Emma Chase - Tom 4 - Zwiazani

@kasiul---1

Dla Joego, G & J Zawsze będziecie moim szczęśliwym zakończeniem



PROLOG Są w życiu takie chwile, o których marzycie – które planujecie. Wyobrażacie sobie każdy detal – w kolorach, HD i z dźwiękiem przestrzennym. A kiedy w końcu ta idealna chwila nadchodzi, modlicie się, by rzeczywistość nie odbiegała od fantazji stworzonej przez wasz umysł. A potem w ciągu kilku chwil wszystko rozpieprza się w drobny mak. Tak właśnie jest w moim przypadku. Bo ten diabelnie przystojny mężczyzna, w doskonale skrojonym garniturze od Armaniego, stojący przy ołtarzu katedry Świętego Patryka to ja. Drew Evans. A Katherine Brooks czeka przed kościołem w przepięknej białej sukni, gotowa postawić pierwszy krok na drodze do ołtarza. Do mnie. Wielu facetów nie marzy o ślubie – chyba nie muszę wam o tym mówić. Ale to nie jakiś tam przeciętny ślub. To przełomowe wydarzenie. Wręcz rewolucyjne. Ponieważ przez większą część życia nie wykazywałem najmniejszej chęci, by skończyć w tym miejscu. Noszenie drwa do lasu czy piasku na plażę – nie tego chciałem, pamiętacie? Jednak Kate dokonała rzeczy niemożliwej. Zmieniła mnie. Chyba wszystkie się zgodzicie, że wcześniej byłem wyjątkowy… A teraz jestem jeszcze lepszy. Droga, która prowadziła do tego dnia, nie była usłana różami. Było kilka potknięć – błędów – i nieporozumień godnych pieprzonej greckiej tragedii. Jednak dzięki niewyczerpanemu pożądaniu, bezgranicznemu uwielbieniu oraz wiecznej miłości nasz związek przetrwał. Powiem tylko tyle, że w ostatni weekend zdarzył się w Vegas pewien incydent. To… tak jakby… mój ostateczny test. Wiem, co sobie myślicie: Coś ty, u licha, znowu nawywijał? Spokojnie. Nie osądzajcie – i nie krzyczcie, by mnie wykastrowano – póki nie poznacie całej historii. Tylko pamiętajcie: dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło. Na szczęście ta historia ma szczęśliwe zakończenie. @kasiul---1



ROZDZIAŁ PIERWSZY Tydzień wcześniej W mieszkaniu panuje cisza. Taka, której można doświadczyć wyłącznie przed świtem, gdy niebo ciągle jest ciemne. Apartament zmienił się, odkąd go ostatnio oglądałyście. Rozejrzyjcie się. Na blatach stoją czyste butelki ze smoczkami, w rogu kuchni stoi zielone, drewniane, wysokie krzesełko. Ściany i półki ozdabiają zdjęcia w ramkach. Na niektórych jesteśmy z Kate, ale większość przedstawia ciemnowłosego dwulatka z brązowymi, błyszczącymi oczami i zawadiackim uśmieszkiem. Wejdźcie do sypialni. Dwa ciała wiją się na łóżku częściowo okryte pomiętą pościelą. Zataczam biodrami duże, powolne koła. Uważam, że pozycja misjonarska ma zepsutą reputację. Wcale nie jest nudna. Pozwala facetowi przejąć kontrolę – nadać tempo. Dosięgnąć tych wszystkich tajemniczych miejsc, które sprawiają, że kobieta jęczy i wbija partnerowi paznokcie w łopatki. To właśnie robi teraz Kate. Pochylam głowę i biorę jej wyprężony sutek w usta, ssę go mocno i bawię się nim językiem. Kate wygina plecy w łuk. Unosi brodę, rozchyla usta, jednak nie wychodzi spomiędzy nich żaden dźwięk. Mocniej obejmuje mnie nogami, jej cipka robi się jeszcze ciaśniejsza. Nawet po urodzeniu dziecka dziurka Kate jest przyjemna i niesamowita, tak jak za pierwszym razem. Niech cię Bóg błogosławi, doktorze Kegel. Przyspieszam nieco tempo i zmieniam kąt, wbijając się w nią krótkimi, szybkimi pchnięciami. Kiedy widzę, że nie może już dłużej wytrzymać, nakrywam jej usta swoimi, by stłumić błogie jęki. Choć tak bardzo uwielbiam jej krzyki, ostatnio zależy mi na tym, by było cicho. Dyskretnie. Pytacie dlaczego? Poczekajcie, zaraz to wyjaśnię. To nasza złota zasada. Nasze podstawowe przykazanie: Nie obudzić piekielnego dzieciaka. Powtórzę, w razie, gdyby wam umknęło: NIE OBUDZIĆ PIEKIELNEGO DZIECIAKA. Na przykład… nigdy! Jeszcze nie łapiecie? To znaczy, że nie macie dzieci. Widzicie, one są piękne. Wyjątkowe. Cudowne. Szczególnie gdy śpią. Kiedy jednak im się w tym przeszkadza, stają się potworami. Rozdrażnionymi bestyjkami, które wykazują wybitne podobieństwo do gremlinów karmionych po północy. A naga prawda jest taka, że kiedy nie są wypoczęte, są cholernie egoistyczne.

Egocentryczne i wymagające. Nie obchodzi ich, co i z kim robiłyście, zanim was potrzebowały. Zależy im wyłącznie na sobie. Są głodne. Są mokre. Chcą, byście wzięły je na ręce, bo znudził im się widok z łóżeczka. Do wszystkich szczęśliwych mamuś, które oczekują na pojawienie się małego, kochanego pasa cnoty: Powiem wam, jak to naprawdę jest, i nie będę karmił was tymi utopijnymi bzdurami, które można znaleźć w poradnikach o ciąży. No to uważajcie: Kiedy maluch w końcu się urodzi, a wy będziecie nadal w szpitalu, dziecko będzie wyłącznie spało. Chyba nawet przez dwadzieścia trzy do dwudziestu czterech godzin na dobę. Myślę, że pielęgniarki dosypują czegoś do mleka. Tak czy inaczej, po jakichś dwóch dniach spokoju szpital wypisze was do domu. Wtedy dziecko uzna, że wystarczająco się wyspało. Znajdzie sobie coś innego do roboty, by zabić czas. Wiedziałyście, że płacz niemowlaka jest dwadzieścia decybeli głośniejszy niż gwizd lokomotywy? Nie ściemniam. Sprawdźcie, jeśli mi nie wierzycie. Trzeciego dnia zacząłem się obawiać, że z Jamesem coś jest nie tak. Może miał kolkę czy coś? Albo uczulenie na tapetę? A może po prostu cholernie nas nie lubił? Bez względu na powód, nie był szczęśliwy i zadowolony. No i bardzo chętnie dawał nam o tym znać. Rano. W południe. I uwielbiał być niezadowolony w nocy. Raz na jakiś czas, tylko po to, by nas wkurzyć, ni to z gruszki, ni z pietruszki, zasypiał. Ale kiedy się tylko obudził? Tak – zaczynał wrzeszczeć. I nie mówię o słodziutkim kwileniu. Do diabła, nie! Mówię o darciu się na całe gardło, z głębi płuc, kopaniu nogami i upiornych krzykach niczym irlandzka żałobnica. Zespół dziecka potrząsanego? Teraz rozumiem, skąd się wziął. I nie to, że dawaliśmy się ponosić emocjom, ale szczerze, to wcale nie było zabawne. Moja mama często nas odwiedzała i początkowo odczuwałem ulgę. Myślałem, że skoro sama przechodziła przez to dwukrotnie, to jakoś go naprawi. Mamy potrafią takie rzeczy. Tyle że… tego nie zrobiła. Uśmiechała się tylko w spokojnie irytujący sposób, kiedy klepała naszego niemowlaka po pleckach, by mu się odbiło. Po czym mówiła, że to normalne. No bo wszystkie dzieci płaczą. I że musimy z Kate wypracować swój własny sposób, żeby sobie z tym poradzić. Nigdy wcześniej nie miałem tak wielkiej ochoty udusić własnej matki. Kiedyś nie rozumiałem psycholi typu Menendez lub Jim Gordon. Jednak w tych mrocznych czasach, kiedy sen – i lodziki – były odległym wspomnieniem, przykro mi to stwierdzić, ale matkobójstwo było dla mnie cholernie atrakcyjnym pomysłem. Ponieważ z całą pewnością moja mama znała sekret, jak uszczęśliwić dziecko – trzymała w zasięgu ręki klucze do królestwa spokoju. Jednak z jakiegoś diabelskiego, mściwego powodu nie chciała się z nami nimi podzielić. A brak snu może doprowadzić do szaleństwa. Nawet najbardziej absurdalne wizje wydają się prawdopodobnymi scenariuszami. Pewnego razu, około czwartej nad ranem ja… Właściwie chyba będzie lepiej, jeśli wam to po prostu pokażę, żebyście miały pełen pogląd. Tak, to retrospekcja – ale jesteście bystre, dacie radę. Tak na wszelki wypadek

będę mówił powoli. Piąty dzień życia Jamesa: – Łeee… łeee… łeee… łeee… Zanim jestem w stanie unieść powieki i odczytać cyfry wyświetlane na zegarku, Kate już siedzi na łóżku, gotowa do skoku w stronę leżącego w kołysce obok nas wkurzonego zawiniątka. Czwarta rano. Jęczę w duchu, bo nie minęła godzina, odkąd zasnął. Moją pierwszą egoistyczną, instynktowną myślą jest zamknąć oczy i pozwolić Kate się tym zająć, jednak – ponieważ nie chcę, by oszalała – jakaś cząstka mnie chce pomóc, mimo iż ta samolubna część mi nie pozwala. – Łeeeee… łeeeee… – Zajmę się nim, Kate. – Odkrywam się i wkładam spodnie od dresu. – Wracaj do łóżka. – Mam nadzieję, że powie: Nie trzeba… Jednak tego nie robi. Natychmiast opada na poduszkę. Zabieram Jamesa z łóżeczka i tulę do nagiej piersi. Ociera się policzkiem o moją skórę i znów zaczyna zawodzić. Wychodzę z nim z sypialni i idę do kuchni. Wyciągam z lodówki butelkę z odciągniętym z piersi mlekiem, które po południu przygotowała Kate za pomocą jakiejś dziwacznej, elektrycznej dojarki, którą dostała od Delores. Trzymając Jamesa jedną ręką, drugą wkładam butelkę pod gorącą wodę, bo tak doradziła nam w szpitalu położna. Kiedy jest już ciepła, na chwiejnych nogach i z zaczerwienionymi oczami przechodzę do salonu. Siadam na kanapie, układam sobie Jamesa w ramionach i wkładam mu smoczek do buzi. Rozumiem, że nie jest dobrym pomysłem karmić go za każdym razem, gdy się budzi. Wiem, jak ważny jest harmonogram karmienia i nauczenie synka, by sam się uspokajał. Zdaję sobie sprawę, że tak naprawdę nie powinien być głodny, ponieważ jadł dopiero godzinę temu. Jednak brak snu z jakiegoś powodu jest torturą. Zatem wszystkie te argumenty wylatują przez okno w nadziei, że on – i ja – pójdziemy spać tak szybko, jak to możliwe. Bierze dwa pociągnięcia z butelki, po czym wypluwa smoczek, odwraca głowę i z otwartymi ustami krzyczy: – Łeeeeee… Patrzę w sufit i przeklinam Boga. – James, czego ty chcesz? – Mój głos jest na krawędzi frustracji. – Masz sucho, tulę cię, staram się nakarmić, czego jeszcze, u diabła, chcesz? – Idę do kuchni i porywam z blatu książeczkę czekową. – Pieniądze cię uszczęśliwią? Niedorzeczne? Tak, wiem. Nie osądzajcie mnie. – Za godzinę snu zapłacę ci dziesięć tysięcy dolarów. Natychmiast wypiszę czek. – Macham mu przed buzią książeczką czekową, mając nadzieję, że to go uspokoi. To go tylko wkurza. – Łeeeee… Rzucam papiery na stół i wracam do salonu. Chodzę po pomieszczeniu, delikatnie kołysząc go w ramionach, klepiąc po pupce. Wiecie, muszę być naprawdę zdesperowany, bo zaczynam śpiewać:

– Cichutko maleńki, nie płacz już, tatuś kupi ci… – przerywam, bo, u licha, jakie dziecko chciałoby kukułeczkę? Żadna z tych kołysanek nie ma cholernego sensu. Nie znam więcej kołysanek, więc dalej nucę moją ulubioną melodię, Enter Sandman, Metalliki: – Złap mnie za rękę, lecimy do Nibylandii… – Łeeeeeeeee… Kiedy i to nie pomaga, siadam na kanapie. Układam sobie Jamesa na kolanach i podtrzymuję mu główkę. Wpatruję się w jego twarzyczkę i, choć nadal się drze, mimowolnie się uśmiecham. Mówię do niego cichym, spokojnym głosem: – Wiesz, rozumiem, dlaczego jesteś taki niezadowolony. W jednej chwili pływasz w płynie owodniowym, gdzie jest ciemno, ciepło i cicho, a kilka chwil później marzniesz, razi cię jasne światło, a jakiś kretyn nakłuwa ci igłą pięty. Twój cały świat wywraca się do góry nogami. – Fala łez powolutku maleje. Choć James pojękuje, głównie patrzy na mnie tymi swoimi wielkimi, brązowymi oczami. Zainteresowany tym, co mówię. Znam teorię, że dzieci na tym etapie nie rozumieją języka, ale tak jak mężczyźni próbujący się wymigać od obowiązków domowych, sądzę, iż wiedzą więcej, niż chcą przyznać. – Czułem się w ten sam sposób, kiedy poznałem twoją mamę. Żyłem na luzie, mając fanta-kurde-styczne życie, po czym pojawiła się w nim twoja mama i wszystko w cholerę mi rozpieprzyła. Już nie wiedziałem co i jak, co z pracą, co z sobotnimi nocami. To rozmowa na kiedy indziej, jednak prawdą jest powiedzenie: spędzasz dziewięć miesięcy, chcąc wyjść, a potem całe życie starając się tam wrócić. – Śmieję się z własnego żartu. – Zapewne nie chcesz tego słuchać, ale twoja mama jest wspaniała, ma najlepszy tyłek, jaki kiedykolwiek widziałem. Mimo to lubiłem swoje dawne życie i nie potrafiłem wyobrazić sobie niczego lepszego. Myliłem się jednak, James. Zakochanie się w niej, zdobycie jej zaufania, twoje narodziny, są najlepszymi rzeczami, jakie mi się przytrafiły. Już nie płacze, ale skupia się na mnie w ciszy. – Przyzwyczajenie się może być trudne… ale warto. Więc, mógłbyś nam dać trochę luzu? Proszę. Bardzo cię kochamy. Wprost nie mogę się doczekać, by pokazać ci, jak cholernie cudne jest życie na zewnątrz. I wcale nie musisz się bać, ponieważ będziemy o ciebie dbać i cię karmić. I przysięgam, że nigdy nie pozwolę, by stało ci się coś złego. Otwiera swoje maleńkie usteczka i ziewa. Powoli mruga powiekami. Wstaję i znów wolno chodzę po pokoju. Cichy głos Kate dobiega od drzwi: – Z pewnością potrafi pan posługiwać się słowami, panie Evans. – Jej włosy są w nieładzie, ma na sobie mój uczelniany podkoszulek sięgający jej prawie do kolan. – Dlaczego nie śpisz? – pytam. Wzrusza ramionami. – Nie mogłam zasnąć. Usłyszałam twój głos. – Podchodzi do nas i opiera głowę na moim ramieniu, spoglądając na dziecko. – Zasnął. Naprawdę śpi. – Powinienem ryzykować odłożenie go do łóżeczka, czy muszę nauczyć się spać na stojąco jak jakiś pieprzony koń? Kate łapie mnie za rękę i prowadzi w kierunku kanapy. Siada i klepie miejsce tuż obok. Niczym saper rozbrajający bombę, przesuwam Jamesa, by oparł się na mojej piersi, by jego

policzek przylegał do mojego równo bijącego serca. Opieram się wygodnie, kładę nogi na ławie, drugą ręką obejmuję Kate. Wzdycham. – Boże, jak dobrze. Chociaż to nadal nie jest lepsze od seksu – mam w nosie, co mówią gazetki dla młodych matek. Sen jest świetny, ale seks zawsze będzie lepszy. Kate podwija pod siebie nogi i opiera głowę na moim ramieniu. – Racja. Kilka sekund później cała nasza trójka smacznie śpi. Możliwe, że James zrozumiał moją ofertę przekupstwa, bo tamtej nocy przespał na mojej piersi aż trzy godziny. Ale potem się obudził i wszystko zaczęło się od nowa. Chociaż mam teorię. Myślę, że to celowe. Uważam, że Bóg specjalnie sprawia, że te pierwsze dni z niemowlakiem są takie okropne. Ponieważ potem wszystko inne – osrane pieluchy, ulewanie, ciągłe przebieranie ciuszków i pościeli, ząbkowanie – to pikuś. Dopiero kilka dni później zrozumiałem, że moja matka nie jest zołzą. Tak naprawdę dała nam cenną radę. Ponieważ w końcu, razem z Kate będziemy w stanie pojąć to wszystko. Wiecie, jak szczekają psy, gdy chcą powiedzieć: „Wypuść mnie albo naszczam ci na fotel”? Albo kiedy chcą przekazać: „Rzuć mi tę piszczącą zabawkę, ty sadystyczny sukinsynie”? Albo gdy mówią: „To nie zabawa. Dosłownie zeżrę ci twarz”? Dzieci nie różnią się tak bardzo od psów. Płaczą, gdy są głodne. Wyją, gdy są zmęczone. Beczą, gdy im się nudzi albo gdy swędzi je nos i nie potrafią się podrapać. Kiedy już zrozumiecie znaczenie płaczu dziecka, życie staje się o wiele słodsze. I cichsze. Poza tym – i tu jest haczyk – mimo wyczerpania, frustracji i ryku, który przewierca wam na wylot bębenki i tak kochacie tę swoją pociechę. Bez reszty. Fanatycznie. Intensywnie. Nie zmieniłybyście w nim nic – nie zamieniłybyście na wszystkie chińskie smartfony. Wiem, że to dziwaczne, ale taka właśnie jest prawda. Pieprzyć Korpus Pokoju. Rodzicielstwo jest najtrudniejszą pracą, ale ją kochacie. Wróćmy więc do sceny porno mającej miejsce dwa lata później… Wsuwam ręce pod tyłek Kate – masując go i podnosząc – żebyśmy mogli być bliżej. Przyspieszam tempo. Nasze twarze są blisko siebie, otwieram oczy. Chcę patrzeć. Jestem tego spragniony. Chcę chłonąć każde jej westchnienie, chcę widzieć każdy przebłysk przyjemności malujący się jej na twarzy. Przyjemności, którą ją obdarowuję. Znam ciało Kate tak dobrze jak swoje własne. Jest między nami zaufanie, moc i pasja, których nie potrafię wyjaśnić. Jesteśmy w pełni zsynchronizowani. Jedność ciał i dusz. Działamy niczym dobrze naoliwiona maszyna, pracując razem na wspólną rozkosz, czysty, gorący raj, którego mogę doznać wyłącznie z nią.

Oddech Kate się zmienia. Dyszy coraz szybciej i wiem, że jest blisko szczytu. Pot spływa mi po torsie. Poruszam się szybciej, mocniej – z każdym ruchem wchodzę w nią głębiej. Gorące iskry spełnienia łaskoczą mnie w lędźwiach i ściskają mi jądra. Żar wstrząsa każdą komórką mojego ciała. Cały drżę. Zaraz wybuchnę. Słodki Jezu! Unoszę biodra i niemal cały z niej wychodzę. Wtedy, na dosłownie sekundę, zamieram. Oboje balansujemy na skraju orgazmu. Razem. Delektowanie się tym idealnym momentem – tuż przed końcem – jest piekielnie fantastyczne. Ale przecież wszyscy wiemy, że chodzi o to, by było jeszcze lepiej. Opuszczam biodra i wchodzę w nią głęboko. Zaciska się mocno wokół mnie, więżąc mnie w środku bez końca, a ekstaza wstrząsa moim ciałem i czuję drżenie. Ściskam tyłek Kate, jakby zależało od tego moje życie. Przyciskam usta do jej szyi, pragnąc stłumić dźwięk, którego nie potrafię kontrolować. – Kate… Kate… kurwa… Kate… – To zdumiewające. Fantastyczne. Ale nie jest niczym niezwykłym. Jest nam razem cholernie dobrze. Kiedy wracam na ziemię, oddycham głęboko. Jednak nie ruszam się. Po prostu nie chcę. Chciałbym zasnąć. Na niej. Nie miałaby nic przeciwko. Tak myślę, przynajmniej dopóki Kate nie wykonuje ruchu, którym zdaje się bawić każda kobieta na tej planecie, a który sprawia, że każdy facet ma ochotę kwiczeć niczym świnia. Bez ostrzeżenia, silnymi mięśniami cipki ściska mojego ekstremalnie wrażliwego kutasa. Faceci tego nienawidzą. Nie cieszy nas to. Kate o tym wie. Wzdrygam się, wychodzę z niej i kładę się obok. Staram się wyglądać na zirytowanego – ale nie do końca mi to wychodzi. Ponieważ dostrzegam błysk w oczach Kate. I jej uśmiech. Jej włosy są zmierzwione, ma zaczerwienioną twarz, po seksie jest po prostu piękna, przez co nie potrafię się nie uśmiechać. O tym też wie. Szepczę: – Cześć. – Cześć. Przewracam się na plecy, a Kate się przysuwa, opiera głowę na mojej piersi, a dłoń na moim brzuchu, Tatuaż? Zauważyłyście, prawda? Tak, zrobiłem kolejny po urodzeniu się Jamesa. Jest prosty, nic nadzwyczajnego. Jednak jest ważny, tak jak imię Kate, które mam na prawym ramieniu. To tylko imię. James. Ale znajduje się tuż nad sercem. – Dzisiaj twój wielki dzień, co? – pyta Kate. Gładzę ją po włosach. – Nie. Za tydzień wypada mój wielki dzień. Dzisiaj to tylko konieczność. Sto sześćdziesiąt osiem godzin. Osiem tysięcy sześćset czterdzieści minut. Nie to, żebym liczył, czy coś.

Wtedy to stanie się oficjalne. Wtedy Kate Brooks zostanie moją żoną. Nie będzie już spała w moim łóżku tylko dlatego, że tego chce – ale dlatego, że będzie oficjalnie do tego zobligowana. Mąż i żona. Ciało z ciała. Co Bóg złączył, człowiek, który chce zachować przy sobie wszystkie kończyny, niech nie rozdziela. Kate przygryza wargę. – Chłopaki zdradzili ci plan? Mówi o wieczorze kawalerskim. Moim wieczorze kawalerskim. Moim wieczorze kawalerskim w Las Vegas. Kawalerski to noc, kiedy w najgorszy, najbardziej zdeprawowany sposób świętuje się utratę stanu wolnego. Seks i alkohol to nieodłączne motywy. Zapewne widywałyście to w filmach: Kac Vegas, Wieczór kawalerski… To ostatnia noc wolności. Jak wieczór przed wyruszeniem na front, albo kiedy wy, kobiety, zamierzacie następnego dnia rano przejść na dietę. Oczekuje się, że pan młody zakosztuje po raz ostatni wszystkich tych rzeczy, które staną się zakazane, kiedy wsunie obrączkę na palec swojej oblubienicy. Oczywiście Kate nie jest przeciętną panną młodą. A ponieważ nasz związek – nasze życie seksualne – jest lepsze niż kiedykolwiek, początkowo w ogóle nie miałem ochoty na imprezę. Po prostu nie widziałem w niej sensu. Dla niewielu kolesi takich jak ja, zakochanych, inne cycki i tyłki są po prostu… bez znaczenia. Są jak… samochody w mieście – trąbią, gazują, ruszają z piskiem opon. Słyszę je, wiem, że są, ale gówno mnie obchodzą. Nie patrzę na nie, nie zatrzymuję się, by się na nie pogapić. Już nie – ponieważ w garażu mam klasyczną ślicznotkę, czekającą, bym wrócił do domu i zabrał ją na przejażdżkę. Jest wszystkim, czego pragnę. Jednak w końcu chłopaki mnie przekonały. Jack, Matthew i Steven napadli na mnie w sali konferencyjnej i wyjaśnili, że wieczór kawalerski tak naprawdę nie jest dla mnie. Jest dla wszystkich innych facetów, którzy muszą wkładać wiele energii w to, żeby sobie pobzykać. Ma znaczenie dla singli i… no wiecie… dla tych już żonatych. Po wysłuchaniu ich argumentów, dałem się namówić. Zajmując się pracą, Kate i tym małym, uroczym dyktatorem, który – tak się składa – jest naszym synem, nie miałem czasu dla chłopaków. Pomyślałem, że to będzie świetna okazja – wieczór zacieśniania więzi – sposób, by z przyjaciółmi dorobić się wspomnień na całe życie. Gdy zatem Kate pyta, czy chłopaki zdradziły mi plan, odpowiadam: – Niespecjalnie. – Dokładnie słowa Matthew brzmiały: „Im mniej wiesz, tym lepiej. Nie sypniesz”. Jednak nie chcę mówić o tym Kate. Martwiłaby się tylko. A jednak nie odpuszcza: – A nie domyślasz się, co będziecie robić? Wzruszam ponownie ramionami. – Jeść steki, pić, bawić się w kasynie… – Jakieś striptizerki? Słyszycie zmianę w jej głosie? Lekką nutę gniewu? Gorycz?

Unoszę brwi. – Tak, zapewne na trasie zaplanowana jest wizyta w klubie ze striptizem. Prycha. Co zapewne oznacza, że jestem dupkiem. Siada na łóżku i krzyżuje ramiona na piersiach. – Oczywiście. Mogłam się domyślić. Przecież nie spędziłeś wystarczająco dużo czasu w towarzystwie striptizerek i musisz wcisnąć kolejną tuż przed naszym ślubem. Słyszałyście kiedykolwiek o amerykańskiej tarczy antyrakietowej? Ten projekt rozpoczął Reagan w latach osiemdziesiątych, a jego celem była obrona przed atakiem innego kraju. Polega na zniszczeniu rakiety przed jej uderzeniem. Aby nie dopuścić do powstania szkód. System ten nie analizuje argumentów przeciwnika. Nie ma czasu, by brać pod uwagę ewentualnych powodów ataku. Po prostu reaguje. Natychmiast. Broni. – Nie wkurzaj się. To przecież wieczór kawalerski. Chcesz powiedzieć, że Dee-Dee nie załatwi faceta… albo dziesięciu, aby trzęśli wam przed twarzami tyłkami? Wspominałem, że dziewczyny lecą z nami na tę weekendową przygodę? No to lecą. Delores pomyślała, że świetnym pomysłem będzie wspólna zabawa, a dopiero później rozdzielimy się na osobne imprezy. Uważałem, że to fantastyczna sugestia. Prawie polubiłem przez nią Dee. – To coś innego i dobrze o tym wiesz – wykłóca się Kate. – Niekoniecznie. – Będzie ci przeszkadzało, jeśli Dee wynajmie striptizerów? Przez lata siostra B. wkładała nam do głów, że nie ma głupich pytań. Rany, ale pieprzyła głupoty. Sama myśl o półnagim facecie, który wywija dupskiem przed nosem Kate, sprawia, że mam ochotę coś rozwalić, na przykład czyjąś twarz. Jak w Fight Clubie zbić kogoś na kwaśne jabłko, zrobić z niego krwawą miazgę, która nie będzie przypominać człowieka. Być może jestem jaskiniowcem. Może to irracjonalne, seksistowskie i niesprawiedliwe. Ale taki już jestem. – Jasne, że mi to będzie cholernie przeszkadzało! – Dee-Dee mówi, że co dobre dla gąsiora, dobre i dla gęsi. – Matthew musi nauczyć się, jak zakładać kaganiec swojej gąsce. – A ty chcesz założyć mi kaganiec? Też potrafię być opryskliwy. – Nie, kochanie, wolę, jak twoje usta zatkane są czymś innym niż kagańcem. Wolę, gdy masz je szeroko otwarte i chętne. Kate brakuje tchu i spodziewam się, że zaraz wytoczy przeciw mnie większe działa. Ponieważ tak właśnie między nami jest. Byłyście przy nas już jakiś czas, wiecie, jak to leci. To nasza gra wstępna, nasze „kto się czubi, ten się lubi”. To tylko słowa, sposób, by pozbyć się frustracji i wzajemnie się nakręcić. Ale to wcale nic nie znaczy. Naprawdę rzadko jest w tych słowach prawdziwy gniew lub chęć zranienia. A to nie jest jedyna taka chwila. Cóż… przynajmniej nie z mojej strony. – Widzisz, właśnie tego się obawiałam. Jeszcze nie wyszliśmy z domu, a ty już jesteś

podły. Wiedziałam, że to się powtórzy. Kate odsuwa się nieco ode mnie, kręcąc głową. Wtedy je dostrzegam. Łzy. Wypełniają jej oczy gotowe spłynąć, powstrzymywane jedynie uporem. Jestem zaskoczony. I czuję ból. Jakby ktoś strzelił mi w serce z armaty. Kate odkrywa się i wstaje z łóżka. Jestem jednak szybszy – Flash Gordon może żreć kurz spod moich nóg. Nim postawi stopy na podłodze, już jestem tuż przed nią z uniesionymi rękami. Przepraszam i wyrażam skruchę. No i jestem nagi. Kiedy staracie się wynagrodzić krzywdy, nagość nie ma znaczenia. – Kate… czekaj… powoli. Daj mi chwilę. – Chwytam ją w talii. Jednak mi się wyrywa. – Nie dotykaj mnie! Jasne – to musiało się stać. Ale nie mam okazji, by jej o tym powiedzieć. Przeraźliwy dźwięk rozbrzmiewa echem w pokoju, przez co zaprzestajemy kłótni i cała uwagę skupiamy na nim. Dźwięk dochodzi z elektronicznej niańki. To szelest. Szuranie materiału. Niczym snajperowi w dżungli, nawet nie drgnie nam mięsień. Nie pada ani jedno słowo. Czekamy. Szelest zamiera. Znów jest cicho. To był znak ostrzegawczy – zwiastun dla nas, mówiący „zamknijcie się w cholerę”. Nie trzeba nam dwa razy powtarzać. Jak komicznie wygląda niema kłótnia, wiedzą tylko rodzice. Wszystko wyraża się minami, machaniem rąk, mimiką i gestami. W końcu Kate pokazuje mi środkowy palec. Uśmiecham się. Bezgłośnie odpowiadam: – Okej. Chodzi mi o to, że jeśli jest gotowa na rundę drugą porannego seksu, to kimże jestem, by jej zabraniać? Łapię ją. Tarzamy się w łóżku przez chwilę, aż ją do niego przyszpilam – siadam na niej i przytrzymuję jej ręce ponad głową. Wysiłek fizyczny rozładowuje część napięcia, a Kate wygląda na trochę mniej nieszczęśliwą. Kiedy jestem pewien, że nie będzie chciała uciec, naciągam na nas kołdrę, aby ten kokon tłumił naszą rozmowę. Układam się na boku twarzą do Kate i półszeptem wyjaśniam swoje racje: – Jeśli tak bardzo denerwuje cię pomysł ze striptizerkami, dlaczego zgodziłaś się na mój wieczór kawalerski w Vegas? Striptizerki w Vegas są jak kukurydza w Iowa. Właściwie z tego słynie to miasto. Kate się wierci, po czym wzdycha. – Bo wszyscy byli tak podekscytowani lotem do Vegas. Nie chciałam psuć nastroju. Wieczory panieńskie i kawalerskie w Vegas są jakby… tradycją, prawda? – Nie tak dawno podrzynanie kozom gardeł też było tradycją. Trudno uznać jednak, że był to dobry pomysł. – Nie wszystkie tradycje muszą być szanowane. Jeśli naprawdę nie życzysz sobie tego, powiem chłopakom, żeby odpuścili. Pozostaniemy przy grze w karty,

piciu i paleniu cygar. Przez chwilę panuje cisza – Kate się zastanawia. – Zrobiłbyś to dla mnie? Uśmiecham się, no bo jak może nie być tego pewna? – Oczywiście. Kate wkłada złączone ręce pod policzki. Wygląda przez to tak młodo, delikatnie. Ściska mnie w piersi, bo chcę ją chronić przed wszystkim i wszystkimi, którzy mogliby ją skrzywdzić. Wliczając w to mój własny język. – Tak naprawdę nie obchodzą mnie striptizerki, Drew. Teraz przestaję rozumieć. – Mówisz tak, bo naprawdę masz to gdzieś czy tylko uważasz, że chciałbym to usłyszeć? Muszę zapytać, bo, z doświadczenia wiem, że kobieta pozwala facetowi coś zrobić, po czym podrzyna mu gardło, gdy naprawdę to zrobi. Laski nie mają na myśli tego, co mówią. Oczywiście poza chwilami, kiedy mają. To jak nieodkryta postać schizofrenii. Moje drogie, Bóg dał wam z jakiegoś powodu usta. Cóż… tak naprawdę to z kilku powodów. Ale chodzi mi o to, byście ich używały. Mówcie wyraźnie, o co wam chodzi. Zaoszczędzi to nam wszystkim sporo czasu i energii. – Nie, poważnie. Teraz, kiedy wiem, że nie zależy ci na pójściu do klubu ze striptizem, nie będzie mi tak bardzo przeszkadzało, jeśli to zrobisz. – W taki razie dlaczego jesteś zła? – Myślę, że w głębi duszy, po prostu… się boję. – Czego? – Ciebie. Aua! Muszę przyznać, że ten kopniak zabolał. Niczym stary uraz kolana, który odnawia się, gdy niemal zapominacie o jego istnieniu. Dopóki się nie ujawni. A następnie nie przykuje was do łóżka na cały tydzień. Kate widzi moją minę i wyjaśnia: – Boję się, że zrobisz coś… że zobaczysz coś… albo coś usłyszysz i niewłaściwie to zinterpretujesz. Że zajdzie jakieś nieporozumienie, a ty zachowasz się… źle. Przecieram oczy i wzdycham. – Myślałem, że już to przerabialiśmy, Kate. Łapie mnie za rękę i ściska. – To już za nami. Wybaczyliśmy sobie i teraz jest między nami dobrze. Ale… musisz przyznać… że istnieje pewien wzorzec. Rose Kennedy powiedziała kiedyś: „Mówi się, że czas leczy rany. Nie zgadzam się. Rany pozostają. Z upływem czasu umysł chroni nasze zdrowie psychiczne pokrywając je bliznami i odejmując bólu. Jednak one nigdy nie znikają”. Otwieranie otwartych drzwi, Rosie. Przekonywanie przekonanych… Wyciągam rękę i obejmuję policzek Kate, by ją uspokoić. – Już nie jestem tamtym facetem, Kate. Dobra, macie rację: w głębi duszy nadal nim jestem. Ale też jestem mądrzejszy. Bardziej

odpowiedzialny. Jestem ojcem. Za tydzień będę mężem. Prędzej odetnę sobie fiuta, nim ponownie skrzywdzę Kate. Dorosłem, do diabła! – Kocham cię, Kate. I ufam ci. Wierzę w nas. Rozmawialiśmy o wielu rzeczach, nie reaguję już emocjonalnie. Niczego tym razem nie spieprzę. Ani w ten weekend, ani nigdy. O ironio. Ty podła suko! Kate kładzie dłoń na mojej. Patrzy mi głęboko w oczy, szukając szczerości, prawdy albo nie wiem czego. Cokolwiek to jest, znajduje. Uśmiecha się. Całuje mnie czule. – Wierzę ci. – Odsuwa się i pyta: – Czułbyś się lepiej, gdybym poprosiła Dee, by odwołała striptizerów, jeśli jakichś zaplanowała? Tak. – Nie. – Do licha, tak. – Cóż… może. – Tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak. – Nie. Nie trzeba. Chcę, żebyś się dobrze bawiła z dziewczynami. No wiesz, jak te gąsiory i gąski. Widzicie? Jeśli to nie dowód na moją pieprzoną dojrzałość, to już nie wiem, co może nim być. Poza tym rozbierający się faceci to przecież nie taka wielka sprawa. Większość z nich to po prostu tancerze. A wszyscy wiemy, co to oznacza… Tak czy siak, żadna laska nie chce być przeleciana przez gościa, który ma na sobie majtki wyglądem przypominające banana. Nie obchodzi mnie, czy facet jest zbudowany jak chiński mur i bryka niczym naspidowany źrebak – jeśli ma na sobie męskie stringi – jest tylko narzędziem. Siadamy, a Kate mówi: – Oglądanie, jak wysmarowany oliwką facet kręci mi tyłkiem przed oczami, nie jest czymś, czego pragnę, Drew. – Zabawnie porusza brwiami. – Z drugiej strony, ty wysmarowany kremem i tańczący dla mnie, to zapowiedź dobrej zabawy. Właśnie dlatego ją kocham. – Jesteś idealna. Przyciągam ją, by pocałować, trochę dłużej niż ostatnim razem. Jednak gdy nasze języki zaczynają zabawę, w niańce odzywa się wdzięczny głosik. – Mama? Tata? Wśtawać. Odsuwam się. – Bestia powstaje. Idź pierwsza pod prysznic, ja się nim zajmę. – Okej. Wkładam spodnie od dresu, kiedy Kate szuka w komodzie jakichś ubrań. – Tata! Mama! Wśtawać, wśtawać! Mój syn nie wie, co to cierpliwość. Zastanawiacie się, po kim to ma? – Och, i Drew? Obracam się do Kate. – Tak? – Babcia mawiała: „Patrz oczami, nie rękoma”. Kiedy już będziesz w tym klubie ze striptizem, dopilnuj, by tak właśnie było. Kiwam głową.

– Się wie, szefowo. – Pochodzę, łapię ją za podbródek i uwalniam wargę spomiędzy jej zębów. Całuję ją mocno, pozostawiając nieco zdezorientowaną. – Przestań się zamartwiać. Będziemy się w ten weekend świetnie bawić z przyjaciółmi. Nic złego się nie stanie. Przysięgam. Słynne ostatnie słowa, co? Zapeszyłem? Kretyn. Obracam ją i jedną ręką daję klapsa w oba pośladki. – Zabieraj tę pupcię pod prysznic, nim zdecyduję się dać jej kolejnego klapsa. Kate się śmieje, bo myśli, że żartuję. Ale ja… – Tataaa! Wśtawać! Wśtawać! No tak. Obowiązki wzywają. Kate idzie do łazienki, a ja uwolnić Jamesa z klatki. Tak właśnie się zaczęło. Wszystko szło cudownie. Rozmawialiśmy. Śmialiśmy się. Sprzeczaliśmy. Pieprzyliśmy się. Na miłość boską, było jak w bajce. Zauważyłyście w ogóle, że wszystkie bajki zaczynają się dobrze? Jest piękna księżniczka, szczęśliwe królestwo. A potem to wszystko szlag jasny trafia. Przez chwilę Jaś nie czuje bólu, zażera się oknem wykonanym z piernika, a w następnej chwili jakaś stara wiedźma próbuje wpakować jego tyłek do piekarnika. Do wszystkich was, nadal uważających, że jestem niegodnym, egocentrycznym dupkiem – mam przeczucie, że spodoba się wam ta historia. I to bardzo.



ROZDZIAŁ DRUGI W pokoju Jamesa panuje półmrok. Zasłony są zaciągnięte, a jedynym źródłem światła jest niewielka lampka w kształcie Buzza Lightyeara świecąca w rogu pokoju. To obowiązkowe wyposażenie każdego chłopięcego pokoiku. Odcień żółty czy zieleń? Nie, dziękuję. Ściany pomalowane są na granatowo i kremowo, a meble wykonane z ciemnego, wiśniowego drewna. Pod jedną ze ścian stoi dziecięcy kosz do koszykówki, a pod drugą duży przewijak. Wygodny fotel bujany ustawiony został między dwoma wielkimi oknami, a na nim leży Goodnight Moon, lektura często czytana dzieciom przed snem. Oprawione rodzinne zdjęcia – oraz te nowego stadionu Jankesów – wiszą na ścianach. Na drzwiach wisi plakat Metalliki. Chciałem, by wisiał na głównej ścianie, ale Kate się nie zgodziła. Kiedy wchodzę, duże, brązowe oczy Jamesa rozpromieniają się. Jest moją młodszą kopią – ma mój nos, podbródek, moje czarne włosy układające się we wszystkich kierunkach. – Cześć, mały. Trzyma się poręczy łóżeczka i kołysze na nóżkach niczym szympans ubrany w śpioszki. Staranie wymawia słowa, akcentując spółgłoski niczym robot: – Ceść ta-ta. To tak cholernie urocze. Podnoszę go, tulę mocno i łaskoczę po brzuchu, co sprawia, że piszczy. Po chwili przestaję i po prostu go przytulam. Obraca główkę, układa ją na moim ramieniu, a jego oddech łaskocze mnie w szyję. Ponownie całuję go w czoło – tylko dlatego, że mogę. Nigdy nie zrozumiem gości, którzy nie chcą tulić i całować swoich pociech – w szczególności synów. Dla mnie tacy ojcowie to palanty bez serca. Stwierdzenie, że zbyt wiele uczuć może z faceta zrobić cipkę, jest wielką bzdurą. Jeśli chcecie, by wasze dziecko było pewne siebie i bezpieczne, musicie dać mu dobry przykład – zbudować odpowiedni fundament. Weźcie choćby mojego staruszka. Dorastałem, wiedząc, że kiedy tylko coś przeskrobię, skopie mi tyłek. Co robił. Regularnie. Jednak również każdego dnia pokazywał, że mnie wspiera. Mówił, że mnie kocha, że jest dumny z tego, co robię lub próbuję zrobić. James zostanie wychowany w ten sam sposób. Do mojego nosa dobiega smród. – Jezu, James. – Kładę synka na stole, by go przewinąć. Wyglądacie, jakbyście były zaskoczone. Niepotrzebnie. Prawdziwi mężczyźni zmieniają pieluchy. Zastanawiam się, czy nie zrobić koszulek z takim napisem.

Właściwie wszystko, co robi Kate – kąpiele, usypianie, karmienie w nocy – ja również potrafię. Tak jakby musiałem się tego nauczyć. Kate miała tylko dwadzieścia osiem lat, gdy urodziła Jamesa. Jak na zawodowców w naszej branży była dość młoda. I mimo iż z radością wypełniała swoje matczyne obowiązki – i pomimo nadmiernego poczucia winy – nie była gotowa porzucić korporacyjnej kariery dla zupek, kupek i śpiewania kołysanek. Niania czy żłobek nie były brane pod uwagę. Kiedy byłem młody, nie lubiłem oddawać pod opiekę nawet psów. Nie było mowy, bym oddał własne dziecko obcej osobie, każdego dnia mając nadzieję, że nie wyrządzi mu krzywdy. Obiecałem jednak Kate – dawno temu – że sprawię, iż ziszczą się jej marzenia. Zatem wypracowaliśmy kompromis. Oto jak do tego doszło. Uznacie, że zakończenie tego porozumienia jest bardzo satysfakcjonujące… przynajmniej ja tak uważałem: Pierwszy miesiąc życia Jamesa. Wracam do mieszkania o wpół do jedenastej w nocy. Może wydawać się wam to późną porą, ale w dziedzinie bankowości inwestycyjnej to dość dobry czas. Po zakończonym spotkaniu zwołanym na dziewiętnastą, przyszedł czas na telekonferencję z Indonezją, po czym kilka godzin spędziłem na renegocjowaniu umów… i oto jestem. Kiedy urodził się James, wziąłem dwa tygodnie urlopu ojcowskiego, jednak teraz pracuję w biurze na pełnych obrotach. Kate została w domu. Ustaliliśmy nocne zmiany karmienia, ale ponieważ rano trudno sklecić spójne zdanie, nie mówiąc o zarządzaniu milionami dolarów – kiedy połowa umysłu śpi – zwalam wszystkie obowiązki na nią, żebym mógł porządnie się wyspać i nie ryzykować losu spraw moich klientów. Rzucam klucze na stolik i nogą zamykam drzwi. Wchodzę do salonu – Kate siedzi na kanapie, u jej stóp leży miska prania, a ona układa malutkie śpioszki na stosie podobnych na stole. Długie, miękkie włosy – które tak uwielbiam, gdy łaskoczą mnie w uda – ściągnięte ma w kok. Na sobie ma spodenki od piżamy i podkoszulek i nie potrafię nie zauważyć, że jej nadal powiększone od karmienia piersi są wolne od biustonosza. Bonus. Głośniej niż zamierzałem, mówię: – Witaj, piękna. – Ciii! – atakuje. – Obudzisz dziecko, a kiedy będziesz zasypiał, powyrywam ci wszystkie włosy łonowe. Wytrzeszczam oczy. Ostatnio zbyt wiele czasu spędza z Delores. Mówię ciszej: – Przepraszam. – Siadam obok niej na kanapie i pochylam się, by ją pocałować. Moje usta jak zwykle wywołują jej uśmiech. – Hej – wita mnie dużo weselszym tonem. – Chcesz coś ciepłego? – Nie, zjem miskę płatków. Kate ziewa, bierze śliniaczek z napisem: MOJA MAMA JEST SEKSOWNIEJSZA NIŻ TWOJA i kontynuuje składanie. – Ciężki dzień? – pytam. – Nie aż tak bardzo. Był marudny około szóstej i całą wieczność zeszło mi, by położyć go spać.

Kiwam głową, po czym wskazuję nią w stronę korytarza. – Zajrzę do niego. Kate natychmiast oponuje. – Nie. Nie zajrzysz. – Będę cicho. – Drew… – Nawet go nie dotknę. Kate się krzywi. – Oboje wiemy, że nie jesteś w stanie iść do Jamesa i go nie dotykać. Touché. – Wtedy on się obudzi, a ja będę musiała go karmić i znów usypiać. I cały harmonogram karmienia pójdzie w cholerę. Widzę jakąś mądrość w tym, co mówi. Ale to wcale nie oznacza, że się z tym, do diabła, zgadzam. – Nie widziałem go cały pieprzony dzień! – Musiałem wyjść do pracy wcześniej niż zwykle, by spotkać się z klientem na mieście. – To niezdrowe dla dziecka, by cały dzień nie widziało człowieka, który go spłodził. Nie wiem, czy tak jest, ale brzmi dobrze, więc się tego trzymam. Kate znów tego nie rozumie. – Ma miesiąc. Bardziej potrzebuje przestrzegania harmonogramu niż widzenia tatusia. Krzywię się. Myślę, że uraziła moje uczucia. – Takie tam pieprzenie. Wzrusza ramionami. – To prawda. Wzdycham. Decyduję się na bardziej podstępną akcję. – Idę zrobić sobie te płatki. Kate uważnie mnie obserwuje, gdy wstaję. Cicho upomina: – Trzymaj się z dala od pokoju dziecięcego, Drew. Nawet nie patrz na drzwi. Nie odzywam się. Mimo że jesteśmy ze sobą od lat, nadal doszukuję się luk. Wchodzę do kuchni, wyciągam mleko z lodówki i sypię do miseczki płatki. Biorę dwie łyżki do ust i… Słyszałyście? To jak płacz dziecka, prawda? Nie? W takim razie polecam przeczyścić uszy, bo ja zdecydowanie słyszałem płacz. Prześlizguję się na korytarz i skradam do pokoiku małego. Drzwi są lekko uchylone, na tyle, bym włożył głowę w szparę. Lampka nocna dyskretnie oświetla ciemne meble, bujany fotel i pluszaki poukładane w kącie. Nasłuchuję. Słyszę jedynie głęboki, spokojny oddech Jamesa. Najwyraźniej jednak nie słyszałem jego płaczu. Jednak… skoro tu już jestem i w ogóle, nie stanie się nic złego, jeśli tylko rzucę okiem, prawda? Prawda. Niczym dzieciak skradający się przed świtem w świąteczny poranek, wchodzę cicho do pokoju. Staję obok łóżeczka i patrzę na mojego śpiącego synka. Natychmiast na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Mały jest tak cholernie uroczy. Leży na plecach, główkę obrócił w prawo, zaciśniętą w piąstkę rączkę trzyma nad

ciemnymi włoskami. Ma na sobie bawełniane, ciemnozielone śpiochy. Nie mogę się powstrzymać, by palcem nie pogładzić jego miękkiego, pulchnego policzka. Nawet nie drgnie, więc nadal patrzę na niego, bo to wciągające patrzeć, jak oddycha. Kiedy mam już dość, obracam się i stawiam krok w kierunku drzwi. Wtedy dzieje się coś przerażającego. Wiedziałyście, że tak będzie. Tak, James obraca główkę w lewo, zaczyna kopać nóżkami i krzywi słodką twarzyczkę, po czym – niczym świeżo wykluty z jajka ptaszek – zaczyna kwilić: – Łeeeeee… Patrzę na drzwi, to znów na niego: – Łeeeeee… – Szlag. Ciii… – szepczę. – James… – Głaszczę go po brzuchu. – Ciii… Śpij. Oczywiście wszystko na nic. – Łeeeeeeeee… Pieprzyć to. Podnoszę go i kołyszę w ramionach. – Musisz być cicho, mały. Jeśli twoja mama mnie tu znajdzie, zamknie cipkę niczym sejf. Wiele godzin zajmie mi, bym ponownie otworzył ten cholerny zamek. Ściśle rzecz biorąc, sejf i tak zamknięty jest z powodu przerwy technicznej. Nadal przed nami dwa tygodnie, nim lekarz da nam zielone światło. Do tego czasu muszę przestrzegać „zakazu wstępu”. Nie wolno mi nawet doprowadzić jej na szczyt ustami, ani tak popularną wśród nastolatków metodą pettingu. Roberta mówi, że jej macica musi się zregenerować, w czym skurcze orgazmu mogą przeszkodzić. Powiedziałem wam o tym, byście zrozumiały analogię. Mój syn o tym nie wie. Albo… ma to gdzieś. – Łeee… łeee… łeeeeee… Kate staje w drzwiach, wygląda na piekielnie wkurzoną. – Pocałuj swoje łoniaki na pożegnanie, Drew. Śmieję się. – Co? Usłyszałem, że płacze. Dopiero tu wszedłem. Kłamstwo nie liczy się wtedy, gdy osoba, którą okłamujecie, o tym wie. Kate wzdycha zirytowana i wyciąga ręce po dziecko. – Daj mi go. Tulę go mocniej i obracam się niczym wprawny futbolista chroniący piłkę. – Nie, ja się nim zajmę. Wracaj do tego, co tam robiłaś. – On się przy tobie nie uspokoi. – Pewnie, że nie, jeśli tylko ty będziesz go tulić. – Całuję czubek rozwrzeszczanej główki. – Dam sobie radę, Kate. Idź się wykąp czy coś. Czy to nie to, czego pragną wszystkie młode mamy? – Mówisz, że śmierdzę? Albo i nie. – Nie… Mówię, że wdepnąłem w gówno i poradzę sobie ze smrodem. Nadal niezdecydowana głaszcze Jamesa po pleckach. – Dobrze. Zawołaj, gdybyś mnie potrzebował.

