Fforde Katie Idealna Para

Dla mojej siostry Jane Gordon-Cumming i jej męża Edwina Osborna z wyrazami miłości i podziękowaniami za inspirację

Podziękowania

Ogromnie dziękuję Catherine i Richardowi Crawshawom z Besley Hill w Stroud, którzy z entuzjazmem odnieśli się do projektu i niezwykle mi pomogli. Wszystkie błędy (a jakieś na pewno będą!) są wyłącznie moją winą. Byliście wspaniali. Bardzo dziękuję mojej siostrze Jane i szwagrowi Edwinowi, którzy pomagali mi na wiele różnych sposobów, nawet kiedy nie zdawali sobie z tego sprawy. Tak się cieszę, że teraz mieszkamy blisko siebie! Jak zwykle gorąco dziękuję wspaniałemu zespołowi zajmującemu się sprzedażą. Jen Doyle, Rebecca Ikin i Sarah Arratoon z działu marketingu dokonują czarów, nie tracąc radości i doskonałego humoru. Niezwykłe Charlotte Bush i Amelia Harvell są prawdziwymi profesjonalistkami, ale jeszcze lepszymi towarzyszkami. Dziękuję moim cudownym redaktorkom, Selinie Walker i Georginie Hawtrey-Woore, które z serdecznością i wyrozumiałością ponaglały mnie do większych wysiłków. Dziękuję Richendzie Todd, która dba o najdrobniejsze szczegóły, ale pozostawia w spokoju moje żarty. Dziękuję też Billowi Hamiltonowi z A.M. Heath, który zawsze jest dla mnie opoką. Jest jeszcze wiele osób, którym powinnam podziękować – wierzcie, nie jestem niewdzięczna, tylko strasznie zapominalska. Dziękuję wam wszystkim!

Rozdział 1

Bella Castle wzięła głęboki wdech i wygięła usta w uśmiechu, który (taką miała nadzieję) ukryje jej frustrację. Stała z klientami przed domem, prawdziwą perełką, a jednak przed chwilą uznanym za nieodpowiedni. – Może dobrym pomysłem byłaby rezygnacja z pewnych wymagań, na których najmniej wam zależy – powiedziała łagodnie. – Sporządzenie listy jest pomocne, ale gdy pozwolicie, żeby wami rządziła, żaden dom nigdy nie będzie dość dobry. Bella bardzo polubiła państwa Agnew przez te osiem miesięcy, kiedy próbowała zrealizować ich marzenia. Mieli wielkopański gust, ale niewiele pieniędzy. Przestronne pokoje, ogromny ogród, widoki, garaż, ograniczony obszar poszukiwań i niechęć do kompromisu – wszystko to sprawiało, że stanowili spore wyzwanie. Stwierdzili, że ten konkretny ogród z różami i innymi letnimi kwiatami jest „za mały i za bardzo płaski”, chociaż płaski ogród zajmował jedno z pierwszych miejsc na ich liście priorytetów. Pani Agnew uniosła brwi. Zdawała sobie sprawę, że jest grymaśna, czasami nawet potrafiła się z siebie śmiać, ale na razie nie zdobyła się na ustępstwa. – Dobrze, poświęcę „altanę porośniętą różami”. Kochanie? – Spojrzała na męża. – A może „dzikie zwierzęta jako zasadniczy element ogrodu”? Pani Agnew pokręciła głową. – Nie zrezygnuję z dzikich zwierząt.

– Nie ma potrzeby – wtrąciła Bella energicznie. – One zawsze tu są. – Liczyła, że przekonaniem w głosie zamaskuje ignorancję, skoro jednak znajdowali się w jednej z mniej zaludnionych części Cotswolds Hills, takie stwierdzenie z pewnością było bliskie prawdy. – W takim razie ja skreślam „pokój z kolejkami” – oznajmił pan Agnew, nieco mniej zafiksowany na swoim wyobrażeniu idealnego domu. Pani Agnew zaśmiała się cicho, po czym z namysłem spytała: – Czy to ułatwi nam znalezienie naszego wymarzonego domu? Bella się roześmiała: – Na pewno. Wiedziała, że sama ma wielkie szczęście; mieszkała z Alice, swoją matką chrzestną, za której dom państwo Agnew daliby się zabić, i dzięki temu stać ją było na tę okolicę. Patrzyła, jak odjeżdżają spod uroczego domu, który jej zdaniem był dla nich idealny, po czym wsiadła do samochodu. Czuła rozczarowanie. To była kolejna rodzina, której nie poszczęściło się w sprzedaży poprzedniego domu na aukcji pierwszej ceny, i Bella cieszyłaby się, gdyby choć jednej z nich znalazła miejsce do życia. Już miała ruszyć z powrotem do biura, kiedy zadzwonił telefon. To był Nevil, jej chłopak i szef. – Udało się? – zapytał po najkrótszym z możliwych powitaniu. – Nie mów, że dom wywołał w niej „klaustrofobię”. Bella poczuła, że musi bronić państwa Agnew. To byli jej klienci i tylko ona miała prawo uważać ich za kapryśnych. – Daj spokój, Nevil, jeśli dom nie jest właściwy, to nie jest, a ostatnia nieruchomość, którą im pokazałam, rzeczywiście była cokolwiek klaustrofobiczna. – I co teraz im nie pasowało? – zapytał. Bella mogła go sobie wyobrazić: uniesiona brew, ołówek nad notatnikiem, w którym zwykle coś gryzmolił. – Za płaski ogród. – O bogowie! – Wracam do biura. Chcę ci pokazać parę rzeczy – powiedziała szybko

Bella, nie dając mu czasu na kpiny z jej ulubionych klientów. – Nie! Nie ma takiej potrzeby, skarbie. – Nevil w ułamku sekundy z irytującego szefa zmienił się w troskliwego partnera. – Jest czwarta, leć do domu. Zobaczymy się jutro. Nevil zwykle nie proponował, żeby „leciała do domu”, i Bellę trochę to zdziwiło. – No dobrze... Może odwiedzę panią Langley. – Świetny plan! Sprawdź, czy w końcu nie zdecydowała się wystawić na sprzedaż swojego domu z sześcioma sypialniami. Mielibyśmy wielu chętnych. Boże, pewnie ciągle się w nim gubi. – Roześmiał się. – Przepraszam, złotko, znowu zaczynam, zawsze odzywa się we mnie agent! Idź do starszej pani, po drodze kup kwiaty, zatrzymaj paragon, a pieniądze odbierz sobie z kasy. Bella żałowała, ze wspomniała o pani Langley. Nevil, choć miał dobre zamiary, nie rozumiał, że goździki ze stacji benzynowej u nikogo nie powodowały przyśpieszonego bicia serca. – Wiesz, ona ma pełno kwiatów w ogrodzie, ale to miły pomysł. – W takim razie kup jej czekoladki, jakieś ładne. – Nevil, wszystko gra. Jestem pewna, że kiedy będzie gotowa na przeprowadzkę, da nam znać. – Dobrze jednak, że ciągle na nią naciskasz, Bello. To świadczy o twoim oddaniu dla pracy. Doceniam to. Odjeżdżając, Bella myślała o Nevilu. Czasami nie wszystko rozumiał, ale serce miał po właściwej stronie. Złapała się na tym, że się uśmiecha. Miała wielkie szczęście, znajdując pracę w agencji handlu nieruchomościami, w ślicznym targowym miasteczku oddalonym tylko o trzy kwadranse drogi od jej rodzinnego domu, którą prowadził mężczyzna może nie bardzo przystojny, ale całkiem atrakcyjny. Pani Langley okazała się klientką, którą niezwykle łatwo zadowolić, głównie dlatego, że po długiej rozmowie na początku ich znajomości Bella odkryła, iż starsza pani wcale nie chce się przeprowadzać, i powiedziała to

na głos. Sprawiła jej tym wielką ulgę, bo pani Langley nie chciała opuszczać ogrodu, na którego tworzenie poświęciła prawie pięćdziesiąt lat. Bella poradziła jej, jak niewielkim nakładem pracy można przekształcić pokój poranny w przytulną sypialnię, przez co dzięki sąsiedniemu pomieszczeniu gospodarczemu powstanie samodzielne mieszkanko i pani Langley nie będzie musiała wchodzić na piętro, jeśli nie będzie chciała. Tamtego dnia zostały przyjaciółkami i przy każdej wizycie Bella miała zagwarantowaną filiżankę herbaty i kawałek ciasta. A w swojej pracy ciasta potrzebowała często. Zawód agentki nieruchomości wymagał strasznie dużo cierpliwości. Nevil się orientował, że Bella dość często odwiedza starszą panią, ale nie miał pojęcia, że nigdy nie wspomina o przeprowadzce, chyba że pierwsza robi to pani Langley, a wtedy zawsze jej powtarza, że nie powinna tego robić, jeśli jej to nie odpowiada, nieważne, co mówią inni. Bella i pani Langley siedziały w pełnym kwiatów ogrodzie przy rozklekotanym żeliwnym stole, na chwiejnych żeliwnych krzesłach, które byłyby okropnie niewygodne, gdyby nie spłowiałe poduchy wydzielające słaby zapach stęchlizny. To było ulubione miejsce pani Langley, oddalone nieco od domu, w sąsiedztwie trzeszczącej altany i ogromnej pnącej róży, która teraz, w czerwcu, była obsypana maleńkimi, bardzo wonnymi kwiatkami i ozdabiała nie tylko altanę, lecz także pobliskie drzewo. Bella nie mogła się oprzeć myśli, jak bardzo państwo Agnew pokochaliby ten dom, gdyby tylko oni byli milionerami, a pani Langley chciała stąd odejść. Gospodyni wręczyła jej filiżankę ze spodkiem i talerzyk. – Musiałaś wiedzieć, że dzisiaj upiekłam cytrynową babkę – powiedziała. Bella westchnęła ucieszona. – Wie pani, że uwielbiam wszystkie pani wypieki, choć ciasto cytrynowe chyba najbardziej. – Włożyła kawałek do ust. – Odezwał się mój wnuk – powiedziała pani Langley po chwili

satysfakcjonującego milczenia. Bella przełknęła, otrząsając się z zamyślenia. Chodziło o ciotecznego wnuka pani Langley (chociaż nie nazywała go „ciotecznym”, kiedy o nim wspominała), któremu zależało na sprzedaży domu. Bella zawsze bała się skutków jego wizyt. Pani Langley najwyraźniej także. – Tak? Starsza pani kiwnęła głową. – Tak. Spędzi tu noc i chce mnie zaprosić do restauracji. Miło z jego strony, prawda? W jej głosie pobrzmiewała desperacja, jakby bardzo chciała, żeby Bella dobrze myślała o nieznajomym, który chce zmusić cioteczną babkę do opuszczenia ukochanego domu i przeprowadzki do czegoś „bardziej odpowiedniego”. – Oczywiście – potwierdziła Bella wesoło. – Tylko musi pani dopilnować, żeby wybrał naprawdę dobry lokal. Proponuję Psa i Lisa. Mają stoliki w ślicznej cieplarni z cudownym widokiem na ogród. Pani Langley nie zwróciła uwagi na wzmiankę o innym ogrodzie. – Boję się, że znowu będzie nalegał na przeprowadzkę. Bella nachyliła się nad stołem. – Mówił coś? Pani Langley pokręciła głową. – Nie, ale wiesz, martwię się. – Nie musi się pani przeprowadzać – oznajmiła Bella stanowczo. – Nie ma żadnego powodu. Jeśli mu pani powie, że chce tu zostać, na pewno nie będzie więcej o tym wspominał. Za pierwszym razem nie próbował pani przekonywać, prawda? Pani Langley potaknęła. – Wiesz, chodzi tylko o to, że mój brat, a jego dziadek, miał niezwykle silną osobowość. Niewykluczone, że to cecha dziedziczna. Wtedy napisałam mu to w liście. W trakcie spotkania twarzą w twarz mogę nie być taka odważna.

Bella położyła dłoń na dłoni przyjaciółki. – Nikt nie może pani zmusić do przeprowadzki. Gdyby istotnie straciła pani siły i nie była w stanie mieszkać sama, może pani zatrudnić opiekunkę. – To chyba bardzo kosztowne. Wprawdzie dom ma sporą wartość, ale pieniędzy mi brakuje. – To może być osoba wykonująca tę pracę w zamian za pokój. Jakaś miła kobieta, która będzie tu nocować, rano sprawdzi, czy wszystko w porządku, i pójdzie do pracy. – Bella poklepała miękką, pokrytą starczymi plamami dłoń. – Ale do takiej sytuacji jeszcze pani daleko. Ktoś, kto potrafi piec jak pani, nie potrzebuje nikogo do przyrządzania mlecznych napojów. Pani Langley się zaśmiała, wyraźnie podniesiona na duchu. – To prawda! – A gdyby jednak się upierał, proszę mu powiedzieć, że obecnie nie ma chętnych na urocze stare domy z charakterem i wspaniałym ogrodem. – Jestem przekonana, że tobie uwierzy – odparła z uśmiechem pani Langley. Chwilę się namyślała. – Masz czas na następną filiżankę herbaty i kawałek ciasta? Bella spojrzała na zegarek. – Odbieram Alice z dworca, pociąg przyjeżdża po wpół do siódmej, więc tak, byłoby miło. O ile oczywiście nie będę pani przeszkadzała. – Wręcz przeciwnie, ucieszy mnie twoje towarzystwo, a w dodatku nie będę musiała jeść później, jeśli teraz zjem kawałek ciasta. Jednym z uroków starości jest to, że nie trzeba zdrowo się odżywiać. – Pani Langley położyła kawałek ciasta na talerzu Belli. – Więc kiedy przyjeżdża pani wnuk? – zapytała Bella. – W przyszłym tygodniu. – Pani Langley wyciągnęła rękę. – Ty chyba nie miałabyś ochoty pójść z nami? Mogłabym powiedzieć... – Och, poszłabym z wielką chęcią, ale czy to nie wyglądałoby trochę dziwnie, gdyby pani przyprowadziła swoją agentkę nieruchomości? Pani Langley wybuchnęła śmiechem.

– Gdybym tak cię przedstawiła, to rzeczywiście wyglądałoby dziwnie, ale powiedziałabym, że jesteś moją przyjaciółką. A to przecież prawda. – Mogłaby pani dodać, że potrzebuje mojej pomocy w toalecie. Nie mógłby odmówić. Chociaż myślę, że najpierw powinna pani dać mu szansę. Jeśli zaraz po przyjeździe zacznie mierzyć pokoje i stukać w ściany, zadzwoni pani do mnie, a jemu powie o pomocy w toalecie. Pani Langley westchnęła. – Wtedy na pewno by uznał, że definitywnie muszę się przeprowadzić. – Nonsens – odparła Bella. – Są poręcze i inne udogodnienia. Dom idealnie nadaje się dla pani, jeśli chce pani w nim mieszkać. – Zerknęła na zegarek. – Niedługo muszę się zbierać. Jest coś pilnego do zrobienia? Bella nigdy nie wspomniała o tym Nevilowi, ale jednym z powodów, dla których tak często wpadała do pani Langley, były drobne prace, które starszej pani sprawiały trudność. Nevilowi pewnie by się to nie spodobało, uznałby, że Bella pomaga zostać bardzo wartościowej potencjalnej klientce w jej domu dłużej niż trzeba. – Wiesz, wąż znowu spadł z kranu, więc jeślibyś mogła... – Oczywiście. Podleję rośliny w cieplarni, potem odłożę wąż na miejsce. Szkoda, że nie chce się pani zgodzić na zamontowanie systemu nawadniającego. Na twarzy pani Langley odbił się niepokój. – Wiesz, że nie cierpię zmian. Bella uśmiechnęła się współczująco. – Jeśli jednak dzięki temu mogłaby pani dłużej hodować pomidory, to byłoby warto, prawda? – Pewnie tak. Nie chciałabym tylko, żeby mój wnuk pomyślał, że przestałam radzić sobie z podlewaniem. – Zajmę się tym, ale dopiero po jego wizycie, obiecuję. – Muszę przyznać – powiedziała pani Langley po namyśle – że chybaby mi się spodobało, gdyby przy podlewaniu nie trzeba było nosić konewek. – To jest do zrobienia. Popytam i dam pani znać.

Niedługo potem trochę przemoczona Bella wsiadła do samochodu i ruszyła na stację. Wiedziała, kogo poprosić o zamontowanie u pani Langley systemu, który będzie wymagał tylko odkręcenia kurka.

Rozdział 2

Alice usiadła wygodnie w przedziale, wzdychając z zadowoleniem. Miała przy sobie Kindle’a, swój bagaż, a niedługo obsługa poda jej filiżankę herbaty, może nawet kieliszek wina. Podróż pierwszą klasą – przynajmniej koleją – w końcu znalazła się w zasięgu jej możliwości finansowych i bardzo jej się to podobało. Skończywszy sześćdziesiąt lat, Alice postanowiła, że przestanie tłumić swoją żądzę podróżowania, musi tylko znaleźć właściwy sposób. Częstsze wypady do Londynu to dobry początek. Ponieważ pociąg stosownie wcześnie podstawiono na peron, Alice zdążyła zagłębić się w lekturze powieści wybranej w tym miesiącu na spotkanie klubu książki, zanim zaczęli wsiadać ludzie, którzy nie podzielali jej idei punktualności. Alice tak ustawiła swoje torby, żeby nie zabierały dużo miejsca, i skupiła się na czytaniu. W pewnej chwili uświadomiła sobie, że ktoś usiadł naprzeciwko i na stoliku położył aktówkę. Podniosła głowę i uśmiechnęła się, by dać do zrozumienia, że nie czuje się właścicielką wszystkich czterech miejsc, po czym wróciła do czytania. Usadowienie się zajęło mężczyźnie trochę czasu. Alice wykorzystała okazję, żeby dobrze mu się przyjrzeć. Nałogowo przyglądała się ludziom i wkrótce się przekonała, że jej towarzysz podróży jest tego wart. Uznała, że ma mniej lat niż ona, pewnie pięćdziesiąt parę, ale emanował energią człowieka młodszego. Ubrany był w elegancki garnitur i krawat, który rzucał wyzwanie stonowanemu ubraniu swoimi jaskrawymi kolorami

i tym, że był lekko przekrzywiony. Ciekawe, czy od sześćdziesięciolatków oczekuje się, żeby przestali z zainteresowaniem przyglądać się płci przeciwnej, pomyślała Alice i z niejakim żalem doszła do wniosku, że chyba tak. Co nie znaczy, że bez przerwy wypatrywała atrakcyjnych mężczyzn ani nic w tym rodzaju, ale odnosiła wrażenie, że jeśli już jakiegoś zauważyła, przypuszczalnie powinna zostawić gapienie się młodszym kobietom. Ale towarzysz podróży ciągle odrywał jej uwagę od Kindle’a. Nie potrafił usiedzieć na miejscu, otwierał aktówkę, wyjmował jakieś rzeczy, znowu ją zamykał, zerkał na zegarek. Złapał na sobie jej spojrzenie i uśmiechnął się przepraszająco. – Ciekawe, kiedy będą serwować poczęstunek – powiedział. – Pewnie dopiero w trakcie jazdy – odparła Alice – ale pociąg zaraz powinien ruszyć. Ach, proszę. – Patrzyła przez okno, ciesząc się chwilą, kiedy nie do końca wiadomo, czy porusza się pociąg, czy peron. Minął jakiś czas, nim wózek z grzechotem zatrzymał się przy ich przedziale. Jego przybycie współpasażer Alice przyjął z wyraźnym podekscytowaniem. Kelner spojrzał pytająco na Alice, ale ona chciała się najpierw zastanowić, tego rodzaju usługa była dla niej nowością, zaproponowała więc, żeby pierwszy zamówienie złożył mężczyzna. – Co mogę dostać za darmo? – zapytał. Ostro, pomyślała Alice. Sama zachowałaby się o wiele ostrożniej. – Herbatę albo kawę, czekoladę na gorąco, ciasto, herbatniki, czipsy – odparł kelner. – A kanapkę i butelkę wina? – Nie, proszę pana. Za to musi pan zapłacić. – Tylko że zostawiłem portfel w biurze i nie mam przy sobie zbyt wiele pieniędzy. Alice ukryła się za swoim Kindle’em. Mimo nonszalancji ten człowiek musiał czuć zakłopotanie, próbując wyłudzić darmowe jedzenie i picie. – Bardzo mi przykro, proszę pana, ale obawiam się, że nie mogę panu

pomóc. – I na pewno nie mogę wziąć kanapki, jeśli zrezygnuję z całej reszty? – zapytał pasażer, pogardliwym gestem wskazując ciasta, herbatniki, owoce i czipsy. – W sumie ich wartość musi być równa wartości kanapki. – Przykro mi, proszę pana. Tylko te rzeczy są za darmo. Za resztę trzeba zapłacić. – Ale kanapki mają krótki okres przydatności, po tym kursie pewnie je wyrzucicie. A tamto można trzymać w nieskończoność. – Już mówiłem, że mi przykro... Alice dłużej nie mogła tego znieść. – Może kupię panu kanapkę i butelkę wina? Mam portfel przy sobie. Mężczyzna spojrzał na nią; zobaczyła, że ma niebieskie oczy. – W żadnym razie nie mogę się na zgodzić. – Dlaczego? Trudno to uznać za czterodaniowy posiłek u Ritza, a te butelki wina są małe. Pozwoli pan, że zapłacę. – Alice usiłowała nadać głosowi władcze brzmienie. Czuła, że wiek powinien dodać jej nieco powagi, chociaż niewykluczone, że to wrażenie psują niedawno zrobione pasemka we włosach. Mężczyzna tęsknie spojrzał na kanapki, potem znowu na Alice. – Nie, to byłoby nie w porządku. Alice nie zamierzała dłużej dyskutować. – Dobrze. Kelner odwrócił się do Alice, ucieszony, że pozbył się człowieka, który wszystko chce za darmo. – No tak. Proszę dwie kanapki, dwie butelki wina – tu spojrzała na towarzysza podróży – czerwonego. I jeszcze czipsy i wodę. Kiedy zapłaciła i wózek potoczył się do następnego przedziału, podała kanapkę i wino nieznajomemu. Westchnął. – Poddaję się – powiedział – bo umieram z głodu. Ale najpierw się przedstawię. Jestem Michael McKay. – Alice Aster. – Uścisnęła jego rękę. Przez chwilę uważnie jej się

przyglądał i Alice sobie uświadomiła, że minęło trochę czasu, odkąd jakiś mężczyzna naprawdę na nią patrzył. Uznała, że to miłe. – Pozwoli pani, że zacznę? – zapytał. – Oczywiście. – Odwzajemniła jego ciepły uśmiech, dochodząc do wniosku, że tego rodzaju rzeczy nie są zakazane dla kobiet po sześćdziesiątce. Siedemdziesiątka to co innego. Michael McKay rozerwał opakowanie i pochłonął kanapkę trzema kęsami. Alice, która zjadła lunch, swojej nie ruszyła. Podejrzewała, że Michael chętnie by ją przyjął. Otworzyła natomiast wino i czipsy. – Nie potrafię wyrazić, jaki jestem wdzięczny – powiedział, biorąc od niej drugą kanapkę. – Byłem strasznie głodny. Jak tylko wyszedłem z biura, zorientowałem się, że zostawiłem portfel w szufladzie, ale gdybym po niego wrócił, pociąg by mi uciekł. – Skrzywił się. – Prawdę mówiąc, pewnie bym zdążył, ale bardzo bym się denerwował. Alice kiwnęła głową. – Ja też lubię przychodzić wcześnie na dworzec. To nas łączy. – Dokąd pani jedzie? Do Reading? Czy do Far West? Alice się roześmiała. – Och, nie tak daleko na zachód. Wysiadam za Swindon. Dokładnie rzecz biorąc, w Stroud. – A ja w Kemble. – Och, snobistyczne Kemble – zachichotała Alice. – To śliczna stacja. – Okolica wokół Stroud też jest urocza – odparł Michael uprzejmie. – To prawda. Mieszkam tam z przerwami od ponad trzydziestu lat. – Alice sobie uświadomiła, że mówiąc to, pewnie wydała się strasznie stara, ale to nie miało znaczenia. A może miało? Przelotnie zadała sobie pytanie, czy kupowanie przez internet francuskich kosmetyków, by wyglądać młodziej (co robiła), nie jest trochę bezsensowne, skoro tak czy owak w końcu zawsze wypaple, że osiągnęła wiek upoważniający do bezpłatnych przejazdów autobusami. – Może mi pani podać adres?

Alice nie była kobietą bojaźliwą. Wierzyła w ludzi, zawsze uważała, że w większości mają dobre intencje. Wiedziała jednak, że jeśli wygada się przed znajomymi, a zwłaszcza przed swoją córką chrzestną Bellą, która odnosiła się do niej po macierzyńsku, że podała swój adres nieznajomemu spotkanemu w pociągu, będzie miała wielkie kłopoty. – Dlaczego pan o to prosi? Spojrzał na nią, jakby postradała rozum. – Żebym mógł wysłać pani czek. – Chyba nie chce pan powiedzieć, że wypisze pan czek za kanapkę i miniaturową butelkę wina? – Oczywiście, że tak. – Urwał znacząco. – To były dwie kanapki. Alice nie mogła powstrzymać się od śmiechu. – Nonsens. Lepiej niech mi pan powie, jak zamierza pan jutro wrócić do Londynu, skoro zapomniał pan portfela. – Zmienia pani temat. – Jasne. – Roześmiała się cicho. – Przecież chyba sam pan rozumie, że martwienie się taką drobną sumą jest niemądre. Przeszył ją spojrzeniem swoich niebieskich oczu. – Mam wrodzony wstręt do długów. – Ale to po prostu głupie! Alice od razu się domyśliła, że Michael nie lubi, kiedy się z niego wyśmiewają, choć czuła też, że dobrze mu to zrobi. – Naprawdę? Większość znajomych kobiet nie posiada się z radości, kiedy ktoś za nie płaci. – Teraz już nie wyglądał na urażonego, zmarszczki w kącikach oczu zapowiadały uśmiech. – A inne są szczęśliwe, kiedy płacą za siebie i za innych, nawet za mężczyzn. – Więc jest pani jedną z tych nowoczesnych kobiet? To miłe uczucie, kiedy ktoś określa nas jako „nowoczesne”. Alice posłała mu ciepły uśmiech. Do przedziału wszedł konduktor i Alice, osoba przestrzegająca prawa

oraz niepewna obowiązujących zasad, poczuła się zobligowana do przedstawienia karty kolejowej seniora, którą Bella z uporem i bez cienia szacunku nazywała „kartą staruszka”. Alice powiedziała sobie, że to ją oduczy flirtowania z młodszymi mężczyznami. – No cóż, przynajmniej będzie pan miał mniej skrupułów z powodu tych kanapek, skoro już pan wie, że jestem dostatecznie stara, żeby być pańską... co najmniej ciotką. Znowu skierował na nią uważne spojrzenie niebieskich oczu. – Och, nigdy bym o pani nie pomyślał jako o ciotce. Alice poczuła, że się rumieni. Dawno nikt jej nie podrywał, w dodatku nie była nawet pewna, czy Michael to robi. Nie miała pojęcia, jak odpowiedzieć, skorzystała więc z pretekstu. – Powinnam wrócić do lektury. Niedługo spotkanie klubu książki. – Podoba się pani ta książka? Alice chwilę się zastanawiała. – Nie zachwyca mnie. – Więc niech pani jej nie czyta! – To byłaby zbyt wielka anarchia! – oznajmiła stanowczo, po czym zajęła się czytaniem najmniej przystępnej pozycji z długiej listy zeszłorocznych kandydatów do Nagrody Bookera. W duchu się uśmiechała. Bella już czekała, kiedy pociąg z nieznacznym opóźnieniem wjechał na stację w Stroud. Pomachała, dostrzegając matkę chrzestną w nielicznej grupce podróżnych opuszczających dworzec. Łatwo było zauważyć Alice w powiewnym komplecie z turkusowego jedwabiu, eleganckim, a równocześnie swobodnym. Bella była z niej dumna, bo Alice miała świetną figurę i zadbaną cerę. Pocałowała ją w policzek. – Dzień był udany? Och, nie muszę pytać, widzę, że dobrze się bawiłaś! Niestety, niczego nie ugotowałam. Miałabyś ochotę na rybę z frytkami?

– Brzmi zachęcająco! – Jak się podróżowało pierwszą klasą? – Cudownie! Bella zmarszczyła czoło. Czy Alice zmieniła makijaż, czy naprawdę się rumieni?

Rozdział 3

Kilka dni później Nevil i Bella siedzieli w ogrodzie Alice przy winie i pizzy na wynos. Alice zniknęła w salonie i byli sami. – Jak się miewa mój Kędziorek? – zapytał Nevil, napełniając jej kieliszek. Bella się zastanawiała, czy mu powiedzieć, jak bardzo nie znosi tego przezwiska, ale Nevil był w doskonałym humorze, uznała więc, że zignoruje nawiązanie do jej włosów, które istotnie się kręciły. – Dobrze, co sam widziałeś, bo przez cały dzień razem pracowaliśmy – odparła z uśmiechem. – Wiesz, że lubię rozdzielać sprawy osobiste od zawodowych. – On też się uśmiechnął. Jest przystojny, pomyślała Bella. Miał regularne rysy, ładne ciemnoblond włosy, które spadały mu na czoło w chwilach ekscytacji, i zawsze dobrze się ubierał. Był o kilka centymetrów wyższy od niej i tworzyli atrakcyjną parę. Jej ciemne loki przyjemnie kontrastowały z jego jaśniejszą karnacją. – Ostatnio jesteś wesoły – powiedziała. – Nie jęczałeś, kiedy się okazało, że w kserokopiarce nie ma papieru. Nawet nie jęczałeś, że to ty musiałeś robić te kopie! Nevil się roześmiał. – Trochę mnie to wkurzyło, ale sam poprosiłem Tinę, żeby poszła po kanapki, więc to nie jej wina, że jej nie było.

Bellę zaskoczyła jego łagodność. Nevil był świetny w swojej pracy, ale, jak często jej powtarzał, człowiek przed trzydziestką nie zostaje szefem swojej agencji handlu nieruchomościami, nawet jeśli to jest franczyza, będąc Miłym Facetem w biurze. Miły Facet jest tylko dla klientów. – Coś mi się wydaje, że na starość miękniesz, Nevil – powiedziała z uśmiechem. – Wcale nie. – Nie podjął jej żartobliwego tonu, w końcu miał dopiero trzydzieści dwa lata. – Po prostu bardzo się cieszę, że mogę cię poinformować, że już niedługo będziemy mieli własny dom. – Super! – Bella ukryła swój niepokój, dolewając do obu kieliszków. – Nie denerwuje cię, że musisz mieszkać z matką chrzestną? To znaczy, ona jest bardzo miła, ale... no cóż... – Nevil miał doskonałe maniery, były częścią jego pracy, zostawił więc zdanie niedokończone. Bella się zastanawiała, jak mu to wyjaśnić, chociaż czuła, że wcale nie musi tego robić. – Nie. Dom jest duży, a Alice nie stawia mi żadnych warunków. – W rzeczywistości Bella była zachwycona tą sytuacją. Doskonale się rozumiały, co je zaskoczyło, wziąwszy pod uwagę, jak długo Alice mieszkała tu sama. Rzuciła Belli linę ratunkową, kiedy ta jej potrzebowała, i bardzo się cieszyła, że przyjmie chrześnicę pod swój dach. Życie z Nevilem może się okazać o wiele trudniejsze – wnioskując z jego stosunku do codziennych zajęć w biurze, trudno się spodziewać, że sam chwyci za odkurzacz. – W każdym razie to już niedługo się skończy. – Jak to? – Mógłbym ci powiedzieć, ale zaraz potem musiałbym cię zabić. – Nevil wyszczerzył zęby. Bella stłumiła irytację i postanowiła, że nie będzie naciskać. Powie jej, kiedy będzie gotowy. – Dobrze. Chcesz ostatni kawałek pizzy? – A ty nie? Jest twój.

– Częstuj się. Ja próbuję się ograniczyć. Nevil wziął pizzę i ugryzł wielki kęs. – I słusznie – skomentował z uśmiechem. Bella obserwowała go, zastanawiając się, czy to normalne, że bardziej jej odpowiada dzielenie domu ze starszą kobietą niż perspektywa zamieszkania z chłopakiem. I czy Nevil dawał jej do zrozumienia, że jest gruba? Wiedziała, że to nieprawda, ale kiedy przyszła do agencji, szukając pracy, była chuda jak patyk – z powodów, o których codziennie próbowała zapomnieć. Może Nevil lubił bardzo szczupłe kobiety. Myślami wróciła do okoliczności, które sprawiły, że tak bardzo straciła na wadze, opuściła rodzinne miasto i przeniosła się do Alice. Miała szczęście, że znalazła tutaj pracę. Najlepszym wsparciem diety jest złamane serce albo nowa miłość. Teraz Bella już się zadomowiła. Lubiła swoją pracę, dobrze jej się układało z kolegami i... no tak... miała Nevila, który przez większość czasu był sympatycznym partnerem. – Alice pomyślała, ile dostałaby za ten dom, gdyby go wystawiła na sprzedaż? – zapytał Nevil, żując pizzę. – Nie sądzę. Poza tym wiem, że Alice nie chce się wyprowadzić. Dom jest za wielki dla nas dwóch, ale to jej dom rodzinny. No i przez lata bardzo dużo zrobiła w ogrodzie. – Co jest z tymi kobietami – twojej pani Langley też to dotyczy – że się upierają, żeby w pojedynkę mieszkać w ogromnych domach? Za takie posiadłości dostałyby furę pieniędzy. – Ale nie ma istotnego powodu, żeby się wyprowadzały, skoro nie chcą. Na takie rzeczy musi być odpowiednia pora. – Bella się roześmiała. – Chociaż oczywiście byłoby cudownie, gdybyśmy w ofercie mieli te domy. Nevil sprawiał wrażenie, jakby jej nie słyszał. – Alice da sobie radę sama, kiedy się wyprowadzisz? – Oczywiście! Przecież ma dopiero sześćdziesiąt lat. – Bella już miała dodać: „A poza tym ja się nie wyprowadzam”, ale się powstrzymała. Jeśli Nevil znalazł odpowiedni dom, będzie rzeczą naturalną, że zamieszkają

razem. – Zastanawiałem się tylko, co byłoby dla niej najlepsze. – Jasne. – Uśmiechnęła się, ale wiedziała, że nie byłby sobą, gdyby nie obliczył prowizji za dom tak wielki jak dom Alice. – Masz ochotę pooglądać telewizję? Możemy pójść do mojego saloniku i zwinąć się w kłębek na sofie. Nevila ta miła propozycja najwyraźniej nie pociągała. – Nie, dziękuję. Chyba powinienem się zbierać. Mam robotę i w ogóle. Po pożegnalnym pocałunku o smaku pepperoni Belli wpadło do głowy, że ostatnio Nevil jest bardzo zajęty po pracy. Czy spotyka się z kimś innym? No bo w przeciwnym razie dlaczego odrzucił propozycję, która mogła zmienić się w zaproszenie do spędzenia u niej nocy? To nie byłby pierwszy raz, Nevil nie musiał się więc obawiać, że będzie skrępowany. Ale zaraz sobie uświadomiła, że gdyby Nevil ją zdradzał (chociaż wykluczyć tego nie mogła), nie byłby taki wesolutki. Zresztą gdyby przestała go interesować, po prostu by ją rzucił, a nie mówił o wspólnym domu. Nie, chodzi o coś innego. Bella nie zamierzała zaprzątać sobie tym głowy. – Och, tak się cieszę, że dzwonisz, moja droga – powiedziała pani Langley nazajutrz po południu. – Mój wnuk chce cię poznać! Bella, która znalazła człowieka od systemu nawadniania, telefonowała, żeby podać starszej pani szczegóły. Nie spodziewała się takiej informacji. – Naprawdę? Dlaczego? – Zaraz jednak pomyślała, że zna odpowiedź. Pewnie uważał, że to ona utrzymuje jego cioteczną babkę w przekonaniu, że nie powinna sprzedawać domu. – Chce mi nagadać do słuchu? – Nie sądzę, moja droga. Powiedział: „Bardzo mnie ciekawi ta młoda kobieta, o której tyle mówisz”. – Och. – Bella się zastanawiała, dlaczego pani Langley o niej opowiada, ale to ją wzruszyło. – I jak się między wami układa? – Postanowiliśmy, że zatrzyma się u mnie, kiedy będzie w tych stronach. Niewykluczone, że dostanie tutaj stałą pracę. Jest u mnie od trzech dni. – I pani to odpowiada?

– Wiesz, właściwie bardzo! Miło jest gotować nie tylko dla siebie, a poza tym on bardzo przydaje się w domu. – To dobrze. Więc nie jest apodyktyczny i nie próbuje panią rządzić? W słuchawce przez chwilę panowało milczenie. – Nie, chociaż odznacza się niejaką władczością, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Ale nie chce pani zmusić do sprzedaży? – naciskała Bella. – Nie – odparła pani Langley po kolejnej przerwie. – Chce się zorientować, jak sobie radzę. Ale robi to troskliwie, wiesz? Bella nie wiedziała, poczuła się jednak uspokojona. – Byłabym wdzięczna, gdybyś przyszła i wypiła z nami drinka przed kolacją. Mój wnuk ciężko pracuje i przyda mu się towarzystwo młodej osoby. – No tak, jestem młoda – zgodziła się Bella. – Z radością przyjdę, ale tylko ze względu na pani towarzystwo. Pani Langley się roześmiała. – Wiesz, że nie będzie ciasta? Bella zachichotała. – W takim razie, pani Langley, niestety muszę odmówić... – Proszę, mów mi po imieniu! Myślę, że już dobrze się znamy. – Zgoda, Jane. Przyjdę, nawet jeśli nie będzie ciasta. Ustaliły termin i Bella weszła do salonu Alice. Formalnie rzecz biorąc, Bella miała do własnego użytku pokój poranny, ale prawie w nim nie bywała, chyba że sprzątała albo przy tych rzadkich okazjach, kiedy nocował w nim Nevil. Obie z Alice lubiły spędzać wieczory razem, jeśli były w domu. Alice siedziała przed wyłączonym telewizorem. Bella się zdziwiła, widząc ją tutaj. O tej porze dnia częściej można ją było zastać w ogrodzie, zwłaszcza kiedy świeciło słońce. – Napijesz się herbaty? Albo wina? – Dostałam maila – powiedziała Alice.

Bella na próżno czekała na dalsze szczegóły. – I co? Wcześniej też dostawałaś, prawda? Chociaż jeśli ktoś oferuje ci trylion dolarów za podanie informacji o twoim koncie bankowym, to przypuszczalnie jest przekręt. Alice się roześmiała. – Nie! To normalny mail. – No i? – Jest od mężczyzny. – Alice przełknęła ślinę. – Którego poznałam w pociągu... – Jakim pociągu? Kiedy? Nic mi nie mówiłaś! – Bella była nie tyle zszokowana, co zbita z tropu. Dlaczego Alice wcześniej o tym nie wspomniała? – Kilka dni temu. A nie mówiłam, bo chyba było mi głupio. – Alice! Poznawanie ludzi w pociągu to normalna sprawa, nawet jeśli jest się w takim podeszłym wieku jak ty. Alice cicho się zaśmiała. – To dobrze, bo przysłał mi maila. Chce się ze mną spotkać. – To urocze i cudowne! Może ja też wybiorę się gdzieś pociągiem... – Masz Nevila! – Wiem, tylko żartowałam. Opowiedz mi o nim! – Może jednak napiję się herbaty. A ty? – Pójdę z tobą. Pogadamy w kuchni. Bella zaparzyła herbatę, zastanawiając się nad znajomym Alice i jak zawsze myśląc, że jej kuchnia to szczyt doskonałości. W swojej pracy widziała wiele kuchni, niektóre były wspaniałe, ale żadna nie dorównywała kuchni Alice. Robione na zamówienie szafki nie wyglądały jak eksponaty z salonu wystawowego, przy wielkim stole wygodnie się siedziało i jadło, na komodzie tłoczyły się porcelana i drobiazgi, które w porządnej kuchni gromadzą się przez lata, obok zwykłej kuchenki stał piec marki Rayburn. Widok na ogród i wygodna sofa były uzupełnieniem przytulnej atmosfery.

– No więc? – Bella postawiła przed matką chrzestną kubek z herbatą i ciasteczka. – Opowiedz cioci Belli o wszystkim! – No cóż – zaczęła Alice, wyraźnie zadowolona, że może o tym rozmawiać. – Usiadł naprzeciwko mnie i nie zdążył zjeść lunchu. Zostawił portfel w szufladzie biurka, a ja... kupiłam mu dwie kanapki. Strasznie się wzdragał przed ich przyjęciem. – Dlatego, że jesteś kobietą? Alice wzruszyła ramionami. – Nie powiedział tego wprost, ale mówił, że zna kobiety, które lubią, żeby mężczyźni za nie płacili. – Staroświecki – skomentowała Bella. – Może, choć nie taki stary. Wydaje mi się, że flirtowałam z młodszym facetem. Chciał, żebym mu dała swój adres, ale wiedziałam, że to ci się nie spodoba, więc w rezultacie dałam mu jedną z tych ślicznych wizytówek z adresem poczty elektronicznej, które zrobiłaś na moje urodziny. – Ale na nich jest również twój adres pocztowy. – Jakoś wyleciało mi to z pamięci. – Alice przygryzła wargę. – On też pewnie adresu nie zauważył, w przeciwnym razie przysłałby mi czek. – Nie! Nie przysłał czeku, bo chciał znowu się z tobą spotkać. Musiał cię polubić. – Mam taką nadzieję. Byłam dla niego bardzo miła. – Nie chodzi mi o „lubić” w takim sensie, w jakim lubisz listonosza. Myślę, że... no wiesz, wpadłaś mu w oko. – Nie bądź niemądra, kochanie. – Alice bez najmniejszych problemów odrzuciła tę sugestię. – Był o wiele ode mnie młodszy, pewnie tuż po pięćdziesiątce. Chociaż zwykle się mylę, kiedy próbuję odgadnąć, ile inni mają lat. – Więc dlaczego chce się spotkać? Skoro po prostu mógł ci wysłać czek? Albo zapomnieć o całej sprawie? Alice zmarszczyła czoło. – No, on najwyraźniej coś kombinuje. Może lepiej się z nim nie spotkam.

Bella wybuchnęła śmiechem. Jej matka chrzestna nigdy nie przyjęła do wiadomości, że jest atrakcyjną kobietą. Bella osobiście wcale nie była zaskoczona, że ten mężczyzna chce znowu ją zobaczyć. – Co za cudowne spotkanie! Umówiliście się? Gdzie i kiedy? – Nie. Chce, żebym ja zaproponowała miejsce i datę. Bella przyjrzała się Alice uważnie. Z jaśniejszego niż zwykle błysku w oczach wynikało wyraźnie, że wcale sobie nie życzy, żeby ją odwodzić od tego zamiaru. – Uważam, że powinnaś się z nim spotkać. Sprawia wrażenie uroczego faceta! A kiedy ostatnio wychodziłaś gdzieś z facetem? Odkąd tu mieszkam, na pewno nie. – Od lat nie wychodziłam, chyba że ze starym przyjacielem, którego znam od zawsze i nie wzięłabym pod uwagę, nawet gdyby mi go podano na grzance i udekorowano pietruszką. Tylko że nie wiem, jak się zachować! – Wiesz! Wypijecie drinka, pogadacie, zamówicie potrawy i przy jedzeniu znowu pogadacie. Zobaczysz, pójdzie jak z płatka. – Żartowałam. Chodzi o to, że spotkanie z mężczyzną, którego właściwie nie znam, może być trochę niezręczne. Bellę ogarnęło współczucie. Sama też od dość długiego czasu nie była na randce. – Będę do ciebie esemesowała, więc dasz mi znać, jeśli nie będzie ci się podobało. Wtedy ruszę ci na pomoc. Alice wybuchnęła śmiechem. – Albo po prostu wyjdę i wrócę do domu? Bella kiwnęła głową. – To jedna z możliwości, ale moja propozycja jest bardziej ekscytująca. – Nie zszokowała cię myśl, że ktoś taki stary jak ja idzie na randkę? – Jasne, że nie! Uważam, że to super! – Chociaż na dnie serca Bella była trochę zaskoczona. Podniesiona na duchu Alice poweselała. – Więc gdzie powinniśmy się umówić? On chce, żebym wybrała lokal.

Mieszka w Kemble. Bella chwilę się zastanawiała. – Lunch czy kolacja? – Kolacja. Pracuje w Londynie. – Wcześniejsze milczenie Belli zaniepokoiło Alice. – Może powinnam zaproponować kawę w weekend? – Kolacja jest w porządku, ale musimy znaleźć odpowiednie miejsce. – Tak. Z całą pewnością to nie może być lokal nawet w przybliżeniu sugerujący romantyczność. Nie chcę, żeby pomyślał, że to randka – oznajmiła Alice. – Według mnie to jest randka, ale poza tym masz rację. Bo wiesz, może ci się wydać kompletnie nieatrakcyjny, kiedy znowu go zobaczysz. Alice się rozmarzyła. – Nie wydaje mi się, żeby to był problem... A z drugiej strony przypuszczam, że światło w przedziałach pierwszej klasy bardzo sprzyja kobietom, więc to on może doznać szoku na mój widok. Bella zachichotała. – Niewiele wiem o przedziałach pierwszej klasy, chociaż nie sądzę, żeby przy projektowaniu oświetlenia mieli na uwadze pochlebianie starszym paniom. Alice spojrzała na nią gniewnie. – Jak skończysz sześćdziesiąt lat, nie będziesz opowiadać żartów o „starszych paniach”, możesz mi wierzyć. – Dobrze, wierzę ci. Zastanówmy się lepiej, jaka knajpka będzie dla was najlepsza. Po długiej dyskusji Bella weszła na Twittera i zapytała o propozycje. Rozważyły je, następnie przejrzały strony internetowe i przewodniki kulinarne i w końcu wybrały pub serwujący wykwintne dania. – Ale tam jest hotel! – zaprotestowała Alice. – On może sobie pomyśleć... – Nic takiego nie pomyśli! – przerwała jej Bella. – A teraz napisz maila z informacjami. Pub jest całkiem blisko, możesz pojechać taksówką, jeśli chcesz się napić. Albo zadzwonisz po mnie i będę na miejscu w dwadzieścia

minut. Alice poszła do gabinetu i włączyła laptop. Dziwne, wziąwszy pod uwagę dzielącą ich różnicę wieku, ale na duchu podniosła ją pozytywna reakcja Belli. Była przekonana, że po tej kolacji nigdy więcej nie zobaczy Michaela McKaya, chociaż w pociągu prowadzili ożywioną rozmowę. Nie wątpiła, że kolacja także sprawi jej przyjemność.

Rozdział 4

Dwa dni później wieczorem Bella szła przez rozległy trawnik w domu Jane Langley, kierując się wskazówkami pozostawionymi na bramie: „W ogrodzie”. Czuła się trochę jak dziewczyna z plakatu Bodena, uznała jednak, że wzorzysta sukienka to odpowiedni strój na drinka z przyjaciółką (musi pamiętać, żeby mówić jej po imieniu) i jej ciotecznym wnukiem. Ładna, ale nie wyzywająca – na takim wyglądzie jej zależało. W ogrodzie zebrała bukiet kwiatów, który włożyła do słoja, żeby Jane nie musiała szukać wazonu. Chociaż w ogrodzie Jane pełno było kwiatów, Bella czuła, że nie może przyjść z pustymi rękoma, a wiedziała, że starsza pani ucieszy się z bukietu. Dostrzegała oboje pod drzewem, po którym wiła się pnąca róża; siedzieli na krzesłach, na których często siadywały Bella i Jane, pijąc herbatę i jedząc ciasto. Zbliżając się do nich, uświadomiła sobie, że wnuk Jane wygląda znajomo. Po dwóch kolejnych krokach już wiedziała, kim on jest, i z całego serca żałowała, że nie może się odwrócić i pobiec do samochodu. W tym dobrze jej znanym, uroczym i słonecznym ogrodzie znajdował się powód, dla którego musiała opuścić rodzinne miasto i pierwszą pracę. – Kochanie, jak ślicznie wyglądasz! – powitała ją Jane Langley. Dominic Thane wstał. Po dwóch kolejnych krokach Bella znalazła się twarzą w twarz ze swoją przeszłością. – Dominic mówi, że się znacie – powiedziała Jane. – Co za zbieg

okoliczności! – Tak. – Bella próbowała się uśmiechnąć. – Cześć, Dominicu. – Przez ułamek sekundy patrzyli na siebie. W jego oczach dostrzegła tak głęboki niesmak, że zaparło jej dech. Ciężko pracowała, żeby się od niego oddalić psychicznie i fizycznie, i ponowne spotkanie, w dodatku zupełnie niespodziewane, było szokiem, który wzmacniała jego reakcja. Nie czekając na zaproszenie, usiadła i bez słowa postawiła na stole słój z kwiatami. Dominic podał jej kieliszek szampana. Bella zobaczyła, że Jane dziwnie jej się przygląda. Wzięła kieliszek. – Coś świętujemy? – Prezent od Dominica. Miło z jego strony, prawda? – Jane zmarszczyła brwi. – Dobrze się czujesz, moja droga? – Doskonale! – odparła Bella; własny głos wydał jej się nieco zduszony. Miała tylko nadzieję, że nikt nie zauważył, że od chwili, gdy usiadła, nie nawiązała kontaktu wzrokowego z Dominikiem. – Wzniesiemy toast? – powiedział. – Za ponowne spotkanie rodziny i starych przyjaciół. Uniósł kieliszek w stronę ciotki, potem spojrzał na Bellę, ale ona wzrok miała odwrócony. Jeśli wcześniej się przyjaźnili, to tamto spojrzenie przy powitaniu powiedziało jej, że teraz na pewno nie są przyjaciółmi. Ale dlaczego? Jak mogło do tego dojść? Nie pożegnała się z nim, kiedy wyjeżdżała, choć to chyba go nie obeszło? A już na pewno nie może się tym przejmować po trzech latach! Po pierwszym łyku szampana Bella była przynajmniej w stanie normalnie mówić. – Więc, hm, Jane, kiedy ostatnio widziałaś Dominica? Niewykluczone, że mi o tym wspomniałaś, ale zapomniałam. – To nie był najlepszy początek rozmowy, nic lepszego jednak nie zdołała wymyślić. – Ostatni raz go widziałam, kiedy był paziem na rodzinnym ślubie – odparła Jane. – Wyglądał uroczo. Wtedy jeszcze nie było wiadomo, że tak

jak wszyscy mężczyźni w jego rodzinie osiwieje w chwili, gdy skończy trzydzieści lat. Włosy miał tak ciemne jak oczy. – Wolę określenie „srebrne”, nie „siwe”, ciociu Jane – powiedział Dominic, po czym nagle się roześmiał. Bellę przeszył dreszcz i desperacko napiła się szampana. Własne ciało ją zawodziło. To było tylko cielęce zauroczenie, do niczego między nimi nie doszło! Do niczego, jeśli nie liczyć pocałunku pod jemiołą, który mógł zawierać – choć pewnie nie – aluzję do czegoś większego. Umysł mówił jej, że stało się tak, ponieważ kiedy Dominic się śmiał, jego dość surowe rysy nabierały atrakcyjności. Srebrne włosy rozświetlały ciemne oczy otoczone równie ciemnymi rzęsami i brwiami. Reagowało tylko jej ciało, ale kontrolę sprawował mózg – będzie dobrze. Wszyscy milczeli. Bella popijała szampana, próbując znaleźć jakiś temat do rozmowy i pragnąc, żeby ciszę przerwał ktoś inny. – Masz śliczny ogród, Jane – powiedziała w końcu, brzmiąc jak aktorka, która improwizuje bez wyobraźni. – Dziękuję. Pogoda jest niezła i byłam w stanie sporo zrobić – odparła Jane. – Och, i dziękuję za przysłanie tego miłego młodego człowieka. Zamontował rewelacyjny system nawadniający i żeby teraz podlać pomidory, nie muszę robić nic poza odkręceniem kurka. Bella się uśmiechnęła. Sądziła, że miły młody człowiek miał być sekretem, najwyraźniej jednak starsza pani uznała, że nie stanie się nic złego, jeśli wspomni o nim przy Dominicu. – Cieszę się, że się udało. – Zgodził się wykonywać cięższe prace. Mam Keitha, który zajmuje się trawnikami, ale nie jest ogrodnikiem. Nie mogę mu zaufać. A Aiden zna się na rzeczy. – To świetnie – odparła Bella, postanawiając zostawić obowiązek inicjowania rozmowy Jane i Dominicowi. Gdyby nadal mówiła, skończyłoby się na tym, że zapytałaby Jane, co sądzi o najnowszych wydarzeniach w serialu radiowym The Archers.

– Napijesz się jeszcze szampana? Bella podniosła głowę. Mina Dominica była równie lodowata, jak ciepły był jego śmiech chwilę temu. – Tak, proszę – powiedziała szybko. Nie da sobie rady bez wsparcia, którym w tej sytuacji musi być alkohol. Ku jej uldze Dominic i Jane zaczęli rozmawiać o krewnych i Bella mogła pogrążyć się w myślach. Czy tylko zbieg okoliczności sprowadził Dominica w jej relatywnie nowe i wygodne życie? Przecież na pewno jej nie śledził! A może chciał jej nagadać, bo powstrzymała Jane od sprzedaży domu? Jeśli tak, to dlaczego czekał do teraz? Zrobiła to w niecały rok po przeprowadzce do Alice. Nie, wpada w paranoję. Dominic nie czuje do niej antypatii i nie śledzi jej. – Przyjechałeś na długo? – zapytała, kiedy w rozmowie nastąpiła przerwa. – Będę pracował w jednej z tutejszych kancelarii. Jako adwokat. Belli ścisnęło się serce. Nie zapomniała, że jest prawnikiem, przecież oboje pracowali w tej samej wielkiej agencji handlu nieruchomościami, ale tutaj? Agencja Nevila nie była na tyle duża, by mieć dział prawniczy – korzystali z usług miejscowych adwokatów, a to oznacza, że może często wpadać na Dominica. Z drugiej strony, jeśli Nevil wymieni jego nazwisko, ona go skrytykuje i będzie po sprawie. Konieczność pracy z nim byłaby aż nazbyt krępująca. – Tak? To interesujące. – Powinno być. Jestem bardzo podekscytowany tą perspektywą. Jego głos wcale na to nie wskazywał, ale Dominic zawsze był chłodny i nie okazywał emocji. – Zamierza coś wynająć, dopóki nie znajdzie domu do kupienia, ale to niemądra decyzja, skoro u mnie jest tyle miejsca – wyjaśniła Jane. – Ty mieszkasz z matką chrzestną i dobrze się wam układa, prawda? To był paskudny wstrząs. Bella będzie musiała ostrożniej wybierać pory

na wizyty u Jane. Ponieważ starsza pani patrzyła na nią zachęcająco, Bella pośpiesznie potaknęła. – Układa się nam świetnie, ale ja bardzo dobrze umiem się zachować. – Mogłabyś jednak znaleźć dla niego ładny dom, prawda? – ciągnęła Jane. – Pewnie tak, ale nie zapominajmy – roześmiała się nieco piskliwie – że są jeszcze inne agencje. – Doskonale zdaję sobie z tego sprawę – odparł Dominic, marszcząc czoło. Jego bardzo ciemne brwi wyraziście kontrastujące ze srebrnymi włosami wyglądały jak chmury gromadzące się przed burzą. Bella nade wszystko chciałaby się dowiedzieć, czy Dominic przywiezie ze sobą żonę. – Jaki dom chciałbyś? – zapytała Jane. – Dla rodziny? Z epoki? Bella nie mogła powstrzymać się od uśmiechu, kiedy sobie uświadomiła, że jej długie pogawędki z Jane wpłynęły na język starszej pani. – Chciałbym dom do remontu i owszem, z epoki. Nie zależy mi na nowym budownictwie. – Z iloma sypialniami? – zapytała Bella zadowolona, że znowu stoi na twardym gruncie. – To będzie zależało od oferty. – Więcej niż dwie? – ciągnęła, nie mogąc się powstrzymać. – O, na pewno. Nadal nic nie wiedziała o jego żonie. Co nie znaczy, że miałoby to jakieś znaczenie – nie teraz. – No tak – powiedziała Jane, która zaczynała się odprężać – nie możesz oczekiwać, że Bella znajdzie ci dom, jeśli jej nie powiesz, ile sypialni chcesz mieć. – Aż taki konkretny nie jestem. I nie ma pośpiechu. Jeśli ci to odpowiada, ciociu Jane, z radością zamieszkam u ciebie. Belli ten plan wcale się nie podobał. – Myślę, że powinieneś wynająć. Jeśli zamierzasz kupić za gotówkę,

wynajmij coś, poznaj dokładnie okolicę, zdecyduj, gdzie najbardziej ci się podoba. Dzięki temu znajdziesz się na dobrej pozycji wyjściowej, kiedy na rynku pojawi się odpowiednia nieruchomość. Dominic uniósł jedną ze swoich burzowych brwi. – To polecenie? – Nie – odparła Bella stanowczo – to rada. Oczywiście nikt nie musi korzystać z rad, jeśli nie ma na to ochoty. – Podniosła się z krzesła. – A teraz lepiej już pójdę. Pewnie zarezerwowaliście stolik. – Pochyliła się i pocałowała przyjaciółkę w policzek. – Bardzo dziękuję, Jane. To było urocze spotkanie, chociaż nie podałaś ciasta. – Wyprostowała się. – Do widzenia, Dominicu. Interesująco było znowu się z tobą zobaczyć. Ruszyła przez trawnik z zadartą głową i sztywnymi plecami, marząc, by jej obcasy ciągle tak się nie zapadały.

Rozdział 5

Alice siedziała w kuchni, pozornie rozwiązując krzyżówkę, a w rzeczywistości rozmyślając o Michaelu i próbując się pozbyć tych rozkosznych zawrotów głowy na myśl o czymś, co w rzeczywistości było podziękowaniem w formie kolacji. Podniosła głowę, kiedy usłyszała samochód hamujący przed domem. Ucieszyła się, Bella wyrwie ją z tych rozważań. – Cześć, kochanie! – zawołała, kiedy rozległ się szczęk przekręcanego klucza w zamku. Bella weszła do kuchni. Wyglądała na przygnębioną. – Wszystko w porządku? – zapytała Alice z niepokojem. – Co się stało? – Nie przychodziło jej na myśl nic, co mogło do tego stopnia zasmucić Bellę na drinku ze starszą panią. – Pani Langley chyba nie umarła, co? Bella pokręciła głową, niemal rozbawiona tą melodramatyczną sugestią. – To nic aż tak złego, dzięki Bogu, ale też nic dobrego. Sprawiała wrażenie, że musi pogadać. – Drinka? Filiżankę herbaty? – zaproponowała Alice. – Herbatę proszę. – Bella wyciągnęła krzesło i usiadła. – Wnuk cię podrywał? – zapytała Alice, postawiwszy czajnik na piecu. Próbowała skłonić Bellę do uśmiechu albo przynajmniej sprawić, żeby dziewczyna przestała wyglądać na taką przybitą. – Chwycił cię za kolano, kiedy podziwiałaś piwonie? Śmiertelnie cię znudził? Bella zdołała lekko się uśmiechnąć.

– Nie. – No, to już coś. Czy ta pilna sprawa wymaga czekolady? Mam trochę w lodówce. – Dobrze. – Powiedz mi, o co chodzi z tym wnukiem. Bella głęboko westchnęła. Chociaż nigdy o tym nie wspomniała, Alice wiedziała, że kiedy trzy lata temu Bella się do niej sprowadziła, nie podała jej wszystkich powodów tej decyzji. – Tak? – Rzecz nie w tym, co zrobił, ale w tym, kim jest. – A kim jest? – To Dominic Thane. Żonaty facet, przez którego wyjechałam z miasta. Alice pośpiesznie usiadła. – I w dodatku wyraźnie mnie nie cierpi! – Wtedy trochę mi powiedziałaś, ale teraz to powtórz. Chyba zapomniałam najważniejsze szczegóły. Bella pokręciła głową. – Nie sądzę, żebyś je znała. Kochałam Dominica, pracował w naszym dziale prawnym, i to było straszne, bo miał żonę. Myślałam jednak, że nad tym panuję, i starałam się nie za często przebywać z nim sam na sam. – Spojrzała na Alice. – Sądziłam, że się z tego otrząsnę. To było tylko zadurzenie, w każdym razie tak mi się wydawało, ale potem on powiedział, że jego żona jest w ciąży. Wtedy wiedziałam, że muszę natychmiast stamtąd wyjechać. – Coś między wami było? Bo wiesz, nie jestem przekonana, że durzyłabyś się w nim, gdyby cię nie zachęcał. – Och, sama nie wiem... – Tak? – naciskała łagodnie Alice. Wstała, żeby poszukać brandy. Potrzebowała drinka, nawet jeśli Bella odmówi. – No, pocałowaliśmy się na imprezie bożonarodzeniowej pod jemiołą,

z założenia bardzo niewinnie. – Byłoby dziwne, gdybyście mieli jemiołę na letnim grillu – zauważyła Alice. Bella się skrzywiła. – Wyszło inaczej, wiesz, jak to jest, nie trafiasz, lekko się przesuwasz i nagle całujecie się w usta. – Spojrzała nieśmiało na Alice. – Trwało to sekundę lub dwie dłużej, niż powinno, a potem się zastanawiałam, czy z jego strony to naprawdę było niechcący. Alice napiła się brandy. – Takie rzeczy nigdy nie dzieją się niechcący... Czy było coś jeszcze, z czego mogłaś wnioskować, że on... no, lubi cię? Bella długo się zastanawiała. – Dobrze nam się pracowało. Mieliśmy podobne poczucie humoru. Rozumieliśmy się, wiesz? Alice potaknęła. – Wiem. – I z tego powodu musiałam wyjechać. Nie byłam pewna, czy mogę sobie zaufać, czy nie zacznę, no wiesz, aranżować spotkań, częstować go kawą, „bo sama właśnie piję”, i tak dalej. Wyjechałam i to było słuszne. A chociaż się z nim nie pożegnałam, nie byłam w stanie, to nie pokłóciliśmy się ani nic takiego. Ale dzisiaj wieczorem... – Bella wróciła myślami do wrogości, z jaką Dominic ją przywitał. – Odniosłam wrażenie, że naprawdę jest na mnie zły, a ja nie mam pojęcia dlaczego. Alice podała jej szklaneczkę z odrobiną brandy. – To rzeczywiście wydaje się nie w porządku. – To całkowita zagadka! – Bella upiła brandy, najwyraźniej nie zdając sobie z tego sprawy. – A teraz on tu jest! Akurat kiedy wszystko tak świetnie się układa. Nie mam zamiaru znowu się przeprowadzać! Poza tym jestem z Nevilem. Na pewno nie będzie chciał zostawić wszystkiego, co tutaj zbudował. – Nie ma powodu, żeby to robił – ty także. Przecież możesz unikać

Dominica, prawda? – Oczywiście! To nie powinien być problem. – Myślami błądząc gdzie indziej, Bella wzięła butelkę i dolała sobie brandy. – Bardzo bym chciała wiedzieć, co mu się urodziło, syn czy córka, i czy wszystko było w porządku. – Nie zapytałaś kolegów z pracy? Bella pokręciła głową. – Myślałam o tym, ale nie chciałam, żeby ktoś pomyślał, że moje odejście miało coś wspólnego z Dominikiem albo że za bardzo się nim interesuję. Może zachowywałam się jak paranoiczka. Alice wzruszyła ramionami. – Jeśli nie przyjaźniłaś się z jego żoną, to rzeczywiście mogłoby wyglądać dziwnie. – Spotkałyśmy się kilka razy na imprezach firmowych, bo szefowi zależało na integracji pracowników, ale nie nazwałabym jej przyjaciółką. – Więc dlaczego to cię ciekawi? Skoro wyleczyłaś się z niego? – Wyleczyłam się, owszem, ale nie znam tej części historii, a chyba powinnam. Alice zrozumiała, że Bella nadal kocha Dominica, ale bardzo się stara przekonać samą siebie, że jest inaczej. – Na pewno bez problemu mogłabyś się tego dowiedzieć. – Sama nie wiem. Nie powiedział Jane, ile sypialni chce w domu, który zamierza kupić – odparła Bella ponuro. Alice nie potrafiła powstrzymać się od uśmiechu. – Ale Jane na pewno wie o dziecku. Zapytaj ją! – Dobry pomysł. Pod warunkiem, że uda mi się to zrobić, nie wyglądając przy tym podejrzanie. – Uwierz mi, nikomu nie wyda się dziwne, jeśli zapytasz, czy Dominic ma dzieci. To całkowicie normalne pytanie w przypadku agentki nieruchomości. – W takim razie zapytam. Wiesz, jestem roztrzęsiona, straciłam poczucie

tego, co jest normalne, a co nie. Bella dopiła drinka i wstała. – Czuję się o wiele lepiej, dziękuję, kochana Alice. – Uśmiechnęła się. – Następna rzecz to twoja wielka randka! Alice zadrżała. – Nie wiem, czy się na nią cieszę, czy nie! – Och, Alice, jasne, że się cieszysz! To takie romantyczne. Gdyby po prostu chciał ci zwrócić pieniądze, wysłałby czek. Albo nawet gotówkę. Alice wcześniej wszystko to już słyszała i musiała przyznać, że Bella ma rację. – Wiem i chyba jestem podekscytowana. Chodzi tylko o to, że to zupełnie wykracza poza moją strefę wygody. – Strefy wygody są po to, żeby z nich wychodzić. Alice długo milczała. – Tak, masz rację. Ostatnio bardzo mi brakowało odrobiny ekscytacji. – Tak? Mieszkanie ze mną ci nie wystarcza? Alice delikatnie szturchnęła Bellę, zadowolona, że dziewczyna na tyle poweselała, że zaczyna się droczyć. – Och, dostarcza mi wielu ekscytujących chwil i bardzo się cieszę, że ze mną jesteś, ale mieszkam w tym domu od bardzo dawna. Ogród przeżywa trzecie wcielenie. Może coś innego też wymaga zmiany. Bella spojrzała na nią zdezorientowana. – Nie bój się – ciągnęła Alice. – Nie mam zamiaru wykopać basenu na środku trawnika. A teraz zrób sobie coś do jedzenia i znajdź jakiś przyjemny program w telewizji. Miałaś trudny wieczór. Bella się odprężyła. – Dobrze, o ile nie chcesz, żebym ci pomogła wybrać kreację na to spotkanie. – Nie teraz! Położę się wcześniej i poczytam w łóżku. Jeszcze nie przebrnęłam przez tę książkę na spotkanie klubowe, a nie odważę się przyznać, że znowu jej nie skończyłam.

Bella ścisnęła ją za ramiona. – Dziękuję, że byłaś moją terapeutką. Za brandy też. Naprawdę mi pomogła. Leżąc w łóżku, Alice rozmyślała o swojej chrześnicy. Cieszyła się, że Bella lepiej się poczuła. Musiała przeżyć szok, widząc w ogrodzie przyjaciółki mężczyznę, od którego uciekła. Ale jest silna, ma teraz dobre życie i dość rozsądku, by skoncentrować się na przyszłości i nie pozwolić, by ta sprawa zrzuciła ją z obranego kursu. Spokojna o Bellę, Alice wróciła do tematu stale obecnego w jej myślach, czyli do Michaela i randki. Okłamała Bellę, mówiąc, że ma w planach lekturę – choć nie w kwestii, że nie skończyła książki. W rzeczywistości zamierzała przejrzeć swoją garderobę i rozmyślać o Michaelu. Oczywiście, że chciała go zobaczyć, bardzo chciała, ale od lat nie była na spotkaniu choć mgliście przypominającym randkę. Ostatnim razem mężczyzna wcale jej się nie podobał, bardziej ją interesowało, jakie jedzenie będzie w restauracji. Teraz było inaczej. Jedyną rzeczą, która psuła jej przyjemność oczekiwania na spotkanie, było to, że Michael jest od niej młodszy. Nigdy dotąd młodszy mężczyzna jej nie pociągał i odnosiła wrażenie, że sześćdziesiąt lat to dość późno, żeby zaczynać. Gdyby któraś z jej przyjaciółek zwierzyła się z podobnych obiekcji, Alice natychmiast by ją uspokoiła. Wiek to tylko liczba, a w końcu czy to ważne, kto się kiedy urodził? Ale inni ludzie to odmienna kwestia – w ich przypadku nie ma problemu. Chodzi o to, co Alice sądzi o umawianiu się z młodszymi. Ciekawe, czy „strach przed byciem kobietą kuguarem” to uznana przez medycynę fobia, a jeśli tak, na czym może polegać terapia? Pewnie na wrzuceniu delikwentki do pokoju pełnego roznegliżowanych chłopaków. Zadrżała, chociaż ta wizja ją rozśmieszyła.

