Petrah nawet się nie uśmiechnęła. Jej przyboczne, skupione wzdłuż granicy platformy widokowej, również zachowały powagę. Manon odwróciła się do Abraxosa i spojrzała mu w oczy.

– Dalej. Szarpnęła za wodze, ale wywerna nie chciała się ruszyć. Tym razem powodem nie był jednak lęk. Wierzchowiec powoli uniósł łeb i spojrzał na babkę. Spomiędzy jego kłów wyrwało się niskie, ostrzegawcze warknięcie. Groźba.

Manon wiedziała, że powinna ofuknąć swego rumaka za to, że okazuje brak szacunku, ale to, że potrafił zrozumieć sytuację, wydawało się niemożliwe.

– Nadchodzi świt! – wołała babka, nie zważając na to, że bestia spogląda na nią z furią w ślepiach. Sorrel i Asterin spojrzały po sobie i Manon mogłaby przysiąc, że dłoń jej zastępczyni drgnęła, jakby sięgała po miecz. Nie chciały zranić Abraxosa, lecz… Tak, wszystkie członkinie Trzynastki były gotowe do walki w obronie życia, gdyby babka wydała rozkaz uśmiercenia Manon i jej rumaka. Usłyszały bowiem wyzwanie w głosie wywerny i zrozumiały, że bestia nakreśliła linię na piasku. Przyszły na świat bez serc, jak stwierdziła jej babka. Wszystkim tak mówiono. Posłuszeństwo, dyscyplina, brutalność. Te cechy powinny w sobie pielęgnować. Oczy Asterin lśniły oszałamiająco jasno. Skinęła raz w kierunku przywódczyni. Manon zaś zawładnęło to samo uczucie, które naszło ją w chwili, gdy Iskra smagnęła Abraxosa, ta sama niemożliwa do opisania, ale oślepiająca, obezwładniająca emocja. Złapała wierzchowca za pysk i zmusiła do oderwania wzroku od babki.

– Zrób to raz – szepnęła. – Tylko raz. Wykonajmy ten skok i zamknijmy im gęby na zawsze. Niespodziewanie z głębi góry dobiegł miarowy łomot innych wywern trzymanych na przynętę, które obracały ogromne machiny. Przypominał uderzenia serca bądź łoskot skrzydeł. Odgłos stawał się coraz głośniejszy, jakby uwięzione bestie wiedziały, co się dzieje na górze, potężniał, nabierał mocy, aż Asterin sięgnęła po tarczę i zaczęła rytmicznie uderzać o nią mieczem. Reszta Trzynastki w mig do niej dołączyła. – Słyszysz? To dla ciebie!

Rytmiczny łoskot otaczał Manon zewsząd niczym widmowe skrzydła wyłaniające się z głębi góry i przez moment wiedźma pomyślała, że śmierć nie byłaby niczym złym. Zginęłaby przecież z nim, nie sama. – Należysz do Trzynastki – rzekła do wierzchowca. – Odtąd, aż po dzień, gdy oderwie nas

od siebie Ciemność. Jesteś mój, a ja jestem twoja. Pokażmy im, dlaczego tak jest. Abraxos dmuchnął jej w dłonie, jakby chciał powiedzieć, że już dawno o tym wie i Manon niepotrzebnie strzępi sobie język. Wiedźma uśmiechnęła się lekko, choć jej rumak znów posłał babce ostrzegawcze spojrzenie. Następnie pochylił się i pozwolił Manon wspiąć się na siodło. Z wysokości grzbietu wejście do jaskini wydawało się o wiele bliższe, ale wiedźma nie pozwoliła sobie na ani jeden moment zwątpienia. Opuściła trzecią powiekę i schowała kły. Pajęczy jedwab wytrzyma. Nie było innej możliwości. – Leć, Abraxos! – zawołała i wbiła ostrogi w jego boki.

Wywerna zaryczała i pomknęła przed siebie. Manon poruszała się wraz z wierzchowcem, sycąc się sprężystością jego potężnego ciała. Bestia zgrała swe kroki z łoskotem dobiegającym z wnętrza góry. Rozrzuciła skrzydła, machnęła nimi raz, drugi, trzeci, nabrała prędkości, nieustraszona, nieugięta, gotowa… Łoskot nie ustawał. Dołączyły do niego pozostałe sabaty Czarnodziobych, tupiąc bądź klaszcząc. Przyłączyła się również dziedziczka Błękitnokrwistych, uderzając sztyletem o miecz, oraz jej podwładne. Góra dygotała i się trzęsła. Abraxos pędził coraz szybciej w kierunku urwiska. Wejście do jaskini stawało się coraz szersze. Wywerna złożyła skrzydła, aby uzyskać maksymalne przyspieszenie, odbiła się i z Manon na grzbiecie runęła w dół. Szybsze od błyskawicy przecinającej niebo, pomknęły na spotkanie przepaści.

Wiedźma uniosła się w siodle. Pęd wyrwał jej warkocz spod płaszcza i rozsupłał go,

szarpiąc boleśnie. Jej oczy zaczęły łzawić pomimo trzeciej powieki. Wywerna spadała, trzymając skrzydła zwinięte blisko ciała i ogon wyciągnięty jak struna. Pędziły w stronę piekła, ku wieczności, ku światu, aż w pewnym momencie Manon

mogłaby przysiąc, że poczuła coś w klatce piersiowej. Nie zamykała oczu. Wpatrywała się w opromienione przez księżyc skały na dnie przepaści, coraz bliższe, coraz wyraźniejsze. Skrzydła Abraxosa, niczym żagle potężnego okrętu, rozwinęły się nagle i zesztywniały z łoskotem. Wywerna skręciła ku górze i umknęła śmierci, która próbowała ściągnąć je na dół, a jej skrzydła, połatane mieniącymi się kawałkami pajęczego jedwabiu, silne i niezniszczalne, poniosły je ku Omedze i rozgwieżdżonemu niebu.

45.

Trzeba

było przyznać wartownikom, że nawet nie drgnęli, gdy Rowan zmienił postać tuż

obok nich na murach twierdzy. Dzięki bystrym oczom dostrzegli go z daleka, gdy szybował ku nim. Niektórzy okazali przestrach, ale wojownik był do tego przyzwyczajony, choć ostatnio przeszkadzało mu to bardziej niż w przeszłości. Drgnęli jednak, gdy się odezwał: – Jak długo tam siedzi? – Około godziny, książę – powiedział jeden z mężczyzn, przyglądając się rozbłyskom dochodzącym z dołu.

– Który to już dzień? – Czwarty, książę – odparł ten sam wartownik. Przez pierwsze trzy dni, gdy Celaena wymykała się z łóżka przed świtem, Rowan sądził, że pomaga w kuchni. Podczas ich wczorajszego treningu okazała jednak zaskakujący postęp i zaczął się domyślać. W duchu pogratulował jej pomysłowości i przedsiębiorczości. Dziewczyna stała na zewnątrz kręgu kamieni strażniczych i walczyła ze sobą. Z jej dłoni wyleciał ognisty sztylet, a po nim kolejny, jakby celowała w głowę przeciwnika. Oba pociski pomknęły w stronę niewidzialnej bariery chroniącej twierdzę przed magią, uderzyły w nią i odbiły się z rozbłyskiem. Popędziły rykoszetem ku Celaenie, ale ta w porę osłoniła się magiczną tarczą. Była szybka, silna i pewna siebie. Prawdziwy wojownik na polu bitwy. – Nigdy nie widziałem, aby ktoś tak walczył! – rzekł zdumiony wartownik. Rowan nie skomentował tego. Po pierwsze, nie była to ich sprawa, a po drugie, wcale nie

był przekonany, czy jego królowa ucieszyłaby się, że pół-Fae uczą się wykorzystywać swą moc w taki sposób. Zamierzał powiedzieć o wszystkim Lorcanowi, swemu dowódcy i jedynemu mężczyźnie, który przewyższał go rangą w Doranelle, ale tylko po to, by sprawdzić, czy mogą

wykorzystać tę technikę w szkoleniu żołnierzy. Dziewczyna przeszła do walki wręcz. Najpierw zadała kilka ognistych uderzeń pięścią, a potem wyprowadziła serię płomiennych kopnięć. Ognie otaczające jej kończyny – złociste, czerwone i pomarańczowe – stawały się coraz piękniejsze i bardziej urozmaicone, a technika poruszania się budziła zachwyt. Jej mistrz był potworem, co do tego nie było wątpliwości, ale wyszkolił ją znakomicie. Celaena robiła uniki, wirowała, skakała, nieugięta, gniewna i… Zaklęła z typową dla siebie siarczystością, gdy ściana rubinowego ognia odbiła się i uderzyła prosto w nią. Dziewczyna zdołała się zasłonić tarczą, ale i tak przewróciła się na trawę. Nikt się jednak nie roześmiał. Rowan nie wiedział, czy to ze względu na jego obecność, czy może sama Celaena wzbudzała aż taki zachwyt.

Otrzymał odpowiedź uderzenie serca później. Oczekiwał, że wrzaśnie coś lub odejdzie, ale księżniczka powoli wstała, otrzepała się z liści i grudek ziemi, a potem powróciła do ćwiczeń.

*** Kolejny trup pojawił się tydzień później. Wiadomość zepsuła im rześki wiosenny poranek. Przez cały tydzień trenowali walkę, obronę i wykorzystywanie magii. Lekcje przerwało im tylko pojawienie się grupki szlachty Fae podróżującej do Doranelle. Wizyta do najmilszych nie należała i Celaena zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę chce udać się do stolicy. Na szczęście goście wyruszyli następnego dnia rano i już więcej nie zaburzyli jej rytmu ćwiczeń. Pracowali tylko z ogniem, ignorując fakt, że dar dziewczyny dotyczy również wody. Sama

próbowała ją tworzyć, gdy piła, kąpała się lub gdy padało, ale bez skutku. Wiedziała już, że Rowan jest świadom jej porannych treningów, ale mimo to nie okazywał jej cienia wyrozumiałości podczas wspólnych ćwiczeń. Mogłaby przysiąc, że czasami jej moc bawiła się z mocą wojownika. Jej ogień drażnił jego lód, a jego wiatr tańczył w jej żarze. Każdy poranek przynosił jednak coś nowego, coś jeszcze trudniejszego i stanowiącego większe wyzwanie. Na bogów, Rowan był godny podziwu. Okazywał spryt, przebiegłość i daleko posuniętą pomysłowość. Celaena podziwiała go, nawet gdy sprawiał jej tęgie lanie, co miało miejsce codziennie. Dosłownie każdego dnia.

Nie powodowała już nim złośliwość jak wcześniej. Po prostu próbował pokazać dziewczynie, że wrogowie nie okażą jej ani odrobiny litości. Udowadniał, że jeśli zawaha się bądź przerwie walkę, czeka ją śmierć. Wrzucał ją w błoto, wpychał do strumienia lub przewracał na trawę podmuchami lodowatego wichru. Celaena podrywała się i ciskała strzałami ognia. Jej tarcza była teraz jej najmocniejszym sojusznikiem. Ścierała się z Rowanem raz za razem, bez końca, choć była głodna, wyczerpana i mokra od deszczu, mgły i potu. Trenowali, aż przywoływanie tarczy stało się dla niej instynktowne, aż umiała

jednocześnie wysyłać ogniste strzały i sztylety, aż sama była w stanie dołożyć swojemu nauczycielowi. Wtedy okazywało się, że są kolejne umiejętności, które musi opanować. Zabójczyni żyła ogniem, śniła o ogniu i oddychała nim. Czasami w jej snach pojawiał się jednak brązowooki mężczyzna z królestwa leżącego po drugiej stronie morza. Budziła się wówczas i chciała zbliżyć do tego, który spał obok niej, ale wtedy uświadamiała sobie, że to nie kapitan. Wiedziała, że już nigdy nie będzie spać u boku Chaola. Po tym, co się stało, było to wykluczone. Trudno jej było oddychać, gdy sobie to uzmysławiała. Oboje z Rowanem spali po przeciwnych stronach łóżka, przez co ich wspólne noce nie

miały w sobie nic romantycznego. Chwila, w której dotarli do miejsca zgonu ostatniej ofiary i Celaena ściągnęła koszulę dla ochłody, również nie miała w sobie nic podniosłego.

Dziewczyna została w samej bieliźnie. Jej skórę studził cudowny powiew wiatru znad morza i nawet Rowan rozpiął swą ciężką kurtkę, gdy byli blisko celu. – Bez wątpienia mogę go tym razem zwęszyć – oznajmiła zasapana Celaena. Sądząc po pozycji słońca, dotarcie na miejsce zabrało im niecałe trzy godziny. Nigdy w życiu nie biegła równie długo i szybko. Dobrze, że trenowała w formie Fae. – Ten trup gnije o wiele dłużej niż ta pół-Fae sprzed trzech dni. Dziewczyna zdusiła odpowiedź, która cisnęła się na usta. Rowan nie pozwolił jej obejrzeć poprzedniego ciała. Sam udał się na inspekcję, a jej kazał ćwiczyć przez cały dzień. Tego ranka wystarczyło mu jednak spojrzenie na ogień płonący w jej oczach, aby ustąpił. Celaena stąpała ostrożnie po igliwiu, szukając oznak walki bądź śladów pozostawionych

przez napastnika. Ziemia była zadeptana, a w powietrzu bzyczały muchy. Za głazem nad brzegiem strumienia wystawały jakieś ubrania. Rowan zaklął z pasją i zasłonił usta oraz nos dłonią, przyglądając się trupowi. Na twarzy zabitego pół-Fae zastygło przerażenie. Dziewczyna zapewne poszłaby w jego ślady, gdyby… Gdyby… Gdyby nie wykryła drugiego zapachu w powietrzu. Nie był aż tak mocny jak przy pierwszym odnalezionym ciele, ale wyraźny. Odepchnęła wspomnienia przywołane przez zapach, te same, które sparaliżowały ją na równinie pośród kurhanów. – Przyciągnął naszą uwagę i dobrze o tym wie – rzekła. – Morduje pół-Fae. Może chce nam coś przekazać, a może… Może po prostu mu smakują. Ale… – Przypomniała sobie mapę

Rowana, na której zaznaczono miejsca znalezienia trupów, i skrzywiła się. – A może jest ich więcej? Wojownik spojrzał na nią z wysoko uniesionymi brwiami. Celaena bez słowa podeszła do trupa, uważając, by nie zatrzeć jakichś śladów. Natychmiast ogarnęły ją nudności i żółć podeszła jej do gardła, ale zasłoniła grozę ścianą lodu, której nawet ogień nie mógł stopić. – Jesteś stary jak świat – powiedziała. – Na pewno przyszło ci do głowy, że mamy do czynienia z kilkoma przeciwnikami, zważywszy na to, że trupy znajdowano na sporym obszarze. A może ten, na którego natknęliśmy się wśród kurhanów, wcale nie jest odpowiedzialny za te morderstwa? Książę zmrużył oczy, ale skinął głową. Celaena przyjrzała się zapadłej twarzy i podartym ubraniom. Hmm… Podarte ubranie oraz ranki na dłoniach. Jego paznokcie sprawiały wrażenie, jakby w coś je wbił. Ciekawe. Inne ofiary wyglądały, jakby nic im się nie stało, ale ten…

– Rowan! – Dziewczyna odgoniła muchy. – Rowan, powiedz mi, co to jest. Fae znów zaklął, a potem ukucnął i odchylił końcem sztyletu podarty kołnierz.

– Ten mężczyzna… – …walczył – dokończyła za niego. – Stawił mu czoła. Wedle raportów nikt inny tego nie zrobił. Smród trupa był obezwładniający, ale Celaena ukucnęła przy gnijącym, skurczonym od środka ramieniu. Wyciągnęła rękę, niemo prosząc Rowana o użyczenie sztyletu. Wciąż nie

miała własnej broni. Fae zawahał się, gdy na niego spojrzała, ale wcisnął jej rękojeść w dłoń. „Tylko na to popołudnie” – mówiło jego niechętne spojrzenie. „Wiem, wiem – pomyślała dziewczyna. – Nie zapracowałam sobie jeszcze na własną broń. Tylko mi nie strosz piórek”. Znów skupiła uwagę na trupie. Nie miała teraz ochoty na sprzeczkę z Rowanem, choć

ostatnio drażnienie go było jej ulubionym zajęciem. Powoli, ostrożnie, z szacunkiem przesunęła ostrze sztyletu pod brudnymi, popękanymi paznokciami mężczyzny, a potem rozsmarowała na dłoni to, co spod nich wydobyła. Była to głównie ziemia oraz coś jeszcze. Coś czarnego. – Cóż to jest, u licha? – spytał wojownik, klękając obok dziewczyny i obwąchując jej dłoń. Cofnął się, warcząc. – To nie ziemia. Bez wątpienia nie była to ziemia. Znalezisko było ciemniejsze od nocy i cuchnęło równie mocno jak w chwili, gdy obwąchała je po raz pierwszy. Miało to miejsce w katakumbach pod biblioteką. Dobrze pamiętała obsydianowoczarną kałużę oleistej krwi. Buchający z niej smród był nieco inny, ale bardzo podobny, podobny do tego stopnia, że…

– To niemożliwe! – Celaena zerwała się na równe nogi. – To… To… Chodziła w kółko, próbując opanować dreszcze. – Mylę się. Muszę się mylić. W zapomnianym lochu pod biblioteką, pod wzniesioną z Kamieni Wyrda wieżą zegarową

króla znajdowało się wiele cel. Stworzenie, na które tam natrafiła, posiadało ludzkie serce. Znalazło się tam ze względu na jakiś defekt, jak sądziła. A może istniały inne, podobne potwory, które ulepszono i przeniesiono gdzieś indziej? A może były już… gotowe? – Mów – warknął Rowan. Jego słowa były ledwie zrozumiałe, gdyż z trudem panował nad żądzą mordu rozbudzoną przez świadomość zagrożenia kryjącego się gdzieś w tych lasach.

Dziewczyna uniosła dłoń, by przetrzeć oczy, ale przypomniała sobie, co znajduje się na jej palcach. Chciała je wytrzeć w koszulę, ale wtedy uświadomiła sobie, że jej piersi zakrywa jedynie pasek materiału i jest jej niebywale zimno. Podbiegła do strumienia, żeby z obrzydzeniem spłukać zaschniętą czarną krew, i szybko, cicho opowiedziała Rowanowi

o stworzeniu w bibliotece, Kluczach Wyrda i informacjach o tym, jak zniszczyć tę moc, którymi Maeve nie chciała się podzielić. A była to straszna moc, gdyż pozwalała królowi na tworzenie podobnych potworów i wysyłanie ich w ślad za ludźmi z magią we krwi. Owiał ją ciepły powiew wiatru, rozgrzewając jej kości oraz krew, kojąc jej nerwy. – W jaki sposób ta istota się tu znalazła? – spytał wojownik. Na jego twarzy malował się lodowaty spokój. – Nie wiem. Mam nadzieję, że się mylę. Ale ów smród… Nie zapomnę go do końca życia. Ta istota cuchnie jak ktoś, kto zgnił od środka, a jego jestestwo zostało wypaczone. – Ale zachowała nieco rozumu. Spójrz, przecież chowa ciała. Celaena próbowała kilkakrotnie przełknąć ślinę, ale czuła suchość w ustach. – Pół-Fae to idealne cele. Wiele z nich potrafi przecież władać magią, a nikt w Wendlyn

czy Doranelle nie da za nich złamanego grosza. Ale zastanawiają mnie te trupy. Po co potwór porywa ofiary, skoro potem je zabija? – Sprawdza, czy mają zgodne natury – podpowiedział jej Rowan. – Jeśli okazuje się, że tak nie jest, wysysa z nich całą krew. – Ale po co porzuca trupy tak, byśmy mogli je znaleźć? By wzbudzić nasz strach? Wojownik zacisnął szczęki i zatoczył krąg, przyglądając się ziemi, drzewom i kamieniom. – Spal to ciało, Aelin. Następnie odpiął pas z pochewką od sztyletu, który pożyczył jej przed chwilą, i rzucił jej

obie rzeczy. Celaena złapała je jedną ręką. – Ruszamy na polowanie.

*** Niczego nie znaleźli, choć Rowan przeistoczył się w jastrzębia i krążył wysoko nad drzewami. Gdy nadszedł zmrok, wdrapali się na największe, najbardziej rozłożyste drzewo w okolicy. Przytulili się mocno do siebie na masywnej gałęzi, gdyż wojownik za nic nie chciał pozwolić na rozpalenie ognia. Dziewczyna zaczęła nieco sarkać, a wtedy Fae pokazał jej, że na niebie nie było księżyca. Podczas takich nocy po lesie grasowały o wiele gorsze istoty od skórozdzierców. Celaena zamilkła i nie rzekła ani słowa do chwili, gdy Rowan poprosił ją, aby opowiedziała mu więcej o owym stworzeniu z biblioteki. Chciał poznać ich wszystkie słabe i mocne punkty. Opowiedziała mu wszystko, co pamiętała, a wtedy wyciągnął jeden ze swoich długich noży, należący do imponującego arsenału, z którym się nie rozstawał, i zaczął go czyścić. Dzięki wyostrzonym zmysłom Celaena dostrzegła w świetle gwiazd stal, jego dłonie oraz mięśnie przesuwające się pod skórą. Sam Rowan był piękną bronią, uformowaną w trakcie

wielu stuleci bezlitosnych ćwiczeń i kampanii wojennych.

– Myślisz, że się mylę? – spytała, gdy wsunął nóż na miejsce i sięgnął po kolejny. Żaden

z nich nie był brudny, ale nie skomentowała tego. – Wiesz, chodzi mi o to stworzenie. Wojownik ściągnął przez głowę koszulę, aby sięgnąć po broń ukrytą pod nią. Odsłonił przy tym szerokie, muskularne plecy pokryte licznymi bliznami i doprawdy imponujące. Kobieta ukryta w Celaenie nie miała nic przeciwko temu. Podobało jej się to, że siedzi przed nią półnagi, tym bardziej że sam widział już każdy element jej ciała. Po tym, przez co przeszła z Chaolem, znała już wszystkie zakamarki męskiego ciała, ale nie… Nie będzie myśleć o Chaolu. Nie może sobie na to pozwolić teraz, gdy wreszcie odnalazła równowagę, a wśród jej myśli panuje porządek. Nie kiedy wreszcie czuje się naprawdę dobrze. – Mamy do czynienia z przebiegłym, śmiertelnie groźnym drapieżnikiem, a to, kiedy

przyszedł na świat, nie ma dla nas znaczenia – rzekł Rowan, czyszcząc niewielki sztylet, który nosił przytroczony do piersi. Dziewczyna przyglądała się tatuażowi wijącemu się po twarzy, szyi, barkach i ramieniu. Cóż za brutalny ślad. Czy blizny na twarzy kapitana zagoiły się już, czy na zawsze będą mu przypominać o tym, co mu zrobiła? – Jeśli się mylisz, będę się bardzo cieszył – dodał. Celaena oparła się o pień. Już po raz drugi pomyślała o Chaolu. Musiała być naprawdę wyczerpana, chyba że pragnęła po prostu wprawić się w jeszcze gorsze samopoczucie. Nie

chciała wiedzieć, co się u niego działo przez ostatnie miesiące ani też co o niej myślał. Jeśli przekazał informacje odnośnie do jej przeszłości królowi, ten być może wysłał potwora w ślad za nią, aby ją wytropił. A Dorian? Na bogów… Tak bardzo zagubiła się we własnym nieszczęściu, że w ogóle o nim nie myślała. Czy udało mu się utrzymać magiczny dar w tajemnicy? Modliła się, aby był bezpieczny. Dręczyła się tymi myślami do chwili, gdy Rowan zakończył czyszczenie broni. Książę wziął ich bukłak z wodą i obmył sobie dłonie, szyję i pierś. Celaena patrzyła, jak woda

migocze na jego skórze w blasku gwiazd. Dobrze się składało, że w ogóle się nią nie interesował, bo ona sama była na tyle głupia i nierozważna, że mogła z czasem dojść do wniosku, że rozbudzenie namiętności do Rowana mogłoby pomóc rozwiązać jej problem z Chaolem. W jej sercu ziała nadal wielka dziura, która stawała się coraz większa, gdyż nic nie mogło jej załatać, nawet zaciągnięcie Rowana do łóżka. Bywały dni, kiedy uznawała pierścionek z ametystem za największy skarb. Bywały inne, kiedy miała ogromną ochotę spalić go w swych płomieniach. Może i była idiotką, skoro pokochała mężczyznę służącego królowi, ale Chaol dał jej to, czego potrzebowała po utracie Sama i koszmarze kopalni.

Teraz jednakże nie wiedziała już, czego tak naprawdę potrzebuje. Nie wiedziała, czego pragnie. Gdyby chciało jej się o tym myśleć, zapewne uznałaby, że nie ma bladego pojęcia,

kim naprawdę jest. Wiedziała tylko tyle, że ten, kto wypełza z czeluści żalu i rozpaczy, nie jest już tą samą osobą, która w nią wpadła. Może to dobrze? Rowan nałożył koszulę i sam również oparł się o pień. Jego ciało było ciepłe i silne. Siedzieli w ciemnościach, aż dziewczyna rzekła cicho: – Powiedziałeś mi, że kiedy Fae znajduje towarzysza życia, nie jest w stanie znieść myśli o skrzywdzeniu go. Prędzej zadasz ból sobie niż jemu. – Tak. Dlaczego o to pytasz? – Próbowałam go zabić. Cięłam go przez twarz i chciałam mu wbić sztylet w serce, bo uznałam, że jest winny śmierci Nehemii. Zabiłabym go, gdyby ktoś mnie nie powstrzymał. Gdyby Chaol… Gdyby on był moim prawdziwym towarzyszem życia, nie zrobiłabym tego, prawda? Rowan milczał przez moment. – Nie przebywałaś w formie Fae od dziesięciu lat. Być może twoje instynkty były za słabe. Bywa, że dwoje towarzyszy dzieli łoże na długo przed tym, nim pojawia się faktyczna więź między nimi. – Nie ma jednak sensu trzymać się tej nadziei. – A chcesz poznać prawdę? Dziewczyna wsunęła brodę w głąb tuniki i zamknęła oczy. – Nie dziś.

46.

Celaena osłoniła

oczy przed blaskiem słońca i spojrzała na klif oraz kawałek plaży poniżej.

Trwał upalny dzień, a powietrze ani drgnęło, ale Rowan nie zdjął swej ciężkiej, szarawej kurtki oraz szerokiego pasa. Jego przedramiona nadal chroniły karwasze. Tego ranka przydzielił dziewczynie więcej broni, tak na wszelki wypadek. O świcie powrócili na miejsce zabójstwa, a stamtąd mieli udać się do Mistward, ale

dziewczyna pochwyciła nowy trop. Dojrzała kropelkę czarnej krwi na kamieniu, a Rowan wyczuł zapach i poszedł w ślad za nim na klif. Zabójczyni nie odstępowała go ani na krok.

Uważnie przyjrzeli się plaży pod nimi oraz licznym jaskiniom wydrążonym przez naturę, ale nie zauważyli niczego podejrzanego. Nic tam nie było, a trop, wystawiony na działanie żywiołów, wystygł. Włóczyli się wzdłuż klifu przez godzinę, szukając jakichkolwiek wskazówek, ale nie odnaleźli żadnej aż do chwili, gdy… Uskok opadał łagodnie niżej, jakby jego krawędź wydeptały dziesiątki stóp. Oboje wyjrzeli za nią ostrożnie i ujrzeli skruszone, ledwie widoczne schody. Rowan złapał dziewczynę za ramię. Spojrzała na niego pytająco, ale Fae nie puszczał. – Nie mam zamiaru się na ciebie denerwować – oznajmiła.

– Spójrz. Schody właściwie nie przypominały już schodów. Pozostały z nich jedynie bloki skał, porośnięte tu i ówdzie krzakami. Schodziły na plażę i kończyły się niemalże przy wodzie, tak czystej i przejrzystej, iż widać było w niej drobną przerwę w strzegącej wybrzeża rafie

koralowej. Było to jedno z nielicznych miejsc, przez które można było w miarę bezpiecznie dostać się na ląd, choć przepłynąć tędy mogła jedynie niewielka łódź. Nie zmieściłby się tu okręt wojenny ani statek handlowy i przypuszczalnie z tych względów w okolicy nie powstał żaden port. Było to jednak idealnie miejsce, aby potajemnie dostać się do Wendlyn i utrzymać swój pobyt w tajemnicy. Dziewczyna zaczęła szkicować mapę na piasku i zaznaczać ciała. – Znajdowano je w strumieniach i rzekach – powiedziała. – Zawsze blisko morza – dodał Rowan, klękając przy niej. – Mogliby przecież porzucać ofiary w morzu. – Ale wówczas zostałyby wyrzucone na brzeg i ludzie zaczęliby przeszukiwać plaże. Spójrz tutaj. – Celaena wskazała miejsce w samym środku strefy działania zabójcy. Dokładnie tutaj się znajdowali. – Przecież mamy tu dziesiątki jaskiń. – Wstała i spojrzała na fale zatrzymujące się na rafie. – Łatwo się tu dostać z…

Zaklęła. Nie mogła wymówić tych słów na głos. Nie widziała żadnych statków, co nie oznaczało, że pod osłoną nocy nie zakradały się tu okręty z Adarlanu, przewożące na łodziach przerażających pasażerów. Rowan również wstał. – Zbieramy się stąd. – Nie sądzisz, że już by nas zaatakowały, gdyby nas zauważyły? „Jeśli zaraz usłyszę, że nie wypada, aby królowa się narażała, każę mu się…” – pomyślała

Celaena, ale Fae wskazał słońce i rzekł: – Nie ma sensu zapuszczać się do jaskiń teraz. Zrobimy to dopiero pod osłoną ciemności. Teraz wrócimy do strumienia i poszukamy czegoś do jedzenia. A potem, księżniczko – rzekł z dzikim uśmiechem – zabawimy się jak nigdy. *** Jakiś bóg uznał najwyraźniej, że zasłużyli sobie na odrobinę łaski, gdyż tuż po zachodzie słońca rozpoczęła się wściekła ulewa, a następujące jeden po drugim grzmoty zagłuszały wszelkie odgłosy. Rowan i Celaena powrócili na plażę i rozpoczęli systematyczne przeszukiwanie jaskiń. Wtedy łaska boska się skończyła. Gdy leżeli na brzuchach na wąskim klifie wznoszącym się nad pustą plażą, ujrzeli coś o wiele gorszego, niż się spodziewali. Nie były to jedynie

potwory będące dziełem króla. Ich oczom ukazał się oddział żołnierzy. Z ogromnego wejścia do jaskini zakamuflowanego częściowo skałami i piaskiem wyszło

kilku mężczyzn. Nie zauważyliby ich, gdyby nie wrażliwy węch Rowana. Nie potrafił opisać zapachu, który wychwycił, ale Celaena go znała. W ustach jej zaschło, a w żołądku poczuła ucisk, gdy patrzyła na wychodzących ze schronienia ludzi. Poruszali się karnie, oszczędnymi ruchami, co oznaczało, że byli doskonale wyszkoleni. Nie byli oszalałymi dzikimi potworami jak ten z biblioteki ani też zimnymi, pozbawionymi wszelkich wad stworzeniami jak to z kurhanów, ale śmiertelnymi żołnierzami, świadomymi, zdyscyplinowanymi i bezlitosnymi. – Pamiętasz sprzedawcę krabów w miasteczku? – szepnęła Celaena do Rowana. – Powiedział, że znalazł broń w sieciach. Zapewne ci ludzie przybywają na statkach i przypływają na brzeg, nie przyciągając niczyjej uwagi. Musimy przyjrzeć im się z bliska. Wojownik obdarzył ją uśmiechem doświadczonego łowcy. – Wiedziałam, że się kiedyś przydasz – dodała. Rowan parsknął i zmienił postać. Dziewczyna miała nadzieję, że burza zamaskuje

towarzyszący przemianie rozbłysk. Jastrząb zatrzepotał skrzydłami i pomknął nad wodą, wyglądając na niewinnego drapieżnika szukającego czegoś do jedzenia. Zatoczył krąg

i usiadł na skale tuż nad załamującymi się falami. Celaena patrzyła, jak zrywa się do lotu i kieruje w stronę pieczary niczym zwykły ptak szukający schronienia przed deszczem. W końcu wpadł do środka i znikł pod dachem. Dziewczyna wstrzymała oddech. Obliczyła przerwę między uderzeniem pioruna i rozbłyskiem. Palce ją świerzbiły, aby pochwycić za rękojeść miecza. Minęła dłuższa chwila. W końcu Rowan wyfrunął z mroku jaskini. Wystrzelił ku niej, ale przemknął nad jej głową i skierował się w stronę lasów. Klarowny sygnał: „Idź za mną”. Celaena odczołgała się ostrożnie, aż znalazła się wystarczająco daleko, by móc się zerwać i wślizgnąć między drzewa. Szła, szukając księcia, aż las zgęstniał, tłumiąc wszelkie dźwięki.

Zastała go przy powykrzywianej sosence. Stał z rękami założonymi na piersi. – W jaskini znajduje się około dwustu śmiertelnych żołnierzy oraz trzy potwory. Utworzyli tajną siatkę wzdłuż wybrzeża. Celaena poczuła ucisk w gardle. Czekała, aż powie coś więcej, choć kosztowało ją to wiele wysiłku. – Dowodzi nimi ktoś, kogo nazywają generałem Narrokiem. Żołnierze wydają się doskonale przeszkoleni, ale trzymają się z daleka od owych istot. Rowan otarł nos. W blasku błyskawicy dziewczyna ujrzała krew.

– Miałaś rację. Te trzy istoty wyglądają jak ludzie, ale nimi nie są. Nie wiem, co się kryje pod ich skórą, ale to… Powiedziałbym „obrzydliwe”, ale to zbyt słabe słowo. Miałem wrażenie, że odpychają moją magię, moją krew, całe moje jestestwo. – Przyjrzał się krwi na swych palcach. – Wyglądają, jakby na coś czekali. Trzy potwory. Wystarczył jeden, żeby niemalże ją zabić. – Na co? Oczy Rowana płonęły, gdy spoglądał na nią.

– Może ty mi powiesz? – Król nigdy nie wspomniał o tym. On… Czyżby w Adarlanie stało się coś złego? Czy Chaol zdradził królowi, kim Celaena naprawdę jest, a ten posłał za nią tych ludzi, by… Nie, przecież przerzucenie takiego oddziału zabrałoby całe tygodnie, a nawet miesiące.

– Trzeba przekazać wiadomość do Varese. Trzeba ich ostrzec jak najszybciej. – Nawet gdybym dotarł tam jutro, przybycie pieszych oddziałów do jaskiń potrwałoby ponad tydzień. Większość armii jest rozmieszczona przez całą wiosnę na północy. – Tak czy owak musimy ich ostrzec, że są w niebezpieczeństwie.

– Pomyśl logicznie. Wzdłuż zachodniego wybrzeża ciągną się dziesiątki jaskiń, a ci wybierają akurat tę. Celaena przypomniała sobie mapę obszaru. – Gdyby ruszyli górską drogą, musieliby minąć fortecę – powiedziała. Naraz zrobiło jej się zimno i nawet magia, która zamigotała, próbując ją uspokoić, nie była w stanie jej rozgrzać. – Nie, nie minęliby jej. Dotarliby prosto do fortecy. Oni szukają pół-Fae. Rowan pokiwał głową powoli, z powagą.

– Myślę, że znalezione przez nas ciała to tylko eksperymenty. Chcieli poznać słabości i mocne punkty pół-Fae i przekonać się, czy któreś z nich przydadzą się podczas wypaczania innych istot. Oddział jest dość spory i wydaje mi się, że wysłano go po to, by łapać pół-Fae albo zlikwidować potencjalne zagrożenie. Logiczne. Gdyby nie udało im się przekształcić pół-Fae lub ich uwięzić i wysłać do

Adarlanu, mogliby przecież stanąć po stronie Wendlyn podczas ewentualnej wojny. Mogliby stać się najlepszymi wojownikami w armii Wendlyn i tym samym przysporzyć Adarlanowi sporo kłopotów. Dziewczyna zadarła podbródek i oznajmiła: – A więc nie traćmy czasu, zejdźmy na dół i przywalmy w nich naszą magią. Teraz, póki śpią. Odwróciła się, choć jej dusza zaczęła wierzgać i wić się na samą myśl o tym. Rowan złapał ją za łokieć. – Gdybym wiedział, że to możliwe, sam bym ich podusił. Obawiam się jednak, że to niewykonalne. Znajdziemy się w wielkim niebezpieczeństwie. – Wykonalne. Nie zatrzymasz mnie. Miała przed sobą żołnierzy Adarlanu, którzy mordowali, plądrowali i wyrządzili więcej zła, niż była w stanie znieść. Mogła stawić im czoło. Mogła i musiała. – Nie. Nie jesteś w stanie wyrządzić im fizycznej krzywdy, Aelin. Jeszcze nie. Wiedzą już wystarczająco dużo o Znakach Wyrda, by umieć zabezpieczyć cały ten cholerny obóz przed magią. Rozstawili znaki, które trochę przypominają kamienie wokół twierdzy. Noszą na sobie mnóstwo żelaza – mają przecież zarówno zbroje, jak i broń. Dobrze znają przeciwnika. Jesteśmy nieźli w swoim fachu, ale nie pokonamy tak wielkiej grupy… Celaena nie mogła się zatrzymać. Krążyła z palcami wbitymi w mokre włosy, kiedy nagle

uświadomiła sobie, że Rowan nie dokończył zdania. – Dokończ. – Narrok przebywa daleko w tyle kompleksu jaskiń, w swego rodzaju komnacie. Przypomina te potwory. Jest bestią w ludzkiej skórze. Wysyła swych podwładnych, by ci

łapali i przynosili mu pół-Fae, żeby móc na nich eksperymentować. Dziewczyna zrozumiała, dlaczego wojownik chciał, aby ich rozmowa odbyła się z dala od

plaży, między drzewami. Nie powodowała nim troska o ich bezpieczeństwo. W rękach Narroka była właśnie jakaś pół-Fae. – Próbowałem odebrać jej powietrze, by oszczędzić jej męki – powiedział Rowan. – Niestety, otacza ją zbyt wiele żelaza. Poza tym i tak nie przeżyje tej nocy, nawet jeśli wtargniemy tam teraz. Nie ma już w niej wiele życia, choć nadal oddycha. Od tego, co oni zrobili, nie ma już odwrotu. Wyssali z niej życie i uwięzili w zaklętym kręgu koszmarów i udręk, które przeżyła. Ogień w żyłach Celaeny zamarzł. – Te istoty tak działają – szepnęła. – Ten, na którego natrafiliśmy, próbował się mną pożywić. Gdybym nie uciekła, wyssałby mnie do cna. Rowan warknął głucho, jakby wiedział, o czym mówi. Dziewczynie zrobiło się niedobrze. Przechyliła głowę, aby poczuć na twarzy krople deszczu ściekające z koron drzew, a potem nabrała tchu i spojrzała na księcia. – Nie jesteśmy w stanie zabić ich naszą magią, gdy przebywają w obozie. Siły Wendlyn są zbyt daleko, a Narrok, trzech jego sługusów oraz dwustu żołnierzy poluje na pół-Fae. Myślała na głos, ale wojownik i tak przytaknął. – Ilu ludzi z Mistward walczyło na prawdziwej wojnie.

– Góra trzydziestu. A niektórzy, jak Malakai, są zbyt starzy. Będą chcieli walczyć i zginą. Rowan wszedł między drzewa. Dziewczyna podążyła za nim, gdyż wiedziała, że musi oddalić się od plaży. W przeciwnym razie zaraz rzuciłaby się uwięzionej pół-Fae na pomoc. Mięśnie ramion księcia były napięte, jakby zmagał się z tym samym problemem. Przestało padać i Celaena ściągnęła kaptur, aby mgliste powietrze ostudziło jej rozgrzane policzki. W tej krainie często spotykało się pasterzy, rolników i rybaków. Poza pół-Fae nie było tu nikogo, kto mógłby stawić czoła potworom, a ci nie mieli żadnego atutu po swej stronie poza tym, że znali terytorium lepiej od wroga. Oczywiście przekażą wieści Wendlyn i niewykluczone, że pomoc dotrze w ciągu tygodnia. Rowan podniósł pięść. Dziewczyna zatrzymała się i rozejrzała błyskawicznie. Fae wyciągnął sztylet z karwasza, a Celaena jakąś sekundę później poczuła smród. Tak cuchnęły wnętrza sługusów Narroka. – Tylko jeden – szepnął wojownik tak cicho, że gdyby nie zmysły Fae, dziewczyna nigdy by go nie usłyszała. – Marna pociecha – odparła równie cicho i wyciągnęła własną broń. Rowan wskazał kierunek.

– Idzie prosto na nas. Odejdź dwadzieścia kroków w prawo. Ja oddalę się w lewo. Gdy potwór znajdzie się między nami, dam ci znak. Wtedy uderzaj. Nie korzystaj z magii, jego sojusznicy są w pobliżu. Masz działać szybko i bezszelestnie. – Rowan, to coś… – Szybko i bezszelestnie. Zielone oczy księcia błyszczały, ale wytrzymała jego spojrzenie. „Ten, na którego natrafiliśmy, próbował się mną pożywić – powtórzyła w myślach. –

Niewykluczone, że podejmujemy zbyt wielkie ryzyko”. „Byłaś wówczas nieprzygotowana – zdawał się mówić wzrok Rowana. – I beze mnie”. „To jakieś szaleństwo! Ja walczyłam z tym, który okazał się nieudanym eksperymentem, i wygrałam z największym trudem!”.

„Boisz się, księżniczko?”. „Tak. Bo mam sensowne powody”. Racja była jednak po stronie Rowana. Znajdowali się na własnym terenie i oboje byli wojownikami. Tym razem walka będzie wyglądała inaczej. Celaena skinęła głową niczym żołnierz przyjmujący rozkazy i bez słowa pożegnania wślizgnęła się między drzewa. Przemykała bezszelestnie, licząc każdy krok. Nasłuchiwała lasu i kontrolowała oddech. Skryła się za drzewem porośniętym mchem i wyciągnęła kolejne ostrze. Smród stawał się coraz mocniejszy, aż rozbolała ją głowa. Chmury rozsuwały się i blask gwiazd przeniknął mgłę wiszącą nisko nad rozmokłą ziemią. Nic. Przyszło jej do głowy, że być może Rowan się pomylił, gdy potwór wyłonił się spomiędzy drzew. Był bliżej, niż sądziła. O wiele, wiele bliżej.

Od razu wyczuła rozmazaną plamę ciemności oraz ciszę, która otaczała go niczym dodatkowy płaszcz. Nawet mgła wydawała się przed nim cofać. Stworzenie zakryło głowę kapturem i zdołała dostrzec jedynie bladą skórę twarzy oraz zmysłowe usta. Nie miał broni, gdyż jego szpony w zupełności mu wystarczały. Na ich widok

Celaena wstrzymała oddech. Znała takie długie, ostre szpony aż za dobrze. Pamiętała, jak całkiem podobne wgryzły się w jej ciało w bibliotece, ale tamte były tępe i połamane. Tym razem patrzyła na wypolerowane, ciemne, lśniące kosy. Skóra jego palców była jasna niczym kość, nieskazitelna, zbyt gładka, aby być dziełem natury. W rzeczy samej, dziewczynie wydawało się, że dostrzega ciemne, migotliwe żyły, pamiątkę po krwi, która kiedyś płynęła w tej istocie. Nie odważyła się nawet mrugnąć, gdy potwór odwrócił zakapturzoną głowę ku niej. Rowan nadal nie dawał znaku. Czyżby nie zorientował się, jak blisko byli? Z nosa wyciekła ciepła strużka i ściekła po jej wardze. Napięła mięśnie i przyszykowała się.