Cmokam ją w usta. – Poradzimy sobie. W końcu uśmiecha się i wychodzi. Większość facetów nie radzi sobie z niemowlętami. Nie mają doświadczenia i boją się, że nieodwracalnie coś spieprzą. Ale dajcie nam urządzenie wymagające naprawy, a rozbierzemy je na części, zdiagnozujemy problem i poskładamy je, nawet jeśli nie wiemy, o co w nim chodzi. Dzieci? Nie są tak łatwe w naprawianiu. No i są te niebezpieczeństwa, o których musimy pamiętać – miękkie części, słaba szyja niezdolna utrzymać główki, paprzący się pępek… nie rzucajcie się na mnie od razu z chęcią obrzezania. Faceci nie potrafią robić wielu rzeczy na raz, pamiętacie? Zatem dla większości lepiej, by opieka nad noworodkiem należała do matki. Dla większości – ale nie dla mnie. Zjadłem zęby na Mackenzie. Nie byłem wprawdzie przy nocnych obowiązkach, kiedy była maleńka, ale wiele nauczyłem się o całej reszcie. Jeśli dorosły facet potrafi zmienić dziewczynce pieluchę, nie istnieje rzecz, której by nie mógł zrobić. Ponieważ poradziłem sobie z nią, gdy była niemowlakiem, a także dlatego, że jestem niesamowity we wszystkim, co robię, nie boję się płaczu Jamesa. Nie jest to najzabawniejsza część roli ojca – ale dam radę. Zdejmuję go z ramienia, by ukołysać w ramionach. – Łeee… łeee… łeee… – Hej, mały, o co biega z tymi łzami? Nie musisz beczeć. Zaraz położę cię spać. Biorę smoczek leżący na komodzie i wodzę nim po jego ustach. Ssie kilka razy, po czym otwiera buźkę, gdy orientuje się, że nic z niego nie leci. Łapię smoczek, zanim wyląduje na podłodze. Siadam w bujanym fotelu. – No tak, wiem, że to nie to, co byś chciał. Nie winię cię, cycki twojej mamy są cudowne. Ale… musisz brać, co masz. W tej chwili ten kawałek gumy jest wszystkim, co możesz dostać. Ponownie wsuwam mu smoczek do buzi, a on go nie wypluwa. Ssie szybko, oczka mu się zamykają, po czym na chwilę je otwiera, ale jestem pewien, że jest zbyt zmęczony, by walczyć z opadającymi powiekami. Kołyszę się w fotelu i w stałym rytmie klepię małego po pupci. Kojącym szeptem mówię: – Chcesz posłuchać, co twój stary dzisiaj robił? Sfinalizowałem umowę kupna na piętnaście milionów dla faceta, który wynalazł nową aplikację. On jest narzędziem. Kiedy będziesz starszy, nauczysz się, że świat pełen jest narzędzi. Tak czy inaczej, to konkretne narzędzie nie sądziło, że umowa jest dobra, więc tatuś musiał wyjaśnić mu, dlaczego się myli. Najpierw pokazałem mu… Nie chcecie słuchać dalej, prawda? Wystarczy, jak wam powiem, że James dwadzieścia minut później odpłynął. Pocałowałem go w czółko i położyłem do łóżeczka. Idę do salonu, chcąc pobyć trochę z moją dziewczyną. Kate siedzi na kanapie, obok niej nadal stoi kosz do połowy wypełniony wypranymi ubrankami. Nie zauważa mnie od razu, ale nie składa już rzeczy. Trzyma dziecięce skarpetki, tępo gapiąc się przed siebie

w głębokim zamyśleniu. Dla faceta poważna mina kobiety to zazwyczaj zły znak. Ostrożnie siadam obok niej. – Mały usnął. Jej puste spojrzenie się nie zmienia. – To dobrze. – Kate? Wszystko w porządku? Wyrwana z miejsca gdziekolwiek był jej umysł, szybko stara się mnie zbyć. – Tak, tak. Wszystko dobrze. „Dobrze” – czerwona flaga na horyzoncie. Nie tracę czasu na uprzejmości. – W dupie mam „dobrze”. Co się dzieje? Kate patrzy na skarpetki. – Zdałam sobie tylko sprawę… To jest teraz moje życie. Staram się rozszyfrować skomplikowany kobiecy przekaz, ale mi nie wychodzi. Więc dopytuję: – Okej… I…? – I składanie ubranek, mycie naczyń, popołudniowe spacerki, drzemki, pieluchy… To moje życie. I takie będzie. – Cóż… Pieluchy kiedyś się skończą. A za dwa tygodnie znów będę mógł doprowadzać cię do orgazmu za pomocą niezliczonych, fantazyjnych sposobów, dlatego warto tyle czekać. Kate śmieje się, ale jej uśmiech jest tylko w połowie szczery. – Jestem okropna. Gładzę jej ramię. – Jeśli ty jesteś okropna, ja jestem jakimś popaprańcem. Tym razem jej uśmiech jest nieco mniej wymuszony. – Kocham Jamesa, Drew. Kocham… to nawet nie jest odpowiednie słowo… Kiwam głową, bo każdy rodzic dokładnie wie, co Kate ma na myśli. – …i wiem, jak wielkie mam szczęście. Większość kobiet zabiłaby za możliwość bycia w domu z dzieckiem. Naprawdę jestem wdzięczna za życie, jakie mam, ale nigdy nie myślałam, że będzie wyłącznie takie. Zaczynają płynąc jej łzy. Wielkie jak groch. Po urodzeniu James nie był jedynym, który płakał. Kate była w rozsypce. Myślałem, że potrafiłem zrozumieć, jak hormony mogą osłabić kobiecą psychikę, ale tak naprawdę nie miałem o tym pojęcia. Hormony ciążowe to zupełnie inna kategoria. Kate płakała, bo James był śliczny, płakała, bo tak bardzo go kochała i ponieważ ja bardzo kochałem ją. Płakała, gdy płakał James, gdy spał albo gdy kichał. Płakała, bo nie zrzuciła całej nadwagi dwa dni po jego urodzeniu, jak wmawiają wszystkim te narcystyczne, popieprzone celebrytki. Mimo że jestem przyzwyczajony do płaczu mojego syna, nie jestem w stanie pogodzić się z płaczem Kate. Teraz serce mi się ściska na widok tego, jak ociera mokre policzki.

– Czuję się winna, bo tęsknię za pracą. Patrzę, jak rano wychodzisz, i jest mi przykro, że to nie ja. Jak bardzo to popieprzone? Pocieram jej plecy i odpowiadam szczerze: – To nie jest wcale popieprzone. Kate patrzy na mnie z zaskoczeniem. – Też nie chciałbym rzucić pracy. Byłbym bardzo nieszczęśliwy, gdybym nie mógł iść do biura. – Po chwili pytam: – Dlaczego nie powiedziałaś nic wcześniej? – Myślałam, że to minie, kiedy już przywyknę do siedzenia w domu. Kiedy nauczę się nowej rutyny. Ale jest coraz gorzej. Najdziwniejsze jest to, że dokładnie wiem, co czuje. – Szczerze mówiąc, ja też nie jestem do końca zadowolony z tego, jak nam do tej pory idzie. Moje słowa przerywają potok łez. Uścisk w mojej piersi maleje. – Nie jesteś? Kręcę głową. – Brakuje mi go. Wychodzę na całe dnie i widzę go, tylko jak śpi. To do dupy. Straciłem chwilę, gdy pierwszy raz się uśmiechnął. Kate stara się mnie pocieszyć. – To były tylko gazy, Drew. – Oczywiście, że tak, bo chłopców cieszy puszczanie bąków. – Wysłałam ci filmik. Kręcę głową. – To nie to samo. Ale jeśli tak zostanie, przegapię wszystko inne. Pierwsze słowo, pierwszy krok, pierwszy raz, kiedy zda sobie sprawę, że może na coś nasikać. Wszystkie te wielkie rzeczy. Kate łapie mnie za rękę. – To… o czym dokładnie mówisz? Chcesz przez kilka dni w tygodniu zostawać w domu? Kiedy to powiedziała na głos, uzmysłowiłem sobie, że właśnie tego chcę. – A ty wtedy będziesz pracować. Ja będę chodził do biura w poniedziałki, środy i piątki… bo nadal jestem mężczyzną w tym związku… A tobie zostaną wtorki i czwartki. – Niektórym z klientów to się nie spodoba. Prezes Jefferson Industries to fiut, on będzie robił największe problemy. Jakby mnie to obchodziło. – Ktokolwiek będzie się rzucał, spławię go. Przekażę Jackowi czy Matthew, a nawet jeśli kogoś stracimy, ojciec jakoś to przeboleje. Nepotyzm ma swoje zalety, Kate. Mówię ci, możemy to w cholerę wykorzystać. – Nasze premie szlag trafi. Wzruszam ramionami. – To tylko pieniądze. Jeśli nie macie oszczędności lub macie kredyty, nie polecam takiej postawy. Jednak ja mogę sobie na to pozwolić… i to robię. Podkreślam: – Za sześć czy siedem lat James pójdzie do szkoły, wtedy oboje wrócimy do pracy na pełen

etat. No, chyba że dorobimy się więcej dzieci, co jest bardzo prawdopodobne, ponieważ działanie powodujące ich poczęcie jest na szczycie listy naszych ulubionych rzeczy. W oczach Kate widzę światło, którego nie było, gdy wróciłem do domu. Jestem dumny, wiedząc, że je tam sprowadziłem. Nie jest to jakieś nadzwyczajne uczucie, ale i tak niesamowite. Kate z entuzjazmem ściska moją dłoń. – Zrobimy tak? Naprawdę to zrobimy? – Jutro pójdziemy do biura z Jamesem i porozmawiamy z tatą, George’em i Frankiem. Rzuca się na mnie, łapie mnie za szyję i przytula się do mnie, siadając mi na kolanach. – Tak się cieszę! – Tak samo jak cieszysz się, że za dwa tygodnie dostaniemy pozwolenie od Roberty na igraszki? Kate mruży oczy. – Ach… nie tak… ale podobnie. Całujemy się, nasze języki tańczą razem. Opieram się o kanapę, pociągając za sobą Kate, która prawie na mnie leży. Wodzi ustami po mojej skórze, aż dociera do ucha. – Kocham cię. – Wzdycha i zasysa płatek mojego ucha. Rozpala żar w moim podbrzuszu, wędrując po całym ciele od ramion do ud, no i do penisa. Odpowiadam: – Kocham cię. Usta Kate zmierzają po mojej skórze na południe, teraz pieści nimi moją szyję. – I kocham nasze życie. Wplatam ręce w jej włosy i zdejmuję spinającą je gumkę. – Ja też. Klęka na podłodze, więc siadam i rozkładam nogi, by mogła zająć miejsce między moimi udami. Kate patrzy w górę z głodem w oczach i niegrzecznym uśmieszkiem na twarzy – to moje ulubione połączenie. Rozpina mi spodnie, więc unoszę się, by pomóc jej je zdjąć. Trochę wolniej zsuwa bokserki, z których dumnie pręży się mój niecierpliwy koleżka. – I kocham twojego kutasa. – Drażni mnie, wodząc mokrą końcówką języka w górę i w dół, po czym zatacza kółka wokół jego główki. Patrzę na jej piękną twarz i uśmiecham się. – Kocham, gdy mój kutas znajduje się w twoich ustach. Chichocze, jej usta wibrują na mnie, przez co drżą mi nogi. Po chwili liże mnie od podstawy aż po żołądź – drażniąc, bo tak naprawdę nie bierze mnie do gardła. Kiedy jestem na skraju utraty rozumu, Kate otwiera usta i wsuwa mojego penisa w ciasne, wilgotne usta. Odrzucam głowę do tyłu i jęczę. Zasysa mnie powoli, centymetr po centymetrze. Czuję się fantastycznie, jednocześnie doprowadza mnie to do szału. Nie potrafię zdecydować, czy chcę, by ostro ssała czy torturowała wiele godzin. A może nawet dni. Kiedy jestem cały w gardle Kate, ona zatrzymuje się i oddycha delikatnie.

A ja syczę: – Ja pieprzę… Kate zawsze była dobra w robieniu loda – naturalna. Jednak od kilku lat jej talent urósł do gigantycznych rozmiarów. Jest mistrzynią, a ja jestem jej hojnie obdarzonym instrumentem. Praktycznie wytrenowała pozbycie się odruchu wymiotnego i w tej chwili cieszy się, mogąc włożyć mnie sobie do gardła. Powiedziała mi kiedyś, że czuje władzę, którą ma nade mną, kiedy przygląda się mojej twarzy, gdy mi to robi. Przyglądając się oznakom przyjemności, którą kontroluje, pozwalając mi się nią rozkoszować. To bardzo trafne spostrzeżenie, ponieważ w tej chwili całkowicie zdany jestem na jej łaskę. I to, moje drogie, jest najlepsze miejsce dla kobiety w domu. Ssie mnie ostro, jej głowa podskakuje, kiedy nie wypuszcza mojej żołędzi spomiędzy swoich pięknych usteczek. Ponownie zatacza wokół niej okręgi, tym razem z większym naciskiem, liżąc mokrym językiem i muskając zębami. Jej policzki robią się wklęsłe. Dłonią ugniata moje jaja, ofiarowując im delikatną, erotyczną pieszczotę. Jęczę, przeklinam i wykrzykuję jej imię. Chwytam ją za włosy i prowadzę ją w górę i w dół po moim fiucie, z siłą wystarczającą, by zaczęła mruczeć z uznaniem. – Tak, kochanie, właśnie tak. To cholernie cudowne – dyszę. Kate zaciska usta i przyspiesza ruchy głowy. – Jezu, Kate. Zaraz skończę. Zaciskam dłoń na jej włosach i trzymam nieruchomo, kiedy każdy mięsień w moim ciele kurczy się z ogromnej przyjemności. Zagryzam zęby i poruszając biodrami, kończę w jej ustach, a Kate połyka wszystko, co mogę jej ofiarować. Oddycham ciężko, kiedy po raz ostatni mnie liże. Czuję się, jakbym nie miał kości – jestem całkowicie zrelaksowany. Pieprzyć wino: lodzik jest najlepszym sposobem na rozluźnienie po ciężkim dniu. Byłoby mi lepiej, gdybym mógł zwrócić przysługę. Obejmuję Kate i dodaję kolejną kreskę do orgazmów, które jestem jej dłużny. To już… piętnaście. I planuję ofiarować jej wszystkie na raz, w noc, w którą pozwoli mi na to Roberta. Nie martwcie się, póki Kate się nie odwodni, nie ma fizycznego niebezpieczeństwa, że stanie jej się coś złego z powodu zbyt wielkiej liczby orgazmów. Pytałem. – Chyba wezmę kąpiel, jak radziłeś – mruczy. – Chcesz do mnie dołączyć? Pocieram szczękę. – Bardzo chciałbym to zrobić. – Muskam jej usta swoimi. – Chciałbym cię umyć, wyszorować każdy zakamarek twojego ciała. Niestety będę jej mógł dzisiaj wyszorować jedynie plecy i ramiona. Ale to mi na razie wystarczy. Wstaję z gołym tyłkiem i przytrzymując jej nogi owinięte wokół mojego pasa, niosę ją do łazienki.

Życie pracujących rodziców nie zawsze jest idealne – nakładające się harmonogramy i stres związany z pracą może dać w kość. Jednak nam się udaje. A teraz, gdzie skończyliśmy, nim przerwałem opowieść darmową sceną seksu? A tak, ręce po łokcie tkwiące w masakrze zwanej pieluchą Jamesa. Oddychajcie ustami, to pomaga przy smrodzie. – Dobry Boże, młody… Coś ty zrobił? Wymknąłeś się w nocy z łóżeczka na steka? Co prowadzi do największego wynalazku naszych czasów. Nie, nie Internetu. Nie samochodu. Nie tabletek antykoncepcyjnych, które też są dobre. Największym wynalazkiem poprzedniego stulecia jest jednorazowa pielucha. Ratuje życie. Błyskawicznie wyrzucam bombę biologiczną i zamykam pokrywę śmietnika. Myję syna chusteczkami i zasypuję pudrem. Podchodzę do szafy po ubranka. Wybieram czarną koszulkę z kołnierzykiem, jeansy i trampki Nike. Ubrania robią z człowieka mężczyznę. Zawsze chodzi o pierwsze wrażenie. Jeśli chcecie, by wasz dzieciak został pobity w piaskownicy, ubierzcie go w jeden z tych lalusiowatych sweterków. To mu zagwarantuje łomot. James jest spoko dzieciakiem – i dopilnuję, by się tak ubierał. Po ułożeniu mu włosków na żel i umyciu ząbków, z kilkoma pomocnymi wskazówkami na temat technik plucia, niosę go do kuchni, udając, że jest samolotem, po czym zapinam go w wysokim krześle, z którego nie może uciec. Co dalej? Śniadanie. Pamiętacie, jak uwielbiam płatki, prawda? To się nie zmieniło. Dla mnie Lucky Charms z dodatkowymi słodkimi piankami. Ale dla mojego syna żadnych takich. Właściwie te poradniki dla dzieci wiedzą, co mówią. No i zmieniliśmy się w naszych pieprzonych rodziców. Zwroty takie jak „no zobaczymy” i „bo ja tak mówię” same wskakują nam do głów i wyskakują z ust. To niepokojące. Jak to gówniane opętanie z filmu Egzorcysta. Tak czy inaczej, James na śniadanie je pełnoziarniste płatki z suszonymi jabłkami, bez cukru. Wiem – oficjalnie jestem hipokrytą. Mogę z tym żyć. Ale to nie tak, że jego kubki smakowe wiedzą, co tracą. Chociaż, kiedy już się dowiedzą, i tak będę mu wpychał te zdrowe rzeczy do gardła. Bo to dla niego dobre. A jeśli kiedyś mnie za to znienawidzi? Też dobrze. Czasami bycie ojcem jest trudne. A jeśli takie nie jest? Facet nie robi tego jak należy. Wsypuję nieco zdrowych płatków do miseczki i podchodzę do niego. – Hej, James, gotowy? – Otwiera szeroko buzię i czeka. Chwytam między palce pojedynczy chrupek i uginam kolana, jakbym celował piłką do kosza. – Na trzy sekundy do końca meczu Evans przechwytuje piłkę. Kozłuje, przymierza się do rzutu i rzuca…. – Rzucam chrupek po łuku, który natychmiast ląduje w ustach Jamesa. – I trafia! Kibice

szaleją! James wyciąga rączki nad głową. – Piunkt! Przybijam z synem piątkę. Widzicie – mówiłem. Fajnie, nie? Wkładam sobie łyżkę płatków do ust i przygotowuję się do kolejnego rzutu. Wtedy do kuchni, pisząc SMS-a, wchodzi Kate. Całe to zamartwienie się, że nie schudnie po ciąży? Nieaktualne. Spójrzcie na nią – jej biodra opinają czarne legginsy, a granatowa koszulka ujawnia płaski brzuch i napięte ramiona. Jej włosy ściągnięte są w kucyk, a jedynym makijażem jest błyszczyk o smaku truskawkowym. Przepiękna. Kate nadal ma tę prostą, nieskomplikowaną urodę. Nie musi się starać, by być seksowna – po prostu taka jest. Manewruję przy wysokim krześle Jamesa i czekam, by Kate uniosła głowę znad telefonu. Tak, robię to celowo. Dzieci mają zdolność wysysania ze związku namiętności niczym czarna dziura. Zatem to istotne, by podtrzymywać płomień, by na nowo rozpalać węgle. Poza tym w facecie bez koszuli z dzieckiem na ręku jest coś, co nakręca wszystkie laski. Zaufajcie mi – wystarczająco wiele razy spacerowałem po plaży, by to zrozumieć. To jak pieprzona damska viagra. Jeśli chodzi o facetów, jest inaczej. Dziecko nie dyskwalifikuje, ale widząc laskę z maluchem, gość nie chce jej przelecieć. Ponieważ gdzieś głęboko faceci to nadal mali chłopcy. Chcemy, by cała wasza uwaga była skupiona na nas. Tak już jest. Kiedy czuję, że Kate na mnie patrzy, wrzucam Jamesowi do ust kawałeczek jabłka, po czym unoszę ręce, rozciągam mięśnie – dając jej dobry show. O tak, to działa. Z pewnością jest wilgotna. Widzicie, jak przechyla na bok głowę, jak oczy jej błyszczą, gdy mi się przygląda? Jak rozchylają się jej usta, jak oddycha nieco szybciej? Przypomina sobie, co niedawno robiliśmy, i myśli o tym, kiedy znów to zrobimy. – Mama! Kate patrzy na Jamesa. Jej uśmiech się zmienia, nie jest już seksowny, jest bardziej słodki. – Hej, maluchu. – Podchodzi i bierze kawałek jabłka dla siebie. – Jak sobie radzą moi ulubieni mężczyźni? – Do tej pory całkiem dobrze. – Ruchem głowy wskazuję telefon w jej dłoni. – Co tam? – Podaję menedżerowi Billy’ego adres Stevena i Alexandry. Ten, który dostał, był do jakiegoś lombardu na Bronksie. Wiesz coś na ten temat? Moi rodzice będą się przez cały weekend zajmować wnukami. Dwoma latoroślami mojej siostry i jedną moją, więc cały gang spotyka się u nich, by wspólnie jechać na lotnisko. Gram niewiniątko. – Kto? Ja? Nie… Nic mi o tym nie wiadomo. Kate nie wygląda, jakby to kupiła. – Mógł nie zdążyć do nas dołączyć. Może nawet spóźniłby się na samolot. – Tak, to byłaby wielka szkoda. – Bądź miły, Drew.

– Jedzie, prawda? Myślę, że zaproszenie twojego byłego chłopaka na mój wieczór kawalerski jest czymś więcej niż miłym gestem. Kate macha rękami, jakby miała zamiar bronić tego kretyna. – Zawsze narzekasz, że jestem z nim blisko, ale może gdybyś postarał się nieco bardziej, on nie martwiłby się o mnie tak bardzo. Poza tym Billy nie ma zbyt wielu kolegów. – To ma sens. Z niego jest wielka cipa, a kobiety mają tendencję do trzymania się razem. Kate przewraca oczami. James postanawia dołączyć do rozmowy. – Cipaaa. Cholera. To nie jest dobre. Mimowolnie wybucham śmiechem. No bo jakżebym mógł inaczej? Kate marszczy czoło. – Super. Większość dzieci wypowiada swoje pierwsze słowo około jedenastego miesiąca życia. Ponieważ mój syn jest geniuszem, pierwsze słowo wypowiedział, gdy miał dziewięć miesięcy. I nie było to „mama” czy „tata”, czy coś typowego. Pierwszym słowem Jamesa było „cholela”. Kate nie była zadowolona. Chociaż tak między nami, to i tak dobrze. Mogło być o wiele gorzej. Kate obraca się do Jamesa i karci go: – Nie wolno tak, James. Mały kręci główką, próbując to zrozumieć. – Nie cipaaa? Śmieję się jeszcze głośniej. Teraz Kate się wkurza. Opiera ręce na biodrach. – Tak, dokładnie to czeka tatusia, jeśli natychmiast nie przestanie się śmiać. James otwiera szeroko oczy i stara się mnie ostrzec: – Nie cipaaa, tata. Teraz już rżę jak koń. Kate wyrzuca ręce w górę. – Po prostu cudownie! Teraz spędzi dwa dni u twoich rodziców, wyrażając się jak osiedlowy chuligan. Co sobie pomyśli twoja matka? Nieco trzeźwieję, nadal się uśmiechając, chwytam jej rękę i przyciskam sobie do piersi. – Biorąc pod uwagę, że jest kobietą, która wychowała pierwszego osiedlowego chuligana, myślę, że będzie miała do ciebie ogromną sympatię. Kate się uśmiecha. – Na co całkowicie zasługuję. Przysięgam, nie wiem, jakim cudem z wami dwoma zachowuję zdrowie psychiczne. – To seks. Jeśli rodzynki są cukierkami natury, pieprzenie jest jej antydepresantem. To najlepszy sposób, by zachować zdrowy rozsądek. Jeden orgazm dziennie trzyma psychiatrę na dystans. Kate z powątpiewaniem krzyżuje ręce na piersiach. – No jasne. To brzmi podobnie do tego, co powiedziałeś, gdy byłam w ciąży, że kobiety, które uprawiają seks oralny, są mniej narażone na stan przedrzucawkowy. Wyciągam w górę palec.

– To prawda! Czytałem o tym artykuł. Czyż to nie jest niesamowite? Gdybym wcześniej miał wątpliwości, teraz już ich nie mam: Bóg na pewno jest facetem. – W jakim czasopiśmie? W „Playboyu”? – W „Men’s Health”. Czując się pominięty, James kolejny raz próbuje mnie rozśmieszyć: – Cipaaa! Czochram mu włosy. – Teraz się po prostu popisujesz. Kate wyjmuje go z krzesełka i tuli. – Zjadłeś śniadanko? Chcesz z mamusią pośpiewać? Klaszcze w dłonie. Większość upodobań Jamesa odzwierciedla moje własne. Nie cierpi brokułów. Kobiety komentujące sport działają mu na nerwy. I gardzi oglądaniem łyżwiarstwa figurowego. Jednak uwielbia głos Kate. Och – no i jej cycki. Widzicie, jak się przytula, by pocierać o nie twarzą? Jak rozkoszuje się ich symetryczną, jędrną miękkością? Szturcham go w ramię. – Koleś, rozmawialiśmy już o tym, doiłeś je, teraz nie możesz. Kate karmiła piersią cały rok. Odzwyczajanie Jamesa od tego było piekłem. Nie to, żebym miał do młodego pretensje – gdyby Kate przestała mi pozwalać się nimi bawić, też bym się wkurzył. Twarzyczka Jamesa nieco się wykrzywia – jak u Damiena w Omenie. Chwyta ramię Kate obiema rączkami i krzyczy: – Moja! Mama moja! Przyciągam ją do siebie. – Ściśle rzecz ujmując, ona jest nasza, mały. Możemy się podzielić. Ale to… – Wskazuję na piersi Kate. – …są moje zabawki. Podnosi głos. – Nie! Moje! Zygmund Freud miałby pole do popisu. Kręcę głową. – Nie wydaje mi się. – Moja! Moja mama! Konkurowanie z dwulatkiem na krzyk to nie jest dobry pomysł. Tej wojny nie można wygrać. Kate szturcha mnie w pierś. – Przestań go drażnić. I idź pod prysznic, zaraz się spóźnimy. Całuję ją w czoło. Za jej plecami wskazując na siebie, bezgłośnie mówię do Jamesa: – Moje. Wystawia mi język. Bystrzak. Kiedy wychodzę z kuchni, Kate zaczyna śpiewać tym swoim cudnym głosikiem, od którego nadal miękną mi kolana. I sztywnieje penis.

Znam tę piosenkę, to Jet Plane Johna Denvera, ale zmienia słowa, by pasowały do sytuacji: Lecimy samolotem, Wrócimy w niedzielę, Och James, kochamy cię. Kate powoli kołysze się na boki, więc James skupia tylko na niej spojrzenie swoich wielkich, brązowych oczu. Patrzy na nią z całkowitym uwielbieniem. Wręcz z adoracją. Jakby była jego boginią. W ten sam sposób ja na nią patrzę. Codziennie. Nie jestem wielkim fanem pokory, jednak patrzenie na tę dwójkę sprawia, że czuję się malutki. I szczęśliwy. Niczym Józef patrzący na Marię tulącą Jezuska. Jestem zajebiście szczęśliwy, będąc częścią czegoś tak cholernie pięknego. Lecimy samolotem, Wrócimy w niedzielę, Och James, kochamy cię. W końcu odrywam od nich wzrok i idę pod prysznic.



ROZDZIAŁ TRZECI Docieramy do mieszkania mojej siostry niedługo po siódmej rano. Ten apartament to istny dom wariatów – słychać dziecięce krzyki, rozmowy dorosłych, stukanie kubków z kawą i szczekanie psów. Właściwie… szczekanie jednego psa. Ma na imię Bear i jest dogiem. Kupiłem go Mackenzie na święta, ponieważ sprawa z kucykiem nie skończyła się tak, jak tego oczekiwałem. Mimo próśb, gróźb i negocjacji Jędza nie złamała się i nie pozwoliła zatrzymać kuca, którego podarowałem małej na święta. Główną przeszkodę stanowiła Wspólnota Mieszkaniowa przy Central Parku. Jeśli nie wiecie, jak działa taka organizacja, opowiem wam. Jest to geriatryczna wersja gestapo – złożona głównie ze zgorzkniałych, pomarszczonych, starych prukw, które tylko czyhają, by ktoś zrobił cokolwiek, czego nie zaakceptują. Wystarczy powiesić pstrokaty stroik na drzwiach, puścić zbyt głośno muzykę czy… przekształcić jeden z pokoi w stajenkę dla kucyka. Zamiast walczyć z nimi i zaryzykować eksmisję, Steven i Alexandra przenieśli kucyka do wiejskiego domku moich rodziców, przez co moja biedna siostrzenica nie miała w domu żywej maskotki. A to było całkowicie nie do przyjęcia. Dlatego pojawił się Bear. Jest fajny. I duży. Coś jak mniejszy kuzyn kucyka. Jednak jest delikatny – idealny dla dzieci – choć nawet nie ma pojęcia, jaki jest wielki. Zawsze stara się wleźć Alexandrze do torebki albo wskoczyć Stevenowi na kolana – co utrudnia szwagrowi oddychanie. Wchodzę z Kate i z Jamesem na rękach, a Bear wita nas basowym szczekaniem i mokrym lizaniem. Witamy się z rodzicami, po czym Kate idzie z moją matką do kuchni, by przekazać wszystkie instrukcje i oraz rozpakować niezbędne akcesoria, które wiążą się z pobytem Jamesa. Stawiam syna na podłodze, a on spieszy do kąta, gdzie jego kuzyn Thomas buduje wieżę z klocków. Jeśli Mackenzie jest wykapaną Aleksandrą, mały Tommy wygląda jak Steven. Ma niewielką niedowagę jak na swój wiek. Jest wysoki i szczupły. Ma ciemne włosy oraz niebieskie, zamyślone oczy. I jest spokojny. Dokładne przeciwieństwo mojego syna, który jest niczym diabeł tasmański. Z szatańskim chichotem James burzy wieżę Thomasa. Jednak ten się nie skarży. Po prostu zaczyna budować od nowa. Mocuję się z Bearem, kiedy siostra przynosi mi gorącą kawę. Biorę od niej kubek i wskazuję na Beara. – Jak idzie tresura? Bear ma słaby pęcherz. Choć wcale nie umniejsza to jego urodzie, nie jest

najbystrzejszy. – Cudownie. Jeśli tylko jej celem była zamiana mojego wartego dziewięć tysięcy dolarów perskiego dywanika w kuwetę do sikania. Spoglądam pytająco na chodniczek. – Dobrze robi. Ten dywanik jest okropny. Sam myślałem, czy na niego nie nasikać. – Bardzo śmieszne. Biorę łyk kawy. – Staram się. Prowadzi mnie do jadalni. – Wieczorem rozmawiałam z asystentką weselną i dokończyłam rozmieszczenie gości. Rzuć okiem. Wesele. Większość facetów woli wyrywać zęby niż brać udział w planowaniu ślubu. Przykro mi, że wam to powiem, moje panie, ale gówno nas obchodzi kolor, kształt czy faktura cholernych zaproszeń. Jeśli zachowujemy się, jakbyśmy byli zainteresowani, robimy to wyłącznie dlatego, że jesteśmy mądrzy – staramy się, byście nie wierciły nam dziury w brzuchu. Póki panna młoda wygląda dobrze, a miniaturowe hot dogi serwowane są na przystawkę, reszta jest nieistotna. Zatem początkowo wszystkie szczegóły tego wielkiego dnia z radością zrzuciłem na Kate i siostrę. Wkrótce jednak zacząłem słyszeć słowa, takie jak: „skromnie”, „intymnie”, „w gronie rodzinnym” oraz „nic ostentacyjnego”, i musiałem wkroczyć do akcji. No bo gdy olimpijczyk zdobywa złoty medal, świętuje to „skromnie” czy „intymnie”? Oczywiście, że nie. Urządza się wtedy pieprzoną paradę. Kate nie zasługuje na nic mniejszego. Ponieważ dokonała czegoś, co wszyscy – wliczając w to członków mojej rodziny – uważali za niemożliwe. Złowiła mnie. Zdobyła główną nagrodę – nieosiągalną – milionową wygraną na loterii. A to powinno być hucznie świętowane. Poza tym dla kobiety ślub powinien być wyjątkowy – niezapomniany. Będzie miała tylko jeden. W przypadku Kate to akurat prawda, bo niedługo po narodzinach Jamesa rozmawialiśmy, co by się stało, gdyby któreś z nas wcześniej kopnęło w kalendarz. „Jest to najlepszy czyn, jaki kiedykolwiek spełniłem”[1], powiedział facet w Opowieści o dwóch miastach. Ten, który się poświęcił, by ukochana mogła żyć z innym. Znacie tę historię? Pieprzona ciota. Zasługiwał, by zawisnąć. Nie jestem jak on. Jasne, chciałbym, by Kate była szczęśliwa – ale chcę, by była szczęśliwa ze mną. Z nikim innym. Zatem gdy wykorkuję przed nią, będzie musiała sobie sama radzić. Żyć samotnie. W celibacie. A jeśli będzie się bzykać z jakimś innym facetem? Jeśli mój syn będzie miał jakiegoś frajera za tatusia? Będę ją nawiedzał. Całą wieczność. Jak w filmie Klątwa. Uważacie, że jestem okropny, prawda? Samolubny, zaborczy i egoistyczny?

I was to dziwi? Tak czy siak, wróćmy do ślubnej imprezy. Kiedy już przejąłem stery, pojawiło się wiele zagadnień – bez cięcia kosztów, bez pomijania detali. Dobrze się nam z Alexandrą współpracowało. Jej nadpobudliwa umiejętność planowania i zdolności organizacyjne połączone z moim talentem do negocjacji i determinacją, by ten dzień był doskonały, przyniosły zdumiewające rezultaty. Mamy też asystentkę, Lauren Laforet, która pracuje w najbardziej rozchwytywanej firmie w mieście i czuwa, by nasze wielkie plany się ziściły. Książę William i Kate mogą pocałować mnie w tyłek. Amatorzy. To my będziemy mieć ślub stulecia. Na stole w jadalni znajduje się model sali balowej hotelu Four Seasons z dziesiątkami miniaturowych stolików i krzesełek oraz z idealnie rozmieszczonymi setkami karteczek z nazwiskami. Jestem pod wrażeniem. – To niesamowite. Alexandra zakłada kosmyk jasnych włosów za ucho, kontemplując swoje dzieło. – Wiem. Zauważam, że jeden stolik nie wygląda jak należy. Już mam o to zapytać, ale zamieszanie w przedpokoju sygnalizuje przybycie nowych gości. Podchodzę do drzwi, by sprawdzić, kto przyszedł. Hau, hau, hau! To Brangelina. Inaczej para znana jako Matthew i Delores. Dziwi was przezwisko? Zobaczycie później. – Złaź ze mnie, bestio! Bear leci na Dee-Dee. Dosłownie. Próbuje się do niej dobrać, kiedy tylko ma ku temu okazję. Może jest zwyczajnie napalony. Może lubi zapach jej tyłka. A może instynktownie wyczuwa, że jest dziwadłem lubiącym bestie. Nie wiem. Niezależnie od powodu, jest to najzabawniejsza rzecz na tym pieprzonym świecie. – Matthew, pomocy! On mnie liże! On się ślini nade mną! – Spokój, Bear! Pojawia się Steven i wyciąga rozochoconego psa z pomieszczenia. Dee-Dee poprawia ubranie – zielone, jedwabne spodnium z turkusową peleryną w stylu poncho i srebrne wysokie szpilki. Przypomina mi w tym bursztynowookiego, truskawkowo-blondwłosego pawia. Matthew klepie mnie na przywitanie w ramię. – Cześć, stary. – Cześć. Następnie pojawia się Mackenzie. Jest wyższa, niż kiedy ją ostatnio widziałyście – gdy dorośnie, zapewne będzie miała ponad metr siedemdziesiąt pięć. Nadal ma jasne włosy, które lekko się kręcą; ma na sobie niebieskie jeansy, trampki i różową koszulkę Jankesów. Niedługo skończy dziewięć lat i jest dosłownie prześliczna. Mackenzie jest brylantem – nie boję się tego przyznać. Jest miła, mądra, dziewczęca – jednak nie w jakiś piskliwy sposób. Ogląda sport – nie po

to, by zwrócić uwagę jakiegoś małego gnojka, ale dlatego, bo wie, co to jest podwyższenie dwupunktowe w futbolu, a także faul techniczny w koszykówce. Maluje paznokcie i gra na gitarze. Jest pewna siebie, ale uprzejma. A co najlepsze, nie daje sobie wciskać kitu. Tak – to cały ja. Mimo że teraz mam syna, ona była pierwsza. Jedyna dziewczynka. Kawałek mojego serca na wieki będzie należał do niej. – Cześć, skarbie. Wskakuje mi na ramiona. Obracam się z nią. – Hej, wujku Drew! Nie wiedziałam, że przyszedłeś. – Dopiero niedawno. Fajna koszulka. Słyszę, jak w korytarzu Steven i Alexandra wymieniają zdania. I to nie w jakiś kulturalny sposób. – Mówiłam, żebyś zamknął go w klatce. – Chciałem to zrobić, ale… – Dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane! Powinnam sama to zrobić, zresztą jak wszystko w tym domu. – Proszę, daj odpocząć syndromowi męczennicy. Ostatnio ciągle tacy są. Spięci. Przewrażliwieni. Wszyscy to zauważyliśmy. To się czasami zdarza – żyjąc z tą samą osobą wystarczająco długo, po prostu działają sobie na nerwy. Wielgachne wymagania mojej siostry również tego nie ułatwiają. Jednak Steven zawsze wiedział, jaka ona jest, ale i tak ją wielbił. Aż do teraz. Najbardziej przeszkadza mi ton jego głosu. Brzmi, jakby był zmęczony. Sterany. Miał tego dosyć. Mackenzie patrzy pod nogi. Chwytam ją za podbródek i odchylam jej głowę. – Jak tu jest ostatnio? Wzdycha. – Dramatycznie. Patrzę na korytarz. – Tak, właśnie widzę. – Tacy są rodzice. – Wzrusza ramionami. – Nie można z nimi wytrzymać, ale wyzwolenie to kosztowny i skomplikowany proces. Śmieję się. – Wiesz, że moje drzwi są zawsze otwarte, prawda? Jest u mnie pokój z twoimi imieniem. Patrzy na Thomasa. – Ale wtedy musiałabym zostawić go samego na froncie. On jest tylko małym dzieckiem. – A ty kim jesteś? Niebieskie oczy patrzą na mnie – mądrzejsze ponad wiek. – Jego starszą siostrą. Pochylam się, całuję ją w czoło i szepczę: – Ten weekend im pomoże, obiecuję. To jak miniwakacje. I pogadam z nimi. Nawkładam

im do głów co trzeba. Obdarowuje mnie słabym uśmiechem, jakby doceniała mój wysiłek, ale nie do końca wierzyła, że to coś da. – Okej, wujku Drew. Podchodzi do nas Matthew, zwracając uwagę tylko na Mackenzie. – Moja dziewczynka! Mała patrzy na niego, a jej uśmiech blednie. Zadziera nosek i krzyżuje ręce na piersi. Czujecie, jak spada temperatura? To zimno bijące od mojej siostrzenicy. – Pan Fisher. Miło znów pana widzieć. Dobrze pan wygląda. Matthew jęczy i klęka. Mimo że jest wysoki i ma sylwetkę boksera, wygląda jak kruszyna w obliczu mojej niezadowolonej siostrzenicy. – Mackenzie, zabijasz mnie, mała. – W ogóle nie wiem, o co panu chodzi. Sfrustrowany przeczesuje dłonią swoje jasnobrązowe włosy. – Czy kiedykolwiek mi wybaczysz? – Wybaczyć? A co? Niemożność dorastania w kobiecym towarzystwie? Pozostawienie w gąszczu penisów? Czy właśnie to mam panu wybaczyć, panie Fisher? Posiadanie dzieci jest zaraźliwe – jak grypa żołądkowa. Kiedy jakiś krewny lub znajomy je ma, nagle wszyscy też chcą. Przy kolacji z okazji Święta Dziękczynienia, rok po narodzeniu Jamesa, Delores i Matthew ogłosili, że będą mieli dziecko. To znaczy adoptują je. Brangelina – teraz już rozumiecie? Kiedy ogłosili swoje zamiary, wszyscy byli szczęśliwi. No, prawie wszyscy. – Co to znaczy, że chcecie adoptować dziecko? – pyta Frank Fisher, siadając przy stole w jadalni w wiejskim domku moich rodziców tuż przed świąteczną kolacją. Nadal trzymając żonę za rękę, Matthew patrzy na ojca. – Dlaczego o to pytasz? Adoptujemy chłopczyka! Złożyliśmy dokumenty i czekamy na ostateczne zatwierdzenie. W agencji mówią, że to czysta formalność. Przeszliśmy z Dee przez wszystkie procedury. Ma prawie dwa miesiące, jest zdrowy i śliczny. – Matthew odwraca się do Estelle. – Nie mogę się doczekać, kiedy go zobaczysz, mamo. Estelle patrzy na syna przez łzy radości rozpromienionym wzrokiem. Jednak Frank dopytuje: – Coś nie tak z twoją żoną? Jest bezpłodna? Uśmiech Matthew blednie. Nim ma szansę odpowiedzieć, wtrąca się Delores: – Nie, Frank. Nie jestem bezpłodna. To coś, o czym rozmawialiśmy z Matthew, odkąd się pobraliśmy. Frank wyciera usta ozdobną chusteczką, którą rzuca na talerz, i odsuwa się od stołu. Atmosfera się zmienia – jak w letnie popołudnie, gdy słońce świeci, ale zaczyna wiać wiatr i czujesz, że zaraz rozpęta się burza. – Dlaczego, u licha, chciałbyś wychowywać dziecko, które nie jest wasze, Matthew? Mój przyjaciel się krzywi. – Ono będzie nasze.

– Nie – sprzeciwia się Frank. – O to właśnie chodzi. Nie będzie. Nie wiecie, skąd pochodzi ten dzieciak i jakimi szumowinami są jego biologiczni rodzice. Dorastając, może mieć problemy psychiczne, zdrowotne, a wy utkniecie z tym do końca życia. Choć, jak podejrzewam, mój ojciec po części się z nim zgadza, mimo to próbuje przemówić Frankowi do rozsądku: – Czarno to wszystko widzisz, Frank. Jeśli popatrzeć na miliony adoptowanych rocznie dzieci, takie przypadki są rzadkie. Wstaję i podchodzę do Matthew, podejrzewając, że ten garnek zawrze i wystrzeli pokrywka. Wyglądem Matthew przypomina ojca, ale charakter ma po Estelle. Nieczęsto się złości, ma długi lont. Jednak kiedy wybucha, to jak pokaz sztucznych ogni z okazji Święta Niepodległości. Wtedy Frank robi jedyną rzecz, która jest w stanie przepalić lont Matthew: napada na Dee-Dee. – To twoja sprawka, prawda? Twoja i tych twoich liberalnych, oświeconych głupot! – Frank, proszę – napomina go spokojnie Estelle. – Jesteś zbyt egocentryczna, by przerwać karierę i spełniać obowiązki jako żona. – Obowiązki?! – krzyczy Delores zza Matthew. – W którym ty roku żyjesz, Frank? – Rok jest nieważny, kobieta to kobieta, a matka to matka. Dobra żona daje mężowi dzieci, no chyba że fizycznie nie może tego zrobić. Jeśli nie chcesz wywiązać się z tego zadania, młoda damo, mój syn zmądrzeje i zastąpi cię taką, która będzie chciała. O, gówno, witaj. Poznaj wentylator. Matthew rusza z miną, która mówi, że ma ochotę wprasować ojca w kwiecistą tapetę. – Nawet się, kurwa, nie waż ponownie tak do niej odezwać! Chwytam Matthew za ramię i ciągnę w tył. – Daj spokój, stary. Chodź, przejdziemy się. Strząsa moje ręce. Słabym głosem Delores mówi: – Chciałabym jechać do domu. Matthew, proszę, możemy już wyjść? Matthew patrzy przez ramię na posępną minę żony i, choć nic z tego nie jest jego winą, ma w oczach wyrzuty sumienia. – Tak, już idziemy. Obraca się do mnie, ponieważ przyjechali ze mną, Kate i Jamesem naszą nową limuzyną. Przytakuję. – Kate, pozbieraj rzeczy dziecka. Pójdę po kurtki. Patrząc na teścia Dee-Dee, jakby chciała go dźgnąć sztyletem w czoło, Kate kiwa głową. Zabiera ze sobą Delores, by przygotować naszego syna i jego rzeczy. Estelle załamuje ręce i łka po cichu. A Frank nie chce odpuścić. – Kiedy to wybuchnie ci w twarz, Matthew, nie przychodź do mnie w płaczem. Mathhew odpowiada z mieszaniną złości i bólu w głosie: – Nie musisz się martwić, nawet bym o tym nie pomyślał. – Patrzy na matkę. – Przepraszam, mamo. – Wychodzi z pokoju, a ja zaraz za nim. Jedziemy do domu w ciszy. James zasnął, nim wjechaliśmy na autostradę. Mój przyjaciel

siedzi na tylnym siedzeniu i trzyma żonę za rękę, szepcząc przeprosiny. Delores płacze. Nie podoba mi się to. Przez to wydaje się taka… ludzka. Chcę rozładować napięcie. Mówię: – Chyba wszyscy możemy się zgodzić, że ta sytuacja jest do dupy, i to potwornie. Ale Frank nie będzie fiutem na zawsze. Był zaskoczony, no i martwi się o ciebie. – Spoglądam przyjacielowi w oczy we wstecznym lusterku. – Pamiętasz, kiedy kupiłeś ducati? Mimo że Matthew miał wtedy dwadzieścia jeden lat, sposób, w jaki zareagował Frank, kiedy zobaczył jednoślad syna, bynajmniej nie przypomniał mu o tym, jak sam, mając lat szesnaście, postanowił pojeździć sobie lamborghini. Pierwszy raz, gdy Matthew przyjechał na motocyklu do firmy, Frank przekupił technicznych, by zdjęli mu cholerną oponę. Nawet jeśli Frank postąpił źle, wydawało się, że troszczy się o syna. Próbował go chronić, rozpaczliwie nie chcąc, by zdarzył mu się wypadek. Ta sytuacja jest bardzo podobna. – Pamiętam – przyznaje niechętnie Matthew. – To to samo. Przejdzie mu. Matthew zaciska usta. – Ale może mnie nie przejdzie. Kurwa, obraził moją żonę. I tu nie chodzi o motocykl, Drew. Tylko o moje dziecko. Wzdycham, bo wiedziałem, że to powie. – Wiem. Ale założę się, że kiedy moi rodzice i Lexi wsiądą na niego, do poniedziałku będzie całował cię po tyłku. Zrozumie swój błąd i przeprosi. Ciebie też, Dee. Wystarczy, że poczekasz. Tylko że… czekanie nic nie dało. Matthew i Frank nie odzywali się do siebie przez całe dwa tygodnie. Aż w końcu nastał dzień adopcji. Matthew i Delores polecieli do Rumunii czy innego z tych postkomunistycznych państewek, po czym wrócili ze ślicznym chłopczykiem. Najdziwniejsze było to, że właściwie był do nich podobny – miał orzechowe oczy i brązowe z naturalnie jasnymi pasemkami włoski. To Estelle przełamała impas. Zagroziła, że rozwiedzie się z tym upartym draniem, jeśli ten nie przeprosi Dee i Matthew oraz nie przyzna się do błędu. Dzień po przywiezieniu synka urządzili niewielkie przyjęcie, by wszyscy mogli poznać nowego członka ich rodziny. Obserwowałem Franka od chwili, w której stanął na progu mieszkania Matthew. Był zdystansowany, dumny, powściągliwy. Aż zobaczył syna trzymającego swojego syna. I tak po prostu jego poglądy na temat tego, jak powinno być, rozpłynęły się w powietrzu. Na Discovery leciał kiedyś program o gorylach. Z początku samce czują się zagrożone z powodu młodych. Nie rozumieją ich, starają się ignorować, biją się w piersi, gdy tylko potomstwo jest w pobliżu. Jednak po kilku dniach, zaczynają się przyzwyczajać. I niech Bóg ma w opiece tego, kto spróbuje skrzywdzić młode. To było mniej więcej coś w tym stylu. Po pierwszej wizycie, od momentu, kiedy trzymał dziecko, Frank zdecydował, że to jego

wnuk, a jeśli ktokolwiek stwierdzi inaczej, dostanie za swoje. Od tamtego czasu wszystko układa się całkiem dobrze. Ale wróćmy do kajania się Matthew. Na ratunek przybywa Delores, która klęka przed Mackenzie. – Rozumiem, dlaczego się denerwujesz, Mackenzie. Ja też nie miałam żadnych kuzynek. Mackenzie wyrzuca ręce w górę. – Ale ja nie rozumiem! Mogliście sobie wybrać! Nie było jak w przypadku cioci Kate i mamy, które musiały brać, co dostały. Dlaczego nie wybraliście dziewczynki? Dee śmieje się lekko. – Nie wybraliśmy Raina, skarbie. On wybrał nas. I nawet jeśli nie rósł w moim ciele, rósł w moim sercu. Jego przeznaczeniem było zostać naszym synem. Naprawdę nie mieliśmy wyboru. Mackenzie wzdycha głęboko. – W takim razie, kiedy następnym razem zdecydujesz, by w twoim sercu rosło dziecko, mogłabyś mu powiedzieć, by była to dziewczynka? Matthew porywa ją w ramiona i tuli mocno. – Postaramy się. Czuję ulgę, że wzięli chłopca. Znacie to powiedzenie, że „trzeba całej wioski, by wychować dziecko”? To błędne stwierdzenie. Potrzeba całej wioski, by wychować dziewczynkę. Wybierzcie jakikolwiek nagłówek – z sieci, z gazety. Lindsey Lohan, Britney Spears, Miley Cyrus – to nie ich wina, że są wrakami. To dlatego, że nie miały w życiu ludzi, którzy by się o nie troszczyli, którzy by je uczyli. Przygotowywali do życia w nadal męskim świecie. Z chłopcami jest łatwiej. Trzeba mieć pełną lodówkę, opieprzyć ich raz na jakiś czas, zabronić skakania z dachu domu do basenu, pilnować, by używali mydła. Mniej więcej tyle. Dziewczynki to zupełnie inny gatunek. Trzeba się martwić o ich niską samoocenę, zaburzenia odżywiania, cięcie skóry, narkotyki, puszczanie się, zołzowatość oraz o hordę nastoletnich drani, którzy zrobią wszystko, by zamoczyć fiuta, i mają gdzieś, jeśli złamią dziewczynie serce, zarażą ją chorobą weneryczną lub machną jej dzieciaka. I chociaż na razie Mackenzie dobrze sobie radzi, kiedy zacznie dojrzewać, wszystko będzie możliwe. A im mniej wtedy głupstw popełni, tym dla mnie lepiej. Kiedy Delores i Matthew wstają, pytam: – A tak właściwie, gdzie jest Michael? I Jelena? W przeciwieństwie do Kate i do mnie, Matthew i Dee nie mają problemu z zatrudnieniem opiekunki. I może Delores jest szalona, ale nie głupia – nie ma mowy, by jakaś młoda, seksowna guwernantka kręciła się obok jej męża. Jelena jest z zawodu

opiekunką i pochodzi z Rosji. Jest podejrzliwa i nieufna w stosunku do każdego, kto nie jest spokrewniony z Michaelem, a czasami nawet w stosunku do tych, którzy są. Jest bardzo podobna do Brutusa z bajki Popeye. Ma wąsik, groźne spojrzenie i zapewne potrafiłaby mi nakopać do dupy, mając jedną rękę skrępowaną za plecami. Lubię ją. Dlatego, bo uważa, że słońce wschodzi i zachodzi wraz z Rainem. Nazywa go „swoim rebionkiem” i jest jasne, że potrafiłaby kłamać, oszukiwać, kraść lub zabić tylko dla niego. To sprawia, że według mnie jest spoko. Mackenzie chichocze. – Wujku Drew, Rain nie ma na imię Michael, tylko Rain. Dee-Dee piorunuje mnie wzrokiem. – Wujek Drew zna jego imię, Mackenzie. Po prostu jest palantem. Patrzę ostro na Dee, nie ustępując jej ani na milimetr. – Rain to nie imię. Oznacza deszcz, czyli zjawisko meteorologiczne. Każde dziecko zasługuje na normalne imię. Dla mnie będzie Michaelem. Pracuję nad zmianą jego aktu urodzenia. Trochę fałszowania nigdy nikomu nie zaszkodziło. Chryste, jakim strasznym byłbym wujkiem, gdybym pozwolił dzieciakowi nosić przez całe życie tak popieprzone imię? Jakby nie miał wystarczającego pecha mieć wariatki za matkę. – Jesteś dupkiem. – To nie jego wina, że jego matka jest walnięta, a ojciec jest ofiarą przemocy domowej. Matthew dorzuca swoje żałosne trzy grosze: – Mnie tam się podoba imię Rain. To takie przykre. Drwię: – Nie, wcale ci się nie podoba. – Stukam się po skroni. – Wyprała ci mózg. Rzuciła na ciebie swój jadowity urok. Zostałeś oczarowany złotym wahadełkiem dyndającym między jej nogami. Myślicie, że gdybym mu mocniej przyłożył, przejrzałby na oczy? Delores się nie poddaje. – Wyprałam mu mózg? I kto to mówi? James jest twoim złotym wahadełkiem. Przysięgam, że to chyba jedyna rzecz, która trzyma przy tobie Kate. Kilka lat temu wkurzyłby mnie ten komentarz. Teraz już mi nie przeszkadza. – No błagam. Wszyscy wiemy, że to mój kutas trzyma ją przy mnie. A on się nigdzie nie wybiera, więc nie mam się czym martwić. Nim Dee zdąży odpyskować, drzwi wejściowe otwierają się z hukiem i wpada przez nie ośmioletni, jasnowłosy chłopiec, który pędzi prosto do salonu. Uśmiecha się krzywo do mojej siostry. – Dobry, pani R. Aleksandra też się uśmiecha. – Cześć, Johnny. – Obraca się do moich rodziców. – Mamo, tato, pamiętacie Johnny’ego Fitzgeralda z dołu? Uprzejmie zaoferował pomoc na weekend w zabawie z młodszymi. Johnny Fizgerald? Brzmi znajomo. Myśl, myśl…

Dam wam chwilę na odświeżenie pamięci. … … … Pamiętacie głupiego przedszkolaka, który całe wieki temu powiedział Mackenzie, że penisy są lepsze niż baginy? Tak, to właśnie Johnny Fizgerald. Mieszka piętro niżej. Od przedszkola trzymają się z Mackenzie razem. Jego ojciec to bogaty kretyn, matka jest praktykującą alkoholiczką. Alexandra zapraszała Johnny’ego tak często, jak tylko mogła, by się przekonał, jak funkcjonuje normalna rodzina. Mackenzie wyciąga palec w kierunku Johnny’ego. – Możesz pomóc, ale musisz robić, co powiem. Ja tu dowodzę. Posyłam siostrze uśmieszek. – Rany, ależ to znajomo brzmi. Jak na zawołanie James krzyczy z rogu pokoju: – Moje! Moje! Aleksandra unosi brew. – Tak samo jak to. To musi być sprawa genów. Mackenzie i Johnny zaczynają toczyć nową wojnę płci. – Czekaj chwilę, Kenzie – mówi chłopiec. – Ja powinienem dowodzić. Jestem chłopakiem, a to chłopaki dowodzą. – No i? – No i ja jestem w stanie pokazać im co i jak, a ty nie. Moja siostrzenica opiera dłonie na bioderkach, doskonale naśladując postawę mojej siostry. Geny, co? – Na przykład? – Mogę ich nauczyć rzucać piłką do kosza. – Ja też. – Mogę z nimi grać w karty. Mackenzie prycha: – Ja też. Johnny wytacza najcięższe działa: – Ja im mogę pokazać, jak się sika na stojąco. Następuje dłuższa chwila ciszy. Mackenzie się krzywi. Johnny zaczyna myśleć, że wygrał. Taki młody, taki głupi. Mackenzie się uśmiecha. Z triumfem. – Noszą pieluchy. Nie korzystają jeszcze z toalety. Pokonany Johnny zwiesza głowę. Równie dobrze już możesz się do tego przyzwyczaić, młody. – Dobra, możesz dowodzić. Uśmiech Mackenzie poszerza się, po czym mała stuka o siebie palcami, ale nie jak pan Burns z Simpsonów. – Cudownie.