Rozdział 6

Nazajutrz wieczorem Bella sprawdziła, czy telefon Alice jest naładowany, a karta kredytowa schowana w innym miejscu niż portfel, na wypadek gdyby skradziono go jej z torebki, po czym się upewniła, że zna nazwę lokalu, do którego matka chrzestna się wybiera. Alice doskonale wiedziała, że w odwrotnej sytuacji Bella tego rodzaju nadmierną troskę uznałaby za wtrącanie się, ale przyjmowała zabiegi chrześnicy potulnie, jakimś cudem ukrywając rozbawienie. – Jeśli będziesz miała ochotę na drinka, zadzwoń, to po ciebie przyjadę. Nie będziesz się dobrze bawiła, licząc wypite kieliszki – powiedziała Bella. Przed odjazdem Alice pozwoliła Belli owinąć pasek torebki wokół dźwigni biegów, co miało uniemożliwić czyhającemu na okazję złodziejowi wyłowienie jej z samochodu na czerwonym świetle. – Jadę na spokojny posiłek w jednym z najbezpieczniejszych rejonów kraju – stwierdziła łagodnie Alice. – Musisz ćwiczyć. Niewykluczone, że następną gorącą randkę będziesz miała w Londynie! – odparła Bella, mrugając znacząco. Zaaprobowała strój Alice i pomogła jej przy makijażu. Alice z rozczuleniem myślała o czasach, kiedy pincety używała wyłącznie do regulowania brwi. Teraz musiała szukać zbędnych włosków, zanim brała do ręki tubkę z podkładem. Obie były bardzo zadowolone z rezultatu. Alice wybrała ulubiony strój, śliczny, ale niesprawiający wrażenia, że za bardzo się stara. Lniana

sukienka i sweterek wydawały się w sam raz. Dzień wcześniej poszła do fryzjera, a Bella pomalowała jej paznokcie u stóp. Bardziej przygotowana już nie mogła być. Alice pomachała do Belli, która stała na ganku, i ruszyła. Na parkingu przed pubem stał jeden bardzo elegancki samochód. Alice miała nadzieję, że to samochód Michaela. Gdyby była umówiona z kobietą, nie przeszkadzałoby jej, że jest pierwsza. Usiadłaby przy stoliku i zajęła się lekturą albo sprawdzaniem wiadomości i maili w telefonie. Odnosiła jednak wrażenie, że wyglądałaby na dość zdesperowaną, gdyby czekała na mężczyznę. Wyprostowała plecy i weszła do pubu z pewnością siebie, w większości pozorowaną. Nie chciała wyglądać na niespokojną, a niewykluczone, że Michael patrzył w okno. Zobaczyła go w chwili, gdy przekroczyła próg. Z uśmiechem zerwał się na równe nogi. – Alice! Przyszłaś! Jak miło! – powiedział i pocałował ją w policzek. Bardzo się ucieszył na jej widok. – Oczywiście, że przyszłam. – Od razu poczuła się lepiej, zdenerwowanie ustąpiło miejsca ekscytacji. – Przecież się umówiliśmy! – No tak, ale z ludźmi nigdy nic nie wiadomo. Mogłaś zmienić zdanie. – Spojrzał jej w oczy, a Alice była zadowolona, że udało się jej wytrzymać jego wzrok. – Pewnie tak. – Uśmiechnęła się do niego. – Napijemy się drinka w ogródku czy od razu usiądziemy przy stole? – Zacznijmy od drinka – odparła Alice, myśląc, że chyba jednak zadzwoni po Bellę. – Szampan? Pimm’s? Dżin z tonikiem? Mają kartę koktajli, jeśli masz ochotę na coś o wywołującej rumieńce nazwie... Choć nie sądzę, żeby to było zabawne. Alice zachichotała. Doskonale się orientowała, jaki koktajl Michael ma na myśli, i zapisała mu na plus, że nie wypowiedział nazwy na głos. Wcale

nie była pruderyjna, ale on o tym nie wiedział i spodobało jej się, że wolał nie ryzykować, że ją urazi. – Kieliszek szampana byłby najlepszy. Kłopot z Pimm’s polega na tym, że smakuje niewinnie, a potem się okazuje, że nie można się podnieść. Z szampanem nie mam takich problemów. – Zgadzam się. Poprowadził ją przodem, nie dotykając jej, ale wskazując drogę dłonią wiszącą tuż nad jej ramieniem. Alice miała wrażenie, że się nią opiekuje. – To bardzo ładne miejsce – powiedział. – Zrobiłem rekonesans. Sekundę później Alice siedziała na bardzo wygodnej sofie, z której miała widok na doskonale przystrzyżony trawnik, a za nim na odległe wzgórza ciągnące się w nieskończoność. – Co za niezwykły krajobraz! – Piękny, prawda? Myślę, że patrzymy na Black Mountains. – Roześmiał się. – Oczywiście nie widzimy po drodze przemysłu i tak dalej, ale wrażenie jest cudowne. Pojawiła się kelnerka z kartami. – Zamówią państwo coś do picia? – Tak – odparł Michael. – Kieliszek szampana dla pani i piwo imbirowe dla mnie. – Wiem, że pijesz alkohol – powiedziała Alice, kiedy kelnerka odeszła – więc dlaczego piwo imbirowe? – Wyznaję zasadę, że należy upić dziewczynę, a samemu pozostać trzeźwym. Alice musiała się roześmiać. – Nie jestem twoją dziewczyną! Dopiero się poznaliśmy! Spojrzał na nią i zdawało się, że jego intensywnie niebieskie oczy próbują przejrzeć ją na wylot. Jego uwaga zawróciła jej w głowie w sposób, w jaki nie dokonałby tego nawet najmocniejszy koktajl. – Zwariowałeś, ale w pozytywny sposób – oznajmiła, kiedy odzyskała zdolność mówienia. Nie powiedziała, że jest o wiele za stara, żeby być jego

dziewczyną, na wypadek gdyby z jakiegoś powodu sam tego nie dostrzegł. – Czym się zajmowałaś od czasu, kiedy zapomniałem portfela? – zapytał. – Niczym niezwykłym. Udzielałam porad swojej uroczej chrześnicy, która ze mną mieszka. – Szczęściara! – Ma na imię Bella i rzeczywiście, uważa się za szczęściarę. Mój dom jest wielki, więc nie wchodzimy sobie w drogę. – Przyszło jej na myśl, że Bella poradziłaby, żeby nie wspominała o rozmiarach domu, bo Michaelowi może zacząć zależeć na jej pieniądzach. – Brzmi sympatycznie. Mieszkam sam i generalnie mi to odpowiada. – Wykrzywił się. – Jestem rozwiedziony. Dwoje dorosłych dzieci. Pozostajemy w dobrych relacjach. – Jestem samotna, nigdy nie wyszłam za mąż, nie mam dzieci. – Alice uznała, że powinna zrewanżować się szczerością. – Nie wyszłaś za mąż z jakiegoś szczególnego powodu? – Sposób, w jaki zadał to pytanie, nie świadczył o wścibstwie, ale o zainteresowaniu. – Jakoś się nie złożyło. Jeden z niewielu mężczyzn, w których się kochałam, był żonaty, więc to sprawę zakończyło. Inny z powodu pracy wyjechał z kraju, a ja nie byłam gotowa zrezygnować dla niego ze swojej kariery. Byłam dyrektorem handlowym w małej firmie i bardzo lubiłam swoją pracę. Dla pozostałych nie warto było rezygnować z niezależności. – Cieszę się, że oboje jesteśmy singlami – powiedział Michael, kiedy kelnerka przyniosła drinki i karty dań. – Chociaż to tylko zbieg okoliczności. – Tak – zgodziła się Alice – ale nie z rodzaju budzącego dreszcz. – Pomyślała o Belli i o tym, że mężczyzna, od którego uciekła, okazał się wnukiem jej przyjaciółki. – Bo przecież nie mamy urodzin tego samego dnia ani nic takiego. – Ale to niewykluczone! Kiedy się urodziłaś? – Dwudziestego siódmego września. – Ja nie, ale jestem przekonany, że łączy nas wiele innych rzeczy.

Kiedy kończyli wieczór przy dodatkowych filiżankach kawy w ogródku, już wiedzieli, że istotnie wiele ich łączy. Alice się przekonała, że Michael jest bardzo łatwy w obejściu, i od lat tyle się nie śmiała. Bez sprzeciwów pozwoliła mu nawet zapłacić rachunek. W końcu zmusiła się do spojrzenia na zegarek. Dochodziła północ. – Wielki Boże! Powinnam już iść! – Musisz? – Tak! Odkładając na bok inne względy, kelnerzy chcą posprzątać. Zadzwonię po Bellę. – Przez chwilę się zastanawiała. – Nie wypiłam dużo, ale wolę nie ryzykować. – A z drugiej strony ja nic nie piłem. Mogę podrzucić cię do domu. Podjęcie decyzji, że to doskonałe wyjście, zajęło jej kilka sekund. – Wyślę tylko Belli esemes, że może iść spać. – A niech mnie! Ona na ciebie czeka? Teraz Alice nie czuła już potrzeby stwarzania pozorów, że prowadzi rozległe życie towarzyskie. – Zwykle nie, ale młodzi ludzie są bardzo przezorni, a szczerze mówiąc, w naszym przypadku relacja dorosły – dziecko uległa odwróceniu. Powiedziała, że po mnie przyjedzie. Kiedy Alice wyjęła telefon, zobaczyła, że ma kilka nieodebranych wiadomości. Uznała, że nie będzie teraz ich czytać. Wystukała: Mam transport do domu. Uroczy wieczór. Nie czekaj na mnie. Szanse, że Bella nie będzie czekała, były mizerne, ale wiadomość powinna ją uspokoić. W samochodzie Alice myślała, że radość z bycia odprowadzaną do domu przez czarującego, atrakcyjnego mężczyznę jest teraz tak samo wielka jak w przeszłości. – Piękny dom – powiedział, hamując na podjeździe. Wysiadł i obszedł samochód. Otworzył drzwi, zanim Alice zdołała znaleźć klamkę, rzeczywiście dobrze ukrytą. Kiedy podał jej rękę i pomógł wysiąść, doszła do wniosku, że nie jest gotowa, żeby pocałować go na dobranoc. On najwyraźniej sądził tak samo, bo chociaż ją uścisnął,

ograniczył się do cmoknięcia w policzek. – To był cudowny wieczór – powiedział. – Mam tylko nadzieję, że sprawił ci tyle samo przyjemności co mnie. – Oczywiście. – Alice cicho się roześmiała. – Bardzo, bardzo ci dziękuję. Było uroczo. – To prawda. Idealnie. – Niewiele rzeczy zasługuje na to określenie, ale ten wieczór tak. – Niedługo się odezwę – powiedział i znowu pocałował ją w policzek. – Nie muszę pytać, czy dobrze się bawiłaś! – powiedziała Bella, kiedy Alice weszła do kuchni i rzuciła torebkę na krzesło. – Bardzo miło spędziłam czas, dziękuję. – Alice usiłowała brzmieć poważnie, ale nie potrafiła powstrzymać śmiechu. – Chcesz o wszystkim opowiedzieć cioci Belli? Przy filiżance kakao? – Jeśli zrobisz mi herbatę, podam ci okrojoną wersję. – No i? – zapytała Bella kilka minut później. – Co było w nim takiego specjalnego? – Rozśmieszał mnie! – odparła Alice. – I sprawiał wrażenie, że jest tak samo zainteresowany moim życiem jak ja jego. Według mnie to rzadkość. Bella z namysłem popijała herbatę. – To prawda. Rzeczywiście bardzo rzadko się zdarza. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy Nevil okazał zainteresowanie nią jako oddzielną osobą. Czy choć raz to zrobił? Zamykając dom i ścierając okruchy z blatów, Bella myślała, że obecnie Alice lepiej się bawi niż ona. Gdyby tylko Dominic nie pojawił się ponownie w jej życiu, byłaby szczęśliwa, mając przy boku Nevila. Dominic jednak przypomniał jej o fajerwerkach, które miłość potrafi wywołać, a widok Alice cieszącej się iskrami, jeśli już nie petardami, wprawił ją w poczucie osamotnienia i zadumy. Rozejrzała się po przytulnej kuchni Alice: na półce nad piecem stała kolekcja najróżniejszych słojów, do ściany za lodówką przypięte były

widokówki i kartki urodzinowe. Wszystko to ujawniało osobowość gospodyni, a Bella wiedziała, że gdyby zamieszkała z Nevilem, kuchnię zdobiłyby jego ulubione drobiazgi, nie jej. Potem zadała sobie pytanie, jakim współlokatorem okazałby się Dominic, i ze strachem pojęła, że nie udało się jej wymazać uczucia do niego tak skutecznie, jak dotąd sądziła.

Rozdział 7

Bella odłożyła telefon i roztarła sobie ucho. Była w pracy, właśnie skończyła długą rozmowę z kobietą, która nie rozumiała, dlaczego nie ma ofert na dom, chociaż sporo osób go oglądało, Bella umówiła się więc z nią na spotkanie, żeby omówić sposoby na poprawienie atrakcyjności domu. Kiedy notowała pomysły, przy jej biurku stanął Nevil. – Możesz na chwilę wpaść do mojego gabinetu? – Interesy czy przyjemność? – zapytała Bella z błyskiem w oku. – Przecież mnie znasz, ja zawsze myślę o interesach! Proszę, chodźmy, mam sporo roboty. – Ale obdarzył ją czarującym uśmiechem, który jej przypomniał, co ją do niego przyciągnęło. Zdołała jakoś sobie poradzić z tamtym drinkiem u Jane Langley, na którym spotkała Dominica Thane’a. Chociaż nie potrafiła przestać o tym myśleć, jak w przypadku bolącego miejsca, które dotykamy, zanim sobie przypomnimy, że nie powinniśmy tego robić, to jednak przeanalizowała sytuację i doszła do wniosku, że niczym nie uraziła Dominica, musi więc o tym zapomnieć i zająć się swoim życiem. Wzięła notatnik, na wypadek gdyby rzeczywiście chodziło o pracę, i podążyła za Nevilem. W gabinecie Nevil ją przytulił, czego nigdy w biurze nie robił. – Co u ciebie? Wydaje mi się, że od wieków nie byliśmy razem! – Miałeś dużo pracy. Ja też. – Umówmy się na randkę. Zapraszam cię na kolację do jakiejś miłej

knajpki. – Super! – Bella sobie przypomniała, jak świetnie bawiła się Alice ze znajomym z pociągu. Podobnie było na początku znajomości z Nevilem. Może teraz też tak będzie. Może później pojadą do niego. – Mamy mnóstwo do nadrobienia. – Pocałował ją w policzek. – I tylko po to mnie wezwałeś? Żeby się umówić? Mogłeś zatelefonować! – Chciałem zrobić to osobiście. – Znowu ją pocałował, potem przesunął dłońmi po jej ciele, na koniec ściskając za pośladek. – Hm, pulchniejszy niż dawniej, bez dwóch zdań. Bella nie okazała, że ją uraził, tylko uwolniła się z jego uchwytu. – Kiedy chcesz się umówić? Chwycił ją za rękę. – Dzisiaj wieczorem ci pasuje? Do końca tygodnia będę zajęty. Wpatrywał się w nią wyczekująco. – Dobrze – powiedziała Bella. W tej samej chwili zadzwonił telefon. – Muszę odebrać! – oznajmił Nevil. – W porządku. Nevil ujął słuchawkę. – Cześć! Możesz minutkę poczekać? – Przycisnął telefon do piersi i gestem dał znać Belli, że ma wyjść. Lekko dotknięta, posłuchała. Dlaczego ostatnio tak jest, że kiedy zaczyna czuć, że mogłaby gorąco go pokochać, on robi coś, co ją drażni? Była zajęta i zirytowało ją, że wezwał ją do swojego gabinetu po to tylko, żeby się umówić. Mógł to zrobić w porze lunchu, a nawet wysłać jej maila albo esemesa. I jest taki tajemniczy. Zwykle mu nie przeszkadzało, kiedy słyszała jego rozmowy przez telefon. Wyszła na parking pogrążona w myślach. Gdyby naprawdę kochała Nevila, cieszyłaby się z każdej okazji do bycia z nim, nawet niedogodnej. Ale czy miłość to pożądana rzecz dla dorosłej osoby w pełni władz umysłowych? Pewnie nie. Nie ulega wątpliwości, że w przeszłości nic dobrego jej nie dała. To „zakochanie” było w rzeczywistości zwariowaną obsesją, która oznaczała, że człowiek nie jest w stanie nic robić poza

rozmyślaniem o obiekcie swoich uczuć. Bardziej przypominało infekcję wirusową niż emocję. Nie pomogło jej też w podjęciu dobrych decyzji i mogła tylko się cieszyć, że zasady moralne nie pozwalały jej na związek z żonatym. W przeciwnym wypadku zrobiłaby z siebie kolosalną idiotkę. Nie kochała Nevila w ten szalony sposób, ale czy to był problem? Bella westchnęła. Przypuszczalnie to zaleta. Ich związek opierał się na rozsądnych zasadach, takich jak przyjaźń i sympatia. Chemia także istniała, choć nie w obłąkanych proporcjach. Pani Macey odziedziczyła dom po ojcu. Mieszkała w nim od dnia swojego ślubu, ponad pięćdziesiąt lat, i jak powiedziała Belli, dla jej rodziny wystrój nie był rzeczą ważną. Ostatnią próbę unowocześnienia podjęli w czasach, kiedy dernier cri du chic były wielkie brązowe wiry, w rezultacie czego wszystkie sufity zdobiły gipsowe zawijasy pasujące do tych na dywanach, przez co mały dom wydawał się jeszcze mniejszy, mroczniejszy i zupełnie nieatrakcyjny dla ewentualnego kupca. Pomimo niezwykle pochlebnych i taktownych wysiłków Belli pani Macey nie była otwarta na propozycje, które mogłyby zwiększyć szanse na sprzedaż, potwierdziła jednak, że nikt nie złożył jej oferty, i poprosiła Bellę o pomoc. – W tym domu najpiękniejszy jest widok! – powiedziała Bella, idąc ścieżką do frontowych drzwi, gdzie czekała na nią pani Macey z rękoma skrzyżowanymi na piersiach. – Rzeczywiście jest ładny, ale ludzie i tak nie chcą mojego domu. – Zapewniam panią, pani Macey, że to się zmieni, kiedy dokona pani drobnych poprawek. Ludziom trzeba pokazać właściwy kierunek. – Myślałam, że na tym polega pani praca. Ma pani sprzedać mój dom, i to nie za darmo, tylko za sporą prowizję. Można by pomyśleć, że bardziej się pani przyłoży. Bella odpowiedziała uśmiechem. Lubiła wyzwania, a dom pani Macey miałby wiele zalet, gdyby nie ten okropny wystrój.

– Zamierzam się przyłożyć i od pani też tego oczekuję. We dwie sprawimy, że na Boże Narodzenie będzie już pani mieszkała u córki! – To była dość odważna obietnica, ale i tak ją złożyła. – Boże Narodzenie! A dopiero jest czerwiec! Chcę się przeprowadzić na świętego Michała! Bella zrozumiała, że pani Macey nie sprzedawała wcześniej domu i nie ma pojęcia, jak długo to może potrwać. Uśmiechnęła się pokrzepiająco. – Koniec września to dość optymistyczne założenie, bo procedura prawna zajmuje trochę czasu, ale jeśli będzie pani współpracowała ze mną oraz z kilkoma robotnikami, to może nam się udać. Pani Macey pokręciła siwą głową. – Nie wydam fortuny na remont, z którego nie będę miała pożytku. – Wręcz przeciwnie! Dzięki niemu pani dom znajdzie nabywcę. A teraz zastanówmy się, co trzeba zrobić. – Bella uznała, że pani Macey przypuszczalnie woli stawianie sprawy wprost. – Czy nadal ma pani kota? Pani Macey zmarszczyła brwi. – Moja Tibby odeszła pod koniec zeszłego roku. – Ale pamięć po niej pozostała! Musimy pozbyć się wszystkich dywanów. Cuchną. Ludzie myślą, że w domu jest wilgoć. – Nie czekając na pozwolenie, Bella się pochyliła i podniosła róg dywanu w holu. Tak jak myślała, podłoga była kamienna. I owszem, wilgotna. – Nie kupię nowego dywanu! – Pani Macey słabła, ale wciąż walczyła. – Nie będzie tutaj potrzebny. Ludziom bardzo się podobają te kamienie. Wyrzucimy dywany, wyszorujemy podłogi i położymy kilka chodników. Najlepiej plecionych – dodała Bella, ulegając swoim upodobaniom w kwestii wystroju wnętrz. Przy odrobinie szczęścia uda im się wywołać wrażenie, że kamienie są wilgotne, bo niedawno zostały umyte. – Jestem za stara na zwijanie dywanów. I co niby z nimi zrobię? Jeśli zostawię je w ogrodzie, żeby przykryć chwasty, powie pani, że w obejściu jest nieporządek. Bella znowu się uśmiechnęła.

– Ma pani rację, tak bym powiedziała. Proponuję, żebyśmy wezwały mojego człowieka, który wykona wszystkie ciężkie prace, wyrzuci dywany, może tu i tam pomaluje, naprawi kilka rzeczy. Później sprzedamy pani dom w okamgnieniu. – Ile to by kosztowało? – Pani Macey traktowała podejrzliwie wszystkich, a zwłaszcza agentów nieruchomości. Nawet dziecko wiedziało, że to banda oszustów. – Pięćset funtów, ale odzyska je pani po sprzedaży domu. – Skąd pani wie? Jak pani może być tego taka pewna? Nie chcę spędzać tu kolejnej zimy bez dywanów na podłogach. – Nie dojdzie do tego – zapewniła Bella, w duchu zaciskając kciuki. – Ten dom to nieodkryty klejnot. – Tego akurat była pewna, sama sporządziła szczegółowy opis. – Wiele osób go odkryło – odparła pani Macey – tylko jakoś nie zobaczyły w nim klejnotu. – Ale zobaczą, jeśli postąpi pani zgodnie z moimi propozycjami. – Bella szczerze w to wierzyła. To naprawdę był uroczy domek, mały, bez izolacji przeciwwilgociowej czy centralnego ogrzewania, ale w uroczej okolicy. Idealne gniazdko dla młodej pary zaczynającej wspólne życie. – Wydaje się pani bardzo pewna siebie, młoda damo, ale przypuśćmy, że się pani myli? Przypuśćmy, że ktoś przyjdzie i powie: „Nie ma dywanów, nie kupuję”? – Ludzie są skąpi – oznajmiła stanowczo Bella. – Jeśli dywany im się nie spodobają, będą próbowali zmusić panią do przyjęcia ceny niższej od wyjściowej. Proszę mi wierzyć, mniej to więcej. – A już na pewno tak było w przypadku spiralnych brązowych potworów, które w dodatku cuchnęły. – Jeśli będziemy razem pracować, żeby doprowadzić dom do porządku, znajdzie kupca... – W okamgnieniu. Wiem, mówiła pani. Bella była w nastroju „jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć B”. – A jeśli naprawdę zależy pani na szybkiej sprzedaży, zgodzi się pani na

opróżnienie kuchni. Poszły tam razem. Na popękanych blatach z formiki barwy zeschniętej musztardy wznosiły się stosy naczyń i garnków. Kuchenka elektryczna z dwoma grzejnikami sąsiadowała z komodą pełną porcelanowych zwierzątek i wyblakłych serwisów obiadowych, odrobinę zbyt nowych, żeby należeć do kategorii „retro”. Kompletny chaos. Zdaniem Belli najlepszym fragmentem był szeroki parapet okienny nad zlewem, na którym stały dwie stare gliniane doniczki ze szkarłatnym geranium, ale efekt psuły dwa rzędy pustych słoików po dżemach, przy czym w wielu na dnie leżały martwe pająki i muchy. Po generalnych porządkach Bella zamierzała zrobić nowe zdjęcia parapetu i geranium. To może wyglądać jak fotka z „Country Living”. – Wiem, że trudno to pani sobie wyobrazić – powiedziała Bella. – Ale gdyby zgodziła się pani wynieść wszystkie szafki, zdjąć linoleum, wyczyścić podłogę i zostawić tylko kuchenkę, zlew, stół z krzesłami i geranium, kuchnia bardzo by na tym zyskała. Na piętrze ma pani stół, który idealnie się tu nada. Pani Macey mamrotała pod nosem, chociaż na razie nie pokazała drzwi Belli, która kuła żelazo, póki gorące. – Wydamy trochę pieniędzy, poświęcimy trochę czasu – w obu przypadkach to nie będzie dużo – a ludzie będą się bić o pani dom. Niewykluczone, że dostanie pani więcej, niż wynosi cena wyjściowa. Ponieważ na pani Macey, która nie orientowała się w szybujących cenach na rynku, wrażenie zrobiła już cena wyjściowa, to do niej przemówiło. – No cóż... – Chciałaby pani, żebym porozmawiała z pani córką? Może zamieszkałaby pani u niej na czas tych prac. – Nie tak łatwo się tam dostać. Jej Pete musiałby po mnie przyjechać... – Ja panią odwiozę! – powiedziała Bella, dobrze wiedząc, że do córki pani Macey jedzie się trzy kwadranse. – Dopilnuję, żeby pod pani

nieobecność wszystko było jak trzeba. W końcu pani Macey się zgodziła i poczyniły szczegółowe ustalenia. Bella trochę współczuła zięciowi, którego przypuszczalnie nie ucieszy obecność teściowej, bo jeszcze nie skończyli aneksu dla niej, ale wszyscy będą zadowoleni z dodatkowych pieniędzy, które – w co nie wątpiła – dostaną za dom, jeśli tylko usunie się z niego kilka rzeczy, w tym utrzymujący się zapach kota. Wyczerpana, ale usatysfakcjonowana, poszła do samochodu i zadzwoniła do człowieka, który przekształci dom pani Macey z rudery w niezwykle pożądany wiejski dom z wieloma oryginalnymi cechami. Kiedy odebrał, powiedziała: – Jim, jak się miewa moja najbardziej ulubiona osoba na całym świecie? Jim się roześmiał. – Jestem zajęty, panno Lizusko, a co u ciebie? – Dobrze, dziękuję. Mam dla ciebie pracę. Naprawdę jesteś zajęty? – Tak. Twój kochaś dał mi mnóstwo zleceń, ale dla ciebie zawsze znajdę czas. Bella zmarszczyła czoło. Jej związek z Nevilem miał być tajemnicą, ale najwyraźniej nie był. Postanowiła, że zignoruje to określenie. – To nic wielkiego, raczej usuwanie rzeczy niż remont. – W takim razie powinienem dać radę. No mów, od jak dawna jesteście parą z Nevilem? – Och, nie tak długo. A w gruncie rzeczy wcale nie jesteśmy parą, to dopiero początek. – Kłamała, zaczęli być ze sobą niedługo po jej przyjeździe, nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że dla niej był to sposób na leczenie złamanego serca. Co więcej, pod względem emocjonalnym oboje najwyraźniej nie wyszli poza to początkowe zauroczenie. – Wracając do pani Macey, to śliczny domek, w którym oryginalne cechy ukryte są pod grubą warstwą śmieci. Szczegółowo przedstawiła plan pracy, Jim podał dzień, kiedy będzie mógł się tym zająć, i Bella ponownie zadzwoniła do córki pani Macey.

Jadąc wolno alejką prowadzącą od domu pani Macey do drogi, rozmyślała o okolicy. Teraz to była porośnięta drzewami dolina, w przeszłości jednak znajdowały się tu cegielnia i kilka robotniczych domów na zboczu. Przed zakrętem były niewielkie błonia i ciesząca się dobrą opinią szkoła podstawowa, a kilka kroków dalej kościół i pub. Brakowało tylko sklepu, a ta mała wioska byłaby idealnym miejscem do życia, ale zakupy wymagały dwudziestominutowej jazdy do najbliższego miasteczka. Całość zachwycała i przekonanie potencjalnych kupców do osiedlenia się tutaj nie powinno być trudne. Przekonana, że sprzeda dom pani Macey bez większych kłopotów, kiedy zniknie odór wilgoci i kocich sików, Bella wróciła do biura. Cieszyła się, że znała Jima. Zanim zaczęła pracować w agencji, Nevil organizował przetargi na usługi firm budowlanych, co ciągnęło się w nieskończoność, bo zasadniczo zlecenia dotyczyły drobnych prac. Bella zetknęła się z Jimem, kiedy ten naprawiał coś u Alice, zaprzyjaźniła się z nim i od tamtego czasu zawsze go zatrudniała. Czuła irytację na myśl, że Jim wie o niej i Nevilu, ponieważ Nevil twardo obstawał, że ich związek powinien pozostać tajemnicą. Bella nie lubiła sekretów, a mimo to jakimś sposobem sama kilka miała. Nie wspomniała Nevilowi o pojawieniu się Dominica, ponieważ uznała, że to nie jest konieczne. Powiedziała mu wprawdzie, że wyjechała z rodzinnego miasta z powodu mężczyzny, ale nic poza tym. Teraz się cieszyła, że Nevil nie wypytywał jej o szczegóły. Przypuszczalnie wyczuwał, że Bella nie chce o tym rozmawiać. Kiedy dzisiaj wieczorem się spotkają, powie mu, że pani Macey zgodziła się na uporządkowanie domu, ale nie doda, że ona, Bella, osobiście odwiezie ją do córki. Albo że w miarę swoich możliwości pomoże Jimowi przy pracy, żeby ograniczyć koszty pani Macey, a równocześnie pobawić się tym „nieodkrytym klejnotem”. – Przypomnij mi, gdzie jest ten brylant? – zapytał Nevil, kiedy Bella wróciła do biura.

Wydawało jej się, że Nevil powinien to wiedzieć, ale podała mu adres. – Ach... – mruknął. – Co? – Nic! W każdym razie nic, o czym teraz mógłbym ci powiedzieć. – Może wieczorem? – zapytała Bella. Teraz Nevil pewnie jest zajęty, ale przecież wybierają się dzisiaj na kolację. Będzie mnóstwo czasu na rozmowę.

Rozdział 8

– Nie rozumiem, dlaczego nie może po ciebie przyjechać – powiedziała Alice, kiedy wieczorem Bella wsiadła do samochodu. – Czemu oboje musicie być trzeźwi? – Bo nie jemy na miejscu. Nevil chce sprawdzić tę knajpę za Gloucester. A jeśli chodzi o mnie, to dobrze, że będę trzeźwa. Nie przeszkadza mi to. Miłego wieczoru! Odjeżdżając, Bella sobie uświadomiła, że nie zna planów Alice. Nie miała na sobie ubrania, w którym pracowała w ogrodzie, więc może zamierza wyjść? Powinna zapytać, ale zbyt była zajęta zastanawianiem się, o czym Nevil będzie rozmawiał. Specjalnością restauracji usytuowanej nad brzegiem rzeki były ryby. Prowadziła do niej długa błotnista ścieżka – bardzo długa, jak odkryła Bella, kiedy wysiadła z samochodu. Restauracja nie była podłączona do kanalizacji miejskiej i gdyby nie wykonywany zawód, pewnie nie rozpoznałaby w wyczuwalnym słodkawym zapachu „wody kolońskiej marki Szambo”. Znajomość różnych spraw ma swoje minusy, pomyślała. Spod siedzenia pasażera wygrzebała bardziej eleganckie buty, włożyła je, po czym weszła do restauracji. Znalazła Nevila w barze, gdzie z otwartą aktówką przeglądał jakieś papiery. Kiedy do niego podeszła, odłożył je, wstał i pocałował ją w policzek. – Ładnie wyglądasz. Jadłaś coś? Mają tu wyśmienite ryby.

Bella odwzajemniła pocałunek. Nie przepadała za rybami, a ponieważ zaczęli się umawiać niedługo po jej przeprowadzce tutaj, Nevil chyba się orientował, że nigdy wcześniej tu nie była. – Cześć, Nevil. – Pójdziemy prosto do stolika? Nie chcę się zasiedzieć, po kolacji mam jeszcze robotę. – Nie wypijemy po drinku? Widok stąd jest uroczy. – Bella nie była pewna, czy to właściwe określenie, niewątpliwie „niesamowity” bardziej by pasował. Rzeka Severn wydawała się szeroka jak morze, a światło odbijające się od wody nadawało jej lekko upiorny wygląd. – Widok z restauracji jest taki sam, a dostaliśmy stolik pod oknem. Dziękuję! – powiedział do kelnerki. – Przejdziemy na salę, jeśli stolik jest gotowy. – Doskonale – odparła dziewczyna. – Proszę za mną. Kiedy usiedli, Bella się przekonała, że widok niezupełnie jest taki sam. – Napiją się państwo czegoś? – zapytała kelnerka. – Tak, proszę kieliszek wina – powiedział Nevil. – Ty też, Bells? A może wolałabyś sok? Z czarnego bzu? Żurawinowy? – Proszę kieliszek białego wina i szklankę wody gazowanej. – Dobrze. – Nevila jej zamówienie nieco zaskoczyło. – Możemy prosić o karty dań? Kiedy kelnerka podała napoje i karty, Bella upiła wielki łyk wina. Przełknęła go bez pośpiechu, po czym dolała do kieliszka wody. Nevil nie wzniósł toastu, sama więc także nie czuła się do tego zobowiązana. Zatrzymał kelnerkę, żeby od razu przyjęła zamówienia. – Bells? Co wybrałaś? Bella wolałaby mieć więcej czasu na zastanowienie się, a w tej sytuacji po prostu odrzuciła dania rybne. – Proszę pasztet z kurzych wątróbek, średnio wysmażony stek, młode ziemniaki i sałatkę – powiedziała. – Na twoim miejscu nie jadłbym pasztetu, jest okropnie tuczący –

zauważył Nevil. Bella rzuciła mu pytające spojrzenie, po czym gładko odparła: – Wszystko w porządku. Nie jestem na diecie. – Ależ, kochanie, przecież w przyszłym roku chcesz dobrze wyglądać w ślubnej sukni. Proszę podać wędzonego łososia zamiast pasztetu. Bella nie była pewna, czy zaraz nie zemdleje. – Wolę pasztet – oznajmiła stanowczo, żałując, że dolała wody do wina. Nevil wzruszył ramionami. – Później będziesz żałowała! – Podał kelnerce swoje zamówienie, a kiedy zostali sami, powiedział: – Pewnie powinienem był inaczej to sformułować, ale za dobrze się znamy, żeby przejmować się tego rodzaju subtelnościami, prawda? Bella pomyślała, że można kogoś znać całe życie, a mimo to pewne rzeczy trzeba mówić wprost. Czy on właśnie się jej oświadczył? Nie miała pojęcia, co mu odpowiedzieć. – Hmm... – To rozsądne wyjście, zgadzasz się? – ciągnął Nevil. – I tak zamierzaliśmy razem zamieszkać, a moi rodzice byli tobą zachwyceni, kiedy zabrałem cię do nich na weekend. Jeśli się pobierzemy – dajmy na to w przyszłym roku – będziemy mieć czas na zadomowienie się, zanim twój zegar biologiczny zacznie tykać i urodzi nam się dziecko. Bella popijała drinka, po części po to, by móc się zastanowić, a po części dlatego, że z szoku usta miała wyschnięte na popiół. – Nie masz nic przeciwko temu, prawda? – zapytał Nevil. – Zdaję sobie sprawę, że z góry założyłem... – Zaskoczyłeś mnie. – Bella nie potrafiła rozstrzygnąć, czy zaskoczył ją pozytywnie, czy negatywnie. – Och. – Twarz Nevila posmutniała. – Przepraszam, pomyślałem... A może wcale nie myślałem! Bellę ogarnęło współczucie. Przykryła jego dłoń swoją. – Wiem, o co ci chodzi, i zastanowię się nad tym. – Posłała mu swój

najczulszy uśmiech, choć wcale nie była pewna, czy szczerze tego chciała. – Mamy mnóstwo czasu na zastanawianie się. Sala, którą chciałbym wynająć, jest zarezerwowana do przyszłego roku. – Sporo rzeczy trzeba wziąć pod uwagę. – Oczywiście. Musisz powiedzieć rodzicom i Alice – chociaż mówisz, że ona przyjmie to dobrze? – To nie są rzeczy... – Mamy mnóstwo czasu. – Uśmiechnął się, a ona odwzajemniła uśmiech, nadal kompletnie niczego nie rozumiejąc. W tej samej chwili ku jej uldze podano przystawki, co uratowało ją przed koniecznością odzywania się przez kilka minut. Nevil najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, jaką bombą były jego słowa. Kiedy podano jedzenie, z apetytem zabrał się za smażone szprotki. – Pycha! Bella pokiwała głową, rozsmarowując pasztet na grzance. – Grzanka? – powiedział Nevil. – Węglowodany? Ale tym razem ci daruję. W końcu jest sporo czasu, żebyś wróciła do formy. – Kolejna porcja rybek zniknęła w jego ustach. – Chyba oboje się zgadzamy, że nie chcemy, żebyś wyglądała jak beza. To musi być suknia bardzo prosta i stylowa. Belli w głowie się nie mieściło, że chociaż jeszcze się nie zgodziła za niego wyjść, on już mówi o sukni ślubnej. – Po prawdzie, wolałabym krynolinę z mnóstwem paciorków, jak w tym programie o cygańskich weselach. Był tak oszołomiony, że zdążyła włożyć spory kawałek grzanki do ust, zanim się zorientował, że żartowała. – Ale numer z ciebie, Bells! A teraz mi powiedz, jak ci poszło z panią Macey? Poczuła taką ulgę z odejścia od tematu jej wyimaginowanej sukni ślubnej, że ogarnął ją entuzjazm. – Wspaniale! Zamieszka u córki na czas porządkowania domu. Opróżnimy kuchnię, wyrzucimy dywany. Chyba zapytam Jima, czy dałby

radę usunąć gipsowe ozdoby z sufitu, choć może nie ma takiej potrzeby. Myślę, że kuchnia powinna być bardzo prosta. – Chcesz pozbawić dom kuchni? – Nevil zmarszczył brwi. – Domy sprzedają się dzięki kuchniom, wiesz o tym. – Jasne, że wiem, ale nie muszą być w pełni wyposażone, prawda? Kuchnia pani Macey prosi się o coś absolutnie niezbędnego, ale ładnego. Wystarczą piecyk, który tam jest, zlew, stół, krzesła, stara komoda. Z doniczkami geranium na parapecie będzie wyglądała jak na zdjęciu z książki o króliczkach. Wiesz której? Znasz te cudowne ilustracje w książkach Beatrix Potter? Nevil pokręcił głową, zbierając z talerza ostatnie rybki. – Bells, wiem, że jesteś rewelacyjna w swojej pracy, to jeden z powodów, dla których chcę się z tobą ożenić – stworzymy świetny zespół – ale jeśli mam być szczery, gadasz głupoty. Bella odłożyła grzankę. Nagle straciła apetyt. Nie była pewna, czy chce wyjść za Nevila, ale jaką miała alternatywę? Jeśli go odrzuci, niewykluczone, że będzie musiała wyjechać i po raz kolejny zaczynać życie od początku. Naprawdę na tym jej zależy? Nie mogłaby jeszcze przez jakiś czas pożyć w spokoju? Przynajmniej nie musi w tej chwili podejmować żadnych decyzji. Nevil założył, że się zgodziła. Przez jakiś czas może tak się zachowywać. Jadąc kilka godzin później błotnistą ścieżką do głównej drogi, uświadomiła sobie, że zupełnie zapomniała zapytać Nevila o jego zlecenia dla Jima i tajemniczą rozmowę, której nie mogła słyszeć, tak ją zajęła wiadomość, że mają się pobrać. Zwykle Nevil prosił Bellę o zatrudnienie Jima, bo uważał, że Jim daje jej lepszą cenę, a nie miał w zwyczaju trzymać psa i szczekać samemu, jak niezwykle pochlebnie to ujął. Czego więc teraz chce od Jima? A ta rozmowa, o ile nie była prywatna – jakiego rodzaju prywatną rozmowę nazwałaby osobistą? – dotyczyła pracy, dlaczego więc Nevil nie chciał, żeby ją usłyszała? Wszystko to było dziwne.

Prawdę mówiąc, myślała Bella, wyjeżdżając na główną drogę, cały wieczór był bardzo niepokojący.

Rozdział 9

Kiedy nazajutrz rano Bella weszła do kuchni, Alice stała przy czajniku z dziwnie skruszoną miną. – Wcześnie wstałaś! Bella ziewnęła. – W końcu dałam sobie spokój, bo wiedziałam, że i tak nie zasnę. A potem usłyszałam ciebie. Alice się uśmiechnęła, wyjmując kubki. – Co nie dawało ci spać? Bella energicznie rozmasowała głowę, próbując zmusić mózg do pracy. – To, że Nevil i ja najwyraźniej się pobieramy. – Dobry Boże! – Alice okręciła się na pięcie. – Oświadczył się? – Właściwie nie. – Bella głęboko westchnęła. – Tylko jakby to ogłosił. – Usiadła przy stole. Rozmowa z Alice pomoże jej uporządkować myśli. – Zasugerował, że daje mi mnóstwo czasu na pozbycie się dodatkowych kilogramów. – Jakich dodatkowych kilogramów? – Nie jestem pewna. Ale myśli, że przytyłam. – No to się myli. Na litość boską! Nie wyjdziesz za faceta, który mówi, że jesteś gruba, skoro nie jesteś, prawda? – Nie! To znaczy, nie... – Bellę rozbawiło własne rozgorączkowanie. – On przypuszczalnie tylko żartował. Jestem pewna, że nie uważa mnie za grubą.

Alice ściągnęła usta i Bella wiedziała, że powstrzymuje się od wyrażenia swojego zdania. Jej matka chrzestna nigdy nie powiedziała wprost, że nie przepada za Nevilem, ale Bella doskonale zdawała sobie z tego sprawę. – Wiem, że uznasz mnie za idiotkę, ale muszę się nad tym zastanowić. – Ponieważ? – Ponieważ uwielbiam swoje życie tutaj. Jeśli odrzucę Nevila, będę musiała odejść z agencji. – Są inne. – Owszem, ale z Nevilem dobrze mi się układa, to znaczy w pracy. On wie, że czasami dokonuję drobnych stylizacji, żeby sprzedać dom, i chociaż to mu się nie podoba, daje mi wolną rękę. Potrzebuję czasu na ułożenie planu. Nie chcę znowu zaczynać wszystkiego od nowa, o ile nie będę miała innego wyjścia. – Zdawała sobie sprawę, że zabrzmiało to żałośnie, jakby prosiła Alice o pozwolenie na związek z Nevilem, ale mówiła prawdę. – Więc on myśli, że ty za niego wyjdziesz? Bella potaknęła. – Powiedziałam, że potrzebuję czasu, ale szczerze mówiąc, jestem pewna, że jego zdaniem z mojej strony to kokieteria. Skoro jednak nie zapytał wprost, nie muszę mu jednoznacznie odpowiadać. – I mogłabym trafić gorzej, dodała w duchu, wiedząc, że Alice nie pochwaliłaby kompromisu. – Zastanawianie się nad różnymi sprawami to zawsze jest dobry pomysł. – Tak samo pomyślałam – odparła Bella, choć ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Powinna była powiedzieć Nevilowi, że dla niej to za wcześnie, ale tego nie zrobiła – dla własnej wygody. – A ty co porabiałaś wczoraj wieczorem? Zapomniałam zapytać. – Byłam na spotkaniu klubu książki – wyjaśniła Alice. – Och. Podobała ci się książka? Alice pokręciła głową. – Nie bardzo. Innym tak, ale mnie się wydała nudna i nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie wrócę do domu. A potem zaczęli wychwalać dietę

pięć na dwa czy jak się tam nazywa. To najwyraźniej panaceum na wszystko. Bella spojrzała na Alice uważniej. Nie ulegało wątpliwości, że zachowywała się dość dziwnie. – Och! – wykrzyknęła Alice. – Zapomniałam ci powiedzieć. Był telefon do ciebie. Od Jane Langley. Bella nagle się zaniepokoiła. – Wszystko u niej w porządku? – Tak, mówiła normalnie. Prosiła, żebyś do niej wpadła, jak znajdziesz chwilkę. Bella wzięła telefon z komody, po czym otworzyła terminarz, żeby sprawdzić umówione wizyty. – Dzisiaj mam sporo zajęć, ale jutro będę pokazywała domy blisko niej. Zadzwonię do niej. – Urwała na chwilę. – Jak myślisz, Dominica chyba u niej nie będzie, co? W ciągu dnia? Na pewno pracuje w kancelarii. – Nie będzie. Prawnicy z reguły siedzą do późna – zgodziła się Alice. – Jesteś ekspertem od prawników? Alice potaknęła. – To jeden z moich licznych talentów. Po wyjściu Belli do pracy Alice wróciła do gabinetu i po raz kolejny sprawdziła pocztę. Nie przyznała się przed Bellą, że chciała jak najszybciej wrócić do domu ze spotkania klubu książki, bo była ciekawa, czy Michael odpowiedział na jej ostatniego maila. A chociaż nie było to z jej strony rozsądne – wysłała go tuż przed wyjściem z domu – wbrew sobie poczuła rozczarowanie, kiedy odpowiedzi nie dostała. Po części uwielbiała rozwijającą się przyjaźń z Michaelem. Świetnie się bawiła, otwierając pocztę, a jeśli dostała maila od niego, szukając w nim znaków, że ją „lubi”, jak powiedziałaby Bella. Równocześnie też była rozdarta pomiędzy pragnieniem zachowania Michaela tylko dla siebie a chęcią, by ciągle o nim mówić. Wczoraj wieczorem na spotkaniu klubu

książki, kiedy wszyscy dyskutowali o dietach, czuła straszną pokusę, by ogłosić, że spotyka się z młodszym mężczyzną. Jeśli nie będzie ostrożna, ktoś zobaczy ją na ulicy z komórką przyciśniętą do ucha. Rozsądna część jej osoby powtarzała, że zachowuje się niemądrze i że w jej wieku powinna wiedzieć lepiej. Tylko że maile Michaela przychodziły często, co bardzo jej pochlebiało, i chociaż się zmuszała, żeby nie od razu odpowiadać i zawsze utrzymywać lekki ton, coraz częściej o nim myślała. Wczoraj wieczorem maila nie było, za to był rano. Alice się domyśliła, że Michael musiał się zalogować o północy, kiedy wrócił do domu ze służbowej kolacji. Nie zamierzała teraz odpowiadać. Wręcz przeciwnie, wybierała się do ogrodu, by wyplewić ostatnią grządkę, na której chciała posadzić rośliny jednoroczne, zanim zaczną się zapowiadane deszcze. Potem może usiądzie przy komputerze. Wstyd, że ostatnio tak zaniedbała prace w ogrodzie. Jadąc do drugiego domu, Bella sobie uświadomiła, że nie zna nazwiska klienta. Zatrzymała się w zatoczce i zadzwoniła do Tiny, która prowadziła sekretariat. – Cześć, Teens. Nie mam nazwiska człowieka, który planuje kupić ten mały dom z trzema sypialniami niedaleko błoni. Pomożesz? – Zaraz zerknę do papierów – odparła Tina. Czekając na odpowiedź, Bella obserwowała pierwsze krople deszczu lądujące na przedniej szybie. Było jej smutno z powodu domu, który miała pokazać klientowi. Zawsze trudno jest wychwalać nieruchomość, kiedy leje jak z cebra. W słuchawce rozległ się głos Tiny: – Przykro mi, kochana, nie mogę go znaleźć. Nie umawiałam spotkania i nie potrafię stwierdzić, kto to zrobił. Wiem, że na to spotkanie miał jechać Nevil. – Tak, ale miał coś do roboty i prosił, żebym go zastąpiła. W biurze go nie ma, prawda?

– Nie. Przypuszczalnie robi to, co uniemożliwiło mu pójście na spotkanie. Bella wybuchnęła śmiechem. – Wszystko w porządku, poradzę sobie. Nie chcę tylko wyglądać nieprofesjonalnie. – To w żadnym razie ci nie grozi, Bello, możesz mi wierzyć – odparła Tina. Przynajmniej nikt na mnie nie czeka, pomyślała Bella, parkując przed domem i wyławiając z torebki klucze. Właściciele wyjechali, mogła więc wejść i zapoznać się z wnętrzem przed pojawieniem się klienta. Postanowiła zacząć od piętra. Niezbyt inspirujące, uznała. Trzy dość spore sypialnie i rodzinna łazienka, możliwość dobudowania łazienki w głównej sypialni. Dostrzegła wejście na strych, ale nie miała czasu się przekonać, czy jest wyłożony deskami. Na parterze kuchnia bez dwóch zdań wymagała unowocześnienia, co niekoniecznie było złą rzeczą. Nabywcy często chcieli urządzić ją po swojemu, zamiast płacić za cudze upodobania. Było w niej akurat dość miejsca na stół, a za drzwiami kryła się spiżarka. Wielki plus. Salon jednak miał proporcje przedziału kolejowego i wychodził na ponure patio, a jadalnia tak była zatłoczona sprzętami, że trudno było ją ocenić. W chwili, gdy zauważyła użyteczną garderobę, rozległ się dzwonek do drzwi. Poszła otworzyć. I zaraz cofnęła się zdezorientowana. Na progu stał Dominic, strzepując deszcz z parasola. – Och! – powiedziała Bella. – Spodziewałam się kogoś innego. – Kogo? – zapytał. Ciemna brew zbliżyła się ku srebrnym włosom. Bella westchnęła. – Nie wiem. Hm, wejdź. Oprowadzę cię. Obawiam się tylko, że nie będziemy mogli obejrzeć ogrodu. Leje coraz bardziej. – Miała już do

czynienia z trudnymi klientami, choć wydawali się łatwizną w porównaniu z koniecznością oprowadzenia Dominica. Oparł parasol o kąt ganku. – Możemy popatrzeć przez okno. – O ile coś zobaczymy przez tę ścianę wody. – Bella usiłowała się uśmiechnąć. Wiedziała, że był w okolicy, wiedziała, że szuka domu, nie powinna być zaskoczona. – Chodźmy do salonu. Jest całkiem spory. – Hmm – mruknął Dominic, jednoznacznie wyrażając swoje zdanie. – Za dużo tu mebli – ciągnęła Bella. – Gdyby usunąć te ogromne sofy... – Nadal będzie bardzo wąski. Bella otworzyła drzwi. – To jadalnia. – Postukała w ścianę. – Można ją zburzyć. – Hm – mruknął znowu Dominic. Bella chciała wykonać swoją pracę profesjonalnie zarówno ze względu na siebie samą, jak i na Dominica, ale dom w tym nie pomagał. – Przykro mi, że trafiłeś na mnie, zamiast na mojego szefa. – Nie ma sprawy. Zapewnił mnie, że będę w bardzo dobrych rękach. Dziwne. Dlaczego Nevil zawracał sobie głowę uprzedzeniem Dominica, że nie może mu pokazać domu? – Powiedział też, że jesteś jego narzeczoną. To był szok. – Ach! Naprawdę? – Wyglądasz na zaskoczoną. – Niczego oficjalnie nie ustaliliśmy – wyjaśniła Bella pośpiesznie, próbując zamaskować swoją dość krańcową reakcję. – Na razie nikomu o tym nie mówimy. – Sama powiedziała tylko Alice. – I nie nosisz pierścionka. Bella spojrzała na lewą dłoń, jakby chciała się upewnić. – Nie. Pójdziemy teraz na górę? – Desperacko pragnęła mieć to za sobą. Dom był okropny, a w towarzystwie Dominica nie potrafiła złapać tchu. Stała w progu, gdy Dominic dokładnie oglądał sypialnie.

– Trzy dwuosobowe – oznajmiła. – Tylko agent nieruchomości powie, że to sypialnie dla dwóch osób. – Można wstawić podwójne łóżko z dostępem z obu stron i jest też miejsce na małą garderobę – odparła z irytacją, zapominając, że Dominic to klient. – Twoi rodzice lubią Nevila? Bella momentalnie wróciła myślami do letniego dnia, kiedy agencja, w której pracowali oboje z Dominikiem, zorganizowała imprezę charytatywną. Skończyło się na tym, że jej ojciec zagrał w jednej drużynie krykieta z Dominikiem, a ona z mamą siedziały i obserwowały mecz. Mama wskazała na Dominica, który akurat rzucał. – Żonaty – odparła krótko Bella. Mama westchnęła. Chociaż rodzice nigdy tego głośno nie powiedzieli, Bella zdawała sobie sprawę z tego, że nie darzą wielką sympatią Nevila. – A czemu mieliby go nie lubić? – odparła nonszalancko. Wrócili na parter. – Tutaj jest mała garderoba, w której można przechowywać wózek dziecięcy i inne rzeczy. Co ci się urodziło? Chłopiec czy dziewczynka? – Chłopiec. – Celine przyjedzie i pomoże ci wybrać dom? Czy decyzję zostawiła tobie? – Rozwiedliśmy się. Takiej wiadomości Bella w żadnym razie się nie spodziewała. – Mój Boże! – Myślałem, że o tym wiesz. – W jego głosie brzmiał sceptycyzm. – W pewnym okresie byłyście z Celine bardzo blisko, prawda? – Właściwie nie – odparła Bella. – Znałyśmy się, rzecz jasna, ale... – Nie musisz tak się krygować. To nie na miejscu – powiedział Dominic z gniewem. – Mówię prawdę. Widywałyśmy się tylko na imprezach firmowych, a już na pewno nie wiedziałam o waszym rozwodzie. Powinnam ci gratulować

czy współczuć? Wzruszył ramionami. – Jak wolisz... Na pewno nie widziałaś się z Celine po odejściu z firmy? – Jasne, że nie! Dlaczego o to pytasz? Pokręcił głową. – To teraz bez znaczenia. Jako że wszelkie pozory relacji agentki nieruchomości z klientem dawno zniknęły, Bella zapytała: – Często widujesz synka? To musi być trudne... – Jest trudne. Ale wziąwszy pod uwagę okoliczności, widuję go dość często. – To dobrze. Odważysz się wyjść do ogrodu? – Nie, dziękuję. Nie kupię tego domu. – A czego właściwie szukasz? Znowu wzruszył ramionami. – To jest właściwa okolica i mniej więcej właściwy rozmiar, tylko dom nieodpowiedni. – Może podasz mi więcej szczegółów? – Dotarło do niej, że zapomniała, o czym wcześniej mówił, bo cała ta sytuacja wytrąciła ją z równowagi. – Wolisz dom nowo zbudowany czy raczej starszy, z wielkim ogrodem, w którym mógłby się bawić twój syn, albo też... – Umilkła. Po twarzy Dominica przemknął wyraz bólu. – Dobrze się czujesz? – On nie jest moim synem. Bella patrzyła na niego oszołomiona. Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Jak należy zareagować na taką wiadomość? – Ja... eee... – To skomplikowane. Dowiedziałem się, kiedy mały miał prawie rok, bo wtedy Celine zażądała rozwodu. Dylan i ja przywiązaliśmy się do siebie. Kochałem go, nadal kocham. Ale nie jestem jego ojcem. – To straszne! – szepnęła Bella. – I dlatego, chociaż mogę widywać go tylko przez jeden weekend

w miesiącu, uważam się za szczęśliwca. Celine wyszła za biologicznego ojca Dylana. – Nie wiem, co powiedzieć. Dominic przygryzł wargę, jakby tłumiąc reakcję. – Byłbym wdzięczny, gdybyś nikomu o tym nie mówiła. To bez znaczenia, dlaczego tu przyjechałem. On może być moim synem, jak o nim myślę... myślałem. – Jeśli nie uznasz mojego pytania za wścibstwo, dlaczego Celine pozwala ci go widywać, skoro nie jesteś... jego krewnym? Dominic roześmiał się ponuro. – Chciałbym powiedzieć, że dlatego, że jest wielkoduszna i ma dobre serce, ale w rzeczywistości powodem jest to, że wtedy mogą z mężem mieć czas tylko dla siebie. – Rozumiem. – Ponieważ Dominic milczał, Bella zapytała: – Pójdziemy już? O ile nie chcesz czegoś jeszcze obejrzeć. Pokręcił głową. – Dziękuję za oprowadzenie. Gdybyś się zapoznała ze szczegółami, które podałem twojemu narzeczonemu, zorientowałabyś się, czego szukam – powiedział Dominic szorstko. – Do widzenia! – dodał, po czym wyszedł z domu na ścieżkę. Dopiero kiedy odjechał, Bella zauważyła, że zostawił parasol na ganku. Wzięła go, myśląc, że z tego powodu sama rzadko nosi parasolki; jej kręconym włosom wilgoć nie przeszkadzała. Na dnie serca czuła wielki zamęt.

Rozdział 10

Bella zaparkowała na służbowym parkingu, nie po raz pierwszy zadowolona, że taki mają, i pobiegła do biura. Przez otwarte drzwi zobaczyła, że Nevil jest sam w gabinecie, stoi przy oknie, dlatego weszła do środka. Nevil podszedł do niej i wsunął palce w jej mokre loki. – Witaj, Kędziorku. Bella się uśmiechnęła, ale trwało to tyle co mrugnięcie. – Co robiłeś, że nie mogłeś oprowadzić klienta w Little Hollow? – Nie miałaś nic przeciwko temu, skarbie? Chodzi o to, że jesteś u nas najlepsza, a Dominic Thane to adwokat, nowy w okolicy, bardzo użyteczny kontakt. – Było w porządku, ale dlaczego myślałeś, że spodoba mu się ten okropny domek? – Zdecydowała, że nie wspomni, że zna Dominica. W każdym razie jeszcze nie. – Idealna lokalizacja, idealny rozmiar... – On właściwie to samo powiedział, ale dodał: „Niewłaściwy dom”, co jak sądzę, w tej sytuacji było z jego strony całkiem uprzejme. – W jakiej sytuacji? – zdziwił się Nevil. – Według mnie to całkiem normalna reakcja na nieodpowiedni dom. Bello, niczym go nie zdenerwowałaś, prawda? – Jasne, że nie! – odparła z oburzeniem. – Wiesz, że zawsze zachowuję się jak profesjonalistka, w przeciwnym razie dlaczego posłałeś mnie,

zamiast jechać samemu? – Byłem zajęty, a ty doskonale sobie radzisz z klientami – powiedział Nevil spokojnie. – Nie ma powodu się irytować. Coś mu znajdziemy. Mamy ten śliczny domek nad rzeką, gdzie jest za płasko dla twoich ulubionych klientów. – Jestem też pewna, że mamy w ofercie coś, co od razu by mu się spodobało, ale chcę wiedzieć, dlaczego go posłałeś do tego kompletnie beznadziejnego domu! Rysy Nevila stwardniały. – Bello, nie muszę ci przypominać, że jestem szefem tej firmy i czasami do moich obowiązków należy coś więcej niż tylko dopasowywanie domów do wybrednych klientów! Bella już otworzyła usta, ale przemyślała swoją spontaniczną i gniewną odpowiedź. – W porządku – powiedziała. – Chciałabym tylko usłyszeć, co ostatnio tak bardzo zajmuje ci czas. – Próbowała pojednawczo się uśmiechnąć, zaraz jednak z tego zrezygnowała. „Pojednawczość” to nie jest postawa, która dzisiaj mogłaby się sprawdzić. – Nie mogę ci powiedzieć. Kiedy to będzie możliwe, ty pierwsza się dowiesz. Masz jeszcze coś? Bo jestem zawalony robotą. – W takim razie nie będę przeszkadzała. – Bella wstała. – Przykro mi, Bells. Aktualnie sprawy są dość skomplikowane, ale wynagrodzę ci to. I będziemy mogli zabrać się za planowanie wesela! Bella odpowiedziała uśmiechem na jego uśmiech, po czym wyszła, zastanawiając się, dlaczego według Nevila planowanie wesela było szczytem kobiecych marzeń i dlaczego właściwie nie jest tak w jej przypadku. Zbliżyła się do biurka Tiny Stanford. Teraz nikogo poza nimi w biurze nie było, dwaj pozostali agenci wyszli. Tina, która zajmowała się sekretariatem, zawsze siedziała za biurkiem. Pracująca mama, utrzymywała porządek w domu i w firmie i miała skłonność do jaskrawych

ozdób. Dzisiaj założyła naszyjnik ze szklanych ptaszków, owoców i kwiatów w kolorach kamieni szlachetnych. – Masz ochotę na coś gorącego do picia, Tino? – Myślę, że ty masz ochotę! Sprawdź dla mnie informacje o tej nieruchomości, a coś ci przygotuję. Moim zdaniem najlepsza będzie gorąca czekolada. – Co byśmy bez ciebie poczęli, Tino? – zapytała Bella z wdzięcznością. – Kserowalibyście, skanowali i nastawiali wodę – odparła Tina sucho. Nadal padało, kiedy niedługo później Bella wracała do domu. Wciąż nie miała pojęcia, czy specjalnie nie powiedziała Nevilowi, że ona i Dominic się znają, czy też po prostu nie było po temu odpowiedniej okazji. I czy teraz powinna to wyjaśnić? Ale wiedziała, że sama siebie oszukuje. Rzeczą absolutnie normalną byłoby, gdyby w którymś momencie powiedziała: „A przy okazji, kiedyś razem pracowaliśmy”. Dopiero gdy stała pod prysznicem, uświadomiła sobie, że prawdopodobnie Dominic także o tym nie wspomniał, kiedy Nevil mu powiedział, że jest z nią zaręczony. Nawet gdyby jednak chciała, czy mogłaby zrobić to teraz w taki sposób, by nie wyglądało na to, że wcześniej rozmyślnie to przed nim ukryła? A gdyby mu powiedziała, naraziłaby się na niemające końca przesłuchania: kiedy się poznali, jak dobrze się znali. Nevil bywał zazdrosny. Wycierając się ręcznikiem, doszła do wniosku, że powinna posłuchać intuicji, która jej podpowiadała, by nic mu nie mówić. To, o czym Nevil nie wie, nie będzie go martwiło. Słońce świecące następnego dnia pasowało do lepszego samopoczucia Belli. Postanowiła, że przestanie martwić się Dominikiem i po prostu zajmie się swoim życiem. Nie szkodzi, że jej życie jest skomplikowane – przecież wszyscy tak mają. Dzień w pracy okazał się dobry, między innymi dlatego, że sprzedała

dom, którego z powodu hałasu nikt nie chciał kupić od wielu miesięcy (odkryła, że ludzie ze złym słuchem mają swoje zalety), mimo to, parkując przed furtką Jane Langley, odczuwała niepokój na myśl, że może spotkać Dominica. Ponieważ na podjeździe stała tylko stara corsa Jane, a kartka na furtce jak zwykle kierowała gości do ogrodu, Bellę ogarnęła wielka ulga. Miała zamiar (nie po raz pierwszy) zwrócić starszej pani uwagę, że ogłaszanie wszem wobec, że drzwi być może nie są zamknięte na klucz, to chyba nie jest dobry pomysł, ale skoro teraz mieszkał z nią Dominic, przynajmniej przez ten tydzień, uznała, że to jego obowiązek, nie jej. – Jane! – powiedziała, odnajdując gospodynię. – Jak się cieszę, że cię widzę. Co u ciebie? – Nie odwiedziła przyjaciółki od czasu tamtego niezręcznego spotkania przy drinkach. Wydawało się, że to było dawno temu, tyle się później wydarzyło. Jane odwróciła głowę od ostróżki, którą przywiązywała do palika. Jej suknia zlewała się z błękitem kwiatów. Wsunęła kosmyk włosów do koka i się uśmiechnęła. – Doskonale, dziękuję, że pytasz! I wiesz co? Przekonałam się, że całkiem mi odpowiada obecność drugiej osoby w domu! – To świetnie! – roześmiała się Bella. – Obawiałam się tego, ale Dominic to bardzo dobry współlokator, rzadko bywa w domu, a jak jest, gotuje równie często jak ja. – No, spodziewam się! – Bella odkryła, że wcale jej nie cieszy, że Dominic tak szybko nawiązał przyjacielskie relacje ze swoją cioteczną babką. – Chodźmy do środka. Nie muszę mówić, że upiekłam ciasto. – I jak mogę ci pomóc? – zapytała Bella, skosztowawszy ciasta. Jane się roześmiała. – Brakowało mi twojego towarzystwa, to oczywiste, ale tak naprawdę chciałam cię zapytać, czy mogłabyś mi polecić dobrego budowlańca. Na ostatnim piętrze Dominic odkrył plamy wilgoci. Jakiś fachowiec powinien

to zobaczyć. – Jasne! Znam świetne firmy. Zanim komuś zlecicie pracę, powinniście mieć kilka kosztorysów. – Dominic powiedział, że sam się tym zajmie, jeśli podasz mu nazwiska godnych polecenia firm. Bella wyjęła długopis i kartkę papieru, po czym zaczęła notować. – A ty co porabiałaś, moja droga? – zapytała Jane, kiedy Bella wręczyła jej spis nazwisk. – Coś ciekawego, o czym chciałabyś mi opowiedzieć? – Z jej wyczekującego spojrzenia Bella się domyśliła, że Dominic musiał coś wspomnieć o tych tak zwanych zaręczynach. – Cóż, skoro o tym wspomniałaś... – Tak? Powinnam kupić kapelusz? Bella się odprężyła i wybuchnęła śmiechem. – Na razie nie, to pewne. – Więc jesteś zaręczona, ale nieoficjalnie, tak mówił Dominic. – Dominic ma rację, chociaż żałuję, że mnie uprzedził. – Westchnęła. – Na jego korzyść przemawia to, że był pewien, że o tym wiem. – To świeża sprawa, prawdę mówiąc, nawet nie wiem na pewno, czy jestem zaręczona. – Jane spojrzała na nią pytająco. – Nevil mówi, że się pobierzemy, ale mnie nie zapytał. Nie powiedziałam ani tak, ani nie. A ponieważ nie powiedziałam „nie”, przypuszczam, że się zgodziłam. – Nie tryskasz entuzjazmem, moja droga – stwierdziła Jane. – A przecież większość młodych kobiet nie posiada się z radości na myśl o wyjściu za mąż. Bella wzruszyła ramionami. – Mam zamęt w głowie. Jane pokiwała głową i uprzejmie o nic więcej nie pytała, przypuszczalnie się domyślając, że dla Belli to nie jest najweselszy temat do rozmowy. – Wiesz co? W przyszłym tygodniu skończę osiemdziesiąt pięć lat. – Naprawdę? – Bella szczerze się zdziwiła. – Chyba praca w ogrodzie utrzymuje cię w formie, bo wiesz, powiedziałabym, że jesteś tuż po

siedemdziesiątce. Jane miała w sobie coś bezczasowego, nadal nosiła bawełniane sukienki, do których nabrała upodobania jako pięćdziesięcioparolatka, i przypuszczalnie od bardzo dawna czesała się w kok, teraz biały. – Dziękuję – uśmiechnęła się Jane – ale muszę się zastanowić nad swoją sytuacją. – Dominic ci dokucza! – wykrzyknęła Bella. – Nie, naprawdę nie. Ale to wielki dom, a ja nie jestem w stanie zająć się sama całym ogrodem. Sporą część zostawiłam, żeby zarosła trawą. Byłoby lepiej, gdyby w tym domu zamieszkał ktoś, komu zależy na ogrodzie o wiele większym, niż ja potrafię utrzymać. Belli do głowy przyszła pewna myśl, wymagałaby jednak tak wielu taktownych zabiegów, że wrzuciła ją do przegródki „pomysły dobre, ale zbyt trudne”. – No cóż, nie przeprowadzaj się, dopóki nie będzie innego wyjścia. Zawsze możesz zatrudnić pomocnika do ogrodu. Jane potaknęła. – Zatrudnię, kiedy znajdę kogoś, komu mogłabym powierzyć prace, które wcześniej wykonywałam sama. Aiden, twój przyjaciel, jest świetny, ale raczej plewi, niż sadzi. Bella postanowiła, że popyta, czy w okolicy nie ma dobrego ogrodnika. – A co planujesz na swoje urodziny? – Rodzina zabiera mnie na obiad do hotelu. Bella z namysłem przyjrzała się przyjaciółce. – Nie jesteś przesadnie zachwycona tą perspektywą? – Ci moi krewni są dość sztywni. Niektórzy nawet nazywają mnie „kuzynką Jane”. Podejrzewam, że chcą, żebym się wyprowadziła, dzięki czemu mogliby dostać moje pieniądze, zanim umrę. Dominica nie będzie, nie może przyjść. – Jesteśmy beznadziejne, prawda? Mnie nie cieszy własny ślub, a ciebie – urodziny. Wiesz co? Jeśli po tym urodzinowym nie będziesz miała

obiadów po uszy, to może przyjdziesz do nas w niedzielę? Alice gotuje rewelacyjne niedzielne obiady i wiem, że bardzo chciałaby cię poznać. Zawsze uważałam, że hotele są urocze, ale najlepszą pieczeń zjesz w domu. W restauracjach jakoś im się nie udaje zrobić dobrych pieczonych ziemniaków. Jane się roześmiała. – Zgadzam się z tobą, a chociaż brzmi to bardzo zachęcająco, uważam, że najpierw powinnaś zapytać swoją matkę chrzestną. Nie możesz zapraszać obcych ludzi do domu, nie uprzedzając jej. Bella wyjęła komórkę. – Napiszę do niej esemes, chociaż wiem, że będzie zachwycona. – Bella była o tym przekonana. Alice lubiła przygotowywać obiad w niedzielę, ale rzadko się wysilała, jeśli były tylko we dwie. Miło będzie zaprosić Jane i troszeczkę ją porozpieszczać. Odprężą się, skupią na dobrych potrawach, które zjedzą przy wielkim stole w kuchni, a potem, jeśli pogoda dopisze, napiją się herbaty w ogrodzie. Biorąc zgodę Alice za pewnik, dodała: – Przyjadę po ciebie o wpół do pierwszej, dobrze? – Ale gdyby Alice dała do zrozumienia, że to nie bardzo jej pasuje, zadzwonisz i powiesz mi o tym. Nie chciałabym się jej narzucać. – Szczerze mówiąc, to nie będzie żaden kłopot. Na pewno się ucieszy z twojej wizyty. Później pomogę jej w zmywaniu. – Bella się uśmiechnęła. – Dla ciebie warto się pomęczyć przy myciu kilku tłustych garnków. Jane zachichotała, w końcu uspokojona.

Rozdział 11

Alice się ucieszyła, czytając esemes Belli. Przyrządzenie pieczeni dla starszej pani zajmie jej myśli i będzie odpowiedniejszym zajęciem niż obsesyjne sprawdzanie telefonu i poczty elektronicznej. Chociaż poczuła rozczarowanie, że esemes przysłała Bella, a nie Michael. Z drugiej strony rzadko w ten sposób się kontaktowali. Oboje woleli maile, które były dłuższe i dawały więcej możliwości. – To dobrze, że wyplewiłam tamtą rabatę – powiedziała, kiedy Bella wróciła do domu. – Nie chciałabym, żeby Jane Langley, sławna ogrodniczka, przyszła do nas na lunch i zobaczyła, że mój ogród jest zaniedbany. – Rzeczywiście był. Zwykle poświęcała mu wiele godzin, ale ostatnimi czasy przestał być najważniejszą sprawą w jej życiu. – Nie masz nic przeciwko temu? Bardzo ci dziękuję. – Bella ją uściskała. – Pojadę do rzeźnika po ładny kawałek mięsa. Jak myślisz, co powinnam kupić? – Najlepiej będzie, jak sprawdzisz, co ma. Udziec jagnięcia wypasanego nad morzem byłby świetny. No i mogłabym przyrządzić pudding Yorkshire. – Alice się uśmiechnęła. – Pewnie nie masz ochoty jechać ze mną do centrum ogrodniczego? A może pracujesz w sobotę? Pomogłabyś mi wybrać sadzonki na tę rabatę. – Mam wolne i chętnie z tobą pojadę, a potem pomogę ci posadzić rośliny. To bardzo miło z twojej strony, że zgodziłaś się zaprosić Jane. – Bella się zamyśliła. – Sądzisz, że Nevila też powinnam zaprosić?