Jak szybko poruszał się taki potwór? Jak głęboko będzie musiała go pchnąć długim nożem? Po miecz planowała sięgnąć dopiero w ostateczności, gdyż był bardziej nieporęczny, nawet

jeśli walcząc nożem, musiała podejść bliżej. Potwór rozejrzał się dookoła. Celaena przylgnęła do drzewa. Jej przeciwnik z biblioteki przedarł się przez metalowe drzwi, jakby były z papieru, i wiedział, jak korzystać ze Znaków Wyrda… Wyjrzała zza pnia i dostrzegła, że istota podąża w stronę jej kryjówki. Poruszała się ze śmiercionośną elegancją, co zwiastowało długi, bolesny koniec. Umysł stworzenia nie uległ zniszczeniu. Nadal dysponowało umiejętnością logicznego myślenia i planowania. Te potwory były tak dobre w swym fachu, iż król uznał, że na tym odcinku wybrzeża wystarczą mu trzy. Ile jeszcze kryło się na kontynencie? W lesie zapadła cisza tak głęboka, że dziewczyna wyraźnie usłyszała, jak stworzenie

węszy. Usiłowało ją odnaleźć. Jej magia wzburzyła się, próbując dojść do głosu, ale Celaena zdusiła ją. Nie chciała, aby jej moc zetknęła się z tą istotą, bez względu na to, co kazał jej Rowan. Stworzenie raz jeszcze wciągnęło powietrze nozdrzami i uczyniło kolejny krok w jej kierunku. Tak jak owego dnia wśród kurhanów, powietrze zaczęło się rozrzedzać. W uszach jej dudniło, krew popłynęła z drugiego nozdrza. „Jasna cholera…”. Wtedy jak grom z jasnego nieba spadła na nią przerażająca myśl. Jej świat się zachwiał. „Czyżby dorwał Rowana w pierwszej kolejności?”. Ośmieliła się wyjrzeć zza drzewa. Potwora nie było.

47.

Celaena zaklęła w duchu

i się rozejrzała. Gdzie on się, do cholery, podział? Znów zaczęło

padać, ale potworny zapach nie ustępował. Uniosła długi sztylet w kierunku Rowana. Dawała mu znak, by się upewnić, że żyje. Musiał żyć, nie było innej możliwości. Nie godziła się na to. Ostrze było tak czyste, że mogła ujrzeć w nim własną twarz, drzewa, gwiazdy i… I potwora stojącego za nią. Zawirowała, gotując się do ataku. Pchnięcie w jeden bok i cięcie po gardle. Trenowała tę technikę od lat, przychodziła jej równie łatwo jak oddychanie. Wtedy jednak natknęła się na wzrok czarnych, bezdennych oczu i zamarła. Zarówno jej ciało, jak i umysł oraz dusza zastygły. Magia rozbryzgnęła się i zgasła. Dziewczyna ledwie zarejestrowała cichy szelest spadającej na runo broni. Deszcz padający na jej twarz stał się odległym doznaniem. Ciemność dookoła rozlewała się, otaczała ją, witała i dodawała otuchy. Potwór zrzucił kaptur.

Miał twarz młodego mężczyzny o nienaturalnie perfekcyjnych rysach. Na piersi spoczywał mu naszyjnik z ciemnym kamieniem – Celaena z trudem przypomniała sobie, że zwano go Kamieniem Wyrda – który połyskiwał w deszczu. Stała przed ucieleśnieniem boga śmierci. – Ty – rzekł potwór z uśmiechem, który nie miał w sobie nic ludzkiego. Nie mogła odwrócić głowy. Z ciemności dobiegły wrzaski, które odpychała od siebie od tylu lat. Potwór uśmiechnął się szerzej, odsłaniając zbyt białe zęby, i wyciągnął rękę

w kierunku jej gardła. Jego lodowate palce wydawały się tak delikatne. Musnął skórę jej szyi kciukiem, a Celaena odchyliła głowę, aby lepiej widzieć jego oczy.

– Twe cierpienie smakowało niczym wino – szepnął, zaglądając w głąb jej duszy. Wiatr smagał jej twarz, szarpał ramiona, uderzał w brzuch, ryczał jej imię, ale w oczach nieznajomego widziała wieczność oraz spokój, wyczytywała w nich obietnicę słodkiej ciemności. Nie mogła odwrócić głowy. Z ulgą i radością pomyślała o tym, że może mu teraz ulec. Musiała jedynie poddać się ciemności, tak jak ją prosił. „Bierz, co chcesz – chciała powiedzieć. – Bierz wszystko”. Błysk srebra i stali przeszył atramentową zasłonę. Pojawił się kolejny potwór – dziewczyna dojrzała jego kły, wyczuła furię oraz wiatr – który złapał ją i odciągnął gwałtownym szarpnięciem. Zamierzyła się na niego, ale okazał się lodem. To był… To był Rowan. Fae odciągał ją i wykrzykiwał jej imię, ale dziewczyna nie mogła oprzytomnieć, nie mogła

się uwolnić spod wpływu mrocznej istoty. Ostre zęby przebiły jej skórę między szyją i ramieniem. Wzdrygnęła się i skupiła na bólu, jak gdyby był liną, po której mogła się

wydostać z odmętów odrętwienia, w górę, wyżej, aż… Rowan otoczył ją jednym ramieniem i przycisnął do siebie. W drugiej ręce trzymał miecz. Odciągał krwawiącą z nosa dziewczynę jak najdalej od potwora stojącego przy drzewie. Ból. To właśnie dlatego znalezione rankiem ciało zostało oszpecone. Ów pół-Fae próbował zadać sobie ból, aby uwolnić się od tych istot. Próbował przypomnieć ciału, co było prawdziwe, a co stanowiło iluzję. Potwór parsknął śmiechem. Na bogów, dziewczyna stanowiła już jego własność. Poszło tak łatwo, tak szybko. Nie miała żadnych szans, a Rowan nie atakował, bo… Bo w ciemności, stojąc twarzą w twarz z wrogiem, który nie potrzebował broni, aby zabijać, nawet książę Fae nie miał wielkich szans. Jako doświadczony wojownik wiedział jednak, kiedy wycofać się z walki. – Musimy uciekać – szepnął. Istota znów parsknęła śmiechem, podchodząc bliżej. Rowan wycofał się z Celaeną. – Możesz próbować – odezwała się głosem, który pochodził z innego świata. Dziewczynie to wystarczyło. Uwolniła swą magię. Z ziemi wystrzeliła ściana ognia, w którą włożyła całą swą silną wolę, przerażenie i wstyd. Nie interesowały jej konsekwencje, chciała tylko stworzyć dla siebie i dla Rowana możliwość ucieczki. Potwór zasyczał, ale nie

wiedziała, czy to frustracja, czy może ból porażonych blaskiem oczu. To nie było dla niej istotne. Zyskali dzięki temu nieco czasu i nie zmarnowali go. Popędzili w górę zbocza, ścigani trzaskami. Cuchnąca plama ciemności rozlewała się niczym pajęcza sieć.

Rowan znał te lasy i doskonale wiedział, jak zmylić pogoń. Udało im się zwiększyć przewagę, ale potwór nadal ich ścigał, nawet gdy wojownik wykorzystał wiatr, aby przepędził ich zapach. Pokonywali kilometr za kilometrem, aż każdy oddech bolał Celaenę, jakby jej płuca były

pełne szklanych okruchów. Nawet książę wydawał się zmęczony. Nie uciekali w stronę fortecy, bynajmniej. Nie chcieli, aby potwór znalazł się w pobliżu Mistward. Podążali w głąb Gór Kambryjskich, teren stawał się coraz bardziej stromy, a powietrze chłodniejsze. Istota nie ustawała. – Nie da nam spokoju! – sapnęła Celaena, gdy niemalże na czworakach wdrapali się na ostry występ skalny. Odepchnęła chęć, aby paść na kolana i zwymiotować. – Jak pies myśliwski, który pochwycił trop. Jej trop. Wojownik odsłonił kły. Deszcz ściekał mu po twarzy.

– A zatem będę pędził przed siebie, aż padnie trupem. Zamigotała błyskawica, pokazując im wydeptaną przez kozice ścieżkę prowadzącą na

szczyt. – Rowan – szepnęła zdyszana Celaena. – Rowan, ja mam pomysł.

*** Celaena zapytała się w myślach, czy nadal pragnie umrzeć. A może bóg śmierci igra z nią

zbyt długo? Wspięła się na kolejny szczyt, gdzie rosły odarte z kory drzewa, a potem rozpaliła ognisko i zajęła od niego pochodnię, którą zatknęła przy zapomnianej ścieżce. Jej blask opromienił nagie pnie drzew. Miała nadzieję, że gdzieś w dole zbocza Rowan nadal zaprząta uwagę potwora i ucieka,

wabiąc go zapachem jej tuniki. Ostrzony o kamień sztylet zazgrzytał przeraźliwie. Dziewczyna trzęsła się, ale nuciła cicho, szlifując broń. Była to jej ukochana melodia z symfonii, której słuchała w Rifthold co roku przed zesłaniem do obozu śmierci. Wyrównała oddech i skupiła się na odliczaniu minut, zastanawiając się, kiedy będzie musiała szukać innych rozwiązań. Zgrzyt. Przytłaczający smród wdarł się w jej nozdrza. Las ucichł. Zgrzyt.

Nie był to odgłos wydawany przez jej własną broń, ale inny, który rozległ się niemalże w odpowiedzi. Westchnęła i raz jeszcze przesunęła ostrzem sztyletu po kamieniu. Wstała, zmuszając

kolana do posłuszeństwa. Z odwagą spojrzała na pięć postaci stojących za odartymi z kory drzewami – wysokich, szczupłych i uzbrojonych w przerażające narzędzia. Powstrzymała dreszcz strachu. „Uciekaj!” – krzyczało jej ciało, ale nie zrobiła ani jednego kroku w tył. Zamiast tego uniosła głowę i uśmiechnęła się, spoglądając w ciemność. – Cieszę się, że przyjęliście moje zaproszenie. Postacie milczały. Żadna z nich nawet nie drgnęła. – Czworo waszych przyjaciół postanowiło złożyć mi niespodziewaną wizytę, gdy po raz ostatni obozowałam pod gołym niebem. Jak sami wiecie, nie skończyło się to dla nich

najlepiej. Jeden z przybyszów zazgrzytał ostrzem o ostrze. Błysk ognia odbił się od zakrzywionego metalu. – Porządnie się z tobą zabawimy, suko Fae.

Celaena ukłoniła się lekko, choć smród padliny wywoływał u niej torsje. Machnęła różdżką niczym batutą, zapraszając ich do siebie.

– Och, mam wielką nadzieję! – oznajmiła i nim przybysze zdołali ją okrążyć, rzuciła się do biegu. *** Celaena wiedziała, że są tuż za nią nie dzięki trzaskowi łamanych krzaków czy odgłosom

ostrzy tnących powietrze, ale przez obrzydliwy smród, który wbijał się zakrzywionymi palcami w jej zmysły. W jednej dłoni trzymała pochodnię, a drugą pomagała sobie w utrzymaniu równowagi, pędząc w dół po zboczu, unikając ostrych skał i luźnych kamieni. Miejsce, do którego Rowan miał zwabić ścigającego ich potwora, znajdowało się półtora kilometra dalej. Czekał ją szaleńczy bieg przez mrok. Z każdym skokiem narażała obolałe kolana i kostki, ale mimo to gnała jak szalona naprzód. Skórozdziercy osaczali ją niczym wilki polujące na sarnę. Najważniejsze było to, aby nie ulegać panice. Panikujący człowiek traci rozum. Panika prowadzi do śmierci. Niespodziewanie rozległ się przeraźliwy wrzask jastrzębia. Rowan znalazł się dokładnie tam, gdzie ustalili, a stworzona przez króla istota była zaraz za nim. Tuż przy strumieniu, gdzie dziewczyna schowała pochodnię. Tuż przy miejscu, gdzie starożytna droga okrążała wielki głaz. Celaena skręciła w przeciwnym kierunku. Niespodziewanie musnął ją podmuch wiatru kierujący się ku drodze. Skoczyła za drzewo. W tej samej chwili silna dłoń zasłoniła jej usta i wyciszyła chrapliwy oddech. Wiatr nadal odpychał jej zapach. Jedno uderzenie serca później otoczyło ją twarde, muskularne ciało, osłaniając przed niebezpieczeństwem. Usłyszała szelest bosych stóp pięciu istot, które gnały w ślad za uciekającym zapachem, ku potworowi nadciągającemu z przeciwnego kierunku.

Dziewczyna wcisnęła twarz w pierś Rowana. Jego ramiona wydały jej się mocne niczym mur, a arsenał broni był pokrzepiający. Fae pociągnął ją za rękaw i szturchnięciem wskazał jej gałęzie drzewa. Zręcznie wspięli się na szeroki konar tuż przy wierzchołku. Po chwili wojownik zbliżył się do niej i przyciągnął ją do siebie. Oparła się plecami o jego pierś, ukrywając swój zapach przed szalejącymi na dole

stworzeniami. Po minucie z dołu dobiegły wrzaski i ryki, gdy dwa gatunki potworów zwietrzyły swą obecność i czując, że patrzą śmierci w oczy, rzuciły się do walki. Zmagały się przez prawie godzinę w ulewnym deszczu, aż w dzikich wrzaskach skórożerców pojawił się tryumf,

a nieziemski jęk królewskiego stworzenia ucichł na zawsze.

Celaena i Rowan tulili się do siebie mocno i nie odważyli się zmrużyć oczu aż do świtu.

48.

Swoją

opowieścią nie wzbudzili w twierdzy poruszenia ani histerii. Malakai natychmiast

wysłał wiadomość do króla Wendlyn z prośbą o pomoc oraz wezwanie do pozostałych osiedli pół-Fae, aby ci, którzy nie potrafią walczyć, jak najszybciej uciekli. Przekazał również uzdrowicielom, żeby ewakuowali wszystkich pacjentów, którzy nie byli przykuci do łóżek. Niebawem powrócili posłańcy od króla z obietnicą, że stolica wyśle tylu ludzi, ile będzie

w stanie. Celaena powitała wieści z ulgą, ale i z przestrachem. Gdyby pojawił się Galan bądź ktokolwiek z rodu jej matki… Wmawiała sobie, że nic jej to nie obchodzi, bo przecież dzieją się teraz o wiele ważniejsze sprawy. Modliła się o jak najszybsze przybycie oddziałów i wraz z resztą mieszkańców twierdzy szykowała się do obrony. Czekała ich rozprawa z dwustoma śmiertelnymi żołnierzami oraz trzema potworami Narroka, gdy tylko ci opuszczą chronione jaskinie. Mieszkańcy twierdzy z ulgą pogodzili się z faktem, że Rowan objął dowództwo. Nawet Malakai podziękował księciu za to, że zabrał się do organizowania wart, wyznaczania zadań oraz planowania ewakuacji. Do przybycia posiłków i rozpoczęcia ataku pozostało jeszcze kilka dni, ale istniało prawdopodobieństwo, że wróg wyruszy szybciej. W tej sytuacji Rowan

zamierzał nękać przeciwnika i zadać mu jak największe straty. Pół-Fae nie stanowili armii i brakowało im wojskowego wyposażenia, więc wojownik uznał, że będą musieli wykorzystać inne atuty – spryt, determinację oraz znajomość terenu. Byli świadkami tego, jak skórozdziercy pokonali jedną z królewskich istot, a więc nie była ona niezwyciężona. Nie dowiedzieli się jednak, w jaki sposób się to odbyło, gdyż ciało znikło bez śladu. Rowan oraz Celaena towarzyszyli niewielkim grupkom zwiadowców, którzy przygotowywali się do obrony puszczy. Niewykluczone było, że oddział Narroka będzie

próbował przedostać się pod twierdzę ścieżką dla kozic. Najeźdźców czekała wędrówka przez polany pełne jadowitych drapieżników i ścieżki obsiane śmiertelnymi pułapkami i potrzaskami, które z pewnością mogły spowolnić najazd i dać obrońcom więcej czasu. Gdyby oblężenie trwało długo, obrońcy mogliby się wydostać tajnym tunelem, tak starym, że większość mieszkańców twierdzy dowiedziała się o jego istnieniu, dopiero gdy wspomniał o nim Malakai. Lepsze to niż nic. Kilka dni później Rowan zebrał grupkę dowódców przy stole w jadalni. – Zwiadowcy Basa donoszą, że stworzenia wydają się gotowe do wyruszenia za kilka dni – rzekł i wskazał mapę. – Czy rozłożyliście wszystkie pułapki wzdłuż pierwszych trzech kilometrów?

Obrońcy potwierdzili. – Dobrze. Jutro wasi ludzie mają przygotować kolejne odcinki drogi.

Celaena, stojąc przy Rowanie, przyglądała się naradzie. Patrzyła, jak wojownik analizuje każdy szczegół, poznaje imiona dowódców oraz ich podwładnych, a także zakres ich obowiązków. Był spokojny, zrównoważony, emanował energią, a nawet zaciekłością, choć niebawem u ich stóp miało otworzyć się piekło. Widziała też, że zebrani dookoła pół-Fae nie spuszczają z niego oczu i czerpią odwagę z jego chłodnej determinacji. Polegali na jego klarownych pomysłach oraz wiekach doświadczenia. Zazdrościła mu. Jednocześnie w jej sercu rozlewało się przygnębienie, którego nie mogła opanować. Żałowała bowiem, że gdy przyjdzie jej opuścić ten kontynent, uczyni to samotnie. – Prześpij się. Półprzytomna nie przydasz mi się na nic. Dziewczyna zamrugała, uświadomiwszy sobie, że wpatruje się w Rowana. Narada

dobiegła końca, a pół-Fae rozeszli się do swoich zadań. – Przepraszam. – Celaena potarła oczy. Byli na nogach od świtu, przygotowując pułapki i sprawdzając ich działanie. Jakże łatwo przychodziła jej praca z nim. Nie oceniał jej, nie musiała się z niczego tłumaczyć. Wiedziała, że nikt nigdy nie zastąpi jej Nehemii, i nie chciała, aby ktokolwiek w ogóle próbował, ale w towarzystwie Rowana czuła się… lepiej. Jakby wreszcie nauczyła się oddychać po miesiącach duszenia się i dławienia. Lecz teraz… Nadal patrzył na nią, marszcząc brwi. – Powiedz, o co ci chodzi. Celaena wpatrywała się w mapę leżącą na stole między nimi.

– Ze śmiertelnymi żołnierzami damy sobie radę, ale te potwory i Narrok… Gdyby byli z nami wojownicy Fae, jak ten twój kompan, którego tatuowałeś… – tym razem wolała już nie nazywać go kociakiem – czy reszta twojej drużyny, mielibyśmy większe szanse. – Jej palec przesunął się wzdłuż łańcucha gór oddzielającego te ziemie od krainy nieśmiertelnych. – Ale nie wezwałeś ich. Dlaczego? – Wiesz dlaczego. – Czy Maeve kazałaby ci wrócić do domu ze względu na niechęć, którą żywi do pół-Fae? Rowan zacisnął mocno zęby. – Z paru innych względów, jak sądzę.

– I oto królowa, której postanowiłeś służyć. – Wiedziałem, co robię, gdy wypiłem jej krew, aby przypieczętować umowę. – Miejmy więc nadzieję, że posiłki z Wendlyn wkrótce tu dotrą. – Celaena zacisnęła zęby i odwróciła się, aby wyjść, ale wojownik złapał ją za nadgarstek.

– Nie rób tego – powiedział. W twarzy zadrgał mu jeden z mięśni. – Nie patrz tak na mnie. – Jak?

– No, z obrzydzeniem. – Ja wcale nie… – zaczęła, ale książę obrzucił ją ostrym spojrzeniem. Dziewczyna westchnęła. – To… To wszystko, Rowan… – Machnęła ręką w kierunku mapy, drzwi, za którymi zniknęli pół-Fae, i niewidocznego dziedzińca, skąd dobiegały odgłosy przygotowań. – To wszystko pokazuje, że ona na ciebie nie zasługuje. Myślę, że sam o tym wiesz. Wojownik odwrócił głowę. – To nie twoja sprawa. – Wiem. Ale mimo to uznałam, że powinieneś to usłyszeć. Nie odpowiedział. Nie chciał patrzeć jej w oczy, więc Celaena wstała i wyszła. Zerknęła raz

jeszcze przez ramię i ujrzała, że książę nadal garbi się nad stołem, oparty łokciami o blat. Pod materiałem koszuli rysowały się potężne mięśnie pleców. Dziewczyna wiedziała, że wcale nie patrzy na mapę. Nie mogła mu powiedzieć, że chciałaby wrócić z nim do Adarlanu, do Terrasenu. Nie

miałoby to sensu. Rowan nie mógł złamać przysięgi złożonej Maeve, a nawet gdyby było to możliwe, Celaena nie miała czym go zachęcić. Nie była królową i nie zamierzała nią zostać, a choćby posiadała królestwo, którym mogłaby go obdarować… Nie, nie było sensu o tym mówić. Pozostawiła go więc w jadalni, ale nie przestała marzyć o tym, co by było, gdyby mogła go zatrzymać dla siebie. *** Następnego dnia po południu Celaena umyła twarz, zabandażowała poparzenie na przedramieniu i zeszła na dół, aby pomóc w przygotowaniach do obiadu. Poczuła ciszę, która zawisła nad twierdzą, bardziej intensywną i nerwową niż kiedykolwiek przez ostatnich

kilka dni. Atmosfera nie była tak napięta od dnia, gdy zawitała tu Maeve. A przecież nie upłynęło wystarczająco dużo czasu, aby ciotka postanowiła ją odwiedzić. Miała przecież niewiele do pokazania – zaledwie kilka sztuczek i tarcze ochronne. Zbiegała po dwa stopnie, aż dotarła do kuchni. Jeśli Maeve dowiedziała się o inwazji i kazała Rowanowi wyjechać… „Myśl i oddychaj!” – nakazała sobie w myślach. W przeciwnym razie trudno jej będzie stawić czoła królowej. Gdy dotarła na sam dół, wyczuła gorące powietrze oraz zapach drożdży. Zwolniła

i uniosła głowę, choć szczerze powątpiewała, aby ciotka zniżyła się do spotkania w kuchni. Chyba że chciała ją zaskoczyć. Ale…

Ale Maeve w kuchni nie było. Ujrzała natomiast plecy Rowana, który rozmawiał cicho z Emrysem, Malakaim oraz Lucą. Na widok pobladłej twarzy Emrysa, który zaciskał dłoń na ramieniu Malakaiego, Celaena zatrzymała się jak wryta. Fae odwrócił się do niej. Miał mocno zaciśnięte usta i szeroko otwarte oczy, w których połyskiwały szok, przerażenie i żal. Niespodziewanie cały świat zamarł. Ramiona wojownika zwisały luźno, zaciskał i rozprostowywał palce. Przez chwilę dziewczyna zastanawiała się, czy gdyby wróciła na górę, jego słowa okazałyby się nieistotne, cokolwiek miał jej do powiedzenia. Fae zrobił krok ku niej. Jeden krok wystarczył, aby zaczęła kręcić głową i uniosła dłonie

przed sobą, jakby chciała go odepchnąć. – Proszę – wykrztusiła łamiącym się głosem. – Proszę. Rowan jednakże nadal się zbliżał niczym powiernik przeznaczenia, przed którym nie było ucieczki. Wiedziała, że nie zdoła umknąć. Chciała paść na kolana i błagać, aby przeznaczenie nie istniało, ale wiedziała, że i to nic nie da. Wojownik zatrzymał się tuż przed nią, ale nie dotknął jej. Jego rysy znów stwardniały, ale powodem nie było okrucieństwo. Dziewczyna uświadomiła sobie, iż wie, że jedno z nich musi zachować spokój. Musiał panować nad sytuacją. Musiał zachować zdrowy rozsądek. Przełknął ślinę raz, potem ponownie. – Doszło do… do powstania w obozie pracy Calaculla – rzekł.

Serce Celaeny przestało na moment bić. – Po zamordowaniu księżniczki Nehemii jakaś dziewczyna rzekomo zabiła nadzorcę i zapoczątkowała zamieszki. Niewolnicy opanowali obóz. – Fae nabrał tchu. – Król Adarlanu wysłał dwa legiony, aby odzyskać panowanie nad sytuacją. Zabili wszystkich. – Niewolnicy wyrżnęli legiony? – Celaena oddychała z trudem. W Calaculli było tysiące niewolników. Wszyscy razem stanowiliby znaczącą siłę, mogącą stawić czoła nawet dwóm legionom. Rowan ujął jej dłoń z przerażającą łagodnością. – Nie. Żołnierze zabili wszystkich niewolników.

Świat pękł. Przeraźliwy skowyt przedarł się przez szczelinę. – W Calaculli uwięziono tysiące ludzi… Wojownik powoli skinął głową. Jego opanowanie kruszyło się. Gdy otworzył i zamknął usta, dziewczyna zrozumiała, że jeszcze nie skończył.

– Endovier? – zdołała wykrztusić, łudząc się do końca. Rowan pokręcił głową powoli.

– Gdy król Adarlanu dowiedział się o powstaniu w Eyllwe, posłał dwa inne legiony na północ. Nikt w Endovier nie uszedł z życiem. Nie widziała jego twarzy, gdy złapał ją za ramiona, jakby chciał powstrzymać przed upadkiem w otchłań. Nie. Celaena widziała jedynie niewolników, których pozostawiła za sobą, szare góry oraz ogromne masowe groby, które codziennie kopano, twarze ludzi, którzy pracowali obok niej. Ludzi, których porzuciła. Ludzi, o których zapomniała, którym pozwoliła cierpieć, którzy modlili się o ocalenie, którzy nadal trwali w nadziei, że ktoś będzie o nich pamiętał. Porzuciła ich i nie zdążyła na czas. Rodacy Nehemii, ludzie z innych królestw oraz… Oraz jej krajanie. Ludzie z Terrasenu. Ludzie, których jej matka, ojciec oraz cały dwór darzyli tak wielką miłością. W Endovier znaleźli się buntownicy, którzy nie wahali się chwycić za broń i walczyć o królestwo, podczas gdy ona… Przecież w Endovier były dzieci. W Calaculli również.

Nie ochroniła ich. Ściany kuchni waliły się, sufit spadał, powietrze było zbyt rozrzedzone, zbyt gorące. Dyszała z trudem, twarz Rowana rozmywała się. Oddychała coraz szybciej. Fae szeptał jej imię cicho, tak by inni nie słyszeli.

Nie mogła tego słuchać. To imię kiedyś było obietnicą dla całego świata. Niegdyś spluwała na nie, gardziła nim, a teraz po prostu na nie nie zasługiwała. Wyrwała się z jego objęć. Przemierzyła dziedziniec twierdzy, minęła krąg kamieni strażniczych, przebyła niewidzialną barierę, aż znalazła miejsce poza zasięgiem wzroku. Świat nadal wył i wrzeszczał tak głośno, że utonęła w tym hałasie. Bez słowa uwolniła swą magię i pchnęła ją na barierę. Eksplozja zatrzęsła drzewami i ziemią. Wbijała moc w niewidzialną ścianę, błagała starożytne kamienie, żeby ją odebrały i zużyły. Kamienie strażnicze, jakby wyczuwając jej zamiary, pochłonęły ją w całości, do końca. Celaena płonęła, płonęła, płonęła.

49.

Od

kilku tygodni Chaol nie miał kontaktu z żadnym ze swoich przyjaciół czy

sprzymierzeńców, kimkolwiek w rzeczywistości dla niego byli. Po raz ostatni zajął się swoimi codziennymi obowiązkami. Ochrona króla podczas śniadania nigdy nie była tak trudna, a składanie mu meldunków okazywało się ogromnym wysiłkiem, ale robił wszystko, co do niego należało. Nie dochodziły do niego żadne nowe wieści o Aedionie czy Renie i jak dotąd nie poprosił Doriana, by użył swej magii i pomógł przetestować teorię dotyczącą zaklęcia królewskiego. Zaczynał się zastanawiać, czy jego rola w nabierającej znaczenia rebelii Aelin

nie dobiegła już aby końca. Zdobył przecież wystarczająco dużo informacji. Może naszedł czas, aby się dowiedzieć, ile może zdziałać w Anielle. Znalazłby się wówczas bliżej Morath i mógłby wybadać, czym król się tam zajmuje. Władca Adarlanu nie sprzeciwił się powrotowi Chaola do Anielle w roli dziedzica. Wkrótce kapitan Westfall miał przedstawić zwierzchnikowi kandydatów na swój urząd. Pilnował akurat bezpieczeństwa sali, w której dostojnicy spożywali śniadanie. Uczestniczyli w nim zarówno Aedion, jak i Dorian. Drzwi były szeroko otwarte, dzięki czemu do środka wpadało wiosenne powietrze. Ludzie Chaola stali przy każdym skrzydle z bronią w gotowości. Wszystko wyglądało tak jak zawsze i śniadanie przebiegało bez przeszkód, aż król powstał. Jego czarny pierścień zdawał się pochłaniać światło słoneczne wnikające do środka przez wysokie okna. Uniósł kielich, a wtedy w sali zapadła cisza, zupełnie inna niż wtedy, gdy

przemawiał Aedion. Chaol nie mógł przestać myśleć o tym, co rzekł generał o konieczności opowiedzenia się po którejś ze stron. Nadal pamiętał też słowa Doriana, który zarzucił mu, że nie potrafi zaakceptować jego samego oraz Celaeny takimi, jakimi są naprawdę. Bez przerwy o tym myślał. Nic jednak nie mogło przygotować jego ani innych zgromadzonych w milczącej sali na słowa władcy, który uśmiechnął się do ludzi siedzących przy stołach przed królewskim podwyższeniem i oznajmił: – Dotarły dziś dobre wieści z Eyllwe oraz z Północy. Powstanie niewolników w Calaculli zostało zdławione. Nikt dotąd o tym nie słyszał i Chaol żałował, że nie może zasłonić uszu, gdy król znów się odezwał: – Czeka nas sporo pracy z ponownym uruchomieniem kopalni zarówno tam, jak i w Endovier, ale rebeliancka zaraza została ostatecznie wypleniona.

Kapitan cieszył się, że ma kolumnę za plecami. Trupio blady Dorian zapytał:

– O czym ty mówisz? Ojciec uśmiechnął się do niego. – Wybacz. Wygląda na to, że niewolnicy w Calaculli postanowili wszcząć powstanie po niefortunnej śmierci księżniczki Nehemii. My zaś postanowiliśmy wybić im to z głów. Nie mam zamiaru pozwalać na jakiekolwiek powstania. Nie mieliśmy ludzi, by przeprowadzić szczegółowe dochodzenie i ustalić tożsamość zdrajców… Książę stał bez ruchu. Zapewne obliczał, ilu ludzi zostało wymordowanych. To, że nie kręcił z niedowierzaniem głową, wiązało się z ogromnym wysiłkiem. – Generale Ashryver – rzekł król do Aediona, który siedział nieruchomo za stołem. – Ciebie

i twoich weteranów ze Zguby zapewne ucieszy fakt, że po czystce w Endovier wielu buntowników z kontrolowanego przez was obszaru porzuci swe głupie pomysły. Prawdopodobnie nie będą mieli ochoty podzielić losu, który przypadł w udziale ich przyjaciołom z kopalni. Chaol nie miał pojęcia, w jaki sposób Aedion odnalazł w sobie tyle odwagi i siły woli, aby uśmiechnąć się, ukłonić i odpowiedzieć: – Dziękuję, Wasza Wysokość. *** Dorian wpadł do pracowni Sorschy, która zerwała się na równe nogi i przycisnęła dłoń do piersi. – Słyszałaś? – spytał, zamykając drzwi za sobą. Miała zaczerwienione oczy, co oznaczało, że już o wszystkim wie. Książę delikatnie ujął jej twarz w dłonie i przytknął jej czoło do własnego. Bardzo potrzebował jej chłodnej siły. Do tej pory nie miał pojęcia, w jaki sposób powstrzymał się od płaczu, wymiotów czy zabicia ojca na miejscu, ale teraz gdy patrzył na dziewczynę i wdychał jej zapach rozmarynu oraz mięty, wiedział, jak mu się to udało. – Masz wyjechać z zamku – rzekł. – Dam ci tyle pieniędzy, ile będziesz potrzebowała, ale wyjedź stąd najszybciej, jak zdołasz, bez wzbudzania niczyich podejrzeń. Wyrwała się z jego objęć.

– Oszalałeś. Nie, Dorian nigdy dotąd nie myślał równie klarownie. – Jeśli tu pozostaniesz i zostaniemy złapani… Nie, dam ci tyle, ile będziesz potrzebowała, aby…

– Nie wyjadę stąd za żadne pieniądze! – Przywiążę cię do konia, jeśli będę musiał. Nie możesz tu zostać.

– A kto się będzie tobą zajmował? Kto przygotuje dla ciebie wywary? Przecież ty już nawet z kapitanem nie rozmawiasz! Jak mogłabym teraz wyjechać? Złapał ją za ramiona. Uzdrowicielka musiała go zrozumieć. Musiał ją jakoś przekonać. Kochał ją za jej lojalność, ale teraz mogła przez nią zginąć. – On zamordował za jednym zamachem tysiące ludzi! Tysiące! Wyobraź sobie, co zrobi, gdy się dowie, że mi pomagasz. Są rzeczy o wiele gorsze od śmierci, Sorscha. Proszę, proszę, wyjedź… Jego palce oplotły mocno jej dłoń. – Ucieknij ze mną. – Nie mogę. Jeśli ja wyjadę, a mój brat odziedziczy prawo do korony, będzie jeszcze

gorzej. Ponadto wydaje mi się… Sądzę, że znam ludzi, którzy mogliby chcieć go powstrzymać. Może zdołam im jakoś pomóc. Och, Chaol. Dorian wreszcie zrozumiał, dlaczego przyjaciel odesłał Celaenę do Wendlyn

i sam postanowił wrócić do Anielle. Sprzedał się, aby zapewnić dziewczynie bezpieczeństwo. – Jeśli ty zostajesz, to i ja zostanę – rzekła Sorscha. – Nie przekonasz mnie, żebym postąpiła inaczej. – Proszę! – powiedział, bo nie umiał na nią krzyczeć, nie teraz, gdy wciąż myślał o śmierci tych tłumów. – Proszę cię… Dziewczyna musnęła kciukiem jego policzek. – Razem. Stawimy temu czoła razem.

Wiedział, że postępuje jak ostatni egoista, ale nie umiał znaleźć kolejnych argumentów. *** Chaol udał się do grobowca w poszukiwaniu prywatności, by móc zapłakać bądź

wykrzyczeć złość, ale odkrył, że nie jest tam sam. Na spiralnych schodach siedział bowiem Aedion, oplatając ramionami kolana. Nie odwrócił się, gdy kapitan odstawił świeczkę i usiadł przy nim. – Jak sądzisz – szepnął generał, wpatrzony w ciemność – co ludzie z innych kontynentów, po drugiej stronie morza, myślą o nas? Nienawidzą nas? A może współczują nam ze względu na to, co sobie wyrządzamy? Może jest tam równie źle. Może jeszcze gorzej. Niemniej rola, którą dla siebie obmyśliłem… Nie, ja muszę wierzyć, że gdzieś jest lepiej. Gdzieś na pewno jest lepiej. Chaol nie wiedział, co mu odpowiedzieć.

– Ja… – Zęby Aediona błysnęły w płomieniach świec. – Ja zostałem zmuszony do zrobienia wielu, wielu rzeczy. Obrzydliwych, strasznych rzeczy. Nigdy jednak nie poczułem

się równie zbrukany jak dziś, gdy musiałem podziękować temu człowiekowi za wymordowanie moich rodaków. Nie było słów, które mogłyby go pocieszyć. Nie było niczego, co kapitan mógłby Aedionowi obiecać. Wstał więc i wyszedł, pozostawiając go wpatrzonego w mrok. *** Tej nocy Królewski Teatr był wypełniony po brzegi. Widzowie – arystokracja, kupcy i wszyscy inni, których stać było na bilet – zasiadali w lożach i na widowni. W świetle szklanych kandelabrów połyskiwały brylanty i jedwabie, bogactwa zwycięskiego imperium. Wieści o wielkiej masakrze niewolników napłynęły po południu. Szeptem rozchodziły się

po mieście i pozostawiały po sobie jedynie ciszę. Na widowni panowało niezwykłe milczenie, jakby publiczność przyszła po to, aby ją ukojono, aby muzyka załagodziła rany poczynione przez straszne wieści. Jedynie w lożach panowały wesołość i ożywienie. Rozparci na czerwonych aksamitach bogacze rozprawiali o tym, co to oznacza dla ich fortun, gdzie zdobyć nowych niewolników, aby zapewnić nieprzerwane dostawy, i jak należy później owych niewolników traktować. Choć uderzono w gong, a kandelabry przygasły, minęła dłuższa chwila, zanim wśród elit finansowych wreszcie zapadła cisza. Nadal rozmawiali, gdy odsunięto czerwoną kurtynę i oczom zebranych ukazała się orkiestra. Cud, że w ogóle zaczęli oklaskiwać dyrygenta, który szedł przez scenę, utykając.

Dopiero wówczas zauważyli, że każdy z muzyków był odziany na czarno na znak żałoby. Niespodziewanie zapadło milczenie. Dyrygent uniósł ramiona, ale ogromną przestrzeń teatru zamiast spodziewanych taktów symfonii wypełniła Pieśń Eyllwe. Po niej zabrzmiała Pieśń Fenharrow, Melisande, Terrasenu i każdej nacji, której przedstawiciele zginęli w obozach pracy. Na sam koniec muzycy zagrali Pieśń Adarlanu, bynajmniej nie po to, aby okazać tryumf, ale żal z powodu tego, czym się stali. Gdy ucichła ostatnia nuta, dyrygent odwrócił się do zebranych, a muzycy stanęli za nim. Wszyscy spojrzeli ku lożom, gdzie migotały diamenty kupione za krew kontynentu. Bez słowa, bez ukłonu, zgoła bez żadnego gestu zeszli ze sceny.

Następnego dnia rano dekretem królewskim teatr został zamknięty. Nikt więcej nie ujrzał ani muzyków, ani ich dyrygenta.

50.

Szyję

Celaeny owionął chłodny powiew wiatru. W lesie zapadła cisza, zupełnie jakby ptaki

i owady wystraszyły się jej nagłego ataku na niewidzialną ścianę. Bariera najwidoczniej pochłonęła wszelką moc, którą w nią wtłoczyła, a teraz wydawała się mruczeć nową energią. Otoczył ją zapach sosen i śniegu. Odwróciła głowę i ujrzała Rowana stojącego przy

sąsiednim drzewie. Stał tam od dłuższego czasu i pozwalał jej szaleć, aż opadnie z sił. Tymczasem Celaena wcale nie była zmęczona. Co więcej, nie skończyła. Nadal płonął w niej dziki ogień, wijący się, nieskończony. Pozwoliła, aby przygasł. Pozwoliła, aby żal i przerażenie osłabły. – Nadeszły wieści z Wendlyn – odezwał się książę. – Nie przyślą posiłków. – Dziesięć lat temu też ich nie przysłali – odparła. Miała podrażnione gardło, choć nie odzywała się od wielu godzin. W jej żyłach rozlewał się teraz zimny, migotliwy spokój. – Czemu niby mieliby pomóc nam teraz? Oczy Rowana zamigotały. – Aelin. Dziewczyna stała i wpatrywała się w ciemniejący las.

– Nie musisz tu zostawać – powiedział niespodziewanie. – Możemy się udać do Doranelle choćby dziś, a Maeve przekaże ci całą wiedzę. Masz moje błogosławieństwo. – Nie obrażaj mnie. Nie mam zamiaru opuszczać Mistward. Zostanę, aby walczyć. Nehemia i moi rodzice na pewno by zostali. – Ale oni wiedzieli, że ich ród nie skończy się na nich. Celaena zacisnęła zęby. – Masz doświadczenie. Jesteś tu potrzebny. Jesteś jedyną osobą, która może dać pół-Fae

nadzieję na przetrwanie. Obrońcy ufają ci i szanują cię. Zostanę tu, ponieważ jesteś potrzebny i ponieważ nie opuszczę cię aż do końca. Nie będzie miała nic przeciwko, jeśli te potwory pożrą jej ciało i duszę. Zasłużyła sobie na taki los. Przez dłuższą chwilę Fae nie mówił ani słowa, ale jego brwi zwęziły się nieco. – Bez względu na to, co się wydarzy? Dziewczyna pokiwała głową. Nie musiał jej wspominać o masakrach. Nie musiał próbować jej pocieszać. Wiedział, jak się czuła. Rozumiał ją bez słowa. Magia pulsowała w jej krwi, chciała się wyrwać, błagała o więcej, ale Celaena uznała, że nie uwolni jej. Niech czeka na odpowiednią chwilę. Niech czeka, aż Narrok i jego banda znajdą

się w pobliżu. Uświadomiła sobie, że Rowan ujrzał każdą z tych myśli na jej twarzy. Sięgnął pod swą

tunikę i wyciągnął sztylet. Jej własny sztylet. Podał jej broń, a długie ostrze zalśniło, jakby wojownik w sekrecie polerował je i dbał o nie przez cały ten czas. Gdy Celaena złapała swój sztylet, który okazał się lżejszy, niż zapamiętała, książę spojrzał jej w oczy, prosto w głąb jej duszy i rzekł: – Ogniste Serce. ***

Powód, dla którego posiłki z Wendlyn nie nadchodziły, okazał się poważny. Legion adarlański zaatakował bowiem północną granicę. Trzy tysiące ludzi zeszło z okrętów

i rozpoczęło natarcie. Wendlyn posłał wszystkie siły na północne wybrzeże, co do ostatniego żołnierza, więc pół-Fae mieli stawić czoła Narrokowi samotnie. Rowan, nie podnosząc głosu, zachęcił wszystkich, którzy nie potrafili walczyć, aby się ewakuowali, ale nikt nie zdecydował się na ucieczkę. Nawet Emrys postanowił zostać,

a Malakai po prostu oznajmił, że nie ma zamiaru rozstać się ze swoim towarzyszem. Skoro nie mogli liczyć na posiłki, przez długie godziny zastanawiali się, jak zmodyfikować plany obronne, ale na szczęście ustalili, że wiele nie zmienią. Celaena próbowała pomóc w przygotowaniach, ale to Rowan wyznaczył dla wszystkich stanowiska i dostosował strategię do sytuacji. Nikt nie mógł mu w tym dorównać. Dziewczyna usiłowała nie myśleć o Endovier i Calaculli, ale świadomość tego, co się stało, wciąż ją uwierała, wciąż tliła się w niej podczas długich godzin dyskusji.

Naradzali się, aż Emrys przyniósł wielki kocioł z kuchni i zaczął tłuc w niego łyżką, przeganiając wszystkich do ich pokojów. Nadchodził bowiem świt. Celaena natychmiast zamknęła drzwi, rozebrała się i padła na łóżko. Rowan jednakże niespiesznie zdjął koszulę i podszedł do umywalki.

– Bardzo mi dzisiaj pomogłaś przy planowaniu. Dziewczyna patrzyła, jak książę obmywa swą twarz, a potem szyję. – Wydajesz się zaskoczony. Rowan otarł twarz ręcznikiem, a potem oparł się o komodę, aż drewno zaskrzypiało. Jego twarz była niewzruszona. Nazwał ją „Ognistym Sercem”. Czy wiedział, co to miano dla niej oznaczało? Chciała o to spytać. Wciąż miała tyle pytań do niego, ale teraz, po tym, co usłyszeli dzisiaj, chciała już tylko spać. – Wysłałem wiadomość – rzekł Rowan, odpychając się od komody i podchodząc do niej.