[1] Ch. Dickens, Opowieść o dwóch miastach, tłum. Janina Helena Pajzderska.



ROZDZIAŁ CZWARTY Dziesięć minut później pojawia się Jack O’Shay. Ma na sobie marynarkę, błękitną, zapinaną koszulę i eleganckie spodnie. Jego rude włosy są krótko przycięte i ułożone na żel. Jack jest przyjacielem, który jako jedyny pozostał singlem. Samotnym wilkiem. Desperado. Nadal żyje życiem, które sądziłem, że ja będę wieść. Spontanicznym. Nieodpowiedzialnym. Swobodnym. Czerpie ogromną przyjemność z nabijania się, że brakuje nas na dzikich imprezach i szalonych wieczorach. Nie będę ściemniał; kręcą mnie jego historie, bo jeszcze pamiętam, jak wiele przyjemności można mieć z przypadkowego bzykanka, jednak nawet za milion lat bym się z nim nie zamienił. Trawa nie będzie już bardziej zielona, odkąd poznałem Kate Brooks. Gromadzimy się w kuchni, gdzie mama i siostra podają śniadanie. Jack przeżuwa świeżo upieczonego croissanta i rozmawia z moją mamą. – Jak zawsze ślicznie pani wygląda, pani Evans. Mama chichocze, jak cheerleaderka gawędząca z rozgrywającym. Fuuuj! – Dziękuję, Jack. Miło, że tak mówisz. – Stwierdzam tylko fakt. A teraz, niech mi pani powie, ile razy ludzie brali panią za nianię, kiedy wychodziła pani z tymi maluchami? Nie ma mowy, by ktokolwiek pomyślał, że jest pani ich babcią. Brzmi to, jakby leciał na moją matkę, lecz tak nie jest. Jeśli facet jest podrywaczem, po prostu taki ma styl wysławiania się – zachowuje się tak przy wszystkich kobietach. Pamiętajcie o tym, kiedy jakieś ciacho dostanie przy was werbalnej sraczki. Wcale nie jesteście wyjątkowe – on nie robi tego na poważnie. Po prostu taką ma naturę. Jednak mój ojciec nie wydaje się doceniać tych komplementów. Widzicie, jak przysuwa się do żony? Jak się krzywi, patrząc na Jacka? – Nie rozmawiaj z moją żoną, O’Shay. Jack natychmiast się wycofuje. – Tak jest. – I nie patrz na nią. – Tak jest. Staruszek może ma już swoje lata, ale wie, że nadal jest na szczycie łańcucha pokarmowego. Ostatnią rzeczą, której pragnie Jack, to zostać pożartym i wyplutym, więc kieruje rozmowę na bezpieczniejsze tory: – A pan, panie Evans, nie leci z nami na weekend? Tata kręci głową, a w jego głosie słychać żal. I tęsknotę. – Nie, nie tym razem. Chociaż chciałbym z wami lecieć, chłopcy. I to bardzo. Mama obraca głową.

– Naprawdę, John? Tata kaszle, po czym chrząka. – Tak… no cóż… no wiesz… żeby pograć w kasynie. Wiesz, jak lubię obstawiać, Anne. A nie mamy tego… tutaj… w Nowym Jorku. Ładna obrona, tatku. Niezła wymówka. Mama z powątpiewaniem przytakuje. – Mhm. Staruszek w tym momencie postanawia odwrócić uwagę mamy i skupia się na bardziej oczywistej sprawie. Czyli na mnie, oczywiście. – Bawcie się dobrze, chłopcy, w ten weekend, ale bądźcie ostrożni. Pamiętasz Andrew, gdy ostatnim razem byliśmy w Vegas? Żeby to się nie powtórzyło. Kiedy miałem siedemnaście lat, tata poleciał w interesach do Vegas. Razem z mamą pomyśleli, że będzie to wspaniała rodzinna wycieczka. Ale ja miałem siedemnaście lat. To w życiu chłopaka wiek, w którym nie chce przyznawać się do rodziny, a co dopiero spędzać z nią czas. Zatem gdy rodzice, Alexandra i Steven, zwiedzali zaporę Hoovera, ja miałem różne inne… zajęcia. – Mówiłem to już tysiące razy, tato. Nie wiedziałem, że była córką ambasadora. – Powinny mieć jakieś identyfikatory, tatuaże na czole lub coś podobnego. Przewracam oczami i mówię w powietrze: – Jeden międzynarodowy incydent i będą ci to wypominać do końca życia. Obok mnie pojawia się Kate. Na jej pięknej twarzy maluje się zaduma, kiedy zastanawia się nad tym, co usłyszała. – Chcę wiedzieć? Ja nawet nie chcę o tym myśleć. – Lepiej nie. Kiwa głową. – Niech będzie. Następna przyjeżdża Erin Burrows. Nadal jest moją sekretarką, jednak przez dwa ostatnie lata stała się kimś więcej. Czasami, gdy mam przepełniony grafik, Kate częściej rozmawia z Erin niż ze mną. A czasami, gdy klienci wymagają, by obaj członkowie niezwyciężonego duetu znajdowali się w sali konferencyjnej, Erin przejmuje opiekę nad Jamesem. Nawet jeśli, formalnie rzecz biorąc, jest pracownikiem, jej rola nie ogranicza się tylko do firmy. Innymi słowy jest naszą przyjaciółką. Członkinią gangu. Fajnie spędzać z nią czas. Zatem kiedy postanowiliśmy lecieć do Vegas, nie mogliśmy z Kate jej pominąć. Po przywitaniu się z Jamesem Erin dołącza do nas w kuchni. Zmieniła fryzurę. Ma krótsze, prostsze włosy w kolorze miodu. Kate to zauważa: – Świetna fryzura, Erin. Dotyka palcami kosmyków. – Dzięki. Wczoraj byłam u fryzjera. Wszystko po to, by w ten weekend poznać Pana Doskonałego. Mężczyźni w Nowym Jorku są beznadziejni. Myślę, że Nevada podsunie mi kilka smacznych kąsków. Erin często chodzi na randki, ale o ile wiem, nigdy nie była w poważnym związku. Las

Vegas nie do końca jest jednak odpowiednim miejscem na znalezienie przyzwoitego chłopaka. Równie dobrze mogłaby szukać w klubie AA lub Anonimowych Hazardzistów. Choć spotkania osób uzależnionych od seksu byłyby lepszym rozwiązaniem. Wtrąca się Steven: – Radzę ci, Erin, zostać singlem. Życie jest wtedy mniej skomplikowane. Alexandra się wzdryga. Nawet jeśli Steven jest moim najstarszym i najwierniejszym przyjacielem, mam ochotę złapać go za jęzor i wyrwać mu go z gardła. To nic złego, prawda? Odpuszczam mu. Na razie. Matthew rzuca mądrze: – Głowa do góry, Erin. W końcu go znajdziesz. We właściwym czasie, kiedy najmniej się będziesz tego spodziewała. – Tak, jestem optymistką. Trzeba pocałować wiele żab, nim znajdzie się księcia. Aleksandra odpowiada: – Oni wszyscy są żabami, Erin. Znajdź po prostu tę z jak najmniejszą liczbą brodawek. Szturcham Jacka. – Jeśli mówimy o brodawkach na pewnych narządach, powinnaś porozmawiać z O’Sheyem. Jest w tym ekspertem, prawda, stary? Jack daje mi sójkę w bok. Przybywa ostatni członek naszej ekspedycji. Zgadniecie kto to? – Joł, imprezowicze! Kto jest gotowy na fun?! Tak, to kretyn. Ze względu na Kate staram się go nie nienawidzić, tak jak kiedyś, ale pewne rzeczy się nie zmieniają. Zupełnie, jakbyście były przeziębione i luźna flegma wisiała wam w gardle. Kaszlecie, chrząkacie, ale cokolwiek byście robiły, nie możecie się tego cholerstwa pozbyć. To właśnie Billy Warren. Moja prywatna gula flegmy. Kate i Dee-Dee piszczą i ściskają palanta. On je również tuli. – Tęskniłem za wami. Kate mówi: – Ale nie musiałeś lecieć aż tutaj. Mogliśmy się spotkać w Vegas. – I miałbym przegapić najlepsze? Nie ma mowy. Miałem nadzieję, że jego samolot uprowadzą jacyś pieprzeni terroryści. Tacy, którzy lubią kroić zakładników na kawałki i wysyłać rodzinom różne części ciała. No cóż, zawsze pozostaje mu lot powrotny. Trzeba być optymistą, jeśli o to chodzi. Billy spogląda na mnie. Taksuje mnie spojrzeniem z góry na dół. – Evans. Unoszę podbródek. – Warren. Obraca się i zerka na Jamesa. Podchodzi do niego, bierze na ręce i mówi: – Czym ty karmisz tego dzieciaka, Kate? Jest o wiele większy, niż kiedy ostatnio go widziałem. Tak. Szokujące. Bo dzieci zazwyczaj nie rosną, wcale.

Debil. – Przywiozłem ci prezent, maluchu. Błyszczące, hałaśliwe bębenki. Oszalejesz, gdy je zobaczysz. James chichocze. Postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że mój syn uwielbia tego popieprzeńca. Jednak ja wiem lepiej. Zwierzęta wyczuwają, kiedy ktoś jest imbecylem. Kiedy jego inteligencja jest mniejsza niż przeciętna. Dzieci też to potrafią. James nie lubi Warrena – on mu po prostu współczuje, bo wie, że nawet jako dwulatek jest mądrzejszy niż ten osioł kiedykolwiek będzie. Rozmowy trwają w najlepsze, a my z Kate po raz ostatni patrzymy na makietę naszej sali weselnej. Obejmuję dziewczynę ramieniem, tak po prostu, bo jest moja. Patrzy łagodnie, po czym wzdycha i mówi aksamitnym głosem: – Jeszcze siedem dni. Za tydzień jakoś o tej porze będę wkładała sukienkę. To jedyna rzecz, która pozostaje tajna. Kate ściśle przestrzega tej zasady. – A mogę dostać jakąś podpowiedź? Ma dekolt? Jest satynowa? Koronkowa? – Unoszę pytająco brwi. – Lateksowa? Kate kręci głową. – Powiedz, proszę, że nie wybrałaś jakiegoś staromodnego, plisowanego worka, w którym będziesz wyglądała jak yeti. Kate parska śmiechem. – Nigdy ci nie powiem. Ale… możesz próbować i mnie torturować, by wyciągnąć tę informację. Wszelkimi środkami. Wpada mi do głowy kilka pomysłów. Każdy skutkujący miejscem w pierwszym rzędzie w piekle. I prawdopodobnie też w pierdlu. – Boże, podoba mi się twój sposób myślenia. Z niegrzecznej zadumy wyrywa mnie głos mojej siostry: – Och, zapomniałam wam powiedzieć, że macie problem ze stolikiem numer czterdzieści pięć. Ci goście jeszcze nie potwierdzili przybycia. Bierze notatnik. – To… Brandon Mitchell… przyszywany brat Delores. Jeszcze nie wie, czy przyjdzie z osobą towarzyszącą. W zeszłym roku matka Delores wyszła za mąż za jakiegoś policjanta z ich miasteczka. Pomyślałem, że tylko człowiek wyszkolony w posługiwaniu się bronią i sztukach samoobrony może poślubić Amelię Warren. Patrzę na Delores. – Znów kłopot z twoją cholerną rodziną. Co jest z wami, ludzie? Jesteście przeciwieństwem króla Midasa. Wszystko, czego się dotkniecie, obraca się w gówno. Dee się sprzecza: – Brandon nie jest moją rodziną. Aleksandra macha palcem przed twarzą Dee-Dee. Przynajmniej raz zgadzamy się z siostrą. – A właśnie, że tak. Jego ojciec, twoja matka, znaczy, że jest. Jeśli my przyznajemy się do ciotki Clary, to ten klaun Mitchell jest twoją rodziną. Ciotka Clara to przyszywana siostra mojej babci ze strony mamy. Ma chyba z tysiąc lat.

Spotykamy się raz czy dwa razy do roku, przy ważnych okolicznościach wyciągając ją z domu opieki. Clara uwielbia tańczyć i nawet jak na taką starowinkę rusza się całkiem żwawo. Mimo że urodziła się ze sto lat temu, kiedy kobiety nie mogły głosować ani pokazywać kostek u nóg, Clara jest wielką zwolenniczką wyzwolenia kobiet. Zatem odmawia noszenia biustonosza. Zawsze. A jej piersi są ogromne. Ciężkie niczym balony wypełnione cementem. Powinny być klasyfikowane jako broń masowego rażenia. Na chrzcinach Jamesa, gdy grali piosenkę Rihanny, Clara poszła tańczyć. Uniosła ręce, zaczęła kręcić się w kółko… i lewym cycem walnęła w głowę nastoletniego syna mojego najlepszego klienta. Dzieciak na dziesięć minut stracił przytomność. Dzięki Bogu, jego rodzice postanowili nas nie pozywać. Kate wchodzi między nas i unosi ręce. – Spokojnie, niech wszyscy się odsuną. Dee, zadzwoń do mamy, niech upomni Brandona. Delores wykonuje polecenie, a ja dodaję: – Tak, i niech go upomni porządnie. Inaczej będzie jadł z obsługą, na parkingu. Kate wodzi dłonią pod moją koszulką, uspokajająco pocierając plecy. – Spokojnie, Drew. To nic wielkiego. Jej dłoń jest miękka, delikatna. Odczuwam jej dotyk jak podwójną dawkę valium – natychmiastowo mnie uspokaja. Odzywam się jednak głosem pozbawionym ciepła: – Ten dzień będzie magiczny. Nie ma mowy, bym pozwolił jakiemukolwiek Warrenowi go zepsuć, nawet jeśli to tylko rozpiska miejsc. Obraca się do mnie i łapie mnie za szyję. – Masz zamiar pokazać się w kościele? Przechylam głowę na bok, bym mógł spojrzeć jej w oczy. – Dzikie lwy mnie nie powstrzymają. – I… w pewnej chwili… staniemy się mężem i żoną? – Taki jest plan. Staje na palcach i całuje mnie lekko w usta. Cmoka raz i drugi. – W takim razie będzie idealnie. Dee-Dee zamyka komórkę i mówi: – Mama mówi, że Brandon się pojawi, ale przyjdzie bez osoby towarzyszącej. Alexandra kreśli po liście gości i zabiera znak zapytania z krzesła na makiecie, po czym mówi: – No i proszę, kryzys zażegnany. Jeszcze tylko muszę podać kuchni liczbę gości i jesteśmy gotowi. Dee wytrzeszcza oczy. – Och, byłabym zapomniała! – Grzebie w błyszczącej, wielkiej, srebrnej torebce, po czym unosi rękę w geście zwycięstwa. – Imprezowe cukieraski! Delores trzyma całą garść lizaków. Każdy ma ze dwadzieścia centymetrów długości. I jest w kształcie fiuta.

Podaje kilka mojej matce. – Proszę, Anne. To, że z nami nie lecisz, nie oznacza, że nie możesz dostać lizaka. – Po czym dodaje, puszczając oko: – Waniliowo-czekoladowe. Pycha. Mama rozgląda się po zebranych z figlarnym uśmiechem i błyskiem radości w oczach. Po czym odkłada lizaki na blat. – Dziękuję, Dee-Dee. Zostawię je sobie na później. Mój ojciec się uśmiecha. Szeroko. Super. Utknąłem teraz z wizją mojej słodkiej, świętej mateczki ssącej cukrowego penisa na oczach mojego staruszka. Jest szansa, że już mi nigdy w życiu nie stanie. Pieprzona Delores. No dobra, może z tym, że mi nie stanie przesadzam, ale mimo to – widzicie już, czemu jej nie znoszę? Jej i jej całego demonicznego rodowego drzewa? Mój przyjaciel nie mógł ożenić się z normalną dziewczyną, co? Nie – on musiał się zakochać we wcieleniu narzeczonej Laleczki Chucky. Dzwoni telefon. To portier dający znać, że przyjechała limuzyna. Zbieramy się pod drzwiami, a rodzice tulą każdego na do widzenia i życzą nam wszystkim udanej zabawy. Wyrywam Jamesa Warrenowi, by się z nim pożegnać. Mamy szczęście – James nie jest jednym z tych rozbeczanych, marudnych potworków, które szaleją, gdy ich matka wychodzi z domu. Chociaż mimo to pożegnania nigdy nie są zabawne. Kate całuje go w policzek i odsuwa mu włoski z oczu. – Kochamy cię, skarbie. Wrócimy niedługo. Całuję go w główkę, po czym zadaję najgłupsze na świecie pytanie: – Będziesz grzeczny u dziadziusia i babusi? Patrzy na mnie wilkiem. Po czym się uśmiecha łobuzersko. – Nie. Wzruszam ramionami, patrząc na Kate. – No co? Przynajmniej jest szczery.



ROZDZIAŁ PIĄTY Nie jestem wielkim fanem latania. I to z kilku powodów. Po pierwsze: pilot. Nigdy nie wiadomo, czy wie, co robi. Może wyciągnął licencję z płatków śniadaniowych. A może jego ojciec przekazywał hojne darowizny na rzecz szkoły latania. Gdybym chciał się zabić, zapytałbym siostrę, czy przytyła. Po drugie: ta cała farsa z bezpieczeństwem. Bez względu na to, ilu agentów się tu pojawi, bez względu na to, ile toreb z McDonalda przeszuka ochrona, jeśli ktoś naprawdę będzie chciał zrobić coś złego? W końcu to zrobi. Linie lotnicze powinny się z tym liczyć. Umieszczać ostrzeżenia jak te na plażach: PŁYWANIE NA WŁASNE RYZYKO!. Kiedy pracownik obsługi wręcza wam kartę pokładową, powinien powiedzieć: „Powodzenia. Módl się, by nikt nie wysadził cię z powietrze. Miłego lotu”. To naprawdę byłoby takie złe? No i w końcu po trzecie: nie ma cholernej pewności, że jeśli coś, nawet przypadkowo, pójdzie nie tak, nie skończycie jako tosty. Wiem, co mówią statystyki – prędzej można zginąć z wypadku samochodowym, bla, bla, bla… Chodzi o to, że wiele osób, które miały wypadek samochodowy, wychodzi z niego bez szwanku. A teraz powiedzcie, ilu znacie ludzi, którzy bez jednego zadrapania wyszli z katastrofy lotniczej? No właśnie. Mimo to nie pozwalam, by te obawy utrudniały mi życie. Nie wchodzą mi w drogę. Wcale. Ponieważ strach nie czyni z kogoś tchórza – tylko jego zachowanie. I muszę przyznać, nawet jeśli niezbyt lubię latać, że potrafię odnaleźć w tym korzyści. Prawdziwe mrowie dostępnych kobiet, które można znaleźć w samolotach i na lotniskach. Samotne gospodynie domowe, przepracowane bizneswoman, beztroskie studentki szukające… kogoś z obsługi lotu. W ostatnich latach spadła jakość wymogów dla zatrudnianych osób. Kiedyś seksapil był jednym z warunków, by dostać tę pracę. I to nie przypadek. Odkryłem, że linie lotnicze zapewniają przynajmniej jedną możliwą do przelecenia laskę na każdy lot. Wracając do moich kawalerskich dni, kobiety te były najłatwiejszymi łupami. Zawsze chętne, by służyć pomocą. Pewnego razu, podczas służbowego lotu do Singapuru, trzy wspaniałe stewardesy były chętne i gotowe pokazać mi wszystkie zabytki warte zwiedzenia – oczywiście znajdujące się w ich hotelowym pokoju. Przeżyliśmy upojne chwile. To właśnie nazywam przyjaznym lataniem. A skoro o tym mowa, jedna właśnie zmierza w naszą stronę. Jest atrakcyjna – szczupła, wysoka, ma długie, ciemne włosy spięte po bokach i intensywnie niebieskie, egzotyczne, skośne oczy. Jej paznokcie są pomalowane, a wypielęgnowane dłonie w idealnym rozmiarze, by zrobić laskę.

Tak, faceci zauważają takie rzeczy. – Przepraszam, ale musi pan zapiąć pasy, dopóki kapitan nie zezwoli na ich rozpięcie. Pytająco patrzę na moje pasy, po czym unoszę głowę. – Prawda. Bo jeśli zanurkujemy z wysokości sześciu kilometrów, ten niewielki kawałek materiału uratuje mnie przed pewną śmiercią. Jak mówiłem – hipokryci. Stewardesa się śmieje. Rozlega się dzwonek informujący, że można rozpiąć pasy. Uśmiecham się. – Najwyraźniej mnie usłyszał. Pełne, różowe usteczka rozciągają się w uśmiechu. – Najwyraźniej. Niebieskie oczy rozglądają się po pierwszej klasie. – Wróbelek wyćwierkał mi, że lecicie do Vegas na wieczór kawalerski, a ty jesteś panem młodym. – Zgadza się. Podaje mi koktajl Mimoza. – Gratulacje. – Dzięki. Podaje kieliszek również Kate, po czym znów skupia na mnie uwagę. – A… gdzie się zatrzymacie? Biorę łyk drinka. – W Bellagio. – Fajnie. – Pochyla się lekko – na tyle, że wyczuwam jej tanie, zbyt słodkie perfumy – i rzuca: – Będą miała przerwę, kiedy wylądujemy w Nevadzie. Zostaję w Vegas z koleżankami… Może wieczorem wpadniemy do Bellagio. Wyglądasz, jakbyś lubił grać o wysokie stawki. Razem z przyjaciółmi nie lubimy przechwalać się pieniędzmi – większość osób, które je ma, tego nie robi. Możecie się jednak domyślić, jeśli uważnie się przypatrzycie – jakość walizek, zegarki Rolexa, klasyczne, a przy tym kosztowne ubrania. I tak – ta laska właśnie przekroczyła granicę. Jej słowa brzmią jak propozycja, którą w sumie są. Co jest cholernym brakiem szacunku, biorąc pod uwagę, że moja narzeczona siedzi obok. Nie jestem jednak zdziwiony. Nawet jeśli uważa się, że to faceci molestują kobiety, w rzeczywistości jest odwrotnie. Laski są gorsze. Bezczelne. Bezwstydne. Wbiją sobie nawzajem nóż w plecy szybciej niż pieprzony Jason Voorhees z filmu Piątek trzynastego. Zapytajcie Stevena. Kiedy zaczął spotykać się z Alexandrą, każda z jej tak zwanych koleżanek chciała wskoczyć mu na twarz i wziąć go na przejażdżkę. Były małostkowe, zazdrosne i chciały tego, co miała Alexandra. Niektórzy faceci, tacy jak Jack, powitaliby z otwartymi ramionami takie kobiety. Jednak nie ja – już nie. Gram przyjaznego, choć stanowczego. Unoszę dłoń Kate, całuję ją w knykcie, upewniając się, że widać pierścionek. – Będziemy dziś dość zajęci. Ale dzięki. Dziewczyna cofa się, wzruszając ramionami.

– Jak chcesz. To nie pierwszy raz, kiedy zdarza się coś takiego, i zapewne nie ostatni. Kate dobrze to znosi, nawet jeśli wiem, że w głębi duszy mocno jej to przeszkadza. Oczywiście nie będę przeciągał tego na swoją korzyść. Widzicie diabełka na moim ramieniu? Tak, jest gotów, by wziąć się do roboty. Patrzcie. Pochylam się w stronę Kate. – Pozwolisz jej tak po prostu odejść po tym, co zrobiła? Kate gapi się w czasopismo, nerwowo przerzucając strony. – A co zrobiła? – Rzuciła niewybredną aluzję. Chciała jeść z twojego talerza. Jeśli jakiś facet tak by do ciebie wystartował, już gryzłby chodnik. – Nie jestem nastolatką, Drew. Dni, kiedy biłam się o chłopaka, dawno minęły. Co ja bym dał, żeby to zobaczyć. Oczywiście w kisielu. – Nie mówię, że powinnyście sobie powyrywać kudły i pozdzierać ubrania – chichoczę – chociaż to też byłoby super. Pomyślałem tylko, że powinnaś dać jej nauczkę. Pokazać, do kogo należę. Kate zamyka gazetę i lekko kręci głową. Jej oczy błyszczą z rozbawienia. – Wiem, co robisz. – Co robię? – Chcesz uprawiać ze mną seks w toalecie. Przyłapany. – Lodzik też załatwiłby sprawę. Jesteś w tym naprawdę dobra. Ponownie otwiera magazyn. – Nic nie zdziałasz pochlebstwami, Evans. Nie dobierzesz mi się do majtek. Skomlę: – Dlaczego nie? – Wszyscy nasi przyjaciele są tutaj. – No i? – No i będą słyszeć. Kłamię: – Wcale nie. – Ale mogą. – Włożę ci majteczki w usta, nic nie usłyszą. Kate prycha, po czym mówi stanowczo: – Brzmi romantycznie. Jednak… to się nie stanie. Stanie się. Muszę przyznać, że te żarty, to napięcie seksualne, praca, którą muszę wykonać – są nadal zabawne. Ekscytujące. Utrzymują mój talent w dobrej formie. Świadomość, że w końcu wygram, też pomaga. Zmieniam taktykę. Poczucie winy. – To tradycja, Kate. Jak dotykanie maskotki po wyjściu z szatni przed meczem futbolu. Nie można łamać tradycji, to przynosi pecha i coś strasznego może się stać. Jak byś się czuła, gdyby samolot spadł i rozbił się tylko dlatego, że nie chciałaś się ze mną bzykać?

– Chyba, zaryzykuję. Patrzę przed siebie i wzdycham. To pięciogodzinny lot. Nie ma mowy, by Kate wytrzymała tak długo. Kiedy wiecie, jak odpowiednio szarpać struny gitary, ona zaczyna grać. Mija kilka minut, nim Kate traci czujność. Obracam się w fotelu i zaczynam powoli, subtelnie. Kładę rękę na jej udzie i zataczam palcami leniwe kółka. Po chwili drugą ręką, gładzę jej ramię, by się zrelaksowała. Chcę zapanować nad jej zmysłami. Zauważcie, że mnie nie odpycha. Jeśli jedne wargi powtarzają „nie”, drugie gotowe są na zabawę. Pochylam się i ustami muskam jej policzek, przesuwając je ze szczęki na szyję. Dłonią nakrywam jej pierś, ściskam ją i pocierając, drażnię. Oddech Kate przyspiesza. Gazeta wypada jej z rąk. Ostrzega słabo: – Drew… Szepczę jej do ucha: – Tylko mnie pocałuj. Tylko tego chcę, skarbie. Jednego pocałunku. Słynne ostatnie słowa nastoletnich chłopców na tylnej kanapie samochodu ich rodziców. Jeśli czytają to jakieś młodziutkie kobiety – czujcie się ostrzeżone, to nigdy nie jest „tylko” jeden pocałunek. Nieprzypadkowo określają to mianem zdobywania baz. Nim się spostrzeżecie, dojdzie do zaliczenia drugiej, szybko trzeciej, po czym home run jest na wyciągnięcie ręki. Kate przyciska usta do moich – pozwalając uwodzić się mojemu językowi. Tak ciepło. Tak mokro. Tak przyjemnie. Prawdziwy, nieokiełznany żar rozpala się w moim podbrzuszu, moje spodnie, dość przewidywalnie, robią się ciasne. Skupiam się na płatku jej ucha – ssąc go i skubiąc zębami. Szepczę jej czułe świństewka, których wam nie zdradzę. Mówię, jak bardzo jej pragnę, jak jest piękna, i opowiadam o wszystkich tych rzeczach, które chciałbym jej zrobić, wraz ze szczegółami pozycji, w których chciałbym nas zobaczyć. Kate wypycha nieznacznie biodra, próbując otrzeć się o moje palce, znajdujące się między jej nogami. Kiedy zaczyna szybciej oddychać – dokładnie tak, jak tego chcę – poruszam ręką. Patrzę jej w oczy. – Dokończmy to w innym pomieszczeniu. Kate przygryza dolną wargę. Lekko oszołomiona rozgląda się na boki, upewniając się, że nikt nie patrzy. Już ma zamiar wstać… Nagle pojawia się między nami obce ciało – niemal siadając nam na kolanach. Na twarzy mam burzę truskawkowo blond włosów, a w ustach smak lakieru. Szlag by to trafił. – Mam nadzieję, że się wyspałaś, Katie. Na to, co zaplanowałam, będziesz potrzebowała sporo energii. Delores. Jeśli jeszcze miałyście jakiekolwiek wątpliwości. Próbując się zmieścić, wierci tyłkiem tuż przy moim udzie, zmuszając mnie i Kate, byśmy się od siebie odsunęli. Kate szybko wraca do rzeczywistości.

– Tak… eee… no znasz mnie. Zawsze dobrze wypoczywam. Moje ciało dosłownie iskrzy od niewykorzystanej energii cielesnej. Co sprawia, że robię się marudny. – Mogłabyś nam nie przeszkadzać? Byliśmy zajęci. Dee-Dee odwraca się do mnie z pogardą malującą się na twarzy. – Mogłabym. – Lekceważąco macha na mnie ręką. – Możesz sobie iść, mamy z Kate pewne rzeczy do ustalenia. – Nie wydaje mi się. – Heloooł? To również jej wieczór panieński i zaczyna się właśnie teraz. A ty nie jesteś zaproszony. Idź porównywać z chłopakami fiuty, pochwal się, jak wielkiego wczoraj postawiłeś klocka, lub porozmawiaj o czym tam rozmawiacie, kiedy nie ma nas w pobliżu. Zgrzytam zębami. Zaciskam szczękę. Aby tylko nie porównać jej do szparki w kroczu, bo tak się właśnie zachowuje. Dziwne słowa? Mój błąd. Wińcie za to książeczki dla dzieci, które ostatnio masowo czytam. Wzdycham głęboko. Zamykam oczy i przechylam głowę na bok. Poczekam, aż Delores sobie pójdzie. W którymś momencie będzie musiała to zrobić. Albo mogę użyć poduszki, by ją udusić. Ta myśl sprawia, że się uśmiecham. Dee-Dee i Kate rozmawiają. Po kilku minutach słowa zlewają się w moich męskich uszach niczym monolog wykładowcy na nudnym wykładzie. – …bla, bla, bla, bla… prezent dla Matthew… bla, bla, bla… nie jestem pewna… bla, bla, bla… w ostatniej chwili… bla, bla, bla… na jego twarzy… bla, bla, bla… zaskoczony… bla, bla, bla… Prezenty są ważne dla kobiet. Zdałem sobie jednak sprawę, że przynajmniej dla niektórych, nie ma znaczenia, co jest prezentem. Albo ile wydano na niego kasy. Chodzi o wysiłek. Symbolikę. Jak wiele kosztował trudu. Dla przykładu, gdybym zdobył serwetkę z baru, gdzie pierwszy raz jedliśmy z Kate lunch, po czym oprawił ją w ramkę i ofiarował Kate jako prezent na rocznicę? Jestem pewien, że z wdzięczności przeleciałaby mnie tak mocno, iż wpadłbym w pieprzoną śpiączkę. To tylko serwetka, jednak dla Kate znaczyłaby o wiele, wiele więcej. W zeszłym roku na urodziny podarowała mi moje inicjały wydepilowane na bobrze. Byłem wzruszony. Jeśli już mowa o fajnych prezentach – to było kreatywne, a jednocześnie praktyczne. Tak czy inaczej, z lekkim zaciekawieniem otwieram oczy i pytam Delores: – Co dla niego szykujesz? Uśmiecha się z zadowoleniem. – Największy prezent, jaki kobieta może ofiarować mężczyźnie, którego kocha. Zgaduję: – Seks analny? Kate nakrywa twarz dłońmi. Uśmiech Dee-Dee zmienia się w grymas. – Nie, ty świnio. Podaruję mu coś dla zdrowia. Moja pani od akupunktury ma wolny

termin w grafiku. Będzie zajmowała się Matthew przez cały dzień. Wybucham śmiechem. Bo to tyle wyjaśnia. – To twój prezent? Serio? To jego urodziny, a ty masz zamiar zrobić z niego poduszkę do igieł przez cały dzień? A co mu kupisz na święta? Kolonoskopię? Kate mi wyjaśnia: – Drew, to akupunktura, by Matthew przestał palić. Tak, Matthew nadal pali. Statystycznie rzecz biorąc, jeśli nie zaczniecie robić tego przed osiemnastką, nigdy nie zaczniecie. Mój kumpel jest wyjątkiem od tej reguły. Wpadł w ten nałóg na studiach – w czasie dość stresujących rozgrywek futbolowych. Matthew się z tym nie afiszuje. Jego rodzice o tym nie wiedzą. Frank wypala ze dwie paczki dziennie i jak każdy palacz połamałby synowi ręce, gdyby on również zaczął palić. Unoszę dłonie w geście poddania. – Cofam to, co powiedziałem, Dee, to wspaniały prezent. Wszystko, co pomoże Matthew nie zachorować na raka, jest dobrym pomysłem. Dee promienieje z dumy. – Dziękuję, Drew. – Proszę. A teraz, gdy już to ustaliliśmy, mogłabyś – i mówię to w najgrzeczniejszy sposób, w jaki tylko potrafię – wypieprzać stąd? Dziewczyna już się nie śmieje. – Nie. Mówiłam ci już: to mój czas. Mój i Kate. Beztroskie lata w Ridgemont High stają mi przed oczyma. – Nieważne, Panie Ręko. Kate dotyka mojego uda. – Drew, może resztę lotu spędzisz z chłopakami? Stukam nerwowo stopą. I wskazuję palcem na Dee-Dee. – Dlaczego ona ma spędzić czas z Kate? A gdzie mój czas z Kate? Ja też chcę czasu z Kate! Dee odpowiada: – Będziesz go miał mnóstwo za tydzień. To się nazywa miesiąc miodowy, głupku. Piorunuję ją wzrokiem. – Ssij fiuta. Lubieżnie pociera palcem usta. – Tak robię. Dość często. Matthew nie narzeka. Krzywię się. – Teraz chce mi się rzygać. Kate, pomasujesz mnie po brzuszku? Kate się śmieje. Przybiera ten matczyno-napominający ton, którym mówi do Jamesa, gdy ten źle się zachowuje: – Tak, Drew, pomasuję cię po brzuszku i po innych partiach ciała… kiedy dotrzemy do hotelu. Wzdycham i godzę się z faktem, że nie pobzykam sobie w samolocie. Kiedy zaczynam pogrążać się w głębokiej depresji, w kabinie rozlega się głos Jacka: – Stary! Patrz! W dostępnych filmach mam jakiegoś pornola! Kiedy ktoś krzyczy „pornol” w zamkniętej przestrzeni, to tak jakby w remizie

strażackiej o północy rozległ się alarm. Cztery pary nóg zmierzają w stronę Jacka, wliczając w to moje własne. Może, mimo wszystko, czas spędzony z chłopakami nie będzie aż tak zły. Wiem, co myślicie. „Przestań tracić czas. Możesz pominąć te bzdury i przejść do tego, co spieprzyłeś”. Pracuję nad tym. Poza tym uważam, że należy się cieszyć dobrymi rzeczami, kiedy jeszcze trwają. Ja tak robię. Mam przeczucie, że sprawy przybiorą szaleńczy obrót – i to dość szybko. Nasz następny przystanek? Vegas, kotki! I powód, dla którego nazywają je „Miastem Grzechu”.



ROZDZIAŁ SZÓSTY Zapewne myślicie, że penthouse jest na szczycie listy eleganckich pokoi hotelowych. I w większości przypadków macie rację. Jednak Bellagio ma coś lepszego. Ma willę. Miejsce dla rodzin królewskich, głów państw i mocno przereklamowanych aktorów. Pięć osobnych sypialni, jadalnia, biuro, biblioteka, ogromna kuchnia – wszystko w drewnie i marmurach, wyposażone w najlepsze urządzenia i włoskie tkaniny. Plus pełnoetatowa pokojówka i lokaj. Pieniądze szczęścia nie dają – ale z nimi w cholerę łatwiej pozostać szczęśliwym. Ponieważ oboje z Kate jesteśmy gośćmi honorowymi, zajmujemy główną sypialnię. Przylegająca do niej łazienka wyposażona jest w prysznic parowy i ogromne jacuzzi, które z pewnością później dobrze wykorzystamy. Steven i Alexandra, Delores i Matthew zajmują kolejne sypialnie – w każdej znajduje się kominek i wielgachne łoże. Erin dostaje nieco mniejszy pokój, natomiast Jack i Warren lądują razem w ostatnim. Na szczęście ma on dwa pojedyncze łóżka, bo jedyne, czego mężczyzna w życiu nie zrobi, to z pewnością nie będzie dzielił wyrka z drugim kolesiem. Spanie nago na ostrym żwirze? Całkowicie akceptowalne, jeśli grozi ci obudzenie się z czyjąś erekcją na plecach. Lokaj – nazwaliśmy go Pan Belvedere – oprowadza nas po pomieszczeniach, gdy pokojówki rozpakowują nasze rzeczy, po czym cała nasza dziewiątka zbiera się w salonie, ustalając plan dnia. Siedząc na brązowej sofce z Delores na kolanach, Matthew zaczyna: – Mecz siatkówki wodnej na dole na basenie za dwadzieścia minut. Pomyślałem, że od tego zaczniemy, by się rozkręcić. No i mają pieczoną na grillu świnię. Wiecie, jak uwielbiam dobrą wieprzowinę. Wszyscy faceci kiwają głowami. Wtrąca się Dee: – Nasza impreza bogiń zaczyna się o piątej… Impreza bogiń… to dla facetów marzenie – mit. Niemalże niczym legendarny garniec złota na końcu tęczy czy walka na poduszki topless na piżama party. To seksualna impreza wyłącznie dla kobiet, oczywiście bez prawdziwego seksu. Legenda głosi, że mają tam duży wybór zabawek erotycznych – dilda, wibratory, akcesoria do krępowania, bieliznę. Są też lekcje – kobiety instruowane są, jak tego wszystkiego używać, nabywają umiejętności typu głębokie gardło, taniec na rurze czy masturbacja. – …ale wcześniej mamy, moje panie, wizytę w spa, by wieczorem pięknie wyglądać. Bawię się włosami Kate, kiedy siedzi obok mnie na kanapie. – Strata czasu – mówię. – Nie można poprawiać perfekcji. Rumieni się lekko. Nadal jest tak cholernie urocza.

Dee mnie upomina: – Teraz tak mówisz, ale zaczekaj, aż zobaczysz ją później. Będziemy zawijane, woskowane, depilowane i masowane. Mówię ci, Kate. Kiedy Ricardo z tobą skończy, nigdy już nie będziesz taka sama. To jak muśnięcie orgazmu. Moja ciekawość wzrasta. – Kim jest Ricardo? – Masażystą Kate. Aha. – Dziwne imię jak dla kobiety. Delores przewraca oczami. – No tak, to byłoby dziwne, na szczęście Ricardo jest mężczyzną. Ma ciało greckiego boga, niczym Arnold Schwarzenegger na sterydach. No i wie, jak go używać, szczególnie rąk. Niektórym facetom by to nie przeszkadzało. Niefrasobliwym jak Matthew czy wyrozumiałym jak Steven. Oni pocałowaliby swoją panią w policzek, mówiąc: „Baw się dobrze, kochanie”. Ale – pomimo mojego emocjonalnego rozwoju w ostatnich latach – ja się na to nie piszę. Zatem mówię: – Tak, tyle że nic z tego nie będzie. Kate kładzie dłoń na moim udzie. – Drew, to tylko masaż. – Jestem tego świadom. Dwa słowa: „zadowalający finał”. Trzy dodatkowe: „nie ma mowy”. Alexandra próbuje być pomocna: – Spokojnie, braciszku. Nie ma powodu, by być zazdrosnym. Szeroko otwieram ramiona. – Kto jest zazdrosny? Ja nie jestem, bo, cholera, nie ma o co. – Obracam się do Kate i wyjaśniam ze spokojem: – Naprawdę myślisz, że będę w stanie siedzieć tutaj, wiedząc, że jesteś tam, a twoje walory przykrywa jedynie cieniutki ręcznik, podczas gdy ręce pieprzonego Ricardo będą na całym twoim ciele, a ty będziesz jęczeć? Pieprzyć to. Wszystkie twoje jęki należą do mnie, w całości opłacone kamieniem, który nosisz na palcu. Dee-Dee wyciąga rękę do Matthew. – Wiedziałam, że będzie miał z tym problem. Płać. Przyjaciel wyciąga portfel i daje żonie dwudziestkę. Kręcę głową, patrząc na niego z rozczarowaniem. – Myślałeś, że na to pozwolę? Wzrusza ramionami. Mrużę oczy. – Nie poznaję cię już. – Ricardo jest niesamowity, stary. Ma magiczne dłonie. Gdybym był gejem, to bym się z nim związał. Do dyskusji dołącza rozparty w fotelu Steven:

– Pozwalasz facetowi na masaż? A nie myślałeś, że już jesteś gejem? – Obciągnij mi. Steven się śmieje. – Widzicie, o tym właśnie mówię. Te subtelne sygnały pobudzają mój gej radar. – Wyciąga palec i wskazuje na każdego faceta w pomieszczeniu. – Bip, bip, bip… – Po czym wskazuje na Matthew. – Biiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip! Billy i Jack wybuchają śmiechem, Steven przybija z nimi piątki. Matthew wykonuje obsceniczny gest w okolicach krocza, który wcale mu nie pomaga. Kate wraca do głównego tematu: – Ten masaż to dla ciebie aż tak wielki problem? Przytakuję. – Absolutnie. Będę o tym myślał cały weekend. Kate wzdycha i obraca się do Delores. – Odwołaj moją wizytę. Dee-Dee patrzy na nią przerażona. – Nie mówisz chyba poważnie? – Wyrzuca ręce w górę. – No i tak to się zaczyna. Jeszcze nawet nie wyszłaś za mąż, a on już cię kontroluje, dyktuje ci, co możesz, a czego nie. Przechodzę do obrony Kate: – Ona szanuje moje cholerne uczucia. Tak właśnie działa dojrzały, zdrowy związek. Powinnaś kiedyś spróbować. – Szanuję uczucia Matthew – i to bardzo! Kate się wtrąca: – Dee, mieliśmy się dobrze bawić, a nie torturować mojego narzeczonego. Dee się boczy. – Ale ja się dobrze bawię, torturując go. Psujesz imprezę. – Mimo to chwyta komórkę i odwołuje spa. Kate przytula się do mnie i opiera twarz na moim ramieniu. Przyciągam ją bliżej i całuję w czubek głowy. – Dziękuję. – Proszę. Uśmiecham się. – Kiedy wrócicie z tego babskiego wieczorku, chcę trochę czasu z Kate, który mi wisisz. Podnosi głowę i szepcze: – Czy przypadkiem nie chodzi o dokończenie tego, co zaczęliśmy w samolocie? Wolno kiwam głową. – Tak i gwarantuję ci spektakularne zakończenie. – Zawsze takie jest. – Przysuwa się, całuje mnie lekko, drażniąc językiem. Kiedy się odsuwa, oblizuję dolną wargę, smakując ją. – No pewnie. Nasz flirt przerywa Warren. – Zanim się rozdzielimy, czy któreś z was chce… odlecieć? Nie jestem fanem narkotyków, nawet tych „miękkich”. Z alkoholem jest w porządku – można wypić drinka lub dwa, po czym zwolnić i rozkoszować się szumem w głowie. Albo

można iść na całość i pić szybko, bezpośrednio z kieliszka. W takich przypadkach macie kontrolę, do jakiego stanu chcecie się doprowadzić. Jednak narkotyki są niczym pociąg bez maszynisty. Kiedy już wsiadacie, zabierają was na ostrą jazdę – bez hamulców, bez szans na wysiadkę. Dee-Dee nie podziela moich poglądów. Jakoś mnie to nie dziwi. Siada obok kuzyna na oparciu kanapy. – Dzięki Bogu. Już myślałam, że nigdy nie zapytasz. Warren wyciąga z kieszeni torebkę zawierającą kilka skręconych jointów, marihuanę luzem i kolorową fifkę. Erin pyta: – Skąd to masz? – Przywiozłem z Nowego Jorku. – Marszczy czoło, po czym wyjaśnia: – A właściwie przywiozłem z Kalifornii do Nowego Jorku, a stamtąd tutaj. To dobry towar, wysokiej klasy medykament. Dozorca w moim studiu ma jaskrę. – Ale jak udało ci się przenieść to przez odprawę na lotnisku? – pyta moja siostra. Warren z dumą wyjaśnia: – Trzymałem w bokserkach. W ten sposób, gdyby cokolwiek pojawiło się na skanerach, wyglądałoby, jakby moje loczki potrzebowały strzyżenia. Unoszę brwi. – No to masz niezłą alternatywę. Jeśli twoja muzyczna kariera nie wypali, zawsze będziesz mógł przerzucać dragi. – Przemytnicy narkotyków często umierają bolesną i gwałtowną śmiercią. Super. Warren podaje Dee-Dee jointa, a ta go zapala. Matthew chce trochę. – Dajcie bucha zioła. Erin się waha. – Nigdy wcześniej nie paliłam marihuany. Warren próbuje ją uspokoić: – Zatem jesteś we właściwym miejscu. Wszyscy jesteśmy braćmi i siostrami w ziele. Nadal jest zdenerwowana, więc mówię jej: – Po prostu odmów, Erin. Tylko frajerzy potrzebują ćpać. – Wskazuję palcem Warrena. – Naprawdę chcesz skończyć jak ten tam eksponat? Delores wykrzywia w górze ręce niczym szpony. – Presja otoczenia! Chodź, Erin. Musisz przynajmniej raz spróbować. Użyj życia, dziewczyno. – Będziesz eksponatem numer dwa. Erin bierze głęboki wdech i patrzy na mnie wytrzeszczonymi oczyma, szukając u mnie aprobaty. – Chyba spróbuję. To znaczy… wydaje mi się, że czasami trzeba powiedzieć: „raz kozie śmierć”, prawda, Drew? Nie można się nie zgodzić z cytatem z podręcznika do ryzykownego biznesu. Wzruszam ramionami w geście poddania, a Erin dołącza do kółka palaczy. Jack odmawia: – Nie, dzięki, stary. Ostatnio staram się ograniczać toksyny.

Alexandra również odmawia, machając ręką, ale Steven mówi: – Pewnie, dlaczego nie? Nadrobię zmarnowaną młodość. Alexandra warczy: – Co znaczy „zmarnowaną”? Jesteś facetem, nadal żyjesz, marnując młodość. Szwagier wyciąga rękę do Warrena. – Poproszę podwójną porcję. Warren podaje Stevenowi nabitą do pełna lufkę oraz zapalniczkę, w międzyczasie Matthew podaje Kate jointa. Kate kręci głową. – Może później. Podchodzę do okna, otwieram je, po czym włączam wentylator. Warren pyta: – A co z tobą, Evans? Nie chcesz? Prycham: – Jakbym miał włożyć do ust cokolwiek, co znajdowało się obok twoich spoconych jaj. Wolałbym pocałować słonia w dupę. Warren głęboko się zaciąga, po czym wypuszczając kłęby dymu, drwi ze mnie: – Praworządniś się znalazł. Odpowiadam całkiem poważnie: – Tak, taki jestem. A w wolne dni dorabiam sobie w brygadzie antynarkotykowej. Odczuwając już efekt trawki, Matthew śmieje się i ogłasza wszystkim: – Nie, Andrew jest spoko. Ale nie układa mu się z Panną Marysią. Raz próbował jej na studiach. Nie wyszło. Kate pochyla się ku mnie. – Nigdy o tym nie słyszałam. – To nie był jeden z moich chwalebnych momentów. Matthew śmieje się głośniej. – Wziął cztery buchy, po czym biegał po domu, sprawdzając drzwi i okna. Myślał, że wpadnie do nas jego stary, albo drużyna komandosów zeskoczy z nieba. A potem miał atak paniki. – Nie miałem pieprzonego ataku paniki. Matthew patrzy mi w oczy. – Stary, myślałem, że będę musiał zanieść twój tyłek na pogotowie. Wyglądałeś, jakbyś miał dostać cholernego zawału. Wszyscy się ze mnie śmieją – nawet Kate. Szczęśliwy Warren kiwa głową. – Evans nie radzi sobie z ziołem. Dobrze wiedzieć. Teraz, kiedy będę chciał się z ciebie ponabijać, będę wiedział, jak to zrobić. Kumple jak najbardziej powinni sobie dogryzać. To jedna z zalet tego, że zna się kogoś na wylot, wiedzy na temat jego małych, żenujących, świńskich sekrecików. Ale to działa w obydwie strony. – Podrzuć jeszcze jakieś wspomnienia, Matthew. Na ciebie też znajdę kilka ciekawych haczyków.

Przyjaciel szeroko rozkłada ręce. – Jestem jak otwarta księga. Uśmiecham się szatańsko. – Jesteś tego pewien? – Dawaj, co masz, zgredzie. Powoli obracam się w kierunku jego żony. – Hej, Dee, Matthew opowiadał ci, jak kiedyś nawalił się tak bardzo, że nasikał Kelly Macallister do ust, kiedy robiła mu loda? Matthew natychmiast staje się poważny. Za to Steven zgina się w pół ze śmiechu. – Fuuuuj! – piszczy Erin. – To ohydne. – Właśnie za to dostał w bractwie ksywkę Fisher Złoty Deszcz. Alexandra śmieje się, choć wygląda, jakby było jej niedobrze. Jack prycha: – Obleśne. Kate krzywi się i zatyka sobie uszy. Delores z początku się śmieje, po czym obraca się do męża i wyznaje: – Moja wyobraźnia została skażona. Nigdy już nie będę mogła ci possać, nie mając przed oczami tej sceny. Matthew patrzy na mnie z politowaniem. – Jesteś fiutem, stary. Uśmiecham się. – Po to właśnie są kumple. Dziesięć minut później Erin kładzie nogi na oparciu fotela i zamyka oczy. Powoli unosi jedną rękę, po czym drugą. – To świetne. Jestem taka wyluzowana. Steven również wygląda na rozluźnionego, wskazuje na błyszczący fortepian stojący w rogu salonu. – Hej, Billy, może byś coś zagrał? Tak, pawian potrafi grać też i na tym. Pamiętajcie – być może jest utalentowany, ale to nie zmienia faktu, że jest głupi. Dee się podrywa. – Dobry pomysł. Nic nie wchodzi lepiej z porządnym hajem jak gładkie nuty. Zagraj coś wolnego, kuzynku. Bezmózg wstaje, siada na krześle przed fortepianem, strzela palcami i zaczyna grać. Po kilku chwilach zaczyna śpiewać Someone like you Adele. Najwyraźniej wybrał babską piosenkę.

Kiedy z sentymentem śpiewa ostatnie słowa przed refrenem o tym, że nadal jest coś między nim a jego byłą dziewczyną, czuję, że mój dobry humor się psuje niczym otwarte mleko zbyt długo stojące w lodówce. To właśnie dlatego zawsze nienawidziłem i będę nienawidził Warrena. Pomimo opowieści Matthew na temat mojej przygody z marihuaną nie jestem paranoikiem. Jestem spostrzegawczy. Inteligentny. Cholera, wystarczająco bystry, by wiedzieć, dlaczego spośród wszystkich kurewskich piosenek świata wybrał właśnie tę. I, co ważniejsze – wiem, dla kogo ją gra. To nie przypadek. Mówi o tym język jego ciała. Nasza podświadomość znajduje sposoby, by pokazać, co czujemy. Czego naprawdę pragniemy. I gdzieś tam, głęboko na dnie pustego łba Warrena, jak i jego zbzikowanego serca – on nadal pragnie Kate. Popatrzcie teraz na jej twarz. Za każdym razem tak wygląda, gdy słucha jego śpiewu. Ma lekko przechyloną głowę, słaby uśmiech, a w jej oczach maluje się mieszanka dumy i zachwytu. Podziw. I prawdopodobnie wspomnienie uczucia. Nawet jeśli wiem, że już go nie kocha, nawet jeśli wybrała mnie – bo kocha mnie bardziej – strasznie mnie to wkurza. Strasznie. Ponieważ jedyną osobą, na którą ja i tak będę patrzył – w całym moim życiu – jest ona. Kiedy Billy gra ostatnią nutę, przełykam swój gniew. Matthew, Steven, Erin, Dee-Dee i Kate klaszczą. Alexandra ociera łzę. Jack mówi: – Jesteś diabelnie dobry. Przez tę muzę muszą lecieć na ciebie napalone cipki. Dzisiaj, Billy, jesteś moim skrzydłowym. Warren przytakuje nieśmiało. – Jasne, stary. Wstaję. – Dobra, mam na dzisiaj dość estrogenu, może poszlibyśmy na dół i odwiedzili ten basen, a potem grilla? Nie wiem jak wy, chłopaki, ale ja jestem gotów na rundę numer jeden. Wszyscy przytakują. Trzymam Kate blisko siebie, gdy rozchodzimy się po pokojach, by się przebrać i przygotować do oddzielnych imprez.