– Nie – odparła Alice bez zastanowienia. – To będzie lunch tylko dla dziewcząt. Nevila ogrody nie interesują. – Masz rację. Tak mu powiem i na pewno nie będzie miał ochoty przychodzić. Centrum ogrodnicze było ogromne i tylko w części przeznaczone na rośliny i akcesoria ogrodnicze, ale była tam doskonała kawiarnia, a Bella i Alice zawsze starały się znaleźć pretekst, żeby do niej wpaść. – Zjedzmy najpierw lunch – zaproponowała Alice. – Z pełnym żołądkiem dokonam lepszych wyborów. Alice z apetytem jadła zupę, rozważając, czy rośliny powinna dobrać kolorystycznie, czy raczej zdecydować się na zioła, które dłużej zachowują świeżość, kiedy coś zwróciło jej uwagę. W odległym kącie sali siedział Michael – i nie był sam. Na przemian robiło jej się zimno i gorąco, dopiero po chwili pomyślała, że w tej rozległej kawiarni Michael raczej jej nie zauważy. – Co się stało? – zapytała Bella. – Złamałaś ząb na pełnoziarnistej bułce? Bo wiesz, zbladłaś. Alice pokręciła głową. – W żadnym razie się nie odwracaj, ale przed chwilą zobaczyłam Michaela. Bella otworzyła szeroko oczy. – Boże! Jak możesz tego ode mnie wymagać? Powiedz, gdzie jest, a ja dyskretnie go sobie obejrzę. – Siedzi w kącie, ale nie jest sam. – Alice starała się mówić spokojnie, mimo to Bella ze współczuciem wyciągnęła do niej rękę. – Chcesz powiedzieć, że jest z kobietą? Alice z trudem przełknęła. – Gorzej. Z dwiema. Na plus Belli trzeba było zapisać, że istotnie zachowała się dyskretnie. Upuściła serwetkę, a potem się po nią schyliła, przy okazji rozglądając się

po sali. – W kącie na końcu? Przystojny facet z dwiema o wiele młodszymi kobietami? – Tak. To mogą być jego córki. Bella kiwnęła głową. – Dobrze. I co zrobisz? – Nie chcę go widzieć. To znaczy nie chcę, żeby on mnie zobaczył – oznajmiła Alice zdecydowanie. – Dlaczego nie? Alice próbowała znaleźć racjonalne wytłumaczenie dla swojej instynktownej reakcji. – Po pierwsze, jestem nieodpowiednio ubrana i właściwie bez makijażu, a poza tym, no wiesz, jest o wiele za wcześnie na przedstawianie sobie rodzin. Nie dodała, że panicznie się boi córek Michaela, które, jak wiedziała, mimo młodego wieku (obie były przed trzydziestką) pełniły odpowiedzialne stanowiska. Nie chciała się z nimi spotykać, skoro nie włożyła bielizny modelującej ani nie posmarowała się kremem o naukowo udowodnionym działaniu przeciwzmarszczkowym. – W porządku, nie ma potrzeby martwić się na zapas. Skończymy lunch i pójdziemy do działu ogrodniczego, kupimy sadzonki i pojedziemy do domu. To centrum jest ogromne, na pewno nam się uda trzymać z daleka od nich... A prawdę mówiąc, wyglądasz wspaniale, Alice. Jesteś zadowolona i zrelaksowana, jakbyś czuła, że nie musisz za bardzo się starać. – Dzięki, kochanie, ale ja wcale się nie starałam i dlatego nie chcę spotykać się z nim ani z jego przerażającymi córkami. – Pokochają cię, zobaczysz! Szybko uporały się z lunchem. Alice miała nadzieję, że zrobi zakupy, zanim Michael i jego towarzyszki skończą jeść. – Dzięki Bogu, jest tu samoobsługa i nie musimy czekać na rachunek –

powiedziała. – Gotowa? Bella przełknęła ostatni kęs. – Teraz tak. Idziemy? Alice potaknęła. Wyszła z kawiarni, nie patrząc w kierunku Michaela i w duchu licząc, że z tyłu wygląda dobrze. No naprawdę, mówiła sobie, jest za stara, żeby pytać „czy mam w tym szeroką pupę”, choć bardzo chciała znać odpowiedź. W dziale ogrodniczym od razu poczuła się lepiej. Było bardzo mało prawdopodobne, że wśród tych przewalających się po sklepie sobotnich hord klientów ponownie natkną się na Michaela i jego dziewczyny. – Chyba zdecyduję się na zioła – powiedziała na głos. – Znudziło mi się to coroczne sadzenie. Zioła rosną o wiele dłużej i wymagają mniej pracy. – Och! – zdziwiła się Bella. – Nigdy nie słyszałam, żebyś chciała robić w ogrodzie coś, co nie wymaga pracy. Zawsze wybierałaś opcję „piękne, ale trudne”. Alice westchnęła. – No tak, ale myślę, że potrzeba mi w życiu czegoś jeszcze poza ogrodnictwem. Bella spojrzała na nią żartobliwie, ale nie powiedziała: „Na przykład miłości”, co Alice ucieszyło. Pochylała się właśnie nad macierzanką cytrynową, kiedy usłyszała głos Michaela. Była sama, bo Bella gdzieś poszła. Ostrożnie cofnęła stopę z grządki, wyprostowała się i wzięła macierzankę, po czym ruszyła w kierunku Belli. Na szczęście usłyszała, że Michael rozmawia o różach, które były daleko od ziół. Złapała Bellę za rękę i syknęła: – Czas wracać do domu. Bella nawet się nie wzdrygnęła, bez oporu pozwoliła się poprowadzić alejkami prosto do kasy i nie spojrzała na kuszącą ekspozycję prezentów i przedmiotów, bez których nie może się obyć żaden dobrze wyposażony dom.

Kiedy stały w kolejce i Alice szukała karty kredytowej, ktoś zawołał ją po imieniu. – Alice! Tak myślałem, że to ty! Tak szybko wyszłaś z kawiarni, że nie zdążyłem się upewnić! – Michael – powiedziała słabym głosem. – Pomyśleć, że tu się spotykamy. Pochylił się i pocałował ją w policzek. – Co u ciebie? A to kto? Nie, nie mów. Bella. – Wyciągnął rękę. – Mam nadzieję, że cię nie zdenerwuję, jeśli powiem, że wiele o tobie słyszałem. Bella się roześmiała. – No cóż, rzeczywiście trochę się zdenerwowałam, ale za późno mnie uprzedziłeś. – Uścisnęła mu dłoń, nie powiedziała jednak, że ona też o nim wiele słyszała, co Alice przyjęła z ulgą. – Tato – odezwała się jedna z kobiet, które stały za jego plecami. – Przedstawisz nas swoim nowym – tu nastąpiło króciutkie wahanie – przyjaciółkom? – Oczywiście, przepraszam. Alice, pozwól, to moje córki Hanna i Lucy. – Cześć – powiedziała Alice, ale nie wyciągnęła ręki na powitanie. Te kobiety, bardzo do siebie podobne, nie sprawiały wrażenia przyjacielsko nastawionych, choć nie potrafiła sobie wyobrazić, jaki może być tego powód. – A to jest moja chrześniaczka Bella. Mieszka ze mną. – Cześć – przywitała się Bella. – Alice ma na myśli, że wynajmuję u niej kilka pokoi. – Jak mówiłam – ciągnęła Alice głosem cokolwiek histerycznym, tak w każdym razie sama go odbierała – zabawne, że się tu spotykamy. Myślałam, że mieszkacie pod Kemble. – To jedno z największych centrów ogrodniczych w okolicy, więc nic dziwnego, że tu przyjechaliśmy – powiedziała Hanna albo Lucy. – Szukacie czegoś konkretnego? – zapytała Bella. – Alice to ekspertka, gdybyście potrzebowali rady. – Tak bym siebie nie nazwała – wtrąciła Alice, wzruszona, ale

i zakłopotana pochwałą. Bella była pewnie w tym samym wieku co córki Michaela, choć bardziej nie mogłaby się od nich różnić. – Lucy chce kupić róże. Ona i Phillip, jej mąż, wprowadzili się niedawno do nowego domu i w ogrodzie właściwie nic nie ma – wyjaśnił Michael. – Myślę, że dam radę bez niczyjej pomocy wybrać kilka krzaków róż, tato – powiedziała Lucy, która okazała się tą bardziej rozgniewaną. Wielka szkoda, pomyślała Alice, byłaby śliczna, gdyby nie to wieczne poirytowanie. – Przypomnij, jak poznaliście się z tatą? – zapytała Hanna. – Tata nic nam o tym nie wspomniał. – Spojrzała na ojca oskarżycielsko. – Faktycznie, nic nie mówiłeś o poznaniu kobiety imieniem Alice – dodała Lucy. – Poznaliśmy się w pociągu – wyjaśniła Alice. – Nie znamy się zbyt dobrze. – Przyjrzała się córkom Michaela uważnie i dostrzegła wyraz ulgi przemykający po ich twarzach. – To prawda, ale potem się spotkaliśmy i chciałbym jak najszybciej to powtórzyć – powiedział Michael, który albo nie zauważył, albo zignorował wrogość okazywaną przez córki. – Urządzam lunch dla przyjaciółki Belli na jej osiemdziesiąte piąte urodziny. Może... – Alice urwała. Już miała zaprosić Michaela, ale wyglądałoby to tak, jakby zapraszała też jego córki. Choć przecież nie mogła ich pominąć. Podjęła decyzję. Zaprosi całą trójkę z nadzieją, że tylko Michael się zgodzi. – Może przyjdziecie? Chociaż pewnie jesteście zbyt zajęci. – Patrzyła na Michaela, licząc w duchu, że się domyśli, że zaproszenie dotyczy tylko jego. Córki wiedzą, że w charakterze przyzwoitki będzie obecna starsza pani, nie powinny więc czuć, że muszą ochraniać ojca. – Jesteśmy zaproszone? – zapytała Lucy, patrząc na siostrę. – Mogę przyprowadzić Phillipa? – Kochanie – wtrącił Michael – nie możemy się narzucać... Alice zmusiła się do serdecznego uśmiechu.

– Wręcz przeciwnie! Na tym polega urok niedzielnego obiadu, zawsze wystarcza dla kilku osób więcej. – Zwróciła się do Hanny. – Może też chciałabyś przyjść z partnerem? – Już miała na głowie marudną młodą kobietę i jej męża, równie dobrze może pójść na całego. – Owszem, mam kogoś, ale nie chcę z nim przychodzić. Zresztą i tak wyjechał. – Hanna dała wszystkim wyraźnie do zrozumienia, że jej partner wolałby paść trupem, niż zjeść obiad w towarzystwie bandy nieznajomych. Alice przełknęła, zdecydowana sprawiać wrażenie zadowolonej z perspektywy goszczenia sześciu nieznajomych osób. – Oczywiście – powiedziała. – Będzie cudownie. Michael, masz mój adres. Do zobaczenia jutro. Powiedzmy, o pierwszej. A teraz muszę iść do kasy. Alice wracała do samochodu, pchając wypełniony sadzonkami wózek. Za nią szła Bella; powątpiewała, czy Alice jest taka spokojna, na jaką wygląda. – Wszystko w porządku, Alice? Ten lunch zamienił się w prawdziwe przyjęcie! – powiedziała, kiedy odstawiła pusty wózek na miejsce. – Powinno być dobrze, kochanie. Dostałaś mięso? Bella pokręciła głową. – Zadzwoniłam do rzeźnika z prośbą, żeby zostawił mi udziec jagnięcy, ale teraz lepiej pójdę zobaczyć, jaki jest wielki, bo może trzeba będzie wziąć dwa. Po powrocie do domu Alice zajęła się wyładowywaniem roślin, a Bella poszła do rzeźnika. Zastanawiała się, jak Alice uda się przedrzeć przez te dwie córki rottweilerki Michaela, które nie pozwalają nawet, żeby ojciec bez nich zjadł obiad w towarzystwie potencjalnej przyjaciółki. Chociaż ta różnica wieku... Pewnie czułaby to samo, gdyby chodziło o jej ojca. Sądziła jednak, że gdyby to była kobieta podobna do Alice, szybko przestałaby się martwić. Rzeźnik miał w ofercie także najróżniejsze organiczne produkty

z miejscowych wytwórni: śmietanę, bezy, owoce, które Bella dołożyła do swoich zakupów, czekając na przyniesienie z zaplecza drugiego udźca. Alice zwykle była bardzo zrelaksowaną gospodynią, która serwowała wyśmienite potrawy, pozornie nie robiąc nic poza wyjęciem z piekarnika złotobrązowych cudów rozsiewających cudowne aromaty. Bella odnosiła wrażenie, że jutro nie będzie tak łatwo.

Rozdział 12

– Będzie dobrze! – oznajmiła Bella, kiedy następnego dnia rano o wpół do dziewiątej jadły grzanki. – Twoja pieczeń jest przepyszna. Michael natychmiast będzie chciał się z tobą ożenić. Alice oparła głowę na dłoni. – Nie mów tak! Te dziewczyny pomyślą, że chcę go usidlić. – Żartowałam. Nie przejmuj się nimi. W końcu same się wprosiły. Pewnie zależało im na darmowym posiłku. Alice spojrzała na nią, próbując się uśmiechnąć. – Wykluczone. Bella, która zgodnie z wcześniejszym postanowieniem nadal mówiła lekkim tonem, starając się wesprzeć matkę chrzestną, powiedziała: – Właśnie! Może powinnyśmy wystawić im rachunek. Ciekawe, ile się płaci w pubie za naprawdę smaczny niedzielny obiad... Alice uśmiechnęła się posłusznie. – Mam nadzieję, że Jane Langley nie będą przeszkadzali ci dodatkowi ludzie. To miał być urodzinowy obiad tylko dla niej. – Jestem pewna, że nie. – Szczerze mówiąc, Bella wątpiła, czy Jane wybrałaby na swoje towarzyszki te dwie olśniewająco piękne dziewczyny, które same się wprosiły, ale Michael był uroczy. – Teraz pójdę zapakować prezent dla Jane, a potem we wszystkim ci pomogę. Po zapakowaniu prezentu Bella zabrała się za odkurzanie i porządkowanie, czekając na wezwanie do kuchni. Przy pracy rozmyślała

o Michaelu. Alice powiedziała, że jego córki mają dwadzieścia parę lat. Czy konieczność radzenia sobie z młodymi kobietami zniechęci Alice? Kiedy Bella była dzieckiem, Alice zawsze zachowywała się wspaniale – traktowała dzieci tak samo jak dorosłych i Bella to uwielbiała. A kiedy przyjechała do Alice roztrzęsiona, zmuszona do opuszczenia domu rodziców, potrzebująca pociechy i schronienia, matka chrzestna okazała się źródłem mądrości i podporą. Ten układ od początku miał być tymczasowy, ale jakimś sposobem Bella nigdy nie czuła potrzeby wyprowadzenia się. Czy jednak córki Michaela dostrzegą, jaka Alice jest dobra? I czy zamiary Michaela choć w przybliżeniu są poważne? Bella bardzo by nie chciała, żeby Alice zakochała się w nim bez wzajemności. A sądząc po jej reakcji, gdy niespodziewanie spotkała go w centrum ogrodniczym, pewnie zależało jej na nim bardziej, niż chciała się przyznać. Debatowały, czy trzeci pudding będzie potrzebny i czy dwa rodzaje ziemniaków to nie przesada, kiedy zadzwoniła komórka Belli. Wyjęła ją z kieszeni. – To Jane – powiedziała do Alice. – Mam nadzieję, że nie chce odwołać przyjścia, skoro zadałaś sobie tyle trudu. Halo! – Bella, dzwonię, żeby powiedzieć, że Dominic tu jest. Podwiezie mnie, więc nie musisz po mnie przyjeżdżać. Nawet dźwięk jego imienia był szokiem. – Och, to świetnie. Nastąpiła niezręczna przerwa. – Mogę być strasznie niegrzeczna? – ciągnęła Jane. – Mogę zaprosić go na lunch? – Bella nie była w stanie wykrztusić słowa, usta miała suche jak pieprz. – Powiedz, że nie, jeśli będzie przeszkadzał, ale czuję się źle na myśl, że zostawiam go samego... – Czy jednak chce przyjść? Bo wiesz, mam wrażenie, że nie jestem jego ulubienicą. Fasolka z grzanką może bardziej mu odpowiadać.

Tym razem Jane się zawahała. – Szczerze mówiąc, widziałam, że Dominic był spięty, kiedy byłaś u mnie na drinku, ale jak usłyszał, że idę do was – Bella wyczuła w jej głosie zakłopotanie – zapytał, czy może się dołączyć. Zaskoczył mnie, więc go zapytałam, czy na pewno. Odparł, że tak... Może słyszał, jak wyśmienite są niedzielne obiady u Alice? Tylko od kogo? Chyba Nevil, który kilka razy miał okazję je jeść, nie wtrąciłby w rozmowę „a jej matka chrzestna robi doskonałe pieczenie”, kiedy powiedział Dominicowi o ich nieoficjalnych zaręczynach? Ponieważ jednak wcześniej czy później musieli na siebie wpaść, równie dobrze niech będzie wcześniej. Niewykluczone też, że spotkanie, w dodatku zapowiedziane, okaże się łatwiejsze w domu Alice. – Oczywiście, może przyjść. – Bardzo ci dziękuję! A z udźcem zawsze jest tak, że wystarczy dla jednej osoby więcej. – Tak mówią – odparła Bella. Wiedziała, że to prawda, sama kupiła jagnięcinę. – Muszę przyznać, że twoja obecność bardzo mnie uspokaja. – Alice wsuwała naczynie do piekarnika, kiedy Bella wróciła do kuchni. – Gdybyśmy obie panikowały, nic dobrego by z tego nie wyniknęło. Musisz mnie teraz przekonać, że kolejny pudding jest zbędny. Po zrobieniu deseru zostały mi maliny, mogę je zmiksować z czekoladą... – Urwała. – Och. Coś się stało? – Tak! – Bella zamierzała mówić swobodnie o kolejnym dodatkowym gościu – dodatkowym do innych dodatkowych – ale głos zdradził jej uczucia. – Myślę, że w gruncie rzeczy będzie dobrze. Dominic też przychodzi. – Dominic? Ten Dominic? – Właśnie ten. Alice chwilę milczała. – Ha, muszę ci się przyznać, że nie mogę się doczekać, kiedy go sobie

obejrzę. – Wybuchnęła śmiechem. – I wiesz co? Najwyższa pora na dżin z tonikiem. – Wyjęła z lodówki dwie puszki toniku i kostki lodu. – Przyrządzania nauczył mnie były chłopak. – Nalała dżinu do szklanek z lodem. – Mówił, że to dżin z tonikiem, a nie odwrotnie, więc dżinu powinno być więcej, ale ja nie robię takich mocnych jak on. Bella przyglądała się jej z powątpiewaniem. – Myślisz, że upicie się przed obiadem, na który przyjdą wszyscy ci ludzie, to dobry pomysł? – Bardzo dobry, kochanie. Gdzie jest cytryna? Zgodziły się, że obiad trzeba podać w jadalni. Bella nakryła do stołu, potem wzięła sekator i pobiegła do ogrodu. Potrzebowała kilku gałązek do ozdobienia bukietów, a poza tym musiała odetchnąć świeżym powietrzem. Gdyby tylko mogła tu poczekać, aż obiad się skończy i goście pójdą do domu. Perspektywa przebywania w towarzystwie Dominica i nadopiekuńczych córek Michaela nie była zachęcająca, ale Bella wiedziała, że ze względu na Jane i Alice powinna mieć swój wkład w to spotkanie w postaci promiennych uśmiechów. Niedługo później, kiedy kuchnię wypełniały aromaty pieczonej jagnięciny, czosnku i rozmarynu, Alice i Bella usłyszały chrzęst kół na żwirze. Spojrzały w okno. – Ładny samochód! – powiedziała Bella, ukrywając ulgę, że to nie Dominic i Jane. – Michaela? – Tak – odparła Alice. – Są też te przerażające dziewczyny, jedna z... a właściwie która? – Lucy. – Lucy i jej mąż z City. – Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze – powiedziała Bella, obdarzając matkę chrzestną czułym uściskiem. – Będziesz tak samo roztrzęsiona, kiedy przyjadą Dominic i Jane. Zdążyły tylko popatrzeć na siebie ze strachem i z ociąganiem się roześmiać, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi.

– Wchodźcie, proszę – powiedziała Alice. – Michael, miło cię widzieć. – Obawiam się, że jest nas spora gromadka – odparł, wręczając jej butelkę. – Wszystko w porządku. Będą jeszcze inni goście. – Alice uśmiechnęła się do młodego mężczyzny, który jako ostatni przekroczył próg. – To jest Phillip, mąż Lucy – przedstawił go Michael. Phillip pocałował Alice w policzek. – Dzień dobry. – Miał głęboki głos człowieka z wyższych sfer i mnóstwo pewności siebie: zachowywał się jak ktoś, kto jest świadomy swojego uroku i chętnie się nim dzieli. – A to jest Bella – powiedziała Alice. Phillip ją także pocałował w policzek. – Proszę do salonu. Szkoda, że jest chłodno i nie możemy usiąść w ogrodzie, ale będziemy go widzieć. Może później się ociepli. – Poprowadziła gości korytarzem. Bella usłyszała, jak Lucy mruczy: „Zapowiada się świetna zabawa”, i zadała sobie pytanie, po kiego licha tu przyszły, skoro nie miały na to ochoty. Salon wygląda ślicznie, pomyślała. Był to wielki pokój o doskonałych proporcjach, z drzwiami balkonowymi wychodzącymi na ogród, urządzony wygodnie i stylowo, choć meble do siebie nie pasowały. Całość nie była efektem pracy projektanta, ale decyzji rozłożonych w czasie, a rezultat zachwycał. Obserwując, jak goście siadają na sofach, po raz kolejny pomyślała, że byłoby o wiele mniej stresująco, gdyby spotkały się tylko we trzy z Alice i Jane. – A teraz drinki – powiedziała Alice. – Co komu nalać? Mamy dżin z tonikiem, wino, sherry. – Zapełniły z Bellą tacę taką ilością rozmaitych drinków, że wystarczyłoby na otwarcie małego baru albo pijalni soków. – A kto pije sherry? – odezwała się Hanna, nie potrafiąc ukryć pogardy. – Prawdę mówiąc, sporo ludzi – odparł Phillip. – Sherry staje się bardzo popularne wśród młodych, tylko że zwykle serwuje się je schłodzone.

Bella uśmiechnęła się do niego. Przypuszczalnie tylko popisywał się wiedzą przed szwagierką, ale i tak była mu wdzięczna. – Można dodać lodu, a dżin z tonikiem Alice jest rewelacyjny – powiedziała. – To znaczy pod warunkiem, że nie prowadzisz. W tej samej chwili w kieszeni Alice zadźwięczał kuchenny minutnik i Bella dostrzegła, jak po twarzy matki chrzestnej przemyka wyraz paniki. – Idź do kuchni, drinki zostaw mnie – zwróciła się do niej. – Lucy, na co masz ochotę? Zanim Lucy zdążyła odpowiedzieć, rozległ się dzwonek do drzwi. – Ja zajmę się drinkami – powiedział Michael – to się mieści w zakresie moich umiejętności. Chyba że chcesz, żebym to ja otworzył drzwi? Bella najchętniej posłałaby go do drzwi, ale to był jej obowiązek. – Świetnie! Zwalniam miejsce przy tacy, dziękuję ci! Nic dziwnego, że Alice go lubi, pomyślała, wychodząc z salonu. Kiedy otworzyła drzwi, zobaczyła Jane w najlepszej jedwabnej sukni i perłach, a za nią Dominica, który emanował śmiertelnie niebezpieczną kombinacją seksu i władzy. Nie sprawiał wrażenia przyjacielskiego, ale też nie okazywał wrogości. Niezły początek. Gdyby tylko kolana się pod nią nie uginały. Opanowała się i powitała przyjaciółkę. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Jane. Wejdźcie, proszę. – Nie masz nic przeciwko temu, że zaprosiłam Dominica, prawda? – powiedziała Jane z wahaniem. – Absolutnie nic, mówiłam ci już przez telefon. – Bella ją pocałowała. – Alice byłaby przerażona, gdyby został sam w domu i głodował. – Od śmierci głodowej uratowałyby mnie kanapki z serem – powiedział Dominic i ku zaskoczeniu Belli szczerze się uśmiechnął. – Proszę, wejdźcie – powtórzyła Bella; przez kilka sekund patrzyli sobie w oczy z Dominikiem, a to sprawiło, że serce zaczęło jej walić. Zaprowadziła ich do salonu, po czym do niej dotarło, że powinna przedstawić gości. Od razu zdecydowała, że nie opisze w żaden sposób Michaela, po prostu poda jego imię.

– Odpowiadam za drinki – oznajmił Michael, kiedy Bella spełniła obowiązki gospodyni. – Co wam podać? Jest wyśmienita sherry, a także niemal wszystko, o czym możecie zamarzyć. Podczas gdy Michael serwował drinki, Belli się przypomniało, że gdzieś w domu czeka na nią dżin z tonikiem. Solidny łyk bardzo by jej pomógł. Do salonu wróciła Alice, Bella więc przedstawiła jej nowo przybyłych. Kiedy wszyscy wymienili uściski dłoni albo cmoknięcia w policzki, Alice powiedziała: – Mam nadzieję, że nikt nie zapomniał uprzedzić, że jest wegetarianinem. Bella wiedziała, że to luźna, nic nieznacząca uwaga, mimo to Lucy odparła: – Jem mięso, ale pszenicy nie. – W porządku – powiedziała Alice. – W takim razie nie bierz puddingu Yorkshire. A teraz niestety znowu muszę was opuścić na kilka minut. Obiad będzie niedługo. Zapadła cisza, która zdawała się trwać wiecznie. – Widzę, że Alice ma śliczny ogród – odezwała się Jane. – Mogłabym go obejrzeć? – Chyba powinniśmy przełożyć to na po obiedzie – powiedział Dominic. – Alice na pewno chciałaby cię oprowadzić. Zna nazwy wszystkich roślin, a ja rozpoznaję najwyżej trzy gatunki kwiatów. – Ogrodnictwo jest dla starszych ludzi – stwierdziła Hanna. – Naprawdę? – zapytał Michael. – Zajęłabym się uprawianiem ogrodu, gdybym miała więcej czasu i własny dom – powiedziała Bella. – No to dlaczego nie masz własnego domu? – zapytała Lucy. – Chodzi o horrendalne ceny? Chociaż przypuszczam, że jako agentka nieruchomości możesz wybierać. – Agenci nieruchomości kupują domy w taki sam sposób jak wszyscy inni – odparła Bella. – Ale podoba mi się u Alice. Miejsca jest dużo, więc

nie wchodzimy sobie w drogę. – To piękny, duży dom – powiedział Michael. Rozejrzał się, a Bella, która to dostrzegła, nagle się zmartwiła, czy Michaelowi przypadkiem bardziej nie zależy na domu niż na Alice. Zauważył oryginalne elementy: kominek, fasety, róże na suficie, wysokie okiennice? Chociaż może tylko interesuje się architekturą. – Rzeczywiście – odparła – choć utrzymanie takiego domu kosztuje fortunę. Zawsze coś trzeba naprawić. – Ale jest tego wart – oznajmił Phillip, który rozglądał się bardziej otwarcie niż Michael. – Taki dom nadaje ci status. – Uważam, że ludzie powinni przyjmować współlokatorów – powiedziała Jane. – To śmieszne, że my, seniorzy, mieszkamy sami w dużych domach, ale też nie chcemy się wyprowadzać. Współlokator to doskonałe rozwiązanie. – Masz rację, Jane – zgodziła się Bella, z osobistych powodów zadowolona ze słów przyjaciółki. – Ale ty masz współlokatora – powiedział Dominic. – Masz mnie – wyjaśnił tym, którzy o tym nie wiedzieli. – Mieszkacie razem? – zdziwiła się Hanna. – Dlaczego? – Pracuję w okolicy, a jeszcze się nie zdecydowałem, jakiego rodzaju dom jest mi potrzebny – odparł Dominic. – W przeciwnym razie Bella już by coś znalazła – dodała Jane. – Jest świetną agentką. Bella się zarumieniła. Dom, który mu pokazała, nie był rewelacyjny, choć wybrał go Nevil, nie ona. – Rzadko się słyszy pochlebne uwagi o agentach nieruchomości – powiedział Phillip. – W większości ludzie ich nienawidzą. – Nienawiść to za mocne określenie – odparła Bella z uśmiechem, by dać do zrozumienia, że nie wzięła sobie jego słów do serca, chociaż ta uwaga ją zraniła. – Ludzie po prostu nie rozumieją, na czym ta praca polega. Zmieniliby zdanie, gdyby znali wszystkie obowiązki agenta.

Hannę najwyraźniej guzik obchodziła reputacja agentów nieruchomości, nadal koncentrowała się na Dominicu. – Sprawiasz wrażenie niezależnego i to dziwne, że nie masz własnego domu. Może Dominic wpadł jej w oko, pomyślała Bella i poczuła ukłucie zazdrości tym dotkliwsze, że zupełnie nieuzasadnione. Dominic podziękował Hannie, uprzejmie kiwając głową. Bella szukała w myślach tematu, którym przerwałaby niezręczne milczenie, ale ku jej ogromnej uldze do salonu weszła Alice. – Bello, możesz mi pomóc w kuchni? Michael, bądź taki miły i posadź gości, dobrze? Przy nakryciu dla Jane leży prezent urodzinowy, pozostali mogą sami sobie wybrać miejsce. – Och, zapiekane ziemniaki ze śmietaną! – powiedział Michael, kiedy wszystkie naczynia stały już na stole. – Moje ulubione! – To atak serca na talerzu – warknęła Lucy. – Nie jedz ich, tato. – Dwa rodzaje ziemniaków? – zauważyła Jane. – Jestem pod wrażeniem. – Mam kuchenkę i piec gazowy, więc to nie jest trudne – wyjaśniła Alice. – A teraz z Dominikiem pokroimy mięso, żeby było szybciej. Nóż ci odpowiada? Jest solidny i ostry. – W prezencie ślubnym dostaliśmy nóż elektryczny – powiedziała Lucy. – Rewelacja. Na Belli coraz większe wrażenie robił Michael. Nalał wina, przyniósł soki, upewnił się, że nikomu nic nie brakuje, a wszystko to bez jednego słowa. Uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, ale on patrzył na Alice – to spojrzenie sprawiło, że zrozumiała, dlaczego jego córki tak się przejmują. Jeśli choć trochę się na tym znała, to Michael bardzo interesował się Alice. Może powinna się martwić, na wypadek gdyby zależało mu na rewelacyjnej kucharce z pięknym domem – chociaż gdy teraz na niego patrzyła, wydawało się to mało prawdopodobne. – Wszyscy dostali co trzeba? – zapytała Alice, wodząc uważnym spojrzeniem po talerzach. – Może wina?

– Potrawy wyglądają cudownie – powiedział Michael, brzmiąc jak wygłodniały uczeń na widok pizzy po semestrze szkolnych posiłków. – Też tak uważam – zgodziła się Jane. – Mogę wznieść toast na cześć kucharki? Alice się roześmiała. – Dobrze, ale szybko, nie chcę, żeby wystygło jedzenie. Nastąpiła cisza przerywana szczękiem sztućców, później kilka osób zaczęło mówić jednocześnie. – Muszę przyznać – powiedział Phillip – że to najlepsza jagnięcina, jaką w życiu jadłem. Chciałbym, żebyś ty potrafiła tak dobrze gotować, Lucy. Alice wahała się tylko przez sekundę. – Nie przejmuj się, Lucy, minęły lata, zanim nauczyłam się wszystkich sztuczek. To nie przychodzi do razu. Już niedługo Phillip będzie tak mówił o twoim gotowaniu. Phillip się zastanowił. – No, nie jestem tego taki pewien. Moja matka musi być starsza od ciebie, Alice, ale jej ziemniaki nigdy nie są brązowe, a sos robi fatalny. Nikt nie wiedział, co na to odpowiedzieć.

Rozdział 13

Wreszcie pokazało się słońce, obiad dobiegł końca i Alice zaproponowała Jane, że pokaże jej ogród. Michael poszedł z nimi, odniósłszy do kuchni więcej brudnych naczyń, niż można było od niego oczekiwać. Phillip, Lucy i Hanna usiedli w saloniku Belli, żeby oglądać sport w telewizji, a Bella w kuchni wkładała ostatnie naczynia do zmywarki i ścierała blaty. Dominic wszedł i zabrał jej ścierkę. – Przestań, wszystko już posprzątane. Pokaż mi ogród Alice. Chciała mu powiedzieć, że jeśli zamierzał oglądać ogród, mógł pójść z Alice i innymi, uznała jednak, że byłoby to niegrzeczne. – Dobrze, ale pod warunkiem, że będziesz pamiętał, że się na tym nie znam. – To pretekst, żeby cię wyciągnąć z kuchni. Już za długo tu jesteś. Wyszli przez drzwi balkonowe, a ponieważ były dość wąskie, wpadli na siebie. Bella się wzdrygnęła. Przebywanie z nim wprawiało ją w nerwowość, a fizyczny kontakt kompletnie zbił ją z tropu. Z przerażeniem sobie uświadomiła, że wciąż zależy jej na nim tak samo jak w przeszłości. Czuła, że powinna przeprosić za swoje niemądre zachowanie sprzed kilku dni. – Przepraszam... – zaczęła. Dominic w tej samej chwili powiedział to samo. – Za co mnie przepraszasz? – zapytał z nieoczekiwaną ciekawością. –

Wydaje mi się, że to ja zachowałem się źle. Bella zachichotała nerwowo, irytując tym samą siebie. – Za to, że Nevil posłał cię do tego upiornego domu. – Ach, odniosłem wrażenie, że wymyślił to w chwili, gdy odebrał mój telefon. Nie było cię w biurze, a ta miła i pomocna kobieta w sekretariacie uznała, że powinienem porozmawiać z Nevilem, który najwyraźniej był tego samego zdania. Poprowadziła Dominica do letniego domku na końcu ogrodu. Minie trochę czasu, zanim pozostali tu dotrą, a ona musiała się zastanowić. – Nevil jest świetny, jeśli chodzi o podejmowanie decyzji biznesowych, o sprawy dotyczące całej firmy, ale niezbyt mu się udaje dopasowywanie klientów do właściwych nieruchomości. Dominic pokiwał głową. – I jest twoim narzeczonym. Z tonu głosu można było wyciągnąć wniosek, że jego zdaniem Bella usprawiedliwia Nevila, który nie za dobrze wykonał swoją pracę. Przyjęła postawę obronną. – Tak, ale doskonale sobie radzi. Kupił franczyzę na agencję nieruchomości, kiedy był bardzo młody. Teraz realizuje pewien projekt... – Za późno sobie uprzytomniła, że nie powinna była tego mówić, zwłaszcza że nie ma zielonego pojęcia, nad czym Nevil pracuje. – A dokładnie? – To poufne – powiedziała, żeby ukryć swoją niewiedzę. – Przepraszam, nie powinnam była o tym wspominać. – W duchu dodała: I nie zrobiłabym tego, gdyby twoja bliskość nie zmieniła mnie w kompletną idiotkę. – Rozumiem. – Ale daję ci słowo, osobiście dopilnuję, żebyś miał dom, na jakim ci zależy. Jeśli szczegółowo przedstawisz mi swoje wymagania... – Ten przepraszający ton jest niepotrzebny. To ja chciałem cię przeprosić. – Naprawdę?

– Myślę – odparł po chwili – że chyba źle cię oceniłem. Bella już chciała zapytać, co właściwie ma na myśli, ale zrezygnowała, słysząc zbliżające się głosy. Nie chciała o tym rozmawiać w obecności Alice i Michaela. – Chodźcie – powiedziała Alice. – Czas na ciasto. Upiekła piękny tort kawowy, który ozdobiła kilkoma srebrnymi świecami. Zgodziły się z Bellą, że dokładna ich liczba nie jest konieczna. Jane nieśmiało je zdmuchnęła i Alice pokroiła tort. – Nie wiedziałem, że jeszcze coś zmieszczę, dopóki nie spróbowałem tortu – oznajmił po kilku minutach Michael, patrząc na Alice. – Jest przepyszny – zgodziła się Jane. – Bardzo ci dziękuję. – Bella mówiła, że zawsze pieczesz ciasta dla innych, więc pomyślałam, że będzie miło, kiedy dostaniesz tort na urodziny – powiedziała Alice. – Wszyscy jesteście tacy mili i rozpieszczacie mnie – odparła Jane. – Bardzo dziękuję. Alice spała na sofie, w telewizji nadawano odcinek Ucieczki na wieś sprzed trzech lat, po ostatnich okruchach tortu i kroplach herbaty nie pozostał ślad. W domu panował spokój. Bella uznała, że najwyższa pora zadzwonić do Nevila. – Hej! – powiedział czule. – Co porabiałaś? – Alice miała na obiedzie kilkoro przyjaciół... Gdybym wiedziała, że będzie nas więcej niż tylko ja i starsza pani, ciebie też bym zaprosiła. – A kim jest ta starsza pani? – To przyjaciółka Alice. – Kłamstwo samo spłynęło jej z języka. Chociaż Nevil aprobował jej przyjaźń z Jane, najmniejsza wzmianka o niej sprowokowałaby wykład o konieczności namówienia jej do sprzedaży domu. – Kto poza tym był? – Także przyjaciele Alice. Przyszli ze względu na jedzenie. – No tak, Alice fantastycznie gotuje.

– A ty co dzisiaj robiłeś? – Ja? Nadrabiałem zaległości. – W niedzielę? Ty? To do ciebie niepodobne. – Nevil często głośno się chwalił doskonałą równowagą pomiędzy pracą a życiem prywatnym. – Lubię zaczynać tydzień z czystym biurkiem – odparł gładko. – A przy okazji, skarbie, mogłabyś jutro przyjść wcześniej? Chciałbym omówić z tobą pewne rzeczy przed porannym spotkaniem. – Dobrze. – Może jej powie, na czym polegają jego zajęcia, w skład których wchodzą poufne rozmowy i praca w niedziele. Po kilkuminutowej rozmowie Bella się rozłączyła. Była lekko zaskoczona, że nie zaproponował spotkania na drinku, chociaż nie było jej z tego powodu smutno. Z jego punktu widzenia byli zaręczeni. Czy to naprawdę normalne, że nie widzą się przez cały weekend? Może tak. Alice otworzyła oczy. Bella stała nad nią z filiżanką herbaty. – Cudownie, bardzo ci dziękuję. – Zjesz coś na kolację? Jajecznicę? Grzankę? Alice opuściła nogi na podłogę. – Wszystko w porządku, nie jestem chora. Wiesz, zupełnie nie czuję głodu. A ty? – Ja też nie. Alice odetchnęła. – To było przytłaczające doświadczenie. Bella zachichotała, siadając w fotelu. – Naprawdę? Tak to odebrałaś? Wszystko świetnie poszło! Byli zachwyceni twoim gotowaniem. – Wiem – odparła Alice, mniej ucieszona tą pochwałą, niż powinna. – Ale drugi raz nie jestem w stanie tego zrobić. Och, nie chodzi o Jane, z radością mogłabym ją gościć w każdą niedzielę, tylko o pozostałych. – Michael był bardzo sympatyczny! – Owszem, za to dziewczęta! I Phillip! Nie mam na to ochoty. Wracam do

życia szczęśliwej kobiety samotnej i członkini klubu książki. Alice mówiła lekkim tonem, ale naprawdę tak myślała. Przewidywała burzliwe relacje z córkami Michaela i czy naprawdę paliła się, żeby w każdą niedzielę zmagać się z potężnymi udźcami, wielkimi tłustymi naczyniami i górami ziemniaków, w nagrodę dostając tylko pomruki i jęki zadowolenia? Nie na tym jej zależało, dlatego żeby być w porządku wobec Michaela, powinna przy najbliższej okazji powiedzieć mu, że może ich łączyć jedynie luźna znajomość. Poszła do łazienki zadowolona, że podjęła słuszną decyzję. Michael zadzwonił, kiedy już spała. Z jakiegoś powodu wzięła telefon do sypialni i odebrała bez namysłu. – Słucham – powiedziała zaspanym głosem. – Och, skarbie, obudziłem cię! – Nie, nic się nie stało. Zaraz znowu zasnę. Która godzina? – O wiele za późno na telefon. Tak mi przykro. To z mojej strony kompletna bezmyślność. Alice zwykle przychodziły do głowy bardzo niemiłe określenia na ludzi, którzy dzwonili po pewnej godzinie. – Przepraszam, więc która jest godzina? – Wpół do dziesiątej. – Więc nie tak późno. – Byłaś wyczerpana. Alice usiadła na łóżku. – Ale teraz nie jestem. – Masz ochotę porozmawiać? Usadowiła się wygodniej. – Jasne. Kiedy się w końcu rozłączyli, powiedziała sobie, że ma mnóstwo czasu na oznajmienie Michaelowi, że między nimi wszystko skończone, choć doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co się między nimi dzieje. Na razie była to sympatyczna, lekka rozmowa dwojga ludzi, których wiele łączy.

Rozdział 14

Bella jechała do pracy, z entuzjazmem myśląc o czekającym ją dniu. Słońce świeciło, żywopłoty pełne były dzikich kwiatów, a jej udało się przetrwać trudną niedzielę bez rozlewu krwi. Wszystko będzie dobrze. Za późno sobie przypomniała, że Nevil prosił, by przyjechała wcześniej, ponieważ jednak zawsze stawiała się punktualnie na zebrania w poniedziałki rano, liczyła, że jakoś uda jej się prześliznąć i Nevil nic nie zauważy. Może się dowie, jakie to tajemnicze sprawy tak go ostatnio pochłaniają. Kłopot w tym, że w gruncie rzeczy wcale jej na tym nie zależało. Jej pasją było znajdowanie właściwych domów dla ludzi, Nevila natomiast o wiele bardziej interesowało zarabianie pieniędzy. I bywał przy tym bezwzględny. Alice nalegała, więc Bella zabrała resztę wczorajszego tortu. Pokroiła go i położyła na tacy z kubkami kawy i herbaty, które przygotowały z Tiną, po czym zajrzała do gabinetu Nevila. Rozmawiał przez telefon, pomachała mu więc wesoło i wróciła do siebie. Jeśli o nią chodziło, zrobiła, co do niej należało. – No tak – powiedział Nevil, otwierając zebranie, które w rzeczywistości było nieformalnym omówieniem tego, co się dzieje w firmie. – Ktoś ma coś nowego? Edward, zastępca Nevila, zaczął pierwszy: – Niedługo na rynek wejdzie wielki wiejski dom w stanie ruiny. Dzisiaj

zamierzam dokonać ewaluacji. – O jakie pieniądze może według ciebie chodzić? – zapytała Bella. – Trudno powiedzieć, niewykluczone, że się okaże workiem bez dna, ale myślę, że koło czterystu tysięcy. – Jak wielki? – chciał wiedzieć Nevil. – Pięć sypialni, ogromny ogród... – Och, wiem, komu by się spodobał! – wtrąciła Bella. – Mogę pokazać go Beesdale’om jako pierwszym? – Przypomnij mi, kim są? – poprosił Edward. – Kilka miesięcy temu stracili na zamkniętej aukcji. Próbuję im znaleźć coś odpowiedniego, problem tylko w tym, że nie mają za dużo pieniędzy, a potrzebują dużo miejsca. – Jeśli potrzebujesz dużo miejsca, musisz być przygotowana, że za nie zapłacisz – powiedział Nevil, przypominając tym Belli, że nie zmartwił się tak bardzo jak ona, kiedy Beesdale’ów przelicytowano. – Płacą gotówką, więc powinni trochę utargować – odparła. – Dam ci znać, jakie są rezultaty ewaluacji – powiedział Edward. – Tak, proszę! – A może przekażesz je mnie, Edwardzie? – zapytał Nevil z uśmiechem. – Oczywiście, Nevilu – odpowiedział Edward zakłopotany. – Dobrze. Bello, co sprzedałaś od naszego ostatniego spotkania? – zapytał Nevil lekkim tonem, mimo to poczuła się urażona. Nie istnieje możliwość dokonywania transakcji co tydzień i Nevil dobrze o tym wiedział. – Mam kupca na dom z trzema sypialniami przy Hammond’s Way – odparła zadowolona. – Naprawdę, ten przy samym rondzie? – zdziwił się Nevil. – Tak. To małżeństwo, zależy im na przestronnym domu, nie mają za dużo pieniędzy, za to – i to jest najważniejsze – źle słyszą! – Bella, jesteś geniuszem – skomentowała Tina. – Raczej dopisało ci szczęście, ale świetnie sobie poradziłaś – powiedział

Nevil. – Naprawdę wierzę, że istnieje dom dla każdego – oznajmiła Bella. – A ten jest dla nich idealny. Nie słyszeli hałasu z ronda, nawet kiedy zwróciłam im na to uwagę. – Och, prawie bym zapomniała – odezwała się Tina. – Bello, twoja pani Agnew dzwoniła. Możesz oddzwonić? – Ona nie jest moją panią Agnew – zaprotestowała Bella. – Owszem, jest! – wykrzyknęli pozostali chórem. – Tylko ty masz do niej cierpliwość. – Bello – powiedziała pani Agnew. – Nie uwierzysz, ale jeszcze raz chcielibyśmy obejrzeć ten dom nad rzeką. Bella przebiegła w myślach wszystkie nieruchomości, które im pokazywała. – Ten, który odrzuciliście, ponieważ sypialnia znajdowała się nad drzwiami frontowymi? Pomimo uroczego widoku na łąki? Borsuczą Chatę? – Właśnie. Chociaż ma wiele wad, jest najlepszy ze wszystkich, które nam pokazałaś. – Są inne agencje, mają w ofercie inne domy. – Wiemy o tym i czasami oglądamy domy z innymi agentami, ale wszystkie były do niczego. – Prawdę mówiąc, moje też były do niczego! – Ale chcemy jeszcze raz obejrzeć Borsuczą Chatę. Co dowodzi, że jesteś lepsza od pozostałych agentów... Bella się roześmiała. – Zadzwonię, kiedy ustalę termin. Bella wysiadła z samochodu i po raz kolejny pomyślała, jaką śliczną nieruchomością jest Borsucza Chata. Wielkie okna, świetliki w dachu, róże rosnące koło drzwi. Przez kwadratowy frontowy ogród do białej furtki prowadziła ścieżka. Tym razem jej najbardziej grymaśni klienci, państwo Agnew, z całą pewnością zobaczą, jak tu ładnie. Dostrzegła ich samochód

zaparkowany kawałek dalej w zatoczce. Zawsze przyjeżdżali wcześniej, a teraz, widząc ją, wysiedli i ruszyli w jej kierunku. Przywitali się serdecznie. – Dlaczego sądzicie, że tym razem bardziej wam będzie odpowiadał? – zapytała Bella, kiedy szli ścieżką do frontowych drzwi. – Szczerze mówiąc, zaczynamy popadać w desperację. Sprzedaliśmy dom, a nie chcemy wynajmować – wyjaśnił pan Agnew. – Poza tym znalezienie domu na wynajem też nie byłoby łatwe – dodała jego żona. – Jesteśmy bardzo wybredni. Bella zgadzała się z tą opinią, choć była przekonana, że niedługo trafią na dom, który przypadnie im do gustu. – Macie wysokie wymagania – skorygowała. – W takim razie wejdźmy do środka. To naprawdę śliczny dom. Jeden z najładniejszych, jakie wam pokazywałam. – Wyjęła klucze i otworzyła drzwi. Tym razem państwo Agnew okazywali większy entuzjazm. Na piętrze pan Agnew postukał w ścianę. – Popatrz, gdybyśmy przesunęli ją tam, mielibyśmy wielką sypialnię z widokiem na ogród. – Dobry pomysł – powiedziała Bella z podziwem. Państwo Agnew najwyraźniej wszystko starannie przemyśleli. Nie zamierzała jednak z góry się cieszyć, że w końcu znalazła im dom, bo jeszcze niczego definitywnie nie potwierdzili, postanowiła więc przypomnieć im, do czego poprzednio mieli zastrzeżenia. – Mówiliście, że ogród jest tu za mały. – Rzeczywiście – odparła pani Agnew – i bardzo mnie to martwiło, ponieważ jednak dalej rozciągają się pola, uznaliśmy, że to nie będzie przeszkadzało. – To świetnie. Zostawiła ich w spokoju. Przy drugim oglądaniu ludzie wiedzieli, na co chcą zwrócić większą uwagę, najlepiej więc im nie przeszkadzać, chyba że będą mieli jakieś pytania. Państwo Agnew spędzili w domu dużo czasu, co dało Belli podstawy do optymizmu, gdy stała oparta o maskę swojego

samochodu i sprawdzała maile w telefonie. – No i? – zapytała, kiedy wreszcie wyszli. A ponieważ się uśmiechali, była pewna, że mają dla niej dobre wiadomości. – Nadal nie jesteśmy pewni – powiedziała pani Agnew. Bellę na moment ogarnęła głęboka rozpacz, ale zaraz się opanowała. – Mogę jakoś wam pomóc? – Nie, chyba że potrafisz powiększyć ogród – odparła pani Agnew przepraszającym tonem. – Czy ktoś jeszcze interesuje się tym domem? – Nie sądzę, ale sprawdzę. Nie zwlekajcie jednak z decyzją za długo, jeśli chcecie go kupić. Ta okolica jest bardzo atrakcyjna. – Miejsce jest śliczne – zgodził się pan Agnew – chociaż słychać autostradę. Bella nadstawiła uszu. Z bardzo daleka, choć aktualnie zagłuszany przez strzyżyka śpiewającego ile sił w płucach, dochodził słaby szum. – Szczerze mówiąc, jest niezbyt głośno. – Nie – powiedziała pani Agnew. – A w domu wcale nie słychać. – Więc jak... – Bella nie miała ochoty zadawać tego pytania. – Chcecie złożyć ofertę? – Hm, nie, jeszcze nie – odparła pani Agnew. – Kilka rzeczy musimy sprawdzić. Bella śmiechem zamaskowała frustrację. – Oczywiście. To poważna decyzja, nie można podejmować jej pochopnie. – Wiedziała jednak, że mnóstwo ludzi tak robi – tylko nie państwo Agnew.

Rozdział 15

Pożegnawszy się z klientami, Bella przez pewien czas siedziała w samochodzie, rozmyślając o wszystkich nieruchomościach, które im pokazała w czasie wielomiesięcznych poszukiwań. Część z nich nie była zbyt ładna, musiała to przyznać, ale kilka od ideału dzielił szczegół, który nikomu innemu by nie przeszkadzał. Na przykład dom w pobliżu parku – większość ludzi doceniłaby bliskość zielonej przestrzeni, ale pani Agnew nie lubiła hałasu, który robią bawiące się dzieci. A ponieważ nigdy nie zapominała całkiem o Dominicu – zastanawiała się, co o niej myśli, co robi, kiedy znowu go zobaczy – natychmiast zadała sobie pytanie, czy jemu ten dom by się nie spodobał. Niewykluczone, że tak, skoro kilka kroków dalej są place zabaw. Impulsywnie przewinęła listę kontaktów. W końcu to sprawa zawodowa, rzecz absolutnie normalna, gdy agent nieruchomości dzwoni do potencjalnego klienta z propozycją odpowiedniego domu. – Cześć, Dominicu – powiedziała swoim najlepszym „zawodowym” tonem. – Mam nieruchomość, która może być dla ciebie idealna. Chciałbyś ją obejrzeć? – Skoro uważasz, że jest odpowiednia, to oczywiście tak. Jak myślisz, mógłbym przyjechać od razu? – To bardzo mało czasu. – Bella nie była pewna, czy jest tym zachwycona, czy zaniepokojona. – Musiałabym wpaść do biura po klucze, ale właściciel obecnie jest za granicą i bardzo mu zależy na sprzedaży, więc

zgoda. – Chodzi o to, że mam wolny dzień. Doskonała okazja, żeby pooglądać domy. – Owszem – zgodziła się Bella, sprawdzając we wstecznym lusterku fryzurę. Dzięki Bogu, włosy nie sterczą jej na wszystkie strony. – Mam ze sobą Dylana – ciągnął Dominic. – To dlatego wziąłem wolne. – Cudownie. Myślę, że jemu dom też się spodoba. – Och, a to dlaczego? – zapytał Dominic rozbawiony. – Z powodu nowej kuchni z aneksem jadalnym i widokiem na ogród? Bella zachichotała, czując nagle zawroty głowy. – Nie, bo nic takiego tam nie ma. Ale bardzo blisko jest plac zabaw. – Wspaniale. – Zadzwonię, a potem pojadę po klucze. Przez telefon podam ci dokładny adres, będziesz mógł go wpisać do GPS-u. Masz GPS? – Jeśli nie miał, będą musieli gdzieś się spotkać i pojechać razem. Trudno było tam trafić. – Mam. Podobnie jak inne nowoczesne udogodnienia. – No nie, naprawdę mówisz jak agent nieruchomości! – skomentowała, po czym się rozłączyła. Wróciwszy do biura, poświęciła czas na wygrzebanie z szuflady zapasowej kosmetyczki. Zawierała tylko ogryzek ołówka do oczu i wyschnięty tusz, ale to wystarczyło. Ważne było, żeby nie sprawiać wrażenia, że przed chwilą umalowała się dla niego. To nie randka, tylko spotkanie służbowe. Musi wyglądać profesjonalnie, nie ślicznie. Miała na sobie swoją najlepszą bawełnianą sukienkę i zielony sweter, który otulał jej ramiona, nie wyglądając przy tym na bliźniak. Poprzedniego wieczoru pomalowała sobie paznokcie u stóp i teraz ładnie prezentowały się w sandałach. Czuła się dobrze, ale wiedziała, że Dominic na pewno nie pomyśli, że starała się wyłącznie dla niego. Wzięła klucze, komplet informacji o domu i ruszyła w drogę. Ciekawe, jak zareaguje na nią Dylan? I czy będzie podobny do Dominica? Wiadomość, że chłopczyk, któremu zmieniałeś pieluszki, jednak nie jest

twoim synem, musiała być prawdziwym szokiem. Dominic przyjechał krótko po niej. Bella wysiadła. – Zapewniam, że ten dom jest tryliony razy lepszy od poprzedniego, który ci pokazywałam. – Gestem wskazała śliczny ogródek i ścieżkę prowadzącą do frontowych drzwi. – Chociaż jest mniejszy – dodała, przekręcając klucz w zamku. – Bardzo się cieszę. A przy okazji, to jest Dylan. – Cześć, Dylan. Jestem Bella. Pokażę twojemu... eee... Dominicowi dom, który może będzie chciał kupić. Dylan, kurczowo trzymający Dominica za szyję jak mały orangutan, tylko niespokojnie kiwnął głową. Jest strasznie podobny do matki, pomyślała Bella. Miał jasne włosy i niebieskie oczy, co przypuszczalnie powstrzymywało Dominica od wypytywania, czy to on jest ojcem Dylana. – Dobrze. – Bella przyjęła służbowy ton, by przezwyciężyć zakłopotanie wywołane poznaniem pasierba Dominica. To było bardzo dziwne. Zanim się urodził, ten słodki maluch przysporzył Belli wiele cierpień. Gdyby wiedziała, że nie jest synem Dominica, być może nie wyjechałaby z rodzinnego miasta. – To jest hol, niezbyt wielki, ale ma wygodny schowek na wózki i tak dalej. – Wskazała pomieszczenie po prawej z pralką, toaletą i umywalką. – Czyli remont nie wymaga sporych nakładów? – zapytał Dominic. – Nie, w gruncie rzeczy nie. Dom ma kilka oryginalnych elementów i spory ogród. Pewnie chciałbyś też wielką kuchnię i jadalnię, a jest na to miejsce. Weszli do kuchni, obecnie bardziej przypominającej „kambuz” niż miejsce do jedzenia. Wymagała unowocześnienia, ale Bella o tym nie wspomniała. Przecież Dominic sam to widzi. – Chodźmy do ogrodu, jest piękny. Spodobał się nawet pani Agnew, najbardziej grymaśnej ze wszystkich klientów. Dominic postawił Dylana na ziemi. Chłopczyk popędził przez rozległy

trawnik ku nieporządnemu, ale kompletnemu ogrodzeniu na końcu, wyraźnie rozkoszując się okazją do ruchu. Bella pobiegła za nim. – Dylan, tam jest oczko wodne. Nie chcemy, żebyś do niego wpadł, a to może się zdarzyć każdemu – wyjaśniła, widząc, że chłopczyka dotknął pomysł, że ktoś uważa go za takiego głuptasa. Biorąc go za rękę, uświadomiła sobie, że jest bardzo dojrzały jak na dwulatka. – Ale są tu fajne skałki, na które możesz się wdrapać, jeśli chcesz. Nie zrobisz sobie krzywdy. Dylan uniósł ku niej głowę i uśmiechnął się, później uwolnił dłoń i pobiegł w stronę kamieni. Jest uroczy, pomyślała Bella. Dominic podszedł do niej. – Są bezpieczne – powiedziała Bella, obserwując Dylana. – Państwo Agnew próbowali je podnieść, bo nie przepadają za skalniakami. Ja chyba też nie. – Umilkła na dość długo, by dać mu czas na rozejrzenie się i przekonanie, jak bardzo Dylanowi podoba się ta przestrzeń. – I co myślisz? – Prawdę mówiąc, ogród jest dla mnie za wielki. Mam mało czasu i zero umiejętności. – Och. – Bella już wiedziała, że Dominic nie kupi tego domu. – Twoja ciocia Jane mogłaby ci udzielić wszelkich rad. – Wiem, ale i tak nie mam na to czasu. Nawet gdybym kogoś zatrudnił. Bella pokiwała głową, trochę rozczarowana. Nie znosiła się mylić, a przecież była taka pewna, że ten dom jest idealny dla Dominica. – Jest sens, żebyśmy wchodzili na piętro? Są tam trzy spore sypialnie i schowek. – Z łazienką? – To nie jest nowoczesny dom. Pewnie można urządzić łazienkę w schowku. Dominic pokręcił głową. – Sprawdźmy ten plac zabaw. To może nas bardziej zainteresować.

Bella się uśmiechnęła; wiedziała, że już podjął decyzję. Uważała, że dom jest w porządku, ale Dominicowi nie odpowiadał. Może jakiś z mniejszym ogrodem i wymagający mniejszego nakładu pracy byłby dla niego lepszy. – Idźcie przodem, a ja zaraz do was dołączę, dobrze? Zamknęła dom i zadzwoniła do Tiny, żeby zapytać, czy są jakieś pilne sprawy w biurze. – Niedługo wrócę, ale nie chcę się śpieszyć, jeśli nie ma takiej potrzeby – wyjaśniła z nadzieją, że Tina nie zapyta o powody. – Myślę, że nie ma – odparła Tina po krótkim namyśle. – Musisz sprawdzić informacje o jednej nieruchomości, ale je przepisałam i są idealne. – To oczywiste! – Bella nagle poczuła, jak humor jej się poprawia. Był piękny dzień, a ona miała spędzić pół godziny z mężczyzną, w którym – wbrew własnym wysiłkom – nadal się durzyła. Pracowała ciężko, żeby o nim zapomnieć, znajdowała sobie zajęcia, umawiała się z Nevilem, a teraz znowu wróciła do punktu wyjścia. Dominic kołysał Dylana na małej huśtawce; widząc to, Bella nie mogła się powstrzymać, żeby nie usiąść na większej. Kiedy zaczęła się odpychać, za późno sobie uświadomiła, że wiatr zadrze jej spódnicę i odsłoni uda, ale postanowiła się tym nie przejmować. Zaczęła hamować i w tej samej chwili rozległy się dźwięki Greensleeves. Zeskoczyła z huśtawki. – Hura! Lody! Dominic wybuchnął śmiechem. – Pohuśtaj Dylana, a ja pójdę po pierwsze porcje, dobrze? – A według ciebie ile lodów zjemy? Dominic wzruszył ramionami. – Jeśli po pierwszej rundzie odpadniesz, ja i Dylan będziemy musieli radzić sobie bez ciebie. – A przy okazji, jak on się do ciebie zwraca? – Głównie „Dom”, choć czasami przerzuca się na „tatusia”. – Jego twarz

zdradzała napięcie. – Ale nasza relacja właściwie nie uległa zmianie. Myślę, że jestem dla niego czymś w rodzaju nieobecnego ojca. Jego prawdziwy ojciec jest w porządku. – To dobrze. – Faktycznie. Strach pomyśleć, że mógłby być brutalem, a nie komputerowym programistą. Bella wybuchnęła śmiechem. – Mając do wyboru tych dwóch, też wolałabym programistę. A jak już pójdziesz po te lody, to proszę, kup mi rożek, ale bez rurek. – Jak sobie życzysz – odparł Dominic, ruszając w stronę samochodu lodziarza. Bella zastąpiła go przy huśtawce, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Walczyła z uczuciami. Nie może sobie pozwolić, żeby znowu się w nim zakochać. Za wiele ją kosztowało, by ostatnim razem się otrząsnąć. Nie chce drugi raz przez to przechodzić. Wesoła melodyjka lodziarza zwabiła też innych; Bella patrzyła, jak z domów wysypują się matki z dziećmi. Z bardzo ładnej willi – lata dwudzieste, cztery sypialnie – wyszły starsza kobieta, pewnie babcia, mama i ruchliwy kilkulatek. Babcia skierowała się w stronę lodziarza, a matka z chłopczykiem ku huśtawkom. – Chyba musisz zejść, Dylan – powiedziała Bella, kiedy byli blisko. – Teraz kolej na tego chłopczyka. Dylan uśmiechnął się nieśmiało do malca, podczas gdy Bella pomogła mu zejść, myśląc przy tym, jacy obaj są słodcy i grzeczni. Choć pewnie lada chwila zaczną się bić, dodała w duchu po sekundzie, broniąc się przed nadmiernym rozczuleniem. – To Dylan, prawda? – zapytała kobieta, ciekawie patrząc na Bellę. – Tak. Zna go pani? – Owszem. Chodzi do przedszkola z Nathanem. – Wskazała chłopca gramolącego się na huśtawkę. – Dzisiaj przedszkole jest zamknięte, dlatego przyjechałam z nim do mamy. Poszła po lody.

Bella się uśmiechnęła. – Piękny dzień na wizytę. – Słyszała kroki Dominica zbliżającego się z lodami i nagle ogarnęło ją zakłopotanie, jakby posunęła się za daleko. Była tylko agentką nieruchomości. Dlaczego kołysze na huśtawce pasierba swojego klienta? Broń Boże, jeśli wygląda to tak, jakby z Dominikiem byli parą. – My też będziemy jeść lody. Kobieta się obejrzała. – Och, i jest Dominic. Bella potaknęła. Nie ulegało wątpliwości, że kobieta bardzo chciałaby się dowiedzieć, z kim rozmawia. – Przyjaźnię się z Celine – ciągnęła nieznajoma, patrząc wyczekująco na Bellę. Godząc się z faktem, że nie uda jej się pozostać anonimową, Bella powiedziała: – Jestem agentką nieruchomości. Pokazywałam Dominicowi i Dylanowi dom. Niestety, nie spodobał mu się. – Ach tak. Ten, który od jakiegoś czasu jest na sprzedaż? Jaki jest? – Bardzo przyjemny. Ma oryginalne elementy, duży ogród, wymaga remontu. Kobieta kiwnęła głową. – Pamiętam, oglądałam go w Internecie. Uznałam, że cena jest za wysoka. Ludzie zawsze tak myślą. – Planuje pani przeprowadzić się tutaj? – Właściwie nie. Wprawdzie miło by było mieszkać bliżej mamy, ale mąż miałby straszny dojazd do pracy. O, nasze lody. I wasze. Widzę, że Dominic pamiętał, żeby Dylanowi nie kupować z rurkami. Celine nie pozwala mu jeść czekolady. Bella nie zdążyła zrealizować zamiaru odebrania Dominicowi drugiego rożka z rurkami, bo ten już jej wręczył rożek bez rurek. – Proszę, Bello. A to dla ciebie, Dyl. Wyjątkowy smakołyk.

– Cześć, Dominicu – powiedziała mama Nathana. – Jestem Wendy. Poznaliśmy się w przedszkolu, pamiętasz? – A tak – odparł Dominic bez przekonania. – Nie jestem pewna, czy wiesz – ciągnęła Wendy – że Dylanowi nie wolno jeść czekolady? – Odrobina na pewno mu nie zaszkodzi. Wendy się roześmiała, biorąc od matki loda dla swojego synka i podając mu. – Mam taką nadzieję! Celine nie pozwala mu nawet na odrobinę! – On nie ma alergii – odparł Dominic stanowczo. – Wiem, że Celine nie chce, żeby jadł za dużo cukru. Ja też tego nie chcę, choć nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia. Ale z doświadczenia wiem, że po pierwszym kęsie rzuci rurkę na ziemię, udając, że to dzida. O, właśnie tak. Bella się roześmiała, próbując rozładować nieco niezręczną atmosferę. Chciała jak najszybciej się pożegnać, uporała się więc ze swoimi lodem w błyskawicznym tempie. – W samochodzie mam mokre chusteczki – powiedziała. – Może po nie pójdziemy i się umyjemy? – Jasne – odparł Dominic. – Ja też mam takie chusteczki. Oboje zdawali sobie sprawę, że natrętna przyjaciółka Celine z całą pewnością powie jej o czekoladowych rurkach, zanim Dominic zdąży odwieźć Dylana do domu, choć może nie wspomnieć, że wcale ich nie zjadł. Kiedy oddalili się od huśtawek, Dominic pozwolił Dylanowi pobiec przodem. Bella była z tego zadowolona, bo mogła powiedzieć na głos, o czym myśli. – Bardzo miło z twojej strony, że zająłeś się dzisiaj Dylanem. Zakładam, że normalnie przedszkole jest otwarte? – Tak. Byłem w stanie wziąć wolne z dnia na dzień, jego rodzice nie mogli. – Ma dziadków? – Tak. Kochają go i z radością by się nim zaopiekowali, ale przez cały

dzień siedziałby na sofie przed telewizorem i jadł czipsy. Daleki od ideału sposób spędzania czasu dla dwulatka. – Celine to wielka szczęściara, że ma dwóch ojców dla Dylana – powiedziała po chwili Bella. Dominic musi bardzo kochać chłopca, skoro dla niego bierze wolne. – Ona wcale tego tak nie widzi. Uważa, że to ja jestem szczęściarzem, mogąc się z nim kontaktować. I ma rację. Bella pomyślała, że Celine wykorzystuje miłość Dominica do Dylana, a równocześnie każe mu być wdzięcznym za każdą możliwość kontaktu. Wiedziała, że nie może powiedzieć tego na głos. – W każdym razie Dylan to szczęściarz, że jesteś jego ojczymem czy kim tam. – Jak mówiłem, myślę, że szczęście mam ja. Swobodna i serdeczna atmosfera, która między nimi panowała przed pojawieniem się przyjaciółki Celine, teraz bez śladu zniknęła. Bella była zakłopotana i smutna, obserwując, jak Dominic myje ubrudzone czekoladą rączki i buzię Dylana. Kiedy zapiął go w foteliku, powiedziała: – A teraz się pożegnam. Cieszę się, że cię poznałam, Dylanie. – Chłopczyk z powagą kiwnął głową. – Dominicu, dziękuję ci za lody. – Dzięki, że pokazałaś nam dom. Przykro mi, że okazał się nieodpowiedni. Chociaż Dylanowi bardzo się podobał. Bella wzruszyła ramionami. – Jeśli dom nie jest odpowiedni, to nie jest. Następnym razem będzie lepiej. Wsiadając do samochodu, uświadomiła sobie, że Celine udało się zepsuć to popołudnie, chociaż wcale jej z nimi nie było.

Rozdział 16

Nazajutrz Alice była w kuchni, łuskała fasolę, kiedy zadzwoniła jej komórka. Zanim poznała Michaela, nawet jej się nie śniło, że będzie ciągle nosiła przy sobie telefon, teraz musiała mieć go pod ręką. Zobaczyła, że dzwoni Michael, i zmusiła się do odczekania kilku sygnałów. – Alice. – Michael. – Miała nadzieję, że nie usłyszał przez telefon szybkiego bicia jej serca. – Próbuję znaleźć sposób na podziękowanie ci za obiad. – Michael! Przysłałeś śliczne kwiaty, mówiłam ci, że to wystarczy. Przecież to był tylko niedzielny obiad, a nie bankiet na pięćdziesiąt osób. – Alice poczuła zakłopotanie. Roześmiał się. – Wysłać kwiaty to łatwizna. Chcę zrobić coś wyjątkowego. – A właściwie z jakiego powodu? – zapytała podejrzliwie i zaraz się zaniepokoiła, że to było niegrzeczne. – Dobra, przejdę do sedna. – Michael umilkł. W końcu nie mogła dłużej czekać. – Mów dalej. Przejdź do sedna. – To trochę niezręczne. – Teraz zaczynam się bać. – Rzecz w tym, że dziewczyny się martwią i zachowują nadopiekuńczo. Widzisz, od rozwodu nie umawiałem się z nikim na poważnie.

Przełknęła ślinę. – A my umawiamy się na poważnie? – Ja ciebie traktuję bardzo poważnie, Alice. Odebrała jego słowa jako niezwykle seksowne, a równocześnie przerażające. Oblizała wyschnięte usta. – Och. – Z jakiegoś powodu to jednak był szok, a przecież nie powinien być. Kiedy jednak usłyszała, jak Michael mówi o tym pełnym zdaniem, przeżyła wstrząs. – Nie chcę cię ponaglać – ciągnął Michael, najwyraźniej nieświadomy jej reakcji – ale myślę, że byłoby dobrze, gdyby dziewczyny lepiej cię poznały. – Naprawdę? – Zrobiło jej się gorąco. To była straszna perspektywa. – Nie bądź taka zmartwiona! – Roześmiał się łagodnie. – Miałem na myśli spotkanie na neutralnym terenie, na przykład w spa. – Alice stłumiła jęk, choć bez większego powodzenia. – Co? Nie lubisz spa? Nabrała powietrza w płuca i spróbowała mu wyjaśnić. – Spa to cudowne miejsce, ale – nie wiem, czy ostatnio w jakimś byłeś? – zwykle wymagają bardzo skąpego stroju. Nie chcę tam iść z twoimi córkami. Są młode i śliczne. Nie czułabym się dobrze. – Zdołała nie powiedzieć na głos „stara i tłusta”, co było zwycięstwem. Michael nie od razu odpowiedział. – Chyba rozumiem. Pomyślę o czymś innym... Osobiście z przyjemnością leżałbym z tobą, kiedy masz na sobie skąpy strój. Alice wybuchnęła śmiechem. – Głuptas! Wcale nie byłoby tak świetnie, możesz mi wierzyć. – Nie chcę się z tobą sprzeczać, ale jestem przeciwnego zdania. Więc mów, gdzie wolałabyś pójść. – Nie wiem! Nie wydaje mi się, że powinieneś zmuszać mnie i córki do przebywania razem. Byłoby lepiej, gdyby to wszystko potoczyło się bardziej naturalnym torem. – Na pewno, ale nie wiem, jak długo jeszcze dam radę czekać. – Nagle w jego głosie zabrzmiała powaga. – Zastanowię się i później do ciebie

zadzwonię. Fasolka szparagowa została ugotowana na parze i zjedzona (z masłem i czarnym pieprzem, ulubione danie kolacyjne Alice), ale naczynia nadal stały na stole, kiedy Michael ponownie zadzwonił. – Mam idealne wyjście! Jesteś wolna w przyszły poniedziałek? – Chyba tak. Co proponujesz? – Kurs pieczenia! Tuż koło ciebie. Jestem pewien, że wszystkim wam bardzo się spodoba. – Dobrze, proszę podzielić się na czteroosobowe grupy – polecił kucharz prowadzący kurs. Był wedle wszelkich standardów bardzo przystojny i Alice zdawała sobie sprawę, że każda kobieta w sali ze względu na niego przykłada się do pracy. W większości uczestnicy byli młodzi, kilka dziewczyn – ku całkowitemu przerażeniu Alice – oznajmiło, że niedługo mają ślub i chcą zrobić wrażenie na swoich mężach. Rozejrzała się, by sprawdzić, czy ktoś poza nią tak samo zareagował na to wyznanie, ale najwyraźniej była w tym osamotniona. Kurs odbywał się w kuchni miejscowego college’u, przystosowanej do uczenia gotowania na poziomie profesjonalnym. Początkowo Alice była onieśmielona metrami kwadratowymi stali nierdzewnej i wielkimi piecami, szybko jednak zapomniała o swoich zastrzeżeniach i z zainteresowaniem słuchała prowadzącego. Wcześniej sądziła, że wie co nieco o pieczeniu, ale dzisiaj nauczyła się o wiele więcej. – Nie martwcie się, jeśli tym razem nie będziecie w grupie z przyjaciółmi – ciągnął kucharz. – Będę zmieniał składy, więc każdy będzie pracował z każdym. To była ulga. Alice dołączyła do dwóch kobiet i pełnego zapału młodego mężczyzny. Córki Michaela popędziły w przeciwnym kierunku, podobnie jak Alice nie mając ochoty na wspólną pracę. Naprawdę, optymistyczne przekonanie Michaela, że kurs będzie idealną okazją do nawiązania więzi, było kompletnie błędne, choć bardzo miłe.