Dziewczyna położyła miecz znaleziony w górskiej jaskini przy jednym ze słupów łóżka.

Osadzony w nim rubin zalśnił, gdy Fae musnął palcem złotą rękojeść. – Do mojej bandy, jak ich nazywasz. – Kiedy? – Celaena oparła się na łokciach. – Kilka dni temu. Nie wiem, gdzie teraz przebywają. Nie wiem, czy zdążą na czas. Maeve może im na to nie pozwolić. Niektórzy może nawet nie poproszą. Nasza królowa potrafi być nieprzewidywalna. Niewykluczone, że w ten oto sposób ściągnąłem na siebie rozkaz powrotu do Doranelle i… – Naprawdę wezwałeś pomoc? Rowan zmrużył oczy, jakby chciał powiedzieć: „Nie słuchałaś mnie?”. Celaena wstała. Mężczyzna cofnął się o krok.

„Dlaczego zmieniłeś zdanie?”. „W niektórych sprawach warto podjąć ryzyko”. Nie cofnął się, kiedy podeszła do niego. Każdy płomień w jej poszarpanym sercu zapłonął na nowo. – Ogłaszam, Rowanie Biały Cierniu, iż jesteś mój. Nie obchodzi mnie to, co powiesz. Gdzieś mam twoje protesty. Jesteś mój i zawsze będziesz moim przyjacielem. Fae odwrócił się ponownie ku umywalce, ale dziewczyna zdołała dostrzec niewypowiedziane słowa, które usiłował przed nią ukryć. „To bez znaczenia. Jeśli uda nam się przeżyć, a ty wejdziesz do Doranelle, opuścisz królestwo Maeve sama”.

*** Następnego dnia czekała ich wyprawa do osady uzdrowicieli, którzy potrzebowali pomocy w transportowaniu pacjentów. Wzięli w niej udział wszyscy pół-Fae z Mistward, którzy nie byli zajęci roznoszeniem wiadomości. Wszyscy, którzy nie mogli walczyć, przybyli tam, aby

pomagać chorym i rannym. Dołączył do nich Emrys, który oznajmił, że pozostanie w osadzie do samego końca. Na wszelki wypadek przydzielono mu kilku zbrojnych, należało bowiem przygotować się na najgorsze. Celaena, nie żegnając się z nikim, ruszyła za Rowanem w drogę powrotną. Inni również oszczędzili sobie wylewnych pożegnań. Wszyscy mieli wrażenie, że żegnając się, zapraszają do swojego grona śmierć, a dziewczyna czuła, że nie jest ostatnio w łaskach bogów. Tej nocy przebudziło ją szarpnięcie wielkiej, twardej dłoni za ramię. Zerwała się błyskawicznie. Wyglądało na to, że śmierć już na nich czeka.

51.

Ł ap za broń! Szybko! – rzucił Rowan.

Celaena błyskawicznie zerwała się na równe nogi i złapała leżący obok łóżka sztylet. Wojownik stał na środku pokoju. Ubierał się i rozmieszczał swój arsenał z zimną precyzją. Dziewczyna nie zadawała żadnych pytań. Powiedziałby jej więcej, gdyby to było potrzebne. Wskoczyła w spodnie i buty. – Chyba zostaliśmy zdradzeni – rzekł Rowan. Zapinając pas z mieczem, Celaena odwróciła się w stronę otwartego okna. W lesie

panowała absolutna cisza, a na horyzoncie rozlewała się plama czerni. – Zaatakują jeszcze tej nocy – szepnęła. – Przeprowadziłem zwiad w okolicy. – Fae wsunął nóż do buta. – Mam wrażenie, że ktoś zdradził im pozycję wszystkich pułapek i powiadomił o dzwonach alarmowych. Będą tu za godzinę. – A kamienie strażnicze nadal działają? – Celaena zaplotła włosy i zapięła miecz na plecach. – Tak. Są nietknięte. Wszcząłem alarm. Malakai i reszta szykują obronę na murach.

Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu na myśl o minie Malakaiego, gdy ujrzał półnagiego Rowana wykrzykującego rozkazy w jego własnym pokoju. – Kto nas zdradził? – spytała. – Nie wiem, ale gdy się dowiem, wypruję z nich flaki. Tymczasem mamy ważniejsze problemy na głowie. Ciemność na horyzoncie rozszerzała się, pochłaniając gwiazdy, drzewa i resztki światła. – A to co? Rowan zacisnął mocno usta. – Oto właśnie owe ważniejsze problemy.

*** Kamienie strażnicze były ostatnią linią obrony przed murami twierdzy. Jeśli Narrok planował oblężenie Mistward, obrońcy nie mogli opierać mu się przez wieczność, ale należało mieć nadzieję, że magiczna bariera odbierze najeźdźcom nieco energii. Pół-Fae zgromadzili się na murach, wieżach oraz na dziedzińcu. Zadaniem łuczników było zabicie jak największej liczby przeciwników w chwili, gdy padnie bariera. Należało się jednak liczyć z samym Narrokiem oraz jego sługusami, a także z ciemnością, która nadchodziła wraz

z nimi. Zewsząd uciekały przerażone ptaki i zwierzęta, które przemykały nawet przez

dziedziniec. Łopotały skrzydła, tupotały kopyta, na kamieniach zgrzytały szpony. Ucieczką

zwierząt kierowali ledwie zauważalni Mali Ludzie, którym widać było jedynie ich lśniące oczy. Wiedzieli, że przed ciemnością zesłaną przez Narroka nie ma odwrotu. Ten, którego ogarnie, już nigdy nie wyjdzie z niej cało. Celaena stała z Rowanem tuż przed bramami twierdzy i patrzyła na łąkę dzielącą ich od kręgu kamieni strażniczych. Czuła się drobna, o wiele za drobna. Zwierzęta oraz Mali Ludzie już znikli i nawet wiatr przycichł. – Gdy padnie bariera, celuj między ich oczy – rzekł wojownik, sam z łukiem w dłoni. – Nie daj im szansy, żeby kogokolwiek zaczarowali. Żołnierzy pozostaw innym. Nie widzieli ani nie słyszeli nadciągającego oddziału, ale dziewczyna pokiwała głową

i mocniej chwyciła własną broń. – A co z magią? – Używaj jej oszczędnie, ale jeśli uznasz, że możesz któregoś z nich zniszczyć, nie wahaj się. Podaruj sobie wszelkie ozdobniki, po prostu zabijaj ich w każdy możliwy sposób. Cóż za wyrachowanie. Miała do czynienia z chłodno kalkulującym, bezwzględnym wojownikiem, który przyszedł na świat tylko po to, aby walczyć. Niemalże czuła emanującą z niego agresję. Znad bariery wzbił się smród. Obrońcy zgromadzeni na dziedzińcu zaczęli szeptać między sobą. Był to odór z innego świata, smród piekielnej istoty skrytej w skórze śmiertelnika. Spomiędzy drzew wystrzeliło jakieś spóźnione zwierzę, uciekające z pianą cieknącą z pyska. Ciemność za nim gęstniała. – Rowan – szepnęła Celaena. Wyczuwała ich obecność. – Są tutaj. Istoty pojawiły się na skraju lasu, ledwie kilka metrów przed kamieniami strażniczymi. Dziewczyna zamarła. Trzy. Trzy, a nie dwie.

– Ale ci skórozdziercy… Nie zdołała dokończyć zdania. Trzej przybysze przyglądali się twierdzy. Mieli na sobie absolutnie czarne tuniki, rozchylone, tak by widać było naszyjniki z Kamieniami Wyrda. Ów młody mężczyzna o perfekcyjnej urodzie, na którego rzucili się skórożercy, stał i wpatrywał się w nią z uśmiechem, jakby już czuł jej smak. Z krzaków wystrzelił królik, pędząc w stronę kamieni strażniczych. Kłębiąca się w lesie ciemność zgęstniała, przybrała kształt monstrualnej łapy i sięgnęła po uciekające zwierzę. Królik przewrócił się podczas skoku. Jego futro utraciło blask i zmatowiało, kości przebiły się przez skórę, gdy wyssano z niego życie. Wartownicy na murach i wieżach poruszyli się,

niektórzy zaklęli. Celaenie udało się umknąć jednemu z nich, ale trzy potwory łącznie dysponowały niepojętą mocą.

– Nie możemy pozwolić na to, by padła bariera – rzekł Rowan. – Ciemność zabije wszystko, czego dotknie. Mrok rozlewał się wokół fortecy, więził ich. Bariera wibrowała, a pod stopami czuli drżenie. Celaena zmieniła się w Fae, krzywiąc się przy tym z bólu. Potrzebowała lepszego słuchu, większej siły i umiejętności leczenia ran. Trzy wrogie istoty nadal stały na skraju lasu, a mrok sięgał coraz dalej. Ani śladu żołnierzy. Nagle potwory spojrzały na kłębiące się za nimi cienie i rozstąpiły się, pochylając głowy. Spomiędzy drzew wyszedł Narrok. W przeciwieństwie do pozostałych nie był wcale urodziwy. Był potężnie zbudowanym,

poznaczonym bliznami, uzbrojonym po zęby mężczyzną, ale jego skóra również była pocięta migotliwymi czarnymi żyłami, a na szyi nosił naszyjnik z obsydianu. Pomimo odległości Celaena dostrzegła żarłoczną pustkę w jego oczach, która zdawała się płynąć ku nim niczym krew rozlewająca się po wodzie.

Czekała, aż coś powie, zagrozi śmiercią tym, którzy nie ukorzą się przed władcą, lub wygłosi przerażające przemówienie, aby złamać ich morale, ale generał przyglądał się Mistward długo, niemalże z zachwytem, a potem wyciągnął ostrze i wycelował nim w kamienie strażnicze. Celaena i Rowan nie byli w stanie niczego zrobić, gdy z broni wystrzeliła struga ciemności i uderzyła w niewidzialną barierę. Powietrze zadrżało, kamienie zazgrzytały. Wojownik już biegł ku dębowym wrotom i wykrzykiwał rozkazy do łuczników, aby byli gotowi rozpocząć ostrzał i zasłonić się własną magią. Celaena nawet nie drgnęła. Po kolejnym uderzeniu Narroka bariera zadrżała. – Aelin – warknął Rowan. Spojrzała na niego przez ramię. – Chowaj się za bramę! Dziewczyna zarzuciła jednak łuk na ramię i uniosła dłoń, którą otoczyły płomienie. – Pamiętasz, jak wystraszyły się ognia? – Musiałabyś przekroczyć barierę, aby wykorzystać magię. W przeciwnym razie odbije się od kamieni. – Wiem – odpowiedziała cicho. – Ostatnim razem wystarczyło, abyś spojrzała na jednego z nich, a momentalnie oplótł cię czarem! Ciemność znów natarła.

– Tym razem będzie inaczej – rzekła, nie spuszczając wzroku z Narroka i trzech bestii. Miała przecież z nimi rachunek do wyrównania. Jej krew gotowała się. – To jedyne rozwiązanie, które przychodzi mi do głowy – dodała. Wiedziała przecież, że gdy owa ciemność do nich dotrze, strzały i ostrza okażą się bezużyteczne. Obrońcy nie będą mieli okazji, aby stawić czoła wrogowi. Naraz usłyszała za sobą krzyk, a po nim następne i szczęk oręża. – Tunel! – krzyknął ktoś. – Wpuszczono ich przez tunel!

Przez moment Celaena mrugała oczami, nie wierząc własnym uszom. Tunel ewakuacyjny. A więc naprawdę zostali zdradzeni. Już wiedziała, gdzie znajdują się żołnierze – przedzierają się przez podziemne przejście, gdyż moc kamieni strażniczych została zaabsorbowana przez atak Narroka. Krzyki i odgłosy walki stawały się coraz głośniejsze. Książę rozmieścił mniej

doświadczonych wojowników w środku twierdzy, aby zapewnić im bezpieczeństwo. Tymczasem znaleźli się oni dokładnie naprzeciw wylotu z tunelu. Lada moment Mistward miało zamienić się w rzeźnię.

– Rowan… Kolejne uderzenie z mroku. I następne. Dziewczyna ruszyła ku kamieniom. – Ani kroku dalej! – warknął Fae. Nie zatrzymywała się. Z fortecy dobiegały wrzaski bólu i przerażenia oraz krzyki

konających. Każdy kolejny krok sprawiał jej fizyczny ból, ale wciąż kierowała się ku kręgowi. Książę złapał ją za łokieć. – To był rozkaz! Celaena odtrąciła jego rękę. – Potrzebują cię w środku. Barierę zostaw mnie. – Nie wiesz, czy to zadziała. – Zadziała! – warknęła. – Nikt nie będzie po mnie płakał, Rowan!

– Jesteś następczynią tronu… – Teraz jestem kobietą, która może ocalić ludzkie życia. Pozwól mi się tym zająć, a sam pomóż innym. Książę spojrzał na kamienie strażnicze, fortecę i pogrążonych w walce obrońców. Myślał przez chwilę, aż w końcu powiedział: – Nie atakuj ich. Skup się na ciemności. Odpychaj ją od bariery i tyle. Nie wychylaj się, Aelin. Nie miała zamiaru go posłuchać. Wróg był przecież tak blisko, a jej sumienie obciążały dusze ludzi wymordowanych w Endovier i Calaculli, wrzeszczące równie głośno jak

napastnicy wewnątrz twierdzy. Zawiodła ich. Opuściła. Nie zdążyła z pomocą. Dość tego. Pokiwała jednak głową, chcąc, by Rowan uznał ją za posłusznego żołnierza.

– Zrozumiano. – Zaatakują cię, w chwili gdy zrobisz krok poza barierę – rzucił, puszczając jej ramię. Magia Celaeny gotowała się w żyłach. – Miej tarczę w gotowości. – Wiem – odparła i podeszła do bariery, za którą kotłował się mrok. Przed sobą widziała potężne, zakrzywione kamienie graniczne, tworzące bramę prowadzącą do Mistward. Prawą ręką wyciągnęła miecz, lewą nadal otaczały płomienie. Rodacy Nehemii, wymordowani. Jej krajanie z Terrasenu, wyrżnięci. Jej lud. Przeszła pod nachylającymi się ku sobie menhirami. Magia skwierczała i pieściła jej skórę. Jeszcze kilka kroków i znajdzie się po przeciwnej stronie.

Czuła, że Rowan czeka, chce się przekonać, czy przetrwa pierwsze starcie. Była tego

pewna. Szykowała się, aby spalić te bestie. Aby zamienić je w popiół i pył. Choć tyle mogła zrobić dla tych, których wymordowano w Endovier i Calaculli. Choć tyle. Mogła stać się potworem, który niszczy inne potwory. Płomienie na lewej dłoni dziewczyny buchnęły jaśniej, gdy przeszła przez bramę i wniknęła w mroczną otchłań.

52.

Ciemność natarła na Celaenę, w chwili gdy przeszła przez niewidzialną barierę.

Buchnęła ściana ognia, która rozszczepiła włócznię mroku, a ten, zgodnie z jej oczekiwaniami, cofnął się, ale tylko po to, aby znów zaatakować, podstępnie jak żmija. Dziewczyna odpierała cios za ciosem i jednocześnie rozszerzała krąg złocisto-czerwonych płomieni, które opasały barierę za jej plecami. Ignorowała odór napastników i przytłaczający, pulsujący ból głowy, które poza ochronną strefą okazywały się znacznie silniejsze, tym bardziej że istoty zebrały się i działały wspólnie. Celaena nie ustąpiła ani o krok, choć z nosa

ściekała jej już krew. Mrok napierał na nią oraz na stworzoną przez nią ognistą obręcz, przebijając się przez jej płomienie. Odruchowo łatała wszelkie szczeliny, pozwalając magii działać samoistnie, ale jednocześnie robiła wszystko, żeby osłonić barierę. Wyszła o krok za kamienną bramę. Nigdzie nie widziała Narroka, ale trzy potwory czekały na nią. Tym razem były uzbrojone w długie, cienkie miecze, które dobyły z nieziemską wprost gracją. A potem rzuciły się do ataku. Dobrze.

Nie patrzyła im w oczy, nie zwracała uwagi na krwotok z nosa i ciśnienie w uszach. Po prostu uformowała tarczę z ognia wokół lewego przedramienia i zamachnęła się starożytnym mieczem. Nie miała pojęcia, czy Rowan nadal stał w pobliżu i patrzył, jak jego podopieczna łamie jeden rozkaz po drugim. Trzy potwory nacierały. Poruszały się szybko i wydajnie, jakby miały eony na doprowadzenie sztuki władania mieczem do perfekcji, jakby dysponowały jednym umysłem

i były jednym ciałem. Gdy unikała ciosu jednego z nich, natychmiast pojawiał się kolejny napastnik. Gdy przebijała jednego mieczem bądź płomieniami, inny już ją chwtał. Nie mogła pozwolić na to, aby jej dotknęły. Nie mogła spojrzeć żadnemu w oczy. Ognista obręcz wokół bariery parzyła ją w plecy, stworzony przez wroga mrok kłuł ją i gryzł, ale nadal panowała nad sytuacją. Nie okłamała Rowana – wciąż strzegła bariery. Jeden z potworów zamachnął się na nią, ale nie po to, by zabić. Chciał ją unieruchomić, obezwładnić. Celaena odcięła się, odruchowo posyłając płomienie wzdłuż własnej klingi. Gdy jej ostrze uderzyło w czarną stal potwora, strzeliły błękitne iskry, tak jasne, że dziewczyna wreszcie odważyła się spojrzeć potworowi w oczy. Ujrzała w nich zaskoczenie, zgrozę i wściekłość. Rękojeść jej miecza była ciepła, co dodało jej otuchy, a czerwony kamień płonął,

jakby wytwarzał własny ogień. Trzy potwory zatrzymały się. Ich zmysłowe usta rozchyliły się, ukazując nazbyt białe zęby. Napastnik w środku, ten, który już nią zawładnął, syknął, wpatrując się w miecz: – Goldryn! Ciemność znieruchomiała. Celaena wykorzystała moment, aby załatać i wzmocnić obręcz. Po jej plecach spłynął zimny dreszcz, choć płomienie nadal ją rozgrzewały. Uniosła broń wyżej i wykonała kolejny krok.

– Ale ty nie jesteś Athrilem – powiedział jeden z nich. – Nie jesteś ukochanym mrocznej królowej. – Nie jesteś też Brannonem Dzikim Ogniem – rzekł kolejny. – Skąd wy… – Słowa uwięzły jej w gardle, gdy przypomniała sobie wydarzenie sprzed kilku miesięcy. A może sprzed wieczności? Przypomniał jej się świat pomiędzy wymiarami i słowa istoty żyjącej w ciele Caina. Mówiła do niej i… Eleny. Eleny, córki Brannona. „Zostaliście tu sprowadzeni – rzekła. – Staliście się uczestnikami niedokończonej gry”. Gry, która rozpoczęła się u zarania dziejów, kiedy rasa demonów wykuła Klucze Wyrda

i użyła ich, aby przebić się do tego świata, a Maeve wykorzystała swe moce, aby je przegnać. Niektóre demony zostały jednak uwięzione w Erilei i kilka stuleci później rozpoczęły kolejną wojnę, w której stawiła im czoła Elena. Co się stało z tymi, które zostały odesłane z powrotem do swego królestwa? A co jeśli król Adarlanu, poznając moc Kluczy, dowiedział się również, gdzie należy ich szukać i jak można narzucić im posłuszeństwo? Och, na bogów… – Jesteście Valgami – szepnęła.

Trzy istoty wewnątrz śmiertelnych ciał uśmiechnęły się. – Jesteśmy książętami we własnym królestwie. – A cóż to za królestwo? – Celaena znów wlała nieco mocy w osłonę twierdzy. Miała wrażenie, że książę Valg stojący w środku sięga ku niej, choć ani drgnął. Gdy posłała

w jego kierunku kulę ognia, cofnął się. – Królestwo wiecznej ciemności, lodu i wiatru – powiedział. – Czekamy od bardzo dawna, aby ponownie zasmakować waszego blasku słońca. Istniały dwie możliwości. Albo król Adarlanu był potężniejszy, niż dziewczyna mogła sobie wyobrazić, albo był najgłupszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek stąpał po ziemi. Czy on

naprawdę myślał, że jest w stanie kontrolować demony? Krew ściekająca jej z nosa kapała na tunikę. – Wpuść mnie, dziewczę – prychnął jeden z potworów. – Obiecuję, że nie będzie już krwi ani bólu.

Celaena pchnęła na niego kolejną falę ognia. – Brannon i pozostali starli was w pył – rzekła, choć jej płuca płonęły. – Możemy to

powtórzyć. W odpowiedzi rozległ się cichy śmiech. – Nie zostaliśmy pokonani, a jedynie okiełznani do czasu, gdy pewien niemądry śmiertelnik zaprosił nas ponownie do tych wspaniałych ciał. Czy ludzie, których ciała zajęli, nadal żyli? Czy gdyby odrąbała im głowy i zerwała naszyjniki z Kamieniami Wyrda, istoty znikłyby czy wyzwoliłyby się w innej formie? Sytuacja była o wiele trudniejsza, niż sądziła. – Tak – rzekł ich przywódca. Podszedł o krok, węsząc. – Powinnaś się nas bać. Powinnaś uklęknąć przed nami. – A ty uklęknij przed tym! – warknęła i wyszarpnąwszy sztylet ukryty w karwaszu, cisnęła

nim demonowi w głowę. Okazał się nieprawdopodobnie szybki. Broń, miast wbić się mu między oczy, rozorała jedynie policzek. Czarna krew wypełniła ranę i spłynęła po skórze. Demon uniósł palec jasny niczym tarcza księżyca i przyjrzał się kropli. – Będę cię pożerał od środka – oznajmił. – Każda chwila sprawi mi rozkosz. Ciemność znów wystrzeliła ku niej.

*** W twierdzy wciąż trwała walka. Dobrze. To oznaczało, że nie wszyscy jeszcze zginęli. Celaena nadal wymachiwała Goldrynem, uwikłana w potyczkę z trzema książętami Valg, choć miecz stawał się coraz cięższy, a jej tarcza zaczynała się przerzedzać. Nie miała czasu, aby zmierzyć ilość pozostałej jej mocy bądź zastanowić się, jak ją odpowiednio dawkować. Ciemność, którą wytwarzały potwory, nadal nacierała na barierę i dziewczyna dorzucała warstwę po warstwie, aby ją wzmocnić. Ogień huczał jej w żyłach, w płucach, w umyśle.

Oddała swej mocy inicjatywę, prosząc ją jedynie o to, aby utrzymała ciemność z daleka. Moc spełniła wyznaczone jej zadanie, ale pożerała jej rezerwy. Rowan jak dotąd nie zjawił się z pomocą. Celaena powtarzała sobie jednak, że kiedyś nadejdzie. To, że go potrzebowała, nie było oznaką słabości. A potrzebowała jego pomocy bardzo, bardzo… Poczuła skurcz w dole pleców. Uchwyciła mocniej legendarny miecz i zasłoniła się przed atakiem przywódcy Valgów, który ciął ją w szyję. „Nie…”. Jeden z mięśni przy kręgosłupie przeszył ból tak dotkliwy, że dziewczyna z trudem

zdusiła krzyk, odbijając cios. Nie, to na pewno nie przepalenie. Nie mogło nadejść tak szybko. Przecież tyle ćwiczyła…

W tarczy za jej plecami pojawiła się dziura. Ciemność natarła na barierę, a magia zafalowała i zatrzeszczała. Celaena odruchowo pchnęła tam płomienie, które zatarasowały lukę. Jej krew dudniła i huczała. Książęta znów nacierali. Dziewczyna warknęła i pchnęła na nich ścianę białych płomieni, odpychając ich daleko. Musiała zaczerpnąć tchu. I wtedy zaczęła kaszleć krwią.

Jak długo bariera wytrzymałaby pod naporem magii demonów, gdyby rzuciła się teraz do ucieczki? Kiedy padłaby przed nimi? Jak długo wytrzymaliby ci, którzy bronili twierdzy od środka? Nie ośmieliła się nawet spojrzeć na Mistward, aby sprawdzić, kto wygrywał. Miała złe przeczucia. Nie słyszała okrzyków zwycięstwa, a jedynie wrzaski bólu i strachu. Kolana zadrżały pod nią, ale przełknęła krew gromadzącą się w ustach i ponownie nabrała tchu. Nie sądziła, że wydarzenia przybiorą taki obrót. A może właśnie na to sobie zasłużyła? Przecież odwróciła się od własnego królestwa. Jeden z książąt Valg przebił dłonią ścianę ognia. Ciemność osłaniała jego ciało przed

spaleniem. Celaena już miała posłać kolejny gąszcz płomieni w jego stronę, gdy jej uwagę przyciągnął ruch między drzewami. Daleko na wzgórzu dostrzegła kilka postaci – wysokiego mężczyznę, ogromnego ptaka i trzy największe drapieżniki, jakie w życiu widziała. Pędzili ku Mistward bez wytchnienia.

Pięciu. Odpowiedzieli na rozpaczliwe wezwanie przyjaciela. Gnali między drzewami i skałami. Dwa wilki, jeden czarny, a drugi biały niczym księżyc,

potężnie zbudowany mężczyzna, ptak przemykający nisko nad koronami drzew oraz dobrze jej znany górski kot. Pędzili ku ciemności, rozlewającej się między nimi a fortecą. Czarny wilk zatrzymał się, jakby chciał rozeznać się w sytuacji. Wrzaski w twierdzy stawały się coraz głośniejsze. Gdyby nowo przybyli zdołali pokonać żołnierzy, pozostali obrońcy mogliby uciec tunelem, nim wszystko zaleje ciemność. Pot ściekał Celaenie na oczy, a ból był tak dotkliwy, że zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek ją opuści. Nie okłamała jednak Rowana. Nadal chciała chronić życie tych, którzy jej ufali. Bez zastanowienia pchnęła więc resztki swej mocy ku przyjaciołom księcia i utworzyła dla nich tunel z ognia, przeszywający ciemność.

Tunel prowadzący prosto do bram twierdzy. Ci nie wahali się ani chwili. Popędzili ku Mistward, prowadzeni przez czarnego wilka. Szyk zamykał drapieżny ptak – orzeł rybołów. Celaena włożyła wszystkie siły w utrzymanie tunelu, zaciskając zęby z bólu. Wojownicy Fae przemknęli przez barierę, ale złocisty kot

zwolnił i spojrzał na nią. Dziewczyna oddychała z trudem, kaszląc krwią. – Jest w środku – wychrypiała. – Pomóżcie mu.

Wielki kot zawahał się, patrząc na nią, na barierę oraz Valgów zmagających się z płomieniami. – Idź – popędziła go, pokasłując. Krew w jej żyłach huczała ogłuszająco i nawet nie słyszała, kiedy górski kot pomknął w stronę twierdzy. Nadeszli przyjaciele Rowana. Dobrze. Dobrze, że nie będzie sam. Dobrze, że miał kogoś. Znów zakaszlała krwią i splunęła na ziemię. Nie, nie na ziemię. Na nogi księcia Valg. Demon niespodziewanie zaatakował ją własną mocą i pchnięta dziewczyna uderzyła plecami o magiczną barierę, twardą niczym kamień. Jedyna droga do twierdzy prowadziła

przez bramę między głównymi menhirami. Zamachnęła się Goldrynem, ale cios był słaby, zbyt słaby. Nie mogła stawić oporu Valgom, ogromnej mocy króla Adarlanu, całej armii na jego rozkazach… To wszystko było na nic, podobnie jak przysięga, którą złożyła przy grobie Nehemii czy prawo do połamanego tronu w nieistniejącym królestwie.

Magia wrzała w jej żyłach. Och, ciemność będzie dla niej ulgą i wytchnieniem w porównaniu z piekłem, jakie rozszalało się w jej ciele. Książęta Valg napierali. Coś w jej duszy krzyczało, kazało jej podnieść się, rzucić do walki, wpaść w szał i ryczeć, sprzeciwić się tak potwornemu zakończeniu. Niemniej jednak każdy ruch, a nawet oddech, był teraz monstrualnym wysiłkiem. Była taka zmęczona.

*** Forteca zamieniła się w piekło pełne wrzasków, walczących ludzi i zmasakrowanych ciał, ale Rowan nadal ciął i rąbał przy wejściu do tunelu, zabijając jednego napastnika po drugim. Z tego, co mówił Luca, wrogów wpuścili Bas, przywódca zwiadowców, oraz kilku jego

podwładnych, którym w głowach zawróciła władza, oferowana przez demony. Każdy z nich uległ pokusie zdobycia innej, ważniejszej pozycji na świecie. Wstrząs w oczach Luki świadczył o tym, że Bas już zapłacił za swą zbrodnię. Fae miał nadzieję, że to nie chłopak go zabił. Żołnierze wroga wciąż wdzierali się do wnętrza. Byli dobrze wyszkoleni i nie bali się półFae oraz ich skromnej magii. Uzbrojeni w żelazną broń, nie oszczędzali nikogo. Ich ofiarami padali zarówno młodzi, jak i starzy, tak mężczyźni, jak i kobiety. Rowanowi nie brakowało sił ani mocy. Nieraz walczył o wiele dłużej i w gorszych warunkach, ale opór reszty obrońców powoli słabł, tym bardziej że napastnicy rozlewali się po

twierdzy. Książę wyrwał swe ostrze z brzucha padającego wroga i ciął sztyletem po szyi innego, gdy rozległ się ogłuszający warkot. Niektórzy pół-Fae zamarli, ale wojownik z bezbrzeżną ulgą rozpoznał dwa wilki, które zeskoczyły ze schodów i wbiły kły w gardła dwóch adarlańskich żołdaków. Zatrzepotały ogromne skrzydła, a tuż przed nim pojawił się ponury ciemnooki mężczyzna wymachujący mieczem starszym od mieszkańców Mistward. Skinął na Rowana i stanął obok niego. Nazywał się Vaughan i nigdy nie rzucał słów na wiatr. Szalejące obok wilki nie zawracały sobie głowy zmianą postaci. Powalały wroga za

wrogiem, a tych, którzy wybiegali z tuneli, pozostawiali olbrzymowi z mieczem. To wystarczyło w zupełności Rowanowi. Pomknął ku schodom, przeciskając się między oszołomionymi, zakrwawionymi pół-Fae. Ciemność jeszcze nie zawładnęła całą okolicą, co oznaczało, że dziewczyna nadal oddychała. Nadal broniła bariery, ale… Górski kot wyhamował u góry schodów i zmienił postać. Rowan spojrzał Gavrielowi w oczy i spytał: – Gdzie ona jest?

Zapytany wyciągnął rękę, jakby chciał go powstrzymać. – Źle z nią, Rowan. Myślę, że… Wojownik rzucił się do biegu. Odepchnął swego najstarszego przyjaciela oraz innego, barczystego mężczyznę, który pojawił się przed chwilą. Był to Lorcan. Nawet sam Lorcan

odpowiedział na jego wezwanie! Uznał jednak, że czas na okazywanie wdzięczności przyjdzie później. Ciemnowłosy pół-Fae nie odezwał się ani słowem, gdy Rowan podbiegł do blanek nad bramą. To, co tam ujrzał, odebrało mu dech. Ściana płomieni była w strzępach, ale Celaena nadal broniła bariery. Niemniej jednak owe trzy istoty… Aelin stała przed nimi, zgarbiona i zdyszana. Nie mogła już utrzymać miecza w dłoni. Demony zbliżały się, a przed nimi wykwitły niewyraźne błękitne płomienie, które rozpędziły

machnięciem dłoni. Trysnęły kolejne, ale pod dziewczyną ugięły się już kolana. Tarcza ognia słabła i znów nabierała siły. Pulsowała w tym samym tempie co światło wokół jej ciała. Przepalała się. Dlaczego nie uciekła? Demony zrobiły kolejny krok ku niej i powiedziały coś, co sprawiło, że uniosła głowę. Rowan wiedział, że dziewczyna znajduje się poza jego zasięgiem i że nie zdoła nawet wykrzyczeć ostrzeżenia. Tymczasem Aelin spojrzała potworom w oczy. Okłamała go. Tak, chciała bronić życia ludzi, ale wyszła poza barierę z przeświadczeniem, że na własnym jej nie zależy. Nabrał tchu. Chciał rzucić się ku niej, zaryczeć, wezwać swą moc, ale wtedy ktoś wpadł

na niego całym ciałem od tyłu, przewrócił go i obezwładnił. Rowan szarpał się i miotał, ale nie był w stanie walczyć z kocimi instynktami Gavriela i czterema stuleciami jego doświadczeń.

Przyjaciel unieruchomił go, zatrzymał, nie pozwolił mu wybiec w mrok, który niszczył światy. Potwór ujął twarz dziewczyny w dłonie. Jej miecz upadł na ziemię, zapomniany, niepotrzebny. Rowan wrzeszczał, gdy demon przyciągnął Aelin do siebie. Krzyczał bez wytchnienia, gdy przestała się opierać, płomienie zgasły, a ciemność całkiem ją pochłonęła.

53.

Krew była wszędzie.

Celaena znów stała między dwoma zakrwawionymi łóżkami. Obrzydliwy smród oblepiał jej uszy, szyję i kręgosłup. Czuła, jak książęta Valg okrążają ją z gracją drapieżników, czuła, jak wyżerają jej cierpienie, rozkoszując się jego smakiem. Nie było już drogi ucieczki. Nie mogła się poruszyć. Stała i spoglądała to na jedno łóżko, to

na drugie. Ciało Nehemii, okaleczone, znieważone. Ponosiła winę za jej śmierć, gdyż przybyła za

późno i okazała się tchórzem. Ciała jej rodziców, szare, bez życia, z gardłami przeciętymi od ucha do ucha. Zabici podczas napadu, który powinni przewidzieć. Ona również powinna była zdawać sobie z niego sprawę. A może wyczuła go? Może dlatego wpełzła do ich łóżka tej nocy? Wtedy również się spóźniła. Dwa łóżka. Dwa pęknięcia w jej duszy, szczeliny, przez które sączyła się do niej ciemność, na długo nim książęta Valg w ogóle ją pochwycili. Czyjś pazur musnął jej szyję. Odskoczyła i zatoczyła się ku łóżku rodziców.

W chwili gdy ogarnęły ją ciemności i zgasiły jej znużone płomienie, na powrót obudziła się w niej niezmierzona furia, która nakazała jej wyjść poza barierę. Tu, wśród mroku, panowała wieczna, absolutna cisza. Czuła, jak demony skradają się wokół niej, wygłodniałe, podekscytowane, przepełnione zimnym, prastarym złem. Spodziewała się, że wyssą z niej życie natychmiast, bezzwłocznie, ale jedynie okrążały ją w mroku i ocierały się o nią jak koty, aż pojawiło się blade światło i dziewczyna ujrzała, że stoi między dwoma łóżkami. Nie mogła odwrócić od nich wzroku. Nie mogła uczynić nic. Targały nią nudności, wzbierała panika, a teraz… Teraz… Ciało Nehemii nawet nie drgnęło, ale Celaena usłyszała wyraźnie jej głos: – Tchórz… Tchórz… Zwymiotowała. Zza jej pleców dobiegł cichy, ochrypły śmiech. Cofała się, coraz dalej od ciała przyjaciółki, aż znalazła się na morzu czerwieni. Po chwili ujrzała kolejne barwy – biel, szarość oraz… Stała niczym upiór pośrodku łóżka rodziców, tam, gdzie leżała dziesięć lat temu, gdzie obudziła się między ich trupami, wyrwana ze snu wrzaskiem służącej. Jej krzyk rozległ się ponownie, przeraźliwy, niekończący się. – Tchórz…

Celaena straciła równowagę i zatrzymała się na nagłówku, równie prawdziwym, gładkim i chłodnym jak wtedy. Nie wiedziała, dokąd ma się udać. Znalazła się przecież we wspomnieniu, a to nie jest prawdziwy świat. Zacisnęła dłonie na drewnie, tłumiąc narastający wrzask. – Tchórz! – krzyk Nehemii wypełnił całe pomieszczenie. Celaena zacisnęła oczy. – Wiem. Wiem – powiedziała do ściany.

Nie stawiała już oporu, gdy zimna, pazurzasta dłoń musnęła jej policzki, czoło i ramiona. Jeden ze szponów odciął jej długi warkocz, obróciwszy dziewczynę dookoła. Nie walczyła, gdy ciemność wreszcie ją pochłonęła i pociągnęła w dół. ***

Mrok nie miał końca ani początku. Znalazła się w tej samej otchłani, która prześladowała ją od dziesięciu lat. Spadała w jej głąb, ciesząc się, nie mając nic przeciwko. Nie słyszała żadnego dźwięku. Miała tylko wrażenie, że zmierza w stronę dna, które być może nie istnieje, ale może oznaczać jej koniec. Może książęta Valg już ją pożarli? Może jej ciało jest już puste i pozbawione życia? Może jej dusza została uwięziona na zawsze? Może trafiła do piekła? *** Ciemność falowała, a dziewczynę przenikały dźwięki i kolory. Otaczały ją kolejne obrazy, każdy z nich gorszy od poprzedniego. Twarz Chaola, gdy zrozumiał, kim naprawdę jest. Okaleczone ciało Nehemii. Ostatnia rozmowa z przyjaciółką i wszystkie te okropne rzeczy, które wówczas jej powiedziała. „Gdy wszędzie dookoła ujrzysz trupy swych ludzi, nie przychodź wypłakać się u mnie”. Jej wizja się spełniła. Tysiące niewolników z Eyllwe zostało wymordowanych za swą odwagę. Zanurzała się w wirze wspomnień, które udowadniały, że jej przyjaciółka miała rację.

Wiara w Aelin okazała się stratą czasu. Nieporozumieniem. Plamą na tym świecie. Celaena okazała się niegodna swego dziedzictwa. Znalazła się w piekle. Naraz ujrzała wspomnienie rzezi, którą urządziła tego dnia, gdy wpadła w szał w Endovier. Krzyki umierających, ludzi pociętych i porąbanych na kawałki szarpały ją teraz niczym widmowe dłonie. Na to sobie właśnie zasłużyła.

*** Pierwszego dnia w Endovier wpadła w szał. Skończyło się to tym, że rozebrano ją

i przywiązano do dwóch obryzganych krwią słupów. Zimne podmuchy wiatru owiewały jej nagie piersi, ale nic się nie równało z grozą i bólem, które wzbudzały w niej kolejne uderzenia bicza. Szarpnęła za wiążące ją liny. Nie zdołała nabrać tchu, gdy bicz ponownie spadł na jej plecy i rozszczepił jej świat na pół. – Tchórz – powiedziała stojąca za nią Nehemia. Bicz trzasnął ponownie. – Tchórz. Ból był oślepiający. – Spójrz na mnie. Celaena nie mogła unieść głowy ani się odwrócić.

– Spójrz na mnie! Opadła na liny całym ciężarem ciała, ale zdołała spojrzeć przez ramię. Nehemia była cała. Piękna, nietknięta. Jej oczy były przepełnione nienawiścią i potępieniem. Za nią pojawił się Sam, wysoki i przystojny. Jego śmierć była bardzo podobna

do śmierci Nehemii, ale mimo to o wiele gorsza, rozciągnięta w czasie. Jego również nie uratowała. W dłoni Sama znalazł się długi bicz zakończony żelaznym ostrzem. Minął Nehemię i stanął przy Celaenie. Bicz rozwinął się, a kolec uderzył o kamienisty grunt. Z ust dziewczyny wyrwał się cichy śmiech. Powitała ból z rozrzuconymi szeroko ramionami. Sam nabrał tchu i smagnął ją ponownie. Żelazne ostrze – na bogów! – rozorało jej plecy i zmusiło do uklęknięcia. – Raz jeszcze – wychrypiała. – Jeszcze!

Mężczyzna spełnił jej życzenie. Słychać było tylko trzask rzemienia na mokrej od krwi skórze. Po chwili Nehemia wyręczyła Sama, a za nimi uformowała się już kolejka ludzi, domagających się satysfakcji za inne rzeczy, którym dziewczyna nie podołała. Długa, jakże długa kolejka. Tylu ludzi zabiła… Tylu ludzi nie zdołała ocalić. Ponownie. I jeszcze raz.

*** Nie przeszła przez barierę z nadzieją na to, że pokona książęta Valg.

Zrobiła to z tego samego powodu, dla którego owego dnia w Endovier wpadła w szał. Niemniej jednak te potwory jeszcze jej nie zabiły. Wyczuwała ich rozkosz, gdy błagała o chłostę. Cierpienie stanowiło ich pożywienie. Nie dbali o jej śmiertelne ciało, liczył się tylko ból. Wiedziała, że przeciągną to w nieskończoność

i zatrzymają ją jak ulubione zwierzątko.

Nikt nie mógł jej ocalić. Nikt nie był w stanie wkroczyć w ciemność i przeżyć.

Wszyscy trzej grzebali w jej wspomnieniach. Karmiła ich, dawała im wszystko, czego pragnęli, coraz więcej i więcej. Cofali się coraz dalej w przeszłość, zapadali się w mrok, spleceni ze sobą. Nie miała nic przeciwko. Nie walczyła. Przecież nie spojrzała w oczy księcia Valg w nadziei, że ujrzy kolejny wschód słońca. *** Nie wiedziała, jak długo spadała wraz z demonami. Niespodziewanie usłyszała pod sobą szum, ryk fal zamarzniętej rzeki. Unosiły się ku nim szepty oraz zamglone światła. Nie, nie unosiły się. Dotarli już na samo dno.

Na dno otchłani. Tam gdzie wreszcie czekał na nią koniec. Nie wiedziała, czy książęta Valg syczą z gniewu, czy z przyjemności, gdy wpadali do zamarzniętej rzeki na dnie jej duszy.

54.

Jego przybycie

obwieszczono dęciem w trąby. Ludzie, stłoczeni wzdłuż stromych uliczek,

które wijąc się, prowadziły w stronę górującego nad miastem białego zamku, nie odzywali się jednak ani słowem. Był to pierwszy słoneczny dzień od wielu tygodni. Śnieg na bruku topniał szybko, choć wiatr nadal niósł ze sobą resztki mroźnego tchnienia zimy. To wystarczyło, by król Adarlanu oraz jego ogromny orszak przywdział grube futra, maskujące insygnia i pochodzenie. Złote oraz karmazynowe proporce łopotały jednak na wietrze nad ich głowami, a złote słupki lśniły równie mocno jak zbroje idących na czele orszaku

chorążych. Przyglądała się orszakowi z balkonu sali tronowej. Stojący przy niej Aedion komentował stan rumaków, pancerzy i broni. Mówił o samym królu Adarlanu, który dosiadał wielkiego, czarnego rumaka. Tuż przy nim jechał kucyk, na którym siedziała mniejsza postać. – To jego zasmarkany synalek – rzekł Aedion. W całym zamku panowała przygnębiająca cisza. Ludzie uwijali się jak zwykle, ale bezgłośnie, a w ich ruchach znać było napięcie. Jej ojciec był rozdrażniony podczas śniadania, matka nie mogła się na niczym skupić, członkowie dworu okazywali opryskliwość

i nosili więcej broni niż zwykle. Jedynie Orlon wciąż wydawał się taki sam. Uśmiechnął się do niej, oznajmił, że wygląda bardzo pięknie w błękitnej sukni i złotej koronie, a nawet pociągnął za jeden z loczków. Nikt nie mówił jej nic konkretnego o tej wizycie, ale przeczuwała, że to ważne wydarzenie, ponieważ nawet Aedion założył czyste rzeczy i koronę. Ponadto miał nowy sztylet, który podrzucał w powietrzu. – Aedionie! Aelin! – syknął ktoś z sali tronowej. Była to lady Marion, najbliższa przyjaciółka i dwórka matki. – Chodźcie tu w tej chwili!