ROZDZIAŁ SIÓDMY Grill znajdujący się przy basenie wyłącznie dla dorosłych gromadzi sporo gości. Gra muzyka, świeci słońce, dziewczyny w bikini jak okiem sięgnąć – chociaż żałuję, że moje oko na niektóre trafiło. Zapamiętajcie moje drogie, dwuczęściowe stroje kąpielowe są przywilejem, nie prawem. Wynajmujemy osłoniętą altanę blisko baru i siadamy przy okrągłym stoliku pod parasolem. Pojawia się piwo, przy którym czekamy, aż przyjdzie nasza kolej na udział w turnieju siatkówki wodnej. Dla mężczyzn sporty zespołowe mają moc inspirującą wojownika, pobudzającą myślenie „my przeciw nim”. To niczym noc spędzona w okopie – doświadczenie natychmiast tworzące więź. Nawet jeśli się nie lubimy – do diabła, nawet jeśli nie możemy się znieść – potrafimy spiąć poślady i zatańczyć na rzęsach, by nam się udało. Ponieważ jesteśmy w jednej drużynie i każdy, kto nie jest z nami, jest przeciwko nam. Wy też jesteście wrogiem. Dlaczego wam o tym mówię? Wkrótce zrozumiecie. Na razie biorę łyk piwa i skupiam spojrzenie na moim markotnym szwagrze. Przechodzę od razu do rzeczy: – Co się dzieje w waszym małżeństwie? Steven nie jest zaskoczony tym pytaniem. Ale nie jest też skory do odpowiedzi. – Nie chcę o tym gadać. – Nie chcesz o tym gadać? Że jak? Zaraz mi pewnie powiesz, że wszystko jest „dobrze”. Nie ściemniaj, Steven. Nawijaj, co się dzieje. Ociera dłonią twarz i przez chwilę gapi się na basen. Myśli. Po chwili pochyla się i opiera ręce na stoliku. – No dobra. Zaczęło się jakieś dwa tygodnie temu. Przez kilka dni Alexandra była w podłym nastroju, ale nie przejmowałem się tym. Czasami taka jest. Jednak w łazience w śmietniku znalazłem test ciążowy. Jęk współczucia rozchodzi się wokół stolika niczym meksykańska fala po stadionie. – Nigdy już nie pozwoli ci wyjść z domu. – Powinna być dłuższa przerwa między dzieciakami. – A jak będzie trzy na dwóch, masz przesrane. Steven unosi rękę. – Był negatywny. Alexandra nie jest w ciąży. – Bierze łyk piwa. – Ale kiedy ją o to zapytałem, wściekła się. Wrzeszczała, jak to jej nie rozumiem i dlaczego nie muszę martwić się o dzieci, bo mogę je mieć do siedemdziesiątki. No i jak to mężczyźni generalnie są koszmarni. Od tamtego czasu trudno z nią wytrzymać. Szuka byle pretekstu, by tylko się na mnie wkurzyć.

Matthew radzi: – Może potrzebuje odpoczynku? No wiesz, nocy na mieście, by poczuła się bardziej jak kobieta, a mniej jak matka. Steven kręci głową. – Już o tym myślałem. Załatwiłem, by ojciec został z dzieciakami, umówiłem wieczór w Hamptons i tak dalej. Ale się nie zgodziła. W ogóle nie chciała iść. Po czym nawrzeszczała, że robię coś za jej plecami. Jack prycha: – Jakoś mnie to nie dziwi. Bez urazy, stary, ale Alexandra zawsze była zimną rybą. Nie wkurza mnie to, co powiedział, bo wiem, dlaczego tak myśli. Steven odpowiada smutnym, zadumanym głosem: – Ale taka nie jest. To tylko maska. Prawdziwa Alexandra jest ciepła… zabawna… i poszłaby na koniec świata za tymi, których kocha. Jeszcze dwa tygodnie temu dotyczyło to również i mnie. Jednak ostatnio… już nie. I nie wiem dlaczego. Uciskam nasadę nosa i wzdycham. – Musisz to jakoś wyprostować, Steven. Nie możesz mi tego robić, nie teraz. To go wkurza. – Tobie? A co to ma, u licha, z tobą wspólnego, Drew? Z wyrzutem wskazuję na niego palcem. – Wasze małżeństwo było dla mnie wzorem. Jesteście jedynym powodem, dla którego nie sram w gacie z powodu tego, że za tydzień żenię się z Kate. Wy jesteście dowodem na to, że małżeństwo może działać. Steven marszczy czoło. – Ale twoi rodzice są małżeństwem od czterdziestu lat. Zbywam to machnięciem ręki. – Oni się nie liczą. Są starzy, kto by tam na nich patrzył. Matthew pyta: – A ja i Dee? – Daję wam jeszcze rok. Góra. Matthew wzrusza tylko ramionami. Ma gdzieś, co myślą inni – nawet ja. Alexandra może i jest moją siostrą, ale Steven jest dla mnie kimś więcej niż szwagrem. Jest przyjacielem – jednym z najlepszych. Co sprawia, że znajduję się w nieciekawym położeniu. Jeśli będę musiał wybrać stronę, opowiem się za Mackenzie i Thomasem. – Nie ma mowy, by moi siostrzeńcy dorastali w rozbitej rodzinie. Musisz z nią porozmawiać, Steven. Rozwiązać ten problem. Sfrustrowany odsuwa się z krzesłem od stolika. – Próbowałem! Myślisz, że się nie starałem? Całuję ją po tyłku od dwóch tygodni… Zamykam oczy i unoszę ręce. – Proszę, oszczędź nam szczegółów. – Próbowałem już chyba wszystkiego… ale mam dosyć. Kiedy będzie chciała się dogadać i zacząć rozmawiać, to ona będzie musiała przyjść do mnie. Nie zrobię już nic. Mam swoją dumę. Wygląda na to, że będę musiał wziąć sprawy w swoje ręce.

– Kiedy wrócimy do domu, będę musiał pogadać z siostrzyczką i dowiedzieć się, o co jej chodzi. Steven się wzdryga. – Nie, Drew. To sprawa między mną a moją żoną. Nie wtrącaj się. Wycofuję się. – Dobra. Spokojnie, nie zejdź na zawał. – Ale i tak mam zamiar porozmawiać z Alexandrą. Jeśli chcecie, by coś było dobrze zrobione, musicie zrobić to same. Przez chwilę panuje między nami cisza. Odzywa się Steven: – Słuchajcie, nie chcę, by to się na was odbijało. Darujcie sobie. Dzisiaj po prostu się bawmy. Jak za starych, dobrych czasów. Jedyne, o czym chcę teraz myśleć, to naprucie się w trupa i dobra impreza. ZZZ pełną gębą. Matthew się śmieje, bo, podobnie jak ja, nie słyszał tego tekstu od lat. Tekstu, który niesie ze sobą kilka fantastycznych wspomnień. Przybija ze Stevenem żółwika. – Pieprzona racja, ZZZ. Warren pyta: – Co to ZZZ? Uśmiecham się. – To skrót z dawnych lat. – Ale od czego skrót? Poruszam zabawnie brwiami. – Zajebista Zabawa Ziomki. Jakiś czas później, po czwartej rundzie w turnieju wodnej siatkówki, zajmujemy pierwsze miejsce. Skopaliśmy wszystkim dupy. Mamy przed sobą jeszcze trzy mecze, by zdobyć mistrzostwo. To fajne. Fizyczne. Dajemy z siebie wszystko, ale w przerwach mamy czas, by skoczyć do baru, pogadać i wypić kilka drinków. W tej chwili Steven wywija na prowizorycznym parkiecie przy dźwiękach Blurred Lines. Widzicie go? Jak wymachuje palcami niczym John Travolta i porusza biodrami do rytmu? Nie wychodzi mu to za dobrze, jednak jakoś Steven nadal ma w sobie urok. Otaczają go klaszczące, chichoczące i kręcące tyłeczkami laski. Po drugiej stronie basenu odbywa się dość głośna impreza z okazji rozwodu, na którą wkręcił się Jack, kończąc w gorącym jacuzzi z młodą rozwódką. Teraz wraca ze mną i z Matthew do stolika. Gramy łagodnie. Mimo że dostaliśmy kilka propozycji ściągnięcia majtek, trzymamy się dzielnie i nie wykorzystujemy okazji, by zaliczyć. Nieoczekiwanie Warren okazał się psem na baby. Cóż… tak jakby. Po naszym drugim zwycięstwie zniknął z dziewczyną w altance. Wyszli

z niej pół godziny później, poprawiając swoje stroje kąpielowe. Piętnaście minut temu znów tam zniknął – już z inną. Jakoś mnie to nie dziwi, bo… jakby to powiedzieć, żebyście nie chciały obciąć mi jajek sekatorem? …dziewczyna numer jeden była… dość puszysta. I wesoła. Taka, która osobowością musi nadrabiać brak figury. Nie zrozumcie mnie źle, duże dziewczyny też mają miejsce w społeczeństwie. „Dziewczyny o tłustych tyłkach, wprawiacie w ruch ten zarąbisty świat”[2] i tak dalej. Każdy facet ma ulubiony typ urody. Locha dla jednego może być seksowną dupeczką dla drugiego. Ja zawsze wolałem drobne laseczki – łatwiej je obracać i manewrować, by przybrać idealną pozycję. Jednak nie sądzę, że Warren leci na te okrąglejsze. No bo był z Kate ponad dziesięć lat, a ona nigdy nie była pulchna – widziałem zdjęcia. Poza tym druga dziewczyna Warrena jest zupełnym przeciwieństwem tej pierwszej. Haczykowaty orli nos i szkielet z klatką piersiową płaską niczym deska surfingowa. Kretyn wyłania się z altany z uśmieszkiem zadowolenia. Siada przy stoliku i bierze duży łyk piwa. Patrzymy na niego z Matthew i Jackiem. Przesuwa spojrzeniem między nami, aż w końcu pyta: – No co? Ruchem głowy wskazuję na laskę numer dwa wracającą do stolika, przy którym siedzą jej równie nieatrakcyjne koleżanki. Najwyraźniej pasztety lubią trzymać się razem. – Co jest z tobą i tymi dziwolągami? – O co ci chodzi? – Pierwsza laska wyglądała jak miss McDonalda, a druga jak siostra Złej Czarownicy z Zachodu. Prycha, broniąc się: – Nie była aż taka zła. Matthew i Jack dostają ataku kaszlu. – Gdyby nie zęby… Gdyby nie zęby… Warren pyta: – Co to znaczy? Przewracam oczami. – To znaczy, że gdyby nie zęby, miałaby dupę z gęby. Chwytasz? Uważam, że to i tak nieźle, biorąc pod uwagę, że biodra miała jak dziesięcioletni chłopczyk. Jack sugeruje: – Może to fetysz. Może lubisz brzydkie, Billy? – Nie. Nie lecę na paskudy. Wątpię. Mimo to z chęcią posłucham, jak się będzie tłumaczył. – To dlaczego tylko do nich uderzasz? Warren wierci się na krześle. – Bo z nimi jest… łatwiej. Lubię mieć pewność, że się uda. Matthew mówi: – Pół roku temu na twoim koncercie był pełen stadion. Dla ciebie wszystkie laski powinny być łatwe. Warren unika kontaktu wzrokowego, drapie etykietkę na butelce piwa.

– Nie wiem. No bo… bardzo długo byłem z Kate… Jakbym potrafił o tym, kurwa, zapomnieć. – …i nigdy nie miałem okazji, no wiecie, poćwiczyć. A laski w Los Angeles? To same sunie, stary. Są seksowne i wiedzą o tym. Mniej przerażające jest więc, jeśli będę polował na łatwe zdobycze. W Biblii jest przypowieść o facecie, który był prawdziwym bydlakiem. Pewnego dnia szedł sobie drogą, a Bóg go dopadł. Z nieba pojawiło się oślepiające światło i grzmiący głos powiedział mu, co musi zrobić. Jak naprawić swoje życie. Tak właśnie wygląda dla mnie ta chwila. To objawienie. Boski znak. Jeśli znajdę Warrenowi dziewczynę… jeśli nauczę go wyrywać laski z górnej półki… może zajmie się sobą i przestanie się szwędać przy Kate. I może – tylko może – pozbędę się go. Na dobre. Już widzę drogę do ziemi obiecanej, moje drogie. Jest usłana cipkami. Nakręcony perspektywą życia bez Warrena, rzucam propozycję: – Mogę ci w tym pomóc, wiesz? – W podrywaniu dziewczyn? Przytakuję. – Podrywaniu najlepszych dziewczyn. Takich, które widujesz jedynie w gazetach i swoich mokrych snach. Nauczę cię, jak to robić. Kiedy staniesz się wykwintnym smakoszem, porzucisz fast foody. Jack mówi Warrenowi: – Dawaj, stary. Będziesz się uczył od najlepszych. Evans jest mistrzem. Zanim się ożeni, powinni zrobić odlew jego fiuta z brązu, tak jak korków baseballisty DiMaggio. Jack mi schlebia, choć jego pomysł nieco mnie niepokoi. Mimo to Warren jest podejrzliwy. – Dlaczego chciałbyś mi pomóc? Wzruszam ramionami. – Lubię beznadziejne przypadki. Święty Juda zawsze był moim ulubieńcem. Do tego jesteś kolegą Kate. Jeśli ci pomogę, zarobię u niej punkty. A to zawsze dobra rzecz. Wydaje się zadowolony z odpowiedzi, więc zaczynam od podstaw: – Jak zarywasz? – Co? – Jaki masz plan gry? Jak zbliżasz się do tych superlasek z Los Angeles? Co mówisz? Drapie się po głowie niczym głupia małpa, którą w sumie jest. – No, czasami idę szybko, przystaję zaskoczony i mówię: „Dobrze się czujesz? Zrobiłaś coś sobie, spadając z nieba?”. Wszyscy natychmiast wybuchamy śmiechem. Z wyjątkiem Warrena. Kiedy przestaję się śmiać, pytam: – Przepraszam, ty tak na poważnie? Warren patrzy przed siebie, wydaje się lekko wkurzony. – Zapomnij. Błagam go: – Nie, nie będziemy się już śmiać. Chcę pomóc. Co jeszcze?

Przez chwilę waha się nad odpowiedzią. – Czasami opowiadam dowcip. Matthew nie bardzo rozumie. – Dowcip? – No wiecie, „Wchodzi facet do baru…” i takie tam. Powoli kiwam głową. – Tak. Pewnie robisz to dlatego, bo uważasz, że każda laska chce posuwać klauna. Znów zaczynamy się śmiać. Warren warczy: – Pieprzcie się. Spadam stąd. – Wstaje. – Czekaj, nie idź. No weź, stary, po prostu się wygłupiamy. Warren niechętnie siada. Zaczynam lekcję: – Pierwszy błąd, jaki popełniasz, to za mocno się starasz. Kobiety potrafią wyczuć desperację jak psy strach. A dla nich to jest coś złego. Musisz być spokojny. Pewny siebie. Jak… wtedy, gdy byliśmy dziećmi, a wujek Matthew brał nas na kamping nad jezioro z okoniami słonecznymi, które dzieciaki chciały łapać. Był wśród nich jeden wkurzający skurczybyk, który chciał złapać ich najwięcej, więc przyniósł sieć. Rzucał ją ciągle do wody, ale nic nie złapał. Tylko je płoszył. Postanowiłem przynieść paczkę bułki tartej. Wrzuciłem tylko troszkę, na zachętę, po czym siedziałem i czekałem. Chwilę później wszystkie ryby przypłynęły do mnie. Wiesz, o czym mówię? Małpiszon przytakuje. – Tak… – Po czym zmienia zdanie. – Nie, właściwie niespecjalnie. To będzie trudniejsze niż myślałem. A co najgorsze? Jeśli zginiemy z Kate w jakimś tragicznym wypadku, ten kretyn jest trzeci w kolejce do wychowywania mojego syna. To najstraszniejsza myśl, jaka mnie do tej pory nawiedziła. – Za dużo myślisz. – Biorę łyk piwa. – Zapomnij o oklepanych tekstach. Zapomnij o dowcipach. Kobiety nie są aż tak skomplikowane. Musisz jedynie rozgryźć, co chcą usłyszeć. A potem im to powiedzieć. Zrobisz tak, a nawet najseksowniejsze nóżki rozstąpią się przed tobą niczym Morze Czerwone. Zastanawia się przez moment nad moimi słowami. – Powinienem powiedzieć lasce, że posłucham jej demo? Albo że może załatwię jej kontrakt? Kręcę głową. – Nie. Zasada numer jeden: nie dawaj obietnic, których nie możesz lub nie chcesz spełnić. Graj prosto, wszystko inne jest niepotrzebne. Obiecywanie nie wiadomo czego to najprostszy sposób, by być prześladowanym. A jeśli już coś palniesz i musisz się jakoś wykręcić, poproś o numer telefonu, ale nie mów, że zadzwonisz. Ona zapewne tak założy, ale to już nie jest twój problem. – Biorę kolejny łyk piwa. – Chodzi o życie chwilą, pieprzyć jutro. Musisz rozszyfrować, czego chce tu i teraz. Niektóre laski chcą palantów, kręci je poniewieranie. Nawet się nie ważcie mówić, że się mylę. Myślicie, że skąd wzięło się to powiedzenie: „Dobrzy faceci zawsze przegrywają”? Czasami kobiety żyją dla dramatów.

– Niektóre potrzebują ramienia, by się wypłakać, a inne chcą się zabawić. Słuchaj, co mówią, obserwuj, jak to robią, i pokaż im, przynajmniej na jedną noc, że jesteś tym, kogo szukają. Matthew mówi do mnie: – Wygląda, jakby nie kumał. Może mała demonstracja? – Dobry pomysł. Rozglądam się wokół basenu i widzę kelnerkę. Ma ciemne, kręcone włosy, jasną cerę i kilka piegów. Strój ładnie podkreśla jej figurę, biała bluzeczka wiązana w talii, czarne obcisłe spodnie z wysokim stanem i czarne szpilki. Bingo. Wskazuję ją. – Co o niej myślicie? Jack się wyrywa: – Bzykałbym. Warren się zgadza: – Tak. Jest fajna. Macham na nią. Staje przede mną z notatnikiem w ręce i pyta: – Cześć, chłopcy, co mogę dla was zrobić? Nigdy nie zrozumiem, dlaczego babki tak to formułują. Spróbujcie myśleć jak facet, na litość boską. Kiedy pełnokrwisty mężczyzna słyszy takie pytanie, natychmiast myśli o ośmiu różnych rzeczach, które mogłybyście dla niego „zrobić” w dziesięciu różnych pozycjach. Obdarowuję ją moim najbardziej czarującym uśmiechem. – Mogłabyś przynieść nam butelkę jägera, złotko? I pięć kieliszków. Nie musisz się spieszyć, wyglądasz, jakbyś była zajęta. Możemy poczekać. – Żaden problem. Zaraz wracam. Odwraca się i idzie do baru. Jack zwraca uwagę: – Nie lubię, jak odchodzą, ale lubię patrzeć, jak to robią. Warren też gapi się na jej tyłek. Klepię go w twarz. Klap. Robię to, by zwrócić jego uwagę… i… bo to fajne. – Skup się. Patrz na nią. – Patrzyłem na nią! – Nie, patrzyłeś na jej tyłek, patrz na całość. Spogląda na mnie, masując policzek. Jednak zaraz przenosi wzrok na kelnerkę. – Widzisz, jak pociera kręgosłup? Jak ociera pot z czoła? Jak przestępuje z nogi na nogę? Czego jej teraz trzeba? Pomyśl. Skonsternowany marszczy czoło. Po chwili, nie mogąc się powstrzymać, mówię: – Tylko sobie krzywdy nie zrób. Wzdycha. – Nie wiem, wygląda, jakby z chęcią ucięła sobie drzemkę.

Uśmiecham się. – Jest jeszcze dla ciebie nadzieja. Drzemka byłaby dobra, ale ty jej tego nie dasz. Możesz jednak sprawić, by poczuła się ważna, doceniona. Pokazać jej, że cenisz ją jako kobietę, a nie tylko jako służącą. Laski na to lecą. Kelnerka idzie w naszym kierunku z tacą, na której stoi butelka i kieliszki. Nim do nas dociera, ostrzegam cicho Warrena – tak dla pewności: – I nie waż się powiedzieć Kate, że bawię się w podrywanie. To wyłącznie w celach edukacyjnych. Dla mnie to nic nie znaczy. To najprawdziwsza prawda. To jak… aktorstwo. Byłby ze mnie świetny aktor. broadwayowski. Bo bez względu na to, co aktor czuje do swojej pani w prawdziwym życiu – kiedy kurtyna idzie w górę, on gra. Przekonująco. Podchodzi kelnerka. – Proszę bardzo. Kiedy ustawia kieliszki na stoliku, pytam: – Zawsze tu tak tłoczno? – Nie, nie zawsze. W weekend w mieście odbywa się zjazd ortopedów, więc mamy pełno gości. – Odsuwa włosy z twarzy. – Chociaż napiwki są dobre, więc nie mogę narzekać. – Pewnie, że możesz. Każdy czasami zasługuje, by sobie ponarzekać. Zamieniam się w słuch. Uśmiecha się i nalewa nam alkohol. – A może lepiej, jak usiądziesz na chwilę? Zrobisz sobie przerwę. Może się z nami napijesz? Wyglądasz, jakby ci się przydał kieliszek. Widać, że ma ochotę, ale zerka przez ramię na łysiejącego, dużego faceta za barem. – Słodko z twojej strony, ale nie mogę. Szefowi by się to nie spodobało. – Słodki mam na drugie. – Wskazuję bar. – To twój szef? Dziewczyna marszczy brwi. – Tak. Harry jest totalnym poganiaczem niewolników. Wstaję i mówię do niej: – Nigdzie nie odchodź. Podchodzę do Harry’ego. – Przepraszam, ale chcielibyśmy napić się jednego z kelnerką. Mężczyzna patrzy w kierunku naszego stolika. – Z Felicją? – Tak, z Felicją… – Nieważne. – …ale chcielibyśmy zapłacić za jej czas. Ile mnie będzie kosztowała jej dziesięciominutowa przerwa? – Pięćdziesiąt dolców. – Zgoda. – Kładę pieniądze na barze i szybko wracam do stolika, nim cena pójdzie w górę. Znów przybieram swoją seksowną minę. Odsuwam krzesło i wskazuję kelnerce miejsce. – Załatwione. Wygląda na zdziwioną. – Serio? – Patrzy na Harry’ego, który kiwa głową. Po czym siada z nami. – Wow, jak przekonałeś Harry’ego, by dał mi przerwę? Musisz być dobry.

Śmieję się łobuzersko. – Kotku, nie masz pojęcia. Siadam i podnoszę kieliszek. Wszyscy powielają mój gest i wychylamy kolejkę. Natychmiast nalewam kelnerce kolejny. Przez chwilę rozmawiamy o niczym. Dziewczyna opowiada, że marzyła, by występować, ale nie dała rady, bo jej matka zachorowała na rozedmę płuc. Słucham z udawaną uwagą i co jakiś czas przytakuję w odpowiednich miejscach. Chwilę później kopię głębiej. – To wiele jak na kobiece barki. Mąż, ci pomaga? Wychyla drugi kieliszek i kręci głową. – Nie mam męża. – To może chłopak? – Nie, chłopaka też nie mam. Kto by tam miał na nich czas? Przechodzę do ataku. – Taka fajna dziewczyna i nie ma chłopaka? Jaka wielka szkoda. Mimo to czasem powinnaś spuścić trochę pary. Wyluzować się. Zabawić się z jakimś miłym gościem. Zlizuje alkohol z ust. – Czasami idę się zabawić to tu, to tam. Kiedy warto. Widzicie jej sugestywny uśmieszek? Zaproszenie w jej dużych piwnych oczach? To sygnał mający mi przekazać, że jestem wart, że jeśli zaoferuję spuszczenie tej pary w jakikolwiek sposób, ona przystanie na propozycję. To również kończy naszą dzisiejszą prezentację. Patrzę na zegarek. – Dziesięć minut dobiegło końca. Nie chciałbym, byś miała kłopoty. Dziewczyna mruga. – Och… tak. – Wstaje, ale nie odchodzi. – Za kilka godzin kończę pracę. Będziecie tu jeszcze? – pyta nas wszystkich, ale patrzy na mnie. Jestem dżentelmenem, więc szybko rozwiewam jej nadzieję. – Niestety nie. Wkrótce się zwijamy i mamy już zaplanowaną całą noc. Miło mi się z tobą rozmawiało. Dawniej całowałbym ją po rękach, by została. Jednak teraz moje usta należą wyłącznie do Kate. Dziewczyna garbi się nieco. – Dobrze… no to… dzięki za poczęstunek. – Nie ma sprawy, złotko. Nie zaharowuj się. Odchodzi, zerkając przez ramię w naszym kierunku. Patrzę na Warrena i szeroko rozkładam ramiona. – Tak się to robi. – Wychylam kieliszek. Mówię ochryple, bo alkohol pali mi gardło: – Gdybym chciał, za chwilę byłaby moja. Jeśli nie byłoby innych opcji, pojechałbym do niej, posuwał przez kilka godzin, i zostawił z uśmiechem. Warren mówi z nutką podziwu w głosie: – Tak. Mógłbyś też ją zabrać do pokoju na szybki numerek. Jack, Matthew i ja wołamy jednocześnie:

– Nieee. Poprawiam go. – Z takimi kobietami nie można się spieszyć. Trzeba robić to powoli. I zasada numer dwa: zawsze miej drogę ucieczki. Nigdy nie zapraszaj dziewczyny na swoje terytorium. Bo możesz potrzebować wózka widłowego, by odpuściła i byś mógł się jej pozbyć. Jack się wzdryga. – Pewnej nocy musiałem zadzwonić po gliny. Kiedy wyciągali dziewczynę, nadal kurczowo trzymała się prześcieradła. Taki błąd popełnia się tylko raz. Warren kiwa głową. – Sprawiasz, że wydaje się to takie łatwe. – Bzykanie powinno być łatwe – mówię. – Nikt z nas by tu nie siedział, gdyby nie było. Bóg dał mężczyznom instynkt. Nawet tobie. Odpręż się i pozwól, by cię prowadził. – Klepię go w plecy. Mocniej niż trzeba. – A teraz, młody Skywalkerze, twój trening dobiegł końca. Dzisiaj staniesz się Jedi. Uśmiecha się. – Fajnie. Dzięki, stary. – Wskazuje na toaletę. – Muszę do kibla. Jack wstaje. – A ja wypatrzyłem nową szczęściarę. Zaraz wracam. Kiedy odchodzą, Matthew spojrzeniem wypala mi dziurę w twarzy. Też patrzę mu w oczy. – No co? – Kilka godzin temu ledwie potrafiłeś przebywać w tym samym pomieszczeniu z tym gościem, a teraz szkolisz go, jak zaliczać cipki? Dlaczego mu pomagasz, Drew? – Bo lubię pomagać. Matthew nic nie mówi, tylko się na mnie gapi. – I… jeśli Warren zajmie się swoimi sprawami… odwali się od Kate. Matthew odrzuca głowę do tyłu i wybucha śmiechem. – Facet, dalej cię to dręczy? Odpuść wreszcie. – Nie słyszałeś piosenki, którą dla niej śpiewał? Zirytowany podnosi głos. – No i co z tego? To tylko piosenka. Kate wychodzi za mąż za ciebie, no i macie syna. – Zwija dłonie w trąbkę i mówi jak przez megafon: – Odpuść! Pocieram kark. – Dobra. Dobra. Ale… kiedy go widzę… kiedy widzę ich razem… to mnie doprowadza do szału. – Dlaczego? – Bo myślę, że on nadal coś do niej czuje. – Znów, dlaczego? Zagryzam zęby. Zaciskam dłonie. Kiedy otwieram usta, wychodzi z nich boska szczerość: – Bo nigdy nie pozwoliłbym jej odejść, Matthew. Nigdy. Bez względu na to, co by się stało, co bym zrobił, wciąż miałbym nadzieję i bym się starał, żeby do mnie wróciła. Matthew kiwa głową ze współczuciem. – I właśnie dlatego to ty żenisz się z Kate, a nie Warren. On pozwolił jej odejść. Ich

związek nie był z rodzaju wiecznej miłości, był tylko pewnym przyzwyczajeniem. I Billy się nią znudził. Podobnie jak Kate nim. Więc przestań się zadręczać, a przy okazji nas, i po prostu ciesz się pobytem. Wygrałeś. Kate jest twoja. Przez chwilę rozważam jego słowa, po czym wzruszam ramionami. – Tak czy siak, nikomu nie dzieje się krzywda. Ja mam spokojne sumienie, Warren się czegoś nauczy, a Kate będzie zadowolona, że nie skaczemy sobie do gardeł. Każdy wygrywa, prawda? Matthew w zamyśleniu przytakuje i wychyla kieliszek. Przez megafon ratownik wzywa naszą drużynę, więc przygotowujemy się do rozgrywki. [2] Cytat pochodzi z piosenki Queen Fat Bottomed Girls (przyp. tłum.).



ROZDZIAŁ ÓSMY Do willi wracamy wieczorem jako zwycięzcy turnieju wodnej siatkówki. To moja ulubiona pora. Słońce zachodzi, a powietrze pachnie latem – to mieszanina zapachu ziemi, skoszonej trawy i chloru. Przesuwam kartą przez czytnik w zamku ogrodzenia willi i podchodzę do drzwi wejściowych. Coś w oknie przykuwa uwagę Jacka, więc przyjaciel zamiera. – Co, do diabła…? Patrzę tam gdzie on. Dostrzegam dziewczyny siedzące w bibliotece w kółku na krzesłach przyniesionych z salonu. Mają na sobie długie, różowe satynowe stroje i czarne pantofelki na szpilce. W środku stoi wysoka blondynka w czarnym skórzanym stroju dominy. Choć wygląda jak podstarzała prostytutka, której szparka zapewne jest szeroka jak tunel kolejowy, jest nawet seksowna. Szepczę z ekscytacją: – Impreza bogiń. Widzicie? Marzenia naprawdę się spełniają. Matthew wykonuje gest zwycięstwa. – Tak! Niczym wytrenowana drużyna komandosów skradamy się i atakujemy willę. Kiedy jesteśmy już w środku, zaglądamy jeden przez drugiego przez rozchylone podwójne, mahoniowe drzwi. Cichutko poszerzam szczelinę, tylko tyle, by coś dostrzec i usłyszeć. Domina w jednej ręce trzyma mały fioletowy wibrator, a w drugiej pilota. – Nazywamy to „mistrzem”. Wkładacie wibrator w majteczki, a wasz partner przejmuje władzę nad pilotem. Działanie jest bezgłośne i dyskretne, ale dość intensywne. Pilotem można sterować prędkość i obroty… Matthew szepcze: – Muszę taki mieć. Mamroczę: – Wezmę pięć. – Wyobrażam sobie, że nasze cotygodniowe zebrania załogi w sali konferencyjnej nabiorą całkiem nowego znaczenia. Domina kontynuuje: – A teraz, moje drogie, przejdźmy do nauki seksu oralnego. Proszę, obierzcie banany. Natychmiast, bez zażenowania, każda z dziewczyn sięga po dużego banana, którego miała na kolanach, obiera i wkłada go sobie do ust. Święta Maryjo, Matko Boża. – Pamiętajcie o rozluźnieniu szczęki… i o oddechu. Uważajcie na zęby… Moje spojrzenie spoczywa na Kate, gdy banan płynnie wsuwa się i wysuwa z jej

doskonałych, różowych usteczek. Jestem tak napalony, że mógłbym fiutem wbijać gwoździe. To znaczy wiele razy byłem na miejscu banana, ale jest coś szalenie erotycznego w przyglądaniu się jej z oddali. To jak… teatr porno na żywo. – Użyjcie drugiej ręki, moje panie. Jądra najczęściej są zaniedbywane. Głaszczcie je, masujcie, pieśćcie. One też wymagają czułości. Potwierdzam. Wymagają. Jack szeptem mówi to, o czym myśli każdy z nas: – Komuś jeszcze ciasno w kąpielówkach? To… to jak wszystkie moje fantazje zlane w jedną. Nie mogę się z nim nie zgodzić. – Moje też. No może oprócz tego, że jest tam moja siostra. I Delores. Matthew się dąsa. – Hej, moja żona jest wspaniała. Wiecie, co jeszcze jest wspaniałe? Czarna pantera przechadzająca się po dolinie, czająca się do ataku. Co wcale nie oznacza, że chcę takową spotkać. Odrywam wzrok od lodzikowego przedstawienia i patrzę na Matthew. – Twoja żona jest psychopatką. Na twoim miejscu bym jej nie posuwał. Byłaby zdolna wpakować do cipki jakieś żyletki, by pociąć facetowi fiuta. Za mocno pojechałem? – To popieprzone. Ale popatrzcie na jakiekolwiek spiski… zabójstwo Kennedy’ego, strefę 51… – Prawda zazwyczaj taka jest. Męski kodeks ogranicza, do jakiego stopnia można drwić z partnerki przyjaciela. Istnieje niepisana granica. Jeśli patrzeć na reakcję Matthew, właśnie ją przekroczyłem. Kopie mnie w prawą nogę, tuż nad kolanem, przez co czuję ból w udzie. – Aua! Szlag by cię trafił! Przenoszę ciężar ciała na drugą nogę, by nie upaść, ale następuję Warrenowi na rękę, co wywołuje niezbyt pożądany efekt domina. – Hej! Stoisz na moich palcach, dupku! – Facet, przestań się pchać! – Zamknijcie się, nic nie słyszę! – Zaraz wszystko zepsujecie! – Przestań się, kurwa, pchać! Już wiecie, co się zaraz wydarzy, prawda? Tak, drzwi się otwierają. Cała nasza piątka wpada do pomieszczenia – lądujemy jeden na drugim. Oczywiście. Następuje zbiorowe, gwałtowne wciągnięcie powietrza – jak ten dźwięk, kiedy ktoś zostaje oblany wiadrem lodowatej wody. W międzyczasie kula utworzona z męskich ciał stara się rozplątać. – O cholera… – Aua… – Zdejmij kolano z moich jaj! – Zabieraj jaja z mojego kolana! Wstaję jako pierwszy. Podrywam się i posyłam dziewczynom powalający uśmiech.

– Witam, moje panie. – Unoszę dłonie w geście poddania. – Przepraszam za najście. Kontynuujcie, jakby nas tu w ogóle nie było. Jednak czar żądzy pryska. Znacząco na mnie patrząc, Delores wkłada sobie banana do ust, po czym odgryza spory kęs. Wzdrygam się. Moja siostra prycha. – Wróciliście wcześniej. Erin nadal przygląda się pilotowi od wibratora, który muszę mieć. Kate jako jedyna nie wydaje się zdenerwowana z powodu naszej wpadki. Siedzi w fotelu, patrzy na mnie rozmarzona, a jej ciemne oczy błyszczą. Po chwili wzdycha. – Cześć, kochanie. – Cześć, skarbie. Reszta chłopaków zdążyła się już pozbierać. Jack podchodzi do dominy, która zajęta jest pakowaniem swoich świńskich zabawek. Zmierza w jej kierunku pewnym krokiem, niczym James Bond. – O’Shay. Jack O’Shay. Gdybyś potrzebowała asystenta lub modela, by zaprezentować poprawną technikę… byłbym zaszczycony, mogąc spełnić się w tej roli. Aż do jutra jestem wolny. – Wyciąga wizytówkę i dodaje szeptem: – Zadzwoń… Na odwrocie jest mój numer. Domina mierzy go wzrokiem, dotykając wizytówki czerwonym, długim paznokciem. – Zapamiętam twoją propozycję. Jednak Matthew tak jak ja nie jest gotów na koniec imprezy. – Czekaj, nie musisz jeszcze wychodzić. Dee-Dee wstaje, trzymając czasopismo. – Mam katalog, Matthew. Przejrzymy go w sypialni, będziesz mógł zrobić listę prezentów świątecznych. Śledzi żonę wzrokiem, po czym biegnie za nią niczym szczeniak za kością. Erin ogłasza, że idzie się zdrzemnąć, a Steven i moja siostra znikają, nie wypowiadając zarówno do siebie, jak i do innych słowa. Cały czas patrzę na Kate. Minęło zaledwie kilka godzin… mimo to… stęskniłem się za nią. – Wyglądasz na zrelaksowaną – mówię. – Dobrze spędziłaś popołudnie? Kate wstaje, opiera dłonie na mojej piersi, po czym przesuwa je na moje ramiona. – Było miło. Ale wiem, jak sprawić, by było jeszcze lepiej. – Obejmuje mnie za szyję i liże po uchu. Na początku to delikatna pieszczota, ale po chwili zaczyna ssać z idealnym wyczuciem nacisku, sprawiając, że miękną mi kolana. Każdy facet ma wrażliwe miejsce. Bardzo czułe, które przy właściwej stymulacji uruchamia jego penisa. Dla niektórych to szyja lub brzuch. Dla niektórych zbzikowanych to palce u stóp. Dla mnie to uszy – i Kate o tym wie. Ssie płatek ucha delikatnie, rękoma wodząc po plecach, aż trafia na mój tyłek, ściska go. Nie narzekam – lubię to – łapanie za pośladki czy ocieranie się o fiuta, nigdy nie jest złe. Zazwyczaj jednak Kate jest bardziej konserwatywna. Nie jest tak śmiała w seksualnych zaczepkach, kiedy inni ludzie są tak blisko. Odchylam głowę, by spojrzeć jej w twarz. Jej uśmiech jest leniwy, a oczy… Mówiłem, że błyszczą? Nie, są szkliste. A to różnica.

– Paliłaś trawkę z krocza Warrena? Przygryza wargę. Winna, wysoki sądzie. Pokazuje dwoma palcami niewielką odległość, mruży jedno oko i przyznaje: – Tylko odrobinkę. – Patrzy na mnie jak niewiniątko. – Jesteś zły? Jak mówiłem wcześniej, nie jestem zwolennikiem narkotyków. Nie są wyłącznie odskocznią, ale są podporą, chemicznym wsparciem dla słabych umysłów, które nie potrafią dać sobie rady z codziennym stresem. To nie tak, że Kate musi wspomagać się ziołem trzy razy dziennie. Odkąd ją poznałem, była na haju dokładnie dwa razy – za każdym razem za namową Dee, kiedy byliśmy na wakacjach we czwórkę. Kate nie kupuje ani nie hoduje marihuany. I z pewnością nigdy nie używałaby jej przy naszym synu. Zatem jeśli chce skorzystać i od wielkiego dzwonu sobie zapalić, nie mam zamiaru być apodyktycznym, egoistycznym dupkiem, który będzie robił jej z tego powodu awanturę. – Oczywiście, że nie jestem zły. Jej uśmiech się poszerza. – A… to dobrze, bo mam plany… Plany, w których nie jesteś zły. – Chichocze łobuzersko. – Chociaż… troszkę zły mógłbyś być. Przykłada usta do mojej szyi, którą ssie i całuje, jęcząc przy tym cicho. Wspominałem, że dzięki trawce Kate staje się napalona? O tak, i to bardzo. Co jest kolejnym powodem, bym nie złościł się z powodu jej stanu. Porywam ją na ręce. Kate piszczy. Mówię do Jacka: – Idziemy do sypialni. Nie pukajcie, chyba że cały ten pieprzony dom stanie w płomieniach. Po wyjściu dominy Jack czuje się zaniedbany. – Myślałem, że będziemy grać na Xboksie. – Zmiana planów. – Obracam się i idę do naszego pokoju. – To nie w porządku, stary. Najpierw bracia… – Piorunuję go wzrokiem, więc nie kończy myśli. Nie ma mowy, bym pozwolił mu dokończyć, jeśli ma mówić o mojej narzeczonej. Rozumie, o co mi chodzi, i mówi: – Dobra. To może chociaż: najpierw kumple, potem baby. – Przemyśl to jeszcze raz, bo kiedy ty będziesz ściskał pada do gry, siedząc obok Warrena, ja będę w sypialni z Kate. Nie ma porównania, koleś. Wchodzę do pokoju, zamykam drzwi kopnięciem. Stawiam Kate na podłodze, obejmuję jej twarz i pocałunkiem kradnę oddech. Zsuwam z jej ramienia różową suknię, odsłaniając kremową skórę. Smakuję ją językiem, wolno torując sobie drogę ku szyi. Kate z jękiem przechyla głowę. Błyskawicznie pracuję nad zdjęciem jej różowego okrycia, a także czarnej haleczki, którą ma pod spodem. Upuszczam je na podłogę, gdzie u stóp Kate tworzą krąg satyny. Po raz ostatni całuję ją głęboko w usta, po czym klękam przed nią, napawając się jej doskonałą nagością. Jest idealna. Nie powinno mnie to dziwić – wiem, jak wygląda. Mimo to widok jędrnych cycuszków Kate, jej płaskiego brzucha, opalonych, gładkich nóg, sprawia, że czuję się jak dzieciak, który pierwszy raz przegląda świerszczyka. Ponieważ jest moja. Ponieważ jest niesamowita. Ponieważ pragnie mnie tak bardzo jak ja jej. I tak powinno być – tak powinniśmy się czuć. Zawsze tak będzie – intensywna mgła pożądania i żar uwielbienia.

Kate patrzy na mnie spod przymrużonych powiek, kiedy przysuwam się i całuję skórę wokół jej szparki. Jest gładka i miękka – świeżo woskowana. Kate cofa się odrobinę. – Wrażliwa? – pytam. W takich chwilach cieszę się, że jestem facetem. Golenie krocza maszynką to jedno, ale wyrywanie włosów gorącym woskiem? Nie, dziękuję. Brzmi jak jakaś pieprzona tortura, nie sądzicie? Chociaż rezultat jest niesamowity. Kate wzdycha. – Troszkę czuła. – Będę delikatny. Łapię ją za pośladki i przysuwam sobie jej słodką dziurkę do ust. Pieszczę ją językiem – niczym malarz przeciągający pędzlem po płótnie. Początkowo wolno, po czym sięgam głębiej, bardziej odważnie – z większym naciskiem. Jestem zachwycony fakturą, widokiem, smakiem, zapachem. To mocno wpływa na moje zmysły. Święci mogą zachować niebo dla siebie, ponieważ miejsce między nogami Kate Brooks jest o wiele, wiele lepsze. To raj na ziemi. Zatrzymajmy się na moment w tym miejscu. Nie chcę psuć nastroju, ale powinniśmy porozmawiać na „szczególny temat”. Na temat, w którym dzisiejsza młodzież jest szczególnie niedoinformowana. Lubię nazywać to „przejęzyczeniem”. Zapewne znacie to pod nazwą minety. Czochrania bobra, chapania szparki, czyszczenia patelni. Zwał jak zwał, chodzi o to, że jedzenia cipki trzeba się nauczyć. Rysowanie wszystkich literek alfabetu językiem na łechtaczce jest dla frajerów, którzy nie potrafią znaleźć punktu G z latarką i GPS-em. Facet musi doskonalić swoje rzemiosło, rozwijać technikę. To jak… koszykówka. Poznanie właściwych kroków nie gwarantuje zdobycia punktów. Trzeba wiedzieć, z kim się gra – na co reaguje przeciwnik. Zbyt wielki nacisk na wrażliwe partie zabija pożądanie. Jednak zbyt mały i laska będzie patrzyła na zegarek, modląc się, by chłopak już skończył. Kluczową sprawą jest język ciała. Partner musi umieć odczytywać sygnały – polegać na wskazówkach. W tej chwili cipka Kate jest już mokra – pragnienie odznacza się wilgocią u zbiegu jej ud. I to cholernie powalające. Kobiety nie powinny wstydzić się tego, że są pobudzone. Nawet jeśli cieknie z was jak z kranu – bądźcie z tego dumne. Faceci to uwielbiają. Ponieważ tego nie można udawać. To jak Sally prezentowała Harry’emu w tym starym filmie jak kobieta dochodzi do orgazmu, wcale nie oznacza, że tak jest naprawdę. U niektórych każde westchnienie, zaciśnięcie palców, pisk może być podejrzany. Dochodzi czy jest zmęczona posuwaniem? Jednak widok kobiecych soków mówi facetowi, że dziewczyna naprawdę jest nakręcona, i że gość robi wszystko jak trzeba, więc chce jeszcze. Dobra, skoro uraczyłem was dobrą radą, wróćmy do sypialni. Kate zaczyna kręcić biodrami przy mojej twarzy. Pomagam jej, podtrzymując rękami. Opiera plecy o ścianę. Jej oddech przyspiesza, a głowa odchyla się w górę. Ma zamknięte oczy. Wtedy przychodzi szczyt. Chwyta mnie za głowę i trzyma, gdy jej mięśnie się

zaciskają. Rozchyla usta, jednak nie wychodzi z nich żaden dźwięk. Jest tak cholernie wspaniała. Po chwili puszcza mnie i otwiera oczy. Patrzy na mnie z uśmiechem zadowolenia. Wstając, całuję ścieżkę w górę jej ciała. Wolno unosi bezwładne ręce i obejmuje mnie za szyję i zanim przyciska usta do moich, szepcze: – Tak mi dobrze. Tak właśnie myślałem, ale zawsze miło to słyszeć. Całuje mnie, a ja ponownie łapię ją za tyłek. Dupcia Kate jest dla mnie niczym ulubiona przytulanka dla dzieciaka. Kiedy tylko jest w moim zasięgu, po prostu nie potrafię sobie darować. Przyciągam Kate do siebie, unoszę i oplatam jej nogi wokół swojego pasa. Teraz, kiedy już ją zadowoliłem, mam zamiar nieco zwolnić. Nie spieszyć się, ponieważ, kiedy ma się dzieci – czas już nigdy nie jest przyjacielem. Nawet jeśli jest środek nocy. Zawsze na skraju umysłu plącze się myśl, istnieje możliwość, że tego czasu zabraknie. Jednak teraz jest inaczej. James – którego kocham ponad wszystko – jest pod opieką moich rodziców. Dobrze to sobie zaplanowałem. Kilka następnych godzin mam zamiar spędzić na zabawie – głośnej i niegrzecznej – której nie zaryzykowałbym, gdyby mały był w pobliżu. – Jestem ci winien masaż – szepczę. Jednak Kate ma inny pomysł. Sięga między nas i chwyta mojego twardego jak skała penisa, po czym wyciąga go z kąpielówek. Pociera go po mistrzowsku aż oczy uciekają mi w tył głowy. – Masaż może poczekać. Teraz potrzebuję, żebyś mnie pieprzył. Chryste! Uwielbiam, kiedy tak mówi. Jedną ręką ściągam spodenki. Układam nas odpowiednio i powoli w nią wchodzę. – Jasna cholera. – Zaciska się wokół mnie, przyjmując w całości i trzymając w środku. Może zabrzmię jak głupek – przesadny romantyk – jeśli stwierdzę, że ciało Kate zostało dla mnie stworzone, jednak to prawda. Wysuwam się, a jej mięśnie zaciskają się jeszcze bardziej, jakby nie chciała mnie wypuścić. Wchodzę w nią mocno, aż trafia plecami na ścianę. Poruszam się w niej krótkimi, mocnymi pchnięciami, dociskając jej ciało rytmicznie do muru. Dyszymy i jęczymy w tym samym tempie. Nasz akt nie jest delikatny ani cichy. Zachowujemy się na tyle głośno, że zapewne słyszy nas reszta. Do diabła, jęczymy tak, że zapewne słyszą nas w Indonezji. Trzymając mocno Kate, obracam się i opieram plecami o futrynę drzwi do łazienki. Ramiona drżą mi z wysiłku, kiedy unoszę i opuszczam ciało dziewczyny. Na naszej skórze pojawia się pot. Stawiam kilka kroków, wchodząc do łazienki, i sadzam Kate na blacie umywalki, strącając przy tym buteleczki z mydłami i perfumami. Całuję ją głęboko, nasze języki tańczą w jednym rytmie. Kate odsuwa się nieznacznie, łapie mnie za biodra i zaczyna kontrolować tempo. Jęcząc, prosi: – Wolniej. Wykonuję jej polecenie, poruszając w koło lędźwiami w niespiesznych ruchach. Ocieramy się o siebie i z każdym tchem jesteśmy bliżej potężnego orgazmu. – O kurwa… – syczę, ponieważ czuję się zbyt dobrze, by tego nie powiedzieć.

– Drew… – odpowiada Kate piskliwie. Czuję, jak nogi jej drżą, więc poruszam się szybciej, wbijam się w nią mocniej, chciwy jej ciasnoty, jej gorących mięśni pulsujących wokół mnie. Pięty czarnych szpilek, które nadal ma na nogach, wbijają mi się w tyłek, kiedy przyciska moje biodra do siebie. Przywiera do mnie, pierś do piersi, i gryzie mnie w ramię, po czym krzyczy: – Tak… tak… Gdy macie za sobą tyle orgazmów co ja, wszystkie łączą się w całość, tworząc jedno szczęśliwe wspomnienie. Jednak raz na jakiś czas, jeden różni się od reszty. To chwila, którą będę później rozpamiętywał, przeżywał w następnej podróży służbowej, gdzie walenie konia będzie jedyną dostępną pociechą. To właśnie jeden z takich orgazmów. Przez moje ciało, niczym torpeda łodzi podwodnej sunąca przez ocean, przedziera się ekstaza. Pochylam się ku Kate i przyciągam ją do siebie, starając się być jeszcze bliżej, wchłonąć każdą uncję błogostanu, jaką mi ofiarowuje. Chyba wykrzykuję jej imię, lecz nie jestem pewien. Kilka chwil później, kiedy szum krwi w moich uszach maleje, spoglądam w uszczęśliwione oczy Kate. Odsuwa mi mokre włosy z czoła, po czym całuje tatuaż z imieniem naszego syna na mojej piersi i tuli mnie mocno, opierając policzek na mojej klacie. – Kocham cię, Drew. Słodkie i czułe słówka mówione po tak ostrym i gwałtownym seksie powinny być dziwne, jednak dla nas nie ma w nich nic nadzwyczajnego. Dla nas wszystko jest idealne.



ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Zrobiłem w końcu Kate ten masaż. Nie to żeby go potrzebowała – i tak była zrelaksowana – ale rozcieranie oliwki na jej ciele to według mnie świetna zabawa. Nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, jak się to skończyło. Właśnie dlatego Kate teraz śpi. Pozwolę jej jeszcze na dwudziestominutową drzemkę, nim będę musiał ją obudzić. Wiadomo przecież, że kobietom schodzi wieczność na przygotowaniach przed wyruszeniem w miasto. Kate w wielu aspektach może i jest inna niż większość kobiet, jednak w tym konkretnym akurat jest podobna. Wchodzę do kuchni w poszukiwaniu jakiegoś żarcia. Mężczyzna nie może żyć wyłącznie seksem – za fajnie by było. W domu panuje cisza. Jack i Warren, prawdopodobnie nie mogąc znieść jęków dochodzących z różnych miejsc, wyszli. Robię sobie kanapkę z indykiem, po czym za drzwiami balkonowymi dostrzegam siostrę. Siedzi na ceglanym tarasie na tyłach willi. Kręcę głową i wychodzę na taras. Alexandra zerka na mnie pospiesznie, po czym odwraca spojrzenie z powrotem w kierunku ogrodu. Nie przywykłem, by w jej oczach widać było beznadzieję. To niepokojące. Siadam na leżaku obok niej i odkładam kanapkę na stolik. Powinienem zacząć delikatnie. Z wyczuciem. Taktownie. Powinienem być dyplomatyczny. – O co, kurwa, chodzi, Lexi? Bierze łyk martini, po czym odkłada kieliszek na stół. – Idź sobie, Drew. Chcę zostać sama. – A ja chcę mieć własną wyspę na południowym Pacyfiku i nazwać ją Drewland, ale tak się nie stanie, i to jeszcze długo. Nie zawsze możemy mieć to, czego chcemy. – Biorę jej wypełniony różowawą cieczą kieliszek i wącham jego zawartość. Natychmiast odsuwam go od siebie i marszczę nos. Cokolwiek pije moja siostra, pachnie to jak owocowy amoniak, truskawkowe siuśki nietoperza. – Jeśli już się trujesz, miej na tyle przyzwoitości, aby używać toksyn z górnej półki. Tani alkohol jest zarezerwowany dla pospolitych pijaków i studencików, którzy nie wiedzą o istnieniu lepszego. Jej twarz pozostaje bez wyrazu. Jest zrezygnowana, smutna. Kręci nieznacznie głową. – Nie rozumiesz. Wylewam jej drinka na trawnik. – Żałuję. Wiesz przecież, że potrafię zrozumieć każdego, faceta, babkę czy dziecko. Boże, sam jestem nieco dziecinny. – Urywam na chwilę, po czym mówię nieco delikatniej: – Co się dzieje, Alexandro? Cokolwiek to jest, może mogę pomóc? Kiedy się odzywa, jej głos jest słaby. Martwy.