Alice skupiła się na młodym szefie kuchni, który tryskał takim entuzjazmem, że nawet kogoś zupełnie niezainteresowanego wypiekami w ekscytację wprawiłyby magia drożdży, sposób, w jaki pracują różne gatunki mąki, i tajemnica zakwasu. Robiła notatki i starała się koncentrować, pewna, że z drugiego końca sali córki Michaela rzucają jej złe spojrzenia. Kiedy jednak zaczęło się wyrabianie, naciąganie, formowanie i pieczenie, zapomniała, dlaczego tu jest, i pozwoliła, by wpłynęło na nią kojące działanie ciasta. Może to nie była okazja do nawiązania więzi, jak planował Michael, ale kurs sprawił jej wielką przyjemność. Na dnie serca czuła, że powinna zerwać z Michaelem, zanim bardziej się w nim zakocha, chociaż mimo krótkiej znajomości strasznie by to przeżyła. Nigdy nie przypuszczała, że mając tyle lat, będzie doznawała takich emocji. To uczucie było cudowne, ale córki mężczyzny wszystko utrudniły i Alice nie wiedziała, czy da sobie z tym radę. Kiedy chałki wyciągnięto z pieca, uczestnicy ustawili się w kolejce. Alice była ze swojej zadowolona, ale gdy szef kuchni przechodził od jednej grupy do drugiej i komentował, zdała sobie sprawę z rywalizacji. Grupa z córkami Michaela była druga w kolejności, a ich praca zasłużyła sobie na liczne cmokania i kręcenie głową. Szef kuchni był dobrym i uprzejmym nauczycielem, ale przywykł do zawodowych kucharzy i nie krył swoich opinii. Alice była pewna, że usłyszała słowa „pupilka” z ust jednej z córek Michaela, kiedy skomplementował jej piękne chałki. – Dobrze, a teraz bułeczki z porzeczkami. Podzielcie się na nowe grupy! – zawołał szef. Alice lubiła piec bułeczki. Przypominało jej to czasy, kiedy zaczęła pracować, i mały sklepik, w którym sprzedawano bułeczki z „podwójnym masłem, potrójnymi owocami”. Jako najmłodszej w biurze jej przypadł obowiązek zaopatrywania w nie kolegów. – Gdzie się nauczyłaś tyle o gotowaniu? – zapytał Darren, kolejny młody człowiek z kucharskimi aspiracjami, obserwując, jak Alice swobodnym

gestem sypie porzeczki. Alice się uśmiechnęła, usiłując przybrać enigmatyczną minę. Nie chciała mówić, że jej nauczycielem był mężczyzna, z którym nawiązała krótki, bardzo namiętny romans, w równej mierze składający się z jedzenia i pożądania. Miłość do jedzenia pozostała, żądza nie. – Dobrze, moi drodzy – powiedział jakiś czas później szef kuchni. – Wszyscy świetnie sobie poradziliście, choć nie ulega wątpliwości, że dla części z was pieczenie to zupełna nowość. A teraz podzielcie się na grupy do ostatniego zadania: babeczki rumowe, które wracają do mody, bardzo słusznie zresztą. Tym razem, co było nieuniknione, Alice trafiła do grupy z Lucy i Hanną. Dołączył do nich Darren. – Chciałem znowu być z tobą, Alice. Myślę, że mógłbym sporo się od ciebie nauczyć – powiedział. Alice nie zdążyła ucieszyć się z pochwały, uniemożliwiła jej to Hanna. – Tak – oznajmiła. – Starsi ludzie sporo wiedzą o gotowaniu i tak dalej. Alice zesztywniała, czując lekką pokusę, by szczegółowo opowiedzieć, jak zdobyła wiedzę „starszej osoby”; zdawała sobie sprawę, że to by zniesmaczyło córki Michaela. Zamiast tego się uśmiechnęła. Miała się do nich zbliżyć i ze względu na niego powinna trochę się postarać. – Co nie znaczy, że jesteś stara – dodała Hanna pośpiesznie, przypuszczalnie lekko zakłopotana arogancją swojej poprzedniej uwagi. – Chodzi tylko o to, że... – Jestem starsza od ciebie – zgodziła się Alice. – I starsza od ta... – zaczęła Lucy, ale Hanna mocno szturchnęła ją w żebra. – Zabieramy się do pracy? – przerwał im Darren. Odznaczał się energią potencjalnego MasterChefa i dwukrotnie większymi ambicjami. – Dlaczego nie możemy mieszać soli z drożdżami? – zapytała Lucy, zaglądając do notatek i drapiąc się w głowę. – Ponieważ sól powstrzyma działanie drożdży – odparła Alice. – Szef

kuchni o tym mówił. Naprawdę powinnaś słuchać, zamiast wydłubywać ciasto spod paznokci. – Zbyt późno do niej dotarło, że popełniła błąd. Jej komentarz był słuszny – one po prostu nie uważały – ale fatalny, jeśli zamierzała zatrzymać Michaela przy sobie. – Tak! – powiedział Darren. – A teraz odmierzymy mleko. Jakimś sposobem pomimo docinków i braku skupienia babeczki wyszły dobrze. Podczas gdy wszyscy czekali, aż wyrosną, szef kuchni zademonstrował, jak zrobić ciasto na strudel. Alice zawsze chciała spróbować, zignorowała więc Hannę i Lucy, całą uwagę koncentrując na nim. – W głowie się nie mieści, że ciasto jest takie cienkie! – skomentował Darren. – Naprawdę można by przez nie czytać gazetę. Okazało się (rzecz irytująca), że Hanna świetnie sobie poradziła z rękawem cukierniczym i zręcznie wycisnęła ciasto do foremek. Kiedy się upiekły (Darren kucał przed piekarnikiem, pilnując, by się nie przypaliły), dodali syrop, a na końcu śmietanę i owoce. – Naprawdę wyglądają wspaniale! – powiedziała zaskoczona Hanna. – Tak, doskonale ci idzie z rękawem cukierniczym – odparła Alice; poczucie sprawiedliwości przeważyło nad niechęcią do chwalenia Hanny. Podszedł do nich szef kuchni, ugryzł wielki kawałek i z namysłem przeżuł. – Dobra i lekka babeczka, odpowiednia ilość rumu w syropie. Doskonała robota. Myślę, że wasza jest najlepsza. Wszyscy dostali po wałku i drewnianej łyżce. – Było super! – powiedziała Lucy. – Tak, wszyscy świetnie sobie poradzili – dodała Alice, szczerze zadowolona. – W końcu wyszło jak trzeba. – To prawda! – zgodziła się Hanna. – Tata miał rewelacyjny pomysł. – Lubię wygrywać – dodała Lucy. Alice pojęła, że to była wiadomość: dołączyły do jej grupy na końcu, ponieważ chciały wygrać, a ona sama zupełnie nic ich nie obchodzi. – Wracajmy do domu. Phillip strasznie się

ucieszy. On uważa, że w ogóle nie potrafię gotować!

Rozdział 17

Dwa dni później Bella miała o wiele gorszy dzień w pracy. Ubrała się nieodpowiednio i stopy jej marzły w nowych sandałach. Wcześniej zamierzała w porze lunchu wrócić do domu i się przebrać, choć musiałaby zacząć od początku i włożyć spodnie (bo skarpetki w sandałkach nie były jej ulubionym zestawem), ale nie miała czasu. Chociaż wiele dni temu zadzwoniła do państwa Agnew z informacją, że obecnie nikt nie interesuje się kupnem Borsuczej Chaty, jeszcze nie odpowiedzieli. A poza tym jej uwagę bez reszty zaprzątały myśli o Dominicu. Próbowała sobie wmawiać, że jest tylko klientem, ale bez skutku. Spotkanie na placu zabaw, mimo że krótkie, było cudowne, a Dylan jest słodki. Widząc ich dwóch razem, czuła, jak serce jej topnieje. Niestety, źle to wpłynęło na jej postanowienia. Dopiero dochodziła czwarta, do roboty nie miała nic poza pracą papierkową, czekała ją więc kolejna godzina w biurze ze skostniałymi z zimna stopami. Na szczęście, zanim zdążyła całkiem popaść w przygnębienie, przy biurku stanął jej narzeczony i zapytał: – Masz ochotę wyjść? Bella spojrzała na niego. – Jasne! Ale teraz? Jeszcze nie skończyliśmy pracy. Z pobłażaniem przyjął jej dziecinną uwagę. – Owszem, ale jestem szefem i masz moje pozwolenie.

Bella wykrzywiła się do kolegów, którzy odpowiedzieli minami mówiącymi „mamy cię”, zebrała swoje rzeczy i poszła do samochodu Nevila. Usiadła, otulając się swetrem. – Dokąd jedziemy i czy punktem programu może być sympatyczna kawiarenka? – Da się załatwić. – Szkoda, że leje. Moglibyśmy pójść do herbaciarni i usiąść w ogródku. – Znała takie miejsce. – Prosta z ciebie osóbka, co, Bello? Zdołał zasugerować, że jest tępawa, ale nie pozwoliła, by to zepsuło jej humor. Wiedziała, że w gruncie rzeczy Nevil wcale tak nie myśli. – Doskonała zabawa! – oznajmiła, zwiększając swój entuzjazm. Nevil zachował się spontanicznie, a ona nie musiała siedzieć przy biurku. Jasne, że jest zadowolona! Odsunęła na bok myśli o lodach i huśtawce z Dominikiem i Dylanem. – To dokąd jedziemy? – zapytała, kiedy po dwudziestu minutach Nevil nadal nie zdradził jej celu. – Niespodzianka! – Przyjemna? – I to bardzo! – Umilkł na chwilę, po czym dodał: – No dobra, nie umiem robić niespodzianek. Muszę ci powiedzieć. Jedziemy obejrzeć dom. – Ale jesteśmy agentami nieruchomości – odparła Bella żartobliwie. – Oglądanie domów to żadna niespodzianka, tylko nasza praca. – Ten dom jest wyjątkowy. To będzie nasz dom. Bellę ogarnęło uczucie, w którym dopiero później rozpoznała strach. Te niby-zaręczyny z Nevilem były w porządku – pod warunkiem, że się nad tym nie zastanawiała. Nevil nie wspominał więcej o ślubie, a ona była zadowolona z obecnego stanu rzeczy. Nagle jednak myśl o wspólnym domu, byciu parą zaczęła nabierać nazbyt realnego kształtu. Bella nie była pewna, czy jest na to gotowa. Gdyby tylko zdołała wyrzucić Dominica z myśli, potrafiłaby skupić się na Nevilu. – Jest dość daleko od miasta, prawda? – zauważyła, bardziej po to, by

coś powiedzieć, niż z innego powodu. – Jak daleko? – Rzeczywiście daleko, ale jest tego wart. Sama zobaczysz. Bella próbowała się domyślić, jaki to będzie dom. Jeśli od razu jej się spodoba, czy to wpłynie na jej stosunek do Nevila? Wyjdzie za niego z powodu domu? Wiedziała, że takie rzeczy się zdarzają. Znała pary, które trwały w nieszczęśliwych związkach tylko ze względu na dom, bo żadne nie potrafiło go opuścić. Fatalnie. W końcu Nevil skręcił na polną drogę rozjeżdżoną przez ciężki sprzęt. Po chwili droga doprowadziła do placu budowy. I to jakiego! Wydawał się dostatecznie wielki, by mieć własny kościół, szkołę, pub i sklep. Bella nigdy nie widziała tyle błota na raz. – A niech mnie! – powiedziała, walcząc z przerażeniem na widok buldożerów, koparek i małych dźwigów. – Na razie nic tu nie ma, ale poczekaj, jak zobaczysz dom pokazowy i plany! – Podniecenie Nevila było wręcz namacalne. Bella dołożyła starań, by się opanować. – Bardzo jestem ciekawa, ale żałuję, że nie wzięłam gumowców. – Zawsze woziła je w bagażniku i w duchu miała pretensje do Nevila, że nie kazał jej ich zabrać. W końcu wiedział, dokąd ją zabiera. Ostrożnie wysiadła, starając się ominąć sporą kałużę. – Dasz radę. Chodź za mną. Nevil, który miał solidniejsze obuwie, ruszył w stronę wielkiego domu, przypuszczalnie pokazowego. Dogoniła go, ślizgając się na błocie. – Nevil! Nie stać nas na zamieszkanie tutaj! – Nie dodała tylko: „A właściwie czemu mielibyśmy tego chcieć?”. – Wejdź. Przygotuj się na zaskoczenie. – Otworzył przed nią drzwi prawie ukończonego domu. Bella wiedziała, że Nevil woli współczesne budownictwo – jego mieszkanie, choć małe, było bardzo nowoczesne i całkiem jej się podobało. Tutaj jednak cała ta przestrzeń kojarzyła się bardziej z gmachem

użyteczności publicznej niż z domem. – To jest hol – oznajmił Nevil, a Bella zrozumiała, jak irytujący muszą być agenci nieruchomości, opisując rzeczy oczywiste. Jasne, że to hol. – Ogromny! – Wyłożony trawertynem, z miejscem na dwuipółmetrową choinkę. To część projektu – dodał Nevil. Zachowywał się jak człowiek, który pokazuje kumplom swój nowy samochód sportowy z przekonaniem, że są tak samo zachwyceni jak on. – Niezwykle przestronny – zgodziła się Bella, próbując stłumić przygnębienie. – Ogrzewanie podłogowe, rzecz jasna. Chodźmy do kuchni. Sądzę, że ci się spodoba. Kuchnia pomieściłaby przyjęcie na dwadzieścia osób. Blaty i podłoga były marmurowe, drzwiczki szafek – z jakiegoś błyszczącego materiału, który wyglądał jak marmur i Belli kojarzył się z lodowiskiem. Na wyposażenie składały się dwa zlewozmywaki, stół do pracy i piec wielkości podwójnego łóżka. Całość była atrakcyjna, chociaż Belli wydała się dostatecznie wielka dla firmy cateringowej obsługującej wytworne przyjęcia. Miałaby tu poczucie, że mieszka w basenie, ale Nevil najwyraźniej był zauroczony rozmiarami i wspaniałością kuchni. – Proszę. – Podał jej broszurę ze szczegółowym opisem pieca. – Możesz na nim ugotować absolutnie wszystko. I popatrz na ten wyciąg. Bosch. Bella obejrzała dokładnie wyciąg, który według Nevila był kuchennym odpowiednikiem ferrari. Zerknęła do broszury. – Tu jest napisane, że to idealny wybór do nowoczesnej rodzinnej kuchni. – Najlepszy w swojej klasie[1]. Bella ukryła uśmiech, słysząc ten niezamierzony kalambur. Nevilowi zawsze trzeba było tłumaczyć kalambury, a teraz, gdy pokazywał jej wymarzony dom, nie ucieszyłby się ze zmiany tematu. Otworzył drzwi, za którymi stała lodówka z zamrażarką mogącą

pomieścić byka i butelki szampana na średniej wielkości wesele. Żałując, że nie ma na nogach swoich starych rolek, Bella przeszła na drugi koniec kuchni, gdzie stół na dwanaście osób nakryto jak do eleganckiej kolacji. – W życiu nie widziałam takiej wielkiej kuchni – powiedziała. – Byłem pewien, że ci się spodoba! – wykrzyknął Nevil z podnieceniem. – Popatrz, wbudowany ekspres do kawy, chłodziarka do wina, pojemniki na sery – tu jest wszystko, czego możesz potrzebować. – Przyciągnął ją do siebie i uściskał, przekonany, że Bella podziela jego entuzjazm do tego, co wokół siebie widzi. – Niesamowite. – Zdawała sobie sprawę, że w jej głosie brzmi raczej głęboki szok, nie podziw, ale na szczęście Nevil nie dostrzegł różnicy. – Chodźmy do głównego salonu, choć oczywiście nie muszę dodawać, że jest ich więcej. Czy udzielanie lekcji baletu we własnym domu mogłoby uzasadnić potężne rozmiary tego pokoju? pomyślała Bella. Na wyposażenie składały się masywne skórzane sofy i telewizor z ekranem, którego nie powstydziłoby się małe kino. Zwrot „mnóstwo gustu, bez wyjątku złego” krążył Belli w głowie. Otworzyła drzwi i znalazła się w nieco mniejszym pokoju. Jego zaletą było to, że okna wychodziły na przyszły ogród. Podeszła do drzwi balkonowych i próbowała sobie wyobrazić wypielęgnowane trawniki i dojrzałe drzewa z ogrodu Alice w miejscu śladów po ciężkim sprzęcie i błota. Zaraz jednak się odwróciła. Wyobraźnia ją zawiodła. – Kominki. Działają? – zapytała. Nevil krążył po pokoju, najwyraźniej w duchu już tu mieszkając. Bella widywała to u klientów: niemal zawsze był to znak, że zakochali się w domu i złożą ofertę. – Pewnie nie, ale przy ogrzewaniu podłogowym są niepotrzebne. Bella już otworzyła usta, żeby powiedzieć, że otwarty ogień to coś więcej niż ogrzewanie, ale zrezygnowała. Nevil był niewrażliwy na magię

prawdziwego drewna i płomieni. – A teraz chodźmy na piętro. – Mężczyzna wziął ją za rękę i poprowadził po drewnianych schodach. – Oczywiście zostaną wyłożone chodnikami. Pięć sypialni, w tym trzy z łazienkami, a w głównej jest też garderoba. Popatrz sama. Bella chciała skomentować, że to wygląda jak fotografia w „Hello!” ilustrująca życie celebryckiej pary przed kosztownym rozwodem, ale zachowała to dla siebie. W głównej sypialni łóżko bez problemu pomieściłoby wygodnie pięć osób, toaletka była ogromna. Bella wyobraziła sobie zmaganie się z pościelą przy ścieleniu tego łóżka i szybko przeszła do łazienki, która była rozmiarów głównej łazienki Alice. Zerknęła na kurki zdobione kryształami i natychmiast stamtąd uciekła. Gdyby oglądała ten dom z Alice, obie zanosiłyby się ze śmiechu na widok tandetnego wystroju. To straszne, że wymarzony dom Nevila dla niej był jak z koszmarnego snu. Nevil, przypuszczalnie wyczuwając po części jej przerażenie, powiedział: – Nie musisz mieć błyszczących kurków, naprawdę nie musisz! Na tym etapie możemy zaprojektować wszystko według naszych upodobań. – Nie możemy jednak zmienić rozmiarów, a to wszystko jest trochę... no cóż, jest wielkie. – Och, nie bądź niemądra! Jak dom może być za wielki? Widziałem, jak się śliniłaś na widok cholernych wielkich rezydencji! – Ale one były stare i jakimś sposobem nie wydawały się takie ogromne. – Mogłaby jeszcze wiele powiedzieć o tym domu, bardzo wiele, ale nie chciała denerwować Nevila. On był w niebie. – Głuptaska! W nowym domu nie będziemy musieli się przejmować wiecznymi remontami, które w przypadku starego byłyby konieczne. Nie mogła się z tym nie zgodzić. Po raz drugi powiedziała z nadzieją, że tym razem jej wysłucha: – Nevil, nigdy nie będzie nas na to stać. Wyglądał, jakby wiedział o czymś, o czym ona nie ma pojęcia. – Ile ten dom kosztuje?

– Nie powiem. – Dobrze, zgadnę. Według mnie milion dwieście. Pokręcił głową. – O wiele więcej. Milion siedemset pięćdziesiąt to cena wyjściowa. Bella uniosła brwi. – Ale to jest osiedle. – Złożone z czterech bardzo ekskluzywnych domów. Kto chce sam mieszkać na odludziu? – Ludzie z takimi pieniędzmi, jakich my nie mamy. – Bella się uśmiechnęła. – Miło było obejrzeć dom, naprawdę, ale czy teraz możemy pójść na herbatę? – Chociaż alkohol lepiej by jej zrobił. Jak Nevil mógł pomyśleć, że będzie ich na to stać? Nawet biorąc pod uwagę spory rabat od firmy deweloperskiej, a zasugerował, że może go dostać, to i tak zupełnie nie ich liga. Dzięki Bogu. – Wróćmy teraz do kuchni. Widzisz, jak pięknie zrobione są schody, poręcze i inne elementy? To prawdziwe rękodzieło. – I właśnie dlatego nie możemy sobie na to pozwolić – powiedziała, kiedy znowu znaleźli się na lodowisku. Nevil pokręcił głową. – Nie zapłacimy pełnej ceny. Dobijemy dobrego targu. Bardzo korzystnego. – Nawet gdyby chodziło o połowę ceny, nadal nie będzie nas stać, wiesz o tym. Uśmiechnął się. – O niczym takim nie wiem. Mam marzenia, marzenia i plany, skarbie. To styl życia, na jaki zasługujemy. – Nie, jeśli nas na niego nie stać. Nevil mruknął coś zniecierpliwiony. – Chciałbym, żebyś przestała martwić się o pieniądze! To nie będzie problem! – Jak to? Nie rozumiem.

Nevil pokręcił głową. – Musisz mi w tej sprawie zaufać. – Ale... – zaczęła Bella. – No naprawdę! – przerwał jej Nevil mniej gwałtownym tonem. – Zajmę się stroną finansową. Ty się zastanów, jak chcesz, żeby nasz wymarzony dom wyglądał. Bella szczerze chciała mu powiedzieć, że nic nie mogłoby bardziej się różnić od jej wymarzonego domu niż ta budowla, ale głęboko uraziłaby uczucia Nevila. – Tylko że daleko stąd do pracy. Jakieś czterdzieści pięć minut jazdy. – To nie tak daleko. A poza tym czy to ma znaczenie? – I całkiem daleko od rodziny i przyjaciół. – Nie miała na myśli jedynie fizycznej odległości. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że spotyka się tu z kolegami z pracy, że przy tym stole jedzą i piją, jak robili to w kuchni Alice. W porównaniu z tym pełnym najróżniejszych gadżetów pałacem kuchnia Alice wydawała się ulepszoną spiżarką. Podeszła do okna i powiodła wzrokiem po placu budowy. – Jak wielka jest działka, Nevil? – Na tyle wielka, żeby zmieścić trawnik na froncie, a za domem urządzić patio, grill, wybudować basen z gorącą wodą, wszystkie te rekreacyjne urządzenia, których się spodziewasz w tego rodzaju domach. – Ale mało rabatek z kwiatami? – zapytała, drżąc na samą myśl o basenie z gorącą wodą. – Nie mamy czasu na zajmowanie się ogrodem, skarbie. Jesteśmy zajętymi ludźmi. – Nikt nie powinien być aż tak zajęty, żeby nie mieć chwili na hodowanie róż. Zmierzwił jej włosy. – Kto wymyślił te brednie? – Ja. Kiedy znowu zmierzwił jej włosy, postarała się nie okazać irytacji.

– W takim razie nic dziwnego, że to brednie... Coś ci powiem, pojedźmy teraz do mnie. Później zabiorę cię na kolację. W Cirencester jest nowa knajpa... – Nevil, nie mogę iść do restauracji! Muszę odebrać swój samochód i buty mam całe zabłocone. – Po oczyszczeniu może się okazać, że do niczego się nie nadają, ale nie powiedziała tego na głos. – Dobrze. W takim razie odbierzemy twój samochód i pojedziemy do mnie, co ty na to? A po drodze wpadniesz do domu po bieliznę na jutro. – Posłał jej spojrzenie, które jednoznacznie mówiło o jego zamiarach. Bella poczuła się przyciśnięta do muru, mimo to pokiwała głową. Przy odrobinie szczęścia Alice jeszcze nie wróciła i Bella nie będzie musiała czuć jej dezaprobaty. Alice nie była pruderyjna, ale uważała, że Nevil to nie jest odpowiedni partner dla jej chrześnicy. Może istotnie nie był ideałem, Bella jednak nie potrafiła zapomnieć, jak się do niej zbliżył, kiedy miała złamane serce, i przywrócił jej szacunek do siebie. Była mu winna lojalność. Jakoś zdoła go przekonać, żeby zrezygnował z zamiaru zamieszkania w tym monstrualnym domu, potrzebuje tylko trochę czasu. Nevil niekiedy traktował ją nieco protekcjonalnie, nie wątpiła jednak, że ją kocha. Nie będzie chciał zamieszkać w miejscu, w którym byłaby nieszczęśliwa. Ostatecznie zdecydowali, że nie będą wychodzić. Bella naprawdę nie miała ochoty, a Nevil zamierzał nadrobić zaległości w pracy, kiedy więc usiadł przed komputerem, ona przejrzała zawartość jego lodówki i znalazła składniki na sos do makaronu. Kuchnia Nevila była mała i funkcjonalna, ze stołem dla dwóch osób, a jednak Bella wolała ją od tamtego ogromnego pomieszczenia, które jego zdaniem było marzeniem każdej kobiety. Wtedy to do niej dotarło. Niezależnie od tego, czy była mu winna lojalność, czy nie, całkowicie się różnili i może naprawdę nadeszła pora, żeby się rozstać. Bella skuliła się na myśl o konsekwencjach. Zdawała sobie sprawę, że ego Nevila nigdy nie pozwoli na to, by pozostała w należącej do niego agencji. Dla Belli współpraca z nim może być trudna, dla Nevila taka sytuacja nie wchodziła w grę, wykluczała ją jego głęboko

urażona duma. Musiałaby rzucić pracę i rozstać się z kolegami, których bardzo lubiła. Ale co z państwem Agnew? Najpierw musi znaleźć im dom – nikt nie będzie się nimi przejmował tak jak ona, bo stanowili takie wyzwanie! Jutro zapyta ich o Borsuczą Chatę, a jeśli zdecydują się na kupno, sama przemyśli swoją sytuację i postanowi, co dalej. Nevil nie wspomniał o zaręczynach i bardzo dobrze – może zmienił zdanie w kwestii ich ślubu? Ale przecież pokazał jej dom. Nie, on rzeczywiście był przekonany, że czeka ich wspólna przyszłość. Co za bałagan. Trąc parmezan do posypania makaronu, Bella sobie uświadomiła, że wcale nie jest lepsza od kobiety, która zostaje z niewłaściwym mężczyzną ze względu na dom. Ona robiła to, żeby zachować status quo. Zastanawiała się nad tym, zbierając patelnie do umycia. Musiałaby zrezygnować z pracy, ale czy rzeczywiście tym razem musiałaby też stąd wyjechać? Czy to miasteczko jest dość duże dla nich obojga? Czy zostając, postąpiłaby uczciwie wobec Nevila? Miała mnóstwo spraw do przemyślenia.

[1] W oryginale gra słów: range oznacza zarówno piec, jak i zakres,

wachlarz (przyp. tłum.).

Rozdział 18

Alice wcześnie poszła na zakupy do Waitrose. Chciała podziękować Michaelowi, przygotowując dla niego coś, czego nauczyła się na kursie. Musiała tylko się zdecydować, co to będzie. Babeczki z rumem? Focaccia? A może jej ulubiony chleb serowy? Kiedy w dziale z pieczywem oglądała opakowanie mąki orkiszowej, bo ktoś jej powiedział, że jest mniej tucząca, usłyszała kichnięcie. To była młodsza córka Michaela, Lucy. Alice pośpiesznie wyszła z alejki, zirytowana, że przerwano jej zakupy; nie miała najmniejszej ochoty witać się z jedną z najmniej ulubionych osób. Kichanie pewnie spowodowane było alergią – Lucy należała do ludzi, którzy są uczuleni – ale dlaczego musi przychodzić z nią do jej sklepu? W Cirencester też był Waitrose i Lucy mogłaby tam kichać, ile dusza zapragnie. Czy ta dziewczyna nie ma wyczucia granic? Rozgniewana, że dała się wypędzić z działu z mąkami, zawróciła. Lucy nadal kichała, choć w sposób, który bardziej przypominał szlochanie. Cóż, Alice nie zamierzała pytać, co się stało. Akurat! Poza tym Lucy na pewno nie chciała od niej wyrazów współczucia. W odwrotnej sytuacji – broń Boże – Alice schowałaby się pod najbliższym wózkiem, żeby uniemożliwić Lucy okazanie fałszywej troski. Młoda kobieta bez wątpienia czuła to samo. A w dodatku była małą jędzą, całkowicie zajętą sobą i absolutnie niezasługującą na takiego cudownego ojca jak Michael. Charakter musiała

odziedziczyć po matce. Mimo to po chwili, zupełnie nie zdając sobie sprawy, jak do tego doszło, Alice stwierdziła, że stoi obok nic niewartej małej jędzy i podaje jej chusteczkę higieniczną, którą wyjęła z torebki. Na chusteczce widniała reprodukcja Pocałunku Rodina. Lucy złapała chusteczkę i szlochając, głośno wydmuchała nos. – Boże, to takie okropne! – jęknęła. Alice podsunęła jej następną chusteczkę i wbrew sobie zapytała: – Masz ochotę na kawę? – Fe! Nic gorszego nie mogłabym sobie wyobrazić! A ponieważ Alice podzielała to uczucie, chciała odejść, ale Lucy dodała: – Na samą myśl o kawie robi mi się niedobrze! Alice do głowy wpadło pewne podejrzenie. – W takim razie herbata? Lucy kiwnęła głową i Alice przelotnie ujrzała bardzo zestresowaną młodą kobietę, a nie rozpuszczonego bachora urządzającego scenę. – Prawdę mówiąc, Alice, chyba mogłabyś mi pomóc. – Lucy uśmiechnęła się niepewnie. Nieufna, starając się nie czuć tym połechtana, Alice poprowadziła Lucy i wózki do kawiarni. Znalazły stolik w kącie. – Usiądź. Wolisz zwykłą herbatę, miętową, a może imbirową? – Miętową. Proszę – odparła Lucy. Przestała popłakiwać i z wolna wracały jej dobre maniery. Alice przyniosła napoje i talerz maślanych bułeczek z rodzynkami. Jej zdaniem niewiele jest rzeczy w życiu tak strasznych, żeby bułeczka nie pomogła. Lucy upiła herbatę przez zaciśnięte zęby, jakby podejrzewając, że to zamaskowany lek. Przy drugim łyku nabrała pewności siebie. Nieufnym wzrokiem zmierzyła bułeczki. Alice przyglądała się jej uważnie. Widziała, jak wyciąga dłoń i bierze jedną bułeczkę. To było jak obserwowanie dzikiego kota przyjmującego

poczęstunek. Lucy zjadła bułeczkę i poczęstowała się drugą. – Jesteś w ciąży? – zapytała Alice. Młoda kobieta spojrzała na nią przerażona. – Skąd wiesz? Przecież na razie na pewno nic nie widać! Przez te mdłości schudłam o połowę! – No cóż, wprawdzie sama nie mam dzieci, ale kiedy moja przyjaciółka zaszła w ciążę, nie mogła przełknąć kawy, alkoholu i co dziwne, ryżu, za to namiętnie zajadała się słodyczami. A jak u ciebie jest z ryżem? – W porządku, ale nie znoszę ryb ani mięsa. Tata chciał, żebyśmy poszły na kurs gotowania, i musiałam go przekonać, że pieczenie to lepszy wybór. – Lucy westchnęła. – Nikomu nie mówiłam o ciąży, a ty od razu się domyśliłaś! – Sprawiała wrażenie, jakby znowu miała się rozpłakać. – Nie martw się, nikt by się nie zorientował. Ja też nie, gdyby nie moja przyjaciółka – powiedziała bez przekonania Alice. Nie zniosłaby kolejnego ataku łez. Choćby dlatego, że skończyły jej się chusteczki. – Dlaczego byłaś taka przygnębiona w dziale z pieczywem? Chyba nikt ci nie powiedział: „Widzę, że ty też masz bułeczkę w piecu”. Lucy słabo się uśmiechnęła. – Nie. Jest gorzej. – Więc o co chodzi? Ktoś zapytał: „Kto zjadł wszystkie ciasteczka, tłuścioszku?”. Uśmiech na twarzy dziewczyny wyraźnie się poszerzył. – Nikt nic mi nie powiedział. To przez tę koszmarną sytuację. Alice poczuła, jak serce się jej ściska. – Tak? – Miała nadzieję, że Lucy wyjaśni, o co jej chodzi. Alice poradziłaby sobie ze wszystkim, o ile nie byłaby to prośba o towarzyszenie Lucy do specjalnej kliniki, bo wtedy odeśle ją do siostry. – To cholernie niesprawiedliwe! Dlaczego ja? To nie było pytanie retoryczne. Alice wzięła głęboki wdech. – Cóż, jeśli się nie zabezpieczasz...

Lucy spojrzała na nią jak na wariatkę. – O czym ty mówisz? Alice pokręciła głową. – Chciałaś zajść w ciążę? – zapytała, podchodząc do sprawy z innej strony. Wzrok Lucy sprawił, że Alice poczuła się jak ostatnia idiotka. – Oczywiście! – Och. Phillip wie? – Oczywiście! – powtórzyła Lucy tym samym tonem. – A twój tata? – Alice uznała, że skoro ma być traktowana, jakby upadła na głowę, to równie dobrze może zadać wszystkie głupie pytania. W przeciwnym wypadku padnie trupem, zanim się dowie, co zdenerwowało tę nieszczęsną dziewczynę. – Tak! – Więc dlaczego tak dramatyzujesz? Lucy zmarszczyła czoło. – Z powodu pier... babci Phillipa – odparła i zaraz z przerażeniem dodała: – Przepraszam, nie powinnam przeklinać. – W porządku, w porę się powstrzymałaś. Zresztą człowiek nie żyje tak długo jak ja, nie słysząc tego słowa od czasu do czasu. – Nie dodała, że sama go czasami używa. – Nie jesteś taka stara, tylko... – Dobrze, dość o moim wieku. Powiedz mi teraz, na czym polega problem z babcią Phillipa? – Mam ugotować obiad dla całej rodziny w jej dawnym domu. – Tak? Lucy pokiwała głową, wyraźnie zadowolona, że ma okazję zrzucić ciężar z serca. – Tak. Dom niedługo zostanie sprzedany i babcia chce, żeby rodzina po raz ostatni się w nim spotkała. To jej życzenie na łożu śmierci. Co nie znaczy, że umiera, wielka szkoda.

– Ale dlaczego ty masz to robić? Przecież aż tak nie lubisz gotować, prawda? – Nienawidzę! – Skoro chodzi o całą rodzinę, dlaczego akurat ciebie o to poproszono? – Dobre pytanie! Wszystko przez tego cholernego Phillipa! Przetrawienie słów Lucy zajęło Alice kilka sekund. Phillip, choć wiedział, że żona jest w ciąży, że nienawidzi gotować i przypuszczalnie fatalnie jej to wychodzi, kazał jej ugotować obiad dla swojej babci. Takie postępowanie zbliżało męski brak wrażliwości do granicy szaleństwa. – On każe ci to zrobić? – Musiała się upewnić, czy na pewno zrozumiała wszystko dobrze. Lucy potaknęła, zbierając palcem okruchy bułeczki. – W takim razie musisz odmówić. Wykorzystaj ciążę. Zamów dania na wynos. Postaw się, Lucy. Dziewczyna pokręciła głową. – Nie mogę. Muszę to zrobić, to bardzo ważne. – Dlaczego? – Ponieważ... trudno to wyjaśnić. – Lucy spojrzała na Alice prosząco, jakby nie chciała wchodzić w szczegóły. Alice nie odrywała od niej stanowczego wzroku. – Powód musi być bardzo ważny, skoro ty masz ugotować obiad dla całej rodziny... – W dodatku w domu, w którym nikt nie mieszkał... od wieków! – wtrąciła Lucy. – ...choć inne osoby poradziłyby sobie z tym bez problemu. – O Boże! – Lucy masowała sobie skronie. – To wszystko jest takie skomplikowane! – Więc tego nie rób – oznajmiła Alice zdecydowanie. Według niej rozwiązanie było proste. – Odmów i tyle. – Wszyscy krewni Phillipa myślą, że jestem głupia, niewykształcona i nie potrafię robić nic pożytecznego. Nie cierpią mnie. To moja szansa, by

im udowodnić, że jednak tak nie jest... Phillip sporo się nasłuchał, kiedy się ze mną ożenił, a ja chcę im pokazać, że nie popełnił błędu. Alice pokiwała głową. – Jego babcia też tak myśli? – Jego babcia... – Lucy wzięła głęboki wdech. Najwyraźniej najgorsze dopiero miało nastąpić. – Ona uważa, że pochodzę z nizin społecznych. Alice wiedziała, że nie może się roześmiać, choć bardzo chciała. – Naprawdę? W dzisiejszych czasach ludzie jeszcze tak mówią? Lucy potaknęła, zadowolona z reakcji Alice. – To największa snobka na świecie. Jej zdaniem Phillip był głupi, że ożenił się z kimś takim jak ja tylko dlatego, że „jestem dość ładna w wulgarny sposób”. – Boże kochany, to brzmi jak cytat z Oscara Wilde’a. – Kto to? – Nieważne, to bez znaczenia. Nadal chciałabym się dowiedzieć, dlaczego masz gotować dla tej damy nie z tego świata, skoro przypuszczalnie wcale nie musisz. Jesteś w ciąży. – Wiem, cholera, że jestem w ciąży! – odparła płaczliwie Lucy. – Wygląda jednak na to, że poranne mdłości i „rozczulanie się nad sobą” też są wulgarne. Boże, ona przypuszczalnie nie pochwala środków przeciwbólowych w trakcie porodu! – Nie będzie jej przy tym, więc nie musisz się przejmować. Ale wyjaśnij, bo nadal tego nie rozumiem, dlaczego ty masz gotować ten obiad? – Żeby nie wykluczyła Phillipa z testamentu. Alice z niedowierzaniem pokręciła głową. – To nie jest Oscar Wilde, tylko Dickens! – Słyszałam o Dickensie – powiedziała Lucy. – Aż tak niewykształcona nie jestem. – Mimo to uważam, że Phillip nie powinien cię do tego zmuszać. – Ja też! – oznajmiła Lucy buntowniczo, zaraz jednak wyraz jej twarzy uległ zmianie. – Ale nie mogę go zawieść. Zawsze stoi po mojej stronie

i chcę, by był ze mnie dumny. Alice, jesteś świetną kucharką. Mogłabyś mi pomóc? Udzielić kilku wskazówek? – Znam kilka sztuczek, to pewne. Kiedy jest ta uczta? – Dzisiaj wieczorem. – Mało czasu. I co planujesz ugotować? Na twarzy Lucy odmalowała się rozpacz. – Nie mam pojęcia. Robi mi się niedobrze na widok ryb i mięsa. – W takim razie to muszą być gotowe dania. Phillip ci mówił, co jego babcia lubi, a czego nie znosi? – Właściwie nie, powiedział tylko, że jest bardzo staroświecka, więc „zagraniczne paskudztwa” odpadają, i musi być pudding. – Dobrze, z tym sobie poradzimy. Rozejrzę się i wybiorę kilka rzeczy, a potem dokładnie ci powiem, co masz z nimi zrobić. Dolna warga Lucy zadrżała. – A nie mogłabyś ze mną pojechać? Do tego upiornego starego domu, w którym od wieków nikt nie był? Alice westchnęła. – Najpierw wybiorę produkty, później się nad tym zastanowię. Ale... – Urwała, by nadać swoim słowom większy ciężar. – Jeśli pojadę, musisz przysiąc, że w żadnym razie nie powiesz o tym ojcu. – Dobrze, ale właściwie dlaczego nie? Alice już chciała to wyjaśnić, ale uświadomiła sobie, że w gruncie rzeczy sama tego nie wie. Czy raczej jeśli wiedziała, wolała nie dzielić się swoimi skomplikowanymi motywami z córką Michaela. Nie chciała, żeby pomyślał, że robi to, żeby bardziej ją polubił. – To złożona sprawa. Nie musiała się przejmować, Lucy to nie interesowało. – Okay. Ale Phillipowi mogę powiedzieć? – Jeśli musisz. A teraz do roboty. Ile osób będzie na obiedzie? – Sześć. Ja i Philip, jego babka, dwaj bracia i siostra. – Więc ty jedna nie jesteś krewną?

– Właśnie. I tylko ja jestem w ciąży, ale tak to wygląda. Alice poszła po swój wózek. Po powrocie do sklepu zrezygnowała z pomysłu gotowych dań. Nie było dość porcji niczego, co nie kwalifikowało się jako „zagraniczne paskudztwa”, dlatego uznała, że najprościej będzie zrobić potrawkę z kurczaka. Dorzuciła do wózka ciasto francuskie na kurczaka w cieście. Nikt nie może mieć zastrzeżeń do kurczaka w cieście. Czując miłe zadowolenie na myśl, że babka padłaby trupem z dezaprobaty, wzięła także gotowe purée ziemniaczane i warzywa. Kupiła składniki do deseru trifle, którego przyrządzenie trwa dwie minuty, a jest przepyszny i tak bardzo staroświecki, jak tylko można sobie życzyć. – Dobrze – powiedziała, wracając do Lucy siedzącej przy stoliku. – Gotowe. Jedziemy. – Przejrzałam listę – odparła Lucy. – Potrzebujemy whisky. Single malt. – Poszukam. Jaki gatunek? – Glen-coś tam. Alice westchnęła. – Setki gatunków nazywają się Glen-coś tam. Lepiej zadzwoń do Phillipa. Byłoby fatalnie, gdybym wybrała nieodpowiedni. – Pewnie nie fatalnie, poprawiła się w duchu, ale bez dwóch zdań źle dla Lucy.

Rozdział 19

– Jesteś pewna, że to tutaj? – Alice zaparkowała swój samochód za samochodem Lucy przed domem, który wyglądał jak plan do współczesnej wersji Śpiącej królewny. – Tak. Przecież mówiłam, że nikt tu od lat nie mieszka. – I babcia Phillipa chce tu nocować? Nie mogę w to uwierzyć! Lucy wzruszyła ramionami. – To jej dom, niedługo zostanie sprzedany, a ona jest do niego przywiązana, chociaż w środku będzie wilgotno i okropnie. Ale tak naprawdę to jest za skąpa, żeby wynająć pokój w hotelu. – Niewykluczone, że będzie musiała – odparła Alice ponuro. – Masz klucze? Chodźmy do środka, to znaczy, o ile uda nam się przedrzeć przez te wawrzyny. Żartowała, choć rzeczywiście nie było łatwo. Krzewy dawno temu zmieniły się w drzewa i kobiety musiały się schylać, żeby wejść po schodach na ganek. Przekręcenie klucza w zamku zajęło im trochę czasu, a kiedy otworzyły w końcu drzwi, obie zakaszlały, bo w nozdrza uderzył je kurz i stęchłe powietrze. – To na pewno nie jest zdrowe dla kobiety w ciąży – powiedziała Lucy. – Jestem przekonana, że nie może zaszkodzić – odparła Alice, mimo że wcale tak nie sądziła. Przypuszczała, że to nie jest zdrowe także dla starszych pań, choć ona jest twarda i odrobina kurzu nie zrobi jej krzywdy.

– Otworzymy okna i wpuścimy do środka świeże powietrze. – Jeśli w ogóle da się je otworzyć – stwierdziła Lucy ponuro. Alice zignorowała jej pesymizm, choć podejrzewała, że Lucy może mieć rację. – Ten dom „dojrzał do remontu”, jak powiedziałaby Bella – oceniła, kiedy weszły do pokoju dziennego, który powinien nazywać się salonem. Wyglądał jak plan dramatu historycznego, tylko że cały był zakurzony. – Bez dwóch zdań potrzebuje odświeżenia – zgodziła się Lucy. – Chociaż podoba mi się wystrój z epoki. Alice spojrzała na nią ze zdziwieniem. Nie spodziewała się tego po niej. Pokój był dość mały, z okresu wiktoriańskiego. Ozdoby kominkowe odbijały się w lustrze w bogato zdobionej ramie. Koło kominka na wieszaku wisiały pogrzebacz, szufelka i miotełka, wyglądające na prawie nieużywane. Palenisko kryło się za żeliwnym, ostro zakończonym płotkiem. – Tak. Po wysprzątaniu i usunięciu zbędnych przedmiotów to mógłby być bardzo ładny pokój. Założę się, że można go połączyć z sąsiednim. – Postukała w ścianę; wyglądała na solidną. – Chociaż chyba trzeba by podeprzeć sufit. – Lepiej poszukajmy kuchni – powiedziała Lucy. – Jest w niej stary piec i rożen nad otwartym ogniem. Nie sądzę, że zostały służące w czepkach i fartuszkach z falbankami. Alice poszła za nią; zaczynała ją lubić, a równocześnie bardzo jej współczuła. Poczucie humoru Lucy brało się z histerii i przygnębienia. – Jest też kuchenka elektryczna – stwierdziła. – Przypuszczalnie przedwojenna. – Pewnie masz rację. Popatrzyły na kuchenkę z jedną wielką kwadratową płytką z tyłu i dwoma mniejszymi z przodu. Lucy przekręciła gałkę, wyczekująco trzymając rękę nad większą płytką. – Nie działa – oznajmiła po chwili. – Co oznacza, że albo skombinujemy

kocher turystyczny, albo odwołamy obiad. – Jestem za odwołaniem – odparła Alice – choć mamy sporo dobrych produktów. Przypuszczam, że odłączono prąd na głównym bezpieczniku. Mam tylko nadzieję, że nie jest w jakiejś ciemnej komórce, której nie damy rady znaleźć. Odszukały bezpieczniki w szafie pełnej starych, popękanych płaszczy przeciwdeszczowych, które wydawały intensywny odór parciejącej gumy i groziły rozpadnięciem się przy najlżejszym ruchu. Alice przesunęła dźwignię na dół. – Mam nadzieję, że tak jest dobrze. Włącz światło, Lucy. – Jesteś pewna, że mnie nie porazi prąd? – W rozsądnych granicach. Lucy odnalazła piękny kontakt z miedzi i przekręciła go. Wysoko nad nimi rozżarzyła się żarówka, niemal całkowicie ukryta pod ciemnoczerwonym abażurem. – Niezły początek! – oznajmiła Alice. – Wracajmy do kuchni. O której się ich spodziewasz? – Około szóstej. – Dopiero dwunasta, nie ma potrzeby wpadać w panikę. Może najpierw sprawdzimy piętro? Jeśli się okaże, że babcia w żadnym razie nie może tu nocować, Phillip będzie miał dość czasu na znalezienie jej odpowiedniego hotelu. – Jasne – odparła Lucy. – I tak chcę się rozejrzeć. – Ja też. Alice ruszyła za dziewczyną po schodach. Sypialnie także były wiktoriańskie, tyle tylko, że ciemne plamy wilgoci szpeciły uroczą kwiecistą tapetę. – Dach na pewno przecieka – orzekła Alice. – Babcia Phillipa nie może tu spać. Lucy pokiwała głową. – Myślisz, że Phillip powie, że będziemy mogli zjeść kolację w hotelu,

który dla niej znajdzie? – Byłoby świetnie. Taka decyzja nie leżała jednak w gestii Phillipa. – Odezwę się do ciebie – powiedział, kiedy Lucy do niego zadzwoniła. – Rozejrzyjmy się, skoro tu jesteśmy – zaproponowała Lucy. – Impreza zapowiada się na ponurą, więc równie dobrze możemy się trochę zabawić. Kolejne dwie sypialnie także były zawilgocone, na wąskich łóżkach leżały puchowe kołdry w perkalowych poszewkach. Podziw wzbudziła w nich łazienka z oryginalną wanną na lwich łapach. Obok znajdowała się ubikacja z porządną spłuczką z łańcuszkiem i ceramicznym uchwytem z napisem „Ciągnąć”. – Wiesz, brakuje mi ich – powiedziała Alice. – Te wszystkie toalety oszczędzające wodę są przyjazne środowisku, ale nie dają porządnego strumienia. – Ten dom to muzeum, ale mi się podoba – stwierdziła Lucy. Phillip oddzwonił całkiem szybko. Przełączyła na tryb głośnomówiący, żeby nie musieć powtarzać wszystkiego Alice. – Przykro mi, skarbie, musimy przez to przejść. Babcia zgodziła się przenocować w hotelu, ale chce zjeść kolację w swoim domu. W końcu przyjechała tu tylko dlatego: żeby po raz ostatni zjeść posiłek w domu, w którym była taka szczęśliwa z dziadkiem. – Dobrze, ale może się okazać, że kuchenka nie działa. W takim wypadku idziemy do hotelu, zgoda? Alice wprawdzie nie usłyszała, jak Phillip wzdycha, ale była pewna, że to zrobił. – Dobrze, kochanie, tylko proszę, postaraj się! – powiedział na głos. – To takie ważne dla wszystkich! – Jasne. Do tego stopnia ważne, że każą mi gotować, chociaż wiedzą, że nie potrafię... Okay, zrobię, co w mojej mocy. Dom bardzo mi się podoba, chociaż przecieka i śmierdzi myszami. Alice bez większego optymizmu myślała o możliwości gotowania w tej

kuchni. Rzecz nie byłaby łatwa, nawet gdyby wszystko działało. – Babcia Phillipa pewnie myśli, że wszystko jest w porządku, w przeciwnym razie nie wpadłaby na pomysł, żebyś cokolwiek tu gotowała. – Alice zajrzała do piekarnika. Przynajmniej nie było w nim od dawna zapomnianych, pordzewiałych garnków. – A moim zdaniem jest wredna i zdolna poprosić o zrobienie czegoś, co już na pierwszy rzut oka jest niewykonalne, ale naprawdę uważa, że w domu można zamieszkać. Powiedziała Phillipowi, że wszystko w nim działa. – Dobra, sprawdźmy tę kuchenkę. – Alice przekręciła gałkę i w tej samej chwili zgasła lampa pod sufitem. Nie zrobiło to większej różnicy, bo dawała mało światła, ale nie świadczyło dobrze o stanie instalacji. – Jeśli babcia zrezygnuje ze sprzedaży i dom odziedziczycie wy z Phillipem, musisz mi przyrzec, Lucy, że wymienicie wszystkie przewody. – Boże, oczywiście! – Zobaczę, czy uda mi się odkryć, co jest nie tak. Alice ponownie zanurkowała między płaszcze i przełączyła kilka kolejnych dźwigni. – Nie znam się na elektryczności, ale może będzie dobrze. I znowu lampa zgasła w chwili, gdy kuchenka została włączona. – Czyli to albo kuchenka, albo lampa. Z tym sobie poradzimy. Tylko czy kuchenka dobrze się rozgrzała? Obie z Lucy zbliżyły dłonie do palnika, jakby chciały wyleczyć się z odmrożeń. W końcu Alice odważnie musnęła palnik palcem. – Całkiem gorący. – I jak będziesz gotowała w kompletnych ciemnościach? – zapytała Lucy po części z irytacją, po części zaintrygowana. – Poczekaj. Kiedy po kilku minutach Alice wróciła, Lucy wybuchnęła śmiechem. – Co cię tak śmieszy? – zapytała Alice z kamienną twarzą. – Masz czołówkę! – pisnęła Lucy. – To cholernie śmieszne!

Alice zachowała powagę. – Nie rozumiem twojego podejścia. To absolutnie rozsądne rozwiązanie naszego problemu. – Jasne, ale skąd w ogóle masz tę czołówkę? – zapytała Lucy, kiedy uspokoiła się na tyle, by móc mówić. Alice pozwoliła sobie na rozbawienie. – To trochę szalone, ale kiedyś na Boże Narodzenie Bella podarowała mi cały zestaw potrzebny w nagłych sytuacjach. Były tam czekolada, brandy i inne rzeczy, które szybko zostały wykorzystane, ale czołówka i apteczka zostały. – Wiedziałam, że jesteś właściwą osobą, którą powinnam poprosić o pomoc – powiedziała Lucy. – Spójrzmy prawdzie w oczy, byłam jedyną osobą, którą mogłaś poprosić o pomoc. Nie sądzę, że miałaś zamiar błądzić wśród klientów Waitrose i wypatrywać pomocnych kobiet w odpowiednim wieku, prawda? – Pewnie nie. Ale naprawdę się cieszę, że się spotkałyśmy. – Nie wątpię – odparła Alice, uświadamiając sobie, że ona też się z tego cieszy. – A teraz zabierajmy się za gotowanie.

Rozdział 20

Nazajutrz po tym, jak Bella obejrzała dom, który tak bardzo jej się nie podobał i który stanowił wyrazisty dowód na to, że Nevil nie ma zielonego pojęcia o jej gustach, pojechała do pracy z mocnym postanowieniem: nie będzie dłużej czekała, zmusi państwa Agnew do decyzji w sprawie Borsuczej Chaty. Pochwaliła wyjątkowo ładne, wysadzane kryształkami sandały Tiny, po czym przedstawiła jej swój plan. – Czyli twoim zdaniem muszą się zdecydować wte albo wewte – skomentowała Tina, pokręciwszy stopami w odpowiedzi na komplementy Belli. – Oczywiście. Są klientami i nie śmiałabym im tak powiedzieć, ale dokładnie o to mi chodzi. Wybrała numer państwa Agnew. – Pan Agnew? Mówi wasza ulubiona agentka nieruchomości... – zaczęła. – Bella! – Pan Agnew był zachwycony. – Właśnie miałem do pani dzwonić. Chcemy jeszcze raz obejrzeć Borsuczą Chatę! – Hura! Bardzo się cieszę. Miejmy nadzieję, że tym razem zrozumiecie, że ten dom jest dla was wprost wymarzony. – Tak myślimy. Długo się zastanawialiśmy, ale zrobiłem projekt przebudowy piętra i to żonę przekonało. Sprawdziliśmy też parę rzeczy. Bella nie potrafiła sobie wyobrazić, na czym to sprawdzanie mogłoby polegać. Chyba nie robili niczego na własną rękę? – To wspaniale – powiedziała, nadal entuzjastycznie. – Kiedy

chcielibyście umówić się na spotkanie? – Tak szybko, jak to możliwe, ale podejrzewam, że dzisiaj po południu... – Doskonale – przerwała mu Bella. – Zrób dzisiaj to, co masz zrobić jutro. Na którą możecie przyjechać? Przez następne dwie godziny Bella ciężko pracowała, by mieć czas po południu, ale tak się cieszyła z perspektywy podpisania umowy, że wcale jej to nie przeszkadzało. Myślała, żeby powiedzieć Nevilowi o kolejnym spotkaniu z państwem Agnew w Borsuczej Chacie, zdecydowała jednak, że tego nie zrobi. Dotknęłyby ją jego niemiłe uwagi, że ci klienci marnują tylko jej czas i nie potrafią się zdecydować. A gdyby znowu zrezygnowali (rzecz całkiem możliwa), Nevil by triumfował. Żeby tego uniknąć, postanowiła, że tym razem zmusi ich do udzielenia jednoznacznej odpowiedzi. Przecież to naprawdę był dom dla nich. Borsucza Chata jest na najlepszej drodze do znalezienia nowego nabywcy, pomyślała. Z jakiegoś powodu łączącego się z kierunkiem wiatru dzisiaj nie dochodziły tu odgłosy autostrady. Świeciło słońce, zadomowiony strzyżyk śpiewał długo i głośno. Przed domem zakwitły piwonie, w ogrodzie pyszniły się róże. Otworzyła drzwi. Nie pojawiła się żadna dotąd ukryta plama wilgoci, żadne nieprzyjemne zapachy nie dotarły do jej wyczulonego nosa. Dom nadawał się do zamieszkania od zaraz. Bella pomyślała, że jeśli tym razem także nie będą chcieli go kupić, to chyba da sobie z nimi spokój. Kiedy wyszła na ganek, zobaczyła zbliżający się samochód państwa Agnew. Poczuła dreszcz satysfakcji, że choć raz zdołała ich uprzedzić. – Nie muszę was oprowadzać – oświadczyła, cofając się, by mogli wejść do środka. – Znacie dom tak samo dobrze jak ja, może nawet lepiej. Roześmiali się, co Bellę jeszcze bardziej uspokoiło. Nie byliby tacy weseli, gdyby zamierzali tylko pokręcić głowami i powiedzieć, że ogród naprawdę jest za mały albo że światło wpada przez okna pod niewłaściwym kątem. W słoneczne popołudnie to było idealne miejsce do

życia. Usiadła pod drzewem na trawie. Sprawdziła maile i zaczęła rozmyślać o Nevilu. Dlaczego był przekonany, że kupi ten bardzo drogi dom za cenę, na jaką ich stać? Czy to miało coś wspólnego z tym, że ostatnio stał się taki tajemniczy? Nigdy wcześniej nie zamykał drzwi gabinetu, lubił słyszeć, co się dzieje w biurze. Teraz były zamknięte za każdym razem, gdy dzwonił jego telefon. Wyjeżdżał na spotkania, których nie było w ogólnym terminarzu, a kiedy wracał, nigdy nie mówił, gdzie był. Bella mgliście zdawała sobie z tego wszystkiego sprawę, nie zwracając na to większej uwagi, ale po wizycie w domu pokazowym dotarło do niej, że Nevil zachowuje się dziwnie. To niedobrze, że jestem taka spięta, pomyślała, chociaż doskonale wiedziała, że powodem jest Dominic. Muszę z tym skończyć, przykazała sobie ostro, i przyjrzeć się dokładnie Nevilowi. Zaraz jednak dotarło do niej, że zakazywanie sobie myśli o kimś nie znaczy jeszcze, że przestaje się o tej osobie myśleć. W końcu dla rozrywki zagrała w Angry Birds. – I co? – Starała się nie zabrzmieć zbyt żarliwie, kiedy państwo Agnew wyszli wreszcie z domu. Trzymali się za ręce. – Myślimy, że złożymy ofertę. – Ach! – Belli nagle zachciało się płakać. – To cudownie! Co sprawiło, że ostatecznie się zdecydowaliście? – Cóż, zdawałam sobie sprawę – odparła smętnie pani Agnew – że nasz budżet nie pozwala nam na kupno domu, na którym nam zależy, więc trzeba było pójść na kompromis. – A poza tym – podjął pan Agnew – przy wynajmie bylibyśmy tak samo wybredni jak przy kupnie i zrozumieliśmy, że chociaż to nie jest nasz wymarzony dom... – Nikt nie mieszka w wymarzonym domu. Wszyscy muszą iść na ustępstwa. – Bella się uśmiechała, ale głos miała stanowczy. – Właśnie – zgodził się pan Agnew. – A to jest uroczy dom, który bez

trudu będziemy mogli sprzedać, kiedy pojawi się nasz wymarzony... – W cenie mieszczącej się w waszym budżecie – podsunęła Bella. – Tak jest – potwierdził pan Agnew. – To jeden z najładniejszych domów w naszej ofercie. – Rzeczywiście, śliczny – powiedziała pani Agnew. – Nic bardziej nie mogłoby mnie ucieszyć – ciągnęła Bella. – Niestety, nie mam oferty sprzedawcy w telefonie... – Odnosiła wrażenie, że podanie wszystkich szczegółów teraz byłoby kuszeniem losu. – Ale po powrocie do biura skontaktuję się z wami. – Na moment urwała. – Ile proponujecie? Pan Agnew podał kwotę, która nie była skandalicznie niska, choć niższa od ceny wyjściowej. – Myśli pani, że jest w porządku? – Doskonale – odparła Bella. – Jest miejsce na manewr, ale w granicach rozsądku. Dodacie trochę, jeśli zajdzie taka potrzeba? – Tak, oczywiście, choć chcemy sporo zmienić w domu, a nie mamy góry pieniędzy. Bella dokładnie znała ich możliwości finansowe i rzeczywiście, trudno było nazwać to górą pieniędzy. – Dobrze. Poczekacie tutaj czy wybierzecie się do miasta na filiżankę herbaty? – To drugie. Opijemy herbatą nasz dom – odparła pani Agnew. – Możemy spotkać się z panią w tej kafejce na rogu? Wie pani, na skrzyżowaniu High Street i Queen Street? – Roześmiała się. – Od tak dawna jeździmy po okolicy w poszukiwaniu domu, że dokładnie wiemy, gdzie podają najlepsze ciasto i herbatę. – Oczywiście. Kiedy przygotuję wszystkie dokumenty, skontaktuję się ze sprzedającym. W euforii wpadła do biura. – Tak! – wykrzyknęła, bijąc pięścią w powietrze. – Sprzedałam dom najbardziej grymaśnej parze w dziejach handlu nieruchomościami!

Rozległy się okrzyki: „Tak!”, „Doskonała robota!”, „Super, Bells”, które wywabiły Nevila z gabinetu. – Czemu tak hałasujecie? – zapytał. – Lepiej niech powód będzie dobry. Miałem ważną rozmowę telefoniczną. Bella poczuła, jak jej euforia opada. – Borsucza Chata! Państwo Agnew w końcu złożyli ofertę, obejrzawszy dom po raz nie wiadomo który. – Nevil znieruchomiał. – To świetnie, prawda? – ponagliła go Bella; chciała, by potwierdził jej sukces. – Przykro mi, Bells. Pozwolisz do mnie na moment? Bella posłuchała; była zirytowana, że Nevil nie potrafi po prostu okazać zadowolenia, że w końcu państwo Agnew znaleźli dom. – Obawiam się, że nie jest na sprzedaż. Został wycofany z oferty. – Co takiego? – zapytała zdezorientowana Bella. – O jakim domu mówisz? – O Borsuczej Chacie. Bella pokręciła głową. – Chyba coś ci się pomyliło. Zadzwoniłam do sprzedających, żeby się upewnić, że mogę pokazać dzisiaj rano dom państwu Agnew. Wtedy był w ofercie, a oni się ucieszyli, że w końcu dojdzie do transakcji. – Sprzedali dom, ale komuś innemu. Bella sobie uświadomiła, że ze zdumienia ma otwarte usta, i zaraz je zamknęła. – Mówisz, że muszę iść do państwa Agnew, którzy od dawna szukali właściwej nieruchomości, i powiedzieć im, że dom, który w końcu, w końcu! zdecydowali się kupić, nie jest na sprzedaż? – Niestety. Sprawiał wrażenie zakłopotanego, ale Bella nie była w nastroju do okazywania współczucia. Wybiegła z jego gabinetu, zabrała torebkę i pomaszerowała do drzwi. W progu się odwróciła i powiedziała: – Przykro mi, świętowanie odwołane. W ponurym nastroju wsiadła do samochodu i ruszyła, zastanawiając się,

co na Boga powie państwu Agnew, by złagodzić ich rozczarowanie. Straszne! Akurat teraz, gdy podjęli decyzję. Na stoliku przed państwem Agnew leżał otwarty laptop. – Cześć – powiedziała Bella. Spojrzeli na nią, dziwnie zakłopotani. – Czy zamówić herbatę? – zapytała, choć widziała, że już pili, świadczyły o tym puste naczynia. – Ja chętnie się napiję. Pani Agnew uśmiechnęła się słabo. Była blada. – Herbata dobrze nam zrobi. Obawiam się, że mamy dla pani złe wiadomości. Bella przygryzła wargę. – Och. W takim razie zamówię też ciasto. – Państwo Agnew chcą się wycofać. Jaki powód podadzą teraz? To zresztą dobrze, skoro i tak nie mogliby kupić Borsuczej Chaty, nawet gdyby chcieli. Kiedy dostała herbatę, upiła łyk i zapytała: – Okay, więc jaka to wiadomość? Mogę się domyślić? – Chyba tak. Niestety, nie możemy kupić Borsuczej Chaty. Nie złożymy oferty. – Pan Agnew wyglądał na zdruzgotanego. Gdyby nie rewelacja Nevila o wycofaniu domu z rynku, Bella wpadłaby w złość, ale w tej sytuacji poczuła ulgę. Byłoby o wiele gorzej, gdyby musiała im powiedzieć, że dom, który widzieli dwie godziny temu, nie jest już na sprzedaż. – Czy mogę zapytać o powód? Wydawaliście się przekonani. – Wiem i strasznie nam przykro... – powiedziała pani Agnew. – Tak? – ponagliła Bella. Pani Agnew spojrzała na męża, szukając u niego pomocy. – Pamięta pani, jak powiedziałem, że jeszcze sprawdzamy? – zapytał pan Agnew, przejmując na siebie ciężar wyjaśnień. Bella potaknęła. – A to jest rezultat. – Odwrócił w jej stronę laptop, przesunął kursorem po ekranie i powiedział: – Proszę popatrzeć.

Trudno było coś zobaczyć, choć niewątpliwie film zrobiono koło Borsuczej Chaty. – To nasza kamera bezpieczeństwa – wyjaśniła pani Agnew. – Filmujemy zwierzęta przychodzące nocą do ogrodu. Chcieliśmy się przekonać, czy jakieś są w Borsuczej Chacie. – Dom jest na wsi, więc to oczywiste, że są zwierzęta – powiedziała Bella. – Tak myśleliśmy – ciągnęła pani Agnew – ale tego się nie spodziewaliśmy. – I niech się pani nie przejmuje, zamontowaliśmy kamerę na granicy, nie na działce – dodał jej mąż. Bella nie martwiła się ewentualnymi naruszeniami prawa. Uważnie wpatrywała się w ekran, na którym dwaj mężczyźni najwyraźniej kopali w rowie tuż za ogrodzeniem. – Proszę – powiedziała pani Agnew. – Może pani zrobić zbliżenie. Obraz stał się jeszcze bardziej ziarnisty, mimo to Bella rozpoznała jednego z mężczyzn. To był Nevil. Na moment serce przestało jej bić. Wielkie nieba, co tu się dzieje? – Obawiam się, że w tej sytuacji nie możemy kupić domu. To wykluczone, skoro dochodzi tam do tego rodzaju rzeczy – wyjaśniła pani Agnew. – Spodziewaliśmy się zwierząt, nie ludzi. Nie mogłabym zmrużyć oka. – Rozumiem – odparła Bella, którą przestało obchodzić, czy kupią ten dom, czy nie. Gorączkowo szukała w myślach odpowiedzi na pytanie, co właściwie Nevil wyprawia i dlaczego. – Wiecie, kiedy ten fragment został nagrany? – zapytała, ze wszystkich sił starając się zachować spokój, chociaż w głowie kotłowały jej się myśli. – Data jest na ekranie – powiedział pan Agnew. – A tak, przepraszam, nie zauważyłam. Załadował pan ten film na komputer? Mógłby pan mi go przesłać? – Oczywiście. Mam adres pani poczty.

– Wolałabym, żeby przesłał mi go pan na adres prywatny – powiedziała Bella pośpiesznie. – Nie chce pani, żeby ktoś w biurze go zobaczył? – zapytała pani Agnew. – Sama nie wiem. Chyba nie. – Bella rozpaczliwie próbowała zrozumieć to, co zobaczyła na ekranie. Być może istnieje absolutnie niewinne wyjaśnienie, dlaczego Nevil i ktoś jeszcze kopią w rowie w środku nocy, choć nie potrafiła sobie wyobrazić, co to mogłoby być. – Najpierw muszę się nad tym zastanowić. – A według pani o co tu może chodzić? – Pani Agnew uprzejmie dolała herbaty do filiżanki Belli. Bella pokręciła głową. – Nie mam pojęcia. – W głębi ducha była jednak przekonana, że to musi mieć jakiś związek z człowiekiem, który kupił dom. – To bardzo dziwne – ciągnęła pani Agnew. – Od lat filmujemy dzikie zwierzęta i nigdy dotąd nie trafiliśmy na ludzi. – Rozumiem. – Bella pragnęła jak najszybciej wyjść i postarać się uporządkować ten bałagan. – Jesteśmy dość przygnębieni – powiedział pan Agnew. – Myśleliśmy, że w końcu znaleźliśmy dom dla siebie. Bella z trudem skierowała uwagę na klientów. – Przyrzekam, znajdę dla was dom. I to szybko. Naprawdę mogłaby zabić Nevila za to, że postawił ją w takiej sytuacji. Nie tylko sprzątnął jej dom sprzed nosa, by tak to ująć, ale odegrał też główną rolę w bardzo zagadkowym filmie. To była tajemnica, która wcale nie sprawiała jej przyjemności. Nagle sobie uświadomiła, że państwo Agnew nie wiedzą, że jedna z osób na filmie to Nevil i że właśnie przez niego nie mogliby kupić domu, nawet gdyby zdołali jakoś przejść do porządku nad facetami kopiącymi w rowie. Oglądanie borsuka Tomcia węszącego w poszyciu to jedno, zupełnie czym innym są ludzie. – Już się pani dla nas napracowała – powiedziała pani Agnew.

– W końcu nam się uda. Kiedy się z nimi żegnała, zostawiając ich z herbatą i laptopem, powrócił pomysł, żeby państwo Agnew i Jane Langley połączyli siły. Dla Jane dom i ogród były za wielkie, ale nie chciała się wyprowadzić. Państwo Agnew chcieli mieszkać w eleganckim domu, na co nie pozwalał im budżet. Czy Bella zdoła przekonać obie strony, że zamieszkanie razem rozwiąże ich dylematy? Jeszcze w samochodzie Bella znalazła link do filmu. Obejrzała go kilka razy, nadal jednak nie potrafiła odgadnąć, co ci mężczyźni robią. Coś nieszkodliwego? I jeśli tak, to co? A jeśli to coś podejrzanego? Ruszyła do biura, zdecydowana uzyskać odpowiedzi od Nevila, chociażby na pytanie, kto kupił Borsuczą Chatę. Wkroczyła do jego gabinetu bez pukania. – Więc jak? Co się stało? Podniósł głowę znad papierów, które szybko odwrócił. Bella nie potrafiła rozstrzygnąć, czy miał wyrzuty sumienia, czy przyjął postawę obronną. Spojrzała na niego twardo. – Tak mi przykro, skarbie – powiedział. – Nie tak bardzo jak mnie. Wyobraź sobie, że musisz oznajmić ludziom, którzy od dawna szukają domu i wreszcie znaleźli odpowiedni, że nie mogą go kupić! – Nevil nie musiał wiedzieć, że taka sytuacja została jej oszczędzona, ponieważ wycofali się z zupełnie innego powodu. To zresztą także była jego wina. Nevil wzruszył ramionami. – Tak bywa. – Nie! Nie dla mnie! Sprawdziłam dokumenty, Nevil. Nie pokazuję ludziom domów, które nie są na sprzedaż. Przekrzywił głowę na bok. – Czasami pokazujesz, Bells. – To nie jest śmieszne! Nie pozwolę, żeby uszło ci to na sucho. Wiem, że

jesteś szefem, ale postawiłeś mnie w okropnej sytuacji. – Zdaję sobie z tego sprawę, ale nie było czasu, żeby cię uprzedzić. Bella jedną rękę położyła na biodrze, drugą poskrobała się po głowie. – Dlaczego nie było? Bo wiesz, sprzedaż domu zwykle zajmuje kilka dni, nawet jeśli transakcję zawiera się w pośpiechu. A Borsucza Chata była na sprzedaż dzisiaj rano, a przed podwieczorkiem już nie! Najszybsza sprzedaż w dziejach! – Owszem, szybka, i oczywiście nie załatwiliśmy wszystkich formalności, ale umowa została podpisana. – Posłał jej gniewne spojrzenie. Bella westchnęła sfrustrowana. – Na litość boską! Nevil znowu wzruszył ramionami. – Jestem szefem tej agencji. Też mogę sprzedawać nieruchomości, wiesz o tym. – Nie wykorzystuj stanowiska, Nevil. Przez kilka sekund patrzyli sobie w oczy. Bella rozważała, czy nie wyjść stąd i nigdy nie wrócić, taka była rozgniewana. Nevil zachował się absolutnie nieprofesjonalnie i zupełnie się tym nie przejął. Potraktował ją z mniejszym szacunkiem, niż okazywał biurowemu koszowi na śmieci. Do diabła, co ona w nim widziała? Nevil zamrugał pierwszy. – Chodźmy na kolację. Zabiorę cię do... – Wyjaśnisz, co właściwie się dzieje? Pokiwał głową. – Coś w tym rodzaju... To dobre wiadomości, Bells, naprawdę dobre. – Obdarzył ją swoim zniewalającym uśmiechem. – Zgoda? Bella ustąpiła, głównie dlatego, że w przeciwnym razie mogłaby nigdy się nie dowiedzieć, o co tu chodzi. Kolacja w towarzystwie Nevila nie była zachęcającą perspektywą, ale Bella musiała odkryć, co on knuje, i jeśli to możliwe, dlaczego w środku nocy kopał w ziemi z nieznajomym. Musi o wszystkim jej mówić, a nie

pozwalać, żeby sprzedawała domy, które już zostały sprzedane. Z jego punktu widzenia byli zaręczeni, a jednak najwyraźniej nie ufał jej na tyle, by dzielić się z nią podstawowymi w gruncie rzeczy informacjami. Będą musieli to sobie wyjaśnić.