Zza pleców kobiety wyjrzała prześliczna dziewczęca buzia o ciemnych oczkach i kruczoczarnych włosach. Elide. Zbyt cicha i płaczliwa, aby zaprzątać sobie nią głowę. Lady Marion rozpieszczała ją bez końca. – Pies to trącał! – zaklął Aedion, a kobieta aż poczerwieniała ze złości. Nie padło jednak ani jedno słowo reprymendy, kolejny dowód na to, że dzień był ciężki, wręcz niepokojący. Zrobiło jej się niedobrze, ale udała się w ślad za lady Marion. Aedion jak zwykle szedł tuż za nią. Usiadła na niewielkim tronie stojącym obok tronu ojca, a chłopak stanął z tyłu, wysoko unosząc głowę, jakby już był jej obrońcą i dzielnym wojownikiem. Orynth milczał, gdy król Adarlanu wkraczał do ich górskiego domu.

Nienawidziła króla Adarlanu.

***

Nie uśmiechał się nigdy – ani gdy wkroczył do sali tronowej, by przywitać się z jej wujem i rodzicami, ani gdy przedstawił swego najstarszego syna, następcę tronu Doriana Havilliarda, ani nawet gdy zasiedli do największej uczty, jaką kiedykolwiek widziała na oczy. Spojrzał na nią tylko dwukrotnie. Po raz pierwszy wbił w nią wzrok, w chwili gdy mu ją przedstawiano. Wpatrywał się w Aelin tak długo, że ojciec spytał, co ciekawego odkrył w jego

córce. Dworzanie i rycerze zamarli na te słowa, ale król nie odwracał spojrzenia. Jego brutalna, pokryta bliznami twarz wydawała się jej odrażająca. Nie podobało jej się to, że ignoruje swego ciemnowłosego syna, który stał przy nim niczym piękna laleczka. Jego maniery były eleganckie i pełne wdzięku, a jasne dłonie przypominały parę ptaków, gdy nimi poruszał. Po raz drugi spojrzał na nią przy stole. Siedziała kilka krzeseł dalej, mając po jednej stronie lady Marion, a po drugiej Aediona. Marion przypięła sobie kilka sztyletów do nóg i zamaskowała je suknią. Aelin wiedziała o tym, bo bez przerwy o nie zahaczała. Lord Cal, mąż Marion, siedział obok żony. Jego stal połyskiwała. Elide wraz z innymi dziećmi została posłana na górę. W uczcie brali udział jedynie ona, Aedion oraz Dorian. Aedion z trudem nad sobą panował, gdy król Adarlanu przyjrzał się Aelin po raz drugi. Jego wzrok był przenikliwy, jakby potrafił przeszyć nim ludzkie ciało. Potem wdał się w rozmowę z jej wujem, rodzicami oraz resztą arystokracji. Wiedziała, że na dworze nigdy nie zaniedbywano środków ostrożności, zwłaszcza gdy gościła tu ona, jej wuj lub rodzice. Co chwila widziała, jak któryś z bliższych przyjaciół ojca, nie przerywając rozmowy, przygląda się oknom czy wejściom. Przy pozostałych ławach siedziała reszta adarlańskiego orszaku oraz inni członkowie dworu Orlona, a do tego najważniejsi kupcy z miasta, którzy chcieli nawiązać kontakt z Adarlanem lub coś w tym guście. Aelin skupiła jednak uwagę na księciu siedzącym

naprzeciwko niej, który wydawał się całkiem ignorowany przez ojca i jego otoczenie. Posadzono go na samym końcu stołu, blisko niej i Aediona. Uznała, że je z wdziękiem. Patrzyła, jak starannie kroi smażonego kurczaka i wkłada kęsy do ust. Nic nie wypadło mu z talerza, niczym się nie wybrudził. Maniery Aediona z kolei wołały o pomstę do nieba. Na jego talerzu piętrzyły się kości, a dookoła niego leżały resztki jedzenia. Zdołał nawet poplamić jej suknię. Kopnęła go, aby się opamiętał, ale był zanadto skupiony na rozmowie dorosłych. Wyszło na to, że ignorowano nie tylko Doriana, lecz także ją. Spojrzała na chłopaka raz jeszcze. Musiał mieć mniej więcej tyle samo lat co ona. Miał starannie przycięte ciemne

włosy. Jego szafirowe oczy uniosły się znad talerza i spojrzały na nią. – Jesz jak wytworna dama – rzuciła do niego.

Dorian zacisnął usta, a na jego bladych policzkach pojawił się rumieniec. Quinn, dowódca gwardii jej wuja, zakrztusił się wodą. Książę zerknął na ojca, który wciąż był pogrążony w rozmowie z wujem. Widać było, że czyni to z lękiem, a nie po to, aby uzyskać jego zachętę. – Jem jak książę – rzekł cicho. – Nie musisz kroić chleba nożem i widelcem – powiedziała. Jej głowa zaczęła lekko pulsować i zrobiło jej się gorąco, ale zignorowała to. W sali było bardzo ciepło, gdyż z jakiegoś powodu zamknięto wszystkie okna. – Tu, na Północy, nie musisz być taki sztywny. Maniery nie są aż tak ważne – dodała. Hen, jeden z ludzi Quinna, zakaszlał znacząco, zupełnie jakby chciał powiedzieć: „I kto to mówi? Malutka paniusia z loczkami, gotowa obedrzeć nas ze skóry, jak pobrudzimy jej śliczną nową sukienkę!”. Obrzuciła Hena ostrym spojrzeniem i na powrót skupiła uwagę na księciu. Ten wrócił już do jedzenia, jakby oczekiwał, że przez resztę wieczoru nikt więcej nie zwróci na niego uwagi. Wyglądał na tak osamotnionego, że rzuciła: – Jeśli chcesz, możesz zostać moim przyjacielem. Nikt nie powiedział ani słowa ani nawet nie zakaszlał. Dorian zadarł podbródek. – Mam już przyjaciela. Kiedyś zostanie władcą Anielle i najwspanialszym wojownikiem

świata. Aelin była pewna, że Aedionowi nie spodobałyby się te słowa, ale kuzyn nadal skupiał uwagę na stole. Żałowała, że w ogóle się odezwała. Nawet ten beznadziejny książę z dalekich krain miał przyjaciół. Dudnienie w jej głowie narastało, a jej myśli przenikały rozżarzone igły. Skrzywiła się. – Księżniczko? – spytał Quinn, który jak zwykle wszystko dostrzegał jako pierwszy. Zamrugała. Przed jej oczami pojawiły się ciemne mroczki, ale ból znikł. Nie, nie znikł. Przycichł na chwilę, a potem… Potem przebudził się ponownie między jej oczami. Napierał, cisnął, usiłował się wydostać. Potarła czoło. Poczuła ucisk w gardle i sięgnęła po wodę, myśląc o chłodzie, spokoju i wyciszeniu, tak jak nakazywali jej nauczyciele. Magia jednakże pulsowała w jej brzuchu. Płonęła, a każde uderzenie serca sprawiało, że ból stawał się jeszcze gorszy.

– Księżniczko – powtórzył Quinn. Podniosła się niepewnie. Każdy impuls bólu pogłębiał teraz ciemność przed jej oczami. Zatoczyła się. Skądś dobiegł głos lady Marion, niewyraźny, jakby znajdowali się pod wodą. Wyciągnęła ku niej rękę, ale

dziewczyna pragnęła tylko chłodnego dotyku matki. Ta odwróciła się ku niej ze ściągniętą twarzą. Jej złote kolczyki połyskiwały w słońcu. Przywołała ją do siebie. – Co się dzieje, Ogniste Serce? – Nie czuję się dobrze – rzekła z wielkim trudem. Zacisnęła dłonie na ręce matki, szukając pociechy i bojąc się, że zaraz przewróci się na ziemię. – Co cię boli? – spytała matka i przyłożyła dłoń do jej czoła. W jej oczach błysnął niepokój, gdy spojrzała na ojca, siedzącego obok króla Adarlanu. – Jest rozpalona – powiedziała cicho. Lady Marion błyskawicznie zjawiła się u jej boku. Matka uniosła ku niej głowę i rzuciła: – Zawołaj uzdrowiciela do jej pokoju. Marion pospieszyła na zewnątrz.

Dziewczynka nie potrzebowała uzdrowiciela. Zacisnęła dłonie mocniej, żeby przyciągnąć

jej uwagę i powiedzieć jej o tym, ale z jej ust nie padły żadne słowa. Magia falowała i paliła. Matka syknęła i się cofnęła. Z miejsca, którego dotykały dłonie córeczki, uniósł się dym. Aksamitny rękaw się tlił.

– Aelin! W głowie pulsowało. Ból narastał. Nagle poczuła, że w jej głowie coś się wije. Robak ciemności próbował wydostać się na zewnątrz. Jej magia szalała, usiłując się go

pozbyć, wypchnąć, spalić, ocalić ich oboje, ale… – Aelin! – Wyrzuć go! – wycharczała, trąc skronie. Cofała się od stołu.

Dwóch adarlańskich lordów złapało Doriana i pospiesznie wyciągnęło go z sali. Magia szalała, wierzgała jak dziki koń. Robak wił się i przebijał. – Wyrzuć to z siebie! – Aelin! – Jej ojciec poderwał się z dłonią na rękojeści miecza, połowa obecnych poszła

w jego ślady, ale dziewczyna uniosła rękę. Chciała ich ostrzec, chciała, żeby się trzymali z daleka. Buchnął błękitny ogień. Dwóch ludzi uskoczyło mu z drogi, a potem puste krzesła stanęły w płomieniach. Robak wgryzał się w jej umysł. Nie miał zamiaru ustępować. Złapała się za głowę. Jej magia wrzeszczała tak głośno, że mogła zdruzgotać cały świat. Mroczny robak przegryzał się przez jej umysł, krusząc siłę woli, aż dziewczynka niespodziewanie przeistoczyła się w kolumnę turkusowego ognia. Wrzeszczała jak opętana, a dookoła panowała wrzawa, ale mimo to usłyszała ryk ojca.

– Zrób to, Evalin! – krzyczał do matki, która klęczała, wyciągając dłonie w niemej prośbie. Słup ognia stawał się coraz gorętszy, ludzie rzucali się do ucieczki.

Spojrzała w oczy matce. Ujrzała w nich błaganie i ból. Niespodziewanie runęły na nią strugi wody, które pchnęły ją na posadzkę, wtłoczyły się do jej ust, zalały oczy, dusiły ją i dławiły. Topiły ją, aż zabrakło jej powietrza, aby podtrzymać płomień. Pozostały tylko woda i zimno. Król Adarlanu spojrzał na nią po raz trzeci i się uśmiechnął. ***

Książęta Valg rozkoszowali się tym wspomnieniem oraz przerażeniem i bólem, które wywołało. Smakowali je i delektowali się nim, a Celaena wreszcie wszystko zrozumiała. Król Adarlanu użył wówczas na niej swojej mocy. Jej rodzice nie mieli pojęcia, że osobą odpowiedzialną za pojawienie się czarnego robaka, który znikł natychmiast po tym, jak straciła przytomność, był człowiek siedzący obok nich. Nadszedł teraz czwarty książę, który kontrolował Narroka. – Żołnierze prawie się przedarli. Szykujcie się. Celaena czuła, jak góruje nad nią i przygląda się jej. – Pojmaliście więźnia, który zainteresuje naszego pana. Nie zmarnujcie jej. Pijcie oszczędnie.

Próbowała obudzić w sobie przerażenie. Próbowała wyobrazić sobie miejsce, do którego mieli ją zawlec, oraz rzeczy, które mieli z nią zrobić, nie czuła jednak nic. Książęta przytaknęli i znów zawładnęły nią wspomnienia. ***

Matka uznała, że był to atak ze strony Maeve, która w okrutny, złośliwy sposób przypomniała im o starych długach i odsłoniła ich słabości. Celaena przez długie godziny leżała w wannie wypełnionej lodowatą wodą i słuchała rozmów toczących się w sąsiednim pokoju. Dzięki zmysłom Fae słyszała każde słowo wypowiedziane przez rodziców i członków dworu. To musiała być Maeve. Nikt inny nie byłby w stanie czegoś takiego zrobić. Nikt inny nie doszedłby do wniosku, że taka demonstracja przed królem Adarlanu, który słynął z niechęci do magii, może okazać się zgubna. Dziewczynka nie chciała o tym rozmawiać, nawet gdy wstała już z łóżka i znów mogła zachowywać się jak na księżniczkę przystało. Matka uznała, że nie zaszkodzi jej odrobina normalności i następnego dnia zmusiła ją do zjedzenia podwieczorku z księciem Dorianem,

który był pilnie strzeżony. Między nimi siedział Aedion. Nienaganne maniery adarlańskiego księcia zawiodły go w pewnym momencie i Dorian przewrócił filiżankę, wylewając herbatę na jej nową sukienkę. Aedion zagroził, że go stłucze, ale Aelin było to obojętne. Nie interesowała ją herbata ani suknia. Nie interesował jej książę. Z trudem wróciła do swej sypialni, a w nocy śniła o larwie wdzierającej się do jej umysłu. Budziła się z krzykiem i z płomieniami w ustach. O świcie rodzice zabrali ją z zamku i udali się do posiadłości położonej dwa dni drogi od dworu. Uzdrowicielka uznała, że dziewczynkę zanadto wzburzyła wizyta gości z zagranicy. Zasugerowała, aby zabrała ją lady Marion, ale rodzice postanowili, że sami z nią pojadą, a wuj się zgodził. Wyglądało na to, że król Adarlanu również nie ma ochoty przebywać w zamku, w którym szaleje magia. Aedion pozostał w Oryncie. Rodzice Aelin obiecali mu, że poślą po niego, gdy dziewczynka

dojdzie do siebie, ale ta wiedziała, że boją się o jego bezpieczeństwo. Lady Marion udała się z nimi, pozostawiając męża oraz Elide w zamku – również dla ich bezpieczeństwa. Stała się potworem. Potworem, którego należało odizolować i strzec.

Przez pierwsze dwa dni w posiadłości rodzice kłócili się, a towarzystwa Aelin dotrzymywała lady Marion, która czytała, czesała jej włosy i opowiadała różne historie z rodzinnego Perranth. Marion od dziecka pracowała jako zwykła praczka w pałacu, ale gdy przybyła Evalin, dziewczęta zaprzyjaźniły się, głównie dlatego, że księżniczka poplamiła

ulubioną koszulę swego męża i chciała ją wyprać, nim ten zauważy. Szybko podniosła Marion do rangi swej damy dworu, a wtedy powrócił lord Lochan, który strzegł południowej granicy. Przystojny Cal Lochan wkrótce stał się najbardziej niezdarnym mężczyzną w zamku i ciągle wzywał Marion, aby pomogła mu usunąć rozmaite plamy, a któregoś dnia poprosił ją, zwykłą, pochodzącą z nieprawego łoża dziewczynę z ludu, aby została jego żoną oraz panią Perranth, drugiego co do wielkości miasta w Terrasenie. Dwa lata później na świat przyszła Elide.

Aelin uwielbiała opowieści Marion i dzięki nim zdołała jakoś przetrwać ciszę i napięcie, które panowało w posiadłości przez następne dni. Powróciła zima i świat znów trzeszczał od mrozu. Owej nocy szalały porywiste wichry. Do jej sypialni, o wiele mniej okazałej od tej w pałacu, ale nadal pięknej, weszła matka. Rzadko spędzali zimy w posiadłości, gdyż panowały tu silne przeciągi, a drogi były zbyt niebezpieczne. Sam fakt, że przybyli tu zimą… – Ciągle nie śpisz? – spytała. Marion, siedząca przy łóżku, podniosła się. Wymieniła z Evalin kilka ciepłych słów i wyszła, uśmiechając się do nich obu. Matka ułożyła się obok Aelin i przyciągnęła ją do siebie.

– Przepraszam – szepnęła jej do ucha. W koszmarach pojawiało się również wrażenie tonięcia. Na jej głowę spadały lodowate

fale. – Tak mi przykro, Ogniste Serce. Dziewczynka schowała twarz w piersi matki i cieszyła się jej ciepłem. – Nadal boisz się swoich snów? Aelin pokiwała głową i przytuliła się mocniej. – Przyniosłam ci więc dar. Mała nie poruszyła się. – Nie chcesz wiedzieć, co to jest? Pokręciła głową. Nie chciała żadnych prezentów.

– Ale on ochroni cię przed krzywdą! Już zawsze będziesz bezpieczna. Dziewczynka uniosła głowę i ujrzała, jak jej matka z uśmiechem wyciąga złoty łańcuch oraz ciężki, okrągły medalion spod koszuli nocnej, zdejmuje go i jej wręcza. Aelin spojrzała na amulet, a potem na matkę szeroko otwartymi oczami. Był to przecież

Amulet Orynthu, najcenniejsze dziedzictwo ich rodu. Okrągły dysk był wielkości jej dłoni, a na jego lazurowej powierzchni widniał biały jeleń wycięty z rogu, który był darem Pana Lasu. Między jego bujnym, rozgałęziającym się porożem unosiła się promieniejąca korona ze złota, nieśmiertelna gwiazda, która strzegła ich wszystkich i wskazywała drogę do domu.

Aelin znała każdy szczegół amuletu. Muskała go paluszkami niezliczoną ilość razy i zapamiętywała kształt symboli wygrawerowanych z drugiej strony – słów spisanych w dziwnej mowie, której nikt już nie pamiętał.

– Ojciec podarował ci to, gdy byłaś w Wendlyn. By cię chronił! Matka nie przestawała się uśmiechać. – A on sam otrzymał go od wuja, gdy osiągnął pełnoletność. To dar, który trafia do niektórych ludzi w naszej rodzinie. Do tych, którzy potrzebują pomocy i opieki.

Była zbyt oszołomiona, aby się sprzeciwić, gdy matka nałożyła jej łańcuch na szyję i ułożyła amulet z przodu. Był ciężki i sięgał jej niemal do pępka, ale biło od niego ciepło. – Nigdy go nie zdejmuj. Nigdy go nie zgub. – Matka ucałowała ją w czoło. – Noś go i wiedz, że jesteś kochana, Ogniste Serce. Jesteś bezpieczna, bo najważniejsze na świecie jest to, co mieszka w naszych sercach. Bez względu na to, dokąd się udasz, bez względu na to, jak daleko, przywiedzie cię do domu.

*** Straciła Amulet Orynthu. Rozstała się z nim jeszcze tej samej nocy.

Chciała błagać Valgów, by zakończyli jej cierpienia i wyssali z niej resztę życia, ale nie ona o tym decydowała.

Kilka godzin po tym, jak matka wręczyła jej Amulet Orynthu, rozpoczęła się nawałnica. Nigdy dotąd nie widziała tak nienaturalnej ciemności. Znów poczuła ową przerażającą, wijącą się istotę, która napierała na jej umysł. Jej rodzice byli nieświadomi niczego, choć powietrze przeszył osobliwy zapach. Przycisnęła amulet do piersi, rozbudzona przez czystą ciemność oraz pioruny. Ściskała go

mocno i modliła się do każdego ze znanych sobie bogów, ale amulet nie dał jej siły ani odwagi. Postanowiła więc zakraść się do sypialni rodziców, w której panowały te same ciemności co u niej. Jedyną różnicą było okno, które otwierało się i zamykało pod naporem wiatru. Trwała ulewa i deszcz przemoczył wszystko wokół, ale nie chciała budzić rodziców.

Wiedziała, że są wykończeni problemami, których im przysporzyła, oraz dręczącym ich niepokojem, który próbowali ukryć. Zamknęła więc okno za nich i ostrożnie wczołgała się do wilgotnego łóżka, tak by ich nie obudzić. Żadne z nich jej nie przytuliło. Żadne nie spytało,

co się dzieje. Łóżko było zimne, zimniejsze od jej własnego. Wyczuwała też smród miedzi i żelaza, który bardzo jej się nie spodobał. Poczuła go ponownie, gdy przebudził ją wrzask służącej. Lady Marion wpadła do środka. Miała szeroko otwarte oczy, ale działała przytomnie. Nie patrzyła na martwych przyjaciół, ale podbiegła do łóżka i wyciągnęła ręce nad ciałem Evalin. Była drobną, delikatną kobietą, ale mimo to jakimś cudem zdołała podnieść dziewczynkę i pospiesznie wynieść z sypialni. Nieliczni służący pracujący w posiadłości wpadli w panikę. Niektórzy pobiegli po pomoc, inni po prostu uciekli. Lady Marion została. Przygotowała dla niej kąpiel i pomogła jej zdjąć zimną, zakrwawioną koszulę nocną. Nie rozmawiały, nawet nie próbowały. Kobieta wykąpała ją, a gdy była już czysta i sucha, zaniosła ją na dół do kuchni, posadziła przy długim stole, zawinęła w koc i przystąpiła do rozpalania

ognia. Nie odezwała się tego dnia. Nie było w niej nic, co mogłaby jeszcze powiedzieć. Wpadł jeden z ostatnich służących i wykrzyknął, że król Orlon również nie żyje. Został zamordowany we własnym łóżku jak… Lady Marion wypadła z kuchni, szczerząc złowrogo zęby, i zatrzymała przybysza, nim wszedł do pomieszczenia. Aelin nie słuchała, jak łagodna zazwyczaj kobieta uderza mężczyznę w twarz i każe mu iść po pomoc, a nie roznosić bezwartościowe plotki. Zamordowani. Jej rodzina została zabrana przez śmierć. Nie było dla nich powrotu, a jej rodzice… Co służba zrobiła z ich… Z ich…

Ogarnęły ją drgawki tak silne, że spadł z niej koc. Nie mogła powstrzymać szczękania zębami. Cudem było to, że utrzymała się na krześle. To nie mogło być prawdą. Trafiła w sam

środek ogromnego koszmaru, z którego zaraz się obudzi, ujrzy ojca gładzącego ją po głowie, uśmiechniętą matkę, piękny Orynth oraz… Znów poczuła na sobie ciepły koc. Marion posadziła ją na kolanie, przytuliła i ukołysała. – Wiem. Nigdzie się nie wybieram. Zostanę z tobą do chwili, gdy nadejdzie pomoc. Będą tu jutro. Lord Lochan, kapitan Quinn, twój Aedion… Wszyscy tu jutro przyjadą. Może będą tu nawet o świcie. – Lady Marion również drżała. – Wiem – powtarzała, płacząc cicho. – Wiem… Ogień przygasł, płacz kobiety ucichł. Tuliły się do siebie, nadal siedząc na kuchennym krześle. Czekały na świt, na kogoś, kto przyjdzie z pomocą. Kogokolwiek.

Z zewnątrz dobiegło człapanie, stosunkowo niewyraźne, ale panowała tam tak

przejmująca cisza, że od razu rozpoznały odgłos końskich kopyt stąpających po błocie. Nadal było ciemno. Marion wyjrzała przez okno kuchenne i nasłuchiwała, jak koń i jeździec krążą powoli wokół posiadłości, aż… Niespodziewanie porwała dziewczynkę i razem schowały się pod stołem. Kobieta przycisnęła dziecko do zimnej podłogi i zakryła je własnym delikatnym ciałem. Rumak kierował się ku ciemnemu frontowi posiadłości. Nic dziwnego. Światło w kuchni oznaczało, że ktoś się tam dalej kryje. Należało więc

wkraść się od frontu, aby go zaskoczyć i dokończyć to, co zostało rozpoczęte zeszłej nocy. – Aelin – szepnęła Marion. Jej drobne, silne dłonie ujęły jej główkę i zmusiły ją, by spojrzała na jej trupio blade rysy i sine wargi. – Posłuchaj mnie! – Oddychała szybko, ale jej głos był mocny. – Pobiegniesz teraz ku rzece. Pamiętasz drogę do kładki? Był to niewielki mostek – deski zawieszone na linach – który biegł nad spienionym nurtem rzeki Florine. Aelin pokiwała głową. – Zuch dziewczyna. Biegnij do kładki i przejdź przez rzekę. Pamiętasz to opuszczone

gospodarstwo przy drodze? Schowaj się tam i nie wychodź. Nie pozwól, aby ktokolwiek cię zobaczył, chyba że będzie to ktoś, kogo znasz. Nie ufaj nikomu obcemu, nawet jeśli obwoła się przyjacielem. Czekaj na kogoś z dworu. Znajdą cię. Znów zaczęła się trząść, ale Marion chwyciła ją mocno za ramiona. – Postaram się zyskać dla ciebie jak najwięcej czasu, Aelin. Nie odwracaj się bez względu

na to, co usłyszysz. Biegnij, nie patrz za siebie i nie zatrzymuj się, aż znajdziesz kryjówkę. – Pokręciła głową. Po jej policzkach spłynęły łzy, ale wtedy skrzypnęły drzwi. Kobieta sięgnęła po sztylet ukryty w bucie. Jego klinga błysnęła w nikłym świetle. – Na mój znak rzuć się do biegu, jasne?

Nie chciała, nie miała na to najmniejszej ochoty, mimo to skinęła głową. Marion ucałowała ją w czoło. – Powiedz Elide… – Jej głos nagle się załamał. – Powiedz mojej Elide, że bardzo ją kocham. Przed posiadłością rozległy się ciche, lecz zdecydowane kroki. Kobieta wyczołgała się spod stołu i uchyliła nieco drzwi kuchenne, by dziewczynka mogła się prześlizgnąć na zewnątrz. – Teraz! – szepnęła i wypchnęła ją w noc.

Drzwi zatrzasnęły się. Teraz jej jedynymi towarzyszami były zimne, ciemne powietrze oraz drzewa, wśród których wiła się ścieżka prowadząca do mostu. Biegła z trudem. Jej nogi były jak z ołowiu, a ziemia raniła bose stopy. Udało jej się dotrzeć do drzew w chwili, gdy z domu dobiegł łoskot. Pochwyciła jakiś pień. Jej kolana drżały. Przez otwarte okno widziała lady Marion stojącą przed potężnym, zakapturzonym mężczyzną. Trzymała broń, ale drżała. – Nie znajdziesz jej. Mężczyzna powiedział coś, czego Aelin nie usłyszała. Kobieta jednakże cofnęła się ku drzwiom, nie po to, żeby uciec, lecz by je zablokować. Była drobna, taka drobna w porównaniu z napastnikiem. – To tylko dziecko! – wrzasnęła. Aelin nigdy dotąd nie słyszała, aby jej opiekunka krzyczała w ten sposób. W jej głosie pobrzmiewały furia, rozpacz i obrzydzenie. Uniosła sztylety, dokładnie tak, jak uczył ją mąż.

Dziewczynka czuła, że powinna jej pomóc, a nie chować się wśród drzew. Przecież umiała trzymać krótki nóż. Powinna pomóc… Mężczyzna ruszył w stronę Marion, ale ta uskoczyła mu z drogi i rzuciła się na niego,

tnąc, szarpiąc i gryząc. Wtedy stało się coś strasznego, po czym nie było już odwrotu, zarówno dla Marion, jak i dla Aelin. Mężczyzna złapał bowiem kobietę i rzucił nią o krawędź stołu. Rozległ się trzask pękających kości, błysnęło ostrze, zmierzające ku szyi oszołomionej Marion. Trysnęła krew. Aelin wiedziała dość dużo o śmierci. Zdawała sobie sprawę, że gdy komuś odetnie się głowę, jego czas definitywnie minął. Zrozumiała, że jej opiekunka, która tak bardzo kochała swego męża i córkę, zginęła. Wiedziała też, że to się nazywa ofiara. Rzuciła się do biegu. Pędziła między nagimi drzewami, krzaki szarpały ją za ubrania, drapały i kłuły. Mężczyzna nie musiał już zachowywać ciszy. Wypadł przez drzwi kuchenne, wskoczył na konia i popędził za nią. Kopyta waliły w ziemię z taką siłą, że po lesie niosło się echo. Rumak musiał być potwornie wielki. Dziewczynka potknęła się o korzeń i upadła. W oddali słyszała huk topniejącej rzeki. Była tak blisko, ale… Jej kostkę przeszył nagle rozdzierający ból. Utknęła! Utknęła w błocie

i wśród korzeni. Nie mogła uwolnić nogi. Szarpała, aż połamała sobie paznokcie, a potem gorączkowo próbowała odkopać korzeń. Grzebała w błocie, jej palce płonęły bólem.

Brzęknął miecz wyciągany z pochwy. Ziemia drżała pod kopytami ogromnego konia. Był coraz bliżej. Czyżby ofiara miała pójść na marne? Nie bała się śmierci. Bała się tylko tego, że bohaterski czyn lady Marion okaże się niepotrzebny. Szarpała, ciągnęła, kopała i nagle… Nagle w ciemności błysnęły małe oczka, a korzeń obłapiły małe rączki. Pociągnęły wraz z nią i naraz znów była wolna. Nie zdołała podziękować Małym Ludziom, którzy i tak już zniknęli. Utykając, rzuciła się do ucieczki. Ścigający ją człowiek był bardzo blisko, ale Aelin znała drogę. Przebiegała tędy tyle razy, że ciemność nie była dla niej przeszkodą. Musiała się przedostać przez most. Koń na pewno się na nim nie zmieści, a samemu

człowiekowi zdoła uciec. Może znów pomogą jej Mali Ludzie? Musiała tylko przebiec na drugą stronę. Przerwa między drzewami. Huk rzeki stał się wprost ogłuszający. Była już tuż-tuż. Czuła

i słyszała konia, który przebija się przez gąszcz za nią, a potem świst miecza, wznoszącego się, aby rozciąć jej głowę. Dostrzegła już dwa słupki u wejścia na most, ledwie widoczne w ciemności. Udało się. Jeszcze pięć kroków, dwa, już… Czuła na karku oddech konia, gdy zebrała wszystkie siły i skoczyła na drewniane deski. Jej stopy trafiły w pustkę. Przecież dobrze wyliczyła skok! Trafiła dokładnie między słupki i…

Wtedy zrozumiała, że ścigający ją człowiek przeciął liny i most runął. Z tą myślą w głowie zapadła się w fale, tak szybko, że nie miała nawet czasu wrzasnąć, gdy lodowata woda wciągnęła ją w głąb. *** Moment, gdy lady Marion uznała, że zaryzykuje wszystko dla swego królestwa, że poświęci własne życie, a mąż i córka nigdy nie doczekają się jej powrotu, zadecydował o losach Aelin Galathynius. Wszystko to, czym miała się stać i co jej obiecywano, zostało zaprzepaszczone. Celaena leżała na dnie – na dnie świata, na dnie piekła. Nigdy dotąd nie myślała o tej chwili. Nie potrafiła. Bo nawet wtedy, dziesięć lat temu, rozumiała ogrom tej ofiary. Upadek do wody bynajmniej niczego nie zakończył, ale dalsze wspomnienia były

niewyraźne, zamazane. Pamiętała lód, czarną wodę oraz osobliwe światło, a potem ujrzała

twarz Arobynna, klęczącego nad nią na porośniętym trzciną brzegu rzeki, gdzieś dalej.

Przebudziła się w obcym łóżku, w dziwnym miejscu. Amulet Orynthu przepadł w rzece. Wszelka magia, którą dysponował, została zużyta tej nocy, ale ocaliła jej życie. Później nastąpił długi proces przekuwania strachu, winy oraz rozpaczy w coś nowego. A potem pojawiła się nienawiść, która ją przebudowała, i furia, która dodawała jej siły. Obie zatarły wspomnienia z przeszłości, pogrzebały je wraz z resztkami jej serca i nigdy ich nie

uwolniły. Dzięki ofierze lady Marion Aelin stała się potworem niemalże równie złym jak ten, który zamordował jej opiekunkę oraz rodziców. To dlatego nie mogła wrócić do domu i nigdy tego nie zrobiła. Nigdy nie interesowała się tym, ilu ludzi zginęło w pierwszych tygodniach masakry

i podczas kolejnych lat okupacji. Wiedziała jednak, że lord Lochan został stracony. Quinn i jego ludzie zginęli w walce. Zginęło też tyle dzieci, jasnych promyczków, które ona miała ochronić. Zawiodła.

Celaena leżała na dnie. Tego właśnie nie potrafiła wyjawić Chaolowi, Dorianowi czy Elenie. Decyzja Nehemii, która zorganizowała własną śmierć, aby popchnąć ją do czynu, również okazała się bezsensowną ofiarą. Nie mogła odbić się od dna. Nie było nic poniżej. Nie miała dokąd się udać. Nie potrafiła schować się przed prawdą. Nie wiedziała, jak długo leży bez ruchu, ale wreszcie znów pojawili się książęta Valg,

przypominający teraz zaledwie cienie myśli i zła. Smakowali każde z jej wspomnień, jakby sprawdzali kolejne misy z jedzeniem, przygotowane na wielką ucztę. Małe kąski, drobne łyczki. Nie spoglądali nawet na nią, bo przecież zwyciężyli. Ona zaś cieszyła się z tego. Niech robią, co chcą. Niech Narrok zawlecze ją do Adarlanu i rzuci królowi do stóp.

Zaszeleściły czyjeś buty, a potem sięgnęła ku niej drobna, gładka dłoń. Obok niej leżał ktoś, kto nie był Chaolem, Samem czy Nehemią, i wpatrywał się w nią smutnymi turkusowymi oczami. Była to ona sama, Aelin Galathynius, młoda księżniczka z przeszłości. Jej policzek spoczywał na mchu. – Wstawaj – powiedziała cicho. Celaena pokręciła głową. Aelin wyciągnęła obie dłonie. – Wstań. W tym słowie kryła się obietnica lepszego życia i lepszego świata. Książęta Valg zamarli.

Zmarnowała własne życie. Zaprzepaściła ofiarę Marion. Ci niewolnicy zostali wymordowani dlatego, że zawiodła. Że nie oswobodziła ich na czas. – Wstawaj – rzekł ktoś, kto stał obok księżniczki. Był to Sam, lekko uśmiechnięty. – Wstawaj – odezwała się jakaś kobieta. To była Nehemia. – Wstań – powiedziały dwie osoby jednocześnie. Jej matka i ojciec. Ich twarze były poważne, ale oczy błyszczały. Stał za nimi wuj, a na jego siwych włosach skrzyła korona Terrasenu. – Podnieś się – dodał łagodnie.

Pojawiali się jeden po drugim, niczym cienie wyłaniające się z mgły. Celaena widziała twarze ludzi, których pokochała sercem pełnym ognia. Wreszcie zjawiła się lady Marion. Stała uśmiechnięta u boku męża. – Podnieś się – szepnęła. Jej głos był pełen nadziei i tęsknoty za światem i za córką, której już nigdy nie ujrzy. Ciemności przeszył wstrząs. Aelin nadal leżała obok i wyciągała ku niej dłoń. Książęta Valg odwrócili się do niej. W tej samej chwili matka zrobiła krok w stronę Celaeny, a ta ujrzała, że miały identyczne rysy twarzy, włosy oraz budowę ciała. – Jesteś ogromnym rozczarowaniem – syknęła. Jej ojciec skrzyżował potężne ramiona na piersi i rzekł: – Uosabiasz wszystko, czego nienawidzę na tym świecie.

Jej wuj, nadal noszący rogatą koronę, która już dawno spłonęła, dodał: – Przynosisz nam wstyd, kalasz naszą pamięć, zdradzasz nasz lud. Żałuję, że nie zginęłaś z nami.

Ich głosy zaczęły się splatać: – Zdrajczyni! Morderczyni! Kłamca! Złodziejka! Tchórz! Słowa wgryzały się w jej umysł tak jak przypominająca robaka moc króla Adarlanu. Władca nie zaatakował jej tylko po to, aby ją skrzywdzić i wywołać zamieszanie. Zależało mu na tym,

aby oddzielić ją od rodziny i wywieźć z zamku. Chciał, żeby zamach przypominał robotę kogoś innego, aby nikt nie oskarżył Adarlanu o te morderstwa. Celaena od początku obwiniała się o to, że za jej sprawą rodzice znaleźli się w posiadłości, gdzie czekała ich śmierć. Tymczasem władca zaplanował to wszystko szczegółowo, co do minuty. Jedynym błędem było to, że pozwolił jej przeżyć. Może moc amuletu w istocie ją ocaliła? – Chodź z nami! – szeptała jej rodzina. – Chodź z nami w głąb mroku, który nie zna czasu. Wyciągali ku niej ręce, ich twarze były zalane cieniami, powykrzywiane, zniekształcone.

Byli spaczeni nienawiścią, ale nadal ich kochała. Pogardzali nią, a ich słowa bolały, ale kochała ich, aż wściekłe syki cichły, aż znikali jeden po drugim niczym dym, aż została tylko Aelin, nadal leżąca przy niej na mchu. Spojrzała na jej twarz – na twarz, która kiedyś należała do niej – oraz na wciąż wyciągniętą dłoń, drobną i wolną od blizn oraz skaleczeń. Mrok książąt Valg chwiał się i migotał. Leżała na twardej ziemi. Na mchu i na trawie. Nie trafiła do piekła. Nadal znajdowała się

na ziemi. Na tej samej ziemi, na której leżało jej królestwo, zielone i górzyste, równie niezłomne jak jego lud. Jak jej rodacy. Jej lud, który czeka od dziesięciu lat. Którego oczekiwanie właśnie się kończy. Widziała pokryte śniegiem Jelenie Rogi, dziki gąszcz Dębowej Puszczy oraz Orynth, miasto światła i wiedzy, niegdyś filar siły oraz jej ojczyzna. Już wkrótce stanie się i jednym, i drugim. Nie pozwoli, aby to światło ponownie zgasło. Wypełni blaskiem cały świat, bo taki ma dar. Rozpędzi ciemności ogniem tak jasnym, że

wszyscy, którzy się zgubili, zostali ranni lub ulegli rozpaczy, bez trudu odnajdą właściwą drogę. Będzie promieniem nadziei dla wszystkich, którzy nadal mieszkali w otchłani. By zniszczyć potwora, wcale nie potrzeba innego potwora. Potrzeba światła, które przegna mrok.

Nie bała się. Przebuduje świat. Zbuduje go na powrót dla tych, których kochała. Wzniesie świat tak wspaniały i bezpieczny, że gdy znów spotkają się w Zaświatach, spojrzy im bez wstydu

w oczy. Zbuduje go dla ludzi, którzy przetrwali tak długo i których nigdy już nie opuści. Stworzy królestwo, jakiego nigdy dotąd nie było, choćby miała pracować nad tym aż do śmierci. Była ich królową i tego się po niej spodziewali. Aelin Galathynius uśmiechała się do niej, nadal wyciągając dłoń. – Wstań. Celaena musnęła jej rękę palcami. I podniosła się.

55.

Bariera padła.

Ciemność nie przelała się jednak za kamienie strażnicze, a Rowan, który nadal był przytrzymywany przez Gavriela i Lorcana, dobrze znał powód. Potwory oraz Narrok dorwały kąsek o wiele smakowitszy od pół-Fae i zamierzały się nim długo, długo delektować. Nie liczyło się nic innego. Zachowywały się tak, jakby pochłonięte ucztą nagle zapomniały o konieczności kontynuowania natarcia. Za plecami Fae nadal toczyła się walka. Wiatr i lód okazały się nieskuteczne w starciu z ciemnością, choć Rowan i tak zaatakował ją obiema swoimi mocami, w chwili gdy bariera ostatecznie ustąpiła. Bombardował ją bez wytchnienia, gotów zrobić wszystko, aby przebić wieczny mrok i zobaczyć, co zostało z księżniczki. Wciąż atakował, nawet gdy usłyszał łagodny, ciepły głos kobiecy, który napłynął z ciemności. Głos, który próbował zapomnieć od wieków, rozrywał go teraz na strzępy.

– Rowan! – szepnął Gavriel, zaciskając dłoń na ramieniu przyjaciela. Znów zaczęło padać. – Jesteśmy potrzebni w środku! – Nie! – warknął. Wiedział, że Aelin nadal żyje. Przez ostatnie tygodnie otaczali się swymi zapachami tak często, że powstała między nimi więź. Był pewien, że żyje, ale mogła być właśnie dręczona, torturowana bądź wręcz dobijana. Z tego właśnie względu Gavriel i Lorcan nie puszczali go. Gdyby pozwolili mu zdecydować, wskoczyłby w ciemność, skąd wzywała go Lyria. Chodziło jednak o Aelin. Musiał się im wyrwać. – Rowan, reszta… – Nie!

– Ona nie żyje, głupcze! – ryknął Lorcan, zagłuszając huk ulewy. – Nie żyje bądź zaraz zginie, a ty wciąż możesz uratować wielu innych. Podnieśli go i zaczęli ciągnąć z powrotem. – Jeśli mnie nie puścisz, urwę ci głowę – warknął książę na Lorcana, dowódcę, który przysłał mu drużynę wojowników, w chwili gdy mógł liczyć tylko na siebie. Gavriel zerknął na Lorcana, tocząc z nim bezgłośną rozmowę. Rowan napiął mięśnie, szykując się, aby ich odepchnąć, choć wiedział, że powalą go na ziemię, nim zdąży wskoczyć w mrok, gdzie wołanie Lyrii zamieniło się już w błaganie o litość. To wszystko nie działo się naprawdę. To było tylko złudzenie. Prawdziwa natomiast była Aelin, z której z każdą chwilą uciekało życie. Musiał ich

obezwładnić, musiał się jakoś wyzwolić spod magicznej tarczy Gavriela, która blokowała jego własną moc, od chwili gdy go przygnietli. Musiał wskoczyć w mrok. Musiał ją znaleźć. – Puszczaj! – warknął. Ziemia zadrżała i Fae zamarli. Mieli wrażenie, że pod powierzchnią przebudziła się jakaś moc, zupełnie jakby z głębi powstawał behemot. Odwrócili się ku ciemności. Rowan mógłby przysiąc, że przez moment widział złociste światło, nim znów zagasło. – To niemożliwe – szepnął Gavriel. – Ona się przepaliła. Książę nie miał odwagi choćby mrugnąć. Aelin zawsze sama wywoływała własne przepalenia. Jej prawdziwa moc była o wiele większa, ale dziewczyna nie potrafiła skorzystać z niej całej. Chroniła ją przed tym wewnętrzna bariera, zbudowana na strachu i tęsknocie za normalnością. Te potwory żywiły się rozpaczą, strachem i bólem. A może ich ofiara wreszcie

pozbyła się swych lęków? Może pogodziła się z nimi? Naraz, jakby w odpowiedzi na jego wątpliwości, w samym środku mroku buchnęły płomienie, które rozeszły się i wypełniły deszczową noc, żywe i jasne niczym czerwony opal. Lorcan zaklął, a Gavriel dołożył dodatkową tarczę. Rowan nie bał się już. Nie powstrzymywali go, gdy strząsnął ich dłonie i zerwał się na równe nogi. Wspaniałe, nieśmiertelne i niezniszczalne płomienie mijały go i nie spaliły ani włosa na jego głowie. Za kamieniami, między dwoma potworami stała Aelin. Na jej czole płonął dziwny znak, a włosy unosiły się w powietrzu, krótkie i jasne niczym jej ogień. Złoto w jej przekrwionych oczach wydawało się płonąć. Demony skoczyły na nią, ciemność zgęstniała wokół nich. Rowan zrobił raptem jeden krok, gdy dziewczyna wyrzuciła ręce i złapała potwory za ich

perfekcyjne twarze. Jej dłonie zacisnęły się na ich rozwartych ustach, a potem wciągnęła gwałtownie powietrze. Płomienie wystrzeliły z ich oczu, uszu i palców, zupełnie jakby wtłoczyła ogień do ich ciał. Nie zdołały nawet wrzasnąć. Osunęły się, spalone na wiór. Aelin opuściła ramiona. Jej magia rozszalała się do tego stopnia, że krople deszczu

zamieniały się nad nią w parę. Przypominała rozżarzoną, świetlistą broń. Rowan zapomniał o Gavrielu i Lorcanie. Pędził ku niej, wpatrzony w złote, czerwone i błękitne płomienie, całkowicie należące do niej, jej dziedzictwo ognia. W końcu go dostrzegła i uśmiechnęła się lekko. Był to uśmiech królowej. Fae dostrzegł jednak wyczerpanie w tym uśmiechu, a magia Aelin zamigotała niespodziewanie. Narrok oraz drugi z demonów, ten, na którego natknęli się w lesie, wchłaniali mrok, jakby szykowali się do ataku. Odwróciła się ku nim, chwiejąc się lekko. Jej skóra była trupio blada. Przecież przed chwilą była jeszcze ich ofiarą. Trójka demonów zaledwie moment temu posilała się jej umysłem i dziewczyna powinna być wyczerpana.