– Steven ma zamiar się rozwieść. Prycham: – Kiedy się tak zachowujesz, wcale mu się nie dziwię. Unoszę ręce gotowy zablokować lecący w stronę mojej twarzy kieliszek. Jednak nic nie leci w moim kierunku. Zamiast tego dzieje się coś bardziej szokującego, przerażającego nawet. Jędza nakrywa twarz dłońmi i zaczyna szlochać. Z trudem przełykam ślinę. Rozglądam się. Czekam, aż ten kretyn Ashton Kutcher wyskoczy zza rogu i krzyknie „mamy cię!”, ponieważ Alexandra Evans nie jest jakąś beksą. Jest twarda – wszystko naprawia. A w całej historii świata płaczem nigdy niczego nie naprawiono. Jąkając się, zadaję najgłupsze na świecie pytanie: – Czy ty… ty płaczesz? W mojej głowie pojawia się echo głosu Toma Hanksa: „W baseballu nie ma miejsca na płacz!”. Czy Kleopatra płakała, gdy Egipt został podbity? Czy Joanna d’Arc płakała, gdy Kościół katolicki ogłosił ją czarownicą? To odpowiedniki mojej siostry. Alexandra kręci głową, jednak łzy nadal płyną po jej policzkach. – To moja wina. Odpychałam go. Byłam nieszczęśliwa, gdy był blisko. Traktowałam go okropnie. – No to jeśli wiesz, dlaczego chce to zrobić, nie wystarczy, że… przestaniesz? Wydaje się takie proste, prawda? Nieprawda. – Nic nie mogę na to poradzić. Jestem taka smutna. I zła. To nie fair. Jestem zbyt młoda, by być jakąś zasuszoną śliwką. Teraz to już ryczy na całego. Parska i pociąga nosem. Nie mam chusteczki, więc zdejmuję podkoszulek – choć to jeden z moich ulubionych – i podaję go jej. Alexandra wydmuchuje w niego nos, wydając przy tym odgłosy jak zdychająca gęś. Nawet jeśli nie mam cholernego pojęcia, o czym mówi, wiem, że powinienem coś powiedzieć. – No… śliwki też mają jakieś zastosowanie. Kilka miesięcy temu przewód pokarmowy Jamesa się zatkał. Nakarmiliśmy go kilkoma śliwkami i dokonały cudu. Były jak przepychacz do rur, wszystko wyszło. Śliwki są spoko. Alexandra milknie, patrzy na mnie zaczerwienionymi, zdumionymi oczami. – O czym ty, u licha, bredzisz? – Nie mam pieprzonego pojęcia! Próbuję cię jakoś pocieszyć. – Zatem lepiej, że nie przychodzę do ciebie, by się wygadać. Jesteś do kitu! – Znów smarka w moją koszulkę. Uciskam nasadę nosa i biorę głęboki wdech. Spróbujmy jeszcze raz. – Mówiłaś, że jesteś zła. Smutna. Dlaczego jesteś zła i smutna, Alexandro? Ociera twarz i pospiesznie wyjaśnia: – Mogłam ustawiać zegarek według mojego cyklu. Miałam okres dokładnie co dwadzieścia siedem dni. Zatem gdy się nie pojawił, pomyślałam: „O cholera”, no wiesz.

A kiedy test wyszedł negatywnie, założyłam, że jest zbyt wcześnie. Poszłam więc do ginekologa, spodziewając się, że usłyszę, iż jestem w ciąży. I choć to nie było planowane, zaczęłam przyzwyczajać się do myśli o kolejnym dziecku. Byłam podekscytowana. Ale lekarz… stwierdził, że nie jestem w ciąży. Lodowa kula strachu zagnieżdża się w moim żołądku. – Chyba nie… chyba nie jesteś chora, co? Kręci głową. – Nie. Nie jestem chora. – Bierze głęboki oddech. – Doktor stwierdził, że to menopauza. Wczesne stadium. Nie będę mogła mieć już dzieci. Nigdy. Jestem bezpłodna. Przez chwilę znów cicho płacze. Pocieram jej ramię, by ją pocieszyć. – Chcieliście mieć ze Stevenem więcej dzieci? Marszczy nieznacznie czoło. – No… nie. Zawsze planowaliśmy dwójkę. Po narodzinach Thomasa przekonywałam Stevena do wazektomii. Nie był zachwycony tym pomysłem. Staram się zrozumieć problem. Nie udaje mi się, więc pytam: – No to jeśli nie chcesz mieć więcej dzieci, czemu tak rozpaczasz, że nie będziesz mogła mieć ich więcej? – Ponieważ jestem kobietą, Drew! Dawczynią życia. Rodzicielką, tym właśnie zajmują się kobiety. Nie – nadal nie łapię. – Ale nie wszystkie. To znaczy, Jezu, Alexandro, to nie tak, że jesteś jakąś maszynką do produkcji dzieci. Koszyk z jajeczkami jest pusty? Wielka mi rzecz. Masz dwoje cudownych dzieciaków, bądź z nimi szczęśliwa. Może w ten sposób natura mówi ci, że nie powinnaś mieć ich więcej. Wiem, co ciąża robi z twoim ciałem. To nie było fajne. Patrzy na mnie groźnie. To dobry znak. Z wkurzoną Alexandrą potrafię sobie radzić. – Jestem szczęśliwa, mając tę dwójkę. Tylko… możliwość posiadania ich więcej była dobra… nawet jeśli nie chciałam z niej skorzystać. Czuję się… oszukana. I stara. Mam wnętrzności sześćdziesięcioletniej kobiety, Drew. Ile czasu potrzeba, nim ujawni się to na zewnątrz? No i patrzyłeś ostatnio na Stevena? Z każdym mijającym rokiem staje się przystojniejszy, wygląda dostojniej. Niedługo jakiś podlotek będzie ostrzył sobie na niego szpony, a on będzie musiał żyć z żoną wyglądającą jak Barbara Bush! Znów ukrywa twarz w koszulce, ale ja nie mogę powstrzymać się od uśmiechu. Malutkiego. – Lexi… nie przypominasz Barbary Bush. Powiedziałbym, że raczej coś na kształt Christie Brinkley. A poza tym Steven cię kocha. Ciebie kocha. Nie twoje cholerne jajniki. Ty jesteś jego jędzowatym centrum wszechświata. I zawsze będziesz. Kiedy my marszczyliśmy freda, myśląc o siostrze B., Steven walił konia, wyobrażając sobie ciebie. – Nie myślcie, że dobrze mi z tą wiedzą. – Nigdy by cię nie zamienił na jakąś wychudzoną idiotkę, lecącą wyłącznie na jego konto. Steven jest na to za mądry. Patrzy na mnie prawie z nadzieją w oczach. – Jakbyś się czuł, gdyby Kate powiedziała ci, że nie może mieć więcej dzieci? Zastanawiam się przez chwilę, wyobrażając sobie taką ewentualność.

– Gdyby Kate powiedziała, że mogę pieprzyć ją do woli i nie martwić się ciążą? Urządziłbym festyn na cholernej Piątej Alei. Każdy dzień byłby jak Boże Narodzenie. Żadnych PMS-ów, żadnego celibatu trzy do pięciu dni co miesiąc… No chyba że pozwalasz Stevenowi brodzić w karmazynowym przypływie. Jeśli tak, proszę, skłam dla mojego dobra. Kate nie uznaje seksu podczas okresu. Nieważne, co powiem, nieważne, co zrobię, nie ma ochoty. Nie zrozumiem tego. Mężczyźni to myśliwi, moje panie. Lubimy krew. To dlatego kino akcji i filmy wojenne cieszą się u nas tak wielką popularnością. Nie uważamy jej za coś ohydnego. Nie brzydzimy się jej. Daje jakby… więcej poślizgu. No nie patrzcie tak na mnie. Chciałem tylko być szczery. Łzy już niemal nie płyną z oczu siostry. Pociąga nosem i czka. – To nie chcesz mieć więcej dzieci? – Pewnie, że chcę więcej. James jest najlepszy. Mógłbym mieć takich z Kate ze dwudziestu. W teorii. Rzeczywistość to inna bajka. Z dziećmi nie jest lekko. Alexandra przytakuje. – I musisz pogadać ze Stevenem. Torturujesz biedaka. To okrutne z twojej strony. – A co, jeśli on myśli inaczej niż ty? – Nie myśli. – Nie możesz mieć pewności. Pochylam się, jednocześnie starając się znaleźć w głowie właściwe słowa. – Mam bo… bo kiedy Kate była w ciąży z Jamesem, była wielka jak dom, a mimo to chciałem ją posuwać nie mniej niż chcę tego teraz. Bo kiedy patrzę na nią, widzę po prostu Kate… kobietę, która pięć lat temu wkroczyła w moje życie i wywróciła je do góry nogami. Która mną potrząsnęła, wywróciła na lewą stronę i… dowartościowała. Zatem kiedy będzie siwa i pomarszczona, nadal będzie Kate. Nadal będzie mnie rozśmieszała i nadal będę wariował na jej punkcie… nadal też będzie mnie kochała bardziej, niż na to zasługuję. I wiem, że Steven czuje do ciebie to samo. Po raz ostatni Alexandra ociera oczy moją koszulką. W końcu zaczyna przypominać samą siebie. – Masz rację. Wiem, że tak jest. Porozmawiam z nim w nocy. – Dobrze. Alexandra wstaje, pochyla się i obejmuje mnie. Również ją ściskam, dając znać, że jestem, gdyby mnie potrzebowała, by wysłuchać albo kopnąć w tyłek, kiedy tylko nadarzy się rzadka ku temu okazja. – I nie przyzwyczajaj się do mazania – droczę się. – W tej rodzinie to ja mam wyłączność na autodestrukcyjne zachowania. Śmieje się lekko i podchodzi do drzwi. Zatrzymuje się i odwraca do mnie. – Drew? – Tak? – Kiedy tak zmądrzałeś? To akurat proste. – Jakieś pięć lat temu.

Kończę kanapkę i wracam do sypialni, by obudzić Kate, jednak kiedy tam docieram, stwierdzam, że już wstała i poszła pod prysznic, by umyć ciało, na punkcie którego mam kręćka, śpiewając. Nikt nawet w połowie nie jest tak dobry jak ty. Och, kochanie, jesteś najlepszy. Jej głos niesie się po łazience i echem odbija od płytek. To kiepska piosenka – Carly Simon – z jakiegoś filmu o Bondzie z lat siedemdziesiątych. Jednak mimo to na dźwięk jej głosu przyjemność rozsadza mi pierś. Ponieważ, tak jak jestem pewien tego, że pewnego dnia Delores zostanie zamknięta w zakładzie dla obłąkanych kryminalistów, tak jestem pewien, że Kate śpiewa o mnie. Krzyżuję ramiona na piersi, opieram się o framugę drzwi i przyglądam się jej przez szybę prysznica. Odchyla głowę, wkładając ją pod ciepły strumień wody. Jej cycuszki sterczą dumnie, kusząc bardziej niż u niejednej striptizerki. Jej długie, ciemne włosy ocierają się o tyłek i jej tatuaż motylka na lędźwiach. Kate wyłącza wodę i wychodzi z kabiny. Uśmiecha się na mój widok. – Cześć. Gdzie byłeś? Zapewne powinienem podać jej ręcznik. Byłoby miło z mojej strony. Płytki łazienkowe są chłodne, a jeśli sutki Kate mogą służyć jako wskazówka, to odrobinę jej zimno. Jednak chyba nie sądzicie, że to zrobię, co? No dajcie spokój. Jakżebym mógł podarować sobie możliwość pieprzenia wzrokiem mokrej, nagiej sylwetki Kate Brooks. No i sterczące sutki są cudne. Zatem niczym wyposzczony uczniak, który po części jeszcze we mnie siedzi, nie ruszam się, gdy Kate przechodzi przez łazienkę, by ubrać szlafrok wiszący na wieszaku na ścianie i by ukryć moje ulubione zabawki. – Byłem na tarasie z Alexandrą. Kate okręca sobie ręcznik na głowie niczym turban, jak to tylko kobiety potrafią, po czym patrzy na mnie z niepokojem. – Ostatnio nie jest sobą. Mam nadzieję, że powie mi dzisiaj, co się dzieje między nią a Stevenem. – Nie musisz się trudzić. Już się tym zająłem. – I co? Sięgam pod prysznic i maksymalnie odkręcam wodę. Wyskakuję ze spodenek. Mimo powagi rozmowy Kate po swojemu pieprzy wzrokiem moje nagie ciało. Fajnie. – Jej mała fabryczka do robienia dzieciątek strajkuje. – Co masz na myśli? – Lekarz powiedział, że zaczyna jej się menopauza. Kate opiera dłoń na piersi i współczująco wzdycha.

– Ale ona jest za młoda! Przytakuję. – No tak. Jest tym zdruzgotana. Bała się powiedzieć Stevenowi, ale przekonałem ją, by z nim porozmawiała. Znów będzie między nimi dobrze. Kate patrzy na mnie szeroko otwartymi oczyma. – Przekonałeś ją, by porozmawiała ze Stevenem? – Tak. – Jak ci się to udało? – Mówiła, wypłakiwała oczy, a ja ją… pocieszałem. Teraz Kate wygląda, jakby nic nie rozumiała. – Pocieszałeś ją? – Co ty jesteś, pieprzona papuga? Tak, pocieszałem ją. Dlaczego cię to dziwi? Kate krzyżuje ręce na piersiach. – Zastanówmy się. Może dlatego, że twoje pocieszanie Mackenzie po śmierci jej kota polegało na tym, że powiedziałeś jej, by nie płakała, bo teraz Śnieżek jest ze swoimi kocimi przyjaciółmi w piekle? Cóż, zapewne mogłem to lepiej sformułować. – A może dlatego, że kiedy moja matka z powodu śnieżycy nie dała rady dotrzeć na chrzest Jamesa, ty pocieszyłeś ją, mówiąc, że kiedy nasz syn dorośnie, i tak ledwie będzie wiedział, kim ona jest? Niektórzy ludzie nie potrafią przyjąć prawdy. – No i może dlatego… Kładę palce na jej przemądrzałych usteczkach. Patrzy na mnie ciepłymi oczami, w których czai się iskierka przekory. – Przyznaję, nie każdy jest w stanie przyjąć mój szczególny sposób pocieszania, jednak w tym przypadku się udało. Dzięki mnie Alexandra i Steven wkrótce znów będą na drodze do małżeńskiego szczęścia. I za to zasługuję na pochwałę. Gdybyś zrobiła mi laskę, też byłoby miło. Kate wybucha śmiechem. Łapie mnie za szyję, przyciska odziany we frotté brzuch do mojego fiuta i przechyla na bok głowę. – Przynajmniej raz miło być najstabilniejszą parą w grupie. Brawa dla nas. – Wyciąga rękę w górę. – Przybij piątkę. Patrzę na jej dłoń, po czym kręcę głową. – Nie przybijam piątek. – Poruszam biodrami. – Ale jeśli chcesz zrobić coś z tą ręką, mam pewną propozycję. Kate chichocze. – Zbok. Cmokam ją w usta. – Dla ciebie? Zawsze. A teraz przestań mnie uwodzić i pozwól mi wziąć prysznic. Kiedy się obraca, łapię ją za dupcię i ściskam, po czym wchodzę do kabiny i zamykam za sobą drzwi. Wkładam głowę pod strumień wody i pozwalam, by ciepło rozluźniło mięśnie moich ramion i karku. Przez szklane drzwi obserwuję, jak Kate przygotowuje się do wyjścia.

– Dzwoniłam do twoich rodziców, by sprawdzić, jak miewa się mały. – I co? – Mama wydawała się wykończona, ale stwierdziła, że dzieciaki są super. Tak jak oczekiwałem. Pięć minut później kończę prysznic. Wycieram się i wkładam świeże bokserki. Podchodzę do umywalki i nakładam na twarz piankę do golenia. Kate wraca do łazienki, staje obok mnie i zaczyna się malować. Jej włosy nadal są mokre, ale już nie ma na sobie szlafroka. Teraz ubrana jest w dopasowany komplecik – biustonosz i majteczki. Różowy, ozdobiony czarną koronką. Majtki wysoko wycięte, niczym bikini, a biustonosz push-up, unosi jej piersi, przez co tworzy się między nimi seksowny rowek. Przyglądam się, jak nakłada puder na twarz. – Nowa bielizna? – W myślach kartkuję katalog jej strojów, zorganizowany według kolorów i stylów, ale tego nigdy wcześniej nie widziałem. Z pewnością bym go zapamiętał. Obraca się do mnie. – Tak. Prawda, że słodka? Słodka? Nie. Stawiająca żagiel? Zdecydowanie tak. – Na dole jest butik La Perla. Kupiłam go przed zabiegami spa. Mimowolnie zastanawiam się nad tym, co musiała myśleć, wybierając ten komplet. To znaczy, ekscytująca noc w domu, gdy James już mocno śpi to jedno – nowa bielizna z pewnością sprawia, że to bardziej interesujące. Ale dzisiaj nawet nie będziemy razem. Bez względu na to, w jakim będziemy stanie, gdy już wrócimy do naszego pokoju, będę szczęśliwy, kiedy zaśniemy obok siebie. – Aha. Ton mojego głosu każe jej się zastanowić. Ręka nakładająca na rzęsy maskarę zatrzymuje się i Kate na mnie spogląda. – Co? Nie przerywam golenia. – A nie masz jakieś innej… bielizny? Ściąga brwi razem. – Pewnie, że mam. Ten komplet ci się nie podoba? Płuczę maszynkę w zlewie. – Nie… jest w porządku. Pomyślałem tylko, że mogłabyś włożyć coś innego. Coś bardziej białego, bawełnianego, więcej zakrywającego. Pas cnoty zamykany na trzy kłódki byłby idealny. Unosi głowę, starając się zrozumieć, o co mi chodzi. – Nie, Drew, nie zabrałam ze sobą żadnych babcinych pantalonów. Wiem, myślicie, że jestem stuknięty. Ale tak nie jest. Dawno temu mówiłem wam – gram w szachy. Nie tylko myślę o kolejnym ruchu; rozważam pięć posunięć naprzód. Dlatego właśnie nie potrafię pojąć, dlaczego, u licha, Kate kupiła nowe majtki, na widok których każdy facet posiadający przynajmniej odrobinę bijące serce miałby ochotę paść przed nią na kolana i zerwać je zębami. To tak jak… gdy kobieta goli nogi przed pierwszą randką, nawet jeśli ma na sobie majtki. Może nie zdaje sobie sprawy, a może nie chce tego przyznać, ale robi to tylko dlatego, że gdzieś w głębi duszy ma nadzieję na bzykanko.

– Aha. Kate zerka na mnie kątem oka. Wycieram twarz, a ona kończy się malować. Kiedy nakłada błyszczyk na swoje soczyste usteczka, nie mogę sobie podarować i mówię: – Smakowy błyszczyk, co? – Dobra, dosyć tego. – Zamaszystym ruchem zamyka kosmetyk i wrzuca go do torebki. Natychmiast się do mnie odwraca. – Musisz z tym przestać. I to natychmiast. – Przestać z czym? Nic nie powiedziałem. – Nie musiałeś. Już ja wiem, co się dzieje w tym twoim pokręconym umyśle. Krzyżuję ręce na piersiach. – Tak myślisz? – Oczywiście, że wiem. Przeprowadziłeś sam ze sobą rozmowę na temat tego, dlaczego kupiłam nową bieliznę i komu mam zamiar ją pokazać. Potem zacząłeś się zastanawiać, dlaczego nakładam na usta smakowy błyszczyk. Dlaczego nie zwykły, no chyba że chcę, by ktoś go skosztował. Boże, dobra jest. – Jednak prawda jest taka, że kupiłam nową bieliznę dla siebie, bo ten komplecik mi się podobał. I powinieneś też wiedzieć, Panie Wszystkowiedzący, że tego smakowego błyszczyka używam codziennie. Każdego dnia. – Strasznie się bronisz, Kate. – To wcale nie jest obrona. To naturalna reakcja na twój pokrętny sposób widzenia świata. Patrzymy sobie w oczy przez kilka sekund, z założonymi na piersi ramionami, nie poruszając się ani o milimetr. Kate rusza się pierwsza. Bierze kawałek papieru toaletowego, wyciera nim usta, po czym z sarkazmem mówi: – Proszę. Zadowolony? Powinienem być. To znaczy – wygrałem, prawda? Jednak trudno być zadowolonym, zachowując się jak dupek. – A ponieważ moje majtki też ci przeszkadzają… – Zsuwa jedwabny materiał i rzuca nim we mnie. – …nie włożę żadnych. Próbuje wyjść z łazienki, ale zagradzam jej drogę. – Hej! Czekaj, przerwijmy tę zwariowaną kłótnię na moment. Przez chwilę patrzę jej w oczy, po czym – skruszony – padam przed nią na kolana. Ramiona nadal ma skrzyżowane, jednak patrzy na mnie bardziej miękko. Kate lubi widzieć mnie na kolanach. – Rozumiem, o co ci chodzi. Unosi brwi w udawanej niewinności. – A o co mi chodzi? Uśmiecham się. – O to, że powinienem ci zaufać. O to, że ci ufam. – Unoszę jedną jej stópkę z pomalowanymi na różowo paznokciami, po czym całuję ją i nasuwam na nią bieliznę. Kate opiera mi ręce na ramionach, starając się utrzymać równowagę, kiedy powtarzam czynność z drugą nogą. Naciągam majteczki na jej uda, całując przy tym jej skórę. – Ufam każdemu smakowemu błyszczykowi na twoich ustach i każdemu centymetrowi

bielizny, jaki masz na sobie. Uśmiecha się, wybaczając mi, kiedy wyjmuję błyszczyk z jej torebki, i nanoszę go na jej wargi. Rozprowadza go, pocierając ustami o siebie, po czym wzdycha. – Już ci mówiłam, te wieczory panieńskie i kawalerskie nie są warte tego, byśmy się kłócili. Bądź ze mną szczery, jeśli nie możesz tego znieść. Chcesz, żebym powiedziała Delores, by odwołała wszystko, co ma zaplanowane? Czy przez to nie wyglądam jak największa cipa, jaka kiedykolwiek chodziła po ziemi? Powinniśmy się w tym momencie zatrzymać na sekundę. Życie polega na podejmowaniu decyzji – niektóre są całkowicie nieszkodliwe i nieistotne. Dopóki nie przychodzi pora konsekwencji. Dopiero po pewnym czasie jesteśmy w stanie dostrzec kolosalny efekt naszych decyzji. Na przykład: biznesmen decydujący, by wyjść do pracy kilka minut później i o sekundy ocierający się o tragiczny wypadek samochodowy. Nastolatek obrażony na matkę po kłótni, która później okazuje się ostatnią rozmową, jaką w życiu przeprowadzili. Gość, który znajduje na ulicy dolara i kupuje za niego zwycięski los na loterii. Niewielkie decyzje potrafią prowadzić do wielkich konsekwencji. Starałem się nie być samolubny. Chciałem, by wszystko było dobrze. Możecie mieć pewność, że ponownie nie popełnię tego błędu. – Nikt nie będzie niczego odwoływał – mówię z przekonaniem. – Miałem napad zazdrości, ale mi przeszło. Na resztę weekendu zielonooki potwór zostanie zamknięty w klatce. Ten jednooki później będzie chciał się w tobą zabawić. Kate się śmieje i obejmuje dłońmi moją twarz. – Moje majteczki są dla ciebie i tylko dla ciebie. – Wiem. Staje na palcach i całuje mnie. Smakuje truskawkowo. – Ty wyjdziesz z chłopakami i będziesz atakowany przez żądne pieniędzy striptizerki, a ja nie będę robiła z tego problemu. Kiwam głową. – A ty wyjdziesz z dziewczynami i będziesz otoczona napalonymi półnagimi facetami i też nie będę robił z tego problemu. – Jesteśmy teraz najstabilniejszą parą w grupie. – Będziemy się dobrze bawić i nie będziemy się o to kłócić. Kiedy to mówiłem, naprawdę w to wierzyłem.



ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Niektórzy mężczyźni wkładają drogie garnitury, chcąc się poczuć, jakby mieli duże pieniądze, choć tak naprawdę ich nie mają. Niektórzy wkładają je, by pokazać ludziom, jak są zamożni. U mnie chodzi o nastawienie. Postawę. Nigdy nie miałem problemu z pewnością siebie, jednak u niektórych garnitur na zamówienie sprawia, że chodzą wyprostowani, z uniesioną głową; powiększa też jaja i daje wrażenie, że facet jest ostry i lepiej z nim nie zadzierać. Rozpinam czarną marynarkę od Ermenegildo Zegna i przy barku znajdującym się w salonie nalewam sobie szkockiej whisky na trzy palce. Jack, Matthew i Steven również pojawiają się w dobrze skrojonych garniturach od Gucciego, Newmana i Armaniego. Nasze małe stadko jest piekielnie apetyczne – każda kobieta w promieniu dziesięciu metrów powinna zostać przyciągnięta przez naszą grawitację. Wtedy w salonie pojawia się Warren. Ma na sobie pomięty zielony podkoszulek, brązowe rybaczki i sandały. Tak – pieprzone sandały. Gapię się na niego i biorę łyk ze szklanki. – Gdybym wiedział, że idziemy do skateparku, zabrałbym deskę. Warren jest zmieszany. Patrzy na nas, po czym znów na siebie. Wzrusza ramionami. – Lubię luźny styl. Wy wyglądacie, jakbyście szli na pogrzeb. Ja wyglądam, jakbym był zrelaksowany. – Wyglądasz jak frajer – stwierdzam. – A to dzisiaj nie do przyjęcia. Moja pomoc tego nie obejmuje. Jeśli chcesz się nauczyć wyrywać towar dobrej jakości, musisz się bardziej postarać. To oznacza przyzwoity garnitur, a przynajmniej parę wyprasowanych eleganckich spodni – wykonanych z innego materiału niż więzienny kombinezon. – Wychylam resztę alkoholu. – I co, u diabła, jest z twoimi włosami? Falowane, jasnobrązowe kosmyki Warrena są mniej ulizane niż zazwyczaj. Stoją mu na głowie – przez co wygląda jak uczesana na pudla babcia wychodząca od fryzjera. Dotyka lekko sterczących kędziorów. – Zapomniałem żelu. Ale spoko, laski miały lokówkę. – Tak, byłoby spoko, gdyby był rok dziewięćdziesiąty ósmy, a ty nazywałbyś się Justin Timberlake. Jack interweniuje: – Pomogę ci, koleś. Zawsze zabieram maszynkę. Wystrzyżemy z góry, skrócimy boki. Własna matka cię nie pozna. Steven odstawia szkocką na blat, po czym w zamyśleniu stuka palcami o podbródek. – To ja się zajmę zakupami. Zadzwonię do Armaniego na dole i poproszę, by podesłali nam coś na górę. – Mierzy wzrokiem Warrena z góry na dół. – Masz z osiemdziesiąt

w pasie i potrzebna ci dopasowana marynarka. Błękitny krawat będzie pasował do twoich oczu. Panie i panowie, witamy w kolejnej edycji Porad różowej brygady. Matthew pogarsza jeszcze sprawę. Klaszcze, uderzając o siebie samymi paluszkami, i piskliwym głosikiem oznajmia: – Czas na makijaż! Mrużę oczy, patrząc na niego. – Nigdy więcej tego nie rób. – Przesadziłem? – Zdecydowanie. Dwadzieścia minut później Warren ubrany jest w granatowy garnitur, czarną koszulę i nowiutkie buty od Prady. Ma schludną fryzurę, krótką u góry, zaczesaną po bokach. Wygląda… dobrze. Wydaje się, że nie jest mu wygodnie, ale wygląda dobrze. Staję przed nim, przesuwam rękami po jego ramionach, przyglądam mu się niczym druh na harcerskiej zbiórce. Warren jęczy jak panienka: – Swędzi mnie. – Kręci głową i przestępuje z nogi na nogę. – Przestań się, do cholery, wiercić. Ciągnie za kołnierzyk. – Dusi mnie. – Koszula jest nowa, tak powinno być. Stój prosto. – Jezu, gadam jak mój stary. Zarzucam mu niebieski krawat na szyję, by pokazać, jak się go wiąże. Zmieniam jednak zdanie. Dochodzę do wniosku, że lepiej, żebym tego nie robił. Przecież to doskonała szansa, bym udusił go tym cholerstwem. A wycieczka na pustynię, by zakopać zwłoki, byłaby teraz lekką niedogodnością. Moje miejsce zajmuje Steven, który jest oazą spokoju. – Dobra, Billy, króliczek wyskakuje z norki, obiega drzewko… Można wiele powiedzieć o danej osobie po jej grze w kasynie. Uzależnieni od adrenaliny, obstawiający wysokie stawki, by uzyskać jeszcze wyższe wygrane, zbierają się wokół stołów do gry w kości. To gra polegająca na umiejętnym wykorzystywaniu szczęścia. Wymaga pewnej finezji – szybkiego myślenia i zdecydowanego działania. Jest i blackjack, znany jako oczko. Jeśli nie jesteście jakimiś maniakami liczącymi karty, musicie przestrzegać reguł. Jeśli macie już w ręce karty o wartości piętnastu punktów, zakładajcie, że każda kolejna karta to dycha. Nawet jeśli każda komórka waszego ciała wrzeszczy, by grać dalej, poczekajcie na ruch krupiera. Jeśli nie wiecie, jak grać, odejdźcie od stołu w diabły. Blackjack okazuje się podstępny, jeśli weźmiecie „ich” kartę. No i jest ruletka. W niej chodzi wyłącznie o przypadek. Obstawcie czarne lub czerwone, a będziecie

mieć dokładnie pięćdziesiąt procent szans na wygraną. Statystycznie rzecz biorąc, to najlepsza gra, jeśli chce się wygrać w kasynie. Na końcu sali przeznaczonej do hazardu stoją automaty. Małpy potrafiłyby na nich grać. Włóż kasę, pociągnij za dźwignię. Kasa, dźwignia, kasa, dźwignia… Nie wymagają wiedzy i są zaprogramowane na zysk kasyna. Im dłużej na nich gracie, tym większe prawdopodobieństwo, że spłuczecie się do zera. Jedynymi ludźmi, którzy na nich grają, są podstarzali, umysłowo ociężali frajerzy. – Fajnie, jednoręcy bandyci! Tylko na nich gram. Jestem w tym dobry – mówi Warren. Już dawno wiedziałyście, że to się stanie, prawda? Klepię go po plecach i kieruję do strefy wysokiego ryzyka. – Dzisiaj będziesz grał w kości. – Nie wiem, jak się w nie gra. – To będziesz się przyglądał i uczył. Kości to męska gra. Wszystkie fajne laski kręcą się przy tych stołach, bo tam właśnie jest najwięcej pieniędzy. Jeśli góra nie chce przyjść do Mahometa, wtedy on musi iść do tej pieprzonej góry. – Jakiej góry? Na chwilę zapomniałem, że mówię do prawdziwego kretyna. – Nieważne. Po prostu się przyglądaj. Matthew, Warren i ja idziemy po żetony, podczas gdy Jack idzie pograć w oczko. Steven trafia do stołu z ruletką, gdzie minimalną stawką jest pięć tysięcy dolarów. Jest fanem statystyki. Przy stole z kośćmi ja rzucam, a Matthew obstawia. Zaraz na wejściu wyrzucam siódemkę i tłum szaleje. Matthew z ekscytacją klepie mnie w plecy. – Tak! Masz rzut jak pieprzony baseballista! Dawaj dalej! Piętnaście minut później potrajamy nasze pieniądze. Liczba postronnych gapiów przy stole się podwaja. Warren nadal nie ma pojęcia, jak się w to gra, ale bierze przykład z tłumu i odpowiednio reaguje. Wszyscy się śmieją, piją, wyciągają pieniądze, by rzucić je na stół – starając się również mieć w tym swój udział. To dzikie. Zabawne. Czuję się jak za dawnych czasów – tylko ja, chłopaki i zabawa. Nie ma zmartwień o dzieciaki, śluby, nie ma stresu związanego z pracą ani żadnym gównem, które może przynieść prawdziwe życie. Wtedy to prawdziwe życie klepie mnie w ramię. Odwracam się, trzymając kości, i staję twarzą w twarz z ciemnowłosą, niebieskooką stewardesą z naszego samolotu. Ma na sobie czarną sukienkę bez ramiączek, a na nogach szpilki tak wysokie, że dziewczyna jest niemal mojego wzrostu. I nie jest sama. Za nią stoją dwie równie atrakcyjne kobiety. Jedna jest blondynką o dziecięcej urodzie, nieco niższą i bardziej zaokrągloną. Druga to brunetka z jasnymi pasemkami, o oliwkowej skórze i pełnych, całuśnych ustach. Niebieskooka uśmiecha się do mnie. – Witaj znowu. Nie chcę być niegrzeczny, ale – pieprzyć to – będę niegrzeczny. – Co tutaj robisz? – Mówiłeś, że tu się zatrzymacie.

– Mówiłem też, że będę zajęty. Odpowiada lekko zawstydzona: – Ale widziałam też spojrzenie, jakie mi posłałeś. Wiedziałam, że powiedziałeś tak tylko dlatego, żeby twoja dziewczyna się nie wściekała. Żeby nie myślała, że jesteś zainteresowany. Dobra – jestem zwolennikiem asertywnych kobiet. Jesteście istotami seksualnymi mającymi własne potrzeby. To prawda. Smakujecie je. Jednak wymuszanie czegoś na facecie, który was nie chce, nie sprawi, że zmieni zdanie. Sprawi jedynie, że będziecie żałosne. Wyciąga rękę, by dotknąć mojej piersi, ale łapię ją za nadgarstek, nim nawiąże kontakt. – Tylko że ja naprawdę nie jestem zainteresowany. Niczym naspidowana zjawa Jack natychmiast pojawia się przy mnie. – Z drugiej strony ja jestem bardzo zainteresowany. – Bierze ją pod rękę i odwraca się, by odejść. – Nie przejmuj się Drew, on jest ślepy i głupi. Może napijemy się drinka? Koleżanka brunetka znika w tłumie, ale blondynka o dziecięcej twarzy stoi, patrząc obojętnie. Kręci na palcu włosy, jak to tylko puste blondynki potrafią, przez co myślę, że jej IQ może być jeszcze niższe niż Warrena. Jednak jest seksowna – zdecydowanie lepsza niż te pasztety, z którymi się ostatnio zadawał. Szturcham go ramieniem i ruchem głowy wskazuję blondynę. Zdenerwowany wyciera spocone ręce o spodnie, po czym odzywa się do niej: – Hej, chcesz usłyszeć dowcip? I cała moja ciężka praca idzie się pieprzyć. – Tak – odpowiada blondyna. – Co mówi codziennie rano dżem? – Co? – Dżem dobry. Blondynka zaciska usta, nie rozumiejąc. – Nie łapię. Ten dżem ma jakiś głośnik? Uśmiech Warrena blednie. – Nie… to… Czekaj, spróbuję innego. Co mówi kaczka… Obejmuję go ramieniem za szyję i ściskam, odcinając mu nieznacznie dopływ powietrza. – Billy, przypomnij sobie, co mówił lekarz o twoim głosie. – Odwracam się do dziewczyny, mając nadzieję na uratowanie operacji WKCDW. Wysokiej Klasy Cipka Dla Warrena, gdybyście nie były pewne znaczenia tego skrótu. – Mój kolega jest piosenkarzem. Kojarzysz Billy’ego Warrena? Musi oszczędzać głos, bo niedługo ma występ. Zalecenie lekarza. Blondyna wytrzeszcza oczy i mówi: – Mój horoskop mówił, że spotkam dzisiaj kogoś sławnego! Billy Warren, nie poznałam. Uwielbiam twój ostatni singiel. Matthew woła: – Drew, no dawaj, musisz rzucić! – Prawda. – Wyciągam z kieszeni drobniaki i wręczam je Warrenowi. – Idźcie, dzieciaki, pograć na maszynach. Tam będziecie bezpieczniejsi.

Chichocząc, blondyna mówi: – To takie fajne, jak te obrazki się obracają! Uwielbiam te maszyny. – To ma wiele sensu – odpowiadam. Możecie sobie wyobrazić dzieci tej dwójki? Być może selekcja genetyczna mimo wszystko nie jest czymś złym. Na odchodne udzielam Warrenowi rady: – I pamiętaj, nie odzywaj się. W ogóle. Uśmiecha się i pokazuje mi uniesione w górę kciuki. Kiedy odchodzi, wygląda na tak bezmyślnie wdzięcznego, że nie mogę powstrzymać się od śmiechu. Dwadzieścia minut później nadal jesteśmy z Matthew na fali. Jesteśmy nie do zatrzymania. Teraz on rzuca, a ja zajmuję się żetonami, zakładając się o wysokie stawki, bo mamy sporo kasy. Matthew wyrzuca dwójkę, a wśród kibiców wybucha wrzawa. Klepię go po plecach i podwajam zakład. Właśnie wtedy moja prześladowczyni – stewardessa pojawia się obok. Znowu. – Mogę dmuchnąć? Natychmiast to wyłapuję. – Słucham? Wskazuje na Matthew. – Kości. Czy mogę dmuchnąć? Na szczęście. Natychmiast myślę: A może dmuchniesz mnie? Może jestem facetem w stałym związku, ale mimo wszystko nadal jestem facetem. To przekleństwo ewolucyjne. Instynkt. Właśnie dlatego większość facetów ma problem z monogamią. Naszym naturalnym odruchem jest rozsiewanie nasienia – przekazywanie go tak wielu partnerkom, jak to tylko możliwe. Nie musimy za tym podążać – jednak impuls, by to zrobić, zawsze w nas będzie. Zatem jeśli następnym razem wasz facet będzie flirtował z jakąś przygodną cizią, postarajcie się za bardzo nie wściekać. On toczy olbrzymią wewnętrzną walkę z naturalnymi skłonnościami własnego ciała. – Nie trzeba – odpowiadam. – Mamy dobrą passę, nie wolno jej marnować. Te kości same świetnie sobie radzą. W kieszeni brzęczy mi komórka. To wiadomość od Kate. Dziewczyny są gotowe i też schodzą do kasyna. Stewardesa pochyla się ku mnie i przez ramię spogląda na mój telefon. – Słodki dzieciak. Twój? – Chodzi jej o zdjęcie Jamesa na ekranie mojej komórki. Zrobiłem je kilka tygodni temu, gdy próbowałem wmusić w niego makaron. Nie był zadowolony z posiłku i zakomunikował mi to, wyrzucając sobie całą miskę na głowę. – Tak.

Przysuwa się jeszcze bliżej i mówi mi do ucha: – Nie musimy grać w te gierki. Dwie przecznice stąd mam pokój w hotelu. Pragnę cię. I oczywiste jest, że ty pragniesz mnie. Przestań z tym walczyć. Odsuwam się. – Zapomnieliśmy rano wziąć pastylki? Śmieje się. Mówi trochę jak główny bohater filmu Psychoza, nie sądzicie? Nawet w czasach przed Kate nie chciałem brać udziału w Fatalnym zauroczeniu, nigdy nie przeleciałbym kobiety, która, chociaż piękna, wydaje się obłąkana. A są takie i wcale nie trudno je rozpoznać. Byłem mistrzem unikania, a wręcz ucieczki przed szponami takich harpii. Ale najwyraźniej wypadłem z roli, bo zanim mogę ją powstrzymać, wyrywa mi z ręki telefon i cofa się kilka kroków. Gniew rozpala moją twarz i głos: – Oddawaj mi ten cholerny telefon. Uśmiecha się. – Chodź i go sobie weź. – Wkłada sobie moją komórkę pod sukienkę. To są chyba jakieś jaja. Obracam się do Matthew. – Przypuszczam, że nie chcesz mi pomóc? Patrzy na żetony, po czym znów na mnie. – Stary, tu jest chyba ze sto tysięcy. Oczywiście. Widziałyście kiedykolwiek Flasha Gordona? Znacie scenę, w której Flash musi włożyć rękę w skałę? Na której siedzi groteskowo wyglądający wąż, czekający tylko, by go ukąsić? Tak się mniej więcej teraz czuję. Strzelam palcami i potrząsam dłonią. – Osłaniaj mnie. Ruszam do boju. Wciskam rękę w jej dekolt. Ograniczam kontakt z jej ciałem, jak tylko mogę, ale sukienka jest obcisła. Od razu orientuję się, że laska ma sztuczne cycki. I kolczyk na sutku. Nie osądzajcie mnie. Czy, na miłość boską, wyglądam, jakby mi się to podobało? Z drugiej strony psychopatyczna latawica wydaje się bardzo usatysfakcjonowana, o czym świadczą jej jęki. – Ooo, to miłe. Troszkę w lewo. Przewracam oczami i próbuję wymacać telefon. Wtedy dzieje się najbardziej nieprawdopodobna rzecz na świecie. Albo absolutnie oczywista, zależy jak na to spojrzeć. – Co się tu, u licha, dzieje?! Chcecie zgadywać, czyj to głos? Nawet nie muszę się obracać, choć i tak to robię. – Kate! Kręcę głową, starając się zaprzeczyć wszystkiemu, co się tu dzieje. – To nie tak… Ja nie… – Tak, moja ręka nadal znajduje się pod sukienką tej laski. Natychmiast ją stamtąd wyrywam. Wskazuję na stewardesę oskarżycielskim gestem, niczym starsza siostra donosząca na młodszą, że nosi jej ulubiony sweter.

– Zabrała mi telefon i nie chce oddać. Wyczuwając, że tkwię w gównie po uszy, Warren i Jack natychmiast pojawiają się, by obejrzeć przedstawienie. Matthew nadal gra w kości. Kate podchodzi do laski i wyciąga rękę, jednocześnie piorunując kobietę tysiącwatowym zabójczym spojrzeniem. Psychopatka przewraca oczami i wyciąga spod sukienki telefon. Kate wyciąga z torebki buteleczkę antybakteryjnego spreju, spryskuje nim moją komórkę, wyciera ją chusteczką, po czym oddaje mi – spryskując dokładnie również i moją rękę. Cała złość Kate obraca się przeciwko stewardesie. Mówi cichym, śmiertelnie poważnym głosem: – Dałam sobie z tobą spokój w samolocie, bo nie chciałam spędzić pierwszych godzin wakacji, użerając się z twoimi przełożonymi. Jednak teraz jesteśmy na ziemi. – Kate unosi lewą rękę. – Widzisz ten pierścionek? Oznacza, że to ja należę do niego. A tatuaż z moim imieniem na jego ramieniu oznacza, że on należy do mnie. Cały. Jego fiut to kompas, a ja jestem północą, wskazuje więc tylko mnie. – Cóż, to coś, czego nie słyszy się codziennie. – Znikniesz więc w tej chwili albo tak skopię ci tyłek, że przelecisz od jednego końca tego kasyna do drugiego. Wcześniej może się rozejrzyj, bo to dość duże kasyno. Oczy stewardesy zwężają się do szparek. Kiedy kobieta odpowiada, potrząsa głową, co wygląda cholernie głupio, ale znaczy, że laska jest gotowa na wojnę. – Myślisz, że mnie pokonasz? Ty i twój oddział, suko? Pochodzi Erin i staje obok Kate. – Tak jest. Psychopatka zanosi się śmiechem – i jakoś jej się nie dziwię. Nawet na szpilkach, Erin jest niższa od Kate o jakieś pięć centymetrów. Razem nie wyglądają jakoś imponująco. Dopóki na scenę nie wkracza Dee-Dee. Choć jej fizyczna postura niewiele różni się od Erin i Kate, jej ostre, przenikliwe spojrzenie sprawia, że jest groźniejsza. Drżę. Psycholka nadal stoi, ale nie jest już tak pewna siebie. Wtedy pojawia się wisienka na torcie. Moja siostra góruje nad pozostałymi dziewczynami niczym amazonka, którą tak naprawdę jest. Uśmiecha się wręcz przerażająco. – Moje hormony szaleją, więc nie pragnę niczego bardziej niż wyrwać jej te tanie kłaki i przybić sobie na ścianie jako trofeum. Teraz psychopatka wygląda na przerażoną. Rozgląda się wokół, szukając wsparcia. Moja siostra również się rozgląda. – Nie szukaj koleżaneczek. Znalazły sobie grubsze, łatwiejsze cele. Delores zaciska pięści. – Panna Serek została sama. – Wącha powietrze. – I śmierdzi. Słyszałaś o chusteczkach do higieny intymnej? Może warto w nie zainwestować? Mimo że cała sytuacja jest zabawna… i niepokojąco seksowna… nie chcę, by Kate musiała mieć z tym do czynienia z mojego powodu. Wcześniej zbyt wiele razy musiała radzić sobie z napalonymi na mnie kobietami. Zatem idę po linii najmniejszego oporu

i przywołuję ochroniarza. – Jesteśmy gośćmi głównej willi, a ta… osoba – wskazuję na psycholkę – prześladuje mnie i moją narzeczoną. Życzyłbym sobie, by natychmiast została stąd wyproszona. Psychopatka nie przyjmuje tego za dobrze. – Nie możecie tego zrobić! – Jestem pewien, że mogą. Ochroniarz sprawdza mój klucz. – Przepraszamy za kłopot, panie Evans. – Zwraca się do kobiety: – Będzie musiała pani pójść ze mną. – Co? Nie! Znam swoje prawa! Nie dotykaj mnie! Kiedy zbiega się więcej ochrony, dziewczyna znów warczy niczym rozjuszony dzik. Zanim wyciągają ją na zewnątrz, rzuca w moim kierunku: – To jeszcze nie koniec, dupku! To tyle, jeśli chodzi o naszą przyjaźń. Znika mi z oczu, jednak zabawa się jeszcze nie kończy. Teraz następuje moja ulubiona scena. Warren mówi: – Powinnaś dokopać tej suce, Katie. Od lat nie widziałem cię w akcji. Jego blond towarzyszka być może nie ma w głowie dwóch kulek, które uderzając o siebie, generowałyby myśli, jednak jest lojalna. – Hej, to moja przyjaciółka! Drań. I wtedy… Klap! Uderza go w twarz. Na tyle mocno, by pozostawić czerwony odcisk dłoni. Blondynka rozciera obolałą rękę. Trzymając się za policzek, Warren patrzy na mnie i mówi: – Brzydkie nie biją tak mocno. Kiedy emocje gasną, wszyscy dobierają się w pary, by porozmawiać i trochę pograć. Zostajemy z Kate sami. – O co chodziło Billy’emu z tymi brzydkimi dziewczynami? – pyta. Macham lekceważąco ręką. – Nieważne. Wróćmy lepiej do tego, że mój fiut jest kompasem, a ty jesteś północą. Kate nakrywa twarz dłońmi. – Nie wierzę, że coś takiego powiedziałam. Zdejmuję jej dłonie. – Nie wstydź się. Jestem z ciebie dumny. A tak z ciekawości, mówimy o jakimś gigantycznym kompasie, prawda? Kate szturcha mnie w ramię. – Przestań mnie naciągać na komplementy. Porozmawiajmy lepiej o prześladującej cię stewardesie. Mam wynająć dla ciebie ochroniarza? Dopiero teraz zauważam jej strój. Ma na sobie czarną miniówkę, czarne kozaki na szpilce, sięgające kolan i jaskrawy różowy top, który niewiele pozostawia wyobraźni. Wygląda oszałamiająco.

Obchodzę ją wokół niczym drapieżnik apetyczny kąsek. – Nie, ale widząc, jak jesteś ubrana, zastanawiam się, czy nie powinienem wynająć dla ciebie całej ich grupy. – Wskazuję różową, wysadzaną cekinami koronę na jej głowie z napisem: PRZYSZŁA PANNA MŁODA. – To cię strzeże. Kate dotyka ozdoby. – Podoba mi się, a tobie? Wyobrażam sobie wykorzystanie tego przedmiotu. Chciałbym zobaczyć, jak długo utrzyma się na głowie Kate, kiedy będę robił jej różne ekstrawaganckie rzeczy. – Bardzo. – Dee mi ją dała. Wzruszam ramionami. – Nawet zepsuty zegar dwa razy na dobę wskazuje poprawną godzinę. Zepsuty zegar we własnej osobie wrzeszczy: – Dobra, moje panie, przyjechał nasz rydwan! Matthew wymienia naszą wygraną na gotówkę. Trzymam Kate za rękę, gdy przechodzimy przez kasyno. Kiedy znajdujemy się w holu, Matthew i Delores sprzeczają się w żartach. – Nie będę przepraszał – mówi, drażniąc się z nią. – No i dobrze. Pamiętaj o tym, kiedy następnym razem zechcesz bawić się w lubieżnego fotografa i nagą modelkę, a ja każę ci pieprzyć obiektyw. – Ja… Nie, nadal nie będę przepraszał. Czy chcę wiedzieć, o czym rozmawiają? Nie. Czy jestem na tyle ciekaw, by zapytać? Niespecjalnie. Wychodzimy przed hotel. Przy wejściu stoi zaparkowana największa i najbardziej różowa limuzyna, jaką kiedykolwiek widziałem. Jest niczym wielki, plastikowy flaming na kółkach. W jej wnętrzu pulsują światła, na dachu mruga stroboskop. Patrzę na Dee-Dee. – Różowa limuzyna? Wcale nie jest krzykliwa. Uśmiecha się z dumą. – To Vegas, złotko. Tu rządzi krzykliwość. Powinniśmy się jej poddać – mówi, po czym całuje Matthew i odchodzi. Nim stawia drugi krok, Matthew łapie ją za rękę, przyciąga do siebie i całuje dłużej i bardziej namiętnie. Po chwili lekko oszołomioną puszcza i wysyła w stronę limuzyny. Erin macha w naszym kierunku i idzie w ślady Delores. Chwytam Kate za ramiona, by upewnić się, że słucha. – Nie pozwól, by ktokolwiek kupował ci drinki. Kiedy jesteś tak ubrana, z pewnością faceci będą chcieli to robić. Uśmiecha się pobłażliwie. – Dobrze. – I nie trać z oczu szklanki, jeśli już kupisz sobie jakiś napój. Ktoś może ci czegoś dosypać, kiedy nie będziesz patrzeć. Tak – to się zdarza. Gdybyście spędziły w barach tyle czasu co ja, wiedziałybyście, jak bardzo świat jest popieprzony – podobnie jak ludzie.

– Tak, tato. Krzywię się. – Nie nazywaj mnie tak. – Jeśli chodzi o bzykanie, kręci mnie wszystko, tylko nie to. To całe „kto jest moim tatuśkiem” sprawia, że mi się odechciewa. To dziwne, sprawia, że myślę o Jamesie, moim ojcu, a w takich przypadkach… Nie, dziękuję. – Nie jestem dwudziestojednolatką na pierwszej wycieczce po barach, Drew. Potrafię o siebie zadbać. Do rozmowy wtrąca się moja siostra: – A gdyby jednak nie mogła, jestem na posterunku. – Wyciąga z torebki przeróżną broń. – Mam szpikulec, gaz pieprzowy, nielegalny paralizator, a jeśli wszystko to zawiedzie… – Wyciąga dziesięciocentymetrową metalową laskę, którą wprawnym ruchem nadgarstka rozkłada do pełnowymiarowej pały policyjnej zakończonej kolcami. – To się nazywa „kruszarka do jaj”. Lepiej ci teraz? Kiwam głową. – Tak, o wiele. – To dobrze. Alexandra rozmawia cicho ze Stevenem, po czym także wsiada do limuzyny. Obejmuję Kate, ciesząc się ostatnim dotykiem. Opiera głowę na mojej piersi i obiecuje: – Zobaczymy się za kilka godzin. Żartuję: – Nie jest za późno, by im zwiać. Nigdy nas nie znajdą. Chichocze. Odchyla głowę i całuje mnie delikatnie w usta, po czym szepcze: – Kocham cię. Odsuwam się i palcami głaszczę jej policzek. – Zawsze będę cię kochał bardziej. Uśmiecha się do mnie po raz ostatni, po czym znika w czeluściach paskudnej limuzyny.



ROZDZIAŁ JEDENASTY Samochód dziewczyn odjeżdża, a Matthew mówi: – Chłopaki, nasz pojazd też już czeka. – Wskazuje na elegancką, czarną limuzynę stojącą na końcu ulicy. Idąc, pytam Stevena: – Wyprostowaliście sprawy z Alexandrą? – Ech… jeszcze nie. Jednak jej zachowanie jest zdecydowanie lepsze. Tak naprawdę nigdy się nie martwiłem. Twoja siostra lubi grać, jakby prowadziła przedstawienie, ale tak naprawdę wszyscy wiemy, kto rządzi. Tak. To z pewnością moja siostra. Steven z dumą uderza się w pierś. – Ja w tym związku noszę spodnie. Nie mam serca pozbawiać go złudzeń, więc po prostu klepię go w plecy i mówię: – Tak, Steven. Ty nosisz spodnie. Naszym pierwszym przystankiem było Carnevino, najlepszy stekhouse w Las Vegas, w którym rozkoszowaliśmy się wyśmienitą kolacją i pierwszej klasy czerwonym winem. Wystrój jest tam imponujący – zdobione sufity, posadzki z włoskiego marmuru, antyczne meble. Później pojechaliśmy do klubu Havana – elitarnego, staromodnego baru z cygarami. Właśnie tu teraz jesteśmy. Widzicie nas? W niewielkiej, kameralnej salce siedzimy na wyściełanych skórą krzesłach z ręcznie zwijanymi cygarami w jednej ręce i szklanką wypełnioną bursztynową cieczą w drugiej, podczas gdy ciężki dym unosi się nad naszymi głowami. Warren dławi się i kaszle już po raz trzeci. Ostrzegam go: – Przestań się zaciągać. – Nie mogę się powstrzymać – chrypi. – Zaciągam się odruchowo. – To lepiej nad tym zapanuj, inaczej za chwilę wyplujesz płuca. Mówię to z doświadczenia. Kiedy mieliśmy z Matthew po dwanaście lat, podwędziliśmy tacie kubańskie cygara i zapaliliśmy je na strychu w domu Matthew, po czym rzygaliśmy

obaj przez okno, ledwie omijając Bogu ducha winnych przypadkowych przechodniów. Warren bierze łyk brandy i się krzywi. – Ten smak trzeba polubić – mówi mu Steven. – Przywykniesz. Warren patrzy na szklankę. – Dlaczego miałbym tego chcieć? – Bo – rozkładam szeroko ręce, wskazując na pięknie urządzone pomieszczenie, w którym się znajdujemy – to jest życie na wysokim poziomie. Warren marszczy nos. – To ja już wolę to niższego poziomu. Wkładam sobie cygaro do ust i mówię: – Znów mnie to nie dziwi. Jack pochyla się w przód. – Zanim przejdziemy do głównej atrakcji wieczoru, może wzniesiemy toasty? Steven unosi szklankę. – Też o tym myślałem. Uśmiecham się i wstaję. – Dobra. Chciałem tylko podziękować wam, że znaleźliście czas w swoich napiętych harmonogramach, by dzielić ze mną tę wspaniałą chwilę. Nie ma nikogo innego, chłopaki, kogo chciałbym mieć przy sobie w takim momencie. – Patrzę na Warrena. – Mniej więcej. – Unoszę szklankę. – W takim razie toast: Za najlepszych przyjaciół, o których facet może marzyć. Dziękuję. Pijemy. Następują oklaski i wyrazy uznania, po czym siadam. Wstaje Warren. – Jeśli mamy już coś mówić, to może zacznę. – Wszyscy milkną, oddając mu głos. Warren staje prosto, odchrząkuje i z powagą na twarzy, patrząc na nas, mówi: – Uważałem siebie za jednoosobowe stado wilków… Wszyscy wybuchają śmiechem. Kto mógłby przypuszczać, że Warren może mieć aż takie poczucie humoru? Matthew rzuca w niego opakowaniem po cygarach. – To mój tekst, draniu. Warren też się śmieje. – Ale poważnie, Uważałem siebie za jednoosobowe stado wilków… z dwoma wilczycami. I mimo że sprawy się pogmatwały, kiedy Kate i Evans zaczęli się bzykać, jakoś to sobie wszystko poukładałem. Jest szczęśliwa i tylko tego dla niej chciałem. A teraz nasze stada się połączyły. Jest w nich więcej wilków i wilczyc, są nawet szczenięta… Szczeniaki są spoko. Próbuję powiedzieć, że nigdy nie miałem dużej rodziny… ale… teraz wiem, jak to jest być jej częścią. To fajne uczucie. – Unosi szklankę w moją stronę. – Więc chciałbym wypić za małżeństwo Kate i Drew. Jeśli kiedykolwiek złamiesz jej serce, będę cię trzymał, podczas gdy Dee-Dee będzie wyrywała ci jaja. To nie jest dobra wizja. Mimo to kiwam głową Warrenowi, gdy ten siada i bierze spory łyk alkoholu, po czym odwzajemnia gest. Wstaje Jack. Przez chwilę smakuje cygaro.