Rozdział 21

Bella postanowiła, że wystroi się na kolację z Nevilem. Zależało jej na wyglądzie opanowanej profesjonalistki, tak by nie próbował wichrzyć jej włosów ani traktować z żartobliwym lekceważeniem. To była poważna sprawa. Nie zdecydowała jeszcze, jak załatwi tę sprawę z filmem – to było trudne, skoro nie miała pojęcia, co ten film właściwie ujawnia. Co prawda nie było na nim nic, co mogłaby pod jakimś względem uznać za podejrzane. Nie pojmowała też, dlaczego działo się to w środku nocy. Gdyby tylko mogła poprosić kogoś o radę. Dopóki jednak nie dowie się czegoś więcej, nie wiedziałaby, o co pytać, a nie chciała nieprzygotowana rozgrzebywać sprawy i wychodzić na idiotkę. Musiała po prostu się dowiedzieć, o co chodzi z Borsuczą Chatą, i nie wspominać o jego dziwnych poczynaniach, dopóki nie będzie wiedziała dokładnie, co on knuje. Dopiero pod prysznicem przypomniała sobie fragmenty podsłuchanej w biurze rozmowy Tiny z innym pracownikiem o sprzedaży, którą Peter już miał finalizować i wtedy się przekonał, że nieruchomość została wycofana z oferty. W tamtym momencie Bella była czymś bardzo zajęta i uznała, że Peter nie sprawdził dokładnie szczegółów, ale teraz się zastanawiała, czy w gruncie rzeczy nie przydarzyło mu się to samo co jej. Problem polegał na tym, że nie mogła go o to zapytać w tej chwili, prawie miesiąc później, bo

na pewno będzie chciał wiedzieć, dlaczego ją to interesuje. Nie zamierzała nikogo wtajemniczać, póki sama nie pozna więcej szczegółów. Cała ta sytuacja była jak układanka, w której zbyt wiele elementów do siebie nie pasowało. Bella potrzebowała jeszcze kilku kawałków, by dostrzec cały obraz. Włożyła nową ołówkową spódnicę z wysokim, obcisłym pasem, w której wyglądała szczupło i elegancko i czuła się jak Audrey Hepburn, szyfonową bluzkę, naszyjnik z pereł i perłowe kolczyki. Kiedy z trudem upięła loki w kok – być może tylko dlatego, że włosy wymagały umycia, a i tak potrzebowała mnóstwa różnych środków – poczuła się inaczej: jak siła, z którą należy się liczyć, a nie pulchna kędzierzawa główka Nevila. O mało nie włożyła ciemnych okularów, pasujących do stylu „wczesnego Jamesa Bonda”, ale się powstrzymała. To nie był odpowiedni wygląd na miłą kolację z narzeczonym, choć przecież dzisiaj nie o to jej chodziło. Poszła do samochodu w wygodnych butach, zabierając ze sobą szpilki. Zostawiła liścik dla Alice z wiadomością, że wieczór spędzi poza domem. Jadąc, zastanawiała się nad zerwaniem tego dziwnego narzeczeństwa – jako powód mogłaby wykorzystać okropny dom – po raz kolejny jednak odrzuciła ten pomysł. Gdyby odeszła od Nevila, musiałaby też odejść z agencji, a na to nie pozwalała jej ciekawość: najpierw musi się dowiedzieć, co kombinuje Nevil. – Kochanie! Wyglądasz niesamowicie! – powiedział zaskoczony Nevil i pocałował ją w ucho. – Uwielbiam twój nowy styl! O wiele bardziej wyrafinowany. Chociaż chyba powinnaś wyprostować włosy przed ułożeniem ich w kok. Bella nigdy nie prostowała włosów i nie zamierzała tego robić, żeby zadowolić Nevila. A w ogóle skąd on wie o tego rodzaju zabiegach? – Cieszę się, że ci się podoba – odparła. Wyminęła go i weszła do salonu. Gdyby naprawdę go kochała, dotknęłoby ją, że Nevil najwyraźniej woli taki jej wygląd od bardziej naturalnego codziennego.

Wyczuł, że w Belli zmieniło się coś jeszcze poza powierzchownością. – Drinka? Mam szampana. – Nie, dziękuję, wolałabym coś bezalkoholowego. – Więc nie zostaniesz? – Sprawiał wrażenie zaskoczonego i zranionego. Bella poczuła ukłucie bólu. Gdyby Nevil był inny, przypuszczalnie mogłaby z nim zerwać i zachować ukochaną pracę. Ale gdyby był inny, może nie przestałaby go kochać. Zmusiła się do uśmiechu i pokręciła głową. – Lepiej nie, jutro mam dużo pracy. A poza tym przecież mieliśmy wyjść? Jeśli chcesz się napić, chętnie poprowadzę. – Chociaż dla niej byłoby lepiej, gdyby poszli do restauracji, to z drugiej strony w lokalu o wiele trudniej byłoby go zmusić do wyjaśnienia sprawy Borsuczej Chaty. – Przygotowałem kolację – powiedział Nevil. – Pomyślałem, że tak będzie prościej. Musimy porozmawiać. Belli przez głowę przemknęło pytanie, czy Nevil nie chce z nią zerwać. Byłoby idealnie. Stanowczym, ale miłym głosem powiedziałby: „To nie przez ciebie, tylko przeze mnie”, a potem by dodał: „Oczywiście możesz zostać w agencji. Bardzo nie chciałbym cię stracić. Na razie jednak nie jestem gotowy na poważny związek”. Mogłaby czuć się zraniona i załamana, ale nie musiałaby rzucać firmy, ponieważ była profesjonalistką. Robiłaby to, co do tej pory, kryjąc swoje rzekomo złamane serce pod dzielnym uśmiechem. Wiedziała jednak, że to tylko fantazja. Nevil nigdy nie kwestionował raz podjętej decyzji, a skoro postanowił, że chce się z nią ożenić, to tak zrobi. Nie, to ona musi zerwać z nim, pozostaje jej tylko czekać na odpowiedni moment. – Brzmi cokolwiek złowieszczo. – Przygotowywała grunt, żeby później nie wyglądało podejrzanie, gdyby zalała się łzami. Nevil w geście protestu podniósł rękę. – To nic złego, możesz mi wierzyć. Wręcz przeciwnie, w lodówce chłodzi się szampan, żebyśmy mogli świętować. Na pewno nie wypijesz kieliszka? Bella odepchnęła rozczarowanie. To była próżna nadzieja. Gdyby Nevil

planował z nią zerwać, nie zapraszałby jej na kolację. Po co marnować pieniądze na kobietę, z której i tak nie będzie pożytku? – W takim razie zgoda. – Nie zamierzała jednak dać się namówić na pozostanie na noc. – Zaraz mi powiesz, co będziemy świętować, ale najpierw chcę porozmawiać o Borsuczej Chacie. Postawiłeś mnie dzisiaj w bardzo niezręcznej sytuacji. – Nevil nie wiedział dokładnie, na czym ta sytuacja polegała, doskonale za to zdawał sobie sprawę, że za jej plecami sprzedał ten dom. – Słonko, oczywiście, że ci o tym opowiem. Opowiem ci o wszystkim. – Zajął się zdejmowaniem folii i druta z butelki. – Proszę, doskonałe „pierdnięcie anioła” – skomentował odgłos wyskakującego korka. Nalał szampana do dwóch przygotowanych kieliszków. Próbował ją rozproszyć, a to sprawiło, że jej podejrzliwość rosła. Coś knuł i zależało mu na jej aprobacie, w przeciwnym wypadku po co ten szampan? Czy to miało związek z ich ślubem? A może chodziło o sukces zawodowy? – Twoje zdrowie, kochanie – powiedział, trącając kieliszkiem jej kieliszek. – Zdrowie! – odparła i upiła łyk. – Więc co z Borsuczą Chatą? Kiedy się roześmiał, Bella się zorientowała, że jest zakłopotany. – Nie możemy poczekać z rozmową o pracy, aż zjemy kolację? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Zależy od tego, jak długo potrwają wyjaśnienia. Wiesz, to bardzo dziwne, że wycofujesz dom z oferty, nie mówiąc o tym nawet właścicielom. – To niezupełnie tak wygląda, jak się wydaje, złotko. – Złotko? Od kiedy tak do mnie mówisz? – Od teraz. – Na moment w jego oczach pojawił się wesoły błysk, który niegdyś tak lubiła. Zaraz jednak coś go zgasiło. Pomyślała, że pewnie nerwy. – Więc co się dzieje? – zapytała stanowczo, przysiadając na oparciu sofy.

Nevil poprawił fotografię w ramkach, na której w białym krykietowym stroju odbierał puchar. – Sprzedałem Borsuczą Chatę, kiedy ty pokazywałaś ją państwu Agnew. Przekrzywiła głowę. – Tak? I dostałeś dobrą cenę? – Cena to nie wszystko. – Owszem, dla sprzedającego. Zwykle zależy im na jak najwyższej cenie, chyba że trzeba wziąć pod uwagę inne sprawy. – Właśnie... trzeba wziąć pod uwagę inne sprawy. – Nevil wyraźnie się denerwował. – Posłuchaj, muszę zajrzeć do piekarnika. Pooglądaj telewizję. Nie miała ochoty na telewizję, wzięła więc egzemplarz „Cotswold Life”. Pominęła strony dotyczące nieruchomości, koncentrując się na ostatniej stronie, gdzie bardzo zabawny autor zamieszczał osobiste i ironiczne felietony o życiu, które zawsze ją rozśmieszały. Potrzebowała teraz rozrywki. Wszystko, co Nevil dzisiaj powiedział, utwierdziło ją w przekonaniu, że planuje coś strasznego. Zastanawiała się, w jakie piękne słówka ujmie to, co ma jej do powiedzenia, żeby nie wyszła, zostawiając połowę wołowiny w cieście z gniecionymi ziemniakami, jego popisowe danie. Wydawało jej się, że minęło wiele czasu, nim wreszcie usiedli naprzeciwko siebie przy stole. Nevil nabrał łyżką porcję jak dla rugbisty i podał talerz Belli. – Nałóż sobie jarzyn, kochanie. – Sporo jedzenia dla kobiety, która rzekomo powinna dbać o linię – powiedziała, nabierając groszek i żałując, że w porę nie ugryzła się w język. – Każdy czasem powinien poszaleć – odparł Nevil z zadowolonym uśmiechem. – A my świętujemy. – Tak? – Tak. Z całą pewnością.

Może i był przekonany, że wszystko układa się dobrze, ale mówił strasznie niekonkretnie. No bo przecież po słowach „świętujemy” powinien zostać podany powód, prawda? Czy Nevil nigdy nie przejdzie do sedna? Bella jednak musiała znosić dalsze jego uniki. Polegały na dyskusji o winie i o tym, czy powinna zostać na noc, czy nie. Żeby wreszcie z tym skończyć, pozwoliła mu napełnić swój kieliszek. Kiedy jej cierpliwość się wyczerpała, powiedziała: – Dobra, a teraz mów. Dlaczego świętujemy? I o co chodzi z Borsuczą Chatą? – To wszystko nie jest proste – odparł Nevil po chwili. – Tyle sama zrozumiałam. I nie sądziłam, że takie będzie. – Odnosiła wrażenie, że jej wzrok go niepokoi, bo nie potrafił spojrzeć jej w oczy. Sprawa wyglądała coraz gorzej. Gdyby to było coś prostego, już by jej powiedział. Czy firma została w to wplątana? Bella napiła się szampana. – Okay, Bells, będę z tobą szczery. Chcę czegoś lepszego od życia. Rozumiesz? Nie zamierzam być przeciętniakiem z dwoma sypialniami, który może przeniesie się do domu z trzema, kiedy pojawią się dzieci. Nie chcę tego dla siebie ani dla ciebie. Bella pokiwała głową nie na znak zgody, ale by go zachęcić do mówienia. – Mam kolegę, który mi pomaga. On pomaga mnie, ja jemu. Ciekawe, czy to ten facet z filmu? – Kto to jest? Nevil pokręcił głową. – Nie mogę ci powiedzieć. Ściśle tajne. Sfrustrowana i zirytowana, Bella czuła pokusę, by wydobyć z Nevila nazwisko, ale zdołała się powstrzymać. Dzięki temu dałaby mu pretekst do zboczenia z tematu i do dyskusji o jej „potrzebie wiedzy”. Niewykluczone, że swoim zwyczajem zacząłby się stukać po nosie, co sprowokowałoby ją do nieprzyjemnej uwagi. – Dobrze. Jak ci pomaga? – Dostarcza informacje i... inne rzeczy w rewanżu za... za to, co ja mogę

zrobić dla niego. – Czyli co? – Bella! Do jasnej cholery, jestem agentem nieruchomości! Jak myślisz, w jaki sposób mu pomagam? – Sprzedajesz nieruchomości poniżej ceny rynkowej? – To był domysł, Bella miała jednak wrażenie, że słuszny. Nevil wzruszył ramionami. – Poniekąd. Bella nie wierzyła własnym uszom: on naprawdę się przyznał. A zrobił to tylko dlatego, że sądził, iż są zaręczeni i może polegać na jej dyskrecji. Naprawdę powiedział, że bierze łapówki? Nie, musiała coś źle zrozumieć. Nevil miał wady, ale nawet on nie byłby aż do tego stopnia pozbawiony skrupułów. – Ale to okradanie sprzedających z należnych im pieniędzy. – Mówiła spokojnie, choć czuła przerażenie. – Nie! Nie robię tego! W rzeczywistości sprzedający dostają więcej! Bella wiedziała, że to musi być kłamstwo, chciała jednak usłyszeć argumenty Nevila. – Jak to? – Nie zrozumiałabyś tego, skarbie, a ja nie chcę zanudzić cię na śmierć. – Dolał szampana do jej prawie nietkniętego kieliszka. – Wystarczy powiedzieć, że dzięki temu możemy sobie pozwolić na ten niesamowity dom. Wiem, że miałaś wątpliwości dotyczące szczegółów, ale pamiętaj, że to był dom pokazowy. Nie musimy mieć kranów wysadzanych kryształami, jeśli nam się nie podobają. – Nie. – Ale w piecu się zadurzyłaś, prawda? Jak można go nie kochać? Jest ogromny i ma wszelkie udogodnienia, jakie przyjdą ci na myśl. Na wspomnienie czarnego pieca wielkości małego samochodu Bella powstrzymała dreszcz. Zdawała sobie sprawę, że Nevil rozmyślnie próbuje zmienić temat, żeby zapomniała, o czym mieli rozmawiać. Zaraz jednak

zaczęła się zastanawiać, czy nie byłoby lepiej, gdyby nie poznawała szczegółów do czasu, kiedy będzie mogła coś z tym zrobić. Im więcej myślała, tym gorsza stawała się cała ta sytuacja i Bella nie mogła ryzykować, że zostanie w nią wplątana. Upiła łyk z bardzo pełnego kieliszka. – Nevil... – Dziecinko, wiem, że jesteś bardzo uczciwa, lubisz działać według zasad, nie odstępować od nich ani na jotę, ale nigdy do niczego nie dojdziemy, jeśli nie będziemy elastyczni. Bella wiedziała, że powinna coś powiedzieć, chociaż zależało jej tylko na tym, żeby ujawnił wszystkie swoje poczynania. – Nie podoba mi się, że ludzie są oszukiwani. Gdyby była bystrzejsza, przyniosłaby magnetofon z pracy albo włączyła dyktafon w telefonie, tylko że czułaby się jak szpieg. Nie wiedziała, czy zdołałaby się do tego zmusić. – Ależ nie są! I to jest najpiękniejsze! – Nevil z podnieceniem gestykulował. – Wszystko jest w porządku! Mówię szczerze, Bells, wszystko jest w absolutnym porządku! Nie posunąłbym się tak daleko. Przecież o tym wiesz? Bella odłożyła nóż i widelec. Nie była w stanie przełknąć nic więcej. Orientowała się, że Nevil nie mówi prawdy albo raczej że mówi własną wersję prawdy, ale nie chciała na razie rzucać mu tego w twarz. Nagle poczuła, że musi wyjść. Wstała od stołu, jakby zamierzała pójść do łazienki. I właśnie w tej chwili rozległa się melodia z Rocky’ego, dzwonek komórki Nevila. Zerwał się na równe nogi. – Muszę odebrać, skarbie. Bella pokiwała głową, opuszczając pokój, choć zaraz na palcach wróciła pod drzwi, żeby podsłuchać rozmowę. Niczego właściwie się nie dowiedziała. – Taa, taa, aha. – Nevil mówił cicho i konfidencjonalnie. Nastąpiło

długie milczenie przerywane pomrukami. Bella podjęła decyzję. Weszła do kuchni i gestem dała znać, że musi się zbierać, nie zwracając uwagi na jego zdziwioną minę. W końcu powiedział do słuchawki: – Możesz poczekać? Nie zdążył nic powiedzieć, Bella bowiem go uprzedziła: – Kochanie, jesteś zajęty, a ja naprawdę nie mogę zostać. Pogadamy jutro, dobrze? Na ganku zmieniła szpilki na czółenka na płaskim obcasie. Zanim Nevil zdążył zareagować, odjechała.

Rozdział 22

Alice zaparkowała samochód i przez chwilę siedziała bez ruchu. Była zmęczona, wyprana z emocji. Wczorajsze gotowanie z Lucy stanowiło wyzwanie i było świetną zabawą, czego nie dało się powiedzieć o wybieraniu przedmiotów na kiermasz charytatywny z ochotniczkami, z których z żadną specjalnie się nie przyjaźniła. Nie potrafiła się skupić na tym zajęciu i myślami wracała do wczorajszego dnia. To nie znaczy, że zależało jej na zjedzeniu kolacji z Phillipem i jego rodziną, ale bardzo żałowała, że nie mogła w niej uczestniczyć, niewidzialna dla obecnych. Wyjmując drobne zakupy z samochodu, wciąż się nad tym zastanawiała. Czy ta babka to rzeczywiście taka smoczyca? A może jest słodką staruszką, której rodzina nigdy nie rozumiała? Szczerze się cieszyła, spotykając się z bliskimi na ostatnim posiłku w ukochanym domu? Chociaż biorąc pod uwagę to, jak dawno temu go porzucono, może wcale nie był taki ukochany. Nieco rozbawiona tymi myślami, Alice położyła torby na kuchennym stole i zaczęła chować zakupy. Czy Smoczyca (uznała, że babka rzeczywiście jest straszna) przyjrzała się Lucy przez pince-nez i oznajmiła: „To jest prawie jadalne. Co za niespodzianka!”, a pozostali dodali: „Nie tak źle, Lucy. I kto by pomyślał, skoro jesteś w ciąży i w ogóle”. A Lucy z wdziękiem przyjęła komplementy (jak poinstruowała ją Alice) czy też przyznała się komuś, Phillipowi, może Hannie, że miała

pomocnicę? Każdy z rodziny, kto ją znał, od razu się zorientował, że nie dałaby rady samodzielnie przygotować nawet takiej prostej kolacji. Alice zachichotała, wyobrażając sobie przerażenie Hanny, jeśli Lucy jej wyznała, kto jej pomagał. Odłożywszy do kredensu puszki z pomidorami i ciecierzycą, sięgnęła po napoczętą butelkę wina stojącą na kontuarze, ale zmieniła zdanie i wyjęła z szafki brandy. Dzisiaj wino niewiele by jej pomogło. Poszła ze szklaneczką do salonu, choć wiedziała, że powinna coś zjeść. Czuła się równocześnie wypalona i jakimś sposobem ożywiona. Otworzyła drzwi balkonowe i wyszła do ogrodu, rozkoszując się ciepłym, aromatycznym powietrzem. Wolnym krokiem ruszyła w stronę stołu i krzeseł, gdzie czasami z Bellą jadły śniadanie, i usiadła. Nawet bez Michaela miała wszystko, czego kobieta na takim etapie życia może pragnąć: zdrowie, bezpieczeństwo, przyjaciół, a przecież i z Michaelem, będącym szansą na cudowny romans, wciąż nie była zadowolona. Po kilku łykach brandy pojęła, co ją gryzie. Czuła wielką przyjemność, pomagając Lucy w trudnej sytuacji. (Czy Lucy powiedziała komuś o czołówce i innych sztuczkach, które wymyśliły, by rozwiązać problem?) Uświadomiła sobie, że życie nie stawia przed nią zbyt wielu nowych wyzwań, a te dawne (ogród, klub książki, od czasu do czasu wolontariat) przestały wystarczać. Winę za to zrzucała na Michaela. Kiedy go poznała, przelotnie dostrzegła coś więcej, a radość z maili i esemesów, dziewczęca ekscytacja nowym związkiem uprzytomniły jej, że w wielu aspektach jej życie nie jest kompletne. Czy odczuwałaby to samo, gdyby miała dzieci? Przypuszczalnie nie, chociaż teraz doczekałaby się już wnuków, a wszyscy uwielbiają wnuki. (Ludzie nie potrafią przestać o nich opowiadać!) Z drugiej zaś strony Alice nigdy nie czuła się pewnie w obecności niemowląt i małych dzieci. Młodzi

dorośli to inna sprawa. Alice lubiła spędzać czas z Bellą, a wczoraj ożywczo wpłynęło na nią skłonienie Lucy, żeby wzięła się w garść i stawiła czoło wyzwaniu. W rezultacie ją polubiła, choć wcześniej nigdy nie przyszłoby jej to do głowy. Lecz zadziorność i determinacja dziewczyny, by z lojalności wobec męża wykonać trudne zadanie, budziły sympatię. Po kolejnym łyku brandy Alice zadała sobie pytanie, dlaczego tak naciskała na Lucy, żeby nie wspominała ojcu o jej udziale w przygotowaniu kolacji. Jasne, nie chciała, by pomyślał, że próbuje mu się przypochlebić, ale to idiotyczne podejście. Michael zadał sobie wiele trudu, organizując dla niej i córek pójście na kurs pieczenia, zasługiwał więc na wiadomość, że odniósł sukces. Nadal jednak pozostawała Hanna. Z nią trudniej było się zaprzyjaźnić. Hanna może na tyle mocno się przeciwstawić, że nie pozwoli Michaelowi i Alice zostać parą, nawet jeśli będą mieli po swojej stronie Lucy. Alice się objęła, bo nagle poczuła chłód. Choć powietrze pięknie pachniało, postanowiła wrócić do domu. Letni wieczór sprawił, że ogarnął ją sentymentalny nastrój. Wtedy też dostrzegła postać przy furtce. Odstawiła szklankę z brandy. Widziała, że to mężczyzna, ale z tej odległości nie potrafiła go rozpoznać. Mężczyzna pomachał. – Alice, to ty? Głos Michaela sprawił, że opuścił ją niepokój na myśl, iż o tej porze jakiś mężczyzna stoi przed jej domem. – Jasne, że tak! – zawołała. – A kogo się spodziewałeś? Wejdź, brama nie jest zamknięta. Serce mocniej jej zabiło, gdy patrzyła, jak idzie przez trawnik. W milczeniu na niego czekała. Gdy koło niej stanął, wziął ją w ramiona. Na początku tylko się obejmowali, ale potem jego wargi odnalazły jej usta i zaczął ją całować w sposób, w jaki Alice nikt od lat nie całował. Na początku się bała, że zapomniała, jak to się robi, szybko jednak wszelkie myśli uleciały jej z głowy.

Zawsze uważała, że wieczorem ogród jest zmysłowy i romantyczny, a teraz aromat wiciokrzewów i jaśminu sprawił, że poczuła jeszcze większe odurzenie. Kiedy oderwali się od siebie, żeby zaczerpnąć powietrza, powiedziała: – To nieco mnie zaskoczyło. – Przepraszam, musiałem przyjść, kiedy się dowiedziałem, co zrobiłaś dla Lucy. – Znowu ją pocałował, tym razem krótko. – Miałeś się nie dowiedzieć. – W jego objęciach czuła się bezpiecznie i dziewczęco. – Phillip się wygadał. Kolacja okazała się prawdziwym triumfem. Nagle moja mała Lucy przestała być tą idiotką, z którą Phillip w swojej głupocie się ożenił, i została bohaterką dnia, nie wspominając już o tym, że nosi pierwszego prawnuka... Opowiedziała wszystkim o czołówce. – To było niemądre, ale rozśmieszyło Lucy, a śmiech był jej wtedy potrzebny. – Prawdziwą bohaterką byłaś ty – powiedział Michael i pocałował ją. Alice westchnęła niepewnie. Od wieków nie czuła tego, co teraz, i było jej z tym cudownie. Wrócił jej rozsądek, gdy rozległ się świergot przestraszonego czymś ptaka. Przecież nie mogą stać tu do rana i się całować, choćby nie wiem jak było to przyjemne. – Jadłeś coś? – Nie. Przyjechałem do ciebie prosto z biura. Dzisiaj wziąłem samochód, więc nie musiałem czekać na pociąg. – Masz za sobą długi dzień! Chodźmy do domu, coś przygotuję. – Nie chcę ci sprawiać kłopotu. Wybuchnęła śmiechem. – To żaden kłopot. Ja też nie jadłam. Spodziewaj się czegoś szybkiego z jajek. Minęła dziesiąta, kiedy usłyszeli samochód Belli. Alice pośpiesznie wstała z sofy i poprawiła ubranie. Nie chciała, żeby chrześnica się domyśliła, że

całowali się z Michaelem. Weszła do holu w chwili, gdy Bella otworzyła drzwi. – Cześć! – powiedziała Alice ze świadomością, że jej głos dziwnie brzmi. – Jak miło cię widzieć. Jest u mnie Michael. Bella spojrzała na nią uważniej. – W takim razie nie będę przeszkadzać. Pobiegnę na górę. – Nie uciekaj – powiedział Michael, stając obok Alice. – Przyjemnie będzie porozmawiać. – A nie wróciłaś dość wcześnie z tej romantycznej kolacji z narzeczonym? Bella wzruszyła ramionami. – Aż tak romantyczna nie była. Wołowina w cieście i gniecione ziemniaki. – Mieliśmy właśnie napić się brandy – powiedziała Alice, rzuciwszy szybkie spojrzenie na Michaela. – Może do nas dołączysz? – Och nie, nie chciałabym... – Prosimy – przerwał jej Michael. – Ja nie będę pił, więc dotrzymasz towarzystwa Alice. Przestanie mieć wyrzuty sumienia z tego powodu. Bella zmarszczyła czoło. – Wiecie co, brandy to chyba jest doskonały pomysł. Alice z poczuciem winy zaczęła zbierać dowody wspólnej kolacji. Kiedy zjedli jajecznicę, oboje z Michaelem nieprzyzwoicie szybko wrócili na sofę. Teraz sobie uświadomiła, że poczucie, iż zostali przyłapani, jakimś sposobem wzmogło magię. Nie istniał absolutnie żaden powód, dla którego ona i Michael nie mieliby robić tego, na co mają ochotę, ale „obściskiwanie się” nie należało do rzeczy, których zwykle się oczekuje od szacownych ludzi w średnim wieku. – Jak mówiłem, chciałem porozmawiać – powiedział Michael. – Tak? – zapytała wyczekująco Bella. – Tak – odparła Alice, stawiając na stole butelkę i szklanki. – Michael zabiera mnie na weekend i zastanawiam się, czy dasz sobie sama radę w domu. Niektórych roślin nie chcę jeszcze zabierać z ogrodu i trzeba je

podlewać. Bella się uśmiechnęła, jakby odczuwała ulgę, że poproszono ją o zrobienie czegoś tak prostego, i Alice była ciekawa, co się wydarzyło na kolacji z Nevilem. Nie chodziło tylko o inny niż zwykle strój, ale o zachowanie dziewczyny. Bella sprawiała wrażenie zmartwionej. – Oczywiście, że sobie poradzę – powiedziała. – Wyjazd na weekend. Cudownie! Wybieracie się gdzieś do Devonu czy Kornwalii? Mogę to sobie wyobrazić. Spacery nad morzem, herbata i ciastka, ogień w kominku przy najlżejszym chłodzie. Prawdziwa rozkosz! – Alice i Michael milczeli, zapytała więc: – No, dokąd jedziecie? – Wzięła drinka, patrząc na tamtych dwoje. – Nie wybieramy się do West Country – odparł Michael. – Nie? – Brandy podsunęła Belli pomysły kontynentalne. – W takim razie do Paryża? Rzymu? Florencji? Wypad do któregoś ze ślicznych miast? Na przykład do Wenecji? Zawsze chciałam pojechać do Wenecji. – Wiesz, mówisz tak, jakbyś sama potrzebowała takiego wypadu – zauważyła Alice. Bella znowu się uśmiechnęła, zdaniem Alice raczej smutno. – Byłoby super... Więc dokąd jedziecie? Alice spojrzała na Michaela, po czym odpowiedziała: – Do Marrakeszu. – Ojej! – westchnęła Bella. – Super! – To będzie długi weekend – powiedział Michael. – A największy urok tkwi w tym, że lot nie jest długi, za to cel podróży daleki, jeśli mnie rozumiesz. – Jasne, że rozumiem. Och, Alice, to cudownie! I... zaskakująco! – Mam u Alice dług wdzięczności – wyjaśnił Michael – i nie sądzę, żebym mógł go spłacić miłym weekendem w Devonie, choć brzmi to atrakcyjnie. – Alice! Co dla niego zrobiłaś? Oddałaś mu nerkę albo inny organ? – roześmiała się Bella i upiła łyk brandy. Wyostrzony słuch Alice wyłapał

w jej śmiechu nutę goryczy. Michael także się roześmiał. – Prawie. Pomogła mojej córce w bardzo trudnej sytuacji. – W jaki sposób? Alice nie miała jeszcze okazji opowiedzieć Belli o wyratowaniu Lucy z tarapatów. – Szczerze mówiąc, to nie było nic wielkiego, ale Michael i Lucy są bardzo wdzięczni za tę drobną przysługę, która w dodatku sprawiła mi wiele przyjemności. – Opowiadaj! – Bellę wprost zżerała ciekawość. – Lucy musiała ugotować kolację dla bardzo wymagającej babki męża – zaczęła Alice. – A nie potrafi gotować, w dodatku teraz nie może nawet patrzeć na jedzenie. Jest w ciąży – wyjaśnił Michael. – Michael miał się o tym nie dowiedzieć – dodała Alice. – O czym? Że Lucy jest w ciąży? – Nie! Że jej pomogłam. – Dlaczego nie? – Ja też o to pytałem – wtrącił Michael – i nie uzyskałem satysfakcjonującej odpowiedzi. Alice i Bella wymieniły spojrzenia. Bella rozumie, pomyślała Alice, że nie chciałam, żeby Michael pomyślał, że pomagam jego córce ze względu na niego. Powody były zupełnie inne. – No i... – podsunęła Bella. – Przypadkiem spotkałam Lucy w Waitrose – wyjaśniła Alice. – Poznałyśmy się lepiej na tym kursie pieczenia, pamiętasz? – Nie zapomniała, że opowiadając o tym Belli, opisała Lucy i jej siostrę jako wredne jędze. Bella zachęcająco kiwnęła głową, zastanawiając się pewnie, co spowodowało zmianę w nastawieniu Alice. – Przedstawiła mi sytuację, więc zaproponowałam, że pomogę. I to

wszystko. Lubię Lucy. Michael się roześmiał. – Co jest niezłym wyczynem, zważywszy, jak dokuczliwa potrafi być ta moja córeczka, nawet kiedy nie może zwalić winy na szalejące hormony. Wstał i położył dłoń na ramieniu Alice. – Więc jutro spotykamy się u mnie o drugiej? Alice spojrzała na niego. – To powinno dać nam mnóstwo czasu na dojazd do lotniska. – I na pewno nie chcesz, żebym po ciebie przyjechał? – Na pewno. Musiałbyś nadłożyć drogi, mieszkam w przeciwnym kierunku niż Heathrow. – Dobrze. – Pocałował ją w policzek, ale nie pozwolił jej wstać. – Zostań. Do jutra. Alice i Bella milczały, dopóki nie usłyszały, jak za Michaelem zamykają się frontowe drzwi. – Mam cię! – wykrzyknęła z zazdrością Bella. – A teraz o wszystkim mi opowiedz! Alice wzruszyła ramionami. – Zabiera mnie do Marrakeszu. – Usiłowała zachować rzeczowy ton, nie potrafiła się jednak powstrzymać od pełnego ekscytacji uśmiechu. – Wiem! Super, że pojedziesz! Ale jak to się stało, że nagle polubiłaś Lucy? Alice nalała brandy do szklanek. – Ma charakter. I chociaż kazałam jej przysiąc, że zachowa to w tajemnicy – miała nie mówić ojcu, że jej pomogłam – opowiedziała o wszystkim Phillipowi, który powtórzył to Michaelowi. – Nie chciałaś, żeby się o tym dowiedział, ponieważ nie chcesz, żeby... Alice głęboko westchnęła. – Rozumiesz. Nie chciałam, żeby pomyślał, że próbuję go złapać, podlizując się jego córkom. Przypuszczam, że Lucy mnie przejrzała i uszanowała moją wolę. Ale uważała równocześnie, że zasłużyłam na

uznanie. – A dlaczego jej pomogłaś? – Ponieważ ta babka to jędza z piekła rodem. Tyranizuje rodzinę i jest snobką, a wiesz, że tego nie znoszę. – Ty i Michael się kochacie? Alice potaknęła, przygryzając wargę, by ukryć radość. – Nie planowałam tego, ale przecież nikt nie panuje nad tego rodzaju rzeczami w takim stopniu, jakby chciał. Bella roześmiała się z uczuciem – ich role się odwróciły, była teraz tą starszą, która się cieszy, że młodsza przyjaciółka znalazła miłość. – Masz absolutną rację.

Rozdział 23

Kiedy rano Bella przygotowywała się do pracy, na łóżku Alice nie leżało nic, co choć w przybliżeniu przypominałoby garderobę stosowną na upalne lato. – Weź paszport i kartę kredytową – poradziła Bella, przynosząc jej filiżankę herbaty – a o resztę się nie martw. Możesz kupić wszystko, co będzie ci potrzebne. – Zwykle tak mówię ludziom – odparła Alice, biorąc filiżankę. – Dlaczego tego rodzaju rady tak trudno przyjąć? Bella wzruszyła ramionami, zerkając na zegarek. – Muszę lecieć. Podejmij decyzję i baw się dobrze! Kiedy serdecznie wyściskały się na pożegnanie, Bella znowu poczuła się jak starsza przyjaciółka, wysyłająca rozradowaną dziewczynę w podróż pełną przygód, podczas gdy w jej życiu panował chaos. Widok zakochanych Alice i Michaela w gruncie rzeczy tylko uwydatnił, jak marną imitacją jest to, co łączy ją z Nevilem. Jeśli nawet na początku towarzyszyło im troszeczkę szalone zadurzenie, Bella ledwo to pamiętała. A chociaż nie wątpiła, że Nevil ją kocha, to tylko dlatego, że była typem kobiety, którego potrzebował, by w życiu odnieść sukces: zdolna, dobra kucharka, wygadana, umiejąca zachować się w towarzystwie. Nie musiał się obawiać, że wprawi go w zakłopotanie, mógł zabrać ją wszędzie w przekonaniu, że poprawi jego wizerunek. Bella jednak pragnęła czegoś więcej. To, że Nevil chce się z nią ożenić,

ponieważ spełniała wszystkie warunki na jego liście, jej nie wystarczało. Chciała, by kochano ją z mniej konkretnych powodów. Michael kochał Alice, ponieważ była sobą, a nie za jej gotowanie, dom czy nawet sympatię dla jego córki. Chociaż nie wiedziała tego na pewno, czuła, że świadczy o tym język ciała obojga. Pragnęła tego także dla siebie. Gdyby tylko mogła zerwać z Nevilem i przestać udawać! Ale jak dowie się o jego intrygach, jeśli nie będzie miała dostępu do dokumentów agencji? Internet to niesamowite narzędzie, ale wczoraj wieczorem rozejrzała się w sieci i nie posunęła się ani o krok w swoim śledztwie. Po raz kolejny pożałowała, że nie może nikogo się poradzić. Powinna porozmawiać z Tiną albo z którymś z pozostałych agentów? Tylko że jeśli Nevil nie robi nic złego, postąpiłaby nie fair, wplątując w to pracujących u niego ludzi. Mógłby nawet pozwać ją do sądu za zniesławienie albo coś w tym rodzaju. Chociaż Dominic zawsze krążył na obrzeżach jej świadomości, dopiero myśl o pozwie sądowym sprawiła, że to do niej dotarło: właśnie on mógłby jej pomóc. Zastanowiła się pośpiesznie, czy nie wykorzystuje tej sprawy jako pretekstu do skontaktowania się z nim, i doszła do wniosku, że Dominic jest najwłaściwszą osobą: prawnik z doświadczeniem dotyczącym prawa własności. To poprawiło jej humor. Najpierw jeszcze trochę poszpera, później się do niego zwróci. Na myśl, że nie musi radzić sobie z tym wszystkim sama, poweselała. Wróciła do bieżącej pracy. Cudownie było koncentrować się na zajęciach, na których się znała, i dać sobie spokój z udawaniem prywatnego detektywa. Postanowiła, że jeśli znajdzie odpowiedni dom dla państwa Agnew, będzie mogła opuścić agencję, gdy zajdzie taka konieczność – nie narazi ich na brak zainteresowania ze strony innych ludzi. Miała w zanadrzu fantastyczny pomysł, który wiązał się z Jane Langley. Wiedząc, że Jane jest rannym ptaszkiem, Bella zadzwoniła do niej przed wyjściem z domu. Musiała porozmawiać z nią osobiście i zdecydowała, że

wpisze spotkanie w swój terminarz, dopasowując do tego resztę dnia. Jane oznajmiła, że będzie zachwycona wizytą Belli, i obiecała twarde ciasteczka z rodzynkami. Ustaliły porę i Bella ruszyła do pracy. Chociaż trochę się spóźniła, zdziwiła się, widząc w biurze Nevila. Wydawał się tryskać nadmiarem energii i podniecenia, jak collie, który czeka, aż treser wyda komendę „skacz”. – Cześć, kochanie – powiedział, wyraźnie zapominając własną zasadę nakazującą utrzymywanie ich związku w tajemnicy przed pracownikami – choć oczywiście wszyscy o tym wiedzieli. – Nevil. – Bella próbowała zamaskować niesmak uśmiechem. – Mogę ci w czymś pomóc? – Za późno do niej dotarło, że zabrzmiało to tak, jakby zwracała się do klienta, a nie kochanka. – Owszem. Możesz pojechać z klientami? Teraz? – Hm, a nie można z tym poczekać, aż wszystko sobie poukładam? Dopiero przyszłam. Nevil spojrzał na zegarek, przypuszczalnie dając jej do zrozumienia, że się spóźniła. – Niestety nie. Oni przyjeżdżają z Londynu, żeby obejrzeć kilka domów. Nie mogą czekać. – A ty nie możesz się tym zająć? Skoro to takie pilne – dodała Bella, przypominając sobie, że Nevil jest jej szefem. – Czekam na telefon – odparł. Więc nic się nie zmieniło, pomyślała Bella, przypominając sobie rozmowę telefoniczną, która przerwała im wczoraj wieczorem. Pominęła, że ją to ucieszyło. – Oczywiście zrobisz to, kiedy ci będzie wygodnie – ciągnął Nevil – ale jesteśmy tu po to, żeby sprzedawać domy. – Jego uśmiech był jadowitą kombinacją sarkazmu i protekcjonalności. Bella miała ochotę krzyczeć. Wczoraj wieczorem chciał zrobić na niej dobre wrażenie, dzisiaj rano z satysfakcją grał rolę szefa. W jednej chwili pozbyła się ostatnich wątpliwości dotyczących zerwania.

W chwili, gdy uporządkuje sprawy państwa Agnew i Jane Langley oraz dotrze do sedna matactw Nevila, zniknie stąd tak, że Nevil nawet się nie zorientuje. – Który dom? – No wiesz, ten, przy którym sporo się napracowaliśmy i teraz jest prawdziwym klejnocikiem. Budzi sporo zainteresowania. – A tak, dom pani Macey. – Patrzyła na niego, ignorując „my”, które sugerowało, że miał coś wspólnego z przygotowaniem domu, i usiłując zachować obojętną minę. – Nadal jest na sprzedaż, tak? Nevil przewrócił oczami. – Jasne, że tak! – W takim razie od razu powinnam się tym zająć! – Uśmiechnęła się z trudem. Na razie nie mogła sobie pozwolić na kłótnię z nim, a na dnie serca byłaby zła, gdyby to on oprowadzał klientów po jednym z domów, które uważała za „swoje”. Poszła po dokumenty. Rozmyślając o domu pani Macey, uroczym, ale usytuowanym na zboczu, bez przestrzeni wokół, zrozumiała możliwy powód, dla którego w tajemnicy sprzedano Borsuczą Chatę. Sąsiadowała z rozległym polem, po otrzymaniu więc stosownych pozwoleń można by tam zbudować eleganckie osiedle. Czy kupcem była firma budująca wart dobrze ponad milion wymarzony dom Nevila, który miał dostać po obniżonej cenie? I ta szybka sprzedaż miała mu w tym pomóc? Nagle wszystko stało się jasne. Nevil spiknął się z deweloperem i planował dzięki oszustwom zostać bardzo bogatym człowiekiem. Belli zrobiło się niedobrze. To był prawdziwy szok. Bezwzględnie potrzebowała pomocy, a jedynym prawnikiem, któremu mogła zaufać, był Dominic. Zanim zdążyła zmienić zdanie, wysłała do niego maila i link do filmu z Nevilem i drugim mężczyzną kopiącym w nocy koło Borsuczej Chaty, prosząc o spotkanie, ponieważ potrzebuje rady. Miała czas na zastanowienie się, co dokładnie mu powie. Kiedy wróciła do głównego biura, Nevila nie było, zamknął się już

w swoim gabinecie. Koledzy odprowadzili ją współczującymi spojrzeniami do wyjścia. Uwielbiała swoją pracę, kochała znajdowanie właściwego domu ludziom: jakby była swatką! Dlaczego Nevil musi być taki chciwy? Dlaczego wszystko psuje? Poczuła ukłucie wyrzutów sumienia. Jeśli naprawdę ją kocha, będzie musiała taktownie z nim zerwać. A potem znaleźć inną agencję. To był minus, ta konieczność zaczynania znowu od początku... Jadąc do domu pani Macey, zastanawiała się, czy to, co robi Nevil, jest nielegalne, czy tylko niemoralne. Na to pytanie odpowiedzi oczekiwała od Dominica; miała nadzieję, że szybko się do niej odezwie. Cała ta sprawa bardzo ją martwiła. Bella lubiła pokazywać klientom dom pani Macey. Zawsze przyjeżdżała przed czasem, żeby w razie konieczności podlać geranium, a niekiedy zerwać kwiaty w ogrodzie i udekorować salonik. Zawsze otwierała okna, by mieć pewność, że w środku nie będzie się unosił odór stęchlizny. Robiąc dzisiaj to wszystko, zadawała sobie pytanie, czy sama też nie jest nieuczciwa. Dom nie miał izolacji przeciwwilgociowej i wymagał wiele pracy, by doprowadzić go do współczesnych standardów, czy powinna więc niczego nie zmieniać, zostawiając tak, by wyglądał na stary, mroczny i mały? Po namyśle uznała, że nie. Swoimi zabiegami sugerowała, jaki może być, jeśli zainwestuje się trochę czasu i pieniędzy. – O Boże, co za widok! – wykrzyknęła kobieta, wysiadając z samochodu. – Niesamowity! Bella się uśmiechnęła. Wiedziała, że jeśli ewentualnym nabywcom podoba się widok, sprawa w połowie jest załatwiona. Do kobiety dołączył mąż. Oboje byli w średnim wieku, a sądząc po samochodzie i ubraniu, mieli pieniądze i dobry gust. Bella modliła się w duchu, by się nie okazało, że szukają drugiego domu. – Dzień dobry! – powiedziała, wyciągając rękę. – Państwo Truelove? Jestem Bella Castle. Proszę do środka. Bella oprowadziła ich po całym domu, oświadczyła, że koniecznie muszą

przeprowadzić pełną ekspertyzę budowlaną, a także uprzedziła o wszystkich wadach, które przyszły jej na myśl, po czym odjechała. Była przekonana, że państwo Truelove są zdecydowani kupić ten dom. Cieszyło ją to ze względu na marudną panią Macey, która będzie podekscytowana – a jeśli taki wyraz nie znajdował się w jej słowniku, to na pewno przyzna, że warto było wydać tę niewielką sumę na poprawienie wyglądu domu. Bella spojrzała na zegarek. Przed spotkaniem z Jane Langley zdąży załatwić większość spraw, które na dzisiaj zaplanowała. Miała tylko nadzieję, że Jane z otwartym umysłem przyjmie jej pomysł, choć na pozór tak bardzo niekonwencjonalny. Po powrocie do biura z ulgą stwierdziła, że Nevila nigdzie nie ma. W tej chwili nie byłaby w stanie z nim rozmawiać, tak bardzo przeraziły ją podejrzenia dotyczące jego poczynań. Jane i Bella usiadły w ulubionym miejscu w ogrodzie, na chwiejnym stole stała taca z herbatą. – Moja droga, bardzo się cieszę, że wpadłaś, ale wyczuwam, że masz inny cel poza ciasteczkami z rodzynkami – powiedziała Jane. – Owszem – odparła Bella. – I od razu przejdę do sedna. Martwisz się koniecznymi naprawami w domu, bo nie wiesz, skąd weźmiesz pieniądze, boisz się, że będziesz musiała się wyprowadzić i tak dalej, prawda? Starszą panią zbiła z tropu ta lista trosk, ale potaknęła. – Tak. – Niewykluczone, że znalazłam rozwiązanie. – Chociaż wcześniej Bella zamierzała powiedzieć wszystko bez wstępów, teraz stwierdziła, że brakuje jej słów. – A jest nim co? Poza kupowaniem losów na loterię? – Sprzedaż części domu. Odpowiedni podział, żebyś ty dysponowała większą częścią parteru, a oni – zaraz do nich przejdę, obiecuję! – żeby mieli salon na dole i oczywiście część ogrodu. Jane milczała, ale też nie zemdlała z przerażenia, dlatego Bella ciągnęła: – Oczywiście najważniejsze jest, żeby znaleźć właściwych ludzi, ale

myślę, że chyba ich mam. Nastąpiło długie, męczące milczenie. W końcu Jane Langley westchnęła. – Och, ja też myślałam o takiej opcji, ale nigdy nie byłabym w stanie tego załatwić. Ale twój pomysł o mieszkaniu na dole, dzięki czemu moi współlokatorzy będą mieli przyzwoity salon i sypialnie, brzmi zachęcająco. Tylko ten ogród! W żadnym razie nie chciałabym stawiać płotu. Z radością podzieliłabym się nim z właściwymi ludźmi, chciałabym jednak go widzieć. Bella pozwoliła sobie odetchnąć. – Nie musisz zaprzątać sobie głowy szczegółami technicznymi, znam kogoś, kto się tym zajmie, a Dominic może dopilnować strony prawnej umowy. Musisz natomiast odpowiedzieć sobie na pytanie, czy jesteś w stanie zaakceptować podział domu i obecność innych ludzi. Chociaż będziesz miała samodzielne mieszkanie. Jane pokiwała głową. – Myślę, że tak, aczkolwiek najważniejszą kwestią jest znalezienie właściwych ludzi, zwłaszcza ze względu na ogród. – Oczywiście. – Bella czekała. Jako agentka nieruchomości nauczyła się, kiedy mówić, a kiedy milczeć. Wielu jej kolegów po fachu, na przykład Nevil, nigdy tego nie pojęło. – Opowiedz mi o nich. Bella oparła się pokusie powiedzenia „Och, od razu ich polubisz”, chociaż była prawie pewna, że tak się stanie. Zdawała sobie sprawę, jakie to irytujące, kiedy ludzie z góry to zakładają. – To emeryci, ale młodzi duchem. Uwielbiają wieś, a kobieta jest zapaloną ogrodniczką. Jane spojrzała na nią czujnie. – Jakiego rodzaju? – Trudno mi na to odpowiedzieć – odparła Bella szczerze – bo nie widziałam jej ogrodu, choć sądząc po tych, które jej pokazywałam (a było ich całkiem sporo), myślę, że ma gust zbliżony do twojego i Alice: bujna roślinność, po części pozostawiona samej sobie, a nie uporządkowane

rabaty. – Będę musiała to sprawdzić, bo wiesz, nie wpuściłabym do swojego ogrodu kogoś, kto uwielbia rzędy szkarłatnego geranium przeplecione granatowymi lobeliami. – Osobiście lubię szkarłatne geranium – powiedziała Bella, myśląc o doniczkach pani Macey. – A może to pelargonie? – Przez głowę przemknęło jej coś, co kiedyś mówiła jej Alice. – Technicznie rzecz biorąc, owszem, ja też je lubię, ale w odpowiednim miejscu. Lobelie również, miewają cudownie intensywny odcień, tylko nie mogą rosnąć w rzędach. – Nie. – Bella znowu na chwilę umilkła. – Muszę przyznać, że choć byli strasznie wybrednymi klientami, naprawdę ich polubiłam. Gdyby Alice myślała o podziale i sprzedaży części domu, bez wahania bym ją do tego zachęcała. – To byłoby rozsądne rozwiązanie dla mnie. – I byłabyś zadowolona z towarzystwa? Jane potaknęła. – Rodzina bardzo chce, żeby ktoś ze mną mieszkał, to znaczy kiedy Dominic się wyprowadzi. – Dominic ma taki zamiar? – Bella zadała to pytanie, zanim zdążyła ocenzurować swoje myśli. – No wiesz, to z założenia nie jest stały układ. – Jasne. – A tak między nami, wydaje mi się, że pomiędzy nim a byłą żoną nie jest najlepiej. Ta wiadomość była niczym cios w splot słoneczny. Przecież skoro się rozwiedli, to chyba nie powinna nadal sprawiać mu kłopotów? Bella przygryzła wargę i pokiwała głową; miała nadzieję, że Jane odczyta ten gest jako wyraz współczucia, a nie rozpaczy. – Więc twoi ludzie mogą być idealnym rozwiązaniem. Bella wróciła do bieżącej kwestii.

– Mam ich przyprowadzić? – Oczywiście. Dla starszej pani to nie może być łatwe, czeka ją fundamentalna zmiana, ale dzielnie stawiła jej czoło. Bellę ogarnął podziw. – Załatwię to. A jeśli będziesz miała najmniejsze wątpliwości, więcej do tego nie wrócimy. To musi odpowiadać ci bez zastrzeżeń. Dominicowi też. – Oczywiście. – Obiecujesz, że nie zgodzisz się na tych ludzi, jeśli nie będziesz pewna? – Tak. Kiedy się z nimi spotkam? Odchodząc na bok, żeby zadzwonić do państwa Agnew z propozycją wizyty u Jane jutro w porze podwieczorku, uświadomiła sobie, że niechcący przedstawiła ich w atrakcyjniejszym świetle, ponieważ nie próbowała na siłę przekonać do nich Jane. Ze wstrzymanym oddechem czekała, aż odbiorą telefon. Mogli od razu odrzucić propozycję, ale chociaż zawsze tak im zależało na samodzielnej nieruchomości, odnosiła wrażenie, że przynajmniej zastanowią się nad tym pomysłem, chociażby po to, żeby obejrzeć ładny dom. I na szczęście miała rację. Zaintrygowała ich. Oczywiście niczego nie obiecywali, ale tego Bella się nie spodziewała. Po skończonej rozmowie ogarnęła ją ulga, a równocześnie niepokój. Przypuśćmy, że tych troje ludzi, którym tak bardzo pragnie pomóc, nie przypadnie sobie do gustu? – Czy mogą odwiedzić cię jutro, jeśli naturalnie ci to odpowiada? – W czasie podwieczorku? Świetnie. Bella czuła ostrożny optymizm. Niewykluczone, że jej plan jednak wypali. – Przyjadę z nimi, żebyś nie musiała przyjmować ich sama. Dzięki temu unikniemy niezręcznej sytuacji. – Myślę, że Dominic także będzie. – Wspaniale. Pozornie cieszyła się, ponieważ obecność Dominica doda Jane pewności

siebie. Nie mogła jednak udawać, jaki jest prawdziwy powód tej radości. Chciała się z nim zobaczyć, ponieważ w końcu przyznała sama przed sobą, że jest w nim zakochana tak samo jak dawniej. Dłużej nie może ciągnąć tej maskarady z Nevilem. Nawet gdyby Dominic nie był wolny albo zupełnie się nią nie interesował, wolałaby zostać sama, niż wiązać się z kimś innym. A jeśli on będzie tu jutro, niewykluczone, że trafi się okazja, żeby porozmawiać z nim o Nevilu i jego poczynaniach.

Rozdział 24

Poczucie obowiązku kazało Belli wrócić do biura, chociaż po spotkaniu z Jane miała ochotę pojechać do domu. Ale dopiero minęła piąta, postanowiła więc, że się upewni, czy przed weekendem wszystkie sprawy są podopinane. Nevil znowu był w głównej sali i najwyraźniej na nią czekał. – Gdzieś ty była przez cały dzień? Nadal był nakręcony i kojarzył się Belli z pełnym entuzjazmu psem, tylko że tym razem nie tak niewinnym jak podskakujący collie. Może nie doczekał się telefonu albo wieści nie były dobre. – Pokazywałam dom pani Macey. Zostawiłam ci na biurku szczegółowe notatki. Państwo Truelove złożyli bardzo szczodrą ofertę, i to pomimo wszystkiego, co powiedziałam o konieczności prac, w tym założenia izolacji przeciwwilgociowej. – Bella, wiem, że jesteś świetna w tej pracy, w przeciwnym razie nie byłoby cię tutaj, ale czy przez cały czas musisz podkreślać negatywy? Ponieważ Bella czuła, że jest o wiele lepsza w tej pracy niż on, zignorowała jego słowa. – Wyjaśniłam, że we wszystkich zaznaczonych miejscach należy założyć izolację – spojrzała na niego, uśmiechając się bez emocji – ale oni i tak zdecydowali się na kupno. – Urwała, po czym po chwili dodała: – Nie zastałam cię po powrocie, a później byłam zajęta. Nevil przepraszająco wzruszył ramionami.

– Przepraszam, jestem trochę zdenerwowany. Napijesz się herbaty? Bella miała herbaty po dziurki w nosie, ponieważ jednak Nevil nigdy nie proponował, że sam ją zrobi, zgodziła się: – O, tak! Bardzo proszę! – Tina? – zwrócił się Nevil do sekretarki. Więc jednak nie zamierzał sam zrobić herbaty. Tu też bez zmian. Gdyby Bella o tym wiedziała, odmówiłaby. – Jak się miewa Alice? – zapytał, kiedy Tina przyniosła do gabinetu tacę. Nigdy nie interesował się Alice – coś musiało być bardzo nie w porządku. – Och, świetnie. Wyjeżdża na długi weekend. – Naprawdę? A dokąd? Do jakiegoś cichego miejsca, gdzie mają specjalne oferty dla emerytów? – Nevil! To nie było miłe! – Ale to prawda. Jest emerytką. Alice urządziła małe przyjęcie z okazji sześćdziesiątych urodzin, na które zaprosiła też Nevila. – Może i tak, ale wcale nie jedzie do Budleigh Salterton, Bournemouth czy innego podobnego miasta. – Przepraszam, że okazałem zainteresowanie. Więc dokąd jedzie z tą swoją grupą? – Do Marrakeszu. I jedzie z mężczyzną. Nevil wyglądał na zszokowanego. – Tak. Młodszym od niej. Bella za późno sobie uświadomiła, że zdradziła Nevilowi, że w weekend będzie sama w domu. Nie wiadomo czemu Nevil nie lubił zostawać na noc u Belli, jeśli w domu była Alice. Jaki mogłaby wymyślić pretekst, żeby go nie zaprosić? – Hej! – wykrzyknął z wyraźnym zmieszaniem. – Masz wolną chatę! Moglibyśmy imprezować przez cały weekend! Jaka szkoda, że muszę wyjechać!

– Och. – Bella nie była pewna, czy dostatecznie przekonująco udała rozczarowanie. – Dokąd? Służbowo czy dla przyjemności? – Służbowo! Nie zostawiłbym cię samej przez cały weekend, gdyby to nie było ważne! – odparł z oburzeniem. – Nie, muszę się spotkać z pewnymi ludźmi, szczegółów nie mogę podać, ale to męskie spotkanie i bez dwóch zdań kwalifikuje się jako służbowe. – Masz prawo do wolnych weekendów, Nevil – powiedziała Bella łagodnie – to znaczy, jeśli nie jesteś w biurze. – Sama zawsze lubiła pracować w soboty, gdy zachodziła taka potrzeba, ale Nevil nigdy się do tego nie palił, coś więc się działo. – Skarbie, dobrze o tym wiem! Przykro mi, że nie mogę spędzić z tobą tego weekendu, możesz mi jednak wierzyć, że to się opłaci, i to bardzo. Bella się uśmiechnęła i wzięła głęboki wdech. Miała zamiar zapytać go o Borsuczą Chatę – po raz kolejny. Tym razem uzyska odpowiedź. – Nevil, naprawdę chciałam porozmawiać z tobą o... Zadzwoniła jego komórka. Nevil złapał ją i przycisnął do piersi. – Przepraszam, skarbie, to poufne. Bella ze złością wzięła puste kubki i wyszła z jego gabinetu. No nie, liczba poufnych telefonów do Nevila stawała się śmieszna! Nawet bez tego filmu, na którym w środku nocy kopie dziurę w ziemi, zaczęłaby coś podejrzewać. Dawniej nigdy nie odbierał poufnych telefonów. Przygotowywała się psychicznie do powrotu do jego gabinetu, kiedy zadzwonił telefon na jej biurku. Tuż po wpół do szóstej przełączono do niej rozmowę z głównej linii. Podniosła słuchawkę. – Bella Castle. – Dzień dobry. Strasznie mi przykro, że dzwonię tak późno w piątek – powiedział męski głos. – Wszystko w porządku, dopiero minęło wpół do szóstej. Jeszcze pracujemy. – Ale to późno na pytanie, czy moglibyśmy z rodziną obejrzeć dom –

ciągnął wyraźnie zestresowany mężczyzna. – Wcale nie, możemy się umówić... zaraz, mówi pan, że chce obejrzeć dom teraz? – Wie pani, czas nas goni. Poprzedni dom sprzedaliśmy, więc nowy kupimy za gotówkę, ale w poniedziałek musimy się wyprowadzić, a nie mamy dokąd. – Ojej. – A w środę moja żona ma termin. Co nie znaczy, że dzieci zawsze rodzą się w terminie... Bella podjęła decyzję. – Dobrze, chętnie pokażę panu nieruchomość, choć wątpię, żeby sprzedający ucieszył się z naszej wizyty o tej porze. – Ale mnie chodzi o dom na tym nowym osiedlu. – Aha. To da się zrobić. Po półgodzinie – Nevil nadal nie wyściubił nosa z gabinetu – Bella zebrała dokumenty potrzebne do prezentacji domu. Nevil zdobył kontrakt na sprzedaż nowego osiedla, ale potem osiadł na laurach, poza zamieszczeniem ogłoszenia w gazecie nie robiąc nic, by pozyskać nabywców. Ta para przeczytała ogłoszenie i bardzo im zależało na obejrzeniu domu. Bella napisała Nevilowi notkę z wyjaśnieniem, czym aktualnie się zajmuje, po czym wyszła z biura. Kiedy zaparkowała samochód, na schodach jednego z domów z trzema sypialniami zobaczyła rodzinę i od razu wiedziała, że to jej klienci. Oczekiwała samych rodziców, ale przed sobą miała kobietę w zaawansowanej ciąży z wielkim niemowlęciem na rękach i udręczonego młodego mężczyznę z kilkulatkiem przyczepionym do nogi. Nic dziwnego, że tak się śpieszyli z kupnem. – Może potrzymam dziecko? – zapytała później, kiedy się zorientowała, że rodzice nie są w stanie myśleć, mając dzieci tak blisko. Pani Archer zaglądała do wbudowanych szaf, żeby się zorientować w ich rozmiarach,

i przy otwieraniu drzwi już dwukrotnie uderzyła niemowlaka w główkę. – Jest bardzo spokojny – powiedziała. Bella zdążyła sama się o tym przekonać. Niemowlak ledwo mruknął, kiedy dostał drzwiami. Wyciągnęła ręce i zaraz zatoczyła się pod jego ciężarem. Malec ważył tonę. – Wielki chłopak z niego. Ile ma miesięcy? – Dziesięć – odparła matka szorstko. – Owszem, wiem, że będę miała pełne ręce roboty. Dlatego musimy mieć gdzie mieszkać! Bella poprawiła ogromne dziecko w ramionach. – W domu są trzy dwuosobowe sypialnie, a parter jest doskonale zaprojektowany dla rodzin. – Te sypialnie nie są zbyt przestronne, prawda? – zapytała pani Archer. – Mieści się w nich podwójne łóżko – odparła Bella obronnym tonem. – A te domy mają bardzo konkurencyjną cenę. W jednej z sypialni można wstawić piętrowe łóżko. Pani Archer kiwnęła głową i poszła obejrzeć łazienkę. – Mogłaby pani wyjaśnić system grzewczy? – zapytał jej mąż, nadal z nieodłącznym malcem przy nodze. Bella zrobiła, co w jej mocy, ale zdawała sobie sprawę, że po prostu powtarza to, co jej powiedziano, i nie do końca rozumie subtelne szczegóły. – No i jest broszura – zakończyła. Parter był lepiej zaprojektowany niż piętro, w tej kwestii wszyscy się zgodzili. – Klienci mówią, że jeśli w rodzinie są dzieci, świetnie sprawdza się jadalnia z aneksem kuchennym – powiedziała Bella. – A widok na ogród oznacza, że można mieć na oku bawiące się maleństwa. – Dotarło do niej, że brzmi to nieznośnie ckliwie, i postanowiła nic więcej nie mówić. Albo dom im się spodobał i go kupią, albo nie. Pół godziny później z ulgą zamknęła za nimi drzwi. Nie tylko udało jej się oprowadzić klientów bez żadnej szkody dla domu i dzieci, ale zdecydowali się na kupno!

– To bardzo dobra wiadomość – powiedziała, przyglądając się, jak wsadzają swoje pociechy do samochodu i przypinają pasami w fotelikach; zastanawiała się przy tym, czy sama kiedykolwiek będzie chciała mieć dzieci. – Szybko załatwię formalności i przy odrobinie szczęścia niedługo będziecie mogli podpisać umowę. – Proszę załatwić to jak najszybciej – odparł pan Archer. – Do przeprowadzki mieszkamy u matki Dawn. Bella kiwnęła głową. – Rozumiem. Dopilnuję, żeby wszystko zostało załatwione od razu. W biurze nikogo nie było. Otworzyła drzwi, postanawiając przekazać sprzedaż domu koledze, który miał dyżur w sobotę. Kiedy włączyła kserokopiarkę, żeby skopiować dla Archera broszurę o ogrzewaniu, zobaczyła, że na szybie maszyny leżą jakieś plany. Podniosła kartki. Często się zdarzało, że ktoś zabierał kopie, zostawiając w urządzeniu oryginał. Zrobiła swoją kopię, po czym uznała, że powinna odłożyć plany na miejsce. Przyglądając się im, uświadomiła sobie, że to plany nieruchomości, którą jakiś czas temu sprzedali. Pamiętała to bardzo wyraźnie. Sprzedaż odbyła się na zamkniętej aukcji i klienci Belli – liczna, nieporządna rodzina, która długo szukała odpowiedniej siedziby – przegrali z klientem Nevila. Rozłożyła plan i przekonała się, że naniesiono na niego poprawki. Obok starego wiejskiego domu widniały linie obejmujące sąsiadujące działki. Przyjrzawszy się im dokładnie, pojęła, że cały ten obszar przeznaczono do rozbiórki, a w miejscu starych zabudowań miał powstać supermarket. Czy w tym rejonie naprawdę jest potrzebny kolejny supermarket? Kiedy pokazywała dom tamtej rodzinie, jedną z zalet była bliskość kilku sklepów Tesco. A teraz ci ludzie – inni zresztą też – zostali pozbawieni tak potrzebnego im dachu nad głową. Zmęczona i przygnębiona, postanowiła wrócić do domu. Wiedziała, że za tym wszystkim stoi Nevil.

Rozdział 25

Alice usiłowała się spakować. Wszystkie jej zalety, o których istnieniu Michael był głęboko przekonany, wszystkie powody, które, jak oznajmił, sprawiły, że się w niej zakochał, teraz ją opuściły. Pogrążyła się w otchłani niezdecydowania. Jaka pogoda może być w Marrakeszu? Upalnie i sucho czy raczej upalnie i wilgotno? Nie chciała zabierać za wiele bagażu, wyglądałaby przez to na niemądrą i niezdecydowaną, ale też nie zamierzała pozbawić się czegoś, co może okaże się potrzebne. – Dobra – powiedziała na głos. – Wyrzucamy wszystko, co do niczego nie pasuje. To okazało się łatwiejsze; Alice zaczęła tworzyć kombinacje z różnych elementów. Dodała jeszcze długą czarną sukienkę z bawełnianego dżerseju dobrej jakości, kilka szali i uznała, że jest spakowana. Znowu zalała ją ekscytacja, którą stłumiły problemy z pakowaniem. Tym razem jednak cudowne wyczekiwanie na wyjazd w nowe miejsce z atrakcyjnym mężczyzną, w którym była zakochana jak nastolatka, psuła perspektywa uprawiania seksu po raz pierwszy od wielu lat. Z jednej strony myśl budziła miłe dreszcze, była magiczna i sprawiała, że Alice z pożądania wstrzymywała oddech. Ale czy wszystko będzie działało? Czy ona będzie wiedziała, co robić? A co, jeśli Michael z odrazą wycofa się na widok jej już niemłodego ciała? Cóż, jeśli tak zrobi, to trudno, pomyślała, i choć będzie jej bardzo smutno – prawdę mówiąc, to złamie jej

serce – w żaden sposób nie mogłaby nic na to zaradzić. Z tą rozsądną i praktyczną myślą poszła do łazienki z nożyczkami, woskiem i farbą do włosów, by dołożyć wszelkich starań. Zrobiła, co w jej mocy, zerknęła na zegarek i zadzwoniła do salonu kosmetycznego z pytaniem, czy znajdą czas, żeby zrobić jej pedikiur. Było coś w jaskrawo pomalowanych paznokciach u stóp, co ją pocieszy, gdyby sprawy potoczyły się źle. W końcu, nadal dręczona huśtawką nastrojów, które przechodziły od rozkosznego wyczekiwania do najgłębszej rozpaczy wywołanej perspektywą jego niesmaku na widok jej nagości, ruszyła do domu Michaela. Uznała, że biorąc wszystko pod uwagę, jest szczęśliwa. I bardzo podniecona. Michael ucieszył się na jej widok, co ją usatysfakcjonowało. Tulił ją mocno i długo i obawy Alice zblakły. – To cały twój bagaż? – zapytał, kiedy skończył ją całować. – Jedziemy tylko na weekend – odparła, wygładzając ubranie. – Tak, ale długi! – Michael objął ją w talii i przyciągnął do siebie. – Wiem. Nie chciałam za dużo zabierać, a zresztą nieważne, jak mało rzeczy się bierze, zawsze nosi się tylko połowę. Wybuchnął śmiechem. – Sztuka polega na tym, żeby wiedzieć, która to połowa. Dobrze, zbieramy się? Po chwili samochodem Michaela jechali na lotnisko. Nevil usprawiedliwił swoją nieobecność w czasie weekendu, ale może będzie chciał zobaczyć się z nią w piątek wieczorem. Bella właśnie się zastanawiała, co, jeśli w ogóle coś, powinna z tym zrobić, kiedy do niej zadzwonił. – Tak mi przykro, skarbie, mówiłem już? Wyjeżdżam do Sussex, jak tylko skończę z tymi dokumentami. Bella bardzo chciała wypytać go o szczegóły, wciąż przed oczyma miała

plany, które znalazła w kserokopiarce, ale orientowała się, że na żadne wyjaśnienia nie może liczyć, powiedziała więc: – W takim razie do zobaczenia w poniedziałek. – Jesteś bardzo wyrozumiała. – Nevil nie krył ulgi. – Jestem, choć kilka rzeczy mógłbyś mi wytłumaczyć. Niewykluczone, że całkiem dobrze bym je zrozumiała. – Bello, co masz na myśli? – zapytał z wyrzutem. – Nieważne, Nevilu. Rób, co musisz zrobić, i baw się dobrze w czasie weekendu. – Prawdziwy skarb z ciebie. – Wiem – zgodziła się. – Cześć. Było późno; zrobiła sobie kanapkę, potem poszła na piętro przygotować kąpiel. Na widok rozrzuconych po domu rzeczy Alice zaczęła się zastanawiać, co u niej. Miło było myśleć o kimś innym, w jej życiu w tej chwili panował straszny bałagan. Dominic się nie odezwał. Otrzymał jej maila? A może po prostu nie jest w stanie jej pomóc? Położyła się, zmęczona i nieco przygnębiona. Od razu po przebudzeniu wiedziała, że to będzie pogodna letnia sobota. Ucieszyła się, bo to znaczyło, że spotkanie państwa Agnew i Jane może się odbyć w ogrodzie, najpiękniejszej części domu, o którą też najbardziej martwiła się starsza pani. Odkąd Bella zasugerowała, że przecież Jane może spać na parterze, pani Langley prawie wcale nie wchodziła na piętro. Państwo Agnew będą musieli przez kilka tygodni tolerować obecność robotników, jeśli chcą natychmiast się wprowadzić. O ile w ogóle zechcą, a Jane się na to zgodzi. Wiedziała, że to dość radykalne rozwiązanie dwóch odmiennych problemów. Zwykle właściciel wielkiego domu podejmował decyzję o podziale i dopiero potem szukał kupców, którzy akceptowali własność części nieruchomości i nie umieszczali na szczycie swojej listy wymagań „wolno stojący”.