Prawdziwe przepalenie nadchodziło wielkimi krokami. Ściana mroku nabrzmiała. Wystarczyłby raptem jeden cios, aby ją dobić, ale dziewczyna nie cofnęła się ani o krok. Trwała niczym złociste światło w ciemnościach. Rowan niespodziewanie zrozumiał, co musi uczynić. Wiatr i lód na niewiele mogły się przydać, ale istniały przecież inne sposoby. W biegu wyciągnął sztylet i rozciął sobie dłoń.

*** Ciemność narastała i gęstniała. Celaena wiedziała, że to zaboli. Wiedziała, że mrok przypuszczalnie zabije zarówno ją, jak i Rowana, ale nie miała najmniejszego zamiaru przed nim uciekać. Fae przypadł do niej, zdyszany i zakrwawiony. Nie znieważyła go, prosząc, aby odszedł,

a on wyciągnął krwawiącą dłoń i oddał jej całą swą surową moc. W samą porę, gdyż studnia Celaeny została całkowicie wyczerpana. Wiedziała, że to dobry pomysł. Sama podejrzewała to od jakiegoś czasu. Byli carranam. Wrócił po nią. Spojrzała mu w oczy, złapała za własny sztylet i również rozcięła sobie dłoń, dokładnie nad zabliźnioną raną, którą zadała sobie nad grobem Nehemii. Wiedziała, że potrafi odczytywać jej myśli z wyrazu twarzy, ale mimo to zapytała: – Bez względu na to, co się wydarzy? Fae pokiwał głową. Ich zakrwawione dłonie połączyły się, krew zmieszała się, a dusze scaliły. Drugie ramię Rowana podtrzymało jej moc. Spletli palce, a wtedy on szepnął: – Ja też ogłaszam, że jesteś moja, Aelin Galathynius.

Fala nieprzeniknionej czerni nadciągała, rycząc, szykując się, aby ich pożreć. Niemniej jednak nie był to wcale koniec – przynajmniej dla niej. Przeżyła utratę najbliższych, przetrwała ból i tortury, pokonała rozpacz, wyszła żywa z obozu pracy, zdusiła w sobie nienawiść oraz zwątpienie. Mrok również mogła pokonać, bo jej opowieść nie była

wcale opowieścią o ciemności. Nie bała się nadciągającej czarnej fali, gdyż świadomość, że miała prawdziwego przyjaciela, napełniała jej serce odwagą. Stał obok niej ktoś, dzięki komu życie wcale nie wydawało się już takie okropne. Magia Rowana wlała się w nią, stara, dziwna i tak niezmierzona, że ugięły się pod nią kolana. Wojownik podtrzymywał ją bez chwili przerwy, a ona okiełznała obcą moc i pozwoliła,

aby przepłynęła przez całe jej ciało. Ciemność już ich ogarniała, kiedy rozszarpali ją złocistym światłem. Oba demony spojrzały na nich z niedowierzaniem, ale Celaena nie dała im szansy na to, by ponownie zebrali mrok. Pobierając moc z bezdennej studni w umyśle Rowana, buchnęła ogniem i światłem,

jaśniejszymi od tysięcy świtów i zachodów słońca. Skoro książęta Valg rzeczywiście tęsknili za światłem Erilei, dziewczyna nie chciała ich rozczarować.

Narrok oraz jego towarzysz zaczęli wrzeszczeć. Nie chcieli odejść, nie chcieli też, aby ich unicestwiono – czekali w końcu tak długo na powrót do jej świata. Celaena wtłoczyła im jednak światło do gardeł i zagotowała ich czarną krew. Przywarła do Rowana, zaciskając zęby. Ich wrzaski przeszywały ją do żywego. Niespodziewanie nastała cisza. Dziewczyna spojrzała na Narroka, który stał nieruchomo,

przyglądał się i czekał. Włócznia ulepiona z gęstego mroku uderzyła ją w głowę, a wtedy nawiedziła ją kolejna ulotna wizja. Tym razem nie było to wspomnienie, a obraz z przyszłości, tak realny, że tylko uścisk dłoni Rowana uświadamiał jej, że to jedynie złudzenie. Potem wizja znikła, a światło nadal nabierało mocy, ogarniając ich wszystkich. Gdy stało się nie do zniesienia, Celaena napełniła nim ciała obu Valgów, którzy opadli na

kolana. Wtłaczała blask w każdy mroczny zakątek ich dusz. Mogłaby przysiąc, że ciemność w oczach Narroka przygasła. Mogłaby się założyć, że jego oczy stały się brązowe jak u zwykłego śmiertelnika i przez moment zamigotała w nich wdzięczność. Tylko przez moment, gdyż dziewczyna spaliła go na popiół. Drugi z książąt Valg zrobił dwa kroki w kierunku Celaeny, ale wtedy podzielił los przywódcy. Otworzył szeroko usta i wydał z siebie niemy wrzask. Później jego perfekcyjną twarz zwęgliły płomienie.

Gdy światło i ogień zagasły, jedyną pamiątką po czterech demonach były naszyjniki z Kamieniami Wyrda leżące na mokrej trawie.

56.

Kilka dni po niewybaczalnej, budzącej grozę masakrze niewolników Sorscha kończyła pisać

list do przyjaciela, gdy rozległo się pukanie do drzwi jej pracowni. Podskoczyła i z wrażenia maznęła piórem zapisane wcześniej linijki. Dorian z uśmiechem wsunął głowę do środka, ale spoważniał na widok listu.

– Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkadzam – powiedział, wślizgując się do

pomieszczenia i zamykając za sobą drzwi. Dziewczyna zmięła poplamioną kartkę i wrzuciła ją do kosza.

– Skądże – odparła i aż westchnęła, gdy książę musnął jej szyję i otoczył talię ramionami. – Przecież ktoś może tu wejść! – zaprotestowała, usiłując wyswobodzić się z jego uścisku. Dorian puścił ją, ale błysk w jego oczach mówił, że gdy znajdą się sam na sam wieczorem, nie będzie już tak łatwo się go pozbyć. Uśmiechnęła się. – Uśmiechnij się jeszcze raz – szepnął. Sorscha spełniła jego prośbę i roześmiała się. Książę zrobił tak zdumioną minę, że spytała: – Co znowu? – To najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem.

Uzdrowicielka musiała odwrócić wzrok i zająć czymś ręce. Przez jakiś czas pracowali w ciszy, jak zwykle. Dorian dobrze poznał jej pracownię i lubił pomagać w przygotowywaniu wywarów dla innych pacjentów. Ktoś kaszlnął w progu. Oboje wyprostowali się, a dziewczynie serce podeszło do gardła. Nawet nie zauważyła, że ktoś otworzył drzwi, a tymczasem na progu stał kapitan gwardii. Wszedł do środka, a książę zesztywniał. – Kapitanie – przywitała się uzdrowicielka. – Czy potrzebuje pan pomocy? Dorian nie odezwał się ani słowem, ale jego twarz spochmurniała, a jego piękne oczy pociemniały. Otoczył jej talię ciepłą dłonią. Westfall cicho zamknął drzwi za sobą i przez moment nasłuchiwał odgłosów z zewnątrz, zanim się odezwał. Wydawał się poważniejszy od księcia. Jego szerokie ramiona były przygarbione, jakby uginał się pod niewidzialnym ciężarem, ale złocistobrązowe oczy lśniły, gdy spojrzał na Doriana. – Miałeś rację. ***

Sam fakt, że Dorian się zgodził, zakrawał na cud. Smutek widoczny tego dnia na twarzy

mężczyzny podsunął jednak Chaolowi myśl, że warto się spytać. Coś w środku mówiło mu, że książę może przystać na jego plan.

Dorian wprzódy zaznaczył, że nie weźmie w niczym udziału, jeśli najpierw nie pozna całej prawdy. Zarówno on, jak i Sorscha zasługiwali na to, aby o wszystkim wiedzieć. Zwłaszcza uzdrowicielka musiała być świadoma, z jakiego powodu ryzykuje życie. Chaol pospiesznie przyciszonym głosem opowiedział im o wszystkim – o magii, Kluczach Wyrda, trzech wieżach i innych sprawach. Sorscha okazała wielki hart ducha. Nie wpadła

w histerię ani też nie zaczęła się wycofywać. Szkoląc się na uzdrowicielkę, wypracowała umiejętność panowania nad sobą i maskowania uczuć, ale książę przyglądał się jej bacznie, jakby potrafił przejrzeć tę nieprzeniknioną maskę i odczytać jej emocje. Dorian w pewnym momencie musiał ich opuścić. Przed wyjściem ucałował Sorschę i szepnął jej do ucha coś, co wywołało uśmiech na jej twarzy. Chaol nie spodziewał się, że jego przyjaciel będzie tak szczęśliwy z uzdrowicielką. Zawstydził się nieco, uświadomiwszy sobie, że dopiero dziś poznał jej imię. Spojrzenia, którymi wymieniali się Dorian z Sorschą, trudno było mylnie zinterpretować. Kapitan cieszył się, że jego przyjaciel kogoś sobie znalazł.

Po wyjściu księcia dziewczyna nadal się uśmiechała, choć przed momentem usłyszała straszne wiadomości. Uśmiech sprawiał, że wyglądała oszałamiająco, i mężczyzna miał wrażenie, że zagląda w głąb jej duszy. Odwróciła się i uniosła wysoko brwi, gotowa powrócić do pracy, a wtedy Chaol rzekł z lekkim uśmiechem: – Wydaje mi się, że temu królestwu przydałaby się uzdrowicielka na tronie królowej. Miał nadzieję, że dziewczyna się rozpromieni, ale tak się nie stało. Nie przerwała pracy, a na jej twarzy zagościł niezmierzony smutek. Kapitan wyszedł więc z pracowni bez słowa, aby przygotować się do eksperymentu z Dorianem, jedyną osobą w całym zamku, a może i na całym świecie, która mogła mu pomóc. Zarówno jemu, jak i wszystkim ludziom. Celaena powiedziała, że książę dysponuje surową mocą, którą może kształtować

w dowolny sposób, co sprawiało, że była podobna do potęgi Kluczy Wyrda: ani dobra, ani zła. W jednej z magicznych ksiąg dziewczyny Chaol wyczytał, że dobrymi przewodnikami magii są kryształy, a te nietrudno było kupić na rynku. Nabył więc kilka białych kryształów długości ludzkiego palca. Wszystko było już niemal gotowe, gdy z sekretnego tunelu wyszedł Dorian. Książę usiadł na ziemi. Dookoła płonęły świece. Kapitan wyjaśnił przyjacielowi swój plan i jednocześnie skończył usypywać ostatnią linię z czerwonego piasku – zdaniem kupca pochodził z Czerwonej Pustyni – między trzema kryształami. Kryształy zostały ułożone w tej samej odległości od siebie i tworzyły trójkąt identyczny z tym, który Murtaugh wyrysował na mapie

kontynentu. W środku trójkąta znajdowała się niewielka miska z wodą. Dorian przygwoździł Westfalla spojrzeniem. – Nie miej do mnie pretensji, jeśli je zniszczę. – Mam kilka zapasowych – rzekł Chaol. W istocie, miał ich jeszcze tuzin. Książę spojrzał na pierwszy kryształ. – Mam na tym skupić magię? I to wszystko?

– Potem przeprowadź linię mocy do kolejnego kryształu, a następnie do trzeciego. Wyobraź sobie, że twoim celem jest zamrożenie wody w misce. To wszystko. Dorian uniósł brew. – Przecież to nawet nie jest zaklęcie!

– Zrób to, o co cię proszę – rzekł kapitan. – Nie wymagałbym tego od ciebie, gdyby nie był

to jedyny sposób. – Zanurzył palec w misce, wzburzając powierzchnię wody. Coś mówiło mu, że ten rytuał wymagał jedynie mocy oraz silnej woli. Długie westchnienie księcia odbiło się od ścian i wysokiego sklepienia. Dorian utkwił wzrok w pierwszym krysztale, który reprezentował Rifthold. Przez kilka minut nic się nie działo, ale nagle książę zaczął się pocić i parokrotnie przełknął ślinę. – Czy… – Wszystko w porządku – sapnął.

Pierwszy kryształ zaczął jaśnieć na biało. Światło stawało się coraz intensywniejsze, a spocony mężczyzna mruknął kilkakrotnie, jakby dokuczał mu jakiś ból. Chaol już chciał go poprosić, żeby przestał, gdy pierwsze dwa kryształy połączyła linia. Stało się to tak szybko, że

gdyby jednocześnie nie rozsunął się piasek, kapitan nigdy by tego nie zauważył. Drugi kryształ rozbłysnął, a kolejna linia skierowała się na południe, przecinając piasek. Woda nadal pozostawała w stanie płynnym. Trzeci kryształ zajaśniał i powstał magiczny trójkąt równoboczny. Trzy kryształy rozbłysły na moment, a woda powoli, z cichym trzaskiem zaczęła zamarzać. Chaol stłumił przerażenie. W głębi serca czuł też podziw – nie miał pojęcia, że Dorian tak dobrze panuje nad swoją mocą. Skóra księcia była blada i pokryta cienką warstewką potu. – A więc tak tego dokonał? Chaol pokiwał głową.

– Tak. Dziesięć lat temu, przy pomocy tych trzech wież. Wzniesiono je kilka lat wcześniej, aby siły inwazyjne zostały należycie przygotowane i zaklęcie zbiegło się z natarciem. W ten sposób król zredukował do minimum szanse na to, że broniące się królestwa zdołają przeprowadzić kontratak. Oczywiście zaklęcie twego ojca musiało być o wiele bardziej

złożone, aby całkowicie zamrozić magię, ale w gruncie rzeczy oba polegały na tym samym. – Chciałbym się dowiedzieć, gdzie znajdują się te wieże – rzekł Dorian. Chaol pokręcił

głową, ale książę oznajmił: – To jedyna rzecz, o której mi jeszcze nie powiedziałeś. Pokaż mi tę przeklętą mapę! Z tymi słowami machnął dłonią i niczym bóg niszczący świat trącił kryształ i uwolnił moc. Lód stopniał, a woda zakołysała się w misce. Tak po prostu. Chaol zamrugał. Gdyby udało im się zniszczyć którąś z tych wież… Ryzyko było jednak ogromne i musieli najpierw nabrać pewności. Westfall wyciągnął mapę z miejscami zaznaczonymi przez Murtaugha. Zawsze ją nosił przy sobie. – Tu, tu oraz tu – wskazał Rifthold, Amaroth oraz Noll. – Z tego, co wiemy, wieże zostały wzniesione właśnie w tych miejscach. Są podobne do siebie, zbudowane z czarnego kamienia, ozdobione gargulcami… – Chcesz przez to powiedzieć, że wieża zegarowa w ogrodzie jest jedną z nich? Chaol pokiwał głową, ignorując śmiech pełen niedowierzania, którym parsknął Dorian. – Tak sądzimy.

Książę oparł się dłońmi o podłogę i nachylił nad mapą. Następnie przesunął palcem od Rifthold do Amaroth, a potem od Rifthold do Noll. – Linia biegnąca na północ przecina Elfią Przełęcz, a południowa przechodzi przez Morath. Powiedziałeś Aedionowi, że twoim zdaniem mój ojciec wysłał Rolanda i Kaltain do Morath wraz z innymi arystokratami, którzy noszą ślady magii we krwi. Sądzisz, że to zbieg okoliczności? – A Elfia Przełęcz… – Chaol przełknął ślinę. – Celaena wspominała, że słychać nad nią łopot skrzydeł. Nehemia mówiła, że jej zwiadowcy nigdy stamtąd nie wrócili. Coś tam się dzieje. – Przypuszczam, że w tych dwóch miejscach tworzy nowe armie, przypuszczalnie korzystając z mocy, która płynie wzdłuż linii. – W trzech. – Chaol wskazał Martwe Wyspy. – Dowiedzieliśmy się, że wyhodowano tam coś dziwnego, co zostało wysłane do Wendlyn. – Ale mój ojciec wysłał tam Celaenę! – Książę zaklął. – Nie można ich jakoś ostrzec? – Już próbowaliśmy. Dorian otarł pot z czoła.

– A więc współpracujesz z nimi. Jesteś po ich stronie. – Nie. Nie wiem. Dzielimy się informacjami, ale mają one pomóc nam wszystkim, a w szczególności tobie. Spojrzenie księcia stwardniało, a Chaol skrzywił się, gdy owionął go zimny wiatr.

– Co więc zamierzasz uczynić? – zapytał Dorian. – Chcesz… Chcesz rozwalić wieżę zegarową?

Zniszczenie wieży byłoby aktem wypowiedzenia wojny, który mógłby zagrozić śmiercią zbyt wielu ludziom, aktem ostatecznym i nieodwracalnym. Westfall nie chciał nawet wspominać o tym Aedionowi czy Renowi ze strachu przed tym, do czego mogliby się posunąć. Obaj byliby gotowi spalić ją bez namysłu, a być może nawet zabić wszystkich w zamku. – Nie wiem. Nie wiem, co począć. Miałeś co do tego rację. Żałował, że tylko tyle może powiedzieć Dorianowi, ale nawet zwykła, niezobowiązująca pogawędka z księciem wiązała się teraz z wielkim wysiłkiem. Był już bliski znalezienia zastępcy na swe stanowisko i co tydzień wysyłał kolejne kufry do Anielle. W międzyczasie nie mógł spojrzeć swoim ludziom w oczy. A książę… Mieli sobie jeszcze tyle do wyjaśnienia. – To nieodpowiedni moment – rzekł Dorian, jakby był w stanie odczytać myśli Chaola. Ten przełknął ślinę. – Chciałem ci podziękować. Wiem, ile ryzykujesz i…

– Wszyscy podejmujemy jakieś ryzyko. – Książę zerknął na swój zegarek kieszonkowy. Jakże niewiele pozostało w nim z chłopaka, z którym kapitan dorastał. – Muszę już iść – rzekł i ruszył w stronę schodów, ale zatrzymał się i powiedział: – Podzieliłeś się dziś ze mną prawdą, a więc odpłacę ci tym samym. Nawet jeśli miałoby to zniszczyć naszą przyjaźń, wiedz, że nie chcę wracać do tego, co było kiedyś. Do tego, kim byłem kiedyś. A to… – Wskazał podbródkiem rozrzucone kryształy oraz miskę wody. – Myślę, że to zmiana na lepsze. Nie bój się jej. Z tymi słowami wyszedł, a Chaol otworzył szeroko usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Kapitan był zanadto oszołomiony. Zrozumiał bowiem, że to nie książę wyrzekł te słowa. Powiedział je król.

57.

Celaena spała przez dwa dni.

Nie pamiętała dobrze tego, co wydarzyło się po spaleniu Narroka oraz książąt Valg, ale wydawało jej się, że Rowan wraz z pozostałymi odparli atak. Stracili jedynie piętnastu ludzi, gdyż najeźdźcy niechętnie zabijali pół-Fae. Chcieli złapać ich dla książąt Valg, aby ci mogli zabrać ich ze sobą do Adarlanu. Schwytani najeźdźcy zostali wtrąceni do lochu, ale kilka godzin później okazało się, że wszyscy są martwi. Mieli ze sobą truciznę i najwyraźniej nie zamierzali dopuścić do tego, aby ktoś ich przesłuchiwał.

Celaena, potykając się, weszła po zbryzganych krwią schodach i rzuciła się na łóżko. Zatrzymała się jedynie na chwilę przed lustrem i skrzywiła na widok włosów, które, pocięte szponami Valgów, sięgały teraz zaledwie do obojczyków. W chwilę później zapadła w głęboki sen. Gdy się przebudziła, ślady po bitwie zostały już usunięte, ciała żołnierzy spalone, a Rowan ukrył cztery naszyjniki z Kamieniami Wyrda gdzieś w lesie. W innej sytuacji zapewne przemieniłby się w ptaka i upuścił je do wody na środku oceanu, ale Celaena widziała, że ciągle czuwał przy jej łóżku, a nie chciał, aby jego przyjaciele oddali je Maeve. Banda księcia została w Mistward, aby zająć się rannymi i pomóc w naprawach. Byli wciąż w twierdzy, gdy się przebudziła, ale tylko Gavriela zainteresowało jej ponowne pojawienie się. Miało to miejsce w dniu, gdy Celaena zmusiła Rowana, aby pozwolił jej wyjść z łóżka i wziął ją na spacer do lasu. Złocistowłosy wojownik czekał na nich w bramie. Książę zesztywniał na jego widok. Wypytał wcześniej dziewczynę o to, co dokładnie wydarzyło się

po przybyciu jego przyjaciół i czy któryś z nich próbował jej pomóc. Chciała zmienić temat, ale Rowan naciskał i w końcu zmuszona była przyznać, że tylko Gavriel okazał jej jakiekolwiek zainteresowanie. Sama nie winiła żadnego z przybyszów. Nie znali jej, nie byli jej nic winni, a książę Fae był w środku i groziło mu niebezpieczeństwo. Celaena nie miała pojęcia, dlaczego było to dla niego tak ważne. Spytała go, lecz oznajmił, że to nie jej sprawa. Tymczasem Gavriel czekał na nich przy wyjściu. Rowan przybrał kamienny wyraz twarzy, a więc Celaena uśmiechnęła się za nich oboje. – Myślałem, że już cię tu nie ma – rzekł książę, gdy podeszli bliżej. Brązowe oczy wojownika zamigotały. – Bliźniacy i Vaughan ruszyli w drogę godzinę temu, a Lorcan znikł o świcie. Mam cię pożegnać od niego. Rowan pokiwał głową, dając do zrozumienia, iż dobrze wie, że Lorcan niczego takiego nie zrobił.

– Czego chcesz? Celaena zaczynała wątpić, czy Fae znają tę samą definicję przyjaźni co ludzie, gdy

Gavriel otaksował ją uważnie wzrokiem, zerknął na księcia i powiedział: – Bacz na słowa podczas spotkania z Maeve. Będzie już miała nasze meldunki. Na posępnej twarzy Rowana nie drgnął żaden mięsień. – Udanej podróży – rzekł, nie zatrzymując się. Dziewczyna przyjrzała się uważnie wojownikowi i dostrzegła błysk smutku w jego oczach.

Podobnie jak Rowan był niewolnikiem Maeve, lecz uznał za stosowne ich ostrzec. A przecież wiązała go z królową przysięga krwi. Mogła go zmusić, aby przedstawił jej każdy szczegół tych zdarzeń, łącznie ze słowami, które przed chwilą wypowiedział, a potem go za to ukarać, a mimo to pomógł przyjacielowi. – Dziękuję – powiedziała. Gavriel zamrugał, a Rowan stanął jak wryty. Ramiona Celaeny

wciąż bolały, a jej zabandażowana dłoń piekła przy każdym ruchu, ale wyciągnęła ją ku niemu zdecydowanym gestem. – Dziękuję za ostrzeżenie. I za to, że zawahałeś się podczas bitwy.

Wojownik spojrzał na jej dłoń, a potem uścisnął ją z zaskakującą łagodnością. – Ile masz lat? – zapytał. – Dziewiętnaście – odparła. Fae wypuścił powietrze z płuc, co mogło być oznaką smutku, ulgi albo obu tych rzeczy

jednocześnie, a potem rzucił, że wobec tego jej magia prezentuje się jeszcze bardziej imponująco. Dziewczyna zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu, że zapewne zmieniłby zdanie na jej temat, gdyby wiedział, jakie przezwisko mu wymyśliła, ale zamiast tego po prostu do niego mrugnęła. Książę zmarszczył brwi, gdy go dogoniła, ale nie rzekł ani słowa. Gdy odchodzili ku drzewom, dobiegł ich szept Gavriela: – Powodzenia, Rowan.

*** Rowan zaprowadził ją na brzeg leśnego jeziorka, którego nigdy dotąd nie widziała. Do czystej wody wpadał pluskający miło wodospad, który wydawał się tańczyć w blasku słońca. Wojownik usiadł na szerokiej, rozgrzanej słońcem skale, zrzucił buty i podwinął nogawki, aby zanurzyć stopy w wodzie. Dziewczyna jęknęła, siadając, gdyż dokuczały jej wszystkie mięśnie. Rowan skrzywił się, ale spojrzenie, którym go obdarzyła, wybiło mu z głowy próby namówienia jej do powrotu do łóżka. Celaena również zanurzyła stopy w wodzie. Oboje zamilkli, ulegając czarowi lasu. Wreszcie książę Fae rzekł: – To, co się stało, już się nie odstanie. Gdy świat usłyszy, że Aelin Galathynius zmierzyła

się z Adarlanem, wszyscy się dowiedzą, że żyjesz. On również będzie wiedział, że żyjesz.

Będzie też wiedział, gdzie jesteś, a także, że nie masz zamiaru się chować. Będzie cię ścigał przez resztę życia. – Pogodziłam się z mym przeznaczeniem, w chwili gdy przeszłam przez barierę – powiedziała cicho dziewczyna. Trąciła wodę, ale nawet ten drobny ruch wystarczył, aby jej ciało przeszył ból. Syknęła cicho. Książę podał jej bukłak z wodą, który przyniósł ze sobą, ale nawet go nie tknął. Celaena

upiła łyk i ze zdumieniem stwierdziła, że zawiera wywar uśmierzający, który popijała od rana. Gavriel życzył Rowanowi powodzenia. Niestety, zbliżał się dzień, w którym będzie musiała się z nim pożegnać. Co wówczas mu powie? Czy będzie w stanie życzyć mu tylko powodzenia? Żałowała, że nie może mu czegoś podarować, czegoś, co ochroniłoby go przed królową trzymającą go na smyczy. Oko Eleny wręczyła Chaolowi. Chętnie dałaby mu Amulet Orynthu, ale zgubiła go w rzece. Choć było to dziedzictwo jej rodu, spałaby lepiej, wiedząc, że Rowana broni amulet ze świętym jeleniem. Oraz ze Znakami Wyrda po drugiej stronie. Celaena naraz przestała oddychać. Nie widziała już księcia obok niej, nie słyszała szumiącego dookoła lasu. Terrasen miało najwspanialszy dwór na świecie. Królestwo nigdy nie zostało najechane i nigdy nie zostało podbite, a prosperowało i stało się tak potężne, że

każda próba zaatakowania go równała się szaleństwu. Rządził nim ród wolnych od korupcji władców, którzy zgromadzili całą mądrość Erilei w swej wielkiej bibliotece. Terrasen ściągało najwybitniejszych i najdzielniejszych ludzi z całego świata. Dziewczyna nagle zrozumiała, gdzie znajduje się trzeci, ostatni Klucz Wyrda. Wisiał na jej szyi tej nocy, gdy spadła do rzeki, a wcześniej na szyi każdego z jej przodków, począwszy od Brannona, który zatrzymał się w świątyni Bogini Słońca, aby wziąć go z rąk Najwyższej Kapłanki Mali, a potem zniszczył to miejsce, żeby nikt go nie wytropił.

Błękitny medalion ze złocistym jeleniem udekorowanym nieśmiertelnym płomieniem – zwierzęciem Mali Przynoszącej Ogień. Opuszczając wybrzeże Wendlyn, Brannon zabrał kilka z nich do Terrasenu i wypuścił na wolność w Dębowej Puszczy. Następnie umieścił trzeci Klucz Wyrda w amulecie i nikomu o tym nie powiedział. Klucze Wyrda nie były ani dobre, ani złe, a ich charakter zależał tylko i wyłącznie od człowieka, który nimi władał. Królowie i królowe Terrasenu nosili jeden z nich od wieków, zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy, i przez cały ten czas Klucz służył dobru i chronił swych powierników. Ocalił ją, gdy wpadła do rzeki. Owe światła widziane przez nią w mroźnych głębinach z pewnością były emanacją Znaków Wyrda, które zapłonęły, gdy

krzyczała w myślach o pomoc. Niemniej jednak amulet zaginął. Wpadł do wody. Zaraz, zaraz, niekoniecznie.

Przecież gdyby utonął, nigdy nie dotarłaby na brzeg. Ba, nie przeżyłaby tam tak długo. Leżała na brzegu przez długie godziny i zimno z pewnością by ją zabiło. Oznaczało to, że nadal go miała, kiedy… Kiedy znalazł ją Arobynn Hamel. Król Zabójców zabrał amulet i trzymał przez długie lata, nie zdając sobie sprawy z wartości swego znaleziska. Musiała go odzyskać. Musiała mu go odebrać i dołożyć wszelkich starań, aby nikt się nie

dowiedział, co w sobie zawiera. Gdyby udało się jej go zdobyć… Nie, o tym nie mogła na razie myśleć. Teraz należało jak najszybciej rozmówić się z Maeve, dowiedzieć się wszystkiego, co było jej potrzebne, i wracać, ale nie do Terrasenu, lecz do Rifthold. Musiała stawić czoła człowiekowi, który zrobił z niej broń, zniszczył część jej życia i mógł się okazać dla niej największym zagrożeniem. – Co się dzieje? – spytał Rowan. – Trzeci Klucz Wyrda – szepnęła, ale przeklęła. Nie mogła nikomu o tym powiedzieć. Każdy, kto poznałby prawdę, udałby się prosto do Rifthold, do Twierdzy Zabójców. – Aelin – odezwał się ponownie wojownik. Czyżby w jego oczach błysnął strach? A może ból? Może jedno i drugie? – Powiedz mi, czego się dowiedziałaś. – Nie mogę, póki jesteś z nią związany.

– Jestem z nią związany na wieczność. – Wiem. Rowan był niewolnikiem Maeve, ba, czymś gorszym od niewolnika. Musiał spełnić jej

każde, nawet najpodlejsze życzenie. Wojownik pochylił się do przodu i nabrał w dłoń wody. – Masz rację. Nie chcę niczego wiedzieć. Niczego. – Nienawidzę tego – szepnęła. – Nienawidzę jej.

Książę odwrócił głowę ku Goldrynowi, który leżał kilka kroków dalej, oparty o kamień. Dziś rano dziewczyna opowiedziała mu historię miecza, pochłaniając przy tym śniadanie, którym nasyciłoby się trzech potężnie zbudowanych wojowników Fae. Rowan nie wydawał się szczególnie poruszony opowieścią, a gdy pokazała mu pierścień znaleziony w pochwie miecza, powiedział jedynie: „Mam nadzieję, że zrobisz z niego dobry użytek”.

Cisza, która zapadła między nimi, była jednak nie do zniesienia. Celaena odkaszlnęła. Może i nie mogła powiedzieć mu prawdy o trzecim Kluczu Wyrda, ale mogła podzielić się innym sekretem. Mogła opowiedzieć mu całą prawdę o sobie, ze wszystkimi szczegółami. Po tym, przez co wspólnie przeszli, zasługiwał na to.

– Nigdy nikomu nie opowiedziałam tej historii – rzekła, odnajdując w sobie siłę. – Nie zna jej nikt na świecie. To historia o mnie – dodała i mrugnęła, aby odpędzić pieczenie w oczach.

– I pora, bym ci ją opowiedziała. Rowan rozparł się na skale. – Dawno, dawno temu – Celaena opowiadała jemu, sobie, całemu światu – w pewnej krainie już dawno zrównanej z ziemią żyła sobie księżniczka, która bardzo kochała swe królestwo. Opowiedziała o księżniczce, w której sercu płonął dziki ogień, o potężnym królestwie na północy, o jego upadku i ofierze lady Marion. Była to długa historia i od czasu do czasu dziewczyna milkła bądź zaczynała płakać, a wtedy Rowan wyciągał dłoń i ocierał jej łzy. Gdy skończyła, podał jej bez słowa bukłak. Uśmiechnęła się wówczas do niego, a on

spojrzał na nią i odpowiedział jej tym samym. Nigdy dotąd nie widziała u niego takiego uśmiechu. Milczeli przez dłuższą chwilę, aż Celaena, nie wiedząc, dlaczego to robi, wyciągnęła dłoń przed siebie. Od powierzchni jeziora oderwała się kula wody wielkości główki róży i powoli, drżąc, opadła na jej rękę. – Nic dziwnego, że twój instynkt przetrwania pozostawia tak wiele do życzenia, skoro potrafisz wyczarować jedynie małą kropelkę. Wtedy Rowan żartobliwie musnął jej podbródek i dziewczyna zrozumiała znaczenie tego gestu. Uniesienie tej kropli sporo ją kosztowało, ale w tej samej chwili poczuła się, jakby matka uśmiechała się do niej z odległych królestw. W jej oczach pojawiły się łzy. Uśmiechnęła się do księcia i chlusnęła go wodą w twarz. Fae wrzucił ją do jeziora, a potem, ze śmiechem, wskoczył do niego w ślad za nią.

*** Po tygodniu rekonwalescencji Celaena oraz inni ranni pół-Fae mogli wreszcie wziąć

udział w uroczystości zorganizowanej przez Emrysa i Lucę. Zanim ruszyła z Rowanem na dół, aby przyłączyć się do reszty, dziewczyna zerknęła w lustro i stanęła jak wryta. Krótsze włosy były najmniej zauważalną zmianą w jej wyglądzie. Jej policzki były bowiem rumiane, oczy błyszczące, a twarz szczuplejsza niż kiedyś, choć Celaena odzyskała wagę utraconą przez zimę. Z lustra uśmiechała się do niej prawdziwa kobieta, piękna dzięki bliznom,

niedoskonałościom i skazom, które pozostawiła po sobie walka o przetrwanie, piękna, gdyż jej uśmiech był prawdziwy, a w sercu zapłonęła długo uśpiona radość. Tańczyła tej nocy do upadłego, a następnego dnia rano wiedziała, że nadszedł już czas. Wraz z Rowanem pożegnali się z innymi mieszkańcami Mistward i wyruszyli w drogę. Dziewczyna zatrzymała

się na skraju lasu i spojrzała na noszącą ślady bitwy kamienną fortecę. Czekali tam na nich

Luca oraz Emrys, opromienieni porannym słońcem. Starszy mężczyzna z samego rana

wypchał ich plecaki jedzeniem, ale mimo to wcisnął w dłonie Celaeny gorący bochenek chleba. – Pewnie trochę to potrwa – rzekła – ale jeśli… To znaczy nie jeśli… G d y odzyskam me królestwo, wszyscy pół-Fae będą tam zawsze mile widziani, a dla ciebie i Malakaiego z chęcią znajdę miejsce na mym dworze. Jesteście moimi przyjaciółmi i zawsze nimi będziecie.

Oczy Emrysa błyszczały, gdy pokiwał głową. Luca, który z bitwy wyniósł długą, nieprzyjemnie wyglądającą bliznę, wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. Serce ją bolało, gdy patrzyła na cienie, które skrywały jego twarz. Wiedziała, że nigdy nie zapomni zdrady Basa. Uśmiechnęła się do niego i zmierzwiła mu włosy. – Matka byłaby z ciebie dumna – rzekł Emrys. Celaena ułożyła rękę na sercu i ukłoniła się. Rowan odkaszlnął znacząco i dziewczyna obdarzyła dwóch przyjaciół pożegnalnym uśmiechem. Następnie ruszyła w ślad za księciem do Doranelle, gdzie wreszcie miała spotkać się z Maeve.

58.

Szykuj się, aby wyruszyć za dwa dni do Surii – rozkazał Aedion Renowi, gdy zgromadzili się we trzech w mieszkaniu, które młody lord zajmował razem z Murtaughem. Wciąż nie wiedzieli, do kogo ono należy. – Wyjedźcie przez południową bramę, która o tej porze jest najsłabiej strzeżona. Od ich ostatniego spotkania upłynęło kilka tygodni. Trzy dni temu Murtaugh otrzymał list

od Sola z Surii, który był przyjaznym zaproszeniem do złożenia wizyty dawno niewidzianemu przyjacielowi. Jego treść była prosta i nieskomplikowana, ale wszyscy wiedzieli, że młody lord z Surii próbuje ich wyczuć i wydaje się zaciekawiony „możliwościami”, o których wspomniał Murtaugh w poprzednim liście. Aedion zawczasu zbadał wszystkie drogi prowadzące na północ, poznał lokalizację każdego garnizonu oraz miejsca pobytu najbliższych legionów. Trzeba było zaczekać jeszcze dwa dni, a potem kto wie? Może dwór zacznie się odbudowywać? – Dlaczego mam wrażenie, że uciekamy? – Ren, który jak zwykle kroczył po pokoju, zatrzymał się. Rany młodego lorda Allsbrooka goiły się dobrze, choć zamienił część salonu w salę do treningu, aby szybciej odzyskać siły. Aedion zadał sobie w myślach pytanie, co powie na to ich królowa. – Bo uciekacie – odrzekł i wgryzł się w jedno z jabłek, kupionych na rynku dla Rena i jego dziadka. – Z każdym dniem waszego pobytu w stolicy narasta ryzyko, że zostaniecie odkryci, a nasze plany legną w gruzach. Staliście się zbyt rozpoznawalni i przydacie mi się bardziej w Terrasenie. Decyzji nie zmienię, a więc wszelkie sprzeciwy nie mają sensu. – A ty? – zapytał Ren kapitana siedzącego na tym samym fotelu co zwykle. Chaol zmarszczył brwi i rzekł cicho:

– Za kilka dni wyjeżdżam do Anielle. Musiał wypełnić swoją część umowy, w wyniku której sprzedał wolność, a Aelin mogła wyjechać do Wendlyn. Za każdym razem, gdy Aedion myślał o kapitanie, dochodził do wniosku, że mężczyzna musi czuć się fatalnie. Myślał nawet o tym, czyby nie namówić go, aby pozostał w Rifthold. Bynajmniej go nie polubił ani nawet nie zaczął go szanować. Wręcz przeciwnie, żałował, że Westfall przyłapał go w podziemiach, gdy Aedion opłakiwał śmierć rodaków, którzy zginęli w obozach pracy. Nie było jednak sposobu, aby cofnąć czas. – Jako nasz szpieg? – Ren przyjrzał się kapitanowi bacznie. – Będziecie mnie potrzebowali, bez względu na to, czy będę przebywał w Rifthold, czy w Anielle.

– Mam swoich ludzi – rzekł młody lord. Aedion machnął ręką.

– Nie chcę już słyszeć o twoich ludziach, Ren. Przygotuj się do wyjazdu i przestań zawracać nam głowy niekończącymi się pytaniami. W razie potrzeby był gotów przywiązać Allsbrooka do konia. Niespodziewanie rozległy się kroki. Wszyscy trzej chwycili za miecze, gdy drzwi stanęły otworem, a na progu pojawił się Murtaugh, zdyszany, wsparty o framugę. Oczy starca błyszczały dziko, usta otwierały się i zamykały. Schody za nim były puste i nic nie wskazywało na to, aby ktoś go ścigał. Aedion mimo to nie chował miecza i zajął lepszą pozycję. Ren podbiegł do Murtaugha i wsunął rękę pod jego ramię, ale starzec się wyprostował.

– Ona żyje – rzekł do wszystkich. – Ona… Ona naprawdę żyje! Serce Aediona zamarło, a potem znów zaczęło bić. Powoli schował miecz, uspokoił rozszalałe myśli i rzucił: – Mów, starcze. Mów o wszystkim. Murtaugh zamrugał i wybuchnął stłumionym śmiechem. – Przebywa teraz w Wendlyn. I żyje! – Szczegóły! – zażądał kapitan i podszedł do starca. Aedion dołączyłby do niego, gdyby nogi nie odmówiły mu posłuszeństwa.

– W mieście aż huczy od plotek! – Murtaugh pokręcił głową. – Ludzie wyszli na ulice! – Mów, o co chodzi! – warknął generał. – Legion Narroka w istocie udał się do Wendlyn – wyjaśnił mężczyzna. – Nikt nie wie, jak

to się stało, ale Aelin… Aelin była akurat w Górach Kambryjskich i należała do hufca, który stawił mu czoła. Ludzie mówią, że ukrywała się w Doranelle. „Ona żyje” – powtórzył w myślach Aedion. Żyła. Nie zginęła w bitwie, nawet jeśli Murtaugh pomylił się co do tego, gdzie przebywała.

– Wybili Narroka i jego ludzi – mówił uśmiechnięty starzec. – Ocaliła przy tym wiele osób dzięki swej magii. Mówią, że włada ogniem jak nikt wcześniej od czasów Brannona. Ucisk w piersi Aediona stał się tak silny, że wręcz zaczęło go boleć. Kapitan nie spuszczał wzroku ze starego buntownika. Cały świat otrzymał wyraźny sygnał. Aelin stała się wojowniczką, walczącą zarówno magią, jak i mieczem. Co więcej, nie miała już ochoty się ukrywać. – Dziś wyruszam na północ. – Murtaugh odwrócił się ku drzwiom. – Musimy działać szybciej, niż zaplanowaliśmy. Terrasen musi się o wszystkim dowiedzieć, zanim król powstrzyma przepływ informacji.

Zeszli wraz z nim na dół. Aedion, który odziedziczył słuch po Fae, nawet w mieszkaniu słyszał narastający na ulicach szum. Musiał się dobrze zastanowić nad każdym kolejnym

krokiem i każdym wypowiedzianym słowem. Gdy wróci do pałacu, ludzie będą bacznie mu się przyglądać. Aelin. Jego królowa. Aedion uśmiechnął się powoli. Król nigdy się nie domyśli, kogo tak naprawdę posłał do Wendlyn. Nigdy nie przyjdzie mu do głowy, że to jego własna Obrończyni zniszczyła Narroka. Mało kto wiedział o głęboko zakorzenionej nieufności, którą

członkowie rodu Galathyniusów darzyli Maeve, a więc Doranelle wydawało się idealnym miejscem, w którym mogłaby się ukryć i wychowywać młoda królowa. – Gdy wydostanę się z miasta – rzekł Murtaugh, podchodząc do konia przywiązanego w magazynie – wyślę jeźdźców do wszystkich naszych kontaktów, do Fenharrow i Melisande. Ren, zostań tutaj. Sam pojadę do Surii. Aedion złapał starca za ramię. – Przekaż Zgubie, by niczego nie robili do mego powrotu, ale linie zaopatrzeniowe łączące ich z buntownikami mają być otwarte za wszelką cenę.