– Nigdy się nie ożenię. Kiedyś uważałem, że myślimy z Drew w ten sam sposób. Kobiety są jak chusteczki higieniczne, są miękkie, jednorazowe i można się w nie spuszczać. – Wszyscy parskają śmiechem. – Ale w naszej firmie pojawiła się Kate Brooks, a ponieważ Drew to bystrzak, w lot pojął to, czego myśmy nie zauważyli. Kate nie jest jakąś pospolitą, papierową chusteczką. Ona jest tą elegancką, z materiału. Taką, którą się zatrzymuje. Taką, na której haftujesz swoje inicjały. Taką, którą zawsze ma się przy sobie. – Jack patrzy na mnie. – A ponieważ jesteś moim najlepszym przyjacielem, naprawdę się cieszę, że będziesz z nią do końca życia. – Unosi szklankę. – Za Drew, szczęśliwego sukinsyna. Wszyscy unosimy szklanki i pijemy za niekonwencjonalny – choć niezwykle trafny – toast Jacka. Następnie wstaje Steven. Chwieje się przy tym nieznacznie. Bierze głęboki wdech i przez chwilę trzyma w płucach powietrze. – Ślub. Ślub jest tym, co was połączy – mówi z silnym akcentem. Wszyscy się śmieją oprócz Jacka. Chyba nie oglądał Narzeczonej dla księcia. To ulubiony film Kate, stąd widziałem go kilka razy. To zdecydowanie babski film, choć Inigo Montoya dawał czadu. – Ślub to błogosławione przyrzeczenie… – Steven uśmiecha się i odchrząkuje. – A teraz poważnie, jako mąż z najdłuższym stażem powinienem was ostrzec. Po ślubie kobiety się zmieniają. Nie zawsze są kolacje przy świecach i elegancka bielizna, bez względu na to, co mówi Vogue. I seks też się zmienia. Czasami jest rutynowy, czasami w ogóle nie istnieje… a czasami jest bardziej szalony niż kiedykolwiek moglibyście pomyśleć. – Zakrywam uszy, bo zazwyczaj Steven zatrzymuje szczegóły z sypialni mojej siostry dla siebie. – A kiedy bierzecie ślub, najważniejszą rzeczą wcale nie jest zakochanie, tylko pewność, że bierze się za żonę swoją najlepszą przyjaciółkę. Partnerkę, osobę, z którą chce się dzielić dobre i złe chwile, a także wszystko, co jest pomiędzy. Znalazłeś swoją partnerkę w Kate. Jesteś moim przyjacielem, Drew, i kocham cię, stary, jednak teraz? Teraz mogę być z ciebie dumny. I jestem dumny jak cholera. Gratulacje. Unoszę szklankę w kierunku Stevena. – Dzięki, stary. To wiele dla mnie znaczy. – I tak jest naprawdę. W końcu wstaje Matthew. – Ja chyba najbardziej się cieszę, że Drew i Kate się spotkali. To przez Kate poznałem i poślubiłem mojego aniołka, Dee. I choć czasami jest największym wrzodem na tyłku… to właśnie ona mnie dopełnia. – Matthew przez chwilę porusza szklanką, obserwując, jak alkohol wiruje wewnątrz, po czym znów unosi głowę. – Znam Drew od urodzenia. Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi… zanim jeszcze przyszliśmy na świat. Widziałem więc jego sukcesy. Byłem przy nim, gdy zdobywał najlepsze oceny, kiedy podpisywał umowy z najlepszymi klientami i kiedy wyrywał najlepsze laski. I przez cały ten czas Drew wyglądał… na zadowolonego, ale nie zdziwionego. Jakby… spodziewał się tych wszystkich osiągnięć. Ciężko na nie pracował, zasługiwał na nie i o tym wiedział. – Matthew patrzy mi w oczy i mówi wprost do mnie: – Jednak kiedy spoglądasz na Kate? Wydajesz się… wdzięczny. Wyglądasz, jakbyś wiedział, że jesteś gówno wart, i nie mógł uwierzyć, że mimo wszystko jesteś szczęściarzem, z którym ona jest. I… naprawdę ci z tym dobrze, stary. – Matthew unosi szklankę. – Nie będę życzył ci szczęścia, bo już je masz. Powiem

zatem: Szerokiej drogi. Niech wiatr zawsze wieje ci w plecy. Niech słońce ogrzewa ci twarz. Żyj, jak długo chcesz, i oby to było jak najdłużej. Obyś doczekał się prawnucząt. Obyś żył sto lat i jeszcze rok na dokładkę. I niech najsmutniejszy dzień waszej przyszłości nie będzie gorszy niż najweselszy dzień waszej przeszłości. Kiedy Matthew kończy swoją przemowę, cholernie się krztuszę. Przełykam resztę alkoholu, by to ukryć. Wstaję i ściskam go. Po męsku, klepiąc po plecach i podnosząc z podłogi, oczywiście. To dobra chwila… Po sporej dawce brandy i cygar wychodzimy z lokalu. Matthew postanawia zapalić; najwyraźniej według niego dym z cygar nie zwiększył w wystarczającym stopniu naszych szans na raka płuc. Stoimy na chodniku, gdy odpala papierosa. Naprzeciw nas znajduje się modny, stylowy bar. Głośna muzyka dochodzi zza matowych, oświetlonych neonami okien, a parking przed lokalem wypełniony jest po brzegi wysokiej klasy, podrasowanymi, sportowymi samochodami. Niedaleko wejścia, na ławce siedzi dziewczyna, ma krótkie platynowoblond włosy i zabójcze ciało. Ubrana jest w czarny top, jeansową miniówkę i czarne szpilki do kostek. Jest seksowna i jest sama. To idealna okazja, by kretyn wypróbował umiejętności, jakich z życzliwością próbowałem go nauczyć. Może dostanie się jej pod spódniczkę. Albo przynajmniej dostanie gazem pieprzowym po oczach. Tak czy siak, ucieszę się z każdego scenariusza. – Hej, Warren! – wołam. – Patrz, samotna dziewczyna, nocą, w Vegas. Jak nic panna w opałach. Może powinieneś iść i zapytać, czy coś się nie stało, spróbować nawiązać rozmowę? Jack przytakuje: – Rycerskość działa za każdym razem. – Zachowywanie się jak dżentelmen jest dla mnie bardzo ważne – mówię. – Tak, stary, na co dzień jesteś rycerzem na białym koniu – prycha Jack. Z dodającym odwagi alkoholem w żyłach, Warren przechodzi na drugą stronę ulicy. Zatrzymuje się kilka kroków od dziewczyny, co jest mądre, bo nie chce jej straszyć, wchodząc w jej przestrzeń osobistą. Zaczyna dość bezpośrednio: – Jesteś piękna. Laska natychmiast unosi głowę, chichocze, po czym równie szybko odwraca wzrok. – Dziękuję. Warren nieznacznie się przysuwa. – Potrzebujesz… podwózki? Nie jesteśmy mordercami czy coś. Tylko kilkoma facetami spędzającymi razem czas na mieście. No i mamy limuzynę. Mogłabyś pojechać z nami albo powiedzieć, gdzie cię podrzucić.

Nieco zdenerwowana obraca głowę w stronę baru. – Miałam tu czekać na chłopaka. Warren siada obok niej na ławce. – Nie rozumiem, jaki facet zostawiłby tak piękną dziewczynę na ulicy. Gdybyś była moja, nigdy bym czegoś takiego nie zrobił. Dobry piesek. Czuję, że powinien mu rzucić nagrodę lub pogłaskać po głowie. Ale wtedy… – Coś ty, kurwa, powiedział?! – warczy napakowany blondyn, wychodząc zza baru wraz z czterema równie wielkimi facetami, podążającymi tuż za nim. Może nie są bardzo wysocy, ale naprawdę dobrze zbudowani. Matka powiedziałaby, że mają grube kości. Wyglądają na dwadzieścia kilka lat; jeden nosi czapkę Uniwersytetu Nevada, drugi bluzę z greckim napisem. Kolesie z bractwa. Mimo że kiedyś też należałem do bractwa, nie zdawałem sobie sprawy, jak cholernie irytujący są tacy ludzie, a zwłaszcza dla tych, którzy już skończyli studia. Są kwintesencją młodości, głupoty i buzujących hormonów. Ponieważ przemieszczają się w grupach, mają mentalność gangsterów – są śmiali, głośni i stale próbują sobie nawzajem zaimponować. A Billy Warren znalazł się na ich celowniku. Niefajnie. Warren odpowiada: – Powiedziałem… Biegniemy wszyscy, aż się za nami kurzy, by się upewnić, że Warren nie przypłaci tego życiem. Kate nie byłaby zadowolona. Blond małpa numer jeden szturcha Warrena w pierś. To naprawdę dziwne, ale wkurza mnie to. – Mówisz do mojej dziewczyny, frajerze? – Chwyta dziewczynę za rękę. – Mówiłem, żebyś poczekała, suko. Nie mówiłem, byś z kimś rozmawiała. Wchodzę przed Billy’ego. – Hej, chłopaki, myślę, że zaszło małe nieporozumienie. – Nie wydaje mi się, żeby to był twój interes. Przyznaję: – Nawet nie masz pojęcia. jak bardzo chciałbym, by to była prawda. Niestety tak nie jest. Mój kolega myślał, że dziewczyna potrzebuje pomocy. Martwił się o nią, to wszystko. Bez urazy, nic się nie stało. – Stało się, bo twój chłoptaś uderzał do mojej dziewczyny. Skopię mu dupę, żeby się nauczył. – Spluwa mi pod nogi. Co za klasa. Cóż, nie wydaje się, żebym załatwił to dyplomacją. – Jeśli masz zamiar zachowywać się jak palant… Dziewczyna próbuje interweniować. Kładzie jedną rękę na piersi faceta, podczas gdy drugą pociera jego ramię, próbując uspokoić bestię. – On nie chciał. Chodźmy, Blair. Mimowolnie parskam śmiechem.

– Blair? Masz na imię Blair? Chryste, nic dziwnego, że jest w tobie tyle złości. Moje najszczersze wyrazy współczucia. – Patrząc na grupę idiotów, kiwam głową do Matthew. – Widzisz, co się dzieje, kiedy rodzice nadają dzieciom złe imiona? To właśnie twoja przyszłość, stary. Gdybyście się zastanawiały – nie, nie boję się chłopaczka z bractwa. Ponieważ on, jak większość napakowanych osiłków, jest tchórzem. Prawdziwi twardziele? Naprawdę niebezpieczni ludzie? Są cisi. Nie muszą robić przedstawienia lub informować o całym tym bólu, który zamierzają zadać. Po prostu go zadają, zanim ktokolwiek ma szansę się wystraszyć. Lub zobaczyć, że nadciąga. Blair podchodzi do mnie, jednak wskakuje między nas Warren – z rękoma uniesionymi w geście poddania. – Czekajcie. Pomału, to sprawa między mną a tobą, zasrańcu. Nie mieszaj do tego moich kumpli. Patrzę na Warrena jak na idiotę. Jestem pewien, że oszalał. – Pogięło cię? Spogląda na mnie przez ramię. – Katie nigdy by mi nie wybaczyła, gdybyś nie stawił się na ślubie z powodu pobytu w szpitalu. I wychowywałem się z Dee-Dee, jeśli jest coś, co potrafię, to komuś wpieprzyć. Właśnie w tym momencie moja opinia na temat Warrena na zawsze się zmienia. Nadal jest kretynem – co właśnie pokazał, no i przez historię, jaka łączy go z Kate nigdy nie będę go lubił, ale rzucając się w taki sposób do walki? Starając się chronić mnie i chłopaków? Do tego trzeba mieć jaja – i to duże. Właśnie zdobył mój szacunek. Matthew, Steven i Jack stają za mną, są spięci i gotowi. Biorę wdech i pytam: – Matthew, damy radę? Odpowiada: – Oczywiście. – A ty, Jack, piszesz się? Śmieje się złowieszczo. – Ja zawsze się piszę, stary. – Steven? – A dlaczego, u diabła, nie? Pieprzyć to. To odpowiedzi, których potrzebuję. Wchodzę przed Warrena, by być bliżej Blaira. – Dobra, możesz mu nakopać, a my posiedzimy sobie i popatrzymy. Na jego twarzy maluje się niedowierzanie. – Serio? Uśmiecham się. – Nie, debilu, właśnie cię okłamałem. – Zanim jego zakuta pała jest w stanie przetworzyć, co powiedziałem, moja pięść ląduje na jego twarzy. Dokładnie na jego nosie, który pęka. I wtedy rozpętuje się piekło.

Zazwyczaj uważam, że kto pierwszy podnosi rękę, jest ciotą. Tchórzem. Jednak to uliczna bijatyka. Walka w klatkach. Tu nie ma reguł. Palce wkładane w oczy, kopanie w jaja, wszystko jest dozwolone. Zakrwawiony Blair rzuca się na mnie, kiedy wokół nas szaleje burza. Przyjmuję cios na ramię i żebra, by ochronić twarz. Warren miał rację, co do ślubu. Jeśli moja buźka zostanie poszyta jak gęba potwora Frankensteina, zrujnuje to nasze zdjęcia. Posyłam w szczękę palanta lewy sierpowy, który ląduje na tyle blisko jego złamanego nosa, że skurwiel wyje z bólu. Walka toczy się od jakichś pięciu minut, chociaż wydaje się, że trwa znacznie dłużej. Wtedy dziewczyna zaczyna krzyczeć magiczne słowa: – Gliny! Gliny! Wszyscy reagujemy niczym gówniarz na zakrapianej imprezie. Uciekamy. Natychmiast się rozdzielamy. Nasza piątka w rekordowym czasie wskakuje do limuzyny, po czym jej kierowca natychmiast rusza. Migające niebiesko-czerwone światła policji Las Vegas nie pędzą za nami. Dzięki Bogu. Możecie tego nie zrozumieć, ale uwierzcie, kiedy mówię, że był to niesamowity rozwój naszego wieczoru. Bez względu na wiek każdy facet uważa, że picie, hazard i bijatyka w towarzystwie najlepszych kumpli to coś fajnego. Podajemy sobie butelkę wódki, porównujemy rany bitewne i chwalimy się nawzajem, jacy byliśmy dzielni. – Widzieliście, jak gościowi wyleciały zęby? Bam! – Rozłożyłem tego wielkoluda na łopatki. Był gotów płakać za swoją brzydką matulą. – Mam nadzieję, że frajer ma w domciu grysik, bo jedyne, co będzie mógł przez najbliższy czas jeść, to płynne posiłki. Biorę łyk wódki, po czym polewam nią moje zdarte knykcie. Warren kręci głową i lamentuje: – Mam gówniane szczęście do dziewczyn. Nikt nie zaprzecza. Jednak muszę coś przyznać: to nie jego wina. Naprawdę. W Warrenie jest więcej z cipki niż z fiuta. Tak został wychowany – otoczony przez estrogen. To tak, jak… jedna z tych dziwacznych historyjek o tygrysiątku adoptowanym przez świnie. Kiedy tygrysek jest starszy nie pokazuje pazurów i nie warczy. Pieprzony kwiczy. W przeciwieństwie do pozostałych, którzy mieli wokół siebie pewnych siebie silnych mężczyzn, męskim wzorcem dla Warrena był ten, kogo akurat Amelia przyprowadziła do domu. Najwyraźniej w tym gronie nie było twardzieli. Po chwili Warren pyta: – Naprawdę myślałem, że pozwolicie skopać mi dupę. Co się zmieniło? Matthew bierze łyk wódki z butelki.

– Pieprzyć to. Nikogo nie zostawiamy w tyle. Przytakuję. – Zgadza się. Wiesz, jaka jest pierwsza zasada wilczego stada? – Nie. Jaka? – Dbamy o siebie nawzajem.



ROZDZIAŁ DWUNASTY Myślę, że powinniśmy się cofnąć i policzyć, ile alkoholu wlaliśmy już w siebie z chłopakami. Były piwa i tequila nad basenem, szkocka w pokoju i w kasynie, wino przy obiedzie, brandy po nim, a teraz przekazujemy sobie butelkę wódki niczym menele zebrani nad ogniskiem płonącym w pustej beczce. Nie mam słabej głowy, ale to dość sporo procentów. Na miłość boską, chodzimy od knajpy do knajpy. Nawet jeśli jest to rozciągnięte w czasie, w końcu musi dopaść nas faza. W jednej chwili ma się wszystko pod kontrolą, by w następnej wychylić ostatni kieliszek. Szala się przechyla i człowiek ląduje na podłodze – niezdolny, by chodzić czy złożyć zdanie i się nie obślinić. Pamiętajcie o tym. Mam przeczucie, że to w czekającej nas historii dość ważne. Patrząc przez okno na pustynny krajobraz, pytam: – Możecie powtórzyć, dokąd jedziemy? Matthew i Jack uśmiechają się do siebie. Jack odpowiada: – Jedziemy do raju, bracie. Bez ściemy, to miejsce jest jak oaza. Są tam najfajniejsze kobiety, które potrafią zająć się facetem. Nie ma ograniczeń. Tyłeczki i cycuszki dosłownie wszędzie. – Całuje swoje palce. – Niczym manna z nieba. Niezbyt zainteresowany wzruszam ramionami. Jednak Warren wydaje się niecierpliwić. – Panie kierowco? Co tak wolno? Gdybym wysiadł, szybciej bym doszedł. Kierowca spogląda we wsteczne lusterko i mówi: – Przykro mi, panowie, ale babka w lincolnie przed nami jedzie trzydzieści kilometrów na godzinę, wolniej niż wskakuje na to ograniczenie. Nie pozwala mi się wyminąć. Siadam prosto i spoglądam przez przednią szybę. Tak, jest siwa. Właściwie cały samochód wypełniony jest babuleńkami. Pamiętacie, co mówiłem o starszych ludziach za kółkiem? Jeśli nie, to powtórzę: stanowią zagrożenie dla reszty społeczeństwa. Steven bierze łyk wódki. Nie wiem, czy mówi do nas, czy do siebie, ale nagle stwierdza: – Wkrótce będę martwy. Wszystkie oczy w limuzynie zwracają się na niego. Matthew pyta:

– O czym ty, u licha, bredzisz? – Mówię, że połowa mojego życia już za mną. A jest jeszcze tyle rzeczy, których nie zrobiłem. Nie mam zamiaru się już powstrzymywać, od tej pory mam zamiar z niego korzystać. Drwię: – Jesteś nawalony. Nie czas teraz na depresję. Jak zaczniesz się mazać, wywalę cię z samochodu w trakcie jazdy. Steven nic sobie nie robi z mojego ostrzeżenia. Pochyla się w stronę przegrody oddzielającej nas od kierowcy i rzuca: – Dam ci sto dolców, jeśli się z nimi zrównasz. Gdy nie nadjeżdża nic z naprzeciwka, kierowca przecina podwójną ciągłą i zrównuje się z lincolnem. Steven bełkocze, podnosząc się z siedzenia: – To jedno możecie wykreślić z listy rzeczy do zrobienia przed śmiercią. – Rozpina pasek i łapiąc spodnie w pasie, ściąga je aż do kostek. Z majtkami oczywiście. Wszyscy podnosimy ręce i zasłaniamy sobie twarze, starając się nie oglądać przedstawienia. Jęczymy i krzyczymy: – Moje oczy! Pieką! – Stary, wsadź węża do klatki! – To nie jest tyłek, który chciałem dzisiaj widzieć! Jednak nasze protesty trafiają w próżnię. Steven ma misję. Bez słowa pochyla się i wystawia swoją białą dupę za szybę – strasząc księżycem w pełni babcie w samochodzie jadącym obok. Założę się, że myślałyście, iż takie rzeczy dzieją się jedynie w filmach. Steven szczerzy zęby, gdy przez dobre dziewięćdziesiąt sekund jego tyłek smaga wiatr, zapewniając babciom niezły widok. Po chwili podciąga spodnie, odwraca się, po czym wychyla się przez okno i śmiejąc się, krzyczy: – Podobał się paniom księżyc? Wow. Steven zazwyczaj nie jest typem, który napastuje starsze panie. Nagle jego szalony śmiech milknie. Steven milczy dłuższą chwilę, po czym zaczyna się krztusić, a z jego gardła dobiega pojedyncze słowo: – Babcia? Natychmiast wraca do limuzyny, a na jego szarej twarzy maluje się wyraz oszołomienia. Gapi się w podłogę. – Niemożliwe. Matthew i ja patrzymy na siebie z nadzieją, po czym obaj rzucamy się do szyby. Rzeczywiście, w fotelu kierowcy starego, wielkiego lincolna siedzi nie kto inny jak Loretta P. Reinhart. Matka George’a, babcia Stevena. Jak to, cholera, możliwe? Loretta zawsze była świrniętą, starą babą. Bez poczucia humoru. Nienawidziła mnie, nawet gdy byłem dzieckiem. Mówiła, że mam zły wpływ na jej cudownego wnusia. Nie wiem, skąd jej to przyszło do głowy. Wiele lat temu przeprowadziła się do Arizony. Jak wiele kobiet w jej wieku lubi grać na

jednorękich bandytach – stąd jej częste wizyty w Mieście Grzechu. Najwyraźniej jest właśnie na jednej z takich wycieczek. Razem z Matthew machamy i śmiejemy się niczym czwartoklasiści w oknie autobusu, wołając równocześnie: – Dobry, pani Reinhart. Babcia Stevena macha w naszym kierunku pomarszczoną pięścią. Jej uczesane na pudla towarzyszki siedzące z tyłu pokazują nam wyprostowane środkowe palce. Jestem pewien, że to najzabawniejsza rzecz, jaką w życiu widziałem. Obaj, śmiejąc się histerycznie, opadamy na siedzenie. Steven otrząsa się z odrętwienia i wrzeszczy na kierowcę: – Na miłość boską, człowieku, depnijże gaz! Odjeżdżamy w noc, wyjąc ze śmiechu niczym Szalony Kapelusznik na gazie rozweselającym. Wszyscy, oprócz Stevena. Znacie to powiedzenie: Co stało się w Vegas, zostaje w Vegas? Nie sądzę, by mój szwagier miał na tyle szczęścia. Klub ze striptizem nazywa się Paradise. Piętrowy budynek bez okien, w kolorze piaskowym, otoczony jest bujnymi drzewami, kamiennymi posągami, ma też jeziorko i kilka fontann. Atmosfera oazy ostro kontrastuje z otaczającą nas jałową pustynią. Mimo że nazwę oznajmia nowoczesny neon, niemal oczekuję w środku dziewcząt w togach, noszących kiście winogron na palmowych liściach. Podchodzimy do drzwi. Przygotujcie się. Nie chcę, by któraś z was padła z wrażenia. Musicie zrozumieć – mężczyźni to zasadniczo świnie w ludzkich ciuchach. Bez trudu mogę przyznać, że fantazjom, fetyszom i zboczonym myślom, jakie przychodzą nam do głów, nie ma końca. A to miejsce przeznaczone dla każdej z nich. Drzwi otwiera wyglądająca na czterdziestolatkę ruda dziewczyna ubrana w ciemnozieloną, pluszową sukienkę i pasujące do niej szpilki. Ma arystokratyczne rysy twarzy – bladą cerę, pełne usta, mocne kości policzkowe – ładnie zaakcentowane dzięki drogim zabiegom chirurgii plastycznej. – Witajcie w Paradise, panowie. Czekamy na was. Kremowe ściany, marmurowe posadzki i rozpalony kominek obudowany białym kamieniem sprawiają, że foyer wydaje się miłe i przyjemne. Panuje tu niemal domowa atmosfera. Zza mahoniowych drzwi dobiega mocna, seksowna muzyka. – Mam na imię Carla, tego wieczoru będę waszą hostessą, panowie. Jeśli jest coś, czym mogłabym umilić wasz pobyt tutaj, cokolwiek by to było, proszę, nie wahajcie się, tylko mówcie. Warrenowi opada szczęka – wygląda jak ryba, która zobaczyła oblicze Boga. Matthew i Jack śmieją się i niecierpliwią, podczas gdy Steven nadal jest oszołomiony po

akcji pokazania tyłka własnej babci. Jednak mogę się założyć, że wkrótce o tym zapomni. Wchodzimy do następnej sali. Światła są przyćmione – jak zawsze w takich miejscach – jednak pomieszczenie, jak na klub ze striptizem, jest wielkie. W centrum zlokalizowana jest główna scena, obok niej znajdują się dwie mniejsze, a w każdej zamontowano chromowaną rurę. Przy jednej ścianie ustawiono duży przeszklony bar, na którym kołyszą się dwie tancerki w bikini. W lokalu znajdują się mężczyźni w różnym wieku – siedzą przy małych stolikach, w boksach i na wysokich stołkach barowych. Do każdego z nich łaszą się przynajmniej dwie dziewczyny. Kątem oka widzę, jak szpakowaty gość wkłada twarz między cycki blondynki uczesanej w warkocze i ubranej w mundurek uczennicy z katolickiej szkoły. Za nimi czarnowłosa Azjatka stoi naga na stole, wkładając sobie w szparkę lizaka, po czym wyciąga go i wkłada sobie do ust, a stojący przed nią studencik ślini się na ten widok. Sodoma i Gomora, co? A wszyscy wiemy, co się stało. Próbowałem was ostrzec. Carla wyjaśnia: – Po lewej znajduje się pokój gier. Mamy dla was zarezerwowany stolik do pokera, jak pan prosił, panie Matthew. Są również rzutki i bilard. Na końcu są kabiny dla prywatnych pokazów tańca, a na górze mamy w pełni wyposażone pokoje do bardziej intymnych interakcji, jeśli panowie będą sobie życzyli. – Prowadzi nas do baru. – Pierwsza kolejka na nasz koszt. To jest Jane. – Carla wskazuje na ciemnowłosą barmankę, mającą na sobie wyłącznie marynarkę. – Będzie was obsługiwała. Warren śledzi spojrzeniem przechodzącą obok długonogą blondynę ubraną jedynie w skórzane kowbojskie ochraniacze. – Myślałem, że nagie kobiety i alkohol w tym samym miejscu są wbrew prawu. Matthew kręci głową. – Tylko w Nowym Jorku i Jersey. To ziemia legalnej prostytucji. Unoszę palec. – Ale wszystkie zasady obowiązują. Co oznacza żadnego dotykania, no chyba że dostaniecie pozwolenie. Warrenowi nadal wisi szczęka. Zamykam mu ją pospiesznie. – Weź się w garść, facet. Przestań robić nam obciach albo poczekasz w samochodzie. Zmusza się, by przybrać wyluzowaną minę. Po chwili jednak kiwa głową i garbi się nieco. – W porządku. Spoko. Jestem… Jasna dupa! Widzieliście laskę z lizakiem?! Beznadzieja. Odwracam się. – Jane, poproszę whiskey z lodem. Barmanka posyła mi uśmiech. – Już się robi, panie Evans. Carla informuje nas: – Będę w pobliżu, gdybyście potrzebowali mojej pomocy, Życzę miłego wieczoru, panowie. – Kiedy tylko odchodzi, obok nas pojawia się pięć dziewczyn, każda piękna

i oszałamiająca. Popijam whiskey i widzę, że patrzy na mnie ubrana w niebieską bieliznę striptizerka. – Zatem to wieczór kawalerski, a ty jesteś panem młodym? Uśmiecham się. – Tak, to ja. – Uwielbiam przyszłych małżonków. Rozmowa ze striptizerkami nie jest czymś normalnym. Zazwyczaj chodzi o inne zachowanie: taniec i ocieranie się w zamian za kilka banknotów. Jednak to nie jest typowy lokal ze striptizem. A ja jestem miłym facetem. – Dlaczego? – Są najbardziej zwariowani. – Nie ja. Ten wieczór jest bardziej dla moich kumpli. Ja jestem tylko niewinnym świadkiem. Dziewczyna chichocze i szczypie mnie w policzek. – Nie wyglądasz na niewiniątko. – Delikatnie klepie mnie po twarzy. – Wyglądasz bardziej na niegrzecznego chłoptasia. Puszczam do niej oko. – Winny, wysoki sądzie. Dziewczyna z kręconymi włosami i dość szerokimi biodrami, ubrana w purpurowe bikini stojąca obok Jacka zaczyna rywalizować o moją uwagę. – Chcesz zobaczyć magiczną sztuczkę? – Jasne. Znikąd wyciąga sporych rozmiarów ogórek. – Sprawię, że ten ogórek zniknie. Przyglądaj się. – Odsuwa majteczki, rozkłada nogi i wkłada sobie końcówkę ogórka w cipkę, po czym unosi ręce nad głowę. Zaciska mięśnie, przez co ogórek magicznie znika w jej dziurce. Wszystkim nam opadają szczęki, podobnie jak wcześniej Warrenowi. Po chwili ogórek znów się wyślizguje. Dziewczyna chwyta go, po czym mówi słodko: – Ta dam! Klaszczę. – Jesteś bardzo utalentowana. Tak, pójdę do piekła. Chociaż przynajmniej będę tam w doborowym towarzystwie. Jack unosi dłonie z rozczapierzonymi palcami. – Daję dziesięć za kreatywność. Matthew dodaje: – Z pewnością wygrałabyś X Factor. Dziewczyna uśmiecha się do mnie. – A może skusisz się na prywatny taniec, bym mogła pokazać ci wszystkie moje talenty? Wzruszam ramionami. – Może później.

Godzinę, kilka drinków i około stu jednodolarowych napiwków później do naszej grupki wraca Carla. – Mam nadzieję, że dobrze się, panowie, bawicie. Przyglądam się dwóm dziewczynom całującym się z języczkiem przed jakimś klientem w średnim wieku, a Matthew odpowiada: – Tak, dziękujemy. Obsługa i rozrywki są bez zarzutu. – Jesteśmy, by was zadowalać. Nadszedł czas, by gościowi honorowemu sprawić prawdziwe powitanie. – Bierze mnie za rękę. – Pozwoli pan ze mną, panie Drew? W końcu odrywam spojrzenie od liżących się lasek. – Ale tu mi dobrze, dzięki. Uśmiecha się przekonująco. – Obawiam się, że to nie podlega dyskusji. Koledzy nalegali. Marszczę czoło, patrząc na chłopaków. – Co wyście, głupki, zrobili? Matthew śmieje się złowieszczo. – Nic, czego nie mógłbyś się spodziewać. – To twoja ostatnia noc wolności, stary. Ciesz się nią – dodaje Jack. Stają za mną dwie dziewczyny. Wraz z Carlą wyciągają mnie z fotela i ciągną w kierunku sceny. – Będzie bolało tylko przez chwilę! – krzyczy Steven. Decyduję się płynąć z prądem. Głupotą było mieć nadzieję, że chłopaki nie mają jakiegoś chorego, pokręconego planu na tę imprezę. Najlepiej mieć już to z głowy. Na scenie stoi pojedyncze krzesło. Trzy pary rąk popychają mnie, bym na nim usiadł. Słabe światła przygasają jeszcze bardziej. Kolorowe światła tańczą po pomieszczeniu, a kiedy zaczyna grać One More Night zespołu Maroon 5, tłum wybucha wrzawą. Na scenę wychodzą dwie kobiety. Mają na sobie czarne stringi i czarne, przeźroczyste, zapinane na guziki topy. Trzęsą tyłkami i machają nogami przed publicznością, po czym zwracają się ku mnie. Jedna klęka i ociera się o moją nogę, niczym uległy seksowny kociak. Sunie dłońmi po moich nogach, po czym opiera je na moich kolanach i gwałtownie je rozchyla. Solidną wstążką przywiązuje mi kostki do krzesła. Dziewczyna stojąca z tyłu wodzi czerwonymi paznokciami po mojej klacie i brzuchu, zatrzymując się tuż nad strefą zero. Niedługo później szarpie moje ręce do tyłu i związuje mi za plecami nadgarstki. To właściwie niezbyt przyjemne. Niektórzy faceci lubią damską dominację, jednak jak historia pokazuje, ja jestem facetem, który uwielbia dominować. Mimo to moja ciekawość została pobudzona. Publika szaleje, gdy w centrum pojawia się kolejna kobieta – z wdziękiem wiruje na rurze, najwyraźniej jest to gwiazda przedstawienia. Jest drobna, chociaż wysokie skórzane buty na szpilce z ćwiekami sprawiają, że wydaje się wyższa. Jej włosy schowane są pod czarną, skórzaną czapką,

usta umalowane jaskrawą, czerwoną szminką, a ciemne okulary przeciwsłoneczne skrywają większą część jej twarzy. Jednakże reszta jej ciała jest naga i dobrze dla wszystkich widoczna. Na biodrach ma stringi z ledwie widocznym trójkącikiem między nogami, a do sutków przyklejone nakładki z frędzelkami i nic ponad to. Stojąc do mnie plecami, zrywa z głowy czapkę i rzuca ją w publikę, uwalniając kaskadę błyszczących, brązowych włosów. Wykonuje jeszcze kilka figur na rurze, po czym odwraca się do mnie i podchodzi. Przez chwilę mógłbym przysiąc na Jamesa, że to Kate. Jej twarz i figura są mi znajome. Jednakże po bliższym przyjrzeniu się dostrzegam różnicę. Poza tym Kate Brooks nigdy nie weszłaby na scenę, by trząść cyckami i tyłkiem przed obcymi – no chyba że naprawdę chciałaby, abym wepchnął szpikulec do lodu w oczy każdemu palantowi w tym lokalu. Palantom, z którymi przyszedłem, również. Skóra tej dziewczyny jest też jaśniejsza niż skóra mojej narzeczonej, jej nos jest mniejszy, włosy mają jaśniejszy odcień – pozbawione są tego mahoniowego połysku. Jednak mimo tego wszystkiego podobieństwo między nimi jest cholernie przerażające. Obraca się i opiera o mnie, przywierając plecami do mojej piersi. Jej włosy spadają mi na twarz i łaskoczą w nos. Pachnie… cudownie. Niczym wiciokrzew i jaśmin. Nutka piżma przywodzi na myśl aromat zamkniętego pokoju po godzinach uprawiania w nim fantastycznego seksu. Choć nie pachnie tak doskonale jak Kate – jej woń jest tą, którą zdefiniowałbym jako niewiarygodną, gdybym nie miał przyjemności wąchania mojej kobiety. Niczym węże owija ramiona wokół mojej szyi, a tyłeczkiem ociera się o moją pachwinę. Po chwili ześlizguje się między moje rozszerzone nogi i wygina się kusząco, unosząc pupę do wysokości mojej twarzy. Nadal pochylona, prostuje nogi w kolanach. Płynnym ruchem zdejmuje majteczki, po czym mocno uderza się w prawy pośladek – w sposób, w jaki zapewne chciałby to zrobić każdy facet znajdujący się w tym pomieszczeniu. Wstaje i znów odwraca się do mnie twarzą. Unosi jedną nogę i powolnym kopnięciem przekłada ją nad moją głową, dając mi szczegółowy wgląd w swoją szparkę. Przysięgam, staram się nie patrzeć. Naprawdę. Ale i tak to robię. Dajcie mi pieprzony spokój – jestem zaręczony, nie martwy. Siada mi na kolanach twarzą do mnie, po czym wkłada mi do ust stringi, które na sobie miała. Tłum ryczy głośno. Myślę, że ten szalony pociąg właśnie wyskoczył z szyn. Chciałbym już z niego wysiąść – wcale nie jestem szczęśliwy. Wszystko było dobrze, póki nie miałem na języku soków jakiejś obcej kobiety. Kate nigdy mi nie wybaczy. Przypomnijcie mi, żebym wypił całą butelkę płynu do płukania ust, kiedy już wrócę do hotelu. Czerwone usta dziewczyny rozciągają się w uśmiechu, gdy zdejmuje mój krawat, a mi udaje się wypluć jej majtki. Niewzruszona układa krawat wokół moich ramion i trzyma jego końce niczym lejce. Owija je sobie wokół nadgarstków i używa ich do podtrzymania równowagi. Odchyla się i fachowo kołysze biodrami, w sposób, w jaki potrafią to robić jedynie doświadczone tancerki – lub drogie dziwki. Ku mojemu przerażeniu – mój koleżka postanawia stanąć. Błyskawicznie melduje się na

posterunku – zwarty i gotowy. Od dnia, w którym Kate pozwoliła mi się przelecieć, ja i mój fiut nawet nie spojrzeliśmy na inną kobietę. Bez względu jak byłaby atrakcyjna, chętna czy nakręcona, nie byliśmy zainteresowani. Ani jeden pieprzony raz. Czuję się potwornie źle. Używając sformułowania Kate – tak jakby kompas wskazywał południe. Jeśli to się stanie, będzie to oznaczało, że świat, który znaliśmy stanął na głowie. Nastąpi jego definitywny koniec. Właśnie w ten sposób to odczuwam. Niczym oszustwo i brak lojalności. Mimo wszystko może księża mieli rację i penisy to zło. Patrzę w dół. Zdrajca.



ROZDZIAŁ TRZYNASTY Kiedy światła sceniczne przygasają i zostaję odwiązany od krzesła, nie potrafię dostatecznie szybko zejść ze sceny. Wybieram najkrótszą drogę do mojej bezpiecznej przystani znanej też jako bar. Podchodzą do mnie przyjaciele, klepią po plecach i rechoczą jak szympansy w zoo. – Było super! – Być może raz jeszcze przemyślę te całe śluby. Jeśli z tej okazji mam mieć takie pieprzone show, to może jednak warto je wziąć. – Każdego dnia mógłbym takie coś przeżywać… Ta brunetka była utalentowana! Tysiąc zmąconych myśli przelatuje przez moją głowę, decyduję się jednak być oszczędny w słowach: – Było świetnie. – Rozmowa szybko przechodzi na grę w pokera. Kiedy chłopaki podążają do pomieszczenia obok, Matthew obraca się do mnie, ponieważ dalej siedzę przy barze. – W porządku, stary? Oblizuję spierzchnięte wargi. – Tak, spoko. Dokończę drinka. Przyjaciel kiwa porozumiewawczo głową i zostawia mnie samego. Muszę przyznać, że jestem nieco roztrzęsiony. O co chodziło z tą erekcją? Czy stanął mi dlatego, że ta kobieta była łudząco podobna do mojej dziewczyny? I, co ważniejsze, czy muszę powiedzieć o tym Kate? Jezu! Wypijam całego drinka w dosłownie pięć sekund. Nie ma mowy, bym się jej do tego przyznał. Nie patrzcie tak na mnie. Ktokolwiek powiedział, że szczerość jest najlepsza, nigdy nie mieszkał z kobietą. Czasami lepiej trzymać buźkę na kłódkę. O pewnych rzeczach laski po prostu nie chcą wiedzieć – sprawy takie jak ta tylko je wkurzają. Jestem zadowolony z podjętej decyzji… do momentu, gdy ktoś klepie mnie w ramię. Obracam się i widzę uśmiechające się do mnie piękne, wielkie, brązowe oczy. Gdyby mój fiut miał łokieć, z pewnością by mnie nim szturchnął. Przebrała się, odkąd była na scenie, a może powinienem powiedzieć – zasłoniła. Ma teraz na sobie czerwoną, koronkową haleczkę do kolan i pasujące do niej szpileczki. W lokalu takim jak ten to dość konserwatywny strój. Zauważam, że z bliska jej skóra jest kremowo-biała i gładka – dziewczyna niemal nie ma na twarzy makijażu. Włosy nadal ma rozpuszczone, wyglądają na miękkie i błyszczą. Wita mnie serdecznie:

– Hej. – Hej. – Jestem Lily. Kiwam jej głową. – Dobrze się bawisz? Macham na barmankę, by nalała mi drinka. – Pewnie, jest… super. Lily siada – nieproszona – na wysokim stołku obok mnie. – Cieszę się. Jestem tu nowa i chciałam, by podobało ci się przedstawienie. Zaczęłam zaledwie kilka tygodni temu. To mnie zaskakuje. – Nigdy bym się nie domyślił. Jesteś naturalna w tym, co robisz. Uśmiecha się szerzej. – Wow, słodki jesteś. – Ścisza głos do szeptu, jakby dzieliła się poufnymi informacjami: – Ale wiesz, nie jestem prawdziwą striptizerką. Rozglądam się po pomieszczeniu, po czym taksuję dziewczynę spojrzeniem. – To jakaś wyrafinowana gra pozorów? Śmieje się. – Tak naprawdę studiuję. Jestem teraz na ostatnim roku Uniwersytetu Nevada. Rzucam sucho: – Studentka rozbierająca się, by opłacić naukę? To dość stereotypowe. Przewraca oczami. Inaczej niż robi to Kate. – Przez rok byłam kelnerką w Hooters. Mieli jednak redukcję personelu. Miesiąc temu musiałam odejść. – Zawsze myślałem, że cycuszki są odporne na recesję zatrudnienia. Wzrusza ramionami i bierze łyk drinka. – Najwyraźniej nie wszystkie. Bawię się serwetką leżącą na barze i czuję, że Lily uważnie mi się przygląda. – Co? – Nic… Nie jesteś jak inni przyszli żonkosie przychodzący do tego lokalu. Oni zachowują się, jakbym była ich ostatnim posiłkiem przed egzekucją. Jednak ty jesteś inny. To miłe. Mimo że wydaje się szczera, jestem w stosunku do niej podejrzliwy. Striptizerki rozbierają się dla pieniędzy – to ich praca. Zarobią więcej, jeśli klient je polubi, jeśli sprawią, że poczuje się wyjątkowy. Inny. Mówią: „nie robię tego dla każdego”, po czym bam! Nim frajer się spostrzeże, cała jego wypłata idzie w błoto. Lub, jak w tym przypadku, w krocze jakiejś laski. Lily kładzie dłoń na moim udzie i zaczyna je pocierać – przesuwa ją przy tym coraz wyżej. – A może przejdziemy do pomieszczenia, w którym zatańczę tylko dla ciebie? Zrobię to nawet za darmo. Będzie to dla mnie przyjemność. No i co wam mówiłem? Przeczucie czy co? Chwytam jej wędrującą dłoń. – Nie mogę.

Pochyla się do mnie i próbuje raz jeszcze: – Pewnie, że możesz. Trzymam się twardo. – Mogę. Ale nie chcę. W końcu przestaje mnie namawiać. Trochę zdziwiona pyta: – Masz jedną z tych świrniętych, kontrolujących narzeczonych? Obiecałeś, że na kawalerskim nie będzie żadnych prywatnych tańców? Kręcę głową. – Nie. Nie sądzę, by się o to wkurzyła. Myślę jednak… że mogłoby to ją zaboleć. Tego wam nikt nie powie o miłości. Pewnie, że jest wielka, niesamowita i fantastyczna, ale to też stres, obowiązek, odpowiedzialność. Świadomość, że szczęście drugiej osoby – kogoś, kto tyle dla was znaczy – może zostać zniszczone przez jedną waszą głupią decyzję. Przez rzeczy, które zrobicie. Lub jak w moim przypadku te, których nie zrobicie. – Już raz to zrobiłem, skrzywdziłem ją. Zraniłem. Jestem zdeterminowany, by więcej tego nie powtórzyć. Oczy Lily błyszczą z podziwu. Zapewne nie przywykła do rozmów z facetami, którzy nie są kompletnymi idiotami. Dla niej to prawdopodobnie chwila porównywalna do tej, gdy w latach sześćdziesiątych naukowcy odkryli, że małpy są w stanie nauczyć się języka migowego. Rewelacja. Całuje swoje palce i przyciska je do mojego policzka. – Mam nadzieję, że twoja narzeczona wie, jak wielkie ma szczęście, Drew. Uśmiecham się. – Pilnuję, by każdego dnia była tego świadoma. Uśmiecha się tęsknie, po czym rozgląda i skupia spojrzenie na drugim końcu sali, gdzie samotnie, ubrany w drogi garnitur, siedzi starszy jegomość. Dziewczyna zeskakuje ze stołka. – Obowiązki wzywają. – Obraca się na pięcie, potrząsając burzą lśniących włosów, i odchodzi. Śledzę ją wzrokiem i, dzięki Bogu, mój penis nie reaguje na to nawet drgnięciem. Zanim Lily dociera do celu, wpada mi do głowy pewien pomysł. Praktyka czyni mistrza – a nie ma lepszej praktyki niż świeżo upieczona striptizerka. Krzyczę za nią: – Mimo wszystko zapłacę ci za prywatny taniec. Natychmiast się odwraca. – Dobra. – Ale nie dla mnie. Prowadzę ją do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie Warren gra w pokera – bez powodzenia – ze Stevenem, Jackiem i Matthew. – Kretynie, czy kiedykolwiek jakaś laska tańczyła tylko dla ciebie? Na jego twarzy maluje się podejrzliwość, prawdopodobnie myśli, że go wkręcam, by się z niego ponabijać. Nie to, żeby mi musiał w tym pomagać. – Nie, nigdy. Dlaczego pytasz? Uśmiecham się i macham ręką, przedstawiając dziewczynę.

– Lily, to Billy. Billy, to Lily. Billy wstaje, a Lily natychmiast go obejmuje. – Pierwszy raz, co? Dobrze się tobą zaopiekuję. Ileż ja dzisiaj spełniam dobrych uczynków, prawda? Klepię oboje po plecach. – Bawcie się dobrze, dzieciaki. Kiedy odchodzą, słyszę, jak Warren pyta: – Słyszałaś kawał, jak ksiądz i rabin przychodzą do baru? Zamykam oczy i kręcę głową. Pieprzona beznadzieja. Polecam krupierce, by rozdała karty, po czym kładę pieniądze na stole do gry w pokera i zabieram żetony, które mi podsuwa. Nie patrząc na kelnerkę, która stawia przede mną nową szklaneczkę whiskey, kładę na jej tacy napiwek. Paradise to nie jakiś podrzędny klubik ze striptizem. Tu nie chodzi o rozebrane dziewczyny, tylko o to, by klient czuł się jak król. Tutaj obsługa przewiduje potrzeby i pragnienia. Jack wymienia dwie karty i mówi: – Drew Evans, który odmawia prywatnego tańca… To smutne. – Nie chcę z szacunku dla Kate. Tak samo jak ona odwołała masaż u tamtego faceta z szacunku dla mnie. Steven uśmiecha się i gratuluje mi: – Tak daleko zaszedłeś, mały pasikoniku. Uśmiecham się. – Szanujemy się z Kate. I najczęściej to prawda. Chociaż czasami brak szacunku może skończyć się naprawdę dobrą zabawą. Przyjrzyjcie się mojej teorii nieco uważniej: Po wieczności, która trwała sześć tygodni, nasz zakaz seksu w końcu przestaje obowiązywać. Moi dobroduszni rodzice – których kocham tej nocy ponad życie – zgodzili się przyjść do nas i przypilnować przez parę godzin Jamesa. Mój koleżka ma mnóstwo wspaniałych, świńskich pomysłów na wykorzystanie każdej minuty z tych kilku godzin. Pomimo jego intencji nie idziemy wprost do hotelowego pokoju, który wynająłem na wieczór. Pytacie: Dlaczego nie? Odpowiadam krótko: Bo Kate się to ode mnie należy i nie mam zamiaru na nią naciskać – no i nie jestem pieprzonym idiotą. Rozwijając temat, mogę dodać, że Kate wyszykowała się na dzisiejszy wieczór – pomalowała paznokcie, zakręciła włosy i kupiła tę seksowną, małą, czarną sukieneczkę, w której jej cycki wyglądają fantastycznie. Co oznacza, że przynajmniej część wieczoru chce spędzić w miejscu publicznym. Wśród innych osób.

Zaangażowanie się w rozmowę pobudzi jej umysł, podczas kiedy ja będę planował, jak w niedługim czasie językiem pobudzić jej łechtaczkę. Zatem jemy kolacje u Jean-Georges’a, w bardzo eleganckiej restauracji, która, tak się składa, że znajduje się zaledwie przecznicę od hotelu, w którym mamy pokój. Rozmawiamy o Jamesie, pracy, o nadchodzącym powrocie Kate do biura i mojej roli ojca pilnującego dziecka w domu. Jedzenie jest wyśmienite, jednak ten posiłek nie do końca mnie zadowala. Moje ciało jest napięte z powodu buzującego we mnie podniecenia i wszystko, co robi Kate, sprawia, że mam jeszcze większą ochotę ją przelecieć. Sposób, w jaki jej palce owijają się na szklance z wodą, sposób, w jaki oblizuje usta i jak wkłada w usta widelec. Chryste! To prawdziwe błogosławieństwo, że nie można umrzeć z podniecenia – ponieważ gdyby to było możliwe, byłbym już zimnym trupem. Mimo że Kate była rygorystyczna w wyborze swojego menu, ponieważ karmi piersią i ciężko pracuje, by zmieścić się w jeansy rurki, udało mi się namówić ją na niewielki deser. Nie był to mój najlepszy pomysł. – Mmm… – mruczy, kosztując ciasta czekoladowego. Mój fiut dosłownie wierzga – niczym dziki byk w boksie. Przełykam resztę wina, przypominając sobie, że jeszcze tylko kilka minut i będę ją miał. Nagą. I nikt nam nie będzie przeszkadzał przez następne kilka godzin. Kate kończy jeść i elegancko wyciera usta serwetką, po czym mówi do mnie zamyślona: – Tak się nad czymś zastanawiam. – Nad czym? – Jestem zaskoczony, że mój głos brzmi spokojnie, biorąc pod uwagę, że moje spodnie w kroku są w tym momencie nieprzyjemnie ciasne. – Pamiętasz wieczór, w który się poznaliśmy w REM? Przysuwam się do niej i wodzę palcami po jej nagim ramieniu. – W każdym ekscytującym szczególe. Podoba jej się moja odpowiedź. Uśmiecha się. – Jak myślisz, co by się stało, gdybym wtedy zaprosiła cię do siebie? Zmuszam się, by oderwać wzrok od niesamowitych zderzaków Kate i spojrzeć jej w oczy. – Zrobiłbym dokładnie to, co powiedziałem, czyli nadałbym słowu „przyjemność” zupełnie nowe znaczenie. – Ale co potem? To jedno z tych trudnych, hipotetycznych pytań, które kobiety uwielbiają stawiać – tylko po to, by pieprzyć facetom w głowach. „Co jeśli najpierw poznałbyś moją siostrę?”, „Czy byś mnie szanował, gdybyśmy bzykali się na pierwszej randce?”, „Gdybyśmy się cofnęli w czasie, nadal chciałbyś mnie poślubić?” Wbrew powszechnemu przekonaniu nie ma na nie dobrych i złych odpowiedzi. Niestety, dla mężczyzn, szczera odpowiedź zazwyczaj jest tą złą. Ponieważ jednak przysięgałem nigdy więcej nie okłamywać Kate i ponieważ będzie wiedziała, że ściemniam – decyduję wyznać prawdę. – Potem zamówiłbym taksówkę i usatysfakcjonowany z seksu pojechałbym do domu. – Mrugam do niej jednym okiem. – I wspominałbym naszą noc jako najlepszą w całym moim życiu. Przynajmniej wtedy.