Propozycja Belli oznaczała całkowitą zmianę nastawienia. Jeśli jednak Jane polubi państwa Agnew tak bardzo, jak przypuszczała, układ może okazać się idealny. Dotarło do niej, że nie mogłaby powiedzieć Nevilowi o swoim niekonwencjonalnym posunięciu, nawet gdyby nie podejrzewała go o przestępczą działalność. On by tego nie zrozumiał. Kiedy go poznała, musiała się pogodzić z faktem, że jego podejście do handlu nieruchomościami było bardziej biznesowe, ona natomiast uważała, że chodzi w nim raczej o ludzi i różne osobowości. Miała szczerą nadzieję, że w tym przypadku nie popełnia błędu. Państwo Agnew w końcu znajdą miejsce do życia, które pokochają, a Jane przestanie się martwić, że niedługo będzie musiała się wyprowadzić z tego wielkiego domu, zanim zwali się jej na głowę. Wyszła z herbatą do ogrodu, trochę smutna, że Alice z nią nie ma. Poranki, kiedy można było zjeść śniadanie na dworze, nie zdarzały się zbyt często. A z drugiej strony Alice była w Marrakeszu z sympatycznym mężczyzną, pewnie może zjeść śniadanie, gdzie tylko zechce. Bella uśmiechała się smętnie, popijając herbatę. Co zrobiła źle? Miała dwadzieścia kilka lat i łaknęła przygód, a jednak to jej sześćdziesięcioletnia matka chrzestna wyruszyła do egzotycznego kraju z cudownym mężczyzną na romantyczny weekend życia – szczerze jej życzyła, by taki był. Westchnęła. Może kiedy będzie w wieku Alice, wszystko dobrze się ułoży. Zrobiła pranie i znowu weszła na Internet. Wpisała nazwisko Nevila, próbując znaleźć fotografię każdej osoby, z którą był związany. Problem polegał na tym, że na filmie nie dało się dostrzec szczegółów. Przypuszczalnie nie rozpoznałaby Nevila, gdyby tak dobrze go nie znała. Poza tym wyskoczyło jej wiele łączących się z nim osób, ale pod żadnym zdjęciem nie widniał opis „podejrzany deweloper”. Gdyby tylko mogła zapytać Tinę! Mieszkała tu od urodzenia i najwyraźniej znała wszystkich w hrabstwie i poza nim. Dopóki jednak

Bella nie będzie dysponowała konkretnymi faktami, nie może wplątywać Tiny. Gdyby Nevil się o tym dowiedział, kobieta straciłaby pracę. W obecnej sytuacji mogła się poradzić tylko Dominica. Żałowała, że nie odpowiedział na jej maila, bo teraz musiała liczyć na to, że spotka go u Jane. Wyruszyła do Jane tuż po wpół do czwartej. Państwo Agnew już tam byli, jak zwykle pojawili się wcześnie. Siedzieli w samochodzie zaparkowanym w sporej odległości od domu. Bella się tego spodziewała. – Witajcie! – zawołała wesoło, choć zupełnie tak się nie czuła. Tak bardzo chciała, żeby jej plan wypalił, choć doświadczenia z państwem Agnew z przeszłości kazały jej w to powątpiewać. – Mamy szczęście, że pogoda dopisała, prawda? Pani Agnew wysiadła z samochodu. – Prawda. Co za cudowny dom. Szkoda, że nas na niego nie stać. Bella cicho się zaśmiała. To zawsze był ich problem: upodobanie do rezydencji i budżet wystarczający na szeregowiec. – To kilkaset tysięcy więcej, niż możecie sobie pozwolić – powiedziała. – Zresztą nie jest na sprzedaż. Pani Langley zdecyduje się na to tylko w ostateczności, a to jeszcze potrwa. Pan Agnew także wysiadł i wszyscy oparli się o samochód. – Więc o co chodzi? – Zasadniczo rzecz polega na tym, że pani Langley nie chce się wyprowadzić, ale utrzymanie domu wymaga dużo pracy, a ona nie ma pieniędzy. Gdyby dało się dom podzielić – a znam osobę, która świetnie się na tym zna – nadal mogłaby tu mieszkać, wy natomiast mielibyście na własność część wspaniałego domu i rozległego płaskiego ogrodu. W skład waszej części wchodziłby co najmniej jeden wielki salon i kuchnia na parterze, a także tyle pomieszczeń na piętrze, ile potrzebujecie... – Wstrzymała oddech. Uświadomiła sobie, że w tę sprawę zainwestowała więcej emocji, niż wymagało czysto profesjonalne podejście.

– Najbardziej w pani lubimy to, że pani zależy – powiedziała pani Agnew. – Myślę, że chce pani równie mocno jak my, żebyśmy mieli nasz wymarzony dom. Bella się roześmiała. – Chyba jednak nie równie mocno. – A przy okazji, dowiedziała się pani czegoś o tych mężczyznach kopiących w ogrodzie Borsuczej Chaty? – zapytała pani Agnew. Bella nigdy im nie wspomniała, że podobno jest zaręczona z jednym z nich. – Jeszcze nie, ale nad tym pracuję. – Przykro mi, że nie złożyliśmy oferty, ale w tych okolicznościach... Bella pokręciła głową. – Nie! Rozumiem was. Widok dwóch mężczyzn kopiących tam, gdzie spodziewaliście się borsuków, musiał być okropnym szokiem! – Obie się uśmiechnęły. Jeśli tak to ująć, w całej sytuacji było coś zabawnego. – Ale uważam, że ta propozycja będzie wam bardziej odpowiadać. Poza pozycją „wolno stojący” spełnia wszystkie wasze wymagania. – Mrugnęła znacząco do pani Agnew. – Jest nawet altana, a wydaje mi się, że już się pani pogodziła z koniecznością rezygnacji z tego punktu, prawda? – Rzeczywiście! – A także mnóstwo zabudowań do przechowywania kolejek – zwróciła się Bella do pana Agnew. – Choć niewykluczone, że będzie pan potrzebował pomocy przy ich opróżnianiu. Pani Agnew westchnęła z ekscytacją. – Możemy już iść? Nie mogę się doczekać! Bella otworzyła furtkę. Na środku trawnika zobaczyła Jane Langley, która stała ze splecionymi rękoma. Miała na sobie śliczną jedwabną suknię, w której przyszła na swój urodzinowy obiad, i Bella zrozumiała, że starsza pani ubrała się elegancko, ponieważ się denerwuje. Bella także się denerwowała. Jeśli plan spali na panewce, będzie musiała pocieszać trzy rozczarowane osoby – nie licząc siebie.

– Jane! To pan i pani Agnew, a to Jane Langley. – Bardzo mi miło – powiedziała pani Agnew. – O, szczygieł! Cudownie! Przepraszam, rozproszył mnie. Jane Langley z uśmiechem uścisnęła dłoń pana Agnew. – To zachwycające ptaszki, prawda? Lubicie ptaki? – Uwielbiamy – odparła pani Agnew. – Jednym z głównych powodów, dla których chcieliśmy się przeprowadzić na wieś, są dzikie zwierzęta. W Oksfordzie mamy borsuki i lisy, które też bardzo lubię, ale tutaj jest więcej ptaków. – Nie przeszkadzają mi dzikie zwierzęta, dlatego nie mam kota. Chciałaby pani obejrzeć ogród, pani Agnew? – Z wielką przyjemnością! Ale proszę mówić nam po imieniu. Ja jestem Imogen, a mój mąż to Alan. – A ja na imię mam Jane. – Starsza pani uśmiechnęła się serdecznie. – Proszę za mną. Obie kobiety ruszyły przez trawnik, rozmawiając z ożywieniem. Pan Agnew i Bella wymienili spojrzenia. – Wygląda na to, że doskonale się rozumieją! – powiedział. – Orientuje się pani, czy pani Langley tak jak moja żona pozwala borsukom ryć w trawniku? Bella się roześmiała. – Owszem, pozwala. Jak na zapaloną ogrodniczkę jest bardzo tolerancyjna. Mówi, że równie dobrze może je zaprosić do siebie, skoro tak trudno utrzymać je na odległość. Dołączymy do nich? Pani Agnew i Jane rozmawiały o ogrodnictwie z zapałem, który Bella i jej towarzysz podziwiali, ale nie do końca podzielali. – Och! Clematis armandii! Od lat próbowałam je hodować! Zwykle udawało mi się przeprowadzić je przez dwie zimy, później usychały – mówiła Imogen Agnew. – To moja trzecia próba – przyznała Jane. – Minęło kilka lat, więc jestem optymistką.

– A co to za róża? Ma śliczny zielony środek! – „Madame Hardy”. Lubisz róże? – O, tak. Gdybym mogła hodować tylko jeden gatunek kwiatów, to byłyby róże... Alan Agnew podszedł do żony, Bella zaś została z tyłu. Usiadła w cieniu altany i wyjęła telefon, żeby sprawdzić, czy dostała wiadomość od Alice. Alice była dorosła i w ogóle, ale Bella odnosiła wrażenie, że zrobiła wielki krok w relacjach z Michaelem na wczesnym etapie ich związku. Byłoby strasznie, gdyby wszystko potoczyło się źle. Wiadomość: Cudownie się bawię bardzo by ją uspokoiła. Od Alice nie było wiadomości, za to odezwał się Dominic. Wyjeżdżałem, ale mam nadzieję, że na weekend wrócę. Sprawy trochę się skomplikowały. D. Esemes był krótki, mimo to na kilka sekund Bella poczuła się jak w niebie, bo Jane nie wiedziała na pewno, czy Dominicowi uda się przyjechać. Zaraz zganiła się w duchu za to żałosne zachowanie i uznała, że powinna podejść do pozostałych. Może być potrzebna. Już miała ruszyć do warzywniaka, gdzie Jane i państwo Agnew oglądali fasolę, kiedy zobaczyła samochód Dominica, pozostała więc na miejscu. Dominic pomógł Dylanowi wysiąść. Niezdolna się powstrzymać, pomachała do nich. – Cześć, Dylan! Chłopczyk uśmiechnął się do niej anielsko. – Cześć. Możemy pójść na huśtawki i lody? – Najwyraźniej zapamiętał ostatnie spotkanie z Bellą. – Cóż, pewnie nie teraz, ale wiem, że ciocia twojego... ciocia Dominica ma starą wannę, do której możemy nalać wody i wykąpać się w niej. Wziąłeś kąpielówki? – Cześć, Bello – powiedział Dominic i pocałował ją w policzek. Serce jej skoczyło w piersiach na jego widok. Wyglądał niesamowicie przystojnie w dżinsach i sportowej koszuli, ale Bella sobie uświadomiła, że

mógłby mieć na sobie tylko kalesony, a i tak by się jej podobał. – A ty wzięłaś swoje? – zapytał. Bella się zarumieniła. – Co? Strój kąpielowy? Nie. Pracuję. Państwo Agnew tu są. Wygląda na to, że świetnie dogadują się z Jane. – Po części dlatego tu przyjechałem. Ciocia Jane powiedziała mi o twoim planie i chociaż jest nieco fantastyczny, myślę, że może się udać. Ale dla cioci to bardzo poważna decyzja. Uznałem, że powinienem jej w tym pomóc. – Nie musi dzisiaj o niczym decydować. To wstępne spotkanie, chodziło mi o przekonanie się, czy pomysł choć w przybliżeniu jest możliwy. Dominic kiwnął głową. – A przy okazji, dostałem twojego maila, ale nie miałem czasu, żeby poważnie się nad nim zastanowić. – Mam nadzieję, że ci nie przeszkadza, że wykorzystałam adres z twojej teczki. Nie wiedziałam, do kogo innego mogłabym się zwrócić. – To dość skomplikowane. Bella zauważyła, jak Dylan szarpie Dominica za rękę, i pojęła, że to nie jest odpowiednia chwila na dyskusję. Kucnęła. – Masz ochotę się czegoś napić? W tym upale strasznie chce mi się pić. Dylan pokiwał głową. Dominic spojrzał na chłopczyka. – Jeśli zgodzisz się pójść do domu z Bellą, Dyl, ja poszukam cioci Jane i poznam wreszcie pana i panią Agnew, o których tyle słyszałem. – Ostatnio widziałam ich w warzywniaku, ale mogli już przejść do cieplarni – powiedziała Bella. – Chodźmy, Dylan. Przypadkiem wiem, że w lodówce są sorbety. I lody na patyku. – Wiedziała, bo na prośbę Jane na początku tygodnia zrobiła dla niej zapasy. – Super – odparł Dylan, a Dominic i Bella spojrzeli na siebie.

Rozdział 26

Dorośli, jak teraz Bella o nich myślała, poświęcali dużo czasu na obchód domu, a ona doskonale bawiła się z Dylanem. Zawsze potrafiła porozumieć się z dziećmi, zwłaszcza takimi jak on. Żałowała tylko, że nie może mieć takiej samej pewności, że Dominic ją lubi. Oczywiście orientowała się, że uważa ją za miłą osobę, w przeciwnym razie nie zgodziłby się zostawić Dylana pod jej opieką, podczas gdy sam towarzyszył ciotce, na wypadek gdyby trzeba było przedyskutować jakieś kwestie prawne. Ale czy „lubił” ją w sposób, w jaki Michael lubi Alice? Nie zdradzał swoich myśli. Jane pozwoliła zbadać zawartość zabudowań gospodarczych i w jednym Bella z Dylanem znaleźli parę interesujących rzeczy, między innymi namiot, który, wykorzystując linę i gałąź jabłoni, Belli udało się rozbić. Namiot nie nadawał się do spędzenia nocy na szczycie góry, ale była z niego rewelacyjna kryjówka na słoneczne popołudnie w ogrodzie. Stara balia wypełniona wodą zapewniała obojgu ochłodę. Wysmarowany kremem z filtrem Dylan miał na sobie tylko spodenki i czapkę. Bella nadal była w sukience, przemoczonej do suchej nitki. Zatknęła ją za nogawki majtek i pożyczyła trochę kremu. Kiedy sprawdzała, czy nadal potrafi stać na rękach, dotarło do niej, że ma widownię: obserwowali ją jej klienci i Dominic. Dylan był w namiocie. – Hej! – powiedziała, stając na nogi. – Jak wam idzie? – Dom jest piękny! – oznajmiła Imogen Agnew z ekstazą.

– I wystarczająco duży na dwie rodziny – dodała Jane. – Będziemy musieli się zastanowić, jak go podzielić – powiedział Alan Agnew. – Mógłbym jeszcze raz się po nim przejść? – I oczywiście trudno będzie go wycenić – westchnęła jego żona. – W tym miejscu wkracza przyjacielska agentka nieruchomości – oznajmiła Bella. – Oraz dobry prawnik – uzupełnił Dominic. Jane wybuchnęła śmiechem. Bella się ucieszyła, widząc ją zrelaksowaną, jakby myśl o współlokatorach, którzy zdejmą jej z ramion troskę o dom, już zaczynała na nią oddziaływać. – Nie zwracaj uwagi na tych przemądrzałych profesjonalistów – powiedziała – tylko wracaj do domu i dobrze się rozejrzyj. Nie musisz się śpieszyć. Ja zrobię herbatę. – Pomóc ci? – zapytała Bella. – Nie, nie. Ty jesteś zajęta – odparła Jane, mrugając do niej znacząco. Bellę ogarnęło zakłopotanie i ucieszyła się, kiedy Dylan wyszedł z namiotu. – Stań znowu na głowie! – powiedział. – I chodź w kółko! Chciał, żeby zrobiła gwiazdę; Bella była zadowolona, że miała czas poćwiczyć, zanim zaprezentuje Dominicowi swój rzadki talent. Spojrzała na niego. – Tak, chodź w kółko – powiedział. – Bardzo chciałbym to zobaczyć. Żartował z niej, ale jej to nie przeszkadzało; wręcz przeciwnie, ze wstydem sobie uzmysłowiła, że cieszy ją okazja do popisania się. Cudownie było choć przez chwilę poczuć się beztrosko i radośnie. Frontowy trawnik Jane Langley był rozległy. Bella zajęła pozycję, po czym zdołała czterokrotnie się obrócić. Kiedy się wyprostowała, brakowało jej tchu i kręciło jej się w głowie. Dominic i Dylan patrzeli na samochód, który przed momentem zaparkował przed furtką. – Mamusia! – zawołał Dylan. – Mamusia tu jest! Spojrzał pytająco na Dominica, którego rysy stwardniały.

Zanim jeszcze Celine wysiadła z samochodu, Bella już wiedziała, że będzie awantura. Celine szybkim krokiem maszerowała ku nim przez trawnik. Macierzyństwo jej nie zmieniło, pomyślała Bella. Nadal była tą zadbaną pięknością co dawniej. Bella poczuła się jak obszarpaniec w swojej mokrej sukience i z wilgotnymi włosami. Nic dziwnego, że nie podobała się Dominicowi, skoro w jego typie była zgrabna i elegancka Celine. – Dylan! – warknęła Celine. – Chodź tu! Przerażony i zdezorientowany chłopiec podbiegł do niej. Celine zabrała z leżaka jego ubrania. – Wsiadaj do samochodu, kochanie – poleciła nieco łagodniejszym tonem. – Tatuś tam jest. Bella i dostrzegła skurcz bólu na twarzy Dominica, gdy to usłyszał. Na początku to on był tatusiem, a teraz został zdegradowany. Celine odwróciła się do niego: – Na litość boską, Dominic! Nie zauważyłeś, że jest przeziębiony? Co ty sobie myślałeś, pozwalając mu się przemoczyć? – Przesunęła wzrok na Bellę i zmarszczyła czoło. – Bella? To ty? Bella wyciągnęła sukienkę z majtek, żałując, że nie może uciec gdzie pieprz rośnie. – Przepraszam, nie zauważyłam, że Dylan jest zaziębiony. Ale dzisiaj jest taka piękna pogoda, na pewno nic mu nie będzie. – Ja to ocenię, jeśli pozwolisz! – odparła Celine. – A poza tym to Dominic miał się nim opiekować. – Ściągnęła usta. – Nie jestem pewna, czy pozwolę ci się z nim widywać, skoro nie potrafisz mu zapewnić właściwej opieki. Bella musiała się za nim wstawić. – No naprawdę, Celine, to nie jest wina Dominica, a Dylan miło spędził czas. – Przepraszam, ale dlaczego właściwie tu jesteś? – zapytała Celine. – Nic nie rozumiem. Jesteś z Dominikiem? Bella znowu się zarumieniła. – Pracuję... – Dotkliwie zdawała sobie sprawę z przemoczonej,

pogniecionej i chyba brudnej sukienki, tuszu prawdopodobnie rozmazanego na połowę twarzy. – Ja tylko bawiłam się z Dylanem. – Zmieniłaś zawód? Teraz dostarczasz rozrywek dzieciom? Może to dobry pomysł. Wszyscy przypuszczaliśmy, że coś zawaliłaś, kiedy tak nagle rzuciłaś firmę. Przynajmniej nie znała prawdziwego powodu: że Bella zakochała się w jej mężu, kiedy ona, Celine, zaszła w ciążę. – Nie, nadal jestem agentką nieruchomości. Ciocia Dominica jest moją klientką. – Uniesione idealne brwi Celine kazały Belli wytłumaczyć się z nieprofesjonalnego wyglądu. – Robiłam gwiazdy, żeby rozśmieszyć Dylana. – Na pewno aż tak daleko nie musiałaś się posuwać, on ma dopiero dwa lata! Wiedziałaś, że twoja sukienka robi się przezroczysta, kiedy jest mokra? A do ćwiczeń powinnaś wkładać solidniejszy stanik. – Celine! – wtrącił Dominic ostro. Spojrzała na niego. – A jeśli chodzi o ciebie, to się odezwę, choć w przyszłości nie spodziewaj się, że oddam ci pod opiekę Dylana, skoro nie możesz poświęcić mu całej uwagi. Po tych słowach wróciła do samochodu. Po chwili zawarczał silnik i samochód odjechał. Nikt nie wiedział, co powiedzieć. Pięć minut wcześniej Bella i Dylan wesoło się bawili. Bella sobie przypomniała, jak to jest być dzieckiem, czuć się całkowicie swobodnie w swoim ciele. A w dodatku zabawa obojgu sprawiała taką samą przyjemność. – Przykro mi, że nie zauważyłam, że Dylan jest przeziębiony – wykrztusiła wreszcie Bella. Dominic pokręcił głową. – Nie jest przeziębiony! Celine zachowuje się nadopiekuńczo i neurotycznie. W przeciwnym wypadku nie jechałaby czterdzieści pięć

minut, żeby mnie sprawdzić! Bella wzruszyła ramionami, po czym poszła po torebkę, którą zostawiła na leżaku. – Lepiej doprowadzę się do porządku. Posłała Dominicowi krótki, zakłopotany uśmiech, po czym ruszyła do łazienki na parterze przekonać się, co może zrobić z rozwichrzonymi włosami, pogniecioną sukienką i brudną twarzą. Bella przez kuchenne okno zobaczyła, jak Imogen niesie załadowaną tacę do ogrodu, gdzie Jane siedziała przy stole. Ucieszyło ją, że państwo Agnew już zaczęli się opiekować starszą panią. Alan trzymał w dłoniach puszki z ciastkami i dzbanek z mlekiem. Czując, że nie może udawać, że scena z Celine się nie zdarzyła, poszła poszukać Dominica w kuchni. Parzył herbatę. – Przepraszam. Narobiłam ci kłopotów. Zabawa z wodą była moim pomysłem. Dominic pokręcił głową. – Nie mogłaś wiedzieć, że ma katar, sam ledwo to zauważyłem, ale jak się teraz nad tym zastanawiam, to Celine mnie uprzedzała. – Uśmiechnął się przepraszająco. – Celine jest nadopiekuńcza, kiedy jej to pasuje. Może się wyładować... Przykro mi, że potraktowała cię niegrzecznie. – W porządku, to nie była twoja wina. Ale jej nadopiekuńczość pewnie bardzo utrudnia ci tę sytuację. – Dylanowi też. Biedny malec, to on musi znosić jej nerwice. – Na moment urwał. – Pewnie przyjechała, żeby się upewnić, czy Dylan za dobrze się nie bawi. – W geście frustracji przesunął dłonią po włosach. – Chce mieć wszystko. Pozwala mi spędzać czas z Dylanem, kiedy jej to odpowiada, ale ciągle mi powtarza, że nie mam do niego żadnych praw. Widuję go tylko dzięki jej dobremu sercu. – Ha! Dobroć? Serce? Jaka kobieta wykorzystuje dziecko jako pionek w tego rodzaju rozgrywkach? – Belli nie mieściło się to w głowie.

Dominic z twarzą wypraną z emocji przyjrzał się jej uważnie. – Taka, z którą się ożeniłem. Bella poczuła bolesne ukłucie w sercu. Czy to znaczy, że Dominic nadal czuje coś do Celine? Jeszcze się nie otrząsnął po zerwaniu i rozwodzie? To musiało być straszne, zwłaszcza odkrycie, że Dylan nie jest jego synem. Zastanawiała się nad tym wpatrzona w Dominica, który napełniał czajnik wodą, ale nie potrafiła nic wyczytać z jego pleców. Niewykluczone, że Celine nie jest mu obojętna, bo chociaż to prawdziwa jędza, to przecież wiadomo, że mężczyźni mają obsesję na punkcie wyglądu kobiet. Jak mogłaby z nią konkurować? Celine jest olśniewająco piękna i ma Dylana, dysponuje wszystkimi kartami, a ona, Bella, odznacza się tylko młodzieńczym urokiem, przyjaznym stosunkiem do ludzi i zdolnością zrobienia gwiazdy. Trudno tu mówić o równorzędnej rywalizacji. – Pomóc ci w szybszym przygotowaniu herbaty? Po tym wszystkim jestem okropnie zadyszana. Dominic odwrócił się do niej. Jego przystojne rysy nic nie wyrażały. Potem włączył czajnik, który momentalnie zaczął szumieć. – Co się stało z tym miłym chłopczykiem? – zapytał Alan, kiedy Bella i Dominic przynieśli do ogrodu herbatę. – Wyglądało na to, że dobrze się bawią z Bellą. – To prawda – odparła Bella – i dlatego tak okropnie teraz wyglądam. – Wyglądasz ślicznie – powiedziała Imogen. – Bardzo bym chciała zrobić gwiazdę, ale nigdy mi się to nie udawało, nawet kiedy byłam młoda. – Spojrzała na Dominica. – Więc gdzie on jest? Założyłam, że to twój syn... – Przyjechała po niego matka – wyjaśnił Dominic. – Poczęstujcie się ciastem! – zaproponowała Jane. – I porozmawiajmy o naszych planach. Bella wiedziała, że starsza pani zmieniła temat ze względu na Dominica. Pewnie często się zdarzało, że ludzie byli przekonani o jego pokrewieństwie z Dylanem, podczas gdy z testu DNA jasno wynikało, że to

nieprawda. Sytuacja była naprawdę okropna, a ona niechcący jeszcze ją pogorszyła. – Tak się zastanawiałam... – zaczęła Jane. – Zależy mi na salonie i kuchni, ale nie tak dużych, jakie mam teraz. Aneks kuchenny w salonie z widokiem na ogród w zupełności mi wystarczą. – Chcesz powiedzieć, że rezygnujesz z tej cudownej kuchni? – zapytała uradowana Imogen. – Będę całkowicie zadowolona, mając dość miejsca na zrobienie od czasu do czasu ciasta dla Belli. Niedawno oglądałam program kulinarny i prowadzący miał kuchnię połączoną z salonem, a nie z jadalnią. Wydaje mi się to bardziej sensowne. Miło mieć kominek w kuchni. – Sporo o tym myślałaś – zauważył Dominic. – Kiedy ostatecznie sobie uświadomiłam, że nie stać mnie na ten dom, zaczęłam się zastanawiać, czego chcę. – Przerwała, bo przypuszczalnie dotarło do niej, że zwykle tak długo nie mówi. Rzeczywiście poświęciła tej sprawie sporo namysłu. Bella była ucieszona: udało jej się znaleźć dobre rozwiązanie, w dodatku dla osoby, którą bardzo lubiła. – Doszłam do wniosku, że sypialnia i łazienka, z których teraz korzystam, i salon z aneksem kuchennym zaspokoją wszystkie moje potrzeby. – Ale musisz mieć też część piętra – oznajmiła Imogen. – Sypialni jest dużo, więc w jednej będziesz miała pokój gościnny, a w drugiej możesz przechowywać różne rzeczy. – Byłoby miło – odparła Jane – ale co z wami? Nie chciałabym, żeby moi goście wchodzili wam w drogę. – Jeśli będę miała tę ogromną sypialnię z widokiem na ogród, to bez znaczenia, które jeszcze pokoje na piętrze dostaniemy. – Bardzo się cieszę, że obie strony idą na ustępstwa, by zaspokoić wzajemnie swoje potrzeby. – Dominic brzmiał jak prawnik. – Ale musimy dopilnować, żeby nie było żadnych wątpliwych kwestii. – Mogę zaproponować osobę, która sporządzi plany – powiedziała Bella. – Jane, mówiłam ci o niej. Zaprojektuje dwa oddzielne wejścia dla dwóch

oddzielnych lokali. – Zalecam też, żeby tak to zrobić, że jeśli Imogen i Alan zdecydują się na wyprowadzkę, podział będzie można zmienić. – O Boże. – Bellę ogarnęło zniechęcenie. – O tym nie pomyślałam. To okazuje się bardziej skomplikowane, niż sądziłam. – Jestem pewien, że wszystkie problemy da się rozwiązać – powiedział Alan, uśmiechając się do niej serdecznie, czym poprawił jej humor. Do Belli dotarło, że przejmuje się bardziej Dominikiem i jego sytuacją niż domem, zmusiła się więc do przyjęcia weselszego tonu. – Chodziło mi o to, że załatwienie wszystkiego zgodnie z prawem nie będzie takie proste. – To moja działka – powiedział Dominic. – Cała ta sprawa jest taka ekscytująca! – stwierdziła Imogen, po czym pokrzepiła się herbatą. – Prawda? – odparła Jane. – A teraz bardzo proszę, weźcie jeszcze po kawałku ciasta, w przeciwnym wypadku będę musiała je jeść do końca tygodnia.

Rozdział 27

Praca Alice jako dyrektorki średniej wielkości firmy produkującej małe, ale ważne komponenty do przemysłowych krosien polegała też na wyjazdach za granicę i choć sporo się napodróżowała, przekonała się teraz, że z Michaelem wygląda to zupełnie inaczej. To nie był rzeczowy proces przenoszenia się z miejsca na miejsce, ale część przygody. Ta myśl sprawiła, że lotnisko, a Alice nie przepadała za lotniskami, wydawało się romantyczne i ekscytujące. Po załatwieniu formalności Michael się uparł, żeby poszli do perfumerii, gdzie zmusił ją do wypróbowania różnych zapachów i kosmetyków, aż zaśmiewała się do łez, takie to było niemądre. Kupił jej flakon, a ona pomyślała, że te perfumy zawsze będą jej przypominać o tym cudownym dniu. Później zaopatrzyli się w stos czasopism, które Michael szarmancko wziął. Na koniec zabrał ją do baru i wypili po kieliszku szampana. Alice zdecydowała, że będzie rozkoszować się każdą minutą. Nie była cyniczna, ale w głowie jej się nie mieściło, że to naprawdę się dzieje. Miała sześćdziesiąt lat i jechała do Marrakeszu, zaproszona przez mężczyznę, którego zainteresowanie pochlebiałoby każdej czterdziestoparolatce. Chociaż z jednej strony nie potrafiła w to uwierzyć, z drugiej zdawała sobie sprawę, jak doskonale się między nimi układa. Zgodzili się nawet w kwestii tego, kiedy należy iść do samolotu, a po zajęciu miejsc – kiedy przestać rozmawiać i zająć się lekturą. Nie zdając sobie z tego sprawy, zapadła w drzemkę. Kiedy się ocknęła,

zobaczyła, że Michael się jej przygląda. – Jesteś taka słodka, kiedy śpisz – powiedział. – Czy to znaczy, że kiedy nie śpię, nie jestem słodka? – zapytała. Czuła się przyłapana i niepokoiła się, czy nie chrapała albo czy ślina nie ciekła jej z ust. Roześmiał się z jej zrzędliwości. – Zawsze jesteś zachwycająca, ale z rzęsami na policzku i ustami lekko uchylonymi przypomniałaś mi dziewczyny, kiedy były małe i spały na tylnym siedzeniu samochodu. Alice postanowiła, że zmieni ton. Seks z Michaelem był jedną z tych rzeczy, których wyczekiwała, a równocześnie się ich obawiała. Czy wystarczy pożądanie – a ona z pewnością je odczuwała? Uśmiechnęła się do Michaela, który ścisnął jej rękę. Jej pewność siebie wzrosła. Ten cudowny mężczyzna naprawdę chciał z nią być. Upał i zwierzęcy odór zmieszany z zapachem dymu z palenisk uderzyły ją w nozdrza, kiedy kilka godzin później wysiadła z samolotu. Zawsze czekała na ten moment, kiedy na pewno się wie, że jest się za granicą. Niebo miało kolor granatu, panowała ciemność, ale krzątanina trwała w najlepsze, jakby nikt tutaj nigdy nie zasypiał. – Zawsze chciałam na lotnisku zobaczyć swoje nazwisko na tabliczce, a nie nazwę firmy – powiedziała Alice, kiedy w końcu wyszli na zatłoczoną ulicę. Zaczęła się rozglądać za znakiem postoju taksówek. – A moje nazwisko wystarczy? – zapytał Michael. – To tam. – Chyba tak – odparła po chwili, gdy pomógł jej wsiąść do limuzyny. Uznała, że podróżowanie w pojedynkę jest przereklamowane. Teraz już spodziewała się eleganckiego hotelu – i nie zawiodła się. Nie rozczarowało jej też miasto: wąskie, pełne ludzi ulice, kramarze oferujący kuszące skarby, dywany, przyprawy, biżuterię, ceramikę. Choć panował mrok, Alice zachwycała się intensywnością kolorów; to było jak przejście do jaskrawych plakatów po gustownych akwarelach, które przypominała Anglia.

Riad – hotel dla reszty świata – był uroczy; emanował aurą spokoju, która otoczyła ich niczym koc. Personel zachowywał się z godnością i skutecznie pracował. Zabrali bagaże, zaproponowali miętę, a w końcu zaprowadzili nowo przybyłych do ogromnego pokoju, który w rzeczywistości był apartamentem. – Jak ci się udało to wszystko zorganizować w takim krótkim czasie? – zapytała Alice w chwili, gdy zostali sami, rozglądając się wokół siebie z zachwytem. – Dzięki kontaktom w biurach podróży, ale też dopisało nam szczęście. Bardzo się z tego cieszę. W żadnym razie nie chciałbym, żeby nasz pierwszy wspólny wyjazd choć trochę odbiegał od ideału. – Wyznaczyłeś wysokie standardy! – Alice wiedziała, że miał na myśli hotel, ale się niepokoiła, że będzie chciał, żeby wszystko inne też było doskonałe, a nie była pewna, czy to możliwe. Wędrowała po apartamencie, podziwiając wystrój w wyraźnie francuskim stylu. Okazało się, że są tu dwie marmurowe łazienki, jedna wielka, druga mniejsza. Obie były doskonale wyposażone w dobrej jakości ręczniki, cudowne kosmetyki i liczne lustra. Alice wystarczyłoby kilka mniej. Z salonu wychodziło się na balkon z widokiem na wewnętrzny dziedziniec. Poniżej połyskiwał basen, otoczony starannie przystrzyżonymi drzewami. Alice się tego spodziewała, ale jakimś sposobem to przekraczało jej wyobrażenia. – Co chciałabyś robić? – zapytał Michael. – Zjeść coś tutaj? A może w restauracji na dachu? – Nie wiadomo, czy jeszcze jest otwarta – odparła Alice. – Zostańmy tutaj. – Nie chciała burzyć magii: tylko ich dwoje w tym wspaniałym pokoju. – Tu jest menu. Zastanów się, na co masz ochotę, a ja złożę zamówienie. Alice zignorowała kartę, którą jej podał. Była zbyt zmęczona, żeby podejmować decyzję.

– Pozwolisz, że będę nudna i poproszę o kanapkę klubową? – Zawsze ją zamawiam, kiedy korzystam z room service. Wydaje mi się odpowiednim wyborem. – Ja też tak robię! Albo kanapka klubowa, albo kanapka ze stekiem i sałatka. – Owszem – powiedział Michael. – Tylko że muszę prosić, żeby nie dodawali musztardy. Nie znoszę musztardy. Alice wpatrywała się w niego. – Ja także nie cierpię musztardy! Jesteśmy bliźniakami rozdzielonymi zaraz po urodzeniu! Michael cicho się roześmiał. – Mam nadzieję, że nie. To byłoby niewłaściwe z bardzo wielu powodów. Czując się niemądrze, ale nie zwracając na to większej uwagi, Alice wstała. – Rozpakuję się, a ty złóż zamówienie. Łóżko było ogromne, bez problemu oboje się w nim zmieszczą, mimo to nadal się denerwowała. Była zmęczona. Chociaż w tym przypadku nie chodziło o skutki zmiany czasu, Alice nadal miała wrażenie, że bardziej potrzebuje porządnie przespanej nocy niż seksu z mężczyzną, którego nie zna zbyt dobrze. Była w nim zakochana, ale to oznaczało poważny krok. Kiedy wybrała swoją stronę łóżka (to z pewnością jest przywilejem damy?), rozpakowała kilka rzeczy, po czym wróciła do Michaela. Podał jej kieliszek szampana. – Dziękuję. Wzniesiemy toast? – W takim razie za nas. Michael się do niej uśmiechnął i Alice poczuła rozkoszną falę pożądania. Może jednak wszystko będzie dobrze. Wyszli na balkon i usiedli, popijając szampana i w milczeniu czekając na kelnera. – Mogę coś zaproponować? – odezwał się Michael po kilku minutach. – Proszę.

– Myślę, że kiedy zjemy, powinnaś wziąć relaksującą kąpiel w wielkiej łazience, a potem oboje położymy się spać. Wiem, że to ma być upojny weekend we dwoje, jak go nazywają, ale uważam, że nie powinniśmy się śpieszyć. Alice cicho westchnęła. – Doskonały pomysł. Czułam się trochę jak staroświecka panna młoda w noc poślubną, zdenerwowana i rozdygotana, niemająca pojęcia, co robić, jakkolwiek idiotycznie to brzmi. – Ja też – odparł Michael. – No, oczywiście nie jak panna młoda, ale pod niejaką presją. Alice roześmiała się z ulgą, o wiele bardziej odprężona. Michael był troskliwy, odgadywał jej uczucia i potrzeby. – Wyobraź sobie, jak to musiało być w średniowieczu, kiedy panna młoda miała trzynaście lat i widziałeś ją pierwszy raz na oczy. Ty byłeś rok starszy, a cały dwór, w tym twoja matka, obserwował, jak sobie poczynasz. – Alice miała słabość do powieści historycznych. – Straszne. Napijmy się jeszcze szampana. Był niewiarygodnie taktowny. Poszedł na spacer, a Alice w tym czasie wzięła długą kąpiel i położyła się. Kiedy wrócił, czysta, zrelaksowana i uczesana siedziała w łóżku, czytając powieść wybraną na następne spotkanie klubu książki. Czuła się jak szalenie szacowna sześćdziesięciolatka, jeśli pominąć to, że bardzo dyskretnie się umalowała i jeszcze nie wtarła w twarz kremu. – Cześć. – Michael podszedł do niej i pocałował ją w policzek. – Nie za długo mnie nie było? Chodziło mi o to, żebyś się poczuła swobodnie, ale nie chciałem, żebyś poczuła się porzucona. – Nie było cię w sam raz. I co za rozkosz mieć dwie łazienki! W przeciwnym razie musiałabym umyć wannę po sobie, a marzyłam tylko o tym, żeby wskoczyć do łóżka. – Nie musiał wiedzieć, jakie zabiegi kosmetyczne wykonała, zanim wsunęła się do doskonałej jakości pościeli,

rozkoszując się jej lodowatym chłodem. – Kąpiel nie zajmie mi dużo czasu. Jeśli nie pochłonęła cię ta imponująca z wyglądu książka, to proponuję, żebyśmy się przespali. Na dobranoc pocałował ją w policzek i oboje zgasili nocne lampki. Kiedy usłyszała cichutkie pochrapywanie Michaela, wyjęła krem do twarzy i nałożyła grubą warstwę. Gdzieś przed świtem Alice obudziło wezwanie do modlitwy. Uwielbiała wrażenie obcości, które w niej wywołało, poczucie, że naprawdę jest za granicą. Była w Marrakeszu w Afryce. Zapomniała, jaką przyjemność sprawiało jej podróżowanie. Michael rozbudził w niej chęć przeżywania przygód i za to go kochała. Przez chwilę leżała, ciesząc się wrażeniami. Spała zaskakująco dobrze, a przecież wieczorem się bała, że oka nie zmruży. Podobało jej się delikatne pochrapywanie Michaela leżącego obok niej, choć nie za blisko. Przekonana, że już nie zaśnie, wstała i poszła z kosmetyczką do łazienki. Biorąc prysznic, szczotkując zęby, kremując twarz i zastanawiając się, czy nie umyć włosów, wybrała strój na dzisiejszy poranek. Nałożyła powtórnie delikatny makijaż, który przed momentem usunęła, i wróciła do łóżka. Rozmyślała o kreacji na dzisiaj. Długa suknia była super, a bluzka pasowała do różnych zestawień. Odsłanianie ciała nie było właściwe w kulturze islamskiej, słońce będzie paliło, a Alice nie chciała się spiec, ale co ważniejsze, nigdy nie pokazywała ramion, chyba że była sama w swoim ogrodzie. Zrzucenie okrycia z ramion byłoby dla niej trudniejsze niż zdjęcie majtek. Brakowało w tym logiki, ale tak się czuła. Rozważając, czy nie dodać do kompletu szala, zapadła w drzemkę. Kiedy się obudziła, Michael się jej przyglądał. – Dzień dobry – powiedział. – Dzień dobry. – Wyglądasz na wypoczętą – powiedział. Alice pomyślała, że opłaciła się ta wczesna wyprawa do łazienki. – Jeśli ci to nie przeszkadza, powinniśmy

wcześnie wyjść. Później robi się strasznie gorąco. – Mnie to odpowiada – odparła Alice. – Jestem rannym ptaszkiem. – To świetnie! – Michael wstał. – Spotkamy się na dole, dobrze? Niewykluczone, że ubiorę się szybciej niż ty. – Uśmiechnął się. – A gdyby jednak nie, ty pierwsza dostaniesz kawę. Po śniadaniu złożonym z przepysznych ciast i owoców postanowili pójść na suk. – To albo przejażdżka na wielbłądzie – powiedział Michael. – Suk. Gdybyśmy byli tu dłużej, może wybrałabym się pojeździć na wielbłądzie, ale w przypadku długiego weekendu zakupy to rzecz podstawowa. Zanim zrobi się za gorąco. Suk był oszałamiający. Ubrania ludzi, towary na sprzedaż, wszystko, co mogło być wystawne i barwne, takie było. Alice musiała się powstrzymać od wykrzykiwania na każdym kroku, jakie cudowne jest to czy tamto. Podziw to jedno, zachowywanie się naiwnie to drugie. Było rzeczą naturalną, że w takim tłumie Michael wziął Alice pod ramię. Wędrowali od kramu do kramu, rozbawieni sztuczkami sprzedawców, którzy starali się zwrócić na siebie ich uwagę. Alice przystanęła przy dywanach, bo sobie przypomniała, że potrzebny jest jej chodnik do przykrycia przetartego fragmentu dywanu na piętrze. Odciągnęła Michaela na bok. – Ile według ciebie powinnam zapłacić? Nie mam zielonego pojęcia, jaka cena jest odpowiednia. – Musisz się targować, to część umowy. Niestety, ja też nie wiem, ile powinnaś zapłacić. – Zrobię, co się da. Po piętnastu minutach spektakularnego widowiska została dumną właścicielką dywanika ciasno związanego sznurkiem. Śmiała się niemal histerycznie, kiedy Michael brał go od niej. – Warto było, nawet gdybym nie dostała tego dywanu! – oznajmiła. –

Ten człowiek się marnuje, powinien występować na scenie. – Zgadzam się. Było tanio, za połowę ceny. Alice zakryła usta dłonią. – Chyba nie sądzisz, że zapłaciłam za dużo? – Uważam, że targowałaś się jak miejscowi. Pozwól, że teraz ja wypróbuję swoje umiejętności. Poprowadził ją do kramu z chustami i kupił trzy za mniej niż pierwotna cena jednej. Owinął chustę wokół głowy Alice, ale zaraz zastąpił ją inną. – Ta jest dla ciebie idealna. – Dziękuję – powiedziała Alice zaskoczona i zachwycona. – A teraz proponuję coś zimnego do picia, zanim wyruszymy na dalsze zakupy. Masz ochotę? – zapytał. Wyglądał przy tym na zatroskanego w sposób, który nie sprawił, że Alice poczuła się stara i niedołężna, za co była mu wdzięczna. – Lodowaty napój i odpoczynek doda mi sił – odparła. Poszli więc do najbliższej kawiarni. – No, teraz naprawdę się zgubiliśmy – oznajmił Michael dwie godziny później. – W przewodniku radzą, żeby zatrudnić jakiegoś chłopca, który nas wyprowadzi. – Ale skąd będziemy wiedzieli, że dla zabawy nie poprowadzi nas w złym kierunku? – Powiem mu, że nie dostanie pieniędzy, dopóki nie trafimy do właściwego hotelu. – Lekko zmarszczył czoło. – Bolą cię nogi? – Obtarłam stopy. – Nie wydaje mi się, żebyśmy byli daleko od hotelu. – Rozejrzał się, szukając ewentualnego przewodnika. – Młody człowieku, możesz nas zaprowadzić do riad Isabelle? Chłopiec był sprawnym przewodnikiem i dość szybko znaleźli się z powrotem w spokojnym hotelu. Siedzieli na tarasie, na stole przed nimi stały zimne napoje i talerz przekąsek.

– Chodźmy do pokoju – powiedział Michael, kiedy skończyli jeść. – Dobry pomysł. Chcę zdjąć sandały. Jak to jest, że buty są wygodne w Anglii, ale stają się mordęgą, kiedy zabierasz je do innego kraju? – To pewnie ma coś wspólnego z ich strefą bezpieczeństwa – wyjaśnił Michael z powagą. Alice się roześmiała. – Pewnie tak. Kiedy otworzył drzwi, ruszyła prosto na balkon, po drodze zrzucając buty. Odwróciła się do Michaela. – Co teraz będziemy robili? Przyjrzał się jej z namysłem, mrużąc oczy. – Teraz pójdziemy do łóżka. – Objął ją i pocałował. Alice postanowiła, że pozwoli sprawom toczyć się własnym torem. Albo się uda, albo nie. Wycofanie się teraz ze strachu nie poprawi sytuacji. Pora wykorzystać okazję. W sypialni panował półmrok, bo okiennice były zamknięte dla ochrony przed żarem. Michael szybko zdjął jej cienką muślinową koszulę, z której Alice wcześniej za żadne skarby nie chciała zrezygnować, i odpiął jej sukienkę. Położył Alice na łóżku, przyglądając się jej z uznaniem. Świadoma, że widzi bardzo niewyraźnie jej nagość, spokojnie zrewanżowała się uśmiechem. Będzie dobrze, pomyślała. Alice ułożyła się wygodnie. To było niesamowicie rozkoszne. – Zachowam się niegrzecznie, jeśli teraz zasnę? Straciłam rozeznanie, co powinno się w takiej sytuacji robić. – Jeśli chcesz spać, to śpij, ja też się zdrzemnę. – To dobrze – odparła. Kiedy pół godziny później się obudziła, leżała nieruchomo, słuchając oddechu Michaela, i myślała, jaką ulgą dla niej było to, że wszystko nadal działało i seks dał jej tyle przyjemności. Westchnęła z zadowolenia na tyle głośno, że obudziła Michaela.

– Cześć. – Cześć! – Było cudownie, prawda? – zapytał. – Mm – mruknęła marząco Alice. – Masz ochotę na kolejną rundę? Roześmiała się. – Mówisz tak, jakbyś proponował kolejną przejażdżkę na karuzeli. Przysunął się do niej i pocałował ją w ramię. – Myślę, że idealnie to opisałaś. – Zimno ci? – zapytał przy śniadaniu nazajutrz rano. Siedzieli na balkonie w miejscu, na które padało słońce. – Właściwie nie – odparła Alice zaskoczona. – Tak się zastanawiam, dlaczego nosisz sweter. – To nie jest sweter, tylko bolerko – odparła z oburzeniem, otulając się mocniej. – To zupełnie coś innego. Sceptycznie uniósł brwi. – To jest sweter. Dlaczego go nie zdejmiesz? Bywają momenty, uznała w duchu Alice, kiedy najlepszym wyjściem jest się nie kłócić. Michael jako mężczyzna nigdy by nie zrozumiał, gdyby próbowała mu wyjaśnić swój stosunek do własnych ramion. Zdjęła bolerko, postanawiając przez cały posiłek trzymać ręce przyciśnięte do boków. Kiedy wyjdą z hotelu, na powrót je włoży z wielu najróżniejszych uzasadnionych powodów. – Tak jest lepiej – skomentował Michael. – Uwielbiam twoje ramiona. Przypominają mi jajka. – Jajka? Czy to ma być komplement? – Nie chodzi o kształt, moje kochanie, tylko o piegi. Przypominają mi świeżo złożone jaja, jasnobrązowe, z plamkami. Alice się uśmiechnęła, nie mając pojęcia, czy powinna zareagować na komplement, czy na to, że nazwał ją „moim kochaniem”.

– Więc kiedy myślisz o moich ramionach, przypominają ci się jajka na miękko z grzankami? – Właśnie. A czy może być coś przyjemniejszego? – Chyba oszalałeś – powiedziała Alice, biorąc do ręki rogalik. Nie wkładała już jednak bolerka, kiedy byli sami. Reszta weekendu minęła jak z bicza strzelił, a równocześnie czas jakby stał w miejscu. Alice się wydawało, że jest tutaj od miesięcy, ale minuty upływały szybko. Czuła się jak w niebie. Kiedy była zmęczona, co oczywiście musiało nastąpić, i nachodziły ją wątpliwości, ogarniało ją przekonanie, że Michael nie zostanie w jej życiu na długo, ale doszła do wniosku, że i tak warto było z nim tu przyjechać. Niewykluczone, że do końca życia będzie za nim tęskniła, ten cudowny weekend jednak nie przestanie ogrzewać jej serca.

Rozdział 28

Bella wróciła do domu w stanie kompletnego przygnębienia. Wiedziała, że powinna czuć się szczęśliwa – znalazła dom dla najbardziej grymaśnej pary w historii handlu nieruchomościami, co więcej, idealnie dobrała lokatorów – a mimo to miała wrażenie, jakby serce wyrwano jej z piersi. To uczucie nie odstępowało jej, kiedy jadła śniadanie, a potem sprzątała. Już chciała włączyć komputer, ale przeszkodził jej dzwonek telefonu. To była Tina. – Bells? Tak mi przykro, że zawracam ci głowę w niedzielę. Jesteś zajęta? Bella zamierzała cały dzień spędzić przy komputerze, ale w głosie Tiny pobrzmiewał niepokój. To było zupełnie do niej niepodobne. Poruszona, zapomniała o smutku. – Nieszczególnie. A o co chodzi? – O moją córkę. Urządza przyjęcie dla małego i nie ma nikogo do pomocy. Jej mąż wyjechał, a ja nie mogę zostać długo, bo obiecałam mamie, że wezmę ją na spacer. Dwa razy musiałam odwołać, więc... Tina zrobiła przerwę dla nabrania oddechu i Bella to wykorzystała, żeby się wtrącić. Wyjście z domu dobrze jej zrobi. – Chętnie pomogę, ale nie wiem nic o przyjęciach dla dzieci. – Nie wymagają specjalnych umiejętności! Musisz tylko pilnować, żeby dzieci się nie nudziły, prowadzić je do toalety, uspokajać, kiedy płaczą, i tak dalej.

– Nie mam dzieci, Tino. Nie znam się na takich sprawach. – Ale masz mnóstwo zdrowego rozsądku. Impreza jest w porze lunchu, według mnie to dobrze... Więc mogę jej powiedzieć, że przyjdziesz? Mieszka niedaleko ciebie. – Okay – odparła Bella. Pomyślała, że przynajmniej przestanie rozczulać się nad sobą, a przed wyjazdem będzie miała czas na poszukiwania w Internecie. – O której mam przyjść? – Jak najszybciej. Bardzo ci jestem wdzięczna, Bells. Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. Dość oszołomiona Bella zanotowała adres, po czym odłożyła telefon. Ale przecież niedawno zajmowała się dzieckiem i chociaż doświadczenie miała małe, spodobało jej się. A jeśli będzie zajęta, przestanie rozmyślać o Dominicu. Nadal to jednak robiła w czasie jazdy – po prostu nie potrafiła wyrzucić go z głowy. Nie chodziło tylko o to, że ona kochała Dominica, a on najwyraźniej tego uczucia nie odwzajemniał, ale o to, że znajdował się w sytuacji nie do zniesienia. Jeśli Celine będzie przestrzegała warunku, że Dominic może spędzać czas z jej synkiem tylko wtedy, gdy poświęci mu całą swoją uwagę, to wkrótce znajdzie powód, by wedle własnego uznania odrzucać jego prośby. Zawsze będzie miała lepsze karty. Wyjścia z tej sytuacji nie było. Dominic nie był ojcem Dylana. Matka Dylana poślubiła biologicznego ojca swojego syna i tworzyli rodzinę. Uczucia Dominica do chłopca nie miały żadnego znaczenia, co więcej, nie liczyły się uczucia Dylana do Dominica. Widać było wyraźnie, że chłopczyk go uwielbia. I polubił też Bellę. Nastrój jej się poprawił na wspomnienie, jak mały zanosił się śmiechem, kiedy robiła gwiazdy na trawniku. Wieczorem zaparzyła sobie herbatę, choć kusiła ją butelka białego wina chłodząca się w lodówce. Potrzebowała jasnej głowy, żeby ustalić, co ma dalej robić. Dziecięca impreza okazała się dobrym, acz wyczerpującym

sposobem na oderwanie myśli od dręczących ją problemów, ale teraz Bella musiała się skupić. Po wczorajszym dramatycznym występie Celine Dominic przypuszczalnie zapomniał o mailu Belli z prośbą o pomoc, a nie mieli chwili na rozmowę, zbyt wiele się działo. Bella będzie musiała sama rozwiązać tajemnicę dziwnych poczynań Nevila. Z kubkiem herbaty poszła do salonu i otworzyła laptop. W głębi ducha wiedziała, co powinna w najbliższej przyszłości, jeśli nie od razu, zrobić. Musi zerwać z Nevilem, odejść z firmy i znaleźć dla siebie inne miejsce – ale najpierw odkryje, co Nevil knuje, a jeśli okaże się to niezgodne z prawem, położy temu kres. Wcześniej miała kilka powodów, by pozostawać w tym związku, chociaż co najmniej dwa przestały teraz istnieć. Przyznała przed sobą, że od jakiegoś czasu nie kocha Nevila, a państwo Agnew, jej ulubieni i najbardziej kapryśni klienci, mieli już dom. Kolejny powód, czyli niechęć rzucenia pracy i okolicy, którą polubiła, także się zmienił. Dominic tutaj się przeprowadził, a ona nie chciała ciągle na niego wpadać w sytuacji, gdy – a to rzucało się w oczy – kochała się w nim bez wzajemności. Byłoby jej bardzo trudno wrócić do rodzinnego miasta i tam zaczynać od nowa, choć przypuszczalnie łatwiej, niż szukać nowego miejsca. Przynajmniej zostawi za sobą załatwione sprawy. Jane zamieszka z państwem Agnew, którzy będą dotrzymywać jej towarzystwa i opiekować się nią. Alice ma Michaela i nie będzie się czuła samotnie bez Belli. Firma da sobie radę. Ta świadomość ułatwi jej wyjazd, prawda? Zrzuciła sandały, włączyła Internet i wpisała w wyszukiwarkę nazwisko Nevila. Dochodziła dziesiąta, kiedy komórka zasygnalizowała nadejście esemesa. Czyżby Alice miała jakieś kłopoty? Bella tak obsesyjnie zajmowała się własnymi problemami, że prawie zapomniała o Alice przebywającej w Marrakeszu. Esemes był od Dominica: Jesteś w domu?

Bella wstrzymała oddech. Serce szybciej jej zabiło. Tak, odpisała. Zdawało jej się, że minęły godziny, nim dostała odpowiedź. Mogę przyjść? Przełknęła z trudem i pośpiesznie wystukała: Tak. Zmusiła się do odłożenia telefonu i przejścia na drugi koniec pokoju. Zdążyła tylko poprawić zasłony, gdy telefon znowu zapiszczał. Podbiegła i otworzyła klapkę. Już jadę. Stwierdziła, że jej podniecenie jest idiotyczne, i spróbowała się uspokoić. Popędziła na piętro, gdzie podmalowała rzęsy i musnęła usta błyszczykiem. Rozglądała się za żelem do włosów, kiedy usłyszała delikatne pukanie w drzwi. Zbiegła po schodach, uświadamiając sobie, że Dominic musiał wysłać esemes, gdy był na końcu ulicy. Otworzyła drzwi. Z aktówką w dłoni stał chwilę w progu i wpatrywał się w nią. – Przepraszam, że przychodzę tak późno – powiedział. – Jak wcześniej mówiłem, dostałem twoją wiadomość dwa dni temu, ale byłem bardzo zajęty. Pewnie pomyślałaś, że zachowuję się niegrzecznie, tak cię ignorując. – Wejdź, proszę. Wcale tak nie myślałam. Nie poprosiłabym cię o pomoc, gdybym mogła zwrócić się do kogoś innego. Przekroczył próg z dość surową miną, tak przynajmniej wydało się Belli. – Ależ oczywiście, że powinnaś poprosić mnie! Pomyśl, ile zrobiłaś dla cioci Jane! Górował nad nią i Bella żałowała, że nie włożyła butów. – Czym się poczęstujesz? Wino? Herbata? – Poprowadziła go do kuchni. – Nie przyjeżdżałbym tak późno, ale jadłem kolację z ciocią Jane, a potem musiałem nadrobić zaległości w pracy – powiedział Dominic. – Przyjrzałem się też filmikowi, który mi przysłałaś. – Zatrzymał się koło stołu, smętnie się uśmiechając. – Chciałem podać ci jakieś informacje, ale

nie posunąłem się zbyt daleko. Musimy zająć się tym razem. Bella poczuła, że się rumieni; wzięła czajnik i napełniła go wodą, co dało jej pretekst, by stać plecami do Dominica, dopóki nie wrócą jej normalne kolory. Ucieszyło ją, że wcześniej powiedział, że są przyjaciółmi, oczywiście że tak, ale żałowała, że nie mogą być dla siebie czymś więcej. – Nastawiłam czajnik z przyzwyczajenia – powiedziała, odwracając się do niego. – Pewnie wolałbyś wino? A może jednak herbatę? Mam wino... – Chętnie napiłbym się wina, ale robi się późno. – Spojrzał na zegarek. – Zabierzemy je ze sobą – odparła Bella. – Idź do salonu, jest tam mój laptop. Kiedy przyniosła wino (na cześć gościa otworzyła jedną z lepszych butelek, jakie miała), zobaczyła, że Dominic postawił swój laptop na małym stoliku koło jej stolika. To oznaczało, że będą siedzieli obok siebie na sofie. Myśl, że znajdą się tak blisko siebie i przypuszczalnie będą na siebie wpadać, wprawiła ją równocześnie w ekscytację i zakłopotanie. Nie mogła jednak nic na to poradzić. Postawiła kieliszki na stolikach. – Dziękuję – powiedział Dominic. – Mam tylko nadzieję, że nie będziemy przeszkadzać Alice. Bella się roześmiała. – Mało prawdopodobne. Ona jest w Marrakeszu. – Naprawdę? – spytał z zaskoczeniem. – Jak to? – Pojechała z Michaelem. – Belli bardzo się podobało, że jej matka chrzestna robi coś równie niezwykłego, kiedy większość ludzi zakłada, że osoby w jej wieku mają tego rodzaju potrzeby za sobą. – Jestem pod wrażeniem! – Ja też – powiedziała Bella, siadając obok niego na sofie. – Michael sprawia bardzo sympatyczne wrażenie. – To prawda. – Żałuję, że nie mogę tego samego powiedzieć o twoim narzeczonym – stwierdził Dominic, przypatrując się ziarnistemu zdjęciu na ekranie

swojego laptopa. Bella wzruszyła ramionami i wykrzywiła się. – Wiem. Podejrzany z niego typek. – Uśmiechnęła się, by dać mu do zrozumienia, że nie mówi całkiem poważnie. – Więc dlaczego ciągle z nim jesteś? Czując lekką pokusę, by powiedzieć, że to nie jego sprawa, Bella tylko westchnęła. – Słucham? – naciskał Dominic. – Rzecz w tym, że kiedy od niego odejdę – a odejdę na pewno – będę musiała odejść też z agencji. Nevil ze swoim ego w żadnym razie nie pozwoli mi zostać, jeśli go rzucę. A gdybym odeszła, nie tak łatwo byłoby mi go śledzić. – Jak łatwo było ci do tej pory? – W głosie Dominica pobrzmiewał sceptycyzm. Bella cicho się zaśmiała. – Prawdę mówiąc, wcale nie tak łatwo. – Więc nie ma powodu, żebyś zostawała. Sprawa była drażliwa i Bella czuła, że powinna się wytłumaczyć. – Najpierw musiałam znaleźć dom dla państwa Agnew. – No i znalazłaś. Cudownie to załatwiłaś. – Teraz Dominic wydawał się mniej krytyczny. – Ciocia Jane jest przeszczęśliwa. Jest zachwycona perspektywą współlokatorów, którzy pomogą jej w ogrodzie. Bella rozważała, czy mu powiedzieć, że odejście z agencji może oznaczać konieczność przeprowadzki. Nevil miał potężnych przyjaciół. Znał wszystkich agentów nieruchomości i przez kontakty z tym czy innym prawie każdego w mieście. Może się okazać, że Bella nie znajdzie tu pracy. Zdecydowała jednak, że nie będzie wyjaśniać tego Dominicowi. Przypuszczalnie i tak to by go nie zainteresowało. – Bardzo się cieszę – powiedziała. – Przyjrzymy się teraz temu filmowi? – Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Znalazłaś dom dla swoich klientów, a chociaż razem pracujecie, nie potrafisz odkryć, na czym

polegają kombinacje Nevila, więc dlaczego nadal z nim jesteś? – Z wielu powodów, którymi nie będę cię zanudzać. – Urwała. Skoro on mógł zadać osobiste pytanie, to ona też. – Dlaczego tak się tym przejmujesz? Zmarszczył czoło i zacisnął usta. – Wracamy do sprawy? Maleńka iskierka całkiem podobna do nadziei zapłonęła w sercu Belli. Nie naciskała jednak na Dominica i stłumiła uśmiech, ale nastrój jej się poprawił. Oboje przyjrzeli się uważnie ekranom. – Nadal usiłuję się dowiedzieć, kim jest ten facet z Nevilem – odezwała się Bella, jakby zupełnie jej nie obchodziło, że Dominic nie odpowiedział na jej pytanie. – Zapytałaś Nevila wprost? Pokręciła głową. – Uważam, że to bez sensu. Powiedziałby mi, że zakopywał czyjegoś zdechłego kota albo coś w tym rodzaju. – W środku nocy? To przecież mało prawdopodobne. Bella westchnęła. – Wymyśliłby dobry powód, dla którego robił to akurat wtedy. – Odczytała czas na filmie. – Wpół do dwunastej w nocy. Późno. Za późno, żeby to mogło być logicznie uzasadnione. – Zgadzam się. Wiesz, kim jest ten drugi? – Nie, ale mam pewne podejrzenia dotyczące jednego z partnerów golfowych Nevila, niejakiego Geralda Robertsa. Kupił niedawno kilka działek. Nie znam go dobrze, ponieważ jednak film jest niewyraźny, nie mogę też stwierdzić, że to nie on. – Umilkła na chwilę. – Wszystko to tylko przypuszczenia, ale w kserokopiarce znalazłam plany... – Wyjaśniła, że jej zdaniem plany są dowodem na to, że stare gospodarstwo i otaczająca je ziemia mają zostać przeznaczone na budowę supermarketu. Wysłuchał ją cierpliwie do końca, chociaż niektóre z przypuszczeń

zawarła w mailu do niego. – Powiedz mi, Bello, jakiego rezultatu oczekujesz? – To znaczy? – Chcesz, żeby poszedł siedzieć? Żeby go publicznie upokorzono, opisano w prasie? – Nie, wcale nie. Nie mogłabym zrobić tego Nevilowi. Ale chcę, żeby przestali robić to, co robią. Wyraz twarzy Dominica wskazywał, że jego zdaniem Bella jest zbyt pobłażliwa. – Przypuszczam, że groźba takiego rozwoju sytuacji może wystarczyć i nie będą tego ciągnąć. Musimy się tylko dowiedzieć, kim jest ten facet. – Znowu przyjrzał się ekranowi. – Nikt ci nie przychodzi do głowy? – Jedynie Gerald Roberts, którego spotkałam kilka razy. Ale jak mówiłam, nie jestem pewna, czy to on. Podejrzewam, że nie. – Ktoś jeszcze? – Dominic zminimalizował link z filmem i przełączył się na Google. Poruszał palcami, najwyraźniej pragnąc coś napisać. Bella się skrzywiła. – Problem polega na tym, że wszystko to tylko plotki i dziwne przypuszczenia. Jest jeszcze jedna sprawa, choć tu też nie mam żadnych nazwisk, więc niewiele z tego przyjdzie. Nevil zabrał mnie na bardzo snobistyczne osiedle, chciał, żebyśmy kupili tam dom, okropny i kompletnie poza naszym zasięgiem finansowym, ale on twierdził, że nas na niego stać. To musi się z tym wiązać, ale skoro nie znam nazwisk, co powinniśmy dalej zrobić? – Jasne – powiedział Dominic, myśląc na głos – wpiszmy nazwisko Geralda Robertsa i przekonajmy się, czy ma związek z jakąś wielką firmą budowlaną. Współpraca z Dominikiem była ekscytująca, a to, w połączeniu z maleńkim powodem do optymizmu, oznaczało, że Bella może wszystkie dręczące ją niepokoje odłożyć na bok. – Jak sądzisz, czy strona Firmy Budowlane będzie użyteczna?

– Nie wiem. Zacznijmy od wielkich deweloperów. Bella wymieniła cicho kilka nazw, po czym powiedziała: – Agate Homes. Właściwie nie działają w naszej okolicy, ale kiedy myślę o tym domu... Dominic wpisał nazwę, przejrzał wyniki, wpisał kolejne nazwy. Po chwili oznajmił: – Okay. – Chyba mamy przełom! – wykrzyknęła Bella, patrząc na ekran jego laptopa. – To twoja zasługa. Ja jestem od stukania w klawiaturę – odparł Dominic. – Wygląda jednak na to, że twój przyjaciel Gerald... – Nie jest moim przyjacielem! Ledwo go znam! – ...jest tylko pośrednikiem. A oto człowiek, którego szukamy. Ed Unsworth. Działa bardziej na północ, ale może czuje, że pora poszerzyć granice imperium. Na ekranie pojawiło się zdjęcie mężczyzny z uśmiechem przyjmującego nagrodę. Oboje dokładnie mu się przyjrzeli. – Za co ta nagroda? – zapytała Bella. – Za „Zasługi dla Podejrzanego Budownictwa Mieszkaniowego”? – Dopóki nie będziemy pewni, że istotnie robią szemrane interesy, nie powinniśmy o nic go oskarżać – stwierdził Dominic. – Ale czy ten rekin interesu to człowiek kopiący w rowie z Nevilem? I znowu wpatrzyli się w ekran. – Ha, to możliwe. Jest mniej więcej tej samej budowy i absolutnie nie da się go wykluczyć. Pasuje lepiej niż Gerald Roberts – powiedziała Bella. – Jeśli jednak jest grubą rybą, a Nevil i Gerald zajmują dalsze miejsca w porządku dziobania, dlaczego kopie razem z Nevilem? Nie ma od tego ludzi? Dominic wzruszył ramionami. – Trafna uwaga, ale może po prostu był na miejscu? Jeśli zależało mu na

Borsuczej Chacie i chciał obniżyć cenę, może z Nevilem postanowili uszkodzić kanalizację albo coś w tym rodzaju? Mogli działać spontanicznie. – Oczywiście – odparła Bella. – Jeśli Borsucza Chata była dla nich atrakcyjna tylko ze względu na położenie – a to możliwe, ponieważ sąsiaduje z otwartą przestrzenią – na pewno zamierzali za nią zapłacić tak mało, jak się da. Gdyby pojawiły się problemy z szambem, udałoby się im sporo utargować. Może Nevil zabrał go, żeby po ciemku obejrzał działkę. Na pewno rozmawiali o cenie, a tamten uznał, że jest za wysoka. Wtedy Nevil powiedział – to w jego stylu – „Możemy coś z tym zrobić”. – Tylko że my musimy to udowodnić. Jeśli chcemy ich oskarżyć, potrzebujemy mocnych dowodów. – Spojrzał na Bellę. – Na pewno nie chcesz pójść z tym do sądu i poprzestać tylko na ostrzeżeniu? Jeśli faktycznie robią to, co przypuszczamy, to popełniają przestępstwo. Bella potarła policzki, głęboko się zastanawiając. – Nie. Nie chcę oglądać Nevila w sądzie. Może jest grającym na dwa fronty nieuczciwym biznesmenem, ale myślę, że na swój sposób szczerze mnie kocha. Powinnam dać mu szansę na wyjście z tej sprawy z nietkniętą opinią. Dominic zmrużył oczy. – Jesteś bardzo wielkoduszna. Bella napiła się wina, by uniknąć jego przenikliwego wzroku. – Jak mówiłam, on mnie kocha. – Ale ty jego nie? – Nie. Odpowiedź najwyraźniej sprawiła Dominicowi satysfakcję. – Chcesz tylko, żeby przestał to robić? – Oczywiście! – W takim razie musimy znaleźć jakiś sposób, by go do tego zmusić. Bella odetchnęła. – Tak. Oboje umilkli. Ciszę przerwał Dominic:

– Przypuszczalnie będziesz musiała mu powiedzieć, że odkryłaś jego machinacje, ale w żadnym razie nie możesz dać mu do zrozumienia, że nie wiesz wszystkiego, bo wtedy go ostrzeżesz, ale nie powstrzymasz. Bella przygryzła wargę. – Jest jakaś szansa, że poznamy całą historię, zanim będę musiała z nim porozmawiać? Dominic potaknął. – Nie jestem pewien, czy teraz coś więcej osiągniemy, ale znam parę osób i popytam. – Będą dyskretni? Bardzo bym nie chciała, żeby sprawy wymknęły nam się z rąk i Nevil trafił do więzienia. – W końcu może do tego dojść, Bello. Jeśli rzeczywiście on i jego kumple robią coś niezgodnego z prawem, a na to wygląda, będziesz musiała stawić temu czoło. – Postaram się do tego nie dopuścić. Wytłumaczę mu, że musi przestać, bo w przeciwnym razie pójdzie do więzienia, i przynajmniej dam mu szansę. – Podniosła się z sofy. – Muszę się napić wina albo herbaty. Trochę mi niedobrze. – Jadłaś kolację? – zapytał Dominic surowo. Bella się zastanowiła. – Nie, jak teraz o tym myślę. – W takim razie coś ci przygotuję. Chodź ze mną. Ruszyła za nim. – Sama mogę to zrobić! Nie wiesz, gdzie co jest! – Więc mi powiesz. Bella stanęła przy stole, Dominic podszedł do szafek. – Dlaczego masz robić mi jedzenie, skoro mogę zrobić to sama? Odwrócił się do niej. – Mnóstwo czasu poświęcasz na opiekowanie się innymi. Uważam, że najwyższa pora, żeby ktoś zaopiekował się tobą. A teraz usiądź, ale bądź przygotowana na udzielanie mi wskazówek.