Trzymał go, dopóki Murtaugh nie skinął na znak, że rozumie. – Dziadku, proszę! – Ren pomógł mu wspiąć się na siodło. – Pozwól mi pojechać zamiast ciebie. – Zostań tutaj – rozkazał mu Aedion. Ren najeżył się. – A ty zdobądź tyle informacji, ile

zdołasz, i wróć do mnie – rzucił generał do Murtaugha i otworzył przed nim bramę magazynu, nie dając jego wnukowi okazji do sprzeciwu. Do środka wtargnęło zimne nocne powietrze, które niosło wrzawę tłumów. To dzieło Aelin. To ona wywołała ten zgiełk. Ogier

Murtaugha parskał i grzebał ziemię kopytem. Starzec spiąłby go do galopu, gdyby nie podbiegł doń kapitan, który chwycił konia za uzdę. – Eyllwe – szepnął. – Przekaż informacje do Eyllwe. Powiedz im, żeby się przygotowali. Być może przyczyną było światło bądź nagła fala zimna z zewnątrz, ale Aedion mógłby przysiąc, że w oczach kapitana błysnęły łzy, gdy dodał: – Powiedz im, że nadszedł czas zemsty.

*** Dzięki Murtaughowi Allsbrookowi i jego jeźdźcom wieści niosły się jak dziki ogień po

stepie. Gońcy mknęli na północ, południe i zachód, przez śnieg, deszcz i mgły, a kopyta ich koni wzbijały tumany kurzu na traktach wszystkich królestw. Z każdego miasta, z każdej tawerny, z każdej sekretnej kryjówki wyjeżdżali kolejni jeźdźcy, spieszący dzielić się wieściami. Wyruszało ich coraz więcej, aż nie było już dróg, których nie przemierzyli, aż nie

było już człowieka, który by nie wiedział, że Aelin Galathynius żyła i była gotować stawić czoła Adarlanowi.

Wieści o jej zwycięstwie przekroczyły Białe Kły i Góry Ruhnn, aby dotrzeć do Zachodnich Pustkowi, którymi rządziła rudowłosa królowa z rozpadającego się zamku. Dotarły też na Opuszczony Półwysep i do fortecy Cichych Zabójców. Kopyta, kopyta, tętent niosący się echem po całym kontynencie, iskry krzesane przez podkowy. Wkrótce pierwsi gońcy dotarli do Banjali i do pałacu górującego nad rzeką, z którego rządzili król i królowa Eyllwe, nadal noszący czarne szaty żałobne. „Przygotujcie się! – wołali jeźdźcy. – Bądźcie gotowi!”.

*** Ojciec Doriana wpadł w nieokiełznany szał. Dwóch ministrów zostało skazanych na śmierć tylko za to, że próbowali go uspokoić. Od chwili, gdy pojawiły się plotki o tym, czego Aelin dokonała w Wendlyn, minął dzień, a władca nadal kipiał gniewem i domagał się odpowiedzi. W innej sytuacji Dorian nieźle by

się uśmiał – można się było spodziewać, że Celaena powróci w wielkim stylu – ale teraz był skrajnie przerażony. Dziewczyna nakreśliła linię na piasku. Co gorsza, zwyciężyła jednego z najgroźniejszych generałów króla. Nikt nigdy tego nie dokonał. Gdzieś w Wendlyn jego przyjaciółka zmieniała losy świata. Wypełniała obietnicę, którą mu złożyła. Nie zapomniała ani o nim, ani o nikim innym w Adarlanie. Być może, gdyby znaleźli sposób na zniszczenie wieży i uwolnienie magii spod jarzma

ojca, dowiedziałaby się, że przyjaciele również o niej nie zapomnieli. Że on, Dorian, wciąż pamięta. Książę pozwolił więc ojcu szaleć. Siedział na naradach i tłumił obrzydzenie oraz przerażenie, gdy patrzył, jak król skazuje trzeciego ministra na śmierć. Robił to dla Sorschy,

której obiecał, że będzie bezpieczna, że nie będzie musiała się ukrywać. Dla niej przybierał tę samą minę co zawsze, oferował banalne rozwiązania w sprawie Aelin i udawał zaangażowanie. Po raz ostatni. Kiedy Celaena powróci, jak obiecała, razem zaczną zmieniać świat.

59.

Dotarcie

do Doranelle zajęło Celaenie i Rowanowi tydzień. Wędrowali przez dzikie,

niebezpieczne góry, gdzie dzień i noc śledziły ich wilki Maeve, a potem zeszli w zielone doliny, w których otoczyły ich lasy oraz łąki. Powietrze było tu ciężkie od magii i przypraw. W miarę jak wędrowali na południe, robiło się coraz cieplej, ale przez cały czas chłodziły ich przyjemne wiatry. Niebawem dostrzegli już pierwsze osady, złożone z pięknych, wzniesionych z kamienia budowli, ale Rowan trzymał się od nich z daleka. Gdy wspięli się na kamieniste wzgórze, przed ich oczami roztoczył się krajobraz Doranelle.

Widok ten odebrał Celaenie dech w piersiach. Nawet Orynth nie mógł się równać z Doranelle, które nie bez powodu zwano Miastem Rzek. Budowle z jasnego kamienia wzniesiono bowiem na wyspie, którą opływało kilka wzburzonych potoków, zasilanych licznymi dopływami z pobliskich gór i wzgórz. Na północ od wyspy rzeki tonęły w kipieli wzbijanej przez wodospad tak ogromny, że unosząca się znad niego mgła nadawała blasku kopułom, perłowym wieżyczkom i błękitnym dachom. Wzdłuż brzegów wyspy nie było widać żadnych łodzi, ale przez rzekę biegły dwa eleganckie kamienne mosty, oba czujnie strzeżone. Przemierzali je zarówno piesi Fae, jak i wozy wyładowane wszelkimi towarami: od

siana i warzyw aż po wino, co oznaczało, że gdzieś dalej znajdowały się wsie i pola żywiące stolicę. Celaena była gotowa założyć się, że mimo to Maeve przechowywała znaczne zapasy. – Zapewne przybywasz tu pod postacią jastrzębia i nie przejmujesz się mostami – rzuciła do Rowana, który szedł ze zmarszczonymi brwiami i wcale nie przypominał wojownika

wracającego do domu po kolejnej kampanii. Milczał przez cały dzień. Nie był nieuprzejmy, ale cichy i zamyślony, jakby na nowo wznosił między nimi mur. Gdy Celaena przebudziła się o świcie, ujrzała Fae wpatrującego się we wschód słońca, jakby toczył z nim rozmowę. Nie miała odwagi spytać, czy modlił się do Mali Przynoszącej Ogień i o co ją poprosił, ale ich obóz otaczało dobrze jej znane ciepło. Mogła też przysiąc, że poczuła, jak jej magia podskoczyła z radością w odpowiedzi. Nie chciała jednak się nad tym zastanawiać, bo sama również była pogrążona w myślach. Zbierała siły przed spotkaniem z królową. Nie potrzebowała rozmowy, a skupienie na chwili obecnej wymagało od niej ogromnego wysiłku. – Cóż – dodała, po czym westchnęła i poklepała rękojeść miecza. – Pora odwiedzić naszą ukochaną ciocię. Nie możemy pozwolić, aby na nas czekała. ***

Do mostu dotarli dopiero pod wieczór ku szczeremu zadowoleniu Celaeny. Cieszyła się, że

ich przybycie przyciągnie mniejszą uwagę, choć na krętych uliczkach miasta roiło się od

muzyków, tancerzy oraz kupców oferujących ciepłe jedzenie i napoje. Podobne miejsca

widziała już w Adarlanie, ale tu nie czuła na sobie ciężaru całego imperium, nie wyczuwała chłodu, mroku czy rozpaczy. Dziesięć lat temu Maeve nie przyszła nikomu z pomocą. Podczas gdy jej poddani tańczyli i pili grzany cydr, rodacy Celaeny byli mordowani i paleni. Wiedziała, że to nie ich wina, ale gdy szła przez miasto w stronę jego północnego krańca przy wodospadzie, otaczająca ją radość bynajmniej nie wpływała pozytywnie na jej nastrój.

Potem uzmysłowiła sobie, że ona również tańczyła, piła i spełniała różne zachcianki, podczas gdy jej rodacy cierpieli przez dziesięć lat. Nie miała powodu darzyć niechęcią ani Fae, ani kogokolwiek innego z wyjątkiem królowej, która rządziła ich miastem. Strażnicy nie zatrzymywali ich, choć Celaena zauważyła, że są śledzeni z dachów i bocznych uliczek, a nad ich głowami krąży kilka drapieżnych ptaków. Rowan nikogo nie pozdrawiał, ale dziewczyna widziała, że jego zęby połyskują w złocistym świetle latarni ulicznych. Wszystko wskazywało na to, że eskorta nie sprawia księciu przyjemności. Czy znał osobiście tych, którzy ich śledzili? Z iloma walczył po tej samej stronie? Z iloma wyprawiał się w nieznane krainy? Nigdzie nie było ani śladu jego przyjaciół, a Rowan nie zdradził jej, czy spodziewa się ich tu zastać. Patrzył przed siebie, ale Celaena wiedziała, że jest świadom obecności wszystkich ludzi wysłanych przez Maeve i wie o każdym ich oddechu.

Sama nie czuła strachu ani zwątpienia. Idąc, bawiła się pierścieniem spoczywającym w jej kieszeni, w myślach przypominała sobie wszystkie etapy ułożonego zawczasu planu oraz tworzyła listę rzeczy, które musiała zrobić przed opuszczeniem Doranelle. Była przecież

królową w tym samym stopniu co Maeve. Była władczynią silnego ludu oraz potężnego królestwa. Była dziedziczką popiołu i ognia. Nie miała zamiaru kłaniać się nikomu. *** Prowadzono ich korytarzami lśniącego pałacu o ścianach z jasnego kamienia. Mijali przejrzyste zasłony, błękitne niczym samo niebo, szli po mozaikach przedstawiających roztańczone panny, sceny pasterskie bądź nocne niebo. Przez pałac przepływały w kanałach cieniutkie strumyczki, które tu i ówdzie tworzyły sadzawki porośnięte liliami. Ogromne kolumny oplatał jaśmin, a nad ich głowami mieniły się wielobarwne szklane sklepienia. Spore przestrzenie pałacu nie były zwieńczone dachami, co sugerowało, że w Doranelle zawsze panowała dobra pogoda. Z odległych pomieszczeń dobiegała muzyka, która jednakże wydawała się niewyraźna i jałowa w zestawieniu z kolorytem miasta na zewnątrz grubych

marmurowych murów.

Wszędzie stali zbrojni. Usiłowali być niewidoczni, ale dzięki zmysłom Fae Celaena

wyczuwała zapach stali oraz ostrego mydła, z którego zapewne korzystali w koszarach. W szklanym zamku było podobnie. Twierdza Maeve została jednak wzniesiona całkowicie z kamienia, jasnego, formowanego na wiele sposobów, wypolerowanego i lśniącego. Dziewczyna wiedziała, że Rowan ma gdzieś tu własne komnaty, a rodzina Białych Cierni posiada kilka rezydencji w Doranelle, ale nie natknęli się na nikogo spośród jego krewnych. W drodze do miasta Fae wojownik wyjaśnił Celaenie, że w jego rodzinie było kilku innych książąt, którym przewodził brat jego ojca. Na szczęście wuj miał trzech własnych synów, dzięki czemu Rowan był wolny od wszelkich dynastycznych zobowiązań. Rodzina nie zapominała jednak, że łączą go szczególne układy z samą Maeve, i ze wszelkich sił próbowała wykorzystać to dla własnych celów. Ich zachowanie nie różniło się więc od postępowania każdej rodziny arystokratycznej w Adarlanie. Celaena miała wrażenie, że idą bez końca. Wreszcie milczący nieustępliwie Rowan zaprowadził ją na szeroką werandę wiszącą nad rzeką. Był bardzo spięty, co oznaczało, że

wyczuwa i słyszy rzeczy nieuchwytne dla niej, ale mimo to przed niczym jej nie ostrzegł. Wodospad za pałacem huczał i ryczał, choć nie na tyle, aby zagłuszyć rozmowę. Na werandzie stał tron, na którym zasiadała Maeve. Po obu stronach tronu leżały dwa bliźniacze wilki, czarny oraz biały, które śledziły nadchodzących mądrymi, złotymi ślepiami. Nie było tam nikogo więcej. Celaena żałowała, że Rowan nie dał jej czasu, aby mogła się odświeżyć, ale podejrzewała, że jej wygląd nie będzie teraz odgrywał kluczowej roli.

Oboje podeszli do niewielkiego podwyższenia obwiedzionego starannie wyrzeźbioną balustradą. Zatrzymali się, a wtedy wojownik uklęknął i pochylił głowę. – Wasza Wysokość – szepnął. Maeve nawet na niego nie spojrzała. Ignorując klęczącego bratanka, zwróciła fioletowe,

gwiaździste oczy na Celaenę i obdarzyła ją pajęczym uśmiechem. – Wygląda na to, że zdałaś egzamin, Aelin Galathynius. Kolejny test. Zwraca się do niej po imieniu, aby wywołać reakcję. – W rzeczy samej. – Dziewczyna odpowiedziała uśmiechem. Rowan nadal klęczał, wbijając wzrok w podłogę. Maeve, gdyby tylko chciała, mogłaby kazać mu klęczeć przez sto lat. Wilki pilnujące tronu nawet nie drgnęły. Królowa zerknęła na bratanka, a potem znów uśmiechnęła się do Celaeny. – Przyznam, że jestem zaskoczona, iż udało ci się tak szybko zdobyć jego aprobatę. Pokaż mi więc, czego się nauczyłaś.

Dziewczyna zacisnęła dłoń na pierścieniu spoczywającym w kieszeni. Cały czas trzymała głowę wysoko.

– Najpierw wolałabym, abyś podzieliła się ze mną wiedzą, którą zatrzymujesz dla siebie. – Nie ufasz memu słowu? – Maeve cmoknęła z wdziękiem. – Nie wierzysz chyba, że zrobię wszystko, czego ode mnie oczekujesz? Najpierw udowodnij mi, że jesteś gotowa dotrzymać swej części umowy. Rowan napiął mięśnie, ale nie podniósł głowy. – Chodzi ci o Klucze Wyrda? – Królowa zmrużyła lekko oczy. – Chcę wiedzieć, jak mogą zostać zniszczone, gdzie się znajdują i wszystko inne na ich temat. – Nie można ich zniszczyć. Można je tylko wsunąć z powrotem w Bramę.

Celaena poczuła ucisk w żołądku. Przeczuwała to, a mimo wszystko potwierdzenie

okazało się trudne do przyjęcia. – W jaki sposób można je wsunąć w Bramę? – Nie sądzisz, że ktoś już by to zrobił, gdyby sposób był znany?

– Powiedziałaś, że znasz się na nich. Królowa obdarzyła ją uśmiechem żmii. – Ależ znam się. Wiem, że można ich używać, aby tworzyć, niszczyć i otwierać portale. Nie wiem jednak, w jaki sposób należy je unieszkodliwiać. Nigdy się tego nie dowiedziałam, a potem Brannon zabrał je za morze i nigdy już ich nie ujrzałam. – Jak wyglądały? Jakie uczucia budziły? Maeve uniosła dłoń i spojrzała na nią, jakby Klucze wciąż na niej leżały.

– Były czarne i lśniące, a przypominały kamienne drzazgi. Nie były jednak wykonane z kamienia. Nie przypominały żadnego surowca, który można by znaleźć na tej ziemi. Klucz w dotyku wydawał się ciałem żywego boga. Miałam wrażenie, że tkwi w nim oddech każdego z żyjących ludzi. Kryła się w nim radość, ale i szaleństwo, przerażenie, rozpacz oraz

wieczność. Na samą myśl o tym, że królowa mogłaby zawładnąć wszystkimi trzema Kluczami, Celaenę ogarnęło przerażenie. Odepchnęła je pospiesznie i zapytała: – Co jeszcze możesz mi o nich powiedzieć? – Obawiam się, że niczego więcej nie pamiętam. – Maeve rozparła się na tronie.

Nie. Na pewno musiało być coś więcej! Czyżby właśnie została oszukana? Czyżby zmarnowała tyle czasu jak ostatnia idiotka? Ale jeśli królowa naprawdę nie wiedziała nic więcej, może mogła wyciągnąć od niej inne informacje. Nie mogła opuścić Doranelle z pustymi rękami.

– A książęta Valg? Co możesz mi powiedzieć o nich? Przez kilka uderzeń serca Maeve nic nie mówiła, jakby się zastanawiała, co przyjdzie jej

z tego, że zdradzi więcej, niż obiecała na początku. Celaena nie była pewna, czy chce wiedzieć, dlaczego zdecydowała się udzielić odpowiedzi. – Aha, tak. Moi ludzie poinformowali mnie o ich obecności. – Królowa znów zamilkła, pewnie poszukując informacji gdzieś w odległym zakamarku swej przepastnej pamięci. – Istnieje wiele ras Valgów, stworzeń, przed którymi umknęłyby nawet twe najmroczniejsze

koszmary. Rządzą nimi książęta stworzeni z cienia, rozpaczy i nienawiści. Nie posiadają własnych ciał, więc zajmują ciała śmiertelników. Nie ma ich wielu, ale widziałam kiedyś, jak sześciu z nich pożera w ciągu paru godzin cały legion wojowników Fae. Po plecach Celaeny spłynął zimny dreszcz. Wilki zjeżyły sierść. – Ale przecież zabiłam je ogniem i światłem! – A jak twoim zdaniem Brannon zdobył tak wielką chwałę oraz królestwo? Był wygnanym człowiekiem, synem, do którego nie przynawało się żadne z rodziców. Mala jednakże pokochała go z całego serca i bywało, że tylko jego płomienie powstrzymywały książęta Valg, aż w końcu zebraliśmy odpowiednią armię i pokonaliśmy ich. Dziewczyna otworzyła usta, aby zadać kolejne pytanie, ale zawahała się. Maeve nie była osobą, która plotkowałaby bez opamiętania. – Brannon nie był szlachetnej krwi? – spytała powoli. Królowa przechyliła głowę. – Nikt ci nie powiedział, co oznacza ów symbol na twoim czole? – Mówiono mi, że to święty znak.

W oczach królowej błysnęło rozbawienie. – Święty tylko ze względu na to, że nosił go człowiek, który założył królestwo. Wcześniej jednak oznaczał tylko tyle, że noszący go człowiek nie ma nazwiska i pochodzi z nieprawego łoża. Posiadało go każde niechciane, odrzucone dziecko. Każdy z potomków Brannona,

choć wywodzili się już z królewskiej linii, był odtąd obdarowywany znakiem nieprawego pochodzenia. Znak zapłonął nad nią w dniu, gdy toczyła pojedynek z Cainem. Zapłonął przed królem Adarlanu. Znów przeszył ją dreszcz. – A więc dlaczego pojawił się podczas walki z Cainem oraz książętami Valg?

Dziewczyna była przekonana, że Maeve wiedziała sporo na temat istoty z cienia, która zamieszkała w ciele Caina. Być może nie był to książę Valg, ale stworzenie na tyle drobne, że można nim było zawładnąć za pomocą pierścienia z Kamieniem Wyrda. Istota rozpoznała Elenę i powiedziała im: „Zostaliście tu sprowadzeni. Staliście się uczestnikami

niedokończonej gry”. – Być może twoja krew po prostu wyczuła obecność Valgów i próbowała ci coś przekazać. Niewykluczone też, że nie miało to żadnego znaczenia. Celaena była innego zdania, tym bardziej że czuła smród Valgów owego ranka, kiedy odkryła, że jej rodzice zostali zamordowani. Być może zabójca był marionetką w rękach książąt. Być może wiedział, jak wykorzystać swą moc, aby jej rodzice nie przebudzili się, gdy ich zabijał. Uznała jednak, że przemyśli to wszystko później, gdy znajdzie się daleko od Doranelle. O ile Maeve pozwoli jej odejść. – Czy ogień i światło to jedyny sposób, aby zabić Valgów? – Trudno ich unicestwić, ale nie są niezwyciężeni – przyznała królowa. – Zważywszy na to, w jaki sposób ujarzmia ich król Adarlanu, być może trzeba będzie odcinać im głowy, aby pozrywać naszyjniki z Kamieniem Wyrda. Po powrocie do Adarlanu przypuszczalnie nie będziesz miała wyboru. Władca nadal blokował magię, więc gdyby po raz kolejny Celaenie przyszło stawić czoła książętom Valg, miałaby do dyspozycji jedynie ostrze i spryt.

– Jeśli król w istocie wzywa Valgów, by mu służyli, jak można ich powstrzymać? – Wygląda na to, że król Adarlanu robi to, na co ja nigdy nie miałam odwagi, gdy Klucze przez krótki moment znajdowały się w moim posiadaniu. Jeśli nie dysponuje wszystkimi trzema, jego możliwości są ograniczone. Jest w stanie otwierać na moment przejścia między naszymi światami, dzięki czemu jeden książę może wskoczyć do przygotowanego zawczasu ciała. Mając trzy Klucze, mógłby wezwać wszystkie armie Valgów, którymi dowodziliby książęta w ciałach śmiertelników.

Maeve wydawała się bardziej zaintrygowana niż przerażona. – Mając wszystkie trzy, nie musiałby już dostarczać Valgom ciał ludzi obdarzonych magią. Przecież wśród Valgów żyje ogromna liczba pomniejszych duchów, które tylko marzą o tym, aby wkroczyć do tego świata. – Musiałby wówczas wykonać ogromną ilość naszyjników. – Z trzema kluczami nie byłoby to już tak istotne. Sprawowałby nad nimi absolutną władzę. Nie potrzebowałby też żywych ludzi, a jedynie ciał. Serce Celaeny zamarło na moment. Rowan znów napiął mięśnie. – Mógłby stworzyć armię z trupów nawiedzonych przez Valgów. Armię, która nie

musiałaby jeść, spać ani oddychać. Armię, która przetoczyłaby się jak zaraza po całym waszym kontynencie, a potem po innych. Być może wkroczyłby do innych światów. Najpierw musiałby jednak odnaleźć trzeci Klucz. Dziewczyna poczuła ucisk w piersi. Stali pod otwartym niebem, ale miała wrażenie, że pałac, rzeka i gwiazdy przygniatają ją. Nikt nie

był w stanie stworzyć armii, która powstrzymałaby taką hordę, a bez magii byli skazani na zagładę. Stałaby się wówczas bezsilna.

Nagle otoczyło ją uspokające ciepło, jakby ktoś niespodziewanie ją przytulił. W cieple wyczuwała kobiecość, otuchę i nieskończoną moc. „Zagłada jeszcze nie nadeszła – usłyszała szept. – Masz jeszcze czas. Nie ulegaj lękowi”. Maeve przyglądała się jej z kocim zaintrygowaniem. Celaena była ciekawa, ile spostrzegła mroczna królowa i czy ona również była w stanie wyczuć obecność owej prastarej

opiekuńczej istoty. Dziewczyna znów poczuła ciepło, a chwila paniki minęła. Tajemnicza istota także znikła, ale Celaena mogłaby przysiąc, że nie oddaliła się zbytnio. Nadal mieli czas. Król nie wszedł jeszcze w posiadanie trzeciego Klucza. Brannon. On miał wszystkie trzy Klucze i wolał je ukryć niż odłożyć na miejsce. Niespodziewanie w głowie dziewczyny pojawiło się kolejne pytanie, które zaćmiło wcześniejsze: dlaczego tak postąpił? – Co do miejsc ukrycia Kluczy… – odezwała się ponownie Maeve. – Nie wiem, gdzie się znajdują. Zabrano je za morze, a usłyszałam o nich ponownie dopiero dziesięć lat temu. Wygląda na to, że król posiada przynajmniej jeden, a może dwa… Trzeci jednakże… Otaksowała Celaenę spojrzeniem od góry do dołu. Ta nawet nie drgnęła. – Chyba domyślasz się, gdzie go schowano, prawda? Dziewczyna otworzyła usta, ale królowa zacisnęła dłoń na poręczy tronu, jakby chciała,

aby Celaena zauważyła ten gest. Tron był z kamienia. Tyle kamienia, zarówno w pałacu, jak i w mieście. Jakiego słowa Maeve wcześniej użyła? Zabrano? – Prawda? – naciskała królowa. Kamień. Ani śladu drewna, jeśli nie liczyć roślin i mebli. – Nie – odparła dziewczyna. Maeve przechyliła głowę. – Rowan, powstań i powiedz mi prawdę.

Wojownik zacisnął pięści, ale wstał, wbił wzrok w królową i przełknął ślinę. Po chwili uczynił to ponownie. – Odnalazła zagadkę i wie, że król Adarlanu ma przynajmniej jeden Klucz. Nie ma pojęcia, gdzie go przechowuje. Wie również, co Brannon uczynił z trzecim Kluczem i gdzie on się znajduje. Nie chciała mi jednak powiedzieć. W jego oczach błysnęło przerażenie. Pięści Fae drżały, jakby niewidzialna siła zmusiła go do wypowiedzenia tych słów. Wilki leżały i patrzyły. Maeve pokręciła głową z dezaprobatą. – Cóż to, Aelin? Ukrywasz prawdę przed ciocią?

– Za nic w świecie nie zdradzę ci, gdzie znajduje się trzeci Klucz. – Och, wiem – prychnęła królowa.

Strzeliła palcami. Wilki zerwały się i w rozbłysku światła przeistoczyły się w najpiękniejszych mężczyzn, jakich w życiu widziała. Ich muskulatura oraz złowieszcza gracja, z jaką się poruszali, zdradzały, że są wojownikami. Jeden z nich miał jasne włosy, drugi ciemne, a obaj oszałamiali urodą. Celaena sięgnęła po Goldryna, ale bliźniacy podeszli do Rowana. Ten nie stawiał żadnego

oporu, gdy złapali go za ramiona i zmusili, aby znów uklęknął. Dwaj inni wyłonili się z cieni – Gavriel, którego brązowe oczy nie wyrażały żadnych uczuć, oraz Lorcan o kamiennej, lodowatej twarzy. Każdy z nich trzymał bicz zwieńczony żelaznym ostrzem. Na ten widok dziewczyna zapomniała o oddychaniu. Lorcan bez wahania zerwał Rowanowi tunikę oraz koszulę. – Dopóki mi nie odpowie – rzekła Maeve bez emocji, jakby zamawiała filiżankę herbaty. Lorcan rozwinął bicz. Żelazne zwieńczenie przesunęło się ze zgrzytem po podłodze, gdy Fae uniósł ramię. W jego szorstkiej twarzy nie było cienia współczucia dla klęczącego przed nim przyjaciela. – Nie – szepnęła Celaena. Rozległ się trzask i świat rozpadł się na kawałki. Rowan pochylił się, gdy bicz wgryzł mu się w plecy. Zacisnął z sykiem zęby, ale nie krzyknął.

– Proszę, nie! – zawołała dziewczyna. Gavriel smagnął Rowana jako drugi. Na jego urodziwej twarzy nie było ani cienia wyrzutów sumienia. Zgoła nie rozpoznawała mężczyzny, któremu dziękowała tydzień

temu. – To ty decydujesz o tym, jak długo to będzie trwać, siostrzenico – rzekła Maeve. Celaena nie potrafiła oderwać wzroku od wojownika, który znosił chłostę tak, jakby był to dla niego chleb powszedni, jakby wiedział, na ile bólu się przygotować i jak go przetrzymać. Oczy jego przyjaciół były martwe, jak gdyby oni również otrzymali tę samą karę. Maeve nieraz już skrzywdziła Rowana. Ile z jego blizn było pamiątką po okrucieństwie królowej? – Przestańcie! – warknęła Celaena. – Powiedziałaś, że za nic w świecie nie zdradzisz mi swojego sekretu. Ale zrobisz to dla

księcia Rowana, prawda? Kolejne uderzenie. Kamienie zbryzgała krew. A ten dźwięk, ów mokry trzask bicza, który niósł się echem w jej koszmarach, od którego krew zamieniała jej się w lód… – Powiedz mi, gdzie został ukryty trzeci Klucz Wyrda, Aelin.

Trzask. Wojownik drgnął, nadal mocno trzymany przez bliźniaków. Czy to dlatego modlił się dziś rano do Mali? Bo wiedział, co szykuje dla niego Maeve? Celaena otworzyła usta, ale Rowan uniósł głowę i odsłonił zęby. Na jego twarzy malowały się ból i wściekłość. Wiedział, że umie czytać z jego oczu, mimo to wyrzekł: – Nie rób tego. To jedno krótkie zdanie zburzyło dyscyplinę, którą próbowała sobie narzucić, i usunęło blokadę dzielącą ją od skrywanej w duszy mocy. Potajemnie wniknęła w głąb siebie i zaczerpnęła tyle, ile mogła. Gorąco wystrzeliło z niej i rozgrzało kamienie tak szybko, że krople krwi Rowana natychmiast przeistoczyły się w parę. Jego kompani zaklęli i błyskawicznie otoczyli siebie oraz królową niemalże niewidzialnymi tarczami.

Dziewczyna wiedziała, że złoty blask w jej oczach znikł i zamienił się w płomienie, bo gdy

znów spojrzała na Maeve, ujrzała, że ta pobladła jak trup. Wtedy Celaena podpaliła cały świat.

60.

Maeve nie

uległa płomieniom. Rowan i jego kompani, których tarcze Celaena przebiła bez

najmniejszego wysiłku, również nie ucierpieli, ale fala nieszkodliwego ognia rozeszła się po całym Doranelle. Z rzeki buchnęła para, a z okolic pałacu i z samego miasta dobiegły wrzaski przerażenia. Całą wyspę spowiły dzikie płomienie. Królowa wstała i zeszła z podwyższenia. Celaena wlała w ogień nieco więcej gorąca, aby

Maeve poczuła go na własnej skórze. Rowan, nadal przytrzymywany przez bliźniaków, przyglądał się scenie szeroko otwartymi oczami. Jego krew wciąż skwierczała na podłodze.

– Chciałaś pokazu umiejętności – powiedziała dziewczyna cicho. Po jej plecach spływał pot, ale zapanowała nad magią, choć wiele ją to kosztowało. – Wystarczy jedna myśl, a całe miasto spłonie. – Zbudowano je z kamienia – parsknęła Maeve. – Ale ludzie są z krwi i kości. – Celaena uśmiechnęła się. Królowa rozchyliła lekko nozdrza. – Chcesz mordować niewinnych, Aelin? Cóż, trudno się dziwić. Zajmowałaś się tym przez długie lata, nieprawdaż?

Uśmiech dziewczyny nie przygasł. – Chcesz wiedzieć, na ile mnie stać? Proszę, nie krępuj się, droga ciociu. Sprowokuj mnie, a sama się przekonasz. Tego właśnie chciałaś, nieprawdaż? Nie zależało ci na tym, żebym opanowała magię, ale pragnęłaś sprawdzić, jakie są granice mojej mocy. Nie interesowało cię też, ile krwi twej siostry płynie w moich żyłach. Od samego początku wiedziałaś, że mam w sobie bardzo mało z Mab. Ciebie ciekawiło, ile odziedziczyłam po Brannonie. – Płomienie buchnęły wyżej, a wraz z nimi rozległy się krzyki, nie bólu, lecz przerażenia. Jej ogień na

razie nie był w stanie nikogo skrzywdzić, chyba że tego by sobie zażyczyła. Wyczuwała ingerencję innych osób, które usiłowały wwiercić się w jej moc i zablokować ją, ale krąg płomieni dookoła werandy płonął mocno. – Nigdy nie oddałaś Kluczy Brannonowi. Nie wyprawiłaś się też wraz z nim i Athrilem, aby odebrać je Valgom – ciągnęła Celaena. Jej głowę zdobiła płomienna korona. – Udałaś się z nimi, żeby ukraść Klucze dla siebie. Chciałaś je zatrzymać. Brannon i Athril uświadomili sobie, o co ci chodzi, i stawili ci czoło. A Athril… – Dziewczyna wyciągnęła Goldryna, którego rękojeść płonęła krwistą czerwienią. – Twój ukochany Athril, najserdeczniejszy przyjaciel Brannona… Nie chciał ci ustąpić, więc go zabiłaś. Ty, a nie Valg. Żal i wstyd osłabiły cię do tego stopnia, że Brannon zdołał odebrać ci Klucze. To nie siły wroga złupiły świątynię Bogini Słońca. Uczynił to sam Brannon. Chciał

spalić wszystkie ślady po sobie, wszelkie wskazówki, dokąd się udaje, abyś nigdy go nie odnalazła. Pozostawił jedynie miecz Athrila, by uczcić pamięć przyjaciela. Schował go

w pewnej pieczarze górskiej, w której Athril wybił oko nieszczęsnemu potworowi z jeziora, ale nigdy ci o tym nie powiedział. Gdy Brannon odpłynął stąd, nie miałaś już odwagi, aby go ścigać. Miał przecież Klucze, a jego magia, teraz również moja, była zbyt silna. – To dlatego Brannon ukrył Klucz Wyrda w świętym artefakcie swego rodu, by dodać mu mocy. Nie miał na myśli zwykłych przeciwników, ale Maeve, która kiedyś mogła zacząć szukać Kluczy. Być może nie wsunął ich do Bramy, dlatego że chciał mieć możliwość skorzystania z nich, gdy Maeve przyjdzie do głowy ogłosić się władczynią całego świata. – To dlatego opuściłaś na zawsze swą ojczyznę wśród wzgórz. Dlatego wzniosłaś miasto na wyspie otoczonej wodą, aby potomkowie Brannona nie przybyli spalić cię żywcem. Dlatego chciałaś mnie ujrzeć i weszłaś w układy z moją matką. Chciałaś wiedzieć, czy będę stanowić dla ciebie zagrożenie. Musiałaś się dowiedzieć, co się stanie, gdy krew Brannona wymiesza się z krwią Mab. – Celaena rozłożyła szeroko ręce, nie wypuszczając błyszczącego Goldryna. – Przyjrzyj się więc mej mocy, Maeve. Przyjrzyj się temu, z czym się zmagam w mroku, temu, co mieszka w mym ciele. – Z tymi słowami wypuściła powietrze z płuc i zgasiła wszystkie płomienie w mieście. Jej prawdziwa moc nie miała związku z potencjałem czy zdolnościami, lecz brała się wyłącznie z umiejętności kontrolowania się. Od dawna wiedziała, jak zabójczy jest jej ogień.

Kilka miesięcy temu wyrżnęłaby wszystkich w pień, aby tylko dotrzymać słowa i wypełnić przysięgę, ale przecież nie tak wygląda prawdziwa siła. Była wówczas zniszczoną, przygnębioną istotą, z której biła rozpacz oraz wściekłość. Już rozumiała, o co chodziło jej

matce, gdy poklepała ją po sercu tej nocy, wręczając jej amulet. W Doranelle zgasły wszystkie światła i świat pogrążył się w ciemnościach. Celaena podeszła do Rowana. Wystarczyło obnażyć kły, aby bliźniacy natychmiast go puścili. Gavriel i Lorcan nadal trzymali zakrwawione bicze, ale nie zrobili ani kroku, a wojownik Fae padł w jej objęcia i wyszeptał jej imię. Światła zapłonęły na nowo. Maeve wciąż stała w miejscu. Jej suknia była brudna od sadzy, a twarz lśniła od potu. – Rowan, chodź tu. Książę zesztywniał, stęknął z bólu, ale podszedł do podwyższenia, kuśtykając. Z jego okropnych ran na plecach ściekała krew. Żółć podeszła Celaenie do gardła, ale nie spuszczała oczu z królowej. – Oddaj mi ten miecz i wynoś się stąd – wysyczała Maeve, ledwie spojrzawszy na dziewczynę.

Wyciągnęła dłoń po ostrze, ale Celaena pokręciła głową. – Nic z tego. Brannon zostawił go w jaskini po to, abyś go nie znalazła. Przez krew,

ciemność i ogień stał się mój. – Wsunęła go do pochwy. – Kiepskie uczucie, gdy ktoś nie daje ci tego, czego pragniesz, prawda? Rowan stał obok Maeve, a na jego twarzy, pomimo ran, malował się spokój. W oczach jednak błyszczało coś nowego. Czyżby smutek? Jego przyjaciele przyglądali mu się w milczeniu, gotowi zaatakować na każde skinienie królowej. Proszę bardzo. Niech tylko spróbują. Maeve zacisnęła mocno usta. – Zapłacisz mi za to – wyszeptała. Celaena podeszła do niej, ujęła ją za rękę i powiedziała:

– Och, nie wydaje mi się. Z tymi słowami otworzyła przed królową część swego umysłu, wizję, którą roztoczył przed nią Narrok, gdy go paliła. On o tym wiedział. W jakiś sposób ujrzał w niej potencjał. Być może uświadomił sobie to w chwili, gdy książęta Valg przeglądali jej wspomnienia. Nie była to co prawda wizja przyszłości wyryta w kamieniu, ale tego akurat ciotce nie przekazała. Przedstawiła wizję tak, jakby była prawdą. Jakby była planem. ***

Ogłuszający zgiełk tłumów niósł się echem po jasnych, kamiennych korytarzach królewskiego zamku w Oryncie. Ludzie wołali jej imię, niemalże zawodząc. Aelin. Wykrzykiwane rytmicznie sylaby ścigały ją, gdy szła po ciemnych schodach z ciężkim Goldrynem u boku. Jego rubin jarzył się światłem padającym z góry. Dziewczyna miała na sobie prostą, acz gustownie wykonaną tunikę, a jej stalowe rękawice, wyposażone w ukryte ostrza, były jednocześnie piękne oraz śmiercionośne. Dotarła na półpiętro i ruszyła przed siebie, mijając ogromnych, muskularnych wojowników, którzy czaili się w cieniach przed zwieńczonym łukiem wejściem. To byli jej wojownicy. Jej dwór. Widziała Aediona i kilku innych, których twarze niknęły w półmroku, ale ich zęby połyskiwały, gdy uśmiechali się do niej. Oto dwór, który miał zmienić świat. Skandowanie stawało się coraz głośniejsze, a amulet podskakiwał między jej piersiami przy każdym kroku. Patrzyła przed siebie i z lekkim uśmiechem wyszła na balkon. Krzyki osiągnęły apogeum. Oszalałe tłumy zgromadzone przed pałacem i dalej na ulicach wykrzykiwały jej imię. Wrzawa była ogłuszająca. Na dziedzińcu młode kapłanki Mali tańczyły w rytm skandowania, czcząc ją z fanatyczną pasją. Dzięki zebranym Kluczom osiągnęła dla nich tak wiele. Armie, które skrzyknęła, aby przepędziły ich wrogów, zbiory, które wyhodowała, cienie, które przegnała… Wszystko to zakrawało na cud.

Była kimś więcej niż tylko człowiekiem, niż tylko królową. Aelin.

Ukochana. Nieśmiertelna. Błogosławiona. Aelin. Aelin, Władczyni Dzikiego Ognia. Aelin, Ogniste Serce. Aelin Niosąca Światło. Aelin. Uniosła ramiona i skierowała twarz ku słońcu. Krzyki ludzi wypełniły cały Biały Pałac. Święty

znak rodu Brannona jaśniał błękitem nad jej czołem. Uśmiechała się do tłumów, do jej ludu, do jej świata, gotowego na nią. *** Celaena odsunęła się od pobladłej Maeve. Królowa dała się oszukać. Nie wiedziała, że wizja została roztoczona przed dziewczyną jako ostrzeżenie. Pokazywała, czym Celaena mogłaby się stać, gdyby w istocie znalazła trzy Klucze i je zatrzymała. Była darem od człowieka, którym kiedyś był Narrok. – Sugeruję – powiedziała do królowej Fae – abyś dobrze się zastanowiła, zanim ponownie zdecydujesz się zagrozić mnie lub komuś z moich bliskich. Nie radzę ci też krzywdzić Rowana. – Rowan należy do mnie – syknęła Maeve. – Mogę zrobić z nim to, co zechcę.

Celaena spojrzała na księcia, stał niezłomnie, choć oczy miał mętne z bólu, wywołanego nie tyle chłostą, ile wizją rozstania przybliżającego się z każdym krokiem, który robili w stronę Doranelle. Dziewczyna powoli, bardzo powoli wyciągnęła pierścień z kieszeni. ***

To nie pierścień od Chaola ściskała od paru dni, lecz ów prosty pierścień, który znalazła w pochwie Goldryna. Trzymała go w ukryciu przez wiele tygodni, wyciągając kolejne historie o Maeve od Emrysa, aż wreszcie ułożyła całą historię i przygotowała się do tego spotkania. Gdy Celaena uniosła pierścień w dwóch palcach, królowa pobladła jeszcze bardziej. – Myślę, że szukasz tego od dawna, co? – zapytała.

– To nie należy do ciebie. – Naprawdę nie? Przecież to ja go znalazłam w pochwie Goldryna. Schował go tam Brannon po tym, jak zerwał go z trupa Athrila. To pierścień rodu Athrila, który miał ci kiedyś wręczyć. Nie odnalazłaś go przez tysiące lat, a więc… Cóż, zapewne tylko przypadek zadecydował o tym, że stał się mój. – Celaena zamknęła znalezisko w dłoni. – Któż by pomyślał, że jesteś taka sentymentalna?

Maeve zacisnęła mocniej usta. – Oddaj mi go.

Dziewczyna parsknęła śmiechem. – Zmuś mnie. Jej uśmiech przygasł. Rowan, który stał obok tronu królowej, odwrócił się w stronę wodospadu. Jego twarz była nieprzenikniona. Robiła to dla niego. Dla wojownika, który doskonale wiedział, czyj miecz podniósł wówczas

w jaskini, a potem pchnął go ku Celaenie po lodzie, aby kiedyś mogła go wykorzystać w negocjacjach. Nie znał innego sposobu, aby ochronić ją przed Maeve, i mógł jedynie liczyć na to, że sama się domyśli, jaki atut zyskała. Ona zaś uświadomiła sobie to wszystko dopiero kilka tygodni temu, gdy wspomniała o pierścieniu w rozmowie, a Rowan wyraził nadzieję, że kiedyś zrobi z niego dobry użytek. Nie zdawał sobie tylko sprawy z tego, że Celaena nie ma zamiaru targować się o wpływy, bezpieczeństwo czy sojusze. – Zaproponuję ci układ – rzekła. Maeve ściągnęła brwi. – Oddam ci twój ukochany pierścień, jeśli zwolnisz Rowana z przysięgi krwi.

Wojownik zesztywniał. Jego przyjaciele odwrócili się ku Celaenie z zaskoczeniem. – Przysięga krwi trwa po wsze czasy – wycedziła królowa. Dziewczyna miała wrażenie, że pozostali Fae przestali oddychać. – Gdzieś to mam. Uwolnij go – rzekła i ponownie pokazała pierścień. – Twoja decyzja. Jeśli

tego nie zrobisz, stopię go. Po wielu tygodniach planowania i knucia wreszcie stawiała wszystko na jedną kartę. Mimo to Rowan wciąż się nie odwracał.

Maeve nie spuszczała oczu z pierścienia. Po dłuższej chwili jej szaty zaszeleściły, gdy wyprostowała się. Jej twarz była blada i ściągnięta. – Dobrze, tym bardziej że jego towarzystwo sprzykrzyło mi się już parę dekad temu. Wojownik odwrócił się powoli, jakby nie wierzył własnym uszom. Wzrok jego skrzących oczu padł jednak na Celaenę, a nie na Maeve. – Na krew, która płynie w tobie – rzekła królowa – zwalniam cię, Rowanie Biały Cierniu, z przysięgi, którą mi złożyłeś, a świat niech wie, że przyczyną nie jest twa zdrada ani hańba. Książę nie spuszczał z niej oczu, a Celaena nie dosłyszała ani słowa z reszty przemowy Maeve wygłoszonej w Starej Mowie. Wojownik wyciągnął sztylet, rozciął dłoń i spryskał krwią podłogę. Nie znała znaczenia tego gestu i nigdy dotąd nie słyszała o zwolnieniu kogoś z przysięgi krwi. Mimo to podjęła ryzyko. Być może był to pierwszy przypadek w historii, kiedy ktoś został zwolniony z przysięgi honorowo. Jego przyjaciele przyglądali się scenie z szeroko otwartymi oczami.