Na twarzy Kate nie ma grymasu, ale widzę jego zaczątki. Rozczarowanie maluje się w jej brązowych oczach, a jej uśmiech nieco blednie. – I tyle? Więc myślisz, że nie bylibyśmy razem? Biorę ją za rękę, po czym całuję każdy jej palec. – Tego nie powiedziałem. Podobnie jak u wielu geniuszy moje objawienie zajęłoby mi więcej czasu. Większość niedzieli spędziłbym na wspomnieniach, jednak już wieczorem zacząłbym się zastanawiać, jak cię odnaleźć. I tak po prostu jej obawy znikają. – Chciałbyś się spotkać drugi raz? – Drugi, trzeci, czwarty… A kiedy pojawiłabyś się w poniedziałek w biurze? Moja kanapa znacznie szybciej zostałaby rozdziewiczona. Kate pochyla się przy stole, celowo drażniąc mnie dekoltem. – A co z zasadą, że Drew Evans nie wsiada dwa razy do tej samej kolejki górskiej? Rozglądam się. – Ponad wszelką wątpliwość udowodniłem, że jeśli chodzi o ciebie, moje zasady zawsze były łamane. Jeśli miałabyś być tą kolejką górską, kupiłbym cały cholerny park rozrywki i jeździłbym na tobie, aż pokrzywiłyby ci się szyny. Kate wolną dłoń opiera na moim udzie i przesuwa ją blisko ziemi świętej. W jej głosie słychać rozbawienie. I to, że chce mnie rozdrażnić. – Flirtuje pan ze mną, panie Evans? – Jeśli musisz o to pytać, to najwyraźniej wyszedłem z wprawy. – Gram w swoją własną grę. – Zdejmij majteczki. Tu i teraz, i mi je podaj. I jak mi idzie ten flirt? Jej dłoń natychmiast się zatrzymuje. – Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. Nie brzmi na zawstydzoną lub zszokowaną, stąd wiem, że jej odmowa nie jest wywołana niechęcią. Nad głową zapala mi się sprośna żarówka. – Nie masz na sobie majteczek, prawda? Kate patrzy mi w oczy, mówiąc seksownie: – Nie. Natychmiast unoszę rękę, przywołując kelnera. – Proszę rachunek. Kiedy tylko dostaję informację, ile mam zapłacić, rzucam na stół garść banknotów. Pospiesznie wstaję. Kate chichocze. – Pomyślą, że nie smakowało ci jedzenie, Drew. Pomagam jej wstać, po czym pochylam się i szepczę jej do ucha: – Gówno mnie to obchodzi. Jeśli dostatecznie szybko stąd nie wyjdziemy, rozłożę cię na plecach na tym stole i zrobię dla innych gości przedstawienie, którego nie zapomną do końca życia. Kate śmiało patrzy mi w oczy. – Pozwoliłabym ci to zrobić.

Nie zważając na spojrzenia gości i personelu, łapie mnie za szyję i całuje. Kiedy jej wymagający język tańczy z moim, podniecenie chce rozerwać mi jaja. Trzymając rękę na jej lędźwiach, mówię: – Tak się ładnie wyszykowałaś, myślałem, że chcesz spędzić wieczór na mieście. – Drew, od sześciu tygodni nie miałam orgazmu. Jedyne, czego chcę, to ty we mnie, i to tak głęboko, żebym poczuła twój smak. Po tym oświadczeniu właściwie nie pamiętam, jak wyszliśmy z restauracji. Niesamowicie zboczona myśl Kate musiała usmażyć mi mózg. Następne, co pamiętam, to to, że zaciągam Kate do ciemnej uliczki, która jest w stanie pomieścić tylko śmietnik. Jestem jednak na tyle przezorny, by przysunąć Kate do bocznej ściany budynku i zasłonić nas przed widokiem pieszych oraz kierowców. Wypatruję potencjalnych intruzów. Nie znajdując nikogo, kto mógłby się gapić, skupiam uwagę na mojej kobiecie – nadrabiam wszystkie stracone dni bez seksu, które musiała znieść. Wkładam rękę w jej włosy, chwytam miękkie pasma, trzymając ją w niewoli, gdy językiem eksploruję jej usta. Wije się i ociera o mnie, wyciąga mi koszulę ze spodni i walczy palcami, by rozpiąć pasek. W chwilach takich jak ta żałuję, że Bóg nie stworzył ludzi na podobieństwo ośmiornic – sześć dodatkowych rąk byłoby teraz bardzo przydatne. Jesteśmy siebie głodni – mocno szarpiemy za irytujące ubrania, pragnąc dotykać jednocześnie wszystkich stref erogennych. Przypomina mi to noc naszego pierwszego pocałunku, wiele lat temu w moim biurze. Dzisiaj czuję się tak samo – pragnę Kate, ponieważ znów fantazjowałem o niej przez kilka tygodni. Jedyną różnicą jest to, że teraz dokładnie wiem, czego mi brakowało. W tej chwili jestem jeszcze bardziej jej spragniony i nie panuję nad sobą. Moje dłonie prześlizgują się na przód jej sukienki, chcąc dostać się pod biustonosz, rozciągają materiał. W końcu obejmuję jej pełną pierś, co wywołuje zachęcający jęk Kate. Pocieram palcami, po czym skupiam się na sutku, sprawiając, że twardnieje na kamień. Kate odsuwa usta od moich i przenosi je na moją szyję – ssie i liże – skubiąc zębami wrażliwą skórę. Miękną mi pieprzone kolana. Zmieniam taktykę i układam ręce na jej udach, ciągnę materiał sukienki w górę. Natychmiast klękam i przez chwilę podziwiam widok jej cudnej, gładkiej szparki. Dysząc ciężko, Kate próbuje zakryć rękami brzuch. – Wiem, że nie jestem… – Nawet się, kurwa, nie waż kończyć tego zdania. – Chwytam za jej nadgarstki i odciągam ręce od ciała. Ciąża jest dziwnym doświadczeniem dla kobiet. W szybkim tempie następuje w nich wiele zmian – mentalnych, emocjonalnych, fizycznych. I nie, Kate nie wygląda dokładnie tak samo, jak wyglądała wcześniej. Jednak tylko skończony kretyn oczekiwałby, że będzie taka sama. Tylko największy dupek, by się tym przejmował. – Kate, dałaś życie. Urodziłaś wspaniałego człowieka. – Patrzę jej prosto w oczy i wyznaję ze szczerością: – Nigdy nie byłaś dla mnie piękniejsza niż w tej chwili. Uśmiech rozciąga jej czerwone usta. Puszczam jej ręce i przyciskam usta do jej miękkiej cipki.

Witaj, droga przyjaciółko. Tęskniłem za tobą. Rozszerzam fałdki palcami i zagłębiam się w niej językiem. Jest gorąca i już wilgotna – smakuje jak cholerne ciasto czekoladowe. Łapię Kate za tyłek i przyciskam do siebie, ciesząc jej smakiem. Kate wbija mi paznokcie w łopatki, a chwilę później błaga: – Proszę, Drew… Muszę cię w sobie poczuć. Muszę… teraz. Nie chcąc się jej sprzeciwiać i nie będąc do tego zdolny, liżę po raz ostatni i wstaję. Całuję ją w usta i przyciskam do ściany budynku. Kiedy pieszczę jej piersi, Kate zsuwa mi z bioder spodnie wraz z bokserkami. Chwyta mojego sterczącego fiuta i przesuwa po nim dłonią, mocno i powoli. Jęczę w jej usta. Unoszę ją, asekurując jedną ręką jej głowę, by nie uderzyła nią o mur. Drugą ręką trzymam ją za pupę. Kate zaplata nogi wokół moich bioder i krzyżuje je w kostkach, po czym naprowadza w siebie mojego fiuta. Nie czekam. Czekanie nie jest możliwe. Wchodzę w nią szybko i głęboko. – Drew… – wzdycha. Wilgotne ścianki Kate rozciągają się wokół mnie, wciąż czuję się w niej błogo. W pełni zanurzony rozkoszuję się ponowną penetracją. Cieszę się, mogąc być otoczony ciepłą, intensywną doskonałością. Szepczę słowo, które jako jedyne się liczy: – Kate… Ściska mnie mocniej nogami przyciągając bliżej. Robię to, czego pragniemy oboje. Zaczynam się ruszać. Powoli wycofuję biodra. Cipka Kate zaciska się wokół mnie, gdy wyjmuję fiuta. – Czuję się jak w cholernym niebie – jęczę. Wchodzę w nią głęboko i kością łonową pocieram łechtaczkę, upewniając się, że Kate czuje ten sam nieopisany błogostan co ja. Utrzymuję tempo – niespieszne, mocne ruchy, przez które Kate mruczy za każdym razem, gdy nasze ciała się zderzają. Z zamkniętymi oczami, ustami odnajduje moje usta. Dyszymy, jęczymy, trzymamy się mocno i poruszamy – zatopieni w cudownym tarciu. Kate przyciska policzek do mojego, po czym szepcze: – O Boże… och, Boże, Drew, zaraz skończę. Przyspieszam, potrzebując bardziej niż powietrza poczuć, jak się wokół mnie zaciska. – Cholera, tak, dojdź, kochanie. Pozwól, bym to poczuł. I tak się dzieje. Ściska mnie rękami za szyję, nogami w pasie. Jej cipka kurczy się wokół mnie w pierwotnym, niekontrolowanym rytmie, który zasysa mnie w jej wnętrze. Wchodzę w nią po raz ostatni i również wspinam się na szczyt. Jest mi tak cholernie dobrze, że przez kilka długich chwil jedynym dźwiękiem, jaki jestem w stanie usłyszeć, jest własna ekstaza tętniąca mi w uszach. Minuty później nadal oddycham ciężko tuż przy szyi Kate, a ona próbuje dojść do siebie po oszałamiającym orgazmie. Nadal będąc w niej, unoszę głowę i odgarniam jej włosy z twarzy. – To było niesamowite.

Uśmiecha się szeroko. – Oszałamiające. Ostrożnie stawiam ją na ziemi. Pomagam obciągnąć sukienkę, po czym podnoszę i zapinam spodnie. – I nadal czeka na nas pokój w hotelu. – Zabierz mnie tam. – Kate wyciąga do mnie rękę. Chwytam ją. – Z przyjemnością. Dosłownie. Wracając na ulicę, Kate wolną dłonią przysłania sobie oczy. – Nie mogę uwierzyć, że uprawialiśmy seks w jakimś ciemnym zaułku. Prycham. – A ja nie wierzę, że czekaliśmy z tym aż tak długo. Co ja sobie myślałem? To coś, co zdecydowanie wędruje na moją listę rzeczy do powtórzenia. Czy pieprzenie w ciemnej uliczce to brak szacunku? W zasadzie to… nie. Jednak w tym przypadku było to zalecenie lekarza. A teraz wróćmy do gry w karty. Jack zwraca się do Stevena. – Co byś powiedział, Reinhart, na to, żebyśmy zaprosili do nas dwie najbardziej elastyczne dziewczyny w klubie? – Alexandra urwałaby mi łeb, gdyby się dowiedziała, że tańczyła przede mną striptizerka – biadoli Steven. Matthew się uśmiecha. – Delores by pozwoliła, ale tylko, gdyby sama mogła patrzeć. Steven kręci głową. – Nie chcę dawać jej kolejnego powodu do złości. Matthew chichocze. – Ale to działa, stary. Dee-Dee jest szczęśliwsza, gdy z nią zadzieram, gdy daję jej powód, by mogła sobie na mnie powrzeszczeć. Czuje się potrzebna, a ja doceniam, że ją mam. To dla nas krąg życia. Steven rozważa ten pomysł, ale mówi Jackowi: – Nie sądzę, by żonatemu facetowi wypadało iść do pokoju na prywatny taniec. Gdybym chciał oglądać rozbierającą się striptizerkę, wykupiłbym żonie lekcje tańca na rurze. – Jego twarz się rozpogadza. – Właściwie to zrobię jej taki prezent na Dzień Matki. Bum, wykreślmy to z listy. Początkowo się krzywię, gdy sobie to wyobrażam… ale potem się uśmiecham. Już wiem, co podaruję Kate na urodziny.

Kiedy sztywnym krokiem, bo prawdopodobnie spuścił się w gacie, wraca do nas Warren wyglądający na oszołomionego i zadowolonego, wszyscy siadamy w rzędzie przed główną sceną, aby obejrzeć kolejny pokaz. Tym razem bez mojego udziału. Na scenie występują trzy dziewczyny oraz zasilane bateriami zabaweczki. Taki show sprawia, że każdy facet ma nadzieję na bis. Ode mnie dziewczyny otrzymują owację na stojąco. Następnie wracamy do pomieszczenia obok i robimy sobie turniej w rzutki. Widzicie nas? Właśnie jest kolejka Jacka. Steven przygląda się jak po drugiej stronie sali inna dziewczyna bawi się lizakiem w chowanego. Matthew, Warren i ja opieramy się o ścianę, sącząc drinki. Sygnał telefonu Warrena oznajmia nadejście wiadomości. Przez chwilę jego właściciel patrzy na ekranik, po czym wybucha śmiechem. Praktycznie bez żadnego powodu pytam: – Co cię tak śmieszy? Jego reakcja tylko podkręca moje zainteresowanie. Opuszcza rękę do boku i natychmiast przestaje się śmiać. – Nic. Odpycham się od ściany i staję tuż przed nim. – Pokaż telefon. Wkłada rękę za plecy. – To głupota. Nic, co chciałbyś widzieć. – No to teraz, cholera, chcę tym bardziej. Wyglądając jak kret przyłapany na robocie, woła do Stevena: – Reinhart, orientuj się. – Rzuca telefonem. Steven łapie komórkę, a ponieważ uwielbiał grę w osła, kiedy do niego podchodzę, rzuca telefon do Matthew. Matthew wciąga Jacka do zabawy. Podchodzę trzy kroki do Warrena, więc kiedy łapie swój telefon, jestem tuż przed nim. Wtedy kończę zabawę – niezbyt słabym uderzeniem w brzuch Warrena. Łup! Pochyla się trzymając za bebechy. Telefon wypada mu z rąk i ląduje na podłodze. Podnoszę go i włączam wyświetlacz. Warren jęczy: – Evans, mówię ci jak przyjaciel, nie powinieneś oglądać tych zdjęć. Ignoruję go. Naciskam guzik i zdjęcia w jakości HD wyskakują na ekran w całej swojej obrzydliwej ostentacji. To historyczny dzień – zaznaczcie go w swoich pieprzonych kalendarzach. Po raz pierwszy w życiu Warren ma rację. Nie powinienem był patrzeć.

Chłopaki zerkają mi przez ramię, kiedy przewijam fotki – najwyraźniej zrobione dzisiaj. Na pierwszym zdjęciu widzę Kate w ramionach jakiegoś obcego palanta z nagą klatą, otoczona wyciągniętymi ku niej rękami innych niemal nagich, podobnych do Tarzana gnojków. Nie podoba mi się to, ale przeżyję. Następna fotka ukazuje Kate tuloną w ramionach jakiegoś idioty w stringach. Trzyma dłonie na jego ramionach, a jej spódniczka jest nieco uniesiona na udach. W zasadzie tak wysoko, że jakby się dobrze przyjrzeć, można by zobaczyć różowo-czarną koronkę jej majteczek, które mnie wcześniej wkurzały. Kiedy tylko wrócimy do hotelu, planuję je spalić niczym toksyczne odpady. Zaciskam palce na telefonie. Gdybym był superbohaterem, zostałby z niego już tylko pył. Jednak staram się pozbierać do kupy. Steven komentuje zza moich pleców: – Daj spokój, harcerzyku. Nie wyglądają tak źle. Wtedy przesuwam do ostatniego zdjęcia. Jack mówi: – Och, to wygląda źle. „Źle”? Źle wygląda kolano dzieciaka, który spadł z roweru i zdarł sobie skórę do kości. Źle wyglądała kontuzja baseballisty Dereka Jetera podczas zawodów. To zdjęcie nie wygląda źle. To bluźnierstwo. Kate odchyla się do tyłu na ciemnej kanapie, tuż nad nią znajduje się jakiś facet, a wyraźne wybrzuszenie w jego czarnych, błyszczących stringach prawie się o nią ociera. Gdyby zarzucił sobie na ramię jej nogę, znajdowaliby się w jej ulubionej pozycji. Kate nie patrzy w stronę aparatu tylko gdzieś w bok, ale jej usta są rozchylone. Zamrożone w szerokim, krzyczącym uśmiechu. To nie do końca obraz wiernej, oddanej narzeczonej, co? Każdy mięsień w moim ciele domaga się, bym sięgnął w głąb urządzenia, złapał sukinsyna, który na niej leży, ściągnął go z niej i udusił na śmierć. Jednak ostateczny cios otrzymuję, gdy czytam podpis pod zdjęciem. Wiadomość, którą radośnie wysłała Dee. Same zobaczcie: PO CO KOMU DREW? :) Pamiętacie, co mówiłem wcześniej? O tym, że kiedy ktoś jest zakochany, to jego decyzje wywierają ogromny wpływ na ukochaną osobę? Cóż, nie mówiłem wyłącznie o moich wyborach. Miałem na myśli również Kate. Coś we mnie pęka. Łamie się. Matthew – jedyny, który wyczuwa, jak blisko jestem krawędzi – stara się mnie odciągnąć. – To tylko striptiz, stary. To jej wieczór panieński. Jutro wszystko wróci do normy. Śmieję się gorzko. Moje desperackie ruchy stają się niebezpieczne. Odpycham dłoń Matthew i rzucam Warrenowi telefon. – Masz rację, Matthew, to gówno znaczy. Nic z tego nie dzieje się na serio, prawda? To pieprzony bal Kopciuszka, jednonocny szał, a jutro będzie, jakby się to w ogóle nie wydarzyło. Matthew ściąga brwi.

– Drew… Wtrąca się Warren: – Mógłbyś przestać być pieprzonym hipokrytą? – Szeroko rozkłada ręce. – Widzisz, gdzie właśnie jesteśmy? Nie myślę o tym, że po raz kolejny ma rację. Nie myślę o krzywdach, które wyrządziłem, i o obietnicach, które złożyłem. Ponieważ patrząc na życie jaskiniowców, stwierdzam, że oni nie mieli możliwości, by rozważać konsekwencje swoich działań, kiedy biegł na nich rozwścieczony włochaty mamut. Mogli jedynie reagować. Teraz popycha mnie do działania ten sam pierwotny instynkt. Prowadzi mnie do zrobienia czegoś – czegokolwiek – by pozbyć się zazdrości, która pali mi pierś. Dawno, dawno temu był sobie wspaniały mężczyzna. Miał idealne życie – był przystojny, miał świetną pracę, kasy jak lodu, a laski ustawiały się w kolejce, by móc się z nim pieprzyć. Był asem. Numerem jeden. Nie przepraszał, dokładnie wiedział, czego chce, i to dostawał. Kto nie był z nim, był przeciwko niemu, każdy musiał się z nim liczyć albo spadać. Lubiłem tego gościa. Dowodził. Sprawował kontrolę. I nigdy nie czuł się źle jak ja teraz. Przenigdy. Wiem, co powiedziałby w tej sytuacji: „Niech szlag trafi wszystko inne; Drew musi wrócić do dawnej formy”. Potem złapałby jakąś striptizerkę i zapłacił za prywatny taniec erotyczny – a może nawet za coś więcej. Może nawet za numerek. Jednak jeśli myślicie, że wiecie, co się stanie, cholernie się mylicie. Ponieważ nie zamierzam nic takiego robić. Chociaż źle się czuję, kiedy oglądam te zdjęcia, chociaż jestem chory z zazdrości, wiem, że jest coś, co byłoby jeszcze gorsze. Rozczarowanie Kate. Nadszarpnięcie jej zaufania. Doprowadzenie jej do płaczu. Kate wybaczyła mi moje największe porażki i ufa mi, nawet jeśli nie zawsze daję jej ku temu powody. Miłosierdzie jest darem – wynika z miłości, nie z powinności. Właśnie dlatego zawsze będę należał do Kate. Ona jest moim miłosierdziem. I niech mnie szlag trafi, jeśli nie będę człowiekiem, którego kocha – człowiekiem, którym wiem, że być potrafię. Dla niej. Dla Jamesa. Pocieram oczy i biorę głęboki wdech. Chłopaki obserwują mnie, gdy idę do baru i siadam na wysokim stołku. – Co zamierzasz zrobić? – pyta Warren. – A co według ciebie powinienem zrobić? – Postarać się poczuć lepiej? Przelecieć striptizerkę? – podsuwa Matthew. Wzruszam ramionami. – Takie rzeczy już za mną. To się nigdy dobrze nie kończy. Poza tym dobrze wiecie, podobnie jak ja, że ona nie chciała tego striptizera, tak samo jak ja nie chciałem mieć tych cholernych majtek w ustach. Dziewczyny jej to sprezentowały, a ona po prostu popłynęła z nurtem. Chociaż to nadal do bani. Dlatego, kiedy Jack powtarza pytanie Warrena, mówię:

– Mam zamiar zrobić to, co zrobiłby każdy facet na moim miejscu. Mam zamiar się schlać. Uśmiechnięta, dziarska barmanka pojawia się tuż przede mną. – Czego pan sobie życzy, panie Evans? Wzruszam ramionami. – Czegokolwiek, co wymaże z mojego umysłu ostatnie pięć minut? Żartuję, ale dziewczyna uśmiecha się w zamyśleniu. – Tak się składa, że mam to, czego panu trzeba. Przechodzi na drugą stronę baru i sięga po wysoką, lśniącą butelkę. Kogoś poniosło przy jej projektowaniu. Unosi ją. – To jest Pandora. Osiemset dolarów za butelkę. Wyzwanie: jeśli wypije pan całą i nie straci przytomności, nie zwymiotuje ani nie będzie wymagał pomocy medycznej, wygrywa pan koszulkę z napisem POKONAŁEM PANDORĘ W PARADISE. Zawiesimy także pana zdjęcie na ścianie zwycięzców. Wskazuje za bar na ścianę, na której wisi jaskrawy neon. Nie ma pod nim jednak żadnych zdjęć. – Jeśli nie wypije pan wszystkiego lub polegnie w któryś z określonych wcześniej sposobów, pana zdjęcie wyląduje na ścianie przegranych. – Wskazuje ścianę naprzeciwko. Wiszą na niej zdjęcia ludzi zalanych w trupa. Każdy na nim ledwo się trzyma, niektórzy śpią, inni rzygają – na niektórych widać jedno i drugie. Jeden facet wygląda, jakby coś go opętało. Gapię się na butelkę. – Co w niej jest? – To nasza własna marka. Nie mogę zdradzić receptury, ale muszę ostrzec, że jest to mocny alkohol. To co, panie Evans? Jest pan gotowy na Wyzwanie Pandory? Uwaga dla was – facet zrobi praktycznie wszystko, by wygrać koszulkę. Będzie rzucać piłką, aż strzelą mu plecy, lub wciskać w siebie hot dogi, aż pęknie mu brzuch. Jeśli gdzieś jest okazja do wygrania taniej, bawełnianej koszulki, jesteśmy bezradni, nie możemy się oprzeć. – Pewnie, że tak. – Rzucam pieniądze na bar. Dziewczyna podaje mi butelkę i kieliszek, który obracam do góry dnem. Odkorkowuję butelkę zębami i wznoszę toast: – Zaczynamy imprezkę! Alkohol jest słodki i ciepły. Nie jest gorzki i nie piecze jak większość. Jestem pewien, że nad tym zapanuję. Równie dobrze już teraz mogę ubrać tę koszulkę. Patrzę na Matthew, który odpowiada uśmiechem. – Co złego może się stać, co?



ROZDZIAŁ CZTERNASTY Zdolność do wlewania w siebie alkoholu i w miarę normalnego funkcjonowania zależy od kilku czynników: wagi, kondycji wątroby, wcześniej wypitych drinków. Większość dorosłych o tym wie, ale w razie gdybyście się zastanawiały – powiem wam coś. Istnieje kilka poziomów zatrucia alkoholowego. Jako pierwsze występuje uczucie ciepła i szczęścia, które to przeciętny człowiek uzyskuje po wypiciu drinka czy dwóch. Większość w tym stanie wciąż mogłaby bezpiecznie prowadzić samochód i, jeśli dana osoba nie jest bardzo chuda, mogłaby całkiem dobrze przejść badanie alkomatem. Nazywamy to podchmieleniem. Gdzieś między trzecim a piątym drinkiem niektórzy zaczynają się wygłupiać. Rozluźnia im się język, przez co irytująco paplają. Na tym etapie każdy jest bardzo szczęśliwy i nawet przyziemne rzeczy wydają się zabawne. Często określa to jako bycie na gazie. Następny etap to upicie się. Do tego czasu człowiek traci rachubę wypitego alkoholu. Może wtedy gryźć się w język i tego nie czuć. Bełkoczemy i się zataczamy. Stan ten określa się nawaleniem jak stodoła na zimę. Ostatecznym poziomem upojenia jest całkowite schlanie mordy, aż z człowieka robią się zwłoki. Spójne myślenie znika. Koordynacja – nie istnieje. Samoświadomość równa się tej, którą posiada muszka owocówka. Po jakiejś godzinie od odkorkowania Pandory, jestem nawalony. Poruszanie się jest wyzwaniem. To podobne do tych koszmarów sennych, w których goni was morderca i nieważne, jak mocno się staracie, nie jesteście w stanie przebierać nogami. Czuję, jakby niewidzialne, grube i gęste niczym galaretka pole siłowe otaczało całe moje ciało – każdy mój ruch jest powolny i wykonuję go z wielkim trudem. Czas nie ma znaczenia. Najwyraźniej szare komórki umierają tak szybko, że w mojej pamięci zapisują się jedynie urywane chwile, krótkie momenty. Niczym zdjęcia wyskakujące ze starego polaroidu. Z tego co wiem, większość klientów Paradise zdążyła wyjść – i mój wieczór kawalerski, chcąc nie chcąc, zdominował większość klubu. Przede mną, w odległości zaledwie kilku centymetrów, znajduje się twarz Jacka, który rozchyla usta, wystawia język i krzyczy: – Cooooooo tam?! Za barem stoją Steven i Matthew, rzucają sobie butelki niczym Tom Cruise w filmie Koktajl. Jest i Warren, który bierze lekcję tańca na rurze – próbuje w tej chwili obrócić się wokół niej i nie spaść. Jakby potrzebował kolejny raz walnąć się w łeb. W następnym przebłysku wszyscy znajdujemy się na scenie, obejmuję Warrena

i śpiewamy na całe gardła: Making Love out of Nothing at All zespołu Air Supply, podczas gdy Steven, Matthew i Jack robią za chórki. Chryste wszechmogący! Kiedy znów coś kojarzę, siedzę przy barze, opierając policzek na ręce. Obok mnie siedzi ciemnowłosa striptizerka, która ujeżdżała mnie na scenie. Wiem, że powinienem znać jej imię, ale nie pamiętam. Mówi z ożywieniem – jej ręce unoszą się tak szybko, jak otwierają usta. Słyszę zaledwie co trzecie słowo albo coś koło tego. Zerkam na butelkę stojącą obok mnie na barze. Jest mniej więcej w trzech czwartych pusta. Wzruszam ramionami, chwytam ją i przykładam sobie do ust, by się napić. Nieco czerwonego płynu wycieka mi na brodę i kapie na koszulę. To żenujące – nigdy nie byłem tak pijany. – …to nie masz nic przeciwko, Drew? Zwracam uwagę, gdy pada moje imię, więc obracam się w stronę źródła dźwięku. Niczym pies. – Co? Uśmiecha się. – Zazwyczaj tego nie robię, ale wy jesteście tacy fajni. Zgadza się. – Tak… to myyy. Jesteśmy suuuper… tak… Ze współczującym uśmiechem zeskakuje ze stołka. – Powoli z tym, przystojniaku. Próbuję unieść dwa kciuki – międzynarodowy symbol stwierdzający, że jest dobrze – jednak moje palce nie chcą współpracować. Zamiast tego prostuję wszystkie dziesięć. Dziewczyna śmieje się, przybija ze mną piątkę, po czym odchodzi. Siedzę przez chwilę. Następnie – ponieważ jestem pieprzonym geniuszem – decyduję, że chcę zagrać w rzutki. Złażę ze stołka i lezę w kierunku pokoju gier. To się nie może dobrze skończyć. Jakiś czas później – może trzy godziny albo trzydzieści minut – orientuję się, że siedzę na krześle przy jednym ze stolików do pokera. Trzymam w ręce pięć kart, a przede mną znajduje się stosik żetonów. Nie czuję twarzy – i przez chwilę boję się, że mogłem odpłynąć. Klepię się w policzki. Nadal są. Świetnie. Naprzeciw mnie siedzi Matthew i również trzyma karty. Za nim stoi posągowa blondynka w czarnym, siateczkowym body i masuje jego ramię, gdy ten gra. Obok Matthew znajduje się Steven. On również trzyma w ręce karty… seksowna Azjatka siedzi mu na kolanach. Obaj moi przyjaciele wydają się mocno pijani, więc… to wiele wyjaśnia.

Na scenie Billy Warren szarpie struny gitary, którą musiał wyciągnąć sobie z tyłka, i próbuje śpiewać Mandy Barry’ego Manilowa. Mój telefon wibruje, ale kiedy staram się wyciągnąć go z kieszeni, wyślizguje mi się z ręki i ląduje na podłodze. Odsuwam krzesło i na kolanach wchodzę pod stół, by go znaleźć. Dopadam śliskiego drania, a kiedy wstaję, moje spojrzenie ląduje przy barze. Znajduje się tam jedno z najwspanialszych zjawisk, jakie w życiu widziałem. To Kate. Jest w jeansach i podkoszulku, stoi zwrócona do mnie plecami, ale i tak wiem – jestem pewien – że to ona. Czuję tak cholernie wielką ulgę, że trochę się krztuszę. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale upłynęło tak wiele czasu, odkąd ją ostatnio widziałem – że mam wrażenie, iż minęły wieki. Tyle się w międzyczasie wydarzyło. Tęskniłem za nią. A teraz ona tu jest. Musiały przyjść, by zrobić nam niespodziankę. Co za świetny pomysł! Zbieram się z podłogi i zataczam w przód. Gdy docieram na miejsce, przytulam twarz do jej szyi, zanurzam nos w jej włosach, zaciągam się jej zapachem – czuję się cudownie, otoczony przez wszystko, co stanowi Kate. Gdzieś w zakątkach mojego upojonego Pandorą umysłu rozpoznaję, że Kate pachnie teraz… inaczej. Niewłaściwie. Jednak oddalam tę myśl. Jestem zbyt szczęśliwy, by przejmować się czymś tak trywialnym. Oblizuję wargi i wkładam spory wysiłek w to, by nie bełkotać, kiedy szepczę jej do ucha: – Tak się cieszę, że przyszłaś. Po prostu… wyjdźmy. Tylko we dwoje. Reszta nawet nie zauważy, że nas nie ma. Mam gdzieś to wszystko… Chcę być tylko z tobą. Chcę wrócić do hotelu i wymyślać nowe sposoby na doprowadzenie cię do orgazmu. Zamykam oczy i przesuwam nosem po jej policzku. Palcami łapię za podbródek Kate i obracam jej twarz w moją stronę. Teraz mogę jej posmakować, mogę przycisnąć do niej wargi i pokazać, jak bardzo jej pragnę, jak bardzo jej potrzebuję. Jednak nim nasze wargi się stykają… W tle słyszę jakąś szamotaninę. Następuje jakieś zamieszanie. Wyraźnie wkurzony głos krzyczy: – Och, do diabła, nie… Moje oczy nadal są zamknięte, a moja równowaga robi zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Spadam w całkowitą ciemność.



ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Widzicie faceta leżącego na łóżku? Tego z poszarzałą, wilgotną skórą, ubranego w to, co wczoraj miał na sobie? Nie, to nie zwłoki. To ja – Drew Evans. Muszę przyznać, że zazwyczaj tak nie wyglądam. Jednak to poranek po imprezie. Czas pokuty za grzechy. Ktoś powinien zrobić mi zdjęcie – idealnie nadawałoby się na promujący trzeźwość billboard z podpisem: TAK WYGLĄDA GŁUPOTA, DZIECIAKI. Kiedy tak o tym pomyśleć, kac to jednak ciekawe zjawisko. Sposób, w który ciało pokazuje nam, że jesteśmy kretynami. Albo stwierdza: „A nie mówiłem?”. Już wiecie, jak się czuję. Zapewne wszystkie przez to przechodziłyście. Jest mi niedobrze, w głowie mi dudni, mam sucho w ustach, a mój oddech śmierdzi, jakbym zjadł kanapkę z psim gównem. Mniam. Budzik w telefonie zaczyna ryczeć, muzyka wali mi w uszach tak głośno, że wydaje mi się, iż rozsadzi mi czaszkę. Przewracam się z jękiem na drugi bok. Wcale wam mnie nie żal, prawda? Kumam. Jeśli chce się grać, trzeba płacić. Jeśli nawarzyło się piwa, trzeba je wypić. Bla, bla, bla. Wciskam guzik na telefonie i hałas ustaje. Uchylam powieki na tyle, by stwierdzić, że Kate nie ma przy mnie w łóżku. Sunę ręką po prześcieradle, w miejsce, gdzie powinna być moja kobieta, ale trafiam jedynie na zimne prześcieradło – co oznacza, że nie ma jej już dłuższą chwilę. Powolutku siadam na łóżku i spuszczam nogi na podłogę. Mój żołądek zachowuje się jak wzburzony sztormem ocean. Pocieram skronie, by złagodzić nieco ból wywołany dudnieniem. I może pobudzić pamięć. Ponieważ nie wiem jak wy, ale ja nie pamiętam niczego z wczorajszej cholernej nocy. Mam w głowie… pustkę. Jak wyczyszczona mokrą gąbką tablica. Dziwne. Zazwyczaj nie tracę przytomności. Jedynym wyjątkiem był wieczór, gdy Kate mnie zostawiła i wróciła do swojego rodzinnego miasteczka. Jednak nie rozmawiajmy o tym teraz. Ale chyba… nie powinienem się dziwić. Facetami rządzi konkurencja. Zamknijcie kilku z nas w pokoju, a natychmiast wymyślimy jakieś wyzwanie. Kto beknie najgłośniej, nasika najdalej, kto ma większego fiuta, kto najmocniej uderzy… Kto najwięcej wypije. To się właśnie stało? Wstaję sztywno i potykam się na drodze do łazienki. Otwieram drzwi. Uderza we mnie gęsta para. Łazienka jest ogromna – wielka jak sypialnia – jej ściany wyłożone są włoskim marmurem. Ze sporych rozmiarów narożnego prysznica dobiega szum wody. Za matowymi drzwiami dostrzegam kobiecą sylwetkę – odchyla głowę pod strumień wody, myjąc długie, ciemne włosy.

Jest drobna. Ma opaloną, jędrną skórę i niewątpliwie soczysty tyłeczek. Ściśle rzecz ujmując, nadal jestem katolikiem – jednak, jeśli jeszcze się nie zorientowałyście, Kate jest moją boginią. Jej ciało jest moją ziemią obiecaną, jej słowa są moją biblią, jej cipka ołtarzem, przed którym czołgam się po rozpalonych węglach, by się pomodlić. Moje spojrzenie pozostaje przyklejone do rąk Kate, które płuczą z mydła jej gładką skórę. Oblizuję wargi, wyobrażając sobie, jak musi smakować. Czysta i mokra. Wanilia i lawenda. Tylko tego mi trzeba. Mój fiut staje na baczność. Niczym maszt. Zwycięstwo umysłu nad materią. Lub, jak w tym przypadku, pożądania nad kacem. Zdaje się, że pomimo mojej słabej kondycji fizycznej, mój koleżka gotów jest na jakieś poranne bara-bara. Ha, ha… Karabin odbezpieczony… Tak czy inaczej, stawiam dwa kroki w kierunku kabiny prysznica z chęcią dołączenia do mojej narzeczonej. Jednak woda przestaje lecieć. Drzwi kabiny się otwierają; wychodzi ze środka ciemnowłosa piękność. A moje serce przestaje uderzać – jakby walnęła w nie bomba z drugiej wojny światowej. Słyszycie, jak próbuję zaczerpnąć powietrza? Kiedy dziewczyna sięga po ręcznik, patrzą na mnie wielkie, brązowe oczy. – Cześć, przystojniaku. Jak się czujesz? W nocy mocno zaszalałeś. Uśmiecha się. Ja nie. Wiecie, że niektórzy ludzie mają tak wielką alergię na orzechy, iż sam ich zapach może sprawić, że zaciśnie im się gardło? Ja nie mam alergii na orzechy – jednak w tej chwili wiem, jak to jest. Mawiają, że umierającemu życie przelatuje przed oczami. Z całą stanowczością mogę przyznać, że mają rację. Widzę Kate… Naszego cudownego, małego chłopczyka. Obrazy przewijają mi się przez głowę niczym czarno-biały, niemy film. Zdjęcia pięknych chwil, momentów z dzielonego wspólnie życia. Życia, które – bez wątpienia – się skończyło. Jest martwe, jak złota rybka Mackenzie. Ta, którą mała zaniosła w kieszeni na plażę, by mogła spotkać się ze swoimi rybimi krewnymi. Żegnaj, Nemo. Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz. Wiem, co myślicie: O co ci, do diabła, chodzi? Dlaczego w tej sytuacji zacząłem świrować? – Drew? Dobrze się czujesz? Problemem, dzieciaczki, jest to, że piękna, mokra kobieta stojąca przede mną – która oczywiście dobrze mnie zna i wie, co, do cholery, robiłem zeszłej nocy – nie jest Kate Brooks. Znacie powiedzenie: „Uszczypnij mnie, bo chyba śnię”? Cóż. Kopnijcie mnie w jaja, bo mam pieprzony koszmar.

Wszystko w jednej chwili do mnie wraca, niczym film przewijany na podglądzie. Gra w kasynie z chłopakami, kolacja, walka uliczna, stringi w ustach, przytulanie striptizerki – Lily – w barze. Jednak to wszystko. Na tym moje wspomnienia się kończą i dalej jest próżnia. Czarna dziura – taka, którą zostawiłaby kula, którą kusi mnie, by wpakować sobie między oczy. Myślałem, że to ona. Jezu Chryste! Myślałem, że to Kate. Kiedy ją objąłem i próbowałem pocałować – sądziłem, że to Kate. Jednak było inaczej. Siadam na klapie toalety, podczas gdy Lily owija się ręcznikiem, obserwując mnie z malującym się na jej twarzy zmartwieniem. Oddycham ciężko, szybko, a moje serce bije tak mocno, jakby chciało wyskoczyć mi z piersi i uciec gdzieś daleko od tej popieprzonej sytuacji. Co zaszło? Czy chłopaki mnie zgarnęli i odtransportowali do hotelu? Oddałbym lewe jajo, by tak właśnie było. Ale, gdyby tak było, jakim cudem w mojej kabinie prysznicowej znajdowałaby się ta dziewczyna, mówiąca mi, że wczoraj zaszalałem? Matko… Po raz pierwszy w życiu nie potrafię wymyślić logicznego wytłumaczenia. Żadne przekleństwo nie jest wystarczające, by zastosować je w tej sytuacji. Czy wymknąłem się z klubu z nią, zabrałem limuzynę i przyjechałem tutaj? To brzmi jak coś, do czego byłbym zdolny. Czy Kate… wywraca mi się żołądek.. czy Kate nas tutaj widziała? Boże Wszechmogący… Moje serce nieco przyspiesza, myślę, że zaraz będę miał zawał. Czy trzydziestodwulatek nie jest za młody na zawał? Mam nadzieję, że tak. Ona mi nigdy nie wybaczy. Nie tym razem. Wykorzystałem zapasy szczęścia. Przelatuję w głowie wszelakie scenariusze całowania tyłka – każdą metodę znaną ludzkości. Ale nie znajduję żadnej pomocnej. Żaden kwiatek, prezent czy wielki gest nie będą w stanie tego naprawić. W telewizji nie leci żaden program pod tytułem: „Przepraszam, że przeleciałem inną, myśląc, że to ty”. Nawet gdybym wyjaśnił… Kate nigdy tego nie zapomni. Nie przeboleje. Nigdy już na mnie nie spojrzy, tak jak patrzyła wcześniej. I wcale nie będę się dziwił. Zamykam oczy i ukrywam twarz w dłoniach. Zasługuje na coś lepszego – o wiele lepszego. Kate zasługuje na kogoś lepszego niż facet, który rozrywa jej duszę średnio co dwa lata. Lepszego niż ja. – Drew, wszystko w porządku? Zawołać kogoś? Nie zdążam zadać pytania, na które i tak nie chcę znać odpowiedzi, bo drzwi łazienki

stają otworem. Pojawia się w nich Billy Warren. Patrzy to na mnie, to na Lily. – Wszystko dobrze? – Nie – odpowiada dziewczyna. – Myślę, że Drew jest chory, bobasku. „Chory”. Taki właśnie jestem. Coś jest ze mną nie tak. Mam namieszane w głowie. Wiecie o tym – prawdopodobnie zdajecie sobie z tego sprawę już od dłuższego czasu. Ciągle… Chwila. Czy ona właśnie nazwała go „bobaskiem”? Warren wchodzi do łazienki, staje obok Lily i kładzie rękę na jej ramieniu. – Będziesz rzygał, stary? Powinieneś puścić pawia, od razu się lepiej poczujesz. Mówiłem ci wczoraj, żebyś nie pił tego gówna. Gapię się na twarz Warrena, próbując to sobie przypomnieć. Niewielka iskierka nadziei rozpala mi pierś. – Czy wy… bzykaliście się wczoraj? Kretyn szcza na mój malutki płomień nadziei. – Nie, nie uprawialiśmy seksu. Kurwa! Jednak dziewczyna pokazuje mi lewą rękę i dodaje z uśmiechem: – Wzięliśmy ślub! Natychmiast podnoszę głowę – ten nagły ruch powoduje, że dudnienie w niej powraca z nową siłą. Warren staje prosto, obejmuje kobietę – oboje uśmiechają się promiennie i szeroko. Wskazuję na nich. – Jesteście… Pobraliście się? Warren przytakuje. – Pomyślałem, że jeśli Vegas było dobre dla mojej kuzynki, by związać się węzłem małżeńskim, to dla mnie też będzie okej. – Patrzy z uwielbieniem na Lily. – Kiedy znajdujesz kogoś tak niezwykłego, kiedy wiesz, że to coś poważnego, nie pozwalasz, by ci umknęło. Zezuję na nich. – Ale ślub? Lily przytakuje z entuzjazmem. – Wzięliśmy go w kaplicy Drive-Through. Mamy kilka świetnych zdjęć. I teraz jestem panią Warren. Nie. Nadal nie potrafię tego pojąć. – Wzięliście ślub? Serio? Mina Warrena sugeruje, że facet zaczyna się denerwować. – Tak, wzięliśmy pieprzony ślub. Masz z tym problem? W końcu to do mnie dociera. Palant poślubił striptizerkę. Ale, co ważniejsze – ja jej nie przeleciałem! W mojej głowie odzywa się anielski chór: Alleluja, alleluja, alleluja, alleluja, alleee-lu-jaaa…!

Nie nawaliłem. Nie zdradziłem Kate, nie zniszczyłem życia naszemu synowi i nie rozpieprzyłem wszystkiego, na co tak ciężko pracowaliśmy. Przytłoczony emocjami wzruszam się, odczuwając ogromną ulgę. Ale nie płaczę. Robię coś o wiele, wiele gorszego. Wstaję i ściskam Billy’ego Warrena. – Kocham cię, facet. Tak, stres związany z dzisiejszym porankiem popchnął mnie na krawędź. Obejmujemy się przez chwilę, nim on mnie w końcu odpycha, trzyma na długość ramion i zdezorientowany patrzy mi w twarz. – Stary – mówi z niesmakiem. Wracają mi zmysły. Kręcę głową. – Przepraszam, ja tylko… Cieszę się z twojego powodu. Tłumaczenie? Odczuwam cholerną radość dla siebie samego. A to, że poślubił kobietę bardzo podobną do Kate? Nie – to się w ogóle nie liczy. Klepię go w plecy, gratulując. – Tobie i… – Ją klepię… po głowie. – Obojgu wam gratuluję. – W tej chwili uświadamiam sobie, że nadal nie mam bladego pojęcia, gdzie jest Kate. Wskazuję palcem na drzwi. – Muszę lecieć. Wypadam z łazienki szybko jak wiatr. Wchodząc z sypialni do salonu, czuję się jak Dorotka, która wyszła z domu wprost do krainy Oz. Wszystko jest zbyt jaskrawe, zbyt kolorowe… zbyt głośne. Matthew i Delores siedzą przytuleni na kanapie, nakryci dużym kocem, jedzą płatki z jednej miski i oglądają w telewizji Wyspę Gilligana. Matthew śmieje się, po czym Dee wkłada mu do ust łyżkę Froot Loops. Kiedy pojawiam się w pomieszczeniu, Matthew natychmiast na mnie patrzy. – Żyjesz. Delores wygląda, jakby była rozczarowana. – Szlag by to trafił. Miałam nadzieję, że będziemy musieli zrobić ci płukanie żołądka. Matthew figlarnie ciągnie ją za kucyk i mówi: – Mówiłem ci, żebyś od teraz była miła. Dość tych docinków. Kiedy przyjaciel obraca się do mnie, Delores pokazuje mu język. Adrenalina napędzana euforią z powodu tego, że nie wsadziłem fiuta w cipkę, która nie należała do Kate, zaczyna się powoli rozmywać. Moja głowa, jak i żołądek wracają do odczuwania skutków potężnego kaca. Pocieram skronie i mówię do Matthew i Dee: – Wiecie, że Billy się w nocy ożenił? Zgodnie odpowiadają ze znużeniem:

– Noo… – Ze striptizerką, którą zna mniej niż dwadzieścia cztery godziny? – Noo… Choć myślę, że znam odpowiedź, zadaję trzecie z najgłupszych pytań w historii: – Dał jej do podpisania intercyzę? Delores drwi: – Nie wiem, czy mój kuzyn wie, jak się pisze „intercyza”. Bach! Bach! Wydają się zbyt spokojni zważywszy na okoliczności. – Dlaczego go nie powstrzymaliście? Teraz Dee piorunuje mnie wzrokiem. – Jaja sobie robisz? Matthew wyjaśnia: – Drew, to był twój pomysł. Patrzę na nich z kamiennym wyrazem twarzy. – Mój? – Tak. Kiedy już pozbierałeś się z podłogi po zanurkowaniu nosem pod bar, zacząłeś nawijać na temat świetności małżeństwa. Twierdziłeś, że wszyscy powinni wziąć ślub. Mówiłeś o tym, że miłość jest cenna niczym piękny kwiat, a małżeństwo to woda i słońce, które pomagają jej wzrastać. Poważnie nie powinienem już tykać alkoholu. Nigdy. – Ja tak powiedziałem? Matthew kiwa głową. – Byłeś bardzo poetycki. – Cholera. Powinniśmy zadzwonić do Wilsona. On jest najlepszym adwokatem od rozwodów w całym Nowym Jorku. – I starym kolegą mojej mamy. – Może wymyśli coś, co cofnie ten bałagan. Matthew bierze kolejną łyżkę płatków do ust. – Już mu zostawiłem wiadomość. Bach! Bach! Przesuwam palce ze skroni na czoło, starając się powstrzymać cholerne dudnienie. – Coś jeszcze mnie ominęło? – A co pamiętasz jako ostatnie? – pyta Matthew. – Ee… jak grałem z tobą i Stevenem w pokera w Paradise. Warren śpiewał Barry’ego Manilowa na scenie. Mój przyjaciel parska śmiechem. – To sporo ci umknęło. – Odstawia miskę z płatkami na ławę i spieszy z wyjaśnieniami: – Kate, Dee, Lexi i Erin zdecydowały rozwalić nam imprezę i przyjechały do Paradise. Kiedy już wyszliśmy z posterunku policji… Natychmiast mu przerywam. – Dlaczego byliśmy na posterunku?

– Ponieważ tam zostajesz zabrany, kiedy aresztuje cię policja. – Zostaliśmy aresztowani? Uśmiecha się. – O nie. My nie. Dee unosi rękę. – Ale my tak. Wytrzeszczam oczy. Kate była w areszcie? Bach. Matthew uspokajająco macha ręką. – Tylko coś koło dwudziestu minut. Wypuszczono dziewczyny, oddając je pod naszą opiekę, bo nie wniesiono żadnych zarzutów. Wyprostowałem wszystkie sprawy z klubem. Idąc zwyczajowym tokiem myślenia, zwracam się do Dee: – Co zrobiłaś, że aresztowano Kate? Dziewczyna się śmieje. – Za to akurat możesz podziękować siostrze. Alexandrze nie spodobała się uwaga, jaką jej mąż poświęcał striptizerkom. Kiedy jedna z nich zaczęła ją drażnić, Lexi pokazała, na co ją stać, a my jej w tym pomogłyśmy. Powiem tylko tyle: jak na panienkę z dobrego domu, Jędza ma przyzwoity prawy sierpowy. A to akurat dla mnie nie nowość. – Jezu Chryste! – wzdycham. – Dobra, zapomnijmy o tym. Powiedzcie mi tylko, gdzie jest Kate. Dee wygląda na zmieszaną. – O co ci chodzi? Jest w waszym pokoju. Bach! Zanim mam szansę wyjaśnić, że Kate tam nie ma, otwierają się drzwi od jednej z sypialni. Wychodzi z niej Erin. Ma mokre włosy i ubrana jest w puchaty szlafrok. – Dzień dobry! – Cześć, niegrzeczna dziewczynko – wita ją Dee. Erin wchodzi do kuchni. – Mmm… kawa. Przygotujcie się na sensację, bo oto z sypialni, z której właśnie wyszła Erin, wychodzi nie kto inny jak… Jack O’Shay. Bez koszuli. W samych bokserkach. Niemożliwe. Przeciąga się i ziewa, po chwili drapie się po klacie. – Zajebista noc, co? Właściwie to mi przykro, że żenisz się tylko raz, Evans. Z chęcią bym to powtórzył. Proszę, przyjrzyjcie się mojej twarzy. Gałki oczne wypadły mi z orbit? Czuję się, jakby tak właśnie było. Patrzę na Matthew. On jedynie przytakuje i na migi pyta, co zamierzam z tym zrobić. Bach! Bach!

Bach! Kiedy Erin wkłada głowę do lodówki, a Jack staje obok mnie, pytam cicho: – Czy wy…? Czy to…? – Czy to to, co myślisz? – Uśmiecha się jak niedawno nakarmiony kot. – Tak i tak. – Przyznaje cicho: – Erin jest dzika, stary. Z łatwością znalazła się w mojej trójce najlepszych lasek. Później opowiem ci ze szczegółami. Jeśli to skończy się tym, że Erin w najbliższym czasie nie będzie chciała już być moją sekretarką, będę musiał zabić Jacka. Serio. Przyjaciół zawsze będę mógł znaleźć sobie nowych. Ale znaleźć sekretarkę, która ogarnia swoją robotę tak dobrze, jak robi to Erin? To może być bardzo trudne. Erin wraca do salonu z kawą. Jack bierze gazetę leżącą na ławie i mówi: – Idę do kibla. – Jednak, zanim odchodzi, dodaje: – Hej, Erin, może zrobisz mi kawę, gdy już wyjdę? Erin uśmiecha się słodko. – Hej, Jack, a może sam sobie zrobisz? Nie jesteśmy w firmie, a nawet jeśli byśmy byli, pracuję dla Drew, nie dla ciebie. Jack śmieje się i idzie do łazienki. Bach! Gapię się na Erin. W moim głosie słychać strach, gdy mówię: – Erin. Jestem zszokowany. Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłaś, by Jack się z tobą zabawił, myślałam, że jesteś mądrzejsza. Odchrząkuje. – A rozważałeś możliwość, że to może ja zabawiłam się z Jackiem? Zastanawiając się nad tym, masuję szczękę, ponieważ nie, nie brałem tego pod uwagę. Bach! Erin kontynuuje: – Przyjechałam tu z nadzieją, że poznam Pana Właściwego, ale się nie pojawił. Jack jest fajny, a co ważniejsze, był chętny, gotowy i dostępny. Sam to poskładaj. – Ale nie będzie ci się dziwnie pracować z nim codziennie w tej samej firmie? Widział, jak przeżywasz orgazm. – Urywam. – Przynajmniej mam nadzieję, że widział. Erin puszcza do mnie oko. – Dobrze się przyjrzał. – Bierze łyk kawy. – Ale nie, nie będzie w tym nic dziwnego. Jesteśmy dorośli, a co dzieje się w Vegas, zostaje w Vegas, prawda? – Najwyraźniej tak. No chyba że ktoś nazywa się Billy Warren. W jego przypadku, konsekwencje wydarzeń z Vegas mogą kosztować go połowę majątku. Erin wraca do kuchni, nalewa drugi kubek kawy i wraca do sypialni, z której wyszła, zamykając za sobą drzwi. Kręcę głową. – Wow. Znów mam zamiar zapytać Matthew i Dee, gdzie jest Kate, ale do naszych uszu dochodzi rytmiczne uderzanie. Stuk.