Bella popijała wino, obserwując Dominica krzątającego się po kuchni Alice. Usmażył jajecznicę, którą podał na grzance posmarowanej marmite. – Przepyszne! Bardzo jesteś miły – powiedziała Bella. Dopiero kiedy zaczęła jeść, zdała sobie sprawę, jaka jest głodna. – Cała przyjemność po mojej stronie. Lubię gotować dla innych. Ciocia Jane od czasu do czasu chętnie mi na to pozwala. Bella poczuła przypływ ciepłych uczuć do Dominica. Dotąd pragnęła go, kochała, doznawała wszystkich tych odurzających emocji, ale przypomnienie, jakim jest dobrym człowiekiem, wywołało w niej inne uczucia. Skończyła jeść i wstała. – Teraz ja podam ci coś pysznego do jedzenia. Tak będzie sprawiedliwie. – Mam nastawić czajnik? – zapytał Dominic. – Dobry pomysł. Sprawdzę, czy Alice ma jakieś wytworne ciasteczka. Kiedy kładła dłoń na drzwiach szafki, Dominic z czajnikiem w dłoni nadepnął na jej bosą stopę. – Boże, przepraszam! – powiedział. Bella, która nie chciała robić zamętu, przygryzła wargę i na jednej nodze przesunęła się wzdłuż szafki. Dominic podszedł do niej. – Mogę zobaczyć? Zderzyli się. Mężczyzna przytrzymał ją, gdy się zachwiała, a potem spojrzeli sobie w oczy. W następnej chwili Bella znalazła się w jego silnych ramionach. Całował ją długo i namiętnie. Nie wahała się, pozwoliła się ponieść namiętności i tłumionej tęsknocie. Zgadzała się na wszystko, czego od niej chciał. Choć tuliła się do niego całym ciałem, nie była dość blisko. Pragnęła się z nim stopić. Kiedy brak tchu kazał im się od siebie oderwać, świat się zakołysał i Bella nie potrafiłaby powiedzieć, jaki jest dziś dzień, tak bardzo była oszołomiona. – A to niespodzianka – powiedziała, wciąż bez tchu. – Dla mnie też – odparł Dominic. – Och, chciałem to zrobić, od dawna chciałem, ale nie wiedziałem, że ty... cóż, w taki sposób zareagujesz. – Nie wiedziałeś? – Bella się ucieszyła, że jej uczucia do niego nie były

oślepiająco oczywiste. – Nigdy nawet by mi się nie śniło, że chcesz mnie pocałować. Znowu ją pocałował. – Dlaczego nie? – Ponieważ zupełnie nie przypominam Celine! – Nie. I właśnie dlatego ciebie milion razy więcej... – Umilkł, szukając odpowiednich słów. – ...chce się całować. Bella odpędziła rozczarowanie, kiedy powiedział „całować”, a nie co innego. Była szczęśliwa, na bosaka stojąc w kuchni Alice, z jednym palcem dość posiniaczonym, w objęciach Dominica. Ukrył twarz w jej włosach. – Chciałbym tu zostać na zawsze – mruknął. – Tutaj? Nie wolałbyś czegoś wygodniejszego? – Bardziej jednoznacznie nie mogła zaproponować, żeby się przenieśli na sofę. Nie chciała ryzykować, że jej namiętność okaże się większa niż jego. – Wolałbym, ale nie mogę. Czas na mnie. Jutro mam spotkanie, na które muszę się przygotować i napisać długi raport. – Nie powinieneś był przychodzić! – Bellę zalały wyrzuty sumienia. – Pomagałeś mi, choć powinieneś był zajmować się swoimi sprawami. Dominic pokiwał głową. – Czasami moja etyka pracy budzi przerażenie. – Pocałował ją na pożegnanie. Bella odprowadziła go do drzwi, po czym wróciła do kuchni. Oparta o stół, z rozkoszą na nowo przeżywała ich pocałunki. Kiedy w końcu na tyle odzyskała panowanie nad sobą, żeby się położyć, postanowiła, że rano zerwie z Nevilem. Miała po dziurki w nosie życia w kłamstwie.

Rozdział 29

Rano Bella postarała się wyjść z domu tuż po ósmej, dzięki czemu była już w biurze, kiedy przyjechał Nevil. W nocy ledwo zmrużyła oczy, układając w myślach scenariusze rozmowy z nim, z których wszystkie wydawały się złe. W końcu uznała, że po prostu to zrobi. Nawet jeśli będzie źle. Skoczyła na równe nogi i poszła za nim do gabinetu, zostawiając na biurku do połowy wypełniony opis nieruchomości i filiżankę kawy. – Nevilu, musimy porozmawiać. Jest problem. W doprowadzającym do szału powolnym tempie położył aktówkę na biurku, powiesił kurtkę na drzwiach i w końcu się do niej odwrócił. – Skarbie, przykro mi. Wiem, że cię zaniedbuję, ale mam uzasadnione powody. Jestem o krok od ważnego przełomu. – Przerwał dla większego efektu. – Zmienię nasze życie, Bello. Odczekała minutę, po czym zrzuciła to, co leżało jej na sercu. Nie istniał miły sposób na powiedzenie tego. – Chcę z tobą zerwać, Nevilu. Westchnął, podszedł do niej i delikatnie posadził ją na krześle, a sam przysiadł na biurku. Wziął ją za ręce. – Kochanie, już przeprosiłem, ale robię to wszystko dla nas... – To nie ma nic wspólnego z tym, że mnie zaniedbujesz! A zresztą wcale tak nie było. Nigdy nie spędzaliśmy ze sobą dużo czasu. – Niezależnie od tego, na czym polega problem, mogę go naprawić. – Nie! Nie możesz! Już cię nie kocham. – Bella nigdy nawet nie była

w nim zakochana, ale nie chciała być nieprzyjemna. – Proszę, nie mów tak. – Nevil wyglądał na szczerze zestresowanego. Bellę ogarnęły straszne wyrzuty sumienia, choć to nie ona postępowała źle. – Przykro mi! I nie chodzi tylko o to... – Urwała, próbując ubrać we właściwe słowa zarzut, że w relacjach z klientami był – w najlepszym razie – nieszczery. – Jest inny facet, prawda? Wiedziałem! Bello, jak mogłaś! – To nie ma nic wspólnego z innymi osobami! – Nie kłamała. – Rzecz w tym, że nie pasujemy do siebie. I jest jeszcze coś. – Co? Bella zebrała siły. – Odkryłam, że robisz rzeczy będące na granicy legalności, o ile nie całkiem niezgodne z prawem. – To oczywiście nie była cała prawda: miała podejrzenia, potrzebowała jednak dowodów. Kwestią czasu było, kiedy ona lub Dominic je znajdą – i to w ilości pozwalającej na skazanie. Nie chciała tych dowodów wykorzystywać, pragnęła, by Nevil się przyznał i obiecał, że więcej nie będzie tego robił. Jeśli jednak odmówi, to cóż, będzie musiał ponieść konsekwencje. Bella nie miała innego wyjścia, w przeciwnym razie okazałaby się taka jak on. Spojrzał na nią z namysłem. – Co odkryłaś, Bello? – Teraz był bardziej rozgniewany i mniej żałosny, co przyjęła z ulgą, ale i świadomością, że musi być ostrożna. Miał się przyznać, a nie zamknąć się w sobie i wrzeszczeć, bo wtedy zupełnie bez sensu nastawiłaby go wrogo do siebie. – Nieważne, jak to odkryłam... – Szpiegowałaś mnie? – Nie! Jak niby miałabym to robić? – Mów! Westchnęła. – Nevilu, wcale tego nie planowałam, trafiłam na pewne informacje

przypadkiem i nie jestem z tego powodu szczęśliwa. Nie chcę być twoją żoną. – Odchodzisz ode mnie? – Tak. – Bella nie była pewna, czy można odejść od kogoś, z kim się nie mieszka, ale nie zamierzała wdawać się w spory semantyczne. – Zdajesz sobie sprawę, na jakiego idiotę wyjdę? Wiedziała, że Nevil ma ogromne i wrażliwe ego, ale nie spodziewała się takiego zwrotu akcji. Zaczynała mu współczuć! – Nevilu, zarzuciłam ci nieuczciwość i powiedziałam, że między innymi dlatego nie chcę wyjść za ciebie, a ty się przejmujesz, w jakim świetle cię to postawi? – Jestem szefem tej firmy. Wolę nie wyglądać na palanta! – Wolałbyś wyglądać na kryminalistę? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz! – Widziałam film, na którym kopiesz dziury koło Borsuczej Chaty o wpół do dwunastej w nocy! Sprawiał wrażenie zszokowanego, ale szybko się pozbierał. – No i? Czy to nielegalne? – To cholernie dziwne! – Posłuchaj, Bello, nie wiem, skąd wzięłaś ten film, ale naprawdę nie chodzi o nic niezgodnego z prawem, a w dodatku wszystko robię dla nas! – Już nie ma żadnych „nas”, Nevilu, musisz to sobie wyraźnie uświadomić. – Taktowne zachowanie nie miało już sensu. – Ale wtedy tak! – Przerwał na chwilę. – Więc skąd masz ten film? – Nie powiem. – Wiem! To ci pieprzeni państwo Agnew, prawda? Na pewno oni! Nie mów, że zamontowali kamerę na Borsuczej Chacie, żeby sprawdzić, co się dzieje w okolicy nocą! Był blisko prawdy, ale Bella to zignorowała. – To nie jest ważne. A ty nie byłeś sam! Nevil spojrzał na nią ostro.

– Z kim niby byłem? Gdyby tylko udało im się poznać tożsamość tego człowieka! Gdyby mogła rzucić mu nazwisko w twarz, stałaby na pewniejszym gruncie. – To bez znaczenia! – odparła zapalczywie, żałując, że sama w to nie wierzy. – Nie byłeś sam, kiedy w nocy kopałeś dziurę! Twarz Nevila stwardniała. – Nie masz pojęcia, o co chodzi, tak? Z tego, co wiesz, mogliśmy grzebać zdechłego kota! Dokładnie taką jego reakcję przewidziała. – Akurat! Może weźmiemy łopatę i sprawdzimy, czy rzeczywiście jest tam zdechły kot? – Na litość boską, nie bądź śmieszna. – Co dowodzi, że mam rację! Coś knułeś, coś bardzo podejrzanego. – Ale niczego nie potrafisz udowodnić, no nie? – Dajże spokój! Wiesz, że wiem. Mogłabym cię wpakować w niezłe kłopoty! – Mogłabyś? – Spojrzał na nią z ukosa. – Czy mówiąc ściślej, zrobiłabyś to? – Owszem, zrobiłabym. W przeciwieństwie do ciebie mam zasady etyczne. Uważam, że ludzie, którzy robią coś złego, powinni zostać napiętnowani! – Musiałabyś jednak być dokładniejsza i powiedzieć, jakie właściwie – tu wykonał najbardziej irytujący gest na świecie oznaczający cudzysłów – „złe rzeczy” robiłem. Bella poczuła się bardzo zmęczona, nie tylko dlatego, że źle spała. – Nevilu! Możesz blefować i wrzeszczeć, ile dusza zapragnie. Możesz żądać ode mnie szczegółów, wytykać ich brak, jak wolisz, ale oboje dobrze wiemy, że postępujesz nieetycznie, i chcę, żebyś przestał. – Wyjdziesz za mnie, jeśli przestanę? Bella się nie wahała. Jego uczucia już jej nie obchodziły, posunął się za daleko.

– Nie. Próbowałam ci to wytłumaczyć. – W takim razie dlaczego miałbym przestać? Dlaczego miałbym zrezygnować z zarabiania pieniędzy, niesamowitych pieniędzy, tylko po to, żeby ci sprawić przyjemność? Na moment przymknęła oczy. – Nie chodzi o moją przyjemność, ale o to, że to jest złe! – Nieprawda. A zresztą, co mnie to obchodzi? To moja szansa, żeby zostać bogatym. Naprawdę bogatym. – Pieniądze to nie wszystko! Wybuchnął śmiechem. – Cholera, masz nierówno pod sufitem, wiesz o tym? To jeden z najidiotyczniejszych banałów, jakie wymyślono! Jasne, pieniądze to nie wszystko, ale jeśli je masz, możesz całą resztę kupić! Bella nagle poczuła znużenie. – Nevilu, nie wiem, jak nam się udało być razem tak długo. Kierujemy się zupełnie różnymi zasadami. Spojrzał na nią gniewnie. – Faktycznie, cholera. I z tego powodu chciałbym, żebyś zabrała swoje rzeczy i w ciągu godziny opuściła biuro. Bella wstała. – Wyrzucasz mnie? Potaknął. – Na jakiej podstawie? – Myślę, że „niezgodność charakterów” wystarczy. – Zerwaliśmy, ale jestem dobra w tej pracy, wiesz o tym. – Owszem, ale na razie jesteś upierdliwa jak wrzód na dupie, więc spadaj. – Kochałeś mnie... – Czas przeszły. Już nie. Wynoś się stąd do diabła. – Mogłabym cię pozwać do sądu za bezpodstawne zwolnienie. Ta perspektywa nie zrobiła na nim wrażenia.

– Może tak, może nie. Będę się martwił, jeśli do tego dojdzie. A teraz znikaj. Bella była w stanie szoku. Kiedy przygotowywała się do tego spotkania, żaden jej scenariusz w taki sposób się nie kończył. Zawsze to ona panowała nad przebiegiem rozmowy. – Dobrze się czujesz? – zapytała Tina. – Wyglądasz na rozpaloną. – Nie, Teens, nie czuję się dobrze. – Filiżanka herbaty? Zawsze pomaga. – Chyba nie mam na to czasu. Zostałam zwolniona. Wszyscy w biurze przerwali swoje zajęcia i utkwili w niej wzrok. – Zostałaś zwolniona? – powtórzyła Tina. – Tak. – Za co? – zapytał ktoś. – Myślałem, że jesteście z Nevilem parą. Bella poczuła, jak twarz zalewa jej rumieniec. To brzmiało nieprawdopodobnie nieprzyjemnie. – Już nie. I chyba dlatego dostałam kopa. Nevil wyszedł z gabinetu. – Gdybyś mogła zabrać swoje rzeczy z biurka i wyjść, Bello. Tino, pomóż jej. – Na moment urwał. – Wolałbym uniknąć konieczności wyprowadzenia cię pod eskortą. Bella nadal nie była w stanie się ruszyć, na szczęście paraliż nie dolegał Tinie. – Na zapleczu jest wielkie pudło, którego jeszcze nie zgniotłam. Pójdę po nie. Po chwili metodycznie pakowała rzeczy z biurka Belli, zostawiając tylko komputer. – Chyba nie powinnam kraść spinaczy, Tino – powiedziała Bella. – A moim zdaniem powinnaś zabrać wszystko – odparła Tina, nie przerywając pracy. Odwróciła do góry nogami szufladę i wszystkie spinacze oraz inne drobiazgi wpadły do pudła. – Zawsze możesz je oddać. Dobra, gotowe.

Znowu pojawił się Nevil. – Świetnie, widzę, że zaraz cię tu nie będzie – powiedział do Belli. – Pomogę jej – oznajmiła Tina. – Da radę nieść to pudło sama – odparł Nevil. – Owszem, ale sama nie da rady butelce pinota. – Nie możesz z nią iść. – To moja przerwa na lunch – oświadczyła Tina. – Jest dopiero dziesiąta – powiedział Nevil. – I co z tego? – zapytała Tina. Nevil wrócił do swojego gabinetu i zatrzasnął za sobą drzwi. – Chodź, Bello, spadajmy stąd. Bella zawsze lubiła Tinę, która sympatię odwzajemniała, ale prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Tina okazała się prawdziwą przyjaciółką. – Zrobimy tak – powiedziała Tina do wciąż oszołomionej Belli. – Odwieziemy to pudło do domu, a potem znajdziemy jakąś miłą knajpkę, gdzie będziesz mogła się ululać i wszystko mi opowiedzieć. Albo nie, to zależy. – Trochę za wcześnie na pijaństwo, nie sądzisz? – Zanim zamówimy drinka, będzie po jedenastej. Idealna pora na parę głębszych. Bella wzruszyła ramionami. Cieszyła się, że ktoś jej mówi, co ma robić. Później będzie musiała podjąć wiele decyzji, teraz więc miło było chodzić za Tiną krok w krok jak dziecko za matką.

Rozdział 30

Tina znała miły pub z ogródkiem, w którym ze względu na wczesną porę były jedynymi gośćmi. Zamówiła wino, wodę i chipsy, a potem podała kieliszek Belli. – Oczywiście o niczym nie musisz mówić... – Ale wszystko, co powiem, zostanie zaprotokołowane i użyte przeciwko mnie? Tina napiła się wody. – Coś w tym rodzaju. Bella się roześmiała. – Nie wiem, czy powinnam ci o tym mówić. Strasznie to wszystko pokręcone. – Jasne, możesz zachować to dla siebie i obrzucić mięsem Nevila. – Ty go nie lubisz? Tina pokręciła głową. – Nie bardzo. Za to pozostałych bardzo lubię. Bella upiła łyk wina. – Ja też. Zamknęła oczy, próbując przyjąć do wiadomości, że Nevil ją wylał. Straciła ukochaną pracę. I pomyśleć, że zwlekała z zerwaniem, żeby oszczędzić jego uczucia. Ha! – Chyba powinnaś porozmawiać o tym z Alice – odezwała się Tina, wyraźnie zżerana ciekawością.

– Wyjechała. Do Marrakeszu. – Oho! To super! – Tina była pod wrażeniem. Bella pokiwała głową. – Z mężczyzną. – Podwójne oho! – Młodszym mężczyzną... – Czując lekkie wyrzuty sumienia, że dla własnego dobra poświęca prywatność Alice, Bella podała Tinie najważniejsze fakty. – Kurczę, mam nadzieję, że wszystko u niej w porządku. – Jasne, że tak! Jest z przystojnym młodszym facetem w Marrakeszu! Co mogłoby pójść nie tak? – W gruncie rzeczy wszystko. Ale mam nadzieję, że nic. – Martwisz się o Alice, żeby nie stawiać czoła własnym problemom – stwierdziła Tina. – Ona ma się dobrze, ty nie. Bella milczała. – Nie musisz mi nic mówić... – Ale jeśli nie powiem, masz w samochodzie szczypce do wyrywania paznokci? – zapytała z uśmiechem Bella. – Właśnie. Oprócz Tiny nie miała z kim porozmawiać, a poza tym czuła, że powiedzenie na głos o wszystkim może jej pomóc. Napiła się wina. – Dobrze. Więc wiesz, że byłam zaręczona z Nevilem? Tina kiwnęła głową. – To miała być tajemnica! Tina roześmiała się w sposób zarezerwowany dla ludzi, którzy sądzą, że tego rodzaju sprawy można utrzymać w tajemnicy w małym biurze. – Dlaczego zerwałaś? W końcu dotarło do ciebie, że to fiut, czy pojawił się inny? – Ani jedno, ani drugie – odparła obronnym tonem Bella. – Zawsze wiedziałam, to znaczy dość wcześnie się przekonałam, że Nevil ma wady... – Więc jest ktoś inny?

– Być może, ale nie dlatego zerwałam z Nevilem. – Dlaczego „być może”? – To skomplikowane. – Pomyślała, że Celine może zabronić Dominicowi widywania się z nią, jeśli w weekendy będzie miał u siebie Dylana. – Chcesz powiedzieć, że jest żonaty? – Spojrzenie Tiny stwardniało. – Już nie. – Problemy z opieką nad dziećmi? – Coś w tym rodzaju. Ale bardziej skomplikowane. – Och. – Tina nie potrafiła na to odpowiedzieć. – Więc dlaczego zerwałaś z Nevilem? – Odkryłam, że robi bardzo podejrzane rzeczy. – Czyli? – Poza sprzedażą, o której bym się nie dowiedziała, gdyby nie zostawił planów w kserokopiarce... Tina z politowaniem pokręciła głową. – Ma za mało doświadczenia z ksero. To szkolny błąd. Bella się uśmiechnęła. – No i naprawdę obciążające jest to, że przyłapałam go na kopaniu dziury koło pewnej posesji o wpół do dwunastej w nocy! To znaczy widziałam film. I zanim zapytasz, nie chodziło o zdechłego kota. Tina zwolniła tempo przesłuchania. – Więc co robił? – Nie mam pojęcia, mogę się tylko domyślać. W dodatku nie był sam, co moim zdaniem jest bardziej znaczące. Nie znam tego człowieka. Film jest niewyraźny. – Skarbie, bez obrazy, ale skąd wzięłaś film przedstawiający Nevila kopiącego dziurę z jakimś NN? – To dość zabawne. Od państwa Agnew. Chcieli się upewnić, że w Borsuczej Chacie bywają dzikie zwierzęta. Zamontowali kamerę. Zamiast borsuka dostali Nevila. Dzięki Bogu, nie rozpoznali go. Tina zachichotała.

– I wtedy cię olśniło? W kwestii małżeństwa? – Tina najwyraźniej myślała, że Belli strasznie dużo czasu zabrało uświadomienie sobie, że Nevil to nie jest partner dla niej. – Szczerze mówiąc, nie. Ale chyba wiedziałam, że nie będę mogła zostać w firmie, jeśli z nim zerwę, a nie chciałam odchodzić. Kocham tę pracę! Kocham ciebie! Zastanawiałam się nawet, czy nie będę musiała wyjechać z miasta. – Naprawdę? Bella wzruszyła ramionami. – No wiesz, Nevil mógłby powiedzieć szefom innych agencji nieruchomości, żeby mnie nie zatrudniali. Niewykluczone, że miałabym kłopoty ze znalezieniem pracy. Tak czy owak teraz nie mam na to wpływu. I będę musiała wyjechać z miasta. – To takie niesprawiedliwe. Jesteś bardzo dobrą agentką. To on powinien odejść, nie ty – powiedziała z namysłem Tina. – Wszyscy byśmy woleli, żeby tak się stało. – Dopóki nie będę miała na niego niczego konkretnego, nic nie mogę zrobić. Zwrócił mi na to uwagę z wielką satysfakcją. – Pomogłoby, gdybym obejrzała ten film? – zapytała Tina. – Jestem miejscowa dziewczyna, mogę rozpoznać tego faceta. To znaczy jeśli też jest stąd. – Kolejna para oczu może się przydać. Mam kilka pomysłów, a ty w najgorszym razie niektóre wykluczysz. – Bella spojrzała na zegarek. – Twoja przerwa na lunch zaraz się skończy. Tina wydała odgłos przypominający splunięcie. – Myślę, że nawet Nevil wie, że beze mnie nie da sobie rady. Ale zrobimy to szybko. – Znam go! – wykrzyknęła Tina po powrocie do domu Alice. – W każdym razie tak mi się wydaje! Dwa lata temu dorabiałam sobie jako kelnerka na rozdaniu nagród. – Zatrzymała film, wpatrując się w ekran.

– Jak się nazywa? – Eee, nie jestem pewna. Na imprezie było kilku takich jak on. Prawdę mówiąc, cała sala. – Chcesz test wielokrotnego wyboru? Proszę bardzo. Wpisała nazwiska kilku innych deweloperów oraz Eda Unswortha, który wczoraj wieczorem wzbudził podejrzenia jej i Dominica. Jeśli Tina go wybierze, zyskają pewność, że to jednak on. Tina wpatrywała się w listę. – Możesz znaleźć inną fotkę tego tu? – Palcem dźgnęła w nazwisko Eda Unswortha. – Jasne! Mam fotki wszystkich. Popracowała kursorem i wywołała podejrzanych. – To trochę jak policyjne okazanie – powiedziała Tina. – Och! To on! Popatrz, odbiera trofeum. Ale myślałam, że się przeprowadził na północ? – Tak. Do Liverpoolu. – Wygląda na to, że czas mu się kończy! – Więc co twoim zdaniem robią z Nevilem? – Popatrzmy jeszcze raz – powiedziała Tina ze wzrokiem wlepionym w ekran. – Niszczą kanalizację. To na pewno rura odprowadzająca nieczystości do szamba. Po przedziurawieniu napełni się ziemią i dom zostanie zalany. Na pewno pilnują, żeby często spuszczać wodę w toalecie, i kiedy przyjdzie rzeczoznawca, okaże się, że jest mnóstwo kosztownych napraw, które trzeba odliczyć od ceny. Może nawet wrzucili do szamba gnój i w domu cuchnie. – Sporo wiesz o takich rzeczach, Tino. – Tak. Pracowałam w firmie, gdzie ciągle robiono takie rzeczy. – Zaimponowałaś mi! Jestem ci bardzo wdzięczna. Mam u ciebie wielki dług! Tina ją objęła. – Możesz na mnie liczyć, złotko, i daj mi znać, jak to się rozwinie. Po odjeździe Tiny Bella zaczęła się zastanawiać, jak wykorzystać te

informacje. Nie zamierzała wracać z nimi do Nevila. Chciała ostrzec go taktownie, ale on tę okazję spieprzył. Teraz czeka go o wiele bardziej oficjalne klepnięcie w ramię. Wybrała się na spacer do ogrodu; zanim doszła do końca, zdecydowała, że spróbuje rozwiązać tę sprawę sama, bez Dominica. Uświadomiła sobie, że żywi dość mieszane uczucia. Wprawdzie całował ją cudownie i namiętnie, ale odrzucił sugestię zrobienia kolejnego kroku, przez co poczuła się, jakby to ona usiłowała go zdobyć. W każdym innym aspekcie życia miała nowoczesne poglądy, ale tego nie chciała. A poza tym kochała go od dawna i musiała się upewnić, że on to uczucie odwzajemnia. Ten bałagan uporządkuje sama. Postanowiła odwiedzić mamę w rodzinnym Whickamford, z którego uciekła prawie trzy lata temu. To pozwoli jej się oddalić od problemów, a w dodatku będzie w dobrym miejscu do przeprowadzenia planu, który przyszedł jej do głowy w czasie spaceru. Plan był dość ryzykowny, ale miała nadzieję, że jednak wypali. Później skoncentruje się na nieczystych machinacjach Nevila. Napisała do Alice długi esemes z wyjaśnieniami, a na wypadek, gdyby nie doszedł, zostawiła na stole w kuchni list. Spakowała podręczny bagaż, wsiadła do samochodu i ruszyła w drogę.

Rozdział 31

Mama Belli była zaskoczona, ale też ucieszona widokiem córki. – Cześć, kochanie! Co cię do nas sprowadza? Mocno się wyściskały. – Mam ci wiele do opowiedzenia. Zerwałam z Nevilem. – Och, skarbie. Jesteś tym załamana? Bella widziała wyraźnie, że mama próbuje odgadnąć, czy powinna krzyknąć „hura!”, czy powiedzieć „tak mi przykro”. Pani Castle nigdy nie przepadała za Nevilem. – Nie, ale dzieje się mnóstwo innych rzeczy. I dlatego tu jestem. – Nevil dał ci wolne? A może wzięłaś urlop? Jestem pewna, że masz sporo zaległego urlopu. – Prawdę mówiąc, wylał mnie, ale dziękuję, że mi przypomniałaś o zaległym urlopie. Nevil pewnie jest mi winien dużo pieniędzy. A będzie mi winien jeszcze więcej, kiedy pozwę go do sądu za bezpodstawne zwolnienie. – Dobra. Zjesz lunch? – Nie, dziękuję, mamo, nie jestem głodna. Ale może w czymś ci przeszkadzam? – Przyjrzawszy się uważniej, stwierdziła, że mama wygląda, jakby dokądś się wybierała. – Miałam iść na pilates, ale dam sobie z tym spokój. Co u Alice? – Och, jest mnóstwo do powiedzenia o Alice, ale chyba powinnaś usłyszeć to od niej. Powiem tylko, że chodzi o młodszego faceta

i Marrakesz. – Uśmiechnęła się, dobrze wiedząc, że mamę będzie zżerała ciekawość. – Nastawić wodę? Opowiedziała o Borsuczej Chacie, Nevilu i wniosku, że razem z Edem Unsworthem niszczył kanalizację. – I co zamierzasz z tym zrobić? – zapytała mama. – To nie są sprawy, którymi powinnaś zajmować się sama. Może ci ktoś pomóc? – Tak i nie. – Daj spokój, skarbie, mów. Niewykluczone, że coś ci doradzę. – Dobrze. Chodzi o Dominica. Matka westchnęła, przypominając sobie potencjalnego idealnego zięcia, który jednak nie spełnił jej nadziei na zostanie teściową. – Słucham. Wiesz, powiedzenie wszystkiego na głos pomaga uporządkować sprawy. – Pamiętasz, że był żonaty, a jego żona zaszła w ciążę? Mama kiwnęła głową. – Pamiętam, jaka byłaś zrozpaczona. – No tak... – Bella mówiła dalej, że Dylan nie jest synem Dominica, a Celine zamierza utrudnić Dominicowi widywanie chłopca. – Ale czemu? – zadziwiła się mama. – Można by pomyśleć, że ucieszy ją obecność dodatkowego dorosłego opiekującego się malcem. Chodzi o władzę? Bella wzruszyła ramionami. – Pewnie tak. Jestem pewna, że Celine nie kocha Dominica, ale podoba jej się, że ciągle jest od niej zależny. – I co z tym zrobisz? – A myślisz, że coś powinnam? – Tak – odparła matka. – Zwykle cię powstrzymuję od rozwiązywania problemów innych ludzi, ale mam wrażenie, że w tym przypadku mogłabyś pomóc. Bella już wcześniej postanowiła, że porozmawia z Celine i spróbuje ją nakłonić do zmiany tej dziwnej postawy, po części właśnie dlatego

przyjechała do rodziców, a słowa mamy tylko wzmocniły jej pewność siebie. Chociaż podejrzewała, jakie motywy mogą nią kierować. Uśmiechnęła się. – Myślisz, że rozprawa z Celine powstrzyma mnie od prób odszukania Eda Unswortha. – Niestety, za dobrze cię znam. Ale byłabym spokojniejsza, gdybym wiedziała, że nie zamierzasz w pojedynkę kontaktować się z potencjalnym przestępcą. Jeśli pomożesz Dominicowi, będziesz mogła poprosić go o rewanż. Bella zastanowiła się nad słowami mamy. – Zgoda. Muszę tylko ustalić, gdzie ją znaleźć. Matka znieruchomiała z czajnikiem w ręku. – Jak to zrobisz? – Przez Facebooka. To może chwilę potrwać, ale na pewno mi się uda. – Popatrzyła prosząco na matkę. – Pożyczysz mi iPada? Nazajutrz rano po śniadaniu z rodzicami i wędrówce po sklepach z mamą Bella pojechała do Swindon, gdzie Celine pracowała w firmie PR: przypuszczalnie było to eleganckie miejsce z mnóstwem stażystów. Bella zamierzała zaprosić ją na lunch. Dzięki GPS-owi taty, który przymocowała do szyby za pomocą śliny i kilku mocnych słów, dotarła tam bez kłopotów po mniej więcej godzinie, dlatego w firmie (rzeczywiście eleganckiej) była koło dwunastej. Kiedy jednak zaparkowała na wielkim parkingu, stwierdziła, że jej entuzjazm i przekonanie, że zdoła przemówić Celine do rozumu, zaczynają słabnąć. Mimo to nadal sądziła, że to słuszny krok, nie miała zamiaru tchórzyć, choć musiała poświęcić czas na psychiczne przygotowania i powtarzanie „dasz radę” do odbicia we wstecznym lusterku. Sprawdziła swój wygląd (dołożyła starań, by nie przypominać siebie z ostatniego spotkania z Celine) i wysiadła, odkrywając, że lekko drży. To może się nie udać, ale musi to zrobić. Dla Dominica, dla Dylana

i oczywiście dla siebie. Chociaż Dominic jest najważniejszy. Jeśli będzie musiał przyrzec, że nigdy nie zabierze chłopczyka w miejsce choć trochę niebezpieczne, jak huśtawki, albo że nigdy nie będzie z nim innych osób, jak Bella czy jego ciocia Jane, życie straci cały urok. Niewykluczone, że Dominic nie odwzajemniał uczuć Belli, ale to było bez znaczenia. Bella pchnęła ciężkie szklane drzwi i z fałszywą pewnością siebie podeszła do recepcji. Zapytała o Celine i przypuszczalnie dlatego, że była pora lunchu, została skierowana do jej gabinetu. Szczęście jej dopisało: Celine pracowała przy otwartych drzwiach. Bella zapukała. Celine podniosła głowę, początkowo zdezorientowana, a kiedy rozpoznała gościa, zaskoczona. – Co ty tu robisz? – Chcę porozmawiać. Dasz się zaprosić na kanapkę i kieliszek wina? – Czemu miałabym iść z tobą na lunch? – zapytała Celine szorstko. – Jestem zajęta. Możesz od razu powiedzieć, o co ci chodzi. Bella się uśmiechnęła, usiłując zachować lekki ton. – Sympatyczniej będzie pogadać przy lunchu. W końcu się znamy, a ty musisz jeść i w ten sposób zmarnujesz mniej czasu. Celine zgodziła się z nią, wzruszając ramionami i kiwając blond głową. – Okay. Chodźmy – powiedziała, biorąc torebkę. Bella ukryła ulgę. Rozmyślnie pochlebiła Celine, sugerując, że jest ważną osobą i jej czas jest cenny. Gdyby jeszcze udało się sprawić, żeby się odprężyła, może byłaby bardziej otwarta na sugestie. W milczeniu szły przez trawnik do pubu. Celine nie miała ochoty na pogawędkę, Bella uznała więc, że nie będzie nawet próbować. W należącym do sieci pubie znalazły bez trudu ustronne miejsce. Celine usiadła, a Bella poszła do baru, skąd wróciła z wodą gazowaną, winem i kartami dań. – Nie mam za wiele czasu – powiedziała Celine, patrząc na Bellę, która stawiała przyniesione rzeczy na stole. Bella się uśmiechnęła, ale pozostawiła te słowa bez komentarza.

– Co chciałabyś zjeść? – Sałatkę Cezara, sos osobno. – Często tu bywasz? Celine kiwnęła głową. Rozmowa nie zapowiadała się na łatwą. Kiedy obie dostały jedzenie, Bella upiła łyk szprycera. Miała kompletnie wyschnięte usta. – Więc jak – powiedziała Celine, wybierając grzanki z sałaty. – Jesteście z Dominikiem parą? Bella nie o tym myślała. – Właściwie nie, choć... – Zawsze uważałam, że coś do ciebie czuje, kiedy tu mieszkałaś. Z wzajemnością. Bella bawiła się serwetką. – Naprawdę? Właśnie o Dominicu chciałam porozmawiać. – Więc miałam rację? Ty się czerwienisz! – Przynajmniej Celine znalazła powód do rozbawienia. – Celine! Nie po to tu przyjechałam! – Jeśli chcesz, żebym cię posłuchała, musisz powiedzieć coś, co chcę usłyszeć. – Cóż, nie jestem w stanie stwierdzić, czy Dominic coś do mnie czuje, czy nie, w porządku? – A ty? No nie, druga poważna rozmowa, która przybiera zły obrót. Najpierw z Nevilem, a teraz z Celine. – Okay – warknęła – ja do niego coś czuję. Zadowolona? Celine popijała wino, najwyraźniej tym usatysfakcjonowana. Mrużąc oczy, przyglądała się Belli, której do głowy przyszła okropna myśl. Jeśli Celine uważa, że miała romans z Dominikiem, kiedy był jeszcze żonaty, to wiele by wyjaśniało. Musiała postawić sprawę jasno. – Celine, uwierz, między mną a Dominikiem do niczego nie doszło, kiedy był twoim mężem. Daję słowo!

Ku jej zdumieniu Celine wybuchnęła śmiechem. – Boże, nie musisz mi tego mówić! Jest za bardzo zasadniczy i nadęty, żeby coś zrobić, jeśli się zadurzy. Ostrzegam, potrafi być bardzo nudny w tych kwestiach. Bella nie uważała, że przez te cechy Dominic był nudny, wręcz przeciwnie, jej zdaniem był uczciwy i dobry. Jej zasady moralne różniły się całkowicie od zasad Celine. – Dobrze. Chciałam się z tobą spotkać, żeby... Celine ugryzła kawałek selera. – Och, przejdź wreszcie do rzeczy. Bella zignorowała sarkazm. – Moim zdaniem zachowujesz się nie w porządku, utrudniając Dominicowi widywanie się z Dylanem. – Och, naprawdę? A dlaczego tak myślisz? – Słyszałam, jak powiedziałaś, że Dominic może się z nim spotykać tylko wtedy, kiedy jest w stanie zapewnić mu niepodzielną uwagę. – I twoim zdaniem to niesprawiedliwe? Dlaczego? Przecież dobrze wiesz, że nie ma żadnych praw do Dylana. – Rzecz w tym, że jeśli będziesz mu stawiała przeszkody, przestanie widywać Dylana, a to oznacza, że nie będziesz miała opiekuna dla synka na weekendy i inne okazje. – Mina Celine nie była zachęcająca i Bella nie miała zbyt wielkiej nadziei, ale robiła, co w jej mocy. – Wiesz, wydaje mi się, że dodatkowy tata bywa bardzo przydatny. Celine złożyła sztućce razem. Zjadła mniej niż połowę sałatki. – Owszem, jest przydatny, ale damy sobie radę bez niego. Skoro Dominic doszedł do wniosku, że spotkania z Dylanem przeszkadzają mu w jego życiu miłosnym... – Uniosła brwi, by się upewnić, że Bella zrozumiała sens jej słów. Bella po raz kolejny się zarumieniła. – Nie o to mi chodziło! – Nie?

Bella miała ochotę wybuchnąć płaczem albo zacząć przeklinać. Zadała sobie tyle trudu, żeby pomóc Dominicowi w relacjach z Celine, ale tylko sprawę pogorszyła. – Dla Dominica potrzeby i bezpieczeństwo Dylana są absolutnie najważniejsze. Nie musisz przyjeżdżać i sprawdzać go. Nie znajdziesz lepszego opiekuna. Celine westchnęła. – Okay. Chyba pozwoliłam, żeby przyjaciółka – poznałaś ją – wywołała we mnie wyrzuty sumienia, i dlatego pojechałam do Dominica. Ona uważa, że nie powinnam mu pozwalać na spotkania z Dylanem, skoro nie jest ojcem. – Chwilę się zastanawiała. – Ale nie ma racji. Tylko czasami się boję, że Dom nie jest tak ostrożny, jak powinien. Ale wiem, że kocha małego. A zabronienie mu spotkań z Dylanem utrudni nam sytuację. Niedługo planujemy krótki wypad. Byłoby świetnie, gdyby Dom mógł się nim zaopiekować. – Znowu umilkła, wreszcie oznajmiła: – Dobra, powiedz mu, że kiedy będzie z Dylanem, może spotykać się ze swoją ciocią Jane... no i z tobą. – Celine! Nie mogę tego zrobić! Powinien usłyszeć to od ciebie! – Ach, nie jesteś go pewna, co? – roześmiała się Celine. – Okay, sama mu powiem, jak znajdę czas. A teraz muszę lecieć. O drugiej mam spotkanie, a chciałam jeszcze zrobić zakupy. Po jej wyjściu Bella została w pubie. Nie wszystko potoczyło się zgodnie z jej planem, ale przynajmniej Celine zgodziła się złagodzić swoje warunki. Ból serca, z którego niezupełnie zdawała sobie sprawę, ustąpił. Wszystko będzie dobrze.

Rozdział 32

Jedną z wielu zalet Michaela, pomyślała Alice, jest to, że wie, kiedy się nie odzywać. Nie miała ochoty na rozmowę, chciała tylko wyglądać przez okno i na nowo przeżywać weekend. To, że potrafią razem milczeć, wydawało się ważniejsze od wszystkich rozmów, które przeprowadzili. Teraz doszła do dość przygnębiającego wniosku, że najcudowniejszą rzeczą było odkrycie na nowo seksu. Wolałaby, żeby chodziło o sztukę, muzykę albo architekturę, ale choć wszystkie te rzeczy były wspaniałe, najbardziej zachwyciło ją, że pozostała kobietą zmysłową i ukończenie sześćdziesięciu lat tego nie zmieniło. Wciąż omdlewała na wspomnienie przeżytej rozkoszy. Całe doświadczenie od początku do końca było magiczne. Przed domem Michaela obok samochodu Alice parkowało kilka innych aut. Michael wyłączył silnik. – Do diabła. – Spodziewałeś się gości? – zapytała Alice z nagłym niepokojem. – Poniekąd. Nieważne. Chodźmy. Musisz się napić herbaty po podróży. Miał rację w kwestii herbaty, poza tym musiała skorzystać z toalety, nie potrzebowała natomiast spotykania obcych ludzi w chwilę po tym, jak wysiadła z samolotu. Co oni tu robią? I kto ich wpuścił do środka? Nie zamierzała jednak pozwolić, by cokolwiek zepsuło jej doskonały humor. – Mike! – huknął uśmiechnięty potężny mężczyzna, otwierając drzwi. –

Gdzieś ty się podziewał, cholera? Nie mogliśmy cię złapać! – Przepraszam – powiedział Michael spokojnie. – Wyjechałem. – Z tym uroczym stworzeniem, jak przypuszczam! – Mężczyzna ujął dłoń Alice w swoją wielką i miękką dłoń, po czym pocałował ją w policzek. – Doskonały wybór! Alice wysiliła się na nieszczery uśmiech, cofając rękę. – Łazienka? – zwróciła się do Michaela. – Tam – odparł i zaraz został poprowadzony do salonu, skąd dochodziły gorączkowe głosy. Alice się nie śpieszyła. W łazience się uczesała, umyła twarz, poprawiła makijaż, korzystając z podręcznej kosmetyczki, i wtarła w dłonie kojący krem, który także zawsze miała pod ręką. W końcu poczuła, że jest gotowa na poznanie ludzi, których prawdopodobnie nigdy więcej nie spotka. Zastanawiała się, czy nie przemknąć się do kuchni i zrobić sobie herbaty. Może tamci zrozumieliby, że są niepożądanymi gośćmi, i poszli sobie. Kiedy na palcach podeszła do drzwi salonu, usłyszała, jak człowiek, który otworzył im drzwi, mówi: – Mike, wiesz, że dość długo czekamy na twoją decyzję. – Przynieść ci wody, tato? Alice rozpoznała głos Hanny; żałowała, że to nie Lucy, która teraz była jej sojuszniczką. – Nie trzeba, dziękuję. Naprawdę powinienem... – zaczął Michael, ale mu przerwano. – Mike, przykro mi, że stawiam cię w takiej sytuacji, ale od tego zależą kontrakty. Musisz jak najszybciej wrócić do Londynu. Jest mnóstwo dokumentów, które powinieneś podpisać, zanim wyemigrujesz. – Jasne... – W głosie Michaela zabrzmiało znużenie. Zszokowana Alice nie była w stanie się poruszyć. Emigracja? Michael przenosi się do innego kraju? I nie wspomniał jej o tym? Odsunęła się od drzwi, nie mając pojęcia, co o tym myśleć. Nie planowała podsłuchiwać i nie zamierzała dłużej tego robić. Teraz jednak zadawała sobie pytanie:

kiedy właściwie chciał jej o tym powiedzieć? Stała w holu, wdychając powietrze przez nos i wydychając przez usta, jak kiedyś nauczono ją na zajęciach jogi. Nie mogła stracić panowania nad sobą. Była dorosłą kobietą – bardzo dojrzałą, dorosłą kobietą. Koniecznie musiała zachować rozsądek. W torebce znalazła notatnik i długopis. Oparła się o stół w holu i pośpiesznie napisała: Drogi Michaelu, nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem Ci wdzięczna za ten uroczy weekend, ponieważ jednak wygląda na to, że w najbliższym okresie będziesz bardzo zajęty, nie zdołam pożegnać się z Tobą osobiście. Twoja Alice. Zarzuciła torbę na ramię i wyszła z domu. Z ulgą stwierdziła, że Michael nie zamknął samochodu. Wyjęła z bagażnika swoje rzeczy, przeniosła je do swojego auta i pojechała do domu. Przekonała się, że jeśli trzeba, można na pewien czas odsunąć rzeczywistość. Postanowiła, że dopóki nie znajdzie się we własnym domu, nie będzie myślała o niczym poza jazdą. Niedługo Bella wróci z pracy i wypiją herbatę w ogrodzie. Bella będzie chciała dowiedzieć się wszystkiego o Marrakeszu i Alice oczywiście jej opowie. Nie wspomni tylko o tym, jak na nowo odkryła seks, choć zabawna relacja ze zgubienia się na suku będzie w porządku. Później – to nieuniknione – Bella zapyta ostrożnie i aluzyjnie: „Czy ty i... eee... Michael... eee... no wiesz?”. A Alice zaprzeczy, powie, że choć weekend był uroczy i wspaniały, ją i Michaela łączy jedynie przyjaźń, i to wszystko. Nie doda, że powodem są jego przenosiny do innego kraju, dopóki nie przywyknie do tej myśli i będzie pewna, że się nie rozpłacze. Jutro się zastanowi, co zrobić z resztą swojego życia. Alice lubiła mieć plan. Wcześniej nie przyszło jej na myśl, żeby sprawdzić telefon, i dopiero teraz się przekonała, że dostała dwa esemesy od Belli. Kiedy weszła do kuchni, na stole znalazła liścik z informacją, że chrześnica pojechała do matki. Poczuła nieoczekiwane rozczarowanie. Chociaż dawniej bywało, że

prawie się nie widywały, teraz Alice potrzebowała towarzystwa. Z drugiej zaś strony zyskała mnóstwo czasu na ułożenie wiarygodnej historii, dlaczego znajomość z Michaelem nie przerodzi się w trwały związek. Po herbacie Alice wyszła do ogrodu. Przyjrzała się każdej rabatce, każdej roślinie. Pamiętała dokładnie, skąd je ma, potrafiła wskazać, które kupiła w centrum ogrodniczym, które zamówiła w specjalistycznym katalogu, a które dostała od znajomej. Wiele ulubionych nabyła na wyprzedażach i imprezach ogrodniczych, kilka „uwolniła” z ogrodów przy opuszczonych i zrujnowanych budynkach. Wszystkie miały swoją historię. Alice skorzystała z okazji, żeby się z nimi pożegnać, doszła bowiem do pewnego wniosku, mimo że cały proces przebiegł w jej podświadomości. Wypad z Michaelem na nowo rozbudził w niej miłość do podróżowania, pragnienie nowych przygód. Nawet jeśli Michael nie stanie się częścią jej życia, odczuwała potrzebę zmiany, którą on zainicjował. Zdecydowała, że musi wyprowadzić się z tego domu. Alice nie zamierzała myśleć o sobie jako o kobiecie ze złamanym sercem, była na to o wiele za stara. Czuła się jednak strasznie zdradzona, porzucona, opuszczona i samotna, co przypuszczalnie nie różniło się od definicji złamanego serca. Mimo to decyzja, którą podjęła w ogrodzie wczoraj wieczorem, nadal wydawała jej się słuszna. Wiele lat temu usłyszała o kobiecie, która postanowiła rzucić palenie w czasie trudnego rozwodu, bo założyła, że skoro i tak bardzo cierpi, nie dostrzeże dodatkowych udręk. Alice na początek zamierzała zająć się najtrudniejszą częścią wyprowadzki: opróżnieniem strychu. I nawet jeśli nie było to całkiem logiczne, z pewnością oderwie jej myśli od innych spraw. Z opowieści Belli wiedziała, że ludzie po pobieżnym obejrzeniu mebli wzywają firmę transportową i kompletnie zapominają o stosach rzeczy upchniętych pod izolacją na strychu, w garażu i szopie. Na strychu Alice rupiecie gromadzili najpierw jej rodzice, potem ona, a ponieważ wstęp

utrudniały ściągana drabina, pajęczyny i pająki, rzadko tam wchodziła. Teraz, kiedy czuła się taka nieszczęśliwa, nawet nie zwróci uwagi na te niedogodności. W geście ustępstwa wobec Belli, która nalegała na przestrzeganie zasad bezpieczeństwa w domu, zostawiła liścik na kuchennym stole z informacją o strychu, tak by ludzie wiedzieli, gdzie jej szukać, gdyby złamała kostkę. Wysłała Belli esemes z tą samą wiadomością na wypadek, gdyby Bella w najbliższym czasie nie zamierzała wrócić do domu. Następnie otworzyła klapę i ściągnęła drabinę. Z workami na śmieci w dłoni zaczęła się wspinać, trzymając się mocno drabiny i teorii, że nieszczęście potrafi być konstruktywne. Alice nie potrafiła się skupić. Spędziła mnóstwo czasu na zaglądaniu do starych komód i przenoszeniu rzeczy z jednego końca strychu na drugi. Wreszcie uznała, że potrzebuje rozrywki, zeszła więc na dół po radio. Zupełnie nie czuła głodu, dlatego nie zawracała sobie głowy lunchem. Stopniowo zdołała zapełnić kilka worków śmieciami. Kiedy siedziała na podłodze z teczką pełną świadectw szkolnych na kolanach, usłyszała jakiś odgłos, który z pewnością nie pochodził z radia. Bojąc się myszy lub szczurów, choć nie znalazła żadnych śladów świadczących o bytności jednych czy drugich, wyłączyła radio i zamknęła teczkę, gotowa do ucieczki. I wtedy zobaczyła Michaela stojącego na szczycie drabiny. Jej umysł wiedział, że nie ma powodu do strachu, ciało zrozumiało to później i Alice cicho krzyknęła. – Kochanie, zdaję sobie sprawę, że zachowałem się okropnie, ale czy było aż tak źle? Powinienem był ci wszystko wyjaśnić, tylko nie chciałem psuć weekendu. Alice nie była pewna, czy ma ochotę wybuchnąć płaczem, czy go zamordować. Postanowiła nie okazywać uczuć i zachować się z godnością, rzecz wcale niełatwa, zważywszy, że była pokryta kurzem, prawie bez makijażu, nie wspominając o starych lnianych spodniach, przypuszczalnie

tu i tam podartych. – Co ty tu robisz? – zapytała lekko schrypniętym głosem. Łzy czaiły się w pobliżu. – Przejeżdżałem obok. Z liściku na kuchennym stole dowiedziałem się, gdzie jesteś. Alice zesztywniała. – A jak dostałeś się do kuchni? – Przez boczne drzwi. Najpierw wypróbowałem konwencjonalne sposoby: zadzwoniłem do drzwi i na twoją komórkę. Następnie zacząłem walić w kuchenne drzwi. Wiedziałem, że jesteś w domu, na podjeździe stał twój samochód, zresztą po prostu to czułem. Kiedy nie reagowałaś, uznałem, że stało się coś złego, i się włamałem. Chociaż to nie było konieczne. – Pewnie wczoraj wieczorem musiałam zostawić te drzwi otwarte – powiedziała Alice, nadal z godnością. – Co za niedbalstwo z mojej strony. – Rzeczywiście – zgodził się Michael, przyglądając się jej uważnie. – Zejdziesz na dół? – Nie, jestem zajęta. – Kichnęła. Kiedy szukała chusteczki, Michael wszedł na strych. – Kochanie, musimy porozmawiać. Winien ci jestem przeprosiny. Powinienem był powiedzieć ci o tej pracy wczoraj, jeśli nie w czasie weekendu. Ale musiałem jechać do Londynu, wczoraj przez cały dzień i dzisiaj rano miałem spotkania. Zaproponowałem nawet, żebyśmy nie siadali, bo tak jest szybciej. – Oczywiście – mruknęła Alice obojętnie. – Naprawdę chcesz, żebym tutaj ci wszystko tłumaczył? – Nie wydaje mi się, że w ogóle powinniśmy rozmawiać. – Wytarła porządnie nos. – Chociaż chyba zapomniałam ci podziękować za uroczy wypad. Dziękuję. – Alice, moja kochana, nie wiadomo ile razy mi dziękowałaś, raz nawet na piśmie. Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi. Alice wetknęła chusteczkę do kieszeni koszuli.

– Ale nie ma o czym rozmawiać. Rozumiem, że masz swoje życie, pracę, karierę, rzeczy, których ja już nie mam, i musisz się na nich skupić. – Zawahała się. – Powinnam się do czegoś przyznać. Podsłuchiwałam, wiem, że emigrujesz. – Mama ci nie mówiła, że nie należy podsłuchiwać, bo można usłyszeć coś niemiłego o sobie? – Michael ruszył przez strych w stronę Alice, która się cofnęła i przykucnęła za skrzynią po herbacie. – Nie rozmawialiście o mnie! – Nie, ale o sprawie, która ma na ciebie wpływ. – Wcale nie! To twoje życie! – Wyjęła chusteczkę, bo znowu zakręciło jej się w nosie. Byle tylko Michael nie pomyślał, że się rozpłakała. – To przez ten kurz. – Kichnęła tak mocno, że straciła równowagę i musiała wyciągnąć nogę, żeby się podeprzeć. – Proszę, zejdźmy na dół. Mamy mnóstwo rzeczy do omówienia. – Nie. Jeśli masz coś do powiedzenia, powiedz to tutaj, i to szybko. Jestem zajęta. – Dobrze. Przywiozłem ci twój dywan. Ten, który kupiliśmy na suku. – Och. – Alice poczuła leciutką przyjemność. Nowy dywan potrafi poprawić człowiekowi samopoczucie. – I chciałem z tobą porozmawiać, ale nie było odpowiedniej okazji. – Nie – zgodziła się, a jako że nie wiedziała wtedy, że Michael miał jej powiedzieć o wyjeździe do innego kraju, sama też nie potrafiłaby wybrać właściwej chwili. – Kłopot w tym, że... – Urwał. Chwytał ją skurcz i miała ochotę poruszyć nogą, ale nie chciała sprawiać wrażenia starszej pani, której skrzypią stawy, więc w milczeniu znosiła ból. – No, wyrzuć to z siebie. Roześmiał się. – Jesteś dzisiaj cokolwiek zrzędliwa, prawda? – Tak. Przypuszczalnie. Też byś był, jakbyś miał taki skurcz.

– Więc się podnieś! I przestań się kulić jak gorylątko. – Nazwałeś mnie gorylem? – Gorylątkiem, a to zupełnie coś innego. A teraz wstawaj. Chwycił ją za rękę i pociągnął. Kiedy z jego pomocą się wyprostowała, rozmasowała bolącą nogę. – To było straszne. – Już wcześniej proponowałem, żebyśmy zeszli na dół. Ból zmalał, więc Alice wrócił wojowniczy nastrój. – A ja odparłam, że jestem zajęta! Słucham, mów. – Coś zwróciło jej uwagę i kiedy zmrużyła oczy, zyskała pewność, że twarz ma brudną od kurzu. To sprawiło, że z tym większą determinacją trwała przy swoim. – Okay. Więc jak już wiesz, zaproponowano mi pracę za granicą. – Umilkł. Alice kiwnęła głową. – Co dalej? – Jednym z powodów, dla których chciałem z tobą wyjechać na weekend, poza tymi oczywistymi... Najwyraźniej trzeba go było popędzać. – Czyli jakimi? Alice odniosła wrażenie, że ta rozmowa sprawia mu trudność. – Nie każ mi mówić tego na głos! To kłopotliwe! Ale ma wiele wspólnego z potrzebami absolutnie normalnego faceta oraz bardzo atrakcyjnymi kobietami. Alice pomyślała, że to chyba komplement, ale postanowiła nie naciskać. – Dobra, wróćmy do pierwszego powodu. Słucham. – Chciałem cię prosić, żebyś pojechała ze mną. – Przygryzł wargę. – Sama widzisz, to poważna sprawa. – Chcesz, żebym wyemigrowała? Dokąd? Na rubieże Mongolii? Do Nowej Zelandii? Albo gdzieś dalej? Kręcił głową. Na jego twarzy pojawiła się zapowiedź uśmiechu. – Nie jestem pewien, czy coś jest dalej niż Nowa Zelandia, a poza tym ja

nie mówiłem nic o emigracji, tylko Bill. – Więc gdzie jest to miejsce, do którego nie emigrujesz? – To Bruksela. – Co? Bruksela? W Europie? – Alice zmarszczyła brwi. – Wielkie nieba, a kto emigruje do Brukseli? – Nikt! To znaczy pewnie są tacy ludzie, ale chciałbym, żebyś przestała mówić o emigracji, skoro mnie to nie dotyczy. Westchnęła. Przygnębienie powolutku zaczynało słabnąć. – Więc o co chodzi? – Wyjeżdżam tam do pracy na trzy lata. Prawdopodobnie. – Chcesz powiedzieć, prawdopodobnie na dłużej? – Nie. Prawdopodobnie nie pojadę. – A co w tej sprawie zależy ode mnie? – Czy pojedziesz ze mną. Alice przetrawiała jego słowa przez kilka sekund. – Oszalałeś? – Wiem dobrze, że nasz związek dopiero się zaczął i że ja... – Nie – przerwała mu Alice. – Dlaczego właściwie mnie o to prosisz? Przecież to na drugim końcu linii Eurostaru czy czegoś tam. – Ale to trwałoby przez trzy lata. – Chyba mogłabym zrobić sobie przerwę od dobrego zachowania, no nie? – Tyle przecierpiała, a on chciał ją tylko poprosić, żeby zamieszkała z nim w Brukseli. – Będziesz miał Internet, prawda? Niemal go rozśmieszyła. – Czułem, że nie mogę cię prosić, żebyś to wszystko zostawiła... – Spoważniał, zataczając ręką krąg. Alice wybuchnęła śmiechem. – Co? To wszystko? – Wskazała pudła, worki, kurz i bałagan. Michael spojrzał na nią lekko urażony. – Nie wyobrażałem sobie ciebie w takim otoczeniu. Widziałem cię raczej w ogrodzie, pod krzakiem róż.

– Chyba masz na myśli agrest, pod którym nie siedziałam od lat. Ściślej rzecz biorąc, od urodzenia. Michael zrezygnował z dalszych tłumaczeń. Podszedł do niej i wziął ją w objęcia. – Uwielbiam cię, Alice, i chcę, żebyś pojechała ze mną do Brukseli. A jeśli zgodzisz się za mnie wyjść, to tym lepiej. Jego ciało przytulone do niej było podniecające, a równocześnie znajome. Alice czuła, że nigdy nie będzie miała dość jego pocałunków. Kiedy wreszcie ją puścił, powiedziała: – Chodźmy na dół. Co my właściwie robimy na tym zakurzonym strychu? Powstrzymał ją. – Najpierw zrobię ci zdjęcie. – Czyli jestem brudna jak nieboskie stworzenie, tak? – Tak, i masz we włosach pajęczyny. Jedno zerknięcie w lustro na parterze wystarczyło, żeby Alice powiedziała: – Idź nastawić czajnik albo otwórz butelkę, co wolisz. Ja wezmę szybki prysznic. – Pośpiesz się. – Dobrze. Kiedy wróciła po pięciu minutach, Michael rozmawiał przez telefon. – Jesteś w końcu zadowolony? – zapytał i się roześmiał. – Tak, wszystko załatwione – powiedział, po czym się rozłączył. Bardzo chciałaby wiedzieć, do kogo dzwonił, ale to nie była jej sprawa. – Jesteś głodny? – Jak wilk. Nie jadłem lunchu. Karmiąc ludzi, czuła się swobodnie. – Ja też nie. Zapomniałam. – Nie chciała mu mówić, że była zbyt nieszczęśliwa, żeby myśleć o jedzeniu. – Na co masz ochotę? – Krakersy, ser i wino – odparł bez namysłu Michael.

– Nie ma sprawy. – Alice, jesteś przekonana, że chcesz ze mną pojechać? – Oczywiście. – Bo wiesz, mogę oddzwonić i powiedzieć, że zmieniłem zdanie. Znieruchomiała przy szafce, z której wyjmowała produkty. – Mówisz mi, że przed chwilą zadzwoniłeś i powiedziałeś im, że przyjmujesz tę pracę? Dopiero teraz? – Pojechałem do Londynu, podpisałem stosowne dokumenty, ale zastrzegłem, żeby nie nadawali biegu sprawie, dopóki im tego nie powiem. Nie chciałem pracy, z powodu której zamieszkałbym z daleka od ciebie, nawet jeśli do Brukseli jest o wiele bliżej niż do Nowej Zelandii. – A gdybym odmówiła? Co wtedy byś zrobił? – Poszukałbym innej pracy w Anglii – odparł. – Albo zostałbym konsultantem. – Nie traktujesz zbyt poważnie własnej kariery – zauważyła Alice, zaglądając do lodówki, żeby ukryć przed nim wyraz swojej twarzy. – Och, wręcz przeciwnie. Czy raczej do tej pory tak było. Ale w życiu przychodzą chwile, kiedy człowiek sobie uświadamia, że są ważniejsze sprawy. Ty jesteś ważniejsza. Alice z trudem przełknęła. – W nagrodę poczęstuję cię moim najlepszym serem. Saint Agur. – A w innym wypadku byś nie poczęstowała? – zapytał urażony. – Jasne, że tak! – Więc mnie kochasz? – Kocham cię – odparła cicho. – A teraz zjedzmy coś, w przeciwnym razie zaczniemy od wina i zaraz się upiję. A kiedy przyszła pora na wino, Michael uniósł kieliszek. – Twoje zdrowie, moja kochana. Alice w odpowiedzi tylko się uśmiechnęła. Nie była w stanie wykrztusić słowa, bo gardło ścisnęło się jej od łez szczęścia.

Rozdział 33

Bella wracała od matki znużona i wypalona. Całą adrenalinę zużyła na rozmowę z Celine i teraz nie miała pojęcia, co dalej robić. Liczyła, że w czasie jazdy będzie miała czas na przemyślenia. Cudownie było zobaczyć się z rodzicami, ale pragnęła jak najszybciej wrócić do swojego życia. Kiedy powstrzyma nikczemne machinacje Nevila, będzie mogła poszukać sobie nowej pracy. Chociaż marzyła, by Dominic natychmiast przysłał jej esemes: Hej, bardzo ci dziękuję, nie zrobił tego. Jeszcze nie wiedział o obietnicy Celine, że nie będzie tak neurotycznie reagowała na wizyty Dylana u niego. Miała mu o tym powiedzieć w wolnej chwili i na pewno nie będzie się śpieszyła, poczeka, aż będzie potrzebowała opiekuna dla syna. Bella nie skontaktowała się z Dominikiem. Chciała się przekonać, czy zdoła bez niczyjej pomocy odkryć machinacje Nevila, poza tym zależało jej, żeby Dominic nie pomyślał, że zbyt wielkie znaczenie przypisuje czemuś, co dla niego mogło być tylko kilkoma pocałunkami. Za długo go kochała, by pozwolić sobie na śmiałą nadzieję, że on to uczucie odwzajemnia, najpierw musiała się upewnić, że nie jest dla niego tylko przelotną znajomością. W dodatku teraz czuła wyrzuty sumienia, że za jego plecami spotkała się z Celine. Dominic na pewno uzna to za wtrącanie się w jego życie i nigdy więcej nie będzie chciał jej widzieć. Pod pewnymi względami żałowała, że nie może cofnąć wskazówek zegara do chwili przed zerwaniem z Nevilem i rozmową z Celine. Wtedy

była zadowolona, miała ukochaną pracę i mieszkała z ukochaną przyjaciółką w pięknym domu. Jaką była szczęściarą! Wprawdzie może nadal mieszkać z Alice, ale czy uda jej się znaleźć pracę w agencji nieruchomości? Czy kumple Nevila od Okrągłego Stołu z męskiej solidarności odmówią przyjęcia jej do pracy? To całkiem prawdopodobne. A gdyby im opowiedziała o jego szwindlach, pewnie odparliby: „Tylko tak dalej, synu” albo podsunęliby propozycję w rodzaju wrzucenia przez wybite okno zdechłego szczura do pustego domu, ponieważ odór, jaki tam powstanie, spowoduje obniżenie ceny o dwadzieścia tysięcy. Przyjaciele Nevila sprawiali wrażenie przerośniętych chłopców. Kiedy zaparkowała przed domem Alice, z głębokim pesymizmem patrzyła na szanse pozostania w miasteczku. Jej matka chrzestna była w holu, otoczona kartonowymi pudłami. W dłoni trzymała mocną taśmę klejącą. – Och! – wykrzyknęła przestraszona Bella. – Wyprowadzasz się? Alice opuściła rękę z taśmą. – Eee, w pewnym sensie. Chodźmy do kuchni, dobrze? Jestem pewna, że to pora wina. W rzeczywistości była pora podwieczorku, co tylko wzmogło niepokój Belli. Żartowała, kiedy pytała Alice, czy się wyprowadza, ale coś się działo. Usiadła przy stole. – Jak było w Marrakeszu? – zapytała. Alice odwróciła się do niej, wyjąwszy z szafki wino. – Cudownie! – Tak? Koniecznie muszę tam pojechać? – Oczywiście! Bella przyjrzała jej się uważniej. – Muszę przyznać, że wyglądasz rewelacyjnie. Było tam spa czy coś w tym rodzaju? – Może. Chyba tak. Ale nie korzystałam.

– Więc dlaczego tak pięknie wyglądasz? I dlaczego się pakujesz? Alice się zarumieniła, otwierając butelkę. Bella także się zarumieniła, kiedy zrozumiała, dlaczego cera Alice połyskuje, a w oczach błyskają iskry. – Ach! Już wiem! To był bardzo udany weekend. Alice potaknęła. – I co z tym pakowaniem? – zapytała Bella, kiedy matka chrzestna podała jej kieliszek. – Bello, skarbie, to będzie dla ciebie wstrząs. Bella czuła, że to będzie coś więcej: śmiertelny cios. Czy Alice naprawdę się przeprowadza i Bella w dodatku do tych wszystkich niepowodzeń z ostatnich dni będzie musiała opuścić dom, który kochała? Mogłaby w jakiś sposób to powstrzymać? Zaapelować do sławnego z dobroci serca Alice? – Wiesz, że Nevil mnie wylał? – zapytała. – Nie! – wykrzyknęła zapalczywie Alice. – To oburzające! Dlaczego? A to drań! Jak on mógł? Bella mimowolnie się uśmiechnęła na widok jej reakcji. Popijała wino, czując się odrobinę lepiej. – Rzuciłam go i powiedziałam mu, że wiem o jego różnych mętnych sprawkach. – Zdradzał cię? – Oburzenie Alice było jak mleko, które zaraz zacznie kipieć. – Nie! Chciałabym! To bardzo ułatwiłoby sprawę. Posłuchaj, może mi powiesz, co nowego u ciebie. Wygląda na to, że zmiany są zasadnicze. Alice upiła łyk; na jej twarzy malowało się poczucie winy. – Owszem, ale myślę, że najpierw powinnam wysłuchać ciebie. Bella nabrała powietrza w płuca, po czym zrelacjonowała swoje nieszczęścia. – ...ale najgorsze jest to – zakończyła – że chyba nie powinnam była spotykać się z Celine bez wiedzy Dominica. Nie wydaje mi się, żeby czuł do mnie to, co ja do niego. Poszedł, bo miał robotę! To chyba nie znaczy, że

„ma do mnie słabość”, jak to mówią? Alice wzruszyła ramionami. – Nie sądzę, że to typ faceta, który ot tak sobie całuje kobiety. – Ale ja się żenująco zachowałam! Właściwie mu zaproponowałam, żeby został, a on odmówił. – Bo miał pracę! Tak ci odpowiedział, prawda? – Więc nie uważasz, że wszystko zepsułam? – Nie. Myślę też, że potrzebujesz jego pomocy w tej sprawie z Nevilem. To wygląda bardzo mętnie. – Tylko jak mam go poprosić, skoro nie chcę się do niego odzywać? Alice westchnęła. Bella się domyślała, że przyjaciółka uważa, iż powinna po prostu wziąć komórkę i wysłać esemes albo mail, ale rozumiała też jej opory. – Wiem – powiedziała Bella. – Oświeciło mnie. Pójdę do Jane Langley. Jeśli tam będzie, poproszę go o pomoc. – Ale jeśli go nie będzie, nic to nie zmieni w twojej sytuacji. Chociaż pomysł jest dobry. Jane to taka miła kobieta, na pewno pochwali cię przed Dominikiem. – Więc tak zrobię. Ciężar spadł mi z serca. – Bella wpatrywała się w Alice. – No mów, jakie masz nowiny? Alice sprawiała wrażenie, jakby chciała oznajmić, że nie ma żadnych nowin. – Ja? Wiesz, to trochę kłopotliwe. – Nie wyglądasz na zakłopotaną! Cała promieniejesz – odparła Bella stanowczo. – Może i promienieję, ale jestem zakłopotana i żałuję, że nie mam więcej czasu, żeby ci to wszystko wytłumaczyć. – Alice, jeśli chcesz sprzedać dom, doskonale to rozumiem – powiedziała Bella z udawanym spokojem. – Znajdę sobie inne mieszkanie, w końcu jestem agentką nieruchomości! – Skrzywiła się. – A raczej byłam. Ale niewykluczone, że i tak będę musiała stąd wyjechać i gdzie indziej

poszukać pracy. Mogę zamieszkać u rodziców! – Uśmiechnęła się wesoło, jakby ta perspektywa bardzo ją cieszyła. W rzeczywistości wolałaby tego uniknąć. Kochała rodziców, ale raz opuściwszy rodzinny dom, nie chciała tam wracać. Nie było w nim tyle miejsca co u Alice, a co więcej, Bella ceniła sobie swoją niezależność. – Nie! Bello, kochanie, nic nie rozumiesz! – wykrzyknęła Alice zdenerwowana. – Nie sprzedaję domu, tylko wyjeżdżam do Brukseli. Jeśli ty tu nie zostaniesz, będę musiała go wynająć... – Do Brukseli? Dlaczego? Z powodu niezaspokojonej namiętności do maleńkich główek kapusty? Alice uśmiechnęła się przelotnie, doceniając to, że Bella żartuje, choć wcale jej nie do śmiechu. – Nie. Jadę z Michaelem. Dostał tam pracę. Na trzy lata. – A niech to! Szybcy jesteście! – To cię zszokowało? Bo mnie trochę tak... chociaż myślę, że to słuszna decyzja. – Tak czujesz? Alice wypuściła powietrze z płuc. – Szczerze mówiąc, Bello, czuję, że to kompletnie szalone, ale chcę to zrobić. Pociąga mnie nowy kraj, nauka języka, kurs cukierniczy, przecież mają tam najlepszą czekoladę, i... no, wszystko. Bella uniosła znacząco brwi. – I to nie ma nic wspólnego z Michaelem? Alice położyła dłoń na ustach. – Michael jest w tym najważniejszy. W głowie mi się nie mieści, że teraz pojawiła się miłość mojego życia, moja wielka namiętność. Nie zamierzam jej marnować. Muszę iść za głosem serca. – Alice! To cudownie! To się aż prosi o podkład muzyczny! – zażartowała Bella, ale zaraz się zaniepokoiła, czy nie zabrzmiało to ironicznie. – Naprawdę bardzo, bardzo się cieszę. Michael to szczęściarz. Alice kiwnęła głową.