– Zwracam ci wolność, książę Rowanie Biały Cierniu – rzekła Maeve. Celaena nie potrzebowała kolejnych zapewnień. Rzuciła królowej pierścień, a wtedy

Rowan podbiegł do niej, ułożył jej dłonie na policzkach i oparł czoło o jej czoło. – Aelin – szepnął. Nie była to reprymenda ani podziękowanie, ale… Ale modlitwa. – Aelin – powtórzył rozpromieniony, ucałował jej czoło i opadł przed nią na kolana. Sięgnął po jej nadgarstek, ale dziewczyna cofnęła go gwałtownie. – Jesteś wolny. Jesteś teraz wolny! Stojąca za nimi Maeve przyglądała się scenie z uniesionymi brwiami. Celaena nie mogła się na to zgodzić. Nie mogła przystać na to, aby Rowan złożył kolejną przysięgę, gdyż wiedziała, że oznacza ona całkowite podporządkowanie jednej osoby wobec drugiej. Wojownik oddawał jej wszystko – życie, majątek, wolną wolę – a mimo to na jego obliczu malował się spokój. „Zaufaj mi” – mówił do niej w myślach. „Nie chcę, żebyś stał się moim niewolnikiem. Nie chcę być taką królową!”. „Nie masz dworu. Jesteś bezbronna, nie masz ziemi, nie masz sojuszników. Maeve pozwoli ci stąd wyjść, ale jutro być może zacznie cię szukać”. „Wie, jaka jestem potężna. Wie, na co stać nas oboje. Dobrze się zastanowi, zanim podejmie ryzyko. Nie rób tego. Wszystko, tylko nie to”. „Jesteś moja, Aelin. Bez względu na to, co się wydarzy”.

Ich kłótnia w myślach mogłaby trwać długo, gdyby dziewczyna znów nie poczuła osobliwego kobiecego ciepła wokół siebie, tego samego co rano. Miała wrażenie, że znajoma emanacja prosi ją, aby zaufała księciu, a przede wszystkim sobie. Gdy Rowan ponownie ujął jej nadgarstek, nie stawiła oporu. – Razem, Ogniste Serce – rzekł i odsunął rękaw tuniki. – Razem znajdziemy drogę. Spojrzał na nią znad jej odsłoniętego nadgarstka. – Zbudujemy dwór, który zmieni świat – obiecał.

Dziewczyna pokiwała głową i uśmiechnęła się, gdy Fae wysunął sztylet z buta i wręczył go jej. – Powiedz to, Aelin. Nie chciała, aby Maeve czy nadal wstrząśnięci towarzysze Rowana widzieli, jak drżą jej ręce. Szybko wzięła od niego broń i przytknęła do nadgarstka. – Czy przysięgasz, że będziesz służyć na moim dworze, Rowanie Biały Cierniu, od teraz aż po śmierć? Nie znała odpowiednich słów w Starej Mowie, ale przysięga krwi nie opierała się przecież na pięknych słówkach.

– Przysięgam. Będę ci służył aż do ostatniego tchnienia i w Zaświatach. Bez względu na to, co się wydarzy.

Powinna była przerwać i raz jeszcze spytać, czy naprawdę tego chce, ale czuła za sobą cień Maeve. Wiedziała, że to właśnie z tego powodu Rowan postanowił poprzysiąc jej wierność właśnie tu, aby Celaena nie mogła się sprzeciwić, żeby nie próbowała mu tego wyperswadować. Było to tak dla niego typowe, że mogła się tylko uśmiechnąć. Przeciągnęła ostrzem po nadgarstku, utaczając strużkę krwi, i podała mu rękę.

Z zaskakującą łagodnością ujął jej nadgarstek i zbliżył usta do rany. Coś na kształt błyskawicy przeskoczyło między nimi i zastygło niczym nić. Rowan ssał jej krew, a nić stawała się coraz mocniejsza. Jego kły nakłuwały jej skórę. Gdy pociągnął po raz trzeci, uniósł głowę. Usta błyszczały mu od krwi – jej krwi – a oczy iskrzyły. Nie było słów, które mogłyby opisać to, co zaszło między nimi. Żadne z nich nie potrafiło nic z siebie wykrztusić, ale napięcie przerwała sama Maeve: – Dość już tych zniewag. Wynoście się stąd. Wszyscy! Druhowie Rowana znikli błyskawicznie w cieniach, zabierając swe śmiercionośne bicze.

Celaena pomogła wojownikowi wstać i pozwoliła mu zaleczyć rozcięcie na nadgarstku. Jego rany na plecach już się zasklepiały. Stojąc ramię w ramię, po raz ostatni spojrzeli na królową Fae. Ujrzeli jedynie białą sowę ulatującą ku księżycowemu niebu. *** Pospiesznie opuścili Doranelle. Nie zatrzymywali się, aż znaleźli cichą gospodę

w niewielkim, niemalże zapomnianym miasteczku wiele kilometrów dalej. Książę nie odważył się nawet zajrzeć do swych komnat, aby zabrać dobytek. Utrzymywał zresztą, że nie ma tam nic wartościowego. Jego przyjaciele nie pojawili się, żeby się pożegnać. Celaena i Rowan przebiegli po prostu po moście i wtopili się w mrok. Po wielu godzinach biegu

dziewczyna zwaliła się na łóżko i spała jak zabita, ale o świcie poprosiła wojownika, aby wyjął swe igły i atrament do tatuażu. Podczas gdy się kąpała, Fae przygotował wszystko, co było potrzebne. Celaena zamknęła się w niewielkiej łaźni i szorowała swą skórę do połysku. Rowan nie odezwał się ani słowem, gdy weszła do sypialni, i nawet na nią nie spojrzał, gdy obnażyła się do pasa i ułożyła na brzuchu na przyniesionej zawczasu ławie. Podwinął rękawy i mocno związał czarne włosy, dzięki czemu eleganckie, ale niespokojne linie jego tatuażu stały się jeszcze bardziej zauważalne. – Nabierz głęboko tchu – rzekł. Dziewczyna zrobiła, co jej kazano. Wsunęła dłonie pod podbródek i zaczęła bawić się

ogniem w kominku.

– Najadłaś się i napiłaś do syta?

Pokiwała głową. Przed kąpielą spożyła ogromne śniadanie. – Daj znać, gdy będziesz chciała wstać – dodał. Była mu wdzięczna za to, że nie spytał, czy aby na pewno tego chce, ani też nie próbował jej ostrzec przed bólem. Zamiast tego przesunął twardą dłonią po bliznach na jej plecach niczym artysta oceniający płótno. Musnął każdą z nich, badając ją dokładnie, aż skóra dziewczyny zaczęła mrowić. Następnie zaznaczył poszczególne symbole, które miał później poprawić atramentem. Podczas śniadania przedstawił Celaenie kilka wstępnych koncepcji, które okazały się niezwykle celne, jakby sięgnął w głąb jej duszy, by móc je odnaleźć. Nie byłaby wcale zdziwiona. Gdy zakończył szkic, pozwolił jej pójść do toalety, a gdy znów się położyła na stole i wsunęła dłonie pod podbródek, powiedział: – Od tej pory nie ruszaj się. Zaczynam.

Mruknęła na znak, że rozumie, i skupiła wzrok na ogniu i żarze. Czuła ciepło nachylającego się nad nią ciała. Słyszała, jak nabiera tchu i… Pierwsze ukłucie zabolało jak diabli. Na bogów, sól i żelazo, to musiało zaboleć! Zacisnęła zęby i pogodziła się z cierpieniem. Rowan wyjaśnił jej wcześniej, że sól do atramentu dodawano po to, aby tatuowany nie zapominał o swej stracie. „Dobrze. Dobrze… – myślała, gdy ból rozlewał się po jej plecach. – Dobrze”. Gdy wojownik przystąpił do wykonywania kolejnego znaku, zaczęła się modlić.

Były to modlitwy, które powinna była odmówić dziesięć lat temu. Opowiadała bogom o śmierci swych rodziców, wuja i Marion, czworga ludzi, którzy zostali jej odebrani w ciągu dwóch dni. Z każdym ukłuciem igły błagała nieśmiertelnych zwierzchników, aby zabrali dusze jej bliskich do raju i zawsze się o nie troszczyli. Opowiadała im o ich przymiotach, o dobrych uczynkach, słowach pełnych miłości i aktach odwagi. Nie ustając ani na moment, powtarzała modlitwy, które była im winna jako córka, przyjaciółka i dziedziczka. Rowan pracował przez długie godziny. Kolejne nakłucia zlały się w jedno z jej słowami. Dziewczyna modliła się i śpiewała. Fae nie odzywał się, pracując w rytm jej pieśni. Nie zaproponował jej wody, gdy ochrypła, aby jej nie znieważyć, choć pod koniec ledwie potrafiła wykrztusić słowo. W Terrasenie śpiewałaby od świtu do zachodu słońca, klęcząc w żwirze bez jedzenia, picia czy odpoczynku. Tu postanowiła, że nie przerwie, póki Rowan nie zakończy pracy, a ból pleców będzie jej ofiarą dla bogów. Gdy skończył, plecy pulsowały bólem i udało jej się podnieść dopiero po kilku próbach.

Rowan wyszedł w ślad za nią na najbliższą łąkę, gdzie razem uklękli na trawie. Celaena uniosła twarz ku księżycowi i zaśpiewała ostatnią pieśń, świętą pieśń swego domu, lament

Fae, na który jej bliscy czekali od dziesięciu lat. Książę nie odezwał się ani razu. Dziewczyna śpiewała łamiącym się, zachrypniętym głosem. Pozostał tam z nią aż do świtu. Wreszcie blask słońca padł na jej nagie plecy. Wzdłuż trzech największych blizn biegły linijki tekstu. Historia jej miłości oraz straty została teraz wypisana na jej skórze – jedna linijka poświęcona była rodzicom i wujowi, druga lady Marion,

a trzecia dworowi oraz ludowi Terrasenu. Wzdłuż krótszych blizn wyrosły opowieści o Nehemii i Samie, tych, których najbardziej ukochała wśród poległych. Nie będą już zamknięci w jej sercu na wieki. Ona zaś nie będzie się już wstydzić.

61.

Nastał czas Gier Wojennych.

Wszystkie klany Żelaznozębnych otrzymały dzień wolnego, aby odpocząć, ale żadna wiedźma nie skorzystała z szansy. Wszystkie do ostatniej chwili ćwiczyły lot, powtarzały plany oraz strategie.

Od kilku dni przybywali urzędnicy oraz doradcy króla Adarlanu, których zadaniem było

ocenienie Gier Wojennych ze szczytu Północnego Kła. Mieli później złożyć raport władcy o poziomie wyszkolenia wiedźm oraz ich wierzchowców i powiadomić go, kto odniósł zwycięstwo. Kilka tygodni temu, gdy Abraxos wykonał Przejście, Manon powitały w Omedze aplauz oraz szerokie uśmiechy. Nigdzie nie było widać jej babki, ale tego akurat się spodziewała. Przecież tak naprawdę nie osiągnęła niczego wielkiego. Zrobiła zaledwie to, czego od niej wymagano. Nie widziała jak dotąd Crochan trzymanej w trzewiach góry, a pozostałe wiedźmy również nie miały pojęcia o jej istnieniu. Kusiło ją, aby zagadnąć babkę o tę sprawę, ale Matrona nie wzywała jej, a Manon nie miała ochoty na kolejne bicie. Nerwy miała zresztą na postronku. Poszczególne klany trzymały się swych korytarzy i wiedźmy rzadko ze sobą rozmawiały. Jedność, którą okazały w chwili Przejścia Abraxosa, znikła już dawno, zbliżały się bowiem Gry Wojenne, a wraz z nimi rodziła się świadomość trwającej wiele wieków rywalizacji oraz krwawych zatargów.

Gry miały się toczyć wokół widocznych z Północnego Kła dwóch szczytów i leżącego między nimi kanionu. Każdy klan miał otrzymać własne gniazdo na szczycie góry – prawdziwe, zrobione z gałęzi gniazdo, w którym leżało szklane jajo. Jaja miały zadecydować o wygranej bądź porażce. Aby zwyciężyć, klan musiał ukraść jaja dwóch pozostałych klanów z ich gniazd bądź wyrwać je z rąk przeciwniczek, jednocześnie chroniąc własne. Jeśli jajo ulegnie stłuczeniu, Klan tej, która je niesie, zostanie automatycznie zdyskwalifikowany. Manon wdziała lekką zbroję i skórzany strój do latania. Jej ramiona, nadgarstki i uda, a więc miejsca mogące stać się celem wrogiej strzały, ostrza bądź pazura, chroniły metalowe płytki. Przyzwyczaiła się już do wagi zbroi oraz ograniczonej swobody. Abraxos również nabrał wprawy dzięki morderczemu treningowi, do którego Manon zmusiła wszystkie wiedźmy. Choć rozkazy surowo zakazywały zadawania poważnych ran bądź zabijania, każda wiedźma mogła zabrać dwie sztuki broni. Manon uzbroiła się więc w Tnącego Wiatr i swój

najlepszy sztylet. Cienie, Asterin, Lin oraz demoniczne bliźniaczki wzięły łuki. Każda z nich doszła do perfekcji w strzelaniu z siodła wywerny – setki razy puszczały strzały do celów

w kanionie i nigdy nie chybiały. Asterin zadzierała od rana nosa, przeświadczona o tym, że stała się śmiertelnie niebezpieczna. Wiedźmy każdego klanu obwiązały głowy paskiem ze splecionych rzemieni farbowanych na czarno, niebiesko oraz żółto. Szyje, skrzydła oraz boki ich wywern również maźnięto odpowiednim kolorem. Gdy wszystkie sabaty wzniosły się w niebo, zebrały się razem, aby pokazać swą siłę niewielkim, drobnym śmiertelnikom czekającym w dole. Trzynastka, utrzymująca idealny szyk, otwierała armię sabatów Czarnodziobych. – Idioci! – mruknęła Asterin, ale wiatr przekazał jej słowa do ucha Manon. – Nie mają pojęcia, co uwolnili. Śmiertelni głupcy.

Manon syknęła, zgadzając się całkowicie. Abraxos otwierał szyk. Obok niego leciały wywerny Asterin oraz Vesty, a potem trzy szeregi po trzy potwory w każdym – Imogen mająca po obu stronach zielonookie demonice, Ghislaine z Kayą i Theą po bokach, dwa Cienie wraz z Lin oraz samotna Sorrel, zamykająca szyk. Trzynastka przypominała dobrze wyważony, perfekcyjnie skonstruowany taran, który bez trudu mógł się przebić przez szyki nieprzyjaciela. Jeśli przeciwnika nie ściął miecz Manon, trafiał pod ostrza Asterin i Vesty. Jeśli to go nie powstrzymało, sześć kolejnych wiedźm formowało morderczą pułapkę. Mało kto mógł przeżyć na tyle długo, aby zmierzyć się z Cieniami oraz z Lin, które prowadziły baczną obserwację, lub ze strzegącą tyłów Sorrel. Nie mogły używać broni, więc były gotowe walczyć rękami, nogami i łokciami. Manon raz za razem powtarzała sobie i pozostałym, że ich zadaniem jest odzyskanie jaj przeciwnika, a nie zabijanie. Gry Wojenne rozpoczęły się uderzeniem w potężny dzwon, schowany gdzieś w Omedze. Chwilę później niebiosa eksplodowały trzepotem skrzydeł, trzaskiem szponów oraz wrzaskami wywern. W pierwszej kolejności podjęły próbę odbicia jaja Błękitnokrwistych, gdyż Manon wiedziała, że Żółtonogie natychmiast zaatakują gniazdo Czarnodziobych. Nie pomyliła się. Dała sygnał swym wiedźmom i jedna trzecia ich sił cofnęła się w okolice gniazda, błyskawicznie wznosząc nieprzenikniony mur kłów i skrzydeł, który mógł zatrzymać Żółtonogie.

Wiedźmy z Błękitnokrwistych, którym najrozmaitsze rytuały oraz modlitwy przypuszczalnie nie pozwoliły skupić się należycie na układaniu planów, również pchnęły swe siły na Czarnodziobe, chcąc się przekonać, czy kolejne wywerny są w stanie przerwać żelazny mur. To był ich błąd.

W ciągu dziesięciu minut Manon i jej Trzynastka otoczyły gniazdo Błękitnokrwistych, a wiedźmy postawione na straży nie zdołały ocalić jaja. Rozległy się dzikie wrzaski i wiwaty,

nie ze strony wiedźm Trzynastki, które zachowywały śmiertelną powagę, choć ich oczy skrzyły, ale kolejnego hufca Czarnodziobych, który oddzielił się od reszty i przyłączył do Trzynastki, aby pod wodzą Manon zamknąć Żółtonogie i Błękitnokrwiste między młotem a kowadłem. Wiedźmy na wywernach nurkowały ze wszystkich stron. Zależało im na tym, aby atak był widowiskowy, ale ani na moment nie zapomniały o zadaniu. Manon parła naprzód, a przeciwniczki uciekały przed nią. Spanikowane wywerny niemalże zrzucały jeźdźców z pleców. Tak, po to właśnie Manon przyszła na świat. Nawet starcia na miotłach nie były takie szybkie, błyskotliwe i śmiercionośne. Gdy już zmierzą się z prawdziwym przeciwnikiem, gdy pochwycą za prawdziwą broń… Uśmiechnięta Manon umieściła jajo Błękitnokrwistych w gnieździe Czarnodziobych na płaskim szczycie góry. Chwilę później wraz z Abraxosem wznieśli się nad skotłowaną resztę. Trzynastka mknęła,

aby się z nimi połączyć, a Asterin, jedyna, która trzymała się blisko przez cały czas, uśmiechała się jak szalona. Gdy kuzynka przemykała nad Północnym Kłem i zgromadzonymi tam obserwatorami, uniosła się w siodle, odbiła od skrzydła i wyskoczyła. Żółtonoga wiedźma pod nią uświadomiła sobie obecność Asterin, dopiero gdy ta na niej

wylądowała. Dotknęła jej gardła dłonią, udając, że trzyma w niej sztylet. Nawet Manon westchnęła z zachwytem, gdy Żółtonoga uniosła ręce w geście poddania. Asterin puściła ją i sama podniosła ramiona, które natychmiast złapał jej rumak. Podrzucił ją w górę, aż obserwatorom krew zastygła w żyłach, ale wiedźma bezpiecznie wylądowała w siodle i dołączyła do Manon lecącej na Abraxosie. Ten przybliżył się do rumaka Asterin i musnął go skrzydłem. Ów żartobliwy gest, niemalże flirt, sprawił, że samica Asterin wrzasnęła z zachwytem. Manon spojrzała na swą przyboczną, unosząc brwi. – Widzę, że sporo trenowałaś! – zawołała. Ta uśmiechnęła się w odpowiedzi. – Siedząc bezczynnie na tyłku, nigdy nie zostałabym twą przyboczną. Potem znów pomknęła w dół, ale nadal trzymała się w odległości skrzydła od

przywódczyni. Abraxos zaryczał, a Trzynastka znów uformowała szyk wokół Manon. Cztery sabaty ubezpieczały ją od tyłu. Musiały teraz zdobyć jajo Żółtonogich i przynieść je do gniazda Czarnodziobych. Robiły uniki i przemykały nad walczącymi sabatami, a gdy dotarły do linii obronnych

Żółtonogich, Trzynastka wystrzeliła w górę i zatoczyła pętlę. W międzyczasie pozostałe cztery sabaty wbiły się niczym monstrualny pocisk w barierę, a Trzynastka przemknęła przez wyrąbaną lukę. Gniazdo Żółtonogich, znajdujące się najbliżej Północnego Kła, było otoczone nie przez trzy, ale przez cztery sabaty. Poderwały się do lotu i razem pomknęły do walki. Manon uśmiechnęła się do siebie. Pędziły ku nim.

Naraz Manon gwizdnęła. Sama wystrzeliła w górę, Sorrel w dół, a reszta Trzynastki błyskawicznie rozdzieliła się na trzy części, co wielokrotnie wcześniej trenowały. W szeregach Żółtonogich zapanował chaos, gdyż sabaty przemieszały się w locie i wiele wywern znalazło się tuż przy bestiach, przy których nigdy wcześniej nie latały. Niczym macki ogromnej ośmiornicy wiedźmy Trzynastki uderzyły w przeciwniczki, rozpędzając je i odrzucając na boki. Wykrzykiwano rozkazy oraz imiona, ale chaos był już nie do ogarnięcia. Zbliżały się do gniazda, gdy znikąd pojawiły się cztery sabaty Błękitnokrwistych prowadzone przez Petrah na jej Keelie. Dziedziczka pędziła z ogromną prędkością prosto na

niechronione gniazdo – Żółtonogie zwarły się w walce z Czarnodziobymi. Czekała na tę chwilę niczym lis przyczajony w norze. Spadła z góry, a Manon pomknęła za nią, przeklinając wściekle. Niespodziewanie zamigotał żółty refleks i rozległ się ryk furii. Manon i Abraxos odskoczyli w ostatniej chwili przed Iskrą, która przemknęła nad gniazdem i uderzyła prosto w Petrah. Dwie dziedziczki oraz ich wywerny zwarły się w zaciekłej walce, gryząc i szarpiąc pazurami. Od strony góry i latających wiedźm dotarły okrzyki.

Zdyszana Manon opanowała zawrót głowy, a odtrącony Abraxos wyrównał lot nad gniazdem i zawrócił, aby przypieczętować zwycięstwo. Już miała pchnąć rumaka do lotu nurkowego, gdy rozległ się krzyk Petrah, nie furii, ale bólu. Był to przeszywający, rozdzierający wrzask, jakiego Manon nigdy dotąd nie słyszała.

Wywerna Iskry zacisnęła szczęki na szyi Keelie. Iskra zawyła tryumfalnie, a jej byk potrząsał rumakiem Błękitnokrwistej. Petrah z trudem trzymała się w siodle. Teraz. Był to idealny moment, aby porwać jajo. Manon trąciła Abraxosa i syknęła: – Pędź! Pochyliła się, aby skłonić go do nurkowania, ale wywerna ani drgnęła. Nadal utrzymywała się w tym samym miejscu, nie spuszczając wzroku z Keelie, która próbowała się uwolnić ze szczęk byka Iskry. Jej skrzydła ledwie biły. Petrah znów krzyknęła, błagając Iskrę, aby powstrzymała swojego wierzchowca. – Teraz, Abraxos! – Manon ugodziła rumaka ostrogami, ale ten znów jej nie posłuchał.

Iskra wywarczała rozkaz i jej wywerna puściła Keelie. *** Wtedy rozległ się kolejny wrzask, tym razem od strony góry. Matrona Błękitnokrwistych krzyczała z przerażenia, patrząc, jak jej córka spada z przestworzy ku ziemi. Towarzyszki Petrah zawróciły, ale były zbyt daleko, by powstrzymać śmiertelny upadek. Abraxos był jednak w odpowiedniej odległości. Manon nie wiedziała, czy tylko pomyślała o tym, czy w rzeczywistości wydała mu polecenie, ale nieprawdopodobny, niespotykany wrzask Matrony sprawił, że zawróciła. Pochyliła się, a jej wierzchowiec pomknął jak kometa z lśniącymi skrzydłami. Mknęli ku rannej wywernie i wciąż żywej wiedźmie na jej grzbiecie. Gdy znaleźli się blisko, Manon uświadomiła sobie, że Keelie nadal oddycha i ze wszystkich

sił próbuje wyrównać lot. Nie po to, aby przeżyć. Wywerna wiedziała, że zaraz zginie. Walczyła po to, aby ocalić siedzącą na niej wiedźmę. Gwałtowny spadek lub brak powietrza sprawiły, że Petrah zemdlała i skuliła się w siodle.

Kołysała się, jakby w każdej chwili mogła wypaść, a umierająca Keelie walczyła, aby upadek okazał się jak najłagodniejszy. Skrzydła wywerny biły jednak na próżno. Stworzenie skamlało z bólu. Abraxos opadał z rozrzuconymi skrzydłami ku zbliżającemu się z przerażającą prędkością kanionowi. Wykonał jedno ostre zejście, zawrócił, aby wykonać drugie, a gdy znalazł się tak blisko zbryzganej krwią skóry Keelie, że mógł jej dotknąć, Manon zrozumiała jego intencje. Nie był w stanie uratować Keelie. Był zbyt mały, a ona za ciężka. Mógł jednak ocalić Petrah. Widział przecież przed momentem skok Asterin, a teraz musiał wyciągnąć nieprzytomną wiedźmę z siodła. Ryknął na Keelie. Manon mogłaby przysiąc, że wyryczał rozkaz w jakimś obcym języku, a samica posłuchała go, dobyła ostatnich sił i wyrównała lot. Utworzyła lądowisko. „Moja Keelie” – mówiła Petrah, uśmiechając się. Manon wmówiła sobie, że robi to dla przyszłego sojuszu i że chce się popisać przed innymi, ale gdy odpięła uprząż, stanęła w siodle i zeskoczyła z Abraxosa, widziała tylko bezgraniczną miłość w oczach umierającej wywerny.

62.

Zeskakująca Manon uderzyła w grzbiet Keelie i śmiertelnie ranne zwierzę wrzasnęło. Wiatr

zawiał z mocą, ale wiedźma zdołała utrzymać równowagę i przypadła do siodła, z którego zwisała Petrah. Miała zesztywniałe dłonie i grube rękawice, przez co z największym trudem przecinała rzemienie. Abraxos zaryczał ostrzegawczo. Kanion był coraz bliżej. „Niech Ciemność okaże swą łaskę…”. Wreszcie udało jej się uwolnić Petrah i wyciągnąć

jej bezwładne ciało z siodła. Włosy dziedziczki Błękitnokrwistych smagały Manon po twarzy niczym tysiące małych noży. Trzymając Petrah w talii, dwukrotnie owinęła ją i siebie

grubym rzemieniem. Keelie nadal cudem trzymała się w powietrzu, ale naraz wyrosły wokół nich ściany kanionu i spowiły ich cienie. Wtedy zawisł nad nimi jakiś kształt. Abraxos runął ku nim, drobny i zwinny. Żadna inna wywerna nie manewrowała w kanionie z taką prędkością. – Dziękuję – powiedziała Manon do Keelie, a potem wyskoczyła wraz z Petrah w powietrze. Przypadł do nich Abraxos, wyciągając ku nim szpony, aż pochwycił Manon i pociągnął obie wiedźmy w górę. Były bezpieczne. Keelie uderzyła w dno kanionu z łoskotem, który poniósł się daleko po górach. Już się nie podniosła.

*** Czarnodziobe odniosły zwycięstwo, a Manon na oczach wystrojonych, obficie pocących

się ludzi z Adarlanu przyznano tytuł Przywódczyni Skrzydła. Nazwali ją bohaterką i prawdziwą wojowniczką, a potem wygłaszali inne bzdury, ale Manon widziała jedynie twarz babki, gdy ułożyła ciało Petrah na platformie widokowej. Malowało się na niej

obrzydzenie. Dziedziczka zignorowała Matronę Błękitnokrwistych, która padła przed nią na kolana, aby jej podziękować. Nie widziała nawet, jak odnoszono Petrah. Następnego dnia pojawiła się plotka, że dziedziczka nie chce podnieść się z łóżka, gdyż jej dusza pękła w chwili śmierci Keelie. Matrona Żółtonogich oświadczyła, że był to jedynie niefortunny wypadek spowodowany przez wywerny, które wymknęły się spod kontroli. Iskra powiedziała to samo, ale Manon słyszała przecież, że dziedziczka Żółtonogich dawała swemu bykowi rozkaz zabicia przeciwniczki. Oskarżyłaby Iskrę o kłamstwo i wyzwałaby na pojedynek, gdyby nie to, że Petrah też to słyszała. Zemsta należała więc do niej.

Babka wrzeszczała, że powinna była pozwolić Petrah umrzeć. Biła ją raz za razem za nieposłuszeństwo, za brak dyscypliny, za brak okrucieństwa. Manon jednakże nie przepraszała. Wciąż pamiętała trzask, z którym Keelie uderzyła w ziemię. Jakaś część jej duszy – być może ta słaba i niezdyscyplinowana – cieszyła się, że dzięki niej ofiara wywerny nie poszła na marne. Wszystkie inne wiedźmy były zachwycone jej postawą. Wychwalał ją każdy sabat, bez względu na to, z którego rodu pochodził.

„Przywódczyni Skrzydła” – powtórzyła w myślach, gdy wraz z Asterin i kilkoma innymi wiedźmami z Trzynastki ruszyły do jadalni, gdzie miała się odbyć uroczystość. Reszta już tam była, węsząc i szukając pułapek bądź zagrożeń. Została Przywódczynią Skrzydła i upokorzyła Iskrę, co mogło wzbudzić jeszcze większą zazdrość innych wiedźm. W każdej chwili ktoś mógł jej rzucić wyzwanie. W tłumie panowała jednak wesołość. Połyskiwały żelazne zęby i wszędzie lało się piwo, prawdziwe, świeże piwo, przywiezione przez tych człowieczków z Adarlanu. Manon wciśnięto kufel do ręki, ale natychmiast przechwyciła go Asterin, upiła łyk i odczekała moment, zanim go oddała. – Mogą upaść tak nisko, aby próbować cię otruć – powiedziała, mrugając jednym okiem. Szły właśnie w stronę honorowej części, gdzie czekały trzy Matrony. Przybysze z Adarlanu wyprawili już niewielkie przyjęcie, ale to było przeznaczone tylko dla wiedźm.

Dla Manon. Zamaskowała uśmiech, gdy tłum rozstąpił się przed nią. Trzy Najwyższe Wiedźmy zasiadały na tronach zaimprowizowanych z konieczności z najładniejszych spośród znalezionych krzeseł. Matrona Błękitnokrwistych uśmiechnęła się, gdy Manon przytknęła dwa palce do czoła. Matrona Żółtonogich stała nieruchomo jak posąg, ale jej babka, siedząca w centrum, obdarzyła ją lekkim uśmiechem. Uśmiechem żmii. – Witaj, Przywódczyni Skrzydła – powiedziała. Wszystkie wiedźmy z wyjątkiem cichej, czujnej Trzynastki krzyknęły z radością. Asterin i pozostałe nie musiały wiwatować – były przecież legendą. Były niezniszczalne, nieśmiertelne i złowieszczo zabójcze. – Czym możemy cię obdarować? Jaką koronę możemy ci nałożyć, aby uczcić to, czego dokonałaś? – zastanawiała się na głos babka. – Masz przecież wspaniały miecz i straszliwy sabat. Członkinie Trzynastki pozwoliły sobie na lekki uśmieszek. – Cóż jeszcze możemy ci dać, czego nie posiadasz? Manon pochyliła głowę. – Nie pragnę niczego oprócz honoru, którym już mnie zaszczyciłyście.

– A może przydałby ci się nowy płaszcz? – Babka zaśmiała się. Dziedziczka wyprostowała się. Nie mogła odmówić, ale przecież… Przecież nie mogła

rozstać się ze swoim trofeum! – Ten, który nosisz, nie prezentuje się najlepiej – ciągnęła babka, dając komuś znak. – Oto więc nasz dar dla ciebie, Przywódczyni. Coś, czym zastąpisz swój łachman. Rozległy się burknięcia i przekleństwa, ale nagle wiedźmy sapnęły. Z głodu? A może z napięcia? Trzy staruszki Żółtonogich wywlekły zakutą w kajdany brązowowłosą wiedźmę,

którą zmusiły, aby uklękła przed Manon. Miała skatowaną twarz, zdruzgotane palce i ślady po poparzeniach, ale jej przynależność zdradzał czerwony płaszcz. Wiedźma Crochan o oczach koloru świeżo zaoranej ziemi spojrzała na Manon. Jak to możliwe, że nadal błyszczały po katordze, którą zniosło jej ciało? Jak to możliwe, że nadal potrafiła się wyprostować? Manon nie miała pojęcia. – Oto dar – rzekła babka, wskazując Crochan żelaznymi pazurami. – Dar godny mej wnuczki. Odbierz jej życie i załóż nowy płaszcz. Manon zrozumiała, że czeka ją wyzwanie. Wyciągnęła sztylet. Asterin podeszła bliżej, nie spuszczając wzroku z Crochan. Przez moment dziedziczka wpatrywała się w wiedźmę, która była jej śmiertelnym wrogiem. Crochan przeklęły je i skazały na wieczne wygnanie. Wszystkie powinny wyginąć, co do jednej. Tymczasem to nie jej głos mówił te rzeczy w jej głowie. Nie, z jakiegoś powodu był to głos jej babki. – Baw się dobrze, Manon – zaćwierkała Matrona.

Crochan uniosła głowę i zachichotała, krztusząc się. – Znam cię – wyszeptała. Jej usta były spękane i krwawiły, zęby zostały wybite, a na szyi widniały wielkie sińce. – Jesteś Manon Czarnodzioba. – Zabij sukę! – wrzasnęła jakaś wiedźma z tyłu pomieszczenia. Manon spoglądała w oczy wroga z uniesionymi brwiami. – Wiesz, jak cię nazywamy? – Crochan uśmiechnęła się upiornie, a z jej ust ściekła krew. Zamknęła oczy, jakby cieszyła się tą chwilą. – Nazywamy cię Białym Demonem. Jesteś na naszej liście. Na liście wszystkich was, potworów, które trzeba wybić i wydusić, bez wahania, bez litości. A ty… – Crochan otworzyła oczy i uśmiechnęła się z furią i zawziętością. – Ty jesteś na początku tej listy. Za wszystko, co zrobiłaś. – To zaszczyt – oznajmiła Manon i uśmiechnęła się lekko, odsłaniając zęby. – Wytnij jej język! – krzyknęła jakaś inna. – Zabij ją! – syknęła Asterin.

Manon uniosła sztylet, chcąc wbić go w serce Crochan. Ta zaśmiała się, ale jej śmiech przerodził się w chrapliwy kaszel. Na podłodze rozbryzgnęła się niebieska krew, a z oczu

ofiary trysnęły łzy. Manon dostrzegła głębokie, jątrzące się rany na jej piersi. Gdy wiedźma uniosła głowę, znów się uśmiechnęła, choć na jej ustach błyszczała krew. – Oglądaj sobie mnie do woli. Patrz na to, co mi zrobiły twe siostry. Ależ muszą cierpieć przez to, że nie udało im się mnie złamać. Manon wpatrywała się w jej zmasakrowane ciało. – Wiesz, co ci dolega, Manon Czarnodzioba? – spytała Crochan. – Bo ja wiem. Słyszałam o tym, czego dokonałaś podczas Gier. Manon nie miała pojęcia, dlaczego pozwala jej mówić, ale nie mogła nawet drgnąć. – Zapamiętaj sobie. – Crochan podniosła głos, aby usłyszały ją wszystkie zgromadzone. –

Zapamiętaj sobie mą śmierć. Zapamiętaj sobie morderstwo, które popełnisz. Nie kieruję tych słów do nich – teraz już szeptała, przygważdżając Manon spojrzeniem ciemnobrązowych oczu – ale do ciebie. Moja śmierć ma ci przypomnieć o tym, czym się stałaś. O tym, co z ciebie zrobiono. Bo ciebie zrobiono, Manon. Chcesz poznać nasz największy sekret? – ciągnęła. – Największą tajemnicę, którą skrywamy przed wami, której strzeżemy za cenę życia? Nie chodzi wcale o nasze kryjówki czy też o sposób zdjęcia klątwy. Od dawna przecież wiecie, jak zdjąć klątwę. Od pięciuset lat wiecie, że wybawienie spoczywa w waszych rękach. Nie, największą tajemnicą Crochan jest to, że wam współczujemy. Nikt się nie odzywał. Crochan nie odrywała spojrzenia od Manon, a ta nie opuszczała sztyletu. – Współczujemy wam. Każdej z was. Jest nam przykro z powodu tego, co robicie swym

dzieciom. One nie rodzą się złe, ale wy zmuszacie je, by zabijały, krzywdziły i nienawidziły, aż w ich sercach nie zostaje zgoła nic. Nie zostaje w nich nic z was. To dlatego stoisz tu tej nocy, Manon. Znalazłaś się tu, bo stanowisz zagrożenie dla tego potwora, którego nazywasz babką. Stanowisz zagrożenie, gdyż okazałaś miłosierdzie i uratowałaś życie rywalce. Z trudem łapała oddech. Po jej twarzy płynęły łzy. – One zrobiły z was potwory. Zrobiły, Manon. I współczujemy wam. – Dość tego! – oznajmiła stojąca za nią Matrona. W sali panowała absolutna cisza. Manon powoli uniosła głowę, aby spojrzeć babce w oczy. Odczytała w nich obietnicę straszliwego bólu, jeśli okaże nieposłuszeństwo, oraz błysk satysfakcji, zupełnie jakby Crochan powiedziała prawdę, ale tylko Matrona Czarnodziobych o tym wiedziała. Oczy Crochan lśniły odwagą, której Manon nie potrafiła zrozumieć. – Dalej – szepnęła.

Ciekawe, czy ktokolwiek poza nią pojął, że nie było to wyzwanie, ale prośba. Manon ujęła sztylet. Nie patrzyła na Crochan, na babkę ani na kogokolwiek innego.

Złapała wrogą wiedźmę za włosy i odchyliła jej głowę do tyłu. Krew z rozciętego gardła bryzgnęła na podłogę.

*** Manon siedziała na skraju urwiska wysoko w Górach Ruhnn, machając w powietrzu

nogami. Abraxos leżał u jej boku i wdychał nocne zapachy roztaczane przez kwiaty na wiosennej łące. Nie miała wyboru. Musiała wziąć płaszcz Crochan i cisnąć swój stary na jej ciało, a wtedy pozostałe wiedźmy rzuciły się na ofiarę i rozszarpały ją na strzępy.

„One zrobiły z was potwory”. Manon spojrzała na swoją wywernę, która leniwie poruszała końcówką ogona niczym kot. Nikt nie zauważył, gdy wymknęła się z zabawy. Nawet Asterin, która upiła się krwią Crochan, straciła Manon z oczu. Przywódczyni powiedziała Sorrel, że chce zajrzeć do Abraxosa, a ta z jakiegoś powodu pozwoliła jej pójść bez obstawy. Latali, aż księżyc wzbił się wysoko, a ona nie słyszała już wrzasków i chichotów wiedźm w Omedze. Wylądowali na skraju Ruhnn, a wiedźma zapatrzyła się na bezkresną równinę między górami a morzem na zachodzie. Gdzieś daleko za horyzontem znajdowała się

ojczyzna, której nigdy nie poznała. Crochan były kłamczuchami i uwielbiały się wymądrzać. Zabita przez nią wiedźma przypuszczalnie dobrze się bawiła do ostatniej chwili swego życia i odeszła

z przeświadczeniem, że zrobiła to jak należy. „Współczujemy wam”. Manon przetarła oczy i oparła łokcie o kolana, wpatrując się w przepaść. Zapomniałaby o tym incydencie i nigdy by już do niego nie powróciła w myślach, gdyby

nie wzrok Keelie walczącej do ostatka, aby ocalić Petrah. Gdyby nie skrzydło Abraxosa, które osłoniło ją samą przed lodowatym deszczem. Wywerny miały zabijać, kaleczyć i wzbudzać lęk w sercach wrogów. A tymczasem… Manon wpatrywała się w niebo upstrzone gwiazdami i wystawiła twarz na ciepły podmuch wiosennego wiatru. Cieszyła się, że nie jest sama, że ma twardego, silnego

towarzysza przy sobie. Była mu wdzięczna za to, że istnieje. Cóż za dziwne uczucie. Prześladowało ją jeszcze jedno dziwne uczucie, dziwna myśl, która sprawiała, że scena z jadalni co chwila stawała jej przed oczami. Nigdy nie dowiedziała się, czym jest żal – prawdziwy żal – ale żałowała, że nie poznała imienia Crochan. Żałowała, że nie wie, do kogo

należał płaszcz, który teraz nosiła. Chciałaby wiedzieć, skąd pochodziła wiedźma i jakie życie wiodła.

Nieśmiertelność została jej odebrana dziesięć lat temu, ale ów żal sprawił, że po raz pierwszy poczuła się naprawdę śmiertelna.

63.

Aedion gwizdnął cicho i podał Chaolowi butelkę wina. Kapitan nie miał najmniejszej ochoty na alkohol i pokręcił tylko głową. – Szkoda, że tego nie widziałem – rzekł generał i obdarzył towarzysza wilczym uśmiechem. – I dziwię się, że nie potępiasz mnie za moje słowa.

– Istoty, które król wysłał z Narrokiem, na pewno nie były niewinnymi ludźmi – rzekł

Chaol. – Ba, przypuszczalnie nie były w ogóle ludźmi. Celaena odniosła zwycięstwo i zrobiła tak wielkie wrażenie, że pomimo upływu dni Aedion

nadal świętował, oczywiście po cichu. Obaj siedzieli na dachu jej mieszkania. Chaol przybył tu dziś, aby opowiedzieć Renowi i generałowi wszystko, czego się dowiedział o zaklęciu wykorzystanym przez króla i sposobie na to, aby je zablokować. Jak dotąd nie wyrzekł jednak ani słowa. Wciąż się zastanawiał, w jaki sposób Aedion wykorzysta tę wiedzę, tym bardziej że Chaol za trzy dni wyjeżdżał do Anielle. – Po powrocie Celaeny musisz pozostać w Anielle i nie zwracać na siebie uwagi. – Aedion pociągnął ponownie z butelki. – Podejrzewam, że wszyscy natychmiast zorientują się, kim

była przez te lata. Kapitan nie miał co do tego wątpliwości. Już przygotowywał się na to, aby potajemnie wyprowadzić Doriana i Sorschę z zamku. Nie zrobili nic złego, ale byli jej przyjaciółmi. Odkrycie, że Celaena to Aelin, może okazać się dla księcia równie niebezpieczne jak

świadomość, że Dorian dysponuje magią. Gdy Aelin wróci do domu, wszystko ulegnie zmianie. Tak, Aelin powróci. Ale nie do niego. Wróci do Terrasenu, do Aediona, Rena oraz do

dworu, który zbierał się w jej imieniu. Przybędzie, aby toczyć wojny, rozlewać krew oraz ponosić odpowiedzialność. Nadal nie potrafił pojąć tego, co zrobiła Narrokowi. Nadal nie wierzył w jej okrzyk bojowy, który dobiegł zza morza. Nie mógł pogodzić się z krwiożerczą, nieugiętą częścią jej osobowości. Trudno było mu się z nią pogodzić, nawet gdy znał ją jako Celaenę – próbował wówczas po prostu przymykać na to oko, ale jako Aelin… Od chwili gdy poznał jej prawdziwe imię, był świadom, że Celaena zawsze by go wybrała, ale Aelin nigdy. Tymczasem dziewczyna nie powróci na kontynent jako Celaena Sardothien. Wiedział, że za jakiś czas przestanie odczuwać ból i pogodzi się ze stratą. Żadne cierpienie nie trwa wiecznie. – Czy jest coś… – Aedion zacisnął zęby, jakby się zastanawiał, czy dopowiedzieć resztę. –

Czy jest coś, co mam jej od ciebie powiedzieć bądź przekazać? – Generał był gotów na to, że lada chwila będzie musiał uciekać do Terrasenu, do swej królowej.