Stuk. Stuk. – Co to, u diabła, za dźwięk? Niczym te upiorne bliźniaczki z Lśnienia, mój przyjaciel i jego żona znów odpowiadają równocześnie: – Steven i Alexandra. Dudnienie wydaje się dochodzić zza zamkniętych drzwi ich pokoju. – Jedno drugie przybija do krzyża? Matthew mamrocze pod nosem: – Jedno drugiemu z pewnością robi coś niedobrego. Stuk. Stuk. Ostrożnie podchodzę do ich drzwi. Kiedy jestem w odległości zaledwie kilku centymetrów od nich, przykładam ucho do zawiasów. Podsłuchuję. – Kto jest twoim tatuśkiem, dziewczynko? Powiedz to. Powiedz, że to ja. – Ty Steven… och… Ty, Steven. Wtem do moich uszu dociera charakterystyczny dźwięk dłoni opadającej na pośladek. – Aaa! – Odskakuję do drzwi, jakby były pod prądem. Zakrywam uszy, jednak jest już za późno. Pochylam się, opieram ręce na kolanach, próbując się nie porzygać. Mam nadzieję, że na wyposażeniu tej willi jest woda utleniona, żebym mógł wysterylizować sobie bębenki. Kiedy mijają mi nudności, prostuję się i mówię do Dee i Matthew: – Pieprzyć to. Chcę wiedzieć jedno. Gdzie jest Kate? Delores odpowiada: – Mówiłam ci już, ośle, że w waszym pokoju. Jak tylko wróciliśmy, położyliśmy was razem spać. – Ale wyszedłem z pokoju, a jej tam nie było! Delores wzrusza ramionami. – Może zdecydowała się uciec przed ślubem. Otworzyła okno i uciekła. – Uśmiecha się. – Jeśli chcesz znać moje zdanie, tak właśnie powinna zrobić. Matthew znów ciągnie Dee za włosy, ale przyznaje: – To prawda, Drew. Kate nie wychodziła z pokoju. Wiedzielibyśmy, gdyby wyszła. – Obraca się do żony i ostrzega ją: – Jeśli ciągnięcie za włosy nic nie da, będę musiał przylać ci w tyłek. Dee przysuwa się bliżej niego i prowokuje: – Obiecanki cacanki. – Całuje go, całkowicie ignorując mój problem. Przeczesuję ręką włosy, po czym obracam się i maszeruję z powrotem do naszej sypialni. Patrzę na łóżko, ale Kate w nim nie ma. Tak na wszelki wypadek podnoszę kołdrę i nią potrząsam. I nic. Wchodzę do przyległej garderoby i, choć to nieprawdopodobne, sprawdzam, czy nie ma jej za wieszakami z ubraniami. Ani śladu Kate. Wracam do sypialni i obchodzę łóżko… Z drugiej jego strony, na podłodze, spostrzegam piękną stopę z ładnie pomalowanymi

paznokciami. To naprawdę ładna stópka. Moje spojrzenie wędruje w górę do pięknej łydki, następnie do uda, które tak doskonale pasuje, gdy jest owinięte wokół mojego biodra. Nadal we wczorajszym ubraniu, śpi na podłodze z jedną nogą wyciągniętą, a drugą podwiniętą pod siebie, z rękami złożonymi jak do modlitwy, na których jak na poduszce oparła policzek. Kate. Każda komórka mojego ciała na jej widok wzdycha z ulgą. Stoję nad nią przez chwilę, przyglądając się, jak oddycha, śpiąc niczym kociak przed kominkiem. Zalewa mnie nieskończona miłość, jaką zawsze do niej czuję – teraz jednak szczególnie to odczuwam, ponieważ przez chwilę sądziłem, że ją skrzywdziłem. Chwytam koc i poduszkę, po czym klękam obok Kate. Kładę się na prowizorycznym łóżku na podłodze i przyciągam do siebie dziewczynę, która opiera głowę na mojej piersi. Budzi się przy tym z jękiem. – Drew? Gładzę ją po włosach. – Tak, kochanie. To ja. Nie podnosząc głowy, zastanawia się sennym głosem: – Dlaczego leżysz na podłodze? Całuję ją w czubek głowy i szepczę w jej włosy: – Ponieważ ty na niej leżysz. Po krótkiej chwili mówi tylko: – Och. Przesuwam dłonią w górę i w dół pleców Kate, głaszczę jej ramię, ciesząc się każdym dotykiem i tym, że czuję ją przy sobie. – Dobrze się bawiłaś w nocy? Nadal leżąc na mojej piersi, lekko porusza głową. – Aha. – Po chwili wzdycha głęboko i sugeruje: – Nigdy więcej już tego nie róbmy. Nie mogę się bardziej z tym zgodzić. Przez moment leżymy w milczeniu. Gapię się w sufit, pragnąc przespać się jeszcze kilka godzin. Jednak muszę powiedzieć jej coś jeszcze. – Kate? – Lekko ściskam jej ramię. – Hej, Kate? – Mmm? Mówię cicho, szorstkim od emocji głosem: – Nie mogę się doczekać, by się z tobą ożenić. Unosi głowę i patrzy na mnie uroczo przekrwionymi oczami. Uśmiecha się. – Tak… ja też nie mogę się doczekać, by za ciebie wyjść. Opiera ponownie głowę i kładzie dłoń na moim sercu. Nakrywam jej rękę swoją i w takiej pozycji zasypiamy.







EPILOG Czego więc nauczyła nas ta historia? Po pierwsze i najważniejsze: wieczory panieńskie i kawalerskie – okropny pomysł. Kiedy jesteście w związku, łażenie po barach i klubach ze striptizem jest proszeniem się o kłopoty. Ktokolwiek rozpoczął tradycję tych wieczorów, powinien zostać pochowany żywcem w masowym grobie z facetem, który wymyślił karaoke i… cóż… miałem powiedzieć z Billym Warrenem. Myślę jednak, że pozwolimy mu żyć. Jestem ponad to – on jest nieszkodliwy. Jest też tępy, irytujący i… jest również przyzwoitym, dobrym przyjacielem. Już to wiedziałyście, prawda? Nigdy nie będziemy najlepszymi kumplami, ale od teraz, kiedy zobaczę go raz czy dwa w ciągu roku, nie będę miał nic przeciwko temu. Co jeszcze? Ufajcie sobie – naprawdę można się czegoś nauczyć na błędach. Ja się nauczyłem. I tym razem, kiedy miałem okazję, niczego nie spieprzyłem. Wierzyłem w Kate, ufałem w nasz związek i postąpiłem właściwie. Cholera, w końcu. A teraz przejdźmy do tego, na co czekacie: Do ślubu. Matthew, Jack i Steven, moi rodzice, James i ja podjeżdżamy na czas pod katedrę Świętego Patryka. Kościół ten rzadko jest zamykany dla zwiedzających, na naszą imprezę jednak – i aby pomieścić tysiąc gości siedzących w ławach i stojących w nawach – jego władze zgodziły się uczynić wyjątek. Sowita „darowizna” również nie zaszkodziła. Patrzę na synka, który biega po bocznej nawie, zatrzymując się od czasu do czasu, ponieważ jego uwagę zwracają nadchodzący goście. Witam się z ojcem Doughertym, który będzie prowadził ceremonię. – Jak się dziś czujesz, Andrew? Jesteś gotów? – Jestem do tego stworzony, ojcze. – Miło to słyszeć. Limuzyna twojej panny młodej właśnie podjechała, zatem możesz już zająć miejsce przy ołtarzu. Nie denerwuję się – nie czuję niepokoju czy strachu, że popełniam błąd. Nie mam gęsiej

skórki. Jedyne, co czuję, to… ekscytację. Zniecierpliwienie. Mama zabiera Jamesa i wychodzi do przedsionka. Razem z ojcem podchodzę bocznym wejściem, po czym wchodzimy przed ołtarz. Kiedy jesteśmy w połowie drogi, ojciec zatrzymuje mnie, kładąc mi rękę na ramieniu. Jego niebieskie oczy, tak podobne do moich, przepełnione są emocjami. – W razie gdybym nie mówił ci wcześniej, chciałbym, byś wiedział, że jestem z ciebie dumny, synu. Jesteś dobrym człowiekiem, cudownym ojcem i nie mam wątpliwości, że będziesz wspaniałym mężem. Bardzo jestem dumny, Drew. Ściska mnie mocno, w sposób, który mówi, że mimo iż będę małżonkiem i ojcem, nadal nie przestanę być jego synem. – To wiele dla mnie znaczy, tato – mówię ochryple. – Dziękuję, że byłeś dla mnie najlepszym przykładem, jaki powinien być mąż i ojciec. Klepiemy się po plecach. On klepie mnie po ramieniu. – A teraz biegnij przed ołtarz, zanim Kate zmieni zdanie. Uśmiecham się. – To wysoce nieprawdopodobne. Wzrusza ramionami. – Lepiej dmuchać na zimne. Ja też nie sądziłem, że twoja matka będzie się chciała wycofać. O tym nie wiedziałem. – Mama nie chciała za ciebie wyjść? Znów klepie mnie po plecach. – To opowieść na inny dzień, synu. Idź się żenić i ciesz się każdą sekundą ceremonii. Wychodzi bocznymi drzwiami z kościoła. Podchodzę do Matthew i Stevena czekających przy ołtarzu. – Masz obrączki? – pytam Matthew. Klepie się po kieszeni. – Całe i zdrowe. Kiedy organista zaczyna grać Angels Watching O’Neill Brothers, Steven mówi: – To znak dla nas. Matthew uśmiecha się i mówi jak Terminator: – Jeszcze tu wrócę. – Obaj wychodzą bocznym wyjściem. Stoję sam. Czekam. Kiwam głową do przyglądających mi się gości. Jedną rękę mam luźno zwieszoną wzdłuż boku, a drugą trzymam za plecami. Oddycham głęboko i wolno. Kwartet smyczkowy zaczyna grać Kanon D-dur Pachelbela. Czas na ślub. Najpierw w drzwiach pojawiają się nasi rodzice. Tata, stojąc po środku, wygląda dostojnie; mama ma na sobie fioletową suknię z jednym ramiączkiem, matka Kate ubrana w granatową suknię idzie po drugiej stronie. Cała trójka uśmiecha się promiennie, idąc w kierunku ołtarza. Nim mama siada w ławce, posyła mi buziaka. Robiła tak, gdy byłem dzieckiem i wychodziłem do szkoły – dopóki nie podrosłem i nie poprosiłem, by przestała. Uśmiecham się do niej wymownie.

Dalej wchodzą moja siostra i Steven. Alexandra wygląda bajecznie w burgundowej sukni bez ramiączek, którą wybrała Kate. Kremowy szal zakrywa jej ramiona, zakręcone blond włosy upięła w idealną fryzurę. Jej dłoń swobodnie spoczywa na łokciu Stevena. Patrzą na siebie i wiem, że myślą o własnym ślubie. Kiedy docierają pod ołtarz, Steven całuje Lexi, po czym rozdzielają się, by stanąć po obu bokach. Za nimi pod rękę idą Jack i Erin. Jack puszcza oko do lasek siedzących w ławkach, a Erin uśmiecha się radośnie. Promiennie. Jeśli kiedykolwiek potrzebowałybyście dobrego przykładu, jak powinna wyglądać niezobowiązująca znajomość, Jack i Erin świetnie ją prezentują. Nie ma między nimi złości, nie ma niezręczności. Jest wyłącznie przyjacielski, fizyczny pociąg. Dalej kolej na Matthew i Dee-Dee. To nasi świadkowie. Delores ma na sobie identyczną sukienkę jak moja siostra – zamiast jednej z tych swoich cudacznych, które zazwyczaj ubiera – i wygląda naprawdę dobrze. Idzie z Matthew pod rękę, kołysząc biodrami w takt muzyki, co sprawia, że przyjaciel śmieje się z jej spontaniczności. Kiedy docierają przed ołtarz, dziewczyna taksuje mnie wzrokiem – po czym wyciąga w górę obydwa kciuki. Kiwam jej głową, dziękując za ten komplement. Delores staje przed moją siostrą, a Matthew zajmuje miejsce po mojej lewej stronie. Jeszcze jedna para idzie nawą główną, nim w drzwiach pojawi się Kate. Ta para robi całe pieprzone przedstawienie. Wszyscy goście patrzą tylko na nich. Wiedziałem, że tak będzie. Kate również, ale to nam nie przeszkadza. To Mackenzie i James. Dziewczynka sypiąca kwiatki i chłopiec od obrączek. Ulubieńcy każdego fotografa. Mackenzie ma na sobie białą, koronkową sukienkę z bufiastymi rękawkami. Jej długie włosy zostały zaplecione w warkocze i ozdobione białymi stokrotkami. Jest na tyle duża, by nazwać ją piękną i na tyle mała, by uznać ją za uroczą. Jej niebieskie oczy połyskują, gdy macha ręką z końca nawy. Również jej macham. Bierze naszego syna za rękę i razem idą w kierunku ołtarza. James wygląda niesamowicie w swoim małym garniturku od Armaniego. Zaskakująco dobrze się zachowuje – trzyma tempo Mackenzie, ściska przed sobą poduszeczkę na obrączki i uśmiecha się do aparatów. Kiedy docierają do ołtarza, James puszcza rękę Mackenzie, łapie mocno poduszkę i biegnie wprost do mnie. – Tata! Podnoszę go i patrzę w jego wielkie, brązowe oczy. – Dopcie? – pyta. – Świetnie się spisałeś, mały. – Całuję go w skroń. – Idź teraz do babci i dziadka, okej? – Otej. Stawiam go na nogach, a moi rodzice biorą go do siebie do ławki. Staję prosto. Katedrę wypełniają pierwsze nuty Marsza Weselnego. Wszyscy goście wstają i obracają się w kierunku drzwi. Kiedy podwójne drewniane wrota stają otworem, brak mi tchu.

Wygląd Kate zapiera dech w piersiach. Jest bardziej oszałamiająca, niż mogłem to sobie wyobrazić, a mam bujną wyobraźnię. Ma na sobie białą suknię bez ramiączek, z gorsetem w kształcie serca, który ujawnia cudowny rowek między piersiami, i zwęża się w pasie, podkreślając jej wąską talię. Koronka rozszerza się na biodrach i ciągnie się za suknią majestatycznym trenem. Welon z irlandzkiej koronki zdobi jej głowę, okrywając opadające fale ciemnych, błyszczących włosów. Jej makijaż jest delikatny i jasny, wystarczający, by podkreślić gładką cerę, pełne usta i te duże, ciemne oczy, które zahipnotyzowały mnie w chwili, gdy je pierwszy raz zobaczyłem. Przełyka z trudem ślinę i rozgląda się po wypełnionej katedrze, wygląda trochę niepewnie. Jakby była zdenerwowana. Aż dostrzega mnie, czekającego na nią przy ołtarzu. Patrzy mi w oczy przez moment, a potem powoli, pewnie się uśmiecha. I jest idealnie. Wizja mi się rozmywa i mam w dupie, czy jestem jak ciota. To prawda. Zasłużyłem sobie. Pierś ściska mi się z czułością z powodu świętości tej chwili. Muzyka gra głośniej, a Kate, trzymając George’a pod rękę, idzie do ołtarza. Nie mogę oderwać od niej wzroku, a jej spojrzenie nie opuszcza mojej twarzy. Kiedy w końcu docierają na miejsce, ściskam dłoń George’a, który idzie do ławki i zajmuje miejsce obok Carol. Kate podaje mi rękę i, jak to zrobiłem, gdy się poznaliśmy, całuję ją z szacunkiem. – Wyglądasz cudownie – mówię cicho. – Ja… Brak mi słów. Jej uśmiech nie słabnie. – Najwyraźniej na wszystko przychodzi czas. Nagle jesteśmy sami, cały kościół znika. Liczymy się tylko my. Obejmuję jej twarz i opuszkiem kciuka przeciągam po jej wardze. Pochylam się i całuję ją – delikatnie choć z uczuciem. Po chwili ojciec Dougherty odchrząkuje. Głośno. – Na to jeszcze przyjdzie czas, synu. Kończę pocałunek i obracam się w stronę księdza, trzymając Kate za rękę. Kate się rumieni, a z tyłu słychać śmiechy gości. Odchrząkuję. – Przepraszam, ojcze. Cierpliwość nigdy nie była moją cnotą. – Cóż, nie dziwię ci się. – Skupia się na Kate. – Wyglądasz przepięknie. – Dziękuję, ojcze. – Podaję Delores bukiet stokrotek i białych róż. – Możemy zaczynać? – pyta ojciec Dougherty. Z pierwszej ławki James krzyczy: – Tsy, ctery, start! Znów śmiech rozchodzi się po katedrze. Ojciec Dougherty mówi: – Uznam, że tak. Ceremonia przebiega gładko – modlitwy, czytania, śpiewy. W końcu następuje

wyczekiwany przez wszystkich moment. Ojciec Dougherty pyta: – Andrew, czy przysięgasz wytrwać w związku z Katherine w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli? Czy ślubujesz jej miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że jej nie opuścisz aż do śmierci? – Jasne, że tak – odpowiadam pewnie. Kate patrzy mi w oczy, a jej uśmiech jest radosny i prawdziwy, kiedy ojciec Dougherty pyta ją: – A czy ty, Katherine, przysięgasz wytrwać w związku z Andrew w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli? Czy ślubujesz mu miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że go nie opuścisz aż do śmierci? W jej pięknych, brązowych oczach pojawiają się łzy. – Tak. Ślubuję. Potrzebuję całej swojej silnej woli, by jej do siebie nie przyciągnąć i nie pocałować. Matthew podaje obrączki, a Kate wyciąga rękę. Ściska mi się gardło, gdy wsuwam złoty krążek na jej palec. – Przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. Oddaję ci to, kim jestem i kim będę. Tą obrączką cię poślubiam i łączę swoje życie z twoim. Kate trzyma mnie za rękę przez chwilę. Łza spływa jej po policzku, gdy zakłada mi obrączkę, mówiąc dokładnie te same słowa: – Przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. Oddaję ci to, kim jestem i kim będę. Tą obrączką cię poślubiam i łączę swoje życie z twoim. Po wszystkim ojciec Dougherty mówi: – Ogłaszam was mężem i żoną. Bez zastanowienia porywam Kate w ramiona. Ona śmieje się i łapie mnie za szyję, po czym nasze usta się łączą. Pocałunek jest długi, głęboki i kompletnie niestosowny w kościele. Wybuchają oklaski, biją dzwony, a muzycy grają Odę do radości. W końcu niechętnie odsuwam się od Kate, która bierze mnie pod rękę i razem idziemy główną nawą. Ręka w rękę. Mąż i żona. Robimy tysiąc cholernych zdjęć w różnych miejscach i pozach. James trzyma się dzielnie – ani razu się nie krzywi. Fotograf nalega, byśmy przestali się obmacywać i zaczęli się uśmiechać. Najwyraźniej moja ręka na tyłku panny młodej nie jest akceptowalna na ślubnym portrecie. Myślę jednak, że może się myli.

Kiedy wskakujemy do limuzyny, Matthew podaje mi butelkę szampana. Otwieram ją, a alkohol się rozlewa. Pryska mi na twarz, więc Kate przysuwa się i go zlizuje. Delores gwiżdże. – Mmm… – mruczy Kate. – Szampan wybornie na panu smakuje, panie Evans. Śmieję się. – Myślę, że znam kilka lepszych miejsc, na których smakowałby lepiej, pani Evans. Kate chichocze. – W takim razie musimy dopilnować, by w naszym apartamencie znalazła się dziś w nocy butelka. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, kochanie. – Jej ciało wybornie smakuje z szampanem. Napełniam kieliszki i podaję wszystkim w limuzynie. Steven pozwala Mackenzie napić się troszkę, choć mała uroczo się krzywi z obrzydzenia. James wspina się na kolana mamy i opiera głowę na jej piersi. Kate gładzi go po ciemnych włoskach. – Długo już nie wytrzyma. Biorę łyk z kieliszka. – Ja też nie, biorąc pod uwagę to, jak pięknie wyglądasz w tej sukni. – Myślałam, że twoja ulubiona sukienka, to ta, która leży na podłodze. – Ta jedna stanowi wyjątek. Chociaż powstrzymam się z oceną, póki się jej nie pozbędziesz. – Całuję ją w ucho i szepczę: – Po dłuższej, wnikliwej analizie… wypowiem się co do swoich preferencji. Patrzy na mnie czule, uwielbienie maluje się na jej twarzy. – Jestem taka szczęśliwa, Drew. Misja wypełniona. – Ja też. Głaszczę Jamesa po pleckach i przysuwam Kate do siebie. Wodzi nosem po mojej szyi, po czym opiera policzek na moim obojczyku. Rozkoszujemy się tą chwilą, słuchając śmiechu naszych przyjaciół. Limuzyna podjeżdża pod Four Seasons, gdzie ma odbyć się przyjęcie weselne. Pierwszy wysiada Matthew, po czym pomaga wyjść z samochodu Dee, która trzyma w ręku kieliszek szampana. James, naładowany energią po tuleniu u mamy, pcha się jako następny, za nim wysiada Mackenzie, dalej Alexandra i Steven. Kiedy kierowca podaje rękę Kate, daję mu napiwek i mówię: – Ja się tym zajmę, dzięki. Pomagam żonie wysiąść z limuzyny. Mojej żonie. Nie sądzę, bym kiedykolwiek przestał tak o niej myśleć. Z pewnością będę szukał pretekstu, by jak najczęściej tak ją nazywać. Prowadzę ją pod migotliwie oświetloną bramą do budynku, gdzie wszyscy zebrani chcą świętować nasze małżeńskie szczęście. Jednak doskonale wiemy, zarówno wy, jak i ja, że prawdziwe świętowanie rozpocznie się dopiero wtedy, gdy zostaniemy sami w hotelowej sypialni.

Nasza grupa przybywa do luksusowego pomieszczenia obok głównej sali balowej, gdzie raczymy się przekąską z dala od ciekawskich oczu gości – niczym zespół rockowy za kulisami. Lauren Laforet, nasza organizatorka ślubna, wita nas, upewniając się, że do tej pory wszystko przebiega dobrze, po czym przez walkie-talkie wydaje polecenia swoim pracownikom. Delores i Alexandra upinają tren z tyłu sukni Kate, by mogła bezpiecznie tańczyć i nie upadła.
Nie wiem dokładnie, na czym polega upinanie trenu, ale sądząc po minach pań, nie mam ochoty brać w tym udziału. Podchodzę do bufetu i proszę o talerz z przystawkami dla Kate. Muszę zadbać, by miała siłę na później. Kate stoi, a ja karmię ją po kawałeczku. Jęczy z rozkoszy przy każdym kęsie, stąd wnoszę, że nic dzisiaj nie jadła. A może po prostu uwielbia oblizywać moje palce, ponieważ to właśnie robi i z uśmiechem pyta: – Sprawia ci to radość, prawda? Mój na wpół stojący koleżka kiwa główką, a ja mówię: – Niezmiernie. – Wkładam jej owinięty wędliną kawałek chleba do ust, a ona wodzi językiem wokół mojego palca. – Mnie też. Idę za ciosem: – Ssij mocniej – mówię, w połowie tylko żartując. Wykonuje moje polecenie. Kiedy sięgam po kolejny kawałek, Kate dodaje: – Gdzieś już to słyszałam… – Przywyknij. Jest szansa, że przez następne trzy tygodnie będę powtarzał to jak mantrę. – Halo – mówi Alexandra, stając za plecami Kate. – Słyszymy was. Fuuuj… – I tak nic nie pobije mojego wstrętu, gdy usłyszałem dźwięki dochodzące z waszego pokoju, gdy byliśmy w Vegas. Woda utleniona niestety nie zadziałała. Dużo później w nocy nadal ich słyszałem. Zastanawiam się nad terapią u psychologa. Albo nad hipnozą. Uśmiecha się dziarsko. – To był świetny poranek. – Kiedy był świetny poranek? – pyta Steven, przynosząc mojej siostrze drinka. Alexandra patrzy na męża w sposób, w jaki dwunastolatka spogląda na plakat Justina Biebera. – Każdy poranek z tobą jest świetny. Całują się. Widzę, że z drugiego końca pomieszczenia przygląda im się Mackenzie, więc puszczam do niej oko i ruchem głowy wskazuję jej rodziców. Odpowiada mi uśmiechem, więc wiem, że w ich domu wszystko wróciło do normy. Po czym Mackenzie bezgłośnie komentuje: – Ohyda. Przytakuję.

Na udanym weselu, oprócz jedzenia, równie ważna jest muzyka. Zatrudniliśmy dwunastoosobowy zespół oraz DJ-a, by grał piosenki, które po prostu brzmią zbyt głupio jako przeróbki oryginalnych utworów. Wokalistka – seksowny rudzielec – po raz pierwszy przedstawia nas jako panią i pana Evans, a nasi gości wstają i klaszczą, kiedy prowadzę Kate na parkiet, by odtańczyć pierwszy taniec. Jeden z członków zespołu, szpakowaty gość z ładnym głosem, zaczyna śpiewać. Ponieważ Kate jest bardziej utalentowana muzycznie niż ja kiedykolwiek będę, to ona wybrała piosenkę. Jednak ja ją zatwierdziłem. To I Cross My Heart George’a Straita. Słowa i melodia są jakby specjalnie napisane dla nas. Kiedy wirujemy na parkiecie i trzymam Kate blisko siebie, tak jak w kościele tysiąc oczu przyglądających się nam znika z naszej świadomości. Jestem tylko ja, ona i ta chwila. Spoglądam w lśniące, brązowe oczy mojej żony i śpiewam dla niej słowa, które tak wiele znaczą: – „Zawsze będziesz moim cudem, dopełniającym moje życie”. Kate śpiewa dla mnie następną linijkę: – „I póki oddycham, sprawię, że twój los będzie słodki”. To czuła, ckliwa i nierealna scena, z której miałbym ubaw po pachy, gdybym ją widział w jakimś filmie. Jednak ponieważ jest prawdziwa, jest nasza – jest cholernie idealna. Następnie Kate tańczy z moim ojcem do The Way You Look Tonight Franka Sinatry. Mój staruszek jest świetnym tancerzem, przy czym sprawia, że Kate mocno się śmieje. W pewnym momencie wzrusza się z powodu słów, które wyszeptał jej do ucha, więc staram się zapamiętać, by zapytać ją później, co takiego powiedział. Biorę matkę na parkiet do Through the Years. Kiedy na mnie patrzy, jej oczy wypełniają się łzami. – Nie płacz, mamo. Śmieje się z tego, że się rozkleiła. – Nic nie mogę na to poradzić. Jesteś moim synkiem i jestem taka szczęśliwa, Drew. Matki to pierwsze kobiety, które kocha mężczyzna – przynajmniej te dobre mamy. Pokazują nam, jak powinniśmy traktować kobietę, i wyznaczają standardy dla każdej przedstawicielki płci pięknej, która pojawi się później w naszym życiu. W tym względzie mam naprawdę wielkie szczęście. Mama ciągnie dalej: – Kate pasuje do ciebie idealnie. Tak dobrze wybrałeś. Zerkam na Kate, która stoi obok własnej matki i George’a – jest tak piękna, że ściska mi się serce.

– Tak, udało mi się, prawda? – Całuję mamę w policzek. – Dziękuję, mamo. Gdyby nie ty, nigdy nie udałoby mi się zdobyć kobiety takiej jak Kate. Matka tuli mnie pod koniec piosenki. Słowa nie są potrzebne. W końcu impreza rozkręca się na dobre. Światła przygasają, pozostaje jedynie blask świec w wysokich świecznikach ozdobionych białymi kwiatami. Pijemy, śmiejemy się, jemy niesamowite specjały. Kiedy kończymy dziękować wszystkim gościom za to, że przybyli na przyjęcie w ten wyjątkowy dla nas dzień, podchodzi do nas para. Billy Warren wraz ze swoją żoną striptizerką ubraną w małą czarną sukienkę i szpileczki. Tak, nadal są małżeństwem – całe sześć dni. To w cholerę dłużej niż się spodziewałem. Ściskam dłoń Warrena. – Dobrze cię widzieć. – Zaraz zwracam się do jego ciemnowłosej towarzyszki: – Ubrana wyglądasz nawet lepiej. Opowiedziałem Kate o spotkaniu pod prysznicem, jakie przeżyłem na kacu. Stwierdziła, że zachowałem się histerycznie. Warren się uśmiecha. – Nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli porwę twoją żonę do tańca? Ponieważ nazwał ją moja żoną, w ogóle nie mam obiekcji. – Tylko ją zwróć. Kate całuje mnie w policzek i idzie z Panem Beznadziejnym na parkiet. Jego zarumieniona żona idzie do baru. Stoję samotnie, obserwując tańczące pary. Przychodzi Matthew, staje obok ze skrzyżowanymi rękoma na piersi i również się przygląda. Ruchem głowy wskazuje na Kate i Warrena. – Nie przeszkadza ci to? – O dziwo, nie. Przez chwilę stoimy w ciszy. Może to przez doniosłość tego dnia, ale jestem dziś sentymentalny. – Podziękowałem ci kiedyś za to, że jesteś moim najlepszym przyjacielem? Matthew się uśmiecha. – Podziękowania są zbędne. Nasza relacja jest korzystna dla obu stron. – Tak, ale… dzięki, że tyle razy uratowałeś mi tyłek, i za to, że nakopałeś mi w niego, kiedy było trzeba. A przynajmniej… zwerbowałeś Alexandrę, by odwaliła za ciebie brudną robotę. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił, stary. – Czuję się dokładnie tak samo. – Otwiera przede mną szeroko ramiona. – Przytulimy się z tego powodu, kochanie? Wybucham śmiechem, ale ściskam go, klepiąc po plecach.

Odsuwamy się od siebie, kiedy podchodzi do nas Delores trzymająca w ręku nóż, którym powinniśmy z Kate pokroić tort. – Ty sukinsynie! Coś mi podpowiada, że nie mówi do Matthew. – Dziabnę cię tym w jaja! Chyba nie żartuje. Matthew stara się uspokoić żonę, a ja pytam: – Istnieje powód, dla którego chcesz mnie tak bardzo okaleczyć? Zwraca się do swojego męża: – Właśnie dzwoniła Jelena. Papiery zostały doręczone do domu, więc musiała je podpisać. Dokumenty od prawnika, zmieniające imię naszego syna, Matthew! Cholera! Miały przyjść, kiedy będziemy z Kate w podróży poślubnej – na Morzu Śródziemnym, spędzając tygodnie nago. Matthew patrzy na mnie przez ramię. – Serio? Wyrzucam ręce w górę. – Kiedyś mi podziękujecie. Tak samo jak Michael. Delores grozi mi nożem. – Gdybym was nie kochał, podobnie jak waszego syna, nawet bym się nie trudził. – Pozwalam, by moje słowa przez chwilę wybrzmiały. – I powinniśmy porozmawiać o tym tekście, który wysłałaś Billy’emu z wieczoru panieńskiego. Mogłaś naprawdę spieprzyć sprawy pomiędzy Kate i mną, gdybym się nie zmienił. I… zraniłaś mnie nim. Czy tak rzeczywiście się stało? Nie. Ale mogę tym zagrać. Moje słowa nieco uspokajają Dee. Mam wrażenie, że już o tym rozmawiała z Matthew. – To był żart, Drew. Gdybym cię naprawdę nie lubiła… nie wysilałabym się na tortury. Całkowicie bym cię ignorowała. Wtrąca się Matthew: – I tak na powrót zmienimy mu imię. Twoja próba była miłym, lecz niepotrzebnym gestem, bo i tak przywrócimy mu nasze. Jakoś w to wątpię. A jeśli nawet… Będę musiał być bardziej skuteczny przy następnej próbie. Podchodzi do nas Kate, wygląda na zatroskaną, jednak w obronnym geście staje przede mną. – Dee-Dee? Pamiętasz, że uzgodniłyśmy, że na naszym weselu nie poleje się krew? To przynosi pecha. Dee wzdycha i rzuca nóż na stół. – Muszę się napić. Matthew przytakuje. – Ja też. Kiedy odchodzą, Kate obraca się do mnie. – Dokumenty dotarły wcześniej, prawda? – Tak. Kręci głową.

– Mówiłam ci, że to nie jest dobry pomysł. Obejmuję ją, ponieważ jest piękna i ma rację. – Powinienem był cię posłuchać. Uśmiecha się do mnie. – Może w naszych przysięgach małżeńskich powinniśmy dodać: „i będę cię słuchać”. Znów ma rację. Tańczymy. Wolno, zmysłowo, nawet nieprzyzwoicie. Kiedy ściskam Kate za tyłek, na parkiecie pojawia się James, za którym biegnie siostra Beatrice Dugan. Biorę go na ręce, a pierwsza zakonnica, której pożądałem, uśmiecha się z uznaniem. – Podoba ci się uroczystość, Katherine? – Tak, siostro, bardzo. – Będę się modliła za was oboje i za wasz długi i owocny związek. Podrzucam Jamesa, który piszczy z radości. – Wszystkie nasze modlitwy zostały wysłuchane, siostro B. Niech siostra oszczędzi swoje dla kogoś, kto rzeczywiście będzie ich potrzebował. Cmoka. – Wszyscy nowożeńcy potrzebuję łaski Pana, Andrew. Niezadowolony, że nie jest w centrum uwagi James naprawia sytuację, mówiąc: – Cipaaa! Zamieram, a Kate zamyka oczy. Siostra B. się śmieje. – A ten skarbeczek wydaje się mieć charakter po tatusiu. Kate otwiera oczy. – O tak, zdecydowanie. Siostra B. ze współczuciem klepie Kate w ramię. – Za ciebie będę się modliła szczególnie mocno. – Zwraca się do naszego syna: – Chciałbyś oranżady, mały Jamesie? Syn otwiera szeroko oczy i szybko przytakuje główką. Stawiam go na podłodze i ściskam wyciągniętą dłoń siostry B. Zaczyna grać jeszcze wolniejsza piosenka, All of Me Johna Legenda. Bez słowa Kate łapie mnie za szyję, a ja opieram ręce na jej plecach i zaczynamy kołysać się do rytmu. Zauważam parę tańczącą po naszej prawej. Nie są tak mocno przytuleni jak ja i Kate, mimo to jestem w szoku. To Mackenzie i cholerny Johnny Fitzgerald. Ich dłonie splecione są w klasycznej pozie tańca towarzyskiego, przy czym ona trzyma drugą rękę na jego ramieniu, a on na jej talii. Prawie mi żal tego chłopaka. Choć zapewne nie było to zamierzone, moja dziewczynka

urodziła się, by łamać męskie serca. Gdy przyglądam im się z daleka, Johnny wykonuje ruch. Kiedy Mackenzie patrzy w bok, ten mały drań cmoka ją w usta i kradnie jej buziaka. Jej pierwszego, jak się domyślam. Cała akcja dzieje się bardzo szybko. Johnny odsuwa się odrobinę i patrzy z nadzieją w oczach. Mackenzie… wydaje się zdezorientowana… ale tylko przez chwilę. Wyrywa rękę z jego uścisku. I uderza go prosto w brzuch. – Aua! – Chłopak zgina się w pół, trzymając się za brzuch, a Mackenzie następuje mu mocno na stopę. Pomagam młodemu zejść z parkietu. – Musisz nauczyć się odczytywać sygnały lasek, inaczej wiele razy dostaniesz, Casanovo. – Kenzie bije mocno jak na dziewczynę – chrypi. – Kopie jeszcze mocniej. Musisz uważać. – Sadzam go na krześle i klepię w plecy. – Następnym razem lepiej się pilnuj. Po chwili wracam w ramiona żony. Godzinę później nadchodzi czas wygłaszania przemówień. Kompletnie wyluzowany, Matthew stuka łyżeczką o kieliszek i prosi gości o ciszę. – Ponieważ jestem drużbą, powinienem opowiedzieć teraz o Drew i Kate. Jak się poznali, jak rywalizowali w firmie, jak cudownymi są rodzicami, jak oddani są dla rodziny i przyjaciół. Jednak zabrałoby to nam sporo czasu… a deser czeka. – Wszyscy się śmieją. – Zatem podsumuję tylko: Drew jest jedyny w swoim rodzaju i ma wiele wspaniałych cech. Kiedy Bóg go tworzył, złamał pewne reguły. Jednak nie chciał, by był sam. Dlatego stworzył Kate i tu również odszedł od rutyny. – Matthew unosi kieliszek, a goście powtarzają ten gest. – Jeśli kiedykolwiek istnieli mężczyzna i kobieta, którzy idealnie do siebie pasują i zasługują na siebie, którzy wyzwalają w sobie nawzajem to, co najlepsze, to jest to tych dwoje. Gratulacje z powodu zawarcia małżeństwa, niech będzie długie, wesołe i szczęśliwe. Patrzcie na siebie każdego dnia tak, jak patrzycie na siebie dzisiaj. Zdrowie Drew i Kate! Muszę powiedzieć, że Matthew ma cholerny talent do wygłaszania przemówień. Kiedy wychylamy toast, goście krzyczą „gorzko!”. Z wielką ochotą spełniam ich prośbę. Dużo później pijana Delores ciągnie na scenę Kate i Billy’ego, by wspólnie zaśpiewali That’s What Friends Are For. Następnie kroimy tort, po czym zlizuję krem z warg Kate. Potem jak Erin łapie bukiet, a przyszywany brat Dee rzuca się, by złapać muszkę, i wreszcie tańczymy ostatni raz. Na parkiecie wiruje też rodzina i nasi przyjaciele. Tańczymy z Kate w środku utworzonego przez nich koła. Jedną ręką trzymam śpiącego Jamesa, który położył mi główkę na ramieniu. Drugą obejmuję Kate w pasie, ona opiera policzek na mojej piersi,

a ja brodę na jej głowie. Jeśli macie aparaty fotograficzne, zróbcie z nich teraz użytek – ponieważ to warta uwiecznienia scena, chwila, którą warto pamiętać. Moi rodzice zabierają do siebie Jamesa na noc. Jutro po południu wylatujemy z Kate w podróż poślubną. Podczas naszej nieobecności James przez tydzień będzie przebywał pod opieką mojej siostry i Stevena, a przez drugi z Matthew i Dee. Następnie rodzice przylecą z nim do nas na wybrzeże Amalfi we Włoszech. Zostawią go nam i sami udadzą się na własne romantyczne wakacje, my natomiast ostatni etap miesiąca miodowego spędzimy już razem, całą rodziną. Drzwi windy otwierają się na ostatnim piętrze. Nim Kate udaje się wysiąść, porywam ją na ręce i wnoszę do pokoju. – Powinieneś przenieść mnie przez próg naszego domu, Drew, nie przez cały hotelowy korytarz. Wzruszam ramionami. – Zawsze byłem ambitny. Otwieram drzwi i wnoszę ją do środka. Łóżko jest niesamowite. Wielkie, z puchatymi poduchami, czerwoną, jedwabną pościelą i miękką kołdrą. Na ścieżce do niego, podobnie jak i na narzucie, rozsypane są płatki róż wydzielające delikatny, przyjemny zapach. Przesuwam sobie Kate w ramionach i stawiam ją wolno na podłodze. Kiedy patrzy mi w oczy, w jej spojrzeniu dostrzegam psotę. – Będę potrzebowała trochę pomocy, żeby wyplątać się z tej sukienki. Strzelam palcami. – Masz odpowiedniego człowieka na odpowiednim miejscu. Przesuwam palcami po aksamitnej skórze jej pleców. Niespiesznie rozpinam guziczki, pozwalając wyobraźni Kate szaleć. Kiedy rozpinam ostatni guzik, przysuwam się do niej. Zafascynowany przyglądam się, jak z niecierpliwości pulsuje żyłka na jej szyi. Przykładam do niej wargi, ssąc delikatnie. Kate odchyla głowę w bok. – Cały dzień o tym myślałem – szepczę tuż przy jej skórze. – O tobie w tym pokoju, o twoim nagim ciele… – Ja też. Za jednym pociągnięciem koronka i satyna opada do jej stóp, ujawniając mój ulubiony plac zabaw. Kate wychodzi z sukni i obraca się do mnie. Choć bielizna nie stanowi dla mnie jakiegoś fetyszu, podoba mi się to, co Kate ma na sobie. Niebieski jedwab z białą koronką – biustonosz bez ramiączek, majteczki oraz seksowne podwiązki podtrzymujące pończochy. W głosie Kate słychać zdumienie, gdy mówi:

– Jesteś moim mężem. – Uśmiecha się radośnie. – To świetne, prawda? Również się śmieję. – To cholernie niesamowite. – Przysuwam się do niej. – A teraz, twój mąż chciałby pobaraszkować ze swoją żoną w pozycji sześć na dziewięć. – Oblizuję wargi. – Bardzo. Zdejmuję krawat, jednak gdy zaczynam rozpinać koszulę, Kate powstrzymuje mnie. – Pozwól mi to zrobić. Przygląda się swoim palcom uwalniającym centymetr po centymetrze moją rozgrzaną skórę. Rozpina całkowicie koszulę i zrzuca mi ją z ramion wraz z marynarką. Powoli wodzi rękoma po mojej piersi i coraz niżej po moim brzuchu. Ochrypłym głosem mówi: – Uwielbiam twoje ciało, Drew. Jest takie mocne, silne… mogłabym spędzić całą noc, dotykając go w ten sposób. Moje serce przyspiesza. Rozpina mi pasek i rozporek. Klęka i całuje ścieżkę z włosów na moim podbrzuszu. – A to tutaj… – Językiem sunie po wyrzeźbionych mięśniach w kształcie litery V, które ujawniają się po opuszczeniu mi spodni – …to moja ulubiona część. Mój oddech przyspiesza, a kiedy jej język zaczyna się ze mną drażnić, mimowolnie wypycham biodra, cholernie mocno pragnąc się w nią wbić. W jej usta, w jej cipkę… w tej chwili jest mi wszystko jedno. Zdejmuje mi całkowicie bieliznę, a ponieważ jej usta są tak blisko, moja męskość wręcz boli. W końcu nagi, siadam na łóżku i kiwam palcem na Kate. – Chodź do mnie. Nie zdejmując szpilek, Kate podchodzi do mnie. Chwytam ją za biodra, a ona klęka jedną nogą na łóżku, po czym siada na mnie okrakiem. Obejmuję dłońmi jej twarz, przytrzymując nieruchomo, po czym całuję mocno i głęboko, sprawiając, że ucieka jej jęk. Kiedy wielbię jej usta, Kate porusza biodrami, pragnąc się ocierać. Kiedy trafia na mojego fiuta, chrząkam. Skubię zębami i wargami skórę jej szczęki i szyi – zasysając ją i przygryzając – w tym samym czasie odpinam jej biustonosz. Kiedy w końcu się go pozbywam, odchylam się w tył, by mieć lepszy widok. – Jezu, twoje cycuszki są piękne. – Biorę jeden w dłoń, masuję go i pieszczę, po czym przysuwam do niego usta i zachłannie ssę. Kate wykrzykuje oderwane słowa i przyciska moją głowę do swojej piersi. Liże jej sutek, po czym opadam na łóżko, ciągnąc ją za sobą. W tej pozycji mam w zasięgu obie jej piersi – wykorzystując uroczy rowek między nimi, całuję i liżę na przemian jej twarde sutki. Zdyszana Kate odchyla się w tył i patrzy mi głęboko w oczy. Spalam się, pragnąc więcej – nie pamiętam, bym kiedykolwiek odczuwał tak rozpaczliwą potrzebę jej ciała. – Chodź do mnie – mówię. Miał to być rozkaz, a wyszło błaganie. – I to już. Unosi się na kolana, zdejmuje majteczki i zsuwa pończochy. Zdejmuje też szpilki. Po chwili wspina się na mnie i siada okrakiem na moich nienasyconych ustach. Chwytam ją za biodra i naprowadzam sobie jej cipkę na twarz. Jest tak nakręcona, że czuję jej żar, jeszcze zanim faktycznie dotykam jej skóry. Jednak gdy mój język wślizguje się do jej wnętrza, oczy uciekają mi w tył głowy. Za każdym razem smakuje coraz lepiej. Cieszę się, mogąc być tak blisko. Chyba krzyczy

moje imię, ale w uszach słyszę szum własnej krwi, więc nie jestem pewien. Kiedy ją smakuję, Kate pochyla się tak, że znajduje się na równi z moim torsem. Z początku czuję w pachwinie jej ciepły oddech, po czym otacza mnie cudowna wilgoć jej ust – i przysięgam, że moje serce na chwilę się zatrzymuje. Ludzie uważający tę pozycję za złą są niespełna rozumu. Gdyby to było niewłaściwe, nie pasowalibyśmy do siebie tak idealnie. A jesteśmy do tego stworzeni. Wbijam palce w jej idealny tyłeczek. Przytrzymuję ją, po czym przesuwam nieco w prawo i w lewo, utrzymując równomierny rytm gwarantujący jej orgazm. Bardzo tego chcę – poczuć jak moja żona dochodzi na moim języku i zaciska uda wokół mojej twarzy. Nie zwalnia ani nie drażni się ze mną. Wkłada sobie mnie całego, aż czuję tył jej gardła – po czym ssie mocno, przesuwając się w górę i w dół. Powtarza to wielokrotnie, aż zaczynają drżeć mi nogi. Staramy się wspólnie, dając i poddając się jednej z najbardziej sprośnych przyjemności. Kate jęczy wokół mnie, a wibracje jej gardła sprowadzają mnie na krawędź. Czuję łaskotanie przy kręgosłupie i skurcz jąder. Jednak nie chcę skończyć – jeszcze nie. Z pewnością doczekam się później szansy, jednak chcę wtedy znajdować się głęboko w niej. Z nową energią trafiam językiem w jej łechtaczkę. Naciskam na nią, ssę, po czym liżę, stymulując jej perełkę. Kiedy Kate zaczyna kołysać biodrami i przestaje się skupiać na moim penisie, ponieważ ściąga z niego usta, by zaczerpnąć nieco powietrza, wiem, że moje działania mają na nią spory wpływ. – Drew – jęczy przy moich udach, trzymając się moich nóg, jakby musiała się uziemić, by nie odlecieć. Chwytam ją mocniej za pupę… Wspina się na szczyt, po czym z niego spada i odlatuje. Tysiące błogich skurczy wstrząsa jej ciałem, gdy na mojej twarzy osiąga orgazm, krzycząc przy tym moje imię. Ciągle i znów. Chwilę później rozluźnia się, a jej zdyszany oddech łaskocze moje uda. Liżę ostatni raz i przekręcam jej wiotkie ciało na wznak, po czym unoszę się nad nią. Uśmiecha się do mnie, wygląda na szczęśliwą i osłabioną. – To było dobre… najlepsze. Mogę się jedynie uśmiechać, gdy czysta duma rozsadza mi pierś. – Najlepsze… jak do tej pory. Łapie mnie za szyję, opierając kolana na moich biodrach. – Kochaj się ze mną, Drew. Kochaj się ze mną, proszę. Przeciągam główką penisa po jej wejściu, rozkoszując się wilgotnym żarem. – Patrz na mnie, Kate. Unosi wzrok i jestem pewien, że zagląda w głąb mojej duszy. Wchodzę w nią wolno rozciągając, aż nasze łona się stykają. Jesteśmy mocno połączeni w każdy możliwy sposób. Odchylam głowę i zaczynam poruszać biodrami, wykonując okrężne ruchy, – Jesteś taka mokra, Kate… to… Chryste, to niesamowite… Naprawdę takie jest. Przez ostatnie pięć lat zastanawiałem się, czy seks nam spowszednieje. Czy kiedykolwiek przestanę to odczuwać, jakby moje komórki miały eksplodować z nadmiaru

przyjemności. Jak do tej pory, nie znudziło mi się. Martwiłem się niepotrzebnie. Okazuje się, że jest coraz lepiej. Kate zaciska się wokół mnie. W końcu zaczynam wychodzić z jej niebiańskiej cipki, aby zaraz wrócić tam z powrotem. Z każdym pchnięciem jęczę głośniej. Unoszę się na rękach, bym mógł patrzeć. Nic mnie bardziej nie kręci niż obserwowanie jak mój fiut wślizguje się w Kate. Gdybym miał oślepnąć, chciałbym, by właśnie ten obraz jako ostatni wyrył się w mojej pamięci przed ogarniającym mnie mrokiem. – Pocałuj mnie, Drew – prosi. Pochylam się, a język Kate przesuwa się po moich wargach, po czym nurkuje w moje usta. Nasze biodra poruszają się w jednym rytmie, nabierając tempa. Szeptane przez nas słowa mieszają się w naszych ustach, a także przy skórze naszych szyj i ramion. To coś więcej niż tylko fantastyczne bzykanie. Coś więcej niż fizyczny przejaw miłości. To przeżycie duchowe. Nie wiem, czy istnieje niebo. Nie wiem też, czy do niego trafię. Jednak jeśli istnieje… musi być właśnie takie. Doskonała harmonia z inną duszą, w otoczeniu ciepła, akceptacji i niekończącego się zachwytu. Amen. Kate unosi biodra, a ja wchodzę w nią raz za razem. Rozkosz pali moje uda, grożąc wybuchem, jednak ją powstrzymuję – nie ma mowy, bym przeżywał orgazm sam. Jedyne, co udaje mi się wydyszeć, to: – Ze mną… Kate odpowiada tylko: – Tak… Wciskam się w nią po raz ostatni, po czym rozlewam się w jej wnętrzu. Plamki tańczą mi pod zamkniętymi powiekami, a ekstaza przepełnia mnie aż do cholernego szpiku kości. Kate zaciska się i pulsuje wokół mnie, jednocześnie wbijając mi paznokcie w plecy. Nie ruszamy się przez dłuższą chwilę. Nie jestem pewien, czy potrafimy. W końcu udaje mi się przetoczyć na bok, choć nadal mocno ją obejmuję. Oboje dyszymy ciężko, nasze ciała są śliskie od potu. Kate uśmiecha się do mnie i odsuwa mi z czoła mokre włosy. – Jasna cholera – sapię. To było niesamowite. Powinniśmy się pobrać już wiele lat temu. – Ty to powiedziałeś. Ja myślę, że dostałam wylewu. Śmiejemy się. W moim życiu istnieje jedynie kilka chwil, które uważam za wspaniałe. Pierwsza noc z Kate. Dzień, kiedy uwierzyła, że ją kocham, i powiedziała, że czuje to samo. Dzień, w którym na świat przyszedł James. I tak… Ten moment właśnie załapał się na listę. Tulę ją mocniej i dotykam jej twarzy. Mówię ochrypłym, przepełnionym uczuciami głosem: – Kocham cię, Kate. Będę cię kochał już zawsze. I cokolwiek przyjdzie później, również wytrwam w miłości.

Moje słowa sprawiają, że w jej oczach pojawiają się łzy. Całuje mnie miękko i czule. Dotyka palcem moich ust. – Możesz mieć pewność, Drew Evansie, że będę trzymała cię za słowo. No i to tyle. Wielki finał. Myślę, że przebyliśmy razem długą drogę, prawda? Od faceta, którego poznałyście, gdy miał „grypę” i koczował na kanapie w salonie. Rany, ależ on był w cholernej rozsypce. Dzięki, że przetrwałyście aż do teraz i się nie poddałyście. Wiem, że wiele razy chciałyście to zrobić. Jednak… fajnie było was mieć u boku podczas całej tej jazdy. Gdyby to była bajka, przeczytałybyście teraz: „I żyli długo i szczęśliwie”. Wiem jednak, że to byłoby dla was nudne. Zamiast tego powiem wam tylko tyle: Żyliśmy… i tak samo się kochaliśmy: z pasją, czułością i radością. I każdego dnia – każdego pieprzonego dnia – robiliśmy to na całego.




@kasiul---1



PODZIĘKOWANIA Muszę przyznać, że gdy pisałam ostatnie linijki Związanych – miałam łzy w oczach. Wiele łez. Ponieważ mój słodki, seksowny, irytujący chłopiec, Drew Evans, w końcu dorósł i stał się mężczyzną. Przeważnie. Związani to ostatnia odsłona historii romansu Drew i Kate. Jednak to nie oznacza, że nie będzie więcej książek czy opowiadań, dodatkowych scen czy prequelu do serii Tangled – te postacie będą się jeszcze często pojawiać. Mimo to Związani są zakończeniem historii, Drew i Kate będą żyć długo i szczęśliwie. Pisanie o ich losach sprawiało mi ogromną przyjemość – lubiłam opisywać każdą chwilę ich zabawnej i wzruszającej podróży. Potrzeba więcej niż jednej osoby, by przekształcić dobry rękopis w świetną książkę. Właściwie trzeba do tego całej wioski. Drużyny, która wierzy w autora i lubi jego tekst. Jestem szczęśliwa, mogąc pracować z najlepszymi, z najwspanialszą ekipą, która fantastycznie wywiązuje się ze swoich zadań i składa się z cudownych ludzi. Chcę podziękować Amy Tannenbaum z Jane Rotrosen Agency za nieustające wsparcie, a także nieocenione wskazówki oraz za uspokajanie mnie, kiedy tego potrzebuję. Jestem wdzięczna redaktorce, Micki Nuding za wspaniałą pomoc, humor i prawdziwe zrozumienie oraz za równie wielką jak moja miłość do tych bohaterów. Dziękuję publicystce, Ninie Bocci za przypilnowanie tak wielu rzeczy – zwariowałabym bez Ciebie. Ogromne podziękowania Julianie Horbachevsky i Kristin Dwyer z Gallery Books za zaraźliwą energię, ciężką pracę i piękne wsparcie (czyste spojrzenia, szczere serca i wiarę). Dziękuję wydawcy Jen Bergstrom, szefowej – Louise Burke oraz całej rodzinie Gallery Books – praca z wami to dla mnie zaszczyt i przyjemność. Jestem wdzięczna przyjaciołom autorom – dziękuję za pokazanie szaleństwa, które wiąże się z pisaniem. Uściski dla wszystkich internetowych przyjaciół i blogerów, którzy od samego początku pokochali te postacie i utorowali drogę, by również wielu czytelników mogło ich pokochać. Jestem ogromnie wdzięczna rodzinie – dziękuję za Wasze uczucia, cierpliwość, zrozumienie i miłość. Na końcu dziękuję czytelnikom – za to, że śmialiście się, wzruszaliście i cieszyliście razem z postaciami serii Tangled. Dziękuję, że chcieliście, bym podzieliła się z Wami moimi opowieściami.



@kasiul---1



O AUTORCE

Za dnia Emma Chase jest oddaną żoną i matką dwójki dzieci. Mieszka w niewielkim, malowniczym miasteczku w stanie New Jersey. Nocą zmienia się w pogromczynię klawiatury, która niestrudzenie, przez wiele godzin ubarwia swoje postacie i prowadzi je przez niekończące się przygody. Pozostaje także w wieloletnim, opartym na miłości i nienawiści związku z kofeiną. Emma jest zapaloną czytelniczką. Przed narodzinami dzieci potrafiła pochłonąć całą książkę w jeden dzień. Pisanie również zawsze było jej pasją. Publikacja jej debiutanckiej powieści i możliwość nazywania siebie autorką jest spełnieniem jednego z jej największych marzeń.







@kasiul---1





SPIS TREŚCI Okładka Karta tytułowa Dedykacja PROLOG ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY ROZDZIAŁ PIĘTNASTY EPILOG PODZIĘKOWANIA O AUTORCE Reklama 1 Reklama 2 Karta redakcyjna

@kasiul---1