– Chce się żenić, ale moim zdaniem o wiele na to za wcześnie. – Choć nie za wcześnie na przenosiny do nowego kraju? – To zupełnie co innego! Szczerze mówiąc, od dawna nie mogłam usiedzieć na miejscu, ale nie wiedziałam, co z tym zrobić. – Spojrzała na Bellę z niepokojem. – Myślisz, że straciłam rozum? – Tak, ale pozytywnie. W końcu jak ci się nie spodoba, możesz wrócić do domu. – Właśnie! Między innymi dlatego nie chcę go sprzedawać... Miałam nadzieję, że będziesz mogła się nim zająć. To znaczy zostać tu. – Bardzo bym chciała, ale... muszę poczekać i zobaczyć, jak potoczą się sprawy. – Byłoby parodią sprawiedliwości, gdyby Nevil uniemożliwił ci znalezienie pracy w mieście, skoro to on robi szemrane interesy. – Niewykluczone, że to mu się nie uda, ale wiesz, ma mnóstwo kontaktów z pracownikami innych agencji. – Bella wpatrywała się w stół. – Może ich przeciągnąć na swoją stronę. Zapadło milczenie, które po chwili przerwała Alice. – Posłuchaj, musisz schować dumę do kieszeni i skontaktować się z Dominikiem. I to szybko. Natychmiast. – Dobrze. – Bella zebrała się w sobie. – Wyślę mu esemes. A jeśli nie odpowie, pójdę do Jane i sprawdzę, czy ona coś wie. Po napisaniu wiadomości pomogła Alice poszukać środków na mole do zimowych ubrań, których ta nie zamierzała zabierać, po czym po raz kolejny zerknęła na telefon, czując się jak nastolatka. – Nic. Alice ją uściskała. – W takim razie idź do Jane. – Nie mogę, jest za późno! Alice spojrzała na stary zegar dworcowy, który odmierzał ich życie. – Wcale nie, dopiero wpół do szóstej. Trochę się pośpieszyłam z tym winem. No, biegnij.

W drodze do Jane nadzieja, że zastanie tam Dominica, przeplatała się z nadzieją, że go nie będzie. W chwilach pomiędzy Bella się zastanawiała, dlaczego targają nią takie sprzeczne uczucia. Ponieważ z jednej strony martwiła się jego reakcją na jej rozmowę z Celine – Dominic mógł pomyśleć, że Bella lubi się rządzić, a z drugiej miała wrażenie, że jej zależy na nim bardziej niż jemu na niej. Na dnie serca pragnęła, by to ją zdobywano, a nie odwrotnie. Nie potrafiła zapomnieć, że tamtego wieczoru, kiedy się całowali, nie chciał zostać dłużej. Czas mijał, Dominic się nie odzywał i częściej myślała o tym, że ją odrzucił, niż o jego namiętnych pocałunkach. Przed wyjazdem uprzedziła Jane, która już na nią czekała. – Kochanie, tak się ucieszyłam, kiedy powiedziałaś, że wpadniesz. Bella cmoknęła ją w policzek. – To świetnie. – Wydaje mi się, że dostatecznie ci nie podziękowałam. – Wielkie nieba, za co? – zapytała zdziwiona Bella. – Za to, że znalazłaś mi lokatorów. Państwo Agnew są tacy sympatyczni, bardzo ich polubiłam, a to, że będą tu mieszkać, oznacza, że nie muszę przejmować się różnymi drobiazgami. Pan Agnew, Alan, jest złotą rączką, potrafi naprawić kapiące krany, dziwne przecieki i tak dalej. A jeśli będziemy potrzebować hydraulika albo elektryka, nie będę musiała się zastanawiać, czy mnie oszukują, bo on to załatwi. – Tak się cieszę, że ci to odpowiada. – Bellę ogarnęła satysfakcja granicząca z zarozumialstwem. Przynajmniej w tej sprawie miała rację. To już coś. – Cudownie. – O, tak. Czuję, że w moim życiu zaczął się nowy etap, który bardzo mi się podoba. – Zrzuciwszy to, co leżało jej na sercu, Jane zapytała: – Jest dość ciepło, żeby usiąść na dworze? Czego się napijesz? Sherry? Coś innego? Dominica dzisiaj nie ma, więc przyda mi się towarzystwo. – Szklankę wody, bardzo proszę, ale sama sobie naleję. Dla ciebie też? Nie? W takim razie wezmę tylko dla siebie. – Wiedząc, że Dominic się nie

pojawi, Bella poczuła ulgę. Rozczarowanie zepchnęła na sam dół listy swoich emocji. Kiedy weszła do ogrodu, rozkoszując się pięknem rosnących na obrzeżach ziół, bujnych i aromatycznych pnączy, przypomniała sobie, jaka była zdumiona na widok Dominica. Od tamtego dnia tak wiele się zdarzyło. Bella miała wrażenie, że nie jest tą samą osobą. Gdy usiadły pod altaną, na której róże ustąpiły miejsca wiciokrzewom i jaśminom, Jane nadal z entuzjazmem opowiadała o Imogen i Alanie. – Wiesz, teraz naprawdę będę mogła się cieszyć ogrodem, nie mając go całego na głowie. Sporządziliśmy listę rzeczy, które chcemy zrobić. Ja pewnie będę musiała zatrudnić kogoś do pomocy, ale najcudowniejsze jest to, że się zgadzamy w kwestii, jak powinien wyglądać ogród. – Super. Strasznie się cieszę. A co z domem? Jane lekceważąco machnęła ręką. – Załatwimy to raz-dwa. Nie potrzebuję dużo miejsca. A teraz mów, co nowego u ciebie. Dlaczego tak ci zależało, żeby się ze mną zobaczyć? Co nie znaczy, że nie sprawia mi to radości. – Pytasz o dwie różne sprawy. Zacznę od nowin... – Belli nie brakowało właściwych słów, kiedy opowiadała mamie i Alice o Nevilu oraz o utracie pracy, ale Jane z pewnością bardziej się tym przejmie. W jej obecności poczuła, że ta sprawa rzeczywiście jest poważniejsza, niż dotąd pozwalała sobie myśleć. – To nie są najlepsze wiadomości, choć mnie nie załamały. Jane spojrzała na nią niespokojnie. – Ja... eee... rzuciłam pracę. – Nieoczekiwanie Bella nie potrafiła się zmusić do powiedzenia, że została zwolniona. – Ale dlaczego, moja droga? Doskonale sobie w niej radzisz! – Owszem i nadal będę sprzedawała domy, tylko nie mogę dłużej pracować z Nevilem. – Wręczyłaś mu wypowiedzenie? Przez swoją nadmierną wrażliwość Bella wyszła na kłamczuchę. – Prawdę mówiąc, on mnie wylał. Zerwałam nasze zaręczyny. Nie

przyjął tego dobrze. Jane przez kilka sekund przypuszczalnie walczyła ze sobą, żeby nie powiedzieć wszystkiego, o czym myśli. – No cóż – odezwała się wreszcie – nie był dla ciebie dość dobry i jestem pewna, że niedługo znajdziesz inną pracę. – Tak. – Bella nie zamierzała zwierzać się Jane ze swoich obaw, że może nie dostać tu żadnej pracy. – Ale mam inne nowiny. Dotyczące Alice. – Mam nadzieję, że dobre! Bella wybuchnęła śmiechem. – Tak, nie musisz się obawiać. Są dobre, choć przyznam, że dość zaskakujące. Jane z ulgą poczuła, że może zażartować. – Mów, nie trzymaj mnie w napięciu. Jestem stara, nie chcę umrzeć, zanim tego z siebie nie wykrztusisz. – Wyjeżdża na trzy lata do Brukseli. – Dobry Boże! Dlaczego? – Chodzi o mężczyznę. Uroczego i sympatycznego. Poznałaś go, to Michael. Jane nie była zdziwiona. – Od razu pomyślałam, że Alice wpadła mu w oko. Dobrze wiedzieć, że nadal potrafię dostrzec rodzące się uczucie. – Spojrzała na Bellę dość surowo. – A skoro o tym mowa, Dominic ostatnio odzywał się do ciebie? – Eee, nie. – Biedny chłopak, nie ma wolnej chwili! Wziął na siebie mnóstwo dodatkowej pracy, choć i bez tego był zajęty. – Ojej – mruknęła Bella. Nic innego nie przyszło jej do głowy. – Tak! Wyjechał stąd, jakby go ktoś gonił, ale nie szkodzi. Mogę zadzwonić do Imogen i Alana, gdyby coś się stało. – Czy on... hmm... Wiesz, dokąd pojechał? – zapytała Bella, starając się nie pokazać, jak bardzo ją to obchodzi. Starsza pani pokręciła głową.

– Nic mi nie powiedział. Właściwie to tylko wyciągnął pranie z suszarki, wrzucił je do torby i już go nie było. – I nie wiesz, dokąd pojechał? Jane wzruszyła ramionami. – Chodziło o coś związanego z pracą. Powiedział mi tylko, że bardzo się śpieszy. Nie wypytywałam, bo to nie moja sprawa. – Jasne. Moja sprawa też to nie jest, ale strasznie wścibska i ciekawska ze mnie osóbka. – Bella wstała. – Skoro wiesz, co u mnie nowego, pójdę już, żebyś mogła się położyć albo dalej robić to, co robiłaś przed moim telefonem. Pocałowała przyjaciółkę i ruszyła przez trawnik w stronę podjazdu. Miała tylko nadzieję, że Jane nie zacznie się zastanawiać, dlaczego Bella poczuła się w obowiązku natychmiastowego podzielenia się z nią informacją o zerwaniu z Nevilem. W żadnym razie nie chciałaby, żeby Dominic, dzwoniąc do ciotecznej babki, usłyszał: „Bella pytała o ciebie”. Gotowa była przyznać przed sobą, że jest żałosna i bardzo jej na nim zależy, ale wolała, żeby on o tym nie wiedział. Chociaż w czasie wizyty u Jane kilka razy sprawdzała telefon, nadal nie dostała odpowiedzi na swój esemes. Ciekawe, czy udało mu się znaleźć jakieś informacje o poczynaniach Nevila? Wspomniał, że ma kontakty. To jednak mało prawdopodobne, skoro jest taki zajęty. Cóż, jeśli się do niej nie odezwie, będzie musiała jakoś się z tym pogodzić. Już raz to zrobiła, drugi raz też jej się uda. Z czasem. Kiedy wróciła do domu, Alice kończyła rozmowę telefoniczną. Sądząc z zaczerwienionego policzka, nie była to krótka pogawędka. – Dzwoniła twoja mama – wyjaśniła Alice. – Chciała z pierwszej ręki usłyszeć szczegółową relację o Michaelu i wypadzie do Marrakeszu. Bella się uśmiechnęła. – Wiedziałam, że cię wypyta. Od dawna się przyjaźnicie.

Widać było wyraźnie, że rozmowa sprawiła Alice wielką przyjemność. – A tobie udało się dowiedzieć czegoś o Dominicu? – Nie. Strasznie się śpieszył i nie powiedział, dokąd się wybiera. – Och, moje biedactwo. Co teraz zrobisz? Bella głęboko westchnęła. – A co mogę zrobić? Muszę czekać, aż się do mnie odezwie. Choć może tego nie zrobić. – Jestem pewna, że się odezwie – powiedziała Alice tonem, który wskazywał, że wcale nie jest o tym przekonana. – Nagle gdzieś go wezwano, ale zadzwoni, kiedy będzie mógł. Nie martw się. Bella kiwnęła głową. – Okay. Przestanę o nim myśleć. Alice się roześmiała. – Życzę ci powodzenia. – To takie niemądre, prawda? – powiedziała Bella. – Kiedy jesteś zakochana, zwłaszcza w facecie, który prawdopodobnie (choć może nie) też cię kocha, najlepiej dla ciebie będzie, jeśli przestaniesz o nim myśleć. – Tylko że umysł kompletnie to ignoruje – dodała Alice. – Umysły wcale tak nie działają. Bella chwilę milczała. – Będę za tobą tęsknić, Alice – powiedziała wreszcie. – Kto przemówi mi do rozsądku, kiedy będę tego potrzebowała? – Ja! Jest Skype, ty będziesz mnie odwiedzała, ja będę bez zapowiedzi wpadała do domu, żeby sprawdzić, czy ścierasz kurze... – Wspaniale było z tobą mieszkać, Alice. – I wzajemnie. Okazało się, że dobrana z nas para. – Mimo że ty masz sto lat, a ja siedemnaście. – To było aroganckie, panienko. Napijmy się wina! Bella położyła się do łóżka bez planu na najbliższą przyszłość, ale rano po zaskakująco głębokim śnie wiedziała dokładnie, na czym będzie polegał jej następny krok.

– Jadę do Liverpoolu, Alice – oznajmiła po śniadaniu złożonym z herbaty i grzanek z marmite. – Pogadam z deweloperem, który stoi za machinacjami Nevila. – Ojej, kochanie, czy to rozsądne, że pojedziesz tam sama? On może mieć ogoloną głowę, tatuaże i bandę mafiosów, którzy go ochraniają. Bella wybuchnęła śmiechem. – Jest prawdziwym człowiekiem, nie bohaterem filmowym. Według mnie będzie normalny. A poza tym widziałam w Internecie jego zdjęcia. Wygląda jak filar społeczeństwa. – Tacy zawsze są najgorsi – mruknęła Alice. – Nigdy nie ufaj filarom. – To twoja życiowa zasada? Alice potaknęła. – Owszem. I nigdy mnie nie zawiodła. Bella zmarszczyła czoło. – Naprawdę mam nadzieję, że będziesz potrafiła żartować przez Skype’a, w przeciwnym razie będę musiała często cię odwiedzać. – Zawsze jesteś mile widziana. Bella wstała, podeszła do przyjaciółki i uściskała ją.

Rozdział 34

Ruszając w drogę, Bella się zastanawiała, czy jej rozległe przygotowania w rzeczywistości nie były zwykłym odwlekaniem. Z Internetu wydrukowała trasę, dodatkowo wpisała ją do GPS-u, który ojciec kazał jej wziąć, a Alice zrobiła dla niej kanapki. Dostała – w końcu – krótkiego, bezosobowego maila od Dominica. Pisał w nim, że Ed Unsworth bez wątpienia kupił działkę w Cotswolds Hills. Odnoszę wrażenie, że wrócił do swojego rodzinnego Liverpoolu, żeby się zdystansować od mętnych interesów na południowym zachodzie. Zakończył wiadomość: Śpieszę się, D. Bella kilka minut poświęciła na rozważania, czy inicjał zamiast pełnego imienia nadał mailowi bardziej osobisty charakter. Później sobie uświadomiła, że wiele osób pisze inicjał przed nazwiskiem. Pewnie nie ma to większego znaczenia. Zaopatrzenie się w dodatkowe informacje było rozsądne, chociaż nie rozproszyło jej niepokoju. Bo przecież nie dysponowała dowodami na przestępstwo, wiedziała tylko, że ten człowiek kupił działkę. Z drugiej zaś strony sporo przecierpiała. Wszystko to byłoby na nic, gdyby pozwoliła, żeby Nevilowi i jego wspólnikom krętactwa uszły na sucho. GPS i wskazówki na piśmie wyprowadziły ją z niedawno odnowionej części Liverpoolu i Bella zaczęła się zastanawiać, czy na pewno są prawidłowe. Wszystko, co czytała na temat Eda Unswortha w Internecie, kazało jej spodziewać się eleganckiego biura, takiego, w jakim pracowała

Celine. W dzielnicy, którą określiłaby jako „dojrzałą do renowacji”, zlokalizowane były głównie niewielkie warsztaty, przy czym część miała okna zabite deskami. Kiedy Bella dotarła do celu (tylko po kilku upomnieniach GPS-u, że źle skręciła), sprawdziła w telefonie, czy na pewno wpisała prawidłowy adres, z nadzieją, że popełniła jakiś błąd. Ale nie. Teraz musiała stawić czoło temu człowiekowi. Ostrzeżenia Alice przed „mafiosami” przestały wydawać się takie idiotyczne. Zirytowała się, bo nie miała gdzie zostawić samochodu. Niewielki park z zeschłą trawą i zaniedbanymi rabatkami otaczały miejsca do parkowania, ale wszystkie były zajęte. Będzie musiała zostawić gdzieś auto i pójść do biura pieszo. W pewnej odległości znalazła parking; miała tylko nadzieję, że kamery działają i jej samochód będzie bezpieczny. Starannie go zamknęła, wszystko poza kanapkami schowała w bagażniku i założyła torebkę na skos przez piersi. Bylebym tylko nie zapomniała drogi, pomyślała. Panował upał, sandały zaczęły ją obcierać i nagle straciła pewność, czy rzeczywiście idzie w dobrym kierunku. Upewniła się, że droga jest pusta, więc nikt nagle się na nią nie rzuci, wyjęła smartfon i włączyła mapy. Jako agentka nieruchomości była przyzwyczajona do mniej atrakcyjnych części świata, miały je nawet zielone Cotswolds Hills. Ta okolica była jednak gorsza, niż mogła sobie wyobrazić. Można pomyśleć, że sposób, w jaki mroczne thrillery przedstawiają Liverpool, ma swoje uzasadnienie w faktach. Na szczęście przypomniała sobie kod pocztowy. Kiedy wpisała go w wyszukiwarkę, dowiedziała się, że ma do przejścia niezły kawałek drogi. Po mniej więcej dziesięciu minutach dotarła do celu. Agencja mieściła się w małym zniszczonym budynku sąsiadującym z siłownią, z której dobiegały odgłosy uderzeń. Belli przywiodło to na myśl podejrzanych handlarzy z telewizyjnych reality show. Bardzo spragniona, tęsknie pomyślała o butelce wody, którą zostawiła w samochodzie, przeklinając siebie, że jej nie zabrała. Wiedziała, że łaknienia nie

spowodowały wyłącznie upał i marsz, ale zdenerwowanie graniczące ze strachem. Powiedziała sobie jednak stanowczo, że nie spędziła ponad trzech godzin w samochodzie po to tylko, żeby zaraz wracać, nie podjąwszy nawet próby konfrontacji z tym baronem handlu nieruchomościami i powiedzenia mu, że jego gra dobiegła końca. Im więcej się nad tym zastanawiała, tym idiotyczniejszy wydawał się sam pomysł. Jak mogłaby ona, młoda, ze średniej klasy, w dodatku kobieta, wywrzeć jakikolwiek nacisk na kogoś, kto nie tylko odniósł sukces i jest potężny, ale też kieruje się bardzo wątpliwymi zasadami moralnymi? Ktoś z siłowni gwizdnął za nią, tym szybciej więc otworzyła drzwi agencji. Gdyby dłużej się wahała, mogłoby dojść do przekomarzanek, może i niewinnych w założeniu, ale Bella nie miała na to ochoty. W recepcji za biurkiem siedziała kobieta w nieokreślonym wieku, która równie dobrze mogła mieć czterdzieści pięć, jak i sześćdziesiąt lat. Jej włosy były czarne i kręcone, oczy mocno podmalowane. Zmierzyła Bellę wzrokiem. – Czym mogę służyć, kochana? Bella z doświadczenia wiedziała, że na północ od Cheltenham ludzie zasadniczo są sympatyczniejsi, ale jakimś sposobem ta kobieta do nich nie należała. Bella się uśmiechnęła, by odwlec chwilę, gdy przez swój południowy akcent wyda się jeszcze bardziej naiwna. – Dzień dobry. Może mogłaby mi pani pomóc? Szukam Eda Unswortha. Czy to jego... eee... czy on tu pracuje? – W jej własnych uszach brzmiało to idiotycznie, a zamiar, by doprowadzić do konfrontacji z kimkolwiek, nie wspominając już Eda Unswortha, wydawał się głupi. – Nie nazwałabym tego pracą, kochana, ale owszem, czasami się tu pojawia. – Kobieta przyjrzała się Belli uważniej. – Dlaczego chcesz się z nim widzieć? Przygotowując się do tej sytuacji, Bella nie przewidziała, że będzie musiała odpowiedzieć na to pytanie. Zastanawiała się wyłącznie nad tym,

co powie Unsworthowi, a nie jego strażniczce. – To sprawa prywatna. – Wszystko w porządku, kochana, możesz mi powiedzieć. Nie mamy tutaj tajemnic. – Kobieta zmrużyła oczy, wywołując w Belli przekonanie, że potrafi czytać jej w myślach, dokładnie zna powód wizyty i nisko ocenia jej szanse na powiedzenie czegokolwiek Edowi Unsworthowi. – To dość niezręczne. Wolałabym rozmawiać z nim. To... eee.... osobista sprawa. – Umilkła z nadzieją, że tamta nie pomyślała, iż jest nieślubnym dzieckiem Eda Unswortha ani nic w tym rodzaju. – Jest tutaj? Przyjechałam z daleka, żeby się z nim zobaczyć. – Nie próbujesz wyłudzić od niego pieniędzy, co? Bo od razu ci powiem, że się nie uda. Nie nazwałabym go skąpym, ale przy nim Scrooge to rozrzutnik. – Nie. Nie chcę pieniędzy. – Bella ponownie się uśmiechnęła w nadziei, że wyda się żałosna; i tak rzeczywiście się czuła. Jakiś skutek musiał być, ponieważ kobieta ściągnęła usta. – No, jeśli to sprawa osobista, będę musiała poczekać, aż Ed sam mi powie. Ale niestety, szczęście ci nie dopisało. Nie ma go. Bella, która i tak była w nie najlepszym nastroju, poczuła się jeszcze gorzej. W żadnym razie nie zmusi się do kolejnej wizyty. Jeśli nie spotka się z nim dzisiaj, to nigdy do tego nie dojdzie. Odchrząknęła, bardzo się bojąc, że zacznie płakać. Żałosny wygląd to jedno, głośny szloch to zupełnie co innego. Nie może okazać słabości. – Spodziewa się go pani dzisiaj? – Nie spodziewam się, kochana. Choć niewykluczone, że za jakieś dwie godziny przyjedzie. – Dobrze, w takim razie wrócę za dwie godziny. Dziękuję pani. – Nie ma za co. Wróciwszy na ulicę, Bella się zastanawiała, co też będzie robiła przez dwie godziny. Z różnych powodów nie chciała stąd odjeżdżać, bo musiałaby znowu szukać miejsca do parkowania, a po jej powrocie parking mógłby

być zajęty, w dodatku droga do biura nie była prosta. Przede wszystkim jednak wiedziała, że gdyby wsiadła do samochodu, stchórzyłaby i pojechała prosto do domu. Lepiej zostać tutaj. Energicznie ruszyła w kierunku przeciwnym od hałaśliwej siłowni, choć nawet wtedy słyszała, że mężczyźni za nią wołają. Przyśpieszyła kroku. Przy ulicy mieściły się głównie solaria i salony manikiuru. Zastanawiając się, jak udaje im się utrzymać na rynku w tej opustoszałej okolicy, bawiła się myślą o zrobieniu sobie akrylowych tipsów, co pomogłoby jej zabić czas. To dodałoby jej wiarygodności! Była jednak zbyt zdenerwowana, żeby sprawiło jej to przyjemność. Na początku swojej wędrówki kupiła butelkę wody i marsa w sklepie na rogu, co pomogło jej przez następną godzinę chodzić po ulicach. Przez cały czas usiłowała zapamiętywać kierunki i położenie agencji. W chwili, gdy sądziła, że albo usiądzie, albo padnie trupem, dotarła do parkingu i przypomniała sobie o kanapkach. Pomyślała, że je zje na ławce w parku, poczeka, aż minie wyznaczony czas, i znowu spróbuje spotkać się z Edem Unsworthem. Mimo że samochód był rozpalony jak piec, poczuła pokusę, żeby wsiąść i uciec, szybko więc zabrała śniadanie, starając się omijać wzrokiem wabiące ją fotele. Z kanapkami i napojem, który Alice także jej przygotowała, poszła do parku. To, że mogła usiąść i zrzucić sandały, było prawdziwą rozkoszą. Kanapki się rozgrzały, ale jedzenie ich zajęło jej trochę czasu, a niemal gorący napój zdołał jakoś ugasić pragnienie. To było takie miłe ze strony Alice, że zapakowała jej lunch. Bella wyjęła telefon i wysłała jej esemes z podziękowaniami. Szczęściara z tej Alice, pomyślała, ma swojego Michaela. Jane Langley nie posiadała się z radości na myśl o współlokatorach, a państwo Agnew podzielali to uczucie. Wszystkim trojgu udało się w końcu dojść do porozumienia. Alan Agnew przysłał Belli mail, w którym pisał, jak bardzo z żoną się cieszą na myśl, że zamieszkają przynajmniej w części

wymarzonego domu – w normalnych okolicznościach nie mogliby sobie na to pozwolić. Bella popijała ciepły napój owocowy. A co z nią? Bezrobotna, samotna, wprawdzie nie bezdomna, ale niedługo straci współlokatorkę. Trudno było nie rozczulać się nad sobą. W dodatku za chwilę stanie przed człowiekiem, który najprawdopodobniej ją wyśmieje, i nic nie osiągnąwszy, będzie musiała wrócić do domu po spędzeniu prawie całego upalnego dnia w miejscu, gdzie nie czuła się dobrze. Byłoby łatwiej, gdyby nie siedziała w tym mizernym parku, gdzie trawniki cuchnęły psimi sikami, a na rabatkach rosły wyłącznie starce jakubki. Odstawiła butelkę z zamiarem poszukania kosza, kiedy na jednej z uliczek prowadzących do parku zobaczyła człowieka z aktówką. Najpierw pomyślała, że wygląda kompletnie nie na miejscu, a zaraz potem, że jest podobny do Dominica. Pośpiesznie odwróciła wzrok. Nie chciała, by ją przyłapano na gapieniu się na obcego faceta. Przez tę jej głupią obsesję każdy mężczyzna ubrany z niejaką starannością wydawał jej się Dominikiem. Zaczynała tracić rozum. – Bella?

Rozdział 35

Bella podniosła głowę i o mało nie wrzasnęła. Więc jednak nie wariuje, to był on! – Dominic! Śmiertelnie mnie przestraszyłeś! Co ty tu robisz? – Była tak wstrząśnięta, że zapomniała ucieszyć się na jego widok. – To bez znaczenia! Ale co ty tu robisz? – zapytał ze zdumieniem. On wcale się nie cieszył. – Nie powinnaś się włóczyć w takiej okolicy! – Myślisz, że o tym nie wiem? – Więc czemu tu jesteś? – Przyjechałam porozmawiać z Edem Unsworthem. – Powinnaś była mnie uprzedzić! Ja też jestem tutaj z tego powodu. Nie musiałaś się tłuc z tak daleka, zwłaszcza sama. – To ty powinieneś uprzedzić mnie! – I zrobiłbym to, tylko że zgubiłem telefon, a byłem daleko od biura. Choć to mnie nie usprawiedliwia. W żadnym razie nie powinnaś była przyjeżdżać tu sama. On może być niebezpieczny! Przypuszczalnie jest. Bella miała prawie dwie godziny na wyciągnięcie podobnego wniosku, mimo to przeszła do ataku. – Skoro ja nie powinnam, to ty też nie! – Nieprawda! Jestem mężczyzną. Nie zwrócę na siebie niepożądanej uwagi jak ty. Bella przypomniała sobie mężczyzn z siłowni koło agencji Eda; Dominic miał rację, ale nie zamierzała mu tego mówić.

– Mam nadzieję, że nie! Ale nie martw się, potrafię o siebie zadbać. – Nie wiesz tego. Jeszcze go nie poznałaś! Bella spojrzała na zegarek. – To prawda, ale zaraz go poznam, niedługo ma wrócić do biura. Przekonasz się, że wyjdę cała i zdrowa. Widać było, że Dominic z trudem zachowuje panowanie nad sobą. – Nie ma potrzeby, żebyś tam szła, skoro ja tu jestem. Wracaj do samochodu i czekaj na mnie. – Chyba żartujesz! Nie przejechałam tylu kilometrów, żeby „siedzieć w samochodzie”! – Proszę! – Dominic mówił przez zaciśnięte zęby. – Zebrałem informacje na jego temat. Wiem o nim więcej niż ty. Nie ma sensu, żebyś tam szła. Nie w sytuacji, kiedy to może być niebezpieczne. To, że wiedział więcej o Edzie niż ona, było bardzo irytujące i fatalnie wpłynęło na jej rozsądek. – Nie bądź śmieszny! On może być nieprzyjemny, ale nie będzie niebezpieczny. Jest osobą publiczną, nie ośmieli się nic mi zrobić. Przesadzasz. – Wręcz przeciwnie. – Dominic spojrzał na zegarek. – Jeśli jesteś zdecydowana wziąć w tym udział, lepiej już chodźmy. Nie chcemy przecież, żeby znowu wyszedł. W milczeniu ruszyli do agencji. – Witam – powiedziała sekretarka schrypniętym głosem, z uznaniem przyglądając się Dominicowi. – Widzę, że teraz jesteście we dwoje. Byłam ciekawa, czy się spotkacie. – Tak – odparł Dominic. – Jest u siebie? – Może tak. Kogo mam zapowiedzieć? – zapytała kobieta, wodząc wzrokiem po ich twarzach. – Bella Castle – odparła szybko Bella, chcąc być pierwsza. – A ja nazywam się Dominic Thane. – Kim pan jest? Jej prawnikiem czy chłopakiem?

– Jednym i drugim – powiedział gładko. – Jestem wieloczynnościowy. Kobieta wybuchnęła śmiechem, a Bella zerknęła na Dominica. Na sekundę radość złagodziła jej niepokój i zdenerwowanie. – W takim razie proszę – powiedziała sekretarka. – Pierwsze drzwi zaraz za schodami. – Nie zapowie nas pani? – zapytał Dominic. – Oczywiście. – Kobieta wstała zza biurka, prezentując bardzo krótką spódnicę, i głosem na tyle donośnym, że bez megafonu dałaby radę zapanować nad tłumem, wrzasnęła: – Ed, masz gości! Bella i Dominic ruszyli korytarzem. U stóp schodów spojrzał na nią. – Na pewno nie wrócił ci rozsądek i dalej chcesz brać w tym udział? – Na pewno. – To, że Dominic nazwał siebie jej chłopakiem, dało jej odwagę lwa. Poza tym nie chciała zostawiać go samego. Może będzie jej potrzebował do osłaniania tyłów. – Na czas tego spotkania lepiej zawrzyjmy rozejm. Ale później – zrobił złowieszczą przerwę – rozprawię się z tobą. Idąc pierwsza po schodach, Bella nie potrafiła ukryć uśmiechu pomimo tego, co zaraz miało nastąpić. Wyraźny błysk w oczach Dominica i złość na nią, że sama chciała spotkać się z Edem Unsworthem – to z pewnością był znak, że nie jest mu obojętna. Kiedy zobaczyła Eda Unswortha na żywo, ucieszyła się, że ma towarzystwo. Nie był przerażający, ale dość nieprzyjemny: zwalista postać, ogolona głowa, dres. Gdyby natknęła się na niego w siłowni, poszukałaby miejsca na drugim końcu sali. Pewnie wyciskałby ciężary i bardzo się pocił. Miał złoty kolczyk, mnóstwo złotych łańcuchów i rolexa do kompletu. Może i biuro było obskurne, ale nie ulegało wątpliwości, że to nieprzyzwoicie bogaty człowiek. – Siadajcie – powiedział. Kompletnie zignorował Dominica, całą swoją uwagę skupiając na Belli. Podejrzewała, że powodem nie są jego dżentelmeńskie maniery, feminizm ani nic w tym rodzaju. Po prostu od razu było widać, że jest z nich dwojga słabsza. – Czym mogę pani służyć,

młoda damo? – Na początek niech pan przestanie robić podejrzane interesy w nieruchomościach. – Bella miała wrażenie, że zabrzmiała jak dziecięca gwiazda w filmie z lat sześćdziesiątych dzielnie stawiająca czoło złoczyńcy; żałowała, że nie przećwiczyła swoich kwestii, kiedy miała na to czas. Uśmiechnął się. Nie dbał o zęby. Jeden kieł miał ze złota. – Tak? Bella rozmyślnie obniżyła głos, szukając sposobu na dodanie sobie powagi. – Tak. Kupuje pan działki w Cotswolds Hills po zaniżonych cenach. Nie tylko pozbawia pan sprzedających pieniędzy, ale też uniemożliwia osobom dysponującym mniejszymi budżetami zakup tych posesji. – I ma pani na to dowody? – Tak – oznajmił Dominic. Bella kiwnęła głową. W głosie Dominica dźwięczała pewność, miał również tę wielką aktówkę. Ona dysponowała wyłącznie ziarnistymi zdjęciami, które nie były szczególnie obciążające. Ed Unsworth się nie śpieszył, wodząc małymi oczkami po twarzach gości. Najwyraźniej był przekonany, że dokładnie zatarł ślady. – Jakiego rodzaju dowody? – Film – odparła Bella. Zareagował leciutkim błyskiem w oku. – Naprawdę? Bella potaknęła. – Szczerze mówiąc – dodał Dominic – mamy mnóstwo dowodów na pańskie wątpliwe praktyki. Film to premia. Przygważdża pana w sytuacji, kiedy pozostałe materiały nie są aż tak konkretne. Ed Unsworth podszedł do okna. Bella się podniosła, żeby zobaczyć, na co tamten patrzy. Był to wielki czarny samochód, obok którego stało dwóch potężnych mężczyzn. W jakimś zakamarku umysłu już przewidywała, jak powie Alice, że owszem, byli też „mafiosi”. Nawet jeśli to tylko całkiem

niewinni nocni stróże albo coś w tym rodzaju, dzięki „mafiosom” historia zabrzmi lepiej. – Nie bardzo rozumiem, skąd możecie mieć film, na którym robię coś bardziej podejrzanego od podpisywania dokumentów – powiedział Unsworth, nadal bardzo pewny siebie. – Każdy czasami bywa beztroski – odparł Dominic. – Nie ja. – Więc przyznaje się pan do podejrzanych poczynań? – zapytała Bella z większą odwagą. – Nie, do niczego się nie przyznaję. – Bardzo rozsądnie – zauważył Dominic. – Niech pan z tym zwleka tak długo, jak się da. Ed Unsworth zmarszczył czoło, kojarząc się Belli z psem rasy shar pei. – Mówicie, że macie film. Skąd wiecie, że to ja? – Nosi pan bardzo charakterystyczny kolczyk – wyjaśnił Dominic. Unsworth przestał sprawiać wrażenie rozluźnionego. – Czego ode mnie chcecie? – To, że nie zażądał pokazania dowodów, było niemal tak dobre jak przyznanie się do winy. Trudniejsze może być przekonanie go, żeby się wycofał ze swoich machinacji. – Zobowiązania, że przestanie pan to robić – powiedziała Bella. – A konkretnie co robię? Bella z nagłym przestrachem pojęła, że Unsworth wcale nie zamierza się poddać. – Wiemy, że dokonywał pan szkód na posesjach, żeby po ekspertyzie rzeczoznawcy kupić je po zaniżonej cenie – odparł Dominic gładko i z wielkim przekonaniem. – Zasadniczo rujnował pan działki, mając na celu powiększenie swojego imperium. Bella o większości tych spraw nie miała pojęcia; uświadomiła sobie, że Dominic poświęcił sporo czasu na zebranie materiałów. Gdyby tylko o wszystkim jej powiedział! Oskarżenie zyskiwało solidne podstawy. – A kim są ci „my”? – Ed Unsworth patrzył na Bellę, jakby była mniej

ważna niż przedmiot niepotrzebnie zajmujący przestrzeń. – Zespół – odparł krótko Dominic. – Czyli kto? Dominic uniósł brwi. – Nie podam panu listy ich nazwisk i adresów, ale zapewniam, że mają doskonałe kwalifikacje. – Otworzył aktówkę, wyjął plik papierów i przesunął go po biurku. – Może zechce pan rzucić na to okiem. Przekona się pan, że zebrane przez nas informacje mogą pana sporo kosztować w postaci grzywien, o ile nie poślą pana do więzienia. Ed złapał papiery i pośpiesznie zaczął je czytać. – Dobra. Czego dokładnie ode mnie chcecie? – Chcemy, żeby podpisał pan zobowiązanie o zaprzestaniu nielegalnych praktyk, począwszy od dnia dzisiejszego – oznajmił Dominic. – A jeśli nie podpiszę? Co nie znaczy, że się do czegokolwiek przyznaję. – Chyba nie muszę panu mówić, co będzie dalej. Zna pan życie. Bella uznała, że cokolwiek jest w tych papierach, musi być obciążające. Wydawało się, że wielki i przerażający mężczyzna nieco się skurczył. – Niczego nie podpiszę, dopóki nie pokażecie mi filmu. Bella spojrzała na torebkę, którą wcześniej postawiła u swoich stóp. Miała w niej iPada z nagraniem, ziarnistym i bardzo niewyraźnym. Ed Unsworth zaraz zdrowo się pośmieje i wyrzuci ich za drzwi. Dominic jednak ją uprzedził i wyjął z aktówki płytę CD. – Proszę bardzo. Unsworth jednym susem pokonał odległość dzielącą go od telewizora z ekranem wielkim jak w kinie i wsunął płytę do odtwarzacza. Bella przygotowała się na upokorzenie. Ale obraz, chociaż bardziej ziarnisty, został cyfrowo poprawiony. Nevil był wyraźniejszy, Eda Unswortha nie dało się z nikim pomylić: potężna postura, łysa głowa, złoty kolczyk. Bella była zdumiona i zachwycona, że tak łatwo można było teraz go zidentyfikować. Chwilę bez słowa patrzył na ekran.

– To nie jest jedyna kopia, prawda? – Nie – odparł Dominic. – Jeśli się dowiemy – a dowiemy się na pewno – że kontynuuje pan te nielegalne praktyki, podejmiemy kroki, które doprowadzą pana do więzienia. – Nie byłbym w stanie nic na waszym terenie zrobić, gdybym nie znalazł agenta bardzo chętnego do współpracy. – W to nie wątpię – powiedział Dominic. – Czy teraz podpisze pan zobowiązanie? Ed pokręcił głową. – Nie, ale coś wam powiem. Dzisiaj jestem bardzo wielkoduszny. Więcej nie będę tego robił, zresztą wydaje mi się, że wyczerpaliśmy już potencjał tamtej okolicy. To musi wam wystarczyć. Dominic wstał, wcale niezbity z tropu brakiem podpisu. – W porządku – powiedział. Ze swej strony Ed ani trochę nie triumfował. Definitywnie to oni wygrali. Bella czuła uniesienie, kiedy schodzili po schodach tak szybko, jak się dało, nie biegnąc przy tym. Na ulicy zatrzymała się i popatrzyła na Dominica, spodziewając się zobaczyć na jego twarzy wyraz radości ze zwycięstwa. Ale nie, był ponury; wziął ją pod rękę i poprowadził dwa razy szybciej niż wcześniej. Nagle Bella dostrzegła zabawną stronę całej tej sytuacji i przygryzła wargę. Dominic chyba nadal był na nią zły z powodu jej obecności, ale naprawdę myśl o nich dwojgu stawiających czoło Edowi Unsworthowi była strasznie zabawna. Kiedy doszli do końca ulicy, chichotała na dobre. – To nie jest śmieszne! – oznajmił Dominic, zatrzymując się na rogu; przypuszczalnie sam powstrzymywał się od śmiechu. – Jestem na ciebie bardzo zły! – To jest śmieszne – odparła Bella, śmiejąc się jeszcze głośniej, mimo że w gruncie rzeczy wcale nie chciała. – My kontra ten ogromny facet, który

w rezultacie się poddaje. – Nie powinno być żadnych „nas”, tylko ja sam! Poszłaś do niego, nie mając odpowiednich informacji, przypuszczalnie z tym filmem, który mi pokazałaś, a na którym rozpoznawalny jest tylko Nevil, w dodatku dla narzeczonej, z założenia znającej go dobrze! Chociaż nadal chichotała, Bella musiała przyznać przed sobą, jeśli nie przed Dominikiem, że miał rację. – Już nie jestem jego narzeczoną. – Nie? – I nie pracuję w agencji. – Czułaś, że musisz odejść? – Owszem. Kazał mi wyjść. Z kartonowym pudłem pełnym rzeczy osobistych. – Wylał cię? – zapytał Dominic. – To oburzające! Bella wzruszyła ramionami. – W gruncie rzeczy nie mogę mieć do niego pretensji. Powiedziałam mu, że wiem o jego kombinacjach. To mu się nie spodobało. Przewidywałam, że będę musiała odejść, ale się nie spodziewałam, że mnie zwolni. – Westchnęła, myśląc o innych poważnych rozmowach, które w ostatnim czasie przeprowadziła, a które przebiegły niezupełnie tak, jak planowała. Na przykład lunch z Celine. Jeszcze nie przyznała się do tego Dominicowi. Nieświadom jej wyrzutów sumienia, Dominic powiedział: – Przykro mi. Wiem, jak lubiłaś swoją pracę i jaka byłaś w niej dobra. – Bella przez chwilę pławiła się w jego pochwale. Zaraz jednak Dominic spochmurniał. – Choć nie przestałem być na ciebie zły. Chyba nie zdajesz sobie sprawy, jakie niebezpieczeństwo ci groziło. – Mniej więcej takie samo jak tobie. Zamknął oczy, najwyraźniej modląc się o cierpliwość. – Gdybyś poszła sama... – Ale byłam z tobą. – W ogóle nie powinno cię tam być!

– Nie miałam pojęcia, że też się wybierasz do Unswortha. Nie miałam pojęcia, że zebrałeś informacje, że cyfrowo poprawiłeś film. O niczym nie wiedziałam. Westchnął głęboko. – To moja wina. Posłałem ci tego maila z opóźnieniem – za co przepraszam – kiedy trafiłem na ślad. Potem zgubiłem telefon i wyładowała się bateria w laptopie. – Wszystko to dla mnie brzmi jak wymówki – skomentowała Bella. Wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie. – Wiem, sam też tak bym to odebrał. Ale takie rzeczy się zdarzają. Teraz nie wiem, w co ręce włożyć. Mnóstwo pracy, decyzja o przenosinach na stałe do Stroud... – Och! – Bella próbowała ukryć radość z tej nowiny. – Chcesz mieć możliwość opieki nad Jane? – Nie, głuptasku. Ciocia Jane mnie nie potrzebuje, ma od tego twoich przyjaciół. Bella nie wiedziała, co odpowiedzieć, ale to było bez znaczenia, ponieważ Dominic ją pocałował. – Całujesz się na ulicy? – mruknęła Bella bez tchu. – Nigdy bym nie pomyślała, że takie rzeczy robią szanowani prawnicy. Roześmiał się. – Chodźmy teraz do doków. Musisz na własne oczy zobaczyć, jakim pięknym miastem jest Liverpool. I ostrzegam cię, planuję zrobić o wiele więcej niż tylko cię całować. – To miło – powiedziała Bella, pod tym niedopowiedzeniem kryjąc falę szczęścia, która ją zalała. – Miło? – powtórzył Dominic z urazą. – Ja ci pokażę, co jest miłe. Chodźmy!

Rozdział 36

Bella jechała za Dominikiem. W przeciwieństwie do niej znał Liverpool, polegała więc na nim i na GPS-ie. Chociaż powinna skakać z radości – triumfować, bo Ed Unsworth i Nevil nie będą dłużej kombinować, i cieszyć się, że Dominicowi na niej zależy – wcale tak się nie czuła. W jej myśli wkradało się zwątpienie. Czy Dominic nadal będzie ją lubił (nie pozwalała sobie uwierzyć, że ją kocha, jeszcze nie), kiedy się dowie, że spotkała się z Celine? Wiedziała wprawdzie, że nic nie można na to poradzić, ale smutno jej było z powodu utraty pracy. Kochała tę agencję. Prawdę mówiąc, gdyby nie to, wcześniej zerwałaby z Nevilem. W gruncie rzeczy niepotrzebnie się przejmowała, jeszcze nie było całkiem pewne, że będzie musiała pracować w innym mieście, ale wydawało jej się, że w nowym miejscu nie poczuje się tak dobrze jak tutaj. A szukanie nowej pracy w sytuacji, gdy dysponowała tylko starymi referencjami, może się okazać dość skomplikowane. Mnóstwo ludzi starało się o takie posady, Bella byłaby po prostu jednym z wielu kandydatów. Ewentualny pracodawca musiałby uwierzyć na słowo, że miała doskonałe wyniki sprzedaży. Od Nevila na pewno by się nie dowiedział, jak świetnie wykonywała swoją pracę. Alice uznałaby, że Bella powinna coś zjeść. Że zniechęcenie wynika ze spadku poziomu adrenaliny, który skoczył wysoko w czasie konfrontacji z Edem Unsworthem, i teraz potrzebuje czekolady, żeby poczuć się lepiej. Bella czuła jednak, że to nie jest takie proste.

Dominic znalazł parking. Zdążył zaparkować, kiedy Bella zajęła miejsce obok niego. Wziął bilety dla obu samochodów, ujął Bellę pod rękę i ruszyli do doków. W upalne popołudnie przyjemnie było przebywać nad wodą i podziwiać ogromne budynki z czerwonej cegły, niegdyś stanowiące centrum handlu morskiego. – Liverpool to wspaniałe miasto – powiedział Dominic. – Jeden z moich kolegów tu studiował i trochę je poznałem, kiedy go odwiedzałem. – Spora różnica w porównaniu z tamtą okolicą – zauważyła Bella, dokładając starań, by w jej głosie nie zabrzmiało przygnębienie. – Takie miejsca są też w Cotswolds Hills, choć generalnie moja praca ich nie dotyczy. – Okolica nie była taka zła, zły był człowiek, który ma tam biuro – odparł Dominic. Bella potaknęła. – Chyba dopiero teraz zaczynam zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństwa, na jakie bym się naraziła, gdyby ciebie tam nie było. Położył dłoń na jej ramieniu. – Ale byłem i wszystko skończyło się dobrze. Czuła się okropnie, mimo to zdobyła się na uśmiech. – Więc co chciałabyś robić? Pójść się czegoś napić? – A moglibyśmy posiedzieć tu i popatrzeć na wodę? To bardzo uspokaja. Usiedli na wolnej ławce i przez jakiś czas milczeli. Potem Dominic zerknął na Bellę i zapytał: – Chcesz, żebym ci przedstawił zwięzłą historię liverpoolskiego portu? – Nie, dziękuję, jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Nie mam, ale pozwól, że to powiem: wydajesz się, sam nie wiem, zniechęcona. To spóźniona reakcja po rozmowie z Edem? Powinnaś robić gwiazdy – mamy go! Bella się uśmiechnęła. – Tutaj to wykluczone. Mogę je robić tylko na trawniku z sukienką

upchniętą w majtki. – Możemy na później odłożyć kwestię twoich majtek? Chociaż to nie jest łatwe. Co ci chodzi po głowie? Jego łagodne docinki już poprawiły Belli humor. – Powiem ci, choć to może ci się nie spodobać. – To ja zakazałem rozmowy o twoich majtkach, więc już jestem rozczarowany. Mów. Co znowu zrobiłaś źle? Bella wykorzystała pretekst, by jeszcze trochę odwlec swoje wyznanie. – Co to znaczy „znowu”? Nie zrobiłam nic złego z wyjątkiem jednej rzeczy! Dominic z powątpiewaniem uniósł brwi. – Jeśli nie bierzesz pod uwagę tego, że sama poszłaś do wujka Eda bez solidnych dowodów na jego krętactwa... A ja to biorę. – Nie powiedziałeś, dokąd się wybierasz, więc oczywiście musiałam tu przyjechać – odparła z oburzeniem Bella. – Ta wymówka, że nie miałeś telefonu, jest bardzo słaba! A przy okazji, skąd masz te wszystkie informacje? Byłam pod wrażeniem. – Naprawdę nie miałem telefonu, chociaż przyznaję, że to cholernie głupie. A co do starego Eda, mówiłem ci, że mam kontakty, no i Internet wszystko ci powie, jeśli zadasz właściwe pytania. Bella kiwnęła głową, po części licząc, że Dominic zapomniał, że chciała mu o czymś powiedzieć. – Co z twoją spowiedzią? – Więc nie zapomniał. Bella nie miała wyjścia. – Spotkałam się z Celine. – Tak? A dlaczego? Nie był zły, tylko zaskoczony, co dodało jej odwagi. – Pomyślałam, że zachowała się strasznie nie w porządku, sugerując, że nie opiekujesz się dobrze Dylanem, bo przecież wcale go nie zaniedbujesz... Zwróciłam jej uwagę, że to dla niej korzystne, jeśli ma w tobie dodatkowego tatusia.

– Och. Bella niewiele potrafiła wyczytać z tej monosylaby. – Powiedziałam, że jeśli będzie się upierała, żebyś poświęcał mu całą uwagę, nie zawsze będziesz w stanie się nim opiekować, kiedy cię o to poprosi. – Umilkła na moment. – Nie zadzwoniła, żeby ci o tym powiedzieć? Wykrzywił się, machając ręką. – Brak telefonu, pamiętasz? – Zapomniałam... Nie jesteś na mnie zły, że się wtrąciłam? – Uważnie mu się przyglądała. Byłoby strasznie, gdyby zepsuła szanse na szczęście, bo nie potrafiła się powstrzymać od próby naprawienia niesprawiedliwości. Po czasie, który Belli wydał się nieskończonością, choć pewnie trwał sekundę, Dominic pokręcił głową. – Nie, miałaś jak najlepsze intencje. Ale jestem zaskoczony, że Celine się zgodziła. Zwykle trzyma się tego, co jej się wymsknęło pod wpływem chwili, jakkolwiek jest to nielogiczne. Bella odgarnęła włosy z twarzy. Z ulgi zrobiło jej się gorąco. – Wiesz, przyznała, że ta jej znajoma, pamiętasz, ta, którą spotkaliśmy, kiedy przy huśtawkach jedliśmy lody, nagadała jej różnych rzeczy. Celine dlatego przyjechała wtedy do Jane. Pokręcił głową. – To wydaje się jeszcze bardziej nielogiczne i zwariowane z jej strony niż zwykle, a to coś znaczy. – Dominic spojrzał na Bellę. – Czujesz się lepiej, kiedy zrzuciłaś to z piersi? Roześmiała się cicho. – To wyrażenie zawsze kojarzy mi się z brzydkim kaszlem. – Ale rzeczywiście czuła się sto razy lepiej. – Cieszę się. Martwiłem się, że jesteś smutna z powodu zerwania z Nevilem. Z własnego doświadczenia wiem, że zerwania zawsze są bardzo bolesne, nawet jeśli chodzi o kogoś, kogo dawno temu przestałaś kochać. Przeraziło ją, że mógł tak pomyśleć.

– Wcale nie jestem z tego powodu smutna! W gruncie rzeczy nie byliśmy dobraną parą i nigdy naprawdę go nie kochałam, tylko udawałam przed sobą, że kocham i że lubię jego towarzystwo. Myślę, że dla własnej wygody upiększałam sprawy, które były nie w porządku. – Zdarza się. Jak długo z nim byłaś? – Ponad dwa lata. Zmarszczył czoło. – Czyli związałaś się z nim zaraz po przeprowadzce do Stroud? – Tak – odparła Bella, wracając myślami w przeszłość. – Czułam się strasznie i chyba pociągała mnie jego zadziorność. No i oczywiście to, że od razu mu się spodobałam, bardzo dobrze podziałało na moje ego. – A dlaczego strasznie się czułaś? Bella zrozumiała, że powiedziała mu o wiele więcej, niż zamierzała. – No wiesz... nowa praca, nowe miasto i tak dalej... Znowu zmarszczył czoło i pokręcił głową. – Nie, tego rodzaju rzeczy nie wpędzają ludzi w przygnębienie, tylko budzą ekscytację, a ty przecież wyjechałaś z własnej woli. Dlaczego byłaś smutna? Bella spojrzała na niego, nie chcąc nawet teraz odpowiadać na to pytanie. Pragnęła, by on pierwszy wyznał jej miłość. – Nie wiedziałem, czemu tak nagle wyjechałaś – mówił Dominic. – To było takie dziwne. W jednej chwili doskonale radziłaś sobie w pracy i kiedy cię spotykałem w biurze, zawsze byłaś wesoła, a potem bum! Wyjechałaś! Dlaczego? Bella zastanawiała się przez kilka sekund nad możliwymi tłumaczeniami nagłej decyzji o przeprowadzce, zdecydowała jednak, że powie prawdę. – Zakochałam się, on był żonaty. Nie mogłam zostać. Ryzykowałabym, że zrobię coś... coś złego. Nie ośmieliła się na niego spojrzeć. Wpatrywała się w wodę, znajdując ukojenie w promieniach słońca tańczących na falach i nagle oślepiająco

wybuchających jak flesz aparatu fotograficznego. – Czy tym kimś byłem ja? Bella tylko kiwnęła głową. – Jeśli to dla ciebie jakaś pociecha, myślę, że miałem gorzej. Celine była w ciąży. Musiałem z nią zostać, gdyby nie to, wcześniej pojechałbym za tobą. Bella nie była pewna, czy dobrze usłyszała. – Wcześniej? – Tak – odparł smętnie. – Ja też się w tobie zakochałem, chociaż nie miałem pojęcia, co ty czujesz. Ale kiedy uwolniłem się od Celine... cóż, powiedzmy tylko, że nie przez przypadek znalazłem pracę w mieście, w którym mieszkasz. – Myślałam, że powodem była Jane. Pokręcił głową. – Mogłem się upewnić, że wszystko u niej w porządku, nie przeprowadzając się do Stroud, a w dodatku nie musiałem sam tego robić, są inni krewni. Chociaż bardzo się cieszę, że miałem okazję dobrze ją poznać. – Gdybym tylko wiedziała... – Nie rzuciłabyś się tak szybko w ramiona Nevila? – Jasne, że nie! Leczyłam złamane serce. – Po twoim wyjeździe byłem w rozsypce. Między nami do niczego nie doszło, jeśli nie liczyć całusa pod jemiołą, ale wiedziałem, czułem, że należysz do mnie. – Byłeś żonaty, a potem Celine zaszła w ciążę. Dlatego wyjechałam. – To było okropne. Zwłaszcza kiedy Celine zasugerowała, że dawałaś jej alibi, gdy miała romans. – Zawahał się. – Myślę, że podejrzewała, że coś do ciebie czuję, i posłużyła się tobą z czystej złośliwości. – Straszne. Wiesz, nie przypuszczałam, że ty też cierpisz. Myślałam, że to dotyczy tylko mnie. – I wzajemnie. Do głowy mi nie przyszło, że wyjechałaś z mojego

powodu. – Cóż, to mi przywraca poczucie godności. Celine chyba coś podejrzewała, choć nie była pewna. – Ale dzięki Bogu to już przeszłość. – Objął ją i przytulił do swojego boku. – Co teraz zrobisz? Porozmawiasz z Nevilem? Powiesz mu, co zrobiliśmy? – Już z nim rozmawiałam. Gdyby się zgodził przestać kombinować, nie pojechałabym do Eda. Zaśmiał się, nie wypuszczając jej z objęć. – Chociaż to było niewłaściwe i niebezpieczne, to jednak się z tego cieszę. Podoba mi się myśl, że będę się z tobą kochał w Liverpoolu. – Dominicu? – zapytała cicho Bella. – Uważam, że już za długo czekamy. Zabiorę cię do dobrego hotelu i będziemy mogli nadrobić stracony czas. – Dominic! Nie możemy iść do dobrego hotelu bez bagażu! – Wręcz przeciwnie. Możesz mi wierzyć, jestem prawnikiem. Bella zaczęła chichotać, gdy z Dominikiem weszli do na oko najbardziej snobistycznego hotelu w mieście. Wiedziała, że nie powinna, ale nie potrafiła się powstrzymać. – Czuję się jak Julia Roberts w Pretty Woman! – szepnęła, gdy po marmurowej posadzce szli do recepcji. – Ciii! – Dominic poklepał ją po ramieniu. – Dzień dobry – powiedział wyniośle. – Macie wolne pokoje? Od teraz. Na jedną noc. – Rzucił na blat kartę kredytową, którą siedząca naprzeciwko kobieta wzięła z uśmiechem. Pięć minut później wprowadzono ich do ogromnego pokoju z widokiem na wodę. Kiedy zostali sami, Bella podbiegła do okna. – Niesamowite! – Owszem – zgodził się Dominic. – Szkoda, że nie będziesz miała czasu na podziwianie krajobrazów. Objął ją i zaczął całować. Nie przerywając pocałunku, wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko.

– Jak na prawnika potrafisz być czarujący – powiedziała lekko zdyszana Bella. – Jeszcze nic nie widziałaś – odparł, ściągając z niej sukienkę. Bella westchnęła uszczęśliwiona. Nazajutrz rano, skorzystawszy z hotelowej pralni oraz wszystkich pozostałych usług (spa, prasowanie spodni, darmowa herbata i kawa), Bella włączyła telefon. Wcześniej znalazła czas, by napisać esemesy do Alice i mamy z zapewnieniem, że jest bezpieczna, a jej misja zakończyła się powodzeniem, i zaraz znowu go wyłączyła. A teraz po bardzo leniwym śniadaniu na hotelowym balkonie czuła się gotowa stawić czoło światu. Miała mnóstwo nieodebranych połączeń i esemes od Tiny: Natychmiast przyjeżdżaj do biura. Nevil wyleciał na bruk, szefostwo chce, żebyś wróciła! Pokazała wiadomość Dominicowi. Mruknął z zadowoleniem. – Nie ty jedna potrafisz naprawiać sprawy za plecami innych. – Co? Ale przecież nie wiedziałeś, że mnie wylano, dopóki ci o tym nie powiedziałam! – Zgoda, za to wiedziałem o Nevilu. Powiedziałem w centrali Rutherfords, jaka jesteś świetna, choć to nie była dla nich nowość. Musieli być wściekli, kiedy usłyszeli, że Nevil cię zwolnił. – Wiesz, chyba powinniśmy wrócić i sprawdzić, co się dzieje. – Chyba tak. Zostawimy twój samochód i pojedziemy moim? Przez sekundę Bella czuła pokusę na myśl o jeździe autostradą w o wiele większym aucie Dominica, mimo to powiedziała: – Nie, to byłoby głupie. Trzeba by po niego przyjechać. Przyciągnął ją do siebie. – Masz rację. Po prostu nie chcę się z tobą rozstawać ani na minutę. – W tym wypadku to raczej trzy godziny. – Pojedziesz prosto do biura czy najpierw wpadniesz do Alice? – Do biura. Dzięki temu bardzo luksusowemu hotelowi jestem czysta

i wyprasowana. Nie ma powodu jechać do Alice. Jak zacznę z nią rozmawiać, nigdy nie dotrę do biura. – W takim razie tam się spotkamy. Żegnali się przez kilka minut. Po powrocie do Stroud Bella zaparkowała samochód i weszła do agencji. Powitały ją wiwaty, wystrzały z zabawek i butelki szampana. Przez wijące się serpentyny dostrzegła Dominica rozlewającego szampana do kieliszków. – Oto i ona! – wykrzyknęła Tina. – Nasza bohaterka! – Ty też jesteś bohaterką! – Bella mocno uściskała przyjaciółkę. – Pozbyłaś się Nevila – powiedział David, jeden z agentów. – Był w porządku, ale nigdy nas nie chwalił za ciężką pracę. – Uważamy, że powinnaś ubiegać się o jego stanowisko – powiedziała Tina. – Przedyskutowaliśmy to. – Nie jestem tu najstarsza – odparła wstrząśnięta Bella, biorąc od Dominica kieliszek. – Złóż podanie. Jeśli dadzą ci tę pracę, to dlatego, że na to zasłużyłaś, a my będziemy szczęśliwi – ciągnęła Tina. – Prawda, koledzy? Odpowiedział jej chór potakiwań, do którego z ociąganiem dołączył nawet Edward, zastępca Nevila. – Upiekłam ciasto – powiedziała Tina. – Poczęstujcie się. Jest pora lunchu. – Mój wymarzony lunch – oznajmiła Bella i usiadła na biurku. Machając nogami, sączyła szampana. – Szampan i ciasto. Zostawili samochód Belli na parkingu i samochodem Dominica pojechali do Alice, która mocno ich wyściskała na powitanie. – Och, moi kochani! Tak się cieszę, że wszystko dobrze się ułożyło. Dominicowi odpowiada, że będzie tutaj z tobą mieszkał podczas mojej nieobecności? Bella spojrzała na Dominica.

– Nie miałam okazji go zapytać... – Ponieważ Bella nie zdołała nic dla mnie znaleźć, z wielką radością zamieszkam z nią w tym fantastycznym domu na okres, kiedy będziesz nas tu potrzebowała – powiedział uprzejmie. Alice wybuchnęła śmiechem. – To świetnie! Jeśli będziecie chcieli przemalować, przemeblować i tak dalej, róbcie to bez oporów. – Objęła Dominica. – Jedliście lunch? – zapytała, prowadząc ich do kuchni. – Głównie ciasto – odparł Dominic. – Z szampanem – dodała Bella. – Było miło, ale przydałoby mi się coś konkretniejszego. Po części po to, żeby przestało mi się kręcić w głowie. – Upiekłam quiche – powiedziała Alice. – Oraz sporządziłam listę niezbędnych informacji na temat domu... – Na pewno chcesz tu zamieszkać? – zapytała Bella, kiedy z Dominikiem posprzątali po lunchu i zapoznali się z listą. – Bez problemu znajdę dla nas uroczy domek do wynajęcia. Dominic, który zmywał, uściskał ją mokrymi rękami. – Jestem absolutnym zwolennikiem „miłości w chacie”, chociaż wolę „miłość w dawnym probostwie z pięcioma sypialniami i doskonale utrzymanym ogrodem”. Ale wiesz, gdziekolwiek zamieszkasz, tam będzie dla mnie idealny dom. Bella go pocałowała.

Epilog

Bella objęła Dominica w pasie. – Słodki jesteś, że przyjechałeś ze mną odprowadzić Alice, zwłaszcza że musieliśmy wstać bardzo wcześnie. Pomogli Alice wsiąść do pociągu i teraz szli przez stację Kings Cross St. Pancras. Alice jechała sama, Michael był już na miejscu, sądząc jednak z liczby esemesów, które dostała w podróży, bez wątpienia będzie czekał na nią na peronie. – Po pierwsze, rzeczywiście miała sporo bagażu, a po drugie, była dla mnie bardzo dobra – odparł Dominic. – Bardzo miło z jej strony, że opróżniła ten mały pokoik, dzięki czemu Dylan ma sypialnię obok naszej. – Spodobało mu się, prawda? – zaśmiała się Bella na wspomnienie weekendu, który spędził z nimi Dylan. Zwiedzał z Dominikiem dom, otwierając szeroko oczy i podskakując z podniecenia, a później urządził w ogrodzie domek. Czy raczej zrobił to Dominic, choć nie ulegało wątpliwości, do kogo domek należy. Alice nie żałowała chodników, poduszek, garnków i patelni. – I to bardzo. Nawet Celine zaczyna dostrzegać, jak dobrze na Dylana i na mnie wpływa wspólnie spędzany czas. I spotkania z tobą. Bella mocniej ścisnęła go za rękę. Zatrzymała się przed pomnikiem całującej się pary. – Urocze, no nie? – Owszem. Ja wolę pomnik Johna Betjemana. Coś we mnie zaczyna się

domagać przysłowiowych rybackich noży. – Ale ja nie chcę, żeby nazywano mnie Normanem. Roześmiał się. – Nie wiesz tego. Myślę, że mogłoby ci to przypaść do gustu. – Pocałował ją w głowę. – Ale bardzo mi się podoba, że zrozumiałaś aluzję i znasz ten wiersz.[2] Bella słuchała go zadowolona. – Chcesz obejrzeć ten pomnik, zanim wsiądziemy do pociągu? – Masz wolne do końca dnia. Zabieram cię na lunch. – Tak? – Bella zaplanowała sobie popołudnie w pracy. – Tak. To była jednogłośna decyzja, kiedy skonsultowałem sprawę z twoimi kolegami. Od odejścia Nevila ciężko pracujesz i potrzeba ci chwili wytchnienia. – Ale jeśli mam się ubiegać o stanowisko Nevila, to naprawdę powinnam... – Wszystko zrobiłaś, wiem to od Tiny. A teraz chodź. Nie będzie ci przeszkadzał krótki spacer do restauracji? Bella się nie sprzeciwiała. Zdawała sobie sprawę, że trudno jej będzie zająć się pracą po pożegnaniu z Alice. Chociaż ostatnio była niezwykle szczęśliwa, rozstania nadal wprawiały ją w sentymentalny nastrój i kiedy ściskały się z Alice na pożegnanie, popłakała się. Lunch z Dominikiem to doskonały sposób na poprawienie humoru. Dominic ujął ją pod rękę. Bella nie znała tej części Londynu, pozwoliła więc, by mężczyzna ją prowadził. – Och! – wykrzyknęła po piętnastu minutach. – Jesteśmy na Camden Passage! Co za urocze kramy. Uwielbiam kramy. Dominic sprawiał wrażenie zadowolonego. – Alice zachowała się bardzo miło, wybierając na podróż środę, w przeciwnym razie jarmark byłby zamknięty. Chyba że przyjechalibyśmy w sobotę, kiedy szpilki nie można tu wetknąć. Bella nie odpowiedziała. Podeszła do stoiska z zabytkowym srebrem

i wzięła do ręki grzechotkę. – Przypuszczam, że Dylan jest trochę za duży na grzechotkę. – Albo nie dość duży. – Dominic znalazł śliczne puzderko ze srebrnym wieczkiem. – Słodkie. – Cudowne! Ciekawe, czy spodobałoby się mamie, gdybym jej to dała na Boże Narodzenie? Dominic odwiódł ją od kupowania świątecznych prezentów z takim wyprzedzeniem. Krążyli po ulicy, rozkoszując się słońcem i zachwycając kramami. W końcu Dominic powiedział: – Zaczynam być głodny. – Mm, ja też. Zarezerwowałeś gdzieś stolik? – Nie. Wiedziałem, że w tej okolicy coś znajdziemy. Gdzie chciałabyś pójść? – Ten pub wygląda sympatycznie. – Wskazała usytuowany kawałek dalej lokal, który z koszykami wiszącymi na zewnątrz wyglądał na tradycyjny. – Może jest tam ogródek. Uwielbiam ogródki w londyńskich pubach. Co nie znaczy, że mam w tej kwestii wielkie doświadczenie, ale uważam, że są rewelacyjne. – Więc idziemy do pubu. – Dominic znowu ujął ją pod rękę. Kiedy byli już prawie koło drzwi i Bella poczuła, że naprawdę bardzo chce jej się jeść, Dominic nagle skręcił w boczną uliczkę. – Dom? Dokąd idziemy? Umieram z głodu! – Przepraszam! – powiedział, nie zwalniając kroku. – O czymś sobie przypomniałem. Zatrzymał się przed bardzo eleganckim jubilerem. – Po co tu wchodzimy? – zapytała Bella, kiedy otworzył drzwi. – Niewykluczone, że czegoś będziemy potrzebowali – odparł, ciągnąc ją za rękę. – Dom! – Bella stawiała opór. – To jubiler. Piękny sklep, ale raczej nie ma w nim rzeczy niezbędnych do życia! – Och, sam nie wiem. – Dominic zdecydowanie wprowadził ją do środka.

Bella zaczęła chichotać z zakłopotania. Stanęła jak wryta, kiedy piękna młoda kobieta za ladą powiedziała: – Pan Thane? Przygotowałam wszystko, o co pan prosił. Bella poczuła, jak w ustach jej wysycha i kręci się w głowie. Czy chodzi o to, co przypuszcza? Taca z pięcioma pięknymi nowoczesnymi pierścionkami wylądowała na kontuarze. – Któryś z nich ci się podoba? – zapytał Dominic. – Bo gdybyś wolała bardziej tradycyjny... – Dominicu? – szepnęła. Klepnął się w czoło. – Pominąłem najbardziej istotny szczegół, prawda? Kiwnęła głową. Zawroty nie ustępowały. To mogło oznaczać tylko jedno. – Wiesz co? Wybierz pierścionek, który wyjmę, kiedy... kiedy zrobię to, co powinienem zrobić na początku. – Życzą sobie państwo zostać sami? – zapytała dziewczyna. – Nie, nie trzeba – odparła Bella. – Ja tylko je obejrzę. Pierścionki były niesamowite. Bella zawsze sądziła, że ma tradycyjny gust, teraz jednak nie była tego taka pewna. – Wszystkie mi się podobają – powiedziała, obejrzawszy każdy dokładnie. – A mogłabyś wybrać jeden? – Czy mogę włożyć ten? – Wskazała na kwadratowy brylant otoczony złotem. – Pozwól, ja to zrobię. – Dominic wziął pierścionek od ekspedientki. – Myślę, że powinienem. – Wsunął pierścionek na palec Belli. – Cudowny – szepnęła. – Bardzo mi się podoba. – A może przymierzy pani wszystkie? – zaproponowała piękność. – Pani narzeczony wybrał je z wielką starannością. – Nie podejmuj pochopnych decyzji – przestrzegł Dominic. – Nie chcę niczego brać za pewnik. – Nie. – Bella nadal miała trudności z mówieniem. – To jest ten.

Dominic się skrzywił. – Co? Mężczyzna czy pierścionek? Bella uśmiechnęła się nieśmiało. – Jeden i drugi. – Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jak drogi musi być ten pierścionek – powiedziała Bella kilka minut później. – Ciii. To nie ma nic wspólnego z tobą. – Dominic otworzył drzwi pubu. – Napijemy się szampana? Czy czegoś mocniejszego? – Czegoś mocniejszego. Myślę, że grozi mi szok. W pubie był ogródek i z jakiegoś powodu poza nimi nikt nie zdecydował się tam usiąść. Nie śpiesząc się, popijali drinki. – Przepraszam, że tak nieporadnie się oświadczyłem. Czułem, że powinienem mieć pierścionek, ale nie chciałem wybrać takiego, który by ci się nie spodobał, więc... – Umilkł i Bella zrozumiała, że jest zdenerwowany. – Wyjdziesz za mnie, Bello? Kiwnęła głową. – Tak, oczywiście. – W takim razie... – Wyjął z kieszeni torebkę z pudełkiem, które otworzył. – Powinienem uklęknąć? – Nie! Nie rób tego! Ktoś może przyjść! Dziwne, ale kiedy chwilę później jacyś ludzie zajrzeli do ogródka, Bella nawet ich nie zauważyła. Miała na palcu piękny pierścionek i tonęła w objęciach Dominica.

[2] Chodzi o wiersz Johna Betjemana How to Get On In Society (przyp.

tłum.).

Idealna para Spis treści Okładka Karta tytułowa Dedykacja Podziękowania Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22

Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Epilog Karta redakcyjna

Tytuł oryginału: THE PERFECT MATCH Copyright © Katie Fforde Ltd 2014 Copyright © 2015 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga Copyright © 2015 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga Projekt graficzny okładki: Ilona Gostyńska-Rymkiewicz Redakcja: Magdalena Stec Korekta: Iwona Wyrwisz, Aneta Iwan ISBN: 978-83-7999-325-3 WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o. Pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice tel. 32 78264 77, fax 32 253 77 28 e-mail: [email protected] www.soniadraga.pl www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga E-wydanie 2015

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl al. Szucha 8, 00-582 Warszawa e-mail: [email protected] www.eLib.pl