Oko Eleny grzało Chaola w szyję i niemalże wyciągnął dłoń, aby go dotknąć, ale nie mógł się zmusić, żeby wykonać ten gest. Nie mógł się rozstać z amuletem. Jeszcze nie. Tak samo jak nie mógł się przekonać, aby opowiedzieć Aedionowi o wieży zegarowej. – Powiedz jej – rzekł cicho – że nie mam z tobą nic wspólnego. Powiedz, że ledwie się znamy. Że z Dorianem też właściwie nie rozmawiasz. Opowiedz jej, że dobrze sobie radzę w Anielle i że wszyscy jesteśmy bezpieczni. Generał milczał tak długo, że Chaol podniósł się, aby odejść. Wtedy mężczyzna się odezwał: – Co byś dał, aby ujrzeć ją ponownie? – To już nie ma znaczenia – odparł kapitan, nie odwracając się.

*** Sorscha oparła dłoń na wrażliwym miejscu między ramieniem Doriana a jego piersią

i wciągnęła jego zapach. Już spał głęboko. Mało brakowało, aby tej nocy pokonali ostatnią barierę, ale uzdrowicielka znów się zawahała i pozwoliła sobie na idiotyczne wątpliwości, gdy zapytał ją, czy jest gotowa. Chciała powiedzieć, że tak, ale zaprzeczyła. Sen nie nadchodził. Jedna myśl goniła drugą, a w żołądku czuła ucisk. Było tyle rzeczy, które chciała z nim odkryć i zrobić, ale przeczuwała, że świat wokół się zmienia. Aelin Galathynius żyła. Nawet gdyby Sorscha oddała wszystko Dorianowi, kolejne tygodnie i miesiące mogłyby być dla niego wystarczająco trudne. Nie chciała stać się jego kolejnym

problemem. Gdyby kapitan i książę zdecydowali się wykorzystać swą wiedzę i uwolnić magię, nastałby chaos. Jej nagłe zbudzenie się mogłoby wywołać to samo szaleństwo wśród ludzi co raptowne uśpienie. Sorscha nie chciała nawet myśleć o tym, co uczyniłby wówczas król. Mimo to bez względu na to, co miało się wydarzyć jutro, w przyszłym tygodniu lub za rok, uzdrowicielka była wdzięczna bogom i przeznaczeniu za to, że znalazła wówczas w sobie odwagę, aby pocałować księcia. Była wdzięczna za te kilka chwil, które mogła z nim spędzić. Nadal myślała o tym, co kapitan powiedział kilka tygodni temu. O tym, że mogłaby zostać królową.

Nie, jeśli Dorian miał przetrwać tę zawieruchę, musiał znaleźć sobie prawdziwą królową. Być może któregoś dnia będzie musiała pogodzić się z tym, że odchodzi od niej dla większego dobra. Ona sama była przecież tylko szarą myszką. Z trudem zdobywała się na to, aby przeciwstawić się Amithy. Czy można byłoby się po niej spodziewać, żeby stanęła do

walki o swój kraj? Nie, nie nadawała się na królową. Nie miała w sobie tyle odwagi. Nie miała też wiele do zaoferowania.

Ale na razie… Na razie mogła jeszcze przez chwilę być samolubna.

*** Przez dwa dni Chaol wraz z Aedionem układali tajemny plan ucieczki dla Doriana oraz Sorschy. Zainteresowani nie sprzeciwili się, gdy przedstawił im zamysł. Ba, w oczach księcia

pojawił się nawet błysk ulgi. Następnego dnia Westfall miał wyjechać do Anielle i zaproponował, aby Dorian i Sorscha przyłączyli się do niego, rzekomo chcąc nacieszyć się towarzystwem przyjaciela jeszcze przez dzień bądź dwa przed pożegnaniem. Chaol wiedział, że książę będzie chciał mimo wszystko wrócić do Rifthold i namówienie go do

ucieczki będzie trudnym zadaniem, ale przynajmniej obaj zgadzali się, że Sorscha musi opuścić zamek. Część dobytku Aediona była już w mieszkaniu, a Ren zbierał dla nich wszystkich resztę potrzebnych rzeczy. Chaol przedstawił królowi kandydatów, którzy mogliby przejąć po nim urząd, a władca następnego dnia rano miał ogłosić nominację. Wreszcie wyjeżdżał, po tylu latach służby, po tylu naradach, takiej ilości pracy, tylu godzinach spędzonych na rozmyślaniu i karmieniu nadziei. Nie był jeszcze w stanie oddać zastępcy swego miecza, co należało do jego obowiązków. Jutro. Musiał jakoś przeżyć kolejny dzień. Nic jednak nie mogło przygotować mężczyzny na wezwanie do prywatnej sali narad króla, gdzie miał na niego czekać sam władca. Gdy przybył, zastał na miejscu Aediona oraz piętnastu strażników, których nie rozpoznawał. Wszyscy mieli tuniki z królewską wywerną wyszytą czarną nicią. Król uśmiechał się.

*** Dorian usłyszał, że Aedion oraz Chaol zostali wezwani do prywatnej sali narad jego ojca. Natychmiast pobiegł do Sorschy. Nogi się pod nim ugięły z ulgi, gdy zastał dziewczynę w jej pracowni, ale narzucił posłuszeństwo swym kolanom, podszedł do niej i ujął ją za rękę. – Wyjeżdżamy. W tej chwili. Nie ma dyskusji. Zabieram cię stąd, Sorscha. Uzdrowicielka cofnęła się. – Co się stało? Powiedz mi! – Wyjeżdżamy! W tej chwili! – wysapał. – Och, nie wydaje mi się – prychnął ktoś stojący na progu. Książę odwrócił się i ujrzał starą

Amithy, która założyła ramiona na piersi i uśmiechała się lekko. Dorian nie mógł rzec ani słowa, gdyż za jej plecami pojawiło się pół tuzina nieznanych mu strażników. – Król chce was ujrzeć w swych komnatach. Natychmiast.

64.

Aedion

błyskawicznie zlokalizował wszystkie wyjścia z położonej na wyższych poziomach

szklanego zamku sali narad. Zapamiętał też rozstawienie przedmiotów, które można by wykorzystać w walce. Odebrano mu miecz, ale nie założono kajdan. Cóż za fatalny błąd z ich strony. Kapitan również nie został skuty, a co więcej, te barany pozostawiły mu broń.

Ze wszystkich sił próbował udawać zaskoczonego. Król przyglądał mu się z tronu. – Mam za sobą niezwykle interesującą noc – oznajmił władca, przenosząc wzrok z jednej osoby na drugą. – Szpiedzy przynieśli mi intrygujące wieści. Najzdolniejszy z moich generałów wydaje ogromne ilości moich pieniędzy na przyjęcia, na których nawet nie bywa. Włóczy się natomiast w nocy po Rifthold, a co ciekawe, pomimo lat wrogości jakimś cudem skumał się z moim kapitanem gwardii. Tymczasem mój syn – Aedionowi nie spodobało się spojrzenie, którym monarcha obrzucił następcę tronu – znów brata się z pospólstwem. Dorian zdobył się na odwagę i parsknął: – Ostrożniej dobieraj słowa, ojcze. – Doprawdy? – Król uniósł gęstą, przeciętą blizną brew. – Wiem z dobrego źródła, że planowałeś ucieczkę ze swoją uzdrowicielką. Co ci przyszło do głowy?

Grdyka księcia uniosła się i opadła, ale nie spuszczał wzroku. – Wybacz, ale nie zniosę myśli, że spędzi choć chwilę dłużej w tym przeklętym, gnijącym szambie, które nazywasz dworem! Aedion był pełen podziwu. Nie przypuszczał, że Doriana stać na takie zdecydowanie. Był mądry i odważny, ale mógł nie wyjść stąd żywy. – Słusznie – rzekł król. – Bo ja też nie. Machnął dłonią. Nim Aedion zdołał go ostrzec, strażnicy rozdzielili księcia oraz

dziewczynę. Czterech przytrzymało Doriana, a dwóch zmusiło Sorschę do uklęknięcia, kopiąc ją nad łydkami. Krzyknęła, gdy jej kolana uderzyły o marmur, ale umilkła, a wraz z nią reszta, gdy trzeci strażnik wyciągnął miecz i przytknął go do jej kształtnej szyi. – Ani się waż! – warknął książę. Aedion spojrzał na Chaola, ale kapitan ani drgnął. To nie byli jego ludzie. Ich mundury były takie same jak tych, którzy ścigali Rena. Mieli takie same martwe oczy i emanowali zepsuciem, przez co generał ani na moment nie współczuł ich kolegom zabitym w ciemnym zaułku. Pokonał wówczas sześciu. Ilu byłby w stanie teraz załatwić? Zerknął raz jeszcze na Westfalla, a ten wskazał na strażnika, który trzymał miecz Aediona. Oto pierwszy krok – odzyskać oręż.

Żaden z nich nie miał wątpliwości, że zanosiło się na walkę. Albo wydostaną się na wolność, albo zginą.

– Ty też ostrożniej dobieraj słowa, synu – rzekł król. – Dobrze się zastanów, co teraz chcesz powiedzieć. Chaol nie mógł zaatakować, dopóki na szyi Sorschy opierał się miecz strażnika. W pierwszej kolejności musiał ocalić dziewczynę, a po niej Aediona. Król nie mógł zabić Doriana, nie tutaj, nie w ten sposób, ale Aedion i Sorscha znaleźli się w prawdziwym

niebezpieczeństwie. Na drodze ku wolności stał jednak oddział straży. – Puść ją, a powiem ci wszystko – odezwał się książę. Zrobił krok w stronę ojca i pokazał puste dłonie. – Nie wiem, o co ci chodzi, ale ona nie ma z tym nic wspólnego. – A ty masz? – Władca nie przestawał się uśmiechać. Na niewielkim stoliku obok niego leżał okrągły kawałek znajomego czarnego kamienia. Z tej odległości Chaol nie widział go dokładnie, ale i tak poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. – A więc powiedz mi, synu, dlaczego generał Ashryver i kapitan Westfall spotykają się potajemnie od jakiegoś czasu? – Nie wiem. Król syknął i żołdak uniósł miecz. Sorscha wciągnęła powietrze. Chaol zrobił krok w jej stronę. – Nie! Zaczekaj! – Dorian uniósł dłoń. – To odpowiedz mi na pytanie! – Odpowiedziałem ci, łajdaku! Nie wiem, po co się spotykają! Strażnik nadal trzymał miecz w górze, gotów do ciosu. – Czy wiesz, książę, że od kilku miesięcy w moim zamku działa szpieg? Ktoś przekazuje

informacje moim wrogom i knuje przeciwko mnie ze znanym przywódcą buntowników. Cholera. Cholera jasna! Musiało chodzić o Rena. Król wiedział, kim jest Ren, i dlatego posłał za nim ludzi. – Powiedz mi, kim on jest, Dorianie, a wtedy wypuszczę twoją przyjaciółkę i będziesz mógł zrobić z nią, co chcesz. A więc władca nie wiedział, który z nich spotykał się z Renem. Nie wiedział, do jakiego stopnia poznali jego plany i sekret kontroli sprawowanej nad magią. Aedion nadal się nie odzywał, przez cały czas gotów do działania. Przetrwał tak długo bez cienia nadziei, broniąc ze wszystkich sił swych rodaków, a być może nigdy już nie miał ujrzeć swojej ukochanej królowej. A przecież zasłużył sobie na to, żeby przed nią stanąć. Zasłużył na to, aby móc jej służyć! Chaol nabrał tchu, szykując się do wygłoszenia słów, które miały go zaprowadzić na szafot, ale uprzedził go generał.

– Szpiega szukasz? Zdrajcy? – Przeciągnął słowa, a potem rzucił podrobiony pierścień na podłogę. – Proszę bardzo. Oto jestem. Chcesz wiedzieć, dlaczego spotykałem się

z kapitanem? Bo twój przydupas dowódca gwardii domyślił się, że współpracuję z buntownikami. Od miesięcy szantażuje mnie i wyciąga informacje, które następnie przekazuje swemu ojcu, aby ten miał czym wkupić się w twe łaski. I wiesz co? – Aedion wyszczerzył szeroko zęby niby prawdziwy Wilk Północy. Jeśli król był zszokowany, nie dał tego po sobie poznać. – Możecie spłonąć w piekle, potwory, bo nadchodzi moja królowa, a ona przybije was do ścian tego cholernego zamku. Ja zaś nie mogę się doczekać chwili, gdy pomogę jej wypruwać z was flaki, świnie! – Splunął pod nogi władcy, trafiając prosto w podrobiony pierścień, który chwilę wcześniej przestał wirować po posadzce. Aedion dał perfekcyjny pokaz, w którym pierwsze skrzypce odegrały furia, arogancja oraz tryumf, ale gdy znów spojrzał na Chaola, serce kapitana pękło. W jego turkusowych oczach nie było bowiem ani śladu furii czy tryumfu, jedynie wiadomość dla królowej, której nigdy nie ujrzy. Nie było słów mogących to opisać. W jego oczach błyszczały miłość, nadzieja i duma, a także smutek, że nie pozna kobiety, którą stała się Aelin. Darem od generała dla królowej było życie Chaola. Kapitan skinął lekko głową, bo zrozumiał, że nie jest w stanie mu pomóc, dopóki miecz strażnika spoczywał na karku Sorschy. Gdyby mężczyzna uniósł ostrze, Westfall mógłby przejść do ataku i być może zdołałby ich wszystkich jakoś stąd wydostać. Aedion nie stawiał oporu, gdy strażnicy nałożyli mu kajdany na nadgarstki i kostki. – Zawsze mnie intrygował twój pierścień – rzekł król. – Ciekawiło mnie, dlaczego nie poddajesz się jego sugestiom. Czyżby decydowała o tym odległość? A może jakaś

niesamowita siła woli? Mniejsza jednak o to. Cieszę się, że przyznałeś się do zdrady, Aedionie. – Mówił teraz powoli, z lodowatą radością. – Cieszę się też, że twe wyznanie nastąpiło w obecności tylu świadków. Twoja egzekucja będzie dzięki temu o wiele łatwiejsza. Choć wydaje mi się… – Władca uśmiechnął się i zamyślony spojrzał na podrobiony pierścień.

– Choć wydaje mi się, że powinienem zaczekać. Może miesiąc, może dwa. Być może z daleka przybędzie jakiś specjalny gość, który będzie chciał obejrzeć twoją egzekucję? Może komuś przyjdzie do głowy cię ocalić? Aedion parsknął. Chaol narzucił sobie spokój. Może król nic na nich nie miał? Może to wszystko było jedynie podstępem, który miał zmusić generała do przyznania się do zdrady. Może władca wiedział, że Aedion chętnie poświęci własne życie, aby ocalić niewinną osobę. Król chciał się napawać tą chwilą i cieszyć się pułapką, którą właśnie zastawił na Aelin, nawet jeśli miało go to kosztować utratę doskonałego dowódcy. Gdy Aelin się dowie, że Aedion ma zostać stracony, gdy pozna datę egzekucji, natychmiast pospieszy do Rifthold.

– Gdy tu przybędzie, trzeba będzie zdrapywać cię ze ścian – obiecał mu Ashryver. Władca tylko uśmiechnął się, a potem spojrzał na Doriana i Sorschę, którzy zapomnieli, jak

się oddycha. Uzdrowicielka klęczała na podłodze i nie podniosła głowy, gdy król wsparł swe ogromne ramiona na kolanach i rzekł: – A co ty masz do powiedzenia, dziewczę? Sorscha, drżąc, pokręciła głową. – Dość tego! – parsknął Dorian. Na jego czole perlił się pot. Skrzywił się z bólu, gdy żelazo w jego krwi stłumiło magię. – Aedion się przyznał. Pozwól jej odejść! – Dlaczego miałbym wypuścić prawdziwą zdrajczynię, która knuje w zamku? Dziewczyna nie mogła opanować drżenia. Tyle lat trzymania się na uboczu, całe szkolenie, najpierw odebrane od buntowników w Fenharrow, potem od osób kontaktowych, które posłały jej rodzinę do Rifthold… Wszystko poszło na marne. – Piszesz niezwykle interesujące listy – ciągnął król. – Nigdy bym żadnego nie przeczytał, gdybyś nie wyrzuciła jednego z nich do kosza. Widzisz, nie tylko buntownicy mają szpiegów. Ja również ich mam. Gdy zaczęłaś wykorzystywać mego syna, postanowiłem zakończyć tę

grę. Sorscha czuła skierowany do niej uśmieszek króla. – O ilu moich posunięciach opowiedziałaś swoim przyjaciołom buntownikom? Ile sekretów zdradziłaś?

– Zostaw ją w spokoju! – warknął Dorian, ostatni człowiek na świecie gotów uwierzyć w jej winę. Dziewczyna nagle zrozumiała, że być może uda się jej ocalić księcia. Może gdyby prawda

go zaskoczyła, a król ujrzał szok i obrzydzenie w jego oczach… Nadal drżąc, Sorscha uniosła głowę i spojrzała na króla Adarlanu. – Zniszczyłeś wszystko, co miałam, i zasługujesz na wszystko, co ci jest pisane – rzekła, a potem spojrzała na trupio bladego Doriana wpatrującego się w nią szeroko otwartymi oczami. – Nie miałam cię pokochać, ale tak się stało. Kocham cię. Jest tyle rzeczy, które moglibyśmy razem zrobić, zobaczyć… Książę wpatrywał się w nią, a potem podszedł do tronu i padł na kolana. – Powiedz mi, czego żądasz – rzekł do ojca. – Zrobię, co zechcesz, ale wypuść ją. Wygnaj. Przepędź. Co tylko chcesz. Powiedz, a zrobię to.

Sorscha znów zaczęła kręcić głową. Próbowała odnaleźć jakieś słowa, aby przekazać mu, że jego nie zdradziła. Nie oszukałaby swego księcia. Króla tak, owszem. Od lat donosiła przyjaciołom o jego posunięciach w starannie pisanych listach, ale nigdy nie spiskowałaby przeciwko Dorianowi.

Władca przez długą chwilę spoglądał na syna. Potem zerknął na Chaola i Aediona, wysokich, posępnych, dwa promyki nadziei na przyszłość, a potem znów przeniósł spojrzenie na klęczącego młodzieńca i odpowiedział: – Nie.

*** Chaol miał wrażenie, że się przesłyszał, ale słowo króla przecięło powietrze. W ślad za nim

poszło ostrze miecza. Wystarczył jeden cios. Głowa Sorschy potoczyła się po ziemi. Kapitan nigdy wcześniej nie słyszał takiego wrzasku jak ten, który wyrwał się z ust

Doriana. Był gorszy, o wiele gorszy od głuchego, mokrego stuknięcia głowy spadającej na czerwony marmur. Aedion ryczał, przeklinał króla, próbował zerwać kajdany, ale strażnicy odciągnęli go, a oszołomiony Chaol mógł tylko patrzeć, jak bezgłowe ciało Sorschy osuwa się na ziemię. Dorian, wciąż wrzeszcząc, potykał się we krwi, aby przypaść do niego, jakby mógł je poskładać. Jakby mógł je ożywić.

65.

O d momentu, gdy strażnik ściął głowę Sorschy, Chaol stał jak skamieniały. Odzyskał władzę

w kończynach, w chwili gdy Dorian, nadal klęcząc w kałuży krwi, przestał krzyczeć. – Oto kara, która czeka zdrajców – powiedział król do milczących zgromadzonych. Westfall spojrzał na władcę i na swego zdruzgotanego przyjaciela, a potem wyciągnął miecz. Król przewrócił oczami. – Odłóż broń, kapitanie. Nie ruszają mnie twoje zrodzone przez szlachetność wybryki.

Jutro wyjeżdżasz do ojca. Nie życzę sobie, abyś opuszczał Rifthold okryty hańbą. Chaol nie chował broni. – Nie wyjadę do Anielle – warknął. – Nie będę ci też służył ani chwili dłużej. W tej komnacie znajduje się tylko jeden prawdziwy król i nie jest nim ten, który zasiada na tronie. – Dorian zesztywniał, ale kapitan ciągnął: – Północą rządzi królowa, która już raz cię

pokonała. Zrobi to ponownie, i to nieraz, bo zarówno ona, jak i twój syn kierują się tym, czego ty boisz się najbardziej. Oni trzymają się nadziei. Nie jesteś w stanie tego ukraść ludziom, bez względu na to, ilu spośród nich wywleczesz z domów czy zniewolisz. Nie zdołasz też jej odebrać, bez względu na to, ilu ludzi zamordujesz. Władca wzruszył ramionami. – Może i masz rację. Ale mogę owo mordowanie rozpocząć od ciebie. Skinął na strażników.

– Jego też zabijcie. Chaol błyskawicznie odwrócił się w stronę królewskiej eskorty i przyczaił się, gotów wyrąbać dla siebie i dla Doriana drogę ku wolności. Wtedy brzęknęła cięciwa kuszy i kapitan uświadomił sobie, że w pomieszczeniu przebywało więcej zbrojnych, niż sądził, którzy kryli się wśród gęstych cieni. Zdołał odwrócić się na tyle, aby ujrzeć mknący ku niemu bełt wystrzelony ze śmiertelną precyzją. Dostrzegł też, jak książę otwiera szeroko oczy, a całe pomieszczenie skuwa lód. Bełt zamarł w połowie lotu i spadł na podłogę, roztrzaskując się na setki kawałków. Chaol wpatrywał się w Doriana z przerażeniem. Jego oczy jaśniały ciemnym błękitem. – Ani się waż go tknąć – wycharczał książę do króla. Lód rozprzestrzeniał się po podłodze, wspinał się po nogach zaskoczonych strażników, zamroził krew Sorschy. Dorian podniósł się. Uniósł dłonie, wokół których zamigotało światło.

Jego włosami poruszył zimny wiatr. – Wiedziałem, że masz to w sobie, chłopcze – rzekł władca, wstając, ale książę wyrzucił dłonie przed siebie i pchnął ojca na tron lodowatym podmuchem wiatru, rozbijając okno za jego plecami. Wicher wdarł się do pomieszczenia, zagłuszając wszystkie słowa. Wszystkie z wyjątkiem tych, które powiedział do Chaola. – Uciekaj – szepnął. Jego ubranie oraz dłonie były powalane krwią Sorschy. – A gdy wrócisz… Król podniósł się, ale Dorian ponownie pchnął go na tron. Po zakrwawionych policzkach młodzieńca płynęły łzy. – Kiedy wrócisz, spal to miejsce aż po fundamenty. Fala trzeszczącej czerni natarła nań zza tronu.

– Uciekaj! – rozkazał Dorian i odwrócił się ku ojcu. Cisnął w niego błyskawicę, blokując falę mroku. Zamek zadrżał, zewsząd dobiegły krzyki ludzi. Pod Chaolem ugięły się kolana. Przez moment zastanawiał się, czy nie zostać z przyjacielem i nie wesprzeć go w walce, ale wiedział, że książę padł ofiarą kolejnej pułapki ojca. Pierwsza zastawiona była na Aediona, druga na Sorschę, a trzecia na Doriana. Jej celem było ujawnienie mocy królewskiego syna. Książę zdawał sobie z tego sprawę, ale bez wahania wszedł w pułapkę, aby dać Chaolowi szansę na ucieczkę. Kapitan musiał odnaleźć Aelin i opowiedzieć jej, do czego tu doszło. Ktoś musiał się wydostać. Ktoś musiał przeżyć. Westfall spojrzał na przyjaciela, którego być może nie miał już nigdy ujrzeć, i nagle uświadomił sobie to, co wiedział od chwili, gdy się poznali. Byli duchowymi braćmi.

– Kocham cię, druhu. Dorian odpowiedział skinieniem. Jego oczy nadal jaśniały, gdy ponownie uniósł ręce w stronę ojca. Brat. Przyjaciel. Król. Komnatę wypełniła kolejna fala królewskiej mocy. Chaol rozepchnął zamarzniętych na poły strażników i wybiegł.

*** Aedion wiedział, że stało się coś poważnego, gdy zamek zatrząsł się po raz pierwszy, ale nie mógł niczego zrobić. Zakuty w kajdany, był prowadzony pod eskortą do lochów. Wybór, którego dokonał w komnacie króla, był bardzo łatwy. Nie mógł pozwolić na to, aby kapitan wziął na siebie winę za nich obu. Pomyślał o Aelin i o jej żalu na wieść o śmierci przyjaciela. Wolał jej nigdy nie zobaczyć niż stanąć przed nią i powiedzieć, że kapitan został zabity. Łoskot zdradzał, że książę odwracał uwagę zebranych, aby kapitan mógł uciec. Cóż, nic

dziwnego, że się ujawnił. Za nic w świecie nie pozwoliłby, żeby zabicie ukochanej miało ujść ojcu na sucho. Aedion Ashryver pozwalał, aby odprowadzono go w mrok.

Nawet nie przyszło mu do głowy, aby się modlić o ratunek dla siebie czy kapitana. Bogowie nie pomogli mu zbytnio przez ostatnich dziesięć lat. Byłby szczerze zdumiony, gdyby zechcieli mu pomóc akurat teraz. Zresztą nie miał nic przeciwko śmierci. Choć żałował, że nie będzie miał tyle szczęścia, aby ją jeszcze kiedyś zobaczyć. Choć raz. ***

Dorian padł na marmurową podłogę, tuż obok stopniałej już kałuży krwi Sorschy. Nie przestawał jej widzieć. Nawet gdy ojciec posłał na niego kolejną falę oślepiającej,

palącej czerni, która wypełniła mu usta i żyły, gdy wrzeszczał z bólu, oczyma wyobraźni przeżywał wciąż moment, gdy wrogi miecz przecina jej szyję. Nadal widział jej szeroko otwarte oczy i migoczące włosy, również przecięte. Mógł ją ocalić, ale wszystko wydarzyło się za szybko. Ale gdy wypuszczono ów bełt… Nie, tego nie mógł znieść. Chaol wyrysował linię na piasku, a Dorian znalazł się po tej samej stronie co on. Przyjaciel nazwał go królem. Nie bał się już ujawnić mocy przed ojcem. Nie, nie bał się niczego, nawet śmierci. Zrobiłby wszystko, aby tylko ocalić przyjaciela.

Moc wygasła. Książę leżał na podłodze i ciężko dyszał. Nie pozostało mu już nic. Chaol zdołał uciec i tylko to się liczyło. Wyciągnął dłoń w stronę Sorschy. Jego ramię zapłonęło bólem – być może zostało

złamane, może nadal szalała w nim resztka mocy ojca – ale i tak chciał dotknąć jej ciała. Gdy stanął nad nim król, zdołał przesunąć dłoń zaledwie o kilka centymetrów. – No dalej – wycharczał, krztusząc się krwią i bogowie tylko wiedzieli czym jeszcze. – Och, nie tak prędko. – Władca wbił mu kolano w pierś. – Obmyśliłem dla ciebie inny los, mój uzdolniony synu. W jego dłoni błysnęło coś czarnego. Żołnierze przytrzymali jego ramiona. Dorian walczył jak szalony, próbując przywołać resztki swej mocy, gdy ojciec nachylił się, aby założyć mu naszyjnik z Kamieniem Wyrda na szyję.

Identyczny jak te noszone przez owe istoty z Martwych Wysp z opowieści Chaola. Nie. Nie! Wrzeszczał jak opętany, gdyż widział ową istotę w katakumbach i wiedział, co zrobiono Rolandowi i Kaltain. Wiedział, jaką moc ma zwykły pierścień, a jemu zakładano naszyjnik!

– Trzymajcie go! – zażądał ojciec i mocniej wbił kolano w pierś księcia, aż żebra zatrzeszczały.

Dorian nie mógł nic począć. Z trudem wyswobodził ramię z dłoni jednego ze strażników. W tej samej chwili, gdy zdołał dotknąć bezwładnej dłoni Sorschy, coś zimnego objęło jego szyję, rozległo się szczęknięcie, a po nim syk. Wtedy opadła go ciemność, aby rozszarpać go na strzępy. *** Chaol biegł przed siebie. Nie miał czasu, aby zabrać ze sobą cokolwiek. Wpadł do pokojów Doriana, gdzie jak zwykle czekała na niego Strzała. Kapitan złapał psa, zarzucił go sobie na ramię i pognał do komnaty Celaeny, gdzie wskoczył w tajne przejście. Zbiegał coraz niżej,

wciąż trzymając zwierzę, które wcale nie protestowało. Zamkiem wstrząsnęły trzy eksplozje, aż z sufitu posypał się kurz. Westfall biegł nadal. Wstrząsy oznaczały, że książę wciąż żyje. Gorsza byłaby cisza. Prowadziła go tylko nadzieja. Nadzieja na to, że kiedyś ujrzy lepszy świat, dla którego

poświęcili się Aedion, Sorscha oraz Dorian. Zatrzymał się tylko raz. Poprosił bogów w myślach o wybaczenie, wpadł do grobowca i złapał Damaris. Wsunął święte ostrze za pas i wpakował kilka garści złotych monet do kieszeni płaszcza. Kołatka w kształcie czaszki nawet nie drgnęła, ale mimo to Chaol powiedział jej, gdzie będzie czekał. – Wiesz, na wypadek gdyby wróciła. Gdyby… Gdyby nie wiedziała. Mort nie poruszył się, ale mężczyzna skądś wiedział, że go wysłuchał. Złapał sakwę,

w której znajdowały się księgi o magii zgromadzone przez Doriana i Celaenę, a potem pobiegł innym korytarzem do kanałów ściekowych. Kilka minut później podnosił już żelazną kratę, aby wydostać się na zewnątrz. Noc była cicha i spokojna. Gdy ponownie uniósł Strzałę, w zamku zapanowała cisza. Słyszał co prawda jakieś wrzaski, ale nie było już kolejnych wybuchów. Nie wiedział, czy Dorian żyje, czy też nie. Nie wiedział, co byłoby gorsze.

*** Gdy Chaol wpadł do sekretnego mieszkania, Ren jak zwykle chodził od ściany do ściany. – Gdzie jest…? Naraz kapitan uświadomił sobie, że jest zbryzgany krwią Sorschy. Nie wiedział, jak udało mu się znaleźć właściwe słowa, ale zdołał opowiedzieć Renowi o tym, co się właśnie stało. – I to wszystko? – spytał mężczyzna cicho.

Chaol pokiwał głową. Strzała obwąchiwała całe mieszkanie i powoli dochodziła do wniosku, że nie warto zjadać Rena, choć ten uznał, że pies będzie przyciągał zbyt wiele uwagi. Westfall nie chciał jednak słyszeć o rozstaniu się ze zwierzęciem. Na twarzy młodego lorda zadrgał mięsień. – Musimy znaleźć sposób na to, aby uwolnić Aediona, i to jak najszybciej. Ty i ja. Ty znasz zamek, a ja mam kontakty. Musi się udać. – Nagle zmarszczył brwi i spytał szeptem: – Wspomniałeś, że kobieta Doriana była uzdrowicielką, tak? Gdy Chaol potwierdził, Ren pobladł, jakby zaraz miał zwymiotować. – Miała na imię Sorscha? – spytał. – A więc to do ciebie pisała te listy – odparł cicho Westfall. – Ciągle nalegałem, aby dostarczała nowe informacje. – Młody lord ukrył twarz

w dłoniach i drżąc, nabrał tchu. Gdy w końcu spojrzał na Chaola, jego oczy lśniły. Powoli wyciągnął ku niemu rękę. – Ty i ja. Musimy znaleźć sposób, aby ich uwolnić. Zarówno Aediona, jak i twojego księcia. Chaol bez wahania uścisnął buntownikowi dłoń.

66.

Morath – rzekła Manon, zastanawiając się, czy się nie przesłyszała. – Mamy tam walczyć?

Siedząca za biurkiem babka zwróciła się ku niej. Jej oczy lśniły. – Mamy służyć księciu, tak jak rozkazał król. Chce, aby Przywódczyni Skrzydła znalazła się w Morath z połową naszych sił, gotowa w każdej chwili do odlotu. Reszta pod dowództwem Iskry ma patrolować Północ. – A ty? Gdzie ty się znajdziesz? Babka poderwała się z sykiem.

– Widzę, że jako Przywódczyni Skrzydła masz wiele pytań! Manon pochyliła głowę. Nie rozmawiały o przemowie Crochan, ale dziedziczka wyczytała między słowami, że jeśli raz jeszcze zlekceważy Matronę, następnym razem na kolanach wyląduje jedna z wiedźm Trzynastki. – Pytam dlatego, że nie chcę się z tobą rozstawać – powiedziała, nie podnosząc wzroku.

– Kłamiesz. I do tego nieudolnie. – Babka powróciła do pracy przy biurku. – Zostanę tutaj, ale latem odnajdę cię w Morath. Mamy tu na razie sporo pracy. Manon uniosła podbródek i poprawiła nowy czerwony płaszcz. – A kiedy wylatujemy do Morath? – Jutro – odparła Matrona, błyskając żelaznymi zębami. ***

Choć panowały ciemności, ciepły wiosenny wiatr niósł zapach świeżej trawy i rzek wezbranych od topniejących śniegów. Wywerna miarowo uderzała skrzydłami. Manon prowadziła powietrzny zastęp wzdłuż Kłów. Wiedźmy trzymały się cieni rzucanych przez góry i co chwila zmieniały szyk, aby utrudnić oszacowanie ich liczby. Ciężkie westchnięcie Manon pochłonął wiatr, unoszący za nią długi, czerwony płaszcz. Z obu stron miała Asterin oraz Sorrel, które milczały podobnie jak reszta sabatów podczas długiej podróży. Zamierzały przelecieć nad Dębową Puszczą, a potem wznieść się ponad góry i tam kontynuować lot. Król życzył sobie, aby przybyły do górskiej twierdzy księcia niezauważone i możliwie jak najciszej. Przez całą noc leciały nad górami, szybkie i zwinne niczym cienie. Śmiertelnie poważna Sorrel rozglądała się dookoła, ale Asterin uśmiechała się lekko. Nie był to grymas szaleństwa czy zwiastun śmierci, ale zwykły, spokojny uśmiech. Cieszyła się

z tego, że znalazła się w niebiosach i sunęła nad chmurami. Znalazła się tam, gdzie każda wiedźma z Czarnodziobych znaleźć się powinna. Gdzie Manon czuła się najlepiej.

Asterin spostrzegła, że Przywódczyni się jej przygląda. Uśmiechnęła się szerzej, jakby były tu same i nie miały nic pilnego do roboty. Odwróciła twarz w stronę wiatru i upajała się nim. Manon nie zamierzała oddawać się takim rozkoszom. Miała zadanie do wykonania, podobnie jak reszta. Wbrew temu, co powiedziała Crochan, wiedźma urodziła się pozbawiona serca oraz duszy. Nie potrzebowała ich. Gdy wojna króla dobiegnie końca, gdy wszyscy wrogowie wykrwawią się na śmierć, polecą do swej upokorzonej ojczyzny i odbiją ją. A ona wreszcie znajdzie się w domu.

67.

W schodzące słońce zamieniło powierzchnię Avery w złociste zwierciadło. W rozpadających

się dokach pojawił się zakapturzony mężczyzna. Rybacy szykowali się do wypłynięcia na połów, z tawern wracali zataczający się biesiadnicy, a Rifthold nadal spało, nieświadome tego, co się wydarzyło w nocy.

Mężczyzna wyciągnął piękne ostrze. Wieńczący rękojeść orzeł błysnął w blasku świtu.

Przybysz przyglądał się broni i rozmyślał o tym, co kiedyś uosabiała. U jego boku znajdował się już jednak inny oręż, starożytny miecz króla z dawnych czasów, z wieków, gdy dobrzy ludzie służyli szlachetnym władcom, a świat na tym korzystał. Wiedział, że nadejdzie dzień, gdy świat się odrodzi, nawet jeśli miał za to zapłacić własnym życiem. Nawet jeśli stracił już wszystko, łącznie z imieniem, pozycją i tytułem, nie wspominając o zyskaniu miana krzywoprzysięzcy, zdrajcy czy kłamcy. Nikt nie zauważył, gdy wrzucił swój stary miecz do rzeki. Rękojeść odbiła promień słońca

i zapłonęła niczym żywy ogień, a potem ostrze pochłonęła czarna rzeka. Nikt go już więcej nie ujrzał.

68.

Przysięga krwi zakładała uległość

tego, kto ją złożył, ale okazało się, że Rowan ma własną

interpretację tego słowa. Podczas trwającej dwa tygodnie podróży do najbliższego portu Wendlyn dyrygował Celaeną jeszcze bardziej niż wcześniej, jakby uwierzył, że przynależność do jej dworu daje mu niezbywalne, niepodlegające dyskusji prawo dbania

o jej bezpieczeństwo, decydowania o jej krokach i korygowania jej planów. Szli brukowaną ulicą w kierunku doków, gdy dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy przywiązanie go do siebie na zawsze nie było aby szkolnym błędem. Przez ostatnie trzy dni spierali się odnośnie do jej kolejnego posunięcia – było nim wynajęcie statku, którym miała dostać się do Adarlanu. – To jakiś absurd – powtórzył Rowan po raz setny, zatrzymując się w cieniu rzucanym przez doki. Morskie powietrze było lekkie i aromatyczne. – Powrót w pojedynkę to samobójstwo! – Po pierwsze, wracam jako Celaena, a nie Aelin… – Celaena, która nie wypełniła zadania króla! Którą teraz będą ścigać! – Król i królowa Eyllwe zapewne już dostali ostrzeżenie.

Wysłała do nich wiadomość tego samego dnia, kiedy udali się do miasta, aby zbadać sprawę morderstw owych nieszczęśników. Choć wysyłanie listów do imperium graniczyło z niemożliwością, Wendlyn miało na to kilka sposobów. A co do Chaola… Cóż, kapitan był kolejnym powodem, dla którego stała teraz w doku i szykowała się do wejścia na pokład. Tego ranka po przebudzeniu zsunęła z palca pierścionek z ametystem. Poczuła błogosławioną ulgę, jakby opuścił ją ostatni z prześladujących ją cieni. Wciąż trzeba było jednak wypowiedzieć te słowa, które nigdy między nimi nie padły, a poza tym dziewczyna musiała się upewnić, że nic mu nie grozi. – A więc masz zamiar odzyskać Klucz z rąk dawnego mistrza, odnaleźć kapitana i co dalej? To ci dopiero uległość. – A potem udam się na północ. – A ja mam siedzieć bezczynnie na tyłku bogowie tylko wiedzą jak długo? Dziewczyna przewróciła oczami. – Rowan, jak by ci to powiedzieć… Rzucasz się w oczy. Jeśli twoje tatuaże nie ściągną niczyjej uwagi, to na pewno zrobią to włosy, uszy, zęby… – Dysponuję też inną formą.

– Chyba ci już mówiłam, że magia tam nie działa. Zostałbyś uwięziony w ptasim ciele. Choć obiło mi się o uszy, że szczury w Rifthold to istne rarytasy, jeśli chciałbyś zmienić dietę

na kilka miesięcy. Fae wbił w nią pochmurne spojrzenie, a potem przyjrzał się statkowi, choć wiedziała, że zeszłej nocy wymknął się z gospody, aby porządnie go zbadać. – Razem jesteśmy silniejsi niż osobno. – Gdybym wiedziała, że taki z ciebie marudny uparciuch, nigdy nie pozwoliłabym ci złożyć mi przysięgi wierności. – Aelin! Przynajmniej nie zwracał się do niej per „Wasza Wysokość” czy „moja pani”. – Bez względu na to, za kogo będziesz uchodzić, wytropią cię i zabiją. Przypuszczalnie już

cię namierzają. Możemy udać się do Varese i poprosić o pomoc Ashryverów, krewnych twojej matki. Może mają jakiś plan. – Tylko działając potajemnie, jako Celaena, mam szansę wynieść Klucz z Rifthold. – Proszę cię.

Dziewczyna zadarła podbródek. – Wracam do Adarlanu, Rowan. Zbiorę resztę mego dworu – naszego dworu! – a potem razem stworzymy największą armię w dziejach świata. Wykorzystam wszystkie znajomości i układy, zarówno swoje, jak i rodziców oraz krewnych. A potem… – Spojrzała na horyzont, za którym krył się jej dom. – A potem zatrzęsę gwiazdami. – Otoczyła go ramionami, jakby składała mu obietnicę. – Dam ci znać, gdy będziesz mi potrzebny. Poczekajmy na odpowiednią chwilę. Zanim ten moment nastąpi, spróbuj się na coś przydać. Fae pokręcił głową, ale złapał ją mocno i zmiażdżył w uścisku. Odsunął się nieco, aby móc się jej przyjrzeć. – Może wrócę do Mistward, aby pomóc w odbudowie? Celaena pokiwała głową.

– Nigdy mi nie powiedziałeś, o co się modliłeś do Mali owego poranka, zanim weszliśmy do Doranelle. Przez moment myślała, że nigdy jej nie odpowie, ale Rowan w końcu rzekł cicho: – Modliłem się o dwie rzeczy. Po pierwsze, abyś przeżyła spotkanie z Maeve. Chciałem, żeby cię poprowadziła i dała siłę, której potrzebowałaś. Owo osobliwe, dodające otuchy ciepło… Zachodzące słońce ucałowało jej policzki jakby na potwierdzenie. Po plecach dziewczyny spłynął dreszcz. – A druga rzecz? – To było egoistyczne życzenie, wręcz marzenie idioty.

Resztę Celaena wyczytała w jego oczach. „Ale spełniło się”.

– Książę lodu i wiatru nie powinien się chyba modlić do Tej, Która Przynosi Ogień – udało jej się wykrztusić. Rowan wzruszył ramionami. Na jego twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech. Starł niesforną łzę płynącą mu po policzku. – Z jakiegoś powodu Mala mnie lubi i zgodziła się, że stanowimy przerażający zespół. Celaena jednakże nie chciała wiedzieć niczego o Bogini Słońca i jej planach. Rzuciła się Rowanowi na szyję, wdychała jego zapach, zapamiętywała jego dotyk. Pierwszy sojusznik na jej dworze. Na dworze, który miał zmienić świat. Na dworze, który miał go odbudować. Po nastaniu zmroku weszła na pokład statku i udała się wraz z innymi pasażerami pod

pokład, gdyż załoga nie chciała, aby ktokolwiek poznał drogę prowadzącą wśród raf. Pospiesznie, bez zamieszania postawili żagle, a gdy wreszcie pasażerom pozwolono wyjść na deski, oczom dziewczyny ukazał się czarny, bezkresny ocean. Nad jej głową przemknął jastrząb, który opadł nisko i musnął srebrzystym skrzydłem jej policzek, a potem zawrócił i krzyknął przenikliwie na pożegnanie. Celaena pogładziła palcem bliznę, pamiątkę znad grobu Nehemii. Odbierze Arobynnowi pierwszy Klucz Wyrda. Wytropi pozostałe, a potem znajdzie sposób, aby umieścić je w Bramie. Uwolni magię, zniszczy króla, wyzwoli swój lud. Bez względu na

to, z czym przyjdzie się jej mierzyć i jak długo to potrwa, bez względu na to, jak daleko przyjdzie jej iść. Uniosła twarz ku gwiazdom. Nazywała się Aelin Ashryver Galathynius i była dziedziczką dwóch potężnych linii, obrończynią niegdyś wspaniałego narodu, królową Terrasenu. Nazywała się Aelin Ashryver Galathynius i nie było w niej strachu.

Przekład: Marcin Mortka Redakcja: Anna Włodarkiewicz Korekta: Katarzyna Skwark, Anna Jagiełło

Ilustracja na okładce: © Alex Taini Adaptacja okładki i stron tytułowych: Krzysztof Rychter Skład i łamanie: Plus 2 Witold Kuśmierczyk Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-372 Warszawa, ul. Foksal 17

Tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-2311-6 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.